FETRET-ÜL VAHİY VE PEYGAMBERİN İNŞAA SÜRECİ DEVAM … · (Duha Suresi) PEYGAMBERLİĞİN 1 ... 63) PEYGAMBERLİĞİN 1.NCİ YILI. Allah'ın en yüce ve her eyi bilen olduğuna

15.03.2010

Rahman ve Rahim Olan

Allah’ın Adıyla

FETRET-ÜL VAHİY VE

PEYGAMBERİN İNŞAA

SÜRECİ DEVAM EDİYOR

-MÜDDESSİR-

اقرأ“Oku’’

خلقباسمرب كالذى

Yaratan Rabbin adına

لق خلقاإلنسانمنع

O insanı bir "alak(a)"dan yarattı

اقرأ“Oku’’

وربكاألكرم

Rabbin sonsuz kerem sahibidir

مالذىعلمبالقل

O Rab ki kalemle yazmayı öğretti

ميعلمعلماإلنسانمال

İnsana bilmediğini de öğretti” (Alak 1-5)

اقرأ“Oku”

خلقباسمرب كالذىYaratan Rabbin adına

ALLAH, bu ağır görevlendirmeden sonra, bir süre

Vahyine ara verdi.

PEYGAMBERLİĞİN 1.NCİ YILI

3.1. Hz Muhammed’in Peygamber Olarak

Görevlendirilişi

Resulüllah, görevi dahilinde ilâhî bilgilerin

vahyolunmasını beklemeye başladı.

Bu ümitle sık sık Cebrâil’le karşılaştığı Hira

Mağarası'na gidiyor ve onu gözlüyordu.

Ama bir türlü yeni vahiy gelmedi. Günler geçti;

haftalar, aylar geçti, fakat vahiy gelmedi



Görevlendirilişi

Bu şekilde aradan uzun zaman geçti. Buna

"Fetretü’l-Vahiy" denir.



Görevlendirilişi

Kaynaklar, bu bekleyiş için birkaç günden üç yıla

kadar çeşitli süreler kaydederler.

Fakat bu durumun çok uzun müddet devam

etmediği muhakkaktır.

Hz. Muhammed (s.a.s.) bundan rahatsız olmuş ve

endişelenmiş; hatta Rabbi tarafından terkedildiği

zannına kapılmıştır.



Görevlendirilişi

Bir gün Hira dağından evine gelirken Cebrâil’i ilk

gördüğü heybetli haliyle tekrar gördü.

Daha önceki gibi korku ve heyecana kapılarak

derhal evine koştu ve yatağına girdi. Fakat melek

evde bir kez daha karşısına çıktı ve ona şöyle hitap

etti:


And olsun

Doğan güne!

Ve her şeyi

örttüğü

zaman

geceye!

Ki Rabbin

seni terk

etmedi,

sana hiç de

darılmadı.

Ve

kuşkusuz

Âhiret,

senin için

bu

dünyadan

daha

hayırlıdır.

Ve muhakkak

ki Rabbin

sana güzel

nimetler

verecek ve

sen de

hoşnut

olacaksın.

O seni bir

yetim olarak

bulup da

sana bir

sığınak,

bir himâye

sağlamadı

mı?

Seni yolunu

şaşırmış bir

halde bulup

da seni

doğru

yola

eriştirmedi

mi?

Ve seni

başkasına

muhtaç bir

halde bulup

da

zengin

etmedi mi?

Öyleyse,

sakın yetîme

eziyet etme!

Ve el açıp

isteyeni de

sakın

azarlama!


Görevlendirilişi

Ve Rabb’inin nimetini minnet ve

şükranla an!”

(Duha Suresi)



Görevlendirilişi

Artık ayetler, peş peşe gelmeye başlıyordu.



Görevlendirilişi

Müddessir Suresinin ilk ayetleri ile hareket başlıyordu.

“Ey Yatan Kişi (Ey Yatan İyi)

(Yatan iyi iyi değildir. Pasif iyi olma.) Kalk ve Uyar.



