Jehowa

Jehowa

Wyrażam głęboką nadzieję, że wszyscy którzy pragną uczcić imię Boże, znajdą tu wiele materiału do wykorzystania, że będzie to pożyteczny dodatek do broszury “Imię Boże, które pozostanie na zawsze”. Bibliografia dołączona na końcu będzie pomocna w odszukaniu dalszych informacji na ten temat.

• New World Translation of the Holy Scriptures – With References (Rbi8, revised 1984;

Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata – z Odsyłaczami, symbol NW). • Comprehensive Concordance (cn 1973, do bi8-71; Wyczerpująca konkordancja).

• Insight on the Scriptures (it 1988; Wnikliwe badanie Pism).

• Watch Tower Publications Index 1930-1985 (dx30-85, 1986) oraz Skorowidz wersetów

biblijnych objaśnionych w publikacjach Towarzystwa Strażnica w latach 1960-1989 (dxs60-89, 1992).

Każdorazowe użycie w tekście wyrazu „imię”, „imiona” zaliczyłem do jednej z trzech grup, następnie w każdej grupie posegregowałem teksty według treści, jaką zawiera bliski kontekst hasła lub fraza towarzysząca hasłu. Treści te rozwinąłem w porządku chronologicznym i tematycznym i ująłem je w ustępy, rozpoczynające się wyrazami pisanymi DUŻYMI literami. Ustępy są często podzielone na mniejsze odcinki tekstu – akapity.

Jeśli chodzi o cytaty wersetów („) oraz ich parafrazy (`´), to ich źródło jest ujęte w nawias okrągły (), jak również klamrowy {} – ten ostatni dla wskazania równoległego tekstu. Wersety mają numer według przekładu NW; nawias pochyły // oznacza numer wersetu według przekładu Biblii warszawskiej (Bw), wydanej przez Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne, Warszawa 1975(dwa ostatnie nawiasy stosuję tylko w przytoczeniach). Nawias kwadratowy [] wskazuje wyrazy dodane w oryginale angielskim, a pochyły \\ – dodane przeze mnie. W tekście przytaczanego wersetu pisałem „imię” różnym krojem pisma i typem czcionki, ażeby odróżnić jego zastosowanie; tak samo zaznaczyłem numer wersetu. Strzałka do góry () wskazuje, że werset przytoczono we wcześniejszym ustępie, zaś indeks górny (1,2,3) odnosi się do kolejności hasła w danym wersecie. Krojem grubym zaznaczyłem pojawienie się frazy, która pierwszy raz towarzyszy hasłu „imię” Boże. Symbol ftn wskazuje na przypis w NW.

Symbole ksiąg biblijnych są następujące:

Ge Ex Le Nu De Jg Sd Ru 1-2 Sa 1-2 Kw 1-2 Kk Er Ne Es Jb Ps Pr Ek Pi Iz Jr La Ez Da Oz Jl Am Ab Jn Mi Na Ha So Ag Za Ml Mt Mr Łu Ja Dz Rz 1-2 Ko Ga Ef Fp Ko 1-2 Te 1-2 Tm Tt Fm He Jk 1-2 Pi 1-3 Ja Ju Ob

1. Imię stare jak świat

IMIĘ – wyraz ten na pewno należał do zasobu słownictwa języka danego przez Boga pierwszemu człowiekowi, Adamowi, praojcu rodziny ludzkiej. Jest więc jednym z najstarszych pojęć, którym posługiwał się człowiek już od początku swego istnienia. Wiąże się bowiem z tym wyrazem czynność „nazywania” tego, co „się dzieje” lub jest „przedmiotem”, inaczej mówiąc, „nadawania imienia” wszystkiemu, co go otacza. W Biblii, która jest Słowem Bożym dla ludzi, znajdujemy wiele razy słowo „imię” i dostrzegamy wielorakie jego zastosowanie. Przyjrzyjmy się teraz temu bliżej.

ZACZNIJMY od pospolitego kamienia. Kiedyś prorok Samuel wyraził Bogu wdzięczność Izraelitów za Jego pomoc przy zwycięstwie nad Filistynami – ustawił pamiątkowy kamień, po czym `nazwał go imieniem Ebenezer´ (1 Sa 7:7-12-14). Z wielu kamieni można utworzyć kopiec, czyli stos. Tak uczyniono, gdy Jakub i Laban zawarli przymierze. Laban powiedział: „Ten stos jest

dziś świadkiem między mną i tobą”, więc nazwał ten stos po syryjsku Jegar-sahaduta, Jakub zaś „nazwał go imieniem Galeed”, co po hebrajsku znaczy to samo: „Stos Świadectwa” (Ge 31:43-48-53). Jest wiele kamieni szlachetnych. Do stroju arcykapłana izraelskiego należał m.in. napierśnik, wykonany w kształcie kwadratu. Do niego to przymocowano 12 kamieni szlachetnych. `A kamieniepowinny być według imion synów Izraela, dwanaście według ich imion, każdy według swojego imienia dla dwunastu plemion´ (Ex 28:15-21,21,21,29; 39:8-14,14,14). Jeżeli chodzi o lewicką rodzinę Meraritów, to ich służba w Namiocie Spotkania polegała na noszeniu jego różnych części. `I według ich imion oznaczycie wyposażenie, co do którego są zobowiązani, jako ich ciężar´ – rozporządził Bóg (Nu 4:29-32,33). Ulane z metalu dwie kolumny stojące u wejścia do świątyni jeruzalemskiej również otrzymały imiona nadane im przez Salomona. Kolumnę `prawą nazwał imieniem Jachin, a lewą imieniem Boaz´ (2 Kk 3:15-17,17 {1 Kw 7:15-21,21,22}). Do rzeczy, którym ludzie nadali stosowne imiona, należy także pewien pokarm, który Izraelici otrzymywali cudownie od Boga w czasie wędrówki po pustyni. Izrael `nazwał go imieniem „manna”´, która to nazwa pochodzi od ich pytania: „Co to jest?” (Ex 16:15,31).

Następny tekst: Ex 17:15.

OD POCZĄTKU swego istnienia człowiek nazywał też formy biologiczne. Pod masywnym drzewem, które rosło koło Betel, pochowano Deborę, piastunkę Rebeki. Jakub „nazwał je imieniem Allon-bakut” (Ge 35:8). Po stworzeniu Adama Bóg wszelkie zwierzę „przyprowadzał do człowieka,aby zobaczyć, jak on każde nazwie; a jak ją człowiek nazwał, każdą żyjącą duszę, takie było jej imię. Tak więc człowiek nazywał imionami” wszelkie zwierzęta (Ge 2:19,20). Twory geograficzne iszczegóły topograficzne także otrzymywały imiona.

Pozostałe teksty: Ja 10:3; Ob 13:1,17,17; 14:11; 15:2; 17:3.

Z RAJU Eden wypływała rzeka, która rozdzielała się na cztery mniejsze. `Imię pierwszej Piszon, imię drugiej rzeki Gihon. A imię trzeciej rzeki Hiddekel´, tzn. Tygrys, czwarta to Eufrat (Ge 2:10,11–13,14). Także studnie wody, z których korzystali przodkowie Izraela, miały swe imiona. Izaak odkopał te w dolinie Geraru i „ponownie nazwał je imionami, takimi imionami, jakimi je nazwał jego ojciec”. Jednakże z powodu nowych okoliczności „nazwał studnię imieniem Esek”, jedną z nich, co do drugiej „nazwał ją imieniem Sitna”, a trzecią „Rechobot” (Ge 26:15,18,18–20,21,22). Znany z ogromnej siły sędzia Samson wołał do Boga z powodu pragnienia wody. Toteż Bóg cudownie sprawił, że powstało źródło w miejscowości Lehi. Pokrzepiony wodą Samson „właśnie dlatego nazwał je imieniem En-hakkore” (Sd 15:17-19).

Następny tekst: Ge 26:331.

Z CZASÓW Jonatana, syna Saula, pochodzi informacja o szczegółach topograficznych, mianowicieże były dwa urwiska skalne między miejscowością Michmasz i Geba i że „imię jednego było Bozez, a imię drugiego Sene” (1 Sa 14:4,4,5).

WIELOKROTNIE czytamy w Biblii o miejscach, w których działy się różne wydarzenia. Przy opisie powstawania klanów wśród potomków Iszmaela Biblia wylicza „imiona synów Iszmaela, według ich imion”, po czym mówi: „To są synowie Iszmaela i te są ich imiona przy ich dziedzińcach i murowanych obozach” (Ge 25:13,13–16). Wyliczając potomków Ezawa, Biblia podaje „imiona szejków Ezawa, zgodnie z ich rodzinami, zgodnie z ich miejscami, według ich imion”, a przez to rozumie się, że nazywano te miejsca według imion ludzi (Ge 36:40,40-43).

Patriarcha Jakub nadał nazwy kilku miejscom. Gdy Bóg ukazał mu się po raz drugi na pewnym miejscu, Jakub `ponownie nazwał to miejsce imieniem Betel´ (Ge 35:5-7,9-15). W „Mahanaim” spotkali go aniołowie Boży (Ge 32:1,2), w „Peniel” zwycięsko mocował się z aniołem (Ge 32:24-30), zaś w „Sukkot” zbudował szałasy dla swej trzody (Ge 33:17). Orszak żałobny ze zwłokami Jakuba zatrzymał się na klepisku Atad w regionie Jordanu. Z powodu żałobnych ceremonii „nazwano je imieniem Abel-mizraim” (Ge 50:7-11). W historii narodu izraelskiego również czytamy o nadaniu imienia kilku miejscom i miejscowościom. Po cudownym przejściu przez MorzeCzerwone Izrael przybył do miejscowości, gdzie woda była gorzka. „Właśnie dlatego nazwał ją imieniem Mara” (Ex 15:22,23-25). Innym razem Izrael kłócił się z Mojżeszem o wodę, „więc nazwał to miejsce imieniem Massa i Meriba” (Ex 17:2-7). Utyskiwaniu Izraelitów nie było końca, toteż Bóg sprawił, że zapłonął wśród nich ogień zniszczenia. „I zaczęto nazywać to miejsce imieniem Tabera” (Nu 11:1-3). W „Kibrot-hattaawa” było miejsce pogrzebania wielu samolubnych utyskiwaczy (Nu 11:31-34). Wędrując dalej do Kanaanu, Izrael zetknął się w walce z królem Aradu.Ale dzięki pomocy Boga oddali na zniszczenie jego lud i ich miasta. „Stąd nazwali to miejsce imieniem Horma” (Nu 21:1-3). Zaraz też po przekroczeniu Jordanu w miejscu pierwszego postoju Izraelitów Bóg zdjął z nich hańbę nieobrzezania, „więc zaczęto nazywać to miejsce imieniem Gilgal” (Jg 5:2-9); natomiast „Nizinna Równina Achor” to miejsce, gdzie wykonali oni wyrok na Achanie i jego rodzinie (Jg 7:22-26). Z powodu nieposłuszeństwa względem rozporządzeń Boga, anioł Jego zapowiedział Izraelitom na przyszłość trudności, a wtedy zareagowali płaczem. „Stąd nazwali to miejsce imieniem Bochim” (Sd 2:1-5). Kiedy w późniejszych czasach królem Izraela został Dawid, do walki z nim wyruszyli Filistyni. Ale rozbił ich z pomocą swego Boga. „Właśnie dlatego nazwał to miejsce imieniem Baal-perazim” (2 Sa 5:17-20,21 {1 Kk 14:8-11,12}). Również królowi Jehoszafatowi Bóg dał zwycięstwo nad koalicją trzech najeźdźców. Dlatego wybawieni Izraelici błogosławili Boga na „Nizinnej Równinie Beraka” (2 Kk 20:1,24-26).

Pozostałe teksty: Ge 22:14; 28:191; Ez 20:29.

MIASTO jest „wynalazkiem” bardzo starym. Pierwszoplanową cechą charakterystyczną miasta jest jego imię. Bela był królem Edomu, a „imię jego miasta było Dinhaba”, skąd zapewne sprawował władzę. Tak samo też czytamy o dwu innych królach i ich miastach: „Awit” i „Pau” (Ge

32:32,35,391 {1 Kk 1:43,46,501}). Potomkom Aarona, czyli kapłanom, synowie Izraela przydzielili w ziemi Kanaan 13 `miast nazwanych po imieniu {imionami}´, czyli wymienionych w spisie (Jg 21:8,9-19 {1 Kk 6:54-60,64,65/39-45,49,50/}). Niekiedy też czytamy w Biblii o przyczynie nadaniadanego imienia jakiemuś miastu. Już Kain jako pierwszy „zbudował miasto i nazwał je imieniem Enoch, od imienia swojego syna” (Ge 4:17,17). A w związku z zagładą Sodomy, Lot pragnął schronić się do pewnego małego miasta, „właśnie dlatego nazwał to miasto imieniem Zoar” (Ge 19:18-22). Jedną ze studni odkopanych przez Izaaka była ta, którą niegdyś wykopał Abraham. „Stądnazwał ją imieniem Sziba. Właśnie dlatego imię miasta brzmi Beer-szeba” (Ge 26:32,33,33; zob. też 21:25-32). Ciekawą informację znajdujemy w związku z miastem, które stało się stolicą królestwa dziesięciu plemion Izraela. Jego król Omri `kupił od Szemera górę Samaria i począł budować [na] górze, i nazwał miasto, które zbudował, imieniem Samaria, od imienia Szemera, panagóry´ (1 Kw 16:23,24,24).

Pozostałe teksty: Ge 11:9; Jr 33:9; Ez 22:5; 39:16; 48:35; Na 1:14; Ob 3:12.

Często czytamy o zmianie imienia miasta. Kiedy po raz pierwszy Bóg ukazał się w szczególny

sposób Jakubowi, ten „nazwał to miejsce imieniem Betel; faktem jest jednak, że wcześniej imię miasta brzmiało Luz” (Ge 28:10-19,19). Co do tego miasta czytamy dalej, że w czasie osiedlania sięplemion izraelskich w Kanaanie „dom Józefa począł szpiegować Betel (nawiasem mówiąc, przedtem imię miasta brzmiało Luz)” i że je zdobył dzięki pomocy pewnego mieszkańca. Ciekawe jest to, że „człowiek ten udał się do kraju Hittitów i zbudował miasto, i nazwał je imieniem Luz. To jest jego imię aż do tego dnia” (Sd 1:22,23–26,26). Jeszcze za życia Mojżesza Rubenici przejęli kontrolę nad wielu miastami regionu, na którym się osiedlili. Odbudowali je, a `ich imiona zmieniono, i poczęli nazywać miasta, które zbudowali, imionami od swoich własnych imion´ (Nu 32:37,38/37/,38,38; zob. ftn). Podobnie „Jair, syn Manassesa”, zdobył `wioski Baszanu´ w jego okręgu Argob `i począł je nazywać od swojego własnego imienia, Hawwot-jair´ (De 3:14 {Nu 32:4}). Tak samo `Noba zdobył Kenat i jego zależne miejscowości i zaczął je nazywać Noba, od swojego własnego imienia´ (Nu 32:42). Wierny Kaleb otrzymał w przydziale miasto Hebron. „Imię Hebronu przedtem brzmiało Kiriat-arba” (Jg 14:13-15). Pod jego przewodnictwem zdobyli je Judejczycy (Jg 15:13,14 {Sd 1:10}). Miasto Debir zdobył pierwszy sędzia izraelski, Otniel, syn Kenaza, brata Kaleba. „Imię Debiru przedtem brzmiało Kiriat-sefer” (Jg 15:15-17 {Sd 1:11-13}). Judejczycy i Symeonici pobili Kanaanitów w „Zefat i oddali je na zniszczenie. Stąd nazwano to miasto imieniem Horma” (Sd 1:16,17). Historyczna relacja z wędrówki plemienia Dana mówi nam o zdobyciu miasta na północnym terytorium. A gdy je odbudowali, zamieszkali w nim. „Poza tym nazwali to miasto imieniem Dan od imienia ich ojca, Dana, który się urodził Izraelowi {zaczęli nazywać Leszem Dan, według imienia Dana, ich praojca}. Jednak najpierw imię miasta brzmiało Laisz” (Sd 18:27-29,29,29 {Jg 19:47}). Król judzki Amazjasz zdobył na wojnie miasto Edomitów, amianowicie Selę, „i zaczęto nazywać je imieniem Jokteel” (2 Kw 14:1,7).

JEŻELI chodzi o ciała kosmiczne widoczne na ziemskim niebie, to człowiek nadał imiona wielu gwiazdom. Lecz o ich Stwórcy Biblia mówi nam: „Podnieście oczy w górę i popatrzcie. Kto stworzył te rzeczy? To jest Ten, który nawet według liczby wywodzi ich armię, wszystkie je woła wręcz po imieniu. Na skutek obfitości energii dynamicznej (…) żadnej [z nich] nie brak” (Iz 40:25,26). Słusznie też psalmista stwierdza: „On ustala liczbę gwiazd, woła je wszystkie według [ich] imion. Nasz Pan jest wielki i obfituje w moc” (Ps 147:4,5).

Następny tekst: Ob 8:11.

DATĘ ważnych wydarzeń zapisujemy. Ezechielowi Bóg polecił, żeby `zapisał sobie imię dnia, tego właśnie dnia´. A był to dzień rozpoczęcia oblężenia Jeruzalem przez babilońskiego króla. Pomimo to u Hebrajczyków dni nie miały swych nazw, tak jak je mają dzisiaj (Ez 24:1,2). Tylko dni świąteczne miały swe imiona, np. Sabat, Dzień Przebłagania. Jak czytamy w sprawozdaniu, święto powstałe w czasach `pewnego męża, Żyda, a imię jego było Mordekaj, Beniaminity´, i żydowskiej królowej Estery otrzymało stosowne imię: „Właśnie dlatego nazwali te dni Purim, od imienia Pur”, tzn. los (Es 2:5; 9:20-26-32).

ZAUWAŻYLIŚMY więc, że imiona nadawano różnym rzeczom. Około roku 1000 p.n.e. mądry król, który zastanawiał się nad tym, co go otaczało, mógł napisać: „Cokolwiek nastało, już wypowiedziano jego imię” (Ek 6:10). Jednakże dzisiaj w wielu współczesnych językach używa się, jak wiadomo, raczej słowa „nazwa”, i tak to oddają różne przekłady Biblii. Nie jest to złe, choć pozostawienie w tym miejscu tekstu słowa „imię” pomogłoby czytelnikowi w uzmysłowieniu sobie tego, jaka jest rozpiętość znaczenia, szerokość zastosowania tego wyrazu w tekście Biblii. Wielu

bowiem ludziom słowo „imię” kojarzy się dziś wyłącznie z ludźmi.

POKAŻEMY teraz, jak to słowo łączy się z istotą rozumną, żyjącą na ziemi. To chyba jego najprostsze i najpospolitsze zastosowanie. Przedstawiony poniżej wykaz miejsc, w których podano „imię” mężczyzny, zawiera wiele znanych postaci, jak również mniej znanych osób (nie znajdziemytu wszystkich sławnych mężczyzn, ale to tylko dlatego, że hasło „imię” w związku z nimi nie występuje).

Najczęściej czytamy o `imieniu syna´. Są to: Set (Ge 4:25; 5:3); Noe (Ge 5:28,29); Moab, Ben-ammi (Ge 19:37,38); Ruben, Symeon, Lewi, Juda, Dan, Neftali, Gad, Aszer, Issachar, Zebulon, Józef (Ge 29:32,33,34,35; 30:6,8,11,13,18,20,24); Er, Onan, Szela (Ge 38:3,4,5); Mojżesz (Ex 2:10); Samson (Sd 13:24); Saul (1 Sa 9:2); Abiatar (1 Sa 22:20); Mefiboszet (2 Sa 4:4); Mika (2 Sa 9:12); Jabez (1 Kk 4:9); Beria (1 Kk 7:23). Nieraz w rodowodach czytamy o dwóch synach, m.in. o bliźniakach. Wówczas podaje się `imię pierworodnego´, `imię jednego i imię drugiego´ lub `imię brata´ (także w stosunku do siostry). Są to: Jubal (Ge 4:20,21); Laban (Ge 24:29); Ezaw, Jakub (Ge 25:24,25,26; 27:36); Perez, Zera (Ge 38:27-29,30); Manasses, Efraim (Ge 41:50,51,52); Gerszom,

Eliezer (Ex 2:22; 18:3,4); Joel, Abijasz (1 Sa 8:2,2); Zelofehad (1 Kk 7:14,152); Peresz, Szeresz (1 Kk 7:16,16). Dosyć często czyta się o imieniu osoby, którą się bliżej określa; niekiedy podaje się też, czyim jest synem. Są to: Hira, `mąż, Adullamita´ (Ge 38:1); Szua, `pewien Kanaanita´ (Ge 38:2); w czasach Mojżesza prorokowało `dwóch mężów. Imię jednego było Eldad, a imię drugiego Medad´ (Nu 11:26,26); `imię Aarona napisano na lasce Lewiego´, zaś na pozostałych laskach `imię każdego naczelnika ojcowskiego domu napisano na jego lasce´ (Nu 17:1,2,3-5/16,17,18-20/); Zimri, „imię śmiertelnie uderzonego Izraelity” (Nu 25:14); Mika, „mąż z górzystego regionu Efraima” (Sd 17:1); Kisz, „mąż z Beniamina” (1 Sa 9:1); Abner, `imię wodza armii´ Saula (1 Sa

14:502); Goliat, `harcownik, Filistyn z Gat´ (1 Sa 17:4,23); Jesse, `Efratyta z Betlehem´ (1 Sa 17:12); Doeg, `jeden ze sług Saula, Edomita´ (1 Sa 21:7/8/); `dwóch mężczyzn, wodzowie band plądrujących, imię jednego Baana, a imię drugiego Rechab´ (2 Sa 4:2,2); Ziba, `sługa domu Saula´ (2 Sa 9:2); Jehonadab, `towarzysz Amnona´ (2 Sa 13:3); Szimei, „mąż z rodziny domu Saula” (2 Sa 16:5); Itra, `mąż, Izraelita´ (2 Sa 17:25); Szeba, `nicpoń z górzystego regionu Efraima´ (2 Sa 20:1,21); Jarha, `egipski sługa´ (1 Kk 2:34); `Szeszbazzar, to imię tego, którego Cyrus uczynił namiestnikiem´ (Er 5:14); Irijasz, `oficer mający nadzór w Bramie Beniamina´ (Jr 37:13); „jeden z przełożonych synagogi o imieniu Jair” (Mr 5:22); „mąż, zwany z imienia Zacheusz” (Łu 19:2); Nikodem, „mąż z Faryzeuszów” (Ja 3:1); Malchus, `imię niewolnika najwyższego kapłana´ (Ja 18:10); „pewien mąż o imieniu Ananiasz” (Dz 5:1).

Pozostałe teksty: Ge 4:172,26; 10:252; 48:162; Nu 32:42; De 3:14; Jg 19:47; Sd 13:2; 18:292; 1 Sa

1:1,20; 1 Kw 16:242; 1 Kk 1:192; Es 2:5; Jb 1:1; Dz 13:6,8; 16:1.

Biblia podaje nam również „imiona synów” wielu mężczyzn. Czytamy więc o imionach synów: Ezawa (Ge 36:10); Izraela (Ge 46:8), wypisanych na 2 kamieniach z onyksu – przymocowanych do efodu arcykapłana (Ex 28:9,<sp/spanan style=”text-decoration: underline;”>10,10,11,12; 39:6,7) – oraz 12 kamieniach szlachetnych – przymocowanych do napierśnika. Na pustyni Synaj policzono całe zgromadzenie „według liczby imion” (Nu 1:1,2,3,18,19) – policzono zaś każde plemię oddzielnie (Nu 1:20,22,24,26,28,30,32,34,36,38,40,42) – oraz `liczbę imion pierworodnych´ (Nu 3:40–43). A oto inni synowie: Lewiego (Ex 6:16; Nu 3:17; 1 Kk 23:24); Aarona (Nu 3:2,3);

Gerszona (Nu 3:18; 1 Kk 6:17/2/); Elimelecha (Ru 1:2); Jessego (1 Sa 17:13); Dawida (2 Sa 5:14 {1 Kk 14:4}); Azela (1 Kk 8:38; 9:44). W innych miejscach mówi się o `imionach mężów´. Naprzykład sędzia Gideon wypytywał pewnego młodzieńca o rządzących miastem, więc ten „wypisał dla niego imiona książąt Sukkot i jego starszych, siedemdziesięciu siedmiu mężów” (Sd 8:13,14); wyliczono również `naczelników´ w plemieniu Symeona, `spisanych według [ich] imion´ (1 Kk 4:32-38–41); również tych, którzy w roku 468 p.n.e. powrócili z Ezdraszem z Babilonu do Jeruzalem, wśród nich zaś „z synów Adonikama ci, którzy byli ostatni”, oraz „dwustu dwudziestu Netinim, wszystkich z nich wyznaczono według [ich] imion” (Er 8:1-13–20). Wymienia się poza tym „imiona mężów”, którym przydzielono różne zadania: `mężów, których wyznaczono według imion´, aby pomagali Mojżeszowi i Aaronowi przy spisie Izraelitów (Nu 1:4,5–17); `mężów wysłanych na zwiad´ do Kanaanu (Nu 13:1-4–16); tych, którzy pomagali Eleazarowi i Jozuemu przy podziale kraju (Nu 34:16,17–19-29); „dwunastu nadzorców” okręgów administracyjnych w państwie Salomona (1 Kw 4:7,8-19); z czasów króla izraelskiego Pekacha `mężów, których wyznaczono według ich imion´, aby zaopiekowali się jeńcami z Judy i odprowadzili ich do Jerycha,a to za radą `proroka Bożego, którego imię było Oded´(2 Kk 28:9–15); za panowania Hezekiasza, króla Judy, `we wszystkich miastach byli mężowie wyznaczeni według [ich] imion´ do przydzielania żywności kapłanom i Lewitom (2 Kk 31:17-19); `krzepkich mężów, którzy budowali´ drugą świątynię (Er 5:4,9,10,10) oraz tych, którzy pomagali Ezdraszowi w sprawie małżeństw mieszanych (Er 10:16,17).

Pozostałe teksty: Ge 25:13,13,16; 36:401; Ex 1:1; 28:21,21,29; 39:14,14; Nu 32:382; 1 Kk 16:41; Mt 10:2; Ob 21:14.

Będąc daleką od poglądów antyfeministycznych, Biblia podaje imiona wielu kobiet. Oto `imię żony´ niejednego mężczyzny: Ewa (Ge 3:20); Saraj, Milka (Ge 11:29,29); Ketura (Ge 25:1); Mehetabel

(Ge 36:392 {1 Kk 1:502}); Tamar (Ge 38:6); Jochebed (Nu 26:59); Noemi (Ru 1:22); Ahinoam (1

Sa 14:501); Atara (1 Kk 2:26); Abihail (1 Kk 2:29); Maaka (1 Kk 8:29; 9:35); Elżbieta (Łu 1:5). Sprawozdanie biblijne podaje, że niektórzy mieli dwie żony, albo też czytamy o dwóch żonach różnych mężczyzn; wówczas podano `imię pierwszej´, `imię jednej i imię drugiej´: Ada, Zilla (Ge 4:19,19); Orpa, Rut (Ru 1:4,4); podano także `imię nałożnicy´: Reuma (Ge 22:24); Rizpa (2 Sa 3:7).Podano `imię matki´ niejednego króla judzkiego: Naama (1 Kw 14:21,31 {2 Kk 12:13}); Maaka {Mikaja} (1 Kw 15:2 {2 Kk 13:2}, zaś 15:10 podaje `imię babki´); Azuba (1 Kw 22:42 {2 Kk 20:31}); Atalia (2 Kw 8:26 {2 Kk 22:2}); Zibia (2 Kw 12:1/2/ {2 Kk 24:1}); Jehoaddin {Jehoaddan} (2 Kw 14:2 {2 Kk 25:1}); Jekolia (2 Kw 15:2 {2 Kk 26:3}); Jerusza (2 Kw 15:33 {2 Kk 27:1}); Abi {Abija} (2 Kw 18:2 {2 Kk 29:1}); Hefziba (2 Kw 21:1); Meszullemet (2 Kw 21:19); Jedida (2 Kw 22:1); Hamutal (2 Kw 23:31; 24:18 {Jr 52:1}); Zebida (2 Kw 23:36); Nehuszta (2 Kw 24:8) oraz `imię matki´ pierwszego króla izraelskiego: Zerua (1 Kw 11:26). A

oto `imię siostry´: Tamar (2 Sa 13:1); Hazzelelponi (1 Kk 4:3); Maaka (1 Kk 7:151) lub `imię córki´: Dina (Ge 30:21); Sera (Nu 26:46); Tamar (2 Sa 14:27). Jeżeli były dwie, to podano `imię starszej i imię młodszej´: Lea, Rachel (Ge 29:16,16) albo `imiona dwóch córek, imię pierwszej narodzonej iimię młodszej´: Merab, Michal (1 Sa 14:49,49,49), a raz czytamy: `imię pierwszej, imię drugiej i imię trzeciej´ córki Joba: Jemima, Kezia, Keren-happuch (Jb 42:14,14,14). Niektóre niewiasty określono bliżej – podobnie jak mężczyzn: „hebrajskie położne, imię jednej z nich było Szifra, a imię drugiej Pua” (Ex 1:15,15); Kozbi, „imię Midianitki śmiertelnie uderzonej” (Nu 25:15);

Rahab, `nierządnica´ (Jg 2:1); Delila, `niewiasta z doliny potoku Sorek´ (Sd 16:4).

Pozostałe teksty: Ge 16:1; Le 24:11; 1 Sa 1:2,2; Ez 16:14,15; Łu 1:27.

Jest rzeczą interesującą, że niektórzy rodzice otrzymali instrukcję od Boga co do imienia chłopca. Tymi, którzy w ten sposób otrzymali imię, byli np.: Iszmael, Izaak (Ge 16:11,15; 17:19; 21:3) oraz Jan, którego `zamierzano nazwać imieniem jego ojca, Zachariasza´ (Łu 1:13,57-59–61–63; Ja 1:6). Przez swego proroka Bóg zapowiedział imię króla z rodu Dawida – Jozjasza, który miał wykonać wolę Bożą względem ołtarza fałszywego kultu, który znajdował się w Betel (1 Kw 13:1,2,3). Niektóre imiona podane z Bożego polecenia miały prorocze znaczenie, tzn. wskazywały na coś za pośrednictwem swej treści; np. imię drugiego syna Izajasza: Meher-szalal-hasz-baz (Iz 8:3,4) czy też imiona synów Ozeasza: Jezreel, Loammi oraz imię jego córki: Loruhama (Oz 1:4–6–9,10). Podobnie rzecz się ma z imieniem Syna Bożego, o czym jeszcze napiszemy. Ala nawet te „zwykłe” imiona miały swą treść. Otóż było pewne małżeństwo: `imię męża było Nabal, a imię żony Abigail´. Kobieta owa starała się powstrzymać gniew Dawida, tłumacząc mu o swym mężu, że „jakie jest jego imię, taki i on jest. Nabal to jego imię i bezsens jest w nim” (1 Sa 25:3,3,25,25). Czasami następowała zmiana imienia lub dodawano nowe, co wskazywało na okoliczności jego nadania lub charakteryzowało jego nosiciela. Brat Jakuba, Ezaw, sprzedał swe prawa pierworodnego za miskę czerwonej strawy, `dlatego nazwano go imieniem Edom´ (Ge 25:27-30-34). Rachela, jeśli chodzi o jej drugiego syna, „nazwała go imieniem Ben-oni, ale jego ojciec nazwał go Beniamin” (Ge 35:18). Gdy Dawidowi urodził się drugi syn z Batszeby, „zaczęto go nazywać imieniem Salomon”. Bóg powiadomił Dawida, że umiłował jego syna, przeto posłał proroka Natana i „nazwał go imieniem Jedidiasz” (2 Sa 12:24,25). `Faraon Necho uczynił królem Eliakima, syna Jozjasza, i zmienił jego imię na Jehojakim´(2 Kw 23:34 {2 Kk 36:4}), podobnie `król Babilonu uczynił królem Mattaniasza. Wówczas to zmienił jego imię na Zedekiasz´ (2 Kw 24:17). Tak samo urzędnik tego zwycięskiego króla `przydzielił imiona´ babilońskie `niektórym z synów Judy´ wziętych wówczas do niewoli. `Tak więc przydzielił Danielowi [imię] Belteszazzar´, a jego towarzyszom: Szadrach, Meszach i Abednego (Da 1:6,7,7; 2:26; 4:19/16/; 10:1). Po niewoli wróciło wielu kapłanów, a wśród nich „synowie Barzillaja, który wziął żonę z córek Barzillaja Gileadity i zaczął być zwany odich imienia” (Er 2:61 {Ne 7:63}). Również Bóg zmienił imię kilku osobom. Imię Abram `ustanowił´ na Abraham (Ge 17:5,5; Ne 9:7); Jakub, drugi syn Izaaka i Rebeki, otrzymał imię Izrael (Ge 32:27,28; 35:10,10,10,10; 1 Kw 18:31; 2 Kw 17:34), zaś kapłan Paszhur – opisowe imię: „Trwoga dookoła” (Jr 20:3). O jednej kobiecie wiemy, że Bóg zmienił jej imię. Żona Abrahama, Saraj, otrzymała imię Sara (Ge 17:15,15).

Pozostałe teksty: Ge 10:251; 41:45; 48:161; Ex 31:2; 33:12,17; 35:30; De 25:10; 1 Kk 1:191; 22:9;

Ps 72:17,17; Iz 4:1; 7:14; 43:1; 44:5,5; 45:3,41; 48:1; 49:1; 62:2; 65:152; Jr 11:16; Ez 23:4,4; Da

4:81; Rz 2:17; 1 Pi 4:16; Ob 2:17; 17:5.

W tekście biblijnym często mówi się o człowieku w sensie ogólnym, czyli jakimkolwiek mężczyźnie lub dowolnej kobiecie, o kimś podlegającemu prawu. Wówczas to „imię” oznacza po prostu człowieka, jest więc synonimem osoby (nie raz chodzi też o stworzenia duchowe). Na przykład księga Estery opisuje, jak spośród młodych kobiet wybrano najpiękniejszą na żonę dla króla Persji; po przygotowaniach każda z nich „była wezwana po imieniu” (Es 2:12-14). Podobne znaczenie ma ono w poleceniu Jana apostoła, skierowanym do chrześcijańskiego brata Gajusa,

żeby `pozdrowił przyjaciół po imieniu´ (3 Ja 1,14/15/). A w wizji jeźdźców galopujących w czasie końca tego systemu rzeczy Jan widzi `bladego konia, a siedzący na nim miał na imię Śmierć. I tuż za nim podążał Hades´. Rzecz jasna, jeździec ten coś symbolizuje (Ob 6:1-8).

Pozostałe teksty: 1 Sa 25:5,9; 1 Kw 21:8; Es 2:22; 3:12; 8:8,8,10; Jr 29:25; Ja 5:43; Dz 4:7,12; 18:15; 1 Ko 1:13,15; Ef 1:21; Fp 2:9; Ob 3:4.

W wielu wersetach rozumie się słowo „imię” w sensie reputacji, sławy, która może być dobra lub zła. W wersetach Ge 6:4, Nu 16:2, 1 Kk 5:24 czytamy o `mężach sławy´, a hebrajski tekst M używatu słowa „imię” lub „imiona”, co pokazuje ftn „fame” przy każdym z tych wersetów. Jednak w większości wersetów czytamy w ang. NW słowo „imię”.*Sprawozdanie wylicza „imiona mocarnych mężów, którzy należeli do Dawida” w liczbie około 40. A należał do nich `Benajasz i miał imię (sławę) wśród trzech mocarnych mężów´. I tak samo `Abiszaj miał sławę jak tych trzech´,innymi słowy: „`miał imię wśród tych trzech´, T,LXX,Sy,Vg oraz wiele heb. mss” (2 Sa 23:8-18-22-39 {1 Kk 11:10-20 oraz ftn-24-47}). Zanim Dawid został królem, przybyli do Hebronu Izraelici z wszystkich plemion, m. in. z Efraima „mężowie sławy”, czyli „mężowie imion”, jak też z plemienia Manassesa ci, `których wyznaczono po imieniu, aby przyszli uczynić Dawida królem´ (1 Kk 12:30 oraz ftn,31/31,32/). Dzięki poślubieniu Moabitki Rut Boaz miał `zdobyć wybitne imię w Betlehem´, jak też `jego imię było rozgłaszane w Izraelu´ (Ru 4:11,14). Całkiem inną sławę ma człowiek, o którym czytamy w przysłowiu biblijnym: „Zarozumiały, przyjmujący pozory samochwała, to imię tego, który działa w furii zarozumialstwa” (Pr 21:24).

Pozostałe teksty: Ge 11:4; 12:2; De 22:14,19; 1 Sa 18:30; 2 Sa 7:9,9; 8:13; 12:28; 1 Kw 1:47,47;

4:31 ftn; 1 Kk 14:17 ftn; 17:8,8; Pr 22:1; Ek 7:1; Pi 1:3; Iz 45:42; 55:13 ftn; 56:51; Jr 13:11; Ez 23:10 ftn; 34:29; So 3:19,20; Łu 6:22; Ob 3:1.

Pośród starożytnego ludu wybranego szczególnie dbano o zachowanie imienia. Mężczyzna, który by umarł i nie pozostawił po sobie syna, narażał swe imię na wyginięcie. Było to związane bezpośrednio z dziedziczeniem posiadłości, którą przydzielono każdej rodzinie. Znamy przykład: Zelofehad miał tylko córki, „a to były imiona jego córek: Mahla, Noa i Hogla, i Milka, i Tirza”. Przyszły one do Mojżesza i Eleazara i powiedziały: „Dlaczego by imię naszego ojca miało być zabrane z jego rodziny, ponieważ nie miał syna?” Bóg wydał odpowiednie rozporządzenie, które naprzyszłość brało już pod uwagę taki wypadek (Nu 26:33; 27:1–4-11; Jg 17:3). A gdy w ogóle nie było dzieci? Na tę okoliczność Prawo Mojżeszowe nakreślało małżeństwo lewirackie, czyli „małżeństwo ze szwagrem”. `Pierworodny odziedziczyłby imię jego zmarłego brata, aby jego imię nie było zgładzone w Izraelu´. Jednak bywało, że szwagier `odmówił zachowania imienia swojego brata w Izraelu´ (De 25:5,6,6,7). Również tu możemy podać przykład. Bliski krewny pewnego `męża z Betlehem, a imię męża Elimelech´, został poinformowany o możliwości zawarcia

małżeństwa lewirackiego, ten jednak nie chciał z niego skorzystać (Ru 1:1,21). W takim wypadku Boaz, `mąż bardzo bogaty´, zechciał dopełnić tego prawa, `ażeby wzbudzić imię zmarłego męża na jego dziedzictwie i aby imię zmarłego męża nie było odcięte spomiędzy jego braci´ (Ru 2:1,19; 4:1-5–10,10). Z małżeństwa Boaza i Rut narodził się syn. `Wtedy sąsiadki dały mu imię. I zaczęły zwaćgo imieniem Obed´ (Ru 4:17,17). Z innych przykładów ludzi, którzy troszczyli się o swe imię, można wymienić Jonatana. Powiedział on do Dawida: `I nie odcinaj swojej własnej, serdecznej życzliwości od mojej rodziny po czas niezmierzony. Ani też [imię] Jonatana niech nie będzie odcięte od domu Dawida´ (1 Sa 20:12-16,17; zob. też w.16 ftn). Później też sam król Saul domagał

się od Dawida pod przysięgą, `że nie odetnie jego nasienia po nim i że nie zniszczy jego imienia z domu jego ojca´ (1 Sa 24:16-21,22/17-22,23/). Pewna kobieta opowiedziała Dawidowi zmyśloną historyjkę, mającą swe znaczenie, w której wypowiedziała myśl o zgładzeniu jej ostatniego syna, `tak aby nie przydzielić jej mężowi ani imienia, ani resztki na powierzchni gruntu´ (2 Sa 14:4-7). „Przyjaciel” Joba, Bildad Szuhita, opisał mu perspektywy `czyniciela zła, tego, kto nie zna Boga´, i odniósł ten opis do niego, mówiąc: „Samo wspomnienie o nim na pewno zginie z ziemi i nie będzie miał żadnego imienia na ulicy” (Jb 18:5-17-21).

Pozostałe teksty: De 29:20; 2 Sa 18:18,18; Ps 41:5; 49:11; Ek 6:4; Iz 14:22; Jr 11:19; Ob 3:5,5.

