‘น้ำ’ผีนองสยองขวัญ

ฉบับ M 39 CHAPTERS

BEHIND THE SCREEN

EditorialPublisher: M-Thirtynine Co. LtdAdvisor:Ongart CheamcharoenpornkulRergchai PoungpetchMonthon ArayangkoonEEditor: Sakila BanyenVisual Director: Sakila BanyenPhotographs: M-Thirtynine Co. Ltd

ContributorsAgguy Ja Ajitasom int Annie Rd AAon T'sud Chirstian Dior Crisp Mint Dahna Matroj Fern Lern Suvimolkul Gug Handsom Ittipat Sombutbori JeJerny Pathida JobMiki MikiJob Karl Fink Ken Asahi Kornkitt Tonight Poolsup Meaw Malee Nichapat Puisza Noi Noi Panomprai Nuttawuth Guang Obstinate Mini Oxzydimarlote Pamiiz Pam Patjie Nicha Pea Cockroach PPreeyaporn Sapsanyakorn Pro Banyen Sakila Banyen Songklod Toomtam Soul'Namez Style Over Sup'tar Mollies Tewan Metawan TTheerapat Ncfc Ting Chuanphen

เดือนหนอ

นับเกา โสระฐี

เมี้ยว เมี้ยว เมี้ยว

รูปหลอ พอเมิง ฉึก ฉึก

"เราจะไมทิ้งกันจนวันตาย" นั่นคือคำสาบานระหวางกลุมเพื่อน "ซี้" นักกีฬาวายน้ำ

ซึ่งประกอบไปดวย เจน หมวย โบว และ มุก (ทราย เจริญปุระ) กอนจะเกิดเรื่องที่ไมคาดฝนขึ้น

เมื่อกลุมเพื่อนซี้ประสบอุบัติเหตุ จนทำให มุก ตองผิดคำสาบาน และหวาดกลัวน้ำตั้งแตนั้นเปนตนมา

ชาลี (โกะตี๋ เจริญพร ออนละมาย) เจาหนาที่มูลนิธิฯ ที่ดวงซวยสุดๆ

เพราะนอกจากจะโดนแฟนทิ้งมาหมาดๆ ยังขับรถชน มุก จนทำให มุก ความจำเสื่อม

งานนี้ หมวดนิคม (ปุย ตีสิบ) ตำรวจรางเล็ก จึงตองมาเปนเจาของคดี งานนี้ หมวดนิคม (ปุย ตีสิบ) ตำรวจรางเล็ก จึงตองมาเปนเจาของคดี

"ขับรถโดยประมาท เปนเหตุใหผูอื่นถึงแกความจำเสื่อม"

โดยมอบหมายให ชาลี รับ มุก เพื่อนที่มาพรอม "ผี" ใหอยูในความดูแล นาแปลกที่วา

ทันทีที่ น้ำ มา ผีก็จะโผลปะทะดวยทุกครั้งไป ทำใหทั้งสองสะดุงเฮือกไมไดหยุดหยอน

ทั้งคูจึงตามหาตัวชวยอยาง นาจวบ (คอม ชวนชื่น) อดีตคนขับรถซึ่งปจจุบันตาบอด แตรูวิธีกำจัดผี

เมื่อ ดาราตลกและไมตลก ทำมุกตกกระจาย

ขณะ หนีผี!! 1 บอด 1 เตี้ย 1 ซวย 1 ความจำเสื่อม ทั้ง 4 จะตองรวมมือ

เผชิญหนากับ "ผี" ในทุกที่ที่มี "น้ำ" เพื่อหยุดความอาฆาตแคน พวกเขาจะทำสำเร็จหรือไม!?เผชิญหนากับ "ผี" ในทุกที่ที่มี "น้ำ" เพื่อหยุดความอาฆาตแคน พวกเขาจะทำสำเร็จหรือไม!?

‘น้ำผีนองสยองขวัญ’

“น้ำ” มีความจำเปนตอมนุษยตอจากออกซิเจนฉันใด

“การทำหนัง” ก็เปนหัวจิตหัวใจของผูกำกับฯ ที่ “ชื่อ” ฟงแลวไมยอมแหง

“แฉะ” องอาจ เจียมเจริญพรกุล ฉันนั้น…

เรื่องของ ‘น้ำ’ผานมุมมองของ...

แฉะ องอาจ เจียมเจริญพรกุล

“วินาทีแรกของ ‘น้ำ’ เกิดขึ้นในคืนที่ผมวายน้ำอยูในสระเพียงลำพัง

จูๆก็มีใครไมรูมาวายอยูขางหนา เมื่อดำลงไปใตน้ำ

ผมกลับพบวาเคามีเพียงครึ่งตัว...”

“ถาผีหลอกบนบก เรายังวิ่งหนีได แตถาผีหลอกในน้ำ เราจะหนีอยางไร?”

“จากนั้นเราก็มองหาบัดดี้ใหเขา

ทุกคนมองตรงกันวา “ทราย” คือเจาแมหนังผี ซึ่งเขาแสดงแตหนังเศราๆ

ถาเราจับเขามาเปนบัดดี้กับ “โกะ” ในหนังผีตลกจะเปนยังไง

คนเคยดูทรายใน ดรามาหนักๆ ถามาดูทรายเดอ ๆ วิ่งหนีผี จะดีมั้ย!?”

นักแสดงคนแรกที่ผมนึกถึงคือ ‘โกะตี๋’ หลับตาแลวเห็นภาพเลยวาตองเปน ‘เขา’บทฮีโรที่ดูไมนาเชื่อวาจะทำได...

น้ำ“ผมคิดวาชื่อนี้หละ เหมาะที่สุดแลว”

“วินาทีแรกที่รูสึกถึงความมหัศจรรย

คงเปนตอนที่นาคอม ในบทประจวบ รินน้ำรดโทรศัพทตัวเอง

ผมก็ไมรูวาทำไม รูแตวาตอนนั้นผมน้ำตาไหลไมหยุดเพราะขำมาก...”

“อยางหนึ่งที่ไดรูจากการกำกับหนังเรื่องแรก คือการทำงานในน้ำมันโคตรยาก เปนอะไรที่เราคอนโทรลไมได”

“อยางฉากที่ตองทิ้งรถตูในน้ำ เริ่มเซ็ตตั้งแต 4 ทุม กวาจะไดทิ้งรถจริงๆ

แคครั้งเดียว คือตอน 05.19 นาที เพราะไหนจะตองใชเครนยกรถ แลวยังเจอฝนตกอีก”

“ผมถายทำเรื่องนี้แลวผมหงอกเยอะขึ้น สงสารดาราที่ตองถายทำในน้ำดวย”

“ตองฝากเครดิตไปถึง โยง (เรืองวิทย รามสูต) ตากลองดวย

เพราะมีซีนใตน้ำอยูซีนหนึ่ง ตอนถายทำ เรามองวามันสวยมาก เพราะมีซีนใตน้ำอยูซีนหนึ่ง ตอนถายทำ เรามองวามันสวยมาก

แตพอมา Play ดู ปรากฏวา Out Focus หมด

ผูชวยตากลองบอกวา บนบกมีตลับเมตรวัดระยะ

แตในน้ำ โยงตองใชSense ปรับเอา ผลคือ ถายมารอยเปอรเซ็นต Out Focus

ไมถึง 20 เปอรเซนต ตองยอมรับวาเขาถายเกงมาก!!!”

คุณสมบัติของ “น้ำ”: เพื่อคงความสมดุลใหเสียงหวีดและเสียงฮา

“น้ำ” สามารถคงความสมดุล

ระหวางเสียง “หวีด” กับเสียง “หัวเราะ”

ดวย 4 ปจจัยหลัก

คือ 1 บอด, 1 เตี้ย, 1 ซวย, 1 ความจำเสื่อม

คุณสมบัติขอ 1 ความจำเสื่อม ทราย เจริญปุระ รับบท มุก

อดีตนักกีฬาวายน้ำที่ตองเอาชีวิตรอด จากการไลลาของวิญญาณที่ผูกติดกับคำสาบาน อดีตนักกีฬาวายน้ำที่ตองเอาชีวิตรอด จากการไลลาของวิญญาณที่ผูกติดกับคำสาบาน

มีคุณสมบัติประจำตัวคือ กลัวน้ำ และความจำเสื่อม

คุณสมบัติขอ 2 ซวย โกะตี๋ เจริญพร ออนละมาย รับบท ชาลี

เจาหนาที่มูลนิธิผูไมรูอิโหนอิเหน แตดันตองมารวมชะตากรรมกับมุก

เพราะเซอซาขับรถชนจนทำใหมุกเสียความทรงจำ คุณสมบัติประจำตัว คือซวยซ้ำ ซวยซอน

คุณสมบัติขอ 3 บอด คอม ชวนชื่น รับบท ประจวบ

อดีตนักการภารโรงและคนขับรถประจำ แคมปเก็บตัวนักกีฬาวายน้ำ

ปจจุบันตาบอด เปนคนเดียวที่รูวิธีปราบผีที่ราวีมุก ปจจุบันตาบอด เปนคนเดียวที่รูวิธีปราบผีที่ราวีมุก

มีคุณสมบัติประจำตัวคือ ตาบอด จึงไมสามารถแยกแยะได วาใครผี ใครคน

คุณสมบัติขอ 4 เตี้ย ปุย ตีสิบ รับบท หมวดนิคม

รอยเวรรางเล็กเจาของคดี “ขับรถชนคนโดยประมาท เปนเหตุใหความจำเสื่อม”

แตสุดทายตองมาทำคดีตามลาหาวิญญาณแทน มีคุณสมบัติคือ เตี้ย และจะเตี้ยตอไป

“จริงๆแลวเรื่องนี้ กำลังพูดถึง คนที่ถูกทิ้ง 4 คน

มุกดา ที่ดูเหมือนวาจะเปนคนทิ้งเขา

แตจริงๆแลวกลับถูกทิ้งใหอยูกับโลกอันโดดเดี่ยวของตัวเอง

ชาลี เองก็เปนคนที่โดนทิ้งมาตลอดชีวิต

พอแมทิ้งแฟนทิ้ง และการมาเปนอาสาสมัคร

ก็คือการสรางคุณคาใหกับตัวเขาเอง

ประจวบประจวบ ถูกทิ้งใหติดอยูกับโลกมืด

และความผิดที่ตัวเองไดกอ

ผูหมวดนิคม คนดีๆที่ใครๆก็มักจะมองขาม

การที่มีใครบางคนใหความสำคัญกับเขา

เขาจึงพรอมที่จะชวยเหลือคนๆนั้นอยางเต็มที่

และการพบกันของคนถูกทิ้งทั้ง 4 ดูจะเปนการชวยแกปมของแตละคนมากกวา”

- เจน โบว แนน หมวย

เปนผี แตเฉียดตาย !! พลังงานแบบ “ผีเจน”

“ติว” ดิษยา กรกชมาศ รับบทเปน “ผีเจน”

เจน คือเพื่อนซี้ที่สุดของ มุก (ทราย) แมจะตายเปนผี เธอก็ยังอยากเปนเพื่อนซี้

ของมุกตลอดไป!?

ผีที่ตองให “ทราย” ชวยแอคติ้งโคช พลังงานแบบ “ผีหมวย”

“แพท” ภัทราพร ศรียายาง รับบทเปน “ผีหมวย”

หมวย นองเล็กที่สุดในกลุม ..ใครเฮไหน เธอเฮนั่น แมจะเหลือแควิญญาณ เธอก็ยังใจใจ!!หมวย นองเล็กที่สุดในกลุม ..ใครเฮไหน เธอเฮนั่น แมจะเหลือแควิญญาณ เธอก็ยังใจใจ!!

