293
L.J. Smith Wizje w mroku Wizje w mroku Wizje w mroku Wizje w mroku Tajemnicza moc. Opętany Pasja Przeklad: Przeklad: Przeklad: Przeklad: A.Jagodzińska A.Blasiak Wydawnictwo Amber 2010 by Hazaja www.chomikuj.pl/Hazaja by mejaczek www.chomikuj.pl/mejaczek

L.J.Smith - Wizje w mroku [całość]

  • Upload
    mbelzo

  • View
    1.175

  • Download
    3

Embed Size (px)

Citation preview

L.J. Smith

Wizje w mrokuWizje w mrokuWizje w mrokuWizje w mroku

Tajemnicza moc.

Opętany Pasja

Przekład:Przekład:Przekład:Przekład: A.Jagodzińska

A.Błasiak

Wydawnictwo Amber 2010

by Hazaja www.chomikuj.pl/Hazaja

by mejaczek

www.chomikuj.pl/mejaczek

Spis treści:

Tajemnicza moc…………………………………..3 Opętany……………………………………………100 Pasja………………………………………………195

Tajemnicza moc

Rozdział 1

Czarownicy nie zaprasza się na imprezy. Nawet jeśli jest piękna. Na tym właśnie polegał

problem. Mam to gdzieś, pomyślała Kaitlyn. Nikogo nie potrzebuję. Siedziała właśnie na historii i słuchała, jak Marcy Huang i Pam Sasseen planują imprezę. Trudno było ich nie słyszeć: cichy, przepraszający głos pana Flynna nie mógł konkurować z podekscytowanymi szeptami. Kait udawała, że nic nie słyszy, i marzyła tylko o tym, by uciec. Nie mogła, zaczęła więc bazgrać w zeszycie do historii. Miotały nią sprzeczne uczucia. Nienawidziła Pam i Marcy i życzyła im śmierci albo przynajmniej jakiegoś okropnego wypadku, z którego wyszłyby pokiereszowane, pokonane i nieszczęśliwe. A jednocześnie czuła ogromną tęsknotę. Gdyby tylko dały jej szansę i pozwoliły wejść do swojego kręgu. W końcu nie nalegała, by być najpopularniejszą i najbardziej podziwianą dziewczyną w szkole. Zadowoliłaby się własnym miejscem w grupie. A one kręciły głowami i mówiły: „Och, ta Kaitlyn, jest taka dziwna, ale co byśmy bez niej zrobiły?" To by jej zupełnie wystarczyło, żeby tylko mogła gdzieś należeć. Ale nigdy tak nie będzie. Marcy nigdy nie zaprosi jej na imprezę, nigdy nie przyjdzie jej to nawet do głowy. Czarownicy się nie dostrzega: nikt się nawet nie domyślał, że Kaitlyn, pięk-na, tajemnicza dziewczyna o dziwnych oczach, miałaby ochotę gdziekolwiek pójść. Mam to gdzieś, pomyślała Kaitlyn, wracając do punktu wyjścia. To mój ostatni rok. Jeszcze tylko jeden semestr. Potem kończę liceum i mam nadzieję, że już nigdy w życiu nie spotkam tych ludzi. Ale to był kolejny problem. W tak małym miasteczku jak Thoroughfare będzie widywać zarówno kolegów, jak i ich rodziców każdego dnia przez najbliższy rok. A potem następny i następny... Nie było ucieczki. Gdyby mogła wyjechać na studia, wszystko ułożyłoby się zupełnie inaczej. Ale straciła szansę na stypendium artystyczne... Poza tym był jeszcze ojciec. Potrzebował jej i nie mieli pieniędzy. Albo szkoła policealna, albo nic. Wyobraziła sobie najbliższe lata spędzone w zimnych szkolnych salach, które wydawały jej się tak ponure niczym widoczny za oknem zimowy krajobraz Ohio. Już zawsze będzie tak siedzieć i słuchać, jak dziewczyny planują kolejne imprezy, na które nigdy nie zostanie zaproszona. Wiecznie wykluczona. I już zawsze będzie cierpieć, żałując, że nie jest prawdziwą czarownicą, wtedy mogłaby rzucić na nie jakiś okropny, bolesny i ogłupiający czar. Gdy tak rozmyślała, cały czas rysowała. A raczej poruszała się jej ręka, umysł chyba nie brał w tym udziału. Spojrzała na kartkę i po raz pierwszy zobaczyła swój rysunek. Pajęczyna. Ale najdziwniejsze było to, co było pod spodem, bardzo blisko, niemal na wyciągnięcie ręki. Oczy. Szeroko otwarte, okrągłe oczy, ukryte za długimi rzęsami. Jak u sarenki Bambi. To były oczy dziecka. Spojrzała na rysunek i poczuła, że zaczyna jej się kręcić w głowie, jakby spadała w dół, a rysunek wciągał ją do środka. Uczucie było okropne, ale znajome. Czuła to samo za każdym razem, gdy narysowała któryś z tych rysunków. To przez nie zyskała przydomek czarownicy. A do tego się spełniały. Gwałtownie odsunęła się do tyłu, czując, że robi jej się niedobrze. Błagam, nie, pomyślała. Nie dzisiaj i nie tutaj, nie w szkole. To tylko nic nieznaczące bazgroły. Błagam, niech to będą tylko bazgroły.

Ogarnął ją lodowaty chłód, jakby jej ciało, zupełnie ignorując umysł, szykowało się na to, co miało nadejść. Dziecko. Narysowała oczy dziecka, więc jakieś dziecko było w niebezpieczeństwie. Ale jakie dziecko? Spoglądając na kartkę, Kait poczuła w dłoni nagły skurcz. Palce podpowiadały jej, co powinna narysować. Niewielkie półkole z boku. Zadarty nosek. Potem duże, wypełnione koło. Buzia, otwarta ze strachu, z bólu lub zaskoczenia. Duży łuk w miejscu brody. Kilka kresek przedstawiających włosy, a potem to nagłe swędzenie zniknęło. Wypuściła powietrze. To wszystko. Dziecko na rysunku musiało być dziewczynką z burzą włosów. Kręconych włosów. Ładną dziewczynką z pajęczyną na twarzy. Coś się miało wydarzyć i chodziło o tę małą i pająka. Ale gdzie i komu? Kiedy? Dzisiaj? Za tydzień? W przyszłym roku? To nie wystarczy. Nigdy nie wystarczało. To było właśnie najgorsze w tym jej okropnym darze. Rysunki były bardzo dokładne i zawsze, ale to zawsze, się sprawdzały. Wkrótce wydarzy się coś, co narysowała na papierze. Ale nie wiedziała kiedy. Co miała teraz zrobić? Biegać po mieście z megafonem, ostrzegając małe dziewczynki przed pająkami? Zejść na dół do podstawówki i szukać małej o kręconych włosach? Nawet gdyby spróbowała to zrobić i tak wszyscy by od niej uciekli. Jakby to ona powodowała wydarzenia, które pojawiały się na rysunkach. Jakby to była jej wina, a ona je przecież tylko przepowiadała. Kontury obrazu zaczęły się rozmywać. Kaitlyn zamrugała. Na pewno nie będzie płakać. Nigdy nie płakała. Nigdy. Ani razu, przynajmniej od chwili, gdy miała osiem lat i umarła jej matka. Od tamtej pory umiała powstrzymać łzy. Nagle w klasie zrobiło się zamieszanie. Głos pana Flynna, zazwyczaj tak cichy i melodyjny, że uczniowie mogli spokojnie uciąć sobie drzemkę, nagle zamilkł. Chris Barnabie, chłopak który był dzisiaj dyżurnym, przyniósł do sali różową karteczkę. Wezwanie. Kaitlyn patrzyła, jak nauczyciel bierze świstek do ręki, czyta go i łagodnym wzrokiem wodzi po klasie, marszcząc przy tym nos, by poprawić okulary. - Kaitlyn, pani dyrektor cię prosi. Kaitlyn sięgnęła po książki. Szła między ławkami, wyprostowana z wysoko uniesioną głową. Przeczytała kartkę: „Kaitlyn Fairchild pilnie wzywana do gabinetu pani dyrektor!" Słowo „pilnie" nadawało kartce nieco złowieszczy charakter. - Co, znowu wpakowałaś się w kłopoty? - zapytał jakiś drwiący głos z pierwszego rzędu. Kaitlyn nie miała pojęcia, kto to powiedział, ale nie zamierzała się odwracać. Wyszła z Chrisem na zewnątrz. lak, znowu kłopoty, pomyślała, kierując się w stronę gabinetu. O co tym razem chodziło? Te usprawiedliwienia, które ojciec „podpisał" zeszłej jesieni? Kaitlyn sporo opuszczała, bo czasami miała wszystkiego serdecznie dość. Gdy robiło się naprawdę źle, szła ulicą Piąua w kierunku wiejskich gospodarstw i zaczynała rysować, lam jej nikt nie przeszkadzał. - Przykro mi, że masz kłopoty - rzucił Chris Barnabie, gdy dotarli do gabinetu. - To znaczy... jeżeli masz kłopoty. Kaitlyn zmroziła go wzrokiem. Wydawał się w porządku: lśniące włosy, łagodne oczy, trochę jak Hello Sailor, cocker spaniel, którego miała przed laty. Ale ani na chwilę nie dała się nabrać.

Chłopcy byli do niczego. Kait doskonale wiedziała, dlaczego byli dla niej tacy mili. Po matce odziedziczyła kremową irlandzką cerę i płomienne włosy, a także gibką i smukłą figurę. Ale przynajmniej jej oczy były własne, i w tym momencie postanowiła je bezlitośnie wykorzystać. Spojrzała Chrisowi prosto w twarz. Chłopak zrobił się blady. Typowa reakcja ludzi, którzy spojrzeli jej w oczy. Były ciemnoniebieskie z ciemnymi plamkami na środku i czarnymi obwódkami wokół tęczówek. Ojciec mówił, że były piękne i została naznaczona przez wróżki. Ale ludzie wiedzieli swoje. Odkąd sięgała pamięcią, wszyscy wokół szeptali, że jej oczy są dziwne i złe. Widziały to, czego nie powinny widzieć. Czasami, jak w tej chwili, Kaitlyn używała ich jak broni. Tak długo wpatrywała się w Chrisa, aż w końcu biedak się cofnął. Potem spuściła skromnie rzęsy i weszła do gabinetu. Poczuła chorą satysfakcję, ale tylko przez chwilę. W końcu to żaden wyczyn wystraszyć cocker spaniela. Sama była zbyt przestraszona i nieszczęśliwa, by się tym przejmować. Sekre-tarka wskazała jej ręką drzwi do gabinetu. Kaitlyn przygotowała się na najgorsze. Dyrektor McCasslan nie była sama. Obok niej siedziała opalona młoda kobieta o krótkich jasnych włosach. - Gratuluję - odezwała się jasnowłosa kobieta. Szybkim i wdzięcznym ruchem podniosła się z krzesła. Kaitlyn stała w miejscu z wysoko uniesioną głową. Nie wiedziała, co ma o tym myśleć. Ale w następnej chwili ogarnęło ją dziwne przeczucie. To jest to. Na to właśnie czekałaś. Nie wiedziała tylko, że na coś czekała. Oczywiście, że tak. I to jest właśnie ten moment. Następne minuty odmienia twoje życie. - Nazywam się Joyce - przedstawiła się blondynka. - Joyce Piper. Nie pamiętasz mnie?

Rozdział 2

Kobieta wydawała się znajoma. Lśniące jasne włosy przylegały do jej głowy jak wilgotne

futro foki, a jej oczy miały niezwykły akwamarynowy odcień. Miała na sobie elegancki ró-żowy kostium, ale poruszała się z wdziękiem instruktorki fitness. Nagle Kaitlyn coś sobie przypomniała. - Badanie wzroku! Joyce pokiwała głową. - Dokładnie! - odparła z ożywieniem. - Co z tego pamiętasz? Kaitlyn ze zdumieniem spojrzała na panią McCasslan. Dyrektorka, niska, pulchna, ale bardzo ładna kobieta, położyła ręce na biurku. Wyglądała spokojnie, ale oczy jej lśniły. W porządku, więc nie jestem w tarapatach, pomyślała Kait. Ale o co tu chodzi? Stała na środku pokoju z niepewnym wyrazem twarzy. - Nie bój się, Kaitlyn - powiedziała pani McCasslan. Pomachała w powietrzu drobną dłonią z dużą liczbą pierścionków. - Usiądź. Kait usiadła. - - Nie gryzę - dodała Joyce. Sama też usiadła, ani przez chwilę nie spuszczając z Kait wzroku. - No, to co zapamiętałaś?

- To było zwykłe badanie, jak u optyka - odezwała się powoli Kaitlyn. - Myślałam, że chodzi o jakiś nowy program. Wszyscy testowali swoje nowe programy właśnie tutaj. Najwyraźniej Ohio było na tyle reprezentatywnym stanem, że jego mieszkańcy stanowili idealne króliki doświadczalne. Joyce lekko się uśmiechnęła. - Bo to był nowy program. Ale tak naprawdę nie chodziło nam o badanie wzroku. Pamiętasz ten test, w którym miałaś spisać litery, które widziałaś? - Eee... tak. - Trudno jej było cokolwiek sobie przypomnieć, bo wszystko, co się wtedy wydarzyło, spowiła mgła. To było zeszłej jesieni, gdzieś na początku października, pomyślała Kait. Joyce przyszła do auli i rozmawiała z jej klasą. To pamięta. Prosiła ich o współpracę, a potem pokazała im kilka „ćwiczeń relaksacyjnych", po których Kaitlyn poczuła się roz-luźniona. - Dała nam pani ołówki i kartki papieru - zawahała się Kait. - A potem na ekranie pojawiły się litery, które robiły się coraz mniejsze. Ledwo mogłam pisać - dodała. - Byłam cała odrętwiała. - To tylko hipnoza, żebyście pozbyli się zahamowań - wyjaśniła Joyce, nachylając się do przodu. - Co dalej? - Pisałam kolejne litery. - To prawda - zgodziła się Joyce. Na jej opalonej twarzy pojawił się uśmiech. - Nie da się tego ukryć. - Więc mam dobry wzrok? - zapytała po chwili Kait. - Tego nie wiem. - Joyce wyprostowała się, a uśmiech nie schodził jej z twarzy. - Chcesz wiedzieć, jak to naprawdę wyglądało, Kaitlyn? Pokazywaliśmy wam coraz mniejsze litery, aż w końcu wcale ich nie było. - Niebyło? - Nie na ostatnich dwudziestu slajdach. Były tam tylko bezkształtne kropki i nawet gdybyś miała sokoli wzrok, i tak nic byś nie widziała. Kaitlyn poczuła na plecach chłodny dreszcz. - Ale ja widziałam litery - nalegała. - Wiem. Ale nie oczami. W pokoju zapanowała kompletna cisza. Kailtyn czuła, że serce wali jej jak oszalałe. - W pokoju obok ktoś był - wyjaśniła Joyce. - Student, o doskonalej koncentracji, i to on przyglądał się tablicom z literami. Dlatego je widziałaś, Kait. Jego oczami. Czekałaś na kolejne litery, więc miałaś otwarty umysł i zobaczyłaś to, co on. - Ale to nie działa w ten sposób - powiedziała cicho Kaitlyn. Tylko nie to... Tylko nie kolejny przeklęty dar. - Właśnie, że tak. To jest to samo - odparła Joyce. - To się nazywa zdalne postrzeganie. Świadomość czegoś, co wykracza poza nasze zwyczajne zmysły.. Twoje rysunki to też przykład pozazmysłowe go postrzegania zdarzeń, czasami takich, które się jeszcze nie wydarzyły. - Skąd pani wie o moich rysunkach? - Kait poczuła silny przypływ emocji, który natychmiast postawił ją na nogi. To niesprawiedliwe: jakaś obca osoba przychodzi i bawi się z nią w kotka i myszkę, testuje, oszukuje, a w dodatku mówi 0 jej prywatnych rysunkach. To były bardzo osobiste rysunki 1 nawet ludzie w Thoroughfare mieli na tyle przyzwoitości, by o nich nie wspominać. - Powiem ci, co wiem - kontynuowała Joyce. Mówiła cichym, rytmicznym głosem, intensywnie wpatrując się w Kaitlyn. - Wiem, że po raz pierwszy odkryłaś swój dar, gdy miałaś dziewięć lat. W twojej okolicy zaginał wtedy mały chłopiec... - Danny Lindenmayer - wtrąciła szybko dyrektorka. - Danny Lindenmayer - powtórzyła Joyce, nie spuszczając oczu z Kait. - Policja pukała od drzwi do drzwi, szukali go. Kiedy twój ojciec z nimi rozmawiał, ty akurat rysowałaś. Sły-

szałaś, co mówili o zaginionym chłopcu. A kiedy skończyłaś, zobaczyłaś rysunek, którego nie mogłaś zrozumieć. Narysowałaś drzewa, most... i coś kwadratowego. Kaitlyn z rezygnacją pokiwała głową. Wspomnienie nie dawało jej spokoju i czuła, że zaczyna jej się kręcić w głowie. Przypomniała sobie swój pierwszy rysunek, taki mroczny i dziwny. Poczuła wtedy strach... Wiedziała, że jej palce narysowały coś bardzo złego, ale nie wiedziała dlaczego. - A następnego dnia w telewizji zobaczyłaś miejsce, w którym znaleziono ciało chłopca - powiedziała Joyce. - Pod mostem, w pobliżu drzew... w skrzyni. - W czymś kwadratowym - dodała Kaitlyn. - To idealnie pasowało do twojego rysunku, chociaż nie miałaś pojęcia o tym miejscu. Most oddalony był o jakieś czterdzieści pięć kilometrów i znajdował się w miasteczku, w którym nigdy nie byłaś. Kiedy ojciec zobaczył wiadomości, od razu rozpoznał twój rysunek i był bardzo podekscytowany. Zaczął go pokazywać i opowiadać całą historię. Ale ludzie nie zareagowali zbyt dobrze. Już i tak uważali, że jesteś dziwna z powodu twoich oczu. Ale to było coś zupełnie innego. I wcale im się nie spodobało. A kiedy wszystko zaczęło się powtarzać, a twoje rysunki okazały się prorocze, ludzie się przestraszyli. - I teraz Kaitlyn ma pewne trudności w kontaktach z innymi ludźmi - wtrąciła delikatnie dyrektorka. - Z natury jest buntowniczką, a do tego szybko się denerwuje. Zrobiła się też drażliwa i chłodna. To pewnie samoobrona. - Dyrektorka pokręciła głową. Kaitlyn popatrzyła na nią z gniewem, ale jej spojrzenie nie miało w sobie mocy. Spokojny, miły głos Joyce całkowicie ją rozbroił. Znowu usiadła. - Więc teraz wszystko już pani o mnie wie - odezwała się do Joyce. - Mam problem w kontaktach z ludźmi, więc... - Nie masz żadnego problemu - przerwała jej Joyce. Wydawała się wstrząśnięta. Pochyliła się i dodała: - Masz ogromny dar. Nie rozumiesz tego, Kaitlyn? Nie zdajesz sobie sprawy, jaka jesteś niezwykła i cudowna? Z tego co Kaitlyn wiedziała, niezwykła wcale nie znaczyło cudowna. - Na całym świecie jest zaledwie garstka osób, które potrafią robić to co ty - stwierdziła Joyce. - W całych Stanach znaleźliśmy zaledwie pięcioro. - Pięcioro? - Piątkę uczniów z ostatniej klasy szkoły średniej. Pięcioro dzieciaków. Oczywiście każdy z was ma inny talent, nie potraficie robić tego samego. Ale to jest właśnie wspaniałe. Tego właśnie szukaliśmy. Będziemy mogli wykonać serię eksperymentów. - Chcecie na mnie eksperymentować? - Kaitlyn spojrzała na dyrektorkę. - Zagalopowałam się. Pozwól, że ci wszystko wyjaśnię. Przyjechałam z San Carlos w Kalifornii... To przynajmniej wyjaśniało opaleniznę. - ...i pracuję w Instytucie Zetesa. To bardzo małe laboratorium, nie takie jak w SRI* czy na Uniwersytecie Duke'a. Powstało w zeszłym roku ze stypendium naukowego Fundacji Zetesa. Pan Zetes jest... Och, co mogę o nim powiedzieć? To niesamowity człowiek. Jest prezesem dużej korporacji w Dolinie Krzemowej. Ale tak naprawdę jego największą pasją są zjawiska nadprzyrodzone. Badania parapsychologiczne. Joyce przerwała, odgarniając z czoła lśniące jasne kosmyki. Kaitlyn chciała powiedzieć jej coś naprawdę ważnego. - Wyłożył fundusze na specjalny, bardzo skomplikowany projekt. To on wpadł na pomysł, żeby w całym kraju zorganizować badania w szkołach i poszukać uczniów o nadprzyrodzo-nych zdolnościach. I znaleźć piątkę czy szóstkę tych najlepszych, którzy stanowią prawdziwą śmietankę, i sprowadzić ich do Kalifornii na roczne badania. - Roczne?

- To jest właśnie najpiękniejsze, nie rozumiesz? Zamiast kilku sporadycznych testów, moglibyśmy was badać codziennie, o regularnych porach. Moglibyśmy zmieniać wasze umie-jętności za pomocą biorytmów, diety... - Joyce nagle urwała. Uważnie przyglądała się Kait i chwyciła ją za ręce. - Kaitlyn, opuść swoje mury i posłuchaj mnie przez chwilę. Możesz to zrobić? Kait czuła, jak jej ręce zaczynają drżeć w chłodnym uścisku jasnowłosej kobiety. Głośno przełknęła ślinę, nie mogąc oderwać wzroku od jej akwamarynowych oczu. - Kaitlyn, nie przyjechałam tu, by cię skrzywdzić. Bardzo cię podziwiam. Jesteś obdarzona cudownym darem. Chcę go zbadać. Całe życie przygotowywałam się do takich badań. Skończyłam Uniwersytet Duke'a, wiesz, tam gdzie Rhine przeprowadzał swoje telepatyczne eksperymenty. Zrobiłam dyplom z parapsychologii, pracowałam w Laboratorium Dream w Maimonides, w Fundacji Mind Science w San Antonio i w laboratorium zajmującym się badaniem zjawisk paranormalnych w Princeton. Przez cały czas marzyłam o takim obiekcie jak ty. Razem możemy udowodnić, że to, co robisz, jest prawdziwe. Znajdziemy naukowe argumenty i udowodnimy całemu światu, że postrzeganie pozazmysłowe naprawdę istnieje. Przerwała, a Kaitlyn usłyszała szum drukarki z pokoju obok. - Są w tym też pewne korzyści dla ciebie, Kaitlyn - odezwała się pani McCasslan. - Chyba powinna jej pani wyjaśnić, jakie są warunki. - Tak. - Joyce puściła rękę Kaitlyn i podniosła z biurka folder. - Będziesz chodziła do bardzo dobrej szkoły w San Car-los, żeby ukończyć ostatnią klasę. W tym czasie zamieszkasz w Instytucie z pozostałą czwórką, którą wybraliśmy. Każdego popołudnia będziemy przeprowadzać testy, ale one nie zajmą wam dużo czasu, najwyżej godzinę albo dwie. A pod koniec roku otrzymasz stypendium na wybraną przez siebie uczelnię. - Joyce otworzyła folder i podała go Kaitlyn. - Bardzo hojne stypendium. - Niezwykle hojne stypendium - dodała pani McCasslan. Kaitlyn wpatrywała się w liczbę widoczną na kartce. - To... dla nas wszystkich, tak? Do podziału? - To dla ciebie - powiedziała Joyce. - Tylko dla ciebie. Kaitlyn czuła, że kręci jej się w głowie. - Będziesz pracować dla dobra nauki - namawiała Joyce. - Poza tym rozpoczniesz zupełnie nowe życie. Nikt z twojej nowej szkoły nie musi wiedzieć, dlaczego tam jesteś. Możesz być zwykłą uczennicą liceum. A na jesieni będziesz mogła po-jechać na uczelnię w Stanford albo na Uniwersytet San Francisco. San Carlos jest zaledwie pół godziny drogi od San Francisco. A potem będziesz wolna. Kaitlyn czuła, że naprawdę kręci jej się w głowie. - Pokochasz zatokę. Słońce, ładne plaże. Wiesz, że gdy wczoraj wyjeżdżałam, było tam ponad dwadzieścia stopni? I to zimą. Sekwoje, palmy... - Nie mogę - odparła cicho Kaitlyn. Joyce i dyrektorka spojrzały na nią w zdumieniu. - Nie mogę - powtórzyła głośniej Kait, chowając się za wewnętrznym murem. Czuła, że inaczej mogłaby ulec wizji, którą roztaczała przed nią Joyce. * SRI - jeden z najbardziej znanych na świecie ośrodków naukowych, założony w 1946 roku jako Stanford Research Institute, na Uniwersytecie Stanforda (przyp. tłum.). - Nie chcesz się stąd wyrwać? - zapytała cicho Joyce.

Czy nie chcę? I to jak. Czasami czuła się jak ptak uderzający skrzydłami o szybę. Chociaż nie bardzo wiedziała, co by zrobiła, gdyby wreszcie udało jej się stąd wydostać. Ale musiało być jakieś miejsce, w którym czułaby się jak w domu. Miejsce, do którego by pasowała. Nigdy nie myślała, że Kalifornia może być takim miejscem. Wydawała jej się zbyt bogata, podniecająca i ekscytująca. To było jak sen. I ta forsa... Ale ojciec. - Nic pani nie rozumie. Chodzi o mojego ojca. Nigdy się z nim nie rozstaję, przynajmniej od śmierci mamy. On mnie potrzebuje. Nie jest... On naprawdę mnie potrzebuje. Pani McCasslan popatrzyła na nią ze współczuciem. Ona oczywiście znała jej tatę. Kiedyś był znakomitym profesorem filozofii, pisał książki. Ale po śmierci matki Kaitlyn stał się jakby... nieobecny. Wykonywał drobne prace w mieście. Wiele na tym nie zarabiał. A kiedy przychodziły rachunki, przestępował z nogi na nogę i zawstydzony szarpał włosy. Zachowywał się jak dziecko, ale uwielbiał Kait, a ona jego. Nigdy nie pozwoli, by ktoś go skrzywdził. Miałaby go teraz zostawić i to zanim jeszcze dorosła do college'u? I pojechać na cały rok do Kalifornii... - To niemożliwe - powtórzyła. Pani McCasslan przyglądała się uważnie swoim pulchnym dłoniom. - Ale Kaitlyn, nie sądzisz, że twój ojciec chciałby, żebyś pojechała? Żebyś zrobiła to, co jest dla ciebie najlepsze? Kaitlyn pokręciła głową. Nie chciała słuchać żadnych argumentów. Podjęła już decyzję. - Nie chciałabyś nauczyć się, jak kontrolować swoje umiejętności? - zapytała Joyce. Kaitlyn spojrzała na nią uważnie. Nigdy nie pomyślała o tym, że mogłaby to kontrolować. Rysunki pojawiały się w najmniej oczekiwanym momencie, przejmowały władzę w jej rękach, a ona nawet nie zdawała sobie z tego sprawy. Nigdy nie wiedziała, że coś się stało, dopóki nie skończyła rysować. - Myślę, że możesz się tego nauczyć - twierdziła Joyce. -Myślę, że razem mogłybyśmy się uczyć. Kaitlyn otworzyła usta, ale zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, na zewnątrz rozległ się potworny hałas. Łomot, zgrzyt i trzask, wszystko naraz. Hałas był tak ogłuszający, że Kaitlyn od razu pomyślała, że stało się coś nadzwyczajnego. I to gdzieś bardzo blisko. Joyce i pani McCasslan podskoczyły, ale dyrektorka pierwsza dopadła do drzwi. Wybiegła na ulicę, a Kait i Joyce ruszyły za nią. Ludzie kręcili się po obu stronach Harding Street, rozgniatając butami śnieg. Zimne powietrze szczypało Kaitlyn w policzki. Blask zachodzącego słońca tworzył ostry kontrast pomiędzy światłem a cieniem, a obraz, który ujrzała Kaitlyn, wydawał się niezwykle skupiony i wyraźny. Żółty samochód marki Neon stał na ulicy. Tylne koła miał na chodniku, a lewe drzwi były całkowicie wgniecione. Najwyraźniej został uderzony w bok i się obrócił. Kaitlyn rozpoznała wóz. Należał do Jerry'ego Crutchfielda, jednego z nielicznych uczniów, którzy mieli samochód. Na środku ulicy, naprzeciwko Kaitlyn, zatrzymało się granatowe kombi. Przód samochodu był całkowicie skasowany, metal powykręcany i zdeformowany, a przednie światła rozbite. Polly Vertanen, uczennica młodszej klasy, ciągnęła panią McCasslan za rękaw. - Wszystko widziałam, pani McCasslan. Jerry właśnie wyjeżdżał z parkingu, ale tamto kombi tak pędziło. Po prostu w niego uderzyło... Jechało za szybko. - To samochód Marian Gunter! - krzyknęła pani McCasslan. - A w środku jest jej mała córeczka. Nie ruszajcie jej! Nie ruszajcie! - Dyrektorka mówiła dalej, ale Kait przestała jej słuchać.

Wpatrywała się w przednią szybę kombi. Wcześniej niczego nie zauważyła. Zgromadzeni wokół ludzie zaczęli krzyczeć i biegać w różne strony. Kaitlyn stała oniemiała. Cały jej świat skupił się na przedniej szybie samochodu. Mała dziewczynka uderzyła o szybę, a może to szyba na nią poleciała. Dotykała czołem okna, jakby wyglądała na zewnątrz. Miała szeroko otwarte oczy. Duże, okrągłe oczy, z długimi rzęsami. Jak u sarenki Bambi. Zadarty nosek i zaokrągloną brodę, a jej kręcone jasne włosy przykleiły się do szyby. Szkło przypominało pajęczynę. Pajęczyna przyklejona do twarzy dziecka. - O nie, proszę, nie... - wyszeptała Kaitlyn. Poczuła, że kurczowo się czegoś chwyciła, ale nie bardzo wiedziała czego. Ktoś ją podtrzymywał. W oddali słychać było zbliżające się syreny. Wokół samochodu zgromadził się spory tłum, przesłaniając Kaitlyn widok dziecka. Znała Curta Guntera. To musiała być Lindy, jego mała siostrzyczka. Czemu Kait się nie domyśliła? Dlaczego rysunek nic jej nie podpowiedział? Czemu nie narysowała zderzających się samochodów, opatrzonych konkretną datą i miejscem, zamiast twarzy tego nieszczęśliwego dziecka? Czemu to wszystko było kompletnie bezużyteczne, tak cholernie bezużyteczne...? - Chcesz usiąść? - zapytała osoba, którą ją trzymała. To była Joyce Piper. Kait się trzęsła. Oddychała bardzo szybko i jeszcze mocniej chwyciła Joyce. - Mówiłaś serio, że mogłabym kontrolować... to, co robię? - Kait nie mogła tego nazwać talentem. Joyce spojrzała na nią, a potem przeniosła wzrok na roztrzaskane samochody. Na jej twarzy pojawiło się zrozumienie. - lak sądzę, laką mam nadzieję. - Ale musisz mi obiecać. Joyce spojrzała jej prosto w oczy w sposób, w jaki w Thoroughfare nikt nie śmiał na nią patrzeć. - Obiecuję, że spróbuję, Kait. - W takim razie jadę. Mój ojciec to zrozumie. Akwamarynowe oczy Joyce zalśniły. - lak się cieszę. - Przeszedł ją gwałtowny dreszcz. - Dwadzieścia stopni, Kait - dodała cicho, niemal z roztargnieniem. - Nie pakuj zbyt wielu rzeczy. Tej nocy Kaitlyn miała dziwnie realistyczny sen. Stała na skalistym cyplu niewielkiej mierzei otoczonej zimnym, szarym oceanem. Chmury nad jej głową były niemal czarne, a wiatr opryskiwał jej twarz wodą. Niemal czuła panujące wokół wilgoć i chłód. Nagle usłyszała, jak za plecami ktoś krzyknął jej imię, ale gdy się odwróciła, sen się skończył.

Rozdział 3

Gdy Kait wyszła z samolotu, kręciło jej się w głowie, ale była zadowolona. Nigdy

wcześniej nie leciała samolotem, a okazało się, że to bułka z masłem. Przy starcie i lądowaniu żuła gumę i co godzinę gimnastykowała się w maleńkiej toalecie, żeby się rozruszać. Kiedy samolot dojeżdżał do rękawa, uczesała włosy i wygładziła czerwoną sukienkę. Idealnie. Była bardzo szczęśliwa. Gdy podjęła już decyzję o wyjeździe, od razu poczuła się lepiej. Wyprawa do Instytutu przestała być smutną koniecznością, a stała się snem, o którym mówiła Joyce. Początkiem jej nowego życia. Ojciec zachował się wspaniale i był bardzo

wyrozumiały. Odprowadził ją nawet na lotnisko, jakby faktycznie wybierała się na studia. Joyce miała czekać na nią w San Francisco. Na lotnisku jednak panował tłok i nie było śladu Joyce, a wokół przewijały się tabuny ludzi. Kaitlyn stała blisko bramki z wysoko uniesioną głową, próbując wyglądać nonszalancko. Nie chciała, by ktokolwiek do niej podszedł i zapytał, czy nie potrzebuje pomocy. - Przepraszam. Kaitlyn zerknęła z ukosa w kierunku, skąd dochodził nieznajomy glos. Ale to nie była propozycja pomocy, ale coś o wiele gorszego. Przed nią stał jakiś sekciarz, z tych co to kręcą się po lotniskach i proszą o pieniądze. Miał na sobie dziwne czerwone szaty. Toskańska czerwień, pomyślała Kaitlyn, na wypadek gdyby kiedyś miała ochotę go namalować. - Czy mógłbym zająć ci chwilkę? - Głos miał uprzejmy, ale natarczywy, wydawał się nawet apodyktyczny. Mężczyzna mówił z obcym akcentem. Kait próbowała się cofnąć, ale on chwycił ją za rękę. Zdumiona spojrzała w dół. Szczupłe palce zacisnął na jej nadgarstku. W porządku, palancie, sam tego chciałeś. Z wściekłością skierowała na niego całą moc swoich ciemnoniebieskich oczu otoczonych tajemniczymi obwódkami. Ale mężczyzna spokojnie jej się przyglądał, a kiedy Kait spojrzała mu głęboko w oczy, aż zatoczyła się do tyłu. Miał karmelową skórę, a oczy skośne i bardzo ciemne, ze zmarszczką nakątną. Patrząc na niego, Kaitlyn natychmiast przyszło do głowy określenie „przenikliwe spojrzenie". Miał lekko kręcone włosy w odcieniu jasnego brązu. Nic do siebie nie pasowało. Ale to nie to ścięło ją z nóg, a poczucie, że był bardzo stary. W jego oczach widziała upływające stulecia. Tysiąclecia. Kait nie pamiętała, by kiedykolwiek w życiu naprawdę krzyczała, ale tym razem postanowiła to zrobić. Nie miała szans. Mężczyzna jeszcze mocniej ścisnął jej nadgarstek i zanim zdążyła wziąć kolejny oddech, straciła równowagę. Facet w dziwnym ubraniu ciągnął ją z powrotem do korytarza, który prowadził prosto do samolotu. Z tym że teraz nie było tam żadnego samolotu, a korytarz świecił pustkami. Podwójne drzwi zamknęły się, odcinając Kaitlyn od reszty lotniska. Nadal była zbyt zszokowana, by krzyczeć. - Nie ruszaj się, to nie zrobię ci krzywdy - syknął mężczyzna, patrząc na nią twardym wzrokiem. Kaitlyn mu nie wierzyła. Obcy należał do jakiejś sekty i najwyraźniej miał nierówno pod sufitem. Zaciągnął ją przecież w kompletnie opustoszałe miejsce. Powinna była go wcześniej zaatakować i krzyczeć, kiedy jeszcze miała okazję. Teraz znajdowała się w pułapce. Nie puszczając jej ręki, mężczyzna zaczął szukać czegoś pod ubraniem. Pewnie pistoletu albo noża, pomyślała Kaitlyn, a serce waliło jej jak oszalałe. Gdyby choć na chwilę ją puścił, gdyby mogła przedostać się na drugą stronę drzwi, gdzie byli inni ludzie... - Proszę - odezwał się mężczyzna. - Chcę tylko, żebyś na to spojrzała. Nie trzymał pistoletu, a jedynie kawałek papieru. Błyszczącego, złożonego papieru. Kaitlyn pomyślała, że to jakaś ulotka. Nie wierzę, pomyślała. To naprawdę wariat. - 'tylko popatrz - powtórzył mężczyzna. Kaitlyn nie miała wyjścia, facet machał jej kartką przed samym nosem. Zobaczyła kolorowe zdjęcie różanego ogrodu. Ogród otoczony był murem, a na samym środku stała fontanna, z której coś tryskało. Może to jakaś rzeźba lodowa, pomyślała oszołomiona Kaitlyn. Fontanna była wysoka, biała i niemal przeźroczysta jak kolumna z fasetami. Na jednej z licznych faset odbijała się maleńka róża. Serce nadal waliło jej z całych sił. To wszystko było zbyt dziwne. I przerażające, jakby nieznajomy naprawdę próbował ją skrzywdzić. - Ten kryształ... - zaczął, a wtedy Kaitlyn dostrzegła swoją szansę.

Mężczyzna rozluźnił nieco żelazny uchwyt i skupił wzrok na fotografii. Wtedy Kaitlyn z całej siły go kopnęła zadowolona, że ma na sobie buty na obcasach i wbiła mu w łydkę pięciocentymetrową szpilkę. Facet krzyknął i puścił ją. Kaitlyn rzuciła się do drzwi i wpadła prosto na lotnisko. A potem zaczęła biec, nie oglądając się za siebie. Omijała krzesła oraz aparaty telefoniczne wiszące na ścianach i na oślep kierowała się w stronę tłumu zgromadzonego w hali. Zatrzymała się dopiero, gdy usłyszała, jak ktoś woła jej imię. - Kaitlyn! To była Joyce, która szła do bramki. Kait nigdy w życiu nie czuła takiej ulgi na czyjś widok. - Przepraszam, były straszne korki, a parkowanie w tym miejscu graniczy z cudem... - Joyce urwała. - Co się stało? Kaitlyn wpadła jej w ramiona. Teraz, kiedy była już bezpieczna, chciało jej się śmiać. To pewnie histeria. Trzęsły jej się nogi. - To dziwne - wydusiła. - lam był jakiś facet z sekty czy z czegoś takiego. Złapał mnie. Pewnie chciał forsy, ale myślałam, że... - Jak to cię złapał? Gdzie jest? Kaitlyn pomachała w roztargnieniu ręką. - Gdzieś tam. Kopnęłam go i uciekłam. Akwamarynowe oczy Joyce błysnęły z zadowolenia, ale powiedziała jedynie: - Chodźmy. Powinnyśmy to zgłosić ochronie lotniska. - Oj, ale już czuję się lepiej. To był jakiś wariat... - Takich wariatów się zamyka. Nawet w Kalifornii - odparła stanowczo Joyce. Ochrona wysłała kilku ludzi w poszukiwaniu mężczyzny, ale ten przepadł bez wieści. - Poza tym - poinformował je strażnik - nie mógł otworzyć drzwi na tamten korytarz. Cały czas są zamknięte. Kaitlyn nie chciała się kłócić. Wolała o wszystkim zapomnieć i jechać do Instytutu. Nie tak wyobrażała sobie swój pierwszy dzień w Kalifornu. - Chodźmy już. - Pociągnęła Joyce za rękę. Dziewczyna westchnęła i skinęła głową. Odebrały bagaże Kaitlyn i poszły w stronę małego zielonego kabrioletu. Kiedy ruszyły, Kait miała ochotę skakać na fotelu. W domu panował mróz, a na ziemi leżało pięćdziesiąt cen-tymetrów śniegu. A tu jechały z opuszczonym dachem, a wiatr rozwiewał jasne włosy Joyce. - Jak się czuje ta mała dziewczynka z wypadku? - zapytała Joyce. Dobry nastrój Kaitlyn prysnął jak bańka mydlana. - Cały czas jest w szpitalu. Nikt nie wie, czy z tego wyjdzie. - Kaitlyn zacisnęła usta, jakby chciała dać do zrozumienia, że nie ma zamiaru rozmawiać o Lindy. Ale Joyce nie zadawała więcej pytań. Zamiast tego powiedziała: - W Instytucie jest już troje twoich współlokatorów. Lewis i Anna. Myślę, że ich polubisz. Lewis - to chłopak. - Ilu będzie chłopaków? - zapytała podejrzliwie Kaitlyn. - Obawiam się, że trzech - odparła ponuro Joyce, posyłając Kait rozbawiona spojrzenie. Ale Kaitlyn wcale nie było do śmiechu. Trzech chłopaków i tylko jedna dziewczyna. Trzech niechlujnych, nieopanowanych i nakręconych hormonami Power Rangersów. Kaitlyn próbowała już kiedyś zadawać się z chłopakami. Jakieś dwa lata temu, kiedy była w drugiej klasie. Pozwoliła jednemu z nich zabierać się na randki nad jezioro Erie w każdy piątkowy i sobotni wieczór. Znosiła nawet jego głupie umizgi, przynajmniej w pewnych granicach, a on opowiadał jej o Metallice, Brownsach, Bengalsach i czerwonych samochodach Trans Am. Czyli o wszystkim, o czym nie miała zielonego pojęcia. Po pierwszej randce stwierdziła, że faceci są jednak jakimś obcym gatunkiem, i przestała go słuchać. Cały czas miała nadzieję, że zaprosi ją w końcu na jakąś imprezę ze swoją ekipą.

Wszystko miała zaplanowane w najdrobniejszych szczegółach. Zabierze ją do jednego z tych dużych domów na wzgórzach, do których nigdy nie została zaproszona. Włożyłaby coś luźnego, ale nie za bardzo, żeby nie obrazić gospodyni. On będzie ją obejmował, a ona będzie zachowywać się skromnie. Wszyscy mieliby okazję przekonać się, że nie jest żadnym po-tworem. Pozwoliliby jej wejść do swojego świata, może nie od razu, ale wcześniej czy później przyzwyczailiby się do jej towarzystwa. Niezupełnie. Jak tylko wspomniała o imprezie, jej miłośnik jezior zaczął coś kręcić. Ale w końcu prawda wyszła na jaw. Nie miał zamiaru zabierać jej w żadne miejsce publiczne. Świetnie sprawdzała się na wypady nad jezioro, ale nie była wystarczająco dobra, by pokazywać się z nią w towarzystwie. To była jedna z tych nielicznych sytuacji, kiedy trudno jej było powstrzymać łzy. Zacisnęła usta i kazała odwieźć się do domu. Przez całą drogę chłopak robił się coraz bardziej wściekły. Aż w końcu z hukiem otworzył jej drzwi i syknął: - I tak miałem cię rzucić. Nie jesteś jak normalne dziewczyny- Jesteś oziębła. Kait gapiła się za odjeżdżającym samochodem. Więc była nienormalna, świetnie. To akurat wiedziała. I oziębła. Ze sposobu, w jaki to powiedział, domyśliła się, że nie chodziło o jej charakter. Miał na myśli coś więcej. Świetnie. Wolałaby już całe życie być sama, niż przeżywać cokolwiek z takim facetem. Na samo wspomnienie jego wilgotnych dłoni na swoich ramionach miała ochotę wytrzeć ręce o czerwoną sukienkę. Wiec jestem oziębła, myślała Kait, wiercąc się na przednim siedzeniu kabrioletu. I co z tego? W życiu jest wiele innych ciekawszych rzeczy. Poza tym miała gdzieś, iłu chłopaków będzie w Instytucie. Będzie ich ignorować i trzymać się blisko Anny. Oby tylko Anna nie miała fioła na punkcie facetów. I oby cię polubiła, dodał cichy, natarczywy głos w jej głowie. Kaitlyn stłumiła tę myśl i pozwoliła, by wiatr rozwiewał jej włosy. Cieszyła się jazdą i słońcem. - Daleko jeszcze? - zapytała. - Nie mogę się doczekać. Joyce się roześmiała. - Nie, już niedaleko. Teraz jechały po osiedlowych uliczkach. Kaitlyn rozglądała się wokół z zapałem, ale i z lekkim uczuciem niepokoju. A jeśli Instytut okaże się zbyt duży, zbyt sterylny i onieśmielający? Wyobrażała sobie ogromny, przysadzisty budynek z czerwonej cegły, podobny do jej szkoły w Thoroughfare. Joyce wjechała na podjazd, a Kait z niedowierzaniem rozglądała się wokół. - To tutaj? - Aha. - Ale ten budynek jest fioletowy. I to jeszcze jak. Ściany miały chłodny fioletowy odcień, drewniane wykończenia wokół okien były ciemnofioletowe, a drzwi i balkony - jaskrawofioletowe. Wyjątek stanowiły szary skośny dach i komin. Kait czuła się tak, jakby ktoś wrzucił ją do basenu wypełnionego sokiem z ciemnych winogron. Nie była pewna, czy kolor jej się podoba, czy nie. * The Browns, The Bengalł - zawodowe drużyny futbolu amerykańskiego (przyp. tłum.). - Nie mieliśmy czasu, by go pomalować - wyjaśniła Joyce, parkując samochód. - Byliśmy zbyt zajęci przekształcaniem parteru w laboratorium. Jutro zobaczysz cały budynek. Może teraz pójdziesz przywitać się ze swoimi współlokatorami?

Kait poczuła, jak ogarnia ją niepokój. Instytut był o wiele mniejszy i bardziej przytulny, niż sobie wyobrażała. Naprawdę będzie tu mieszkać i to z zupełnie obcymi ludźmi. - Jasne, świetnie. - Uniosła wysoko głowę i wysiadła z samochodu. - Nie zawracaj sobie teraz głowy walizkami i wejdź do środka. Przejdź przez salon, a po prawej stronie będą schody. Idź na górę, całe piętro jest dla was. Mówiłam Lewisowi i Annie, żebyście sami podzielili się pokojami. Kaitlyn ruszyła do przodu. Nie chciała się ani ociągać, ani śpieszyć. Nie chciała też, by ktokolwiek zauważył, jak bardzo się denerwuje. Fioletowe drzwi były otwarte. Na szczęście wnętrze domu miało inny kolor i wyglądało zupełnie zwyczajnie. Po prawej stronie znajdował się duży salon, a po lewej spora jadalnia. Nie patrz na to teraz. Idź na górę. Kaitlyn przeszła przez wyłożony glazurą korytarz, który oddzielał oba pomieszczenia, i znalazła się przy schodach. Tylko powoli, oddychaj spokojnie. Ale serce waliło jej z całych sił, a nogi same wyrywały się do góry. Schody zakręcały na podeście i nagle znalazła się na szczycie. Korytarz był pełen różnych niepasujących do siebie sprzętów. Kait zauważyła otwarte drzwi, a w środku usłyszała głosy. W porządku, kogo to obchodzi, czy są mili? Pewnie to jakieś palanty, mam to gdzieś. Nikogo nie potrzebuję. Może nauczę się rzucać na ludzi czar? W ostatniej chwili ogarnęła ją jednak panika i wpadła przez otwarte drzwi w bojowym nastroju. Zatrzymała się w pół kroku. Na pustym łóżku klęczała jakaś dziewczyna. Śliczna, pełna wdzięku, ciemnowłosa, o wysokich kościach policzkowych i spokojnym wyrazie twarzy. Bo-jowe nastawienie Kaitlyn rozpłynęło się jak we mgle, a mury, które zazwyczaj budowała wokół siebie, runęły. Od dziewczyny bił niezwykły spokój, który przypominał chłodny wiatr. Nieznajoma się uśmiechnęła. - Ty pewnie jesteś Kaitlyn. - A ty... Anna? - Anna Eva Whiteraven. - Jakie cudowne nazwisko - powiedziała Kaitlyn. W szkole imienia Warrena G. Hardinga nie mówiło się w ten sposób, ale Kaitlyn nie była już w swojej szkole. Na spokojnej twarzy Anny pojawił się uśmiech. - A ty masz cudowne oczy - dodała. - Naprawdę? - usłyszała czyjś podekscytowany głos. -Hej, odwróć się. Kait się odwróciła. Po drugiej stronie pokoju znajdowała się wnęka z oknem, z której właśnie wychodził jakiś chłopak. Nie wyglądał groźnie. Miał czarne włosy i ciemne migdałowe oczy. W rękach trzymał aparat i Kaitlyn domyśliła się, że robił zdjęcia przez otwarte okno. - Uśmiech! - Kaitlyn oślepił błysk aparatu. - Au! - Przepraszam, chciałem tylko uchwycić ten moment. -Chłopak wypuścił z rąk aparat, który zawisł na tasiemce zawieszonej na jego szyi, i wyciągnął rękę. - Ale fajne oczy. Trochę dziwne. Nazywam się Lewis Chao. Miał taką słodką twarz, zdecydowała Kaitlyn. Wcale nie był duży ani okropny, a raczej mały i schludny. Jego ręka nie była spocona, a oczy wygłodniałe. - Lewis od samego rana robi zdjęcia, odkąd przyjechaliśmy - wyjaśniła Anna. - Uwiecznił już chyba całą dzielnicę. Kaitlyn zamrugała, żeby pozbyć się mroczków, spojrzała z zaciekawieniem na Lewisa. - Naprawdę? Skąd jesteś? - Pewnie przyjechał jeszcze dalej niż z Ohio, pomyślała.

Chłopak uśmiechnął się szeroko. - Z San Francisco. Kaitlyn roześmiała się i po chwili wszyscy się śmiali. I nie był to złośliwy śmiech, ale wspaniały, cudowny chichot. I Kait już wiedziała. Będę tu szczęśliwa, pomyślała. To było zbyt piękne, by mogło być prawdziwe. Będzie szczęśliwa i to przez cały rok. W głowie pojawił jej się taki obraz: siedzi przy kominku, który zauważyła na dole, i odrabia lekcje. Pozostali są zajęci swoimi sprawami, ale łączy ich ciepłe poczucie wspólnoty, chociaż każdy robi coś innego. Każdy jest inny, ale nie zwracają na to uwagi. Nie muszą budować murów. Zaczęli z zapałem rozmawiać, coraz bardziej czując do siebie sympatię. Kait dołączyła do Anny, która siedziała na łóżku. To było naturalne. - Jestem z Ohio - zaczęła Kait. - Aha, Buckeye* - wtrącił Lewis. - A ja ze stanu Waszyngton - powiedziała Anna. - Z okolic Puget Sound. - Jesteś z pochodzenia Indianką, prawda? - Tak, z plemienia Suąuamish. - Ona rozmawia ze zwierzętami - dodał Lewis - Wcale z nimi nie rozmawiam - zaprzeczyła łagodnie Anna. - Czasami potrafię sprawić, żeby coś zrobiły. To rodzaj projekcji myśli, tak mówi Joyce. Projekcja myśli i zwierzęta? Parę tygodni temu Kait powiedziałaby, że to bzdura, ale przecież jej własny „dar" też był czymś niepojętym. Jeżeli to było możliwe, coś innego również. - A ja zajmuję się PK - powiedział Lewis. - Psychokinezą. Przewaga umysłu nad materią. - Jak... wyginanie łyżeczek? - zapytała z wahaniem Kait. - Nie, wyginanie łyżeczek to zwyczajna sztuczka. Prawdziwa psychokinezą dotyczy bardzo małych rzeczy, na przykład przesuwania igły na kompasie. A ty co robisz? Kaitlyn podeszło serce do gardła. Nigdy w życiu nie powiedziała jeszcze tego na głos. - Ja... Właściwie to potrafię przewidywać przyszłość. To znaczy, nie ja, a moje rysunki, i kiedy później na nie patrzę, widzę, że tak miało być. Ale zazwyczaj dopiero po tym, jak to się już wydarzy - skończyła bez ładu i składu. Lewis i Anna głęboko się zamyślili. - Super - odezwał się w końcu Lewis. - Więc jesteś artystką? - dodała Anna. Kaitlyn poczuła ogromną ulgę, a potem ogarnęła ją euforia. - Chyba po prostu lubię rysować. I chętnie bym teraz coś narysowała, pomyślała, nie mogąc się doczekać, kiedy sięgnie po swoje pastele. Annę narysowałaby za pomocą palonej umbry, matowej czerni i sjeny. A Lewisa granatowoczarną kredką i jakąś w odcieniu skóry. Później, powiedziała sobie. A na głos dodała: - Więc co robimy z pokojami? Kto gdzie śpi? * Ohio często określane jest jako Buckeye State, ze względu na powszechne występowanie kasztanowców {buckeye trees), a jego mieszkańców nazywa się Buckeyes (przyp. tłum.). - Właśnie się nad tym zastanawialiśmy - odparła Anna. -Problem polega na tym, że jest nas pięcioro, a są tylko cztery pokoje. Ten, w którym jesteśmy, obok jest większy i dwa mniejsze na tyłach domu.

- A tylko duże pokoje mają dostęp do kablówki. Już jej tłumaczyłem - westchnął Lewis z tragiczną miną - że muszę mieć dostęp do MTVJ ale ona tego nie rozumie. Poza tym muszę gdzieś podłączyć komputer i wieżę. A tylko duże pokoje mają odpowiednie wyjścia. - Nie możemy zająć najlepszych pokoi przed przyjazdem reszty - stwierdziła Anna spokojnie, ale stanowczo. - Ale ja muszę mieć MTV Inaczej umrę. - Nie potrzebuję kablówki - odezwała się Kaitlyn. - Ale chciałabym mieć pokój z północnym światłem, lubię rano rysować. - Jeszcze nie słyszałaś najgorszego. Każde pomieszczenie jest inne - wyjaśnił Lewis. - Pokój obok jest ogromny z olbrzymim łóżkiem, balkonem i jacuzzi. Ten ma wnękę i osobną ła-zienkę, ale nie ma żadnej szafy. A dwa pozostałe mają spore szafy, ale za to wspólną łazienkę. - Wygląda na to, że największy pokój dostaną ci, którzy będą razem mieszkać, bo dwoje z nas musi razem spać - dodała Kaitlyn. - Świetnie. Ja mogę mieszkać z którąkolwiek z was - rzucił szybko Lewis. - O nie, nie, nie. Poczekajcie, pójdę sprawdzić światło w małych pokojach - powiedziała Kaitlyn, zeskakując z łóżka. - Sprawdź lepiej to jacuzzi! - krzyknął za nią Lewis. Kaitlyn roześmiała się, zerkając przez ramię, i nagle wpadła na kogoś, kto stał na szczycie schodów. Zderzenie nie było mocne, ale Kaitlyn odruchowo się cofnęła i uderzyła nogą o coś twardego. Poczuła za kolanem ostry ból i na moment zaniemówiła. Zacisnęła zęby i z wściekłością spojrzała na to, co ją uderzyło. Nocna szafka, z wyciągniętą szufladą o ostrych kantach. Co te wszystkie meble w ogóle robiły na korytarzu? - Bardzo przepraszam. - Usłyszała cichy południowy akcent. - Nic ci nie jest? Kaitlyn zerknęła na opalonego, jasnowłosego chłopaka, który na nią wpadł. To był oczywiście chłopak. I to duży, a nie drobny i bezpieczny jak Lewis. Z gatunku tych, którzy robili wokół siebie sporo zamieszania. Wypełniał swoją osobą cały korytarz i był niezwykle męski. Jeżeli Anna przypominała chłodny wiatr, to ten tutaj był jak słoneczna pochodnia. Nie bardzo mogła go zignorować, postanowiła więc spiorunować go wzrokiem. Chłopak spokojnie odwzajemnił spojrzenie, a Kaitlyn ze zdumieniem odkryła, że jego oczy miały bursztynowy odcień, zaledwie parę tonów ciemniejszy od jego włosów. - Coś cię boli - stwierdził. Najwyraźniej pomylił jej piorunujący wzrok z wyrazem cierpienia. - W którym miejscu? A potem zrobił coś, co całkowicie zbiło ją z tropu. Upadł przed nią na kolana. O rany, on chyba chce mnie przeprosić, pomyślała z rozpaczą. Boże, w Kalifornii są same świry. Ale chłopak jej nie przeprosił. Wyciągnął rękę i dotknął ostrożnie jej nogi. - lutaj, prawda? - zapytał z uprzejmym południowym akcentem. Kaitlyn otworzyła usta, ale nie była w stanie nic powiedzieć, mogła mu się jedynie przyglądać. Stała oparta o ścianę i nie miała dokąd uciec. - W tym miejscu, tak? -1 bez żadnych ceremonii podwinął jej czerwoną sukienkę. Kaitlyn była wstrząśnięta. W żadnym razie nie była przygotowana na taką sytuację: jakiś obcy facet zaglądał jej pod sukienkę, i to w miejscu publicznym. Poza tym chodziło o to, w jaki sposób to robił. Nie jak ktoś napalony, ale jak... jak... lekarz badający pacjenta. - Nic sobie nie rozcięłaś, tylko się uderzyłaś - stwierdził. Nie patrzył ani na nią, ani na jej nogę, tylko na korytarz. Jego palce delikatnie dotykały bolesnego miejsca, jakby oceniał szkodę. Wydawały się suche, ale ciepłe, nienaturalnie ciepłe. - Jeśli tak to zostawisz, będziesz miała strasznego siniaka. Nie ruszaj się przez chwilę, to ci pomogę, w porządku?

To spowodowało, że Kait wreszcie przerwała milczenie. - Mam się nie ruszać? Dlaczego? Machnął tylko ręką. - Proszę, nic nie mów. Kaitlyn była w szoku. - Tak - szepnął chłopak, jakby mówił sam do siebie. - Chyba mogę ci pomóc. Spróbuję. Kaitlyn wmurowało, była całkowicie sparaliżowana. Czuła jego palce na swoim kolanie, w niezwykle intymnym, delikatnym i bardzo wrażliwym miejscu. Nie pamiętała, by ktokolwiek ją tam dotykał, nawet prawdziwy lekarz. Po chwili jego dotyk zmienił się, a Kaitlyn poczuła pieczenie i łaskotanie, jak podczas oparzenia. Było to niemal bolesne, ale... - Co ty wyprawiasz? Przestań, co robisz? - wykrztusiła Kait Chłopak odezwał się cichym głosem, nie podnosząc na nią wzroku: - Przekierowuję energię. Przynajmniej próbuję. - Powiedziałam, przestań... Och. - Pomóż mi teraz. Nie walcz ze mną. Kaitlyn spoglądała na czubek jego głowy. Jego jasnozłote włosy były potargane, a niesforne kosmyki sterczały na różne strony. Nagle coś dziwnego przeszyło całe jej ciało, docierając do każdego naczynia krwionośnego. Poczuła się orzeźwiona i odnowiona. Jakby napiła się czystej, chłodnej wody albo zanurzyła w cudownej zimnej mgle. Chłopak zaczął wykonywać jakieś niekontrolowane gesty, jakby strzepywał coś z jej kolana. Dotykał i strzepywał. Dotykał i strzepywał. Jakby coś zbierał, a potem delikatne zrzucał krople wody z palców. Nagle Kaitlyn zdała sobie sprawę, że ból ustąpił. - I po sprawie - powiedział wesoło chłopak. - Jeszcze tylko to zamknę... - Ciepłą ręką objął jej kolano. -1 już. Nie powinnaś mieć siniaka. Podniósł się i potarł dłonie. Oddychał tak ciężko, jakby właśnie ukończył jakiś wyścig. Kaitlyn przyglądała mu się z uwagą. Sama była gotowa wziąć udział w wyścigu. Nigdy w życiu nie była tak ożywiona. Ale kiedy ponownie zerknęła na jego twarz, poczuła, że powinna usiąść. Gdy na nią spojrzał, spodziewała się... Właściwie sama nie wiedziała czego. Ale na pewno nie szybkiego, roztargnionego uśmiechu, który jej posłał. Chłopak odwrócił się i miał zamiar odejść. - Przepraszam za to, co się stało. Lepiej pójdę i pomogę Joyce z walizkami, zanim znowu kogoś poturbuję. - I zaczął schodzić po schodach. - Zaczekaj, kim ty jesteś? I... - Nazywam się Rob. - Uśmiechnął się przez ramię. - Rob Kessler. Dotarł do podestu, odwrócił się i zniknął. - .. .jak to zrobiłeś? - Kait rzuciła w powietrze. Rob. Rob Kessler, pomyślała. - Hej, Kaitlyn! - Usłyszała z pokoju głos Lewisa. - Jesteś tam? Kaitlyn, chodź tu szybko!

Rozdział 4

Kaitlyn zawahała się, cały czas wpatrując się w schody. W końcu wzięła się w garść i

powoli ruszyła z powrotem po pokoju. Lewis i Anna stali we wnęce i wyglądali przez okno. - Już jest - powiedział Lewis podekscytowanym głosem, podnosząc do góry aparat. - To musi być on! - Kto taki? - zapytała Kaitlyn. Miała nadzieję, że nikt nie będzie jej się zbyt wnikliwie przyglądał. Czuła, że ma na twarzy wypieki. - Pan Zetes - odezwał się Lewis. - Joyce mówiła, że jeździ limuzyną. Przed domem stała czarna limuzyna, a jej tylne drzwi były otwarte. Opierał się o nie mężczyzna o białych włosach, ubrany w długi płaszcz. Kaitlyn pomyślała, że musi mu być potwornie gorąco w to ciepłe kalifornijskie popołudnie. W ręku trzymał laskę ze złotą rączką. Prawdziwą laskę ze złotą rączką, pomyślała zafascynowana Kaitlyn. - Zdaje się, że przyprowadził swoich przyjaciół - dodała z uśmiechem Anna. Z limuzyny wyskoczyły dwa duże czarne psy. Od razu ruszyły w stronę krzaków, ale jak tylko mężczyzna je zawołał, wróciły na miejsce i stanęły przy jego boku. - Urocze - stwierdziła Kaitlyn. - A to co? Na podjazd właśnie wjechała biała furgonetka z napisem „Departament ds. Nieletnich". Lewis odłożył aparat. Był wyraźnie zafascynowany. - Rany, to Kalifornijski Zakład Poprawczy. - Czyli...? - To ostatni przystanek. Tam pakują naprawdę niegrzecznych chłopców. Hardcore'owców, z którymi nie dają sobie rady w zwykłych poprawczakach. - Chcesz powiedzieć, że to więzienie? - zapytała Anna cichym głosem. - Mój ojciec mówi, że to miejsce dla tych, którzy potem trafią do zwykłego więzienia stanowego. Wiesz, morderców i takich tam. - Morderców?! - krzyknęła Kait. - To co ta furgonetka tutaj robi? Nie sądzicie chyba, że... - Spojrzała na Annę, która przyglądała się jej z pochmurnym wyrazem twarzy. Najwyraźniej Anna tak właśnie myślała. Obie zerknęły na Lewisa. Jego migdałowe oczy zrobiły się nagle ogromne. - Chyba powinniśmy tam pójść - stwierdziła Kaitlyn. Szybko pobiegli na dół i wypadli na drewnianą werandę, próbując nie rzucać się w oczy. I tak nikt nie zwracał na nich uwagi. Pan Zetes rozmawiał ze strażnikiem ubranym w mundur w kolorze khaki. Kaitlyn zdołała usłyszeć jedynie kilka słów: - Decyzja sędzi Baldwin, oddział zakładu dla nieletnich i resocjalizacja. - ...to pańska odpowiedzialność - zakończył strażnik, odsuwając się od drzwi furgonetki. Z wozu wysiadł jakiś chłopak. Kaitlyn uniosła do góry brwi. Był niewiarygodnie przystojny, ale jego twarz i gesty wyrażały chłodną rezerwę. Miał ciemne włosy i oczy, ale jego skóra była blada. To jedna z nielicznych osób w Kalifornii, która nie jest opalona, pomyślała Kaitlyn. - Chiaroscuro - wymamrotała pod nosem. - Co takiego? - szepnął Lewis. - To słówko artystyczne. Oznacza „światłocień", jak w czarno-białym rysunku. - Kiedy skończyła, poczuła, że cała drży. W tym chłopaku było coś dziwnego, jak gdyby... Jak gdyby nie był do końca normalny, podpowiedział jej umysł. Tak mówili o tobie, w twoim miasteczku, prawda? Furgonetka odjechała. Pan Zetes i ciemnowłosy chłopak podeszli do drzwi. - Wygląda na to, że mamy nowego współlokatora - mruczał pod nosem Lewis. - O rany. Pan Zetes skinął głową do grupy stojącej na werandzie.

- Widzę, że już jesteście. Myślę, że wszyscy już dojechali. Idźcie do środka, będziemy mogli się przywitać. – Mężczyzna ruszył do budynku, a za nim psy. Rottweilery, zauważyła Knillyn. I wyglądały groźnie. Gdy chłopak podszedł bliżej, Anna i Lewis bez słowa cofnęli się, ale Kaitlyn nie ruszyła się z miejsca. Wiedziała, jak to jest, gdy ludzie cofają się na twój widok. Chłopak przeszedł tuż obok niej i odwrócił głowę, by spojrzeć jej prosto w oczy. Kaitlyn zauważyła, że jego oczy nie były czarne, ale ciemnoszare. Miała wrażenie, że chciał wzbudzić w niej niepokój, zmusić, by spuściła wzrok. Ciekawe, co takiego zrobił, że wylądował w więzieniu, pomyślała i dostała gęsiej skórki. Weszła do budynku. - Pan Zetes! - zawołała radośnie Joyce, wychodząc z salonu. Wzięła starszego mężczyznę pod rękę i zaczęła mu coś opowiadać, uśmiechając się i gestykulując z entuzjazmem. Nagle Kaitlyn zauważyła przy schodach czyjąś jasną czuprynę. To był Rob Kessler, który trzymał na ramieniu jakąś torbę. Jej torbę. Ruszył w ich stronę... Ale nagle stanął w miejscu. Cały zesztywniał. Kaitlyn podążyła za jego wzrokiem i spojrzała na nowo przybyłego chłopaka. Obcy też był spięty. Szare spojrzenie skupił na Robie. W jego oczach kryła się lodowata nienawiść. Wyglądał tak, jakby szykował się do ataku. Jeden z rottweilerów pana Zetesa zaczął warczeć. - Dobry piesek - wymamrotał nerwowo Lewis. - To ty - powiedział nowy chłopak. - To ty - powtórzył Rob. - Znacie się? - zapytała Kaitlyn. Pierwszy odezwał się Rob, nie spuszczając wzroku z bladej, nieufnej twarzy intruza. - Tak, z dawnych czasów. - Rzucił torbę na ziemię. - Nie dość dawnych - odparł drugi chłopak. W przeciwieństwie do miękkiego południowego akcentu Roba jego głos wydawał się szorstki i urywany. Teraz warczały już oba psy. Chyba możemy zapomnieć o miłej atmosferze, pomyślała Kaitlyn. Zauważyła, że pan Zetes i Joyce przestali rozmawiać i przyglądali się im z uwagą. - Wygląda na to, że jesteśmy już wszyscy - stwierdził sucho pan Zetes. - Chodźcie tu - dodała Joyce. - Długo czekałam na ten moment. Rob i nowy chłopak powoli odwrócili od siebie wzrok. Joyce obdarzyła ich wspaniałym uśmiechem, a jej akwamarynowe oczy lśniły. - Dzieciaki, to dla mnie prawdziwy zaszczyt i przyjemność przedstawić wam człowieka, który was tu sprowadził. Człowieka, który odpowiada za cały projekt. Przedstawiam wam pana Zetesa. Przez chwilę Kaitlyn zastanawiała się, czy nie powinna zacząć klaskać. Zamiast tego wymruczała z innymi: „Dzień dobry". Pan Zetes skinął głową, a Joyce mówiła dalej. - Panie Zetes, oto nasi żołnierze. Anna Whiteraven ze stanu Waszyngton. - Starszy mężczyzna podał jej rękę, a potem wszystkim pozostałym, których przedstawiała Joyce. - Lewis Chao z Kalifornii. Kaitlyn Fairchild z Ohio. Rob Kessler z Karoliny Północnej. I Gabriel Wolfe z... stąd i zowąd. - lak, zależy, gdzie złożono pozew. - Rob przeciągał sylaby. Pan Zetes przeszył go wzrokiem. - Gabriel został warunkowo zwolniony i teraz znajduje się pod moją opieką - powiedział. - Może chodzić do szkoły, ale poza tym nie wolno mu opuszczać domu. Doskonale wie, co się stanie, jeśli naruszy te zasady, prawda, Gabrielu? Chłopak przeniósł wzrok z Roba na pana Zetesa. - Tak - odpowiedział beznamiętnym głosem.

- Doskonale. - Pan Zetes przyglądał się całej grupie. -Chciałbym, żebyście doszli do porozumienia. Nie wiem, czy zdajecie sobie sprawę, że posiadacie ogromny dar. Musicie jak najmądrzej i jak najlepiej wykorzystać wasze umiejętności. Teraz dopiero zacznie się gadka, pomyślała Kait, przyglądając się uważnie panu Zetesowi. Miał imponującą białą czuprynę, przystojną, sędziwą twarz i szerokie, dobrotliwe czoło. Kaitlyn uświadomiła sobie nagle, kogo jej przypominał. Wyglądał jak dziadek Małego Lorda*, ten hrabia. Ale pan hrabia nie wygłosił zwykłej przemowy. - Jedną rzecz musicie od razu zrozumieć. Jesteście inni od reszty społeczeństwa. Zostaliście... wybrani. Naznaczeni. Nigdy nie będziecie tacy, jak pozostali ludzie, więc nawet nie pró-bujcie. Kierujecie się innymi prawami. Kaitlyn zmarszczyła brwi. Joyce mówiła podobne rzeczy, ale słowa pana Zetesa brzmiały jakoś inaczej. Nie była pewna, czy odpowiadał jej ten ton. - Macie w sobie coś, czego nie da się ograniczyć. Ukrytą moc, która płonie w was jak ogień - ciągnął dalej. - Jesteście lepsi od reszty społeczeństwa, nigdy o tym nie zapominajcie. Czy on chce nam schlebić? - zastanawiała się Kait. Bo jeśli tak, to mu nie wychodzi. To wszystko brzmi... jakoś pusto. - Jesteście pionierami w wyprawie, która niesie ze sobą nieskończenie wiele możliwości. Praca, którą tutaj wykonacie, może zmienić nastawienie świata do zjawisk nadprzyrodzonych, może zmienić całą ludzkość. Wy, młodzi, możecie pracować dla dobra innych. Nagle Kaitlyn poczuła niezwykłą chęć, by coś narysować. Tym razem nie była to zwyczajna zachcianka jak wtedy, gdy naszła ją ochota, by narysować Annę i Lewisa. Ręka zaczęła ją swędzieć i poczuła, jak przechodzi ją dreszcz, a to oznaczało przeczucie. Ale nie mogła tale po prostu wyjść, kiedy pan Zetes przemawiał. Rozejrzała się po sali i napotkała wzrok Gabriela. Jego oczy wydawały się mroczne i okrutne, jakby mowa pana Zetesa bardzo go rozbawiła, i to w szczególnie cyniczny sposób. Kaitlyn ze zdumieniem odkryła, że Gabriel wyglądał tak, jakby również nie wierzył w słowa pana Zetesa. I patrzył na nią w taki sposób, jakby domyślał się, że ona myśli podobnie. Poczuła, że się rumieni. Szybko przeniosła wzrok na mówiącego, przybierając zainteresowany i pełen szacunku wyraz twarzy. W końcu to on opłacał jej stypendium. Może i był nieco ekscentryczny, ale najwyraźniej miał dobre serce. Kiedy skończył przemawiać, Kaitlyn nie czuła już potrzeby rysowania. Po panu Zetesie głos zabrała Joyce, prosząc ich, by przez najbliższy rok dali z siebie wszystko. - Będę z wami mieszkać, tu w Instytucie - dodała. - Mój pokój jest tam. - Wskazała na przeszklone drzwi na tyłach salonu, które wyglądały tak, jakby prowadziły gdzieś na zewnątrz. - Możecie do mnie przychodzić, kiedy tylko będziecie chcieli, w dzień czy w nocy. Aha, jest jeszcze jedna osoba, z którą będziecie pracować. * Mały Lord (oryg. Little Lord Fauntleroy) - powieść angielskiej pisarki Frances Hodgson Burnett (przyp. tłum.). Kaitlyn odwróciła się i zobaczyła wychodzącą z jadalni dziewczynę. Wyglądała na studentkę i miała burzę mahoniowych włosów i nieco posępne pełne usta. - To Marisol Diaz, studentka ze Stanford - poinformowała ich Joyce. - Nie mieszka z nami, ale będzie codziennie przychodzić, żeby pomagać mi przy eksperymentach. Będzie też

gotować. Na ścianie w jadalni znajdziecie godziny posiłków, a jutro porozmawiamy o innych zasadach panujących w domu. Macie jakieś pytania? Wszyscy pokręcili głowami. - Dobrze. Idźcie teraz na górę i zajmiecie się pokojami? To był długi dzień i wiem, że niektórzy są zmęczeni po podróży samolotem. Marisol i ja zrobimy jakąś kolację. Kaitlyn była zmęczona. Chociaż jej zegarek wskazywał zaledwie siedemnastą czterdzieści pięć, w Ohio było już trzy godziny później. Pan Zetes pożegnał się, podając każdemu rękę. Potem wszyscy udali się na górę. - I co o nim myślicie? - zapytała szeptem Lewisa i Annę, kiedy znaleźli się na piętrze. - Robi wrażenie, ale jest trochę przerażający. Jakby należał do rodziny Adamsów - szepnął Lewis. - Te psy były interesujące - dodała Anna. – Zazwyczaj potrafię rozszyfrować zwierzęta, powiedzieć, czy są szczęśliwie, smutne, czy cokolwiek. Ale te były doskonale chronione. Nie chciałabym nawet próbować z nimi pracować. Kait zerknęła przez ramię i zauważyła, że Gabriel się jej przygląda. Poczuła się nieswojo, więc od razu przystąpiła do ataku. - A ty co myślisz? - zapytała go. - Myślę, że chce nas wykorzystać dla własnych celów. - Wykorzystać, ale jak? - dopytywała się ostro Kaitlyn. Gabriel wzruszył ramionami. - Skąd mam wiedzieć? Może chce poprawić wizerunek swojej firmy, coś w stylu „Firma z Doliny Krzemowej działa dla dobra ludzkości". Jak Chevron, który finansuje programy ochrony zwierząt. Oczywiście, w jednej kwestii trzeba przyznać mu rację, jesteśmy lepsi od reszty społeczeństwa. - A niektórzy z nas są lepsi od innych, co? - zapytał Rob, wchodząc po schodach. - I nie muszą przestrzegać żadnych reguł. - Dokładnie - odpowiedział Gabriel z lodowatym uśmieszkiem. Chodził po korytarzu i po kolei zaglądał do wszystkich pokoi. - Cóż, Joyce mówiła, żebyśmy wybrali sobie pokoje. Chyba wybiorę... ten. - Hej! - krzyknął Lewis. - Ten jest największy, ma kablówkę i jacuzzi, i... - Dzięki za informację - powiedział Gabriel beznamiętnym głosem. - Ten pokój jest większy od pozostałych - stwierdziła Anna cicho, ale zdecydowanie. - Chyba powinny zamieszkać w nim dwie osoby. - Nie możesz go sobie tak po prostu zająć - dodał Lewis. -Powinniśmy chociaż zagłosować. Gabriel zmrużył szare oczy, a usta wykrzywił mu grymas. Zrobił krok do przodu i stanął tuż przed Lewisem. - Wiesz, jak wygląda więzienna cela? - zapytał zimnym, agresywnym głosem. - Ma łóżko o szerokości sześćdziesięciu centymetrów i metalową toaletę. Jeden stołek przyczepiony do ściany i maleńkie biurko. To wszystko. Mieszkałem w takiej celi przez ostatnie dwa lata, z małymi przerwami. Więc myślę, że mam prawo. Zamierzasz coś z tym zrobić? Lewis podrapał się po nosie, jakby się nad tym zastanawiał. Ale Anna odciągnęła go do tyłu. - MTV nie jest tego warte - powiedziała. Gabriel zerknął na Roba. - A ty, chłoptasiu? - Nie mam zamiaru się z tobą bić, jeśli to masz na myśli - odparł Rob. Patrzył na Gabriela z mieszanką obrzydzenia i litości. - Proszę bardzo, weź sobie ten pokój, ty żałosny draniu. Lewis wydał z siebie cichy jęk protestu. Gabriel wszedł do swojego nowego pokoju i zaczął zamykać drzwi. - A tak przy okazji - rzucił, odwracając się w ich stronę

- niech nikt nie waży się tu wchodzić. Po tak długim czasie w celi człowiek chce mieć odrobinę przestrzeni dla siebie. Robi się zaborczy. Nie chciałbym, żeby komuś stała się krzywda. Gdy zamykał drzwi, Kait rzuciła: - Gabriel, jak ten anioł? - Słyszała sarkazm we własnym głosie. Drzwi ponownie się otworzyły i Gabriel rzucił jej przeciągłe spojrzenie. A potem posłał jej wspaniały, niepokojący uśmiech. - iy możesz wpaść, kiedy tylko zechcesz - stwierdził. Tym razem drzwi zamknęły się na dobre. - Coś takiego - oburzyła się Kaitlyn. - Chryste - dodał Lewis. Anna tylko pokręciła głową. - Gabriel Wolfe. Ale on wcale nie zachowuje się jak wilk, bo wilki są bardzo towarzyskie. Z wyjątkiem tych, które zostały wygnane ze stada. Jeżeli zostają wypędzone zbyt daleko, zaczynają wariować i atakować każdego, kto się do nich Buiy. - Ciekawe co on potrafi - zastanawiała się Kaitlyn. Zerknęła na Roba. Ale on tylko pokręcił głową. - Nie wiem. Spotkałem go w Karolinie Północnej, w Durham. Tam też jest podobny ośrodek. - Jeszcze jeden? - Lewis wyglądał na zaskoczonego. - Tak. Rodzice mnie tam zabrali, myśleli, że ktoś wreszcie wyjaśni im, co się ze mną dzieje. Jego rodzice pewnie myśleli podobnie. Ale on nie chciał współpracować. Chciał robić wszystko po swojemu, nie licząc się z innymi. Skończyło się na tym, że skrzywdził pewną dziewczynę... Kait przyglądała mu się uważnie. Chciała zapytać: „Jak to skrzywdził?", ale widząc jego zacięty wyraz twarzy, nie sądziła, by jej cokolwiek powiedział. - To było ponad trzy lata temu - wyjaśnił Rob. - Po tym co się stało, Gabriel uciekł z ośrodka. Słyszałem, że włóczył się od stanu do stanu, wpadając w coraz większe kłopoty. A raczej powodując coraz większe kłopoty. - Świetnie - rzucił Lewis. - A my mamy z tym gościem mieszkać pod jednym dachem i to przez cały rok. Anna uważnie patrzyła na Roba - A tobie ten ośrodek pomógł? - Pewnie. Pomogli mi zrozumieć, co potrafię robić. - A co właściwie potrafisz robić? - wtrąciła Kaitlyn, patrząc znacząco na niego i na swoją nogę. - Zajmuję się uzdrawianiem - odpowiedział jasnowłosy chłopak. - Niektórzy nazywają to terapeutycznym dotykiem, a inni transferem energii. Próbuję pomagać ludziom. Patrząc w jego spokojne złote oczy, Kaitlyn czuła się lekko zażenowana. - Nie wątpię - odparła, jakby chciała powiedzieć „dziękuję". Nie chciała, by pozostali wiedzieli, co się wcześniej między nimi wydarzyło. Czuła się dziwnie onieśmielona zarówno jego osobą, jak i swoją reakcją na niego. - Myślę, że wszyscy to robimy - stwierdził Rob.. Jego uśmiech był zaraźliwy i trudno było mu się oprzeć. - Cóż, staramy się - westchnęła Anna. Kait zerknęła na Lewisa, który przyglądał mu się z szeroko otwartymi oczami, ale nic nie powiedział. Miała wrażenie, że podobnie jak ona wcale nie wykorzystywał swoich umiejętno-ści, by pomagać innym. - Słuchajcie - zaczął Lewis, chrząkając głośno. - Nie chciałbym zmieniać tematu, ale... czy mogę teraz wybrać pokój? Bo chciałbym... Rob zajrzał do pomieszczenia, który wskazał Lewis, a potem do pozostałych dwóch. Odwrócił się i spojrzał na Lewisa z wyrazem twarzy mówiącym „chyba żartujesz?"

Lewis wyraźnie upadł na duchu. - Ale to już ostatni pokój, w którym jest kablówka. A ja potrzebuję MTV. Poza tym muszę podłączyć komputer i wieżę, i... - Możemy więc zrobić tylko jedno - poradził Rob. - To będzie nasz wspólny pokój. W ten sposób każdy będzie mógł oglądać telewizję, na dole nie ma telewizora. - Ale co wtedy zrobimy? - zapytał Lewis. - Podzielimy się małymi pokojami - stwierdził krótko Rob. Kaitlyn i Anna spojrzały na siebie z uśmiechem. Kaitlyn nie miała nic przeciwko, by dzielić pokój z Anną. Była nawet zadowolona, to tak jakby miała siostrę. Lewis cały czas jęczał. - Ale co z moim sprzętem stereo i całą resztą? To się nie zmieści w tym małym pokoju, szczególnie że są tam dwa łóżka, - Dobrze - tłumaczył Rob nieprzejednanym głosem. - Podłącz sprzęt we wspólnym pokoju. Wtedy wszyscy będziemy mogli słuchać muzyki. Chodźcie, musimy poustawiać meble. Gdy Gabriel znalazł się w środku, dokładnie obejrzał pokój, chodząc w tę i z powrotem cichymi krokami. Zajrzał w każdy kąt, do łazienkę i do szaf. Pokój był duży i luksusowo urządzony, a balkon oferował możliwość szybkiej Ucieczki, jeżeli okazałby się to konieczne. Podobało mu się. Rzucił się na ogromne łóżko i zaczął rozmyślać, czy coś Jeszcze mogło mu się tu podobać. Była oczywiście ta dziewczyna. Z oczami jak czarownica i włosami jak płomienie. Mogła stanowić ciekawą odskocznię. Ale nagle poczuł, jak coś ściska go w środku. Zerwał się na równe nogi i zaczął spacerować po pokoju. Będzie musiał dopilnować, żeby była jedynie odskocznią. Tego typu dziewczyna mogła okazać się zbyt interesująca i stanowić pokusę, by się zaangażować... A to się już nigdy nie powtórzy. Nigdy. Ponieważ... Gabriel odrzucił od siebie tę myśl. Poza dziewczyną nie było nic, co mogłoby mu się podobać, było za to parę rzeczy, które mu się nie podobały. Kessler. Ograniczenie jego wolności, areszt domowy. Kessler. Ten cały głupi projekt. Kessler. Gdyby chciał, mógłby coś z nim zrobić i raz na zawsze mieć go z głowy. Ale wtedy musiałby znowu uciekać, a gdyby go złapali, zamknęliby go w więzieniu, dopóki nie skończyłby dwudziestu pięciu lat. Nie było warto, przynajmniej na razie. Poczeka i zobaczy, czy Kessler będzie bardzo wkurzający. To miejsce było całkiem znośne, a jak przetrwa w nim rok, zostanie bogaty. Z taką kupą forsy będzie mógł sobie kupić wolność, będzie mógł mieć wszystko, czego zapragnie. Poczeka i zobaczy. A jeśli chodzi o eksperymenty, cóż, to się jeszcze okaże. Cokolwiek się stanie, to będzie ich problem. Ich wina. Położył się na łóżku. Było jeszcze wcześnie, ale czuł się zmęczony. Po paru minutach już spał. Kait i jej przyjaciele nie zrobili zbyt wiele do chwili, gdy Joyce zawołała ich na kolację. Kait spodobał się pomysł jedzenia obiadu przy wielkim stole w jadalni wraz z piątką pozostałych osób. Piątką, ponieważ Gabriel nie wyszedł Ze swojego pokoju, ignorując ich pukanie do drzwi. Czuła się tak, jakby była częścią dużej rodziny i każdy wydawał się dobrze bawić. Może z wyjątkiem Marisol, która w ogóle się nie odzywała. Po kolacji wrócili do urządzania pokoi. Było w czym wybierać, na korytarzu i w pokojach zgromadzono sporo mebli, każdy w innym stylu. W pokoju Kait i Anny znalazły się w końcu dwa niedopasowane łóżka, tani regał na książki z prasowanego drewna, piękny fotel w stylu

francuskiej prowincji, wiktoriańskie biurko i nocna szafka, ta sama, która wcześniej zaatako-wała Kait na korytarzu. Kaitlyn podobało się wszystko. Rob ustalił, że łazienka pomiędzy małymi pokojami będzie należała do dziewczyn. - Dziewczyny lubią być blisko swoich rzeczy - powiedział tajemniczo do Lewisa, który tylko wzruszył ramionami. Chłopcy mieli korzystać z łazienki we wspólnym pokoju. Kładąc się do łóżka, Kaitlyn czuła się szczęśliwa. Światło księżyca wpadało do pokoju przez okno za jej łóżkiem. Północne światło, zauważyła zadowolona. Świeciło wprost na piękny cedrowo-wiśniowy kosz, który Anna postawiła na regale, i maskę kruka zawieszoną na ścianie. Anna spokojnie oddychała, leżąc na drugim łóżku. Kaitlyn wydawało się, że jej stare życie w Ohio zostało daleko w tyle, i była z tego powodu szczęśliwa. Jutro niedziela, pomyślała. Joyce obiecała pokazać nam laboratorium, a potem może trochę porysuję. Później rozejrzymy się po mieście. A w poniedziałek pójdziemy do szkoły, a ja w końcu będę miała przyjaciół. Co za cudowna myśl. Wiedziała, że Anna i Lewis będą chcieli jeść razem lunch. Miała nadzieję, że Rob również do nich dołączy. Jeśli chodzi o Gabriela, im dalej będzie się od nich trzymał, tym lepiej. Wcale go nie żałowała... Jej myśli zaczęły dryfować. Lekki niepokój, który odczuwała z powodu pana Zetesa, zniknął. Szybko zasnęła. Ale po chwili była już całkowicie rozbudzona. Nad jej łóżkiem pochylała się jakaś postać. Kaitlyn wstrzymała oddech. Czuła, że serce podchodzi jej do gardła. Księżyc zniknął i nie widziała szczegółów postaci, a jedynie ciemny zarys. Przez chwilę, nie wiedząc czemu, pomyślała: Rob? Gabriel? Nagle przez okno wpadło delikatne światło. Dostrzegła aureolę mahoniowych włosów i pełne usta Marisol. - Co się stało? - szepnęła, siadając na łóżku. - Co ty tu robisz? Oczy Marisol przypominały dwie czarne dziury. - Uważaj albo wynoś się stąd - syknęła. - Co takiego? - Uważaj... albo wynoś się stąd. Myślicie, że jesteście tacy mądrzy, tacy uzdolnieni, prawda? Lepsi od innych. Kaitlyn nie wiedziała, co odpowiedzieć. - Ale nic nie wiecie. To miejsce nie jest takie, jak myślicie. Widziałam tu różne rzeczy... - Pokręciła głową i się roześmiała. - Nieważne. Lepiej uważajcie... - Nagle urwała i obejrzała się za siebie. Kaitlyn widziała jedynie ciemny prostokąt drzwi, ale wydawało jej się, że na dole usłyszała jakiś hałas. - Marisol, co... - Zaniknij się. Muszę już iść. - Ale... Ale Marisol już wychodziła. Po chwili drzwi do pokoju Kaitlyn się zamknęły.

Rozdział 5

Następnego ranka Kait zdążyła zapomnieć o tajemniczej wizycie.

Obudził ją odległy dźwięk dzwonka i miała wrażenie, że jest bardzo późno. Zerknęła na zegar i stwierdziła, że jest siódma trzydzieści, co znaczyło, że w Ohio było już wpół do jedenastej. Dzwonek nie przestawał dzwonić i Anna również usiadła na łóżku. - Dzień dobry - powitała ją z uśmiechem. - Dzień dobry - odpowiedziała Kaitlyn. Cudownie było obudzić się obok współlokatorki. - Co to za hałas? Anna przechyliła głowę. - Nie mam pojęcia. - Idę się dowiedzieć. - Kaitlyn wstała i otworzyła drzwi do łazienki. Dźwięk był teraz znacznie wyraźniejszy i towarzyszyły mu dziwne krzyki i tajemnicze buczenie. Pod wpływem impulsu zapukała do pokoju Roba i Lewisa. - Proszę, wejdź. - Usłyszała głos Roba. Otworzyła drzwi i zajrzała do środka. Rob siedział na łóżku, a jego potargane jasne włosy przypominały lwią grzywę. Od pasa w górę był nagi, zauważyła Kaitlyn i przeszedł ją dreszcz. Na drugim łóżku leżała sterta koców, pod którą najprawdopodobniej znajdował się Lewis. Kaitlyn nagle sobie uświadomiła, że ma na sobie jedynie sięgającą kolan koszulę nocną. Nie miała oporów, by paradować w niej po domu, dopóki nie zmierzyła się z rzeczywistością. Wokół byli chłopcy. Desperacko rozejrzała się po pokoju, szukając źródła hałasu. I wreszcie znalazła. To była krowa. Porcelanowa krowa z zegarkiem w brzuchu. Z jej wnętrza wydobywał się równy, szorstki głos, który mówił z wyraźnym japońskim akcentem: „Wstawaj! Nie przesypiaj całego życia! Wstawaj!" Kaitlyn popatrzyła na gadający budzik, a potem zerknęła na Roba, na którego twarzy pojawił się powolny, zaraźliwy, uśmiech i nagle wszystko było w porządku. - To na pewno Lewisa - westchnęła Kait i zaczęła chichotać. - Jest świetny, co nie? - Pod stertą koców usłyszeli przytłumiony głos. - Kupiłem go w Sharper Image. - A więc tego mogę się spodziewać po moich współlokatorach - powiedziała Kait. - Buczenia z samego rana. - Oboje ! Robem zaczęli się śmiać, aż w końcu Kait zdecydowała, że najwyższa pora zamknąć drzwi. A potem zerknęła na swoje odbicie w lustrze. Zazwyczaj nie spędzała zbyt dużo czasu przed lustrem, ale w tej chwili... Jej włosy sięgające pasa były potargane, a na czole pojawiły się rozwichrzone, czerwone loczki. Otoczone tajemniczymi obwódkami oczy patrzyły na nią z sarkazmem. I co, podobno nie zależy ci na chłopakach? - pytały. To czemu myślisz o tym, że następnym razem zanim wtargniesz do ich pokoju, powinnaś przynajmniej uczesać włosy? Kaitlyn szybko ruszyła w stronę prysznica i wtedy przypomniała sobie wizytę Marisol. „Uważaj albo wynoś się... To miejsce nie jest takie, jak myślisz..." Boże, czy to wydarzyło się naprawdę? W tej chwili wydawało jej się to tylko snem. Kaitlyn zamarła na środku łazienki, czując, jak opuszcza ją radość. Czy Marisol była wariatką? Tak, musiała mieć jakieś problemy psychiczne. Kto to słyszał, żeby zakradać się nocą do czyjegoś łóżka i straszyć ludzi. Pomyślała, że musi o tym z kimś pogadać, ale nie wiedziała z kim. Jeśli powie Joyce, Marisol może mieć kłopoty. Zostałaby donosicielką, a co, jeśli to był jednak sen? W blasku porannego słońca, słysząc wokół śmiech i pluskanie wody, nie mogła uwierzyć, że ostrzeżenie Marisol mogło być prawdziwe. Że w Instytucie naprawdę działo się coś złego.

Kiedy zeszła na śniadanie, Marisol była już w kuchni, ale na pytające spojrzenie Kait odpowiedziała ponurym milczeniem. A kiedy Kait grzecznie zapytała: - Marisol, czy możemy porozmawiać? Dziewczyna się skrzywiła, nie podnosząc wzroku znad soku pomarańczowego. - Jestem zajęta. - Ale... chodzi o wczorajszą noc. Oczekiwała, że Marisol powie: „O czym ty mówisz?", co by znaczyło, że jednak wszystko jej się przyśniło. Ale Marisol potrząsnęła jedynie swoją mahoniową czupryną i rzuciła: - Aaa, o to chodzi. Nie zrozumiałaś? To był dowcip. - Dowcip? - Oczywiście - odparła szorstko Marisol. - Nie domyśliłaś się? Wy, telepaci, jesteście czasami tacy tępi. Nie zorientowałaś się? Kaitlyn czuła, że zaraz wybuchnie. - Przynajmniej nie zakradamy się do nikogo po nocy jak kompletne świry! - krzyknęła. - Następnym razem uważaj. - Bo co? - szydziła Marisol. - Bo... sama zobaczysz! - Ale w tym momencie inni zaczęli schodzić się na śniadanie, więc Kaitlyn nie musiała wymyślać konkretnej groźby. Wymamrotała jedynie: - Wariatka. -1 chwyciła bułeczkę. Wszyscy byli ożywieni, podobnie jak poprzedniego wieczoru przy kolacji. I znowu Gabriel się nie pojawił. Kiedy Joyce opowiadała im o zasadach panujących w domu i eksperymen-tach, które będą robić, Kaitlyn zapomniała o Marisol. - Dziś rano zrobimy pierwszą serię testów, żeby rozpocząć wdrażanie - powiedziała Joyce. - Ale najpierw kto ma ochotę zadzwonić do rodziców, może to zrobić teraz. Kaitlyn, nie dzwoniłaś chyba wczoraj do taty? - Nie, ale teraz będzie dobry moment, dziękuję - odpowiedziała Kait, z ulgą odchodząc od stołu. Gdy patrzyła na Roba w świetle poranka, ogarniało ją dziwne uczucie. Zadzwoniła do ojca z aparatu, który stał przy schodach. - Dobrze się bawisz, skarbie? - Tak - przytaknęła Kaitlyn. - Tato, tu jest ciepło i nie muszę wkładać swetra, gdy wychodzę. Wszyscy są bardzo mili, no, Iławie wszyscy. Przynajmniej większość. Nieważne, myślę, że będzie wspaniale. - Masz dość pieniędzy? - O tak. - Kaitlyn wiedziała, że przed jej wyjazdem ojciec wysupłał wszystko, co miał. - Dam sobie radę. Naprawdę. - To świetnie skarbie, tęsknię za tobą. Kait zamrugała. - Ja za tobą też. Muszę już kończyć, kocham cię. W pomieszczeniu obok usłyszała głosy. Minęła schody i na niewielkim korytarzu pod podestem zobaczyła otwarte drzwi. Wszyscy byli już w środku. - Wejdź - zachęciła ją Joyce. - To nasze frontowe laboratorium. Kiedyś był tu duży pokój. Właśnie oprowadzam wycieczkę. * Sharper Image - amerykańska sieć sklepów specjalizujących się w sprzedaży nowoczesnej elektroniki i upominków (przyp. tłum.). Laboratorium było zupełnie inne, niż Kait oczekiwała. Wyobrażała sobie białe ściany, lśniące urządzenia, płytki na podłodze i przyciszone głosy. Były tu wprawdzie jakieś urządzenia, ale stały tu też gustowny parawan, dużo wygodnych foteli i sof, dwa regały na książki i wieża, z której dolatywała muzyka w stylu New Age.

- Wiele lat temu udowodniono w Princeton, że najlepiej sprawdza się rodzinna atmosfera - tłumaczyła Joyce. - To tak jak w przypadku efektu obserwatora. Wiecie, trudno wykazać nadprzyrodzone zdolności, gdy badany czuje się niekomfortowo. Tylne laboratorium, które powstało w miejscu, gdzie kiedyś był garaż, było bardzo podobne, z wyjątkiem tego, że znajdowało się tam metalowe pomieszczenie przypominające bankowy sejf. - To pomieszczenie daje całkowitą izolację w trakcie eksperymentów - wyjaśniła Joyce. - Jest dźwiękoszczelne i można się w nim porozumiewać wyłącznie za pomocą słuchawki. Pełni również funkcję klatki Faradaya, zatrzymuje fale radiowe i wszelkie przekazy elektroniczne. Jak się kogoś tam umieści, można mieć pewność, że nie wykorzystuje zwyczajnych zmysłów, by uzyskać informacje. - Mogę się założyć - wymamrotała pod nosem Kaitlyn, czując, że przeszywa ją dreszcz. Z jakiegoś powodu to metalowe pomieszczenie wcale jej się nie podobało. - Ja... Nie chcecie mnie chyba tam zamknąć, co? Joyce zerknęła na nią i roześmiała się. Jej oczy lśniły na jej opalonej twarzy. - Nie, przynajmniej dopóki nie będziesz gotowa - powiedziała. - Wiesz co, Marisol? - odezwała się do stojącej za Kaitlyn studentki. - Przyprowadź Gabriela. On pójdzie na pierwszy ogień. Marisol wyszła. - Słuchajcie, pora rozpocząć przedstawienie! - zawołała wesoło Joyce. - To nasz pierwszy dzień eksperymentów, więc atmosfera będzie raczej nieformalna, ale chciałabym, żebyście się skoncentrowali. Nie proszę was, byście cały czas pracowali, ale żebyście dał z siebie wszystko. Zaprowadziła ich do frontowego laboratorium. Annę i Lewisa posadziła po obu stronach pokoju przy czymś, co przypominało zwykłe stanowiska do pracy, z tym że było wyposażone w tajemniczo wyglądające urządzenia. Kaitlyn nie usłyszała wszystkich poleceń, ale po chwili oboje pogrążyli się w pracy, nie zwracając uwagi na to, co się działo wokół. - Gabriel już idzie - obwieściła Marisol, stając w drzwiach. - Są też ochotnicy. W niedzielny poranek udało mi się zorganizować tylko dwoje. Ochotnikami okazali się Fawn, wyjątkowo piękna blondynka na wózku inwalidzkim, oraz Sid, chłopak z niebieskim Irokezem i kolczykiem w nosie. Typowy Kalifornijczyk, pomyślała z uznaniem Kait. Marisol zaprowadziła ich do tylnego laboratorium. Joyce poprosiła Kait, by usiadła na kanapie przy oknie. - Będziesz pracować z Fawn, ale na spółkę z Robem - powiedziała. - Chyba damy mu zacząć, więc możesz sobie trochę odpocząć. Kaitlyn nie miała nic przeciwko. Czuła się zarówno podekscytowana, jak i zdenerwowana z powodu zbliżających się testów. A jeśli nie będzie w stanie nic zrobić? Nigdy nie korzystała ze swojej mocy na zawołanie, z wyjątkiem tamtego „badania wzroku" zorganizowanego przez Joyce, ale wtedy nie wiedziała, że z niej korzysta. - Posłuchaj, Rob - zaczęła Joyce, zakładając na palec Fawn ciśnieniomierz. - Zrobimy serię sześciu testów, każdy po pięć minut. Chcę, żebyś wyjął z pudełka kawałek papieru. Jeżeli na kartce będzie napisane „Podnieść", spróbuj podnieść jej ciśnienie krwi. Jeśli będzie napisane „Obniżyć", chcę żebyś je obniżył. Jeżeli będzie napisane „Bez zmian", maszynie nie robić. Zrozumiałeś? Rob spojrzał na Fawn, a potem na Joyce i zmarszczył brwi. - Tak proszę pani, ale... - Mów mi Joyce. Będę zapisywać wyniki. Tylko nie zdradź, co było na kartce, po prostu rób to, co masz zrobić. - Joyce zerknęła na zegarek i skinęła w stronę pudełka. - Weź pierwszą kartkę.

Rob wyciągnął rękę, ale po chwili ją opuścił. Uklęknął przed jasnowłosą dziewczyną na wózku. - Nogi bardzo ci dokuczają? Fawn zerknęła na Joyce, a potem z powrotem na Roba. - Cierpię na stwardnienie rozsiane. Zachorowałam dość wcześnie. Czasami mogę chodzić, ale teraz akurat jest dość ciężko. - Rob... - zaczęła Joyce. Ale Rob zachowywał się tak, jakby jej nie słyszał. - Możesz podnieść tę nogę? - Nie za wysoko. - Dziewczyna nieznacznie uniosła nogę i opuściła ją. - Rob - powtórzyła Joyce. - Nikt nie oczekuje od ciebie, żebyś... Nie możemy zmierzyć czegoś takiego?,' - Przepraszam panią - powiedział cicho Rob, nie oglądając się za siebie. Po czym odezwał się do Fawn: - A ta? Możesz ją podnieść? - Nie tak wysoko jak poprzednią. - Noga uniosła się trochę i opadła. - Dobrze. A teraz się nie ruszaj. Możesz przez chwilę poczuć ciepło lub zimno, ale nie zwracaj na to uwagi. ¡0 Rob wyciągnął rękę i chwycił dziewczynę za odsłoniętą kostkę. Joyce odchyliła głowę i spojrzała na sufit. Westchnęła i usiadła obok Kaitlyn. - Mogłam się tego domyślić. - Odłożyła na bok zegarek i notes. Kaitlyn obserwowała Roba. Odwrócił głowę w jej stronę, ale było jasne, że jej nie widział. Wyglądało to tak, jakby chciał coś usłyszeć, a jego palce zwinnie przesuwały się po kostce Fawn. Kaitlyn, zafascynowana, przyglądała się jego twarzy. Niezależnie od tego, co sądziła o chłopcach, jej artystyczna dusza nie dała się oszukać. Przypomniała sobie słowa, które kiedyś przeczytała: „Piękna, uczciwa twarz o oczach marzyciela". I z zaciętą szczęką wojownika, dodała w myślach, rzucając Joyce rozbawione spojrzenie. - I jak się czujesz? - Rob zapytał Fawn. - Ja... Trochę to łaskocze - odezwała się dziewczyna z nerwowym uśmiechem. - Och! - Spróbuj znowu podnieść nogę. Tym razem Fawn uniosła stopę prawie dwadzieścia pięć centymetrów nad podłogę. - Udało mi się - westchnęła. - Nie, to tobie się udało. -Wpatrywała się w niego wielkimi oczami, w których malowało się zdziwienie. - Sama to zrobiłaś. - Rob się uśmiechnął. Oddychał bardzo szybko. - A teraz popracujemy nad drugą. Kaitlyn poczuła nagłe ukłucie zazdrości. Podobnie jak w Ohio, gdy słyszała, jak Marcy Huang planuje kolejną imprezę. Sposób, w jaki Rob koncentrował się na Fawn, a Fawn na niego patrzyła... Joyce zachichotała. - To samo widziałam u niego w szkole - odezwała się cichym głosem. - Wszystkie dziewczyny mdlały na jego widok, nie wiedział, co się dzieje. Chłopak nie ma najmniejszego pojęcia, jaki jest seksowny. O to właśnie chodzi, pomyślała Kait. On nic nie wie. - Ale dlaczego? - wypaliła. - Pewnie przez to, co wywołało u niego ten dar - powiedziała Joyce. - Przez wypadek. - Jaki wypadek? - Nic wam nie wspominał? Na pewno wszystko ci opowie, jeśli go zapytasz. Latał na paralotni i spadł. Połamał niemal wszystkie kości i zapadł w śpiączkę. - O Boże - jęknęła cicho Kait. - Nikt się nie spodziewał, że przeżyje. Kiedy się obudził, okazało się, że ma swój dar, ale też różne braki. Na przykład nie ma pojęcia, o co chodzi z dziewczynami.

- Żartujesz. - Kaitlyn wpatrywała się w nią szeroko otwartymi oczami. - Nie. - Joyce się uśmiechnęła. — Jest bardzo niewinny, i to na wiele sposobów. Po prostu postrzega świat inaczej niż pozostali ludzie. Kaitlyn zamknęła oczy. Oczywiście, to dlatego tak bezceremonialnie zagląda dziewczynom pod sukienki. To wszystko wyjaśnia, z wyjątkiem tego, dlaczego na jego widok serce za-czynało jej szybciej bić. I dlaczego zabolała ją myśl, że leżał pogrążony w śpiączce. I dlaczego nagle ogarnęła ją niemiła pokusa, by podbiec i odciągnąć go jak najdalej od pięknej Fawn. Istnieje pewne słowo na określenie twojego stanu, drwił jej umysł. To... Zamknij się, pomyślała Kaitlyn. Ale to nic nie dało. Już wiedziała. - Wystarczy - odezwał się Rob. Usiadł na piętach i przetarł spocone czoło. - Jeżeli będziemy nad tym pracować co tydzień, chyba będę mógł ci pomóc. Chciałabyś? Fawn powiedziała tylko: - O tak. - Ale chodzi o sposób, w jaki to powiedziała, pomyślała Kait, i o pełne podziwu spojrzenie, które mu rzuciła. Na szczęście w tym momencie Joyce wstała z kanapy. - Rob, może najpierw porozmawiajmy - wtrąciła się Joyce. Rob odwrócił się i spojrzał na nią łagodnym wzrokiem. - Wiedziałem, że się zgodzisz - odparł. Joyce wymamrotała coś pod nosem. A potem dodała: - Jasne, coś wymyślimy. Może zrobisz sobie teraz przerwę, co? Fawn, jeżeli jesteś zbyt zmęczona na kolejny eksperyment... - Skądże, czuję się świetnie - zaszczebiotała radośnie Fawn. - Jestem gotowa na wszystko. - Transfer energii - mruknęła Joyce, zdejmując ciśnieniomierz. - Będziemy musieli to zbadać. - W tym momencie otworzyły się drzwi łączące oba laboratoria. - O co chodzi, Marisol? - On nie chce współpracować - odparła Marisol. Za jej plecami stał Gabriel. Wyglądał wyjątkowo zabójczo i na swój sposób elegancko, ale patrzył na nich z chłodną pogardą. - Dlaczego? - zapytała Joyce. - Dobrze wiesz dlaczego - odpowiedział Gabriel. Musiał wyczuć na sobie wzrok Kait, bo nagle rzucił jej długie ponure spojrzenie. Joyce położyła rękę na czole. - W porządku, musimy o tym pogadać. Rob wyciągnął rękę i chwycił ją za ramię. - Pani... Joyce, nie jestem pewien, czy to dobry pomysł. Musisz być ostrożna... - Dam sobie radę, Rob - zapewniła go Joyce tonem, który sugerował, że ma już dość. Poszła do drugiego laboratorium, zabierając ze sobą Marisol i Gabriela, i zamknęła za nimi drzwi. Anna i Lewis obserwowali całą scenę ze swoich stanowisk pracy. Nawet Fawn wszystkiemu się przyglądała. Kaitlyn zdobyła się na odwagę i spojrzała z bliska na Roba. - Co to miało znaczyć? - zapytała, siląc się na obojętność. Rob wydawał się bardzo zamyślony. - Nie wiem, ale pamiętam, co stało się w Durham. Tam też próbowali robić z nim eksperymenty. - Pokręcił głową. - Zobaczymy się później - dodał cicho i wyszedł. Kaitlyn była zadowolona, że się nie odwrócił, by spojrzeć na Fawn, ale i niepocieszona, że nie spojrzał nawet na nią. Po paru minutach Joyce wróciła. Wyglądała na wykończoną. - Na czym to stanęliśmy? Aha, Kaitlyn, twoja kolej. O nie, tylko nie teraz, pomyślała Kaitlyn. Po ostatnich odkryciach związanych z Robem była obolała. Miała ochotę zaszyć się gdzieś w samotności i wszystko przemyśleć. Joyce z roztargnieniem kartkowała jakiś folder. - Ma być nieformalnie - mruczała pod nosem. - Kaitlyn, chcę, żebyś tu usiadła. - Zaprowadziła Kaitlyn za parawan, gdzie czekał na nią pluszowy rozkładany fotel. - Za chwilę

poproszę cię, byś założyła słuchawki i opaskę na oczy. - To była dziwna opaska, wyglądała jak gogle zrobione z połówek piłki tenisowej. - Co to jest? - To uboga wersja osłony Ganzfeld. Próbuję zebrać pieniądze, żeby zrobić porządne pomieszczenie Ganzfeld, z czerwonym światłem i dźwiękiem stereo, i... - Czerwonym światłem? - Pomaga się zrelaksować, ale to nieważne. Głównym celem osłony Ganzfeld jest odcięcie cię od zwyczajnych zmysłów, żebyś mogła się skupić tylko na tych nadprzyrodzonych. Nic nie będziesz widzieć, bo na oczach będzie przepaska, i nic nie usłyszysz, bo na uszach masz słuchawki wypełnione białym szumem. To pomoże ci zobaczyć obrazy, które pojawią się twojej w głowie. - Ale te obrazy nie powstają w mojej głowie - powiedziała Kait. - Tylko w moich rękach. - Jasne. - Joyce się uśmiechnęła. - Niech się pojawiają, masz tu kartkę i ołówek. Nie musisz widzieć, żeby rysować. Niech ołówek porusza się, jak chce. Kaitlyn wydawało się, że to czyste szaleństwo, ale w końcu Joyce była ekspertem. Usiadła i założyła opaskę. Wokół zrobiło się ciemno. - Spróbujemy z jednym tylko obrazem docelowym - zaproponowała Joyce. - Fawn będzie się koncentrować na fotografii przedstawiającej jakiś przedmiot. A ty spróbuj dowiedzieć się, o czym myśli. - Jasne - wymamrotała Kaitlyn, nasuwając na uszy słuchawki. Usłyszała dźwięk przypominający szum wodospadu. To musi być ten biały szum, pomyślała, opierając się wygodnie w fotelu. Poczuła, jak Joyce wkłada jej do ręki ołówek, a na kolanach kładzie notes. W porządku, rozluźnij się. To nie było trudne. Wiedziała, że nikt nie widzi jej za parawanem. To dobrze, bo pewnie wyglądała strasznie głupio. Mogła się wyciągnąć i pozwolić myślom swobodnie dryfować. Ciemność i szum wodospadu były jak śliska zjeżdżalnia. Poczuła, że zjeżdża w dół... nie wiadomo dokąd. I zaczęła się bać. Zanim zdała sobie sprawę z tego, co się dzieje, ogarnął ją strach. Zacisnęła palce na ołówku. Spokojnie, wyluzuj. Nie ma się czego bać... Coś ściskało ją w żołądku i czuła, że zaczyna się dusić. Dopuść do siebie obrazy. A jeżeli to były jakieś przerażające wizje, które tylko czyhały w ciemnościach, by zaatakować jej umysł...? Poczuła nagły skurcz i swędzenie dłoni. Joyce mówiła, żebym pozwoliła, by ołówek sam rysował. Ale Kaitlyn nie była pewna, czy tego chce. Nieważne. Teraz już musiała rysować. Ołówek zaczął się poruszać. Boże, nie mam pojęcia, co to będzie, pomyślała. Najmniejszego pojęcia, z wyjątkiem tego, że to było coś przerażającego. Gdy próbowała wyobrazić sobie, co narysowała, widziała jedynie bezkształtną ciemną masę. Muszę to zobaczyć. Czuła, że dłużej nie zniesie napięcia w mięśniach. Lewą dłonią ściągnęła gogle i słuchawki. Jej prawa dłoń wciąż się poruszała. Wyglądała jak odcięta ręka z jakiegoś filmu science fiction, nad którą jej umysł stracił kontrolę. Jakby ręka nie należała do niej. To było okropne. A rysunek... rysunek był jeszcze gorszy. Wręcz groteskowy... Kreski były trochę krzywe. To była jej twarz. Jej własna twarz z dodatkowym okiem na czole. Oko przesłaniały gęste ciemne rzęsy, co nadawało mu owadzi wygląd. Było szeroko otwarte i niewiarygodnie obrzydliwe. Kaitlyn odruchowo dotknęła czoła, jakby chciała się upewnić, że nic tam nie ma.

Ale poczuła tylko skórę. Mocno potarła czoło. To by było na tyle, jeśli chodzi o zdalne postrzeganie. Mogła się założyć, że nie o takim rysunku myślała Fawn. Kaitlyn właśnie miała wstać i powiedzieć Joyce, że zepsuła eksperyment, gdy nagle usłyszała krzyk.

Rozdział 6

Krzyk był donośny, choć wydawał się dość odległy. Brzmiał trochę jak płacz dziecka. Jak

gorączkowe, zdesperowane zawodzenie opuszczonego niemowlaka, z tym że był o wiele niższy. Kait rzuciła notes, wyskoczyła z fotela i wybiegła zza parawan. Joyce właśnie otwierała drzwi do tylnego laboratorium. Wszyscy stali w miejscu. Kait ruszyła za nią, ale w tym momencie krzyk ustał. - Uspokój się! Uspokój! - krzyczała Marisol. Stała przed chłopakiem z niebieskim irokezem, który wił się przy ścianie. Jego oczy miały szalony wyraz, usta miał otwarte, a po brodzie ciekła mu ślina. Chyba zaczął płakać. - Jak długo? - zapytała Joyce, podchodząc do chłopaka z rozłożonymi rękoma, w geście, który miał oznaczać, że nie chce go skrzywdzić. - Jakieś czterdzieści pięć sekund - odparła Marisol. - Boże - powiedziała Joyce. - Co się stało? - wypaliła Kaitlyn. Nie mogła dłużej znieść płaczu chłopaka. - Co się tu dzieje? Co mu jest? - Kaitlyn, proszę - jęknęła Joyce udręczonym głosem. Kaitlyn rozejrzała się po pokoju i zauważyła, że drzwi do metalowego pomieszczenia zaczęły się otwierać. Po chwili z pomieszczenia wyszedł Gabriel. Na jego aroganckiej, przystojnej twarzy pojawił się drwiący uśmiech. - Ostrzegałem cię - odezwał się lodowatym głosem. - "len ochotnik jest telepatą - powiedziała Joyce słabym głosem. - Najwyraźniej niewystarczającym - odparł Gabriel. - Nic cię to nie obchodzi, co? - Kaitlyn aż podskoczyła, gdy usłyszała z tyłu głos Roba. Nie słyszała nawet, kiedy wszedł. - Rob - zaczęła Joyce, ale w tym momencie chłopak z irokezem rzucił się do ucieczki, i urwała w pół słowa, by go powstrzymać. - Powiedziałem, że nic cię to nie obchodzi - powtórzył Rob, stając naprzeciwko Gabriela. Kait pomyślała, że wyglądał jak złoty anioł zemsty, ale martwiła się o niego. W przeciwieństwie do Roba Gabriel był otoczony ponurym mrokiem. Był przecież w więzieniu i gdyby doszło do walki, na pewno nie zagrałby fair. Poza tym zrobił coś temu ochotnikowi. To samo może spotkać Roba. - Nie pchałem się do tego eksperymentu - powiedział Gabriel przerażającym głosem. - Nie, ale też go nie przerwałeś! - krzyknął Rob. - Uprzedzałem ich. - Mogłeś po prostu odmówić. - A po co? Mówiłem im, co się może stać. Teraz to już ich problem. - Teraz to również mój problem. Stali twarzą w twarz, warcząc na siebie nawzajem, a w powietrzu czuć było napięcie. Kaitlyn nie mogła tego dłużej znieść.

- Uspokójcie się oboje! - wybuchła, podchodząc do nich. -Wasza kłótnia nikomu nie pomaga. W dalszym ciągu mierzyli się wzrokiem. - Rob - zaczęła Kaitlyn. Serce jej waliło. Gdy się gniewał, był niewiarygodnie przystojny, ale wiedziała, że jest w niebezpieczeństwie. O dziwo, to nie Rob zareagował pierwszy. Gabriel odwrócił swój ciemny, zimny wzrok od twarzy Roba i spojrzał na Kaitlyn. Posłał jej niepokojący uśmiech. - Nie martw się - rzekł. - Nie mam zamiaru go zabić, przynajmniej nie teraz. Naruszyłbym zasady mojego zwolnienia warunkowego. Zmierzył ją wzrokiem od stóp do głów i przeszedł ją dreszcz. Odwróciła się do Roba. - Proszę. - W porządku - powiedział powoli Rob. Wziął głęboki wdech i Kait poczuła, jak schodzi z niego napięcie. Zrobił krok do tyłu. Wszyscy odczuli zmianę atmosfery i uspokoili się. Kaitlyn zdążyła zapomnieć o ochotniku, ale teraz zauważyła, że Joyce i Marisol zaprowadziły go na krzesło. Siedział z mocno pochy-loną głową, niemal dotykając kolan. - Człowieku co ty mi zrobiłeś? - mamrotał pod nosem. - Co mu zrobiłeś? - zapytał Rob. Kaitlyn umierała z ciekawości, ale chciała uniknąć kolejnej konfrontacji. Gabriel spojrzał na Roba ponurym, niemal zgorzkniałym wzrokiem. - Może któregoś dnia sam się dowiesz - odparł znacząco, jakby rzucał groźbę. W tym momencie Kaitlyn usłyszała z frontowego laboratorium niepewny głos Lewisa: - Joyce. Przyjechał pan Zetes. - O rany - jęknęła Joyce, prostując się. Kaitlyn wcale się nie zdziwiła. Eksperymenty przerwane, wszyscy stoją bezradnie, a jeden z ochotników wije się z bólu na podłodze... To jak wizytacja dyrektora szkoły, w najmniej oczekiwanym momencie, gdy w klasie panuje kompletny chaos. Pan Zetes znowu miał na sobie czarny płaszcz i ponownie towarzyszyły mu dwa psy. - Jakieś kłopoty? - zapytał Joyce, która szybkim ruchem wygładziła krótkie włosy. - Niewielkie. Gabriel miał pewien problem... - Wygląda na to, że ten młody człowiek również - rzucił sucho pan Zetes. Podszedł do chłopaka z irokezem, spojrzał na niego, a potem na Joyce. - Właśnie miałam dzwonić po karetkę - zaczęła Joyce. -Marisol, możesz... - Nie ma takiej potrzeby - przerwał jej pan Zetes. - Zawiozę go moim samochodem. - Odwrócił się i spojrzał na Gabriela, Roba i Kait, którzy cały czas stali obok stalowego po-mieszczenia. - Pozostali mogą zrobić sobie przerwę - dodał. - lak, możecie już iść. Na dzisiaj koniec eksperymentów -westchnęła Joyce. Nadal była wzburzona. - Marisol może odprowadzisz Fawn do domu? I... dopilnuj, żeby nic już jej nie zdenerwowało. Marisol wyszła do frontowego laboratorium, nie zmieniając posępnego wyrazu twarzy. Gabriel również ulotnił się jak wilk. Rob zawahał się, cały czas przyglądając się chłopakowi. - Może mógłbym jakoś pomóc... - Dziękuję, nie trzeba. Jeżeli chcecie zjeść lunch, w lodówce jest wędlina - powiedziała Joyce w taki sposób, że Rob nie miał wyboru i musiał wyjść. Kaitlyn ruszyła za nimi, ale na chwilę zatrzymała się przy drzwiach. Tak naprawdę była zwyczajnie ciekawa. Chciała zobaczyć, czy pan Zetes nawrzeszczy na Joyce. Ale zamiast tego zapytał tylko: - Jak długo? i Około czterdziestu pięciu sekund. - Ach. - W jego glosie pojawiło się uznanie.

, Kaitlyn zdążyła jeszcze zauważyć, jak pan Zetes w zamyśleniu stuka o podłogę laską, a potem nie miała wyjścia i musiała zamknąć drzwi. Gabriel zniknął, a Marisol i Fawn właśnie wychodziły. Marisol miała ponury wyraz twarzy, a Fawn cały czas wpatrywała się w Roba, który zagryzł usta. Lewis patrzył to na jedną, to na drugą dziewczynę, a Anna głaskała białą myszkę, którą trzymała w dłoni. - Skąd ją masz? - zapytała Kaitlyn, czując, że najwyższa pora przerwać ciszą. - Brała udział w moim eksperymencie. Widzisz? W tym pudełku są różne otwory, a ja miałam ją nakłonić, by weszła do któregoś z nich. Tego, który wskazuje monitor. - W otworach są pewnie jakieś czujniki, które rejestrują, czy ci się udało - zauważył Lewis, podchodząc bliżej. Anna pokiwała głową, spoglądając ponad jego ramieniem. - Nie martw się, Rob - dodała. - Joyce i pan Zetes na pewno mu pomogą. Wszystko będzie dobrze. - lak, ale czy pan Zetes poradzi sobie z Gabrielem? - rzucił Lewis. - Oto jest pytanie. Kaitlyn uśmiechnęła się wbrew sobie. - Pan Zetes? - Jasne. Uważam, że nie powinno go tu być - stwierdził w zamyśleniu Rob. - Gabriela. On sprowadza tylko kłopoty. - Chyba oszaleję, jeśli nie dowiem się, co on potrafi robić - odezwała się Kaitlyn. - Obawiam się, że Joyce nic nam nie powie. - Gabriel ma prawo do swojej prywatności - powiedziała łagodnie Anna, odkładając mysz do klatki. - Powinniśmy się czymś zająć, żeby o tym nie myśleć. Mamy wolne popołudnie. Możemy pójść do miasta albo skończyć urządzać wspólny pokój. Towarzystwo Anny jak zwykle uspokoiło Kaitlyn. Spokój, który bił od Indianki, wypełniał całe pomieszczenie. - Skończmy najpierw pokój - zadecydowała Kaitlyn. -Możemy tam zjeść lunch, zrobię jakieś kanapki. - Pomogę ci - zaproponował Rob, a Kaitlyn poczuła, że serce podchodzi jej do gardła. Co mam mówić, co mam mówić? - myślała gorączkowo w kuchni. Lewis i Anna poszli na górę i została z Robem zupełnie sama. Przynajmniej jej ręce wiedziały, co robić. Często robiła posiłki dla ojca i teraz z wielką wprawą odkręcała słoiki z musztardą, kroiła wędlinę. Wszystko było typowo kalifornijskie: drobiowe wędliny, salami z niewielką zawartością tłuszczu i alpejski ser. Rob pracował równie szybko, ale wydawał się nieco oderwany, jakby myślami był w zupełnie innym miejscu. Kaitlyn nie mogła dłużej znieść panującej wokół ciszy. W końcu rzuciła, jakby od niechcenia: - Czasami zastanawiam się, czy to faktycznie dobry pomysł, żebyśmy rozwijali swoje umiejętności. Wystarczy spojrzeć na Gabriela. Powiedziała to, bo miała wrażenie, że Rob się z nią zgodzi. Ale on tylko pokręcił głową. - Nie, to co robimy jest dobre. To jest ważne dla całego świata. Gabriel musi tylko nauczyć się kontrolować, a to nie jest jego mocna strona. A może on tego po prostu nie chce. - Rob znów pokręcił głową, przygotowując kanapkę z pełnoziarnistego chleba. - Uważam jednak, że każdy powinien rozwijać swój talent. Czy wiesz, że większość ludzi ma nadprzyrodzone zdolności? Kaitlyn zaprzeczyła. - Myślałam, że jesteśmy wyjątkowi. - Bo my mamy ich więcej. Ale każdy człowiek posiada jakieś zdolności. Gdyby każdy mógł nad sobą popracować... nie rozumiesz? Wszystko byłoby lepsze. - Chodzi ci... o sytuację na świecie? Przytaknął.

- Ludzie nie troszczą się o siebie. Wiesz, kiedy przesyłam energię, czuję ból. Gdyby każdy mógł to poczuć, byłoby zupełnie inaczej. Nie byłoby morderstw ani tortur, bo nikt nie chciałby sprawiać innym bólu. Serce Kaitlyn nagle podskoczyło do góry. Jej także „przesłał energię", czy to znaczy, że się do niej zbliżył? - Nie każdy z nas może być uzdrowicielem - westchnęła łagodnie. - Ale każdy ma jakiś talent. Każdy może jakoś pomóc. Kiedy skończę studia, chciałbym robić to, co Joyce i zaangażować w to wszystkich. Wszystkich na całym świecie. Kaitlyn była oszołomiona jego wizją. - Chcesz ocalić świat? - Jasne. Chcę zrobić tyle, ile mogę - powiedział tak, jakby mówił: „Jasne, chcę zrobić tyle, ile mogę dla recyklingu". Boże słodki, pomyślała Kait, wierzę mu. W tym chłopaku o złotych rozmarzonych oczach i cichym głosie, było coś, co wzbudzało jej szacunek. Ktoś taki jak on pojawia się niezwykle rzadko. Ktoś taki naprawdę może coś zrobić. Tak przynajmniej myślała. A czuła... No cóż... W każdym razie, nie ma co z tym dłużej walczyć, pomyślała, gdy zanieśli na górę kanapki. Całe popołudnie spędzili na przesuwaniu mebli, kłótniach i układaniu sprzętu, a Kait ciągle rozmyślała o swoim odkryciu. To było zarówno przyjemne, jak i bolesne, tak samo jak przy-jemne i bolesne było samo patrzenie na Roba i przebywanie w jego towarzystwie. Nigdy w życiu nie uwierzyłaby, że może się zakochać po jednym dniu znajomości. A tak się właśnie stało. I z każdą kolejną chwilą spędzoną w jego towarzystwie jej uczucie robiło się coraz silniejsze. Gdy był w tym samym pomieszczeniu, nie potrafiła się na niczym skupić, gdy na nią spoglądał, serce biło jej mocniej, głos jej drżał, a kiedy wypowiadał jej imię... Zanim nadeszła pora obiadu, była już całkowicie ugotowana. .. Najdziwniejsze, że teraz, kiedy już przyznała się do tego przed samą sobą, chciała z kimś o tym pogadać. Wyjaśnić, jak się czuła, i podzielić się swoim odkryciem. Anna, pomyślała. Jak tylko Anna poszła do pokoju, żeby się umyć przed obiadem, Kait ruszyła za nią. Zamknęła drzwi i pobiegła do łazienki, żeby odkręcić kran. Anna siedziała na łóżku, czesząc swoje długie czarne włosy. - A to po co? - zapytała rozbawiona. - Żeby nikt nas nie słyszał - odpowiedziała poważnie Kait. Usiadła na łóżku, chociaż cały czas ją nosiło. - Słuchaj, możemy pogadać? - Oczywiście. Oczywiście, że mogła. Kaitlyn nagle zdała sobie z tego sprawę. - To dziwne. W domu nie miałam przyjaciółki, z którą mogłabym naprawdę pogadać. Tylko nie wiem, od czego zacząć - dodała nagle, bo właśnie dotarło to do niej. Anna uśmiechnęła się, a Kailtyn poczuła, że ogarnia ją spokój. - Czy to ma coś wspólnego z Robem? - O Boże! - krzyknęła Kaitlyn i zesztywniała. - To jest aż tak oczywiste? Myślisz, że on coś wie? - Nie... ale ja jestem dziewczyną, pamiętasz? Zauważam to, czego nie widzą chłopcy. - No właśnie, w tym problem - wymamrotała Kaitlyn, opierając się o łóżko. - Mam wrażenie, że on nigdy nie zauważy. - Słyszałam, co mówiła Joyce. Kaitlyn odetchnęła. Przynajmniej nie będzie musiała powtarzać tej historii i rozsiewać plotek. - To wiesz, że sprawa wygląda beznadziejnie - powiedziała.

- Wcale nie beznadziejnie. Musisz tylko sprawić, by cię zauważył, to wszystko. On cię lubi, ale jeszcze o tym nie wie. - Myślisz, że mnie lubi? - Oczywiście. Jesteś piękną dziewczyną i każdy normalny chłopak od razu by cię zauważył. Ale w przypadku Roba będziesz musiała się nieco bardziej wysilić. - To co mam zrobić, zdjąć przed nim bluzkę? - Miałam na myśli coś mniej radykalnego. - Myślałam już o różnych rzeczach - przyznała Kaitlyn. -Całe popołudnie nad tym rozmyślałam... Chciałabym go wkręcić w jakąś romantyczną sytuację, ale nie wiem, czy powinnam. To byłoby oszustwo, co? Anna uśmiechnęła się i był to niezwykle mądry uśmiech, pomyślała Kait. - Widzisz tamtą maskę? - zapytała Anna, wskazując na ścianę. -To jest Skauk, Kruk. Był duchem czuwającym nad moim pradziadkiem. A kiedy przybyli misjonarze i nadali mojej rodzinie nazwisko „Biały", to on dołączył jeszcze słowo „Kruk", żebyśmy zawsze pamiętali, kim jesteśmy. Przyjaciółmi Kruka-Oszusta. Kaitlyn zafascynowana przyglądała się masce ptaka z długim tępym dziobem. - Kruk zawsze robił wszystko dla własnego dobra, ale to również było dobre dla innych. Na przykład wtedy, gdy ukradł słońce. Kaitlyn uśmiechnęła się, czując, że zapowiada się długa opowieść. - Co zrobił? - Ukradł słońce - powiedziała poważnie Anna, ale oczy jej się śmiały. - Szary Orzeł miał słońce, ale tak bardzo nienawidził ludzi, że trzymał je w swoim domu i wszyscy żyli w ciemnościach. Kruk chciał zdobyć słońce dla siebie, ale wiedział, że Szary Orzeł nigdy nie pozwoli wejść mu do środka. Zmienił się więc w śnieżnobiałego ptaka i namówi! córkę Szarego Orła, by go wpuściła. - Aha - powiedziała Kaitlyn. Oczy Anny cały czas się śmiały. - Jak tylko to zrobiła, Kruk złapał słońce i odfrunął, ale Szary Orzeł podążył za nim. Kruk się przestraszył i upuścił słońce... które wylądowało na niebie i od tej pory świeci dla wszystkich ludzi. - Ładna historia - powiedziała Kaitlyn. - Jest mnóstwo historii o Kruku. Ale chodzi o to, że czasami małe oszustwo nie zaszkodzi. - Anna spojrzała na Kaitlyn swoimi ciemnymi oczami. - Szczególnie, gdy chodzi o facetów. Kaitlyn wstała. Była niezwykle podekscytowana. - W takim razie zrobię to! Jeżeli tylko uda mi się coś wymyślić... - Najpierw się umyj - roześmiała się Anna. - W tej chwili jedyne co zauważy, to twój brudny nos. Kaitlyn nie tylko się umyła, ale i przebrała. Spięła nawet włosy złotą spinką, ale nie zauważyła, by stosunek Roba do niej jakoś diametralnie się zmienił. Obiad był jednak pewnym wydarzeniem, ponieważ pojawił się na nim Gabriel. - No proszę, on jednak coś je - Kaitlyn szepnęła Annie do ucha, podając jej miskę z brązowym ryżem. - A już zaczynałam się zastanawiać. Po obiedzie Gabriel znowu zniknął, a Lewis i Rob udali się do wspólnego pokoju, który w końcu nazwali pokojem do nauki, chociaż Kaitlyn wątpiła, by ktokolwiek mógł się w nim uczyć. Nie przy rozkręconej na cały regulator muzyce U2, która na dodatek konkurowała z horrorem w telewizji. To jednak zupełnie nie przeszkadzało Annie, która zaszyła się we wnęce z książką w ręku. Kaitlyn czuła, że musi się wymknąć. Chciała pobyć sama, nie tylko z powodu Roba, ale też dlatego że jutro zaczynała się szkoła. Nowa szkoła i nowe możliwości. Czuła w głowie mętlik, na niczym nie mogła się skupić. Ale przede wszystkim chciała rysować.

I nie chodziło o rysunki pozazmysłowe, tylko zwyczajne rysowanie, które zawsze pomagało jej ukoić nerwy. Tak naprawdę nie robiła tego już od dwóch dni. Przypomniała sobie o rysunku, który namalowała wcześniej w laboratorium. Pewnie zostawiła go za parawanem. Będzie musiała po niego pójść. Nie chciała, by ktokolwiek go widział. - Niedługo wrócę - rzuciła, wychodząc z pokoju. Zatrzymała się na chwilę, kiedy wszyscy odpowiedzieli jej „cześć". To było jej marzenie. W końcu miała przyjaciół. Ale rysunku nie było w laboratorium. Wymknęła się tylnym wyjściem, mając nadzieję, że ktoś go po prostu wyrzucił. Wzięła ze sobą szkicownik i kawałek węgla drzewnego, bo na dworze było już zbyt ciemno, by odróżniać kolory. Ale blask księżyca oświetlał drzewa, a powietrze było orzeźwiające i przyjemnie chłodne. Teraz jest trochę jak zimą, pomyślała. Wszystko było srebrne i ukryte w cieniu. Na tyłach domu znajdowała się ścieżka, która prowadziła w dół skarpy do kępy sekwoi. Kaitlyn ruszyła w dół. U podnóża skarpy był niewielki, niemal wyschnięty strumyk, nad którym znajdował się betonowy most. Droga wyglądała na nieużywaną. Kaitlyn stanęła pomiędzy drzewami, wdy-chając wieczorne powietrze i zapach sekwoi. Co za wspaniałe miejsce. Drzewa zasłaniały światła z domu i nie docierała tu nawet muzyka U2. Kaitlyn czuła, że jest zupełnie sama. Usiadła na betonowym krawężniku, rozkładając na kolanach szkicownik. Światło księżyca było wspaniałe, ale zbyt słabe, żeby porządnie rysować. Cóż, pomyślała Kaitlyn, w końcu Joyce chce, żebym rysowała na ślepo. Lekkimi, płynnymi ruchami naszki-cowała kształt sekwoi stojących po drugiej stronie strumienia. Rysowanie samego kształtu, bez żadnych szczegółów, było dla niej ciekawym doświadczeniem. Jakie spokojne miejsce. Kaitlyn narysowała krzak. Czuła się o wiele lepiej. Dodała ciemną, krętą linię strumyka. W taką noc jak ta można uwierzyć w magię. Dorysowała jeszcze kilka kamieni i wtedy usłyszała jakiś dźwięk. Głuchy odgłos. Jakby ktoś spadł z drzewa, pomyślała Kaitlyn, nieruchomiejąc. Albo zeskoczył. To dziwne, ale od razu wyczuła, że chodzi o człowieka. To nie było zwierzę i z całą pewnością nie był to naturalny dźwięk. Ktoś tam był. Rozejrzała się wokół, poruszając jedynie głową. Była spostrzegawcza i idąc w tę stronę, zapamiętała kształt drzew i krzaków. Powinna rozpoznać różnicę. Ale nie dostrzegła niczego nowego i nic nie usłyszała. Ktokolwiek tam był, nie odzywał się. To nie było śmieszne. To wcale nie był głupi kawał. Kiedy ktoś się ukrywa i nie wiesz, gdzie jest. Kiedy czujesz na sobie czyjś wzrok, ale nie wiesz czyj, to wcale nie jest zabawne. Jej dłonie zrobiły się lodowate i coś ścisnęło ją w gardle. Wstań i odejdź. Teraz, pomyślała. Zdołała zrobić dwa kroki, gdy pomiędzy drzewami zauważyła jakiś ruch. Z cienia drzew wyłonił się człowiek. Kaitlyn była gotowa do ucieczki albo walki, ale musiała sprawdzić, kto to był. Czuła, że nie zdoła się ruszyć z miejsca, dopóki nie zobaczy jego twarzy. Obcy się zbliżał. Jego bury chrzęściły na suchych liściach. Światło księżyca oświetliło jego twarz, ukazując skośne oczy i miękkie kręcone włosy. To był mężczyzna, który zaatakował ją na lotnisku. Tym razem nie miał na sobie czerwonych szat, a zwyczajne ubranie. I szybkim krokiem się do niej zbliżał.

Rozdział 7

Walcz, zdecydowała Kait, a raczej zdecydowało za nią jej ciało, które instynktownie

wyczuło, że nie da rady wbiec na górę. Szkicownik spięty był spiralnym drutem, który na jednym końcu był trochę poluzowany i już od tygodni jej przeszkadzał. Rzuciła na ziemię węgiel i podniosła szkicownik, gotowa do ataku. Celuj w oczy, pomyślała. Wiedziała, że powinna teraz krzyczeć, ale miała ściśnięte gardło. To wszystko przeleciało jej w głowie w ciągu tych kilku sekund, kiedy mężczyzna się do niej zbliżał. Nie brała udziału w bójce od czasów podstawówki, ale jej ciało doskonale wiedziało, co robić. Mężczyzna chwycił ją za ramię, ale Kaitlyn się wyrwała. Teraz, pomyślała, chwytając za szkicownik. Udało się, drut wbił się w policzek mężczyzny, zostawiając długą, zakrwawioną szramę. Ogarnęło ją uczucie triumfu. Ale już po chwili mężczyzna wykręcił jej nadgarstek i próbował ją zmusić, by rzuciła szkicownik. To bolało, a ból sprawił, że odzyskała głos. - Puść mnie - jęknęła. - Puść! Ale on jeszcze mocniej wykręcił jej rękę. Po policzku spływała mu krew, która w blasku księżyca wydawała się czarna. Kaitlyn próbowała go kopnąć, ale mężczyzna odwrócił się, unikając jej ataku. Złapał ją za ręce i popchnął na ziemię. Miał przewagę. Krzycz, usłyszała w głowie rozkaz. Kaitlyn wzięła głęboki wdech i krzyknęła. Ale mężczyzna natychmiast zatkał jej usta. - Zamknij się - wyszeptał wściekle. Kaitlyn spojrzała na niego, wiedząc, że w oczach ma strach. Mężczyzna był bardzo silny i o wiele cięższy od niej, nie mogła się ruszyć. - Jesteś taka lekkomyślna - syknął nieznajomy. Księżyc był za jego plecami, więc jego twarz ukryta była w cieniu, ale Kaitlyn czuła jego gniew. On mnie zabije. I nigdy nie dowiem się dlaczego, pomyślała. Ogarnęło ją przerażenie, a na ustach cały czas czuła jego dłoń. Coraz trudniej było jej oddychać... Nagle za mężczyzną pojawił się jakiś kształt. Kait była tak oszołomiona, że początkowo nie miała pojęcia, co się dzieje. Na tle rozświetlonego księżycowym blaskiem nieba zauważyła jakiś niewyraźny cień. Potem dostrzegła kształt człowieka, który trzymał w ręku błyszczący przedmiot. Cień poruszył się z taką szybkością, że Kait ledwo nadążyła za nim wzrokiem, ale nagle nieznajomy nieznacznie się cofnął. Światło księżyca odbiło się od ostrza noża. - Puść ją - usłyszała urywany szorstki głos - albo poderżnę ci gardło. Gabriel? Kait nie mogła w to uwierzyć. Ale tak było. Dopiero teraz jej przerażone zmysły zrozumiały, co się stało. Gabriel przyłożył mężczyźnie nóż do gardła. Obcy puścił Kaitlyn, która, charcząc, próbowała nabrać powietrza. - A teraz wstań - odezwał się Gabriel. - Ale zrób to powoli i spokojnie. Jestem dziś w kiepskim nastroju. Mężczyzna szybkim, zwinnym ruchem stanął na nogi, jakby był tancerzem. Ale Gabriel cały czas trzymał nóż przy jego gardle. Jak tylko nieznajomy się podniósł, Kaitlyn zrobiła to samo. Wykonała dwa chwiejne kroki pod górę. Drżała na całym ciele i trzęsły jej się ręce.

