CHOROBY PRZENOSZONE DROGĄ PŁCIOWĄ

Choroby przenoszone poprzez kontakty seksualne tradycyjnie nazywane są chorobami wenerycznymi. W 1974r. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) wprowadziła oficjalny termin: choroby przenoszone drogą płciową. Wśród znalazły się: rzeżączka, kiła, rzęsistkowica, opryszczka, kłykciny kończyste oraz zapalenie cewki moczowej. Z chorób występujących dość rzadko w naszym kraju wymienić można wrzód weneryczny, ziarnicę weneryczną pachwin czy ziarniak pachwinowy. Drogą płciową przenoszą się też niektóre choroby pasożytnicze, takie jak wszawica i świerzb, oraz zakażenia grzybicze. Do chorób przenoszonych drogą płciową należy również AIDS.

Rzeżączka:

Rzeżączka jest chorobą bakteryjną, wywoływaną przez dwoinkę rzeżączki (gonokoki). Pierwsze objawy u mężczyzn pojawiają się po 2-5 dniach od zakażenia - jest to wyciek ropnej wydzieliny z cewki moczowej oraz ból przy oddawaniu moczu i wzwodzie prącia. Niewyleczona rzeżączka przechodzi w postać przewlekłą, charakteryzującą się niewielkimi ropnymi wyciekami. Mogą rozwijać się powikłania, takie jak zwężenie cewki moczowej, zapalenie prostaty i najądrzy. U kobiet rzeżączka początkowo przebiega bezobjawowo i ujawnia się dopiero, gdy przechodzi w fazę ostrą. Pojawiają się wówczas upławy oraz pieczenie przy oddawaniu moczu. Niewyleczona właściwie choroba przechodzi w stan przewlekły - zakażenie obejmuje wtedy cewkę moczową oraz szyjkę macicy, może dojść do zapalenia śluzówki macicy oraz przydatków. Leczenie rzeżączki jest w Polsce obowiązkowe! Polega na podawaniu antybiotyków (penicyliny). Im wcześniej w przebiegu choroby zostanie podjęte leczenie, tym szybciej i łatwiej pozbyć się zakażenia. Przed zakażeniem chronią prezerwatywy, powinno się także unikać stosunków z przygodnymi partnerami.

Rzeżączka może zostać przekazana noworodkowi przez ciężarną matkę. Wówczas dziecko cierpi na rzeżączkowe zapalenie spojówek, które prowadzi do ślepoty. Rzeżączka jest chorobą bakteryjną, wywoływaną przez dwoinkę rzeżączki (gonokoki). Pierwsze objawy u mężczyzn pojawiają się po 2-5 dniach od zakażenia - jest to wyciek ropnej wydzieliny z cewki moczowej oraz ból przy oddawaniu moczu i wzwodzie prącia. Niewyleczona rzeżączka przechodzi w postać przewlekłą, charakteryzującą się niewielkimi ropnymi wyciekami. Mogą rozwijać się powikłania, takie jak zwężenie cewki moczowej, zapalenie prostaty i najądrzy. U kobiet rzeżączka początkowo przebiega bezobjawowo i ujawnia się dopiero, gdy przechodzi w fazę ostrą. Pojawiają się wówczas upławy oraz pieczenie przy oddawaniu moczu. Niewyleczona właściwie choroba przechodzi w stan przewlekły - zakażenie obejmuje wtedy cewkę moczową oraz szyjkę macicy, może dojść do zapalenia śluzówki macicy oraz przydatków. Leczenie rzeżączki jest w Polsce obowiązkowe! Polega na podawaniu antybiotyków (penicyliny). Im wcześniej w przebiegu choroby zostanie podjęte leczenie, tym szybciej i łatwiej pozbyć się zakażenia. Przed zakażeniem chronią prezerwatywy, powinno się także unikać stosunków z przygodnymi partnerami. Rzeżączka może zostać przekazana noworodkowi przez ciężarną matkę. Wówczas dziecko cierpi na rzeżączkowe zapalenie spojówek, które prowadzi do ślepoty.

