Φύλλο Νο 288

6 μ 17 Απρίλη 2013

Κυκλοφορεί

κάθε δεύτερη Τετάρτη

1,5 ευρώ

6045

Το ΚΚΕ σε κρίσιμηκαμπή

6

Το φιάσκο της συγχώνευσης Εθνικής- Eurobank

2

Η άνοδος και η πτώση της Θάτσερ

12

Εκλογές στη Βενεζουέλα

13

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Η κυβέρνηση Σαμαρά άδικα πασχίζει να δημιουργήσει κλίμα αισιοδοξίας σχετικά με τη νέα συμφωνία της με την τρόικα.

Οι, όποιες, αναστολές σχετικά με τις απο-λύσεις δημοσίων υπαλλήλων κάμφθηκαν, όπως ήταν αναμενόμενο. Περίπου 15.000 υπάλληλοι θα απολυθούν μέσα στον επό-μενο χρόνο, ενώ ακόμα 30.000 ωθούνται στην έξοδο με τη μέθοδο της διαθεσι-μότητας. Και όλα αυτά, όταν τα δημόσια σχολεία, τα νοσοκομεία, οι ΟΤΑ, τα Ταμεία έχουν κυριολεκτικά στραγγίξει από προσω-πικό. Η επιμονή στον αγριανθρωπισμό των απολύσεων εξηγείται εύκολα: Διαλύει τις

δημόσιες υπηρεσίες, ανοίγοντας το δρόμο για τις επερχόμενες ιδιωτικοποιήσεις.

Αντίθετα το χαράτσι, που τυπικά θα έλη-γε φέτος, επιβιώνει. Με άλλο όνομα, αλλά με την ίδια ουσία και την ίδια ει-σπρακτική –μέσω ΔΕΗ– αγριότητα.

Με μέτρα σαν κι αυτά, ο Σαμαράς δεν έχει καμία τύχη να αυξήσει την κοινωνική συ-ναίνεση στην πολιτική του. Η τρικομμα-τική κυβέρνηση είναι καταδικασμένη να βυθιστεί μέσα στο κύμα της λαϊκής οργής.

Πολύ περισσότερο που η συμφωνία με την τρόικα προαναγγέλλει νέα μέτρα τον Ιούνη –ακόμα και 4ο Μνημόνιο– ως αντί-

τιμο για τη συνέχεια της καταβολής των δόσεων, που καταλήγουν όλες στους τραπεζίτες και τους τοκογλύφους.

Ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης είναι οι πιο επικίνδυνοι «επίορκοι». Και όσο πιο γρήγορα απολυθούν, τόσο κα-λύτερα θα είναι για όλους μας.

Η ανατροπή της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ είναι μια επείγουσα προϋπόθεση για την υπεράσπιση των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Στις διαδηλώσεις της φετινής Πρωτομα-γιάς ας τους στείλουμε το σχετικό, δυ-νατό, μήνυμα.

Θανατηφόρα λιτότητα, με δόσεις

Κύμα χιλιάδων απολύσεων έρχεται άμεσα στο Δη-μόσιο μέσω της κατάργησης-συγχώνευσης οργα-νισμών, τη δημιουργία «επιόρκων» και τα υπόλοιπα τρικ κυβέρνησης και τρόικας. Η εξέλιξη αυτή αφορά όλους τους εργαζόμενους, τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Με μαζικούς-ενωτικούς αγώνες και αφετηρία την απεργία της Πρωτομαγιάς, να υπερασπιστούμε τη μόνιμη και σταθερή εργασία, τους μισθούς και τις υπόλοιπες εργατικές κατακτή-σεις και δικαιώματα (σελ. 4, 16).

Η κυβέρνηση της Αριστεράς, οι κοινωνικές και πο-λιτικές συμμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ και το ζήτημα της ΕΕ και της ευρωζώνης, μετά και τις πρόσφατες εξελίξεις στην Κύπρο, βρέθηκαν στο επίκεντρο των περισσό-τερων τοποθετήσεων στη διήμερη συνεδρίαση της ΚΕ, στις 13-14/4. Τα οργανωτικά του επερχόμενου συνεδρίου και τα ζητήματα συλλογικής λειτουργίας και δημοκρατίας απασχόλησαν επίσης την πολιτική κουβέντα του οργάνου (βλ. σελ. 7, 8, 9).

Την Κυριακή 21 Απρίλη, ανήμερα της «μαύρης» επε-τείου, στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και σε πολλές άλλες πόλεις της χώρας δεκάδες αντιρα-τσιστικές και αντιφα-σιστικές οργανώσεις, συνδικάτα, κόμματα και οργανώσεις της Αριστε-ράς, μαζί με μαζικούς φορείς και αντιδικτατο-ρικούς αγωνιστές, διορ-γανώνουν διαδηλώσεις και συναυλίες (σελ. 15).

Δεν θα περάσουν οι απολύσεις

Συμπεράσματα και τοποθετήσεις από την Κ.Ε.

Ποτέ ξανά χούντα και φασισμός

Συριζα

21 Απριλη

ΔημοσιοΗ συμφωνία της κυβέρνησης με την τρόικα προβλέπει απολύσεις, χαράτσια, περικοπές και νέα μέτρα τον Ιούνη

Να απολυθείη τρικομματική

2 • πολιτική ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Απρίλη 2013

Του Πέτρου Τσάγκαρη

Τ ο φιάσκο της συγ-χώνευσης Εθνικής-Eurobank υπήρξε μια

σοβαρή ήττα της κυβέρνη-σης, καθώς η εν λόγω κίνηση είχε ενταχθεί σε υψηλή θέση στην επικοινωνιακή φαρέτρα Σαμαρά. Η συγχώνευση υπο-τίθεται ότι θα «θωράκιζε» το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και κατά συνέπεια και τις κα-ταθέσεις, ενώ θα «άνοιγε τη στρόφιγγα της ρευστότητας στην αγορά». Όμως η τρόικα είχε άλλη γνώμη, προχωρώ-ντας σε μια μίνι κυπριακού τύ-που εκτέλεση τραπεζών.

Το ελληνικό τραπεζικό σύ-στημα είναι εδώ και χρόνια παραδομένο στους ιδιώτες. Η μόνη σχέση της Εθνικής Τράπεζας, π.χ., με το Δημόσιο είναι το γεγονός ότι μέτοχοί της είναι κατά 16,6% τα ασφα-λιστικά ταμεία. Αυτό το ελλη-νικό τραπεζικό σύστημα, υπό την ηγεσία των Λάτση, Σάλλα, Κωστόπουλου, Βγενόπουλου, Ρέστη και των υπόλοιπων με-γαλοκαπιταλιστών που βρίσκο-νται από πίσω τους, αποτέλεσε τη «ναυαρχίδα» του ελληνικού καπιταλισμού, καθώς τα πά-ντα δούλευαν για αυτό: κρά-τος, δικαστήρια, ακόμη και ασφαλιστικά ταμεία. Η «υγιής» βάση των ιδιωτικών αυτών τραπεζών οφειλόταν σε αυτή την τεράστια διαπλοκή –κι όχι βέβαια στη σύνεση και την καλή επιχειρηματικότητα των ιδιοκτητών. Πιο πρόσφατο και πιο εκκωφαντικό παράδειγμα της διαπλοκής κυβερνήσεων και τραπεζιτών, ήταν η τροπο-λογία-σκάνδαλο που πέρασε προ ημερών στη Βουλή, με την οποία απαλλάσσονται οι διοι-κήσεις τραπεζών που έδωσαν δάνεια σε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ.

Η αποτυχημένηδιάσωσηΩστόσο εξαιτίας της επιβολής των μνημονίων, οι τράπεζες κατέγραψαν μεγάλες ζημιές: 50 δισ. από το κούρεμα των κρατικών ομολόγων, 20 δισ. από τη μείωση των καταθέσε-ων, 20 δισ. από την απομείω-ση των ιδίων κεφαλαίων, 60 δισ. από δάνεια που κατέστη-σαν προβληματικά, συνολικά 150 δισ. ζημιά ή το 40% του ενεργητικού των τραπεζών. Όμως, όπως είπαμε, ο τραπε-ζίτης ποτέ δεν χάνει. Από το Δεκέμβριο του 2008 μέχρι το Δεκέμβριο του 2011 δόθηκαν στις τράπεζες 168 δισ. ευρώ, ένα ποσό που κοντεύει το σημερινό ΑΕΠ της Ελλάδας!

Ο ελληνικός λαός δανειζόταν –χωρίς τη θέλησή του, φυσι-κά– και οι αποτυχημένοι τρα-πεζίτες παρέμεναν στις θέσεις τους και χρηματοδοτούνταν. Όμως οι τράπεζες δεν σώ-θηκαν, καθώς στο καθοδικό σπιράλ στο οποίο οδηγούν τα μνημόνια, απαιτούνται όλο και περισσότερα λεφτά για να ανακεφαλαιοποιηθούν. Τώρα λέει η τρόικα-κυβέρνηση, οι τέσσερις συστημικές τράπε-ζες –Εθνική Eurobank, Alpha Bank, Πειραιώς– χρειάζονται άμεσα άλλα 27 δισ. ευρώ.

Αν βρείτε το 10% μόνοι σας, λέει η τρόικα-κυβέρνη-ση στους τραπεζίτες, εμείς θα βάλουμε τα υπόλοιπα και εσείς θα παραμείνετε αφεντι-κά. Αντίθετα, όποιες τράπεζες δεν βρουν αυτό το 10%, θα περάσουν στο Ταμείο Χρημα-τοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) και οι τραπεζίτες θα χά-σουν τον έλεγχο.

Ο προδομένος «γάμος»Σε αυτό το πλαίσιο σχεδιάστη-κε και η συγχώνευση Εθνικής-Eurobank, στην οποία αντιτά-χθηκε η τρόικα. Και αυτό γιατί ο κολοσσός που θα δημιουρ-γούνταν από το «γάμο», θα ήλεγχε το 35% της ελληνικής αγοράς, θα είχε ενεργητικό 170 δισ. ευρώ και η ιδιωτικο-ποίησή του θα ήταν εξαιρετι-κά απίθανη στο μέλλον καθώς κανείς διεθνής ή ελληνικός όμιλος δεν θα έβαζε τόσα πολλά λεφτά για να τον αγο-ράσει. Αντίθετα η διατήρηση της Εθνικής και της Eurobank ως ξεχωριστών τραπεζών, ή, πολύ περισσότερο, η ανάληψή τους από το ΤΧΣ εξασφαλίζει δύο πράγματα: ότι θα μπορέ-σουν να δοθούν σε ιδιώτες ευ-κολότερα και ότι θα αποτραπεί το πέρασμα του ελέγχου τους στο Δημόσιο.

Ο λόγος που το ΤΧΣ ανα-λαμβάνει τράπεζες είναι για να

τις καταστήσει βιώσιμες και μετά να τις δώσει σε ιδιώτες, τα δε έσοδα από την πώλη-ση να πάνε στους δανειστές. Στην περίπτωση της Εθνικής αυτό αναμένεται να γίνει μέ-χρι τον Σεπτέμβριο και, παρά την κρίση και τις ζημιές που παρουσιάζει, η μεγαλύτερη ελληνική τράπεζα εξακολου-θεί να αποτελεί «φιλέτο» για πολλά μεγάλα αρπακτικά: έχει δάνεια ύψους 109 δισ. ευρώ, καταθέσεις 88 δισ. ευρώ, τα καλύτερα και ακριβότερα κτί-ρια σε κάθε κεντρική πλατεία της Ελλάδας, τεράστιο δίκτυο υποκαταστημάτων, θυγατρι-κές αξίας 8 δισ. στα Βαλκά-νια, κερδοφόρα συμμετοχή στην τουρκική Finansbank. Η τοποθέτηση της Αν. Σακελ-λαρίου, μέχρι πρόσφατα στε-λέχους της Deutsche Bank και της Τράπεζας Πειραιώς (!), στην προεδρία του ΤΧΣ, προϊ-δεάζει για τους μελλοντικούς ιδιοκτήτες τέτοιων «φιλέτων».

Κίνδυνος για τα ταμείαΗ επιταγή για εξασφάλιση εδώ και τώρα του 10% των κεφα-λαιακών αναγκών των τραπε-ζών αποτελεί όμως και μια νέα απειλή για τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, τα οποία, σε συνθήκες μνημο-νίου, βρίσκονται σε αδιέξοδο: Αν τα ταμεία δεν συμμετά-σχουν στην αύξηση του μετο-χικού κεφαλαίου της Εθνικής, τότε είναι μάλλον απίθανο να μαζευτούν τα 785 εκατ. ευρώ που απαιτούνται για να μην περάσει αυτή στο ΤΧΣ. Τότε, όπως κι όλοι οι παλιοί μέτοχοι, τα ταμεία θα χάσουν όλες τις μετοχές τους, αφού η Εθνική θα περάσει στον εν λόγω ορ-γανισμό. Η αξία των μετοχών της Εθνικής Τράπεζας που κατέχουν τα ασφαλιστικά τα-μεία είναι πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, ενώ μόνο το ΙΚΑ έχει στο χαρτοφυλάκιο του 8%-10% των μετοχών, δηλ. περίπου 75-80 εκατ. ευρώ. Παράλληλα η μη συμμετοχή των ταμείων θα σημάνει ακό-μη λιγότερο έλεγχο του Δημο-σίου στην Εθνική.

Αν, αντίθετα, βάλουν λεφτά (τα οποία πού θα βρουν βέβαια τη στιγμή που έχουν ήδη κατα-ληστευθεί από το PSI του Βενι-ζέλου;), τότε θα είναι σαν γεμί-ζουν το γνωστό βαρέλι χωρίς πάτο. Το ΙΚΑ μόνον έχει χάσει μέχρι σήμερα γύρω στο 1 δισ. ευρώ από την έναρξη της κρί-σης εξαιτίας της συμμετοχής του στην Εθνική, δηλ. από την απομείωση της τιμής της με-

τοχής της τράπεζας. Σήμερα, η Εθνική έχει ήδη ζημιές 2 δισ. ευρώ και έτσι είναι πιθανόν να χρειαστεί ένα νέος φαύλος κύ-κλος «διάσωσης» όπου οι μέ-τοχοι θα πρέπει να πληρώσουν και πάλι. Μετά τα 37 δισ. ευρώ που έχουν ήδη χαθεί από τα-μεία τα τελευταία τρία χρόνια, η νέα ληστεία του ιδρώτα, του υστερήματος, της ελληνικής εργατικής τάξης είναι μπροστά μας –είτε συμμετέχουν στην αύξηση του μετοχικού κεφα-λαίου είτε όχι.

