Antisiopis Layout 1

ΤΕYΧΟΣ 2MAΪOΣ 2011

AΝΤIΤΗΣΣΙΩΠHΣΠΕΡΙΟ∆ΙΚΗ ΕΚ∆ΟΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ∆ΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΤΕΙΟ

Σ Υ Μ Μ Ε Τ Ε Χ Ο Υ Μ Ε Σ Τ Η Ν :

2 | Αντί της σιωπής | Μάιος 2011

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Editorial

∆εν πληρώνω

Αστυνοµοκρατία-Κερατέα

Εκπαιδευτικά

Μεταναστευτικό

Αραβικές εξεγέρσεις

Κρίση-γυναίκα

Συνέντευξη µε Χρύση

Πορείες

Πολιτιστικά

Κείµενο για ψυχολογία

0304060811031516192022

e-mail επικοινωνίας:[email protected]το blog µας:antitissiwpis.blogspot.com

Σχεδιασµός τεύχους:Moebius Design - ∆.Κ. Σωτηρόπουλος(www.moebius.gr)

Μάιος 2011 | Αντί της σιωπής | 3

αν ένας µεγάλος σε διάρκεια καφέςκάπου στον πεζόδροµο του Παντείου,µε µερικές εφηµερίδες, και καλήπαρέα… Έτσι πέρασαν οι µήνες απ’ τη

δηµιουργία του περιοδικού µας, γεµάτοι αγωνίες καιαγώνες, αποτυχίες και νίκες, κυβερνήσεις να τρίζουν καικόµµατα σε αποσύνθεση.. Πήραµε µαθήµατα από µετανάστεςεργάτες και συγκλονιστήκαµε όταν µάθαµε ένα µεσηµέρι ότιτελικά νίκησαν, και µαζί µε αυτούς νικήσαµε και εµείς. Μάθαµε ότι µπο-ρεί να κλείνεις 1200 σχολεία για να κάνεις οικονοµία αλλά 100.000ευρώ για να ταΐζουµε τα ΜΑΤ κάθε µέρα στην Κερατέα να προστατεύουν τιςµπουλντόζες, φαίνεται ότι περισσεύουν. Τόσο κόστισαν και ο φιδές και το νερότων µεταναστών απεργών πείνας στο ΕΣΥ όταν µεταφέρθηκαν στο νοσοκο-µείο. Τόσο κοστίζει και ένα ταξίδι του Ρουµπινί της Commission στην Ελλάδακάθε φορά που έρχεται να «τσεκάρει» την παθητικότητα µας. Αυτό άλλωστεείναι το µεγαλείο της κοινωνικής πολιτικής. Ξέρει να αξιολογεί ανάγκες και ναεξισώνει κοινωνικές διαφορές. Κάπου ανάµεσα στην εκπαιδευτική αποσά-θρωση που δροµολογεί το Υπουργείο Παιδείας, και ανάµεσα σε οργισµένουςπολίτες που δεν πληρώνουν εισιτήρια, ανάµεσα σε αραβικές εξεγέρσεις και σεβόµβες «ειρήνης» του ΝΑΤΟ, κάπου εκεί ανάµεσα, αφήστε τον εαυτό σαςελεύθερο για λίγο, το µυαλό σας αδειάστε το στο γρασίδι, και λιαστείτε γιαλίγο κάτω από το περιοδικό µας, συζητήστε µεταξύ σας, τσακωθείτε, οργι-σθείτε, αγαπηθείτε, και εν τέλει αλλάξτε ό,τι σας χαλάει την µέρα. Από τονξινό καθηγητή σας, µέχρι τον ελεγκτή στο λεωφορείο, τον µπάτσο που σεπροστατεύει µε το γκλοπ του, και την ∆ιαµαντοπούλου που τοποθετεί το πτυ-χίο σου στο µουσείο της Ιστορίας.. Lie back and enjoy.. Οι κυβερνήσεις πέ-φτουνε, µα η αγάπη µένει, ψιθυρίζει ο Ρασούλης στα αυτιά µας..RIP.

ΣEditorial


ην ίδια στιγµή που φοροαπαλλάσει τρά-πεζες και επιχειρήσεις, αυξάνει τους έµ-µεσους φόρους, ξεπουλάει (µεταξύαλλων) τις δηµόσιες αστικές συγκοινω-

νίες και δίνει τη διαχείρηση των δρόµων σε εργολά-βους. Ακόµη, οι αδικαιολόγητες αυξήσεις, σε καµίαπερίπτωση δεν αντιστοιχούν στις ολοένα και µεγα-λύτερες µειώσεις των µισθών των εργαζοµένων.

Επιπλέον, είναι φανερό πως οι τιµές των εισιτη-ρίων δεν αντιστοιχούν στην απαράδεκτη λειτουργίατων Μέσων Μαζικής Μεταφοράς µε πολλά τµήµατατου ΗΣΑΠ και του Μετρό να παραµένουν κλειστάλόγω έργων εδώ και πολλούς µήνες και µε περικοπέςστα δροµολόγια που επιµηκύνουν τις ατελείωτεςώρες αναµονής του επιβατικού κοινού. Όσο για ταδιόδια σίγουρα οι τιµές τους δεν έχουν καµία σχέσηµε την ποιότητα των δρόµων, ενώ παράλληλα αναγ-κάζουν τους οδηγούς να περνάνε από περιφερει-ακούς δρόµους στους οποίους γίνονται πολλάατυχήµατα, προκειµένου να αποφύγουν τα διόδια.

Το κίνηµα “δεν πληρώνω”Όπως είναι φυσικό σε τέτοιες συγκυρίες γεννιούνταικινήµατα. Ένα από αυτά ήταν το κίνηµα “δεν πλη-ρώνω”. ∆ανείστηκε τον τίτλο του από το γνωστό θε-ατρικό έργο του Ντάριο Φο “δεν πληρώνω, δενπληρώνω”. ∆ηµιουργήθηκε από την αγανάκτηση τωνπολιτών που αρνούνται να πληρώσουν τα χρήµατατα οποία κάποιοι καταχράστηκαν και που δεν έχουν

τη δυνατότητα πλεον να ανταπεξέλθουν στις τόσουψηλές τιµές των εισητηρίων και των διοδίων.

“∆εν πληρώνω” εισιτήριο σταΜέσα Μαζικής ΜεταφοράςΤο “δεν πληρώνω” στα εισιτήρια των Μέσων ΜαζικήςΜεταφοράς ξεκίνησε, µε λίγο διαφορετική µορφή,λίγο καιρό πριν, όταν αυξήθηκε η τιµή των εισητη-ρίων στο 1 ευρώ. Τότε εµφανίστηκε το κίνηµα των“ροµπέν των εισητηρίων”. Οι επιβάτες άρχισαν να πα-ραχωρούν το εισητήριο τους στον επόµενο µέχρι τοτέλος της ισχύος του εισητηρίου, δηλαδή για 90λεπτά. Με αυτόν τον τρόπο αντιδρούσαν στην αδι-καιολόγητη ακρίβεια που είχε επιφέρει και η αύξησητης έµµεσης φορολογίας σε µια περίοδο που ήδη εµ-φανίζονταν οι πρώτες απολύσεις, µειώσεις µισθών,κόψιµο επιδοµάτων κ.λ.π.. Η πρακτική αυτή έλαβε τέ-τοιες διαστάσεις ώστε παρατηρήθηκε πτώση 3% σταέσοδα της Αττικό Μετρό Α.Ε.!

Έτσι, µετά την τελευταία αύξηση 40% στις τιµές τωνεισητηρίων, το κίνηµα “δεν πληρώνω” αναπτύχθηκε καιεξαπλώθηκε ακόµα περισσότερο µε ολοένα και περισ-σότερους πολίτες να αρνούνται να χτυπήσουν εισητή-ριο αντιδρώντας στην µεγάλη αυτή άυξηση των τιµώντων εισητηρίων. Παράλληλα, έγιναν πολλές διαµαρτυ-ρίες και µπλόκα όπου τα µέλη του κινήµατος µπλόκαραντα ακυρωτικά µηχανήµατα στα µέσα µαζικής µεταφο-ράς επιτρέποντας στους πολίτες να χρησιµοποιούν ταµέσα χωρίς να χτυπούν εισητήριο για κάποιες ώρες.

Από µία ατελείωτη σειρά σκληρών µέτρων τηςκυβέρνησης µε αυξήσεις, αποκρατικοποιήσεις,µειώσεις µισθών και άλλα πολλά, δεν θα µπο-ρούσαν να ξεφύγουν βεβαίως τόσο τα εισιτήριατων µέσων µαζικής µεταφοράς, όσο και οι τιµέςτων διοδίων. Η πολιτική της, που διαφαίνεταιαπό κάθε µέτρο που παίρνει, φορτώνει το χρέοςτων ελλειµατικών προϋπολογισµών στις πλάτεςτων εργαζοµένων και της νεολαίας.

ΤΚυριακή Κολιαράκη

Στην εποχή του Μνηµονίουείµαστε όλοι Τζαµπατζήδες

∆ΕΝΠΛΗΡΩΝΩ


Η κίνηση αυτή είχε την αλληλεγγύη των εργαζο-µένων στα ΜΜΜ, οι οποίοι µε τις συνεχόµενες απερ-γιακές τους κινητοποιήσεις εκτός από τα εργασιακάτους δικαιώµατα, υπερασπίζονταν δηµόσιες συγκοι-νωνίες, για τις ανάγκες της κοινωνίας.

Οι εταιρείες των συγκοινωνιών τύπωσαν πάνωστα εισιτήρια πως “η παραχώρηση και αποδοχή επι-κυρωµένου εισιτηρίου, καθώς και η προτροπή παρα-χώρησης απαγορεύεται και τιµωρείται από τον Νόµο(Π.Κ. ΑΡΘ. 186.2 & 392)”, απειλώντας δηλαδή όσουςπαραχωρούν το εισιτήριό τους στον επόµενο, µε ποι-νές όπως χρηµατικό πρόστιµο ή ακόµη και φυλάκιση.Παρ’ όλα αυτά, η δράση αυτή δεν µπορεί σεκαµία περίπτωση να χαρακτηριστεί ποινικό αδί-κηµα. Τα δύο αυτά άρθρα µιλούν για πρόκληση καιπροσφορά για την εκτέλεση κακουργήµατος ή πληµ-µελήµατος και για δόλια αποδοχή παροχών. Έτσι,όπως το να πιεις απ' το ποτό ενός φίλου σου σε έναµπαρ δεν καθιστά την πράξη σου ποινικό αδίκηµα, τοίδιο µπορεί να θεωρηθεί και για την παραχώρηση τουεισητηρίου σου σε κάποιον. Τέλος, η συγκεκρκιµένηδράση γίνεται για λόγους διαµαρτυρίας και ανυπα-κοής, πράγµα που µας οδηγεί στο δικαίωµα της ελευ-θερίας της έκφρασης.

“∆εν πληρώνω” στα διόδιαΟι παράλογες αυξήσεις στις τιµές των διοδίων, παράτην κακή ποιότητα των δρόµων, έχουν ως στόχο ναπληρώνονται κάποιοι µεγαλοεργολάβοι από τις τσέ-πες των πολιτών.

Οι κάτοικοι των περιοχών µε διόδια,αναγκάζονται να πληρώνουν ακόµα καιγια να πάνε απ' το ένα µέρος της πε-ριοχής τους στο άλλο. Ακόµη, οιοδηγοί πληρώνουν για την δη-µιουργία των δρόµων πριν οιίδιοι φτιαχτούν και είναι γε-γονός πως παρ' όλες τις αυξή-σεις των τιµών των διοδίων καιτης δηµιουργίας νέων, κατ' ου-σίαν η δηµιουργία τους γίνεταιµε πολύ αργούς ρυθµούς, ενώδεν υφίσταται σηµαντική βελ-τίωση των δρόµων. Έτσι, ήρθεστο προσκήνιο το κίνηµα “δενπληρώνω” και στα διόδια.

Οι οδηγοί, αντιδρώνταςστις εξωφρενικά υψηλέςτιµές των διοδίων και µηµπορώντας να ανταπεξέλ-θουν σε αυτές, άρχισαν να

περνούν σηκώνοντας τις µπάρες αρνούµενοι να πλη-ρώσουν. Επίσης, έγιναν µαζικές διαµαρτυρίες καιµπλόκα όπου τα µέλη του κινήµατος σήκωναν τις µπά-ρες και παρακινούσαν τους οδηγούς να περνούν χωρίςνα πληρώνουν.