Görevlendirilişi

Bu ayet-i kerîmeler;

Hz. Muhammed (s.a.s.)’e peygamberlik görevinin

verildiğini;

Bundan böyle Allah’ın kendisine vahyettiklerini

insanlara tebliğ edip öğreteceğini;



Görevlendirilişi

Onları Allah’ın yoluna davet edeceğini;

İtaat edenleri dünya ve âhiret mutluluğu ile

müjdeleyip,

Yüz çevirenleri cehennem azabıyla korkutacağını

gösteriyordu.


ilk vahyin gelişini takiben, kıyamete kadar ki zaman

içerisinde yaşayacak bütün insanlar için gerçek

mutluluğun, adaletin, huzurun, güvenin, iyiliğin,

güzelliğin... yolunu gösterecek ilâhî bilgiler yirmi yılı

aşkın süreyle vahyolundu.

Vahyolunan her ayetle bireysel ve toplumsal hayatın

olması gereken en mükemmel şekli, en güzel

muhtevası bildirildi, açıklandı, gösterildi.


Vahyolunan ayetler ve o ayetlerin oluşturduğu

Kur'an, önce elçisini eğitip yetiştirdi.

O'nun ilâhî talimatlarıyla mükemmelleşen ve tüm

insanlık için en güzel model haline gelen

uygulamaları ve yaşantısı ise ilâhî bilginin pratiğe

aktarılışı olarak anlam kazandı.


Böylelikle, insanlığa sunulan dosdoğru ve en güzel

hayat tarzı,

• Teorik esaslar halinde insanlara bildirilen bir bilgi

yığını olmaktan çıktı;

• ilâhî bilgi O'nun şahsında en mükemmel

modelini buldu;

• insanlık O'nun şahsında bir insanın

ulaşabileceği en mükemmel aşamaya erişti.


İnsanların şaşkınlık içerisinde 'Ne olacak hu

durumumuz? Bu bin bir türlü kötülük ve

yanlışlıklardan nasıl kurtulacağız?' diye sordukları,

çaresizlikten ne yapacaklarını bilemez duruma

geldikleri bir anda ilâhî iradenin sesi duyuldu ve

insanlar arasından seçtiği elçisine 'ilahi' talimatını

verdi.


Yüce Allah, O'na 'bildir, duyur, ilan et, açıkla' dedi.

Neleri?

Elbette ki kendine bildirilecek olan doğruları,

güzellikleri, iyilikleri, güzel ahlâkın en güzel

ölçülerini...

Niçin?

Tüm dünya 'esenlik yurdu (Yunus 10:25) olsun diye.


Ey iman edenler! Sizi yaşatacak şeylere çağırdığı

zaman Allah ve Resulünün çağrısına koşun. (Enfal

8:24)

Sizi karanlıklardan aydınlığa çıkarmak için

Muhammed'i apaçık ayetlerle gönderen O'dur.

Şüphesiz Allah sizlere karşı çok şefkatli, çok

merhametlidir. (Hadid 57:9)


İşte bu Kur'an, bizim indirdiğimiz, hürmete layık,

kutlu bir kitaptır. Öyleyse Kur'an'a uyun ve yolunuzu

Kur'an'la bulun ki, Allah'ın merhametine layık

olabilesiniz.

Onu size indirdik ki, 'Kitap yalnız bizden önceki iki

topluluğa (Yahudi ve Hıristiyanlara) indirilmişti de,

biz onların eğitim ve Öğretimlerinden habersizdik'

demeyesiniz diye; yahut 'Eğer bize de bir kitap

indirilseydi, biz onlardan daha çok doğru yolda

olurduk' demeyesiniz diye. işte size de Rabbinizden

açık bir delil, hidayet ve rahmet geldi.