ΕθνικοποίησηΈνας άλλος κίνδυνος που επι-σείουν πολλοί είναι ο αφελ-ληνισμός. Έτσι από διάφορες πλευρές τίθεται ο στόχος για παραμονή της Εθνικής Τρά-πεζας σε ελληνικά χέρια πάση θυσία. Η ΟΤΟΕ μάλιστα εξέ-δωσε και σχετική ανακοίνω-ση, ενώ το ίδιο έκαναν και τα σωματεία της Εθνικής Τράπε-ζας. Ωστόσο τέτοιοι στόχοι δεν έχουν κανένα νόημα στο βαθμό που η τράπεζα δεν θα βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο μιας φιλολαϊκής κυβέρνησης. Τα ελληνικά «κοράκια» που επικρατούσαν στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα τόσα χρό-νια δεν σήμαναν τίποτε καλό για τον ελληνικό λαό –ίσα ίσα. Σήμερα ένα μέρος από τα ίδια αυτά «κοράκια» (οι ίδιοι οι τρα-πεζίτες, οι διαπλεκόμενοι εκ-δότες και άλλοι καπιταλιστές) εμφανίζονται να ανησυχούν για τον κίνδυνο αφελληνισμού των ελληνικών τραπεζών και πιθανώς να απαιτήσουν από τους τραπεζοϋπαλλήλους νέες θυσίες προκειμένου να αντιμε-τωπιστεί ο «κίνδυνος». Ήδη σε φυλλάδιο της ΔΑΚΕ στην Εθνι-κή, προτείνεται να διατεθεί το αποθεματικό του αμοιβαίου κεφαλαίου ΔΗΛΟΣ Συλλογικό (δηλ. του συλλόγου των ερ-γαζομένων) που ανέρχεται σε 25 εκατ. ευρώ για συμμετοχή στην ανακεφαλαιοποίηση της τράπεζας. Πρόκειται είτε για ανοησία είτε για συνειδητή συνεργασία με τα αφεντικά. Το εργατικό κίνημα και η Αριστε-ρά δεν έχουν κανένα συμφέ-ρον να υποκύψουν σε τέτοιες πιέσεις: Όπως λέμε καμία θυ-σία για το ευρώ, καμία θυσία για τη δραχμή, έτσι και με το τραπεζικό σύστημα: καμιά θυ-σία για να παραμείνει στα χέρια Ελλήνων καπιταλιστών. Θυσίες έχουν νόημα μόνο στο βαθμό που ο στόχος είναι το πέρασμα των τραπεζών στο ελληνικό Δημόσιο του οποίου τον έλεγ-χο θα έχει δημοκρατικά η πλει-οψηφία του λαού.

óôá óýíôïìá...Μετά και τη νέα «συμφωνία» μεταξύ της τρό-

ικας και της κυβέρνησης Σαμαρά, προκύπτει το ερώτημα: Αλήθεια, τι είναι η «επαναδιαπραγμά-τευση»; Την απάντηση έδωσε, ευθαρσώς, ο Πολ Τόμσεν: «Είναι σαφής η βούληση της κυβέρ-νησης να κάνει οτιδήποτε χρειάζεται, όπως το ζητήσουν οι ευρωπαίοι εταίροι»… Σεμνότερος υπήρξε ο Φ. Κουβέλης, υπογραμμίζοντας: «Οι εταίροι οφείλουν να καταλάβουν ότι διαπραγ-ματεύονται και δεν επιβάλλουν». Και μέχρι να το καταλάβουν, τι κάνεις κ. Φώτη μας; Γιατί η αποδοχή των απολύσεων στο δημόσιο και της ανανέωσης του χαρατσιού συνιστούν, απλώς, το σκάσε και κολύμπα…

N N N

Το δεύτερο ερώτημα, που προκύπτει, είναι αυτό που αφορά το χρόνο εξόδου από τα μνημονιακά δεσμά. Το ερώτημα απάντησε, ως αρμόδιος, ο Γ. Στουρνάρας: Το… 2040!

N N N

Και μέχρι τότε, τι; Μα ασφαλώς διαδοχικά κύμα-τα λιτότητας, με μειώσεις στους μισθούς, εκμηδε-νισμό των συντάξεων, ιδιωτικοποίηση των κοινω-νικών υπηρεσιών… Με πρώτο σταθμό τον Ιούνη, όπου η διασφάλιση της δόσης των 6 δισ. ευρώ θα συνδυαστεί, πιθανότατα, με νέο «κούρεμα» του χρέους (αποτελειώνοντας τα ασφαλιστικά ταμεία και εποφθαλμιώντας πλέον και τις λαϊκές αποταμι-εύσεις ως καταθέσεις στις τράπεζες), αλλά και την υπογραφή ενός, 4ου στη σειρά, μνημονίου…

N N N

Όλα αυτά, βέβαια, έχουν ως προϋπόθεση την επιβίωση της τρικομματικής. Που, παρά τις προ-σπάθειες των καθεστωτικών δυνάμεων, διαισθά-νεται ότι τελειώνει το λαδάκι στο καντήλι… Και, πέρα από τα ανέκδοτα για την «επανεκκίνηση» μέσω ανασχηματισμού, ανοίγουν τα σενάρια για «ανασύνθεση» όλου του αστικού πολιτικού δυνα-μικού…

N N N

Σε αυτό το κάδρο μόνον ως άσχετη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μια υπόγεια συζήτηση σχετικά με τη δημιουργία «πόλου» ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-Οικο-λόγων, με στόχο μια εκλογική επιρροή της τάξης του 15%. Που θα προσφέρεται ως διαρκής κυβερ-νητικός σύμμαχος του πόλου της κεντροδεξιάς, διασφαλίζοντας έτσι ότι δεν θα υπάρξει κυβέρνη-ση της «μη-υπεύθυνης» Αριστεράς. Τουλάχιστον για την ώρα, σχεδιασμοί επί χάρτου…

N N N

Και κανείς δεν δικαιούται να ξεχνά τις δυνατό-τητες «ανασύνθεσης» της μεγάλης οικογένειας της Δεξιάς. Από τη ΝΔ μέχρι τη Χρυσή Αυγή, περ-νώντας από τις παραφυάδες και τις παρυφές των Αν.Ελλ. Απίθανο; Για σκεφτείτε λίγο το παρελθόν του Σαμαρά, αλλά και του Βορίδη…

N N N

Και παρεμπιπτόντως, να σου και ένα «κόμμα» των αξιωματικών του στρατού και των σωμάτων ασφαλείας! Ο Σύνδεσμος Εθνικής Ενότητας συ-γκροτήθηκε, λέει, και οργανώνει συνέδριο στις 26 Μαΐου, όπου θα προτείνει «εθνικά αξιόπιστες» πο-λιτικές λύσεις…

N N N

Μέσα σε αυτό το πανηγύρι είναι πραγματικά εντυπωσιακός ο σεβασμός που κατέθεσαν τα αστικά ΜΜΕ, ακούγοντας την είδηση για την αλ-λαγή ηγεσίας στο ΚΚΕ. Κορυφαίος ο Γ. Πρετεντέ-ρης στα «Νέα», σε άρθρο του με τίτλο «Χωρίς την Αλέκα». Όπου καταθέτει τον θαυμασμό του για τη γ.γ. του ΚΚΕ, που «κατόρθωσε να φτιάξει από την αρχή ένα πραγματικό πολιτικό κόμμα… γιατί το ΚΚΕ της Αλέκας είναι ένα κόμμα με αρχή, μέση και τέλος… Παλαιομοδίτικο; Ενδεχομένως. Αλλά και σταθερό. Χωρίς παπατζιλίκια και τυχοδιωκτι-σμούς». Ο κ. Πρετεντέρης ολοκληρώνει, αναγνω-ρίζοντας στη νέα ηγεσία του ΚΚΕ την υποχρέωση(!) να δώσει τη μάχη της επιβίωσης(;) και κυρίως της «αυτοτέλειας» (πες το, ντε) απέναντι στην «απειλή του ΣΥΡΙΖΑ». Σαφές…

Όπως λέμε καμία θυσία για το ευρώ, καμία θυσία για τη δραχμή, έτσι και με το τραπεζικό σύστημα: καμιά θυσία για να παραμείνει στα χέρια Ελλήνων καπιταλιστών

Μετά το φιάσκο της συγχώνευσης Εθνικής- Eurobank

Τράπεζες: Να σταματήσουμε το πλιάτσικο-Να σταματήσουμε τις θυσίες

πολιτική • 3ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Απρίλη 2013 η άποψή μας

Η ακροδεξιά κυβέρνη-ση εξήγγειλε αυτό που ήθελε, αλλά που

δεν τολμούσε να κάνει, δηλ. να ανοίξει στην πράξη το ασκό του Αιόλου των απολύσεων στο Δημόσιο. Υπό το πρόσχημα των τροϊκανών πιέσεων οι Σαμαρο-βενιζελοκουβέληδες κήρυξαν νέο πόλεμο μέσα στον πόλε-μο που ήδη διεξάγουν ενάντια στους εργαζόμενους: 15.000 απολύσεις στο Δημόσιο, συγχω-νεύσεις και καταργήσεις οργα-νισμών μέχρι το 2014 (οι 4.000 απολύσεις εντός του 2013). Επιπλέον πολλές χιλιάδες δη-μόσιοι υπάλληλοι θα βρεθούν παροπλισμένοι στα Δημαρίτικα «προγράμματα κινητικότητας», δηλ. της νέας μεταμφίεσης της πασοκικής «εφεδρείας», του προθαλάμου της απόλυσης. Πασοκικής (παγκαλικής για την ακρίβεια) έμπνευσης είναι και το επιχείρημα που κατέθεσε ο Σαμαράς: «Το Σύνταγμα δεν απαγορεύει να απολυθούν δη-μόσιοι υπάλληλοι που η οργανι-κή τους θέση καταργείται», είπε σε συνέντευξή του. Την προφα-νή αντισυνταγματικότητα της φαεινής νομικής ιδέας του Πα-γκάλου είχαν καταγγείλει τότε δημοσίως και ο Κουβέλης και ο Μανιτάκης. Αλλά τότε δεν ανή-καν στην υπεύθυνη Αριστερά.

ΠωλητήςΤο πακετάκι των απολύσε-ων που συμφωνήθηκε με την τρόικα (μαζί με τη διατήρηση του χαρατσιού) βγήκε να το παρουσιάσει συσκευασμένο με τη μορφή δώρου ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο οποίος με το γνωστό ύφος του φτηνού διαφημιστή απορρυπαντικών, έταξε την οσονούπω έξοδο από το μνημόνιο. Ο Σαμαράς ξεκίνη-σε το διάγγελμά του λέγοντας ότι «ενώ κλιμακώνεται σε όλο τον κόσμο η αβεβαιότητα και η ανησυχία, η Ελλάδα σταθερο-ποιείται και η θέση μας θωρακί-ζεται!». Η παρανοϊκή, σε σχέση με την υλική πραγματικότητα, πρόταση δεν ήταν προϊόν ψυχι-κής διαταραχής αλλά προϊόν έλ-λειψης οποιουδήποτε λογικού επιχειρήματος, ειδικά μετά την κατάρρευση του γάμου Εθνι-κής-Eurobank, στον οποίο είχε ποντάρει επικοινωνιακά η κυ-βέρνηση.

Επίσης με ορολογία φθηνού πωλητή τραπεζικών δανείων ο Σαμαράς μας είπε ότι «προβλέ-πονται νέες διευκολύνσεις για την εξόφληση φόρων και ασφα-

λιστικών εισφορών, με πολύ περισσότερες δόσεις και μεγα-λύτερη ευελιξία σε σύγκριση με εκείνο που ίσχυε μέχρι σήμε-ρα»! Και επίσης ότι «με την απο-κλιμάκωση της φορολογίας που αρχίζει και με περισσότερες δό-σεις προς τις εφορίες και προς τις τράπεζες, ανακουφίζονται τα νοικοκυριά»! Τέλος, εν είδει φτηνού τουρ οπερέιτορ, έταξε και λεφούσια τουριστών το κα-λοκαίρι. Και, όπως ο πνιγμένος που πιάνεται από τα μαλλιά του, βρήκε να μας παρουσιάσει ως υπέρτατη επιτυχία ότι τον Ιού-νιο πιθανώς η τρόικα θα εξετά-σει τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση! Και εκεί τελείωσαν τα καλά νέα.

ΜνημόνιοΟι απολύσεις που εξαγγέλθη-καν περιλαμβάνονται στο τρίτο μνημόνιο που τα τρία κόμματα υπερψήφισαν με ένα άρθρο το Νοέμβριο του 2012. Το μνημό-νιο προβλέπει την κατάργηση 80.000 θέσεων εργασίας μέχρι το 2016. Όμως δεν είναι οι πιέ-σεις της τρόικας, ο μοναδικός κινητήρας της καταστροφικής μηχανής. Οι κυβερνητικοί δεν χάνουν ευκαιρία να δηλώνουν ότι αυτές είναι «μεταρρυθμί-σεις» που έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και καιρό, ανεξαρτήτως μνημονίου. Το επιχείρημα της ΔΗΜΑΡ (που, όπως και με το χαράτσι, ποδοπάτησε άλλη μια κόκκινη γραμμή της) δεν είναι ότι δεν πρέπει να γίνουν όλα αυτά αλλά ότι δεν πρέπει να τα ζητάει κανείς από έναν υπουρ-γό (τον Μανιτάκη) σε μερικές βδομάδες. Και οι άλλοι δύο εταίροι του θιάσου κατανοούν το επιχείρημα. Μάλιστα ο Κου-βέλης δεν κρύβει τον πραγμα-τικό στόχο της τρόικας εσωτε-ρικού, μιλώντας για 180.000 απολύσεις. Ο ίδιος ο Μανιτά-κης κομπάζει (στο συνέδριο

του «Economist») ότι πέτυχε να βγάλει στη σέντρα εκατοντάδες «επίορκους» και να οδηγήσει σε μετατάξεις χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους.

Τα επιχειρήματά τους είναι έωλα και αίολα. Είναι μπαγιάτι-κα γιατί η ξαναζεσταμένη σού-πα του «υπέρογκου κράτους» δεν πείθει κανένα, αφού το ελληνικό Δημόσιο ήταν ήδη μι-κρότερο από τον μέσο όρο της ΕΕ πριν από την κρίση: 8%-9% του πληθυσμού ήταν οι δημόσι-οι υπάλληλοι μαζί με τις ΔΕΚΟ, τις ένοπλες δυνάμεις και τους παπάδες, την ίδια ώρα που στην ΕΕ το ποσοστό αυτό είναι 10,5%, στη δε Δανία (Δανία του Νότου οραματιζόταν να κάνει την Ελ-λάδα ο Γιωργάκης) είναι 18%. Σή-μερα το ποσοστό στην Ελλάδα, μετά τις μαζικές συνταξιοδοτή-σεις, είναι πολύ μικρότερο. Ο ίδιος ο Μανιτάκης παραδέχεται αφοπλιστικά ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει εί-ναι ο πολύ χαμηλός αριθμός των δημόσιων υπαλλήλων.

ΕπίορκοιΑίολο είναι το επιχείρημα των «επίορκων». Αυτή η λέξη- φά-ντασμα μπορεί να χωρέσει μέσα τους πάντες: από αυτούς που αργούν να χτυπήσουν κάρτα ή έχουν διαπληκτιστεί με τον προ-ϊστάμενό τους ή έχουν συνδικα-λιστική δράση, μέχρι αυτούς που έχουν καταχραστεί δημόσιο χρήμα. Η ασάφεια προωθείται σκόπιμα προκειμένου πράγμα-τι να χωρέσουν όλοι, όμως αυ-τοί που πράγματι ενέχονται σε σοβαρά αδικήματα δεν ξεπερ-νούν τις μερικές εκατοντάδες και οι περισσότεροι είναι παιδιά του συστήματος. Οι 15.000 απολύσεις δεν θα προκύψουν από αυτή τη «δεξαμενή», όπως προπαγανδίζει ο Σαμαράς. Οι απολύσεις θα γίνουν με βάση μια άλλη λέξη φάντασμα, την

«αξιολόγηση» σε συνδυασμό με την κατάργηση οργανισμών και οργανικών θέσεων. Μάλιστα η τρόικα εσωτερικού έχει το θρά-σος να ισχυρίζεται ότι στη θέση των απολυμένων θα προσλη-φθούν 15.000 νέοι. Όμως έτσι, πρώτον, αναιρεί το επιχείρημα ότι περισσεύουν οργανισμοί και οργανικές θέσεις. Δεύτε-ρον, προσπαθεί να διχάσει τις γενιές διώχνοντας τους γονείς που αμείβονται ακόμη με κά-πως αξιοπρεπείς αποδοχές για να προσλάβει τα παιδιά τους με πολύ χειρότερους όρους. Σε αυτό θα συνδράμει το εργαλείο της «αξιολόγησης» το οποίο θα «ανακαλύπτει» «αντικειμενικά» ότι ο 55άρης υπάλληλος δεν έχει τα μεταπτυχιακά που έχει ο 30άρης άνεργος!