Kiła:Kiła jest chorobą przewlekłą. Wywołuje ją bakteria - krętek blady. Istnieją dwie odmiany kiły - nabyta (przenoszona drogą płciową) oraz wrodzona (przenoszona na płód od zakażonej matki).Zakażenie kiłą nabytą nie ogranicza się do dróg płciowych, ale obejmuje wiele narządów wewnętrznych. Choroba przebiega w kilku etapach. Faza pierwotna i wtórna trwają 2-3 lata i stanowią wczesny etap kiły. Od 3. roku zakażenia choroba wkracza w etap późny i może trwać wiele następnych lat. Pierwsze objawy zakażenia pojawiają się po 2-3 tygodniach - w miejscu wniknięcia bakterii rozwija się owrzodzenie - niebolesne, bez odczynu zapalnego, o twardej podstawie. Okoliczne węzły limfatyczne ulegają powiększeniu. Po kolejnych 3 tygodniach obecność krętka wykazują już badania serologiczne krwi (odczyn VDRW i FTA-ABS). Faza wtórna choroby zaczyna się mniej więcej 9 tygodni po zakażeniu. Pojawiają się wyraźne objawy: wysypka na skórze i błonie śluzowej, powiększenie węzłów limfatycznych, plamiste odbarwienia na skórze, wypadanie włosów, chrypka. W późnej fazie kiły, po 3 latach od zakażenia, w narządach wewnętrznych i na skórze tworzą się kilaki (guzki), w ścianach tętnic powstają zmiany zapalne oraz głębokie zmiany w tkance nerwowej.Kiła jest bardzo silnie zakaźna. Dodatkowo przebiega długotrwale i ma groźne skutki, dlatego jej leczenie jest w Polsce obowiązkowe! Polega na kuracji antybiotykowej (penicylina). W ciągu pierwszych 3 lat od zakażenia z łatwością można wyleczyć tę chorobę. Po zakończeniu leczenia pacjent powinien pozostawać pod lekarską obserwacją jeszcze przez dwa lata, aby upewnić się, że nie wystąpią objawy późnej fazy.Na kiłę wrodzoną cierpią dzieci matek, które w czasie ciąży były zakażone krętkiem kiły. Dla kobiety ciężarnej może to oznaczać poronienie, obumarcie płodu lub poród przedwczesny. Objawy kiły u noworodków to zmiany skórne różnego rodzaju na twarzy i kończynach, powiększenie śledziony i wątroby oraz zmiany w układzie nerwowym, oddechowym i kostnym.

Rzęsistkowica:Rzęsistkowica to choroba pasożytnicza, wywoływana przez rzęsistki - pierwotniaki należące do gromady wiciowców. Przeważnie dotyczy kobiet (rzęsistkowica pochwowa). Przebieg choroby może przyjmować postać ostrą lub przewlekłą. Objawami są upławy, pieczenie i świąd. Jeśli doszło też do zakażenia dróg moczowych, to występują bóle w cewce moczowej i podbrzuszu oraz częste oddawanie moczu. Mężczyźni również mogą zarazić się rzęsistkiem - powoduje to zapalenie napletka, cewki moczowej oraz pęcherza, a postaci przewlekłej dodatkowo może rozwinąć się zapalenie gruczołu krokowego.Leczenie rzęsistkowicy jest trudne. Stosuje się m.in. metronidazol i aminitrozol.

Wszawica:Drogą płciową może przenosić się wesz łonowa, żyjąca w okolicy łonowej. Owad ten żywi się krwią, toteż nakłuwa skórę, a skutki tego odczuwane są jako silny świąd. Na powierzchni skóry pojawiają się bąble i grudki, które łatwo ropieją w wyniku drapania się. Wszawicę leczy się środkami owadobójczymi, a zapobiegać jej należy przestrzegając higieny osobistej.