Bóg jest twórcą pierwszej rodziny ludzkiej, Adama i Ewy, i On zezwolił im mieć dzieci, które tworzyły dalsze rodziny, jak również ustanowił prawa rządzące rodziną. Bóg stworzył człowieka „na swój obraz”. „Rodzajem męskim i żeńskim stworzył ich. A potem błogosławił ich i nazwał ich imieniem Człowiek w dniu ich stwarzania” (Ge 5:1,2). Ciekawą myśl zawiera wypowiedź apostoła Pawła: „Z tej racji zginam swoje kolana przed Ojcem, któremu wszelka rodzina w niebie i na ziemi zawdzięcza swoje imię” (Ef 3:14,15). Również chrześcijanie tworzą szczególną rodzinę. W niebie także istnieje rodzina anielskich synów Bożych, której Głową jest Bóg. Tak więc istnienie, pozycję iustrój – czyli „swoje imię” – każda rodzina otrzymała od swego niebiańskiego Ojca. Zwłaszcza po powstaniu mnóstwa języków pojawiły się też wielkie rodziny – plemiona i narody. Z początku było około 70 rodzin (Ge 10:1-8,13-32 {1 Kk 1:4-25}).* Naród Izraela powstał z potomków 12 synów patriarchy Jakuba, dlatego tworzyło go 12 plemion. Jest rzeczą interesującą, że Jakub zaadoptował dwóch synów Józefa – Manassesa i Efraima – aby utworzyli oni dwa plemiona izraelskie. Powiedział przy tym Józefowi: „Ale twoje potomstwo, którego ojcem zostaniesz po nich, będzie twoje. Wespół z imieniem ich braci będą nazwani w swoim dziedzictwie” (Ge 48:5,6). Zgodnie z zarządzeniem Bożym Izraelici mieli podzielić ziemię w Kanaanie `według liczby imion, zgodnie z imionami plemion´ (Nu 26:51-53–55,56).

Pozostałe teksty: Ez 48:1,31; Ob 21:12.

W wielu tekstach biblijnych czytamy o imieniu w powiązaniu z narodem. Często jest to myśl o wytraceniu imienia. Co do „narodów”, które Bóg miał wydziedziczyć z Kanaanu, Mojżesz zapowiedział Izraelowi: „I On na pewno wyda ich królów w twoją rękę, i musisz zgładzić ich imiona spod niebios. Nikt nie ostoi się wobec ciebie, aż je wyniszczysz” (De 7:22-24). W niedalekiej przyszłości Bóg postąpi podobnie z obecnymi narodami tego świata. Godne uwagi jest to, że Izraelowi także groziło podobne wyniszczenie. Mojżesz przypomniał, jak to w związku z apostazją Izraelitów przy Górze Horeb Bóg postanowił `zniszczyć ich i zgładzić ich imię spod niebios´, ale przebłagał on Boga za tym ludem (De 9:7-14-21). Potem groziło im stale niebezpieczeństwo ze strony narodów sąsiednich. Toteż psalmista zwraca się do Boga: „Powiedzielioni: `Chodźmy i ich wymażmy, by nie byli narodem, aby imię Izraela już więcej nie było wspominane´” (Ps 83:1-4,5/2-5,6/). Za panowania króla izraelskiego Jeroboama II „nie było pomocnika dla Izraela”. Dlatego też Bóg „obiecał nie zgładzić imienia Izraela spod niebios. Toteż wybawił ich przez rękę Jeroboama, syna Jehoasza” (2 Kw 14:23-27). Oczywiście, gdyby narodom udało się wytępić Izraela, wówczas byłaby to zagłada całkowita, nieodwracalna. Bóg zaś mógł to uczynić w sposób kontrolowany, tak ażeby po odpowiednim czasie naród mógł się odrodzić. Konieczność taka w końcu się pojawiła, gdyż Izrael nie `zwracał rzeczywiście uwagi na przykazania jego Boga´. Cierpliwość prawdziwego Boga doszła aż do kresu; pozwolił On, aby

niewierny lud poszedł w niewolę. Powiedział także: „I twoje nasienie stałoby się takie jak piasek, a potomkowie z twojego wnętrza jak ziarna jego. Czyjeś imię nie byłoby odcięte ani wyniszczone sprzede mnie”. W ziemi Izraela „jego imię” zanikło na 70 lat (Iz 48:17-19 oraz ftn). O wytraceniu oraz zachowaniu imienia narodu lub grupy ludzi jeszcze powiemy.

Pozostałe teksty: Jg 7:9; Ps 9:5; 109:13; Pr 10:7; Iz 56:52; 65:151; 66:22; Jr 48:17; So 1:4; Łu 10:20; Fp 4:3; Ob 13:8; 17:8.

OKAZUJE SIĘ jednak, że nie tylko człowiek nosi imię, dzięki któremu wyróżnia się w tłumie. Istnieje niemałe grono stworzeń duchowych, które także są zróżnicowane. Z Biblii wynika, iż każdez nich ma swe własne imię, które go identyfikuje i charakteryzuje. Wiadomo, że podczas mocowania się z aniołem, Jakub `pytał się o jego imię´, lecz ten mu go nie wyjawił (Ge 32:29,29). Żonie `pewnego męża z rodziny Danitów, a jego imię było Manoa´, ukazał się `anioł [prawdziwego] Boga´, ale ona `nie pytała go, skąd właściwie jest, ani on nie oznajmił jej swojego imienia´. Na odwrót, Manoa zapytał go: „Jakie jest twoje imię?”, na co ten odpowiedział mu: „Dlaczego właściwie miałbyś pytać o moje imię, skoro jest ono cudowne?” Również on nie oznajmił swojego imienia. Aniołowie ci, uczynili tak zapewne w tym celu, aby nie otrzymali od ludzi niestosownej czci (Sd 13:2,6,17,18). Znamy więc imiona osobiste jedynie dwóch aniołów: Gabriela i Michała. Tym bardziej nie znamy imion aniołów upadłych, czyli demonów. Jezus spytał raz ducha nieczystego, którego wypędzał z pewnego człowieka: „Jakie jest twoje imię?” Odpowiedź brzmiała: „Moje imię jest Legion, ponieważ jest nas wielu” (Mr 5:6-9,9 {Łu 8:28-30}). Nie znamy także osobistego imienia przywódcy demonów, Szatana Diabła.

Oprócz aniołów zbuntowanych przeciw prawdziwemu Bogu istnieje też mnóstwo bogów fałszywych, którym ludzie oddają cześć, zwodzeni do tego kultu przez Szatana. Biblia podaje nam ich imiona i wspomina o praktykach religijnych związanych z tymi imionami. O `imieniu boga´ czytamy kilkakrotnie.

Pozostałe teksty: Ex 23:13; De 12:3; 18:20; Jg 23:7; 1 Kw 18:24,25,26; Ps 16:4; Da 4:82; Oz 2:17,17; Mi 4:5; Za 13:2.

JAK ZAUWAŻYLIŚMY na podstawie tego co już powiedziano, zastosowanie w Biblii słowa „imię” jest dość obszerne. To prawda, że przedstawiona w tym rozdziale treść może nie budzi w nasemocji ani większego zainteresowania. Mam jednak nadzieję, że zebrane tu informacje do czegoś się przydadzą. Warto by teraz przytoczyć wypowiedź z dzieła The Illustrated Bible Dictionary,vol.I, s.572, w którym napisano: „A/emnaliza słowa `imię´ w S[tarym] T[estamencie] pozwala zrozumieć, jak wielkie znaczenie ma ono w języku hebrajskim. Nie jest to tylko etykietka. Mówi o prawdziwej osobowości tego, kto je nosi”. Podobną myśl zawiera hasło „IMIĘ” ze w Słownika niektórych pojęć biblijnych, imion własnych i nazw geograficznych, opatrzonych w

tekście znakiem s, który zamieszczono w Biblii Tysiąclecia, wyd.III, s.1423. Oto, co można tam przeczytać: „IMIĘ – według pojęć starożytnych nie tylko wyróżnia człowieka od innych, lecz określając go, stanowi istotną część składową jego osobowości. Stąd to, co nie ma imienia, nie istnieje, a człowiek bez imienia jest bez znaczenia. Uważano, że imię odpowiada istocie człowieka lub jego przymiotom (nomen – omen). W zastosowaniu do Boga, imię jest synonimem chwały i potęgi Bożej”. No właśnie – imię Boga! Doszliśmy więc w naszych rozważaniach do

najwznioślejszego imienia. A według dzieła The New International Dictionary of New Testament Theology, vol.II, s.649 sprawa przedstawia się następująco: „Jedną z fundamentalnych i najistotniejszych cech charakterystycznych objawienia biblijnego jest to, że Bóg nie jest bezimienny: ma imię, którym można i należy Go wzywać”. Skoro fałszywi bogowie mają swe imiona, to co powiedzieć o prawdziwym Bogu? Naturalnie zaczniemy od pytania: Jak brzmi imię Boże? Całkowicie pewną odpowiedź znajdziemy w Słowie Bożym – Biblii świętej.

1. Jakie jest Jego imię?

W BIBLII postawiono cztery interesujące pytania w odniesieniu do Boga, po czym zapytano: „Jakie jest jego imię(…), czy może wiesz?” (Pr 30:4). Nigdy nie poznalibyśmy imienia Boga, jeśliby sam jego Nosiciel nam go nie oznajmił. Toteż już Adam i Ewa znali imię swego Stwórcy (Ge 4:1). Już na początku opisu dziejów ziemi i człowieka używa Biblia osobistego imienia Boga – i tak aż do Ob 22:6 (Ge 2:4).* Przodkowie Izraelitów: Abraham, Izaak i Jakub na pewno znali imię Boga i się nim posługiwali. Dlatego też Izraelici, pytając Mojżesza: „Jakie jest jego imię?”, mają namyśli znaczenie imienia Bożego, tzn. w jakim charakterze objawia się im teraz Bóg. Objaśnił im znaczenie swego imienia, kiedy „rzekł do Mojżesza: `OKAŻĘ SIĘ, ŻE JESTEM, JAKIM SIĘ OKAŻĘ´. I dodał: `Oto, co masz powiedzieć synom Izraela: „OKAŻĘ SIĘ, ŻE JESTEM posłał mnie do was (…): Jehowa (…)”. To jest moje imię po czas niezmierzony i to jest pamięć o mnie z pokolenia na pokolenie´” (Ex 3:13–15).* Wyjaśnił również, że ich praojcom `zazwyczaj ukazywał się jako Bóg Wszechmocny, lecz co do swojego imienia Jehowa nie dał się im poznać´ (Ex 6:3).

PISMO ŚWIĘTE wyraźnie wskazuje, jakie jest imię Boga oraz określono Tego, kto je nosi.

Czytamy w nim: `Jehowa jest jego imię´. Uznawali to wyzwoleni z Egiptu Izraelici, którzy w pieśniwysławiali Go jako `mężnego wojownika´ (Ex 15:3). Przez proroków przedstawił się (w 3. osobie) jako `Twórca [ziemi], Ten, Który ją Uformował´ (Jr 33:2), oraz `Twórca gwiazdozbiorów, Ten, który zmienia głęboki cień na sam poranek, który uczynił sam dzień ciemnym jak noc i rozkazuje wodom morza´ (Am 5:8). On „buduje w niebiosach swoje schody i swój gmach nad ziemią, którą utworzył”, oraz „rozkazuje wodom morza” (Am 9:6). Natomiast przez proroka Izajasza tak się przedstawił (w 1. osobie): „Ja jestem Jehowa. To jest moje imię„. Nie dzieli On swej chwały z bożkami (Iz 42:8). Jakże stosowna jest zatem prośba Asafa do Boga o skuteczne działanie, a to w tym celu, „aby ludzie poznali, że Ty, którego imię jest Jehowa, jesteś sam Najwyższym nad całą ziemią” (Ps 83:18/19/).

Podobnie czytamy: `Jehowa zastępów jest jego imię´.Jest On `Świętym Izraelskim´ oraz `jego Odkupicielem´ (Iz 47:4; Jr 50:34), `jego Wielkim Twórcą i Świętym Izraelskim, Bogiem całej ziemi´ (Iz 54:5), jest `Bogiem Izraela, na którym się oni oparli´ (Iz 48:2), `jego Bogiem, Tym, który wzburza morze´ (Iz 51:15), `Działem Jakuba, Tym, Który Uformował wszystko´ (Jr 10:16; 51:19). Jest `Tym, który okazuje serdeczną życzliwość i odpłaca za błąd, [prawdziwym] Bogiem, wielkim, mocnym´ (Jr 32:18). `Dawca słońca, cykli księżyca i gwiazd, Ten, który wzburza morze´, to jest „Ten, którego imię jest Jehowa zastępów” (Jr 31:35). Jest On wyrokującym o narodach `Królem, którego imię jest Jehowa zastępów´ (Jr 46:18; 48:15; 51:57). Chrześcijańscy pisarze Paweł i Jakub użyli w swych pismach imienia „Jehowa zastępów” (Rz 9:29; Jk 5:4). Zgodnie z powyższymi

opisami Boga Paweł napisał również: „Do Jehowy należy ziemia i to, co ją napełnia” (1 Ko 10:26).

Pozostałe teksty: 1 Sa 17:45; 2 Sa 6:22,18; Iz 18:7.

Czytamy również, że Izraelowi przedstawił się jako `Ten, Który Uformował góry i Stwórca wiatru, Ten, który mówi ziemskiemu człowiekowi jaki jest jego zamysł, który zmienia świt w mrok i depcze wysokie miejsca ziemi´ – „Jehowa, Bóg zastępów jest jego imię” (Am 4:13). „Ten, którego imię jest Jehowa, Bóg zastępów”, sprawi, że Izraelici pójdą na wygnanie poza Damaszek (Am 5:27).

Natomiast w psalmie Dawid użył poetyckiej, skróconej formy imienia Bożego; zachęca nas tam: „Wznieście [pieśń] Temu, który jedzie przez pustynne równiny jako Jah, które jest jego imieniem”

(Ps 68:42/5/).

WERSETY TE wystarczą do tego, aby stwierdzić `jakie jest jego imię´. W dalszych miejscach po prostu używa się wyrazu „Jehowa” lub „Jah” bez zaznaczania, że jest to imię prawdziwego Boga. Ważną rzeczą jest to, że tego imienia nie nadali Bogu ludzie, ale że On sam się tak określił, w przeciwieństwie do licznych, jak najbardziej stosownych imion-tytułów, którymi ludzie nazwali Istotę Najwyższą.

Pozostałe teksty: Ge 16:13; Ex 34:14; Ps 138:22; Iz 63:16.

ZASTANÓWMY SIĘ teraz nad tym, jakie jest to imię? Co je charakteryzuje? Jakie są jego cechy oraz jakie wywołuje w nas skojarzenia i myśli?

III. Charakterystyka imienia Bożego

OTO kilka cech wyróżniających imię Boga spośród wszystkich innych imion.

ŚWIĘTY jest sam Bóg Jehowa (Ps 99:5,9) i takie jest Jego imię. Znana powszechnie, bogobojna dziewica – „a imię panny było Maria” – wierna „niewolnica Jehowy” oświadczyła: „Moja dusza sławi wielkość Jehowy (…), bo wejrzał na uniżenie swojej niewolnicy (…) i święte jest jego imię” (Łu 1:27,38,46-49). Tak, z człowiekiem `skruszonym i uniżonym w duchu przebywa Wysoki i Wzniosły, którego imię jest święte´ (Iz 57:15). Symboliczne „cztery żywe stworzenia” słusznie wołają: „Święty, święty, święty jest Jehowa Bóg, Wszechmocny, który był i który jest, i który przychodzi” (Ob 4:6-8).

Pozostałe teksty: Le 20:3; 22:2,32; 1 Kk 16:10,35; 29:16; Ps 33:21; 103:1; 105:3; 106:47; 145:21; Ez 20:39; 36:20,21,22; 39:7,7,25; 43:7,8; Am 2:7.

SKŁADAJMY Jehowie najlepsze ofiary, zgodnie z naszym ślubem. W naszych bowiem czasach wypełnia się proroctwo: „`Ja jestem bowiem wielkim Królem´, rzekł Jehowa zastępów, `a moje imię będzie wzbudzało lękmiędzy narodami´” (Ml 1:14). To od Boga mamy odkupienie i przymierze. „Jego imię jest święte i wzbudza lęk” (Ps 111:9).

PODOBNIE JAK Jehowa jest wielki i nikt Mu nie dorównuje, tak `i jego imię jest wielkie w mocy

´ (Jr 10:6). W związku z przymierzem co do Królestwa, Dawid, drugi król Izraela, modli się: „I niech twoje (własne) imię {okaże się wierne i} stanie się wielkie po czas niezmierzony, mówiąc: `Jehowa zastępów jest Bogiem nad Izraelem´” (2 Sa 7:26 {1 Kk 17:24}). Dlatego `Bóg byłznany w Judzie i w Izraelu jego imię było wielkie´ (Ps 76:1/2/). Lecz poznanie wielkości Jego imienia miało wyjść poza granice Izraela, zgodnie z proroctwem: „`Od wschodu słońca bowiem aż do jego zachodu moje imię będzie wielkie między narodami (…); gdyż moje imię będzie wielkie

między narodami´, rzekł Jehowa zastępów” (Ml 1:111,113). Naprawdę „wielkie i wzbudza lęk, święte ono jest” (Ps 99:3). „I uczynię twoje imię wielkim”, taką obietnicę otrzymał Abram, który wkilku obrazach biblijnych symbolizuje samego Boga (Ge 12:2).

Pozostałe teksty: Jg 7:9; 1 Sa 12:22; 1 Kw 8:42; 2 Kk 6:32; Jr 44:261; Ez 36:23.

W PSALMIE Dawid wyraził swoje uczucia za cud stworzenia: „O Jehowo, nasz Panie, jakże majestatyczne jest twoje imię po całej ziemi!” (Ps 8:1,9/2,10/). Uznajemy to, „gdyż samo

jego imię jest niewymownie wzniosłe” (Ps 148:132), to imię, „które jest wywyższone ponad całe błogosławieństwo i wysławianie” (Ne 9:5). Toteż `wspominamy, że jego imię jest nader wzniosłe´,

i po całej ziemi je ogłaszamy (Iz 12:42,5).

BIBLIA mówi też o imieniu Bożym, że „jest ono dobre” (Ps 52:9/11/; 54:6). Dlatego `składamy Bogu dzięki, a jego imię jest bliskie´ naszemu sercu (Ps 75:1/2/).

IMIĘ Jehowy ma więc wspaniałą chwałę, o której można powiedzieć jeszcze więcej. „Przypisujcie Jehowie chwałęjego imienia {chwałę przynależną jego imieniu}” (1 Kk 16:29 {Ps 96:8}; Ps 29:2). Chwała Boga i Jego imię mają ogromny zasięg: „Jak twoje imię, o Boże, tak twoja chwała jest do krańców ziemi” (Ps 48:10/11/).

Pozostałe teksty: Ps 66:2; 79:91.

TAKIE imię będzie na pewno trwało zawsze: „O Jehowo, twoje imię jest po czas niezmierzony” (Ps 135:13). Otuchą więc napawa nas zachwycające proroctwo o królowaniu Jehowy: „I Jehowa musi stać się królem nad całą ziemią. W tym dniu Jehowa dowiedzie, że jest jeden i że jego imię jedno” (Za 14:9). Czy nie przypomina to nam innego proroctwa z „Księgi dwunastu” „małych proroków”? „A władza królewska przejdzie na Jehowę” – oczywiście po pokonaniu jego wszystkich wrogów (Ab 21).

Następny tekst: Iz 63:12.

TO NIE SĄ już wszystkie cechy imienia Bożego, albowiem należy mu przyznać jeszcze inne ujmujące przymioty, o czym się jeszcze dowiemy z dalszego studium.

Pozostałe teksty: De 28:58; 1 Kk 29:13; Ne 9:5; Ps 72:19; Iz 63:14; Jk 2:7.

1. Rola imienia Bożego w prawdziwym wielbieniu

ZAPOZNAJMY SIĘ teraz z rolą, jaką imię Boże odgrywa w prawdziwym wielbieniu. Najpierw prześledzimy teksty, z których wynika, jaką postawę mają przejawiać słudzy Boga wobec Jego

imienia.

Należyta postawa wobec Imienia

PRZYKŁADEM jest Abraham, `ojciec wszystkich mających wiarę´ (Rz 4:11). Między Betel i Aj wybudował ołtarz i zaczął `tam wzywać imienia Jehowy´ (Ge 12:8; 13:4). Również po zawarciu przymierza z filistyńskim królem Abimelechem w miejscowości Beer-szeba „wzywał tam imienia Jehowy, wiecznie trwającego Boga” (Ge 21:33). Z tego powodu Jakub, przyrodni brat Jezusa Chrystusa, napisał: „`Abraham okazał wiarę w Jehowę i poczytano mu to za sprawiedliwość´, i został nazwany `przyjacielem Jehowy´” (Jk 2:23 {Rz 4:3; Ga 3:6}). Podobnie jego syn Izaak zbudował w tym miejscu ołtarz `i wzywałtam imienia Jehowy´ (Ge 26:25; zob. też ftn).

Później „Samuel był między wzywającymi jego imienia„, i dlatego Jehowa odpowiadał na ich wołanie (Ps 99:6). Izajasz prorokuje o dziękczynieniu wybawionego ludu Izraela: „Składajcie dzięki Jehowie, wy ludzie! Wzywajcie jego imienia. Obwieszczajcie wśród ludów jego

poczynania” (Iz 12:41). Takie samo wezwanie podjął Dawid {Ps 105:1} z okazji sprowadzenia do Jeruzalem `arki [prawdziwego] Boga, gdzie imię jest wzywane, imię Jehowy zastępów {gdzie [jego] imię jest wzywane}´ (2 Sa 6:2,2 {1 Kk 13:6}). Psalm ten śpiewali wówczas Lewici pod przewodnictwem Asafa, którzy wraz z kapłanami „byli wyznaczeni według imion, aby dziękowali Jehowie, gdyż `po czas niezmierzony jest jego serdeczna życzliwość´” (1 Kk 16:4-8,37-41-43). Natomiast w swoim psalmie Asaf zawarł postanowienie Izraela o wierności wobec Boga i prośbę o zachowanie przy życiu, `ażeby wzywali jego własnego imienia´ (Ps 80:18/19/).

Nieraz bowiem odstępowali od Niego i `wzywali imienia swojego boga´ fałszywego; czynili tak za czasów proroka Elijasza, kiedy to `wciąż wzywali imienia Baala´ przy zbudowanym przez siebie ołtarzu. Wówczas Elijasz `zbudowałz kamieni ołtarz w imieniu Jehowy´, po czym `wzywał imienia Jehowy´, a On `odpowiedział przez ogień, iż jest [prawdziwym] Bogiem´ (1Kw 18:21-24,24,25,26,32-40; podobnie czynił następny prorok, Elizeusz; syryjski wódz Naaman wyobrażał sobie, że prorok ten „na pewno stanie i wezwie imienia Jehowy, swojego Boga”, aby go uzdrowić – 2 Kw 5:11). W takich okresach bywało, że `nikt nie wzywał jego imienia´ ani nie chwytał się Boga (Iz 64:7). Mimo to Jehowa był przystępny, pozwalał się znaleźć i stale `mówił: „Oto jestem, oto jestem!” do narodu, który nie wzywał jego imienia´ ani nie pytał o Boga i Go nie szukał (Iz 65:1 {Rz 10:20,21; Paweł zastosował ten werset i następny do sytuacji z jego czasów}). Dlatego w końcu spotkała ich katastrofa – zagłada Jeruzalem oraz śmierć lub niewola. Prorok Jeremiasz przeżył ten `dół najniższego rodzaju´ i doznał pokrzepienia, bo `wzywał jego imienia´ (La 3:55-57). Natomiast bałwochwalczy Judejczycy, którzy uciekli do Egiptu, nie byli godni opieki Jehowy. Przez Jeremiasza zapowiedział im więc, `że jego imię już więcej nie okaże się czymś wzywanym przez usta jakiegokolwiek męża z Judy, mówiącego: „Jako żyje Suwerenny Pan

Jehowa!” – w całym kraju Egiptu´ (Jr 44:262). Aby skończyła się niewola, w tym celu Bóg wzbudził Persa Cyrusa, który `wzywał jego imienia´ i podeptał władców jak glinę (Iz 41:25). Wtedy Jehowa `wylał swój gniew na narody, które Go nie poznały, i na królestwa, które nie wzywały jego własnego imienia´, a które spustoszyły Izraela – napisał Asaf (Ps 79:6). Taką samą prośbę wyraził Jeremiasz, pisząc o narodach, które lekceważyły Boga, `i rodzinach, które nie wzywały właśnie jego imienia´ (Jr 10:25). Lecz szybko zbliża się czas ostatecznego rozrachunku z nimi. Jak można przeżyć ten sąd?

Następny tekst: Ge 4:26.

Bogobojny pisarz Psalmu 116 podkreśla trzy razy, że należy `wzywać imienia Jehowy´ i wołać: „Ach, Jehowo, naprawdę udziel mojej duszy ocalenia!” Wówczas będzie można zaznać `wspaniałego wybawienia´ i złożyć Jehowie `ofiarę dziękczynienia´ (Ps 116:4,13,17). A kto tak czyni? Prawdziwi chrześcijanie, na których, już na początku ich drogi, spełniło się proroctwo o `trzeciej części´ oczyszczonej i wypróbowanej w ogniu przez Jehowę: „Ona ze swojej strony będzie wzywać mojego imienia, a ja ze swojej strony odpowiem jej. Powiem: `To jest mój lud´, a on z kolei powie: `Jehowa jest moim Bogiem´” (Za 13:9). Także inne proroctwo, które spełnia się zwłaszcza w naszych czasach i ma oczywiście związek z prawdziwymi chrześcijanami, zapowiada: „Wtedy bowiem dokonam u ludów zmiany na czystą mowę, aby wszystkie wzywały imienia Jehowy, aby służyły mu ramię przy ramieniu” (So 3:9). I jeszcze jedno proroctwoo `powołanych przez Jehowę´, którzy ocaleją na Górze Syjon i w Jeruzalem: „I musi się okazać, że każdy, kto wzywa imienia Jehowy, ujdzie cało” (Jl 2:28-32/3:1-5/). W czasie powstania zboru chrześcijańskiego apostoł Piotr przytoczył to proroctwo o `dniu Jehowy´ i skierował je do Żydów, którzy uwierzyli w Jezusa Chrystusa {Dz 2:16-21}. Również apostoł Paweł powołał się na to boskie prawo `wybawienia´, pisząc do chrześcijańskiego zboru o konieczności rozgłaszania tego imienia. Powołał się przy tym na słowa Izajasza, aby wskazać na to, że niewielu uwierzy w „słowo o Chrystusie”: „Jehowo, kto uwierzył w rzeczy usłyszane od nas?” {Rz 10:13-17}.

PRZYTOCZMY teraz wypowiedź Pawła o `mocnym fundamencie Bożym´ zboru chrześcijańskiego. Ma on „tę pieczęć: `Jehowa zna tych, którzy należą do niego´ oraz: `Niech każdy wymieniający imię Jehowy odstąpi od niesprawiedliwości´„. Jakiż to ważny powód do praworządnego postępowania, aby Jehowa uznał nas za swoich (2 Tm 2:19 {Iz 26:13; So 3:9,12 – teksty te przytoczę w innych miejscach}). Przychodzą nam tu na myśl słowa modlitwy apostołów, amianowicie że `Jehowa zna serca wszystkich´ (Dz 1:24).

KRÓL Dawid, czołowa postać w historii Izraela, powiedział do Boga: „Będę opiewał twoje imię„. Postanowił tak z powodu serdecznej życzliwości Boga i Jego prawdomówności, jakich zaznawał. W ten sposób Bóg `wywyższył swoje słowo nawet ponad całe swoje imię´, jakim by Go określił Dawid (Ps 138:2,2). W okresie gdy ukrywał się przed Saulem na pustyni Zif, rzekł: „Będę opiewał twoje imię, o Jehowo” (Ps 54:nagłówek,6/1,2,8/). A kiedy ukrywał się przed nim w jaskini, modlił się do Jehowy o wyprowadzenie jego duszy z lochu, `aby opiewał jego imię´ (Ps 142:7/8/). Później jego syn Salomon zbudował świątynię, w której okazujący skruchę Izraelici modlili się do Jehowy o przebaczenie i pomoc oraz `opiewali jego imię´, ufając w miłosierdzie Jehowy (1 Kw 8:33–35,36 {2 Kk 6:24–26,27}). Synowie Koracha zaś rozważali historyczne postępowanie Jehowy z narodem,dzięki czemu postanowili, że `po czas niezmierzony jego imię będą opiewali´ (Ps 44:8/9/). I jeszczejeden Izraelita, który na pewno reprezentuje tu sporą grupę chwalców Boga, powiada: „O Jehowo, jesteś moim Bogiem (…), opiewam twoje imię, bo dokonałeś rzeczy cudownych” (Iz 25:1). Ale czytylko Izraelici mieli tak czynić? Nie, gdyż psalmista podaje proroctwo o `wszystkich ludach´ ziemi: „Niech opiewają twoje imię” (Ps 99:2,3). Z całą pewnością spełnia się ono dzisiaj.

DAWID `będzie wysławiał jego imię po czas niezmierzony, już zawsze´ (Ps 145:2), `będzie wysławiał imię Boga pieśnią´ jako `miły w psalmach Izraela´ (Ps 69:30/31/; 2 Sa 23:1),* a `synowie Syjonu – niech wysławiają jego imiętańcem´ (Ps 149:2,3). Dawid i zwołani przez niego na zgromadzenie Izraelici naprawdę `wysławiali jego wspaniałeimię´ (1 Kk

29:13). `Sługom Jehowy´ powiedziano: `Wysławiajcie Jah, wy ludzie! Wysławiajcie imię Jehowy´ (Ps 113:1; 135:1). Nawet do ciał niebieskich, które na rozkaz Jehowy zostały stworzone, powiedziano: „Niech wysławiają imię Jehowy”; tym słuszniej więc zwrócono się w ten sposób do

ludzi wszelkiego rodzaju (Ps 148:5,131): `oby nieszczęsny i ubogi wysławiał jego imię´ (Ps 74:21). Musi się spełnić proroctwo: „Od wschodu słońca aż do jego zachodu imię Jehowy ma być wysławiane” (Ps 113:3). Właśnie chrześcijanie otrzymują od Boga obfite błogosławieństwa raju duchowego, czym są `zobowiązani do wysławiania imienia Jehowy, ich Boga, który postąpił z nimitak cudownie´. Są przez to `zmuszeni poznać, że On jest pośród Izraela \duchowego\ i że On jest Jehowa, ich Bóg, a nie ma innego´ (Jl 2:26,27).

O WYCHWALANIU imienia Bożego mówi Dawid w modlitwie do Boga: „Będę wychwalał twoje imię po czas niezmierzony” (Ps 86:12). Cieszy nas ogromnie proroctwo o tym, że ludzie ze `wszystkich narodów przyjdą i pokłonią się Jehowie, i dadzą chwałę jego imieniu´ (Ps 86:9). Ludzie „muszą wychwalać Jehowę, \również\ na wyspach morza imię Jehowy, Boga Izraela” (Iz 24:13-15,16). Chrześcijańscy pomazańcy w `pieśni Mojżesza, niewolnika Bożego, i w pieśni Baranka´ oznajmiają: „Wielkie i zdumiewające są twoje dzieła, Jehowo Boże, Wszechmocny. Sprawiedliwe i prawdziwe są twoje drogi, Królu wieczności. Któż by się Ciebie rzeczywiście nie bał, Jehowo, i nie wychwalał twojego imienia, skoro Ty sam jesteś lojalny? Gdyż wszystkie narody przyjdą i oddadzą cześć przed Tobą” (Ob 15:3,4). We wcześniejszej wizji Jana czytamy, jak wychwalają oni świętego Boga: „Godny jesteś, Jehowo, właśnie nasz Boże, odebrać chwałę i cześć, i moc, ponieważ Ty stworzyłeś wszystko i ponieważ z twojej woli to istnieje i zostało stworzone” (Ob 4:10,11). Ale jest także ostrzegawcze `przykazanie´ dla tych, którzy tego nie czynią, zwłaszcza dla `kapłanów´ nominalnego chrześcijaństwa: „`Jeżeli nie usłuchacie [go] i nie weźmiecie do serca, aby dać chwałę mojemu imieniu´, rzekł Jehowa zastępów”, to On was na pewno przeklnie! (Ml 2:1,2). Przecież zamiast wyraźnie dawać chwałę Stwórcy wszechświata, oni uznali bałamutną teorię ewolucji! Ale „Jehowa wie, że próżne są rozumowania mędrców” tego systemu rzeczy (1 Ko 3:20). Z drugiej zaś strony, „`kto doszedł do poznania umysłu Jehowy, tak by Go pouczył?´ Lecz my naprawdę mamy umysł Chrystusa”, a ten Syn Boży nie ujmował chwały Bogu-Stwórcy przyjmowaniem takich fałszywych poglądów (1 Ko 2:16 {Rz 11:34}).

Pozostałe teksty: Ps 115:1; Ja 12:28.

PSALMISTA Dawid zaprasza nas: „Sławcie ze mną wielkość Jehowy, wy ludzie, i wywyższajmy wspólnie jego imię” (Ps 34:3/4/). A kto w dobie obecnej – oprócz Świadków Jehowy – w zjednoczony sposób wywyższa imię Boże?

WIEMY, że Dawid grał na instrumentach strunowych oraz ułożył wiele psalmów (Am 6:5). Powiedział Bogu: „Będę grał melodię twojemu imieniu, o Najwyższy” (Ps 9:2/3/), „będę grał melodię twojemu imieniu na zawsze” (Ps 61:8/9/). Powiedział także: „Będę grał melodię imieniu Jehowy, Najwyższego” (Ps 7:17/18/). Zachęcał sprawiedliwych, by `śpiewali

Bogu, grali melodię jego imieniu´, które brzmi: „Jah” (Ps 68:3,41/4,5/). W pewnym psalmie, w `pieśni na dzień sabatu´, powiedziano: „Dobrze jest (…) grać melodię twojemu imieniu, o Najwyższy” (Ps 92:nagłówek,1/1,2/). Podobnie też czytamy gdzie indziej: „Grajcie melodię jego imieniu, gdyż jest to miłe” (Ps 135:3). Jakże pokrzepiające jest proroctwo o `wszystkich [ludziach] ziemi´. Psalmista zwraca się do nich: `Grajcie melodię chwale jego imienia. Mówcie do

Boga: „Wszyscy [ludzie] ziemi pokłonią Ci się i Tobie będą grali melodię, będą grali melodię twojemu imieniu„´ (Ps 66:1,2–4).

Pozostałe teksty: 2 Sa 22:50; Ps 18:49; Rz 15:9.

W JEDYNYM swoim psalmie Etan Ezrahita mówi, że różne dzieła Boga `w jego imieniu wykrzykują radośnie´, natomiast o ludziach `stale chodzących w świetle oblicza Jehowy´ mówi: „W twoim imieniu radują się cały długi dzień” (Ps 89:12,15,16/13,16,17/).Słudzy Jehowy tak samo jak prorok Habakuk będą się kierować tą zasadą: „Tak, co do mnie ja będęsię radował w Jehowie, będę się radował w Bogu mojego wybawienia” (Ha 3:17,18).

W CZASACH Dawida i później do Jeruzalem `schodziły się plemiona, plemiona Jah, co było przypomnieniem dla Izraela, aby składał dzięki imieniu Jehowy´ (Ps 122:3,4). Dawid nabrał pewności, że `niewątpliwie sami sprawiedliwi będą składali dzięki jego imieniu´ (Ps 140:13/14/). Wyraził też pragnienie ludu Bożego: <strostrong/strongng>`Wybaw nas i zbierz nas razem, abyśmy składali dzięki twojemu świętemu imieniu´ (1 Kk 16:35 {Ps 106:47}). A co do naszych czasów proroctwo zapowiada: „I w każdym miejscu wzniesie się dym ofiarny, będzie się składać dar mojemu imieniu, właśnie dar czysty”. I kolejny raz stwierdzamy, że istnieje tylko jeden lud,

który tak czyni (Ml 1:112).

A CZY `emszukający Jehowy´ mają się czym szczycić? Tak: „chlubcie się w jego świętym imieniu” (1 Kk 16:10{Ps 105:3}). Tymi słowami zachęcają nas Dawid oraz Lewici, którzychlubili się tym imieniem. Ale i apostoł Paweł pisze w swych listach: „Ten, który się chlubi, niech się chlubi w Jehowie” (1 Ko 1:31 {2 Ko 10:17}).

A NA CO mają przysięgać chwalcy Boga? „Na jego imię powinieneś przysięgać” (De 6:13), inaczej mówiąc: „najego imię powinieneś składać zaprzysiężone wypowiedzi” – powiedział „prawodawca” Mojżesz (De 10:20). Na przykład Jonatan i Dawid `przysięgli w imieniu Jehowy´, że już na zawsze będą przyjaciółmi (1 Sa 20:42). Musimy jednak wystrzegać się postawy obłudnych Izraelitów, `którzy nazywali się imieniem Izraela, którzy przysięgali na imię Jehowy i wspominali nawet Boga Izraela, \lecz\ nie w prawdzie i nie w sprawiedliwości´ (Iz 48:1,1). Co do innych narodów, to „jeśli one bezsprzecznie nauczą się dróg mojego ludu, przysięgając na moje imię: `Jako żyje Jehowa!´, tak jak nauczyli mój lud przysięgać na \imię\ Baala, to również onebędą odbudowane pośród mojego ludu”, obiecał Jehowa (Jr 12:16). Jehowa zapowiedział `przekleństwo´ na `dom składającego fałszywie przysięgę w jego imieniu´ (Za 5:3,4). W Prawie Mojżeszowym przecież dał wyraźny zakaz: „Nie wolno wam przysięgać w

moim imieniu dla kłamstwa”; profanowaliby bowiem w ten sposób Jego imię (Le 19:121).

Następny tekst: Jr 44:261.

NIEMAŁE jest grono `miłujących jego imię´. Każdy z nich śmiało może prosić Boga: „Zwróć się ku mnie i okaż mi łaskę” (Ps 119:132). `Miłujący jego imię rozradują się w Bogu´, tj. `wszyscy chroniący się do Niego´ (Ps 5:11/12/). Czytamy również, iż `miłujący jego imię będą w nim przebywali´, tzn.: w `wybawionym Syjonie i odbudowanych miastach Judy´ zamieszka `nasienie samych jego sług´, co stanowi proroczy obraz (Ps 69:35,36/36,37/). A proroctwo o `cudzoziemcach,którzy przyłączyli się do Jehowy, by Mu służyli i miłowali imię Jehowy´, spełniło się na chrześcijanach (Iz 56:6,7), do których też Paweł napisał: „Bóg bowiem nie jest niesprawiedliwy,

aby zapomniał (…) o miłości, jaką okazaliście dla jego imienia” (He 6:10).

KAŻDY `lojalny´ sługa Jehowy tak jak Dawid `położy nadzieję w jego imieniu´ (Ps 52:9/11/). `Sprawiedliwy´sługa Jehowy `położy nadzieję w Nim. Za jego imieniem jest pragnienie duszy´ jego (Iz 26:7,8).

SERCA sług Bożych radują się, `gdyż w jego świętym imieniu położyli swoją ufność´ (Ps 33:21). Również w proroctwie mówi się chrześcijaninowi, który `słucha głosu Bożego sługi´ – Jezusa Chrystusa – aby `ufał w imieniuJehowy i oparł się na swoim Bogu´ (Iz 50:10). Wzór tego dał nasz Mistrz, który proroczo się wypowiada słowami Dawida: „Miałem stale Jehowę przed moimi oczami, gdyż jest On po mojej prawicy, tak bym nigdy się nie zachwiał” (Dz 2:25).

OTO ciekawe przysłowie: „Imię Jehowy jest mocną wieżą. To do niej wbiega sprawiedliwy i znajduje ochronę” (Pr 18:10). W każdym czasie korzystał z tego schronienia „sprawiedliwy” sługa Boga. Podobnie życzy mu się w słowach: `Oby imię Boga Jakuba chroniło cię w dniu utrapienia´ (Ps 20:1/2/). Dla wszystkich sług Boga `ich pomoc jest wimieniu Jehowy, Twórcy nieba i ziemi´ (Ps 124:8). Dawid prosił Boga: „O Boże, wybaw mnie przez swoje imię” (Ps 54:1/3/). A zgodnie z pewnym proroctwem chrześcijanie są `ludem pokornym i skromnym i oni rzeczywiście schronią się w imieniu Jehowy´ (So 3:12). Dlatego we wszystkich sprawach – jak Paweł wskazuje – śmiało „możemy mówić: `Jehowa jest moim pomocnikiem, nie będę się obawiał. Cóż może mi uczynić człowiek?´” (He 13:5,6).