Muszę pomóc Gabrielowi, pomyślała. Udaje twardziela, ale tamten to dorosły facet. Na dodatek silny. - Chcesz, żebym pobiegła do domu i powiedziała, co się stało? - wydyszała, starając się, by jej głos brzmiał twardo i pewnie. - Po co? - zapytał krótko Gabriel. Wykonał gwałtowny ruch i mężczyzna zakręcił się, i wylądował na plecach na twardej ziemi. - Wynoś się - rzucił, spoglądając na leżącą w dole postać. & I nigdy więcej nie wracaj, jeśli ci życie miłe. Jeżeli kiedykolwiek cię tu zobaczę, zapomnę o tym, że właśnie odsiedziałem dwa lata za morderstwo. Kait poczuła się tak, jakby poraził ją prąd. Ale zanim zdążyła o tym pomyśleć, Gabriel znowu się odezwał; - Powiedziałem, zmiataj stąd. Chcę zobaczyć nowy rekord świata na tysiąc pięćset metrów. Mężczyzna wstał, ale tym razem w jego ruchach nie było już tej płynności i wdzięku co poprzednim razem. Kait zauważyła na jego twarzy zarówno gniew, jak i strach. - Jesteście tacy głupi... - zaczął. - Spadaj - powtórzył Gabriel, trzymając nóż w taki sposób, jakby chciał nim rzucić. Nieznajomy odwrócił się i odszedł. Po chwili zaczął biec, choć był wyraźnie wściekły. Kiedy jego kroki ucichły, Kaitlyn spojrzała na Gabriela, który jednym sprawnym ruchem złożył nóż i schował go do tylnej kieszeni. Morderstwo, pomyślała. Był w więzieniu za morderstwo. - Dziękuję - odparła niepewnym głosem. Gabriel rzucił jej szybkie spojrzenie i mogła przysiąc, że wydawał się rozbawiony. Jakby doskonale zdawał sobie sprawę z różnicy pomiędzy tym, co mówiła, a tym, co naprawdę myślała. - Kto to był? Były chłopak? - zapytał. - Nie bądź śmieszny - warknęła Kait i od razu pożałowała swoich słów. Gdy przebywa się w towarzystwie mordercy, lepiej być dla niego miłym, szczególnie, gdy jest się z nim sam na sam w ciemnościach. - Nie wiem, kim on jest - dodała. - Ale był na lotnisku, kiedy wczoraj przyleciałam. Musiał nas śledzić. Gabriel przyglądał się jej sceptycznie, po czym wzruszył ramionami. - Nie wydaje mi się, by szybko wrócił. - I ruszył w stronę domu, nie oglądając się za siebie. Kaitlyn podniosła szkicownik i poszła za nim. - Co się stało? - zapytał Rob, wstając na równe nogi. Był razem z Lewisem, Anną i Joyce w pokoju do nauki. Kaitlyn szukała Joyce na dole, a potem przyszła na górę. Rob spojrzał na Kaitlyn, która właśnie zdała sobie sprawę, że ma we włosach suche liście i trawę, a potem na Gabriela, który stał za nią. - Co się stało? - powtórzył bardziej opanowanym, ale i groźniejszym głosem. - A jak myślisz? - drażnił go Gabriel. Rob ruszył w jego stronę, a jego złote oczy wydawały się płonąć. - Nie - wtrąciła się Kaitlyn. - Rob, przestań. On mi nic nie zrobił, on mnie uratował. Poczuła radosne podniecenie. Rob był z jej powodu wściekły i chciał ją chronić. Ale nie mogła pozwolić, by wszczynał bójki z Gabrielem. - Uratował cię? - zapytał Rob z wyraźną pogardą w głosie. Stał po drugiej stronie drzwi, wpatrując się w Gabriela w taki sposób, jakby chciał wywiercić mu dziurę w brzuchu. Gabriel stał po drugiej stronie, opierając się leniwie o ścianę. Wyglądał niewiarygodnie przystojnie. Kait stała pomiędzy nimi. Zwróciła się do Joyce, która właśnie podnosiła się z kanapy: - To był ten facet z lotniska. Czekał na zewnątrz. - Wyjaśniła, co się stało, a na twarzy Joyce widać było rosnące przerażenie.

- Chryste, chyba powinniśmy powiadomić policję - powiedział Lewis, gdy skończyła. Wydawał się nie tyle przerażony, ile zafascynowany. - On ma rację - poparła go Anna, a jej ciemne oczy wyglądały bardzo poważnie. - Jasne, zadzwońcie po nich - szydził Gabriel. - Dopiero co zostałem warunkowo zwolniony, a oni wprost uwielbiają, gdy tacy jak ja paradują z nożami w kieszeni. Joyce się skrzywiła. Zamknęła oczy i zaczęła wykonywać jakieś rozluźniające ćwiczenia. Kaitlyn poczuła, że nogi się pod nią ugięły. Gabriel mógł mieć poważne kłopoty, mógł nawet wrócić do więzienia. Eksperymenty z jego udziałem przejdą do historii, a on nie nauczy się kontrolować swojej mocy. A wszystko dlatego, że jej pomógł. Za to Rob wyglądał na zadowolonego. - Tak czy siak, musimy to zgłosić. - Świetnie. Dajcie mi jakieś dziesięć minut, żebym się wyniósł - wycedził Gabriel przez zaciśnięte zęby. - Uspokójcie się oboje - westchnęła Kaitlyn. Niełatwo być zakochaną. Nie chciała unieszczęśliwiać Roba, ale nie miała innego wyjścia. - Mam pomysł - dodała niepewnie. -Możemy zadzwonić na policję, ale nie mówić im, że Gabriel brał w tym udział. Powiem, że sama uciekłam i tyle. Wtedy nikt nie będzie miał kłopotów, a policja będzie mogła się tym zająć. Uśmiech Roba zbladł, a Gabriel wciąż rzucał wokół gniewne spojrzenia. Ale Joyce otworzyła oczy i uśmiechnęła się od ucha do ucha. - Świetnie, Kait - rzuciła. - Gdzie jest telefon? Gabriel nie czekał, by usłyszeć co było dalej. Poszedł do swojego pokoju i zamknął za sobą drzwi. Był wykończony, ale też zbyt niespokojny, by usiedzieć w miejscu. Zaczął więc chodzić tam i z powrotem po pokoju. Przez głowę przewijało mu się mnóstwo obrazów. Kaitlyn leżąca na ziemi, a na niej jakiś psychol. Co by się stało, gdyby wtedy nie przyszedł? Psychol miał rację co do jednego, była lekkomyślna. Nie powinna sama wychodzić w nocy. Nie potrafiła wyczuć niebezpieczeństwa i nie była wystarczająco silna, by się bronić... I co z tego...? - zapytał sam siebie. Zamierzasz ją teraz chronić? Na jego twarzy pojawił się niepokojący uśmiech. Niezupełnie. Będzie się od niej trzymał z daleka i tyle. Przez nią miał same kłopoty, a poza tym zadurzyła się w Kesslerze. Gabriel zdążył to zauważyć, chociaż Rob był zbyt głupi, żeby się zo-rientować. Musi się od niej trzymać z daleka. lak. Poza tym po tym, co widziała dzisiejszej nocy, sama będzie go unikać, pomyślał, uśmiechając się pod nosem. Dwie godziny później Kait leżała w łóżku i próbowała zasnąć. Z policją było sporo zamieszania. Funkcjonariusze poszli do ogrodu na tyłach domu, ale niczego nie znaleźli. Obiecali wysłać patrol, który miał kontrolować okolicę, a Joyce kazała dzieciakom dokładnie pozamykać drzwi i na przyszłość uważać, czy wokół nie kręcą się jakieś obce osoby. - I nie chcę, żebyś wychodziła gdziekolwiek sama - dodała stanowczym głosem. - Szczególnie w nocy. - Kait bez wahania przyznała jej rację. Ale teraz nie mogła zasnąć. To wszystko było zbyt dziwne i niepokojące. Czemu jakiś facet z sekty miałby jechać za nią aż z lotniska? I czy faktycznie należał do sekty? Jeśli nie, to czemu wtedy miał na sobie to dziwne, ubranie? To miało być jakieś przebranie? Zupełnie idiotyczne. Czego chciał? A do tego cały czas dręczyła ją inna myśl... Gabriel był mordercą. Nikt się nawet nie domyślał. Z wyjątkiem Roba. Czuła, że chłopak o wszystkim wie. Zauważyła, że nikt nie podziękował Gabrielowi za to, że uratował Kait. Lewis i Anna cały

czas trzymali się na dystans, jakby obawiali się, że w każdej chwili wyciągnie na nich nóż, a Rob przyglądał mu się z rosnącą wściekłością. Rob - nie będzie o nim teraz myśleć. Nie zniosłaby tego. W drugiej części pokoju słyszała spokojny oddech Anny. Zerknęła w jej stronę i dostrzegła w ciemnościach nieruchomy kształt. Potem bardzo cicho i ostrożnie wyśliznęła się z łóżka. Włożyła szlafrok i bezszelestnie wymknęła się za drzwi. W pokoju do nauki panował półmrok. Kait usiadła we wnęce okiennej, opierając brodę na kolanach. Za oknem pomiędzy poruszającymi się gałęziami dostrzegła kilka świateł. Zauwa-żyła też światło w oknie Gabriela. To co zrobiła potem, uczyniła pod wpływem chwili. Gdyby się nad tym zastanowiła, nigdy by się na to nie zdobyła. Ale nie dała sobie czasu na rozmyślania. Zeskoczyła z parapetu i zapukała do jego drzwi. Zrobiła to bardzo cicho, na wypadek gdyby spał przy zapalonym świetle. Ale po chwili drzwi się otworzyły. Na jego twarzy błąkał się nieco senny grymas. - Czego? - zapytał bezceremonialnie. - Chodź do pokoju do nauki - wyszeptała Kaitlyn. Z jego twarzy zniknął grymas, zamieniając się w bezczelny uśmiech. - Nie, ty wejdź tutaj. Kaitlyn zdała sobie sprawę, że rzuca jej wyzwanie. W porządku, udowodni mu, że mu ufa. Uniosła do góry głowę, wyprostowała plecy i szybkim krokiem przeszła obok niego. Usiadła na krześle przy biurku i dyskretnie rozejrzała się wokół. Pokój był dokładnie taki, jak opisał go Lewis. Ogromne łóżko, dopasowane meble i hektary przestrzeni. Nie zauważyła jednak żadnych rzeczy osobistych. Może Gabriel nic takiego nie posiadał. Obserwując ją uważnie, Gabriel usiadł na łóżku. Zostawił uchylone drzwi, ale Kaitlyn, działając pod wpływem bliżej nieokreślonego impulsu, wstała i je zamknęła. - Jesteś walnięta, wiesz o tym? - powiedział beznamiętnym głosem, gdy wróciła na swoje miejsce. - Chciałam ci podziękować - zaczęła Kaitlyn. I powiedzieć, że wcale się ciebie nie boję, dodała w myślach. Cały czas nie wiedziała, co do niego czuła, czy go lubiła, czy nienawi-dziła. Ale niewątpliwie uratował ją z opresji. Gabriel nie wyglądał na szczególnie wdzięcznego, słysząc jej słowa. - I to wszystko? - Oczywiście. - I nie jesteś ani trochę ciekawa? - Kiedy Kaitlyn zamrugała, nachylił się bliżej, znowu pokazując zęby. - Nie chcesz wiedzieć? Kaitlyn poczuła niesmak. - Chodzi ci o... - O morderstwo - dokończył Gabriel, a jego olśniewający uśmiech robił się coraz bardziej okrutny. Kaitlyn poczuła, że ogarnia ją strach. Miał całkowitą rację, była zdrowo walnięta. Co ona robiła w jego w pokoju? Dwa dni temu nie weszłaby do sypialni żadnego chłopaka, a teraz gawędziła sobie spokojnie z mordercą. Ale Joyce nie sprowadziłaby go do Instytutu, gdyby był naprawdę groźny, pomyślała. Nie chciałaby ryzykować. - To naprawdę było morderstwo? - zapytała bardzo powoli i spojrzała mu prosto w oczy. Zauważyła, że nagle zmienił się jego wyraz twarzy, jakby go czymś zaskoczyła. Po chwili jednak odzyskał fason. - Według mnie to była obrona własna, ale sędzia był innego zdania - powiedział. Jego oczy były zimne jak lód.

Kaitlyn poczuła, że się rozluźnia. - Obrona własna - powtórzyła. Gabriel przyglądał się jej przez dłuższą chwilę, po czym spuścił oczy. - Oczywiście to drugie nie było w obronie własnej. Tylko to pierwsze. Próbuje mnie nastraszyć, pomyślała Kaitlyn. I chyba nieźle mu idzie, podpowiedział jej umysł. - Chyba lepiej już pójdę - mruknęła. Był bardzo szybki. Kaitlyn siedziała bliżej drzwi, ale zanim zdążyła sięgnąć do klamki, stanął przed nią i zatarasował wyjście. - Nie tak szybko - szepnął. - Nie chcesz się wszystkiego dowiedzieć? Jego ciemnoszare oczy były bardzo tajemnicze i całkowicie skupione. Czuła się tak, jakby przeszywał ją wzrokiem na wylot. Wyraz jego twarzy był równie tajemniczy, jakby pod maską drwin ukrywał niewyobrażalne napięcie. Usta miał rozchylone, a Kaitlyn dostrzegła, że zacisnął zęby. - Przestań - rzuciła. - Wychodzę. - Nie bądź taka nieśmiała. - Nie jestem nieśmiała, idioto - warknęła. - Po prostu mam ciebie dość. - Próbowała przecisnąć się obok, ale jej nie puścił. Zaczęli się przepychać. Kaitlyn szybko przekonała się, że był od niej o wiele silniejszy. Jestem taka głupia, pomyślała, próbując uwolnić rękę i go uderzyć. Jakim cudem się w to wpakowałam? Serce waliło jej jak oszalałe i czuła, że za chwilę eksploduje. Będzie musiała krzyczeć, chyba że ją powstrzyma. A może ją udusi? Czy to właśnie robił ze swoimi ofiarami? Może użył noża. A może zrobił coś o wiele gorszego... Cały czas się przepychali, a ich twarze dzieliło zaledwie parę centymetrów. Kaitlyn miała w głowie ponure wizje jego poprzednich morderstw. A potem... Potem wszystko się skończyło. Obrazy, które miała w głowie, zniknęły, jakby ktoś nagle zatrzasnął okno. A wszystko z powodu tego, co zobaczyła w jego oczach. Żal. I ogromne poczucie winy, ale głównie żal. Kaitlyn natychmiast to rozpoznała. Był to żal, który zmusza człowieka, by zagryzł wargi i nie wydał z siebie żadnego dźwięku. Kaitlyn doskonale go pamiętała z czasu, gdy miała osiem lat i umarła jej matka. Gabriel obnażył zęby, a jego przystojna twarz wyglądała arogancko, ale z całych sił próbował powstrzymać łzy. Kaitlyn przestała z nim walczyć i zdała sobie sprawę, że tak naprawdę nic jej nie zrobił. Tarasował wyjście i nie chciał jej puścić, ale jej nie skrzywdził. - W porządku - sapnęła. W panującej wokół ciszy jej głos brzmiał bardzo donośnie. - Opowiedz mi wszystko. To go całkowicie zbiło z tropu i nawet się cofnął. Przez chwilę wydawał się wstrząśnięty, ale i bezbronny. A na jego twarzy pojawił się zacięty wyraz. Potraktował to jak wyzwanie. - Opowiem - warknął. Puścił ją. Jego ruchy były spięte i szybko oddychał. - Zastanawialiście się, co takiego robię - powiedział. -Prawda? - Tak - zgodziła się Kait. Ostrożnie odsunęła się od drzwi. - Czy to takie dziwne? - Nie. - Roześmiał się bardzo gorzko. - Każdy chce wiedzieć. Ale jak już się dowie, przestaje to mu się podobać. - Odwrócił się i spojrzał na nią z udawanym zdziwieniem. - Wszyscy się mnie boją. Ale Kaitlyn nie było do śmiechu.

- Wiem, jak to jest - odezwała się beznamiętnym głosem, wpatrując się w dywan. - Kiedy wszyscy się ciebie boją. Kiedy nie mogą spojrzeć ci w oczy i cofają się na twój widok... - Spojrzała mu w twarz. Coś w jego oczach błysnęło, ale po chwili pokręcił głową i odwrócił wzrok. - Ale nie wiesz jak to jest, kiedy boją się tak bardzo, że zaczynają cię nienawidzić. Kiedy chcą cię zabić, bo boją się, że... - Że co? - Że będziesz czytać w ich myślach. Że skradniesz im duszę. Sama wybierz. Nastąpiła cisza. Kaitlyn poczuła na plecach chłodny dreszcz. Była wstrząśnięta i przerażona. - Czy to właśnie robisz? - zapytała, starając się, by w jej głosie nie usłyszał lęku. - Nie. Ucisk w jej żołądku nieco zelżał. Ale po chwili Gabriel odwrócił się i spojrzał na nią spokojnym wzrokiem szaleńca. - To nie takie proste. Chcesz wiedzieć, jak to działa? Kaitlyn nie poruszyła się i nic nie powiedziała. Po prostu mu się przyglądała. Mówił bardzo klarownie, jakby wygłaszał wykład. - Kiedy dwa umysły nawiązują ze sobą kontakt, dochodzi do transferu energii. Na tym właśnie to polega, zawsze następuje transfer energii. Energia przepływa w obie strony, niosąc ze sobą informacje. Rozumiesz? Rob też wspominał coś o przesyłaniu energii, ale może jemu chodziło o coś innego. - Mów dalej - ponagliła go Kaitlyn. - Problem w tym, że niektóre umysły są silniejsze od innych. Potężniejsze. I kiedy potężny umysł spotyka słabszy, wszystko może wymknąć się spod kontroli. - Przerwał, spoglądając w ciemne, zasłonięte okno. - W jaki sposób? - wyszeptała Kaitlyn. Wydawało się, że Gabriel jej nie słyszy. - W jaki sposób sytuacja może wymknąć się spod kontroli? - Wiesz, jak to jest, gdy woda spływa na dół? - zapytał, w dalszym ciągu spoglądając w okno. - Albo jak elektryczność cały czas szuka uziemienia? Kiedy spotykają się dwa umysły, przepływa między nimi energia. W tę i z powrotem. Ale potężniejszy umysł ma większą siłę przyciągania. - Jak magnes? - dopytywała się Kaitlyn. Nigdy nie była zbyt mocna z przedmiotów ścisłych, ale to akurat wiedziała; im większy był magnes, tym silniej działał. - Magnes? Może na początku. Ale jak coś pójdzie nie tak, gdy sytuacja wymknie się spod kontroli, to przypomina raczej czarną otchłań. Słabszy umysł traci całą energię, a potężniejszy ją wysysa. Do sucha. Stał zupełnie nieruchomo. Napiął każdy mięsień. Ręce zacisnął w pięści i wsunął do kieszeni, a jego szare oczy wydawały się tak ponure i samotne, że Kaitlyn była wdzięczna, że na nią nie patrzył. - Jesteś telepatą - stwierdziła spokojnie. - Oni nazywali to nieco inaczej. Nazywali mnie telepatycznym wampirem. A ja się nad sobą użalam, pomyślała Kaitlyn. Tylko dlatego, że nie mogę nikomu pomóc, a moje rysunki są bezużyteczne. Ale jego dar potrafi zabijać. - Czy tak musi być? Rzucił jej szybkie spojrzenie, mrużąc przy tym oczy. Musiał usłyszeć w jej głosie litość. - Nie, jeżeli kontakt nie będzie trwał zbyt długo. Albo ten drugi umysł okaże się wystarczająco silny. Kaitlyn wszystko sobie przypomniała. „Jak długo? Jakieś czterdzieści pięć sekund". O Boże! A chłopak z irokezem zaczął krzyczeć. Ochotnik jest telepatą. Najwyraźniej za słabym.

Jak silny musiał być umysł, by wytrzymać moc Gabriela? - Niestety - zaczął Gabriel, cały czas ją obserwując - nawet niewielka rzecz może zakłócić równowagę. To się może stać, zanim zdążymy się zorientować. Kaitlyn ogarnął strach. Przebywanie w pobliżu Gabriela nie było bezpieczne. On potrafił wyczuć strach, który najwyraźniej uruchamiał w nim jakiś prymitywny instynkt. Posłał jej kolejny niepokojący uśmiech, a jego oczy lśniły. - Dlatego muszę być bardzo ostrożny - ostrzegł. - Muszę się kontrolować. Bo inaczej mogą się zdarzyć różne rzeczy. Kaitlyn z trudem łapała oddech. Cały czas się do niej zbliżał, jak wilk do swojej ofiary. Zmusiła się, by się nie skulić i spojrzeć mu prosto w oczy. Wysoko uniosła brodę. - Tak właśnie było za pierwszym razem - dodał Gabriel. -W ośrodku w Durham była pewna dziewczyna. Lubiliśmy się i chcieliśmy być razem. Ale gdy się do siebie zbliżyliśmy, coś się stało... Był tuż przed nią. Kaitlyn przywarła plecami do ściany. - Nie chciałem, by do tego doszło, ale zrobiłem się zbyt emocjonalny. A to było niebezpieczne. Chciałem się do niej zbliżyć, ale po chwili okazało się, że nasze umysły się połączyły. - Przerwał, jego oddech był teraz szybki i lekki. Po chwili ciągnął dalej: - Ona była słaba i przerażona. Czy ty też się boisz, Kaitlyn?

Rozdział 8

Byłam, pomyślała Kaitlyn. Ale była pewna, że Gabriel potrafi wyczuć kłamstwo, choć

czuła też, że prawda może ją zabić. Nie miała wyjścia, musiała przystąpić do ataku. - A chcesz, żebym się bała? Tego właśnie chcesz, żeby wszystko się powtórzyło? Jego szare oczy zaszły mgłą. Cofnął się nieco. Kaitlyn atakowała dalej: - Myślę, że wcale nie chciałeś skrzywdzić tamtej dziewczyny. Myślę, że ją kochałeś. Zrobił kolejny krok do tyłu. - Jak miała na imię? - zapytała Kaitlyn. Była zaskoczona, gdy odpowiedział. - Iris. Była jeszcze dzieckiem. Oboje byliśmy dzieciakami. Nie mieliśmy pojęcia, co robimy. - Była tam? leż miała nadprzyrodzone zdolności? Gabriel wydaj wargi. - Niewystarczające - odparł, jakby doskonale wiedział, co chciała usłyszeć. W jego oczach dostrzegła gorycz. - Nie miała dość... sam nie wiem czego. Sił życiowych. Bioenergii. Tego, co powoduje, że niektórzy z nas mają nadprzyrodzone zdolności i co utrzymuje nas przy życiu. Tamtej nocy w ośrodku... kiedy ją w końcu puściłem, była całkowicie bezwładna. Miała białą, siną twarz. Nie żyła. Westchnął głęboko, a potem dodał: - Nie miała w sobie ani odrobiny życia. Żadnej energii. Wszystko z niej wyssałem. Kaitlyn nie chciała go już dłużej atakować i nie była w stanie wytrzymać jego wzroku. Czuła się tak, jakby ktoś oplótł jej klatkę piersiową ciasną gumą. Po chwili powiedziała spokojnie: - Nie zrobiłeś tego umyślnie. - Nie? - zapytał. Zdążył opanować emocje i znowu lekko oddychał. Kiedy Kait na niego spojrzała, nie dostrzegła już w jego oczach goryczy. Jego wzrok był... pusty. - Ludzie w ośrodku byli innego zdania - ciągnął dalej. - Kiedy zorientowałem się, że ona nie oddycha, wezwałem pomoc. Ale kiedy przyszli i zobaczyli jej siną twarz, pomyśleli o najgorszym. Mó-wili, że ją zaatakowałem. Że próbowałem ją zmusić, a kiedy mi się nie udało, zabiłem ją.

Kait ogarnął strach. Była wdzięczna, że miała za sobą ścianę, na której mogła się oprzeć. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że zamknęła oczy. - Tak mi przykro - wyszeptała. Potem próbowała się jakoś pocieszyć. - Rob ma rację. To, co robi Joyce, jest światu potrzebne. Musimy się wszyscy nauczyć kontrolować. Na twarzy Gabriela pojawił się grymas. - Wierzysz w to, co mówi ten chłoptaś? - zapytał z nieskrywaną pogardą. Kaitlyn była zdumiona. - Czemu tak bardzo go nienawidzisz? - Nie wiesz? Złoty chłopiec był wtedy w Durham. Wszyscy nosili go na rękach, a wszystko co robił, było dobre. To on domyślił się, co się stało z Iris. Nie wiedział, jak to zrobiłem, ale domyślił się, że uleciała z niej cała energia jak krew, gdy przetnie się komuś tętnicę. Zaczęli mnie ścigać jak zwierzę. Ludzie z ośrodka i policja, wszyscy. - Jego głos był pozbawiony emocji. Ale to nie była wina Roba, pomyślała Kait. Nie była. - Więc uciekłeś - dodała na głos. - lak, miałem czternaście lat i byłem głupi. Na szczęście, oni okazali się jeszcze głupsi. Cały rok mnie szukali, ale do tego czasu byłem już w Kalifornii. W więzieniu. - Za kolejne morderstwo - stwierdziła spokojnie Kaitlyn. - Kiedy świat jest głupi, trzeba się zemścić, nie rozumiesz? Ludzie sobie na to zasłużyli. Gdy ktoś jest słaby, nie zasługuje na nic lepszego. Facet, którego zabiłem, chciał mnie zastrzelić za pięć dolarów, które miałem w kieszeni. Dopadłem go pierwszy. Zemsta, pomyślała Kaitlyn. Wyobraziła sobie tę część historii, którą zachował dla siebie. Jak uciekał, nie zważając na to, co się z nim stanie. Nienawidził wszystkiego: całego świata za to, że dał mu taką moc; słabych ludzi, którzy stanowili łatwy cel; ośrodka za to, że nie nauczył go kontroli, i siebie samego. Szczególnie siebie samego. 1 Roba, który symbolizował kogoś, komu się udało, który czynił dobro. Który potrafił się kontrolować. Który nadal w coś wierzył. - On jest idiotą - warknął Gabriel, jakby czytał w jej myślach. Trochę za często to robi, pomyślała z niepokojem Kaitlyn. - On i ta cała reszta to idioci. Ale ty masz trochę oleju w głowie, a przynajmniej tak mi się wydawało. - Dzięki - powiedziała sucho Kait. - Czemu tak mówisz? - Widzisz różne rzeczy. Wiesz, że coś tu nie gra. - Coś jest nie tak? Masz na myśli tutaj, w Instytucie? Zerknął na nią z pogardą. - Rozumiem. Tak chcesz to rozegrać. - Nie chcę niczego rozgrywać... Posłał jej niepokojący uśmiech, odwrócił się i odszedł w głąb pokoju. - Poza tym jak wyjedziesz, stracisz szansę, by go zdobyć. W Ohio nie będziesz miała na niego wpływu. Kaitlyn poczuła, jak ogarnia ją złość. Już po wszystkim. Koniec zwierzeń. Czuła, że od tej pory Gabriel będzie dla niej tak okropny i niemiły, jak to tylko możliwe, byleby tylko nie pomyślała sobie o nim czegoś dobrego. Na przykład, że jest fajnym kolesiem. Cóż, nie dam się na to nabrać. Nawet nie odpowiem na jego zaczepki. Nie może wiedzieć, o czym rozmawiałam z Anną za zamkniętymi drzwiami. Odepchnęła się od ściany i zrobiła krok w jego stronę. - Przykro mi z powodu tego, co ci się przydarzyło - powiedziała oficjalnym tonem. - To było okropne. Ale teraz powinieneś zacząć myśleć o tym, co możesz zmienić. Gabriel posłał jej słodki uśmieszek. - A może ja nie chcę niczego zmieniać?

Dwie minuty temu Kaitlyn czuła do niego sympatię, a teraz miała ochotę kopnąć go w łydkę. Chłopcy, pomyślała. - Dobranoc, Gabrielu - rzuciła. Ty dupku. Otworzył szeroko oczy. - Nie chcesz zostać? Mam duże łóżko. Kaitlyn nawet nie odpowiedziała. Wyszła z wysoko uniesioną głową, mrucząc pod nosem słowa, które wprawiłyby jej ojca w osłupienie. Ale i tak miała sporo szczęścia. Przez chwilę poczuła, że za bardzo się do niego zbliżyła, a to oznaczałoby same kłopoty. Wyobraźcie sobie tylko, oziębła Kaitlyn zakochana nie w jednym, ale w dwóch chłopakach naraz. Ale on się już o to zatroszczył. Odepchnął ją i była pewna, że nigdy więcej nie pozwoli jej się do siebie zbliżyć. Dzięki Bogu, nie groziło jej żadne niebezpieczeństwo. Owszem, Gabriel był interesujący i działał na nią w szczególny sposób, i na pewno był przystojny, ale... Cóż, dziewczyna, która będzie miała pecha i się w nim zakocha, będzie musiała wypruć sobie wnętrzności bambusowym nożem do otwierania listów. Nie zamierzała mówić nikomu o tym, co jej powiedział. Zdradziłaby jego zaufanie. Ale może któregoś dnia pogada o nim z Robem. Może Rob zmieni o nim zdanie, gdy dowie się, że Gabriel potrafi czuć żal. O dziwo, jak tylko wróciła do łóżka, od razu zasnęła. Następnego dnia Joyce zabrała ich do szkoły w San Carlos. Byli już zapisani na zajęcia i Kait z radością odkryła, że na socjologię i literaturę brytyjską będzie chodziła z Anną i Robem. Wszystko wokół ją zachwycało. Nie marzyła nawet o tym, że w szkole może być tak fajnie. Szkolny budynek był zupełnie inny niż ten w Ohio. Kampus był większy, bardziej rozłożysty i otwarty. Zamiast jednego dużego budynku było kilka mniejszych, połączonych ścieżkami, co w przypadku opadów śniegu... Ale tu przecież nie padał śnieg. Nigdy. Pomieszczenia były nowoczesne. Wszędzie królował plastik. A sale wydawały się mniejsze i bardziej przytulne. Nie było cegieł, odpadającej farby ani rzężących pieców. Uczniowie sprawiali wrażenie miłych. Niewątpliwe złotowłosy Rob miał z tym coś wspólnego, pomyślała Kaitlyn. Najwyraźniej cieszył się szacunkiem i szybko stał się obiektem westchnień, a jadał lunch z nią, Anną i Lewisem. Kait widziała jak dziewczyny rzucają w ich stronę ukradkowe, zaciekawione spojrzenia. Anna też cieszyła się szacunkiem, ponieważ była piękna, opanowana i wydawało się, że nie zależy jej na tym, czy ktoś do niej podejdzie, czy nie. Zanim lunch się skończył, dosiadło się do nich kilka dziewczyn, które zaproponowały, że oprowadzą ich po szkole. Potem zostały, by chwilę pogadać, a jedna z nich wspomniała nawet o sobotniej imprezie. Kait była bardzo szczęśliwa. Martwiła się tylko tym, w jaki sposób wyjaśnią fakt, że razem mieszkają. Nie chciała opowiadać tym dziewczynom o zjawiskach nadprzyrodzonych i Instytucie. Nie chciała się niczym wyróżniać. Chciała po prostu pasować. Na szczęście Lewis się tym zajął. Robiąc dziewczynom zdjęcia, uśmiechnął się szeroko i powiedział, że pewien miły staruszek dał im dużo pieniędzy, by mogli tu chodzić do szkoły. Oczywiście nikt mu nie uwierzył, ale wokół nich powstała aura tajemniczości, co jeszcze bardzie podnosiło ich status. Po zajęciach Kaitlyn wyszła z pracowni malarskiej z błogim wyrazem twarzy. Nauczycielka nazwała jej kolekcję rysunków „imponującą", a jej styl określiła jako „płynny i urzekający". Do pełni szczęścia brakowało jej tylko Roba. Gabriel, rzecz jasna, z nikim nie nawiązał znajomości, a lunch zjadł sam. Kaitlyn widziała go parę razy w ciągu tego dnia, ale zawsze trzymał się z dala od innych, a usta wykrzywiał mu grymas. Mógłby osiągnąć bardzo wysoką pozycję, pomyślała Kait, bo był przystojny, chimeryczny i niebezpieczny, ale najwyraźniej tego nie chciał.

Po szkole odebrała ich Marisol, która zjawiła się w srebrno-niebieskiej furgonetce. Zabrała wszystkich z wyjątkiem Gabriela, który nie pojawił się w miejscu zbiórki. Kaitlyn przypo-mniała sobie o jego warunkowym zwolnieniu i miała nadzieję, że był w drodze do Instytutu. - A teraz zrobimy kilka testów - powiedziała Joyce, gdy dotarli do domu. Kaitlyn nie miała nic przeciwko. Po pierwszym dniu w szkole była w doskonałym nastroju, a popołudnie spędzone w laboratorium oznaczało towarzystwo Roba. Wciąż nie opracowała planu, jak go sobą zainteresować, ale cały czas nad tym rozmyślała. Może jednak nadarzy się jakaś okazja. Ale pierwsze, co zrobiła Joyce, to odesłała Roba na górę, oświadczając, że wezwie go, jak wszyscy pozostali zajmą się już swoimi zadaniami. - REG* jest już gotowy, Lewisie - dodała. Posadziła chłopaka przy tym samym stanowisku co poprzednio. Tym razem Kait zebrała się na odwagę i stanęła za nimi. - Co to jest? - zapytała, spoglądając na stojące przed Lewisem urządzenie. Wyglądało jak komputer, a na monitorze widoczna była siatka z ruchomą zieloną linią przebiegającą przez sam środek ekranu. Wyglądało to jak szpitalny monitor rejestrujący rytm serca pacjenta. - To generator liczb losowych - odparła Joyce. - Komputer, który ma tylko jedno zadanie: pokazuje losowo wybrane liczby. Właśnie w tej chwili generuje liczby, niektóre dodatnie, niektóre ujemne, zupełnie przypadkowo. To właśnie pokazuje ta zielona kreska. Zadanie Lewisa polega na tym, by kreska uniosła się wyżej, a urządzenie wygenerowało więcej liczb dodatnich niż ujemnych. - Potrafisz to zrobić? ~ zapytała Kait, patrząc na Lewisa ze zdumieniem. - Swoim umysłem? - Jasne, na tym właśnie polega psychokineza. Przewaga umysłu nad materią. To jest o wiele łatwiejsze niż wywoływanie określonych liczb w grze w kości, chociaż to też potrafię robić. ~ Lepiej trzymaj się z dala od Vegas, dzieciaku - rzuciła Joyce, szturchając go w bok. - Za coś takiego przestrzeliliby ci kolana. Zwróciła się w stronę Anny. - Teraz ty. To samo co wczoraj. Chcę, żebyś powiedziała tej myszy, do którego otworu ma wejść. Anna zdążyła już wyciągnąć białą mysz z klatki. - Chodź, Mickey. Zapiszmy się na kartach historii. - Dobrze. Teraz Kaitlyn - powiedziała Joyce. Zaprowadziła Kait za parawan. Marisol przyniosła wózek, na którym stało jakieś urządzenie. Kaitlyn nerwowo zerknęła na kontrolki i kabelki. - Nie denerwuj się. To tylko aparat EEG - odezwała się Joyce. - Elektroencefalograf. Zarejestruje twoje fale mózgowe. - Aha, świetnie. - To nie jest jeszcze najgorsze. Ale to raczej ci się nie spodoba. - Pokazała jej coś, co przypominało tubkę pasty do zębów. - To maść elektrodowa i cholernie ciężko zmywa się ją z włosów. Kaitlyn zrezygnowana opadła na fotel. * REG (Random Event Generator) - generator liczb losowych (przyp. tłum.). Przez ułamek sekundy napotkała wzrok Marisol, która uważnie się przyglądała. Miała mocno wymalowane oczy. Na twarzy cały czas widniał ten sam znudzony grymas. - To tylko płyn do czyszczenia skóry - wyjaśniła, przechylając plastikową butelkę. Wylała odrobinę płynu na kawałek waty i posmarowała głowę, czoło i skronie Kaitlyn.

- Nie ruszaj głową. - Nałożyła na skronie Kaitlyn pastę, a potem to samo zrobiła z elektrodą. Kątem oka Kaitlyn obserwowała, jak Marisol ją przyczepia. Nie bolało, ale lekko łaskotało. Kait zamknęła oczy i rozluźniła się, czekając, aż Marisol skończy przyczepiać kable. - A teraz posłuchaj mnie, meduzo - odezwała się Joyce. -Tak jak mówiłam, będziemy obserwować twoje fale mózgowe w trakcie, gdy rysujesz. Fale mózgowe zmieniają swoją częstotliwość w zależności od tego, co robisz: fale theta wskazują na to, że się czymś zajmujesz, a fale beta, że jesteś śpiąca. My szukamy fal alfa, które najczęściej wiążą się z aktywnością psychiczną. Gdy zauważyła wyraz twarzy Kaitlyn, dodała: - Nie myśl o całym tym oprzyrządowaniu, dobrze? Będziesz robiła dokładnie to samo, co wczoraj. Trzymając nieruchomo głowę, Kaitlyn zerknęła w bok i zobaczyła, że Marisol wprowadza do laboratorium dwójkę nieznajomych. Nowi ochotnicy. Kaitlyn poczuła nagły niepokój. - Joyce, powiedz, czy któryś z tych ochotników jest... dla Gabriela? - Nawet nie mam pojęcia, gdzie on jest, a bardzo chciałabym wiedzieć - odrzekła ponuro Joyce. Podała Kait ołówek i notes. - A teraz rozluźnij się, dzieciaku. Tym razem nie założę ci opaski ani słuchawek. Kaitlyn zamknęła oczy. Po drugiej stronie parawanu słyszała czyjeś glosy. Joyce wręczyła ochotniczce zdjęcie. - W porządku! - zawołała Joyce. - Obiekt się koncentruje. Kait, spróbuj odczytać jej myśli. Dopiero wtedy Kait zdała sobie sprawę, jak bardzo jest spięta. Wczoraj nie domyślała się, czego się spodziewać. Ale dziś już wiedziała i była bardzo niespokojna. Martwiła się, że nie da rady, a jednocześnie bała się, że jej się uda. Tym razem nie czuła się tak, jakby spadała w przepaść. A jeśli jej się uda... Co będzie, jak narysuje coś równie groteskowego jak wczoraj? Nie myśl o tym. Rozluźnij się. Po to tu jesteś, pamiętasz? Chyba chcesz się nauczyć kontrolować swoje umiejętności? Kaitlyn zacisnęła zęby, a potem spróbowała się zrelaksować i poddać panującej wokół atmosferze. W tle słyszała przytłumione głosy. - Cały czas mamy fale beta. - Usłyszała Marisol. - Daj jej trochę czasu. - To Joyce. Spokojnie, myślała Kaitlyn. Nie zwracaj na nie uwagi. Fotel jest wygodny, a wczorajszej nocy niewiele spałaś. Powoli, stopniowo zaczęła ogarniać ją senność. - Fale beta. Ciemność, spadanie... - Fale alfa. - Świetnie! Kaitlyn poczuła w dłoni nagły skurcz i swędzenie. Ale kiedy podniosła do góry ołówek, przypomniała sobie wczorajszy rysunek. Znowu ogarnął ją niepokój - Znowu fale beta - powiedziała Marisol, jakby oznajmiała czyjąś śmierć. Joyce zerknęła za parawan. - Kaitlyn, co się dzieje? - Nie wiem. - Teraz czuła nie tylko niepokój, miała też poczucie winy. - Nie mogę się skupić. - Hm. - Joyce zawahała się, a potem dodała: - W porządku, poczekaj chwilę - po czym zniknęła. Po krótkiej chwili wróciła. - Zamknij oczy, Kait. Kaitlyn automatycznie jej posłuchała. Poczuła na czole szybkie muśnięcie, a potem coś zimnego. Bardzo zimnego. - Spróbuj jeszcze raz - powiedziała Joyce. Kait usłyszała, jak wychodzi.

Znowu spróbowała się zrelaksować. Tym razem od razu ogarnęła ją ciemność. A potem poczuła coś dziwnego, jakby coś rozsadzało jej głowę. Jakby miała za chwilę wybuchnąć. A potem... Obrazy. Pojawiały się tak szybko, że Kaitlyn nie mogła tego znieść. - Fale alfa szaleją - odezwał się w oddali czyjś głos. Kaitlyn prawie go nie słyszała. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie czuła. Ale była zbyt oszołomiona, by się bać. Obrazy układały się jak w kalejdoskopie i zmieniały w ułamku sekundy, zanim zdążyła je rozpoznać. Gabriel. Coś fioletowego. Joyce lub ktoś do niej podobny. Coś fioletowego o nieregularnych kształtach. Ktoś stojący w uchylonych drzwiach. Kiść czegoś fioletowego i okrągłego. Coś wysokiego i białego, jakaś wieża? Kiść fioletowych... winogron. Czuła, jak jej dłoń się porusza i rysuje kolejne niewielkie kółka. Nie mogła się powstrzymać i otworzyła oczy. I w tym momencie obrazy, które widziała w głowie, zniknęły. Narysowała kiść winogron. To miało sens. Ten obraz pojawiał się najczęściej. Nie zastanawiając się nad tym, co robi, i nie zwracając uwagi na kable, wstała i wyjrzała za parawan. - Co się stało? - zapytała. - widziałam w głowie mnóstwo obrazów. Co ty zrobiłaś? Joyce szybko się podniosła. - Przyczep kolejną elektrodę. Kaitlyn dotknęła ręką czoła. Wydawało się jej, że wyczuwa coś pomiędzy elektrodą a skórą. - lam, gdzie masz trzecie oko - dodała Marisol lodowatym tonem. Joyce rzuciła jej szybkie spojrzenie, ale oliwkowa twarz Marisol pozostała niewzruszona. Kaitlyn zamarła. Jej wczorajszy rysunek... - Co to jest trzecie oko? - Według legendy, to tam znajduje się cała nadprzyrodzona moc - wyjaśniła Joyce lekkim tonem, - Znajduje się na środku czoła, tam gdzie szyszynka. - Ale... ale czemu elektroda miałaby... - Boże, ona cały czas jest na falach alfa - stwierdziła nagle Marisol. - Najwyższy czas cię odłączyć - powiedziała szybko Joyce i zaczęła odczepiać elektrody. Kaitlyn poczuła, jak Joyce odczepia jej elektrodę z czoła, ale jej ręce pracowały tak szybko, że nie zdążyła niczego zauważyć. - A tak w ogóle, to co narysowałaś? - zapytała Joyce, odbierając jej notes. - Świetnie! - krzyknęła. - Popatrzcie wszyscy na to! Jej ciepły głos sprawił, że Kaitlyn zupełnie zapomniała o tym, co ją zaniepokoiło. - Nie wierzę. Narysowałaś rysunek docelowy, Kait! .1 to w najdrobniejszym szczególe, co do jednego winogrona. Anna i Lewis zgromadzili się wokół niej. Ochotniczka, wysoka, ciemnoskóra dziewczyna, pokazała Kait zdjęcie, które trzymała w dłoni. Fotografia przedstawiała kiść winogron, a rysunek Kait stanowił jej idealną kopię. - To imponujące. - Kaitlyn usłyszała z tyłu ciepły, leniwy głos. Poczuła, że serce zaczyna jej szybciej bić. - To był chyba przypadek - powiedziała, odwracając się w stronę Roba. - Żaden przypadek — wtrąciła Joyce. - Dobra koncentracja. I bardzo dobry ochotnik, na pewno będziemy chcieli, żebyś do nas wróciła. Rob uważnie przyglądał się twarzy Kaitlyn, a jego spojrzenie nagle pociemniało. - Wszystko w porządku? Wyglądasz na zmęczoną. -To dziwne, ale nagle rozbolała mnie głowa. - Kait dotknęła palcami środka czoła, gdzie poczuła ból, który przeszył ją niczym odłamek lodu. - Chyba po prostu się nie wyspałam... - Ona musi odpocząć - stwierdził Rob. - Oczywiście - zgodziła się Joyce. - Kait, może pójdziesz na górę i się położysz? Skończyłaś na dzisiaj.

Kait chwiała się na nogach. - Pomogę ci - zaofiarował się Rob. - Trzymaj się mnie. To była idealna okazja, lepsza od jakiejkolwiek sztuczki, którą obmyślała Kaitlyn. Ale wszystko na nic. Głowa bolała ją tak bardzo, że marzyła tylko o tym, by się gdzieś położyć i zasnąć. Ból wracał pulsującym rytmem. Rob musiał zaprowadzić ją do sypialni, bo prawie nic nie widziała. - Połóż się - powiedział i wyłączył nocną lampkę. Kaitlyn położyła się i po chwili poczuła, jak materac ugina się pod ciężarem Roba, który położył się obok niej. Nie otworzyła oczu. Nie mogła. Nawet rozproszone popołudniowe słońce sprawiało jej ból. - To chyba atak migreny - dodał Rob. - Czy boli cię tylko z jednej strony? - Nie, tutaj. Na środku - wyszeptała Kaitlyn, wskazując miejsce na czole. Zaczynała też odczuwać mdłości. Świetnie, jakie to romantyczne. - Tutaj? - Rob wydawał się zaskoczony. Jego palce były cudownie chłodne. Dziwne, poprzednim razem wydawały się ciepłe. - Tak - Kaitlyn wyszeptała z rozpaczą. - Nic mi nie będzie. Idź już. - Na dodatek właśnie wyganiała chłopaka, w którym się zakochała. Rob ją zignorował - Kait, myliłem się. To nie jest migrena ani zwyczajny ból głowy. Myślę, że odczuwasz ból, bo zbyt szybko spaliłaś energię, psychiczną energię. - No i? - zapytała słabym głosem. - Mogę ci pomóc. Jeśli mi na to pozwolisz. Z jakiegoś powodu Kaitlyn poczuła niepokój, ale kolejna fala bólu pomogła jej podjąć decyzję. - Dobrze... - W porządku, a teraz się rozluźnij. - Jego głos brzmiał spokojnie, ale stanowczo. - Na początku możesz się poczuć trochę dziwnie, ale nie walcz z tym. Muszę znaleźć otwarty punkt transferowy... Kaitlyn poczuła na szyi jego chłodne, zwinne palce, jakby czegoś szukał. Po chwili przesunął dłonie wyżej. Delikatnie musnął palcami wrażliwy obszar skóry tuż za jej szczęką. - Nie... - mamrotał Rob. Kaitlyn poczuła, jak uniósł jej rękę i przyłożył do jej dłoni kciuk i palec wskazujący. Znowu wydawało się, że czegoś szuka, przesuwając delikatnie palcami. Jak pielęgniarka, która szuka żyły przed pobraniem krwi. - Nie. Rob zmienił pozycję. - Spróbujmy inaczej, przesuń się trochę. Kaitlyn zrobiła to, o co prosił, i położyła się na brzegu łóżka. Odruchowo otworzyła oczy i natychmiast je zamknęła. Rob pochylał się tuż nad nią, a jego twarz była bardzo blisko. Nagle, oprócz bólu, Kailtyn poczuła, że serce zaczyna jej walić jak oszalałe. - Co chcesz...?-wykrztusiła. - To najbardziej bezpośredni sposób, by przekazać komuś energię - powiedział po prostu. - A ty potrzebujesz jej bardzo dużo. Uratował ją fakt, że Rob nie wydawał się ani zawstydzony, ani zażenowany. Gdy dotknął jej czoła, Kaitlyn nie otworzyła oczu i leżała całkowicie nieruchomo. Ich usta prawie się stykały. - Znalazłem - wymamrotał. Musnął ustami jej wargi, ale wydawało się, że zupełnie tego nie zauważył. - A teraz... pomyśl o tym, gdzie cię boli. Skoncentruj się na tym miejscu.

Jakąś minutę temu nie była w stanie o niczym myśleć. Ale teraz... była nim całkowicie pochłonięta. Nie chciała się ruszać ani oddychać. Wyczuwała całe jego ciało, chociaż dotykał jej tylko czołem. Swoim trzecim okiem, pomyślała oszołomiona. Ale wtedy poczuła coś zupełnie nowego, coś, co sprawiło, że zapomniała o wszystkim, co było fizyczne. To było zupełnie nieznane uczucie, nie wiedziała nawet jak je opisać. Tego nie dało się ogarnąć zmysłem wzroku, dotyku czy smaku, ale jej oszołomiony umysł tak właśnie próbował to zinterpretować. Gdyby miała namalować obraz, przedstawiałby miliony jasnych świateł, błyszczących jak klejnoty. Dynamiczny, zmieniający się wzór wielokolorowych iskierek, światełek i wybuchów. Gdyby to był dotyk, byłby to rodzaj nacisku, nie za mocny, ale taki, który momentalnie usunął jej ból głowy. Jakby w jej żyłach płynęła rzeka, zabierająca ze sobą wszystko, co stoi w miejscu, zakrzepłe i zbutwiałe. Gdyby to był smak, byłaby to świeża, czysta woda, którą chciwie piła, jak wykończony biegacz, którego usta wypełnia duszący pył. To było elektryzujące, wszechogarniające uczucie, które nie tylko usunęło ból, ale także wypełniło ją życiem. Kaitlyn nie miała pojęcia, jak długo tak leżała, pobierając życiodajną energię. Ale po chwili zorientowała się, że Rob usiadł. Otworzyła oczy. Spojrzeli na siebie. - Dziękuję... - szepnęła. Sądziła, że uśmiechnie się i pokiwa głową. Ale on tylko zamrugał. Po raz pierwszy wyglądał tak, jakby nie miał pojęcia, co powiedzieć. Cały czas patrzyli sobie w oczy. I wtedy wydarzyło się coś dziwnego. Żadne z nich nie odwróciło wzroku. A Rob milczał. Powietrze między nimi wydawało się lśnić.

Rozdział 9

Rob wyglądał tak, jakby widział ją po raz pierwszy w życiu. I \Co więcej, jakby po raz pierwszy w życiu widział jakąkolwiek dziewczynę. Wydawał się zupełnie zaskoczony, jak człowiek, który nigdy wcześniej nie słyszał muzyki i nagle dotarły do niego dźwięki pięknej melodii, którą niósł wiatr. Jakby właśnie je uchwycił i chciał za nimi podążyć. Wyglądał jak ktoś, kto właśnie dokonał największego odkrycia w swoim życiu. - Kaitlyn? - wyszeptał, a w jego głosie słychać było podziw, pytanie i strach. Kaitlyn nie była w stanie wykrztusić ani jednego słowa. Oboje znajdowali się na progu czegoś wielkiego, czegoś co miało zmienić ich życie. Kaitlyn była przerażona. To na zawsze wszystko zmieni. Ale tego właśnie chciała. O tym przecież marzyła. Wydawało się, że cały świat zamilkł i z zapartym tchem czekał na to, co miało się wydarzyć. Ale Rob się nie poruszył. Był na skraju wielkiego odkrycia, ale jeszcze nie do końca tam dotarł. Muszę mu pomóc, pomyślała Kaitlyn. On jeszcze nie rozumie, co się dzieje. Teraz wszystko zależało od niej. Mogła mu pomóc zrobić ten pierwszy krok, jeśli tylko tego chciała. A chciała. Nagle poczuła spokój i pewność. Wiedziała już, co się wydarzy, jakby miała przed sobą skończony obraz. Obejmie jego twarz i bardzo delikatnie go pocałuje. A Rob spojrzy na nią ze zdumieniem. Był wprawdzie zupełnie niewinny, ale nie głupi i szybko się uczył. Potem pocałuje go drugi raz, a

on przestanie się dziwić i zacznie się zastanawiać. W jego złotych oczach pojawi się ogień, jak wtedy, gdy ogarnia go gniew... ale zupełnie z innego powodu. Potem obejmie ją i lekko pocałuje, a między nimi zacznie przepływać uzdrawiająca energia. I będzie cudownie. Kaitlyn z zapartym tchem wyciągnęła dłoń i dotknęła jego twarzy. Zobaczyła na jego policzku swoje długie palce i poczuła na dłoni tańczące iskierki. Wszystko wydawało się takie proste i naturalne, jakby wiedziała, co ma robić. Wyobraźcie sobie tylko, oziębła Kaitlyn doskonale wie, co robić. Za chwilę wszystko się wydarzy. Nagle ciszę przerwały czyjeś głosy. Śmiech i zwyczajne głosy, które zupełnie nie pasowały do pięknego, nowego świata, w którym znalazła się Kaitlyn. Rozejrzała się wokół zupełnie zbita z tropu. Za drzwiami stali Lewis i Anna. A za nimi Gabriel. - Cześć, Kait - zaczaj wesoło Lewis, ale w tym momencie zobaczył jej wyraz twarzy. - Eee... Ups. Anna patrzyła na nich przerażonym i przepraszającym wzrokiem. - Nie chcieliśmy wam przeszkadzać - powiedziała, chwytając Lewisa za ramię, próbując go odciągnąć. - Co to, terapeutyczny dotyk w ciemnościach? - zapytał Gabriel beznamiętnym głosem. Kaitlyn poczuła ogromny smutek. Na twarzy Roba nie było już zrozumienia i zdumienia. To było zbyt kruche, jak coś, co dopiero miało się narodzić, a teraz zniknęło. Pozostał jedynie uprzejmy uśmiech i wyraz troski. I przyjazne uczucia do Anny i Lewisa. I nienawiść do Gabriela. - Kait rozbolała głowa - odezwał się Rob, podnosząc się z łóżka i stając z Gabrielem twarzą w twarz. - Ale to nie twoja sprawa. - Wygląda na to, że teraz czuje się już znacznie lepiej - zauważył Gabriel, spoglądając ponad jego ramieniem na Kaitlyn, która patrzyła na niego nienawistnym wzrokiem. - Byłoby lepiej, gdybyście wszyscy zostawili mnie w spokoju - jęknęła. - Już wychodzimy - powiedziała Anna, przepraszając Kaitlyn wzrokiem. - Chodź, Lewisie. - Jasne - rzucił Rob, a Kaitlyn z rosnącą frustracją i niedowierzaniem patrzyła, jak idzie w stronę wyjścia. - Chcesz, żebym zamknął drzwi? Gdyby chociaż chciał pozbyć się reszty, Kaitlyn mogłaby go zrozumieć. Ale Rob zachowywał się zupełnie inaczej, a w jego złotych oczach widziała jedynie braterskie przywiązanie. I nie miała jak do niego dotrzeć, żeby znowu wszystko zmienić. Przynajmniej nie dzisiaj. To koniec. Nie wiedziała kogo obwiniać - Gabriela i resztę czy Roba. Miała ochotę go zamordować, ale kochała go tak, jak nigdy przedtem. - Tak, proszę, zamknij drzwi - wydusiła z siebie. Kiedy została sama, położyła się na łóżku i obserwowała, jak ciepłe popołudniowe światło zamienia się w chłodny fioletowy zmierzch. Na ścianach pojawiły się tajemnicze cienie. Zamknęła oczy. Nagle usłyszała jakiś dźwięk, jakby szelest papieru. Szybko usiadła na łóżku i rozejrzała się po pokoju. Coś zajaśniało w ciemnościach, jakby czaiło się pod drzwiami. Nil/ ktoś wsuwał coś pod drzwi. Kaitlyn bezszelestnie wyśliznęła się z łóżka i na palcach podeszła do drzwi. Przez szparę w drzwiach prześwitywało żółte światło z korytarza, a kartka cały czas się poruszała. Chwyciła za klamkę i otworzyła drzwi. Na podłodze w korytarzu klęczała Marisol.

Starsza dziewczyna uniosła do góry brodę i przez ułamek sekundy jej brązowe oczy spojrzały prosto na Kaitlyn. Wydawała się wstrząśnięta i przygnębiona. Nagle wstała i ruszyła w stronę schodów. - O nie, nie tak szybko! - krzyknęła Kait, wciąż wzburzona wydarzeniami minionego popołudnia. Frustracja, podniecenie i wściekłość dały jej siłę, by chwycić Marisol i odwrócić w swoją stronę. - Co ty sobie myślisz? Wpychasz mi jakieś kartki pod drzwi? Co to ma być?! - krzyczała Kaitlyn, wskazując na leżący na progu kawałek papieru. Marisol odgarnęła włosy i patrzyła na nią wyzywającym wzrokiem. Kaitlyn na chwilę ją puściła, by podnieść kartkę, a potem znowu zatarasowała jej drogę, gdy dziewczyna rzuciła się do ucieczki. - To mój rysunek! - To był rysunek, który Kait zrobiła wczoraj, ten, na którym miała na czole dodatkowe oko i który zostawiła w laboratorium. Z tym że teraz coś było na nim napisane. Na dole kartki grubym, czarnym tuszem ktoś napisał: „Uważaj. To się może przytrafić tobie". - Kolejny żart? - zapytała ponuro Kaitlyn, próbując się opanować. Marisol, która była od niej o kilka centymetrów wyższa, spojrzała na nią z góry rozpalonym wzrokiem. Nie bacząc na konsekwencje, Kaitlyn chwyciła ją za ramię i zaczęła nią potrząsać. - Czemu chcesz mnie nastraszyć? Dlatego że nienawidzisz takich ludzi jak my? Marisol się roześmiała. - Chcesz, żebym wyjechała? Chodzi ci o... Sama nie wiem, jesteś zazdrosna czy jak? - Kaitlyn desperacko szukała jakiegoś sensownego wytłumaczenia. Marisol tylko zacisnęła swoje pełne usta. - W porządku, jak sobie chcesz - powiedział Kaitlyn nieco roztrzęsionym głosem. - Wygląda na to, że będę musiała zapytać Joyce. Zdążyła dotrzeć do połowy schodów, zanim Marisol się odezwała. - Joyce ci nie pomoże. Ona nie wie, co tu się naprawdę dzieje. Nie było jej w czasie badania pilotażowego, ale ja byłam. - Jakiego badania pilotażowego? - zapytała Kaitlyn, nie oglądając się za siebie. - Nieważne. Chodzi o to, że Joyce nie może ci pomóc. Ona myśli tylko o swoich eksperymentach i żeby jej nazwisko ukazało się w gazetach. Nie ma pojęcia, o co tu chodzi. Dlatego pan Zetes ją zatrudnił. - Co to ma znaczyć? - zapytała Kaitlyn, machając kartką. Cisza. Kaitlyn odwróciła się. Dalej nic. - Boże, ale ty jesteś głupia - odezwała się w końcu Marisol. - Nie pamiętasz dzisiejszego eksperymentu? Nie zastanawiałaś się, w jaki sposób udało ci się narysować ten rysunek z winogronami? Kaitlyn przypomniała sobie kalejdoskop obrazów. - Pewnie dlatego, że mam nadprzyrodzone zdolności - powiedziała, słysząc niepewność we własnym głosie. - Gdyby naprawdę tak było, zrozumiałabyś, dlaczego tu jesteś. I wsiadłabyś do najbliższego samolotu do domu. Kaitlyn miała już dość niedomówień. - O czym ty mówisz? Nie możesz choć raz powiedzieć wprost, o co ci chodzi, zamiast tych wszystkich tajemnic? - Teraz już prawie na nią krzyczała. - A może po prostu nie masz nic do powiedzenia... Marisol wzdrygnęła się, gdy Kaitlyn podniosła głos. Szybko przemknęła obok, z całej siły trącając Kaitlyn łokciem. Gdy dotarła do schodów, obejrzała się przez ramię i warknęła: - Przyszłam ci powiedzieć, że spóźniasz się na kolację. Kaitlyn oparła się o ścianę.

To był szalony dzień... A Marisol była po prostu stuknięta. Chociaż to nie wyjaśniało tego, co wydarzyło się w trakcie eksperymentu. Kiedy Joyce przyczepiła „elektrodę" do jej czoła... lam, gdzie mam trzecie oko, pomyślała Kait, przyglądając się pomiętej kartce. Dodatkowe oko patrzyło na nią groteskowo, jakby chciało jej coś powiedzieć. Muszę z kimś pogadać. Sama nie dam sobie z tym rady. Potrzebuję pomocy. Jak tylko o tym pomyślała, od razu poczuła się lepiej. Wygładziła kartkę i wsunęła ją do kieszeni. Potem szybko poszła do jadalni. - A co to ma ze mną wspólnego? - zapytał Gabriel, rzucając Kaitlyn kartkę. Leżał na łóżku i przeglądał czasopismo o samochodach, drogich samochodach. - To nie mój problem. Kaitlyn złapała zwitek w powietrzu. Wiele ją to kosztowało, żeby do niego przyjść. Pewnie wcale by tego nie zrobiła, ale nie mogła teraz spojrzeć Robowi w oczy, a Anna od obiadu wi-siała na telefonie i rozmawiała z rodziną. Kaitlyn postanowiła zachować spokój. - Jeżeli w tym, co mówi Marisol, jest choć trochę prawdy, to jest to nasz problem - powiedziała z naciskiem. - To ty mówiłeś, że coś tu nie gra. Gabriel wzruszył ramionami. - A nawet jeśli? Kaitlyn miała ochotę krzyczeć. - Naprawdę myślisz, że coś jest nie tak, ale nie zależy ci na tym, żeby coś z tym zrobić! Na twarzy Gabriela pojawił się lekki uśmiech. - Oczywiście, że coś zrobię. To, co potrafię najlepiej. Kaitlyn wiedziała co będzie dalej, ale nie mogła się powstrzymać. Czując się jak detektyw Joe Friday* na końcu kolejnej sceny, rzuciła: - Czyli co? - Zajmę się sobą - powiedział Gabriel z zadowoleniem. W jego oczach dostrzegła satysfakcję, że ostatnie słowo należało do niego. Kiedy Kaitlyn wychodziła, nie próbowała nawet ukryć oburzenia. Gdy znalazła się za drzwiami, oparła się o ścianę. Lewis był w pokoju do nauki, gdzie na cały regulator słuchał najnowszej płyty Primal Scream. Anna nadal siedziała w sypialni i rozma-wiała przez telefon. A Rob... - Znowu dokucza ci głowa? Kaitlyn odwróciła się. Poczuła się tak, jakby została przyparta do muru. Dlaczego nigdy nie słyszała, jak nadchodzi? - Nie - zaprzeczyła. - Wszystko w porządku. Przynajmniej ... Nie, czuję się świetnie. - Nie mogła z nim teraz rozmawiać, naprawdę nie mogła. W tym momencie mogła go równie dobrze pocałować, jak i zabić. - Co to jest? - zapytał i zanim Kait zdążyła się zorientować, wyciągnął jej z ręki kartkę. Próbowała ją odebrać, ale był od niej szybszy. - To nic takiego, to znaczy... Rob wygładził papier, zerknął na rysunek, a potem spojrzał na nią ostrym wzrokiem. * Joe Friday - fikcyjna postać detektywa w popularnym amerykańskim serialu telewizyjnym (przyp. tłum.). - Ty to narysowałaś?

- Tak... ale nie ja to napisałam. Ja nie... Boże, to wszystko jest tak skomplikowane. - Kaitlyn czuła, że doszła do kresu swoich sił. Nie chciała już dłużej walczyć, naciskać, zasypywać nikogo pytaniami. Była zmęczona. - Chodź - powiedział łagodnie Rob. Delikatnie, ale stanowczo wziął ją za łokieć i bez wahania zaprowadził do jedynego wolnego pokoju na piętrze, pokoju, który dzielił z Lewisem. - A teraz wszystko mi opowiedz. - Usiadł obok niej na łóżku, jakby był jej bratem. Bez żadnego ukrytego motywu. To było nie do zniesienia, ale jednocześnie cudowne. I te jego oczy. Miał takie poważne, niesamowite oczy. Takie mądre. Mogę mu zaufać, pomyślała Kait. Nieważne, co się między nami wydarzy, mogę mu zaufać. - Chodzi o Marisol - zaczęła, a potem wszystko mu opowiedziała. O tym, jak obudziła się pierwszej nocy, a Marisol weszła do jej pokoju, o tych wszystkich dziwnych rzeczach, 0 których mówiła. „Uważaj albo wynoś się. To miejsce nie jest takie, jak myślisz". O tym, jak Marisol następnego ranka stwierdziła, że to był tylko żart. O dzisiejszym eksperymencie 1 jak w jej głowie pojawiły się te wszystkie obrazy, kiedy Joyce przyczepiła jej do czoła tamten zimny przedmiot. Wreszcie o tym, jak Marisol wsunęła jej rysunek pod drzwi. - A potem chciałam, żeby mi wszystko wyjaśniła, ale ona cały czas mówiła o jakimś badaniu pilotażowym | że gdybym wiedziała, dlaczego naprawdę tu jestem, wsiadłabym do naj-bliższego samolotu do domu. I że Joyce nie ma pojęcia, co tu się naprawdę dzieje. Przerwała. Myślała, że Rob zacznie się śmiać, ale on wcale tego nie zrobił. Zmarszczył tylko czoło i wydawał się zmartwiony i spięty. - Jeśli Joyce nie wie, o co tu chodzi, to kto wie? - Chyba pan Zetes. Ale to jakieś szaleństwo. Rob zacisnął usta. - Może i tak - szepnął. - Ale sam się nad nim zastanawiałem... - Wtedy, tego pierwszego dnia? Kiedy mówił o tym, że jesteśmy lepsi i obowiązują nas inne prawa? Rob pokiwał głową, a Kaitlyn patrzyła na niego, już się nie wstydziła. Miała taką samą ponurą minę jak on. Wierzył jej, a to oznaczało, że sprawa była o wiele poważniejsza, niż wcześniej myślała. Coś było na rzeczy. - I dlaczego sprowadził tu Gabriela? - dodał Rob. - Tak - odrzekła powoli Kaitlyn. Któregoś dnia będzie musiała z nim pogadać o Gabrielu, ale nie teraz. - Ale co to wszystko znaczy? - Nie wiem. - Rob jeszcze raz zerknął na rysunek. - Ale musimy się dowiedzieć. Musimy powiedzieć Joyce. Kaitlyn przełknęła ślinę. Łatwiej było grozić, że powie Joyce, gdy była wściekła, niż teraz do niej iść. Ale oczywiście Rob miał rację. - Chodźmy - powiedziała. Pokój Joyce znajdował się w małym, wyłożonym boazerią korytarzu, który prowadził do frontowego laboratorium. Kiedyś była tu otoczona szkłem weranda. Przeszkolone drzwi były tak duże, że każdy, kto chciał, mógł z łatwością zajrzeć do środka z salonu łub z korytarza. Tylko Joyce mogła mieszkać w pokoju pozbawionym jakiejkolwiek prywatności, pomyślała Kait. To pewnie miało coś wspólnego z tym, że zawsze świetnie wyglądała, bez względu na to, czy miała na sobie elegancki kostium uszyty na miarę, czy różowy dres, jak dzisiejszego wieczoru. - Cześć, dzieciaki - rzuciła, zerkając na nich znad laptopa. Światło z nocnej lampki odbijało się od szklanych ścian. Kaitlyn ostrożnie usiadła na łóżku, a Rob wysunął sobie krzesło. Cały czas trzymał w dłoni rysunek. Joyce patrzyła to na jedno, to na drugie. - Czemu macie takie poważne miny? Kaitlyn wzięła głęboki wdech i w tym samym momencie Rob oznajmił: - Musimy porozmawiać.

- Tak? Kait i Rob wymienili spojrzenia. W końcu Kaitlyn nie wytrzymała: - Chodzi o Marisol. Joyce uniosła brwi ze zdziwienia. - Tak? - Opowiada Kaitlyn różne rzeczy - kontynuował Rob. -Dziwne rzeczy, o tym, że w Instytucie nie jest bezpiecznie. I jeszcze napisała coś takiego... na rysunku, który zrobiła Kait Patrząc na nich w osłupieniu, Joyce rzuciła okiem na kartkę. Kait poczuła, jak żołądek podchodzi jej do gardła. Wstrzymała oddech. Kiedy Joyce odchyliła głowę, Kait przez chwilę myślała, że zacznie krzyczeć. Ale ona zaczęła się śmiać perlistym, muzykalnym, niczym niekontrolowanym śmiechem. Po chwili trochę się uspokoiła i zaczęła lekko prychać, ale gdy spojrzała na Kaitlyn i Roba, znowu wybuchła głośnym śmiechem. Kaitlyn również uśmiechnęła się lekko, ale był to grzeczny, poważny uśmiech osoby, która czeka na puentę dowcipu. W końcu Joyce opadła na poduszki, wycierając z oczu łzy. - Przepraszam... to naprawdę nie jest śmieszne. Po prostu... chodzi o jej lekarstwa. Pewnie przestała je brać. - Marisol bierze jakieś lekarstwa? - zapytał Rob. - Tak. I kiedy je bierze, czuje się świetnie. Ale czasami zapomina albo uznaje, że nie są jej potrzebne, i wtedy... cóż. Sami widzicie. - Joyce pomachała kartką papieru. - To chyba ma jakieś symboliczne znaczenie. Marisol zawsze się obawiała, że osoby o nadprzyrodzonych zdolnościach będą chciały nadużywać swojej mocy. - Joyce popatrzyła na Kaitlyn, wyraźnie powstrzymując się od śmiechu. - Mam nadzieję, że nie potraktowałaś tego dosłownie? Kaitlyn miała ochotę zapaść się pod ziemię. Jak mogła być tak głupia? To wszystko było jednym wielkim nieporozumieniem, powinna była się domyślić. A teraz jeszcze okazało się, że Marisol ma jakieś problemy emocjonalne albo psychiczne. - Przepraszam - jęknęła. Joyce machnęła ręką, zagryzając wargi, by się nie roześmiać. - Daj spokój. - Naprawdę przepraszam. Ale... to było trochę straszne, a ja nie rozumiałam, o co chodzi... Domyślałam się, że musi być jakieś proste wytłumaczenie, ale... - Kaitlyn wzięła głęboki wdech. - Boże, mam nadzieję, że nie wpakowałam jej w kłopoty. - Nie, ale chyba powinnam porozmawiać z panem Zetesem - odparła Joyce, nagle dochodząc do siebie. - To on ją zatrudnił. Marisol zaczęła pracować jeszcze przede mną, zdaje się, że jest koleżanką jego córki. To pan Zetes miał córkę? Musiała mieć już swoje lata, pomyślała Kaitlyn. Dziwne, że przyjaźniła się z kimś tak młodym jak Marisol. - W każdym razie nie musicie się tym martwić - powiedziała Joyce. - Jutro porozmawiam z Marisol o tych lekarstwach i wszystko wyjaśnię. A tak przy okazji, kiedy to narysowałaś, Kait? - Wczoraj, w trakcie eksperymentu na zdalne postrzeganie. Rzuciłam rysunek, jak usłyszałam krzyk tego chłopaka z irokezem. - Jak on się czuje? - zapytał cicho Rob, patrząc na Joyce spokojnym wzrokiem. - Świetnie - zapewniła go Joyce, ale Kaitlyn miała wrażenie, że jej głos brzmiał nieco defensywnie. - Dali mu coś na uspokojenie i wypisali go ze szpitala. - Ponieważ - zaczął Rob - nadal uważam, że powinniście uważać na Ga... - Jasne. Zmienię zasady dotyczące eksperymentów Gabriela. - Ton jej głosu zamykał dalszą dyskusję. Spojrzała na zegarek. - Tak mi wstyd - powiedziała Kait, gdy szli z powrotem na górę. - Czemu? Po tym, co zrobiła Marisol, miałaś prawo wiedzieć, co się dzieje.

To prawda, ale Kait i tak uważała, że powinna się wcześniej zorientować. Powinna bardziej ufać panu Zetesowi, który w końcu płacił kupę forsy za to, by cała ich piątka mogła rozpo-cząć nowe życie. Powinna była się domyślić, że Marisol cierpi na jakieś paranoidalne urojenia. Kiedy żegnała się z Robem na korytarzu, poczuła się samotna. Myślała, że oszaleje, gdy usłyszała jego wesołe „dobranoc", jakby cieszyła go rola starszego brata. Jakby nigdy nie przeszło mu przez myśl, że mógłby być kimś innym, co w jego przypadku było całkiem możliwe. Zdaje się, że całkowicie wymazał z pamięci to, co wydarzyło się po południu. Kiedy weszła do sypialni, Anna usiadła na łóżku. - Gdzie ty się podziewasz? - Byłam na dole. - Chciała Annie wszystko opowiedzieć, ale była bardzo, bardzo zmęczona. Zaczęła grzebać w szufladzie, szukając koszuli nocnej. - Chyba położę się wcześnie spać, nie masz nic przeciwko? - Jasne, że nie. Pewnie nadal kiepsko się czujesz - dodała Anna, a w jej głosie od razu pojawiła się troska. Zanim zasnęła, Kaitlyn zdążyła jeszcze wymruczeć: - Anno? Co to jest badanie pilotażowe? - To chyba jakiś próbny eksperyment, który robi się przed tym prawdziwym. Jak pilotażowy odcinek programu telewizyjnego. - Aha, dzięki. - Kaitlyn była zbyt śpiąca, by cokolwiek dodać. Ale pomyślała, że Marisol nie myliła się co do jednej rzeczy. Twierdziła, że była tu „w czasie badania pilotażowego", a Joyce potwierdziła, że Marisol zatrudnił pan Zetes. Ale cała reszta to stek bzdur. Jak to, że Joyce przyczepiła jej do czoła coś dziwnego. Boże, dobrze, że Rob nic o tym nie wspomniał, bo Joyce gotowa była uznać, że Kaitlyn też potrze-buje leczenia. I Rob... Ale nie chciała o nim teraz myśleć. Zajmie się nim jutro. lej nocy miała dziwne sny. W jednym z nich stała na smaganym wiatrem cyplu, spoglądając na zimny szary ocean. W kolejnym była z Marisol i grupą nieznajomych. Każdy z nich miał na czole dodatkowe oko. Marisol uśmiechnęła się do niej znacząco i powiedziała: „Myślisz, że jesteś taka sprytna, co? Też ci coś takiego wyrośnie. Ziarno zostało zasiane". Potem pojawił się Gabriel i dodał: „Musimy na siebie uważać. Widzisz, co się dzieje, jak tego nie robimy?" Kaitlyn wiedziała, o co mu chodzi. Rob wpadł w głęboką szczelinę i wołał o pomoc. Wyciągnęła rękę, żeby mu pomóc, ale Gabriel odciągnął ją do tyłu. Cały czas słyszała krzyk Roba... Nagle się obudziła. Pokój zalany był jasnym porannym słońcem, ale krzyk był prawdziwy.

Rozdział 10

Krzyk był odległy i stłumiony, ale niewątpliwie histeryczny. Zegar wskazywał godzinę

szóstą piętnaście. Gabriel, pomyślała z rozpaczą Kaitlyn, wyskakując z łóżka. Co tym razem zrobił? Anna siedziała już na łóżku. Jej długie czarne włosy były rozpuszczone, oczy czujne, ale spokojne. - Co się dzieje? - Niewierni

Nie zawracając sobie głowy szlafrokami, wypadły na korytarz i natknęły się na Roba, który właśnie wychodził ze swojego pokoju w poszarpanych spodniach od piżamy. Kait poczuła ulgę, że krzyk nie był jego. - Dochodzi z dołu - powiedział. Zbiegł po schodach, przeskakując po dwa stopnie naraz, a Kait i Anna pobiegły za nim. Po chwili usłyszeli czyjeś słowa. - Pomocy! Boże! Niech ktoś pomoże! Szybko! - To Lewis! - krzyknęła. Cała trójka przemknęła przez jadalnię i wpadła do kuchni. Krzyk ustał. - O nie - powiedziała Anna. Lewis stał przy kuchennym zlewie i próbował złapać oddech. U jego stóp leżała jakaś postać. Marisol. - Co się stało? - wykrztusiła Kait. Ale Lewis tylko pokręcił głową. Rob upadł na kolana i delikatnie przekręcił dziewczynę na bok. Gdy Kaitlyn ujrzała jej twarz, kolana się pod nią ugięły. Pomimo oliwkowej cery twarz Marisol była biała jak kreda. Nawet usta miała blade. Jej powieki były lekko uchylone. - Dzwoniłeś pod 911? - zapytała cicho Anna. - To nie ma sensu - wykrztusił Lewis zdławionym głosem. Oparł się o zlew, a wzrok utkwił w podłogę. Jego słodka, szelmowska twarz wydawała się przerażona. - Ona nie żyje. Wiem 0 tym. Kaitlyn poczuła na całym ciele ciarki. Rob nie dotykał już Marisol. Słowa „nie żyje" wszystko zmieniły. Nagle Kait poczuła, że nie chce dotykać... jej ciała. W końcu jednak uklękła obok i położyła dłoń na klatce piersiowej Marisol. I aż podskoczyła do góry. - Chyba oddycha. - Żyje - powiedział Rob z przekonaniem. Zamknął oczy 1 położył palce na skroniach Marisol. - Jej siły życiowe są na wyczerpaniu, ale żyje. Spróbuję jej pomóc. - Przestał mówić i usiadł nieruchomo ze skupioną twarzą. W oddali Kaitlyn usłyszała, jak Anna dzwoni pod 911. - Lewis, co się stało? - zapytała ponownie. - To było jak,., jak jakiś atak. Zszedłem na dół trochę wcześniej, bo byłem głodny, a ona tu stała i kroiła grejpfruty. Powiedziałem jej cześć, ale była dość opryskliwa i nagle ni stąd, ni zowąd upadła na ziemię. ~ Lewis przełknął ślinę i gwałtownie zamrugał. - Próbowałem ją podnieść, ale cała się trzęsła. A potem przestała się ruszać. Myślałem, że nie żyje. Lekarstwa, pomyślała Kait. Jeżeli Marisol brała lekarstwa z powodu tych ataków i nagle je odstawiła... A może miała cukrzycę? Czy cukrzycy też cierpieli na nagłe ataki? - Gdzie jest Joyce? - zapytała, wstając. To było pierwsze pytanie jakie powinna była zadać. Joyce zawsze była tu przed nimi, popijała czarną kawę i pomagała Marisol przy śniadaniu. - Na lodówce wisi jakaś kartka - zauważyła Anna. Kartka była przypięta magnesem w kształcie truskawki i napisana zwyczajnym odręcznym pismem: „Marisol, te filtry do kawy, które kupiłaś wczoraj, są złe. Jadę je wymienić. Zacznij robić śniadanie - pokrój grejpfruty i przygotuj babeczki. Ciasto do babeczek jest w niebieskiej misce w lo-dówce. Gdzie położyłaś rachunek? J" - Pojechała do sklepu - stwierdziła Kait. W tym samym momencie otworzyły się drzwi wejściowe. - Joyce! - Kait i Lewis krzyknęli chórem, a Kait natychmiast pobiegła do salonu. - Joyce, coś się stało z Marisol!

Joyce pobiegła za nią do kuchni. Gdy zobaczyła leżącą na podłodze Marisol, rzuciła na blat ekologiczną torbę na zakupy, z której wysypało się kilka jabłek i filtrów do kawy. - Boże, co się stało? - zapytała ostrym tonem. - Czy ona oddycha? - Dotknęła szyi Marisol, a potem jej nadgarstka, szukając pulsu. Rob nic nie mówił. Siedział w pozycji lotosu przy głowie Marisol. Oczy miał zamknięte, a palcami dotykał jej skroni. Wpadające przez wschodnie okno poranne słońce ogrzewało jego opalone ramiona. - Chyba zaczyna normalnie oddychać - szepnął Lewis. -Rob powiedział, że spróbuje jej pomóc. Joyce spojrzała na Roba twardym wzrokiem, ale po chwili jej twarz przybrała łagodniejszy wyraz. - Dobrze ~ przytaknęła. - Czy ona ma padaczkę? - zapytała Kaitlyn cichym, ale niecierpliwym głosem. - Bo Lewis mówił, że dostała jakiegoś ataku. - Co? Nie - powiedziała w roztargnieniu Joyce. - A... chodzi ci o te lekarstwa? Nie, tamto było na coś zupełnie innego. Mówiła, że przepisał je psychiatra. Kto wie, może wzięła zbyt dużą dawkę. Nie miałam nawet okazji z nią porozmawiać. - Wiem. Widzieliśmy twoją kartkę - zaczęła Kait - ale... - Słychać karetkę - przerwała jej Anna. Potem wszystko potoczyło się błyskawicznie. Kait i Anna pobiegły do frontowych drzwi, żeby zatrzymać karetkę. W tym samym momencie pod dom zajechała czarna limuzyna, z któ-rej wysiadł pan Zetes. A potem było sporo zamieszania. Pan Zetes pomimo laski poruszał się bardzo szybko! Ratownicy biegali wokół ze swoim sprzętem, a rottweilery nie przestawały ujadać. Kait próbowała zajrzeć do kuchni. Wokół panował potworny hałas. - Wyprowadźcie psy! - krzyknął jeden z ratowników. Pan Zetes rzucił jakąś komendę i psy natychmiast wycofały się do salonu. - Wyjdźcie z pokoju! - zawołał drugi ratownik. Próbował odciągnąć Roba, który cały czas się opierał. Po chwili pan Zetes odezwał się tonem, który wszystkich uciszył: - Młodzież, na górę. Ty też, Rob. Pozwólmy, żeby zajęli się nią profesjonaliści. - Ale proszę pana, ona ledwo żyje - zaczął Rob przejętym głosem. - Przesuń się! - krzyknął ratownik. Rob się przesunął. Na schodach Kait natknęła się na Gabriela, który właśnie schodził na dół. - Nie jesteśmy tam potrzebni - rzuciła. - Możesz wrócić na górę. Czemu tak długo nie schodziłeś? - Nigdy nie wstaję przed siódmą - mruknął Gabriel, wracając po schodach. Był całkowicie ubrany. - Nie słyszałeś naszych krzyków? - Trudno było ich nie słyszeć, ale jakoś dałem radę. Rob rzucił mu gniewne spojrzenie. W odpowiedzi Gabriel spojrzał na niego szyderczo, zerkając na jego bose stopy i targane włosy. - Chodźcie, możemy wyjrzeć przez okno w pokoju do nauki - powiedział Lewis i wszyscy pobiegli za nim z wyjątkiem Gabriela, który podszedł do drugiego okna. Po chwili z budynku wyszli ratownicy z noszami. Lewis odruchowo dotknął leżącego na parapecie aparatu, ale po chwili opuścił rękę.

Patrzyli, jak ratownicy umieszczają nosze w karetce. Kait ogarnął strach, ale i wyrzuty sumienia. W otoczeniu rosłych ratowników i ich sprzętu twarz Marisol wydawała się bardzo mała. - Mam nadzieję, że z tego wyjdzie. Musi wyzdrowieć. -Usiadła na parapecie. Nogi jej się trzęsły. Anna usiadła i objęła ją ramieniem. - Przynajmniej Joyce z nią jedzie - powiedziała cichym, łagodnym głosem. Kaitlyn poczuła, że zaczyna jej się udzielać jej spokój. Widziała, jak Joyce wchodzi do karetki, która po chwili odjechała. Została tylko czarna limuzyna. Rob oparł czoło o szybą, stawiając kolano na parapecie tuż obok Kaitlyn. Zupełnie nie zdawał sobie sprawy z tego, że cały czas był w piżamie. - Pan Zetes ma pecha - szepnął. - Za każdym razem, gdy się pojawia, coś się dzieje. Kaitlyn zerknęła na Roba. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Nic takiego - odparł Rob, cały czas wyglądając przez okno. - Po prostu ma pecha, to wszystko. Lewis i Anna patrzyli na niego ze zdumieniem. Kait spojrzała na czarną limuzynę i poczuła, że ogarnia ją niepokój. Po jakimś czasie pan Zetes zawołał ich na dół, żeby szykowali się do szkoły. Nikt nie miał ochoty na śniadanie. Kait nie chciała również iść do szkoły, ale pan Zetes nie pytał jej o zdanie. Zaprowadził ich do limuzyny i poprosił kierowcę, by zawiózł ich na miejsce. - O rany, zapomniałam książki do socjologii - powiedziała Kait, gdy znaleźli się na rogu ulicy. Limuzyna zamiast zawrócić, po prostu się cofnęła. Kait szybko weszła po schodach i otworzyła drzwi, mając świadomość, że pozostali czekają na nią w samochodzie. Wpadła do środka i zatrzymała się w pół kroku. W jej stronę biegły rozwścieczone rottweilery pana Zetesa, ślizgając się na drewnianej podłodze. Ich przerażające warczenie uderzyło ją z siłą prawdziwego ciosu. Kaitlyn nigdy nie bała się psów, ale to nie były zwyczajne psy. To były śliniące się potwory. Widziała ich odsłonięte czarno-różowe dziąsła. Zrozpaczona rozejrzała się wokół w poszukiwaniu jakiegoś narzędzia i wtedy dostrzegła pana Zetesa. Stał na środku małego korytarza prowadzącego do pokoju Joyce. Ale najdziwniejsze było to, że nie wiedziała, kiedy wszedł, a mogła przysiąc, że wcześniej go tu nie było. Patrzyła w tamtą stronę, bo stamtąd nadbiegły psy. Była też pewna, że nie słyszała, jak otwierał albo zamykał drzwi. Zresztą frontowe laboratorium było zamknięte, podobnie jak pokój Joyce. A innych drzwi nie było. Po prawej stronie była ściana, która podtrzymywała schody. Musiał więc wyjść z laboratorium albo z pokoju Joyce. Kait zauważyła, jak lekko poruszył ustami i psy natychmiast zamilkły. Skinął do niej głową, przeszywając ją wzrokiem. - Zapomniałam podręcznika do socjologii - wydusiła nerwowo. Serce waliło jej z całej siły i nie wiedzieć czemu czuła się tak, jakby została przyłapana na kłamstwie. - Rozumiem. Biegnij więc na górę - polecił, a potem zaczekał, aż zejdzie na dół, i odprowadził ją do drzwi. Rysunek pojawił się na plastyce. Kaitlyn cały dzień rozmyślała o panu Zetesie i odkryła ciekawą rzecz. Okazało się, że można mieć kiepski nastrój, mimo że ludzie są dla ciebie mili. Kilka cheerleaderek i naprawdę faj-nych chłopaków przysiadło się do nich w trakcie lunchu, by pogadać, ale to nie miało dla niej żadnego znaczenia. I chociaż bardzo starała się skupić na rozmowie, jej myśli cały czas dry-

fowały w kierunku pana Zetesa. Widziała, jak stoi w tamtym korytarzu. Pojawił się znikąd, jak czarodziej wyskakujący nagle z zamkniętej skrzyni. Na plastyce Kaitlyn miała pracować nad swoją kolekcją rysunków. Tą, która mogła załatwić jej miejsce w college'u, ale zupełnie nie mogła się skupić. Wszystko wokół wydawało się rozmazane i szumiało jej w głowie. Jak zaczarowana sięgnęła po czystą kartkę i pastelowe kredki. Uwielbiała pastele, ponieważ szybko przenosiły na papier to, co widziała wokół. Byiy szybkie, płynne, pełne energii -wolne. Gdy rysowała normalne rysunki, zwykle najpierw szki-cowała podstawowe kształty, a potem dodawała szczegóły. Ale gdy pojawiały się te drugie, te, których nie była w stanie kontrolować... Obserwowała swoją dłoń i widziała, jak nanosi na papier niewielkie karminowe i szkarłatne plamki, które ułożyły się w kształt prostokąta, 'wysokiego prostokąta. Wokół dodała nieco brązu van Dyke'a i palonej umbry. Brązowe plamki w końcu ułożyły się w błyszczący wzór ze zwojami i kreskami, które przypominały drewno. Jej dłoń zawahała się nad pudełkiem z kredkami - jaki kolor ma być następny? Po chwili sięgnęła po czerń. Wewnątrz prostokąta zaroiło się od czarnych kresek, które utworzyły jakiś kształt. Pojawiła się sylwetka człowieka o szerokich ramionach, a biegnące w dół kreski przypominały płaszcz. Mężczyzna w płaszczu. Kaitlyn oparta się na krześle i spojrzała na rysunek. Od razu go rozpoznała. To był jeden z motywów, który przewinął się wczoraj w jej głowie - drzwi. Z tym że teraz widziała już cały obraz. Mężczyzna w płaszczu, stojący w otwartych drzwiach. Czerwone światło sprawiało, że mężczyzna wydawał się otoczony energią. A wokół drzwi było drewno - boazeria. Ściana naprzeciwko drzwi do pokoju Joyce pokryta była boazerią. - Niezła technika z użyciem złamanych kolorów. - Kaitlyn usłyszała nad głową czyjś głos. - Potrzebujesz utrwalacza? Kaitlyn pokręciła głową, a nauczycielka poszła dalej. Po szkole odebrała ich limuzyna. Gdy wrócili do domu, pan Zetes oświadczył im, że Joyce cały czas jest w szpitalu, a Marisol nadal jest nieprzytomna. Tego dnia miało nie być żadnych testów. Kait zaczekała, aż wszyscy wejdą na górę, a potem po kolei ich zawołała. - Musimy pogadać. Chodźcie do pokoju do nauki - powiedziała. Anna, Lewis i Rob zjawili się od. razu, a Gabriel dopiero wtedy, gdy wsadziła głowę do jego pokoju i syknęła. Kiedy wszyscy byli już w środku, zamknęła drzwi i włączyła telewizor. Pokazała im rysunek i opowiedziała o tym, co zobaczyła rano. - Myślisz, że tam są jakieś drzwi? - zapytał Lewis. - Ale co to znaczy? I właściwie co z tego? Kaitlyn spojrzała na Roba, który patrzył na nią ciemnym wzrokiem. - To nie wszystko. - I opowiedziała im o tym, o czym poprzedniego wieczoru powiedziała Robowi i Gabrielowi. O wszystkim, o ostrzeżeniach Marisol i tych różnych dziwnych rzeczach, które się wydarzyły. Kiedy skończyła mówić, w pokoju zapadła cisza. Słychać było jedynie muzykę z grającego telewizora. Anna pochyliła lekko głowę, a jej długi warkocz opadł na kolana. Jej wzrok wydawał się oddalony i smutny. Lewis potarł nos i zmarszczył czoło. Rob miał zacięty wyraz twarzy, a dłonie zacisnął w pięści i położył na kolanach. Kaitlyn mocno zacisnęła palce na szkicowniku. Gabriel siedział z nogą przewieszoną przez oparcie kanapy, bawiąc się ćwierćdolarówką, którą co chwilę podrzucał i łapał. Wydawał się zupełnie niezainteresowany.

W końcu odezwała się Anna: - Coś się tu dzieje. To wszystko można pewnie jakoś wytłumaczyć. To, co mówiła Marisol, czy ten zimny przedmiot, który wyczułaś na czole. Ale gdy zbierze się to wszystko razem... - Coś tu nie gra - podpowiedział Rob. - Coś tu nie gra - powtórzyła Anna. Twarz Lewisa nagle pojaśniała. - Słuchajcie, jeżeli myślicie, że tam są jakieś drzwi, to może sprawdzimy? - Nie możemy - powiedziała Anna. - Pan Zetes jest w salonie. I jego psy również. - Kiedyś w końcu wyjdzie - stwierdził Rob. Lewis się wzdrygnął. - Naprawdę myślicie, że w Instytucie coś jest nie tak? Naprawdę tak myślicie? - zwrócił się do Roba. - Przecież mówiłeś, że uwielbiasz to miejsce i podoba ci się cały ten pomysł. Gabriel prychnął. Rob postanowił go zignorować. - Sam pomysł mi się podoba - przyznał. - Ale w rzeczywistości. .. Mam złe przeczucia i Kait również. Wszyscy popatrzyli na Kait, która się zawahała. - Nie wiem, jakie mam przeczucia - odezwała się w końcu, spoglądając na rysunek przedstawiający drzwi. - Nie wiem nawet, czy powinnam ufać moim rysunkom. Ale jest tylko jeden sposób, by się tego dowiedzieć. Kolejne pół godziny spędzili na planowaniu włamania, lak naprawdę zajęło im to pięć minut, przez pozostałe dwadzieścia pięć próbowali przekonać Gabriela, by im pomógł. - Nie, dziękuję, nie liczcie na mnie - powiedział. - Nie musiałbyś nawet wchodzić do środka - namawiała go Kaitlyn przez zaciśnięte zęby. - Siedziałbyś tylko przy oknie i uważał na samochody. Gabriel pokręcił głową. Anna próbowała spokojnej perswazji, a Lewis przekupstwa. Nic nie pomogło. W końcu Rob wstał i skierował się w stronę drzwi z wyrazem obrzydzenia na twarzy. - Przestańcie mu nadskakiwać. Strach go obleciał i tyle. To bez znaczenia. Poradzimy sobie bez niego. Gabriel spojrzał na niego twardym wzrokiem. - Strach? Rob nawet na niego nie spojrzał. - Dokładnie. Gabriel wstał. - Możesz to powtórzyć? Tym razem Rob się odwrócił. Stanął naprzeciwko Gabriela i spojrzał mu prosto w oczy. Między nimi rozpoczęła się cicha walka. Kaitlyn obserwowała ich z zapartym tchem. Po raz kolejny pomyślała o tym, jak bardzo się od siebie różnili, jak dwa przeciwieństwa. Roba otaczała złocista energia, jego kręcone włosy były potargane, a oczy płonęły. Gabriela otaczał mrok, jego skóra była jeszcze bledszą niż zazwyczaj, włosy jeszcze ciemniejsze, a zimne oczy wydawały się nie mieć dna. Jak słońce i czarna otchłań, tuż obok siebie, pomyślała Kait. W tym momencie obraz wrył jej się głęboko w pamięć. Ale nigdy go nie narysuje. Był zbyt przerażający. Poza tym bała się o Roba. Wiedziała, do czego zdolny był Gabriel, z nożem czy bez noża. Jeśli zaczną się bić... - Idę na dół - oznajmiła nagle. - Zapytam pana Zetesa, czy możemy zamówić pizzę. Wszyscy spojrzeli na nią w zdumieniu, ale po chwili Kait dostrzegła błysk zrozumienia w oczach Anny. - Świetny pomysł. Jestem pewna, że nikomu nie chce się szykować kolacji. - Anna wstała i delikatnie wzięła Roba pod ramię. Po drodze trąciła Lewisa nogą. - W porządku. - Lewis włożył na głowę swoją bejsbolówkę. Wciąż patrzył na Gabriela. Po chwili, ku radości Kaitlyn, obaj wojownicy odwróciły wzrok i odsunęli się od siebie. Rob poddał się łagodnym naciskom Anny, a Kaitlyn upewniła się, że zniknął za drzwiami.

Potem spojrzała na Gabriela. Jego oczy nadal przypominały dwie czarne dziury, ale na I twarzy pojawił się szyderczy uśmiech. - Możesz to odkładać w czasie, ale w końcu i tak do tego dojdzie - powiedział. Zanim Kaitlyn zdążyła zapytać, o co mu chodzi, dodał: - Będę uważał na samochody. Ale to wszystko. Nie mam zamiaru nadstawiać za was karku. Jeśli coś pójdzie nie tak, będziecie musieli radzić sobie sami. Kaitlyn wzruszyła ramionami. - Zawsze musiałam radzić sobie sama - stwierdziła i poszła na doi zamówić pizzę. Pan Zetes odjechał dopiero o jedenastej. Kaitlyn nie chciała, by zostali z nim po kolacji na dole. Bała się, że ktoś może się wygadać. Poszli więc do pokoju do nauki, udając, że odrabiają lekcje, i cały czas czekali, aż sobie pojedzie. W końcu wezwał ich na schody i oświadczył, że Joyce powinna lada chwila wrócić. - Ale nie będziecie do tego czasu sami, zostawiam Prince'a i Barona - dodał. Kaitlyn uważnie obserwowała jego twarz. Zastanawiała się, czy domyślał się, że oni coś knują. Czy jego ciemne oczy faktycznie były groźne, czy tylko uważne? Czy na jego ustach błąkał się ponury uśmiech? Nie może nic wiedzieć, pomyślała. Zbierając się na odwagę, powiedziała: - Dziękujemy, panie Zetes. Jak tylko zamknęły się za nim drzwi, Kaitlyn spojrzała na Annę, która patrzyła na nią bezradnie. - Prince i Baron? - zapytała Kait. Anna westchnęła i zaczęła bawić się końcówką czarnego Warkocza. W przypadku każdej innej osoby można by pomyśleć, że to nerwowy gest. - Sama nie wiem. Spróbuję, ale wydaje mięsie, że może być ciężko. - Lepiej już idźcie, jeżeli w ogóle macie zamiar iść - powiedział szorstko Gabriel. - A ty się schowaj, to znaczy „stój na straży" - wtrącił Rob. Kaitlyn chwyciła go za rękaw i pociągnęła dół. Kochała Roba, ale czasami miała ochotę zdzielić go w łeb. Gabriel wrócił do ciemnego pokoju z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. - Ty pierwsza, Anno - powiedziała Kaitlyn. Anna zeszła po schodach z takim wdziękiem, jakby unosiła się w powietrzu. Rob i Kait ruszyli za nią, a Lewis podążył za nimi. - Ostrożnie, spokojnie - ostrzegła Anna, gdy dotarła na dół. Gdzieś za schodami usłyszeli ciche warknięcie. Gdy wyszli za róg, Kaitlyn zauważyła, że jeden z psów był na korytarzu. Drugi siedział w ciemnym salonie, ledwo widoczny w mroku. Obydwa psy uważnie przyglądały się Annie. - Spokojnie - powtórzyła Anna i było to ostatnie słowo, jakie powiedziała. Stała całkowicie nieruchomo, spoglądając na psa, który był w salonie, a lewą rękę uniosła w stronę rottweilera, który znajdował się na korytarzu, jakby kazała mu na coś czekać. Warczenie ustało. Anna powoli zacisnęła uniesioną dłoń, jakby coś w nią złapała. Wolnym ruchem odwróciła się w stronę psa, który siedział w korytarzu. - Uważaj! - krzyknął Rob, rzucając się do przodu. Pies, który był w salonie, bezszelestnie zbliżał się do Anny z obnażonymi zębami i zjeżoną sierścią.

Rozdział 11

Potem wszystko potoczyło się tak szybko, że Kaitlyn nie bardzo wiedziała, co się stało.

Wiedziała tylko, że chwyciła za ramię, żeby go zatrzymać. Pomyślała, że tylko Anna może poradzić sobie z psem. Po chwili Anna uniosła dłoń w rozkazującym geście „stop", ale pies cały czas się do niej zbliżał. Poruszał się jak naoliwiona maszyna, ukazując przy tym wszystkie zęby. - Nie! - krzyknęła ostro Anna i dodała kilka słów w języku, którego Kaitlyn nie rozumiała. - Hwhee, Sokwa! Bracie Wilku, idź spać! To nie pora na polowanie. Połóż się i śpij. Po chwili, nie okazując najmniejszych oznak strachu, wyciągnęła rękę w kierunku warczącego psa. Jedną ręką chwyciła go za pysk, a drugą za kark. Patrzyła mu prosto w oczy. - Jestem przywódcą stada - powiedziała wyraźnie. - To nie jest twoje terytorium. Ja tu rządzę. - Kaitlyn miała wrażenie, że słowa stanowią jedynie część komunikacji. Pomiędzy pełną wdzięku dziewczyną a zwierzęciem działo się coś, czego nie dało opisać się słowami. A pies zaczął reagować. Schował zęby i położył sierść. Co więcej, cały się spłaszczył i niemal dotykał brzuchem podłogi. Unikał kontaktu wzrokowego, przybierając uległą postawę. Anna wyciągnęła rękę do drugiego psa, który niemal czołgał się po ziemi. Chwyciła go za pysk, zaznaczając swoją dominację. Rob uniósł do góry brwi. - Jak długo możesz je tak utrzymać? - Nie wiem - odparła Anna, nie odwracając głowy. - Postaram się je tu zatrzymać, ale musicie się pośpieszyć. - Przechyliła głowę i nie odrywając oczu od psów, zaczęła coś cicho nucić. Kaitlyn nie rozumiała słów, ale melodia była kojąca. Psy wyglądały jak zaczarowane. Zaczęły się płaszczyć i dotykać jej nosem. - Chodźmy - powiedział Rob. Boazeria w przedpokoju była ciemna, orzech albo mahoń, pomyślała z roztargnieniem Kaitlyn. Oboje z Robem zaczęli j ą dokładnie badać, a Lewis przyglądał im się sceptycznie. - Tutaj. - Kait wskazała na środkowy panel. - Zobaczcie, tu jest chyba jakaś szpara. To może być górna część drzwi. - To znaczy, że gdzieś tutaj powinna być jakaś dźwignia -stwierdził Rob, przesuwając palcami po gładkiej powierzchni drewna i rowkach pomiędzy panelami. - Ale w ten sposób nigdy jej nie znajdziemy. Może trzeba coś nacisnąć w kilku miejscach albo zrobić coś w określonej kolejności. - Dobra, Lewis - stwierdziła w końcu Kait. - Bierz się do roboty. Lewis przecisnął się między nimi, mrucząc coś pod nosem. - Ale nie wiem, co mam robić. Nie znam się na tajemnych przejściach. - Przecież kiedy używasz SPK przy generatorze liczb losowych, też nie wiesz, co dokładnie robisz, prawda? - zapytała Kaitlyn. - Więc jak ci się to udaje? - Po prostu... to mój umysł. Nie robię tego świadomie. Dotykam i obserwuję, co się stanie, a jeśli coś się dzieje, robię to dalej. - To jak biologiczne sprzężenie zwrotne - wtrącił Rob. -Ludzie nie wiedzą, w jaki sposób spowalniają rytm serca, a potrafią to zrobić. - No to sprawdź tę ścianę i zobacz, czy coś się stanie. -Kait powiedziała do Lewisa. - Musimy znaleźć te drzwi, jeżeli w ogóle tu są. Lewis zaczął lekko stukać palcami w panele. Co jakiś czas przestawał i naciskał na drewno, spinając przy tym całe ciało. Kaitlyn wiedziała, że jego umysł mocno pracuje. - No dalej, gdzie jesteś? - mruczał pod nosem. - Otwórz się, otwórz. Nagle coś trzasnęło. - Udało się! - krzyknął Lewis. Wydawał się zdumiony. Kaitlyn wpatrywała się w ścianę, czując, że nogi się pod nią uginają.

A jednak były jakieś drzwi, a przynajmniej jakieś przejście/ Środkowy panel cofnął się i gładko przesunął w lewą stronę. W solidnej wydawałoby się ścianie zrobiła się dziura. Wszystko wyglądało dokładnie tak, jak na rysunku Kaitlyn, z tym że w przejściu nie było żadnej postaci. Ale były schody, które prowadziły w dół. Były słabo oświetlone na wpół zasłoniętymi czerwonymi światełkami, które znajdowały się na poziomie nóg. Prawdopodobnie włączały się, kiedy ktoś otwierał drzwi. - Chryste - jęknął Lewis. - Czemu tu jest tak ciemno? - wymamrotała Kait. - Dla- ; czego nie ma normalnego światła? Rob wskazał głową na przeszklone drzwi od pokoju Joyce, które znajdowały się naprzeciwko. - Może dlatego, że ona tam jest. A w ten sposób można tu wejść niezauważonym, nawet nocą. Kaitlyn zmarszczyła brwi, a potem wzruszyła ramionami. Nie było czasu, żeby się nad teraz tym zastanawiać. - Lewisie, ty tu zostań. Jak Gabriel krzyknie, że widzi na podjeździe jakieś światła, daj nam znać. Wrócimy szybko na górę i będziesz mógł zamknąć drzwi. - Jeśli będę wiedział, jak to zrobić - odparł Lewis. - To tak, jakbym próbował nauczyć się ruszać uszami. Dowiem się, jak to sie robi, dopiero jak spróbuję. - Ale pozostał na swoim stanowisku. - Pójdę pierwszy - postanowił Rob, ostrożnie schodząc po I schodach. Kaitlyn ruszyła za nim, żałując, że nie wzięła latarki. Wcale nie podobała jej się ta wyprawa w ciemnoczerwony mrok. Światła oświetlały tylko podłogę, a schody wyglądały tak, jakby były zawieszone w próżni. - Jesteśmy na dole - stwierdził Rob. - Tu jest chyba kolejny korytarz. Poczekaj chwilę, chyba znalazłem włącznik. Zalało ich chłodne zielone światło fluorescencyjne. Znajdowali się w krótkim korytarzu, na którego końcu były pojedyncze drzwi. - Możemy znowu potrzebować Lewisa - zauważyła Kaitlyn, ale Rob otworzył drzwi, przekręcając klamkę. Kaitlyn nie wiedziała, czego się spodziewać, ale na pewno nie tego, co zobaczyła. Był to zwyczajny gabinet z narożnym biurkiem, komputerem i szafką na segregatory. Po przygodzie z ruchomymi panelami i mrocznymi schodami czuła się nieco rozczarowana. Spojrzała na Roba. - Nie sądzisz chyba... A może się jednak pomyliliśmy? Może facet ma tu po prostu swój sekretny gabinet, bo jest ekscentrykiem? To przecież możliwe. - Wszystko jest możliwe - powiedział krótko Rob, a Kaitlyn zrozumiała, że sam się nad tym zastanawiał. Podszedł do segregatorów i z trzaskiem wysunął jakąś szufladę. Hałas sprawił, że Kaitlyn aż podskoczyła. Jeżeli faktycznie się pomylili, nie mieli prawa tu być. Podeszła do biurka i zerknęła na papiery leżące w przegródce na listy. Były tam listy zaadresowane do pana Zetesa, głównie od osób o ważnie brzmiących nazwiskach. Same kopie i duplikaty. Wielkie rzeczy. - Wiesz co? - odezwała się ponuro, przeglądając korespondencję. - Właśnie o czymś pomyślałam. Gdyby pan Zetes naprawdę chciał coś ukryć, nigdy by tego nie schował tutaj. Po co miałby to robić? Musi mieć jakieś lepsze miejsca. Chyba ma gdzieś jakiś dom, prawda? Ma swoją firmę... - Kaitlyn. - Co? - Chyba powinnaś to zobaczyć. - Rob wyciągnął z szafki jakąś teczkę. Na okładce było zdjęcie Kait, a poniżej napis zrobiony drukowanymi literami: „Kaitlyn Brady Fairchild, Projekt »Czarna Błyskawica«". - Co to jest Projekt „Czarna Błyskawica"?

- Nie mam pojęcia. Ale każdy z nas ma taką teczkę. W środku są jakieś papiery, jakieś informacje. Wiedziałaś, że mają tu twoją metrykę urodzenia? - Prawnicy mówili ojcu, że była im potrzebna... Co to jest? - Chyba jakiś wykres dotyczący twoich eksperymentów. -Rob przejechał palcem po dolnej osi. - Zobacz, ten wpis jest z wczoraj. Pierwszy eksperyment z... i jakieś słowo, którego nie potrafię rozczytać. - Pierwszy eksperyment z czymś tam - powtórzyła powoli Kaitlyn, dotykając czoła. - Ale co to wszystko znaczy? Rob pokręcił głową. - Są tu też teczki z innymi nazwiskami. - Podniósł do góry kolejną, na której było zdjęcie uśmiechniętej dziewczyny o ciemnobrązowych włosach. Pod spodem był napis „Sabrina Jessica Galio, projekt „Czarna Błyskawica, badanie pilotażowe". W poprzek kartki ktoś napisał czerwonym tuszem: „Zakończone". Kaitlyn i Rob spojrzeli na siebie. - Co zostało zakończone? - wykrztusiła Kait. - Badanie czy dziewczyna? Bez słowa, pod wpływem wspólnego impulsu, wrócili do swoich poszukiwań. - W porządku, mam jakiś list - powiedziała po chwili Kait. - Od sędzi Susan Baldwin. Tu jest napisane: „W załączeniu znajduje się lista potencjalnych klientów zainteresowanych projektem". Projektem. - Kaitlyn zerknęła na listę. - Max Lawrence, czeka na wyrok, pierwszego maja. TriTech, Inc., spotkanie dotyczące ugody z Clifford Electronics limited, dwudziesty czwarty czerwca. Same nazwiska i nazwy firm, daty rozpraw i tym podobne. - Znalazłem jeszcze jedną teczkę ~ dodał Rob. - Nie wiem dokładnie, o co chodzi, ale chyba o jakąś starą dotację z NASA. lak, dotacja z NASA na pół miliona dolarów z osiemdziesiątego szóstego. Zawahał się i ostrożnie przeczytał: - „Na... zbadanie możliwości rozwoju broni psychoaktywnej". - Co takiego? - zapytała zrezygnowana Kaitlyn. - Psyche, co? Rob patrzył na nią ponurym wzrokiem. - Nie wiem, co to wszystko znaczy, ale zdaje się, że nic dobrego. Pan Zetes o wielu rzeczach nam nie powiedział. I To miejsce jest inne, niż myślisz - przypomniała sobie Hltlyn. - Więc jednak było jakieś badanie pilotażowe, Marisol mówiła prawdę. Ale co się stało z tamtymi dzieciakami? Co się P&ło z Sabriną? - I co się stanie z... - Nagle urwał. - Słyszałaś? Tam na -górze? Kaitlyn nadstawiła uszu, ale nic nie słyszała. Gabriel był wściekły. Cały plan był idiotyczny. Po co mieszali się w coś, co ewidentnie nie było ich sprawą? Powinni zacząć się martwić wtedy, kiedy pan Zetes naprawdę będzie chciał im coś zrobić, a nie teraz. Wtedy trzeba będzie z nim walczyć, a może nawet go zabić, jeżeli okaże się to konieczne. To był tylko staruszek. Po co niszczyć układ, który był bardzo wygodny? Gabriel był pewien, że to był jego pomysł. Kesslera. Cnotliwy Rob najwyraźniej doszedł do wniosku, że przyjęcie tak dużej sumy pieniędzy nie było uczciwe. I musiał to jakoś zepsuć Ale Kaitlyn była taka sama. Na dodatek była całkowicie zauroczona Kesslerem. Czemu miałby się przejmować dziewczyną zakochaną w facecie, którego nienawidził? Dziewczyną, która nie dawała mu spokoju... Dziewczyną o płomiennych włosach i oczach czarownicy, szeptał mu umysł. Dziewczyną, która go prześladowała i cały czas wierciła mu dziurę w brzuchu... Dziewczyną, która stanowi dla ciebie wyzwanie, szeptał mu umysł. Która mogła okazać się równą partnerką. Dziewczyną, która nie dawała mu spokoju i próbowała dostać się do jego wnętrza... Której dusza była taka sama jak jego. Zamknij się wreszcie, powiedział Gabriel, spoglądając ponurym wzrokiem przez okno.

Ulica przed Instytutem była cicha i pusta. Oczywiście, minęła już północ, a to znaczyło, że tutaj, na przedmieściach, wszyscy grzecznie leżeli w łóżeczkach. Jednak Gabriel czul się nieswojo. Podświadomie wyczuwa! jakieś niewyraźne dźwięki. To pewnie samochody gdzieś za Instytutem, Samochody... Nagle zesztywniał. Zmrużył oczy, przez chwilę uważnie czegoś nasłuchiwał, a potem opuścił wnękę okienną. Wejrzał przez zachodnie okno, ale nic tam nie było. Bez-| szelestnym krokiem włamywacza wszedł do pokoju Roba i Lewisa i wyjrzał przez tylne okno, skierowane na północ. I zobaczył limuzynę. Musiała przyjechać wąską gruntową j drogą, która znajdowała się na tyłach domu. Pytanie tylko, czy Zetes dopiero miał z niej wyjść, czy... Nagle usłyszał jak w kuchni, bezpośrednio pod nim, otwierają się drzwi. Tylne drzwi, pomyślał. A ci idioci na dole czekają, aż wejdzie frontowymi drzwiami. Nie było czasu, żeby biec na dół, by ich ostrzec, poza tym Zetes usłyszałby jego krzyk. Gabriel wydął wargi. Co za pech. Kaitlyn znała prawdę. Powiedział jej, że nie będzie dla niej nadstawiał karku. I tak nie mógł nic zrobić, chyba że... Pokręcił lekko głową. Nie. W ciemnej szybie odbijały się J jego zimne, twarde oczy. Poniżej usłyszał trzask kuchennych drzwi. Nie, mówił sobie. Nie zrobię tego. Nie zrobię... Na samym dole przegródki na listy leżała kartka z jakimiś gryzmołami, jakby ktoś rysował, rozmawiając przez telefon. Kaitlyn ledwo zdołała odczytać słowa: „Operacja »Uderzenie Błyskawicy*" i „Telepatyczny zespół uderzeniowy". - Dziwne - zaczęła, ale nie miała okazji dokończyć, gdyż nagle coś ją uderzyło. Na początku nie wiedziała, co się stało. Czuła się tak, jak wtedy, gdy Rob przekazywał jej uzdrawiającą energię. To było coś, czego nie dało się ogarnąć zmysłem wzroku, słuchu czy smaku. Z tym że energia płynąca od Roba była cudowna, Orzeźwiająca i przyjemna, a teraz poczuła się tak, jakby uderzył w nią rozpędzony pociąg. Jakby ktoś ją nagle zaatakował. I chociaż jej zmysły niczego nie wyczuły, to w nozdrza uderzył ją zapach róż, a potem swąd spalenizny. Czuła w głowie bolesne pieczenie, które cały czas narastało, aż w końcu zgasło niczym lampa błyskowa Lewisa. Chwilę po wybuchu usłyszała czyjś głos. To był Gabriel. Wynoście się stamtąd! Wrócił, wszedł tylnym wejściem! Przez chwilę Kait stała jak sparaliżowana. Wiedziała, że Gabriel potrafił porozumieć się z jej umysłem, ale teraz naprawdę to usłyszała. Na początku myślała, że ma halucynacje; to nie było możliwe. - Boże, on jest telepatą - wysapał Rob. Zamknij się, Kessler. Ruszcie się. Zróbcie coś, bo zaraz was znajdzie. Kaitlyn poczuła kolejną falę zdumienia. Komunikacja działała w obie strony, Gabriel słyszał też Roba. Nagle obudził się w niej jakiś prymitywny instynkt, odsuwając na bok wszelkie spekulacje. To nie była pora na rozmyślania. Trzeba było działać. Wrzuciła listy z powrotem do przegrody i zamknęła szuflady w szafce z segregatorami. Potem wpadła na pewien pomysł i próbowała zrobić coś, czego nigdy wcześniej nie robiła. Próbowała przesłać swoje myśli. Nie wiedziała, jak to się robi, ale spróbowała skoncentrować się na zapachu spalonych róż, który cały czas miała w głowie. Gabrielu, słyszysz mnie? Powiedz Annie, że on wrócił. Powiedz, żeby zatrzymała psy, dopóki... Słyszę cię, Kaitlyn. Tu Anna. Jej głos wydawał się łagodniejszy i spokojniejszy niż Gabriela. Był podobny do jej prawdziwego głosu. Kaitlyn właśnie zdała sobie z czegoś sprawę. Nie tylko słyszała Annę, ale czuła też, gdzie ona jest i co robi. I Lewisa... Lewis, zamknij panel, pomyślała. A potem biegnij na górę. Anno, jak on skończy, wypuść psy.

A wy co zrobicie? - zapytał Lewis. Kait czuła, że pracował już nad panelem. Schowamy się, odparł krótko Rob, gasząc fluorescencyjne światło, które oświetlało korytarz i gabinet. Kaitlyn wydawało się, że od chwili wybuchu w jej głowie minęło kilka godzin, choć wiedziała, że upłynęło zaledwie kilka sekund. Telepatia może i była niepokojąca, ale była też niezwykle skutecznym sposobem komunikacji. Zamknąłem panel Idę na górę, powiedział Lewis. Wypuszczam psy, szybko, Lewisie! Chodźmy! Tym razem głos Anny był ostrzejszy i Kait wyczuła jej zniecierpliwienie. Co się dzieje? - zapytała Kait. Czekaj, chyba wszystko w porządku. Tak. Kait poczuła, że Anna odetchnęła z ulgą. Gdy biegliśmy po schodach, akurat wychodził z jadalni, ale chyba nas nie zauważył. Patrzył na psy. Lepiej idźcie do łóżka. Może wejść na górę, powiedział Rob. Kaitlyn spojrzała na niego w ciemnościach. To było fascynujące. Jego cichy głos brzmiał dokładnie tak samo, jak jego zwyczajny głos, ale był mocniejszy i bardziej prawdziwy. Wydawało się, że jest go w nim więcej. W tym momencie wyczuła jego cichą troskę o Annę i Lewisa. - Albo zejdzie tutaj - usłyszała jego szept. - Chodźmy. Wziął ją za rękę. Nie miała pojęcia, w jaki sposób potrafił manewrować w ciemnościach, ale po chwili zaprowadził ich do biurka w rogu pokoju. - Wejdź pod biurko - wyszeptał. - Szafki zasłaniają widok od strony drzwi. Kaitlyn wcisnęła się w wąską szczelinę. A potem czekali. Nic innego nie mogli zrobić. Serce Kaitlyn waliło z całej siły i w panującej wokół ciszy wydawało się, że je słychać. Czuła, że ma mokre ręce. Siedzenie bez ruchu było o wiele trudniejsze niż poruszanie się i mówienie. Nagle ogarnął ją strach. To była moc Gabriela, prawda? Ta sama, która zabiła Iris, dziewczynę w Durham. Ta sama, która po czterdziestu pięciu sekundach doprowadziła do szaleństwa chłopaka z irokezem. Jak długo utrzymywał już to połączenie?. I ile czasu minie, zanim zacznie wysysać z nich energię? „Wszystko może wymknąć się spod kontroli", przypomniała sobie jego słowa. Mówił, że jeśli kontakt jest krótki, potrafi się kontrolować. Cały czas się bała. Chociaż Gabriel nie odzywał się ani słowem, wyraźnie czuła jego obecność. Mocną, otoczoną gładkim, twardym murem. Utrzymywał między nimi kontakt, ale z każdą upływającą sekundą, ten kontakt robił się coraz bardziej niebezpieczny. Nagle poczuła, że Rob zesztywniał. Posłuchaj, powiedział. Kaitlyn usłyszała jakiś dźwięk. Ktoś coś przesuwał, jakiś trzask. Panel. To chyba nie Lewis, szepnął Rob. Na pewno nie, ja jestem w łóżku, odezwał się Lewis. Głos Anny był wyraźny i zdeterminowany. Kait, chcesz, żebyśmy coś zrobili? Kait wzięła głęboki wdech, a potem pomyślała: Nie, trzymajcie się. Poradzimy sobie. W tym samym momencie poczuła, jak Rob ścisnął jej rękę. Niektóre rzeczy dało się wyrazić bez pomocy telepatii. Oboje wiedzieli, że są w niezłych opałach, ale Kait nie miała pojęcia, jak Anna mogłaby im pomóc. Nagle podłogę gabinetu zalało światło, ułożone w rozproszony wzór wachlarza. Pan Zetes zapalił na korytarzu fluorescencyjne lampy. Błagam, niech on tu nie wchodzi, niech nie wchodzi, pomyślała Kaitlyn. A potem próbowała o tym nie myśleć, na wypadek gdyby pozostali wyczuli jej panikę. Drzwi do gabinetu otworzyły się, a do środka wlało się jeszcze więcej światła.

Siedząc pod biurkiem, Kaitlyn schowała twarz na ramieniu Roba i próbowała się nie ruszać. Jeśli nie wejdzie do środka, jeśli tylko zajrzy... Więcej światła. Pan Zetes włączył lampę w gabinecie. Jak tylko wyjdzie za szafkę z segregatorami, od razu ich zobaczy. Ciekawe, czy nas też usunie, pomyślała Kait. Jak Sabrinę. Jak Marisol. Miała ochotę wyskoczyć ze swojej kryjówki, skonfrontować się z panem Zetesem i zakończyć całą sprawę. I tak byli zgubieni. Jedyne, co ją powstrzymywało, to Rob, który mocno trzymał ją za ramię. Wtedy usłyszała na górze potworny hałas. Psy zaczęły? szczekać i ujadać. Co się stało? - pomyślała. W odpowiedzi usłyszała sarkastyczny i rozgniewany głos Gabriela. Rozdrażniłem trochę psy. Myślę, że to powinno sprowadzić go na górę. Kaitlyn wstrzymała oddech. Nastąpiła krótka pauza i po chwili światła w gabinecie zgasły, a drzwi się zamknęły. Za chwilę zgasło też światło na korytarzu, a potem usłyszała trzask. Oparła się o Roba, który mocno objął ją ramieniem. Chwyciła się go kurczowo, chociaż naprawdę było tam za gorąco na uściski. Na górze cały czas słychać było ujadanie psów. Po chwili hałas ucichł, jakby się nieco oddalił. I znowu usłyszała głos Gabriela. Zabiera psy do limuzyny. Chyba już nie wróci, ale Joyce może pojawić się w każdej chwili. Lewis, odezwał się Rob. Pomóż nam się stąd wydostać. Dziesięć minut później wszyscy siedzieli już w pokoju do nauki. Było zupełnie ciemno, a mrok rozświetlał jedynie wpadający przez okno blask księżyca. Prawie się nie widzieli, ale nie miało to znaczenia. Wyczuwali swoją obecność. Kaitlyn nigdy w życiu nie czuła się tak świadoma innych ludzi. Wiedziała, gdzie każdy z nich jest, i miała mglistą świadomość tego, co każdy robił. Jakby nie byli do końca rozdzieleni - odizolowani, ale połączeni. Jak owady, które wpadły w olbrzymią pajęczynę, pomyślała. Połączone niemal niewidoczną nicią. Każde pociągnięcie sieci oznaczało, że ktoś inny się porusza. W jej głowie od razu powstał obraz: cała piątka uwięziona na jedwabnych niciach, które wibrowały od mocy. - Niezła wizja. Ale nie chcę być uwięziony z wami w pajęczynie - powiedział cicho Lewis. - A ja nie chcę, żebyś czytał w moich myślach - odparła Kaitlyn. - To była prywatna myśl. - Skąd mam... To znaczy, skąd mam to wiedzieć? - zapytał Lewis, w połowie zdania przechodząc na swój normalny glos. - Nikomu się to nie podoba - mruknął Rob. - Gabrielu, przerwij połączenie. Nastąpiła cisza, którą Kaitlyn zarówno usłyszała, jak i odczuła umysłem. Wszyscy spojrzeli na Gabriela, który patrzył na nich chłodnym, wyzywającym wzrokiem. - Jasne - rzucił. - Powiedzcie mi tylko jak.

Rozdział 12

Kaitlyn wpatrywała się w ciemność, w której siedział Gabriel.

Co chcesz przez to powiedzieć? - zapytał bardzo cicho Rob. Nawet nie zauważył, że nie powiedział tego na głos. - A co robiłeś wcześniej? - wtrąciła szybko Anna. - To znaczy, jak to się zwykle kończy? Gabriel spojrzał na nią.

- Zwykle? Albo ktoś umiera, albo zaczyna krzyczeć. Znowu nastąpiła cisza, a potem wszyscy Gabriel przez chwilę nic nie mówił, a Kait wyczuła jego zjeżoną sierść i obnażone kły, jakby był jednym z rottweilerów. Potem powoli i chłodno zaczął wyjaśniać. To była ta sama historia, którą opowiedział Kaitlyn. O tym jak umarła Iris, dziewczyna z Durham, o jego ucieczce, o facecie, który próbował go zabić, a którego sam w końcu zabił. Mówił bez emocji, ale Kaitlyn wyczuwała jego uczucia, które próbował ukryć za wysokim murem. Wiedziała też, że wszyscy je czuli. Też mi się to nie podoba, zakończył Gabriel. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebuję, to widzieć, co się dzieje w waszych małych, bezbronnych umysłach, Ale gdybym wiedział, jak to kon-trolować, nie byłoby mnie tutaj. On czuje się bardziej osaczony niż ktokolwiek z nas. Jak pająk schwytany we własną sieć, skomentowała Anna, a Kaitlyn zastanawiała się, czy chciała się tym podzielić, czy tylko głośno rozmyślała. - To czemu to zrobiłeś?.' - krzyknął Rob. Kait czuła, że był kompletnie oszołomiony. Bezpośredni kontakt z umysłem Gabriela zburzył obraz, który sobie stworzył - samolubnego i bezwzględnego mordercy. Co było dość zabawne, bo właśnie taki obraz siebie Gabriel próbował im teraz narzucić. - Skoro wiedziałeś, że nie potrafisz tego kontrolować, dlaczego użyłeś telepatii? - zapytał gniewnie Rob. Bo nie wiedziałem jak inaczej uratować wasze bezużyteczne tytki! Odpowiedź Gabriela była niczym nokaut. Rob usiadł w fotelu. - Pewnie, nie było innego sposobu - wtrąciła roztropnie Kaitlyn. - Pan Zetes na pewno by nas znalazł, gdyby psy nie zaczęły ujadać. A tak przy okazji, co im zrobiłeś? Rzuciłem w nie butem. W te psy? Rany, odezwał się Lewis. Gabriel wzruszył ramionami. Pomyślałem, że wejdzie na górę, żeby sprawdzić, co się stało. Potem psy nie chciały się zamknąć i w końcu wyprowadził je na zewnątrz. - Posłuchajcie - wtrąciła Anna. - Może nie powinniśmy za dużo z tego korzystać. Może jak nie będziemy zwracać na to uwagi, to samo jakoś przejdzie. - Przejdzie, jak pójdziemy spać - stwierdził sucho Gabriel. Tym razem odezwał się na głos, zauważyła Kaitlyn. - Jesteś pewien? - zapytał Lewis. - Tak. Kaitlyn postanowiła nie wspominać o tym, że Gabriel nie wydawał się zbyt pewny. - I tak powinniśmy się położyć - powiedziała. Dopiero teraz, gdy nie czuła już niepokoju i podniecenia, zdała sobie sprawę, jak bardzo jest zmęczona. Bolało ją wszystko od napięcia i siedzenia bez ruchu pod biurkiem, a jej umysł był wyczerpany próbą ogarnięcia tego, co wydarzyło się dzisiaj. Atak Marisol, tajemnicze pojawienie się pana Zetesa przy ukrytych drzwiach, rysunek na plastyce, włamanie - jej umysł po prostu nie mógł tego ogarnąć. - Ale nie powiedzieliście nam nawet, co znaleźliście za tamtymi drzwiami - odezwał się Lewis. - Było tam coś? - Mnóstwo, same złe rzeczy - odpowiedział Rob. - Ale Kaitlyn ma rację. Pogadamy o tym jutro. Kaitlyn czuła, że Anna miała ochotę zadać im jakieś pytanie, ale w końcu doszła do wniosku, że lepiej będzie z tym poczekać. Widziała, jak Lewis westchnął. Ale wszystko wydawało się zamglone, ogarnęło ją potworne zmęczenie i poczuła zawroty głowy, a nawet mdłości. Nagle zdała sobie sprawę, że czuła nie tylko własne zmęczenie. Gabriel byt na skraju załamania. On był... Rob, powiedziała z naciskiem. Rob od razu ruszył z miejsca. Gabriel próbował wstać, zachwiał się i upadł na kolana. Kaitlyn pomogła Robowi zaprowadzić go na kanapę.

- Nie jest z nim dobrze. Czuje się tak, jak ty wczoraj, kiedy spaliłaś zbyt dużo energii - wyjaśnił Rob. Trzymał Gabriela za rękę, ale ten się opierał. Nie! - krzyknął Gabriel. - Puść mnie. - Ale potrzebujesz energii. Mogę... Powiedziałem, puść mnie! I znowu jego myśl brzmiała jak atak. Kaitlyn skrzywiła się, a wszyscy cofnęli się nieco. Z wy-jątkiem Roba, który nie ruszył się z miejsca. - Wydaje mi się, że jak na razie ma aż nadtto energii -szepnął Lewis. Gabriel nie spuszczał oczu z Roba. - Niczego od was nie potrzebuję - syknął, próbując uwolnić się z uścisku Roba. - A szczególnie od ciebie. - Gabrielu, posłuchaj... - zaczęła Kait. Ale Gabriel nie; był w nastroju, by kogokolwiek słuchać. Czuta jego defensywny, destrukcyjny gniew, który uderzał w nią niczym lodowaty sztorm. Nie potrzebuję nikogo z was. Nie myślcie sobie, że to cokolwiek zmienia. Jutro będzie po wszystkim, a do tego czasu I zostawcie mnie to spokoju! Rob zawahał się i puścił jego ramię. - Jak sobie chcesz - powiedział łagodnie. Potem zrobił krok do tyłu. To może być całkiem interesujące, pomyślała Kaitlyn. Zobaczymy, czy uda mu się dojść do pokoju. Udało mu się. Chwiejnym, ale dzielnym krokiem szedł do przodu. Nie potrzebował kolejnych stów, żeby dać im do zrozumienia, by trzymali się od niego z daleka. Po chwili drzwi od dużej sypialni zatrzasnęły się z hukiem. Kaitlyn cały czas wyczuwała po drugiej stronie jego obecność, ale tym razem czuła jedynie mury i kolczaste bariery. Sama otaczała się kiedyś takimi murami. Udało mu się. Chwiejnym, ale dzielnym krokiem szedł do przodu. Nie potrzebował kolejnych stów, żeby dać im do zrozumienia, by trzymali się od niego z daleka. Po chwili drzwi od dużej sypialni zatrzasnęły się z hukiem. Kaitlyn cały czas wyczuwała po drugiej stronie jego obecność, ale tym razem czuła jedynie mury i kolczaste bariery. Sama otaczała się kiedyś takimi murami. - Ja nie spalam energii, ja ją zabieram - powiedział. - Ale tym razem jednak trochę jej spaliłeś - stwierdził Rob. - Może dlatego, że połączyłeś tyle osób. Tak czy siak... -Kaitlyn słyszała, jak wziął głęboki wdech, i wyczuta, że chwycił Gabriela za ramię. - Może będę mógł ci jakoś pomóc. Pozwól mi...Gabriel przez chwilę nic nie mówił, a Kait wyczuła jego zjeżoną sierść i obnażone kły, jakby był jednym z rottweilerów. Potem powoli i chłodno zaczął wyjaśniać. I Biedny facet - wymruczał Lewisa - Chyba powinniśmy iść już spać - zasugerowała Anna. I tak zrobili. Zegar Kaitlyn wskazywał godzinę drugą pięćdziesiąt dwie. Przez chwilę zastanawiała się, jakim cudem uda im Kię jutro dotrzeć do szkoły, ale potem zmęczenie wzięło górę. Zanim zapadła w sen, pomyślała jeszcze: A tak przy okazji, powaleńcu. Dziękuję, że nadstawiłeś za nas karku. Ale w odpowiedzi ujrzała jedynie lodowate chmury i zamknięte drzwi. Kaitlyn śniła. To był ten sam sen o półwyspie - kamienistym cyplu, oceanie i zimnym wietrze. Trzęsła się z zimna. Niebo było tak zachmurzone, że nie potrafiła powiedzieć, czy to dzień, czy noc. Nad wodą krążyła pojedyncza, samotna mewa. Co za opustoszałe miejsce, pomyślała. - Kaitlyn! No tak, przypomniała sobie. Ktoś mnie woła. To samo było w pierwszym śnie. Teraz się odwrócę i nikogo nie będzie.

Odwróciła się zrezygnowana i spojrzała przed siebie. I zobaczyła Roba, który schodził w dół skarpy. Jego jasnozłote włosy lśniły od wody, a na spodniach od piżamy widoczne były plamy z mokrego piasku. - Chyba nie powinno cię tu być - stwierdziła Kaitlyn. W snach zawsze była bardzo bezpośrednia. - Wcale nie chcę tu być. Jest cholernie zimno - odpowiedział Rob, podskakując i klepiąc się po nagich ramionach. - Mogłeś włożyć bardziej odpowiednie ciuchy. - Mnie też jest zimno - odezwał się trzeci głos. Kaitlyn zobaczyła Lewisa i Annę. Oboje wyglądali na przemarzniętych. - Czyj to sen? - zapytał Lewis. - To bardzo dziwne miejsce - powiedziała Anna, rozglądając się wokół. A potem dodała: - Gabrielu, wszystko w porządku? Gabriel stał nieco dalej na cyplu z założonymi rękami. Kaitlyn poczuła, że w jej śnie zaczyna robić się ciasno. To było idiotyczne. - To śmieszne... - zaczęła. To wcale nie jest śmieszne i nie mam zamiaru się w to bawić. Usłyszała w głowie głos Gabriela. ...jeżeli to w ogóle był sen. Nagle Kaitlyn zaczęła w to wątpić. - Naprawdę tu jesteś? - zapytała Gabriela. Ale on tylko spojrzał na nią chłodnym wzrokiem, a jego oczy miały kolor otaczającego ich oceanu. Kaitlyn zwróciła się do reszty: - Posłuchajcie, ja już kiedyś miałam ten sen, ale wtedy nie było was wszystkich. Czy to naprawdę wy, czy tylko mi się śnicie? - O mnie na pewno byś nie śniła - odezwał się Lewis. - To ty mi się śnisz. Rob go zignorował i pokręcił głową. - Nie mam jak ci udowodnić, że jestem prawdziwy, przynajmniej do jutra. O dziwo, to przekonało Kait. A może chodziło o to, że był tak blisko, a jej puls nagle przyspieszył, gdy na niego spojrzała. Nie mogła wymyślić sobie czegoś tak prawdziwego. - Więc teraz dzielimy również sny? - zapytała nerwowym głosem. - To przez tę telepatyczną więź. TC twoją pajęczynę - powiedziała Anna. - Jeżeli Kaitlyn miała już ten sen, to wszystko jej wina -odezwał się Lewis. - No nie? Gdzie my w ogóle jesteśmy? Kaitlyn spojrzała na wąski kawałek ziemi. - Nie mam pojęcia. Miałam ten sen zaledwie dwa razy i nigdy nie trwał długo. - Nie mogłabyś przyśnić sobie jakiegoś cieplejszego miejsca? - zapytał Lewis, szczękając zębami. Kaitlyn nie wiedziała jak. Ten sen nie wydawał się prawdziwy. Wydawał się jawą, a nie snem, w którym poruszała się jak we mgle. Anna, która najmniej przejmowała się panującym wokół chłodem, uklękła na brzegu wody. - To dziwne - powiedziała. - Widzicie te kamienie? Kaitlyn nie zauważyła ich wcześniej. Cały półwysep otulony był kamieniami, które wyglądały tak, jakby przed chwili| zostały wyrzucone przez fale. Niektóre z nich ułożone były hi kopce, tworząc dziwaczne wieże. Jedne pionowo, inne poziomo. Niektóre z wież przypominały budowle albo postacie. - Ciekawe, kto je zrobił? - zapytał Lewis, celując nogą w jedną z wież. - Hej, nie kop - powiedział Rob, powstrzymując go. Anna wstała. - On ma rację. - Pogroziła Lewisowi. - Nie psuj tu niczego, to nie należy do nas. To do nikogo nie należy, to tylko sen, odezwał się Gabriel, rzucając im spojrzenie chłodniejsze niż wiatr. - Jeżeli to tylko sen, to czemu cały czas tu jesteś? - zapytał Rob.

Gabriel odwrócił się bez słowa. Kaitlyn wiedziała jedno: ten sen trwał dłużej niż pozostałe. Może tak naprawdę ich tu nie było, ale skóra Roba pokryta była gęsią skórką. Musieli znaleźć jakieś schronienie. - Musi być jakieś miejsce, do którego możemy pójść -stwierdziła. Tam, gdzie półwysep łączył się z lądem, była mokra i kamienista plaża. A nad nią skalista skarpa i drzewa. Wysokie jodły tworzyły ciemną i niezbyt zachęcającą gęstwinę. Po mojej strronie była woda... a za wodą samotny klif, w niektórych miejscach łysy, w innych porośnięty ciemnym lasem. Nie było żadnych śladów ludzi, z wyjątkiem... - Co to jest? - zapytała. - To białe. Było tak ponuro, że prawie nic nie widziała, ale na oddalonym klifie dostrzegła biały budynek. Nie miała pojęcia, jak tam dotrzeć. - To beznadziejne ~ wymruczała i poczuła, że ogarnia ją fala ciepła. Dziwne, wszystko wydawało się zamglone. Nagle zdała sobie sprawę, że stojąc na kamienistym cyplu, jednocześnie leży... w łóżku... Przez chwilę wydawało jej się, że może wybrać miejsce, w którym chciała być. Łóżko, pomyślała stanowczo. Tam jest zdecydowanie za zimno. Po chwili znalazła się w łóżku, przekręciła się na drugi bok i zakryła kołdrą. Była zbyt nieprzytomna, by zawołać pozostałych i dowiedzieć się, czy faktycznie przeżyli ten sam sen. Chciała jedynie spać. Następnego ranka usłyszała czyjeś: O nie. Lewis? - pomyślała jak przez mgłę. Cześć, Kaitlyn. Cześć, Bob. Daj mi spokój, śpię, odezwał się Rob niewyraźnym głosem. Z tym, że wcale tego nie powiedział, przynajmniej nie na głos. Byt w swoim pokoju, tak jak Lewis. Kait czuła ich obecność. Wyjrzała spod sterty koców i kołdry i zobaczyła Annę, która przyglądała się jej z drugiego łóżka. Policzki miała zaróżowione od snu i wyglądała słodko, ale minę miała zrezygnowaną. Cześć, Anno, powiedziała Kaitlyn, czując, że i ją ogarnia rezygnacja. Cześć, Kait. Cześć, Anno, powiedział radośnie Lewis. / dobranoc John Boy*! - krzyknął Gabriel z drugiej części domu. Zamknijcie się do jasnej cholery ! Anna i Kaitlyn wymieniły spojrzenia. Nie jest zbyt miły po obudzeniu. Zauważyła Kaitlyn. Jak wszyscy faceci, dodała ze spokojem Anna. Ale wygląda na to, że odzyskał siły. Mówiłeś, że do rana to się skończy, odparł Rob, Tym razem wydawał się bardziej rozbudzony. Gabriel milczał pochmurnie. Możemy się chyba ubrać, powiedziała w końcu Kaitlyn, gdy cisza zaczęła się przedłużać. Już i tak prawie siódma. 73Zauważyła, że gdy koncentrowała się na sobie, pozostali się wycofywali. I dobrze, pomyślała, szczególnie gdy brała prysznic i zaczęła się ubierać. Niektóre rzeczy trzeba robić sailiemu. Ale nieważne, co robiła, oni zawsze tam byli. Czaili się W zakamarkach jej umysłu, zawsze w zasięgu słuchu i głosu, widy się na kimś koncentrowała, ta osoba zaczynała się przybliżać. Z wyjątkiem Gabriela, który zaszył się gdzieś w rogu. Gdy 0 nim myślała, czuła się tak, jakby odbijała się od gładkich, Stalowych ścian. Dopiero gdy skończyła się ubierać, przypomniała sobie o wczorajszym śnie. - Anno, miałaś wczoraj jakiś sen? * John Boy - postać z amerykańskiego serialu telewizyjnego (przyp. tłum.).