Το κίνηµα εξελίχθηκε µε γρήγορους ρυθµούς καιέτσι όλο και περισσότεροι οδηγοί περνούσαν απ' ταδιόδια χωρίς να πληρώνουν σηκώνοντας απλά τιςµπάρες.

Το κίνηµα “δεν πληρώνω” λίγο καιρό αφού πέρα-σαν τα µέτρα άρχισε σταδιακά να ξεφουσκώνει,χωρίς να εκλείπει. Η κυβέρνηση προσπάθησε να κα-ταστείλει το κίνηµα µε αυστηρά µέτρα, ενώ παράλ-ληλα τα Μέσα Μαζικής Ενηµέρωσης, υπήρξαν ως επιτο πλείστον, φερέφωνα της κυβέρνησης καταγγέ-λωντας έµµεσα ή και άµµεσα το κίνηµα.

Το σίγουρο είναι οτι ο λαός απέδειξε πως έχει κι-νηµατικά αντανακλαστικά και πως δεν υποτάσσεταιστη βούληση της κυβερνητικής εξουσίας, ενώ έκανετην κυβέρνηση να καταλάβει πως έχει δύναµη. Όταντο κράτος βουτά όλο και πιο βαθιά σε ένα κα-θεστώς ανοµίας, είναι φυσικό και επόµενο πωςο λαός θα ξεσπάσει και όσο τα δικαιώµατά µαςκαταστρατηγούνται, η ανυπακοή γίνεται καθή-κον µας. Ας ελπίσουµε η εµφάνιση τέτοιου είδους κι-νηµάτων να γίνει συχνότερη και εντονότερη και µέσααπό αυτά να καταφέρουµε και να πετύχουµε νίκες.

ΑΣΤΥΝΟΜΟ

ΚΡΑΤΙΑ

ΚΕΡΑΤΕΑ


ίναι αυτονόητο ότι ένα τέτοιο εγχείρηµαθα προκαλέσει σοβαρά οικολογικά προ-βλήµατα, τόσο στον υδροφόρο ορίζοντα,όσο και ευρύτερα στο περιβάλλον. Ταυτό-

χρονα, θα υποβαθµίσει την καθηµερινή ζωή των κα-τοίκων της περιοχής, όπως άλλωστε ήδη συµβαίνεικαι σε άλλες κατοικηµένες περιοχές της χώρας. Όπωςείναι αναµενόµενο, δεν έχει ληφθεί καµία µέριµνα γιατις υγειονοµικές συνθήκες που θα επικρατήσουν µετάαπό την εναποθέτηση τόνων σκουπιδιών σε µια ήδηεπιβαρυµένη περιβαλλοντικά περιοχή.

Όλοι αντιλαµβανόµαστε, ότι βρισκόµαστε µπροστάσ’ ένα µεγάλο φαγοπότι εργολάβων, επιχειρηµατιώνκαι φυσικά της κυβέρνησης που σταδιακά υποβαθµί-ζουν την λειτουργία των δήµων και των εκάστοτε δη-µοτικών αρχών(σχέδιο Καλλικράτης, απολύσειςπροσωπικού).Παρόλα αυτά, οι κάτοικοι της Κερατέαςαποτελούν τον βασικό πυρήνα αντίστασης ενάντιαστις αδηφάγες βλέψεις όλων αυτών που θυσιάζουντην υγεία και τη φύση στο βωµό του κέρδους. Αντι-στέκονται επίσης, στην άγρια καταστολή που δέχονταιαπό τα ΜΑΤ, που µε πρωτοφανή βιαιότητα προσπα-θούν να καταπνίξουν κάθε φωνή αντίδρασης. Οι τρό-ποι είναι γνώριµοι: χηµικά, πλαστικές σφαίρες,απειλητικά τηλεφωνήµατα, συλλήψεις, ξυλοδαρµοί,δολιοφθορές σε µηχανήµατα και αυτοκίνητα και βε-βαίως όχηµα ρήψης νερού, γνωστή και ως αύρα. Σ’αυτό το σηµείο αξίζει να σηµειωθεί, ότι η αύρα έχει να

χρησιµοποιηθεί από τα χρόνια της δικτατορίας. Όλατα παραπάνω στοιχεία συγκλίνουν στο αδιαµφισβή-τητο γεγονός ότι η κρατική τροµοκρατία οργιάζει. Ταθεσµοθετηµένα όργανα του κράτους υιοθετούν και εκ-φράζονται µέσα από φασιστικές πρακτικές, οι οποίεςπλήττουν τα στοιχειώδη δηµοκρατικά δικαιώµατα τωνπολιτών. Πλέον, το συνταγµατικά κατοχυρωµένο δι-καίωµα, ήδη από το 1864, του συνέρχεσθαι και συ-νεταιρίζεσθαι έχει καταπατηθεί βάναυσα από ταόργανά της τάξης και την κρατική εξουσία και στα-διακά στοχοποιείται η ίδια η ζωή και η αξιοπρεπήςδιαβίωση.

Η Κερατέα δεν αποτελεί µεµονωµένο περιστατικόπρακτικών άγριας κρατικής τροµοκρατίας. Ο κοινωνι-κός ιστός στο σύνολό του δέχεται βίαιη καταστολή µεχαρακτηριστικό παράδειγµα τα γεγονότα στη Θεσσα-λονίκη, σύµφωνα µε τα οποία καθηγητές του Αριστο-τελείου Πανεπιστηµίου καταγγέλλουν ότι δέχτηκανεπίθεση από µασκοφόρους δράστες µε πολιτικά ρούχα,εν παρουσία ένστολων αστυνοµικών και ενός τουλάχι-στον αξιωµατικού τους, κατά τη διάρκεια µίας διαµαρ-τυρίας. Οι ακαδηµαϊκοί τονίζουν στη µηνυτήριααναφορά τους ότι οι αστυνοµικοί εκτόξευαν σεξιστικάυπονοούµενα, ύβρεις, απειλές και απαξιωτικούς χα-ρακτηρισµούς για το επάγγελµά τους. Ταυτόχρονα, οιδεύτεροι αρνήθηκαν να ανακοινώσουν τα ονόµατάτους και δεν παρέδωσαν κανένα στοιχείο που να πι-στοποιεί την ταυτότητά τους.

Εδώ και τέσσερις µήνες,οι κάτοικοι της Κερατέαςαγωνίζονται αποφασι-στικά ενάντια στα µεγα-λεπήβολα σχέδια τηςκυβέρνησης για την δη-µιουργία και εγκατά-σταση χωµατερής στηνπεριοχή.

Αναστασία Καραγιάννη, Κλαίρη Ρέλλια

Ε

Ο απόλυτος εφιάλτηςτης κρατικής τροµοκρατίας

Ο-

Α


Η βία και η αυθαιρεσία, σ΄ ένα βαθµό, είναι συνυ-φασµένες µε τη λειτουργία της αστυνοµίας στις κοινω-νίες που κανοναρχούνται από ένα κράτος απολίτιστο,το οποίο φιλοδοξεί να µεταβληθεί σε σφαγείο. Αποτε-λούν προβαλλόµενα πρότυπα, θεσµικά επικυρωµένεςεξουσιαστικά καλυπτόµενες και υπηρεσιακά δικαιωµέ-νες συµπεριφορές ενός ειδικού τµήµατος των δυνά-µεων της αστικής τάξης.

Όλη η δράση των δυνάµεων της καταστολής, ακο-λουθώντας τις κυβερνητικές οδηγίες, κινείται σε µια ξε-κάθαρη κατεύθυνση όξυνσης και ένταση της αστυνοµικήςαυθαιρεσίας, στέλνοντας τους πραιτοριανούς να κατα-στείλουν µε διαρκώς µεγαλύτερη βία τις κινητοποιήσεις,που πνίγονται στα χηµικά και τα δακρυγόνα. ∆εκάδεςείναι οι προληπτικές συλλήψεις και προσαγωγές καθώςκαι οι ξυλοδαρµοί διαδηλωτών από τις ακίνητες δυνά-µεις καταστολής!

Στα πλαίσια της ανύψωσης του φρονήµατος τηςαστυνοµίας στηρίζεται η πολιτική της κυβέρνησης πε-ριστέλλοντας τα κεκτηµένα δηµοκρατικά δικαιώµατατου λαού και της νεολαίας, που καλούνται να πληρώ-σουν βαριά τις επιβαλλόµενες αντιδραστικές µεταρ-ρυθµίσεις του ΠΑΣΟΚ στην παιδεία, την υγεία και τηνεργασία. Η εκτίναξη της ακρίβειας, της φτώχειας, τηςανεργίας, η απελευθέρωση των απολύσεων, οι µισθοίπείνας εντείνουν την αγανάκτηση των λαϊκών στρω-µάτων και αναπόφευκτα τα µέτωπα ενάντια στηνκυβερνητική πολιτική πολλαπλασιάζονται. Όσο ηδυσαρέσκεια των λαϊκών µαζών διογκώνεται, τόσοπερισσότερο η αστυνοµία λειτουργεί σαν το σιδερένιοχέρι του κράτους για την επιβολή αυτής της πολιτικής.

Η βία εποµένως, αποτελεί εγγενές δοµικό στοιχείοτης αστυνοµίας ως κατασταλτικού θεσµού. Εξαιτίαςαυτού, είναι φυσικό να διαµορφώνονται και να εµφι-λοχωρούν σ ‘ αυτή προσωπικότητες, οι οποίες µπορούννα επιδίδονται ατιµώρητα σε πράξεις απίστευτης καιαδιανόητης βιαιότητας, µε την ανοχή της προϊσταµέ-νης υπηρεσιακής και πολιτικής αρχής.

Τα ειδικά τάγµατα κτηνωδίας, τα οποία εξελίσσονταισε ψυχοπαθητικές περιπτώσεις, που διαφεύγουν ψυχια-τρικής παρακολούθησης και θεραπείας, ανταποκρίνονταισ’ ένα χαρακτηριοδοµικό και συµπεριφορικό τύπο: Ένα εξουσιαστικό µεταλλαγµένο ον που η ύπαρξή

του εξαντλείται στα χέρια, τα πόδια και το περί-στροφο.

Μια προσωπικότητα που αναβαπτίζεται από την κυ-βέρνηση ως ηγετική µορφή που προγραµµατίζεταιγια να εκδηλώνει µια ανεξέλεγκτη επιθετικότητα καινα δηλώνει ξεδιάντροπα µε χίλιους τρόπους πωςείναι το ευνοούµενο όργανο της κυβερνητικής πο-λιτικής.

Ένα αποκρουστικό ανθρωποειδές που εκτοξεύειεναντίον της κοινωνίας την αφόρητη χυδαιότητα,το απύθµενο κενό, τη τροµοκρατική βαρβαρότητακαι το καταχθόνιο ψυχοδιανοητικό του σύµπαν.Παραφράζοντας ελαφρά τον Μισέλ Φουκώ, µπορεί

κανείς να διαπιστώσει ότι: «Η σχεδόν µυθική σπουδαι-ότητα που αποκτά ο κουκουλοφόρος αστυνοµικός οφεί-λεται στο γεγονός, ότι η εγκληµατικότητα απέκτησεφανερά τη διφορούµενη κατάσταση του αντικειµένουκαι του οργάνου ενός αστυνοµικού συστήµατος που τηνκαταπολεµά και παράλληλα συνεργάζεται µαζί της. Είναιη εποχή που πραγµατοποιείται η άµεση θεσµική διασύν-δεση της αστυνοµίας και της εγκληµατικότητας. Συγκλο-νιστική η στιγµή που η εγκληµατικότητα µετατρέπεται σεµηχανισµό της εξουσίας… που η εξουσία µε τη σειρά τηςταυτίζεται µε τη φρίκη σ’ ένα και το αυτό πρόσωπο.

Πεδίο σύγκρουσης και συγχρόνως, αντικείµενονοµής, από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΕΑ ∆ΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, τοκράτος των Γραικών και των Γραικύλων, θεωρείται όχισαν ένας θεσµός συνέχειας που η λειτουργία του διέ-πεται από ορισµένους γενικά αποδεκτούς και σχετικάσταθερούς κανόνες, αλλά ως αποκλειστικό φέουδοτων διαχειριστών του. Μ’ άλλα λόγια, η εξουσία ισορ-ροπεί ανάµεσα στην σκανδάλη και την παράνοια. Συ-νεπώς, η κατοχή του όπλου και η φιλαρχία γίνονταιαναγκαίες ιδιότητες της κυβέρνησης, ασχηµονώνταςατιµώρητα σε βάρος όλων µας.