TAKIE imię słusznie jest błogosławione. „Zdarzyło się, że był mąż w kraju Uz, którego imię było Job”. „Niech imięJehowy nadal będzie błogosławione„, powiedział Job, wystawiony na próbę przez Głównego Przeciwnika tego Imienia, Szatana Diabła (Jb 1:1,6,21). Na temat Joba napisał Jakub: „Oto za szczęśliwych ogłaszamy tych, którzy wytrwali. Słyszeliście o wytrwałości Joba i widzieliście wynik, który dał Jehowa, jako że Jehowa jest wielce subtelny w uczuciach i miłosierny” (Jk 5:11). Podobnie wyraża się psalmista: „Oby imię Jehowy stało się błogosławione odtąd aż po czas niezmierzony” (Ps 113:2). Psalm „O Salomonie” Dawid kończy w ten sposób: „Niech będzie błogosławiony Jehowa Bóg, Bóg Izraela (…) I błogosławione niech będzie jego chwalebne imię po czas niezmierzony” (Ps 72:nagłówek/1/,18,19). Zwracając się do siebie, mówi: „Błogosław Jehowę, o moja duszo, nawet wszystko co we mnie – jego święte imię” (Ps 103:1), a do `swojego Boga, Króla´, mówi: „Będę błogosławił twoje imię po czas niezmierzony, jużzawsze” (Ps 145:1). Powiedział jeszcze Dawid, w jaki sposób `podczas swojego życia´ chce błogosławić Jehowę: „W twoim imieniu podniosę swoje dłonie„, gdy będzie się modlił (Ps 63:4/5/). Także Lewici z czasów Nehemiasza, zwracając się do zgromadzonych i skruszonych Izraelitów, mówią: „Niech błogosławią jego chwalebne imię” (Ne 9:5). I jeszcze jeden przykład. „Sam Daniel błogosławił Boga nieba”, mówiąc w ten sposób: „Niech imię Boga stanie się błogosławione od czasu niezmierzonego aż po czas niezmierzony z powodu mądrości i mocy – gdyż one należą do Niego” (Da 2:19,20). Lecz nie jest to tylko przeszłość, bo `wszystkich [ludzi] ziemi´psalmista wzywa: „Błogosławcie jego imię„. Czy nie jest to proroczy opis tego, co ma miejsce w naszych czasach? (Ps 96:1,2; 100:1,4). Całkowicie zgadzamy się z wezwaniem psalmistyDawida: „Wszelkie ciało niech błogosławi jego święte imię po czas niezmierzony, już zawsze” (Ps 145:21). Prócz tego chrześcijan pouczono, że skoro `przy pomocy języka błogosławią Jehowę, właśnie Ojca´, więc też nie mogą `przeklinać nim ludzi, którzy zaczęli istnieć „na podobieństwo Boże”´ – wyjaśnia Jakub (Jk 3:9).

IMIENIA Bożego używano przy udzielaniu błogosławieństwa. Do tego celu `Jehowa oddzielił plemię Lewiego, aby błogosławili w jego imieniu´ (De 10:8); w szczególności kapłani `są tymi, których wybrał Jehowa, ich Bóg, aby błogosławili w imieniu Jehowy´ (De 21:5), czyli `wypowiadali błogosławieństwo w jego imieniu´ (1 Kk 23:13). Kapłanów tych Bóg wybrał, aby `slużyli w imieniu Jehowy´, podobnie i Lewici `służyli w imieniu Jehowy, ich Boga´, w Jego przybytku (De 18:5,7). Rownież król Dawid „błogosławił lud w imieniu Jehowy (zastępów)”, gdy sprowadził arkę przymierza do Jeruzalem (2 Sa 6:18 {1 Kk 16:2}). Natomiast do `wszystkich nienawidzących Syjonu´nie powiemy: „Błogosławieństwo Jehowy niech będzie nad wami. Błogosławiliśmy wam w imieniu Jehowy” (Ps 129:5,8).

W ZWIĄZKU z kapłanami i Lewitami w Izraelu przychodzi nam na myśl rada Jakuba, którą dał w sprawie udzielenia duchowej pomocy grzesznikowi: „Czy jest kto chory między wami? Niech wezwie starszych zboru do [siebie] i niech modlą się nad nim, namaszczając [go] olejkiem w imieniu Jehowy (…) i Jehowa go poddźwignie. Także jeśli popełnił grzechy, będzie mu to wybaczone”. Nieco wcześniej dał radę: „Ukorzcie się w oczach Jehowy, a On wywyższy was” (Jk 4:10; 5:13,14,15). Tak, „szczęśliwy jest człowiek, którego grzechu Jehowa w żaden sposób nie poczyta” (Rz 4:7,8).

OSOBY, którym imię Jehowy nie było nigdy obojętne, mogą cieszyć się na przyszłość, gdyż `Jehowa zwraca na to uwagę´. Dlatego „zaczęto spisywać przed nim księgę pamięci dla bojących się Jehowy i dla myślących o jego imieniu” (Ml 3:16-18). Dziś takimi ludźmi są chrześcijanie, na których spełnia się to proroctwo.

ZASTANAWIAJĄ SIĘ oni nad tym, jak zaznajomić innych z tym imieniem. Chcąc tego dokonać, należy to imię oznajmiać. Oczywiście Bóg był pierwszym, który oznajmił swoje imię.

Pozostałe teksty: Ex 33:19; 34:5.

Mojżesz powiedział w pieśni: „Będę bowiem oznajmiał imię Jehowy” (De 32:3). A co Bóg zamierzył w stosunku do swego imienia? Powiedział to wyraźnie butnemu królowi egipskiemu z czasów Mojżesza, Faraonowi, który `w ogóle nie znał Jehowy´: „Lecz w rzeczy samej po to pozostawiłem cię przy życiu, aby pokazać ci moją moc i aby moje imięoznajmiano po całej ziemi” (Ex 5:2; 9:16). Słowa te były dobrze rozumiane przez chrześcijan, gdyż przytoczył je Paweł i dodał jeszcze z innego proroctwa: „Gdyż Jehowa dokona rozliczenia na ziemi” {Rz 9:17,27,28}. Jehowa postanowił więc wyzwolić „naznaczonych na śmierć” członków swego oddanego Mu ludu, „by imię Jehowy było oznajmiane na Syjonie” (Ps 102:20,21/21,22/). Prawdziwi uczniowie Jezusa Chrystusa w XX wieku n.e., tak jak ci z I wieku, `przez niego stale składają Bogu ofiarę wysławiania, to jest owoc warg publicznie oznajmiających jego imię´ – na tym właśnie polega chrystianizm (He 13:15).

Pozostałe teksty: Ps 22:22; He 2:12.

A CO wynika ze znajomości imienia Bożego? „Znający twoje imię będą Ci ufać (…), o Jehowo” (Ps 9:10/11/). Salomon modlił się o to, `aby wszystkie ludy ziemi poznały jego imię´, przez co

nabrałyby bojaźni przed Bogiem, `gdyż one usłyszą o jego wielkim imieniu´ (1 Kw 8:431 {2 Kk

6:331},42). Gdy Izrael znalazł się w niewoli Babilonu, Bóg oznajmił, że `jego lud pozna jego imię, ponieważ On jest Tym, który mówi: Oto jestem!´ (Iz 52:6). Jak podaje proroctwo, w czasie

niszczenia Goga Jehowa `swoje święte imię da poznać pośród swojego ludu, Izraela´duchowego i

jego towarzyszy (Ez 39:1,71). Wówczas Bóg `ochroni go, gdyż poznał jego imię´ (Ps 91:14). Paweł przytacza to, co „mówi Jehowa” w proroctwie na `nadchodzące dni´ powstania chrystianizmu: „I stanę się ich Bogiem, a oni sami staną się moim ludem. I nie będzie już w żaden sposób uczył każdy swojego rodaka i każdy swojego brata, mówiąc: `Poznaj Jehowę!´ Bo oni wszyscy mnie poznają” (He 8:7-12 {10:15-17}). A jeśli chodzi o ludzi z innych narodów? Będą napełnieni hańbą, „aby szukali jego imienia„, lecz nadaremnie (Ps 83:16,17/17,18/). Jest prośba: „Abyś dał poznać swoje imię twoim nieprzyjaciołom” (Iz 64:2) oraz zapewnienie: „I będą musieli poznać, że moje imię jest Jehowa” (Jr 16:21).*

Pozostałe teksty: Ja 17:6,26.

SŁUDZY Jehowy zawsze posługiwali się imieniem Bożym, gdy przekazywali słowo w tym imieniu, czyli prorokowali. Prorok Mojżesz powiedział do Boga: „Poszedłem do Faraona, aby mówić w twoim imieniu” (Ex 5:22,23). Wiele stuleci później uczeń Szczepan przypomniał w swym przemówieniu, jak to przy płonącym krzaku „doszedł głos Jehowy” do Mojżesza i jak wtedy „Jehowa rzekł do niego: `(…) Idź teraz, posyłam cię do Egiptu´” (Dz 7:30-36). Gdy Dawid ciężko zgrzeszył przeciw Bogu, wówczas zastosował się do „słowa Gada, które on mówił w imieniu Jehowy” (1 Kk 21:1,19). Dobrym przykładem jest prorok Mikajasz (inny niż pisarz księgi biblijnej), który do niegodziwego króla izraelskiego Achaba `nie mówił niczego oprócz prawdy w imieniu Jehowy´ (1 Kw 22:16 {2 Kk 18:15}). Także król Judy Manasses, który wyrządził wiele zła, karcony był przez „słowa wizjonerów, którzy wciąż mówili do niego w imieniu Jehowy, Boga Izraela” (2 Kk 33:18). Następnie pojawia się prorok Jeremiasz, który napotyka wielki sprzeciw. Jehowa poinformował go, o czym jego wrogowie zamyślali. „`Przywiedźmy do ruiny drzewo z jego pożywieniem i odetnijmy go z kraju żyjących, aby samo jego imię nie było więcej wspominane´ (…) Jehowa rzekł przeciw mężom z Anatot, którzy nastają na moją duszę, mówiąc: `Nie wolno ci prorokować w imieniu Jehowy, abyś nie umarł z naszej ręki´” (Jr 11:18,19–21-23). W chwili załamania się postanowił: „Nie wspomnę o Nim i nie będę więcej mówił w jego imieniu„. Ale nie był w stanie tego uczynić (Jr 20:7-9). W czasach Jojakima `prorokował w imieniu Jehowy´ przeciw świątyni i miastu, czym naraził się kapłanom i fałszywym prorokom (Jr 26:1,7-9). Jednak wstawili się za nim książęta, którzy uznali, iż właśnie `tow imieniu Jehowy, ich Boga, mówił do nich´ (Jr 26:16). Inaczej się powiodło prorokowi Urijaszowi, `mężowi prorokującemu w imieniu Jehowy´ to samo, co przepowiadał Jeremiasz; zląkł się i uciekł, a w końcu poniósł śmierć (Jr 26:20-23). Gdy pod koniec swej służby prorockiej Jeremiasz znalazł się z Judejczykami w Egipcie, przekazał im wówczas `słowo, które mówił do nich w imieniuJehowy´, lecz nie chcieli słuchać (Jr 44:1,16). Ogólnie rzecz biorąc, Izraelici `nie słuchali jego sług, proroków, którzy mówili w jego imieniu do całego ludu kraju´ – przyznał w modlitwie Daniel (Da 9:6). `Pismo mówi w związku z Elijaszem, jak uskarża się on przed Bogiem na Izraela: „Jehowo, pozabijali twoich proroków i nastają na moją duszę”´(Rz 11:2-4). Nawet „malichłopcy” szydzili z następnego proroka, Elizeusza. Ten więc „sprowadził na nich zło wimieniu Jehowy”. Dwie niedźwiedzice rozszarpały „czterdzieści dwoje dzieci” (2 Kw 2:23,24). Po niewoli babilońskiej Aggeusz i Zachariasz „prorokowali Żydom, którzy byli w Judzie i w Jeruzalem, w imieniu Boga Izraela, [który był] nad nimi” (Er 5:1). Ostatnim zaś mężem, którym Bóg posłużył się w tym charakterze, był Jan Chrzciciel. Anioł zapowiedział o nim: „Będzie wielki przed Jehową (…) i wielu synów Izraela nawróci do Jehowy, ich Boga. Również pójdzie przed Nim

(…), aby przysposobić Jehowie lud gotowy”. Zatem już od lat dziecięcych „ręka Jehowy rzeczywiście była z nim”. A jego ojciec w natchnieniu od Boga przepowiedział o nim: „Jeśli chodzi o ciebie, dziecię, będziesz nazwane prorokiem Najwyższego, bo pójdziesz wcześniej przed Jehową, aby przygotować jego drogi” (Łu 1:15-17,66,76). Jaka stąd płynie nauka dla chrześcijan? Uczeń Jakub napisał: „Bracia, za wzór w znoszeniu zła i ćwiczeniu cierpliwości bierzcie proroków, którzy mówili w imieniu Jehowy” (Jk 5:10).

Następny tekst: De 18:19.

Dużo kłopotu i dezorientacji sprawiali Izraelitom fałszywi prorocy. Już przez Mojżesza Bóg ostrzega przed fałszywym `prorokiem, który ośmiela się mówić w jego imieniu słowo, którego mu nie nakazał mówić´. Jak go rozpoznać? „Kiedy prorok będzie mówił w imieniu Jehowy, a słowo sięnie spełni ani się nie sprawdzi”, to jest on fałszywym prorokiem jak ten, „który mówi w imieniu innych bogów” (De 18:20,20–22). Byli prawie w każdym okresie. W czasach Jeremiasza zwodzili Judejczyków za pomocą `fałszywej wizji i wróżby, bezwartościowej rzeczy i podstępu swojego serca´. Lecz Jehowa rzekł: „Kłamstwem jest to, co prorocy prorokują w moim imieniu„. Zwodzili ich także fałszywym bezpieczeństwem. Ale `co Jehowa powiedział odnośnie do proroków, którzy prorokowali w jego imieniu, a których On sam nie posłał´? „Przez miecz i przez głód ci prorocy dojdą do swojego końca” (Jr 14:13,14,15). Bóg bowiem `słyszał to, co powiedzieli prorocy, którzy prorokowali kłamstwo w jego własnym imieniu´ (Jr 23:25). Nie tylko tych, którzy `prorokowali w jego imieniu fałszywie´, ale również tych, którzy słuchali, Jehowa `rozproszy i będą musieli zginąć´ (Jr 27:14,15). Mamy tego ostrzegawczy przykład. W `liście Jeremiasza´ do Izraelitów w BabilonieJehowa przestrzegł przed fałszywymi prorokami, `ponieważ „to było kłamstwem, co oni prorokowali do nich w jego imieniu. On ich nie posłał”´ (Jr 29:1,9). Bóg wymienił imiennie `Achaba i Sedekiasza, którzy prorokowali do nich kłamstwo w jego własnym imieniu´ oraz `wciąż mówili fałszywie w jego własnym imieniu słowo, którego im nie nakazał´. Jak by tego było mało, `stale popełniali cudzołóstwo z żonami swoich towarzyszy´. Od nich powstało przysłowiowe „przekleństwo”. Mieli umrzeć z ręki Nebuchadrezzara, króla babilońskiego (Jr 29:21,22,23). A nam, kaznodziejom chrześcijańskim, przypomniano, że „Jehowa wymierza karę za te wszystkie rzeczy” (1 Te 4:3-8). Gdyby też ktoś z nas zaczął prorokować fałszywie, to członkowierodziny i zboru mają mu powiedzieć zgodnie z tym, co mówi proroctwo: „Nie będziesz żył, ponieważ kłamstwem jest to, co mówiłeś w imieniu Jehowy” – ich lojalność będzie więc wystawiona na próbę (Za 13:3-6).

GDY BÓG organizował naród Izraela, nadając mu Prawo Przymierza, przykazał wówczas: „Nie wolno wam wspominać imienia innych bogów. Nie powinno być ono słyszane z twoich ust” (Ex 23:13). Jest to całkiem zrozumiałe, gdy się weźmie pod uwagę to, co sam Bóg powiedział do Mojżesza: „Nie wolno ci upokorzyć się przed innym bogiem, ponieważ Jehowa, którego imię jest Zazdrosny, On jest zazdrosnym Bogiem” (Ex 34:11-14-16). Gdy Jozue się postarzał, wówczas w przemówieniu do Izraelitów zachęcił do spełniania `wszystkiego, co jest napisane w księdze prawa Mojżesza´, i przypomniał tamto przykazanie: „Nie wolno wam wspominać imion ich bogów ani przez nich przysięgać” (Jg 23:1,2,6,7,8). Nam przypomina to wywody Pawła na temat czystości wielbienia: „To, co narody ofiarują, demonom ofiarują, a nie Bogu (…) Nie możecie pić z kielicha Jehowy i z kielicha demonów; nie możecie być uczestnikami `stołu Jehowy´ i stołu demonów. Czy `będziemy pobudzać Jehowę do zazdrości´? Czy

jesteśmy mocniejsi od Niego?” (1 Ko 10:18-22). Dawid też mówi o `licznych cierpieniach´ czcicielifałszywych bogów i wyraża swe bezkompromisowe stanowisko: „Nie wyleję ich płynnych ofiar krwi i nie będę nosił ich imion na swoich wargach” (Ps 16:4). Wyraża także przekonanie Izraelitów,gdy mówi: „Jedni rydwany, a drudzy konie, lecz co do nas – imięJehowy, naszego Boga, będziemy wspominali” (Ps 20:7/8/). W czasie wykonywania wyroku Bożego na `pysze Jakuba´ jeden do drugiego mówił: „Zachowaj milczenie! Gdyż nie jest to okazja do jakiegokolwiek wspominania imienia Jehowy” (Am 6:8-10). W pewnym wyznaniu Izraelici przyznali: „Tylko dzięki Tobie będziemy wspominali twoje imię” (Iz 26:13).

WIERNI Izraelici pamiętali o imieniu Boga dzięki stałemu przypominaniu sobie wszystkiego, co się z tym imieniem wiąże. Bóg obiecał: „Na każdym miejscu, na którym nakażę, aby moje imię było przypominane, przyjdę do ciebie i z pewnością ci pobłogosławię” (Ex 20:24). Wzorowo postępuje psalmista: „W nocy przypominałem sobie twoje imię, o Jehowo, abym przestrzegał twojego prawa” (Ps 119:55). Jehowa zapowiada oczyszczenie ziemi z imion wszystkich fałszywych bogów: „Musi się okazać w tym dniu (…), [że] wytnę imiona bożków z kraju, i nie będą więcej przypominane, jak również proroków” tych bożków (Za 13:2). Przez innegoproroka oznajmia: „I usunę imiona wizerunków Baala z jej ust, i już dłużej nie będą przypominane przez swoje imię” (Oz 2:17,17/19,19/). Proroctwa te spełniły się już w duchowym sensie na „kraju”duchowego Izraela. W przyszłości spełnią się, gdy Bóg usunie religię fałszywą.

PRZYPATRZMY SIĘ znowu chwalcom Jehowy: często prowadzili walkę, a imię Boże było im pomocne. Któż nie słyszał o tym, że Dawid zwyciężył filistyńskiego wojownika Goliata? Ale kto wie także o tym, iż on `przyszedł do niego z imieniem Jehowy zastępów, Boga szeregów bojowychIzraela´? (1 Sa 17:45). Dawid jest biblijnym typem Chrystusa, który w swym bojowaniu także używa imienia Bożego; jest on również dobrym przykładem dla chrześcijan. Wyraził też przekonanie Izraelitów, że w teokratycznym bojowaniu `w imieniu ich Boga podniosą swoje sztandary´ (Ps 20:5/6/); synowie Koracha wyrazili podobną myśl, mianowicie że `w jego imieniu zdepcząpowstających przeciw nim´ nieprzyjaciół (Ps 44:5/6/). Także pisarz psalmu czuł, że `otoczyły go wszystkie narody´, lecz trzykrotnie powtórzył: „To w imieniu Jehowy wciąż trzymałem je z dala” (Ps 118:10,11,12). I jeszcze przykład Asy, bogobojnego króla judzkiego. Milionowa armia Etiopczyków wyruszyła na wojnę, więc modlił się on do Jehowy: „Pomóż nam, o Jehowo, nasz Boże, bo na Tobie rzeczywiście się opieramy i w twoim imieniu przyszliśmy przeciw tej rzeszy. O Jehowo, Ty jesteś naszym Bogiem”. I Bóg dał im zwycięstwo (2 Kk 14:9-11,12/8-10,11/). Biblia zapowiada na przyszłość przyjście Boga w celu wykonania wyroku na narodach, które stale Mu się sprzeciwiają. Wykona go w czasie Armagedonu zgodnie ze wzorem podanym w proroctwach. „Oto imię Jehowy przychodzi z daleka” z Jego palącym gniewem na narody (Iz 30:27,28). Jan tak oświadczył w tej sprawie: „`Ja jestem Alfa i Omega´, mówi Jehowa Bóg, `Ten, który jest i który był, i który przychodzi, Wszechmocny´” (Ob 1:8).

Pozostałe teksty: Ps 118:26; Mt 21:9; 23:39; Mr 11:9; Łu 13:35; 19:38; Ja 5:43; 12:13.

W WAŻNYM proroctwie o przywróceniu chwały `niewieście´ zwanej Syjonem mówi się o `przywiedzeniu jej synów z daleka, wraz z ich złotem i srebrem, do imienia Jehowy, jej Boga, i dla Świętego Izraelskiego´, co też wypełniło się w naszych czasach, w zborze prawdziwych chrześcijan (Iz 60:1,9). Ludzie ze `wszystkich narodów muszą być przywiedzeni razem

do imienia Jehowy w Jeruzalem, i nie będą już więcej chodzić za uporem swojego złego serca´(Jr 3:17).

TO DO NICH odnosi się proroctwo o przywróceniu czystego wielbienia: „`I wywyższę ich w Jehowie, i będą chodzili w jego imieniu´, brzmi wypowiedź Jehowy” (Za 10:8-12). A oni zgodnie zproroctwem oświadczają: „My ze swojej strony będziemy chodzili w imieniu Jehowy, naszego Boga, po czas niezmierzony, już zawsze”. Natomiast reszta `wszystkich ludów ze swojej strony, każdy będzie chodził w imieniu swojego boga´, oczywiście do czasu! (Mi 4:5,5). Paweł zachęca nas, `abyśmy postępowali w sposób godny Jehowy ku [jego] zupełnemu upodobaniu´ (Ko 1:10).

CZYŻ takiego imienia nie mielibyśmy się również bać? Już samo `spełnianie wszystkich słów tego prawa, które są zapisane w tej księdze´ Bożej, jaką jest Biblia, sprawia, że mamy `się bać tego chwalebnego i wzbudzającego lękimienia, właśnie Jehowy, naszego Boga´ (De 28:58). Słudzy Jehowy tak jak Dawid proszą Go: „Poucz mnie, o Jehowo (…) Zjednocz moje serce, aby siębało twojego imienia” (Ps 86:11). Po prostu, `[osoba o] praktycznej mądrości będzie się bała jego imienia´, gdyż słucha `samego głosu Jehowy´ (Mi 6:9). Mamy tego przykłady. Nehemiasz i inni słudzy `znajdowali upodobanie w bojaźni jego imienia´, toteż Bóg wysłuchał ich modlitwy (Ne1:11). W proroctwie czytamy: „I narody będą się bały imienia Jehowy”, gdy On `odbuduje Syjon´ (Ps 102:15,16/16,17/). A gdy Bóg wystąpi jako wojownik przeciw chrześcijaństwu, wówczas Jegoprzeciwnicy „od zachodu zaczną się bać imienia Jehowy, a od wschodu słońca chwały Jego” (Iz 59:15-19). A jeśli chodzi o sług Bożych, to już teraz otrzymują od Niego `dziedzictwo bojących się jego imienia´ (Ps 61:5/6/). A z chwilą ustanowienia w niebie Królestwa Bożego powstały głosy, mówiące: `Dziękujemy Ci, Jehowo Boże, Wszechmocny, że wziąłeś swoją wielką moc i zacząłeś panować jako król, i przyszedł też czas wyznaczony, aby dać nagrodę bojącym się twojego imienia´(Ob 11:15-18). Gdy `dzień, który nadchodzi´ od Boga, zniszczy wszystkich złych, wówczas `dla tych, którzy są w bojaźni jego imienia, zajaśnieje na pewno słońce sprawiedliwości z uzdrowieniem na jego skrzydłach´ (Ml 4:1,2/3:19,20/).

CZY MOŻNA jeszcze coś uczynić dla tego Imienia? Tak, możemy je uświęcać. O narodzie Bożym, `domu Jakuba´, Bóg zapowiedział, że „kiedy on ujrzy swoje dzieci, dzieło moich rąk pośród niego, \wtedy\ oni uświęcą moje imię i na pewno uświęcą Świętego Jakubowego” (Iz 29:22,23). Chrześcijanie mają dziś do tego szczególne powody.

Pozostałe teksty: Ez 36:23; Mt 6:9; Łu 11:2.

WIELE powiedziano o tym, co można i trzeba czynić dla tego Imienia. Teraz powiemy wyraźnie, czego nie wolno czynić wzglę). Wiele stuleci później uczeń Szczepan przypomniał w swym przeNie wolno wam wspominać imion ich bogów ani przez nich przysięgaćmówieniu, jak to przy płonącym krzaku dem niego, co jest zabronione i całkiem niestosowne.

Rzeczy zakazane wobec Imienia

ISTNIEJĄ formalne zakazy od Boga: „Nie wolno wam profanować mojego świętego imienia„. Jehowa `musi być uświęcony´ (Le 22:32). Kapłanom z rodu Aarona prstrongzykazano, że „nie powinni profanować imienia swojego Boga”, ponieważ składają Jehowie ofiary Izraelitów (Le 21:6). Mieli `nie profanować jego świętego imienia w rzeczach, które oni Mu poświęcają. On jest Jehowa´ (Le 22:2). Izraelitom zabroniono obrzydliwych ofiar: „Nie pozwolisz na oddanie czegokolwiek z twojego potomstwa Molechowi. Nie wolno ci profanować imienia twojego Boga w

ten sposób. Ja jestem Jehowa” (Le 18:21). Jehowa `zwróci swoją twarz przeciw´ bałwochwalcy i `odetnie go spośród jego ludu´ przez ukamienowanie, `ponieważ oddał coś ze swojego potomstwa Molechowi z zamiarem zbezczeszczenia jego świętego miejsca i aby sprofanować jego święte imię´. Było to `utrzymywanie niemoralnych stosunków z Molechem´ (Le 20:2,3-5). Otrzymali także wyraźny zakaz fałszywego przysięgania na imię Boże, `tak by rzeczywiście

profanowali imię swojego Boga. On jest Jehowa´ (Le 19:122).

Za panowania króla izraelskiego Jeroboama II jednym z czterech `występków Izraela´ było to, że `mężczyzna i jego własny ojciec chodzili do tej [samej] dziewczyny, z zamiarem sprofanowania jego świętego imienia´ (Am 1:1; 2:6,7,8). W czasach zaś Sedekiasza, ostatniego króla Judy, Judejczycy `zawierają przymierze przed Nim w domu´Jego, iż oswobodzą niewolników. Jednak `potem odwracają się i profanują jego imię´ (Jr 34:8,15,16). Bóg zapowiedział na daleką przyszłość: „Później mojego świętego imienia już więcej nie będziecie profanowali przez wasze dary i przez wasze gnojowe bożki”. Jednak złe postępki Izraelitów, w tym przede wszystkim hańbiące Boga `służenie każdego z nich swojemu własnemu gnojowemu bożkowi´, trwały aż do wykonania na nich wyroku sprawiedliwego sądu.(Ez 20:39). `Więc przyszli do narodów, dokąd przybyli na wygnanie, a ludzie \z narodów\ poczęli profanować jego święte imię, mówiąc w odniesieniu do nich: „Ci są ludem Jehowy i z jego kraju wyszli”´. Bóg postanowił więc okazać zmiłowanie swemu świętemu imieniu, „które dom Izraela profanował między narodami, dokąd oni przybyli”. I Jehowa kilkakrotnie uwypuklił tu negatywne rezultaty sytuacji, jaka zaistniała: `„któreprofanowaliście między narodami, dokąd przybyliście, które było profanowane między narodami, któresprofanowaliście pośród nich; i narody będą musiały poznać, że ja jestem Jehowa”, brzmi wypowiedź Suwerennego Pana Jehowy´ (Ez 36:16-20-23). W związku z niewolą babilońską pojawił się więc ten sam problem, co podczas niewoli w Egipcie. Złe postępowanie Izraelitów w niewoli, jak również ich synów zrodzonych później na pustyni, pobudziło Jehowę do działania ze względu na jego imię, „aby nie było [ono] profanowane przed oczami narodów”, które ich obserwowały (Ez 20:9,14,22). Na niedaleką przyszłość Jehowa zapowiada: „I nie pozwolę już

więcej, aby moje święte imię było profanowane” (Ez 39:72).

JEHOWA wyjaśnił, dlaczego ukarał surowo naród Izraela: „I bezcześcili moje święte imię przez swoje obrzydliwe rzeczy, które czynili, tak że wyniszczyłem ich w swoim gniewie”. Zapowiedział przy tym: „I już więcej oni, dom Izraela, nie będą bezcześcili mojego świętego imienia, oni i ich królowie, przez swoją rozpustę i przez trupy swoich królów przy ich śmierci” (Ez 43:7,8,9). Tym `domem Izraela´ okazał się chrześcijański `Izrael Boży´ (Ga 6:16).

BÓG wyjaśnił przy tym, jakie skutki pociągnie za sobą wzięcie Izraela do niewoli. `Sami panujący nad nimi wciąż ryczeli i stale, cały długi dzień, moje imię było traktowane lekceważąco´. Jehowa słusznie więc zapytuje się: „Jaki interes ja tu mam teraz?” (Iz 52:5). Dobrze to rozumieli skruszeni ibogobojni Izraelici, którzy modlili się w ten sposób: „Pamiętaj to: (…) bezmyślny lud traktował twoje imię lekceważąco. Jak długo, o Boże (…)? Czy wróg wciąż będzie traktował twoje imię lekceważąco, już zawsze?” (Ps 74:10,18). My również się o to pytamy.

JEHOWA jest `Ojcem´ i `Wielkim Mistrzem´. Na przykładzie stosunków międzyludzkich skorygował On kapłanów izraelskich z czasów ostatniego proroka, a więc Malalchiasza: „`Gdzie jest szacunek dla mnie? (…), gdzie jest bojaźń wobec mnie?´ Jehowa zastępów rzekł do was, o kapłani, którzy gardzicie moim imieniem. `A wy powiedzieliście: „W jaki sposób gardziliśmy

twoim imieniem?”´” Izraelici i ich kapłani czynili tak przez składanie niewłaściwych ofiar (Ml 1:6,6-8).

WEŹMY teraz pod uwagę 3. przykazanie z Dekalogu: „Nie wolno ci brać imienia Jehowy, twojegoBoga, w sposób niegodny, gdyż Jehowa nie pozostawi bezkarnie tego, kto bierze jego imię w sposób niegodny” (Ex 20:7,7 {De 5:11,11}). Tzw. chrześcijaństwo głosi, że trzyma się Dekalogu, ale zupełnie „w sposób niegodny” zaniechało używania imienia Jehowy przy wielbieniu Go! W czasach Dawida nie brakowało `niegodziwców´ oraz `mężów winnych krwi´, którzy `brali [jego imię] w sposób niegodny – jego nieprzyjaciół´. Takimi są duchowni chrześcijańskich kościołów, `którzy mówią o Nim \oraz o jego imieniu\ rzeczy według [swojego] pomysłu´. A mają najrozmaitsze pomysły! Oni to okazują się `tymi, którzy ogromnie nienawidzą Jehowy´ i Jego imienia (Ps 139:19,20,21).

WŁAŚNIE `fałszywi prorocy wśród ludu´ izraelskiego są dla nas ostrzeżeniem. O nich oraz o `fałszywych nauczycielach między nami´ pisał Piotr (2 Pi 2:1-3). Wkrótce więc po śmierci apostołów pojawiły się „zgubne sekty” kościołów chrześcijaństwa, w których imię Boże szybko poszło w zapomnienie. Aż do dzisiejszego dnia pośród `zakłamanych słów´ tych nauczycieli chrześcijaństwa pozostają też takie, że „Bóg nie ma imienia” albo że „nie trzeba używać tego imienia, gdyż było to konieczne tylko w czasach Izraela”. Zamiast imienia Jehowy chętnie posługują się imieniem Chrystusa, jak gdyby było ono ważniejsze albo jedyne. Już w czasach Izraela `prorocy, którzy prorokowali kłamstwo´, mieli niewłaściwe zamiary w stosunku do imienia Bożego. Powiada o nich Jehowa: „Myślą oni sprawić, by mój lud zapomniał moje imię za pośrednictwem ich snów (…), tak samo jak ich ojcowie zapomnieli moje imię za pośrednictwem Baala” (Jr 23:27,27). Lecz wierni członkowie tego ludu Bożego mogli śmiało powiedzieć: „Gdybyśmy zapomnieli imię naszego Boga lub wyciągnęli nasze dłonie do obcego boga, czy sam Bóg nie odkryłby tego?” (Ps 44:20,21/21,22/). Tak samo: `czy Bóg nie odkrył tego´, że „chrześcijańscy ojcowie” i tradycja, którą stworzyli, zapomnieli imię Jehowy za pośrednictwem „obcego boga”, czyli niepojętej Trójcy?

POUCZAJĄCE są „słowa Agura”, aby prosić Jehowę: „Nie daj mi ani ubóstwa, ani bogactwa”. To drugie może sprawić, że zaprzemy się Boga, wyrażając to w słowach: „Któż to jest Jehowa?” – pierwsze zaś, że będziemy `rzeczywiście kradli i \w ten sposób\ napadali na imię swojego Boga´. Rzeczywiście, jest to „ważna wiadomość” i chrześcijanie w pełni zgadzają się z tą nauką (Pr 30:1,7-9). Na przykład Paweł radził chrześcijańskim `niewolnikom pod jarzmem wciąż uważać swoich właścicieli za godnych pełnej czci, aby o imieniu Boga oraz o nauce nigdy nie mówiono obraźliwie´ (1 Tm 6:1). Zachęca on `niewolników Chrystusa, którzy czynią wolę Bożą z całej duszy´, ażeby z dobrymi intencjami służyli swym panom, `jak Jehowie, a nie ludziom, gdyż wiedzą,że każdy – jeśli cokolwiek czyni dobrego – otrzyma to z powrotem od Jehowy´ (Ef 6:5-9). Według podobnych rad z innego listu mieli być posłuszni „w szczerości serca, w bojaźni Jehowy. Cokolwiek czynicie, czyńcie to z całej duszy jak dla Jehowy, a nie ludzi, wiecie bowiem, że to od Jehowy otrzymacie należną nagrodę dziedzictwa. Służcie jak niewolnicy Panu, Chrystusowi” (Ko 3:22-25).

O ODPOWIEDZIALNOŚCI ludu Bożego za imię Boże Paweł pisze, mając na myśli zły przykład Żydów: „Ponieważ `imię Boga jest bluźnione z racji was między narodami´, właśnie jak jest napisane” w Iz 52:5 i w Ez 36:20. A przecież każdy z nich `był Żydem z imienia i polegał na

prawie, i chlubił się w Bogu´! {Rz 2:17–24}. Porównując sytuację Żydów i chrześcijan, Paweł wyjaśnił, że aby nastąpiło oświecenie, powinni Żydzi `zwrócić się do Jehowy´. „Otóż Jehowa jest Duchem, a gdzie jest duch Jehowy, tam jest wolność. I my wszyscy, kiedy z odsłoniętymi twarzami odbijamy jak zwierciadła chwałę Jehowy, jesteśmy przemieniani w ten sam obraz , z chwały w chwałę, dokładnie tak, jak czyni Jehowa, ów Duch” (2 Ko 3:12-18). Obecnie Świadkowie Jehowy niosą „chwałę Jehowy” do wszystkich ludzi. Natomiast w niechlubnej roli Żydów zastąpiło ich chrześcijaństwo od zarania swego powstania w IV wieku n.e. Następnie Jakub poucza braci, aby niebyli stronniczy na rzecz bogatych, przypominając m.in., że to „oni bluźnią wspaniałemu imieniu” (Jk 2:7). Jan ujrzał w wizji wylewanie `siedmiu pucharów gniewu Boga na ziemię´, tj. na ludzi tego świata. „Bluźnili oni imieniu Boga, który ma władzę nad tymi plagami, i nie okazali skruchy, tak bydać Mu chwałę”. A przecież Ten, który to sprawił, `Lojalny, jest sprawiedliwy´, toteż nawet „ołtarz mówił: `Tak, Jehowo Boże, Wszechmocny, prawdziwe i sprawiedliwe są twoje sądownicze rozstrzygnięcia´” (Ob 16:1,4-9). Dziś widzimy to, że nominalni chrześcijanie bluźnią przeciw imieniu Bożemu na różne sposoby i od bardzo dawna, działając pod wpływem Największego Bluźniercy – Szatana Diabła.

Następny tekst: Ob 13:6.

W HISTORII Izraela znajdujemy kolejny ostrzegawczy przykład. Otóż pewien mężczyzna, syn Egipcjanina i `Izraelitki, zaczął przeklinać Imię i sprowadzać na nie zło. Nawiasem mówiąc, imięjego matki było Szelomit, z plemienia Dana´. Jehowa rozporządził wtedy: „W wypadku, gdy ktoś sprowadza zło na swojego Boga, wtedy musi odpowiedzieć za swój grzech. Więc przeklinający imię Jehowy niezawodnie poniesie śmierć (…) za swoje przeklinanie Imienia” (Le 24:10,11,11–16,16). Czy zatem Jehowa będzie obojętnie patrzył na tych, którzy obecnie je przeklinają?!

NALEŻYTA postawa sług Bożych wobec imienia Jehowy to nie wszystko, co trzeba powiedzieć w tej sprawie. W prawdziwym wielbieniu Boga Jego imię jest jeszcze związane z pewnymi obiektami materialnymi i duchowymi.

Miejsce dla Imienia

BYŁO wiele bałwochwalstwa w kraju, który Izraelici mieli wziąć w posiadanie. Przykazano im: „Powinniście bezwzględnie zniszczyć wszystkie miejsca, gdzie narody (…) służyły swoim bogom (…), i musicie zniszczyć ich imiona z tego miejsca”. Natomiast co do `miejsca, które Jehowa, ich Bóg, wybierze z wszystkich ich plemion, aby umieścićtam swoje imię, by ono przebywało´, tego mieli szukać i tam przyjść z wszelkimi swymi ofiarami (De 12:2,3–5-7). `Miejsce, które Jehowa, ich Bóg, wybierze, aby przebywało tam jego imię´, miało być tym jedynym, do którego z wszelkimi ofiarami mieli przybyć Izraelici z całymi rodzinami i tam się radować (De 12:11-14). `Wwypadku gdy miejsce, które Jehowa, jego Bóg, wybierze, aby położyć tam swoje imię, byłoby dalekie od niego´, Izraelita miał zabijać zwierzęta i jeść mięso `wewnątrz swoich bram, kiedykolwiek jego dusza tego zapragnie´ (De 12:20,21). Co do `dziesięciny z całego plonu jego nasienia´, polecono Izraelicie spożyć ją `przed Jehową, jego Bogiem, w miejscu, które On wybierze, aby tam przebywało jego imię, by uczył się zawsze bać Jehowy, swojego Boga´. Gdy `miejsce, które Jehowa, jego Bóg, wybierze, by umieścić tam swoje imię, będzie zbyt daleko´, Izraelita miał zamienić dziesięcinę na pieniądze, by na miejscu kupił to, co ma z domownikami spożyć (De 14:22,23,24-27). `Coś z pierwocin całego owocu gleby´ miał Izraelita `włożyć do kosza

i pójść do miejsca, które Jehowa, jego Bóg, wybierze, aby przebywało tam jego imię´. Przychodził z tym do kapłana (De 26:1,2,3). Jeżeli chodzi o najważniejsze święta w narodzie Izraela, to przykazano mu, że `musi ofiarować paschę dla Jehowy, swojego Boga´, oraz `powinien ofiarować paschę wieczorem, skoro tylko zajdzie słońce´. Miała być ona obchodzona uroczyście `w miejscu, które Jehowa wybierze, aby przebywało tam jego imię´, a nie w jakimkolwiek innym. Podobnie w tym miejscu `musiał obchodzić święto tygodni dla Jehowy, swojego Boga´, Izraelita i wszyscy członkowie jego domostwa (De 16:2,5,6,7,10,11).

Na pustyni Synaj Izraelici zbudowali Namiot Spotkania i arkę przymierza, które przenosili w czasiewędrówki. Gdy osiedlili się w Kanaanie, postawili go w miejscowości Szilo. To, co później się stałoz nim, posłużyło Bogu za przykład, gdy przez Jeremiasza przemówił do narodu: „Jednakże idźcie teraz do mojego miejsca, które było w Szilo, gdzie sprawiłem, że moje imię przebywało na początku, i zobaczcie, co mu uczyniłem z powodu niegodziwości mojego ludu Izraela” (Jr 7:12). Później rzeczywiście Bóg postąpił z nowym miejscem wielbienia jak z tym w Szilo, według `niegodziwości swojego ludu´. Rozproszył ich wśród licznych narodów. Jednak Nehemiasz przypomniał Bogu w modlitwie jego obietnicę dla rozproszonego ludu: „Stamtąd ich zgromadzę i na pewno ich przywiodę na miejsce, które wybrałem, aby moje imię tam przebywało” (Ne 1:8,9). Nie tylko oni mieli tu przyjść. Proroctwo zapowiadało, że od różnych narodów „w tym czasie będzie przyniesiony dar Jehowie zastępów (…), na miejsce imienia Jehowy zastępów, Górę Syjon”(Iz 18:7).

