Instrukcja obsługi programów RoofCon/TrussCon projektowe.pdf · EN 1991-1-3 oraz PN-EN 1991-1-4, poprzez wprowadzenie koniecznych informacji. W celu obliczenia obciążenia śniegiem

InstrukcjaobsługiprogramowRoofCon/TrussCon

MiTek Industries GmbH

Schanzenstr. 23

51063 Köln

Stan: 13 lipiec 2011

Tłumaczenie: MiTek Industries Polska Sp. z o. o.

Instrukcja obsługi programów RoofCon/TrussCon Spis treści

Spis treści A. Przedmowa. ........................................................................................................................ 1

1. Ćwiczenie 1: Dach dwuspadowy (podstawy programu RoofCon). ......................................... 2

1.1. Cel ćwiczenia................................................................................................................ 2

1.2. Tworzenie nowego projektu. ........................................................................................ 3

1.3. Wybór szablonu. .......................................................................................................... 3

1.4. Okno dialogowe Ustawienia dachu............................................................................... 4

1.4.1. Zakładka Tabelka. ................................................................................................. 4

1.4.2. Zakładka Edytuj typ ściany. ................................................................................... 5

1.4.3. Zakładka Typ ściany. ............................................................................................. 6

1.4.4. Zakładka Powierzchnia dachu. .............................................................................. 7

1.5. Okno dialogowe Ustawienia wiązara. ........................................................................... 8

1.5.1. Zakładka Tabelka. ................................................................................................. 8

1.5.2. Zakładka Norma. .................................................................................................. 9

1.5.3. Zakładka Symbol wiązara. ................................................................................... 10

1.5.4. Zakładka Obciążenia standardowe. ..................................................................... 10

1.5.5. Zakładka Materiały. ............................................................................................ 11

1.6. Makro ściany.............................................................................................................. 11

1.7. Makro powierzchni dachu. ......................................................................................... 12

1.8. Makro wiązara. .......................................................................................................... 12

1.9. Pozycjonowanie rzutu poziomego. ............................................................................. 13

1.10. Wymiarowanie rzutu poziomego i wiązarów. ............................................................. 15

2. Ćwiczenie 2: Dach dwuspadowy (podstawy programu TrussCon). ...................................... 20

2.1. Cel ćwiczenia.............................................................................................................. 20

2.2. Eksport wiązara dachu dwuspadowego z RoofCon do TrussCon. ................................. 20

2.3. Okno wyboru rodziny wiązarów. ................................................................................ 21

2.4. Wiązar systemowy. .................................................................................................... 22

2.5. Parametry wiązara. .................................................................................................... 23

2.6. Dopasowanie geometrii. ............................................................................................ 24

2.7. Obciążenia standardowe. ........................................................................................... 25

2.8. Pokaż kombinacje obciążeń. ....................................................................................... 25

2.9. Obliczanie wiązara. .................................................................................................... 27

2.10. Edycja wiązara. .......................................................................................................... 28

2.10.1. Propozycja 1 – Zmiana przekroju (wymiarów). .................................................... 29

2.10.2. Propozycja 2 – Zmiana usytuowania krzyżulców. ................................................ 31

2.10.3. Propozycja 3 – Zmniejszenie rozstawu wiązarów. ............................................... 32

2.10.4. Propozycja 4 – Wydłużenie klina. ........................................................................ 34

- 1 -

Instrukcja obsługi programów RoofCon/TrussCon Przedmowa

A. Przedmowa.

W niniejszej instrukcji przedstawiony zostanie sposób postępowania podczas użytkowania programów RoofCon/TrussCon. Zostanie to przedstawione przede wszystkim na podstawie przykładów. Wykonując kolejne ćwiczenia użytkownik będzie stopniowo przyswajał i powiększał swoją wiedzę o tych programach, ponieważ podczas wykonywania tych ćwiczeń wyjaśnione zostaną stopniowo wszystkie ważne narzędzia tych programów. Sposób postępowania zostanie szczegółowo przedstawiony przy pomocy licznych zrzutów ekranowych, które znacznie ułatwiają użytkownikowi wykonanie tych ćwiczeń na swoim programie. Mamy nadzieję, że po wykonaniu wszystkich ćwiczeń będą Państwo posiadali niezbędną wiedzę, aby wykorzystać programy RoofCon/TrussCon do realizacji "rzeczywistych" projektów. Życzymy dobrej zabawy i wielu sukcesów! MiTek Industries.

- 2 -

Instrukcja obsługi programów RoofCon/TrussCon Ćwiczenie 1: Dach dwuspadowy (podstawy programu RoofCon)

1. Ćwiczenie 1: Dach dwuspadowy (podstawy programu RoofCon).

1.1. Cel ćwiczenia.

W pierwszym ćwiczeniu należy utworzyć dach dwuspadowy o pochyleniu = 22° na prostokątnym rzucie poziomym budynku o wymiarach 8.5m x 12.5m (rys. 1.1). Dane dotyczące konstrukcji ściany oraz ukształtowania okapu przedstawione są na rys. 1.2. Wszystkie dane w oknach dialogowych należy podawać w mm!

Rys. 1. 1: Rzut poziomy (wymiary zewnętrzne).

Rys. 1. 2: Ukształtowanie okapu / konstrukcja ściany.

- 3 -


1.2. Tworzenie nowego projektu.

Program RoofCon należy uruchomić poprzez podwójne kliknięcie na (skrót programu) na ekranie monitora. Nowy projekt można utworzyć poprzez:

- kliknięcie LKM na ikonę Nowy (LKM – lewy klawisz myszy)

- lub kliknięcie na Plik / Nowy … (rys. 1.3)

- lub skrót klawiszowy Ctrl + N

W pojawiającym się oknie dialogowym Nowy (rys. 1.4) należy wprowadzić nazwę projektu. Na ścieżce (c:\rcw\job) podanej w sekcji Katalog pracy zostanie utworzony folder o tej nazwie. Jeżeli folder nie ma posiadać tej samej nazwy co projekt, wtedy w okienku Nowy podkatalog można wprowadzić inną nazwę folderu.

Zawsze powinna być aktywna opcja Użyj kreatora dachu. Opcja ta ułatwia wykonanie przykładu i następnych projektów przy pomocy ustawień zapisanych w szablonach oraz pomocnych funkcji makro. W ten sposób możliwe jest szybkie wprowadzanie danych. Potwierdź wprowadzone dane klikając OK.

1.3. Wybór szablonu.

Szablony do programu RoofCon (RoofCon-Templates =*.rct) zapisane są w c:\mitek\rcw\template. W szablonach podane są podstawowe ustawienia, które można później zmieniać. Dane w szablonach (np. konstrukcja ściany, obciążenia, grubość tarcicy, etykiety wiązarów itd.) można dopasowywać do potrzeb i potem można takie szablony wykorzystywać w późniejszych projektach poprzez zapisanie pod nową

nazwą. W programie jest już wstępnie zainstalowanych kilka takich szablonów.

Rys. 1. 3

Rys. 1. 4

Rys. 1. 5

- 4 -


Przedstawione tutaj nazwy szablonów można odczytać w następujący sposób:

- pol = norma polska PN-B 03150:2004 - ecpl = „eurokod” polski PN-EN 1995-1-1:2010 - 45, 50 lub 60 = zastosowana grubość tarcicy - PosiJoist = szablon do belek PosiJoist

W oknie programu Windows Explorer znajduje się lista tych szablonów (rys. 1.5). Dla naszego przykładu należy wybrać szablon "ecpl_50". W innym przykładzie wyjaśnione jest zapisywanie szablonów dopasowanych do własnych potrzeb. Potwierdź swój wybór klikając na Otwórz.