Η αµέλεια ή αδυναµία κάθε κοινωνίας να καθορίσεικαι να επιβάλλει όρια στη φρίκη που συνεπάγεται έπειτααπό κάθε αυθαίρετη άσκηση της εξουσίας, την καταδι-κάζει να βιώνει την ίδια κατάσταση αδιαλείπτως.


λόγος επιβολής αυτής της κύρωσης ήτανη άρνηση εκ µέρους της διοίκησης τωνφορέων να αποστείλουν οικονοµικάστοιχεία στο Γενικό Λογιστήριο του Κρά-

τους. Ωστόσο, µε ανακοίνωσή της η Πρυτανεία τουΠαντείου διαψεύδει το δηµοσίευµα και υποστηρίζειότι το Πανεπιστήµιο έχει υποβάλει τα απολογιστικάστοιχεία που απαιτούνταν για το µήνα Φεβρουάριο.Αποστέλλει τα συνηµµένα έγγραφα που αποδει-κνύουν ότι το Πάντειο προσκόµισε εγκαίρως όλα ταδικαιολογητικά για να µπορέσει να πάρει την κρατικήεπιχορήγηση. Γιατί λοιπόν, στον Τύπο δηµοσιεύτηκετο αντίθετο; Πρόκειται απλώς για λάθος ή για εσκεµ-µένη παραπληροφόρηση µε σκοπό τη δηµιουργία µιαςδιαστρεβλωµένης εικόνας για το Πανεπιστήµιό µας;

Καθώς φαίνεται η επικοινωνία και η συνεργασίατου Παντείου µε το Υπουργείο Παιδείας έχει χαθείεδώ και αρκετό καιρό καθώς τα οικονοµικά προβλή-

µατα του Πανεπιστηµίου έχουν ξεκινήσει προ πολλού.Πρόσφατο, ενδεικτικό, παράδειγµα η υποχρηµατοδό-τηση της βιβλιοθήκης, η οποία επέφερε τα ακόλουθααποτελέσµατα, απόλυση 12 εργαζοµένων, έλλειψηπρόσβασης σε διαδικτυακές πηγές, κτλ. Όπως καιάλλες παροχές που υποχρεούται να προσφέρει το δη-µόσιο πανεπιστήµιο δεν είχαν καλύτερη τύχη στο Πάν-τειο. Η στέγαση στη φοιτητική εστία αποτελείανεπίλυτο χρόνιο πρόβληµα. Μολονότι, διατίθεται κτί-ριο που χρησιµοποιούνταν ως εστία, έχει σταµατήσεινα λειτουργεί λόγω ζηµιών, που προκλήθηκαν απότον “πρόσφατο” σεισµό της Πάρνηθας (1999!), και δενεπισκευάστηκαν ποτέ. Όσοι-ες φοιτητές-τριες αρ-νούνται να αποποιηθούν το δικαίωµα στέγασης δια-µένουν στην Φοιτητική Εστία Εθνικού ΜετσόβιουΠολυτεχνείου, η οποία φιλοξενεί φοιτητές από διάφο-ρες σχολές. Ωστόσο, τον Απρίλιο του 2012, η σύµβασηπου ορίζει πως το κτήριο της ΦΕΕΜΠ, λειτουργεί ως

Στις αρχές Απριλίου δηµοσιεύτηκε στον Τύπο η διακοπή τηςκρατικής επιχορήγησης από το Υπουργείο Οικονοµικών σε 3πανεπιστήµια, 37 νοσοκοµεία και 195 φορείς, ανάµεσά τους καιτο Πάντειο πανεπιστήµιο.

Ο

Το τέλος τουδηµόσιουΠανεπιστηµίου

Νεφέλη Τσιάπου, Κωνσταντίνα ∆ροσάτου, Μαρίνα Ατσιόβα

EΚΠΑΙ-

∆ΕΥΤΙΚΑ


φοιτητική εστία υπό την διαχείριση του Εθνικού Ιδρύ-µατος Νεότητας, λήγει χωρίς κανείς να εγγυάται τηνανανέωση της, καθώς και την µεταστέγαση των φοι-τητών-τριων, σε άλλο κτίριο. Όπως καταδεικνύεταιαπό την ανύπαρκτη συντήρηση της εστίας, το ΕΙΝακολουθεί τον εύκολο δρόµο της υποχρηµατοδότη-σης. Βασικές παροχές όπως η φύλαξη, ο καθαρισµόςκαι η σίτιση έχουν, ήδη, παραχωρηθεί σε ιδιώτες οιοποίοι αντικαθιστούν τους µόνιµους υπαλλήλους µεευέλικτα συνεργεία υπό το καθεστώς µαύρης εργα-σίας.

Η ανωτέρω κατάσταση αναφορικά µε την υπο-χρηµατοδότηση των Πανεπιστηµίων, όχι µόνο δενπρόκειται να βελτιωθεί, αντιθέτως, η παρούσα κυ-βέρνηση προωθεί ένα νέο νοµοσχέδιο, το οποίοενορχηστρώνει την πλήρη αποσάθρωση της εκ-παίδευσης.

Η κυβέρνηση, εξειδικεύοντας την πολιτικήτου µνηµονίου στις σχολές, προσπαθεί µε αντι-συνταγµατικές ρυθµίσεις να διαλύσει την Τριτοβάθ-µια Εκπαίδευση παραδίδοντάς την στην ελεύθερηαγορά αποποιούµενη τις συνταγµατικές υποχρεώσειςτης για δηµόσια και δωρεάν παιδεία, σε µια περίοδο,µάλιστα µεγάλης οικονοµικής πίεσης, απολύσεων, πε-ρικοπών µισθών και συντάξεων, ανύπαρκτων ευκαι-ριών για τη νεολαία. Η αρχή για την ολοκληρωτικήαναδιάρθρωση του Πανεπιστηµίου, έγινε τον Οκτώ-βρη του 2010 όπου πραγµατοποιήθηκε η 65η Σύνο-δος Πρυτάνεων στο Ρέθυµνο, στην οποία η ΥπουργόςΠαιδείας, Άννα ∆ιαµαντοπούλου, παρουσίασε τηναντι-εκπαιδευτική µεταρρύθµιση στην ανώτατη εκ-παίδευση.

Η επιχειρηµατικοποίηση και νεοφιλελευθροποί-ηση του πανεπιστηµίου είναι µία διαδικασία που έχειξεκινήσει, ήδη, µέσω νοµοθετικών παρεµβάσεων,τόσο, σε Ευρωπαϊκό επίπεδο (διακήρυξη Μπολόνια),όσο και, σε εγχώριο (νόµος-πλαίσιο Γιαννάκου). Ονέος νόµος-πλαίσιο, ωστόσο, θέτει οριστικό τέλοςστο ∆ηµόσιο και ∆ωρεάν χαρακτήρα του Πανεπιστη-µίου αλλοιώνοντας τα δοµικά χαρακτηριστικά του.

Κύριος πυλώνας των εξαγγελιών είναι η κα-τάργηση της Συγκλήτου, διοικητικού οργάνουεκλεγµένων εκπροσώπων των καθηγητών, των ερ-γαζοµένων και των φοιτητών και η αντκατάστασή τηςαπό το Συµβούλιο ∆ιοίκησης, στο οποίο θα συµµετέ-χουν κατά κύριο λόγο µέλη εκτός Πανεπιστηµίου,όπως εκπρόσωποι επιχειρηµατιών, διάφορα goldenboys, διορισµένοι εκπρόσωποι της κυβέρνησης κτλ.Εποµένως, εκχωρείται µέρος της πανεπιστηµιακής δι-οίκησης σε οικονοµικούς διαχειριστές (managers),στελέχη της αγοράς και επιχειρηµατίες, καταργώνταςεµπράκτως την αυτονοµία των δηµοσίων πανεπιστη-µίων.

Εφόσον η Πανεπιστηµιακή Εκπαίδευση δεναποτελεί τµήµα του κρατικού προϋπολογισµού,τα δηµόσια ιδρύµατα καλούνται να βρίσκουν ταίδια τους πόρους είτε από επιχειρηµατικούς οµί-λους είτε από ιδιώτες. Αφενός, θα προσελκύουνιδιωτικά κεφάλαια, µε αντάλλαγµα να πραγµατοποι-ούν έρευνες προς όφελος των επιχειρήσεων. Κι αφε-τέρου η χρήση κουπονιού, το οποίο θα παρέχεταισε κάθε φοιτητή για να το καταθέσει στο ίδρυµα τηςεπιλογής του, φέρνει προ των πυλών την επιβολή δι-δάκτρων. Ως εκ τούτου η εκπαίδευση, παύει νααποτελεί δηµόσιο αγαθό και το πανεπιστήµιο, µε-τατρέπεται σε επιχείρηση που θα λειτουργεί µε γνώ-µονα το κέρδος.

Επιπρόσθετα, η κυβερνητική πρόταση να κα-ταστούν οι Σχολές η καθοριστική ακαδηµαϊκήµονάδα και οι φοιτητές-τριες να εισάγονται σεΣχολή και όχι σε Τµήµα καταργεί τη σύνδεσηανάµεσα σε Τµήµα και ορισµένη επιστήµη. ΗΣχολή θα απονέµει πτυχία και θα έχει την ευθύνη για«ενιαίο πρόγραµµα σπουδών του πρώτου ακαδηµαϊ-κού έτους». Επεξηγηµατικά, ο φοιτητής, η φοιτήτρια,θα εγγράφεται στο πρώτο έτος των σπουδών του, όχιστο Τµήµα, αλλά στη Σχολή. Μετά την παρακολού-θηση αυτού του πρώτου έτους θα µπορεί να επιλέγειτο πρόγραµµα σπουδών στο οποίο θα εντάσσεται, δη-λαδή, θα εισάγεται αρχικά στη σχολή Κοινωνικών Επι-στηµών και µετά θα ακολουθεί το πρόγραµµασπουδών της Κοινωνιολογίας ή της Πολιτικής Επι-στήµης. Το αποτέλεσµα είναι οι απόφοιτοι να έχουνελάχιστα επαγγελµατικά δικαιώµατα, κι επειδή δεν


έχουν επιστηµονικό υπόβαθρο, να απολύονται και ναεπανακαταρτίζονται, µε δικά τους έξοδα, για ναβρουν δουλειά. Κατ΄αυτόν τον τρόπο διαλύεται η έν-νοια του πτυχίου, ως ενιαίο γνωστικό αντικείµενο πουκατοχυρώνει την επιστηµονική επάρκεια και τα εργα-σιακά δικαιώµατα, και αντικαθίσταται από τον ατο-µικό φάκελο προσόντων του οποίου το περιεχόµενοθα περιλαµβάνει ''γνώσεις, δεξιότητες, ικανότητες καιπιστοποιήσεις'' τις οποίες προκειµένου να είσαι αν-ταγωνιστικός, θα συγκεντρώνεις σε όλο τον εργάσιµοβίο σου.

Οι ανωτέρω αλλαγές που επιδιώκονται αποσκο-πούν στην κατάργηση του ∆ηµόσιου και ∆ωρεάν Πα-νεπιστηµίου και στη µετατροπή του από χώρο όπουπαράγεται η επιστηµονική γνώση και η ελεύθερη αµ-φισβήτηση της κοινωνικής πραγµατικότητας σε ένα“στεγνό” επαγγελµατικό εκπαιδευτήριο που θα πα-ράγει “υπερεξειδικευµένα όντα”, χωρίς επαγγελµα-τικά δικαιώµατα, χωρίς πραγµατικές επιστηµονικέςγνώσεις, χωρίς κριτική σκέψη.

Αυτό που απαιτείται είναι αφενός, η συνει-δητοποίηση του µεγέθους της επίθεσης που δε-χόµαστε ως νεολαία φοιτητιώσα και εργαζόµενηκι αφετέρου, η σηµασία του φοιτητικού κινήµα-τος στην προσπάθεια συνολικής ανατροπής τωναντιλαϊκών µέτρων. Αυτό σηµαίνει πρώτακαι κύρια σχέδιο κλιµάκωσης των αγώ-νων, µε συνελεύσεις, διαδηλώσεις, κατα-λήψεις και πολύµορφες κινητοποιήσεις.Το φοιτητικό κίνηµα έχει πετύχει νίκεςκαι µπορεί να το κάνει ξανά. Το µέλ-λον µας βρίσκεται τα χέρια µας.Πρέπει να το διεκδικήσουµε καιµπορούµε. Αυτό το νοµοσχέδιο θαανατραπεί.