“แพท” รับบทเปน “หมวย” ผีขาหักที่ตองคอยคลานสรางความสยองเกลาให

ชาวคณะหนีผี ซึ่งแตละคนลวนเปนขวัญใจเธอมาตั้งแตไหนแตไร

ผีไฮเปอรตัวเบา ตองเอาอะไรถวง !! พลังงานแบบ “ผีโบว”..

ปนเกลา นรารักษ รับบทเปน "ผีโบว"

โบว เด็กสาววัยใส เพื่อนวาไงก็วากัน ไมหวั่นแมวันตองเปน “เพื่อนตาย”

ถึงเปนผี แตตองสวดมนต สะกด “ขำ” ..พลังงานแบบ “ผีแนน”

“ปอ-ปุญญพัฒน ถนอมกุล” รับบทเปน “ผีแนน”“ปอ-ปุญญพัฒน ถนอมกุล” รับบทเปน “ผีแนน”

แนน คือเพื่อนผูมีนิสัยไมยอมใคร และ..นิสัยนี้ก็ติดตัวเธอไป

แมหลังความตาย!!

เหนื่อยเหลือเกิน...หายไปนาน วางซะที

หมวยไมไดลืมนะ ไดอารี่จา

แตหมวยเหนื่อยมาก

จนไมมีเวลาเปดคอมพิวเตอรเลย

เมื่อวานหมวยเครียดมากเมื่อวานหมวยเครียดมาก

ถึงกับคิดที่จะออกจากชมรมวายน้ำเลยทีเดียว

ดีที่ไดพี่เจนพูดใหรูสึกดีขึ้น

พี่เจนเปนพี่ที่หมวยสนิทดวยมากที่สุด

พี่เจนเปนคนฉลาดและสวยอีกดวย หมวยสูไมไดเลยจริงๆ

และจริงจังกับทุกเรื่องที่สนใจ มีความมั่นใจมาก

แตก็เปนที่เรียบงาย เด็ดเดี่ยว พูดนอย เเตมักเเสดงออกทาง

ที่สำคัญเปนคนใหความสำคัญเรื่องเพื่อนมากอนเสมอที่สำคัญเปนคนใหความสำคัญเรื่องเพื่อนมากอนเสมอ

นี่คงเปนเหตุผลที่หมวยกลาที่จะคุยกับพี่เจนทุกเรื่องมั้ง

การแขงจะเกิดขึ้นอาทิตยหนาแลว

ไมรูที่ซอมหนักมา จะมีโอกาสไดลงกับเคาไหมนะ

เบื่อจังที่ตัวเองขี้นอยใจ ขี้คิดมากแบบนี้ : (

วันนี้ขอเอารูปที่เคยไปเรียนดำน้ำมาใหดูคะ

สนุกมากๆ อยากลงไปดำในทะเลจริงๆแลวหละ : )สนุกมากๆ อยากลงไปดำในทะเลจริงๆแลวหละ : )

อยางที่หมวยเขียนไปเมื่อหลายอาทิตยกอน

วาจะมีการแขงวายน้ำ

ถึงการแขงครั้งนี้จะไมไดสำคัญมาก

แตก็เปนการใหเราซอมฝมือและเรียนรูผูทักษะ

ของผูรวมแขง

หมวยเองก็หวังจะไดลงกับเคาบาง

มันก็เหมือนกับการฝนกลางวันมันก็เหมือนกับการฝนกลางวัน

เพราะยังไงมันก็ไมมีทางเปนจริง

หมวยทำไดเพียงแคมองเพื่อนๆอยูริมสระ

นั่งฟงคำกดดันของโคช

วาถาอยากลง ก็ตองวายใหไดอยางพีๆ่เคา

หมวยซอมจนแขนกับขาแทบจะกลายเปนครีบอยูแลว

ขอขำใหกำลังใจตัวเองนิดนึงนะคะขอขำใหกำลังใจตัวเองนิดนึงนะคะ

แตถึงยังนั้นก็เถอะ มันไมเคยดีพอ

ทั้งๆที่สถิติของดีขึ้นมาก ดีขึ้นเทาตัวจริง

ความผิดหวังครั้งนี้ ไดสาวแกงค 'น้ำ'

คอยเปนกำลังใจเหมือนเดิม

พี่เจน พี่โบว พี่แนน และพี่มุก

มันเปนเรื่องที่นาแปลกที่เรามารวมตัวเปนกลุมเดียวกันมันเปนเรื่องที่นาแปลกที่เรามารวมตัวเปนกลุมเดียวกัน

ทั้งๆที่แตละคนชางมีนิสัยตางกัน

และสิ่งที่ทำใหเรามาเจอกันก็คือ 'น้ำ'

พี่เจนก็อยางที่เขียนไปในครั้งที่แลว

วันนี้หมวยขอพูดถึงอีกสามสมาชิกในกลุมบางนะคะ

สาวๆแก็งค ‘น้ำ’

พี่โบวอีกหนึ่งสาวสวยเปนคนเรียบงาย

ออนโยน อะไรก็ไดแลวแตเพื่อนๆ

ที่สำคัญเปนคนอารมณดีมากๆ ทำใหพวกเราขำไมหยุด

หมวยไมคอยไดคุยกับพี่โบวเทาไหร แตทุกครั้งที่หมวยซึมๆ

ก็ไดพี่โบวนี่แหละที่ทำใหโรคซึมหายไปกับมุกเด็ดๆและ

ทาทางโกะๆนารักของพี่โบว

พี่แนนสาวเปรี้ยวจี๊ด จากการแตงตัวที่ไมเปนสองรองใคร

ความมั่นใจมาเต็ม แตยังไงก็เปนพี่สาวที่นารักของหมวย : )

พี่แนนเปนคนชอบการแขงขันมาก แขงขันไดหมดทุกเรื่อง

จนเปนเรื่องอำกันในกลุม พี่แนนมักจะเถียงกับพี่มุกบอยๆ

จากการที่อีกคนไมยอมใคร และอีกคนที่เหมือนจะเอาแตใจ

แตทั้งสองคนก็รักเพื่อนดวยกันทั้งนั้นคะ

ไวครั้งหนาหมวยจะมาเลาถึงพี่มุกใหฟงบางนะคะ

ตอนนี้เหนื่อยมาก เหนื่อยอีกแลว

ใครก็ไดเปนกำลังใจใหหนูหนอยคะ...

ที่มาของ แก็งค ‘น้ำผีนองสยองขวัญ’ไมไดมาอัพเดทนานมากๆ ไปเขาคายซอมมาคะ ชวงนี้ไดออกมาพัก

เดี๋ยวตองกลับเขาไปอีก การแขงขันระดับประเทศกำลังจะมาคะ

เปนการแขงขันที่สำคัญมากทีเดียวสำหรับพวกเรา

โหด ทรมาน เหนื่อย อึดอัด มากกกกกกกกกกกก แตทนไดเพื่อความฝนคะ : )

แตหมวยจะไดลงไหมอาาาา?

ไดอารี่ครั้งกอนหมวยเขียนถึงพีๆ่สุดที่รักแกงค 'น้ำ' ไปแลว 3 คน

เหลืออีก 1 คนคะ คนนี้ก็คือ พี่มุก พี่สาวสุดเทห หัวโจกคนกลาของเรา

พี่มุกเปนคนหาวๆคะ อาจเปนใชชีวิตสวนใหญในโรงเรียนประจำตั้งเเตเด็กจนถึงมหาลัย

เลยเรียนรูอยูการดวยตัวเองมาตลอด ทำใหเปนคนตัดสินใจ

รวดเร็วเเละเด็ดเดี่ยว มีนิสัยความเปนผูนำคอนขางมากในหมูสาวๆเราคะ

ถึงจะเหมือนเอาแตใจในบางครั้ง แตหมวยสัมผัสไดเลยคะวาพี่มุกรักพวกเรามาก

เปนหวงทุกคน เพียงแตไมคอยแสดงออกเปนหวงทุกคน เพียงแตไมคอยแสดงออก

พี่มุกเปนคนที่ทำใหหมวยพยายามผลักดันตัวเอง

ซอมหนักเพื่อที่จะไดเปนตัวจริง

พี่มุกเกงมาก แลวก็ตั้งใจมากจริงๆ

หมวยไมแปลกใจเลยวาทำไมโคชถึงไมคอยดุพี่มุก

ทั้งๆที่ชอบทำอะไรแผลงๆ หนีออกไปเที่ยวจากคายซอมบอยๆ

ก็เพราะวาทุกครั้งที่อยูในน้ำ พี่มุกเต็มที่กับมันเสมอก็เพราะวาทุกครั้งที่อยูในน้ำ พี่มุกเต็มที่กับมันเสมอ

มีเรื่องตลกอยูเรื่องนึงคะ

หนุมๆชมรมวายน้ำ มักจะเรียกพวกเราวาแกงค 'น้ำนองสยองขวัญ'

ที่มาก็เพราะวาเวลามีใครมาจิ๊จะกับพวกเรา

พวกพีๆ่มักจะมีวิธีแกลงหนุมๆใหตองเผนกระเจิง

ยิ่งทามีใครมาทำบากามใส โดนพี่มุกใสชุดใหญเลยคะ

และนี่แหละคะเรื่องราวของพี่สาวสุดรักทั้งสี่คนของหมวย

ฝนของหมวยเพียงแคไดเปนตัวจริงแบบพีๆ่ ก็มีความสุขแลวคะ

ขอแคใหไดเห็น...

"ความพยายามอยูไหน ความสำเร็จอยูที่นั่น"

วามันมีจริงๆ ก็พอคะ : )วามันมีจริงๆ ก็พอคะ : )

สองอาทิตยระหวางการเก็บตัว

ไดออกมาพักบางอะไรบาง

รูสึกแจมใสขึ้นเยอะคะ

พวกเราซอมกันหนักมากๆ

ซอมไป แตก็ตองเรียนไปดวย

เวลาสวนตัวที่จะใหตัวเองแทบไมมีเลยคะ

แตวันนี้ถึงจะเหนื่อยแคไหน ก็ตองมาเขียนบันทึกไวใหไดคะ

มันเปนสิ่งนึงที่หมวยรูสึกประทับใจ และอุนใจมากๆ

เมื่อคืนกอนหมวยและพี่แอบออกมานั่งดื่มกันที่ริมสระคะ

หมวยไมไดดื่มนะคะ มีแตพี่มุกหนะแหละที่เฮฮากวาใครเพื่อน

หมวยเองไดแตนั่งเศรา น้ำตาจะไหล

แตเหมือนทุกคนจะรูวาหมวยรูสึกยังไง

เลยคอยปลอบ...เลยคอยปลอบ...

มีอยูคำๆนึงที่พีๆ่บอกหมวย และทำใหหมวยมีกำลังใจขึ้นมาก

วา "ตัวสำรองก็สำคัญพอกับตัวจริง ถาไมมีตัวสำรองก็ไมใชทีม

พีๆ่เองก็ขาดตัวสำรองไมได เพราะฉะนั้นตัวสำรองคือคนสำคัญเสมอ"

มันอาจจะเปนเพียงคำพูดปลอบใจ

แตแคนั้นมันก็ทำใหหมวยมองเห็นคาของตัวเองในทีมขึ้นมาบาง

หลังจากนั้นพี่มุกก็ชวนพวกเราใหรวมสาบาน

"ไมวาจะเกิดอะไรขึ้นเราจะเปนเพื่อนกัน และจะไมทิ้งกัน"

เรารวมสาบานกันโดยการลงไปดำกลั้นหายใจอยูใตน้ำและสาบานพรอมกัน

มันอาจจะฟงดูแปลกๆ เหมือนคำสัญญาของเด็กๆ

แตหมวยก็หวังวาแกงค 'น้ำ' ของเรา จะรักและดูแลกันไปแบบนี้

ถึงแมวาวันนึงเราจะตองแยกยายกันไป

จุดเริ่มตนของคำสาบาน....

