leesfragment Onthuld-Ashley Weis

Ashley Weis

OnthuldRoman

Vertaald door Marijne Thomas

Onthuld_WEIS_druk1_binnenwerk_derde_proef_4-2-2013_NS.indd 3 04-02-13 08:53

Een opmerking vooraf…

Op deze bladzijden maken jullie kennis met de pijnlijke realiteit van de porno-industrie. Het is niet de realiteit van elke pornoster, maar wel van velen van hen. Ik heb ervoor

gekozen bepaald taalgebruik en details achterwege te laten om mijn lezers te sparen, maar de porno-industrie kan vele, vele malen erger zijn dan op deze bladzijden afgeschilderd. Ook kan het verhaal van de echtgenote op sommigen misschien

melodramatisch overkomen, maar het is vrij gebaseerd op mijn eigen verhaal en dat van talloze vrouwen die mij hebben verteld

wat ze hebben meegemaakt. Geen enkel verhaal is gelijk en sommige zijn misschien beter of slechter dan de levens die ik hier heb gekozen. Maar voor velen van ons zijn deze verhalen

pijnlijk echt…


9

1

Ally

Het gezoem van mijn telefoon die op de eettafel lag te trillen, de geur van Jiff die uit de gootsteen opsteeg, het onbestemde gevoel dat mijn leven misschien voorgoed zou veranderen – ik herinner me die vrijdag alsof het gisteren was. Ik pakte mijn telefoon op voordat hij nog van de rand van de tafel zou vallen. ‘Ally, ben je al bijna thuis?’ klonk Jessies stem, krakerig door de slechte ontvangst. ‘Ja, ik ben er al. Ik ben vroeg van het werk gegaan.’ ‘O.’ Hij zweeg even. ‘Dus je bent thuis? Hoe laat is het?’ ‘Half vijf ofzo. Ik wilde vast aan het eten beginnen.’ Nu zweeg ik ook even. ‘Is dat goed?’ Stilte. ‘Je had toch niet iets romantisch gepland, hè?’ Ik grijnsde. ‘Heb ik het nou verpest?’ ‘Misschien,’ antwoordde hij. ‘Ik ben zo thuis. Houd van je.’ We hingen op. Ik ging aan de eettafel zitten, wippend met mijn voet, dagdromend over een uitdijende buik. We probeerden al twee jaar een kind te krijgen. Tevergeefs. Mijn hand gleed naar mijn buik, waarbij ik per ongeluk de muis van Jessies glanzende Macbook Pro verschoof. De screensaver – onze trouwfoto – ver-dween en plotseling keek me vanaf het scherm een blote vrouw aan. Mijn voet bleef roerloos in de lucht hangen. Ik was niet in staat om met mijn ogen te knipperen of me te bewegen, maar mijn hele bovenlijf begon te trillen. Naakte


10

vrouwen lieten hun tanden in mijn hart zakken en schudden het heen en weer. Ik scrolde omlaag terwijl zich magere armen door het scherm uitstrekten om mijn dromen de nek om te draaien. Ik bekeek Jessies browsergeschiedenis, de zoekfunctie van Google, en verder elke centimeter van zijn computer. En iedere site die ik vond, leverde hetzelfde op. Een blonde vrouw die in houdingen poseerde die ik me niet eens voor kon stellen en dingen aanhad waarvan ik het bestaan niet eens kende. Zijdeachtig haar golfde over haar schouders en borsten, en bena-drukte alles wat mijn lichaam niet had. Ik kreeg het benauwd. Er kwamen opeens herinneringen bo-ven van de eerste keer dat ik pornotijdschriften had gevonden in het dressoir van mijn vader, weggestopt onder een stapel T-shirts. ‘Wat is dat?’ had ik mijn moeder gevraagd. Ze had geen woord gezegd, maar haar ogen stonden opeens strak en ik wist dat iets niet in de haak was. Ik knipperde de tranen weg. Mijn gedachten bleven bij mijn vader en de pijn die hij mijn moeder en mij had berokkend. Ik wilde niet eindigen zoals zij. Jessie had me moeten vertellen over zijn geheim. We hadden samen aan onze problemen kunnen werken. Als partners. Nu cre-eerde de enige mens die bij elke storm in mijn leven zijn armen om me heen had geslagen, zelf een orkaan. Met mijn hoofd in mijn handen en mijn lippen strak op elkaar geperst, schreeuwde ik het inwendig uit. Tranen liepen langs mijn hals en werden door de kraag van mijn bloes opgevangen. Wie ving mij op? Het scherm van zijn computer werd zwart, maar ik zag ze nog steeds – de vrouwen die hij bewonderde. Hij had gelogen. Hij had me verteld dat hij nooit problemen had met porno. Tot op dat moment had ons huwelijk zo gezond, zo oprecht, en zo levendig geleken. Ik herhaalde zijn woorden in mijn hoofd. Het geluid van zijn