1.4. Okno dialogowe Ustawienia dachu.

W tym oknie dialogowym można zmieniać lub uzupełniać wszystkie istotne dane dotyczące budynku (np. w zakładce Edytuj typ ściany) oraz dane, które mają pojawić się na wydruku (np. na rzucie).

1.4.1. Zakładka Tabelka.

Rys. 1.6: Znajdujące się tutaj pola tekstowe (Tekst 1 do Tekst 4) można wypełnić informacjami, które później mają się pojawić na wydruku (np. na rzucie). Wpisy z tych pól przekazane zostaną do okna dialogowego Ustawienia wiązara (patrz punkt 1.5.1). W polu Tekst 1 prosimy wpisać „Dach dwuspadowy“ a w polu Tekst 2 „Instrukcja obsługi Ćw. 01“. W polu Zadanie nr: program automatycznie wygeneruje wprowadzoną wcześniej nazwę projektu.

Rys. 1. 6

- 5 -


1.4.2. Zakładka Edytuj typ ściany.

Rys. 1.7: W liście typów ścian przedstawione są wszystkie zapisane w danym szablonie ściany. Ściany można odpowiednio dopasowywać poprzez przycisk Edytuj. Poprzez przycisk Nowy... można utworzyć nowy typ ściany. Często występujące ściany najlepiej jest zapisać w szablonie. Oznaczanie ścian powinno następować systematycznie, aby można je było szybko odnaleźć. Oznaczenia wstępnie zainstalowanych typów ścian zostały zapisane według następującego klucza:

- Z = ściana zewnętrzna, W = ściana wewnętrzna - liczba występująca po Z lub W = całkowita grubość ściany - liczby znajdujące się w nawiasach = grubości poszczególnych warstw ścian wielowarstwowych

Przykład (rys. 1.8): Z270(15+240+15) = ściana wewnętrzna z obustronnym tynkiem o grubości 15 mm i szerokości podparcia wynoszącej 240 mm

Ponieważ typ ściany przedstawiony na rys. 1.2 jeszcze nie istnieje, należy go najpierw zdefiniować. W tym celu należy kliknąć na przycisk Nowy... W pojawiającym się oknie dialogowym Zdefiniuj typ ściany należy teraz wprowadzić odpowiednie dane. W polu Typ ściany należy według wyżej przedstawionego klucza wpisać oznaczenie ściany Z365(300+65). Jako Typ z menu wyboru należy wybrać Ściana zewnętrzna. Rysunek po lewej stronie przedstawia schematycznie ścianę o wymiarach, które należy wprowadzić. Wprowadzane wymiary należy odczytać z poniższego zrzutu ekranowego (rys. 1.9). Dynamiczna prezentacja ściany z prawej strony jest aktualizowana na podstawie wprowadzonych wymiarów.

Rys. 1. 7

Rys. 1. 8

- 6 -


Poprzez kliknięcie na przycisk OK okno dialogowe zostanie zamknięte i utworzony przed chwilą typ ściany zostanie dołączony do listy (rys. 1.10).

1.4.3. Zakładka Typ ściany.

Rys. 1.11: W tej zakładce należy wprowadzić odpowiednie dane dotyczące ścian projektu, który chcemy wykonać. Z menu wyboru pod Nazwa ściany należy wybrać nowo utworzoną ścianę (Z365(300+65)). Wysokość ściany definiowana jest w kierunku Z. Górna krawędź powinna wynosić 0, aby łatwiej można było określić wysokości dachu i wiązara. W polu Dolna krawędź należy dlatego wpisać wartość ujemną, w naszym przykładzie -3000. Wartość w polu Różnica-Z ma znaczenie przy prezentacji widoku 3D lub w przypadku fragmentów budynków o różnych wysokościach.

Rys. 1. 9

Rys. 1. 10

Rys. 1. 11

- 7 -


Strzałka przedstawiona na rys. 1.11 pod napisem Rozmieszczenie / linia odniesienia pokazuje krawędź wewnętrzną wprowadzanej ściany. Wybierając Rozmieszczenie (stronę wewnętrzną) jak na rys. 1.11 to ściany podczas ręcznego rysowania należałoby wprowadzać w kierunku niezgodnym z ruchem wskazówek zegara, aby krawędzie wewnętrzne ścian w zamkniętym łańcuchu ścian znajdowały się we wnętrzu. Rys. 1.12 znajdujący się obok pozwala lepiej zrozumieć tę zasadę.

Linia odniesienia jest linią, do której odnoszą się wymiary ścian, które będą później wprowadzane w Makro ściany (patrz 1.6). Wymiary obiektu muszą zostać wprowadzone według wyżej przedstawionego zrzutu ekranowego zakładki Typ ściany (rys. 1.11).

1.4.4. Zakładka Powierzchnia dachu.

Rys.1.13: W tej zakładce należy wprowadzić wszystkie dane dotyczące połaci dachowej. W naszym przykładzie w polu Pochylenie (°) należy wprowadzić wartość 22.

Jeżeli w polu Deskowanie zostanie wprowadzona wartość, wtedy konstruowane wiązary będą niższe o tę wartość. W większości przypadków deski deskowania nie są uwzględniane (przy projektowaniu). Wysokość tekstu to wysokość czcionki pochylenia dachu. Symbol spadku określa długość symbolu pochylenia dachu. Jeżeli w obu polach zostanie wpisane 0 wtedy wartości te nie będą wyświetlane.

Rys. 1. 12

Rys. 1. 13

- 8 -


W naszym przykładzie ustalony jest poziom początkowy wynoszący 120 mm. Można go uwzględnić poprzez opcję Stały domyślny poziom i podanie Poziomu-Z. Później należy zdefiniować punkt odniesienia tego poziomu na rzucie poziomym. W sekcji Linie niewidoczne należy wybrać Kreskowe. Domyślny punkt zadawania poziomu Z oraz Odniesienie okapu powinny się w obu przypadkach odnosić do Linii odniesienia. Aby zakończyć ustawienia dachu należy kliknąć na przycisk Dalej >.

1.5. Okno dialogowe Ustawienia wiązara.

W tym oknie dialogowym można wprowadzić wszystkie wielkości i informacje dotyczące wiązarów (np. materiał, obciążenie, norma) oraz szczegóły dotyczące ich wykonania.

1.5.1. Zakładka Tabelka.

Rys. 1.14: Jak zostało to już opisane w punkcie 1.4.1, dane z pól tekstowych okna dialogowego Ustawienia dachu zostaną przekazane do pól tekstowych okna dialogowego Ustawienia wiązara (patrz Tekst 1 i Tekst 2). W polu Zadanie nr: program automatycznie generuje nazwę projektu. W polu Kod rysunku musi być wprowadzony znak %. Można to zrobić poprzez klawiaturę lub poprzez kliknięcie na

przycisk .

