BRACNE Odredbe Zicke Povelje

UDK: 27–452:347.62(497.11)"11/12":392.5

STANOJE BOJANIN

(Vizantolo{ki institut SANU, Beograd)

BRA^NE ODREDBE @I^KE POVEQE IZME\U CRKVENOG

I NARODNOG KONCEPTA BRAKA*

U nauci odavno poznate bra~ne odredbe iz druge @i~ke poveqe sagleda-

ne su u kontekstu istraìvawa osnovnih koncepata bra~ne zajednice koji su

postojali u Srbiji krajem XII i po~etkom XIII veka. Kao dva osnovna, izdvajaju

se crkveni i narodni, odnosno lai~ki model braka. Odredbe @i~ke poveqe

svedo~e o wihovom uzajamnom preplitawu u svakodnevnom ìvotu vernika, ne-

zavisno od dru{tvenog sloja kojem pripadaju. Ovim istraìvawem obuhva}ena

je raznovrsna problematika na koju, izri~ito ili posredno, upu}uje sadràj

poveqe, kao {to su neraskidivost bra~ne zajednice, razvod, neophodnost cr-

kvenog obreda (ven~awe), sistem srodni~kih veza i dozvoqenih brakova, kao i

pitawe rodnih (gender) odnosa.

Kqu~ne re~i: lai~ki i crkveni brak, razvod, rodni odnosi, porodica,

srodstvo

Putuju}i kroz Pomoravqe 1555. godine, Ohir van Busbeke je u svom pu-

topisu ostavio jednu veoma zanimqivu bele{ku o na~inu sklapawa braka ta-

mo{weg stanovni{tva: „ûli smo tako|e da je u tom kraju obi~aj da kada ro-

diteqi zakqu~e brak izme|u mladi}a i devojke, mladoèwa silom otme mla-

du, po{to se smatra neprili~nim da se devojka dobrovoqno prepusti prvom

milovawu svoga supruga.Œ1 Brak izme|u mladenaca zakqu~ivali su roditeqi,

da bi se, zatim, izvela fiktivna otmica devojke od strane mladoèwe, odno-

sno weno odvo|ewe iz ku}e roditeqa u novi dom. U svom komentaru Busbeke

ne pomiwe ven~awe, odnosno izgleda da wemu niko nije govorio o ven~awu

kao neophodnom i nezaobilaznom obredu prilikom sklapawa braka.

Vizantolo{ke teme

Byzantine Themes

* Rad je nastao kao rezultat istraìvawa u okviru projekta ev. br. 177032, koji podrà-va Ministarstvo prosvete i nauke Republike Srbije.

1 J. Novakovi}-Lopu{ina, Srbi i jugoisto~na Evropa u Nizozemskim izvorima do 1918, Beo-grad 1999, 221.

Pred nama se, zahvaquju}i zainteresovanom putopiscu, izdvajaju osnov-

ni elementi narodnog i svetovnog koncepta braka: dogovor izme|u zaintere-

sovanih porodica koji je predstavqen u vidu pristanaka roditeqa, posle ~e-

ga sledi izvesni obred bra~nog zdruìvawa predstavqen u odvo|ewu mlade u

ku}u mladoèwe. Za na{e istraìvawe vaàn je prvi deo Busbekeove pri-

medbe, u kojoj se otkrivaju duboko uvreèna shvatawa da ènidba i udaja

pripadaju oblasti obi~ajnog prava i da su iskqu~ivo „stvar” dogovora dve

porodice. Uostalom, sli~na shvatawa bila su {iroko rasprostrawena u Evro-

pi sredweg i po~etkom novog veka.2

Postojawe opisanog modela braka, koji bi se mogao nazvati narodnim,

prime}uje se u Srbiji i nekih tri stotina godina ranije. O wemu ne svedo~i

zainteresovani putopisac ili u~eni pojedinac sklon etnografskim opisi-

ma, ve} je re~ o zvani~nom dokumentu srpskih svetovnih vlasti. U drugoj

@i~koj poveqi (oko sredine 1220-ih godina) kraqa Stefana Prvoven~anog

(1196–1228) i wegovog sina Radoslava, „koga i blagoslovimo da bude kraq

~itave ove dràve“, unesene su odredbe kojima se èleo nametnuti hri{}an-

ski i crkveni model bra~ne veze.3 Poveqa je ispisana na ju`nom zidu {iro-

kog prolaza ispod zvonika, ispred zapadnog ulaza u crkvu, tako da je wen sa-

dràj predstavqen javno svim kraqevim podanicima i vernicima novoosno-

vane autokefalne srpske crkve.4 Iako je namera zakonodavca bila da ukaè

426 VIZANTIJSKI SVET NA BALKANU (2012) 425–442

2 J. A. Brundage, Law, Sex, and Christian Society in Medieval Europe, The University of Chi-cago Press, Chicago and London 1987, 165, 187–188, 275–276, 437–439, 498–499, 552–553, 564; J.Bossy, Christianity in the West 1400–1700, Oxford University Press 1987, 19–20; X. Lin~, Istorijasredwovekovne crkve, Beograd 1999, 372–377; J. Goody, The development of the family and marri-age in Europe, Cambridge University Press 1983, 146–147, 151–153.

3 Prilikom na{eg rada koristili smo najnovije izdawe @i~kih poveqa (tada su bilepoznate samo dve) sa prevodom na savremeni jezik, Stefan Prvoven~ani, Sabrana dela, prir.Q. Juhas–Georgievska, izdawe T. Jovanovi}, Beograd 1999, 110–129. Po{to ì~ke poveqe (u ob-liku u kojem su se sa~uvale) nisu datirane, wihov sigurni nastanak moè se smestiti u po-sledwu deceniju vladavine kraqa Stefana Prvoven~anog. Za Istorijsko–diplomati~ke studi-je o @i~kim poveqama v. D. Sindik, Jedna ili dve ì~ke poveqe?, istorijski ~asopis 14–15(1963–1965) 309–315; Isti, Zna~aj @i~kih hrisovuqa za istoriju srpskog naroda, Poveqa,n.s., 25/2, Kraqevo 1995, 64–68. Nedavno je otkrivena i tre}a @i~ka poveqa, G. Suboti}, Tre-}a ì~ka poveqa, Zograf 31 (2006–2007) 51–58.

4 Bra~ne odredbe druge @i~ke poveqe detaqno je analizirao T. Taranovski, Istorijasrpskog prava u nemawi}koj dràvi: III Istorija gra|anskog prava, IV Istorija krivi~nog pra-va, Beograd 1935, 43–45, 48–49 (daqe: Istorija srpskog prava III–IV). Posledwih godina onesu postale predmet izvesne nau~ne pa`we, uglavnom u okviru {irih tematskih celina, koja seobi~no svodila na prepri~avawe wihovog sadràja, dok se u zakqu~cima oslawala na TeodoraTaranovskog: S. [arki}, Sredwovekovno srpsko pravo, Novi Sad 1995, 89–91; D. Dini}-Kne-èvi}, @ene u ogledalu Du{anovog zakonika, Zakonik cara Stefana Du{ana. Zbornik radovasa nau~nog skupa odrànog 3. oktobra 2000, povodom 650 godina od progla{ewa, SANU, Beo-grad 2005, 58–59. Izvesni pogledi na bra~ne odredbe u kontekstu dru{tva i vremena u kojem sunastale, predstavqeni su u okvirima gore pomenute diplomati~ke analize ì~kih poveqa, D.Sindik, Zna~aj @i~kih hrisovuqa, 66–67. Sadràj pojedinih ì~kih odredbi uzet je u razma-trawe i u kontekstu jednog {ireg pregleda dru{tvenog poloàja ène u sredwovekovnim srp-skim i ju`noslovenskim zemqama, A. Fostikov, @ena — izme|u vrline i greha, prir. S. Mar-janovi}-Du{ani}, D. Popovi}, Privatni ìvot u srpskim zemqama sredweg veka, Beograd 2004,323–366. Nedavno, ovaj sredwovekovni dokumenat privukao je pa`wu i etnologa i antropologa,

na osnovne koncepte crkvenog braka, bra~ne odredbe iz vladarske poveqe

istovremeno predstavqaju vaàn izvor i za istraìvawe narodnog modela. U

tom pogledu, na{a istraìvawa uglavnom su usmerena na one delove poveqe

u kojima se ne kazuje „kako treba“, ve} „{ta ne treba“ ~initi. Isto tako, na

pojedinim mestima navedenog dokumenta izbijaju duboko uvreèni lokalni

obi~aji. To ne bi trebalo smatrati naro~ito neobi~nim, budu}i da je narod-

ni koncept braka predstavqao zajedni~ka shvatawa svojstvena svim dru{tve-

nim grupama lai~kog stanovni{tva, ne samo neukoj i siroma{noj ve}ini ko-

ju smo skloni nazvati „narod“, a koja je u @i~koj poveqi ozna~ena kao „ubo-

gi qudi“. Stoga, pomenuti model braka se u odnosu na crkveni moè ozna~i-

ti kao lai~ki, ali i kao tradicionalni, zasnovan na generacijama preno{e-

noj i ustaqenoj obi~ajnoj praksi.5

„Stra{na zapovest“ @i~ke poveqe: Neraskidivost bra~ne veze

Osnovni koncept braka koji je trebalo ustanoviti u novoosnovanoj kra-

qevini iznet je na samom po~etku onog dela poveqe u kojem se razmatra bra~-

na problematika: „I potom boàstveni ovaj zakon (bojystvyni sy zakony) nau-

~iv{i prema crkvenom ustavu i predawu (po qrykovnomou oustavou i prhdani)

