VW: Happy Family?

Generaties:1. Nel

2. Jeffrey x Carlijn

3. Rebecca x Xander, Lara x Ciske x Tom , Marc

4. Nina , Tessa x Adam , Roy , Patrick x Harriët

5. Sanne x Michel, Kevin, Anja, Thomas x Saskia x Roos x Ryan, Jayda x Mark, Sakura x Aaron

6. Laura x Frank, Michelle, baby, Eric, Merel, Vincent x Jasmine, Melvin x Celine, Kim, André

7. Esther x Steven, Lisa, Sander x Melissa, Robert x Jenna, Mariëlle x Leon, Bas, Alfons x

Leentje x Jasmine, Casper x Belinda x Hedwig

8. Sofie x David, Felicia, Marcia, Miranda, Elise x Bryan, Bastiaan x Kirsten, Nora, Daphne, Sira, Hedwig x Casper, baby, Ralph x Christine, Armando x Lilah, Marloes

9. Stefan x Marie, Eva x Olivier x Alan, Renate x Milan, Arthur x Anna, Richard x Claire, Olga x Olivier, baby, Jasper, Emma x Zeb

10. Olivier x Olga, Lars, Linda, Ruben, Nicole

x

De vorige keer

- Fam. Stolk: Emma kreeg contact met haar echte ouders. Armando en Lilah trouwden. Emma vluchtte na een ruzie naar Zeb en besloot daar te blijven.

- Fam. Stolk: Jasper maakte het uit met Tina en richtte zich op zijn zaak. Tina ging studeren, maar kon hem niet vergeten.

-Fam. Valentijn: Eva en butler Olivier gingen op een date en kregen een relatie. Olivier trok bij hen in, en ze trouwden.

- Fam. Valentijn: Richard vroeg Claire tijdens een etentje ten huwelijk.

- Fam. Valentijn: Linda ging met Anna naar het zwembad en met Arthur mee naar de zaak. Voor haar rapport kreeg ze een puppy.

- Fam. Zevenaar: Olga en Olivier verhuisden naar de boerderij. Opa Zach overleed.

-Fam. Stadsie: De tweeling werd peuter en daarna kind. Renate en Milan trouwden.

3kijken

Familie Stolk

CasperBelindaArmandoLilahMarloes

Slaperig wreef Lilah in haar ogen en legde een hand op haar buik. Hij voelde opgezwollen. Wat had ze gisteren gegeten?Nadenkend stapte ze uit bed en keek naar beneden.In één klap was ze klaarwakker.‘IK BEN ZWANGER!’

De zon kwam op en Armando was door het dolle heen.Ik word vader!Hij was vastbesloten om zo goed als hij kon voor zijn vrouw te zorgen.

‘Een omeletje, of misschien wat tomatensoep?’‘Doe mij maar allebei, als je toch bezig bent.’Armando had Lilah bevolen zich rustig te houden, en dus bleef ze lekker op bed liggen.

‘O-oh. Oeps. Ik geloof dat er van die soep niet veel zal komen.’ stamelde Armando en hij haalde de pan van het vuur.

Lilah kwam een beetje overeind en zag de rookwolken door de keuken kringelen. Ze schaterde.‘Dan niet!’Ze liet zich weer in de kussens zakken en dacht aan haar baby’tje.

Haar halfbroer Jesse en zijn Zoë hadden pas een dochtertje gekregen, dat ze Liz genoemd hadden.

En ook Lilah’s andere halfbroer, Derrick, had inmiddels al een heel gezin. Lilah zag hem niet meer zo vaak als ze wel zou willen, maar hij had pas een mooie foto opgestuurd waarop zijn hele gezin te zien was.Hij was zeven jaar geleden getrouwd met de blonde Lucia en samen hadden ze inmiddels drie zoontjes: Joost, Luuk en Menno.