Anna spojrzała na nią spod błyszczących, kruczoczarnych włosów. - Masz na myśli to miejsce nad oceanem? - zapytała, z zapałem czesząc włosy. Wydawała się nieporuszona. Kaitlyn usiadła. - Czyli to prawda. Naprawdę tam byliście. Wszyscy byliście w moim śnie, dodała cicho, by inni ją usłyszeli. To nie jest znowu takie niezwykłe, prawda? - zapytał Rob ze swojego pokoju. Skoro nasze umysły połączone są telepatycznie, to kiedy jedno z nas ma jakiś sen, pozostali mogą się w nim znaleźć. Kaitlyn pokręciła głową. AU tu chodzi o coś więcej, powiedziała, ale nie była pewna, o co. Nagle przerwał jej Lewis, który krzyknął ze schodów: Hej, Joyce chyba wróciła. Słyszę kogoś w kuchni. Chodźcie na dół! Kaitlyn natychmiast zapomniała o śnie. Wybiegły z Anną z pokoju i na schodach spotkały Roba. - Joyce! - krzyknął Lewis, gdy weszli do kuchni. W myślach też krzyknął: Joyce! Ale Joyce niczego nie zauważyła. - Wszystko w porządku? - zapytała Kaitlyn. Joyce była bardzo blada, a pod oczami miała wielkie, szare sińce. Wyglądała... bardzo młodo, jak dzieciak z krótką fryzurką, która nie wyschła tak, jak powinna. Kaitlyn głośno przełknęła, ale nie była w stanie wykrztusić słowa. - Co z Marisol? - zapytała za nią Anna. Joyce odłożyła pudełko płatków śniadaniowych, jakby ważyło co najmniej tonę. - Jej stan jest... stabilny. - A potem nagle opuściło ją opanowanie i drżącym głosem dodała: - Jest w śpiączce. - Boże - szepnęła Kaitlyn. - Lekarze cały czas ją obserwują. Spędziłam całą tum w szpitalu razem z jej rodziną, ale jej nie widziałam. - Joyce' wyjęła z torebki chusteczkę i wydmuchała nos. Podniosła do góry pudełko z płatkami i spojrzała na nie pustym wzrokiem. - Odłóż to i usiądź - powiedział łagodnie Rob. - Wszystkim się zajmiemy. - Oczywiście - zgodziła się Kaitlyn, wdzięczna za jego słowa. Sama była przerażona i zrobiło się jej niedobrze. Ale gdy mogła się czymś zająć, czuła się lepiej. Po chwili Joyce siedziała już przy kuchennym stole, Anna gładziła ją po dłoni, Kaitlyn robiła kawę, a Rob i Lewis rozstawiali na stole miseczki. - Nie wiem, co mam o tym myśleć - zaczęła Joyce, wycierając oczy i bawiąc się chusteczką. - Jej rodzina nie miała pojęcia, że ona brała lekarstwa. Nie wiedzieli nawet, że chodziła do psychiatry. Musiałam im o tym powiedzieć. Kaitlyn zerknęła na Roba, który spojrzał na nią znacząco, zasłonięty drzwiami od spiżarni. Ostrożnie odmierzając miarki mielonej kawy, zapytała: - Kto ci powiedział, że ona chodzi do psychiatry? - Kto? Pan Zetes. - Joyce położyła dłoń na czole. - Mówił też, że byliście bardzo grzeczni wczoraj wieczorem. Wcześnie poszliście spać i w ogóle. Anna się uśmiechnęła. - Nie jesteśmy dziećmi. - Była jedyną osobą, która była w stanie cokolwiek powiedzieć. Pozostali zaangażowali się w milczącą dyskusję. Wiedziałam, mówiła Kaitlyn. Joyce nic nie wie o Marisol, z wyjątkiem tego, co mówi jej pan Zetes. Pamiętasz, jak zapylałam ją o te lekarstwa, powiedziała: „Mówił, że przepisał je psychiatra". To Zetes jej o tym powiedział. Z tego co wiemy, Marisol mogła nie brać żadnych leków.

Twarz Roba była spięta. A teraz jest w śpiączce, ponieważ... Ponieważ zbyt dużo wiedziała. O tym, co tu się dzieje. Co tu się naprawdę dzieje, dokończyła Kait. O czym nam zresztą do tej pory nie powiedzieliście, przypomniał jej Lewis. A może powiemy Joyce, co się stało? O tym, co się z nami stało. Może ona wie, jak to działa... Nie! la myśl spadła na nich jak grom z jasnego nieba. Kaitlyn odruchowo zerknęła w górę. To był Gabriel. Nikomu nie możemy o tym powiedzieć, a już na pewno nie Joyce. '- Czemu nie? - zapytał Lewis. Dopiero po chwili Kaitlyn zorientowała się, że powiedział to na głos. Anna rzuciła mu spojrzenie znad stołu. - Eee, czy ktoś chce cukru albo słodzika do płatków? -rzucił Rob. Lewis, uważaj! ~ dodał cicho w myślach. - Cukier - westchnął Lewis przygnębionym głosem. Ale czemu nie możemy powiedzieć Joyce? Nie ufasz jej? Dodał teatralnym szeptem w myślach. - Słodzik - powiedziała Kaitlyn. Ufam jej, chyba. Nie wierzę, że cokolwiek wie... Idiotko! Nikomu nie można ufać, warknął z góry Gabriel. Jego myśli były tak głośne, że przyprawiały Kaitlyn o ból głowy. Rob i Lewis usiedli przy stole ze zbolałymi minami. Kaitlyn nalała Joyce filiżankę kawy i dołączyła do reszty. Odbywające się wokół głośne i ciche rozmowy tworzyły dziwną mie-szankę. Z przykrością to stwierdzam, ale on chyba ma rację, rzucił cicho Rob, gdy ustało już echo mocnych słów Gabriela. Chciałbym ufać Joyce, ale ona wszystko mówi panu Zetesowi Powiedziała, mu o Marisol i zobaczcie, co się stało. - Wszystko będzie dobrze - pocieszyła ich Anna. Joyce jest bardzo przygnębiona z powodu Marisol. Nie udaje. fest dorosła, stwierdził beznamiętnie Gabriel. Nigdy nie należy ufać dorosłym. Ale jeśli jest niewinna, może ją spotkać krzywda, zauważył Rob. - Jeżeli jest coś, co możemy dla Marisol zrobić, daj nam znać - powiedziała Kaitlyn. W porządku, nic jej nie powiemy. Poddała się. Ale musimy dowiedzieć się czegoś o telepatii. I pogadać o tym, co znaleźliśmy z Robem w sekretnym pokoju. Rob pokiwał głową, ukrywając ten gest nagłym atakiem kaszlu. Lepiej umówmy się w szkole, ale sami. Ta rozmowa I doprowadza mnie do szaleństwa. Kaitlyn poczuła, że wszyscy, z wyjątkiem Gabriela, się z nim zgadzają. też, Gabrielu, dodał ponuro Rob. Ty to wszystko zacząłeś. I lepiej, żebyś się pojawił. - Czy mogę prosić o sok pomarańczowy? - zapytał na głos.

Rozdział 13

Spotkali się w czasie lunchu, a Kaitlyn i Rob opowiedzieli im, co znaleźli w sekretnym

gabinecie pana Zetesa. Anna i Lewis wydawali się równie zdumieni jak Kait, gdy po raz pierwszy zobaczyła tamte teczki i papiery. - Psychoaktywna broń - powiedział Gabriel, delektując się słowami. Wspólnie doszli do wniosku, że będą rozmawiali na głos, więc Kaitlyn nie wiedziała, co tak naprawdę myślał. , - Wiesz, co to znaczy? - zapytał Rob. Po wczorajszej nocy jego nastawienie do Gabriela wyraźnie się zmieniło. Zrobił się bardziej tolerancyjny, ale i bardziej zacięty. Kaitlyn

przeczuwali, że miał zamiar rzucać mu wyzwania, jak tylko uzna, że to może Gabrielowi w jakiś sposób pomóc. - Cóż, to powinno być oczywiste nawet dla kompletnego Idioty - stwierdził Gabriel. - To coś, co jest uruchamiane przez telepatów. W przeciwieństwie do czegoś, co jest uruchamiane przez psycholi? - Lewis! - krzyknęli chórem, a Gabriel posłał mu miażdżące spojrzenie. - Przepraszam, nie mogłem się powstrzymać. Już nic nie mówię. - Lewis pociągnął łyk mleka. - Coś... co jest uruchamiane... siłami nadprzyrodzonymi - powtórzył chłodno Gabriel, nie spuszczając oczu z Lewisa. Ponieważ nikt mu nie przerywał, dodał: - Czy mam również wyjaśnić słowo „broń", czy z tym poradzicie sobie sami? Rob nachylił się do przodu. - Czemu... NASA... zleciłaby mu... badania nad... tego typu bronią? Kaitlyn uderzyła widelcem w stół, by przykuć ich uwagę. - Może NASA wcale nie chciała, by nad tym pracował. Może chcieli się tylko dowiedzieć, czy ktoś inny potrafi coś takiego zrobić. Osiemdziesiąty szósty to rok, w którym eksplodował prom kosmiczny Challenger, prawda? Może NASA myślała, że ten wybuch był aktem sabotażu? Telepatycznego sabotażu? - Kto miałby za tym stać? - zapytał cicho Rob. - Nie wiem, może dawny Związek Radziecki? Ktoś inny, kto nie chciał, by ten program kosmiczny został zrealizowany? Jeżeli ma się do dyspozycji telepatów, którzy zajmują się psychokinezą, nawet na dużą odległość, to można uruchomić odpowiednie przyciski na promie kosmicznym, siedząc wygodnie na Ziemi. Wiem, że to nie jest fajny pomysł, ale to możliwe. - Nie mamy do czynienia z fajnymi ludźmi - dodała Anna. - No a co z tymi pozostałymi rzeczami, które znaleźliście w gabinecie? - zapytał Lewis. - Co z tym badaniem pilotażowym i listem od sędzi... - Dajcie sobie z tym spokój - powiedział ostro Gabriel, a gdy zaczęli protestować, dodał: - Dajcie spokój! Mamy chyba większe zmartwienie. Jasne? Kaitlyn powoli pokiwała głową. - Masz rację. Jeżeli... ta sieć... przestanie być stabilna... - Nawet jeżeli tak nie będzie, musimy się jej pozbyć - rzucił agresywnie Gabriel. - A Instytut jest jedynym miejscem, w którym możemy znaleźć jakiekolwiek informacje na temat telepatii. - To prawda. Joyce ma w laboratorium mnóstwo książek i czasopism - powiedział Lewis. - Ale może pomyśleć, że to trochę dziwne, że tak nagle się tym interesujemy. - Nie, jeżeli pójdziemy tam teraz - stwierdził Gabriel. -Ona pewnie śpi. - Może śpi - powiedziała ostrożnie Kaitlyn. - A może nie. Może pan Zetes tam jest... - A może świnie potrafią latać. Nigdy się tego nie dowiemy, jeśli nie sprawdzimy. - Gabriel wstał, jakby wszystko było już postanowione. Chryste, nagle zrobił się niezwykle aktywny. Teraz, kiedy ma w tym swój interes. - Lewis - zaczęła Kaitlyn. Ale on miał rację. Joyce spała, a szklane drzwi do jej pokoju były otwarte na oścież. Kaitlyn zerknęła na Roba znaczącym wzrokiem i dodała: Szkoda. Myślałam, że będziemy mogli znowu zajrzeć do tego pokoju, ale to zbyt ryzykowne. Usłyszałaby nas. Pokiwał głową. To i tak byłoby zbyt niebezpieczne. Te drzwi są całe szklane i gdyby się obudziła, patrzyłaby prosto na tamten panel. Lewis skrzywił się w nietypowy dla siebie sposób. Myślałem, ze mamy rozmawiać na głos. Nie wtedy, kiedy stoimy pod drzwiami Joyce, szepnęła Kaitlyn. To jest bardzo przydatne, kiedy musimy być cicho. Ostrożnie odeszła na bok.

Gabriel był już w laboratorium. Klęczał przy regale z książkami i przeglądał gazety. Kaitlyn podeszła, by mu pomóc. - Z tyłu jest więcej książek - powiedziała Anna i razem z Lewisem poszła do drugiego laboratorium. Rob dołączył do Kaitlyn. Nic nie mówił, ale czuła na sobie jego czujny wzrok. Chciał mieć ją na oku, gdy w pobliżu kręcił się Gabriel. Nie ma takiej potrzeby, pomyślała Kaitlyn, zastanawiając się, czy ktoś ją słyszy. Oj, nie podobał jej się ten ekshibicjonizm. Nie była pewna, czy jej własne myśli były faktycznie jej. Ze złością sięgnęła po pierwszą z brzegu książkę. Musimy się tego pozbyć. Rob i Gabriel całkowicie się z nią zgadzali. Miała wrażenie, że poszukiwania zajęły im co najmniej kilka godzin. Kaitlyn przeglądała czasopisma, takie jak „Magazyn Amerykańskiego Stowarzyszenia na rzecz Badań Parapsy-chicznych" czy „Badania Parapsychologiczne". Niektóre były tłumaczeniami z zagranicznych gazet o trudnych do wymówienia tytułach jak „Sdelovaci Technika". Były tam artykuły o telepatii, projekcji myśli, wywieraniu wpływu. Ale nic, co mogłoby im pomóc. W końcu, gdy Kaitlyn zaczynała się już martwić, że Joyce zaraz ślę obudzi, usłyszała w drugim pomieszczeniu podekscytowany głos Anny. - Słuchajcie, chyba coś znalazłam! Wszyscy pobiegli do drugiego laboratorium i stanęli wokół Anny. - „O stabilności w połączeniach telepatycznych jako funkcji utrzymania równowagi w samopodtrzymujących się strukturach geometrycznych" - przeczytała Anna, trzymając w ręku czasopismo w czerwonej okładce. - To jest o grupach połączonych telepatyczną więzią. Takich jak my. - Co to znaczy „samopodtrzymująca się struktura geometryczna"? - zapytała bardzo spokojnie Kaitlyn. Anna uśmiechnęła się szeroko. - To rodzaj sieci. Sama tak to nazwałaś. Jesteśmy jak pięć punktów, które tworzą figurę geometryczną. I co najważniejsze, jest to połączenie stabilne, tak przynajmniej piszą w tym artykule. Dwa połączone umysły nie są stabilne. Trzy czy cztery też nie, ale pięć owszem. Tworzą pewien stabilny kształt, który utrzymuje równowagę. Dlatego cały czas jesteśmy połączeni. Rob zerknął na Gabriela. - Więc to jednak twoja wina. Nie powinieneś łączyć nasi wszystkich. Gabriel go zignorował i sięgnął po czasopismo. - Chcę wiedzieć, w jaki sposób możemy to przerwać. - Zaraz do tego dojdę - powiedziała Anna, wyrywając mu gazetę sprzed nosa. - Jeszcze tego nie przeczytałam, ale tu jest coś o tym, w jaki sposób można zakłócić równowagę i przerwać więź. - Szybko przebiegła wzrokiem po artykule, trzymając gazetę z dala od Gabriela. Wszyscy czekali zniecierpliwieni. - Tu jest napisane, że to wszystko tylko teoria, że jeszcze nikomu nie udało się połączyć pięciu umysłów... Czekajcie... piszą też, że większe grupy również mogą utrzymać równowa-gę... W porządku, tutaj. Mam. - Anna zaczęła czytać na $os. -„Przerwanie więzi jest znacznie trudniejsze niż jej stworzenie i wymaga o wiele większej mocy"... Ale istnieje jeden pewny sposób na przerwanie połączenia... - Anna nagle urwała, wpatrując się z niedowierzaniem w czasopismo. Kaitlyn wyraźnie czuła, że jest wstrząśnięta i rozczarowana. - Co takiego? - zapytał Gabriel. - Co piszą? Anna spojrzała na niego. - Jedynym pewnym sposobem na przerwanie połączenia; jest śmierć jednego z członków grupy. Wszyscy patrzyli na nią w osłupieniu. Wokół zapanowała kompletna cisza.

- Chcesz powiedzieć - odezwał się Lewis drżącym głosem - że sieć nas nie zabije, ale jedyny sposób, by się jej pozbyć, to śmierć któregoś z nas? Anna pokiwała głową, nie w geście zaprzeczenia, ale rezygnacji. - lak jest w artykule. Ale to tylko teoria. Nikt tego tak naprawdę nie wie... Gabriel wyrwał jej czasopismo z rąk. Przeleciał wzrokiem cały artykuł, a potem zastygł w miejscu. Po chwili z wściekłością rzucił gazetą o ścianę. - To już tak zostanie - skwitował beznamiętnym głosem. Odwrócił się i sam zaczaj wpatrywać się w ścianę. Kaitlyn zadrżała. Była przerażona jego gniewem, który mieszał się z jej własnym strachem. Pod wieloma względami sieć jej się podobała. To było ciekawe i ekscytujące. Coś zupełnie innego. Ale żeby już nigdy nie mieli się od tego uwolnić... i tkwić w tym, dopóki jedno z nich nie umrze... Całe moje życie się zmieniło, pomyślała. Na zawsze. Stało się... coś... nieodwracalnego. I nie ma jak tego naprawić. Nigdy nie będę już sama. - Przynajmniej wiemy, że nic nam nie grozi - powiedziała Anna cichym głosem. - Sama mówiłaś, że ten artykuł może się mylić - dodała powoli Kaitlyn. - Może istnieje jakiś inny sposób, by przerwać połączenie. Możemy przecież poszukać w innych książkach i czasopismach. - Musi być jakiś sposób. Musi - stwierdził Gabriel łamiącym się, odmienionym głosem. On jest z nas wszystkich najbardziej zdesperowany, pomyślała beznamiętnie Kaitlyn. Nie może znieść tego, że jesteśmy tak blisko. Jakby w odpowiedzi, usłyszała nagle głos Gabriela: Dopóki nie znajdziemy rozwiązania, trzymajcie się ode mnie z daleka. Czyżby ją usłyszał? - Tymczasem - odezwał się Rob cichym, zrównoważonym głosem - musimy nauczyć się, w jaki sposób to kontrolować... Po prostu, trzymajcie się ode mnie z daleka! - krzyknął Ga| briel i wypadł z pokoju jak burza. Wszyscy patrzyli za nim. - Czemu on się na nas tak wścieka? - zapytał Lewis. - Jeżeli już kogoś możemy obwiniać, to właśnie jego. Rob uśmiechnął się lekko. - Dlatego właśnie się wścieka - odparł suchym głosem. Nie lubi się mylić. - Nie tylko o to chodzi - odezwała się Kaitlyn. - Pomógł nagi i proszę, jak to się dla niego skończyło. Przekonał się tylko o tym, o czym myślał wcześniej, że nie należy nikomu pomagać. Znowu zapadła cisza, a wszyscy stali w miejscu. To wszystko jeszcze do nas nie dotarło, pomyślała Kaitlyn. Jesteśmy w szoku. Postanowiła wziąć się w garść. - Zrobiliśmy tu straszny bałagan. Lepiej to posprzątajmy. Możemy później poszukać innych artykułów, kiedy będziemy mieć pewność, że nie ma Joyce. Poukładali książki i plastikowe pojemniki na czasopisma w obu laboratoriach. Właśnie kończyli, gdy Kaitlyn znalazła artykuł, który ją zaintrygował. Ktoś zaznaczył stronę czerwoną karteczką. Artykuł był zatytułowany po prostu Chi i kryształy. Hej słuchajcie, co to jest chi? - zapytała nieświadoma, że nie zadała pytania na głos. - To chińskie słowo, które oznacza życiową energię - powiedział Lewis, podchodząc bliżej. - Energia przepływa przez całe ciało, różnymi kanałami. Trochę jak krew lub elektryczność. Wszyscy ją mają, a ludzie o nadprzyrodzonych zdolnościach mają jej więcej. - Więc to jest to samo, co przekazuje Rob? - chciała wiedzieć Kaitlyn.

- To jedna z nazw - powiedział Rob. - W poprzednim ośrodku różnie to nazywali, na przykład w Indiach mówią na to prana, a starożytni Egipcjanie nazywali to sekhem. Ale to wszystko to samo. Wszystkie żywe stworzenia ją mają. - Według tego artykułu kryształy potrafią ją gromadzić -wyszeptała Kaitlyn. Rob zmarszczył czoło. - Ale kryształy nie są żywe... - Wiem, ale tu piszą, że struktura kryształu może gromadzić energię jak naładowana bateria - zauważyła Kaitlyn. Cały czas uważnie przeglądała artykuł. Coś nie dawało jej spokoju, szeptało, że to ważne i powinna się skoncentrować. Ale nie wiedziała co. Artykuł wyglądał tak, jakby był wiele razy czytany... - Obudziła się - powiedział Rob. Kaitlyn usłyszała szum wody w łazience. Joyce wstała i poszła się umyć. Anna zerknęła na zegarek, jest wpół do czwartej. Możemy jej powiedzieć, że wróciliśmy ze szkoły na piechotę. Kaitlyn pokiwała głową i poczuła, że pozostali się zgadzają. Wyprostowała się, uniosła głowę i ruszyła na spotkanie z Joyce. Następny tydzień był niezwykle chaotyczny. Rano chodzili do szkoły, a po południu robili z Joyce eksperymenty. Czas wolny wypełniały im dwie rzeczy: szukali sposobu na przerwanie połączenia i próbowali dowiedzieć się czegoś o planach pana Zetesa. Problem polegał na tym, że z niczym nie zaszli za daleko. Nie udało im się ponownie zejść do sekretnego pokoju. Kait i Rob cały czas czekali na jakąś okazję, ale Joyce nie opuszczała Instytutu i spała przy otwartych drzwiach. Kaitlyn ciągle była podenerwowana i oszołomiona. Trudno jej było przez cały czas pilnować się przy Joyce. Miała ochotę powiedzieć jej o tym, co w tej chwili było dla niej najważniejsze. Ale jakoś jej się udało, podobnie jak pozostałym. Marisol cały czas była w śpiączce. Nikt z poza rodziny nie mógł jej odwiedzać, ale Joyce codziennie dzwoniła do szpitala. I każdego dnia słyszała to samo: żadnych zmian. Pan Zetes parę razy pojawił się w Instytucie, zawsze niezapowiedziany. Przed nim również z niczym się nie zdradzili, tak przynajmniej sądziła Kaitlyn. Choć czasami, gdy widziała jego ciemny, przeszywający wzrok wpatrzony w Gabriela, zaczynała się zastanawiać. Sam Gabriel był... niepokojący. I niespokojny. Nie najlepiej to znosił. Dla Kaitlyn ten nowy rodzaj bliskości, choć dziwny i przerażający, był również ekscytujący. Nigdy w życiu nie była z nikim tak blisko. Czuła iskrzący entuzjazm Lewisa i chłodny spokój Anny. To było miłe. A bliskość Roba stanowiła niemal bolesną przyjemność. Ale Gabriel przeżywał tortury. Każdą wolną chwilę poświęcał na czytanie czasopism i książek, próbując znaleźć jakiś sposób, by przerwać więź. Udało mu się przekonać Joyce, że jest po prostu zainteresowany zbadaniem swoich możliwości, a ona była zachwycona. Pozwoliła mu pójść do biblioteki i poszukać więcej materiałów. Ale nie znalazł niczego, co mogłoby im pomóc. I z każdym kolejnym dniem, gdy kolejne poszukiwania kończyły się fiaskiem, coraz bardziej się od nich odsuwał. Nauczył się od-gradzać w taki sposób, że Kaitlyn prawie nie wyczuwała jego obecności. Próbujemy zostawić cię w spokoju, mówiła mu. I tak było, ponieważ wszyscy bardzo się o niego martwili. Gabriel wydawał się coraz bardziej spięty, jakby lada moment miał wy-buchnąć. We wtorek, tydzień po tym, jak ich połączył, Joyce znowu testowała Kaitlyn za pomocą urządzenia EEG. Kaitlyn tylko na to czekała. Chyba ma zamiar to zrobić, powiedziała Robowi. Zdążyli już nabrać wprawy w wysyłaniu myśli do konkretnych osób. Mogę w każdej chwili wejść, powiedział. Ale co mam robić, mam ją tylko obserwować?

Kaitlyn zastanowiła się nad tym, wykonując polecenia Joyce, która kazała jej usiąść i zamknąć oczy. Nie. Jeżeli jest coś, co ukrywa, nie pozwoli ci zostać. Możesz jakoś odciągnąć jej uwagę, kiedy cię o to poproszę? Potrzebuję około minuty. Tak, odparł po prostu Rob. Teraz, kiedy nie miała do pomocy Marisol, Joyce przestała testować Gabriela i zazwyczaj wysyłała Roba oraz jakiegoś ochotnika do drugiego laboratorium, a pozostała trójka pra-cowała w pierwszym. Rob był teraz w tylnym laboratorium z Fawn, dziewczyną, która cierpiała na stwardnienie rozsianej, Kaitlyn czuła, że czekał na jej sygnał. Był gotowy i wyjątkowo czujny. - W porządku, wiesz co robić - powiedziała Joyce, umieszczając ostatnią elektrodę na jej czole. Nad jej trzecim okiem. - Skoncentruję się na rysunku, a ty się odpręż. Kait wymruczała coś pod nosem, całą uwagę skupiając na tej jednej elektrodzie. Była zimna. O wiele zimniej sza od pozostałych. Na całym czole czuła mrowienie. Odprężyła się i pozwoliła, by ogarnęła ją ciemność. Wiedziała już czego się spodziewać. Zaczęło się. Najpierw poczuła, jak jej głowę rozsadza ciśnienie. Po chwili lekkie dmuchani^ jakby ktoś nadmuchiwał balon. A potem pojawiły się obrazy. Przewijały się przez jej głowę z oszałamiającą prędkością, tak że mogła rozpoznać jedynie kilka z nich. Widziała róże i konia. Pana Zetesa stojącego przed sekretnymi drzwiami. Biały dom i karmelową twarz w oknie. I nagle, zupełnie nieoczekiwanie, usłyszała głosy. Głos Anny: Kait, nie mogę się skupić, co się dzieje? Lewisa: Chryste... Roba: Wytrzymajcie chwilę. W tym samym momencie, ku swojemu wielkiemu zdziwieniu, usłyszała głos Gabriela: Co to ma, do diabła, znaczyć? Co ty wyprawiasz? Próbowała zignorować obrazy. Gdzie ty jesteś? Właśnie idę Exmoor Street. Kaitlyn była zdumiona. Exmoor Street była oddalona od Instytutu o co najmniej kilka przecznic. Wcześniej odkryli, że telepatia znacznie słabła, gdy się od siebie oddalali, a gdy znajdowali się w odległości większej niż jedna przecznica, nie mogli się porozumiewać. Ale teraz głos Gabriela był bardzo wyraźny, niemal bolesny. Później ci wyjaśnię, powiedziała Kait. Spróbuj to wytrzymać przez kilka minut. Potem zwróciła się do Roba: Teraz. Niemal natychmiast usłyszała jakieś tąpnięcie, a potem krzyk Fawn: - Joyce! Coś się stało z Robem. Kaitlyn nie ruszyła się z miejsca, a oczy miała zamknięte. Po drugiej strome parawanu usłyszała szelest, a potem głos Anny: Już wychodzi. Jest w drugim laboratorium. Otworzyła oczy i dotknęła ręką czoła. Z łatwością odczepiła małą elektrodę, ale wyczuła coś pod palcami. Coś, co było przyczepione do jej skóry za pomocą kremu elektrodowego. Serce waliło jej z całych sił, gdy spróbowała to odczepić. Gdy spojrzała na to, co znalazło się pomiędzy jej kciukiem a palcem wskazującym, ogarnęło ją rozczarowanie. Poza kremem elektrodowym nic tam nie było. Ale po chwili potarła krem paznokciem i pod warstwą pasty wyczuła coś twardego. To było białe albo nawet przeźroczyste i dlatego trudno było to zauważyć. Kształtem i wielkością przypominało jej mały paznokieć, było też gładkie i płaskie. Wyglądało jak kryształ. Przez cały czas słyszała w tle niewyraźne głosy. Nagle Rob powiedział: Uważaj, wstaje.

Kaitlyn szybko przyczepiła maleńki kryształ do czoła. Po chwili doczepiła też elektrodę, modląc się w duchu, by nic się nie odczepiło. Wraca, donosił Lewis. Już jest, powiedziała Anna. Kaitlyn wytarła zdradliwą pastę o dżinsy. Szybko podniosła ołówek i notes i zaczęła rysować. Wszystko jedno co. Naszkicowała różę. Usłyszała, jak przesuwa się parawan. - Kaitlyn, zaraz cię odłączę - powiedziała Joyce udręczonym głosem. - Rob jest całkowicie wykończony, chyba przesadził z tą dziewczyną. Anno, Lewisie, możecie przyprowadzić go tutaj na kanapę? Chcę, żeby trochę odpoczął. Kaitlyn siedziała nieruchomo ze zwiniętymi palcami. Wiedziała, że pod paznokciami cały czas ma krem elektrodowy. Z ulgą stwierdziła, że Joyce nie zauważyła nic podejrzanego. Za to sama zwróciła uwagę, że gdy Joyce zdjęła elektrodę, szybko wsunęła rękę do kieszeni koszuli. Jakby miała tam coś, co chciała ukryć. Rob, wszystko w porządku? - zapytała Kaitlyn, gdy Lewis i Anna przyprowadzili go do pokoju, a Joyce pomagała mu usiąść na kanapie. Poczuła coś w rodzaju mrugnięcia okiem. Jasne. Udało ci się coś zobaczyć? Kryształ, rzuciła Kait. Musimy o tym pogadać i spróbować to wszystko rozgryźć. Jasne, jak tylko Joyce pozwoli mi wstać, odpowiedział Rob. - Zanim wyjdziesz, powiedz, co narysowałaś? - zapytała Joyce, gdy Kait zmierzała w kierunku drzwi. Kaitlyn sięgnęła po notes i pokazała jej rysunek róży. - No cóż, może następnym razem pójdzie lepiej. To miał być koń. Przykro mi, że musiałyśmy przerwa^ test. - Nic nie szkodzi - powiedziała Kaitlyn. - Idę na górę zmyć ten krem z włosów. A w myślach dodała: Spotkajmy się przed obiadem. Poszła na górę. Chciała wszystko przemyśleć, ale w głowie miała mętlik. Usłyszała głos Roba. Kaitlyn, dobrze się czujesz? Już miała odpowiedzieć, gdy nagle uświadomiła sobie, jak; się naprawdę czuje. Rob, jestem taka głupia. Zupełnie zapomniałam o tym, jak się czułam ostatnim razem, kiedy to zrobiła. Poczuła zrozumienie oraz współczucie Lewisa i Anny i usłyszała głos Roba: Boli cię głowa. I to bardzo, przyznała Kaitlyn. Robi się coraz gorzej. Frustracja Roba była oczywista. A ja tu sobie siedzę w najlepsze, a Joyce się ze mną cacka. Nieważne, odpowiedziała szybko Kait. Masz być wycieńczony, pamiętasz? Nie zrób niczego, przez co mogłaby nabrać podejrzeń. Aby nie myśleć o bólu, wyjrzała przez okno, mrużąc oczy w delikatnym świetle. I zobaczyła coś, co sprawiło, że serce podskoczyło jej do gardła. Natychmiast wyczuła na dole poruszenie. Co się dzieje? - zapytał Lewis. Coś nie tak? Nie, nic takiego, powiedziała Kaitlyn. Nie martwcie się, muszę tylko coś sprawdzić. Po raz pierwszy próbowała ich oszukać, ale musiała coś przemyśleć. Odsunęła się od nich w myślach, wiedząc, że to uszanują. Czuła się tak, jakby odwróciła się do wszystkich plecami. Ale tylko w ten sposób miała szansę na odrobinę prywatności. Zawahała się, spoglądając na czarną limuzynę zaparkowaną przy wąskiej gruntowej drodze i stojące obok dwie postacie. Jedna z nich była wysoka, białowłosa i miała na sobie długi płaszcz. Druga sylwetka była sprężysta, ciemnowłosa i ubrana w czerwony sweter. Pan Zetes i Gabriel rozmawiali w miejscu, w którym nikt nie mógł ich usłyszeć.

Rozdział 14

Kaitlyn szybko zbiegła na dół i wymknęła się tylnym wyjściem.

Cicho, upomniała siebie, idąc w dół skarpy za Instytutem. Cicho i ostrożnie. Cały czas ukrywała się w cieniu sekwoi, powoli zakradając się do swoich ofiar. Podeszła na tyle blisko, że słyszała ich rozmowę. Uklękła za krzakiem, obserwując ich uważnie przez kłujące, zimowe liście. Odczuła ponurą satysfakcję, gdy zdała sobie sprawę, że mury, które Gabriel wokół siebie budował, mogły mieć pewne wady. Tak skutecznie się od nich odgrodził, że nie wyczuł jej obecności zaledwie parę metrów dalej. Na szczęście w pobliżu nie było psów pana Zetesa. Kaitlyn wytężyła słuch i zaczęła bezwstydnie podsłuchiwać. Nagle poczuła niepokój, który był silniejszy od bólu głowy. Miała przeczucie, że rozmawiają o połączeniu. Wcale by jej to nie zdziwiło. Z każdym kolejnym dniem Gabriel wydawał się coraz bardziej spięty. Był zdesperowany, a zdesperowani ludzie chwytają się wszystkiego. Ale jeśli ich zdradził i za ich plecami zwrócił się do pana Zetesa... Przysłuchując się rozmowie, nieco się uspokoiła. To nie była tego typu rozmowa. Pan Zetes próbował Gabrielowi schlebiać i prawił mu mgliste, ale wyszukane komplementy. Jak ktoś, kto próbuje się podlizać i dostać do uniwersyteckiego bractwa, pomyślała Kaitlyn. Przypomniała sobie przemowę pana Zetesa, którą wygłosił pierwszego dnia w Instytucie. - Doskonale wiem, jak się czujesz - mówił. - Ograniczony, stłamszony przez społeczeństwo, wepchnięty w tę zwyczajność. Przeciętność. - Pan Zetes zatoczył ręką wokół, a Kaitlyn instynktownie skuliła się za krzakiem. - Jakbyś był uwięziony w klatce. To okrutne, pomyślała Kaitlyn. Mówienie o klatkach komuś, kto dopiero wyszedł z więzienia dla młodocianych... To był chwyt poniżej pasa. - Czujesz się wyobcowany. Samotny - ciągnął dalej pani Zetes, a Kait pozwoliła sobie na uśmiech. Wiedziała, że co jak co, ale w ostatnich dniach Gabriel na pewno nie był samotny. Pan Zetes musiał wyczuć, że nieco się zagalopował, bo znowu zaczął gadkę o ograniczeniach i więzieniu. Najwyraźniej próbował Gabrielem manipulować. Ale po co? - zastanawiała się Kaitlyn. Ledwo wyczuwała Roba, Lewisa i Annę, ale nie miała odwagi się z nimi porozumieć. Na pewno zwróciłoby to uwagę Gabriela, a chciała dowiedzieć się, o co tu chodzi. - Społeczeństwo kiedyś zrozumie, że spotkała cię wielka krzywda. Zrozumie, że ludzie wyjątkowi muszą mieć swobodę, wolność. Muszą iść własną drogą, nieograniczeni prawem ustanowionym dla zwykłych ludzi. Kaitlyn nie podobał się wyraz twarzy Gabriela ani niejasne uczucia, które u niego wyczuła. Wydawał się..; zadowolony i zadufany w sobie. Jakby traktował te brednie poważnie. To przez stres, pomyślała Kaitlyn. Ma nas tak serdecznie dosyć, że kompletnie zwariował. - Sądzę, że powinniśmy kontynuować naszą rozmowę w moim domu - oznajmił nagle pan Zetes. - Może wpadniesz do mnie dziś wieczorem? Mamy tyle do omówienia, Kaitlyn z przerażeniem zauważyła, że Gabriel wzruszył tylko ramionami. Jakby przyjmował zaproszenie. - Marzę o tym, by się stąd wyrwać - stwierdził. - lak naprawdę zrobię wszystko, by stąd uciec. - Właściwie możemy pójść już teraz - rzekł pan Zetes. -Chciałem zajrzeć do Instytutu, ale jestem pewien, że Joyce doskonale poradzi sobie beze mnie. Kaitlyn ogarnął nagły niepokój, a serce zaczęło jej mocniej bić. Gabriel wsiadał już do samochodu. Za chwilę odjadą i nie było czasu, by cokolwiek zrobić. Poza jednym. Wstała, przybierając odważny, ale i obojętny wyraz twarzy i pomimo bólu głowy próbowała zachować jasny umysł. - Zabierzcie mnie ze sobą - powiedziała. Gwałtownie odwrócili się w jej stronę. Gabriel zawahał się,

chociaż jedną nogą był już w samochodzie. Oboje wydawali się Oszołomieni, ale po chwili wyraz twarzy pana Zetesa zmienił się i przeszył ją groźnym, przenikliwym wzrokiem. - Podsłuchiwałam - przyznała się Kaitlyn, bo sprawa i tak była oczywista. - Zeszłam na dół, żeby... coś przemyśleć, zobaczyłam was i zaczęłam słuchać. Oczy Gabriela pociemniały ze złości. Dla niego była to kolejna ingerencja w jego prywatność. - Ty mała... - Wyjątkowych ludzi obowiązują inne reguły - wypaliła bezczelnie Kaitlyn, nie ruszając się z miejsca. - Społeczeństwo nie powinno zamykać nas w klatce. - Tylko tyle zapamiętała ze Steku bzdur, które opowiadał pan Zetes. To złagodziło jego groźny wyraz twarzy, a ponure usta wygięły się w krzywym uśmiechu. - Więc się z tym zgadzasz - stwierdził. - Uznaję wolność - odparła Kaitlyn. - Czasami czuję się jak ptak uderzający skrzydłami o szklaną ścianę, który na chwilę odlatuje, ale zaraz potem wraca i znowu uderza o ścianę, bo tak bardzo chcę się wydostać. W pewnym sensie była to prawda. W Ohio tak się właśnie czuła. To chyba przekonało pana Zetesa. - Często myślałem, że to właśnie ty będziesz drugą osobą, która to zrozumie - mruczał pod nosem, jakby mówił sam do siebie. Po chwili znowu na nią spojrzał. - Oczywiście, bardzo chętnie z tobą porozmawiam, moja droga - zwrócił się do niej bardzo oficjalnym, ale i kategorycznym tonem, jakby te proste słowa stanowiły część jakiejś cere-monii. - Jestem pewien, że Gabriel będzie zachwycony twoim towarzystwem. Zapraszającym gestem wskazał na limuzynę. Gabriel wpatrywał się w Kaitlyn ponurym wzrokiem. Nic wyglądał na przekonanego, a tym bardziej zachwyconego je)| obecnością. Ale wchodząc do samochodu, wzruszył jedynie rai mionami. - Jasne. - Nie powinniśmy najpierw pójść do Instytutu? - zapytała Kaitlyn, kiedy pan Zetes wszedł do limuzyny, a samochód' ruszył, cofając się w kierunku mostu. - Mogłabym się przebrać... - Och, w moim domu panuje raczej nieformalna atmosfera. - Pan Zetes sie uśmiechnął. Z każdą sekundą coraz bardziej oddalali się od fioletowego budynku. Rob, pomyślała Kaitlyn, a potem z jeszcze większą siłą. Rob\ Rob! W odpowiedzi wyczuła jedynie oddaloną aktywność psychiczną. Jakby słyszała czyjś przytłumiony głos, ale nie potrafiła rozróżnić poszczególnych słów. Gabrielu, pomóż mi, pomyślała, celowo odwracając od nie-go głowę i wyglądając przez okno limuzyny. Bała się korzystać I z telepatii w samochodzie pana Zetesa, ale nie miała innego wyjścia. Wysłała tę myśl bezpośrednio do Gabriela, przebijając się przez jego mury. Musimy im powiedzieć, gdzie jedziemy. Po co? - zapytał przerażająco obojętnym głosem. Ponieważ jedziemy gdzieś z wariatem, któremu nie wiadomo co chodzi po głowie! Nie pamiętasz, co stało się z Marisol? \ Pomóż mi, do cholery! Nie mogę się z nimi porozumieć! Gabriel wydawał się zupełnie niewzruszony jej paniką. Gdyby chciał zrobić z nami to samo, co z Marisol, nie brałby nas aż do San Francisco, powiedział z pogardą. Poza tym już za późno. Jesteśmy za daleko. Miał rację. Kaitlyn wpatrywała się w okno, próbując nie okazywać napięcia. Nikt cię tu nie zapraszał, sama się wprosiłaś, szepnął Gabriel i wyczuła w jego słowach prawdziwy chłód. Był na nią I wściekły. Jeśli ci się nie spodoba, możesz mieć pretensje tylko do siebie. On mnie nienawidzi, pomyślała ponuro Kaitlyn, budując wokół własne mury Nie szło jej to tak dobrze jak jemu, ale próbowała. W tej chwili nie chciała dzielić z nim żadnych myśli. Wokół zaczął zapadać chłodny, zimowy zmrok. I z każdym kolejnym kilometrem Kaitlyn czuła, że coraz bardziej oddala się od Roba i Instytutu, zbliżając się nie wiadomo do czego.

Kiedy dotarli do San Francisco, było już zupełnie ciemno, a w oddali widać było migoczące światła drapaczy chmur. Miasto wydawało się Kaitlyn dziwnie groźne, może dlatego, że wyglądało pięknie, uroczo i wesoło. Jakby szykowało się do jakiegoś święta. Czuła, że pod tą piękną, uśmiechniętą fasadą musi się coś kryć. Minęli centrum. Limuzyna skierowała się w stronę ciemnych wzgórz udekorowanych sznurem białych klejnotów. Kaitlyn była zdumiona, jak szybko zostawili za sobą wieżowce i znaleźli się w spokojnej i cichej okolicy. A potem dystans pomiędzy budynkami zaczaj się zwiększać. Jechali wśród drzew i tylko gdzieniegdzie pojawiały się pojedyncze światła. - Niezła chata - powiedział Gabriel, gdy zatrzymali się przed rezydencją pana Zetesa. Kaitlyn nie podobał się jego ton. Był prześmiewczy, ale też suchy i konspiracyjny, jakby liczył na to, że pan Zetes doceni jego dowcip. Jakby mieli coś wspólnego. Coś, czego ja nie mam, pomyślała Kaitlyn. Ale starała się przybrać podobny ton: - Naprawdę niezła. Gabriel spojrzał na nią drwiąco, przymykając powieki. - To wszystko na dziś - pan Zetes odezwał się do szofera, kiedy wysiedli z samochodu. - Możesz jechać do domu. Kaitlyn z niepokojem patrzyła za odjeżdżającym samochodem. Wprawdzie szoferowi mówiła jedynie „dzień dobry", ale on stanowił ostatnie połączenie z... cóż, z normalnymi ludźmi. Została sama w towarzystwie pana Zetesa i Gabriela, który jej nienawidził. - Jak widzicie, mieszkam bardzo skromnie - mówił pan Zetes, idąc otoczoną kolumnami ścieżką prowadzącą do frontowych drzwi. - Nie mam służby, a szofera odsyłam do domu. Ale daję sobie radę. Jak tylko otworzył drzwi, w ich stronę od razu rzuciły się obydwa rottweilery, Prince i Baron. Wystarczyło jedno spojrzenie pana Zetesa, a psy natychmiast się uspokoiły, ale gdy i oprowadzał swoich gości po domu, cały czas im towarzyszyły. To kolejna rzecz, która niepokoiła Kaitlyn. Pan Zetes zdjął płaszcz i powiesił go na wieszaku. Miał na sobie nieskazitelnie czysty, choć raczej staroświecki garnitur. I prawdziwe złote spinki do mankietów, zauważyła Kait. Wewnątrz dom był równie olśniewający jak na zewnątrz; Wszędzie były marmur i szkło. Grube aksamitne dywany i wypolerowane lśniące drewno. Pochyłe sufity. Drogie rzeźby i wazy. Kaitlyn domyślała się, że były to dzieła sztuki, ale niektóre z nich wydawały jej się obrzydliwe. Gabriel rozglądał się wokół z nieokreślonym wyrazem twarzy. Kaitlyn musiała chwilę pomyśleć, żeby go zdefiniować. To było... to samo spojrzenie, które zauważyła wtedy, gdy przeglądał czasopismo o drogich samochodach. To nie była chciwość. Chciwość była zbyt luźnym pojęciem, nie do końca uformowanym. Jego spojrzenie miało jasno określony cel, było ostre i skupione. Zachłanne, pomyślała Kaitlyn. To było to. Jakby planował to wszystko przejąć i był absolutnie zdeterminowany, by to zrobić. Pan Zetes się uśmiechał. Chyba też powinnam tak wyglądać, pomyślała Kaitlyn. Zmrużyła oczy i próbowała przybrać podobny wyraz twarzy. Chciała jedynie zwieść pana Zetesa, dopóki nie puści ich z powrotem do domu. Na początku myślała, że może uda jej się coś znaleźć, ale już jej przeszło. Teraz chciała jedynie przetrwać i wrócić do Instytutu. - To mój gabinet. - Pan Zetes prowadził ich do pokoju położonego w głębi domu. - Spędzam w nim dużo czasu. Może usiądziecie? Ściany gabinetu pokryto orzechową boazerią, a meble były ciemne. Skórzane fotele skrzypiały, gdy się na nich siadało. Na ścianach wisiały obrazy, oprawione w złote ramy, przedstawiające konie i sceny z polowania. Zasłony były w odcieniu głębokiej czerwieni, a wszystkie abażury w kolorze rdzy. Na półce nad kominkiem znajdowało się popiersie

jakiegoś starego mężczyzny, a na podłodze stała czarna rzeźba egzotycznie wyglądającej kobiety. Kaitlyn nic się tu nie podobało. Ale z tego co widziała, Gabrielowi owszem. Oparł się wygodnie w fotelu i rozglądał wokół z uznaniem. Pewnie faceci tak mają, pomyślała Kaitlyn. To miejsce było typowym domem mężczyzny i było takie... Znowu miała trudności ze znalezieniem odpowiedniego słowa. Jedyne, co przyszło jej do głowy to „zamożne". Była w stanie zrozumieć, dlaczego Gabrielowi, przyzwyczajonemu do życia w drodze albo w celi z jednym łóżkiem i metalową toaletą, mogło się tu podobać. Psy leżały na podłodze. Pan Zetes podszedł do barku wypełnionego butelkami, srebrnymi tacami i kryształowymi karafkami, i zaczął coś nalewać. - Macie może ochotę napić się brandy? Boże, pomyślała Kaitlyn. Gabriel się uśmiechnął. - Jasne. Gabriel! - krzyknęła Kaitlyn, ale Gabriel ją zignorował, jakby była muchą latającą po pokoju. - Ja dziękuję. - Starała się, by w jej głosie nie było słychać przerażenia. Pan Zetes i tak niósł tylko dwie szklanki. Propozycja najwyraźniej nie była skierowana do niej. Usiadł za biurkiem i zaczął sączyć złocisty płyn. Gabriel rozparł się wygodnie w fotelu i zrobił to samo. Kaitlyn poczuła się jak motyl złapany w pajęczą sieć. Pan Zetes sprawiał jeszcze bardziej arystokratyczne i imponujące wrażenie niż zazwyczaj. Wyglądał jak hrabia. Jak ktoś ważny, ktoś kogo trzeba słuchać. Kaitlyn zdała sobie sprawę, że całe pomieszczenie było zaprojektowane w ten sposób, by wywołać podobne wrażenie. Przypominało ołtarz, który przykuwał uwagę do postaci siedzącej za dużym, rzeźbionym biurkiem. Postaci w nieskazitelnie czystym garniturze, z prawdziwymi złotymi spinkami do mankietów i życzliwą siwą głową. Chyba zaczyna mi się udzielać atmosfera tego miejsca, pomyślała Kait - Cieszę się, że mamy okazję porozmawiać - powiedział pan Zetes głosem, który idealnie pasował do panującej wokół i atmosfery. Był zarówno kojący, jak i autorytarny. Jak głos czło-wieka, który wie najlepiej. - Od początku wiedziałem, że wy dwoje macie w sobie największy potencjał. I że szybko prześcigniecie pozostałych. Rozumiecie o wiele więcej, jesteście o wiele bardziej wyrafinowani. Wyrafinowani? Kto, niby ja? - pomyślała Kaitlyn. Ale głęboko w środku poczuła się mile połechtana. Na pewno była bardziej wyrafinowana niż większość dzieciaków w Thoroughfare, ponieważ ich jedynym marzeniem była kariera cheerleaderki albo gwiazdy futbolu, podczas gdy ona myślała o całym świecie. I jak się do niego dostać. - Macie... jakby to powiedzieć, szersze horyzonty - kontynuował pan Zetes, jakby czytał w jej myślach. To wystarczyło, bym szybko otrzeźwiała i rzuciła mu zaalarmowane spojrzenie, jego przenikliwe stare oczy były uśmiechnięte i mówił dalej. - Jesteście ludźmi z wizją, tak jak ja. - Uśmiechnął się. - Tak jak ja. Sposób, w jaki powtórzył te słowa, sprawił, że Kaitlyn poczuła niepokój. Zaraz się wszystkiego dowiemy, pomyślała. Cokolwiek to jest. Cały czas do czegoś zmierzał i zdaje się, że właśnie dobrnęliśmy do celu. Zapadła długa cisza. Pan Zetes wpatrywał się w biurko, uśmiechając się nieznacznie. Wydawał się pogrążony w myślach. Gabriel spokojnie popijał drinka, mrużąc oczy i spo-glądając w podłogę, pogrążony we własnych myślach. Kaitlyn była zbyt zdenerwowana, by cokolwiek powiedzieć czy się pokruszyć. Czuła, że serce zaczęło jej mocniej bić. Cisza zaczynała robić się nieznośna, ale w końcu Gabriel uniósł głowę. Spojrzał panu Zetesowi prosto w oczy, lekko się uśmiechnął i zapytał:

- A jaka jest pańska wizja? Pan Zetes zerknął na Kaitlyn, ale była to czysta formalność. Zakładał, że Gabriel mówi w imieniu ich obojga. Kiedy znowu zabrał głos, jego ton był konspiracyjny, jakby dzielili wspólną tajemnicę. Jakby zdążyli dojść do porozumienia. - Stypendium to oczywiście dopiero początek. Naturalnie oboje zdajecie sobie z tego sprawę. Wy dwoje macie... tak ogromny potencjał... że przy odpowiednim treningu, moglibyście sami ustalić cenę. Gabriel posłał mu lekki uśmiech. - A co oznacza odpowiedni trening? - Chyba najwyższy czas, bym wam pokazał. - Odstawił pustą szklankę. - Chodźcie ze mną. Wstał i odwrócił się w kierunku pokrytej orzechową boazerią ściany. Kiedy wyciągnął rękę, by jej dotknąć, Kaitlyn rzuciła Gabrielowi zdumione spojrzenie. Ale on na nią nie patrzył, całą uwagę skupił na panu Zetesie. Panel przesunął się. Kaitlyn ujrzała ciemny prostokąt, a potem czerwone światło, które uruchomiło się automatycznie. Na tym tle odbijała się sylwetka pana Zetesa. Mój rysunek! - pomyślała Kaitlyn. Chociaż nie do końca. Pan Zetes nie miał na sobie płaszcza, a czerwone światło nie było aż tak jaskrawe. Jej rysunek był raczej symbolem niż faktyczną interpretacją zdarzeń, ale od razu to rozpoznała. - Chodźcie za mną - powiedział pan Zetes, odwracając się w ich stronę. Oczekiwał chyba, że będą zdumieni, ale Kaitlyn nie mogła się na to zdobyć. A kiedy Gabriel minął ciemny pro-stokąt drzwi i ruszył po schodach, zdała sobie sprawę, że nie mogła protestować. Było za późno. Pan Zetes przyglądał się jej, a za jej plecami stały psy. Nie miała wyjścia. Ruszyła za Gabrielem. Schody były dłuższe niż te w Instytucie i prowadziły do'; korytarza, przy którym było wiele innych drzwi i korytarzy. To cały podziemny kompleks, pomyślała Kaitlyn. Pan Zetes za-prowadził ich na sam koniec. - To jest... bardzo szczególne pomieszczenie. - Zatrzymał; się przed podwójnymi drzwiami. - Niewiele osób miało okazję je zobaczyć. Chcę, żebyście je zobaczyli. Otworzył drzwi, odwrócił się w ich stronę i wskazał, by weszli do środka. Cały czas obserwował ich twarze. W zielonym fluorescencyjnym świetle z korytarza jego skóra miała niezdrowy kredowy wygląd, a oczy wydawały się lśnić. Kaitlyn miała wrażenie, że dostaje gęsiej skórki. Nagle poczuła, że cokolwiek tam było, musiało być przerażające. Gabriel wszedł do środka. Pan Zetes cały czas ją obserwował, a oczy lśniły mu na trupiej twarzy. Nie miała wyjścia. Pokój był zaskakująco biały. Kaitlyn tak właśnie wyobrażała sobie laboratoria w Instytucie. Białe ściany, biała glazura, wszystko lśniące, nieskazitelnie czyste i sterylne. Wokół było mnóstwo nieznajomych sprzętów, w tym olbrzymia klatka pokryta metalową siatką. Ale to wszystko nie miało znaczenia. Gdy wreszcie mogła skupić na czymś wzrok, dostrzegła przed-miot, który stał na środku pokoju... i natychmiast zapomniała o wszystkim innym. To było... co? Kamienna roślina? Rzeźba? Model statkuj kosmicznego? Nie miała pojęcia, ale nie mogła oderwać od tego wzroku. Przedmiot przykuwał uwagę, jak wyjątkowo piękny obraz, z tym że to nie było piękne. Było okropne. I coś Kaitlyn przypominało. Był wysoki, miał mleczny kolor i był na wpół przeźroczysty. To powinno dać jej do myślenia. Ale cały czas miała wrażenie, że była to okropna parodia rośliny, chociaż wiedziała, że tak nie jest.

Przedmiot był czymś pokryty. Pasożytami, pomyślała w rozpaczy Kait. I w tym momencie zdała sobie sprawę, że były to naroślą, mniejsze kryształy wyrastające z większego. Sterczały na wszystkie strony, jak ramiona gwiazdy albo olbrzymie świąteczne dekoracje. Jednak całość nie sprawiała radosnego wrażenia, wyglądała raczej obscenicznie. - Boże słodki, co to jest? - wyszeptała Kaitlyn. Pan Zetes się uśmiechnął. - Wyczuwasz jego moc - powiedział z aprobatą. - Świetnie. Masz całkowitą rację, może być przerażający. Ale może być też niezwykle przydatny. Podszedł do... przedmiotu... i stanął obok, a psy chodziły za nim krok w krok. Kiedy spojrzał na kryształ, Kaitlyn dostrzegła w jego oczach podziw i zachłanność. - To bardzo stary kryształ - szepnął. - Gdybym wam powiedział, skąd pochodzi i tak byście mi nie uwierzyli. Ale mogę wam obiecać, że was zadziwi. Może generować energię, jakiej nie jesteście w ślinie sobie wyobrazić. - To jest właśnie ten trening, o którym pan wspominał? -zapytał Gabriel. - To narzędzie do treningu. - Pan Zetes wpatrywał się w kryształ. - Coś, co może wzmocnić waszą moc. Trzeba to robić stopniowo, by uniknąć szkód, ale mamy dużo czasu. - To coś może wzmocnić naszą moc? - Gabriel zapytał z pogardą i niedowierzaniem. - Kryształy potrafią gromadzić energię psychiczną - powiedziała cicho Kaitlyn. Jej głos wydawał się odległy, nawet dla niej samej. Czuła się tak, jakby nagle znalazła się w jakimś koszmarze. Pan Zetes przyglądał się jej wnikliwie. - Wiesz o tym? - zapytał. - Gdzieś... to słyszałam. Pokiwał głową, ale nie spuszczał z niej wzroku. - Wy dwoje macie potencjał, a kryształ posiada moc, by go rozwinąć. A ja mam... - Zawahał się, jakby zastanawiał się jakich słów użyć. - Co pan ma? - zapytał Gabriel. Pan Zetes się uśmiechnął. - Kontakty - odpowiedział. - Klientów, można powiedzieć; Mogę znaleźć osoby, które będą gotowe słono zapłacić za wasze usługi. Oczywiście te kwoty będą cały czas rosły, w miarę jak rozwiniecie swoje umiejętności. Klientów, pomyślała Kaitlyn. List od sędzi Baidwin. Lista,! potencjalnych klientów. - Chce nas pan wynająć? - wypaliła, zanim zdążyła się powstrzymać. - Jak, jak... - Była zbyt zdenerwowana, by dokończyć zdanie. Ale Gabriel zrobił to za nią. - Jak płatnych morderców - zasugerował. Jego głos zmroził jej krew w żyłach, ponieważ wcale nie wydawał się oburzony. Brzmiał całkiem spokojnie, jakby się nad czymś zastanawiał. - Ależ nie - zaprzeczył pan Zetes. - Myślę, że nie byłoby zbyt dużo zabójstw. Ale jest wiele sytuacji biznesowych, I w których wasze umiejętności mogłyby być bardzo przydatne, j Szpiegostwo korporacyjne, gospodarcze, wpływanie na świadków w procesach. Nie, wolałbym nazywać was telepatycznym i zespołem uderzeniowym, przydatnym w bardzo różnych sytuacjach. Zespół uderzeniowy. Projekt „Czarna Błyskawica", przypomniała sobie Kaitlyn. Słowa nabazgrane na kartce. Miał zamiar zamienić ich w paranormalny zespół do brudnej roboty. - Nie miałem zamiaru mówić wam o tym wszystkim już teraz - ciągnął dalej pan Zetes. - Ale prawda jest taka, że wy- J darzyło się coś niespodziewanego. Oczywiście pamiętacie Marisol Diaz. Cóż, mam pewien kłopot z jej rodziną. Niektórzy | zaczęli przysparzać... problemów Zrobili się podejrzliwi. Obawiam się, że nie załatwię tego za pomocą pieniędzy. Muszę ich 3 uciszyć w inny sposób. Nastała cisza. Kaitlyn nie była w stanie wykrztusić słowa, miała wrażenie, jakby coś stanęło jej w gardle. Gabriel przyglądał się uważnie panu Zetesowi.

- Mówił pan, że nie będziemy zabójcami - powiedział. Pan Zetes zrobił zbolałą minę. - Nie chcę, żebyście ich zabili, tylko uciszyli. Jeżeli potrafili e zrobić to w inny sposób, będę bardzo szczęśliwy. Kaitlyn wreszcie zdołała pokonać blokadę, którą miała w gardle. - To pan załatwił Marisol - wykrztusiła. - To przez pana łapadła w śpiączkę. ' - Nie miałem wyjścia - odpowiedział pan Zetes. - Zrobiła się taka niezrównoważona. Tak przy okazji, dziękuję, że zwróciłaś mi na to uwagę. Gdybyś nie powiedziała Joyce, nie mógł-bym tak szybko zareagować. Marisol pracowała ze mną od kilku lat i sądziłem, że rozumie, czym się zajmujemy. - Badanie pilotażowe - szepnęła Kaitlyn. - Tak. Powiedziała ci o tym? lak, to była wielka strata. Nie wiedziałem wtedy, że tylko najsilniejsze umysły, tylko ci najbardziej uzdolnieni są w stanie wytrzymać kontakt z tak ol-brzymim kryształem. Wybrałem sześciu najlepszych uczniów, których udało mi się znaleźć w okolicy, ale to była katastrofa. Później zdałem sobie sprawę, że będę musiał znacznie posze-rzyć zakres poszukiwań i objąć nimi cały kraj, by znaleźć tych, którzy będą w stanie przetrwać trening. - Ale co się stało z tamtymi? - nie wytrzymała Kaitlyn. -Tymi, którzy brali udział w badaniu pilotażowym... - Och, to była straszna strata - westchnął pan Zetes, jakby powtarzał coś, co powinna zrozumieć za pierwszym razem. -To były bardzo zdolne umysły, przynajmniej niektórzy z nich mieli prawdziwy talent. To przykre, gdy widzi się tego typu umysły zredukowane do obłędu. Kaitlyn nie była w stanie nic powiedzieć. Czuła, że włosy na karku stają jej dęba, a w oczach miała łzy. - Naprawdę myślałem, że Marisol to rozumie, ale w końcu okazało się, że jest inaczej. Na początku była bardzo dobrym pracownikiem. Ale zbyt dużo wiedziała i nie dała się przekupić. Była też zbyt wybuchowa, by dać się zastraszyć. Naprawdę nie miałem innego wyjścia - dodał. - Ale popełniłem błąd, używając leków zamiast kryształu. Sądziłem, że nagły atak będzie bardziej skuteczny, ale zamiast umrzeć trafiła do szpitala, a jej rodzina robi teraz problemy. To wszystko jest bardzo skomplikowane. Może i wyglądał jak hrabia, ale był porządnie stuknięty, pomyślała Kaitlyn. Naprawdę zdrowo walnięty. Nawet nie zdawał sobie sprawy, co by na to powiedzieli normalni ludzie. Spojrzała na Gabriela i poczuła, że dostaje gęsiej skórki.

Rozdział 15

Gabriel nie wyglądał tak, jakby uważał, że to czyste szaleństwo. Może nieco niesmaczne,

ale nie szalone. Na jego twarzy pojawiło się nawet zrozumienie, jakby usłyszał o czymś, co było nieprzyjemne, ale konieczne. - Ale możemy się tym zająć - powiedział pan Zetes, podnosząc na nich wzrok i odzyskując dawny wigor. - A jak już będzie po wszystkim, będziemy mogli skupić się na tym, co jest naprawdę ważne. Oczywiście, jeżeli jesteście zainteresowani? W jego głosie pojawiła się lekka nutka zapytania. Spojrzał na Gabriela i przeniósł wzrok na Kaitlyn, czekając na ich odpowiedź. Kaitlyn nie mogła w to uwierzyć. Jego ciemne prze-nikliwe oczy wydawały się tak czujne. Naprawdę nie wiedział, j co ona czuje? Jakim cudem patrzył na nią tak, jakby oczekiwał jej zgody?

W końcu wybuchła, nie zdając sobie sprawy z tego, co robi. Wylała z siebie cały strach, gniew, obrzydzenie i przerażenie. - Pan jest szalony - stwierdziła. - Kompletnie walnięty, rozumie pan? To jest chore. Jak pan może spokojnie mówić o tym, że ludzie tracą rozum, jakby... jakby... - Zaczęła płakać 1 mówić bez żadnego ładu i składu. - A Marisol - jęknęła. - Jak I mógł jej pan to zrobić? W dodatku chce nas pan zamienić w... Pan jest kompletnie walnięty. Zły. Zdaje się, że wpadłam w histerię, pomyślała. Kompletnie oszalałam. Krzyczała tak, jakby jej wrzaski miały przynieść coś dobrego. Ale nie mogła się powstrzymać. Pan Zetes wydawał się mniej zaskoczony od niej. Może niezadowolony, ale nie zdumiony. - Zły? - zapytał, marszcząc czoło. - Obawiam się, że to zbyt emocjonalne i niezbyt dokładne słowo. Jest wiele rzeczy, które wydają się złe, ale w szerszym wymiarze są dobre. - Ale pana nie interesuje szerszy wymiar! - krzyknęła Kaitlyn. - Chce nas pan tylko wykorzystać. Pan Zetes pokręcił głową. - Obawiam się, że nie mogę marnować czasu na tego typu kłótnie. Mam tylko nadzieję, że w końcu zrozumiesz. Myślę, że Z czasem, jeśli cię tu trochę potrzymam, tak się właśnie stanie. - Zwrócił się do Gabriela: - A teraz... Wtedy Kaitlyn zrobiła coś, co od samego początku wydawało jej się głupie. Ale samozadowolenie pana Zetesa i obojętny stosunek do tego, co mówiła, doprowadzały ją do szaleństwa. - Nikt się do pana nie przyłączy! - wybuchła. - Żadne z nich. Rob nawet nie będzie chciał tego słuchać. A jeśli ja nie wrócę, będą wiedzieli, że coś jest nie tak. Już i tak wiedzą o pańskim sekretnym pokoju w Instytucie. I wszyscy jesteśmy połączeni telepatyczną więzią. Cała nasza piątka. I... - Co takiego? - zapytał pan Zetes. Po raz pierwszy na jego twarzy pojawiły się prawdziwe emocje. Zdumienie... i złość. Spojrzał twardo na Gabriela. - Co takiego? - To prawda - rzuciła Kaitlyn. - Powiedz mu. fest walnięty, dobrze o tym wiesz. Wiesz, że tak jest! - Coś się stało - odparł Gabriel. - To był wypadek. Nie wiedziałem, że to tak zostanie. Gdybym wiedział... - zerknął na Kaitlyn - nigdy bym tego nie zrobił. - Ale to jest... Chcecie mi powiedzieć, że cała wasza piątka jest połączona stabilną telepatyczną więzią? Ale nie zdajecie sobie sprawy, że...? - Pan Zetes nagle urwał. Teraz jego twarz wyrażała mnóstwo emocji i zrobił się czerwony ze złości. - Nie zdajecie sobie sprawy, że w tym momencie jesteście całkowicie bezużyteczni? Gabriel nic nie powiedział. Kaitlyn czuła, że był rów ' wściekły jak pan Zetes. - Tak na was liczyłem - wycedził pan Zetes. - Jesteście mi potrzebni, by rozwiązać problem rodziny Diaz. Jeżeli nad tym nie zapanuję... - Urwał. Kaitlyn widziała, że z całych sił próbował się opanować i po chwili mu się udało. Westchnął' a z jego twarzy zniknął gniew. - Nic nie można już na to poradzić - powiedział. - To ogromna strata. Nie zdajecie sobie nawet sprawy, ile pracy poszło na marne. - Spojrzał na Kaitlyn. - Pokładałem w tobie wielkie nadzieje. Nagle zawołał: - Prince, wracaj! Kaitlyn całkowicie zapomniała o psach, ale teraz jeden z nich ruszył w jej stronę, ze zjeżoną sierścią i obnażonymi zębami. Poruszał się bezszelestnie, co było jeszcze bardziej prze-rażające. Kaitlyn odruchowo się cofnęła, ale pies się do niej zbliżał. Zrobiła kolejny krok do tyłu, a potem jeszcze jeden i jeszcze jeden, aż wreszcie zrozumiała, co się stało. Znalazła się w me-talowej klatce.

Pan Zetes podszedł do konsoli, która znajdowała się po drugiej stronie pokoju. Nacisnął jakiś przycisk i drzwi do klatki się zamknęły. - Już mówiłam - syknęła nerwowo Kaitlyn. - Jeżeli mnie tu zatrzymasz, oni będą o tym wiedzieć... Pan Zetes przerwał jej w pół zdania, jakby w ogóle jej nie słyszał. Zwrócił się do Gabriela. - Zabij ją. Nagle Kaitlyn poczuła, jak oblewa ją lodowaty strach. Zdała sobie sprawę, jaka była głupia. Zrozumiała, w jakiej znalazła się sytuacji, i nie była w stanie oddychać. Ani myśleć. - Nie obawiaj się, to tylko klatka Faradaya - pan Zetes wyjaśnił Gabrielowi. - Jest skonstruowana w ten sposób, by powstrzymać normalne fale elektromagnetyczne, ale nie powstrzyma twojej mocy. Jest taka sama jak to stalowe pomieszczenie, które znajduje się w Instytucie, a z tamtym łatwo sobie poradziłeś. Gabriel się nie odzywał. Jego kamienny wyraz twarzy nic jej nie mówił i nie była w stanie określić jego uczuć. Może była po prostu otępiała. - No dalej - powiedział pan Zetes, powoli tracąc cierpliwość. - Wierz mi, nie ma innego wyjścia. Gdyby tak było, oszczędziłbym sobie szukania kolejnego obiektu o jej umiejęt-nościach, ale nie mam wyboru. Połączenie musi zostać przerwane. A jedynym sposobem jest śmierć któregoś z was. Gabriel wziął głęboki wdech. - Połączenie musi zostać przerwane - powtórzył ponurym głosem. I w tym momencie Kaitlyn wreszcie coś poczuła. On naprawdę tak myślał. - No to bierz się do roboty - ponaglał go pan Zetes. - Wiem, że to przykre, ale musisz to zrobić. W końcu, nie pierwszy raz kogoś zabijasz. - Zerknął na Kaitlyn. - Słyszałaś o tym? Wysysa ze swoich ofiar całą życiową energię. Niezwykła moc. - Na jego twarzy pojawił się wyraz makabrycznej satysfakcji. Jednak po chwili znowu stracił cierpliwość. - Gabrielu, wiesz, co możesz zyskać. Będziesz mógł mieć wszystko, czego tylko zapragniesz. Pieniądze, władzę, odpowiednią pozycję w świecie. Ale musisz ze mną współpracować. Musisz udowodnić swoją wartość. Gabriel stał nieruchomo jak posąg. Poza tamtym jednym zdaniem, nie wypowiedział ani jednego słowa. W Kaitlyn obudził się nagle artystyczny duch i obserwując go, pomyślała, że jego twarz jest naprawdę piękna. Wyglądał jak wyrzeźbiony w białym marmurze anioł, od którego wziął swoje imię. Z wyjątkiem oczu, które nie miały w sobie nic anielskiego. Były ciemne i nieprzeniknione, a w tej chwili również bezlitosne. I zimne jak czarna dziura. Łatwo było wyobrazić sobie zabójcę o takich oczach. Nagle dostrzegła w nich smutek. Jest mu przykro, że musi mnie zabić? Zastanawiała się Kaitlyn. Nie czuła połączenia. - Dalej - nalegał pan Zetes. Gabriel zerknął na Kaitlyn, a potem przeniósł wzrok na mężczyznę o białych włosach. - Wolałbym zabić ciebie - odezwał się swobodnym tonem. Kaitlyn nie zrozumiała, o co chodzi. Pomyślała, że Gabriel wyraża po prostu swoje preferencje, a nie odmawia. Ale pan Zetes nie wyglądał na szczególnie rozbawionego. Schował rękę za plecy. - Jeżeli nie jesteś ze mną, jesteś przeciwko mnie, Gabrielu - powiedział. - Jeśli nie będziesz ze mną współpracował, będę musiał potraktować cię jak wroga. - Chyba nie będziesz miał na to czasu - odparł Gabriel, robiąc krok do przodu. Kaitlyn chwyciła za metalową siatkę, która otaczała klatkę. Jej otępiały umysł wreszcie zrozumiał, co się stało. Miała ochotę wybuchnąć histerycznym śmiechem, ale wydawało jej się to nie na miejscu.

Nie zabijaj go, odezwała się do Gabriela. Nie zabijaj go naprawdę, nie widzisz, że to wariat? Musimy powiadomić policję albo jakąś instytucję, nie możemy tak po prostu zabijać ludzi. Gabriel rzucił jej krótkie spojrzenie. - To ty jesteś stuknięta - powiedział. - Nikt nie zasługuje na to bardziej niż on. Chociaż muszę przyznać, że pańska propozycja miała pewne zalety - dodał. - Szczególnie jeśli chodzi o korzyści. Pan Zetes spoglądał to na Kaitlyn, to na Gabriela. Zmrużył oczy i lekko pokiwał głową. Kaitlyn czekała na jakikolwiek objaw strachu, ale go nie dostrzegła. Pan Zetes wydawał się spokojny, a nawet zrezygnowany. - Więc nie zmienisz zdania? - zapytał Gabriela. Gabriel zrobił kolejny krok w jego stronę. - Dobranoc - powiedział. Pan Zetes wyjął rękę zza pleców i Kaitlyn dostrzegła w jego dłoni czarny, nowoczesny i groźnie wyglądający pistolet. - Baron, Prince, waruj! - zaryczał. A potem dodał: - Jak tylko się poruszycie, psy rzucą się wam do gardła. No i jest jeszcze pistolet, a jestem bardzo dobrym strzelcem. Myślisz, że twój nóż pomoże ci pozbyć się całej naszej trójki, zanim cię zabiję? Gabriel się roześmiał w niepokojący sposób. Chociaż stał do niej tyłem, Kaitlyn wiedziała, że posłał panu Zetesowi swój najbardziej olśniewający i niepokojący uśmiech. - Nie potrzebuję noża - powiedział. Pan Zetes pokręcił lekceważąco głową. - Obawiam się, że jest coś, o czym nie wiesz. Joyce nie testowała cię od czasu nawiązania tego... nieszczęsnego połączenia, prawda? - I co z tego? - Gdyby to zrobiła, odkryłbyś, że telepata, który znajduje się w stabilnym połączeniu, ma spore trudności z wydostaniem się poza sieć. Z tego co wiem, jest to prawie niemożliwe. In-nymi słowy, młody człowieku, z wyjątkiem komunikacji w ramach waszej pięcioosobowej grupy, straciłeś swoją moc. Kaitlyn wyczuła u Gabriela rosnące niedowierzanie. Opuścił swoje mury i całą uwagę skupił na czymś innym. Nagle poczuła coś, co przypominało cofanie się fal tuż przed tsunami, jakby zbierał w sobie siły. Przygotowała się na atak, czekając, aż uwolni swoją moc. A raczej spróbuje. Zamiast uderzyć w pana Zetesa, fala rozbiła się wokół nich. Więc to prawda. Nie mógł połączyć się z nikim innym. Ani żeby się porozumieć, ani żeby skrzywdzić. - A teraz usiądź, proszę, na tamtym krześle - powiedział pan Zetes. Kaitlyn zerknęła na krzesło, którego wcześniej nie zauważyła. Stało po drugiej stronie pokoju, naprzeciwko drzwi i wyglądało przerażająco nowocześnie. Było zrobione z metalu. Mając przed sobą lufę pistoletu, a po obu stronach psy, Ga briel cofnął się w stronę krzesła. Usiadł. Pan Zetes podszedł do niego i wykonał kilka szybkich ru chów. Kiedy się odsunął, Kaitlyn dostrzegła, że przykuł Gabriela kajdankami. Pan Zetes stanął za krzesłem i wyciągnął dwa urządzenia^ przypominające skrzydła. Po chwili unieruchomił głowę Gabriela za pomocą urządzenia, które wyglądało tak, jakby doskonale nadawało się do operacji głowy. - Kryształ potrafi nie tylko zwiększać moc - odezwał się pan Zetes. - Może też powodować straszliwy ból, a nawet doprowadzić do obłędu. Oczywiście, tak się właśnie stało w trak cie badania pilotażowego. - Zrobił krok do tyłu. - Wygodnie ci? - zapytał. Kaitlyn przypomniała sobie ból, który poczuła, gdy miała przyczepiony zaledwie odłamek kryształu, wielkości jej paznokcia. Pan Zetes podszedł do olbrzymiego przedmiotu z naroślami, który znajdował się na środku pokoju. Kaitlyn zauważyła, że podtrzymująca go metalowa konstrukcja była ruchoma. Cała struktura, choć niewątpliwie bardzo ciężka, dała się przesunąć.

Pan Zetes, bardzo ostrożnie i delikatnie, przesunął kryształ w stronę Gabriela. Przechylił go na bok, aż jedna z końcówek, jedna z jego narośli dotknęła czoła Gabriela. Dokładnie tam, gdzie znajdowało się jego trzecie oko. - To chwilę potrwa, więc wyjdę teraz z pokoju - powiedział pan Zetes. - Wrócę za jakąś godzinę. Myślę, że do tego czasu zmienisz zdanie. Wyszedł, zabierając ze sobą psy. Zostali sami, ale Kaitlyn czuła, że nie może nic zrobić. Spojrzała zdesperowanym wzrokiem na drzwi metalowej klatki i zaczęła je z całej siły szarpać. Ale jedynie skaleczyła palce. Po jakiś dwóch minutach zdała sobie sprawę, że nie da rady otworzyć drzwi, ani pięścią, ani kopniakami, ani napierając na nie całym ciężarem swojego ciała. Daj sobie spokój - odezwał się Gabriel. Powiedział to z takim wysiłkiem, że od razu zerknęła w jego stronę. Był całkowicie nieruchomy, a jego twarz wydawała się biała jak papier. Ponieważ sama przestała się ruszać, poczuła jego ból. Próbował go zatrzymać i zamknąć w sobie, by ona nie czuła cierpienia. Ale nawet to, co trochę do niej docierało, było bardzo bolesne. Czuła, że jej głowę rozsadza ciśnienie, jak wtedy, gdy Joyce użyła swojego kryształu, ale to było o wiele gorsze. Jakby coś tam rosło i próbowało wydostać się na zewnątrz. Poczuła też niesamowity żar, jakby ktoś przyłożył jej do czoła rozgrzaną pochodnię. I ból... Kaitlyn poczuła, że nogi się pod nią uginają, i położyła się na podłodze klatki. Po chwili podciągnęła się i usiadła. Och, Gabrielu... Daj mi spokój. - Tak mi przykro - wyszeptała jednocześnie na głos i telepatycznie. Tak mi przykro... Daj mi spokój! Nie potrzebuję cię... Ale Kaitlyn nie mogła zostawić go w spokoju. Była z nim zamknięta i dzieliła z nim narastające fale cierpienia. Czuła, jak przełamują jej bariery, jak ją pochłaniają... Tak, jak i pozostałych. Całą piątkę, która była połączona w sieci. Kaitlyn! Usłyszała w oddali czyjś głos. Połączenie było bardzo słabe i przerywane, ale Kaitlyn od razu rozpoznała głos Roba. I poczuła coś więcej niż ból. Poczuła moc. Kryształ dawał Gabrielowi moc. Rob, słyszysz mnie? Lewis, Anna, słyszycie mnie? Kaitlyn, co się dzieje? Gdzie jesteś? To oni, Gabrielu! Udało się! To oni! Pomimo ogromnego bólu Kaitlyn przez moment poczuła niemal histeryczną radość. W każdej chwili możemy stracić połączenie, szepnął Gabriel. Ale Kaitlyn doskonale wyczuwała jego emocje, w tym momencie nie dzieliły ich już żadne bariery. Kryształ je zbu-rzył. Czuła jego ulgę i radość. Rob, jesteśmy w domu pana Zetesa. Musicie się dowiedzieć, gdzie to jest, i to szybko. Kaitlyn powiedziała im o gabinecie i panelu. Pewnie będzie zamknięty, ale Lewis sobie poradzi. Ale musicie się pospieszyć. Jeżeli chcecie znaleźć nas żywych, dodał Gabriel. Kaitlyn była zdumiona, że w ogóle był w stanie mówić. Wiedziała, że wziął na siebie większość bólu, i nagle poczuła dla niego ogromny podziw. Zachowaj to dla siebie, czarownico, odezwał się. Zdała sobie sprawę, że w jego ustach był to komplement. Czarownica. Cóż, będzie musiała do tego przywyknąć. Mogłeś powiedzieć panu Zetesowi, że mnie zabijesz. Mógłbyś zyskać dla siebie trochę czasu, powiedziała.

Nie negocjuję z takimi ludźmi jak on. Pomimo bólu, który zdążył przybrać odcień szkarłatu i karminu, Kaitlyn poczuła dumę i triumf. Widzisz? - odezwała się do Roba. Pan Zetes mylił się co do nas wszystkich. Widzisz, jak bardzo się mylił? Ale Roba już nie było. Połączenie albo zostało przerwane, albo ból był już na tyle silny, że przesłaniał wszystko inne. Oparła się o metalową klatkę, wyczuwając jej chłód. Trzymaj się, pomyślała. Trzymaj się. Trzymaj. On już idzie. Nie wiedziała, czy powiedziała to do siebie, czy do Gabriela, ale on odpowiedział. Wierzysz w to? To ją trochę ożywiło. Oczywiście, powiedziała. Jestem tego pewna. I ty też. To niebezpieczne. Ryzykuje własne życie, jeśli tu przyjdzie, przestrzegał Gabriel. Dobrze wiesz, że przyjdzie, odparła Kaitlyn z przekonaniem, ponieważ była tego pewna. - Cnotliwy Rob - odparł na głos Gabriel, prychając przy tym z pogardą, ale zaraz się zamknął i zawył z bólu. Kaitlyn nie pamiętała, co się potem działo. Czas odmierzały kolejne serie niekończącego się cierpienia, które w końcu przybrało odcień czerwieni i bieli, jak stopiona skała. Nie liczyła kolejnych uderzeń bólu, ale nie czuła niczego innego. Była sama, zdana na łaskę kolejnych fal cierpienia, które rzucały nią jak pływakiem porwanym przez silny prąd wody. Sama, z wyjątkiem Gabriela. Był przy niej, cały czas byli połączeni. Ból rzucał nimi wokół i prawie się nie wyczuwali. Kaitlyn nie sądziła, by jej obecność miała dla niego jakiekolwiek znaczenie, ale ona cieszyła się, że z nią był. Upłynęło bardzo dużo czasu, zanim w końcu, w otaczającym ją chaosie, wyczuła czyjąś obecność. Kaitlyn, Gabriel. Słyszycie nas? Kaitlyn! Gabriel! Rob, powiedziała słabym i urywanym głosem, który wydawał się tak cichy pośród ogromnych fal, że nie myślała, że ją usłyszy. Dzięki Bogu! Kait, jesteśmy tu. W jego domu. Wszystko będzie dobrze Joyce jest z nami. Ona jest po naszej stronie. Nie wiedziała o tym, co on robi. Idziemy wam pomóc, Kait. Słowa Roba brzmiały niemal gorączkowo. Kait wyczuła w nim emocje, których nigdy wcześniej nie czuła. Ale nie była w stanie teraz o tym myśleć. Za bardzo cierpiała. Straciła, przytomność, aż w końcu poczuła czyjąś obecność. Rob. Resztkami sił podciągnęła się do góry. Pokój wydawał jej się zbyt jasny, ale również dziwnie szary i ponury. Światło zmieniało się jak błyskawica. Przed nią stał Rob, który niczym złoty anioł zemsty zdołał przedrzeć się przez jej cierpienie. Byli też Lewis i Anna. Oboje płakali. Joyce, której potargane jasne włosy przypominały dmuchawiec. Biegli w stronę kryształu, ale ich ruchy wydawały się przerywane, jakby widziała ich pod stroboskopem. Po chwili przestała odczuwać ból, jakby ktoś nagle wyłączył światło. Oczywiście został po nim ślad i normalnie Kaitlyn nie byłaby w stanie go wytrzymać. Ale to było nic w porównaniu z tym, co czuła przed chwilą, i nagłe było jej cudownie. Znowu mogła myśleć, oddychać, widzieć. I zobaczyła, jak Joyce odsuwa od Gabriela terminal z kryształem. Gabriel miał rozciętą skórę, a z rany ciekła krew. Pomimo metalowej opaski musiał jakoś poruszyć głową. Krew lała się strumieniami po jego twarzy i wyglądał tak, jakby płakał. A tego by nie zniósł, pomyślała Kaitlyn. Ale Gabriel o tym nie wiedział. Zdała sobie sprawę, że od dłuższego czasu nie - miała z nim kontaktu, przestał nawet krzyczeć. Był nieprzytomny. Nagle drzwi od klatki Faradaya otworzyły się i po chwili był już przy niej Rob, który wziął ją ramiona.

Mc ci nie fest? Boże, Kait, myślałem, że cię stracę. Znowu to poczuła. Zupełnie nowe uczucie, niemal bolesne, ale zupełnie inne. Kaitlyn spojrzała mu prosto w oczy. Nie wiedziałem, powiedział. Nie zdawałem sobie sprawy, ile mogę stracić. Poczuła się tak, jakby nagle przeniosła się z powrotem do tamtego popołudnia, gdy patrzył na nią ze zdumieniem, na progu odkrycia, które miało zmienić ich życie. Z tym że teraz nie był już na progu. W jego złotych oczach dostrzegła zrozumienie, które biło tak jasnym blaskiem, że z trudem mogła na niego patrzeć. To byłoby tak, jakbym utracił samego siebie, swoją własną duszę, mówił Rob, ale tak, jakby nie mówił do niej, a dopiero zdał sobie z tego sprawę. A teraz znowu cię odnalazłem. Moją drugą połowę. Kaitlyn poczuła to samo, co przedtem, a świat wokół nich zamarł w cichym oczekiwaniu. Ale tym razem oprócz ciszy były też radość i pewność. Nie byli już na progu. Właśnie go prze-kroczyli. Wszystko zostało już powiedziane, bez słów, a nawet myśli. Jakby ich dusze połączyły się w uścisku, nie tylko w sieci i nie tylko z powodu uzdrawiającej mocy Roba, chociaż oba te elementy byty w tym obecne. To było coś więcej. To była jedność, całość, o której Kaitlyn nigdy nawet nie śniła. Jestem z tobą. Należę do ciebie. jestem częścią ciebie. Zawsze będę. Nawet nie wiedziała, które z nich to powiedziało. Oboje czuli to samo. Po to się urodziliśmy. Trzymali się za ręce. Kaitlyn czuła przepływającą między nimi moc i energię, która przypominała miliony migoczących światełek, czystą, orzeźwiającą wodę, muzykę i gwiazdy. Ale czuła też, że tak jak on uzdrowił ją, tak ona uzdrowiła jego. Oddała mu to, co stracił w wypadku, tę część, której mu brakowało. Wszystko było takie proste i naturalne. Jakby oboje wiedzieli, co trzeba zrobić, jakby zawsze to wiedzieli. Uniosła głowę, a on się nachylił. Ich usta się zetknęły. Po chwili wymienili najbardziej delikatny i niewinny pocałunek, jaki można sobie wyobrazić. Kait nigdy w życiu nie wyobrażała sobie, że całowanie chłopaka może być tak przyjemne. Nawet Roba. Owszem, przeczuwała, że jego pocałunek może być cudowny, ale w tym nie było nic fizycznego. Czuła się tak, jakby utonęła w jego oczach, jakby bez końca spadała w dół w blasku słońca i złota. Urodziliśmy się dla siebie. Dla tego. Uniosła ich słoneczna, złota fala. Nagle, jak przez mgłę, Kaitlyn zdała sobie sprawę, że słyszy jakiś dźwięk. Ludzki głos. - Przepraszam, że wam przeszkadzam, ale Rob, na miłość boską, mamy tu coś do zrobienia! v:ifj|| To była Joyce. W porównaniu z cudownymi odgłosami, które Kaitlyn słyszała przed chwilą, jej głos nie brzmiał zbyt melodyjnie. Joyce spoglądała na nich ze zniecierpliwieniem, a na twarzy Anny nadal widoczne były łzy. Od ich przyjścia upłynęła zaledwie minuta lub dwie. To niemożliwe. W głębi serca Kaitlyn czuła, że minęło co najmniej parę godzin. Ale to był czas prawdziwy, czas duszy a nie ten, który upływał na tej ponurej planecie. Oboje z Robem unosili się w powietrzu ładnych parę godzin, ale tutaj zajęło to zaledwie minutę. Rob puścił jej ręce. Było to krótkie, ale trudne rozstanie. Kaitlyn zacisnęła dłoń i poczuła pustkę. - Przepraszam. Chyba mogę pomóc Gabrielowi - odezwał się Rob. Wstał, zrobił krok do przodu i odwrócił się do Kait. Uklęknął przy niej. Zapomniałem powiedzieć, ze cię kocham. Kaitlyn roześmiała się zdumiona. Jakby trzeba było o tym mówić. - Idź i pomóż Gabrielowi - wyszeptała.

- Nie, oboje jesteście mi potrzebni - powiedziała Joyce. -I to szybko. Transfer energii nic tu nie da, Rob. Musimy go natychmiast sprowadzić z miejsca, w którym się znajduje. Chcę, żebyście wszyscy czworo dotknęli kryształu. Jej słowa wreszcie wyrwały Kaitlyn ze snu i sprowadziły na ziemię. - Co takiego? - zapytała, wstając na równe nogi. Zauważyła, że fizycznie czuła się dobrze. Była silna. To dzięki uzdrawiającej mocy, która jednak przepłynęła między nią a Robem. - Chcę, żebyście wszyscy dotknęli kryształu - powtórzyła cierpliwie Joyce. - Gabriel też... - Nie! - Kaitlyn, to jedyny sposób. - Ale sama widziałaś, co się stało! - Tym razem to potrwa bardzo krótko, ale wszyscy musicie dotknąć kryształu. Wszyscy, którzy są połączeni. A teraz pospieszcie się, na miłość boską. Nie rozumiecie, że pan Zetes może w każdej chwili wrócić? Kaitlyn chwiejnym krokiem wyszła z klatki. Nie mogła pozwolić, by Gabriel znowu dotknął kryształu. To było niemożliwe, zbyt okrutne. Ten kryształ był zły. Wiedziała o tym... Ale Joyce mówiła, że to jedyny sposób. Kaitlyn spojrzała na Joyce, która wpatrywała się w nią jasnymi akwamarynowymi oczami. Jej wzrok był udręczony, ale wydawał się szczery. - Nie chcesz go uratować, Kaitlyn? Kaitlyn nagle poczuła w dłoni skurcz. Czuła, że musi coś narysować, ale nie było na to czasu. Poza tym nie miała niczego, czym mogłaby rysować. W sterylnym laboratorium nie było ani jednego długopisu czy ołówka. - Proszę, zaufajcie mi. Chodź, Lewisie. Przygotujcie się, by dotknąć kryształu. Kiedy powiem: „teraz", złapcie jakąś końcówkę. Lewis wziął głęboki wdech i pokiwał głową. Trzymał rękę w gotowości. - Anno? Dobrze. Dziękuję. Rob? Rob spojrzał na Kaitlyn. Gdyby tylko mogła coś narysować... Ale nie mogła. Spojrzała na Roba i wykonała bezradny gest. - Lepiej to zróbmy - wyszeptała. Joyce zamknęła oczy i westchnęła z ulgą. - Dobrze. Słuchajcie, ja stanę za Gabrielem. Jak powiem: „teraz", przysunę do niego kryształ, a każde z was złapie którąś z końcówek, jasne? Kaitlyn czuła, że wszyscy się zgodzili. Wyciągnęła rękę i ruszyła w kierunku kryształu, ale jej umysł pracował na pełnych obrotach. Nie mogę rysować... przynajmniej nie rękami. Ale moja moc nie znajduje się w dłoniach. Jest w mojej głowie, w moim umyśle. Gdybym tylko mogła narysować to w głowie...

Rozdział 16

Jak tylko o tym pomyślała, coś zaczęło się dziać. Wyobraziła sobie swoje ulubione pastelowe

kredki, w różnych odcieniach. Najpierw wezmę trochę cytrynowego z odrobiną bladej ochry. Potem trochę cielistego i dwie niewielkie plamki jasnoniebieskiego i werońskiej zieleni. W porządku! Co to jest? Odsuń się! Odsuń się i popatrz. Kaitlyn zrobiła w głowie krok do tyłu, a kreski i kropki ułożyły się w całość. Joyce. To niewątpliwie była Joyce. Potem szary. Szare kreski i łuki. Jakiś kształt, szklanka. I kolor cielisty, który ją trzyma. Joyce trzymała szklankę.

- Wszyscy gotowi? - zapytała Joyce. Kaitlyn stała w miejscu, nie otwierając oczu. Skoncentrowała się na następnym kawałku układanki. Głęboki oliwkowy odcień oraz dużo palonej umbry i głębokiej czerwieni w miej-scu włosów. Brąz i czerwień połączyły się, tworząc mahoń. Marisol. Obraz przedstawiał Joyce i Marisol. Joyce podawała Marisol szklankę... - Trzymam już jego głowę - powiedziała Joyce. - A teraz... Mentalny i zwykły krzyk Kaitlyn przerwał jej w pół słowa. Nie róbcie tego! Nie róbcie! Ona jest po stronie Zetesa! Przez ułamek sekundy pomyślała, że może jednak się pomyliła. Joyce mogła nieświadomie dać coś Marisol, chociaż rysunek na to nie wskazywał. Może nie przedstawiał prawdziwego zdarzenia, ale choć raz jego znaczenie było dla Kaitlyn oczywiste. Symbolizował zło i niebezpieczeństwo. Jak rysunek starej wiedźmy podającej Królewnie Śnieżce zatrute jabłko, który Kaitlyn widziała, gdy była dzieckiem. Kiedy otworzyła oczy, wiedziała, że się nie pomyliła. Joyce przycisnęła głowę Gabriela do kryształu, a na jej twarzy pojawiło się coś, czego Kaitlyn nigdy wcześniej nie widziała. Wraz zwierzęcej furii. Ona cały czas o wszystkim wiedziała, pomyślała Kaitlyn i zrobiło jej się niedobrze. Widziała, że wszyscy byli wstrząśnięci, zwłaszcza Rob. Ale w ostatniej chwili usłyszeli jej krzyk i nikt nie dotknął kryształu. Z wyjątkiem Gabriela, który z powodu ogromnego bólu, powoli odzyskiwał przytomność. Kaitlyn rzuciła się do przodu, by odsunąć od niego Joyce, i w tym samym momencie ruszył Rob. Ale zanim zdążyli do niego dobiec, otworzyły się drzwi i wokół zapanował chaos. To był pan Zetes z psami. Nagle Kaitlyn poczuła, że coś w nią uderzyło z siłą rozpędzonej ciężarówki. Upadła na ziemię, a jeden z psów zaczął ją szarpać. Pan Zetes wyciągnął pistolet. Joyce cały czas trzymała głowę Gabriela przy krysztale. - Przerwę połączenie! Przerwę połączenie! - krzyczała. Rob zaczął walczyć z drugim psem. Anna próbowała odciągnąć od niego zwierzę, ale jej krzyki ginęły w ogólnym hałasie. - Jest łatwiejszy sposób! Tylko jedno z nich musi umrzeć! - ryknął pan Zetes, celując w Lewisa. I tak to się skończy, pomyślała Kaitlyn. Czuła się dziwnie zobojętniała. Nikt nie mógł pomóc Lewisowi. Nikt nie mógł powstrzymać pana Zetesa od strzału. Czuła, jak starszy mężczyzna zaciska palec na spuście. W tym momencie całe pomieszczenie przypominało skończony obraz, a każdy szczegół wyrył się jej w pamięci, jak błysk lampy w aparacie. Rob i Anna walczyli z rottweilerem, Lewis stał w miejscu, sparaliżowany strachem, co wyglądało niemal komicznie, a Joyce pochylała się nad Gabrielem. Jego policzki zalane były krwią i właśnie otwierał oczy... W tym samym momencie poczuła, że Gabriel zaczął się budzić. Cały czas bardzo cierpiał, ale był wściekły. Ktoś robił mu krzywdę. Ktoś groził jego towarzyszom. Gabriel przystąpił do ataku. Pan Zetes mówił, że telepata, który znajduje się w stabilnym połączeniu, nie może sięgnąć poza sieć, ale Gabriel był podłączony do źródła o niewyobrażalnej mocy. Jego umysł zapłonął jak supernowa, uderzając w cztery różne strony. Z bezwzględną precyzją i niesamowitą siłą posłał w kierunku Zetesa, Joyce i psów ognisty płomień. Kaitlyn poczuła tylko cień siły, którą uwolnił, ale już to ścięło ją z nóg. Pan Zetes upadł na ziemię, nie oddając ani jednego strzału, a Joyce uderzyła o ścianę. Pies, który szarpał Kaitlyn, nagle dostał drgawek, jakby poraził go prąd, i całkowicie znierucho-miał. Po chwili Gabriel przestał. Odsunął się od kryształu i osunął na ziemię. W pomieszczeniu zapadła cisza, wszyscy stali w miejscu.

Wynośmy się stąd! - krzyknął Rob. Kaitlyn nie wiedziała, jak udało im się wydostać z budynku. I Rob przejął nad wszystkim kontrolę. Całą drogę niósł Gabriela, a Kaitlyn, Anna i Lewis pomagali sobie nawzajem. Przez dłuższy czas potykali się o siebie i ciągnęli do przodu, aż w końcu znaleźli się na trawniku. Trawa była chłodna od rosy. To było cudowne i Kaitlyn z radością się na niej położyła. Czuła się tak, jakby właśnie wydostała się z pożaru. W końcu odezwał się Lewis. - Czy oni nie żyją? - zapytał szeptem. Psy chyba nie żyją, powiedziała Anna. Kaitlyn przyznała jej rację, nie wspominając o tym, że widziała jak z oczu, nosa i uszu psa, który na niej leżał, trysnęła krew. Ale pan Zetes i Joyce, sama nie wiem, dokończyła Anna. Oni chyba żyją. - A więc Joyce wcale nie chciała uratować Gabriela - szepnął Lewis. - Chciała przerwać połączenie - odezwała się Kaitlyn zachrypniętym głosem. - Nawet gdyby miało nas to zabić. Gabriel nie jest im do niczego potrzebny, gdy jest podłączony do sieci... Nie pytajcie dlaczego. Wyjaśnię wam później. - Więc Joyce okazała się zła. - Lewis pokiwał głową. To proste, niewinne stwierdzenie zrobiło na Kait ogromne wrażenie. Czuła, że coś się w niej poruszyło. Joyce była zła. Przez cały ten czas była przeciwko nim i była gotowa ich wykorzystać. Marisol się jednak myliła. Joyce o wszystkim wiedziała. Wiedziała o wielkim krysztale i nie miała żadnych oporów, by go użyć. Na pewno wiedziała też 0 sekretnym pokoju. - Boże - wyszeptała Kaitlyn. - Jak mogłam być taka głupia? To był pewnie jej pokój. Tam były same kopie, pamiętasz Rob? Duplikaty. Pan Zetes pewnie trzymał swoje papiery tutaj, a ona w Instytucie. - Kaitlyn - wyszeptał Rob, a w jego głosie wyczuła zarówno cierpienie, jak i czułość. Nie mógł jej dotknąć, gdyż cały czas trzymał Gabriela. - Nie rób tego. Nie warto. Kaitlyn spojrzała na niego ze zdumieniem i zdała sobie sprawę, że po policzkach spływają jej łzy. Dotknęła swojej wilgotnej twarzy i poczuła ucisk w klatce piersiowej. A potem zaczęła szlochać. Nie płakała tak, odkąd skończyła osiem lat. Poczuła, jak Anna ją objęła. Zostawcie ją, powiedział Rob. Zasługuje na to, żeby się wypłakać. Tak jak my wszyscy. Płacz szybko ustał i Kaitlyn od razu poczuła się lepiej. Gabriel zaczął się budzić. - Tym razem - odezwał się Rob - nie masz wyboru. Jesteś ledwo żywy, a nie możemy tu dłużej zostać. Musisz przyjąć ode mnie pomoc. - A potem dodał cicho, by jego słowa miały większe znaczenie: Przed chwilą uratowałeś mi życie. Jest tylko jeden sposób, żebym mógł się odwdzięczyć. Gabriel zamrugał. Wyglądał okropnie. Ból wykrzywił jego przystojną twarz zalaną krwią. Ale zdobył się jeszcze na odrobinę arogancji. - Tylko dlatego, że nie mogę cię powstrzymać - wyszeptał. Kaitlyn przestała pociągać nosem i się uśmiechnęła. Nie warto tak mówić, gdy nie masz wokół siebie żadnych murów, powiedziała. Tak mi się bardziej podobasz. Mury to nic dobrego. Gabriel ją zignorował. W tym momencie i tak nie mógł niczego zrobić. Rob delikatnie go dotknął i Kaitlyn poczuła, że Gabriel odzyskuje siłę, która płynęła z punktów uzdrawiających Roba i z całej sieci. Położyła rękę na dłoni Roba, dodając własną] energię, którą Rob skierował na Gabriela. Lewis i Anna podeszli bliżej i dodali swoją moc. Cała czwórka, ściśle ze sobą połączona, oddawała Gabrielowi życie i energię. Kaitlyn poczuła jego głód i strach, który nagle zamienił się w zdumienie. Nigdy wcześniej nie czuł takiego przepływu energii, pomyślała. Wiedziała, co czuje, i przeżywała to razem z nim - migoczące światła, czysta woda, orzeźwienie. Przebudzenie ze snu i powrót do prawdziwego

życia. Wyczuła też zdumienie i radość Anny i Lewisa. A nie wierzyłem, gdy mówili mi o kundalini, odezwał się Lewis. Chryste, chyba się myliłem. O czym? - zapytała Anna, uśmiechając się w myślach. Kundalini to stare chińskie pojęcie zdrowotne. Nawiązuje do chi. Przypomnij mi kiedyś, to ci o tym opowiem. Na pewno, powiedziała Anna, nie przestając się uśmiechać. Kiedy wszyscy mieli już dość sił, gotowi byli ujeżdżać tygrysy i rzucać się na słonie, Rob podniósł wysoko ręce. - Wystarczy - dodał - Powinniśmy się ruszyć. Myślę, że Anna ma rację, pan Zetes i Joyce żyją. Musimy się stąd wynieść. - Ale dokąd? - zapytała Kait. Odkryła, że może się już podnieść, a nawet poruszać. Gabriel też był już na nogach. - Przede wszystkim wynieśmy się z San Francisco - odparł, wycierając twarz mokrą od rosy koszulką. Gdy wstał, od razu się od nich odsunął. Tego można się było spodziewać, pomyślała Kaitlyn. Nie powinnam być rozczarowana. On potrzebuje przestrzeni. - Oczywiście, że musimy uciekać z San Francisco. Ale co potem? Gdzie mamy jechać? Do domu? Jak tylko to powiedziała, zrozumiała, że to niemożliwe. Jeżeli pan Zetes i Joyce przeżyli, zaczną jej szukać. Kaitlyn dużo O nich wiedziała i stanowiła takie samo zagrożenie jak Marisol. Na pewno będą chcieli... ją uciszyć. I chociaż uwielbiała swojego ojca, zbyt dobrze go znała. Był kochającym, ale niepraktycznym i rozkojarzonym człowiekiem. Najszczęśliwszy był wtedy, gdy znajdował się w swoim świecie, podśpiewując pod nosem i wykonując drobne naprawy. W jaki sposób miałby ją ochronić? Nie zrozumiałby nawet jej historii, a co dopiero zaproponował jakąkolwiek pomoc. Poza tym, gdyby wróciła do domu, naraziłaby go na niebezpieczeństwo. Joyce i Zetes z łatwością by ją tam znaleźli. A potem by ją zabili, i wszystkich tych, którzy wysychali jej historii. Kaitlyn nie miała najmniejszych wątpliwości, że pan Zetes miał swoje sposoby na zabijanie ludzi. Miał kontakty. Miał klientów. Coś by wymyślił. Spoglądając na pozostałych, zrozumiała, że musieli dojść do podobnych wniosków. Czuła ich rosnące zdumienie. - Ale w takim razie... dokąd mamy iść? - wyszeptał Lewis zachrypniętym głosem. - Musimy ich jakoś powstrzymać - odezwał się Rob. - Nie tylko Zetesa i Joyce, ale wszystkich, którzy biorą w tym udział. Muszą być jeszcze inne osoby, jak ta sędzia. Musimy znaleźć sposób, by ich powstrzymać. Kaitlyn czuła, że brakuje jej tchu. Spojrzała na Roba. Owszem, kochała go, ale tak naprawdę... tak naprawdę myślała tylko o tym, jak uchronić siebie i swoich przyjaciół. "To i tak było wystarczająco trudne. - Jeśli ich nie powstrzymamy - zaczął Rob, odwracając się patrząc jej prosto w oczy - to znowu to zrobią. Znajdą inną grupę dzieciaków i będą znowu próbować. Rob liczył na nią. Ufał jej. I oczywiście miał rację. - To prawda - przyznała cicho Kaitlyn. - Nie możemy do tego dopuścić. - Zgadzam się - odezwała się spokojnie Anna. Nastąpiła chwila ciszy, a potem Lewis powiedział: - O rany... Dobra, możecie na mnie liczyć. Wszyscy spojrzeli na Gabriela. - Ja nawet nie mam domu - rzucił szyderczo. - Wiem tylko, że na pewno nie wrócę do celi. - To chodź z nami - zaproponował Rob. - Nawet nie wiecie, dokąd chcecie iść.

- Ja chyba wiem - powiedziała Kaitlyn. Wszystkie głowy zwróciły się w jej stronę. - Wpadłam na pewien pomysł - oznajmiła. - Nawet nie wiem, skąd przyszedł mi do głowy... Ale, pamiętacie tamten sen, ten w którym byliśmy wszyscy razem? Pokiwali głowami. - A może... Może to miejsce ze snu jest prawdziwe? Kiedy o tym myślę, mam wrażenie, że tak właśnie jest. Wy też macie takie uczucie? Wszyscy patrzyli na nią sceptycznie, z wyjątkiem Anny, która wydawała się pogrążona w myślach. - Wiesz - zaczęła - miałam podobne wrażenie, gdy byłam w tym śnie. Ta plaża wydawała się prawdziwa. Była podobna do tych, które są tam, gdzie mieszkam, na północy. Wydawała się... niemal znajoma. I ten biały dom... - Czekaj - powiedziała Kaitlyn. - Dom. Biały dom. - Jej mózg pracował na pełnych obrotach. Gdzieś już widziała ten dom. Dzisiaj po południu, gdy Joyce testowała ją z kawałkiem kryształu, ale czy tylko? Nigdy nie narysowała tamtego obrazu, od razu zniknął. Ale teraz poczuła, że może jej się udać. Nie myśl, rysuj. Rysuj w głowie. Uwolnij umysł. Nie wiedziała, czy to przez kryształ, czy to z powodu desperacji, ale nagle jej umysł zaczął lekko i płynnie rysować. Nie musiała nawet myśleć o tym, jakich kolorów użyć. Same się przed nią pojawiały. Po chwili rysunek był gotowy. Przedstawiał biały dom. A wokół drzwi rosły czerwone róże. Dom wydawał się samotny, ale w nieokreślony sposób piękny. W oknie zauważyła twarz o karmelowej skórze, skośnych oczach i lekko kręconych brązowych włosach. Mężczyzna, który ją zaatakował, ale czy faktycznie ją zaatakował? Chwycił ją za rękę i próbował z nią porozmawiać, gdy czekała na Joyce. Rzucił się na nią w ogrodzie za Instytutem, a ona go uderzyła. Mówił, że jest lekkomyślna i w ogóle nie myśli. Teraz zaczęła myśleć. Kimkolwiek był, znajdował się w tym domu ze snu. I pokazał jej rysunek różanego ogrodu, w którym była fontanna z kryształem. Wtedy nie wiedziała jeszcze, że to kryształ. Ale gdy ujrzała ogromny, potworny kryształ pana Zetesa, zaczęła sobie coś przypominać. Kryształ w ogrodzie różanym nie wyglądał... złowrogo. Był czysty i jasny, i nie miał tych obrzydliwych narośli. Wyglądał... czysto. Ale co to wszystko miało znaczyć? Kaitlyn nie miała pojęcia, ale wzięła głęboki wdech i próbowała wyjaśnić to przyjaciołom. Kiedy skończyła, zapadła cisza. - Więc mamy podążać za snem - powiedział szyderczo Gabriel, wydymając usta. Jego słowa przypadły Kait do gustu. - Dokładnie. - Uśmiechnęła się do niego. -I zobaczymy, dokąd nas to doprowadzi. - Cokolwiek się stanie, będziemy razem - dodał Rob. Kaitlyn spojrzała na niego. Było jej zimno, była wykończona. Wiedziała, że to dopiero początek. Nie mieli nawet pojęcia, w którą stronę jechać i jak. Ale to nie miało znaczenia. Wszyscy przeżyli i byli razem. I kiedy spojrzała w złote oczy Roba, wiedziała, że wszystko będzie dobrze.

Koniec cz.1

Opętany

Rosemary Schmitt z podziękowaniem za otuchę i wsparcie

Rozdział 1Rozdział 1Rozdział 1Rozdział 1 PPPPospieszcie się! - krzyknęła Kaitlyn, gdy dotarła na szczyt schodów. To samo dodała w

myślach, jakby chciała zrobić na nich większe wrażenie. Pospieszcie się. Z czterech różnych stron poczuła zrozumienie, ale i niepokój równie silny, jak jej

własny. Nie stało się to za pomocą jednego z pięciu zmysłów, ale dzięki połączeniu umysłów. Telepatia była dziwna.

Czasami jednak dodawała również otuchy. W tym momencie Kait była wdzięczna, że czuła w głowie obecność Roba. Jego złoty blask ogrzewał ją i uspokajał. Wyczuwała go w sąsiednim pokoju, gdzie szybko, ale bez paniki, otwierał kolejne szuflady i wrzucał do płóciennej torby dżinsy i skarpetki.

Opuszczali Instytut. Nie tak to sobie wyobrażali, gdy po raz pierwszy się tu zjawili, by wziąć udział w

rocznym projekcie badawczym na temat telepatii. Kaitlyn myślała, że następnej wiosny opuści to miejsca w glorii chwały, ze stypendium naukowym pod pachą, a ojciec będzie z niej dumny. Zamiast tego pakowała się teraz w pośpiechu w środku nocy, by uciec przed panem Zetesem.

Pan Zetes, szef Instytutu, chciał ich zamienić w psychotycznych zabójców i sprzedać tym, którzy zapłacą najwięcej

Chociaż teraz zamierzał ich już tylko zabić. Odkryli jego plany. zaatakowali go i pokonali. Wydawało się to prawie niemożliwe, bo pan Zetes był bardzo silny, a jednak im się udało. Leżał nieprzytomny w swojej rezydencji w San Francisco.

Kiedy się obudzi, będzie tak wściekły, że na pewno ruszy za nimi. - Co chcesz zabrać? - spytała Anna, a w jej spokojnym zazwyczaj głosie pojawił się

niepokój. - Sama nie wiem. Jakieś ciepłe ubrania. Nie wiemy, gdzie będziemy spać. - Tę ostatnią

uwagę Kait powtórzyła w myślach, żeby Rob, Lewis i Gabriel mogli ją usłyszeć: Weźcie ciepłe ubrania!

W odpowiedzi usłyszała czyjś głos. Był ostry jak brzytwa i chłodny jak wieczorne powietrze.

I pieniądze, powiedział. Weźcie tyle forsy, ile tylko macie. - Jak zwykle jesteś bardzo praktyczny, Gabrielu - wymamrotała Kaitlyn, wpychając do

torby portmonetkę, dżinsy i swetry. Ze stojącego na komodzie pudełka na biżuterię wyjęła swoją szczęśliwą studolarówkę i wepchnęła banknot do kieszeni.

- Co jeszcze? - zapytała na głos. Zaczęła pakować różne dziwne przedmioty: aksamitną czapkę ze złotym haftem.

Naszyjnik, który należał do jej matki. Kieszonkowy kryminały który właśnie czytała. W końcu wepchnęła również swój najmniejszy szkicownik i plastikowe pudełko z kredkami. Nie mogła zostawić przyborów do rysowania, wolałaby już raczej chodzić nago.

Poza tym nie rysowała tylko dla rozrywki. Jej rysunki miały o wiele większe znaczenie. Pozwalały jej przewidzieć przyszłość.

Szybko, pospiesz się, myślała.

Anna zawahała się, przyglądając się wiszącej na ścianę rzeźbionej masce. Była to maska Kruka, symbol jej rodziny, i była o wiele za duża, by ją zabrać.

- Anno... - Wiem. - Anna smukłymi palcami dotknęła maski, a potem szybko się odwróciła.

Uśmiechnęła się do Kaitlyn, a w jej ciemnych oczach pojawił się spokój. - Chodźmy. - Poczekaj, mydło. - Kait wpadła do łazienki i chwyciła kostkę, zerkając na swoje

odbicie w lustrze. W niczym nie przypominała spokojnej Anny. Jej długie rude włosy były potargane,

policzki zaróżowione, a oczy płonęły. Wyglądała jak rozgorączkowana czarownica. - W porządku - powiedział Rob, gdy wszyscy zebrali się na korytarzu. - Wszyscy

gotowi? Kaitlyn spojrzała na czworo przyjaciół. Stali jej się o wiele bliżsi, niż mogła to sobie

wyobrazić. Rob Kessler, od którego bił ciepły blask - chłopak o jasnozłotych włosach i złotych

oczach. Gabriel Wolfe, arogancki i przystojny, przypominał czarno-biały rysunek. Anna Eva Whiteraven, która nawet w trudnych chwilach potrafiła zachować spokój. Lewis Chao o migdałowych, błyszczących z niepokoju oczach, z czapką bejsbolową wsuniętą na gładkie czarne włosy.

Po tym jak Gabriel stracił panowanie nad swoją mocą, wszyscy byli ze sobą połączeni. Telepatia. Od tej pory mieli już na zawsze pozostać razem, chyba że uda im się znaleźć sposób na przerwanie połączenia.

- Muszę wziąć coś z dołu - powiedział nagle Gabriel. - Ja też - dodał Rob. - Lewis, chcę, żebyś mi pomógł. Dobra, ruszajmy się. Wszystko

w porządku, Kait? - Tak, jestem tylko trochę oszołomiona. - Serce Kaitlyn mocno waliło, a każdy

centymetr jej ciała drżał, przez co nie mogła ustać w miejscu. Rob sięgnął po jej torbę z bezwzględną uprzejmością rodem z Karoliny Północnej.

Przez ułamek sekundy ich dłonie się dotknęły. Mocno ścisnął jej rękę. Wszystko będzie dobrze. Próbował dodać jej otuchy, tak żeby tylko ona to usłyszała. Uczucie, które ją ogarnęło, było niemal bolesne. Na miłość boską, nie teraz, upomniała siebie, ignorując mrowienie, które pojawiło się na jej skórze. - Lepiej uważaj, uzdrowicielu - powiedziała, ruszając po schodach. Lewis cały czas zerkał przez ramię. - Mój komputer - jęczał cicho. - Moja wieża, mój telewizor… - To może się po nie wrócisz? - zapytał złośliwie Gabriel - Wcale nie będą się rzucać

w oczy. - Ruszajcie się - rozkazał Rob. Na dole dodał: - Lewis, chodź ze mną. Kait ruszyła za nimi. - Co chcesz zrobić? - Zabiorę teczki - wyjaśnił ponuro Rob. - W porządku, Lewis, otwórz panel. Oczywiście, pomyślała Kaitlyn. Dokumenty, które pan Zetes trzymał w sekretnym

pokoju pod schodami. Zawierały różnego rodzaju informacje. Większość była dość zagadkowa, ale część na pewno mogła go obciążyć.

- Co z nimi zrobimy? Komu je pokażemy? - Nie wiem - odparł Rob. - Ale chcę je wziąć. To dowód na to, co ten szarlatan

planował. Lewis przebiegł palcami po ciemnych panelach na ścianie. Kaitlyn wyczuwała, co

robił. Próbował odszukać dźwignię za pomocą swojego umysłu. - Trudno jest robić to na zawołanie - mruczał pod nosem, ale w tym momencie

usłyszeli kliknięcie i panel się odsunął.

- Przewaga umysłu nad materią - zauważył z uśmiechem Rob. Pospiesz się, ponaglała go Kaitlyn. Nie czekała, aż ruszy w dół ciemnym korytarzem, który znajdował się za drzwiami.

Wzięła torbę i poszła do frontowego laboratorium, gdzie Anna właśnie otwierała metalowi klatkę.

- No dalej - mówiła. - Dalej, myszko George'u, dalej myszko Sally... - Uklękła przy otwartych drzwiach.

- Wypuszczasz je? - Tak, chcę, by znalazły sobie jakieś pole. Nie wiem, co pan Zetes z nimi zrobi -

wyjaśniła Anna. - Nie ufam też Joyce. Joyce Piper była parapsychologiem i prowadziła Instytut pana Zetesa. To ona

zwerbowała Kait. Nawet teraz Kaitlyn nie potrafiła o niej myśleć inaczej niż jak o zdrajczyni. - W porządku, pospiesz się. Nie mamy czasu do stracenia - szybkim krokiem wróciła

do przedpokoju, gdzie Lewis nerwowo skubał czapkę. Gabriel był w małej sypialni na tyłach domu i grzebał w potrfelu Joyce. - Gabriel! - krzyknęła Kait. Poczuła, jak jej zdumienie odbija się echem w umysłach

całej czwórki i natychmiast spróbowała stłumić. Rzucił jej ironiczne spojrzenie. - Potrzebujemy forsy. - Ale nie możesz... - Czemu nie? - zapytał. Jego szare oczy były tak ciemne, że wydawały się wręcz

czarne. - Bo to nie jest... nie jest... - Kaitlyn poczuła, że traci grunt pod nogami. - To nie jest w

porządku - dodała w końcu. Ale Gabriel nie uznawał tego typu argumentów. - Joyce jest naszym wrogiem - powiedział szorstko. - Gdyby nie ona, nie

musielibyśmy teraz uciekać w środku nocy. Nie mamy wyjścia. Rozumiesz to, prawda, Kait? Wpatrywanie się w oczy Gabriela dłużej niż przez ułamek sekundy było

niebezpieczne. Kaitlyn odwróciła się bez słowa. Po chwili syknęła: - W porządku, ale nie bierz kart kredytowych. Mogliby nas namierzyć. I nie mów nic

Robowi, bo dostanie szału. I pospiesz się. Cały czas słyszała w głowie jedno słowo: pospiesz się, pospiesz się, pospiesz się.

Szybsze niż rytm serca. Miała przeczucie, a nawet pewność, że z każdą sekundą jest już za późno.

Przeczucie? Przecież ona nie miała tego typu umiejętności, umiała przewidzieć przyszłość jedynie za pomocą swoich rysunków.

Pospiesz się, pospiesz się, pospiesz się. Zaufaj sobie, pomyślała nagle. Zaufaj swoim uczuciom. - Gabrielu - powiedziała nagle. - Musimy już iść. Pomyślala w myślach: Musimy wyjść! Teraz, w tej chwili! Coś się wydarzy, nie wiem co, ale musimy się stąd

wynieść... - Uspokój się. - Poczuła na ramieniu dłoń Gabriela i dopiero wtedy zdała sobie

sprawę, jak bardzo jest zdenerwowani Od razu zrozumiała, jak silne były jej przeczucia i że naprawdę musieli się pospieszyć.

- Nic mi nie jest, ale musimy już iść... Popatrzył jej w oczy i kiwnął głową. - Jeżeli takie masz przeczucia, to chodźmy. W przedpokoju natknęli się na Roba, który właśnie wychodził z tajnego korytarza,

niosąc pod pachą stertę dokument. Anna dołączyła do nich z laboratorium.

- Co się dzieje? Ktoś idzie? - zapytał Rob. - Nie wiem, ale musimy się pospieszyć... - Weźmiemy samochód Joyce - zasugerował Gabriel. Rob zawahał się, a potem kiwnął

głową. - Chodźcie, wyjdziemy tylnym wyjściem. - Puścił Annę i Lewisa przodem. Kaitlyn

deptała mu po piętach, czując, że musi iść szybciej. - Weźmiemy samochód tylko po to, by wydostać się z tej okolicy - powiedział Rob, a

Kaitlyn poczuła, jak zalewa ją adrenaliny, zostawiając w jej ustach metaliczny smak strachu. Nagle za jej plecami otworzyły się z drzwi.

Rozdział 2Rozdział 2Rozdział 2Rozdział 2 KKKKaitlyn obejrzała się za siebie.

PanZetes. Światło z werandy oświetlało go od tyłu, przez co wyglądał jak cień, ale Kaitlyn

doskonale widziała jego twarz. Kiedy tydzień temu po raz pierwszy pojawiła się w Instytucie, Zetes wydawał jej się starszym dżentelmenem, przystojnym i arystokratycznym, który przypominał dziadka Małego Lorda.

Teraz, kiedy znała już prawdę, wiedziała, że jest okrutny i małostkowy... Ma oczy demona, pomyślała Kaitlyn. Z tą tylko różnicą, że nie był demonem, tylko

szalonym geniuszem. Na nas już czas… Wszyscy stali w miejscu jak sparaliżowani, nawet Gabriel, który znajdował się

najbliżej pana Zetesa, tuż przed Kaitlyn. W tym mężczyźnie było coś, co nie pozwalało im ruszyć się z miejsca i odbierało im wszelką wolę działania.

Zatrzymał ich zwyczajny strach. Nie patrzcie na niego. Kaitlyn usłyszała w głowie cichy i odległy głos Roba. Ale przerażenie, które ich ogarnęło, było o wiele silniejsze.

- Chodźcie do mnie - powiedział pan Zetes głębokim i władczym tonem. Zrobił krok do przodu i znalazł się w oświetlonym salonie. Na jego gęstych białych włosach i wykrochmalonym kołnierzyku widoczna była krew. Telepatyczny atak Gabriela całkowicie zwalił go z nóg i spowodował krwawienie. Ale teraz Gabriel był wyczerpany...

- Wszyscy jesteście zmęczeni - rzekł, jakby słyszał, o czym myślą. - Dzisiaj nie dacie rady wykorzystać swoich umiejętności. Może usiądziemy i porozmawiamy?

Kait była zbyt przerażona, by się odezwać, ale jego słowa rozpaliły ją do czerwoności. - Nie mamy o czym rozmawiać - odparła dławiącym się - O waszej przyszłości - dodał pan Zetes. - O waszym życiu. Wiem, że dziś wieczorem

byłem dla was zbyt srogi. Przeżyłem szok, gdy dowiedziałem się, że łączy was telepatyczna więź. Ale myślę, że nadal możemy razem pracować. Znajdziemy jakiś sposób, żeby przerwać połączenie...

- Taki, który nie będzie wymagał zabicia któregoś z nas? - szydziłą Kaitlyn. Przestań z nim dyskutować, odezwał się Gabriel, przebijają się przez ogarnięte

przerażeniem myśli całej piątki. Idźcie do drzwi. Ja go zatrzymam.

- Nie - powiedziała na głos Kaitlyn, zanim zdołała się powstrzymać. Choć była w niebezpieczeństwie, poczuła, że zalewa ją fala ciepłych uczuć. Gabriel, który zawsze twierdził, nikt go nie obchodzi, narażał własne życie, by ich chronić…

Chłopak ruszył do przodu, stając pomiędzy nią a panem Zetesem. Nie widząc twarzy naukowca, Kaitlyn poczuła, juk opuszcza ją paraliż.

Nie możemy cię tak zostawić, powiedziała do Gabrieli Dzisiejszej nocy prawie umarłeś...

Gabriel nie oglądał się za siebie. Przyjął postawę wilka. Całą uwagę skupił na panu Zetesie.

Kessler, zabierz ich stąd. Ja się nim zajmę. Ale Rob się sprzeciwił. Nie! Nikt nie może tu zostać. Nie rozumiesz, że on chce nas tu zatrzymać? A do tego

nigdzie nie ma Joyce. Kaitlyn od razu zrozumiała, że miał rację. To była pułapka - Chodźcie! - krzyknęła. Ale w tym momencie w kuchennych drzwiach pojawił się

jakiś kształt. Ktoś chwycił ją za rękę. - Puść mnie! Kait zaczęła kopać. Wrzaski raniły jej uszy. Przed sobą widziała czyjąś zawziętą,

wykrzywioną twarz. Lśniące jasne włosy Joyce Piper przykleiły się do jej spoconego i zakrwawionego

czoła. Na policzkach miała zastygli strużki krwi. Akwamarynowe oczy przepełnione były jadem, a usta zaciśnięte.

Boże, ona chce mnie zabić, naprawdę chce mnie zabić. Zaufałam jej, a ona jest tak samo stuknięta jak pan Zetes...

Nagle ktoś odciągnął ją od Joyce i popchnął do tyłu. Usłyszała głos Roba: - Uciekaj, Kaitlyn! Teraz! Wszyscy uciekajcie! Kaitlyn obejrzała się za siebie i zobaczyła, jak Rob i Gabriel walczą z Joyce. Pan Zetes

ruszył w ich stronę, był wściekły. A potem zaczęła biec. Anna i Lewis ruszyli za nią. Kait zupełnie zapomniała o torbie, którą cały czas miała przy sobie

Przypomniała sobie o niej dopiero, gdy dotarła do wyjścia. Na chwilę musiała ją odłożyć, by otworzyć zamek.

Gwałtownym ruchem pchnęła drzwi i zobaczyła przed sobą Milera pana Zetesa. Wyglądał jak wielka, nieruchoma góra, która tarasowała im drogę.

Brać go! Kaitlyn nie była pewna, które z nich to krzyknęło, ale nagle cała trójka ruszyła w jego

stronę. Jakby byli jednym umysłem, podzielonym na trzy ciała. Lewis schylił głowę i natarł na brzuch mężczyzny, Kait uderzyła go torbą w twarz, a Anna kopnęła go z całej siły w łydkę. Mężczyzna runął na ziemię, a oni rzucili się do zielonego kabrioletu stojącego na podjeździe.

Samochód Joyce, ten sam, który wzięli spod rezydencji pana Zetesa, by dostać się do Instytutu. Kluczyki cały czas były w stacyjce.

- Siadajcie z tyłu - krzyknęła Kait, rzucając torbę na tylne biedzenie. Rob! Gabriel! Wynoście się stamtąd! Czekamy na was! Przekręciła kluczyk, wrzuciła bieg i ostro ruszyła. Nie była zbyt dobrym kierowcą. W

Ohio nie miała wielu okazji, by poćwiczyć, ale teraz z piskiem opon zawróciła na wąskim podudzie.

- Światła - jęknął Lewis. Kait sięgnęła w dół i na oślep przekręciła jakąś kontrolkę. W blasku świateł dostrzegli szofera, który właśnie wstawał. Kaitlyn ruszyła wprost na niego. Usłyszała krzyk, ale wszystko działo się jak na zwolnionym filmie. Szofer otworzył szeroko

usta, ale samochód cały czas się do niego zbliżał, aż w końcu mężczyzna uskoczył w bok. W tym samym momencie Rob i Gabriel wypadli przez tylne drwi.

Właźcie do środka! Kait z całej siły wcisnęła hamulec i samochód aż podskoczył do góry. Rob i Gabriel wpadli do środka, wprost na Lewisa i Annę. Kaitlyn nie czekała, aż się usadowią. Wcisnęła pedał gazu.

Jedź, myślała, a może to była myśl kogoś innego, nie byli w stanie powiedzieć. Jedź, jedź, jedź, jedź.

Z piskiem opon wjechała na ulicę, skręciła i odjechała, zostawiając za sobą fioletowy budynek, w którym mieścił się Instytut Badań Parapsychologicznych Zetesa.

Szybka jazda sprawiła, że odetchnęła z ulgą. Nie zwracała uwagi na znaki stopu i szybko pokonywała kolejne zakręty. Nie wiedziała, dokąd jedzie, ale wiedziała, że musi odjechać jak najdalej.

- Kait. - Usłyszała głos Roba, który siedział na fotelu obok, trzymając pod pachą stos dokumentów. Położył jej rękę na ramieniu.

Kait. Kaitlyn ciężko oddychała i cała się trzęsła. Dotarła do Camino Real, głównej ulicy w

San Carlos i przejechała przez czerwone światło. Kait, uspokój się. Uciekliśmy. Już wszystko w porządku. Zacisnął palce na jej ramieniu i powtórzył: - Już dobrze. Kaitlyn powoli wypuściła powietrze i rozluźniła nieco ręce na kierownicy. - Nic wam nie jest? - zapytała. - Nie - powiedział Rob. - Gabriel znowu ich załatwił. Oboje leżą nieprzytomni w

laboratorium. - Zerknął na tylne siedzenie. - Niezła robota. - Och, cieszę się, że tak uważasz. - W porównaniu z ciepłym głosem Roba ton

Gabriela wydawał się lodowaty. Ale Kaitlyn wiedziała, że był potwornie zmęczony. Poczuła też nagłą troskę Roba, on również martwił się o Gabriela. - Posłuchaj - zaczął - jesteś wykończony. Chcesz, żebym.. Nie, zaprzeczył szorstko Gabriel. Pod Kaitlyn ugięły się nogi. Zaledwie godzinę temu

Gabriel przyjął pomoc od nich wszystkich. Gdy byli w rezydencji, zgodził się, żeby Rob skorzystał ze swojej uzdrowicielskiej mocy i przekierował ich energię. W ten sposób uratował mu życie.

Zaufał im. Udało im się do niego dotrzeć i zburzyć jego mury. A teraz... Znowu się od nich oddalał. Odsunął ich od siebie, udając, że nie jest ich częścią. I nic nie mogli na to poradzić.

Kaitlyn i tak postanowiła spróbować. Czasami miała wrażenie, że Gabriel... lubił ją bardziej niż pozostałych, a przynajmniej częściej jej słuchał.

- Musisz oszczędzać siły - zaczęła lekkim tonem, próbując uchwycić jego wzrok w tylnym lusterku.

Daj mi spokój, przerwał jej krótko. W głowie zobaczyła obraz wysokiego muru z wystającymi licami, jakby Gabriel próbował ukryć swoją bezbronność. Wiedziała, o czym nie chciał mówić na głos. Nigdy więcej nie chciał Robowi czegoś zawdzięczać.

Cichy głos Anny przerwał jej rozmyślania: - Dokąd jedziemy? - Nie wiem. - To było dobre pytanie i Kait poczuła, że serce znowu zaczyna jej

mocniej bić. - Słuchajcie, dokąd możemy pojechać? Wokół wyczuła konsternację. Nikt, oprócz Lewisa, nie znał okolic San Francisco. - Rany... - odezwał się Lewis. - OK, nie jedziemy do miasta? Moi rodzice mieszkają

na Pacific Heights, ale...

- To będzie pierwsze miejsce, które odwiedzi pan Zetes - zauważył Rob. - Nie, uzgodniliśmy już, że nie możemy jechać do rodziców. Tylko wpakowalibyśmy ich w kłopoty.

- Prawda jest taka - zaczął Gabriel - że nie mamy pojęcia, dokąd się udać... - To nie ma znaczenia - przerwała mu Kaitlyn. - Nieważne dokąd w końcu pojedziemy. Ale musimy się zastanowić, co chcemy teraz zrobić. Jest druga nad ranem, jest ciemno i zimno, a pan Zetes zaraz zacznie nas ścigać...

- Z tym akurat się zgodzę - powiedział Gabriel. - Jak tylko dojdzie do siebie, wezwie policję. Jedziemy skradzionym wozem.

- Lepiej więc wynośmy się z San Carlos i to szybko - westchnął Lewis. - Kait, zaraz dojedziemy do autostrady 101. Prowadzi na północ.

Kaitlyn zacisnęła zęby i wjechała na szeroką pięciopasmową autostradę. Wiedziała, że pozostali czuli jej zdenerwowanie, ale nikt nic nie powiedział.

- A teraz pomyślmy... Nie chcemy jechać do San Francisco... W porządku, wjedź na most San Mateo, a potem na drogę numer 880, która prowadzi na północ. To Wschodnia Zatoka, wiecie, Hayward i Oakland.

Na początku most był szeroki, ale potem zwęził się do jednego wąskiego betonowego pasa, który ledwo zakrywał ciemną wodę. Po paru minutach wjechali na kolejną autostradę.

- Dobra robota - powiedział cicho Rob, a Kaitlyn od razu zrobiło się cieplej. - Nie jedź za szybko, nie chcemy zwracać na siebie uwagi.

Kaitlyn pokiwała głową, pilnując, by czerwona strzałka szybkościomierza nie przekraczała dziewięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Nie jechali dłużej niż dwie minuty, gdy nagi Lewis powiedział:

- O nie! - Co jest? - zapytała nerwowo Kaitlyn. - Za nami jedzie samochód na kogucie - poinformowała Anna. - Co? - Radiowóz - odezwał się Lewis cienkim głosem. Rob wydawał się spokojny. - Nie panikuj. Na pewno nie zatrzymają nas z powodu przekroczenia prędkości. A pan

Zetes pewnie się jeszcze nie obudził... Nagle na dachu jadącego samochodu zapaliły się migoczące niebiesko-żółte światła.

Kaitlyn poczuła, jak żołądek podchodzi jej do gardła, jak nagle znalazła się w windzie, a serce waliło jej jak oszalałe.

- Czy teraz możemy zacząć już panikować? - jęknął Lewis. - Mówiłeś, że pan Zetes jeszcze się nie obudził.

- Zapomnieliśmy o jednej rzeczy - odezwała się Anna. - Miał mnóstwo czasu, by zadzwonić na policję i zgłosić kradzież samochodu jeszcze w rezydencji, kiedy ocknął się za pierwszym razem.

Kait ogarnęła szalona myśl, by rzucić się do ucieczki. W Ohio zdarzyło się, raz czy dwa, że uciekła policji, kiedy chcieli, by powiedziała coś w sprawie, którą prowadzili. Ale wtedy biegła na piechotę przez pola, które otaczały Thoroughfare i nie była jeszcze kryminalistką.

Teraz prowadziła skradziony wóz i przed chwilą brała udział w napadzie. A na dodatek w samochodzie jestem ja i właśnie naruszam tu zasady warunkowego

zwolnienia. Usłyszała w głowie głos Gabriela. Pamiętasz? Nie powinienem opuszczać Instytutu. Mogę wychodzić tylko do szkoły.

- O Boże - jęknęła na głos Kaitlyn. Mocniej chwyciła kierownicę, a ręce miała mokre od potu. Potrzeba ucieczki, by wcisnąć pedał gazu i wynieść się stąd jak najdalej, cały czas w niej rosła jak nadmuchiwany balon.

- Nie - powiedział szybko Rob. - I tak nie uda nam się uciec, a ostatnia rzecz, jakiej potrzebujemy, to policyjny pościg.

- To co zrobimy? - zapytała Anna. - Zatrzymaj się. - Rob spojrzał na Kait. - Zatrzymaj samochód, pogadamy z nimi.

Pokażę im te papiery. - Uniósł stos kartek. - A jeśli zabiorą nas na komisariat, pokażę je wszystkim.

Kaitlyn wyczuła niedowierzanie Gabriela. - Żartujesz sobie? Naprawdę jesteś aż tak naiwny, Kessler? Mydlisz, że ktokolwiek

uwierzy piątce dzieciaków, a szczególnie jakiś gliniarz... - Urwał. Kiedy ponownie się odezwał, jego głos brzmiał inaczej. Był spięty, ale bez wyrazu. - Jak sobie chcecie. Zatrzymaj się, Kait.

Mur. Kaitlyn znowu wyczuła mur, ale w tej chwili miała ważniejsze sprawy na głowie. Zjechała z autostrady, a migoczące niebiesko-żółte światła ruszyły za nią.

Przejechała spory kawałek drogi, zanim w końcu zwolniła i się zatrzymała. Radiowóz płynnie przejechał obok i stanął. Kaitlyn zaczęła głęboko oddychać.

- OK, co teraz... - Ja będę mówił - postanowił Rob, a Kait poczuła ulgę. W tylnym lusterku zauważyła,

jak z radiowozu wysiada jakaś postać. Był tylko jeden policjant. Zdrętwiałymi palcami Kaitlyn odkręciła szybę. Policjant nieco się pochylił. Miał

schludne ciemne wąsy i zarost. - Prawo jazdy - powiedział. Rob nachylił się nad Kait. - Przepraszam... I nagle Kait coś poczuła. Jak cofające się tsunami. Uderzyły z tylnego siedzenia. Zanim zdążyła cokolwiek

powiedzieć czy zrobić, Gabriel zaatakował. Rzucił w kierunku policjanta falę porażającej, destrukcyjnej energii. Policjant wydał z

siebie dźwięk przypominający ranne zwierzę, rzucił notes i chwycił się za głowę. - Nie! - krzyknął Rob. - Gabriel, przestań! Kaitlyn wyczuła jedynie cień ataku, ale już to wystarczyło i by ją oślepić. Zrobiło jej

się niedobrze. Zauważyła, że policjant upadł na kolana. Anna próbowała złapać oddech, a Lewis zaczął pojękiwać.

Gabriel, przestań! - krzyknął Rob potężnym głosem, który przebił się przez panujący wokół chaos. Zabijesz go. Przestań!

Muszę mu pomóc, pomyślała Kaitlyn. Nie możemy zamienić się w morderców... Muszę mu pomóc...

Ogromnym wysiłkiem woli odwróciła się i skupiła calu uwagę na Gabrielu. Chciała obronić się przed jego potężną mocą, ale w końcu się poddała i spróbowała do niego dotrzeć.

Gabrielu, nie jesteś mordercą, już nie, powiedziała. Proszę cię, przestań. Błagam, przestań.

Wyczuła, że się zawahał. Po chwili czarna fala cofnęła się, wróciła z powrotem do Gabriela i zniknęła bez śladu.

Kaitlyn oparła głowę na fotelu. Cała się trzęsła. W samochodzie zapadła cisza. - Dlaczego? Dlaczego to zrobiłeś? - wybuchnął Rob. - Bo i tak by nas nie posłuchał. Nikt nie będzie nas słuchał, Kessler. Nikt nie jest po

naszej stronie. Jeżeli chcemy przeżyć, musimy walczyć. Ale ty nic o tym nie wiesz, co? - Zaraz pokażę ci, co wiem... - Przestańcie! - krzyknęła Kaitlyn, chwytając Roba, który rzucił się na Gabriela. - Obaj

się zaniknijcie. Nie mamy czasu na kłótnie, musimy się stąd wynieść. - Zaczęła majstrować przy klamce i gwałtownym ruchem otworzyła drzwi, ciągnąc za sobą torbę.

Policjant leżał bez ruchu, ale Kaitlyn poczuła ulgę, widząc, że oddycha. Kto wie, czy z jego głową wszystko jest w porządku, pomyślała. Moc Gabriela była w

stanie doprowadzić człowieka do obłędu.

Wszyscy wysypali się z samochodu. W blasku policyjnych reflektorów Lewis wydawał się śmiertelnie blady, a ciemne oczy Anny zrobiły się ogromne jak oczy sowy. Rob uklęknął przy policjancie. Kaitlyn wyczuła jego napięcie. Położył rękę na klatce piersiowej mężczyzny.

- Chyba wszystko z nim w porządku... - To wynośmy się stąd - powiedziała Kaitlyn, nerwowo rozglądając się wokół i

ciągnąc go za ramię. - Zanim ktoś nas zobaczy i wezwie więcej policji... - Zabierzcie mu odznakę - zasugerował Gabriel i to postawiło Roba na nogi. Nagle coś

się w nich złamało i wszyscy rzucili się do ucieczki, zostawiając za sobą opuszczony radiowóz.

