933

FAMILIE-TRADISIES ‘n Familie-tradisie, wat ‘n mens moontlik ook ‘n familie-kultuur kan noem, kan gedefinieer word as die somtotaal van gesindhede, idees, ideale en omgewing wat ‘n persoon erf van sy/haar ouers en voorgeslagte. Ernest W Burgess, Professor in Sosiologie aan die Universiteit van Chicago, het familie-tradisie en persoonlikheid so gedefinieer: “Wat ookal die biologiese erfenis van sy ouers en ander voor-geslagte mag wees, ontvang die kind ook van hulle ‘n erfenis van gesindhede, sentimente en ideale wat die familietradisie of -kultuur

genoem kan word.” Soms is hierdie familietradisies geassosieer met praktyke en oortuigings wat van een geslag na die volgende aangegee word, en in die loop van hierdie proses van oordrag verwerf sulke tradisies ‘n gewaarwording van geestelikheid. Dis interessant om waar te neem dat die oordrag van sulke tradisies wat ‘n geestelike betekenis verwerf, grootliks ‘n intuïtiewe verskynsel is en die voortsetting van sulke familie-tradisies verloop sonder enige bedoeling en so beweeg dit ook van een geslag tot die volgende. Familietradisies bly meestal beperk tot die familielede self, maar soms raak buitestaanders ook betrokke by ‘n besondere familie se tradisies. Halbwachs in sy boek On Collective Memory bespreek hoe die geheue van ‘n familie werk. Hy stel dit dat, bykomstig tot die reëls wat vir ‘n hele samelewing geld, daar binne bepaalde

Die Doringtak Nr. 46 April 2009 Nuusbrief van die JOHAN JOST STEINBERG FAMILIEBOND

Posbus 3501, Pietersburg 0700 ( (015) 291 1421 083 377 7402 Faks (015) 295 7016 E-pos: ibron@mweb.co.za

Bank: J J Steinberg Bond, ABSA Spaarrekening 38065851803 Tak 632005

934

families om wat die sosiale wetenskaplikes “entropie” noem, te vermy. In die fisieke weten-skap beteken die term “entropie” die neiging van die fisiese sisteem om energie en samehangendheid oor ‘n periode te verloor, net soos ‘n gas wat versprei tot dit prakties gesproke weg is. ‘n “Entropiese familie” is een wat sy aanvoeling van emosionele samehang verloor omdat lede die familie se innerlike lewe en verbondenheid verwaarloos. Sosiale wetenskaplikes stem

vandag saam dat effektiewe familietradisies ‘n gevoel van identiteit, nabyheid, veiligheid en sekerheid

bevorder in vandag se gejaagde, koorsagtige en immerverander-ende wêreld. William Doherty ver-duidelik in sy boek The Intentional Family dat wanneer familiebande deur besige leefstyle verswak word, families

slegs gebind kan bly deur belangrike ge-

bruike en tradisies doelbewus in stand te hou. Dit is uit hierdie behoefte om familiebande sterk te hou dat die Johan Jost Steinberg Familiebond 25 jaar gelede gestig is en Die Doringtak speel ‘n rol om die familie in voeling te hou en saam te bind. Maak gebruik van u nuusbrief en put maksimum voordeel daaruit. Bron geraadpleeg: Wikipedia

___________________________________________

families gebruike en maniere van dink bestaan wat ook - en dikwels nog meer dwingend - die gevoelens en opinies van hulle lede vorm. Net so vind ons in die tradisionele samelewings van vandag, dat elke aparte familie ‘n eie kenmerkende tipe mentaliteit het, herinneringe wat hulle alleen herdenk, en geheime wat net aan hulle lede bekend is. Hierdie herinneringe, net soos in die godsdienstige tradisies van die familie van toendertyd, is nie net ‘n reeks behoue beelde uit die verlede nie, maar is tege-lykertyd modelle, voorbeelde en elemente van lering. Hulle druk die algemene houding van die groep uit; hulle reproduseer nie net hulle geskiedenis nie maar bepaal ook die aard en kwaliteite en swakhede van die groep. Sinvolle familie-tradisies was sedert die vroegste tye ‘n waardevolle stuk gereedskap vir ouers en die ouer geslag om die verant-woordelikheid uit te voer van kinders grootmaak en vir hulle sosiale waardes en ethos in te prent. Familietradisies verseker dat die warmte en n a b y h e i d v a n f a m i l i e -verbondenheid groei. In die moderne konteks i s d ie instandhouding en ontwikkeling van familietradisies net so betekenisvol soos in die vroegste tye. Aktiewe familietradisies en sinvolle deelname daaraan help

935

____________________

As werk goed was sou die rykes dit nie aan

die armes oorgelaat het nie. _____________________

ADRI SE OUPA Elders in hierdie uitgawe berig ons oor die huwelik van PW Steinberg en Adri Koch. Die meer senior lede van die Bond sal die destydse rugby-Springbok Bubbles Koch onthou. Henri Vercuiel (“Bubbles”) Koch is in 2004

op ouderdom 83 te Worcester oorlede na ‘n siekbed van twee jaar. Hy was op 13 Junie 1921 op Hopefield gebore en was ‘n neef van die beroemde Chris Koch, Springbokvoorryman in 22 toetse, en laasgenoemde se broer wat vir die Junior Springbokke gespeel het. Bubbles het in 1949 in al vier toetse teen Fred Allen se All Blacks gespeel,

in die eerste, tweede en vierde toetse as slot en in die derde as flank. Dit was die enigste keer in die ge-skiedenis van die jarelange stryd tussen hierdie twee rugbyreuse dat die Bokke elke toets van ‘n reeks gewen het. Op Worcester het Bubbles jare lank as verteenwoordiger vir Sanlam gewerk. Hy was geseënd met ‘n allemintige paar kuite en op straat kon niemand hom miskyk nie. Hy het altyd ‘n vriendelike woord vir elkeen gehad, selfs al het hy hom of haar nie goed geken nie

_____________________ Misdaad is al goed georganiseerd. Nou

moet ons dit nog net met die politiek ook regkry.

_____________________

SPRECHEN SIE

DEUTSCH? Het jy dalk gedink die aanslae op Afrikaans en die populêre klakkelose invoeg van Engelse woorde in gesprekke, preke, radio– en TV-programme, is ‘n bedreiging net vir ons taal? Jy maak ‘n groot fout. Duitsers, hoewel hulle omstandighede skril van ons s'n verskil, ervaar ‘n soortgelyke bedreiging. Hollywood en Hitler het Duits die taal gemaak van die slegte ouens. Mark Twain het dit destyds al afgemaak as aaklig. Die Amerikaanse komediant Tina Fey het onlangs haar stuiwer bygedra deur die taal van Goethe en Schiller af te maak as “uncool”. Vir dekades het die Duitse volk ewe bekaf maar gelate die roetine afkraking van

Agter: F Marais, AC Koch, J van der Schyff, J

du Rand, H Koch, M Lategan, RAM van Schoor

Middel: RP Jordaan, A Geffin, F du Plessis

(kaptein), Dr D Craven (bestuurder), C Moss, H

Muller, L Strydom

Voor: H Brewis, PA du Toit

936

bemeester van ‘n nasionale taal is die sleutel tot suksesvolle en volhoubare integrasie. Die skuif is egter ook ‘n poging om te waak teen wat die konserwatiewes sien as ‘n kruipende en feitlik on-keerbare korrupsie van Duits deur sogenaamde “Denglisch”, (dikwels gespel Denglish, soos die Engels, of

ook Gerglish of Ang-leutsch genoem) wat ‘n samevoeging is van die Duitse woorde Deutsch en Englisch. En dit verwys na die toenemen-de en wydverspreide op-neem van Engelse woorde en frases (Klink dit bekend?). Die skrywer Matthias Schreiber het onlangs hierdie ver-skynsel in die tydskrif Der Spiegel beskryf as: “A poisonous porridge of magma which is burying

a whole cultural landscape beneath it”. (Nog bekend?) Dis nie moeilik om sy ontsteltenis te verstaan nie. Denglish het die woord handy as alomgebruiklike Duitse woord vir selfoon ingevoer. Dit het die woord vir televisie compére verander in Talkmaster, en “spaced out” getransmuteer tot abgespaced, “download ” to t downloaden , “babysitting” tot babysitten, en “brainstorming” tot brainstormen. Die huidige bemarkingsterm wat geskep is om toeriste na die Duitse hoofstad te lok is die verbysterend idiotiese “Be Berlin”. Nog erger: om tiener-drinkgewoontes teë te werk het die owerhede in Beiere die slagspreuk “Be Hard, Drink Soft” geskep. Tydens die 2006 Wêreldbeker Sokkertoernooi het Duitsland, die

hulle taal verduur, maar nie meer nie. Gebelgd tot breekpunt toe het die eens sluimerende Germaanse reus tot aksie ontwaak en oorgegaan tot ‘n teenaanval. Die veldtog om Die Deutsche Sprache te verdedig is ook nie geloods deur een of ander obskure groepie taal-professore nie, maar uit een van die hoofsentrums van Germaanse politieke mag, naamlik die party van Kanselier Angela Merkel. Haar regerende konserwatiewe Chris-ten Demokrate is oor-gehaal om Frankryk dit na te doen en die volk se taal in hulle konsti-tusie te verskans. By hulle laaste party-konferensie het die konserwatiewes ge-stem om die woorde: “Die taal van die Federale Republiek van Duitsland is Duits” in te voeg in Artikel 22 van die Konstitusie wat ook proklameer dat hulle hoofstad Berlyn is en dat die landsvlag swart, rooi en goud is. Hierdie benadering word gekritiseer deur immigrantegroepe, die Sosiaal-Demokrate en die Groenes, maar die meerderheid Duitsers glo dit is normaal dat die Taal in die Konstitusie verskans word. Na alles, vorm dit deel van hulle kulturele identiteit en die basis vir hulle geestesbestaan. Duitse konserwatiewes glo hulle pogings om die taal as feitlik heilig te bewaar in hulle konstitusie, is deel van ‘n strategie om die integrasie van die land se tien miljoen uitlanders te bevorder. Die 1,7 miljoen Turkse immigrante sukkel steeds met die Duitse taal. Hulle glo die aanleer en