-หมวย

“เราจะไมทิ้งกันจนวันตาย”

กิจกรรม 'M ๓๙ Chapters สรางเรื่อง จนไดเรื่อง' ถูกจัดขึ้นเพื่อเปนพื้นที่แลกเปลี่ยนความคิด มุมมอง

ซึ่งนำมาสูการสรางสรรคสิ่งใหมๆใหกับวงการภาพยนตรไทย ผานการแตงเรื่อง เลาเรื่อง

อีกทั้งเปนตัวเชือมระหวางผูชมและผูกำกับ เพื่อใหผูชมไดกาวเขามาเปนสวนหนึ่งของภาพยนตร

และไดเรียนรู เขาใจ มองเห็นความคิดของผูกำกับ เรื่องราวและแงคิดของภาพยนตรหลากหลายมุม

รวมไปถึงประวัติของภาพยนตรและเบื้องหลัง

‘M 39 Chapters’ or ‘Movies 39 Chapters’ is activity that aims to confront and transform

cinematic experience by enhancing the relationship between Thai audience and Thai films. cinematic experience by enhancing the relationship between Thai audience and Thai films.

M 39 Chapters works as an interactive platform,,

allowing audience to generate ideas and engage with films by involving

in screenplay writing, exchange and debate thoughts with the director

in order to see different dimensions and behind story of films.

The goal is to provide the audience an access to hidden agenda, intellectual

,vision of filmmakers as well as the production process and inside story of film.

Facebook Page:http://www.facebook.com/m39chaptersFacebook Page:http://www.facebook.com/m39chapters

น้ำ ผีนองสยองขวัญฉบับ M 39 Chapters

เรื่องที่ทานกำลังจะอานตอไปนี้ เปนจินตนาการของผูกำกับ

โปรดิวเซอร ทีมงาน และผูชม ที่รวมกันสรางสรรคขึ้นใหม

ซึ่งมีเนื้อหาตางจาก น้ำ ผีนองสยองขวัญ ที่เขาฉาย

เรื่องราวจะสยอง น้ำหูน้ำตาเล็ด หรือ มีความตางจาก

ภาพยนตรจริงอยางไร ติดตามอานกันไดครับ

CHAPTER 1แรกพบ

บนถนนสายหนึ่ง รถกูภัยคันหนึ่งกำลังวิ่งฝาสายฝนที่กำลังตกอยู รถวิ่งปดไปซายทีขวาที

ภายในหองคนขับ มุกดาหญิงคลายคนวิกลจริต กำลังบีบคอชาลีเจาหนาที่กูภัย จนตองหักพวงมาลัยรถ

สายไปมา... ชาลีเริ่มหายใจไมออกจนทำใหรถยิ่งสายไปสายมามากยิ่งขึ้น แลวในที่สุดรถก็พุงตกลงไป

ในหนองน้ำขางทาง ขณะนั้นเองมุกดาจึงปลอยมือ พรอมกับกรีดรอง ชาลีทำหนาตกใจสุดขีด

ทำใหรถของชาลีไดวิ่งเขาเสนทางของรถสิบลอที่สวนทางมาดวยความเร็ว คนขับรถบรรทุกที่วิ่งมาดว

ยความเร็วสูงถึงกับชะงัก พรอมเหยียบเบรกโดยไมคิดชีวิต แตแลวก็มีรถคันหนึ่งเปดไฟสูงมา

มุกดาหันไปเห็นจึงเห็นภาพแว็บเขามาในสมองพรอมนึกอะไรขึ้นไดจึงกลับมานั่งปกติ มุกดาหันไปเห็นจึงเห็นภาพแว็บเขามาในสมองพรอมนึกอะไรขึ้นไดจึงกลับมานั่งปกติ

ชาลีก็รีบตั้งสติแลวจอดรถ...

ความเงียบเกิดขึ้นทันใด มีแตเสียงหายใจแหกๆ อึ้งๆ ของชาลีและมุกดา

สักพักชาลีหันมองมุกดาแลวถามวา “คอเราใหญมากหรอถึงตองมาบีบใหเล็กลงอะ”

มุกดาหนานิ่งไมยอมตอบ เธอกำลังนึกทวนถึงภาพที่แวบเขามา

ใบหนาของใครบางคนที่ซีดเผือกและเลือด...

มุกดาหันมามองชาลีดวยสีหนามึนงง แลวมุกดากเดินลงจากรถ ชาลีบนในลำคอวา

"มาบีบคอกันแลวก็เดินจากไป" ชาลีสงสัยมากวามุกดาตองการอะไรจึงเดินตามมุกดาไปจนถึง"มาบีบคอกันแลวก็เดินจากไป" ชาลีสงสัยมากวามุกดาตองการอะไรจึงเดินตามมุกดาไปจนถึง

โรงเรียนแหงหนึ่ง มุกดากรีดรองแลวสลบไป ทันใดนั้นก็มีชายหนุมหนาตาดี เเตงตัวเนี๊ยบเดินผานมา

เมื่อเขาเห็นมุกดาสลบเขาชวยอุมมุกดมาที่เกาอี้พรอมเขยาตัวเเละถามมุกดาวา

"คุณๆเปนอะไรหรือเปลาครับ' พรอมกับโทรเรียกรถพยาบาล

ในขณะนั้นเอง มุกดา ไดลืมตาขึ้นมา แตภาพที่เธอเห็นตรงหนากลับไมใชชายหนุมหนาตาดี

มุกดาสังเกตุ เห็นสิ่งรอบๆตัวเธอ มีคำแตคำวา ทางออก ทางออก เธอกำลังงงวา เธอมาทำอะไรที่นี่

แลวชาลีก็เดินเขามา พูดวา นั้นดิ มันเกิดอะไรขึ้น เธองง หรือ ชั้น บากันอะ อยูๆๆเดินไปทางไหน

ก็มีแตคำวา ทางออก ทางออก เกิดอะไรขึ่น ครับพี่นอง ชาลี ตระโกน !!!!!!!ก็มีแตคำวา ทางออก ทางออก เกิดอะไรขึ่น ครับพี่นอง ชาลี ตระโกน !!!!!!!

มุกดาและชาลีพยายามหาทางออกที่แทจริง แตแลวทางออกที่เธอเลือก กลับกลายเปนประตูสูสถาน

ที่แหงหนึ่ง ประตูแหงนั้น ไดพาเธอไปยังสถานที่แหงหนึ่ง ที่ที่เธอเคยเห็นภาพเพียงแตในความฝน

ของเธอ ภาพในความฝนของเธอบอกถึงความทรงจำอันลึกสุดที่ฝงตามหลืบซิลิบั้มในสมอง...

แวบนึงของความคิด ทำใหความทรงจำที่ฝงอยูนั้น ไดถูกกลบใหหายไปอีกครั้ง เมื่อเสียงของชาลี

ดังเขามาในความคิดของเธอ วา....ทางออกที่แทจริง มันไปทางไหน เธอรูไหม ใครๆก็ได ชวยชั้นที่

เราสองคนตองชวยกัน เรากำลังตื่นหรือฝนกันเนี่ยย โอย!!!! นั่นอะไรอะ !!!!!

นั่นมันสวมนี่ มุกดาและชาลีซึ่งกำลังปวดขี้อยางสุดจะอั้น คอยๆยองหองน้ำดวยความลังเลนั่นมันสวมนี่ มุกดาและชาลีซึ่งกำลังปวดขี้อยางสุดจะอั้น คอยๆยองหองน้ำดวยความลังเล

ทันใดนั้นเองมุกดาก็ตกใจตื่นพรอมที่นอนเปยก พรอมพูดวา "ฝนอีกแลวเหรอเนี่ย "

ทั้งคูตัดสินใจเขาหองน้ำพรอมกัน แตในทันก็มีแสงสวางสองมาจากขางบน....

M 39 CHAPTERS

"ไปๆ อยามานอนแถวนี้นะ คนบา สกปรก อี๋ ไลไมไปใชไหม นี่แหนะ" (เสียงน้ำสาด ดังตูม)

มุกดาลืมตาตื่น แสงอาทิตยยามเชาสองกระทบตา เธอมองสำรวจรอบๆ รางกายของเธอเปยกโชก

'น้ำ' สิ่งที่เธอกลัว! มุกดารีบลุกและวิ่งหนีออกมา...

เมื่อวิ่งออกมาจากตรงนั้นไดสักพัก เธอจึงหยุดและคิดถึงเรื่องเมื่อคืน

ฝนซอนฝนอันนาประหลาด ใครนะผูชายอวนเตี้ยคนนั้น

กับภาพใบหนาซีดขาวและเลือดที่แวบเขามา...

CHAPTER 2

มุกดาสงสัยวาทำไมเธอถึงฝนเรื่องเดิมซ้ำๆอยูตลอดเวลา ทันใดนั้นเองเธอก็จำไดวา มีคนเคยบอกไววา

เมื่อจิตหนึ่งดวงที่มีความอาฆาตกับจิตหนึ่งดวงที่กำลังสับสนมาเจอกัน จะทำใหเกิดเหตุการณที่ไมอาจ

จะหลีกเลี่ยงได ผูชายคนนั้นไดใหกระดาษเธอมาใบหนึ่ง เปนกระดาษที่มีขอความเพียงไมกี่ตัวอักษร

ซึ่งบอกเปนไหน ๆ วา เธอ และ เขา คือคนเดียวกัน แตตางกันในชวงมิติ มุกดาเริ่มสับสนในความคิด

ของตัวเอง ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งตะโกนบอกเธอ วิ่ง วิ่ง วิ่ง มีมือหนึ่งมาฉุดเธอใหวิ่งตามมือนั้นไป

มุกดาตานทานแรงที่ฉุดเธอไวไมไหว รางเธอจึงโผเขาไปในแสงสวางสีขาวที่อยูทางทิศตะวันตกนั้น

ตอนนี้รอบกายเธอไมมีสิ่งใดหลงเหลือนอกจากแสงสีขาวที่เธอหลงเขามา เสมือนวาที่แหงนี้ไมมีอดีตใหตอนนี้รอบกายเธอไมมีสิ่งใดหลงเหลือนอกจากแสงสีขาวที่เธอหลงเขามา เสมือนวาที่แหงนี้ไมมีอดีตให

เธอยอนกลับ และไมมีอนาคตใหเธอไปถึง

เมื่อมุกดาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบวาเธอไดยืนอยูในสถานที่ที่หนึ่งที่เธอรูสึกเหมือนคุนเคยมากอน

เมื่อแสงสวางจางลงสิ่งที่มุกดาเห็นคือบานบานที่แสนอบอุนทันไดนั้นมุกดาก็รูสึกวาขางกายเธอมี

รางหนึ่งยืนอยู ใบหนาและดวงตาที่ไรแววนั้นมุกดารูสึกคุนมาก...."นาประจวบ..." มุกดาครางออกมา...

"นา มาอยูที่นี่ไดยังไง? เพื่อนๆหนูหละ เพื่อนหนูอยูที่ไหน?"...

มุกดา สอบถามจนไดความกับ นาประจวบจนไดความ ถึงเรื่องเรื่องเพื่อนตัวเองที่หาย กับเหตุการณ

ที่ฝนซอนฝน จนเขาใจวา มันเปนจิตใตสำนึกของตัวเอง...ที่ฝนซอนฝน จนเขาใจวา มันเปนจิตใตสำนึกของตัวเอง...

“ไมจริง ไมจริง” มุกดารองเหมือนคนบา กอนที่นาประจวบจะคอยๆเลือนหายไปตอหนาตอตา

มุกดาตกใจเปนอยางมาก เธอหันไปมองรอบๆ ขางแลวะบวาทุกสิ่งกำลังบิดเบือนไปจากความจริง

เธอกรีดรองดวยร้ำเสียงโหยหวน "อากกกก...นี่มันเกิดอะไรขึ้นอีก!!!"