ΑνεργίαΣτην πραγματικότητα βέβαια δεν πρόκειται να γίνουν καθόλου προσλήψεις με κανονικούς μι-σθούς και δικαιώματα. Το μέτρο ανήκει στη σφαίρα των παρα-μυθιών όπου εντρυφεί εδώ και καιρό η κυβέρνηση και απλώς χρησιμοποιείται τώρα επικοινω-νιακά μήπως και γίνουν αποδε-κτές οι απολύσεις από την κοινή γνώμη. Η άνεργη νεολαία (60%) θα συνεχίσει να μη βρίσκει δου-λειά όσα πτυχία κι αν κατέχει και θα μεταναστεύει στο εξωτερικό. Οι απολύσεις -αν περάσουν- μέσω της περαιτέρω μείωσης της ζήτησης θα οδηγήσουν σε κλεισίματα επιχειρήσεων και πε-ραιτέρω αύξηση της ανεργίας. Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ δείχνουν ότι ήδη πλέον κάθε μήνα προστί-θενται περίπου 100.000 άνεργοι στο σχετικό κατάλογο. Συνολικά από τον Γενάρη του 2008 έχουν προστεθεί στον κατάλογο ένα εκατομμύριο άνεργοι! Και όλα αυτά παρά την τεράστια πτώση των μισθών: Η Ελλάδα ήταν η μοναδική χώρα της ευρωζώ-νης, στην οποία μειώθηκε το κόστος ανά ώρα εργασίας την περίοδο 2008-2012. Σύμφωνα με τη Eurostat, το κόστος αυτο στην Ελλάδα μειώθηκε κατά 11,2%, όταν στην ευρωζώνη κα-ταγράφηκε μέση αύξηση 8,7%. Οι μεγαλύτερες αυξήσεις κατα-γράφηκαν στην Αυστρία (15,5%), στη Σλοβακία (13,8%), στη Φιν-λανδία (13,7%) και στο Βέλγιο (13,1%), ενώ στην ΕΕ οι μεγαλύ-τερες αυξήσεις διαπιστώθηκαν στη Βουλγαρία (42,6%) και στη Ρουμανία (26,7%). Το παραμύ-θι των χαμηλών μισθών που θα έφερναν επενδύσεις, έχει πάει περίπατο.

Την ίδια στιγμή όλοι οι οικονο-μικοί αναλυτές (δηλ. πλην των παραμυθάδων Σαμαρά-Στουρ-νάρα και του Τόμσεν) βλέπουν συνέχιση της υποχώρησης του ΑΕΠ και το 2014. Και μάλιστα σε ένα περιβάλλον γενικευμέ-νης ύφεσης: σε δημοσκόπηση του Reuters, οι οικονομικοί αναλυτές θεωρούν πλέον ότι η ύφεση στην ευρωζώνη θα είναι τετραπλάσια απ’ όσο προέβλε-παν πριν από τρεις μήνες (0,4% αντί 0,1%). Η δημοσκόπηση, στην οποία συμμετείχαν πάνω από 60 γνωστοί οικονομολόγοι, προέβλεψε επίσης νέα αύξηση του ποσοστού ανεργίας στις 17 χώρες του ευρώ, όπου ήδη κα-ταγράφει επίπεδα ρεκόρ, προ-βλέποντας κορύφωσή του προς τα τέλη του έτους και στις αρχές του 2014. Την ίδια στιγμή οι «Τά-ιμς της Νέας Υόρκης» βλέπουν σχεδόν διαλυτικές προοπτικές για την ευρωζώνη θεωρώντας πιθανή την έξοδο χωρών από το ευρώ -καθώς οι λαοί διαπιστώ-νουν ότι το φάρμακο της λιτό-τητας σκοτώνει τον ασθενή- «με συνακόλουθες απώλειες δισ. ευρώ για κυβερνήσεις, τράπε-ζες και επενδυτές στη Γερμανία και άλλες πλούσιες ευρωπαϊκές χώρες». Είναι σαφές ότι όλοι αυ-τοί δεν διαβάζουν προσεκτικά τις δηλώσεις των στελεχών της ελληνικής κυβέρνησης.

ΑριστεράΤα κτυπήματα της τρόικας εξωτερικού και εσωτερικού έχουν να κάνουν βέβαια και με το περιθώριο που δίνει η άλλη πλευρά, το οργανωμέ-νο εργατικό κίνημα. Και εκεί είναι σίγουρο ότι υπάρχει σο-βαρό πρόβλημα. Όμως ο κυ-βερνητικός θίασος κατανοεί, και ήδη το λέει δημόσια, ότι ο λαός δεν σηκώνει άλλα μέτρα. Θεωρούν ότι οι απολύσεις δη-μοσίων υπαλλήλων και η μο-νιμοποίηση του «χαρατσιού» στα ακίνητα, είναι τα οριακά σημεία αντοχής τους απένα-ντι στη λαϊκή οργή. Και ήδη επωνύμως λένε ότι φοβούνται τα μέτρα που θα κληθούν να πάρουν τον Ιούνιο. Ωστόσο η μάχη για να μην περάσουν οι απολύσεις-αξιολογήσεις και τα κλεισίματα-συγχωνεύσεις θα είναι εξαιρετικά κρίσιμη σήμερα. Η Αριστερά πρέπει να μπει με όλες της τις δυνάμεις σε αυτή τη μάχη. Και με όλες ανεξαιρέτως τις πτέρυγές της. Γιατί μόνον έτσι μπορεί να απο-δειχθεί χρήσιμη σε αυτούς που ζητά να τη στηρίξουν.

Η τρικομματική συμφώνησε και σε απολύσεις

Όπλα τους μόνον τα παραμύθια και η βία

Από το «Ποντίκι».

4 • εργατικά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Απρίλη 2013

Απεργιακός αγώνας διαρκείας για να μην περάσουν τα νέα μέτρα

Οι απολύσεις διαλύουν το Δημόσιο

Tης Φρόσως Τάμπα

Στο Νοσοκομείο Σωτηρία ιδρύθηκε μια νέα παράταξη από εργαζόμενους, για τη συμμετο-χή στις εκλογές του Συλλόγου. Η παράταξη ονομάστηκε Ενω-τική Κίνηση Σωτηρίας και ήταν πράγματι ενωτική, γιατί τα μέλη της, αν και έχουν διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις, (ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Ανένταχτοι) ενώθηκαν για να σπάσουν το κατεστημένο που επικρατούσε

τόσα χρόνια στο νοσοκομείο (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ).

Όλοι οι εργαζόμενοι του νοσο-κομείου επιθυμούν ένα Σύλλογο πιο δυναμικό, ανεξάρτητο από τη διοίκηση του νοσοκομείου, ένα Σύλλογο που να παλεύει δυνα-μικά ενάντια στην απαξίωση της Δημόσιας Υγείας, που προσπαθεί να επιβάλλει η τρικομματική μνη-μονιακή κυβέρνηση, ένα Σύλλογο που να λέει δυναμικά ΟΧΙ στο νέο οργανισμό του νοσοκομείου, το οποίο το θέλει Κέντρο Υγείας, με

σκοπό κάποια στιγμή να κλείσουν οι περισσότερες κλινικές και να απολυθούν αρκετοί εργαζόμενοι.

Για όλα αυτά υποσχεθήκαμε να είμαστε μπροστάρηδες με δυνα-μικούς αγώνες και οι εργαζόμενοι με την ψήφο τους έδειξαν ότι είναι αγανακτισμένοι, ότι θέλουν αλλα-γή και ότι περιμένουν κάτι από την Αριστερά. Αυτό το έδειξαν περί-τρανα τα αποτελέσματα των εκλο-γών, γιατί, παρ’ότι κατεβήκαμε για πρώτη φορά και η παράταξη ιδρύ-θηκε είκοσι ημέρες πριν τις εκλο-

γές, οι εργαζόμενοι μας ανέδειξαν τρίτη δύναμη, καθώς κερδίσαμε τρείς έδρες στο σύλλογο και μόνο με πενήντα ψήφους διαφορά από την πρώτη παράταξη, που δυστυ-χώς είναι η ΠΑΣΚΕ η οποία έπεισε τους εργαζόμενους ότι διαφορο-ποιείτε από την πολιτική του ΠΑ-ΣΟΚ, γι’ αυτό άλλαξε και την ονο-μασία της σε ΔΗΑΣ ΠΑΣΚΕ.

Συγκεκριμένα, η Ενωτική Κίνηση Σωτηρίας πήρε 216 ψήφους και 3 έδρες, η ΠΑΣΚΕ 268 ψήφους και 4 έδρες, η ΔΑΚΕ 256 ψήφους και 3

έδρες και το ΠΑΜΕ 209 ψήφους και 3 έδρες. Το ψηφοδέλτιο Δρά-ση πήρε 35 ψήφους και δεν εξέλε-ξε έδρα στο ΔΣ.

Αν θεωρήσουμε το νοσοκομείο μια μικρή κοινωνία , κάτι ανάλο-γο συμβαίνει σε όλη την ελληνι-κή κοινωνία. Ο κόσμος περιμένει από την Αριστερά μια δυναμική αντεπίθεση σε όσα του συμβαί-νουν. Ας μην τους απογοητεύ-σουμε λοιπόν, γιατί αυτή τη φορά θα μας κλείσουν για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Εκλογές στο Σύλλογο Εργαζομένων του Νοσοκομείου Σωτηρία

Της Κατερίνας Γιαννούλια

Η δήλωση του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθ-μισης και Ηλεκτρονικής

Διακυβέρνησης (ΥΔΜΗΔ), Μα-νιτάκη, ότι θα παραμείνουν στο δημόσιο οι υπηρεσίες «που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να επιτε-λέσουν ιδιωτικοί φορείς» έχει και πρακτικό αντίκτυπο και αυτός εί-ναι οι απολύσεις εργαζομένων.

Αφαιρώντας τις ΔΗΜΑΡίστικες φιοριτούρες, τις νομιμοφανείς διαδικασίες και τον «αυτοματι-σμό», που ξαναεπιχειρούν με τη δήθεν ουδέτερη και αντικειμενι-κή «αξιολόγηση», στο non paper του γραφείου Τύπου του ΥΔΜΗΔ «προβλέπονται 14.000 αναγκα-στικές αποχωρήσεις συνολικά μέχρι το τέλος του 2014, εκ των οποίων 4.000 μέχρι το τέλος του 2013».

Με τέσσερεις τρόπους πλασά-ρει η ακραία νεοφιλελεύθερη κυ-βέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κου-βέλη τις απολύσεις στο δημόσιο.

1. Με την κατάργηση οργανι-σμών ιδιωτικού δικαίου του ευ-ρύτερου δημόσιου τομέα (ΝΠΙΔ) που θα χαρακτηριστούν μη βι-ώσιμοι και θα διατυμπανίζεται από τους Πρετεντέρηδες ότι δεν εξυπηρετούν ανάγκες επιτακτι-κές. Αυτό θα ονομαστεί «αξιολό-γηση σκοπιμότητας της ύπαρξής τους». Το non paper του ΥΔΜΗΔ διαδίδει ότι «οι υπάλληλοί ιδι-ωτικού δικαίου που υπηρετούν εκεί θα έχουν όλη την κοινωνική προστασία που προβλέπεται από τη νομοθεσία και θα τους παρα-σχεθεί πρόσθετη προστασία ως αντιστάθμισμα της αποχώρη-σής τους». Το ΙΓΜΕ (Ινστιτούτο Γεωλογικών Μελετών) είναι ένα εύγλωττο παράδειγμα, καθώς το συρρικνώνουν μέχρι αποσύν-θεσης, την ώρα που μιλάνε για ύπαρξη και εκμετάλλευση κοιτα-σμάτων υδρογονανθράκων.

2. Με τη συγχώνευση οργανι-σμών δημοσίου δικαίου (ΝΠΔΔ), έπειτα από «αξιολόγηση» των δομών τους. Αφού ήδη έχουν παραχωρηθεί υπηρεσίες του δη-μοσίου σε ιδιώτες (π.χ. η πληρο-φορική του ΥΠΑΑΤ στην ALTEC, μητρώα αγροτών του ΟΠΕΚΕΠΕ στη Neuropublic), ενώ άλλες δη-

μόσιες υπηρεσίες ετοιμάζεται να πάρει η Τράπεζα Πειραιώς, οι υπάλληλοι θα θεωρηθούν πλεο-νάζοντες (αφού τη δουλειά τους την κάνουν οι ιδιώτες) κι έτσι, κατά το non paper του ΥΔΜΗΔ, «είτε θα μετακινηθούν, είτε θα αποχωρήσουν οικειοθελώς με αντιπαροχή κινήτρων».

3. Με τους περίφημους «επίορ-κους», που τόσον καιρό τα ΜΜΕ του συστήματος ανέβαζαν μέχρι και σε 11.000, χωρίς βέβαια να έχει τελεσιδικήσει καμιά από-φαση. Τώρα ομολογούν ότι θα είναι περίπου 500 άνθρωποι. Η αυθάδης σπέκουλα για χιλιάδες «άχρηστους», «λουφαδόρους», «τεμπέληδες», «διεφθαρμένους» δημοσίους υπαλλήλους δεν αποδεικνύεται στα πειθαρχικά συμβούλια. Έτσι, καταργώντας το τεκμήριο της αθωότητας και θέτοντας σε αργία εργαζόμενους που τους κατήγγειλε ο οποιοσδή-ποτε, χωρίς να έχει αποδειχτεί η κατηγορία, κατασκευάζονται οι πρώτοι «επίορκοι».

Συγχρόνως, όσοι αγωνίζονται, εντός ή εκτός ωραρίου, κατηγο-ρούνται επίσης για απρεπή συ-μπεριφορά και αθροίζονται κι αυ-τοί στη δεξαμενή των «επιόρκων». Οι συνάδελφοι, που κάνοντας τη δουλειά τους προσπαθούν να λει-τουργούν σύννομα με τους κανο-νισμούς και νόμους, βρίσκονται αντιμέτωποι με ιδιωτικά συμφέ-ροντα που δεν πολυβολεύονται με τους νόμους, καταγγέλλονται και παίρνουν κι αυτοί το δρόμο της αργίας, ως «επίορκοι».

Επειδή, παρά την καταστρατή-γηση των νόμων, του συντάγμα-τος και του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα, οι «επίορκοι» δεν τους βγαίνουν αρκετοί, δημιουργούν νέους νόμους. Καταργούν το δευ-τεροβάθμιο πειθαρχικό και όποιος θα έχει ένσταση για την καταδίκη σε πρώτο βαθμό, θα υποχρεούται να προσφεύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ). Πανάκριβη και μακροχρόνια διαδικασία που πρα-κτικά δεν θα δικαιώνει ποτέ τον υπάλληλο. Ούτως ή άλλως, όταν βάζεις πρώτα τον αριθμό (15.000) που πρέπει να διώξεις και μετά ψά-χνεις να βρεις τους αντίστοιχους «επίορκους», αποκλείεται και η παραμικρή σοβαρή αντιμετώπιση. Βοά από μόνο του το πράγμα!

4. Τα τεχνάσματα της «διαθε-σιμότητας», «κινητικότητας», «αξιολόγησης δομών» και για ορι-σμένους τα κίνητρα οικειοθελούς αποχώρησης (εξαγορά πλασμα-τικών χρόνων) θα χρησιμοποιη-θούν επίσης για τη διάλυση του δημοσίου και τις κατ’ ουσίαν απο-λύσεις.

Η πρώτη φάση θα συμπεριλά-βει τα νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου (ΝΠΙΔ) και μέχρι τον Ιού-νιο όλοι οι εποπτευόμενοι φορείς των υπουργείων θα απαιτηθεί να απολύσουν από αυτά. Εξάλλου, έχουν μεγαλύτερη ευχέρεια, κα-θώς πρόκειται για εργαζόμενους «αορίστου χρόνου», που δεν κα-λύπτονται ρητά από τη μονιμότη-τα του Συντάγματος.