Rys. 1. 14

- 9 -


1.5.2. Zakładka Norma.

Rys.1.15: W zakładce Norma z menu Norma można wybrać odpowiednią normę dotyczącą projektowania konstrukcji drewnianych. Jeżeli została wybrana opcja EC PL, wtedy obciążenia ze śniegu i wiatru będą ustalane odpowiednio według PN-EN 1991-1-3 oraz PN-EN 1991-1-4, poprzez wprowadzenie koniecznych informacji. W celu obliczenia obciążenia śniegiem należy wybrać odpowiednią strefę obciążenia śniegiem (w przykładzie jest to Strefa 2) i wysokość terenu nad poziomem morza (Wysokość w m = 270). Obliczona wartość obciążenia śniegiem przy gruncie podana jest w okienku Śnieg (N/m2) i wynosi tutaj 900. W sekcji Auto. nawis śnieżny można uwzględnić nawis śnieżny na okapie zgodnie z PN-EN 1991-1-3 punkt 6.3

Wysokość całkowitą oraz długość budynku należy wpisać w sekcji Wymiary budynku do obliczeń obciążeń wiatrem w celu podziału połaci dachowych według PN-EN 1991-1-4. Wartości dla naszego przykładu należy odczytać z powyższego zrzutu ekranowego (rys. 1.15). Parcie wiatru można wprowadzić ręcznie pod Wiatr (N/m²). Oprócz tego istnieje możliwość, że program automatycznie ustali parcie wiatru. Poprzez kliknięcie na przycisk otwiera się okno dialogowe Wiatr (rys. 1.16). Z menu wyborów należy wybrać Rodzaj terenu (1. Otwarty bez przeszkód) i Strefę wiatru (1). Należy także wpisać Wysokość budynku (m) 7.

Rys. 1. 15

Rys. 1. 16

- 10 -


1.5.3. Zakładka Symbol wiązara.

Rys. 1.17: Z menu wyboru pod napisem Typ można wybrać element konstrukcji, dla którego chcemy dopasować szerokość tarcicy i etykietę. Wybierz opcję Wiązar, a w polu Szerokość (mm) pozostaw 50. W przedstawionej tabeli można zmieniać etykiety wiązarów. Znak % należy tutaj rozumieć jako znak-wypełniacz dla bieżącej numeracji, różnych pozycji tego samego typu. Podczas dopasowywania etykiet zaleca się je zapisywać w szablonie. W naszym przykładzie nie będą dokonywane żadne zmiany.

Wysokość tekstu określa wysokość etykiety tekstu, która jest niezależna od skali, tak jak informacja o pochyleniu dachu (patrz 1.4.4.).

W sekcji Grupowanie należy zaznaczyć pozycję Aktywne, aby te

same etykiety wiązarów zostały zgrupowane.

1.5.4. Zakładka Obciążenia standardowe.

Rys. 1.18: Aby uwzględnić ciężar własny wiązara podczas obliczania należy aktywować opcję Łącznie z ciężarem własnym. Wprowadzone wartości obciążeń mogą zostać przeniesione na wiązar (Export do TrussCon – zalecane jest włączenie tej opcji). Wpis w wierszu Dach uwzględniany jest jako obciążenie pasa górnego, a w wierszu Strop jako obciążenie pasa dolnego.

W polu Wartość (mm) w sekcji Rozstaw wiązarów należy wprowadzić wartość dla odległości pomiędzy sąsiednimi wiązarami.

Rys. 1. 17

Rys. 1. 18

- 11 -


1.5.5. Zakładka Materiały.

Rys. 1.19: Dla poszczególnych elementów konstrukcji takich jak Dach, Strop, Ściana i Dach płaski można w tabeli Stężenia ustawiać stężenia. Odległość pomiędzy łatami dachowymi (w przykładzie = 400 mm) można np. wprowadzić jako stałą odległość (tutaj Określone). Pas dolny (strop) zostanie stężony podłużnie, jeżeli będzie on np. ściskany (moment zginający powoduje, że część przekroju jest ściskana). Można to sprawdzić poprzez wybór opcji Obliczone. W tabeli Wymiary można wstępnie ustawiać wysokości przekrojów poszczególnych elementów konstrukcji. Ponieważ w naszym przykładzie występuje wiązar trójkątny, dlatego przy Pas górny lewy + prawy należy wprowadzić 140, przy Pas dolny 120, a przy Krzyżulec 80.

Aby zakończyć ustawienia dla wiązarów i uruchomić kreatora makr kliknij na przycisk Dalej >.

1.6. Makro ściany.

Klikając na można obejrzeć wszystkie istniejące makra ścian (patrz rys. 1.20). Do naszego przykładu pasuje pierwsze makro. Na rysunku schematycznie przedstawione są wymiary, które należy wprowadzić. Jako Wymiar A należy wprowadzić 12500 mm, jako Wymiar B 8500 mm. Typ ściany (Z365(300+65)) zdefiniowany w oknie dialogowym Ustawienia dachu jest już domyślnie ustawiony. Z menu wyboru można także wybrać inny typ ściany. Ustawienie linii odniesienia zostanie przejęte z Ustawienia dachu / Typ ściany /Rozmieszczenie/linia odniesienia.

Aby potwierdzić wprowadzone dane i uruchomić Makro dachu kliknij na przycisk Dalej >.

Rys. 1. 19

Rys. 1. 20

- 12 -


1.7. Makro powierzchni dachu.

Rys. 1.21: Także tutaj klikając na można wybrać pasujące makro. Podobnie jak w przypadku makro ściany przedstawionym na zmieniającym się dynamicznie rysunku muszą zostać przyporządkowane odpowiednie wartości poprzez ich wprowadzenie do tabeli. Aktywując Więcej pokazane zostaną wszystkie zmienne. W ten sposób możliwe jest wprowadzanie różnych okapów i pochyleń dachu. W naszym przykładzie Wymiar A (= okap dachu) należy wprowadzić 450 mm, a Wymiar G (= pochylenie dachu) 22°. Kliknij na przycisk Dalej> aby potwierdzić wprowadzone dane i uruchomić Makro

wiązara.

1.8. Makro wiązara.

Rys. 1.22: Na tej samej zasadzie jak we wcześniej opisanych makrach, także w przypadku

Makro wiązara poprzez można ustawić odpowiednie makro. Zaznaczając Więcej pokazane zostaną wszystkie możliwe dla wybranego makro zmienne.

Z menu wyboru należy wybrać wpis Od szczytu do szczytu, środek. Wartości A i B należy odczytać ze znajdującego się obok zrzutu ekranowego (rys. 1.22)

Aby potwierdzić wprowadzone dane kliknij na przycisk Koniec.

Rys. 1. 21

Rys. 1. 22

- 13 -


1.9. Pozycjonowanie rzutu poziomego.

Po wprowadzeniu wszystkich danych w oknach dialogowych Ustawienia dachu, Ustawienia wiązara oraz w poszczególnych makrach, trzeba teraz tylko ustalić położenie rzutu poziomego w oknie roboczym. Do kursora myszy dołączony jest rzut poziomy w postaci prostokąta (rys. 1.23).

Rys. 1. 23

Wszystkie instrukcje, dotyczące także wszystkich innych funkcji lub narzędzi wyświetlane są w pasku komunikacji. Najpierw należy wstawić punkt, w którym ma zostać wstawiony rzut poziomy.

Podczas poruszania myszką aktualna pozycja pokazywana jest w prawym dolnym rogu.

Aktualny punkt można wybrać poprzez kliknięcie lewym klawiszem myszy lub poprzez potwierdzenie klawiszem Enter punktu (0,0) znajdującego się w nawiasach w pasku komunikacji.

Teraz należy określić kąt. W zależności od tego jak rzut poziomy ma być ustawiony, kąt można wprowadzać ręcznie do paska komunikacji.

Także tutaj poprzez kliknięcie lewym przyciskiem myszy można wybrać odpowiedni kąt. Aktualny kąt wyświetlany jest w prawym dolnym rogu.