11

leugenachtige tong klonk vals in mijn oren. De gestage woorden-stroom, de ernstige ogen die mij trouw hadden geleken – ik wilde nu het liefst de computer naar zijn hoofd gooien en hem zonder nog een woord te zeggen verlaten. Ik klikte de computer weer tot leven en drukte op een link die hij uren geleden, om zes voor half vijf ’s ochtends, had bezocht. De pagina werd geladen. Er werden foto’s van vrouwen geladen. En dat woord kies ik heel bewust. Geladen. Het voelde alsof ie-mand met een geweer mijn leven aan stukken schoot. Ik sloot het scherm, walgend over de vulgaire plaatjes die ik zojuist had bekeken. Het was zo moeilijk me mijn man voor te stellen, diezelfde man die elke ochtend naast me wakker werd, he-lemaal opgaand in porno. Een verslaving die ik, zo had ik mezelf ooit plechtig beloofd, nooit in mijn huwelijk zou tolereren. Als in een achtbaan rolde de woede nu door mijn lijf, verhitte mijn gezicht, trok mijn lippen strak. Ik klemde mijn kaken op el-kaar en deed mijn ogen dicht in een poging de beelden uit mijn geheugen te wissen. Maar elke pose en elk lichaamsdeel van elke vrouw leek voorgoed in mijn geheugen gegrift. Ik wilde wegrennen, maar mijn voeten bleven waar ze waren. Toen ging de deur open.

De vloer kraakte. Jessies geklede zwarte schoenen, veters losjes gestrikt, bleven voor me staan. Ik weigerde hem aan te kijken, maar ik stelde me zijn gezicht voor. Met rode wangen, grote ogen en pure schrik in elke trek van zijn gezicht. Een stap. Hij bleef staan. Nog een. Zijn voeten schraapten over de vloer. Hij bleef weer staan. Ik zag opeens een beeld voor me van ons tien jaar later. Lijnen op mijn gezicht, net als bij mijn moeder. Een moeizaam huwelijk, als er nog een huwelijk was. Geen kinderen. Geen passie. Geen liefde. Het leven schilferend als giftige verfresten op de vloer. Hij reikte naar mijn hand. ‘Het spijt me.’