Στην εγκύκλιο της 8/4 (Αρ. Πρωτ.: ΔΟΑ/Φ.20/οικ.9824) ομο-

λογείται ότι «για την υλοποίηση των δεσμεύσεων που έχει ανα-λάβει η χώρα μας, η κυβέρνηση, μεταξύ άλλων μεταρρυθμιστικών μέτρων που προωθεί στον τομέα της δημόσιας διοίκησης, προω-θεί και την ορθολογική αναδιάρ-θρωση του δημόσιου τομέα στην κατεύθυνση του περιορισμού του εύρους του (μέσω καταργή-σεων ή συγχωνεύσεων)».

Τα ψέματα τελείωσαν, οι στό-χοι των φιλελεύθερων πολιτι-κών δυνάμεων (με ή χωρίς μνη-μόνια) έχουν αποκαλυφθεί, η διάλυση του δημοσίου είναι πε-ρισσότερο από ορατή σε νοσο-κομεία, πλησιάζει θανατηφόρα τα σχολεία και έχει ήδη ρημάξει δήμους και άλλες κοινωνικές υπηρεσίες.

Μεγάλο μέρος της Αριστε-ράς στάθηκε αμήχανα μπροστά στην έγκαιρη, καλά στημένη και τρομερά επίμονη προπαγάνδα του συστήματος και, με ενοχι-κά σύνδρομα, δεν κατάφερε να απαντήσει πειστικά ότι τις δήθεν «παθογένειες» του δημοσίου τις ενισχύουν, τώρα, αυτοί που λένε ότι θα τις πατάξουν.

Δεν κατάφερε, από την εποχή της εκδίωξης των εργαζόμενων με stage, να κατανοήσει η ίδια και να εξηγήσει στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα ότι δεν υπήρ-χε απολύτως καμιά περίπτωση να προσληφθούν στη θέση τους οι πιο «άξιοι», όπως δεν θα γίνει και τώρα η πρόσληψη, ισάριθμων με τις απολύσεις, νέων υπαλλήλων.

Ούτε κατάφερε η Αριστερά να κινηθεί ενωμένα και συντονισμέ-να, με σχέδιο ενάντια στον ταξικό αντίπαλο και να πείσει και τους δημόσιους ακόμα ότι τους υπε-ρασπίζεται μέχρι τη νίκη αταλά-ντευτα, με πολιτικά επιχειρήματα και οργανωτικές δομές.

Οι μεγάλες μάχες όμως είναι μπροστά και κάποια μαθήματα πρέπει να έχουν παρθεί. Κανένας εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα δεν μπορεί να πανηγυρίσει, επει-δή θα προστεθούν στις ουρές των ανέργων και άλλοι από το δημό-σιο τομέα και επειδή δεν θα βρί-σκει καμιά κοινωνική υπηρεσία να ανακουφιστεί χωρίς να πληρώσει.

Κανένας δημόσιος υπάλληλος δεν μπορεί να εφησυχάζει, επειδή έχει «προσόντα» αδιάσειστα, μπή-κε με ΑΣΕΠ και δουλεύει καλά.

Με αυτά τα συμπεράσματα χρειάζεται να παρθούν άμεσα πρωτοβουλίες σε κάθε χώρο, ώστε να ξεδιπλωθεί ένας μαζικός αγώνας που θα κάνει μη εφικτές τις απολύσεις. Τα συνδικάτα πρέ-πει άμεσα να προχωρήσουν σε απεργίες και καταλήψεις με προο-πτική διαρκείας. Επίδικο για να εί-ναι αυτές πετυχημένες θα είναι η στάση της Αριστεράς και οι πρω-τοβουλίες που θα πάρει κεντρικά, αλλά και σε κάθε χώρο και γειτο-νιά, ώστε να συντονιστεί και να απλωθεί ένα τσουνάμι αγανάκτη-σης που όχι μόνο θα ξεμπερδεύει με τις απολύσεις, αλλά θα βάλει και τις βάσεις για την ανατροπή της τρικομματικής κυβέρνησης και των μνημονίων.

εργατικά • 5ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Απρίλη 2013

Της Σάσας Χασάπη

*Σύνθημα της Πανεκπαιδευτικής Απεργίας 9 Μάη, στην Ισπανία

Μ ε έγγραφο του υπουρ-γείου Παιδείας (44506/Δ4, 2/4/2013) προς τους

Περιφερειακούς Διευθυντές Εκπαί-δευσης με θέμα «Μεταβολές σχο-λικών μονάδων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σχο-λικού έτους 2013-2014», στο οποίο αναφέρεται πως «μεγάλος αριθμός σχολικών μονάδων διατηρεί αυξημέ-νη οργανικότητα, η οποία είναι δυσα-νάλογη με το μαθητικό δυναμικό», επιχειρεί η κυβέρνηση να μειώσει ορ-γανικές θέσεις στα δημόσια σχολεία.

Επιπλέον το υπουργείο αποστέλ-λει σε όλα τα σχολεία πίνακες, όπου αναφέρει τι οργανικότητα θα πρέπει να έχει η σχολική μονάδα βάσει του μαθητικού της δυναμικού με 25 μα-θητές ανά τμήμα.

Η κατάργηση οργανικών θέσεων στο δημόσιο είναι μέσα στη συμ-φωνία κυβέρνησης και τρόικας, με την οποία μεθοδεύονται απολύσεις 15.000 δημοσίων υπαλλήλων έως το τέλος του 2014. Μια μεγάλη δεξαμε-νή απολύσεων, που θα οδηγήσει στη διάλυση των δημόσιων σχολείων, εί-ναι και η πρωτοβάθμια και δευτερο-βάθμια εκπαίδευση. Αν εφαρμοστεί ο (λογιστικός και όχι παιδαγωγικός) υπολογισμός του υπουργείου «1 εκ-παιδευτικός ανά 25 μαθητές», τότε μόνο στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση «περισσεύουν» 1.673 θέσεις δασκά-λων και 126 νηπιαγωγών.

Υποθέτουμε ότι το υπουργείο θε-ωρεί πως μαθητές που δεν συμπλη-ρώνουν τμήμα 25 ατόμων (όπως συμβαίνει σχεδόν σε όλα τα μικρά νησιά και απομακρυσμένα χωριά της επαρχίας) δεν δικαιούνται δάσκαλο ή νηπιαγωγό ή σχολείο.

Για να χρυσώσει το χάπι, η κυβέρ-νηση διαβεβαιώνει ότι τις απολύσεις θα ακολουθήσουν ισάριθμες προ-σλήψεις «νέων ανθρώπων με όρεξη για δουλειά». Σε ό,τι αφορά την εκ-παίδευση, «νέοι άνθρωποι με όρεξη» για δουλειά είναι οι αδιόριστοι συνά-

δελφοι που χρόνια τρέχουν από σχο-λείο σε σχολείο, με μισθούς πείνας, για να μαζέψουν την πολυπόθητη προϋπηρεσία.

Αλλά για τη νέα σχολική χρονιά 2013-2014 το υπουργείο έχει εξαγγεί-λει μηδενικές προσλήψεις. Επίσης έχει φροντίσει να κόψει πιστώσεις για 15.000 λιγότερους αναπληρωτές και ωρομίσθιους από πέρσι.

Προς «αποχώρηση» οδηγούνται επίσης και όσοι δημόσιοι υπάλληλοι βρεθούν «επίορκοι, μονίμως από-ντες, αρνητικά αξιολογημένοι». Για το λόγο αυτό δημοσιοποιούνται πε-ριστατικά, που το τελευταίο διάστη-μα γίνεται συστηματική προσπάθεια να αξιοποιηθούν και να προστεθούν εκπαιδευτικοί στη λίστα των επίορ-κων και άρα προς απόλυση δημοσίων υπαλλήλων.

Εκπαιδευτικός στα Χανιά, μετά από μήνυση για «υποκίνηση πλή-θους» από μέλος της Χρυσής Αυγής, είναι υπό την απειλή διαθεσιμότη-τας. Εκπαιδευτικός στου Ζωγράφου παραλίγο να διωχθεί πειθαρχικά για διακίνηση αντιρατσιστικού υλικού. Εκπαιδευτικός στη Νότια Αθήνα θε-ωρείται επίορκος μετά από καταγγε-λία μαθήτριας, επειδή δεν της επι-τράπηκε να βγει από την τάξη σε ώρα μαθήματος.

Τα σωματεία των εκπαιδευτικών έχουν ήδη εξαγγείλει κινητοποιήσεις για να μείνουν τα σχέδια του υπουρ-γείου για απολύσεις στα χαρτιά. Στά-ση εργασίας και συγκεντρώσεις δια-μαρτυρίας στο υπουργείο Παιδείας θα γίνουν στις 16 και 19 Απρίλη, επί-σης εκδηλώσεις, συζητήσεις ενημέ-ρωσης και τοπικές δράσεις, όπως της Α’ ΕΛΜΕ Δυτ. Αττικής που διοργανώ-νει πορεία στη λεωφόρο Θηβών και συναυλία στο σταθμό μετρό Αγίου Αντωνίου.

Οι κινητοποιήσεις αυτές όμως δεν αρκούν. Τα καθήκοντα που εύστοχα βάζει το σύνθημα της Πανεκπαιδευ-τικής Απεργίας στις 9 Μάη των συ-ναδέλφων στην Ισπανία «Υπερασπί-σου το σχολείο σου με νύχια και με δόντια» είναι πολύ μεγαλύτερα και πέφτουν στις πλάτες της Αριστεράς.

ΟΣΕΜια από τις πολλές μάχες που δίνονται το τελευταίο διάστημα είναι αυτή ενάντια στις ιδιωτικο-ποιήσεις. Από τους δημόσιους οργανισμούς που πρώτοι παίρ-νουν σειρά είναι ο Οργανισμός Σιδηροδρόμων Ελλάδας (ΟΣΕ), που η προσπάθεια ιδιωτικοποί-ησής του έχει ξεκινήσει και πριν από την κρίση. Οι εργαζόμενοι στον ΟΣΕ και στον Προαστιακό προχωρούν σε νέες επαναλαμ-βανόμενες 4ωρες στάσεις ερ-γασίας από τις 8μμ έως τις 12μμ, από 16-18 Απρίλη, αποφασισμέ-νοι να σταματήσουν δυναμικά για άλλη μια φορά την ιδιωτικο-ποίηση του οργανισμού.

SpeedexΆσχημη εξέλιξη είχε η διαμάχη των εργαζομένων της εταιρείας με την εργοδοσία, ώστε να μην γίνουν μειώσεις στους μισθούς. Όσο κι αν ικανοποίησε κάποιους το γεγονός ότι από την αρχική θέση της εταιρείας, που ήθελε μειώσεις έως 18%, φτάσαμε σε μειώσεις 6%. Αυτό το ύψος έγι-νε αποδεκτό από τους εργαζό-μενους στη Γενική Συνέλευση την Κυριακή 14 Απρίλη. Σε αυτή αποδείχθηκε με τον πιο έμπρα-

κτο τρόπο ότι ο μόνος ρόλος που έχει η παρούσα πλειοψη-φία στο ΔΣ του επιχειρησιακού σωματείου είναι να εκφράζει τα συμφέροντα της εργοδοσίας. Στη συνέλευση υπήρξε για πρώ-τη φορά μαζική παρουσία προϊ-σταμένων, με στόχο να φοβηθεί ο κόσμος να ψηφίσει κατά των μειώσεων. Ταυτόχρονα η πλειο-ψηφία του ΔΣ καταψήφισε την πρόταση της παράταξης ΕΚΕ, που ζήτησε στη συμφωνία με την εργοδοσία, ακόμη και αν τελικά προβλέπονται μειώσεις, να υπάρχει σαφή δέσμευση ότι δεν θα γίνουν απολύσεις.

ΠΟΠΟΚΠΤο 29ο Συνέδριο της Πανελλήνι-ας Ομοσπονδίας Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Πολι-τικής (ΠΟΠΟΚΠ) πραγματοποι-είται στην Αθήνα το διήμερο 18 και 19 Απρίλη. Το συνέδριο γίνε-ται σε μια συγκυρία που οι Ορ-γανισμοί Κοινωνικής Πολιτικής και τα Ταμεία είναι υπό κατάρ-ρευση, ενώ είναι χαρακτηριστι-κό ότι δεν θα εκπροσωπηθεί σε αυτό ο μεγαλύτερος από άποψη ασφαλισμένων Οργανισμός, ο ΕΟΠΥΥ. Στο συνέδριο πρέπει να καταψηφιστούν η ΠΑΣΚΕ κυ-ρίως (έχει τα 10 από τα 15 μέλη του ΔΣ σήμερα) και η ΔΑΚΕ και να στηριχθούν οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ώστε να εκφραστεί με τον καλύτερο τρόπο η διάθεση να στηριχθεί ο μαχητικός συνδικαλισμός που καλεί σε ενωτικούς αγώνες για την ανατροπή των μνημονίων και της κυβέρνησης.

Αθώοι

Νίκη στον αγώνα για την υπε-ράσπιση των εργατικών δικαιω-μάτων και των συνδικαλιστικών ελευθεριών αποτελεί η απόφα-ση αθώωσης των τριών οδηγών απορριμματοφόρων, την Πέμπτη 11 Απρίλη. Οι τρεις οδηγοί είχαν οδηγηθεί σε δίκη για τη συμμε-τοχή τους στην κινητοποίηση της ΠΕΔΑ και της ΠΟΕ-ΟΤΑ, τον Αύγουστο του 2012, καθώς κα-τηγορούνταν για παρακώλυση συγκοινωνιών και απείθεια. Πολ-λοί αλληλέγγυοι και συνάδελφοι των τριών εργαζομένων βρέθη-καν στα δικαστήρια, συμπαρα-στεκόμενοι στη δικαστική μάχη. Συνδικαλιστές, δήμαρχοι και η βουλευτής Α’ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ, Μαρία Μπόλαρη, ξεσκέπασαν με τις καταθέσεις τους τις ανυ-πόστατες κατηγορίες. Ήταν μια πρώτη νίκη στο δύσκολο δρόμο που ανοίγεται με τις δίκες αγωνι-στών συνδικαλιστών, που σκοπό έχουν να τρομοκρατήσουν όσους εργαζόμενους έχουν τη διάθεση να αγωνιστούν, αλλά επίσης να οδηγήσουν στην απόλυση ερ-γαζόμενους στο δημόσιο, που ακόμη και αν δεν καταδικαστούν στο δικαστήριο, κινδυνεύουν να κριθούν επίορκοι.

νέα από τους εργατικούς χώρους

Πιστή στη μάχη για την υπε-ράσπιση των συμφερόντων των εφοπλιστών η τρικομμα-τική κυβέρνηση φέρνει αυτές τις μέρες στη βουλή το νομο-σχέδιο που ιδιωτικοποιεί τα λιμάνια. Με διεθνείς διαγω-νισμούς ιδιωτικοποιείται το σύνολο των λιμενικών υπο-δομών και εγκαταστάσεων μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, σπασμέ-νες σε 4 διαμερίσματα: Αττικό Λιμενικό Δίκτυο, Δίκτυο Λιμέ-νων Β. Ελλάδας, Δ. Ελλάδας και Οργανισμός Λιμένα Ηρα-κλείου. Με την ιδιωτικοποί-ηση οι κάτοικοι στα νησιά θα γίνουν έρμαιο των ιδιωτικών εταιρειών, που θα αναλάβουν τη φύλαξη των λιμανιών και κυρίως των εφοπλιστών που απαλλάσσονται από την υπο-χρέωση για 10μηνη και 7μηνη υποχρεωτική ναύλωση των πλοίων σύμφωνα με τις ανά-γκες της χώρας.