i Gospodwa zabrana (gospodsko zaprh\eniö) bi, da se ne razdvaja (ne razloucat¥se) mu` od ène i èna od muàŒ.6 Pozivawe na „Gospodwu zabranu“ jeste

pozivawe na Jevan|eqe i Sveto pismo Novog zaveta, na kojem se zasnivao hri-

{}anski koncept neraskidive bra~ne veze.7 Pomenuti „crkveni ustav i pre-

dawe“ odnose se na crkveno zakonodavstvo predstavqeno u Nomokanonu, koji

je trudom Sv. Save preveden sa gr~kog radi pastirske prakse i potrebe novo-

uspostavqene srpske autokefalne crkve, ~ije je sredi{te bio manastir @i-

Stanoje Bojanin: Bra~ne odredbe @i~ke poveqe 427

N. Pavkovi}, @ivot u porodici i pitawe svojine, prir. S. Marjanovi}-Du{ani}, D. Popovi},Privatni ìvot u srpskim zemqama sredweg veka, Beograd 2004, 300–322.

5 O nepostojawu jednog preovla|uju}eg modela braka, odnosno o postojawu crkvenog ilai~kog u sredwem veku, G. Duby, Medieval Marriage: Two Models from Twelfth Century France,trans. E. Forster, The Johns Hopkins Symposia in Comparative History, The Johns Hopkins Univer-sity Press 1978, 3; Idem, The King, The Lady, and The Priest: The Making of Modern Marriage inMedieval France, trans. B. Bray, Pantheon, New York 1983, 19. Za slovenski svet cf. E. Levin, Sexand Society in the World of the Orthodox Slavs, 900–1700, Cornell University Press, New York 1989,83–88, 124. O terminima narodni, lai~ki, klirikalni, „u~eni“, „ne-u~eni“, tradicionalni, iwihova upotreba u istraìvawima dinami~nih dru{tvenih odnosa izme|u narodne i elitnekulture, cf. P. Burke, Popular Culture, editor in chief P. N. Stearns, Encyclopedia of European SocialHistory from 1350 to 2000, Vol. 5, Charles Scribner’s Sons 2001, 3–13.

6 Stefan Prvoven~ani, Sabrana dela, 118, 119.7 Odredbe @i~ke poveqe imaju u vidu poruke iz Jevan|eqa o obaveznom ~uvawu bra~ne

zajednice (Mt 5, 32; Mt 19, 1–9; Mk 10, 11; Lk 16, 18). Te poruke imaju centralno mesto u hri-{}anskom konceptu braka, cf. J. Meyendorff, Marriage: An Orthodox Perspective, St Vladimir’s Se-minary Press, New York 19843, 12–16 (first edition 1971); B. Cisar`, Crkveno pravo II (Bra~nopravo i crkvenosudski postupak Srpske pravoslavne crkve), Beograd 1973, 29–34; J. A. Brunda-ge, Law, Sex, and Christian Society, 57–58, 95. Na osnovu pomenutog pozivawa na „Gospodwu za-branu“ u @i~koj poveqi N. Pavkovi}, @ivot u porodici, 301–302 izjavquje da je brak stavqen„pod boànsko okriqe“.

~a.8 Sadràj bra~nih odredbi @i~kog dokumenta prevazilazio je okvire sa-

mog ì~kog vlastelinstva. Namera dràvnih vlasti bila je da reguli{e

osnovna pitawa iz bra~nog ìvota svojih podanika i da postoje}e obi~aje i

praksu saobrazi novozavetnom i crkvenom u~ewu.9 Moèmo se sloìti sa Te-

odorom Taranovskim, koji je svojevremeno primetio da je zakonodavac po pi-

tawu braka istupao kao „novator“10 u jednoj tradicionalnoj sredini, ali kao

{to }emo videti, ne po svim pitawima.

Zasnovane na boànskom autoritetu i vi{evekovnoj tradiciji Crkve,

bra~ne odredbe @i~ke poveqe nazvane su „stra{na zapovest“ (siü straùnouüzapovhdy).11 One su bile podjednako namewene svim kraqevim podanicima

koji su stupali u brak, bez obzira na wihov dru{tveni status i klasnu pri-

padnost, koja je u dokumentu predstavqena nazivima „vlastela“, „vojnici“ i

„ubogi qudi“.12 Za nepo{tovawe ove „zapovesti“ propisana je globa (oslou-xa) u vidu imovinske kazne u skladu sa dru{tvenim poloàjem prestupnika:

a) „bude li to ko od vlastele, da se od wega oduzme za kraqa {est kowa“; b)

„ako li je ko od drugih vojnika, da mu se uzmu dva kowa“; v) „ako li to ko od

ubogih qudi u~ini, da mu se oduzmu dva vola“.13 Isti princip ka`wavawa

zasnovan na stale{kim razlikama, propisan je i za ène prekr{ioce: „@ena-

ma tako|e zapovedam: ako li je ona koja prestupi zakon od vlastele, to vlaste-

linskom kaznom da se kazni; ako li je od niìh, to prema rodu da se kazni“.14

Vlastela i vojnici pla}ali su globu kraqu, dok je od globe zavisnog stanov-

ni{tva jedna polovina i{la u korist svetovnih (gospodystvouü\i), a druga

crkvenih vlasti (episkopu).15

U ì~kom dokumentu jasno je prisutna stale{ka podela dru{tva pri-

likom odre|ivawa visine globe. Ipak, zakonodavac ne pravi socijalne i kla-


8 T. Taranovski, Istorija srpskog prava III–IV, 130–131.9 Ukoliko se radi o braku, srodstvu i sli~nim pitawima, svetovne vlasti nisu delova-

le odvojeno od crkvenih. Tim pre, ukoliko je jedan od dvojice bra}e kao kraq imao svetovnu, adrugi duhovnu vlast arhiepiskopa. Navedene ~iwenice navele su pojedine istraìva~e napretpostavku da bra~ne odredbe @i~ke poveqe nisu nastale bez znatnog uticaja samog arhie-piskopa sv. Save, D. Dini}-Kneèvi}, @ene, 58.

10 T. Taranovski, Istorija srpskog prava III–IV, 44.11 Stefan Prvoven~ani, Sabrana dela, 118, 119.12 Isto. Bra~ne odredbe @i~ke poveqe predstavqaju primer nepostojawa jedinstvenog

krivi~nog prava {to je posledica stale{kih razlika kojima je bilo obeleèno sredwovekovnodru{tvo, T. Taranovski, Istorija srpskog prava u nemawi}koj dràvi: II Istorija krivi~nogprava, Beograd 1931, 23 (daqe: Istorija srpskog prava II); S. [arki}, Krivi~nopravne odredbeu sredwovekovnom srpskom pravu, [esta kazivawa o Svetoj Gori, Beograd 2010, 91. O klasnojstratifikaciji srpskog dru{tva po~etkom XIII veka, T. Taranovski, Istorija srpskog prava unemawi}koj dràvi: I Istorija dràvnog prava, Beograd 1931, 11, 17–18 (daqe: Istorija srp-skog prava I); Istorija naroda Jugoslavije I (do po~etka XVI veka), Beograd 1953, 335.

13 Stefan Prvoven~ani, Sabrana dela, 118, 119.14 Isto.15 Isto, 118–119, 120–121. Globa je u celini pripadala crkvenim vlastima ukoliko se

radilo o ùpama koje su bile pod direktnom vla{}u arhiepiskopa. Za tuma~ewe odredbi kojese odnose na pla}awe globe, T. Taranovski, Istorija srpskog prava I, 18; up. D. Sindik, Zna~aj@i~kih hrisovuqa, 67.

sne razlike kada se radi o obavezi po{tovawa bra~ne zajednice. Takav prin-

cip prepoznaje se u odre|ivawu imovinskih kazni nejednake veli~ine, koje

su u skladu sa pretpostavqenom ekonomskom mo}i i ugledom pripadnika raz-

li~itih dru{tvenih slojeva. Vlastelin je ka`wavan sa {est, a vojnik sa dva

kowa, dok je globa za pripadnika zavisnog stanovni{tva bila par volova.

Pomenuta dru{tvena nejednakost kojom su obeleène bra~ne odredbe ì~kog

dokumenta imala je, kao {to }emo videti, zna~ajnije posledice na rodne

(gender) razlike nego na stale{ku ili klasnu pripadnost pojedinca.

