EPOKI W SZTUCEKatarzyna Wich IIIc

Sztuka Starożytna

sztuka starożytnych Egipcjan sztuka starożytnych Greków sztuka starożytnych Rzymian

odnośniki do danych slajdów

Sztuka starożytnego Egiptu początki sięgają początku IV tysiąclecia

p.n.e.

MALARSTWO : głównie malarstwo ścienne, związane nierozerwalnie z architekturą rysunki na papirusach

ARCHITEKTURA : monumentalne budowle skalne grobowce:- mastaby- piramidy- grobowce wykuwane w skale wielkie świątynie

RZEŹBA : w kamieniu w drewnie posągi władców, dostojników i urzędników

RZEMIOSŁO ARTYSYCZNE : naczynia biżuteria wyroby ze szkła meblarstwo

CHARAKTERYSYCZNE CECHA: - Nieprzerywana ciągłość, trwałość i jednolitość form artystycznych

Główne zabytki

Sfinks piramida Cheopsa w Gizie

Sztuka starożytnej Grecji

Okres I – archaiczny

MALARSTWO :

~ malarstwo różnobarwne na ceramice

ARCHITEKTURA : domy i małe świątynie w typie megaronu początek budownictwa monumentalnego od VII w

RZEŹBA : drobne figurki z terakoty rzeżby z brązu i kości słoniowej

Okres II - klasycznyMALARSTWO : sztalugowe ścienne sceny rodzajowe i iluzjonizm zdobnictwo wazowe

ARCHITEKTURA :  synteza 3 porządków: jońskiego,doryckiego, korynckiego miasta na planie prostokąta monumentalizacja budowli użytko-wych (stadiony, teatry)

RZEŹBA : kanon postaci ludzkiej w ruchu rzeźby w brązie, kamieniu, marmurze, granicie, alabastrze akty kobiece

Okres III - hellenistyczny MALARSTWO : ścienne sztalugowe ukazujące pejzaż, martwą naturę

ARCHITEKTURA : rozkwit budownictwa użytkowego (np. latarnie morskie) domy z perystylem

RZEŹBA : pojawia się niesamowita ekspresja i realizm

CHARAKTERYSTYCZNE CECHY- Umiar- Harmonia- Logika- Jedność kompozycji

Główne zabytki

latarnia w Faros rzeźby: "Nike", "Grupa Laokoona", "Dyskobol" 

GŁÓWNI TWÓRCY : Fidiasz Myron Parrasjas Hippodamos

Sztuka starożytnych Rzymian

MALARSTWO :  monumentalne malarstwo ścienne

ARCHITEKTURA : pojawiają się nowe materiały budowlane: cegła wypalana, cement zastosowanie sklepienia monumentalne świątynie budynki użyteczności publicznej (termy, akwedukty, łaźnie, teatry) łuki triumfalne domy z atrium oraz podmiejskie wille piętrowe domy czynszowe rezydencje cesarzy mauzolea

RZEŹBA : przewaga rzeźby portretowej historyczne sceny w formie płaskorzeźby

Główne zabytki

willa Hadriana w Tivoli pałac Dioklecjana w Splicie mauzoleum Hadriana w Rzymie Panteon w Rzymie Forum Romanum

Sztuka nowożytna

Renesans Barok Rokoko Oświecenie Klasycyzm Romantyzm Realizm Impresjonizm Postimpresjonizm

odnośniki do danych slajdów

Renesans

Inaczej zwana sztuką odrodzenia. Powstała we Włoszech w XV w.