Lilah werd opgeschrikt uit haar dagdroom door Armando, die de omelet serveerde. Ze zag dat Casper aan de telefoon was; met Emma.De oude man miste haar vreselijk. Hij kon zich er maar niet bij neer leggen dat alles zo gegaan was. ‘Kom je vanavond bij ons eten? Nee…okee. Jammer.’

Ook Belinda was behoorlijk in de war door het plotselinge vertrek van hun adoptiedochter. Ze was altijd al een wilde geweest, maar deze beslissing was wel heel radicaal. Ze probeerde zo veel mogelijk contact te houden, maar net als Casper had Belinda het gevoel dat Emma van hen weg dreef.

‘Afleiding. Dat heb ik nodig.’ Casper liep naar buiten en vond zijn neefje Jasper aan de schaaktafel. ‘Jasper. Buurvrouw.’ knikte hij. ‘Bezwaar tegen een toeschouwer?’‘Helemaal niet!’

Casper keek een tijdje toe, tot hij ineens de andere buren op straat hoorde verstommen. Alfons en Tina zetten hun boodschappentassen op straat en staarden met grote ogen naar een grijze gedaante, die langzaam Caspers kant op gleed.

Casper was de laatste die het door had. En toen stokte de adem hem in de keel.‘Mijn tijd is gekomen?’ herhaalde hij. ‘Maar mijn kinderen dan, mijn vrouw, ik ga opa worden! Ik wil nog zo veel meemaken!’

Maar toen gaf Magere Hein hem een drankje en voelde Casper zich langzaam rustig worden.Na een paar slokken had hij er vrede mee dat hij zou sterven, en met een laatste lach nam hij afscheid.

Belinda was ontroostbaar. Casper was een aantal jaar ouder dan zij en ze had altijd geweten dat hij waarschijnlijk als eerste zou sterven.Toch kwam het natuurlijk nog steeds als een enorme schok.

Het hele huis was in rouw gedompeld. Marloes probeerde nog haar huiswerk te maken, maar ze kon haar hersens er gewoon niet toe zetten. Ze zou de leraar morgen wel uitleg geven.

Ze miste haar papa vreselijk. Ze miste Emma ook ontzettend. Ze waren altijd heel close geweest, bijna even oud, bijna als een tweeling opgegroeid. Het leek wel of ineens hun hele gezin uit elkaar viel, alsof alles wat vroeger goed en mooi was langzaam afbrokkelde.

Lilah was de enige die te midden van alle verdriet optimistisch kon blijven. Natuurlijk rouwde ze ook om Casper, maar dat moest de blijdschap over hun kindje niet in de weg staan.‘M’n buik is weer gegroeid! Moet je kijken, wat een toeter!’

‘En kijk!’ Ze stak Armando een kleine foto onder zijn neus. ‘Zo zag ik er als peuter uit. Schattig hè?’‘Ik hoop dat onze kleine precies op jou lijkt, lieverd.’

‘…want als hij op mij zou lijken, schrikt iedereen zich rot.’‘Welnee! Zoiets moet je niet zeggen!’ riep Lilah geschokt uit. ‘Elke baby is mooi. En jij moet niet onzeker over jezelf zijn!’

Stilletjes groeide Belinda op. Ze had geen zin in een feestje. Eigenlijk had ze nergens meer zin in, zonder Casper.

Lilah kon niet slapen. Ze dacht steeds geluiden te horen en plotseling verscheen er een gedaante in de hoek van de kamer.Een geest!

Lilah dacht dat ze gek werd. Zag ze dingen die er niet waren?Angstig schuifelde ze door het huis, bang om nog meer vreemde verschijnselen te zien.Maar daar was de geest weer! Lilah kneep haar ogen stijf dicht. Ze wilde die vreemde vrouw niet zien. Die zwangere vrouw…

Uiteindelijk viel ze in slaap in het bed van Belinda, maar ook daar schoot ze steeds overeind, geplaagd door nachtmerries.