Napu{tawe zakonite ène bilo da je za motiv imalo ili ne novi brak,

ka`wavalo se, a oterana supruga morala se po sili zakona vratiti natrag u

zajedni~ki dom. Navedeno shvatawe nedvosmisleno je formulisano u slede-

}oj odredbi: „I svaki mu` koji je pustio ènu (poustily jenou), po{to bude

ka`wen, da je vrati u svoj dom (da ü vyzvrati vy domy svoi)“.16 Ukoliko bi su-

prug istrajavao u svojoj odluci, svetovne kazne nisu bile dovoqne: „Ako li

ovo ne poslu{a, takav i od boàstvene crkve da bude zavezan i da ne bude u

milosti Gospodwoj“.17 Izgleda da u mnogim slu~ajevima pretwa imovinskim

kaznama nije bila delotvorna. Zakonodavac je bio primoran da zapreti i cr-

kvenom epitimijom („od… crkve da bude zavezan“), kao krajwom kaznom. Du-

hovna kazna, sli~no kao i imovinska, trebalo je da bude u funkciji odvra}a-

wa. Ona za pojedinca nije zna~ila samo gubitak Bo`je milosti, ve} je imala

znatne konkretne posledice po wegov dru{tveni poloàj i ugled u lokalnoj

zajednici.18 Odlu~nost zakonodavca da o~uva postoje}e brakove nedvosmi-

sleno je predstavqena u odredbama ì~kog dokumenta. Wegova posve}enost

prepoznaje se kako na idejnom planu, pozivawem na re~i Gospodwe i na ka-

nonsko pravo ~ije su poruke nazvane „stra{na zapovest“, tako i na prakti~-


16 Stefan Prvoven~ani, Sabrana dela, 118–119. D. Sindik, Zna~aj @i~kih hrisovuqa,66, 68, nap. 8, smatra da re~i „dom svojŒ nisu dovoqno jasne u kontekstu same odredbe, i da ihtreba tuma~iti kao „wen domŒ, odnosno „roditeqski domŒ. Ipak, navedene re~i nisu pogre-{no napisane i upotrebqene su sasvim u skladu sa osnovnom namerom zakonodavca da nametnecrkveni koncept neraskidive bra~ne veze. T. Taranovski, Istorija srpskog prava III–IV, 44 spravom nije smatrao potrebnim da ukaè na mogu}e nejasno}e povodom navedene odredbe, dok jeN. Pavkovi}, @ivot u porodici, 310 u ovoj odredbi video samo „duh vaè}eg patrijarhalnogmorala i obi~ajnog prava“.

17 A\e li sego ne imety poslouùati to takovi i wty bojystvyniö qrykve da boudety zavezany iwty gospodina ei da ne boudety ou milosti, Stefan Prvoven~ani, Sabrana dela, 118, 119. Up. D.Dini}-Kneèvi}, @ene, 58. T. Taranovski, Istorija srpskog prava III–IV, 44 pogre{no je pro-tuma~io drugi deo odredbe ne prepoznav{i u woj pretwu duhovnom kaznom, ve} „neodre|enusvetovnu kaznu“ u kojoj prepoznaje „wen suvi{e blag izraz (da ne bude u milosti)…“.

18 Sredwovekovna srpska crkva bila je svesna zna~aja pretwe odlu~ewem i kaznom epi-timije koja je postala deo svakodnevne pastirske prakse, S. Bojanin, Parohijska zajednica uogledalu srpskih penitencijalnih zbornika, ur. S. ]irkovi}, K. âvo{ki, Sredwovekovnopravo u Srba u ogledalu istorijskih izvora, Zbornik radova sa nau~nog skupa odrànog 19–21.marta 2009, Odbor za izvore srpskog prava SANU, Beograd 2009, 275–276. Uop{teno o crkve-noj kazni epitimije i odlu~ewa, up. N. Mila{, Pravoslavno crkveno pravo po op{tim crkve-no-pravnim izvorima i posebnim zakonskim naredbama koje vaè u pojedinim autokefalnimcrkvama, Beograd 19263, 523–532.

noj ravni u vidu propisanih globi i pretwe duhovnom kaznom kao posled-

wom merom.

Bra~ne odredbe @i~ke poveqe umnogome se zasnivaju na pravnim re{e-

wima iz Svetosavskog nomokanona. U Trinaestoj grani Nomokanona, koja se

odnosi na razli~ita pitawa vezana za mirjane (svetovna lica), jedno se ti~e

razvoda braka: „Glava 4. O onima koji se razvode od èna“.19 Odluke kanon-

skog prava o neraskidivosti bra~ne veze zasnovane su na autoritetu Jevan|e-

qa, ~iji su stihovi parafrazirani u ~etrdeset i osmom apostolskom pravi-

lu, koje glasi: „Mirjanin koji pusti (poustivy) svoju ènu i uzme drugu, ili

se oèni raspu{tenicom — odlu~en da bude“20. Ista zapovest ponovqena je

kasnije, u osamdeset i sedmom pravilu Trulskog sabora (VII vek): „@ena pu-

{tena (pou\ena b¥vùif) od muà, koja po|e za drugog, prequbnica je; a onaj ko

pusti svoju ènu i uzme drugu, prequbu tvori, po re~ima GospodwimŒ.21 Po-

ruka kanonskog prava protiv raskida brka preneta je i u mawe penitencijal-

ne tekstove koji su se ~esto prepisivali po trebnicima.22 U epitimijnom

zborniku koji se poziva na autoritet Sv. Vasilija Velikog i svete crkvene

oce nalazi se i slede}a zabrana: A\e prostäqy svoü jenou izgnavy i inou poi-mety, wty inogo pou\enou, da wtlouceny boudety.23

Da li je i kada razvod mogu}?

Protivqewe raskidu starih brakova radi zakqu~ivawa novih formu-

lisano je u @i~koj poveqi i u nekoliko slede}ih odredbi. Jedna se ti~e pla-

}awa nove globe: „I ako drugu ènu uzme, da plati globu sli~nu prvoj“,24 tj.

onoj koja je propisana prilikom razvoda braka. Druga se odnosi na lice koje

bi udalo ènsku osobu za onoga koji je svoju prvu suprugu otpustio: „Ili ko

da ènu takvom koji ne èli da ìvi sa svojom, onda i taj da podleè istoj

kazni kao i onaj koji je ènu oterao“.25 Odgovornost ~uvawa bra~ne zajedni-

ce zakonodavac nije nametao samo jednoj strani. Wu podjednako dele svi za-

interesovani u~esnici.26

Me|utim, kao jedini prihvatqiv povod za razvod braka jeste prequba,

koja se re{avala na sudu: „da niko ne odstupi od ovog boàstvenog zakona,

osim ako je re~ o prequbi (razvh slovese prelübodhinago)Œ, {to je u skladu sa

porukom iz Jevan|eqa (Mt 5, 32), kwige na koju se zakonodavac poziva. Takav


19 Glav(a) .d*. o raspou\aü\ixy se. sy jenami, Zakonopravilo svetoga Save I, prir. M. M.Petrovi} i Q. [tavqanin-\or|evi}, Istorijski institut, Beograd 2005, 100.

20 Isto, 138.21 Isto, 466.22 Najstariji sa~uvani rukopisi poti~u iz XIV veka, S. Bojanin, Parohijska zajednica,

261–283.23 V. Jagi}, Sitna gradja za crkveno pravo, Starine JAZU 5 (1874) 140.24 Stefan Prvoven~ani, Sabrana dela, 118, 119.25 Isto.26 Up. T. Taranovski, Istorija srpskog prava III–IV, 44.

razvod nije bilo jednostavno dobiti, jer je trebalo sve „potanko i razlo`no

da se ispita (i toi istino da ispitaety se sy rasoujdeniömy)“.27 U poveqi se,

osim preqube, ne navode drugi zakonom dozvoqeni povodi za razvod punova-

`nog i zakonitog braka, koji su detaqno razmotreni u Svetosavskom nomoka-

nonu, kwizi na koju se u @i~koj poveqi uop{teno poziva.28

Razvod ili rastava braka u dokumentu naziva se „raspust“, termin koji

je bio u {irokoj upotrebi i kasnije, ozna~avaju}i kako razvod tako i globu

koja se pri razvodu pla}ala.29 Propisana globa prilikom stupawa mu{karca

u drugi brak bila je ista kao i prilikom razvoda prvog. Ukoliko se radilo o

zavisnom stanovni{tvu, polovina globe i{la je u korist Crkve, a polovina

svetovnim vlastima (gospodystvouü\i). Weno uvo|ewe ukazuje na nameru vla-

dara i crkvenih vlasti da stupawe u brak i razvod drè pod svojom kontro-

lom. Sli~na praksa bila je prisutna i kasnije na manastirskim posedima.30

Rodna neravnopravnost u bra~nim odredbama @i~ke poveqe

I pored toga {to je namera zakonodavca bila da uvede osnovne koncep-

te crkvenog braka, u @i~koj poveqi prime}uje se prili~no snaàn uticaj

lokalne obi~ajne prakse. Napu{tawe supruga nije se obavezno smatralo li~-

nom odlukom ène. Do raskida braka dolazilo je voqom wenih roditeqa ili

drugih lica, koji su sa svoje strane, videli smo, imali odlu~uju}u ulogu pri

sklapawu braka. Predvi|ene kazne, tako|e, odgovaraju dru{tvenom poloàju

prestupnika: „Ako li neku roditeqi ili ko drugi odvede, to takvi da se ka-

zne prema svom ~inu“.31 Na taj na~in, zakonodavac se odupire namerama mu-

{karca sa jedne, i porodice sa druge strane da samostalno i bez prisustva

Crkve ure|uju bra~ne odnose.