Kąt (0) znajdujący się w pasku komunikacji w nawiasie należy potwierdzić klawiszem Enter.

Aby zdefiniowany wcześniej Poziom Z (patrz 1.4.4) wynoszący 120 mm przyporządkować występowi okapu należy wstawić punkt odniesienia dla wysokości.

- 14 -


Jak jest to przedstawione w poniższym zrzucie ekranowym (rys. 1.24), punkty odniesienia można "chwytać". Takie uchwycone punkty zaznaczane są poprzez "x". Potwierdź zaznaczony punkt na występie okapu klikając lewym przyciskiem myszy.

Na końcu należy wstawić poziom Z.

Wprowadzoną wartość poziomu Z można tutaj nadpisać poprzez wprowadzenie nowej wartości. Aby potwierdzić Poziom Z (120) znajdujący się w pasku komunikacji w nawiasie naciśnij Enter.

Po spełnieniu poleceń z paska komunikacji rzut poziomy powinien wyglądać jak na rysunku obok (rys. 1.26).

Rys. 1. 24 Rys. 1. 25

Rys. 1. 24

- 15 -


1.10. Wymiarowanie rzutu poziomego i wiązarów.

Aby sprawdzić geometrię rzutu poziomego i pozycje wiązarów projekt zostanie zwymiarowany przed przekazaniem go do programu TrussCon przeznaczonego do obliczania wiązarów.

W pasku narzędzi Wymiary kliknij na Automatyczne wymiarowanie

ścian (można to także zrobić poprzez menu Ściana). Funkcja ta umożliwia zmierzenie wymiarów budynku. Jak widać to na zrzucie ekranowym chodzi tutaj o szerokość budynku (8.5m) i długość budynku (12.5m), jak zostało to wprowadzone w makro ściany (patrz 1.6).

Ponieważ linie wymiarowe znajdują się poza ekranem, całkowity obraz na ekranie można ustawić na

nowo poprzez funkcję lub poprzez klawisz Home na klawiaturze.

W zakładce Różne można dokonywać ustawień dotyczących linii wymiarowych. Aby wywołać tę zakładkę należy w menu Narzędzia kliknąć na Ustawienia dachu i wybrać zakładkę Różne. Rys. 1.28: W sekcji Linia wymiarowa można ustawić wysokość tekstu wymiarowania, długość zasieczki w liniach wymiarowych oraz jednostkę, w której będą podawane wymiary.

Rys. 1. 25

Rys. 1. 26

- 16 -


W sekcji Auto. wymiarowanie można wybrać odległości od ściany oraz odniesienie, do którego ma zostać wykonane wymiarowanie. Ponieważ zewnętrzna krawędź ściany została zdefiniowana jako linia odniesienia (patrz 1.4.3) i wymiarowanie ma się do niej odnosić, dlatego w polu Linia odniesienia należy pozostawić haczyk. W przeciwnym przypadku, jeżeli jest to konieczne, linię odniesienia można deaktywować i kliknąć na odpowiednią linię odniesienia.

Istniejące linie wymiarowe można edytować. Poprzez menu kontekstowe prawego przycisku myszy (rys. 1.29) można wybrać funkcję Edytuj. Aby dodać wymiar występu linii wymiarowej poza szerokość budynku kliknij prawym przyciskiem myszy na szerokość budynku i wybierz Edytuj. Wymiarowane punkty, w tym przypadku naroża budynku zostaną zaznaczone kółeczkami.

Aby dodać nowe punkty pomiarowe występów linii wymiarowej należy na nie kliknąć. Zostaną one także zaznaczone kółeczkami (rys. 1.30). Jeżeli ponownie klikniemy na wybrany już punkt, zostanie on znowu deaktywowany, według zasady "WŁĄCZ/WYŁĄCZ". Także tutaj należy zwrócić uwagę na pasek komunikacji, w którym wyświetlane są

wszystkie instrukcje. Aktywne narzędzie jest zaznaczone na niebiesko, a obok znajduje się krótka instrukcja.

Po zakończeniu wybierania dwóch dodatkowych punktów pomiarowych można kliknąć na zielony haczyk w pasku komunikacji lub nacisnąć klawisz Enter na klawiaturze. Jak jest to przedstawione na rysunku 1.31, występy zostaną zwymiarowane wartością 450 mm.

Oprócz tego konieczne jest zwymiarowanie odległości pomiędzy wiązarami na rzucie poziomym. W tym celu w pobliżu linii wymiarowej kliknij na prawy przycisk myszy i wybierz w pojawiającym się menu

kontekstowym Rysuj linię wymiarową. Tą samą funkcję można wywołać poprzez ikonę (Rysuj linię wymiarową) w pasku narzędzi Wymiary.

Rys. 1. 27

Rys. 1. 28

Rys. 1. 29

- 17 -


Nad górnymi końcami wiązarów narysuj prostokąt (rys. 1.32).

W tej funkcji "uchwycone" zostaną specjalnie tylko końce wiązarów. Jak już wiadomo, punkty pomiarowe zaznaczane są kółeczkami. Pomiędzy wybranymi punktami pomiarowymi wiązarów uwzględniane są rozstawy osiowe (rys. 1.33).

Aby uzyskać odniesienie wymiarowania wiązarów do rzutu poziomego należy kliknąć jeszcze na krawędzie zewnętrzne budynku (rys. 1.34).

Potwierdź wybór klawiszem Enter lub kliknij na zielony haczyk w pasku komunikacji.

W pojawiającym się oknie dialogowym (rys. 1.35) można ustawić cechy linii wymiarowej, takie jak Typ, Kierunek, Wysokość tekstu, itd. Jako Typ należy wybrać Łańcuch wymiarowy. Opcja Grupuj podobne umożliwia przedstawienie na rysunku zawsze tej samej odległości pomiędzy wiązarami w postaci skróconej (np. 10x1000mm). W sekcji Kierunek wybrano już Poziomo. Program automatycznie proponuje najbardziej logiczną opcję. Wysokość tekstu można pozostawić 2.5 mm. Potwierdź okno dialogowe klikając OK.

Rys. 1. 30

Rys. 1. 31

Rys. 1. 32

Rys. 1. 33

- 18 -


Także tutaj należy zwrócić uwagę na pasek komunikacji, w którym wyświetlane jest polecenie, które należy wykonać. Linia wymiarowa "jest przyklejona" do kursora myszy (rys. 1.36) i trzeba jeszcze ustalić jej położenie na rzucie poziomym. Po ustaleniu położenia linii wymiarowej potwierdź to położenie klikając lewym przyciskiem myszy.

Linia wymiarowa wygląda teraz jak na rysunku 1.37. Te same odległości pomiędzy wiązarami są przedstawione w postaci skróconej 10x1000mm. Maksymalna odległość pomiędzy wiązarami wynosi 1000 mm, tak jak jest to także ustawione w zakładce Obciążenie standardowe (patrz 1.5.4). Tak jak zostało to wybrane lub wprowadzone w makro wiązara, pierwszy wiązar ściany szczytowej został ustawiony w odległości 50 mm od krawędzi wewnętrznej ściany. Obok po obu stronach znajduje się dopasowane pole o szerokości 810 mm (patrz punkt 1.8).

Wymiar od krawędzi zewnętrznej ściany do pierwszego wiązara wynosi:

440mm = 365mm (grubość ściany) + 50mm (wymiar B z makro ściany) + 50mm/2 (oś wiązara drewnianego o grubości 50 mm) Wykonaj tę linię wymiarową jeszcze raz.