Angela Merkel

937

gasheer, die land se motorbane bepleister met die spreuk “FAIRPLAY on the Autobahn”. Om hierdie spreuke behoorlik te waar-deer, moet hulle in ‘n swaar Duitse aksent uitgespreek word. Statistieke steun skynbaar die konserwatiewes se kommer. Meningspeilings toon dat 74% Duitsers glo dat Denglish in alledaagse taalgebruik vermy moet word. ‘n Studie deur Hanover se Universiteit toon dat 23 van die 100 huidiglik mees gebruikte woorde in Duits in werklikheid Engels is terwyl in 1980 slegs 1 woord uit 100 Engels was. (Dit sou interessant wees om ‘n soortgelyke studie oor die 100 mees algemeen gebruikte woorde in Afrikaans te sien.) Dit blyk egter dat in die Duitse advertensiewese die gebruik van Denglish skouspelagtig misluk het met sekere ontstellende gevolge. Die spreuk, “Come in and find out” wat deur die Douglas ketting van skoonheidswinkels aanvaar is, was ‘n klaaglike mislukking. Studies het getoon dat die meeste Duitsers se kennis van Engels ver kort geskiet het. Die meerderheid van hulle het gedink die reukwatersmouse vra hulle om die winkel binne te kom en dan self weer hulle pad uit te vind. Die firma het lankal die uitspraak van hulle naam “verduits”. Dit word daar "Dooglass" uitgespreek. Nou het hulle eindelik besluit om konsekwent te wees en ‘n Duitse advertensie motto te kies. Instede om hulle klante

rigtingaanwysings te gee, maak die maatskappy nou “die lewe mooier” met “Douglas macht das Leben schöner”. M o o n t l i k d i e m e e s verwarrende was die frase: “Powered by Emotion” wat gebruik is om die privaat TV-kanaal Sat 1 te adverteer. Verbruiker-navorsing het getoon dat die meeste

Duitsers gedink het dis ‘n moderne weergawe van die Nazi spreuk Kraft durch Freude, of “Strength through Joy”, die amptelike titel van die Nazi-regering se ontspannings- en toerisme organisasie. Kritici van die plan om Duits konstitusioneel te beskerm meen die idee is verouderd en dat dit juis Duits se veelbesproke gebrek aan self-vertroue beklemtoon. Maar, vir Volker Kauder, die konser-watiewes se parlementêre leier, beoog die voorstel groter Duitse selfvertroue in Europa. Sedert 2006 oefen Duitsland reeds druk uit om hulle taal amptelike Europese Unie status te laat kry benewens Engels en Frans. Hierdie skuif word sterk gesteun deur

Prof Walter Krämer, wie se Duitse Taalvereniging al vir

byna ‘n dekade stry teen Denglish. Hy blameer nie eenvoudig globalisering vir die linguïstiese indringing

nie. Hy beweer dat Duitsers al dekades lank

skuiling soek in die Engelse taal in ‘n poging om aan hulle Nazi verlede te ontsnap. Hy reken

wanneer Duitsers aan hulself dink, voel hulle dikwels onseker. Engels bied vir hulle ‘n

938

SOOS DIT ’N

GOEIE MA BETAAM

Winter 2008 ... Nico Steinberg (b11.c7.d2.e4.f6.g4) en Ané van die Florence Gasteplaas, Chrissiesmeer, se jongste spruit, Jana, is in matriek en hulle is besig met beroepskeuses. Jana dring aan op nog ‘n psigo-metriese toets. Ané doen haar bes om uit al die sielkundiges en ander ma’s se opinies, die beste een te kies - soos dit ‘n goeie ma betaam. Die uitslag is baie dieselfde as die vorige. Uit die lys wat Ané aanbeveel kies Jana

Bedryfsingenieurswese . Met behulp van ‘n vriend maak Ané vir Jana 3 afsprake met vroue Bedryfsingenieurs sodat sy haar kan vergewis van die rigting. So hoor hulle van ‘n regerings-beurs - die MERSETA- Beurs - wat aan Ingenieursstudente be-skikbaar is. Hulle kry al die inligting en doen aansoek. By navraag vroeg in Januarie 2009 word Ané verseker dat hulle

binnekort verder sou verneem. Woensdag 28 Januarie om 16h00 kry Ané ‘n sms – Jana moet die volgende oggend 9h00 in Braamfontein by 54 de Kortestraat wees vir psigometriese toetse met die oog op keuring van beurs-kandidate. Sy’s sommer v ies . . . watse vermetelheid is dit om ‘n mens sulke kort kennis te gee! Weet hulle dan nie hoe vêr Chrissiesmeer van Johannes-

vorm van beskerming. Om dit kru te stel, hulle verkies om eerder as half-Amerikaans gesien te word as ten volle Nazi. Waar die Duitsers darem nog ‘n poging aanwend om die Engelse woorde op ‘n manier te verduits, het ons hedendaagse A f r ik aans -sprekendes nie daardie trots of selfrespek nie. Ons foeter Engelse woorde onbeskaamd en onveranderd in in radiopraatjies, TV-programme, nuwe liedjies, preke, toesprake en wat ook nog. Luister maar. Kunstenaars en omroepers en gassprekers op radio en TV en waar ookal, het iewers vandaan die indruk gekry dat dit as progressief of minstens byderwets (“cool”) beskou moet word as jy jou taal-armoede en gebrek aan oorspronklikheid illustreer en aan dit wat jy sê luister verleen (of grandeur of splendour as jy wil) deur die invoeg van Engelse woorde, al beskik Afrikaans ook oor hoeveel pragtige ras-egte woorde vir dieselfde begrip. Wat nog seerder maak, is wanneer sulke spogsprekers dan nog die Engels grammatikaal verkeerd induiwel in hulle sê-goed soos in “obvious (sonder die –ly) sal ons closer hierna moet kyk.”

_____________________

Kom. breek hier in en maak ons Boerboel se dag.

Jana by haar matriekafskeid

939

burg af is nie! Tipies regering, dink sy, hul organisasie laat weer veel te wense oor. Sy spring op die telefoon maar nee, nes sy gedink het … daar is niemand meer op kantoor nie. Sy kry wel tyd om ‘n vinnige e-pos te stuur om haar misnoeë te kenne te gee. In haar binneste glo sy dis seker nou net weer ons wittetjies wat so laat in kennis gestel is. Wel sy is te verleë, sy sal alles in haar vermoë doen om daai beurs te kry. Sy pak lekker skons en haar koffiefles in, vat die pad Pretoria toe, slaap by vriende en kry Jana 5h30 by die kos-huis. Sy is vrees-bevange vir Johannes-burg se verkeer maar, gepantser met haar kaart en koffiefles vat hulle die pad. Dis 6h00 die oggend en hulle ry buffer teen buffer tot in die middestad. Haar hart pyn by die gedagte dat hierdie die tipe van lewe is wat vir haar kind voorlê met die beroep wat sy gekies het. Jana, gedaan van al die nuwe Universiteits-eskapades lê heerlik en slaap langs haar. Dis lekker om haar kind weer hier naby haar te hê, en Ané besef hoe sy haar mis. Haar gebede word verhoor en hulle is lekker vroeg en veilig daar. Sy maak Jana later wakker met koffie en skons. Sy en haar kind stap gemaklik betyds die lokaal binne. Dis die derde keer dat Jana so ‘n toets aflê. Ané gaan sit in die wagkamer uitgevat in haar netjiese linne-pakkie en met haar pêrels om haar nek, ewe in haar skik met haarself – soos dit ‘n goeie

ma betaam. Eerlank begin daar nog kinders bykom in die wagkamer. Die eerste swart seun sit skuins oorkant haar, netjies aangetrek met ‘n Checkers-sakkie in sy hand. Haar nuuskierigheid kry die oorhand. “What is your name?” vra sy, en hoor ‘n naam wat sy in elk geval nie sal kan onthou nie.

“When did you hear that you had to be here today?” Nou sal ons sien, dink sy. “Yesterday at 4 o’clock I got an SMS to tell me that I have to be here at 11h00 today.” Ané word sommer meer erger-lik. Seker omdat hy in Johannesburg bly, en dan kry hy nog voorkeur vir ‘n later tydgleuf, dink sy. “Where do you live?”

“Between Mess ina and Louis Trichardt.” “How did you get here?” “I took a lift to Louis Trichardt. I was too late for the train, so I had to take a taxi to Polokwane, where I took the overnight train to Joh’burg. This is my first time in Joh’burg.” “How much did it cost you?” “R200.” “Have you had something to eat this morning?” “No, my money is not going to last. I have already sent an SMS to my sister who works in Messina to send me some money.” Rooi van skaamte, gee Ané hom R20 en sê hy moet vir hom iets gaan koop by die Cafeteria in die straat. Hy is vinnig terug met lekker koffie en ‘n

940

Sy was die enigste ouer daar – soos dit ‘n goeie ma betaam! Later het sy te ongemaklik gevoel en in die motor gaan sit. “Here vergewe my,” was al wat sy kon sê. Jana, en die twee wit seuns wat saam met haar daar was, het elkeen ‘n beurs gekry. Hulle is baie dankbaar. Sy wonder nou nog hoeveel van daardie kinders wat dit nog meer as hulle nodig het, toe ook beurse gekry het

_____________________

Danksy die afstandbeheer kan die TV-kyker sy hori-

sonne sowel as sy sitvlak ver-breed.

_____________________

ADMIN AVONTUUR Om in Maart 2009 na Kanada en die VSA te reis om vir hulle dogters Sarie Engelbrecht in Kanada en Magda Sparrow in Tennesee in die VSA te gaan kuier moes Johannes Steenberg

(b11.cl.d5. e5.f3.g4) en Lena van Stilfontein in November

’08 begin om die visum vir Kanada in

orde te kry, wat volgens die reisagent

binne 'n week gereël kon word sonder om

eers self die Ambassade te besoek. Daarna kon

hulle sommer gou die VSA se visums ook afgehandel kry. Toe die Kanadese visum kom, is dit slegs vir ses maande en hulle wil vir 'n jaar Kanada toe gaan. Hulle paspoorte

halwe brood vol slap chips. Toe hy klaar is bedank hy haar en bied vir haar die R5 kleingeld aan. Dié oggend reën dit katte en honde in die Goudstad. Nog meer kinders daag

op, party soos natgereënde hoenders. Sy vra elkeen wat inkom dieselfde vrae. Almal het die vorige dag 4-uur die SMS gekry.Die volgende seun kom van Nelspruit met die oornagtrein. Dis ook sy eerste keer in Johannesburg. Gelukkig is die plek net 3 blokke van die stasie af. Die volgende seun kom van Witbank af. Hy ken glad nie treine nie, sy ma en pa is al 6h00 na hul werke toe, hy het met ‘n taxi gekom en is angsbevange aangesien sy tydgleuf ook 9 uur was. “But the traffic, the traffic ...” sê hy aanmekaar. Ané wat nou al alles daar rond ken, stel hom gerus en sê dat hulle hom 11uur sal neem. Die volgende is ‘n swart meisie, sy is reeds by TUT as ingenieurs-student inge-skryf. Sy moes 5uur die oggend na die naaste stasie stap en vandaar per trein na Johannesburg ry. Sy is ook laat en baie benoud, maar Ané stel haar ook gerus. Teen hierdie tyd is die wagkamer vol en Ané vra nie meer vrae nie.