MALARSTWO : pojawia się tempera, malarstwo olejne fresk portret, pejzaż dążono do pełnoplastycznego odtworzenia postaci w trójwymiarowej przestrzeni

ARCHITEKTURA : nowe układy przestrzenne budowli (centralne budole z kopułami) nowożytne typy budowli świeckich - pałac miejski stosowanie antycznych porządków architektonicznych i dekoracyjnych rozkwit urbanistyki (miasta zakładane na regularnym planie geometrycznym)

RZEŹBA : realistyczne popiersia portretowe posąg konny akty  medalierstwo

CHARAKTERYSTYCZNE CECHY- Odowływanie się do antyku- Zwrot ku naturze- Humanizm- Kult człowieka wszechstronnie wykształconego

Główne zabytki

kaplica zygmuntowska na Wawelu "Dama z łasiczką„ "Mona Lisa„ "Szkoła ateńska„

GŁÓWNI TWÓRCY : Leonardo da Vinci Donato Bramante Michał Anioł Raffaello Santi (Rafael) 

Barok

Ten kierunek kultury europejskiej zapoczątkowany we Włoszech, później objął swym zasięgiem też niektóre kraje Ameryki Łacińskiej. Trwał od II poł. XVI w. do I poł. XVIII w.

MALARSTWO : religijne o tematyce mistyczno-symboliczno-martyrologicznej sceny mitologiczne, alegoryczne, historyczne portret pejzaż, martwa natura tematyka rodzajowa grafika (miedzioryt i akwaforta)

ARCHITEKTURA : fasady parawanowe, wieże, kopuły, plany eliptyczne typ pałacu między dziedzińcem a ogrodem

RZEŹBA : sztukaterie rzeźby w kamieniu i drewnie pomniki, nagrobki, posągi

CHARAKTERYSTYCZNE CECHY- Dynamika- Bogactwo- Efekty światłocieniowe- Łączenie architektry, malarstwa, rzeźby

Główne zabytki

Kolumna Zygmunta III Wazy w Warszawie Pałac w Wilanowie Pałac Wersalski

GŁÓWNI TWÓRCY : Rembrandt D. Zimmermann

Rokoko

Ten styl europejski uważany jest często za ostatnią fazę baroku. Trwał w latach 1720-80. 

J.H. Fragonard G. Boffrand

MALARSTWO : sceny fete galante i fete champetre

ARCHITEKTURA : architektura wnętrz

RZEŹBA : snycerstwo dekoracyjne

GŁÓWNI TWÓRCY : G. Boffrand J.H. Fragonard

CHARAKTERYSTYCZNE CECHY:- Związek z kulturą dworską- Tendencje sentymentalne- Sielankowaść- Lekkość i wikwitność formy- Motywy egzotyczne

Oświecenie

W epoce oświcenia sztuka nie miała jednolitego charakteru stylowego ani ideowego. Wpływały na nią rozbieżne poglądy filozoficzne, moralne i polityczne.

Zaistniały natomiast liczne przemiany instytucjonalne :- akademizacja nauczania i profesjonalizacja twórczości artystycznej- kształtowanie się świeckich form mecenatu prywatnego i publicznego- organizacja nowych sposobów odbioru sztuki (muzea, wystawy publiczne)- wydzielenie się nauki o pięknie i estetyce- powstanie naukowej historii sztuki i archeologii- powstanie krytyki artystycznej

CHARAKTERYSTYCZNA CECHA:- Chęć dotarcia do źródeł i powrotu do nieskażonego stanu naturalnego idąca z parzez z zakwestionowaniem wartości cywilizacji

Klasycyzm

Nurt ten wystąpił już w XVII w., lecz najpełniej zaczął kształtować się w XVIII w.

MALARSTWO : tematyka historyczna, mitologiczna i alegoryczna portret

ARCHITEKTURA : centralne plany budowli portyki, fronty stosowanie klasycznych porządków architektonicznych i detali nowe typy budowli: szkoły, kamienice, domy bankowe i handlowe

RZEŹBA : tematyka historyczna, alegoryczna portretowa architektoniczna (fryzy, tympanony)

CHARAKTERYSTYCZNE CECHY:- Nawiązanie do antycznej sztuki Greckiej i rzymskiej oraz późnego renesansu- Doskonałość- Harmonia

Główne zabytki

Łazienki w Warszawie Brama Brandenburska

GŁÓWNI TWÓRCY : D. Merlini M. Bacciarelli J.A.D. Ingres

Romantyzm

szeroki i wieloznaczny termin stosowany do różnych przejawów sztuki. Trwał w latach 1760-1850.