εκάδες χιλιάδες µετανάστες περνούνκάθε χρόνο τα σύνορα της Ελλάδαςαναζητώντας µια καλύτερη ζωή στηδύση, όπως έκαναν οι Έλληνες κατά τη

διάρκεια του πρώτου µισού του 20ου αιώνα. Η Ελ-λάδα αποτελεί κοµβικό πέρασµα για τους µετανά-στες, από Αφρική και Ασία. Η πλειοψηφία τωνµεταναστών δεν επιδιώκει τη µόνιµη εγκατάστασητης στην Ελλάδα, αλλά την χρησιµοποιεί σαν πάροδοστην υπόλοιπη Ευρώπη. Απορεί, δικαίως, τότε κά-ποιος για ποιο λόγο όλοι αυτοί οι άνθρωποι στοιβά-ζονται στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήστέλνονται στην Αθήνα οδηγούµενοι µε µαθηµατικήακρίβεια στην κοινωνική εξαθλίωση.

Ο λόγος είναι η υπογραφή της συνθήκης ∆ου-βλίνο II το 2003, η οποία προϋποθέτει πως για οποι-αδήποτε µετακίνηση µετανάστη, καταγόµενου απόκράτος µη Ευρωπαϊκό σε οποιαδήποτε χώρα της Ευ-

ρώπης απαιτείται η χορήγηση ασύλου από την πρώτηχώρα υποδοχής. Η καθολική άρνηση, υπό την πίεσητης Ευρωπαϊκής Ένωσης, χορήγησης ασύλου από τηνελληνική κυβέρνηση (ποσοστό αποδοχής αιτήσεωνασύλου 0,01%) είναι ο βασικός λόγος της δηµιουρ-γίας του σηµερινού αδιεξόδου.

Mε την άνοδό της στην εξουσία, η κυβέρνηση τουΠΑΣΟΚ προώθησε ένα φιλοµεταναστευτικό προφίλµε ένα ανεπαρκές νοµοσχέδιο που παρείχε στοιχει-ώδη δικαιώµατα στους µετανάστες. Υπό την λυσσα-λέα επίθεση, ωστόσο, της ∆εξιάς και της ακροδεξιάςη κυβέρνηση χωρίς να δείξει καµία διάθεση να συγ-κρουστεί µε τις ρατσιστικές φωνές αφαίρεσε τις πε-ρισσότερες σηµαντικές διατάξεις του νοµοσχεδίου.Στη συνέχεια επέδειξε ένα καθαρά αντιµεταναστευ-τικό πρόσωπο µε απελάσεις και µε «κέντρα υποδο-χής» µεταναστών, τα οποία επί της ουσίας ήτανστρατόπεδα συγκέντρωσης. Επιπλέον, αποφάσισε την

Ένας µεγάλος αγώναςΜια µεγάλη νίκη

Kαθ’ όλη τη διάρκεια του 20ου και του 21ου αιώνα παρατηρείταιµια γιγάντωση, των οικονοµικών και βιοτικών, ανισοτήτων µε-ταξύ δυτικού και τρίτου κόσµου, η οποία οφείλεται στην οικονο-µική και κοινωνική εκµετάλλευση, των χωρών της Αφρικής καιτης Ασίας από τις προηγµένες χώρες της δύσης, και απολήγει σεένα πρωτοφανές κύµα µετανάστευσης. Οι εξαθλιωµένοι και απελ-πισµένοι λαοί των χωρών της Αφρικής και της Ασίας γίνονταιβορά στις ορέξεις αδίστακτων δουλεµπόρων.

∆Στράτος Νούρος, Ζωή Κασάπη, Στάσα Κοταρά

ΜΕΤΑΝΑ-

ΣΤΕΥΤΙΚΟ


κατασκευή φράχτη στα σύνορα του Έβρου, και ταυ-τόχρονα, ζήτησε, από την Ευρωπαική Ένωση, στρα-τιωτικές δυνάµεις της Frontex στα σύνορα της.

Μέσα στις ανωτέρω συνθήκες ήρθε ο αγώναςτων 300 µεταναστών. Πολλά ειπώθηκαν κι ακόµαπερισσότερα γράφτηκαν για την απεργία πείναςτων τριακοσίων µεταναστών εργατών που έλαβεχώρα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη το διάστηµααπό 25/1 έως 9/3/11. Τα περισσότερα από αυτάεπιχείρησαν, αφενός, να διαστρεβλώσουν τηνπραγµατικότητα, κι αφετέρου, να υποβαθµίσουντον αγώνα των µεταναστών, παρουσιάζονταςτους ίδιους είτε ως ακραίους εκβιαστές του ελλη-νικού κράτους είτε ως υποχείρια των ''συνήθωνυπόπτων'' της αριστεράς.

Η πρώτη συντονισµένη επίθεση που δέχτηκαν οι250 απεργοί πείνας στην Αθήνα, ήρθε µε αφορµή τηδήθεν κατάληψη του ανακαινισµένου κτηρίου τηςΝοµικής σχολής, το οποίο εκείνο το διάστηµα δεν είχεδοθεί προς χρήση και δεν εµπόδιζε ούτε στο ελάχιστοτην εκπαιδευτική διαδικασία. Ενώ o Φοιτητικός Σύλ-λογος της Νοµικής µέσα από τη διαδικασία της συ-νέλευσης, υπερψήφισε κείµενο, στο οποίοεκδηλωνόταν η στήριξη προς την απεργία πείνας καιη παραχώρηση χώρου της Νοµικής για την φιλοξενίατου αγώνα των µεταναστών. Η κυβέρνηση διατεινό-µενη ότι οι απεργοί και οι αλληλέγγυοι-ες εισέβαλλανβιαίως στον χώρο και τον κατέλαβαν, επιχείρησε ναµετατοπίσει την κουβέντα από τα αιτήµατα των απερ-γών πείνας, στον χώρο που επέλεξαν να πραγµατο-ποιήσουν τον αγώνα τους, παρουσιάζοντας τοπανεπιστήµιο ως αποστειρωµένο χώρο διαφύλαξηςτης ακαδηµαϊκής ελευθερίας, τον οποίο όφειλε ναπροστατεύσει. Κατά αυτό τον τρόπο βρήκε την ευ-καιρία να εκβιάζει και να απειλεί για άρση ασύλου.Τα όσα ακολούθησαν την νύχτα της 27ης Ιανουα-ρίου, παρουσία πολυάριθµων διµοιριών ΜΑΤ, περι-κύκλωση του οικοδοµικού τετραγώνου και πολύωρηδιακοπή της κυκλοφορίας, είναι ενδεικτικά της «δη-µοκρατικής» πολιτικής της κυβέρνησης.

Έπειτα από την εγκατάσταση στο κτήριο του Με-γάρου Υπατία, ξεκίνησε ένας µαραθώνιος ανασυγ-κρότησης και αντεπίθεσης του αγώνα. Οι συνθήκεςήταν εξαιρετικά δυσµενείς για τους απεργούς πείναςκαθότι, αφενός, στοιβάχθηκαν σε έναν πολύ µικρόχώρο και πολλοί εξ’ αυτών αναγκάστηκαν να µείνουνσε σκηνές στην αυλή του κτηρίου, κι αφετέρου, η ρα-γδαία επιδείνωση του καιρού οδήγησε την πλειονό-τητά τους στα νοσοκοµεία. Ως εκ τούτου, αποτελείµεγάλης αξίας µάθηµα υποµονής και αγωνιστικότη-τας η παραµονή τους για 41 µέρες στο συγκεκριµένο

χώρο, υπό τις ανωτέρω άθλιες συνθήκες, και µάλι-στα µε πρωτοφανή προσήλωση στη διεκδίκηση τωναιτηµάτων τους, τα οποία συνοψίζονται στο σύνθηµακανείς µετανάστης χωρίς χαρτιά, κανείς εργάτηςανασφάλιστος.

Ο υποδειγµατικός αγώνας των µεταναστών απερ-γών πείνας σε συνδυασµό µε την ανάπτυξη ενός γα-λαξία κινηµατικών παρεµβάσεων, όπως διαδηλώσεις,συναυλίες, συµβολικές καταλήψεις, σε όλη την Ελλάδακαι σε άλλες χώρες, που ενισχύθηκε από το κίνηµα αλ-ληλεγγύης κατόρθωσαν, τόσο, να αναδείξουν τα δίκαιααιτήµατά τους, όσο, και να διαµορφώσουν το έδαφοςγια την θετική έκβαση του αγώνα.

Παρά τις κλητεύσεις που δέχτηκαν µέλη της πρω-τοβουλίας αλληλεγγύης, την σκληρή και άκαµπτηστάση της κυβέρνησης, τον πόλεµο από τα ΜΜΕ,καθώς και το συνολικότερο κλίµα κοινωνικού ανα-βρασµού, η απεργία πείνας των 300 εργατών µε-ταναστών αποτελεί έναν από τους µεγαλύτερουςαγώνες της µεταπολιτευτικής περιόδου και τονπρώτο νικηφόρο στην Ελλάδα του Μνηµονίου.

Τι κέρδισαν, λοιπόν, οι µετανάστες εργάτεςαπεργοί πείνας; Μεταξύ των κεκτηµένων είναιπρώτον, η εξάµηνη, ανανεώσιµη, άδεια παραµονήςµε δικαίωµα ταξιδιού στις χώρες καταγωγής τωναπεργών πείνας, δεύτερον, η µείωση του απαιτούµε-νου αριθµού ενσήµων, από 200 σε 120, για την ανα-νέωση της άδειας παραµονής για όλους τουςµετανάστες και τρίτον, η δυνατότητα ιατροφαρµα-κευτικής περίθαλψης, µε 50 ένσηµα, στο σύνολο τωνασφαλισµένων εργατών, ντόπιων και αλλοδαπών.

Ο επιτυχής αγώνας των τριακοσίων µετανα-στών εργατών, πέραν του ότι προκάλεσε ρήγµαστην κυβερνητική πολιτική, και ανέτρεψε τουςυπάρχοντες συσχετισµούς, αποτελεί επίσης κινη-µατική παρακαταθήκη της αριστεράς εν γένει, εµ-ποτίζοντας φοιτητές και φοιτήτριες, εργαζόµενουςκαι εργαζόµενες µε ελπίδα και δύναµη να συνεχί-σουµε να παλεύουµε δυναµικά για την αξιοπρέ-πεια και τα δικαιώµατά µας, υπερβαίνοντας τοκαθεστώς τρόµου που µας επιβάλλουν.

antitissiwpis.blogspot.com

Blog


την Τυνησία των παραβιάσεων ανθρωπί-νων δικαιωµάτων και της αστυνοµοκρα-τίας, που πρώτη άναψε την σπίθα πουκαίει ακόµα στον αραβικό κόσµο, αµφι-

σβητώντας εξουσίες και βεβαιότητες, ήδη από το2008 νέοι άνεργοι πτυχιούχοι µεταναστεύουν µαζικάκαι οδηγούνται συχνά µέχρι και στην αυτοκτονίαακόµα και αυτοπυρπολούµενοι. Το ποτήρι ξεχειλίζειόταν στις 18.12.10, µε αφορµή την αυτοπυρπόλησηενός νέου µικροπωλητή, αποφοίτου πανεπιστηµίου,µετά την κατάσχεση του πάγκου του, βίαιες διαδη-λώσεις ξεσπούν σε ολόκληρη την χώρα µε την συµ-µετοχή ανεξάρτητων εργατικών ενώσεων και µεαιτήµατα την δηµιουργία θέσεων εργασίας και τηνπαραίτηση του αυταρχικού προέδρου Μπεν Αλι. Τιςεπόµενες µέρες οι συγκρούσεις κλιµακώνονται, ηκρατική καταστολή οδηγεί σε

εκατοντάδες νεκρούς και ο Μπεν Αλι τρέπεται σεφυγή, βρίσκοντας καταφύγιο στην Σαουδική Αραβία.Η χώρα κηρύσσεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης,χιλιάδες Τυνήσιοι που διέµεναν στην Λιβύη επανα-πατρίζονται λόγω των ταραχών που εκδηλώνοντανπλέον και εκεί, ενώ έµελλε να τους ακολουθήσουνκαι Λίβυοι πρόσφυγες, εκτοξεύοντας τον αριθµό τωνανθρώπων που διασχίζουν τα σύνορα στις 80.000και κάνοντας την ∆ιεθνή Αµνηστία να µιλάει για εν-δεχόµενη ανθρωπιστική καταστροφή. ∆ιαδηλώσειςυποδέχονται και την νέα µεταβατική κυβέρνηση µεαποκορύφωµα την “Ηµέρα Οργής”, όπου συµµετέ-χουν 100.000 (νέοι κυρίως) άνθρωποι, µεταξύ άλλωνµε αλληλέγγυο αίτηµα την παραίτηση του Καντάφι,και οδηγούν στην παραίτηση του πρωθυπουργού Μ.Γανούσι και άλλων αξιωµατούχων.