941

daag toe op met die Kanadese visums daarin, maar netjies gekanselleer! Hulle kon toe aansoek doen vir 'n jaar se verblyf, mits hulle polisieklarings kry dat hulle nie kriminele is nie en dan moes hulle ook 'n streng mediese ondersoek ondergaan sodat die Kanadese "seker" kon wees dat hulle nie dalk in hulle land sal doodgaan nie! Slegs 'n dokter deur Kanada aangewys mog die toetse doen – wat toe oor 'n R1000 kos! Die uitslae word Nairobi toe gestuur toe vir goed-keuring. Dit sou so oor ses tot agt weke afgehandel wees. Hulle doen toe aansoek vir polisieklaring met vinger-en-hand afdrukke. Dié sou glo binne 'n maand gereed wees. Na 'n maand word ver-neem dat die afdrukke nog nie eers op die stelsel geregistreer is nie. Twee weke later is vasgestel dat die afdrukke nog nie hulle bestemming bereik het nie en klaarblyklik in die pos verlore geraak het. Hulle gaan dadelik vir nuwe afdrukke en dring daarop aan om dit self in Pretoria te besorg. Hulle stuur dit toe self per koerier na Pretoria. Die volgende dag bel die koerierdiens en verduidelik met groot verskoning dat die dokumente verlore gegaan het, maar gee die versekering dat hulle daarna sal soek en dit so spoedig moontlik sou aflewer! Johannes ontplof toe behoorlik. Dit was reeds begin Februarie en hulle moes op 2 Maart reeds vlieg; die kaartjies was reeds gekoop en plekke bespreek! Daar was geen ander genade nie – hulle moes weer polisie toe vir 'n derde stel afdrukke wat hulle dan self per motor na Pretoria sou neem. Die arme

beampte wat hulle moes help het doodsbleek geword toe hy hulle sien want hy was toe al raadop. Radeloos skakel hy sy baas wat hom verseker dat altwee die vorige aansoeke wel intussen die hoofkantoor bereik het en dat hulle die klaring maar in Pretoria kon gaan afhaal. Intussen moes hulle ook by die mediese fonds toestemming kry om hulle chroniese medisyne vir die hele tyd in die buiteland vooraf te mag verkry om die ambassade tevrede te stel. Dié word toe sommer gou

afgehandel, (nog voor die besoek aan die klarings-kantoor), maar dis slegs in Afrikaans en die ambassade v e r s t a a n n i e Afrikaans nie! Die mediese fonds verskaf toe die

inligting per rekenaar aan hulle in Engels, maar keur slegs medisyne vir een maand goed, darem in Engels. Johannes bring geduldig die nuwe fout onder hulle aandag en hulle herstel die fout, maar – wag daarvoor! – weer in Afrikaans. Die Steenbergs wys hierdie soveelste fout uit en maak 'n afspraak om die hersiene toestemmings in Engels persoonlik op Maandag 2 Februarie te gaan kry en dan self na die ambassade toe te neem. By hulle aankoms word hulle meegedeel dat die dokumente nie gereed was nie en dat dit kwansuis slegs in die aand gedruk kon word! Na 'n ernstige ge-redekawel word belowe om die dokumente maar afsonderlik te laat tik as Johannes en Lena so 'n halfuur kon wag. Na 'n halfuur is die dokumente gereed, maar sowaar weereens foutief! Bondigheidshalwe word

942

NUUT OP BLOUBANK Soos in DD45 genoem, is daar onlangs ‘n trop olifante ingevoer op die plaas. Julius, een van die gidse op die plaas, was kort daarna in die veld saam met jagters. Hulle kom toe op die olifantbul se spoor af en volg dit. Na ‘n ruk kry hulle die spoor van ‘n renoster wat die olifant se spoor volg. Ou Julius merk toe ewe droogweg op: “Die renoster ... hy soek hom die olifant, hy soek hom, maar hy wil hom nie kry nie.”

Op ‘n meer hartseer noot: toe die Steinberg-broers gereed gemaak het om leeus op die plaas in te voer, was daar ‘n ongemaklike vermoede dat Frikkie, die mak vlakvark (sien DD45), dalk leeukos sou word. Dit het toe werklikheid geword skaars drie weke nadat die leeus uit die boma vrygelaat is. Toe die plaasarbeiders terugkeer na ‘n naweek, moes hulle boonop ontdek dat die leeus op die koop toe ‘n blouwildebees reg voor die huis by die sementdam gevang en opgevreet het. Sekere troeteldiere is duur om versadig te hou!

verdere detail kortgeknip. Uiteindelik kry hulle die dokumente en jaag daarmee na die ambassade. By hulle aankoms 'n paar minute oor 10 weier die hekwagte om hulle in te laat … hulle moes voor 10h00 daar gewees het! Dit kos hulle toe om maar sonder slaapklere by Hessie en Jan Oppermann, Lena se suster en swaer, te gaan "plak". Die volgende oggend was hulle toe vroeg by die ambassade met al die dokumente gereed. Teen 11-uur kon hulle genadiglik hulle visums vir Kanada ontvang, maar sonder sekerheid vir hoe lank dit geldig was! Dit sou hul slegs verneem by hulle aankoms in Kanada! Toe terug huis toe. Hulle kry 'n afspraak by die VSA Ambassade vir hulle visums die volgende week (L.W. die tydglasie loop leeg!) Daar is hulle darem gou gehelp en hulle kry toe sommer 'n visum vir 10 jaar. Op hierdie trant het alles verder verloop. Elke oponthoud wat mens kan bedink - asook ‘n paar ondenkbares - het vir Johannes en Lena getreiter, maar hulle het hulle geloof behou en eindelik veilig by hulle dogter Sarie Engelbrecht in Fort McMurray, Kanada, uitgekom waar ‘n tempera-tuur van ongeveer –8 º C as ‘n redelike lekker dag beskou word. Hulle kuier lekker daar en gaan later na hulle ander dogter, Magda Sparrow, in Tennesee in die VSA vir nog ‘n lekker lang kuier.

_____________________ Niemand is nog van werk oorlede nie … en ek wil nie

hierdie tradisie verbreek nie. ______________________

Frikkie se laaste bosluisbehandeling. Nico en Ané

se dogters, Jana met spuitkannetjie en Helaine hou

die stert vas.

943

___________________ Agter elke suksesvolle man staan daar ‘n dood-

verbaasde skoonmoeder. _____________________

WATWOU ... WEG? Alfred Enslin, kleinseun van wyle Oom Willem Frederik Ulrich Steynberg (b7.c6.d6.e6.f6) van die Paarl skryf uit Nu Zeeland dat dit nog goed gaan daar. Hulle bly in ‘n dorp genaamd Upper Hutt sowat 20 km noord van Wellington. Die NZers noem dit ‘n stad, maar dit is kleiner as die Paarl. Hy ry trein stad toe en geniet die werk nog baie. ‘n Groot verski l tussen Skotland (waar hulle ‘n paar jaar gewoon het) en Nu Zeeland is dat die meeste mense rugby volg en daaroor praat, alhoewel sokker al meer gewild begin word. Hy vertel ‘n gelukkige her inner ing uit sy kinderdae toe hy so tien jaar oud was. Een warm Junie-maand het hulle die “Big Smoke” agtergelaat en toegesak op Amanzimtoti. Sy pa Chris Enslin en Oupa Ulrich het voor in die kajuit van Oupa se troue ou wit Isuzu bakkie gery met sy moeder, Marie, Ouma Bettie en die drie jong

E n s l i n t j i e s agter in, onder die kappie, bo-op ‘n matras, bo-op die tasse

en kos. Met die rit af het

hulle niks geslaap nie. Vir weke het hulle al die slapies afgetel voordat hulle vir die eerste keer in hulle kort lewetjies die see sou sien. Hulle het gesing en speletjies gespeel om die tyd korter te maak en toe hulle oor die Natalse

heuwels begin trek, moes hulle begin kyk wie eerste die see sien. Vir ‘n onvergeetlike twee weke het hulle in ‘n lekker woonstel naby die see gebly en alles gedoen wat jy in daardie jare in Amanzimtoti kon doen: baie geswem, bruin gebrand, afgedop en weer gebrand; ‘n dag in Durban spandeer by die speelpark waar hulle vir die eerste keer “rollercoaster” en stampkarretjies gery het; elke dag

roomys geëet en soms nog spook-asem ook.

Oupa Ulrich het so bietjie uit gelyk op die

strand met sy boere tan van donkerbruin gebrande arms en

spierwit bene, maar in die laatmiddag en aand het hy

die enigste ding gedoen wat hy geweet het om met so ‘n groot stuk water te doen en dit was om vis te vang. Of hy iets gevang het kan Alfred nie onthou nie, maar hy het vir ure daar gesit en ontspan op sy manier. Dan het Alfred en sy oupa oor allerhande dinge gepraat. Oupa het vakansie-stories vertel van Lourenco Marques en St Lucia en veral van die bosveld, waarvoor hy baie lief was. Toe tref ‘n ramp hulle! Die dag voor hulle moes terugry is die bakkie se sleutels onverklaarbaar weg.

944

dieseldreuning in hulle ore. Dit gaan baie goed met Alfred-hulle. Michelle het nou eindelik geregistreer as ‘n Mond-higiënis nadat sy in November in Adelaide haar toelatings-eksamens (geskrewe en prakties) moes doen. Klein Anya is pragtig en, soos dogtertjies maar doen, regeer sy die huishouding met haar baba-handjies. Hulle geniet haar vreeslik. Die Isuzu-bakkie roep ‘n hele rits herinneringe op by Ron. Toe Oom Ulrich en Tant Bettie begin praat het van die verkoop van hulle grondjie Siesta daar naby Moloto (naby die plaas Jakkalsdans wat gegrens het aan Sybrandskraal, die ou familieplaas wat meer as ‘n honderd jaar in Steynbergs se besit was tot dit uiteindelik onteien is), het Ron vir Oom Ulrich gesê wanneer hulle verhuis Paarl toe, soos die plan was, wil Ron die wit Isuzu graag koop vir los vervoerwerkies en veral as ‘n voertuig wat hy nie sou omgee om in die hande van hulle plaasvoorman en later tuinier van 35 jaar, Johannes Mello, te laat nie. Waar Johannes ‘n lisensie gekry het, is vandag nog nie duidelik nie, want hy kon nie ‘n woord lees of skryf nie. Dit is so dat hy op ‘n dag by Ron ‘n lening van R500 gemaak het en ‘n week of twee later was hy terug met ‘n

splinternuwe rybewys. Of daar ‘n verband tussen die twee

gebeurtenisse was, kon niemand weet nie. Op daardie stadium was Ron met ‘n bietjie e iendomsontwikkel ing besig en het hy baie boumateriaal benodig, Swaar materiaal soos sand en klip was deur d i e l e w e r a n s i e r s