En of het door de paniek kwam, of dat de tijd gewoon gekomen was – de weeën begonnen.Lilah wilde zich groot houden en probeerde uit alle macht te denken aan hoe heerlijk het zou zijn als ze haar kindje in haar armen hield.

Met opeengeklemde kaken doorstond ze de pijn, hoewel ze het af en toe het liefst had uitgeschreeuwd.En veel sneller dan ze gedacht had was daar haar kindje; een meisje.‘Een meisje!’ hijgde ze ademloos en ze bekeek de baby met de grootste glimlach ooit. ‘Robin!’

De kinderkamer van Armando werd nu Robins kamer, en aan haar bewonderende geluidjes te horen vond ze vooral het behang erg leuk.‘We zijn gewoon ouders.’ Armando kon het nauwelijks geloven.Marloes lachte. Ze hield Robin in haar armen en aaide het meisje over haar hoofdje.

Het was een schoonheid, met haar moeders groene ogen en een klein neusje, en een schril stemmetje waarmee ze voortdurend kraaide en losse kreten eruit gooide. Ze had nog amper gehuild, ze was duidelijk een hele vrolijke baby.

Marloes legde Robin in haar wiegje en besefte toen dat ze best een douche kon gebruiken. En Lilah en Armando kregen ineens door dat ze wel al érg lang niets meer gegeten hadden…

‘Dit moeten we nooit meer zo ver laten komen, hoor, meiden.’ zei Armando toen ze eindelijk opgefrist aan een bord zalm zaten.Marloes en Lilah schudden gehoorzaam hun hoofd, maar zeiden verder niets – ze waren zo uitgehongerd dat niets ze kon afleiden van hun lang verwachte maaltijd.

Familie de Leeuw

ZebEmma

3kijken

‘Wát zeg je? Marloes, doe eens rustig! Waarom huil je nou zo? Geef mama eens!’Emma was helemaal in de war.‘Mam, wat is er? Oh…néé! Nee! PAPA!’

Nu was Emma degene die in paniek in huilen uitbarstte. Ze merkte niet eens meer dat ze de telefoon uitdrukte. Tranen stroomden over haar wangen en een enorm schuldgevoel maakte zich van haar meester.Ze had haar vader veel te weinig gezien de laatste tijd… en ze had hem teleurgesteld.

De voordeur ging open en Zeb kwam binnen.‘Zeb!’ Met een snik wierp Emma zich in zijn armen. ‘Papa is overleden! Hij… het was de ouderdom, maar…oh, ik heb hem pijn gedaan Zeb! En nu kan ik het nooit meer goed maken!’‘Lieverd, hij wilde alleen dat jij gelukkig was. Hij moest er aan wennen dat je niet meer thuis woonde, maar hij was echt niet boos op je.’

‘Maar hij leek zo verdrietig,’‘Hij moest er heel erg aan wennen. Maar je moet je absoluut niet schuldig voelen, meisje.’ Zeb keek haar nadrukkelijk aan en Emma kalmeerde een beetje. Toen zochten ze troost bij elkaar, op hun eigen manier.

Emma stortte zich nu nog meer op haar taak als huisvrouw. Ze wilde het Zeb zo goed mogelijk naar de zin maken. Ze ververste de bloemen op tafel, schonk zijn ochtendthee in en serveerde een schaaltje cornflakes.

Als hij uit zijn werk kwam, had Emma al een bad vol laten lopen en gevuld met zijn favoriete badschuim.

Zo zorgde ze er elke dag voor dat het haar lieve Zeb aan niets ontbrak, en ze vond het heerlijk. Het gaf haar zekerheid en ritme.Toch begon Zeb zelf een beetje te twijfelen, toen hij voor de zoveelste ochtend aan een gedekte tafel aanschoof.Hij hoefde zo onderhand niets meer zelf te doen… hij was toch niet gehandicapt?