- Rysuj linię wymiarową - Narysuj prostokąt wokół punktów osiowych wiązarów - Dodaj punkty pomiarowe krawędzi zewnętrznych

budynku - Enter

Teraz w oknie dialogowym Linia wymiarowa (rys. 1.38) w sekcji Typ wybierz opcję Wymiar progresywny, aby otrzymać bieżący wymiar pozycji wiązarów. W sekcji Rozmieszczanie automatycznie deaktywowana jest opcja Grupuj podobne, ponieważ nie jest to możliwe przy tak wybranym typie wymiaru. Aktywna stają się opcje wyboru Z dołu do góry / Z góry na dół.

Rys. 1. 34

Rys. 1. 35

Rys. 1. 36

- 19 -


Na powyższym zrzucie ekranowym (rys. 1.39) widać, że na prawym końcu linii wymiarowej wymiary zachodzą na siebie. Aby ograniczyć pokrywanie się wymiarów i sprawić, aby były one czytelne kliknij prawym przyciskiem myszy na linię wymiarową i wybierz z menu kontekstowego Właściwości. Pojawi się okno dialogowe Linia wymiarowa. W sekcji Rozmiar zmień Wysokość tekstu na 1.5 mm (rys. 1.40).

Rys. 1. 39

Linia wymiarowa wymiarów progresywnych posiada teraz mniejszą wysokość tekstu, ale za to teraz wymiary na rysunku nie pokrywają się (rys. 1.41).

Jeżeli twój pierwszy rzut poziomy jest podobny do tego na rysunku 1.42, to sporządzenie pierwszego przykładu zakończyło się sukcesem. Gratulujemy!

Rys. 1. 37

Rys. 1. 38

Rys. 1. 40

- 20 -

Instrukcja obsługi programów RoofCon/TrussCon Ćwiczenie 2: Dach dwuspadowy (podstawy programu TrussCon)

2. Ćwiczenie 2: Dach dwuspadowy (podstawy programu TrussCon).

2.1. Cel ćwiczenia.

Dach dwuspadowy sporządzony w ćwiczeniu 1 w programie RoofCon stanowi podstawę do ćwiczenia 2. W tym ćwiczeniu przedstawione zostaną najważniejsze funkcje programu TrussCon przeznaczonego do obliczania wiązarów. Wiązar dachu dwuspadowego zostanie wyeksportowany z RoofCon do TrussCon, obciążenia i kombinacje obciążeń zostaną sprawdzone i wiązar zostanie obliczony.

2.2. Eksport wiązara dachu dwuspadowego z RoofCon do TrussCon.

Przed przystąpieniem do eksportu należy zmienić właściwości okapu wiązara. Proszę kliknąć prawym klawiszem mysz na dowolny wiązar i z menu kontekstowego wybrać

Właściwości. Po otworzeniu się okna Wiązar należy wybrać zakładkę Auto-Kształt i zmienić w sekcji Złącze podporowe typ złącza na Francuska-p/g z lewej i prawej strony (rys. 2.02).

Wiązary rozmieszczone na rzucie poziomym w ćwiczeniu 1 przedstawione są teraz w liście wiązarów jako G1. Liczba w nawiasie oznacza liczbę wiązarów. Dopiero po przeprowadzeniu obliczeń wiązary znajdujące się na rzucie poziomym będą przedstawione w kolorach. Wiązary na liście wiązarów oznakowane będą symbolem graficznym w zależności od stanu obliczania. Wiązary w naszym ćwiczeniu nie zostały jeszcze obliczone, dlatego na rzucie poziomym nie są jeszcze przedstawione w kolorach. Na liście wiązarów przed etykietą (symbolem literowo-liczbowym) wiązara nie znajduje się jeszcze żaden symbol graficzny stanu obliczania.

Aby przeprowadzić obliczanie wiązar G1 musi zostać wyeksportowany do programu TrussCon. Można to zrobić poprzez kliknięcie prawym klawiszem myszy na etykietę wiązara na liście wiązarów i wybór TrussCon / Nowy (rys. 2.1). Druga możliwość to kliknięcie prawym klawiszem myszy na jeden z wiązarów znajdujących się na rzucie poziomym. Także tutaj z menu kontekstowego należy wybrać TrussCon / Nowy (rys. 2.2).

Rys. 2. 1

Rys. 2.0 2

Rys. 2.0 1

- 21 -


Program TrussCon przeznaczony do obliczania wiązarów zostanie automatycznie uruchomiony, a wiązar zostanie przygotowany do obliczania. 2.3. Okno wyboru rodziny wiązarów.

Na początku przedstawione jest okno wyboru rodziny wiązarów (rys. 2.3). W programie zainstalowanych jest około 30 rodzin wiązarów, następne mogą być w każdej chwili dodane przez użytkownika. Przy pomocy przycisków <--- i ---> można wyświetlać następne plansze okna rodziny wiązarów. Znajdujące się obok kółeczka wyboru umożliwiają bezpośredni dostęp do poszczególnych plansz okna rodziny wiązarów. Pod poszczególnymi rodzinami wiązarów podana jest ich nazwa. Ciemnoniebieska linia wrysowana na każdej rodzinie wiązara przedstawia zewnętrzne kontury wiązara G1. Informacja ta przekazywana jest z programu RoofCon. Najbardz iej logiczną rodziną wiązara dla naszego ćwiczenia jest najprostszy wiązar dachu dwuspadowego. Wybierz pierwszą opcję o nazwie Trójkątny i potwierdź wybór poprzez OK.

Rys. 2. 2

Rys. 2. 3

- 22 -


2.4. Wiązar systemowy.

Po wyborze rodziny wiązara pojawia się okno dialogowe służące do określania wiązara systemowego (rys. 2.4). Wiązary systemowe można zapisywać w szablonach. Zainstalowane w programie wiązary systemowe są wystarczające jako standard. Dla danego wiązara systemowego można w szablonie definiować nie tylko geometrię (rozmieszczenie

krzyżulców, przekrój okapu, usytuowanie złączy na długość), ale także specjalne obciążenia.

Jeżeli na liście wiązarów systemowych zaznaczony zostanie jakiś wiązar, wtedy obok pojawia się jego rysunek wraz z odpowiednią nazwą nad rysunkiem. Taki podgląd ułatwia wybór odpowiedniego wiązara z szablonu. Poprzez przycisk Rodzina wiązarów... można przejść z powrotem do okna wyboru rodziny wiązarów (rys 2.3). Podobnie jak w oknie wyboru rodziny wiązarów, także tutaj na rysunku odpowiedniego wiązara systemowego wrysowane są kontury wiązara HB1 w postaci ciemnoniebieskiej linii. Dla naszego ćwiczenia wybierz wiązar systemowy TROJKAT (układ krzyżulców w postaci W, złącza w pasie dolnym i górnym).

UWAGA – w polskiej wersji programu dostępny jest tylko szablon TROJKAT.

Potwierdź wybór klikając OK.

Rys. 2. 4

- 23 -


2.5. Parametry wiązara.

Dane w polach Nazwa, Adres obiektu oraz Nr. zlecenia w oknie dialogowym Parametry wiązara (rys. 2.5) zostały automatycznie przejęte z programu RoofCon (patrz rys. 1.6 i rys. 1.14).

Informacja dotycząca liczby wiązarów jest nieaktywna, ponieważ wynika ona z planu rozmieszczenia wiązarów z programu RoofCon.