Początkowo Kait było wszystko jedno, dokąd biegną. Gabriel prowadził, a ona na ślepo biegła za nim, skręcając w kolejne boczne uliczki. W końcu poczuła w boku piekący ból i zwolniła tempo. Dopiero wtedy zauważyła, gdzie się znajdują.

Boże, gdzie my jesteśmy? - Cóż, nie jest to Ulica Sezamkowa - wymamrotał Lewis, wsuwając na głowę czapkę z

daszkiem. To była najbardziej upiorna ulica, jaką Kait kiedykolwiek widziała. Mijali właśnie

opuszczoną stację benzynową, która nie miała szyb w oknach ani pomp z paliwem. Podobnie wyglądała stacja po drugiej stronie ulicy. Sklep spożywczy otoczony był solidnym ogrodzeniem z drutem kolczastym. Obok znajdował się monopolowy z migoczącym żółtym neonem i żelaznymi kratami w oknach. W drzwiach stało kilku mężczyzn. Kaitlyn zauważyła, że jeden z nich spogląda na drugą stronę ulicy i patrzy prosto na nią.

Nie widziała jego twarzy, ale dostrzegła jego zęby, które błysnęły w szerokim uśmiechu. Mężczyzna szturchnął jednego ze swoich kompanów i wyszedł na ulicę.

Rozdział 3Rozdział 3Rozdział 3Rozdział 3

KKKKaitlyn zamarła, a nogi nagle odmówiły jej posłuszeństwu Rob podszedł do niej,

objął ją ramieniem i popchnął do przodu. - Anno, chodź - powiedział cicho, a ona posłuchała go bez słowa. Lewis ruszył za

nimi. Mężczyzna po drugiej stronie ulicy zatrzymał się, ale cały czas ich obserwował. - Po prostu idźcie dalej - szepnął Rob. - Nie oglądajcie się za siebie. - Jego głos

brzmiał pewnie, a Kait poczuła mocno, umięśnione ramię. Gabriel odwrócił się i uśmiechnął szyderczo. - Co jest, Kessler? Strach cię obleciał? Ja się boję, odezwała się Kaitlyn, zanim Rob zdążył cokolwiek powiedzieć. Rob był

zły, oboje z Gabrielem aż rwali się do bójki. Boję się tego miejsca i nie chcę zostać tu całą noc.

- Trzeba było tak od razu mówić. - Gabriel kiwnął głową w dół ulicy. - Chodźmy tam, w stronę fabryk. Znajdziemy jakieś miejsce, gdzie gliniarze nas nie znajdą.

Przeszli przez tory kolejowe, mijając po drodze olbrzymie magazyny i podwórka z ciężarówkami. Kaitlyn cały czas rzucała za siebie nerwowe spojrzenia, ale jedyną oznaką życia był biały dym unoszący się z komina pobliskiej fabryki.

- Tutaj - powiedział nagle Gabriel. Zatrzymali się przed pustą działką otoczoną ogrodzeniem z drutem kolczastym, jak wszystko wokół. Na środku zauważyli napis:

„Na sprzedaż/pod wynajem ponad 1,5 hektara ok. 17 000 metrów kw. Pacific American Group"

Gabriel stał przy furtce otoczonej płaskim drutem kolczastym. - Dajcie mi jakiś sweter - zażądał Gabriel. Kaitlyn zdjęła kurtkę i Gabriel rzucił ją na furtkę. - A teraz przechodźcie. Po chwili cała piątka znalazła się w środku, a Kait odzyskała kurtkę, ozdobioną

małymi dziurkami. Nic jej to nie obchodziło. Chciała jedynie gdzieś się umościć, żeby nikt jej nie znalazł.

Działka okazała się niezłym miejscem. Od ulicy osłaniały ją zwały ziemi. Kaitlyn chwiejnym krokiem dotarła za róg, gdzie stykały się dwa zwały piachu, i padła na ziemię. Adrenalina, która trzymała ją na nogach przez ostatnie osiem czy dziewięć godzin, właśnie się wyczerpała, a jej mięśnie przypominały galaretę.

- Jestem taka zmęczona - wyszeptała. - Wszyscy jesteśmy. - Rob usiadł obok niej. - Gabrielu, schowaj się, zanim ktoś cię

zobaczy. Ledwo żyjesz. To prawda, pomyślała Kaitlyn. Gabriel już wcześniej był wyczerpany, i to zanim zajął

się tamtym policjantem, a teraz niemal trząsł się ze zmęczenia. Przez chwilę jeszcze stał, tylko po to, by udowodnić, że nie ma zamiaru słuchać Roba, a potem usiadł. Po przeciwnej stronic, zachowując dystans. Za to Lewis i Anna przysunęli się bliżej. Kaitlyn zamknęli oczy i oparła się o piach, zadowolona z bliskości przyjaciół i Roba. Jego ciepłe, silne ramię dawało jej poczucie bezpieczeństwa.

On nie pozwoli, by ktokolwiek mnie skrzywdził, pomyślała jak przez mgłę. To prawda, nie pozwolę, usłyszała w głowie jego głos i nagle poczuła się tak, jakby

zanurzyła się w złotym bursztynowym blasku, który ogrzewał ją ciepłymi promieniami. Jakbym przytulała się do słońca, pomyślała.

Jestem taka zmęczona... Otworzyła oczy. - Będziemy tu spać? - Chyba powinniśmy - powiedział Rob. - Ale może jedno z nas nie powinno spać,

wiecie, żeby pilnować, czy ktoś nie idzie. - Ja popilnuję - odezwał się szybko Gabriel. - Nie. - Kaitlyn była oburzona. - Z nas wszystkich to ty potrzebujesz najwięcej snu... Nie snu, jego myśl była tak ulotna, że Kaitlyn nie była pewna, czy na pewno coś

słyszała. Gabriel najlepiej z nich wszystkich potrafił ukryć swoje myśli. W tej chwili Kaitlyn nic nie wyczuwała poza tym, że był wykończony. I niewzruszony.

- Jak sobie chcesz - odparł ponuro Rob. Kaitlyn była zbyt zmęczona, by się z nimi kłócić. Nigdy nic myślała, że będzie spać na

dworze, siedząc na gołej ziemi i nie mając niczego pod głowę. Ale to była najdłuższa i najgorsza noc w jej życiu, chociaż ziemia za jej plecami była zaskakująco wygodna. Anna przytuliła się do niej z jednej strony, a Rob z drugiej. Była łagodna marcowa noc, a kurtka pozwalała jej utrzymać ciepło. Czuła się niemal bezpiecznie.

Zamknęła oczy. Teraz już wiem, jak to jest być bezdomnym, pomyślała. Bez żadnych korzeni, nie

wiadomo gdzie, zagubionym. Do diabła, ja jestem bezdomna.

- Co to za miasto? - wymruczała, czując, że z jakiegoś powodu jest to ważne. - Chyba Oakland - wymamrotał Lewis. - Słyszycie samoloty? Musimy być niedaleko

lotniska. Kaitlyn słyszała przelatujące samoloty i świerszcze, i odległy uliczny hałas, ale

wszystko zlewało się w jeden niewyraźny szum. Po chwili przestała myśleć. Zaczęła śnić. Gabriel poczekał, aż cała czwórka zaśnie, i wstał. Pomyślał, że zostawiając ich

samych, pewnie naraża ich na niebezpieczeństwo. Ale nie mógł na to nic poradzić. Jeżeli Kessler nie potrafi obronić swojej dziewczyny, to już jego problem.

To było oczywiste, że Kaitlyn była teraz dziewczyną Kesslera. W porządku. Gabriel i tak jej nie chciał. Właściwie to powinien złotemu chłopcu podziękować, że go ocalił. Taka dziewczyna mogła stanowić pułapkę, zaleźć za skórę i próbować go zmienić. A Kaitlyn o płomiennych włosach, kremowej skórze i oczach czarownicy już mu pokazała, że chce go zmienić.

I prawie jej się to udało, pomyślał Gabriel, ostrożnie przechodząc przez gęste zarośla. To przez nią zgodził się przyjąć pomoc, i to od samego Kesslera. Nigdy więcej. Dotarł do ogrodzenia i przeskoczył na drugą stronę siatki, uważał, żeby się nie zranić

o wystające druty. Kiedy zeskoczył na ziemię, kolana się pod nim ugięły. Był osłabiony jak nigdy wcześniej. I czuł głód. Czuł się Wypalony, jakby strawił go

ogień, zostawiając za sobą czarną dziurę. Jak popękana ziemia spragniona letniego deszczu. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie czuł. Jakaś maleńka część jego umysłu, która

czasami szeptała mu coś do ucha, mówiła, że to było niebezpieczne. Coś było nie tak. Nie przejmuj się tym, pomyślał Gabriel. Powłócząc nogami, szedł po nierównym

chodniku. Z całej siły próbował opanować drżenie. Nie bał się takich miejsc, czuł się w nich jak ryba w wodzie. Wiedział jednak, że nie może okazywać słabości, stać się łatwym celem. Szukał kogoś słabszego.

Ta część umysłu, która czasami coś mu podpowiadała, teraz milczała. Nie przejmuj się tym, pomyślał znowu Gabriel. Zmierzał w kierunku sklepu monopolowego. Obok budynku znajdował się długi mur,

ozdobiony resztkami postrzępionych plakatów i ogłoszeń, przy którym stali jacyś ludzie. Mężczyźni i jedna kobieta. Żadna piękność. Sama skóra i kości, zapadnięte oczy i

niezdrowo wyglądające włosy. Na łydce miała tatuaż z jednorożcem. Cóż za ironia. Jednorożec symbolizował niewinność i dziewictwo. Ale już lepsza ta nieznajoma niż tamta niewinna czarownica, pomyślał, posyłając w

pustkę olśniewający i niepokojący uśmiech. To przerwało jego dalsze wahania. Musiał kogoś wybrać. Lepszy już ten ludzki śmieć

niż Kaitlyn. Coraz bardziej dokuczało mu uczucie wypalenia. Czuł w środku pustkę, która

przypominała ciemną otchłań. Był jak wygłodzony wilk. Kobieta odwróciła się w jego stronę. Przez moment wydawała się zdumiona, ale po

chwili uśmiechnęła się do niego z uznaniem, nie spuszczając z niego wzroku Myślisz, ze jestem przystojny, tak? Świetnie, to ułatwili sprawę, pomyślał Gabriel,

uśmiechając się do kobiety. Położył jej rękę na ramieniu.

Pomiędzy skałami szumiał ocean. Niebo miało nieokreślony kolor, który bardziej przypominał metaliczny fiolet lub szarą lawendę niż prawdziwą szarość, pomyślała Kaitlyn. Stała na wąskim kamienistym cyplu. Z trzech stron otaczała ją woda. Ciągnący się przed nią półwysep przypominał kościsty palec.

Dziwne miejsce. Dziwne, opuszczone miejsce... - O, nie. Znowu tutaj? - Lewis jęknął za jej plecami. Kait odwróciła się i zauważyła

również Roba i Annę. Uśmiechnęli się. Kiedy po raz pierwszy zjawili się w jej śnie, była zdumiona i trochę zła. Ale teraz jej nie przeszkadzali. Cieszyła się, że ma towarzystwo.

- Przynajmniej tym razem nie jest aż tak zimno - powiedziała Anna. Wyglądała tak, jakby idealnie pasowała do tego takiego miejsca, w którym rządziła natura, a nie człowiek. Wiatr rozwiewał jej długie, czarne włosy.

- To prawda i powinniśmy się cieszyć, że znowu tu jesteśmy - odezwał się Rob, a w jego głosie słychać było podniecenie. Uważnie obserwował horyzont. - To tutaj właśnie jedziemy, pamiętacie? Jeżeli uda nam się to miejsce odnaleźć…

- Nie - oznajmiła Kait. - Jedziemy tam. - Wskazała na drugą stronę wody, na oddalony brzeg, przy którym wznosiła się pojedyńcza skarpa, gęsto porośnięta drzewami. Stał tam sa-motny biały budynek, który lśnił tajemniczym światłem.

To był ten sam budynek, który Kaitlyn widziała w jednej ze swoich wizji jeszcze w Instytucie. Ten sam, który widziała na zdjęciu tego faceta o przenikliwym spojrzeniu i karmelowym odcieniu skóry. Nie miała pojęcia, kim był, poza tym, że stanowił zagrożenie dla pana Zetesa. Nic nie wiedziała też o tym budynku. Ten mężczyzna był z nim w jakiś sposób powiązany.

- To nasza jedyna szansa - powiedziała na głos. Wszyscy patrzyli na nią, więc mówiła dalej - Nie wiemy, kim są ci ludzie tylko oni mogą nam pomóc w walce z panem Zetesem. Nie mamy wyboru, musimy ich znaleźć.

- Może nam pomogą... - W połowie zdania Lewis zaczął mówić telepatycznie: w tej sprawie. Może oni będą wiedzieli, jak przerwać połączenie.

- Wiecie co mówią badania. Jedno z nas musi umrzeć - szepnęła Anna. - Może będą znali jakiś inny sposób. Kaitlyn nic nie powiedziała, ale wiedziała, że wszyscy czują to samo. Stali się sobie

bardzo bliscy, i to było cudowne. Ale w głębi serca wiedziała, że połączenie musi zostać przerwane. Nie mogli całe życie żyć w ten sposób. Nie mogli...

- Dowiemy się, gdy tam dotrzemy - wtrącił Rob. - Tymczasem lepiej się rozejrzyjmy, musimy wszystko dokładnie zbadać. Tu muszą być jakieś wskazówki.

- Chodźmy tam - zaproponowała Kait, wskazując na koniec półwyspu. - Chciałabym podejść jak najbliżej tego domu

Ruszyli naprzód, dokładnie się wszystkiemu przyglądali - Cały czas tylko ten ocean i ocean - odezwał się Lewis - A tam - wskazał ręką do tyłu

- wciąż ta sama plaża, przy której rosną drzewa. Gdybym miał ze sobą aparat, mógłbym zrobić zdjęcie. Moglibyśmy je z czymś porównać. Poszukać w książkach albo broszurach z biur podróży.

- Nie ma tu niczego, co mogłoby odróżnić to miejsce od innych plaż - powiedziała Kaitlyn. - Chociaż, popatrzcie. Czy nie wydaje się wam, że po prawej stronie jest więcej fal?

- To prawda - przyznał Rob. - Dziwne. Ciekawe czemu tak jest? - I jeszcze to. - Anna klęknęła przy stercie kamieni. Niektóre z nich były długie i

cienkie, inne niemal kwadratowo. Były poukładane jak klocki dziecka, ale w bardzo dziwaczny sposób, tworząc nieregularne wieże z wystającymi tu i ówdzie wyrostkami, które przypominały skrzydła samolotu.

Podobne sterty znajdowały się na całym półwyspie. Opierały się na olbrzymich kamieniach ustawionych po obu stronach cyplu. Niektóre były małe, a inne olbrzymie. Kaitlyn pomyślała, że przypominają prymitywne rzeźby ludzi albo zwierząt.

- Mam dziwne wrażenie, że powinnam to skądś znać - powiedziała Anna, zbliżając rękę do kamieni, ale ich nie dotknęła. - To powinno coś znaczyć - dodała z zatroskanym wyrazem twarzy. Zacisnęła usta, a jej wzrok był smutny.

- Nieważne - odparł Rob. - Idź dalej, może coś ci się przypomni. Widziałaś kiedyś to miejsce?

Anna powoli pokręciła głową. - Chyba nie. A jednak wydaje mi się znajome. I jestem pewna, że jest na północy. Na

północ od Kalifornii. - Więc będziemy sprawdzać wszystkie plaże na północ od Kalifornii? - zapytał Lewis,

z nietypowym dla siebie pesymizmem. Kopnął stertę kamieni. - Przestań! - krzyknęła ostro Anna. Lewis się skulił. Doszli do końca cyplu i Kaitlyn wystawiła twarz na wiatr. Obok niej rozbijały się fale, co było przyjemne i ekscytujące, ale nie udało im się

zbliżyć do białego domu. - Kto przesyła nam te sny? - zapytał Lewis, który został nieco z tyłu. - Myślicie, że to

oni, ludzie z tego domu? Myślicie, że teraz tam są? - Zapytajmy ich. - Rob bez ostrzeżenia otoczył dłońmi usta i krzyknął - Hej, wy tam!

Kim jesteście? Serce Kaitlyn aż podskoczyło do góry. Ale to był dobry dźwięk, który mógł pokonać

ponury fiolet nieba i szeroką otchłań ruchomej wody. To była spora przestrzeń i wymagała mocnego głosu. Sama przyłożyła dłonie do ust.

- Kim jesteście?! - krzyknęła przez ocean, jakby naprawdę oczekiwała, że ktoś z białego domu jej odpowie.

- I o to chodzi - powiedziała Anna, odrzucając do tyłu głowę i wydając z siebie potężny okrzyk, który przyprawił Kait O gęsią skórkę. - Kim jesteście? Gdzie jesteśmy?

Lewis przyłączył się do nich. - To jest do bani! Porozmawiajcie z nami! Możecie wyrażać się trochę jaśniej? Kaitlyn stłumiła śmiech i wołała dalej. Hałas przestraszył mewy, które zaalarmowane

poszybowały w górę. I nagle, pośród własnych krzyków, usłyszeli odpowiedź. Dźwięk był znacznie głośniejszy od ich wrzasków, a jednocześnie przypominał szept.

Jakby nagle tysiące osób zaczęło szeptać chórem, chociaż nie do końca, pomyślała Kaitlyn. Tysiące osób stłoczonych w małym pomieszczeniu, w którym odbijało się echo. To ich natychmiast uciszyło. Kait spojrzała na Roba szeroko otwartymi oczami, a ten

odruchowo chwycił ją za ramię jakby chciał ją przed czymś obronić. - Griffin's Pit! Griffin's Pit! Griffin's Pit! - Usłyszeli niecierpliwy szept. - Co? - zapytała Kaitlyn, nie wydając z siebie dźwięku. Kakofonia dźwięków otaczała

ją ze wszystkich stron. Zauważyła, że Lewis się skrzywił, a Anna złapała się za głowę. - Griffins Pit, Griffin's Pit, Griffin's Pit... Rob, to boli... Obudź się, Kaitlyn! To twój sen, musisz się obudzić! Nie mogła. Ale widziała, że ogłuszający hałas też sprawiał mu ból. Jego twarz była

spięta, a oczy zrobiły się ciemne. Griffin 's Pit, Griffin 's Pit, Griffin 's Pit... Kaitlyn gwałtownie się poruszyła i półwysep natychmiast zniknął. Wpatrywała się w wieczorne niebo. Na horyzoncie pojawił się księżyc, a pomiędzy

gwiazdami zauważyła samolot z migoczącymi czerwonymi światłami. Rob zaczął się budzić, a Anna i Lewis już siedzieli.

- Nic wam nie jest? - zapytała niespokojnie Kaitlyn. Rob się uśmiechnął. - Udało ci się. - Chyba tak. I zdaje się, że dostaliśmy odpowiedź. - Potarła ręką czoło. - Może dlatego nie chcieli się z nami wcześniej porozumieć - stwierdziła Anna. -

Może wiedzieli, że to będzie bolesne. I tak nie słyszałam wyraźnie tego, co mówili. - Griffin's Pit - rzekła Kaitlyn. - To brzmi złowieszczo. Lewis zmarszczył nos. - Griffin's co? Masz na myśli Whippin' Bit? - A ja słyszałam coś jakby Wyvern's Bit - wtrąciła Anna. - Ale to raczej nie ma sensu. - Ani Whiff* i Spit - dodał Rob. - Chyba że chodzi o pożyczoną fabrykę perfum i

tytoniu... - Chodźcie do Whiff i Spit, powąchajcie i wyplujcie - wyrecytował Lewis, nadając

słowom odpowiedni rytm. - Jeżeli żadne z nas nie słyszało tego samego, to znaczy, że chyba jesteśmy w punkcie wyjścia.

- Nieprawda - zaprzeczył Rob, przekręcając daszek w czapce Lewisa i zakrywając mu oczy. Uśmiechnął się i Kaithlyn wiedziała, że jest w doskonałym humorze.

* Whiff - wąchać (ang.), spit - pluć (ang.) (przyp. tłum.). - Wiemy, że tam coś jest i próbuje się z nami porozumieć. Może następnym razem

będzie lepiej. Może nam się poszczęści. W każdym razie wiemy, że mamy jechać na północ. I wiemy czego szukać, musimy znaleźć tę plażę. Rozpoczynamy poszukiwania!

Jego entuzjazm był zaraźliwy. Tak samo jak jego uśmiech i iskierki tańczące w jego złotych oczach, pomyślała Kaitlyn.

Kaitlyn ogarnęła nadzieja - nieopanowana, niestosowna, ale wszechogarniająca. Przez całe życie pragnęła gdzieś należeć. Wiedziała, że gdzieś istniało miejsce, do którego idealnie pasowała, gdyby tylko mogła je odnaleźć.

Odkąd Gabriel ich połączył, znalazła ludzi, do których należała. Czy chciała tego, czy nie, została na zawsze związana z czwórką przyjaciół. I może ten sen wzywał ich tam, gdzie było ich miejsce. Miejsce, którego istnienie zawsze podejrzewali, W którym znajdzie się odpowiedzi na wszystkie pytania i zrozumie, kim naprawdę jest i co powinna zrobić ze swoim życiem.

Uśmiechnęła się do Roba. - Rozpoczynamy poszukiwania. - Przysunęła się do niego bliżej, dotykając go

kolanem i dodała wiadomość tylko dla Niego: Kocham cię. No proszę, jaki dziwny zbieg okoliczności, usłyszała w głowie jego głos. Sprawiał, że czuła się niesamowicie. Czuła się bezpieczna na upuszczonej działce i

było jej ciepło. Już sama jego bliskość, to, że mogła dotknąć jego myśli i poczuć jego obecność, sprawiało, że czuła się bezpieczna i była nieco oszołomiona.

Też lubię być blisko ciebie, powiedział. Im bliżej jestem, tym bliżej chcę być. Kaitlyn poczuła się tak, jakby unosiła się w powietrzu, jakby utonęła w jego złotym

spojrzeniu. Chciałabym, żeby zawsze tak było... - zaczęła. Nagle urwała. Anna, która siedziała obok z brodą opartą na kolanach, nagle uniosła

głowę. - Chwileczkę, a gdzie jest Gabriel? Kait zupełnie o nim zapomniała. Nagle uświadomiła soliła, że miejsce naprzeciwko

było puste. - Pewnie poszedł coś sprawdzić - powiedział z nadzieją Lewis.

- A może zniknął na dobre - dodał Rob. W jego głosie również słychać było ponurą nadzieję.

- Przykro mi, ale nic z tego. - Nagle pojawił się Gabriel. Na jego twarzy błąkał się lodowaty uśmieszek.

Wyglądał na wypoczętego. Nie był już zmęczony. Kaitlyn poczuła cień niepokoju. Szybko odsunęła od siebie, tę myśl, zanim ktokolwiek

zdążył coś zauważyć. Wszystko było z nim w porządku. I co z tego, że wyglądał tak... świeżo, po prostu trochę odpoczął.

- Zaczyna robić się widno - zauważył Gabriel. - Rozejrzałem się trochę po okolicy, nic się nie dzieje. Nie widać żadnych gliniarzy. Jeżeli mamy się stąd ruszyć, lepiej zróbmy to teraz.

- W porządku - zgodził się Rob. - Ale najpierw usiądź. Musimy ustalić plan działania. I musimy ci opowiedzieć, co się wydarzyło w nocy.

- Coś się stało? - Gabriel gwałtownie się odwrócił. - Nie było mnie... zaledwie parę minut.

- To nie wydarzyło się naprawdę, to był sen - uściśliła Kaitlyn, próbując zdławić niepokój. Zauważyła, że zawahał się między słowami „nie było mnie" i „zaledwie parę minut" Gabriel kłamał. Nie mogła tego wyczuć, ale wiedziała, że tak jest.

Gdzie on był? Rob opowiedział mu o śnie. Gabriel wysłuchał całej historii, z rozbawionym i nieco

pogardliwym wyrazem twarzy. - Jeżeli naprawdę chcecie tam jechać, to beze mnie - powiedział, gdy Rob skończył.

Jego usta wykrzywił grymas - Mam zamiar wydostać się tylko z Kalifornii. - W porządku. - Rob wzruszył ramionami. - Słuchajcie, chyba powinniśmy zrobić

jakieś zapasy. Na czym stoimy?! Uśmiechnął się żałośnie. - Obawiam się, że ja mam przy sobie tylko portfel i te teczki. Dopiero teraz Kait zdała sobie sprawę, że ani Rob, ani Gabrel nie mieli swoich

worków. Musieli je zgubić w trakcie walki z panem Zetesem. - Ja mam torbę - oznajmiła Kaitlyn. - Sto dolarów w kieszeni i... - Sprawdziła, żeby się

upewnić. - Jakieś piętnaście w portmonetce. - Ja też mam swoją torbę - powiedział Lewis. - Ale obawiam się, że moje rzeczy nie

będą pasować na żadnego z was. Spojrzał sceptycznie na Roba i Gabriela, którzy byli od niego o parę centymetrów wyżsi. - I jakieś czterdzieści dolców.

- Ja mam tylko kilka dolarów w drobnych - odezwała się Anna. - I moją torbę z ciuchami.

- A ja mam... dwanaście pięćdziesiąt - odezwał się Rob, grzebiąc w portfelu. - Rany, mamy tylko sto pięćdziesiąt parę dolarów. Następnym razem przypomnijcie

mi, żebym nigdy więcej z wami nie uciekał - zakpił Lewis. - To nam nie wystarczy nawet na bilety autobusowe, a musimy jeszcze jeść -

stwierdził Rob. - No i nie jedziemy przecież w jakieś konkretne miejsce, musimy je najpierw znaleźć. Gabriel, ile...

Gabriel cały czas się wiercił. Był wyraźnie zniecierpliwiony. - Mam jakieś dziewięćdziesiąt dolarów - powiedział krótko, ani słowem nie

wspominając, że zabrał je z torebki Joyce, zaważyła Kait. - Ale nie potrzebujemy biletów autobusowych - dodał. - Zająłem się tym. Zorganizowałem dla nas transport.

- Co takiego? Gabriel wzruszył ramionami i wstał, strzepując z ubrania piasek. - Zdobyłem dla nas samochód. Odpaliłem go z kabla i jest gotowy. Więc jeśli

skończyliście...

Kaitlyn oparła głowę na rękach. -O Boże. Poczuła obok złocistobiały płomień gniewu. Rob wstał i stanął naprzeciwko Gabriela.

Był wściekły. - Co zrobiłeś? - zapytał.

Rozdział 4Rozdział 4Rozdział 4Rozdział 4 GGGGabriel posłał mu szeroki uśmiech.

- Ukradłem dla nas samochód. I co z tego? - Jak to co z tego? To nie w porządku i tyle. Nie będziemy przecież kraść ludziom

samochodów. - Ukradliśmy samochód Joyce - powiedział Gabriel muzykalnym i szyderczym

głosem. - Joyce chciała nas zabić, to zupełnie coś innego. Może nie najlepsze tłumaczenie, ale

można to jakoś usprawiedliwić - Podszedł do Gabriela i powiedział, akcentując każde słowo - Nic nie usprawiedliwia okradania niewinnych ludzi.

Gabriel najwyraźniej dobrze się bawił. Był rozluźniony, ale gotowy w każdej chwili ruszyć do ataku. Chciał się bić. Rwał się do bójki. Jakby czerpał energię, która promieniowała od Roba.

- A jaki masz pomysł, chłoptasiu? Jak chcesz się stąd wydostać? - Nie wiem, ale na pewno nie będziemy kraść. To nie w porządku. To wszystko. - Dla

Roba sprawa była zamknięta. Kaitlyn zagryzła usta, zdając sobie sprawę, że dla niej nie było takie oczywiste. W

głębi serca podziwiała Gabrielu to, że zdobył dla nich samochód, i miała dziwne przeczucie, że chętnie by wsiadła do tego auta, gdyby nie strach, że zostaną złapani.

Ale Rob nigdy się na to nie zgodzi. Kochany Rob. Kochany, honorowy Rob, uparty jak osioł. Potrafił być najbardziej wkurzającym chłopakiem na świecie. Patrzył teraz na Gabriela wyzywającym wzrokiem. W odpowiedzi Gabriel pokazał zęby.

- A co ze staruszkiem? Chyba nie myślisz, że da sobie spokój, co? Naśle na nas policję, a może nie tylko. Ma sporo przyjaciół, szerokie kontakty.

To prawda. Kaitlyn przypomniała sobie papiery, które widziała w sekretnym pokoju pana Zetesa. Pisma od sędziów, dyrektorów dużych przedsiębiorstw, ludzi z rządu. Listy z nazwiskami ważnych osób.

- Musimy się stąd wynieść i to już - powiedział Gabriel. - To oznacza, że jest nam potrzebny środek transportu. - Nie spuszczał oczu z Roba. Żaden z nich nie zamierzał ustąpić.

Będą się bić, pomyślała Kaitlyn, rzucając Annie rozpaczliwe spojrzenie. Anna przestała czesać swoje lśniące kruczoczarne włosy i zmartwiona spojrzała na Kait.

Musimy ich powstrzymać, szepnęła. Wiem, odpowiedziała Kait. Ale jak?Musimy coś wymyślić. Ale Kaitlyn nic nie przychodziło do głowy, aż nagle wpadła na pewien pomysł. Marisol, pomyślała.

Marisol. Asystentka z Instytutu. Pracowała z panem Zetesem jeszcze przed Joyce i znała jego plany. Próbowała ostrzec Kaitlyn, a przez pana Zetesa znajdowała się teraz w śpiączce.

- Marisol! - krzyknęła głośno Kait, czując rosnące podniebnie. Rob i Gabriel spojrzeli na nią. - Co? - zapytał Rob. Kaitlyn wstała. - Nie rozumiesz? Jeżeli ktokolwiek może nam pomóc, jeśli ktokolwiek nam uwierzy...

Poza tym jesteśmy w Oakland. Joyce mówiła, że Marisol jest z Oakland. - Kait, uspokój się. Co chcesz... - Powinniśmy odwiedzić jej rodzinę. Oni mieszkają gdzieś tutaj, w Oakland. Możemy

pójść na piechotę. Rob, może oni będą mogli nam pomóc. Może zrozumieją te okropna historię.

Wszyscy wpatrywali się w Kait, ale ich spojrzenia były przyjazne , a w oczach pojawiło się zrozumienie.

- Wiesz co, może masz rację. – przyznał Rob - Mariol mogła zdradzić jakieś szczegóły, coś zasugerować .Lubiła dawać wskazówki

– przypomniała sobie Kait – Poza tym na pewno przeżywają to, co się stało. Ich córka była zdrową, może nieco kapryśna dziewczyną, ale nic jej nie było, aż tu nagle któregoś dnia zapada w śpiączkę. Nie myślicie, że zaczęli cos podejrzewać?

- To zależy - odezwał się Gabriel z pochmurnym i zimnym wyrazem twarzy. Czuł, że stracił szansę na konfrontację. - Jeżeli brała jakieś leki...

- To Joyce mówiła, że Marisol brała leki. Nie bardzo w to wierzę, a ty? - Kaitlyn uniosła brodę i ku swojemu zdumieniu zobaczyła w jego szarych chłodnych oczach błysk rozbawienia.

- Tak czy siak, to nasza jedyna szansa - powiedział Lewis, który zawsze potrafił dostrzec pozytywną stronę każdej sytuacji. Uśmiechnął się, a jego ciemne oczy błyszczały. - Przynajmniej mamy dokąd iść. Poza tym może dadzą nam tam coś do jedzenia?

Anna związała włosy w długi kucyk i z wdziękiem podniosła się na nogi. Kaitlyn zrozumiała, że decyzja zapadła. Dwie minuty później szli już ulicą w poszukiwaniu książki telefonicznej Kaitlyn czuła się brudna i umierała z głodu, w końcu od wczoraj nic nie jadła, ale była w zaskakująco dobrej formie.

Za dnia ulica była pusta i chociaż otoczone siatkami budynki wyglądały równie ponuro jak wczoraj, okolica wydawała się nieco bezpieczniejsza. Lewis z radością wyciągnął aparat i zaczaj robić zdjęcia.

- Dla potomności - rzucił. - Może nie powinniśmy zachowywać się jak turyści - zasugerowała Anna łagodnym

głosem. - Jeśli ktokolwiek się do nas zbliży, ja się nim zajmę - rzucił Gabriel. Po utarczce w

Robem jego myśli nadal były czarne, poprzecinane czerwonymi smugami. Kait przyjrzała mu się uważnie.

- Wiesz co, miałam cię o coś zapytać. Pan Zetes mówił, że dopóki jesteś połączony z nami, nie możesz nawiązać kontaktu z nikim innym. Ale udało ci się z tamtym policjantem, a wcześniej z panem Zetesem i Joyce.

Gabriel wzruszył ramionami. - Staruszek się mylił - odpowiedział krótko. I znowu Kaitlyn poczuła w sercu niepokój. Coś przed nimi ukrywał. Tylko jemu

przychodziło to z taką łatwością, pomyślała. Pomimo barier wyczuła w nim coś dziwnego. Od wczorajszej nocy coś się w nim

zmieniło

To przez ten kryształ, pomyślała. Pan Zetes podłączył Gabriela do ogromnego kryształu, monstrum o poszarpanych brzegach, w którym zgromadzona była niewyobrażalna, nadprzyrodzona moc.

A może kryształ zrobił coś Gabrielowi? Coś... nieodwracalnego? - Gabrielu? - zapytała nagle. - Jak twoje czoło? Chłopak szybkim ruchem dotknął czoła, a potem powoli upuścił dłoń. - Świetnie - odparł. - Czemu pytasz? - Chciałam tylko coś zobaczyć. - I zanim zdążył ją powstrzymać, wyciągnęła dłoń i

odsunęła na bok jego ciemne włosy. Na jego bladej skórze dostrzegła ślad, który w niczym nie przypominał blizny po przecięciu skóry kryształem. Wyglądał jak pieprzyk i miał kształt półksiężyca.

- Na twoim trzecim oku - powiedziała mimochodem Kait. Gabriel mocno chwycił ją za nadgarstek i oboje zamarli miejscu. Wpatrywał się w nią

uważnie, a w jego szarych oczach dostrzegła coś przerażającego. Coś groźnego i obcego, czego nigdy wcześniej nie widziała.

Trzecie oko. To tam mieściła się cała nadprzyrodzona moc, A Gabriel zwiększył swoją moc w chwili, gdy został podłączony do tamtego kryształu...

Zawsze był najlepszy z nich wszystkich. Kait z przerażeniem pomyślała o tym, co będzie, gdy stanie się jeszcze silniejszy.

- Co się z wami dzieje? - zapytał Lewis. Pozostali byli już daleko z przodu, ale Rob wracał w ich stronę, marszcząc brwi,

W tym momencie Anna, która była najdalej, krzyknęła:

- Słuchajcie, widzę jakąś budkę telefoniczną! Gabriel gwałtownym ruchem puścił rękę Kaitlyn i szybka ruszył do Anny. Daj sobie z tym spokój, powiedziała Kaitlyn. Na razie skup się na tym, żeby przeżyć. W książce telefonicznej było mnóstwo osób o nazwisku Diaz, ale udało im się

odnaleźć Marisol. Lewis nie znał Ironwood Boulevard, ulicy, przy której mieszkała, więc na pobliskiej stacji benzynowej przejrzeli mapę.

Zanim dotarli na miejsce, było już prawie wpół do dziesiątej. Kaitlyn była zgrzana, brudna i głodna. Dom w stylu pueblo, jak określił Lewis, stanowił imitację budynku z suszonej cegły z różowobrązowym tynkiem. Zadzwonili do drzwi, ale nikt nie odpowiadał.

- Nikogo nie ma w domu - zauważyła z rozpaczą Kaitlyn - Jestem taka głupia. Na pewno są w szpitalu z Marisol. Joyce mówiła, że chodzą tam codziennie.

- Zaczekamy. Albo wrócimy później - zadecydował Rob, Jak już coś postanowił, nic nie było w stanie tego zmienić. Właśnie szli w stronę garażu, gdy z tyłu domu wyszedł niewiele starszy od nich chłopak.

Nie miał na sobie koszulki, a jego szczupłe, muskularna ciało wyglądało na bardzo silne. Kait nie odważyłaby się podejść do niego na ulicy. Jego kręcone włosy lśniły jak mahoń w porannym słońcu. Miał pełne, posępne usta.

Innymi słowy, pomyślała Kaitlyn, wyglądał jak Marisol. Przez kilka chwil przyglądali się sobie nawzajem. Chłopak nic wydawał się

zadowolony nagłym wtargnięciem na jego teren i był gotowy do walki. Rob i Gabriel aż się zjeżyli.

Pod wpływem nagłego impulsu Kaitlyn zrobiła krok do przodu. - Nie myśl sobie, że jesteśmy walnięci - zaczęła. - Jesteśmy przyjaciółmi Marisol.

Właśnie uciekliśmy od pana Zetesa. I nie mieliśmy pojęcia dokąd pójść. Od zeszłej nocy jesteśmy w drodze, a ostatnich kilka godzin szliśmy tutaj. I pomyśleliśmy, że nam pomożecie.

Chłopak obserwował ją uważnie, mrużąc oczy o długich ciemnych rzęsach. W końcu powiedział wolno

- Jesteście przyjaciółmi Marisol?

- Tak - odpowiedziała Kaitlyn pewnym głosem, na chwilę upominając o tym, że Marisol ją nachodziła i terroryzowała. W tej chwili nie miało to znaczenia.

Chłopak obejrzał każdego z nich od stóp do głów ze skwaszoną miną. Kaitlyn już myślała, że odeśle ich do diabła, gdy nagle wskazał na dom.

- Chodźcie. Nazywam się Tony. Jestem bratem Marisol. Gdy wchodzili do środka, zapytał od niechcenia. - Jesteś bruja? Czarownicą? - Patrzył jej prosto w oczy. - Nie. Ale potrafię robić różne rzeczy. Rysuję obrazy, które w końcu się spełniają. Pokiwał lekko głową. Kaitlyn była wdzięczna, że jej uwierzy. Wyglądało na to, że siły

nadprzyrodzone nie były dla niego niczym zaskakującym. I pomimo opryskliwej miny okazał się troskliwy. Nawet hojny. Jak tylko weszli do domu, podrapał się po brodzie, zerknął na Lewisa i mruknął:

- Jesteście w drodze, tak? Jesteście głodni? Właśnie miałem zjeść śniadanie. Kłamstwo, pomyślała Kaitlyn. Musiał zauważyć, jak Lewis pociąga nosem, wdychając

zapach smażonych jajek i bekonu unoszący się jeszcze w powietrzu. Natychmiast go polubiła. - Kiedy Marisol zachorowała, ludzie przynieśli nam mnóstwo żarcia - powiedział,

prowadząc ich do kuchni. Sięgnął do lodówki i wyciągnął ogromne naczynie pełne zapiekanej kukurydzy i mniejsze z makaronem. - Tamales. - Podniósł duże naczynie. Obok postawił mniejsze. - chow mein.

Piętnaście minut później wszyscy siedzieli przy dużym kuchennym stole, a Kait kończyła opowieść o ucieczce z Instytutu. Mówiła o tym, jak Joyce ich znalazła, jak przyjechali do Kalifornii, jak Marisol próbowała ich ostrzec. I o tym, jak wczorajszego wieczoru pan Zetes ujawnił im prawdę.

- On jest zły - zakończyła, spoglądając na Tony'ego niepewnym wzrokiem. Ale on wcale nie wydawał się zaskoczony, Mruczał coś pod nosem. Rob trzymał w pogotowiu swoje teczki i papiery, ale nie było to konieczne.

Kaitlyn wpatrywała się w swój talerz z tamales i zapytała przyjaciół: Jak mamy mu powiedzieć, że to przez pana Zetesa Marisol zapadła w śpiączkę? U każdego z nich, z wyjątkiem Gabriela, wyczuła niepokój. Gabriel bawił się

jedzeniem, najwyraźniej nie był głodny. Jak zwykle siedział nieco z boku i wyglądał tak, jakby znajdował się jeszcze dalej. - Jak się czuje Marisol? - zapytała Anna.

- Bez zmian. Lekarze mówią, że to się już nie zmieni. - Bardzo nam przykro - powiedział Lewis, grzebiąc widelcem w kukurydzy. - Nie uważacie - zaczął cicho Rob - że to, co się z nią stało, było trochę dziwne? Tony spojrzał mu prosto w oczy. - To wszystko było dziwne. Marisol nie brała żadnych 1eków. W zeszłym tygodniu

usłyszałem, że brała jakieś lekarstwa, ale to nieprawda. - Joyce Piper mówiła, że brała leki. Że chodziła do psychiatry... - Rob urwał, gdy

zauważył, że Tony gwałtownie kręci głową. - To nieprawda? - W zeszłym roku była raz czy dwa u psychiatry z powody tych wszystkich dziwnych

rzeczy, które się tam działy. Wtedy pracowała jeszcze w domu Zetesa. Mówiła, że byli tam różni pokręceni ludzie. Brali udział w jakichś badaniach.

- W badaniu pilotażowym? Wiesz coś o tym? - Kaitlyn nachyliła się podekscytowana. - Marisol coś o tym wspominała. Brali w nim udział inni telepaci.

Rob zaczął przeglądać papiery i wyciągnął teczkę, którą Kaitlyn widziała już wcześniej. Na okładce było zdjęcie ciemnowłosej dziewczyny podpisane „Sabrina Jessica Galio, projekt »Czarna Błyskawica«". Tony pokiwał głową.

- Bri Galio. Była jedną z nich. Chyba było ich w sumie SZeścioro. Zajmowali się różnymi dziwnymi rzeczami. To było chore. Pan Zetes zdominował ich psychicznie.

Tony zaczął się wiercić, jakby się nad czymś zastanawiał. W końcu powiedział: - Opowiem wam pewną historię. Był tam chłopak, który pracował z Marisol, jeszcze

jeden asystent. Nie lubił szefa, uważał, że pan Zetes jest kopnięty. Zaczął się stawiać. Pyskować. Spóźniać. W końcu postanowił, że opowie lokalnej gazecie o tym, co się tam dzieje. Któregoś wieczoru powiedział o tym Marisol. Gdy go zobaczyła następnego dnia rano, był zupełnie odmieniony. Przestał się stawiać i nigdy więcej nie wspomniał ani słowem o żadnej gazecie. Wykonywał tylko twoją pracę. Zachowywał się tak, jakby lunatykował. Jak ktoś, kto jest enbrujado, zaczarowany.

- Zaczarowany? - zapytała Kaitlyn. - A może raczej nafaszerowany lekami? - To było coś więcej. Cały czas tam pracował, ale robił się coraz bledszy i bardziej

ospały. Marisol mówiła, że miał pusty wyraz twarzy, jakby fizycznie tam był, ale jego dusza odeszła. - Tony zerknął na korytarz, gdzie pod figurką Najświętszej Panienki paliła się duża świeczka. - Myślę, że Zetes zajmuje się czarną magią - dodał beznamiętnym głosem.

Kaitlyn zerknęła na Roba, który przysłuchiwał się z uwagą, jego oczy miały bursztynowobrązowy odcień i ponury wyraz.

Napotkał jej wzrok i cicho powiedział: To dobre określenie na to, co Zetes robi z tym kryształem. Może ma jakieś zdolności

psychiczne, o których nie wiemy? - Zetes albo Joyce Piper dali Marisol jakieś leki. Widziałam to w mojej wizji -

szepnęła Kaitlyn. Na początku wydawało się, że Tony jej nie usłyszał. - Mówiłem jej, żeby się stamtąd wyniosła. I to od dawna. Ale była zbyt ambitna,

wiecie? Zarabiała niezłe pieniądza, kupiła samochód, miała kupić mieszkanie. Mówiła, że sobie poradzi.

Kaitlyn, która nie opływała w pieniądze, doskonale to rozumiała. - W końcu jednak próbowała się wydostać - dodał Rob - A przynajmniej nas. Dlatego

pan Zetes musiał ją powstrzymać. Nagle Tony chwycił za kuchenny nóż i wbił go w drewniany stół. Serce Kait podskoczyło do gardła. Anna zamarła, nie spuszczając oczu z Tony'ego.

Lewis się skrzywił, a Rob zmarszczyli brwi. Gabriel uśmiechnął się, spoglądając na chwiejący się nóż, - Lo siento - mruknął Tony. - Przepraszam. Ale nie powinien tego robić Marisol. Niewiele myśląc, Kaitlyn wzięła go za rękę. W Ohio wyśmiałaby podobny pomysł.

Nienawidziła wtedy chłopców. Byli głośni, niezbyt ładnie pachnieli i we wszystko się wtrącali. Ale doskonale rozumiała, co Tony czuł.

- Rob chce powstrzymać, pana Zetesa – powiedziała - Mamy pewien pomysł i jeśli uda nam się dotrzeć w pewne miejsce, otrzymamy pomoc. Są tam ludzie, którym nie podoba się to, co dzieje się w Instytucie.

- Czy oni pomogą Marisol? Kaitlyn postanowiła być z nim szczera. - Nie wiem. Ale jeśli chcesz, możemy ich zapytać. Obiecuję. Tony pokiwał głową. Wysunął rękę z dłoni Kaitlyn i z roztargnieniem przetarł oczy. - Nawet nie wiemy, kim oni są - powiedział Rob. - Myślimy, że mieszkają gdzieś na

północy i mniej więcej wiemy, jak to miejsce wygląda. Pewnie upłynie trochę czasu, zanim ich znajdziemy. Problem polega na tym, że nie wiemy, jak się tam dostać.

- Nie - przerwał mu sarkastycznie Gabriel, po raz pierwszy zabierając głos. - To nie jedyny problem. Jesteśmy spłukani. I zdani na własne siły.

Tony spojrzał na niego i uśmiechnął się krzywym, ale szczerym uśmiechem, jakby spodobało mu się bezpośrednie podejście Gabriela.

- Chcieliśmy porozmawiać z twoimi rodzicami - zaczęła delikatnie Kaitlyn. - Nie możemy wrócić do domu, bo tamci nas odnajdą. Poza tym nasi rodzice i tak by tego nie zrozumieli.

Tony pokręcił głową. Wyglądał przez okno, spoglądając na dobrze utrzymany ogród. Zastanawiał się. W końcu powiedział:

- To nie ma sensu. Tylko ich zdenerwujecie. - Ale... - Chodźcie na zewnątrz. Kaitlyn wymieniła z przyjaciółmi spojrzenia. Byli zdumieni. Poszli za nim. W ogrodzie rosły uśpione o tej porze roku krzaki róż. Za żelazną bramą znajdował się

długi podjazd, na którym stała srebrno-niebieska furgonetka. - To furgonetka z Instytutu - powiedział Lewis. Tony zatrzymał się i spojrzał na samochód z założonymi rękami. Pokręcił głową. - Nie, to samochód Marisol. Należał do niej. Należy do niej - Przez chwilę stał i

patrzył, zatopiony w myślach, po czym nagle zwrócił się do Kait: - Weźcie go. - Co? - Przyniosę wam jeszcze inne rzeczy, śpiwory i takie tam. W garażu mamy jakiś stary

namiot. Kaitlyn była oszołomiona. - Ale... - Potrzebujecie kilku rzeczy na drogę, co nie? Inaczej nie dacie sobie rady. - Odtrącił

wyciągniętą rękę Kaitlyn i cofnął się, ale spojrzał jej w oczy. - I będziecie z nim walczyć, z tym draniem, który skrzywdził Marisol. Nikt inny tego nie zrobi. Nikt inny nie może, bo żeby zwalczyć magię, potrzebna jest wieksza magia. Weźcie samochód.

Miał takie same oczy jak Marisol, pomyślała Kaitlyn. Ciemnobrązowe, niemal w odcieniu jego włosów. Czuła, że zbiera jej się na płacz, ale wytrzymała jego spojrzenie.

- Dziękuję - powiedziała cicho. Zrobimy wszystko co w naszej mocy, by pomóc Marisol pomyślała. Wiedziała, że inni

ją słyszeli, ale to była jej osobna obietnica. - Lepiej już jedźcie, zanim wróci moja mama - poradził Tony. Zabrał Roba i Lewisa

do garażu. Kait, Anna i Gabriel oglądali furgonetkę. - Jest idealna - szepnęła Kaitlyn, zaglądając do środki. Jeździła tym samochodem do

szkoły i z powrotem, ale nigdy tak naprawdę mu się nie przyjrzała. Teraz zauważyła, że jest w nim mnóstwo przestrzeni. Z przodu były dwa anatomiczne fotele, z tyłu dwa długie siedzenia, a między nimi dużo miejsca.

Nawet kiedy Tony zapakował do środka koce, śpiwory, poduszki, i tak zostało mnóstwo miejsca.

Ale luksusy, pomyślała Kaitlyn, dotykając grubej, wypełnionej puchem kołdry. Tony zabrał Gabriela i Roba do domu i dał im swoje ubrania. Na koniec wyjął z

lodówki jedzenie i zapakował je do papierowej torby. - Nie wystarczy wam na długo, ale to zawsze coś - powiedział. - Dziękujemy - powtórzyła Kait, gdy byli gotowi do drogi. Rob usiadł na miejscu

kierowcy, a Gabriel w fotelu obok. Anna i Lewis zajęli miejsca na środkowym siedzeniu, a Kaitlyn wylądowała na samym tyle, daleko od Roba, ale to nie miało znaczenia. Później zamienią się miejscami.

- Dorwijcie tylko tego Zetesa, OK? - powiedział Tony, zatrzaskując drzwi furgonetki. Spróbujemy, pomyślała Kait. Pomachała mu ręką, gdy Rob cofał samochód.

- Cały czas jedź tą ulicą, a potem powiem ci, jak wrócić na autostradę 880. - Lewis studiował mapę Kalifornii, którą dał Tony. Gdy znaleźli się na autostradzie, zamienił ją na mapę Stanów Zjednoczonych.

- Mamy ubrania, jedzenie i rzeczy do spania. I z całą pewnością mamy transport. - Rob rozsiadł się wygodnie w fotelu i pieszczotliwie poklepał kierownicę. - Tylko dokąd jedziemy?

Rozdział 5Rozdział 5Rozdział 5Rozdział 5 LLLLepiej wynieśmy się z Kalifornii - stwierdził Gabriel.

Ale Rob się z nim nie zgadzał. - Musimy się nad tym zastanowić, zanim zaczniemy na ślepo jeździć w kółko.

Szukamy plaży, tak? W Kalifornii jest ich mnóstwo... - Ale wiemy, że to nie Kalifornia - przerwała mu Kait. - Obydwie z Anną jesteśmy

tego pewne. - Koleżanka, która siedziała przed nią, pokiwała głową. - I musimy wydostać się z tego stanu - powtórzył Gabriel - Tutaj gliny będą nas

szukać. Jak dojedziemy do Oregonu, odetchniemy. Kaitlyn bała się, że Rob zacznie się kłócić, tylko po to, żeby denerwować Gabriela.

Ale on wzruszył tylko ramionami i spokojnie powiedział. - W porządku. Lewis potrząsnął mapą. - Najszybciej będzie, jak pojedziemy autostradą międzystanową numer 5 - powiedział.

- Powiem ci, jak tam dojechać. Ale i tak nie dotrzemy do Oregonu przed zmierzchem. - Możemy się zmieniać za kółkiem - wtrąciła się Kaitlyn. - I lepiej udawajmy, że

jesteśmy na szkolnej wycieczce. Ludzi może dziwić, że nastolatki podróżują furgonetką po Stanach.

W miarę jak jechali, krajobraz się zmieniał. Początkowo był beżowy i płaski, porośnięty trawami, a od czasu do czasu przy drodze pojawiały się szarofioletowe krzaki. Im dalejna północ, tym teren coraz bardziej stawał się górzysty, usiany nagimi lub ciemnozielonymi drzewami. Kait obserwowali wszystko okiem artysty, aż w końcu sięgnęła po szkicownik.

Czuła się tak, jakby od dawna nie rysowała, chociaż od wczorajszej lekcji plastyki minęły zaledwie dwadzieścia cztery godziny. Ale wczorajszy dzień wydawał się teraz odległy. Pastelowe kredki gładko rozprowadzały się po twardym papierze i Kaitlyn poczuła, że się odpręża. Tego właśnie potrzebowała.

Szybkimi ruchami naszkicowała kształt odległych gór, które udało jej się uchwycić, zanim krajobraz znowu się zmienił. Dlatego właśnie lubiła pastele - mogła szybko narysować to, co ją zainspirowało. Płynnymi, energicznymi pociągnięciami ręki wypełniła kontury i po paru minutach rysunek był gotowy.

Odwróciła kartkę i sięgnęła po chłodniejsze barwy, w odcieniu bladoniebieskim i fioletoworóżowym. Może jeszcze odrobinę jaskrawozielonego i niebieskofioletowego. Pod jej palcami powstawał rysunek, a ona nie była tego świadoma.

W takich chwilach Kaitlyn pozwalała palcom rysować, a sama zaczynała rozmyślać. Jej myśli podryfowały w kierunku Gabriela.

Będzie musiała z nim porozmawiać, i to wkrótce. Jak tylko znajdą się na osobności. Coś było nie tak. Musiała się dowiedzieć co...

Ze zdumieniem spojrzała na swój rysunek. Gabriel. Nie. Czarno-biały portret, który zawsze sobie wyobrażała, ale postać

wyłaniająca się z gęstej sieci kolorowych kresek. Ale bez wątpienia to był Gabriel... A na samym środku czoła znajdowało się jego trzecie oko, które lśniło zimnym

niebieskim blaskiem. Oko spoglądało na nią groźnie i Kaitlyn nagle poczuła, że robi jej się słabo. Jakby za

chwilę miała wpaść do rysunku. Zrobiła gwałtowny ruch i to wrażenie natychmiast zniknęli ale poczuła na karku

chłodny dreszcz. Przestań, powiedziała sobie. Rysowanie trzeciego oka nie było niczym

nadzwyczajnym. W końcu Gabriel też miał nadprzyrodzone zdolności, prawda? To tylko metafora. Przecież niedawno narysowała siebie z trzecim okiem na czole.

Ale to jej wcale nie przekonało. Głęboko w środku Kaitlyn czuła, że rysunek przepowiadał coś złego.

Kait, co się dzieje? - usłyszała w głowie głos Roba. Podniosła wzrok znad mozaiki kolorów i zauważyła, że wszyscy jej się przyglądają.

Gabriel odwrócił się z przedniego siedzenia. Anna i Lewis patrzyli na nią ze swojego fotela. W lusterku dostrzegła też zmartwione spojrzenie Roba.

Kiedy rysowała, zupełnie zapomniała o obecności innych osób. Ale widząc ich zatroskane miny, zrozumiała, że nie słyszeli jej myśli, a jedynie wyczuli jej niepokój

To ciekawe, podpowiedział jej umysł. A więc rysowanie pomaga mi ukryć myśli. A może po prostu trzeba się skoncentrować.

Nic takiego. To tylko rysunek, powiedziała Robowi. Poczuła jego niepokój. - Jakieś przeczucie? - zapytał na głos. - Nie, nie wiem. - Trudno było jej skłamać. - Cokolwiek to jest, nie chcę teraz o tym

rozmawiać. Nie teraz, kiedy Gabriel słyszał każde jej słowo, a Anna I Lewis przyglądali się jej

uważnie. Byłby wściekły, że naruszyła jego prywatność, a reszta wpadłaby w panikę. Nie, najpierw musiała porozmawiać z nim na osobności.

Rob był sfrustrowany. Wyczuwał, że coś przed nim ukrywa, ale nie wiedział co, a Anna patrzyła na nią pytającym wzrokiem.

Najwyższa pora zmienić temat. - Może powinniśmy się zatrzymać i zmienić kierowcę? - zapytała. Lewis uśmiechnął się szeroko. - Poczekajmy jeszcze chwilę, to staniemy w Olive Pia. Jakiś czas temu widziałem

ogłoszenie o darmowych oliwkach. - Najwyraźniej jesteśmy w krainie oliwek - powiedziała Kait, zadowolona ze zmiany

tematu. - Wszędzie widzę gaje oliwne. Buzia jej się nie zamykała. W końcu się zatrzymali, po czym nastąpił skomplikowany

proces wyboru oliwek. Były oliwki o smaku chilli, oliwki cajun, oliwki teksaskie, oliwki z głębokiego południa i zanim wrócili do samochodu, wszyscy zdążyli zapomnieć, o co ją pytali.

Gabriel usiadł za kółkiem, a Rob usadowił się z tyłu obok Kait, która się do niego przytuliła.

- Wszystko w porządku? - zapytał cichym głosem, tak by inni nie słyszeli. Kaitlyn pokiwała głową, unikając jego wzroku. Nie chciała mieć przed nim tajemnic,

ale bała się naruszyć kruchą równowagę pomiędzy nim a Gabrielem.

- Jestem po prostu zmęczona. - Odechciało jej się rysować, pomimo że na horyzoncie pojawiła się przepiękna góra, ze szczytem pokrytym śniegiem i poprzecinanym czarnymi skałami.

- Mount Shasta - poinformował Lewis. Mijali falujące wzgórza i wyschnięte rzeki. Monotonna jazda i szum silnika działały na nią usypiająco. Kait oparła głowę na ramieniu Roba i zamknęła oczy.

Nagle poczuła dreszcz i natychmiast się obudziła. To dziw ne, zrobiło się bardzo zimno. Wręcz lodowato. Czuła się tak, jakby nagłe weszła do chłodni.

Sennym wzrokiem rozejrzała się wokół. Mount Shasta została daleko w tyle. W blasku zachodzącego słońca lśniła jak ogromny czerwony klejnot, a niebo miało ponury fioletoworóżowy odcień.

Nagle na przednim siedzeniu pokazała się czarna głowa piny. - Gabrielu, wyłącz klimatyzację - poprosiła błagalnym tonem. - Jest wyłączona. - Ale tu jest zimno - jęknęła Kait i ponownie zadrżała. Rob, który też się trząsł, objął

ją ramieniem. - Faktycznie - zgodził się. - Nie zajechaliśmy aż tak daleko na północ. Czy to

normalne, Lewisie? Lewis nic nie odpowiedział. Kait zauważyła, że Anna dziwnie mu się przygląda, i

zdała sobie sprawę, że nie słyszy jego myśli. - Śpi? - zapytała Annę. - Ma otwarte oczy. Kaitlyn poczuła, że serce zaczyna jej szybciej bić. Lewisie? - pomyślała, próbując się z nim połączyć. Nie. - Co się dzieje? - zapytała na głos, gdy Rob wypuścił ją z objęć i nachylił się do

przodu, by spojrzeć na twarz kolegi. Miała złe przeczucia, bardzo złe przeczucia. Działo się coś dziwnego. Powietrze było nie tylko zimne, ale i naładowane elektrycznością. A wokół unosił się dziwny zapach, jak z kanalizacji.

Nagle, na tle cichego warkotu silnika, Kaitlyn usłyszała dziwny dźwięk. Ostry, słodki, o pojedynczej nucie, jakby ktoś wilgotnym palcem przejechał po brzegu kryształowego pucharu.

Dźwięk zawisł w powietrzu. - Co się do diabła dzieje? - zapytał Rob, potrząsając Lewisem. W tym samym momencie Gabriel warknął z przodu. - Co wy tam wyprawiacie? - My nic nie robimy! - krzyknęła Kait, ale Lewis nagle podskoczył do góry i rzucił się

na puste siedzenie obok Gabriela. Zaczął wymachiwać w powietrzu rękami i całym ciałem uderzył w Gabriela, który zaklął, próbując utrzymać kierownicę.

Samochód gwałtownie skręcił. - Wynoś się stąd! Zabierzcie go! - wrzasnął Gabriel. - Nic nie widzę... Rob przecisnął się do przodu i próbował odciągnąć Lewisa. Furgonetka gwałtownie

skręciła i wpadła w poślizg. Kaitlyn chwyciła się za oparcie fotela i zamarła. - Przestań! - Zdenerwował się Rob. Wracaj tu! Tam nic nie ma! Ale Lewis nie przestawał walczyć, aż nagle, zupełnie nieoczekiwanie, jego ciało

zrobiło się wiotkie i oboje z Robem polecieli do tyłu, jak korek wystrzelony z butelki. Wpadli na Annę, a potem cała trójka zsunęła się na podłogę.

- Hej, co się dzieje? Przystawiasz się do mnie czy jak? - zapytał Lewis. - Puśćcie mnie.

Powiedział to swoim zwyczajnym, monotonnym głosem Wydawał się nieco zdumiony, ale poza tym wyglądał zupełnie normalnie.

Rob usiadł i bacznie mu się przyglądał. Gabriel wreszcie wyprowadził samochód na prostą i rzucił Lewisowi gniewne

spojrzenie. - Ty walnięty dupku! - krzyknął. - Co to miało być? - Ja? Ja nic nie zrobiłem. To Rob mnie złapał. - Lewis rozejrzał się wokół, a na jego

twarzy malowało się szczere zdumienie. - Naprawdę nic nie pamiętasz? - zapytała Kaitlyn. Ale patrząc na wyraz jego twarzy i

czując jego obecność w sieci, wiedziała, że nie. - Podskoczyłeś do góry i nagle znalazłeś się nu przednim siedzeniu - powiedziała, kiwając głową. - Ale tam nic nie było.

- Aha... - Widać było, że zaczyna sobie coś przypominać, Wydawał się zmieszany. - Wiecie, chyba coś mi się śniło. Nie pamiętam co, ale wydawało mi się, że ktoś tam siedzi, jakaś biała postać. I wiedziałem, że muszę go dopaść... - Urwał. Ponownie rozejrzał się wokół i wzruszył ramionami.

- Coś mu się śniło - powiedział z oburzeniem Gabriel. - Następnym razem zachowaj swoje sny dla siebie.

Sen? - pomyślała Kaitlyn. Nie. To nie miało sensu. To nie wyjaśniało wszystkiego. Dlaczego Lewis nagle zaczął mieć sny, przez które atakował ludzi? A co z tym zimnem? Zniknęło równie szybko, jak się pojawiło. Teraz temperatura była normalna. I ten zapach, i dźwięk...

Wszyscy jesteśmy zmęczeni. Usłyszała w głowie cichy głos Anny, który przypomniał jej, że nie zabezpieczyła

swoich myśli. Nie tyle zmęczeni, ile wyczerpani. Do tego dochodzi stres, czasami objawia się na różne sposoby.

- Może nam wszystkim coś się śniło - zaśmiał się Rob. - Może i tak - zgodziła się Kait. Na razie postanowiła odsunąć od siebie dalsze

wątpliwości. Lewis najwyraźniej uwierzył we własną historię, a Anna i Rob uwierzyli jemu. Nie było czasu dłużej tego drążyć.

Poczekamy i zobaczymy, co się wydarzy, powiedziała sobie. Usiadła wygodnie w fotelu, a Rob zajął miejsce przy niej. Światło gasło w taki sposób, że czuła się tak, jakby miała na sobie okulary przeciwsłoneczne. Na zachodnim niebie pojawiły się ogromne wiśniowe chmury.

- Nie powinniśmy się zatrzymać? - zapytał Rob, zerkając w ciemnościach na zegarek. Gabriel włączył przednie światła. - Wciąż jesteśmy w Kalifornii. Zatrzymamy się, jak dotrzemy do Oregonu. Niebo zrobiło się szare, a potem czarne. Na przeciwnym pasie autostrady co i rusz

pojawiały się jaskrawe światła mijanych ciężarówek. Gdy wreszcie dotarli do znaku z napisem „Witamy w Oregonie", była prawie ósma.

Jechali dalej i zatrzymali się dopiero na parkingu, gdzie zjedli kolację. Siedzieli na chłodnej, ciemnej trawie przy samochodzie. Kolacja składała się z kanapek z masłem orzechowym i jabłek, które wyciągnęli z torby od Tony'ego. Na deser były wiśniowe pastylki na gardło, które Lewis znalazł w schowku w samochodzie, i ostatnie darmowe oliwki cajun.

- Możemy tu zostać na noc - powiedział Rob, rozglądając się po niemal opustoszałym parkingu. Na autostradzie nie było wiele samochodów. - Nikt nie powinien nam tu przeszkadzać.

Kait odkryła, że wzięła pastę do zębów, ale zapomniała szczoteczki. W łazience wytarła zęby kawałkiem bawełnianej koszulki. Wszyscy chcieli położyć się wcześnie spać.

- Ale jak to zrobimy? - zapytała Kaitlyn, gdy wróciła. Zdała sobie sprawę jak ciężko będzie całej piątce spać w samochodzie. Nagle furgonetka przestała jej się wydawać taka przestronna. - Gdzie my się wszyscy zmieścimy?

- Tylne siedzenie się rozkłada - zauważył Rob. Razem z Lewisem otworzyli tylne drzwi i zaczęli majstrować przy fotelu. - Widzisz, mamy łóżko. Tu jest miejsce dla dwóch osób. Ktoś inny może spać na środkowym siedzeniu, a fotele z przodu też się rozkładają.

- Ja mogę spać na którymś z nich - powiedział Lewis - Chyba że ktoś ma ochotę spać ze mną z tyłu? - Spojrzał z nadzieją na Annę i Kait.

- Dziewczyny mogą spać z tyłu - stwierdził Rob. Anna popatrzyła na niego, a jej ciemne oczy się śmiały.

- O, nie... Myślę, że ty i Kaitlyn powinniście iść do tyłu, ja prześpię się na środkowym fotelu.

- A ja będę spał na dworze - oznajmił szorstko Gabriel i zaczął sięgać po śpiwór. Sztylety i potłuczone szkło, tyle wyczuła. Nawet nie zdażyła z Robem zareagować na

propozycję Anny. Kaitlyn lubiła spać blisko Roba, czuła się wtedy bezpiecznie. I wiedziała, że Rob też lubił mieć ją przy sobie, bo wtedy nie musi się o nią martwić.

- Tak będzie wygodniej - zaczęła, ale Gabriel uciszył ją jednym spojrzeniem. W świetle samochodu wydawał się blady i spięty.

- Posłuchaj, to chyba nie najlepszy pomysł, żebyś spał na dworze. - Rob łagodził sytuację. Gabriel przeszył go wzrokiem.

- Sam potrafię się o siebie troszczyć - rzucił, obnażając przy tym zęby. I wyszedł z samochodu. Kaitlyn pomogła Robowi rozłożyć koce, odruchowo ukrywając przed innymi swoje myśli. Nadal nie miała okazji porozmawiać z Gabrielem na osobności. Cóż, będzie musiała coś wymyślić i to szybko.

Z tyłu furgonetki było ciasno i trochę duszno, jak w przedziale pociągu, pomyślała Kaitlyn. Ale nie miała nic przeciwko temu, by gnieździć się tam razem z Robem. Był ciepły i miło było się do niego przytulić. Czuła się bezpiecznie.

Po raz pierwszy zostali sami, ale Kaitlyn była bardzo zmęczona, a powieki miała ciężkie jak z ołowiu. Tym razem w dotyku Roba nie było złotych iskierek, ale bił od niego spokojny blask, przy którym czuła się bezpiecznie.

- Kocham cię - wymruczała sennie i pocałowała go. Pocałunek był słodki i jeszcze mocniej do niego przywarła.

Kocham cię, pomyślał Rob. W swoich myślach zawierał i całego siebie. Był jak ciepły słoneczny blask, z odrobiną siły, przywodził na myśl wylegujące się na sawannie lwy. Był też uparty jak osioł, ale za bardzo troszczył się o innych, by pozwolić, by ta cecha go zdominowała.

I nie obchodziło go to, że inni słyszeli, jak mówi, że ją kocha. Zwyczajny szept byłby bardziej intymny niż telepatia. Kaitlyn wyczuła rozbawienie i lekką zazdrość Lewisa i spokojną aprobatę Anny. Ale z zewnątrz poczuła wściekłość i gorycz Gabriela. I gniew, który ją przeraził.

Czuje się oszukany, pomyślała, jeszcze mocniej przytulając się do Roba. Ale to nie tak, nigdy nie dałam mu najmniejszego sygnału, by myślał, że...

Musimy jakoś przerwać to połączenie, powiedział sztywno Rob. Owszem, przydaje się, ale nie może być tak, ze wszyscy mogą śledzić twoje myśli, nawet wtedy gdy tego nie chcesz...

- Rob, nie drażnij go - wyszeptała Kait. Rob nadawał głośno i wyraźnie, a Gabriel z każdą minutą robił się coraz bardziej wściekły. Byli jak krzemień i żelazo, cały czas między nimi iskrzyło.

Od początku mówiłem, ze musimy się tego pozbyć, odezwał się zza samochodu Gabriel. znam przynajmniej jeden sposób, jak to zrobić.

Chodziło mu o to, że jedno z nich musiało umrzeć. A więc do tego już doszło. Gabriel znowu zaczął im grozić i zachowywał się tak, jakby ich wszystkich nienawidził.

- Daj spokój - syknęła Kait, zanim Rob zdążył cokolwiek odpowiedzieć. - Proszę cię, Rob, daj spokój. Jestem taka zmęczona. - Ze zdumieniem odkryła, że zbiera jej się na płacz.

Rob od razu zapomniał o kłótni i odwrócił się od Gabriela w myślach. Znajdziemy jakiś sposób, by przerwać połączeniu obiecał Kaitlyn. Ludzie z białego

domu nam pomogą. A jeśli nie sam coś wymyślę. - Tak - wymruczała Kaitlyn, zamykając oczy. Rob trzymał ją mocno w ramionach, a

ona mu wierzyła, tak jak uwierzyła w niego od samego początku. Nic nie mogła na to poradzić. Rob sprawiał, że ludzie mu wierzyli.

- Śpij, Kait - wyszeptał i Kaitlyn bez obaw zapadła w ciemność. Dopóki jesteś ze mną, niczego się nie boję, pomyślała. Ostatnią rzeczą, jaką słyszała,

zanim na dobre zapadła w sen, był odległy szept Anny. - Ciekawe, czy znowu przyśni nam się ten sen? Gabriel nie przestawał się wiercić w śpiworze. Pod spodem była tylko trawa, ale czuł

się tak, jakby leżał na korzeniach albo kościach. Upiorna myśl. Kości umarłych. Może tych, których sam zabił. To przynajmniej

byłoby sprawiedliwe. Chociaż nikomu by się do tego nie przyznał, Gabriel wierzył w sprawiedliwość. Nie żeby żałował tego faceta w Stockton. Tego, który był gotów zastrzelić go za pięć

dolarów, które miał w kieszeni jeansów. Był całkiem zadowolony, że akurat tego kolesia wysłał mi diabła.

Ale to było jego drugie morderstwo. Pierwsze nie było zamierzone, kiedy silniejszy umysł połączył się ze słabszymi. On był silny, a Iris, słodka Iris, słaba jak mała biała myszka, delikatny kwiat. Wchłonął całą jej życiową energię, jakby ktoś nagle przeciął jej tętnicę. A on...

...nie był w stanie tego powstrzymać. Dopóki nie było po wszystkim, a ona leżała w jego ramionach bez ruchu, z siną twarzą i rozchylonymi ustami.

Gabriel poczuł, że zrobił się sztywny. Wpatrywał się w nieskończony mrok wieczornego nieba, zaciskając pięści i oblewając się potem.

Umarłbym, gdyby to mogło przywrócić jej życie, pomyślał z nagłą jasnością. Zamieniłbym się z nią miejscami. Moje miejsce jest w piekle, tam gdzie tego kolesia, ale Iris powinna żyć.

To dziwne, ale nie pamiętał jej twarzy. Pamiętał, że ją kochał, ale nie pamiętał, jak wyglądała, oprócz tego, że zawsze miała szeroko otwarte oczy, bezbronne jak oczy sarny. I nie mógł zająć jej miejsca. To nie było takie proste. Tak łatwo mu nie pójdzie. Nie, on musiał leżeć teraz na trawie, która przypominała kości, i rozmyślać o kolejnych morderstwach, które niewątpliwie popełni. Nie miał innego wyjścia. Nie zabił tamtej dziewczyny z Oakland, tej laski z tatuażem, przynajmniej niezupełnie. Zostawił ją w ciemnej alejce, wyssawszy z niej niemal wszystkie siły życiowe. Ale powinna żyć.

Ale dzisiejszego wieczoru... głód był silniejszy. Tego się nie spodziewał. Już od kilku godzin głód nie dawał mu spokoju. Poczuł się jak popękana, wysuszona ziemia i nie mógł tego dłużej unieść. Ledwo mógł się powstrzymać, by nie rzucić się na Kesllera, który nieustannie promieniował energią, niczym latarnia morska albo błyszcząca na niebie gwiazda. Pokusa była zbyt silna, szczególnie w chwilach, gdy Kessler stawał się denerwujący, czyli właściwie cały czas.

Nie. Nie mógł ruszyć nikogo z własnej grupy. Poza tym, że by się zdradził, byłoby to po prostu niegrzeczne. Niegrzeczne.

Nieuprzejme. I złe, wyszeptała jakaś cząstka jego umysłu. Zamknij się, powiedział Gabriel. Jednym płynnym ruchem wydostał się ze śpiwora. Skoro cudowny chłopiec byt poza jego zasięgiem, będzie musiał wybrać się na

polowanie gdzie indziej. Gabriel wyczuł, że wszyscy jego towarzysze śpią. Zajrzał przez okna furgonetki, ale nic nie zauważył. Nikt nie będzie za nim tęsknił.

Rozejrzał się wokół, by pod gwieździstym niebem poszukać kogoś, kto zaspokoi jego głód.

Rozdział 6Rozdział 6Rozdział 6Rozdział 6

KKKKaitlyn czuła, jak napierają na nią jacyś ludzie. Wyglądu tak, jakby ktoś narysował

ich ołówkiem. Byli monochromatyczni, odessani z jakichkolwiek kolorów. Kolejną rzeczą jaką zauważyła, było to, że byli źli.

Nie miała pojęcia, skąd to wiedziała, ale to było dla niej oczywiste. Mieli niewyraźne twarze i rozmazane kontury, jakby z niesamowitą prędkością przemieszczali się w tę i z powrotem, albo w jakiś sposób zaburzyli jej zdolność widzenia.

To obcy, pomyślała z rozpaczą. Małe szare ludziki z latającego spodka. A potem zobaczyła białą postać Lewisa. Serce waliło jej z całych sił i nie mogła złapać tchu. Chciała krzyczeć, ale nie mogła. Nie wiedziała nawet, czy to był sen, czy jawa, ale była całkowicie sparaliżowana.

Gdybym tylko mogła się ruszyć, wiedziałabym co zrobić. Mogłabym się ich pozbyć... Tak naprawdę miała ochotę kopać i machać rękami, aby się przekonać, czy obraz był

prawdziwy. Ale nie była w stanie nawet unieść kolana. Postacie napierały na nią z każdej strony Było w nich coś dziwnego. Kiedy spojrzała na którąś z nich, ta natychmiast zbliżała się w jej stronę, ale cała grupa nie ruszała się z miejsca. Wszyscy patrzyli na nią niewzruszonym, pustym wzrokiem, który był jeszcze gorszy niż jawna wrogość.

Zaczęli się coraz bardziej pochylać, coraz bardziej do niej ubliżać... Gwałtownie uniosła do góry rękę. Wydawało jej się, że szybko się porusza, ale tak

naprawdę jej ręka uniosła się powoli i sennie w stronę otaczających ją postaci. Otarła się o jedną z monochromatycznych twarzy i poczuła na skórze nagły chłód. Lodowate powietrze... Postacie zniknęły.

Kait leżała na plecach, mrugając. Teraz jej oczy były szeroko otwarte. Wpatrywała się w mrok, tak czarny, jak ten, który miała pod zamkniętymi powiekami. Jedyną rzeczą, którą widziała, był niewyraźny zarys własnej ręki, uniesionej w chłodnym powietrzu.

Było bardzo zimno. Kiedy Lewis miał swój sen, temperatura również spadła. Nie wierzę, że to był sen, pomyślała Kaitlyn. Ale w takim razie co? Przeczucie? Lewis

nigdy nie miał przeczuć. Zajmował się psychokinezą. Potrafił przesuwać przedmioty za pomocą swojego umysłu.

Cokolwiek to było, zrobiło jej się niedobrze. W środku poczuła niepokój i nie mogła dłużej leżeć. Była przytłoczona, piekły ją oczy, a całe jej ciało wibrowało od nagromadzonej adrenaliny.

Rob leżał spokojnie obok, oddychając rytmicznie. Spał. Kaitlyn nie chciała go budzić, potrzebował odpoczynku. Lewis i Anna również spali, czuła to w sieci.

A Gabriel, tam na zewnątrz? Kait próbowała nawiązać z nim kontakt, robiąc coś, czego nie byłaby w stanie wytłumaczyć nikomu innemu. Próbowała wyczuć, co robił Gabriel, I wtedy ze zdumieniem odkryła... że go nie ma. Przynajmniej ani w pobliżu furgonetki, gdzie znajdował się wcześniej. Wyczuwała jego obecność gdzieś dalej, ale nie wiedziała gdzie i nie potrafiła określić, co robi.

Świetnie. Dobrze. Z nagłą determinacją Kaitlyn uniosła do góry nogi i centymetr po centymetrze zsunęła z siebie koc. Ponownie powoli usiadła, a potem wstała i zaczęła się przesuwać W kierunku drzwi.

Minęła Annę, która zwinęła się w kłębek na środkowym fotelu, z twarzą zakrytą ciemnymi włosami. Fotel Lewisa był tak mocno odchylony do tyłu, że musiała sięgnąć ręką pod spód, by dosięgnąć klamki. Po chwili drzwi otworzyły się z lekkim trzaskiem.

Kaitlyn poczuła, że wszyscy się poruszyli, ale po chwili znowu zrobiło cię cicho. Wyskoczyła lekko z samochodu i delikatnie zamknęła drzwi.

A teraz znajdzie Gabriela. Przynajmniej pozytywnie wykorzysta nagromadzoną energię. Chciała z nim porozmawiać i zapytać o to dziwne uczucie, które u niego wyczuła, i co robił zeszłej nocy. To była doskonała okazja. Wszyscy pozostali spali, będą więc mogli spokojnie porozmawiać. A jeśli jemu się to nie spodoba, to trudno. Kaitlyn była ostro nakręcona i gotowa do walki.

Odeszła od furgonetki i rozejrzała się po parkingu. Poza światłem z łazienek wokół panował mrok. Na parkingu stały tylko trzy samochody. Zniszczony volkswagen bug, chevy z niskim zawieszeniem i biały cadillac.

I ani śladu Gabriela. Kaitlyn nie mogła wyczuć, gdzie on jest. Przez chwilę wpatrywała się w otaczający ją mrok, po czym wzruszyła ramionami i ruszyła przed siebie. Musiał tu gdzieś być. Na tyle daleko, że nie mogła go wyczuć. Jakby mieszkał w prywatnej fortecy. Cóż, będzie musiała mu pewne rzeczy wyjaśnić. Był częścią nich i nie mógł się tego dłużej wypierać.

I nie powinien włóczyć się sam w ciemnościach. Kaitlyn minęła buga i chevy. Zauważyła, że oregońskie rejestracji ozdobione były rysunkiem gór. Minęła cadillaca i się zawahała Przed nią była tylko ciemna noc.

To tam... Instynkt podpowiadał jej, że musi iść do przodu, Jeżeli czegokolwiek nauczyła się ostatnio, to właśnie tego, by ufać swoim instynktom. Ale miejsce wydawało się opustoszałe, a księżyc dopiero zaczynał wschodzić, rozświetlając bladym światłem mrok.

Przygotowując się na najgorsze, ostrożnie ruszyła do przodu i zeszła z chodnika. Ścieżka prowadziła w dół w stronę pojedyńczej kępy drzew. Kait widziała ich gałęzie na tle czarnego wieczornego nieba.

Było bardzo cicho i poczuła, że dostaje gęsiej skórki. To akurat nie było zaskakujące. W Oregonie było chłodniej niż w Kalifornii. To po prostu chłodne wieczorne powietrze.

Ale gdzie był Gabriel? Ruszyła na oślep w stronę drzew, chociaż wiedziała, że Gabriel nie jest typem, który przesiaduje pod drzewami. Może tym razem jej instynkt zawiódł?

W porządku, dojdzie tylko do tego pierwszego drzewa. Jej oczy przyzwyczaiły się już do ciemności. A potem wróci z powrotem. Była już dość daleko od furgonetki i ledwo wyczuwała Roba, Lewisa i Annę. Wiedziała, że nie zdoła się z nimi porozumieć.

Jestem naprawdę sama, pomyślała. To był jedyny sposób, by uwolnić się od reszty. Może dlatego Gabriel znikał w nocy? To akurat mogła zrozumieć. Chciał się zdystansować. Zanim dotarła do drzewa, prawie w to uwierzyła.

Ale to, co tam odkryła, zaatakowało wszystkie jej zmysły. Jej oczy uchwyciły lekki ruch i syk urywanego oddechu. Jej oczy dobiegły ukryty za drzewem kształt. Poczuła poruszenie i błysk, jakby nagle znalazła się na polu naładowanym energią.

Ale nie mogła uwierzyć w to, co widziała. Okrążyła drzewo I podeszła bliżej, czując, że serce wali jej z całych sił. Kształt, który dostrzegła w blasku księżyca, przypominał romantyczny obraz Romea i Julii. Klęczący chłopiec trzymał w ramionach wiotkie ciało dziewczyny. Ale jego szybki, dyszący oddech przypominał sapanie zwierzęcia.

To, co wyczuła, było dzikie. To był głód. Proszę, nie, pomyślała Kaitlyn. Czuła, że zaczyna się trząść. Niekontrolowane drgawki

rozeszły się po całym jej ciele. Boże, błagam, nie chcę tego widzieć... Ale wtedy chłopak uniósł do góry głowę i nie mogła już dłużej zaprzeczać. To był Gabriel. Trzymał w ramionach dziewczynę, która była albo nieprzytomna, albo

martwa. Spojrzał Kaitlyn prosto w oczy. Widziała na jego twarzy osłupienie i usłyszała huk. Mury, którymi się otaczał, runęły.

Zupełnie go zaskoczyła i nagle poczuła to samo, co on. Wszystko, co on odczuwał. Wszystko, czego w tym momencie doświadczał. - Gabrielu - westchnęła na głos. Głód, odpowiedział. Czuła to bardzo wyraźnie. Głód i desperację. Nieznośny,

przerażający ból i obietnicę ulgi w postaci dziewczyny, którą trzymał w ramionach. Dziewczyny, która nie była martwa, ale otępiała. I pełna życiowej energii.

Chi, jak mówił Lewis. - Gabrielu - zaczęła znowu. Nogi jej drżały i czuła, że za chwilę runie na ziemię. Była

całkowicie pochłonięta tym, co on czuł, jego głodem. - Odejdź stąd - powiedział Gabriel zachrypniętym głosem. Była zdumiona, że w ogóle był w stanie mówić. W tym momencie nie wydawał się

zbyt rozsądny. Nie przypominał w tej chwili Gabriela, a raczej rekina albo wygłodzonego wilka. Był jak zdesperowany, bezwzględny myśliwy, gotowy zabić swoją ofiarę.

Uciekaj, podpowiadał jej umysł. On jest gotowy zabić, i to możesz być równie dobrze ty, jak i tamta dziewczyna. Nie bądź głupia, uciekaj...

- Gabrielu, posłuchaj mnie. Nic ci nie zrobię. - Głos jej się łamał, ale zdołała wyciągnąć do niego ręce. - Rozumiem. Czuje to co ty. Ale musi być jakiś inny sposób.

- Wynoś się stąd - warknął Gabriel. Nie zwracając uwagi na wzbierające w niej mdłości. Kaitlyn podeszła bliżej. Myśl, mówiła gorączkowo do siebie. Myśl, zachowuj się racjonalnie, bo on nie potrafi.

Gabriel odsłonił zęby i mocniej przycisnął dziewczynę, jakby chronił swoją zdobycz przed intruzem.

- Ani kroku dalej - syknął. - Chodzi o energię, prawda? - Kaitlyn osunęła się na kolana. Znajdowała się teraz na

wysokości jego twarzy i pomyślała, że jego oczy przypominają dwa otwarte okna, za którymi rozpościerała się ciemność. - Potrzebujesz energii. Czuję to. Wiem, jak bardzo to boli.

- Nic nie wiesz! Wynoś się, zanim naprawdę coś ci się stanie - Wydał z siebie udręczony jęk, ale zaraz potem się uspokoił. Na jego twarzy pojawił się ponury spokój, a oczy miał czarne jak lód. Kaitlyn poczuła, że jest zdeterminowany.

Gabriel całą uwagę skupił na leżącej w jego ramionach dziewczynie. Miała miękkie kręcone włosy, w odcieniu ciemnego blondu albo jasnobrązowe, zauważyła Kaitlyn. Wyglądała bardzo spokojnie. Gabriel musiał ogłuszyć ją umysłem.

Przechylił na bok głowę dziewczyny, odgarniając z szyi potargane loki. Kaitlyn patrzyła na niego z przerażeniem, obserwując jego chłodne, wolne ruchy.

- To tutaj - szepnął Gabriel, dotykając karku nieznajomej, w miejscu, które znajdowało się w górnej części kręgosłupa. - tutaj znajduje się punkt transferowy. To najlepsze miejsce do pobierania energii. Jak chcesz, możesz zostać i popatrzeć.

Jego głos przypominał arktyczny wiatr, a połączenie z nim ziębiło ją jak lód. Spoglądał na kark dziewczyny z głodnym wyrazem twarzy. Zmrużył oczy i rozchylił usta. I nagle na oczach Kait pochylił się i zbliżył usta do szyi dziewczyny.

Nie! Kait nie zdawała sobie sprawy z tego, co robi. Ale rzuciła się do przodu, pokonując

niewielki dystans, który dzielił ją od Gabriela. Próbowała ich rozdzielić, kładąc jedną rękę na jej szyi, drugą na twarzy Gabriela. Poczuła na dłoni jego usta i zęby.

Nie wtrącaj się! Jego krzyk był tak potężny, że wstrząsnął całym jej ciałem. Ale nie puściła go. Daj mi ją! - krzyknął. Kaitlyn zrobiło się ciemno przed oczami. Nic nie widziała i nic

nie czuła, z wyjątkiem wszechogarniającego gniewu i głodu Gabriela. Wyglądał jak warczące zwierzę, a ona z nim walczyła. I przegrywała. Była słabsza, zarówno fizycznie, jak i psychicznie, a on był bezwzględny. Wydarł jej dziewczynę, a jego umysł przypominał czarną otchłań. Był gotowy na konsumpcję.

Nie, Gabrielu, pomyślała Kaitlyn... i pocałowała go. Taki był w każdym razie efekt jej gwałtownego ruchu. Chciała zrobić coś innego i

dotknąć jego czoła, tak jak robił Rob, gdy przesyłał jej uzdrawiającą energię. Ale gdy poczuła jego usta na swoich, przeżyła szok i dopiero po chwili zdołali się cofnąć i przybrać odpowiednią pozycję.

Gabriel był równie oszołomiony i zamarł w miejscu. Wydawał się zbyt zdumiony, by z nią walczyć albo ją odepchnąć. Siedział jak sparaliżowany, a Kaitlyn zamknęła oczy, chwyciła go za ramiona i dotknęła jego czoła.

Och. Ten zwykły dotyk, skóra przy skórze, trzecie oko przy trzecim oku, wywołał

największe zdumienie. Kaitlyn poczuła się tak, jakby poraził ją prąd, jakby zetknęły się dwie końcówki elektrycznych kabli, przeszywając jej ciało gwałtownym dreszczem.

Och, pomyślała, och... To, co poczuła, było przerażające i oszałamiające, a początkowo również bolesne.

Jakby coś rozrywało ją na kawałki, a ktoś coś by z niej wydzierał. Jak przez mgłę przypomniała sobie słowa Gabriela, który kiedyś powiedział, że ludzie boja się go, sądząc, że on skradnie im dusze. Tak się właśnie czuli.

Ale jednocześnie to było fascynujące, jakby porwał ją prąd, któremu nie była w stanie się oprzeć. Musiała się poddać.

Chciałaś mu pomóc, pomyślała tą cząstką umysłu, która była jeszcze w stanie myśleć. Więc mu pomóż. Daj mu to, czego potrzebuje.

Kaitlyn poczuła nagłe szarpnięcie, a potem gwałtowny wybuch, jakby napięcie rozerwało w niej jakąś tamę. Cała się trzęsła.

Cały czas odczuwała ból, ale teraz było to niemal przyjemne. Jakby wyrzuciła z siebie coś bolesnego, coś co ją blokowało.

Kait dostała już kiedyś energię, kiedy Rob przekazywał swoją uzdrawiającą moc, gdy była wykończona. Ale sam nigdy jej nie przekazała, nie na taką skalę. Teraz poczuła gwałtowną falę energii, która płynęła od niej do Gabriela, przypominając deszcz złotych iskierek. I czuła, że Gabriel zaczynał reagować, zachłannie i z wdzięcznością spijając jej nektar. Jego wewnętrzny mrok rozświetlił złoty blask.

To życie, Kaitlyn pomyślała jak przez mgłę. Tak naprawdę daje mu życie. On tego potrzebuje, inaczej umrze.

A potem pomyślała: czy tak właśnie czują się uzdrowiciele? Nic dziwnego, że Robowi sprawiało to przyjemność. Tego nie da się z niczym porównać z niczym... Szczególnie, jeżeli chcemy komuś pomóc.

Ale tak naprawdę nie była w stanie myśleć. Dała się ponieść chwili, czując, jak Gabriel powoli zaspokaja swój głód, a trawiący go ogień stygnie. Czuła też jego zdumienie i zachwyt.

Zaczynał już bardziej przypominać siebie, a nie zwierzę. Jak wtedy, kiedy próbował ochronić ją przed kryształem pana Zetesa, jak wtedy, gdy ze łzami w oczach opowiadał o swojej przeszłości.

Kaitlyn zdała sobie sprawę, że raz jeszcze udało się przełamać jego bariery. Zobaczyła w nim to, co ukrywał przed światem. Jest jakoś inaczej. To był niemal szept, ale i tak poraził Kaitlyn swoją mocą. Swoją siłą. Czuła jego zdumienie, wdzięczność i coś na kształt podziwu. Gdy zabierałem energię wczoraj w nocy... było inaczej, nie tak jak teraz.

Kait wiedziała, o czym mówi. Zobaczyła dziewczynę, którą wczoraj poznał, jej potargane włosy i tatuaż z jednorożcem. I poczuła jej strach, niepokój i niechęć.

Ona tego nie chciała, powiedziała Kaitlyn. Zmusiłeś ją, ona nie chciała ci pomoc. A ja chcę.

Dlaczego? Kait poczuła się tak, jakby ktoś ją uderzył. Zacisnął ręce na jej ramionach. Zupełnie

zapomniała o swoim fizycznym ciele teraz zdała sobie sprawę, że oboje kurczowo się siebie podtrzymują, zetknięci punktem transferowym. Dziewczyna o kręconych włosach, jego najnowsza ofiara, leżała odepchnięta na ziemi.

Dlaczego? - powtórzył agresywnie Gabriel, żądając odpowiedzi. Bo mi na tobie zależy! - krzyknęła Kaitlyn. Płynąca między nimi energia nie była już

tak silna, ale Kait wciąż czulą, jak przepływa. Gdzieś w oddali wyczuła zbliżające się zawroty głowy i poczucie słabości. Zignorowała to.

Bo martwię się o ciebie, bo... Nagle bez żadnego ostrzeżenia Gabriel się odsunął. Cokolwiek Kaitlyn chciała

powiedzieć, ulotniło się. Przerwanie połączenia było tak samo bolesne, jak jego początek. Kaitlyn otworzyła

oczy. Znowu widziała otaczający ją świat, ale miała wrażenie, że jest ślepa. Ślepa i strasznie samotna. Czuła obecność Gabriela, ale to było nic w porównaniu z energią.

Gabrielu... - Wystarczy - powiedział na głos. Czuła, że znowu próbował odbudować swoje mury.

- Już wszystko w porządku. Zrobiłaś to, co chciałaś. - Gabrielu - zaczęła Kaitlyn. W środku poczuła straszny smutek. Niewiele myśląc,

uniosła dłoń, by dotknąć jego twarzy. Gabriel gwałtownie cofnął głowę. Kait ogarnęło poczucie bólu i straty. Zacisnęła usta.

- Przestań - warknął Gabriel i kręcąc głową, odwrócił wzrok. - Do diabła, nie chcę cię skrzywdzić! - szepnął. - Nie zdajesz sobie sprawy, jakie to było niebezpieczne? Mogłem cię wykończyć. Mogłem cię zabić. - Odwrócił się i spojrzał jej prosto w oczy z taką mocą, że Kait poczuła strach.

Mogłem cię zabić, powtórzył z naciskiem. - Ale nie zrobiłeś tego. Nic mi nie jest. - Nie czuła już zawrotów głowy, a może nigdy

ich nie było. Popatrzyła na Gabriela spokojnym wzrokiem. W blasku księżyca jego oczy wydawały się niemal tak samo czarne, jak jego włosy, a jego blada twarz była niewiarygodnie piękna. - Posiadam nadprzyrodzone zdolności, więc mam w sobie więcej energii niż normalni ludzie. Najwyraźniej mam jej tyle, że mogę się nią podzielić.

- Co nie zmienia faktu, że to było cholernie niebezpieczne. Ale Jeśli jeszcze raz mnie dotkniesz, mogę chcieć więcej.

- Ale już wszystko z tobą w porządku. Sam to powiedziałeś, a ja to czuję. Nie potrzebujesz więcej energii, masz dość.

Nastąpiła chwila ciszy, po czym Gabriel spuścił wzrok. - Tak - przyznał powoli, niemal z urazą. Kaitlyn czuła, że próbował zebrać myśli, i wiedziała, że jest zmieszany. - I jestem ci wdzięczny - wykrztusił w końcu. Wyszło to nieco niezgrabnie, jakby nie

miał w tym zbyt dużej wprawy, ale kiedy na nią spojrzał, potwierdził, że naprawdę tak myślał. Poczuła od niego niemal dziecięcą wdzięczność, która nie pasowała do jego starannie wyrzeźbionej twarzy i ponurej miny.

I nagle coś ścisnęło ją w gardle. Z całej siły musiała się powstrzymać, by go znowu nie dotknąć. Zamiast tego odezwała się beznamiętnym głosem.

- Czy to przez ten kryształ? - Co? - Znowu odwrócił wzrok, jakby nagle zdał sobie sprawę, że powiedział za dużo. - Wcześniej nie byłeś taki. Zanim pan Zetes podłączył cię do tego kryształu, nie

potrzebowałeś energii. A teraz masz na sobie ślad i zmieniłeś się... - W prawdziwego telepatycznego wampira. - Gabriel się roześmiał. - Tak mówili

ludzie z ośrodka w Durham. Ale tak naprawdę nic nie rozumieli, co? Nikt nie wie, jak to jest naprawdę

- Nie o tym mówię. Chciałam powiedzieć, że się zmieniłeś, zauważyłam to już wcześniej, przed dzisiejszym wieczorem. Myślę, że teraz jesteś silniejszy. Potrafisz połączyć się z każdym umysłem.

Gabriel z roztargnieniem masował czoło. - Tak, to pewnie przez ten kryształ - przyznał. - Kto wie, może po to właśnie jest.

Może tego właśnie chciał Zetes, żebyśmy wszyscy się od tego uzależnili... Kaitlyn aż dech zaparło. Do tej pory sądziła, że był to tylko skutek uboczny, coś, co wydarzyło się przez przypadek, ponieważ kryształ spalił zbyt wiele jego energii. Ale na myśl że ktoś mógł to zrobić celowo...

- To chore, co? - zapytał Gabriel. - Jestem chory. I obawiam się, że nie można tego cofnąć, przynajmniej tak mi się wydaje.

Zauważył przerażenie na jej twarzy i poczuł się zraniony Kait próbowała wymyślić jakiś sposób, by go pocieszyć, zdecydowała się na normalną rozmowę.

- W każdym razie wiemy, jak sobie z tym radzić - powiedziała. - A teraz zanieśmy tę dziewczynę tam, gdzie ją znalazłeś. A potem powinniśmy o wszystkim powiedzieć Robowi, Na pewno będzie chciał ci pomóc, może nawet wymyśli….

Nagle urwała i stłumiła jęk. Próbowała się podnieść, ale Gabriel mocno pociągnął ją w dół.

Kaitlyn spojrzała w jego czarne oczy. Lśniły od gniewu.

Rozdział 7Rozdział 7Rozdział 7Rozdział 7 NNNNie - warknął Gabriel. - Nic nie powiemy Robowi.

Kaitlyn była oszołomiona. - Ale oni muszą wiedzieć... - Nic nie muszą wiedzieć. Nie są moimi powiernikami, - Będą chcieli wiedzieć. Też się o ciebie martwią. A Rob może ci pomóc. - Nie potrzebuję jego pomocy. Powiedział to beznamiętnym i kategorycznym tonem. Kaitlyn zrozumiała, że w tej

sprawie pozostał niewzruszony i dalsza dyskusja nie miała sensu. Ale Gabriel mówił dalej, jakby chciał ją jeszcze przekonać. - Oczywiście nie mogę cię powstrzymać, żebyś nic mu nie mówiła - powiedział,

puszczając jej ramię i posyłając jej rozbrajający uśmiech. - Ale jeśli to zrobisz, będę musiał zrezygnować z naszej wyprawy... i opuścić naszą grupę... na zawsze.

Kaitlyn potarła ramię. - W porządku, rozumiem. Ale - dodała z nagłym przekonaniem - i tak będę ci

pomagać. Musisz mi na to pozwolić. Mulisz mi powiedzieć, kiedy znowu się tak poczujesz, i nie wolno ci się błąkać się po nocy w poszukiwaniu niewinnych dziewcząt.

Nagle twarz Gabriela przybrała ponury wyraz. - A może ja nie chcę twojej pomocy - syknął. A potem wybuchnął. - Jak długo

zamierzasz to ciągnąć? Nawet ty nie masz nieskończonych zasobów energii. Co będzie, jak zrobisz się słaba?

Dlatego właśnie chciałam porozmawiać z Robem, pomyślała Kait, ale nie chciała znowu wszczynać kłótni. Zamiast tego powiedziała:

- Pomyślimy o tym, jak do tego dojdzie. - Próbowała ukryć uczucie niepokoju. Co zrobią, gdy Gabriel będzie miał atak, a ona będzie zbyt słaba, by mu pomóc? Zabije wtedy zwykłego człowieka i wyssie z niego całą energię.

Później się tym zajmę, zdecydowała. Z nadzieją pomyślała o tym, czym pocieszała się, odkąd wyjechali z Instytutu.

- Może ci ludzie z białego domu będą mogli ci pomóc - powiedziała. - Może będę wiedzieli jak cię wyleczyć i cofnąć to, co zrobił kryształ.

- Jeżeli to był kryształ - odparł Gabriel. A potem, uśmiechając się szyderczo, dodał: - Wydaje mi się, że sporo oczekujemy od tych ludzi.

Dlatego że nie mamy innego wyjścia. Kaitlyn nie powiedziałą tego na głos, ale wiedziała, że Gabriel to rozumie. Cały czas rozumieli się aż nazbyt dobrze.

- Dobra, zanieśmy z powrotem tę dziewczynę. W którym była samochodzie? - zapytała, odwracając wzrok od jego ironicznych ciemnoszarych oczu. Włożyli dziewczynę do cadillaca. Gabriel twierdził, że była sama, na szczęście. Nikt nie powinien zauważyć jej nieobecności ani zawiadomić policji. Twierdził też, że nie zdążyła zobaczyć jego twarzy, gdyż zaszedł ją od tyłu i uśpił swoim umysłem.

- Zdaje się, że z każdą chwilą rozwijam w sobie nowe talenty. - Uśmiechnął się.

Kaitlyn wcale nie było do śmiechu, ale musiała przyznać, że odczuła pewną ulgę. Dziewczyna pomyśli, że zasnęła, i odjedzie, nie wiedząc, co się z nią tak naprawdę stało. Przynajmniej taką miała nadzieję.

- Lepiej wejdź do samochodu - poprosiła. - Musisz się przespać. Gabriel nie stawiał oporu. Po chwili usadowił się na przednim siedzeniu, a Kait

zakradła się na tył. Ja też potrzebuję snu, pomyślała, z wdzięcznością przytulając się do rozgrzanego ciała

Roba. I błagam, nie chcę mieć już dzisiaj żadnych snów. Kiedy Kaitlyn ponownie się obudziła, było już widno. Rob właśnie się podnosił, a

wokół słychać było ziewanie. - Jak się wszyscy czują? - zapytał Rob. Jego jasne włosy były potargane i wyglądał

bardzo młodo, pomyślała Kaitlyn. Młodo i bezbronnie, dodała w myślach, porównując jego zaspane złote oczy z tymi

ciemnoszarymi, które widziała wczorajszej nocy... - Jestem cały połamany. - Lewis jęczał z przedniego fotela, poruszając przy tym

ramionami. Kaitlyn sama nie czuła się najlepiej i zauważyła, że Gabriel również ostrożnie się przeciągał.

- Nic ci nie będzie - mruknęła Anna. Wstała, otworzyła boczne drzwi i wyskoczyła na zewnątrz, nie okazując najmniejszych oznak sztywności.

- Czuję się tak, jakbym połknął włochatą piłkę – jęknął Rob, przejeżdżając językiem po zębach. - Czy ktoś...

Boże, co to jest?! Okrzyk pochodził z zewnątrz, od Anny. Cała czwórka natychmiast przerwała to, co robiła i rzuciła się do drzwi.

Co się dzieje, Anno? - pomyślała Kaitlyn, wychodząc na zewnątrz. Nigdy czegoś takiego nie widziałam. Poważny, ciemny wzrok Anny skupiony był na

samochodzie. Kaitlyn odwróciła się i spojrzała na wóz, ale początkowo nie mogła zrozumieć tego, co tam zobaczyła. To wyglądało niemal pięknie.

Furgonetka pokryta była lśniącymi wstążkami, jakby ktoś pomalował cały samochód i szyby w błyszczące pasy. W ostrym, porannym świetle pasy przypominały tęczę albo setki krzyżujących się w różne strony tasiemek.

Ale tak naprawdę to wcale nie był piękny widok. Kait poczuła mdłości. Gdy uważniej przyjrzała się paskom, odkryła, że są śliskie... i klejące się. Jak... śluz...

- To ślady ślimaków! - krzyknął Rob, odciągając Kaitlyn samochodu. Kaitlyn czuła, że żołądek podchodzi jej do gardła. Dobrze, że wczoraj wieczorem za

dużo nie zjadła. - Ślady ślimaków? Ale to niemożliwe - powiedział Gabriel - Rozejrzyjcie się. Nigdzie

nie ma tego śluzu, tylko na furgonetce. To prawda. Kaitlyn głośno przełknęła ślinę. - Nigdy w życiu nie widziałam ślimaka, który zostawiałby tak olbrzymie ślady. - Ja widziałem, w Planecie Gigantycznych Brzuchonogach Ślimaków - powiedział

Lewis. - Ja też, u mnie w ogrodzie - dodała Anna. Gdy wszyscy na nią spojrzeli, pokiwała

głową. - Mówię poważnie. W Puget Nound ślimaki bywają ogromne, wielkości bananów. Niektórzy jedzą…

- Dziękujemy, że podzieliłaś się z nami tą informacją - szepnęła Kaitlyn, czując, że znowu zbiera jej się na mdłości. Gabriel nadal wyglądał na rozgniewanego.

- Ale jak się tu dostały? - zapytał tak, jakby to Anna je tu umieściła. - I dlaczego nie ma ich na pozostałych samochodach? - Wskazał na zaparkowanego nieopodal szarego buicka, Siedząca w nim para w średnim wieku przyjrzała mu się uważnie.

- Daj jej spokój, przecież ona nie wie - powiedział Rob, zanim Anna zdążyła odpowiedzieć. - A ty?

Rob rzucił Gabrielowi groźne spojrzenie i pokręcił głową. Po chwili przestał i pogrążył się w myślach. Znowu spojrzał na samochód i

zmarszczył brwi. - A może to... - Co? - zapytała Kaitlyn. Rob powoli pokręcił głową. W porannym świetle wyglądał

jak potargany złoty anioł. - Nic takiego. - Wzruszył ramionami. Kait miała wrażenie, że coś ukrywa. Po chwili spojrzał na nią rozbawionym

wzrokiem, jakby chciał jej dać do zrozumienia, że nie jest jedyną osobą, która ukrywa swoje myśli.

Cholerny, uparty anioł, pomyślała Kait, a Rob uśmiechnął się do niej szeroko. - Chodźcie, zbierajmy się stąd - rozkazał, odwracając się do reszty. Wszyscy stali z

minami niezdecydowanymi. - To tylko śluz. Poszukajmy jakiejś myjni samochodowej. Kaitlyn przypomniała sobie sen o bezbarwnych postaciach. Epizod z Gabrielem

wymazał to zdarzenie z jej pamięci. Z uwagą spojrzała na samochód. - Uwaga! - syknął Lewis, zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć. - Policja! Na parking wjechał policyjny radiowóz. Serce Kaitlyn zaczęło mocniej bić. Po chwili

wszyscy wrócili do samochodu. Nie patrzcie na nich i zachowajcie spokój, powiedział Rob. Udawajcie, że ze sobą

rozmawiacie. - Taa, na pewno to nam pomoże - zauważył cierpko Gabriel. Radiowóz przejechał obok nich. Kait nie mogła się powstrzymać i cały czas zerkała w

bok. W pewnej chwili umundurowana kobieta, która siedziała w fotelu pasażera, podniosła wzrok i przez ułamek sekundy ich spojrzenia się spotkały.

Kaitlyn wstrzymała oddech. Miała tylko nadzieję, że na jej twarzy malowała się taka sam pustka, jaką czuła w głowie. Jeśli policjantka zauważyła jej przerażenie...

Samochód pojechał dalej. Serce Kaitlyn podeszło do gardła. Jedźmy już, pomyślała. Szybko, ale na luzie. Rob wsunął się na fotel kierowcy. Kaitlyn bała się, że radiowóz nagle zawróci i

pojedzie za nimi. Ale nie zawrócił. Zatrzymał się na drugim końcu parkingu tam gdzie wcześniej stał biały cadillac, pomyślała Kait i natychmiast odsunęła od siebie wspomnienie tamtej dziewczyny. Nic miała odwagi spojrzeć na Gabriela.

- Nie bój się - powiedział Lewis, kiedy znaleźli się z powrotem na autostradzie numer 5. Wyczuł jej niepokój, chociaż nie znał przyczyny. - Wszystko będzie dobrze. Kaitlyn posłała mu blady uśmiech. W miasteczku o nazwie Grants Pass znaleźli myjnię samochodową, a Kaitlyn przeznaczyła z ich funduszy dziewięćdziesiąt dziewięć centów na zakup papierowych ręczników, zapłaciła też za śniadanie i kawę w McDonaldzie. O tak wczesnej porze nikt nie mógł patrzeć na masło orzechowe.

- Powinniśmy pojechać na wybrzeże - stwierdził Rob, gdy skończyli jeść. Na myjni umyli nie tylko samochód, ale i siebie, dla Kait było to nowe doznanie i nie była pewna, czy jej się spodobało.

- Mamy dwie możliwości. - Lewis został strażnikiem mapy. - Jedna droga prowadzi przez Park Narodowy Siskiyou, a trochę dalej na północ jest normalna autostrada.

Po krótkiej dyskusji zdecydowali, że wybiorą autostradę. Anna przypomniała im, że biały dom był otoczony drzewami, ale nie znajdował się w środku lasu. Stał w miejscu, gdzie ocean stykał się dwoma zalesionymi kawałkami nabrzeża.

- W miejscu o nazwie Griffin's Pit. - Lewis, spojrzał na Kaitlyn zmrużył oczy ze śmiechu.

- Możemy to sprawdzić w jakiejś bibliotece - zasugerował Rob, zjeżdżając na autostradę. - I wszystkie inne nazwy, które uda nam się wymyślić.

- A może jednak trafimy na to miejsce - powiedziała Kaitlyn tęsknym głosem. Ale w zatoce Coos z rezygnacją opadła na fotel i pokręcili głową.

- Nie, to jest bardziej na północy. - Spojrzała na Annę, żeby potwierdzić swoje przypuszczenia.

Anna pokiwała głową. Wszyscy stali przy samochodzie, wpatrując się w ocean. Był ogromny, niebieski i błyszczący. Ale nie przypominał tego, który widzieli we śnie.

- To miejsce jest zbyt ucywilizowane - westchnęła Anim wskazując na wielki frachtowiec załadowany drewnem, który właśnie wypływał z zatoki. - Widzicie? Wypuszcza do wody różne śmieci, ropę, benzynę czy coś takiego. A woda, którą widzieliśmy, była inna, jakby nie było tam ruchu. Wydawała się czysta.

- Wydawała się czysta - powtórzył Gabriel z szyderczym uśmieszkiem. - Tak - przyznała Kaitlyn. - Tak właśnie było. - popatrzeli na te piaszczyste wydmy. -

Czy ktoś z was widział w naszym śnie piasek? - Nie - westchnął Rob. - W porządku, wracamy do samochodu. Kierunek Jukon. - Może najpierw coś zjemy? - błagał Lewis. Do zatoki do jechali dopiero w południe. - Zjemy po drodze - zdecydował Rob. Kaitlyn przygotowała wszystkim kanapki z masłem orzechowym. Wyglądali przez okno i niechętnie przeżuwali chleb. Cały czas podróżowali wzdłuż

wybrzeża Oregonu, kierując się na północ. Widok za oknem był monotonny. - Piasek - odezwał się po półgodzinie Lewis. - Nie wiedziałem, że na świecie jest tyle

piasku. Wydmy wydawały się ciągnąć bez końca. Były ogromne chwilami przesłaniały widok

na ocean. W niektórych miejscach miały po trzydzieści metrów wysokości. - Jakie to okropne - westchnęła nagle Kaitlyn. W oddali widziała zakopane w piasku

drzewa. Jakby wydmy je połknęły - Rany, widzę nawet jakiegoś sępa - dorzucił Lewis, spoglądając na jakiegoś

olbrzymiego ptaka. - To rybołów - powiedziała Anna niemiłym głosem. Kait zerknęła w jej stronę, a potem opadła na fotel i postanowiła milczeć. Czuła się

przygnębiona. Nie wiedziała, czy to przez wydmy, widmo niekończącej się podróży w nieznanym kierunku, czy przez kanapki z masłem orzechowym.

Pozostali również milczeli. W powietrzu wyczuwało się napięcie. Połączone z czymś, czego Kaitlyn nie mogła do końca rozszyfrować...

- Dajcie spokój - zaśmiała się nerwowo. - Rozchmurzcie się, to dopiero nasz drugi dzień. - Gorączkowo szukała w głowic jakiegoś interesującego tematu. Po chwili wpadła na pomysł. No cóż, kto nie ryzykuje, ten nie wygrywa.

- Lewisie, jeśli chodzi o to całe chi - zaczęła. Chłopak spojrzał na nią ospałym wzrokiem. - tak się zastanawiałam, ile można tego stracić, zanim człowiek się rozchoruje? Zauważyła, że Gabriel, który siedział w fotelu pasażera, nagle zesztywniał.

- Eee... - Lewis się zająknął. - To zależy. Niektórzy generują energię na okrągło. Jeśli ktoś jest zdrowy, to tak właśnie jest. Energia cały czas przepływa przez nasze ciało tajemniczymi kanałami, bez żadnych przeszkód.

Kaitlyn się roześmiała.

- Co takiego? - Tajemniczymi kanałami. Serio. Mój dziadek tak nazywał arterie, przez które

przepływa chi. Był mistrzem chi gong, to sztuka manipulowania chi, podobna do tego, co robi Rob, kiedy kogoś uzdrawia.

Gabriel celowo unikał wzroku Kait, ale cały czas wywierał na nią presję, żeby się zamknęła. Kaitlyn nie była w stanie wysłać mu żadnej pozytywnej myśli i po prostu go ignorowała

- Więc to jest trochę jak krew - odezwała się do Lewisa - Gdy ją tracisz, produkujesz więcej.

- W średniowieczu ludzie uważali, że to właśnie krew życiową energią - odezwał się Rob z fotela kierowcy. - Sądzono, że niektórzy mają jej za dużo i dlatego na przykład wykorzystywano pijawki. Ludzie myśleli, że jeśli uda im się nim stracić nieco krwi, przestaną czuć napięcie i zaczną produkować czystszą krew. Ale oczywiście się mylili.

Mówiąc to, spojrzał na nią przez ramię, a Kait miała wrażenie, że objął wzrokiem nie tylko ją, ale także Gabriela. Poczuła nagły niepokój. Czyżby Rob się domyślał?

Gabriel był wściekły. - Aha, to interesujące - wykrztusiła Kait. Teraz już tylko chciała poruszyć jakiś

wyjątkowo nudny temat, ale Rob ciągnął dalej. - Niektórzy uważają, że stąd właśnie wzięły się legendy o wampirach - powiedział. -

Byli ludzie, którzy wysysali ze swoich ofiar życiową energię, sekhem, chi czy jakkolwiek to nazwano. Później zaczęto te historie trochę przekręcać i mówić o krwi.

Kaitlyn zamarła. Nie chodziło tylko o to, co mówił Rob, ale o sposób, w jaki to mówił. Wyczuła jego oburzenie i nienawiść.

- Też słyszałam te legendy - przytaknęła Anna z widoczną odrazą. - O złych szamanach, którzy żyją z tego, że kradną innym moc.

- To chore - wzdrygnął się Lewis. - Gdyby mistrz chi gong się tego dopuścił, zostałby wygnany. To narusza zasady tao.

Ich obrzydzenie odbiło się szerokim echem w jej myślach zalewając Kaitlyn kolejnymi falami. W oddali wyczuwała silną obecność Gabriela.

Nic dziwnego, że nie chciał, żeby cokolwiek wiedzieli, pomyślała Kait. Nikt jej w tym momencie nie usłyszał, bo każdy był pogrążony we własnych myślach.

Chciała powiedzieć Gabrielowi, że jest jej przykro, ale on cały czas wyglądał przez okno. Był spięty.

Nagle, ku uciesze Kaitlyn, Lewis zmienił temat. - Oczywiście, są też tacy, których pola energetyczne są zbyt silne - powiedział,

zerkając chytrze na Roba. – Wiecie ci, z którymi zawsze się zgadzamy, chociaż tak naprawdę nie wiemy czemu. Ci, którzy swoją charyzmą rzucają na nas czar, ich energia po prostu nas zniewala.

Rob spojrzał na niego niewinnym wzrokiem. - Jeśli spotkam kogoś takiego, dam ci znać - zapewnił. – To brzmi groźnie. - Bo to jest groźne. Nagle okazuje się, że walczysz ze złym czarodziejem, tylko

dlatego że jakiś świr uważał, że to dobry pomysł. Napięcie w głosie Lewisa sugerowało, że ta uwaga nie była na końca niewinna.

Kaitlyn cieszyła się w duchu, że skończyli rozmawiać o wampirach. Po chwili znowu zapadła cisza.

Coś się z nami dzieje, pomyślała i zadrżała. Pokonywali kolejne kilometry, a w samochodzie cały czas panowała cisza. Wydmy w

końcu się skończyły, a zastąpiły je czarne bazaltowe przylądki, które wpadały wprost do morza. Olbrzymie fale rozbijały się o skały, które wyrastały z wody jak monolity.

W którymś momencie mijali głęboką szczelinę, a szalejące wzburzone morze ubijało wodę niczym pianę.

- Maselnica Diabła - odezwał się nagle Lewis grobowym tonem, spoglądając znad mapy.

- Tak właśnie wygląda - rzuciła Kaitlyn. Chciała powieść to lekkim tonem, ale wyszło dość ponuro.

Znowu cisza. Mijali małe wysepki zamieszkiwane jedynie przez mewy i inne ptactwo. Żadnych drzew ani białego budynków, Kaitlyn znowu zadrżała.

- Nigdy tego nie znajdziemy - zawyrokował Lewis. To było do niego niepodobne i Kaitlyn była zdumiona, ale Anna gwałtownie się odwróciła.

- Mógłbyś wreszcie przestać być takim cholernym pesymistą. A jeśli już musisz nim być, to zachowaj swoje opinie dla siebie.

Kaitlyn opadła szczęka. Po chwili poczuła, że ogarnia ją gniew. - Nie musisz być dla niego taka niemiła - odparła wzburzona. - Tylko dlatego, że przez

cały czas zachowujesz ten swój| cholerny stoicki spokój... - Urwała i miała ochotę ugryźć się w język. Dlaczego to powiedziała?

W ciemnych oczach Anny dostrzegła żal. Lewis miał zachmurzoną minę - Potrafię sam się o siebie troszczyć - oświadczył. - zawsze się we wszystko wtrącasz. - Tak, ona zawsze chce wszystkich uszczęśliwi ć na siłę - odezwał się z przodu

Gabriel. Kaitlyn ogarnęła wściekłość. - A ty jesteś zimnokrwistym wężem! - krzyknęła. Gabriel posłał jej olśniewający,

niepokojący uśmiech. - I tu się z nią zgodzę - potwierdził Rob. Furgonetka zjeżdżała na bok, a Rob zamiast

na drogę patrzył na Gabriela - Lewisie, a ty się lepiej zamknij, jeśli nie chcesz mieć kłopotów. - Wszyscy jesteście okropni! - krzyknęła Anna. Wyglądała tak, jakby za chwilę miała

się rozpłakać. - Mam tego dość, Musicie mnie wysadzić, bo dalej z wami nie jadę. Rob zahamował tak gwałtownie, że aż zapiszczały opony i usłyszeli z tyłu dźwięk

klaksonu. - Świetnie - rzucił Rob. - Wysiadaj.

Rozdział 8Rozdział 8Rozdział 8Rozdział 8 NNNNo dalej - powtórzył szorstko Rob. - Nie każ nam czekać.

Usłyszeli za sobą kolejny klakson. Anna wstała, ale tym razem w jej ruchach nie było wdzięku. Chwyciła swoją torbę i

zaczęła majstrować przy drzwiach. Kait siedziała sztywno. Ramiona miała spięte, a głowę uniosła wysoko do góry. Serce

waliło jej z całej siły i była wściekła. Niech sobie idzie. To tylko potwierdza, że wcale jej na nas nie zależy.

To śmieszne. Ta myśl pojawiła się znikąd, jak maleńki błysk światła, który nagle pojawił się w jej

głowie i zaraz zniknął. Ale to wystarczyło, by wstrząsnąć Kaitlyn i przywołać ją do porządku.

To śmieszne. Annie na nas zależało. Troszczy się o wszystko, o ziemię, zwierzęta, które kocha, i każdą osobę, którą spotyka na swojej drodze.

To czemu Kait była na nią taka wściekła? Odczuwała wszystkie fizyczne oznaki gniewu. Serce mocno jej waliło, miała płytki

oddech, zaróżowione policzki i czuła ucisk w skroniach. Co więcej, czuła ogromną potrzebę kogoś uderzyć.

I Symptomy fizyczne. Kolejny przebłysk podświadomości I nagle wszystko zrozumiała. - Anno, zaczekaj. Zaczekaj! - zawołała, gdy Anna otworzyła drzwi. Starała się mówić

spokojnym głosem, gdy tak naprawdę w środku aż kipiała ze złości. Anna zatrzymała się, ale nie odwróciła się w jej stronę. - Nie rozumiecie? - Kaitlyn rozejrzała się wokół. - To nie dzieje się naprawdę.

Wszyscy jesteśmy wkurzeni, ale nie na siebie. Odczuwamy złość, więc nasz umysł zakłada, że faktycznie mamy jakiś powód, by tak się czuć.

- Pewnie to tylko nerwy - szydził Gabriel. Wydał wargi, a jego szare oczy miały dziki wyraz. - To niemożliwe, żebyśmy się nienawidzili.

- Nie! Nie wiem co to jest, ale... - Kaitlyn urwała, zdając sobie sprawę, że poza wszystkimi innymi objawami, które odczuwała, zaczęła się również trząść. W furgonetce było zimno, o wiele zimniej niż wskazywałyby na to otwarte drzwi. I poczuli dziwny zapach, jakby smród z kanalizacji. - Czujecie to? To ten sam zapach, który pojawił się wczoraj. Lewis zaczął lunatykować. I jest tak samo zimno. - Kaitlyn zauważyła, że na twarzach przyjaciół oprócz złości, pojawiło się zdumienie i zwróciła się do jedynej osoby, której całkowicie ufała.

Rob, zaczęła gorączkowo. Proszę, posłuchaj mnie. Wiem, że to trudne, bo czujesz się zły. Ale spróbuj. Coś się dzieje.

Powoli twarz Roba się rozjaśniła. Z jego bursztynowych oczu zniknął gniew i przybrały dawny złocisty odcień. Wydawał się zdumiony. Zamrugał i położył rękę na czole.

- Masz rację - zgodził się. - To tak jak w jednym eksperymencie psychologicznym. Gdy się komuś poda zastrzyk z adrenaliny i umieści w pokoju, gdzie ktoś zachowuje się agresywnie, to ta druga osoba też zaczyna się złościć, ale nie jest to prawdziwa złość. Została celowo wywołana.

- Ktoś nam to robi - odezwała się Kaitlyn. - Ale w jaki sposób? - zapytał Lewis. Jego głos nadal brzmiał drwiąco, ale nie

wydawał się aż tak rozdrażniony jak wcześniej. - Nikt nie zrobił nam przecież żadnego zastrzyku

- Na odległość - powiedział Rob. - To atak telepatyczny. Jego głos brzmiał pewnie, a oczy przybrały ciemnozłotą barwę. Na zewnątrz słychać

było trąbienie, już nie jednego, a kilku klaksonów. - Zamknij drzwi, Anno - poprosił cicho Rob. - Znajdźmy jakieś miejsce, żeby się

zatrzymać. O czymś wam nie powiedziałem. Anna zasunęła drzwi. Po chwili zatrzymali się na poboczu, a Rob spoglądał na nich z

ponurą miną. - Powinienem powiedzieć wam już rano - zaczął. – Ale nie byłem pewien i nie

chciałem was martwić. Chodzi o te ślady ślimaków... Jeszcze w Durham słyszałem różne historie o tym jak ludzie budzili się i znajdowali je wokół swoich domów. Śluz ślimaków albo ślady ludzi lub zwierząt. Najczęściej pojawiały się wtedy, gdy poprzedniej nocy przyśnił się komuś jakiś koszmar.

Koszmar. Kaitlyn od razu sobie przypomniała.

- Miałam w nocy okropny sen - odparła. - Otaczali mnie jacyś dziwni ludzie. Byli szarzy, wyglądali tak, jakby ktoś naszkicował ich ołówkiem. I było zimno, tak jak parę minut temu. - spojrzała na Roba. - Ale co to może być?

- Ludzie mówili, że to oznaki ataku telepatycznego. - Atak telepatyczny - powtórzył Gabriel, ale jego ton był mniej sarkastyczny.-

Niektórzy uzdolnieni potrafią robić takie rzeczy nawet na odległość. Mogą sobie kogoś wyobrazić i wykorzystać psychokinezę, telepatię, a nawet projekcję astralną. – Popatrzył na Kait zmartwionym wzrokiem. - Ci szarzy ludzie, których widziałaś... Słyszałem, że projekcje astralne są bezbarwne.

- Projekcje astralne? Masz na myśli to, kiedy umysł szybuje poza ciałem? - zapytał Lewis, unosząc brwi.

Ale atmosfera wyraźnie się zmieniła. Nie płonęli już nienawiścią. Kait pomyślała, że wszyscy zachowywali się normalnie.

Rob pokiwał głową. - Dokładnie. Słyszałem też, że tego typu ataki mogą nas osłabić albo zdenerwować.

Mogą nawet doprowadzić do tego, że człowiek ma wrażenie, iż postradał zmysły. - Ja myślałam, że przed chwilą oszaleję - przyznała Anna. Jej oczy były ogromne i

lśniły od łez. - Przepraszam was wszystkich. - Ja też przepraszam. - Kaitlyn przez chwilę patrzyła na Annę, a potem jednocześnie

rzuciły się sobie w ramiona. - Jasne, wszystkim jest przykro - zgodził się Gabriel zniecierpliwionym głosem. - Ale

mamy na głowie ważniejsze rzeczy, taki atak może oznaczać tylko jedno. Zostaliśmy namierzeni.

- Pan Zetes - stwierdził Rob. - A któż by inny? Ale pytanie brzmi: kto to dla niego robi? Kio nas atakuje? Kaitlyn próbowała przypomnieć sobie twarze ze snu, ale nie mogła. Kontury były zbyt

rozmazane. - Pan Zetes miał sporo kontaktów - zauważył ze znużeniom Rob. - Najwyraźniej

znalazł sobie nowych przyjaciół. Anna pokręciła głową. - Ale w jaki sposób udało mu się znaleźć kogoś tak szybko? Przecież nawet my nie

potrafilibyśmy tego zrobić, a podobno jesteśmy najlepsi. - Najlepsi w naszej grupie wiekowej - zaczął Rob, ale Kaitlyn mu przerwała: - Kryształ. W oczach Gabriela od razu dostrzegła zrozumienie. - Dokładnie. Kryształ zwiększa ich moc. - Ale to jest niebezpieczne - zauważyła Kaitlyn, ale widząc złowieszczy wzrok

Gabriela, od razu się zamknęła. Rob był tak pogrążony w myślach, że wydawało się, że nic nie zauważył. - Najwyraźniej nic ich to nie obchodzi. Korzystają z kryształu i są od nas silniejsi.

Chodzi o to, że musimy się przygotować. Jeszcze z nami nie skończyli, a ataki pewnie się nasilą Musimy być przygotowani na najgorsze.

- No dobra, ale jak? - zapytał Lewis. - Co możemy poradzić na tego typu atak? Rob wzruszył ramionami. - W ośrodku w Durham słyszałem, jak ludzie mówili o jakimś świetle. Ale nigdy ich

nie słuchałem. Nie wiem, jak to się robi. Kaitlyn wypuściła powietrze i opadła na fotel. Wszyscy zrobili to samo. W sieci

wyczuwało się niepokój i bezradność. Nastąpiła długa cisza.

- Lepiej już jedźmy - powiedziała w końcu Kait. – Nie ma| sensu tak siedzieć i rozmyślać.

- Uważajcie, czy nie dzieje się nic dziwnego - dodał Rob. Przez resztę drogi nie wydarzyło się już nic nadzwyczajnego. Anna usiadła za kółkiem

i znowu zaczęli przyglądać się plażom. W końcu doszli do wniosku, że wybrzeże Oregonu w niczym nie przypomina tego z ich snu. Skały były zbyt czarne i wulkaniczne, a wybrzeże zbyt otwarte.

- I nie zajechaliśmy wystarczająco daleko na północ - zauważyła Kait. Tej nocy zatrzymali się w maleńkim miasteczku o nazwie Cannon Beach, tuż przy

granicy ze stanem Waszyngton. Kiedy Anna zaparkowała samochód na cichej uliczce zakończonej ślepym zaułkiem, która prowadziła wprost na plażę, było już ciemno.

- Może nie jest to do końca zgodne z prawem, ale nikt nie powinien nam tu przeszkadzać - stwierdziła. - Nikogo tu nie ma.

- To typowy kurort - zauważył Rob. - Na szczęście jest poza sezonem. Tak, było zdecydowanie poza sezonem. Chmury zakryły niebo. Na zewnątrz było

zimno i wietrznie. - Widziałam jakiś sklep przy głównej ulicy - powiedziała Kaitlyn. - Musimy kupić coś

na kolację. Chleb i masło orzechowe zjedliśmy na lunch. - Ja mogę pójść. - Anna zgłosiła się na ochotnika. - Zimno mi nie przeszkadza. Rob pokiwał głową. - Pójdę z tobą. Dopiero gdy zniknęli, Kaitlyn zaczęła żałować, że Lewis do nich nie dołączył.

Zaczynała się martwić o Gabriela. Wydawał się spięty i oddalony. Wyglądał przez okno samochodu i wpatrywał się w mrok. Kaitlyn wyczuwała od niego tylko chłód. Wzniósł mury, jakby mieszkał w lodowym pałacu.

Wiedziała, że coś ukrywa. W tej chwili martwiła się, że cierpi i nie chce poprosić jej o pomoc.

Poza tym zauważyła coś jeszcze. Cały czas siedział na przednim fotelu pasażera, gdy pozostali cały czas zamieniali się miejscami.

Ciekawe, pomyślała Kait, czy to ma coś wspólnego z tym, że siedzę z tyłu? Kiedy się skoncentrowała, całkiem nieźle szło jej już ukrywanie własnych myśli. Wydawało się, że ani Lewis, ani Gabriel nic nie słyszeli. Rob i Anna wrócili roześmiani i potargani przez wiatr, trzymali papierowe torby. - Zaszaleliśmy - zażartował Rob. - Mamy hot dogi z mikrofali, jeszcze ciepłe, nachos i

chipsy ziemniaczane. - I czekoladowe ciasteczka - dodała Anna, zdmuchując z twarzy czarne kosmyki

włosów. Lewis uśmiechnął się od ucha do ucha i rozwinął hot doga. - Typowe śmieciowe jedzenie. Joyce chybaby umarła. Kaitlyn zerknęła w jego stronę i przez chwilę wszyscy zamarli. Cały czas nie możemy

w to uwierzyć, pomyślała Kait. Wszyscy wiemy, że Joyce nas zdradziła, ale nie możemy się z tym pogodzić. Jak ona

mogła nas tak nabrać? - Była taka pełna życia - powiedziała Anna. - Energetyczna. Polubiłam ją od

pierwszego spojrzenia. - A ona to wykorzystała - warknął Gabriel. - Miała nas zwerbować, a to właśnie była

jej technika. Jest strasznie spięty, pomyślała Kaitlyn. Jakby był na krawędzi załamania. Patrzyła jak

wgryzł się w swojego hot doga i poczuła niepokój.

- Te hot dogi są wyśmienite. - Obserwowała Gabriela i próbowała zachować obojętność. Potem rzuciła od niechcenia - Ale czy wystarczą dla wszystkich?

- Każdy ma po dwa. A tutaj są kolejne dwa - oznajmiła Anna, podążając za wzrokiem Kaitlyn i spoglądając na Gabriela. - Możesz wziąć jeszcze jednego.

Machnął niecierpliwie ręką, skupiając wzrok na Kaitlyn. Jego szarych oczach kryło się ostrzeżenie.

- Tylko próbuję pomóc - usprawiedliwiła się Kaitlyn Nachyliła się obok niego, sięgając po chipsa, i dodała niskim głosem - Chciałabym, żebyś mi na to pozwolił. Pomożesz mi, jak zostawisz mnie w spokoju. Myśl była szybka i brutalna, przeznaczona tylko dla niej.

Kaitlyn wiedziała, że nikt inny jej nie słyszał. Kto jak kto, ale Gabriel na pewno opanował sztukę prywatnej komunikacji.

Więc nie zamierzał prosić ją o pomoc, chociaż jej potrzebował. Jego twarz wydawała się jeszcze bledsza niż zazwyczaj.

Miała niemal kredowy odcień. Kręcił się nerwowo, jakby odczuwał ogromną presję. i Był taki uparty. Ciągle trwał przy swoim.

Nieważne, pomyślała Kailtyn, obserwując go ukradkiem. Ja też jestem uparta. Nie pozwolę ci nikogo skrzywdzić.

Gabriel czekał, aż wszyscy zasną. Kaitlyn poddała się jako ostatnia. Do końca walczyła ze znużeniem, ale jej się nie

udało. Gabriel czuł czerwonozłoty błysk jej myśli jeszcze długo po tym, jak wszyscy inni zasnęli. Próbowała go przetrzymać.

Na próżno. Kiedy musiał, potrafił być bardzo cierpliwy. Gdy jej myśli rozpłynęły się w nicość, Gabriel podniósł się cicho z fotela. Wymknął

się na zewnątrz i zamknął za sobą drzwi, zanim ktokolwiek zdążył się poruszyć. Potem chwilę czekał, skupiając się na tym, co działo się w samochodzie.

Wszyscy spali. Bardzo dobrze. Na zewnątrz wiał przenikliwy wiatr. To nie była dobra noc na spacery, co mogło stanowić pewien problem, myślał Gabriel,

idąc przez suchy piasek, tuż nad linią przypływu. Potem spojrzał w górę. Na plaży były domki. Na pewno nikt w nich był. Próbował zdobyć się na zabójczy uśmiech, który jednak mu nie wyszedł. Nigdy

wcześniej nigdzie się nie włamywał. Tym razem to było co innego niż wybór przypadkowej ofiary na ulicy.

Ale do wyboru miał jedynie Kaitlyn. Złośliwy uśmieszek pojawił się na jego twarzy. Kaitlyn była chętna i niewątpliwie przyjemnie byłoby się z nią połączyć. Jej życiowa energią otaczała ją migoczącym rubinowym blaskiem, a jej umysł przypominał błękitne jezioro i płonący meteoryt. Otaczająca ją aura, przypominająca pole elektryczne, kusiła go przez cały dzień.

Ledwie mógł się powstrzymać, by nie rzucić się na tę aurę światła i nie spić jej do ostatniej kropli. Marzył o tym, by zbliżyć punkt transferowy i wbić się w nią jak pijawka. Desperacko jej potrzebował.

Tylko kompletny idiota odrzuciłby propozycję, którą tak otwarcie mu oferowała. Gabriel uśmiechnął się, brnąc dalej przez piach. Z każdej strony smagał go wiatr, który szalał wokół jak zbłąkany duch

A potem ruszył w kierunku jednego z domków, w którym zauważył zapalone światło.

Kait obudziła się i zaklęła pod nosem. Tak bardzo nie chciała zasnąć. A teraz Gabriel

gdzieś zniknął. Czuła, że go nie ma. Jak mogła być aż tak głupia? Osiągnęła już pewną wprawę w wyplątywaniu się z objęć Roba i bezszelestnym

wymykaniu z samochodu. Ale gdy wyszła z furgonetki i poczuła silnie wiejący wiatr, niemal krzyknęła. Powinna

była wziąć kurtkę, ale teraz nie miało to już znaczenia. Pochyliła głowę, objęła się ramionami i rozpoczęła poszukiwania.

Gabriel potrafił się nieźle ukryć, ale ona wiedziała, gdzie go szukać. I po chwili znalazła odległe migotanie przypominające niebieskobiałą iskrę. Kait odwróciła się i ruszyła przed siebie.

To nie była łatwa przeprawa. Wiatr sypał wokół piaskiem, Gdy wyszedł księżyc, oświetlił wyłaniającą się z oceanu ogromną skałę której nie powinno tam być.

Straszne miejsce. Kaitlyn próbowała nie myśleć o atakch telepatycznych i panu Zetesie. Była szalona, że wyszła na zewnątrz w taką pogodę, ale co innego mogła zrobić?

W powietrzu unosił się zapach słonej wody. Po lewej stronie słyszała głośny szum fal. Kait gwałtownie skręciła, by ominąć wyrzucone na brzeg drewno, a potem odwróciła się i ruszyła w stronę widocznych w oddali domków. To tam. Gabriel musiał być gdzieś bardzo blisko, czuła już jego obecność.

I wtedy go zobaczyła, ciemną sylwetkę na tle padającemu z okna światła. Poczuła, jak ogarnia ją niepokój. Okno. Wiedziała, dlaczego skradał się wokół tego domu. A co jeśli on już...

Gabrielu! - krzyknęła instynktownie ogarnięta paniką. Kiedy zdała sobie sprawę, że Rob i pozostali znajdowali się poza zasięgiem, serce zabiło jej mocniej.

Ale Gabriel był blisko. Odwrócił gwałtownie głowę. Co tu robisz? A ty? - odpowiedziała pytaniem. Co zrobiłeś? Zauważyła, że się zawahał, a potem gwałtownie odwrócił się od okna i ruszył w jej

stronę. Podeszła bliżej, a on chwycił ją i popchnął pod zadaszenie dla samochodów. - Nie mogę już nawet wybrać się na spacer, żebyś od razu nie zaczęła mnie śledzić? -

zapytał jadowitym głosem. Kaitlyn się zawahała. Próbowała wygładzić włosy, które wiatr zamienił w burzę

poskręcanych loków. Musiała też złapać oddech. W końcu na niego spojrzała. Światło z pobliskiej latarni oświetlało tylko część jego

twarzy, a druga połowa pozostała w cieniu. Ale Kaitlyn wystarczyło to, co zobaczyła. Jego skóra była napięta, jakby ją ktoś z całej siły naciągnął, a oczy miał podkrążone. Było też coś dziwnego w wyrazie jego twarzy...

W sposobie, w jaki na nią patrzył, mrużąc oczy i rozchylając nieco usta. Oddychał bardzo szybko.

Gabriel był na krawędzi załamania. Ale nie zdążył jeszcze wejść do domku. - Czy to właśnie robiłeś? - zapytała. - Wybrałeś się na spacer? - Tak. - Jeszcze bardziej rozchylił usta. Spojrzał na nią wyzywającym wzrokiem i

najwyraźniej zamierzał obstawać przy swoim. - Czasami muszę od was uciec. Nie zniósłbym dłużej umysłu Kesslera.

- Więc chciałeś jedynie pobyć sam? - Zrobiła krok do przodu - pomyślałeś, że teraz jest idealny moment na spacer?

Nagle posłał jej olśniewający uśmiech. - Dokładnie.

Kait zrobiła kolejny krok. Uśmiech zniknął, równie szybko jak się pojawił, a na jego twarz wykwitł ponury grymas.

- W środku nocy? W taką pogodę? Teraz wyglądał niebezpiecznie. Mrocznie i niebezpieczni jak wilk, który wybrał się na

polowanie. - Zgadza się, Kait. A teraz bądź grzeczną dziewczynki i zmykaj z powrotem do

samochodu. Kaitlyn zrobiła kolejny krok. Była już na tyle blisko, że oboje wyczuli swoje ciepło.

Kait poczuła też, że cały się spiął, a jego wzrok zrobił się ciemny. Słyszała jego nierówny oddech.

- Nigdy nie byłam grzeczną dziewczynką. Możesz zapytać każdego, kto mnie zna. Więc zupełnie przypadkiem kręcisz się w pobliżu tego domku?