และเธอก็พลัน ตองสะดุดกับสิ่งๆ หนึ่ง ที่อั๊ก เขาสูสายตาเธอและผานไปในหัวใจเธออยางรวดเร็ว

นั่น!...นั่น!!...นั่น!!!....มัน!!!!!...."นาย" คนที่อยูในฝน เมื่อคืน นี่นา แกเปนใครกัน ออกไปนะ

มุกดากำลังเผชิญหนากับ หนุม แปลกหนา ที่อยูในฝนเมื่อคืน เขาอยูในชุด ไมใสเสื้อผา เธอกำลังจะวิ่ง

หนีไป เงาดำทะมึนฝูงใหญ ตามไลเธออยางบาคลั่ง สงเสียงกริีดรองดังลั่น เธอวิ่งหนีสุดชีวิต หนีไป เงาดำทะมึนฝูงใหญ ตามไลเธออยางบาคลั่ง สงเสียงกริีดรองดังลั่น เธอวิ่งหนีสุดชีวิต

จนชนกับหนุมหลอรางงาม ลมลง เขายื่นมือมาชวยใหเธอลุกขึ้น แลtเมื่อเธอกำลังจะความือไปจับมือ

คนนั้น มุกดาอิ้งในความงามเทอจึงไดขยี้ตาตัวเองวาภาพชายหนุมรูปงามที่เห็นนั้นเปนความจริง...

แตเมื่อขยี้ตาเสร็จมุกดาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง มุกดากลับเจอวาเปน...

‘ชาลี’ นั่นเอง

‘ความฝนกับความจริง’

M 39 CHAPTERS

CHAPTER 3

"เธอเปนใคร?" มุกดาถาม "ชั้นชื่อ ชาลี และเธอหละชื่ออะไร" ชาลีถามกลับ มุกดากำลังมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น "ชั้นไมรู ชั้นจำไมได...ชั้นมาอยูในโรงพยาบาลนี่ไดยัง? ชาลีทำหนาเสียใจ "ชั้นขอโทษ ชั้นขับรถ

ชนเธอ ถามจริงๆนะนี่เธอจำอะไรไมไดจริงๆหรอ?" "จำไมไดคะ ฉันรูสึกสับสนไปหมดแลวคะ" มุกดาตอบ

ทันใดนั้นมุกดาเหลือบไปเห็นแกวน้ำที่วางอยูขางเตียง แลวเธอก็จองมันเหมือนกับมีอะไรอยูในใจ

มุกดาพยายามนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น.. "เธอเปนอะไรไปหรอ" ชาลีถามอยางสงสัยเธอจองหนาชาลีขณะที่

ยังคงนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

อยูดีดีมุกดาก็รองไห ตอนนี้ในใจเธอเปรียบเหมือนกับนำ ที่ตองการแกวที่จะเก็บนำนั้นไว เมื่อชาลีเห็นอยูดีดีมุกดาก็รองไห ตอนนี้ในใจเธอเปรียบเหมือนกับนำ ที่ตองการแกวที่จะเก็บนำนั้นไว เมื่อชาลีเห็น

มุกดารองก็บอกมุกดาวา "ชั้นไมรูวาเธอเจอเหตุการณอะไรมา กอนที่เธอจะวิ่งตัดหนารถชั้น

ในตอนนี้หากเธอตองการอะไรใหบอก ชั้นยินดีจะชวยเธอเอง" ชาลีมองเธอดวยแววตารูสึกผิด

"ระหวางนี้ชั้นขอเรียกเธอวา "น้ำ" ไปกอนแลวกัน มุกดาสะดุงทันทีที่ไดยินคำวา ‘น้ำ’ มุกดาทำหนา

หวาดกลัว สายหัวไปมา ไมๆๆ ๆไมได น้ำ ไมๆๆ มุกดาหวาดกลัวความื่อไปปดแกวน้ำที่

วางอยู แลวทันใดนั้นก็มีเสียงฟารอง ฝนตกอยางหนัก ที่ขางนอกมุกดาหันไปเห็นน้ำฝนที่หนาตางมุกดา

รีบซุกตัวเองอยูใตผาหม แลวเพอวา ไมไดน้ำ เจอไมได ไมได มองไมได....

“โอ ชาลี เธอรูไหมวา ฉันเปนใคร มาจากไหน และเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ทำไมฉันมาอยูที่นี่ “โอ ชาลี เธอรูไหมวา ฉันเปนใคร มาจากไหน และเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ทำไมฉันมาอยูที่นี่

ฉันสับสนมากมาย แตที่แน ๆ เธออยางทิ้งฉัน เพราะฉันรูจักเธอเพียงคนเดียวเทานั้น อยาทิ้งฉันนะๆ

ไดโปรด ปวดหัวเหลือเกิน” มุกดาพร่ำ จากนั้นไมนานเธอก็เผลอหลับไป แตตาของเธอนั้นยังมีรอย

น้ำตา แหงความหวาดกลัวหลงเหลืออยู เธอไมรูวา ตื่นขึ้นมาแลวเธอจะตองเจอกับอะไรบาง...

และในคืนที่เงืยบสงัดนั่นเอง พระจันทรที่เคยทำหนาที่แทนดวงอาทิตตในตอนกลางคืน

กลับถูกบดบังดวยเมฆฝนมหึมา ลมพัดกรรโชก ฟารองพิโรธ พายุฝนกำลังมาเยือน มุกดาตื่นขึ้นเพราะ

เสียงฟารอง " ไมนาาาาาาาาาาาาา "

ทั้งคืนหลังจากนั้น... มุกดาถูกจูโจมดวยผีน้ำทั้ง 4 ตัว ตอใหมีชาลีมาคอยชวยเหลือ ทั้งคูกอแทบเอาตัวทั้งคืนหลังจากนั้น... มุกดาถูกจูโจมดวยผีน้ำทั้ง 4 ตัว ตอใหมีชาลีมาคอยชวยเหลือ ทั้งคูกอแทบเอาตัว

ไมรอด... ทั้งสองคนจึงคิดหาตัวชวย..."นาประจวบ" มุกดารำพึง

มุกดา กระเสือกกระสนออกมาจากชองแคบนึงในโรงพยาบาล เธอควาโทรศัพทเพื่อโทรหาใครสักคน

ฮัลโหล คุณนา ใชมัย เสียงรองลั่นดวยความเจ็บปวดจากอีกฟากนึง คุณนา เปนอะไรคะ ฮัลโหลๆๆๆ

มุกดาชุมไปดวยเหงื่อ สับสนแลวเธอก็รองให......

ฝนรายที่ตามหลอกหลอน

"คุณนาถามขึ้นมา : มุกดาตอนนี้เธออยูที่ไหน?

มุกดา : หนูอยูที่โรงพยาบาล

คุณนา : โรงพยาบาลชื่ออะไร อยูที่ไหน (น้ำเสียงแบบตองการอยากรูเปนอยางมาก)

มุกดา : หนูไมรูจริงๆ

คุณนา : แลวของอยูไหน?

หลังจากมุกดาในครั้งของคนความจำเสื่อมที่พอจะจำความได ติดตอกับนาประจวบในทันใด

แตความทรงจำที่ผานมาของเธอยังคอยหลอกหลอนเหมือนฝนซอนฝน แตความทรงจำที่ผานมาของเธอยังคอยหลอกหลอนเหมือนฝนซอนฝน

พรอมกับสิ่งของบางอยางของ นาประจวบ ...

เธอหลับไปอีกครั้ง พรอมภาพในฝนที่ มุกดากับคนที่เธอเรียกวานาและพรรคพวกไปรวมกันฆาตกรรม

ครอบครัวหนึ่ง โดยการจับมัดและถวงน้ำตายทั้งครอบครัว และขโมยของสำคัญไป

แตสุดทายเธอกลับโดนคนที่เรียกวา "นา" หักหลังโดยการตีทายทอยเธอ และโยนเธอลงไปในน้ำเชนกัน

"เธอ เธอๆ เปนอะไรรึเปลา?" ชาลี พยายามเขยาตัวมุกดาที่กำลังเพอ มุกดาตื่นจากหวงฝน

"เมื่อกี๋ชั้นฝนถึงคนที่ชื่อ "นาประจวบ" มุกดาบอกชาลี

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ชาลีเดินไปเปดประตูแตเคาก็ไมพบใคร ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ชาลีเดินไปเปดประตูแตเคาก็ไมพบใคร

สิ่งที่เคาเห็นคือสายน้ำที่กำลังไหลนองอยูบนพื้น สายน้ำคอยๆไหลผานหนาชาลีไปอยางชาๆ

มันไหลเปนทางไปยังเตียงของมุกดา

มุกดาคิด “ฉันจะปลอยใหตนเองออนแอแบบนี้ไมไดอีกแลว” มุกดาจึงกาวเทาลงมาจากเตียง

มุกดารวบรวมความกลาแลวเดินลงมาจากเตียง มุกดาจองไปที่น้ำนองบนพื้น

พึมพ่ำในลำคอวาฉันจะไมใหแกมาหลอกหลอนฉันอีกตอไป ชาลียืนมองหางๆ ดวยความงุนงง

มุกดากระโดดเหยียบน้ำเขาอยางจัง ทำใหเธอลื่นเสียการทรงตัว กนกระแทกพื้นอยางจัง

และทันใดนั้นก็มีคนเปดประตูเขามา พรอมแสดงความเคารพแบบตำรวจ.....และทันใดนั้นก็มีคนเปดประตูเขามา พรอมแสดงความเคารพแบบตำรวจ.....

ภายนอกหองพยาบาล ชาลีน้ำตาคลอเบาอยูในสภาพอิดโรย "ทำไมชีวิตผมมันซวยแบบนี้นะ?" ชาลีตัดพอ

"เคาก็ยังไมตายซะหนอย สวนประวัติจะรีบตามใหแตคุณคงตองดูแลเธอไปกอน" ตำรวจบอกชาลี

ทันใดนั้นเองชาลีก็ตองตกใจ เมื่อเห็นมุกดายืนอยูตรงหนาพรอมน้ำตา แลวพูดกับชาลีวา

"ฉัน...ฉันจะเรียกคืนความทรงจำใหเร็วที่สุด"

ระหวางนั้นมุกดาก็รูสึกถึงความเย็นยะเยือก ที่บาดลึกเขาไปถึงวิญญาณคอยๆ คืบคลานเขามา

เริ่มจากที่ปลายเทาของเธอ มุกดานึกบทสวดมนตขึ้นมาได เธอจึงสวดจนวิญญาณคอยๆ ถอยออกไป

ชาลียืนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เจาหนาที่ตำรวจรีบลากลับ ชาลีจึงรีบพามุกดากลับเขาหอง ชาลียืนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เจาหนาที่ตำรวจรีบลากลับ ชาลีจึงรีบพามุกดากลับเขาหอง

แตเมื่อเปดประตูเขาไป ชาลีก็พบกับมุกดาอีกคนกำลังยืนอยูตรงนั้น ชาลีมองสลับไปมาระหวางคนที่ยืน

ขางๆ เขา กับมุกดาอีกคนที่ยืนอยูตรงนั้น ผูหญิงคนนั้นบอกชาลีวา "ฉันไมตองการสิ่งใด และมุกดาก็

ไมใชสิ่งฉันตองการ แตสิ่งที่ฉันตองการคือคุณ ฉันใชมุกดาเปนแคทางผาน..." และเธอพลันก็หายไป...

CHAPTER 4

"กรี๊ด..กรี๊ดดดดดด.." มุกดากรี๊ดรองกึกกองดังสิปแปดหลอดทั่วโรงพยาบาล ชาลีที่อยูหนาหอง

พยาบาลทุกชั้นทุกตึกวิ่งหนาเริดพุงพรวดเขาหองตนเสียงถามเปนเสียงเดียวกันวา"เธอออ..เปนอะไร.."