Wartość grubości tarcicy wynika z wpisu w zakładce Symbol wiązara okna dialogowego Ustawienia wiązara (patrz rys. 1.17). Poprzez listę wyboru można ewentualnie zmienić tę wartość. Informacja o zmianie

grubości tarcicy zostanie z powrotem przekazana do programu RoofCon po zapisaniu wiązara. W wiązarach zostaną uwzględnione nowe grubości tarcicy. Rozstaw wiązarów wynika z planu rozmieszczenia wiązarów i jest automatycznie przekazywany z programu RoofCon do TrussCon. Klasa użytkowania powinna być zdefiniowana w zależności od warunków wilgotnościowych w jakich pracuje konstrukcja. Definicję klas użytkowania znajdziemy w normie PN-EN 1995-1-1:2010 w punkcie 2.3.1.3. Z rozwijalnego menu wybieramy klasę 2 (2=65%<=WW<=85%). Nadzór produkcji dotyczy tylko zakładów produkcyjnych posiadających Zakładowa Kontrole Produkcji. Opcja ta nie ma wpływu na rezultaty obliczeń. Ustawienia dotyczące złączy na długość następuje poprzez listę wyboru Złącze na długość. Dostępne są następujące możliwości wyboru (rys. 2.6):

- Ręcznie = usytuowanie złącza na długość tak jak jest to zapisane w wiązarze systemowym

- Krótki/Długi = usytuowanie złącza na długość w zależności od długości magazynowych i przedziałów długości magazynowych tarcicy

- Maksimum (Moment) = usytuowanie złącza na długość w miejscu gdzie moment jest bliski zeru

- Średni = alternatywna propozycja usytuowania złącza na długość z opcji Krótki/Długi i Maksimum

Rys. 2. 5

Rys. 2. 6

- 24 -


Jako metodę doboru złącza na długość wybierz opcję Średni i potwierdź okno dialogowe Parametry wiązara klikając na OK.

2.6. Dopasowanie geometrii.

Po wyborze kształtu i wiązara systemowego oraz wprowadzeniu danych w Parametrach wiązara, wiązar zostanie przedstawiony w oknie roboczym. Na rysunku znajduje się także niebieska linia, która odzwierciedla informacje o wiązarze z programu RoofCon. Na rys. 2.7 widać jednak, że przedstawiony wiązar jest za duży. Różnica wielkości musi zostać dopasowana przy pomocy funkcji Dopasowanie geometrii.

Aby funkcja ta była dostępna konieczne jest aktywowanie odpowiedniego zestawu narzędzi. W tym

celu w górnym pasku narzędzi kliknij na włącznik lub wyłącznik Pokaż okno narzędzi dla dachu . Wszystkie ikony posiadające ukrywają zestawy narzędzi, które w razie potrzeby można aktywować lub deaktywować. (Patrz załącznik B).

W aktywowanym zestawie narzędzi można znaleźć ikonę RoofCon makro . Funkcję tę można

rozumieć jako element łączący programy RoofCon i TrussCon. Jeżeli kliknięta zostanie ikona wiązar zostanie całkowicie dopasowany do zewnętrznej geometrii (rozpiętość, pochylenie dachu, wysokość początkowa) oraz do istniejącej sytuacji na podporach (okap dachu, konstrukcja ściany, położenie podpór). Na rysunku 2.8 widać teraz, że niebieska linia i wiązar pokrywają się.

Po zapisaniu wiązara wszystkie informacje zostaną przekazane z powrotem także do programu RoofCon.

Rys. 2. 7

Rys. 2. 8

- 25 -


2.7. Obciążenia standardowe.

Aby sprawdzić lub ewentualnie edytować zdefiniowane w programie RoofCon obciążenia standardowe kliknij w pasku menu na Obciążenia / Obciążenia... (rys. 2.9).

Okno dialogowe Obciążenia (rys. 2.10) można także wywołać poprzez skrót klawiszowy Ctrl+F4. Obciążenia standardowe i dodatkowe szczegóły dotyczące śniegu i wiatru wynikają z danych z zakładki Norma z okna dialogowego Ustawienia wiązara w programie RoofCon (patrz rys. 1.15). Dane dotyczące obciążenia stałego i zmiennego przejmowane są z zakładki Obciążenia standardowe z RoofCon (patrz rys. 1.18). Wszystkie wartości można edytować i później dopasowywać.

Wybrana opcja Wiązar blisko szczytu umożliwia obliczanie wiązarów znajdujących się w pobliżu ściany szczytowej. Wiązary, które usytuowane są w pobliżu ściany szczytowej poddawane są innemu obciążeniu wiatrem (zgodnie z PN-EN 1991-1-4). Poprzez silniej działające ssanie konieczne może być dodatkowe podparcie pasa dolnego. Zawsze należy przeprowadzić obliczenie sprawdzające z uwzględnieniem zmienionych wartości cpe. Dla naszego przykładu opcja ta pozostaje jednak deaktywowana.

Potwierdź to okno dialogowe klikając na OK. Aby odrzucić zmienione dane można kliknąć na Anuluj.

2.8. Pokaż kombinacje obciążeń.

Przed obliczeniem wiązara ważne jest nie tylko sprawdzenie wartości obciążeń standardowych, ale także

kombinacji obciążeń. W tym celu kliknij na ikonę Podgląd kombinacji obciążeń w górnym pasku narzędzi. Należy aktywować opcję Podgląd, aby przedstawić wybraną kombinację obciążeń lub odpowiedni przypadek obciążenia (rys. 2.11). Z listy wyboru można bezpośrednio wybrać odpowiednią kombinację obciążeń. Po przeprowadzeniu obliczania na rysunku przedstawione mogą być także reakcje podporowe. Przy aktywnej opcji Punkty przekazywania obciążeń podana zostanie etykieta wiązara wraz z wartością obciążenia przenoszonego na wiązar (np. z kulawek i narożnych trójkątnych na wiązar

Rys. 2. 9

Rys. 2. 10

- 26 -


obniżony). Wybierz kombinację obciążeń z listy wyboru i zamknij okno dialogowe klikając OK.

Na rys. 2.12 przedstawiona jest wybrana kombinacja obciążeń. Jeżeli wyświetlane są kombinacje obciążeń / przypadki obciążeń wtedy natychmiast znikają linie wymiarowe. Nie jest możliwe, aby na graficznym przedstawieniu obciążeń pokazywane były linie wymiarowe. Poszczególne rodzaje obciążeń posiadają następujące kolory:

- czerwony = obciążenie stałe (działa pionowo na połać dachową) - niebieski = obciążenie wiatrem (działa prostopadle do połaci dachowej) - zielony = obciążenie śniegiem (działa prostopadle do powierzchni rzutu poziomego) - fioletowy = obciążenie zmienne (nie jest przedstawione rys. 2.12)

Przy pomocy klawiszy +/- (na klawiaturze numerycznej) można przeglądać listę kombinacji obciążeń. Naciśnięcie klawisza + powoduje skok do następnej kombinacji obciążeń o wyższym numerze, naciśnięcie klawisza - powoduje skok do poprzedniej kombinacji obciążeń o mniejszym numerze. W polu informacji o obiektach wyświetlana jest aktualnie przedstawiana kombinacja obciążeń wraz z nazwą (rys. 2.13).