27 Stefan Prvoven~ani, Sabrana dela, 120, 121.28 Problematika razvoda braka obra|ena je detaqno u svetovnom zakonodavstvu koje je

uvr{teno u Nomokanon: Gl. 47. (iz Justinijanovih novela 22. i 117.), Zakonopravilo svetogaSave I, 720–723, ili Gl. 55. u kojoj se nalazi tzv. Gradski zakon (Prohirona) i wegova jedanae-sta grana, koja nosi naslov W razdrhùen¥i braka i o vinaxy ígo, („O razvodu braka i wegovimuzrocimaŒ), Zakonopravilo ili nomokanon svetoga Save, Ilovi~ki prepis 1262. godina. Foto-tipija, prir. M. M. Petrovi}, Gorwi Milanovac 1991, l. 281b–284b (daqe: Svetosavski nomo-kanon — Ilovi~ki prepis); N. Du~i}, Krm~ija Mora~ka: Opis rukopisa — Fotijevi predgovo-ri — Gradski zakon, Glasnik SUD, II odeq., kw. 8, Beograd 1877, 58–62. O problematici razvo-da u poznoj Vizantiji cf. P. Viscuso, Late Byzantine Canonical Views on the Dissolution of Marria-ge, The Greek Orthodox Theological Review, vol. 44, nos. 1–4 (1999) 273–20. Autor zakqu~uje dasu u nomokanonskim spomenicima sa tuma~ewem prisutna „dva razli~ita pristupa braku“, je-dan zasnovan na starijem, „svetoota~kom zakonodavstvu“ i drugi na rimskoj pravnoj tradicijiprema kojoj je razvod dopu{ten, ibid, 284.

29 T. Taranovski, Istorija srpskog prava III–IV, 44, 45; up. Leksikon srpskog sredwegveka, ur. S. ]irkovi}, R. Mihaq~i}, Beograd 1999, s.v. Brak (N. F. Pavkovi}) 61–62 (daqe:LSSV).

30 T. Taranovski, Istorija srpskog prava III–IV, 45, 114, 135.31 A\e li kotora roditeli wtemlet se ili inhmy koimy simy to takovi da nakazouet se proti-

vou sanou svoömou, Stefan Prvoven~ani, Sabrana dela, 118, 119.

Me|utim, ukoliko bi èna odlu~ila da samovoqno (w sebh sama), bez

dogovora i podr{ke porodice ili nekog drugog mu{karca napusti supruga,

sama je snosila posledice svoga ~ina. Globu je morala da plati od sopstvene

imovine (u dokumentu nazvan „dobitak“), a ukoliko imovinu nije posedova-

la, stavqana je pod vlast svoga muà. „Telesnom kaznom da se kazni (to svo-imy thlomy da nakazouö se), kako bude po voqi wenog muà“, kaè se u jednoj

od odredbi.32 O vrsti i veli~ini telesne kazne, kao i daqem opstanku posto-

je}eg braka odlu~ivao je napu{teni suprug. Posle ka`wavawa, on je ènu mo-

gao primiti natrag u svoj dom, ali i oterati, pa ~ak i „prodati“: „Kazniv{i

je, da je vodi. Ako ne ushtedne da je vodi, to po ka`wavawu da je proda, kome

on ho}e“.33

Odredba jasno otkriva neravnopravne rodne odnose jednog patrijarhal-

nog i tradicionalnog dru{tva. Va`no je primetiti da se ovom odredbom ne

insistira na ~uvawu bra~ne zajednice i ne poku{ava u potpunosti primeni-

ti „stra{na zapovest“. Verovatno je re~ o praksi koja je od ranije postojala

i koja je voqom zakonodavca unesena u zvani~ni dokumenat. Osnovni pogledi

takvog vrednosnog sistema iskazani su i u na~inu na koji je odredba formu-

lisana: „ako li sama od sebe poludi, ostaviv{i svoga muà…“.34 Op{te

prisutan termin „ludost“ (ovde predstavqen izrazom bhsnovati se) kojim se

u sredwovekovnom pravu moglo ozna~iti nezakonito pona{awe pojedinca —

shvatawe zasnovano na kwizi Premudrosti Solomonovoj, prema kojoj je svako

nepo{tovawe zakona odlika nerazumnosti i ludosti (l$dosty i bez$miö)35 —

u @i~koj poveqi je primewen samo u slu~aju ènskog prestupa. Radi se, za-

pravo, o verbalnoj uvredi i javnoj osudi prestupnice. Takva osuda podràna

je „telesnom kaznom“ i drugim oblicima nasilnog pona{awa muà koji su

ovom odredbom dozvoqeni („da je proda“), {to se moglo zna~ajno odraziti na

dru{tveni status i ugled ène. Druga~ije re~eno, èna koja bi se odvaìla

da samostalno napusti brak, bez obzira na uzroke koji su do toga doveli, bi-

la je od porodice napu{tena i dru{tveno osramo}ena.36 Jednostrano i „su-

bjektivno“ vrednovawe èninog napu{tawa bra~ne zajednice na na~in na ko-


32 Isto.33 Nakazavy ü da ü vodity a\e li ne boudety ömou ougodna voditi to nakazavy ü da ü prodasty

kamo ömou godö, isto, 118, 119. Povodom navedenih odredbi T. Taranovski, Istorija srpskogprava III–IV, 49 sa pravom zakqu~uje da „se muù priznaje disciplinska vlast nad ènom sapravom ka`wavawa bar u toliko va`nom slu~aju, kad bude muà samovoqno napustila“. Za ovdeprimewen oblik ka`wavawa koji ima vid „prodaje“ prestupnika, paralele se mogu na}i u jed-noj odredbi (iz sasvim druga~ijeg pravnog spomenika) koja se odnosi na lice koje se bavi magi-jom — ono je bilo tu~eno, {i{ano i „prodavano u carinu“, V. Jagi}, Sitna gradja, 150, tj. dràv-nu blagajnu.

34 A\e li w sebh sama imety bhsnovati se wstavlóü\i svoögo mouja…, Stefan Prvoven~a-ni, Sabrana dela, 118, 119.

35 A. Solovjev, Zakonodavstvo Stefana Du{ana cara Srba i Grka, Klasici jugosloven-skog prava, Beograd 1998, 450–451 (prema izdawu iz 1928); T. Taranovski, Istorija srpskogprava II, 21, poziva se na Solovjeva i kao primer navodi odredbu iz @i~ke poveqe.

36 Razmatrana u kontekstu ène koja ne bi posedovala svoju imovinu, ova odredba za T.Taranovski, Istorija srpskog prava III–IV, 49 predstavqa „potpuno negirawe wene li~nosti“.

ji je to iskazano u @i~koj poveqi, u savremenoj nauci uglavnom nije razma-

trano. Analiza sadràja odredbe svodila se, obi~no, na weno prepri~avawe

ili tuma~ewe pojedinih termina, bez vidnog distancirawa od wene ideolo-

{ke poruke. Takav pristup bio je uvek na granici doslovnog tuma~ewa same

odredbe, u koje se moglo neoprezno skliznuti — kao da se zaista radilo o

„obesti“ i „samovoqi“ ili „anormalnom“ i „ne~uvenom“ pona{awu ène,

koje je za rezultat imalo napu{tawe supru`nika.37

Neravnopravni dru{tveni poloàj ènske osobe prepoznaje se u jo{

nekim odredbama poveqe koje se ne moraju smatrati kao proizvod lokalne,

tradicionalne prakse. „A zabrane ènama da budu na ovaj na~in: da ostaviv-

{i (ostavivùii) svoga muà nemaju pravo drugog uzeti“.38 Ova odredba nasta-

la je najverovatnije pod uticajem autoriteta Novog zaveta i u woj se kao eho

~uju re~i Prve poslanice Korin}anima Sv. apostola Pavla.39 Ukoliko bi,

dakle, èna uspela da ostavi svoga supruga, {to je verovatno bila privile-

gija onih bogatijih ili onih koje su imale podr{ku porodice, nije se smela

ponovo udavati. Sli~na odredba koja bi se odnosila na mu{karce ne postoji

u ì~kom dokumentu. Naprotiv, videli smo da je bila propisana globa za mu-

{karca koji bi se drugi put oènio.