12

Mijn schouders zakten. Hij maakte zijn linkerschoen los en stapte op me af terwijl ik in mijn stoel probeerde te verdwijnen. Ik dacht aan de avond waarop hij mij ten huwelijk had gevraagd, Jessie op een knie voor me. Zijn hand zweefde nu boven de mijne, die verstijfd in mijn schoot lag. Ik sloeg mijn armen over elkaar en pulkte aan mijn mouw. ‘Hoe kun je me dit aandoen?’ fluisterde ik, kijkend naar zijn schoen. Hij liet zich in de stoel naast me zakken, dichtbij genoeg voor mij om hem te horen ademen maar ver weg genoeg om zelf nog lucht te kunnen krijgen. ‘Ik wilde het je vertellen.’ Ik veegde mijn neus af met de rug van mijn hand en snufte. ‘Jessie, je hebt tegen me gelogen.’ Ik keek op. Hij keek omlaag. Het herinnerde me aan de dag dat we elkaar hadden leren kennen. Ik kreunde en keek naar zijn dichte oogleden. ‘Zeg iets.’ Hij kwam overeind. Mijn ogen gingen mee omhoog. Zijn ar-men hingen slap langs zijn ivoorkleurige overhemd, dat openge-knoopt uit zijn broek hing. Zijn ogen. Ik zag tranen. Hij beet op zijn lippen. Ze glommen in de late meizon. Net als zijn glanzende ogen. Geen geluid. Geen woord. Niets kon de leegte in de kamer vullen. Niets leek er nog toe te doen. Ik keek naar Jessie en zag naakte vrouwen. Mensen kunnen wel zeggen dat internetporno een lichte vorm van overspel is, maar op dat moment spraken die beelden boekdelen. Mijn man bedroog me. Hij loog. Hij verzweeg. ‘Ally, ik wilde –’ ‘Houd alsjeblieft op,’ siste ik, maar mijn borstkas brandde. Ik wreef mijn handen af aan mijn lievelingsbroek en staarde naar Jessies schoenen. Maar die gaven geen krimp. Ik duwde de clip uit mijn haar, gooide het naar achteren en zette het weer vast, stond op en liep bij hem weg – om te ontsnappen. Bij het aanrecht bleef ik zoekend naar mijn sleutels staan, maar ik kon ze niet vinden. Jessie liep op me af. Een deel van me wilde


13

dit oplossen, maar een nog groter deel van mij wilde dat helemaal niet. En dus ging ik in de eetkamer op jacht naar mijn sleutels. Jessie kwam achter me aan. ‘Ally, laten we erover praten.’ ‘Er is niets om over te praten. Ik heb tijd nodig voor mezelf, om hierover na te denken.’ Ik bracht mijn hand naar mijn gezicht en kneep in de brug van mijn neus om mijn tranen tegen te hou-den. Niet huilen, Ally. Niet om die man huilen. Maar ik hield van hem. En ik verafschuwde hem. Ik hield van hem. Jessie tilde zijn linkerhand op – met daaraan de betekenisloze trouwring – en veegde een haarlok van zijn voorhoofd. ‘Waarom doe je ons dit aan?’ vroeg ik. Ik voelde zijn warme lichaam tegen mijn rug terwijl hij me tegen zich aantrok. Ik duwde hem weg in de hoop dat hij me weer tegen zijn borst zou drukken, tegelijkertijd hopend dat hij het niet deed. Ik wist niet wat ik wilde. Het verleden. Ik wilde het verleden terug. O God, alstublieft. Mijn Jessie… Hij trok me weer tegen zich aan en wiegde me heen en weer. Ik liet me heen en weer wiegen. We lieten ons op de vloer van de eetkamer zakken, zo’n vijftig centimeter van de computer, en hielden elkaar vast. Ik vroeg me af of de naakte vrouwen meekeken, ons uitlachten. ‘Ik wilde het je wel vertellen,’ zei hij, ‘maar ik wist niet hoe. Ik wilde je geen pijn doen.’ De leugen is pijnlijker dan de handeling, dacht ik. Niet bereid te bewegen, niet in staat te spreken, bleef ik op de grond zitten en bestudeerde de Ikea-lampjes die aan ons plafond waren gespannen en probeerde me niet de dag te herinneren dat we ze kochten. Net zo hard als ik probeerde mijn tranen tegen te houden. Jessie zat naast me. ‘Hoelang al?’ vroeg ik zonder hem aan te kijken. Het antwoord was stilte. Ik deed of ik aan het werk was en zette de relatietherapeut in mij aan. ‘Wanneer ben je ermee be-gonnen?’