Την δική τους Ηµέρα Οργής κηρύττουν στις25.01, ηµέρα της εθνικής γιορτής της αστυνοµίας, χι-λιάδες διαδηλωτές στην Αίγυπτο, µηνύοντας στονΜουµπάρακ να φύγει όπως ο Μπεν Αλι και διεκδι-κώντας διαφάνεια, δηµοκρατία και κοινωνική δικαιο-σύνη. Η πλατεία Ταχρίρ γίνεται το κέντρο του αγώνα,οι διαδηλώσεις πνίγονται στα χηµικά και γίνεταιλόγος για πραγµατικά πυρά των αστυνοµικών, ενώ ηµαχητικότητα κλιµακώνεται και από την πλευρά τωνεξεγερµένων, που κινούνται ενάντια σε κρατικά κτή-ρια, αλλά και σε επιχειρήσεις αργότερα, όπως η Voda-

Από το 2008, οπότε και έσκασε η φού-σκα των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ,τα τραπεζικά κεφάλαια αναζητώντας σταθερό-τερα πεδία κερδοφορίας, επένδυσαν στην αγοράτροφίµων, οδήγησαν τις τιµές στα ύψη και πληθυσµοίχωρών µε έντονες κοινωνικοοικονοµικές ανισότητες, όπωςαυτές του αραβικού κόσµου, καταδικάστηκαν στην πείνα.

Κρινιώ Παππά, Ηώ Σταυρίδη, Ναταλία Αναστασίου Κυβέλου

ΣΑΡΑΒΙ-

ΚΕΣΕΞΕΓΕΡ-

ΣΕΙΣ

Κραυγήελευθερίας -αέρας αλλαγής


fon, που πλέον πρόθυµα έκοψαν κάθε επικοινωνιακήδίοδο. Το καθεστώς µπλοκάρει το διαδίκτυο, κόβει τοσήµα του Al Jajeera και επενδύει σε προπαγάνδα καιπροβοκάτσια. Παρακρατικοί λεηλατούν το µουσείουτου Καίρου, εισβάλλουν σε αστυνοµικά τµήµατα κλέ-βοντας όπλα και χιλιάδες βαρυποινίτες “δραπετεύουν”από τις φυλακές. Η αρχικά ουδέτερη στάση του στρα-τού αλλάζει µε την κλιµάκωση της βίας και πλέοναναλαµβάνει να προστατεύσει τους εξεγερµένουςαποκηρύσσοντας το καθεστώς Μουµπαρακ. Μετάτην παραίτηση του τελευταίου στις 11 Φεβρουαρίου,το ανώτατο στρατιωτικό συµβούλιο αναλαµβάνει µε-ταβατικά την εξουσία µε πρόταγµα την σταθερότητακαι την οµαλότητα και πλέον οι µήνες που αποµένουνµέχρι τις εκλογές θα δείξουν αν οι Αιγύπτιοι κατάφε-ραν να κατακτήσουν την δηµοκρατία τους.

Η γειτονική Λιβύη παίρνει φωτιά µερικές µέρεςαργότερα και κατά τα πρότυπα της Τυνησίας και τηςΑιγύπτου αποκτά και κείνη την δική της Ηµέρα Οργήςστις 17/02, οργανωµένη σε οχτώ πόλεις, µετά απόδιαδικτυακό κάλεσµα οµάδων της αντιπολίτευσης,για πάλη ενάντια στην διαφθορά, το πάγωµα των µι-σθών και την φτώχια. Ο απολογισµός είναι 50 νεκροίτην πρώτη κιόλας µέρα, ενώ οι φρικαλεότητες είναιτέτοιες που στην πόλη Al Beida οι τοπικές αρχές ενώ-νονται µε τους εξεγερµένους. Μέσα στις επόµενεςηµέρες όµως η κατάσταση στην Λιβύη διαφοροποιεί-ται ριζικά από τις προηγούµενες δύο εξεγέρσεις. Στις21/2 οι συγκρούσεις έχουν µετατραπεί σε στρατιωτι-κές, σε µία δύσκολα κατανοητή γρήγορη εξέλιξη και

µαχητικά αεροσκάφη καθώς και αντιαεροπορικοί πύ-ραυλοι βάλλουν κατά των εξεγερµένων, δολοφονίεςεν ψυχρώ. Ο υπουργός ∆ικαιοσύνης παραιτείται, λι-βυκές πρεσβείες ανά τον κόσµο διακόπτουν τις σχέ-σεις τους µε το καθεστώς, διεθνείς πετρελαϊκέςεταιρίες εκκενώνουν τις εγκαταστάσεις τους καιεκτοξεύουν την τιµή του πετρελαίου, οι υπουργοίεξωτερικών της ΕΕ καταδικάζουν την βίαιη κατα-στολή και ο Μουαµάρ Καντάφι παύει πια να είναιφίλος, σύµµαχος και συνέταιρος, ακολουθεί τον Σαν-τάµ Χουσεϊν στην κατηφόρα των µη χρήσιµων δικτα-τόρων που ο κόσµος αποτινάζει. Η Λιβύη µένει χωρίςίντερνετ και το σήµα του Al Jajeera κόβεται και εδώ,οι εικόνες όµως καταφέρνουν να ταξιδέψουν στονκόσµο. Στις 24/2 ο γ.γ. της ∆ιεθνούς ΟµοσπονδίαςΑνθρωπίνων ∆ικαιωµάτων κάνει λόγο για συνοπτι-κές εκτελέσεις τραυµατισµένων διαδηλωτών στα νο-σοκοµεία, η Βεγγάζη έχει περάσει στον έλεγχο τωναντικαθεστωτικών και οι νεκροί αγγίζουν τους10.000. Στις 25/4 ο ΟΗΕ συντάσσει 6σέλιδο σχέδιοαπόφασης για την Λιβύη, θεωρώντας τις επιθέσειςκατά των αµάχων εγκλήµατα κατά της ανθρωπότη-τας, ενώ τα κράτη µέλη της ΕΕ επιβάλλουν εµπάργκοόπλων και εξοπλισµού καταστολής και στην Ελβετίαοι καταθέσεις του πρώην συνεργάσιµου ηγέτη πα-γώνουν για να µην καταχραστεί δηµόσιο χρήµα ο νυναιµοσταγής δικτάτορας. Μετά την λήξη της έκτακτηςσυνόδου κορυφής στο Παρίσι στις 19/3 µε την συµ-µετοχή 22 χωρών, µαχητικά αεροσκάφη της Γαλλίαςανέλαβαν δράση, ακολούθησαν βρετανικά και αµε-


ν και η κρίση επιδείνωσε σφοδρά τις συνθήκεςδιαβίωσης και εργασίας του µεγαλύτερου µέ-ρους του πληθυσµού, η πραγµατικότητα είναι

πως έπληξε άνισα άνδρες και γυναίκες. Η ανεργία τωνανδρών αυξήθηκε κατακόρυφα µε µαζικές απολύσειςστους ανδροκρατούµενους τοµείς απασχόλησης, οδη-γώντας στην πρωτοφανή κατάσταση της συντήρησης τηςοικογένειας µόνο από το µισθό της γυναίκας, φαινόµενοεντονότερο στους µετανάστες, όπου η εργασία των οι-κιακά εργαζόµενων µεταναστριών είναι η µόνη πηγή ει-σοδήµατος αντιστρέφοντας τον πατριαρχικό ρόλο τουάνδρα-κουβαλητή και της γυναίκας-εξαρτώµενης. Βέ-βαια το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι η γυναικείαανεργία συνεχίζει να υπερτερεί έναντι της ανδρικής.

Για την γυναικεία απασχόληση η κρίση δεν σήµαινεµόνο περισσότερες άνεργες, αλλά και περισσότερα εµ-πόδια για την χελώνα της βελτίωσης της θέσης των γυ-ναικών. Η πλήρης αποσάθρωση των εργασιακώνδικαιωµάτων σε συνδυασµό µε την έλλειψη συνδικα-

λισµού στους γυναικοκρατούµενους το-µείς απασχόλησης και η µεγέθυνση τηςανασφάλιστης εργασίας σπρώχνει τις γυναίκεςένα βήµα πιο κοντά στην φτώχεια, ειδικά δε εκείνες πουβρίσκονται σε ηλικία συνταξιοδότησης εξαιτίας και τηςπεραιτέρω µείωσης των απολαβών τους.

Πέρα από την αγορά εργασίας η οικονοµική κρίσηχτύπησε και τα συστήµατα φροντίδας και πρόνοιας,επιβεβαιώνοντας για άλλη µια φορά ότι ανεξαρτήτωςεποχής και κοινωνίας το κράτος πρόνοιας για την Ελ-λάδα µπορεί να έχει οικογενειακό χαρακτήρα αλλάείναι γένος θηλυκού…

Αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι ότι ως προς τηνισοτιµία των δύο φύλων, θεωρώντας ότι ο όρος ισό-τητα δεν είναι δόκιµος, η κρίση πλήττει ακόµη περισ-σότερο την επισφαλή γυναικεία απασχόληση, µηναφήνοντας ελπίδες για τυχόν βελτίωση και προσδο-κώντας τα χειρότερα να προσπεράσουν...

Η κρίση είναι γένουςθηλυκού…

Α∆όνα Γιάκη

ΓΥΝΑΙΚΑ-

ΚΡΙΣΗ

ρικανικά, ενώ ποικιλοτρόπως συνέβαλλαν διάφορεςχώρες µέλη της ΕΕ, µε την Γερµανία µόνο να διαφο-ροποιείται και µε την Ελλάδα να συµµετέχει στον πό-λεµο παραχωρώντας για άλλη µια φορά την βάσητης Σούδας.

Την στιγµή που γράφονται αυτές οι γραµµές τηνδιοίκηση των επιχειρήσεων έχει αναλάβει το ΝΑΤΟ,άµαχοι σφαγιάζονται στους δρόµους και τα νοσοκο-µεία, οι φρικαλεότητες και από τις δυο πλευρές συ-νεχίζονται και η κατάσταση περιπλέκεται όλο καιπερισσότερο. Το πρακτορείο Reuters µιλά για δράσηπρακτόρων της CIA υποστηρικτικά προς τους αντικα-θεστωτικούς, άλλες πηγές βλέπουν στους αντικαθε-στωτικούς ανάµιξη της Αλ Κάιντα, όπλα αγορασµένααπό την ∆ύση στρέφονται κατά δυτικών όπλων, ηδιεθνής κοινότητα φοβάται ένα νέο Ιράκ και οι ΗΠΑαποσύρουν τα βοµβαρδιστικά την ώρα που οι εξε-γερµένοι εξαπολύουν δριµύ κατηγορώ για την απο-τυχία του ΝΑΤΟ να προστατεύσει την πόλη Μισράταπου βρίσκεται στα πρόθυρα εξόντωσης, εξάγουν αν-τικαθεστωτικό πετρέλαιο για να χρηµατοδοτήσουντον αγώνα τους και ξεκινούν δειλά δειλά µπίζνεςφορτώνοντάς το σε ελληνικό πλοίο. Τα πάντα είναιρευστά και κάθε µέρα µετράει θύµατα, σε µία χώρα

φυλών, χωρίς πραγµατική έννοια έθνους, µια χώρατο αύριο της οποίας δεν είναι καθόλου σαφές πωςοραµατίζεται το κάθε εµπλεκόµενο µέρος.