Źródłami nowych tematów stały się mitologie celtyckie, germańskie, ludowe podania, narodowe legendy, poezja nieklasyczna i współczesna.

MALARSTWO : wyobrażenia fantastyczne symbolika nowa ranga malarstwa pejzażowego i historycznego

ARCHITEKTURA : nieregularne budowle epoki historyzmu stylizowane naturalne założenia ogrodowe (parki krajobrazowe)

RZEŹBA : typowa romantyczna tematyka dynamiczna forma

GŁÓWNI TWÓRCY E. Delacroix F. Goya P. Michałowski

CHARAKTERYSTYCZNE CECHY:- Odrzucenie przekonania o racjonalnym charakterze sztuki- Zwrot ku intuicji i wyobraźni- Różnorodność form artystycznych

Realzim

Odnosi się praktycznie tylko do malarstwa. Kierunek artystyczny w XIX w. Występował też momentami w innych epokach.Obrazy przedstawiały głównie życie codzienne, pejzaże, martwe natury, sceny rodzajowe i obyczajowe.

GŁÓWNI TWÓRCY J.F. Millet J. Chełmoński A. i M. Gierymscy

CHARAKTERYSTYCZNE CECHY:- Odtwarzanie na podstawie bezpośredniej obserwacji

Impresjonizm

IMPRESJONIZMKierunek w malarstwie i rzeźbie. Trwał od ostatniego trzydziestolecia XIX w. do początków XX w. Był reakcją na akademizm. Na impresjonizm wpłynęło malarstwo romantyzmu i barwny drzeworyt japoński. Nazwa wzięła się od tytułu obrazu Claude'a Moneta "Impresja - wschód słońca", zaprezentowanego na wystawie w Paryżu.Tematyka obrazów impresjonistów to: pejzaż, martwa natura, rzadziej kompozycje figuralne.

GŁÓWNI TWÓRCY : C. Monet A. Renoir E. Degas

CHARAKTERYSTYCZNE CECHY:- Malarstwo plenerowe utrwalające bezpośrednie wrażenia (farby w tubkach) – brak szkiców = fotografia- Swobodna technika- Nowa konstrukcja obrazu

Postimpresjonizm

Zjawisko występujące we Francji w latach 1896-1905. Stanowiło odwrót od impresjonizmu, choć ten kierunek odznaczył swoje piętno na twórczości wielu postimpresjonistów. Charakterystyczne dla postimpresjonizmu była różnorodność poszukiwań artystycznych poszczególnych malarzy i grup.

GŁÓWNI TWÓRCY : Paul Cezanne Paul Gauguin

Sztuka XX w.

Fowizm Ekspresjonizm Abstrakcjonizm Surrealizm Kubizm Dadaizm Pop – art. Op – art. Street - art

Fowizm

Fowizm jest to kierunek w malarstwie francuskim, jedna spośród kilku, reakcja przeciwko impresjonizmowi. Nazwa wzięła się od nazwy wystawy prac "Cagedes Fauves" ("Stado dzikich bestii").

GŁÓWNI TWÓRCY : H. Matisse R. Duty 

CHARAKTERYSTYCZNE CECHY: - Kompozycja płaskich plam- Barwoność- Rysunek graniczący z deformacją

Ekspresjonizm

Kierunek w sztuce, literaturze, muzyce, teatrze, filmie na początku XX w. Istniał głównie w Niemczech. Opozycja wobec impresjonizmu, estetyzmu i naturalizmu.

GŁÓWNI TWÓRCY : Vincent van Gogh James Ensor

CHARAKTERYSTYCZNE CECHY:- Poszukiwanie prawd o absolutnych i uniwesalnych - Tendencje mistyczne- Dynamika- Konstrast- Groteska i karykatura

Abstrakcjonizm

Zwany inczej sztuką abstrakcyjną, bezprzedmiotową lub nieprzedstawiającą. Jeden z kierunków sztuki plastycznej XX wieku. Główne nurty to abstrakcja organiczna i geometryczna. 