มุกดาหันมองหนาเรียบเฉยบอกทุกคนวา "...นั่นสิ..ฉันไมรูวาอะไร..ทำไม..แลวฉันเปนใคร"

ชาลีอุทานออกมาดวยอารมณออนลา "...อืม..ตองเริ่มกันใหมใชไหมเนี่ย...บา..บาาา"

มุกดา..หันหนามามองชาลี อารมณมุกดาเปลี่ยนไปเปนหาเรื่อง เริ่มไร..ไออวน ชาลีทำหนางงจองหนา

มุกดา ตกใจที่มุกดาเรียกชาลีแบบนั้นๆทั้งที่ยังไมสนิท กัน มุกดาพูดตอ มองหาไร ไอเตี้ย.. ชาลียิ่งงง มุกดา ตกใจที่มุกดาเรียกชาลีแบบนั้นๆทั้งที่ยังไมสนิท กัน มุกดาพูดตอ มองหาไร ไอเตี้ย.. ชาลียิ่งงง

ทันใดนั้นมุกดาก็หัวเราะแลวบอกวา “อะ เกายออเยนนนน...” พยาบาลหันไปกระซิบกับพยาบาลขางๆ

วานาจะยายจากแผนกผูปวยอุบัติเหตุไปอยูผูปวยโรคจิตวะ!!

"นี่น้ำเธอตั้งสติกอนสิ" ชาลีจับแขนมุกดาไวทั้งสองขางและตะคอกใสเธอ มุกดาจองหนาชาลีสักพักนึง

และก็หัวเราะอยางเสียงดัง ชาลีก็พูดกับมุกดาวา "ฉันไมตลกดวยนะ" มุกดาจึงบอกวา "ฉันลอเลน

ขอโทษนะ" เมื่อมุกดาเห็นวาชาลีโกรธจริงจึงบอกวา "ตอนนี้ฉันหิวขาว จะไปกินขาวละ ถาอยากไปดวย

กันก็ตามมา"

ภายในโรงอาหารของโรงพยาบาล หลังจากกินขาวดวยกันทั้งสองก็พากันเดินออก มาโดยไมรูวาเลยวา ภายในโรงอาหารของโรงพยาบาล หลังจากกินขาวดวยกันทั้งสองก็พากันเดินออก มาโดยไมรูวาเลยวา

ถูกสะกดรอย... "รอชานอยูตรงนี้ อยาไปไหน ชานจะไปคุยกับหมอแคไมนาน" ทันทีที่ชาลีเดินผานเขา

หองหมอไป ทันใดนั้นฝนก็เริ่มตก หนักขึ้น หนักขึ้นเรื่อยๆ มุกดาเริ่มเกิดอาการหวาดกลัว ไมกลาขยับ

ไปไหน น้ำเริ่มสาดเขามา เขามา จนทำใหพื้นเจิ่งนอง...

"ไอเตี้ย ชวยดวยยยยยยยยยยยยย" มุกดาตะโกนสุดเสียง

ชาลีที่กำลังนั่งคุยกับหมอถึงกับสะดุง "โอยยยย อะไรอีกแลววะเนี่ย หมอครับ...ชวยผมดวย ผมจะบา

ตายแลวครับ" แตสุดทายก็ตัดสินใจวิ่งออกไป...

เบื่อการวิ่งแบบนี้เสียจริงๆ ๆรถตุกๆขับผานมา จอด!!!!!!!! ไปขางหนา ขอเร็วๆเดอ ...เบื่อการวิ่งแบบนี้เสียจริงๆ ๆรถตุกๆขับผานมา จอด!!!!!!!! ไปขางหนา ขอเร็วๆเดอ ...

โอว...จะรถตุกๆ รถเมล รถหวอก็ชาง ตอนนี้เสียงสิบแปดปรอทของมุกดา กำลังจะฆาทุกสิ่ง...

ชาลีวิ่งหนาตื่นตามเสียงกรี๊ดของมุกดา แลวเขาก็พบวาทายรถตุกๆ คันนั้นคือทะเบียน ชล1164 ชาลีรีบ

หยิบโทรศัพททันทีที่เห็นวาตนตามไมทัน (ชาลีคุยโทรศัพท) "นาจวบ งวนนี้แทง 64 ไมกลับนะนา 200 เลย

รับรองถูกแนนอน" ระหวางชาลีคุยโทรสับอยูนั้นเองสิ่งที่ไดคาดคิดกันไวแนๆก็เกิดขึ้น...

ภาพที่ชาลีเห็นคือผีสาวผมยาวตัวเปยกชุมกำลังคอยๆคลานไปยังมุกดา ชาลีกลัวจนตัวสั่นแตรีบควา

อาวุธที่มีอยูแถวนั้นและพุงตรงไปยังผีสาว.....

1 คนซวย กับอีก 1 คนบา

M 39 CHAPTERS

CHAPTER 5ที่ใดมีน้ำ ที่นั่นมีผี

กอนที่ชาลีจะลงมือสูกับผี ทันใดนั้นเองก็ปรากฎรางชายผูหนึ่งที่ประตู เสียงเรียกที่เล็กเเหลมบาดบาดหู

ดังลอดออกมาจากลำคอ จนทั้งผีเเละคนตองหยุดฟง "เก็บคาน้ำครับ"

"จะบาหรอ มาเก็บคาน้ำอะไรกันตอนนี้ เห็นไหมเนี่ยคนกำลังหนาสิวหนาขวานกันอยู" ชาลีหันหนาไป

ตะโกนวาใสคนเก็บคาน้ำ เมื่อชาลีหันกลับมาที่ผี พบวา ผีไดหายไปแลว... คนเก็บคานำยำอีกที

"เก็บคานำคราบบบ" พรอมยื่นใบคานำให เมื่อชาลีมองไปที่ราคาคานำก็ถึงกับตกใจ แลวพูดวา

"หนาตูเหมือนเจาของโรงบาลหรอไง?? ไปถามพยาบาลนูนไป" หลังจากนั้นชาลีจึงพยุงมุกดาใหลุกขึ้น..."หนาตูเหมือนเจาของโรงบาลหรอไง?? ไปถามพยาบาลนูนไป" หลังจากนั้นชาลีจึงพยุงมุกดาใหลุกขึ้น...

ชาลีพยุงมุกดาแลวเดินไปจนเหมือนมีอะไรบางอยางตามรอยพวกเขามา

"คุณไมคิดจะจายเลยหรือครับ คุณคางมาตั้ง ๓ เดือนแลวนะครับ ตอจากนี้ผมจะตัดมาตรน้ำนะครับ..."

คนเก็บคาน้ำก็ย้ำวา ก็มีคนใหมาเก็บคาน้ำกับคุณมุกดา ชาลีจึงบอกวาไมมีคนชื่อมุกดา ฮะ! มุกดา

ชาลี ทำหนางง ในใจก็คิดวา "ใครวะมุกดา? แลวทำไมเคาไมจายคาน้ำละ ?" แตก็เทานั้นเปนเพียง

ความคิด ชาลี ก็ตอบไปวา คาน้ำอะไร ผมไมไดใช ถาอยากไดใหถามเจาผีก็แลวกัน มันอยูมากอนผม

คนเก็บคาน้ำหัวเราะออกมาบาๆ "คุณอยามาอำผมเลย ผีเผอที่ไหน ถาคุณยังพูดไมรูเรื่องอยูแบบนี้

ผมจะตัดน้ำแลวนะครับ" พูดจบประโยคคนเก็บคาน้ำก็เดินผานหนาผีมาอยางเรียบเฉย ผมจะตัดน้ำแลวนะครับ" พูดจบประโยคคนเก็บคาน้ำก็เดินผานหนาผีมาอยางเรียบเฉย

ทำเอาชาลีกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก คนเก็บคาน้ำเดินมาอยูตรงหนาชาลี มุกดาก็หันไปบอกชาลีวา

"จายมันไปเหอะ..... มันเดินตามอยูนั่นแหละ หนีอีผีตัวนี้ตัวเดียวก็เหนื่อยจะแยอยูแลว"

ชาลีทำหนาเหมือนจะรองไห “ใชเรื่องไหมเนี่ย!! เทาไหรอะคาน้ำ ?”

สุดทาย ชาลี จายเงินคาน้ำไป และเมื่อคนเก็บคาน้ำจากไป น้ำในหองน้ำกลับไหลทวมทะลักออกมาจน

เจิ่งนองพื้น ไปทั่วโรงพยาบาลทั้งชั้น เมื่อเหตุการณหนักหนาสาหัสถาโถมเขามา ทั้งผี ทั้งคาน้ำที่ตองจาย

ไปทั้งที่ไมไดใช แลวก็ยังมาเจอน้ำบาอะไรไมรูทะลักทวมออกมาอีก ชาลีจึงหันไปบอกมุกดาวา

"แก..ไมตองวิ่งหนีอีกแลว ลองยืนเฉยๆกอน คิดอะไรไมออกแลว" พรอมกับจองไปยังเบื้องหนาอีกครั้ง "แก..ไมตองวิ่งหนีอีกแลว ลองยืนเฉยๆกอน คิดอะไรไมออกแลว" พรอมกับจองไปยังเบื้องหนาอีกครั้ง

"แมม ... คาน้ำก็เพิ่งจายไป น้ำทะลักขนาดนี้ งวดหนากรูไมไหวนะเฟยยย" ทวา ... คนเก็บคาน้ำก็ยอน

กลับมา แลวพูดกับชาลีวา “มาเก็บคาน้ำครับ อีกครั้งแลวชาลีก็ดาคนเก็บคาน้ำตางๆนาๆ

”นี่คุณดาผมหรอ” คุณหมอเดินเขามาหาชาลี “โอๆๆ ๆเปลาครับคุณหมอ ผมบนกับตัวเองครับ

คุณหมอมีอะไรรึเปลาครับ?” ผมจะมาบอกวา คุณมุกดาสามารถกลับบานไดแลวครับ

ทันทีที่คุณหมอพูดจบ ชาลีก็มีสีหนากังวลทันที ซักพักหมอที่พูดกับชาลีถูกดึงไปตอหนาตอตา

ตามน้ำและหายวับไป ชาลีกับมุกดาวิ่งหนาตั้งเปนไกตาตื่น แตแลวทั้งคูก็ตองพบกับผีน้ำที่อยูเบื้องหนา

"อวน อวน อวน ใครๆก็บอกวาเธอหนะอวน..." ทันใดนั้นเสียงโทรศัพทมือถือของชาลีก็ดังขึ้น

M 39 CHAPTERS

CHAPTER 6

หลังจากที่ถูกบอกเลิกทางโทรศัพท ชาลีถึงกับรองไหฟูมฟาย ไมสนใจวามีอะไรอยูขางหนา มุกดาจึงเขา

ไปปลอบประโลม แตก็ไมเปนผลสำเร็จ แต! กลับยิ่งทวีเทา จนชาลีเครียดแคนจนแทบบา รีบวิ่งจะออก

จากสถานที่แปลกนี้ใหได แลวชาลีก็ปวดทอง เลยวิ่งเขาหองน้ำในปม ในขณะที่ชาลีกำลังทำธุระก็เจอกับ

สาวงามนางนึง ชาลีจึงถามวา “คุณเปนใคร มาทำอะไร” ทันใดนั้นสาวงามก็กลายเปน...