Na ‘n lang gesprek tussen die groot-mense blyk dit dat Oupa die een was wat laaste die sleutels gehad het en die laaste plek waar hy onthou dat hy dit gevoel het, was op die strand met die vorige aand se visvang. Almal sak toe af strand toe en nadat Oupa verduidelik waar hy gesit het, begin almal soek. In die begin was dit ‘n groot speletjie vir die kinders, maar gou het die belangstelling verflou en het hulle begin sandkastele bou. Later is meeste van hulle huistoe om te gaan eet, maar Ouma Bettie soek voort. Laat nag gaan almal maar slaap, maar hy kon die bekommernis aanvoel. Die volgende oggend toe hy wakker word kom Ouma triomfantelik terug van die strand af. Sy het die sleutels gekry deur met twee plankies sand weg te skraap tot sy dit ongeveer op liniaal-diepte gevind het, drie hoogwaters later! Dit laat ‘n mens dink aan die vrou wat haar seun hande-viervoet op die grasperk vind. Hy soek sy kontaklens, verduidelik hy. Sy ma begin dadelik saam soek, maar na twintig minute aanvaar hy die dingetjie is verlore en sal nie gevind kan word nie en hy loop die huis in. Na twee uur kom gee sy moeder die lens vir hom waar hy sit en TV kyk. “Hoe op aarde het Ma dit reggekry?” vra hy verstom. “My kind,” verduidelik sy, jy het na ‘n klein stukkie glas gesoek. Ek het na ‘n item gesoek wat R971.00 gekos het!” Van die terugrit kan Alfred nie veel onthou nie. Hulle het seker meeste van die pad geslaap met die wit Isuzu’tjie se rustige

945

afgelewer, maar items soos deure, vensters, sink, skroewe en dies meer is deur Johannes gehaal. Elke leweransier waar Ron gewoonlik by gekoop het is ‘n nommer gegee. Ron het die goedere per foon bestel en dan vir Johannes mooi verduidelik: “Jy gaan met hierdie papier by Number One en laai daar; dan gaan jy by Number Two en laai daar. Vandag ons soek niks by Number 3; dan gaan jy by Number 4 en laai daar.” Op die manier is die 1ste en 3de wêrelde vreedsaam versoen en kon Johannes ‘n nuttige rol speel. ‘n Jaar of drie gelede is Johannes, na 35 jaar diens by Ron, op die Tzaneen-pad naby Ron se huis doodgery, en het sy rare loopbaan tot ‘n einde gekom. Hy was ‘n sonderlinge en intelligente man wat nooit skoolgegaan het nie, maar wie se hande vir niks verkeerd gestaan het nie. Ron het hom oor die jare leer sweis, trekkers en bakkies diens, verf, messel en (op ‘n manier) pleister. Hy kon selfs elementêre elektrisiënswerk doen. Terloops, ongeveer twee jaar gelede het Ron die betrokke wit Isuzu verkoop aan ene Frickson wat by Mastertreads in Polokwane werk en wat vandag nog die bakkie ry. Elke keer as Frickson vir Ron sien, kom rapporteer hy nog oor die toestand en die lotgevalle van die wit bakkie. Elke keer as Ron die bakkie sien, ervaar hy nog ‘n skerp gevoel van heimweë na Oom Ulrich wat vir hom was soos die ouer broer wat hy nooit gehad het nie ...

_____________________

Die ideale eggenoot is hy wat verstaan wat sy vrou

nie sê nie.

RIVIER-AVONTUUR

Ron Steynberg (b7.c6.d6.e6.f1.g1) en Issie van Polokwane het albei in Desember verjaar en op 20 Januarie 2009 was hulle 30 jaar getroud. Toe het hulle op 24 Januarie 'n stuk of 60 familie en vriende byeen gehad om die geleentheid te vier.

Dit was die eerste keer dat al hulle kinders (behalwe die oudste seun, Coert, wat ongelukkig nie daar kon wees nie) en al 9 hulle kleinkinders bymekaar was. Selfs 'n skoolmaat, André Ferreira, wat saam met Ron in 1954 in Carolina Hoërskool in Matriek was en wat saam met hom 'n paar jaar op universiteit was, en sy vrou Lynette was ook teenwoordig. Dit was nou werklik 'n baie aangename geleentheid. Willem Landman, (oorlede 1 Maart 2008 te Ermelo, sien DD43) tweede oudste seun van wyle Anna Margaretha Landman (geb. Steynberg

Ron, Issie en ‘n vriendin geniet die

seremoniemeester se manewales

946

twee persone op die boot hou die toue styf om die boot in posisie te hou. As jy rivier-af op weg is, dan is die hek (of sluis) voor jou toe wanneer jy in die lock in beweeg. Wanneer jy binne is, gaan die sluise agter jou toe en dan maak hulle dié voor jou oop. Die water loop uit totdat jy op die vlak va n d i e r i v i e r onderkant die lock is, maklik drie tot vyf meter laer, en dan

vaar jy verder. Terwyl die boot sak, moet die twee lede wat die tou vashou, geleidelik skiet gee soos wat die boot sak. In rare gevalle, en natuurlik met die gebruiklike Steynberg geluk juis in Ron

- b11.c7.d2.e4.f1.) en wyle F J (Frik) Landman van Carolina, was in dieselfde matriekklas as Ron en André. Die skool het net een matriekklas gehad, met 16 leerlinge. Daar was net 208 leerlinge in die skool - waarvan 64 seuns was. Merkwaardig was dat die skool vier rugbyspanne reg deur die jaar in die veld gehad het - en nie sommer prulspanne nie! Hulle het hul deeglik laat geld teen groter skole soos Nelspruit, Belfast en Lydenburg. Willem was die losskakel en André die vleuel van die eerste rugbyspan. Die fietsie (sien foto) beteken vir Ron werklik baie en laat hom weer met gemak op plekke kom waar hy etlike jare nie meer kon kom nie. Geen winkelsentrum, skouterrein of kamp in 'n wildtuin is meer vir hom 'n probleem nie. Teen die muur agter hulle is 'n klomp foto’s van hulle onvergeetlike Frankryk vakansie en bootvaart verlede jaar op die Saône rivier. Ron se suster, Leonie Viljoen (neé Steynberg - b7.c6.d.e6.f1.g2) het dit daar opgesit. Die blou tou wat daar hang, is 'n stuk geskiedenis op sigself. Hulle het 160 km rivierlangs opgevaar met 'n mooi groot boot, die Glen Miller, en toe weer terug – dis nou Leonie en haar man Dawie Viljoen en Ron en Issie. Elke paar kilometer gaan jy 'n lock binne. Die rivier loop daar tussen twee betonwalle deur, met 'n sluis of hek op beide punte. Jy vaar in , 'n bemanningslid gaan aan wal, haak twee toue om dik vasmeerpale vas en

Ron aan die woord op sy “wiele” waar-

mee hy deesdae oor die weg kom. Issie

staan agter hom.

Binne-in een van die locks, Issie en Leonie hou toue vas, Ron aan die stuur.

947

-hulle se geval, kan een van die toue aan 'n reling of iets verstrengel raak wat die effek het dat daardie kant van die boot nou nie kan sak nie, maar net die ander kant. Indien iets nie vinnig gedoen word nie, bestaan die gevaar dat die boot – wat 'n groot gevaarte is – kan omval, met ernstige gevolge. Met een van ons bemanning – wie se naam ons nou maar sal verswyg – het dit gebeur. Alvier was vasgenael van skrik – totdat swaer Dawid letterlik die galei (kombuis) binne geduik het en met 'n broodmes herverskyn het waarmee hy die tou afgesny het. Teen dié tyd was die linkerkant van die boot seker al vier of vyf voet hoër as die regterkant en het dit net betyds teruggeval en die krisis was oor. Die tou het toe saam Suid-Afrika toe gekom en Ron en Leonie-hulle het elk 'n helfte daarvan as 'n soort trofee behou.

_____________________

Op papier is ons span be-ter as enige ander span.

Helaas word wedstryde nie op papier gespeel nie.

_____________________

BLOEDRIVIER

Rosina Elizabeth „Elbie“ Viljoen, geb. Steynberg - b11.c5.d1.e7.f1.g6 en haar man Dawie, laat weet vanaf die Bloedrivier erfenisterrein dat die 170-jarige gedenkfees op 16 Desember 2008 luisterryk gevier is. Dawie en Elbie was baie jare in die Kruger-wildtuin werksaam maar so met die BEE en al dié dinge moes hulle ook

maar gaan en het toe die betrekking by die Erfenisstigting gekry en bestuur nou al vir ‘n hele klomp jare die hele Bloedrivier terrein. Dit is interessant dat haar pa in EEN FAMILIE as W il lem Freder ick nagevors is. Sy is egter nog in besit van haar oorlede vader se ID boek waarop sy naam duidelik as Wilhelm Frederik voorkom. Sy het ‘n broer wat ook Wilhelm Frederick is en sy seun het ook die familienaam Wilhelm Frederick (Haar broer was getroud met Elriza, nou Pienaar.) Sy weet nie veel van haar oupa nie, net dat hy en haar ouma Rosina Elizabeth Muller in 1898 in die huwelik bevestig is en sy was van mening dat hy van Duitsland afkomstig was. Hier kon Ron haar reghelp dat sy ook afstam van ons stamvader, Johan Jost Steinberg, wat van Duitsland gekom het in 1748. Sy is uit die sesde geslag afstammelinge van Johan Jost. Elbie het dadelik ‘n eksemplaar van EEN FAMILIE bestel. Sy het na matriek ‘n diploma-kursus in verpleging gedoen en Dawie het indiens-opleiding ontvang waar hy by die Vervoerdienste as spesiale eise-

Bloedriviermonument deur Coert Steynberg

948

vertrek, en het deur 13 verskillende dorpe beweeg. Met die aankoms op Bloedrivier is die wa die terrein binne getrek deur persone in Voortrekkerdrag en is deur ‘n perde-kommando verwelkom. Die Gelofte is weer afgelê en liedere van verootmoediging is deur kunstenaars en kore gesing.

Die Gelofte - soos dit staan op die gedenkplaat in die wa-laer:

"Mijne broeders en medelandgenoten, hier

staan wij tans op een ogenblik voor een

Heilige God van hemel en aarde om een

Belofte aan Hem te beloven, als Hij met

Zijn bescherming met ons sal wezen, en

onze vijand in onze handen zal geven dat

wij hem overwinnen, dat wij die dag en

datum elke jaar zoals een Sabbat in Zijn eer

zullen doorbrengen, en dat wij een tempel

tot Zijn eer stichten zullen waar het Hem

zou behagen, en dat wij het ook aan onzen

kinderen zullen zeggen dat zij met ons erin

moeten delen tot gedachtenis ook voor

onze opkomende geslachten. Want de ere

van Zijn Naam daardoor zal verheerlikt

worden, dat de roem en eer van

overwinning aan Hem sal worden gegeven."

