At the end of the day

Stelios Kallinikou

A locus of ideology and culture, the family institution bears a sub rosa theatricity that, extracted from context, exposes a

historically constructed model of socio-biological desires and expectations. Such a critical distancing may reduce notions of

family into cynicism; a structure is identified, a disenchantment is felt. Neither succumbing to the stage nor falling into

disbelief, however, and maintaining the tension between a heartfelt theatricity and a raw cynicism, may on the other hand

entail a newfound sincerity, felt affectionately yet approached impersonally. A similarly discursive tension concerns the

photographic medium, which fails to ever fully represent or to fully abstract, only almost convincing and only almost

deceiving. By presenting his family and childhood environment as a photographic process per se, Stelios Kallinikou

negotiates the limits of the photographic apparatus via his own personal limits in confronting his loved ones from critical

distance, with hope of achieving a newfound relationship of sincerity.

Space, time and affect are abstracted via a non-linear experience of memory, an area of inquiry explored curatorially by

the proposed installation of the exhibition. The relationships between the pieces – in terms of proximity, scale and content

– are never too literal, yet never arbitrary either, inviting a free-play of the imagination that triggers an interactivity of self-

identification and storytelling; a self-conscious anthropology. The result is a playful caricaturisation of the modernised

traditional Cypriot family which is unreluctant to celebrate its sanctity yet also unreluctant to demythify its societal

gravitas.

Text by Peter Eramian

Όντας ένας τόπος ιδεολογίας και κουλτούρας, ο θεσμός της οικογένειας κουβαλά μια υπο-θεατρικότητα η οποία, μόλις

αποσπαστεί από το πλαίσιο, αμέσως αποκαλύπτει ένα ιστορικά δομημένο μοντέλο κοινωνικοβιολογικών επιθυμιών και

προσδοκιών. Μια τέτοια κριτική αποστασιοποίηση ενδεχομένως να υποβαθμίζει σε κυνισμό οποιαδήποτε πιθανή

αντίληψη για την οικογένεια. Πρώτα αναγνωρίζουμε το τέχνασμα και ύστερα το απομυθοποιούμε. Εντούτοις, αν

καταφέρουμε να διατηρήσουμε αυτή την ένταση μεταξύ μιας ανεπιτήδευτης θεατρικότητας και ενός ωμού κυνισμού

δίχως όμως να υποκύψουμε στο ψέμα ή να οδηγηθούμε στη δυσπιστία, πιθανώς να παρουσιαστεί η δυνατότητα μιας

πρωτόγνωρης ειλικρίνειας: που αν και αρχικά την πλησιάζουμε απρόσωπα, γίνεται αμέσως αισθητή με αγάπη και στοργή.

Μια παρόμοια ένταση βρίσκουμε και στο ίδιο το μέσο της φωτογραφίας, η οποία πάντοτε αποτυγχάνει τόσο να

αναπαραστήσει όσο και να αφαιρέσει πλήρως: είτε είναι σχεδόν πειστική ή σχεδόν παραπλανητική. Παρουσιάζοντας το

οικογενειακό και παιδικό του περιβάλλον ως μια καθαυτή φωτογραφική διαδικασία, φτάνοντας στα δικά του όρια σε μια

προσπάθεια να σταθεί αντιμέτωπος απέναντι στα αγαπημένα του πρόσωπα, ο Στέλιος Καλλινίκου διαπραγματεύεται με

αυτό τον τρόπο τα ίδια τα όρια της φωτογραφικής συσκευής.

Χώρος, χρόνος και συναίσθημα “αποσυντίθενται” χάρη σε μια μη-γραμμική εμπειρία της μνήμης, ένας τομέας έρευνας

που εξερευνάται επιμελητικά από την προτεινόμενη εγκατάσταση της έκθεσης. Η σχέση μεταξύ των έργων – από την

άποψη της εγγύτητας, του μεγέθους και του περιεχομένου – δεν είναι ποτέ κυριολεκτική αλλά ούτε και τυχαία:

ενθαρρύνει την ελεύθερη ενεργοποίηση της φαντασίας, η οποία με τη σειρά της θέτει σε κίνηση μια διάδραση μεταξύ

αυτοπροσδιορισμού και αφήγησης, μια συνειδητή ανθρωπολογία. Το αποτέλεσμα είναι ένα παιχνίδι μεταμόρφωσης της

εκμοντερνισμένης αλλά εντούτοις παραδοσιακής Κυπριακής οικογένειας σε μια καρικατούρα, μια όντως ιδιόμορφη

οικογένεια που ποτέ της δεν διστάζει να εξυμνεί την ιερότητά της, που ποτέ της δεν διστάζει να απομυθοποιεί την

αβάσταχτη κοινωνική της βαρύτητα.

Μεταφράστηκε από τον Φίλιππο Φιλίππου