CHARAKTERYSTYCZNE CECHY:- Gra linii, koloru, brył, płaszczyzn- Rezygnacja z przedstawiania obserwacji natury

Surrealizm

Zwany inaczej nadrealizmem. Awangardowy kierunek w sztuce, filmie oraz literaturze. 

MALARSTWO : kolaż fumaż formy naturalistyczne formy bliskie abstrakcji

GŁÓWNI TWÓRCY: S. Dali M. Duchamp J. Miro

CHARAKTERYSTYCZNE CECHY:- Tworzenie wizji rzeczywistości nadrealnej- Interpretacja stanów podświadomości - Groteska, czarny humor, parodia, nonsens

Kubizm

Kierunek w malarstwie i rzeźbie, zapoczątkowany we Francji. Sztuka XX wieku.

Dzieli się na 3 fazy : I okres – prekubistyczny II okres - kubizm analityczny:

- odrzucenie perspektywy- rozbicie przedmiotu na elementy zgeometryzowane

III okres - kubizm syntetyczny:- synteza przedmiotu przez swobodne zestawienie różnych elementów (m.in. kolaż)- maksymalnie zgeometryzowany rysunek 

GŁÓWNI TWÓRCY: P. Picasso G. Braque

Dadaizm

Awangardowy ruch literacko-artystyczny. Rozwijał się w latach 1916-1923 w Szwajcarii, Francji, Niemczech. Wyrósł na podłożu buntu przeciwko wojnie oraz współczesnej cywilizacji mieszczańskiej. Polega na swoistym infantylizmie, stąd też nazwa tego kierunku ( dziecięce "dada' - zabawka). Dadaizm wyraża bezsens i chaos rzeczywistości.

GŁÓWNI TWÓRCY : M. Duchamp F. Picabia

CHARAKTERYSTYCZNE CECHY:- Własna koncepcja sztuki- Swoisty prywityzm i infantylizm - Stosowanie technik kolażu i fotomontażu

Pop - Art

Tendencja w sztuce współczesnej, powstała na początku lat 60. XX wieku w USA. Polega na tworzeniu kompozycji z gotowych przedmiotów, często poruszających się. Częste zastosowanie efektów dźwiękowych. Pop-Art wyróżnia różnorodność środków i technik. Zamierzeniem jest naśladowanie stylu reklam i komiksów.

Op - Art

Termin wprowadzony w 1964 roku w USA dla odmiany sztuki abstrakcyjnej. Celem Op-Artu jest wywołanie optycznej iluzji, złudzenia ruchu i/lub przestrzenności poprzez odpowiednią kompozycję i dynamikę barw i rytmów. Op-Art ma różnorodne zastosowanie: od okładek płyt, gazet; poprzez obrazy, aż po zastosowanie na tkaninach (ubrania i meble).

Street art

Dziedzina sztuki tworzona w miejscu publicznym, najczęściej "na ulicy" w formie bezprawnej ingerencji. Termin zawiera w sobie tradycyjne graffiti, lecz często jest użyty dla odróżnienia aktywności artystycznej w przestrzeni miejskiej od wandalizmu.

Architektura

Historia architektury – nauka opisująca estetyczny i techniczny rozwój architektury a także budownictwa od początków ludzkiej działalności budowlanej do chwili obecnej. Historia architektury zajmuje się także związkami architektury z rozwojem techniki, czynnikami klimatycznymi, ekonomicznymi, socjologicznymi oraz polityczno-ideologicznymi i religijnymi.

Historykami architektury są zwykle osoby z wykształceniem z dziedziny architektury lub historii sztuki.

