EUGENIUSZ TKACZYSZYNDYCKI Kamieńpełenpokarmu€¦ · a zwłaszcza dworce na których spęǳaliśmy resztę dni luǳi z którymi nie zamieniliśmy słowa na pustych zakazanych placach

Ta lektura, podobnie ak tysiące innych, est dostępna on-line na stroniewolnelektury.pl.Utwór opracowany został w ramach pro ektu Wolne Lektury przez fun-dac ę Nowoczesna Polska.

EUGENIUSZ TKACZYSZYN DYCKI

Kamień pełen pokarmuKsiążkę tę dedykujęmojej kochanej Marii

http://www.wolnelektury.plhttp://wolnelektury.pl/katalog/lektura/tkaczyszyn-dycki-kamien-pelen-pokarmuhttp://www.wolnelektury.pl/http://www.wolnelektury.pl/http://nowoczesnapolska.org.plhttp://nowoczesnapolska.org.pl

NENIA I INNE WIERSZEw moim małym domu zamieszkała niewiaraak nierządnica zamieszkała w moim małym domu niewiarabarǳo zła kobieta z którą mamy ednego Panapowieǳiałem e mo e ciało męskości

ak i mo e ciało zniewieścieniawszystkie mo e ciała

których est co niemiara ma ą ednego Panawięc po co do mnie przychoǳisz wciąż naga

przysięgam schizoenia est ak pies bez kościktóry z żołądkiem moim ma do czynieniai z żołądkiem moim czyni sobie zadośćco to est samotność

ak schizoenia samotność zamyka mnieprzysięgam ona zamyka mnie kiedy estem ze ZbigniewemIngo i kiedy nie estem ona mnie zamykaw domu Zbawiciela a potem wyprowaǳa z domu

nieskazitelności ona mnie zawsze prowaǳiz domu nieskazitelności popod czy eś okna

w moim małym domu zamieszkała skruchamyślałem że płacze we mnie ǳiecko a nie staruchaprzecież ona nie zamieszkała w domu starcówktóra może odmłoǳić ednym grzechem mnie

powieǳiałem ty mnie możeszeszcze odroǳić w moim pustym domuty mnie możesz eszcze uczynićǳieckiem w zmarszczkach ǳisie szego grzechu

schizoenia to ten ptak wczorai ten ptak ǳisia nie asnego upierzeniaaki estem aki będę eżeli pokonam tę śmieszną przestrzeńmięǳy ednym a drugim nie asnym słowem

które wypływa albo nie wypływa z ciemnościna pierw zachorowała matka aka esteśpytałem się wczora i ǳisiaczy ak ten ptak oszukany pod niebem

przez wszystkie płazy ziemi.

- Kamień pełen pokarmu

Panie a nie odbiegłema nie porzuciłem Two ego domuwe mnie tylko wilk Dobry Pasterzu wbił swo e zębya a mu powieǳiałem to nie są zęby które się na mnie zawezmą

Panie a nie usłyszałembo byłem głuchy Two ego głosunie wchodź w paszczę zwierzęcia bez ednegozęba abyś nie był samotny

gwiazdo niespełna rozumu ziemskiegozacznĳ od nowa czerpać w ciemnościach świata tegogwiazdo niespełna rozumu luǳkiegozacznĳ od nowa w ciemnościach mo ego ciała marnego

na aśnie sza gwiazdo niespełna rozumu i niespełna zamętuzacznĳ na nowo od chaosu moich wnętrznościa potem od swo ego wozui pociągnĳ mnie w przepaść

na aśnie sza gwiazdo niespełna rozumuczy ty byłaś matką czy ty byłaś matką odebraną komuśgwiazdo niespełna rozumu gwiazdo na aśnie szaza którą iǳiemy do domu obłąkanych

.czy ty byłaś zamknięta ak Dyckaw oślepia ącym świetle schizoeniigwiazdo przeklęta czy ty się wzięłaśz mo e matki Stefanii

o światło proszącczy ty się uskarżałaś na nią ze mrocznato tylko my nie rozumiemyco ona pragnie nam przekazać nie przekazu ąc

owocu z pestek treścico ona pragnie nam ofiarować nie ofiarowu ącona nam Pana Boga niosłai w droǳe osłabła akby zobaczyła diabła

gwiazdo na aśnie sza czy ty się wzięłaśz mo e matki w ciemnościachczy ty byłaś zamknięta ak Dyckaw oślepia ącym świetle schizoenii

mo a matka kościół innowierczyniech bęǳie pochwalony Jezus Chrystus który cierpiinnowierców a nie zsyła na nich śmierciinnowiercą est kto matczyne opuścił serce


mo a matka kościół bluźnierczybluźniercą nie est kto imienia Pana nie zna du elecz który się chełpi że posiadłimię nowe i że się zowie nowo naroǳony

niech bęǳie pochwalony Jezus Chrystus który cierpibluźnierców a nie zsyła na nich śmierci

krzyk est powrotem do matkichoćbyś nie chciałkrzyk est powrotem do matkipierwszym źródłem macierzyństwa

i choćbyś nie chciał ostatnim zakorzenieniemkrzyk est po to ażeby nie opuścić siebieżeby w łonie matki nie było skonania i ustzaprzepaszczenia w ciszy zawiązu ącego się poranka

piasek to sypkie ssące usta śmierciustom tym nie wymkniesz się choćbyś z deszczem spadałchoćbyś z deszczem w głąb innych ustobsuwał się szczęśliwy że piasek nie istnie e

powiadam wszakże piasek to ustaśmierci nie zacieśnione na deszcz i kamieńszczęśliwy kto uwierzył w piasek i ustanapełnił swe a potem eszcze raz zapragnął

piasek to sypkie ssące usta śmierciktóre wciąga ą w drżenie martwychpowiadam wszakże ani deszcz ani kamieńnie spocząłby w nas wątpiących w samotność

mó przy aciel est choryi otoczył się ak niemowlę bólem roǳeniaego ciało w którym est naǳie a na mo e ciałoest uż w droǳe ak kwitnąca gałązka abłoni

da e o sobie znać i ak gałąź owocu ąca nic nie znaczymó przy aciel est chory i drży ciało egomó przy aciel est umiera ący i niosę mu zmęczeniesen nie odparty żadnym tchnieniem

w nieǳielne popołudnie pracowało trzech półnagich żołnierzyPan Bóg w ich ciałach nie ukrywał swo ego roztargnieniai na nowo tworzył kosmos początku i końca podczas gdy onioślepieni słońcem wypoczywali na wznak