Gabriel przyjął nagłą zmianę tematu bez mrugnięcia okiem, ale po chwili odezwał się przez zaciśnięte zęby:

- A co innego miałbym robić? - Pomyślałam - Kaitlyn odchyliła nieco głowę, by mu się przyjrzeć - że może czegoś

potrzebujesz. - Niczego od nikogo nie potrzebuję! Udało jej się dokonać czegoś zdumiewającego - doprowadziła do tego, że Gabriel się

cofnął. Cofał się, aż poczuł za sobą betonową ścianę. Kaitlyn nie dała mu okazji, by zebrał siły. Doskonale wiedziała, co ryzykuje. W każdej

chwili mógł się złamać i był zdolny do przemocy. Ale nie pozwoliła sobie myśleć o niebezpieczeństwie, a skupiła się na cierpieniu, które widziała w jego oczach.

Znowu zrobiła krok w jego stronę. Była tak blisko, że ich ciała się niemal stykały. Ostrożnie położyła ręce na jego klatce piersiowej i poczuła gwałtowne bicie jego serca.

A potem spojrzała mu w oczy. Dzieliło ich zaledwie parę centymetrów. - Myślę, że kłamiesz.

Rozdział 9Rozdział 9Rozdział 9Rozdział 9 NNNNagle coś w jego oczach się złamało, jakby szary agat rozsypał się na drobne

kawałki. Gabriel chwycił Kaitlyn za ramię, a drugą ręką za włosy i przechylił jej głowę na bok. Kait poczuła, że ogarnia ją przerażenie, ale się nie poruszyła. Zacisnęła palce na rękawach jego koszuli.

A potem poczuła na szyi usta Gabriela. Na początku lekkie ukłucie, jakby przebił jej skórę.

Wampiry, pomyślała oszołomiona Kaitlyn. Wiedziała, że Gabriel właśnie otwierał punkt transferowy. Nic dziwnego, że na świecie pojawiły się legendy o tych krwiopijcach.

Po chwili ból ustąpił, a Kaitlyn poczuła szarpanie. Czuła się tak, jakby ktoś wyrywał jej coś ze środka. Przez chwilę stawiała opór. A potem się poddała.

Wąskim strumieniem trysnęła energia. Kaitlyn zrobiło się przyjemnie.

W porządku, wszystko będzie dobrze, pomyślała, nie wiedząc, czy mówi do siebie, czy do Gabriela. To było trochę przerażające, jakby miała do czynienia z prądem o wysokim napięciu, ale nie pozwoliła sobie na strach. Ufam ci, Gabrielu.

Jej energia go wypełniała. Był wdzięczny, dzięki niej zaspokajał swoją potrzebę. Ufam ci. Energia wciąż płynęła swobodnym strumieniem, a Kait miała poczucie oczyszczenia.

Całe jej ciało wydawało się lekkie jak powietrze, jakby jej stopy unosiły się nad ziemią. Odprężyła się w jego ramionach i pozwoliła, by ją przytrzymał.

Dziękuję. To nie była jej myśl, a ponieważ w pobliżu nie było nikogo innego, to musiał być

Gabriel, choć trudno było w to uwierzyć. W jego słowach nie wyczuła gniewu ani ironii, a jedynie swobodę i radość szczęśliwego dziecka.

Nagle strumień, który między nimi przepływał, został przerwany. Gabriel wypuścił ją z ramion i uniósł głowę.

Kaitlyn czuła, że kręci jej się w głowie, więc przez chwilę kurczowo się go trzymała, wsłuchując się we własny, coraz spokojniejszy oddech.

- Wystarczy - zdecydował Gabriel. Jemu również brakowało tchu, ale był spokojny. Nasycił wewnętrzną pustkę, conajmniej częściowo.

A potem powiedział: - Kait... Puściła go i nie podnosząc wzroku, cofnęła się. - Jesteś pewien, że to wystarczy? Wszystko w porządku? - zapytała głośno, ponieważ

nie chciała dzielić z nim myśli. To było zbyt intymne. W końcu zdała sobie sprawę, że grozi jej zupełnie inne niebezpieczeństwo. Bliskość

Gabriela, fakt, że się mu poddała i poczuła jego radość oraz wdzięczność, to wszystko wytworzyło między nimi szczególną więź. A mury Gabriela runęły, ponownie.

Nie powinno do tego dojść. Z jej strony to była tylko troska. To nie to samo, co czuję do Roba, powiedziała w myślach. To nie jest... miłość...

Gabriel przyjrzał się jej uważnie. A potem poczuła w nim nagłą zmianę, jakby się nagle wyprostował.

- Musimy już wracać - powiedział krótko, ignorując jej pytanie. Kait spojrzała na niego uważnie. - Gabriel... - Zanim ktoś zorientuje się, że nas nie ma. - Gabriel odwrócił się i ruszył w ciemną

noc. Ale po kilku krokach zatrzymał się i przez całą drogę powrotną trzymał się blisko niej.

Kaitlyn nic nie mówiła. Nie wiedziała, co mogłaby powiedzieć, żeby nie pogorszyć sprawy. Jak tylko dotarli do furgonetki, zauważyła, że coś jest mie tak. W samochodzie powinno być ciemno, ale w każdym oknie paliło się światło. Przez

chwilę Kaitlyn pomyślała, że może to światło z samochodu, a potem pomyślała, że wybuchł pożar. Ale światło było silniejsze niż światło samochodowe i chłodniejsze niż blask ognia. Było matowe i przypominało fluorescencyjną mgłę.

Kaitlyn poczuła lodowaty, instynktowny strach. - Co to jest? - wyszeptała. Gabriel odepchnął ją do tyłu. - Zostań tu. Pobiegł do furgonetki, a Kait ruszyła za nim, zerkając mu przez ramię, gdy otwierał

drzwi. Serce zaczęło jej szybciej bić. Teraz wyraźnie widziała mgłę. Lewis siedział na przednim siedzeniu pasażera, a Anna

leżała zwinięta na środkowym siedzeniu. Obydwoje spali, ale nie był to spokojny sen.

Twarz Lewisa wykrzywiał grymas i cały czas machał rękami i nogami, jakby chciał przed czymś uciec. Długie czarne włosy Anny zakrywały jej twarz. Dziewczyna wierciła się niespokojnie, a jedną dłoń zacisnęła w pięść.

- Anno! - Kaitlyn chwyciła ją za ramiona i z całej siły potrząsnęła. Anna jęknęła, ale się nie obudziła.

- Rob! - krzyknęła Kaitlyn. Leżał na plecach, bezradnie machając rękoma. Miał zamknięte oczy i cierpiący wyraz twarzy, Kaitlyn potrząsała nim i wykrzykiwała w myślach jego imię. Nic nie pomogło.

Zerknęła w stronę Gabriela, by zobaczyć, jak mu idzie z Lewisem, i zamarła. Wokół pojawiły się szare postacie. Widziała, jak unoszą się w powietrzu, pomiędzy nią a Gabrielem. Fotel Lewisa przeciął jedną z postaci na pół.

- To atak! - krzyknął Gabriel. Kait zatoczyła się. Czuła, że kręci jej się w głowie, jakby miała za chwilę zemdleć. To przez naszą telepatię, pomyślała. Zaczynała odczuwać to, co pozostała trójka. O Boże, czuła, że musi coś zrobić, zanim oboje z Gabrielem również stracą

przytomność. - Wyobraź sobie światło! - krzyknęła do Gabriela. - Pamiętasz, co mówił Rob? Można

obronić się przed tego tym atakiem, wyobrażając sobie światło! Gabriel spojrzał na nią swoimi szarym wzrokiem. - Świetnie, powiedz mi tylko jak. I co to ma być za światło? - Nie wiem. - Kaitlyn czuła, że zaczyna ją ogarniać panika - Po prostu wyobraź sobie

wokół nas światło. Niech to będzie złoty blask. Nie bardzo wiedziała, czemu wybrała właśnie ten kolor. Może dlatego, że mgła miała

srebrzystozielony odcień. A może dlatego, że zawsze myślała, że złoty to kolor Roba. Przyciskając dłonie do oczu, Kaitlyn wyobraziła sobie światło. Czyste złote światło,

które ich otoczyło, wypełniając wnętrze samochodu. Jako artystce, łatwo jej było zatrzymać ten obraz w głowie.

O tak, powiedziała Gabrielowi, przesyłając mu swoją wizję. Po chwili zaczął jej pomagać i to dodało jej sił. Wydawało jej się, że faktycznie wyczuwa światło, że jeśli otworzy oczy pewno je zobaczy.

To działa, szepnął Gabriel. To prawda. Kait czuła, że przestaje jej się kręcić w glowie i po raz pierwszy, odkąd

weszła do samochodu, było jej ciepło. Mgła zniknęła jak osuwający się na ziemię koc. Kaitlin czas wyobrażała sobie złote

światło i otworzyła oczy. Wszyscy się uspokoili. Ostatnie ślady mgły rozpłynęły ale szare postacie wciąż

unosiły się w powietrzu. Po chwili i one zbladły. Kaitlyn zdążyła jednak jeszcze coś zauważyć. Przez ułamek

sekundy widziała jedną z szarych twarzy. Wydała jej się znajoma, ale nie potrafiła powiedzieć skąd.

Po chwili Rob zaczął się budzić i Kait o wszystkim zapomniała. Rob jęknął i zamrugał, z trudem siadając.

- Co...? Kaitlyn...? - To był atak - powiedziała spokojnie Kait. - Kiedy wróciliśmy, w samochodzie była

mgła, a wy nie chcieliście się obudzić. Ale pozbyliśmy się jej, wyobrażając sobie światło. Rob, tak się bałam. - Nagle kolana się pod nią ugięły i usiadła na podłodze.

Anna również się ocknęła, a Lewis jęczał. - Nic wam nie jest? - Kaitlyn drżał głos. Rob przejechał dłonią po potarganych

włosach. - Miałem okropny koszmar... - Potem spojrzał na Kait i zapytał - Kiedy wróciliśmy?

Kaitlyn poczuła pustkę w głowie, co jednak okazało się zbawienne. Była zbyt roztrzęsiona, by kłamać. Ale Gabriel, który stał tuż za nią, powiedział gładko:

- Kait musiała iść do łazienki i nie chciała iść sama, więc poszedłem z nią. To była dobra wymówka. Wcześniej Rob i Anna odkryli na plaży publiczną toaletę.

Ale gdy Rob kiwnął głową, przyjmując do wiadomości to wyjaśnienie. Kaitlyn wcale nie czuła triumfu.

- Jesteś niezwykle szarmancki- stwierdził sucho Rob. - Poza tym uratowaliśmy wam życie - dodał znacząco Gabriel. - Kto wie, co ta mgła

mogła zrobić? - Tak. - Twarz Roba spoważniała. Przejechał ręką po włosach i spojrzał na Gabriela. -

Dziękuję. - Jego głos był szczery i pełen prawdziwych emocji. Gabriel się odwrócił. Nastąpiła niezręczna cisza, którą w końcu przerwała Anna. - Lepiej powiedzcie, w jaki sposób wyobraziliście sobie światło. Będziemy wiedzieli

co robić w przypadku kolejnego ataku. - A potem może uda nam się znowu zasnąć - dodał Lewis. Kait wyjaśniła, co się stało. Tym razem Gabriel się nie odzywał. Gdy skończyła,

zaczęła strasznie ziewać, a oczy jej łzawić. W końcu położyli się spać przygotowani na najgorsze, ale w nocy już nic się nie wydarzyło, a Kaitlyn nie miała żadnych koszmarów.

Rano obudził ją telepatyczny krzyk Roba. Szybko wybiegli z furgonetki i zobaczyła, jak wraz z Anną pochylają się nad ziemią i bacznie czemuś przyglądają.

Asfalt wokół samochodu pokryty był cienką warstwa piasku, na której widoczne były delikatne ślady.

- To ślady zwierząt - powiedziała Anna. - Widzicie te? To ślady szopa pracza. - Wskazała na siedmiocentymetrowy ślad. - A to są ślady lisa. Te owalne to ślady konia, a te małe szczura - zakończyła Anna. Potem spojrzała na Kait.

Kaitlyn milczała. Te wszystkie zwierzęta nie mogły się tu znaleźć wczorajszej nocy. Przypomniała sobie, co wczoraj mówił Rob. Czasami ofiary ataku telepatycznego znajdywały Iudzkie lub zwierzęce ślady.

- Świetnie - wymruczała. - Mam wrażenie, że powinniśmy się stąd wynieść. Rob wstał, strzepując z rąk piasek. - Jestem tego samego zdania. Okazało się, że to nie takie proste, ponieważ akurat tego dnia furgonetka postanowiła

sprawić im pewien kłopot. Rob i Lewis majstrowali coś przy silniku, ale niczego nie znaleźli, aż w końcu silnik zapalił.

- Ja poprowadzę - zaproponowała Anna. Wcześniej siedziała w fotelu kierowcy i na prośbę Roba próbowała zapalić silnik. - Powiedzcie mi tylko, jak mam jechać.

- Trzymaj się autostrady 101, to dojedziemy do Waszyngtonu - poinstruował ją Lewis. - Ale może najpierw zatrzymamy się w jakimś McDonaldzie na śniadanie?

Kaitlyn nie żałowała, że opuszczają czarne bazaltowi wybrzeże. Gabriel przez cały ranek był zdenerwowany i cichy. Zaczynała się nawet zastanawiać, czy to, co zrobili zeszłej nocy na plaży, było słuszne. Wiedziała, że będą musieli o tym porozmawiać, i na samą myśl odczuwała już niepokój.

Błagam, odnajdźmy już ten biały dom, myślała. I wtedy zdała sobie sprawę, że Gabriel miał rację. Naprawdę zbyt dużo oczekiwała od ludzi z białego domu. A jeśli oni nie będą potrafili rozwiązać wszystkich ich problemów?

Kait pokręciła głową i odwróciła się, spoglądając w dal. Mijali kępy drzew, które Anna określiła jako olszyny, a które w tej odległości przypominały duże różowe chmury. Gałęzie drzew były niemal łyse, ale wisiały na nich pojedyncze czerwone liście.

Na poboczu drogi stały małe budki, a przed nimi olbrzymie wiązanki wiosennych żonkili po dolarze za bukiet. W pobliżu nie było jednak nikogo, kto mógłby przyjąć pieniądze.

Pewnie liczyli na uczciwość klientów, pomyślała Kaitlyn. Marzyła o czystym złocie żonkili, ale wiedziała, że nie mają na nie pieniędzy.

Nieważne, pomyślała. Zamiast tego, coś narysuję. Otworzyła swoje przybory i wyciągnęła kobaltową żółcień, jeden z jej ulubionych kolorów. Po chwili zaczęła rysować, co jakiś czas zerkając przez okno. Przejeżdżali przez wysoki most nad rzeką Columbia. Przy drodze stał znak z napisem:

„Witamy w wiecznie zielonym stanie Waszyngton"

- Anno, jesteś w domu - zauważył Rob. - Niezupełnie. Do Puget Sound jeszcze daleka droga, jeśli nadal będziemy trzymać się

wybrzeża - powiedziała Anna, ale Kaitlyn wyczuła, że się uśmiecha. - Możemy tam wcale nie dojechać - wtrącił Lewis. - Może wcześniej znajdziemy ten

biały dom. - Cóż, tu go nie ma - skwitował szorstko Gabriel. - Popatrzcie na wodę. Po lewej stronie drogi, która dochodziła do oceanu, widać było duże brązowe skały i

kamienie. W niczym nie przypominały tych szarych ze snu. Kaitlyn już otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, gdy nagle poczuła w dłoni skurcz.

Ręka zaczęła ją swędzieć i zanim zorientowała się, co robi, sięgnęła po kredki pastelowe. Wiedziała, co to oznacza. Jej dar dawał o sobie znać. To, co miała teraz narysować,

nie miało być zwyczajnym rysunkiem, lecz przepowiednią. Chłodny szary i palona umbra, stalowy i szaroniebieski Kaitlyn obserwowała swoją

dłoń, która nanosiła na kartkę te szczególne kolory, nie mając pojęcia, co z tego wyjdzie. Wiedziała tylko, że musi dodać odrobinę sepii, a na samym środku dwie okrągłe szkarłatne plamki.

Kiedy skończyła, spojrzała na rysunek, czując na plecach chłodny dreszcz. To była koza. Ze wszystkich rzeczy na świecie narysowała właśnie kozę. Zwierzę

stało w czymś, co przypominało srebrzystoszarą rzekę otoczoną surrealistyczną mgłą. Ale nie to przestraszyło Kait. Najstraszniejsze były oczy.

Oczy kozy były jedynym kolorowym akcentem w całym rysunku. Przypominały płonące węgielki i wydawały się patrzą wprost na Kaitlyn.

Nagle usłyszała cichy głos Roba i aż podskoczyła do góry. - O co chodzi, Kait? I nie mów, że „nic". Wiem, że coś się stało. Kaitlyn bez słowa podała mu rysunek. Przyjrzał mu się uważnie, marszcząc czoło i

zaciskając usta. - Wiesz, co to może znaczyć? - zapytał. Kaitlyn potarła pobrudzone kredkami palce. - Nie. Ale nigdy nie wiem, dopóki to się nie stanie. Wiem tylko, że kiedyś zobaczę

kozę. - Może to ma jakieś symboliczne znaczenie? - zasuferował Lewis, który odwrócił się

do nich ze środkowego fotelu, żeby spojrzeć na rysunek. Kaitlyn wzruszyła ramionami. - Może - powiedziała. Dręczyło ją poczucie winy. Po co jej dar, który powodował tego typu przepowiednie?

To był jej rysunek i powinna wiedzieć, co oznaczał. Może jeśli się skupi... Myślała o tym, gdy mijali piaszczyste plaże i błotniste równiny, które w niczym nie

przypominały terenu wokół białego domu. I wtedy, gdy jedli lunch w lokalnym

supermarkecie. Ale nabawiła się jedynie bólu głowy. Musiała coś ze sobą zrobić, by rozładować napięcie.

- Teraz ja poprowadzę - zaproponowała, gdy opuszczali sklep. Rob zerknął w jej stronę. - Jesteś pewna? Nienawidzisz prowadzić. - Tak, ale tak będzie sprawiedliwie - uparła się Kaitlyn. - Każde z was już jechało. Prowadzenie furgonetki okazało się łatwiejsze, niż myślała. Samochód nie reagował

tak łatwo, jak kabriolet Joyce, ale dwupasmowa droga była niemal pusta i nie sprawiała większych trudności.

Po jakimś czasie zaczęło padać. Zaczęło się od kilku kropli, które wydawały przyjemny dźwięk, ale po chwili zrobiło się tylko gorzej. Wkrótce rozpadało się na dobre i pomiędzy kolejnymi uderzeniami wycieraczek szyby robiły się matowe. Jakby ktoś wylał na nie srebrną farbę.

- Może ktoś inny powinien teraz usiąść za kółkiem - odezwał się Gabriel, który siedział na środkowym fotelu za Kaitlyn. Tak jak przewidywała, gdy tylko usiadła za kierownicą, opuścił fotel pasażera.

Zerknęła na Roba, który zajął opuszczone przez niego miejsce. Gdyby on to zaproponował, pewnie by się zgodziła. Ale Gabriel powiedział to w tak ironiczny, denerwujący sposób, że miała ochotę zrobić mu na złość.

- Wszystko w porządku - odezwała się szorstko. – Deszcz powoli się uspokaja. - Wszystko w porządku - zgodził się Rob, posyłając w jej powolny, zaraźliwy

uśmiech. - Da sobie radę. Teraz nie miała już wyjścia. Zaciskając zęby, wpatrywała się w deszcz i robiła, co

mogła, by udowodnić, że Rob ma rację. Wjechała na prosty odcinek drogi i przyspieszyła, próbując zademonstrować swoje umiejętności. Ale to się stało zupełnie nagle. Później Kaitlyn zastanawiała się, czy gdyby Rob prowadził wtedy samochód, sprawy potoczyłyby się inaczej. Chyba nie. Nikt nie poradziłby sobie z tym, co pojawiło się na wąskiej drodze.

Kait zdążyła już uwierzyć we własne umiejętności, gdy nagle zauważyła na drodze jakiś kształt. Znajdował się na samym środku jezdni, ale wystarczająco daleko, by go ominąć. Szara sylwetka z rogami. To była koza.

Gdyby Kaitlyn nie widziała jej wcześniej, mogłaby nie rozpoznać kształtu na drodze. Wszystko działo się tak szybko, ale znała każdy jej szczegół. Przez cały ranek wpatrywała się w swoje dzieło. Koza była dokładnie taka jak na rysunku, miała nawet czerwone oczy, które wydawały się płonąć. To była jedyna kropla koloru na tle szarego i deszczowego krajobrazu Srebro, pomyślała z rozpaczą. Srebrzystoszara rzeka nie była żadną rzeką, ale drogą. A widoczna na rysunku mgła unosząca się nad jezdnią deszczową para.

Ale jej umysł nie był w stanie myśleć i skupiła się na działaniu. Hamulce, usłyszała w głowie. Kait wcisnęła hamulec, naciskając go i puszczając, tak szybko jak uczył instruktor

jazdy w przypadku złej pogody. Ale to nic nie dało.

Z całej siły wcisnęła hamulec, jakby na przekór instruktorowi. I znowu nic się nie stało. Furgonetka nie wpadła w poślizg, ale i nie zwolniła tempa.

Koza była już bardzo blisko. Nie było czasu, by krzyczeć ani myśleć. Nie było też czasu, by zwrócić uwagę na poruszenie, gdy wszyscy zorientowali się, że coś jest nie tak.

Kaitlyn szarpnęła kierownicą. Samochód zakręcił i zjechał na lewą stronę, na przeciwległy pas. Kait zauważyła zbliżające się drzewa.

Skręć w prawo! Zjedź na drugą stronę!

Kait nie była pewna, czyja to była myśl, ale od razu posłuchała. Furgonetka zjechała na prawo, ale za daleko.

Zjeżdżam z drogi, pomyślała z dziwnym spokojem. Potem nastąpił chaos. Kaitlyn nigdy nie mogła sobie przypomnieć, co się potem działo, z wyjątkiem tego, że

było to okropne. Obok samochodu przelatywały drzewa, a gałęzie uderzały w przednią szybę. Nagle coś głośno huknęło, ale samochód jechał dalej.

Po chwili furgonetka podskoczyła gwałtownie do góry i poleciała w dół. Kaitlyn czuła się jak ziarenko groszku obijające się w metalowej puszce. Wokół siebie

słyszała krzyki i nie wiedziała, czy to je krzyk, czy kogoś innego. A potem nastąpiło kolejne uderzenie i nagle zrobiło się ciemno.

Rozdział 10Rozdział 10Rozdział 10Rozdział 10

KKKKaitlyn usłyszała rytmiczny, bulgoczący szum wody. Dźwięk był tak kojący, że

jedyne na co miała ochotę, to zanurzyć się w nim i odpocząć. Ale nie mogła. Było coś... ktoś, o kogo musiała się zatroszczyć. Ktoś... Rob. Nie tylko Rob. Byli też pozostali. Stało się coś strasznego i musiała się upewnić,

że nic im się nie jest. O dziwo, nie była pewna, co się tak naprawdę zdarzyło. Wiedziała tylko, że stało się

coś strasznego. Musiała poskładać w całość poszczególne elementy, które widziała wokół. Otworzyła oczy i stwierdziła, że znajduje się w furgonetce Marisol. Samochód nie jechał i nie był na jezdni. Przez przednia szybę widziała drzewa i pokryte zielonym mchem gałęzie, zauważyła też wodę. Strumień.

Po chwili zdała sobie też sprawę, że jej nogi również znajdują się w wodzie. Idiotko! Przecież mieliśmy wypadek! Jak tylko o tym pomyślała, zerknęła na Roba. Mrugał i próbował odpiąć pasy. Wydawał się równie oszołomiony jak ona Rob, nic ci nie jest? Kait instynktownie wykorzystała najbardziej intymną formę

komunikacji. Rob pokiwał głową, ale nadal wyglądał, jakby był w szoku. Miał rozcięte czoło. - Tak, a co z tobą? - Przepraszam, tak mi przykro. - Gdyby ktoś ją wtedy spytał, nie byłaby w stanie

powiedzieć, za co przepraszała. Wiedziała tylko, że zrobiła coś złego. Zapomnij o tym. Musimy się stąd wydostać, odezwał się Gabriel. Kaitlyn obejrzała się do tyłu, - Wszystko z wami w porządku? Czy ktoś jest ranny? - Wszystko w porządku, tak mi się wydaje - stwierdził Lewis. Oboje z Anną zaczęli

się podnosić. Nie byli ranni, ale ich twarze były pozbawione koloru. - Pomóżcie mi otworzyć drzwi! - rozkazał ostro Gabriel szarpiąc za boczne drzwi.

W końcu udało im się je otworzyć, a Kait i Rob mogli przeczołgać się przez środkową konsolę furgonetki, by wydostać się na zewnątrz. Wyskoczywszy z samochodu, Kaitlyn wylądowała w tak lodowatej wodzie, że aż wstrzymała oddech. Z pomocą Roba dobrnęła w końcu do brzegu.

Dopiero stamtąd zobaczyła, co się stało z furgonetką.

Zjechali z drogi, uderzyli w kilka drzew i polecieli w dół stromego brzegu, lądując prosto w strumieniu. Kaitlyn pomyślała, że i tak mieli sporo szczęścia, nie przewracając się. Srebrno niebieska furgonetka była cała wgnieciona i poobijana, a przedni błotnik przypominał masę poskręcanego metalu.

- Przepraszam - wyszeptała. Teraz wszystko sobie przypomniała. Czuła się podwójnie winna. Straciła panowanie pojazdem i nie udało jej się zinterpretować własnego rysunki który mógł stanowić ostrzeżenie.

- Nie martw się, Kait - powiedział łagodnie Rob, podtrzymując ją ramieniem. Po chwili zauważyła, że się skrzywił.

- Och, Rob, twoja głowa, Masz spore rozcięcie. Rob przyłożył rękę do czoła. - Nie jest tak źle. Ale uklęknął na porośniętym paprociami brzegu. Z pobliskich drzew spadały na niego

krople deszczu. - Powinniśmy to przemyć - uznała Anna. - Mamy wodę, potrzebujemy kawałka

materiału... - Moja torba! - Kaitlyn ruszyła w stronę wody, ale Gabriel gwałtownie chwycił ją za

ramię. - To niebezpieczne. - Patrzył na nią twardym, szarym wzrokiem. - Ale jest mi potrzebna - upierała się Kaitlyn. Pomyślała, gdyby tylko mogła się czymś

zająć, gdyby mogła coś zrobić, Przestałaby się wreszcie trząść. Gabriel skrzywił usta. - Na litość boską. No dobra, ty tu zostań. - Puścił ją tak gwałtownie, że niemal ją

odepchnął, odwrócił się i ruszył w stronę furgonetki. Po chwili brnął już z powrotem przez wodę, trzymając w rękach nie tylko torbę Kait, ale także Anny, ty której były teczki zabrane z sekretnego pokoju.

- Dziękuję - odparła Kaitlyn, próbując uchwycić jego wzrok. - Koce i śpiwory są całe mokre - stwierdził krótko Gabriel. - Nie warto ich ratować,

nigdy nie wysuszymy ich w taką pogodę. Anna wzięła koszulkę Kaitlyn, żeby przemyć ranę Roba i zatamować krwawienie. - Potrzymaj - odezwała się do Kait i zaczęła wspinać się W górę. Po chwili wróciła z

pękiem zielonych liści. - Igły cykuty - wyjaśniła. - Są dobre na oparzenia, może pomogą też na rozcięcie. -

Przyłożyła je do czoła Roba. Lewis przyglądał się ociekającym drzewom, kręcąc w dłoniach bejsbolówką. Nagle

wypalił: - Słuchajcie, co się właściwie stało? Wpadliśmy w poślizg czy... - Nie, to moja wina - odezwała się Kaitlyn. - Nieprawda - upierał się Rob. Zrobiony z koszulki bandaż zakrywał mu jedno oko i

chłopak wyglądał jak pirat. – Na drodze pojawiła się koza. Lewis przestał kręcić czapką. - Koza? - Tak. Szara koza... - Rob urwał i spojrzał na Kaillyn - Szara - powtórzył. - Właściwie

bezbarwna. Kaitlyn wpatrywała się w niego i zamknęła oczy. - Och. Aj - Myślicie, że to była zjawa, jak te szare postacie? - zapytała Anna. - Oczywiście - zgodziła się Kaitlyn. Była tak roztrzęsiona wypadkiem, że zupełnie

zapomniała o tym, co wydarzyło się wcześniej. - Jestem taka głupia. Miała czerwone oczy. Jak moja... och, Rob! - Otworzyła oczy. - Hamulec nie działał. Cały czas go naciskałam i nic! - Nagle cała zaczęła się trząść.

Rob objął ją ramieniem, a ona kurczowo się go złapała i próbowała się uspokoić. - Więc to był atak - ocenił. - Koza była rodzajem iluzji, może projekcją astralną. W

Durham słyszałem opowieści o osobach, które potrafiły ukazywać się w postaci zwierząt. A przy hamulcach najwyraźniej ktoś majstrował. To musiała być psychokineza na odległość. To wszystko było zaplanowane.

- A my mogliśmy zginąć - dodała cicho Anna. Gabriel roześmiał się szorstko. - Oczywiście. Traktują to serio. Rob się wyprostował. - Cóż, furgonetki nie warto już ratować. Poza tym lepiej żeby nikt nas tu nie widział.

Zaczną zadawać pytania, zadzwonią po policję. Kaitlyn poczuła, że serce zabiło jej mocniej. Uniosła głowę i spojrzała na Roba

rozpaczliwym wzrokiem. - Ale w takim razie co zrobimy? - Pojedziemy do mnie do domu - powiedziała cicho Anna - Moi rodzice nam pomogą. Rob się zawahał. - Uzgodniliśmy, że nie mieszamy w to rodziców - przypomniał. - Moglibyśmy narazić

ich na niebezpieczeństwo. - Ale nie mamy innego wyjścia - stwierdziła Anna stanowczym głosem. - Zostaliśmy

bez samochodu, nie mamy jedzenia. I nie mamy gdzie spać... Posłuchaj mnie, Rob. Moi rodzice sami potrafią się o siebie troszczyć. W tej chwili to my mamy kłopoty.

- Ona ma rację - zauważył trzeźwo Lewis. - Co innego możemy zrobić? Nie stać nas na hotel, a nie możemy przecież nie spać.

Rob niechętnie pokiwał głową, a Kaitlyn poczuła ulgę. Już sama myśl, że mieli jasno określony cel, była pocieszająca. Ale następne słowa Anny zburzyły nieco jej spokój.

- Ale to oznacza, że musimy zrezygnować z poszukiwań - dodała Anna. -I wyruszyć prosto do Sound. Chyba będziemy musieli złapać okazję.

- Cała nasza piątka? - zapytał Gabriel. - Kto zabierze piątkę nastolatków? Kaitlyn po cichu przyznała mu rację. Stanie w deszczu i łapanie okazji wydawało się

bez sensu. Do tego cały czas musieli uważać na policję... Cóż, nie tak wyobrażała sobie dobrą zabawę. Ale czy mieli inne wyjście?

- Musimy spróbować - postanowił Rob. - Może ktoś weźmie przynajmniej Annę i Kait, a dziewczyny znajdą jakiś telefon i zadzwonią po rodziców Anny.

Pomagali sobie nawzajem, kiedy wspinali się po mokrym zboczu. W końcu dotarli do drogi. Rob zaproponował, by odejść kawałek od furgonetki, żeby nie można ich było powiązać z wypadkiem.

- Mamy szczęście - powiedział. - Z drogi nie widać strumienia, wokół nie było nikogo, kto mógłby zauważyć wypadek.

Stojąc z uniesionym do góry kciukiem i wpatrując się w opustoszałą drogę, Kaitlyn cały czas przypominała sobie, że mają szczęście. Na drodze nie było wiele samochodów. Długa ciężarówka załadowana drewnem, nie zatrzymując się, przemknęła obok. Natępnie jak czarna furgonetka przewożąca pomarańczową i zieloną sieć rybacką.

Kaitlyn rozglądała się wokół. Deszcz zamienił się w mżawkę, ale wszystko wokół było mokre, a świat wyglądał ponuro. Wszystkie drzewa, nawet olszyny, pokryte byty grubą warstwą miętowozielonego mchu. Byt to niepokojący widok. Gałęzie nie były białe ani brązowe, ale miały nienaturalnie zielony kolor.

Nagle wyczuła jakiś blask. W tym samym momencie Lewis zapytał: - Rob, co ty robisz? Rob miał zamknięte oczy i skupiony wyraz twarzy. - Przekierowuję energię - wyjaśnił. - Będzie mi się lepiej myślało, jak ta rana zacznie

się goić.

Po chwili otworzył oczy i zdjął zrobiony z koszulki bandaż. Kait odetchnęła, gdy zauważyła, że rana przestała krwawić. Twarz Roba nabrała nawet nieco koloru.

- Dobra. - Uśmiechnął się. - A co z wami? Coś kogoś boli? Lewis wzruszył ramionami, a Anna pokręciła głową. Gabriel nie przestawał

wpatrywać się w jezdnię, ignorując pytanie. Kaitlyn wzdrygnęła się i powiedziała: - Nie, wszystko w porządku. Co wcale nie było prawdą. Była przemarznięta i nieszczęśliwa i zaczynała odczuwać

ból w lewym boku. Ale sądziła, że nie zasłużyła na jego pomoc. - Kait, przecież czuję, że coś jest nie tak - zaczął Rob, ale wtedy Lewis krzyknął: - Jedzie następny samochód! W ich stronę powoli zmierzał stary pontiac w kolorze ciasta z dyni. - Nie zatrzyma się - rzucił cierpko Gabriel. - Nikt się nie zatrzyma, by wziąć piątkę

nastolatków. Samochód przejechał obok. Za mokrą szybą Kait dostrzegła młodą kobietę. Nagle

włączyły się światła stopu i samochód się zatrzymał. - Chodźcie! - krzyknął Rob. Kiedy dotarli do samochodu, otworzyło się okno od

strony kierowcy. Kaitlyn usłyszała rytmy karaibskiej muzyki, a potem przyjazny głos: - Podwieźć was? To dziewczyna niewiele starsza od nich. Była szczupła i miała drobną budowę, a jej

blada, delikatna twarz ostro kontrastowała z burzą ciemnych włosów. Dziewczyna miała szarozielone oczy.

- Jasne - rzucił entuzjastycznie Lewis. Kaitlyn wyczuła jego podziw. - Jesteśmy trochę przemoczeni - dodał przepraszającym głosem. - No, może nawet bardziej niż trochę. Bardzo.

- Nieważne - powiedziała beztrosko dziewczyna. – Fotele są ze skaju, to samochód mojej babci. Wsiadajcie.

Kaitlyn się zawahała. W tej dziewczynie było coś dziwnego. Wydawała się krucha, ale było w niej coś podejrzanego.

Rob? Nie jestem pewna, czy powinniśmy. Rob spojrzał na nią w zdumieniu. Co się dzieje? Nie wiem. Wydaje ci się w porządku? Dla mnie jest jak najbardziej w porządku, wtrącił się Lewis. Rany, ale laska. Poza tym

tu jest cholernie zimno. Kaitlyn nadal nie była przekonana. Anno? Słysząc Kait, Anna zatrzymała się w pół kroku. Odezwała z łagodnym głosem: Kait, jesteś jeszcze roztrzęsiona po wypadku. Myślę, że jest w porządku. Poza tym

wszyscy zmieścimy się w tym samochodzie. - No właśnie, to interesujące, prawda? - odezwał się na głos Gabriel, nie zwracając

uwagi na zaciekawione spojrzenie dziewczyny. Kaitlyn zastanawiała się, co ona o nich myśli. Wszyscy stoją wmurowani w ziemię i nic nie mówią, a tu nagle Gabriel wyskakuje z czymś takim.

Dobra, wchodzimy, powiedziała szybko Kait. Było jej wstyd i nie chciała się więcej kłócić. Ale gdy Rob otwierał drzwi, zapytała

Gabriela: Co miałeś na myśli? Nic takiego. Po prostu uważam, że to dziwny zbieg okoliczności, że wszyscy się tu

zmieścimy.

Anna i Lewis usiedli z przodu obok dziewczyny. Kait wsunęła się za Robem na tylne siedzenie, a Gabriel wszedł nią. Białe fotele zatrzeszczały pod ich ciężarem.

- Mam na imię Lidia - przedstawiła się dziewczyna tym samym beztroskim głosem. - Dokąd się wybieracie?

Przedstawili się, a raczej Lewis ich przedstawił, a Anna dodała: - Chcemy dojechać do Suąuamish, w pobliżu Poulsbo, ale to dość daleko. A ty, w

którą stronę jedziesz? Lidia wzruszyła ramionami. - Nigdzie konkretnie. Zrobiłam sobie wolne od szkoły żeby trochę pojeździć. - Chodzisz może do liceum North Mason? Mam tam kuzynkę. Pytanie Anny było całkowicie niewinne, ale Lidia wyglądała na urażoną. - Nie, do prywatnej szkoły - odpowiedziała krótko, a potem dodała: - Jest wam ciepło?

Jeżeli bardziej rozkręcę ogrzewanie, zaparują mi szyby. - W porządku - odezwał się Rob. Trzymał Kait za ręcę i masował jej dłonie. I miał

rację. Cudownie było znaleźć się w ciepłym samochodzie. Kaitlyn czuła się niemal oszołomiona tym nagłym luksusem.

Ale miała świadomość, że Lidia cały czas bacznie ich obserwuje, zerkając na Lewisa i Annę, a potem w tylne lusterko, żeby przyjrzeć się trójce siedzącej z tyłu. I chociaż Lewisowi najwyraźniej się to podobało, Kaitlyn poczuła się nieswojo, szczególnie gdy Lidia zmarszczyła czoło i zagryzła w zamyśleniu wargę.

- To co tam robiliście? - zapytała od niechcenia Lidia - Jesteście przemoczeni. - Och. My... - Lewis zaczął szukać słów. - Wybraliśmy się na wycieczkę - dokończył gładko Gabriel. - I złapał nas deszcz.

Chyba raczej powódź. Znaleźliśmy strumień - wyjaśnił Gabriel, zanim Lewis chciał cokolwiek odpowiedzieć.

- Jesteście stąd? - Ze Suąuamish - rzuciła Anna, co w jej przepadku było totalną prawdą. - Wygląda na to, że lubicie długie wycieczki - stwierdziła I lilia, zerkając w tylne

lusterko. Kait zauważyła na jej małym nosie dokładnie trzy piegi. Sceptycyzm Lidii uspokoił nieco Kait. Jej szarozielone oczy nie były podejrzliwe, ale

miało się wrażenie, że niejedno w życiu przeszła. Kaitlyn poczuła do niej sympatię. Jechali teraz w głąb lądu, mijając wiecznie zielone drzewa o wysokich, nagich pniach.

Kaitlyn pomyślała, że wyglądają jak żołnierze, którzy czekają na rozkaz. Lidia potrząsnęła włosami i uniosła brodę. - Nienawidzę prywatnych szkół - wyznała nagle. - Ale rodzice mnie zmuszają.

Kaitlyn, rozkoszując się panującym w samochodzie ciepłem, próbowała wymyślić coś, co mogłaby odpowiedzieć, ale Lewis odezwał się pierwszy:

- Przykro mi. - Panuje straszna dyscyplina i jest potwornie nudno. Nic się nigdy nie dzieje. - Wiem. Kiedyś sam chodziłem do prywatnej szkoły - przytaknął Lewis, ale Lidia

nagle zmieniła temat. - Zawsze bierzecie ze sobą torby, gdy wybieracie się na wycieczkę? - Tak - odpowiedział Gabriel. Wydawało się, że najlepiej sobie z nią radzi. - Używamy

ich zamiast plecaków. - Wydawał się rozbawiony. - Dziwne. Gabriel milczał, a Lewis uśmiechnął się przyjaźnie. Lidia zaczęła się wiercić, aż w

końcu nie wytrzymała i rzuciła. - Uciekacie, prawda? Wcale tu nie mieszkacie. Jedziecie stopem przez Stany albo coś

takiego? Nic jej nie mów. Gabriel odezwał się do Lewisa, ale w tym samym momencie Lidia

powiedziała:

- Nie musicie mi nic mówić. Nie zależy mi na tym. Ale też chciałabym kiedyś przeżyć jakąś przygodę. Mam już dosyć prywatnej szkółki jeździeckiej, ekskluzywnych ośrodków rekreacyjnych i tych wszystkich grup wsparcia. - Przez chwile, nie odzywała się, a potem dodała: - Zawiozę was do Suqusmish, jeżeli powiecie mi jak tam jechać. Nieważne jak daleko to jest.

Kaitlyn nie wiedziała, co o niej myśleć. Na pewno była dziwnym, nadpobudliwym stworzeniem. I czuła się odrzucona jak outsider, który może tylko przyglądać się ich piątce z zewnątrz.

Kaitlyn doskonale pamiętała to uczucie. W Ohio sama była outsiderką. Za bardzo się wyróżniała: jej oczy otoczone niebieskimi obwódkami wydawały się zbyt dziwne, a jej rysunki były zbyt przerażające. Nikt w jej starej szkole nie chciał zadawać się z miejscową czarownicą.

Ale i tak nie mogła się do Lidii przekonać i nie podobał jej się sposób, w jaki na nich naciskała.

Nic jej nie mów, odezwała się do Lewisa, powtarzając słowa Gabriela. Po chwili Lewis wzruszył ramionami.

- Będziemy wdzięczni, jeśli zabierzesz nas do Suquamish - powiedział łagodnie Rob, a potem wszyscy się zamknęli i słuchali radia.

- Skręć tutaj - poprosiła Anna. - Jeszcze kawałek. To ten budynek, przed którym stoi oldsmobil.

Zapadł już zmierzch, ale Kaitlyn zauważyła, że dom maił ten sam czerwonobrązowy kolor, co cedrowy koszyk Anny .

Musi być zrobiony z cedru, pomyślała. Dom otoczony był świerkami i olszynami, które w zapadającym zmroku przypominały wysokie wieże.

- Jesteśmy na miejscu - oznajmiła cicho Anna. Dom, pomyślała Kaitlyn. Prawdziwy dom, w którym byli rodzice, którzy się nimi

zajmą. W tym momencie Kait nie martwiła się niczym innym. Rozprostowała sztywne nogi i patrzyła, jak Gabriel sięga do klamki.

- Chyba faktycznie nie jesteście uciekinierami - wykrztusiła Lidia. - Nie wierzyłam, że naprawdę chcecie gdzieś dojechać. Przepraszam.

- Nie szkodzi. Dzięki za podwiezienie - odparł Rob. Lidia się zgarbiła. - Nie ma sprawy - powiedziała tonem osoby, która nie została zaproszona na przyjęcie.

A potem dodała przytłumionym głosem: - Mogę skorzystać z twojej łazienki? - Eee... jasne - zgodziła się Anna. - Poczekajcie, zajrzę najpierw do środka. Mama się nas nie spodziewa, dodała w myślach. Anna szybkim i lekkim krokiem

pobiegła do domu. Pozostali czekali w samochodzie, wyglądając przez zaparowane szyby. Po kilku minutach Anna wróciła, prowadząc za sobą kobietę, która wyglądała na zdumioną, ale i rozbawioną. Kait pomyślała, że już wie, po kim Anna odziedziczyła swój spokój.

- Wchodźcie do środka - zaprosiła kobieta. - Jestem mamą Anny. Boże słodki, przemokliście do suchej nitki. Wchodźcie do środka!

Poszli za nią, a Lidia ruszyła z nimi. W środku był ciasny, ale wygodny salon, a Kaitlyn zauważyła dwóch identycznie wyglądających chłopców w wieku dziewięciu, dziesięciu lat. Matka Anny zaprowadziła ich na tył domu i od razu zaczęła szykować gorącą kąpiel i organizować wszystkim ubrania.

- Wy, chłopcy, będziecie musieli włożyć ubrania mojego męża - zarządziła. - Będą na was za duże, ale nie mamy innego wyjścia.

Po jakimś czasie Kaitlyn siedziała już przy kominku ubrana w ciuchy Anny. Było jej ciepło i miała wilgotne włosy.

- Twoja mama jest bardzo miła - szepnęła do Anny. - Niezaskoczył ją nasz przyjazd? Pytała cię o coś?

Jeszcze nie. W tej chwili bardziej ją interesuje to, żeby nas nakarmić i ogrzać. Ale wiem jedno, nikt z Instytutu do nich nie dzwonił. Myślała, że cały czas jestem w szkole.

Musiały przerwać rozmowę, bo nagle pojawili się młodsi bracia Anny i zaczęli wypytywać o Kalifornię. Anna zdołała odpowiedzieć na ich pytania, nie wspominając o panu Zetesie, ani Instytucie.

Nagle do środka wparowała pani Whiteraven. - Anno, twoja druga koleżanka cały czas stała w pokoju. Wysłałam ją na górę, żeby się

umyła. Za chwilę będzie kolacja, jak tylko chłopcy będą gotowi. - Ale ona nie jest... - zaczęła Anna i urwała, bo do pokoju weszła Lidia. Była mała i

wyglądała niemal żałośnie/ Pani Whiteraven właśnie zaprosiła ją na kolację. Przecież podwiozła nas, powiedziała Anna, a Kaitlyn wzruszyła ramionami. Za chwilę zjawili się Rob, Gabriel i Lewis. Mieli na sobie za duże flanelowe koszule i

dżinsy, które mocno spięli w pasie. Kaitlyn i Anna łaskawie powstrzymały się od śmiechu. Lidia szeroko się uśmiechnęła. Lewis niczym niespeszony odwzajemnił jej uśmiech. Usiedli przy stole razem z matka i ojcem Anny.

Na kolację były hamburgery i wędzony łosoś, kukurydza, brokuły i sałatka, na deser ciasto jagodowe, a do picia tradycyjna lemoniada. Kaitlyn jeszcze nigdy w życiu nie cieszyła się tak na widok warzyw. Cała piątka z Instytutu rzuciła się na jedzenie z takim entuzjazmem, że pani Whiteraven przyglądała im się ze zdumieniem, ale dopóki nie skończyli jeść, nie zadawała żadnych pytań.

Potem wytarła dłonie o kuchenną szmatkę, odsunęła krzesło i powiedziała: - No dobrze, to może teraz wyjaśnicie nam, co właściwie robicie w Waszyngtonie?

Rozdział 11Rozdział 11Rozdział 11Rozdział 11

Kaitlyn spojrzała na matkę Anny, a potem przeniosła wzrok na ej ojca, poważnego mężczyznę o spokojnych oczach, który w trakcie obiadu niewiele się odzywał. W kuchni było ciepło i spokojnie. Światło z górnej lampki padało na niedokończone sosnowe szafki.

Po chwili Kaitlyn zerknęła na Roba. Cała piątka była w tej chwili połączona ze sobą telepatycznie.

Czy mamy im powiedzieć? - zapytała Anna. Tak, odpowiedziała w myślach Kaitlyn, czując, że pozostali się zgadzają. Ale tylko

twoim rodzicom. Nie... Anna machnęła ręką na bliźniaków. - Idźcie się pobawić, dobrze? - Zerknęła na Lidię i się zawahała. Kaitlyn wiedziała, o co chodzi. Anna była z natury łagodna i trudno jej było wyprosić

dziewczynę, która dopiero co jadła z nią przy tym samym stole. Masz zbyt miękkie serce, pomyślała Kaitlyn, ale wtedy odezwał się Gabriel. - Może Lidia i ja wybierzemy się na spacer - powiedział. - Przestało już padać. Kiedy wstał i szarmancko podał Lidii rękę, wyglądał jak prawdziwy dżentelmen, nie

licząc ironicznego błysku w oczach. Lidia nie miała wyjścia. Zrobiła się blada, przez co jej piegi były jeszcze bardziej

widoczne. Potem podziękowała rodzicom Anny i wzięła Gabriela za rękę. Lewis spojrzał na nią przepraszająco.

Uważaj. Kaitlyn powiedziała Gabrielowi, gdy wychodził Lidią na zewnątrz.

Na co? Na kolejny atak czy na nią? - rzucił rozbawiony. Bracia Anny również opuścili kuchnię. Nie było już na co czekać. Spojrzawszy po raz

ostatni na swoich przyjaciół, Anna wzięła głęboki wdech i opowiedziała rodzicom całą historię,

No, prawie całą. Zostawiła niektóre ponure kawałki i ani słowem nie wspomniała o łączącej ich więzi. Ale opowiedziała o Marisol, o krysztale, który potrafił wzmocnić nadprzyrodzoną moc i o tym, jak pan Zetes zamierzał ich wykorzystać. Rob poszedł po dokumenty, które zabrał z sekretnego pokoju.

- I cały czas mamy takie dziwne sny - powiedziała Anna - O małym półwyspie otoczonym szarą wodą, a naprzeciwko jest wzgórze, na którym rosną drzewa i stoi biały budyek. Myślimy, że ludzie, którzy mieszkają w tym domu, chcą się z nami porozumieć i próbują nam pomóc. - Opowiedziała im też o dwóch spotkaniach Kaitlyn z mężczyzną o karmelowej skórze.

- Nie wydawał mi się wielkim fanem Instytutu - wtrącili Kaitlyn. - Pokazał mi zdjęcie ogrodu, w którym znajdował się olbrzymi kryształ, podobny do kryształu pana Zetesa. Myślimy, że oni wiedzą o wszystkim.

Pani Whiteraven zmarszczyła czoło, a jej czarne oczy rzucały wokół błyskawice, szczególnie gdy Anna opowiedziała o planach pana Zetesa. Za to twarz pana Whiteravena nabrała poważnego wyrazu, a jedną dłoń zacisnął w pięść. Podobnie jak Tony rodzice Anny nie kwestionowali tego, co mówiła.

W końcu odezwała się matka Anny: - Chcecie powiedzieć, że wyruszyliście na poszukiwania tego białego budynku, nie

mając pojęcia, gdzie on jest? - Coś o nim wiemy - stwierdziła Anna. - Jest na północy i na pewno go poznamy, jak

tylko go zobaczymy. Na półwyspie są takie dziwne stosy kamieni. Cały czas wydaje mi się, że już je kiedyś widziałam. Wyglądają mniej więcej tak. - Sięgnęła po ołówek i zaczęła rysować na okładce jednej z teczek.

- Kaitlyn, to ty jesteś artystką. Ty narysuj. Kaitlyn bardzo się starała, szkicując wysoki, nieregularny stos kamieni. Rysunek

przypominał kamiennego bałwana z rozpostartymi ramionami. - Och, to jest Inuksuk - zauważyła nagle pani Whiteraven. Kaitlyn poczuła, że serce zabiło jej mocniej. - Pani to poznaje? Matka Anny wzięła kartkę i zaczęła ją studiować. - Tak, jestem pewna, to Inuksuk. Inuici używali ich do ukazywania różnych sygnałów,

na przykład czy jakieś miejsce jest przyjazne a goście są tam mile widziani... - Inuici? - przerwała jej Anna, krztusząc się. - Chcesz powiedzieć, że mamy jechać aż

na Alaskę? Jej matka pomachała ręką, marszcząc brwi. - Jestem pewna, że widziałam je też dużo bliżej... Już Wiem! To było gdzieś na wyspie

Vancouver. Byliśmy tam na wycieczce, gdy miałaś pięć albo sześć lat. Tak jestem pewna, że tam je widzieliśmy.

Nagle wszyscy zaczęli mówić naraz. - Wyspa Vancouver to przecież Kanada... – powiedział Rob. - Tak, ale to nie jest daleko, kursuje tam prom - dodała Anna. - Nic dziwnego, że

wydawały mi się znajome... - Nigdy nie byłem w Kanadzie - odezwał się Lewis. - Ale czy pamięta pani, gdzie one dokładnie były? - Kaitlyn spytała panią Whiteraven. - Niestety, kochanie, nie pamiętam. To było dawno temu. - Matka Anny zagryzła usta,

spoglądając w zamyśleniu na rysunek. Potem westchnęła i pokręciła głową.

- Nic nie szkodzi - pocieszył ją Rob. Jego oczy lśniły entuzjazmem. - Przynajmniej wiemy, jaki to obszar. Na pewno ktoś na wyspie wie, gdzie możemy je znaleźć. Będziemy po prostu pytać.

Matka Anny odłożyła rysunek. - Chwileczkę. - Wymieniła z mężem spojrzenia. Kaitlyn spoglądała to na jedno, to na drugie i czuła, że nogi się pod nią uginają. - Posłuchajcie - zaczęła pani Whiteraven, odwracając się od męża. - Jak dotąd, byliście

bardzo dzielni. Ale ten pomysł z szukaniem białego domu jest szalony. To nie wasz problem. - Nie - wtrącił się pan Whiteraven. Przez cały ten czas przeglądał teczki, które

przyniósł Rob. - To problem władz. W tych materiałach jest wystarczająco dużo dowodów na to, by wsadzić tego waszego Zetesa za kratki i to na długo.

- Nie rozumiecie. On jest bardzo potężny – rzuciła pospiesznie Anna. - Wszędzie ma przyjaciół. A brat Mariol powiedział, że tylko magia może zwalczyć magię...

- Nie sądzę, by brat Marisol był w tej kwestii ekspertem - powiedziała cierpko matka Anny. - Od samego początku powinniście byli zadzwonić do swoich rodziców. A właśnie, zrobicie to teraz.

Kaitlyn zebrała się na odwagę. - I tak ich nie uspokoimy. A jeśli pan Zetes założył podsłuch, będzie dokładnie

wiedział gdzie jesteśmy. - O ile już tego nie wie - dodała cicho Anna. - Ale... - pani Whiteraven westchnęła, wymieniając z mężem kolejne spojrzenie. - W

porządku, ja do nich zadzwonie z samego rana. Nie muszę im mówić, gdzie dokładnie jesteście dopóki tego nie wyjaśnimy.

- Wyjaśnimy? W jaki sposób, proszę pani? - zapytał Rob. Jego oczy pociemniały. - Porozmawiamy ze starszyzną, a potem z policją - zdecydowała matka Anny

stanowczym głosem. - Tak właśnie należy zrobić. Anna otworzyła usta, ale po chwili je zamknęła. To nic da westchnęła bezradnie. Chyba nie, przyznał Rob. Lewis powiedział: Rany, chyba powinniśmy czuć ulgę, ale… Kaitlyn wiedziała, co miał na myśli. Na horyzoncie pojawili się dorośli, którzy mieli

wziąć sprawy w swoje ręce i powiadomić władze, a ich piątka nie będzie już musiała się niczym martwić. Powinna być szczęśliwa.

Dlaczego więc czuła, że coś ściska ją w klatce piersiowiwej? Pomyślała o dwóch sprawach. Po pierwsze, doszliśmy tak daleko... A po drugie, dorośli nie znali pana Zetesa. - A teraz musimy zorganizować dla was spanie - stwierdziła żwawo matka Anny. -

Wy, chłopcy, możecie spać w pokoju moich synów, a wasz przyjaciel Gabriel prześpi się na kanapie. Kaitlyn, możesz spać w pokoju Anny, a Lidia dostanie pokój gościnny.

- Lidia nie będzie tu nocować - wypaliła Kaitlyn, zanim dotarło do niej, że jej słowa nie brzmią zbyt grzecznie. - Ona nie jest jedną z nas, ona nas tylko podwiozła. Pani Whiteraven wyglądała na zaskoczoną.

- Nie oczekujesz chyba, że teraz będzie wracać do domu. Jest zbyt późno, a przed obiadem sama mówiła, że jest zmęczona. Już ją zaprosiłam, by została na noc.

Kaitlyn jęknęła, ale po chwili zdała sobie sprawę, że Rob, Anna, a przede wszystkim Lewis patrzą na nią z wyrzutem. Czuła w sieci ich zdziwienie. Nie rozumieli, co miała przeciwko Lidii.

W sumie, co to za różnica? Kait wzruszyła ramionami i pochyliła głowę.

Parę minut później Gabriel i Lidia wrócili ze spaceru. Lidia nie wyglądała na szczególnie rozczarowaną tym, że ominęła ją rodzinna narada. Cały czas zerkała na Gabriela spod przymrużonych rzęs, co wyraźnie go bawiło, ale denerwowało Lewisa.

Kait i Anna zostawiły Roba, by opowiedział Gabrielowi, co się stało, i poszły przygotować pokój gościnny.

Więc nasza wyprawa dobiegła końca? - zapytał Gabriel. Kaitlyn doskonale go słyszała, mimo że cały czas był w kuchni, a ona w pokoju

gościnnym. Porozmawiamy o tym jutro, powiedziała ponuro. Była wkurzona. I martwiła się o Gabriela. Znowu. Bezustannie. Wiedziała, że cierpi, wyczuwała jego

napięcie. Ale nie sądziła, by dzisiejszego wieczoru pozwolił, by mu pomogła. Nic chciał też o tym rozmawiać. Nawet wtedy, kiedy udało jej się złapać go na

osobności, gdy inni szykowali się spać. - Ale co chcesz zrobić? - Prześladowała ją przerażająca wizja, jak Gabriel zakrada się

nocą do sypialni rodziców Anny, zbyt oszołomiony, by wiedzieć, co robi. - Nic - powiedział szorstko, a potem dodał lodowatym głosem: - Jestem tutaj gościem. Najwyraźniej udało mu się zobaczyć jej wizję. I zdaje że miał własny kodeks

honorowy, co jednak nie oznaczało, że był w stanie wytrzymać całą noc. Ale Gabriel odwrócił się i odszedł. Kaitlyn wdrapała się na podwójne łóżko Anny. Była niespokojna i ogarnęło ją zniechęcenie.

Gdy się obudziła, zaczynało już świtało. Wpatrywała się w jaskrawozielone cyfry na budziku Anny, czując, że coś ściska ją w żołądku. Czuła, że wszyscy pozostali śpią, nawet Gabriel.

Był tak niespokojny, że była pewna, że nigdzie nie wychodził. Co dziwne, mając na głowie tyle zmartwień, to Lidia nie dawała jej spokoju. Zapomnij o niej, powtarzała sobie. Ale cały czas zadawała sobie te same pytania. Kim

była Lidia i czemu tak bardzo chciała się do nich przyłączyć? Co było z nią nie tak? I dlaczego Kait cały czas czuła, że nie należy jej ufać?

Musi być jakiś sposób, by się tego dowiedzieć, pomyślała Kait. Jakiś test albo... Nagle Kait usiadła. Po chwili szybko i najciszej jak się dało wyślizgnęła się z łóżka i podniosła swoją

torbę. Zaniosła ją do łazienki. Zamknęła drzwi. Zapaliła światło i zaczęła grzebać w torbie, aż w końcu znalazła przybory do

rysowania. Zamknięty pojemnik przetrwał bliskie spotkanie z wodą, więc kredki i gumki były całe. Ale szkicownik był wilgotny.

No cóż. Pastelom nie przeszkadzała wilgoć. Kaitlyn wybrała czarną, uniosła ją nad pustą kartką i przymknęła oczy.

Nigdy wcześniej tego nie robiła. Nigdy wcześniej nie próbowała wywołać obrazu, nie czując potrzeby, by go narysować.

Teraz postanowiła skorzystać z niektórych technik Joyce. Próbowała się odprężyć i odsunąć od świata zewnętrznego.

Oczyść umysł. A teraz pomyśl o Lidii. O tym, by ją narysować... Pozwól, by rysunek sam się pojawił...

Czarne pionowe kreski. W jej głowie pojawił się pewien obraz i pozwoliła dłoniom przenieść go na papier. Teraz kolor ciemnych winogron. Niebieski akcent, to włosy Lidii. Potem trochę bladego, cielistego, to jej twarz, i nieco seledynowozielonego, to jej oczy.

Ale nagle poczuła, że znowu potrzebuje czerni. Wokół portretu Lidii pojawiły się liczne czarne kreski, tworząc kształt, który zdawał się trzymać ją w ramionach i obejmować.

Kaitlyn szeroko otworzyła oczy, wpatrując się w swój rysunek. Sylwetka o szerokich ramionach, pionowe kreski, które przypominały płaszcz...

Nagle Kait poczuła, jak ogarnia ją gniew i gwałtownie się podniosła. Zabiję ją. Boże, przysięgam, że ją zabiję... Otworzyła drzwi od łazienki i ruszyła w

stronę pokoju gościnnego. Pod kołdrą dostrzegła szczupły zarys sylwetki Lidii. Kait odwróciła ją na plecy i chwyciła za gardło.

Lidia wydała z siebie dźwięk przypominający myszkę Miki. W mroku jej oczy wydawały się białe.

- Ty wredna, węsząca, mała gnido - rzuciła Kait, kilkakrotnie nią potrząsając. Starała się mówić cicho, żeby nie obudzić rodziców Anny, i całą energię skupiła na potrząsaniu.

Lidia wydała z siebie kolejny dźwięk. Kaitlyn wydawało się, że próbowała powiedzieć „O czym ty mówisz?"

- Już ja ci powiem, o czym mówię. - Akcentowała każde słowo kolejnym potrząśnięciem. Lidia chwyciła ją za nadgarstek była zbyt słaba, by wyrwać się z uścisku Kait.

- Pracujesz dla Zetesa, ty mała gnido. Cicho popiskując, Lidia próbowała pokręcić głową. - Właśnie, że tak! Wiem o tym. Zapomniałaś, że mam nadprzyrodzone zdolności? Gdy przestała mówić, wyczuła z tyłu jakieś poruszenie, to byli jej współtowarzysze,

którzy właśnie zgromadzili się w drzwiach. Te wszystkie emocje musiały przedostać się do ich snu.

- Hej! Co ty wyprawiasz? - zapytał Lewis zaniepokojonym głosem. - Kait, co się dzieje? Wszystkich obudziłaś... - dorzucił Rob. Kaitlyn nawet się nie odwróciła. - Ona jest szpiegiem! - Co takiego? - Rob, który wyglądał uroczo w za dużej piżamie, podszedł i stanął przy

łóżku. Kiedy zobaczył, że Kaitlyn trzyma Lidię za gardło, instynktownie wyciągnął ręce. Lewis był tuż za nim.

- Przestańcie. Ona jest szpiegiem, prawda, że jesteś? - Hej! - Kait, uspokój się... - Przyznaj się! - Kait krzyknęła do Lidii, która cały czas z nią walczyła. - Przyznaj się,

to cię puszczę! Rob objął Kait, by ją odciągnąć, ale w tym momencie Lidia kiwnęła głową. Kaitlyn ją puściła. - Narysowałam rysunek. Na nim byli ona i pan Zetem. Kait wyjaśniła Robowi. Po czym zwróciła się do Lidii: - Powiedz im! Lidia kaszlała i krztusiła się, próbując złapać oddech. W końcu wycharczała: - Jestem szpiegiem. Rob opuścił ręce, a Lewis wydawał się zdruzgotany, co wyglądało dość komicznie. - Co takiego? Ze strony Gabriela wyczuła falę mrocznych emocji. Zobaczyła Lidię pociętą na

drobne kawałki i wrzuconą do oceanu. Kaitlyn skrzywiła się i dopiero wtedy stwierdziła, że bolą ją ręce.

Wszyscy zgromadzili się wokół łóżka. Anna miała ponury wyraz twarzy, a Lewis wyglądał tak, jakby ktoś go zdradził, Rob skrzyżował ręce na klatce piersiowej.

- No dobra - odezwał się do Lidii. - A teraz zaczynaj mówić. Lidia usiadła. W białej koszuli nocnej wydawała się jeszcze drobniejsza i wyglądała

jak zjawa. Spojrzała na pięć groźnie wyglądających postaci zgromadzonych przy jej łóżku. - Jestem szpiegiem - przyznała. - Ale nie pracuję dla pana Zetesa. - Daj spokój - rzuciła Kaitlyn.

- Jasne, że nie - dodał Gabriel aksamitnym, ale groźnym głosem. - Nie jestem. Nie pracuję dla niego... Jestem jego córką. Kaitlyn czuła, jak szczęka jej opada. Niewiarygodne, ale chwileczkę, Joyce

wspominała, że pan Zetes miał córkę... Mówiła, że przyjaźniła się z Marisol, zgodził się Rob. Kaitlyn przypomniała sobie. Pamiętała również, że wtedy pomyślała, że córka pana

Zetesa musi być już dość wiekowa, zbyt stara, by być przyjaciółką Marisol. - Ile masz lat? - zapytała podejrzliwym głosem. - W zeszłym miesiącu skończyłam osiemnaście. Słuchajcie, jeżeli mi nie wierzycie, w

torebce mam prawo jazdy. Gabriel podniósł z podłogi czarną torebkę Chanel i wyrzucił całą jej zawartość na

łóżko, ignorując ciche protesty Lidii. Wyciągnął portfel. - Lidia Zetes - przeczytał i pokazał wszystkim prawo jazdy. - W jaki sposób się tu znalazłaś? - zapytał Rob. Lidia zamrugała i głośno przełknęła ślinę. Albo za chwilę się rozpłacze, albo jest

doskonałą aktorką, pomyślała Kaitlyn. - Przyleciałam. Samolotem. - Astralnym? - zakpił Gabriel. Był bardzo rozgniewany. - Odrzutowcem - powiedziała Lidia. - Ojciec mnie wysłał. Dostałam samochód od

jego znajomego, dyrektora w Boeingu. Ojciec zadzwonił i powiedział mi, gdzie was szukać... - A wiedział, ponieważ zastawił na nas pułapkę - przerwał Rob, chwytając się tej myśli - Pułapkę z kozą. Wiedział, że jeśli nie zginiemy w wypadku, będziemy zdani na

własne siły... - Tak. A ja miałam wam pomóc, o ile byście przeżyli. - Ty mała... - Kait nie wiedziała co odpowiedzieć. Znowu chwyciła Lidię za szyję, ale

Gabriel był szybszy. - Daruj sobie. Ja się nią zajmę - rzekł. Kaitlyn wyczuła jego zimny głód. Wszyscy w sieci wiedzieli, co miał na myśli. Ale co ciekawe, wydawało się, że Lidia

również się tego domyślała. Wzdrygnęła się i przysunęła do wezgłowia. - Nic nie rozumiecie! Nie jestem waszym wrogiem - odezwała się głosem, w którym

słychać było panikę. - Jasne, że nie. - Lewis pokiwał głową z powątpiewaniem. - Nie, jesteś tylko jego córką - dodała Kaitlyn. Poczuła nu ramieniu rękę Anny. - Poczekajcie - wtrąciła cicho Anna. - Dajmy jej przynajmniej powiedzieć to, co ma do

powiedzenia. - Po czym zwróciła się do Lidii łagodnym, ale surowym głosem: - dalej. Lidia głośno przełknęła ślinę i zaczęła mówić. - Wiem, że mi nie uwierzycie, ale to, co mówiłam wam w samochodzie, to prawda.

Nienawidzę prywatnych szkół, szkółek jeździeckich i ekskluzywnych ośrodków rekreacyjno-sportowych. I nienawidzę mojego ojca. Od zawsze chciałam uciec...

- Taaa - syknął Lewis, a Gabriel jedynie się roześmiał. - Naprawdę - Lidia przytaknęła z wściekłością. - Nie widzę tego, co robi ludziom. Nie

chciałam za wami jechać, ale to była moja jedyna szansa. W jej głosie było coś, co sprawiło, że Lewis się zawachał. Kaitlyn wyczuła w sieci

jego niezdecydowanie. - Ale nie miałaś zamiaru o tym wspominać, co? - stwierdziła. - Nawet byś się nie

zająknęła na ten temat, gdybym tego nie odkryła. - Miałam wam powiedzieć. - Lidia się skrzywiła. - To znaczy chciałam - poprawiła

się. - Ale wiedziałam, że i tak byście mi nie uwierzyli. - Daj spokój, przestań się mazać - warknął Gabriel.

Kaitlyn spojrzała na Roba. Wiem, że pożałuję tych słów, ale myślisz, że to może być prawda? Nie wiem. Rob uśmiechnął się ponuro. Ale może jest sposób, by się o tym przekonać. Usiadł na łóżku, chwycił Lidię za ramiona i spojrzał jej w twarz. Dziewczyna się

skurczyła. - Posłuchaj mnie - powiedział surowym głosem. - Wiesz, że posiadamy

nadprzyrodzone zdolności, tak? Kaitlyn będzie wiedziała, czy kłamiesz, czy nie. - Zwrócił się w myślach do Kaitlyn:

Idź po swoje przybory do rysowania. Ukrywając uśmiech, Kaitlyn przyniosła z łazienki swoje rzeczy. Rob mówił dalej: - Musi tylko narysować rysunek. Jeżeli okaże się, że nie mówisz prawdy... - Pokręcił

ponuro głową. - A teraz powiedz nam. - Popatrzył twardo na Lidię. - Jaka jest twoja ostateczna wersja?

Lidia spojrzała na Kaitlyn, a potem na Roba i uniosła brodę. - Taka jak wcześniej. Wszystko, co wam powiedziałam, to prawda - szepnęła. Kaitlyn zaczęła rysować. Oczywiście jej dar nie działał w ten sposób, ale wiedziała, że

tak naprawdę chcą tylko sprawdzić Lidię. I co? - zapytała Roba. Albo mówi prawdę, albo jest najlepszą aktorką na świecie. Jak Joyce? - wtrącił znacząco Gabriel. Mógłbym się pewnie dowiedzieć, czy ona

kłamie. Mógłbym połączyć się z jej umysłem. Tak, ale jaką mamy pewność, ze ona to przeżyje? – zapytał Rob Gabriel wzruszył ramionami. Kaitlyn znowu wyczuła głód. - Posłuchaj, a jaki był twój dalszy plan? - naciskała. - Powstrzymać was przed dalszą podróżą – powiedziała szybko Lidia. -I przekonać

was, byście poszli z tym na policję zamiast... - Tego właśnie chce twój ojciec? - Tak. Policję ma w kieszeni. A za pomocą kryształu może robić różne rzeczy. Nie boi

się nikogo. No, może tylko ich - Kogo? - zainteresowała się Kaitlyn. - Ich. Ludzi kryształu. Nie wie, gdzie oni są, ale boi się, że wy ich odnajdziecie, tylko

oni mogą go powstrzymać. - Rozejrzała się wokół. - Czy teraz mi wierzycie? Czy powiedziałabym wam o tym wszystkim, gdybym była waszym wrogiem?

Kaitlyn wyczuła wahanie, a potem nagłe postanowienie. Rob i Anna jej wierzyli. Lewis nie tylko jej uwierzył, ale znowu ją polubił. Gabriel był cyniczny, ale to było dla niego typowe. A Kait zdążyła przekonać się na tyle, że zaczęła martwić się o coś innego.

- Jeżeli pan Zetes chce, żebyśmy poszli z tym na policję.. - zaczęła. - No właśnie - zgodził się Rob. - Ale nigdy nie zdołamy przekonać moich rodziców - westchnęła Anna. - No właśnie - powtórzył Rob. Kaitlyn poczuła, jak ogarnia ją dziwne uczucie, przerażenia i rozczarowania, ale i

dzikiego podniecenia. Lewis głośno przełknął. - To oznacza, że... - No właśnie - powiedział po raz trzeci Rob. Posłał Kait szeroki uśmiech, w którym dostrzegła te same uczucia, które sama żywiła. - Nasza wyprawa - obwieścił wszystkim - trwa dalej. Gabriel zaklął. Lidia przyglądała się im w zdumieniu. - Nie rozumiem.

- To znaczy, że znowu musimy uciekać - dodał Rob - Jeśli naprawdę chcesz nam pomóc...

- Chcę. …musisz nas zawieźć na wyspę Vancouver. Tam jest prom, tak? - Zerknął na Annę,

która pokiwała głową. - Zrobię to - obiecała Lidia. - Kiedy wyruszamy? - Teraz - zdecydowała Kaitlyn. - Musimy się stąd wynieść, zanim obudzą się rodzice

Anny. - Dobra - zgodził się Rob. - Weźcie tylko swoje rzeczy i ruszamy w drogę.

Rozdział 12Rozdział 12Rozdział 12Rozdział 12 PPPProm wypływa z Port Angeles o ósmej dwadzieścia - zauważyła Anna, kiedy razem

z Kaitlyn w pośpiechu przebierały się w jej pokoju. - Znowu zaczęło padać - stwierdziła Kaitlyn. Parę minut później wszyscy spotkali się

na korytarzu. Usłyszeli, jak na tyłach domu ktoś się budzi. - Nie powinnaś im zostawić jakiejś kartki? - szepnął Lewis. Anna westchnęła. - Domyśla się - powiedziała krótko, - Zostawię im teczki - rzucił Rob. - Może coś z nimi zrobią. Gabriel prychnął. Na zewnątrz niebo było zimne i szare, a gdy jechali do Port Angeles, deszcz już

rozpadał się na dobre. Kiedy podkręcali ogrzewanie, szyba stawała się przejrzysta, ale w środku robiło się potwornie gorąco, gdy je przykręcali, okno natychmiast zachodziło parą. Kiedy natomiast otwierali okna, marzli.

Woda w porcie miała kolor granatowy z lekkim odcieniem zieleni. Czekali w kolejce za innymi samochodami, aż w końcu Wjechali na duży statek. Kosztowało ich to dwadzieścia pięć dolarów. Kaitlyn zapłaciła, ponieważ Lidia miała przy sobie tylko karty kredytowe.

Z pokładu dla pasażerów Kaitlyn obserwowała głęboka niebieską toń, po której sunął statek.

Jesteśmy w drodze, pomyślała. Do Kanady. Nigdy wcześniej nie była zagranicą. Popijała właśnie colę z puszki, którą przyniósł jej Rob, kiedy nagle podbiegł do nich

zziajany Lewis. - Mamy kłopoty - sapnął. - Właśnie rozmawiałem z jakimiś ludźmi w łazience.

Mówili, że jeśli ktoś nie ma osiemnastu lat, potrzebuje pisemnej zgody, żeby wjechać do Kanady.

- Co takiego? - Potrzebny jest list od rodziców czy coś takiego. Wiecie, w którym byłoby napisane,

kim jesteś i jak długo zamierzali tam zostać. - Świetnie. - Kaitlyn zerknęła na Roba, który tylko wzruszył ramionami. - Co możemy zrobić? Miejmy nadzieję, że nas o to nie poproszą. - Ja w każdym razie mam osiemnaście lat - powiedziała Lidia. - Poprowadzę.

Godzinę później wpłynęli do Portu Victoria. Kaitlyn wstrzymała oddech. Właśnie wyszło słońce, a port aż się prosił, by go narysować. Na wodzie unosiły się małe żaglowce, a przy brzegu stały różowe budynki. Ale nie było czasu na podziwianie widoków. Musieli zejść na dół i wsiąść do samochodu. Czekali w kolejce do odprawy, a Kaitlyn czuła, jak coś ściska ją w żołądku.

- Gdzie mieszkacie? - zapytał Lidię celnik w okularach przeciwsłonecznych. Palce Lidii nieznacznie zacisnęły się na kierownicy. - W Kalifornii - odpowiedziała z uśmiechem. Celnik nie odwzajemnił uśmiechu i poprosił ją o prawo jazdy. Dopytywał się, dokąd

się wybierają i jak długo zamierzają zostać. Lidia odpowiadała na pytania beztroskim tonem. Potem celnik pochylił się, żeby zajrzeć do środka samu chodu.

Wyglądajcie poważnie, ostrzegła Kaitlyn i wszyscy wyprostowali się, próbując wyglądać na dojrzałych i znudzonych

Wyraz twarzy celnika się nie zmienił. Przyjrzał się każdemu z osobna i wyprostował. - Czy ktoś z was nie ma osiemnastu lat? Kaitlyn poczuła, że robi jej się niedobrze. Za chwilę obejrzy ich prawa jazdy i

zobaczy, że żadne z nich nie ma jeszcze osiemnastu lat. A potem poprosi o zgodę rodziców... Lidia nieznacznie się zawahała.

- Nie - powiedziała lekko, przechylając nieznacznie głowę. Kaitlyn podziwiała ją za to. Mimo iż Lidia była bardzo drobna, wyglądała na pewną

siebie. Celnik bacznie przyglądał się Lewisowi, który wyglądał na najmłodziej z nich

wszystkich. Lidia zerknęła na chłopaka I chociaż jej twarz zachowała spokój, jej spojrzenie było zdesperowane. Błagające. Lewis zacisnął szczękę, a Kaitlyn poczuła jakieś szarpnięcie. Celnik miał przy pasie pager albo krótkofalówkę. Nagle urządzenie zaczęło piszczeć.

Nie tyle piszczeć, ile wyć. Jak syrena przeciwlotnicza. Dźwięk był tak wibrujący, że Kaitlyn aż zacisnęła zęby. Ludzie zaczęli się oglądać.

Celnik zaczął potrząsać krótkofalówką, naciskając różne przyciski. Ale pisk jeszcze bardziej przybrał na sile.

Mężczyzna przeniósł wzrok z urządzenia na samochód, jakby się wahał. Potem skrzywił się, próbując uciszyć elektroniczny pisk. Machnął niecierpliwie ręką, by jechali dalej.

- Jedź - szepnął Lewis podnieconym głosem. Lidia wrzuciła bieg i odjechali w majestatycznym tempie dziesięciu kilometrów na

godzinę. Gdy dotarli do głównej ulicy, Kaitlyn wreszcie wypuściła powietrze. Udało się! - To było łatwiejsze, niż przypuszczałem - powiedział Rob. Lewis rechotał na tylnim siedzeniu: - I jak wam się podobało? Punkt dla nas! Kaitlyn odwróciła się w jego stronę. Przypomniała sobie szarpnięcie, które poczuła tuż

przed piskiem... - Lewis, czy ty...? Lewis uśmiechnął się jeszcze szerzej, a oczy mu lśniły. - Pomyślałem, że skoro tamte typy mogą nas atakować za pomocą psychokinezy na

odległość, to ja poradzę sobie z krótkofalówką. Poprzestawiałem tylko trochę rzeczy, żeby ją uruchomić.

Lidia zerknęła w jego stronę, a w jej szarozielonych oczach po raz pierwszy pojawiło się coś na kształt uznania.

- Dzięki - powiedziała. - Ocaliłeś mi tyłek. Lewis posłał jej promienny uśmiech. Nawet Gabriel wydawał się pod wrażeniem.

- Tak przy okazji, to kim są te typy? - zapytał gładko Lidie - Te, które próbują nas zabić?

- Nie wiem. Naprawdę. Wiem, że ojciec coś kombinuje z kryształem i chyba ma do pomocy jakichś ludzi. Ale nie wiem kogo.

- Ciekawe, czy dali sobie spokój? - odezwała się nagle Anna. - Zobaczcie, wczoraj w nocy nie było żadnego ataku. Może nas zgubili.

- A może liczą na kogoś innego - zauważył Gabriel, patrząc znacząco na Lidię. Dziewczyna wzdrygnęła się, co jednak nie wpłynęło na jej jazdę. - Dokąd mam teraz jechać? - zapytała. Zapadła cisza. W końcu odezwał się Rob: - Nie jesteśmy pewni. - Przyjechaliście tu, nie wiedząc, dokąd jedziecie? - Dokładnie nie wiemy. Szukamy... - Czegoś - przerwał mu Gabriel. Lewis zmarszczył brwi. a Kaitlyn posłała mu

zniecierpliwione spojrzenie. Postanowiliśmy jej zaufać. I tak się w końcu dowie, juk tylko znajdziemy to miejsce... - Może jeszcze trochę poczekać - oznajmił na głos Gabriel. - Po co mamy jej ufać

bardziej, niż jest to konieczne? Lidia zacisnęła usta, ale tym razem się nie wzdrygnęła. - Mamy dwie możliwości - odezwał się Rob. - Możemy im ślepo jeździć wzdłuż

wybrzeża albo pytać ludzi, czy nie wiedzą, gdzie są... - dodał cicho - te kamienne wieże. – Jeżeli mama Anny je rozpoznała, to ludzie z wyspy też powinni je znać.

- Niczego nie pamiętasz, Anno? - zapytał Lewis. – Twoja mama mówiła, że byłaś na tej wycieczce,

- Miałam pięć lat - odparła Anna. Zdecydowali popytać ludzi. Mężczyzna w sklepie turystycznym sprzedał im mapę i

skierował do Muzeum British Columbia. Ludzie z muzeum rozpoznali wprawdzie szkic Kaitlyn i potwierdzili, że to Inuksuity, ale nie mieli pojęcia, gdzie można je znaleźć. Podobnie było w sklepie fotograficznym, księgarni, w sklepie British Imports i sklepiku z lokalnym rzemiosłem artystycznym. Również bibliotekarze z Biblioteki Victoria nie wiedzieli nic na ten temat.

- Czy teraz możemy już poszukać? - zapytał Gabriel. Lewis wyciągnął mapę. - Możemy pojechać albo na północny wschód albo na północny zachód - powiedział. -

Wyspa kształtem przypomina duży owal, a my jesteśmy na samym dole. I zanim zdążycie za-pytać, nie ma tu nic, co przypominałoby Griffin's Pit. Wzdłuż wybrzeża są tysiące małych półwyspów i nie ma sposobu, by je odróżnić.

- To miejsce jest pewnie zbyt małe, żeby było na mapie - westchnął Rob. - Rzućmy monetą, jeżeli wypadnie orzeł, jedziemy na wschód, jeżeli reszka, na zachód.

Kaitlyn rzuciła monetą i wypadł orzeł. Pojechali na północny wschód, trzymając się wybrzeża. Co kika kilometrów

zatrzymywali się, by przyjrzeć się oceanowi. Szukali aż do zapadnięcia zmroku, ale nie znaleźli niczego, co przypominałoby miejsce ze snu.

- Ale przynajmniej ocean ma odpowiedni kolor - zauważyyła Anna, stojąc na skale i spoglądając w szaroniebieską wodę. Wokół niej zgromadziły się mewy, które natychmiast odfrunęły, kiedy w pobliżu pojawiała się Kaitlyn albo ktoś inny. Ale Annę tolerowały, jakby była ptakiem. - Prawie. - Kaitlyn zagrała na zwłokę. - Może powinniśmy pojechać dalej na północ albo jednak na zachód. – Była sfrustrowana tym, że znajdowali się tak blisko, a ona nie potrafiła wyczuć, gdzie to jest.

- Dzisiaj i tak nic już nie znajdziemy - stwierdził Gabriel - Zrobiło się ciemno.

Kaitlyn usłyszała w jego głosie nutkę napięcia. I nie było to typowe dla niego zachowanie, ale wyraźny niepokój, który podpowiadał jej, że Gabriel był w poważnych tarapatach.

Przez cały dzień był bardziej milczący i wycofany niż zazwyczaj, jakby skupił się na własnym cierpieniu. Potrafił się coraz lepiej kontrolować, ale jego głód narastał. Od chwili, kiedy znalazła go na plaży w Oregonie, minęło trzydzieści sześć godzin.

Ciekawe co chce zrobić dzisiejszej nocy, zastanawiała się Kaitlyn. - Słucham? - zapytał Rob, zerkając w jej stronę. Zapomniała ukryć swoich myśli.

Miała nadzieję, że Rob usłyszał tylko jej ostatnie słowa. - Zastanawiałam się, co zrobimy dzisiejszej nocy - powiedziała. - Mam na myśli to,

gdzie będziemy spać. Jesteśmy prawie spłukani... - I głodni - wtrącił Lewis. - ...i na pewno nie zmieścimy się wszyscy w tym samochodzie. - Będziemy musieli znaleźć jakiś tani motel - oznajmiła Anna. - Możemy sobie

pozwolić na jeden pokój, w końcu jest poza sezonem. Lepiej wracajmy do Victorii. W mieście znaleźli pensjonat Sitka Spruce, w którym za trzydzieści osiem dolarów

wynajęli pokój z dwoma podwójnymi łóżkami. Nikt nie zadawał im żadnych pytań. W pokoju odkryli, że ze ścian odchodzi farba, a drzwi do łazienki się nie domykają, ale jak podkreśliła Anna, przynajmniej były w nim łóżka.

Rob zdecydował, że na łóżkach będą spały dziewczyny. Lidia postanowiła dzielić łóżko z Anną. Najwyraźniej nie zapomniała jeszcze o próbie uduszenia.

Kaitlyn zwinęła się w kłębek na drugim łóżku i przykryła cienką kołdrą. Chłopcy, którzy spali na podłodze, przejęli koce.

Kaitlyn spała bardzo lekko. Gabriel unikał jej przez cały wieczór i nie chciał z nią rozmawiać. Kait wyczuwała jego chłodną determinację i wiedziała, że uparł się, by samodzielnie rozwiązać swój problem. Ale nie sądziła, by i tej nocy spokojnie leżał i znosił swój ból. Do tej pory zdążyła się do niego dostroić na tyle, że myślała, że uda jej się obudzić w tym samym momencie, co on.

I udało się. Prawie. Kaitlyn obudziła się, gdy usłyszała cichy trzask zamykanych drzwi. Od razu wyczuła, że Gabriela nie ma w pokoju.

Wymykanie się niepostrzeżenie z łóżka zdążyło jej już wejść w krew. Ale doznała szoku, gdy zerknęła na drugie łóżko i zuważyła tylko jedną sylwetkę

Lidia zniknęła. Nie było jej też w łazience. Po prostu zniknęła. Kaitlyn wymknęła się z pokoju, mając w głowie ponure myśli. Wyczuła w sieci obecność Gabriela i wpadła na jego trop. Czuła, że się od niej

oddalał, więc poszła za nim. Zastanawiała się, czy jest z nim Lidia. W końcu dotarła do przystani. Idąc starymi, uroczymi uliczkami Victorii, Kaitlyn nie czuła lęku. Na ulicach nie było

wiele osób, a w miasteczku panowała senna, bezpieczna atmosfera. Przystań była wyludniona. W wodzie odbijały się światła łódek i pobliskich budynków, ale mrok ogarnął już całe nadbrzeże.

Odnalazła Gabriela, który chodził w tę i z powrotem. Przypominał dzikie zwierzę, uwięzionego drapieżnika, który przemierza swoją klatkę. Gdy się do niego zbliżyła, od razu wyczuła jego intensywny głód.

- Gdzie jest Lidia? - zapytała. Odwrócił się gwałtownie i spojrzał na nią. - Nie możesz zostawić mnie w spokoju? - Jesteś sam? Wokół panowała cisza. Przez chwilę słychać było jedynie szum wody.

- Nie mam pojęcia, gdzie jest Lidia. Wyszedłem sam - powiedział, ostrożnie dobierając słowa.

- Była wtedy w łóżku? - Nie patrzyłem. Kaitlyn westchnęła. W porządku, zapomnijmy o Lidii. Nic na to nie poradzę. - Tak naprawdę wyszłam, żeby z tobą porozmawiać - zwróciła się do Gabriela. Chłopak przeszył ją wzrokiem. - Nie. - Gabrielu... - Nie możemy tego dalej ciągnąć, Kaitlyn. Nie rozumiesz. Czemu nie pozwolisz mi

zająć się tym na własną rękę? - Bo kogoś może spotkać krzywda! Gabriel zamarł. A potem powiedział: - Ciebie również. Kaitlyn nie zrozumiała. Nie była też pewna, czy chce zrozumieć. W tym momencie

Gabriel wydawał się... taki bezbronny. Natychmiast odsunęła od siebie dziwną, niewiarygodną myśl, która przyszła jej do głowy i powiedziała:

- Jeśli o mnie chodzi, to dam sobie radę. A jeśli chodzi o Roba... Z jego twarzy natychmiast zniknął wyraz bezbronności Wyprostował się i posłał jej

niepokojący uśmiech. - Powiedzmy, że chodzi mi o Roba - rzucił. - Co zrobi, jak się dowie? - Zrozumie. Chciałabym, żebyś pozwolił mi to zrobić. Mógłby ci pomóc. Uśmiech Gabriela zrobił się jeszcze bardziej nieprzyjemny. - Tak myślisz? - Jestem tego pewna. Rob lubi pomagać innym. I wierz mi lub nie, ale myślę, że on cię

lubi. Gdybyś tylko nie był taki drażliwy... Gabriel machnął ręką, jakby chciał zakończyć ten temat. - Nie chcę o nim rozmawiać. - Świetnie, to porozmawiajmy o tym, co zamierzasz zrobić dzisiejszego wieczoru.

Wybierasz się na polowanie? Zamierzasz znaleźć sobie jakąś samotną dziewczynę? - Mówiąc to, Kaitlyn podeszła bliżej. Było ciemno, ale na twarzy Gabriela dostrzegła ogromne zmęczenie.

O to właśnie chodzi, pomyślała. Muszę się tylko do niego zbliżyć. Za chwilę się złamie.

Ponieważ Gabriel nic nie mówił, ciągnęła dalej: - Nie zrozumie tego, co jej zrobisz. Będzie z tobą walczyć, a to może ją skrzywdzić. I

pewnie nie będzie miała wystarczająco dużo energii, więc będziesz musiał ją zabić... Kaitlyn była już bardzo blisko. Widziała jego oczy i to, jak ze sobą walczył. Wyczuła

bardzo ulotną myśl, którą szybko stłumił. Niebezpieczeństwo. - Czy tego właśnie chcesz? - zapytała cicho. Zauważyła, że zacisnął szczękę. - Wiesz, że nie - rzucił wściekle, ale równie cicho. - Ale nie ma innego wyjścia... - Och, Gabrielu, nie bądź głupi. - Kaitlyn zarzuciła mu ręce na szyję. Opierał się jakieś półtorej sekundy. Drżącymi dłońmi odgarnął jej z szyi włosy. Jego

usta były bardzo blisko. Kaitlyn przechyliła głowę, by ułatwić mu sprawę. Poczuła, jak coś się w niej otwiera i wydostaje na zewnątrz... Jakby przeszył ją prąd albo uderzył piorun. Kaitlyn rozluźniła się i z ochotą uwolniła

swoją energię. I nagle poczuła wszystkie swoje emocje, które wypłynęły na wierzch, jak krew

nabiegająca pod skórą. Chciała mu pomóc. Zrozumiała też jego uczucia.

Dopiero wtedy uświadomiła sobie i przypomniała, dlaczego to było niebezpieczne. Co miał na myśli, gdy chciał ją ostrzec.

Poza wdzięcznością, zwyczajną radością i poczuciem ulgi było coś jeszcze. Podziw, szczęście, ciekawość i, Boże słodki, miłość...

Gabriel ją kochał. Zobaczyła siebie jego oczami. Był to obraz otoczony takim splendorem i eterycznym

wdziękiem, że ledwo mogła siebie rozpoznać. Zobaczyła dziewczynę o czerwonozłotych włosach przypominających meteoryt i ciemnoniebieskich oczach z tajemniczymi obwódkami. Egzotyczne stworzenie, które płonęło niczym ogień. Przypominała czarownicę, a nie zwyczajnego człowieka.

Jak mogła być tak głupia? Ale nigdy nie przyszło jej do głowy, że Gabriel, który był tak drażliwy i

nieprzystępny, mógłby się w kimś zakochać. Od czasu, gdy pokochał i zabił Iris, bardzo się zmienił. Stał sil twardy i zgorzkniały.

A jednak. Nie było mowy o nieporozumieniu. Kaitlyn wyraźnie czuła jego emocje, była w nich

całkowicie zanurzona. Po dwóch dniach głodu nie był w stanie dłużej się kontrolować i wszelkie jego bariery zniknęły. Wiedział, że zaglądała mu w duszę, ale nie mógł jej powstrzymać. Był zbyt zdesperowany, by zaspokoić swój głód, i nie miał siły, by z tym walczyć.

Kait miała wrażenie, że stoją nad wąską przepaścią i przyglądają się sobie nawzajem. Zaglądała do jego duszy, a to nie było w porządku, bo dobrze wiedziała, co on w niej zobaczy przyjaźń i troskę, nic więcej. Nie mogła go pokochać, była zakochana...

Ale wirujące wokół emocje Gabriela rozbijały się wokół nich jak ogromna sztormowa fala i trudno jej było o tym pamiętać. Trudno jej było zachować rozsądek. Miłość Gabriela przyciągała ją do siebie, żądając wzajemności. Żądając, by oddała się w pełni i oddała wszystko...

Co ty jej robisz? Serce Kaitlyn zamarło. To był głos Roba. Cały jej świat runął, jakby uderzył w nią piorun. W tej samej chwili

zniknęło też ciepło, które czuła do Gabriela. Połączenie zostało zerwane i gwałtownie od siebie odskoczyli...

Jak kochankowie przyłapani na gorącym uczynku, pomyślała Kaitlyn. Rob stał nieopodal pod latarnią z kutego żelaza. Był kompletnie ubrany, ale jego

włosy były potargane i przypominały lwią grzywę. Był wściekły i oszołomiony. Ale nie rzucił się na Gabriela ani nie próbował ich rozdzielić. Co znaczyło, że

wszystko wiedział. Musiał wyczuć, że Kait nie została zaatakowana. Nastąpiła długa cisza, a cała trójka stała wmurowana w ziemię. Wyglądamy jak

posągi, pomyślała z desperacją Kaitlyn. Filary z soli. Wiedziała, że z każdą chwilą sytuacja wygląda coraz gorzej. Ale nie mogła uwierzyć, że to działo się naprawdę.

Gabriel wydawał się równie zszokowany. Był tak samo sparaliżowany jak Kait, a jego szare oczy zrobiły się olbrzymie.

W końcu Kait zdołała się odezwać. Usta miała całkowicie wyschnięte. - Rob, chciałam ci powiedzieć... To był fatalny dobór słów. Twarz Roba zrobiła się blada, a jego złote oczy

pociemniały tak bardzo, że nie zostało w nich ani odrobiny światła. - Nie musisz - rzucił szybko. - Widziałem. - Głośno przełknął ślinę i dodał dziwnym,

zachrypniętym głosem: - Rozumiem. A potem szybko się odwrócił i zaczął biec. Uciekał. Rob, nie! Nie to miałam na myśli! Rob, zaczekaj...

Ale on był już przy betonowych schodach prowadzących do portowej uliczki. Spieszył się, by znaleźć się poza jej zasięgiem.

Kaitlyn rzuciła w jego stronę zrozpaczone spojrzenie. A potem spojrzała na Gabriela, który wciąż stał w ciemnościach. Jego twarz nic nie zdradzała, ale Kaitlyn czuła jego ból.

Serce waliło jej z całych sił. Oboje jej potrzebowali, ale mogła pomóc tylko jednemu. Nie miała chwili do stracenia, musiała dokonać wyboru.

Rzuciwszy Gabrielowi zrozpaczone spojrzenie, odwróciła ile i pobiegła za Robem. Dogoniła go przy kolejnej latarni, na której wisiał koszyczek z kwiatami. - Rob, błagam, musisz mnie wysłuchać. Ty... Wpadła w histerię i nie mogła dokończyć zdania. Odwrócił się i spojrzał na nią

wzrokiem zranionego dziecka. - W porządku - odparł. Kaitlyn z przerażeniem zdała sobie sprawę, że patrzył na nią

ślepym wzrokiem, jakby wcale jej nic widział. A już na pewno jej nie słuchał. - Rob, to nie jest tak, jak myślisz. - Nie zdołała się powstrzymać przed kolejnym

okropnym komunałem. A potem żarliwie dodała: - To nie tak. Nie dasz mi nawet szansy, żebym mogła wyjaśnić?

W końcu coś do niego dotarło. Skrzywił się i cofnął nieco, jakby znowu chciał uciec. Ale wyrzucił z siebie: - Oczywiście, że możesz wyjaśnić. Widziała, jak się spiął. Oczekiwał, że mu powie, dlaczego go zostawiła. Kaitlyn

poczuła narastającą frustrację, które w końcu wzięła górę nad strachem. Słowa same cisnęły się jej na usta.

- Nie robiliśmy z Gabrielem niczego złego. Przekazywałam mu energię, tak jak ty to robisz, gdy kogoś uzdrawiasz, Tamten kryształ coś mu zrobił i teraz każdego dnia potrzebuje życiowej energii. Już od tygodnia przeżywa to piekło. I jeśli ja mu nie pomogę, znajdzie kogoś na ulicy i być może zabije.

Rob zamrugał gwałtownie. Nadal wyglądał jak dzieciak, któremu zadano śmiertelny cios, ale widać było, że zaczynał się zastanawiać.

- Kryształ? - powtórzył powoli. - Tak mi się wydaje. Wcześniej się tak nie zachowywał. Teraz potrzebuje energii, by

przeżyć. Rob, musisz mi uwierzyć, - Ale... czemu nic mi nie powiedziałaś? - Rob pokręcił mocno głową, jakby miał wodę

w uszach. Wyglądał na oszołomionego. - Chciałam ci powiedzieć, naprawdę, ale mi nie pozwolił - A teraz zdradziłam jego

zaufanie, pomyślała Kaitlyn. Ale nie mogła nic zrobić, musiała przekonać Roba. - I nic dziwnego, po tym, co wszyscy mówiliście o telepatycznych wampirach. Wiedział, że będziecie czuć tylko obrzydzenie, a tego by nie zniósł. Dlatego zachował to w tajemnicy.

Rob wyraźnie się wahał. Kait widziała, że pragnął jej uwierzyć, ale miał z tym problem. Ale potrzebował tej odrobiny nadziei.

Nagle gdzieś z tyłu usłyszeli czyjś głos: - To wszystko prawda.

Rozdział 13Rozdział 13Rozdział 13Rozdział 13 KKKKaitlyn gwałtownie się odwróciła i zobaczyła kogoś, kogo najmniej się spodziewała.

Lidię. Dziewczyna wyglądała bezbronnie i nostalgicznie, a w delikatnym świetle latarni jej granatowoczarne włosy przypominały płynną masę.

- Ty! - krzyknęła Kaitlyn. - Gdzie byłaś? Czemu wyszłaś z pokoju? Lidia zawahała się i wzruszyła ramionami. - Widziałam, jak Gabriel wychodzi. Zastanawiałam się, dokąd idzie w środku nocy,

więc poszłam za nim. A potem zobaczyłam ciebie... - Śledziłaś nas! - Kaitlyn zdała sobie sprawę, że to Lidię usłyszała, kiedy ta

wychodziła z pokoju. Gabriel musiał to zrobić wcześniej. - Tak - powiedziała Lidia. - Śledziłam was, ale chyba już wiesz. - Spojrzała na Roba. -

Kaitlyn cały czas mu powtarzała, że chce ci powiedzieć. Zrobiła to tylko dlatego, że inaczej Gabriel mógłby kogoś skrzywdzić, a może nawet zabić. Nie wiem dokładnie, o co tu chodzi, ale na pewno się nie całowali.

Ciało Roba wyraźnie się rozluźniło. Jakby ktoś wyprostował zwiniętą kartkę papieru, pomyślała Kaitlyn. Czuła, że jej serce zaczyna się uspokajać. Powoli opuszczało ją też nierealne uczucie, że znalazła się w samym środku koszmaru.

Spojrzeli na siebie z Robem. Kait czuła jego miłość i tęsknotę. Po chwili, nie wiedząc nawet, jak to się stało, znalazła sic w jego ramionach. - Przepraszam - wyszeptał Rob. A potem: Przepraszam Kait. Myślałem... Ale potrafiłbym zrozumieć, gdybyś chciała z nim być.

Tylko tobie na nim zależy... To moja wina, pomyślała Kaitlyn, trzymając się go kurczowo, jakby chciała, by stali

się jednym ciałem i połączyli na zawsze. Powinnam ci wcześniej powiedzieć. Przepraszam, Ale... Nie będziemy o tym więcej mówić, powiedział Rob, jeszcze mocniej ją obejmując.

Zapomnimy o tym. Tak. W tym momencie Kaitlyn wydawało się, że faktycznie może o tym zapomnieć. - Ale musimy sprawdzić, czy z Gabrielem wszystko w porządku - powiedziała na głos.

- Zostawiłam go na nadbrzeżu… Powoli, niechętnie Rob wypuścił ją z objęć. - Chodźmy od razu - zgodził się. Na jego twarzy wciąż widoczne były ślady

niedawnych emocji. Oczy miał podkrążone, a usta mu drżały. Ale Kaitlyn czuła jego spokojne postanowienie. Chciał pomóc. - Wyjaśnię mu, że nie wiedziałem. Cała ta gadka o wampirach-telepatach... po prostu nie wiedziałem.

- Pójdę z wami - powiedziała Lidia, która obserwowała ich z nieskrywaną ciekawością. Tym razem Kaitlyn nie miała nic przeciwko i gdy ruszyli z miejsca, spojrzała na nią z wdzięcznością. Dziewczyna może i była wścibska i trochę za bardzo węszyła, a jej ojciec był jak żywcem wyjęty z horroru, ale dzisiejszego wieczoru oddała Kaitlyn przysługę, której ta długo nie zapomni.

Nie znaleźli Gabriela na nadbrzeżu. - Poszedł na polowanie? - zapytał Rob, spoglądając na Kait zmartwionym wzrokiem.

- Nie sądzę. Wziął ode mnie wystarczająco dużo... - Kaitlyn urwała, gdy poczuła, że Rob mocniej ścisnął jej ramię i pokręcił głową.

- Nie może tego więcej robić - wymruczał. - Mógłby cię ukrzywdzić. Będziemy musieli coś wymyślić... - Ponownie pokręcił głową pogrążony w myślach.

Kaitlyn nic nie powiedziała, ale jej szczęście zostało nieco zmącone. Z Robem wszystko już sobie wyjaśnili, ale Gabriel był w poważnych tarapatach, o wiele gorszych niż Rob sobie wyobrażał. Nie mogła mu przecież powiedzieć, co zobaczyła w duszy Gabriela. Ale była pewna, że już nigdy nie przyjmie pomocy ani od Roba, ani od niej.

Gabriel wrócił następnego ranka. Kaitlyn była zaskoczona. Poprzedniej nocy, gdy wrócili z Robem do hotelu, odkryli, że Anna i Lewis cały czas na nich czekali. Rob obudził ich, gdy stwierdził, że Kait, Gabriel i Lidia zniknęli.

Za namową Roba Kait opowiedziała im o sytuacji Gabriela. Anna i Lewis byli wstrząśnięci i bardzo zmartwieni. Obiecali zrobić wszystko, co w ich mocy, by mu pomóc.

Ale Gabriel następnego ranka nie chciał z nikim rozmawiać i ledwo spojrzał na Kait. W jego oczach pojawił się dziwny błysk, a Kait wyczuła u niego determinację.

Pewnie myśli, że ludzie z białego domu mu pomogą, domyślała się. Poza tym nic go nie obchodzi.

- Jesteśmy w poważnych tarapatach finansowych - stwierdziła Anna. - Starczy nam jeszcze na benzynę i śniadanie, może lunch, a potem...

- Musimy więc znaleźć to miejsce już dziś - powiedział Rob z typowym dla siebie optymizmem. Ale Kaitlyn domyśliła się, o czym nie chciał mówić na głos. Albo znajdą to miejsce dzisiaj, albo dadzą sobie spokój. Inaczej będą musieli kraść albo korzystać z kart kredytowych Lidii i ryzykować, że zostaną wytropieni.

- Jeszcze raz zastanówmy się nad tym, czego szukamy - podsunęła. Tak naprawdę chodziło jej o to, że nadszedł czas, by powiedzieć wszystko Lidii. Chyba możemy jej zaufać, dodała, a Rob pokiwał głową. Lewis oczywiście przystał na to całym sercem. Kaitlyn zaczynała się o niego martwić. Było jasne, że po uszy zadurzył się w Lidii, podczas gdy ona wydawali się typem, który skakał z kwiatka na kwiatek.

Gabriel był jedyną osobą, która mogła mieć obiekcje, ale cały czas siedział pod oknem i ich ignorował.

- Małego skalistego półwyspu - powiedział szybko Lewis, - Z Inuksuitami - dodała Anna. - Po obu stronach wybrzeże jest kamieniste, a skarpa

porośnięta drzewami. Chyba świerkami i jodłami. I może żarnowcem. - Ocean jest zimny i czysty, a fale pojawiają się tylko po prawej stronie - wtrąciła

Kaitlyn. - I nazywa się Griffin's Pit albo coś takiego - dokończył Rob i uśmiechnął się w jej

stronę. Jego uśmiech nadal był przepraszający i pełen żalu. Kait poczuła, jak coś ściska ją w klatce piersiowej.

- Albo Whiff and Spit, albo Wyvern's Bit - wyrecytowała lekko, odwzajemniając uśmiech. A potem zwróciła się do Lidii: - A naprzeciwko jest wzgórze, chociaż nie mam pojęcia, jak to możliwe, chyba że jest to kolejna wyspa. A na wzgórzu stoi biały dom i właśnie tam zmierzamy.

Lidia pokiwała głową. Nie była głupia, wszystko zrozumiała. Spojrzała na Kait z wdzięcznością.

- No to gdzie dziś szukamy? - Może znowu rzucimy monetą - zaproponował Lewis, ale Rob powiedział: - Niech Kaitlyn zdecyduje. - Gdy Kait na niego spojrzała, dodał poważnie. - Czasami

masz intuicję. Ufam twojemu... instynktowi. Kaitlyn poczuła, że pieką ją oczy. Zrozumiała, że jej ufał.

- Jedźmy dziś w drugą stronę, na zachód. Wczoraj woda nie wydawała mi się zupełnie taka jak trzeba. Nie była wystarczająco.. osłonięta. - Nie wiedziała, co chciała przez to powiedzieć, ale wszyscy pokiwali głowami, przystając na jej propozycję.

Zrezygnowali ze śniadania i wyruszyli na północny zachód. Tym razem pogoda była ładna, a Kaitlyn cieszyła się jak dziecko, że świeci słońce. Po

niebie sunęły białe kłębiaste chmury. Droga wzdłuż wybrzeża szybko zwęziła się do jednego pasa, a wokół nich pojawiły się drzewa.

- To las deszczowy - powiedziała Anna. Dla Kaitlyn był to niemal przerażający obraz życia roślinnego. Droga przecinała gęstą

ścianę zieleni, tak jakby po obu stronach jezdni znajdowała się układanka. Poszczególne elementy różniły się kolorem, w zależności od rośliny, ale były ściśle ze sobą połączone, całkowicie wypełniając przestrzeń Pomiędzy niebem a ziemią.

- Stąd nie widać oceanu - narzekał Lewis. - Jak mamy wiedzieć, czy się zbliżamy? Miał rację. Kaitlyn cicho jęknęła. Może kierunek zachodni nie był najlepszym

pomysłem. - Będziemy musieli co jakiś czas zjeżdżać na boczne drogi, sprawdzać. I znowu pytać

ludzi - podpowiedział Rob. Problem polegał na tym, że niewiele było bocznych dróg, u jeszcze mniej ludzi,

których mogliby zapytać. Droga cały czas wiła się przez las i tylko od czasu do czasu widzieli niewielki skrawek wybrzeża.

Kaitlyn próbowała walczyć z ogarniającym ją zniechęceniem, ale z każdym kolejnym kilometrem coraz bardziej szumiało jej w głowie, a pustka, którą odczuwała w środku, zaczynała się powiększać. Miała wrażenie, jakby byli w tej w podróży od zawsze, zaliczając po drodze trzy stany i obcy kraj. I nigdy nie uda im się znaleźć białego domu, który pewnie nawet nie istniał...

- Hej - rzucił Lewis. - Jedzenie. To była kolejna budka, podobna do tych z żonkilami, które widzieli w Oregonie. Ale

tym razem napis głosił: „Chleb: piątki, soboty, niedziele". - Dziś jest niedziela - skwitował Lewis. - A ja umieram z głodu.

Wzięli dwa bochenki wieloziarnistego chleba, za które zapłacili, ponieważ Rob na to nalegał. Kaitlyn nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo była głodna, dopóki nie ugryzła pierwszego kęsa. Chleb był gęsty, wilgotny i chłodny. Miał orzechowy smak i Kait od razu poczuła, że wracają jej siły i optymizm.

- Zatrzymajmy się tutaj - poprosiła, gdy mijali mały budynek. Napis na zewnątrz głosił, że było to Muzeum Sooke.

Nie wiązała z nim zbyt dużych nadziei, po pierwsze dlatego, większe muzeum w Wiktorii nie bardzo im pomogło, a po drugie, budynek wyglądał tak, jakby był zamknięty. Była jednak w nastroju, by spróbować wszystkiego.

Muzeum było zamknięte, ale Rob tak długo pukał, aż w końcu jakaś kobieta otworzyła drzwi. Na podłodze leżałyy sterty książek, a mężczyzna z ołówkiem wetkniętym za uchu spisywał inwentarz.

- Przykro mi... - zaczęła kobieta, ale Rob nie dał jej dojść do słowa. - Nie chcemy państwu przeszkadzać - powiedział, wykorzystując swój południowy

czar. - Mamy tylko jedno pytanie. Szukamy pewnego miejsca, które może gdzieś tu być, i pomyśleliśmy, że może państwo będą mogli nam pomóc.

- Co to za miejsce? - zapytała kobieta, rzucając za siebie udręczone spojrzenie. Najwyraźniej chciała jak najszybciej wrócić do pracy.

- Cóż, nie znamy jego nazwy. Ale to niewielki półwysep, na którym są takie kamienne wieże.

Kaitlyn pokazała jej swój rysunek Inuksuitów.

Błagam, pomyślała. Błagam... Kobieta pokręciła głową, a jej spojrzenie mówiło, że uważa ich za wariatów. - Nie mam pojęcia, gdzie moglibyście coś takiego znaleźć. Kaitlyn opuściła ramiona. Oboje z Robem spojrzeli na siebie zrezygnowani. - Dziękuję - powiedział przygnębiony Rob. Odwrócili się i już mieli wyjść, gdy nagle

odezwał się mężczyzna, który był w muzeum: - A nie ma przypadkiem czegoś takiego w Whiffen Spit? Kaitlyn czuła, jak każda komórka w jej ciele zamienia się w lód. Whiffen Spit. Whiffen Spit, Whiffenspit, Whijfenspit... Jakby ponownie słyszała w

głowie chór szepczących głosów. Na szczęście Rob był w stanie się ruszyć. Gwałtownie się odwrócił i szybkim ruchem

włożył stopę pomiędzy drzwi, które kobieta właśnie zamykała. - Co pan powiedział? - W Whiffen Spit. Mam tu gdzieś mapę. Nie wiem, co oznaczają te skały, ale są tam,

odkąd pamiętam... Mężczyzna cały czas mówił, ale Kaitlyn tak mocno dudniło w uszach, że nie słyszała

jego słów. Miała ochotę krzyczeć, biegać w kółko i robić fikołki. Anna i Lewis mocno się objęli, śmiali i krzyczeli, próbując przy tym zachować spokój przed ludźmi z muzeum. Ich myśli wibrowały z radości.

Znaleźliśmy ich! Znaleźliśmy! - powiedziała Kaitlyn. Musiala to komuś powiedzieć. Tak, i nazywa się Whiffenspit, dodał Lewis, robiąc z tego jedno słowo, podobnie jak

Kaitlyn. Nie żadne Griffin's Pit czy fihippin' Bit... Rob był najbliżej, stwierdziła Anna. Whiff and Spit było całkiem niezłe. Kaitlyn spojrzała w kierunku samochodu, przy którym stała Lidia i Gabriel, jakby

chcieli wszem wobec zadeklarować, że trzymają się na uboczu. Lidia obserwowała ich z szeroko otwartymi oczami, wyraźnie zainteresowana. A Gabriel...

Gabrielu, nie cieszysz się? - zapytała Kaitlyn. Ucieszę się, jak to zobaczę. - Zobaczysz, zobaczysz, kolego - powiedział Rob. Odwrócił się i, nie zwracając uwagi

na ludzi z muzeum, z całej siły krzyknął: - Mam tu mapę! - Pomachał nią w triumfalnym geście, a jego uśmiech niemal przeciął jego twarz na pół.

- Nie stójmy tak bezczynnie! - zawołała Kaitlyn. - Ruszajmy! Ludzie z muzeum patrzyli na nich w osłupieniu. - Nie mogę w to uwierzyć - szeptała Kaitlyn, gdy ruszyli w drogę. - Popatrzcie na to - przerwał jej podekscytowany Lewis - Ta mapa pokazuje, dlaczego

fale występują tylko po prawej stronie. To jest ujście małej zatoki, a po prawej stronie jest ocean. Po drugiej stronie jest zatoka Sooke i tam nie ma fal.

Rob skręcił w wąską boczną drogę, prawie niewidoczną pomiędzy drzewami. Kiedy zaparkował na samym końcu, Kaitlyn bała się wysiąść.

- Chodź - powiedział Rob, wyciągając do niej rękę. - Zobaczymy to razem. Powoli jak we śnie poszli do końca drzew i spojrzeli w dół. Kaitlyn poczuła, że coś ściska ją w gardle, i patrzyła przed siebie. To było to miejsce. Wyglądało dokładnie tak, jak w jej śnie, Wąski przesmyk ziemi,

który przypominał skrzywiony palec wskazujący w kierunku wody. Po obu stronach znajdowały się kamienie, a na wielu z nich poustawiane były Inuksuity.

Ruszyli wzdłuż kamienistej plaży i weszli na mierzeję Whiffen Spit. Pod nogami Kaitlyn chrzęścił żwir. Po niebie krążyły mewy, Wszystko było takie

znajome... - Nie - wyszeptał Rob. - Och, Kait. - Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że płacze. - Jestem po prostu szczęśliwa - westchnęła. - Popatrz.

Wskazała na drugą stronę wody. W oddali, na wzgórzu porośniętym drzewami, które były tak zielone, że wydawały się niemal czarne, stał pojedynczy biały budynek.

- On naprawdę istnieje - powiedział Rob, a Kait wiedziało, że czuł to samo co ona. - Naprawdę tam jest. Anna uklękła na skraju mierzei i zaczęła przesuwać kamienie. - Lewis, przynieś mi ten duży. Lewis właśnie oprowadzał Lidię. - Co ty robisz? - Buduję Inuksuk. Nie wiem czemu, ale wydaje mi się, że powinniśmy to zrobić. - To zróbmy naprawdę porządny - powiedział Rob. Chwycił za duży, płaski kamień i

próbował go podnieść. - Kait... Ale nie skończył. Gabriel chwycił za drugi koniec. Przez chwilę oboje się sobie

przyglądali. Po chwili Gabriel uśmiechnął się. Był to blady uśmiech z nutką goryczy, ale nie było w nim nienawiści.

Rob mu się odwzajemnił, nie był tak promienny jak zazwyczaj, ale zawarł w nim przeprosimy i nadzieję na przyszłość. Razem podnieśli kamień i zanieśli go Annie. Wszyscy razem zbudowali Inuksuk. Był duży i solidny. Gdy skończyli, Kait otrzepała ręce z błota.

- A teraz najwyższy czas odnaleźć biały dom - zdecydowała. Patrząc na mapę, zrozumieli, dlaczego po drugiej stronie wody był ląd. To był drugi

brzeg ujścia zatoki Sooke. Musieli wrócić tą samą drogą, którą przyjechali, i okrążyć zatokę, przynajmniej na tyle, na ile pozwalały boczne drogi. Jechali ponad godzinę, gdy droga nagle się skończyła.

- Dalej musimy iść piechotą - stwierdził Rob, spoglądając gęsty deszczowy las. - Miejmy nadzieję, że się nie zgubimy - mruczała pod nosem Kait. W lesie było chłodno, a powietrze było bardzo orzeźwiające. Wokół unosił się zapach

choinek, cedrów i wilgoci. Z każdym kolejnym krokiem Kaitlyn czuła, jak jej nogi coraz bardziej zapadają się w leśnym podszyciu. Czuła się tak, jakby tonęła albo szła po miękkich poduszkach.

- To przypomina trochę pierwotną puszczę, prawda? - westchnęła Lidia, okrążając obalony pień. - Brakuje tylko dinozaurów.

Kaitlyn wiedziała, co Lidia ma na myśli. To nie było miejsce dla ludzi, to było królestwo roślin. Wszystko wokół niej wyrastało z czegoś innego, paprocie rosły na drzewach, małe rośliny na pniakach, a mech na wszystkim.

- Czy ktoś z was widział film Babes in Toyland? - zapytał Lewis ściszonym głosem. - Pamiętacie Las bez Powrotu?

Maszerowali kilka godzin, zanim zorientowali się, że się zgubili. - Problem polega na tym, że nie widzimy słońca! - stwierdził ze złością Rob. Niebo

znowu zrobiło się szare, a chmury i wiszący nad nimi baldachim z drzew nie ułatwiał im orientacji.

- Nie powinniśmy byli tu w ogóle wchodzić - warknął w odpowiedzi Gabriel. - A jak inaczej mieliśmy dotrzeć do białego domu? - Nie wiem, ale to głupie. Szykowała się kolejna kłótnia. Kaitlyn odwróciła wzrok i zauważyła Annę, która

wpatrywała się w coś, co znajdowało się na gałęzi. To był ptak, zauważyła Kaitlyn, niebieski ptak z wysokim spiczastym czubem.

- Co to jest? Anna odpowiedziała, nie odwracając wzroku: - To modrosójka czarnogłowa. - Ach tak. To jakiś rzadki okaz?

- Nie, ale bardzo mądry - wymruczała Anna. - Na tyle mądry, by rozpoznać polanę, na której stoi dom. I potrafi wznieść się ponad drzewa.

Kaitlyn nagle zrozumiała i z trudem powstrzymała radosny okrzyk. - Chcesz powiedzieć... - zaczęła zdławionym głosem. - Tak. Cicho. - Anna cały czas wpatrywała się w ptaku. Wokół niej czuć było

wibrującą moc, która unosiła się w górę jak gorąca fala. Sójka wydała z siebie ostry dźwięk i zatrzepotała skrzydłami.

Rob i Gabriel przestali się kłócić i zaczęli przyglądać się Annie. - Co ona robi? - syknęła Lidia. Kait ją uciszyła, ale Anna powiedziała: - Patrzę jego oczami. Przekazuję mu moją wizję białego domu. - Cały czas wpatrywała

się w ptaka. Stała bez ruchu. Jej ciało lekko kiwało się na boki. Niezgłębione sowie oczy nabrały mistycznego wyrazu, a długie czarne włosy poruszały się wraz z nią.

Wygląda jak szamanka, pomyślała Kaitlyn. Jak starożytna kapłanka porozumiewająca się z naturą i stanowiąca jej część.

Anna była jedyną osobą z ich paczki, która w lesie czuła się jak domu. - Już wie, czego szukać - odezwała się w końcu. - Teraz Wydając z siebie głośny okrzyk, sójka pofrunęła w górę, przecięła baldachim z gałęzi

i zniknęła. - Wiem, gdzie to jest - powiedziała Anna. Jej twarz cały czas miała skupiony wyraz i

wyglądała tak, jakby była w transie - Chodźcie! Ruszyli za nią, potykając się o pokryte mchem pniaki i przedzierając przez płytkie

strumienie. Wędrówka po nierównym terenie nie była łatwa, a Anna co chwilę znikała za drzewami.

Szli za nią, aż w końcu zrobiło się ciemno, a Kaitlyn była gotowa paść na ziemię. - Musimy odpocząć - jęknęła, zatrzymując się przy strumieniu, przy którym rosły

olbrzymie, mięsiste żółte kwiaty. - Nie możemy się teraz zatrzymać! - krzyknęła Anna. - Jesteśmy na miejscu. Kaitlyn podskoczyła do góry, czując, że mogłaby przebiec maraton. - Jesteś pewna? Widzisz coś? - Chodźcie tutaj - zawołała Anna, opierając rękę na cedrze porośniętym mchem. Kaitlyn zerknęła jej przez ramię, - Och... - wyszeptała. Na niewielkim pagórku na polanie stał biały dom. Z tej odległości Kaitlyn dostrzegła,

że nie był to jedyny budynek. Otaczało go kilka zniszczonych i rozpadających się zabudowań gospodarczych. Sam dom był większy, niż myślała.

- Udało się nam - wyszeptał Rob, stojąc tuż za nią. Kaitlyn oparła się o niego. Była zbyt poruszona, by cokolwiek powiedzieć.

Kiedy znaleźli Whiffen Spit, miała ochotę śpiewać i krzyczeć. Wszyscy zachowywali się wtedy hałaśliwie. Ale tutaj krzyk wydawał się nie na miejscu. Czuli głęboką radość pomieszaną z czymś na kształt czci. Przez dłuższą chwilę stali w miejscu, wpatrując się w budynek, który widzieli w snach.

Nagle jakiś ostry dźwięk wyrwał ich z zadumy. Sójka siedziała na gałęzi i machała skrzydłami, jakby na nich krzyczała.

Anna roześmiała się i spojrzała na ptaka, który dopiero wtedy odfrunął. - Podziękowałam mu - powiedziała. - I uwolniłam. Lepiej więc podejdźmy bliżej, bo

nigdy nie znajdziemy drogi powrotnej Gdy wyszli z cienia drzew i ruszyli w stronę domu, Kaitlyn poczuła się niezręcznie. A

jeśli nikt ich tu nie będzie chciał - myślała bezradnie. Jeśli to wszystko jest jakimś nieporozumieniem...?

- Widzicie jakichś ludzi? - zapytał Lewis, gdy zbliżali się do pierwszego budynku.

- Nie - zaczęła Kaitlyn, ale w tym momencie kogoś zauważyła. Przed nimi była stodoła, a w środku pracowała jakaś kobieta. Przerzucała widłami

siano i nawóz. Jak na kogoś tuk niewielkiego i szczupłej budowy ciała, doskonale radziła sobie z wielkimi widłami. Kiedy zobaczyła Kaitlyn, przerwała pracę w półruchu i popatrzyła na nich bez słowa.

Kaitlyn przyglądała się kobiecie, czując, że zaschło jej w ustach, W końcu pierwszy odezwał się Rob.

- Jesteśmy - powiedział po prostu. Kobieta uważnie się im przyglądała. Była drobna i elegancka, a Kait nie była pewna,

czy była Egipcjanką, czy Azjatka Miała skośne, ale niebieskie oczy i skórę w kolorze kawy z mlekiem. Jej czarne włosy były misternie splecione i ozdobiona srebrnymi ozdobami.

Nagle się uśmiechnęła. - Oczywiście! - zawołała. - Czekaliśmy na was. Ale myślałam, że jest was pięcioro. - Lidia dołączyła do nas po drodze - wyjaśnił Rob. - Jest naszą przyjaciółką i możemy

za nią ręczyć. Pani wie, kim jesteśmy? - Oczywiście, oczywiście! - Miała nieokreślony akcent, który brzmiał inaczej niż u

Kanadyjczyków, których Kaitlyn słyszała wcześniej. - Jesteście dziećmi, z którymi próbowaliśmy nawiązać kontakt. Ja mam na imię Mereniang. Możecie mi mówić Meren. Musicie wejść do środka i poznać resztę.

Kaitlyn poczuła ulgę. Wszystko będzie dobrze. Ich wyprawa dobiegła końca. - Tak, chodźcie - powiedziała Mereniang, otrzepując ręce. A potem spojrzała na

Gabriela. - Wszyscy, oprócz niego.

Rozdział 14Rozdział 14Rozdział 14Rozdział 14 CCCCo takiego? - zapytała Kaitlyn, a Rob dodał:

- Jak to oprócz niego? Mereniang się odwróciła. Jej twarz nadal miała przyjemny wyraz, ale Kait nagle zdała

sobie sprawę, że była również wyniosła. A jej oczy... Kaitlyn już raz widziała podobne spojrzenie. Wtedy gdy mężczyzna o karmelowej

skórze zatrzymał ją na lotnisku. Kiedy spojrzała w jego oczy, miała wrażenie, że zobaczyła w nich mijające stulecia. Tysiąclecia. Gdy próbowała to ogarnąć, aż się zatoczyła.

W oczach kobiety również dostrzegła ślad epoki lodowcowej. Kaitlyn usłyszała własne westchnienie. - Kim jesteś? - zapytała, zanim zdołała się powstrzymać. Kobieta spuściła wzrok. Miała niebieskie oczy przesłonięte gęsty mi rzęsami. - Już wam mówiłam, Mereniang. - Podniosła wzrok i przyglądała się im spokojnie. -

Należę do Bractwa - dodała. - Nie mamy tu zbyt wielu zasad, ale tej akurat nie możemy złamać. Ktoś, kto odebrał ludzkie życie, nie może wejść do domu.

Spojrzała na Gabriela. - Przykro mi. Kait poczuła, jak ogarnia ją gniew. Na policzki wystąpiły wypieki. Ale zanim zdążyła

dojść do słowa, odezwał się Rob. Był wściekły jak nigdy przedtem.

- Nie możecie tego zrobić! - powiedział. - Gabriel nie… A jeśli to była obrona własna? - zapytał bez składu i ładu.

- Przykro mi - powtórzyła Mereniang. - Nie mogę zmieniać zasad. Aspekt nam tego zabrania. - Wydawało się, że żałuje, ale była też opanowana i gotowa stać i dyskutować o tym przez całą noc.

Była rozluźniona, ale i nieprzejednana, pomyślała oszołomiona Kait. Absolutnie nieprzejednana.

- Kim jest Aspekt? - zapytał Lewis. - Nie kim, tylko czym. Aspekt to nasza filozofia, która nie czyni żadnych wyjątków,

nawet jeśli chodzi o przypadkowe zabójstwo. - Ale nie możecie tak po prostu zamknąć przed nim drzwi - grzmiał Rob. - Nie

możecie. - Zajmiemy się nim. Za ogrodem jest chatka, w której może się zatrzymać. Ale nie

może wejść do domu. W ich głowach huczało od gniewu. - W takim razie my też nie wejdziemy do środka - stwierdził sucho Rob. - Nigdzie bez

niego nie idziemy! Powiedział to z absolutnym przekonaniem, które wyrwała Kaitlyn z milczącej

zadumy. - On ma rację - poparła go - Nie wejdziemy. - Jest jednym z nas - odezwała się Anna. - A to i tak jest głupia zasada! - dodał Lewis. Stali obok siebie, ramię przy ramieniu, zjednoczeni w swoim postanowieniem.

Wszyscy, oprócz Lidii, która trzymała się nieco z boku i wyglądała na niezdecydowaną. I Gabriela.

Gabriel się cofnął. Na jego twarzy pojawił się ten sam blady uśmiech, którym wcześniej obdarzył Roba.

- Idźcie - zwrócił się bezpośrednio do Roba. - Musicie to zrobić. - Wcale nie. - Rob stanął przed nim. Niebieski zmierzch otaczał go złotą poświatą,

która kontrastowała z bladą twarzą i ciemnymi włosami Gabriela. Jak słońce i czarna dziura, pomyślała Kaitlyn. Wieczne przeciwieństwa. Ale tym razem walczyli ramię przy ramieniu. - Właśnie, że tak - powiedział Gabriel. - Idźcie i dowiedzcie się, o co w tym

wszystkim chodzi. Ja tu poczekam. Nie zależy mi. Kłamstwo, Kaitlyn wyraźnie je wyczuła. Ale nikt nic nie powiedział. Mereniang

cierpliwie czekała z miną człowieka, dla którego minuty nic nie znaczyły. Rob powoli wypuścił powietrze.

- W porządku. - Posłał Mereniang niezbyt przyjazne spojrzenie. - Zaczekaj tu. - Mereniang zwróciła się do Gabriela. - Ktoś po ciebie przyjdzie. -

Ruszyła w stronę domu. Kaitlyn poszła za nią. Dwa razy obejrzała się za siebie. Gabriel wydawał się wręcz

mały, stojąc samotnie w zapadającym zmroku. Biały dom był z kamienia. W środku przestronny z kamienną podłogą, a wokół

panowała niemal kościelna atmosfera. Całość przypominała świątynię. Ale meble były bardzo proste, zauważyła Kaitlyn. Wokół stały rzeźbione drewniane

ławy i krzesła w stylu kolonialnym. W jednym z wielu pokoi dostrzegła krosno. - Ile lat ma ten dom? - zapytała. - Jest bardzo stary. Został zbudowany na gruzach jeszcze starszego budynku. Ale

porozmawiamy o tym później. W tej chwili na pewno jesteście bardzo zmęczeni i głodni. Chodźcie tutaj, przyniosę wam coś do jedzenia.

Zaprowadziła ich do pomieszczenia, w którym były ogromny kominek i długi cedrowy stół. Kaitlyn usiadła na ławie.

Była podenerwowana i niezadowolona i czuła, że coś jest nie tak. Po chwili Mereniang wróciła, trzymając w dłoniach ciężki drewnianą tacę. Za nią szła

młoda dziewczyna, która również niosła tacę. - To Tamsin - przedstawiła ją Mereniang. Dziewczyna była bardzo ładna. Miała jasne kręcone włosy i profil Greczynki

Podobnie jak Mereniang i mężczyzna na lotnisku, posiadała cechy kilku różnych, harmonijnie połączonych ras.

Nie są tacy, jak się spodziewałam, odezwała się Kaitlyn z rozpaczą. I nie chodziło o to, że nie byli wystarczająco magiczni, Pomimo prostych mebli i

skromnego stylu życia byli aż nadto magiczni. Jednak było w nich coś obcego. Stali i przygiali się im w niepokojący sposób. Nawet ta młoda dziewczyna Tamsin, wydawała się starsza niż rosnące za oknem ogromne drzewa.

Ale jedzenie było dobre. Chleb miał świeży orzechowy smak, podobny do tego, który kupili w budce przy drodze. I do tego delikatny jasnożółty ser. Sałatka, w której było więcej dzikich roślin niż sałaty, kwiatów i czegoś, co wyglądało jak chwasty. Ale była przepyszna. I płaskie purpurowo-brązowe roladki, które w smaku przypominały owocowe.

- To roladki owocowe - wyjaśniła Anna, odpowiadając na pytanie Lewisa. - Są zrobione z dzikich jeżyn i jagód.

Nie było za to mięsa, nawet ryb. - Jak skończycie, poznacie resztę - powiedziała Mereniang. Kaitlyn lekko się żachnęła. - A co z Gabrielem? - Już poprosiłam kogoś, by zaniósł mu jedzenie. - Nie. Chodzi mi o to, czy on też może poznać pozostałych? Czy w tym przypadku

również obowiązują jakieś zasady? Mereniang westchnęła. Klasnęła w małe dłonie o kwadratowych palcach i położyła je

na biodrach. - Zrobię, co będę mogła - zaznaczyła. - Tasmin, zaprowadź ich do ogrodu różanego.

Tylko tam jest wystarczająco ciepło. Zaraz do was dołączę. - W ogrodzie różanym jest ciepło? - zapytał Lewis, gdy szli za Tasmin O dziwo, tak właśnie było. Wokół kwitły wielokolorowe róże, szkarłatne,

złocistopomarańczowe i różowe. Z fontanny, która znajdowała się na samym środku otoczonego murem ogrodu, biło światło i ciepło.

Nie, to nie z fontanny, pomyślała Kaitlyn. W fontannie był kryształ. Kiedy zobaczyła go po raz pierwszy na fotografii, nie wiedziała, co to jest. Myślała, że to lodowa rzeźba albo kolumna.

Ale ten kryształ nie przypominał kryształu pana Zetesa. Tamten był okropny, pokryty obscenicznymi naroślami - mniejszymi kryształami, które wyrastały z niego niczym pasożyty. Ten był czysty i jasny, z prostymi liniami i idealnymi fasetami.

I lekko świecił, pulsując delikatnym, mlecznym światłem, które ogrzewało powietrze. - To energia - powiedział Rob, podnosząc rękę, by ją poczuć. - Ma własne pole

bioenergetyczne. Nagle Kaitlyn poczuła jakieś szarpnięcie. - To lepsze niż ognisko - zauważył Gabriel. - Jesteś! - krzyknął Rob. Wszyscy z radością otoczyli Gabriela. Nawet Lidia się

uśmiechała. W tej samej chwili zjawiła się Mereniang, która wraz z grupą ludzi weszła drugim

wejściem.

- To jest Timon - zaczęła. Mężczyzna, który do nich podszedł, faktycznie wyglądał staro. Był wysoki, ale wydawał się słaby. Miał białe włosy, łagodną, pokrytą zmarszczkami twarz i niemal przezroczystą skórę.

Czy to ich przywódca? - zapytała w myślach Kaitlyn. - Jestem poetą i historykiem - powiedział Timon. - Ale ponieważ jestem najstarszym

członkiem naszej osady, czasami zmuszony jestem podejmować decyzje. - Posłał jej lekko ironiczny uśmiech.

Kaitlyn wpatrywała się w niego, czując, że serce zaczyna jej mocniej bić. Czy on to słyszał?

- A to jest LeShan. - My się już znamy - zauważył Gabriel, pokazuje zęby. Był to mężczyzna o karmelowej skórze, którego Kaitlyn spotkała na lotnisku. Miał

jasnobrązowe włosy, które błyszczały jak srebrna brzoza. Jego oczy były skośne i niezwykle ciemne. Mężczyzna rzucił Gabrielowi groźne spojrzenie.

- Pamiętam cię - rzucił groźnie. - Kiedy widziałem cię ostatnim razem, trzymałeś mi nóż przy gardle.

- A ty leżałeś na Kaitlyn - odciął się Gabriel, powodują poruszenie wśród pozostałych członków Bractwa.

- Próbowałem was ostrzec! - warknął LeShan, podchodząc bliżej. Mereniang zmarszczyła czoło. - LeShan - powiedziała. LeShan nadal wpatrywał się w Gabriela gniewnym wzrokiem.

- LeShan, Aspekt! LeShan odpuścił i się cofnął. Jeżeli Aspekt był filozofią opartą na braku przemocy, to LeShan miał z tym pewien

problem, pomyślała Kait. Z tego co pamiętała, był dość porywczy. - A teraz - odezwał się Timon. - Usiądźcie, jeśli chcecie. Postaramy się odpowiedzieć

na wasze pytania. Kaitlyn usiadła na jednej z chłodnych kamiennych ław, które stały przy ogrodzeniu.

Miała tyle pytań, że nie wiedziała od czego zacząć. W panującej wokół ciszy słychać było rechot żab i cichy szmer wody z fontanny. W powietrzu unosił się mocny zapach róż. Blade, mleczne światło kryształu odbijało się delikatnym blaskiem w cienkich włosach Timona i ślicznej twarzy Mereniang.

Nikt się nie odzywał. Lewis szturchnął Kaitlyn łokciem. No dalej. - Kim jesteście? - zapytała w końcu Kait. Timon się uśmiechnął. - Ostatnimi potomkami starożytnej rasy. Ludzi kryształu - Tak słyszałam - przytaknęła Lidia. - Ludzie używali tego określenia, ale nie

wiedziałam, co to znaczy. - Nasza cywilizacja używała kryształów do generowania i przechowywania energii.

Musiały być idealnie czyste i wyrzeźbione w określony sposób. Nazywaliśmy je ogromnymi kryształami albo ognistymi kamieniami. Pełniły funkcje elektrowni. Wydobywaliśmy z nich energię, tak jak wy wydobywane energię cieplną z węgla.

- Czy to możliwe? - zapytał Rob. - Dla nas było. Ale byliśmy narodem o nadprzyrodzonych zdolnościach, nasze

społeczeństwo opierało się na nadprzyrodzonej mocy. - Timon wskazał głową kryształ znajdujący się w fontannie. - Ten jest ostatni i służy do generowania energii, aby utrzymać to miejsce. Bez niego bylibyśmy bezradni. Kryształy nie tylko dają nam moc, ale także utrzymują nas przy życiu. W naszej starej ojczyźnie potrafiły nas odmładzać, ale tutaj zatrzymują jedynie niszczące działanie czasu.

Czy dlatego mają tak młode twarze, ale stare oczy? - zastanawiała się Kaitlyn. Ale w tym momencie Lewis zabrał głos.

- Nie pamiętam, żebym czytał o tym w książkach do historii - powiedział. - Nigdy nie słyszałem o kraju, który wykorzystywał moc kryształów.

- Obawiam się, że to miało miejsce przed tym, co nazywacie historią - tłumaczył Timon. - Mogę was zapewnić, że nasza cywilizacja naprawdę istniała. Platon o nas wspominał, chociaż powtarzał tylko historie, które sam usłyszał. O krainie, którą zamieszkiwali najpiękniejsi i najszlachetniejsi ludzie. Ich kraj tworzyły pierścienie lądu i wody, a ich miasto otoczone było trzema murami. Wydobywali metal o nazwie mchalcum, który był równie cenny jak złoto i świecił czerwonym blaskiem. Wykorzystywali go do dekoracji wewnętrznego Biuru. Kaitlyn nie mogła złapać tchu. Widziała to, co opisywał Timon. W jej głowie nagle pojawiły się obrazy, jak wtedy, gdy Joyce przyłożyła jej do czoła maleńki kawałek kryształu. Widziała miasto otoczone trzema okrągłymi murami. Jeden zrobiony był z mosiądzu, drugi z cyny, a trzeci lśnił czerwono-złotym blaskiem. Miasto było wręcz nieprzyzwoicie piękne, budynki pokryte były srebrem, a ich szczyty lśniły złotem.

- Mieli wszystko - powiedział łagodnym głosem Timon. Rośliny, zioła, korzenie, liście. Gorące źródła i kąpiele mineralne. Wspaniałą ziemię

pod uprawy. Akwedukty, ogrody, świątynie, porty, biblioteki, miejsca nauki. Kaitłyn to wszystko widziała. Zagajniki, w których rosły piękne drzewa, przepiękne

budowle. I ludzi, którzy tam mieszkali, w pełnej harmonii, bez konfliktów na tle rasowym. - Ale co się stało? - zapytała. - Gdzie to wszystko zniknęło? LeShan odpowiedział. - Stracili szacunek dla ziemi. Zaczęli coraz więcej zabierać, nie dając nic w zamian. - Zniszczyli środowisko? - zapytała Anna. - To nie takie proste - odparł cicho Timon. - Pod koniec doszło do konfliktu pomiędzy

tymi, którzy wykorzystywali swoją moc w dobrym celu, a tymi, którzy zdecydowali się służyć złu. Widzicie, kryształy można wykorzystać zarówno w złym, jak i w dobrym celu, mogły też powodować cierpienia i siać zniszczenie. Wiele osób przyłączyło się do Czarnej Loży i zaczęło je wykorzystywać w tym właśnie celu.

- Tymczasem „dobrzy" mistrzowie zaczęli zbyt dużo wymagać od swoich kryształów - wtrącił LeShan. - Stali się zachłanni. Energia wysyłana przez kryształy osiągnęła zbyt wysoki poziom, a to zakłóciło równowagę. Najpierw pojawiły się trzęsienia ziemi, a potem powodzie.