Kim Allah'ın ayetlerini yalanlayıp, insanları ona

yönelmekten engeller ve kendisi de ondan yüz

çevirirse, ondan daha zalim kim olabilir? (Bilmiş

olun ki) mesajlarımızdan yüz çevirenleri, yüz

çevirmeleri yüzünden, azabın en kötüsüyle

cezalandıracağız! (En’am 6:155-157)


Ey insanlar! işte Rabbinizden size bir öğüt;

kalplerde olabilecek her türlü sıkıntı, şüphe ve

hastalıklar için bir şifa ve ona inanan herkes için

hidayet ve rahmet olan Kur'an geldi. Yunus 10:57

Gerçek şu ki, bu Kur'an insanları dosdoğru yola

iletir. İsra 17:9


İLAHİ GÖREV BAŞLIYOR

Ey elbisesine bürünen!

Kalk ve uyar.

Rabb'ini yücelt.

Elbiseni temiz tut.

Pis şeylerden uzak dur.

Yaptığın iyilikleri çok bularak başa kakma.

Rabb'in için sabret.

Müddesir sûresi, 74:1-7


Fetret dönemi ile bir durum değerlendirmesi

yapmasına, ilk vahyin neden olduğu şoktan

kurtulmasına ve durulmuş bir vaziyette

peygamberlik görevine hazır duruma gelmesine

imkân sağlanan Hz. Muhammed,

Müddessir sûresinin ilk ayetleri ile birlikte, insanları

'esenlik yurdu'na ulaştıracak yegâne inanç sistemini

ve hayat tarzını tebliğe başlamaya çağırıldı.


Kırk üç yıldır devam eden kendi halinde, hiçbir

yanlışa müdahale etmeyen tavrını, terk etme

zamanının geldiği bildirildi.

Artık üzerindeki örtüleri atmalı ve hakikati ilan

etmeliydi.

Artık O, şirkin hakim olduğu bir toplumda, kendi

halinde yaşayan ve her türlü inanç ve yaşantı

yanlışından uzak kalmaya çalışan Abdullah'ın oğlu

Muhammed olmamalıydı.


O artık Resulüllah idi; tüm insanların kurtuluş

önderiydi.

Kalk ve uyar

Bu, henüz işin başında olunduğu için kapsamı

bilinmeyen son derece genel bir emirdi.

Resulüllah çevresindeki insanları, hangi konularda

uyaracaktı?


Uyarma konusunu belirlemek kendisine mi

bırakılmıştı?

Nasıl uyaracaktı?

İnsanları uyarma talimatını veren ayetin hemen

arkasından, bu soruların oluşmasına imkân

vermeyecek gerekli açıklama yapıldı:


Rabb'ini yücelt.


Niçin?

Bu, Resulüllah‘ın zihninde yer bulmayan, ama

ondan bin dört yüz yıl sonra yaşayan bizler için son

derece önemli bir sorudur.

O elbette ki, mensubu olduğu toplumun inancını çok

ayrıntılı bir şekilde bilen birisi olarak 'Rabb‘ini yücelt'

emrinin neyi gerektirdiğini anlamıştı; ne yaparsa

'Rabb'ini yücelteceğini biliyordu.


O'nun neyi anladığını tespit edebilmek için, o günün

Mekke toplumunun 'Rabb' konusundaki inançlarının

neler olduğunu dikkate almak gerekmektedir.


Kur'an da, özellikle Mekke müşrikleri başta olmak

üzere Arapların Allah'a olan inançlarıyla ve

inandıkları Allah'ın sıfatlarıyla ilgili bilgiler veren çok

sayıda ayet bulunmaktadır.

Gökleri ve yeri yaratanın, güneşi ve ayı kontrol

edenin Allah olduğuna inanıyorlardı:

'Andolsun onlara 'Gökleri ve yeri kim yarattı?' diye

sorsan, mutlaka 'Allah' derler...' (Lokman, 31:25

Ankebût, 29:61; Zûmer, 39:38; Zuhruf, 43:9)


Yağmuru yağdıranın ve bitkileri yetiştirenin Allah

olduğunu biliyorlardı:

'Onlara: 'Kim gökten suyu indirip de ölmüş olan yeri

onunla diriltti?' diye sorsan: 'Allah' derler..' (Ankebût,

29:63)


Allah'ın en yüce ve her şeyi bilen olduğuna

inanıyorlardı:

'Andolsun onlara: 'Gökleri ve yeri kim yarattı?' diye

sorsan elbette diyecekler ki: 'Onları, çok üstün, çok

bilen (Allah) yarattı.' (Zuhruf, 43:9 Ayrıca bkz: Alâk,

96:14)


Tüm bu delillerden açıkça anlaşıldığı üzere, Mekke

ve çevresinde yaşayan insanların ekseriyeti ilâhî bir

iradenin varlığına inanıyorlardı.