Pan Bóg myszkował w ich ciałach zǳiwiony swo skością potuPan Bóg myszkował w ich ciałach złaknionywracał do swoich źródeł i stawał siękroplą brudu bez które nie bylibyśmy sobą

mo a siostra Wanda przynosi ze spaceru lilięa a piszę wiersz o śmiercia a znowu ten wiersz piszę od początkui nie umiem skończyć

ani przerwać w połowie tak żeby się zachwiałak lilia śmiertelnie kiedy szukam dla niena odpowiednie szego słowazamiast garnuszka wody

lilia zepsuła się w garnuszku wodypytam się oczu co wiǳiały i gǳie byłylilia zepsuła się akby zniechęcona po luǳku sobąpytam się swoich oczu gǳie sczerniały

lilie za którymi poszłyby do grobua one nie wieǳą i ak cuǳe na mnie patrząwięc znowu piszę ten stary wiersz o śmiercii wciąż eszcze nie wiem od czego zacząć

moi przy aciele piszą wierszea woda nad którą sto ą nie czekatylko słowo istnie e które est początkiem stworzeniarzeczy niewymownych źródłem rzeczy niemych

przepływa ących obok nas własnym drążonym krzykiemmówią że istnie ą słowa przed którymizamykamy się do nadspoǳiewanych ob ęć wierszyi w których prosimy żeby nam wybaczono milczenie

albowiem słowa przepływa ą obok nas własnym drążonym krzykiem

(…) (…) -powiem ci że cmentarz lubaczowski nie ma granicwprawǳie ma swoich zmarłych ale nie ma granicpokażę ci groby Argasińskich Dyckich Hryniawskichale nie zakreślę granic których od nich oczeku esz

mogę cię zaprowaǳić do ich przeszłości z które wyrosłemnieco skostniały w ogóle zauważ akaż ta teraźnie szość z kościzmarłych Dyciów i akaż przyszłość z naszych pręǳe z naszychkości aniżeli z naszego ǳisia zapomnienia


ak ci powieǳieć że cmentarz lubaczowski ma swoich zmarłychnawet w tobie który wszedłeś do rzeki ażeby wynurzyć się innymnie ma granic ałe ma swoich zmarłychnawet kiedy stanąłeś na brzegu Sołotwy ażeby do nich nie wrócić

w lubelskich domach publicznych moich przy aciółnikt nie zapyta skąd się wziąłem w ten czasi skąd się wezmę utro z akich wypłynę ciemnościi w akie ciemności na powrót pokracznie

ach mamo w ciemnościach bez ciebie pokracznieak i w oślepia ącym świetle dniazarówno do ciemności ak i do oślepia ącego światła ǳiśdołóż drwa choć naręcze dołóż swoich ust tchnĳ

w lubelskich domach publicznych moich przy aciółmaterace na których spał Leszek i wielu innychktórych eszcze pamiętam i uż zapominameszcze pamiętam wilgoć w mie sce ęzyka

oczu myśli a uż zapominama nagość ich była ak ǳiwna ba kauż zapominam z kim spał Leszek z kim spałemzanim przyszła śmierć Leszka

i eszcze pamiętam chłód ego ciałakiedy echaliśmy z trumienką za miastoeszcze mnie pamięć nie myli chłód ego ciaładrzemał we mnie ak styczniowe słońce

w lubelskich domach publicznych moich przy aciółmaterace ak dawnie gdy byliśmy tu z Leszkiemdla potęgi nocy oto est śmierćmówił Leszek gdy po nocy nastawał ǳień i w naszych oczach

krzątały się kości wirowały ak wiatrktóremu dawaliśmy niekiedy chwilę wytchnieniamaterace do których przyciskaliśmy wiatr naszych członkówi wnętrzności Leszek mówił

rano znowu zna ǳiemy się w szczerym poluoto est śmierć mówiłem gdy po nieprzespane nocywdrapywaliśmy się na szczyt naszych członkówi wnętrzności eszcze pamiętam

trumienkę z którą wyruszyliśmy za miastochłód ego ciała uderzył mnie zaraz w domukiedy pomagałem go ubrać kobietom spogląda ącymniedorzecznie w swo e ciepło

skisłe ak kluski


znienawiǳiliśmy miasta do których przy eżdżaliśmyw piątek po południu albo w sobotę ranoa zwłaszcza dworce na których spęǳaliśmy resztę dniluǳi z którymi nie zamieniliśmy słowa

na pustych zakazanych placachchoć to oni pieścili nasze ciała w swoich szeleszczących skórachchoć to oni pochylali się nad nami w zmarszczkachbez cienia intymności

niekiedy barǳo śmieszni a zawsze barǳo starzyw szeleszczących skórach którą zatykaliśmy sobie uszyażeby nie słyszeć ich dalekiego oddechui którą ak zielskiem przykrywaliśmy swo e oczy zielone

ak bielmem

umyśliłem pisać wiersze o two e śmiercii o tym akie są teraźnie sze ǳie ewyszedłem na łąki na których zawsze byłem ǳieckiemażeby początek wiersza tchnął mleczem

zamknąłem się we wszystkich twoich listachwysłanych i nie wysłanych nigdy do mnie z dalekaw widokach wiedeńskich postkarte przecież pisałeśak wtedy z Placu Karola

że ǳieli cię ǳień od samobó stwa od urzeczywistnieniarzeczy przyszłych i żebym przy echał przeżyć przestrzeńakiegoś nowego ładu którego eszcze nie rozumiesz i pozostałz tobą aż po wypełnienie się chaosu w moich przerażonych kościach

zamykanie oczu to kłamstwobowiem od widoku samobó cze śmierci ReckiRuszkowskiego nie uratu e cię czarna powiekazatem patrz ak wtedy gdy zatriumfowały w nim

wszystkie furie powietrza narazczyniąc zeń igrzyskopakułę gǳieś poza luǳkim kręgiemalbo w luǳkich wnętrznościach

i kiedy dźwigałeś tę pakułę a eszcze barǳiekiedy nie mogłeś dźwignąć niczegooprócz wymiotu ącego brzuchawymiotu ącego z przerażenia iż est

i że starcza za wszystko


zanim odkryłem two ą śmierć w poko una ǳiesiątym piętrze i u rzałem ą w zǳiwieniutwo e nagości i zanim odkryłem śmierć ako cośco następu e po śniadaniu obieǳie i kolac i

przekonałem się że ten który leży przede mnąw zeszłonocne pościeli i ten który leży w lilĳkachto mó przy aciel to mo a fiz ologia to nade wszystkomó przy aciel i mo a fiz ologia

coś co est święte

od nocy do świtu ćwiczenie pamięciak czarne skóry niewolnikaw dniu w którym umarł ćwiczenie pamięcii w dniu w którym przygotowywaliśmy się do pogrzebu