PONAD 400 lat był użytkowany Namiot Spotkania, aż Dawid postanowił zbudować trwały dom dlaarki przymierza. Poprzez proroka Natana Jehowa powiadomił Dawida o jego następcy tronu: „On jest tym, który zbuduje dom dlamojego imienia” (2 Sa 7:4,5,12,13). Poczynił zatem przygotowaniado budowy. Do swego syna Salomona powiedział: „Co do mnie, stało się to bliskie mojemu sercu, aby zbudować dom imieniu Jehowy, mojego Boga. Ale doszło do mnie słowo Jehowy, mówiąc: `(…) Ty nie zbudujesz domu mojemu imieniu, bo niemało krwi rozlałeś przede mną na ziemi. Oto rodzi ci się syn. On sam okaże się, że jest spokojnym mężem, i na pewno dam mu wytchnienie od wszystkich jego nieprzyjaciół dookoła; będzie miał bowiem na imię Salomon, a pokojem i odpocznieniem obdarzę Izraela w jego dniach. On jest tym, który zbuduje dom mojemu imieniu´” (1 Kk 22:5-7,8,9,10). (Warto tu zauważyć, że Bóg sam nadaje już imię synowi Dawida). Następnie książętom Izraela przykazał pomagać Salomonowi i zachęcił ich, by `powstali ibudowali sanktuarium Jehowy, [prawdziwego] Boga, by sprowadzić arkę przymierza Jehowy i święte naczynia [prawdziwego] Boga do domu budowanego imieniu Jehowy´ (1 Kk 22:17-19). Później do zgromadzonych książąt, wodzów i urzędników dworu powiedział podobnie jak do Salomona: „Co do mnie, było to bliskie mojemu sercu, aby zbudować dom odpoczynku dla arki przymierza Jehowy (…) A [prawdziwy] Bóg sam powiedział do mnie: `Ty nie zbudujesz domu mojemu imieniu, gdyż mężem wojen jesteś i krew przelałeś´” (1 Kk 28:1-3). Na tym zgromadzeniuDawid błogosławił Jehowę, modląc się: „O Jehowo, nasz Boże, cała ta obfitość, którą przygotowaliśmy, aby zbudować Tobie dom dla twojego świętego imienia, z twojej ręki jest to i do Ciebie to wszystko należy”. Przygotowali bowiem wielkie bogactwo na ten cel (1 Kk 29:14-16-19).W domu wielbienia Jehowy będą składane ofiary, tak jak dotychczas w przybytku, czyli Namiocie Spotkania.

Na początku panowania Salomona było więc tak: „Tylko lud składał ofiary na wysokich miejscach,

gdyż nie był zbudowany dom imieniu Jehowy aż do tych dni” (1 Kw 3:2,3). Nadeszła wreszcie pora, kiedy „Salomon dał obecnie nakaz, aby budować dom imieniu Jehowy” (2 Kk 2:1/1:18/). W korespondencji do króla Tyru, Hirama, Salomon napisał: „Ty sam dobrze wiesz, że Dawid, mój ojciec, nie mógł budować domu imieniu Jehowy, swojego Boga, z powodu wojny (…) I oto myślę o budowaniu domu imieniu Jehowy, mojego Boga, tak jak Jehowa obiecał Dawidowi, mojemu ojcu, mówiąc: `Twój syn (…) jest tym, który zbuduje dom mojemu imieniu´„. Salomon więc `buduje dom imieniu Jehowy, swojego Boga, by poświęcić go Jemu, aby spalać´ tam różne

ofiary przepisane Prawem (1 Kw 5:2,3–51 {2 Kk 2:3,4/2,3/},52). Także podczas inauguracji oddaniaświątyni do użytku Salomon w przemówieniu do ludu przypomniał to, co Bóg powiedział do Dawida, iż `nie wybrał miasta z wszystkich plemion Izraela, aby zbudować dom dla swojego imienia, by tam pozostawało {by się okazało, że tam jest}´ (1 Kw 8:14-16 {2 Kk 6:3-5,6}), `lecz wybrał Jeruzalem dla swojego imienia, by się okazało, że tam jest´ (2 Kk 6:6). Przypomniał również, że `stało się to bliskie sercu Dawida, jego ojca, aby zbudować dom imieniu Jehowy, Boga Izraela. Ale Jehowa rzekł: „Aby zbudować dom mojemu imieniu, dobrze uczyniłeś, gdyż okazało się to bliskie twojemu sercu. Twój syn jest tym, który zbuduje dom mojemu imieniu„. I Jehowa począł wypełniać swoje słowo, które wypowiedział, by Salomon zbudował dom imieniu Jehowy, Boga Izraela´ (1 Kw 8:17,18,19,20,21 {2 Kk 6:7,8,9,10,11}). Następnie Salomon modli się do Boga, by zwrócił swe oczy `na miejsce, o którym powiedział: „Moje imię okaże się, że tam jest”´, czyli `na miejsce, gdzie – jak powiedział – położy swoje imię´, aby wysłuchał modlitwę swego sługi na tym miejscu (1 Kw 8:27-29,30 {2 Kk 6:18-20,21}). Prosi też, aby wysłuchał swego ludu będącego na wojnie z nieprzyjaciółmi lub na wygnaniu w innym kraju, kiedy będzie się modlił `w kierunku domu, który on zbudował jego imieniu´ (1 Kw 8:44–48-50 {2 Kk 6:34–38,39}). Później po ukończeniu wielu prac budowlanych Jehowa ukazał się Salomonowi i rzekł mu: „Uświęciłem ten dom, który zbudowałeś, przez położenie tam swojego imienia po czas niezmierzony”, lub inaczej: „A teraz rzeczywiście wybieram i uświęcam ten dom, aby moje imię okazało się, że tam jest po czas niezmierzony” (1 Kw 9:1-3 {2 Kk 7:11,12,15,16}). Następnie ostrzegł Salomona, że jeśli on i lud odstąpią od Niego, ażeby `służyć innym bogom i się im kłaniać´, wtedy `dom, który poświęcił swojemu imieniu {dla swojego imienia}, On odrzuci od siebie´ (1 Kw 9:4-7-9 {2 Kk 7:17-20-22}).

Ponieważ Salomon odstąpił od Jehowy, więc pozostawił przy nim tylko jedno plemię, by Dawid miał zawsze lampę `w Jeruzalem, mieście, które On wybrał dla siebie, aby położyć tam swoje imię´; przez proroka Achijasza powiadomił o tym Jeroboama, który został pierwszym królem izraelskiego królestwa północnego (1 Kw 11:29-36-39). Natomiast pierwszym królem judzkiego królestwa południowego został syn Salomona Rechoboam, który panował „w Jeruzalem, w mieście,które Jehowa wybrał z wszystkich plemion Izraela, aby położyć tam swoje imię” (1 Kw 14:21 {2 Kk 12:13}). Różnie to bywało z wielbieniem Bożego imienia w `tym domu´. Jednym z królów judzkich, który zdawał sobie sprawę z wagi `tego domu´ był Jehoszafat. Gdy koalicja trzech nieprzyjaciół nadciągnęła do wojny, król ze wszystkimi Judejczykami modlił się do Jehowy o pomoc. Przypomniał w modlitwie, że Izraelici z pomocą Boga zamieszkali kiedyś w tym kraju, a potem `przystąpili do budowania w nim dla Niego sanktuarium dla jego imienia, mówiąc: „Gdyby przyszło na nas nieszczęście, miecz, staniemy przed tym domem i przed Tobą (gdyż twoje imię jest w tym domu), aby wołać do Ciebie o pomoc w naszym ucisku, byś usłyszał i

wybawił”´. Modlitwa była skuteczna! (2 Kk 20:1,5-8,9-12,22,23). Zupełnie inaczej postępował Manasses. Bałwochwalca ten zbudował dla Baala „ołtarze w domu Jehowy”, mimo że Bóg powiedział: „W Jeruzalem położę swoje imię„, czyli że `w Jeruzalem jego imię okaże się, że jest poczas niezmierzony´ (2 Kw 21:1-4-6 {2 Kk 33:1-4-6}). Postawił także rzeźbiony obraz „w domu [prawdziwego] Boga”, choć do Dawida i jego syna Bóg rzekł: „W tym domu i w Jeruzalem (…) położę swoje imię po czas niezmierzony” (2 Kw 21:7-9 {2 Kk 33:7-9}). Chociaż później Manasses odwrócił się od wszelkiego zła, które czynił, a jego wnuk Jozjasz gorliwie popierał prawdziwe wielbienie, to jednak „Jehowa nie odwrócił się od wielkiego żaru swojego gniewu, którym jego gniew zapłonął przeciw Judzie”, i postanowił: „Na pewno odrzucę to miasto, które wybrałem, właśnie Jeruzalem, i dom, o którym powiedziałem: `Moje imię tam pozostanie´” (2 Kw 23:26,27). Toteż doszło do jego całkowitego zburzenia w 607 roku p.n.e. Babilończycy spalili sanktuarium, `sprofanowali przybytek jego imienia aż do samej ziemi´ (Ps 74:7). Gdy po wielu latach odbudowa domu napotykała duże trudności, król perski Dariusz I Hystaspes napisał w rozporządzeniu: „I niech Bóg, który sprawił, że jego imię tam przebywało, powali każdego króla i każdy lud, który wyciąga swoją rękę, aby popełnić naruszenie i zburzyć ten dom Boży, który jest w Jeruzalem” (Er 6:12). Niechaj to mądre ostrzeżenie weźmie pod uwagę każdy, kto chciałby zburzyć miejsce wielbienia Jehowy wśród współczesnego Jego ludu.

JAKIE znaczenie ma to wszystko dla nas? Świątynia w Jeruzalem, w której wysławiano imię Jehowy, nie poszła w zapomnienie w historii, tylko dlatego że przyszedł Jezus Chrystus. Wręcz odwrotnie! Faktem jest, że była ona „cieniem rzeczy nadchodzących, lecz rzeczywistość należy do Chrystusa” (Ko 2:17; także He 10:1). Kapłani Izraela `pełnili świętą służbę w typicznym wyobrażeniu rzeczy niebiańskich´ (He 8:5), `wchodząc do sanktuarium Jehowy´ z różnymi ofiarami(Łu 1:9). Natomiast „Chrystus wszedł nie do miejsca świętego zbudowanego rękami, które jest kopią rzeczywistości, lecz do samego nieba, aby teraz ukazywać się przed osobą Boga \Jehowy\ za nami” (He 9:24). Jest `publicznym sługą świętego miejsca i prawdziwego namiotu, który postawił Jehowa, a nie człowiek´ (He 8:2). Przypomina się nam tu, jak to Jehowa `wezwał po imieniu Bazalela i napełnił go duchem Bożym w mądrości i w zrozumieniu, i w wiedzy´, aby wykonał wszystko według myśli Jehowy (Ex 31:1,2-5; 35:30-33). Uczeń Szczepan wypowiedział jednak myśl, którą powinni rozważyć wszyscy religijnie usposobieni ludzie, uważający, że w ich miejscu wielbienia naprawdę przebywa Bóg; wspomniał on o pragnieniu Dawida i o tym, że `Salomon zbudował Mu dom. Jednakże Najwyższy nie mieszka w domach zbudowanych rękami. „Jakiż to dom zbudujecie dla mnie? mówi Jehowa. Albo jakie jest miejsce mojego odpoczynku?”´ (Dz 7:44-50; zob. też 17:24). To czyje imię jest wysławiane w prawdziwej świątyni? Dla chwały czyjego imienia jest ten `prawdziwy namiot´? Na ziemskich dziedzińcach tego „prawdziwego namiotu” ludzie ze wszystkich narodów, określeni mianem `wielkiej rzeszy´, stoją `przed tronem Boga i dniem i nocą pełnią dla niego świętą służbę w jego świątyni, a Ten, który siedzi na tronie, rozpostrze swój namiot nad nimi´ (Ob 7:9,15). W taki to sposób spełnia się proroctwo: „`I zakołyszę wszystkimi narodami, i muszą napłynąć rzeczy pożądane wszystkich narodów; i napełnięten dom chwałą´, rzekł Jehowa zastępów” (Ag 2:6,7).

I jeszcze jest jeden obraz świątyni: chrześcijanie namaszczeni duchem świętym `jako żywe kamienie są budowani w duchowy dom, w święte kapłaństwo, aby składać ofiary duchowe, godne przyjęcia u Boga przez Jezusa Chrystusa. Są „rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem do szczególnego posiadania, aby oznajmiali daleko wokół zalety” Tego,

który ich powołał z ciemności do swojego cudownego światła´, to jest Jehowy. `Są teraz Bożym ludem´ (1 Pi 2:5,9,10). Przeciwstawiając chrześcijan bogatej świątyni pogańskiej bogini Artemidy zEfezu, Paweł mówi nam, że oni `zostali zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, podczas gdy sam Jezus Chrystus jest fundamentalnym kamieniem narożnym. W jedności z nim cała budowla, będąc harmonijnie zespolona, rośnie w świętą świątynię dla Jehowy. W jedności z nim i oni są wespół budowani jako miejsce, w którym Bóg zamieszka przez ducha´ (Ef 2:20-22). Znamienne są też słowa: `A jaką zgodę ma świątynia Boża z bożkami? My bowiem jesteśmy świątynią żywego Boga; jak mówi Bóg: „Będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem”. „`Dlatego wyjdźcie spośród nich i się odłączcie´, mówi Jehowa. `I będę dla was ojcem, a wy dla mnie będziecie synami i córkami´, mówi Jehowa, Wszechmocny”´ (2 Ko 6:14-18; także 1 Ko 3:16,17; 6:19; He 3:6; 1 Pi 4:17). Usługując już w niebie, stanowią oni „święte miasto, Nowe Jeruzalem”, które w wizji oglądał Jan. Zauważył jednak istotną różnicę względem ziemskiego Jeruzalem: „A niewidziałem w nim świątyni, bo jego świątynią jest Jehowa Bóg, Wszechmocny, jak również Baranek” (Ob 21:2,22).

NA KONIEC tego rozdziału przytoczymy teksty wskazujące na rolę imienia Jehowy w identyfikowaniu prawdziwych chwalców i miejsca Jego wielbienia.

Imię wskazuje

BARDZO piękne słowa błogosławienia synów Izraela mieli wypowiadać kapłani z rodu Aarona według polecenia Jehowy danego im przez Mojżesza, a zapisanego w Nu 6:22-26. Jehowa powiedział jeszcze: „I muszą umieszczaćmoje imię na synach Izraela, abym ja sam ich błogosławił” (Nu 6:27). A dzięki posłuszeństwu Izrael otrzyma wiele błogosławieństw od Boga. Wówczas `wszystkie ludy ziemi będą musiały zobaczyć, że imię Jehowy zostało wezwane nad nim, i rzeczywiście będą się bały Izraela´ (De 28:10). Gdy upłynęło 446 lat od wypowiedzenia tych słów przez Mojżesza, w modlitwie inauguracyjnej Salomon prosi Boga, żeby `uczynił zgodnie z tym wszystkim, o co woła do Niego cudzoziemiec´, modlący się w świątyni jeruzalemskiej, `aby wszystkie ludy ziemi poznały, że (samo) jego imięzostało wezwane nad tym domem, który on

zbudował´ (1 Kw 8:432 {2 Kk 6:332}). Gdy po raz drugi Jehowa ukazał się Salomonowi, to powiedział mu, że wybaczy ludowi i uzdrowi kraj, gdy po karze suszy, szarańczy lub zarazy `jego lud, nad którym jego imię zostało wezwane, upokorzy się i zawróci ze swoich złych dróg´ (em2 Kk7:13,14). Jednakże za dni Jeremiasza Bóg nie znalazł podstaw, by zastosować tę obietnicę, mimo że Jeremiasz modlił się do `nadziei Izraela, jego Wybawcy w czasie ucisku´: „Wciąż Ty sam jesteś pośród nas, o Jehowo, i nad nami oto twoje własne imię zostało wezwane. Nie opuszczaj nas” (Jr 14:8,9-12). W tych czasach Izraelici postępowali bardzo obłudnie. Popełniali wiele poważnych grzechów, a potem przychodzili i stawali przed Jehową `w tym domu, nad którym jego imię zostało wezwane´, i oszukiwali się `zwodniczymi słowami´: „Na pewno będziemy wybawieni”. Toteż Jehowa zapytuje ich: „Czy ten dom, nad którym moje imię zostało wezwane, stał się w waszych oczach zwykłą jaskinią rozbójników?” (Jr 7:8-10,11). Ponieważ Jehowa `stale mówił do nich, lecz oni nie słuchali, i wciąż ich wołał, ale oni nie odpowiadali´, więc `On również uczyni temu domowi, nad którym jego imięzostało wezwane, w którym oni ufają, tak samo jak uczynił Szilo´ (Jr 7:13,14,15). Powiedział Bóg jeszcze o tym, że `synowie Judy czynili to, co jest złe w jego oczach´, mianowicie że „postawili swoje obrzydliwe rzeczy w domu, nad którym moje imię zostało wezwane, aby go zbezcześcić”

(Jr 7:29,30,31). Tak samo się wypowiedział na innym miejscu, że `synowie Izraela i synowie Judy okazali się zwykłymi czynicielami tego, co było złe w jego oczach´, bo „ustawili swoje obrzydliwe rzeczy w domu, nad którym moje własne imię zostało wezwane, aby go zbezcześcili” (Jr 32:30-34,35). Nie tylko zresztą bałwochwalstwo, ale również niezgodne z prawem odebranie wolności danej niewolnikom hebrajskim zostało im wytknięte. Aby dać niewolnikom wolność, `zawarli przymierze przed Nim w domu, nad którym jego imię zostało wezwane´, a następnie się z niego wycofali (Jr 34:13-15,16).

Z TYCH powodów Jehowa nie zaniechał powziętego już wcześniej postanowienia, aby wykonać niepomyślny sąd na narodzie, Jeruzalem i tym domu. Ale inne narody również miały otrzymać `kielich wina niepohamowanego gniewu´Jehowy. Zapewnił ich o tym, mówiąc: „Gdyż oto na miasto, nad którym moje imię jest wezwane, zaczynam sprowadzać klęskę, a wy sami w jaki sposób uszlibyście kary?” (Jr 25:15,27-29). W pewnym podsumowaniu historii narodu Izrael mówi do Boga: „Gdzie jest twoja gorliwość i pełna moc (…) Jesteś bowiem naszym Ojcem (…) Ty, o Jehowo, jesteś naszym Ojcem. Nasz Odkupiciel od dawien dawna to twoje imię (…) Staliśmy się na długi czas jak ci, nad którymi nie panowałeś, jak ci, nad którymi twoje imię nie zostało wezwane” (Iz 63:15,16–19). Gdy już mijało 70 lat niewoli babilońskiej, prorok Daniel modlił się w imieniu całego narodu i prosił o miłosierdzie, przebaczenie i bezzwłoczne działanie. „Naprawdę otwórz swoje oczy i spójrz na nasze spustoszenie i miasto, które zostało nazwane twoim imieniem (lit.: „nad którym twoje imię zostało wezwane”) (…) Nie zwlekaj przez wzgląd na siebie samego, o mój Boże, bowiem twoje własne imię zostało wezwane nad twoim miastem i nad twoim ludem” (Da 9:18 oraz ftn,19). I Jehowa uczynił co trzeba ze skruszonym ostatkiem Izraelitów.

CIEKAWE, że już przez Izajasza Bóg przepowiedział wyswobodzenie z Babilonu i powrót, a jeszcze ciekawsze jest to, że proroctwo to spełniło się w XX wieku n.e. na chrześcijańskich Izraelitach duchowych, którzy zostali wyzwoleni z „Babilonu Wielkiego”! Oto jak zwraca się do nich: „`Nie bój się (…) Wezwałem [ciebie] twoim imieniem (…) Powiem do północy: „Oddaj”, a do południa: „Nie zatrzymuj. Przywiedź moich synów z daleka i moje córki z krańców ziemi, każdego, kto jest nazwany moim imieniem, a którego stworzyłem dla swojej własnej chwały, którego uformowałem, tak, którego uczyniłem”. Jesteście moimi świadkami´, brzmi wypowiedź Jehowy, `właśnie moim sługą, którego wybrałem, abyście poznali i uwierzyli mi, i zrozumieli, że ja jestem Ten Sam (…) Ja – ja jestem Jehowa i poza mną nie istnieje żaden wybawca´” (Iz 43:1,5-7,10,11).* Jest także inne proroctwo wskazujące na chrześcijan. Jehowa zapowiada, że `podniesie upadły przybytek Dawida w tym celu, aby posiedli to, co pozostało z Edomu, i wszystkie narody, nad którymi jego imię zostało wezwane´ (Am 9:11,12). Dobrze zrozumieli to pierwsi chrześcijanie. Jakub wyjaśnił na zgromadzeniu apostołów i starszych w Jeruzalem: „Mężowie, bracia, posłuchajcie mnie. Symeon wyczerpująco opowiedział, jak Bóg po raz pierwszy zwrócił swoją uwagę na narody, aby z nich wziąć lud dla swojego imienia. I z tym zgadzają się słowa Proroków, właśnie jak jest napisane: `Po tych rzeczach powrócę i odbuduję upadły przybytek Dawida, i odbuduję jego ruiny, i wzniosę go ponownie, aby pozostali ludzie gorliwie szukali Jehowy razem z ludźmi ze wszystkich narodów, ludźmi, którzy są nazwani moim imieniem, mówi Jehowa, który czyni te rzeczy znane od dawna´” (Dz 15:13,14-17,18). A w swym liście Jakub przypomniał, że wspaniałemu imieniu, `którym zostali nazwani´ chrześcijanie, inni bluźnią (Jk 2:7). Tak więc zarówno starożytny lud Boży, jak i lud zgromadzony wokół Syna Bożego nosi na sobie

najwspanialsze imię – imię Jehowy Boga. Współcześni uczniowie Jezusa Chrystusa zrozumieli to dzięki dokładnemu studium słowa Bożego. Mogą więc mówić jak Jeremiasz: „Twoje słowa były odnalezione i począłem je spożywać, i twoje słowo staje się mi rozkoszą i radością mojego serca, gdyż twoje imię zostało wezwane nade mną, o Jehowo, Boże zastępów”. I podobnie jak on odłączyłsię od złych Judejczyków, tak i my odseparowaliśmy się od skażonego systemu chrześcijaństwa i znosimy z powodu Jehowy prześladowania, ale przecież „Jehowa podnosi” na duchu! (Jr 1:1 ftn: „Jeremiah”; 15:15,16,17). Paweł upewnia nas o tym, że `Jehowa może sprawić, iż ostoi się´ każdy Jego `sługa´ (Rz 14:4). Na koniec przyjrzyjmy się jeszcze temu, co oglądał apostoł Jan w wizjach. Tak opisał Jezusa Chrystusa i towarzyszących mu chrześcijan jako rząd niebiański: „I widziałem, a oto Baranek stojący na Górze Syjon, a z nim sto czterdzieści cztery tysiące mających wypisane na swoich czołach (…) imię jego Ojca” (Ob 14:1). W innej wizji natomiast ujrzał miasto Nowe Jeruzalem i jego mieszkańców: „Będzie w [mieście] tron Boga i Baranka, a jego niewolnicy będą pełnić dla Niego świętą służbę; i będą oglądać jego oblicze, a jego imię będzie na ich czołach (…) Jehowa Bóg będzie ich oświetlał, i będą panować jako królowie na wieki wieków” (Ob 22:3,4,5). Zrozumienie tego wszystkiego pozwoliło współczesnym chrześcijanom przyjąć biblijną nazwę „Świadkowie Jehowy” na walnym zgromadzeniu w Columbus (stan Ohio, USA) w niedzielę 26 lipca 1931 roku.

Następny tekst: Ob 3:12.

TO, CO powiedziano powyżej, zilustrujemy teraz przykładami biblijnymi. Patriarcha Jakub wyraziłsię w podobny sposób, mając przy sobie swych wnuków: „I niech moje imię będzie nad nimi

wezwane” (Ge 48:161). Powyższy sposób wyrażania się wskazuje na przynależność danego „obiektu” do tego, którego `imię zostało wezwane nad´ nim. Dlatego Joab, który był dowódcą wojskowym Dawida, obawiał się, aby `nie był tym, który zdobył miasto Rabba, i jego imię nie musiało być wezwane nad nim´. Sława miała przypaść królowi (2 Sa 12:28). Prorok Izajasz zapowiedział, że po wykonaniu wyroku Bożego na mieszkańcach Jeruzalem wiele kobiet będzie `chwytało się jednego męża´ i prosiło, by `tylko mogły się nazywać od jego imienia´ (Iz 4:1).

MIELIŚMY więc możliwość przekonać się o ogromnej roli, jaką imię „Jehowa” odgrywa w prawdziwym wielbieniu Najdostojniejszej Osoby w całym wszechświecie – Nosiciela tego imienia. Zarówno rozmaite sposoby okazywania mu czci, jak też uczynki absolutnie niestosowne względem niego wskazują dzisiaj drogę wszystkim, którzy chcą, aby religijna Prawda kierowała ich życiem. Zdrugiej strony imię Boże wskazuje, gdzie jest miejsce prawdziwego wielbienia i jaki lud je praktykuje, co jest ogromną pomocą dla wszystkich szukających tej Prawdy. Nie jest bowiem prawdziwe powiedzenie: „Prawda niejedno ma imię”. Prawda od Boga jest tylko jedna! Zbadajmy następnie, jaką postawę wobec swego imienia przejawia Boska Istota. Chociaż jest ona uwidoczniona w wielu wersetach już omówionych, teraz uczynimy to w związku z określonymi frazami, które przedstawiają Imię jako powód, czyli przyczynę określonego postępowania.

1. Imię Boże jako powód

COFNIJMY SIĘ w historii Izraela aż do niewoli egipskiej. Okazuje się, że Izraelici splamili się

tam `gnojowymi bożkami Egiptu´, czym wywołali gniew Jehowy. Dlatego `przystąpił On do działania przez wzgląd na swoje własne imię, ponieważ dał się im poznać, wyprowadzając ich z ziemi Egiptu´ (Ez 20:7-9,10). Choć Izraelici `nie okazali wnikliwości w jego cudowne dzieła´, a także „postępowali buntowniczo nad morzem, nad Morzem Czerwonym”, mimo to jednak Bóg „przystąpił do ich wybawienia przez wzgląd na swoje imię, tak aby dać poznać swoją moc” (Ps 106:7,8-12). Były to wydarzenia o ogromnym znaczeniu i na stałe wryły się w pamięć narodu, przypominano więc je przy wielu okazjach. Izraelici ogromnie potrzebowali oswobodzenia z ciemięskiego traktowania ze strony Egipcjan. Przez `danie znaków i cudów przeciw Faraonowi i wszystkim jego sługom, i całemu ludowi jego ziemi´, Bóg „począł czynić dla siebie imię” (Ne 9:9,10,11). Jak podano w pewnym streszczeniu historycznym, Izraelici często wspominali czasy Mojżesza: „Gdzie jest Ten, który ich wywiódł spośród morza, z pasterzami swojej trzody? (…) Ten,który rozdzielił przed nimi wody, aby uczynić dla siebie samego wiecznie trwające imię (…)?” Sprawozdanie mówi dalej: „W taki sposób prowadziłeś swój lud, aby uczynić dla siebie samego wspaniałe imię” (Iz 63:10-12–14). Pamiętał o tym wszystkim Jeremiasz, który modlił się do `Tego, który postawił znaki i cuda w ziemi Egiptu aż do tego dnia i w Izraelu, i miedzy ludźmi, aby uczynić dla siebie samego imię´ (Jr 32:16,20,21). Podobnie Daniel modlił się do `Tego, który wyprowadził swój lud z ziemi Egiptu mocną ręką i począł czynić dla siebie imię´ (Da 9:4,15). Kto więc słyszał o cudownym wyzwoleniu Izraela z niewoli egipskiej, lecz nie łączy tego z imieniem Jehowy, ten lekceważąco rozmija się z Bogiem, który właśnie w ten sposób `uczynił dla siebie samego wspaniałe i wiecznie trwające imię´! Kiedyś Dawid „począł czynić imię” dla siebie, gdy pokonał Edomitów; znany jest z działań skierowanych przeciw wrogom Jehowy (2 Sa 8:13,14 {1 Kk 18:12,13}). O `domu Izraela´ czytamy dalej, że `zbuntowali się przeciw Niemu na pustyni, tak iż obiecał wylać swoją gwałtowność na nich na pustyni, aby ich wytracić´. Lecz Bóg `przystąpił do działania przez wzgląd na swoje własne imię´, gdyż obserwowały to `narody, przed oczami których On ich wyprowadził´ z Egiptu (Ez 20:13,14-16). Paweł pouczał braci na podstawie tej historii: „Niepoddawajmy Jehowy próbie, jak to [Go] poddali próbie niektórzy z nich, tylko że poginęli od wężów” (1 Ko 10:9). Nam więc nie wolno `doświadczać ducha Jehowy´(Dz 5:9). Ich synowie nie okazali się lepsi – również oni nie przestrzegali praw, które Bóg im dał na pustyni Synaj. Mimo to Bóg powstrzymywał się przed całkowitym ich wyniszczeniem i `przystąpił do działania przez wzgląd na swoje własne imię´ (Ez 20:21,22-26). Chrześcijański pisarz Juda pisze o tych rzeczach, pouczając braci: „Jehowa, chociaż wybawił lud z ziemi Egiptu, to jednak potem wytracił nie okazujących wiary” (Ju 5).

Jehowa zapowiedział Mojżeszowi w związku z odnowieniem przymierza przy górze Synaj: „Ja samdam całej mojej dobroci przejść przed twoim obliczem i oznajmięimię Jehowa przed tobą” (Ex 33:19). I później tak uczynił: „I Jehowa począł zstępować w obłoku, i zatrzymał się tam przy nim, i oznajmił imię Jehowa. Jehowa przeszedł przed jego obliczem i oznajmił: `Jehowa, Jehowa´„. Wymienił wówczas szereg cech swej wspaniałej osobowości (Ex 34:5,6,7). Mając na myśli tamte czasy powstawania narodu, Dawid wyraża podziw z powodu dokonań, jakich podjął Bóg dla swegoludu: „A jaki jest jeden naród na ziemi jak twój lud Izrael, którego Bóg wyruszył, aby wykupić go sobie jako lud i oznaczyć się imieniem {abyś oznaczył sobie imię}, i uczynić dla nich rzeczy wielkie i wzbudzające lęk – wypędzić narody i ich bogów z powodu twojego ludu, którego wykupiłeś sobie z Egiptu?” (2 Sa 7:22,23,24 {1 Kk 17:20,21,22}). Tak więc zdobycie Kanaanu również wiąże się ze sławą imienia Jehowy. Po klęsce Izraela pod Aj Jozue, następca Mojżesza,

modlił się, ukazując troskę o sławę imienia Bożego: „Kanaanici (…) usłyszą o tym i otoczą nas, odetną nasze imię z ziemi, i cóż uczynisz dla twojego wielkiego imienia?” (Jg 7:9,9). W okresie sędziów – od Jozuego do Samuela – Izraelici to służyli wiernie Jehowie, to znów okazywali niewierność. Złym czynem było wybranie człowieczego króla. Przemawiając do nich w tej sprawie,Samuel wypowiedział jednak pokrzepiającą myśl: „Jehowa bowiem nie porzuci swojego ludu przezwzgląd na swoje wielkie imię, ponieważ Jehowa podjął się, aby uczynić was swoim ludem” (1 Sa 12:20-22-25).

W związku z grzechem Dawid modlił się do Boga: „Przez wzgląd na swoje imię, o Jehowo, musisz właśnie wybaczyć mój błąd, gdyż jest on znaczny” (Ps 25:7,11). Zwróćmy następnie uwagę na inną prośbę Dawida: „Przez wzgląd na swoje imię, o Jehowo, obyś utrzymał mnie przy życiu (…) wyprowadził moją duszę z ucisku” (Ps 143:11). W psalmie tym Dawid prosi Boga, aby potraktował go inaczej niż jego wrogów, którzy prześladowali tego oddanego sługę Jehowy. Powiedział też o nich: „Co się tyczy moich nieprzyjaciół, mówią oni to, co jest złe w odniesieniu do mnie: `Kiedyż on umrze, a jego imię rzeczywiście zginie?´” (Ps 41:5/6/). Miał on również przekonanie co do stałego kierownictwa Bożego: „I przez wzgląd na swoje imię będziesz mnie prowadził i mną pokierujesz” (Ps 31:3/4/). W jednym z najbardziej znanych psalmów napisał: „Jehowa jest moim Pasterzem (…) Prowadzi mnie ścieżkami sprawiedliwości przez wzgląd na swoje imię” (Ps 23:1-3,4). W tej sprawie nic się nie zmieniło u chrześcijańskich sług Bożych, gdyż Jehowa, `pasterz i nadzorca ich dusz´, `Bóg pokoju, wywiódł z umarłych wielkiego pasterza owiec, ich Pana, Jezusa´, i ustanowił nad nimi tego `naczelnego pasterza´, który także ma wzgląd na imię Boże (1 Pi 2:25; 5:4; He 13:20). Takiemu to `właściwemu pasterzowi´ chętnie się poddajemy, bo `owce słuchają jegogłosu, a on woła swoje własne owce po imieniu i je prowadzi´ do życia wiecznego (Ja 10:1-3-5,11).

Następny tekst: Ps 109:21.

Wróćmy do historii Izraela, który `został nazwany „przestępcą od urodzenia”´, gdyż miał skłonnośćdo bożków. Jehowa dowodził swej Boskości przepowiadaniem rzeczy na przyszłość. Wyjaśnił również Izraelowi: „Przez wzgląd na swoje imię powstrzymywałem swój gniew (…) Przez wzgląd na samego siebie, przez wzgląd na samego siebie przystąpię do działania, gdyż jak można pozwolićsię sprofanować?” (Iz 48:3-9-11). W ostatnich latach istnienia królestwa Judy zdarzyła się susza jako kara od Jehowy. W związku z tym Izraelici wyznają: „Chociażby nasze własne błędy rzeczywiście świadczyły przeciw nam, o Jehowo, przystąp do działania przez wzgląd na swoje imię; gdyż nasze akty niewierności stały się liczne; to przeciw Tobie zgrzeszyliśmy. Nie okazuj [nam] braku szacunku przez wzgląd na swoje imię; nie gardź twoim chwalebnym tronem. Pamiętaj: nie zrywaj swojego przymierza z nami” (Jr 14:1-7,19-21,22). Jednakże krnąbrnym, `wszystkim mężom Judy´, którzy zamieszkali w Egipcie po zdobyciu Jeruzalem, Bóg zapowiedział sprowadzenie zła i `sam przysiągł na swoje wielkie imię´, że tego dopilnuje (Jr

44:261,27). Opisując zaś sytuację ukaranych Izraelitów zamieszkałych w Babilonie, psalmista Asaf zwraca naszą uwagę na ich skruchę i pisze: „Pomóż nam, o Boże naszego wybawienia, przez wzgląd na chwałę twojego imienia; i wyzwól nas, i zakryj nasze grzechy z racji twojego imienia” (Ps 79:8,9,9-11). Odpowiedzią na te prośby jest zapewnienie co do przyszłości, jakie Bóg złożył przez proroka: „I będziecie musieli poznać, że ja jestem Jehowa, gdy przystąpię do działania na wasprzez wzgląd na swoje imię, nie według waszych złych dróg ani według waszych zepsutych praktyk” (Ez 20:42-44). I na innym miejscu: „I zlituję się nad swoim świętym imieniem (…) `Oto,

co rzekł Suwerenny Pan Jehowa: „Nie przez wzgląd na was [to] czynię,o domu Izraela, lecz dla swojego świętego imienia (…)”´. `I na pewno uświęcę swoje wielkie imię (…); i narody będą musiały poznać, że ja jestem Jehowa´, brzmi wypowiedź Suwerennego Pana Jehowy, `gdy będę uświęcony wśród was przed ich oczami´„. Oczyści je z wszelkich zarzutów raz na zawsze (Ez 36:21,22,23). Przez `przywiedzenie z powrotem pojmanych z Jakuba i rzeczywiste zlitowanie się nad całym domem Izraela´cielesnego, a później także duchowego – Jehowa sam `uczynił coś´ dla swego imienia. Oznajmił On: „I okażęwyłączne oddanie dla swojego świętego imienia (…), również uświęcę się wśród nich przed oczami wielu narodów” (Ez 39:25-27). I my pragniemy tego,czego pragnął psalmista: `Jehowo, daj chwałę swojemu imieniu´ (Ps 115:1).

Następny tekst: Ja 17:11.

Z NASTĘPNYCH wersetów również wynika, że w swym postępowaniu brano pod uwagę imię Boże. Gdy Izrael wkroczył do Kanaanu i zaczął zwyciężać kolejnych królów, wówczas przyszli do Jozuego Gibeonici i rzekli: „Oto z bardzo dalekiego kraju twoi słudzy przyszli ze względu na imię Jehowy, twojego Boga, ponieważ słyszeliśmy o jego sławie i o wszystkim, co uczynił w Egipcie” (Jg 9:8,9,10). Później już Salomon modlił się do Jehowy – podczas inauguracji oddania świątyni – w sprawie `cudzoziemca, który nie jest częścią jego ludu, Izraela, i który rzeczywiście przychodzi z dalekiego kraju z powodu jego wielkiego imienia, przychodzi i modli się w tym domu´ (1 Kw 8:41-43 {2 Kk 6:32,33}). Tak np. „królowa Szeby usłyszała wieść o Salomonie w związku z imieniem Jehowy”, toteż przybyła do Jeruzalem (1 Kw 10:1). Podobnie postępował „Lewi”, kapłańskie plemię w Izraelu, z którym Bóg zawarł przymierze, `[przymierze] życia i pokoju, a \które to\ wciąż mu je dawał z bojaźnią. A on stale się Go bał, tak, on sam z powodujego imienia był pod wrażeniem przemożnego strachu´ (Ml 2:5-7).

Z nastaniem chrystianizmu nastąpiła zmiana zboru kierującego się względami na imię Boże. Chrześcijanie – jako gorliwi słudzy Jehowy Boga – rozprzestrzeniali prawdziwe wielbienie, podejmując nieraz podróże misyjne. O takich to braciach czytamy w krótkim liście Jana, napisanymdo `umiłowanego´ Gajusa. Apostoł prosi go: „Tych wyślij, proszę, w drogę w sposób godny Boga. Wyruszyli bowiem z uwagi na [jego] imię, nie biorąc niczego od ludzi z narodów. My zatem mamyobowiązek przyjmować takich gościnnie, abyśmy się stali współpracownikami w prawdzie” (3 Ja 5-7,8). Dokładnie tak samo postępują obecnie Świadkowie Jehowy, którzy `wyruszają´ do `ludzi z narodów´, aby ich zapoznać z prawdziwym Bogiem i `jego imieniem´. Przywódcy kościołów zaś nie są naszymi „współpracownikami w prawdzie”. Z nastaniem chrześcijaństwa `w późniejszych czasach odpadli od prawdy \o imieniu Jehowy\, zwróciwszy uwagę ku bałamutnym wypowiedziom inspirowanym \przez Diabła\ i naukom demonów´. Ta prorocza, `inspirowana \przez Boga\ wypowiedź´ Pawła nie może odnosić się do Świadków Jehowy, bo oni nie wymyślili ani postów, ani celibatów! (1 Tm 4:1-5). Jeśli nawet słudzy Boży zachowują jakiś zwyczaj, np. `przestrzegają jakiegoś dnia, to przestrzegają go dla Jehowy. Także ten, kto je, dla Jehowy je, gdyż dzięki składa Bogu; a ten, kto nie je, nie je dla Jehowy i również dzięki składa Bogu´ (Rz 14:6). Widać z tego, że inne są motywy postępowania, które nie doprowadzają do powstania zbędnych tradycji. Kler zaś chrześcijaństwa i jego „stada”, stojąc pod tak nieczystym wpływem, dopuszczają się nawet prześladowania sług Jehowy. Mówi On do nas: „Słuchajcie słowa Jehowy wy, którzy drżycie na jego słowo: `Wasi bracia, którzy was nienawidzą, którzy się was wypierają z powodu mojego imienia, powiedzieli: „Oby Jehowa był wychwalany!” Musi też On się pojawić ku radości z

waszej strony, a tamci będą okryci hańbą´„. Tak więc jesteśmy znienawidzeni `z powodu jego imienia´, a oni kłamliwie uzasadniają to najwznioślejszymi pobudkami. `Jehowa odpłaci tym nieprzyjaciołom, na co zasługują´ (Iz 66:5,6). Będzie to zgodne z regułą: `Jehowa odpłaci im zgodnie z ich uczynkami´ (2 Tm 4:14).

Następny tekst: Ja 17:12.

ZOSTAŁO więc wykazane, że Bóg bardzo poważa swe imię, nie chcąc narazić je na jakąkolwiek hańbę. Biorąc wzgląd na swe imię, Jehowa odpowiednio postępuje z poszczególnymi ludźmi i całym swym ludem, czyni wszystko ku rozsławieniu swego imienia. A członkowie Jego ludu chętnie Go w tym naśladują. Takimi byli oni w czasach biblijnych, takimi są i dzisiaj. Na naszą uwagę zasługuje tu przykład Najlepszego z ich grona – Jezusa Chrystusa, Syna Jehowy Boga!