Daar is oor die hele naweek fees gevier. Mense kon skyfskiet, jukskei

speel, klei-osse maak, in die plaasdam swem, en sommer gesellig verkeer om ‘n vleisbraai-vuur. Daar was gemmerbier, melktert, poedings, vetkoek en n o g l e k k e r n y e deurentyd te koop by die Trekker-

kombuis en die geskenkwinkel het bontgestaan met verkope van boeke, dvd’s en aandenkings.

ondersoeker gewerk het. Hy het ook ‘n kursus in sake-bestuur aan die Universiteit van Potchefstroom gedoen en het in die handels-afdeling van die Kruger Wildtuin beland toe hulle die stadslewe vaarwel toegeroep het. Elbie het saam met hom daar gewerk vir 10 jaar, totdat hulle a.g.v. Reg-stellende Aksie ‘n skeidingspakket ontvang het. Terselfdertyd is hulle genader om die Bloedrivier-terrein te bestuur. Hulle is nou 9 jaar daar en het ook 'n kleinskaalse beesboerdery op die plaas. Hulle lewe in die Park was baie interessant en verrykend - hulle hele gesin is natuurliefhebbers. 16 Desember is natuurlik die hoogte-punt van die jaar by Bloedrivier. Desember 2008 was die 170-jarige herdenking van die gebeure by Bloedrivier. Besoekers het reeds ‘n week voor die fees opgedaag met woonwaens en tente. Die Gastehuis was vroeg al vol bespreek.

‘n Kakebeenwa is ontvang wat deur lede van die Herdenkingskomitee gebou is en wat tans in die museum te besigtig is. Die bo-stel van die wa is deur Willie Smith op Piet Retief gebou. Frans Schutte en Boetman Duminy het die wiele op V r y h e i d g e m a a k vanwaar dit na Piet Retief geneem is. Die voltooide wa is toe na d i e Voortrekkermonument geneem.

Die wa is op ‘n skaal van 80% van die destydse waens gebou en dit het 300 man-ure in beslag geneem. Die wa het op 21 November vanaf die Voortrekkermonument in Pretoria,

949

Dinsdag 16 Desember is soos ‘n Sondag gevier en het begin met oggendgodsdiens in die laer. Daarna was daar ‘n kranslegging ter ere van die gesneuweldes gedurende die trek, en daarna die erediens en geskie-denisvertellings. Die dag is afgesluit met ‘n braai of ‘n besoek aan die Trekker-kombuis. Vir die mense wat dalk nie weet nie, is die Monument, wat ‘n graniet-wa is, deur Coert Lourens Steynberg (b11.c1.d2.e2.f1.g1.) gemaak en so-doende het hierdie geskiedkundige terrein ‘n sterk band met die Steynberg nageslagte, alhoewel daar geen Steynbergs aktief aan die slag van Bloedrivier deelgeneem het nie. Coert Steynberg die beeldhouer en Elbie se pa Wilhelm Frederik Steynberg was kleinneefs en sy en Dawie is in die bevoorregte posisie om hierdie terrein te bestuur na hulle aftrede uit die Kruger Nasionale Park. Nog nuus is dat hulle dogter, Analize, verhuis het vanaf Dubai - nie terug S.A. toe nie, maar wel na Ethiopië! Rion, haar seun, het reeds in die vreemde land sy skoolloopbaan voor tges i t en v inn ig vr iende gemaak!! Hy is in graad 5. Elbie en Dawie se seun, Dawid Schalk, het op die ouderdom van 33 reeds katarakte van sy oë laat verwyder en sukkel tans nog met sy sig. Hopelik sal ‘n verdere operasie die probleem oplos. Hy woon in Pretoria.

_____________________

‘n Soen is ‘n afdruk wat indruk maak op die bloed-

druk en wat met nadruk vra vir ‘n herdruk.

Coert Steynberg - 1905 - 1982- wêreld-

beroemde familielid, beeldhouer en

munt-ontwerper

Wa-laer met Vegkop in die agtergrond

950

you go deep into the Angolan hinterland, the coastal areas around the Kwanza river mouth are com-pletely safe. After decades of civil war, Angola is opening up again and South African fishermen in particular have started exploring its vast fishing possibilities. In 2008 two separate exploratory groups led by experienced South African guides Fred Steynberg (b7. c6.d3.e5.f12.g1.h2.) and Zulch Conradie managed to consistently catch giant Tarpons on fly fishing equipment in the mouth of the great Kwanza river approximately 70 KM South of the capital Luanda. Several Tarpons between 80 and 100 kg were

landed together w i t h m a n y “smaller” Tar-pons - smaller meaning 15 - 40 kg, and quite a n u m b e r i n between these extremes. Tarpon are often seen rolling and sight fishing is often possible.

If no fish are visible Fred and Zulch have learned which specific areas to target with blind casting. They say that one should not expect more than possibly a handful of hits on Tarpon a day and you will likely only land 1 - 2 per day although there have been rare cases of 5-8 fish in a day. It is hard work in the sweltering sun, but the fish are BIGGER than anywhere else in the world. The Tarpon that congregate around some of the estuaries of the Angolan coast grow in excess of 110 kg. To hook a tarpon anywhere is hard work,

BIG FISH STORY

Few of our readers have probably even heard of a tarpon, let alone seen or caught one! The tarpons are two species of fish, the only members of the family Mega-lopidae and genus Megalops – from Greek megalo, meaning ‘large’ and the noun ‘opsi’ meaning face.. These large coastal fish are much prized by ang-lers. They grow up to 2 metres (6.6 ft) in length and sometimes weigh 160 kg (350 lb). When swimming in oxygen-poor water, tarpons can breathe air from the surface. They have a similar transparent larva to those of various eels called lepto-cephalus (mean-ing "small head") which float in sur-face waters be-fore taking on the adult form.[

There are two species, one na-tive to the Atlantic, and the other to the Indo-Pacific oceans. In countries such as Angola, Gabon, Congo and Sierra Leone they have until now by and large only been caught on conventional tackle and a range of security and logistic factors have made access to fishing for them very difficult. Fortunately this has now changed and rare opportunities to catch the Tarpon of a lifetime are now available. Lax-a Angling Club has, working closely with a South African guide team, secured the exclusive rights for some of the prime weeks. While landmines and other security issues are still present if

951

f ighting and landing these silver monsters on fly fishing outfits can be taxing on even the most pre-p a r e d a n d experienced fly fishers. The guides are e x p e r i e n c e d South African Guides Fred Steynberg and Zulch Conradie who led several of last year’s successful explorative trips. Apart from the Tarpons, large shoals of Jack Crevalle and Dorado are often encountered and are great fun to chase when one ventures off-shore. On a good day one can expect to have a lot off fun with the Dorados, as there are plenty around and double hook-ups are not uncommon. Other species such as Cubera snapper, Giant Threadfin, Barracuda and Indian mirror fish are also around and can be caught if you can tear yourself away from the mesmerizing effect of the Tarpons. The peak period for hooking Tarpon is from December to March. To get to the finest tarpon destination off the African coast line, only requires an overnight flight to Luanda and from there one is picked up by the friendly staff from the pleasant Kwanza Tarpon Lodge and taken 60 - 70 km south to where the Kwanza River, Africa’s fourth longest river, enters the Atlantic Ocean. The Kwanza Tarpon Lodge is built on stilts on the bank of the Kwanza river just before it enters the sea. Guest are accommodated in comfortable, air-

conditioned cabins either overlooking the river on the one side or the sea on the other. The air-conditioned lodge offers a welcome relief for exhausted anglers, offering a break from the hot and humid conditions. While not 5 star luxury, the food is tasty and filling, the beer cold, and a friendly smile meets everyone who visits the lodge. We suggest that relatives who wish to experience this out of the ordinary adventure look up Fred Steynberg on Google and contact him for details.

_____________________

‘n Man vertel dat sy kre-dietkaart gesteel is maar

hy rapporteer dit nie want die dief spandeer minder as sy vrou.

_____________________

VANUIT ALLE

RIGTINGS Mavis Steenberg, weduwee van wyle Hendrik Steenberg - b11.c1.d5.e5.3.g2 - is na 3 maande in die buiteland weer veilig en in eersteklas gesondheid terug in Suid-Afrika, waar DD45 haar ingewag het en wat sy baie interessant gevind het. Sy het by haar seun André (h2.) en Debbie in die mooie stad Brisbane gekuier. Hulle oudste dogter, Shalani, het die Australiese matriek, oftewel “Year 12” met vier onderskeidings geslaag en sy gaan nou in Animasie verder studeer. Haar suster Allissa (16) is vanjaar in Jaar 11. Chanelle Haupt (dogter van Henza Haupt, geb. Steinberg - b11.c7.d2.

952

gereeld inspuitings - so al om sy naeltjie - om bloedklonte te voorkom. Abraham Jacobus “Apie” Steen-berg (b.11.c10.d5.e5.f3.g4) en Judy van Koster het die hele Februarie by hulle oudste seun Jacobus Petrus “Jaco” (h1.) en Elna (geb. Reinach op 22/02/1968 in Pretoria) in Amerika gaan kuier. Tennisliefhebbers sal vir Elna onthou as die Suid-Afrikaanse professionele tennisspeler wat in 1994 saam met Patrick Galbraith die Amerikaanse Ope gemengde dubbelspel gewen het. Sy het ook aan die 1992 Olimpiese Spele deelgeneem waar sy ongelukkig was om in die eerste ronde teen Jennifer Capriati te verloor. In 1993 was sy saam met Danie Visser naaswenners in die Franse Ope. Dit gaan goed met Jaco-hulle. Klein Liezel is nou 18 maande en op haar

oulikste en natuurlik die mooiste dogtertjie vir Judy en Apie. Lané is 9 en dit was vir hulle baie lekker om 'n oupa te hê. Apie het hulle opgespeel. Die groetslag was erg. Judy sê sy huil sommer elke keer as sy net 'n foto van die kindertjies sien.

e4.f3.g3.h3.) het laat weet dat sy op 1 Maart gedoop is in die Lewende Woord kerk Brummeria en sy het die groot voorreg gehad om haar Oupa Bok en Ouma Annette, albei haar ouers en haar oom en tannie daar te hê.

Barend le Roux “Barry” Steynberg

(b11.c11.d5.e11.f5.g1.) en Engela

Hazel (gebore Van Zyl) van

Vereeniging se dogter Ilani is as

leier gekies by Drie Riviere

Laerskool in Vereeniging vir 2009.

Hulle het ‘n leierskamp bygewoon aan

die begin van 2009.

Hulle seun Stefan ('n toekomstige

Os du Randt) was ook deel van die

NAVSFED span wat in Mei 2008 in

Frankryk gaan toer het en die

toernooi gewen het. Hy is gekies om

NAVSFED weereens in 2009 te

verteenwoordig in Frankryk vir

rugby. Hy is in in Graad 9 in HTS

Vereeniging. Hy het die vorige drie

jaar Bokkie Rugby gespeel vir die

Vaaldriehoek. In 2008 het hy o/16

vir Vaaldriehoek gespeel en is hy as

die beste stut aangewys in sy ouder-

domsgroep. Barry, ‘n speurder in die

SAPD woon in Drie Riviere,

Vereeniging.

Johannes Cornelis (Hannes) Steynberg - b11.c5.d1.e7.f1.g5) van Bloemfontein het onlangs ‘n tweede vervanging van dieselfde knie gehad. Die eerste operasie was van die begin af ‘n mislukking. Dit gaan hierdie keer sommer baie beter en alles dui daarop dat dit ‘n sukses gaan wees. Hy kry

Apie en Judy by Jaco, Elna en die kinders.