3kijken

Familie Stolk

RalphChristineJasper

‘Goedemorgen, schoonheid.’ Ralph trok zijn kamerjas aan en nam zijn vrouw in zijn armen. ‘Wat zie je er weer stralend uit vandaag.’‘Hou je mond, jij.’ spotte Christine, maar ze beantwoordde zijn kus gretig.

Ook beneden konden ze niet van elkaar af blijven.Hun zoon Jasper zat voor de tv en wierp geërgerde blikken op zijn ouders. Waar hadden die ineens last van? Ze gedroegen zich als verliefde tieners. Behoorlijk irritant.

Ouders hoorden serieus te zijn, vond Jasper. Die moesten aan hun carrière werken, het huis schoonmaken en… eten koken.Vooral dat laatste. Jasper voelde een zeurende pijn in zijn buik van de honger.

Eindelijk zag hij zijn moeder naar het aanrecht lopen.‘Mam,’ zei hij zwakjes. ‘Maak je ook wat voor mij?’‘Mankeer je iets aan je handen, Jas?’ grapte ze. ‘Als je oud genoeg bent om je eigen zaak te runnen, kun je ook wel een boterhammetje smeren.’ voegde ze er met een knipoog aan toe.

Maar wat kreeg ze een spijt van haar plagerijtjes.Jasper was echt uitgehongerd. Die avond zakte hij in elkaar.Had ze nu ook maar een tosti voor hem klaargemaakt. Nu was het te laat.

‘JASPER!’ schreeuwde Ralph en hij rende naar zijn zoon toe. ‘Wat is er? Christine! Er is iets met Jasper!’

‘P-pap!’‘Ja, ik ben hier, Jasper!’ Ralph pakte Jaspers hand en wreef er hard over, maar hij voelde dat de jongen wegzakte.

‘Nee!’ huilde Christine. Het leven was weggetrokken uit haar jongen. Haar kleine, slimme, serieuze ventje – haar alles. Hij was gestorven.‘Dit kan niet waar zijn! Dit gebeurt niet!’

Pas toen ze Jaspers urn in de kamer hadden staan, beseften de ouders dat hun zoontje echt overleden was.Ze zochten troost in zijn kamer, waar zijn eigendommen nog stonden en waar zelfs zijn aanwezigheid nog leek te hangen.Maar ook met Ralph en Christine ging het steeds slechter.

De volgende morgen was het ook voor Ralph zo ver.

In paniek schudde Christine haar hoofd, haar ogen wijd opengesperd van angst.Haar man. Haar geliefde.‘Rálph! Nee!’

Christine stortte in. Ze kon niet meer helder denken en dwaalde door de straat, blind voor alles wat er om haar heen gebeurde.Ze was alles kwijt. Haar man. Haar zoon. Haar leven.

Ze struikelde en viel, en bleef zo liggen. ‘Ralph…’ fluisterde ze voor het laatst, terwijl de tranen over haar wangen stroomden.

Ze had in haar eentje niet verder kunnen leven. En zo stierf ze, verlost van alle ellende die haar overkomen was, en vond rust.

Universiteit

Tina

Hoe veel mensen er ook op haar kamerdeur kwamen kloppen, Tina reageerde niet. Ze had zichzelf opgesloten en huilde de ogen uit haar hoofd.Jasper.Ze was nog steeds niet over hun breuk heen, en was zelfs nog verliefd op hem. Nu zou ze nooit meer met hem kunnen praten.

De danslessen gingen door, maar Jasper verdween nooit uit haar gedachten. Toch was alles nu anders. Eerst had ze nog hoop dat het ooit goed zou komen tussen hen. Nu was hij er niet meer.

Hij was gestorven, net als zijn ouders. Tina was gebroken. Kapot.Er waren genoeg mensen waar ze steun van kreeg. Armando bijvoorbeeld nam haar mee naar een mooie danssalon.‘Hier kom ik wel eens, dansen is een hobby van me. Dat wist je vast niet!’