O'nu 'Allah' olarak isimlendiriyorlardı.

Dolayısıyla, bütün bunlardan hareketle, Resulüllah,

kendisine vahyolunan ayetler dahilinde olmak üzere

risâletin ilk gününden itibaren, Allah'a ve O'nun

birçok sıfatına inanan insanlara karşı Allah'ı

yüceltmekle işe başladığı anlaşılmaktadır.


Neden?

Risâlet sürecinin doğru anlaşılması açısından asıl

bilinmesi ve dikkate alınması gereken konu budur.


Arap müşrikleri, Allah'a inanıyorlardı ama, özellikle

Rabb sıfatıyla ilgili olmak üzere bazı yanlışlıklara

sahiptiler.

Bu sıfatın bazı gereklerini Allah'tan başkalarına ait

kılmışlar ve bunu yaparken Allah'ın Rab’lık sıfatını

bazı açılardan daraltıp küçültmüşlerdi.


Zanlarınca, her şeyi yaratan ve evreni kontrol eden

yüce Allah, bazı işlerini bazı yaratıklarına

devretmişti.

Özellikle de insanın yaşadığı ortamı ve bu ortamda

şekillenen hayatın ilkelerini belirleme işlerini, yüce

Allah'ın şanına uygun olmayan basit işler olarak

kabul ediyorlardı.

Bu tür işlerle ilgilenmenin Allah'ın şanını aşağılamak

olacağını düşünüyorlardı.


Bu nedenle de, Allah'ın, bu tür işleri bazı aracılara,

şefaatçilere, yardımcılara devrettiğini

düşünüyorlardı.

Bunlar cinler, cinleri sembolize eden nesneler ve

varlıklar, putlar ve cinlerle irtibat kurduğuna inanılan

kâhinlerdi.

Allah’ın yüce dinini siyasete alet etmeyin diyen

zihniyet işte bu zihniyettir.


Müddesir sûresi ile bildirildiği üzere, Resulüllah'ın

ilâhî görevi dahilinde ilk yapması gereken şey

'Rabb'i yüceltmek'' ten ibaretti.

Fakat bu 'Rabb olan Allah yücedir' veya 'Allah

yücedir' biçiminde meydanlarda bağırmakla

yapılacak bir iş değildi


'Rabb'i yüceltme' işi öncelikle ve asıl muhtevasıyla

Rabb sıfatını, her türlü eksiklikten, ortaklıktan

ayıklayıp, sadece ve sadece Allah ait kılmak

biçiminde olmalıydı.

Resulüllah, Allah'ın yegâne Rabb olduğunu,

insanlar üzerinde O'na rağmen hiç kimsenin sözü

dinlenen, kendisine itaat edilen, iradesine boyun

eğilen olmadığını ve olamayacağını anlatmalıydı.

Rabb'la ilgili mevcut yanlışlıkları tashih etmeliydi.


Kur'an'ın vahyolduğu zamanın Arap toplumunda;

Rabb, deyince;

İtaat olunan efendi,

Herhangi bir durumu düzelten kimse,

Terbiye eden kişi,

Bir şeyin sahibi olan kimse,

Yöneten,

Kemale erdiren,

Emretme ve yasaklama iradesine sahip olan

anlamlarına gelen bir isim olarak algılanıyordu.


Bu vahyin ilk ayetleri, en başta bu yanlış anlayışı

düzeltmekle işe başladı.

'Oku! Yaratan Rabb'in adıyla

Ayet kısa ama çok önemli bilgi ve mesajlar

içeriyordu.