ćwiczenie pamięci ak czarne skóry zbiegaa potem raz po razieażeby umarły był wciąż ak żywyażeby żywy był ak umarły

i nie ważył się przychoǳić z widownią ciałaażeby przychoǳił ak pustelnik tylkodo swo e duszy pełen miłości ku niei pełen zwątpienia że miłość do edne rzeczy

est związaniem przy rzeczach wieluażeby przychoǳił ak pustelnik tylkoprzesiąknięty wiatrem i piaskiemprzełamać się ze mną coǳiennym chlebem

gdybyś choć otworzył oczy zobaczyłbyśeszcze nie wiem co ale u rzałbyś ako my wiǳimy szkieletmoże gdybyś uniósł powieki wszystko byłobyasne ak pierwszy ǳień naroǳenia

a tak sto ę oślepiony przenikaniem światanawet myślę że przenikanie świata est wszystkimco potrafię może gdybyś ęzyk wyplątałz otchłani mowy przemówiłbyś

błogosławiony który iǳie ku mnie a nie ociąga sięna widok słońca akie zabiega mu drogębłogosławiony albowiem dnia pewnego zna ǳie go ciemnośćw wielkich mękach wiǳenia

eszcze nie ǳisia eszcze nie utroprzy dę do Ciebie wiem zgasisz światło


ażeby droga nie była wypełniona szukaniempo próżnicy ak wtedy gdy błąǳiłem na osobności

przy dę do Ciebie nie wcześnie aniż skończy się ǳieńi nie późnie aniżeli nastanie noc która wyda z siebie adtylko mnie uchroń aniele mó gdy będę spałprzed wężem który obuǳi się na moich ustach

przy aciele nie umiera ą w ramionach obce kobietyktórą wiǳieli raz w życiu powiadam ci chłopiecakiemu było na imię Leszek nie mógł ode ść z kobietątylko dlatego że nigdy dotąd nie spotkał e na swo e droǳe

to prawda że wtedy kiedy umierał byłaś ze mnąa a nie umiałem ci dać tego co on umiera ącteraz esteś zazdrosna o czy eś ramiona w których umierałkiedy byłem blisko ciebie tak blisko że to mogłaś być ty

oto złożyliśmy trupa do trumienkii ponieśliśmy przez chore miastow którym mężczyźni uprawia ą nierządi nikt eszcze nikogo nie uzdrowił

pocałunkiem a przecieżpocałunek est od Bogaktóry nie rozsta e się z ludźmiwięc co czynią two e usta

pośród setek tysięcy chorychani ednego do którego by przyszedłi ani ednego którego by opuściłchoć wielu z nich bęǳie miało otwarte rany

. .śmie esz się że estem nagiśmie ę się choć w to nie wierzęnie wierzę że obok mnie leżydżdżownica na łodyżce kwiatu

uważasz że łodyżka kwiatu nie pochoǳi ode mnieśmie ę się choć w to nie wierzęłodyżkę kwiatu masz od boga nicościktóry cię dotknął gdy byłeś eszcze czysty

.śmie ę się że przychoǳisz do mnie ak robakktóry znikąd przychoǳi i zosta e na wiekiwracasz w nocy i pewnie myśliszkim estem że czekam


śmie esz się że czekam ak robak z tym ciałem dla ciebiez ciałem o którym Leszek mówił że est od Boga na przeszpiegipotem biegnę do księǳa Horocha wypytać się o ciałoktóre est od Boga na przeszpiegi kiedy człowiek iǳie górą doliną

znowu przy echałem w przemyskiepełne bogów polskich i ukraińskichroǳina kurczy się coraz barǳiea a rozrastam w samotności

estem ak poganin który nie madomu pośród swoich zmarłychǳień rozpoczynam od krzykunieodrodny syn tych co poumierali

w domu naszych matek była miłośćmleko było miłością na pierwszą i na pełnie szągdy wyrośliśmy na chłopców nasze matki ak wiedźmywyszły z domu i nigdy uż nie wróciły

wyrośliśmy na pięknych chłopców i barǳo nieszczęśliwychnasze matki wyszły z domu i nigdy nie wróciłydo pełni właǳ umysłowych ktoś e wiǳiałak uciekały w kaanie bezpieczeństwa unosząc nas z sobą

młody mężczyzna iǳie przez cmentarzgdy tak iǳie nie spiesząc się ma coś ze zmarłegoma coś z ciebie który umarłeśi gdy za nim patrzę wcale nie tracę cię z oczu

myślę że właśnie wtedy mogę z twego ciałaczerpać gdy iǳie na spotkanie swo e zmarłei nazbyt starannie dobiera słowa modlitwyto właśnie wtedy mogę do ciebie zagadnąć

wyzbyć się ęzyka ǳiecka i przemówićpo męsku ak zmarły do zmarłegoak być powinno wyzbyć się śmieszne obawyże nie zrozumiesz gdy zamilknę

. () ( )to tak wygląda ą palce -letnie nieboszczkia tak usta e -letniego synaakże pogoǳić dwa obce i zmęczone sobą ciałai akże ode ść od ust chłopca do trumiennych szczelin

to tak wygląda ą palce -letnie nieboszczkia tak usta e -letniego syna


któremu eszcze ǳisie sze nocy zechcesz powieǳiećto tak wygląda ą palce zmarłe

drapieżne od niemożności zabrania się stąd

. mogą poprosić o mie sce pod martwymi powiekamia kiedy odmówimy bo podobno nie esteśmymartwi pó dą przodem nas a kiedyw droǳe zbłąǳimy wezmą do siebie

ak dwo e samotnych staruszkówspoǳiewa ących się śmiercinawet ciało est im dane inacze aniżeli namporusza ącym się niby to po swoim a ednak

a ednak boimy się że weszliśmy w szkodęPanu Bogu na tych kilkaǳiesiąt lat nie więcea oczy ma ą wgląd we wszystko i poświadcząże weszliśmy daleko w szkodę ak świnie

i nic nie pozosta e pewnego z nasmoże właśnie edna niepewnośćak kość kiedy mówimy że nie bęǳiekości na panowanie długie

i krótkie tylko nie wolno zasnąćalbowiem śpiącym ubywa snu a panowanieciąży ak zmiażdżenie rzeczywistością o świcienawet tobie który wziąłeś za królestwo kamień

i nie pomyliłeś się nigdyi nie pomyliłeś się wówczas gdy kamień poszedłw niewolę innego kamienia i gdy dopiero wtedypoczułeś ból

. . .w rzeczach czystych niecha bęǳie Twó doma w rzeczach nieczystych mo e umieraniedo Two ego domu przy dą pokłonić się Tobiea w moim dobrze uczyni kto pozna się na kościach

i wyda o mnie sąd ako o zmarnotrawionyma w rzeczach nieczystych mo e umieranietak wielkie w nieczystości mo e umieranieże gdybym miał z martwych powstać

to tylko przez człowieczy brud

.nie wieǳiałem że w nieczystości choǳęod domu do domu a zawsze wygnany


kto mnie opatrzył ten się zlitowałbo tylko litość goǳiła się na mnie

kto mnie owrzoǳił ręce umywałi rozpowiadał że owrzoǳonego wiǳiał na mieścieak szedłem za nim do domu ego wnosząc owrzoǳeniew samych uż powiekach nie wieǳiałem

luǳie obnaża ą ciało i mówiąa to est brzuch doskonały na każdąokaz ę głodu a tamto są genitaliadoskonałe na każdą okaz ę zaspoko enia

zbliża ą się do siebie i powodu ąmiłość białą kruszynkęktóra nie wytrzymu e z bólui roǳi nikt nie wie po co

. na lubelskim cmentarzuest tak listopada roku zmarł młoǳieniecmłoǳieniec ten miał imię

ze snu a ktoma imię ze snutemu się nie dłużyrozmowa z Panem


PEREGRYNARZ.schizoenia est domembożym odkąd zachorowałemraz drugi i przebuǳiłem sięw gorączce miłości

zaiste niewiara est ak okowai obręcz płomienistaw które wstyǳiłem się siebiechoć to nie wstyd przymierzać się

do istnienia a światła duszynie zmarnowałem i wykrzyknąłem Panieniewiara est cudownym mie scemktóre opuszczam coǳiennie