Do izvesne mere moèmo se sloìti sa Teodorom Taranovskim, koji je

obi~aj „pu{tawa“ (boudety poustily) ène od strane muà tuma~io kao „jed-

nostavno raskidawe braka autoritativnom voqom muà”, {to „nije protiv-

re~ilo pravnoj svesti narodnoj”.40 Ipak, ovakva tvrdwa je jednostrana, jer

zanemaruje o~ekivawa i interese porodice iz koje poti~e supruga. Stoga, na-

vedene odredbe @i~ke poveqe treba sagledati u {irem dru{tvenom kontek-

stu. Razvod braka, sli~no kao i wegovo sklapawe stajao je u tesnoj vezi sa od-

lukom onih koji su predstavqali interese porodica iz kojih su supru`nici

dolazili. To je posebno ispoqeno u odnosu na ènsku osobu, koja je od oca

ustupana, odnosno davana (jenou dasty) budu}em supru`niku ili je, opet, od

wega „otimana“ (wtemlet se), odnosno protiv wegove voqe odvo|ena nazad,

uslovno re~no, u roditeqski dom. Zabrana napu{tawa supruge, odnosno za-

brana wenog nasilnog vra}awa u porodicu iz koje je ispro{ena, bila je u

skladu ne samo sa idejom o neraskidivoj bra~noj vezi (crkveni model braka

iz @i~ke poveqe), ve} i sa potrebom da se ~uva dru{tveni ugled supru`nika

i wihovih brakom povezanih porodica od jednostranog ~ina muà ili poro-


37 Doslovno tuma~ewe odredbe kod N. Pavkovi}, @ivot u porodici, 309, 310.38 Stefan Prvoven~ani, Sabrana dela, 118–119, 120–121.39 „Ako li se pak i razdvoji, neka ostane neudata, ili neka se pomiri s muèm…“ (1.

Kor. 7, 11). Navedeni stih pripada onom delu Poslanice koje nosi naziv „O braku i o bezbra~-nosti“ u kojem su izloèni osnovni koncepti hri{}anskog braka. U wemu se nalaze i stihovikoji su posluìli da se opravdava postojawe drugog braka (1. Kor. 7, 9), cf. J. Meyendorff, Marri-age, 15.

40 T. Taranovski, Istorija srpskog prava III–IV, 44. Sli~ne stavove Taranovski pona-vqa na vi{e mesta, kao {to je, na primer, i slede}i: „… da je u wima staro uobi~ajeno pu{ta-we èna ostajalo mo`da bez stvarnog ka`wavawa“, isto, 45. Up. LSSV, s.v. Brak (N. F. Pavko-vi}) 62.

dice iz koje je èna dolazila (tradicionalni koncept).41 Nasuprot tome, po-

sebno je vrednovan samostalni i samovoqni izlazak ène iz bra~ne zajedni-

ce, koji je trebalo pretvoriti u wen li~ni poraz i li~nu sramotu, ostavqa-

ju}i muù na voqu o~uvawe bra~ne veze.

Srodstvo i zabraweni brakovi

Osim zabrane razvoda, u @i~koj poveqi se upozorava i na postojawe za-

brawenih brakova. Izri~ito se protivi braku sa svastikom (svatviqou), i ka-

ko je re~ o nedozvoqenom, odnosno „protivzakonitom“ braku, trebalo ga je

rastaviti.42 Isticawe samo jedne vrste smetwi pri sklapawu braka Teodor

Taranovski tuma~i da to ne zna~i da zakonodavac nije poznavao sistem zabra-

wenih brakova, ve} da su drugi prestupi bili mawe u~estali. Uslovno ra{i-

ren brak sa svastikom Taranovski vidi kao posebnost narodnog koncepta

srodni~kih veza: „Sigurno nije narodni obi~aj smatrao brak sa svastikom

kao zabrawen, nego ga je ~ak favorizovaoŒ.43 Ipak, navodno „narodno favori-

zovawe“ pomenutog braka ne moè se prepoznati u odredbi. Sagledano u kon-

tekstu bra~nih odredbi u celini, ne moè se, tako|e, ni pouzdano zakqu~iti

da je takva vrsta braka u lokalnoj sredini bila dru{tveno prihvatqivija

ili u~estalija od razvoda ili stupawa u novu bra~nu zajednicu.44 Me|utim,

u navedenoj odredbi se prepoznaje stale{ka nejednakost, koja je predstavqe-

na u visini propisane globe. Ona je za sve staleè bila ujedna~ena, „dva vo-

la“, {to je zna~ilo umawenu globu za vlastelu i vojnike u odnosu na onu koju

su morali platiti prilikom razvoda (v. gore), dok je za zavisno stanovni-


41 Da su odredbe iz @i~ke poveqe zaista stajale u ~vrstoj vezi sa postoje}om praksom iobi~ajima vremena u kojem su nastale, svedo~i brak kraqa Stefana Prvoven~anog i vizantij-ske princeze Evdokije, }erke cara Aleksija III. Posle me|usobnih optu`bi za neverstvo i na-vodnog otkri}a preqube princeze Evdokije, Stefan, tada veliki ùpan, oterao je svoju supru-gu œpolugoluŒ i u prili~no bednom stawu. Jednostrani potez srpskog vladara u ~ijoj je osnoviponièwe supruge, zna~io je ne samo kraj bra~ne veze, ve} i dobrih odnosa sa Evdokijinom po-rodicom. Po{to je re~ o vladarskim brakovima, izgovor za neverstvo i razvod, imalo je za po-sledicu promenu dràvne politike Srbije, up. Istorija srpskog naroda I, Beograd 1981, 268.

42 A\e kto svatviqou prh[zy] zakony ouzme… takov¥ da se raspou\aüty ou raspousthxy, Ste-fan Prvoven~ani, Sabrana dela, 120, 121. Osnovne bra~ne smetwe, me|u kojima i brak sa afi-nalnim srodnicima, predstavqene su u Svetosavskom nomokanonu raznovrsnim tekstovima kao{to su pravila svetih apostola i otaca, a posebno u trulskom 54. pravilu, Zakonopravilo sve-toga Save I, 451. Za koncept srodni~kih odnosa formulisanih u ovom pravilu, v. S. Troicki, Osmislu 54 pravila Trulskog Sabora. Krvno bra~no i vanbra~no srodstvo, tazbina i prijateq-stvo, Hri{}anski ìvot, god. V, br. 5–6, maj–jun (1926) 202–221; J. Meyendorff, Marriage,48–49; o zabrani braka sa afinalnim srodnicima u sredwovekovnom crkvenom zakonodavstvu,cf. J. Goody, The development, 36, 60–63, 86; J. A. Brundage, Law, Sex, and Christian Society,355–356.

43 T. Taranovski, Istorija srpskog prava III–IV, 43. Sli~no mi{qewe iznose S. [ar-ki}, Sredwovekovno srpsko pravo, 90 i D. Dini}-Kneèvi}, @ene, 59.

44 O sororatu „kao pojavi dugog trajawa“, N. Pavkovi}, @ivot u porodici, 306; up. Z.Ivanovi}, O zabrani braka sa afinalnim srodnicima, Etni~ki i etnokulturni kontakti u pa-nonsko-karpatskom prostoru, Beograd 1997, 117–134.

{tvo ona ostala ista.45 Iako je zakonodavac propisao obavezan raskid braka

sa svastikom, izvesna opreznost koja je pokazana prema vi{im dru{tvenim

slojevima prilikom odre|ivawe kazni moè biti pou~na, kako za ispitiva-

we problematike zabrawenih brakova, koja u @i~koj poveqi nije detaqno

razmatrana, tako i za utvr|ivawe mogu}ih razli~itih koncepata o srodni~-

kim odnosima koji su bili zasnovani na stale{kim razlikama.

Odredba o braku sa svastikom otvara, posredno, i niz drugih pitawa,

pre svega ona koja se ti~u preovla|uju}eg koncepta srodni~kih odnosa u srp-

skim zemqama krajem XII i po~etkom XIII veka. Sa jedne strane, opravdano je

upitati se da li se u zabrani braka sa svastikom moè prepoznati osuda koja

u celini obuhvata afinalno srodstvo — srodstvo putem braka (rek‚e wt bra-ka), odnosno „svatstvo“46 — koje je definisano izvesnim stepenom srodni~-

kih odnosa. Sa druge strane, upadqivo je da u @i~koj poveqi ne postoje od-

redbe koje se ti~u zabrawenih brakova izme|u krvnih srodnika. Da li to zna-

~i da su se takve zabrane po{tovale? Nesumwivo je da su se u izvesnom vidu

po{tovale, ali otvoreno ostaje pitawe da li se, pri tom, radilo o primeni

crkvenog, u nauci dobro poznatog, sistema zabrawenih brakova? Izgleda da

je ovom prilikom zakonodavac smatrao celishodnim da se ne upu{ta u de-

taqnije definisawe srodni~kih veza koje je, mo`da, moglo biti i „druga~i-

je“ u odnosu na „crkveni ustav“, pre}utno prihvataju}i ona re{ewa na osno-

vu kojih su bili zasnovani ve} postoje}i brakovi.

U Srbiji oko 1200. godine, kao i drugde u Evropi, najverovatnije su po-

stojali razli~iti koncepti srodstva i dozvoqenih brakova. Jedni su proiza-

{li iz obi~ajnog prava, drugi su definisani u u~enim krugovima Crkve.