1. Jezus Chrystus a imię Boga

RZECZ ciekawa, że Syn Boży w swym bycie przedludzkim brał udział w wielu przedsięwzięciach swego Ojca, Jehowy, i był przy tym określany w stosowny sposób. Podczas wyswobadzania Izraela z niewoli egipskiej Jehowa posłużył się pewnym `aniołem´, którego to następnie `posłał przed nim, aby go strzegł w drodze i przyprowadził go na miejsce, które przygotował´ dla niego Bóg. Jehowa powiedział do Izraela: „Pilnuj siebie z jego powodu i słuchaj jego głosu. Nie postępuj buntowniczo przeciw niemu, gdyż nie wybaczy waszego wykroczenia, ponieważ moje imię jest w nim”. Znaczyło to, że `„anioł” ten jako przedstawiciel Jehowy działał w jego imieniu´ (Ex 14:19; 23:20,21 oraz ftn-23).*Potem w rozmowie z Mojżeszem Bóg podał ciekawe proroctwo o swym Synu: „Proroka podobnego tobie wzbudzę dla nich spośród ich braci; i rzeczywiście włożę moje słowa w jego usta, i na pewno będzie do nich mówił wszystko, co mu przykażę. I musi się okazać, że od człowieka, który nie będzie słuchał moich słów, które on będzie mówił w moim imieniu, ja sam zażądam od niego zdania sprawy” (De 18:14-19 {Dz 3:22,23}). Jezus Chrystus rzeczywiście okazał się `prorokiem podobnym do Mojżesza´, „wszakże poczytany jest za godnego większej chwały niż Mojżesz” (He 3:1-3). Gdy pojawił się wśród Izraelitów, `na pewno mówił do nich wszystko, co mu przykazał´ Jego Ojciec (Iz 50:4,5; Ja 3:2,32,34; 5:30; 7:16-18; 8:26,28,38,40,55; 10:18; 12:49,50; 14:10,24,31; 15:10,15; 17:8,14). Dzięki temu `Bóg przemówił do nas za pośrednictwem Syna´ (He 1:1,2). W swym nauczaniu nie pomijał on imienia Jehowy. W powszechnie znanym „Kazaniu na górze” nauczył nas modlić się do Boga: „Nasz Ojcze w niebiosach, niech twoje imię będzie uświęcone” (Mt 6:9). Było to w Galilei na wiosnę 31 roku n.e. Później jeszcze, jesienią 32 roku, pełniąc służbę w Judei, został Jezus poproszony: „`Panie, naucz nas się modlić (…)´ Wówczas rzekł do nich: `Kiedykolwiek się modlicie, mówcie: „Ojcze, niech twoje imię będzie uświęcone”´” (Łu 11:1,2). Również w ostatnim tygodniu swej działalności podczas pobytu w świątyni Jezus martwił się o sławę imienia swego Ojca. Toteż prosił w modlitwie: „`Ojcze, okryj chwałą swoje imię´. Więc głos wyszedł z nieba: `Już okryłem [je] chwałą i znowu [je] chwałą okryję´„. Jak Jezus wyjaśnił, `ten głos rozległ się nie przez wzgląd na niego, ale przez wzgląd na nich´, tj. obecnych tam Izraelitów (Ja 12:27,28-30). W parze z nauczaniem ściśle szły jego uczynki. `Dzieła, które czynił w imieniuswojego Ojca, składały o nim świadectwo´ (Ja 10:25; także Ja 4:34; 5:36; 9:4; 10:32,37,38; 14:10,11; 17:4). Jezus `wyszedł od

Boga jako jego przedstawiciel´, jednak Izraelici nie uznali go za prawdziwego proroka, przemawiającego w imieniu Jehowy. Dlatego zarzucił im brak konsekwencji: „Przyszedłem w imieniu mojego Ojca, lecz wy mnie nie przyjmujecie; gdyby ktoś inny przybył w swoim własnym imieniu, przyjęlibyście takiego” (Ja 5:43,43-47; także Ja 7:28,29; 8:42; 13:3; 16:27,28,30; 17:8). Naoczny świadek cudownych dokonań Jezusa skomentował to w ten sposób: „Jehowo, kto uwierzył w rzeczy usłyszane od nas? A co do ramienia Jehowy, komu było ono objawione?” (Ja 12:37-43). A przecież to na Nim jako przedstawicielu Jehowy spełniły się prorocze słowa: „Gotujcie drogę Jehowy, wy ludzie! Prostujcie jego ścieżki” (Mt 3:3 {Mr 1:3; Łu 3:4; Ja 1:23}).

ROZWAŻMY teraz proroctwo: „Ach, Jehowo, naprawdę wybaw teraz, proszę! (…) Błogosławiony niech będzie Ten, który przychodzi w imieniu Jehowy” (Ps 118:25,26). Powołał się na nie Jezus, gdy pełnił służbę w Perei na początku 33 roku n.e. Zmierzał wtedy do Jeruzalem, gdzie miał być wydany na śmierć. Toteż powiedział słuchającym go Żydom: „Mówię wam: Żadną miarą nie ujrzycie mnie, aż powiecie: `Błogosławiony jest ten, który przychodzi w imieniu Jehowy´” {Łu 13:31-35}. Na wiosnę tego roku, w niedzielę 9 Nisan, Jezus spełnia proroctwo o Chrystusie podane w Za 9:9. Tryumfalnie wjeżdża do Jeruzalem na oślęciu, a tłumy go witają. Sprawozdanie ewangeliczne sporządzone przez izraelskiego lekarza podaje tu: „Błogosławiony jest Ten, który przychodzi jako Król w imieniuJehowy! Pokój w niebie i chwała w miejscach najwyższych!” {Łu 19:35-38; Mt 21:4-9; Mr 11:7-9,10; Ja 12:12,13-16}. Dwa dni później, we wtorek 11 Nisan, nauczając po raz ostatni na terenie świątyni, Jezus użala się nad przyszłym losem świątyni i miasta Jeruzalem. Mówi też: „Powiadam wam bowiem: Żadną miarą nie ujrzycie mnie odtąd, aż powiecie: `B,22}). Tak więc zdobycie Kanaanu również wiąże się ze sławą imienia Jehowy. Po klęsce Izraela pod Aj Jozue, następca Mojżesza, modlił się, ukazując troskę o sławę imienia Bożego: emłogosławiony jest Ten, który przychodzi w imieniu Jehowy!´” {Mt 23:37-39}. O władzy Chrystusa, o Jego współpracownikami w prawdziekrólowaniu mówi również psalm Etana Ezrahity. Psalmista ten przytacza wypowiedzi Boga o Dawidzie, lecz są one prorocze i odnoszą się do Chrystusa. Fragment mówi: „A moja wierność i moja serdeczna życzliwość są z nim i w moim imieniu jego róg jest wywyższony. On sam woła do mnie: `Ty jesteś moim Ojcem, moim BKazaniu na górzeogiem i Skałą mojego wybawienia´. Ja sam także postawię go jako pierworodnego, najwyższego z królów ziemi” (Ps 89:nagłówek,19-24-37/1,20-25-38/). Takie spojrzenie na autorytet i potęgę Chrystusa umacnia w nas również inne proroctwo o Nim: „I na pewno stanie i rzeczywiście będzie pasł w mocy Jehowy, w wyższości imieniaJehowy, swojego Boga. I niezawodnie będą stale mieszkać, gdyż teraz będzie on wielki aż do krańców ziemi. I ten musi się stać pokojem” (Mi 5:2,4,5/1,3,4/).

W OKRESIE służby w charakterze Chrystusa, trwającej 3 i 1/2 roku, Jezus stale ukazywał swego Ojca, objawiał nam Jego wspaniałe przymioty i cudowne zamierzenie. To Boże objawienie jest rozumiane w Biblii jako objawienie Jego imienia. Jezus w modlitwie do Boga powiedział o tym: „Ojcze (…) Wyjawiłem twoje imię ludziom, których mi dałeś ze świata (…) I dałem im poznać twoje imię, i jeszcze dam je poznać, aby miłość, którą mnie umiłowałeś, była w nich, a ja w jedności z nimi”. Tak więc przez poznanie imienia Bożego uczniowie Jezusa Chrystusa mogą zaznawać miłości Bożej (Ja 17:1,6,26). Mogą też zaznawać ochrony Bożej, gdyż również o to modlił się Jezus: „Ojcze Święty, czuwaj nad nimi z racji twojego własnego imienia, które mi dałeś,aby oni byli jedno, tak samo jak my jesteśmy. Dopóki byłem z nimi, czuwałem nad nimi z racji twojego własnego imienia, które mi dałeś; i ustrzegłem ich, i ani jeden z nich nie zginął z

wyjątkiem syna zagłady”. Bóg w szczególny sposób dał Jezusowi swe imię, dzięki czemu z powodzeniem wykonał misję od Ojca (Ja 17:11,12). Bóg miał swego Syna pod szczególną opieką, tak jak proroczo wypowiedział się o tym Dawid: „Postąp ze mną przez wzgląd na swoje imię. Ponieważ twoja serdeczna życzliwość jest dobra, wybaw mnie” (Ps 109:21). Ogłaszanie wspaniałych prawd Bożych mieli kontynuować Jego naśladowcy, którym dał nakaz. Polecił im wszystkim `iść i czynić uczniami ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca´ (Mt 28:16-19,20).

W ZWIĄZKU Z ziemską służbą Chrystusa Paweł napisał o jednym z jej celów: „Mówię bowiem, że Chrystus faktycznie stał się sługą (…), aby narody wychwalały Boga za jego miłosierdzie. Właśnie jak jest napisane: `Właśnie dlatego otwarcie przyznam się do Ciebie między narodami i twojemu imieniu będę grał melodię´ (…) I znowu: `Wysławiajcie Jehowę, wszystkie narody, i niech Go sławią wszystkie ludy´” {Rz 15:7-9-11}. Słowa Dawida, że `będzie dziękował Jehowie między narodami i jego imieniu będzie grał melodię´, były więc prorocze i spełniły się na Chrystusie (2 Sa 22:50 {Ps 18:49/50/}). Jezus Chrystus tylko w niewielkiej mierze pełnił tę służbę wśród narodów pogańskich, natomiast Jego naśladowcy czynią to w pełni.* Ten sam chrześcijański pisarz biblijny mówi także o Chrystusie, `który uświęca i tych, którzy są uświęceni´: „Z tego powodu nie wstydzi się nazywać ich `braćmi´; jak powiada: `Będę oznajmiał twoje imię moim braciom, pośrodku zboru będę Cię wysławiał pieśnią´. I znowu: `Położę w Nim swoją ufność´. I znowu: `Oto ja i dzieciątka, które dał mi Jehowa´„. W ten sposób spełniły się na Nim kolejne proroctwa (He 2:11,12 {Ps 22:22/23/}). Po zmartwychwstaniu i powrocie do chwały niebiańskiej Jezus przekazuje orędzia do siedmiu zborów. Jakże pokrzepiające jest orędzie do zboru w Filadelfii,zgodnie z którym Chrystus obiecuje `zwycięzcy´: „Napiszę na nim imię mojego Boga” (Ob 3:7,12).

CO WYNIKA z przytoczonych w tym rozdziale wersetów biblijnych? Nasuwa się nieodparty wniosek, że podczas pobytu na ziemi Jezus Chrystus z najwyższym szacunkiem i czcią odnosił się do imienia Jehowy. Nie unikał posługiwania się nim, choć to stawało się zwyczajem ówczesnych Żydów, przede wszystkim ich przywódców religijnych. Jak pokazuje dokładniejsze studium, Jezus przy odczytywaniu fragmentów świętych Pism Hebrajskich nie pomijał imienia Bożego, nie zastępował go innym wyrazem określającym Boga. (W mowie niezależnej: Mr 5:19; 13:20; Łu 20:37, zob. jednak ftn: „Abraham”; w mowie zależnej: Mt 4:4,7,10; 5:33; 21:42; 22:37,44; 23:39; Mr 12:11,29,29,30,36; Łu 4:8,12,18,19; 10:27; 13:35; 20:42; Ja 6:45). Zdawał sobie sprawę, że swoją nauką i postępowaniem reprezentuje Jehowę, który Go przysłał na ziemię, dlatego też wykonał wszystko w imieniu Jehowy. „Jezus Chrystus jest ten sam wczoraj i dzisiaj, i na zawsze” (He 13:8). To nas upewnia o tym, że nie zmienił On swego zbożnego nastawienia do imienia Jehowy Boga. Jego obecna władza i autorytet, a więc jego „imię” królewskie, opiera się na uznawaniu imienia Jehowy. To pozwala nam zrozumieć wypowiedź Biblii, która nazywa `Jezusa Chrystusa „Wiernym Świadkiem”´ oraz `wiernym i prawdziwym świadkiem´, a także `Chrystusem Jehowy´ (Ob 1:5,6; 3:14; Łu 2:11 ftn: „Lord”,26). Jest więc Największym Świadkiem dla Jehowy, dla `swego Boga i Ojca´! W wielbieniu Jehowy przewodzi On wszystkim swym uczniom, którzy `pilnie wpatrują się w Głównego Pośrednika i Udoskonaliciela ich wiary \w Jehowę\, Jezusa´. Ci chrześcijańscy świadkowie czerpią przy tym ogromną zachętę ze strony `wielkiego obłoku świadków´ Jehowy ery przedchrześcijańskiej, którzy otrzymają `lepsze zmartwychwstanie´ oraz `doskonałość´ od Jezusa-Króla i Chrystusowego `miasta´ (He 11:10,16,35,40; 12:1-3).

Jakże inaczej natomiast postępują duchowni kościołów chrześcijaństwa. Nauczają na przykład, że Jezus miał na myśli wyraz „Ojcze”, gdy mówił o „imieniu” Boga, co jest twierdzeniem bardzo niedorzecznym. Gdy tylko do zboru poapostolskiego wkradła się pogańska filozofia, „produktem” której stał się dogmat o „Trójcy Przenajświętszej”, zaczęto usuwać w cień imię „Jehowa”. „Trójjedyny Bóg” nie ma imienia, i chyba go nie potrzebuje. Jezus Chrystus zaś otrzymał od rzekomych „następców” – a raczej „przestępców” lub „odstępców” – wygórowaną cześć i przesadną chwałę. Tak stał się On wyłączną manifestacją Bóstwa, a Jego imię uzyskało rangę, którąimię Jehowy miało niegdyś w narodzie dwunastu plemion Izraela. Nie uczą oni bowiem tego, że „Jezus Chrystus przyszedł w ciele” jako człowiek, lecz że to było `wcielenie Boga´. Ale w tym wszystkim `wysunęli się naprzód i nie pozostali w nauce Chrystusa´, dlatego `nie mają zarówno Ojca, jak i Syna´, zajmując stanowisko „wielu zwodzicieli” (2 Ja 7-9). Skoro jednak razem z „trzodą” podają się za „lud Boży”, przypominamy tu słowa: `Znamy Tego, który rzekł: „Jehowa będzie sądził swój lud”´(He 10:30,31). Pora więc zastanowić się nad tym, jaką rolę odgrywa imię Syna Bożego, jaką ma rangę i znaczenie. Jak wygląda porównanie imienia Jezusa Chrystusa z imieniem Jehowy Boga?

VII. Jakie jest imię Jego syna?

PISARZ BIBLIJNY `Agur, syn Jake´, zadał cztery pytania co do osoby Boga, a następnie pyta o Jego imię, przy czym pyta o imię jeszcze jednej osoby: „Jakie jest (…) imię jego syna, czy może wiesz?” (Pr 30:1,4). To dzięki Pismu Świętemu możemy wiedzieć, jak ma na imię Syn Boży i jakie jest znaczenie Jego imienia.

NA POCZĄTEK warto nakreślić tło wydarzeń, pośród których pojawił się człowiek – Chrystus Jezus. W 3 roku p.n.e. „anioł Jehowy”* został posłany z ważną wiadomością do starszego małżeństwa, Elżbiety i Zachariasza. „Oboje byli sprawiedliwi przed Bogiem, ponieważ nienaganniepostępowali zgodnie z wszystkimi przykazaniami i prawnymi wymaganiami Jehowy” (Łu 1:6). Jeśli chodzi o Elżbietę, to `w ten sposób Jehowa postąpił z nią´, że dał jej syna, Jana; i tak „Jehowa wsławił wielkość swojego miłosierdzia dla niej”. Anioł odwiedził też jej krewną, Marię, której także Jehowa zapowiedział syna. Elżbieta nazwała ją `szczęśliwą, że uwierzyła w spełnienie się rzeczy powiedzianych jej od Jehowy´ (Łu 1:25,45,58). W stosownej porze przy pasterzach czuwających w nocy „nagle anioł Jehowy stanął przy nich i chwała Jehowy ich oświetliła”. Gdy się dowiedzieli o tym, co się stało, czym prędzej `poszli zobaczyć tę rzecz, o której powiadomił ich Jehowa´ (Łu 2:8,9,15). Po niedługim czasie rodzice Jezusa „przynieśli go do Jeruzalem, by go przedstawić Jehowie, tak jak jest napisane w prawie Jehowy: `Każdy męski potomek otwierający łono musi być nazwany świętym dla Jehowy´„. Uczyniono wtedy wszystko według `prawa Jehowy´ (Łu 2:22-24,39). Jezus Chrystus wzrastał w rodzinie okazującej szacunek należny Jehowie. To, co się zdarzyło w Jego życiu, w wielu szczegółach `było powiedziane od Jehowy przez jego proroka´ (Mt 2:15; 27:10).

Zaszczytne imię

ZAJRZYJMY do `księgi historii o Jezusie Chrystusie´, do sprawozdania ewangelicznego „Według Mateusza”. Opisuje ono wydarzenia, jakie rozegrały się w I wieku n.e. w związku z Józefem:

„Anioł Jehowy ukazał mu się we śnie, mówiąc: `Józefie, synu Dawida, nie obawiaj się wziąć do domu Marii (…) Urodzi ona syna i musisz nazwać go imieniemJezus, bo on wybawi swój lud od ich grzechów´. Wówczas Józef obudził się ze snu i tak uczynił, jak mu nakazał anioł Jehowy (…) urodziła syna; i nazwał go imieniem Jezus” (Mt 1:1,18-21,24,25). Jakże stosowne imię otrzymał Syn Boży, gdy stał się człowiekiem. Wskazuje ono, kto jest Inicjatorem zbawienia, a kto jego Wykonawcą, który „wybawi swój lud” (Mt 1:21).* Ciekawe, że w VIII wieku p.n.e. do króla judzkiego Achaza prorok Izajasz powiedział: „Dlatego sam Jehowa da wam znak: Oto panna rzeczywiście stanie się brzemienna i urodzi syna, i niezawodnie nazwie go imieniem Immanuel” (Iz7:1,14). Immanuel i dwaj inni synowie Izajasza służyli „w Izraelu za znaki i cuda od Jehowy zastępów” (Iz 7:3; 8:3,4,18). Mateusz wykazuje, że zupełne wypełnienie się tego proroctwa stało się w osobie Jezusa Chrystusa: „Wszystko to rzeczywiście nastąpiło, aby się spełniło, co powiedziałJehowa przez swojego proroka, mówiąc: `Oto dziewica stanie się brzemienna i urodzi syna, i nazwągo imieniem Immanuel´, co po przetłumaczeniu znaczy: `Z Nami Jest Bóg´” {Mt 1:22,23}. To symboliczne imię wskazywało na fakt, że Jehowa interesuje się swoim ludem i że jest z nim w szczególny sposób – za pośrednictwem swego osobistego przedstawiciela. Tak to rozumiał kapłan Zachariasz, który `błogosławił Jehowę, Boga Izraela, gdyż zwrócił On swoją uwagę i dokonał wyzwolenia swojego ludu´ (Łu 1:67-75). Nieco wcześniej anioł imieniem Gabriel ukazał się Marii, oznajmiając jej: „Witaj, łaską wielce obdarzona, Jehowa jest z tobą. Nie bój się Mario, znalazłaś bowiem łaskę u Boga; a oto poczniesz w łonie i urodzisz syna, i masz nazwać go imieniem Jezus. Ten będzie wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego; i Jehowa Bóg da mu tron Dawida, jego ojca, i będzie panował jako król nad domem Jakuba na zawsze, a jego królestwu nie będzie końca” (Łu 1:26-31-33). Zgodnie z ówczesnym zwyczajem podczas obrzezania w ósmym dniu `nazwano go również imieniem Jezus, imieniem nadanym \mu\ przez anioła zanim się począł w łonie´ (Łu 2:21,21).

SŁOWA Gabriela do Marii przywodzą na myśl inne proroctwo o narodzinach i działalności Syna Bożego. Czytamy w nim: „Dziecię narodziło się nam, został nam dany syn; panowanie książęce spocznie na jego ramieniu. A z imieniabędzie zwany: Cudowny Doradca, Mocny Bóg, Wieczysty Ojciec, Książę Pokoju. Dostatkowi tego książęcego panowania i pokojowi nie będzie końca, nad tronem Dawida i nad jego królestwem, aby je mocno ugruntować oraz wspierać praworządnością i sprawiedliwością odtąd aż po czas niezmierzony. Dokona tego sama gorliwość Jehowy zastępów” (Iz 9:6,7/5,6/). Widzimy tu, że Jehowa nadał `Synowi´ swemu imię wyrażające się czterema tytułami, co umożliwi Bogu gorliwe spełnienie Jego mesjańskich obietnic. Również przez następnego wielkiego proroka Bóg zapowiada: „`Oto nadchodzą dni´, brzmi wypowiedź Jehowy, `i wzbudzę Dawidowi sprawiedliwą latorośl. I na pewno król będzie panował i działał z roztropnością, i będzie wykonywał praworządność i sprawiedliwość w kraju. W jego dniach Juda będzie wybawiony, a sam Izrael będzie mieszkał bezpiecznie. A to jest jego imię, którym będzie nazwany: Jehowa Jest Naszą Sprawiedliwością´„. Cóż za wspaniałe owoce przyniesie to królowanieMesjasza: Jego imię przyniesie chwałę Jehowie, a posłusznym ludziom `wybawienie´! (Jr 23:5,6; por. 33:14-16). Interesujące szczegóły podaje także proroctwo przez Zachariasza wypowiedziane doarcykapłana Jozuego: „Oto, co rzekł Jehowa zastępów: `Oto mąż, którego imię jest Latorośl. I ze swojego własnego miejsca on wyrośnie, i zbuduje świątynię Jehowy. A sam zbuduje świątynię Jehowy i ze swojej strony będzie nosił dostojeństwo; musi zasiąść i królować na swoim tronie, i musi stać się kapłanem na swoim tronie, a sama rada pokoju okaże się, że jest między nimi dwoma

´” (Za 6:11,12,13). To, czego dokonał na ziemi, to zbudowanie `świątyni Jehowy´, do której wciąż napływają ludzie, którym On usługuje jako Kapłan i nad którymi panuje jako Król (Za 6:15). Swemu Synowi „Jehowa przysiągł (i nie poczuje żalu): `Jesteś kapłanem na zawsze´” (He 7:21).

OBECNIE „w dniu Pańskim” namaszczeni duchem chrześcijanie jako `szarańcze wyrządzają szkody´ chrześcijaństwu. „Mają nad sobą króla, anioła otchłani. Jego imię po hebrajsku: Abaddon, po grecku zaś ma na imię Apollion” (Ob 1:10; 9:1-11,11). Jezus Chrystus wkrótce sprowadzi całkowitą zgubę na odstępcze chrześcijaństwo. Także na pozostałe elementy tego systemu światowego – na „narody” nieposłuszne Jehowie – wyleje On `srogie zagniewanie Boga Wszechmocnego´. Uprawnia Go do tego specjalny tytuł: „A na swojej szacie wierzchniej, właśnie na udzie, ma napisane imię: Król królów i Pan panów” (Ob 19:15,16). Gdy Dawid pokonał raz i drugi Filistyńczyków, wówczas „jego imię stało się wielce znaczące” i „sława (lit.: „imię”) Dawida zaczęła się rozchodzić po wszystkich krajach” (1 Sa 18:30; 1 Kk 14:13-17 oraz ftn {2 Sa 5:22-25}).Bóg obiecał mu: „I na pewno uczynię tobie wielkie imię, jak imię wielkich, którzy są na ziemi” (1 Kk 17:8,8 {2 Sa 7:9,9}). Tym bardziej wsławi się imię Jezusa Chrystusa. To na Jezusie Chrystusie spełniły się prorocze rysy wielu postaci z Pism Hebrajskich. Bardzo interesujące jest proroctwo o pogromcy imperium Babilonu. `Jehowa rzekł swojemu pomazańcowi Cyrusowi´, że da mu ukryte skarby Babilonu, `aby poznał, że On jest Jehowa, Ten, który [go] nazywa jego imieniem, Bóg Izraela. On właśnie począł go nazywać jego imieniem, począł mu dawać imię zaszczytu, chociaż Go nie znał. On jest Jehowa i nie ma nikogo więcej´ (Iz 45:1-3,4,4-7).

PO WYKONANIU wyroku Bożego na `wrogach króla´, Jezus Mesjasz będzie panował przy współudziale `książąt ustanowionych po całej ziemi´. `Jego Bóg jest jego tronem po czas niezmierzony´, dlatego ma zapewnione powodzenie. Biblijny pisarz najwyraźniej chciał żyć wiecznie pod Jego królowaniem, napisał bowiem: „Będę wspominał twoje imię poprzez wszystkie pokolenia, które przyjdą”. Ci z `ludów´, którzy obecnie przygotowują się do życia pod pokojowym królowaniem tego `piękniejszego od synów ludzkich´, `będą opiewać go po czas niezmierzony, już zawsze´ (Ps 45:1-7,16,17/2-8,17,18/). Godzi się zauważyć w tym psalmie i to, że Mesjasz poślubia pewną, zaszczyconą tym pannę. Pasuje to doskonale do tego, co o Nim podaje nam pozostały tekst Pisma Świętego. Jest również księga w Biblii, która w całości opisuje proroczo związek Chrystusa zJego Oblubienicą. Mówi ona do swego Oblubieńca: „Jak olejek, który jest wylany, jest twoje imię. Właśnie dlatego miłują cię dziewczęta”. Ich wzajemna miłość jest jak „płomień Jah” (Pi 1:3; 8:6). Jezus Chrystus jest `czymś więcej niż Salomon´ (Mt 12:42; Łu 11:31). Psalm: „O Salomonie”, napisany przez Dawida, opisuje więc proroczo błogosławieństwa, jakie spłyną na ludzkość pod panowaniem tego współczującego Króla. Słowa: „Niech jego imię okaże się, że jest po czas niezmierzony; przed słońcem niech jego imię wzrasta, a za jego pośrednictwem niech siebie błogosławią; niech wszystkie narody sławią jego szczęście” – spełnią się na Synu Bożym, który żyje wiecznie i nie ma następców, będąc nieprzemijającym dziedzicem obietnic danych Dawidowi (Ps 72:nagłówek,17,17/1,17,17/). Dodajmy jeszcze niektóre wypowiedzi biblijne w celu lepszego porównania Salomona z Chrystusem. Do Dawida mówią jego słudzy: „Oby twój Bóg uczynił imię Salomona wspanialszym niż twoje imię”, i Bóg tak postąpił; dlatego `był mądrzejszy niż jakikolwiek inny człowiek, a jego sława (lit.: „imię”) dotarła do wszystkich narodów dookoła´ (1 Kw 1:47,47; 4:29-31 oraz ftn-34).

SŁOWO BOŻE wyraźnie wskazuje, że Chrystus życzliwie został wywyższony przez Boga, swego

Ojca, do pozycji najwyższej wśród stworzeń. Paweł napisał o tym: „Z tego też powodu Bóg wyniósł go na wyższe stanowisko i łaskawie dał mu imię, które jest nad wszelkie [inne] imię, tak iż w imię Jezusa powinno się zgiąć wszelkie kolano tych, co są w niebie i tych, co na ziemi, i tych, co pod ziemią, a każdy język powinien otwarcie przyznać, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga, Ojca” (Fp 2:5-9,9,10,11). Pisał też o `Bogu naszego Pana, Jezusa Chrystusa, Ojcu chwały´, że „go wskrzesił z umarłych i posadził go po swojej prawicy w miejscach niebiańskich, daleko ponad wszelkim rządem i autorytetem, i mocą, i panowaniem, i wszelkim imieniem wymienianym nie tylko w tym systemie rzeczy, lecz także w tym, który nadchodzi” (Ef 1:17,20,21). Paweł pouczanas, że „wszyscy staniemy przed tronem sędziowskim Boga”: „Jest bowiem napisane: `„Jako żyję”,mówi Jehowa, „ugnie się przede mną wszelkie kolano, a każdy język otwarcie uzna Boga”´” (Rz 14:10-12). Muszą to uznać wszyscy ludzie, jak też `ci, co są w niebie´, czyli wierni aniołowie Boży.W związku z nimi Paweł pisze również o `Synu, którego Bóg ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy´, mianowicie: „Zasiadł po prawicy Majestatu w miejscach wyniosłych. Tak stał się lepszy odaniołów, a to w tej mierze, w jakiej odziedziczył imię zaszczytniejsze niż ich \imiona\” (He 1:1-4). Apostoł Jan zaś opisuje `Wiernego i Prawdziwego´bojownika Jehowy: „A na jego głowie wiele diademów. Ma wypisane imię, którego nikt nie zna prócz niego samego, i jest przyobleczony w wierzchnią szatę spryskaną krwią, a imię, którym go zwą, brzmi Słowo Boga” (Ob 19:11,12,13,14).Każdy element opisu pozwala nam zidentyfikować tego walecznego Króla. Jest On Głównym Rzecznikiem Jehowy, Jego „Słowem”. „A Słowo był u Boga i Słowo był bogiem. Ten był na początku u Boga” (Ja 1:1,2). Przypomnijmy sobie, że bogobojny Józef objawił Faraonowi znaczenie snów zesłanych przez Boga. Toteż król ten „nazwał Józefa imieniem Zafenat-paneah”, coproroczo wskazuje na Jezusa, że przez Niego Bóg `objawia rzeczy ukryte´, i przez to wybawia nas (Ge 41:44,45,46). Spośród wszystkich stworzeń tylko Jezus otrzymał najwyższe imię i tylko On potrafi je pojąć i docenić. Ciekawe jest jednak, co Jezus Chrystus obiecał chrześcijańskiemu `zwycięzcy´, którego naznaczył `imieniem swojego Boga´, Jehowy: „I napiszę na nim (…) to nowe imię moje” (Ob 3:12). Udostępni im więc udział w wielu zaszczytnych przywilejach, jakie sam otrzymał od Ojca. Dlatego też czytamy o nich w innym miejscu: „I widziałem, a oto Baranek stojący na Górze Syjon, a z nim sto czterdzieści cztery tysiące mających wypisane na swoich czołach jego imię” (Ob 14:1). `Należą więc do Chrystusa´, a wespół z Nim `należą do Boga´ (1 Ko 3:23; 2 Ko 1:21).

TAK WIĘC Syn Boży ma wiele imion, a każde z nich wskazuje na zadanie, jakie wykonuje w posłuszeństwie swemu Bogu i Ojcu. Treść tych imion, czyli ich znaczenie, kieruje też uwagę na Jehowę Boga, który wszystkie te imiona określił i nadał swemu Synowi. Można to zilustrować przykładem proroka Izajasza, który o sobie pisze: „Sam Jehowa wezwał mnie już od łona. Od wewnętrznych części mojej matki wspomniał moje imię” (Iz 49:1). Jan zapisał oświadczenie, według którego Autorem tych proroctw jest „Jehowa, Bóg inspirowanych wypowiedzi proroków” (Ob 22:6; zob.. też 19:10).

ZBADAJMY następnie, jak sam Jezus Chrystus zapatrywał się na swoje imię i jak go używali pierwsi chrześcijanie.

Imię Jezusa w użyciu

W ROKU 30 n.e., „gdy był w Jeruzalem na passze – na jego święcie – wielu uwierzyło w jego imię,oglądając znaki, których dokonywał” (Ja 2:23). Ponad rok później, podczas wielkiej działalności w

Galilei, Jezus uzdrawia wielu ludzi. Apostoł Mateusz pokazuje w swoim historycznym sprawozdaniu, że działalność Jezusa spełnia to, „co powiedziano przez proroka Izajasza, który powiedział: `Oto mój sługa, którego wybrałem, mój umiłowany, którego moja dusza obdarzyła uznaniem! Na nim położę mojego ducha i wyjaśni on narodom, czym jest sprawiedliwość (…) Doprawdy, w jego imieniu narody będą pokładać nadzieję´” (Mt 12:15-21 {Iz 42:1-4}). Przed Paschą roku 32 n.e. Jezus rozesłał dwunastu apostołów w podróż ewangelizacyjną po Galilei, podczas której uzdrawiają wielu chorych (przy tej okazji Mateusz podał „imiona dwunastu apostołów”, Marek i Łukasz czynią to przy wcześniejszej okazji). W tym okresie również następuje śmierć Jana Chrzciciela. „Następnie doszło to do uszu Króla Heroda, gdyż imię [Jezusa] stało się publicznie znane i ludzie mówili: `Jan chrzciciel został wzbudzony z umarłych i z tego powodu potężne dzieła dokonują się przez niego´” (Mr 6:7-14-16 {Mt 10:1,2-15; Łu 9:1-9}).

Po śmierci Jezusa apostołowie dokonują potężnych cudów z powołaniem się na imię Chrystusa. Piotr, będąc w towarzystwie Jana, powiedział raz do chorego mężczyzny, proszącego o dary miłosierne: „To, co rzeczywiście mam, to ci daję: `W imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, chodź!´„. Uzdrowiony mężczyzna miał więc powód do `wysławiania Boga´. Apostoł Piotr zaś przemówił z tej okazji na temat `Sługi, Jezusa´, który stał się `Głównym Pośrednikiem życia´: „W konsekwencji jego imię, przez [naszą] wiarę w jego imię, wzmocniło tego człowieka, którego widzicie i znacie” (Dz 3:1-6–16,16). Następnego dnia byli przesłuchiwani przez ważne osobistości, które zebrały się w Jeruzalem. Zapytano ich: „Jaką mocą lub w czyim imieniu to uczyniliście?”, na co Piotr odpowiedział: „Niech to będzie wiadome wam wszystkim i całemu ludowi Izraela, że w imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka (…) przez tego to (lub: „w tym imieniu”) ten człowiek rzeczywiście stoi tu zdrowy przed wami. Ten jest `kamieniem (…), który stał się głowicą węgła´. Ponadto nie ma żadnego wybawienia w kimkolwiek innym, bo nie ma pod niebem innego imienia, które dano ludziom, przez które mamy zostać wybawieni” (Dz 4:5-7–10 oraz ftn-12). Gdy później powrócili do swoich, wówczas cały zbór modlił się: `Suwerenny Panie, Ty przez ducha świętego powiedziałeś ustami naszego praojca Dawida: „Królowie ziemi powstali i władcy zespolili się jak jeden mąż przeciw Jehowie i przeciw jego pomazańcowi”. Zgromadzili się rzeczywiście w tym mieście przeciw twojemu świętemu słudze Jezusowi, którego namaściłeś. A teraz, Jehowo, zwróć uwagę na ich groźby i pozwól swoim niewolnikom dalej głosić twoje słowo z całą odwagą, gdy Ty wyciągniesz swoją rękę dla uzdrawiania i gdy się ukażą znaki i dziwy przez imię twojego świętego sługi, Jezusa´. Modlitwa ta została wysłuchana przez Jehowę (Dz 4:23-30,31).

OPRÓCZ dokonywania cudownych uzdrowień Jezus i jego uczniowie uwalniali ludzi od demonów.Jednego razu nawet apostołowie widzieli `pewnego człowieka wypędzającego demony przez użyciejego imienia´, co ich obruszyło. Jezus wyjaśnił im jednak, że nie trzeba mu było zabraniać tego, „gdyż nie ma takiego, kto będzie czynił potężne dzieło na podstawie mojego imienia i zaraz potem będzie mi urągał” (Mr 9:38,39 {Łu 9:49}). Działo się to pod koniec wielkiej służby w Galilei w roku 32 n.e., gdy po uzdrowieniu w okolicy Cezarei Filipowej chłopca opętanego przez demona wracali do Kafarnaum. Tego samego roku po Święcie Namiotów, podczas późniejszej służby w Judei, Jezus wysyła siedemdziesięciu głosicieli Królestwa. Po powrocie do Jezusa mówią z radością: „Panie, nawet demony są zmuszone podporządkować się nam przez użycie twojego imienia„. Jezus odpowiedział na to: „Oglądałem Szatana już spadającego z nieba jak błyskawica (…) Jednak nie radujcie się z tego, że duchy się wam podporządkowują, ale radujcie siętym, że wasze imiona zapisano w niebiosach” (Łu 10:1,17–20).

Następne zdarzenie miało miejsce w mieście Filippi, do którego przybył Paweł z towarzyszącymi mu braćmi w roku 50 n.e. „Pewna dziewczyna służebna, która miała ducha, demona wróżenia”, naprzykrzała się, wołając za nimi: „Ci ludzie są niewolnikami Najwyższego Boga, zwiastują wam drogę wybawienia”. Wówczas Paweł „rzekł do ducha: `Rozkazuję ci w imię Jezusa Chrystusa wyjść z niej´. I wyszedł tej właśnie godziny” (Dz 16:16-18). Zdarzyło się także w Efezie, gdy Paweł przebywał tam w 52/53 roku n.e. podczas trzeciej podróży misyjnej, że „niektórzy z wędrownych Żydów, którzy praktykowali wyrzucanie demonów, również próbowali wymieniać imię Pana Jezusa nad tymi, którzy mieli niegodziwe duchy”. Próbowało tego dokonać „siedmiu synów niejakiego Scewy, naczelnego kapłana żydowskiego”, ale zostali mocno poturbowani przez opętanego. Stało się to znane wszystkim miejscowym Żydom i Grekom „i bojaźń padła na nich wszystkich, i sławiono wielkość imienia Pana Jezusa”. Wielu stawało się wierzącymi i niszczyło księgi magiczne. „Tak to słowo Jehowy potężnie rosło i przemagało” (Dz 19:11-13–17-20).

W I wieku n.e. chrześcijanie otrzymali od Boga moc, aby się okazało, że na tym nowo powstałym zborze spoczywa Jego uznanie (He 2:4). Na przykład cudowny dar mówienia językami: za jego pomocą Bóg `„mówił do ludu, a jednak nawet wtedy oni nie zważali na Niego”, powiedział Jehowa´ (1 Ko 14:21,22). Podobnie Jezus Chrystus mógł czynić potężne dzieła, bo „moc Jehowy była w nim, aby uzdrawiał” (Łu 5:17). Jednak wraz ze śmiercią apostołów te cudowne dary miały zaniknąć. Natomiast odstępczy chrześcijanie nadal mogli wypędzać demony, mając wsparcie od samego Szatana, który postarał się o to, by w ten sposób utwierdzić ich na błędnej drodze (2 Te 2:9-12). Taki rozwój wydarzeń przepowiedział Jezus w Kazaniu na Górze: „Wielu powie mi w owym dniu: `Panie, Panie, czyśmy nie prorokowali w twoim imieniu i nie wypędzali demonów w twoim imieniu, i nie dokonywali wielu potężnych dzieł w twoim imienistrongu?´„. Lecz nie zostaną uznani, nigdy bowiem nie `czynili woli jego Ojca´; wręcz przeciwnie – historia i czasy nowożytne dowodzą, że są oni `czynicielami bezprawia´ (Mt 7:21,22,22,22,23). Apostoł Paweł napisał o takich pozornych chrześcijanach: „Publicznie oznajmiają, że znają Boga, ale wypierają sięGo swoimi uczynkami, ponieważ są odrażający i nieposłuszni, i niezdatni do jakiegokolwiek dzieła dobrego” (Tt 1:16). Toteż usilnie napomina braci: „Z tej przyczyny przestańcie stawać się nierozsądni, lecz wciąż sobie uprzytamniajcie, co jest wolą Jehowy” (Ef 5:15-17).