มุกดาหันมองรอบตัว น้ำไดหายไปทิ้งไวแครอยเปยกชื้น และของที่ระเกะระกะ เธอรีบวิ่งตามชาล

จนออกนอกพื้นที่โรงพยาบาล แตกอนที่เธอจะวิ่งตามชาลีทัน เธอกลับถูกกลุมคนจับตัวขึ้นรถตูไปจนออกนอกพื้นที่โรงพยาบาล แตกอนที่เธอจะวิ่งตามชาลีทัน เธอกลับถูกกลุมคนจับตัวขึ้นรถตูไป

เมื่อเปดผาคลุมเธอพบวาตัวเองอยูที่โกดังแหงหนึ่ง มีชายแปลก 3 คน ใสหัวโมงคุมหัวอยูรอบตัวเธอ

"พวกแกเปนใคร แลวที่นี่ที่ไหน"

หลังจาก ชายแปลกหนา 3 คน จับมุกดามาเคนถามความจริง แตมุกดาก็จนมุมเต็มประดา

จนกระทั่งเริ่มมีน้ำทะลักจากทอหนาบริเวณนั้น มุกดาถูกจับไปอยูในถังน้ำมืดทึบแหงหนึ่ง โดยทั้งราง

ถูกพันธนาการอยูบนเกาอี้และถูกผาปดปากไว ในขณะนั้นชาลีหนีกระเทยนางนั้นออกมาได

ก็พบวามุกดาไมไดอยูที่หองแลว

ชาลีสติแตกกับสิ่งที่เกิดขึ้นและกระวนกระวายกับการหายตัวไปของมุกดาชาลีสติแตกกับสิ่งที่เกิดขึ้นและกระวนกระวายกับการหายตัวไปของมุกดา

ในถังน้ำมืดปรากฏเปนระดับน้ำขึ้นอยูระหวางอกของมุกดา มุกดาเริ่มสติไมอยูกับเนื้อกับตัว

เพราะแขนขาที่ขยับไมไดจากการถูกพันธนาการ พูดรองก็ไมได น้ำเริ่มเพิ่มระดับสูงขึ้นจนจะเลยจุดที่

เธอจะหายใจไดแลว ทันใดนั้น....ตุบ!!!! มุกดารูสึกเหมือนสติจะขาดออกจากตัวแลว แตเสียงตุบที่วา

กลับกลายเปนเสียงสวรรค ชาลีมาแลว แตดูเหมือนหลนมาจากไหนมากกวา ชาลีไดรับฟงจากพยาบาล

ที่เห็นเหตุการณจึงตามมา แตเมื่อมาถึงก็ถูกแกงคลักพาตัวทำราย จนสะบักสะบอมไปทั้งตัว

และดวยรงอันใหญของชาลี ทำใหถังน้ำโงนเงนและลมลงไปกองกับพื้นทันที

ถึงกระนั้นชาลีก็ยังไมไดยินเสียงของมุกดาเพราะหูอื้อไปหมดแลวเพราะโดนแตตบบองหูเอาอยูได ถึงกระนั้นชาลีก็ยังไมไดยินเสียงของมุกดาเพราะหูอื้อไปหมดแลวเพราะโดนแตตบบองหูเอาอยูได

ทันใดนั้นในถังน้ำนั้น เมื่อน้ำลดระดับลงไปเรื่อย...ก็ปรากฎรางของผีสาวอีกตนหนึ่งอยูในนั้นดวย!!!

รางของผีสาวคอยๆคลืบคลานมาใกลมุกดาอยางชาๆ เสียงกรีดรองอยางหวาดกลัวของมุกดาดังไปทั่ว

เพียงแตชาลีเทานั้นที่ไมไดยิน ชาลีเบือนหนาหนีทันทีเพราะตกใจที่เห็นพี่สาวตนนั้น จึงพยายามเรียก

สติตนเอง แลวหันกลับไปมองอีกครั้ง!!! ที่แทมันคือเงาของมุกดาที่สะทอนกับน้ำ บวกกับยังคงมึนจาก

โดนมุกดาตบบองหู

"นี่เธอกำลังทำใหชั้นกลัวนะ รีบกลับหองพักดีกวา ไมรูวาคืนนี้จะตองเจอกับอะไรอีก" ชาลีบอกมุกดา

ความโลงใจเขามาแทนที่ความหวาดกลัวทันที แตฉับพลันเสียงหัวเราะของหญิงสาวก็ดังขึ้นพรอมน้ำความโลงใจเขามาแทนที่ความหวาดกลัวทันที แตฉับพลันเสียงหัวเราะของหญิงสาวก็ดังขึ้นพรอมน้ำ

มากมายจากรอบทิศทาง "หยุดรองไหไดแลว น้ำหูน้ำตาน้ำมูกน้ำลายไหลออกมาหมดแลว" ชาลีจึงลาก

แขนมุกดาและพาเธอกลับหองพัก...

การไลลา

ในขณะที่ มุกดากับชาลีกำลังอยูในชวงสับสนตะลึงงันกับการกระทำของตนเองทั้งคู

มุกดากับชาลีเขามาหองพักทามกลางเสียงหัวเราะที่ดังไปทั่ว เสียงหัวเราะนั้นคอยๆดังขึ้นเรื่อยๆ

จนกระทั่งเสียงหัวเราะถูกกลบดวยเสียงประตูที่อยูๆก็เปดปดเองไปมา "ปง ปง ปง..."

เมื่อความดังของเสียงประตูเขามาแทรกกลางความกลัวและความรูสึกตางๆ ชาลีกับมุกดาพยายามตั้ง

สติและเริ่มคิดหาสาเหตุของการถูกไลลา

"ผีตนนั้นทำไมยังตามราวีพวกเรา แลวพวกเราไปทำอะไรให หรือวา..."

M 39 CHAPTERS

CHAPTER 7

กอก กอก กอก เสียงเคาะประตูหองดังขึ้น พยาบาลสาวเดินเขามา "ขอโทษนะคะ ตะกี๊ดิชั้นทำน้ำหก

เดี๋ยวจะเช็ดใหนะคะ สวนคุณผูหญิงนอนพักผอนไดแลวนะคะ พรุงนี้คุณหมอจะมาตรวจแตเชา

จะไดออกจากโรงพยาบาลแลว" สิ้นคำของนางพยาบาล ชาลีก็มีสีหนาตรึงเครียดทันที...

"ชั้นจะทำยังไงกับเธอดียัยบา? หรือ ชั้นควรปลอยเธอไป" ขณะชาลีคิดอยูก็มี...เสียง เสียง เสียงของทอง

ชาลี ดัง จอกๆ "อืม...ฉันวาฉันไปกินขาวดีกวาในขณะที่เธอนอนหลับ เผื่อจะคิดอะไรดีดีออก

กองทัพตองเดินดวยสมอง" ชาลีคิดแลวก็ควากระเปาตังคทันที....กองทัพตองเดินดวยสมอง" ชาลีคิดแลวก็ควากระเปาตังคทันที....

ในวันรุงขึ้นมุกดากับชาลีตองหนีกับผีน้ำหรือแมกระทั่งสารพัดสิ่งที่ถาโถมเขามา

แตนั่นก็ทำใหบางสิ่งเริ่มประจักษชัดเจนมากขึ้น เมื่อ มุกดา เริ่มตะขิดเขวงใจกับความรูสึกของตัวเอง...

ชาลีและมุกดาเดินมาชนกันที่มุม ทั้งสองเริ่มคิดกระวนกระวายวาจะกำจัดผีน้ำอยางไร ทันใดนั้นทั้งสอง

ก็เหลือบไปเห็นบางสิ่งบนเสาไฟฟา มันเขียนวา "รับจางกำจัดผีทุกประเภท ทั้งในน้ำและบนบก

สนใจติดตอไดที่ คุณ xxx ที่เบอรโทร. 08x-xxxxxxx" "มันจะเขียน xxx ทำวิมานอะไรฟะ" ชาลีบนอุบ

แตดวยความชาญฉลาด (+มั่ว) ของมุกดา ทำใหชาลีไดรูเบอรที่ถูกของคุณ xxx ทั้งสองรีบไปหาเคาตาม

ที่ไดบอกมาทันที "สวัสดีครับ"... ชาลี และมุกดาโทรไปถามถึงทีอยูของสำนักงาน เมื่อไปถึงที่สำนักงานที่ไดบอกมาทันที "สวัสดีครับ"... ชาลี และมุกดาโทรไปถามถึงทีอยูของสำนักงาน เมื่อไปถึงที่สำนักงาน

รับจางกำจัดผีนั้น มุกดาและชาลีกดกิ่ง มีคนเปดประตู แลวก็ไดเจอกัน ชาย ผิวค้ำ หวโลน ฟนเหยิ่น....

"นาประจวบ" มุกดาเอยเบาๆ และอาการปวดหัวก็พลันขึ้นมา ประจวบพลางนึกถึงเสียงที่คุนเคย

นานแลวที่เคาไมไดยินเสียงนี้ ใครกันนะ? ตาก็บอด จะนึกออกไหมนะ ประจวบคิด...

"ไมเอาหนังสือพิมพ เครื่องกรองน้ำ ซิมโทรศัพท หรืออื่นๆเพราะมีหมดแลว" นาประจวบพูดขึ้น

"ไมใชคะ นี่มุกดาเอง ไมนึกเลยวาจะเจอนาอีก"มุกดาพูดน้ำเสียงดีใจ "นานี่ ทำงานที่นี่หรอ" ชาลีพูด

พลางสงสัย "ก็เออสิวะ นี่บานขาแลวเองหละมีอะไร?" ประจวบถามกลับ "พอดีวาคาเชาบานงวดนี้ยัง

ไมไดจาย iphone4ก็อยากได แถมตองมีภาระดูแลคนเพิ่มอีก" ชาลีพูด "แลวมันเกี่ยวอะไรกับขาวะฮะ" ไมไดจาย iphone4ก็อยากได แถมตองมีภาระดูแลคนเพิ่มอีก" ชาลีพูด "แลวมันเกี่ยวอะไรกับขาวะฮะ"

ประจวบเถียงกลับ น้ำลายกระเด็นใสมุกดาอยางจัง "ตอนนี้พวกเราถูกพี่น้ำไลลา นาพอจะชวยหนูไดไหม"

มุกดาเอย "เฮอะ ผีน้ำหรอ เขามากอนสิ" นาประจวบเดินคล่ำๆ ไปนั่งที่โชฟา

ชาลีกับมุกดาก็เดินตามเขาไป แลวนาประจวบก็เริ่มเลาดรื่อง "ผีน้ำที่พวกเองเจออะ ไมธรรมดา...."

"ไมธรรมดา...มันเปนไชยา มิตรชัยเหรอ?" ชาลีสวนกลับ "นี่ถาพวกเอ็งจะมากกวนขา ขาก็จะไมชวยแลว

ขายังมีภาระหนาที่อีกมากใหตองทำ" ...โทรสัปปะรังเค~ เสียงโทรศัพทของนาประจวบในกระเปาเสื้อดังขึ้น

"อะไรนะ? มึงวิ่ง 9? แตคนอื่นเคาไมรับ หรือเองจะใหขารับ? โอย...ขาไมเอาหรอก แคนี้นะ!"