.schizoenia est domembożym odkąd zachorowałemraz drugi i przebuǳiłem sięw gorączce miłości

Panie wykrzyknąłem oto uż estemgotów do umiłowania rzeczyintymnych i bezgranicznychak pies się wróciłem

do Ciebie do rzeczy intymnychi bezgranicznych których nigdynie miałem więc pewnie dlategotrzymano mnie tuta tak długo

. w wielkich miastach używamydużo kosmetyków na zǳiwione pryszczena wielkich dworcach skąd nas zabiera ąuda emy ǳieci przyssane do płaczu

i rozsta ące się z płaczem ak nikt eszczena wielkich dworcach skąd nas zabiera ąuda emy chłopców wyrzuconych z baśnibez łatwego powrotu do rzeczywistości

a w wielkich miastach używamydużo kosmetyków na wyciśnięte krostyuda emy chłopców wyrzuconych z baśnibez pamięci do nazwisk starszych panów

nigdy nie chcieliśmy te miłości naprawdęnigdy nie chcieliśmy zamknąć w nie powieki do końca


Leszek rzekł naǳy znienawiǳiliśmy nagośćtak ak karzeł odrzuca swo ą domniemaną wielkość

z które się począł Leszek rzekł chciałemżebyśmy wyszli z te miłości ak księżyc zza chmuri zawędrowali pokąd wiatr a nie drżenie liścizawsze pragnąłem żebyśmy wyszli z te miłości

ak wiatr do luǳi

. mó przy aciel est martwyi znikąd nie ma ego przy ściamartwe są członki które oglądamporuszony tym że znikąd

znikąd est ciało Leszkaktóre oglądam poruszony tymże martwe est martwe nawetw moim sennym oku

a z sąsiedniego poko ukrzyczy two a matka żebym sięzbierał na uniwersytetbo mnie z za ęć skreślą

od tamtego dnia słońce wschoǳii zachoǳi barǳo nieporadnieod tamte nocy księżyc gaśnie nieporadnieakby miał zasnąć z wszystkim na dniach

a gaśnie ak gdyby się mocowałcałe życie z dniemod tamtego czasu słońce nie pokazu e sięw południe wielki błazen któremu plunę pod nogi

niech ma błazen wobec którego wszelkaśmieszność wyda e się bezradnawielki to błazen przed którym tańczę kilkakości odsłoniwszy gdy noc zapadnie

. przy aciele nie umiera ąna raka odbytuPan Bóg znowu bęǳie musiałusunąć kawał ślepe kiszki

abyśmy trafili prosto do niebaprzy aciele nie umiera ąw kilkumiesięcznych odchodachna raka odbytu


które matki straciły z oczutych co umiera ą w kilkumiesięcznychodchodach matki tracą z oczui biorą na powrót do siebie

. , stocz ze mną wo nę a bęǳiesz zwycięskikażdego dnia bęǳiesz zwycięskii każdego pokonany gdy tylko zawołamna pomoc umarłych

to mo e ulubione za ęcie przywoływanie zmarłychi nie znam innego pośród dni moichwschoǳi słońce i est mi na łatwie o krzyksłońce zachoǳi o krzyk się proszą wszystkie mo e kości

akbym był tylko rozgrzanym szkieletemi nawet łatwie być mi rozgrzanym szkieletemaniżeli cielskiem porośniętym w przerażone mięsoktóre dławiąc się sobą iǳie prosto do nieba

. ¹przez pięć kole nych dninie usłyszą o mnie albo będą mówićako o umarłym i cieniem moimbawić się przy świecach

przez pięć kole nych dni będą opowiadaćak barǳo byłem nieprzystępny za życiai że broniłem się przed śmiercią w ciepłychramionach starców z Farbiarskie

to bęǳie smutna opowieść o chłopcuze skraǳionym słonecznikiem i szesnastutego dnia skraǳionych książkachi o tym ak się ów chłopiec rozmiłował

w słoneczniku gdy przyszła nocpo swo e ziarno

na pięknie szych chłopców spotykamw szpitalu i nigǳie inǳieak tylko w ich umysłachkanię pełną deszczu

zachowu ą się agresywnielecz akie piękno obchoǳi siębez agres i nawet a który estemtu od wczora bĳę głową o lustro

¹waleta (z łac.) — utwór literacki będący wypowieǳią na pożegnanie. [przypis edytorski]


kiedy zamykam sięw wc dla personeluczu ę ak brzydnęa chciałbym stąd wy ść

szliśmy za trumienką lubaczowskądrogą i szliśmy na spotkanieśmierci przydrożne śpiewa ąc pieśnio kościach nieboszczyka w zielone dolinie

o kościach nieboszczyka śpiewaliśmyi o zielone dolinie pełne ptaków i rozkładuo ciele zmarłego śpiewaliśmy pieśnii przypominały się nam ciała przodków

o kościach nieboszczykowskich i o kościachnaszych spotkanych na lubaczowskiedroǳe ak stado gęsi powraca ącychz łąk barǳo późnym wieczorem

. teraz nikt nie wydrze ci słowawiatr cię ominie bo cóż wiatrstaruszek nienadąża ący za tobąw śmiesznych podrygach liści

wiǳiałem go wczora i przedwczoraw warkoczach ǳiewczyn i statecznychniewiast płaczących nad bezżennąciemną wodą o zachoǳie słońca

nie pó ǳiemy na cmentarz pod Lipkamiǳisie szego dnia ani utrze szego gdy drzewaznieruchomie ą na mrozie i gdy two e kościotworzą się w nocy ak liście

nie pó ǳiemy do twoich kości ǳisie szegodnia ani utrze szego ak do liściw których nie umiemy potem zgnićchoć w liściach est nam dana długa noc

nie pó ǳiemy do twoich niespoko nych liścina cmentarz pod Lipkami wraz z pierwszymwiatrem ǳisie szego dnia ani utrze szegogdy mróz przyciśnie i gdy bez twoich liści

przybiegnie szkielet nocy i wilcy


. ()poprosiliśmy by zasiedli wokółtwo e trumienki i zapłakaliby do two e trumienki rzucilitrochę suchego piasku spod powiek

potem poprosiliśmy żeby wyszliuż czas moi mili abyśmy zamilklimó syn też potrzebu e śmiercipowieǳiał tak do mnie wczora

potem poprosiliśmy do stołówproszę rozgośćcie się państwoi wybaczcie że mó syn zabrał ze sobąwszystko co na lepsze również we mnie