Bu ayet 'Yaratanın adıyla' veya 'Allah'ın adıyla?

biçiminde değildi; eğer böyle olsaydı mesaj çok

değişirdi. Bu iki ifadeyle de müşriklerin yanlış

inançlarına müdahale söz konusu olmazdı.


Ancak Ayette, "Yaratan Rabb'in adıyla' deniliyordu.

Bu mevcut inancı toptan değiştiren bir ifadeydi.

Müşriklere göre, yaratan irade rabb değildi, rabb

olanlar da yaratan değillerdi.

Zira, inandıkları rabblerin yaratma özelliği yoktu. O

halde bu ayetin kendilerini, kendi İnsan rablerini

ifade etmediği açıktı.


'Rabb' vasfı tamamıyla 'Yaratan'a ait kılındığı

zaman da müşriklerin inandıkları yanlış rabb

anlayışları tamamıyla reddediliyor; Yaratan'dan

başkasına Rabb sıfatından herhangi bir pay

verilmemiş oluyordu.

Bu da demekti ki; Allah, her şeyin Rabb‘idir. Hiçbir

şey O'nun egemenliğinin dışında değildir.

Takip eden ayetler ise, Allah'ın Rabb oluşunun

insanla ilgili kısmına değinmesi açısından daha da

önemliydi: 'O, insanı alâktan yarattı. Oku Rabb'in

büyük kerem sahibidir. Alâk, 96:2,3


Müşrik inancına göre;

Allah'ın insanlarla olan ilgisi, sadece ve sadece

hayatın başındaki (doğum) ve sonundaki (ölüm)

müdahaleden ibaretti.

Allah'ın, insanı yarattıktan sonra artık onun işlerine

karışmadığına inanıyorlardı.


Bu açıdan fiilen 'Allahsız' yaşıyorlardı.

Ancak çok hayatî problemlerle karşılaştıklarında

Allah'ı hatırlıyor; diğer zamanlar işlerini istedikleri

gibi yürütüyorlardı.

İhtiyaç hissederlerse fal okları aracılığıyla putlarına

veya kâhinlerine başvuruyorlardı, inandıkları Allah,

çocuklarının hiçbir işine karışmayan sorumsuz bir

baba gibiydi.


Resulüllah, vahyolunan ayetlerden hareketle

hakikati ilan etmeye başladı.

Ancak şurası son derece önemliydi ki, sadece

doğruyu söylemek yeterli değildi.

Hemen herkes bilir ki, doğruyu doğru kişinin

söylemesi, en az söylenenin doğru olması kadar

önemlidir.


Bir yalancının doğruluk söylevi, bir ahlâksızın ahlâk

çağrısı, bir bencilin fedakârlık isteği muhataplarının

kafalarında ve gönüllerinde hiçbir şekilde olumlu

karşılık bulmaz.

Bireysel ve toplumsal tecrübeler göstermektedir ki,

bir sözün, bir düşüncenin, bir bilginin insanlar

tarafından kabul edilebilmesi için o söz, düşünce

veya bilginin doğru olması veya doğruluğunun

açıkça ispatlanması yeterli olmamaktadır.


Eğer doğru olma durumu, bir söz veya bilginin kabul

edilmesi için yeterli olsaydı, yeryüzünde hemen

hiçbir kötülük görülmezdi; cinayetler işlenmez,

hırsızlıklar gerçekleşmez, zulüm, işkence, baskı,

aldatma... yeryüzünden ebediyen silinirdi.

Çünkü, bütün bunların yanlış olduğunu hemen

herkes bilmektedir.


Bir söz veya bilginin kabulünde doğruluğunun yanı

sıra onu söyleyen veya bildirenin kimliği ve

özellikleri de Önem kazanmaktadır.

İnsanlar güvendikleri, sevdikleri insanların söz ve

bilgilerine itimat ederler; güvenmedikleri,

sevmedikleri kimselerin değil; üstelik doğru söylüyor

ve doğru bilgi veriyor olsalar bile.