Historia Architektura starożytna starożytny Egipt* architektura klasyczna

Grecja starożytna* Rzym starożytny*

Architektura średniowiecza romanizm gotyk Architektura nowożytna architektura renesansu* architektura barokowa* architektura klasycystyczna* Architektura XIX w.

neoromanizm neogotyk neorenesans neobarok eklektyzm

architektura secesji

Architektura XX i XXI w. modernizm tradycjonalistyczna architektura XX wieku postmodernizm Architektura innych rejonów świata architektura islamu architektura Indii architektura Dalekiego Wschodu

sztuka chińska architektura Japonii

* O tej architekturze była już mowaodnośniki do danych slajdów

Romanizm

Styl w sztukach plastycznych XI – XIII wieku. Najwcześniej romańskie formy stylistyczne zostały ukształtowane na terenach zajmowanych obecnie przez dzisiejsze północne Włochy, Francję i zachodnie Niemcy (XI – XII wiek). Wkrótce zasięgiem nowego stylu objęte zostały kolejne tereny Europy i wraz z prowadzonymi wyprawami krzyżowymi styl przeniknął na Bliski Wschód.

Gotyk

styl w architekturze i innych dziedzinach sztuk plastycznych (rzeźbie, malarstwie i sztuce sepulkralnej), który powstał i rozwinął się w połowie XII wieku we Francji (Anglosasi uważają, że w Anglii) i swoim zasięgiem objął zachodniochrześcijańską Europę.

Powstanie gotyku związane jest z rozwijającą się pod koniec średniowiecza kulturą dworską, rycerską i mieszczańską.

Neoromanizm

Nurt w architekturze i sztuce XIX- wiecznego historyzmu, nawiązujący do architektury romańskiej.

Neoromanizm rozwinął się w architekturze później niż neogotyk, odwrotnie niż historyczne epoki na których się wzorowały. Największy rozkwit neoromanizmu nastąpił w Niemczech. Faworyzowanie neoromanizmu miało też związek z rosnącą świadomością, że gotyk ma pochodzenie francuskie. Po I wojnie światowej dużo przykładów tej architektury zanikło w Polsce.

W stylu neoromańskim, tak jak i w neogotyku wznoszono głównie kościoły, ponadto - rzadziej - inne budynki użyteczności publicznej, np. teatry. Z europejskimi formami romańskimi nierzadko łączono ozdobne elementy architektury bizantyjskiej. Rzuty kościołów neoromańskich były najczęściej wzorowane na bardziej odpowiadających potrzebom liturgicznym układach kościołów gotyckich lub w przypadku świątyń protestanckich przyjmowały rzut centralny.

Neogotyk

Styl w architekturze, a także rzemiośle artystycznym, nawiązujący formalnie do gotyku, powstały około połowy XVIII wieku w Anglii i trwający do początku XX wieku, zaliczany do historyzmu.

Najczęściej spotyka się kościoły nawiązujące do kontynentalnych gotyckich (kościół św. Michała Archanioła we Wrocławiu) lub rozbudowane gotyckie (katedra w Kolonii, katedra św. Wita w Pradze) oraz budowle wzorowane na gotyku angielskim (zamek w Kórniku).

Styl neogotycki uważano za odpowiedni do budowy okazałych budynków użyteczności publicznej (w tym m. in. budynków parlamentów Węgier w Budapeszcie i Wielkiej Brytanii w Londynie) oraz kościołów. Na uwagę zasługuje budynek dworca kolejowego we Wrocławiu i w Nowych Skalmierzycach

Neorenesans

Nurt w architekturze XIX-wiecznego historyzmu, nawiązujący formalnie do architektury renesansowej. W krajach Europy Środkowej nawiązywano przede wszystkim do tzw. renesansu północnego.

Neorenesans osiągnął największe znaczenie między 1870 i 1890. Formy neorenesansowe były uważane przez architektów ścisłego historyzmu za wiążące, w odróżnieniu od historyzmu romantycznego, który dopuszczał swobodną interpretację. Odwołanie do stylu historycznego odnosiło się jednak najczęściej jedynie do elewacji. Neorenesans był propagowany m.in. przez niemieckiego architekta Gottfrieda Sempera.

W stylu neorenesansowym wznoszono przede wszystkim obiekty użyteczności publicznej, takie jak banki, ratusze czy szkoły, jak również wiele kamienic czynszowych. Styl dotyczył także urządzania wnętrz. Największy zespół architektury neorenesansowej znajduje się w Wiedniu, m.in. większa część budowli Ringu.