Jeżeli przedstawiana jest kombinacja obciążeń 1, wtedy za pomocą klawisza - można opuścić tryb graficznego przedstawiania obciążeń. Za pomocą klawisza + można znowu aktywować ten tryb. Graficzne przedstawienie obciążeń można także deaktywować poprzez okno dialogowe Podgląd

kombinacji obciążeń. Kliknij w tym celu na ikonę i odznacz Podgląd. Potwierdź swój wybór klikając na OK. Graficzne przedstawienie obciążeń można włączyć lub wyłączyć klikając prawym klawiszem myszy

Rys. 2. 11

Rys. 2. 12

Rys. 2. 13

- 27 -


na ikonę .

2.9. Obliczanie wiązara.

Wymiary elementów wiązara zostały zdefiniowane w zakładce Materiały w oknie dialogowym Ustawienia wiązara programu RoofCon (patrz rys. 1.19). Są to wymiary minimalne. Obliczenia zostaną przeprowadzone, jeżeli wybrane wymiary elementów wiązara zostaną zablokowane. Istniejące wymiary elementów nie zostaną więc zmienione. Możliwe jest zatem, że wiązar nie będzie spełniał wymogów bezpieczeństwa. Jeżeli natomiast wszystkie elementy wiązara będą podczas obliczania odblokowane, wtedy istniejące wymiary mogą zostać zmienione na większe, jeżeli będą one niewystarczające.

W tym ćwiczeniu obliczenia zostaną przeprowadzone z zablokowanymi wymiarami elementów. Aby zachować istniejące wymiary kliknij prawym przyciskiem myszy na wolne pole. Pojawiające się w tym celu menu kontekstowe przedstawione jest na rys. 2.14. Wybierz Zablokuj wszystkie elementy, aby obliczyć wiązar. Opcja Odblokuj wszystkie elementy oznacza obliczanie wiązara z możliwością zmiany wymiarów elementów wiązara. Wiązar zostanie obliczony, jeżeli w górnym pasku

narzędzi klikniesz na ikonę Obliczenia . Pojawia się okno dialogowe Obliczenia (rys. 2.15). Tutaj należy wybrać poziom obliczania. Opcję Tarcica + płytki + ugięcia należy wybrać przy obliczaniu złączy, ponieważ przy ugięciu uwzględniany jest poślizg łączników. W przypadku wyboru opcji Tarcica, obliczona zostanie tarcica, ale nie płytki. Wybierz opcję Tarcica + płytki + ugięcia. Zaleca się, aby zawsze aktywować Symetryczne projektowanie płytek, żeby przy różnym obciążeniu połówek wiązara można było na symetrycznych punktach węzłowych symetrycznie wbudować płytki. Opcja Skasuj wymiary tarcicy dostępna jest w przypadku obliczania wiązara z odblokowanymi wymiarami elementów wiązara (patrz rys. 2.14). Kliknij OK. Wiązar zostanie teraz obliczony. Rezultat widoczny jest na rys. 2.16. Na pasach i krzyżulcach

Rys. 2. 14

Rys. 2. 15

- 28 -


wyświetlane jest maksymalne wytężenie. W obszarze okapu pasy górne są maksymalnie wytężone (124.4%), a więc przeciążone. Przeciążenie to sygnalizowane jest poprzez różowy kolor pasów górnych.

Kolory liczb procentowych informujących o wytężeniu oznaczają:

- zielony = CSI z M+N (decyduje moment zginający z siłą osiową) - niebieski = CSI z Q (decyduje ścinanie)

Kolory tarcicy oznaczają:

- żółty = tarcica nie została obliczona - zielony = obliczanie tarcicy zakończyło się powodzeniem - różowy = obliczanie tarcicy zakończyło się niepowodzeniem - pomarańczowy = przekroczone ugięcie

Kolor aktualnego stanu obliczania (żółty, zielony, różowy, pomarańczowy) zostanie po zapisaniu wiązara przekazany do programu RoofCon.

2.10. Edycja wiązara.

Aby obliczenia wiązara z naszego ćwiczenia zakończyły się powodzeniem, konieczna jest jego dalsza obróbka.

Poniżej przedstawione są możliwości zmiany wiązara:

1. Zmiana przekroju (wymiarów) 2. Zmiana usytuowania krzyżulców (wstawienie dodatkowego krzyżulca lub przesunięcie krzyżulca) 3. Zmniejszenie rozstawu wiązarów (zwiększenie ilości wiązarów) 4. Zmiana wysokości początkowej 5. Wydłużenie klina

Rys. 2. 16

- 29 -


2.10.1. Propozycja 1 – Zmiana przekroju (wymiarów).

Pierwszą możliwością skutecznego obliczenia wiązara jest zwiększenie przekroju przeciążonego pasa górnego. Na początku należy zwrócić uwagę, aby aktywowana była ikona Symetria w górnym pasku narzędzi (ikony główne), aby w naszym symetrycznym wiązarze zmienione zostały oba pasy górne, a

nie tylko wybrany dla tej opcji element. Kliknij prawym przyciskiem myszy na jeden z pasów górnych i wybierz z pojawiającego się menu kontekstowego opcję Zmień wymiary tarcicy (rys. 2.17). W oknie dialogowym Zmień wymiary tarcicy (rys. 2.18) wybierz z listy wyboru Klasa/Wym: najbliższy większy przekrój 50x160. Pasy, które mają zostać zmienione przedstawione zostaną w kolorze szarym. Jeżeli aktywna jest opcja symetrii dopasowany zostanie lewy i prawy pas górny.

Potwierdź okno dialogowe klikając OK i oblicz wiązar jeszcze raz.

Na rys. 2.19 widać, że obliczanie wiązara zakończyło się powodzeniem tylko częściowo. Sygnalizowane jest to zielonym kolorem wiązara. Kolorem pomarańczowym zasygnalizowane zostały przekroczone ugięcia na pasach górnych.

Rys. 2. 17

Rys. 2. 18

Rys. 2. 19

- 30 -


Aby sprawdzić o ile przekroczone są dopuszczalne ugięcia należy kliknąć prawym klawiszem myszy na element, w którym ugięcia zostały przekroczone. Z menu należy wybrać Wynik sprawdzenia ugięć (Rys. 2.19.a).

W pojawiającym się oknie (Rys. 2.19.b) możemy odczytać dopuszczalne i aktualne wartości ugięć. Dopuszczalna wartość wynosi 7,40 mm, a aktualna wartość wynosi 7,41 mm. Widać, że ugięcie zostało przekroczone nieznacznie o wartość 0,01 mm. Jeżeli chcemy, aby program spełnił zarówno SGN (Stan Graniczny Nośności = wytężenia), jak i SGU (Stan Graniczny Użytkowania = ugięcia), należy zwiększyć przekrój pasów górnych do wymiaru 50 x 180 mm. W tym celu klikamy prawym klawiszem myszy na pas górny konstrukcji i w oknie Zmień wymiar tarcicy wybieramy żądany wymiar (Rys. 2.19.c).

Po zwiększeniu wymiarów pasów należy ponownie dokonać obliczeń. W efekcie otrzymujemy wiązar, w którym zarówno maksymalne wytężenia jak i dopuszczalne ugięcia nie zostały przekroczone.

Rys. 2.19. a

Rys. 2.19. b

Rys. 2.19. c

Rys. 2.19. d

- 31 -


2.10.2. Propozycja 2 – Zmiana usytuowania krzyżulców.

Inną możliwością skutecznego obliczenia wiązara jest zmiana usytuowania krzyżulców. Automatycznie generowane przez program układy krzyżulców zapisane są w pliku web.def. Aby je zastosować należy jednocześnie wcisnąć klawisz Shift i klawisz strzałki (↑ lub ↓). Naciskając na klawisz strzałki można przemieszczać się po liście przedstawionej na rys. 2.20.