Świerzb:Świerzb to choroba wywoływana przez świerzbowca - pasożytnicze roztocze. Organizmy te drążą korytarze w skórze, co jest odczuwane jako silny świąd. Pojawiają się też swędzące zmiany na powierzchni skóry. Świerzbowiec może być przenoszony drogą płciową, ale też pośrednio poprzez ubranie, ręczniki czy pościel. Świerzb leczy się maściami, a zapobiegać mu należy przestrzegając higieny osobistej i unikając kontaktu z osobami zakażonymi.

AIDS:AIDS to skrót angielskiej nazwy: Acquired Immune Defiency Syndrome, czyli nabyty zespół upośledzenia odporności. Choroba ta rozwija się w wyniku zakażenia wirusem HIV i polega na osłabieniu układu odpornościowego poprzez zniszczenie lub unieczynnienie limfocytów. Po raz pierwszy chorobę tę opisano w latach 80. w Stanach Zjednoczonych, występowała też na Haiti i w Afryce. Obecnie obejmuje wszystkie kontynenty i jest uważana za światową epidemię. Wirus HIV przenosi się podczas stosunków płciowych, poprzez zakażoną krew oraz drogą matka-płód. Szczególnie narażonymi na zakażenie grupami są homoseksualiści, narkomani używający strzykawek oraz osoby, którym jest przetaczana krew. Stosunki homoseksualne częściej niż heteroseksualne prowadzą do powstawania otarć i zranień, przez które przenika wirus. Narkomani używający wspólnych igieł łatwo mogą przenieść wirusa wraz z zaschniętą krwią. Biorcy krwi obecnie nie są już tak narażeni, ponieważ każdy dawca krwi oraz próbki są badane. Rozwój wirusa HIV początkowo przebiega bezobjawowo lub z objawami przypominającymi grypę. Po okresie utajenia rozwija się AIDS - początkowo nie jest to właściwa choroba, ale "zespół związany z AIDS". Dopiero ostatni etap chorobowy to właściwy AIDS. Ogólnie choroba polega na ciężkich zakażeniach i infekcjach wywoływanych przez organizmy nieszkodliwe dla osób z prawidłowo funkcjonującym systemem odpornościowym. Najczęstsze są zakażenia pierwotniakami i bakteriami oraz nowotwory (szczególnie chłoniaki i mięsaki). Występują biegunki, niedożywienie, osłabienie. W ciągu krótkiego okresu (do 3 lat) AIDS powoduje skrajne wyniszczenie organizmu i w konsekwencji śmierć.Nie ma skutecznego leku na AIDS, dlatego ogromny nacisk kładzie się na profilaktykę i zapobieganie zakażeniom. Prowadzone są kampanie, uświadamiające społeczeństwu czynniki ryzyka i sposoby zapobiegania. Trwają badania mające na celu opracowanie szczepionki przeciwko wirusowi HIV, lecz jest to wirus bardzo zmienny, co bardzo utrudnia prace.

Tymczasem sposoby zapobiegania zarażeniu chorobami wenerycznymi to: * abstynencja seksualna * współżycie z partnerem znanym i zaufanym, rozpoczęte świadomie i nie za wcześnie * unikanie stosunków seksualnych z partnerami przygodnymi, o których wiadomo niewiele lub nic * stosowanie prezerwatyw

Wszystkie choroby przenoszone drogą płciową mają duże znaczenie społeczne. Leczenie ich jest w wielu krajach obowiązkowe - w tym w Polsce (np. kiły i rzeżączki). Szczególnie ważna jest świadomość społeczeństwa, dlatego prowadzi się akcje i kampanie dotyczące chorób wenerycznych i zapobieganiu im. Koordynatorem takich akcji jest Instytut Wenerologii Akademii Medycznej w Warszawie.

Ilość zachorowań w Polsce:

Prezentację przygotowali:

Michał BulandaAndrzej MycekPomoce:

bryk.plpl.wikipedia.orgtvsport.ugu.pl