Οι εξεγέρσεις αυτές και άλλες που από σεβα-σµό δεν στριµώχνονται πρόχειρα στο παρόνάρθρο, η Υεµένη, η Αλγερία, το Μπαχρέην, τοΙράν, τα Ηνωµένα Αραβικά Εµιράτα, η Συρία, οαραβικός κόσµος µας ξύπνησε και µας ταρακού-νησε. Η σταθερή και πολλά υποσχόµενη Τυνησίατου ∆ΝΤ (σύµφωνα µε την έκθεση για το 2008)έβραζε, η Αίγυπτος του σοσιαλιστή Μουµπάρακπνιγόταν στη συµπίεση της µεσαίας τάξης, τηνπείνα που απειλούσε όλο και περισσότερουςκαι την διαφθορά και η Λιβύη παρά τους επαί-νους του ∆ΝΤ ή µάλλον ακριβώς σε αυτή τηνκατεύθυνση, ανοιγόταν σε δυτικές αγορές καισυγκέντρωνε δηµοσιονοµικό πλεόνασµα, πολ-λαπλασιάζοντας άνεργους νέους πτυχιούχους,παγώνοντας µισθούς και καταδικάζοντας το 1/3του πληθυσµού στην φτώχια. Η κατάληξη τωνξεσπασµάτων των λαών αυτών δεν θα είναι ηίδια, οι λόγοι ίσως διαφέρουν στα σηµεία. Οαραβικός κόσµος είναι όµως εικόνα από το µέλ-λον, ζοφερό, µεγαλειώδες, ή και τα δύο συνάµα.


Πείτε µου λίγα λόγια για την οικονοµική κρίσηκαι πώς επηρεάζει την εκπαίδευση και το ελλη-νικό πανεπιστήµιο πιο ειδικά.Η οικονοµική κρίση, που ξεκινά το Σεπτέµβρη του2008, συνιστά κορύφωση διαδικασιών που η αφετη-ρία τους ανάγεται στις αρχές της δεκαετίας του 80’µε την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισµού, γενικό-τερα στην οικονοµία και την κοινωνία, και ειδικότεραστην εκπαίδευση. Στον τοµέα της εκπαιδευτικής πο-λιτικής, εµβληµατικό κείµενο πρέπει να θεωρηθεί ηΛευκή Βίβλος για την εκπαίδευση. Σε αυτό το ντο-κουµέντο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτυπώνεται οστρατηγικός στόχος της εκπαιδευτικής πολιτικής της,που δεν είναι άλλος από τον ανασχεδιασµό και τηνεπίταξη των εκπαιδευτικών θεσµών στην αντιµετώ-πιση των δοµικών προβληµάτων του καπιταλιστικούσυστήµατος, και ιδιαίτερα αυτού της ανεργίας. Μιαδεύτερη άµεση επίδραση της οικονοµικής κρίσηςστον τοµέα της εκπαίδευσης, µε σηµαντικές συνέ-πειες σε αυτόν του πανεπιστηµίου, απορρέει από τηδραστική περιστολή των δηµόσιων επενδύσεων. Ωςένα βαθµό µε αιτία, και ως ένα άλλο βαθµό µεαφορµή την οικονοµική κρίση, οι δηµόσιες δαπάνεςπεριστέλλονται µε δραµατικό τρόπο. Προκαλούνται,έτσι, τεράστια προβλήµατα στην ίδια τη λειτουργίατων εκπαιδευτικών θεσµών και ειδικότερα του πανε-πιστηµίου. Αλλά και η ευρύτερη ελαστικοποίηση τωνεργασιακών σχέσεων διαµορφώνει µια νέα πραγµα-τικότητα µέσα στο πανεπιστήµιο. Αυτό το µοντέλο ερ-γασιακών σχέσεων αρχίζει να επιβάλλεται µέσα στοπανεπιστήµιο. Η οργανική σχέση εργασίας, η σταθερή

σχέση εργασίας, είτε µιλάµε για το διδακτικό είτε γιατο διοικητικό προσωπικό των εκπαιδευτικών θεσµών,βρίσκεται σε συνεχή υποχώρηση. Συµπερασµατικά,όπως υποστηρίζω και σε ένα µελέτηµά µου, που πρό-κειται να εκδοθεί µέσα στον επόµενο µήνα µε τίτλο«Πανεπιστήµιο-Επιχείρηση και κοινωνία της από-γνωσης. Μαρξιστικά προλεγόµενα», η οικονοµικήκρίση έρχεται πλέον να καθιερώσει όχι απλά και µόνοµια σχέση συνεργασίας επιχειρήσεων και πανεπιστη-µίου, αλλά να επιβάλλει αυτό που θα ονοµάζαµε«επιχειρηµατικό πανεπιστήµιο». Χωρίς αµφιβολία,βάλλεται µε κάθε τρόπο η όποια σχετική αυτονοµίατου πανεπιστηµίου ως προς την οικονοµία και την πα-ραγωγή. Η τριτοβάθµια εκπαίδευση υποτάσσεται κυ-ριολεκτικά στη λογική της οικονοµίας και της αγοράςκαι µετατρέπεται σε πεδίο επιχειρηµατικής δραστη-ριότητας. Προς αυτή την κατεύθυνση, άλλωστε, κι-νούνται και οι προωθούµενες αλλαγές στον τρόποδιοίκησής του πανεπιστηµίου. Από συλλογικά όργαναόπως η Σύγκλητος, όπως οι τµηµατικές συνελεύσεις,υπάρχει ήδη η τάση -και σε άλλες χώρες έχει νοµο-θετηθεί- η διοίκηση να περάσει σε ολιγοµελή όργαναδιαχειριστών(managers) και «τεχνοκρατών».

Πώς εφαρµόζεται η εκπαιδευτική πολιτική στηνΕλλάδα; Ποιά είναι η στάση των δηµόσιων φο-ρέων και πως κρίνετε την δράση της ΠΟΣ∆ΕΠέως τώρα;Αν θέλει κανείς να αξιολογήσει τον τρόπο µε τονοποίο διαµορφώνεται και υλοποιείται η εκπαιδευτικήπολιτική από την πλευρά του Υπουργείου Παιδείας

Συνέντευξη του καθηγητήΑλέξανδρου Χρύση*

για την οικονοµική κρίση, τις επιπτώσειςτης στο ελληνικό πανεπιστήµιοκαι για το νοµοσχέδιο της υπουργούπαιδείας κ. ∆ιαµαντοπούλου.

*Αναπληρωτής Καθηγητής, Τµήµα Κοινωνιολογίας Παντείου Πανεπιστηµίου

Ιωάννα Καραβασίλη

ΣΥΝΕ-ΝΤΕΥΞΗ


στην χώρα µας, το πρώτο που πρέπει να επισηµανθείείναι ότι πρόκειται για προώθηση και εφαρµογή τηςπολιτικής που σχεδιάζεται και επιβάλλεται από τουςγραφειοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και υλοποι-είται από αυτούς της ελληνικής κυβέρνησης. Αυτόπροκύπτει και από τα αναφερόµενα στο λεγόµενοκείµενο διαβούλευσης το οποίο έδωσε στην δηµο-σιότητα πριν µερικούς µήνες η υπουργός κυρία ∆ια-µαντοπούλου. Οι άξονες της πολιτικής τουΥπουργείου Παιδείας για τα ΑΕΙ είναι οι άξονες τηςεκπαιδευτικής πολιτικής για τα πανεπιστήµια που σχε-δίασε το διευθυντήριο των Βρυξελλών, προκειµένουνα οικοδοµήσει το έκτρωµα του επιχειρηµατικού πα-νεπιστηµίου. Μεταξύ άλλων, προωθείται η κατάργησητου ενιαίου γνωστικού αντικειµένου και η αντικατά-στασή του από ευέλικτα προγράµµατα σπουδών. ∆εύ-τερον, η «αξιολόγηση» της εκπαιδευτικής διαδικασίαςµε κριτήρια που µπορούν να εφαρµοστούν σε οποι-αδήποτε επιχείρηση προκειµένου να µετρηθεί η από-δοση των στελεχών της. Τρίτον, η µετατροπή του ίδιουτου φοιτητικού δυναµικού σε πελάτες-καταναλωτέςεµπορευµάτων. ∆ηλαδή, φοιτητές και φοιτήτριες κα-λούνται όχι να ενταχθούν σε µια ενιαία συνεκτική εκ-παιδευτική διαδικασία, αλλά να επιλέγουν ανάµεσασε προσφερόµενα µαθήµατα-εµπορεύµατα, όπωςακριβώς ο πελάτης ενός supermarket επιλέγει νααγοράσει προϊόντα. Στην λογική αυτής της νεοφιλε-λεύθερης καπιταλιστικής πολιτικής, το στοιχείο πουκυριαρχεί είναι η πολυδιάσπαση του αντικειµένου τηςεκπαίδευσης αλλά και ο κατακερµατισµός κάθε έν-νοιας συλλογικότητας και διεκδίκησης όσον αφοράτα υποκείµενα της. Για τους φοιτητές επιφυλάσσεταιη µοναχική ατοµική πορεία που καταλήγει σε ένα πι-στοποιητικό σπουδών. Τα ακαδηµαϊκά θεσµικά όρ-γανα, όπως προανέφερα, χάνουν και την τελευταίαδιάσταση συλλογικότητας και αντικαθίστανται απόδιοικητικές οµάδες ανάλογες αυτών που διοικούν καιδιαχειρίζονται επιχειρήσεις.

Από την άλλη πλευρά, αυτή της συνδικαλιστικήςηγεσίας της ΠΟΣ∆ΕΠ, η σηµερινή διοίκησή της έχειαποδεχτεί να συζητήσει στη βάση αυτής της πολιτι-κής. ∆εν έχει πρόβληµα ως προς τις θεµελιώδειςαρχές της. Αποδέχεται την λογική της έµµεσης ιδιω-τικοποίησης των πανεπιστηµίων, και µε αυτή την έν-νοια η διοίκηση της ΠΟΣ∆ΕΠ δεν συγκρούεται µε τηνπολιτική του υπουργείου. Θα πρέπει όµως εδώ να το-νίσουµε πως αυτή η στάση της συνδικαλιστικής ηγε-σίας της ΠΟΣ∆ΕΠ αντανακλά αντικειµενικές συνθήκες,εκφράζει, δηλαδή, ως ένα τουλάχιστον, βαθµό, τηνύπαρξη οµάδων συµφερόντων µέσα στο διδακτικό

προσωπικό. Έχει ήδη διαµορφωθεί, κυρίως µέσα απότην λογική των ΕΠΑΕΚ, ένα πολύµορφο πλέγµα συµ-φερόντων που εκφράζεται και εξυπηρετείται από δι-δάσκοντες. Αυτό το στρώµα διδασκόντων επιδιώκειτην ανάπτυξη και λειτουργία του πανεπιστηµίου ωςεπιχείρησης και εξυπηρετείται από την µετατροπήτης παιδαγωγικής διαδικασίας σε επιχειρηµατικήδραστηριότητα. Πολύ φοβούµαι ότι από την πλευράτης ΠΟΣ∆ΕΠ, και δεν αναφέροµαι πλέον µόνο στηνηγεσία της αλλά σε ένα µεγάλο ποσοστό του διδα-κτικού προσωπικού, θύµατος και δηµιουργού ταυτό-χρονα ενός πολύµορφου δικτύου εξάρτησης,εξαιρουµένης µιας µαχητικής µειοψηφίας, δεν µπο-ρεί κανείς να περιµένει µια ουσιαστική αντίδρασηστην προωθούµενη εκπαιδευτική αντιµεταρρύθµιση.Μοιραία το βάρος πέφτει στους φοιτητές και το δικότους κίνηµα.