Dolayısıyla, insanları yanlışları nedeniyle 'uyarmak’

ve 'Rabb'i yüceltmek' görevinin başarıya ulaşması,

bu işi yapacak kişinin bu göreve kişiliğiyle,

ahlakıyla uygun olmasını gerektiriyordu.

Söylenenlerin etkili olması, kabul görmesi için,

gerçeğin elçisinin de saygın ve sözlerine itimat edilir

bir konumda olması gerekiyordu.


Resulüllah peygamber olmadan önce de güvenilir,

dürüst, edepli birisi idi; ama bu olumlu özellikleri

şimdi daha da büyük önem ifade ediyor ve bu

nedenle her türlü noksanlıktan, lekeden tamamıyla

uzak olması gerekiyordu.

Bu nedenle ilâhî görevin ilk talimatlarının verildiği ilk

ayetlerden bir kısmı hakikat davetçisinin

özelliklerine ayrıldı. Böylelikle, Resulün eğitilmesi ve

insanlığın zirvesi kılınması süreci de başlatılmış

oldu.


Elbiseni temiz tut. (Müddessir 74:4)

'Elbiseyi temiz tutmak', Resulüllah‘ın veya herhangi

bir Arap‘ın anlamını kolaylıkla anladığı bir sözdü. Bu

söz, Araplar arasında sıklıkla kullanılan ve

Türkçe'deki 'Alnı açık olmakla, 'Yüzü ak olmakla

aynı anlama gelebilecek bir deyimdi.

Araplar, yalan söyleyen veya sözünde durmayan

kimse için 'elbisesini kirletti' derlerdi.


Yine aynı şekilde olmak üzere, iffetli kimseler için de

'eteği/elbisesi temiz' derlerdi.

İlgili ayetle, Resulüllah'a, her türlü ahlâksızlıktan,

fuhuştan, yalandan, kötü sözlerden, yüz kızartıcı

diğer her türlü davranışlardan uzak durması

emredildi.

Yalancı, sahtekâr, hilekâr, hain olmaktan kaçınması;

kişiliğini bu tür olumsuz sıfatlarla kirletmemesi

gerektiği bildirildi.


Takip eden ayet ise "elbiseyi temiz tutma' emrinin

önemli bir gereği açıklandı ve gereğinin yerine

getirilmesi istendi:


Pis şeylerden uzak dur. Müddesir, 74:5

Resulüllah'a pis şeylerden uzak durması

emredilirken, bir önceki ayetin konusu olan ve en

genel manâda 'ahlaki temizlik olarak

tanımlanabilecek özellikleri de kapsayan daha genel

bir emir verilmiş oluyordu.

Resulüllah kabalık, sefihlik, ahlâksızlık, terbiyesizlik

gibi her türlü ahlâkî pislikten uzak durmanın yanı

sıra, şirkin nesnesi olan putlardan ve taraftarlarının

her türlü yanlış ve iğrenç hâl ve hareketlerinden de

uzak durmalıydı.


Bir başka ifadeyle, sonu azap olan ahlâk, düşünce,

inanç, yaşantı pisliklerine hiçbir şekilde

bulaşmamalıydı.

Her haliyle temiz ve pak olmalıydı.

Müddesir, 74:5


Müddessir sûresinin bu iki ayetiyle Resulüllah'a hâl

ve hareketleriyle, duygu ve düşünceleriyle, inanç ve

yaşantısıyla nasıl olmaması bildirildiği gibi, ilâhî

görevi dahilinde dikkat etmesi gereken bir konuya

da dikkat çekilmiş oldu.

Kötü, yanlış, pis özelliklerin, herhangi bir insana

yakışmadığı gibi, Allah'ın elçisine hiçbir surette

yakışmayacağı ifade edildi.


Öyleyse Resulüllah bu konularda herkesten daha

çok dikkatli olmak zorundaydı.

Ayrıca, Resulüllah eğer inanç ve ahlâkta olumsuz,

yanlış ve kötü özelliklere sahip olursa 'Rabb'i

yüceltmek' gibi asli görevini yerine getirmesi

mümkün olmayacaktı.

Mümkün görünse bile, açıktı ki yapılan işlerin,

gösterilen çabaların bir anlamı ve değeri

olmayacaktı.