- A ziemia została zniszczona - westchnął smutno Timon -Większość ludzi zginęła, ale niektórzy z jasnowidzów uciekli, Oni przewidzieli, co się wydarzy. Niektórzy udali się do Egipt, inni do Peru, a jeszcze inni - uniósł głowę i spojrzał na przyjaciół Kait - do Ameryki Północnej.

Kaitlyn zmrużyła oczy. Ostatnim słowom Timona nie towarzyszyły żadne obrazy. - To... zniszczenie... - zaczęła - nie chodzi tu przypadkiem o jakiś zatopiony kontynent

czy coś takiego? Jakiś zagubiony ląd? Timon tylko się uśmiechnął. - Nasza rasa jest z pewnością rasą zagubioną - ciągnął, nie odpowiadając na jej

pytanie. - Nasza mała enklawa to wszystko, co nam zostało. Przybyliśmy tu wiele lat temu w nadziei, że uda nam się prowadzić zwyczajne, spokojne życie. Nie przeszkadzamy nikomu na zewnątrz i zazwyczaj świat zostawia nas w spokoju.

Kaitlyn chciała jeszcze o coś zapytać, ale Rob zadał kolejne pytanie. - Ale wiecie o tym, że pan Zetes, facet, któremu uciekliśmy, też ma taki kryształ? Członkowie Bractwa ponuro pokiwali głowami. - My jesteśmy jedynymi prawdziwymi potomkami - posiedziała Mereniang. - Ale inni

również uciekli i w swoich nowych ojczyznach wymieszali się z miejscową ludnością. Pan

Zetes jest potomkiem tego właśnie ludu. Musiał kryształ odziedziczyć albo odkryć go po tym, jak został na wieki ukryty.

- Ale tamten kryształ wygląda inaczej niż wasz – zauważył Rob. - Pokrywają go kolce. - Tamten jest zły. - Tajemnicze niebieskie oczy Mereniang wydawały się smutne. - W każdym razie kryształ zrobił coś Gabrielowi - oznajmił Rob, a Kaitlyn wyczuła,

że Gabriel znieruchomiał z niepokoju. Mimo że bardzo starał się kontrolować, poczuła zarówno jego nadzieję, jak i gniew. I jak każdej nocy zaczynał cierpieć, potrzebował energii, i to szybko. - Pan Zetes podłączył Gabriela do kryształu - ciągnął Rob. - Tak jak mówiliście, po to, żeby go torturować. Ale wygląda na to, że kryształ wyrządził pewne trwałe szkody.

Mereniang spojrzała na Gabriela, a potem podeszła bliżej, by przyjrzeć mu się z bliska. Położyła mu dłoń na czole, nad jego trzecim okiem. Gabriel wzdrygnął się, ale nie cofnął.

- Muszę coś sprawdzić... - Mereniang nie dokończyła. Skupiła wzrok na czymś niewidocznym, a jej ciało wydawało się czegoś nasłuchiwać. Wyglądała tak, jak Rob, kiedy uzdrawiał.

- Rozumiem. - Twarz Mereniang miała poważny wyraz. Odsunęła rękę. - Kryształ przyspieszył twój metabolizm. Teraz spalasz energię tak szybko, że potrzebujesz dostarczać jej z zewnątrz.

Powiedziała to beznamiętnym głosem, ale Kait była pewna, że w jej oczach dostrzegła coś więcej niż obojętność. To był niesmak.

O Boże, nie, pomyślała Kait. Jeśli Gabriel to wyczuł... - Jest tylko jedna rzecz, która może ci pomóc - powiedziała Mereniang. - Połóż ręce na

krysztale. Gabriel rzucił jej ostre spojrzenie. Potem powoli odwróci się w stronę kryształu, który

znajdował się na środku ogrodu. W jego chłodnym białym świetle twarz chłopaka wydawała się wyjątkowo blada. Po krótkim wahaniu dotknął mlecznej, pulsującej struktury.

- Obiema rękami - nakazała Mereniang. Gabriel przyłożył drugą dłoń do kryształu. Jak tylko to zrobił, jego ciałem wstrząsnął

gwałtowny dreszcz, jakby przeszył go prąd. Kaitlyn poczuła w sieci nagły przypływ mocy. Zaalarmowana zerwała się na równe nogi. Cała czwórka ruszyła z miejsca. Ale nagle

poczuła, jak Gabriel napełnia się energią. Była zimna i nie wywołała w nim tej wdzięczności ani radości, którą czuła, gdy pobierał energię od niej. Ale kryształ niewątpliwie dawał mu energię.

Usiadła. Gabriel odsunął ręce. Przez chwilę stał z pochyloną głową, a Kaitlyn zauważyła jego przyspieszony oddech. Potem odwrócił się.

- Jestem już uleczony? - zapytał, patrząc prosto na Meraniang. - O nie. - Po raz pierwszy ciemnowłosa kobieta wydawała się zaniepokojona. Nie była

w stanie wytrzymać wzroku Gabriela. - Obawiam się, że na to nie ma lekarstwa, można jedynie zniszczyć kryształ, który to spowodował. Ale każdy kryształ, który produkuje energię, może ci pomóc...

- Chwileczkę - przerwał jej Rob, zbyt zdenerwowany, by pamiętać o uprzejmości. - Chcesz powiedzieć, że zniszczenie kryształu Zetesa może go uleczyć?

- Być może. - To na co jeszcze czekamy? Musimy go zniszczyć. Mereniang spojrzała bezradnie na Timona. Wszyscy członkowie Bractwa spoglądali

na siebie w ten sam sposób. - To nie jest takie proste - wyjaśnił łagodnie Timon. - Żeby go zniszczyć,

musielibyśmy najpierw zniszczyć ten. Trzeba połączyć go z odłamkiem kryształu, który zachował czystość, który wciąż jest idealny.

- A to jest ostatni idealny kryształ - wyznała im Mereliang.

- Więc... nie możecie nam pomóc - zmartwił się Rob. - Obawiam się, że nie w tej sprawie - wyznała cicho Mereniang. Timon westchnął. Kait patrzyła na Gabriela. Jego ramiona nagle opadły, jakby przyjął na swoje barki

ogromny ciężar, a głowę przechylił na bok. Jedyne, co w tej chwili udawało jej się dostrzec, to mury, które zaczął budować cegiełka po cegiełce. Mogła się jedynie domyślać, jak się czuł. Wiedziała za to, co czuli pozostali. Niepokój. Bractwo nie potrafiło pomóc Gabrielowi, a co z ich kolejnym problemem?

- Chcieliśmy was jeszcze o coś zapytać - włączył się Lewis zdenerwowanym głosem. - Kiedy próbowaliśmy dowiedzieć się, co pan Zetes knuje, cóż, to długa historia, ale skończyło się na tym, że jesteśmy połączeni telepatycznie. Wszyscy. I nie możemy się od tego uwolnić.

- Telepatia to jeden z darów starej rasy - rzekł Timon. Przez chwilę jego wzrok spoczął na Kait, a potem się uśmiechnął. - Umiejętność porozumiewania się z czyimś umysłem to cudowna rzecz.

- Ale nie umiemy tego przerwać - powiedział Lewis. - Gabriel nas połączył, a teraz nie potrafimy się od tego uwolnić.

Timon spojrzał na Gabriela. Podobnie jak Mereniang i kilku pozostałych członków Bractwa, jakby chcieli powiedzieć: „Znowu ty?" Kaitlyn miała nieodparte wrażenie, że uważali go za wichrzyciela. Przez ułamek sekundy poczuła też gniew Gabriela, ale szybko go stłumił.

- Tak, cóż, obawiam się, że i w tej sprawie nie możemy wiele zrobić - powiedziała Mereniang. - Oczywiście, możemy się tym zająć, ale pięciopunktowe połączenie to stabilna struktura, którą zazwyczaj może przerwać jedynie...

- Śmierć jednego z jej członków - Kaitlyn i Anna dodały chórem. Spojrzały na siebie z rozpaczą.

- Lub odległość - dokończył Timon. - Gdybyście oddalili się od siebie fizycznie, nie przerwalibyście wprawdzie połączenia, ale nie odczuwalibyście go tak mocno.

Rob cały czas szarpał i tak już mocno potargane włosy. - Ale posłuchajcie, tak naprawdę, najważniejszy jest pan Zetes. Rozumiemy, że nie

możecie pomóc Gabrielowi ani przerwać połączenia, ale pomożecie nam chyba w walce? Nastąpiła długa wymowna cisza. - Jesteśmy pokojowym narodem - rzekł w końcu Timon niemal przepraszającym

głosem. - Ale on się was boi. Myśli, że jesteście jego jedynym zagrożeniem. - Rob spojrzał na

Lidię, która skinęła głową. - Nie posiadamy niszczycielskiej mocy - wyznała Mereniang. LeShan zacisnął pięści,

a Kaitlyn pomyślała, że przynajmniej on tego żałował. Rob nie przestawał protestować. - Chcecie powiedzieć, że nie możecie nic zrobić, by go powstrzymać? Nie macie

pojęcia, co on chce zrobić? - Nie jesteśmy wojownikami - powtórzył Timon. - Tylko najmłodsi z nas mogą to

miejsce opuszczać i podróżować po świecie zewnętrznym. Pozostali są zbyt słabi i zbyt starzy. - Ponownie westchnął i potarł swoje pomarszczone czoło.

- A nie możecie czegoś zrobić telepatycznie? - zapytała Kaitlyn. - Pan Zetes atakował nas na odległość.

- To by zdradziło nasze położenie - powiedział ponuro LeShan, a Timon pokiwał głową.

- Ten wasz pan Zetes posiada niszczycielską moc. Jeśli odnajdzie to miejsce, zaatakuje nas. Jesteśmy tu bezpieczni, dopóki miejsce pozostanie tajemnicą.

Gabriel uniósł głowę i po raz pierwszy od dłuższego czasu zabrał głos. - Ale nam zaufaliście.

Timon uśmiechnął się lekko. - Kiedy tu przyszliście, Mereniang zajrzała do waszych serc. Żadne z was nie przybyło

tu, by nas zdradzić. Kaitlyn przysłuchiwała się rozmowie z rosnącą frustracją. Czuła, że dłużej nie

wytrzyma. Nagle wstała, a słowa same cisnęły się jej na usta. - Nie potraficie pomóc Gabrielowi i nie możecie przerwać połączenia. Nie chcecie

nam pomóc w walce z panem Zetesem, to po co nas tu sprowadziliście? W oczach Mereniang pojawił się smutek, który wydawał się stary jak świat. Wieczny

żal przyprawiony dozą spokojnej rezygnacji. - Po to, by dać wam schronienie - wyjaśniła ciemnowłosa kobieta. - Chcemy, żebyście

tu zostali. Na zawsze.

Rozdział 15Rozdział 15Rozdział 15Rozdział 15 AAAA co z Gabrielem? - zapytała Kaitlyn. To była pierwsza rzecz, jaka przyszła jej do

głowy. - On też może zostać. - Ale nie może wchodzić do domu? Zanim Mereniang zdążyła odpowiedzieć, odezwał

się Rob: - Posłuchajcie, jeszcze nie zdecydowaliśmy, czy chcemy tu zostać. Musimy to

przemyśleć... - To jedyne miejsce, w którym będziecie bezpieczni - powiedziała Mereniang. - Przez

te wszystkie lata mieliśmy tu sporo gości, ale niewielu z nich zaprosiliśmy, by z nami zostali. Robimy tak, gdy nie ma innego wyjścia, żadnego innego schronienia.

- Czy nadal tu są? - zapytała Kait, spoglądając na członków Bractwa zgromadzonych wokół Mereniang.

- Ostatni z nich zmarł dawno temu, ale i tak żył dłużej, niż gdyby pozostał w świecie zewnętrznym. Wy też będziecie dłużej żyć, jesteście częścią naszej rasy, a kryształ będzie was wzmacniał.

Lewis obracał w dłoniach swoją bejsbolówkę. - Co to znaczy „częścią waszej rasy"? Timon rozłożył ręce. - Wszyscy telepaci są potomkami starej rasy. Któryś z waszych przodków pochodził

od ludzi kryształu. Obudziła się w was stara krew. - Spojrzał poważnie na każdego z nich. - Moje dzieci, tu jest wasze miejsce.

Kait nie wiedziała, co powiedzieć. Nigdy w życiu nie czuła się tak zdezorientowana. Bractwo było zupełnie inne, niż się spodziewała, i to odkrycie całkowicie ją oszołomiło. Była wstrząśnięta. Tymczasem zapanował chaos sprzecznych emocji, przez co nie wiedziała, co każde z nich czuło.

- Jesteśmy dumni, że uważacie, że zasługujemy na to, by do was dołączyć - Rob zwrócił się do Timona. Odzyskał już swoją naturalną uprzejmość. - I chcielibyśmy wam podziękować. Ale będziemy musieli o tym porozmawiać. Mam nadzieję, że pan to zrozumie. - To było stwierdzenie, ale Rob spojrzał pytającym wzrokiem na zgromadzone wokół twarze.

Mereniang wydawała się poirytowana, ale Timon powiedział:

- Oczywiście, oczywiście. Jesteście zmęczeni. Na pewno jutro będzie wam się lepiej myślało. Nie ma pośpiechu.

Kaitlyn nadal była w bojowym nastroju, ale Timon miał rację. Ledwo trzymała się na nogach. Jutro wszyscy będą czuli się lepiej i podejdą do sprawy mniej emocjonalnie.

- Wtedy jeszcze raz pogadamy z nimi o Zetesie - wyszeptał Rob, gdy narada dobiegła końca.

Kaitlyn kiwnęła głową i rozejrzała się, szukając wzrokiem Gabriela. Rozmawiał właśnie z Lidią, ale przestał, gdy zobaczył, że się mu przygląda.

- Wszystko w porządku? - zapytała. Jego wzrok był mętny, jakby jego oczy pokryły się warstwą szarej pajęczyny. - Jasne - odparł. - Przygotowali dla mnie miejsce w szopie na narzędzia. - Och, Gabrielu... Może powinniśmy wszyscy z tobą ostać. Chcesz, żebym zapytała

Meren... - Nie - powiedział żarliwie Gabriel. A potem dodał już nieco łagodniej: - Nie martw

się o mnie. Nic mi nie będzie. Wyśpij się. Mury, mury, mury. Kaitlyn westchnęła. Nagle zupełnie nieoczekiwanie dodał: - Dobranoc, Kait. Kaitlyn zamrugała zdziwiona. Czy kiedykolwiek powiedział jej dobranoc? - Ja... dobranoc. Po chwili Mereniang zabrała ich do domu, a Gabriel został zewnątrz z paroma

mężczyznami. Gdy wchodzili do domu, Kaitlyn przypomniała sobie, o co chciała wcześniej zapytać. - Meren, wiesz coś o Inuksuitach na Whiffen Spit? - Timon najwięcej o nich wie. - Zastanawiałam się tylko, po co tam są. I czy coś znaczą. Timon uśmiechnął się z

rozrzewnieniem. - Tradycję rozpoczęła starożytna ludność, która przybyła tu z północy na handel,

zostawiając po sobie swój kamienny język. Nazwali to miejsce miejscem dobrej magii i zbudowali na mierzei swoje symbole przyjaźni.

Timon nie przestawał się uśmiechać. Był całkowicie pogrążony w myślach. - Ale to bardzo odległe czasy - dodał. - Widzieliśmy, jak i świat wokół nas się

zmienia, podczas gdy my byliśmy niezmienni. Jego głos przepełniała duma, a na twarzy Mereniang widoczna była arogancja. Kait spojrzała na Timona. - Nie sądzi pan, że zmiany są czasem korzystne? Timon wyrwał się ze swojej zadumy.

Wyglądał na zaskoczonego, ale nic nie odpowiedział. Sypialnia Kaitlyn była bardzo skromna. Były tam wbudowane w ścianę łóżko, krzesło

i umywalka z lustrem. Po raz pierwszy od tygodnia spała sama, bez przyjaciół. I wcale jej się to nie podobało. Była jednak tak zmęczona, że od razu zasnęła.

Gabriel był w szopie sam. Nie spał. A więc Mereniang „zajrzała do ich serc", tak? Uśmiechnął się cierpko. Zdaje się, że

Bractwo nie zdawało sobie sprawy, że serce może się zmienić. On się zmienił od chwili, gdy tu przybył.

To się zaczęło zeszłej nocy. Na nadbrzeżu, kiedy odkrył swoje uczucia do Kaitlyn, a ona dokonała wyboru.

To nie była jej wina. I o dziwo, to nie była też wina Kesslera. Pasowali do siebie, oboje uczciwi i dobrzy.

Ale to wcale nie znaczyło, że Gabriel musiał się temu przyglądać. A dzisiejszego wieczoru stracił już resztki nadziei. Ludzie kryształu nie potrafili mu

pomóc. Nawet nie chcieli. W ich oczach dostrzegł obrzydzenie i potępienie. Miał tutaj zamieszkać? W ich budynkach gospodarczych? I każdego dnia widzieć ich

potępienie? I przyglądać się, jak kwitnie romans Kesslera i Kait? Gabriel obnażył zęby w przerażającym uśmiechu. Nie wydaje mi się. Powinienem być im wdzięczny, pomyślał. Pokazali mi, kim naprawdę jestem. W

dawnych czasach przyłączyłbym się do Ciemnej Loży i polował na tych tchórzliwych mazgai. To było stosunkowo proste równanie. Nie należał do kręgu dobrych ludzi, tych w

białych kapeluszach. Musiał więc należeć do tych drugich. To nie było nic nowego, a raczej odkrył to na nowo. Kait doprowadziła do tego, że

prawie zapomniał, kim naprawdę jest. Niemal udało jej się go przekonać, że może żyć po jasnej stronie, że nie był urodzonym zabójcą. Cóż, jutro sama odkryje, jak bardzo się myliła.

Gabriel cofnął się i spojrzał na ciało, które leżało na podłodze szopy. Mężczyzna miał na imię Theo. Bractwo wysłało go, żeby spędził tu noc, jako

towarzysz albo strażnik, Gabriel nie był pewien. Teraz znajdował się w śpiączce. Nie był martwy, ale to tylko kwestia czasu.

Gabriel połączył się z jego umysłem, żeby przejąć jego wiedzę. I informacje o tajemniczym szlaku prowadzącym przez gęsty, mroczny las.

Ale dodatkowa dawka energii też była miła. Teraz Gabriel czekał na Lidię. Jeszcze w ogrodzie szepnął jej do ucha kilka słów, prosząc, by przyszła do niego w nocy. Był niemal pewien, że się zjawi.

A wtedy zapyta ją, czy naprawdę chce spędzić najbliższych siedemdziesiąt lat w komunie podstarzałych hipisów. Czy woli znacznie przyjemniejsze życie w słonecznej Kalifornii, gdzie, jak przeczuwał, pan Zetes szykował własną Czarną Lożę?

Lidia była słaba. Wierzył, że zdoła ją przekonać. A jeśli nie, cóż, zawsze może dołączyć do leżącego na podłodze Thea. Levis będzie nieszczęśliwy, ale kogo obchodzi Lewis?

Przez ułamek sekundy pomyślał o tym, co się stanie, gdy już ją przekona. Co będzie się tu działo i co się stanie z Bractwem, gdy przekaże Zetesowi informacje, których potrzebował, by zaatakować biały dom? To nie będzie ładny widok. A Kait znajdzie się w samym środku piekła...

Gabriel odsunął od siebie tę myśl i ponownie obnażył zęby. Musiał mieć odwagę, by zachować swoje przekonania. Jeśli ma być zły, będzie zły,

bez wyjątków. Od tej pory nie będzie stosował żadnych półśrodków. Poza tym Kessler tu będzie. Sam zatroszczy się o Kaitlyn. Nagle usłyszał na zewnątrz kroki. Gabriel odwrócił się i z uśmiechem powitał Lidię.

Ktoś krzyczał. Krzyk obudził Kaitlyn, która powoli zaczynała dochodzić do siebie. Zanim całkowicie

się rozbudziła, usłyszała kolejna krzyki, a w jej głowie aż huczało z niepokoju. Wybiegła na zewnątrz, wkładając po drodze ubranie. Co się dzieje? - pytała każdego, kogo spotkała po drodze. Nie wiem - odezwał się Rob. Wszyscy są zaniepokojeni. Coś się stało... Ludzie biegali po korytarzach białego domu. Kaitlyn zauważyła Tamsin i ruszyła w jej

stronę.

- Co się dzieje? - Wasi przyjaciele - zaczęła Tamsin. Miała ciemnooliwkowe oczy, które

kontrastowały z jej złotymi włosami. - Ten chłopak na zewnątrz i ta mała dziewczyna... - Gabriel i Lidia? Co takiego? - Zniknęli - powiedziała Mereniang, wychodząc z pokoju -A mężczyzna, który

pilnował Gabriela, ledwo żyje. Kaitlyn czuła, jak coś ściska jej serce. Nie była w stanie się poruszyć ani oddychać. To

nie mogła być prawda. Nie mogła, Gabriel nie zrobiłby czegoś takiego... Ale potem przypomniała sobie, jak wyglądał zeszłej nocy. Jego szary wzrok był

mętny, a wewnętrzne mury wysokie. Jak gdyby stracił resztkę nadziei. I nie mogła wyczuć jego obecności. Czuła jedynie Roba, Annę i Lewisa, którzy

właśnie zmierzali w jej stronę. Rob objął ją ramieniem. Tego właśnie potrzebowała. Czuła, że nogi się pod nią

uginają. Lewis wyglądał na zdruzgotanego. Nie mógł w to uwierzyć. - Lidia też zniknęła? - zapytał żałośnie. Mereniang pokiwała głową. - Ale nie mogli daleko zajść - szepnęła Kait, odzyskując głos. Na pewno nie dali rady

przejść przez las. - Strażnik znał przejście, a Gabriel wszedł do jego umysłu. Wie to samo, co on -

powiedziała beznamiętnie Mereniang. - To wszystko przez Lidię - wybuchnął Rob. - Gabriel nie zrobiłby czegoś takiego

sam. Ona musiała go do tego namówić. Kaitlyn czuła walkę, która toczyła się pomiędzy nim a Lewisem, i jeszcze bardziej

zwiększała jej cierpienie. Mereniang zdecydowanym ruchem pokręciła głową. - Jeśli już, to było na odwrót. Zeszłej nocy zdałam sobie sprawę, że Gabriel jest

niebezpieczny. Dlatego wysłałam do niego Thea. Ale nie wiedziałam, że jest aż tak groźny. Kaitlyn poczuła mdłości.

- Nie mogę w to uwierzyć. To nie mogła być jego wina... - A ja nie wierzę, że to wina Lidii - zaczął Lewis. - Nieważne czyja to wina - przerwała im ostro Mereniang. - Nie ma czasu na kłótnie.

Musimy przygotować się do ataku. Lewis wyglądał na zdezorientowanego i przerażonego. - Chcecie zaatakować? - Nie! To nas zaatakują. Jak tylko ci dwoje porozumieją się z waszym panem Zetesem.

Na pewno uciekli po to, by do niego dołączyć. Kaitlyn poczuła kolejną falę mdłości, która omal nie zwabia jej z nóg. Usłyszała szept Anny: - O, nie... Próbowała przekonać samą siebie, że Gabriel nie powie niczego panu Zetesowi, że po

prostu uciekł. Ale serce waliło jej jak oszalałe, jakby na przekór tym myślom. - Mereniang! Jesteś nam potrzebna w ogrodzie!- Usłyszeli w drzwiach czyjś głos. Mereniang się odwróciła. - Już idę! Popatrzyła na grupę Kaitlyn. - Zostańcie w środku. Najgorzej będzie na zewnątrz. - I zaczęła biec. Kaitlyn mocno chwyciła się Roba, który stanowił jej jedyną kotwicę w wirującym

wokół świecie. Myślisz, że on to zrobi? Rob mocno ją przytulił. Nie wiem.

Rob, czy to nasza wina? Wiedziała, że to było najtrudniejsze pytanie, które będzie ją prześladować w snach,

jeżeli zdoła przeżyć dzisiejszy dzień. Wyczuła rozpacz Lewisa, ale zanim Rob zdążył cokolwiek odpowiedzieć, rozpoczął się atak.

Na korytarzu zaczął wiać zimny wiatr. Nie tyle wiatr, ile wichura, która rozwiała włosy Kaitlyn i rozplotła warkocz Anny. Wiatr przenikał przez ich ubrania, jak świeżo naostrzony nóż, a wraz z nim pojawił się dzwoniący dźwięk. Drewniana ławka, która stała przy ścianie, zaczęła drżeć, najpierw delikatnie, a potem coraz bardziej gwałtownie. Kaitlyn usłyszała trzaskanie drzwi, które huśtały się w zawiasach, i huk przedmiotów spadających z półek i ścian.

Wszystko wydarzyło się tak nagle, że przez chwilę nie mogła ruszyć się z miejsca i kurczowo trzymała się Roba. Czuła się tak, jakby temperatura jej ciała spadła o kilka stopni, a jej ciałem wstrząsnął gwałtowny dreszcz.

- Trzymajmy się razem! - krzyknął Rob, wyciągając rękę do Anny i Lewisa. Chwycili go za ręce i cała czwórka kurczowo się siebie trzymała. Czuli się tak, jakby znaleźli się w samym środku zamieci.

Kaitlyn dzwoniło w uszach. Przypominało to dźwięk, który słyszała wcześniej w furgonetce. Jakby ktoś dotknął kryształowego kielicha, z tym że ten dźwięk ciągnął się bez końca i był tak wysoki, że powodował ból. Przeszywał jej ciało jak igły i nie pozwalał myśleć.

I jeszcze ten zapach, przypominający odór gnijącego mięsa i kanalizacji, który wiatr wciskał im w nozdrza.

- Co oni chcą zrobić? Zasmrodzić nas?! - skarżył się Lewis - Mereniang mówiła, że na zewnątrz będzie jeszcze gorzej! - wrzasnęła Anna. Nie było sensu używać telepatii, wszystko wibrowało przenikliwym dźwiękiem. - I mówili, że jest potrzebna w ogrodzie! - krzyknął Rob. -W ogrodzie, tam gdzie jest

kryształ. Chodźcie! - Ale gdzie? - zawołał Lewis. - Do ogrodu różanego! Może będziemy mogli jakoś pomóc! Wydostali się na zewnątrz, zataczając się i potykając o siebie nawzajem. Na zewnątrz

wiał jeszcze silniejszy wiatr, a niebo zakryły czarne chmury. Mimo że było dopiero rano, wokół zapadł niesamowity i nienaturalny zmierzch.

- Chodźcie! - krzyczał dalej Rob i w końcu udało im się dotrzeć do ogrodu. To stamtąd dochodził ten zapach i dzwoniący dźwięk. Róże były zniszczone, a ich

płatki porwał wiatr. Kilka z nich wirowało jeszcze w powietrzu. - Boże, kryształ! - odezwała się Anna. Większość członków Bractwa zgromadziła się

wokół kryształu i wielu z nich, w tym Timon i Mereniang, przyłożyło do niego ręce. Kryształ gwałtownie pulsował, ale nie łagodnym, mlecznym światłem, które Kaitlyn widziała wcześniej. Wydawało się, że walczą w nim wszystkie kolory tęczy. Blask był oszałamiający i niemal oślepiający.

Ale Anna nie to miała na myśli. To było coś o wiele gorszego. Na kryształ z różanego ogrodu nałożony był inny, bezbarwny kryształ-widmo. Przerażający twór z naroślami, które wyrastały z każdego zagłębienia.

To był kryształ z piwnicy pana Zetesa, pomyślała oszołomiona Kait. A raczej jego astralne odbicie. A wokół niego, pomiędzy członkami Bractwa, dostrzegła astralne odbicie napastników, którzy przypominali duchy.

Szare postacie, te same, które widziała w furgonetce. Z tym że wtedy nie widziała kryształu. Postacie opierały się o kryształ, dotykając go rękoma i głowami. Wykorzystywały jego moc...

.. .do czego? - pomyślała nagle Kaitlyn.

- Co oni chcą zrobić? - zapytała Roba. - Próbują zniszczyć nasz kryształ - odpowiedziała członkini Bractwa, mocno

zbudowana kobieta, który stała w zewnętrznym kole wokół fontanny. - Spowodowali wibracje, bo chcą go zniszczyć, ale dopóki ochrania go nasza moc, nic nie zrobią.

- Możemy jakoś pomóc?! - krzyknął Rob. Kobieta tylko pokręciła głową, spoglądając na kryształ. Ala Rob i Kaitlyn, kierowani

wspólnym impulsem, przeszli obok niej, by znaleźć się bliżej centrum wydarzeń. Przecisnęli sic przez tłum i stanęli za Timonem i Mereniang.

Osłabione ciało Timona trzęsło się tak mocno, że Kaitlyn poczuła, jak oblewa ją strach. Sama też drżała, nie tyle z zimna, ile z powodu wibracji kryształu. Ziemia, fontanna, wszystko wokół niej drżało, rozbrzmiewając pojedynczym, przerażającym dźwiękiem.

- Tyle zła. Tyle... - Timon westchnął tak cicho, że Kaitlyn prawie go nie usłyszała. Ale zauważyła, jak porusza ustami, i zdołała uchwycić jego słowa. Jego pomarszczona twarz była biała, a oczy szeroko otwarte i pochmurne.

- Nie wiedziałem - westchnął. - Nie zdawałem sobie sprawy. Jak można zrobić coś takiego i to dzieciom...

Kaitlyn nie rozumiała. Spojrzała na Mereniang i na twarzy ciemnowłosej kobiety również dostrzegła przerażenie, a z jej zmrużonych niebieskich oczu pociekły łzy.

Potem Kaitlyn wbiła wzrok w szarych ludzi. Byli bardziej wyraźni niż kiedykolwiek wcześniej, jakby mieli się tu w każdej chwili

zmaterializować. Widziała ich ciała, dłonie i twarze. Jedna z postaci wydawała jej się znajoma. Kaitlyn widziała już wcześniej jej twarz

albo przynajmniej jej zdjęcie. Na folderze z napisem „Sabrina Jessica Galio". Ale pan Zetes powiedział, że wszyscy stracili rozum. Wszyscy jego pierwsi studenci,

którzy brali udział w badaniu pilotażowym. Może to mu wcale nie przeszkadzało. Może w ten sposób ich kontrolował... Po policzkach Kaitlyn płynęły łzy. Timon miał rację. Pan Zetes był wcieleniem zła.

I chyba wygrywał. Znajdujący się w fontannie kryształ wibrował z coraz większą mocą, a kalejdoskop kolorów znikał wchłonięty przez szarość drugiego kryształu.

- Timonie, puść! - wołała Mereniang. - Jesteś na to za stary! To kryształ ma cię wzmacniać, a nie na odwrót.

Ale Timon najwyraźniej jej nie słyszał. - Tyle zła - powtarzał w kółko. - Nie wiedziałem, że jest aż tak zły... - Rob, musimy coś zrobić! - krzyknęła Kaitlyn. Nagle Timon odezwał się

telepatycznym głosem, który odbił się szerokim echem w ich głowach. Głosem tak mocnym, że Kaitlyn odwróciła się gwałtownie, by na niego spojrzeć.

Tak! Musimy coś zrobić. Musimy puścić kryształ! Mereniang wpatrywała się w niego szeroko otwartymi oczami.

- Timonie, jeśli go puścimy... Zrób to! - krzyknął. Wszyscy puśćcie kryształ, teraz! Timon zrobił krok do tyłu, zdejmując ręce z kryształu. Kaitlyn czuła, że kręci jej się w

głowie. Widziała, jak pozostali członkowie Bractwa patrzyli na siebie z rozpaczą. Nagle kolejna postać się cofnęła.

To był LeShan. Uniósł dłonie, a jego przenikliwe oczy lśniły. Potem kolejny członek Bractwa cofnął się od kryształu. I następny. W końcu tylko Mereniang trzymała ręce na krysztale.

Puść go! - krzyknął Timon. Kryształ wyraźnie drżał, a przeszywający dźwięk robił się coraz wyższy. - Puść - szepnął Timon, jakby nagle opuściły go wszystkie siły. - Niech ktoś ją

odciągnie... Ona zginie...

Rob rzucił się do przodu. Chwycił Mereniang w pasie i pociągnął do tyłu. Kobieta puściła kryształ i oboje upadli na ziemię.

Nieznośny dźwięk zamienił się w przerażający huk. Jakby na ziemię spadło nagle milion kryształowych kielichów, Dźwięk całkowicie ogłuszył Kaitlyn, odbijając się w każdej komórce jej ciała.

Ogromny kryształ rozpadał się na kawałki. Przypominało to wybuch, chociaż na zewnątrz wydobywało się jedynie światło. Nagła

fala promieniowania nie tylko ogłuszyła, ale i oślepiła Kaitlyn. Widziała tysiące unoszących się w powietrzu odłamków.

Upadła na kolana i objęła rękami głowę. Kiedy otworzyła oczy, świat wyglądał inaczej. Wiatr przestał wiać, a po zapachu nie

został nawet ślad. Nie było też obu kryształów. Szary kryształ po prostu zniknął, a wraz z nim zniknęły

szare postacie. A ten drugi, ostatni, idealny kryształ na świecie, leżał w kawałkach w fontannie.

Kaitlyn z niedowierzaniem rozejrzała się wokół. Timon leżał na trawie, z ręką przyciśniętą do klatki piersiowej. Oczy miał zamknięte,

a jego twarz przybrała woskowy odcień. Rob wstał, uwalniając się spod Mereniang, która zaczęła płakać. - Dlaczego? - pytała ciemnowłosa kobieta. Kait sama chciała to wiedzieć. - Dlaczego,

dlaczego? Timon zamrugał powiekami. - Weź jeden z odłamków i daj go dzieciom - wyszeptał.

Rozdział 16Rozdział 16Rozdział 16Rozdział 16

MMMMereniang wydawała się zdumiona i przerażona. Nie ruszyła się z miejsca, ale

LeShan szybko zrobił dwa kroki naprzód i włożył rękę do fontanny. - Weź - powiedział, wyciągając jeden z odłamków w stronę Roba. Rob nie podniósł wzroku. Klęczał przy Timonie, trzymając rękę na klatce piersiowej

staruszka. - Trzymaj się. - Zerknął na Mereniang. - Jest bardzo słaby! Jakby nagle opuściły go

wszystkie siły życiowe... - Kryształ podtrzymywał go przy życiu - wyznała Mereniang. Jej smutne niebieskie

oczy cały czas wpatrywały się w Timona. Cofnęła się i objęła rękami. - Kiedy kryształ się rozpadł, jego życie się skończyło.

- Ale jeszcze nie umarł! - krzyknął z mocą Rob. Zamknął oczy i położył rękę na czole staruszka. Kaitlyn poczuła, jak wypływa z niego uzdrawiająca energia.

- Nie - szepnął Timon. – To nie ma sensu. Poza tym chcę, żebyś mnie wysłuchał.

- Nic nie mów - rozkazał Rob, ale Kaitlyn uklękła przy starym mężczyźnie. Chciała zrozumieć, co się działo.

- Dlaczego to zrobiłeś? - zapytała. Timon otworzył oczy, w których dostrzegła dziwny spokój, zdobył się nawet na lekki

uśmiech. - Miałaś rację - odezwał się słabym głosem. - Zmiany są dobre, a przynajmniej

konieczne. Weź odłamek. LeShan cały czas trzymał wyciągnięty kryształ. Kaitlyn popatrzyła na niego i

przeniosła wzrok na Timona. Potem wyciągała rękę. Odłamek był szerokości jej nadgarstka i długi na około trzydzieści centymetrów. Był

zimny i ciężki, z ostrymi fasetami. Jedna nich przecięła jej kciuk, gdy chciała sprawdzić jego krawędź.

- Zabierzcie go ze sobą i zróbcie to, co należy - szepnął Timon. Ledwo było go słychać. Rob zaczął się pocić, a ręce mu drżały, ale Timon odchodził.

- Niektóre rzeczy są tak złe, że należy z nimi walczyć... Całym jego ciałem wstrząsnął dreszcz, a z płuc wydobył się dziwny dźwięk. To szmer

śmierci, pomyślała Kaitlyn, zbyt oszołomiona, by się poruszyć. Wydawało jej się, że słyszy ulatującą z ciała duszę.

Oczy Timona były szeroko otwarte i wpatrywały się w niebo. Ale nic już nie widziały. Kaitlyn ścisnęło w gardle, a do oczu napłynęły jej łzy. Wokół niej zaczęli gromadzić się członkowie Bractwa, którzy wyglądali jak stado zagubionych ptaków. Wydawało się, że teraz, kiedy Timon umarł, a kryształ się rozpadł, nie bardzo wiedzieli, co mają zrobić.

Rob ciężko oddychał. Włosy miał ciemne od potu, a w oczach żal. Jako uzdrowiciel, który przegrał walkę.

Kaitlyn podeszła do niego i mocno objęła go ramieniem To przynajmniej była w stanie zrozumieć. Nagle poczuła jakieś szarpnięcie i zobaczyła Lewisa i Annę, którzy uklękli obok niej.

Wszyscy się objęli. Trzymali się bardzo mocno, jak w czasie tamtej zamieci. Trzymali się siebie, bo nie mieli nikogo innego. ` - W porządku! - krzyknął LeShan. - Timon odszedł, ale my żyjemy. Musimy teraz myśleć o sobie. I nie mamy czasu, żeby tak stać i nic nie robić!

- Oczywiście będziemy musieli się stąd wynieść - powiedział LeShan. Wydawało się, że teraz kiedy Mereniang była pogrążona w bólu, przejął kontrolę nad sytuacją. Kaitlyn była zadowolona. LeShan może i był agresywny i nieco narwany, ale rozumiała go o wiele lepiej niż pozostałych członków Bractwa.

Stali w głównym korytarzu białego domu. Wokół nich wrzało jak w ulu, a członkowie Bractwa zajęci byli pakowaniem.

- Myślisz, że pan Zetes ponownie zaatakuje - odezwał się Rob. To nie było pytanie. - Tak, to był dopiero początek. Udało mu się pokonać naszą barierę obronną i zdaje

się, że na razie nie mógł nic więcej zrobić. Ale następnym razem będzie chciał nas zabić. Jakaś wysoka kobieta zajrzała do nich z innego korytarza, - LeShan, czy dzieci jadą z nami? Próbuję zorganizować transport. LeShan spojrzał na Kait i jej przyjaciół. - Więc? - zapytał. Nikt się nie odezwał. W końcu głos zabrał Rob. - Muszę się upewnić, że dobrze zrozumiałem. Timon chiał, żebyśmy wrócili do pana

Zetesa i wykorzystali odłamek waszego kryształu, żeby zniszczyć jego kryształ. - To jedyny sposób - powiedział LeShan. - Ale to nie znaczy, że musicie to zrobić. - Timon umarł po to, żebyśmy zdobyli ten odłamek - oderwała się Anna. Jej

zazwyczaj łagodna twarz nabrała surowego wyrazu.

- A ja nadal tego nie rozumiem! - wybuchnęła Kait. - Czemu wszyscy go posłuchali? Wcześniej nie chcieliście z nim walczyć. Dlaczego zmieniliście zdanie? LeShan wydął wargi.

- Nie sądzę, by wszyscy zmienili zdanie. Oni są przyzwyczajeni do spełniania rozkazów Timona. Może on sam nie uważał siebie za przywódcę, ale wszyscy pozwalali mu podejmować decyzje.

- A on zmienił zdanie z powodu ataku? - zapytał niepewnie Lewis. - Z powodu Sabriny - wyznała Kaitlyn. Wszyscy na nią spojrzeli. - Nie widzieliście? -

zdziwiła się. Lewis zamrugał. - Kim jest Sabrina? - Sabrina Jessica Galio. Była wśród tych szarych postaci. Nie rozumiałam tego

wcześniej, bo nie widziałam jej twarzy. - Jesteś pewna? - rzucił Rob. - Jak najbardziej, tym razem widziałam ją wyraźnie. A to chyba oznacza, że pozostałe

szare postacie to jego byli studenci. Wszyscy wydawali mi się młodzi. - To właśnie wyczuł Timon - stwierdził LeShan. Jego Iwarz wykrzywiał grymas, jakby

czuł w ustach jakiś nieprzyjemny smak. - Wszyscy to wyczuliśmy. Wszyscy, którzy dotykali kryształu. Napastnikami były dzieci, żadne z nich nie miało więcej niż dwadzieścia lat. A ich umysły wydawały się zmącone... Nie potrafię tego wyjaśnić.

- Są obłąkani - powiedziała Kaitlyn zadziwiająco spokojnym głosem. - Pan Zetes mówił, że to kryształ doprowadził ich do takiego stanu. Dlatego nigdy nie pomyślałam, że może ich wykorzystać, by nas zaatakować. Myślałam, że są zamknięci w jakimś zakładzie.

- Może pan Zetes ich stamtąd zabrał - zauważył głucho Lewis. LeShan się skrzywił. - W każdym razie wyczuliśmy ich cierpienie, ale też zło. Nie mieliśmy pojęcia, że

takie zło istnieje jeszcze na świecie. Chyba sądziliśmy, że odeszło wraz ze zniknięciem naszej ojczyzny.

- I nie zamierzasz nam powiedzieć, jak nazywał się wasz kraj? - zapytała Kaitlyn. To pytanie chodziło jej po głowie od wczoraj.

LeShan zachowywał się tak, jakby jej nie słyszał. - Jeżeli wrócicie, by z nim walczyć, narazicie się na wielkie niebezpieczeństwo -

powiedział. - Nie będę udawał, że jest inaczej. I nie możecie liczyć na naszą pomoc. Muszę dopilnować, by ci wszyscy ludzie znaleźli jakieś schronienie, i zanim skończę, może być już po wszystkim.

- Dzięki - wydusił z siebie Rob. - Jeżeli potem będę mógł wam pomóc, zrobię to. Ale decyzja należy do was. - A gdybyśmy pojechali z wami, bylibyśmy bezpieczni? -zapytała Kaitlyn tęsknym

głosem. - W miarę. Nikt nie może wam obiecać całkowitego bezpieczeństwa. Kaitlyn westchnęła. Spojrzała na Roba, Lewisa i Annę Wszyscy spoglądali po sobie. Mamy jakiś wybór? - zapytał Rob. Im dłużej czekamy, tym silniejszy robi się Zetes, szepnęła Anna. Wydawała się

przekonana. Możemy równie dobrze skończyć, to co zaczęliśmy, wtrącił Lewis. Był zrezygnowany,

ale szybko otrząsnął się z odrętwienia. Ze swoją wrodzoną odpornością i optymizmem miał nawet nadzieję pomóc Lidii, wyczuła Kait.

Kait miała też inny powód, by wrócić. Owszem, chciała powstrzymać Zetesa, ale było coś ważniejszego.

Gabriel, powiedziała wreszcie.

Natychmiast wyczuła burzę sprzecznych emocji. Trochę gniewu, zdumienia, poczucia zdrady. Ale i sympatii, determinacji i miłości.

Masz rację, pomyślał Rob. Jeżeli naprawdę ma zamiar dołączyć się do Zetesa... Obawiam się, że tak, przerwała mu Kaitlyn. Powinnam pomyśleć o tym wczoraj.

Mereniang mówiła, że każdy kryształ, który produkuje energię, może go żywić. A kryształ pana Zetesa z pewnością generuje energię.

Myślisz, że dlatego odszedł? - zapytała Anna. Nie wiem. Nie sądzę, by tylko o to chodziło. Ale myślę, że woli czerpać energię z

kryształu niż od ludzi. A im większy będzie miał kontakt z tym kryształem... - Tym jego stan się pogorszy - dokończył na głos Rob. - Jak w przypadku Sabriny i

tych wszystkich pozostałych biedaków. - Musimy go powstrzymać - odezwał się oszołomiony Lewis. Rob zerknął na niego i się uśmiechnął. Był to jedynie cień jego dawnego uśmiechu,

ale biło od niego ciepło. - Masz rację. - Pokiwał głową. - Musimy go powstrzymać. - Moi rodzice nam pomogą - dodała z przekonaniem Anna. - Na pewno próbowali coś

zrobić. - Zorganizuję wam transport - powiedział LeShan. Rzucił Kait przelotne spojrzenie.

Miała wrażenie, że był z nich niesłychanie dumny. - Poczekaj, jest coś jeszcze - zagadnęła nerwowo. - Chciałam zapytać o to wcześniej,

ale nie miałam okazji. W Kaliforni jest pewna dziewczyna, którą pan Zetes doprowadził do śpiączki. Myślimy, że za pomocą jakichś leków. Obiecałam jej bratu, że zapytamy was o pomoc, ale...

Głos jej się urwał. Wyczuła troskę Roba o Marisol i jego rozgoryczenie, że sam o tym nie pomyślał, ale twarz LeShanu pozostała niewzruszona.

Oczywiście, że nie mogą nam pomóc, pomyślała. W końcu to nie lekarze. Byłam głupia, że w ogóle zapytałam...

Nie chciała nawet myśleć, jaki będzie wyraz twarzy brata Marisol, gdy mu o tym powiem.

LeShan odezwał się nonszalanckim głosem: - Idealny kryształ potrafił leczyć większość chorób. Myślę, że nawet niewielki

odłamek będzie w stanie pomóc waszej przyjaciółce. Kaitlyn szybko wypuściła powietrze. Nie zauważyła nawet, że wstrzymała oddech, ale

nagle zrobiło jej się lżej na sercu. LeShan odszedł, zerkając na nią przez ramię z szerokim uśmiechem. - I znowu zostaliśmy sami - powiedział Lewis. Czekali na LeShana, który miał im

przyprowadzić przewodnika po lesie, Kaitlyn trzymała torbę, w której miała już tylko brudne ubrania i przybory do rysowania. W drugiej ręce trzymała odłamek kryształu.

- Możemy polegać tylko na sobie - przyznała Kaitlyn. - Tak naprawdę każdy może polegać tylko na sobie - dodała Anna. - Tak, ale cała ta podróż, wszystkie poszukiwania - zaczął Lewis - wszystko na nic. Rob rzucił mu szybkie spojrzenie. - To nie było na nic. Teraz jesteśmy silniejsi. Więcej wiemy i w końcu mamy broń. - Właśnie - zgodziła się Anna. - Wyruszyliśmy w drogę po to, żeby odnaleźć to

miejsce, i udało się. Chcieliśmy znaleść, sposób, by powstrzymać pana Zetesa. - Tak. Pozostał już tylko krzyk - przyznał Lewis, ale się uśmiechnął. Kaitlyn spojrzała na biały dom, który teraz był pusty. Zastanawiała się, czy zostałaby

tu, gdyby sprawy potoczyły się inaczej. Czy gdyby Gabriel ich nie zdradził, gdyby Bractwo Zostało, mogłaby odnaleźć tu swój dom? Czy było to miejsce, w którym czułaby się jak u siebie?

- Jeśli uda nam się zniszczyć kryształ, będziemy mogli uratować Gabriela - powiedział Rob.

Kaitlyn spojrzała na niego ciepło. Nie, pomyślała, moje miejsce nie jest w Bractwie, ale przy Robie, Lewisie i Annie, i nawet przy Gabrielu. Mój dom jest tam, gdzie są oni.

- Dobra - przytaknęła. - Zróbmy to. Nasza wyprawa rozpoczyna się na nowo. Spojrzała na odłamek kryształu. Po chwili przez chmury przebił się pojedynczy

promień słońca, a odłamek zalśnił niczym diament.

Pasja

Pat McDonald, nadzwyczajnej redaktorce, której obserwacje pomogły ukształtować moje wizje i której nieograniczona cierpliwość dała mi szansę je doszlifować.

Rozdział 1

Nocną ciszę przerwało szczekanie psa. Gabriel uniósł głowę, jego wyostrzone zmysły przed czymś go ostrzegały. Po chwili wrócił do majstrowania przy zamku. Mechanizm w końcu ustąpił. Drzwi stały otworem. Gabriel się uśmiechnął. W środku były cztery osoby. Wciąż jeszcze nie spały. Jedną z nich była Kaitlyn. Piękna Kaitlyn ze złocistorudymi włosami. Szkoda, że może będzie musiał ją zabić - teraz byli wrogami. Nie mógł sobie pozwolić na żadną słabość. Pracował dla pana Zetesa. Jego nowy pracodawca pragnął za wszelką cenę coś zdobyć - odłamek z idealnego kryształu, ostatniego na świecie. Należał do Kaitlyn... A Gabriel miał go skraść. Proste jak drut. Jeśli ktoś spróbuje go powstrzymać, to mu się oberwie. Dotyczy to również Kaitlyn. Na krótką chwilę ścisnęło go w piersiach, lecz potem jego rysy stwardniały i chyłkiem wsunął się do ciemnego domu. Kaitlyn, poddaj się. Dziewczyna spojrzała w ciemnoszare oczy Gabriela. - Jak się tu dostałeś? Gabriel uśmiechnął się triumfalnie. - Włamania to moja nowa specjalność. - To dom Marisol - odezwał się za jego plecami Rob. - Nie możesz tak po prostu... - Ależ ja właśnie to zrobiłem. Nie liczcie na pomoc; wszyscy inni śpią, zatroszczyłem się o to. Pewnie się domyślacie, dlaczego tu jestem. Wszyscy gapili się na niego: Kaitlyn, Rob, Lewis i Anna -uciekinierzy z Instytutu Zetesa. Rodzina Marisol przyjęła ich pod swój dach. W domu nie było tylko Marisol, byłej asystentki naukowej w Instytucie, która niestety za dużo wiedziała i dlatego postarano się o to, żeby zapadła w śpiączkę. A teraz Kaitlyn wpakowała się w kłopoty. Niedawno wybiła północ. Cała czwórka siedziała w pokoju, który dziewczynom przydzielił brat Marisol. Rozmawiali i starali się zdecydować, co mają zrobić. I wtedy otworzyły się drzwi, i pojawił się w nich Gabriel. Kaitlyn, która właśnie opierała się o mahoniowe biurko, znieruchomiała. Próbowała oczyścić umysł ze wszystkich myśli, które mogłyby coś zdradzić. Anna i Lewis siedzieli w milczeniu na łóżku. Na ich twarzach nie malowało się żadne uczucie. A umysł Roba był niczym złocista poświata. Pustka. Gabriel nie mógł niczego wy-czytać w ich myślach. Nieważne. Spojrzał na biurko za Kaitlyn. Uśmiechnął się promiennie i groźnie. - Poddajcie się - powtórzył. -I tak to dostanę. - Nie mamy pojęcia, o czym mówisz - powiedział beznamiętnie Rob i zrobił krok. Gabriel nawet nie zerknął na niego. Nadal się uśmiechał, ale jego oczy pociemniały. - Odłamek idealnego kryształu - odpowiedział. - Chcecie się zabawić w ciepło-zimno? A może sam mam go wziąć? Znowu spojrzał na biurko. - Gdybyśmy go mieli, na pewno byś go nie dostał - oznajmił Rob. - Już dawno byłoby po twoim szefie... Bo chyba nim jest, prawda? Uśmiech zamarł Gabrielowi na ustach. Zmrużył lekko oczy i Kaitlyn zobaczyła, jak wypełnia je ciemność. Jednak jego głos nadal brzmiał spokojnie i lekko: - Pewnie, że jest moim szefem. I lepiej trzymajcie się od niego z daleka, bo jak nie, to będzie z wami źle.

Kaitlyn poczuła pieczenie pod powiekami. W głowie jej się nie mieściło, że to się dzieje naprawdę. Gabriel, jak zupełnie obcy człowiek, stoi tu przed nimi i ostrzega, żeby się nie zbli-żali do pana Zetesa. Tego, który chciał z nich zrobić psychopatycznych morderców i sprzedać za gigantyczne pieniądze. A kiedy się zbuntowali, próbował ich zabić. Który deptał im po piętach aż do Kanady. Teraz, gdy wrócili, by z nim walczyć, najwyraźniej nadal nie odpuszczał. Liczyli na to, że w domu Marisol będą bezpieczni, ale się pomylili. - Jak możesz. - Anna mówiła niskim, wyraźnym głosem. Kaitlyn od razu się domyśliła, że koleżanka czuje to samo. Okolona ciemnymi warkoczami twarz Anny Evy Whiteraven, zwykle pogodna, była teraz nachmurzona. - Jak mogłeś stanąć po jego stronie? Zapomniałeś o wszystkim, co zrobił... - I o tym, co jeszcze zrobi... - wtrącił się Lewis. Lewis Chao, zazwyczaj pogodny i roześmiany, patrzył posępnie na intruza. - To zły człowiek, Gabrielu. Dobrze o tym wiesz - powiedział Rob, podchodząc do niego od tyłu. Rob Kessler raczej nie miał wrodzonych skłonności do zabijania, ale ze zmierzwionymi jasnymi włosami i złocistymi oczami wyglądał jak anioł zemsty. - I ciebie też w końcu dopadnie - westchnęła Kaitlyn, dołączając do chóru. Należała do tej grupy: Kaitlyn Fairchild, nie tak łagodna jak Anna czy Lewis, nie tak dobra jak Rob, dziewczyna z ognistymi włosami i temperamentem. I z oczami, o których ludzie mówili, że to oczy czarownicy - niebieskie z ciemniejszymi obwódkami wokół tęczówek. W tym momencie Kait spiorunowała wzrokiem Gabriela. Gabriel Wolfe odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął śmiechem. Kaitlyn aż dech zaparło. Był przerażająco przystojny. Jasna karnacja kontrastowała z ciemnymi włosami przypominającymi jedwabistą sierść zwierzęcia - może tego, którego nosił nazwisko. Miał coś z wilka, któremu przyjemność sprawiało osaczanie ofiary i zabawa z nią. Oczywiście, że jest zły, powiedział Gabriel. Kaitlyn usłyszała te słowa w myślach. Ton głosu Gabriela był taki szyderczy. Ja też jestem zły. Nie wiedziałaś? Kaitlyn poczuła lekkie, bolesne ukłucia w skroniach. Powstrzymała jęk, ale wiedziała, że Anna, Lewis i Rob też coś słyszą. Gabriel zrobił się silniejszy. Sprawiła to zdolność telepatii, która połączyła całą ich piątkę, i to wszystko przez Gabriela. Ta zdolność miała na nich oddziaływać do czasu, aż jedno z nich umrze. Każde z nich odznaczało się inną mocą: Rob był uzdrawiaczem, Kaitlyn przewidywała przyszłość, Lewis posługiwał się psychokinezą, a Anna potrafiła kontrolować zwierzęta. Gabriel był telepatą. Potrafił łączyć umysły. Przez przypadek połączył ich umysły, i teraz żyli, jakby stanowili część jednego organizmu. Z całej piątki zawsze Gabriel był najsilniejszy, lecz teraz Kaitlyn aż się zachwiała pod naporem jego mocy. Jego wewnętrzny głos parzył niczym rozpalony do białości pręt, znacząc słowa w jej mózgu. Dla kontrastu myśli Lewisa brzmiały słabo i jakby z oddali. Boję się. Kaitlyn zerknęła na niego przelotnie i zorientowała się, że wcale nie chciał, by ktokolwiek to usłyszał. Na tym polegał problem z telepatią. Łączyła ich zbyt mocno i czasem zdarzało się, że do ich umysłów trafiała myśl, której nikt inny nie powinien usłyszeć. Dlatego nie mogli mieć przed sobą tajemnic. Nic się nie dawało ukryć. Kaitlyn coś sobie właśnie uświadomiła. Spojrzała na Gabriela. - O to chodzi, prawda? - zapytała. - Odszedłeś, bo nie mogłeś tego znieść. To było zbyt intymne... - Nie. - Wszyscy czujemy tak samo - powiedziała Anna, podejmując temat, który poruszyła Kaitlyn. - Każdy potrzebuje czasem trochę prywatności. Ale jesteśmy twoimi przyjaciółmi...

Gabriel skrzywił się w uśmiechu. - Nie potrzebuję przyjaciół. - Ale i tak ich masz, chłopie - zauważył cicho Rob. Zrobił kolejny krok i położył koledze rękę na ramieniu. Szybkim ruchem odwrócił Gabriela do siebie. Kaitlyn wyczuła zaskoczenie i wściekłość chłopaka. Rob to zignorował. Mówił cicho i z powagą, patrząc Gabrielowi prosto w oczy. Zniknął gdzieś cały jego gniew, podobnie jak rywalizacja, która zawsze pojawiała się między nimi, męska rywalizacja i walka o pozycję. Rob zmagał się z własną dumą. Pomagała mu ją pokonać wrodzona uczciwość. Zmusił się do odsłonięcia się przed Gabrielem. - Łączy nas więcej niż przyjaźń - wyznał. - Stanowimy jedność, my wszyscy. To twoje dzieło. Połączyłeś nas i uratowałeś przed śmiercią. A teraz zdezerterowałeś i przeszedłeś na jego stronę? Połączyłeś siły z wrogiem? - Pokręcił głową. - Nie mogę w to uwierzyć. - Bo jesteś idealistycznym idiotą - syknął Gabriel. Jego głos był równie cichy, co głos Roba, ale przesycony gniewem i groźbą. Nawet nie próbował wyrywać się Robowi. - Lepiej w to uwierz. Jeśli ze mną zadrzesz, to gorzko tego pożałujesz. Rob nadal nie ustępował. W jego oczach malował się upór, który Kaitlyn dobrze znała. Zacisnął szczękę. - Nie nabierzesz mnie, Gabrielu. Zachowujesz się jak tępy mięśniak, ale wcale taki nie jesteś, Masz głowę na karku. Jesteś jednym z najinteligentniejszych ludzi, jakich znam. Mógłbyś wiele zdziałać... - Jestem... - zaczaj Gabriel, ale Rob ciągnął dalej, łagodnie, ale nieustępliwie. - Zachowujesz się tak, jakby ci na nikim nie zależało. A przecież to nieprawda. Uratowałeś nas, gdy Joyce i pan Zetes próbowali nas zabić za pomocą kryształu. Uratowałeś nas po raz kolejny, gdy byliśmy uwięzieni w Instytucie. Pomogłeś Kaitlyn zablokować telepatyczny atak w furgonetce. I wtedy Rob zrobił coś, co zupełnie zaskoczyło Kaitlyn. Potrząsnął Gabrielem. Przez ich umysły przepłynęła fala wściekłości i zaskoczenia. Ale nim Gabriel zdążył cokolwiek powie-dzieć, Rob ciągnął dalej, ostro i z zapamiętaniem: - Nie mam pojęcia, co próbujesz udowodnić, ale to się na nic nie zda. Na nic. Zależy ci na nas, nie jesteś w stanie tego zmienić. Dlaczego się nie poddasz i w końcu nie przyznasz, Gabrielu? Dlaczego nie przerwiesz tego bezsensu? Kaitlyn aż oddech uwiązł w gardle. Bała się odetchnąć, bała się nawet drgnąć. Rob balansował na cienkiej linie. To było szaleństwo, ale skuteczne. Ciało Gabriela odrobinę się rozluźniło, jakby uleciało z niego napięcie. Choć Kaitlyn nie widziała oczu chłopaka, domyśliła się, że pojaśniały, że nabrały cieplejszego odcienia. Nawet połączenie między nimi uległo zmianie: Kaitlyn już nie odbierała lodowatych obrazów. - Zależy nam na tobie - powiedział Rob, ani na chwilę nie spuszczając z tonu. - Twoje miejsce jest tutaj. Wróć do nas i pomóż nam pozbyć się pana Zetesa. Dobrze, Gabrielu? I wtedy popełnił błąd. Mówił szybko i atakował słowami, a Gabriel go słuchał, jakby nie miał wyboru. Prawie tak, jakby był zahipnotyzowany. Lecz teraz Rob przeszedł do komunikacji poza werbalnej, postanowił dotknąć umysłu Gabriela. Kaitlyn wiedziała, dlaczego tak postąpił - telepatia to silne, intymne narzędzie. Zbyt intymne. Jej ostrzegawczy krzyk zagłuszył wybuch Gabriela. Wróć, mówił Rob. Wróć, Gabrielu, dobrze? Kaitlyn wyczuła wściekłość Gabriela narastającą niczym tsunami. Rob, pomyślała. Rob, nie.,. Zastaw mnie w spokoju! Ten okrzyk był niczym uderzenie. Dosłownie. Rob zatoczył się do tyłu. Jego ciałem wstrząsnęły spazmy. Mózg przesyłał mu sprzeczne sygnały. Rob upadł na ziemię. Jego mięśnie się napięły, twarz się wykrzywiła, a palce wygięły w szpony. Kaitlyn poczuła

szarpnięcie czystego przerażenia. Chciała do niego podbiec, ale nie mogła. Między nimi stał Gabriel. Nie była w stanie ruszyć się z miejsca. Anna i Lewis też stali, jakby ich wmurowało. Nie potrzebuję żadnego z was, powiedział Gabriel z taką siłą, że Kaitlyn aż zdrętwiała. Wasze towarzystwo mnie mierzi. Nie należę do was. Nie macie pojęcia, kim jestem, kim się stałem. - Ja mam - wydyszała Kaitlyn. Myślała o tym, co zrobił z niego kryształ pana Zetesa, w co go przemienił. W telepatycznego wampira, który potrzebuje życiowej energii innych. Pamiętała dotknięcie jego zębów na karku. To wspomnienie przyniosło ze sobą strach, ale nie odrazę. Bardzo chciała pomóc Robowi, ale chciała też pomóc Gabrielowi. - To nie twoja wina, Gabrielu - wyszeptała. - Myślisz, że jesteś zły, bo możesz wpływać na innych, ale zmusił cię do tego kryształ. To nie twoja wina. Nie prosiłeś o to. Nie jesteś zły. - I tu się mylisz. - Odwrócił się do niej. Zdążył się uspokoić. Lecz w jego oczach znowu był lodowaty chłód, gorszy niż napad wściekłości. Gdy Gabriel się uśmiechnął, na ramionach Kait wystąpiła gęsia skórka. - Od dawna wiedziałem, kim jestem - mówił. - Kryształ mnie nie odmienił, wyostrzył tylko moje umiejętności. I pomógł mi zaakceptować samego siebie. - Wytrzeszczył zęby i Kaitlyn zapragnęła uciec stąd jak najdalej. - Jeśli ciemność leży w twojej naturze, to równie dobrze możesz czerpać z tego przyjemność. I pójść tam, gdzie przy-należysz. - Do pana Zetesa - wyszeptała Anna, a jej śliczna twarz wykrzywiła się z odrazy. Gabriel wzruszył ramionami. - On ma wizję. Uważa, że miejsce telepatów takich jak ja jest na samym szczycie. Jestem lepszy od całej reszty marnego rodzaju ludzkiego. Jestem inteligentniejszy i silniejszy. Zasługuję na to, by rządzić światem. I nie pozwolę, by ktokolwiek mnie powstrzymał. Kaitlyn pokręciła głową, z trudem znajdując odpowiednie słowa. - Nie wierzę w to. Nie jesteś... - Jestem. I jeśli przeszkodzisz mi w zdobyciu odłamka, to ci to udowodnię. Znowu patrzył na biurko. Kaitlyn wyprostowała się odrobinę. Rob nadal leżał bez ruchu na ziemi, a Lewis i Anna zastygli w bezruchu. Tylko ona mogła mu przeszkodzić. - Nie możesz go wziąć - powiedziała. - Z drogi. - Powiedziałam, że nie możesz go wziąć. Ku własnemu zaskoczeniu stwierdziła, że jej głos brzmi stanowczo. Zbliżył się do niej, jego szare oczy wypełniły jej całe pole widzenia, cały świat. Nie zmuszaj mnie do tego, Kaitlyn. Nie jestem już twoim przyjacielem. Poluję na ciebie. Wracaj do domu i trzymaj się z daleka od pana Zetesa. Wtedy nic ci się nie stanie. Kaitlyn wpatrywała się w jego przystojną, bladą twarz. Jeśli chcesz odłamek, będziesz go musiał wziąć siłą. - Jak sobie życzysz - mruknął Gabriel. Jego oczy były koloru pajęczej sieci. Kaitlyn poczuła dotknięcie jego umysłu, a potem cały świat eksplodował bólem.

Rozdział 2

Kaitlyn! Kait słyszała okrzyk Roba jak przez mgłę. Z trudem próbował się dźwignąć na równe nogi. Gdy mu się nie udało, zaczął pełznąć w jej stronę. Ledwie go wyczuwała, bo wszystko zagłuszył koszmarny ból głowy. Anna i Lewis byli bliżej. Oni również krzyczeli. - Puść ją! - Co jej robisz? Gabriel przeszkodził im i dalej atakował. Ból przybrał na sile - niczym pożar. Kaitlyn miała tylko jedno wspomnienie, do którego można było to porównać: kontakt z kryształem. Z du-żym kryształem, tym nieczystym, którego pan Zetes używał do zwiększenia nadprzyrodzonych mocy oraz do tortur. Przychodziły fale agonii, jedna za drugą, poprzecinanej pasmami czerwieni. Bardzo szybko osiągały szczyt, a później zamierały. Kaitlyn nie mogła się ruszyć ani krzyknąć. To nie było bohaterstwo. Nie była w stanie złapać oddechu. Przestań, do cholery! Przestań! Rob dotarł do niej jakimś sposobem. Dotknął jej i zalała ją złocista, uzdrawiająca energia, która walczyła z czerwonym bólem. Jego moc ją chroniła. - Zostaw ją - wycharczał Rob i odciągnął Kaitlyn w stronę łóżka. Gabriel spojrzał z namysłem na wolną drogę. - Tylko tego chciałem - mruknął. Otworzył środkową szufladę mahoniowego biurka i wyjął z niej odłamek kryształu. Kaitlyn z trudem łapała oddech. Rob położył ją na łóżku. Cały czas otaczał ją opiekuńczo ramieniem. Kait czuła, jak się trzęsie ze złości. Wyczuwała również szok i wściekłość Lewisa oraz Anny - ze zdziwieniem stwierdziła jednak, że sama nie czuje do Gabriela urazy. Nim ją zaatakował, w jego oczach coś błysnęło - jakby się zmuszał, by to zrobić. Jakby zablokował własne emocje. Teraz odwrócił się do nich i odłamek kryształu zamigotał w jasnym świetle lampy. Przypominał róg jednorożca, miał mniej więcej trzydzieści centymetrów długości i liczne fasety. Lśnił nie jak kryształ, lecz jak brylant. - Nie należy do ciebie - powiedziała Anna niskim głosem. Oboje z Lewisem stali po obu stronach Roba i Kaitlyn, tworząc tarczę obronną przed Gabrielem. - Bractwo dało go Kait. - Bractwo - prychnął Gabriel. - Te poczciwiny bez jaj. Gdybym żyj w dawnych czasach, wstąpiłbym do Ciemnej Loży i ich wszystkich wytępił. Wcale nie są bez jaj, pomyślała Kaitlyn. Słowa Gabriela sprawiły, że przed oczami stanęły jej twarze członków Bractwa: Timona, kruchego, ale bardzo mądrego; Mereniang, spokojnej i spostrzegawczej; LeShana, skośnookiego i narwanego. Byli ostatnimi potomkami starej rasy, rasy, która używała kryształów. Nie wtrącali się w sprawy gatunku ludzkiego - z wyjątkiem grupy Kaitlyn. Zrezygnowali ze swojej mocy, by Kaitlyn mogła walczyć z panem Zetesem. - A teraz pan Zetes tworzy własną Ciemną Lożę - powiedziała, wpatrując się intensywnie w Gabriela. - Można tak powiedzieć. Telepatyczny zespół uderzeniowy. Stanę na jego czele - oznajmił niedbale Gabriel, głaszcząc kryształ. Kaitlyn wiedziała, że to było niebezpieczne. Jedna z faset zacięła go w palec. Spojrzał z roztargnieniem na kroplę krwi. Chyba nie czuł żadnego zagrożenia ze strony obecnych; nawet na nich nie spojrzał. - I tak wam się to nie przydało - westchnął. - Zamierzaliście połączyć odłamek z kryształem, prawda? Wywołać rezonans, który by go zniszczył.

Kaitlyn nie wiedziała, jakie jest naukowe wyjaśnienie. LeShan powiedział im, że ten odłamek jest w stanie zniszczyć kryształ pana Zetesa. Nic więcej nie wiedzieli. Patrzyła na kroplę krwi Gabriela, która spadła na drewnianą podłogę. - Lecz żeby tego dokonać, musielibyście zdobyć kryształ -ciągnął Gabriel. - To niemożliwe. Staruszek trzyma go w sejfie. Psychokineza na nic się tu nie zda, co, Lewis? Trzeba by zgad-nąć osiem przypadkowych cyfr. Sprawiał wrażenie rozbawionego. Kaitlyn wiedziała, że mą rację. Lewis potrafił przesuwać przedmioty siłą umysłu, ale nie umiał rozgryźć ośmiocyfrowego szyfru. Lewis zarumienił się lekko, ale nie odpowiedział na pytanie Gabriela. Zamiast tego zapytał: - Czy Lidia nadal jest z wami? - Twoja ukochana? - Gabriel uśmiechnął się ironicznie. -Odpuść sobie. Wróciła pod skrzydła tatusia. Zresztą i tak nigdy cię nie lubiła. Szkoda, pomyślała Kaitlyn. Lidia Zetes była szpiegiem i zdrajczynią, którą ojciec tu wysłał, by miała na nich baczenie, gdy szukali w Kanadzie Braetwa - lecz Kaitlyn było jej żal. Ni-komu nie życzyła takiego ojca jak Zetes. - Wracajcie do domu - ciągnął spokojnie Gabriel. - Nie zdobędziecie kryształu. Policja wam nie uwierzy, staruszek już o to zadbał. A tak na marginesie, zajął się też osobami, z którymi skontaktowali się rodzice Anny. No, a członkowie Bractwa nawet samym sobie nie potrafią pomóc. Naprawdę nie ma najmniejszego sensu, żebyście tu tkwili. Lepiej wracajcie do domu, zanim znowu będę musiał zrobić wam krzywdę. Rob do tej pory milczał - był tak zły na Gabriela, że nie mógł znaleźć słów. Ale teraz wiedział, co chce powiedzieć. Stanął twarzą w twarz z wrogiem. Kaitlyn nie potrzebowała te-lepatii, by wyczuć jego wściekłość - promieniowała z każdej cząstki jego ciała. - Ty zdrajco - syknął. - Jeśli nie przejdziesz na naszą stronę, będziemy z tobą walczyć. Do upadłego. Mówił cicho, a głos mu drżał. Rob cierpiał - czuł się zdradzony. Wciąż nie wierzył, że Gabriel mógłby skrzywdzić Kait. To teraz była ich bitwa - Roba i Gabriela. Zresztą zawsze, ze sobą walczyli. Obaj wiedzieli, w który punkt uderzyć, by zabolało najbardziej. Rob mówił dalej. Jego głos nie był już cichy, tylko przyśpieszony i gniewny. - Wiesz, co? Myślę, że Kait się pomyliła... To nie naszego połączenia nie możesz znieść. Nie chodzi o bliskość. Nie umiesz znieść wolności. Sytuacji, w której sam podejmujesz decyzje i ponosisz za nie odpowiedzialność. Nie możesz tego znieść. Wolisz być niewolnikiem kryształu niż zmierzyć się z wolnością. Gabriel opuścił odłamek. Jego oczy pociemniały. Kaitlyn złapała Roba za rękę, ale nie zwracał na nią uwagi. - To prawda, co? - Rob zaśmiał się krótko, dziwnie, jakby czerpał przyjemność z ranienia Gabriela. Było w tym mnóstwo nienawiści i pogardy, zupełnie nie w stylu Roba. - Pan Zetes mówi ci, co masz robić. I tobie to odpowiada. Przyzwyczaiłeś się po tylu latach za kratkami. Pewnie nawet tęsknisz za więzieniem... Gabriel zrobił się biały jak ściana i go uderzył. Nie zrobił tego myślą. Kaitlyn odniosła wrażenie, że był za bardzo rozgniewany. Uderzył Roba pięścią, prosto w nos. Głowa Roba odskoczyła do tyłu i chłopak osunął się na ziemię. Zręcznymi i płynnymi ruchami drapieżnika Gabriel znalazł się przy ciele nieszczęśnika. Kaitlyn zerwała się na równe nogi i próbowała zagrodzić mu drogę. - Nie. Chciała złapać Gabriela. Albo go powstrzymać. Jej ręce trafiły jednak na kryształ. Był zimny i twardy. Zacisnęła na nim dłonie.

Lewis i Anna dopadli Gabriela. Złapali go mocno i nie puszczali. Kaitlyn zdołała odsunąć się od przyjaciół. Cofnęła się, przyciskając kryształ do piersi. Gabriel nie zwrócił na nią uwagi, cały czas wpatrywał się w potencjalną ofiarę. Rob próbował wstać z podłogi. Otarł wierzchem dłoni krew z ust. Fakt, że udało mu się wytrącić Gabriela z równowagi, dostarczył mu dzikiej satysfakcji. Kaitlyn nagle sobie uświadomiła, że Gabriel zagubił się w cierpieniu, poczuciu zdrady oraz gniewie i walił na oślep. Nigdy go takim nie widziała. Boże, ale się zmieniliśmy, pomyślała z rozczarowaniem.;' Byliśmy sobie tacy bliscy. Robem targa wściekłość... tak jak u normalnego człowieka, dokończył jej umysł niepytany. I nie ma racji. Muszę to powstrzymać. Zanim się pozabijają. - No, dalej - warknął Rob. - Masz odwagę ze mną walczyć? Żadnych sztuczek, tylko pięści. Pokażesz, jaki z ciebie mężczyzna, chłopcze? Pomimo wysiłków Anny i Lewisa Gabriel udało się zdjąć kurtkę. Do przedramienia miał przymocowany nóż sprężynowy. Pięknie, pomyślała Kaitlyn. Zacisnęła dłoń na odłamku kryształu. Wiedziała, że powinna go zabrać w bezpieczne miejsce - tylko gdzie? Gabriel mógł wyczytać w jej myślach, gdzie ukryła kryształ. A poza tym nie mogła dopuścić do bójki. Postanowiła zaryzykować. - Kryształ - powiedziała. - Mam go. Możesz go zdobyć tylko w taki sposób, jak poprzednio. Ale mam nadzieję, że tego nie zrobisz, dodała w myślach. Sam powiedziałeś, że to nic nie da. Nie mamy jak się dostać do kryształu pana Zetesa, więc co za różnica? Dlaczego nie wrócisz do niego i nie powiesz mu, że niczego nie znalazłeś? Próbowała podpowiedzieć mu, jak się wycofać z tej sytuacji. Jeśli rzeczywiście nie chciał ich zranić... Gabriel się zawahał. Zacisnął wargi, jego spojrzenie stwardniało. Na twarzy malowała się jednak niepewność. Przez chwilę stał bez ruchu, a potem nagle ruszył w jej stronę. Kaitlyn sparaliżowało ze strachu i z zaskoczenia. Za jej plecami otworzyły się drzwi. - Hej, jeszcze nie śpicie...? - rozległ się zaspany głos. To był Tony, brat Marisol. Miał na sobie obcięte szorty zamiast spodni od piżamy. Rozcierał oczy i marszczył czoło. Najwyraźniej środek, za pomocą którego Gabriel uśpił rodzinę Diazów, przestał działać. - Kto to? - zapytał Tony i wbił wzrok w obcego. Po czym zamrugał i jego czoło się wygładziło. - Hej, to ty. Pamiętam cię. Wróciłeś po brujo, co? Wygląda na to, że cieszy się na widok Gabriela, pomyślała Kait. Może dlatego, że mógł się z nim utożsamić, w końcu obaj byli twardzielami. A może dlatego, że to właśnie Gabriel miał największe szanse dopaść pana Zetesa. Tony szczerze nienawidził tego gościa. Nazywał go El Diablo albo El Goto. Chciał go wysłać do abajo - do piekła - gdzie było jego miejsce. Pięcioro połączonych zastygło bez ruchu w obecności obcego. Tony kontynuował niewzruszony. Chyba nie zauważył ani napiętej atmosfery, ani krwi na brodzie Roba. - Widzę, że masz cuchillo: magiczny nóż dla Marisol. W głowie się nie mieści. Najprawdziwsza stara magia, co? A lekarze mówili, że już się nie obudzi. Jeszcze im pokażemy! Wyszczerzył zęby, a jego posępna twarz się rozpromieniła. Niewiele brakowało, a klepnąłby Gabriela w plecy. Kaitlyn zerknęła na Gabriela i zobaczyła to, czego się spodziewała - Gabriel nie wiedział, że odłamek może wyleczyć Marisol. Być może powinna mu to powiedzieć, ale nie chciała dostarczać panu Zetesowi żadnych dodatkowych informacji. Na pewno by to wykorzystał przeciwko nim.

Gabriel się zawahał. Dobry humor Tony'ego zbił go z tropu. Zawstydził. - No, cóż, Gabriel pomógł nam zdobyć odłamek - powiedziała Kait, co zresztą nie było kłamstwem. W końcu, gdyby im wtedy nie pomógł, kryształ Bractwa nie rozpadłby się na kawałki. - Wszyscy chcemy, by Marisol wyzdrowiała. Rob w milczeniu wycierał okrwawione usta. Cofnął się, gdy do pokoju wszedł Tony. Kaitlyn wyczuwała, że powoli się uspokaja. Gabriel spojrzał na niego, potem na Kaitlyn i wreszcie na brata Marisol. - Gdy będzie już po wszystkim, urządzimy wielką imprezę - obiecał Tony. - Prawdziwą fetę. Mam paru kumpli, którzy grają w zespole. Niech tylko Marisol lepiej się poczuje. Przeczesał dłonią swoje kręcone, mahoniowe włosy. Kaitlyn przycisnęła kryształ do piersi. Cały czas spoglądała na Gabriela. Przez chwilę się w nią wpatrywał. Jego oczy były ciemne i nieprzeniknione niczym burzowe chmury. Po raz pierwszy tego wieczoru dostrzegła bliznę na jego czole - ślad w kształcie półksiężyca, który pozostał mu po spotkaniu z kryształem pana Zetesa. Teraz jakoś mocniej odcinał się od bladej skóry. Po chwili Gabriel wzruszył ramionami, jakby nagle ogarnęło go zmęczenie. Zamknął oczy. - Muszę iść - rzucił. - Zostań - zaproponował natychmiast Tony. - Tu jest mnóstwo miejsca. - Nie, nie mogę. Ale wrócę. - Ostatnie zdanie było skierowane do Kaitlyn i Roba. Kait dobrze wiedziała, co miał na myśli. Podniósł kurtkę i wyszedł na korytarz. Kaitlyn poczuła, jak powietrze uchodzi jej z płuc. Zaciskała dłoń na odłamku tak mocno, że sprawiało jej to ból. Tony ziewnął. - Idziecie spać? Rozłożyłem wam śpiwory na podłodze. - Za minutę - odpowiedział Rob. - Musimy jeszcze 0 czymś porozmawiać. Rob zaniknął drzwi za Tonym, po czym odwrócił się do pozostałych. Kaitlyn uświadomiła sobie, że wcale nie jest spokojny. Rob miał zaciśniętą szczękę, a pod opalenizną jego skóra pobladła. - Co robimy? - zapytał. Kaitlyn przestąpiła z nogi na nogę. - Poszedł sobie - zauważyła. - Bez kryształu. Rob zmroził ją wzrokiem. - Bronisz go? - Nie, ale... - To dobrze. Bo to bez znaczenia. Wróci. Sama słyszałaś, co powiedział. Anna otworzyła usta, po czym je zamknęła i westchnęła. Przyłożyła dłoń do czoła. Zniknął gdzieś jej spokój, którym się zwykle otaczała. - Rob ma rację, Kaitlyn - powiedziała powoli. - Gabriel wróci. Kaitlyn opuściła rękę i wbiła wzrok w kryształ. Był ciężki i zimny, a na jednej fasecie było coś różowawego. Krew Gabriela. - Ale co możemy zrobić? - zapytała. - Właśnie to chcę wiedzieć. - Okrągła twarz Lewisa była cała napięta. - Jak się przed nim obronimy? Wie, gdzie jesteśmy... - Musimy się stąd wydostać - zaproponował Rob. - To oczywiste. I jeszcze jedno: teraz Gabriel jest naszym wrogiem. Nie żartowałem, kiedy mówiłem, że będziemy z nim walczyć do upadłego. Kaitlyn ogarnął chłód. Lewis oprzytomniał. - Rany - sapnął. - No, ale skoro mamy go powstrzymać, to tak zrobimy. Nawet jeżeli będziemy musieli go wytropić i pozbyć się jego i pana Zetesa. Nie mamy wyboru.

Lewisowi nie podobało się to, co usłyszał, ale pokiwał wolno głową. Kaitlyn zwróciła się do Anny. Śliczna twarz koleżanki była nieruchoma. - Zgadzam się - powiedziała cicho. - Chociaż liczę na to, że się opamięta i nie będziemy musieli się do tego posunąć. Jest naszym wrogiem. I tak go musimy traktować. - W jej ciemnych oczach malował się smutek, ale też i stanowczość. Kaitlyn to rozumiała - Anna miała pokojowe usposobienie, ale była również pragmatyczna. Czasem trzeba podjąć trudną decyzję. Czasem trzeba się poświęcić. Stanęli murem przeciwko Gabrielowi. A teraz patrzyli na nią wyczekująco. I wtedy do Kaitlyn dotarło, że ona też musi się z nimi zgodzić. Nagle do głowy przyszedł jej szalony plan. Nie mogła pozwolić, żeby Gabrielowi coś się stało. I to nie tylko ze względu na niego, ale również dla dobra samego Roba. To by go odmieniło na zawsze. Pierwszy punkt jej planu polegał na tym, że nikt nie mógł się o nim dowiedzieć. Dlatego zapanowała nad swoją mimiką i z całej siły starała się ukryć swoje myśli. To nie było łatwe zadanie, na szczęście przez ostatnie tygodnie miała sporo okazji do ćwiczeń. Zrobiła zrezygnowaną minę i powiedziała: - Ja też się zgadzam. Martwiła się, że jej nie uwierzą, ale była w towarzystwie najmniej podejrzliwych ludzi na świecie. Rob kiwnął głową. Sprawiał wrażenie zmęczonego. Zresztą wszyscy byli smutni. - Miejmy nadzieję, że nie dojdzie do najgorszego - westchnął Rob. - A tymczasem powinniśmy się przespać. Jutro musimy wcześnie wstać i się stąd wynieść. A to znaczy, że mam mało czasu, zauważyła Kaitlyn, po czym szybko próbowała pozbyć się tej myśli. - Dobry pomysł. - Podeszła do biurka i schowała odłamek kryształu. Lewis się pożegnał i wyszedł, obgryzając kciuk. Był zamyślony. Myślał o Gabrielu? - zastanawiała się Kaitlyn. A może o Lidii? Anna schowała się w łazience. W pokoju zostali tylko Kait i Rob. - Przykro mi - odezwał się Rob - że cię skrzywdził. To było... potworne. Jego oczy przypominały ciemne złoto. - Nieważne. Kaitlyn drżała i ciepło Roba przyciągało ją niczym płomień ćmę. Zwłaszcza teraz, gdy nie mieli przed sobą przyszłości... Nie mógł się o rym dowiedzieć. Wyciągnęła do niego ręce, a on wziął ją w ramiona. Pierwszy pocałunek był desperacki. Potem Rob się wyciszył, a jego spokój udzielił się Kait. Och, jak miło. Ciepłe mrowienie, miła złota poświata. Coraz trudniej było jej zapanować nad swoimi myślami. Ale musiała. Nie mógł się domyślić, że wkrótce się rozstaną. Odkąd się poznali, byli zawsze razem. Kaitlyn przywarła do niego i skoncentrowała się na myśleniu o tym, jak bardzo go kocha. Chciała zapamiętać tę chwilę... - Kait, wszystko w porządku? - wyszeptał. Ujął jej twarz w dłonie i wpatrywał się w jej oczy. - Tak, ja tylko... Chcę być blisko. Żarłocznie pragnęła jego bliskości. Odmieniłeś mnie, pomyślała. Nie tylko pokazałeś mi, że nie wszyscy faceci to szumowiny. Zmieniłam się przy tobie. Dałeś mi wizję. Och, Rob, kocham cię. -Kocham cię, Kait - odpowiedział szeptem. Musiała to przerwać. Traciła kontrolę: czytał jej w myślach. Z ociąganiem odsunęła się od niego. - Idziemy spać - oznajmiła. Zawahał się, skrzywił. Po czym skinął głową. Poddał się. - Do zobaczenia rano. - Słodkich snów.

Jesteś taki dobry, pomyślała, gdy zamykały się za nim drzwi; I taki opiekuńczy. Nie pozwoliłbyś mi tego zrobić... Na biurku leżała mapa Oakland. Kupili ją, by znaleźć drogę do domu Marisol. Włożyła ją do worka marynarskiego razem z całą resztą jej ziemskiego dobytku - ciuchami na zmianę, które kupiła za pieniądze Bractwa, oraz przyborami do malowania. Ukryje torbę w łazience... A na ubranie włoży koszulę nocną... - Szukasz czegoś? - Usłyszała za plecami głos Anny. Kaitlyn zamarła.

Rozdział 3

Nie myśl! Powtarzała sobie Kaitlyn. Została przyłapana na gorącym uczynku. Myślała o rzeczach, które na pewno wzbudziły podejrzliwość Anny. - Zastanawiam się tylko, co jutro na siebie włożyć -Kait powiedziała lekkim tonem, udając, że przetrząsa torbę. - Nie żebym miała z czego wybierać. Zaczynam się czuć jak Thoreau*. - Z jego jednym, starym garniturem? - zaśmiała się Anna, a Kaitlyn poczuła, jak ucisk w żołądku trochę znika. - Marisol na pewno by ci coś pożyczyła, gdyby wiedziała. Dlaczego nie zajrzysz do szafy? -1 Anna podeszła do szafy. - Rany! Ta dziewczyna kocha ciuchy. Założę się, że obie coś dla siebie znajdziemy. Kocham cię, pomyślała Kaitlyn. Anna wyciągnęła tymczasem długą, wąską sukienkę z dzianiny i powiedziała: - To coś w twoim stylu, Kait. Kocham ciebie i Lewisa prawie tak samo jak Roba. Jesteście za dobrzy - i właśnie dlatego on was pokona, jeśli nie będziecie uważać. Zmusiła się do porzucenia tej myśli i rozejrzała się po wnętrzu. Pokój Marisol był taki, jak sama Marisol - mieszanina przeróżnych rzeczy. Porządku z bałaganem, starego z nowym. Tak jak to duże mahoniowe biurko z podrapaną czerwonawą politurą - nieprzemyślany do końca prezent od babci, o który teraz nie dba wnuczka, trzymając na nim swoje perfumy i od-twarzacz CD. Albo skórzana minispódniczka wystająca z kosza ustawionego tuż pod świętym obrazem. Pod łóżkiem leżała para drogich okularów przeciwsłonecznych. Kait podniosła je i odruchowo wyprostowała wykrzywiony złoty zausznik. - A co powiesz na to? - rzuciła Anna i Kait aż zagwizdała. Była to bardzo seksowna, kobieca sukienka: gorset sięgający poniżej bioder rozchodził się w szeroką spódnicę z szyfonu. Małe rękawki były przymocowane za pomocą maleńkich złotych zatrzasków. To była sukienka, w której zawsze wygląda się szczupło. - Dla ciebie? - zapytała Kait. - Nie, głupia, dla ciebie. Chłopaki się pozabijają. - Anna już miała odłożyć sukienkę z powrotem na miejsce, ale się zawahała. - No, ale skoro o tym mowa, nie potrzeba ci chyba kłopotów z chłopakami. Już i tak dwóch nie może przestać o tobie myśleć. - Taka sukienka mogłaby raczej wybawić człowieka z kłopotów - powiedziała szybko Kait i wzięła od Anny wieszak. Szyfon się nie gniecie. Jeśli jej plan ma się powieść, przyda się każda broń. W tej kreacji przykuje uwagę Gabriela i go uwiedzie. To był pierwszy punkt jej planu. ____________________________________________ * Henry David Thoreau, autor Walden, czyli życie w lesie (1854), w którym opisuje ponaddwuletni eksperyment „prostego życia" z dala od cywilizacji i postępu (przyp. tłum.).

Zwinęła sukienkę i wsadziła ją do swojego worka marynarskiego. Anna zachichotała i pokręciła głową. Czy ja to naprawdę robię? Zastanawiała się Kait. Ja, Kaitlyn Brady Fairchild, która uważa dżinsy za szczyt mody? Lecz skoro mam się wcielić w rolę Mary Hari, to zrobię to porządnie. Na głos powiedziała: - Anno, interesujesz się chłopakami? - Co? Anna znowu szperała w szafie. - Robisz wrażenie kogoś, kto dużo wie o tych sprawach. Zawsze jesteś w stanie przewidzieć, co się stanie. Nigdy jednak nie wspominasz o żadnym chłopaku. Anna się roześmiała. - No cóż, ostatnio mieliśmy inne rzeczy na głowie. Kaitlyn przyjrzała jej się z zaciekawieniem. - Ale ktoś wpadł ci w oko? Nim odpowiedziała, Anna się zawahała. Przeglądała kolejne sukienki, muskała cekiny. Następnie uśmiechnęła się i wzruszyła ramionami. - Owszem, był ktoś, na kim mi zależało. - I co? - I nic. Kaitlyn nadal przyglądała się koleżance wyczekująco. Ze, zdziwieniem stwierdziła, że Anna ukryła swoje myśli. Przypominało to patrzenie przez papierową ściankę na zapaloną lampkę - można wyczuć kolory, ale nie widać kształtów. Czy inni też tak to odbierają? Zastanawiała się. Oprzytomniała i zapytała: - Dlaczego? - Och... Beznadziejna sytuacja. On już wtedy z kimś był. Z moją przyjaciółką. - Poważnie? - Kaitlyn była zdezorientowana. Nie bardzo wiedziała, co ma powiedzieć. - Trzeba było walczyć. Założę się, że byś go zdobyła. Z twoją urodą... Anna uśmiechnęła się smutno i pokręciła głową. - Nie zrobiłabym tego. Nie mogłabym. - Odwiesiła sukienkę z cekinami z powrotem do szafy. - A teraz pora iść spać -zakończyła stanowczo. - Eee... Kaitlyn nadal była rozkojarzona. Starała się myśleć: zachowuję się jakby nigdy nic, jestem spokojna i opanowana, jestem pewna siebie. Szybko poszła do łazienki. Wróciła z niej w obszernej flanelowej koszuli nocnej, którą dostała u Anny w domu w Puget Sound. Pod spodem miała ubranie. Zdobyła tę koszulę podczas podróży do Kanady. W drodze powrotnej nigdzie się nie zatrzymywali. Od Bractwa dostali pieniądze oraz chevroleta bel air z 1956 roku, więc wrócili autostradą 101 wzdłuż wybrzeża. Jechali przez trzy dni, unikając rodziców Anny. Nie skontaktowali się z rodziną Lewisa w San Francisco, krewnymi Roba w Karolinie Północnej ani ojcem Kaitlyn w Ohio. To było konieczne. Dorośli tylko by się denerwowali. I nie zgodziliby się, by ich dzieci robiły takie rzeczy. Z tego, co mówił Gabriel, wynikało, że rodzice Anny byli na policji. Mieli dowód na to, do czego jest zdolny pan Zetes - teczki, które Rob skradł z Instytutu. Zawierały opisy okrutnych eksperymentów na grupie studentów. Najwyraźniej jednak dowody na nic się zdały. Pan Zetes miał swoich ludzi w policji. Nikt z zewnątrz nie mógł go zniszczyć. Kaitlyn westchnęła i otuliła się kołdrą. Koncentrowała się na Annie, która leżała obok niej w łóżku Marisol. Wsłuchiwała się w oddech koleżanki i była czujna. Gdy była już pewna, że Anna śpi, szybko wyskoczyła spod kołdry.

Idę się zobaczyć z Kobern, szepnęła w myślach, starając się nie obudzić koleżanki. Miała jednak nadzieję, że gdy Anna zauważy jej nieobecność za kilka godzin, po prostu pomyśli, że Kaitlyn jest w salonie, i nie będzie się niczym martwić. Kait wyszła na palcach do łazienki, gdzie zostawiła swój worek marynarski. Zdjęła flanelową koszulę i wepchnęła ją do środka. Pod spodem były czarna sukienka i markowe okulary przeciwsłoneczne Marisol. Następnie prześliznęła się przez korytarz i wyszła bezszelestnie tylnymi drzwiami. Była bezksiężycowa noc. Tylko blade gwiazdy świeciły zimno na nocnym niebie. Oakland było zbyt dużym miastem, by mogły się popisać swoim światłem. Kaitlyn nagle poczuła ukłu-cie tęsknoty za domem. Przy Piqua Road w Thoroughfare niebo byłoby czarne jak smoła, ogromne i spokojne. Nie pora teraz o tym myśleć. Rusz się i poszukaj budki telefonicznej, dziewczyno. Gdy jeszcze mieszkała w Thoroughfare, sama myśl, że miałaby chodzić po nocy po obcym mieście, by ją przeraziła - nie wspominając o strachu związanym z zadaniem. Musiała się do-stać do kolejnego obcego miasta, i to położonego przynajmniej pięćdziesiąt czy sześćdziesiąt kilometrów stąd. Ale teraz była inną osobą. Radziła sobie ze sprawami, o jakich tamta Kaitlyn nawet nie marzyła. Pojechała do Kanady i wróciła z niej, i to bez opieki dorosłych. Nauczyła się polegać na sobie. Teraz nie miała wyboru. Nie mogła czekać do rana - w dzień nigdy by się nie urwała. Nie miała pieniędzy na taksówkę. Musi być jednak jakiś sposób na przedostanie się do San Carlos, na drugą stronę zatoki. Po prostu musiała ten sposób znaleźć. Ruszyła przed siebie. To nie była zła dzielnica. Udało jej się znaleźć budkę z telefonem i niemal całą książką telefoniczną. Zajrzała na strony z informacjami lokalnymi, żeby sprawdzić transport publicz-ny. Dowiedziała się, że - na jej szczęście - autobusy jeżdżą przez całą dobę. Była tam nawet schematyczna mapka trasy, którą musiała pokonać: na północ, do San Francisco, by dostać się na drugą stronę zatoki, a potem na południe, do San Carlos. Tylko jak znaleźć autobus, który jeździ o tej porze? Najpierw trzeba zlokalizować linię autobusową. Wzdrygnęła się lekko i wyrwała stronę z mapą lokalnych linii autobusowych - wredna rzecz, ale była w podbramkowej sytuacji. Korzystając z mapy autobusowej oraz mapy Oakland, dotarła do ulicy MacArthur, którą jeździły nocne autobusy. Gdy tam dotarła, odetchnęła z ulgą. Na rogu MacArthur i Siedemdziesiątej Trzeciej była całodobowa stacja benzynowa. Pracownik powiedział jej, że autobusy jeżdżą co godzinę i na-stępny powinien przyjechać siedem po trzeciej. Robił miłe wrażenie. Może był studentem? Miał lśniącą czarną skórę i krótko przystrzyżone włosy. Kaitlyn została przy jego stanowisku aż do przyjazdu autobusu. Kierowca również był miły i pozwolił jej usiąść zaraz za sobą. Był to gruby mężczyzna z niekończącym się zapasem kanapek z szynką owiniętych w przetłuszczony papier. Wyjmował je z torby, która leżała pod siedzeniem. Zaproponował nawet jedną Kait. Przyjęła ją z grzeczności, ale jej nie zjadła. Patrzyła przez okno na ciemne budynki i żółtawe światła. To była prawdziwa przygoda. Podczas podróży do Kanady była w towarzystwie przyjaciół, a teraz jechała sama. Mogła krzyczeć w myślach, a i tak nikt by jej nie usłyszał. Zbliżali się właśnie do mostu Bay z pylonami podświetlonymi niczym choinka. Kaitlyn się skuliła. Obie ręce zacisnęła na worku marynarskim i znieruchomiała. Gdy dotarli na dworzec autobusowy, gdzie Kait miała przesiadkę, kierowca, drapiąc się po brodzie, powiedział: - Teraz wsiądziesz do autobusu jadącego do San Mateo. Przejdź na drugą stronę ulicy i czekaj na 7B. Będzie za jakąś godzinę. Budynek dworca jest zamknięty ze względu na bezdomnych, więc musisz poczekać na zewnątrz. - Na pożegnanie zawołał jeszcze: Powodzenia, mała! Kaitlyn przełknęła ślinę i przeszła przez ulicę.

Nie boję się bezdomnych, powtarzała sobie w myślach. Sama byłam kiedyś bezdomna; spałam na pustej działce, w furgonetce na plaży i... Ale gdy w jej stronę ruszył mężczyzna z kraciastą marynarką zarzuconą na głowę, pchając przed sobą wózek sklepowy, serce zabiło jej szybciej w piersiach. Byt coraz bliżej. Nie widziała, co ma w wózku, bo wszystko było przykryte gazetami. A twarz miała zasłoniętą. Domyśliła się, że to mężczyzna tylko na podstawie sylwetki. Zbliżał się powoli. Dlaczego powoli? Żeby mogła mu się przyjrzeć? Serce Kait jeszcze bardziej przyspieszyło. Zniknął gdzieś dobry humor. Ależ z niej idiotka, że się tak wybrała sama w środku nocy. Czemu nie została w miłym, bezpiecznym łóżku... Postać w kraciastej marynarce była już prawie koło niej. Nie było dokąd uciec. Stała na opustoszałej ulicy. Nigdzie nie było nawet widać budki telefonicznej. Jedyne, co jej przycho-dziło teraz do głowy, to usiąść prosto i udawać, że go nie widzi. Zachowywać się tak, jakby się nie bała. Był już blisko. Światło latarni przelotnie wpadło pod jego kaptur i Kaitlyn zobaczyła jego twarz. Stary mężczyzna z siwymi włosami i łagodnymi rysami twarzy. Robił wrażenie trochę zmieszanego. Powłóczył nogami. To dlatego szedł tak wolno - był stary. Albo, pomyślała nagle Kaitlyn, osłabiony i głodny. Też bym była, gdybym pchała wózek z supermarketu o czwartej nad ranem. Nagły impuls wygrał ze zdrowym rozsądkiem. Kaitlyn wyciągnęła z marynarskiego worka obtłuszczone zawiniątko. - Kanapkę? - zapytała dokładnie w ten sam sposób, co kierowca autobusu. - Z wiejską szynką. Starzec wziął kanapkę. Przez chwilę wpatrywał się w Kaitlyn. Uśmiechnął się do niej z zaskakującą słodyczą i poszedł, dalej powłócząc nogami. Kaitlyn ogarnęło poczucie szczęścia. Gdy w końcu przyjechał autobus, była zmarznięta i zmęczona, len autobus nie wyglądał tak zachęcająco, jak linia nocna „N", którą tu przyjechała. Cały był pokryty graffiti, a w środku znajdowały się popękane siedzenia ze skaju, podłoga lepiła się od gum do żucia i śmierdziało jak w toalecie. Lecz Kaitlyn była zbyt śpiąca, by się tym przejąć i usiąść zaraz za kierowcą. Nie zwróciła specjalnej uwagi na wysokiego mężczyznę w podartym płaszczu. Zauważyła go dopiero, gdy wysiadł na tym samym przystanku co ona. Dopiero wtedy do niej dotarło, że za nią idzie. Od Instytutu dzieliło ją jakieś dziewięć czy dziesięć przecznic. Gdy minęła trzecią była już absolutnie pewna. To, co się nie zdarzyło w otchłaniach Oakland ani dziczy San Francisco, działo się tutaj. Może... może ten mężczyzna jest w porządku. Tak jak człowiek z wózkiem na zakupy. Co robić? Zapukać do czyichś drzwi? To była dzielnica mieszkaniowa, ale wszystkie domy pogrążone były w ciemnościach. Rzucić się biegiem? Kaitlyn nieźle biegała. Jeśli jej prze-śladowca nie jest w szczytowej formie, może byłaby w stanie mu uciec. Rzecz w tym, że nie mogła się zmusić do zrobienia czegokolwiek. Nogi niosły ją automatycznie ulicą Exmoor. Przechodziły ją dreszcze na myśl o tym, że on jej depcze po piętach. Czuła się tak, jakby utknęła we śnie, w którym potwory nie mogą jej dopaść dopóty, dopóki nie pokaże po sobie, że się boi. Skręcając za róg, obejrzała się za siebie. W świetle latarni zobaczyła, że mężczyzna ma rude włosy, zniszczone ubranie, jest silny i wysportowany. Jak ktoś, kto bez trudu dogoniłby siedemnastolatkę. Tyle zobaczyła. Wyostrzone zmysły, dzięki którym czasami widziała przyszłość, pokazały jej bardzo złe emocje. Ten człowiek był niebezpieczny, pełen niedobrych myśli. I chce jej zrobić krzywdę.

Wszystko zrobiło się zimne i wyraźne. Czas się rozciągnął, a Kaitlyn skupiła się na przeżyciu. Jej umysł pracował na pełnych obrotach, ale za każdym razem, kiedy analizowała sytuację, nie wyglądało to dobrze. Nie miała pomysłu na ratunek. Cały czas nękała ją jedna i ta sama myśl: powinnam była przewidzieć, że mi się nie uda. Kręcę się w nocy po obcym mieście... Powinnam była wiedzieć. Wymyśl coś, zganiła siebie. Jeśli nie możesz uciec, to lepiej znajdź jakieś schronienie. I to szybko. Domy dokoła były pogrążone we śnie, zamknięte na cztery spusty. Miała przerażającą pewność, że nikt jej nie wpuści... Ale coś musiała zrobić. Kait poczuła szarpnięcie w środku, po czym skręciła do najbliższego budynku. Jednym susem znalazła się na werandzie i wylądowała na wycieraczce. Nawet w tak podbramkowej sytuacji nie mogła się zdobyć na to, żeby załomotać do drzwi. W końcu powściągnęła swoje opory. Rozległy się głuche uderzenia - nie dość głośne, zdaniem Kait. Zobaczyła dzwonek i zaczęła go gorączkowo naciskać. Waliła w drzwi bokiem pięści, bo to bolało mniej, niż gdy uderzała kostkami dłoni. W środku panowała cisza. Nikt nie reagował na jej hałasy. Nikt nie biegł w stronę drzwi. Otwierać! Chodźcie tu i otwórzcie drzwi! Kaitlyn obejrzała się za siebie i serce prawie jej wyskoczyło z piersi. Rudy mężczyzna tam był; stał na chodniku przed furtką. I patrzył na nią. I był wściekły. W jego głowie pełno było myśli, których Kaitlyn nie wyczuwała bezpośrednio, ale które składały się razem na krzyk. Zrobił coś złego innym dziewczynom - i ją też chciał skrzywdzić. W domu nadal panowała cisza. Znikąd pomocy. Czuła się jak zwierzyna łowna zapędzona w kozi róg. Kait podjęła błyskawiczną decyzję. Zeskoczyła z werandy i rzuciła się biegiem w stronę Instytutu. Zrobiła to tak szybko, że mężczyzna nie zdążył zareagować. Słyszała własne kroki na ulicy. Jej oddech przypominał urywane łkanie. Wszędzie panowała ciemność. Kait była skołowana. Już nie wiedziała, gdzie jest Instytut. Gdzieś tutaj trzeba było skręcić w lewo, ale gdzie? Ulica nazywała się jak jakiś kwiat albo ro-ślina. O, ta wygląda znajomo. Kait skręciła w nią, starając się oczytać nazwę na metalowej tabliczce - Ivy Street - czy to ta? Nie było czasu, by się nad tym zastanawiać. Ruszyła biegiem ulicą... I prawie natychmiast do niej dotarło, że się pomyliła. To była ślepa uliczka. Gdy dotrze do końca, będzie w pułapce. Zerknęła za siebie. Biegł za nią, a poły płaszcza łopotały niczym skrzydła drapieżnego ptaka. Był niezgrabny, ale bardzo szybki. Nie uda jej się dotrzeć do końca ślepej uliczki. Jeśli pobiegnie w stronę któregoś domu, to mężczyzna ją dopadnie. Jeśli zwolni, to zaatakuje ją z tyłu. Jeśli spróbuje go wyminąć, to ją złapie. Jedyne, co jej przychodziło do głowy, to stawić mu czoło i walczyć. Po raz kolejny przeszyła ją fala przejrzystego zimna. No, dobrze. Zatrzymała się, trochę się zachwiała i obróciła na pięcie. Stała w najszerszej części ślepej uliczki, otoczona przez zaparkowane samochody. Zatoczył się, zwolnił i się zawahał. A następnie, pół biegnąc, pół powłócząc nogami, ruszył w jej stronę. Kaitlyn ani drgnęła. Dobrze, że nie zgubiła nigdzie worka marynarskiego. Może użyje go jako broni. A może jest w nim coś, czego mogłaby użyć...? Nie, wszystko było zbyt miękkie. Poza ołówkami, ale one były w pudełku z przyborami plastycznymi. Nie wyciągnie ich na czas. W takim razie wydrapię mu oczy, pomyślała ostro. Adrenalina buzowała w jej żyłach; niemalże się cieszyła, że ma okazję do bójki. Miała ochotę rozerwać go na strzępy. Zabił, był zabójcą.

- No, chodź, ty - syknęła i po chwili do niej dotarło, że powiedziała to na głos. Ruszył w jej stronę. Szczerzył zęby w obłąkanym, uszczęśliwionym uśmiechu. Kaitlyn napięła mięśnie. Nagle znalazł się przy niej.

Rozdział 4

K rzyk przebił się przez blokadę Gabriela. Chłopak chodził bez celu, w tę i z powrotem, przed Instytutem. Całą noc był na dworze i nadal nie chciało mu się wracać do środka. Pewnie i tak nikt nie będzie mu zawracać głowy, nadal jednak instynktownie unikał tego miejsca. Spartaczył robotę: nie zdobył odłamka kryształu. I wkrótce stanie przed nim. Zetes. Gabriel zacisnął szczęki. Teraz już rozumiał, dlaczego Marisol tak bardzo bała się staruszka. Posiadał jakąś wrogą moc, której najmocniej doświadczało się w codziennym pożyciu. Jakby potrafił wysączyć siłę woli z każdego w swoim otoczeniu. Nie tak gwałtownie, jak Gabriel drenował życiową energię, ale powoli. Ludzie stawali się przy nim nerwowi, wyczerpani - i skołowani. Cicha forma terroru. Garbiel nie zamierzał się poddać. W końcu się zdecydował, co chce robić w życiu, a Zetes był mu do tego potrzebny. Staruszek miał organizację i kontakty. Gabriel planował spożytko-wanie wszystkich tych elementów w drodze na szczyt. Zastanawiał się nad wejściem do środka, gdy do jego świadomości przebił się krzyk. Nie był to słyszalny dźwięk, ale pojawił się nagle w jego głowie. To była nienawiść, przemieszczana z gniewem oraz strachem. Kaitlyn. Gdzieś blisko. Na północny zachód od niego, pomyślał. Ruszył z miejsca, nim jeszcze zdążył się zastanowić. I pewnie nie umiałby wyjaśnić dlaczego, gdyby go ktoś zapytał. Sadził długie, zręczne kroki wilka. Krzyk rozległ się znowu - wołanie kogoś, kto walczy o życie. Gabriel przyspieszył. Był już blisko. Ivy Street. Krzyk dochodził stamtąd. Teraz już widział, co się dzieje - w świetle latarni, na końcu ślepej uliczki. Słyszał to w głowie. Kaitlyn nigdy nie krzyczała na głos, gdy była w ta-rapatach. Gabriel dopadł szarpiących się postaci. Rudy mężczyzna przygwożdżał Kaitlyn, która gryzła, kopała i drapała. Nieźle go urządziła, ale i tak musiała przegrać ten pojedynek. Mężczyzna był cięższy i silniejszy od niej, mógł wytrzymać dłużej. Déjà vu, pomyślał Gabriel. Kiedyś na tyłach Instytutu walczył z innym mężczyzną, który zaatakował Kaitlyn - człowiekiem, który, jak się potem okazało, był członkiem Bractwa. Ten tutaj z przetłuszczonymi włosami i podejrzanym wyglądem był raczej pospolitym przestępcą. Nie musiał interweniować. Staruszek ucieszyłby się na wieść o śmierci Kaitlyn. Jedna osoba mniej na drodze do odłamka kryształu. Ale... Wszystkie te myśli przeleciały Gabrielowi przez głowę w jednej chwili. Nim jeszcze świadomie wyciągnął z tego jakieś wnioski, już sięgnął po rudego. Zacisnął rękę na jego brudnym płaszczu i szarpnął, przez co poderwał mężczyznę do góry. Kaitlyn wytoczyła się spod niego. W głowie usłyszał jej zdziwiony głos. Gabriel?! A to znaczy, że go wcześniej nie zauważyła. Cóż, była skupiona na tym, by przeżyć. Facet w płaszczu zareagował, wyrwał się. Zobaczył Gabriela i wymierzył cios. Gabriel się uchylił. Poderwał rękę do góry. Nóż w rękawie wysunął się z kliknięciem. Zacisnął na nim dłoń. Ciężar i gładka rękojeść były przyjemne w dotyku. Oczy rudego się rozszerzyły.

Jak Wolverine, pomyślał Gabriel i parę razy przeciął nożem powietrze dla rozgrzewki. Oczy rudego podążały za nożem. Bał się. Gabriel czuł smak jego strachu. Nie martw się nożem, pomyślał, chociaż wiedział, że rudy go nie słyszy. To tylko dla odwrócenia twojej uwagi, żeby cię czymś zająć, gdy ja zrobię swoje... Druga ręka Gabriela ukradkiem powędrowała w górę. Dotknęła karku rudego. Zaraz ponad kołnierzem płaszcza. Jego palce musnęły skórę i znalazły punkt transferowy. Łatwiej by mu było go znaleźć wargami, ale nie miał zamiaru zbliżać się do tego plugawego wykolejeńca bardziej niż to konieczne. Coś pękło, coś się oderwało. Rudy gwałtownie zesztywniał, jego mięśnie dygotały. A potem Gabriel to poczuł - falę energii niczym białoniebieskie światło tryskające jak fontanna. Gabriel zbierał je palcami. Energia wypełniała wszystkie jego kanały, pędziła przez nie, rozgrzewając jego ciało. Aaaaach. To było jak coś zimnego do picia w upalny dzień - chłodny napój w wysokiej szklance z kostkami lodu pobrzękującymi o ścianki i kropelkami wody zbierającymi się na zewnątrz. To było jak złapanie drugiego oddechu podczas biegu - nagły przypływ siły, spokoju i wigoru. Przypominało powiew wiatru na twarzy. Te opisy nie do końca oddawały to, co odczuwał w tej chwili, ale nie umiał inaczej nazwać tej witalności i ekscytacji, których teraz doświadczał. Jakby pił czystą esencję życia. Smakowała doskonale nawet od niechlujnego włóczęgi. Na swój odrażający sposób ten gość miał w sobie więcej życia niż przeciętny człowiek. Gabriel go puścił, po czym wsunął nóż z powrotem do pochwy. Rudego przeszył dreszcz, po czym osunął się na ziemię. Zadygotał i znieruchomiał. Śmierdział. Zadyszana Kaitlyn podniosła się z ziemi. - Nie żyje? - zapytała. - Jeszcze oddycha, ale zbyt długo nie pociągnie. - To ci sprawiło przyjemność. Uniosła wzgardliwie brwi. Jej niebieskie oczy miotały błyskawice. Drobne rude loczki przywarły jej do czoła; reszta włosów opadała luźno, niczym wspaniały, płomienny wodospad. Była zarumieniona, pozbawiona tchu i bardzo piękna. Rozzłoszczony Gabriel odwrócił wzrok. Nie chce o niej myśleć, nie chce widzieć, jaka jest piękna, jaką ma bladą skórę, jak jej piersi unoszą się w rytm oddechu. Należała do kogoś innego, dla niego nic nie znaczyła. Wbił wzrok w skuloną sylwetkę na ziemi i powiedział: - Tak, sama nieźle sobie radziłaś. Kaitlyn zadrżała, po czym wzięła się w garść. Jej głos brzmiał trochę łagodniej, gdy się odezwała: - Czułam, że jest pełen okropieństw. Jego umysł... Przeszył ją znowu dreszcz. - Miałaś wgląd w jego umysł? - zapytał ostro Gabriel. - Niezupełnie. Wyczuwałam coś. To było coś jak odczucie albo zapach. Nie byłam jednak w stanie odczytać jego myśli. - Podniosła wzrok na Gabriela, zawahała się, po czym wzięła głęboki wdech. - Przepraszam. Nawet ci nie podziękowałam. Cieszę się, że się zjawiłeś. Gdyby nie ty... Głos uwiązł jej w gardle. Zignorował to. - Rozwinęłaś też umiejętności telepatyczne w stosunku do innych ludzi? A może ten facet był telepatą? - Dotknął płaszcza czubkiem adidasa, po czym spojrzał na Kait. - Gdzie reszta? Kaitlyn się wyprostowała i spokojnie obejrzała się za siebie. - Jaka reszta?

- No, wiesz, reszta. - Gabriel natężył zmysły, nasłuchując choćby najsłabszych sygnałów ich obecności. Nic. Zmrużył oczy i przyjrzał się Kaitlyn. - Muszą być gdzieś w pobliżu. Nie przyszłabyś tu sama. - Nie przyszłabym? Jestem sama. Przyjechałam autobusem. Nic trudnego. Nie zapytasz dlaczego? Za jej plecami niebo przybrało odcień zieleni i bladego różu, a na zachodzie było w kolorze ultramaryny. Gasły ostatnie gwiazdy. Pierwsze promienie słońca padły na złocistorude włosy. Jej szczupła i dumna sylwetka, niczym u średniowiecznej księżniczki czarownic, odcinała się od porannego nieba. Gabriel starał się ze wszystkich sił zachować kamienną twarz. - No, dobrze - powiedział. - To co tu robisz? - Co znaczy, nie ma jej? - zapytał ostro Rob. - Nie ma jej - odpowiedziała żałośnie Anna. - Obudziłam się, rozejrzałam i nigdzie jej nie ma. Lewis odwrócił się na bok w swoim śpiworze, zmrużył oczy i się podrapał. - A sprawdziłaś w... eee... - Oczywiście, że sprawdziłam w łazience. Wszędzie sprawdziłam, ale jej nigdzie nie ma. Jej torba też zniknęła. - Co?! - wrzasnął Rob. Anna zasłoniła mu usta dłonią. Rob wpatrywał się tępo w dziewczynę. Jeśli nie ma jej torby, to jej też nie ma, pomyślał, żeby wszyscy usłyszeli. Właśnie to ci próbowałam powiedzieć, odparła Anna. Jej piękne ciemne oczy były rozszerzone, ale spokojne. Anna nigdy nie traciła głowy w sytuacjach kryzysowych. Rob natomiast był bliski paniki. Od poprzedniego wieczoru szalał. Z wysiłkiem wziął się w garść. Chcę powiedzieć, że pewnie wyskoczyła gdzieś na chwilę. Pewnie z własnej woli. Gdyby ją ktoś porwał, to pewnie nie zabraliby torby. - Ale dlaczego to zrobiła? - zapytał Lewis i usiadł prosto. Rob spojrzał w okno. Właśnie świtało. - Wydaje mi się... Może poszła do Instytutu. Pozostała dwójka gapiła się na niego z niedowierzaniem. - Nie - zaprzeczyła Anna. Rob uniósł ramiona i zagryzł górną wargę. Nadal wyglądał przez okno. - Myślę, że tak. - Ale dlaczego? - Chciał wiedzieć Lewis. Rob ledwie go usłyszał. Patrzył w niebo, przejrzyście niebieskie, niczym szkło. Kait teraz tam była... - Rob! - Lewis nim teraz potrząsał. - Dlaczego poszła do Instytutu? - Nie wiem - odpowiedział Rob. - Może myśli, że wpłynie na Gabriela? Albo sama chce się zmierzyć z panem Zetesem. Anna i Lewis wypuścili z sykiem powietrze z płuc. - Myślałem... To znaczy najpierw pomyślałem, że chcesz powiedzieć... Rob zamrugał zdezorientowany. - Myślał, że chcesz powiedzieć, że Kaitlyn zdezerterowała, tak jak Gabriel - dodała zdecydowanie Anna. - Wiem, że tego nie zrobiła, ale pomyślałam, że może ty tak myślisz. - Oczywiście, że niczego takiego by nie zrobiła - odpowiedział zszokowany Rob. Czasami nie rozumiał ludzi - tak łatwo im przychodziło mówić źle o innych, nawet o przyjaciołach. On jednak wiedział, że Kaitlyn nie była zdolna do złych uczynków. - Musiała dać nogę w środku nocy - zauważył Lewis. -Myślicie, że wzięła samochód? - Samochód stoi przed domem. Sprawdziłam, zanim przyszłam was obudzić - westchnęła Anna. - Sama nie wiem, jak ona to zrobiła. - Znalazła jakiś sposób - powiedział krótko Rob. Kaitlyn była zdeterminowana. - Na pewno dotrze na miejsce, jeśli to sobie zaplanowała. Pytanie tylko, co my teraz mamy zrobić?

- A co możemy zrobić? - zapytał Lewis. Z tyłu domu dobiegły ich jakieś hałasy. Rodzice Marisol się obudzili. Rob spojrzał w tamtą stronę, a potem znowu za okno. - Musimy ją znaleźć i wydostać stamtąd. - Wydostać ją - zgodziła się cicho Anna. - Musimy - dodał Rob. - Nie wiem, co jej chodzi po głowie, ale to się nie uda. Nie w tym domu wariatów. Oni są niebezpieczni. Zabiją ją. - Chciałam cię zobaczyć. - Kaitlyn podeszła do Gabriela. Wiedziała, że się na to nie nabrał. - to prawda. Popatrz na mnie, poczuj moje myśli. Chciałam cię zobaczyć. To było ryzykowne zagranie. Ale nie kłamała. Poza tym uratował jej życie, więc naprawdę się cieszyła na jego widok. Tyle pozwoliła mu wyczuć. Mogła się założyć, że nie będzie szukał głębiej, bo musiałby się zbliżyć i odsłonić własne myśli. A na to na pewno nie będzie miał ochoty. Przyglądał się jej intensywnie. Zmrużył szare oczy w świetle poranka. Było to przepiękne światło z północy, padające ukośnie, w którego promieniach nawet zwyczajne domy wy-dawały się magiczne, a Gabriel mienił się złociście. Mogła się tylko domyślać, jak ona sama wygląda w takim świetle. Gabriel spuścił wzrok. Telepatycznie musnął jej umysł -lekko, niczym skrzydło ćmy. - A więc chciałaś się ze mną zobaczyć? - zapytał. - Stęskniłam się za tobą - powiedziała Kaitlyn. To również; nie było kłamstwo. Tęskniła za jego ciętą inteligencją, prześmiewczym poczuciem humoru i silną obecnością w jej głowie. - Chcę do ciebie dołączyć. To było takie megawielkie kłamstwo, że spodziewała się usłyszeć syreny alarmowe w jego głowie, ale on zdążył się już schować za murem. W ogóle na nią nie patrzył. - Nie wygłupiaj się. - Skrzywił się, a jego głos nagle zabrzmiał słabo. Kaitlyn dostrzegła swoją szansę i zaatakowała: - Mówię prawdę. Podjęłam decyzję wczoraj w nocy. Nie lubię pana Zetesa, ale niektóre rzeczy, które mówi, mają sens. Mamy nieskończone możliwości, musimy je tylko rozwinąć. W spokoju. I jesteśmy lepsi od innych ludzi. Gabriel chyba zdołał wziąć się w garść. - Nie przy szłaby ś tu z takiego powodu. - Czemu nie? Mam już dość uciekania. Chcę być z tobą i chcę mieć władzę. Co w tym złego? Zacisnął usta. - W tym nie ma nic złego, ale ty w to nie wierzysz. - No, to sprawdź. - Serce Kaitlyn biło jak szalone. To było ogromne ryzyko. - Zdałam sobie sprawę z tego, co nas łączy, dopiero jak odszedłeś. Zależy mi na tobie. - To był jej moment. Pora sprawdzić, czy nadaje się na hollywoodzką gwiazdę. Zbliżyła się do Gabriela. Niemalże go dotykała. - Uwierz mi. Gdyby chciał, mógł zajrzeć w jej myśli i wyrwać z nich prawdę. Cienka tarcza ochronna nie ochroniłaby jej przed nim. Ale on nie próbował wtargnąć do jej głowy. Zamiast tego pocałował Kaitlyn. A ona poddała się pocałunkowi. Wiedziała, że musi. Przeszył ją dreszcz zwycięstwa. Dziewczyna z małego miasteczka odnosi sukces. Narodziła się gwiazda! Po chwili jednak poczucie triumfu zniknęło, a w jego miejsce pojawiło się coś silniejszego, głębszego. Coś dziko radosnego i czystego. Przywarli do siebie. Gabriel mocno ją obejmował. Zaiskrzyło między nimi. W miejscach, gdzie się stykali, Kaitlyn czuła gorąco. Gabriel wsunął dłoń w jej włosy. Delikatne muśnięcia jego palców sprawiały jej rozkosz. Raz za razem pieścił wargami jej wargi. W środku Kaitlyn czuła narastający ból. Byli razem, tak blisko, a ona chciała być jeszcze bliżej. Przeszył ją dreszcz. Jego palce dotknęły jej karku.

Błyskawica. Zaczynało się. Iskry zmieniły się w niebiesko-białą burzę. Za chwilę ich umysły się połączą i jej energia przepłynie do niego. Ostateczna komunia, ale nie mogła. Nie byłoby między nimi żadnej bariery. Żadnej ochrony. Gabriel zobaczyłby wszystko. Kaitlyn próbowała się wyrwać, ale nic z tego nie wyszło. Trzymał ją w ramionach, a nie miała dość siły, żeby się uwolnić. Za chwilę zobaczy... Jakieś drzwi do garażu otworzyły się ze zgrzytem. Kaitlyn podskoczyła. Była uratowana. Gabriel uniósł głowę i spojrzał na dom. Kaitlyn wykorzystała ten moment i odsunęła się o krok. Świat dokoła nich budził się do życia. To już nie był świt, lecz poranek. Otworzyły się drzwi innego domu; ścieżką przebiegł kot. Nikt nie zauważył wysokiego chłopaka, który całował się z dziewczyną, ani bezwładnej postaci u ich stóp. - Zaraz nas zobaczą - wyszeptała Kaitlyn. - Chodźmy stąd. Ruszyli w milczeniu. Na skrzyżowaniu Kaitlyn spojrzała na niego. - Którędy do Instytutu? - Naprawdę chcesz tam iść? Przyglądał jej się z powątpiewaniem, ale już nie lekceważąco. Przekonała go. - Chcę być z tobą. Gabriel był skonsternowany. Skonsternowany i bezbronny. W jego oczach błysnęło coś kruchego. - Ale... ja cię przecież skrzywdziłem. - Nie chciałeś. Kaitlyn nagle nabrała absolutnej pewności. Wcześniej tak się jej wydawało, ale teraz była pewna. - Nie wiem - powiedział tylko. - Już niczego nie jestem pewien. - Wiem. Zapomnij o tym. Widziała, że nadal jest zdezorientowany, ale uznała, że tak jest lepiej. Im dłużej będzie wytrącony z równowagi, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że zacznie ją analizować.: Sama była zaskoczona i kręciło się jej w głowie od tego pocałunku. Boże, w co ja się pakuję? Postanowiła, że zastanowi się nad tym później. - Joyce nadal wszystkim zarządza? Joyce Piper zwerbowała ich oboje zeszłej zimy. To dzięki niej Instytut uchodził za legalny ośrodek badawczy. Nawet teraz Kaitlyn z trudem mieściło się w głowie, że Joyce jest równie zła co pan Zetes. - Jeśli to można nazwać zarządzaniem. Niby wszystkim I kieruje, ale... zresztą sama zobaczysz. Kaitlyn ogarnęła fala triumfu, którą zaraz stłumiła. Już nie musiała go przekonywać. Wierzył, że pozwolą jej zostać. Zrobię to, pomyślała. Nagle do niej dotarło, ile miała szczęścia, zjawiając się tam z Gabrielem. On jej pomoże. Zbliżali się do Instytutu. Upominała się duchu: wyprostuj się, krocz dumnie. Uniosła głowę. Gdy przyszła tu po raz pierwszy, była przejęta i zdenerwowana. Martwiła się, z kim będzie dzielić pokój, czy ludzie ją polubią, czy ją zaakceptują. Teraz miała dużo poważniejsze rzeczy na głowie i zadanie do wykonania. Wiedziała, że emanują z niej spokój i niemalże ma-jestatyczna pewność siebie. Sięgnęła do worka i wyciągnęła z niego okulary przeciwsłoneczne Marisol. Założyła je i odrzuciła włosy do tyłu. Teraz jestem gotowa. Gabriel spojrzał na nią.

- Nowe? - Cóż, uznałam, że Marisol nie będzie już potrzebne. Uniósł brew, zszokowany jej bezczelnością. Instytut był fioletowy. Oczywiście pamiętała to, ale i tak zdziwił ją ten kolor. Przeszył ją silny dreszcz tęsknoty za domem. - No, chodź - powiedział Gabriel i podprowadził ją do drzwi. Były zamknięte. Zapukał z rozdrażnieniem. - Zapomniałem klucza... - A co z twoim nowym talentem do włamań? Drzwi się właśnie otworzyły. Stała w nich Joyce. Jej krótkie jasne włosy były przygładzone i mokre. Miała na sobie różowy sweter i legginsy. Jak zawsze emanowała energią, w każdej chwili gotowa do akcji. Oczy w kolorze akwamarynu były lśniące i pełne życia. - Gabriel, gdzieś ty... - przerwała i jej oczy zrobiły się okrągłe jak spodki. Zobaczyła Kaitlyn. Przez moment stali w milczeniu. Kaitlyn pozornie była opanowana, ale tak naprawdę serce biło jej jak szalone. Musiała jakoś przekonać Joyce, to konieczne. Blondynka była jednak podejrzliwa. Kiedyś Joyce ją nabrała, nabrała ich wszystkich. Teraz przyszła kolej na Kaitlyn. Kait czuła się jak agent FBI, którego zadaniem jest infiltracja szeregów wroga. A dobrze wiesz, co dzieje się z nimi, kiedy zawiodą, pomyślała. - Joyce... - zaczęła, zdobywając się na łagodny ton. Joyce nawet na nią nie spojrzała. - Gabriel - powiedziała chrapliwym szeptem. - Zabieraj ją stąd.

Rozdział 5

Kaitlyn spojrzała na Joyce z niepokojem. W uszach jej dzwoniło. Nie była w stanie nic powiedzieć. Uratował ją Gabriel. - Daj jej szansę. Joyce patrzyła to na jedno, to na drugie. W końcu się odezwała: . - Masz odłamek kryształu? - Nie znalazłem go - odpowiedział Gabriel pospiesznie. -Gdzieś go ukryli. Ale co za różnica? - Co za... - Joyce zacisnęła usta i zerknęła za siebie, jakby się bała, że ktoś ją podsłuchuje. - Problem polega na tym, że on tu będzie dzisiaj wieczorem i chce mieć odłamek. - Słuchaj, wpuścisz nas czy nie? Joyce głośno westchnęła i jeszcze raz zerknęła na Kaitlyn. Wpatrywała się w nią przez długą chwilę, po czym jednym ruchem zerwała Kaitlyn z nosa okulary przeciwsłoneczne. Kaitlyn to zaskoczyło, ale nie dała nic po sobie poznać. Spokojnie patrzyła w akwamarynowe oczy. - No dobrze - zgodziła się w końcu Joyce. - Wchodźcie. Mam nadzieję, że to nie żadna bzdura. - Przyda ci się jeszcze jeden jasnowidz - tłumaczył Gabriel, gdy znaleźli się w salonie. - Dobrze wiesz, że Frost jest kiepska. Joyce usiadła i założyła jedną szczupłą nogę na drugą. - Chyba żartujesz? - zapytała z ironią. - Chcę do was dołączyć - oznajmiła Kaitlyn. Dzwonienie w uszach ustało. Mogła już mówić, spokojnie i z nonszalancją. - No, pewnie! - odparła na to Joyce. Jej ton brzmiał sarkastycznie. - Nie przyprowadziłbym jej tutaj, gdyby kłamała - ciągnął Gabriel. Błysnął tym swoim promiennym, niepokojącym uśmiechem. I nim Joyce zdążyła się odezwać, dodał: - Zajrzałem w jej umysł, nie oszukuje. Szkoda marnować czasu. Głodny jestem. - Dlaczego chce do nas dołączyć - dopytywała się Joyce. Słowa Gabriela wyraźnie nią wstrząsnęły. Kaitlyn wiele razy ćwiczyła przemowę na temat tego, jak gorąco wierzy w teorie pana Zetesa związane z telepatami i zdobyciem władzy. Zrobiła się w tym całkiem dobra. I całkiem łatwo było ją sprzedać ludziom, którzy sami chcieli rządzić. Pod koniec przemowy Joyce zagryzła wargę. - Sama nie wiem. A co z resztą? Z twoimi przyjaciółmi? - Co z nimi? - zapytała zimnym tonem Kaitlyn. - Chodziłaś z Robem Kesslerem. Nie zaprzeczaj. Kaitlyn czuła, że Gabriel też czeka na odpowiedź. - Zerwaliśmy ze sobą - oznajmiła. Nagle pożałowała, że nie przemyślała dokładniej tej części planu. - Chcę być z Gabrielem. Poza tym... - dodała, bo nagle ogarnęło ją natchnienie. - Robowi podoba się Anna. Nie miała pojęcia, czemu to powiedziała, ale odniosło to niespodziewany skutek na obojgu, Joyce i Gabrielu. Dziewczyna uniosła ze zdziwienia brwi, a zaciśnięte usta odrobinę się rozluźniły. A Gabriel odetchnął z sykiem, jakby chciał powiedzieć: wiedziałem. Kaitlyn była w szoku. Wymyśliła to na poczekaniu. Rob nigdy nie dał nic po sobie poznać. Ani on, ani Anna. A przynajmniej Kaitlyn nic takiego nie zauważyła... Nie mogła teraz o tym myśleć. Musiała skupić się na ważniejszych sprawach. Spojrzała na Joyce, która robiła wrażenie rozdartej.

- Posłuchaj - ciągnęła dalej Kait. - To całkiem proste. Nie przyszłabym tutaj, gdybym nie traktowała tego poważnie. Ponadto nie chce ryzykować życie mojego taty. - Przyglądała się wyczekująco Joyce. - Możecie coś mu zrobić, prawda? To za duże ryzyko. lak naprawdę uświadomiła to sobie dopiero parę chwili temu. Telepaci pana Zetesa mogli zaatakować na odległość. Jeśli dowiedzą się prawdy o Kait, jej ojciec znajdzie się na ce-lowniku. Jednak było już za późno, żeby się wycofać. Mogła ochronić tatę, grając swoją rolę. - Ale przecież pojechałaś aż do Kanady, żeby z nami walczyć. - No, tak. Spotkałam się z Bractwem i przekonałam się, że to bzdury. Sami sobie nie potrafią pomóc, nie wspominając o kimkolwiek innym. Poza tym... nie przestałam lubić Roba ani reszty, ale nie chcę być z nimi, gdy poniosą porażkę. Wolę stanąć po stronie zwycięzcy. - iy i Lidia - Joyce mruknęła. Kolejny celny strzał, pomyślała Kait. - Nawet jeśli na nic się nam nie przydasz, zawsze możesz zostać naszą zakładniczką - dodała Joyce. - Możemy coś zjeść? - zapytał Gabriel, nie czekając na reakcję Kaitlyn. - Dobrze - zgodziła się Joyce i podała Kaitlyn okulary przeciwsłoneczne. - Wszyscy jeszcze śpią. Sami sobie zróbcie śniadanie. Oj, wygląda na to, że przestała cię już bawić rola gospodyni domowej, jaką wcześniej odgrywałaś, pomyślała Kaitlyn, nie zawracając sobie głowy, żeby ukryć tę myśl przed Gabrielem. Uśmiechnął się do niej. Kuchnia wyglądała inaczej. Przede wszystkim była brudna: w zlewie piętrzyły się naczynia, z kosza na śmieci wysypywały się puszki po coca-coli. Na blacie stało kartonowe pudło pełne niechlujnie zamkniętych pudełek po jedzeniu na wynos. Chińszczyzna, jak zauważyła Kaitlyn. Nam Joyce nigdy nie pozwalała zamawiać chińskiego jedzenia. No i płatki śniadaniowe z cukrem w szafce. Gdzie się podziała pasja Joyce do zdrowego odżywiania? Czy tylko udawała? - Mówiłem ci, że przestało ją to obchodzić - mruknął Gabriel pod nosem, rzucając dziwne spojrzenie z ukosa. Aha. Kaitlyn wzruszyła ramionami i nasypała sobie płatków do miseczki. Gdy skończyli jeść, Joyce powiedziała: - No, dobrze, idźcie na górę i się umyjcie. Możesz tymczasowo zatrzymać się w pokoju Lidii. Zdecydujemy, gdzie będziesz spać dzisiaj wieczorem, kiedy on przyjedzie. Kaitlyn się zdziwiła: - Lidia tu mieszka? ~ Mówiłem ci - odparł Gabriel. - Pod skrzydłami tatusia. Gdy znaleźli się na podeście schodów, Kait zapytała: - Który pokój teraz zajmujesz? - Ten sam, co poprzednio. - Pokazał w stronę najlepszego pokoju w całym domu, dużego, z kablówką i balkonem. A potem posłał jej szatańskie spojrzenie. - A co, chcesz mieszkać ze mną? Mam jacuzzi. I ogromne łóżko. - Joyce się na to nie zgodzi - odparła Kaitlyn. Nie wiedziała, gdzie mieszka Lidia, ale zapukała do drzwi pokoju, który kiedyś dzieliła z Anną. A potem zajrzała do środka. Lidia, drobna w za dużej koszulce, właśnie podnosiła się z łóżka. Na widok Kaitlyn aż pisnęła. Rozejrzała się gorączkowo po pokoju, szukając drogi ucieczki, a potem zrobiła krok w bok, w stronę łazienki. Kaitlyn zachichotała. W pewnym sensie miło było zobaczyć kogoś bardziej przestraszonego niż ona. - Dokąd się tak spieszysz? - zapytała. Ogarnęło ją poczucie rozleniwienia i siły. Czuła się jak Gabriel. Lidia wierciła się przez chwilę, niczym robak na haczyku, a potem palnęła: - On mnie do tego zmusił. Nie chciałam was zostawić w Kanadzie.

- Och, Lidio, ale z ciebie kłamczucha. Zrobiłaś to z tego samego powodu co ja. Chciałaś być po zwycięskiej stronie. Kocie oczy Lidii otworzyły się szerzej. Była drobna i śliczna, z bladą, delikatną twarzyczką i ogromną szopą czarnych włosów. A raczej byłaby śliczna, pomyślała Kait, gdyby na jej twarzy nie malowało się wieczne poczucie winy i skrytości. - Z tego samego powodu co ty? - mruknęła pod nosem Lidia. - Chcesz powiedzieć... Ojciec cię tu sprowadził...? - Przyszłam z własnej woli, żeby do was dołączyć - oznajmiła stanowczo Kaitlyn. - Joyce kazała mi zamieszkać w tym pokoju. Rzuciła worek marynarski na zaścielone łóżko. Spodziewała się ze strony Lidii gestu zrozumienia. Zamiast tego dziewczyna patrzyła na nią tak, jakby Kait postradała zmysły. - Przyszłaś tu z własnej woli... - Po czym przerwała i pokręciła głową. - No, cóż, w jednej kwestii się nie mylisz - powiedziała. - Mój ojciec wygra. On zawsze wygrywa. Odwróciła wzrok i wzgardliwie uniosła wargi w kącikach. Kaitlyn przyjrzała się jej z namysłem. - Dlaczego jesteś w Instytucie? Przecież nie jesteś telepatą, prawda? Lidia zbyła ją wzruszeniem ramion. - Ojciec chce, żebym tu była. Chyba po to, żeby Joyce miała mnie na oku. Nie odpowiedziałaś na moje pytanie, pomyślała Kaitlyn; Gabriel uważał, że skoro Kait pochwyciła myśli rudego mężczyzny, to mogła mieć przynajmniej znikome zdolności telepa-tyczne. Kaitlyn wyczuwała teraz nastrój Joyce, a nawet więcej. Nie była w stanie powiedzieć, o czym dokładnie myśli dziewczyna, ale wyłapywała jej nastawienie. Jestem telepatką? la myśl była dziwna i niepokojąca. To, że mogła rozmawiać w myślach z przyjaciółmi, nie liczyło się; Gabriel ich połączył. Ale umiejętność rozpoznawania tego, co czują ludzie, to zupełnie inna sprawa. Teraz wyłapywała, że Lidia ma sporo na głowie. Może pociągnąć ją za język? - Jak tu jest? - zapytała Kaitlyn jakby nigdy nic. Lidia zrobiła jeszcze bardziej wzgardliwą minę, po czym wzruszyła ramionami i powiedziała: - Poznałaś już innych? - Nie, ale w drodze do Kanady widziałam ich projekcje astralne. - I pewnie na żywo jeszcze mniej ci się spodobają. - To może mnie przedstawisz? - zasugerowała Kait. Niespecjalnie interesowali ją studenci, ale chciała poznać panującą tu rutynę - coś, z czego by mogła wywnioskować, gdzie pan Zetes trzyma kryształ. Każda informacja mogła się okazać użyteczna. Uznała, że przy zawieraniu znajomości ze studentami będzie pewna siebie i arogancka. Nie chciała, żeby pomyśleli, że się ich boi. - Chcesz ich zobaczyć? Lidia wyraźnie się ich bała. - Pewnie. No, dalej, pokaż mi tych psycholi - odpowiedziała szybko Kaitlyn; w odpowiedzi spotkał ją słaby, pełen podziwu uśmiech. - Chodźmy na wycieczkę po zoo. Na korytarzu wpadły na Joyce. Popatrzyła na nie, a potem zapukała energicznie do drzwi prowadzących do pomieszczenia, który kiedyś grupa Kait się uczyła. Joyce, nie czekając na odpowiedź, otworzyła drzwi. - Wstawać! Renny, szkoła; Mac, za dziesięć minut zaczynasz testy. Jeśli chcecie zjeść śniadanie, to się pospieszcie. Przeszła parę kroków i otworzyła kolejne drzwi. - Bri! Szkoła! Frost! Testy! Kaitlyn miała doskonały widok na pierwszy pokój. Ledwie stłumiła okrzyk. Boże, w głowie się nie mieści.