MŁOǱIENIEC O WZOROWYCH OBYCZAJACH. podszedłem do niego gdy zwymiotował a byłw moim wieku może trochę starszy i zapytałemskąd biorą się gwiazdy które robiąto samo gdy późno wracamy do domu

gwiazdy robią to od lat w dół urwiskakiedy iǳiemy z drugiego końca miastaprzemówiłem gdy rzucił się przeklinaćkonstelac e których nigdy nie wiǳiał

a mieliśmy w oczach piętno ednei te same gwiazdy kiedy na mnie spo rzałpodszedłem by mu powieǳieć iż gwiazdyod lat robią to za każdym razem z kim innym

pĳemy alkohol na żydowskim cmentarzua potem siusiamy w zaroślachLeszek nie kry e się z tym co ma w spodniachi to robi wrażenie na zmarłych

każdy z nas zauważam siusia w znaczneodległości od obecnych i nieobecnychnatomiast Leszek chwali się tym co muwysta e ze spodni i to robi wrażenie

na zmarłych estem ednym z nichwięc estem ednym z nich odkąd dwie ǳiewczynyi trzech chłopaków załatwia sięwśród grobów ak u siebie w domu

pĳemy alkohol na żydowskim cmentarzutłuczemy szkło o wysoki murza którym ciągnie się getto nasze matkibracia i siostry nasze wszy

tłuczemy szkło o wysoki mur lękamy sięstąd wy ść i to robi na większe wrażeniena zmarłych estem ednym z nichto także robi wrażenie na mo e chore matce

gdy e opowiadam co wykrzykiwaliśmy„ǲiewczyny kocha cie łyse pały i długiewłosy” a która teraz z upodobaniado niezwykłych słów powtarza to samo


. postara się o eszcze edną samotnośćw te godne pożałowania samotnościżebyś miał więce drzwi prowaǳącychdo siebie i zamyka ących się przed tobą

niecha nie waży się we ść ciemnośći światło dwa mali złoǳie aszkowieabyś nie był ogołocony ze wszystkiegoco się świeci powierzchownie

no więc otwiera te drzwi donikądżebyś czuł straszne przeciągichociaż to tylko dwa mali złoǳie aszkowiektórzy razem ze mną będą sieǳieć w duplu

w te części świata nie mieszkamkiedyś mieszkałem na same górzew te części świata pĳą usta ulicznychchłopców i a przyzna ę kręciłem się

po placu z tymi którzy mówili że estemak księżyc w posiadaniu wariatówprzeto ak księżyc w posiadaniuwariatów wędrowałem z rąk do rąk

coraz barǳie nierzeczywisty wrzoǳie ącyzostawiłem kartotekę odciski palców i donosyna Leszka kiedyś mieszkałem na same górzeǳisia zaledwie na siódmym piętrze

. umarłem dnia wczora szegoi chociaż nikt nie podał mi rękispotkałem po tamte stronie rzekimilczących i śpiewa ących braci

choć żaden z nich nie podszedł do mnieani nie przemówił na progu domu wciąż eszczeniewiǳialnego a uż przestrzennego ak każdydom na uboczu który trwa ǳięki temu iż pobielany

i że bełży się z daleka umarłem dniawczora szego umarło mo e ciało i wypłynąłze mnie grzech ak ropa moimiustami gdy stanąłem do pocałunku

. powiada ą iż teraz sprzeda e chryzantemyi świeczki pod murami lubelskich cmentarzywieczorem przepĳa wszystko co zmarliwytargowali dla ego handryczących się chłopców


więc przepuszcza wszystko co zmarli wyciągnęliod przechodniów (przechodniu nie da się prosić)dla ego pewnie zmarłych chłopców choć tylko nieliczniwierzą ǳisia w światło które zostawiamy po sobie

wtedy też śpiewa piosenkę na Placu Litewskimktórą tuta zechcę powtórzyć: „o Leonardo o Leonardonie wstyǳiłeś się choǳić z czerwoną kokardąwe włosach i bawić się ze mną ak z pieskiem”

. w złote klatce byłeśptakiem nastroszonympięknopiórym armarcznym kogutkiemw złote klatce tańczyłeś

z ogniem zadawałeś się i z popiołemnie edną noc aż przyszedł złoǳiei wykradł ci zęby a powieǳiano iż cięwyruchał tańczyłeś ze złoǳie em

który cię na ostatek porzucił wtedy teżprzyszedł ego wspólnik i wykradł ci włosypowieǳiano przeto prawdę iż tenże cięwyruchał kiedy nie miał co ze sobą zrobić

niecha bęǳie przeklętyktóry do naszych wnętrznościrzucił ogień choroby i piachi wypełnił nas czym chciał

po stokroć przeklęty który naza utrzognia nie stłumił swoim oddechemani się nas nie pozbył i znowu cisnął garśćpiachu lecz nie na ugaszenie owych chorób

po stokroć przeklęty który zwał sięchłopcem a prowaǳił ak rozǳiapiskotenże to rzucił do naszych wnętrzności kilka szmatgore ących lecz nie na ugaszenie owych chorób

. trędowaci oddali swo e ciałana pięknie szym z nasniecha żaden nie zdraǳi przekleństwai niech nie waży się żyć

w otchłani inne aniżeli życiechoćbyś zgnił pierwe niż tenktóry uż nie zgnĳe od szemrzącychtraw w twoich martwych ustach


trędowaci oddali swo e ciała na pięknie szymspośród nas pamięta naroǳiłeś się by żyćw otchłani pełne mrocznych plagktóre nie wyczerpie nikt kto z tobą nie zasypia

. - mó przy aciel est martwy i w ustachego ta ciemna woda co w ciemnościachi w oczach ta ciemna woda co w bulgotaniugwiazd kiedy wybiega ą nad miasto

z ust ego wyrywa się krzyk a zatembarǳo ciemna woda która bulgoczegdy się dobrze wsłuchać w sen i w komunikatwydobyty ze snu o aki trudno w radiu

i w ustach ego ta woda co w ciemnościach gadawielkie rzeczy o akie znowu trudno w radiuiż wyłoniliśmy się z edne saǳawki która eszczeǳisia śmierǳi w nas po wypiciu dykty²

przy echałem do Lublina ponieważ tu estmo e legowisko gǳie inǳie równieżmam siennik eszcze nie wytrzęsiony po Leszkui zapukałem do drzwi mo e ǳiewczyny

to dobrze przyna mnie zna du ęego siki kiedy przy eżdżam znikądzatem nie ulotnił się zapach moczuodkąd uwierzyłem w świętość plam

przy echałem do Lublina ponieważ tu estmo e legowisko gǳie inǳie równieżznać plamy na materacu w które wierzękiedy wracam znikąd i chce mi się żyć

od dwóch dni sposobię siędo drogi coraz więcewęzełków i przerażenia tymco kry ą papiery

od dwóch dni zawiązu ę i rozwiązu ęcoraz więce przerażeniakiedy potykam się o coś niezbędnegoa to są znowu kamienie

tylko bym dźwigał wszystek dobytekwyimaginowany i utracony zaś rękopisy z mie scana mie sce przenosił i przeglądał z dalaod ciebie i ognia: nic bym nikomu nie zostawił

²dykta — prawdop.: denaturat. [przypis edytorski]