หลังจากที่ประจวบวางหูโทรศัพท "งวดนี้ทำไมเคาไมรับ 9 กันละ" มุกดาถามตอหลังจากที่ประจวบวางหูโทรศัพท "งวดนี้ทำไมเคาไมรับ 9 กันละ" มุกดาถามตอ

นาโทรศัพทปะรังเค แตก็ยังแทงหวยไดเนอะนา... โอยย ขาเขาใจหละทำไม เอ็งถึงชื่อ"มุกดา"

ไมใช"มุขดา" ชาลีแทรง "เลิกตลก" นาเลาตอเลย " พวกเอ็งอะเปนนักกีฬาวายนำที่กำลังเปนเยาวชน

ดาวรุง พุงพรวด พวกเอ็งสนิทกันมากและจะไมมีวันทิ้งกัน แตแลว.... โทรศัพทปะรังเค~~~

นาประจวบ

M 39 CHAPTERS

CHAPTER 8

"หนูเคยไปสัญญาสาบานอะไรไวรึเปลา ผีน้ำที่ตามหนูอยูมีทั้งหมดสี่ตน หนูพอนึกอะไรออกบางไหม"

ประจวบถามมุกดา หนูสับสนไปหมดจำอะไรไมไดแลวคะ พูดจบมุกดาก็วิ่งหนีไปอยางลนลาน

โทรศัพทลุงประจวบดังขึ้น "บอกวาไมเอาเลข 9 " สวนชาลีวิ่งตามมุกดาออกไป

ชาลีรีบจับตัวมุกดาเอาไว "ใจเยนๆ ไหนๆเราก็มาเจอคนที่รูเรื่องของเธอแลว ตั้งสติเอาไว คอยๆคิดนะ"

ชาลีปลอบ แลวมุกดาก็ไดยินเสียงที่ดังขึ้นมาเขาหูของเธอ" อยาลืมสัญญา สัญญา เธอจำไดมั๊ยน้ำ

สัญญา" มุกดาหันซาย ขวาก็ไมมีใครนอกจากชาลี หรือนั้นจะเปนเสียงของน้ำสัญญา" มุกดาหันซาย ขวาก็ไมมีใครนอกจากชาลี หรือนั้นจะเปนเสียงของน้ำ

"สัญญากันไวอยางไร ขอใหเรามั่นคงจิตใจ..." รถรับขายของเกาเปดเพลงเสียงดังวิ่งผาน

มุกดาลับตาตั้งสติ พยายามนึกถึงความทรงจำที่หายไป "ใชแลว เพื่อนของเธอ เพื่อนทั้งสี่ของเธอ

วันนั้น... บนถนนเสนนั้น" มุกดารีบวิ่งกลับไปหาประจวบ...

แสงไฟจากรถอีกฝงสะทอนเขาที่หนารถ มุกดาหักพวงมาลัยหลบรถชนขอบสะพานอยางจังกอนตกลง

ไปในแมน้ำ... ใตน้ำที่เงียบสงัด ไมไดยินเสียงใดๆ รางของมุกดานิ่งอยูในรถ เมื่อจองเขาไปในรถชาๆ

โอพระพุทธเจา! เราเห็นผูหญิงคนหนึ่งนั่งติดกับมุกดา ลืมตาขึ้นเธอหันมองมาที่เราชาๆ

"มุกดา!!!" เสียงของชาลีทำใหเธอตื่นจากภวังค เหงื่อทวมใบหนาภาพที่เห็นแยกไมออกวาเปนเรื่องจริง"มุกดา!!!" เสียงของชาลีทำใหเธอตื่นจากภวังค เหงื่อทวมใบหนาภาพที่เห็นแยกไมออกวาเปนเรื่องจริง

หรือความฝน "มุกดาเธอเปนไรหรือปาว" ชาลีถาม "ชั้นเห็นๆ..ชั้นเห็น"มุกดากะลังจะบอก

ชาลีก็ถามแทรกขึ้นมา"เธอเห็นอะไร"

"นาประจวบ นาประจวบละ ฉันนึกออกแลววาทั้ง4ตัวเปนใคร" "จริงเรอะ?" นาประจวบตกใจ

ชาลีที่นั่งอยูขางๆ ก็ตกใจเชนกัน มุกดาคอยๆ ปริปากพูดขึ้นชาๆ "เขาทั้ง 4 คน คือเพือนของหนูเองคะ..."

นาประจวบและชาลีตกใจเปนอยางมาก "แลวเธอไปสัญญาอะไรไวกับเคา เคาถึงไดตามเธอมานี่ละ"

ชาลีถาม "เคาวากันวา ที่ผียังไมยอมไปผุดไปเกิด ก็เพราะมันยังมีหวงอยู..." นาประจวบตอ "แสดงวา..."

มุกดา : "แตหนูจำไมไดเลยนะคะ...วาหนูเคยไปสัญญาอะไรไว"มุกดา : "แตหนูจำไมไดเลยนะคะ...วาหนูเคยไปสัญญาอะไรไว"

นาประจวบ : "ไมเห็นจะยาก"

ชาลี : "ทำยังไงอะนา"

นาประจวบ : "เอ็งก็ไปยังสถานที่สุดทายสิ...เผื่อเอ็งจะจำได"

แสงจันทรสองกระทบผิวน้ำยามค่ำคืน ทั้งสามคนยืนอยูริมฝงมองดูสายน้ำที่นิ่งสงบ

"แลวสถานที่นั้นมันคือที่ไหนกันหละ" มุกดาคิดในใจ...

"สระวายน้ำ!!!" จูๆ มุกดาก็โพลงออกมาเสียงดังลั่น นาประจบและชาลีสบตา

เอย! หันมามองหนากันโดยบังเอิญ กอนที่ทั้งสามจะเลือกไปยังสะวายน้ำนั้นทันทีเอย! หันมามองหนากันโดยบังเอิญ กอนที่ทั้งสามจะเลือกไปยังสะวายน้ำนั้นทันที

คำสัญญา

เมื่อไปถึงที่นั่น ปรากฎวาที่นั่นปดตายไมใหเขาไป ชาลีบนอุบ "มึงจะล็อคไวทำไมวะ ฮะ?

กลัวขโมยมันเขาไปขโมยตำลึงมึงหรือไง ถากูเจอคนปดนะ กูจะตอยหนาให"

นาประจวบที่อยูขางๆ สะอึก

กอนจะเดินมาหาชาลีพรอมหยิบบางอยางในกระเปาออกมา "นามีกุญแจ..."

ชาลีควากุญแจจากนาจวบแลวรีบไขทันที......"ทำไมมันไขไมออกละนา"

"ก็มันจะออกไดไงนี่มันกุญแจบานขา" นาจวบหันมาตอบชาลีหนาตาเฉย

"แลวมรึงจะควักขึ้นมาทำมายยยยย....."ชาลีบนกับตัวเอง "แลวมรึงจะควักขึ้นมาทำมายยยยย....."ชาลีบนกับตัวเอง

ทันใดนั้นจูๆลอคก็ปลดออกเอง ประตูเปดออก ทั้งสามก็ไดพบกับภาพที่...

M 39 CHAPTERS

ทันใดที่ประตูตึกสระวายน้ำเปดออก ทั้งสามก็ไดพบกับภาพที่หดหู ทุกอยางรกรางนากลัวและหดหู

ความเงียบสงบทำใหพวกเขาไดยินเสียงประหลาดบางอยาง “ชวยยยดวยยยย...” เสียงอันโหยหวน

ทั้งหมดพยายามหาที่มาของเสียงและแลว

ขณะนั้น ตำรวจนายหนึ่งเห็นทั้งสามยืนทำลับๆ ลอๆ อยู แบะไดยินเสียงประหลาดจึงเดินตรงเขามา

"มีอะไรเหรอ...จากกกก!!!" ตำรวจนายนั้นตกใจสุดชีวิตเมื่อเห็นรางนั้นซึ่งเปยกโชกยืนอยูตรงนั้น

ชาลีไดแตกลืนนลายลงคอดังเอื๊อก นาประจวบไดยินจึงปลอบวา "ขามีพระมา พวกเอ็งไมตองกลัว"

นาประจวบรีบควานหาทั่วทั้งราง แตปรากฎวา "__หายแลวไง กูลืมหยิบพระมา"นาประจวบรีบควานหาทั่วทั้งราง แตปรากฎวา "__หายแลวไง กูลืมหยิบพระมา"

CHAPTER 9

ซู.....เสียงน้ำไหลออกมาจากทอทุกทอที่มีอยู ทั้งที่สระวายน้ำปดมานานและไมนาจะใชการไดแลว

น้ำเริ่มนองที่พื้นทั้งสามถึงกับอึ้งเมื่อมองไปยังเบื้องหนา สายน้ำเริ่มกอตัวกลายเปนรูปรางหญิงสาว

รางนั้นคอยๆเคลื่อนเขามาหาผานสายน้ำ ยิ่งน้ำไหลออกมารางนั้นยิ่งสมบูรณขึ้น มุกดาตัดสินใจแลววา

เธอไมอยากอยูอยางหวาดกลัวอีกตอไป เธอตองสูเธอจึงเอยปากถามออกไป

"แกเปนใคร"มุกดาถาม

"สัญญา..." เสียงเย็นเยือกออกจากปากผีสาว"สัญญา..." เสียงเย็นเยือกออกจากปากผีสาว

"สัญญาอะไร ใครสัญญา สัญญาตอนไหน ทำไมตองสัญญา" มุกดาพูดจนชาลีรำคาญหันมาตวาดใส

มุกดา "โอย...เธอก็ใหเคาพูดใหจบกอนสิ ถามมากขนาดนั้นวันนี้จะรูเรื่องไหม"

ทั้งสองเปลี่ยนจากยืนอึ้งมาเปนนั่งรออยางหงอยๆ เพราะเสียงเยือกเย็นนั้นชางยืดยาวซะเหลือเกิน

หลังจากที่ยืดยาวกับเหตุการณของใครบางคนที่เรียกวา ผี แตทั้งนี้กลายกับวาความเปนจริง

ที่เกี่ยวกับสิ่งที่เรียกวา "สัญญา" ปรากฏชัดยิ่งขึ้น...

ภาพของมุกดาผุดขึ้นมา หลังจากไดยินคำวา "สัญญา" บอยครั้ง มันคือเหตุเกิดหลังจากที่มุกดาประสบ

อุบัติเหตุทางรถตู ภาพที่โคงบนถนนสายหนึ่ง พบรถตูสวนบุคคล ขางรถปรากฏเปนชื่อของมหาวิทยาลัยอุบัติเหตุทางรถตู ภาพที่โคงบนถนนสายหนึ่ง พบรถตูสวนบุคคล ขางรถปรากฏเปนชื่อของมหาวิทยาลัย

แหงหนึ่ง มีสภาพยับเยิน ดูจากสภาพเกิดเหตุปจจุบัน คงจะทราบไดวามีเหตุประสพคือรถชนกับตนไม

กลุมควันเริ่มเบาบาง มีรางของหญิงสาวคนหนึ่งกำลังขยับตัวทามกลางเศษเหล็กของรถตู

ความรูสึกของหญิงสาวคนนี้ไมใชใครที่ไหน คือ มุกดานั่นเอง...

มุกดามองไปรอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งๆที่ตัวเองเจ็บคาอยู แต! ในใจก็อยากจะตะโกนบอกออกไป

แตก็ทำไมได... ในความคิดของ มุกดา บอกวา "เกิดอะไรเกิดขึ้น เพื่อนฉัน เพื่อนฉัน ฉันจะทำยังไง

แลวฉันจะอยูอยางไร ถาไมมีพวกแก... ทุกอยางวูบเขามาในสองมุกดาอีกครั้ง ทันใดนั้น...ผีน้ำตนนั้นก็

เขยิบมาใกลๆ จนทั้งสี่ตองพากันออกวิ่ง นาประจวบควาแขนใครบางคนใหออกวิ่งตาม แตนายตำรวจเขยิบมาใกลๆ จนทั้งสี่ตองพากันออกวิ่ง นาประจวบควาแขนใครบางคนใหออกวิ่งตาม แตนายตำรวจ

ซึ่งดูเหมือนมือใหมดันพลาดลื่นตกสระน้ำไป ทั้งสามรูดังนั้นจึงรีบวิ่งไปที่สระน้ำนั่น นาประจวบเรียกถาม

วาคนที่จตูงมานั่นใคร แตจูๆ ก็มีน้ำไหลลงมาถึงมือจึงรูวา...ผีน้ำชัวร นาประจวบรีบวิ่งตามสองคนนั้นมา

จนเกือบจะตกน้ำเพราะตาบอด นายตำรวจพยายามจะเอาตัวรอด จึงหยิบปนออกมาจากตัว กอนจะยิง

สะเปะสะปะ มุกดาและชาลีรีบวิ่งหนีไปหลบกระสุนอยูหางๆ ในขณะที่นาประจวบก็หยิบพระออกมาจาก

ในเสื้อ "อยูๆ จะมีก็ดันมีเวยเฮย! ไมเปนไร เดี๋ยวขาจะชวยเอ็งเอง...นโม..."