Dan kon Tina weer even glimlachen en vergat ze al haar zorgen. In het studentenhuis stortte ze zich op haar trainingen, en als ze uitgeput was maakte ze huiswerk tot ze erbij neer viel.

Zo brak haar laatste jaar aan, het jaar waarin Tina pas echt het gevoel kreeg een professionele danseres te worden. De eerste stapjes op de carrièreladder waren gezet.

En dat voelde goed. Ze had weer een doel in haar leven, iets waar ze met hart en ziel voor zou gaan.

Ze studeerde af – niet cum laude of met uitmuntende cijfers, maar met ruime voldoendes en de complimenten van haar dansleraren.Tina voelde zich voor het eerst sinds Jaspers dood weer gelukkig.Haar ouders overlaadden haar met lofuitingen.

Het was fijn om weer met ze mee naar huis te gaan. Ze verheugde zich al om weer in de zaak aan het werk te gaan, en een baan in de dansindustrie te gaan zoeken.

Toch was ze ook bang. Deze straat riep zo veel herinneringen aan vroeger op, aan Jasper. En er was nog iets: zijn eigen zaakje was nu in handen gegaan van haar vader Alfons. Hij had hem geërfd. Op een dag zou ze daar ook achter de kassa gaan staan – en dat zou een moeilijke dag worden.

3kijken

Familie Valentijn

StefanMarieLarsEvaOlivier

Eva nestelde zich in Oliviers veilige armen. Elke morgen voelde ze zich weer eindeloos dankbaar voor deze nieuwe man in haar leven.

Het liefst zou ze zo de hele dag blijven liggen – maar ineens voelde ze zich misselijk worden.

En haar vriendin Anna had gelijk gehad: ze was zwanger!

Na een douche kwam Olivier binnen om te dweilen. Hij ging zo in zijn werk op, dat hij haar buikje niet eens op merkte.‘Olivier,’ begon Eva. ‘Je bent geen butler meer, je hoeft deze klusjes niet meer te doen.’

‘Het is een kleine moeite.’‘Olivier.’ drong Eva aan.Hoe kon hij het niet zien? Hij zat er zo wat met zijn neus tegenaan!

Uiteindelijk vertelde ze het hem maar gewoon – en Oliviers mond zakte open van verbazing.

De rest van de dag kon hij niet meer kalmeren en hij bleef er maar over door praten.‘Dit is zo geweldig!’ piepte hij tussen twee happen door aan het ontbijt. ‘Stel je voor, misschien lijkt ons kindje wel op jou! Een kleine aliën!’

‘Ik hoop dat hij of zij op jou lijkt.’ zei Eva eerlijk. ‘Dat zou veel makkelijker zijn. Iemand met aliëngenen springt er toch altijd uit.’‘Maar jij bent sterk. Voor jou is het nooit een probleem geweest.’‘Niet echt, nee. Maar we zien wel; als onze baby maar gezond is!’

Ondanks haar ontbijt had Eva al heel snel weer barstende honger. Zo erg zelfs, dat ze op haar wandelingetje rond het huis de vuilnisbak plunderde.Er lag nog wat oud brood – dat was nog best te eten.

Toch zeurde de honger nog steeds, en ze was doodmoe.Olivier hielp haar in bed en hield haar nauwlettend in de gaten. Hij maakte zich vreselijke zorgen. De zwangerschap was zwaarder dan hij had gedacht. Als alles maar goed ging…

Zijn bange voorgevoelens werden die nacht bevestigd.‘Olivier!’ krijste Eva. Een vreselijke pijn doorkliefde haar buik. Wat was er aan de hand? Een blinde paniek maakte zich van haar meester. De baby kon toch niet nu al komen? Dat was veel te vroeg!

Maar de pijn hield aan en even later voelde Eva iets warms langs haar benen sijpelen. Bloed.

Die nacht verloor Eva haar kindje.Een miskraam.Ze was ontroostbaar, net als Olivier. Samen huilden ze, maar vonden geen van beiden troost.