953

Judy is President van die NW VLU en moet volgende jaar die Wêreldbond vir Plattelandse Vroue Konferensie in Arkansas, bywoon. Sy en Apie sal dan die geleentheid benut om weer 'n slag by Jaco en Elna uit te kom. Verder het Judy-hulle nog net 2 ander kleinkinders by een van hulle tweelingseuns, Johann Christiaan Jacob en Hester Sophia “Tirrie” (geb. Jones), naamlik Chane (geb. 15 Mei 1995) en Abraham Jacobus (geb, 4 Augustus 1997). Die ander tweelingseun, Abraham Jacobus “Braam” (h3.) is op 24 September 2005 getroud met Mandie Pieterse. Hulle het nog nie kinders nie. Apie en Judy se dogter, Lelani (h4.) is op 10 Desember 2005 op Apie-hulle se plaas, Brandwag, getroud met Martyn Groot wie se familie Hollanders is. Daar was 43 Neder-landse gaste wat na 12 almal op die dansbaan gestaan het en lustig Afrikaanse liedjies gesing het saam met die plaaslike gaste.

David (Dave) Johannes Steynberg (b11.c1.d1.e14.f5.g2.) van Witbank maak verskoning omdat hy nie die byeenkoms op Kleinfontein kon bywoon nie. Sy motor het op daardie stadium probleme gegee en die man wat altyd privaat - teen ‘n bekostigbare tarief - sy motor versien het, was ongesteld. Hoewel Kleinfontein nie ver van Witbank is nie, vertrou hy nie meer regtig die voertuig op die paaie om Witbank nie. Daarby het hy nog ‘n ander probleem. Die huise weerskante van hom in Woltemadestraat, Witbank, het vir twee maande leeg gestaan. Daar het nou onlangs ‘n blanke gesin ingetrek, maar Dave het nog nie met hulle kennis gemaak nie.

Aan die ander kant het drie Nigeriër mans ingetrek met een vrou. Daar is nou sewe mans en twee vrouens. Dis of die geaardheid van die omgewing verander het. Verskeie swartes het vir Dave al gevra of hy nie kamers aan hulle wil verhuur nie. Hy voel deesdae glad nie gerus om sy huis oornag alleen te laat nie. Vir diegene wat nie die omgewing ken nie, rondom Witbank het die owerhede orals langs die pad tekens opgerig soos “High Crime Zone”, “Do not stop whatever you do”, “High Hi-jacking Risk” en dergelike ontmoedigende vermanings. Miskien onthou Ron nie meer die presiese bewoording nie, maar dis die strekking daarvan. Ron en Issie het onlangs hierdie pad moes ry na donker uit Middelburg se

rigting. Op ‘n stadium, op ‘n sement snelweg-gedeelte tussen Witbank en Bronkhorstspruit, begin die BMW se bande ‘n geluid maak wat sonder enige twyfel dui op ‘n band wat besig is om die gees te gee. Jy kan duidelik hoor een van die bande is besig om ‘n

Dave lyk nog goed vir ‘n man wat op 30 Julie 80 word.

954

klomp familielede ontmoet waarvan sy nog net gelees het. Lea Steenberg, neé van Domselaar, had been meaning to contact Die Doringtak for the last six years and finally got round to it towards the end of 2008. She is married to Riaan Steenberg (b11.c11.d5.e11.f1.g2.h1.) and they live happily with their two children in Johannesburg. Riaan (33), is a proud Steenberg. He currently heads up the management consulting division of Regenesys School of Man-agement in Leadership based in Woodmead. Lea is a vibrant second generation Dutch girl that loves the arts and all things medical. She is the Research Manager at the National Institute of Communicable Diseases. They have two lovely children - a girl named Alisha Louise Steenberg (4 years old) and a boy Luhan Steen-berg (2 ½ years old). They live in Jo-hannesburg, where like her mother, Alisha enjoys her ballet classes and like his father Luhan enjoys building things (and breaking them). Both chil-dren enjoy their swimming lessons and love the Noddy Stories Riaan reads to them before sleepy time. As parents they are seriously considering buying the children their first pet dog. Hope-fully it will be a Schnauzer puppy, they seem to be the perfect dog breed, not requiring too much space and they have a good temperament with chil-dren. They are very excited about the new addition to the family. Riaan’s grandmother, Johanna Adriana “Hannetjie” Steenberg (born Kruger) celebrated her 80th birthday on 20 October 2008. She is still well and active and living in a retirement home in Carletonville. All six her children are still living and well and all attended her

knop te swel wat enige oomblik kan bars. Gedagtig aan die gevaarwaar-skuwings langs die pad, oorweeg Ron dit nie eers om stil te hou en te kyk wat verkeerd is nie. Hy druk tande-klemmend deur al moet hy die rubber aan die bande totaal verwoes in die poging om ‘n veiliger omgewing te haal. Na ‘n senutergende rit ry hulle sonder voorval Bronkhorstspruit binne en stop by ‘n bandeplek wat genadiglik nog tot na donker oop is. “Nee wat, Oom se bande is piekfyn,” reken ‘n jongman met ‘n deurmekaar oliekuif, “alle bande klink maar so op dié sementpad. Dis die laste in die sement wat die geluid veroorsaak.” Father Richard Reese OFM Cap, (b11.c10.d7.e10.f1.g1.) writes that he is as happy as can be and all goes well at this time. He is living very happily deep in the Scottish Highlands, in the rural parish of St Vincent's Catholic Church in Ross-shire. The approaching Easter is the busiest time in the church calendar. After that, he'll take his first few days break since arriving in Scotland in August last. Maybe after that he’ll think about an article with pictures for Die Doringtak! Francoise Steynberg (b11.c10.d4. e2.f2.g1.h12.h2.) skryf in Desember ‘08 uit Taiwan dat al goeie nuus wat sy tans het is dat dit haar laaste Kersfees in Taiwan sal wees, die laaste keer in ses jaar sy op 'n Kersdag moet skoolhou. Sy was besig om op te pak en sou op 15 Januarie in Suid-Afrika land. Sy hoop om eendag ‘n familie-byeenkoms by te woon en ‘n

955

birthday celebrations. She has five greatgrandchildren. Ina Steynberg van Jeffreysbaai(weduwee van Reinhard b11.c10.d4. e2.f5.g1 - oorlede 10 April 2008) skryf dat sy op 7 Maart na Kyknet se Ontbytsake gekyk het en verras was met Polokwane. Dis al 'n stad en baie mooi daarby. Sy was nog nooit daar nie en vind selfs die omgewing baie mooi. Ina sê sy geniet altyd die Doringtak, veral met die versorging en fyn afwerking. (Dankie Ina, jou mooi woorde maak dit sommer weer lekker om Die Doringtak te maak!) Met die hoë temperature op talle plekke in ons land, ag sy haar baie gelukkig op Jeffreysbaai met sy lieflike dae en gereelde koel seebriesie. Sy probeer nog Reinhard se dood verwerk. Hulle het begin uitgaan toe sy 17 en hy 19 jaar was. Sy het baie om voor dankbaar te wees en dit gaan al baie beter met haar. Ron het ongelukkig nie die uitsending gesien nie, maar stem saam dat ons ou stadjie Polokwane pragtig is, solank hulle nie dié dele wys wat met plastieksakke, Coke blikke en KFC kartonne besaai is nie. Hulle kerk (NG-Oos Gemeente) het 'n aksie geloods wat hulle die Geel Handskoen Projek noem. Baie gemeentelede neem 'n straat of straatblok of 'n park of iets as hulle gesin se verantwoordelikheid en maak dit eenmaal 'n week skoon. Diegene wat nie self die tyd kan afknyp nie, kan ‘n kontantbydrae maak waarmee werklose persone vergoed word om aan die projek mee te werk. Hulle probeer kyk of hulle skole en ander

gemeentes ook kan aanvuur. Sal dit nie heerlik wees as familielede landswyd in hulle eie kringe ‘n soortgelyke poging kan inisieer nie? Wendy Steynberg of Greyton writes that she and her husband Claudius André (Claude) Steynberg (b7. c6.d12.e2.f2.) of Greyton have now finally moved to Hermanus. They have settled in the very pleasant retirement village called Kidbrooke Place in a delightful home which was exactly what they required. Their house in Greyton is for sale but hasn’t been sold. Greyton is less than an hour’s drive from Hermanus. They left the house partially furnished to enable them to use it as a pleasant weekend retreat until it is sold. (Anyone who needs to buy a home in rustic Greyton, contact Ron for Claude and Wendy’s details!) Wendy says for once Telkom came up trumps and their phone and ADSL

connection were installed within two days after they moved. Her elation was brief, however, as she entered a Kafka type scenario in this some-

times nightmarishly im-personal and bureaucratic

world. While battling to get e-mail and Internet going she was given the merry-go-round, told that someone was ille-gally “sharing her line”, that someone must have got hold of her password, etc. She had to get the old password cancelled and reconnect with a new one … not an easy task when you can’t remember a password and all you really want to do is to get back to your unpacking and trying to remem-ber where your essentials are. It was a nightmare and she had left her guard-

956

January 2009 to 14 February 2010) are said to be patient, speak little, and inspire confidence in others. They tend, however, to be eccentric, and bigoted, and they anger easily. They have fierce tempers and although they speak little, when they do they are quite eloquent. Ox people are mentally and physically alert. Generally easy-going, they can be remarkably stub-born, and they hate to fail or be op-posed. They are most compatible with Snake, Rooster, and Rat people.