Jeżeli w zapisanych układach krzyżulców nie ma odpowiedniego, wtedy krzyżulce można także wstawiać ręcznie. Jeżeli krzyżulce mają być wrysowane symetrycznie, należy zwrócić uwagę, aby aktywowana była ikona Symetria. Kliknij prawym klawiszem myszy na węzeł, z którego ma się rozpoczynać nowy krzyżulec.

W menu kontekstowym wybierz opcję Wstaw krzyżulec (rys. 2.21).

Na rys. 2.22 widać, że z kursorem myszy skojarzona jest linia, która przedstawia krzyżulec, który chcemy wstawić. Trzymając naciśnięty lewy klawisz myszy można przeciągnąć tą linię do punktu końcowego.

Po zwolnieniu klawisza myszy nowy krzyżulec zostanie wstawiony.

Niekiedy wcale nie jest konieczne wstawienie nowego krzyżulca. Wystarczające może być przesunięcie węzła. W tym celu kliknij lewym klawiszem myszy na węzeł. W menu kontekstowym wybierz Przesuń węzeł (rys. 2.23). W pojawiającym się oknie dialogowym (rys. 2.24) należy zwrócić uwagę, aby aktywowana była opcja Symetria, aby symetryczne krzyżulce zostały

Rys. 2. 20

Rys. 2. 21

Rys. 2. 22

Rys. 2. 23

- 32 -


symetrycznie przesunięte. W sekcji Metoda wybierz Kliknij i przeciągnij i potwierdź to klikając OK. Komenda ta może być także wywołana poprzez klawisz F7.

Przesuń węzeł 2. Jak widać, jednocześnie przesuwany jest także węzeł 8.

Po wyborze jednego z zapisanych układów krzyżulców, wrysowaniu dodatkowego krzyżulca lub przesunięciu węzła oblicz wiązar jeszcze raz.

Poprzez menu kontekstowe Przesuń węzeł można wybierać wszystkie możliwe metody przesuwania węzła. Najczęściej stosowana jest komenda Kliknij i przeciągnij, którą aktywujemy za pomocą klawisza F7!

2.10.3. Propozycja 3 – Zmniejszenie rozstawu wiązarów.

Obciążenie działające na wiązar można zmniejszyć poprzez zwiększenie ilości wiązarów, a tym samym zmniejszenie rozstawu wiązarów. W ten sposób zmiana parametrów wiązara nie następuje bezpośrednio. Jeżeli chcesz zastosować ten wariant musisz najpierw w Parametrach wiązara tak długo zmieniać rozstaw wiązarów, aż obliczanie wiązara zakończy się powodzeniem.

Okno dialogowe Parametry wiązara można wywołać na głównym pasku narzędzi (rys. 2.25), poprzez menu Plik lub poprzez kombinację klawiszy Ctrl + F2.

W sekcji Ogólnie zmień Rozstaw wiązarów na 770 mm (rys. 2.26). Informacja o zmianie rozstawu wiązarów nie jest przekazywana automatycznie do RoofCon. Oznacza to, że musi być ona dopasowana ręcznie. Usuń wewnętrzne wiązary z rzutu poziomego poprzez przeciągnięcie prostokąta z prawej na lewą stronę nad odpowiednimi wiązarami używając do tego lewego klawisza myszy (rys. 2.27).

Aby rzeczywiście usunąć tylko wybrane wiązary, a nie wszystkie zaznaczone obiekty, wybierz przy pomocy prawego klawisza myszy Usuń / Wiązary z menu kontekstowego przedstawionego na rys. 2.28.

Rys. 2. 24

Rys. 2. 25

Rys. 2. 26

Rys. 2. 26 Rys. 2. 27

- 33 -


Kliknij prawym klawiszem myszy na lewy wiązar szczytowy i wyszukaj komendy Kopiuj - rozmieść (rys. 2.29).

W pasku komunikacji musisz teraz wpisać nowy rozstaw wiązarów, w naszym przykładzie jest to 770 mm (rys. 2.30) i potwierdź to wciskając Enter.

Wybierz punkt na prawej zewnętrznej krawędzi prawego wiązara szczytowego (rys. 2.31), aby w ten sposób określić obszar, na którym rozmieszczone mają być wiązary o nowym rozstawie.

Pasek komunikacji pyta o wiązar skrajny. Ponieważ w tym przypadku prawy wiązar szczytowy, a tym samym wiązar skrajny już istnieje, z listy wyboru należy wybrać Nie (rys. 2.32). Wybór należy potwierdzić wciskając Enter.

Jak widać to na rys. 2.33, na rzucie poziomym znajduje jest teraz 17 wiązarów (wcześniej było ich 13) o rozstawie maksymalnie 770 mm. Teraz należy jeszcze dopasować linie wymiarowe. Kliknij w tym celu prawym klawiszem myszy na linię wymiarową, którą należy zmienić i wybierz z menu kontekstowego Edytuj (rys. 2.34).

Zaznacz wiązary jak zostało to wyjaśnione w punkcie 1.10 na rys. 1.32 i potwierdź pojawiające się okno dialogowe klikając OK. Przeprowadź zmiany także na drugiej linii wymiarowej, linii wymiarowej wymiarów progresywnych.

Rys. 2. 29

Rys. 2. 30

Rys. 2. 31

Rys. 2. 32

Rys. 2. 33

Rys. 2. 34

- 34 -


Wyeksportuj wiązary ponownie do TrussCon klikając prawym klawiszem myszy na jeden z wiązarów i wybierając TrussCon / Otwórz. Po eksporcie w programie TrussCon pokazywana jest teraz prawidłowa liczba wiązarów.

Należy ponownie dokonać obliczeń wiązara, gdyż zostały one skasowane podczas rozmieszczania wiązarów (zmiana koloru z zielonego na żółty). Spowodowane to zostało zmianą rozstawu wiązarów. Jeżeli nie chcemy utracić rezultatów obliczeń należy wybrać inną metodę kopiowania wiązarów. W metodzie Kopiuj – obszar odległość między wiązarami pozostaje zachowana, co może skutkować, że ostatnie dwa wiązary są do siebie bardzo zbliżone (rys 2.33a).

2.10.4. Propozycja 4 – Wydłużenie klina.

Ostatnią możliwością skutecznego przeprowadzenia obliczania w tym przykładzie jest zmiana długości klina lub wykonanie pasa równoległego do pasa górnego. Z menu kontekstowego jednego z węzłów okapu (węzeł 1 lub węzeł 7) wybierz w tym celu Właściwości złącza klikając na węzeł 1 lub 7 prawym klawiszem myszy.

W zakładce Klin można przeprowadzić wszystkie konieczne dla klina zmiany. W sekcji Typ kliknij na opcję Zgodnie z górnym pasem, a z listy wyboru w sekcji Klasa/Wym: wybierz przekrój 50 x 180. Jako Długość klina równoległego do pasa górnego wpisz 780 mm (rys. 2.35).

Teraz należy przeprowadzić obliczenia. W efekcie otrzymamy wiązar gdzie SGN został spełniony natomiast ugięcia na pasach górnych zostały przekroczone (kolor pomarańczowy).

Rys. 2. 33a

Rys. 2. 35

Rys. 2. 37

Documents

Instrukcja obsługi programów RoofCon/TrussCon projektowe.pdf · EN 1991-1-3 oraz PN-EN 1991-1-4, poprzez wprowadzenie koniecznych informacji. W celu obliczenia obciążenia śniegiem