Risâletin ilk aşamasında Resulüllah‘ın kişiliği ve

ahlâkı ile ilgili olmak üzere verilen emir sadece söz

konusu iki ayetle sınırlı kalmadı.

Bir başka ayetle, Resulüllah'a görevi dahilinde özel

bir emir daha verildi:


Yaptığın iyilikleri çok bularak başa kakma!

Müddesir, 74:6

Peygamberlik her açıdan fedakârlıkta bulunmayı

gerektiren yüce ve ağır bir görevdir.

Ayetle emredildi ki, risâletin gerektirdiği

fedakârlıklar, hiçbir surette insanlara karşı tepeden

bakma, yapılanlardan dolayı insanları minnet

altında bırakma gibi davranışlara neden

olmamalıdır.


Hak davanın önderi sıfatıyla Resulüllah veya

takipçileri bu yüce ve ağır görevi;

İnsanların takdirlerini kazanmak,

İnsanlar tarafından övülmek,

Beğenilmek,

Sevilmek,

Mal, makam elde etmek için değil;

Sadece ve sadece Allah için yapmalıdırlar.


O halde fedakârlıklara karşılık, insanlardan menfaat

niteliğinde, bir şeyler beklememelidirler.

Yapacakları şeyler nedeniyle kendini beğenme,

gururlanma, iyilikleri başa kakma gibi yanlışlıklara

sapmamalıdırlar.

Zira bunlardan hiçbiri, hiçbir şekilde hak davanın

mensubuna yakışmaz.

Bu olumsuzluklara sahip olmak hak dava ile bir

arada bulunmaz.


Davayı yüceltecek olan şey, insanlardan karşılık

beklemeden yapılacak fedakârlıklardır.

Rabb’i yüceltmek demek, Rasulullah’ın, kötülükler

ve ahlâksızlıklar üzerinde şekillenen hayat

tarzlarına ve mensuplarına karşı bir tavır alması

gerektiği anlamına geliyordu.


Putperest bir toplumda, her türlü ahlâksızlığın,

kötülüğün, yanlışın bir hayat biçimi haline geldiği

insanlar arasında, bu talimatın gereğini yapmak ise

elbette ki bazı problemlere neden olacaktı.

Her hâl ve durumlarını iyi ve doğru zanneden

insanların, neredeyse her şeyleriyle yanlış

içerisinde oldukları uyarısıyla karşı karşıya

kalmaları, elbette ki kaçınılmaz biçimde bazı

husûmetlerin oluşmasına neden olacaktı.


Bu durumda insanların yanında yalnız olan

Resulüllah ne yapacaktı?

Tepkilere nasıl cevap verecekti?

Bu ve benzeri soruların cevabı verilen talimatları

takiben ayetle açıklığa kavuşturuldu:


Rabb'in için sabret. (Müddessir 74:7)

Yani;

Yanlışlıklar içerisinde olduklarını kabul edemedikleri

için tepki gösteren kötülere,

Yanlış gidişatı hayat tarzı edinmişlere,

Zalimlere,

Zorbalara


Rabb'in için sabret. (Müddessir 74:7)

Baştan çıkarıcı istek ve arzuları nedeniyle nefsine

karşı direnenlere;

Hak davayı gerileten veya saptıran geri adım(lar)

atma, zorluklara teslim olma, dosdoğru olan

yolunda ilerlemekte bıkkınlık gösterme, her türlü

olumsuz söz ve davranışa karşı dirençli ol; tam bir

kararlılık içerisinde, vahiyle bildirilen yol üzere,

verilen ilâhî talimatların gereğini aynen yerine getir

ve tüm bunları yaparken sadece Allah'a güven.


Documents

FETRET-ÜL VAHİY VE PEYGAMBERİN İNŞAA SÜRECİ DEVAM … · (Duha Suresi) PEYGAMBERLİĞİN 1 ... 63) PEYGAMBERLİĞİN 1.NCİ YILI. Allah'ın en yüce ve her eyi bilen olduğuna