Εκτός από τους νησιώτες εξαθλιώνονται πλήρως και οι ναυτεργάτες. Με το νομοσχέ-διο καταργούνται οι Συλλογι-κές Συμβάσεις Εργασίας των ναυτεργατών στα κατώτερα

πληρώματα των ποντοπόρων πλοίων. Τους οδηγεί επίσης στην ανασφάλιστη εργασία, καθώς μειώνει την οργανική σύνθεση των πλοίων που θα καθορίζεται με υπουργικές αποφάσεις για κάθε πλοίο ξεχωριστά και στη βάση του αριθμού των ναυτεργατών που απαιτούνται για τη χρή-ση των σωστικών μέσων και όχι ανάλογα με την ιπποδύ-ναμη, τις κλίνες ή τον αριθμό επιβατών κ.ά. που ισχύουν σήμερα. Αν σε αυτά συμπλη-ρώσουμε το Μνημόνιο Κατα-νόησης που έχει υπογραφεί με την Κίνα από το 2010, αλλά θα μπει μαζί με το νομοσχέ-διο προς ψήφιση στη βουλή,

το οποίο προβλέπει ανταλλα-γή προσωπικού μεταξύ των δύο χωρών, καταλαβαίνουμε ότι οι μισθοί των ναυτεργα-τών θα μειωθούν στο ελάχι-στο και τα όποια δικαιώματά τους θα σμπαραλιαστούν.

Η 48ωρη απεργία με προο-πτική κλιμάκωσης, που πραγ-ματοποιούν οι ναυτεργάτες στις 16 και 17 Απρίλη, μπορεί να νικήσει, αν απλωθούν οι κινητοποιήσεις συμπαρά-στασης που έχουν ήδη γίνει ή θα γίνουν σε κάποια νησιά αυτές τις μέρες και με τη στή-ριξη όλων όσων θέλουμε να μπορούμε να ταξιδεύουμε με ασφάλεια, άνετα και φθηνά σε κάθε νησί της χώρας.

Βουλιάζουν τα λιμάνια,πνίγουν τους ναυτεργάτες

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

Καμιά απόλυση στην εκπαίδευση

«Υπερασπίσου το σχολείο σου»*

6 • αριστερά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Απρίλη 2013

Της Κατερίνας Παρδάλη

Α ποδείχθηκε ότι το 19ο Συ-νέδριο του ΚΚΕ ήταν ένα συνέδριο κρίσης.

Είχε να ερμηνεύσει τις μεγάλες απώλειες του ΚΚΕ στις περσινές εκλογές, την ήττα της ηγεσίας του από τον ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα μέσα σε συνθήκες αστάθειας του συστήματος και αγώνων των εργαζομένων και του λαού, είχε να ερμηνεύσει τη μείωση των ορ-γανωμένων δυνάμεων του κόμ-ματος και την εξασθένηση των σχέσεών του με τα πιο πολύτιμα μαζικά «ακροατήρια» (εργαζόμε-νοι, νεολαία, άνεργοι).

Σε όλα αυτά τα ερωτήματα οι θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής έδωσαν απαντήσεις κατώτερες των προσδοκιών, ακόμα και των πιο πιστών φίλων του κόμματος. Αυτός ο παράγοντας ήταν ο απο-φασιστικός για τη διόγκωση της «αμφισβήτησης». Που, σύμφωνα με τον Τύπο (ο οποίος πάντως συ-νομιλεί με το Γραφείο Τύπου της ΚΕ), πήρε διαστάσεις «χιονοστι-βάδας» και προκάλεσε τον «αιφνι-διασμό» της ηγεσίας.

Πέρα από την ποσοτική διάστα-ση των διαφωνούντων (διάσταση που κανείς δεν πρέπει να υποτιμή-σει) έχει σημασία και ένα ποιοτικό χαρακτηριστικό: Αυτή τη φορά, με το μέρος της «αμφισβήτησης» τάχθηκαν ανοιχτά κάποια γνωστά πολιτικά στελέχη, με καθοδηγη-τική προϋπηρεσία, κομματική

ιστορία και πολιτική αναγνωρισι-μότητα. Ο συνδυασμός των δυο παραγόντων συγκροτούσε στο εσωτερικό του ΚΚΕ ένα διακριτό πολιτικό «ρεύμα», επικίνδυνο για την κομματική ηγεσία.

Παρόλο, λοιπόν, που στα θε-μέλια του κόμματος συσσωρεύ-ονταν πολλά εκρηκτικά, το 19ο Συνέδριο αποδείχθηκε… σύντομο ανέκδοτο. Τερματίστηκε αιφνιδί-ως τα μεσάνυχτα του Σαββάτου, πολλές ώρες πριν την προβλεπό-μενη από το επίσημο πρόγραμμα λήξη των εργασιών του.

Αυτή η πρωτοφανής, για τα δεδομένα του ΚΚΕ, κατάληξη αποδεικνύει ότι το 19ο Συνέδριο είχε σχεδιαστεί ως μια εσωτερι-κή συζήτηση των ηγετικών ομά-δων του κόμματος. Υποδεικνύει, επίσης, ότι οι σχέσεις ανάμεσα στις ομάδες αυτές δεν είναι πλέ-ον τόσο άνετες και ομαλές, όσο φαντάζονται οι άνθρωποι της Αρι-στεράς.

Η μοναδική, ουσιαστικά, από-φαση του 19ου Συνεδρίου είναι η αντικατάσταση της Αλέκας Παπα-ρήγα από τον Δημήτρη Κουτσού-μπα στην κορυφή του κομματικού μηχανισμού. Η απόφαση αυτή εγκαθιστά μια πρωτοφανή «διαρ-χία» στο ΚΚΕ. Η Αλέκα Παπαρήγα, ως επικεφαλής της Κοινοβουλευ-τικής Ομάδας, διατηρεί τον έλεγχο της πολιτικής εκπροσώπησης, ενώ ο Δημ. Κουτσούμπας, ως νέος Γενι-κός Γραμματέας, αναλαμβάνει τον έλεγχο των κομματικών δυνάμεων.

Κάποια ρεπορτάζ προαναγγέλ-λουν «διαρχία» και στο εσωτερικό του κόμματος (με την Ελ. Μπέλ-λου να αναλαμβάνει την ισχυρή θέση της Γραμματείας της ΚΕ…), αλλά αυτά μένουν να αποδει-χθούν στο μέλλον.

Ο Δ. Κουτσούμπας διακρίθηκε για τις «σκληρές» παρεμβάσεις του στον προσυνεδριακό διάλο-γο, κάτι που προϊδεάζει για σκλη-ρή αντιμετώπιση των διαφωνού-ντων στη συνέχεια (διαγραφές ή εξώθηση σε αποχωρήσεις).

Διακρίθηκε επίσης για τις «σκληρές» θέσεις του απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όλη την άλλη Αριστερά («Δεν υπάρχει βάση συνεργασίας με κόμματα που προέκυψαν από διάσπαση οπορτουνιστική από το κόμ-μα, όπως είναι σήμερα το NAP, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο ΣΥΝ, όλος ή ένα τμήμα του, το Αριστερό Ρεύμα ή το μέτωπο του Αλαβάνου»).

Κάτι που προϊδεάζει, επίσης, για «σκληρή» υποστήριξη της τα-κτικής της μοναχικής πορείας του ΚΚΕ. Μέχρι, ίσως, να ακουστεί το καμπανάκι του επικίνδυνου 3%, οπότε θα χρειαστεί βιαία στροφή. Και υπενθυμίζεται ότι στην ιστο-ρία του ΚΚΕ τις μεγάλες και αιφ-νιδιαστικές στροφές τις έκαναν συνήθως οι «σκληροί»…

Προς το παρόν, όλες αυτές οι «σκληράδες» δεν αντιστοιχούν στην πραγματική κατάσταση του κόμματος. Είναι κοινό μυστικό

ότι πανελλαδικά ο περίγυρος του ΚΚΕ, ακόμα και ένα ευδιάκρι-το πλέον τμήμα των μελών του, έχει μπει σε «διεργασίες» μαζί με τον κόσμο της άλλης Αριστεράς, σχετικά με το κεντρικό ερώτημα «πώς μπορούμε να απαντήσουμε στον εφιάλτη των μνημονίων;». Η απόφαση στον Περισσό να πε-ριχαρακωθούν απέναντι σε αυ-τές τις διεργασίες θα αποφέρει, απλώς, νέες απώλειες στην επιρ-ροή του ΚΚΕ.

Στις συνθήκες της κρίσης όλα τα κόμματα, όλες οι ηγεσίες, χρειάζο-νται τις καλύτερες σχέσεις με τον κόσμο που επηρεάζουν, χρειάζο-νται την αμεσότερη αμφίδρομη επαφή με τη «βάση», χρειάζονται την πιο προωθημένη εσωκομματι-κή δημοκρατία. Όχι μόνο ως μέθο-δο επίλυσης εσωκομματικών αντι-θέσεων, αλλά, κυρίως, ως μέθοδο «συνομιλίας» με την πολιτικοποίη-ση και με την κοινωνία, ως προϋπό-θεση συγκρότησης απόψεων και τακτικής, ως προϋπόθεση πολιτι-κής αποτελεσματικότητας.

Και εδώ το ΚΚΕ δίνει παραδείγ-ματα προς αποφυγή. Ούτε ένας από τους διαφωνούντες δεν κα-τόρθωσε να ξεπεράσει τις εκλο-γικές κρισάρες και να φτάσει στη νέα ΚΕ. Και δεν είναι μόνον αυτοί. Από τη ΚΕ λείπουν οι (θεωρούμε-νοι ως) «ήπιοι» Σπ. Χαλβατζής, Τά-κης Τσίγκας, Θοδ. Τζιαντζής, Μπ. Αγγουράκης κ.ά.

Λείπουν επίσης κεντρικοί συν-δικαλιστές του ΠΑΜΕ (π.χ. Γ.

Μαυρίκος κ.ά.) που η σχέση τους με το εργατικό κίνημα τους δίνει δυνατότητες αυτονομίας απένα-ντι στους «απαράτσνικους» της μεταπολιτευτικής εποχής.

Όλα αυτά μαζί, δείχνουν ότι το ΚΚΕ βγαίνει από το 19ο Συ-νέδριο πιο αποδυναμωμένο απ’ ό,τι ήταν πριν από αυτό. Και έχει μπροστά κρίσιμα ερωτήματα. Το πρώτο, ασφαλώς, είναι τι θα κά-νουν οι διαφωνούντες. Αν βρουν τη δύναμη να συγκροτήσουν τις απόψεις που εξέφρασαν στο προσυνεδριακό διάλογο σε μια κίνηση ανοιχτής σχέσης με την κοινωνία και την άλλη Αριστερά, τότε η ηγεσία του ΚΚΕ θα έχει να αντιμετωπίσει ένα νέο σημαντι-κό τράνταγμα.

Το δεύτερο είναι το ερώτημα πώς θα αντιδράσει ο περίγυρος του ΚΚΕ στην απωθητική εικόνα που ανέδειξε το 19ο Συνέδριο. Στις σημερινές συνθήκες η απο-γοήτευση είναι κακός σύμβουλος και θα είναι πραγματικά κρίμα να σταλούν χιλιάδες άνθρωποι στις κρεατομηχανές των αστικών κομ-μάτων.

Αυτό σημαίνει ότι η άλλη Αρι-στερά –και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ– έχει ειδικά καθήκοντα και ευθύνες απέναντι τόσο στο ΚΚΕ όσο και στον κόσμο του. Η επιμονή στην τακτική της ενότητας στη δρά-ση, αλλά και η επιμονή σε μια ριζοσπαστική αριστερή πολιτική, αποτελούν αναντικατάστατες προϋποθέσεις για όλους μας.

Μετά το 19ο Συνέδριο

Το ΚΚΕ σε κρίσιμη καμπή

Του Σπύρου Αντωνίου

Η εικόνα διάλυσης των δομών της δημόσιας Υγείας απειλεί ανοι-χτά τις ζωές χιλιάδων ασθενών και εκατομμυρίων άλλων, που δεν έχουν πρόσβαση σε αυτές, καθώς είτε είναι άνεργοι, είτε δουλεύουν ανασφάλιστοι. Την ίδια στιγμή, το ιατρικό και νοσηλευτικό προ-σωπικό των νοσοκομείων και οι υπάλληλοι των υπηρεσιών υγείας βρίσκονται στα όριά τους, καθώς αντιμετωπίζουν τα δραματικά κενά σε θέσεις εργασίας, τις ελ-λείψεις σε φάρμακα και υλικά και τα απλήρωτα δεδουλευμένα.

Στα τραγικά αποτελέσματα από τις απανωτές περικοπές στις δαπάνες για την υγεία, προστέθηκε και η τρομοκράτηση των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία. Μπρο-στά στο κύμα απολύσεων που θα φέρουν οι συγχωνεύσεις-καταρ-γήσεις τμημάτων και κλινικών και στις αντιδράσεις που θα προκύ-ψουν, επιχειρείται η πειθάρχηση όσων αντιστέκονται στις μνημονι-ακές πολιτικές με έλεγχο των ωρα-ρίων από ιδιωτικά συνεργεία (για αυτά βέβαια λεφτά υπάρχουν).

Τους τελευταίους μήνες τα σω-ματεία των υγειονομικών, μαζί με συλλογικότητες κατοίκων και μαζικούς φορείς, οικοδομούν ένα μέτωπο για την υπεράσπιση της δημόσιας Υγείας, με δεκάδες τοπικές και πανελλαδικές κινητο-ποιήσεις.

Πολλά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν εμπλακεί σ’ αυτή τη μάχη, συμ-μετέχοντας στα πλατιά συντονι-στικά αγώνα που δημιουργούνται (Αττικό, ΓΝ Πατησίων κ.ά.), ενώ και οι βουλευτές του σχήματος δίνουν το «παρών» σε πολλές από τις κινητοποιήσεις. Άλλωστε η γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει απόφαση να ενισχύσει αυτό το μέτωπο και μάλιστα είχε εκδώσει σχετική εγκύκλιο προς τις τοπικές οργανώσεις, που δυστυχώς υλο-ποιείται με αργά βήματα.

Με πρωτοβουλία των δυνάμε-ων του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει άμεσα να συγκροτήσουμε κοινές δράσεις μαζί με τους εργαζόμενους στην Υγεία, μέσα από επιτροπές αγώ-να ή δίκτυα αντίστασης και αλ-ληλεγγύης, που δεν θα περιορί-ζονται μόνο στην οργάνωση της συμπαράστασης, αλλά θα διεκ-

δικούν ένα νέο αναβαθμισμένο, καλά στελεχωμένο και με επαρκή χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό δημόσιο, δωρε-άν και καθολικό σύστημα υγείας, στο οποίο θα έχει πρόσβαση κάθε

άνθρωπος που το έχει ανάγκη, ανεξάρτητα από την οικονομική και κοινωνική του κατάσταση.

Ειλικρινά και χωρίς καθυστε-ρήσεις, αυτές οι πρωτοβουλίες πρέπει να ανοίξουν αποφασι-

στικά το ζήτημα της Υγείας σε κάθε τοπική κοινωνία, μέσα από εξωστρεφείς δράσεις ενη-μέρωσης (αφίσες, εξορμήσεις, εκδηλώσεις-συζητήσεις) και ου-σιαστικής στήριξης των κινητο-ποιήσεων που αποφασίζουν τα σωματεία του χώρου.

Παράλληλα, είναι εξίσου σημα-ντικό να υπερασπίζονται έμπρα-κτα το δικαίωμα όλων των ανα-σφάλιστων για πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη (αποκλεισμοί ταμείων, σύνδεση και επικοινωνία των κοινωνι-κών ιατρείων με τα νοσοκομεία κάθε περιοχής, παραστάσεις διαμαρτυρίας στα ασφαλιστικά ταμεία).