Ποια είναι η γνώµη σας για το φοιτητικό κίνηµα;Επιχειρώντας να διατυπώσω µια συνολική αποτίµηση,αλλά και εκτίµηση της προοπτικής του φοιτητικού κι-νήµατος, νοµίζω πως θα πρέπει να ξεκινήσω από τηνπερίοδο του 2006-7, όταν εκδηλώθηκε ένα κύµα εκ-παιδευτικών κινητοποιήσεων µε πρωταγωνιστικό ρόλοαυτόν των φοιτητών. Αναφέροµαι σε αυτό που έχειεπικρατήσει να λέγεται «κίνηµα για την υπεράσπισητου άρθρου 16 του Συντάγµατος», για τον δηµόσιο χα-ρακτήρα δηλαδή της εκπαίδευσης. Ανατρέχοντας σεεκείνη την περίοδο, θεωρώ ότι ακόµη και τότε που εί-χαµε έντονη διεκδικητική δράση από την πλευρά τωνφοιτητών, η µερίδα των φοιτητών που κινητοποιήθηκεµαχητικά ήταν µειοψηφική µέσα στον φοιτητικό χώρο.Ασφαλέστατα είχαµε µαζικές συνελεύσεις, µαζικά συλ-λαλητήρια, αλλά υπήρχε µια ακόµα µεγαλύτερη µάζαφοιτητών που, στην καλύτερη των περιπτώσεων, πα-ρακολουθούσε παθητικά τα τεκταινόµενα. Κατά τηνγνώµη µου αυτό που συνέβη το 2006-7 είναι το γε-γονός ότι µια σηµαντική, ποσοτικά και ποιοτικά, µερίδαφοιτητών, που µέχρι τότε δεν είχε εκφραστεί συλλο-γικά και δυναµικά, κινητοποιήθηκε. Μορφοποιήθηκε,εκφράστηκε και διεκδίκησε. Αυτό που µέχρι τότε λάν-θανε πήρε µορφή, Πήρε φωνή. Όµως ως εκεί, γιατί δενπρέπει να αγνοούµε ότι, την ίδια στιγµή, µέσα στα πανε-πιστήµια υπάρχει και ένας άλλος φοιτητικός πληθυσµός,ο οποίος δε συνειδητοποιείται, είναι προσανατολισµέ-νος στην ατοµική του διαδροµή και αποφεύγει µε κάθετρόπο τη συλλογική δράση. Με αυτή την έννοια, θα µπο-ρούσε κανείς να εξηγήσει και το γεγονός ότι την περίοδοτων φοιτητικών κινητοποιήσεων του 2006-7 ακολού-θησε µια 3ετής-4ετής περίοδος, κατά την οποία δενυπήρξε κλιµάκωση ούτε καν επανεµφάνιση αυτών τωνδυναµικών κινητοποιήσεων, αλλά ούτε και ουσιαστικήµετατόπιση ψήφων στις φοιτητικές εκλογές. Υπήρξε βέ-βαια ο ∆εκέµβρης του 08 αλλά δεν επρόκειτο για κάτιοργανικά συνδεδεµένο µε το εκπαιδευτικό κίνηµα. Το

ξέσπασµα του ∆εκέµβρη του 2008 ήταν κάτι ευρύ-τερο, και πάντως διαφορετικό, κάτι ιδιαίτερο ως προςτην κοινωνική και ιδεολογική του σύνθεση. Εκπαιδευ-τικές κινητοποιήσεις ευρείας κλίµακας δεν εµφανίστη-καν µετά το 2006-7, και δυσκολεύοµαι να εκτιµήσωπότε µπορεί να υπάρξουν και πάλι, παρά τις πιέσειςπου δέχονται σήµερα οι φοιτητές, όχι µόνο στον εκ-παιδευτικό τοµέα αλλά και σε αυτόν της όποιας επαγ-γελµατικής προοπτικής τους.

Κάποια στιγµή, ασφαλώς, θα αντιδράσουν. Το εί-δαµε σε κάποιες χώρες. Το είδαµε στην Αγγλία, στηνΙσπανία, στην Πορτογαλία, στην Ιταλία, στην Γαλλία.Θα το ξαναδούµε κάποια στιγµή και στην Ελλάδα.Όµως το ζήτηµα δεν είναι αν θα ξαναδούµε κινητο-ποιήσεις, αλλά ποια θα είναι η προοπτική τους ότανξεσπάσουν. Είτε το θέλουµε είτε όχι το εκπαιδευτικόσύστηµα αποτελεί µέρος του ευρύτερου κοινωνικούκαι πολιτικού συστήµατος. Με αυτή την έννοια, εάν οεκπαιδευτικός κλάδος δεν κατορθώσει να διαφορο-ποιήσει την στάση της ευρύτερης κοινωνίας απέναντίτου, το παιχνίδι είναι χαµένο. Σε πολιτικό επίπεδο απο-τέλεσµα ουσιαστικό δεν πρόκειται να δούµε. Το συλ-λογικό πολιτικό υποκείµενο, που θα µπορούσε ναδώσει προοπτική, µέχρι σήµερα λείπει και νοµίζω πωςαυτό είναι ένα σοβαρό πρόβληµα που αφορά και τοεκπαιδευτικό κίνηµα. Ας µην ξεχνούµε ότι ένα βασικόχαρακτηριστικό των κινητοποιήσεων του 2006-7 ήταντο ότι ένα µεγάλο κοµµάτι της ελληνικής κοινωνίας πα-ρακολούθησε µε ευαισθησία και κατανόηση τις κινητο-ποιήσεις, αλλά δεν κατέβηκε δίπλα στους φοιτητές.Όµως χωρίς τη συγκρότηση συνολικής συµµαχίας µεάλλα στρώµατα της ελληνικής κοινωνίας δεν µπορείνα υπάρξει αποτέλεσµα. Γι’ αυτό επιµένω ότι το πρό-βληµα είναι βαθύτατα πολιτικό. Κινητοποιήσεις, κινη-τοποιήσεις απόγνωσης θα υπάρξουν, αλλά γιακινητοποιήσεις µε προοπτική, προσωπικά τουλάχιστον,είµαι απαισιόδοξος για το άµεσο µέλλον.

Ολοκληρώνοντας και εστιάζοντας στο ζήτηµα της δη-µόσιας τριτοβάθµιας εκπαίδευσης, θα έλεγα ότι το δη-µόσιο πανεπιστήµιο δεν είναι για µας κεκτηµένο, αλλάζητούµενο. Το δηµόσιο πανεπιστήµιο έρχεται από το µέλ-λον. ∆εν έρχεται απ’ το παρόν και το παρελθόν. Το πανε-πιστήµιο, η παιδεία εν γένει, ως δηµόσιο αγαθό έρχεταινα εκφράσει και να υπηρετήσει την ανάγκη µιας κοινω-νίας ουσιαστικής ισότητας, ελευθερίας της έρευνας,ανεµπόδιστης διακίνησης των ιδεών και κριτικής σκέψης.Όλα αυτά είναι αξίες που συγκρούονται µε τη λογικήτου επιχειρηµατικού πανεπιστηµίου. Είναι αρχέςγια τις οποίες πρέπει να αγωνιούµε και να αγω-νιζόµαστε, προσπαθώντας να µετασχηµατίσουµεριζικά την κοινωνία µας.


Blog


ίγουρα κάτι απ’ αυτά θα έχετε ακούσει (ήακόµα θα έχετε σκεφτεί). Σίγουρα είναιπολλές και διαφορετικές οι απόψεις µαςγια τις διαδηλώσεις. Στο άκουσµα της

φράσης «κοινωνική εξέγερση» σε πολλούς έρχονταιστο νου οι φωτιές και οι υλικές καταστροφές. Για άλ-λους πάλι η πορεία είναι µια ευκαιρία για επαναστα-τική πρόβα ανταρτοπόλεµου. Άλλη µια άποψη πουδιατυπώνεται κυρίως από µεγαλύτερες γενιές βλέπειτις πορείες ως µια µορφή «διασκέδασης» προκειµέ-νου να εκτονωθούν οι νέοι, ενώ όσοι άνω των 30επιµένουν στη συµµετοχή σ’ αυτές είναι για να ανα-βιώνουν τα φοιτητικά τους χρόνια.

Κι όµως πολλές παρανοήσεις σχετικά µε τη φύσηκαι το πραγµατικό νόηµα των διαδηλώσεων γίνονταικαι από άτοµα που συµµετέχουν ενεργά σ’ αυτές. Μιααπό αυτές είναι ότι η σύγκρουση µε τον αστυνοµικόαποτελεί πλήγµα για την εξουσία, καθώς αυτός συνι-

Η εξέγερση δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις,

στο δρόµο γεννιούνταιοι συνειδήσεις

«Και πώς να βοηθήσουµε δηλαδή;Να πηγαίνουµε στις πορείεςκαι να σπάµε µαγαζιά;»

«Οι πορείες είναι για κάτι χίπιδεςπου νοµίζουν ότι µπορούννα αλλάξουν τον κόσµο.»

«Αφού το ξέρετε ότι δε θα αλλάξειτίποτα, πάτε µόνο και µόνογια τη σύγκρουση µε τα ΜΑΤ.»

«Στις πορείες πάνε µόνο όσοι ανήκουνσε κόµµατα της αριστεράς.»

∆ουλιγέρη Άννα, Μάντζαρη ∆ήµητρα

Σ

στά έναν εκπρόσωπό της. Από την άλλη η διαδήλωσηαντιµετωπίζεται και ως στοιχείο του «εναλλακτικού»lifestyle, ένα cool µέρος συνάντησης χωρίς ορισµένοπολιτικό στόχο. Ούτε όµως η άποψη που απαιτεί νακρατάς ένα σφυροδρέπανο για να κατέβεις στην πο-ρεία εκφράζει τη φύση των µαζικών διαδηλώσεων.Άλλωστε η συµµετοχή σε πορείες δε θα πρέπει ναείναι ούτε µόνο προνόµιο ούτε µόνο υποχρέωση τωνατόµων ενταγµένων σε οργανώσεις της αριστεράς.

Μέσα σε όλες αυτές τις αλληλοσυγκρουόµενεςαπόψεις, µήπως έχουµε ξεχάσει τον πραγµατικόνόηµα των διαδηλώσεων;

Ολοένα και συχνότερα φτάνει κανείς στο σηµείοπου νιώθει ότι τόσο το πρόβληµα όσο και η λύση δενείναι ατοµικά, αλλά απαιτούν µια πιο συλλογική συν-τονισµένη δράση. Όπου η φωνή του καθενός ξεχω-ριστά είναι αδύναµη, η µαζική πορεία έχει µια δυνατήδηµόσια φωνή µε αιτήµατα είτε για συγκεκριµένεςοµάδες είτε για την κοινωνία ευρύτερα.

∆εν είναι κατεξοχήν µια έκφραση καταστρο-φής προς την ίδια την κοινωνία, αλλά αίτηµαµετασχηµατισµού της. Η αντίληψη ότι η κατα-στροφή µιας ξένης περιουσίας στερείται πολι-τικής αποτελεσµατικότητας είναι αφενόςσωστή, αφετέρου αυτό δεν αποτελεί λόγο γιανα απαξιώνεται το κύριο και συνολικό αίτηµα.

Η πορεία ως µέσο πάλης εµπίπτει σε µια γενικό-τερη στάση ζωής και αντίληψης για την κοινωνία.Ωστόσο, σε εποχές όπως η δική µας όπου απειλούν-ται κοινωνικά κεκτηµένα και δικαιώµατα είναι αφε-λές να πιστέψουµε ότι η διαδήλωση είναι ένας χώροςκλειστός για την κατασταλαγµένη αριστερά που δεδέχεται άτοµα εκτός αυτής, ακόµα κι αν ορισµένακοµµάτια της δρουν έτσι. Κάθε πορεία είναι ένα κά-λεσµα προς τον οποιοδήποτε που προβληµατίζεταιµε µια κατάσταση και επιθυµεί να συµβάλει έµπρα-κτα στην αλλαγή της.

Ακόµα κι αν µια πορεία δεν αλλάζει τονκόσµο, αποτελεί µια βάση για την ανάπτυξη πο-λιτικής συνείδησης και συλλογικής συντονι-σµένης δράσης που είναι στην ουσία το βασικόόπλο για τις διεκδικήσεις µας.

ΠΟΡΕΙΕΣ


Ιάσονας Καλαθάς έτος στις 1, 2 και 3 Ιουλίου το Rock-wave Festival επιστρέφει στη Μαλακάσαγια να µας χαρίσει για ακόµα µια φορά δυ-

νατές συγκινήσεις. Στο µεγαλύτερο µουσικό φεστι-βάλ που γίνεται τα τελευταία 15 χρόνια στην Ελλάδαέχουν περάσει καλλιτέχνες όπως ο Moby, οι Ska-p,ο Manu Chao, οι Offspring, οι Blur, οι Oasis, ο IggyPop, οι Black Sabbath, o Marilyn Manson, οι Twi-sted Sister και πολλοί άλλοι. Τη φετινή χρονιά τησκυτάλη παίρνουν οι Editors, οι Cake, ο ΠαύλοςΠαυλίδης µε τους B-Movies, οι Gogol Bordelloπου επιστρέφουν µε πολλή όρεξη για µια ακόµαφορά στα µέρη µας, οι Monster Magnet και οι Ιρ-λανδοί Flogging Molly.