14

Hij schraapte zijn keel en slikte. ‘Het begon toen ik dertien was.’ Mijn mond zakte open. Na alle stellen die ik had geholpen, zou je toch denken dat niets mij nog kon schokken. ‘Mijn buurman nam me mee naar zijn zolder.’ Ik hoorde het nauwelijks. ‘Hij liet me tijdschriften zien. Ik wist dat het verkeerd was. Ik probeerde weg te gaan, maar hij zei dat een echte man graag naar blote vrouwen kijkt. En dus bleef ik.’ ‘Je wilde dus nee zeggen?’ ‘Een deel van mij wel, ja. Ik voelde me schuldig, maar was ook nieuwsgierig.’ ‘Goed, en wat gebeurde er toen?’ ‘Hij zei dat ik op de grond moest gaan zitten, dus dat deed ik. Vervolgens haalde hij nog een doos van een plank.’ Zijn ogen schoten heen en weer terwijl hij naar alles keek in de kamer be-halve naar mij. ‘De rest is geschiedenis.’ ‘Hoe zagen die vrouwen eruit?’ In mijn ogen brandden de tra-nen die ik niet wilde huilen. ‘Masturbeerde je?’ ‘Ally.’ Hij perste zijn tong tussen zijn lippen en schudde zijn hoofd. ‘Ik kan me niet herinneren hoe die vrouwen eruit zagen.’ Ik bestudeerde zijn lippen en vroeg me af hoeveel vrouwen hij er in zijn verbeelding mee kuste. ‘Masturbeerde je?’ ‘Niet bij hem thuis, nee. Later die avond.’ ‘Was dat de eerste keer?’ ‘Het was de eerste keer dat ik wist wat ik deed. En dat alleen nog maar omdat hij het me vertelde.’ Herinneringen aan onze bruiloft dansten nu door mijn hoofd. Een eenzame traan glipte langs mijn nek omlaag. Ik vroeg me af of hij tijdens onze huwelijksreis ook al naar andere vrouwen keek. ‘En wanneer kwam internet in het spel?’ ‘Nadat mijn ouders een computer hadden gekocht. De kinde-ren op school hadden het de hele tijd over porno. Het lag nogal voor de hand.’


15

Ik ging rechtop zitten en schudde mijn hoofd in een poging de nachtmerrie van me af te schudden. ‘Soms voelde ik me vreselijk, soms ook niet. Ik heb op een ge-geven moment mijn inlogcode op de computer zelfs veranderd in Jezus, zodat ik aan Hem zou denken als inlogde. Het hielp niet. Ik schoof die gedachte gewoon terzijde, verzon excuses. Wat ik ook deed om mezelf te straffen, niets zorgde ervoor dat ik echt wilde stoppen.’ ‘Zelfs ik niet.’ Mijn woorden bleven tussen ons in hangen. Hij strekte zijn hand uit naar mijn gezicht. Ik deinsde achteruit. ‘Jij was de belangrijkste reden waarom ik wilde stoppen, eerlijk gezegd.’ ‘Deed je het toen we verkering hadden?’ ‘Nee.’ ‘Maar wel toen we eenmaal getrouwd waren? Dat slaat toch nergens op?’ Hij wreef over de stoppels op zijn kin. ‘Weet je zeker dat je het niet deed toen wij verkering hadden?’ Dan was ten minste een deel van onze relatie niet gelogen. Alleen maar alles na de trouwgeloften. ‘Heel zeker.’ ‘Beloof het me.’ Jessie beloofde nooit dingen die hij niet meen-de. Dacht ik, tenminste. ‘Ik beloof het.’ Ik zuchtte. ‘Jij zat porno te kijken terwijl ik boven alleen lag te slapen? En je gaf niet genoeg om mij om ermee op te houden?’ Hij verborg zijn ogen achter zijn handen. ‘Ik denk er niet op die manier over.’ Ik wilde weer huilen, maar de tranen kropen weg achter mijn gesloten oogleden. ‘Ik probeerde ermee op te houden. Ik wil dit niet in mijn leven. Het overvalt me op momenten dat ik het ’t minst ver-wacht.’ Ik verborg mijn ogen achter mijn arm.