Ovi posledwi, predstavqeni su u vi{e razli~itih tekstova koji su bri`qi-

vo odabrani i uneti u Svetosavski nomokanon.47 Na posledwim listovima

kwige uneta je, radi prakti~nog snalaèwa, i tabela koja prikazuje osnovni

model srodni~kih odnosa i dozvoqenih brakova.48 Sistem zabrawenih bra-


45 „…a bude li to vlastelin ili vojnik, da ga onaj koji vlada kazni oduzimawem dva vo-la (da ouzimlety wslouxou gospodystvouöi). Ako je od ubogih, to da episkop uzima polovinu…“,Stefan Prvoven~ani, Sabrana dela, 120, 121. Up. T. Taranovski, Istorija srpskog prava I, 18;D. Sindik, Zna~aj @i~kih hrisovuqa, 67.

46 Wt prisvoönió liqy b¥vaü\ago prilouceniömy braka. rek‚e wt svatystva, Svetosavski no-mokanon — Ilovi~ki prepis, l. 339a ili …rek‚e wt braka, isto, l. 333b. Za pitawe srodni~keterminologije u savremenoj antropologiji i etnologiji, v. Z. Ivanovi}, Antropolo{ka kritika tezeo „braku kupovinom èna” kao prilog promi{ljanju interdisciplinarnosti, Etnoantropolo{ki problemi,n. s. god. 2, sv. 2 (2007) 162–163, nap. 16.

47 Svetosavski nomokanon sadrì izbor razli~itih tekstova u kojima se razmatra pro-blematika zabrawenih brakova, bilo da je re~ o krvnom, afinalnom ili duhovnom srodstvu. Tosu kanonska pravila Vasilija Velikog, Neokesarijskog sabora, posebno va`no 53. i 54. pravi-lo Trulskog sabora, zatim Gradski zakon (Prohiron) ili 56. glava Nomokanona u kojoj su saku-pqeni razli~iti tekstovi i odluke sabora iz vremena patrijarha Sisinija (996–998) i patri-jarha Aleksija Studita (1025–1043) ili sastav Dimitrija Sinkela, mitropolita kizi~kog (pr-va polovina XI veka), kao i shematski prikaz zabrawenih brakova krvnog i afinalnog srodstvasa odgovaraju}im komentarom. O tekstovima svrstanim u 56. poglavqe, v. S. Troicki, Kako tre-ba izdati Svetosavsku Krm~iju (Nomokanon sa tuma~ewima), Spomenik SAN 102 (1952) 89–90.

48 Svetosavski nomokanon — Ilovi~ki prepis, l. 399a.

kova iz crkvenog prava nije morao biti saglasan postoje}em, tradicionalnom

konceptu srodstva u sredwovekovnoj Srbiji, ~ije je poreklo u sasvim druga~i-

joj tradiciji. Xek Gudi je svojevremeno primetio da su u sredwovekovnoj

Evropi postojale razli~ite metode u ra~unawu krvnog srodstva — jedna, za-

snovana na stepenu (gradus, baqmoj), poreklom iz rimskog prava, i druga, za-

snovana na kolenu, odnosno generaciji, i da se zabraweni brakovi nisu pokla-

pali.49 U Svetosavskom nomokanonu na vi{e mesta je predstavqan crkveni

koncept zasnovan na stepenu,50 prema kojem su se srodni~ki odnosi zavr{ava-

li zakqu~no sa sedmim stepenom.51 Me|utim, u istoj kwizi postoji i podatak

koji svedo~i o srodni~kim odnosima definisanim i prema kolenu. U jednoj

glosi upotrebqena je re~ „koleno“ da bi se objasnio pojam „stepena“: sthpeni.rekyùe kolhna.52 Glosa pokazuje da je u dru{tvenoj sredini kojoj je prevod No-

mokanona bio namewen i u kojoj je predstavqao izvesnu novinu, pojam „kole-

na“ bio poznatiji i bliì od „stepena“ u definisawu srodni~kih odnosa.53

Pitawe zabrawenih brakova, uz isticawe sedmog stepena („ad septimumconsanguinitatis gradumŒ), bilo je aktuelno i u rimokatoli~koj crkvi u Srbi-

ji Nemawi}a na samom kraju XII veka. Ova tema pokrenuta je u okvirima Bar-

ske arhiepiskopije, na saboru u Baru 1199. godine, u vreme Vukana, brata ta-

da velikog ùpana Stefana, po{to je bilo brakova koji su se, navodno, skla-

pali u ~etvrtom i petom, pa i nièm stepenu srodstva („cum consanguineis inquarto et quinto gradu vel infraŒ).54

Kao ilustracija postojawa razli~itih koncepata srodstva u sredwove-

kovnim srpskim zemqama moè da posluì i primedba jednog kasnijeg izvo-


49 J. Goody, The development, 134–146. U srpskoj antropologiji ovu problematiku uo~i-la je Zorica Ivanovi}, „Sedam stepeni i devet kolena: O crkvenom i narodnom konceptu srod-stva kod Srba i wihovoj transformacijiŒ, pro{irena verzija predavawa „O crkvenom i narod-nom konceptu srodstva kod Srba i wihovoj transformacijiŒ, odrànog na tribini Istorij-skog Instituta (rad u pripremi).

50 Ödino roj(dy)stvo ödiny stepeny stvori, Svetosavski nomokanon — Ilovi~ki prepis, l.337b ili i prosto ölikoje rojdenii. i toliko stepenii, isto, l. 276a; N. Du~i}, Krm~ija Mora~ka:Opis rukopisa — Fotijevi predgovori — Gradski zakon, Glasnik SUD, II odeq., kw. 8, Beograd1877, 48.

51 N. Mila{, Pravoslavno crkveno pravo, 640–647; J. Meyendorff, Marriage, 49; J. A.Brundage, Law, Sex, and Christian Society, 141, 238, 254, 355–356.

52 N. Du~i}, Krm~ija Mora~ka, 48; Svetosavski nomokanon — Ilovi~ki prepis, l. 276a.53 Na osnovu navedene glose ne moè se tvrditi da ra~unawe srodstva prema stepenu i

prema kolenu predstavqaju isti model. Primer moè pre da posluì kao svedo~anstvo da supostojali razli~iti na~ini ra~unawa srodstva i da su se ti nazivi u praksi mogli preklapa-ti. To je pokazao Xek Gudi na primeru latinske Evrope i crkvenog definisawa srodni~kihodnosa tokom XI i XII veka, odnosno pre êtvrtog Lateranskog sabora 1215. godine. U jednomperiodu bio je prihva}en germanski na~in ra~unawa, {to je zna~ilo da koncept o „sedam ste-peni“ srodstva nije dovo|en u pitawe, ve} se „stepen“ razli~ito definisao: nasuprot rim-skom na~inu ra~unawa (jedno ro|ewe jedan stepen) stoji „germanski“ na~in prema kolenu iligeneraciji. Tako je sedmi stepen prema „germanskom“ sistemu ra~unawa odgovarao rimskom 13.ili 14. stepenu, J. Goody, The development, 136–137.

54 A. Theiner, Vetera Monumenta Slavorum Meridionalium I (1198–1549), Romae 1863, &XIII. Up. Istorija Crne Gore II–1, Titograd (Podgorica) 1970, 17.

ra Anonimnog dubrova~kog hroni~ara, prema kojem se kod „MorlakaŒ i „Bosa-

nacaŒ srodstvo ~uvalo do 15 generacija („…15 generationi, come a modo deMurlachi, o ver Bosnesi…Œ).55 Znatno kasnija etnografska istraìvawa XIX i

XX veka pokazuju uporno opstojavawe razli~itih modela srodstva i zabrawe-

nih brakova u narodnoj kulturi.56 Oni su ~esto mogli da nadma{e koncept

srodstva kanonskog prava, prema kojem su se srodni~ki odnosi zavr{avali

zakqu~no sa sedmim stepenom.

Kada govorimo o zabrawenim brakovima i razli~itim na~inima ra~u-

nawa srodstva, treba imati u vidu da su i u crkvenom pravu oko 1200. godine

mogle postojati izvesne nedoumice prilikom definisawa srodstva. U 56.

poglavqu Svetosavskog nomokanona prenose se izvesna kolebawa vezana za

sedmi stepen krvnog i {esti stepen afinalnog srodstva koja su postojala u

X i XI veku.57 Ipak, nemamo podataka na osnovu kojih bismo sa sigurno{}u

mogli da govorimo o preovladavaju}em konceptu srodstva i dozvoqenih bra-

kova u lai~kom dru{tvu sredwovekovne Srbije po~etkom XIII veka. U skladu

sa do sada re~enim, moèmo zakqu~iti da nije postojala jedinstvena praksa

prilikom odre|ivawa kruga srodnika i zabrawenih brakova.