Τη δεύτερη µέρα του φεστιβάλ διοργανώνεται -για πρώτη φορά - το All Together Now Party, µιαιδέα εµπνευσµένη από τον Γιάννη Αγγελάκα, προ-σκαλεί τον κόσµο σε µία non-stop γιορτή που θα ξε-κινήσει από νωρίς το απόγευµα στην κεντρική σκηνήτου TerraVibe Park µε συµµετοχές πολλών καλλιτε-χνών της σύγχρονης ελληνικής µουσικής σκηνής. ΟΨαραντώνης κι ο Ψαρογιώργης µε τις παραδο-σιακές µουσικές της Κρήτης, το σχήµα «ΓιάννηςΑγγελάκας 3», οι Λύκοι (Αγγελάκας-Βελιώτης),το πολυφωνικό σχήµα «∆ιώνη» και το σχήµα «Λό-ζιος & Ανακατωσιά» µε τα χάλκινα πνευστά από τηΜακεδονία - γνωστά από το soundtrack της ταινίας«Ψυχή Βαθιά», οι Lost Bodies (alternative-elec-tronica), ο Ντίνος Σαδίκης και ο Vlastur (dub-electronica-experimental) θα εµφανιστούν.

Φ

ΠΟΛΙΤΙ-ΣΤΙΚΑ

Alltogethernowparty


έρυσι το καλοκαίρι, κάπου στα µέσα Ιου-λίου, εάν περπατούσες στον πεζόδροµο τηςΕρµού – λίγο πριν το Γκάζι, είχες την ευκαι-

ρία να γίνεις µάρτυρας µιας απρόσµενης, διαφορετι-κής γιορτής: σε µια µικρή πλακόστρωτη πλατεία κοντάστο πάρκο του Κεραµεικού δεκάδες ζευγάρια, σφι-χταγκαλιασµένα, χόρευαν στους ήχους της µελαγχο-λικής «µιλόνγκα». Γύρω τους περαστικοί σταµατούσανκαι παρατηρούσαν, κάθονταν ή ακόµη και συµµετεί-χαν δοκιµάζοντας µερικά χορευτικά βήµατα. Με µόναεφόδια ένα CD player, µερικά ζευγάρια παπούτσιαχορού και λίγο κρασί δηµιουργούταν µια ατµόσφαιραπου συνέπαιρνε παρευρισκόµενους και περαστικούς.Η «µιλόνγκα» της ∆ευτέρας, όπως καθιερώθηκε, δη-µιουργήθηκε αυθόρµητα από µερικούς φίλους πουαποφάσισαν να πάνε στο συγκεκριµένο χώρο και ναχορέψουν θέλοντας, όπως λέει ένας απ’ αυτούς «νασυµµετέχουν σ΄αυτό φίλοι µας ή ακόµα και άγνωστοι,να µάθουν κάποια βασικά βήµατα, να αφεθούν στηµαγεία του τάνγκο…». Σε συνέχεια της πετυχηµένηςπερσινής πρωτοβουλίας διοργανώνονται και φέτοςµαθήµατα τάνγκο, ελεύθερα στο κοινό σε διάφορασηµεία της πόλης. Περισσότερες πληροφορίες µπο-ρείτε να βρείτε στο: http://newevotango.com/

Tip: Η «µιλόνγκα» είναι ένας αργεντίνικος όρος πουαναφέρεται στον χώρο -ή την εκδήλωση- όπου µπορείκανείς να πάει για να χορέψει τάνγκο. Το τάνγκο γεν-νήθηκε µεταξύ 1870-1890 και ξεκίνησε να χορεύεταιστους δρόµους, στις φτωχογειτονιές του ΜπουένοςΑϊρες. Τα τελευταία χρόνια, όµως, η µακρινή λατινικήΑµερική έχει έρθει πολύ κοντά στην Ελλάδα... Εκµε-ταλλευτείτε το:P

Μαθήµατα Τάνγκοστους δρόµουςτης Αθήνας

ΠΙάσονας Καλαθάς


ι ελλιπείς και προβληµατικές δοµές πα-ροχής υπηρεσιών υγείας αποτελούνπλέον κοινή, σχεδόν αυτονόητη, γνώση(όχι όµως και κοινή ενοχή όπως θέλουν

να επιµένουν οι εκάστοτε κυβερνητικοί υπεύθυνοι). Ηυποχρηµατοδότηση, το επαγγελµατικό γόητρο του ια-τρού που χειρίζεται «περιπτώσεις» όχι άτοµα, η αποτυ-χία της ψυχιατρικής µεταρρύθµισης και το στίγµα τηςψυχικής ασθένειας συνθέτουν ένα ζοφερό τοπίο στηζωηρή µεσογειακή µας χώρα. Τί µένει απ’ όλα αυτά;

Οι άνθρωποι και επαγγελµατίες του χώρου που θαυπερασπιστούν τα επαγγελµατικά τους δικαιώµατα,την ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρουν και τηναξιοπρέπεια των αποδεκτών, ειδικά στο χώρο της ψυ-χικής υγείας. Το στίγµα και η προκατάληψη για τηνψυχική υγεία στην Ελλάδα περιστρέφονται γύρω απόµια σχέση έµµεσα διατυπωµένη, σπανίως µέσα από τοδηµόσιο λόγο. Μοναδική εξαίρεση ίσως η αποκάλυψηγια το ψυχιατρείο της Λέρου. Η δηµοσιότητα καιέκταση της προβολής του θέµατος στην ελληνική κοι-νωνία που διψά για ανθρώπινες τραγωδίες έκανετους πάντες να µιλούν και να έχουν άποψη για τηνψυχική υγεία.

Αργότερα, όπως µετά από κάθε καταιγίδα, απλώ-νεται ένα πέπλο σιωπής και ακινησίας. Σιωπή από τηνπλευρά των κυβερνώντων, η σιωπή του διχασµένουχώρου των Ελλήνων ψυχολόγων, η σιωπή των συγ-γενών των ψυχικά ασθενών, η σιωπή αυτού(του παι-διού, φίλου, συνάδελφου, γονιού, του γείτονά µας)που υποφέρει, η σιωπή του ψυχιατρικού ασύλου ξε-χασµένου στα περίχωρα µιας πόλης για να µην τοβλέπουµε.

Έρχεται η στιγµή ωστόσο που η ανθρώπινη φύσηδεν καταστέλλεται µέσα σε τοίχους ή συνταγογραφή-σεις. Οι συνθήκες, η οικονοµική «κρίση» την σπρώχνουνστα άκρα της, ο ψυχισµός υφίσταται ελλείµµατα καιστερήσεις που κανένα δάνειο δεν καλύπτει. Η σιωπήπλέον βρίσκεται ανάµεσά µας, στους βιαστικούς περα-στικούς µε τα σκυθρωπά πρόσωπα, σε αυτούς πουµουρµουρίζουν στον εαυτό τους γιατί η συχνότερηαπάντηση που παίρνουν πια από άλλους είναι το κα-χύποπτο βλέµµα. Η σιωπή βρίσκεται ανάµεσα µας,στην προσωπική ιστορία «κρίσης» του κάθε γνωστούσου στην οποία αδυνατείς να προσφέρεις µια θετικήαπόκριση, γιατί κι η δική σου ιστορία είναι µια ιστορίαµαταίωσης και ανασφάλειας.

∆ήµητρα Μάντζαρη, Κατερίνα Ρήγα

“ Όταν µιαµεταρρύθµισηαποτυγχάνει…”

O

Μετά από δεκαετίες, τεχνολογικές προ-όδους, κοινωνικούς αγώνες και µεταρρυθ-µίσεις φαίνεται ότι ο αγώνας δρόµου γιατη βελτίωση της δηµόσιας υγείας έρχεταιστο τέλος του στην Ελλάδα. Τουλάχιστοναπό την πλευρά των κρατικών θεσµών.

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ


Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ποιος µπορεί να χα-ρακτηριστεί « τρελός»; Ο υποκειµενισµός που µπορείνα καθορίζει τα κριτήρια αυτής της έννοιας κυριαρχείπέρα από κάθε επιστηµονική προσπάθεια το αντίθετο.Για το «µέσο άνθρωπο», τρελός είναι όποιος δεν µπο-ρεί να προσαρµοστεί στην κοινωνία στην οποία βρί-σκεται. Για την αµερικάνικη εξουσία των δεκαετιώντου 30 , τρελός ήταν όποιος µαύρος µετανάστης δενµπορούσε να απαντήσει σε απλές ερωτήσεις ευφυΐας.Η τρέλα είναι συνάρτηση της κοινωνίας. Η αρχαιοελ-ληνική «Πυθία», οι σαµάνοι διαφόρων αφρικανικώνφυλών στη δική µας κοινωνία θα χαρακτηρίζονταν ως«σχιζοφρενείς», «άτοµα µε παρεκκλίνουσα συµπερι-φορά» κ.ο.κ.

Πολλά τα ιστορικά παραδείγµατα, όπως και οιπροσωπικές µας εµπειρίες, µε την ιδιότητα του τρε-λού να αποδίδεται στο «µη κανονικό», στο παρεκκλί-νον από τις νόρµες και τους κανόνες που η κοινωνίαέχει ορίσει. Η ερώτηση που τίθεται εδώ αφορά το τιείναι κανονικό. Είναι ο στατιστικής σηµασίας µέσοςόρος των ιδιοτήτων των ανθρώπων µιας κοινωνίας;Κι όµως, κανένας µας δεν βρίσκεται ακριβώς στο µέσοόρο, οι ατοµικές διαφορές είναι ο κανόνας και όχι ηεξαίρεση. Από ποιους ορίζεται η κανονικότητα; Τηνπολιτική ηγεσία, τον παπά της ενορίας, τους σοφούςτου χωριού; Και ποιος από αυτούς τελικά αποφασίζει;

Ακόµη περισσότερο, το πρόβληµα φαίνεται να έγ-κειται στην προβληµατικότητα της ίδιας της ελληνι-κής κοινωνίας, µε τη διαστρέβλωση της αλήθειαςµέσω των Μ.Μ.Ε., αλλά και την εκµετάλλευση των

µελών της από την εξουσία να αποτελεί δείκτη αυτής.Ίσως η τρέλα να αποτελεί µία διάσταση του εαυτούµας που εµείς δεν παραδεχόµαστε και της κοινωνίαςπου κάποιοι δεν θέλουν να αντιληφθούµε. Η ελληνικήκοινωνία πυορροεί, µεγαλωµένη µε ψέµατα δεκαε-τιών, και πλέον είναι τόσο κουρασµένη και απογοη-τευµένη που νιώθει ανήµπορη να δράσει. Σε µιατέτοια, «προβληµατική» και «προβληµατισµένη» ενδε-χοµένως κοινωνία, η συζήτηση περί βελτίωσης της κα-τάστασης της ψυχικής υγείας είναι, τουλάχιστον,ουτοπική. Πώς να βελτιώσεις το µέρος, όταν το όλονασθενεί; Για να δοθεί λύση στο ψυχιατρικό τοµέα,πρέπει να προηγηθεί η λύση στον κοινωνικό, ή, έστωνα υπάρξει µία συµπόρευση των δύο.

Η λύση λοιπόν δεν θα προέλθει µόνο από τοναγώνα των επαγγελµατιών της ψυχικής υγείας αλλάαπό τα µέσα της κοινωνίας: πρόκειται για κάθε φωνήπου ενώνεται µαζί µε άλλες από αµοιβαιότητα καιπίστη στη δύναµη της συλλογικότητας, κάθε φωνή πουαντιδρά στη σιωπή που επιµένει να καταστέλλει καιστον καταιγισµό των δηµοσιογραφικών δελτίων. Αςφανταστούµε την ελληνική κοινωνία σαν ένα ευρύ ψυ-χιατρικό άσυλο και ίσως κατανοήσουµε ότι η λύση δεθα έρθει από έξω, αλλά από εµάς. Ίσως κατανοήσουµεότι η διατήρηση των ψυχιατρικών ασύλων στην Ελ-λάδα δε γίνεται µόνο για οικονοµικούς λόγους. Η ψυ-χικά ασθενής ελληνική κοινωνία θα χάσει τιςαλυσίδες της µονάχα αν ξεπεράσει τηνατοµικότητα, την ανασφάλεια και τηναποπροσωποποίηση που τη διέπει.


Blog


Blog

Documents

Antisiopis Layout 1