. przyszła śmierć do naszego miasteczkai zatrzymała się z kancelarią w ruinachpiastowskiego zamku albo na błoniachlecz dla takich ak a brakło nawet ugoru

przyszła śmierć do naszego miasteczkai zatrzymała się dla chłopców na piastowskimzamczysku zaś dla ǳiewczyn na pastwiskachby przypomniały sobie wszystkich mężczyzn

zakradła się śmierć do naszego miasteczkai nie chciała z nami rozmawiać o telefonizac ii gazyfikac i odsyła ąc nas znowu do burmistrzalecz dla takich ak a brakło nawet ugoru

czas est ślepy i ślepe są wnętrznościmo e które wybiega ą w przyszłośćczas est bez przyczyny i a estembez przyczyny odkąd zachorowałem

który uwierzyłem iż zobaczę ciemnośćw e początkach i asnośćzarania na szpitalnym łóżku: „tuta ,gǳie obracam swo e wnętrzności

ak młyńskie koło, mimo iż wybiega ąprzed siebie, i nie wzywam pomocy”czas est ślepy i ślepe są wnętrznościmo e odkąd pozbyłem się choroby

. ³tę książkę czytał stary Bęskiktóry wczora został pochowanyach Bęski Bęski coś ty czytałzanim poszedłeś na Powązki

ach Bęski Bęski coś ty czytałkiedy się ciemny wicher miotałteraz leżysz na Powązkachi nachylasz ku sobie gałązki

nachylasz ku sobie śpiew ptakówzgarniasz listki papierki i piórkaach Bęski Bęski czyś ty nie zdurniałod te edne przeczytane książki

³elegia in obitum (łac.) — elegia na ode ście (na śmierć). [przypis edytorski]


LIBER MORTUORUM⁴. mó przy aciel est martwyi z martwych nie wstanie ǳisiamimo iż est gotówdo dźwigania rzeczy utraconych

utro znowu pó dę za nimw głęboki oczodół tego samegoco u rzałem wczorai eżeli zaniewiǳę to dla garstki

łachmanów w których uż go nie zobaczęutro znowu będę źrenicąobróconą strasznie na siebie ak wtedykiedy się roǳił i kiedy umierał

. martwy est mó przy aciela mó oddech z niegoa mo e kości i mo e ciało rozszczepionenawet gdy nie wychoǳę z domu

i nieprzygwożdżone są ręce mo edo rąk ego wysupłanych stamtądkiedy się chwytam braku powietrzai nieprzygwożdżone będą uwać

ak zapomnienie będą kaleczyćmo e ciało kiedy pó dę preczi odczepiły się kości mo e od kościego wpo onych w nagły deszcz

. ak przy eǳiesz od umiera ące matki(teraz mam usta pełne poziomek)ak wreszcie wrócisz do swo ego umiera ącegogǳieżeś był zawołasz w progu domu

przez te wszystkie dni kiedy chorowałeś(teraz mam usta pełne poziomek) więc gdy użwrócisz uwalnia ąc się od szpitalnychprześcieradeł matki w które spowĳałeś siebie

gǳieżeś był zawołasz kiedy mo a matkachorowała: będę milczał akbyś mi nie śmierćuczynił lecz świństwo tym zniknieniem swoima uczyniwszy nie wziął na wycieczkę do lasu

⁴liber mortuorum (łac.) — księga zmarłych. [przypis edytorski]


. nie po to kończy się sierpień by umarłamo a matka które kupiłem perukęnie mogę przy echać i wierzgać przeciwko śmierciktóra załatwiła sobie perukę tyle że nie nową

nie po to kończy się sierpień by umarłamo a biedna matka dla które śmierćzechce rozczesać splot swoich niegdysie szychi teraźnie szych włosów akimi porasta

powiadam iż śmierć nie przychoǳi po matkęlecz po włosy akie nam od dawna wypada ąnie po to kończy się sierpień by wypadły nam włosyktóre zresztą ile sił wpychamy sobie do gardła

. matka my e chore barǳo chorenogi i mówi od rzeczyzeświniłeś się mó synkuprzeto zeświniło się

mo e ciało i wycieka zeń wodaaką we mnie wlałeśmówi o czarne woǳie na dniemiednicy którą sprzątnąłem

przeto na dnie miednicy sposobi siętrochę czarne wody to śmierć się rozbierai za chwilę u awni parę żylakówodbytu których nie lubi nikomu pokazywać

wszystko to są rzeczy niepewne ziemiai niebo to są wszystko rzeczy niepewneod których ucieka póki eszczeest dokąd albowiem ta ciemność teraz

i ta ciemność potem akie nie próbuzawczasu dotknąć to zaiste dwaprzeróżne światy do których nie przykładaręki eżeli chcesz u ść cało

bo ta ciemność teraz i ta ciemność potemto są wszystko rzeczy nie do pogoǳeniaz którymi niecha nic cię nie łączy chyba ze estcoś o czym nie wiem

. na rogu Farbiarskie i Szymonowicasławnego lwowianina śpiewam tę pieśńda mi miłość korzeń wonnyeżeli esteś starcem i poraǳisz sobie


z moimi kośćmi które są do pochwyceniadopiero od paru lat eżeli więcesteś starcem i podobam się twoim kościomspocznĳ we mnie przed daleką drogą

i nic nie mów o zmęczeniu akie cięteraz czeka zaprawdę powiadam wamkości tego starucha są nie do udźwignięcia naSzymonowica i gǳiekolwiek inǳie

esień uż Panie a a nie mam domukiedyś mieszkałem na Boczne Lubomelskieǳisia zaledwie naprzeciw Przybylskieniecha ą deszcz pozbawi oczu którymi wypatru e męża

niecha ą deszcz zawieǳie do przytułkuw którym nie zna ǳie dla siebie wygódniecha ą deszcz zawieǳie na cmentarzi pozbawi oczu którymi wypatru e męża

kiedyś istotnie mieszkałem na ǳiesiątym piętrzeǳisia zaledwie w sąsieǳtwie z Przybylskąniecha deszcz nie da e mie sca w przytułkui ani edne rzeczy z tych co dawnie

esień uż Panie a a nie mam domukiedyś mieszkałem na Boczne Lubomelskieǳisia zaledwie naprzeciw Przybylskiektóra przybywa eżeli skądkolwiek przybywa to z piekieł

z samych piekieł przychoǳi Przybylskaeżeli stamtąd diabeł może się wyprawićskądkolwiek przybywa ona w mo esąsieǳtwo muszę się ednako niepokoić

albowiem nieprzy aciel wypytu e o mniepo luǳiach zaś Przybylska nie milczyz samych piekieł przychoǳi Przybylskaznać to po e ywolnych sukienkach

. groby Dyckich Argasińskich i Hryniawskichw których nie a eden zresztą estem zamkniętyi gǳie nie spo rzeć grób Helenki Bo arskiechoć eszcze wczora wykradaliśmy się do lasu

po ǳień ǳisie szy zbieramy grzyby liście paprocinade mną i drzewa z których potem będą szybkie trumnylecz nie bęǳie przy aznego cienia żebyśmy mogli pokazywaćnasze ciała nie pokazu ąc nikomu więce owłosionych mie sc


a teraz groby Dyckich Argasińskich i grób Helenkizbyt ciepły aby o nim pamiętać i pisać że taki innypośród tamtych zbyt swo ski odkąd estem tutazamknięty nie a eden zresztą przed samym sobą