16

‘Soms zit ik in de auto en dan schieten er zomaar beelden door mijn hoofd.’ ‘Aha. En voor je het weet, blijf je laat op in het huis waar je vrouw boven ligt te huilen omdat ze niet zwanger kan worden, en zit jij beneden met een kopje thee te fantaseren over andere vrouwen. Dit zijn niet zomaar gephotoshopte modellen waar je het nu over hebt, dit zijn echte vrouwen. En ze zijn niet mij!’ Zijn mond leek nu op een strakke lijn. ‘Waarom winden die je wel op en ik niet?’ Hij ademde diep in, zijn hele borstkas zwol. ‘Wat hebben zij wat ik niet heb?’ ‘Jij bent alles wat ik wil.’ ‘En hoe laat je dat zien, hè? Ik bedoel… na dit alles… hoe?’ ‘Ik kan het niet uitleggen.’ Ik ging staan. ‘Probeer het.’ ‘Het is gewoon… ik weet het niet. Een man kan alles hebben wat hij ooit in een vrouw heeft verlangd, maar seksueel, lichame-lijk... ik weet het niet, het is alsof ik alles wil.’ Au. Ik keek naar de man met wie ik getrouwd was, in voor- en tegenspoed, in de hoop dat ik die laatste optie nooit hoefde te be-leven. ‘Ik kan niet geloven dat ik dat uit jouw mond moet horen.’ Hij stond nu ook op. ‘Ik denk dat je om te beginnen niet de perfecte man had moeten verwachten.’ ‘Nee, Jess, ik wilde alleen maar iemand die perfect zou zijn voor mij, en ik wilde perfect zijn voor hem.’ De klok luidde. Zes uur. Geen avondeten. Geen romantische verrassing. O God, neem me weer terug naar het begin. Neem deze dag weer weg. Ik keek naar de klok, verlangend naar een knop om versneld vooruit te kunnen spoelen, of versneld achteruit, als de pijn maar wegging. De tweede wijzer reisde de klok rond. Ik vroeg me af hoe onze toekomst er nu uitzag. Ik keek naar Jessie en weer naar de klok. Een deel van me kon onze toekomst niets schelen. Een deel van me wilde hem verlaten en een ander


17

zoeken. Een deel van me geloofde dat ik hier nooit overheen zou komen. Jessies ogen speurden mijn gezicht af. Ik keek weg. Ergens diep vanbinnen, ergens onder de schaduwen, wist ik dat ik van hem hield. Een leven zonder hem zou geen leven zijn. Maar wie is dit eigenlijk, vroeg ik mezelf af. Dit is niet de man met wie ik dacht getrouwd te zijn.


18

2

Taylor

Ik wist niet dat ik twee maanden na mijn achttiende verjaar-dag een pornoster – tenminste, zo noemden sommigen het – zou worden, maar toch werd ik het. Mam zei dat ik een baan moest zoeken, de echte wereld in moest trekken, onafhankelijk moest worden. Ik wist niet hoe ik kleren moest wassen, laat staan hoe ik een baan moest vinden. Maar het laatste wat ik wilde, was weer op mijn kop krijgen voor wat ze ‘die houding van jou’ noemde. En dus liep ik naar de supermarkt en kocht er een krant; ik ging op de stoep voor de winkel zitten en scande de aangeboden banen terwijl de zon mijn gezicht bescheen. Modellen gezocht, 18+, 500 dollar per dag – mijn ogen bleven bij die zin hangen. Ik had mezelf nooit bijzonder gevonden, maar mijn vader zei altijd dat ik mooi was. En misschien zou ik me wat beter over mezelf voelen als ik mensen kon zeggen wat voor werk ik deed. Ik haalde mijn telefoon uit mijn tas en toetste het telefoon-nummer in. Hij ging een keer over, twee keer, drie keer, vier keer – toen werd het stil. Een mannenstem zei iets wat ik niet kon verstaan. ‘Hallo?’ vroeg ik aarzelend. ‘Ja, ja,’ zei hij, het klonk alsof hij een brede grijns op zijn ge-zicht had. ‘Andy Cross hier, kan ik je helpen?’ ‘Sorry, ik heb vast het verkeerde nummer gedraaid.’ ‘Bel je voor de modellenadvertentie?’ Houd jezelf niet zo voor de gek, Taylor, dacht ik.