Dit verdriet was te groot.Ze hadden zich zo verheugd op hun kindje – en nu zouden ze het nooit in hun armen kunnen houden. Het was gestorven, nog voor het geboren was.

‘Steef,’ huilde Eva. Ze was wankelend van de trap af gelopen en stond nu voor haar broer. ‘De baby… ik heb de baby verloren!’

Ze hoorde nog net hoe haar broer een geschokt geluidje maakte, maar ze liep naar buiten.Ze moest alleen zijn.

‘Eef. Eva, kom alsjeblieft naar binnen. Je moet in jouw toestand niet gaan touwtjespringen.’ Bezorgd stond Stefan naar zijn zus te kijken. Hij voelde zich vreselijk machteloos. Hij was arts, maar had hier niets aan kunnen doen. Dat was een rotgevoel.

Hij hield zo van zijn eigenzinnige zusje – en nu zag hij haar langzaam wegkwijnen. Hij zag haar niet meer lachen. Ze sprak nauwelijks nog.

De verjaardag van Lars ging ongemerkt voorbij, maar dat vond hij niet erg. Hij begreep het.

En ook Stefan groeide in stilte op.

Voor hen verstreek de tijd nog, maar voor Olivier en Eva stond die stil. Ze waren verscheurd door het verlies van hun kleine, en het besef dat ze hem nooit zouden zien opgroeien.Ooit zouden ze er weer bovenop komen – maar die dag was nog ver weg.

3kijken

Familie Valentijn

RichardClaire

‘Niet wéér!’ Met een vloek wapperde Richard de rookwolken weg met een theedoek. Hij probeerde zijn kookvaardigheid wat op te krikken, maar dat viel nog niet mee.

Claire was het vrijwillige slachtoffer om zijn creaties te proeven. Meestal at ze met lange tanden, want het zou nog erg lang duren voor Richard een beetje handig zou worden in de keuken.Toch vond ze het niet erg, ze wilde hem helpen.

Zo werkten ze rustig aan hun carrières verder, maar soms waren er toch momenten dat ze dachten: is dit alles?

3kijken

Familie Valentijn

ArthurAnnaLinda

Uitgeput was Linda in slaap gevallen, nadat ze de hele avond met haar hondje Whinney door het huis had gehold.Zelfs in haar dromen speelden ze samen.

Het hondje was net weer wakker, ze wist dat het bijna ochtend was – tijd voor haar ontbijt!

En zodra er voetstappen uit de slaapkamer van haar ouders klonken, schoot ook Linda overeind.‘Whinney!’ Ze vloog naar het voeteneinde, waar het mandje van haar hond stond. ‘Weet je wat voor dag het vandaag is? Ik ben jarig!’

Ze kon niet stoppen met springen en dansen, maar jammer genoeg moest ze toch naar school. Meteen na school greep ze Whinney weer vast en huppelde met haar door de kamer.‘Straks ben ik groot! Herken je me dan nog wel?’

Veel sneller dan verwacht stond ze daar ineens als tiener.‘Zo.’ mompelde ze en ze bekeek zichzelf tevreden.

‘Die roze kleren konden echt niet, maar verder ben ik helemaal tevreden!’ lachte ze even later tegen haar ouders.‘Daar ben ik blij om. Je bent prachtig opgegroeid!’ glimlachte Anna. Wat was ze trots. Ze was benieuwd wat Linda nog zou gaan meemaken in haar leven.

3kijken

Familie Zevenaar

OlivierOlga

‘… en hup, twee, drie, vier!’ Met een sierlijk gebaar liet Olivier de koffiemokken door de lucht vliegen en ving ze allemaal weer op.Olga was bezig met een salade, maar hield hem met een schuin oog in de gaten.‘Daar bestaan jongleerballen voor, dat weet je?’