Równolegle z neorenesansem rozwijał się neobarok, który około 1885 osiągnął równe mu znaczenie. Około 1900 neorenesans wychodzi ostatecznie z mody.

Neobarok

nurt w architekturze historyzmu, nawiązujący formalnie do baroku, szczególnie w dekoracji elewacji, rozpowszechniony w końcu XIX wieku (od 1880).

Charles Garnier: Opéra Garnier Stefan Szyller: Galeria Zachęta W stylu neobaroku wznoszono przede wszystkim budynki użyteczności

publicznej (Pałac Ziemstwa Pomorskiego w Szczecinie, w Warszawie gmach Towarzystwa Zachęty), zwłaszcza teatry, gdyż włoskie i francuskie korzenie baroku kojarzyły się z rozwojem opery i dramatu. Jednocześnie powstawały neobarokowe budynki mieszkalne, jednocześnie z neorenesansowymi. Neobarok niekiedy występował też w architekturze sakralnej (np. Kościół Trójcy Świętej w Korfantowie). W końcowej fazie neobarok współistniał z secesją, style wzajemnie na siebie wpływały. Sporadycznie był spotykany jeszcze do lat 20. XX wieku.

W Austrii neobarok kojarzony był z patriotyzmem, gdyż nawiązywał do stylu panującego w okresie największej potęgi politycznej tego państwa w początku XVIII stulecia.

Eklektyzm

Kierunek polegający na łączeniu w jednej budowli w sposób swobodny, często niezgodnych ze sobą, elementów wybranych z różnych stylów architektonicznych.

Eklektyzm występuje w różnych epokach, choć od 2. ćwierci XIX wieku do początku wieku XX był, pod postacią historyzmu, stosowany świadomie i programowo, obejmując swym zasięgiem całą Europę oraz Amerykę Północną. W okresie swojego trwania zbiegł się z secesją.

Początkowo było to niemal bezkarne łączenie różnych stylów, wchodzących w skład tzw. stylów historyzujących, czyli tych które były popularne jako style "neo-". Style te to: neorenesans, neobarok i neogotyk, czasem obserwuje się elementy klasycystyczne.

Następnie w stosowaniu eklektyzmu nastąpił pewien ład i porządek, w miejskich kamienicach eklektycznych obserwuje się dużo cech renesansowych. Np. okna z charakterystycznymi ozdobami, kolumny i podobne. Z czasem zaczęto budować również tylko w określonym stylu historyzującym.

Secesja

[łac. seccesio ‘odejście’] – styl w sztuce europejskiej ostatniego dziesięciolecia XIX wieku i pierwszego XX wieku, zaliczany w ramy modernizmu. Istotą secesji było dążenie do stylowej jedności sztuki dzięki łączeniu działań w różnych jej dziedzinach, a w szczególności rzemiosła artystycznego, architektury wnętrz, rzeźby i grafiki. Charakterystycznymi cechami stylu secesyjnego są: płynne, faliste linie, ornamentacja abstrakcyjna bądź roślinna, inspiracje sztuką japońską, swobodne układy kompozycyjne, asymetria, płaszczyznowość i linearyzm oraz subtelna pastelowa kolorystyka.

Modernizm

Modernizm, sztuka nowoczesna, ang. modern art – umowny okres w dziejach sztuki, którego ramy czasowe wyznacza się od lat 60. XIX wieku do lat 70. XX wieku. Sztuka nowoczesna silnie związana jest z pojęciem modernizmu w filozofii i zjawiskiem awangardy.

Zakres pojęcia sztuki nowoczesnej wiąże się z nowymi koncepcjami sztuki i dzieła, zwracającymi się ku pogłębianiu refleksji nad językiem sztuki, artystycznemu eksperymentowi, stosowaniu nowych technik i materiałów, wiarą w głębokie związki kultury i techniki, a przede wszystkim z ideą postępu (liniowy rozwój sztuki i historii).