19

‘Ben je geïnteresseerd in modellenwerk? Vast wel. Aan je stem kan ik horen dat je mooi bent.’ Wauw, zijn woorden waren als Labello voor uitgedroogde lip-pen. ‘Eh, ja. Kunt u me er wat meer over vertellen?’ ‘Natuurlijk; wil je niet langskomen voor een persoonlijk ge-sprek?’ Ik keek naar de grond bij mijn voeten en wist niet helemaal wat ik moest zeggen. ‘Hoe heet je? vroeg hij. ‘Taylor.’ ‘Taylor, ik ga ervoor zorgen dat je de aandacht krijgt waar je altijd van gedroomd hebt. Ik help je. En daar verdien je dan ook nog eens 500 dollar mee, enkel en alleen voor een fotoshoot van twee uur.’ Hij zweeg een moment. ‘Weet je wat, je kunt het een dag proberen en als je het dan niet leuk vindt, kun je gewoon weer stoppen – geen contract voordat jij eraan toe bent.’ Ik rechtte mijn rug en keek naar het winkelcentrum aan de andere kant van Joppa Road. ‘Maar u weet niet eens hoe ik eruit zie?’ ‘Je zult wel mooi zijn, anders had je niet gebeld, toch? Hoe oud ben je?’ ‘Ik ben deze maand achttien geworden.’ ‘Perfect. Wanneer wil je langskomen om een en ander door te spreken?’ Vijfhonderd dollar voor twee uur werk, dat klonk niet slecht. In een week tijd zou ik mijn eigen appartement hebben, helemaal zelfstandig, zonder de emotionele rampspoed van mijn moeder. ‘Taylor, ik zorg goed voor mijn modellen. Als je verlegen bent, beloof ik je dat je je na een shoot met mij absoluut zeker zult voelen.’ Ik schraapte mijn keel en stond op, balancerend op de rand van de stoep. ‘Ik weet gewoon niet zeker of ik wel heb wat u –’ ‘Vast wel.’ Zijn enthousiasme droop als stroop door de telefoon. ‘Hoe laat kun je hier zijn?’


20

Hij was zo bemoedigend, veel meer dan de meeste mensen die ik kende. Anderen meden me vaak, deden me pijn, negeerden me omdat ik introvert was, omdat ik anders was, te stilletjes – deze man vond mij wel leuk en hij kende me niet eens! ‘Wat dacht je van morgenmiddag twaalf uur?’ Ik sprong van de stoep en liep naar mijn gammele auto. ‘Is goed. Waar kan ik u vinden?’ Hij gaf me aanwijzingen die ik op een oude kassabon krab-belde die ik in mijn portemonnee vond, en hing op. Voor ik weer bij mijn auto was, keek ik naar mijn telefoon en vroeg me af wat ik in vredesnaam had gedaan. Model? Ik? Onzeker over mijn nieuwe toekomst kon ik het niet laten te lachen. Het meisje dat op de middelbare school wel werd om-schreven als degene met ‘de minste kans te slagen in het leven’ – en moest je me nu zien! En mam, die zou door dit nieuws echt van d’r sokken worden geblazen. Al die keren dat ze me voor had gehouden dat er nooit iets van me zou worden. Misschien kon ik eindelijk haar ongelijk bewijzen. Ik stapte in mijn auto en keek in de binnenspiegel. Taylor Jane Adams. Model. Ik grijnsde naar mezelf. Ja, misschien zou het le-ven eindelijk eens de goede kant op gaan. Ik draaide de sleutel om in het contact en bleef naar mijn spiegelbeeld kijken. Ik herkende papa’s ogen in de mijne en kon het niet laten me af te vragen hoe trots hij geweest zou zijn als hij nog geleefd had. Ik zette de radio zo hard mogelijk en reed de parkeerplaats af, ondertussen hard meeblèrend met Steven Tyler. Het leven zou eindelijk het leven waard zijn.