Coert Steynberg - (b7.c6.d6.e6.f1.g1. h1.) van Middelburg, Mpumalanga, se

skilderye verkoop deesdae goed vanaf die webblad SouthAfricanArtists.com. Oor die naweek van 21 Maart ‘09 het hy ‘n baie geslaagde uitstalling gehou by die Café Pavilion in Polokwane. Hy gee ook skilderklasse vir ‘n stuk of twintig geesdriftige Middelburgers. Marietj ie Roets, vroeër van

ian angel behind in Greyton. She sorely misses you, Bev! Pierre Steynberg (b7.c6.d12.e2. f2.g2.) has intimated that he plans to settle in South Africa after a lifetime in Hong Kong. He writes - tongue in

cheek - that he hopes the year of the Ox will be better than the year of the Rat. In the Chinese Zodiac the period 7 February 2008 to 25 January 2009 is known as the year of the Rat. The Rat was welcomed in ancient times as a protector and bringer of material pros-perity. It is an animal associated with wealth, charm, and order, yet also as-sociated with aggression, death, war, the occult, pestilence, and atrocities. The Year of the Rat is associated with

the earthly branch symbol 子子子子. In some

parts of the world, a year associated

with this animal 鼠鼠鼠鼠 is often referred to

as Year of the Mouse because the word may be translated to either "rat", "mouse", or more broadly, "rodent". People born in the Year of the Ox (26

957

Heuwelsig aftree-oord in Lyttelton het verhuis en woon nou by haar dogter Maretha Jonker in ‘n woonstel in Pretoria Tuine. Sy bly gereeld in voeling met Ron en het ook die byeenkoms op Kleinfontein bygewoon in Oktober 2008. Ron het moeite ondervind om haar skakeling met die familie uit te pluis. Sy verduidelik so: Haar moeder was Maria Magaritha E l i z a b e t h S t e i n b e r g - (b11.c7.d4.e1.f4. wat getroud was met Barend Christoffel Vorster). Marietjie was dus gebore Vors ter op 18/08/1937. Sy was getroud met Jacobus Johannes Steenkamp Roets. Hy is oorlede op 2 April 1974. Daarna was sy getroud met Johannes Nicolaas Jacobus Roets. Hy is oorlede op 6 Augustus 1999. Anna “Ann” Jennings (Geb. Steyn-berg b11.c1.d4.e11.f8.), van Tokai, Kaapstad, mis haar oorlede man Roland Mathew Jennings nog baie. As jy ‘n goeie man gehad het is jy baie gelukkig. Op 14 Februarie sestig jaar gelede het hulle verloof geraak. Hulle was 57 jaar en drie maande getroud. Toe sy op ‘n dag in ‘n grap vir hom sê “As ek eendag nie meer daar is nie, moet jy onthou waar al ons papiere is.” het hy geantwoord, “I haven’t given you permission to leave.” Dis ‘n voorreg om sulke mooi herinneringe aan jou lewensmaat te hê. Haar broer, wyle Michael Zinn Steynberg (g4.) se weduwee. Sirena woon nou baie gelukkig in ‘n aftree-oord in Port Elizabeth. Haar twee seuns woon ook daar. Johan is ‘n onderwyser in P.E. en haar ander seun, Christo, werk al jare in die stad vir Sharps. Haar oorlede suster, Frederika van

der Vyver (g7.) se dogter Beth Landman, is eienaar van ‘n skoon-heidsalon in Summerstrand, P.E. Beth se dogter, Elrika van Rooyen is ongeveer 15 maande gelede getroud met Phillip Pieterse. Hulle het vir Ann ‘n pragtige CD gegee van die bruilof. Hulle nie-blanke werkers het die troue bygewoon in hulle nasionale drag. Wilhelm Frederik Steynberg (b11.c5. d1.e7.f1.g5.h2. - Elriza se seun) het Saterdag 28 Februarie 2009 sy Diploma in Pastorale Teologie ontvang by die Christelike Gereformeerde Teologiese Seminarium, asook ‘n spesiale toekenning vir Praktiese bediening. Wilhelm werk as sendeling in Bronkhorstspruit en skryf geestelike bydraes vir die plaaslike koerant. Hy is ook bedrywig met die vestiging van

Bybelklubs in die gemeente en die organiseer van jeugkampe. Ernest “Ernie” Cornelius van Rooyen Steinberg (b11.c7.d2.e4. f6.g1.h3.), jongste seun van Willem en Linda van Carolina, is onlangs verloof aan Paula de Villiers van Douglas. Hulle beplan om in Oktober af te haak.

Wilhelm by sy Diploma-plegtigheid

958

Handy Andy, Marmite en boere-beskuit en natuurlik ... biltong en boerewors!

Daar is afdelings vir die Latinos, Hollanders en Engelse met items soos gevriesde seewiere, melkvis en vleise vir elke nasionaliteit.

Mense wat glutenvry moet eet kan baie soorte meel en ander produkte kom koop - selfs koekies wat fyn en lekker, maar glutenvry is.

Vir vegetariërs is daar die heerlikste geblikte of gevriesde sojaprodukte - beter as wat elders in die dorp te vind is.

Daar is selfs 'n hoekie waar jy allerhande soorte lensies, dahl,

boontjies en neute kan afmeet in sakkies in.

'n Groot gunsteling is die internasionale telefoonkaarte.

Daar is 10 verskillende tipes kaarte waarmee jy na al die

verskillende dele van die wêre ld kan praat . ' n African Savannah kaart @ $2

laat jou vir 100 minute met iemand in Suid Afrika

gesels.

Mense is versot op talle soorte sjokolades wat in 'n baie gewilde hoekie in die winkel gehou word, saam met ‘n verskeidenheid koffies en ook 'n yskas vol blikkies koeldrank uit verskillende lande. Self geniet Willie-hulle Grapetiser, Appletiser, Dry Lemon en Fanta. Daar is allerhande soorte vrugtesappe en moutdrankies van orals vandaan.

"The Import Connection" is 'n plek waar jou hart gelukkig gehou word. Dis ongelooflik wat 'n kossie of iets spesiaals uit jou geboorteland vir jou

________________________

Geld is baie soos vet. Van

albei is daar genoeg, maar

dis altyd op die verkeerde plekke.

________________________

The Import

Connection Johannes Steenberg (b11.cl.d.5.e5.f3. g4) en Lena se dogter Sarie en haar man Willie Engelbrecht woon nou al etlike jare in Fort McMurray in Kanada. Sarie praktiseer as fisioterapeut terwyl Willie ‘n winkel bedryf.

Wilie se winkel, "The Import Connection", is 'n klein k ru iden ierswarewinkel , maar met ‘n verskil.

Op die rakke sien jy items wat min van ons sal ken. Mense van uiteenlopende herkoms se oë helder op as hulle in hulle afdeling instap.

Veral vir die Indiërs is daar ‘n verskeidenheid van soorte meel en rys, pakkies met kerriekos en hulle eie soorte speserye en roti's - items wat die heimwee na hulle vaderland bietjie verminder.

Die Filippyne is mal oor hulle blikkies ingemaakte vis en krapvleis, en van hulle gunsteling soorte noedels staan daar rakke vol. Hulle hou ook van hulle ingelegte vrugte - waarvan ingemaakte litchies Sarie-hulle se gunsteling is ...

Suid Afrikaners kan soms ProNutro kry, anders is daar Tannie Ball se blatjang, soppoeiers, vyekonfyt, pap-meel, Oros, speserye en Zambuk salf,

959

siel kan doen terwyl jy in 'n ver land bly.

_______________________

Huwelike: Petrus Willem “PW” Steinberg (b11.c7.d2.e4.f6. g1.h3.), seun van

Willem en Linda van Carolina is op 23 Augustus 2008 getroud met Adri,

dogter van Stefaan en Suzette Koch van Tableview, Kaapstad. Adri is ‘n kleindogter van die oud-rugby-Springbok, Bubbles Koch.. PW en Adri woon by Porterville bo-op die berg waar PW met uitvoer Bloubessies en Frambose boer vir die Dreammaker boerdery. Riaan Steenberg (b11.c11.d5.e11.f1. g2.h1.) en Lea van Domselaar is op 26 Oktober 2002 getroud. Riaan is die

oudste seun van Louis Jeremias Steenberg (g2.) en wyle Louisa Carolina (geb. Broodryk, oorl. 15 Augustus 2002.

_________________________

Net een ding is erger as om inkomstebelasting te

betaal. Dis om geen belasting te hoef te betaal nie.

_____________________

As die familiegogga

eers byt...!

Leonie Viljoen (geb. Steyn-

berg) skryf:

Op soek na inligting vir my vorige beriggie, “Wie was Johan Jost Steinberg regtig?” doen ek toe mos ‘n rare siekte op: die genealogiese virus! My vrae soek nog steeds antwoorde. ’n Raaisel Die Argief-jaarboek vir die Suid-Afrikaanse Geskiedenis, Negende Jaargang, is gewy aan Dr. J. Hoge se Personalia of the Germans at the Cape, 1652-1806. Dit poog om ‘n volledige lys te gee van Duitsers wat in diens van die Oos-Indiese Kompanjie gedurende hierdie tydperk na die Kaap gekom en hier gevestig het. Dit is gebaseer op dokumente in die Regeringsargiewe in Kaapstad asook dié van die Nederduits Gerefor-meerde Kerk. Baie opgewonde vind ek op bladsy 409 nie een nie, maar twee Johann Jost Steinbergs! So staan dit daar: Steinberg, Johann Jost. – Niederaula in Hesse. *14.5.1723 son of Johannes St. and Katharina

960

GEBOORTES Madelein Kruger (neé Steynberg - b11.c5.d1.e7. f1.g5. h3.) en Neil Kruger van Pinetown, Natal, se seuntjie, 3,84 kg, Tristan A J Kruger is op 13 Julie 2007 gebore.

Riaan Steenberg (b11.c11. d5.e11.f1.g2.h1.) and Lea are

the proud parents of Alisha Louis Steenberg (born 5/11/04) and Luhan Steenberg (born 15/06/06).

_________________________

STERFTE

JOHANNES JOOST (Johan) STEYNBERG b11.c5.d1.e7.f1.g1. - gebore 5 Februarie 1931 is

oorlede 27 Julie 2006. Johan se weduwee Zelda bly nog in hul huis in Pinetown. Dit gaan goed met haar, hoewel die alleenheid haar maar nog party dae vang. Gelukkig

is sy baie besig met handwerk en is sy ook baie betrokke by die kerk. Johan en Zelda het een dogter, Mariska (Claassens). Johan was al die jare tot sy aftrede in 1986 ‘n speurder in die SAP. Hy was ‘n besondere mens met pittige sêgoed en ‘n grappie met elkeen. Uit sy eerste huwelik het hy twee dogters, Marlinda wat in Pretoria woon en Sarah Johanna wat in Empangeni woon.

_________________________

Gunckler. (W. Schmidt, p. 130.) Arr- ived as soldier, smith 1749-52, received burger rights 1753. Married (1) 3.10.1751 Chris-tina de Vries, daughter of Cornelis de Vries of Leeuwaarden and Flora of the Cape; (2) 13.6.1756 Johanna Christina van der Swyn, daughter of Rosalina of Bengal; (3) 26.12.1762 Anna Maria Knoetsen. 6 children. Steinberg, Johann Jost. – Hesse-Kassel,. [Married] 21.3.1773 Aletta Catharina Verryn, widow Ernst Frederik Wepener. 5 children. According to Marriage Register J. J. Steinberg was a bachelor when he was married to A. C. Verryn. If this entrance is correct he was not identical with the other J. J. Steinberg. Joachim Schubert gee dieselfde inligting op sy webblad A list of early German immigrants to the Cape 1652-1806. Dit lyk vir my die sleutel vir hierdie raaisel lê in die definisie van die woord bachelor in die Huweliksregister. Bedoel dit “’n man wat nog nooit getroud was nie’ of “enkellopend, dus op die oomblik nie getroud nie”? In Een Familie word die huiweliks-

geskiedenisse van hierdie twee

Steinbergs saamgevoeg as dié van slegs

een Johan Jost, dus ons stamvader. Dit sal

interessant wees om te hoor hoe Lieselore

Steynberg hierdie raaisel opgelos het in

haar navorsing vir die familiebundel.

_______________________

‘n Groot akteur kan jou tot trane beweeg. Maar ‘n motorwerktuigkundige kan dit

ook doen.