กระสุนจากในน้ำยิงสะเปะสะปะไปหมด ในขณะที่นาประจวบยังคงนโมอยูนั้น กระสุนนัดหนึ่งก็พุงเขาที่

ขาขวาของเขา "โอย!...ฮือ ขนาดตาบอดนะไอ__ก็ยังเห็นเลือดเลย..." วาแลวนาประจวบก็หมดหนทาง ขาขวาของเขา "โอย!...ฮือ ขนาดตาบอดนะไอ__ก็ยังเห็นเลือดเลย..." วาแลวนาประจวบก็หมดหนทาง

จึงรีบวิ่งตามอีกสองคนไปหลบดวยอาการกระโผลกกระเผลกไป แตในระหวางที่วิ่งของมุกดากับชาลีเพื่อ

เอาตัวรอดความคิดของมุกดาก็พลันออกมา มีคำวา "สัญญา" อยูเต็มหัว มุกดาจึงหยุดวิ่งและตะโกน

บอกกับผีน้ำ

พุทธคุณทั้งพวง

M 39 CHAPTERS

CHAPTER 10

หยุด!!! นั่นอะไร"(มุกชี้มือไปทางขางหลังผีน้ำๆหันมองตาม หันกลับมามุกกับชาลีหายไปเเลว)

ผีน้ำสบถ"คนหลอกผี"เเลวหายไป มุกกับชาลีหลบอยูยองออกมา มุกจูงมือชาลี"ไป"มุกหันกลับมามอง

ชาลีเเลวตกใจเพราะไมใชมือของชาลี!!!!! เเตมันคือมือของผีน้ำนั่นเอง... ผีน้ำพูดดวยเสียงครางและดู

คลุมเครือ วา "จะหนีไปไหน เธอยังจำสัญญาที่ใหไวไดหรือเปลา ฉันตามเธอไปทุกที่ ทุกที่ที่มีน้ำ..."

มุกดารีบสะบัดมือทิ้งกอนออกวิ่งอยางไมคิดชีวิต รางขอผีสาวละลายกลายเปนสายน้ำไลตามมาอยาง

ไมลดละ ผีน้ำโผลมาอีกทีขางหนาของพวกเขา ชาลีถึงกับผงะ ในขณะที่นาประจวบซึ่งไมรูอะไรก็ยังวิ่งตอไป

แถมยังจับมือผีน้ำไปอีกเสียดวย "โอย...จะตามหลอกตามหลอนไปถึงไหน...กลัวคนไมรูเรอะวาเปนผีอะ" แถมยังจับมือผีน้ำไปอีกเสียดวย "โอย...จะตามหลอกตามหลอนไปถึงไหน...กลัวคนไมรูเรอะวาเปนผีอะ"

ทันใดนั้น มุกดาก็กระตุกขึ้นมา ใชแลว...สัญญานั้นก็คือ..."ชาลี....ชาลี...ชั้นนึกออกแลว" "ชูว..." ชาลีเอ็ด

"นาจวบจูงอีผีไปนูนแลว รีบไปซอนเร็ว อยาเสียงดัง" แลวชาลีก็วิ่งนำไปลงโองที่วางอยูขางกำแพง

มือของผีน้ำ มุกสะบัดมือแลวรีบวิ่งอยางไมคิดชีวิตราวกับเปนเรวดี ศรีทาว ก็ไมปาน โดยมีเสียงของน้ำ

ตามมาวา "เธอหนีชั้นไปไหนไมพนหรอกมุก " มุกดาไมสนใจวิ่ตอไป แตแลวก็ตองตกใจเมื่อขางหนามี....

สระวายน้ำ แตสัญชาตญานนักวายน้ำของมุกดาก็พุดขึ้นมาทันที มุกดากระโดดลงน้ำอยางสวยงาม

เมื่อมุกดากำลังดำน้ำลงไปนั้นมภาพ flashback ก็โผลมา เมื่อกอนนั้น มุกดาและผีๆ เปนเพื่อนสนิทกันมาก

สัญญากันวาจะไมมีวันทิ้งกัน แลวผีก็โผลมาบีบคอมุกดา ชาลียืน มองดูจากขางบน สัญญากันวาจะไมมีวันทิ้งกัน แลวผีก็โผลมาบีบคอมุกดา ชาลียืน มองดูจากขางบน

“อาวไปคุยกันใตน้ำ แลวกูจะรูเรื่องไหมนั้น”

นาจวบวิ่งมาถีบชาลีเขาเต็มรัก ทำใหชาลีลอยลงน้ำดังตูม แลวนาจวบก็ตะโกนวา

"หนูมุกนามาชวยแลว......ไอชาลี เรว....รีบชวยมาเรวววววว"

"โหนา จะใหชวยก็บอกกันดีๆ สิ" พูดไมทันจบ ทันใดนั้นผีน้ำตนหนึ่งก็คลานมาที่ริมสระน้ำ

กอนจะไหลลงมาในน้ำ ระหวางนั้นนายตำรวจที่หนีขึ้นมาไดแลวก็วิ่งมาชนนาประจวบจนตกน้ำกันไปหมด

แลวผีน้ำทั้งสามตนที่เหลือก็ปรากฎขึ้นที่สี่มุมของสระน้ำทันที...

มุกดาเห็นผีนำเพิ่มขึ้นมาหลายตนเลยพูดมุกดาเห็นผีนำเพิ่มขึ้นมาหลายตนเลยพูด

"ปลอยคนที่ไมเกี่ยวของกับเรื่องนี้ไปเถอะ ฉันขอรับผิดชอบในคำสัญญาทั้งหมด"

แลวผีทั้งสี่มุมาระก็ไดใชพลังรวมกันสรางภาพในอดีตที่มุกดาเคยลืมเลือนขึ้นมาใหมุกไดเห็น

มุกไดเห็นในสิ่งที่ตนไดสัญญาแลวนำแหวนของแตละคนนั้นผูกรวมกันไวดวยดายสีแดง

"แตแหวนเหลานั้นเก็บไวที่ไหนละ ฉันถึงปลดปลอยพวกเธอไปได" มุกดาเอยขึ้น

"โอย...ตอนแรกก็ไมนึกกลัวหรอกนะ แตมากลัวก็ไอตอนที่มันคุยกับผีไดนี่แหละ" ชาลีบนอุบ

กอนที่จะเริ่มวิงวอนขอผีน้ำอีกครั้ง "นะพี่นะ...ขอโอกาสละ ใหไดตามหาแหวนนั้นสักที

พวกพี่จะไดเปนสุขเปนสุขเถิด" พวกพี่จะไดเปนสุขเปนสุขเถิด"

ที่แหงความทรงจำ

ผีน้ำจึงคอยๆ พูดอยางเนิบชาวา "ได...ฉันใหเวลาเพียงสามวัน และแหวนนั้น ก็ตองอยูที่ที่เปน

ความทรงจำของพวกเรา..." รางผีน้ำหายไปในความมืด ชาลีและมุกยืนสงบนิ่ง

"มันไปยังไอชาลี"นาประจวบถาม

"ไปแลวลุง"ชาลีตอบ

"แลว3วันจะไปหาทันไดไงวะเนี่ย"ชาลีบนขึ้นมา

"นาๆพอจะรูไหมวาแหวนพวกนั้นอยูไหน"มุกดาเอยถามนาประจวบ...

ทั้งสี่ขึ้นมาจากสะวายน้ำ นายตำรวจรีบเรงกลับไปที่สถานีตำรวจทันที ที่แทเขาก็คือจานิคมที่กำลังทำทั้งสี่ขึ้นมาจากสะวายน้ำ นายตำรวจรีบเรงกลับไปที่สถานีตำรวจทันที ที่แทเขาก็คือจานิคมที่กำลังทำ

คดีเกี่ยวกับเรื่องของมุกดาอยุดวยนั่นเอง เพียงแตวาตอนนั้นยังไมรู สวนทางดานชาลีและมุกดา

เมื่อไปถึงที่บาน นาประจวบก็ยืนกราทาเดียววาจะไมชวยอีกแลว

มุกดาขึ้นบางอยางชึ้นมาได เธอจึงพูดกับประจวบวา...

"แลวที่นาตาบอดหละ มันเกิดขึ้นไดยังไง นาลืมไปแลวหรอ?" ประจวบถึงกับสะอึก

"เรื่องมันมีอยูวา..." พูดจบนาประจวบก็ถอนหายใจ

"นาขอโทษ..." ประจวบร่ำไห

"นาไมตองขอโทษหนูหรอก ตอนนี้สิ่งที่นากับหนูควรทำคือชวยการไถโทษที่เราเคยทำผิดกับเพื่อนๆ"นาไมตองขอโทษหนูหรอก ตอนนี้สิ่งที่นากับหนูควรทำคือชวยการไถโทษที่เราเคยทำผิดกับเพื่อนๆ

หนูตางหาก" มุกดาเอยขึ้น "เรามาชวยกันเถอะนะนานะ"...

CHAPTER 11

ลูกพี่ ไปโลด อยาไดแครสื่อ

ไมตองหวงนอง เหรียญทองพี่เปนประกัน!

หวงสิพี่ ก็ลีโอในมือพี่นี่ละที่นาหวง เมาไมขับนะพี่

"ลีโอสำหรับพี่มันจิ๊บๆ ไอหนู" ทันใดนั้นก็มีเสียงเบรคเกิดขึ้น ดัง เอี๊ยดดดดดด !!

เอิียยยยดดดด แปนนนนนนนนนน โครมมมมม จอม

นาประจวบหักหลบ วัวที่เดินผานหนา ตกลงแมน้ำนาประจวบหักหลบ วัวที่เดินผานหนา ตกลงแมน้ำ

ภาพ Flashback ที่ประจวบเห็นทำใหเคาถึงกับหลั่งน้ำตา

ความประมาทของเคาเองที่คราชีวิตกลุมเพื่อนรักทั้งสี่...

เสียงโหยหวนของผีสาวดังขึ้นเรียกสตินาประจวบกลับมา

"เดี๋ยวจะจัดใหแมรงลิงคกันไมติดเลย" พูดจบก็เริ่มรายคาถา

ระหวางรายคาถา จา พนมผานมาพอดี จึงพูดขึ้นวา "ชางกูอยูไหน"

จา พนมหันไปเห็นชาลี วิ่งเขาสวมกอด โอ็วววววววววว ชางกูอยูนี่ มุกดา ตีหัวจาพนม 1 ทีแบบจังๆ

แลวพูดวา “ผิดเรื่องหละ มึง” จา พนมงง แลวพูดวา “ผิดเรื่องหละ มึง” จา พนมงง

นาประจวบจึงพูดขึ้นวา "ชางอยูไหนไมรู เพราะผีน้ำอยูนี่เเลว!!!"

ความผิดที่ไดกอ

M 39 CHAPTERS

เรื่องราวของ ‘น้ำ ผีนองสยองขวัญ’

จะเปนอยางไรตอไป...

4 พ.ย. นี้ทุกโรงภาพยนตร

รวมเปนสวนหนึ่งกับภาพยนตรเรื่องตอๆไป

ของ M-Thirtynine ไดทาง

http://www.facebook.com/m39chapters

“เราจะไมทิ้งกันใชมั้ย?”