Pomieszczenie zmieniono na sypialnię - czy raczej coś w tym rodzaju. Przypomina pokój w noclegowni, pomyślała Kaitlyn. Nie, gorzej. Pokój w jakimś opuszczonym budynku, jednym z tych, które pokazują w wiadomościach. Na jednej ścianie wypisano sprejem słowa „Stop strachowi". Zasłony były zerwane, a jedna z szyb w alkowie stłuczona. W tynku na ścianie widniała duża dziura. Drzwi też były zniszczone. Poza tym pokój był brudny. I nie chodziło tylko o kask motocyklowy ani słupki drogowe na podłodze, ani o bezpańskie ciuchy udrapowane na meblach czy filiżanki pełne petów. Dywan był usiany okruchami ciastek, popiołem, chipsami. Wszystko było pokryte warstwą błota. Kaitlyn zaczęła się zastanawiać, jak to zrobili w tak krótkim czasie. Z łóżka podniósł się chłopak w bokserkach. Był wysoki i chudy jak patyk. Miał włosy obcięte tak krótko, że był prawie łysy, oraz ciemne, wścibskie oczy. Skinhead? Zastanawiała się Kaitlyn. Wyglądał na płatnego zabójcę. Jego umysł przypominał jej o rudowłosym mężczyźnie. - Szakal Mac - wyszeptała Lidia. - Naprawdę nazywa się John MacCorkendale. Oczy szakala, pomyślała Kaitlyn. Tak, to jest to. Drugi chłopak był młodszy, mniej więcej w wieku Kaitlyn.; Miał skórę koloru kawy z mlekiem i drobne, szczupłe, ruchliwe ciało. Jego twarz była wąska, rysy czyste i ostre. Okulary na nosie wcale nie sprawiały, że wyglądał na mniejszego twardziela. Inteligentny dzieciak, który zszedł na złą drogę, pomyślała Kait. Mózg całej operacji. Nie potrafiła wyczuć jego nastroju. - To Paul Renfrew, Renny - wyjaśniła szeptem Lidia. Po czym się uchyliła, bo Szakal Mac rzucił w nią swoim wysokim buciorem rozmiar dwanaście. Kaitlyn też się uchyliła. A potem się wyprostowała i zamarła, gdy ogromny gość ruszył w ich stronę. - Co tu robisz? Czego chcesz? - warknął Kaitlyn prosto w twarz. O Boże, pomyślała. Miał przekłuty język. Czymś, co wyglądało jak metalowa śruba. Renny też do nich podszedł, lekko jak ptaszek. Patrzył na nią z rozbawieniem i złośliwością. Obszedł Kaitlyn dokoła i złapał ją za włosy. - Au! Pali! - powiedział. - Ale kształty są w porzo. - Przejechał dłonią po pupie Kait. - Na żywo wygląda lepiej. Kaitlyn zareagowała bez zastanowienia. Obróciła się na pięcie i trzasnęła Renny'ego w policzek. Aż mu się okulary przekrzywiły. - Nigdy więcej tego nie rób - syknął przez zęby. Przypomniała sobie wszystkie te chwile, kiedy nienawidziła przedstawicieli gatunku męskiego. Chłopacy, z ich wielkimi łapskami i szerokimi, obleśnymi uśmieszkami... Cofnęła rękę, gotowa uderzyć go jeszcze raz. Szakal Mac złapał ją od tyłu za rękę. - Hej, ona się bije! Podoba mi się. Kaitlyn się wyrwała. - To dopiero początek - oznajmiła i posłała mu złośliwy uśmieszek. Nie zgrywała się. Mówiła szczerze. Obaj parsknęli śmiechem, chociaż Renny rozcierał sobie policzek. Kaitlyn się odwróciła. - Chodź, Lidio. Przywitamy się z innymi. Dziewczyna stała skulona przy schodach. Wyprostowała się teraz odrobinę i szybko podbiegła do drugich drzwi, które wcześniej otworzyła z krzykiem Joyce. Kiedyś mieszkali tam Rob z Lewisem. Drzwi były uchylone. Lidia je pchnęła. Kaitlyn była gotowa na kolejną porcję destrukcji. Nie rozczarowała się. Również tutaj brakowało zasłon, ale zastąpiono je czarnymi prześcieradłami. Na komodzie stała zapalona czarna świeczka, z której ciekł wosk, a na

lustrze namalowano szminką pentagram obrócony do góry nogami. Na podłodze walały się otwarte magazyny „Glamour", a także sterty ciuchów i śmieci. W każdym z dwóch łóżek była dziewczyna. - Laurie Frost - powiedziała Lidia. Teraz była mniej przerażona. - Frost, to jest Kaitlyn... -Wiem - przerwała jej ostro tamta i usiadła prosto. Miała blond włosy, jeszcze jaśniejsze niż Joyce. Była piękna, lecz wiecznie rozdęte nozdrza nadawały jej pogardliwy wygląd. Włożyła na siebie czerwoną koronkową bieliznę. Gdy uniosła rękę, by odgarnąć z czoła włosy, Kaitlyn zwróciła uwagę na długie srebrzyste paznokcie. Tkwiły w nich maleńkie kółeczka, niczym kolczyki. - To jedna z nich. Tych, co uciekli - wysyczała groźbę Prost. - No, przecież wiem - powiedziała druga dziewczyna. Kaitlyn ją rozpoznała. Jej zdjęcie było w teczce w gabinecie pana Zetesa. Tylko że fotografia przedstawiała śliczną, zdrową dziewczynę z ciemnymi włosami i pełną życia twarzą. Wprawdzie dziewczyna nadal była ładna, ale w jakiś przedziwny sposób. Miała niebieskie pasemka i rozmazany czarny makijaż wokół oczu. Jej twarz była surowa, szczęka zaciśnięta wojowniczo. Sabrina Jessica Galio, pomyślała Kaitlyn. W końcu się spotykamy. - Ja też cię znam - odezwała się Kaitlyn spokojnym głosem. - Teraz nigdzie nie uciekam. Wróciłam. Bri i Prost spojrzały po sobie, a potem znowu na Kait. Parsknęły obie paskudnym śmiechem. Śmiech Bri przypominał szczekanie, Frost - nerwowy chichot. - Prosto w pułapkę na myszy - oznajmiła Frost i strzeliła długimi srebrzystymi paznokciami. - Jesteś Kaitlyn, tak? Jak na ciebie mówią, Kaitlyn? Kaitykins? Kitty? Kit Cat? Bri przejęła od niej pałeczkę: - Kit Kat? Pretty Kitty? Pretty Pretty? I znowu zaniosły się śmiechem. - Ojej, musimy zorganizować Kitty Kat gorące przywitanie - parsknęła Frost. Jej duże jasnoniebieskie oczy były nieco zamglone. Kaitlyn zaczęła się zastanawiać, czy dziewczyna jest na kacu? A może ci ludzie tacy po prostu są? Bractwo uważało, że są obłąkani. I Kaitlyn teraz to wyczuwała. Agresywni, złośliwi, ale niezbyt skupieni. Jakby coś rozpraszało uch uwagę. Nie byli podejrzliwi, nie zadawali właściwych pytań. I nie miała pojęcia, jak się zachować, gdy pokazywali na nią palcami i chichotali jak przedszkolaki. - Sabrina i Frost, ruszać się! - Z korytarza doszedł ich głos Joyce, niczym uderzenie bicza. Dziewczyny nie przestały chichotać. Joyce przepchnęła się koło Kaitlyn, i zaczęła na nie wrzeszczeć i zbierać ciuchy z podłogi. Kaitlyn pokręciła głową i posłała Joyce spojrzenie pełne wyniosłego osłupienia. Następnie odwróciła się do Lidii. - Chyba już dość widziałam - skwitowała i wyszła. Kilka minut później Joyce przyszła do pokoju Lidii. Jej zwykle gładkie włosy były rozczochrane. Miała rumieniec na twarzy, ale jej akwamarynowe oczy patrzyły twardo jak zawsze. - Możesz dzisiaj zostać w pokoju - powiedziała do Kaitlyn. - Nie kręć mi się na dole, jak będę robiła testy. - Nie ma sprawy. W ogóle nie spałam wczoraj w nocy. - Miłej drzemki - rzuciła ponuro Joyce. Zaskakująco szybko na piętrze zapanowały cisza i spokój. Lidia, Renny i Bri poszli do szkoły, a Szakal Mac i Frost byli chyba na testach. Drzwi do pokoju Gabriela były zamknięte na klucz. Kaitlyn położyła się na swoim starym, dobrze znanym łóżku - i dopiero wtedy do niej dotarło, jaka jest zmęczona. Była wycieńczona, kompletnie wyprana nie tylko z energii, ale także z

emocji. Miała zamiar odpocząć, ale nie zasnąć. Chciała przemyśleć plan działania, ale natychmiast zapadła w sen. Obudziła się dużo później. Pokój wypełniało ciepłe, rozproszone popołudniowe światło. W uszach dzwoniła jej cisza. Wstała i musiała się złapać poręczy, bo zakręciło jej się w głowie. Oddychała wolno i trzymała głowę spuszczoną, aż poczuła się lepiej. A potem zakradła się pod drzwi. Nadal cisza. Podeszła do schodów i przekrzywiła głowę, nasłuchując dźwięków z dołu. Cisza. Zeszła ostrożnie na dół. Jeśli Joyce ją zobaczy, to powie, że zrobiła się głodna. Ale Joyce się nie pojawiła. Na dole nikogo nie było. No, dobrze, tylko bez paniki. To idealna okazja. Od czego najlepiej zacząć? Gdybym była wielkim, brzydkim kryształem, gdzie bym się schowała? Może w sekretnym pokoju w piwnicy? Ale Kaitlyn nie mogła się tam dostać. Tylko Lewis umiał znaleźć ukrytą sprężynę w boazerii. A może w domu pana Zetesa w San Francisco? W tej chwili te miejsca były poza jej zasięgiem. Zaraz... Joyce nie chciała, by Kaitlyn była świadkiem testów. Trzeba sprawdzić laboratorium, pomyślała. Pomieszczenie wyglądało dokładnie tak, jak je zapamiętała. Dziwaczna maszyneria, parawany ozdobione muszelkami, fotele i kanapy, półki na książki i wieża stereo. Nie było tu graffiti. Kaitlyn szybko zajrzała do każdej z przegródek wzdłuż ścian, ale i tak wiedziała, że kryształu tam nie ma. Natknęła się na jeszcze jeden przyrząd. Ciekawe na czym polegają ich moce? Pomyślała i wyobraziła sobie każdego z poznanych studentów. Zapomniała zapytać Lidię. Gabriel wspomniał coś o tym, że Prost jest jasnowi-dzem, ale reszta... Założę się, że potrafią robić jakieś dziwaczne rzeczy. Ruszyła w stronę laboratorium na tyłach, ale okazało się, że jest zamknięte. Aha! Nigdy wcześniej nie zamykano tych drzwi. To bardzo podejrzane. Jednak radość szybko zniknęła, gdy dotarło do niej, co to znaczy. Jeśli drzwi są zamknięte, to nie dostanie się do środka. Chyba że... Joyce zawsze trzymała klucz do domu na tablicy ogłoszeń w kuchni. Każdy, kto wychodził, mógł go stamtąd wziąć. Zdarza się, że te same zamki montuje się w drzwiach zewnętrznych i wewnętrznych. Jeśli klucz tam nadal jest... i jeśli pasuje... Chwilę później znalazła się w kuchni pogrążonej w ciszy. Jej palce nerwowo krążyły po ramie tablicy ogłoszeń. Były tam mnóstwo kurzu, zdechła mucha... oraz klucz. Eureka! Modliła się, kiedy biegła z powrotem do laboratorium. Przystawiła klucz do zamka i mało go nie upuściła z nerwów. Musi pasować, musi pasować... Klucz wszedł gładko do zamka. Pasuje! Poruszyła nim. Przekręcił się! Drzwi ustąpiły. Kaitlyn weszła do środka. W laboratorium panował półmrok - kiedyś był to garaż i miał tylko jedno małe okienko. Kaitlyn zamrugała, starając się rozpoznać kształty. Wolała nie zapalać światła. Tu również były półki z książkami oraz różny sprzęt. Pomieszczenie ze stali niczym sejf bankowy. Klatka Faradaya. Kaitlyn przypomniała sobie, jak Joyce jej o tym opowiadała. Było to pomieszczenie do całkowitej izolacji w trakcie eksperymentów. Dźwiękoszczelne, zatrzymujące fale elektroniczne. Trzymali tu Gabriela. Kaitlyn przypomniała sobie, jak błagała Joyce, by nigdy jej w tym nie zamknęła. Zaschło jej w ustach. Próbowała przełknąć ślinę, ale jej gardło odmówiło współpracy. Podeszła do szarej, stalowej bryły pomieszczenia z wyciągniętą ręką, jakby była niewidoma. Jej palce zetknęły się z chłodnym metalem.

Gdybym była kryształem, kryłabym się dokładnie tutaj. W miejscu osłoniętym, chronionym. Wystarczająco dużym, by wszyscy mogli się zgromadzić wokół mnie. Palce Kaitlyn przesunęły się po metalu. Zniknął gdzieś cały jej spokój w obliczu zagrożenia. Serce łomotało jej w piersiach jak szalone. Jeśli kryształ naprawdę tu jest, to musi go zoba-czyć. Lecz tak naprawdę wcale nie chciała go zobaczyć. Nie chciała być sam na sam z tą rzeczą... w ciemnościach... Kaitlyn dostała gęsiej skórki, kolana się pod nią ugięły, ale palce nadal szukały. Natknęły się na coś w rodzaju klamki. Dasz radę. Dasz radę. Nacisnęła. Usłyszała coś, jakby kliknięcie drzwi. Uświadomiła sobie, że to ktoś otworzył drzwi do laboratorium.

Rozdział 6

Co robi szpieg przyłapany na gorącym uczynku? Kait ścisnęło w żołądku. Rozpoznała głos, nim jeszcze obróciła się na pięcie i zobaczyła sylwetkę w drzwiach. Mężczyzna stał w świetle. Szerokie ramiona, proste linie. Długi płaszcz. - Znalazłaś coś interesującego? - zagadnął pan Zetes i machnął laską ze złotą główką. O Boże. Kaitlyn znowu zaczęło dzwonić w uszach. Nie była w stanie odpowiedzieć. Nie była również w stanie się ruszyć, choć serce biło jej tak szybko, że aż cała się trzęsła. - Chciałabyś zobaczyć, cci jest w środku? Powiedz coś, idiotko. No, powiedz coś, cokolwiek. Jej wyschnięte wargi w końcu się poruszyły. - Ja... nie. Ja... ja tylko... Pan Zetes zrobił krok do przodu i włączył górne światło. - No, dalej. Rozejrzyj się - powiedział. Kaitlyn nie była w stanie oderwać wzroku od jego twarzy. Gdy zobaczyła tego mężczyznę po raz pierwszy, wydał jej się wytworny i wielkopański. Białe włosy, orli nos i przeszywające ciemnoniebieskie oczy sprawiały, że przypominał angielskiego barona. I nawet jeśli od czasu do czasu na jego twarzy pojawiał się ponury uśmiech, nie wątpiła, że ma złote serce. Potem się okazało, że się grubo pomyliła. Wpatrywał się teraz w nią z niemal hipnotyczną siłą. Wwiercał się jej w mózg, wgryzał się w nią. Miał większą moc od Gabriela. Wyważony, rozkazujący głos odbijał się echem w jej krwiobiegu. - Pewnie, że chcesz to zobaczyć - powiedział. Kaitlyn nie zdołała wydusić z siebie żadnego protestu. Podszedł do niej wolnym krokiem. - Popatrz, Kaitlyn. To bardzo porządna klatka Faradaya. Patrz. Głowa Kaitlyn odwróciła się wbrew jej woli. - To zupełnie naturalne, że cię interesuje... I to, co jest w środku. Widziałaś już? Kaitlyn pokręciła głową. Teraz, gdy już nie patrzyła w te oczy, wrócił jej głos - choć brzmiał słabo. - Panie Zetes... Ja nie... - Joyce mi powiedziała, że do nas wróciłaś. - Pan Zetes mówił rytmicznie... brzmiało to niemalże kojąco. - Bardzo się cieszę. Jesteś bardzo utalentowana. Gorliwa i dociekliwa. Otworzył kluczem metalowe pomieszczenie i położył rękę na klamce. Kaitlyn znowu zatkało ze strachu. Błagam, myślała. Błagam, wcale nie chcę tego oglądać. Wypuść mnie. - Twoja ciekawość zostanie teraz zaspokojona. Wejdź do środka, Kaitlyn. Otworzył stalowe drzwi. W środku była pojedyncza lampa na baterie przyczepiona do ściany. Dawała dość światła, by Kaitlyn mogła zobaczyć przedmiot umieszczony pod nią. Nie był to kryształ, lecz coś w rodzaju zbiornika zrobionego z ciemnego metalu. Ze zdziwienia zrobiła krok do przodu. Ten zbiornik wyglądał niemalże jak kubeł na śmieci, tyle że jedną ściankę miał umieszczoną pod kątem ostrym, w której znajdowały się drzwiczki. To wyglądało jak drzwi prowadzące do schronu. Do zbiornika przyczepione były różne rurki, kable i węże. Jedno z urządzeń wyglądało jak elektroencefalograf, za pomocą którego Joyce mierzyła Kaitlyn fale mózgowe. Były tu też inne maszyny, których Kaitlyn nie rozpoznała. A sam zbiornik wyglądał jak ogromna trumna. - Co... co to jest? - wyszeptała Kaitlyn. Z przerażenia zatykało jej dech w piersiach. To było czyste zło. - Przyrząd do eksperymentów, moja droga - wyjaśnił pan: Zetes. - Do całkowitej izolacji. Osłona Ganzfelda. Jeśli się tam kogoś wsadzi, będzie otoczony absolutną ciemnością i ciszą.

Żadne światło ani dźwięk tam nie docierają. Pojemnik jest wypełniony wodą, więc nie czuje się grawitacji ani własnego ciała. Wszystkie zmysły będą pozbawione stymulacji. W takich warunkach... Zwariuje, pomyślała Kaitlyn. Odskoczyła gwałtownie od zbiornika. Wystarczyło, że tylko pomyślała o tym, że miałaby być pozostawiona sama sobie w absolutnej ciemności i ciszy i zrobiło jej się niedobrze. Pan Zetes ją złapał i przytrzymał lekko, ale stanowczo. - Będzie wolny od wszelkich impulsów z zewnątrz i zdolny rozwinąć w pełni swoje nadprzyrodzone zdolności. Dokładnie tak, jak wtedy, gdy Joyce zasłoniła ci oczy, moja droga. Pamiętasz? Odwrócił się, żeby na nią spojrzeć. Wpatrywał się prosto w jej przerażone oczy. Oczywiście wiedziała, że mówi o niej. Jeśli się tam kogoś wsadzi, ten ktoś nie będzie czuł własnego ciała. - Jak już wcześniej mówiłem, jesteś bardzo utalentowana, Kaitlyn. Chciałbym, żebyś w pełni rozwinęła swoje zdolności. Ciągnął ją w stronę zbiornika. Nie mogła mu się oprzeć, len wyważony głos, ten precyzyjny uchwyt... Była pozbawiona siły woli. - Słyszałaś kiedyś o greckiej idei arete, moja droga? - Odstawił na bok swoją laskę i zabrał się do otwierania drzwiczek do schronu. - Samodoskonalenie, samorealizacja. - Pchnął ją w stronę otworu. - Jak myślisz, Kaitlyn, masz potencjał? Przed nią ziała wielka czarna dziura. I Kaitlyn miała w nią wejść. - Panie Zetes! Głos brzmiał w uszach Kaitlyn cicho i jakby z oddali. Widziała tylko tę dziurę przed sobą. - Nie wiedziałam, że pan tu jest. Co pan robi? Ucisk na karku Kaitlyn trochę zelżał. Znowu była w stanie się ruszać. Odwróciła się i zobaczyła Joyce w drzwiach. Za jej plecami stali Gabriel i Lidia. Kaitlyn stała tylko i mrugała, starając się zapanować nad oddechem. Pan Zetes podszedł do Joyce i powiedział coś przyciszonym tonem. Joyce spojrzała na niego ze zdziwieniem i po-kręciła głową. - Przykro mi, ale nic się z tym nie da zrobić - powiedział pan Zetes z żalem, jakby mówił coś w rodzaju: „Przykro mi, ale musimy ograniczyć wydatki". Ma na myśli moją nieuchronną śmierć, uświadomiła sobie Kaitlyn i nagle z jej ust posypały się słowa: - Joyce, przepraszam, wiem, że tu nie powinnam wchodzić, ale chciałam tylko zobaczyć, co zmieniłaś. Nie było nikogo, żeby zapytać, i... przepraszam. Nie pomyślałam. Joyce spojrzała na nią, zawahała się i kiwnęła głową. Skinęła na pana Zetesa i zaprowadziła go do frontowego laboratorium, gdzie zaczęła z nim rozmowę. Kaitlyn poszła za nimi wolnym krokiem, nieufnie. Nie wszystko usłyszała, ale to, co do niej dotarło, wystarczyło, by zabrakło jej tchu w piersiach. Joyce jej broniła przed tym mężczyzną. - Może się przydać Instytutowi - powiedziała Joyce, a na jej opalonej twarzy malował się wyraz powagi oraz powściąganej desperacji. - Jest wyważona, sumienna i rzetelna. Nie tak, jak reszta... - przerwała. - Przyda nam się. Gabriel się z nią zgadzał. - Mogę za nią ręczyć - oznajmił. Kaitlyn ogarnęła fala wdzięczności. - Zbadałem jej umysł. Nie kłamie. Nawet Lidia dorzuciła swoje, oczywiście na samym końcu. - Ona tu chce zostać. A ja chcę z nią dzielić pokój. Proszę, pozwól jej zostać. To przekonało nawet samą Kaitlyn. Brzmieli tak wiarygodnie.

I to wystarczyło, a przynajmniej na to wyglądało. Pan Zetes przestał kręcić z żalem głową i się zamyślił. W końcu poruszył szczęką, wziął głęboki wdech i kiwnął głową. - No, dobrze, jestem gotów dać jej szansę - powiedział. -Moim zdaniem powinna okazać trochę więcej skruchy i żalu, ale ufam ci, Joyce. I zdecydowanie przyda nam się jeszcze jeden specjalista od zdalnego postrzegania. - Odwrócił się do Kaitlyn z życzliwym uśmiechem. - Idź z Lidią na kolację. Chcę zamienić słowo z Gabrielem. Już po wszystkim, uświadomiła sobie Kaitlyn. Nie zabiją mnie; zamiast tego nakarmią. Jej serce powoli wracało do normalnego rytmu. Próbowała nie pokazać po sobie, jak bardzo trzęsą się jej nogi, i pomaszerowała za Lidią. Ale poruszała się wolno i nim opuściła laboratorium, usłyszała, że pan Zetes znowu zwraca się do Joyce: - Daj jej szansę, ale bądź czujna. I niech Laurie Frost też ją obserwuje. Ona ma intuicję; jeśli coś jest nie tak, ona to wyłapie. Będę wiedział, co z tym zrobić. Joyce westchnęła. - Emmanuel... Dobrze wiesz, co myślę o twoim „ostatecznym rozwiązaniu"... - Niedługo przydzielimy jej zadanie i wszystko się wyjaśni. - Kait, idziesz? - zawołała Lidia z kuchni. Kait wyszła za drzwi, ale tam się jeszcze raz zatrzymała, bo pan Zetes znowu się odezwał: - Gabrielu, obawiam się, że byłeś nieostrożny. Głos Gabriela brzmiał powściągliwie, ale buntowniczo. - W kwestii odłamka? Nie słyszał pan jeszcze... - Nie, nie w tej kwestii - powiedział niespiesznie pan Zetes. - Joyce mi wszystko wyjaśniła. Na Ivy Street znaleziono półżywego mężczyznę. Ktoś wyssał z niego całą życiową energię. Policja wszczęła dochodzenie. - Och. - To wielka nieostrożność. Coś takiego we własnej okolicy... Ten człowiek może zacząć mówić. - Głos pana Zetesa przeszedł w lodowaty szept. - Następnym razem lepiej dokończ robotę. Kaitlyn cała się trzęsła, gdy w drzwiach stanął Gabriel. Ledwie zdobyła się na pełny wdzięczności uśmiech. Dzięki. Wzruszył ramionami. Me ma sprawy. Kolacja zaczęła się w ciszy. Joyce podała cheeseburgery z bekonem. Coś takiego nigdy by się wcześniej nie zdarzyło. Studenci siedzący dokoła długiego stołu mierzyli Kaitlyn wzrokiem, ale niewiele się odzywali. Kait miała wrażenie, że czekają na właściwy moment. - To co robiliście dzisiaj po południu? - zapytała Lidia, siląc się na normalne zachowanie. - Ja byłam w Marin. W szkółce jeździeckiej - wyjaśniła ściszonym głosem. Jakoś nigdy nie mówiła głośno przy innych studentach. - Ja spałem - mruknął leniwie Gabriel. Nikt inny się nie odezwał. Joyce wyszła do kuchni. Kaitlyn zajęła się jedzeniem frytek. Ciekawej, ci, których nie było w domu, brali udział w testach. Pojechali do San Francisco? Do domu pana Zetesa - tam, gdzie jest kryształ? Postanowiła, że później znajdzie odpowiedź na to pytanie. To, co powiedziała Joyce, mogło być rzeczywiście zupełnie przypadkowe. - Widziałaś pomieszczenie do całkowitej izolacji? Kaitlyn prawie się udławiła frytką. - Owszem. Czy... czy ktoś już tam siedział? - Pewnie, to fajowe - odpowiedziała Bri. Zamknęła oczy i oparła głowę. - Kosmiczny odjazd! - W otwartej buzi miała przeżutego na wpół hamburgera. - Zamknij paszczę, świnio! - warknęła Frost i rzuciła w nią frytką. - Kto tu jest świnią? - odparowała Bri i wróciła do przeżuwania. - Cizia mizia. Kizia mizia. Obie parsknęły śmiechem: Frost piskliwym, a Bri szorstkim.

Szakal Mac rzucił im ciężkie spojrzenie. - Przestańcie w kółko nadawać - warknął. - Niedobrze mi się robi od tego wiecznego nadawania. Jadł z determinacją. Kaitlyn pomyślała, że tak jedzą kojoty. - Ja tam lubię, jak dziewczyny dobrze się bawią - powie dział Renny, wymachując frytką. - A ty nie, Mac? - Nabijasz się ze mnie? Ze mnie się nabijasz, stary? Kaitlyn zamrugała. To było bez sensu; zupełnie nie łapał logiki Maca. Po wyrazie jego wąskich oczu zorientowała się, że był wściekły. Wstał. Górował nad stołem. Przechylił się i wbił wzrok w Renny'ego. - Pytałem, czy to ze mnie się nabijasz?! - ryknął. Renny rzucił mu w twarz hamburgera. Kaitlyn zaniemówiła. Hamburger ociekał keczupem i sosem tysiąca wysp. Renny nie zapomniał o tym, by pozbyć się bułki, dzięki czemu Szakal Mac w pełni doświadczył uroku sosów. Bri ryknęła śmiechem. - Ale jazda, ale jazda! Jazda, gwiazda! - Śmieszy cię to? Szakal Mac złapał ją za włosy i wcisnął jej twarz w talerz. Chichot Bri przeszedł w krzyk. Kaitlyn z trudem łapała oddech. Frost zanurzyła swoje długie paznokcie w miseczce z surówki z kapusty i rzuciła soczystą garść w Maca, ale sałatka rozsypała się po stole i poleciała również na Renny'ego. Renny złapał butelkę wody Clearly Canadian. Gazowanej. - Pora się zbierać. Gabriel chwycił Kaitlyn za ramię powyżej łokcia i prawie uniósł ją z krzesła, żeby uchronić ją przed fontanną wody z bąbelkami. Lidia też zdążyła się już ulotnić. - Ale on ją zabije! - żachnęła się Kaitlyn. Mac nadal wcierał twarz Bri w talerz. - No i? Gabriel wyprowadził ją w stronę kuchni. - Poważnie. Talerz chyba się już stłukł. On ją zabije. - Powtarzam: no i? Rozległ się dźwięk tłuczonego szkła. Kaitlyn się obejrzała. Szakal Mac przestał wduszać twarz Bri w talerz; Renny groził mu stłuczoną butelką po wodzie. - O mój Boże... - Chodź. W kuchni Joyce zmywała naczynia. - Joyce, oni... - Tak jest co wieczór - ucięła krótko Joyce. -postaw. - Co wieczór? Gabriel się przeciągnął. Wyglądał na znudzonego. A potem się uśmiechnął. - Chodźmy do mnie na balkon - powiedział do Kaitlyn. -Muszę odetchnąć świeżym powietrzem. - Nie, ja... pomogę Joyce zmywać naczynia. Nie było sensu go oszukiwać, więc dodała: Chcę z nią zamienić słowo: Nie miałam wcześniej okazji. - Jak sobie chcesz. - W głosie Gabriela zabrzmiał nieoczekiwany chłód; jego twarz była jak z kamienia. - Później będę zajęty. Po czym wyszedł. Kaitlyn nie bardzo rozumiała, dlaczego nagle się rozgniewał, ale i tak nie mogła nic zrobić. Była szpiegiem, musiała zdobyć informacje. Wzięła talerz do ręki i zapytała szorstko: - Joyce, czemu to tolerujesz? - Chodzi ci o Gabriela? Nie wiem, a ty czemu to tolerujesz?

- O nich. Kaitlyn pokazała głową w stronę jadalni, skąd dochodziły krzyki i łomoty. Joyce zagryzła zęby i zabrała się do szorowania tłustej patelni namydloną myjką. - Bo muszę. - Wcale nie. Wszystko jest teraz takie szurnięte. Mam wrażenie, że to wbrew twoim przekonaniom. - Kaitlyn mówiła trochę bez ładu i składu. Być może nadal była pod wpływem stresu sprzed kolacji. Miała poczucie, że powinna się ugryźć w język, lecz zamiast tego plotła dalej: - Bo przecież masz zasady. Nie rozumiem... - Chcesz wiedzieć dlaczego? Pokażę ci! Dłonią w mydlinach Joyce wyciągnęła coś spod pudełek po chińszczyźnie. To był magazyn „Badania Parapsychologiczne". - Niedługo moje nazwisko się tu pojawi! W głównym artykule. I to nie tylko tu. Twarz Joyce się wykrzywiła. Kaitlyn przypomniało się, jak wyglądała, gdy trzymała kryształ przy zakrwawionym czole Gabriela, próbując go zabić. W szponach maniakalnej pasji. - Także w „Naturę", „Science", „Magazynie Amerykanskiego Stowarzyszenia na rzecz Badań Parapsychicznych", „Dzienniku Medycznym Nowej Anglii" - bredziła Joyce. -W multidyscyplinarnych magazynach naukowych, najbardziej prestiżowych pismach na świecie. Moje nazwisko i mój dorobek. Dobry Boże, ona jest obłąkanym naukowcem, pomyślała Kaitlyn. Ta tyrada była niemalże hipnotyczna. - A to dopiero początek. Nagrody. Stypendia. Pełna profesura na dowolnej uczelni. Jak również drobiazg zwany Nagrodą Nobla. W pierwszej chwili Kait pomyślała, że Joyce żartuje. Ale w szklistych akwamarynowych oczach nie było nawet trochę humoru. Joyce była nie mniej obłąkana niż ci psychole. Czyżby ją również pan Zetes potraktował kryształem? i zastanawiała się oszołomiona Kaitlyn. A może to po prostu efekt przebywania blisko niego, jak wtórne palenie. Wiedziała jednak, że nawet jeśli kryształ wypaczył i powiększył te żądze, ich źródło stanowiła Joyce. Kaitlyn w końcu się dowiedziała, co napędza tę dziewczynę; właśnie zajrzała jej w duszę. - Dlatego to znoszę. Dlatego zniosę wszystko. Dla nauki. Oraz by dostać to, co mi się należy. Po czym tak nagle, jak wcześniej wzięła do ręki magazyn, którym wymachiwała Kaitlyn przed oczami, teraz go odłożyła. Odwróciła się z powrotem do zlewu. - A teraz może pójdziesz na spacer - dodała głosem, który nagle zrobił się bezbarwny. - Sama sobie poradzę ze zmywaniem naczyń. Otumaniona Kaitlyn opuściła kuchnię. Ominęła jadalnię, przeszła przez laboratorium i poszła na górę. Drzwi do pokoju Gabriela były zamknięte na klucz. Powinna się była tego domyślić. Udało jej się obrazić dwie z trzech osób, które stanęły dzisiaj w jej obronie. Została jej jeszcze jedna, pomyślała filozoficznie i weszła do pokoju, który dzieliła z Lidią. Ale Lidii nie udało się obrazić. Ani nawet z nią porozmawiać. Była w łóżku z kołdrą naciągniętą na głowę. Kaitlyn nie wiedziała, czy jest obrażona, czy też po prostu się boi. Nie wyszła spod kołdry. Ale humory, pomyślała Kaitlyn. To był bardzo długi i nudny wieczór. Kait słyszała, jak inni studenci wracali do swoich pokojów, potem z jednego dobiegł do niej odgłos telewizora, z drugiego wieży stereo. To nie pozwoliło Kaitlyn skupić się na tym, co pomogłoby się jej rozluźnić: na rysowaniu. Ten pokój ją przygnębiał. Zniknęły z niego wszystkie jej rzeczy - wyrzucili je nowi studenci, gdy się wprowadzili. W kącie leżała maska Kruka, która należała do Anny. Niczym jakiś śmieć. Kait nie śmiała zawiesić jej tam, gdzie było jej miejsce.

W końcu postanowiła się wykąpać i iść w ślady Lidii. Wzięła długą kąpiel, wskoczyła do łóżka i pogrążyła się w myślach. Przez głowę przelatywały jej sceny z całego dnia. Twarz rudowłosego mężczyzny... Twarz Gabriela o świcie. Sylwetka pana Zetesa. Muszę coś zaplanować, pomyślała. Mam do rozwikłania tajemnice. Muszę znaleźć kryształ. Lecz nie była w stanie na niczym się skoncentrować, jej umysł przeskakiwał z jednego tematu do drugiego. Joyce mnie broniła... Oszukałam ją. Przełamała się, gdy jej powiedziałam, że ja i Rob ze sobą zerwaliśmy... Bo Robowi podoba się Anna. Cóż za pomysł. Jakie to dziwne. Gabriel też się na to nabrał. Jestem śpiąca. Jej umysł znowu przeskoczył do czegoś innego. Myśli traciły spójność. Mam nadzieję, że Gabriel nie jest na mnie zły. Potrzebuję go. Boże, co ja mu nawygadywałam... Czy to źle? Ze pozwoliłam mu myśleć, iż jestem w nim zakochana? To nie było przecież kłamstwo. Zależy mi na nim... lak samo jak na Robie? To herezja. Ta myśl wyrwała ją z półsnu. Dotarło do niej, że oscylowała między snem a jawą. Lecz ta myśl nie dawała jej spokoju. W Kanadzie dowiedziała się, że Gabriel ją kocha. Kocha ją szczerą, dziecięcą miłością. Nigdy by w to nie uwierzyła, gdyby nie zobaczyła, nie wyczuła tego podczas połączenia. Otworzył się przed nią, był taki ciepły, taki radosny... ...tak samo, jak dziś rano, podszepnął jej umysł. Ale ona go wtedy nie kochała. A przynajmniej nie była w nim zakochana. Nie można kochać dwóch osób jednocześnie. Nie można... A może jednak? Nagle Kaitlyn ogarnął lodowaty chłód. Jakby ktoś otworzył okno i wpuścił mroźny wiatr. Jeśli kocham Gabriela... Jeśli kocham ich obu... Jak miałabym wybrać? Jak mogłabym wybrać? Te słowa tak głośno dzwoniły jej w głowie, że zagłuszyły prawdziwy hałas w pokoju. Zorientowała się dopiero, gdy zobaczyła cień na ścianie za sobą. Ogarnęło ją przerażenie. Przez chwilę myślała, że to pan Zetes, ale zaraz zobaczyła przy swoim łóżku Gabriela. O Boże, usłyszał moje myśli? Próbowała wznieść mur, ale się jej nie powiodło. Była wypalona. Lecz Gabriel się uśmiechał i patrzył na nią spod ciężkich powiek. Nie uśmiechałby się w taki sposób, gdyby ją usłyszał. - Teraz pójdziesz ze mną na balkon? - zapytał. Kaitlyn spojrzała na niego, z wolna odzyskując panowanie nad sobą. Wyglądał wyjątkowo pięknie. I groźnie, jak wcielenie ciemności. Przyciągał ją z magnetyczną siłą. Ale była taka wycieńczona. Odsłonięta. Właśnie się zorientowała, że jest w sytuacji kryzysowej, która może roznieść na strzępy cały jej świat. Nie mogę z nim iść. Postradałabym zmysły. Gabriel przyciągał ją coraz mocniej. Chciała, by ją ktoś objął. Chciała, by on ją objął. - Chodź - szepnął Gabriel i wziął ją za rękę. Musnął jej dłoń kciukiem. - Pocałuj mnie, Kait.

Rozdział 7

Kaitlyn pokręciła głową. O co jej chodzi? Gabriel wiedział, że chce z nim iść. W jakiejś starej książce, pewnie podczas jednego z napadów samotności, natknął się na to sformułowanie. „Zadrżała pod jego dotknięciem". Podczas czytania uśmiechał się szyderczo, lecz teraz zobaczył to na własne oczy. Gdy wziął ją za rękę, Kaitlyn zadygotała. Więc w czym problem? Jestem zmęczona, wysłała szept. Och, daj spokój. Zrelaksujesz się na balkonie. Wyraźnie się z czymś szarpała. Była na niego wściekła z powodu tego zdarzenia podczas kolacji? A może... Czyżby to miało coś wspólnego z tym, czego był świadkiem po południu? Zmarkotniał. Coś nie tak? - zapytał. - Nie, oczywiście, że nie - odpowiedziała bardzo szybko. Po drugiej stronie pokoju postać pod kołdrą się poruszyła. Gabriel spojrzał na nią z niesmakiem. Kaitlyn wstała. Usta Garbiela niebezpiecznie zadrżały na widok jej koszuli nocnej. Flanelowy namiot zakrywający ją od szyi po kostki. Zupełnie co innego niż to, co pierwszej nocy miała na sobie Frost, kiedy przed nim paradowała. Tamta rzecz przypominała przezroczystą czerwoną chusteczkę do nosa. Dziewczyna dała mu też jasno do zrozumienia, że nie miałaby nic przeciwko temu, żeby zdjął z niej tę chusteczkę. Dla kontrastu Kaitlyn nie odpięła nawet guzika pod szyją. Pomaszerowała żwawym krokiem do jego pokoju. Tam się zatrzymała i powiodła wzrokiem po ścianach. - Zajmujesz się graffiti? Prychnął. Mac. Mieszkał tu. - A co powiedział, jak go poprosiłeś, żeby się wyniósł? Gabriel nic nie odpowiedział. Czekał, aż się do niego odwróci. Wtedy posłał jej swój niepokojący uśmiech. Nie prosiłem. - Aha. - Nie drążyła tematu. Wyszła przez rozsuwane przeszklone drzwi na balkon. - Przyjemna noc - mruknęła. Rzeczywiście. Noc była bezksiężycowa, a na niebie świeciły gwiazdy. Było ciepło, ale Kaitlyn skrzyżowała ramiona. Gabriel zamarł. Może to było najprostsze wyjaśnienie. Może się pomyli]-., może wcale nie zadrżała. Albo zadrżała z innego powodu. Nie z pożądania... ale ze strachu. - Kaitlyn - odruchowo użył słów, a nie myśli, zapewniając jej w ten sposób dystans, którego chyba potrzebowała. - Kait, nie musisz... Mam nadzieję, że wiesz? Odwróciła się szybko, jakby ją zaskoczył. Lecz chyba nie bardzo wiedziała, co na to powiedzieć. Mógł przeszukać jej myśli - mógł je wyczuć nawet teraz, niczym srebrzystą rybę trzepoczącą się w czystej wodzie - ale tego nie zrobił. Postanowił, że poczeka, aż ona sama mu powie. Wpatrywała się w niego intensywnie. Jej oddech był lekki. - Och, Gabrielu. Wiem, wiem. Nie potrafię wyjaśnić... tylko... mam za sobą ciężki dzień. Po czym zasłoniła sobie twarz dłońmi i zaczęła płakać. Włosy opadły jej do przodu. Szybko oddychała. Gabriel stał jak wmurowany. Nieposkromiona Kaitlyn płacze? Tak rzadko jej się to zdarzało, że z początku osłupiał, nie wiedząc, jak zareagować. A gdy już mógł się ruszyć, przyszło mu do głowy tylko jedno. Wziął ją w ramiona. Kaitlyn do niego przywarła. Całym ciałem, mocno. Po chwili uniosła zapłakaną twarz.

Pocałunki były delikatne, długie i bardzo namiętne. Czuł się dziwnie, całując ją bez dotykania jej umysłu, lecz nie miał zamiaru zainicjować kontaktu jako pierwszy. Poczeka na nią. Powstrzymywanie się przed kontaktem było niczym tortura, przyjemna tortura. Dobrze było po prostu trzymać ją w ramionach i dotykać jej miękkiej skóry. Chciał przytulić ją mocniej - nie żeby ją skrzywdzić, lecz ochronić, by jej pokazać, że jest dość silny, by być jej obrońcą. Jej uroda była jak ogień i dziwna muzyka. Kochał ją. A mógł ją kochać, bo nie należała do nikogo innego. I ona też go kochała. Wszystko dla niego poświęciła. Na moment ogarnęło go poczucie winy, ale zaraz zapragnął przytulić ją jeszcze mocniej. By być jeszcze bliżej. Nie potrafił już nad sobą zapanować. Sięgnął po jej umysł, wysłał swoje myśli, by delikatnie pogłaskać jej zmysły. Kaitlyn odskoczyła. Nie tylko odsunęła się od jego umysłu, ale także wyrwała mu się z objęć. Czuł, jak gorączkowo próbuje się przed nim zasłonić. Był jak porażony, totalnie zdezorientowany i zdruzgotany. Zrobiło mu się zimno, bo ona zabrała ze sobą ciepło całego wszechświata. Przeszyła go podejrzliwość, tym razem nie udało mu się jej uniknąć. Co przede mną ukrywasz? - Nic! Była przestraszona, gorzej - w panice. Jego podejrzliwość rosła, aż przerosła ich oboje i zasłoniła wszystko inne. Jego słowa były niczym kamienie. - Kłamiesz! Myślisz, że nie wiem? - Wbił w nią ciężkie spojrzenie. Zapanował nad oddechem. Mówił teraz gładkim, a jednocześnie twardym tonem. - Czy to przypadkiem nie ma nic wspólnego z dzisiejszą wizytą Kesslera? - Rob był tutaj? - Owszem. Zajrzałem mu w myśli i wytropiłem go w okolicach sekwoi na tyłach. Chcesz powiedzieć, że o tym nie wiedziałaś? Oczy miała szeroko otwarte z zaskoczenia, ale zobaczył i wyczuł również odrobinę poczucia winy. Jego podejrzenia się potwierdziły. - Co tu tak naprawdę robisz, Kaitlyn? - Już ci mówiłam. Ja... - Przestań mnie okłamywać! - Znowu musiał przerwać, żeby nad sobą zapanować. Gdy się ponownie odezwał, jego głos był lodowaty. - Wcale z nim nie zerwałaś, prawda? I nie chcesz do nas dołączyć. Jesteś szpiegiem. - To nieprawda. Nie dasz mi nawet szansy... - Powiedziałem im wszystkim, że zajrzałem ci w myśli, ale to nieprawda. Świetnie się spisałaś, wyprowadzając mnie w pole. Jej oczy był wielkie i oszalałe z bólu. - Wcale cię nie okłamałam - powiedziała łamiącym się głosem. - Skoro myślisz, że jestem szpiegiem, to czemu nie powiesz o tym Joyce, co? Czemu im wszystkim nie powiesz? Był teraz spokojny. Blok lodu nic nie czuje. - Nie, nie zrobię tego. Poczekam, aż sama się wydasz. Wcześniej czy później... Prawdopodobnie wcześniej, bo staruszek nie jest głupi, a Prost to wyłapie. Sama się zdradzisz. W jej oczach błysnął gniew. - Mówię ci, że nie jestem szpiegiem - oznajmiła. - Och, doprawdy? Jesteś wcieleniem szczerości. Wierzę w każde twoje słowo. - Szybko jak wąż nachylił się nad nią. Jego twarz znalazła się bardzo blisko. - Nie ma sprawy, Tylko pamiętaj o jednym. Trzymaj się ode mnie z daleka. Jeśli pokrzyżujesz mi plany, skarbie, to nie będzie litości. Po czym wszedł do pokoju. Chciał być sam ze swoją goryczą.

Kaitlyn wróciła do siebie. Do snu ukołysała się łkaniem. - Bri, szkoła! Prost, testy! Kaitlyn obudziły krzyki w korytarzu. Ogarnęła ją apatia. Czuła się jak idiotka. Miała zatkany nos i bolała ją głowa. Drzwi otworzyły się gwałtownie. - Lidia, szkoła! Kaitlyn, ty też idziesz do szkoły. Wczoraj wszystko załatwiłam. Pójdę z wami. Fajnie, że mi powiedziałaś, pomyślała Kaitlyn, ale wstała z łóżka. Miała wrażenie, że każdy mięsień w jej ciele krzyczy z bólu. Zataczając się, poszła do łazienki i zaczęła poranną rutynę niczym zaprogramowany robot. Najpierw prysznic. Miło było poczuć ciepłą wodę na twarzy. Myślami jednak wciąż wędrowała do poprzedniego wieczoru i tego, co zaszło między nią a Gabrielem. Na początku było tak wspaniale, a po-tem... Nie mogła znieść jego oczu, które przypominały czarne dziury, oraz warg zaciśniętych w wąską kreskę. Powinnaś się cieszyć, przecież o to chodziło, zaszeptało coś w jej głowie. Bo gdyby nadal było dobrze... To co byś zrobiła? Sama nie wiedziała, co ma o tym myśleć. W żołądku czuła wielką gulę bólu. Była kompletnie zdezorientowana. To bez znaczenia. Gabriel i tak jej teraz nienawidzi. I dobrze, bo będzie wierna Robowi. Dobrze, pominąwszy jeden drobny fakt - Gabriel może na nią donieść panu Zetesowi, a wtedy ją zabiją. Łzy mieszały się na jej twarzy z wodą z prysznica. Kaitlyn odwróciła głowę na bok i wzięła głęboki wdech. Nie zauważyła, że ktoś odsunął zasłonę prysznicową. Zorientowała się dopiero, gdy szorstka dłoń zacisnęła się na jej mokrym ramieniu. - Co ty wyprawiasz? Wynoś się stąd! - wrzasnęła Bri i dorzuciła wiązankę przekleństw. Kaitlyn musiała pospiesznie wyjść z wanny, bo inaczej by się przewróciła. Siłą wyciągnięto ją spod prysznic. Naga, zszokowana, odrzuciła włosy na plecy i wbiła wzrok w Bri. - Znowu zużyjesz całą ciepłą wodę! Jak wczoraj wieczorem! W skrócie do tego sprowadzały się wrzaski Bri, choć coż drugie słowo to było przekleństwo. Kaitlyn stała jak oniemiała. Woda skapywała z niej na podłogę wyłożoną kafelkami. - Wydaje ci się, że jesteś lepsza od nas, co?! - krzyknęła Bri. - Ty mała lizusko, ty wazeliniaro. Myślisz, że możesz zużywać tyle wody, ile chcesz, co? Nigdy nie miałaś pod górkę. Mówiła niespójnie i Kaitlyn znowu odniosła wrażenie, że coś tu jest nie tak, jakby Bri sama nie bardzo wiedziała, co ją tak rozwścieczyło. Jedno było oczywiste - jej gniew i rozgory-czenie. - Ulubienica wszystkich. - Naśmiewała się z Kaitlyn, kiwając głową w górę i w dół, z palcem na brodzie, niczym przedziwne uosobienie Shirley Tempie. - Taka milutka... Coś w niej pękło. Kaitlyn zawsze miała wybuchowy charakter. Teraz czuła się tak, jakby ktoś przystawił zapałkę do rakietowego przyśpieszacza. Goła jak ją pan Bóg stworzył, złapała Bri i rzuciła nią o ścianę. Następnie ją odciągnęła i jeszcze raz rzuciła o ścianę. Bri rozdziawiła usta i błysnęła białkami oczu. Próbowała walczyć, ale wściekłość dała Kaitlyn nadludzką siłę. - Wydaje ci się, że mnie zawsze wszystko przychodzi łatwo?! - wrzasnęła Bri prosto w twarz. - Nie masz pojęcia, jak było w Ohio. Mieszkałam po niewłaściwej stronie torów, a na dodatek byłam czarownicą. Myślisz, że nie wiem, jak to jest, kiedy ludzie się żegnają na twój widok? Gdy miałam pięć lat, kierowca autobusu odmówił zabrania mnie do szkoły. Powiedziałam, że mama powinna mnie polać wodą święconą. A potem moja mama zmarła... Łzy leciały Kaitlyn po policzkach. Jej gniew trochę zelżał. Rzuciła jeszcze raz Bri o ścianę i jej rozwścieczenie wróciło. - Dzieciaki w szkole zakładały się, kto zdobędzie się na odwagę, podbiegnie i mnie dotknie. Dorośli robili się nerwowi, jak ze mną rozmawiali. Pan Rukelhaus miał tik w oku, gdy byłam

w pobliżu. Dorastałam, czując, że powinno się mnie zamknąć w zoo. Więc mi nie mów, że nie wiem, jak to jest. Nie mów mi! Złość z niej uchodziła, oddech z wolna się uspokajał. Podobnie jak oddech Bri. - Farbujesz sobie włosy na niebiesko i robisz różne rzeczy, żeby się wyróżniać. Ale to twoja decyzja, sama to robisz, więc możesz to zmienić. Ja nie mogę zmienić swoich oczu. Nie mogę zmienić tego, kim jestem. Nagle ogarnął ją wstyd. Puściła ramiona Bri i rozejrzała się za ręcznikiem. - Jesteś w porzo - powiedziała Bri tonem, którego Kaitlyn u niej wcześniej nie słyszała. Nie był to szyderczy głos twardzielki. Zdziwiona Kait spojrzała na nią. - No, tak, jesteś w porzo. Myślałam, że jesteś świętoszkowatą cieniaską, ale tak nie jest. Poza tym uważam, że masz superoczy. Po raz pierwszy, odkąd Kait ją poznała, Bri robiła wrażenie kogoś o trzeźwym umyśle. - Ja... cóż, dzięki. Dziękuję. - Kait nie była pewna, czy powinna przeprosić, czy nie, więc powiedziała tylko: - Możesz iść teraz pod prysznic. Bri kiwnęła do niej przyjaźnie. Jakie to dziwne, pomyślała Kait, gdy jechała z Joyce do szkoły. Bri, Lidia i Renny byli w samochodzie Lidii. To dziwne, ale przez moment brzmiała dokładnie tak jak Marisol. Co po-wiedziała Marisol pierwszego wieczoru? Myślicie, ze jesteście tacy mądrzy, tacy uzdolnieni - lepsi od innych. Lecz my wcale tak nie myśleliśmy, to była tylko paranoja Marisol - specjalny rodzaj paranoi. Kaitlyn zerknęła spod opuszczonych rzęs na Joyce. Joyce też na to cierpi - wydaje jej się, że nie dostaje tego, co jej się należy. Wszystkim im się zdaje, że cały świat na nich czyha - że są wyjątkowi i specjalni, a wszyscy ich tępią. Czyżby kryształ tak wpływał na ludzi? Jeśli tak, to nic dziwnego, że sami czyhają na cały świat. Joyce zaprowadziła ją do szkoły. Kaitlyn znalazła się dokładnie w tej samej klasie, co wtedy, gdy przyjechała po raz pierwszy do Instytutu. Nauczyciele wytłumaczyli jej nieobecność wakacjami, co było odrobinę zabawne. Surrealistyczne, jakby była we śnie - nagle znalazła się znowu na zajęciach z literatury angielskiej z wszystkimi tymi dzieciakami, które wiodły ciche, nudne i zupełnie bezpieczne życie. Którym niesie nie przydarzyło w ciągu ostatnich paru tygodni; którzy nic a nic się nie zmienili. Kaitlyn czuła, że nie pasuje do tego świata. Uważaj, mała. Nie wpadaj w paranoję. Podczas lunchu kilka osób zapytało, czy nie chciałaby z nimi usiąść. Nie jedna, lecz dwie grupy zaprosiły ją do siebie w stołówce. Kaitlyn o czymś takim zawsze marzyła, lecz teraz wydało się to trywialne. Szukała Lidu - chciała z nią porozmawiać. Lidii nigdzie nie było widać. Bri i Renny tkwili w kącie, terroryzując uczniów i pewnie wyciągając od nich pieniądze na lunch. Kaitlyn była ciekawa, jak nauczyciele sobie z tym radzą. Rozejrzę się na kortach tenisowych, pomyślała. Może Lidia tam się skryła, żeby zjeść lunch. Właśnie przechodziła przed budynkiem sali gimnastycznej, gdy zobaczyła trzy osoby stłoczone przy drzwiach chłopięcej szatni. Wyglądali zza małej ścianki, która zasłaniała otwarte drzwi. Wyglądało na to, że w każdej chwili są gotowi się schować. O dziwo była wśród nich dziewczyna. Dziewczyna z długimi, ciemnymi warkoczami... A najwyższy chłopak miał włosy, które w słońcu świeciły niczym stare złoto. Serce podeszło Kaitlyn do gardła i prawie ją zadławiło. Rzuciła się biegiem. - Rob... co ty tu robisz? - wy dyszała, gdy znalazła się za ścianką. Przytuliła go mocno. Był taki kochany, taki swojski i uczciwy, taki lojalny i niezawodny…. ukrywał przed nią swoich emocji za lodowatym murem. Czuła, jak bardzo mu na niej zależy i jak bardzo się cieszy, że nic jej się nie stało.

- Nic mi nie jest - powiedziała, odsuwając się od niego. - Naprawdę. I przepraszam, że uciekłam bez słowa. Sama nie wiem, czemu się na mnie nie wściekasz. Lewis i Anna tłoczyli się obok. Uśmiechali się i poklepywali ją, jakby chcieli sprawdzić, czy to naprawdę ona. Wszyscy byli tacy kochani i dobrzy, i wyrozumiali... - Martwiliśmy się o ciebie - dodała Anna. - Wczoraj rozbiliśmy obóz niedaleko Instytutu. Liczyliśmy na to, że może wyjdziesz na zewnątrz - wyjaśnił Lewis. - Ale nie wyszłaś. - Nie, nie wolno wam tego więcej robić - ostrzegła ich drżącym głosem Kait. - Gabriel was widział. Dzięki Bogu, nikt inny chyba was nie zauważył, ale sam Gabriel wystarczy. - Więcej nie będziemy musieli tego robić - odparł z uśmiechem Rob. - Bo cię znaleźliśmy. Pójdziesz z nami, chociaż nie wiemy jeszcze dokąd. Tony nad tym pracuje. Kait pomyślała, że w życiu nie był taki przystojny. Te jego bursztynowozłociste oczy, przejrzyste i pełne światła niczym niebo latem. Na jego twarzy malowało się zaufanie i szczęście. Czuła promienną energię jego miłości. - Rob... nie mogę. Miał taką minę, że poczuła się, jakby uderzyła w twarz niewinne dziecko. - Możesz. - Ona nadal kręciła przecząco głową, więc dodał: - Czemu nie? Po pierwsze, jeśli zniknę, to pomyślą, że ich zdradziłam, i zrobią coś mojemu tacie. Wiem to, wyczułam to w Joyce. Po drugie... Rob, to działa. Nabrałam ich. Uwierzyli, że wróciłam, żeby do nich przystać. Już zdążyłam rozejrzeć się po domu. Nie śmiała im powiedzieć, co z tego wyniknęło; miała przeczucie, że gdyby Rob się dowiedział, przerzuciłby ją sobie przez ramię niczym jakiś jaskiniowiec i wyniósł z San Carlos. - Ale czego ty tam szukasz? Kait, po co tam wróciłaś? -chciała wiedzieć Anna. - Nie domyślili ście się? Szukam kryształu. Rob kiwnął głową. Myślałem, że to coś w tym rodzaju. Ale przecież nie musisz tam mieszkać, Kait. Możemy się włamać, znajdziemy jakiś sposób. - Nie, nie da rady. Rob, tam jest teraz piątka telepatów, poza Lidią i Joyce. I wszyscy są paranoicznymi psycholami. Dosłownie. Potrzebny nam ktoś w środku, kto może się bez przeszkód kręcić po domu, żeby się dowiedzieć, co się dzieje. Bo nie chodzi tylko o znalezienie kryształu. Chcę go zniszczyć. Muszę poznać rozkład dnia każdej osoby i wydedukować, kiedy możemy się tam dostać z odłamkiem. Nie możemy tak po prostu wparować tam któregoś popołudnia, wymachując nim nad głowami. Pozarzynają nas. - Będziemy walczyć - stwierdził ponuro Rob i zacisnął mocno szczękę. - I tak nas pozarzynają. To świry. Nie wiesz, co zrobili z domem... - Kaitlyn ugryzła' się w język. Za dużo informacji na temat zagrożenia. Rob przerzuci ją sobie przez ramię. Szybko zmieniła temat. - Oni mi ufają. Dziś rano jedna dziewczyna powiedziała, że jestem w porządku. Joyce chce, żebym tam była, bo cała reszta jest trochę za bardzo odjechana. To się może udać. Tylko pozwólcie mi zrobić, co do mnie należy. Rob wziął długi, głęboki wdech. - Kaitlyn, nie mogę. To zbyt niebezpieczne. Wolałbym sam tam pójść i stoczyć walkę z Gabrielem... Powiem, że byś wolał. - Ale tego nie zrobisz, pomyślała Kait. - Tam jest nie tylko Gabriel. Nie widziałeś reszty. Jest tam taki chłopak, Szakal Mac, który ma ponad dwa metry wzrostu, ogoloną głowę i mięśnie goryla. Nawet nie wiem, jaką ma moc. Wiem natomiast, że oni wszyscy są nabuzowani kryształem. Dzięki niemu robią się silniejsi, dzięki niemu robią się bardziej szaleni. - W takim razie nie chcę, żebyś z nimi była.

Muszę. Ktoś to musi zrobić. Nie rozumiesz? - Kaitlyn poczuła, że do oczu napływają jej łzy. Ostatnio często jej się to zdarzało. Postanowiła postąpić niegodnie i wykorzystać te łzy. Pozwoliła im popłynąć i zwróciła się do Roba: - Nie ufasz mi? Widziała, jak go to zabolało. Jego oczy lśniły podejrzliwością, ale odpowiedział spokojnie na jej pytanie: - Dobrze wiesz, że ci ufam. - To dlaczego nie pozwalasz mi tego zrobić? Myślisz, że nie dam rady? To było niesprawiedliwe, jak również nieuprzejme. Ale zadziałało. Rob musiał przyznać, że Kait ze wszystkim da sobie radę. Ze tylko ona w ich gronie jest w stanie coś takiego prze-prowadzić. Na koniec zgodził się również, że najprawdopodobniej właśnie to należy zrobić. - To dlaczego się nie zgadzasz? Rob się poddał. - Przyjdziemy tu w następny poniedziałek, żeby sprawdzić, czy nic ci się nie stało. - To zbyt niebezpieczne, nawet, w szkole... - Nie przeciągaj struny, Kait - powiedział Rob. - Albo pozwolisz nam regularnie sprawdzać sytuację, albo w ogóle tam nie wrócisz. Będziemy tu w poniedziałek w porze lunchu. Jeśli się nie stawisz, to po ciebie przyjdziemy. Kaitlyn westchnęła. Dobrze wiedziała, że Rob się nie ugnie. - No, dobrze. Dam wam znać, jak znajdę kryształ i będę wiedziała, o której godzinie możemy się do niego dostać. Aha, Lewis, dobrze, że mi się przypomniało. Jak się z powrotem zasuwa ukryty panel w boazerii? Migdałowe oczy Lewisa rozszerzyły się z niepokojem. - Co? Kait, nie mam zielonego pojęcia! - Owszem, masz. Znasz się na tym. To twoja specjalność. - Ale nie umiem tego ująć w słowa... Poza tym ty nie uprawiasz PK. - Joyce ani pan Zetes też nie mają, a panel zrobiono dla nich. Jeśli nie wiesz, jak to powiedzieć, to prześlij mi myśli. Myśl o tym i pozwól mi słuchać. Lewis nadal miał wątpliwości, ale zmarszczył czoło i zaczął myśleć. - Dotykam palcami... to znaczy w myślach... za drewnianym panelem. O, tak. Tam jest coś z metalu. I jak jestem mniej więcej w tej pozycji... - To się otwiera! Czyli sprężyny albo co to tam jest muszą być w tych miejscach. Świetnie to zwizualizowałeś, o które części panelu ci chodzi. - Kait utrwaliła obrazy, które jej przesłał, zamroziła je w pamięci, po czym go uściskała. - Dzięki. Wspomnę o tym Lidii, dodała bezgłośnie, bo twarz Lidii była w tle wszystkich myśli Lewisa. Wyczuła jego zakłopotanie, niczym blady rumieniec. Dzięki, Kait. Następnie uściskała Roba. Cieszę się, że przyszliście. Uważaj na siebie, odpowiedział. Tak by chciała zostać w jego bezpiecznych ramionach. Był taki dobry i tak bardzo jej na nim zależało. Gdy uściskała Annę, posłała jej wiadomość przeznaczoną tylko dla niej. Uważaj na niego, proszę cię, dobrze? Anna kiwnęła głową i zagryzła wargę, żeby powstrzymać łzy. Kait odeszła, nie oglądając się za siebie. Przez resztę dnia w szkole nic ciekawego się nie wydarzyło, lecz Kait była wycieńczona. Po ostatnim dzwonku marudziła przy swojej szafce, gdy przez tłum przedarła się Bri. - Pośpiesz się - powiedziała swoim męskim głosem. - No, chodź, Joyce czeka. Przysłała mnie po ciebie. - A co, pali się? - zapytała nerwowo Kait. Ciemne oczy Bri błyszczały, a policzki miała zarumienione z podniecenia. - „Czarna Błyskawica" przystępuje do akcji! Pan Zetes ma dla nas zadanie.

Rozdział 8

Kaitlyn biegła w stronę samochodu Joyce ze ściśniętym żołądkiem. Nie wiedziała, do jakich zadań pan Zetes zmusza dzieciaki, ale była pewna, że nie będzie jej się to podobało. Okazało się jednak, że Joyce wcale nie miała dla nich żadnego zadania. Zabierała ich na zakupy. Gabriela, Renny, Frost i Kaitlyn. Bri podrzucili do Instytutu. Zostawili ją na chodniku przed wejściem wrzeszczącą z wściekłości. - To nie jej wina, ona po prostu nie ma odpowiedniego wyglądu - powiedziała całkiem spokojnie Joyce, gdy jechali w stronę autostrady. - Mówiłam jej, żeby sobie nie farbowała włosów na niebiesko. Kaitlyn, ściśnięta pomiędzy Frost a Rennym na maleńkim tylnym siedzeniu, czuła się tak, jakby właśnie utraciła jedynego przyjaciela. Nie żeby mogła polegać na Bri lub jej ufać, lecz pozostała czwórka otwarcie demonstrowała swoją wrogość; Gabriel się do niej nie odzywał. Renny szeptał jej jakieś obsceniczne sugestie na ucho, a Frost uszczypnęła ją złośliwie, gdy Joyce nie patrzyła. - Do czego nie ma odpowiedniego wyglądu? - zapytała słabo Kaitlyn. '-'^Zobaczycie. Joyce zawiozła ich do centrum handlowego i zaparkowała przed sklepem Macy's. Posłała Gabriela i Renny'ego do działu męskiego, a Kait i Frost do damskiego. Przeszły koło kolekcji Liz Claiborne, kierując się do Anne Klein. - Wybierzemy dla każdej z was garsonkę. Myślę o Tedzie. W każdym razie coś brązowego. Coś bardzo konserwatywnego. Mikroskopijne rozcięcia w spódniczce. Kaitlyn nie bardzo wiedziała, czy się śmiać, czy jęczeć z rozpaczy. W życiu nie miała na sobie garsonki, więc powinna być podekscytowana. Ale tweed? Gdy już ją na siebie włożyła, okazało się, że to nie takie straszne. Joyce związała jej włosy. Kait przyjrzała się z namysłem swojemu odbiciu w lustrze. Wyglądała bardzo poważnie z włosami upiętymi w kok i w okularach w rogowych oprawkach, niczym bibliotekarka z jakiegoś filmu. Przemiana Frost była jeszcze bardziej niesamowita. Dziewczyna ubierała się w stylu, który Kait na własny użytek określała terminem „obskudny" - coś pomiędzy obskurny i paskudny. Lecz w dwurzędowym garniturze z brązowej wełny wyglądała jak druga bibliotekarka - od szyi w dół. - Jak wrócimy do domu, to pozbędziesz się tej szminki. W całości. Oraz połowy tuszu do rzęs - oznajmiła Joyce. - A to szczurze gniazdo na głowie uczeszesz w kok. I wyrzucisz gumę do kosza. Również chłopcy byli zupełnie odmienieni. Mieli na sobie trzyczęściowe garnitury marki Mani i skórzane buty. Joyce zapłaciła za wszystko i wyprowadziła ich ze sklepu. - Kiedy nam powiesz, co mamy zrobić? - zapytał Gabriel, gdy znaleźli się w samochodzie. - Szczegółów dowiecie się w domu. W skrócie chodzi o włamanie. Żołądek Kaitlyn znowu się ścisnął. - Co teraz? - zapytała Anna. Siedzieli w Taco Bell w Dały City. Tony obiecał znaleźć im dach nad głową u jednego ze swoich znajomych - w jego mieszkaniu w San Francisco. Lecz jeszcze nic nie znalazł, a Rob martwił się, że nie powinni dłużej mieszkać u Tony'ego. Dlatego spędzali jak najwięcej czasu poza domem, gdzie trudno było ich namierzyć. Po raz pierwszy od zniknięcia Kaitlyn Rob był głodny.

Nigdy w życiu by nie pomyślał, że zostawi ją w Instytucie. Ta mała czarownica - nadal nie był do końca pewien, jak jej się udało go przekonać. Oczywiście, że da sobie radę, ale nawet jaj mogła spotkać tam śmierć. Poprosiła go, żeby jej zaufał. To wystarczyło. Na Boga, będzie jej musiał zaufać. Nie było mu łatwo się na to zgodzić -nikt chyba nie zdawał sobie sprawy z tego, jakie to było trudne. Zdecydowanie wolałby sam tam iść, ale... Wierzę w ciebie, Kaitlyn Fairchild, pomyślał. Tylko błagam cię, uważaj na siebie. Był tak głęboko pogrążony w myślach, że Anna musiała go szturchnąć. Pytałam, co teraz, Rob? - Hę? Och, przepraszam. - Przestał sączyć colę. - Byliśmy zbyt zajęci obserwowaniem Kait, by zająć się Marisol. Chyba powinniśmy to teraz naprawić. Tony powiedział, że jego rodzice przyjdą do szpitala dopiero dzisiaj wieczorem, więc teraz jest dobry moment. - Powinniśmy zabrać ze sobą Tony'ego? - zapytał Lewis. Rob się zamyślił. - Nie, chyba nie. Byłoby mu za ciężko, gdyby się nam nie powiodło. Znajdziemy jakiś sposób, żeby się tam dostać. Tony ostrzegał, że Marisol mogą odwiedzać tylko członkowie rodziny. Pojechali do szpitala St. Luke's w San Francisco. Rob wyjął odłamek kryształu ze schowka w samochodzie. Nie powinni tam go trzymać, ale musieli go wszędzie ze sobą zabierać. Wsunął odłamek do rękawa swetra - był mniej więcej tak długi, jak jego przedramię. Weszli do szpitala. Na trzecim piętrze Rob zaczepił pielęgniarkę. - Przepraszam panią, czy mógłbym o coś spytać? Gdy bajerował pielęgniarkę, Lewis i Anna zakradli się do pokoju Marisol. Po chwili rozdzwoniły się wszystkie telefony na oddziale i wtedy Rob do nich dołączył. Telefony to było dzieło Lewisa, który użył psychokinezy. Całkiem niezła sztuczka, zdaniem Roba. Od razu w progu zarejestrował niepokój Anny. Starała się dzielnie to ukryć, ale niespecjalnie jej się powiodło. Uścisnął jej ramię, a ona uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością, ale zaraz spoważniała i odwróciła się od niego tak gwałtownie, aż się przestraszył. Pewnie się zdenerwowała. Marisol nie wyglądała dobrze.; Rob pamiętał ją jako pełną życia, ładną dziewczynę z szopą rudobrązowych włosów i pełnymi, wydętymi wargami. A teraz... Była chuda, podłączona do różnych rurek, przewodów i monitorów. Jej prawe ramię leżało na pościeli z nadgarstkiem wykręconym pod dziwnym kątem w stosunku do przedramienia. Ruszała się - jej głowa nieustannie się wykręcała, brązowe oczy były półotwarte, ale niewidzące. Strasznie było słuchać jej oddychania: wydawało się, że zasysa powietrze przez zaciśnięte zęby. Jej twarz się przy tym wykrzywiała. Zawsze myślałem, że ludzie w śpiączce pogrążeni są w ciszy, pomyślał roztrzęsiony Lewis. Rob jednak wiedział, że tak nie musi być. Sam był kiedyś w śpiączce - po tym jak z prędkością osiemdziesięciu kilometrów na godzinę spotkał się z górą. Latał na paralotni w Raven's Roost przy Blue Ridge Parkway, trafił na uskok wiatru i spadł. Złamał sobie obie ręce, obie nogi, szczękę, dość żeber, by przekłuć sobie płuca... oraz kręgosłup. Mówią na to „szyja wisielca", bo dokładnie w tym samym miejscu łamie się człowiekowi szyjny odcinek kręgosłupa, gdy go wieszają. Nikt się nie spodziewał, że Rob to przeżyje, ale dużo, dużo później wy-budził się ze śpiączki. Zobaczył siebie na wyciągu i swojego zapłakanego dziadka. Całe miesiące przeleżał w łóżku. To wtedy odkrył swoją moc. Może zawsze tam była, a on nigdy po prostu nie siedział w spokoju na ryle długo, by ją dostrzec, a może był to dar od Boga, któremu zrobiło się przykro, że roztrzaskał chłopaka ze wsi o tamtą górę. Tak czy inaczej, to odmieniło jego życie. Dzięki temu zdał sobie sprawę z tego, jakim był zawsze palantem, jaki był samolubny i krótkowzroczny. Przed wypadkiem marzył o pozycji

rozgrywającego w drużynie Błękitnych Diabłów z Duke. Po wypadku chciał pomagać ludziom. Teraz zalało go poczucie wstydu. Jak mógł zostawić Marisol w takim stanie choćby dzień dłużej, niż to było konieczne? Nie powinien był czekać, nawet po to, by sprawdzić, czy Kait jest bezpieczna. To niewybaczalne - nadal jest palantem i egoistą. Na niewiele się Marisol zdał. Tym razem Anna ścisnęła jego ramię. Żadne z nas nie zdawato sobie z tego sprawy, powiedziała Nie wiemy nawet, czy jesteśmy w stanie jej pomóc. Spróbujmy. Kiwnął głową. Jej praktyczne podejście dodało mu siły. Zerknął na obraz Madonny z dzieciątkiem nad łóżkiem i wyciągnął kryształ z rękawa. Był zimny, ciążył mu w dłoni. Nie bardzo wiedział, w którym miejscu go przyłożyć - LeShan tego nie powiedział. Przez chwilę się nad tym zastanawiał, po czym dotknął delikatnie jej czoła, tam, gdzie znajduje się trzecie oko. W potężnym centrum energetycznym. Nic się nie wydarzyło. Rob czekał i czekał. Czubek odłamka spoczywał pomiędzy strąkami rudawych włosów. Głowa Marisol nadal wykręcała się na boki. Jej poziom energii nie uległ zmianie. - Nie działa - wyszeptał Lewis. Strach kłuł Roba niczym drobne ukąszenia szerszeni. Czy to jego wina? Czy czekał zbyt długo? A może kryształ potrzebuje wsparcia? - pomyślał. Wziął głęboki wdech, zamknął oczy i się skoncentrował. Nigdy nie był w stanie wytłumaczyć, jak dokładnie uzdrawiał - skąd wiedział, co należy zrobić. Lecz jakimś sposobem wyczuwał, co choremu dolega. Widział różne rodzaje energii przepływające przez ludzi niczym jaskrawokolorowe rzeki. Czasem była to stojąca, ciemna, cuchnąca woda, wszystko było zablokowane. Marisol była prawie całkiem zablokowana. Między jej mózgiem a ciałem istniała jakaś blokada i nic nie przepływało ani w tę, ani z powrotem. Jak to naprawić? Może zacząć od trzeciego oka i wysłać energię poprzez kryształ z taką siłą, aż wypchnie te korki. Złota energia spływała szeroką strugą z kryształu. Wirowała spiralnie, powiększała się, rosła przy każdym obrocie. A więc tak to działa! Więcej energii. I jeszcze więcej. Niech płynie. Widział, jak życiodajne światło wpływa teraz w Marisol, a przynajmniej próbuje. Jej trzecie oko było zablokowane, jakby ktoś wsadził tam korek. Za nim gromadziła się energia, wirująca, złocista, coraz gorętsza. Rob poczuł, że palący pot występuje mu na czoło i zalewa oczy. Nie zwracaj na to uwagi. Wyślij wi ęcej energii. I jeszcze więcej, jeszcze. Oddychał z trudem. To, co się działo, trochę go przestraszyło. Energia tworzyła teraz trzaskającą, wirującą masę, tak gorącą i gęstą, że ledwo utrzymywał kryształ. To było jak chwytanie sikawki przeciwpożarowej pod wysokim ciśnieniem. A wysyłanie kolejnych dawek energii przypominało pompowanie powietrza do opony roweru, która za chwilę pęknie. Coś musiało się stać. I nastąpiło nagle. Niczym korek wystrzelający z butelki blokada ustąpiła. Cała nagromadzona energia przepłynęła przez jej ciało i wypłynęła stopami. Wszędzie złocista poświata. Ciało Marisol było spowite w złoto. Energia krążyła, dudniła jej w żyłach i rozprzestrzeniała się coraz szybciej, buzowała jak w wannie z jacuzzi. Boże, to ją zabije. Za dużo energii. Rob gwałtownie odsunął kryształ od jej czoła. Ciało Marisol się prężyło, plecy wyginały w łuk. Energia krążyła w jej żyłach. Teraz opadła z powrotem na łóżko i leżała w zupełnym bezruchu - po raz pierwszy, odkąd weszli do pokoju.

Miała zamknięte oczy. Rob nagle sobie uświadomił, że jeden z monitorów wyje niczym syrena alarmowa. A potem, na jego oczach, jej prawa ręka się poruszyła. Palce się rozluźniły, nadgarstek odprężył. Znowu przypominała normalną rękę. - O Boże - wyszeptał Lewis. - Popatrzcie. Rob nie był w stanie się odezwać. Alarm nadal wył. A Marisol otworzyła oczy. Nie do połowy. Otworzyła je szeroko. Patrzyły przytomnie. Rob wyciągnął rękę, żeby dotknąć jej policzka, ale zamrugała z przestrachem. - Wszystko w porządku! - próbował przekrzyczeć alarm. -Wszystko będzie dobrze, rozumiesz? Pokiwała z wahaniem głową. Pod drzwiami rozległy się pośpieszne kroki. Do środka wpadła przysadzista pielęgniarka. Wyhamowała dopiero przy samym łóżku. - Co wy to robicie? Dotykaliście czegoś? - zapytała, biorąc się pod boki, po czym przyjrzała się uważniej Marisol. - Proszę pani, ona się chyba trochę lepiej czuje - podział Rob i uśmiechnął się, bo nie potrafił się powstrzymać. Pielęgniarka patrzyła to na Marisol, to na monitory. Roześmiała się, wyłączyła monitor i sprawdziła puls Marisol. - Jak się czujesz, skarbie? - zapytała ze łzami w oczach. -Poczekaj minutkę, pójdę po doktora Hiratę. Twoja mama tak się ucieszy. Po czym wybiegła z pokoju, zapominając o Robie i całej reszcie. - Chyba lepiej będzie, jak się stąd wyniesiemy, zanim przyjdzie doktor Hirata - wyszeptał Lewis. - Może będzie chciał zadać nam parę niewygodnych pytań. - Masz rację. - Rob uśmiechnął się do Marisol i dotknął jej policzka. - Dam znać twojemu bratu, że się obudziłaś, dobrze? Przyjedzie tu tak szybko, jak się tylko da. I twoi rodzice też... - Rob - rzucił ponaglającym szeptem Lewis. Przedostali się na klatkę schodową na tyłach. Na podeście drugiego piętra stanęli i radośnie poklepali się po plecach. - Udało się nam! - szepnął Rob, a jego głos odbił się echem po pustej klatce schodowej. - Udało się! - Tobie się udało - poprawiła go Anna. W jej ciemnych lśniących oczach kryła się mądrość. Nie miała racji, to kryształ uleczył Marisol, lecz pochwała sprawiła, że koniuszki palców Roba zapiekły go przyjemnie. Uściskał Lewisa. Opanowało go szczęście. Potem wziął w ramiona Annę i ogarnęło go coś innego. Coś silniejszego... Cieplejszego. Zgłupiał. Tylko raz coś podobnego czuł - gdy znalazł Kaitlyn żywą w piwnicy u pana Zetesa. Przypominało ból, ale to nie był ból. Odsunął się, zszokowany i zawstydzony. Jak mógł poczuć coś takiego do kogokolwiek poza Kaitlyn? Jak mógł sobie pozwolić czuć nawet odrobinę w ten sposób? W dodatku wiedział, że Anna wie i że jest zdenerwowana, bo unikała jego wzroku. Zasłaniała przed nim nawet swoje myśli. Pewnie budził jej wstręt. I nic w tym dziwnego. Cóż, jedno nie podlegało wątpliwości. To się już nigdy więcej nie powtórzy, nigdy przenigdy. Po drodze na dół odzywał się tylko Lewis. - Dobra, to tutaj - powiedział Gabriel. Był to imponujący budynek obłożony kamieniem. Stał przy jednokierunkowej ulicy w finansowej dzielnicy San Francisco. Przez okute w metal drzwi Kait widziała strażnika w małej budce.

- Joyce powiedziała, że strażnik nie będzie się nas czepiać. Mamy się wpisać, używając nazwisk, które nam podała. Kancelaria prawnicza nazywa się Digby, Hamilton i Miles. Mieści się na szesnastym piętrze. Mówiąc to, nie spojrzał nawet na Kaitlyn. Nie zerknął też na nią, gdy weszli do środka. Wyglądało na to, że przestała dla niego istnieć. Lecz Joyce kazała im wchodzić w parach i Kait miała wejść z Gabrielem. Starała się zrobić to równie beznamiętnie jak on. Strażnik miał na sobie czerwony mundur. Rozmawiał przez telefon komórkowy. Gabriel przejrzał papiery na kontuarze i wpisał się do książki gości. Potem przyszła kolej na Kait. Starannie napisała w odpowiedniej rubryce: „Eileen Cullen, Digby, Hamilton and Miles, 16 oraz 11.17. 11.17" to była godzina wejścia. Frost i Renny też się wpisali, po czym wszyscy poszli po podłodze wyłożonej mozaiką do wind z brązu. Facet w dżinsach właśnie polerował metal. Kaitlyn wbiła wzrok w swoje porządne buty marki Amalfi z brązowej skóry, gdy czekali na windę. Miała wrażenie, że trwało to całe wieki. Gdy znaleźli się w środku, Gabriel nacisnął duży czarny guzik szesnastego piętra. Winda ruszyła z miejsca, wolno, z szumem. Renny parsknął śmiechem, a Frost wydała z siebie całą serię chichotów, z trudem łapiąc powietrze. - Wiecie, jak się wpisałem? - zapytał Renny, łomocząc w drzwi winy. - Wpisałem się jako Jimi Hendrix. A w rubrykę firmy wpisałem Dewey, Cheatum i Howe. Łapiecie? Firma prawnicza Dewey, Cheatum i Howe? - A ja się wpisałam jako Ima Pseudonim - oznajmiła Frost. Serce Kaitlyn szarpnęło się mocno i zaczęło dudnić. Spojrzała na nich zbulwersowana. Wyglądali teraz normalnie: Frost miała elegancko uczesane włosy i po jednym kolczyku w każdym uchu, a Renny wyglądał jak asystent w dziale księgowości. Lecz pod spodem nadal byli tymi samymi kompletnymi obłąkańcami. - Powariowaliście? - syknęła. - Jeśli strażnik spojrzy na tę stronę w książce gości... Boże, albo jeśli następna osoba zerknie powyżej własnego wpisu... To już po nas. Po nas. Jak mogliście coś takiego zrobić? Renny machnął tylko na nią ręką i złożył się wpół ze śmiechu. A Frost uśmiechnęła się szyderczo. Przerażona Kait odwróciła się do Gabriela. To był czysty odruch, nie powinna była. Bo on, nawet jeśli jeszcze chwilę temu sam był przerażony, teraz tylko wzruszył ramionami i posłał jej ironiczny uśmieszek. - Niezłe - mruknął do Renny'ego. - Wiedziałam, że tobie nie zabraknie poczucia humoru -prychnęła Frost i przejechała srebrnym paznokciem po szarym, wełnianym rękawie marynarki Gabriela. Przesunęła dłoń w górę aż po odprasowany biały kołnierzyk koszuli i zaczęła się bawić jego ciemnymi włosami za uchem. Kaitlyn spiorunowała ją wzrokiem spod półprzymkniętych powiek. A następnie wbiła wzrok w przyciski na panelu windy. Była wściekła. Nie podobało jej się to zadanie. Nadal im nie powiedziano, co dokładnie mają zrobić - gdzie mają się włamać. Nie wiedziała nawet, na czym polegają parapsychologiczne zdolności Frost i Renny'ego. Jakby tego było mało, teraz martwiła się dodatkowo tym, z jakim szaleństwem mogą jeszcze wyskoczyć. Drzwi windy się otworzyły. - Niezła dziura. - Renny parsknął śmiechem. Gabriel rozejrzał się z uznaniem. Ściany były obłożone boazerią z jakiegoś pięknego, czerwonawozłotego drewna, a na podłodze połyskiwał ciemnozielony marmur. Przez szklane drzwi Kait zobaczyła salę konferencyjną. Gabriel zerknął na mapę, którą dostali od Joyce.

- W prawo. Minęli pozostałe drzwi - nawet one wyglądały kosztownie - i weszli do holu wyłożonego ciemnozieloną wykładziną. Zatrzymali się przed podwójnymi drzwiami. Były bardzo duże i ciężkie, wyglądały na metalowe, ale gdy Kaitlyn ich dotknęła, okazało się, że to drewno. Były zamknięte na klucz. - To tutaj - oznajmił Gabriel. - Renny, do roboty. Lecz Renny gdzieś zniknął. Frost, która stała z tyłu, powiedziała: - Musiał iść do łazienki. Z trudem zachowywała powagę. Kaitlyn zacisnęła pięści. Widziała graffiti w Instytucie, potrafiła się domyśleć, co tam teraz robi. - Co teraz? - warknęła do Gabriela. - Słuchaj, pójdziesz po niego czy ja mam to zrobić? Gabriel ją zignorował, ale zauważyła, że zacisnął szczękę. Ruszył w stronę łazienki, lecz w tym samym momencie wyszedł z niej Renny z miną niewiniątka. - Spodziewałbym się - powiedział Gabriel do Kaitlyn, nawet na nią nie patrząc - że nie chcesz, żeby się nam powiodło. W końcu nie jesteś tak naprawdę jedną z nas... prawda? Kaitlyn zrobiło się zimno. - Jestem, nawet jeśli ty w to nie wierzysz - odpowiedziała, starając się, by jej głos brzmiał przekonująco. - Może ja po prostu nie lubię kraść i nie chcę zostać przyłapana i wsadzona za kratki. - Renny podszedł do nich buńczucznym krokiem, więc dokończyła ciszej: - Nawet nie wiem, po co w ogóle go ze sobą zabraliśmy. - No to patrz i ucz się - odpowiedział Gabriel. - Renny, to tutaj. Od tego miejsca trzeba mieć przepustkę. Urządzenie na ścianie wyglądało trochę znajomo. Było jak automatyczna pompa na stacji benzynowej, przez którą przeciąga się kartę, żeby zatankować. - No, tak, magnetyczne - mruknął Renny. Poprawił palcem wskazującym okulary na nosie i przesunął dłonią po czytniku. - Ktoś patrzy? - zapytał. - Nie, ale się pośpiesz - syknął Gabriel. Renny raz za razem przesuwał ręką po urządzeniu. Jego twarz była skupiona. Wyglądał jak małpa. Kaitlyn zagryzła wargę i patrzyła tam, skąd przyszli. Każda osoba wychodząca z windy miałaby ich jak na dłoni. - Proszę, kochanie - szepnął nagle Renny. I prawa połówka drzwi się otworzyła. Więc teraz Kaitlyn już wiedziała. Renny uprawia psychokinezę; potrafi przesuwać przedmioty samą siłą umysłu, również drobne mechanizmy w środku czytnika. Zupełnie tak jak Lewis, pomyślała. O co chodzi z tymi niewysokimi chłopakami? Drzwi zamknęły się za nimi. Gabriel poprowadził ich szybko w dół korytarza. Na lewo odchodził inny korytarz, na prawo mieli biurka sekretarek z komputerami. Za nimi widać było drzwi do biur z nazwiskami na tabliczkach z brązu. Na jednych drzwiach napis głosił „Pokój bitewny". Być może prawo jest bardziej ekscytujące, niż mi się wydawało, pomyślała. Podeszli do innych dużych drzwi i Renny rozprawił się z nimi w taki sam sposób, jak z poprzednimi. Znaleźli się na kolejnym korytarzu. Im dalej wchodzili, tym bardziej Kait była przestraszona: Jeśli ktoś ich tu złapie, to będą się musieli nieźle tłumaczyć. Joyce nie dała im żadnych wskazówek - Kaitlyn zrobiło się nie-dobrze na myśl, że Gabriel będzie chciał użyć swojej mocy. - Czego my tak w ogóle szukamy? - zapytała szeptem Gabriela. - Trzymają tu Mona Lisę czy coś w tym rodzaju? - Siedź cicho. Ktoś nas może usłyszeć.

Kaitlyn zatkało z wrażenia. Gabriel nigdy w życiu się tak do niej nie odezwał. I nawet słowem się nie zająknął na temat Renny'ego i Frost, a przecież to oni zachowywali się ryzykownie. Zamrugała i zagryzła zęby. Postanowiła, że więcej się nie odezwie, choćby nie wiem co. - To tutaj - powiedział w końcu Gabriel. Na tabliczce na drzwiach było napisane „E. Marshall Winston". - Zamknięte -dodał. - Renny, otwórz. Pozostali, trzymają się na baczności. Jeśli nas ktoś tu zobaczy, to już po nas.

Rozdział 9 Kaitlyn patrzyła w dół korytarza z taką intensywnością, że po chwili zobaczyła

czerwone powidoki. Pociła się w swojej białej jedwabnej bluzce. W końcu usłyszała trzaśniecie i drzwi się otworzyły.

- Frost, trzymaj wartę tutaj. Renny, chodź ze mną. Kaitlyn była pewna, że Gabriel chce, by ona również została na straży, ale nie był w

stanie zmusić się do wypowiedzenia jej imienia. Weszła za Rennym do ciemnego biura. Gabriel właśnie zasuwał rolety, izolując ich od panujących na zewnątrz ciemności.

- Pan Zetes myśli, że to jest w szafce na akta... Może w tej? - Podszedł do drewnianej szafki z mnóstwem szuflad na dokumenty. - Zamknięta.

Renny się tym zajął. Gabriel przyświecał mu małą latarką. Serce Kaitlyn łomotało jak szalone, szybko i mocno. Była świadkiem przestępstwa - poważnego, ciężkiego przestępstwa. Jeśli ich złapią, to zostanie uznana za winną.

Renny cofnął się o krok, a Gabriel otworzył górną szufladę. Po czym zaklął cicho, zamknął ją i wysunął dolną.

Była pełna akt w zielonych teczkach, każda porządnie opisana. Kaitlyn patrzyła, jak światło latarki przesuwa się po etykietach: „Taggart i Altshuld - reorganizacja". „Star Systema-pcs - fuzja". „Slater Inc. - likwidacja. TCW- dofinansowanie".

- Bingo! - wyszeptał Gabriel. Wyciągnął grube akta z napisem „TCW". W środku pełno było szarych kopert. Gabriel zabrał się szybko do ich przeglądania. To były chyba tylko dokumenty, w większości biały papier pokryty czcionką Courier. Było tam też kilka broszurek z cienkiego papieru, na jakim jest drukowana Biblia.

O dziwo, to przyniosło Kaitlyn ulgę. Kradzież papierów nie wydawała się aż taka straszna, nawet jeśli to ważne papiery. To nie to, co kradzież pieniędzy czy biżuterii. Gabriel wypuścił powietrze z płuc z sykiem. Zaglądał właśnie do szarej koperty. Wyjął jej zawartość i rozłożył na blacie szafki. Oświetlił papiery latarką.

Kaitlyn zmrużyła oczy. Wyglądały jak jakieś certyfikaty czy coś w tym rodzaju - mięsisty, niebieskoszary papier z wymyślną ramką dokoła.

W końcu jej wzrok spoczął na słowach wydrukowanych niewielką czcionką. Gabriel przesuwał po nich palcem. „Wypłata na okaziciela..." O Boże.

Kaitlyn stała jak sparaliżowana. Litery skakały jej przed oczami. Wpatrywała się w cyfrę na obligacji. Była pewna, że to nie może być prawda, ale cały czas widziała to samo.

„1000 000 USD". Milion dolarów. A tych papierów było mnóstwo. Cała sterta. Gabriel je przeglądał i

liczył pod nosem. - Dwadzieścia - oznajmił w końcu. - Zgadza się. Zgarnął obligacje i je pogłaskał. Miał taką samą minę jak wtedy, gdy oprowadzono ich

po posiadłości pana Zetesa. Niczym Scrooge podczas liczenia złota. Kaitlyn zapomniała o swojej przysiędze milczenia. - Kradniemy dwadzieścia milionów dolarów? - zapytała szeptem. - To tylko kropla w morzu - odparł Gabriel i znowu pogłaskał obligacje. Następnie się

wyprostował i zaczął szybko odkładać pozostałe teczki z powrotem do szuflady. - Nie chce-my, żeby dozorca albo ktokolwiek inny się zorientował dzisiaj wieczorem, że coś jest nie tak. Przynajmniej do czasu, aż opuścimy budynek.

Zamknął szufladę, a szarą kopertę wsunął sobie do wewnętrznej kieszeni marynarki.

- Chodźmy. Na korytarzu nikogo nie było i bez przeszkód dotarli do pierwszych drzwi. Z tej strony

otwierało się je samym pchnięciem. Kaitlyn nie bardzo wiedziała, czy powinno być jej niedobrze, czy też powinna czuć ulgę. Popełnili przestępstwo, Gabriel miał pod marynarką skradzione dwadzieścia milionów dolarów. Najstraszniejsze było to, że im się upiecze.

Poprawka, mieli szczęście, bo im się upiecze. A to znaczy, że Kaitlyn nie skończy w więzieniu.

I dokładnie w tym momencie z pokoju przed nimi wyszło dwóch mężczyzn. Serce podeszło Kaitlyn do gardła. Stopy przyrosły jej do podłogi, a ręce i nogi były

jak sparaliżowane. Płuca ścisnęły się tak mocno, że zabrakło jej tchu. Na początku miała nadzieję, że ci mężczyźni nawet na nich nie spojrzą. Spojrzeli.

Potem liczyła na to, że odwrócą wzrok, nie będą się gapić - przecież już i tak była dość przerażona i dość się już w życiu nacierpiała. Nie chciała mieć nic wspólnego z kryminałem. Lecz mężczyźni nie odwrócili wzroku, a po chwili ruszyli w stronę grupki Kaitlyn. Ich wargi się poruszyły. Tylko tyle zarejestrowała Kaitlyn, że ich wargi zaczęły się ruszać. Nie słyszała, co mówią. Miała wrażenie, że wszyscy są w wodzie albo we śnie.

Po chwili jej mózg odtworzył ich słowa, jasno i wyraźnie: - Co wy tu robicie? Nie jesteście tu na praktykach. W ich głosach pobrzmiewała podejrzliwość, a przynajmniej przekonanie, że coś tu nie

gra. Kaitlyn wiedziała, że jeśli szybko nie zareagują, to będzie już po nich. Wymyśl coś, dziewczyno. Myśl, myśl. Ale nic nie przychodziło jej do głowy, jej mózg był bezużyteczny. Myślała jedynie o

grubej kopercie pod szarą marynarką Gabriela, która wyglądała w jej oczach niczym słoń pochłonięty przez boa dusiciela.

I wtedy do akcji wkroczyła Frost. Wyszła płynnym krokiem, kołysząc zalotnie biodrami. Kaitlyn zobaczyła, jak

koleżanka uśmiecha się do mężczyzn i bierze ich za ręce. Boże, nie teraz, pomyślała Kaitlyn. Flirt ich nie powstrzyma. Lecz to trwało tylko

sekundę. Frost się odezwała i to wcale nie kokieteryjnie, ale pogodnie i radośnie: - Wy musicie być... Jim i Chris - powiedziała, ściskając im dłonie, jakby był to ktoś,

kogo właśnie poznała na popołudniowej herbatce. - Wujek mi o was opowiadał. Jesteście z zarządu spółki, prawda?

Mężczyźni spojrzeli na nią, a potem po sobie. - My się tylko rozglądamy. Zastanawiam się nad pracą tutaj za parę lat. A to są moi

koledzy. Wujek powiedział, że możemy tu wpaść, i dał mi swoją przepustkę. - Wujek? - powiedział jeden z nich, już nie tak ostro jak wcześniej. - Pan Morshower. Jest tu starszym partnerem. No, ale panowie to przecież wiedzą.

Musicie go znać, skoro on was zna. Czemu nie zadzwonicie do jego domu i nie sprawdzicie, czy mówię prawdę? Potwierdzi moje słowa.

- Aha, Sam... - powiedział jeden z młodych mężczyzn słabym głosem. Zabawne, że Kaitlyn dopiero teraz zdała sobie sprawę z ich młodego wieku. - To znaczy, pan Morshowen - Zerknął na kolegę i dodał: - Nie będziemy mu zawracać głowy.

- Ależ nie, ja nalegam - powiedziała Frost. - Proszę do niego zadzwonić. Złapała słuchawkę z biurka jednej z sekretarek. - Nie ma potrzeby - odezwał się drugi młody mężczyzna. Robił żałosne wrażenie.

Kaitlyn dopiero teraz popatrzyła na nich jak na istoty ludzkie. Jeden był szatynem, a drugi brunetem, obaj mieli na sobie białe koszule i pasiaste krawaty zaciągnięte pod samą szyję, nawet o tej godzinie. Obaj byli bladzi i przepracowani.

- Jesteście panowie pewni? - zapytała Frost, udając rozczarowaną. Odłożyła słuchawkę. Młodzi urzędnicy posłali jej blade uśmieszki.

- Traficie do wyjścia? - zapytali, na co Frost przytaknęła. Kaitlyn bała się odezwać, ale zdobyła się na uśmiech, gdy mijali urzędników i szli korytarzem w stronę wind.

Płuca znowu jej się ścisnęły, ale tym razem było to ciśnienie od środka. Dusiła się ze śmiechu. Ledwie była w stanie się powstrzymać, nim wsiedli do windy.

Pokładali się ze śmiechu, ryczeli, płakali. Renny rzucił się na podłogę i zaczął walić piętami. Oszaleli. Niewiele brakowało, a Kaitlyn ucałowałaby Frost.

- Jak ty to zrobiłaś? - zapytała. - Joyce ci powiedziała? - Nie, nie. - Frost zaprzeczyła. - Wszystkiego dowiedziałam się od nich. Wystarczyłby

mi skrawek ich ubrań albo jeden z tych grubych, srebrnych długopisów, jakie mieli w kieszonkach.

- To były pióra Montblanc. I wcale nie były srebrne, lecz platynowe - powiedział cicho Gabriel.

Musieli się teraz uspokoić, bo dojechali już do holu na dole. Frost ostro pomaszerowała w stronę strażnika w czerwonym mundurze, żeby wypisać się z książki, ale Gabriel wypchnął ją na ulicę. Strażnik popatrzył za nimi, podszedł do drzwi.

- Dociśnij gaz - poprosiła Kait Gabriela, gdy wsiedli do samochodu Joyce. - To się nazywa psychometria - rzuciła Frost do Kait po kolejnej fali śmiechu.

Gabriel jechał szybko ulicami San Francisco. Kaitlyn słyszała o psychometru. To umiejętność odczytywania całej historii danej

osoby na podstawie osobistych przedmiotów. - Ale czemu wybrałaś pana Morshowera? - Bo wyczułam, że oni się go boją. Coś... chyba dokumenty dotyczące fuzji... mieli

wysłać do jego klienta FedExem najpóźniej dzisiaj, ale tego nie zrobili. Frost nawijała bez zająknienia, ale Kaitlyn się zorientowała, że koleżanka straciła już

zainteresowanie tym tematem. Znikały też pomysłowość i rozsądek, którymi się wykazała w sytuacji kryzysowej. W ich miejsce wracała wewnętrzna mgła. Jakby inteligencja była narzędziem, którego ta dziewczyna używa, a potem - gdy już go nie potrzebuje - odkłada na bok.

To trochę ostudziło ekscytację Kaitlyn. Z wolna słabło poczucie, że udało im się błyskotliwie przechytrzyć okrutny świat. Na moment aż jej od tego zabrakło tchu, ale teraz... Jesteśmy prawdziwymi bandziorami, pomyślała i westchnęła w duchu.

Poza tym moc Frost ją przerażała. Każdy, kto tak dużo może się dowiedzieć za pomocą dotknięcia, jest niebezpieczny. Frost już dotknęła Kait, gdy siedziały razem na tylnym siedzeniu w samochodzie Joyce. Czy coś odkryła?

Chyba jednak nie, stwierdziła Kaitlyn, bo inaczej Joyce by mnie z nimi nie wysłała. Może pomaga mi fakt, że nauczyłam się osłaniać myśli. Jednak będę musiała uważać - jeden fałszywy kroki...

- Postaraj się nie dostać mandatu - powiedziała do Gabryiela, który wziął właśnie ostry zakręt.

Nie odpowiedział Super. Znowu się przestał do niej odzywać. - Zdałam? - Kait zapytała Joyce. Joyce podniosła na nią wzrok. Na jej twarzy odmalowała się cała gama odcieni

zdziwienia.

- O co ci chodzi? - To był egzamin, prawda? Zdałam czy oblałam? Niewiele zrobiłam. Było nad ranem, siedziały w pokoju Joyce przy ziołowej herbacie. Renny i Frost

poszli na górę, żeby się napić czegoś mocniejszego. Gabriel poszedł z nimi. Nawet nie spojrzał nu Kait.

- Owszem, to był egzamin - przyznała w końcu Joyce. - Przydadzą nam się te pieniądze, ale przede wszystkim chodziło o to, żeby się upewnić, że naprawdę jesteś jedną z nas. Jeśli kiedykolwiek najdzie cię ochota, by się nam przeciwstawić, to pamiętaj, że wzięłaś udział w przestępstwie. Policja tego nie pochwala. - Napiła się herbaty i dodała: - Ty i Gabriel zdaliście. A co do Frost i Renny'ego...

- Ale to oni wykonali większość roboty. - Lecz z tego, co mówiłaś, również oni popełnili najwięcej głupstw. - Przez moment

Kait myślała, że Joyce coś jeszcze powie, że jej się z czegoś zwierzy. Lecz Joyce wstała i rzuciła tylko krótko: - Od teraz skoncentrujemy się na innego rodzaju zadaniach. Być może długodystansowych. Mac jest w tym dobry.

- Naprawdę? - zapytała niewinnie Kait. - Na czym polega jego moc? Nie mam pojęcia, co robią on i Bri.

Wstrzymała oddech. Była pewna, że Joyce jej powie, lecz Joyce wzruszyła tylko ramionami i rzuciła:

- Jego specjalizacja to projekcja astralna. Lewis zawsze mówi, żeby pozwolić umysłowi wykonać całą robotę, pomyślała Kait.

Więc to Mac jest odpowiedzialny za projekcje astralne i telepatyczne ataki w drodze do Kanady.

- Widzieliśmy co najmniej cztery postaci - wyrwało jej się, nim zdążyła się nad tym zastanowić. - I była wśród nich Bri. Rozpoznałam ją.

Joyce ustawiała radio z alarmem na stoliku nocnym. Odpowiedziała z niecierpliwością:

- Mac był ich przewodnikiem, pomagał im się wydostać, a potem wrócić do własnych ciał. Ale każdy może stworzyć projekcję astralną przy użyciu kryształu... - Przerwała tak szybko, te jej drobne, białe zęby aż szczęknęły. Po chwili dodała: - Do łóżka, Kaitłyn. Już późno.

Wiedziałam, że używali kryształu do projekcji, pomyślała Kait. Widziałam go za ich astralnymi formami. Nie wspomniała jednak o tym Joyce. Zapytała tylko:

- No, dobrze, ale powiedz mi najpierw, co potrafi Bri? - Nie. Idę spać. I nic więcej nie udało się Kaitłyn z niej wyciągnąć. Na górze dobiegły ją głosy z

pokoju Gabriela. Gabriel, Frost i Renny? Gabriel i Frost? Nie było jak się tego dowiedzieć. - Szkoda, że nie umiem tworzyć projekcji astralnych -mruknęła pod nosem. Lidia już oczywiście spała, więc nie było szansy na rozmowę. Nie mogła też zakraść

się do ukrytego panelu na dole -znajdował się dokładnie naprzeciwko pokoju Joyce. Nie pozostało jej w takim razie nic innego, jak położyć się spać... Minęło dużo czasu,

nim zdołała się rozluźnić, a gdy się to stało, dręczyły ją koszmary. Następnego dnia rano natknęła się na Frost, jak wychodziła od Gabriela z pokoju.

Gabriel pojawił się chwilę później. Kaitłyn nadal stała jak skamieniała przy schodach. Właśnie wciągał na siebie T-shirt. Wyglądał wyjątkowo apetycznie, jak ktoś, kto dopiero się obudził. Włosy mocno mu się kręciły, jakby przeczesał je tylko palcami. W oczach pod ciężkimi powiekami czaiło się rozleniwienie, na wargach tańczył mu uśmieszek satysfakcji. Kaitłyn poczuła, że ma ochotę go zabić. Stanął jej przed oczami obraz samej siebie, jak okłada go wałkiem do ciasta, i to wcale nie w zabawny, komiksowy sposób, tylko do pierwszej krwi.

Mina trochę mu się zrzedła na jej widok. Zmrużył oczy i się skrzywił. Posłał jej twarde spojrzenie i wyminął ją bez słowa.

- Dziś masz testy - powiedziała Joyce do Kaitlyn po śniadaniu. Lecz nim zaczęła z Kait, Joyce najpierw przygotowała pozostałych studentów. Testy

wyglądały inaczej niż kiedyś, zauważyła Kaitlyn. Wtedy eksperymenty Joyce miały naukowy charakter, jak coś, co nadawało się do opisania w artykule. Teraz wszystko wydawało się nastawione na przestępczość.

Szakal Mac w dziurawych kąpielówkach został zaprowadzony do tylnego laboratorium, gdzie znajdowało się pomieszczenie do całkowitej izolacji. Kait usłyszała, jak Joyce mówi:

- Zajrzyj do sejfu w mieście i sprawdź, czy papiery tam są, A potem wybierz się trochę dalej i sprawdź ten pożar.

Projekcje astralne dla kryminalistów, pomyślała Kait. To w ten sposób się dowiedzieli, że w szafce na akta jest dwadzieścia milionów? Lecz skąd im w ogóle przyszło do głowy, żeby zajrzeć do tej szafki?

Renny ćwiczył PK, lecz nie za pomocą generatora liczb losowych jak kiedyś Lewis. Miał przed sobą zestaw zamków, jak również schematy tego, jak wyglądają w środku. Niczego nie dotykając, otwierał i zamykał zamki.

Aha, pomyślała Kait. No tak, to ma sens. Musi wiedzieć, którą część w środku przesunąć siłą umysłu, żeby otworzyć zamek. Psychokineza to nie magiczna wiedza na temat zamków, a tylko umiejętność pchnięcia zapadki w środku.

To wyjaśniało uwagę Gabriela na temat tego, że Lewis nie umiałby otworzyć zamka szyfrowego, który chronił kryształ - gdziekolwiek kryształ się znajdował. Kaitlyn założyłaby się o ostatnich parę dolców, że pan Zetes miał jakiś szatańsko skomplikowany zamek szyfrowy, coś czego schematu nie udało się Lewisowi zdobyć. A to znaczy, że jedynym sposobem na otwarcie zamka było wymyślenie ośmiu cyfr szyfru.

Prr, dziewczyno. Spokojnie. Najpierw musisz znaleźć sam kryształ. Gdy tylko ta myśl przemknęła Kaitlyn przez głowę, przestąpiła nerwowo z nogi na

nogę. Gabriel i Frost siedzieli po drugiej stronie pomieszczenia, przy wieży stereo. On jednak był zajęty przeglądaniem płyt, a ona potrafiła coś powiedzieć tylko, jeśli dotknęła osoby. Zresztą wyglądało na to, że była zaabsorbowana studiowaniem Gabriela. Dziś wyglądała bardziej obskurnie niż paskudnie - miała na sobie pomarańczową bluzkę z tak dużym wycięciem, że można było niemal dostrzec pępek. Jej włosy znowu były rozczochrane, a wargi miała pociągnięte jaskrawopomarańczową szminką.

- Co robisz? - rzuciła Kait w kierunku Bri, żeby się czymś zająć. Bri podniosła na nią wzrok. - A co, nie widać? Trzymała wahadełko nad mapą. Wahadełko wyglądało jak coś, czego ojciec Kaitlyn

używał, by sprawdzić, czy jakaś powierzchnia jest idealnie pionowa - mały ciężarek swobodnie zwisający na sznurku. Kaitlyn patrzyła na mapę do góry nogami. Zdołała przeczytać tylko „Wyspy Królowej Charlotty".

- Uprawiam różdżkarstwo - wyjaśniła Bri. Na widok zdziwienia Kaitlyn posłała jej swój chłopięcy uśmiech. - Myślałam, że do tego używa się rozdwojonego patyka. - Nie, głupia. To do poszukiwania wody, złota czy czegoś w tym rodzaju. Wahadełko

służy do poszukiwania rzeczy, które są daleko, cokolwiek by to było. - Aha. Na oczach Kaitlyn wahadełko zaczęło wirować nad pewną częścią mapy.

- Widzisz? Trzeba tylko skupić myśli na tym, co się chce znaleźć. Sasha uprawiał inny rodzaj różdżkarstwa, ale nie używał patyka. Robił to za pomocą wieszaków w kształcie litery „l”.

- Sasha? - No, tak, ty go nigdy nie spotkałaś. - Bri parsknęła śmiechem. - To był taki śliczny

blondynek, pliczny ślondynek. Śliczninek. - Należał do pierwszych studentów pana Zetesa? - zapytała szybko Kaitlyn. - W

ramach badania pilotażowego, tak jak ty? Bri była chyba na krawędzi jednego z tych swoich dziwacznych ataków, gdy

wygadywała w kółko jakieś kompletne nonsensy, czym doprowadzała wszystkich do szaleństwa.

- Tak. On i Parte King. To nie jego prawdziwe nazwisko. Parte King był kurierem rowerowym w mieście, prawdziwy chudzielec. Obaj bardzo utalentowani telepaci.

- Co się z nimi stało? Nie żyją? - Hę? Oni... - Nagle twarz Bri zlodowaciała, jakby ktoś wyłączył jej w środku światło.

Podniosła wzrok na Kait i jej mina stwardniała. - No tak, nie żyją - odpowiedziała. - Sasha i Parte King. I co z tego?

Z tylnego laboratorium właśnie wróciła Joyce. Kaitlyn odsunęła się od Bri. Ogarnęło ją przygnębienie.

Studenci byli teraz dla niej milsi, to prawda, ale przypominało to bulgotanie gejzera pomiędzy erupcjami. W każdej chwili groziło to wybuchem.

Rozległ się dzwonek do drzwi. - To ochotnicy. Gabriel, pójdziesz po nich? - zapytała Joyce, która kręciła się po

laboratorium z rozpiską w ręce. - i Frost, poćwiczysz na nich psychometrię. Kait, ty zaczniesz pracować nad zdalnym postrzeganiem.

Usadziła Kaitlyn i położyła przed nią zdjęcie. Była to zrobiona na błyszczącym papierze duża fotografia wbudowanego w ścianę sejfu.

- Skoncentruj się na zdjęciu i narysuj wszystko, co ci przyjdzie do głowy - powiedziała. - Spróbuj sobie wyobrazić, że jesteś w sejfie, dobrze?

- Dobrze - odpowiedziała Kaitlyn, tłumiąc falę protestu. To nie są legalne badania. Kradzież coraz mniej jej się podobała. - Przykleję ci to do czoła - dodała Joyce i wyciągnęła kawałek taśmy klejącej. To

mocno Kait zaalarmowało i nie zdołała tego ukryć. - Elektroda na moim trzecim oku? - zapytała na tyle lekkim tonem, na ile się dało. - Wiesz, co to jest. Nie byłaś wystawiona na działanie dużego kryształu, więc to ci pomoże zwiększyć swoją moc. - No, to czemu nie wystawisz mnie na działanie dużego kryształu? - zaryzykowała Kait. - Od tych małych odłamków dostaję tylko bólu głowy i… - Przykro mi, ale o tym decyduje pan Zetes. Nie życzy sobie ciebie nigdzie w pobliżu

kryształu. A teraz się nie ruszaj. Ton głosu Joyce jasno świadczył o tym, że jej cierpliwość się skończyła. Jej oczy

przypominały kamienie szlachetne. Szorstko odgarnęła Kaitlyn włosy z czoła i przykleiła jej taśmę. Odprysk kryształu był zimny. Był większy niż kawałek, którego Joyce używała dawniej, być może dlatego, że teraz niczego już nie próbowała ukryć. Kaitlyn odniosła wrażenie, że ten jest wielkości ćwierćdolarówki.

Ponieważ wiedziała, skąd pochodzi, leciwie była w stanie powstrzymać się przed zdarciem go z czoła. Lecz zobaczyła Gabriela w drzwiach. Przyglądał jej się z rozbawieniem.

Chyba nie masz nic przeciwko kryształowi, co? W końcu jesteś jedną z nas... Kaitlyn odparowała: Ja nie jestem, ale ty najwyraźniej tak.

Zgadza się, skarbie. Jestem jednym z nich. Lepiej o tym nie zapominaj. Kaitlyn zostawiła taśmę w spokoju. Nie chciała jednak pomóc Joyce z sejfem. Wbiła wzrok w fotografię, a potem

zamknęła oczy i zaczęła gryzmolić, robiąc przerwy, żeby się namyślić. Rozumiała już teraz, jak studenci przeprowadzili atak w drodze do Kanady. Najpierw

pewnie Bri ich odszukała za pomocą wahadełka. Potem Szakal Mac doprowadził ich projekcje astralne w odpowiednie miejsce. Mogli wtedy walczyć za pomocą psychokinezy na odległość. Proste jak drut. W ten sposób można terroryzować ludzi, nigdy się do nich nie zbliżając.

A teraz Joyce chciała, by ona dołączyła do tej długodystansowej fali przestępczości. Miała pomóc w wizualizacji sejfu, do którego chcieli się włamać.

Zaraz, zaraz. Skoro może zajrzeć do sejfu, to czemu nie do pomieszczenia? Może mogłaby

spróbować wizualizacji sekretnego pokoju pod schodami? Nie otwierając oczu, Kait sięgnęła po nową kartkę papieru. Nigdy wcześniej nie

próbowała wyobrazić sobie konkretnego miejsca, lecz zdalne postrzeganie miała teraz w małym palcu. Pozwól swoim myślom dryfować. Zablokuj wszelkie hałasy z zewnątrz. Niech ciemność się poprowadzi...

A teraz skup myśli na sekretnym pokoju. Wyobraź sobie, że podchodzisz do drzwi, wyobraź sobie korytarz w przytłumionym zielonkawym fluorescencyjnym świetle. Podejdź do drzwi... I daj ciemności się poprowadzić...

Poczuła skurcz i swędzenie w ręce. Jej dłoń zaczęła tańczyć po papierze, poruszając się bez jej udziału, podczas gdy

Kaitlyn unosiła się w ciemnościach. Rysowała płynnie. Wstrzymała oddech. Starała się powściągnąć niepokój i nie myśleć o niczym ani niczego nie czuć.

No, dobrze, zwalniamy. Skończone? Mogę popatrzeć? Nie mogła się już dłużej oprzeć pokusie. Otworzyła jedno oko, a potem oba. Szeroko.

Przeszył ją dreszcz. Gapiła się na kartkę papieru, nie tę, na której jej dłoń nadal coś kreśliła, lecz na pierwszą, która rzekomo miała być tylko bazgrołami.

O Boże, co to jest? Co ja zrobiłam?

Rozdział 10Rozdział 10Rozdział 10Rozdział 10 RRRRysunek był zupełnie nie w jej stylu. Przypominał komiks, straszny komiks z

nowego gatunku. Na początku Kait pomyślała, że może przedstawia ją, gdy mści się na Gabrielu za to, co zrobił w nocy.

Lecz te podłużne łezkowate rzeczy przy krawędziach to były płomienie. Płomienie, ogień. Rysunek przedstawiał kulę ognia albo eksplozję, kolistą, z dymem buchającym na wszystkie strony i falami uderzeniowymi przemieszczającymi się na zewnątrz niczym zmarszczki wodne na powierzchni stawu.

A w środku tkwiła jakaś osoba. Niczym kot Itchy, w którego mysz Scratchy* wali z miotacza ognia. Machający rękami, z nogami rozrzuconymi w groteskowym tańcu.

Ha, ha.

Rzecz w rym, że rysunkowe przepowiednie Kait zawsze się sprawdzały, a to znaczy, że ktoś spłonie. Może ktoś związany z tym sejfem? Kait próbowała odtworzyć swoje myśli, gdy bazgroliła na kartce. Za dużo ich było. Ataki telepatyczne, Kanada, różdżkarstwo Bri, Szakal Mac i projekcje astralne, psychokineza Renny'ego. Oraz sejf, choć o nim starała się nie myśleć.

Rysunek mógł być związany z każdą z tych rzeczy. Kait ogarnęły w związku z nim bardzo złe przeczucia. Sytuację dodatkowo pogarszał dokuczliwy, przybierający na sile ból głowy.

A drugi rysunek? Ten, który miał być wizualizacją sekretnego pokoju? Kait spojrzała na niego i miała ochotę huknąć pięścią w stół.

Śmieć! Nie dosłownie, ale rysunek i tak był bezużyteczny. Wcale nie przedstawiał wnętrza pomieszczenia, a już na pewno, nie było tam kryształu. Byt to prosty wizerunek statku na rozkołysanych falach oceanu. Na pokładzie, zaraz pod żaglami, tkwiła choinka. Śliczna, mała choinka z girlandami i gwiazdą na czubku.

(* Itchy i Scratchy - bohaterowie kreskówki Itchy & Scratchy Show, którą oglądają często dzieci w serialu animowanym Simsonowie(przyp. tłum.)

Kaitlyn piekły oczy z bólu i z wściekłości. Pierwszy rysunek sprawił, że ogarnęła ją bezsilność. Drugi do niczego się nie nadawał.

A to znaczy, że jestem do niczego. Nagle poczuła, że nie jest w stanie zapanować nad własnymi uczuciami. Zmięła

rysunki ze złością i z całej siły rzuciła je we Frost. Jedna papierowa kulka uderzyła Frost w policzek, druga trafiła w jej ochotnika.

- Kaitlyn! - krzyknęła Joyce. Frost zerwała się na równe nogi z jedną ręką przy policzku. Po czym ruszyła w stronę

Kait z wyciągniętymi szponami. - Frost! - zawołała Joyce.

Kaitlyn wystawiła nogę, żeby zablokować Frost. W szkole podstawowej nieźle się biła. Odganianie Frost sprawiało jej przyjemność. A jeśli Frost ją uderzy, to Kait odpowie tym samym. Ogarnął ją spokój. Stała tam wyprostowana niczym królowa, gotowa wymierzyć Frost kopniaka w klatkę piersiową.

- No, chodź, śnieżynko - kusiła. - Chodź do mnie! - Już idę! - wrzasnęła Frost i rzuciła się do ataku. - Gabriel, pomóż mi! Renny, zostań na swoim miejscu! - zawołała Joyce. Joyce z Gabrielem odciągnęli Frost na bok i usadzili ją szorstko na krześle. Kait

kusiło, żeby na nią skoczyć, ale się powstrzymała. - Spokój - zaczęła Joyce głosem tak ostrym, że można by nim przeciąć stal. - Co się

dzieje? - Odbiło mi - stwierdziła Kaitlyn, której zupełnie nie było z tego powodu przykro. -

Moje rysunki to śmieci. - Plecie - mruknęła cicho Bri. Kait ogarnęła ochota, żeby parsknąć śmiechem. Joyce wpatrywała się w Kait z zaciśniętymi wargami i zmarszczonymi brwiami. Po

czym gwałtownym ruchem zerwała jej taśmę z czoła. - Jak się czujesz? – zapytała, - Kiepsko. Głowa mnie boli. - No, tak - mruknęła Joyce. - Idź na górę i się połóż. Ale najpierw podnieś z podłogi te

papiery i wrzuć je do kosza.

Zesztywniała Kait pozbierała zmięte kulki papieru z ziemi. Potem, gdy Joyce zajęła się swoimi papierami, udała, że znowu rzuca nimi we Frost. Dziewczyna zrobiła się czerwona jak burak, a Kait szybko wybiegła z pomieszczenia.

Na górze zamknęła się w pokoju i zaczęła się zastanawiać, co też ją naszło. Zwariowała? Nie, oczywiście, że nie - to kryształ. Joyce użyła sporego odprysku

kryształu i w efekcie Kaitlyn zaczęła się zachowywać jak psychole. Muszę być sama nieźle szurnięta, bo dużo nie było trzeba, pomyślała. Może kiedyś Bri

i reszta byli dużo normalniejsi niż ja. Szkoda, że ich wcześniej nie znałam... Wypuściła powietrze z płuc. Starała się przeanalizować swoje uczucia. Naprawdę się

tam wściekła. Miała w nosie konsekwencje swoich działań. Z przyjemnością wydrapałaby Frost oczy.

Cóż, to może nie było aż takie szurnięte. Ostatecznie... Kaitlyn usiadła ciężko na łóżku. Próbowała sobie wmówić, że nie zależy jej na

Gabrielu - lecz jeśli jej na nim nie zależy, to dlaczego Frost wzbudziła w niej dzisiaj taką nienawiść?

Gabriel nie rzucił mi się na pomoc, pomyślała. Pewnie z przyjemnością przyglądał się bójce.

Kait roztarła sobie pulsujące skronie. Szkoda, że nie może wyjść na zewnątrz i położyć się pod drzewem. Potrzebne jej było świeże powietrze. Bezmyślnie bawiła się kulkami z papieru.

Podniosła głowę, gdy otworzyły się drzwi. - Mogę wejść? Odwołali mi poranną lekcję jazdy konnej – wyjaśniła Lidia wyraźnie

przygnębiona. - To twój pokój - odpowiedziała Kaitlyn. Nadal bawiła się papierowymi kulkami. Ściskała je razem. Zabrała je ze sobą, żeby

Frost nie mogła ich wyjąć z kosza i się z nich naśmiewać, ale czy tylko dlatego? Teraz zaczęła się zastanawiać, czy przypadkiem nie zadziałał instynkt samozachowawczy.

Jej rysunki nie były tak naprawdę bezużyteczne. Może powinna je zatrzymać. - Co się dzieje? - zapytała Lidia. Kait zmarszczyła brwi. Lidia chce rozmawiać? - Głowa mnie boli - powiedziała krótko i wrzuciła papierowe kulki do szuflady. A potem sobie przypomniała obietnicę złożoną Lewisowi; Zerknęła kątem oka na

Lidię. Drobna koleżanka wyglądała bardzo porządnie w swoim brązowym stroju do konnej

jazdy. Ciężkie, ciemne włosy miała ściągnięte z tyłu, odsłaniając drobną, bladą twarz i zielone oczy. Porządna, bogata i... nieszczęśliwa.

- Masz chłopaka? - zapytała nagłe Kait. - Hę? Nie. - Zawahała się, po czym dodała: - Nie uganiam się za Gabrielem, jeśli o to

ci chodzi. - Nie, nie o to. - Kait nie miała ochoty rozmawiać o Gabrielu. - Tak sobie myślałam o

Lewisie. Zwróciłaś na niego kiedykolwiek uwagę? Lidia robiła wrażenie zaskoczonej, niemalże przestraszonej. - Lewis! Chodzi ci o Lewisa Chao? - Nie, o Lewisa i Clarka*. Pewnie że chodzi mi o Lewisu Chao. Co o nim myślisz? - No, cóż... był dla mnie miły. Inaczej niż reszta waszej grupy. - On też uważa, że jesteś miła. Powiedziałam mu... - Kaitlyn ugryzła się w język. Boże, ten ból głowy totalnie ją ogłupił. Niewiele brakowało, a powiedziałaby, że

obiecała wczoraj Lewisowi, że o nim wspomni w rozmowie z Lidią. Gorączkowo myślała teraz, jak inaczej zakończyć to zdanie.

- Powiedziałam mu, że pewnie uważasz się za lepszą od niego i że go wyśmiejesz, jeżeli ci o tym wspomni. Ale to było dawno temu - dokończyła.

Oczy Lidii pociemniały. - Wcale bym go nie wyśmiewała - oznajmiła. - Jesteś wredna. Powoli stajesz się taka

jak oni - dodała i wyszła z pokoju, trzaskając drzwiami.

* Meriwether Lewis i William Clark - przywódcy pierwszej amerykańskiej wyprawy lądowej na zachód (1804-1806). Dotarli aż do wybrzeży Pacyfiku (przyp. tłum.).

Kaitlyn oparła się o zagłówek łóżka. Była przekonana, że szpiegowanie nie leży w jej naturze.

Nadal nie czuła się do końca sobą. Jedno było pewne - nie pozwoli Joyce wystawić się znowu na kontakt z kryształem. Pod jego wpływem traciła nad sobą kontrolę.

Jeszcze jedno nie ulegało wątpliwości. Nie potrafiła użyć swojej mocy do wizualizacji ukrytego pokoju na dole, a Joyce nie dopuści ją nawet w pobliże tego miejsca. Nie pozostało jej więc nic innego, jak samej tam pójść.

Tylko kiedy? Potarła sobie czoło, zrzuciła adidasy i się położyła. Na początku zamknęła oczy tylko po to, by trochę zmniejszyć ból głowy, lecz szybko

jej myśli zaczęły się uspokajać, a mięśnie się rozluźniły. Tym razem nie dręczyły jej koszmary.

Obudziła się znowu z poczuciem opuszczenia. W domu było za cicho, ciepłe powietrze było nieruchome.

Przynajmniej głowa już jej nie bolała. Niespiesznie wstała z łóżka i podeszła na palcach do drzwi.

Cisza. Och, przecież nie zostawiliby mnie znowu samej. Chyba że to pułapka. Jeśli to

pułapka, to nigdzie się stąd nie ruszam. Ale miała przecież prawo zejść na dół. W końcu tu mieszka, jest pełnoprawnym

członkiem grupy. Mogłaby zejść na dół, żeby wziąć sobie dietetyczny napój albo jabłko. W takim razie - na dół. Miała również prawo pokręcić się na dole. Mogłaby szukać innych; mogłaby czuć się

osamotniona. Trzymała odpowiednie słowa na podorędziu. - Joyce, chciałam tylko zapytać... Ale Joyce nie było u siebie w pokoju. - Hej, nadal prowadzicie testy...? Lecz frontowe laboratorium było puste. Podobnie jak to na tyłach. Tak samo jak kuchnia, jadalnia i salon. Kaitlyn odsunęła na bok zasłony w salonie,

żeby wyjrzeć na zewnątrz. Nikt nie grał w zośkę ani we frisbee. Miała przed sobą jedynie żywopłot z jałowca i drzewa akacji. Nigdzie nie było widać nawet samochodu Joyce.

No, dobrze, nawet jeśli to pułapka, nie mogę przepuścić takiej okazji. Serce podeszło jej do gardła i Kaitlyn zakradła się na palcach do wyłożonego boazerią

przedpokoju pod schodami. Środkowy panel, pomyślała i z poczuciem winy obejrzała się za siebie, na przeszklone

drzwi do pokoju Joyce. Musnęła palcami gładkie, ciemne drewno i znalazła rowek nad drzwiami.

No, dobrze, stoisz przed tym. Teraz trzeba znaleźć miejsce, które pokazał jej Lewis. Zamknęła oczy i się skoncentrowała. To nie były do końca obrazy, raczej przeczucie tego,

jakie gesty powinna wykonać. Lewis znalazł coś mniej więcej na tym poziomie - a potem nacisnął to za pomocą umysłu. Ona będzie musiała nacisnąć palcami.

Następnie przesunął się w tę stronę oraz w dół i znowu nacisnął. Kaitlyn nacisnęła mocno.

Coś kliknęło. Otworzyła oczy. Udało mi się! Naprawdę mi się udało! Cała buzowała podnieceniem, które promieniowało od stóp w górę i wypełniało każdą

część jej ciała. Zaimponowała sama sobie. Środkowy panel zniknął, przesunął się w lewo. Zobaczyła prowadzące w dół schody.

Były oświetlone tylko słabymi czerwonawymi lampkami umieszczonymi na poziomie nóg. Podniecenie szumiało jej teraz w uszach, ale Kaitlyn zignorowała je i nasłuchiwała.

Nadal cisza. Dobrze. Schodzę. Kiedy schodziła w czerwoną ciemność, czuła, jak opuszcza ją podniecenie. To nie

było miłe miejsce. Gdyby była kilka lat młodsza, pewnie skojarzyłoby jej się z trollami. Na dole obmacała ściany w poszukiwaniu włącznika światła. Wiedziała, że gdzieś tam

musi być. Nagle jednak cofnęła dłoń - za dużo światła to kiepski pomysł. Jeśli ktoś jest w pokoju na końcu korytarza, to mógłby ją zauważyć.

Lecz jeżeli nie włączy światła, to będzie musiała przejść całą drogę po ciemku. Na samą myśl o tym zmiękły jej kolana.

Nic na to nie poradzi. Napięła mięśnie, położyła rękę na ścianie i ruszyła przed siebie. Po chwili wystawiła przed siebie drugą rękę, by wyczuć ewentualne przeszkody. Nic nie widziała.

Każdy krok wymagał wysiłku. Coraz mocniej zagryzała usta. Czerwone schody za jej plecami coraz bardziej ją kusiły.

Boże, a co, jeśli ktoś przyjdzie i zobaczy, że panel jest otwarty, i go zamknie, a przy tym mnie w środku?

Ta myśl była tak straszliwa, że prawie obróciła się na pięcie i pobiegła z powrotem. Zamiast tego jednak skupiła całą swoją energię, by zmusić się do pójścia dalej. Jeszcze jeden krok. I jeszcze jeden...

Jej palce natrafiły na drzwi. Tak bardzo potrzebowała światła, że odruchowo sięgnęła po klamkę, nie sprawdzając,

czy słychać coś ze środka. Ale jej palce natrafiły na coś w rodzaju kalkulatora wbudowanego w drzwi.

Co to jest? Czuła pod palcami rozmieszczone regularnie małe kwadraciki. To naprawdę przypominało kalkulator.

Ale z ciebie idiotka. Idiotka. Chyba nadal jesteś ogłupiała po porannych testach. A jeśli to jest zamek szyfrowy, to za tymi drzwiami...

To tam jest. Ta groteskowa rzecz z obscenicznymi naroślami. Jest za tymi drzwiami, tylko kilka metrów od niej.

Ostatnim razem nie skoncentrowała się na właściwej rzeczy. Próbowała zwizualizować wnętrze pokoju - Bóg wie czemu namalowała te bzdury. Może Joyce trzyma choinkę w pokoju z kryształem? Może jest tam żaglowiec w butelce? Zresztą teraz już wiedziała, o czym powinna myśleć.

O cyfrach. Potrzebny był jej szyfr do zamka. Z ukochanymi pastelami i wiernym szkicownikiem zdobędzie te cyfry.

Drzwi były zamknięte, górne światło zgaszone. Kaitlyn zarzuciła T-shirt na lampkę nocną, żeby stłumić światło.

Dobrze, to odpowiednia atmosfera. Głowę owinęła ręcznikiem, nogi podwinęła pod siebie i przyłożyła kredkę do papieru.

Nigdy tak szybko nie udało jej się oczyścić umysłu. Palce ją zaswędziały i zaczęły drętwieć. Poruszyły się. Ręka złapała kilka nowych pasteli. Na kartce pojawiły się kolory.

Kilka minut później spojrzała na swoje dzieło. Niewiarygodne. Nie-wia-ry-god-ne! Jeszcze jeden statek z choinką. Tym razem w kolorze. Żagle były śnieżnobiałe, deski pokładu w kolorze sienny, a

spienione fale w trzech odcieniach błękitu. Na pokładzie dumnie prężyła się seledynowa choinka z czerwonym łańcuchem i ochrowożółtą gwiazdą.

Rozwścieczona Kaitlyn zmięła papier i rzuciła nim w lustro. Miała ochotę coś rozbić. Miała ochotę rzucić czymś cięższym. Drzwi stanęły nagle otworem. Wściekłość Kaitlyn natychmiast się ulotniła, a w jej miejsca pojawiło się przerażenie.

Lidia im powiedziała. Przyszli po nią, Słyszała dudnienie kroków w korytarzu. - Hej, Kait, czemu siedzisz po ciemku? - zawołała Bri, I nie czekając na odpowiedź,

dodała: - No, chodź! Ubieraj się! Po co? Na egzekucję? Zastanawiała się Kait. Usłyszała własny, przyciszony głos: - Czemu? - Bo świętujemy! Idziemy wszyscy do klubu! Szykuj się, Włóż najlepsze ciuchy.

Będzie tam mnóstwo chłopaków - dodała nieśmiało Bri. - Masz co na siebie włożyć? Jak nie, to coś ci pożyczę.

- Eee... nie trzeba. Mam co włożyć - rzuciła pośpiesznie Kaitlyn. Potrafiła sobie wyobrazić, jakie ciuchy mogłaby jej pożyczyć Bri. Lecz pośpiech Bri był zaraźliwy i Kaitlyn ruszyła w stronę szafy. - Mam czarną sukienkę... Ale co to za okazja?

- Dziś po południu wykonaliśmy zadanie - powiedziała Bri i potrząsnęła swoimi złączonymi dłońmi niczym bokser. - Astralne. Naprawdę ważne zadanie. Zabiliśmy LeShana.

- Spotkałem ją na schodach. Powiedziała, że was szuka - oznajmił kolega Tony'ego. Rob, Lewis i Anna siedzieli w maleńkim jednopokojowym mieszkanku. Rob zerknął

na osobę stojącą za plecami znajomego Tony'ego, żeby sprawdzić, kto to. - Tropię was od domu do domu - powiedziała. Miała kręcone jasne włosy i profil Greczynki. Oliwkową cerę i migdałowe oczy. Była

bardzo ładna. I wyglądała znajomo. - Ja cię znam - stwierdził Rob. - Jesteś... jesteś z Bractwa. - Tamsin - powiedziała Anna, nim przybyszka zdążyła się odezwać. Dziewczyna - Tamsin - kiwnęła do niej głową. Chyba próbowała się uśmiechnąć, ale

jej się nie udało. Uśmiech zmienił się w drżenie warg. Spuściła głowę i się rozpłakała. Z progu odezwał się kolega Tony'ego: - Zobaczymy się później. Po czym szybko wyszedł. - O co chodzi? Rob próbował ją podprowadzić do krzesła. Początkowa radość z jej obecności ulotniła

się, jakby ktoś przekłuł balonik. W pierwszej chwili pomyślał, że Bractwo przysłało im kogoś na pomoc.

- Przyszłam wam pomóc - wydusiła z siebie dziewczyna, jakby czytała w jego myślach, co prawdopodobnie było zgodne z prawdą. Wszyscy członkowie Bractwa mieli zdolności nadprzyrodzone. - LeShan mnie przysłał.

- No, to o co chodzi? - zapytała cicho Anna i delikatnie położyła dłoń na drżącym ramieniu Tamsin.

- O nic. Jeszcze do niedawna. A potem to poczułam. Wyczułam, jak umierał. LeShan nie żyje.

Rob przełknął ślinę. - Jesteś pewna? - Poczułam to. Myśleliśmy, że na nowej wyspie będziemy bezpieczni. Ale jakoś go

znaleźli. Czułam, jak umierał. Jest naprawdę rozstrojona, powiedział bezgłośnie Lewis. To prawda, pomyślał Rob. Nie tylko rozstrojona, ale bezradna - tak zachowywali się

ludzie z Bractwa, gdy nie mieli przywódcy. Nie wysłał tej myśli do Lewisa, bo miał poczucie, że Tamsin mogłaby to usłyszeć.

- Nie wiem, co teraz począć - powiedziała Tamsin, przechodząc w zawodzenie. - LeShan miał mi powiedzieć, gdy tu dotrę. A teraz nie wiem, jak wam pomóc.

Rob spojrzał na Annę, jakby szukał w jej twarzy otuchy. Anna jest taka mądra. Lecz oczy Anny, ciemne i pełne łez, szybko się odwróciły.

Rob otoczył Tamsin ramieniem. Powiedział tylko: - Może Meren... - Mereniang też nie żyje - wyszeptała Tamsin. - Zginęła w drodze na wyspę. Znikąd

pomocy, znikąd nadziei!

Rozdział 11Rozdział 11Rozdział 11Rozdział 11

KKKKaitlyn siedziała na łóżku Lidii z czarną sukienką na kolanach. Właśnie po nią

sięgała zadowolona, że ją ze sobą zabrała i że sukienka się nie pogniotła, gdy Bri jej powiedziała, co się stało.

A teraz tylko siedziała. Mogła Bri o nic nie pytać. Znała całą prawdę. Wyspy Królowej Charlotty. To było napisane na mapie. W Kanadzie. To tam musiało

się przenieść Bractwo, gdy opuścili wyspę Vancouver. Bri namierzyła ich wahadełkiem. A Szakal Mac podłożył ogień. Wywołali pożar w siedzibie Bractwa. Kaitlyn to

wiedziała, bo miała rysunek, który to przedstawiał - obrazek kuli ognia, wybuchającego pożaru. Z mężczyzną w środku.

Wieczorem zebrali się wszyscy przy krysztale i wysłali swoje projekcje astralne. Opuścili swoje ciała i przenieśli się na Wyspy Królowej Charlotty, gdzie Renny użył psychokinezy.

Och, LeShan. Kaitlyn brutalnie zmięła w palcach szyfon czarnej sukienki. Lubiłam cię. Naprawdę cię lubiłam. Byłeś arogancki, gniewny i niecierpliwy, a ja cię naprawdę, ale to naprawdę lubiłam.

Skóra w kolorze karmelu. Skośne rysie oczy. Lekko kręcone włosy, które jakby promieniały od środka, lśniące i srebrzystobrązowe.

Nie żyje. A teraz Kaitlyn miała to uczcić. Nie mogła się z tego wykręcić. Domyśliliby się,

gdyby próbowała znaleźć wymówkę. Jeśli ma być jedną z nich, to musi udawać, że nienawidzi Bractwa tak jak oni.

Opanowało ją poczucie kruchości, lekkości i niestabilności. Wstała i podeszła do lustra. Rozebrała się i włożyła czarną sukienkę. Zaczęła mechanicznie przeczesywać włosy palcami. I nagle coś sobie uświadomiła.

Wyglądam jak czarownica. W przygaszonym świetle, z długimi włosami opadającymi na ramiona, które

przypominały teraz rudą aureolę dokoła głowy, w czarnej sukience, boso, z pobladłą twarzą... Naprawdę. Wyglądam wypisz, wymaluj jak czarownica Dopasowany gorset naprawdę ją wyszczuplał. Spódnica z przejrzystego szyfonu

opadała jej od bioder do połowy łydek. Lecz nie próżność trzymała ją przed lustrem, a raczej ta nowa wiedza i wynikająca z

tego determinacja. Każdy, kto wygląda jak wiedźma, potrafi rzucać klątwy. I właśnie to zrobię. Sprawię,

że wszyscy za to zapłacą, LeShan. Pomszczę twoją śmierć. Przyrzekam. Przyrzekam. Na korytarzu rozległy się krzyki. Lidia zajrzała do środka z przepraszającą miną. - Właśnie się dowiedziałam - zaczęła. Kaitlyn nigdy nie widziała jej tak przygnębionej

i spłoszonej. - Mówiłam ci, że mój ojciec wygra. On zawsze wygrywa. Mądrze, że przeszłaś na tę stroną, Kait.

- Pożyczysz mi pończochy? - zapytała Kaitlyn. Pan Zetes czekał na nich w salonie. Kaitlyn domyśliła się, że pewnie był z nimi w

sekretnym pokoju, kierując całą akcją. Kiwnął do Kaitlyn kurtuazyjnie. Podeszła bliżej w butach pożyczonych od Frost.

Robił przyjazne wrażenie, lecz Kaitlyn wyczuwała jego dziką radość. Dobrze wiedział, że ona cierpi, i to mu się podobało. - Miłej zabawy, Kaitlyn - powiedział.