Η νικηφόρα έκβαση του αγώ-να διάσωσης των νοσοκομεί-ων και των άλλων υπηρεσιών της δημόσιας Υγείας μπορεί να συμβάλει καταλυτικά στη συ-ντομότερη ανατροπή της συ-γκυβέρνησης της φτώχειας και των πολιτικών που –εκτός των άλλων– θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές μας. Αξίζει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για μια τέτοια προοπτική.

Ο ΣΥΡΙΖΑ να πρωτοστατήσει στη μάχηγια τη διάσωση της δημόσιας Υγείας

αριστερά • 7ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Απρίλη 2013

Μ ε φόντο την εξέλιξη της ευρωπαϊκής κρί-σης και την κυπριακή

εμπειρία η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ συνεδρίασε το Σαββα-τοκύριακο 13 και 14 Απρίλη.

Όσο κι αν διάφορα «καλά πλη-ροφορημένα» ΜΜΕ επιχειρούν να επικεντρώσουν, αφενός, στην υπερψήφιση της πολιτικής από-φασης σε αντιδιαστολή με τις τρο-πολογίες της Αριστερής Πλατφόρ-μας και, αφετέρου, στην επιμονή της πλειοψηφίας για εναλλακτική απάντηση εντός του ευρώ, η αλή-θεια είναι πως τα γεγονότα της Κύ-πρου και οι εξελίξεις μετά απ’ αυτά έχουν αλλάξει το κλίμα της συζή-τησης στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός που αποτυπώθηκε στη διαδικασία της ΚΕ.

ΠροβληματισμοίΣτελέχη γύρω από τον πρόεδρο επέλεξαν χαμηλούς τόνους και όχι υπερβάλλουσα αυτοπεποίθηση και δηλώσεις βεβαιότητας γύρω από τα επίδικα της αντιπαράθε-σης με την Αριστερή Πλατφόρμα. Απέφυγαν να αναφερθούν σε κι-νήσεις που έγιναν στο άμεσο πα-ρελθόν (όπως τα ταξίδια, η ομιλία του προέδρου της ΚΟ στο ίδρυμα Καραμανλή, καθώς και στο διή-μερο που διοργάνωσε το ίδρυμα των Αρσένη, Κατσέλη).

Εξάλλου μεγάλος αριθμός με-λών της ΚΕ απ’ όλο το φάσμα των συνιστωσών και των τάσεων εξέ-φρασε προβληματισμούς για τις εξελίξεις στην ευρωπαϊκή κρίση μετά τα γεγονότα στην Κύπρο, για τις συνέπειες πάνω στη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, για τις δυνατότητες διαπραγμάτευσης με την τρόικα χωρίς να αποφευχθεί η ρήξη με την ΟΝΕ, για τη συγκεκριμενο-ποίηση του περιεχομένου της «κυβέρνησης της Αριστεράς», αλλά και έκανε κριτική για τη λει-τουργία του φορέα, την εσωκομ-

ματική δημοκρατία, αλλά και την αποτελεσματικότητα κυρίως στη σχέση του με την κοινωνία και τις κινηματικές εκφράσεις και τις αντιστάσεις, όπως στην περίπτω-ση της Χαλκιδικής.

Παρά τις υπερβολές, τους ιδεο-λογισμούς και τις δίκες πρόθεσης ορισμένων στελεχών του ΣΥΝ που φαίνεται ότι δεν τους αγγίζει η πο-λιτική επικαιρότητα, η εξέλιξη της συγκυρίας ευνοεί την προσέγγιση που κάνει στα πράγματα η Αρι-στερή Πλατφόρμα. Γι’ αυτό και επιχειρήθηκε να βρεθούν εκφρά-σεις και διατυπώσεις στο κείμενο της πολιτικής απόφασης που να επιτρέπουν ερμηνείες και να δια-σκεδάζουν τις διαφορές, κυρίως στο ζήτημα των δυνατοτήτων δι-απραγμάτευσης με την τρόικα.

Ωστόσο η μείζονα διαφορά, εδώ και καιρό, εμφανίζεται ανά-μεσα στα κείμενα και στο δημό-σιο λόγο, ο οποίος και πάλι άφησε ανοιχτό και θολό τον χαρακτήρα της ενδεχόμενης κυβέρνησης (κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥ-ΡΙΖΑ), χωρίς να ξεκαθαρίζει την πρόταση συμμαχιών.

Οι εκπρόσωποι της ΚΟΕ, η οποία εδώ και καιρό συντάσσεται απόλυτα με τις προεδρικές επιλο-γές, ήταν πιο σαφείς στην ανάγκη να μην περιοριστεί η στόχευση των συμμαχιών προς τ’ αριστε-ρά, αλλά να απευθυνθεί ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ πιο ανοιχτά σε αντιμνημο-νιακή βάση σε άλλες δυνάμεις όπως οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, χώ-ρος που αποτελεί ανάχωμα, όπως υποστήριξαν, για ψήφους που θα πήγαιναν ακόμη δεξιότερα!

Οι τοποθετήσεις από την πλευ-ρά της ΑΝΑΣΑ ήταν κριτικές προς την ηγεσία στο ζήτημα των συμ-μαχιών και ιδιαίτερα στο ζήτημα της εσωκομματικής δημοκρατίας και λειτουργίας. Ο χώρος αυτός κατέθεσε κείμενο συμβολής με

τις σχετικές απόψεις. Ωστόσο δεν κατέθεσαν τροπολογίες, κα-ταψήφισαν τις τροπολογίες της Αριστερής Πλατφόρμας και υπερ-ψήφισαν την απόφαση.

Αριστερή ΠλατφόρμαΗ Αριστερή Πλατφόρμα, παρό-τι στέκεται κριτικά απέναντι στις επιλογές της προεδρικής πλει-οψηφίας, επέλεξε την, κατά το δυνατόν, πιο ουσιαστική πολιτική προσέγγιση. Δεν έθεσε σε αμ-φισβήτηση την ημερομηνία του συνεδρίου, όσο κι αν η εκτίμηση που εκφράστηκε από διάφορα στελέχη της είναι πως ένα fast track συνέδριο δεν παρέχει όρους ουσιαστικού διαλόγου και συζή-τησης, αλλά, αντίθετα, ευνοεί την άγονη καταγραφή συσχετισμών, κάτι που είναι αχρείαστο, αν όχι και βλαβερό για τον ΣΥΡΙΖΑ στην παρούσα συγκυρία.

Τα στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας επικέντρωσαν τη συμβολή τους κυρίως στο ζήτη-μα της αντιμετώπισης των εκ-βιασμών της τρόικας (ιδιαίτερα μετά και την κυπριακή εμπειρία), καθώς και στο ζήτημα της κυβέρ-νησης της Αριστεράς, θέματα για τα οποία κατατέθηκαν και οι αντί-στοιχες τροπολογίες.

Η κεντρική ιδέα που διαπερνά και τις δύο τροπολογίες αφορά στο ξεκάθαρο ταξικό πρόσημο της ρή-ξης και της ανατροπής που οφείλει να πραγματοποιήσει μια κυβέρνη-ση της Αριστεράς, με απαραίτητη προϋπόθεση τη συστράτευση του κόσμου της εργασίας και της κοι-νωνικής πλειοψηφίας.

Η τοποθέτηση απ’ αυτή τη σκοπιά δεν αφορά γενικώς στο ζήτημα του νομίσματος, αλλά εντελώς συγκεκριμένα στην απο-φασιστικότητα της κυβέρνησης της Αριστεράς να οδηγήσει την αντιπαράθεση και τη σύγκρουση

με τους δανειστές, τα ευρωπαϊκά διευθυντήρια, καθώς και τους ντόπιους συνοδοιπόρους της σκληρής νεοφιλελεύθερης στρα-τηγικής, ως το τέλος, πέρα από εκβιασμούς και απειλές.

Αυτό σημαίνει πως όλα τα εν-δεχόμενα μιας τέτοιας αντιπαρά-θεσης, μεταξύ των οποίων και η έξοδος από την ευρωζώνη, πρέ-πει να είναι σχεδιασμένα και πάνω απ’ όλα γνωστά στο λαό, που θα χρειαστεί να στηρίξει τις επιλογές μιας κυβέρνησης της Αριστεράς με την ενεργή συμμετοχή του. Αντίστοιχα, ένας τέτοιος στόχος, η κυβέρνηση της Αριστεράς, απευθύνεται σε όλον το λαό και ταυτόχρονα στις πολιτικές δυνά-μεις της Αριστεράς.

Δυνατότητα σύναψης συμμαχι-ών με θολά χαρακτηριστικά σε μια γενική «αντιμνημονιακή» βάση δεν υπάρχει. Δεν μπορεί να αφορά σε χώρους της «λαϊκής», εθνικιστικής δεξιάς ή σε χώρους και στελέχη της κεντροαριστεράς που συμμε-τείχαν στις μνημονιακές πολιτικές ή στις κυβερνήσεις που οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ, όπως είναι αφενός το κόμμα του Π. Καμένου, αλλά και προσωπικότητες όπως ο Γ. Αρσένης, η Λ. Κατσέλη, η Μ. Ξε-νογιανακοπούλου κ.ά.

Πολύ περισσότερο αποκλείο-νται οι εκδοχές «οικουμενικής» έμπνευσης, κυβερνήσεων «εθνι-κής σωτηρίας». Θα ήταν ολέθριο σφάλμα για τον ΣΥΡΙΖΑ, με συνέ-πειες στο κίνημα και την Αριστε-ρά γενικώς, μια υπαναχώρηση από τη στάση που κράτησε μετά τις εκλογές του Μάη του 2012 στο ίδιο ακριβώς ζήτημα.

Οι τροπολογίες της Αριστε-ρής Πλατφόρμας μειοψήφησαν, συσπειρώνοντας ωστόσο φανε-ρά μεγαλύτερο ποσοστό από το 25,7% που κατέγραψε η λίστα της στη Συνδιάσκεψη.

Κόκκινο ΔίκτυοΤα στελέχη του Κόκκινου Δικτύ-ου–rproject, συμμετέχοντας στην παρέμβαση της Αριστερής Πλατ-φόρμας, ανέδειξαν επιπλέον των προαναφερθέντων επιχειρημά-των, ιδιαίτερα, με επιχειρήματα αλλά και συγκεκριμένες εμπειρίες από τη δράση μέσα στην κοινω-νία και τα κινήματα, την κρίσιμη σημασία της συμμετοχής του λαϊ-κού παράγοντα στην υπόθεση της αντίστασης και της ανατροπής, με όρους συνείδησης και συνδιαμόρ-φωσης της πολιτικής του φορέα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, στον αντίποδα του ρόλου του λα-ού-εκλογικού σώματος, ακροατη-ρίου και οπαδού των «ειδικών» και των «χαρισματικών ηγετών».

Επέμειναν στη σημασία της προβολής των σοσιαλιστικών ιδεών και αξιών όχι μόνο ως προ-παγάνδα, αλλά ως κριτήριο που πρέπει να ενυπάρχει στις πολιτι-κές αιχμές που εκφωνεί ο ΣΥΡΙΖΑ και ως εκ τούτου στη σημασία που έχει η προτεραιότητα του τα-ξικού, εργατικού προγράμματος με σοσιαλιστική προοπτική στην οικοδόμηση του αναγκαίου κοι-νωνικού συσχετισμού δύναμης για την ανατροπή της λιτότητας, των μνημονίων, της κυβέρνησης και της τρόικας.

Τόνισαν τον κίνδυνο του φασι-σμού και τη σημασία του αντιφα-σιστικού αγώνα. Επέμειναν στο διεθνιστικό καθήκον της ρήξης του αδύνατου κρίκου της ευρω-ζώνης και της οικοδόμησης εναλ-λακτικού υποδείγματος ως μόνη πραγματική δυνατότητα γενίκευ-σης στους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, πέρα από αφηρημένους ιδεολογισμούς και οριοθετώντας ξεκάθαρα τον εργατικό-σοσιαλι-στικό διεθνισμό από τις κοσμο-πολίτικες ή και αντίστροφα εθνι-κιστικές αστικές επιλογές.

Σύνοδος Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ στις 13-14 Απρίλη

Μεταβατικός σταθμός προς το Συνέδριο

Προεκλογική αφίσα του ΣΥΡΙΖΑ από τις Ευρωεκλογές του 2009

Του Αντώνη Νταβανέλλου

Ο 

ι αποφάσεις του Γιούρογκρουπ για το χειρισμό της κρίσης στην Κύπρο ήταν, κυριολεκτικά, ιστορικές. Εγκαι-

νιάζοντας την τακτική των δραματικών μέ-τρων, αποδεικνύουν ότι το βάθος της κρίσης του διεθνούς συστήματος είναι απολύτως συγκρίσιμο –και πιθανόν μεγαλύτερο– από εκείνο της «μεγάλης κρίσης» που άρχισε το 1929 (και τελείωσε με τον Δεύτερο Παγκό-σμιο Πόλεμο και όχι, όπως ελαφρώς ισχυρί-ζονται διάφοροι, με το New Deal…).

Τα μέτρα που αποσταθεροποιούν εμφανώς το τραπεζικό σύστημα στο Νότο της Ευρωζώ-νης, επαναφέρουν με έμφαση στη συζήτηση για τις προοπτικές της παγκοσμιοποίησης την έννοια του ιμπεριαλισμού: η δήλωση του Γιουν-κέρ ότι ο κόσμος σήμερα επανέρχεται στις συν-θήκες του…1913, δεν πρέπει να υποτιμηθεί.

Τέλος, είναι σαφές ότι οι αποφάσεις για την Κύπρο αφορούν πολλές χώρες-μέλη της ΕΕ, αρχίζοντας από το Νότο, αλλά μη τε-λειώνοντας εκεί. Η Λαγκάρντ επισήμως δια-κήρυξε ότι η πολιτική του ΔΝΤ αποσκοπεί να «κοντύνει» (down size) τον τραπεζικό τομέα στην Ευρώπη, με το κλείσιμο, αν χρειαστεί, μεγάλων τραπεζών.

Πέρα από τα ζητήματα ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών, η κατεύθυνση αυτή υποδει-κνύει ότι οι λαϊκές αποταμιεύσεις (πάνω από 90% των καταθέσεων στις τράπεζες) είναι πλέον στο στόχαστρο της τακτικής «υποτιμή-σεων, ως τμήμα της μεθόδου διαχείρισης της κρίσης από τους διεθνείς καπιταλιστικούς «θεσμούς».

Απέναντι σε αυτή την πολιτική ξεδιπλώνε-ται ένα πλατύ κοινωνικό κίνημα αντίστασης σε όλο το Νότο της ΕΕ. Στην Ελλάδα η δια-φορά είναι ότι το κίνημα μετεξελίχθηκε σε ανοιχτό πολιτικό αγώνα, έχοντας ήδη στο ενεργητικό του το γκρέμισμα δύο κυβερνή-σεων (του ΓΑΠ και του Παπαδήμου). Μέσα από αυτή την εξέλιξη αναδείχθηκε το σύνθη-μα για την «κυβέρνηση της Αριστεράς», που ερμηνεύει το πολιτικό τοπίο μετά τις εκλογές του Μάη-Ιούνη, αφού το σύνθημα αυτό πι-στώθηκε κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως στις σημερινές πολύπλοκες συνθή-κες δεν λειτουργεί αυτόματος πιλότος. Η κυ-βέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να προ-κύψει με την αναμονή να πέσει η κυβέρνηση Σαμαρά (ως «ώριμο φρούτο»). Η κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να προκύψει μόνο ως αποτέλεσμα ενός μαζικού εργατικού λαϊκού ξεσηκωμού, που θα ανατρέψει την τρικομ-ματική. Αυτός ο παράγοντας θα καθορίσει

και τη δυναμική μιας αριστερής κυβέρνησης, δυναμική που θα εξαρτάται κυρίως από το βάθος και την ένταση της «λαϊκής εντολής».