. można odczepić się domu ale żeby nie miećswo e śmierci i zmarłych z którymi da e sięzamieszkać na warszawskim dworcueżeli dom podupadł albo się nie ziścił

doprawdy nie chciałabym żyć bez swoichzmarłych dlatego coǳiennie przychoǳę na dworzecby porozmawiać z ludźmi którzy ma ą wszystko(„nawet złote zęby nie próchnie ące na wietrze

i deszczu choć podobno i złoto czarnie e gdy brak kilkuprzednich”) lecz nie ma ą wypisanego w oczachprzerażenia sobą które im podrzucam do poczekalnikiedy cała się uśmiecham na widok ich bagaży

. place są puste ak listopadak ty i a i wiersze za którymi biegampo owym placu wczora wziąłempieniąǳe i wnet uciekłem od siebie

wystarczy zatem na wypadw Polskę i dobrą książkę przedwczora teżwziąłem za ekstrawaganc ę (to estumiem się brać za instrumenty stare i zepsute)

a więc place są puste ak listopadi ego instrumenty stare i zepsutemogą w zakamarkach moich rąk i nógprzespać się do utra

dawnie kiedy umierał stary Dyckiw domu twoich ǳiadków myślałeśto nieprawda że w ego śmierci może byćktoś z kim nie byłeś na podwórku

teraz zaś kiedy stygło ciało Leszkaa słońce rozpoczynało swo ą wędrówkęgǳie inǳie aniżeli my skupieniw domu żałoby wokół własnych krzyków

myślałeś to nieprawda że w ego śmiercimoże być ktoś z kim nie byłeś dotądporóżniony bo nawet słońce szuka z tobą zaczepkikiedy się w sobie zamyka do utra


. płakaliśmy po osiemnastoletnie Bo arskienic nie rozumie ąc z e osiemnastu latpogrzebanych zbyt nagle żeby nie szukać winnychte śmierci na pożółkłych fotografiach

wtedy eszcze nie wieǳieliśmy iż stoimyna lubaczowskie droǳe by pochowaćBo arską w skwarze popołudniowego słońcaktóre wybiegło skądiś i położyło swo e

ręce na otwarte trumience i bawiło sięsobą w uśpionych włosach Helenkiakże wesoło bawiło się słoneczko w uśpionych włosachHelenki i zachęcało nas do we rzenia w głąb siebie

. ǳisia znowu śniłemtwo ą śmierć eżeli można śnićna stanc i pani Mościckieto ǳisia znowu wiǳiałem

two ą śmierć o ile to nie byłapani Mościcka cała w swe ozdobiei mogłem wykrzyknąć ach to ty to tyskąd się wziąłeś nie mówiąc

nic i skąd się weźmiesz utro gdy sięzǳiwię to ty to ty a co ty maszdo powieǳenia że mi się przyśniłeśbez ust albo że ci z ust śmierǳi

. na ǳieǳińcu uniwersyteckimmokną nikomu uż niepotrzebne ulotkichoć nie dale ak goǳinę temustudenci wznosili nieprzy azne okrzyki

albowiem państwo est niefortunne i grzeszyczymś na kształt posuchy ma ąc tylekości przodków i wiązkę kości profesorskichktórzy również wznosili nieprzy azne okrzyki

kto wie czy nie na głośnie albowiem nasze państwoest sprzeda ne ma ąc tyle kości przodkówa przede wszystkim wiązkę owych profesorskichktóre coǳiennie zabieram z wykładów

i wyrzucam za siebie

. to nieprawda że przy aciele choru ąna raka i umiera ą w samo południe


ich twarz nie zmieni się nawet o mgłęktórą nakładamy w ślepe mie sca

przy aciel ma zawsze usta przez którekości ego woła ą i będą wołaćmoże teraz gdy leżymy obok siebiespoǳiewa ąc się przy ścia kogoś

kogo nie znamy ego usta rozstąpią sięcudownie i wzbuǳą we mniekamień głodny który eszcze ǳisiarzucę w okno two e sypialni

. może teraz kiedy leżymy obok siebiespoǳiewa ąc się (oprócz zmęczenia nasząobecnością) przy ścia kogoś kogonie znamy: ego usta rozstąpią się nagle

więc może teraz gdy dotykamy zachłannie granicnaszego ciała które są nieskończeniebezpieczne tylko ǳisia w łóżku w granicachtych dźwiga ąc także (oprócz zmęczenia naszą

obecnością) nieobecność kogoś kogo usiłu emypokochać: ego usta rozstąpią się naglei wzbuǳą we mnie kamień głodny z którym sięzabieram do pieszczot ilekroć estem z tobą

. śniłem deszcz aki zwykle nawieǳamężczyznę i kobietę gdy idą we dwo enie istnieli w tym śnielub tak barǳo związali się ze sobą

i chłonęli ów deszcz że nie mogłem ode śćnie było ich lecz wyǳielali pot gubili się w czarnealbo czerwone roślinności dalekiegowybrzeża u którego stałem trzy dni i trzy noce

trzy dni i trzy noce oczekiwania na deszcz (znakz nieba by porzucić ziemię) oni zaś wyśmiewali mo eprzykurczone ręce i nogi lecz rozproszyli sięzaraz gdy się przebuǳiłem aby im dać siebie

. otóż poez a przypomina ci klasztor o cówkarmelitów bosych w Czerneczystość i łagodność młoǳieńców którzy tuwstąpili by obmyć ciało

z miłości własne i z grzechu matkibo to grzech główny mieć matkę ziemską


którą można wysławić ednym tchemi zgubić w tłumie niewiast co ciągnie do nieba

zatem poez a przypomina ci klasztor o ców karmelitóww Czerne skoro karmi się tobą od początku twoich dnigdy byłeś eszcze grzechem w postaci czyste i tozaledwie dotykanym przez sprośnych roǳiców chrzestnych


KAMIEŃ PEŁEN POKARMUmoi przy aciele Zbychu i Andrzeod dawien dawna piszą wierszeznowu więc nie zrozumieliśmy Pana Bogaktóry się do tych wierszy przykłada

(i to eszcze ak) moi przy acieleZbychu i Andrze poprawia ą skórę słońcaksiężyca i deszczu co się mienina wiecznie niedoskonałym wężu w ich

ustach którego im zazdroszczę przy pocałunkubo ich ęzyk znacznie więce wypowiadaaniżeli mó zawsze zaśliniony i zadowolonyz siebie gdy go wpycham do nie swoich ust

moi przy aciele Zbychu i Andrze pisząwiersze znowu więc nie zrozumieliśmyPana Boga który nie rymował ale światstworzył ani trochę ułomny

ani chybi ułomny eżeli iǳie o nasmoi przy aciele Zbychu i Andrze pisząwiersze poprawia ą zatem i toeszcze ak skórę słońca księżyca

i deszczu która się mieni na wiecznieniedoskonałym wężu w ich ustachw ich ustach pod postacią pocałunku zamieszkałów wąż co nas wnet gładko wyślizga

powiadam wam iż zamknie się wnetniebo ak wieko trumny i niktznikąd nie wy ǳie i donikąd nie we ǳieaby pozamiatać posprzątać

eszcze raz narobić na wypadekgdyby było po nas za czystoPan Bóg natomiast niczego nie zechcebo cóż może chcieć oprócz duszy

które nie mamy w sobie ale w Nimi tak est od dnia naroǳin po ǳień ǳisie szygdy każdy musi pozamiatać posprzątaći na wszelki wypadek eszcze raz zrobić pod siebie


dopiero wypłakaliśmy oczy po tobieHelenko i po tobie Stasiu a uż znowuśmierć prowaǳa się z namii upĳa nas w te nie istnie ące karczmie