JEDNYM z `uczynków bezprawia´ jest prześladowanie prawdziwych chrześcijan. Przyjrzyjmy się temu, jak Jezus Chrystus to zapowiedział i przygotował na nie uczniów. Gdy na początku 32 roku n.e. wysłał dwunastu uczniów w trzecią podróż ewangelizacyjną po Galilei, podał im wiele wskazówek co do głoszenia oraz przestrzegł: „I będziecie przedmiotem nienawiści u wszystkich ludzi z powodu mojego imienia, lecz kto wytrwa do końca, ten będzie wybawiony” (Mt 10:16-22,23). Po zakończeniu działalności publicznej w Jeruzalem i świątyni, gdy siedział z apostołami naGórze Oliwnej, we wtorek 11 Nisan, podał porywające proroctwo o `znaku swojej obecności i zakończenia systemu rzeczy´ (Mt 24:1-3 {Mr 13:1-4; Łu 21:5-7}). W okresie tym uczniowie będą prześladowani, więzieni i `ciągani przed królów i naczelników przez wzgląd na jego imię. Stanie imsię to na świadectwo {przez wzgląd na niego, na świadectwo dla nich}´ (Łu 21:12,13 {Mr 13:9}). Jezus obiecał uczniom, że będą umieli dać dobre świadectwo dzięki `duchowi świętemu´, czyli sile od jego Ojca, i ponownie przestrzegł: „I będziecie przedmiotem nienawiści u wszystkich ludzi z powodu mojego imienia {z racji mojego imienia}” (Łu 21:14-17-19 {Mt 24:9-14; Mr 13:10-13}). Nawet w pożegnalnych zachętach po „Ostatniej Wieczerzy” przepowiada uczniom, że `świat będzie

ich nienawidził´ oraz że `będą ich prześladować´. Wyjaśnił przy tym: „Będą wyrządzać wam to wszystko z powodu mojego imienia, ponieważ nie znają Tego, który mnie posłał” (Ja 15:17-21-16:4). Słowa Jezusa wkrótce zaczęły się spełniać.

Członkowie Sanhedrynu uwięzili Piotra i Jana. Następnego dnia po ich przesłuchaniu „poczęli naradzać się między sobą, mówiąc: `Co uczynimy z tymi ludźmi? (…) nakażmy im pod groźbą, abyw ogóle więcej nie mówili do kogokolwiek na podstawie tego imienia´. Po czym przywołali ich i polecili, aby nigdzie się nie wypowiadali ani nauczali na podstawie imienia Jezusa” (Dz 4:1-6,13-17,18-22). Niebawem wszyscy apostołowie za sprawą przywódców religijnych zostali uwięzieni. Lecz „anioł Jehowy” uwolnił ich i przykazał, aby `dalej mówili do ludu wszystkie wypowiedzi o tym życiu´, co niezwłocznie uczynili. Przywiedziono ich znów przed Sanhedryn, a najwyższy kapłan przypomniał wcześniejszy nakaz: „`Nakazaliśmy wam stanowczo, abyście już nie nauczali na podstawie tego imienia, a jednak oto napełniliście Jeruzalem waszą nauką (…)´. W odpowiedzi Piotr i [pozostali] apostołowie rzekli: `Musimy słuchać raczej Boga jako władcy niż ludzi (…) Bóg wyniósł tego na swoją prawicę jako Głównego Pośrednika i Wybawiciela´„. Po wysłuchaniu Gamaliela „wezwali apostołów, wychłostali ich i nakazali im, żeby zaprzestali mówić na podstawie imienia Jezusa, i pozwolili im odejść”. Jak na to zareagowali apostołowie? „Ci więc poszli swoją drogą sprzed Sanhedrynu, radując się, że zostali poczytani za godnych znoszenia zniewag z uwagi na jego imię„. Nadal też `od domu do domu bezustannie nauczali i rozgłaszali dobrą nowinę´ (Dz 5:17-28–40,41,42). Minęło wiele lat, w czasie których chrześcijanie byli prześladowani przez Żydów i pogan. Około roku 62-64 n.e. apostoł Piotr napisał do `umiłowanych´ swych braci, aby `dalej się radowali, skoro mają udział w cierpieniach Chrystusa´; wyjaśnił im przy tym, czego to dowodzi: „Jeżeli robi się wam wyrzuty z powodu imienia Chrystusa, to jesteścieszczęśliwi, ponieważ [duch] chwały, właśnie duch Boga spoczywa na was” (1 Pi 4:12-14). Zachęciłich także takimi słowami: „Bo `ten, kto miłuje życie i chce oglądać dobre dni (…) niech szuka pokoju i go ściga. Gdyż oczy Jehowy zwrócone są na sprawiedliwych, a jego uszy ku ich błaganiu, ale oblicze Jehowy jest przeciw czyniącym złe rzeczy´” (1 Pi 3:10-12). W orędziu do zboru w Efezie wywyższony Syn Boży chwali członków zboru: „Okazujesz też wytrwałość i wytrzymałeś przez wzgląd na moje imię, i się nie znużyłeś” (Ob 2:1-3). W Pergamonie, `gdzie był tron Szatana´, chrześcijanie z powodu swej neutralności również przechodzili próby, więc Jezus rzekł: „A jednak trzymasz się mocno mojego imienia i nie zaparłeś się wiary we mnie nawet w dniach Antypasa, mojego świadka wiernego, który został zabity u was, gdzie mieszka Szatan” (Ob 2:12,13). Także chrześcijanie ze zboru w Filadelfii otrzymali pochwałę od Jezusa Chrystusa: „Znam twoje uczynki (…), że masz niewielką moc, a zachowałeś moje słowo i nie sprzeniewierzyłeś się mojemu imieniu (…) Trzymaj mocno, co masz, aby nikt nie wziął twojej korony” (Ob 3:7,8-11). Bez wątpienia uczniowie Chrystusa stosowali się do Bożego polecenia, które przypomniał Paweł: „Pomsta jest moja; ja odpłacę, mówi Jehowa” (Rz 12:17-21).

W POŻEGNALNYCH zachętach, które Jezus skierował do wiernych apostołów po spożyciu „Wieczerzy Pańskiej”, znajdujemy kilkakrotnie wskazanie co do formy modlitwy. Najpierw mówi im o swej `jedności z Ojcem´ i zapowiada, że ten, `kto okazuje wiarę w niego, będzie czynił dzieła większe niż te´, jakich dokonał Jezus. „Również o cokolwiek będziecie prosili w moim imieniu, to spełnię, aby Ojciec był okryty chwałą w związku z Synem. Jeżeli będziecie prosili o cokolwiek w moim imieniu, spęłnię to”, mówi Jezus (Ja 14:8-13,14). W dalszych zachętach mówi uczniom, `abymiłowali jedni drugich, tak jak on ich umiłował´, nazywa ich `swoimi przyjaciółmi´ i zaznacza, że

mają `wydawać owoc´. Z jakim skutkiem dla nich? „Aby wszystko, o co będziecie prosili Ojca w moim imieniu, dał to wam” (Ja 15:11-16). Jeszcze raz Jezus mówi im o tej nowej możliwości: „Jeżeli będziecie prosili Ojca o coś, da wam to w moim imieniu. Aż do tego czasu nie prosiliście w moim imieniu o jakąkolwiek rzecz. Proście a otrzymacie, aby wasza radość była pełna (…) W owym dniu będziecie prosili w moim imieniu, a nie mówię wam, że będę prosił Ojca za wami. SamOjciec bowiem kocha was, ponieważ pokochaliście mnie i uwierzyliście, że wyszedłem jako przedstawiciel Ojca” (Ja 16:22,23,24–26-28). Czytamy więc, że nawracający się na chrystianizm modlili się nadal do Jehowy, także `błagali Jehowę´, jak to pokazuje np. zdarzenie z Szymonem spirytystą (Dz 8:18-24). Zgodnie z tymi pouczeniami apostoł Paweł napisał w listach z więzienia w Rzymie: „W imię naszego Pana, Jezusa Chrystusa, zawsze składając dzięki za wszystko naszemu Bogu i Ojcu” (Ef 5:20). Jeszcze szerszy zakres postępowania obejmuje rada z innego listu: „I cokolwiek czynicie w słowie lub w czynie, wszystko czyńcie w imię Pana Jezusa, dziękując przez niego Bogu, Ojcu” (Ko 3:17).

Historia zboru chrześcijańskiego

UCZNIOWIE Jezusa `zostawili wszystko i poszli za nim´. Dlatego Jezus obiecał im, że `przy odtworzeniu zasiądą na dwunastu tronach, aby sądzić dwanaście plemion Izraela´. Także `każdy, kto pozostawił domy lub braci, lub siostry, lub ojca, lub matkę, lub dzieci, lub ziemie przez wzgląd na jego imię {przez wzgląd na niego i na dobrą nowinę; przez wzgląd na Królestwo Boże}, otrzymawielekroć więcej i odziedziczy życie wiecznie´ (Mt 19:27-29 {Mr 10:28-30; Łu 18:28-30}). Takie wyjaśnienia podał Jezus po rozmowie z młodym i bogatym dostojnikiem, którego spotkał w Perei. Stąd zmierzał do Jeruzalem na Paschę roku 33 n.e. Gdy w tymże roku poniósł tam śmierć, było to dla nich ogromnym ciosem. Toteż doznali wielkiego pokrzepienia, gdy Jezus ukazał im się po zmartwychwstaniu. Było to w niedzielę wieczorem (chyba już 17 Nisan), gdy do zgromadzonych apostołów i uczniów przybył Mistrz. Po uzmysłowieniu im, że to naprawdę On, zaczyna ich nauczać o `wszystkim, co napisano o nim w prawie Mojżeszowym i u Proroków, i w Psalmach´, czyli we wszystkich `Pismach´ Hebrajskich. Mówi im też: „W ten sposób napisano, że Chrystus miał cierpieć i na trzeci dzień powstać spośród umarłych, a na podstawie jego imienia miała być wszystkim narodom głoszona skrucha ku przebaczeniu grzechów – począwszy od Jeruzalem, wy macie być świadkami tych rzeczy. I oto posyłam na was to, co obiecał mój Ojciec. Wy zatem oczekujcie w mieście, aż zostaniecie przyobleczeni mocą z wysokości” (Łu 24:36-47-49; także Dz 1:4,5). Po niedługim czasie Jezus spotkał się z apostołami i ogromną rzeszą uczniów na pewnej górze w Galilei. „Został mi dany wszelki autorytet w niebie i na ziemi”, wyjaśnił Jezus. Dlatego nakazał im `iść i czynić uczniami ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Syna, ucząc ichprzestrzegać wszystkiego, co im przykazał´. Ta zbawienna praca wychowawcza jest wykonywana przede wszystkim w naszych czasach „aż do zakończenia systemu rzeczy” (Mt 28:16-19,20).

KSIĘGA Dziejów Apostolskich pokazuje nam, jak działalność ta rozwijała się w I wieku n.e. W dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e., tj. w dniu powstania zboru chrześcijańskiego, apostoł Piotr powiedział o Jezusie: `Dawid powiada: „Jehowa rzekł do mojego Pana: `Siądź po mojej prawicy´„. Dlatego niech cały dom Izraela wie na pewno, że Bóg uczynił go zarówno Panem, jak i Chrystusem– tego Jezusa, którego przybiliście do pala´. Zgromadzeni Żydzi po wysłuchaniu przemówienia Piotra zapytali: „Mężowie, bracia, co mamy czynić?” Wówczas „Piotr [rzekł] do nich: `Okażcie skruchę i niech każdy z was zostanie ochrzczony w imię Jezusa Chrystusa dla przebaczenia

waszych grzechów, a otrzymacie wolny dar ducha świętego. Bo obietnica jest dla was i dla waszychdzieci, i dla tych wszystkich, którzy są daleko, ilu tylko powoła do siebie Jehowa, nasz Bóg´„. Tegodnia `zostało ochrzczone trzy tysiące dusz´żydowskich. „W tym samym czasie Jehowa dalej przyłączał do nich” nowych uczniów (Dz 2:1,29-38-47). Krótko potem mieszkańcom Samarii udostępniono wejście do zboru chrześcijańskiego, gdy ewangelizator `Filip oznajmiał dobrą nowinęo królestwie Bożym i o imieniu Jezusa Chrystusa´. Ponieważ `uwierzyli Filipowi, poczęli być chrzczeni, zarówno mężczyźni, jak i niewiasty´. Jednakże do czasu przybycia apostołów Piotra i Jana `duch święty nie zstąpił jeszcze na żadnego z nich, lecz byli jedynie ochrzczeni w imię Pana Jezusa´ (Dz 8:4-12–16,17). Apostołowie „dali dokładnie świadectwo i opowiedzieli słowo Jehowy”,a w drodze powrotnej do Jeruzalem „oznajmiali dobrą nowinę w wielu wioskach Samarytan” (Dz 8:25). Na jesieni roku 36 n.e. zostało udostępnione wejście do zboru ludziom z narodów pogańskich. Korneliusz, oficer rzymski, powiedział do Szymona Piotra: „Tak więc teraz jesteśmy wszyscy obecni przed Bogiem, aby wysłuchać wszystkiego, co ci Jehowa nakazał powiedzieć”. Apostoł dał dobitne świadectwo o Jezusie Chrystusie, `Panu wszystkich´, a na koniec oświadczył: „Wszyscy prorocy o nim składają świadectwo, że każdy, kto wierzy w niego, przez jego imię otrzymuje przebaczenie grzechów”. Ponieważ „wolny dar ducha świętego został wylany” na tych bogobojnych ludzi, więc natychmiast Piotr nakazał, aby „zostali ochrzczeni w imię Jezusa Chrystusa” (Dz 10:1,30-43–48). Wiele lat później apostoł Paweł znalazł w Efezie dwunastu uczniów, którzy byli ochrzczeni „chrztem Janowym”, chociaż `nigdy nie słyszeli, że istnieje duch święty´. Po wyjaśnieniach Pawła „zostali ochrzczeni w imię Pana Jezusa” (Dz 19:1-5-7). Ten sam apostoł napisał do Koryntian: „Czy zostaliście ochrzczeni w imię Pawła? (…) nikt nie może powiedzieć, że byliście ochrzczeni w moje imię” (1 Ko 1:13–15).

WIDZIMY więc tu jasny wzór postępowania: ludzie zdobywali wiedzę, następnie okazywali skruchę, a potem byli chrzczeni w wodzie. Jest to więc wspaniały dar dla grzesznego człowieka. Janapostoł napisze później do chrześcijańskich `dzieciątek´ o dobrodziejstwie poznania prawdy, zawrócenia i przebaczenia grzechów, `gdyż ich grzechy zostały darowane przez wzgląd na jego imię´ (1 Ja 2:12-14). Otóż chrześcijanami stawali się różni ludzie, którzy dawniej praktykowalinajrozmaitsze grzechy. Paweł wymienił, jakimi ludźmi byli dawniej chrześcijanie, i podkreślił: „A jednak takimi byli niektórzy z was. Lecz zostaliście obmyci, zostaliście uświęceni, zostaliście ogłoszeni jako sprawiedliwi w imię naszego Pana, Jezusa Chrystusa, i duchem naszego Boga” (1 Ko 6:9-11). Skoro tak wielkodusznie postąpił z nimi Bóg, więc słuszna była rada apostoła, który sam zaznał wiele miłosierdzia: „Jak wam Jehowa ochoczo wybaczył, tak i wy czyńcie” (Ko 3:13; por. Ef 4:32). Teraz mogli się stać „dziećmi Bożymi” z nadzieją na życie wieczne u boku Jezusa Chrystusa, w domu Jego Ojca. Chrystus Jezus „tym wielu, którzy naprawdę go przyjęli, tym dał autorytet, aby się stali dziećmi Bożymi, ponieważ okazywali wiarę w jego imię; i zostali zrodzeni nie z krwi lub cielesnej woli, lub woli mężczyzny, lecz z Boga” (Ja 1:9-12,13). A jak mamy traktować takie `dzieci Boże´? Byłoby to wyrazem prawdziwej pokory, gdyby ktoś przyjął takie `dziecko´ wysłane z poselstwem od Jehowy. Jezus powiedział: „Ktokolwiek przyjmuje jedno ztakich małych dzieci na podstawie mojego imienia, mnie przyjmuje, a ktokolwiek mnie przyjmuje, przyjmuje nie tylko mnie, lecz również Tego, który mnie posłał” (Mr 9:33-37 {Mt 18:1-5; Łu 9:46-48}).

JAK WIDAĆ, przyjmujący w I wieku n.e. wiarę chrześcijańską wierzyli, że Jezus jest Chrystusem, Synem Bożym, i w ten sposób spełniali oni „przykazanie” Boga. „Rzeczywiście, to jest jego

przykazanie, abyśmy mieli wiarę w imię jego Syna, Jezusa Chrystusa, i miłowali jedni drugich, tak jak dał nam przykazanie. Poza tym ten, kto przestrzega jego przykazań, pozostaje w jedności z Nim, a On w jedności z takim” (1 Ja 3:21-23,24). O tej jedności wynikającej z wiary w jednego Boga i jednego Pana napisał Paweł `do zboru Bożego, który jest w Koryncie, do tych, którzy zostaliuświęceni w jedności z Chrystusem Jezusem, powołani na świętych, razem z wszystkimi, którzy wszędzie wzywają imienia naszego Pana, Jezusa Chrystusa, ich Pana i naszego´ (1 Ko 1:1,2). Ich jedność była jednak zagrożona rozłamami. Dlatego Paweł pisze: „Otóż nawołuję was, bracia, przez imię naszego Pana, Jezusa Chrystusa, abyście wszyscy mówili zgodnie i aby nie było wśród was podziałów, ale byście byli stosownie zjednoczeni w tym samym zdaniu i w tym samym toku myśli” (1 Ko 1:10,11). `Ducha´ zboru korynckiego należało wybawić od zgubnego wpływu `pewnego [człowieka]´. Dlatego Paweł polecił, „że w imieniu naszego Pana Jezusa, kiedy się zbierzecie, również mój duch z mocą naszego Pana Jezusa, wydajcie takiego człowieka Szatanowi na zatracenie ciała, aby duch był wybawiony w dzień Pański” (1 Ko 5:1-4,5,13). Niewątpliwie, `kiedy się zebrali´ starsi tego zboru, wówczas `związali na ziemi to, co już było rzeczą związaną w niebie´, orzekając winę tego człowieka. `Moc ich Pana Jezusa´ była z nimi zgodnie z tym, co obiecał Jezus: „Bo gdzie są dwaj lub trzej zebrani w moim imieniu, tam jestem pośród nich” (Mt 18:18-20). Również zbór w Tesalonice otrzymał polecenia, których stosowanie służy utrzymaniu porządku: „Otóż dajemy wam nakaz, bracia, w imieniu Pana Jezusa Chrystusa, aby odsunąć się od każdego brata postępującego nieporządnie, a nie według tradycji, którą otrzymaliście od nas” (2 Te 3:6-12). `Tradycja, którą otrzymaliśmy´ od apostołów Jezusa, dotrwała do naszych czasów za pośrednictwem spisanego Słowa Bożego – biblijnych 27 ksiąg Chrześcijańskich Pism Greckich, popularnie (i błędnie) zwanych „Nowym Testamentem” (1 Ko 11:2; 2 Te 2:15). Nie przekazano nam tej tradycji drogą ustną – nie jest to więc „tradycja ustna kościoła”, która została utrwalona na piśmie przez „ojców kościoła”. W różnym stopniu trzymali sięoni prawdy wyłuszczonej w Piśmie Świętym, a zamiast tego poddawali się pod wpływ filozofii pogańskiej, tworząc przy tym własną „filozofię chrześcijańską”. A nie jest to `zdrowa nauka´ – to `fałszywe opowiadania´, które powstały na skutek `odwrócenia ich uszu od prawdy´ biblijnej (2 Tm 4:3,4). Dlatego historia chrześcijaństwa jest taka, jaką znamy: rozpadanie się na „sekty” i odłamy, rywalizacja kościołów. To właśnie w chrześcijaństwie się pojawiali – i pojawiają nadal – osobnicy, którzy `wprowadzają w błąd wielu´. Jezus z Nazaretu – prawdziwy Chrystus – przepowiedział, że `wielu przyjdzie na podstawie jego imienia, mówiąc: „Ja jestem Chrystusem”´; będą także mówić: „Stosowny czas się przybliżył” (Mt 24:4,5 {Mr 13:5,6; Łu 21:8}). Chrześcijaństwo jest zarażone od wewnątrz duchem sekciarstwa. Do historii chrześcijaństwa należyteż walka z politycznymi władcami o wpływy nad światem, przelew krwi „w imię Boga i Chrystusa” i wiele innych `uczynków ciała´ (Ga 5:19-21; Jk 4:1-4).

ZBORY z I wieku dostarczyły nam jasnego wzoru postępowania chrześcijańskiego: głoszono ludziom całą prawdę Bożą, ci z kolei okazywali skruchę, zawracali ze złej drogi, chrzcili się i dostępowali zmazania swych grzechów, stając się w ten sposób „dziećmi Bożymi”, oczekującymi, że `od osoby Jehowy nadejdą pory orzeźwienia´ (1 Pi 4:1-4; 1 Ja 3:1,2; Dz 3:19/19,20/) Tworzyli zbory, w których zachowywali jedność myśli i czynów, dbali o czystość moralną członków, wykluczając niepoprawnych grzeszników. Otrzymywali pouczenia od Boga, ich Ojca: „Synu mój, nie lekceważ karcenia od Jehowy ani się nie załamuj, gdy jesteś przez Niego korygowany, bo kogo Jehowa miłuje, tego karci; faktycznie, chłoszcze każdego, kogo przyjmuje za syna” (He

12:5,6). `Kiedy byli sądzeni, to byli karceni przez Jehowę, aby nie zostali potępieni ze światem´ (1 Ko 11:32). I choć powstawały problemy, apostołowie i troskliwi starsi pilnowali tego wszystkiego w należytym stanie. Paweł modlił się za braci: „Zawsze modlimy się za was, aby nasz Bóg uznał was za godnych [swojego] powołania”. A jak ten pomyślny rezultat wpłynie na imię Syna Bożego? „Aby imięnaszego Pana, Jezusa, było wychwalane w was, a wy w jedności z nim, zgodnie z niezasłużoną życzliwością naszego Boga oraz Pana Jezusa Chrystusa” (2 Te 1:11,12). Gdzie indziej Paweł napisał: „Tylko jak Jehowa każdemu przydzielił, niech tak każdy postępuje, jak go Bóg powołał” (1 Ko 7:17). Rzeczywiście więc tak było, że głoszone przez Pawła orędzie Jehowy o imieniu Jego Chrystusa docierało do najdalszych miejsc zamieszkania w ówczesnym świecie. Piotr pisze o tym, że chrześcijanie zostali zrodzeni „przez słowo żywego i trwającego Boga”; mówi też: „`Ale wypowiedź Jehowy trwa na zawsze´. Tak, to jest ta `wypowiedź´, która została wam oznajmiona jako dobra nowina” (1 Pi 1:22-25).

WSPÓŁCZEŚNIE żyjący chrześcijanie znajdują w Piśmie Świętym opis życia i rozwoju pierwszego zboru chrześcijańskiego. Jezus Chrystus pocieszył wiernych apostołów: „Kiedy przebywałem z wami, mówiłem wam o tych rzeczach. Lecz pomocnik, duch święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, ten was nauczy wszystkiego i przywiedzie wam na pamięć wszystko, co wam powiedziałem”. Jesteśmy więc zupełnie pewni natchnienia i autentyczności spisanego sprawozdania (Ja 14:25,26). Wskazuje ono na wielką rolę imienia Jezusa w naszym zbawieniu. Jan pisze o tym w swym sprawozdaniu ewangelicznym: „Lecz te \znaki\ zostały zapisane, abyście wierzyli, że Jezus jest Chrystusem, Synem Boga, i abyście – dzięki wierze – mieli życie za pośrednictwem jego imienia” (Ja 20:30,31). Podobnie wypowiada się w swym liście: „Piszę wam terzeczy, abyście wiedzieli, że macie życie wiecznotrwałe wy, którzy wierzycie w imię Syna Bożego”(1 Ja 5:13). To wszystko oznacza, że możemy zyskać nagrodę życia wiecznego, jeżeli będziemy stale przejawiali wiarę w imię Syna Bożego. Nie mają tej wiary wyznawcy różnych kościołów chrześcijaństwa, gdyż nie rozumieją tego, jakie imię otrzymał Jezus Chrystus; a nie rozumieją tego, ponieważ „odrzucili nawet słowo Jehowy” – uznali, że są w nim mity, legendy i „jedynie” prawda religijna – więc „jakaż mądrość im pozostaje?” (Jr 8:8,9). Nie zwracają się do prawdziwego Boga o mądrość, a zatem `niech tacy się nie spodziewają, że otrzymają cokolwiek od Jehowy´ (Jk 1:7). Tak myślący „pasterze” chrześcijaństwa nie zdołali pouczyć swej „trzody”, która wykazuje rażący brak wiedzy biblijnej, potwierdzając to haniebnym postępowaniem. Ci nominalni chrześcijanie `już zostali osądzeni, ponieważ nie okazali wiary w imię jednorodzonego Syna Bożego´ (Ja 3:16-18-21).Posłużmy się tu znamiennym przykładem: Prorok Jonasz `bał się Jehowy, Boga niebios´. Jednak z powodu nieposłuszeństwa został połknięty przez rybę, którą zgotował na to Bóg. W jej środku modląc się, wyznaje: „Wybawienie należy do Jehowy” (Jn 1:9; 2:9/10/). Jezus nawiązał do jego działalności i powiedział: „Oto tu coś więcej niż Jonasz”. Dał też `znak proroka Jonasza´ jako zapowiedź zmartwychwzbudzenia Go ze śmierci przez Jego Ojca (Mt 12:38-41). I co? Czy duchowni nauczają, że jest to prawda historyczna? Zupełnie inaczej ma się rzecz z ogólnoświatowym zborem Świadków Jehowy, pośród którego został odbudowany czysty chrystianizm, co przynosi chwałę Jehowie Bogu.

NASTĘPNE wersety przybliżą nam postać gorliwego misjonarza chrześcijańskiego, apostoła Pawła. W jego życiu imię Jezusa Chrystusa zajęło ważne miejsce.

Dzieje Pawła

SAUL Z TARSU był gorliwym wyznawcą judaizmu. Żydzi znali jego życie i wiedzieli, że `jako faryzeusz żył według najsurowszej sekty ich formy wielbienia´. Dlatego też `wyobrażał sobie, że powinien wielce występować przeciw imieniu Jezusa Nazarejczyka´ (Dz 26:1-9 {22:1-3}; także Ga1:13,14). Zabrał się więc do zwalczania młodego zboru chrześcijańskiego. Na początek `zgadzał sięna zamordowanie´ Szczepana, `mężczyzny pełnego wiary i ducha świętego´ (Dz 6:5; 7:58; 8:1), następnie ścigał i wtrącał do więzienia chrześcijan z Jeruzalem (Dz 8:1-3 {22:4; 26:10,11}). Takie same zamiary miał wobec `uczniów Pana, którzy należeli do tej Drogi´, mieszkających w innych miastach, np. w Damaszku (Dz 9:1,2 {22:5; 26:12}). Gdy podróżował do tego miasta, nagle ukazał mu się w chwale Jezus Chrystus, tak iż oślepł; powiedział mu On wówczas, co ma dalej czynić (Dz 9:3-9 {22:6-11; 26:13-19}; Ga 1:11,12).

W TYM czasie Pan powiadomił swego ucznia Ananiasza, ażeby zajął się Saulem. Ananiasz jednak wyraził swe obawy: „Panie, słyszałem od wielu o tym człowieku, jak wiele krzywdy uczynił twoim świętym w Jeruzalem. I oto ma autorytet od naczelnych kapłanów, aby uwięzić wszystkich, którzy wzywają twojego imienia” (Dz 9:10-14). „Lecz Pan rzekł do niego: `Ruszaj w drogę, ponieważ ten człowiek jest dla mnie naczyniem wybranym, aby zaniósł moje imię do narodów, jak również do królów i synów Izraela. Pokażę mu bowiem wyraźnie, jak wiele musi wycierpieć dla mojego imienia´” (Dz 9:15,16). Ananiasz idzie więc do Saula, przywraca mu cudownie wzrok i mówi: „Bóg naszych praojców wybrał cię, abyś poznał jego wolę i ujrzał Sprawiedliwego, i usłyszał głos z jego ust, gdyż wobec wszystkich ludzi masz być dla niego świadkiem przez to, co widziałeś i słyszałeś. I dlaczego teraz zwlekasz? Powstań, ochrzcij się i zmyj swoje grzechy przez wzywanie jego imienia (lub: „zmyj swoje grzechy i wzywaj”)” (Dz 22:12-16 oraz ftn {9:17-19}; Ga 1:15,16).

PO KILKU dniach „natychmiast zaczął w synagogach głosić o Jezusie, że Ten jest Synem Boga. Lecz wszyscy, którzy go słyszeli, zaczęli się dziwić i mówili: `Czy to nie jest ten człowiek, który niszczył tych w Jeruzalem, którzy wzywają tego imienia, i który przybył tu w tym samym celu, abyich w więzach zaprowadzić do naczelnych kapłanów?´ Ale Saul (…) dowodził logicznie, że ten jestChrystusem” (Dz 9:19-21,22). Potem, po ucieczce z Damaszku, przybył do Jeruzalem. Tu ponownie ukazuje mu się Jezus, który zapowiada, że Żydzi nie przyjmą jego świadectwa, dlatego też `wyśle go daleko, do narodów´. W Jeruzalem przyszedł mu z pomocą Barnabas – uczniowie bowiem bali się go i niedowierzali, że jest uczniem – przedstawił go apostołom i opowiedział o objawieniu się Pana Saulowi i o tym, „jak w Damaszku śmiało przemawiał w imieniu Jezusa. I przebywał u nich, wchodząc i wychodząc z Jeruzalem, śmiało przemawiając w imieniu Pana”. Ale również stąd musiał uciekać. Udał się do Syrii i do stolicy Cylicji, Tarsu, gdzie przez kilka lat `oznajmiał dobrą nowinę o wierze´ (Dz 9:23-27,28-30 {22:17-21}; Ga 1:17-24).

NATOMIAST `zbór wkroczył w okres pokoju i się budował; a ponieważ chodził w bojaźni Jehowy i doznawał pociechy ducha świętego, stale się pomnażał´ (Dz 9:31). Niektórzy z tych, co się rozproszyli na skutek prześladowania wszczętego po śmierci Szczepana, dotarli m.in. do Antiochii Syryjskiej, „oznajmiając dobrą nowinę o Panu Jezusie. Ponadto była z nimi ręka Jehowy, a wielka liczba tych, którzy stali się wierzącymi, nawróciła się do Pana”. Z Jeruzalem wysłano do nich Barnabasa. Ten „począł ich wszystkich zachęcać, by trwali w Panu ze szczerym zamiarem; był on bowiem człowiekiem dobrym i pełnym ducha świętego i wiary. I spora rzesza była przyłączona do Pana”. Działo się to w latach 36-44 n.e. Około roku 45 n.e. Barnabas sprowadził z Tarsu do

Antiochii Saula i tu razem nauczali. Stąd wyruszyli z darami do braci w Judei, gdzie nastał głód, a następnie powrócili do Antiochii (Dz 11:19-30; 12:25). Później znalazło się wyjaśnienie, że takie zbożne uczynki chrześcijanie starają się podejmować „nie tylko w oczach Jehowy, ale także w oczach ludzi” (2 Ko 8:20,21). W tym czasie też „słowo Jehowy wciąż rosło i się rozszerzało” na wielu terenach (Dz 12:24).

SAUL I BARNABAS wraz z innymi `byli w miejscowym zborze prorokami i nauczycielami. Kiedypełnili publiczną służbę dla Jehowy, duch święty rzekł: „Wydzielcie mi spośród ogółu Barnabasa i Saula do dzieła, do którego ich powołałem”´ (Dz 13:1-3). Obaj wyruszyli w I podróż misyjną, zabierając ze sobą Jana zwanego Markiem; było to ok. 47-48 roku n.e. (Dz 13:4-14:28). Najpierw przybyli na wyspę Cypr. `Prokonsul Sergius Paulus, inteligentny mężczyzna, pragnął posłuchać słowa Bożego´. Lecz w jego otoczeniu przebywał `pewien mąż, czarownik i fałszywy prorok, Żyd, któremu na imię było Bar-Jezus´. Ten oto właśnie `Elymas, czarownik (faktycznie w ten sposób tłumaczy się jego imię), zaczął się im sprzeciwiać´. Saul, znany też odtąd jako Paweł, rzekł do niego: „Ty synu Diabła, wrogu wszystkiego, co sprawiedliwe, czy nie zaprzestaniesz wykrzywiać prawych dróg Jehowy? Wobec tego, oto ręka Jehowy jest nad tobą”, skutkiem czego dotknięty został ślepotą. Prokonsul zaś „uwierzył, jako że był zdumiony nauką Jehowy” (Dz 13:4-6–8-12). W Antiochii Pizydyjskiej misjonarze nauczali w synagodze. Na tle historii Izraela Paweł przedstawił osobę Syna Bożego, mianowicie że „Bóg przywiódł Izraelowi wybawiciela, Jezusa”. I choć Izrael wydał Go na śmierć, to `Bóg zmartwychwzbudził Jezusa´ (Dz 13:13-43). W następny sabat „zebrało się prawie całe miasto, aby słuchać słowa Jehowy”. Ale rozgniewani z zazdrości Żydzi nie chcieli słuchać, dlatego Paweł im wyjaśnił: „Wam pierwszym trzeba było opowiedzieć słowo Boże. Skoro je odtrącacie i nie uznajecie siebie za godnych życia wiecznotrwałego, oto się zwracamy do narodów. W rzeczy samej Jehowa nałożył na nas przykazanie w tych słowach: `Ustanowiłem cię światłem narodów, abyś był wybawieniem aż po kraniec ziemi´. Kiedy to usłyszeli ci z narodów, zaczęli się radować i wychwalać słowo Jehowy, a wszyscy właściwie uspstrongosobieni do ży na tych bogobojnych ludzi, więc natychmiast Piotr nakazał, aby cia wiecznotrwałego stali się wierzącymi. Ponadto słowo Jehowy dalej było przenoszone poprzez całą krainę” (Dz 13:44-52). W następnym mieście prowincji rzymskiej Galacji, Ikonium, apostołowie „spędzili sporo czasu przemawiając śmiało w autorytecie Jehowy, który świadczył o słowie swojej niezasłużonej życzliwości” przez cuda dokonywane tam za ich pośrednictwem (Dz 14:1-5). Również w Listrze i Derbe `oznajmiali im dobrą nowinę, aby się odwrócili od tych marnych rzeczy do żywego Boga´. W drodze powrotnej apostołowie zachęcali uczniów do wytrwania. „Nadto ustanowili im starszych w każdym zborze i (…) powierzyli ich Jehowie, w którego oni uwierzyli”. Po tym wszystkim powrócili do bazy w Antiochii Syryjskiej nad Orontesem (Dz 14:6-28).

Potem powstał spór wokół obrzezania. Paweł i Barnabas oraz inni bracia udali się do apostołów i starszych w Jeruzalem celem rozpatrzenia tego problemu. Było to słynne zebranie „Ciała Kierowniczego” zboru chrześcijańskiego, na którym powzięto ważną decyzję. Działo się to w roku 49 n.e. Rozważali wówczas dzieło, jakiego dokonał Bóg wśród ludzi z narodów, i proroctwa, po czym doszli do słusznego wniosku, że `będą wybawieni przez niezasłużoną życzliwość Pana Jezusa, w ten sam sposób jak ci ludzie´. W pisemnym oświadczeniu stwierdzili, że wysyłają Judę i Sylasa `wraz z ich umiłowanymi, Barnabasem i Pawłem, mężami, którzy oddali swoje dusze dla imienia naszego Pana, Jezusa Chrystusa´ (Dz 15:1-26-29). Po wypełnieniu zadania „Paweł i Barnabas dalej spędzali czas w Antiochii, nauczając i oznajmiając razem z wielu innymi dobrą

nowinę o słowie Jehowy” (Dz 15:30-35).

„Następnie po kilku dniach rzekł Paweł do Barnabasa: `Przede wszystkim wróćmy i odwiedźmy braci w każdym z miast, w którym głosiliśmy słowo Jehowy´„. Tym razem jednak Paweł dobrał sobie Sylasa i wyruszył w drogę „powierzony przez braci niezasłużonej życzliwości Jehowy” (Dz 15:36-40). Była to II podróż misyjna z lat 49-52 n.e. (Dz 15:41-18:22). Również tą podróżą misyjnąkierował „duch Jezusa”, tak jak „duch Jehowy” pokierował ewangelizatorem Filipem (Dz 8:39). W mieście Listra zaprosił do współpracy `pewnego ucznia o imieniu Tymoteusz´, gdyż miał on dobrą opinię (Dz 16:1). W europejskim mieście Filippi misjonarze rozmawiali z grupką niewiast. Lidia, „czcicielka Boga, przysłuchiwała się, a Jehowa szeroko otworzył jej serce, by zwracała uwagę na rzeczy mówione przez Pawła”. Jako `wierna Jehowie´ ugościła ich w swym domu (Dz 16:6-15). Strażnik więzienia w tym mieście dopytywał się braci: „`Panowie, co muszę czynić, abym był wybawiony?´ Oni rzekli: `Uwierz w Pana Jezusa (…)´. I opowiedzieli słowo Jehowy jemu i tym wszystkim w jego domu” (Dz 16:25-34). W Tesalonice Paweł na podstawie Pisma Świętego dowodził, że `Jezus jest Chrystusem´ (Dz 17:1-4). Ci mieszkańcy, którzy zostali chrześcijanami, `zawrócili od [swoich] bożków do Boga, aby służyć jak niewolnicy żywemu i prawdziwemu Bogu´. `Faktycznie, słowo Jehowy rozbrzmiewało od nich´ po całej okolicy, jak też `ich wiara w Boga´ (1 Te 1:8-10). Paweł napisał jeszcze do tych `braci umiłowanych przez Jehowę´: „Bracia, nadal módlcie się za nas, aby słowo Jehowy szybko się przenosiło i było wychwalane, tak jak to jest faktycznie u was” (2 Te 2:13; 3:1). Podobnie głosił w Koryncie, gdzie wielu ludzi `stało się wierzącymi w Pana´, jak np. Krispus (Dz 18:5-11). W drodze powrotnej do swej bazy Paweł wstąpił do Efezu. Ponieważ nie mógł zostać dłużej, obiecał Efezjanom: „Wrócę znów do was, jeśli Jehowa zechce” (Dz 18:18-22; zob. też 1 Ko 4:19; 16:7 oraz Rz 1:10; 15:32).

W następnych latach, tj. 52-56 n.e. Paweł wyprawił się w III podróż misyjną (Dz 18:23-21:19). Zanim Paweł przybył ponownie do Efezu, zawitał do tego miasta pewien Żyd, Apollos z Aleksandrii, „biegły w Pismach. Ten [mężczyzna] był ustnie pouczony o drodze Jehowy i (…) poprawnie przemawiał i nauczał rzeczy o Jezusie”. Po przeprowadzeniu się do Koryntu również tam dowodził Żydom, „że Jezus jest Chrystusem” (Dz 18:24-28). Gdy Paweł wracał z tej podróży misyjnej, spotkał się ze starszymi zboru efeskiego. Przypomniał im wtedy, jak `służył Panu jak niewolnik, nauczając publicznie i od domu do domu o skrusze wobec Boga i wierze w naszego Pana, Jezusa´. Pragnął też jedynie `dokończyć swojego biegu i służby, którą otrzymał od Pana Jezusa, aby składać dokładne świadectwo dobrej nowinie o niezasłużonej życzliwości Boga´ (Dz 20:17-24). Kończąc tę podróż, wstąpił w Cezarei do domu ewangelizatora Filipa. Przybył tam prorok Agabus, który przepowiedział Pawłowi `wydanie w ręce ludzi z narodów´. Wszyscy bracia poczęli go powstrzymywać przed udaniem się do Jeruzalem. On jednak odrzekł: „Jestem gotowy nie tylko dać się związać, ale również umrzeć w Jeruzalem dla imienia Pana Jezusa”. Bracia ustąpili więc i powiedzieli: „Niech się dzieje wola Jehowy” (Dz 21:7-13,14; zob. też Jk 4:15).

DALSZY opis w księdze Dziejów Apostolskich wskazuje, że Paweł istotnie przecierpiał te próby, zgodnie z zapowiedzią Jezusa do Ananiasza. W roku 56 n.e., gdy przebywał w Koryncie, napisał list do zboru w Rzymie. Przedstawia się w nim jako „niewolnik Jezusa Chrystusa i powołany na apostoła”. Pisze o „Jezusie Chrystusie, naszym Panu, przez którego otrzymaliśmy niezasłużoną życzliwość i apostolstwo, aby było posłuszeństwo wiary wśród wszystkich narodów, respektując jego imię” (Rz 1:1-5-7). Jako `apostoł dla narodów´, Paweł istotnie wywiązał się z tego zadania,

które w widzeniu Jezus Chrystus zapowiedział Ananiaszowi (Dz 26:20-23; Rz 11:13). Wespół z Tymoteuszem dał nam przykład `wykonywania dzieła Jehowy´ (1 Ko 16:10). Gdy po wielu latach uwięziono go po raz drugi w Rzymie napisał w roku 65 n.e. drugi list do swego „umiłowanego dziecka” w wierze, tj. Tymoteusza (por. w Fm 10 jego wypowiedź o `jego dziecku, Onezymie, którego ojcem stał się w [więziennych] więzach´). Spodziewał się bliskiej śmierci, ale też był pewien nagrody, mianowicie: że „jest zachowana dla mnie korona sprawiedliwości, którą Pan, sprawiedliwy sędzia, da mi jako nagrodę w owym dniu, jednak nie tylko mnie, ale i wszystkim, którzy umiłowali jego ujawnienie się. Wyrwie mnie Pan od wszelkiego dzieła złego i wybawi [mnie] do swojego niebiańskiego królestwa. Jemu niech będzie chwała na wieki, na zawsze. Amen”(2 Tm 1:1,2; 4:6-8,18). Bez wątpienia więc na Pawle spełniły się słowa Jakuba, że `otrzymał koronężycia, którą obiecał Jehowa tym, którzy Go nieustannie miłują´ (Jk 1:12).