Στις συνθήκες σχετικής ύφεσης των αγώ-νων αντίστασης σήμερα, η πολιτική της Αρι-στεράς –και ιδίως του ΣΥΡΙΖΑ– γίνεται καθο-ριστικός παράγοντας για την ανόρθωση του εργατικού-λαϊκού παράγοντα.

Είναι ολοφάνερο ότι χρειάζεται ένα «συμβό-λαιο» μεταξύ της Αριστεράς και του κόσμου, με τη μορφή ενός ελάχιστου «μεταβατικού» προγράμματος. Χρειάζεται ένα ιεραρχημένο

σύνολο στόχων και διεκδικήσεων, που θα αποτελούν σημαία ενοποίησης των αγώνων, αλλά και δεσμεύσεις της Αριστεράς. Οι συ-ντεταμένες αυτού του προγράματος είναι γνωστές: μισθοί, συντάξεις, δημόσια σχολεία και νοσοκομεία, στήριξη των ανέργων.

Όμως ταυτόχρονα είναι απαραίτητο και ένα καθαρό πολιτικό σχέδιο, γνωστό στον κόσμο, ώστε να μπορεί να το στηρίξει και να το ελέγξει. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει παρουσιάσει τις απαρχές ενός τέτοιου σχεδίου: Κυβέρ-νηση της Αριστεράς – μονομερής ανατρο-

Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ: Η κυβέρνηση της Αριστεράς, η ευρωζώνη και το επικείμενο Συνέδριο

8 • αριστερά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Απρίλη 2013

Η Κύπρος, η Αριστερά και το «σχέδιο» ανατροπής

Του Σπύρου Αντωνίου

Η κυβέρνηση της Αριστεράς και κατ’ επέκταση οι κοινωνικές και πολιτι-κές συμμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ και το

ζήτημα της ΕΕ και της ευρωζώνης, μετά και τις πρόσφατες εξελίξεις στην Κύπρο, βρέ-θηκαν στο επίκεντρο των περισσότερων το-ποθετήσεων στη διήμερη συνεδρίαση της ΚΕ, στις 13-14/4. Με αφορμή τις διαφορετι-κές προσεγγίσεις στα δύο αυτά θέματα, η κουβέντα κινήθηκε αρκετές φορές σε υψη-λούς τόνους.

Από τη μεριά της Αριστερής Πλατφόρμας (Αριστερό Ρεύμα, Κόκκινο Δίκτυο) εκφρά-στηκαν διαφωνίες για μια σειρά πολιτικές επιλογές της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και κριτική σε ό,τι αφορά τις συμμαχίες, τη θέση για το ευρώ, τις τράπεζες και τα οργανωτικά του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Π. Λαφαζάνης ζήτησε επανεξέταση της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ στις νέες συνθή-κες και σε ένα «πολιτικό σκηνικό απείρως πιο συγκρουσιακό, ακόμα και αν κάναμε την πιο μεγάλη αναδίπλωση». Θεωρώντας ότι στην Ελλάδα θα κριθούν οι εξελίξεις όλης της Ευρώπης, ζήτησε να αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ «το βάρος της σύγκρουσης που επίκειται», υπο-

γραμμίζοντας ότι είναι λάθος στο κομβικό σημείο που έχουμε φτάσει, κάποιοι να λένε ότι «ο δρόμος έξω από την ευρωζώνη είναι κόλαση, τη στιγμή που υπάρχει ρεαλιστικός δρόμος επιβίωσης εκτός ευρώ».

Η Σόφη Παπαδόγιαννη επισήμανε ότι η ιστορία της Κύπρου κάνει ακόμα πιο φανερό ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς που «θέλει να πάει το ΟΧΙ μέχρι τέλους και δεν θα ανα-διπλωθεί», πρέπει να έχει πειστική απάντηση στο ζήτημα της πιθανής διακοπής ρευστότη-τας, τονίζοντας ότι «το “όχι πάση θυσία στο ευρώ” είναι ένα πρώτο βήμα, αλλά χρειαζό-μαστε μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα συγκρουστεί με την ευρωζώνη». Για τα ζητή-ματα των συμμαχιών, υποστήριξε ότι πρέπει να επαναλαμβάνουμε σταθερά την έκκληση ενότητας σε ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Ο Γ. Θεωνάς επικεντρώθηκε στο ερώτημα «πώς θα γίνει πράξη» η πολυπόθητη ανατρο-πή, θεωρώντας κρίσιμο το ρόλο ενός άμεσου σχεδίου δράσης του λαϊκού κινήματος, που με τα όργανά του και την Αριστερά θα επιβά-λει την ακύρωση των μνημονίων και τη δια-γραφή του χρέους.

Ο Α. Καλύβης στη δική του τοποθέτηση είπε ότι «δεν φτάνουν οι παλιές μας αναλύ-

σεις του αριστερού ευρωπαϊσμού. Πρέπει να βάλουμε πιο καθαρά το αίτημα της ανατρο-πής της ευρωζώνης».

Η Μ. Μπόλαρη σημείωσε ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε το στόχο για «κυβέρνηση της Αριστεράς» που απέφερε το 27% σαν πολι-τική έκφραση της ταξικής πάλης των εργα-ζομένων, των ανέργων, των συνταξιούχων. Για τις επαφές του ΣΥΡΙΖΑ με τον Καμένο και τα «αποκαΐδια» της σοσιαλδημοκρατίας, όπως χαρακτήρισε τα πρώην κυβερνητικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, υποστήριξε ότι «υπο-σκάπτουν την αυτοπεποίθηση του κόσμου μας», σημειώνοντας ότι πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να επιμείνει στην τακτική της απεύθυνσης προς τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς, μιας και «οι αρνήσεις δεν είναι ανίκητες», ειδικά μετά την κουβέντα που άνοιξε στο ΚΚΕ ο προσυνεδριακός διάλογος του 19ου Συνεδρίου. Και επιπλέον γιατί «ο κόσμος της Αριστεράς, που είναι η ραχοκοκαλιά του κι-νήματος, θα είναι απαραίτητος την “Κυριακή το βράδυ”, για να στηρίξει την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας», πρόσθεσε.

Η Χ. Σουλτανίδου τόνισε ότι ο ρόλος της Αριστεράς είναι να πείθει την κοινωνία ότι «το μόνο σύστημα όπου μπορεί να ζήσει –και όχι να επιβιώνει– είναι ο σοσιαλισμός», σημειώ-

νοντας ότι σε καμία δημόσια εκφώνηση στε-λεχών του ΣΥΡΙΖΑ δεν περιγράφουμε το όρα-μά μας. Παράλληλα, άσκησε έντονη κριτική στη λανθασμένη ταύτιση «των λαών του Νό-του, με τις χώρες του Νότου», στις θέσεις της πλειοψηφίας για τις τράπεζες και στις συνα-ντήσεις με επιχειρηματίες, όπως ο Μπόμπο-λας, στα σχέδια του οποίου αντιστέκονται οι κάτοικοι της Χαλκιδικής και ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει το κίνημά τους.

Ο Π. Κοσμάς, αφού υπενθύμισε ότι ο ΣΥΡΙ-ΖΑ δεν υπηρέτησε ειλικρινά το «καμιά θυσία για το ευρώ», υποστήριξε ότι «δεν μπορείς να ακυρώσεις το μνημόνιο, αν δεν έρθεις σε ρήξη με το ευρώ και την ευρωζώνη», ενώ για τον τραπεζικό τομέα η μόνη απάντηση στο πλαίσιο ενός ταξικού προγράμματος μιας κυ-βέρνησης της Αριστεράς δεν μπορεί να είναι άλλη «από την κοινωνικοποίηση των τραπε-ζών υπό εργατικό έλεγχο».

Ο Γ. Σαπουνάς αναφέρθηκε στην εναλλα-κτική της κυβέρνησης της Αριστεράς, που πρέπει να είναι η πρότασή μας στα «πολωτικά διλλήματα» που παράγει η περίοδος, και ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα είναι εκφραστής των συμφερόντων του κόσμου της εργασί-ας και η «αποτύπωση συσχετισμών δύναμης μιας διαδικασίας πριν από την κάλπη», άρα

Τοποθετήσεις συνέδρων για συμμαχίες, ευρώ, οργανωτικά, δημοκρατική λειτουργία κ.α.

Η κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να προκύψει μόνο ως αποτέλεσμα ενός μαζικού εργατικού λαϊκού ξεσηκωμού

πή των μνημονίων και των συνοδευτικών νόμων λιτότητας.

Οι θέσεις αυτές πρέπει να διασαφηνι-στούν απέναντι στους πειρασμούς της κεντροαριστεράς και τη διολίσθηση στην τακτική της «επαναδιαπραγμάτευσης». Πρέπει, επίσης, να συμπληρωθούν: η εθνι-κοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων ΔΕΚΟ, η παύση πληρωμών στους τοκογλύ-φους, αλλά και η βαριά φορολόγηση του κεφαλαίου και των πλουσίων, είναι αναμφι-σβήτητα απαραίτητα «εργαλεία».

Όμως, μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα παλέψει ειλικρινά στα μέτωπα αυτά, θα φτάσει αμέσως στο κρίσιμο «βράδυ» της Κύ-πρου, όταν οι αποφάσεις είχαν να αντιμετω-πίσουν το τελεσίγραφο της ΕΕ και την απειλή οικονομικού στραγγαλισμού. Η μόνη απάντη-ση που υπάρχει, είναι ότι θα συνεχίσουμε την προσπάθεια για την ανατροπή της λιτότητας με κάθε αναγκαίο μέσο, συμπεριλαμβανομέ-νης της ρήξης με την Ευρωζώνη και το ευρώ.

Η απάντηση αυτή πρέπει από τώρα να γίνει τμήμα του σχεδιασμού, να τεθεί υπόψη του

κόσμου και να ζητηθεί να αποτελεί τμήμα της λαϊκής εντολής προς τη μελλοντική κυβέρνηση της Αριστεράς. Μόνο έτσι μπορεί να αποφευ-χθεί η προοπτική άτακτης αναδίπλωσης, όπως η κατάπτυστη στροφή της κυπριακής ηγεσίας.

Σε αυτή τη θέση, μια κυβέρνηση της Αρι-στεράς θα υποχρεωθεί να πάρει αντικαπι-ταλιστικά μέτρα, στην κατεύθυνση μιας συνολικότερης σοσιαλιστικής ανατροπής (κατάργηση ή δραστικός περιορισμός της «ελευθερίας» κίνησης των κεφαλαίων και των επιχειρήσεων, δημόσιος έλεγχος στις εισα-

γωγές εξαγωγές, έλεγχος της «αγοράς» στα φάρμακα, καύσιμα, τρόφιμα κλπ).

Αυτή η προοπτική αναδεικνύει τη βαθειά διαφορά της αριστερής πολιτικής απέναντι στην Ευρωζώνη και το ευρώ από αστικές πολιτικές που (σταδιακά και αργά, αλλά ορατά πλέον) διαμορφώνονται στον άξονα «εθνικής αναδίπλωσης», ως προϋπόθεση για μια επανεκκίνηση της (καπιταλιστικής) οικονομίας.

Με αυτά τα κριτήρια πρέπει να απαντη-θεί και το ζήτημα των συμμαχιών. Η επι-μονή μας στη σχέση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ προκύπτει από την εκτί-μηση ότι οι ανατροπές, που έρχονται ως καθήκοντα στην επόμενη περίοδο, είναι πολύ βαθύτερες από τα προβλήματα της εκλογικής αριθμητικής. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς για να επιζήσει, θα χρεια-στεί ουσιαστική στήριξη στους δρόμους, στα εργοστάσια και στους στρατώνες πολύ περισσότερο από αβέβαιες και ασταθείς συμμαχίες στη Βουλή.

Η στροφή στο «κέντρο», με όποια μορφή, αφενός δεν διασφαλίζει την εκλογική νίκη της Αριστεράς, ενώ, αφετέρου, κάνει πιθα-νότατη τη σχεδόν άμεση μετεκλογική κα-τάρρευσή της. Με συνέπειες δραματικές και για τις πολιτικές εξελίξεις και τις προοπτικές της Αριστεράς, όλης της Αριστεράς. Όποιος διαφωνεί, ας ξανασκεφθεί το παράδειγμα της γειτονικής Ιταλίας. Όπου, μετά την κυ-βέρνηση Πρόντι δεν κατέρρευσε μόνο η Κουμουνιστική Επανίδρυση του Μπερτινότι, αλλά και κάθε «σχέδιο» ή εγχείρημα της ρι-ζοσπαστικής Αριστεράς.

Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ: Η κυβέρνηση της Αριστεράς, η ευρωζώνη και το επικείμενο Συνέδριο

αριστερά • 9ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Απρίλη 2013

Η Κύπρος, η Αριστερά και το «σχέδιο» ανατροπής

θα πρέπει να στηρίζεται στην πρότερη ετοι-μότητα του λαού.

Ο Σ. Κουβελάκης, που σε πρόσφατο άρ-θρο του είχε ασκήσει έντονη κριτική στον Γ. Δραγασάκη για τη θέση του «χωρίς μονομε-ρείς ενέργειες, μόνο αν προκληθούμε» –με αποτέλεσμα ο τελευταίος να εκφράσει από το βήμα της ΚΕ παράπονα για την «ποιότητα του διαλόγου μεταξύ των στελεχών»– εξήγη-σε την αλλαγή που έφερε το παράδειγμα της Κύπρου. «Τίθεται πλέον προς αίρεση η γραμ-μή της αέναης διαπραγμάτευσης, το όχι των μονομερών ενεργειών», εξήγησε δεικτικά. Για να συμπληρώσει ότι μετά τον εκβιασμό Ντράγκι, δεν επιτρέπεται να μην είσαι προ-ετοιμασμένος («ετοιμάζεις κόμμα και λαό») για αυτόν τον εκβιασμό και ότι η έξοδος από το ευρώ είναι πάνω στο τραπέζι.

Στα αξιοσημείωτα της συνεδρίασης ήταν και οι φωνές κριτικής που ακούστηκαν από συντρόφους-ισσες της ΑΝΑΣΑ, ειδικά στο θέμα των συνεργασιών και τον τρόπο λήψης των αποφάσεων. Παρά τις αρχικές σκέψεις, αυτές οι ενστάσεις δεν εκφράστηκαν με ξε-χωριστή τροπολογία.

Συγκεκριμένα, ο Κ. Αθανασίου έκανε λόγο για «συμβούλους» που «δεν εκλέγονται κά-

που, ούτε λογοδοτούν κάπου» και εκφράζουν επίσημα θέση για κρίσιμα ζητήματα, όπως το κυπριακό και το ενδεχόμενο πολέμου (!) και αναρωτήθηκε «πότε αποφασίσαμε παλλαϊκό μέτωπο», μιλώντας για παραβίαση της δημο-κρατίας και των συλλογικών αποφάσεων.

Η Μ. Μπαρσέφσκι τόνισε ότι δεν γίνεται να εκφράσουμε τη νέα ταξική πόλωση με πολι-τικές διεμβολισμού του μεσαίου χώρου και «προσέλκυσης προσωπικοτήτων», ενώ ο Π. Λάμπρου ζήτησε «ολική επαναφορά» στο σύνθημα «καμιά θυσία για το ευρώ-καμιά αυ-ταπάτη για τη δραχμή», εφόσον τα γεγονότα δικαιώνουν τις θέσεις μας, αλλά «δεν δικαιώ-νεται η μη εκφώνησή τους».

Από τη μεριά της πλειοψηφίας (Ν. Βούτσης, Π. Σκουρλέτης, Α. Φλαμπουράρης, Χ. Παπα-δόπουλος κ.ά.) παρουσιάστηκε ως αντίλογος ότι δεν πρέπει να επανέρχονται τα ίδια θέματα «υπονομεύοντας το κόμμα», ότι το «όχι στα μνημόνια» σήμαινε για τον ΣΥΡΙΖΑ σύγκρουση και ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν αφορά μόνο την ιστορική Αριστερά, αλλά ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις.