Brak i crkveni obred ven~awa

Napori svetovnih i crkvenih vlasti po~etkom XIII veka da oteàju ras-

kid braka imaju svoju paralelu u poku{aju da ènidbu/udaju uvedu pod svoje

okriqe. Takve namere predstavqene su i u zabrani braka sa svastikom. Me|u-

tim, o nametawu crkvenog obreda kao obaveznog elementa crkvenog koncepta,

@i~ka poveqa ni{ta ne kazuje. Zakonodavac ne pomiwe ven~awe kao prepre-

ku za raskid bra~ne veze, niti su crkveni obred i blagoslov razlog za zabra-

nu razvoda. To moè da izgleda neobi~no ukoliko se ima u vidu da je u 46.

glavi Svetosavskog nomokanona uvr{ten srpskoslovenski prevod novele vi-

zantijskog cara Aleksija I Komnina iz 1095. godine,58 kojom je ustanovqena

obaveza crkvenog blagoslova bra~ne veze za sve podanike Carstva.59 Tako|e,


55 Annales Ragusini Anonymi item Nicolai de Ragnina, Monumenta spectantia historiam Sla-vorum Meridionalium vol. XIV, Zagrabiae 1883, 9; \. Petrovi}, Dubrova~ke arhivske vesti odru{tvenom poloàju èna kod sredwovekovnih Vlaha, I^ 32 (1985) 14.

56 D. Bandi}, Tabu u tradicionalnoj kulturi Srba, Beograd 1980, 337–340.57 Svetosavski nomokanon — Ilovi~ki prepis, l. 327b–340b; A. Pavlovã, 50-à glava

Korm~eè knigi, kakã istori~eskšè i prakti~eskšè isto~nikã russkago bra~nago prava, Moskva1887, 108–118.

58 Zakonopravilo svetoga Save I, 673–678; v. S. Troicki, Kako treba izdati SvetosavskuKrm~iju, 85.

59 Crkveni obred ven~awa uveden je kao obavezan za one koji stupaju u brak 89. novelomcara Lava VI Mudrog (886–912), Les Novelles de Leon VI le Sage, edd. P. Noailles — A. Dain, Paris1944, 294–297. Po{to se novela cara Lava odnosila samo na „slobodne“, u noveli cara Alek-sija I crkveni obred se pro{iruje i na „robove“. Up. N. Mila{, Pravoslavno crkveno pravo,615, koji re~ „robovi“ interpretira kao „niì stale`“. 25–28; up. B. Cisar`, Crkveno pravoII, 33.

treba imati u vidu da se po svom nastanku i nameni ì~ki dokumenat — u ko-

jem bra~ne odredbe predstavqaju samo jedan znatno mawi deo — ne moè iz-

dvojiti iz lai~kog okruèwa u kojem o~igledno nije bila uvreèna tradici-

ja crkvenog obreda ven~awa, niti se takav obred smatrao neophodnim prili-

kom sklapawa punova`nog braka. O uvo|ewu ven~awa u lokalnu zajednicu,

odnosno me|u laike i parohijsko sve{tenstvo, detaqnije govori jedna druga

vrsta izvora.

O zna~aju crkvenog obreda ven~awa u kraqevstvu prvih Nemawi}a uz

pomenutu carsku novelu uvr{tenu u Svetosavski nomokanon, svedo~i i tra-

dicija koju nam nekoliko decenija posle smrti Sv. Save (umro 1236. godine)

prenosi wegov u~enik i saradnik, pisac Domentijan. Uvo|ewe crkvenog ob-

reda ven~awa dovodi se u neposrednu vezu s naporima prvog srpskog arhie-

piskopa da kod vernika oja~a uticaj novouspostavqenih institucija srpske

autokefalne crkve. U @itiju sv. Save, Domentijan kazuje da u svetu mirjana

crkveni obred ven~awa nije predstavqao uslov za uspostavqawe bra~ne za-

jednice: „Jer behu se ènili (jenili) mnogi qudi po zakonu (po zakonú), ali

ne behu ven~ani (nß nevhnäcani bhx$); kao ovce koje nemaju pastira behu oni

pometeniŒ.60 Sv. Sava je kao arhiepiskop srpske crkve, pri~a daqe Domenti-

jan, odaslao u sve krajeve Kraqevstva protopopove da ven~avaju qude po hri-

{}anskom obredu, narediv{i svojim izaslanicima „da sabiraju u crkvu sve,

starce i sredove~ne i mlade muève i ène, i svu decu koja su od wih ro|e-

na, bez zakonskoga blagoslova (bez[y] bl(ago)s(lo)venïa zakonänago), sakupiv{i

ih pod okriqe wihovih roditeqa, a da ih tako ven~avaju (vhnäcavax$ ixy), jed-

noga po jednog, sve, da budu svi blagosloveni u ime Gospodwe.Œ61

Nasuprot ven~awu i crkvenom blagoslovu stoji „zakon“, izri~it je Do-

mentijan, otkrivaju}i nam postojawe jednog drugog, svetovnog i lai~kog kon-

cepta braka, koji je u savremenim izvorima mogao biti pobliè odre|en kao

„bra~ni zakon“. Ovaj termin upotrebqen je u @itiju sv. Simeona Nemawe,

proiza{lom iz pera kraqa Stefana Prvoven~anog, autora @i~kih poveqa.

Govore}i o povodima koji su doveli do progona jeretika u dràvi wegovog

oca Stefana Nemawe, Prvoven~ani pomiwe slu~aj odbegle supruge koju je

otac svojevremeno udao u porodicu prikrivenih jeretika sasvim u skladu sa

tada{wim obi~ajima, odnosno prema „bra~nom zakonu“. Jedan od osnovnih

elemenata toga „zakona“ jeste prosidba devojke od oca i weno odvo|ewe u no-

vu porodicu: „ispro{ena bejah po bra~nom zakonu od oca moga“.62 U oba slu-


60 Domentijan, @itije svetoga Save, prir. Q. Juhas-Georgievska, izd. T. Jovanovi}, Beo-grad 2001, 243–244. Izraz „po zakonu” odnosi se na obi~ajno pravo, primedba je izdava~a ì-tija, isto, 476–477. Ista primedba stoji i u jednom od ranijih izdawa Domentijana u prevoduLazara Mirkovi}a, Domentijan, @ivot Svetoga Save i ìvot Svetoga Simeona, prev. L. Mir-kovi}, prir. R. Marinkovi}, Beograd 1988, 353. O upotrebi termina zakon u zna~ewu obi~aja ujeziku sredwovekovnih glagoqi~kih i }irilskih pravnih spomenika, v. S. [arki}, Zakon u gla-goljskim i }irilskim pravnim spomenicima (od XII do XV veka), Novi Sad 1994, 71–95.

61 Domentijan, @itije svetoga Save, 244–245 (prev. Q. Juhas-Georgievska).62 Isproùena b¥xy po zakonou bracnomou wt[y] w(ty)qa moögo, Stefan Prvoven~ani, Sabra-

na dela, 34–35.

~aja, pomenuti termini ukazuju na izvesne obi~aje koji su postojali u dru-

{tvu laika, a opet, nisu imali, kako Domentijan kaè, „zakonski blagoslov“,

odnosno blagoslov Crkve.

U Domentijanovom opisu svesrdnog zalagawa Sv. Save da uvede crkveni

obred ven~awa u parohije sredwovekovne Srbije, kao eho odzvawaju re~i iz

pomenute novele vizantijskog cara: „… treba i na zastarelim brakovima ko-

ji se ~ak i do sada drè prvog, neodgovaraju}eg obi~aja, obaviti sve{tene

molitve (i braqi po pryvomou nepod(o)bnomou doje i do n(¥)nó dryje\emou sewb¥caó zamatorhvùe se. pod(o)baöty i na thxy sv(e)\en¥my mol(i)tvamy b¥ti),

da wih radi, iako kasnije usledi{e, uìvaju po{tovawe gore re~enih uput-

stava, obaveznih da se i na takvim brakovima drèŒ.63 Car neven~ane brako-

ve ne progla{ava nevaè}im, niti su se oni kao takvi raskidali, ve} su pri-

hva}eni i osve{tani odgovaraju}im crkvenim obredom.

Uvo|ewem crkvenog obreda ven~awa u Srbiju, o kojem nam govori pisac

ìtija Sv. Save, pre}utno je bio priznat raniji oblik sklapawa braka, {to

je u skladu sa novelom cara Aleksija I. Na sli~an na~in, takav „zastareli“

ili „prvi“ brak iz careve novele, priznat je i u @i~koj poveqi, zvani~nom

dokumentu srpskih vlasti. Naime, pogledi o neraskidivoj bra~noj zajednici,

propisani u poveqi, stajali su idejno u tesnoj vezi sa obaveznim crkvenim

blagoslovom iz Svetosavskog nomokanona, kwige na ~iji se autoritet doku-

menat poziva.