Hryniawska mówiła że „ ak gaǳinaprzychoǳi i bierze przychoǳi i bierzeupĳa nas w te nieistnie ące karczmieu Żyda który również gǳieś przepadł”

doprawdy Hryniawska wie co mówigdy od miesięcy niedomaga i płacze„śmierć prowaǳa się z namialbo i bez nas ciągnie od karczmy

do karczmy żeby zachłysnąć się sobą”

to nieprawda że przy aciele choru ąna raka odbytu i umiera ą w samo południegdy tylko uciekniemy w nieistnienie w krągwłasnych eszcze mocno zasupłanych spraw

żeby odpocząć od ich nieurywanego krzykuto nieprawda że w ich krzyku cichniePan Bóg i ptaki zaglądałem do oczu umiera ącegolecz udał że mnie nie wiǳi i a powieǳiałem

że go nie dostrzegam pośród ego ubywaniaale to nieprawda że on mnie nie wiǳiałzza góry tego wszystkiego co uż z siebie wyparłwydalił akby w przeczuciu innych możliwości

. dni płyną korytarzem tylko edne malerzeczki albo wszystkich rzek naraz gdy wchoǳęz tobą do wody (każdy wchoǳi do swo eSołotwy) estem eszcze młody i wynurzę się kimś

kim pewnie nie będę podczas tegorocznychwakac i gdy wchoǳę z tobą do wody w długichatramentówkach estem eszcze ǳiecinnyi nie znam smaku złe przygody i żegnam się

na widok nieczystości co wybĳa ą z pobliskiegoszpitalnego szamba lub pręǳe biorą się ze mnielecz a o tym nie wiem o niczym nie wiem dopókidopóty nie wynurzę się kimś kim nigdy nie będę

. ǳisia w przemyskiem braku e mi ciebiechoć estem w twoich portkach


braku e mi ciebie i chętnie zapomniałbymże w spodniach mam ǳiurkę na ǳiurce

choć przede wszystkim estem w twoich portkachstrasznie zniszczonych i nie wstyǳę się łatna tyłku którym znaczę swo e przy ście i ode ścieto także choǳę w twe pozaszywane kurtce

chętnie więc nie zapinałbym rozporkamocą którego znaczę swo e przy ście i ode ścienie tyle swo e co śmierci która wyobraźto sobie wcale nie siusia w ciemno

ślepniemy głuchniemy od byle poruszeniawiatru i deszczu krzycząc nie tego chcieliśmynie chcieliśmy deszczu którym nasz wiersznie chlupie w ustach wiecznych przechodniów

choć słychać go przy każdym odplunięciuczuć go w powietrzu zgniły zapach deszczubiorę za dobry początek i zgniły zapach wiatruco ciągnie od popegeerowskich zabudowań

(odrzucam bowiem natchnienie) Panie sprawaby nasze wiersze nie męczyły się dłużeod zepsutych a zgniły zapach deszczu wchoǳiwe mnie przez sen buǳę się nowo naroǳony

i odrzucam czyste natchnienie

sieǳimy trzyma ąc się za ręceo tak trzeba ode ść i trzeba zostaćbędę ą eszcze wiǳiałdługo w zakratowanym oknie

z ulicy dam e znak by odpoczęłaode mnie nie mówiąc o tym lekarzowipowieǳiałem e że przy adę utroi pó ǳiemy na boisko bęǳiesz niosła

swó garb niczym piłkę i naśmiewać sięz mo ego nie mówiąc o tym lekarzowi i słońcugdyż kopią przeciwko nam edną i tęsamą kulę ognistą ze szpitalnych szmat

coǳiennie umiera ponad chorychi utro drugich tyle pó ǳie w dymTy esteś Panie w gniewie swym nieskoryi powściągliwy est Twó gniew


Ty esteś Panie nasza łódź odwiecznaco nas wybawi od martwego brzegui na wodach morskich wzywasz nas na eszczewiększą głębię wciąż bliże siebie

coǳiennie umiera ponad chorychi utro na drugie dwa tysiące spadnieTwó wszystek deszcz ognia a tonie to samo co deszcz i ogień z osobna

Ten utwór est udostępniony na licenc i Licenc a Wolne Sztuki ..

Źródło: http://wolnelektury.pl/katalog/lektura/tkaczyszyn-dycki-kamien-pelen-pokarmu

Tekst opracowany na podstawie: Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki, Kamień pełen pokarmu, Świat Literacki, Iza-belin .Wydawca: Fundac a Nowoczesna PolskaPublikac a zrealizowana w ramach pro ektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl). Dofinansowano ze środ-ków Ministra Kultury i ǲieǳictwa Narodowego pochoǳących z Funduszu Promoc i Kultury.Opracowanie redakcy ne i przypisy: Aleksandra Kopeć, Paweł Kozioł.Okładka na podstawie: Chris Luczkow@Flickr, CC BY .ISBN ----Wesprzyj Wolne Lektury!Wolne Lektury to pro ekt fundac i Nowoczesna Polska – organizac i pożytku publicznego ǳiała ące na rzeczwolności korzystania z dóbr kultury.Co roku do domeny publiczne przechoǳi twórczość kole nych autorów. ǲięki Two emu wsparciu bęǳiemye mogli udostępnić wszystkim bezpłatnie.Jak możesz pomóc?Przekaż % podatku na rozwó Wolnych Lektur: Fundac a Nowoczesna Polska, KRS .Dołącz do Towarzystwa Przy aciół Wolnych Lektur i pomóż nam rozwĳać bibliotekę.Przekaż darowiznę na konto: szczegóły na stronie Fundac i.


http://artlibre.org/licence/lal/pl/http://wolnelektury.pl/katalog/lektura/tkaczyszyn-dycki-kamien-pelen-pokarmuhttp://redakcja.wolnelektury.pl/cover/image/6003https://wolnelektury.pl/towarzystwo/http://nowoczesnapolska.org.pl/pomoz-nam/wesprzyj-nas/

Nenia i inne wierszePeregrynarzMłodzieniec o wzorowych obyczajachLiber mortuorumKamień pełen pokarmu

Documents

EUGENIUSZ TKACZYSZYNDYCKI Kamieńpełenpokarmu€¦ · a zwłaszcza dworce na których spęǳaliśmy resztę dni luǳi z którymi nie zamieniliśmy słowa na pustych zakazanych placach