PAWEŁ jest wzorem godnym do naśladowania (1 Ko 4:16; 11:1; Fp 3:17). Wszyscy ludzie, którzy chcą służyć Bogu, odważnie stają na drodze prawdziwego wielbienia, tak jak Paweł. Wielbił on Jehowę, `Boga, dla którego sprawował świętą służbę, jak czynili to jego praojcowie´, choć według judaizmu całkowicie odrzuconego przez Niego (2 Tm 1:3). Gdy jednak objawił mu swego Syna, wówczas zmienił się całkowicie i odtąd już `sprawuje świętą służbę dla Boga swoich praojców według drogi, którą Żydzi nazywają „sektą”´ (Dz 22:14; 23:1; 24:14; 27:23; Rz 1:9). Choć postępował źle, to jednak Bóg wysłuchał – przynajmniej w jego wypadku – modlitwę Szczepana: „Jehowo, nie obciążaj ich tym grzechem” (Dz 7:60). Miał zatem czyste sumienie; niemniej powiedział: „Tym, który mnie bada jest Jehowa” (1 Ko 4:4). Tak również jest dzisiaj, że chcąc służyć Jehowie Bogu, należy czynić to według `formy wielbienia, która jest czysta i nieskalana z punktu widzenia naszego Boga i Ojca´, mianowicie chrystianizmu, a jest on zachowany jedynie w zborze chrześcijańskich Świadków Jehowy (Jk 1:27). Na próżno by szukać realizacji tego apostolskiego wzoru w religiach nominalnego chrześcijaństwa.

VIII. Imię Boże a Twoje własne

OD NAJDAWNIEJSZYCH czasów chwalcy prawdziwego Boga odnosili się z wielkim szacunkiemdo Jego imienia, a w ten sposób przysparzali chwały także swojemu imieniu. W naszym wielbieniu także musi być wyraźnie widoczny zbożny respekt dla imienia Jehowy, aby i On odniósł się z serdeczną życzliwością do naszego imienia. Do czego to doprowadzi, pokażemy teraz w tym rozdziale.

HISTORIA biblijna utrwaliła imiona wielu ludzi, jak również inne imiona. Zauważmy, że niejedno z nich zawierało w sobie krótką formę imienia Bożego. Dwie formy: Y-h-w (czyli Ya´hu) i Y-h (czyli Yah) spotyka się na końcu imion, dwie zaś inne: Y-h-w (czyli Yehoh´) i Y-w (czyli Yoh) na początku imion. Są to imiona teoforyczne. Przykładem imion pierwszego rodzaju mogą być: ’E×li×ya´hu, czyli Elijasz (1 Kw 17:1 ftn: „Elijah”), oraz ‘O×vadh×yah´,czyli Abdiasz (Ab Tytuł ftn), drugiego zaś rodzaju Yehoh×shu´a‘, czyli Jehoszua (Nu 13:16 ftn), oraz Yoh×cha×nan´, czyli Jan (Jan Tytuł ftn). Znaczenie imion, czyli ich treść, podano w licznych przypisach Przekładu Nowego Świata oraz w publikacji Wnikliwe badanie Pism, ale można je odnaleźć także w innych książkach. Czy przypominamy sobie, jak miał na imię jeden z synów Noego? Był to Sem,

czyli Shem, co znaczy „imię, sława”, i to on został uprzywilejowany według wypowiedzi ojca swego: „Niech będzie błogosławiony Jehowa, Bóg Sema” (Ge 9:26). `Pewien mąż z górzystego regionu Efraima, a jego imię było Elkana, miał dwie żony; imię jednej było Hanna, a imię drugiej Peninna´. Otóż Hanna urodziła syna i „zaczęła go zwać imieniem Samuel, ponieważ mówiła: `To od Jehowy go wyprosiłam´” (1 Sa 1:1,2,2,20). Imię chłopca „oznacza `Imię Boga´, tj. wzywanie

imienia Bożego. Heb.: Shemu×’el´; Vgc (lat.): Sa´mu×el” (1 Sa Tytuł ftn). Samuel był jednym z wiernych sług Jehowy Boga i obrońców czci Jego imienia. Jednak największym chwalcą Bożego imienia okazał się Syn Boży, Jezus Chrystus, jak to wykazał nam Rozdział 6. Natomiast prorok „Daniel, którego imię jest Belteszazzar według imienia mojego boga” – jak się wypowiedział o nimNabuchodonozor – zapewne nie był zadowolony z tego przymusowego imienia (Da 4:8,8/5,5/).

OCZYWIŚCIE nie wszyscy ludzie czcili imię Boże, a niejeden z nich – choć nosił imię teoforyczne– postępował w sposób niegodny tego Imienia. Już bardzo wcześnie w dziejach ludzkości nie okazywano mu należnego szacunku. Gdy w roku 3791 p.n.e. urodził się Setowi syn, wówczas „począł go zwać imieniem Enosz. W tym czasie rozpoczęło się wzywanie imienia Jehowy” w sposób lekceważący, niegodny (Ge 4:26,26). Aramejskie parafrazy (T) oddają ten fragment następująco: „To właśnie za dni tego pokolenia ludzie poczęli błądzić i czynić sobie bałwany, i nazywać swe bałwany imieniem ze Słowa Pańskiego”. Słynny Raszi (Rabbi Szelomo Icchaki /1040-1105/) oddaje ten tekst tak: „Wówczas to, co pospolite, nazywano imieniem Pana”. Tak więc już przed potopem pojawiło się bałwochwalstwo połączone z imieniem Jehowy. Ale religię fałszywą zmył z powierzchni ziemi ów potop, zesłany przez Boga w dniach Noego. Juda wyjaśnia nam, co ogłaszał wtedy prorok Enoch: „Oto przyszedł Jehowa ze swoimi świętymi miriadami, aby wykonać sąd przeciw wszystkim” (Ju 14).

PO POTOPIE wśród potomków Noego pojawił się pyszny i buntowniczy Nimrod. „A Kusz został ojcem Nimroda. On pierwszy stał się mocarzem na ziemi. Okazał się możnym łowcą na przekór Jehowie. Dlatego powstało powiedzenie: `Jak Nimrod, możny łowca na przekór Jehowie´. A początkiem jego królestwa stał się Babel (…) – w kraju Szinar” (Ge 10:8-12). To pod jego przewodnictwem zbuntowani ludzie postanowili zbudować miasto i wieżę: „Wtedy rzekli: `Chodźcie! Zbudujmy sobie miasto, a także wieżę, której szczyt sięgałby niebios, i uczyńmy sobie sławne imię, abyśmy się nie rozproszyli po całej powierzchni ziemi´„. Ale te poczynania nie były zgodne z zamierzeniem Jehowy – były raczej zgodne z celami religii fałszywej, która tu właśnie odrodziła się po potopie. Toteż Jehowa Bóg `pomieszał´mowę tych buntowników, ich `jeden język i jeden zasób słów´, wskutek czego musieli przerwać budowę miasta. „Dlatego nazwano go imieniem Babel, ponieważ tam Jehowa pomieszał mowę całej ziemi, i Jehowa rozproszył ich stamtąd po całej powierzchni ziemi” (Ge 11:1-4–9). Ciekawe jest to, co czytamy o synach Ebera, że „imię jednego było Peleg, ponieważ w jego dniach podzielona została ziemia, a imię jego brata Joktan”. Peleg żył w latach 2269-2030 p.n.e., a jego imię, które znaczy „podział”, najwyraźniej okazało się prorocze (Ge 10:25,25 {1 Kk 1:19,19}). Czy coś zostało z tamtych wydarzeń? Owszem! To, co powstało wówczas, trwa aż do dziś – to religia fałszywa.

INFORMACJE te pomagają nam przy identyfikacji ogólnoświatowego imperium religii fałszywej, w którym dominującą rolę odgrywa „Chrześcijaństwo”. To stwierdzenie nie powinno nas dziwić, ponieważ Biblia ilustruje nam to przykładem, który jest przy tym proroczym cieniem. Swego czasu Jehowa wybrał naród Izraela, aby Mu służył. Lecz wiele razy okazał się on `złym ludem, który

odmawiał usłuchania jego słów i wciąż /strongchodził za innymi bogami, aby im służyć´. Bóg przypomniał im: „`Gdyż tak jak pas przylega do bioder męża, tak ja sprawiłem, że cały dom Izraela i cały dom Judy przylgnął do mnie´, brzmi wypowiedź Jehowy, `aby stali mi się ludem i imieniem, isławą, i czymś pięknym, ale oni nie usłuchali´” (Jr 13:8-11). W ten sam sposób powsta/strongło chrześcijaństwo, które chodzi za `innymi bogami´, a nie za Jehową. Przez proroka Ezechiela opisał On tę przemianę, która zaszła u Jego ludu. Jehowa Bóg przygarnął ten lud niby młodą dziewicę, wychował sobie i przyozdobił. Zwracając się do niej, mówi: „I to dla ciebie zaczęło się rozchodzić imię między narodami z powodu twojej piękności, gdyż była ona doskonała (…) Ale ty zaczęłaś ufać w swoją piękność i stawać się nierządnicą z racji swojego imienia, i wylewać swoje akty nierządu na każdego przechodnia” (Ez 16:1-14,15-52). Podobne opisy znajdujemy jeszcze raz: „Synu człowieczy, zdarzyło się, że były dwie kobiety, córki jednej matki. I zaczęły uprawiać nierząd w Egipcie (…) A ich imiona były: Ohola, starsza, i Oholiba, jej siostra (…) A co do ich imion – Ohola to Samaria, a Oholiba to Jeruzalem”. Samaria `stała się niesławną dla kobiet´, czyli jej „`imię´, w złym, niesławnym sensie”, przywarło do niej, gdy spotkała ją zasłużona kara. Podobny wyrok od Boga spadł na niegodziwe Jeruzalem, dzięki czemu ludzie `byli zmuszeni poznać, że On jest Suwerennym Panem Jehową´. A na czym polegały grzechy obu królestw? Były to: `uprawianie nierządu z kochankami´ politycznymi, `splugawienie się gnojowymi bożkami´ oraz `krew na rękach´, które ją przelały (Ez 23:1-4,4-10 oraz ftn-49).

Podobnie opisano `wielką nierządnicę, z którą dopuszczali się nierządu królowie ziemi´ (Ob 17:1,2). Kościoły chrześcijańskie od czasu swego powstania albo wprost wywierały nacisk na politycznych władców, albo im się podlizywały (Ob 17:15,18). Z kolei zwraca się proroctwo przeciw Jeruzalem, `miastu winnemu krwi i obrzydliwości´oraz innych grzechów: `O miasto, które krew przelewasz i które czynisz gnojowe bożki. [Kraje] bliskie i dalekie będą szydzić z ciebie, o ty nieczyste z imienia, obfitujące w zamieszanie´. Zapowiedziano mu surową karę, przez co `będzie musiało poznać, że On jest Jehowa´ (Ez 22:1-5-16). Tak samo niepomyślny osąd spotkał Niniwę, stolicę Asyrii. Nazwano ją `miastem przelewającym krew´ i zapowiedziano jej: „Nic z twojego imienia nie będzie więcej posiane”, co równało się bezpowrotnej zagładzie (Na 1:14; 3:1). Te same rysy znajdujemy u `wielkiej nierządnicy´. Jest „pijana od krwi świętych i od krwi świadków Jezusa”. „Tak, znaleziono w niej krew proroków i świętych, i tych wszystkich, którzy zostali pozabijani na ziemi”. Chrześcijaństwo wraz z pogaństwem skąpane jest we krwi! (Ob 17:6; 18:24). Jeżeli chodzi o bałwochwalstwo Izraelitów, to mieli oni różne zwyczaje przy odprawianiu fałszywego kultu. Jehowa zapytywał ich: „Co oznacza to wysokie miejsce, do którego przychodzicie, że jego imię powinno być zwane Wysokie Miejsce aż do tego dnia?” (Ez 20:27-29). A teraz systemy chrześcijaństwa wyznaczyły swoje „święte miejsca”, takie jak: Watykan, Fatima i wiele innych, i tam składają ofiary, które nie mają upodobania Bożego. Każda „niechrześcijańska nierządnica” również ma swoje „wysokie miejsce” dla kultu. `Wielka metropolia, Babilon Wielki stała się miejscem mieszkania demonów i kryjówką wszelkiego nieczystego wyziewu!´ (Ob 18:2,21). Do `gnojowych bożków´ ubóstwianych przez kościoły należą pewne szczególne twory, których powstanie i kult opisano w biblijnej księdze „Objawienie dla Jana”. Temu sędziwemu apostołowi ukazano `dziką bestię występującą z morza, a na jej głowach bluźniercze imiona´. `Imię dzikiej bestii albo liczba jej imienia to liczba człowieka; a jej liczba to sześćset sześćdziesiąt sześć´.Jest to „znak”, który noszą wszyscy jej wielbiciele, wręcz „cała ziemia”. Bestia ta, która `prowadzi wojnę ze świętymi´, czyli prawdziwymi chrześcijanami, „otwarła swoją paszczę dla bluźnierstw

przeciw Bogu, aby bluźnić jego imieniu„. Wszyscy jej wielbiciele zginą na zawsze, gdyż „imię żadnego z nich nie zostało zapisane w zwoju życia Baranka” (Ob 13:1–6–8,16,17,17,18; także 19:20). Niestety, wszyscy bałwochwalcy, „którzy wielbią dziką bestię i jej obraz, i ktokolwiek przyjmuje znak jej imienia” cierpią obecnie katusze „gniewu Bożego”. Jakże żałosne jest to, że wśród adoratorów wszystkich systemów politycznych oraz ONZ przoduje chrześcijaństwo! (Ob 14:9-11,12; także 16:2). Natomiast prawdziwi naśladowcy Chrystusa nie dają się usidlić tym bałwochwalczym kultem. Zachęcono ich: „Służcie Jehowie jak niewolnicy” (Rz 12:11). Jan widzi `tych, którzy odnieśli zwycięstwo nad dziką bestią i nad jej obrazem, i nad liczbą jej imienia, mających harfy Boże´; śpiewają pieśń wysławiającą Jehowę Boga (Ob 15:2,3; także 20:4). `Obraz dzikiej bestii´ – powitany przez kościoły w roli „politycznego wyrazu Królestwa Bożego na ziemi” – opisano jako `szkarłatną, dziką bestię, która jest pełna bluźnierczych imion´. Do czasu ustalonego przez Boga wpływa na nią imperium religii fałszywej, przedstawione jako `wielka nierządnica, a najej czole jest napisane imię, tajemnica: „Babilon Wielki, matka nierządnic i obrzydliwości ziemi”´. `Mieszkający na ziemi zdumieli się z podziwem´, gdy ujrzeli, jak z `przepaści´ nieaktywności z okresu II wojny światowej Liga Narodów wyszła w postaci ONZ. „Lecz ich imiona nie zostały zapisane w zwoju życia od założenia świata” (Ob 17:1-3–5–8).

A KTO w tym wszystkim przewodzi? Kler, czyli duchowieństwo chrześcijaństwa, którego postawę i działanie trafnie opisano słowami: „I spadła z nieba wielka gwiazda płonąca jak lampa, i spadła natrzecią część rzek i na źródła wód. A imię gwiazdy brzmi Piołun. I trzecia część wód obróciła się w piołun, i wiele ludzi umarło od wód, ponieważ stały się gorzkie” (Ob 8:10,11). Zamiast prawdy przyrównanej do słodkiej wody podawał ludziom „piołun” gorzkich kłamstw, przede wszystkim dogmat o Trójcy i bezimiennym Bogu. Przepowiedziano jednak pojawienie się takiej klasy zwodzicieli na długo przed nastaniem `dnia Jehowy´. Jest nią „człowiek bezprawia, syn zatracenia. Ten się upiera przy sprzeciwie i wynosi nad każdego, kto jest nazywany `bogiem´ lub jest przedmiotem czci; nawet zasiada w świątyni Boga, pokazując się publicznie, że jest bogiem” (2 Te 2:1-8). W ślad za swymi pasterzami postępują wierni, którzy chcą sobie wyrobić u świata „imię pyszne, wyniosłe”. Co sprytniejszy z nich, bogatszy, bardziej wpływowy chce, `by utrzymać jego imię w pamięci´. Toteż wzorem buntowniczego Absaloma wznoszą różne pomniki i obiekty, po czym `nazywają to swoim własnym imieniem´ (2 Sa 18:18,18). Bezbożni `nazywają swoje ziemskieposiadłości od swoich imion´, ale jak się przekonujemy z dalszych wersetów, zabiegi te są bezowocne na przyszłość (Ps 49:11-14/12-15/).

Porównajmy to z tym, co czynili słudzy Boży. Abraham na górze Moria chciał złożyć syna w ofierze, ale Bóg dostarczył baranka, stąd „Abraham zaczął zwać to miejsce imieniem Jehowa-jireh”(Ge 22:1-14). Mojżesz po zwycięstwie nad Amalekitami: „Począł budować ołtarz i nazywać go imieniem Jehowa-nissi, mówiąc: `Ponieważ jest ręka przeciw tronowi Jah, Jehowa będzie miał wojnę z Amalekiem z pokolenia na pokolenie´” (Ex 17:14,15,16).

BIBLIA mówi, że wszyscy przeciwnicy Jehowy nie mają żadnej przyszłości. W odniesieniu do „Babilonu Wielkiego” całkowicie spełni się proroctwo: „`Potomstwo czynicieli zła nie będzie nazywane (…) I powstanę przeciw nim´, brzmi wypowiedź Jehowy zastępów. `I odetnę od Babilonu imię i resztkę, i potomstwo (…), i wymiotę go miotłą zniszczenia´, brzmi wypowiedź Jehowy zastępów”. Babilon starożytny zginął na zawsze: nie ma ani miasta, ani władców imperium,ani też jednego Babilończyka (Iz 14:20-22,23). W wizjach przedstawionych apostołowi Janowi

opisano orzeczenie sprawiedliwego sądu Bożego na zakłamaną religię. Toteż głos z nieba wzywa: „`Wyjdźcie z niej, mój ludu (…) jeśli nie chcecie otrzymać części jej plag (…)´. Dlatego też w jednym dniu nadejdą jej plagi, śmierć i żałoba, i klęska głodu, i zostanie doszczętnie spalona ogniem, ponieważ silny jest Jehowa Bóg, który ją osądził” (Ob 18:4-8). Stanie się to powodem do wielkiej radości i wychwalania Boga: „Wychwalajcie Jah, wy ludzie, ponieważ Jehowa, nasz Bóg, Wszechmocny, zaczął panować jako król” (Ob 19:1-6). Chrześcijaństwo `sprowadziło złe imię´ na siebie przez `uprawianie nierządu´ duchowego z tym światem; dlatego po zbadaniu jego niewierności Bóg słusznie je zgładzi, tak jak `kamienowano´ przestępcę w Izraelu (De 22:13,14–19-21). Podobnie jak nad klęską Moabitów musieli biadać `wszyscy, którzy znali ich imię´, tak również nad zagładą „Babilonu Wielkiego” zasmucą się ci, którzy z nim `sympatyzują´ (Jr 48:16,17; Ob 18:9-19). Przede wszystkim na zagładę zasługują ci, co władają w babilońskim imperium religijnym; m. in. o nich jest mowa w proroctwie: `„Wykończę niegodziwych i odetnę ludzkość z powierzchni gruntu, i odetnę z tego miejsca pozostałości Baala, imię kapłanów obcego boga wraz z kapłanami, i tych, którzy odwracają się od podążania za Jehową i nie szukają Jehowy, iktórzy nie pytają o Niego”. Umilknij przed Suwerennym Panem Jehową, gdyż dzień Jehowy jest bliski´ (So 1:3,4-7). Okazali się oni zdrajcami prawdziwego Boga i Jego Syna, jak Judasz Iskariota, na którym spełniło się proroctwo: „Niech jego potomkowie będą na odcięcie. W następnym pokoleniu niechaj ich imię będzie zgładzone” (Ps 109:1-13-20). A kto jeszcze z `niegodziwej ludzkości´będzie unicestwiony? Oczywiście ci, co dali się zwieść. Nadejdzie czas sprawiedliwego sądu Bożego, po którym będzie można powiedzieć: „Ukarałeś narody, zgładziłeś niegodziwego. Ichimię zgładziłeś po czas niezmierzony, na zawsze” (Ps 9:3-5,6/4-6,7/). Tak samo przysłowie biblijne zapowiada odmienną przyszłość dla różnych klas ludzi: „Pamięć o sprawiedliwym jest stosowna dlabłogosławieństwa, ale samo imię niegodziwych będzie wykorzenione” (Pr 10:6,7). Bóg zgładzi w `dniu, w którym się wsławi´, całe tłumy zwolenników Goga, czyli Szatana Diabła. Proroctwo symbolicznie opisuje ich klęskę i pogrzebanie w `Dolinie Rzeszy Goga´. O niesławnym imieniu Goga będzie świadczyć symboliczne miasto założone przy tej dolinie: „A także imię miasta będzie Hamona” (Ez 39:11-16). Zgadza się z tym Piotr, który pisze, że „Jehowa wie, jak ludzi zbożnie oddanych wyzwolić z próby, a niesprawiedliwych zachować na dzień sądu, aby byli odcięci” (2 Pi 2:9).

TRUDNO nie wspomnieć tu o postawie duchowych przywódców w chrześcijaństwie. Liczni spośród nich uważają imię Boże za przeżytek, za coś, co absolutnie nie jest potrzebne chrześcijanom. Ich nazbyt krytyczny umysł roztrząsa problemy związane z imieniem Bożym, ale daleko im do ducha chrystianizmu, w którym imię Stwórcy jest na pierwszym planie. Prowadzą `spór o wymowę i imiona, i prawo´, mianowicie: czy powinno ono brzmieć Jahwe, Jehowa, czy też jeszcze inaczej, i czy w ogóle należy dziś posługiwać się tym imieniem (Dz 18:15).Owszem, uczeni z ich grona posługują się wyrazami „Jahwe” i „jahwizm”, ale przeważnie tylko w odniesieniu do Boga Izraela z Pism Hebrajskich i religii Izraelitów. Używają tych określeń w „uczonych” książkach, ale pomijają imię Boże w swych przekładach Biblii i życiu religijnym przeciętnego wierzącego (jak postępuje się z imieniem Bożym, niech posłuży za przykład Biblia Tysiąclecia).* Dlatego nie wahałem się napiętnować taką postawę. Przeogromna wina zniewagi wobec najzaszczytniejszego imienia jest oczywiście niewspółmierna z poczuciem ewentualnej urazy czyjejkolwiek dumy.

Przytoczę teraz to, co pod hasłem „BÓG” można przeczytać w pewnej encyklopedii: „Na pierwszy

plan wysuwa się specyficznie izr. objawione określenie go imieniem ®Jahwe, wyrażającym przede wszystkim fakt jego istnienia. Imię to należało do najczęstszych przed niewolą babil.; wszystkie tradycje teol. przyznają mu bezwzględny priorytet. Taki stan rzeczy potwierdza nie tylko bezpośrednio statystyka filol.-teol., ale i częstotliwość imion własnych z elementem teoforycznym – jahu lub jah. (…) Imię Jahwe wiąże się nader ściśle z przymierzem na Synaju: B. objawił w tym imieniu nie tyle swą istotę metafiz., ile pewien aspekt swej egzystencji, który kieruje go ku własnemu narodowi, by darzyć go zbawczą przychylnością i związać się z nim przymierzem. Toteż imię rzecznika Nowego Przymierza, ®Jezusa Chrystusa, uwydatnia ten sam aspekt: `Jahwe jest zbawieniem´ (hebr. jeszua od jehoszua). Nadto występują w ty/strongch tradycjach imiona wyrażające panowanie i władzę Boga. Jedno ze starszych określeń Boga-Pana ®Baal pozostawiło nikłe ślady w ST (…) O wiele bardziej znane jest inne imię o podobnym znaczeniu Adon (®Adonai), choć i ono nie należy do zbyt częstych w najstarszych warstwach ST; wyraża raczej tytuł lub przymiot Boży niż imię, tym niemniej odgrywało u proroków, a zwł. w późniejszych księgach . W drodze powrotnej apostołowie zachęcali uczniów do wytrwania. ST, zasadniczą rolę. W związku z unikaniem w mowie i piśmie imienia Jahwe zastępowano je właśnie określeniem Adonai. W TH nie zmieniano wprawdzie spółgłosek jhwh w wielu wypadkach, dodając jedynie samogłoski słowa ’adonai, które należało wymawiać; stąd powstała błędna forma mieszana, nigdy nie istniejąca w rzeczywistości, Jehowa (®Jahwe). Septuaginta tłumaczyła konsekwentnie Jahwe przez ®Kyrios, wywierając wpływ na kształtowanie się imienia B. w NT.” – Encyklopedia Katolicka, KUL, Lublin 1976, szpalty 904n. Czy jednak autor tego artykułu, Lech Stachowiak, wziął pod uwagę wszystkie odkrycia związane z występowaniem imienia Bożego w LXX? Niewątpliwie `wywierała wpływ na imię Boże w Nowym Testamencie´, a my wiemy dużo na temattakich manuskryptów (mss).*

Inny autor, Stanisław Łach, napisał: „Jahwe to właściwe imię Boga Izraelitów w ST. Dominuje ono w księgach biblijnych nad wszystkimi innymi imionami Bożymi. Wystarczy wspomnieć, że tym

imieniem nazwany jest Bóg Izraela aż 6823 razy1, podczas gdy imię Elohim użyte zarówno o Bogu prawdziwym, jak i o fałszywych bogach pogańskich zachodzi jedynie 2500 razy (…) A należy jeszcze dodać, że imię Jahwe w skróconej formie wchodzi w skład imion teoforycznych, a tych jest setki. Już ta krótka statystyka dowodzi ważności tego imienia dla Starego Testamentu. Z imieniem Jahwe łączy się wiele kwestii niezmiernie trudnych do rozwiązania. Wymienimy tu cztery:

1. Oryginalna forma tego imienia 2. Jego prawdziwa wymowa – prawdziwe wyrażenie 3. Pochodzenie 4. Istnieje forma dłuższa, złożona z czterech spółgłosek: J-h-w-h, zwana tetragramem, kilka

form krótszych, (…) w obrębie Izraela obie formy występują równolegle od najdawniejszych czasów, i to tak w użyciu popularnym, jak tego dowodzi stela Meszy i teksty z Lakisz, jak w użyciu liturgicznym i oficjalnym, czego znów dowodzą teksty biblijne.

5. Również problem stanowi prawidłowa wymowa biblijnego tetragramu j-h-w-h. Dawniejsi uczeni, opierając się na aktualnej wokalizacji poczynionej przez Masoretów, wymawiali Jehowa(h), natomiast ogół obecnych uczonych wymawia Jahwe(h) (…) Wymowa

tetragramu jako Jehowa (…) Zaczęło się to dopiero gdzieś w XII-XIII wieku10, a w ogólne

użycie weszła w wieku XVI. Została ona spowodowana wokalizacją11masorecką tetragramu, zaczerpniętą z wyrazu ’ado- nāj. (…) ilekroć tetragram poprzedza wyraz ’ado- nāj, otrzymuje wówczas punktację wyrazu ’elo- hîm, ażeby nie powtarzać dwa razy tego samego wyrazu (np. Rdz 15, 2).

4.. Najważniejszą kwestią przy omawianiu imienia Jahwe jest ustalenie właściwego znaczenia tego imienia, co można czynić nie tylko przy pomocy filologii i gramatyki, ale przede wszystkim przy pomocy objawienia Bożego, zawartego nie tylko w Wj 3, 14, ale i w całym bliższym i dalszym jegokontekście (…) Imię tedy Jahwe w świetle filologii oznacza nie tylko tego, który `jest´, ale i tego, który działa. Stąd widać, że jeśli imię Jahwe jest formą czasownikową, to z punktu widzenia filologii hebrajskiej nie ma znaczenia bytu absolutnego, ale relatywnego (…) Wynika stąd wniosek, że imię to nie jest wynikiem refleksji religijnej, lecz zawdzięcza się objawieniu (…) Imię Jahwe niejest wynalazkiem ludzi, ale jest darem danym Izraelitom przez objawienie. Objawiając zaś Izraelitom swe imię, dał im Bóg samego siebie, gdyż takie jest znaczenie semickie i biblijne imienia. Bo imię jest równoznaczne z osobą, która je nosi (…) Izraelici dobrze zrozumieli w ciągu wieków, że imię Jahwe jest darem ich Boga (…) Wyruszą `w imię Jahwe´, tj. sam Bóg będzie im towarzyszył w podróży (…) Dla czcicieli mieszczą się `pomoce´ w tym imieniu (Ps 120, 2; 123, 8). Lud Boży składa się z tych, którzy się nazywają jego imieniem (Iz 43, 7), czy którzy wzywają jego imienia (Am 9, 12; Jr 14, 9) (…) Kodeks kapłański nie zna mocniejszego motywu dla zalecenia swych przepisów, jak przypomnienie zbawczego imienia Jahwe: `To ja Jahwe, Bóg wasz´ (…) Wymienienie tego imienia jest aktem wiary, ale i wdzięczności (…) znakiem sakralnym otrzymania pomocy Bożej: `Ktokolwiek będzie wzywał imienia Jahwe, będzie zbawiony´ (Jl 2, 32). Bóg się objawia w zdarzeniach, a Izrael miał dar ich zrozumienia jako języka Boga. Toteż po różnych faktach dodają autorzy biblijni: `aby poznano, że to jest Jahwe´ (…) Lud wybawionych jest odpowiedzialny za imię Boże przed ludźmi. W szczególności zaleca prorok Ezechiel Izraelitom staranie się, aby imię Jahwe święcili poganie i aby nie bluźnili temu imieniu (por. Mt 6, 9). Jahwe ma znaczenie świadectwa w oczach wszystkich ludzi. Świat będzie sądzony w zależności od ustosunkowania się do tych, którzy to imię wyznają. Mimo wszystkich błędów Izraela imię Jahwe będzie wielkie między narodami, złamie granice historycznego Izraela i rozprzestrzeni się po całymświecie. Takie było przeznaczenie objawienia tego imienia Mojżeszowi (…) Imię Jahwe weszło jako część składowa do imienia Jezusa (…) W świetle tedy filologii, kontekstu bliższego, jak i dalszego, obejmującego i księgi NT, okazuje się, że imię Jahwe oznacza Boga-Zbawcę, zawsze gotowego świadczyć ludziom swe łaski.” – Imię Boże Jahwe, dodatek1 w: Księga Wyjścia, KUL, Pallottinum Poznań 1964, s.303-12; zob. też komentarz do Wj 3,13-15, s.104-6.

Nasuwa się pytanie: Dlaczego jest to wszystko tylko w książkach (i to jedynie w niektórych), a nie w życiu religijnym? Ale odpowiedź jest nam znana.

GDY Syn Boży dokonał dzieła podczas swego pobytu na ziemi, powstał zbór chrześcijański w dniu6 Siwan 33 roku n.e., czyli w dniu Pięćdziesiątnicy. Uczniowie Chrystusa nie nazywali siebie w jakiś specjalny sposób, aż gdzieś około 45 roku n.e. „najpierw właśnie w Antiochii \Syryjskiej\ dzięki Boskiej opatrzności nazwano uczniów chrześcijanami” (Dz 11:26; zauważmy jednak, że nie powstała wówczas nazwa „Chrześcijaństwo”, która z pozoru tylko oznacza to samo). Później już nazwy tej użył król Herod Agryppa II, gdy powiedział do apostoła Pawła, że nieomal sprawił,

iż `stałby się chrześcijaninem´ (Dz 26:27,28). Również apostoł Piotr napisał, by `nikt z nas nie cierpiał´ z powodu czynienia zła. „Ale jeżeli [cierpi] jako chrześcijanin, niech nie odczuwa wstydu, lecz niechaj wciąż wychwala Boga w tym imieniu (…) niech ci, którzy cierpią zgodnie z wolą Boga, wciąż powierzają swoje dusze wiernemu Stwórcy” (1 Pi 4:15,16-19). Zresztą, sam Pan Jezus powiedział, czego mają się spodziewać Jego naśladowcy: „Szczęśliwi jesteście, gdy ludzie będą was nienawidzili i gdy was wyłączą i zelżą, i obrzucą wasze imię jako niegodziwe ze względu na Syna człowieczego”. To nas upewnia, że jesteśmy na właściwej drodze jak niegdyś `prorocy´. Było tak choćby w przypadku proroków Dawida i Jeremiasza (Łu 6:22,23 {Mt 5:11,12}). Ale sytuacja nie miała wyglądać całkiem źle. W końcu przecież chrześcijanie zostali wprowadzeni w uszczęśliwiające stosunki z Jehową Bogiem, otrzymali też przywileje służby, jakich nie udostępniono starożytnym świadkom Jehowy. Czekała ich również wspaniała nagroda, czy to współudział w królowaniu z Chrystusem w niebie, czy też życie wiecznotrwałe na ziemi. A zatem jakie imię przypisano sługom Bożym? Jest o tym mowa w kilku proroctwach, które teraz przytoczymy.

Oprócz tego, co już powiedziano w poprzednich rozdziałach o ich nazwie „Świadkowie Jehowy” oraz związku z Chrystusem Jezusem, podamy tu pozostałe wersety, które mówią o ich imieniu. Zwracając się do narodu Izraela (Jakuba), Jehowa Bóg zapowiada `wylanie swojego ducha na jego nasienie i swojego błogosławieństwa na jego potomków´, a więc jest tu proroctwo o powstaniu narodu duchowego Izraela. Czytamy w nim: „Ten powie: `Należę do Jehowy´. I tamten nazwie [się]od imienia Jakuba, a inny napisze na swojej ręce: `Należący do Jehowy´. I od imienia Izraela będzie[się] tytułował (…) I wy jesteście moimi świadkami. Czy istnieje Bóg oprócz mnie? Nie, nie ma żadnej Skały. Ja nie znam żadnego” (Iz 44:1-5,5-8). W swym liście Paweł mówi, że „jeśli żyjemy, to żyjemy dla Jehowy, jeśli umieramy, to umieramy dla Jehowy. A zatem czy żyjemy, czy umieramy, należymy do Jehowy” (Rz 14:7,8). Również `eunuchom, którzy trzymają się jego przymierza´, obiecał Bóg: „Właśnie im dam w moim domu i w obrębie moich murów pomnik oraz imię, coś lepszego od synów i córek. Dam im po czas niezmierzony imię, które nie będzie odcięte” (Iz 56:4,5,5). Zapowiadając chlubną przyszłość Jeruzalem, Jehowa mówi do symbolicznej `niewiasty´, czyli Syjonu: „`A narody na pewno ujrzą twoją sprawiedliwość, [o niewiasto,] i wszyscy królowie twoją chwałę. I ty rzeczywiście będziesz nazwana nowym imieniem, które określą usta samego Jehowy (…) ty sama będziesz nazwana: Moja Radość Jest w Niej, a twoja kraina: Posiadana jako Żona´ (…) I ludzie na pewno nazwą ich ludem świętym, odkupionymi przez Jehowę; a ty sama będziesz nazwana Poszukiwana, Miasto Nie Opuszczone Zupełnie” (Iz 62:1,2-6,12). Kolejne proroctwo Izajasza kieruje naszą uwagę na widoczną różnicę pomiędzy rzekomymi a prawdziwymi sługami Bożymi w naszych czasach: „I wy na pewno położycie wasze imię na przekleństwo od moich wybranych, a Suwerenny Pan Jehowa rzeczywiście uśmierci [was], każdego z osobna, ale swoje własne sługi nazwie innym imieniem” (Iz65:13-15,15,16). Ostatnie proroctwo Izajasza zapowiada: „`Albowiem tak jak nowe niebiosa i nowaziemia, które tworzę, stoją przede mną´, brzmi wypowiedź Jehowy, `tak potomstwo wasze i imię wasze wciąż będzie stało´” (Iz 66:22).

Zapowiadając przyszłe rzeczy odnośnie swego ludu, Bóg mówi, czym będzie odbudowane Jeruzalem: „I na pewno stanie się ono dla mnie imieniem radosnego uniesienia, sławą i pięknem dlawszystkich narodów ziemi, które usłyszą o całej dobroci, jaką im okażę” (Jr 33:4-9). O tym chwalebnym imieniu ludu Bożego prorokował już wcześniej inny pisarz biblijny. Zwracając się do

Jeruzalem, mówi o zebraniu jego rozproszonych: „`I postawię ich jako sławę i jako imię w całym kraju ich wstydu (…) Uczynię was bowiem imieniem i sławą wśród wszystkich ludów ziemi, kiedy ponownie zbiorę waszych pojmanych przed waszymi oczami´, rzekł Jehowa” (So 3:18,19,20). W całej pełni proroctwa te spełniły się w XX wieku n.e. na garstce prawdziwych chrześcijan, tak samojak i następująca zapowiedź: „I sprawię im sadzenie dla imienia, i nie będą już zabrani przez głód wkraju, i nie będą już znosić upokorzenia od narodów. `I będą musieli poznać, że ja, Jehowa, ich Bóg, jestem z nimi i że oni są moim ludem, domem Izraela´, brzmi wypowiedź Jehowy” (Ez 34:29,30). Wierna służba na ziemi chrześcijan namaszczonych duchem Bożym sprawia, że ich imiona są na trwałe wpisane do „Bożych dokumentów”. Paweł napisał o `swoich współpracownikach, którzy walczyli dla dobrej nowiny, których imiona są w księdze życia´ (Fp 4:2,3). A wywyższony Jezus Chrystus mówi o chrześcijańskim `zwycięzcy´ ze zbory w Pergamonie: „Temu, kto zwycięży, dam trochę manny ukrytej i dam mu biały kamyk, a na kamyku wypisane nowe imię, którego nie zna nikt oprócz tego, kto je otrzymuje”. Tylko oni potrafią odpowiednio docenić przywilej królewskiej służby u boku ich Pana (Ob 2:12,17). Tak samo oceniając stan duchowy zboru w Sardes, Jezus kieruje zachęcające słowa: „Niemniej rzeczywiście masz w Sardes trochę imion (lub: „osób”), które nie skalały swoich szat wierzchnich, i ci będą chodzić ze mną w białych szatach, b. (…) ilekroć tetragram poprzedza wyraz o są godni. Ten, kto zwycięży, będzie więc przyobleczony w białe szaty wierzchnie; i jego imienia żadną miarą nie wymażę z księgi życia, ale uznam jego imię przed moim Ojcem i przed jego aniołami” (Ob 3:4 orazftn,5,5,6). Następne słowa Chrystusa skierowane do zboru w Filadelfii ukazują jeszcze w inny sposób to, czym się staną chrześcijańscy pomazańcy; oprócz `imienia Jehowy´ oraz `nowego imienia Chrystusa´ mają oni wypisane jeszcze jedno imię: „Tego, który zwycięża, uczynię filarem w świątyni mojego Boga i żadną miarą już [z niej] nie wyjdzie, i napiszę na nim (…) imię miasta mojego Boga, nowego Jeruzalem, które zstępuje z nieba od mojego Boga” (Ob 3:7,12,13). To „święte miasto, Nowe Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga i przygotowane jako oblubienica przyozdobiona dla swojego małżonka”, opisano w dalszych wizjach danych apostołowiJanowi: „Miało dwanaście bram, a przy bramach dwunastu aniołów, i były imiona napisane, którymi są te od dwunastu plemion synów Izraela (…) Mur miasta miał też dwanaście kamieni fundamentalnych, a na nich dwanaście imion dwunastu apostołów Baranka (…) tylko ci, którzy są zapisani w Barankowym zwoju życia” wejdą do tego miasta – rządu Bożego (Ob 21:1,2,9-12–14-21,27). Będą mogli w nim zamieszkać dzięki zmartwychwstaniu i połączeniu się ze swym Panem wniebiosach, o czym Paweł zapewniał ich „słowem Jehowy” (1 Te 4:13-18). Czy te szczegóły oraz inne nie zostały już zapowiedziane w wizji danej prorokowi Ezechielowi? „A te są imiona plemion”, po czym ukazano rozmieszczenie plemion Izraela w ich przyszłym kraju, co pokazuje, żeJehowa rozmieści odkupionych ludzi według swego uznania. A kto będzie widzialną władzą reprezentującą tu rząd Królestwa Bożego? Opisano tu `przełożonego´ oraz `miasto´ jako ośrodek zarządzania. „A bramy miasta będą zgodne z imionami plemion Izraela”. A jaka będzie jego nazwa?„A imię miasta będzie od [tego] dnia: Sam Jehowa Jest Tam” (Ez 48:1–31–35). Czy to nie napawa radością wszystkich miłośników prawdy? Wszystko to, co już uczynił Jehowa Bóg i czego jeszcze dokona, musi Mu przynieść wieczystą chlubę: „I musi się to stać dla Jehowy czymś sławnym (lit.: „imieniem”), znakiem po czas niezmierzony, który nie będzie odcięty”. „Imię” tego, czego dokona Bóg, będzie trwałe (Iz 55:13 oraz ftn).