Umesto zakqu~ka: narodni i lai~ki koncept braka

prema @i~koj poveqi

Bra~ne odredbe @i~ke poveqe nastale su sa ciqem da se vernicima na-

metne novozavetni koncept braka, predstavqen u vidu neraskidive bra~ne

zajednice. Me|utim, dokument obiluje terminologijom koja jasno i nedvo-

smisleno otkriva postoje}e i duboko uvreène poglede svetovnog ili narod-

nog modela braka. Umesto ven~awa ili blagoslova, u dokumentu su prisutni

termini kao {to su „uzetiŒ, „ostavitiŒ, „oteti“, „pustitiŒ, „raspustiti“,

„raspustŒ, „vratitiŒ i sli~no, {to jasno ukazuje na preovla|uju}i karakter

postoje}e bra~ne zajednice. To navodi na zakqu~ak da nije postojala razvije-

na institucija ven~awa u kulturi laika, o ~emu nam sasvim druga~ijim povo-

dom svedo~i i Domentijan. Takav brak ne bi trebalo smatrati „paganskim“,

kako ga uvredqivo, za razliku od Domentijana, naziva jedan kasniji pisac,

Teodosije, kada opisuje iste doga|aje u svom @itiju sv. Save.64 S druge stra-

ne, narodni model braka u izvorima ozna~en kao „zakon“ ili „bra~ni zakon“,

poznavao je izvesne obaveze i pravila, i kao takav predstavqao je poseban si-


63 Zakonopravilo svetoga Save I, 678.64 óko pogan¥k¥ kromh blagoslovenïa, @ivot Svetoga Save napisao Domentijan (= Teodosi-

je), izd. \. Dani~i}, Beograd 1860, 151; Teodosije, @ivot Svetog Save, Stare srpske biografi-je, prev. M. Ba{i}, Beograd 1924, 199.

stem koji je bio uklopqen u raznovrsne dru{tvene odnose negovane u lai~koj

sredini i narodnoj kulturi oko 1200. godine. Tako|e, on je podrazumevao po-

stojawe izvesnog sistema zabrawenih brakova (u poveqi indirektno pred-

stavqeno u vidu braka sa svastikom), koji je stajao u tesnoj vezi sa wemu

svojstvenom predstavom srodni~kih odnosa. Na pojedinim mestima u prevo-

du Svetosavskog nomokanona moèmo prepoznati razli~ite sisteme ra~una-

wa srodstva, koji su predstavqeni prema „stepenu“ i prema „kolenu“. Na à-

lost, @i~ka poveqa ne pruà dovoqno podataka na osnovu kojih moèmo de-

taqnije govoriti o narodnom i lai~kom modelu braka i obi~ajima koji su

pratili wegovo sklapawe. Ono {to sigurno znamo zahvaquju}i kraqu–piscu

Stefanu Prvoven~anom i wegovom @itiju sv. Simeona Nemawe, jeste to da

je prilikom sklapawa vaè}eg lai~kog braka devojka morala biti ispro{ena

od oca, i tek je po wegovom odobrewu odvo|ena u porodicu svoga supruga.

Uticaj porodice vidimo i prilikom raskidawa bra~ne veze, kada je èna bi-

la od muà „otimana“.

Narodni, odnosno lai~ki koncept braka koji je sklopqen prema „zako-

nu“ ili „bra~nom zakonu“ mogao se znatno jednostavnije rastaviti, za razli-

ku od novog, crkvenog koncepta koji se uvodi @i~kom poveqom. Prema tra-

dicionalnom konceptu, o kojem nam posredno svedo~e ì~ke odredbe, bra~na

veza nije bila zasnova na poukama iz Novog zaveta ili na kanonskom pravu, i

sagledavana je znatno „slobodnije“: supru`nik se mogao napustiti bez de-

taqnijih ispitivawa koja su zadirala u privatni ìvot vernika, kao {to su

to zahtevale crkvene vlasti (v. gore), drugi brak sam po sebi nije morao biti

mawe vredan, niti su sa moralnog stanovi{ta bile mawe vredne mu{ke i

ènske osobe koje su u takav brak stupale.

Na osnovu ì~kog dokumenta moè se zakqu~iti da je svetovni i narod-

ni koncept braka sna`no prisutan u svim dru{tvenim slojevima. On se nije

zasnivao na obaveznom ~uvawu braka niti se protivio sklapawu novih. Ta-

kvi pogledi na{li su se pod udarom crkvenih i dràvnih vlasti veoma brzo

po osnivawu srpske autokefalne arhiepiskopije. Da bi se spre~io razvod,

propisane su imovinske kazne podjednako za pripadnike svih dru{tvenih

slojeva: globa se morala platiti i prilikom stupawe u drugi brak, dok se

razvod mogao dobiti jedino na sudu, i to posle duè procedure izno{ewa

dokaza za prequbu. Me|utim, zakonodavac @i~ke poveqe u pojedinim prili-

kama napu{ta koncept neraskidivosti bra~ne zajednice i prihvata postoje-

}e, uslovno re~eno, tradicionalne poglede sredine. Najupe~atqiviji pri-

mer jeste odredba o èni koja je svojevoqno napustila muà bez podr{ke

~lanova svoje porodice. Ukoliko nije bila u mogu}nosti da plati propisanu

globu, zakonodavac je ka`wavawe prepustio wenom muù, kome je bilo dozvo-

qeno ne samo da je kazni „telesnom kaznom“ ve} i „da je proda kome on ho}e“.

Tako je, u pojedinim prilikama, mu{karcu bilo dopu{teno da samostalno

odlu~uje, kako o sudbini svoje supruge, tako i o postojawu bra~ne zajednice.

Bra~ne odredbe @i~ke poveqe jasno svedo~e o preplitawu pomenutih

koncepata, {to je posebno uo~qivo kada je re~ o dru{tvenoj ulozi ène i de-


finisawu wenog poloàja u bra~noj zajednici. Iz sadràja pomenutih odred-

bi moè se prepoznati ìlavost narodnog koncepta koji se pokazao postoja-

nim u duèm vremenskom periodu, o ~emu svedo~i znatan broj raznovrsnih iz-

vora iz kasnijih vremena. Takav model braka ne treba smatrati jedinstvenim i

nepromenqivim u odnosu na prostorne i vremenske okvire, kako unutar sred-

wovekovnih srpskih zemaqa, tako i Jugoisto~ne Evrope i {ire. U svakom slu-

~aju, u lai~kom dru{tvu brak je prevashodno vi|en u funkciji neograni~enog

{irewa mreè ro|a~kih veza, koje su se smatrale kao najsigurniji zalog me|u-

sobnog prijateqstva i ja~awe dru{tvenog uticaja zainteresovanih porodica,

bez obzira na to da li je re~ o seqanima ili kraqevima. Svojevremeno je JohnBossy uspe{no i saèto istakao dru{tveni zna~aj lai~kog braka krajem sred-

weg veka: „…marriage alliance was the pre-eminent method of bringing peace andreconciliation to the feuds of families and parties, the wars of princes, and the law-suits of peasants”.65 U odnosu na crkveni koncept, to je zahtevalo jedan druga-

~iji odnos prema braku i „zabrawenim brakovima“.

Stanoje Bojanin

THE MARRIAGE PROVISIONS IN THE CHARTEROF THE @IÂ MONASTERY BETWEEN THE CHURCHAND THE POPULAR CONCEPT OF MARRIAGE

The marriage provisions of the second charter of the @i~a monastery issuedby King Stefan the First-Crowned and his son Radoslav (around the middle of the1220s) are considered as a source for the research of the existing models of mar-riage in the society of medieval Serbia. Two of them could be recognized as pri-mary models (according to George Duby) — the church and official model of mar-riage, prescribed in the royal charter and the popular or lay one, deeply rooted inthe traditional medieval society. The intention of the legislator was to conform theexisting lay marriage traditions to the basic concepts of church marriage introduc-ing the idea of a lifelong indissoluble marriage according to the New Testament(Matt. 5: 32 and 19: 9). For this reason, fines were prescribed as well as the threatof excommunication for the person who would persist in his/her decision to di-vorce or leave his/her spouse.

Nevertheless, local customs can be recognized in many places in the royalcharter, mainly in relation to age and gender differences. The marriage was anagreement of two families, the bride was given to her groom by her father, but the


65 J. Bossy, Christianity in the West, 20.

father could also break up the marriage and take his daughter back to his home.Instead of data about the church rite of a wedding (“ven~anje”), the charter of the@i~a monastery contains terms, such as “take”, “leave”, “let go” and suchlikewhich describe the popular and lay concept of marriage. The influences of localtraditions on the legislator are also recognizable in a provision which declares thatthe wife, who has left her husband without the support of her parents or family,

ought to be punished with corporal punishment by her husband if she is not able topay a fine. In this case, the husband is also allowed to dissolve the marriage and“sell” his wife to “anybody he wants”.

The issue of forbidden marriages is documented only in the prohibition ofmarriage with the sister-in-law. This issue is closely connected with the matter ofkinship which is considered in this essay in the context of the existing differentmethods for the calculation of kinship (Jack Goody): one according to degree(“stepen”) and another to generation (“koleno”, knee). Those systems are clearlynoticeable in the sources of the time, if not in the charter then in the glosses of thecontemporary Old Slavonic translation of the Nomokanon done through the ef-forts of St. Sava of Serbia.

Anyway, the popular and lay model of marriage designated in other contem-porary sources as “the law” (in Domentian’s writings) or “marriage law” (in thewritings of King Stefan the First-Crowned) represented a system which was incor-porated in diverse social relations of the lay and popular culture. The provisions ofthe charter of the @i~a monastery give evidence of the intertwinement and cohabi-tation of the said models of marriage in the social life of individuals and commu-nities in Serbia at the beginning of the XIII century.


Documents

BRACNE Odredbe Zicke Povelje