Sztuka modernistyczna opiera się na postawach o oświeceniowym rodowodzie, a więc na racjonalizmie, liberalizmie i wspomnianej już idei postępu.

Postmodernizm

Termin używany przez historię i krytykę sztuki do nazywania różnorodnych, czasem nawet przeciwstawnych stylistyk. W znaczeniu potocznym oznacza przede wszystkim tyle, co poawangardowy, zdystansowany w stosunku do awangardy, ale niekoniecznie z nią sprzeczny. Postmodernizm może być również rozumiany jako sprzeciw wobec koncepcji racjonalnego charakteru kultury i jej liniowego rozwoju.

Postmodernizm nie jest zwartym, jednolitym, planowo wykreowanym ruchem artystycznym, jest to wspólna przestrzeń konfrontacji różnych tendencji i koncepcji, których wspólnym mianownikiem jest krytyczny stosunek do monolitycznej, homogenicznej wizji świata, i nieustanne podważanie dominacji eurocentrycznej i patriarchalnej kultury Zachodu.

Islam

Sztuka państw muzułmańskich, rozwijała się na terenach podbitych przez Arabów w VII w. i na początku VIII w. Objęła swoim zasięgiem Palestynę, Syrię, Mezopotamię, Persję, Turkiestan, Afganistan, Indie, Afrykę Północną oraz Półwysep Iberyjski. Zachowała trwałość i jednolitość form w ciągu wielu wieków. Powodem tego była monoteistyczna religia będąca religią życia publicznego, bez podziału na sferę religijną i świecką.

Artyści muzułmańscy, zainspirowani nota bene sztuką bizantyjską, na całym tym ogromnym terenie wpływów odcisnęli swoje piętno.

Charakterystyka: istotną cechą formalną jest niezwykły rozwój dekoracji pokrywającej każdą powierzchnię przedmiotu niezależnie od materiału z jakiego został wykonany. Wobec zakazu przedstawiania zwierząt i ludzi, najczęstszą formą dekoracji był ornament roślinny i geometryczny, który przerodził się w arabeskę.

Architektura: sztuka islamu wprowadziła nowe detale architektoniczne: Łuk podwyższony

kolisty ostry

Łuk stalaktytowy i lambrekinowy Łuki wieloarkadkowe Łuk ostry obniżony (podobny do łuku Tudorów) Sklepienia kopułowe Płaszczyzny ścian budowli zdobione są malowanymi płytkami fajansowymi lub mozaiką.

Chiny

Sztuka chińska należy do najstarszych na świecie. Jej początki sięgają czasów neolitu. Systemy filozoficzne i religijne wykształcone na terytorium Chin cechuje poszanowanie rodzimej tradycji i tolerancja dla innych kultur. Są to podstawy, na których oparta jest ciągłość, łatwość asymilacji napływowych elementów i pewien konserwatyzm cechujący sztukę chińską. Dodatkowym czynnikiem wpływającym na kształtowanie się kultury Chin była względna izolacja państwa, odciętego od sąsiadów naturalnymi, trudnymi do przebycia granicami. Sztuka chińska wywierała też silny wpływ na inne państwa: Koreę, Japonię, Tybet i Mongolię.

Pierwsze bezpośrednie spotkanie sztuki chińskiej z europejską miało miejsce po podróżach i odkryciach Marco Polo. Masowy napływ jedwabiu, porcelany, wyrobów z laki itp., niekoniecznie o najwyższych walorach artystycznych, wyrobił opinię o chińskiej sztuce jako zjawisku związanym przede wszystkim z twórczością rzemieślniczą. Masowy import i moda na chinoiserie, odegrała znaczącą rolę w kształtującym się stylu rokoko. Dopiero w XVIII wieku architekt i podróżnik William Chambers wydał kilka publikacji o architekturze i sztuce ogrodowej. Jednakże proces poznawania kultury chińskiej rozpoczął się dopiero z początkiem lat trzydziestych XX wieku.

Podział sztuki chińskiej związany jest z historią Chin i panującymi dynastiami.

KONIECDziękuję za uwagę ;)