ZBLIŻAMY SIĘ do końca naszych dociekań o „imieniu”. Pora więc przemyśleć to, co Biblia mówi

o ludziach, którzy dbają o swe imię lub też nie. Zastanówmy się nad reputacją, jaką ma nasze imię. Słowo Boże zwraca nam na to uwagę w ten sposób: „Imię jest lepsze niż dobry olejek, a dzień śmierci od dnia narodzenia”. Jeżeli nie będziesz miał „dobrego imienia”, wtedy okaże się, że `dzień twojego narodzenia´ był chybiony; `poroniony płód´, który `w ciemność odchodzi i ciemnością będzie okryte jego własne imię´, jest w lepszej sytuacji (Ek 6:3,4,5; 7:1 oraz ftn).* Czy jesteś już prawdziwym chrześcijaninem? Dbaj więc o swe imię, pamiętając o ostrzegawczym przykładzie ze zboru w Sardes: „Znam twoje uczynki; masz imię, że żyjesz, ale jesteś martwy (…), bo nie znalazłem twoich uczynków w pełni dokonanych przed moim Bogiem”. Jezus Chrystus jest Głową zboru i dzięki duchowi świętemu przenika badawczo stan duchowy członków zboru (Ob 3:1-3). Tym bardziej Jego Ojciec, Jehowa Bóg, zna twoje imię. Dokładnie wie, jakim jesteś człowiekiem, czyli `zna ciebie po imieniu´, podobnie jak znał Mojżesza (Ex 33:12,17). Gdybyś jako świadek Jehowy postanowił `chodzić w uporczywości swojego serca´, lekceważąc prawo Boże, którego wypełniania dobrowolnie się podjąłeś, to pamiętaj, że `Jehowa nie zechce wybaczyć ci tego i rzeczywiście zgładzi twoje imię spod niebios´ (De 29:10-20,21/9-19,20/). Powtórzmy jeszcze raz radę z Pisma świętego: „Należy wybrać raczej imię niż obfite bogactwa, życzliwość jest lepsza nawet od srebra i złota”. Mieć „dobre imię” u Boga – to naprawdę stanowi nasze `bogactwo´; cieszymy się wówczas też Jego `życzliwością´ (Pr 22:1 oraz ftn).

XIX. Zbadana sprawa

BADALIŚMY tu znaczenie słowa „imię”, dobrze więc będzie też zorientować się w tym, ile razy występuje ono w Biblii i w jakiej ilości zastosowano je do poszczególnych przedmiotów i osób. Pojawią się zatem liczby i różne zestawienia pomocne w szybkim uzyskaniu informacji o przedmiocie badań. Podamy także wyjaśnienia dotyczące słów oryginału biblijnego. Dodamy dalsze szczegóły uzupełniające, aby możliwie jak najlepiej służyła nam ta publikacja.

Statystyka słowa „imię”

OCZYWIŚCIE w ang. wersji New World Translation of the Holy Scriptures pojawia się słowo name.* Jest ono tłumaczeniem heb. słowa shem (/;» ), które może wystąpić z rodzajnikiem określonym ha (%¤ ) lub bez niego. Tak więc hash×shem´ (/X» %¤ ) przetłumaczono na the name (zob. Le 24:11 ftn), natomiast bez rodzajnika na (a) name (zob. Le 24:16 ftn; Pr 22:1 ftn; Ek 7:1 ftn). Słowo to ma rodzaj fem., stąd w plur. przybiera odpowiednią końcówkę, sufiks -ohth´ (<á),dlatego też 2 Księga Mojżeszowa, czyli Exodus, w kanonie heb. (M) jest nazywana od słów, które ją rozpoczynają: We’el´leh shemoth´ (<á.± %LÆ !» µ), czyli: „Oto są imiona” (Ex 1:2 oraz ftn). W drugim języku bibliijnym, w aramejskim, odpowiednie słowo rodzaju masc. brzmi shum (/;Ê ) w sing. oraz shema×hath´ (<sb±) w plur. W języku greckim koi×ne´, w którym spisano ostatnie 27 ksiąg biblijnych, w sing. słowo to brzmi: to o´no×ma (t³ Ënoma), zaś w plur. ma formę: ta o×no´ma×ta (t± ¾n¬mata); jest rodzaju neut. i może wystąpić z rodzajnikiem określonym ho (È) lub bezniego.

Poniższe tabelki wyjaśnią nam wiele, co do liczebności tego słowa oraz rozkładu jego zastosowania

Statystyka imienia Bożego

Z UWAGI na ważność imienia Bożego pożyteczne będzie zestawienie informacji rozproszonych pocałym tekście. Rozdziały 3-5 pokazały nam, jakie są przymioty Imienia i co można z nim „zrobić”. Oto wykaz wszystkich zwrotów wyróżnionych w tekście tłustym drukiem:

bać się i; bezcześcić i; bliskie; bluźnić i; błogosławić i; błogosławić w i; brać i w sposób niegodny; być w bojaźni i; chlubić się w i; chodzić w i; i chroni; chrzcić w i; chwalebne; chwalebne i wzbudzające lęk; chwała i; chwała przynależna i; co do i; czynić dla siebie i; czynić w i; dać i; dać chwałę i; dać poznać i; dobre; dom i; dom dla i; dom, który poświęcono i; dom, który poświęcono dla i; gardzić i; grać melodię i; grać melodię chwale i; Jah; jakie jest i?; jedno; Jehowa; Jehowa, Bóg zastępów; Jehowa zastępów; Jeruzalem dla i; i jest do krańców ziemi; i jest po czas niezmierzony; i jest w; lud dla i; majestatyczne; miejsce i; miłować i; mocna wieża; mówić obraźliwie o i; mówić w i; myśleć o i; nader wzniosłe; namaścić w i; napadać na i; Nasz Odkupicielod dawien dawna; nazwać i; nazwać Jehowęi; niewymownie wzniosłe; okazuje się, że tam jest i; okryć chwałą i; opiewać i; oznaczyć się i; oznaczyć sobie i; oznajmiać i; podnieść dłonie w i; podnieść sztandary w i; położyć nadzieję w i; położyć tam i; położyć ufność w i; pomoc w i; pozostaje tam i; pragnienie duszy za i; profanować i; prorokować w i; przebywa tam i; przeklinać i; przez wzgląd na i; przez wzgląd na chwałę i; przybytek i; i przychodzi; przychodzić w i; przyjść z i;przypominać i; przysięgać na i; przysięgać w i; przywieść do i; radować się w i; róg jest wywyższony w i; sanktuarium dla i; schronić się w i; składać dar i; składać dzięki i; składać zaprzysiężone wypowiedzi na i; służyć w i; sprowadzić zło na i; sprowadzić zło w i; stanąć i paść wwyższości i; szukać i; święte; święte i wzbudza lęk; traktować i lekceważąco; trzymać z dala w i; uczynić dla i; ufać w i; umieszczać i na; umieścić tam i; usłyszeć o i; uświęcić i; wezwać i nad; wiecznie trwające; wielkie; wielkie i wzbudza lęk, święte; wierne; własne; wspaniałe; wspominać i;wybawić przez i; wychwalać i; wyjawić i; wykrzykiwać radośnie w i; wyłączne oddanie dla i; wymieniać i; wypisać i na; wypowiadać błogosławieństwo w i; wysławiać i; wywyższać i;

wywyższone ponad; wywyższyć słowo nawet ponad całe i; i wzbudza lęk; w związku z i; wzywać i;zapomnieć i; Zazdrosny; zbudować w i; zdeptać w i; ze względu na i; zlitować się nad i; znać i; z powodu i; z racji i; z uwagi na i;

NIEKIEDY imię Boże, pełniąc w zdaniu rolę podmiotu lub dopełnienia, wyrażone jest zaimkiem „ono„; oto te miejsca: Le 24:11; De 12:5; Ps 52:9; 54:6; 99:3; Ez 20:9,14,22; Ja 12:28,28; 17:26. Do niego odnosi się też zaimek względny – „który„: Ne 9:5; Ps 68:4; Ez 36:21,22,23,23; Ja 17:11,12; Jk 2:7. Jest to o tyle istotne, że nieraz w przekładach zmienia się osobę zaimka.

WYRAZ „imię” w postaci samodzielnej występuje niewiele razy: Le 24:11,162; 2 Sa 6:21; 7:23; 1 Kk 17:21; Ne 9:10; Jr 32:20; Da 9:15.

NAJCZĘŚCIEJ występuje w powiązaniu z zaimkiem dzierżawczym, a więc `moje imię´; oto te

miejsca: Ex 3:13,15; 5:23; 6:3; 9:16; 15:3; 20:Imię Boże Jahweosóbem72,24; 23:21; Le 19:121;

20:3; 22:2,32; Nu 6:27; De 5:112; 6:13; 10:8,20; 12:5,11,21; 14:23,24; 16:2,6,11; 18:19,20; 26:2; Jg

7:9; 1 Sa 1table border=2:22; 2 Sa 7:13; 22:50; 1 Kw 5:52; 8:16,18,19,29,33,35,41,42,43,43,44,48; 9:3,7; 11:36; 14:21; 2 Kw 21:4,7; 23:27; 1 Kk 13:6; 16:8,10,29,35; 17:24; 22:8,10; 23:13; 28text-decoration: underline;:3; 29:13,16; 2 Kk 6:5,6,8,9,20,24,26,32,33,33,34,38; 7:14,16,20; 12:13; 14:11; 20:8,9; 33:4,7; Er 6:12; Ne 1:9,11; 9:5; Ps 5:11; 8:1,9; 9:2,10; 18:49; 22:22; 23:3; 25:11; 29:2; 31:3; 33:21; 34:3; 44:5,8; 48:10; 52:9; 54:1,6; 61:5,8; 63:4; 66:2,4; 68:4,4; 69:36; 72:19; 74:7,10,18,21; 75:1; 76:1; 79:9,9; 83:16,18; 86:9,11,12; 89:12,16,24; 91:14; 92:1; 96:2,8; 99:3,6;

100:4; 103:1; 105:1,3; 106:8,47; 109:21; 111:9; 115:1; 119:55,132; 135:3,13; 138:21; 139:20;

140:13; 142:7; 143:11; 145:1,2,21; 148:132; 149:3; Pr 30:4; Iz 12:4,4; 25:1; 26:8,13; 29:23; 41:25; 42:8; 43:7; 47:4; 48:2,9; 51:15; 52:5,6; 54:5; 57:15; 63:14,19; 64:2,7; 65:1; 66:5; Jr 7:10,11,12,14,30; 10:6,16,25; 12:16; 14:7,14,15,21; 15:16; 16:21; 20:9; 23:27,27; 25:29; 27:15; 29:9; 31:35; 32:18; 33:2; 34:15,16; 44:26,26; 46:18; 48:15; 50:34; 51:19,57; La 3:55; Ez 20:39,44; 36:20,21,22,23; 39:7,7,25; 43:7,8; Da 9:6,18; Am 2:7; 4:13; 5:8,27; 9:6,12; Mi 6:9; Za 5:4; 10:12; 13:9; 14:9; Ml 1:6,6,11,11,11,14; 2:2,5; 3:16; 4:2; Mt 6:9; Łu 1:49; 11:2; Ja 12:28; 17:6,26; Dz 15:14,17; Rz 9:17; 15:9; He 2:12; 6:10; 13:15; Jk 2:7; 3 Ja 7; Ob 11:18; 13:6; 15:4; 16:9; 22:4. Jeden raz – w tekście De 28:58 – użyto zaimka wskazującego – „to„.

Do tej grupy tekstów należą też te, które zawierają przymiotnik „własny”, dając wyrażenie: `moje własne imię´ i pokazując w ten sposób, że jest to wyjątkowe imię Boga pośród wszystkich Jego imion. W uwadze marginesowej do Księgi Rodzaju 2:6 w Biblii Tysiąclecia (wyd.III) przyznano: „W hebr. występuje tu JAHWE, imię własne Boga Izraela. Zob. Wj 3, 14n”. The Imperial Bible – Dictionary, vol.I, s.856 mówi: „[Jehowa]jest zawsze imieniem własnym, odnoszącym się do Boga mającego osobowość, i tylko do Niego, podczas gdy Elohim ma raczej charakter rzeczownika pospolitego, który co prawda odnosi się zwykle do Najwyższego, ale nie wszędzie i nie zawsze”. A dzieło The Illustraded Bible Dictionary, vol.I, s.572 podaje wręcz: „Jeśli chodzi o ścisłość, to Jahwe jest jedynym `imieniem´ Boga”. Nikt nie pozbywa się swego własnego imienia, zwłaszcza Bóg; dlaczego by więc traktować je jako imię pospolite, które można zastąpić innym? Oto teksty: 2 Sa 7:26; Ps 79:6; 80:18; Jr 14:9; 23:25; 29:21,23; 32:34; Ez 20:9,14,22; Da 9:19; Ja 17:11,12.

W KILKU miejscach dodano wyraz „Bóg” – mamy zatem:

`imię Boga´ w Ps 69:30; Da 2:20; Rz 2:24; 1 Tm 6:1;

`imię mojego Boga´ w Le 18:21; 19:122; 21:6; Ps 20:5; 44:20; Pr 30:9; Ob 3:12;

`imię Boga Izraela´ w Er 5:1;

„imię Boga Jakuba” w Ps 20:1.

W CHRZEŚCIJAŃSKICH PISMACH GRECKICH znajdujemy zwrot: `imię Ojca´, z którego nie możemy wyciągać wniosku, że dla chrześcijan Bóg ma na imię „Ojciec”, jak to rozumieją niektórzyduchowni (podobnie z wyrażenia `imię Boga´ nie wynika, iż „Bóg” to imię Boga); oto te wersety: Mt 28:19; Ja 5:43; 10:25; Ob 14:1.

NIE BRAKUJE wyrażenia, które w sposób bezpośredni pokazuje, jak brzmi imię Boże, mianowicie: `imię Jehowy´. Znajdziemy je w następujących tekstach: Ge 4:26; 12:8; 13:4; 26:25;

Ex 33:19; 34:5; Le 24:161; De 18:5,22; 21:5; 28:10; 32:3; 1 Sa 20:42; 1 Kw 3:2; 10:1; 18:24,32; 22:16; 2 Kw 2:24; 1 Kk 16:2; 21:19; 22:19; 2 Kk 2:1; 18:15; Jb 1:21; Ps 102:15,21; 113:1,2,3;

116:4,13,17; 118:10,11,12,26; 122:4; 129:8; 135:1; 148:5,131; Pr 18:10; Iz 30:27; 48:1; 50:10; 56:6;59:19; Jr 3:17; 11:21; 26:9,20; 44:16; Jl 2:32; Am 6:10; So 3:9,12; Za 13:3; Mt 21:9; 23:39; Mr 11:9; Łu 13:35; 19:38; Ja 12:13; Dz 2:21; Rz 10:13; 2 Tm 2:19; Jk 5:10,14. Znamienne jest

wyrażenie: `imię Jehowy zastępów´ w 1 Sa 17:45; 2 Sa 6:22,18; Iz 18:7.

Wiele razy podano przy tym bliższe określenie Tego, który nosi to imię:

`wiecznie trwający Bóg´ w Ge 21:33;

`Najwyższy´ w Ps 7:17;

`Twórca nieba i ziemi´ w Ps 124:8;

`Bóg Izraela´ w 1 Kw 8:17,20; 2 Kk 6:7,10; 33:18; Iz 24:15;

`mój Bóg´ w Ex 20:71; De 5:111; 18:7; Jg 9:9; 1 Kw 5:3,51; 2 Kw 5:11; 1 Kk 22:7; 2 Kk 2:4; Ps 20:7; Iz 60:9; Jr 26:16; Jl 2:26; Mi 4:5; 5:4;

WSZYSTKIE powyższe miejsca dotyczą imienia „Jehowa”, które Bóg sam objawił ludziom. W

kilku zaś wersetach wspomniano o innych imionach Boga: Ex 34:14; Ps 132:22; Iz 63:16. Sara „miała egipską służącą, a jej imię było Hagar”. W związku z tym, że otrzymała ona pomoc od `anioła Jehowy´, Boga niewidzialnego, „zaczęła nazywać Jehowę, który mówił do niej, imieniem: `Jesteś Bogiem widzenia´, gdyż mówiła: `Czyż nie patrzyłam tu rzeczywiście na Niego, Tego, który mnie widzi?´” (Ge 16:1,7-13,14). Takie imiona są opisowe i inne osoby również otrzymywały podobne imię. Jeżeli mężczyzna wzbraniał się przed małżeństwem lewirackim, wówczas `musiał być nazwany w Izraelu imieniem: „Dom tego, który ściągnął swój sandał”´ (De 25:10). Natomiast prorok Jeremiasz powiada do odstępczej Judy: „`Wybujałym drzewem oliwnym, przyjemnym z owocu [i] w kształcie´, takim imieniem cię nazwał Jehowa” (Jr 11:16,17). Interesujące są też słowa Jezusa, żeby „chrzcić w imię Ojca i Syna, i ducha świętego”, które znaczą: `chrzcić w imię Ojca i w imię Syna, i w imięducha świętego´ (Mt 28:19,19,19). Słowa te nie dowodzą tego, że istnieje „Trójca” złożona z trzech „Osób Boskich”, podobnie jak słowa Jakuba: `Niech będzie wzywane nad nimi imię moich ojców, Abrahama i Izaaka´ nie wskazują,

że `Abraham i Izaak´ to jakaś tajemnicza „dwójca” (Ge 48:162). Zresztą, nigdzie nie podano w Biblii „imienia” ducha świętego, co wskazuje, że nie jest to osoba! Gdy ktoś czyni coś „w imieniu” lub „w imię” kogoś, oznacza to, że uznaje w pełni tę osobę za taką, jaką jest. A trudno sobie wyobrazić, żeby coś czynić w `imieniu Jehowy´ i nie uznawać, iż On ma na imię Jehowa. Spróbujmy to zobrazować przykładami z Biblii. Dawid posyła swoje sługi do Nabala i rozkazuje im: „Spytajcie go w moim imieniu o jego pomyślność”, więc oni `powiedzieli mu zgodnie z wszystkimi słowami w imieniu Dawida´ (1 Sa 25:5,9). Podobnie Estera „powiedziała królowi w imieniu Mordekaja” o jego odkryciu (Es 2:22), a późniejsze dekrety przeciw Żydom i w ich obroniebyły pisane „w imieniu króla”, czyli „w imieniu Króla Achaswerusa” (3:12; 8:8,8,10). Tak też Jezebel `napisała listy w imieniu Achaba´, a Szemajasz `posłał listy w swoim imieniu´ (1 Kw 21:8; Jr 29:25). Jest więc rzeczą zrozumiałą, co oznaczają tego typu sformułowania w stosunku do Boga.

WSZYSTKIE miejsca, w których występuje imię Boże, oraz zaszeregowanie ich według powyższych kategorii zestawimy teraz w tabeli:

Imię Boże jest najczęściej używanym w Biblii rzeczownikiem własnym. Jak pokazują Appendix 1A, 1B i 1D w The New World Translation,imię „Jehowa” pojawia się 6973 razy w PH oraz 237 razy w PG. Comprehensive Concordance zestawia je w ponad 77 kolumnach! Poetycka forma „Jah” pojawia się w PH 50 razy, a w PG – 4 razy.

Imię Jehowy w pieśniach

PUBLIKACJA: Wysławiajcie Jehowę w pieśniach (Ssb, 1989), którą wydało Towarzystwo Strażnica, odnosi się z należnym szacunkiem dla Bożego imienia. Oto wykaz zwrotów (i ich miejsc), które podkreślają znaczenie imienia Bożego:

Pieśń 1.(zwrotka 1) – Duszo moja, sław Jehowę! Niech Jego imię wargi me czczą

Pieśń 6.(2) – Jehowa każe (…) wywyższać Jego imię, by Mu oddać cześć

Pieśń 13.(4) – Jehowo (…) Już siebie zaparliśmy się, by imię Twoje czcić

Pieśń 20.(2) – Imieniu Jego dajmy cześć

Pieśń 21.(3) – Królestwo (…) Jehowy imię uczci

Pieśń 24.(4) – modlił się nasz Pan do Jah, by On przez wzgląd na imię swe o wszystkich nas zatroszczył się

Pieśń 26.(1) – głośmy imienia Jego cześć

(3) – imię Jehowy sławiąc nią [służbą]

Pieśń 29.(2) – wrogowie wciąż imię Jehowy podle lżą

Pieśń 32.(2) – Dostąpi go [zbawienia], kto daje dziś imieniu Boga cześć

(2) – Musimy więc do domów iść, oznajmiać imię to

Pieśń 34.(2) – Pomóż nam (…) sławić Twe imię

Pieśń 38.(1) – lojalny zbór, który sławi imię Boże

Pieśń 39.(1) – Jehowy bojownicy (…) muszą (…) imienia Boga bronić

Pieśń 47.(refren) – Jehowo (…) Chcemy Twe imię czcić dzień i noc

Pieśń 49.(1) – Wielki Jehowo (…) Czcić chcemy Twe imię

(3) – Wielki Jehowo (…) Twe imię jest wzniosłe, uświęcisz wnet je

Pieśń 50.(2) – On [Syn Boży] imię Twoje wsławił

Pieśń 52.(tytuł) – Imię naszego Ojca

(1) – O Jehowo (…) niech się święci imię Twe!

(1) – Imię swe usprawiedliwisz

(2) – My też chcemy (…) uświęcać imię Twe

(2) – pragniemy (…) dla imienia Twego żyć

(3) – Jehowo (…) Wzniosłe imię Twe wychwalać jest pragnieniem Twoich sług. My jesteśmy nim nazwani

Pieśń 53.(3) – Ostrzeż tych, co ciągle lżą Boże imię

Pieśń 57.(ref.) – O Jah, objawiasz życzliwość dziś swą tym, którzy imię Twe wyznają ze czcią

Pieśń 61.(ref.) – Jehowa imię me

(1) – Królów pogańskich słychać głosy, jak imię Najwyższego lżą

Pieśń 69.(2) – Radujmy się, gdyż imię swe już wnet uświęcić raczy

Pieśń 70.(3) – pokładaj ufność w Bogu swym i Jehowy imię głoś

Pieśń 72.(2) – Imię swego Boga wysławiamy, mimo prześladowań czcimy je

Pieśń 75.(2) – Modlimy się, by wkrótce sam swe imię usprawiedliwił

Pieśń 77.(1) – Jehowa Pasterzem moim (…) dla imienia czci prowadzi mnie ścieżką swą

(1) – dla imienia czci prowadzi mnie ścieżką swą

Pieśń 80.(tyt.) – Chodzenie w imieniu naszego Boga

(2) – chcemy (…) w imieniu Jehowy też chodzić dziś

Pieśń 83.(1) – [synowie Syjonu] Jehowy imię sławią – niech cały świat Go zna!

(3) – Imienia Jego wzywać i hołd Mu pragną nieść

Pieśń 85.(4) – Jehowa jest Ucieczką, więc imię Jego wciąż czcij

Pieśń 87.(2) – by imię Twe czcić, jak uczył niebiański nasz Król

Pieśń 88.(1) – Suwerenny Panie nasz, jakże sławne imię masz!

Pieśń 94.(tyt.) – Królu wieczności, racz uświęcić swoje imię!

(1) – Cierpliwość wciąż dla ludzi masz, lecz wnet uświęcisz imię swe

Pieśń 96.(2) – [wierny Syn] rozkazy Twe wypełnia, by imię Twe i zamysł Twój poznała cała ziemia

(3) – Wywyższać mamy imię Twe – zadanie to wspaniałe. Dopomóż nam wykonać je z miłością i zapałem

Pieśń 97.(4) – My imię i przymioty Twe czcić chcemy i wysławiać je

Pieśń 98.(3) – Bóg uświęci swoje imię

Pieśń 105.(2) – [Pierworodny Boga] Uświęcił imię Boże

Pieśń 107.(ref.) – Śmiało wznoś tę pieśń ku czci Jehowy, Jego święte imię stale sław!

Pieśń 112.(1) – Twe święte imię długo lży już wróg

Pieśń 113.(2) – mówi Jah, `(…) Głoście me imię dobrym i złym, dowód wierności dajcie tym´

Pieśń 114.(3) – [Bóg] zadanie zlecił mu [„niewolnikowi”], by Jehowy imię czcił i wywyższał je co sił

Pieśń 118.(1) – Jehowa to miejsce w pieczy swej ma [Jego dom] i swemu imieniu spocząć tu da

Pieśń 121.(2) – Chrystus Pan (…) Uświęcił też Jehowy imię i wywyższył je

Pieśń 125.(2) – On tych, co Jego imię czczą, gorąco umiłował

Pieśń 126.(4) – On [Chrystus] Jehowy imię uczci wnet i wywyższy ponad wszystko je

Pieśń 136.(3) – Jah (…) Wnet wzniosłe imię Twe uświęcisz sam

Pieśń 137.(3) – wszechwładny nasz Jehowo, wzniosłe imię Twe! Niech zamilkną wszyscy ludzie, gdy oznajmiasz je

Pieśń 141.(ref.) – Hen, na Syjonie, jest wywyższone imię Boga – hołd Mu i cześć!

(2) – Jak radośnie ten święty naród czci imię Boże, w krąg sławiąc je

Pieśń 148.(1) – I sław Jego imię co sił, by Bóg coraz bliższy ci był

Pieśń 150.(1) – Jehowo (…) wielbimy święte imię Twe

Pieśń 174.(3) – On uświęci imię swe

Pieśń 190.(3) – Jehowo, sławne imię Twe!

Pieśń 192.(2) – chcemy (…) Jehowy sławne imię czcić

Pieśń 193.(ref.) – lud (…) niech imię Jehowy uświęca

(1) – Bóg uświęci swe imię, przysporzy mu czci

Pieśń 195.(3) – rządzi w imieniu Jehowy nasz Pan

Pieśń 198.(4) – Wśród drugich Go sław, a imię Jah darz wielką czcią

Pieśń 201.(2) – Oto `święty naród´ Boży (…) On go nazwał swym imieniem, by ogłaszał wolność i zbawienie

(3) – Jego święte imię wysławiamy

Pieśń 202.(3) – Jehowa dzisiaj chce uświęcić imię swe. Nosimy z dumą je

Pieśń 203.(3) – Gdy wiernie ich przestrzega Boży lud, sam Bóg przez wzgląd na swoje imię będzie go wiódł

Pieśń 204.(1) – Dziś ludzie źli i hardzi są, Jehowy zacne imię lżą (…) Kto pójdzie więc oczyścić je?

Pieśń 205.(2) – modlitwy wzór nam dał: `Niech imię Twoje święci się

Pieśń 209.(3) – to Bóg Jehowa krzepi nas mocą swą, więc imię Jego w krąg rozsławiamy

Pieśń 217.(3) – Twój lud Ci dzięki śle, wysławia imię Twe

Pieśń 219.(2) – Cztery stworzenia imię Twe czczą

Pieśń 223.(2) – Lojalny lud (…) Twe imię ma na ustach swych i wielbi Ciebie w krąg.

Poniższa tabela ułatwi nam zorientowanie się w przytoczonej treści śpiewnika.

TREŚĆ jest zgodna nie tylko z mottem śpiewnika (Ps 96:1,4), ale też ze słowami apostoła Pawła: „Bądźcie napełnieni duchem, przemawiając do siebie przez psalmy i wysławianie Boga, i pieśni duchowe, śpiewając Jehowie i akompaniamiując sobie muzyką w waszych sercach” (Ef 5:18,19). Podobnej rady udziela w innym liście: `Śpiewajcie w waszych sercach Jehowie´ (Ko 3:16). Na próżno by szukać w śpiewnikach kościelnych takiego podejścia do imienia Bożego.

`Poznają Jehowę´

NIEJEDNOKROTNIE Bóg sprawiał, że poznawano Go jako Jehowę. Oto kilka form oświadczeń, które to zapowiadały:

`Abyś poznał, że ja jestem Jehowa´, było to celem postępowania Boga z Faraonem (Ex 8:22), Izraelitami (Ex 31:13 ftn; De 29:6/5/; Ez 20:26, także wersety 12,20) i Cyrusem Persem (Iz 45:3).

`Poznasz, że ja jestem Jehowa´, zapowiedział On Faraonowi (Ex 7:17).

`Poznacie na pewno, że ja jestem Jehowa´, usłyszeli to Egipcjanie (Ex 7:5; 14:4,18) i Izraelici (Ex 6:7; 10:2; 16:12; 29:46; 1Kw 20:28; także Oz 2:20/22/ ftn), w tym także ich król – Achab (1 Kw 20:13).

`Będziecie musieli poznać, że ja jestem Suwerenny Pan Jehowa´. Te dobitne słowa spełniły się w przeszłości i spełnią się jeszcze w najbliższej przyszłości. Zapowiedziano to Izraelitom (Iz 49:23; Ez 6:7,10,13,14; 7:4,9,27; 11:10,12; 12:15,16,20; 13:9,14,21,23; 14:8; 15:7; 16:62; 20:38,42,44; 22:16; 23:49; 24:24,27; 28:26; 29:21; 33:29; 34:27; 36:11,38; 37:6,13; 39:22,28; Jl 2:27; 3:17/22/), Ammonitom (Ez 25:5,7), Moabitom /td(Ez 25:11), Filistynom (Ez 25:17), Tyrowi (Ez 26:6),

Sydonowi (Ez 28:22,23,24), Egipcjanom (Ez 29:6,9,16; 30:8,19,25,26; 32:15; także Iz 19:212), Edomitom (Ez 35:4,9,15) i w ogóle wszystkim narodom (Ez 36:23; 38:23; 39:6,7).

Razem 81 miejsc.

Bardzo dobrze omówiono to w książce, która wyjaśnia proroctwo Ezechiela, pt.: „Narody mają poznać, ŻE JA JESTEM JEHOWA” – Jak? (kj, 1974; zob. uwagę marginesową na s.77).

INNE wersety zawierają zbliżone wypowiedzi: Ex 8:10; 9:14; 18:11; De 4:35,39; 7:9; Jg 4:24; 1 Sa 17:46; 1 Kw 8:60; 18:36,37; 2 Kw 5:15; 19:19 {Iz 37:20}; 2 Kk 33:13; Ps 46:10/11/; 59:13/14/;

83:18/19/; 100:3; 135:5; Iz 11:9; 19:211; 43:10; 45:6; 49:26; 60:16; 66:14; Jr 16:19-21; 24:7; 31:34 {He 8:11}; Ez 34:30; 35:11; 38:16,23; Oz 2:20/22/; Ha 2:14.

TYMOTEUSZ `od lat niemowlęcych znał pisma święte, które go uczyły mądrości ku zbawieniu´ (2Tm 3:15-17). Nie mogę powiedzieć tego o sobie, moi rodzice bowiem nie `wychowywali mnie w karności i podług wytycznych Jehowy´(Ef 6:4). Gdy więc podczas studium poznawałem prawdę z Biblii, niezmiernie duże wrażenie zrobiła na mnie wiadomość, iż Bóg ma na imię Jehowa, a sądzę, że u wielu osób dzieje się podobnie. Wieloletnie już czytanie Pisma Świętego wyrobiło u mnie głęboki szacunek dla tego Imienia; i pragnę pozostać wierny Temu, który je nosi. Wprawdzie już odtysięcy lat Jego imię jest pozbawione należnej mu czci, to jednak „Jehowa nie jest opieszały względem swojej obietnicy” i uświęci je wkrótce. Przecież „u Jehowy jeden dzień jest jak tysiąc lat”! Nadchodzi zatem ten specjalny dzień: „dzień Jehowy nadejdzie jak złodziej” dla niespodziewających się go miliardów ludzi, którzy nie uwielbiają wzniosłego imienia Jehowy. My natomiast, „oczekując i mając ciągle w pamięci obecność dnia Jehowy, wskutek którego” zginie na zawsze szatański system rzeczy, starajmy się żyć tak, by jak najwięcej czci przysparzać imieniu Jehowy, naszego kochającego Boga (2 Pi 3:8-13; zob. też 1 Te 5:1-5). Oby nasz `Pan dał nam znaleźć miłosierdzie u Jehowy w tym dniu´ (2 Tm 1:18).

ZDAJĘ sobie sprawę z tego, że tłumaczenie tekstów biblijnych z ang. oryginału nie jest na najwyższym poziomie, jak tego dokonuje wprawny tłumacz. Spodziewam się, że wiele z tych wersetów będzie w polskiej wersji językowej Przekładu Nowego Świata przetłumaczonych odmiennie – przy użyciu innych słów i zwrotów. Jednak „raduje to człowieka, gdy umie dać odpowiedź” w tak żywotnej sprawie, zwłaszcza `temu, który lży´ Jehowę /Pr 15:23; 27:11/. Jak najbardziej `raduję się ze swego dzieła´ /Ek 3:22/.

Opracowanie niniejszego tematu chciałbym zakończyć słowami: „Sprawę zbadano i stwierdzono jejprawdziwość” /Es 2:23/.

1. Bibliografia

ZESTAWIONA tu literatura nie jest kompletna, nie zawiera wszystkich miejsc, w których się mówi coś na temat imienia, nie obejmuje też wszystkich książek i broszur. Stale więc rozdział ten jest uzupełniany. Kursywą pisałem własne tytuły, przy czym imię Boże „Jehowa” jako podmiot i dopełnienie w tych tytułach jest tu domyślne; symbole podałem na końcu (takie jak w literaturze Towarzystwa Strażnica).

Oto ważniejsze miejsca w publikacjach angielskich:

* Oto pozostałe miejsca, w których występuje w M słowo „imię” – choć nie ma potwierdzającej to ftn – przetłumaczone na fame, czyli „sława”: Nu 14:15; Jg 6:27; 9:9; 2 Kk 26:8,15; Es 9:4; Ez 39:13, oraz miejsca oddane przez reputation, czyli „sława, reputacja”: De 26:19; Ne 6:13. Również w Ez 39:11 powiedziano o `miejscu´ dla Goga, mianowicie: „miejsce imienia”, jak to rozszerzyły wtłumaczeniu starożytne przekłady biblijne: grecka LXX i łacińska Vg.

* Zob. bi8-63 s.3595 albo it-I s.329.

* „`Jehowa´. Heb.: %k%*² (YHWH,tu z wokalizacją jako Yehwah´ ), znaczące `On Powoduje, że

Się Staje´ (z heb.: %ks [ha×wah´, `stać się´]); LXXA (gr.): Ky´ri×os; syr.: Mar×ya’; lat.: Do´mi×nus. Pierwsze pojawienie się charakterystycznego, osobistego imienia Bożego, %&%* (YHWH); te cztery heb. litery są określane jako Tetragram. Imię Boże utożsamia Jehowę jako Zamierzającego. Tylko prawdziwy Bóg mógłby słusznie i autentycznie nosić to imię/em. Zobacz App 1A” – Ge 2:4 ftn: „Jehovah”.

* „`OKAŻĘ SIĘ, ŻE JESTEM, JAKIM SIĘ OKAŻĘ´. Heb.: %ç³È 9Äv %ç³È (’Ehem×yeh´ ’Asher´ ’Eh×yeh´ ), własne samookreślenie się Boga; Leeser: `BĘDĘ, KIM BĘDĘ´; Rotherham: `Stanę Się, kimkolwiek zechcę´. Gr.: E×go´ ei×mi ho on, `Jestem Będący´ lub: `Jestem Istniejący´; lat.: e´go sum qui sum, `Jestem, Który Jestem´. ’Eh×yeh´ pochodzi od heb. czasownika ha×yah´, `stać się; okazać się´. ’Eh×yeh´ ma tu postać niedokonaną, pierwszej osoby sing., znacząc: `stanę się´ lub: `okażę się, że jestem´. Nie ma tu wzmianki o samoegzystencji Boga, ale o tym, kim ma On namyśli stać się dla drugich. Porównaj Ge 2:4 ftn: `Jehovah´, gdzie pokrewny, ale inny czasownik heb. ha×wah´ ukazuje się w imieniu Bożym” – Ex 3:14 ftn.

* Zob. dodatkowy materiał w: Imię Jehowy w pieśniach.

* Zob. dodatkowy materiał w: `Poznają Jehowę´.

* Zob. Ssb – Pieśń 34.

* Już w bycie przedludzkim Jezus – znany jako Michał – daje piękny przykład uznawania zwierzchnictwa Jehowy, gdy mówi do Szatana: „Oby cię Jehowa zgromił” (Ju 9). Aniołowie postępują podobnie „z respektu dla Jehowy” (2 Pi 2:11).

* Wydany staraniem Zjednoczenia Kościoła Ewangelicznego w Polsce Nowy Testament Pana naszego Jezusa Chrystusa i Psalmy, wyd.IV, Warszawa 1973 podaje na s.5: „Marek ukazuje nam Chrystusa jako doskonałego Sługę Jehowy”.

* Nie tylko w Pismach Hebrajskich, lecz również w pismach uczniów Chrystusa czytamy o tym, że „anioł Jehowy” został posłany z jakąś misją: Mt 1:20 (zob. też ftn),24; 2:13,19; 28:2; Łu 1:11; 2:9; Dz 5:19; 8:26; 12:7,23; Ob 22:6. Na przykład wybawiony z więzienia apostoł Piotr rzekł: „Teraz rzeczywiście wiem, że Jehowa wysłał swojego anioła i wyzwolił mnie z ręki Heroda”; później opowiedział braciom „szczegółowo, jak Jehowa wyprowadził go z więzienia” (Dz 12:11,17).

* „`Jezus´. Gr.: ’Ihso½n (I×e×soun´ \acc. od nom. I×e×sous´ \); J1-14,16-18,22 (heb.): 3&:* (Ye×shu´a‘, `Jeszua´, oznacza `Jehowa Jest Wybawieniem´)” – Mt 1:21 ftn.

* W uwagach wstępnych Biblii Tysiąclecia, wyd.III, czytamy: „Zgodnie z uchwałą 151 KonferencjiPlenarnej Episkopatu Polski z dnia 19 II 1976, zakomunikowaną Redakcji Naukowej BT pismem Prymasa Polski z dnia 23 II 1976, w niniejszym wydaniu wprowadza się w miejsce wyrazu JAHWE, stosowanego w dwóch pierwszych wydaniach BT, tradycyjne zwroty `Pan´ lub `Pan Bóg´ czy też `Bóg´ z wyjątkiem nielicznych przypadków, gdzie pozostawienie biblijnego imienia Boga jest merytorycznie konieczne (np. Wj 3, 14n).” Z tego widać jak na dłoni, że ci ludzie nie są przyjaciółmi Jahwe ani Jego Chrystusa. Zresztą, „nie ten, kto siebie poleca jest uznany, ale człowiek, którego poleca Jehowa” (2 Ko 10:18).

* Kazimierz Romaniuk napisał o znamienitym fragmencie LXX: „Pap. Fouad 266, z I-II w.,

fragmenty księgi Rdz i Pp. Imię Boga pisane zawsze tetragramem hebrajskim1.” W uwadze marginesowej zaś podaje: „Por. A. Vaccari, Papiro Fuad. Inv. 266. Analisi critica dei Fragmenti publicati in New World Translation of the Christian Greek Scriptures, New York 1950, 13; P.

Kahle, Cairo Geniza, Berlin2 1950, 218″ – Wprowadzenie do krytyki Starego i Nowego Testamentu, Księgarnia Św. Wojciecha, Poznań 1975, s.42. Por. to z Rbi8 s.1563 (1).

1 (przypisy S. Łacha) Liczba ta obejmuje jedynie tetragram J-h-w-h z wokalizacją

wyrazu ’ado- nāj, oddaną w LXX przez È k¨rioV, a nie obejmuje 305 wypadków, w których tetragram ma wokalizację ’Elo- hîm oraz pewną liczbę, gdzie ma wokalizację šemā’, tj. imię par excellence.

10 Por. L. Koehler – W. Baumgartner, Lexicon hebraicum, Leiden 1958, 368.

11 Jedyną różnicą w wokalizacji wyrazów Jahwe i ’Adônāj jest ta, że w miejsce šewa’ złożonego dano tetragramowi šewa’ proste. Należy jeszcze zaznaczyć, że w TH w opracowaniu R. Kittel – P. Kahle (wyd. 3 i n) według kodeksu L(eningradzkiego) tetragram ma regularnie punktację Jehwāh, co zakłada wokalizację šemā’. Widać z tego, że ówcześni Żydzi unikali wymawiania samego tetragramu, używając wokalizacji ’ado- nāj, czy šemā’.

* Zob. Ssb – Pieśń 37.

* Występuje ono przede wszystkim jako rzeczownik, pojawia się też w formie czasownika (to name: Jg 22:34; Dz 19:13), przymiotnika (nameless) i imiesłowu (naming, named) – ale tych formnie brałem pod uwagę. W 1 Sa 20:16 oraz Ps 139:20 dodano słowo name w oryginale angielskim.

Źródło tekstu: http://swiadkowiejehowy.com.pl/jehowa/