‘Mmm, wat zit hier allemaal doorhéén?’ Bewonderend prikte Olivier in zijn salade.‘Van alles.’ knipoogde Olga. ‘En we hebben weer eens veel te veel. We hadden mensen moeten uitnodigen.’‘Morgen weer. Goed?’

Na het eten maakten ze hand in hand nog een wandelingetje om hun donkere boerderijtje.‘Renate en Milan hebben we al een tijdje niet gezien. Dan kan de tweeling mee komen, en op het land spelen.’‘Ja, dat is…’ Ineens versteende Olivier. Een geest!

Hij probeerde te kalmeren, maar toen hij even later naar de computer op de zolderkamer liep, ontmoette hij de geest voor de tweede keer.‘ROT OP! GA WEG!’

Olivier wapperde hysterisch met zijn handen in de lucht, alsof dat de vreemde geestjongen zou verjagen.Het werd even rustig, en hij sloot zijn ogen.Tot tien tellen. Er is niets aan de hand. Niets om je zorgen over te maken.

Maar hij voelde zich verre van goed. Alles draaide om hem heen en hij had ineens vreselijke honger.Toen hij de trap af strompelde, wachtte hem daar weer een verrassing.Met een ijzige kreet wierp de geest zich bijna bovenop hem, waardoor Olivier achteruit viel tegen de trap aan.‘Ollie?’ stamelde Olga verward.

‘Olga…Er zijn hier…spoken.’ wist hij nog net uit te brengen, voor hij op de grond in elkaar zakte.Zo’n honger…‘Olivier! Ollie, wat is er? Olivier!’

Maar er kwam geen reactie meer. Olivier zakte met zijn hoofd tegen het keukenkastje en bewoog toen niet meer.

Duisternis kroop tevoorschijn en sloot Olga steeds strakker in. Ze zakte door haar benen en voelde hoe ze langzaam begon te vallen – steeds sneller, steeds dieper, nergens meer houvast.

Hoe het gewoon weer dag kon worden, was voor haar een raadsel. Voor haar was die nacht de wereld vergaan.Olivier, haar vriend, haar maatje, was gestorven.Ze kreeg veel steun van Renate, die zelfs voorstelde om weer bij hen te komen wonen. Maar Olga weigerde.Ze hoorde hier.

Ze dacht nog vaak aan Oliviers laatste woorden, en hoe hij zich gedragen had. Hij leek vreselijk geschrokken te zijn.En Olga moest toegeven dat ze zelf ook wel eens vreemde dingen had gezien.Soms had ze het gevoel bekeken te worden.

Als ze zich omdraaide, was er niets te zien. Maar zodra ze dan weer terug keek, stond er vlak voor zich een lijkbleke gedaante.Het was nu al een paar keer gebeurd, maar Olga bleef het elke keer uit gillen.

Haar hart raasde in haar keel en ze probeerde op adem te komen, maar daar kreeg ze nauwelijks de tijd voor.

Een uitgemergelde mannelijke geest verscheen vlak voor haar, de kamer vullend met een krijs die door merg en been ging.

Trillend bleef Olga staan. Ze was zo bang dat ze zich niet kon bewegen.

En daar was hij weer, nog dichterbij deze keer.Ze meende zelfs haar naam te horen in zijn gejammer…

Ze liet alles lopen en beschaamd kromp ze in elkaar.Dit kon ze niet veel langer meer aan…

Met haar laatste krachten liep ze naar de koelkast. Ze moest echt snel iets eten!Maar daar wachtte er weer een geest op haar – en zelfs in de badkamer had ze geen rust.

Huilend wankelde ze weer naar de keuken, waar alles haar uiteindelijk te veel werd.Ze stond op het punt iets te eten te pakken, maar het was te laat.De geesten hadden hun tol geëist.

Zwarte vlekken dansten door de keuken, en Olga voelde eindelijk haar angst wegzakken.Nu hoefde ze niet meer bang te zijn. Nu zou alles goed komen. Ze strekte zich uit naar het licht, naar een plek vol warmte en veiligheid.Het was goed zo.