Kaitlyn uniosła głowę. Nie chciała dostarczyć mu satysfakcji. Gabriel też tam był. Wyglądał bardzo atrakcyjnie w ciemnym ubraniu. Kaitlyn

przyjrzała mu się uważnie. Chyba nie bardzo obeszła go śmierć LeShana. No, ale trzeba przyznać, że nie miał powodu lubić Bractwa. Ich filozofia głosiła, że nie wolno im otworzyć drzwi przed nikim, kto odebrał komuś życie... bez względu na okoliczności, w jakich się to stało. Gabriel zabił niechcący i w samoobronie, więc odmówili mu wstępu. I dlatego nie był teraz z martwiony.

A wszyscy pozostali upajali się szczęściem. Pan Zetes ich wyprawił. Pojechali dwoma samochodami. Kait wsiadła razem z Bri i

Rennym do samochodu Lidii, a Joyce zabrała Gabriela, Frost oraz Szakala Maca. Całą drogę Kait planowała zemstę. Chciała, by wszyscy zapłacili za śmierć LeShana, nie wyłączając Gabriela.

Klub nazywał się Ciemny Karnawał. Kaitlyn na moment przestała knuć zemstę i się rozejrzała. Nigdy nie była w takim miejscu.

Ludzie stali w kolejce przed wejściem. Ubrani w cokolwiek. Absolutnie niewyobrażalne kreacje. Wyglądali dziwacznie i można się ich było przestraszyć.

Samochód utknął w korku niedaleko wejścia i Kaitlyn miała okazję popatrzeć, co się dzieje. W drzwiach stał ochroniarz z kolczykiem w wardze i z liverpoolskim akcentem decydował, kto może wejść, kto musi poczekać, a kto ma wracać do domu. Do środka dostali się: chłopak umalowany błyszczącą fioletową szminką, ze srebrnymi, aluminiowymi zawijasami zamiast włosów; dziewczyna w wieczorowej sukience z czarnej pajęczej sieci; elegancka włoszka w białym obcisłym kombinezonie i czarnych szortach z aksamitu - bardzo króciutkich.

- Jego zadanie polega na selekcjonowaniu ludzi. Wpuszcza tylko śmietankę. - Bri nachyliła się do Kaitlyn i powiedziała jej na ucho:

- Trzeba być albo sławą, albo totalną pięknością, albo... Albo wyglądać jak skrzyżowanie kogoś z produkcji Busby'ego Berkeleya* i bohatera

z filmu science fiction, pomyślała Kaitlyn. - Jak się tam dostaniemy? - zapytała cicho. Przyglądała się przegranym - ludziom, którzy się nie dostaną do środka. Normalnym

ludziom, którzy nie byli ani dość dziwaczni, ani ciekawi. Czekali w kolejce przed wejściem, niektórzy zapłakani.

- Mamy zaproszenia - powiedziała Lidia martwym głosem. - Mój ojciec ma koneksje. Miała rację. Ochroniarz ich wpuścił. W środku powitały ich stroboskopy, światła

fluorescencyjne i kolorowe reflektory. Wszystkie błyskały raz za razem, w pomieszczeniu wypełnionym dymem. Kaitlyn widziała praktycznie tylko tęczę błysków.

Muzyka grała głośno. Ludzie musieli przekrzykiwać rytmiczne dudnienie. Na parkiecie dziewczyna z długimi lśniącymi włosami wyrzuciła nogę ponad swoją głowę.

- Super, co? - zawołała Bri. Kaitlyn nie była pewna. Było tu głośno. Dziwacznie. Ekscytująco, jeśli jest się w

nastroju na świętowanie, albo surrealnie, jeśli się nie jest. Pomszczę cię, LeShan. Obiecuję. Zauważyła Joyce idącą w stronę parkietu do tańca. Szakal Mac, od którego czaszki

odbijały się światła, zamawiał coś właśnie u skąpo odzianej kelnerki. Gdzie jest Gabriel? Bri gdzieś zniknęła. Kait była otoczona skrzydlatymi ludźmi, odzianymi w celofan, z

kolcami zamiast paznokci. Gdziekolwiek spojrzała, widziała włosy pociągnięte fluorescencyjnym lakierem. Gigantyczne sztuczne rzęsy. Ukośne brwi, brwi ze srebrnego błyszczyka. Zero brwi. Kolczyki na całym ciele.

Gdyby nie była taka rozwścieczona śmiercią LeShana, być może ogarnąłby ją strach. Lecz w tym momencie nic nie było w stanie jej dotknąć. Jakiś facet w kombinezonie w lamparcie cętki i masce zaprosił ją do tańca i poszła z nim na parkiet. O tańcu wiedziała tylko to, czego nauczyła się w domu, oglądając telewizję i marząc na jawie.

Było za głośno na rozmowę, więc miała w nosie, co sobie facetlampart o niej myśli. Była to więc idealna okazja, by powrócić do rozmyślań o zemście.

I wtedy rozgryzła tajemnicę szyfru do zamka. Nie odbyło się to tak, jak w książkach, gdzie wierny pomocnik rzuca jakąś

nieprzemyślaną uwagę, która pomaga słynnemu detektywowi rozwikłać zagadkę. Po prostu nagle przyszło jej to do głowy, bez konkretnego powodu. Jej umysł cały czas krążył wokół tego.

Muszę się dostać do kryształu. A to znaczy, że muszę znać szyfr. I gdy znowu się na tym skupiła, stwierdziła, że już zna kombinację. Jeden rysunek się

sprawdził. A co z drugim? I wtedy ta myśl się po prostu pojawiła, w pełni wykształcona - pytanie skierowane do

samej siebie: jak choinka i statek mogą być kombinacją ośmiu cyfr? No, tak, Boże Narodzenie ma oczywiście numer. To data, dwudziesty piąty grudnia.

12/25. Albo 25/12. Podłoga dygotała pod stopami Kaitlyn. Facetlampart właśnie się oddalał, ale ona miała

to w nosie. Cofnęła się pod barierkę i wbiła wzrok w błyskające światła. Aż drżała z podniecenia, jej umysł podążał tym nowym tropem, niczym iskra

wędrująca po smużce prochu.

* Busby Berkeley (1895-1976) - wpływowy hollywoodzki reżyser filmowy i choreograf, słynny ze skomplikowanych produkcji muzycznych z użyciem dużej liczby tancerek rewiowych i rekwizytów (przyp tłum.).

Statek. Statek również reprezentuje numer. Tylko jaki? To może być liczba masztów albo marynarzy na pokładzie, albo rejsów, które odbył. Albo data, data rejsu. Ale co to za statek?

Żołądek jej się ścisnął. Wpadła w konsternację. Nic nie wiedziała o statkach. Ile czasu będzie potrzebowała na zebranie informacji, na rozważenie wszystkich możliwości?

Nie, uspokój się. Nie wpadaj w panikę. Rysunek jest dziełem twojej podświadomości, więc nie może być mądrzejszy od ciebie. Twój umysł nie zmieniłby daty w statek, gdybyś ty tej daty nie znała.

Jestem taka głupia, odparowała Kaitlyn. Jestem kiepska z historii. Znam tylko podstawowe daty, 1492...

Gdy Kolumb płynął przez błękitne morze. Lśniące niebieskie morskie fale. Trzy odcienie błękitu. Aż zbyt starannie narysowane.

Znalazła odpowiedź. Wiedziała, była tego pewna. Próbowała to zbagatelizować. Pan Zetes nigdy by nie

ustawił takiej prostej kombinacji. Nie zacząłby - ani nie skończył - szyfru liczbą 1492. To zbyt łatwe, każdy by to bez trudu zapamiętał. Włamywacz mógłby spróbować tej cyfry na chybił trafił.

I wtedy nadeszła kolejna myśl. Załóżmy, że szyfr nie zaczyna się ani nie kończy na 1492 - nie w całości.

Choinka stała na środku statku, więc może kombinacja wygląda tak: 14/12/25/92. Albo 14/25/12/92.

Dobry Boże, albo nawet 1/12/25/492. Albo... Kaitlyn przerwała gwałtownie. Później pomyślę nad wszystkimi kombinacjami.

Zacznę od najłatwiejszej. I... Jakiś łysy gość pokazał jej czarny język. Kaitlyn odskoczyła i dopiero po chwili zdała

sobie sprawę z tego, że to Szakal Mac. - Co jest? Boisz się mnie? Kaitlyn wbiła wzrok w te zwierzęce oczy. - Nie - powiedziała beznamiętnie. - To chodź zatańczyć. Nie, pomyślała Kaitlyn. Lecz była szpiegiem i jej najważniejszym zadaniem było nie

dać się przyłapać. Nic innego się nie liczyło. - Dobrze - zgodziła się i poszli zatańczyć. Nie podobało jej się, jak z nią tańczył. To nie był wolny utwór, więc Szakal Mac nie

próbował wziąć jej w ramiona, ale cały czas się do niej zbliżał, zmuszając ją do cofania się. Wymachiwał rękami i kręcił biodrami, więc gdyby tego nie zrobiła, to by jej dotknął.

Wypatrzyła Frost i Gabriela na parkiecie. Frost idealnie się tu komponowała. Miała na sobie krótką srebrną sukienkę i srebrne botki do kostek. Cały czas ocierała się o Gabriela. No cóż, przynajmniej była bardziej ubrana niż kobieta w negliżu obok nich. Albo pomalowany na pomarańczowo gość, który prawie nic nie miał na sobie.

- Hej, mała! Skup się! Szakal Mac znowu się do niej zbliżał. Kaitlyn zrobiła krok do tyłu i wpadła na kobietę

w kosmicznych, neonowych okularach przeciwsłonecznych. - Przepraszam - wymamrotała, choć zagłuszyła to muzyka. Zeszła z parkietu i poszła

w kierunku odosobnionego kąta przy scenie. - Słuchaj, Mac. Jestem trochę zmęczona... - To usiądź i odpocznij.

Spychał ją dalej i dalej, pod i trochę za scenę. Kaitlyn potknęła się o jakiś kabel. Nie mogła się dalej cofać.

- Chyba muszę się czegoś napić. Masz na coś ochotę? O dziwo jej głos brzmiał spokojnie, choć nagle opanował ją strach. Byli teraz w odosobnionym kącie, gdzie muzyka brzmiała jeszcze głośniej. Nie było

ich widać z parkietu. I na pewno nikt by ich nie usłyszał. To było zadymione, ciemne i wilgotne miejsce. Pułapka.

- No, tak, chętnie bym się czegoś napił - powiedział Szakal Mac, ale nadal tarasował jej drogę.

Oczy lśniły mu w przygaszonym świetle. Jedną rękę podniósł do góry i położył na scenie. Kaitlyn poczuła zapach jego potu.

Zagrożenie. Czerwone światła ostrzegawcze zapaliły się jej w głowie, syreny alarmowe się

rozdzwoniły. Czuła jego umysł, równie zatłoczony, zaśmiecony i paskudny, co jego pokój. Paskudny jak u tamtego rudego mężczyzny.

- Wiesz, chętnie bym się czegoś napił, ale niekoniecznie drinka. Gabriel mi powiedział, że kiedyś mu nieźle dogodziłaś.

A jednak nie jak u tamtego rudego mężczyzny. Szakal Mac miał inne zboczenie. Nie chciał jej fizycznie skrzywdzić, chciał wyssać jej mózg.

Ty świnio, pomyślała Kaitlyn, rozwścieczona do białości, lecz wcale nie miała na myśli Szakala Maca. Jej nienawiść była skierowana na Gabriela.

Powiedział temu... temu zwierzakowi, o tym, co dla niego zrobiła. O najintymniejszych chwilach, jakie z kimkolwiek dzieliła.

Kaitlyn poczuła się tak, jakby ją zgwałcono, jakby była teraz dla każdego niczym otwarta księga.

- Co jeszcze Gabriel ci powiedział? - zapytała głosem, który brzmiał twardo, śmiało i z rezerwą.

Na twarzy Szakala Maca odmalowało się zdziwienie. Oblizał wargi czarnym językiem.

- Powiedział, że zawsze się za nim uganiałaś. Pewnie to lubisz, co? - Opuścił ramię w dół i przysunął się do niej bliżej. - Będziesz się stawiać czy sama się poddasz?

Kaitlyn nie cofnęła się przed nim. - Nie jesteś telepatą - odparła. - Nie wiem, co ty sobie wyobrażasz... - A kto mówi, że trzeba być telepatą? - zaśmiał się Mac. - Tu chodzi o energię,

ślicznotko. Wszyscy potrzebujemy energii. Wszyscy przyjaciele kryształu. Kryształ. Oczywiście. To w ten sposób pan Zetes trzyma ich w szeregu. Wszyscy stali

się psychicznymi wampirami, tak jak Gabriel. To im dostarczało satysfakcji, dodawało sił... Chyba że się jest Szakalem i chce się czegoś ekstra.

On chce, żebym się go bała, pomyślała Kait. Czerpie z tego przyjemność. Najbardziej chce wyssać ze mnie energię. To da mu dodatkowego kopa.

Nienawidzę cię, Gabrielu. Nienawidzę. Lecz to jej nie powstrzymało przed powiedzeniem tego, co należało powiedzieć. - A myślisz, że Gabrielowi się to spodoba, że położysz na mnie łapy? - zapytała. - Nie

bardzo był zadowolony, jak zająłeś jego pokój. W oczach Maca odmalowała się niemalże uraza. - Nigdy bym nie dotknął kobiety Gabriela - oznajmił. - Rzecz w tym, że teraz jest nią

Frost. To on mi powiedział, żebym wziął cię pod lupę. Jego zęby błysnęły bielą w ciemności. Przez moment Kaitlyn czuła tylko odrętwienie. Gabriel rzucił ją niczym kość

Szakalowi Macowi na pożarcie. Jak ona ma z tym żyć?

Lecz po chwili instynkt samozachowawczy wziął górę. Dotarło do niej, że jeśli szybko czegoś nie zrobi, to i tak długo nie pożyje.

Niespokojne ręce Szakala Maca już się po nią bezceremonialnie wyciągały. Znała procedurę. Każdy ma kilka punktów transferowych, ale najlepiej działało przyłożenie trzeciego oka do trzeciego oka albo warg do kręgosłupa. Mogłaby się założyć, że Mac sięgnie po jej kręgosłup.

W takim razie rozluźnij się. Rozluźnij się i pozwól mu zajść się od tyłu. Udawaj, że będziesz współpracować.

Jakiś głos w jej głowie nadal wrzeszczał, że powinna wezwać pomoc. Krzyk zginąłby w pulsującej muzyce, ale mogła przecież i krzyknąć w myślach. Ostatnim razem Gabriel się pojawił, może tym razem też przyjdzie, jeśli pomyśli, że Mac ją morduje.

Tylko że ja nie krzyknę, pomyślała. Ogarnęła ją fala zimna niczym lodowaty wodospad. Nie krzyknę, nawet jeśli będzie , próbował mnie zabić. Nie chcę pomocy od Gabriela, nawet jeśli od tego zależy moje życie.

To Gabriel napuścił na nią tę ludzką bestię. Niech Gabriel żyje z konsekwencjami swojego postępowania. Zresztą całkiem możliwe, że na jej krzyk tylko by się uśmiechnął.

- No, to chodź - powiedziała Kaitlyn do Maca uwodzicielskim tonem. - Nie mam nic przeciwko. Tylko pozwól mi najpierw odgarnąć włosy.

Jego ręce z brzydkimi, obgryzionymi paznokciami zamarły w powietrzu. Zrobiła krok w jego stronę i w bok. Złapała włosy jedną ręką i odgarnęła je z karku. Śledził żarłocznie każdy jej ruch.

- Dobrze, jeszcze tylko zrobię... to. Gdy zagapił się na jej obnażone ramię, wbiła mu obcas w goleń. Aż stęknął ze

zdziwienia i z bólu, bardziej jak prosiak niż szakal. Rzucił się w jej stronę... Lecz ona kopnęła luźny kabel pod jego nogi. Potknął się. Kaitlyn nie czekała, by

sprawdzić, czy odzyskał równowagę, czy nie. Rzuciła się biegiem. Dotarła na parkiet i wmieszała się w tłum. Wpadła komuś w ramiona. Był to młody

człowiek o wyglądzie poety w białej koszuli z dużym kołnierzem i zwiewnymi rękawami. Kaitlyn pobiegła dalej, zataczając się. Gdzie jest Joyce? Tylko ona mogła

powstrzymać Maca przed zaciągnięciem jej z powrotem na tyły... Tam. Joyce z Lidią. Kaitlyn przeciskała się chwiejnym krokiem przez tłum w ich stronę. - Joyce... Więcej nie zdążyła powiedzieć. Za jej plecami rozległ się ryk. Szakal Mac rozdzielał

tłum niczym Mojżesz Morze Czerwone. Lecz w odróżnieniu od Mojżesza, Mac robił to pięściami i łokciami. Czerwone Morze coraz bardziej się wściekało.

- Nie musisz nic wyjaśniać - powiedziała stanowczo Joyce do Kaitlyn. Na oczach Kaitlyn Mac wpadł na niską kobietę z nastroszonymi włosami. Odepchnął

ją na bok. Duży facet obwieszony łańcuchami rzucił się w jego stronę. - O, idzie Renny. - Lidia pokazała chłopaka. Renny pojawił się z butelką w ręce. Kaitlyn nie była w stanie powiedzieć, czy atakuje,

czy też broni Maca, ale nagle nad głowami zaczęły latać szklanki i wszyscy zaczęli się bić. Szakal Mac złapał krzesełko i podniósł je nad głowę.

Przez muzykę przebiły się głośne wrzaski. Ze wszystkich stron biegli solidnie zbudowani mężczyźni w garniturach.

- Lepiej się stąd zabierajcie - poleciła Joyce. Kaitlyn widziała, że jest bardzo zła i zbiera jej się na łzy. Przyszła tu dzisiaj coś

uczcić, włożyła różową sukienkę od St. Johna ozdobioną kryształami górskimi, a Mac wszystko zrujnował. Gdyby Kaitlyn nie wiedziała, co świętuje Joyce, może nawet byłoby jej żal.

Zamiast tego wzięła tylko Lidię pod rękę i popchnęła ją w stronę drzwi ze znakiem „wyj ście". Lidia odezwała się dopiero, gdy znalazły się w samochodzie.

- Co się wydarzyło? Kait pokręciła głową i oparła się czołem o chłodną szybę. Było jej niedobrze, była

obolała w środku. I to nie w związku z atakiem Maca. Raczej dlatego, że Gabriel go na nią napuścił. I od dziury we wszechświecie, która pozostała po LeShanie.

Świat jest okropny, pomyślała. Zrobię, co do mnie należy, by go naprawić. I nigdy więcej nie chcę widzieć Gabriela. Wyjadę tak daleko, jak się tylko da.

Było już bardzo późno, gdy usłyszała, jak Joyce i pozostali wrócili do domu. Rozległy

się ciężkie kroki na schodach, trzaskanie drzwiami, śmiechy i przekleństwa. - Boję się ich - powiedziała cicho Lidia z drugiego łóżka. - Tego, jacy są. Co potrafią

zrobić. Kaitlyn też się ich bała. Chciała podnieść koleżankę na duchu, powiedzieć, że

wszystko się niedługo zmieni, ale się na to nie odważyła. Lidia nie była zła, ale była słaba. Poza tym nikomu nie wolno ufać. Nikomu.

- Myśl o czymś innym - poradziła jej Kaitlyn. - Natrafiłaś tu gdzieś kiedyś na budzik z krową?

- Nie. Na co? - Na budzik w kształcie krowy. Należał do Lewisa. Codziennie rano muczał, a potem

dobiegał głos: „Wstawaj! Nie przesypiaj całego życia! Wstawaj!" A potem krowa znowu zaczynała muczeć.

Lidia zachichotała bez przekonania. - Szkoda, że go nie widziałam. Brzmi zupełnie... jak Lewis. - On nie, brzmi jak krowa. Kaitlyn usłyszała w ciemności ciche parsknięcie śmiechem, a potem zapadła cisza.

Naciągnęła sobie kołdrę na głowę i zapadała w sen. Następnego dnia okazało się, że ma problem. Wszyscy byli zmęczeni i spali, więc

Joyce odwołała testy. To znaczy, że Kaitlyn miała dzień dla siebie, ale nie bardzo wiedziała, jak się skontaktować z Robem.

Zadzwonić do Diazów do domu? Nie z Instytutu. Za duże ryzyko. Nie bardzo wiedziała, pod jakim pretekstem mogłaby się wymknąć, żeby poszukać budki telefonicznej. Nie chciała zrobić nic, co by mogło wzbudzić podejrzenia.

Lecz musiała porozmawiać z Robem, powiedzieć mu, żeby w poniedziałek przyniósł ze sobą odłamek. Nie chciała marnować więcej czasu.

Siedziała przy biurku w swoim pokoju, stukała ołówkiem w blat i zastanawiała się, czy poprosić Lidię o pożyczenie samochodu, gdy jakiś hałas za oknem przyciągnął jej uwagę.

Kociak. Duży kociak, prawie dorosły kot. Walił łapką w okno. Pomimo przygnębiającego nastroju Kaitlyn prawie się uśmiechnęła. Och, skarbie, jak

ty się tu dostałeś, tak wysoko? Otworzyła okno. Kociak wsunął głowę do środka i liznął kostkę jej dłoni szorstkim językiem, który

wyglądał jak zwinięty, różowy liść. Kaitlyn podrapała jedwabiste czarne futerko między uszami.

Co za zabawna obróżka. Dużo za szeroka. To cię musi uwierać...

Był to kawałek papieru owinięty kilkakrotnie wokół niebieskiej obróżki z nylonu i przytwierdzony taśmą klejącą. List.

Nagle serce Kaitlyn zaczęło bić jak szalone. Spojrzała w dół, do ogrodu za oknem. Nikogo tam nie było. A potem obejrzała się za siebie, na zamknięte drzwi pokoju.

Nie spuszczając drzwi z oczu, oderwała taśmę klejącą i odwinęła kartkę z obróżki kota.

Rozdział 12Rozdział 12Rozdział 12Rozdział 12

„P„P„P„Pan na lotnisku i pani z widłami nie żyją. Woda zrobiła się za gorąca. Spotkaj się

ze mną niedługo w starym miejscu spotkań. Talerz ucieknie razem z łyżką. Wybierz czas i daj mi znać. Wyślij wiadomość w butelce".

List nie był do nikogo zaadresowany ani podpisany - Rob uznał, że to zbyt ryzykowne, domyśliła się Kaitlyn. Zrozumiała jednak znaczenie listu.

Również Mereniang nie żyje. LeShan zagadnął ją na lotnisku, a gdy pierwszy raz spotkała Meren, ta przerzucała gnój. Zdaniem Roba Kaitlyn była w dużym niebezpieczeństwie i chłopak chciał, by przyszła do szkolnej sali gimnastycznej, skąd chciał ją zabrać. Miała zdecydować, o której da radę stąd zniknąć, i odesłać mu list z wiadomością.

Kaitlyn przez chwilę siedziała w bezruchu, obracając ołówek w palcach. Potem wyprostowała się, wydarła kartkę ze szkicownika i zaczęła pisać dużymi, zdecydowanymi literami.

„Czarownice lubią gorącą wodę. Nie umawiamy się dzisiaj. To samo miejsce i czas

jutro. Przynieś magiczny nóż. Odrobiłam zadanie domowe i opanowałam cyfry". Liczyła na to, że Rob pamięta, jak Tony kiedyś powiedział: „Widzę, że przynieśliście

ze sobą magiczny nóż dla Marisol". Miała również nadzieję, że zrozumie, iż ona nie może teraz uciec; w końcu

dowiedziała się, gdzie jest kryształ i zna szyfr, by dostać się do tego pomieszczenia. Kociak ją poszturchiwał, przeciągał się, domagał pieszczot. Kaitlyn go pogłaskała, a

potem owinęła list dokoła jego obróżki i zakleiła go taśmą. Otworzyła okno i wstrzymała oddech.

Kociak odszedł, nie oglądając się za siebie. Anna musiała go dobrze przygotować do tej akcji.

A teraz, pomyślała Kaitlyn, nie mam nic więcej do roboty. Pozostaje mi tylko czekać do jutrzejszego południa. Miejmy nadzieję, że Rob się stawi.

- Nie mogę ci na to pozwolić - powiedział Rob. - Czy ty nie rozumiesz? To jedyny sposób. - Nie - oznajmił beznamiętnie Rob. Było poniedziałkowe południe. Skryli się w sali gimnastycznej, bo uznali, że będą tam

bezpieczniejsi niż przy wejściu. Kaitlyn spojrzała na Lewisa i Annę, szukając u nich pomocy, ale oboje robili wrażenie

bezradnych. Jakby nic nie rozumieli. Natomiast Rob już podjął decyzję. - Nie mogę ci pozwolić, żebyś sama z tym poszła do Instytutu. Idę z tobą. Zakradnę

się. To nie było rozsądne. - A co, jeśli cię przyłapią? - A co, jeśli złapią cię z kryształem? Nie będzie lepiej. - Wcale nie. - Kaitlyn ze wszystkich sił starała się zapanować nad ogarniającym ją

zniecierpliwieniem. - Kryształ mogę ukryć. Zawsze mogę spróbować go szybko schować, gdy usłyszę, że ktoś się zbliża. Natomiast ciebie schować się nie da. Niby co mam zrobić, wsadzić cię pod poduszkę?

Rob też starał się zachować cierpliwość - widziała i czuła to. Jednak przegrywał walkę.

- To... po prostu... zbyt niebezpieczne - powiedział wolno i wyraźnie. - Naprawdę myślisz, że będę siedział spokojnie w mieszkaniu, kiedy ty się narażasz? Za kogo ty mnie masz?

- Za kogoś, kto ma dużo oleju w głowie. Mam nadzieję, że jeszcze dzisiaj dotrę do kryształu, chociaż to się może okazać trudne. Joyce zostawi otwarte drzwi do laboratorium albo ktoś będzie siedział w salonie, skąd widać panel w boazerii. Być może będę musiała poczekać parę dni, aż nadarzy się okazja. Nie możesz się tak długo ukrywać - dodała, nie dopuszczając go do słowa. - Gabriel cię wyczuje, tak jak poprzednio. I będzie po wszystkim, bo on jest teraz naszym wrogiem.

Wszystko przemyślała i nie miała zamiaru ustąpić. Rob to wiedział, była tego pewna. Jego mina nagle się zmieniła; zacisnął szczękę. W oczach płonęła mu złocista poświata. Kaitlyn pomyślała, że wygląda jak pozytywny charakter, którego doprowadzono do ostateczności.

Bez słowa wyciągnął do niej rękę i złapał ją w pasie. Kaitlyn została uniesiona w powietrze, jej stopy straciły kontakt z drewnianą podłogą sali gimnastycznej.

- Przykro mi, ale mam już tego dość - oznajmił. - Idziesz z nami do samochodu. Jeszcze kilka dni temu Kaitlyn być może pomyślałaby, że to zabawne, ale teraz... Postaw mnie na ziemi! Natężenie jej głosu tak zszokowało Roba, że rozluźnił uścisk. Czysta wściekłość w

oczach Kaitlyn sprawiła, że się nie odezwał, gdy się wyrwała i odsunęła. Anna i Lewis też byli w szoku. Kaitlyn wiedziała, że czują, jak gniew wylewa się w z

niej niewidzialnymi falami. Stała niczym królowa, wysoka i straszna, a gdy się odezwała, jej słowa cięły powietrze niczym rozgrzana do białości stal.

- Nie jestem rzeczą, którą możesz przenieść, gdzie ci się podoba. Tak myślał o mnie Gabriel. Mylił się. Obaj się mylicie - wysyczała do Roba.

Miał potargane włosy. Przypominał teraz małego chłopca. Jego oczy były ciemnobursztynowe i rozszerzone. W sali gimnastycznej panowała absolutna cisza.

- Tylko ja decyduję o tym, co się ze mną stanie - szepnęła Kaitlyn. - Nikt inny. Ja. Już podjęłam decyzję. Wracam tam i zamierzam ich powstrzymać. Od ciebie zależy, czy dasz mi odłamek, czy nie, ale ja i tak tam wracam.

Nigdy przedtem tak się do niego nie odezwała. Był zbity z tropu. Kaitlyn spróbowała złagodzić swój głos, ale słyszała, że mówi niecierpiącym sprzeciwu tonem:

- Rob, czy ty nie widzisz, że ta rzecz jest ważniejsza niż my wszyscy razem wzięci? To dzięki tobie chcę coś zmienić. Timon, LeShan i Mereniang zginęli. Jeśli nie powstrzymamy Instytutu, umrą kolejni ludzie. Muszę temu zapobiec.

Rob kiwał powoli głową. Przełknął ślinę i powiedział: - Rozumiem. Ale jeśli coś ci się stanie... - Jeśli coś mi się stanie, to przynajmniej będę wiedziała, że to był mój wybór, moja

decyzja. To nie ma nic wspólnego z tobą... Rozumiesz? Anna płakała. Lewis też połykał łzy. A Rob był tak zszokowany, że się poddał. Spojrzał na Annę, jakby była jego ostatnią

deską ratunku. Dziewczyna zamrugała. Na jej twarzy malowały się współczucie, smutek i spokój.

Ten spokój był głęboki, ale nie pełen rezygnacji. - Kait ma rację - stwierdziła. - Jeśli mówi, że pójdzie, to tak zrobi. Nie możesz

decydować za nią. Nikt nie może podejmować decyzji za nikogo innego. Rob spojrzał znowu na Kait. Dotarło do niej, że po raz pierwszy patrzy na nią jak na

kogoś równego sobie. Równego sobie. I nie chodziło tylko o inteligencję, moce nadprzyrodzone czy zaradność, ale o prawo do ryzykowania własnego życia.

Równego i samodzielnego. Jakby dokładnie w tym momencie się rozdzielili i stali się dwiema niezależnymi istotami. Jeśli cokolwiek było nie tak w ich związku, to było to przekonanie Roba, że musi ją ochraniać. W pewnym sensie Kaitlyn go do tego zachęcała, sugerując, że potrzebuje opieki. Teraz w jednej chwili oboje zdali sobie sprawę z tego, że tak nie jest.

Kait uświadomiła sobie, że przez ostatnich kilka minut urosła w oczach Roba. Szanował ją, a może nawet kochał bardziej niż przedtem... w inny sposób. Lecz nadal nie pogodził się z tym, że musiał patrzeć, jak ona odchodzi, by wziąć na

siebie całe ryzyko. Dlatego spróbował jeszcze raz, już nie na siłę, lecz błagalnie: - Wiesz, tak się zastanawiałem, czy nie moglibyśmy trochę poczekać z użyciem

odłamka. Uleczył Marisol, wiesz? Nie widziałaś tego, Kait. To było cudowne. W tym szpitalu leży mnóstwo ludzi. Miałem nadzieję...

Wzruszył ramionami i zrobił tęskną minę. Kaitlyn była poruszona. Lecz nim zdążyła się odezwać, zrobiła to Anna. Na jej twarzy

malowało się jeszcze głębsze współczucie niż wcześniej, i jeszcze większy smutek. A także głębokie przekonanie.

- Nie, Rob - powiedziała cicho. - Nie wolno nam tego zrobić. Odłamek do nas nie należy, został nam wypożyczony. Timon dał go nam, żebyśmy zniszczyli kryształ. Nie wolno nam korzystać z mocy, która tak naprawdę do nas nie należy. Wyniknęłoby z tego coś niedobrego.

Następnie delikatnie położyła Robowi rękę na ramieniu. - Masz własną moc, którą możesz wykorzystać do pomocy innym. To powinno

wystarczyć. Twój dzień jeszcze nadejdzie, Rob. Rob długo się w nią wpatrywał. Wreszcie kiwnął głową na zgodę. Przeniósł wzrok na

Kaitlyn, która złapała przebłysk jego myśli. Był zaskoczony faktem, że znalazł się pomiędzy dwiema tak mądrymi kobietami. Czuła, że się zastanawia nad tym, kiedy to się stało, podczas gdy on nadal był taki sam.

Nie pozostało mu nic innego, jak tylko się zgodzić. - No, to załatwione - skwitowała cicho Kaitlyn. - Wezmę odłamek do Instytutu, a wy

wrócicie do mieszkania znajomego Tony'ego.

- Zostawiliśmy tam Tamsin - powiedziała Anna. - Powiemy jej, co masz zamiar zrobić. Będzie trzymać za ciebie kciuki, Kait, tak samo jak Marisol.

Kait z przyjemnością zmieniła temat rozmowy, bo widziała, że jeszcze chwila, a się rozpłacze.

- Marisol naprawdę lepiej się czuje? - Nadal jest w szpitalu. Ma osłabione mięśnie, ale Tony mówi, że za kilka dni powinna

zacząć chodzić. Och, Kait, szkoda że nie widziałaś, jaką miał minę, gdy przyszedł się z nami zobaczyć! A jego mama i tata... Zadzwonili i nie mogli przestać nam dziękować. Z trudem odłożyliśmy słuchawkę.

- Tony wspominał, że zapali dla ciebie świeczkę - wtrącił się Lewis. - No, wiesz, w kościele. Bo Rob mu powiedział, że jesteś w niebezpieczeństwie.

Gardło Kaitlyn się ścisnęło, a oczy zaczęły ją piec. Przełknęła ślinę. - Lepiej już pójdę. Rob uklęknął przy worku marynarskim, który ze sobą przyniósł. Wyjął odłamek kryształu, otworzył plecak Kaitlyn i włożył go do środka. Kaitlyn

zdawała sobie sprawę z tego, że był to symboliczny gest, by pokazać jej, że miała rację. Wiedziała też, że każdy ruch przychodzi mu z ogromnym trudem.

Wstał. Był bardzo blady. Podał jej plecak. - Daj nam znać, jak będzie po wszystkim - poprosił. - Daj też znać, jeśli do jutra nic

się nie wydarzy. I... Kait? - Tak? - Jeśli nie zadzwonisz, to ja tam przyjdę. Koniec, kropka, Kaitlyn; to moja decyzja.

Jeśli cię nie usłyszę, to zakładam, że coś poszło nie tak i cały nasz układ jest nieważny. Co Kaitlyn miała na to powiedzieć? Powodzenia. Lewis wysłał jej myśl, gdy go uściskała. Będę trzymał kciuki. Uważaj na siebie, powiedziała Anna. Bądź mądra jak kuk i wyjdź z tego cala i zdrowa.

Po czym dodała coś w języku Suquamish. Kaitlyn niepotrzebne było tłumaczenie. To było błogosławieństwo.

Na końcu uściskała Roba. Jego oczy były zaczerwienione. Przytulił j ą mocno. Proszę cię, wróć do mnie. Będę czekał. Ile razy kobiety mówiły tak do swoich mężczyzn, gdy wyruszali na wojnę? Gula w gardle Kaitlyn z każdą chwilą rosła. Kocham was wszystkich, powiedziała do nich. A potem odwróciła się i ruszyła w

stronę tylnego wyjścia z sali gimnastycznej. Czuła na sobie ich spojrzenia. Wiedziała, że stoją w absolutnej ciszy. Przeszła przez boisko do kosza, a potem przez boisko do bejsbola. Czekali, aż zniknie im z oczu.

Kaitlyn wróciła do Instytutu, pokonała piechotą jakieś półtora kilometra. Powiedziała Robowi, że będzie musiała poczekać kilka dni, nim dostanie się do kryształu, ale wiedziała, że zrobi to teraz. Bri, Renny i Lidia przebywają w szkole, Gabriel chyba też. A to znaczy, że w domu są tylko Frost, Szakal Mac oraz Joyce.

Musi się prześliznąć do środka niezauważenie, pomyślała. Może wszyscy będą w tylnym laboratorium, a wtedy ona dostanie się do panelu w korytarzu.

Spacer okazał się całkiem przyjemny. Kaitlyn złapała się nawet na tym, że gapi się w niebo, które miało piękny błękitny kolor i było usiane drobnymi pierzastymi chmurkami. Słońce grzało ją w ramiona. Żywopłot po obu stronach usiany był żółtymi kwiatkami w kształcie gwiazdek.

Wiosna, pomyślała. Dziwne, że człowiek bardziej docenia świat, gdy mu się wydaje, że niedługo może go

opuścić.

Nawet Instytut robił wrażenie egzotycznego i pięknego niczym gigantyczna sterta winogron.

Teraz najtrudniejsze zadanie. Musiała zakraść się do środka tak, by jej nikt nie przyłapał, i żeby to nie wyglądało przypadkiem na zakradanie się. Może powie, że wróciła do domu ze szkoły, bo źle się poczuła?

Zastanowiła się przez chwilę i weszła kuchennymi drzwiami. Kuchnia znajdowała się zaraz obok frontowego laboratorium. Nawet jeśli ktoś tam był, to nie mógł jej zobaczyć do chwili, aż będzie mijała drzwi do laboratorium.

Z laboratorium dochodziły dźwięki muzyki. Dobrze, to zagłuszy wszelkie hałasy. Wyprostowała się i śmiało przemaszerowała przed laboratorium. Zmusiła się, by od niechcenia zajrzeć do środka i by nie iść na palcach.

Jedno spojrzenie wystarczyło. Zobaczyła Frost pochyloną nad tacą z zegarkami i kluczami. Koło niej znajdowała się Joyce z notatnikiem na kolanach. Frost siedziała przodem do tylnego laboratorium - doskonale.

Joyce patrzyła na notatnik. Nieźle. Szakala Maca nigdzie nie było widać. Kait miała nadzieję, że jest w zbiorniku. Nadal zmuszała się, żeby się nie skradać. Pokonała jadalnię i obeszła schody.

Wyjrzała zza rogu i sprawdziła mały korytarzyk, który prowadził do drugich drzwi do laboratorium.

Dobrze. To musi wyglądać naturalnie. Zaczekam tu... Może powinnam wiązać sznurówki?

Nie spuszczając z oczu sylwetek w laboratorium, schyliła się i rozwiązała jedno sznurowadło. Po czym została w tej pozycji, cały czas przyglądając się Joyce. Nie mogę podejść do panelu, zanim ona się nie odwróci albo nie pójdzie do tylnego laboratorium, pomyślała. Odsunięcie panelu zabierze kilka sekund. Joyce mogłaby podnieść głowę i mnie zobaczyć.

Czas się wlókł. Plecak zaczął jej ciążyć na ramionach. No, dalej, Joyce. Rusz się. Idź po książkę albo coś. Zmień płytę. Zrób coś, cokolwiek,

tylko rusz się z miejsca. Ale Joyce nadal tkwiła na miejscu. Kaitlyn miała wrażenie, że minęła godzina. W

końcu postanowiła, że będzie musiała zaryzykować. I w tym momencie zobaczyła, że Joyce wstaje.

Kait mieniło się w oczach. Twarz Joyce była tylko plamą opalenizny, jej plecy - różową plamą. Joyce szła do laboratorium na tyłach.

Och, dziękuję! Dziękuję! Gdy tylko ostatni ślad różu zniknął jej z oczy, Kaitlyn weszła do przedpokoju. Nie

było czasu na skradanie się. Teraz liczyło się tylko szybkie działanie. Stuknęła palcami w drewniany panel. Kliknięcie zabrzmiało boleśnie głośno. Zerknęła

na Frost - nadal była odwrócona tyłem. Panel się odsunął. Kaitlyn weszła w ziejącą dziurę. Schodami na dół. Szybko. Szybko. Nigdy się nie nauczyła, jak zamyka się panel od środka. Cóż, teraz było to bez

znaczenia. Musi się tylko dostać do kryształu. Potem mogą ją odkryć, było jej to obojętne. Dotarła na dół, zdjęła plecak z ramion i wyciągnęła z niego latarkę. Rano zwędziła ją z

kuchennej szuflady. Szybko. Jeszcze szybciej. Mały okrąg światła pokazywał jej drogę. Aha. Tam. Zamek z szyfrem na ścianie koło drzwi odbijał słabo światło. Miała wrażenie, że

znalazła się w filmie science fiction. Na statku „Enterprise"*.

Serce biło jej głośno - w gardle, w uszach, w koniuszkach palców. Mimo to Kaitlyn zachowała spokój. Przećwiczyła wszystko w głowie wczoraj w nocy.

Odłóż plecak na ziemię. Latarka w zęby. Wyjmij kartkę z możliwymi kombinacjami. Nie wykonuj zbędnych ruchów.

Małe gumowe kwadraciki poddały się jej palcom. Wystukany numer pokazał się na podświetlanym ekranie powyżej.

1... 4... 1... 2... 2... 5... 9... 2... Wprowadź. Nic. Ekran zgasł. Dobrze. Następna kombinacja! 1... 4... 2... 5... 1... 2... 9... 2... Znowu nic. Kaitlyn poczuła narastającą panikę. Nadal miała sześć kombinacji, ale

sprawdziła już dwie najlepsze. A jeśli pan Zetes zmienił szyfr? Czemu nie zrobiła wczoraj wieczorem nowego rysunku, żeby się upewnić? Boże, czemu o tym nie pomyślała?

Zaraz, zaraz. Zapomniałam o przycisku „Wprowadź". Nacisnęła odpowiedni guzik. Natychmiast rozległ się przyjemny szum oraz dźwięk,

który skojarzył jej się z bankomatem. Drzwi otworzyły się z miękkim kliknięciem. Udało mi się! Och, dziękuję ci, Kolumbie. Będę ci wdzięczna do końca życia! Serce znowu jej łomotało, a skóra mrowiła. Czuła podniecenie i strach. Musiała wziąć

głęboki oddech, żeby nie stracić głowy. No, dobrze, szybko. Teraz szybko. Ktoś na górze może zauważyć światło, więc lepiej

najpierw wyciągnąć odłamek.

* „Enterprise" - statek kosmiczny, na którego pokładzie dzieje się akcja serialu Star Irek (przyp. tłum.).

Wygrzebała go z plecaka. Latarka wysunęła jej się spod brody. Kartka z kombinacjami szyfru spadła na ziemię. Kaitlyn to zignorowała.

No, dobra, mam go. Wzięła odłamek kryształu w obie ręce. Nigdy nie był taki miły w dotyku. Zimny, ciężki i ostry, był jak narzędzie broni,

wzmacniał ją. Zdawał się mówić: Od tej pory niczym się nie martw. Musisz tylko donieść mnie do kryształu. Ja się zajmę resztą.

Tak, pomyślała Kaitlyn. Teraz. To się okazało takie łatwe. Czemu Rob się o nią martwił? Wyprostowała się. Trzymając kryształ niczym włócznię, pchnęła drzwi i weszła do

środka. Było tam ciemno. Straciła latarkę. Sięgnęła do ściany i pomacała. Znalazła włącznik światła. Była gotowa je zapalić. Planowała przypuszczenie ataku na kryształ, jak tylko go zobaczy. Wydać z siebie okrzyk bitewny, dziedzictwo odległych irlandzkich przodków.

Teraz... Włączyła światło i... zamarła. Atak nigdy nie nastąpił. Kryształ rzeczywiście tam był, ogromny, zdeformowany i

groteskowy - taki, jakim go zapamiętała. Lecz nie był sam. Przed nim były dwie... inne rzeczy.

Na ich widok oczy Kaitlyn zrobiły się wielkie jak spodki. Otworzyła usta, ale zamiast wojennego zawołania, wydała okrzyk z przerażenia.

Rozdział 13Rozdział 13Rozdział 13Rozdział 13 WWWW pierwszej chwili Kaitlyn była w stanie zarejestrować jedynie własną odrazę i

przerażenie. Tego rodzaju obrzydzenie ogarniało ją w domu, gdy ojciec przerzucał łopatą ziemię w ogrodzie - i pod spodem ukazywało się coś miękkiego i wijącego się albo twardego i chitynowego.

To było podobne uczucie, tylko z tysiąc razy większe. Domyśliła się, że te dwie rzeczy to istoty ludzkie. A przynajmniej kiedyś nimi były. Teraz nienaturalnie zdeformowane sprawiły, że zrobiło jej się niedobrze, jak wtedy, gdy zobaczyła stonogę. Albo wtedy, gdy oglądała obraz Hieronima Boscha przedstawiający sceny piekielne z ludźmi, którzy zamiast rąk mieli szczypce homarów albo okna w ciałach.

Od razu się zorientowała, że te dwie postacie są strażnikami. Nowymi strażnikami na usługach pana Zetesa. Pilnowali kryształu.

Sasha i Parte King. Rozpoznała ich na podstawie opisu Bri - choć trzeba było wysilić wyobraźnię. Skóra

Sashy była kredowobiała, jak u kogoś, kto nigdy nie oglądał słońca. Niemal przejrzysta, widać było przez nią błękitne żyły. Oczy miał czerwone jak mysz albinos albo ślepa ryba jaskiniowa.

Był blondynem, tak jak powiedziała Bri. Jego jasne włosy były niechlujne i pełne różnych rzeczy. Odpadków i kawałków papieru. Śmieci, które pokrywały podłogę. Wyglądał jak nagi ślimak: biały, wiotki i nieruchomy.

Był jeszcze Parte King - cokolwiek to dziwaczne imię znaczyło. Bri powiedziała, że jest chudy. Teraz przypominał szkielet. Skóra naciągnięta na kościach. Ciemne włosy wypadały mu kępkami, a pod spodem ukazywała się naga czaszka.

Przypominał świerszcza. Odnosiło się wrażenie, że wystarczyłoby nim potrząsnąć, żeby zaćwierkał.

Obaj byli żywi, choć nie wyglądało na to, że długo pociągną. Kaitlyn uświadomiła sobie z czystym przerażeniem, że oni mieszkają tu na dole, samotni i szaleni, przypięci łańcuchami do podłogi. Gryzą ludzi w kostki i uśmiechają się od ucha do ucha.

Bała się, że zaraz zwymiotuje. - Ma-ma-ma - powiedział rozpromieniony Sasha. Ślina kapała mu na brodę. Poruszył

się jak robak w jej stronę. Powinnam uciekać, pomyślała beznamiętnie Kaitlyn. Lecz ta myśl zniknęła, nim

komunikat dotarł do jej nóg. Stała jak skamieniała i patrzyła na nabrzmiałą białą larwę, która pełzła do niej po podłodze. Wyglądała jak istota ludzka, która właśnie przekształca się w coś innego. Poczwarka.

Nie dopuszczą jej do kryształu. Ich umysły były niczym zasłona przedzielająca pomieszczenie. Mieli taką moc, że prawie zwaliło ją to z nóg, zaatakowało wszystkie jej zmysły. Dotknięcie ich umysłów wystarczyło, by pomyślała o gniciu i robalach.

Parte King wydawał z siebie terkoczące dźwięki. Usiadł. Obaj mieli na sobie kaftany, których rękawy ściągnięto za plecami za pomocą licznych pasków.

Kaftany bezpieczeństwa. Poniżej byli owinięci workami na śmieci. W pierwszej chwili Kaitlyn nie wiedziała

dlaczego, ale zaraz do niej dotarło: pieluchy. Uciekaj, głupia! Błagam, uciekaj.

Parte King upadł do przodu i zaczął wolno przebierać swoimi patykowatymi nogami w powietrzu.

- Cz-cz-cz-cz-cz. Nadal szczerzył zęby w uśmiechu. A więc tak kończą studenci pana Zetesa. Tobie też to się mogło przydarzyć. Trochę

więcej czasu w pobliżu kryształu i... Nadal zachowali swoje moce! Błagam, uciekaj stąd. W końcu jej prośby dotarły do mózgu. Odwróciła się, żeby rzucić się do ucieczki.

Miała przed sobą otwarte drzwi. Zrobiła chwiejny krok. I wpadła na niewidzialną ścianę, jakby zgęstniałe powietrze. Zimne powietrze. A

może to nie powietrze, lecz jej mięśnie. Nie była w stanie zbliżyć się do drzwi. Złapali ją, drenowali jej myśli. Nie mogła się

stąd wydostać. Być może cały czas o tym wiedziała. Sasha gaworzył sobie radośnie i puszczał bąbelki jak niemowlę. - Biedaki - wyszeptała Kaitlyn. Litowanie się nad nimi ani trochę nie zmniejszyło jej nienawiści do nich. Wiedziała,

że nie można im pomóc. Pan Zetes zrobił im jeszcze większą krzywdę niż Marisol. Nawet gdyby pozwolili jej do siebie podejść z odłamkiem, nawet gdyby potrafiła

uzdrawiać, tak jak Rob, nie byłaby im w stanie pomóc. Nie miała co do tego wątpliwości. Kolana się pod nią ugięły. Poddała się, usiadła na podłodze i patrzyła na te biedne

istoty. Podpełzały coraz bliżej. Nic nie mogła zrobić. Nic, poza czekaniem na pana Zetesa. - Spodziewałem się, że mi to przyniesiesz - powiedział pan Zetes. - Bardzo ci

dziękuję, moja droga. Wyciągnął rękę po odłamek. Kaitlyn wbiła wzrok w jego długie palce z

kwadratowymi, zadbanymi paznokciami. Zebrała się w sobie i spróbowała go dźgnąć. To był idiotyzm. Za plecami miała ludzkie poczwarki, które spowalniały każdy jej

gest. A za panem Zetesem stali wszyscy psychole. Przyszli się zabawić. Poza tym sam pan Zetes był bardzo silny.

Wziął od niej odłamek, wykręcając jej przy tym boleśnie nadgarstek. Zrobił to specjalnie, pomyślała.

- W pewnym sensie szkoda, że postanowiłaś teraz się ujawnić - powiedział. - Mogłaś grać swoją rolę jeszcze przez parę dni. Wasze następne zadanie miało polegać na uciszeniu rodziny Diazów.

Jego przystojna twarz miała teraz czysto diaboliczny wyraz. - Ma pan fajnych eksstudentów - wykrztusiła Kaitlyn. - Silne umysły. Jaka szkoda. - Ma-ma-maaaa - zawtórował jej Sasha. - Maaa. Pan Zetes spojrzał na niego niemal czule. - Nadal się na coś przydają - oznajmił. - Kryształ wzmocnił ich moc, w pewnym

sensie pomógł im osiągnąć prawdziwy potencjał. Obawiam się jednak, że ty do nich nie dołączysz. - Odwrócił się bokiem i powiedział przez ramię: - John, zanieś to, proszę, do pokoju Joyce. Laurie i Sabrina, zabierzcie Kaitlyn na górę i ją przygotujcie. Paul, miej na nie oko.

Do kogo on mówi? - zdziwiła się Kaitlyn. Szakal Mac wziął odłamek i zniknął. Frost i Bri zrobiły krok do przodu i wzięły ją pod ręce, po czym wyprowadziły z pokoju. Renny poszedł za nimi.

W korytarzu przy ukrytym panelu stały Joyce i Lidia. Frost i Bri przeprowadziły Kaitlyn obok nich. Gdy dotarły na piętro, Kait zapytała:

- Co się ze mną stanie? - Nieważne. Frost popchnęła ją. Kaitlyn potknęła się i wpadła do pokoju, który Frost dzieliła z Bri.

Twarz Frost iskrzyła od złośliwego triumfu. Wyglądała niemalże pięknie, jak anioł z choinki z włosami ze szklanych nitek. Miała cukierkoworóżową szminkę na wargach, która tak mocno się błyszczała, że odbijało się od niej światło.

- Bri? Powiesz mi? Bri sprawiała wrażenie rozzłoszczonej. - Ty oszuście. Ty mały, wredny szpiegu. - Jej chłopięcy głos brzmiał szorstko od

gniewu i obrzydzenia. - Dostanie ci się zaraz. Renny stał przed drzwiami pokoju. Skrzyżował ręce na piersi. Jego wąska twarz była

surowa. Wyglądał jak kat. Frost szukała czegoś w stercie ciuchów na podłodze. - Masz. Włóż to. Był to kostium kąpielowy, jednoczęściowy, w biało-czarne paski. Kaitlyn miała ochotę zapytać dlaczego, ale nie było sensu. Powiedziała: - Nie rozbiorę się przy nim. - Pan Zetes kazał mi was pilnować - oznajmił Renny. Nie zabrzmiało to lubieżnie, lecz

beznamiętnie. - Masz teraz większe problemy na głowie - powiedziała szorstko Bri. Kaitlyn uznała, że nie ma sensu się kłócić. Dziewczyna miała rację: co za różnica?

Odwróciła się tyłem do drzwi i się rozebrała. Renny był dla niej jak mebel. Starała się trzymać głowę wysoko podniesioną, poruszać się majestatycznie i z obojętnością. Lecz mimo to, gdy już wciągnęła na siebie kostium kąpielowy, twarz ją paliła, a w oczach stały jej łzy.

Frost zachichotała i strzeliła ramiączkiem na plecach Kaitlyn. Bri stała ze spuszczoną głową, w milczeniu. Nawet Renny unikał wzroku Kaitlyn, gdy się do niego odwróciła.

- Jestem gotowa. Zaprowadzili ją na dół. Nie do pokoju z kryształem, lecz do frontowego laboratorium. Drzwi do tylnego stały

otworem. I wtedy Kaitlyn zrozumiała. Nie będę krzyczeć, powiedziała do siebie. Sprawiłoby im to tylko jeszcze większą

przyjemność. Bardzo by chcieli, żebym zaczęła krzyczeć. Bała się jednak, że nie wytrzyma i zacznie ich błagać. - Wszystko gotowe? - zapytał pan Zetes Joyce. Dziewczyna stała w drzwiach do

laboratorium na tyłach. Kiwnęła głową. Szakal Mac gapił się na Kaitlyn. Tymi złymi oczami szakala. Usta miał częściowo

rozdziawione. Wyglądał jak zdyszany pies, On to uwielbia. Rozkoszuje się tym. - Skończysz jak ci dwaj na dole - zwróciła się do niego Kaitlyn. Szakal Mac uśmiechnął się chytrze. Pan Zetes wykonał formalny gest, który skojarzył się Kaitlyn z innym momentem.

Było to wtedy, gdy pierwszy raz go usłyszała, gdy zaprosił ją, Roba i innych do Instytutu i powiedział im, jacy są wyjątkowi. Miała wrażenie, że od tamtej chwili minęły długie lata.

- Moi drodzy - pan Zetes zwrócił się do całej grupy. - Myślę, że wszyscy znacie sytuację. Odkryliśmy szpiega. Od początku miałem podejrzenia, ale postanowiłem dać jej szansę. - Spojrzał na Joyce, która miała nieobecny wyraz twarzy. - Jednak teraz nie ma już wątpliwości, po co się tu zjawiła. Uważam, że najlepsze będzie ostateczne rozwiązanie. - Powiódł wzrokiem po wszystkich dokoła, po czym dodał: - Chcę, żebyście wszyscy byli

świadkami i zrozumieli, co się dzieje z tymi, którzy nadużywają mojego zaufania. Jakieś pytania?

W laboratorium panowała cisza. Kurz wirował w padającym ukośnie popołudniowym świetle. Nikt nie miał pytań.

- No, to dobrze. John i Paul, zaprowadźcie ją do środka. Joyce zajmie się sprzętem. Walcz, pomyślała Kaitlyn. To co innego niż krzyk. Gdy Mac i Renny po nią sięgnęli,

zrobiła unik i rzuciła się do ucieczki, próbując przy tym kopać. Lecz oni byli na to przygotowani. Mac nie zamierzał dać się znowu nabrać. Rzucił się

na nią, jakby była stukilogramowym rozgrywającym na boisku i ściął ją z nóg. Kaitlyn zobaczyła gwiazdy i ogarnęło ją koszmarne poczucie, że nie może oddychać. Brakowało jej powietrza.

Na moment straciła kontakt z rzeczywistością, a potem sobie uświadomiła, że siedzi i ktoś ją wali w plecy. Rozkaszlała się. Nim zdołała odzyskać orientację, dźwignięto ją na równe nogi.

Kaitlyn była bezradna. I wtedy usłyszała głos, słaby, wysoki i pełen przerażenia. Ze zdumieniem stwierdziła,

że to Lidia. - Proszę cię, nie rób tego. Proszę cię... ojcze. Lidia stała przed panem Zetesem. Skrzyżowała dłonie na wysokości talii, nie w geście

modlitwy, lecz jakby chciała przytrzymać swoje wnętrzności przed wypłynięciem na zewnątrz.

- Nie może już z tobą walczyć, dobrze o tym wiesz. Mógłbyś ją stąd odesłać. Nikomu by o nas nie powiedziała; wyjechałaby, trzymała buzię na kłódkę i wiodła spokojne życie. Prawda, Kaitlyn?

Lidia zwróciła swoje wielkie zielone oczy na Kait. Miała pobladłe wargi, ale w tych oczach był ogień, który wzbudził podziw Kaitlyn.

Świetnie, Lidio, pomyślała. W końcu mu się przeciwstawiłaś. Odezwałaś się i to w chwili, gdy nikt inny się na to nie zdobył.

Lecz nagle odezwał się ktoś inny. - Emmanuelu, Lidia ma sporo racji - powiedziała Joyce niskim głosem. - Naprawdę

nie jestem pewna, czy musimy posunąć się aż tak daleko. Nie podoba mi się to. Kaitlyn wbiła w nią wzrok. Włosy Joyce były przygładzone niczym futerko foki, jej

opalona twarz była gładka. A jednak Kaitlyn wyczuła, że wewnętrzne poruszenie Joyce dorównywało Lidii.

Dziękuję, Joyce. Wiedziałam, że to wszystko nie było grą. W głębi ducha jest w tobie coś dobrego. Kaitlyn zerknęła na pozostałych.

Bri przestępowała z nogi na nogę i drapała się w swoją pofarbowaną na niebiesko głowę. Była zarumieniona. Chyba miała ochotę coś powiedzieć. Renny miał zmarszczone brwi. Był zły, ale nie do końca przekonany.

Tylko Szakal Mac i Frost nadal robili wrażenie gorliwych i pełnych entuzjazmu. Oczy Frost lśniły niemalże romantycznym żarem, a Szakal Mac oblizywał sobie wargi przekłutym językiem.

- Ktoś jeszcze? - zapytał pan Zetes przerażająco cichym głosem. Następnie zwrócił się do Joyce: - Twoje szczęście, że wiem, iż nie mówisz poważnie. Udało ci się pokonać wewnętrzny opór w dużo delikatniejszych sytuacjach niż ta. Teraz też tak będzie, oczywiście. Nie chciałabyś przecież dołączyć do niej w zbiorniku. Albo spędzić nocy w pokoju na dole.

Przez twarz Joyce przeniknął dreszcz. Jej akwamarynowe oczy zamgliły się. - To samo dotyczy reszty z was - powiedział pan Zetes. - Ciebie również. Patrzył na Lidię. Nie uniósł pięści do góry, nie podniósł nawet głosu. Lecz Lidia się

uchyliła, a wszyscy inni znieruchomieli. Sama jego obecność wystarczyła, by ich zastraszyć.

- Każdy z was poszedłby na wiele lat za kratki, gdyby policja się dowiedziała, co robiliście przez ostatnich parę tygodni - ciągnął bezlitośnie ich szef. - Lecz ta sprawa nigdy nie trafi w ręce policji. Sam się wszystkim zajmę, jeśli mi się sprzeciwicie. Wasi dawni koledzy na dole mi w tym pomogą. Nie macie dokąd uciec. Kryształ jest potężny, jeśli trzeba, sięgnie aż na drugi koniec globu i zmiecie was jak natrętną muchę.

Cisza i bezruch. Wszyscy gapili się w podłogę. Nawet Frost już się nie uśmiechała. - Słucham? - wycedził pan Zetes szorstkim szeptem. - Czy ktoś jeszcze ma jakieś

obiekcje? Niektórzy pokręcili głowami. Była wśród nich Lidia, żałośnie przygarbiona. Inni stali

cicho i nieruchomo, jakby mieli nadzieję, że szef na nich nie popatrzy. - Gabriel? - zapytał pan Zetes.

Zaskoczona Kaitlyn podniosła głowę. Nie zdawała sobie sprawy z tego, że Gabriel do nich dołączył. Tak jak wcześniej nie zauważyła jego nieobecności.

Miał zmarszczone brwi. Wyglądał jak ktoś, kto przybył na przyjęcie i się dowiedział, że zaczęło się godzinę wcześniej, bez niego.

- Co się dzieje? - zapytał. Powtórzył to samo pytanie bezgłośnie do Kaitlyn. Jego zwężone oczy wpatrywały się

w czarno-biały kostium kąpielowy. Co się dzieje? Co zrobiłaś? - Kwestia dyscyplinarna - wyjaśnił pan Zetes. - Mam nadzieję, że w przyszłości to się

nie zdarzy. Kaitlyn nie czekała, aż skończy, lecz odezwała się do Gabriela. Nie twoja sprawa. Gardzę tobą. Z całej siły rzuciła w niego tą myślą, jakby to była puszka piwa, kamienie albo

cegłówki. Wiedziała od Roba, gdzie uderzyć, żeby go najmocniej zabolało, więc dodała: Recydywista. Lepiej rób, co ci każe, bo wezwie policję.

Dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego, że go nienawidzi. Cała ta odraza, której nie czuła do Renny'ego ani nawet do Szakala Maca czy Frost, ogniskowała się na nim. Cała złość i poczucie zdrady. Gdyby była bliżej, plunęłaby mu w twarz.

Twarz Gabriela stężała. Czuła, jak się od niej odsuwa, czuła lodowaty mur. Nie odezwał się więcej.

- No, dobrze - powiedział pan Zetes. - Chłopcy, weźcie ją do środka. Potem pójdziemy wszyscy do miasta na kolację. To trzeba uczcić.

Nie było sensu dalej walczyć. Mac i Renny zaciągnęli j ą do tylnego laboratorium. Stała bez ruchu, podczas gdy Joyce wsadziła jej ustnik między wargi. Był połączony z rurką doprowadzającą powietrze, niczym maska do nurkowania.

Następnie Joyce założyła jej rękawice na ręce i zmusiła do włożenia płóciennego kaftana podobnego do tych, które miały oba stworzenia na dole. Ręce Kaitlyn związano. Do pasa w talii i do kostek przymocowano jej ciężarki.

Usłyszała jakiś głos za plecami. To był pan Zetes: - Do widzenia, moja droga. Słodkich snów. Joyce wsadziła jej coś do uszu, coś w rodzaju zatyczek. Nagle Kaitlyn przestała

słyszeć. Popchnęli j ą do przodu. Pomieszczenie do całkowitej izolacji wyglądało jak kosz na śmieci. Krzywy kosz na

śmieci z drzwiami jak do schronu. Drzwi były otwarte. Zmusili ją do wejścia do środka. Nic nie mogła na to poradzić.

Zamkną ją, pogrzebią żywcem.

Otaczały ją ciemne ściany z metalu. Gdy pojemnik zaczęła wypełniać woda, nerwy Kaitlyn puściły. Krzyknęła. A przynajmniej próbowała krzyczeć. Lecz ustnik zadziałał jak knebel, a zatyczki do uszu stłumiły resztę. Była tylko cisza. Otaczała ją woda. I ciemność. Przekręciła się na plecy, żeby zobaczyć drzwi i światło...

Dostrzegła tylko zmniejszający się szybko biały prostokąt. Metalowe drzwi zatrzasnęły się ze zgrzytem. I to byt ostatni dźwięk, jaki usłyszała.

Od samego początku było bardzo źle. Przypomniała sobie słowa Bri: „Pewnie, to fajowe. Odjazd! Kosmiczny". Liczyła na

to, że na samym początku zbiornik będzie przyjemny. A przynajmniej znośny. Lecz tak nie było. To była śmiertelna pułapka i Kaitlyn czuła narastający w środku krzyk. Może to dlatego, że wiedziała, iż jest tu na dobre. Nie wypuszczą jej za godzinę czy dwie albo jutro. Będą ją tu trzymać tak długo, jak będzie trzeba - aż przemieni się w rzecz, w śliniący się kawał mięsa o pustym spojrzeniu i umyśle.

Na początku próbowała pokonać system. Wyprodukuje własne dźwięki, nie podda się. Lecz nawet najgłośniejszy śpiew ledwo docierał do jej uszu i wkrótce rozbolało ją od tego gardło. Po chwili nie była już nawet pewna, czy w ogóle śpiewa.

Trudno było kopać nogami obciążonymi ciężarkami. Gdy jej się to w końcu udało, okazało się, że zbiornik od środka wyłożono gumą. Kombinacja ciężarków, wody i gumowej wykładziny sprawiła, że prawie nic nie poczuła.

Nie była też w stanie się szczypać, bo przeszkadzały jej w tym rękawice. Ramiona miała unieruchomione. Nie mogła nawet zagryźć ust z powodu ustnika.

Co więcej, ten wysiłek ją wyczerpał. Gdy już spróbowała wszystkiego, co jej tylko przyszło do głowy, była wycieńczona i mogła już tylko dryfować. Ciężarki sprawiały, że unosiła się dokładnie pośrodku, z dala od góry i dołu zbiornika, a temperatura wody była tak ustawiona, że nie czuła ani zimna, ani gorąca.

Dopiero wtedy zaczęła sobie zdawać sprawę z tego, w jak koszmarnej sytuacji się znalazła. Było ciemno. Nic nie widziała.

Nic nie słyszała. Cisza była tak głęboka, tak przepastna, że zaczęła się zastanawiać, czy w ogóle pamięta, co to jest dźwięk.

W tej głuchej ciszy jej ciało zaczęło się rozpuszczać. Kiedyś, gdy miała trzynaście lat, przyśnił się jej koszmar. Obok niej w łóżku leżało

czyjeś odcięte ramię. W środku nocy zorientowała się, że jedno z ramion jej ścierpło. Mogła go dotknąć: było chłodne, nienaturalnie bezwładne. W półśnie wydało jej się, że ktoś podłożył jej martwą, odciętą rękę do łóżka. Jej własne ramię wydawało się obce.

Potem we wszystkich nocnych koszmarach pojawiało się zimne, niebieskawe ramię, które się do niej tuli i próbuje wciągnąć ją pod łóżko.

Teraz Kaitlyn czuła się tak, jakby całe ciało jej ścierpło. Najpierw wydało się jej, że jest martwa, potem, że już nie ma ciała.

Jeśli w zbiorniku były jakieś ręce i nogi, to nie należały już do niej. To martwe, przeklęte członki innych ludzi, które dryfują w wodzie i próbują ją zabić.

Po jakimś czasie zbladło nawet poczucie, że koło niej unoszą się ręce i nogi innych. Dokoła nie było już niczego.

Już nie unosiła się w małym koszu na śmieci. Miała poczucie, że przestała być gdziekolwiek. Była sama w jakimś ekstremalnym miejscu, otaczała ją nicość, pustka.

Świat zniknął, bo go nie wyczuwała. Nigdy wcześniej nie zdawała sobie z tego sprawy, ale życie sprowadzało się do zmysłów. Nie wiedziała, że w środku zbudowała sobie mapę świata, na którą składało się to, co widziała i słyszała. A teraz niczego już nie było.

Czy świat na zewnątrz ma jakieś znaczenie? Czy istnieje coś poza wszechświatem? Może nigdy nie istniało nic poza nią. Czy pamięta, jak wyglądał żółty kolor? Albo jaki jest w dotyku jedwab?

Nie. To były tylko słowa. Żadna z tych rzeczy tak naprawdę nie istnieje. Idee dotyku, smaku czy dźwięku wymyśliła sama, żeby uciec przed pustką.

Zawsze była sama w tej pustce. Tylko ona, tylko K... Kim jestem? Przez moment prawie miała imię, lecz teraz ono również zniknęło. Była

bezimienna. Ja też nie istnieję. Nie ma mnie. Nie ma... nie... nie... A potem: Kaitlyn!

Rozdział 14Rozdział 14Rozdział 14Rozdział 14 GGGGabriel się bał.

Frost siedziała koło niego przy kolacji. Był pewien, że pan Zeres jej kazał. Co chwilę go dotykała, muskała jego nadgarstek, klepała go w ramię. Pewnie na polecenie szefa.

Chcieli wiedzieć, czy będzie próbował skontaktować się z Kaitlyn. Lecz restauracja w San Francisco była zbyt daleko od Instytutu. Nie mógł stąd sięgnąć

do Kaitlyn. Joyce na pewno wspomniała o wszystkim panu Zetesowi. Gabriel nawet nie próbował nawiązać kontaktu; zamiast tego skupił się na jednej myśli, że wcale nie ma zamiaru tego zrobić. Chciał wmówić ludziom, że nienawidzi Kaitlyn równie mocno, jak nienawidził jej Szakal Mac.

Musiało mu się powieść, bo zielone oczy Lidii płonęły nienawiścią. Oczywiście wtedy, gdy jej ojciec nie patrzył.

Nie tylko ona wyglądała na nieszczęśliwą. Bri prawie nie dotknęła jedzenia. Renny w kółko przełykał ślinę, jakby było mu niedobrze. A Joyce siedziała prosto, jakby kij połknęła, z twarzą kompletnie wypraną z emocji. Akwamarynowe oczy wbiła w świeczkę na środku stołu.

Byli dość daleko od San Carlos, lecz nie aż tak daleko. Frost zostawiła go, żeby zatańczyć z Szakalem. Gdy tylko sobie poszła, Gabriel wyjął przyniesiony ze sobą odprysk kryształu z kieszeni.

To powinno zwiększyć jego zasięg, lecz czy wystarczająco? Nie miał pewności. Udało mu się nawiązać telepatyczne połączenie na taką odległość tylko raz, gdy konał z bólu.

Musiał spróbować. Pan Zetes palił cygaro i przyglądał się tańczącym ludziom z dobrotliwym uśmiechem

na twarzy. Gabriel zacisnął dłoń na maleńkim krysztale i zaczął szukać. Przerażające było to, że nigdzie nie mógł wyczuć Kaitlyn. Jej miejsce wypełnione

było nicością. Nie była to nawet ściana, lecz pustka. Zdesperowany zaczął wykrzykiwać jej imię. W jej umyśle pojawiła się wizja. W czyim umyśle? Nieważne. Może wcale nie ma umysłu. Róża w pełni rozkwitu z rumianymi płatkami. Płatki były w ciepłym kolorze, który już

zapomniała. Na początku był to przyjemny obraz, wszystkie te płatki na łodydze. Z czymś jej

się to kojarzyło. Lecz potem wizja się zmieniła. Płatki poczerniały, nabrały koloru pustki. Z róży zaczęła kapać krew. Była śmiertelnie ranna. Płatki zaczęły opadać... Na każdym z nich była twarz, która krzyczała...

Kaitlyn! Kaitlyn, słyszysz mnie? Płatki opadały. Niczym łzy. Kaitlyn! Boże, odpowiedz. Błagam cię, Kaitlyn. Kaitlyn! W tym głosie brzmiała desperacja. Czyj to głos? I do kogo się zwraca? Nie mogłem się z tobą wcześniej skontaktować. Posadził koło mnie Frost. A ona ciągle

mnie dotykała. Domyśliłaby się. Teraz są przekonani, że nie chcę się z tobą porozumieć - och, błagam, Kaitlyn, odpowiedz. Tu Gabriel.

Nagle pojawiła się inna wizja. Ręka, z której kapała krew. Na podłogę. Ręka Gabriela, odcięta przez odłamek kryształu, ociekająca krwią.

Widziała to, ona, Kaitlyn. Ona była Kaitlyn. Odzyskała siebie. Gabriel? Jego głos powrócił do niej z taką siłą, że ją to zabolało. Tak, Kaitlyn, mów do mnie. To naprawdę ty? Myślałam... że się na mnie wściekłeś. Po tym, co powiedziałam... Nie była pewna, co dokładnie mówi. Ani nawet co to jest mówienie. Kaitlyn, przestań... Nawet o tym nie myśl. Dobrze się czujesz? Głupie pytanie. Kaitlyn nie potrafiła ująć tego w słowa, więc wysłała po łączącej ich

cienkiej, drżącej nici wizję pustki. Nicości, próżni, braku... Przestań. Błagam cię, przestań. O Boże, Kait, jak mogę ci pomóc? Kaitlyn czuła, że czarna studnia próbuje ją z powrotem zassać. Kurczowo trzymała się

słabego połączenia z Gabrielem. Było niczym maleńki promień światła w jaskini. Dzięki niemu nie postradała jeszcze zmysłów, ale to było za mało. Potrzebne jej było więcej, musiała...

Musisz widzieć i słyszeć, powiedział Gabriel. Już nawet nie pamiętam, co to znaczy, odpowiedziała Kaitlyn. Czuła narastającą falę

histerii, która odbierała jej rozsądek. Gabriel powiedział tylko: Pokażę ci. Po czym zaczął przesyłać jej w myślach rzeczy, które widział lub słyszał, rzeczy ze

wspomnień. Dał jej wszystko. Pamiętasz słońce? Jest gorące i żółte, i takie jasne, że nie można w nie patrzeć. O,

takie. Widzisz? Dla jej pozbawionych bodźców zmysłów ten głos brzmiał jak prawdziwy głos, a nie

telepatia. On z nią rozmawiał. I wysyłał jej obraz. Gdy tylko Kaitlyn go zobaczyła, przypomniała sobie. Słońce.

To jest dobre, powiedziała. Miłe. Tak wygląda słońce latem. Wychowałem się w Nowym Jorku i mama czasami

zabierała mnie nad ocean. Pamiętasz ocean? Niebieskozielony chłód. Gorący piasek pod stopami. Spieniona, sycząca woda,

piszczące dzieci. Zapach i smak soli. Kaitlyn spijała to wszystko żarłocznie. Była wygłodniała każdego najdrobniejszego

dźwięku, każdego szczegółu, widoku. Więcej, proszę. Więcej. Szliśmy na spacer promenadą, tylko mama i ja. Zawsze kupowała mi hot doga i lody.

Nie miała dużo pieniędzy, bo mój stary wszystko przepijał, ale czasem udawało się jej wydusić z niego dolara za ugotowanie pysznej kolacji. I za to kupowała mi lody. Pamiętasz lody?

Kremowy chłód. Lepka broda. Intensywny, ciemny smak czekolady. Pamiętam. Dziękuję ci, Gabrielu. Dał jej więcej. Wszystkie swoje najlepsze wspomnienia, wszystko, co tylko przyszło

mu do głowy i było dobre. Każde złociste popołudnie, każdą jazdę na deskorolce, każdą chwilę z mamą, gdy miał siedem lat, i gorączkę, która ujawniła jego moc.

Wszystko, co się na niego składało, oddał Kaitlyn. Kaitlyn pochłaniała te wrażenia, napełniała się realnością świata na zewnątrz. Była

przesycona słońcem i chłodnym wiatrem, zapachem palonych liści i smakiem cukierków na Halloween.

I muzyką. Nie wiedziała nawet, że Gabriel tak kocha muzykę. Gdy miał czternaście lat, chciał

grać w zespole. Któregoś wieczoru miał sesję z perkusistą, starając się dopracować synchronizację - i nagle perkusista padł na podłogę i złapał się za głowę.

Przygwoździł go umysł Gabriela. Gabriel chciał mu pomóc, ale chłopak zerwał się i uciekł z krzykiem.

Tydzień później Gabriel był już w drodze do ośrodka badawczego w Durham. Dyrektor tej instytucji, jego matka oraz pracownik opieki społecznej mieli nadzieję, że tam nauczy się kontrolować swoją moc. Jego ojciec powiedział tylko:

- Dziwadło. - Zignoruj to - poprosił Gabriel. Chciał dać jej tylko dobre rzeczy, nic przygnębiającego. Wyczuła, że nie chce, by

zobaczyła twarz jego ojca z kilkudniowym zarostem i zmęczonymi, przekrwionymi oczami. Ani by poczuła palące, gorące razy wymierzane pasem.

Nie martw się, powiedziała Kaitlyn. Nie będę patrzeć na nic, czego nie chcesz mi pokazać, ale nie musisz się o mnie martwić... Nikomu nic nie powiem. I jest mi przykro. Och, Gabrielu, tak mi przykro. I...

Chciała mu powiedzieć, że teraz go rozumie, że nigdy tak nikogo innego nie rozumiała. Była z nim. Była bliżej i głębiej niż z kimkolwiek wcześniej. Zniósł wszelkie bariery i oddał w jej ręce swoją duszę.

Kocham cię, powiedziała do niego. Kocham cię, Kaitlyn. Od pierwszej chwili. Zobaczyła siebie samą, jego oczami. Fragmenty jego wspomnień o niej. Jej oczy w

przydymionym odcieniu błękitu z dziwnymi, ciemniejszymi obwódkami, okolone gęstymi, ciemnymi rzęsami. Jej skóra o smaku brzoskwiń. Włosy, które elektryzowały się przy czesaniu, płomienne i jedwabiste.

Wyczuwała również fragmenty tego, co o niej myślał przez te wszystkie tygodnie. Ta dziewczyna mogła się okazać zbyt interesująca, mogła stanowić pokusę, by się

znowu zaangażować. .. Dziewczyna, która stanowi dla ciebie wyzwanie, która może okazać się równym partnerem... Jej umysł jest jak błękitne jezioro i płonący meteoryt... Jej szczupła i dumna sylwetka, niczym u średniowiecznej księżniczki czarownic, odcinała się od porannego nieba...

A potem pomyślałem, że mnie zdradziłaś, powiedział. Lecz tak naprawdę przyszłaś mnie chronić, prawda?

I wtedy Kaitlyn uświadomiła sobie, że zajrzał w jej umysł równie głęboko, jak ona w jego. Myślała, że dawał, a ona tylko brała... lecz - oczywiście - musiał się z nią zupełnie zjednoczyć, by podzielić się swoim życiem.

Teraz wiedział wszystko. I wtedy natrafił na coś, co wprawiło Kaitlyn w dygot. - Szakal Mac powiedział... co? Kaitlyn wiedziała, na które wspomnienie teraz patrzy.

Powiedział, że mu kazałeś wziąć mnie pod lupę. Zimny gniew Gabriela wypełnił wszechświat. - Nigdy niczego takiego nie powiedziałem. W ogóle nigdy z nim o tobie nie

rozmawiałem. Wiem, Gabrielu. Nie miała wątpliwości. Lidia wiedziała, że podczas podróży do Kanady dałaś mi się napić swojej energii.

Pewnie mu o tym wspomniała... Gabrielu, zapomnij o tym. Jego wściekłość ją bolała, napełniała wizjami śmierci, Szakala plującego krwią. Proszę cię, myśl o czymś miłym. Tak więc zrobił. Przez całą noc myślał o pięknej muzyce, o zboczach wzgórz

porośniętych kwiatami dzikiej gorczycy, a zapachu świeżo zatemperowanego ołówka i smaku bananowych cukierków ślazowych. O dotyku, o tym, jak jej dotknie, jeśli wróci do świata.

Rob gapił się na brzeg koca, który służył za zasłonę na okno. Nie ruszył się z miejsca, bo nie chciał obudzić innych. Na podłodze leżeli Anna, Lewis i Tamsin. Nawet czarny kociak, którego Anna dostała od Tony'ego, zwinął się w kłębek. Lecz Rob nie mógł spać. Przy brzegach koca widać było słabe światło.

Poranek. A Kaitlyn wczoraj nie zadzwoniła. Miał złe przeczucia. Niby nie miał powodu. Kaitlyn im przecież powiedziała, że może będzie musiała

poczekać na odpowiednią okazję. Pewnie tak właśnie jest. Lecz Rob był chory ze strachu. Rob? Odwrócił się i zobaczył, że patrzy na niego Anna. Na jej twarzy ani w ciemnych

oczach nie było ani śladu snu. Ja też nie mogę spać. Położyła mu rękę na ramieniu, a on przykrył ją swoją dłonią. Ciepło promieniujące z

jej ciała podniosło go trochę na duchu. Chcesz iść jej poszukać, co? Rob znowu odwrócił się w stronę okna. Jej spokojne spojrzenie, opanowana twarz i

łagodna obecność wzmacniały go. - Tak - wyszeptał. W takim razie pójdziemy. Ja też myślę, że powinniśmy iść. Trzeba obudzić Lewisa i

Tamsin. Kaitlyn wiedziała, że jest poranek, bo tak jej powiedział Gabriel. Chyba niedługo cię wyciągną. Pan Zetes przyjechał chwilę temu. Joyce właśnie

łomocze w drzwi na górze. Kolejna odsłona cyrku, co? - zapytała Kaitlyn.

Już nie wiedziała, co myśli o zewnętrznym świecie. Wiedziała jednak, że nie podoba jej się perspektywa tego, że ktoś miałby się na nią gapić.

Będę z tobą, powiedział Gabriel. Z upływem nocy coraz częściej wyłapywała od niego coś dziwnego, coś, co cały czas

tkwiło za myślami, którymi się dzielili, co go trzymało od niej na odległość. Choć starał się to kontrolować, domyśliła się, że to musi być ból.

Gabrielu, dobrze się czujesz? Mam wrażenie... Coś cię boli? Boli mnie głowa. Drobiazg. Nadal to czujesz? Znowu miała wrażenie, że coś przed nią ukrywa. Tym razem lepiej. Dobra, Joyce właśnie kazała nam zejść na dół, po chwili dodał: Jesteśmy w

laboratorium. No, tak, pora na prezentację. Kaitlyn zaśmiała się bezgłośnie i nerwowo. Ciekawe, co

sobie pomyślą. Pewnie powinnam zgrywać wariatkę. Niegłupi pomysł. Kait, jeszcze nie wiem, jak cię uratować. Innym też się nie podoba,

co tu się wyprawia. Wydaje mi się, że to Joyce uprosiła pana Zetesa, żeby cię już wyciągnął. Ale oni się go boją. Mogę walczyć z nimi tylko pojedynczo.

Kaitlyn to wiedziała. Niszczycielska siła Gabriela działała najskuteczniej, gdy mógł dotknąć swojej ofiary, a na to trzeba czasu. Nie dałby rady powstrzymywać Szakala Maca i Renny'ego, gdy będzie zajęty panem Zetesem.

Poza tym jesteś osłabiony, powiedziała do niego. Bo mi pomagałeś. Przepraszam. Jakoś damy radę - może wsadzą mnie tylko z powrotem do zbiornika.

I wtedy dotarło do niej coś, od czego krew zadudniła jej w uszach. Poczekaj! Rob jest w drodze. Zapomniałam. Zapomniała o zewnętrznym świecie.

Poczekaj tylko, aż on tu dotrze. On nam pomoże. To zależy od tego, co pan Zetes chce z tobą zrobić. Właśnie przemawia. Gada i gada.

Nie chcę tego słyszeć. Zdajesz sobie sprawę z tego, ze Rob wcale nie myśli tego, co powiedział u Marisol w

domu? Był na ciebie wściekły. Zraniony. Czuł się zdradzony. Ale to dlatego, że naprawdę mu na tobie zależy. Wiesz to, prawda?

Nawet teraz Gabriel nie chciał odpowiedzieć na to pytanie. Lecz Kaitlyn zbyt głęboko w niego zajrzała, by dać się nabrać. Jej pytanie było czysto retoryczne. Gabriel wiedział. Jego uczucia w stosunku do Roba były wymieszanie z poczuciem winy, zazdrością i rozgoryczeniem wynikającym z łatwości, z jaką Robowi przychodziło bycie dobrym, a także to, że całe życie otacza go miłość.

Kaitlyn pomyślała jednak, że Rob ucieszyłby się, gdyby wiedział, co Gabriel czuje pod spodem. Podziw dla Roba. Szacunek. Pragnienie, by stać się kimś, kogo Rob by mógł polubić.

Ależ on cię lubi, powtórzyła Kaitlyn, a potem do niej dotarło, że właśnie otwierają się drzwi zbiornika.

Był to dźwięk innego rodzaju niż ciepły głos Gabriela. Pomyślała, że gdyby rzeczywiście była pogrążona w ciszy przez całe wczorajsze popołudnie oraz noc - jakieś piętnaście godzin - to teraz już nie miałaby pojęcia, co to jest dźwięk i pewnie zaczęłaby krzyczeć ze strachu. Na szczęście nie musiała teraz udawać, bo nikt jej i tak nie słyszał.

Jakieś ręce się po nią wyciągnęły. Ich dotyk był równie nieprzyjemny, co zgrzyt drzwi. Wszystko było takie szorstkie. Jej skóra zrobiła się bardzo wrażliwa i najlżejszy dotyk mógł ją zranić. A te ręce nie obchodziły się z nią delikatnie.

Następnie światło uderzyło ją w oczy. Bolało i oślepiało jednocześnie, dezorientowało ją. Widziała tylko biel, którą czasem przesłaniał jakiś kształt. Zmrużyła oczy, bo to trochę pomagało. Łzy popłynęły jej po twarzy.

To bez znaczenia. I tak była cała mokra. Czuła, jak ściągają z niej kaftan bezpieczeństwa, ciężarki i wyjmują ustnik. A potem, gdy z wolna zaczęła odzyskiwać wzrok, odwrócono ją przodem do pana Zetesa.

Była biała i cała pomarszczona. Usta ją bolały, miała ścierpnięte ręce i ramiona, kolana się pod nią uginały. Na podłogę ściekała z niej woda.

- Nie może ustać na nogach - oceniła krótko Joyce. - Bri, przynieś krzesełko. Posadzili ją. Pan Zetes przyjrzał się jej uważnie. Co teraz? - zapytała Kaitlyn Gabriela. Chyba nie dam rady krzyknąć. Powinnam

zrobić nieobecną minę? Spróbuj. Polecił jej. Teraz, gdy słyszała prawdziwe glosy, jego telepatyczny szept

brzmiał inaczej. - Rozumiesz, co do ciebie mówię, Kaitlyn? - zapytał pan Zetes. - Czy wiesz, gdzie

jesteś? Miał skupioną minę. Niczym koneser, który właśnie ma pociągnąć pierwszy łyk wina i

zanim to zrobi, smakuje bukiet. Jeśli uzna, że ona stała się już porządną wariatką, to powie: „Aaach".

Kaitlyn starała się robić wrażenie obłąkanej. Spojrzała na niego, starając się naśladować spojrzenie ludzkich poczwarek. Zastanawiała się, czy powinna próbować powiedzieć: - „Ma-ma-maaa..."

Bała się jednak, że zrobi to nie tak. Zamiast tego spróbowała się więc uśmiechnąć. Natychmiast się zorientowała, że to na nic. Pan Zetes doskonale się znał na szaleńcach - on ich kolekcjonował, jego przeszywające oczy się rozszerzyły, a potem zwęziły. Uważnie się jej przyglądał. Kaitlyn mogłaby się założyć, że dostrzegła w nich czerwoną iskierkę.

A potem jego białe brwi się ściągnęły ponad orlim nosem, a usta zacisnęły w zgorzkniałą, pogardliwą kreskę. Postawił swoją laskę ze złotą główką na ziemi i wyprostował się, niczym biblijny patriarcha. Tylko że przypominał bardziej El Diablo, El Gato, Szatana.

- Nie udało się - powiedział i spojrzał na Joyce. - Dlaczego? - Nie wiem. Nie mam pojęcia. Nawet Kaitlyn usłyszała ulgę w jej drżącym głosie. Dłoń Joyce nacisnęła lekko plecy

Kaitlyn, poza zasięgiem wzroku pana Zetesa. - Ta dziewczyna próbowała nas zniszczyć. I to nie raz. Wielokrotnie. Głos pana Zetesa drżał od powściąganej złości. Joyce się wyprostowała. - Nie mam z tym nic wspólnego. Nie wiem, jak udało jej się to wytrzymać. Ale teraz,

gdy przez to przeszła... Na twarzy pana Zetesa malowała się wewnętrzna walka - w jednej chwili była

wyrazem szatańskiej wściekłości, a w następnej wygładzała się, jakby próbował to stłumić. Niemal jak plastelinowa animacja, pomyślała Kaitlyn. W końcu nad sobą zapanował. Wargi rozciągnęły mu się w ponurym uśmiechu.

- Teraz będziemy musieli po prostu znaleźć inne rozwiązanie - powiedział do Joyce. - Kryształ się nią zajmie.

Kaitlyn poczuła ucisk w żołądku. Spojrzała na Gabriela, który stał w jednym rzędzie z Rennym, Szakalem i Lidią. I wtedy usłyszała:

Kaitlyn? Kaitlyn, tu Rob. Jesteś już w moim zasięgu? Robi Dzięki Bogu. Rob, dzięki Bogu, że przyszedłeś wcześnie. Poczuła również błysk odpowiedzi Gabriela. Przeogromną ulgę. Rob, gdzie jesteś? - zapytała Kaitlyn. Na rogu. Martwiliśmy się, że może jesteś w tarapatach. Jesteśmy! Rob, lepiej się pośpiesz. W tym samym momencie Gabriel powiedział: Jeśli

uda ci się jakoś odwrócić ich uwagę, spróbuję wydostać Kait.

W tym momencie Kaitlyn została na siłę przywołana z powrotem do realnego świata. Frost wyskoczyła do przodu i złapała ją za rękę, kurczowo owijając wokół niej palce. - Już wiem, jak to zrobiła! - pisnęła Frost wysokim i ostrym tonem, przesyconym

złośliwością. - Ona z nimi rozmawia! Właśnie do nich powiedziała, że się boi, że ich złapiemy. Oni tu idą!

Kaitlyn wyrwała rękę, jakby się sparzyła. W środku eksplodowała wściekłość. Odsunęła rękę dla zwiększenia impetu, po czym z całej siły trzasnęła Frost w policzek. Lecz Gabriel nie stracił głowy. Usłyszała, jak wykrzykuje ostrzeżenie do Roba. Zostańcie tam, gdzie jesteście! Dowiedzieli się o was! Nie zbliżajcie się do domu! - Szybko. - Pan Zetes się uśmiechnął. Rozkoszował się każdym słowem. - John,

Laurie, Paul, proszę zaprowadzić Kaitlyn na dół. Wszyscy tam idźcie. Pośpieszcie się. To będzie interesujące.

Kaitlyn próbowała wyrwać się Szakalowi, Frost i Renny'emu, ale była zbyt osłabiona. Chyba bardziej im utrudniała zadanie, dając się bezwładnie ciągnąć.

Gabriel też nie walczył - pewnie dlatego, że było ich zbyt wielu, pomyślała Kaitlyn. Lecz nie bardzo rozumiała, dlaczego trzyma się z tyłu i jako ostatni zszedł na dół do ukrytego pokoju. Próbowała na niego zerknąć, gdy ją ciągnęli na dół, ale nic nie zobaczyła.

- Chcę go własnoręcznie zabić! - wrzasnął Gabriel piętro wyżej. Kaitlyn poczuła świeże ukłucie przerażenia. A co, jeśli kryształ doprowadził Gabriela

do szaleństwa, tak jak innych? I dopiero teraz wyszło to na światło dzienne? Gabrielu... Nie odpowie. Dlatego że Frost jej dotyka? Nie wiedziała. - Chodź na dół! - zawołał pan Zetes, wystukując szyfr na panelu koło drzwi. Kaitlyn nie chciała tam wejść. Nie chciała. Szarpała się ze zdwojoną energią, gdy

wciągnęli j ą do środka. Potem uderzył ją zapach ludzkich poczwarek. Zrobiła się bezwładna. Przeprowadzili ją koło kryształu do jedynego mebla w tym pomieszczeniu - krzesła.

Wszyscy inni zbierali się w środku. Pan Zetes zagonił ich do środka, pokazał gestem, że mają się stłoczyć. Jak ktoś, kto chce zmieścić jak najwięcej ludzi do windy. Gabriel przyszedł jako ostatni. Stanął pod ścianą, obok reszty zgromadzonych.

Pan Zetes cofnął się o krok. Opierał się obiema rękami o laskę i wpatrywał się wyczekująco w drzwi.

- Nie przyjdą - powiedziała do niego Kaitlyn. Jej głos brzmiał szczerze, szkoda tylko, że drżał. - Ostrzegłam ich. Nie są tacy głupi, żeby to zrobić. Wiedzą, że na nich czekacie.

Pan Zetes się uśmiechnął. - Słyszałaś, moja droga? Ktoś właśnie się włamał przez kuchenne drzwi. Rob?Jesteś w środku?Rob, posłuchaj... Nie rób tego. Trzymaj się z daleka! Nie zbliżaj

się! Lecz rozkazujący ton, który zadziałał w sali gimnastycznej, tym razem na nic się nie

zdał. To moja decyzja, Kaitlyn, powiedział Rob. Kaitlyn usłyszała kroki na schodach.

Rozdział 15Rozdział 15Rozdział 15Rozdział 15 RRRRob, wracaj, skąd przyszedłeś! - krzyknęła głośno Kaitlyn.

Rob wszedł do środka. Byt zarumieniony, włosy miał rozwiane, a oczy mu błyszczały. Zbiegł po schodach i stanął w progu, gotowy do walki. Rozejrzał się dokoła, żeby oszacować sytuację. Chciał znaleźć Kaitlyn oraz sposób na wydostanie jej stamtąd.

- Idź stąd - wyszeptała Kaitlyn. Anna i Lewis byli zaraz za Robem. Przestąpili próg i znaleźli się w pułapce. Za ich

plecami stała dziewczyna, która wydała się Kaitlyn znajoma. Jasne loki i skośne oczy... oczywiście, to Tamsin.

- Gość z Bractwa! - powiedział pan Zetes. - Co za zaszczyt. Ukłonił się nad swoją laską. Nie podszedł, by zamknąć drzwi. Nie musiał. Gdy znaleźli się wszyscy w środku,

szturchnął nogą Parte Kinga. Kaitlyn poczuła, jak jego moc przybiera na sile, by zatrzymać przybyłych w środku.

Jak gdyby w otwartych drzwiach nagle wyrósł mur. Rob spojrzał na istoty na podłodze. Pobladł pod opalenizną, a światło w jego oczach przygasło.

I nagle było już po wszystkim, jego ruchy zrobiły się wolne. Tak samo jak pozostałych. Niczym muchy złapane na lep, pomyślała Kaitlyn. Komary w pajęczynie.

- Coś ty im zrobił? - wyszeptał Rob, przenosząc wolno wzrok z Sashy na pana Zetesa. - Niefortunne badanie pilotażowe - powiedział bez emocji pan Zetes. - Nie denerwuj

się. Sam się przekonasz, że po jakimś czasie to nie jest takie straszne. - Maaaa - jęknął Sasha. Rob próbował odsunąć się od pana Zetesa - Kaitlyn dostrzegła determinację na jego

twarzy oraz napięte jak postronki mięśnie. Sasha i Parte King mu się przyglądali. Ich moc wzrosła i unieruchomiła Roba. Kaitlyn to nie tylko widziała, ale także czuła. Rob przestał z tym walczyć i stał, ciężko dysząc.

- Trzeba było się trzymać z daleka - odezwała się Joyce, która chyba była na krawędzi łez. - Tak by było lepiej. Naprawdę.

Rob nawet na nią nie spojrzał. Patrzył na Kaitlyn. Przepraszam, Kait. Wszystko schrzaniłem. Kaitlyn poczuła wilgoć na policzkach. To ja przepraszam. To przeze mnie tutaj jesteście. Spojrzała na Tamsin. Zachodziła w głowę, czy jest jeszcze nadzieja. Ludzie z Bractwa

należeli do rasy obdarzonej siłami psychicznymi, mieli starożytną wiedzę. Czy jest jakaś broń...?

Lecz twarz Tamsin niczego nie zdradzała. Dziewczyna wpatrywała się bez słowa w dwie istoty na podłodze. Usta miała otwarte z litości i bezradnego smutku. Chyba nawet nie przyszło jej do głowy, że mogliby walczyć.

No, tak, Aspekt, pomyślała Kaitlyn. Filozofia Bractwa. Nie odwoływanie się do przemocy, pasywny opór. Tamsin nie przyda się na wiele.

- Nie spodziewałem się, że ten poranek okaże się taki owocny - powiedział uradowany pan Zetes. Brakowało tylko, żeby zaczął zacierać ręce z radości. - Ostatnie dwa dni były znakomite, po prostu znakomite. Pora to dokończyć.

Zrobił krok w stronę Roba. Spowalniająca moc ludzkich poczwarek na niego nie oddziaływała.

- Zostawię was tu na dole, żebyście zawarli znajomość z moimi byłymi studentami - odparł. - Myślę, że wkrótce będziecie na tym samym poziomie komunikacji, zwłaszcza jeśli przywiążę was do samego kryształu. To dość bolesne, zwłaszcza na początku i w dużych dawkach. Ale wy to przecież już wiecie.

- Nie możemy po prostu zniknąć - odezwała się Anna. - Rodzice będą nas szukać. Dowiedzą się, co pan zrobił, i pana zabiją.

- Innymi słowy, nie upiecze mi się - przełożył beznamiętnie pan Zetes. - No, dalej, moja droga, powiedz to, nie mam nic przeciwko banałom. Prawda wygląda jednak tak, że jak najbardziej mi się upiecze. Widzisz, mam kilka posiadłości na terenie całego kraju oraz zagranicą. Kryształ nie jest aż taki niemobilny, jakby ci się mogło wydawać. Przywiozłem go do Stanów Zjednoczonych z bardzo daleka.

Spojrzał na Tamsin, jakby to był żart, który tylko ona mogła zrozumieć. Nie zareagowała. Wzruszył lekko ramionami i ciągnął dalej: - Więc, widzisz, mogę łatwo zabrać kryształ i swoich studentów gdzieś indziej. Nic

więcej nie potrzebuję. Oczywiście was zostawię tutaj. Pod opieką rodziców. I uśmiechnął się przerażająco.

Kaitlyn była dumna ze swoich współtowarzyszy. Stali w drzwiach, skrępowani niewidocznymi więzami, ale żadne z nich się nie złamało ani nie okazało strachu. Anna stała z głową podniesioną wysoko. Lewis był wyprostowany, miał zaciśnięte pięści. Na jego okrągłej twarzy malowała się surowość. Rob wyglądał jak młody, gniewny anioł.

Kocham was, powiedziała do nich Kaitlyn. Kocham was i jestem z was dumna. Jakiś głos przerwał jej pełne podziwu myśli. - Nigdzie z wami nie jadę! Zostanę tu z nimi - oznajmiła z pasją Lidia. Pan Zetes zmarszczył lekko brwi. - Nie wygłupiaj się. - Nie pojadę! Nienawidzę tego, co robicie. Nienawidzę ciebie! - Lidia stała z

przyciśniętymi do ciała łokciami i pięściami na wysokości ramion. - Nie obchodzi mnie, czy ci się tym razem powiedzie; nie obchodzi mnie, co się ze mną stanie; nie obchodzi mnie, nie obchodzi mnie...

- Siedź cicho! - krzyknął wściekle pan Zetes. Lidia zamilkła, lecz nadal kręciła głową, a jej ciemne włosy fruwały wokół głowy. - Zrobisz, jak ci każę - burknął pan Zetes. - Albo zostaniesz tutaj, a nie wydaje mi się,

żeby to ci się spodobało. - Spojrzał na Joyce. Był zły, że ktoś mu popsuł ten przyjemny poranek. - No, dobrze - mruknął. - Zakończmy to i chodźmy na śniadanie. Zdejmij chłopcom łańcuchy i przyprowadź ich tutaj.

Kaitlyn spojrzała na łańcuchy, którymi byli skuci Parte King i Sasha. Mieli je na obu kostkach nóg. A to znaczy, że jeden łańcuch był dla niej, jeden dla Roba, jeden dla Anny i jeden dla Lewisa. Tamsin pewnie nie będzie nawet próbowała walczyć.

Lecz po chwili Kaitlyn podniosła wzrok, bo coś było nie tak. Joyce nie ruszyła się z miejsca, by wykonać polecenie pana Zetesa. Stała i kręciła przecząco głową.

- Nie proszę cię, żebyś to zrobiła, Joyce, lecz ci rozkazuję! Joyce jeszcze raz pokręciła głową, wolno i zdecydowanie. Jej akwamarynowe oczy

były wbite w twarz mężczyzny. - Brawo, Joyce - pochwaliła dziewczynę Kaitlyn, po czym zwróciła się do pana

Zetesa: - Nie widzi pan? Wszyscy się zwracają przeciwko panu. I zawsze tak będzie. Nigdy pan nie wygra.

Pan Zetes spurpurowiał. - Niesubordynacja! Niesubordynacja i brak dyscypliny! - zawołał. - Czy jest tu ktoś,

kto wie, co to jest lojalność?

Jego przeszywający wzrok przesunął się po pomieszczeniu. Bri i Renny opuścili głowy.

Pan Zetes spojrzał na Szakala Maca. - John! Weź klucze od Joyce i natychmiast rozkuj łańcuchy! Szakal Mac posłuchał polecenia. Zabrał się do obmacywania kieszeni Joyce w

poszukiwaniu klucza, ale odtrąciła jego rękę i sama go wyciągnęła, cały czas nie spuszczając oczu z pana Zetesa.

Mac przeszedł, powłócząc nogami, na środek pokoju i rozpiął łańcuchy Sashy. - Daj mi je - rozkazał niecierpliwie pan Zetes. - A potem zdejmij pozostałe. Gdy Mac zabrał się do wykonywania polecenia, pan Zetes popatrzył na Roba. Kaitlyn

widziała, że próbuje odzyskać swoje wcześniejsze opanowanie, lecz mu się to nie udało. Był tylko rozgniewanym, starym człowiekiem, który marzy o zemście.

- No, dalej, spróbuj się szarpać - prowokował Roba. - Nie uda ci się poruszyć. A gdy cię skuję łańcuchami, chłopcy na podłodze przesuną cię po trochu w stronę kryształu, aż go dotkniesz. Tego wspaniałego kryształu, ostatniego ze starożytnych ognistych kamieni. No, dalej, popatrz na niego.

Wskazał na obsceniczną rzecz na środku pomieszczenia, na kryształ promieniujący własnym nieczystym, mlecznym światłem. Na czekające na nich wszystkich narzędzie śmierci.

- Gdy tylko go dotkniesz, twój umysł się przegrzeje - ciągnął pan Zetes. - W ciągu kilku godzin kompletnie się wypali. Staniesz się pustą skorupą. Twoja moc nadal tam będzie, ale ciebie już nie będzie. - Uklęknął i podciągnął łańcuch do kostki Roba. - A teraz...

- Nie wydaje mi się - powiedział Gabriel. Gdy pan Zetes mówił do Roba, ludzkie poczwarki były zajęte kontrolowaniem Roba, a

Szakal Mac zdejmował pozostałe łańcuchy, Gabriel przesuwał się wolno do przodu. Kaitlyn to zauważyła, ale nie bardzo wiedziała, co planuje. Nic ze sobą nie miał. Poczwarki powstrzymają każdą próbę walki.

Lecz gdy Gabriel się odezwał, jednocześnie rozległ się świst. Ten dźwięk słyszała w pokoju Marisol i na Ivy Street, gdy z rękawa wysunął mu się nóż sprężynowy.

Tylko że tym razem to nie był nóż. Trzymał w ręce odłamek kryształu. Dzierżył go niczym miecz gotowy do pchnięcia.

Czubek znajdował się niecałe pół metra od dużego kryształu na środku pomieszczenia. Teraz Kaitlyn zrozumiała, dlaczego zszedł na dół jako ostatni. Poszedł do pokoju

Joyce po odłamek. - Nie zakładaj łańcuchów - rozkazał Gabriel. - Albo przyłożę to do kryształu. Kaitlyn usłyszała metaliczne kliknięcie i domyśliła się, że pan Zetes nie posłuchał. Wyprostował się i popatrzył na Gabriela. Nie był spanikowany, zauważyła Kaitlyn. - A teraz, Gabrielu - rzekł i zrobił krok w jego kierunku. Mały krok. Gabriel zesztywniał. Koniuszek odłamka zadygotał. Kaitlyn widziała, że

odłamek przyciąga jeden z narośli kryształu, jak stalaktyt i stalagmit, które próbują się zetknąć.

- Nie ruszaj się! Pan Zetes zamarł. - A teraz... - odezwał się Gabriel. - Kto nie chce umrzeć, niech się lepiej cofnie. W tym samym momencie pan Zetes kopnął jedną z leżących istot. - Powstrzymajcie go! Zepchnijcie go pod ścianę. Parte King, ten przypominający świerszcza, przetoczył się na bok i spojrzał na

Gabriela. Sasha zwrócił ku niemu swoją nabrzmiałą, białą głowę. Obaj uśmiechali się od ucha do ucha.

Kaitlyn poczuła, że ich moc znowu narasta, ogarnia Gabriela niczym lepka żywica zbierająca się dokoła muchy i zamienia w bursztynowe więzienie. Zobaczyła, jak Gabriel

wyrywa się do przodu, po czym zamiera. Koniuszek odłamka był zaledwie kilka centymetrów od wyszczerbionej narośli.

Zebrała się w sobie i wrzasnęła: - Słuchajcie! Jak wszyscy razem będziemy się poruszać, to może nas nie zatrzymają. Wstała. Usłyszała wrzask pana Zetesa i poczuła opór powietrza. Walczyła z tym i

wykrzykiwała: - Odłamek! Niech ktoś dotrze do odłamka! Zgromadzeni albo próbowali się poruszyć, albo powstrzymać przed tym innych. Bri

starała się ruszyć z miejsca. Jej posępna mina zmieniła się w ponure zdecydowanie. Kaitlyn uświadomiła sobie, że Bri w końcu podjęła decyzję, po której stronie chce się opowiedzieć. Frost chciała ją powstrzymać, zablokowała ją niczym rozgrywający w kosza. Renny chciał się ruszyć. Szakal Mac rzucił łańcuchy i zaczaj się z nim mocować jak w zwolnionym tempie.

Rob, Anna i Lewis starali się dostać do Gabriela. Ich stopy były jak przyklejone do podłogi, czasem jednak udawało im się zrobić krok. Nawet Tamsin próbowała. Pan Zetes obracał się wśród nich, wymachując laską i wrzeszcząc. Nie mógł sobie poradzić z nimi wszystkimi naraz.

I wtedy Kaitlyn zobaczyła, że Lidii nikt nie trzyma. Przemieszczała się - wolno, lecz zdecydowanie - w stronę Gabriela i odłamka.

- Joyce! - ryknął pan Zetes. - Zatrzymaj ją! Jest koło ciebie! Powstrzymaj ją! Lecz Joyce pokręciła głową. - Już pora z tym skończyć, Emmanuelu - powiedziała. Natychmiast ją i Lidię uwięziło lepkie powietrze. Lidia nadal walczyła ze wszystkich

sił. - Trzymajcie ich! - zawołał pan Zetes i zaczął okładać Sashę i Parte Kinga laską. -

Trzymajcie ich! Trzymajcie ich wszystkich! Kaitlyn usłyszała okrutny świst laski, a potem głuchy odgłos uderzeń. Zobaczyła, że

twarz Gabriela się ściąga z wysiłku. Odłamek zadygotał i przysunął się o kolejny centymetr do kryształu.

- Gabrielu! - zawył pan Zetes. - Nie zapominaj o swoich ambicjach. Marzyłeś o dojściu na sam szczyt. Chciałeś zdobyć wszystko. Pieniądze, władzę, pozycję: wszystko, co ci się należy od życia.

Gabriel dyszał ciężko, pot spływał mu po skroniach. - Chciałeś uznania swojej wyższości. Nie uda ci się tego zdobyć beze mnie - ciągnął

gorączkowo pan Zetes. - Co będzie z tym wszystkim, Gabrielu? Z tym wszystkim, o czym zawsze marzyłeś?

Gabriel uniósł głowę na tyle, by spojrzeć panu Zetesowi prosto w oczy. - Do diabła z tym wszystkim. Po czym zacisnął zęby i jeszcze raz ruszył odłamek. Pan Zetes stracił panowanie nad

sobą. Zaczął wrzeszczeć, przenikliwie i przeszywająco i znowu zabrał się do okładania Sashy. - Zatrzymaj go! Zatrzymaj go! Zatrzymaj go! Głos Sashy również przybrał na sile - po raz pierwszy, odkąd go Kaitlyn zobaczyła. - Ma-ma! Maaaa! Maaaa! Maaaaaamoooo! Kaitlyn sama zaczęła krzyczeć. Zanosiła się mocno, z trudem łapała powietrze.

I nagle opór zniknął. Powietrze znowu było powietrzem. To, co się następnie wydarzyło, trwało tylko mgnienie oka. Umysł Kaitlyn zarejestrował to niczym fotografię. Zapisał, nim zdążył przeanalizować.

Poruszała się bez trudu. Sasha odwrócił się i spojrzał na pana Zetesa. Widziała twarz Sashy, która już nie była biała, lecz czerwona z wściekłości. I nagle pan Zetes poszybował w kierunku kryształu, jakby rzuciła nim jakaś gigantyczna ręka. Zderzył się z jego masą i

ostrymi naroślami. W tym samym momencie Gabriel pchnął odłamek do przodu niczym rapier.

Wszystko wydarzyło się jednocześnie. Kaitlyn zdążyła tylko wysłać jedną myśl do swoich przyjaciół, gdy patrzyła, jak odłamek zbliża się do kryształu. Gabriel nadal go trzymał w dłoni...

Ochrońcie Gabriela! Otoczcie go swoimi myślami... Słowa może nie były do końca czytelne, lecz jej intencja tak. Poczuła, jak wszyscy,

Rob, Lewis i Anna, łączą z nią siły, by stworzyć barierę dokoła umysłu Gabriela i ochronić go przed destrukcją.

Zawodzenie pana Zetesa rozległo się dokładnie w chwili, gdy odłamek zetknął się z jedną z półprzezroczystych faset kryształu.

A potem... Rozległy się różne dźwięki przeplecione przez siebie, zakończone wielkim hukiem.

Przypominało to rozbijanie szkła. Był tam też dźwięk pędzącego pociągu towarowego. Oraz metaliczny odgłos garnków i patelni spadających jednocześnie na podłogę. Dokładały się do tego łoskot grzmotu oraz pękanie lodu na jeziorze. A także wysoki, przenikliwy krzyk mew, a może pana Zetesa?

A przez wszystkie te dźwięki Kaitlyn usłyszała muzykę - coś w rodzaju dźwięków, jakie wydają z siebie czasem śpiewające miedziane rury z wodą.

Było też światło. Takie światło, jakiego się człowiek spodziewa przed pojawieniem się grzyba atomowego. Kaitlyn odruchowo zamknęła oczy i zasłoniła sobie twarz dłonią, lecz ono i tak penetrowało jej powieki.

Były to kolory, na jakie nie przygotowały jej pastele ani buteleczki z farbami. Kobaltowa żółcień o niewyobrażalnej jaskrawości. Purpura w kolorze smoczej krwi, która przechodziła w języki czerwonego jak lawa ognia. Ultrafioletowy, srebrzysty błękit. Wybuchały jak fajerwerki, gromadziły się na krawędziach jej pola widzenia, zachodziły na siebie. Jedna jaskrawa eksplozja następowała po drugiej.

W końcu wszystko ustało. Kaitlyn widziała tylko tęczowe powidoki, przepiękne wzory odciśnięte pod jej powiekami.

Bardzo ostrożnie otworzyła oczy i powoli odsunęła rękę od twarzy. Jej wizję zakłócała kobaltowozielona plama. Ale widziała. Wielki, mleczny kryształ

przemienił się w pył. Największe kawałki były wielkości kamyków. Pan Zetes, który dotykał kryształu w momencie, gdy się rozpadł, również zniknął. Po

prostu go nie było. Nie zostało po nim nic poza laską ze złotą główką, która wypadła mu z dłoni.

Sasha i Parte King leżeli bez ruchu. Ich twarze zastygły w wyrazie pustego oszołomienia. Może nie malował się na nich spokój, ale nie była to też udręka. Kaitlyn zrobiło się przykro, że nazwała ich ludzkimi poczwarkami. Ostatecznie byli istotami ludzkimi.

Wszyscy inni stali mniej więcej tam, gdzie przed wybuchem. Rozglądali się teraz dokoła.

- Już po wszystkim - wyszeptał w końcu Lewis. - Udało się. Już po wszystkim. Do Kaitlyn też to z wolna docierało. Bri i Renny patrzyli jak lunatycy po

przebudzeniu. Uwolnieni w końcu spod działania kryształu, pomyślała Kait. Spojrzała na Gabriela. Wpatrywał się w swoją rękę, tę, w której trzymał odłamek. Dłoń była zaróżowiona, jakby doznał lekkiego oparzenia.

- Odłamek też zniknął? - zapytała Kaitlyn. Zwrócił na nią swoje szare oczy, zaskoczony dźwiękiem jej głosu. A potem znowu

spojrzał na swoją dłoń.

- Owszem - odpowiedział i zamrugał. - Razem z kryształem. To było jak... Nie umiem tego wyjaśnić. Jakbym trzymał w ręce błyskawicę. Czułem przepływającą przez niego moc. To była moc... Timona. Timona, Mereniang i LeShana, wszystkich naraz. Jakby tu byli i walczyli. - Znowu podniósł wzrok i chyba trochę się zawstydził. - To chyba brzmi jak stek bzdur.

- Nie, wcale nie - odezwał się Rob mocnym głosem. - Ja ci wierzę. Gabriel spojrzał na niego, zniknęła gdzieś przestraszona, zawstydzona mina. Kaitlyn czuła się tak, jakby w żyłach płynęła jej woda gazowana. - Udało nam się - powiedziała. Spojrzała na swoich przyjaciół oraz na Lidię i już nie

mogła się dłużej powstrzymać. Krzyknęła: - Ludzie, udało nam się! Potem było jak w nabierającej prędkości kolejce górskiej. Wszyscy chcieli coś

powiedzieć, przekrzykiwali się jeden przez drugiego. Gadali o tym, co się wydarzyło, brali się w ramiona. Kaitlyn potrząsnęła Lidią i pocałowała Gabriela. Rob, który jakimś sposobem pozbył się łańcuchów, wziął do ręki warkocze Anny.

Bri i Renny również wiwatowali. Popychali się i wznosili coraz głośniejsze okrzyki radości. Joyce płakała. Jedną ręką kurczowo trzymała się Kaitlyn i szeptała coś, czego Kait nie słyszała. Lidia była pełnoprawnym członkiem zwycięskiej drużyny. Lewis prawie jej wyrwał rękę z barku.

Lecz trzy osoby nie świętowały. Tamsin klęczała przy dwóch nieżywych chłopcach na podłodze. Jej skośne oczy wypełniły się łzami. Łagodnym gestem zamknęła im oczy.

A Frost i Szakal Mac stali sztywno jak wmurowani, przyglądając się z przerażeniem i wrogością szaleństwu, które się rozgrywało wokół nich. Na ich widok Kaitlyn podeszła do Frost z otwartymi ramionami.

- No, chodź - powiedziała. - Nie ma się co martwić. Jakoś się dogadamy, co? Nie było to może najgorętsze zaproszenie, ale Kaitlyn uznała, że w tych

okolicznościach i tak wykazała się wspaniałomyślnością. Lecz bladoniebieskie oczy Frost tylko błysnęły. A twarz Szakala Maca wykrzywiła się w brzydkim grymasie.

Spojrzeli po sobie, po czym zgodnie ruszyli w stronę drzwi. Kaitlyn była zbyt zaskoczona, by próbować ich zatrzymać. A gdy już odzyskała

panowanie nad sobą, nie była pewna, czy w ogóle tego chce. Wrzaski i wiwaty przycichły. Spojrzała na Roba, który zrobił mały krok w stronę drzwi.

- Myślę, że powinniśmy ich puścić - powiedziała. Obejrzał się za siebie, po czym wolno kiwnął głową. Gabriel i Lewis też się cofnęli. Kaitlyn słyszała pośpieszne kroki nad głową, a potem trzaśniecie drzwi frontowych.

Zapadła cisza, w której dało się słyszeć szepty Joyce. - Przepraszam. Tak bardzo za wszystko przepraszam. Kaitlyn odwróciła się do niej. Akwamarynowe oczy Joyce były zaczerwienione. Jej twarz błyszczała od łez i potu, a

zwykle gładkie jasne włosy były zmierzwione jak pierze. Różowy dres robił wrażenie przemoczonego.

Ona również wyglądała jak lunatyczka, która właśnie przebudziła się ze snu. - Przepraszam - szeptała. - Za to, co zrobiłam. Za te straszne rzeczy. Ja... Ja... Kaitlyn spojrzała na nią bezradnie. - Tamsin! - powiedziała. Jasna głowa się uniosła. Tamsin zobaczyła Joyce i wstała. Spojrzała dziewczynie

prosto w twarz, a potem wzięła ją za łokieć i poprowadziła w stronę drzwi. - Ogniste kamienie potrafią rzucać potężne zaklęcia. - Kait usłyszała jej przyciszony

głos. - Mają ogromną siłę... rekonwalescencja bywa czasem długa...

Kaitlyn ogarnęło zadowolenie. Chociaż Tamsin wyglądała młodziej od Joyce, miała w sobie jakąś ponadczasową mądrość i zrozumienie. Joyce słuchała jej uważnie. Po chwili obie zniknęły za drzwiami.

Kait odwróciła się i spojrzała na swoich uśmiechniętych przyjaciół. Dobra robota, powiedział Lewis. Anna rzuciła: Mam nadzieję, że dojdzie do siebie. Bri i Renny też się uśmiechali. Atmosfera dzikiej radości trochę przycichła, ale nadal

kręciło im się wszystkim w głowach. - Chodźmy na górę - powiedział Rob, biorąc Kaitlyn za rękę. - No, tak, chyba powinnam się przebrać. - Kaitlyn zerknęła na swój kostium

kąpielowy i uśmiechnęła się ironicznie. - Mamy mnóstwo rzeczy do załatwienia. O Boże, policja. Jakoś będziemy musieli to wszystko wytłumaczyć.

- Wolałabym się stąd wydostać, zanim to nastąpi - stwierdziła Bri. Kaitlyn spojrzała za jej plecy i wyciągnęła drugą, wolną rękę do Gabriela. - No, chodź... bohaterze. Chciałabym ci powiedzieć, co o tobie myślę. - Ja też - odrzekł Rob, a jego złociste oczy promieniowały ciepłem. Gabriel popatrzył na pałce Kaitlyn przeplecione z palcami Roba. Uśmiechnął się, lecz

Kaitlyn nie czuła już jego szczęścia. - Cieszę się, że jest bezpieczna, z tobą - zwrócił się do Roba. Kaitlyn zrozumiała, co chciał przez to powiedzieć. I nagle kolejna porcja

wcześniejszej radości gdzieś się ulotniła. - Proszę, chodź z nami na górę - poprosiła Gabriela. Kiwnął głową i uśmiechnął się

uprzejmie, jak ktoś obcy.

Rozdział Rozdział Rozdział Rozdział 16161616 JJJJuż nie jesteś wampirem telepatycznym - powiedział Lewis do Gabriela, gdy dotarli

do jadalni. - To znaczy, nikt już nie jest, prawda? Według Bractwa zniszczenie kryształu oznacza twoje uleczenie.

Do Kaitlyn dotarło, że Lewis celowo trajkocze jak najęty, by zapełnić ciszę. Gabriel uśmiechnął się do niego z wdzięcznością, ale Kaitlyn dostrzegła cierpienie w jego szarych oczach.

Ona sama dobrze wiedziała, że powinna iść na górę, ale nie potrafiła się do tego zmusić. Nigdy by nie pomyślała, że można w tak szokująco krótkim czasie przejść od szczęścia do totalnego smutku.

Była nieszczęśliwa, przerażona i chora z bólu. Jestem rozdarta, pomyślała, stojąc w rozświetlonej słońcem jadalni i trzymając Roba mocno za rękę. Już nigdy nie będę cała; nigdy nie będzie mi dobrze. Boże, błagam, powiedz mi, co mam zrobić.

Wysunęła rękę z dłoni Roba, bo nie była w stanie zamaskować cierpienia, a nie chciała, by to wyczuł.

Anna zarzuciła Kaitlyn kurtkę na ramiona i uścisnęła jej rękę. Kaitlyn spojrzała na nią z wdzięcznością, lecz bez słowa.

Rob był trochę skonsternowany. - Czy... czy ktoś jest ranny? - zapytał, rozglądając się dokoła. - Kaitlyn...?

- Nic mi nie jest. Ale ręka Gabriela... Gabriel, który właśnie usiadł, poderwał ostro głowę do góry. - Nic się nie stało. To tylko lekkie oparzenie. Odruchowo podciągnął rękaw swetra i chciał się podrapać w przedramię, ale teraz

szybko go opuścił. - Pokaż. Nie, powiedziałem, że chcę zobaczyć. Rob złapał mocno Gabriela za rękę. - Nie, zostaw. To nie ta ręka! Ton głosu Gabriela brzmiał niemal tak szorstko, jak za dawnych czasów, ale Kaitlyn

wyczuła pod spodem nutę paniki. - Ale ja coś tu wyczuwam. Przestań się wyrywać i siedź spokojnie! Również w głosie Roba brzmiała irytacja. Na siłę podwinął rękaw i spojrzał na rękę

Gabriela. Blade przedramię było pokryte okropnymi śladami. Zaognionymi ranami

rozchylającymi się na brzegach, które nadal krwawiły. Oparzeniami, które zaczynały już nabierać brązowego koloru, ale w środku nadal były pęcherze. Pokrywały rękę Gabriela od nadgarstka do łokcia.

Kaitlyn zrobiło się niedobrze. - Co się stało? - zapytał bardzo cicho Rob. - Kto ci to zrobił? Uniósł przejrzyste złociste oczy na Gabriela i czekał na wyjaśnienie. - Nikt. - Na twarzy Gabriela malował się gniew, ale także ulga. - To się... po prostu

stało. Gdy rozsypał się kryształ. Zapadła cisza. Lewis zmarszczył czoło, a Anna zagryzła kąciki ust. Bri oraz Renny się

wycofali, jakby do nich dotarło, że to nie ich sprawa. Rob przyglądał się twardo Gabrielowi. Kaitlyn próbowała zapanować nad płatkami, które latały jej przed oczami. Miała

poczucie, że powinna wiedzieć, co się przydarzyło Gabrielowi. Wiedziałaby, gdyby tylko nad tym pomyślała.

- No, cóż, rozluźnij się - powiedział w końcu Rob wyważonym głosem. - Zmniejszę ból. I przyspieszę gojenie.

Położył jedną rękę na ramieniu Gabriela powyżej łokcia, a drugą ujął jego dłoń. Kaitlyn widziała, że szuka palcami punktów transferowych. Gabriel siedział posłusznie i spokojnie, zupełnie jak nie on.

Rob naciskał kciukiem dłoń Gabriela. Zamknął oczy. Kaitlyn wyczuła, co robi. Wysyłał leczniczą energię do zranionej ręki, pobudzając jednocześnie ciało Gabriela do działania. Złociste iskry wędrowały żyłami chłopaka, złota mgiełka otaczała jego przedramię. Kaitlyn czuła ciepło, czuła, jak ból Gabriela słabnie, jak jego mięśnie się rozluźniają.

Razem z tym rozluźnieniem opadły bariery. Kaitlyn to wiedziała. Wiedziała również, że lecznicze zdolności zbliżają Roba do ludzi. Po chwili zorientowała się, że robi Gabrielowi coś jeszcze. Bada jego umysł, rozgląda się za czymś.

Ejźe! Gabriel próbował wyrwać rękę ze stalowego uścisku. Uniósł głowę. Był

rozwścieczony. Było już za późno. Przez długą chwilę wpatrywali się w siebie, szare oczy wbite w złociste, jak zawsze

gdy ci dwaj się spotykali. Czas zamarł. A potem mina Roba się zmieniła i się odsunął. Gabriel złapał chore ramię do siebie. Na jego twarzy malował się wyraz buntu. - Sam to sobie zrobiłeś - oznajmił beznamiętnie, spokojnie Rob. Nadal patrzył

Gabrielowi prosto w oczy. - Żeby... żeby nie stracić kontaktu z Kaitlyn. - Powiedział to takim tonem, jakbym sam nie był do końca pewien ich znaczenia. - Oni jej coś robili i musiałeś rozmawiać z nią z dużej odległości. Ból pomógł ci mówić głośniej.

Gabriel milczał, ale Kaitlyn wiedziała, że to prawda. To przed nią ukrywał, gdy była w pomieszczeniu do całkowitej izolacji. Gdy posłał jej swoje najlepsze wspomnienia. Wyczuwała zmęczenie i coś w rodzaju bólu, ale resztę udało mu się przed nią ukryć.

- Użyłeś czyjegoś cygara oraz odłamków szkła - ciągnął dalej Rob, z coraz większą pewnością. - A potem drapałeś rany, żeby nie zasnąć.

Tak, pomyślała Kaitlyn, dołączając do Roba. Wiedziała, że on nie do końca rozumie sytuację, ale jednego był pewien.

- Kochasz ją, prawda? - w końcu z siebie wydusił. Gabriel opuścił wzrok i spojrzał w dywan.

- Tak - odpowiedział. - Bardziej niż wszystko inne na świecie - drążył Rob. - Dla niej przeszedłbyś po

tłuczonym szkle. - Owszem, do cholery - mruknął Gabriel. - Zadowolony? Rob spojrzał na Kaitlyn. Kręciło się jej w głowie, pragnęła się ruszyć, ale wciąż stała nieruchomo. Tylko jedna

myśl wciąż do niej wracała - nie wolno skrzywdzić Roba. Za bardzo go kochała, nie chciała go zranić. Oczy Gabriela wyrażały dokładnie to samo.

Teraz już wiedziała, że można kochać dwie osoby jednocześnie - na różne sposoby. Rob nauczył ją, jak kochać, stopił lód wokół jej serca. Było to silne i pewne uczucie, pełne podziwu oraz zażyłości wynikającej z dzielenia tych samych sympatii i antypatii.

I nawet jeśli nie było w nim namiętności, jaka łączyła ją z Gabrielem, nie chciała, by Rob się o tym kiedykolwiek dowiedział.

Ale gdy na nią spojrzał, zrozumiała, że jej bariera ochronna legła w gruzach. Przez dwa dni nie zmrużyła oka i przez cały ten czas była w szponach agonii i przerażenia. Nie miała siły dalej się zasłaniać.

Widział wszystko na wylot. Rob wiedział. - Ja nie... Nie czułam w ten sposób... aż do... Tyle się wydarzyło... - zawahała się

Kaitlyn. Teraz najważniejsze było dobro Roba. Jej miłość do niego się zmieniła, ale nie potrafiła tego wytłumaczyć. - To pewnie tylko... Przejdzie mi. Niedługo...

- Nie, nie przejdzie, nie to - powiedział Rob. - Ani tobie nie przejdzie, ani jemu. A przynajmniej taką mam nadzieję. - Mówił bez ładu i składu. Co chwila przełykał ślinę. Parł jednak zawzięcie do przodu. - Kait, kocham cię. Wiesz, że tak jest. Ale z tym nie mogę rywalizować. - Cofnął się o krok. - Nie jestem ślepy. Jesteście dla siebie stworzeni.

Jest taki... zmartwiony, pomyślała niejasno Kaitlyn. Ale w jego głosie nie ma rozpaczy.

I na jej oczach Anna podeszła i położyła mu dłoń na plecach. Kaitlyn spojrzała na nią ponad ramieniem Roba.

Anna uśmiechnęła się niepewnie. Jej ciemne oczy były pełne łez, błyszczały jednak wewnętrznym blaskiem.

I nagle Kaitlyn wypełniła lekkość. Jakby ktoś zdjął z jej piersi ogromny ciężar. Popatrzyła na Annę. Rob odruchowo oparł się o jej ramię.

Właśnie doświadczyłam prekognicji. Przesłała Annie falę miłości i radości. Będziecie razem bardzo szczęśliwi. Twoja najlepsza przyjaciółka trzyma za was kciuki.

Anna się rozpromieniła. Pozwalasz mi? Rozkazuję! Lewis parsknął śmiechem, po czym powiedział : - Czy ktoś coś mówił o remanentach? I może byśmy coś zjedli? Bri, Renny i Lidia potraktowali to jak sygnał i pomaszerowali za nim do kuchni. Anna

pociągnęła Roba za rękę, łagodnie, żeby również i jego wyprowadzić.

Poszli. Kaitlyn odwróciła się wolno do Gabriela. W ostatniej chwili do niej dotarło, że nikt nie zapytał jego o zdanie. Może, nawet jeśli

ją kocha, wolałby się tego uczucia pozbyć? Może wcale jej już nie chce - teraz, gdy wszyscy się w to wmieszali?

Lecz Gabriel patrzył na nią. Widziała jego oczy. Znała te oczy, gdy były pociemniałe od gniewu i zimne jak lód, i gdy przesłaniała je

pajęczyna mrozu. Nigdy jednak nie widziała ich takich, jak teraz. Pełnych radości i niedowierzania.

Gabriel próbował się uśmiechnąć, ale mu się nie udało. Patrzył na nią tak, jakby szukał jej całe lata i teraz niespodziewanie ją znalazł. Jakby chciał tylko na nią patrzeć i patrzeć.

Kaitlyn przypomniała sobie wszystko, co jej dał, słoneczne popołudnia, chłodne, kojące fale oceanu i muzykę, którą sam napisał. Dał jej wszystko, co było w nim najlepsze, wszystko, co się na niego składało.

Ona również chciała mu tyle dać. Sam nie wiem, jak możesz mnie kochać. Słowa były ciche. Przecież widziałaś, jaki

jestem. Właśnie dlatego cię kocham, odpowiedziała Kaitlyn. Mam nadzieję, że ty też. I nie

przestaniesz mnie kochać, gdy zobaczysz, jaka jestem. Wiem, jaka jesteś, Kait. Piękna, odważna, waleczna i..., przerwał, bo gardło mu się

ścisnęło. Dla ciebie chcę być lepszy. Przepraszam, że jestem takim głupkiem... Z odłamkiem w dłoni wyglądałeś jak rycerz. Kaitlyn przysunęła się do niego. Naprawdę? - zaśmiał się niepewnie. Mój rycerz. Jeszcze ci nie podziękowałam. Teraz prawie go dotykała. Spojrzała mu prosto w oczy. Wyczuwała w nim coś, co

wcześniej było tylko wrażeniem, gdy dzieliła się z nim energią. Dziecięcą, pełną zachwytu radość. Zaufanie i wrażliwość. I taki ogrom miłości...

I wtedy znalazła się w jego ramionach, i już nie byli oddzielnymi bytami. Ich umysły się połączyły, dzielili te same myśli, dzielili niewyobrażalne szczęście. Dzielili wszystko. Nawet się nie zorientowała, kiedy ją pocałował.

Wydawało się, że minęło dużo czasu, ale słońce nadal mocno świeciło. Kaitlyn położyła głowę na ramieniu Gabriela. Przepełniał ją spokój - spokój, światło i nadzieja. Nawet ziejąca dziura we wszechświecie, która została po LeShanie, wypełniła się światłem. Miała nadzieję, że on wie, co się dzisiaj wydarzyło i jest zadowolony.

- Niech Bóg sprawi, żebym był ciebie godny. W ekspresowym tempie - powiedział Gabriel.

Zabrzmiało to jak polecenie. Kaitlyn się uśmiechnęła. Gabriel otaczał ją ciasno ramionami. Czuła się cudownie.

Zawsze chciała się tak czuć. Lecz już nie byli wyrzuceni za nawias czasu. Usłyszała trzaskanie drzwiami i śmiech.

- Chyba powinniśmy sprawdzić, co się dzieje - stwierdziła. Bardzo wolno, z oporami, wypuścił ją z objęć i wziął za rękę. Podeszli do schodów.

Lidia właśnie schodziła. Bri z Rennym byli zaraz za nią. Musieli już przejrzeć szafy, bo każde dźwigało przynajmniej jedno pudlo, torbę lub walizkę.

- Nie do końca wiemy, co nam będzie potrzebne - wyjaśniła Lidia. Jej zielone oczy zerkały niemalże nieśmiało zza burzy ciemnych włosów. - Gdzie? - zapytała Kaitlyn. - Nie słyszałaś? No tak, pewnie, że nie słyszałaś.

Lidia ruszyła w stronę laboratorium, a Bri i Renny poszli za nią. Kaitlyn z Gabrielem również tam pomaszerowali.

- Joyce wraca z Tamsin do Bractwa - powiedziała Lidia, stawiając swoje pudło na biurku. - To było ciężkie.

- Z Tamsin? - Owszem - zgodziła się Bri. - Jedziemy z nimi. Kaitlyn przyglądała im się uważnie. Renny kiwał głową i co chwila poprawiał

okulary. - Tamsin mówi, że to pomoże Joyce dojść do siebie po długotrwałym kontakcie z

kryształem - wyjaśniła Lidia. - Bri i Renny też. O, proszę, tam są. Z kuchni właśnie wyszły Joyce i Tamsin. Włosy Joyce były znowu przygładzone, a jej

wargi przestały drżeć. Spijała każde słowo z warg Tamsin. - Wszyscy są tam mile widziani - mówiła Tamsin. - Pomożemy dzieciakom rozwinąć i

nauczymy je kontrolować swoje moce. Nawet Lidii... - Ja nie mam żadnych mocy - mruknęła Lidia. Tamsin uśmiechnęła się do niej. - Należysz do starej rasy. Zobaczymy. Kaitlyn zauważyła, że światło się zmieniło. To Rob stanął w drzwiach do kuchni.

Zaraz za nim byli Lewis i Anna. Anna była bliżej. Rob posłał jej uśmiech, prawdziwy uśmiech, pełen zadowolenia i optymizmu. - Tamsin opowiedziała nam o nowej wyspie - powiedział. - Nie jest tam łatwo, ale

pracują nad wszystkim. Ciężko im było bez Mereniang, a teraz, gdy zmarł LeShan... - Pokręcił głową, ale oczy mu błyszczały, jakby zobaczył przed sobą nowe wyzwanie.

- Rob! Chcesz powiedzieć... Ty też tam jedziesz? - No, cóż, zastanawiam się nad tym. Pewnie przyda im się pomoc. - I przywódca - dodała cicho Tamsin. - Innowacje, nowe pomysły... Dla nas to

niełatwe. Rob kiwnął głową. - Pomogliście nam, a teraz nasza kolej. Sprawiedliwa wymiana. I wielkie wyzwanie, za jakim Rob się rozglądał. Kaitlyn zakręciło się w głowie. Nie

będzie to zbawianie świata, ale jego ulepszanie. Nie bardzo wiedziała, co na to powiedzieć. Przypomniała sobie Kanadę, piękno lasów,

bezkresne niebo. Nieokiełznany błękit oceanu. - Oczywiście, kto chce, może tu zostać - stwierdziła szybko Joyce. - Instytut zostanie

zamknięty na dobre, ale myślę, że mogłabym wam załatwić jakieś stypendia. Pan Zetes miał odłożone pieniądze; na prawników.

Tak, to całkiem rozsądne rozwiązanie. Szkoła, a potem studia. Jej ojciec by się ucieszył. A Gabriel jest miastowym chłopakiem. Kaitlyn zacisnęła palce na jego dłoni i poczuła jego myśl.

Moglibyśmy pojechać na małe wakacje, co? - zapytał. Jego szare oczy lśniły. Poczucie szczęścia zalało Kaitlyn od stóp do głów. Moglibyśmy, powiedziała do Roba, Anny i Lewisa. Szkołę nadrobimy w przyszłym

roku. Zresztą to pewnie będzie bardzo pouczające doświadczenie... I nie zerwalibyśmy połączenia, zauważył Rob. Wyczuła, że on też się ucieszył. On i

Gabriel uśmiechali się do siebie. Oczywiście nadejdzie dzień, gdy będziemy musieli je zerwać, powiedział szybko

Lewis. Przecież nie możemy tak żyć wiecznie. Pewnie, że nie, zgodziła się Anna, a jej mądre oczy zmrużyły się w kącikach. Ale na razie..., dodał Lewis. Na razie..., zgodzili się wszyscy. Dokoła nich toczyła się rozmowa. Joyce podeszła do drzwi wejściowych i zapytała:

- Co to jest? Lidia przekopywała się przez swoje pudło. - Zapomniałam wam pokazać. Patrz, co znalazłam! - powiedziała do Lewisa. Trzymała w rękach dwa przedmioty: budzik w kształcie krowy oraz jego aparat

fotograficzny. - Ejże, skąd je wzięłaś? To bezcenne rzeczy! - rzucił Lewis i wziął od niej krowę. - Wiem. Pokaż mi, jak to działa. - Lidia się uśmiechnęła. To był jej nowy, nieśmiały

uśmiech. Lewis się rozpromienił. Wyciągnął rękę i uścisnął jej ramię, tylko raz. - Pokażę ci - odparł szelmowsko. - Jak tylko zostaniemy sami. - Kaitlyn! Rob! - zawołała Joyce od drzwi. W jej głosie brzmiała mieszanina radości i

łez. - Ktoś do was przyszedł. Chyba nie powinniście kazać mu czekać! Poszli wszyscy, Kaitlyn, Gabriel, Rob, Anna, a za nimi Lewis i Lidia oraz Tamsin, Bri

i Renny. Kaitlyn dotarła na ganek pierwsza i aż ją wmurowało. - Och... - zdołała tylko z siebie wykrztusić. - Och, Marisol. To była Marisol, wychudzona i trochę niepewna, podtrzymywana przez Tony'ego.

Była blada, ale burza jej mahoniowych włosów się nie zmieniła. Na jej pełnych wargach tańczył uśmiech.

- Przyszłam zobaczyć się z tymi, którzy mnie wyleczyli - powiedziała. - I całą resztą. - Wszyscy byli w to zaangażowani - oznajmił z dumą Tony. Miał dziś na sobie koszulę, zauważyła Kaitlyn. Wyglądał jak ktoś, kto właśnie wygrał

milion dolarów. Kaitlyn uściskała Marisol, a potem zrobiła miejsce dla Roba. Potem przyszła kolej na

Lidię oraz Bri. Obie miały takie miny, jakby się bały, że Marisol się na nie rzuci, ale ona tylko się do nich uśmiechnęła i je uściskała. Ci, którzy nie mogli dopchać się do Marisol, poklepywali się nawzajem.

A Joyce, która nie spuszczała wzroku z twarzy Marisol, wyglądała tak, jakby jej proces zdrowienia już się rozpoczął.

- Przynieśliśmy też twojego kociaka - powiedział Tony do Anny. - Czyli wszyscy są w komplecie - oznajmiła Anna i przytuliła kotka do policzka, a

potem podsunęła go Robowi. - No tak! Wszyscy są tutaj! Zaraz, zaraz! - Lewis gdzieś pobiegł i wrócił po chwili. -

Stańcie koło drzwi. Niektórzy mogą uklęknąć. A reszta pochyli się do środka! Trochę bardziej się zbliżcie!

Myślę, że już bliżej nie możemy, powiedział Gabriel, a Kaitlyn otoczył bezgłośny śmiech.

- Dobrze, tak trzymać! Uśmiech! - zawołał Lewis i pstryknął zdjęcie.

Koniec ;[