Andy Cross oogde totaal anders dan ik me had voorgesteld. Kort haar, avontuurlijke ogen, gespierde armen – prachtig. Hij opende de voordeur en begroette me met een glimlach die zijn hele gezicht in beslag nam. ‘Taylor, je ziet er geweldig uit!’ ‘Jij ook. Ik bedoel…’ Hij lachte.


21

Ik grijnsde en dronk de aandacht van die charmante ogen in. Hij gebaarde me binnen te komen, bekeek me van top tot teen, liet me een rondje draaien, keek me diep in de ogen en zei: ‘Wauw! Je bent perfect.’ Ik wist niet helemaal hoe ik moest reageren en richtte mijn blik daarom maar op het huis. ‘Ik wist niet dat je vanuit huis werkt.’ ‘Zullen we in de woonkamer gaan zitten?’ Er was iets in Andy Cross wat me tot hem aantrok. Ik volgde hem door een smalle gang naar de grootste en schoonste keuken die ik ooit had gezien, en naar een woonkamer met een enorme plasma-tv aan de muur. Hij ging op de salontafel zitten en no-digde me uit op de leren bank plaats te nemen. Ik deed wat hij vroeg en legde mijn handtas naast me. Cross trok een been op en liet zijn voet op zijn knie rusten. ‘Heb je misschien vragen?’ Ik tuurde naar de grond en probeerde uit alle macht iets te verzinnen. Zonder enige ingeving keek ik van onder mijn pony naar hem op. ‘Eh, ik weet het niet.’ ‘Goed, zullen we dan maar gewoon beginnen?’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Wat? Nu? Eh…?’ Zijn lach verzachtte het bonken in mijn keel. ‘Ik pak mijn ca-mera en dan maken we gewoon een paar testfoto’s. Lijkt je dat wat?’ ‘Maar hebben we niet bepaalde kleren nodig ofzo?’ ‘Je ziet er perfect uit.’ Hij stond op en verdween om de hoek. Met mijn ellebogen op mijn knieën bestudeerde ik het tapijt. Mijn voet trilde nu zo hard dat ik elk moment verwachtte dat mijn schoen door de kamer zou vliegen. Andy kwam weer binnen, dit keer met een digitale camera in de hand die nauwelijks groter was dan mijn schoen. ‘Ben je er klaar voor?’ ‘Heb je geen professionele camera?’ Hij lachte en stak het toestel in de lucht. ‘Je zult nog verrast zijn door de schoonheid die dit ding weet te vangen.’ Ik grijnsde.


22

‘O, doe dat nog eens.’ Hij hield de camera voor zijn gezicht. Met mijn handen op de bank leunde ik voorover en lachte naar hem. Een paar flitsen en ‘wat ben je mooi’s later en mijn dolge-draaide voet was eindelijk tot rust gekomen. Ik zou hier geloof ik best aan kunnen wennen. Andy kwam naast me zitten en liet me de foto’s zien die hij genomen had. Ik moest lachen nu ik mezelf zo door zijn ogen zag. Iemand vond mij mooi. Iemand geloofde in mij. ‘Goed dan,’ zei hij en raakte voorzichtig mijn schouder aan. ‘Zullen we eens iets anders proberen?’ Langzaam maar trefzeker raakte hij me opnieuw aan en trok mijn mouw een beetje om-laag. Zijn vriendelijkheid stelde me gerust. Drie uur later verliet ik zijn huis met 500 dollar in mijn portemonnee en het gevoel dat er eindelijk iemand was die me accepteerde, me wilde, in me ge-loofde. De gewaagde foto’s die hij van me had genomen? Eh, daar dacht ik maar liever niet over na. Ik negeerde het stemmetje in mijn hoofd dat onophoudelijk siste: ‘Waar ben je mee bezig? Wat als iemand erachter komt?’ Maar ik dacht dat er toch niemand om me gaf. Niemand behalve Andy Cross.


Documents

leesfragment Onthuld-Ashley Weis