3kijken

Familie Stadsie

RenateMilanRubenNicole

‘Zijn jullie lekker buiten aan het spelen, jongens?’ kirde Renate tegen de honden in haar kennel, maar eigenlijk kon ze wel janken.Olga, haar nichtje, haar geadopteerde zusje, haar hartsvriendin – ze was er niet meer.

Het leek wel of er een vloek op die boerderij rustte. Eerst al Olga’s ouders, nu Olga en haar vriend zelf…Met een zucht draaide Renate zich om naar de puppy Nala, die tot haar verbazing al opgegroeid was.‘Wat zie jij er leuk uit!’

Met pijn in haar hart zag ze toen Mickey en Minnie, de twee hondjes van Olga, met elkaar spelen.Zij waren het levende aandenken aan haar, het laatste wat ze nog van Olga had.

Gelukkig was haar gezin er om haar door deze moeilijke tijd te helpen. Milan verzorgde alle maaltijden en hield de kinderen bezig als Renate even alleen wilde zijn. Daar was ze hem heel dankbaar voor.Nu keek hij haar aarzelend aan. ‘Ik weet dat je er nu niet aan wilt denken, maar… zou je binnenkort weer een kindje willen? Ik wil het zo graag. Denk er maar rustig over na.’

‘Nog een baby?’ Daar moest Renate inderdaad even goed over na denken. De tweeling was nog zo jong. Maar ze wist ook dat Milan graag zes kinderen wilde, dus ze moest er sowieso nog twee krijgen als ze wilde dat hij zijn levensdoel bereikte.‘Papa, papa! Wil je met mij overgooien?’‘Tuurlijk.’ Zo kon Milan ook even zijn gedachten verzetten.

Er liep een jongetje voorbij, Milan knikte vriendelijk naar hem. Nicole draaide zich om en riep meteen: ‘Joost!’ (zie ook dia 12)‘Papa, dit is Joost uit mijn klas. Mag hij blijven spelen?’ Het mocht en Joost begon haar een spelletje uit te leggen waarbij ze elkaar op de handen moesten tikken.‘JA! Gewonnen!’ lachte Nicole al heel snel.

‘N-nee, zo gaat het niet.’ stamelde Joost. ‘Je mag elkaar niet bij de pols pakken, dat is vals spelen!’ Het leek er bijna op dat hij zou gaan huilen.‘Even aardig blijven hè, Nic.’ Met een waarschuwende blik liep Milan langs de kinderen heen.‘Ja, papa.’ zuchtte Nicole. ‘Goed, leg die regels nog eens uit. Ik snap er geen worst van.’

De volgende morgen nestelde Nicole zich tevreden aan de speeltafel in de tuin. Ze ging een tekening maken voor Joost. Hij was aardig. Al snel was haar werkje af en zag ze Ruben naar buiten komen.

‘Circusje doen?’ Zonder nog op antwoord te wachten, begon Nicole al aan een koprol.‘Ja! Dames en heren! Daar gaat ze, onze acrobaat!’ riep Ruben met luide stem. Hij wenste dat hij ergens een nepsnor mee kon maken, dan was hij een echte circusdirecteur!

‘En nu…weer terug.’ kermde Nicole terwijl ze moeizaam een achterwaartse koprol probeerde te maken.‘Het lukt haar wel hoor, ze houdt gewoon graag de spanning erin mensen!’ gaf Ruben commentaar en hij stond te wiebelen op zijn berensloffen. ‘Já! Hoera, gelukt!’Er volgde een daverend applaus en Nicole glunderde van trots.

De hele verdere zaterdag speelden ze nog circus, zelfs met de honden die kunstjes konden doen. Uitgeput vielen ze die avond in slaap. En hoe kon je zo’n dag nou beter eindigen, dan met een slaapfeestje in het grote bed?