_________________________

961

LEDEGELD In Die Doringtak praat ons nie

graag oor geld nie. Die Familiebond

beoog nie wins nie. Ons stuur jare reeds nie meer reken-

ings uit nie en maan niemand

aan om ledegeld te betaal nie. Ons gebruik die ere-stelsel. Ons weet egter ook dat so ‘n klein verpligting maklik vergeet word. Daarom herinner ons af en toe darem so in die bondel. Dankie aan almal wat self daarvan onthou het en aan die begin van die jaar ‘n geldjie gestuur het - en selfs ‘n bietjie ekstra ...

Ons ledegeld is reeds ongeveer tien jaar onveranderd: R20 per ges in per jaar (R15 v i r pensioenarisse).

Ledegeld is teen einde Januarie elke jaar betaalbaar. Dan stuur ons normaalweg ook ‘n opdaterings-vorm aan lede uit (wat Ron hierdie jaar nagelaat het om te doen.) Dis om rekord te hou van geboortes, sterftes, adresveranderinge, en - baie belangrik - adresse van jong volwassenes wat hulle ouerhuis verlaat het en voortaan ook Die Doringtak wil ontvang.

Voltooi dus asseblief die ingeslote vormpie en stuur dit vir ons terug so spoedig moontlik.

______________________________.

Dear God...

as I lie in my bed at night

and look up at the stars shining so bright

and there they are so proud to be

like fairies dancing elegantly

then I hear a loud thunder

but I don’t allow my mind to wonder

for when I hear soft raindrops falling

I can clearly hear God’s angels calling

dear God ‘n never even think to fear

because I know that you are always near

for You are the one and only God who is

never lonely

You cover me like a throw

that I am very proud to show

dear God You are my one and only

By: Chanelle

Haupt

(daughter of Henza Haupt,

neé. Steinberg

- b11.c7.d2.

e4.f3.g3.h3.)

_________________

Oupa was nooit haast ig nie. Hy

het geen t yd daar voor gehad

nie.

______________________

962

kaptein; Ron die hoofkaartleser en vleisbraaier; Issie die minister van finansies, seinkenner en -ontsyferaar en beplanner van aankope; en ek? – die nogal verstrooide ‘general dogsbody’ en fotograaf. Dawie het die rolkamera hanteer en Issie was die ander stilfotograaf. Sy en ek het die meeste tou-werk by die vasmeerpunte hanteer en ook te voet en gewapen met rugsakke gaan inkopies doen in die klein dorpies wat gemiddeld so twee kilometer van die rivier af was.

Ons vaar verby en meer vas by ‘n reeks klein dorpies met musikale Franse name soos Heuilley-sur-Saône, Mantoche, Gray, Rigny, Savoyeux, Ray-sur-Saône, Rupt-sur-Saône en Scey-sur-Saône tot by Port-sur-Saône. Sonder veel moeite rangeer ons onsself deur die ‘locks’ en navigeer twee redelike lang smal tonnels. Wie kan die romantiese ou kastele, gebeier van

kerkklokke oor die water, klein spesiali-teits winkeltjies, groen woude, en grasieuse swane vergeet? Voeg daar-by ‘n besoek aan ‘n Franse wynplaas en ‘n slukkie van hulle heerlike wit wyn. Dan is daar die rustigheid, die digte woude asook die galante

Fransmanne – een van hulle help glad touvas-maak by die

vasmeer en wens ons op Frans goeienaand; ‘n ander sny vir Issie en my elkeen ‘n pragtige roos uit sy tuin.

Op die platteland praat byna niemand Engels nie! Ons leer gou die basiese Franse woorde en vind uit dat dit byna altyd ‘n vriendelike reaksie uitlok. Ons koop brood by die boulangerie, vleis by die boucherie, kruideniersware by die épiserie, en sommer alles by die supermarché – indien daar een te vinde is! Ons skater toe Ron verduidelik hoe

WENRESEP VIR PRET EN

PLESIER

Deur Leonie Viljoen (neé Steynberg - b7.c6.d.e6.f1.g2)

Bestanddele:

1 senior burger van 73 (Ron Steynberg)

2 senior burgers aan die verkeerde kant

van 65 (Leonie – Ron se suster – en

Dawid Viljoen)

1 jeugdige in die 50’s (Issie Steynberg)

Hope humorsin en lawwigheid

Lekker stories

‘n Spatseltjie Frans + ‘n Franse fraseboek

Genoeg Bell’s en Heineken

‘n Suid-Afrikaanse vlag

Gooi alles in die laat-somer saam op ‘n rivierboot op die Saône-rivier in Boer-gondië, Frankryk, en siedaar – ‘n sprokies-avontuur!

Dawie het alles deeglik nagevors, die planne beraam, die boot bespreek en ons ander drie het alles sonder protes goedgekeur –asook help betaal! Na ‘n draai in Parys vertrek ons met die sneltrein, die TGV (Train Grand Vitesse), na Dijon. Daarvandaan neem ons ‘n huurmotor na die marina by Pontailler-sur-Saône, die eintlike vertrekpunt van ons reis, waar ons die ‘Glen Miller’ ‘ontmoet’ – ons tuiste vir ‘n onvergeetlike weeklange vaart op die Saône-rivier deur ‘n skilderagtige plattelandse streek in die suid-weste van Frankryk.

Werksverdeling was fyn beplan: almal het beurte as stuurlui, kokke en handlangers gekry; Dawie was die redelik perfeksionistiese

Vasgemeer op ‘n idilliese plek vir ‘n braai

aan boord en ‘n rustige nag.

963

om eier te bestel vir ontbyt, want dit klink laf dat ‘n eier ‘n oeuf à la coque genoem word (vir ons klink dit soos die eier van ‘n haan – onmoontlik!). Die Franse wors smaak lekker op ons draagbare braaier – dikwels sommer bo-op die dek staangemaak – maar Ron se T-been-lus kry ons nooit bevredig nie. Miskien eet die Franse dit gladnie! Ons smul aan die kaas, plaaslike Franse wyne en natuurlik die brode. Langs die rivier groei die mielies so geil dat ek van pure lus kamstig antwoord op “nature’s call” om ‘n paar te pluk. Wat ‘n teleurstelling! Die pitte is kliphard en droog. Later ontdek ons dat dit eintlik as voer vir die beeste bedoel is.

Dit was ‘n ervaring wat nie een van ons ooit sal

vergeet nie. So tussen die daaglike aktiwiteite

deur ervaar ons ‘n kosbare samesyn waaruit

elkeen van ons vorentoe nog lank sal put.

Dawie se meesterlik saamgestelde DVD’s van

die avontuur sal verder bydra tot die onthou.

______________________________

Die Duitse

Weeskinders van 1948 (Deur Prof. Leonie Viljoen

(neé Steynberg - b7.c6.d.e6.f1.g2)

Ons wat na die oorlog groot genoeg was, onthou nog die aankoms van 83 Duitse weeskinders in Tafelbaai in 1948. Foto’s van die destydse Eerste Minister, Dr. D.F. Malan, Mev. Malan en hulle dogterjie Marietjie, een van daardie weeskinders, het destyds op koerantvoorblaaie verskyn. Onlangs het Irma Joubert se boeiende historiese roman, Tussen Stasies, wat teen hierdie agtergrond afspeel, my weer teruggevoer na daardie tyd. Die boek vertel die verhaal van so ‘n weeskind, Gretl Schmidt, en haar lang reis vanaf Pole tot waar sy uiteindelik mondig word as Grietjie Neethling,

‘Christendogter, Afrikanerdogter – en trots daarop’. Toe wonder ek – het enige van daardie kinders vanuit ons stamland uit Niederaula gekom? Het enige van hulle dalk hier by Steynbergs aangeland? Een van die Duitse weeskinders van destyds, Werner van der Merwe, wat later sy oorspronklike Duitse van, Schellak, teruggeneem het, vertel in ‘n onderhoud in Beeld in 1998 dat dit ‘nie in die eerste plek vir die stigters van die Dietse kinderfonds om mede-menslike hulp gegaan het nie.’ Schellak betoog dat een van die dryf-vere etniese purisme was: sommige kinders is in Duitsland afgekeur weens hulle Poolse, Russiese of Joodse bloed, of hulle Rooms-Katolieke geloof. Die hoofrede vir die projek was klaarblyklik ideologies: die kinders moes Protestantse Afrikaners word wat die Afrikanergetalle sou versterk. Werner Van der Merwe se boek, Die verhaal van die Duitse weeskinders van 1948, (Johannesburg en Kaapstad: Perskor, 1988), vertel ‘n fassinerende verhaal van Afrikaner-ideologie en -ideale, van doodgewone mense met goeie harte, en van ‘n groep kinders se vrae na hulle her-koms en hul geboorteland. Sommige van hulle was nie werklik weeskinders nie maar is deur hul ouers in haglike omstandighede afge-staan vir ‘n beter lewe in Suid-Afrika. Ander was buite-egtelike kinders wat deur hul moeders vir aanneming afgegee is. Heelparty van hulle het later hul familie in Duitsland op-gespoor. Daar was ook broers en susters wat destyds aan verskillende pleegouers gegee is en wat mekaar later ontmoet het. Die bekendstes is seker Marietjie Malan (Hermine

964

was. Hulle is op 13 Augustus 1943 ge-troud. Sy was ʼn skrywer in eie reg en was betrokke by ʼn weeshuis in Meksiko en die bedie-ning in die gevangenis. Billy Graham het gesê hulle huwelik was suksesvol, want “Ruth and I are happily incompatible.” Toe sy gevra is of hulle oor alles saamstem, was haar antwoord: “My goodness, no! If we did, there would be no need for one of us.” Mag alle familie wat soms “incom-patible” voel, besef dat ‘n mens dit ook “happily” kan wees.

_______________________________

WEES GEGROET

Nouja, nou is dit amptelik herfs.

Die nagte begin koeler word en die

dae is nie meer so warm nie. Die

politici het almal weer begin

vibreer en hulle vroom en op-en-

wakker gesigte opgesit. Mag die

verkiesing rustig en ordelik

verloop en die uitslae tot voordeel

van ons almal wees. Seënwense

vir die maande wat voorlê. Moenie

vergeet om te skryf, e-pos, faks of

bel nie. Ek het julle bydraes,

kritiek,

wenke en

steun

nodig.

Wederom.

Ron

Sönnichsen) en Gerhard van der

Schyff (Gerhard Sönnichsen), wat mekaar eers ‘n paar jaar na die eerste saamtrek in 1963 herontmoet het. Ander bekendes onder die kinders van 1948 is die sanger Werner Nel (Gerd Werner Runge) en Generaal Lothar Neethling (Lothar Paul Tietz). Tot my teleurstelling toon die rekords

dat geeneen van die kinders uit

Niederaula afkomstig was nie. Geen

Steenbergs/Steynbergs/Steinbergs het

ook van die ‘wesies’ aangeneem nie.

So loop nog ‘n paadjie na ons

familiegeskiedenis dood!

______________________________________

TROOS VIR GETROUDES

Ruth Graham, die vrou van Billy Graham, het gesterf op ouderdom 87 op 14 Junie 2007. Sy is in Sjina gebore waar haar ouers sendelinge

Die bekende bariton, Werner Nel