Ο Α. Καρίτζης ανέλυσε την «επικινδυ-νότητα» του ΣΥΡΙΖΑ για το σύστημα, επει-δή συνδέεται με τα κομμάτια της κοινω-

νίας που αντιστέκονται. Σαν ενοποιητικό στοιχείο του κόσμου που προσεγγίζει τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν έχει αριστερές καταβολές, πρότεινε τις έννοιες «δημοκρατία και αξιο-πρέπεια». Για τις επαφές με κορυφαία σο-σιαλδημοκρατικά στελέχη έκανε λόγο για «βαρίδια» και ενόψει του συνεδρίου εκτίμη-σε ότι χρειάζεται ένα «σφιχτό κόμμα», υπο-στηρίζοντας μεταξύ άλλων: «η δημοκρατία δεν ταυτίζεται με την πλαδαρότητα. Θέλου-με ένα σφιχτό κόμμα με μικρότερα όργανα, που θα δώσει τη μάχη στήριξης μιας κυ-βέρνησης της Αριστεράς. Δεν θα αρκεί το υπουργικό συμβούλιο».

Ο Χ. Λάσκος, αφού θύμισε ως πάγια αρχή των Μπολσεβίκων τη θέση «ό,τι κάνουμε εμείς, πρέπει να βοηθάει το ευρωπαϊκό ερ-γατικό κίνημα», εξέφρασε την άποψη ότι αυτή πρέπει να είναι οδηγός μας στα ζητή-ματα της ευρωζώνης και ότι το αδιέξοδο της κρίσης λύνεται μόνο με την αναδιανομή του πλούτου.

Οι οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ που ανή-κουν στην Αριστερή Ενότητα (Γ. Μηλιός, Ε. Τσακαλώτος,), παρόλο που κανείς από τη μειοψηφία δεν μίλησε για επιστροφή στη δραχμή ως επιλογή, επιχειρηματολόγησαν

κατά της «εθνικής αναδίπλωσης», της επακό-λουθης «νομισματικής υποτίμησης» και «του αναπόφευκτου ανταγωνισμού μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών». Σωστή κριτική για όσους θεωρούν ότι η αλλαγή νομίσματος αρκεί για να ανοίξει ο δρόμος για το σοσιαλισμό, θέση που όμως δεν προκύπτει από την τροπολογία που κατέθεσε η Αριστερή Πλατφόρμα.

Ο Ρ. Ρινάλτνι και τα μέλη της ΚΟΕ, που πήραν το λόγο, επέμειναν στις θέσεις τους για αντιμνημονιακό μέτωπο ακόμα και με δυνάμεις της λαϊκής δεξιάς και την προτεραι-ότητα της «παραγωγικής ανασυγκρότησης».

Από τα στελέχη του ΕΚΜ, ο Α. Μητρόπου-λος μίλησε για σαφέστερη και τολμηρότερη τοποθέτηση σε περίπτωση αποτυχίας μιας «επιθετικής διαπραγμάτευσης».

Επίσης, αρκετές ήταν οι αναφορές των με-λών του οργάνου στο επερχόμενο συνέδριο, στο θέμα της δημοκρατικής και συλλογικής λειτουργίας του φορέα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, στα μέτωπα πάλης της περιόδου (Χαλκιδική, απολύσεις στο δημόσιο, Υγεία, αντιφασιστικό κ.ά.), στην ανάγκη και τους τρόπους μεγαλύτερης δραστηριοποίησης των τοπικών οργανώσεων, τις νομαρχιακές και τη νεολαία.

Τοποθετήσεις συνέδρων για συμμαχίες, ευρώ, οργανωτικά, δημοκρατική λειτουργία κ.α.

10 ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Απρίλη 2013

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρ-τητη δράση της εργατικής τάξηςΟι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινω-νία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινω-νικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμόΟ καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δρά-ση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή.

Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λει-τουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμόσε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακό-μα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργα-τικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρ-σεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών.

Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπε-λευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλι-σμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σε-ούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού,

ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπη-λία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υπο-στηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρ-κοι εργάτες ενωμένοι.

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μει-ονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίαςH εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμέ-νους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργα-νωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμή-ματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατι-κή προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μα-ζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει γιαΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ»Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΕΚΔΟΤΗΣ: Γιάννης Χαριτόπουλος

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος

ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε.

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑEπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr , Fax: 210-3303566

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ:• Εξάμηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ

Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδρομή σας στο λογαριασμό 064/480017-65 της Εθνικής Τράπεζας.

Επικοινωνήστε μαζί μας:

www.

dea.

org.

gr

ΑΘΗΝΑ: Εξάρχεια 6909009815 ● Γκύζη 6957500105 ● Αμπελόκηποι 6973005569 ● Πετράλωνα 6974018716 ● Νέος Κόσμος

6985749304 ● Παγκράτι 6974793603 ● Κυψέλλη-Αγ.Παντελεήμονας 6957500101 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Νέα Ιωνία 6972036692 ● Χαλάνδρι

6974972217 ● Μαρούσι 6978641672 ● Ν. Ηράκλειο 6945498732 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Άλιμος 6945754555 ● Γλυφάδα 6944548787 ● Άγ.

Δημήτριος-Μπραχάμι 6932566460 ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Περιστέρι 6977710683 ● Αγ. Ανάργυροι 6936899442 ● Ίλιον 6957500102

● Χαϊδάρι 6974701829 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ: Ζωγράφου 6937271330 ● Βύρωνας 6972318747 Λαύριο 6979925065

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6944810156 ● Σαλαμίνα 6973376378

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ● 5ο Διαμέρισμα 6972814199 ● Τούμπα 6995270465 ● Δυτικές Συνοικίες 6979942083

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ: Καλαμάτα 6932422501 ● Πάτρα 6973235894 ● Αγρίνιο 6974473540 ● Βόλος 6979459034 ● Ρέθυμνο 6932008743 ● Ηράκλειο 6976332197 ● Ιεράπετρα 6976786326 ● Γιάννενα 6945704488 ● Βέροια 6977684341 ● Κοζάνη 6934374825 ● Λιβαδειά 6948364232

● Κομοτηνή 6907843752

Ιερισσός: Όταν το δόγμα καταστολής συναντάτην υπεράσπιση της αυθαιρεσίας του κεφαλαίου

Του Στράτου Νούρου

Τ ο ερώτημα πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η τρικομματική κυβέρνηση, για να πραγματοποιηθεί μια «επένδυ-

ση» που έχει απέναντί της την τοπική κοινωνία και καταστρέφει το περιβάλλον, απαντήθηκε τα ξημερώματα της περασμένης Τετάρτης.

Οι κινηματογραφικές συλλήψεις αποδεικνύ-ουν ότι μπορεί να φτάσει μέχρι την κατάργη-ση θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών. Πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί η εισβολή σε σπίτια στις 3 το πρωί από ένοπλους κουκουλοφόρους της ΟΠΚΕ, που σπάνε πόρτες και δένουν πισθά-γκωνα αγωνιστές μπροστά στις οικογένειές τους;

Είναι εμφανές από το κατηγορητήριο, που αναφέρεται κυρίως σε κακουργήματα, ότι στα πρόσωπα των δύο προφυλακισθέντων επιχει-ρείται να εδραιωθεί η πεποίθηση στην κοινή γνώμη ότι οι κάτοικοι της Ιερισσού δρουν ως τρομοκρατική οργάνωση.

Επιπλέον δεν υπήρχε καμία ανάγκη βίαιης σύλληψης με εισβολή στα σπίτια των συλλη-φθέντων, αφού έχουν αποδείξει ότι δεν είναι ύποπτοι φυγής με την ανταπόκριση τους σε όλες τις κλητεύσεις των δικαστικών αρχών να καταθέσουν ως μάρτυρες.

Η επιλογή λοιπόν αυτού του τρόπου σύλλη-ψης και της προφυλάκισης φαίνεται να μην είναι νομική, αλλά πολιτική. Είναι το πέρασμα από το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» στο δόγμα του κράτους «εκτάκτου ανάγκης».

Παράλληλα με τη δήλωση περί γαλατικού χω-ριού, ο υπουργός «Προστασίας του Πολίτη» στοχοποιεί μια τοπική κοινωνία που αγωνίζεται για την αξιοπρεπή διαβίωσή της και το περιβάλ-λον, θέλοντας επί της ουσίας να προειδοποιή-σει όποιον αντιστέκεται στη χώρα πως το κρά-τος «εκτάκτου ανάγκης» δεν κάνει διακρίσεις.

Η διπλή αυτή όμως σύλληψη και προφυλάκιση εγκαινίασε και νέα νομικά ήθη. Οι κατηγορούμε-νοι, σύμφωνα με τους συνηγόρους τους, απο-λογήθηκαν μέσα στο αστυνομικό μέγαρο αντί για το δικαστικό κτήριο, γεγονός που αποτελεί κατάφορη παραβίαση του διαχωρισμού εκτε-λεστικής και δικαστικής εξουσίας. Κατήγγειλαν ακόμα ότι η ταυτοποίηση του γενετικού υλικού έγινε με δείγμα που οι κατηγορούμενοι είχαν δώ-σει προγενέστερα, όταν είχαν προσέλθει να κατα-θέσουν ως μάρτυρες με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Στην προσπάθεια επιβολής της «αυταρχικής δημοκρατίας» αντέδρασαν άμεσα οι κάτοικοι της Ιερισσού με συγκέντρωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες έξω από το αστυνομικό μέγαρο. Την ίδια μέρα κινητοποιήσεις συμπα-ράστασης είχαμε και στη Θεσσαλονίκη.

Παράλληλα, μπροστά στην προκλητικότητα της αστυνομικής βίας, κάτοικοι επιτέθηκαν στο εγκαταλειμμένο(!) Αστυνομικό Τμήμα Ιε-ρισσού, λίγη ώρα μετά τις δύο συλλήψεις, με αποτέλεσμα την αναστολή λειτουργίας του.

Με τις φωνές τους ενώθηκαν οι φωνές χιλιάδων ανθρώπων στις πορείες αλληλεγγύης σε όλη την Ελλάδα, οι οποίες χαρακτηρίστηκαν από μεγάλη συμμετοχή, δυναμισμό και ευφάνταστα συνθή-ματα: «Εξόρυξη δε γίνεται, μην τρέφετε ελπίδες - Αν θέλετε χρυσό, ανοίξτε τις θυρίδες», «ΜΑΤ, συλλήψεις, καταστολή, αυτή είναι η επένδυση στη Χαλκιδική», «Τέρμα πια στις αυταπάτες, ή με τους Ρωμαίους ή με τους Γαλάτες».

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η υπόλοιπη Αριστερά στέκονται από την πρώτη στιγμή στο πλευρό των αγωνιζό-μενων κατοίκων με ενεργή συμμετοχή στις κινη-τοποιήσεις, ερωτήσεις στο κοινοβούλιο κλπ. Τα αιτήματα και οι μορφές πάλης, τα οποία έχει δια-λέξει ο κόσμος που αντιστέκεται στη Χαλκιδική, δεν μπορούν να μπουν σε καμία «ζυγαριά» νομι-μότητας-παρανομίας. Είναι ένας δίκαιος αγώνας απέναντι σε όλους αυτούς που μας εκμεταλλεύ-ονται και ταυτόχρονα λεηλατούν τη φύση. Για το κίνημα και την Αριστερά, η ανυποχώρητη στήρι-ξη αυτού του αγώνα, είναι μονόδρομος.

Στην τελευταία κεντρική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας δεσμεύτηκε από βήματος ότι μια ενδεχόμενη κυβέρνηση της Αριστεράς

θα σταματήσει την «επένδυση» των χρυσορυ-χείων στη Χαλκιδική και οπουδήποτε αλλού.

Επίσης το ψήφισμα, που υιοθετήθηκε με ευ-ρεία πλειοψηφία, αναφέρει χαρακτηριστικά: « Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεσμεύεται πως η κυβέρνηση της Αριστεράς, που θα στηριχθεί από το λαό, θα ακυρώσει τις συμβάσεις για εξορύξεις χρυ-σού στη Βόρεια Ελλάδα (…). Για να συμβάλλου-με από καλύτερες θέσεις στο σημερινό σκληρό κοινωνικό αγώνα ενάντια στις εξορύξεις χρυ-σού στη Χαλκιδική, η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ απο-φασίζει τη συγκρότηση ειδικής επιτροπής της, με εκπροσώπους των αρμόδιων Τμημάτων Οι-κολογίας και Περιβάλλοντος, Δικαιωμάτων και Οικονομικής Πολιτικής, των αρμόδιων ΕΕΚΕ της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και των αντί-στοιχων οργάνων του κόμματος στην περιοχή. Είναι άμεση ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ να εκφράσει την αλληλεγγύη του και έμπρακτα στους αγω-νιζόμενους κατοίκους της Χαλκιδικής».

Στη Χαλκιδική τους τελευταίους μήνες παίζε-ται κάτι παραπάνω από την τύχη του περιβάλ-λοντος. Πραγματοποιείται μια μάχη των «από κάτω» ενάντια σε μια κυβέρνηση μακρύ χέρι του ασύδοτου κεφαλαίου που στο βωμό του κέρδους απορρίπτει οποιαδήποτε περιβαλλο-ντική και υγειονομική πρόνοια και καταφεύγει στην κρατική καταστολή. Μέχρι τέλους είμα-στε στο πλευρό των κατοίκων της Χαλκιδικής!

ανάλυση • 11ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Απρίλη 2013

Η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967

Του Βασίλη Μορέλα

Η στρατιωτική δικτατορία (21/4/1967-23/ 7/1974) επιβλήθηκε με τον τρό-

μο των τανκς, των βασανιστη-ρίων και των εκτελέσεων. Δεν αποτέλεσε ιστορικό παράδοξο ούτε ιδιοτροπία παραφρόνων στρατιωτικών, αλλά επιλογή της άρχουσας τάξης και κλιμάκωση της μετεμφυλιακής κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας, με την κάλυψη των ιμπεριαλιστικών κέντρων της τότε εποχής.

«Ανάπτυξη»Στη μεταπολεμική «χρυσή εποχή», που κράτησε χοντρικά ως το 1973, ο παραγόμενος πλούτος της Δύσης αυξανόταν γρήγορα κι ακόμη γρη-γορότερα στην Ελλάδα. Εδώ αυτή η «ανάπτυξη» βασίστηκε στη σκλη-ρή εκμετάλλευση και το χαμηλό βιοτικό επίπεδο του λαού.

Ο μέσος εργατικός μισθός δεν έφτανε να ικανοποιήσει ούτε τα δύο τρίτα των βασικότερων ανα-γκών μιας οικογένειας. Ακόμη χειρότερα για τον μισό σχεδόν πληθυσμό, δηλαδή στον πρωτο-γενή τομέα, το αγροτικό εισόδη-μα ήταν το 46% του αστικού.

Ένας στους έξι κατοίκους ήταν αναλφάβητος, ενώ ο αριθμός των 100 μαθητών ανά τάξη δεν εξέπληττε. Το προσδόκιμο ζωής ήταν περίπου 10 χρόνια μικρότε-ρο απ’ ό,τι σήμερα κι η βρεφική θνησιμότητα οκταπλάσια.

Οι στερήσεις ανάγκαζαν σε μα-ζική μετανάστευση στο εξωτερι-κό. Μόνο από τη Γερμανία, είχαν περάσει ως το 1972 σχεδόν ένα εκατομμύριο γυναίκες και άντρες (ο τότε πληθυσμός της Ελλάδας ήταν περίπου 8,5 εκατομμύρια).

Μια δεκαετία μετά τη βαριά ήττα του Εμφυλίου, η Αριστε-ρά και το εργατικό κίνημα αρ-χίζουν να ανασυντάσσονται. Το 1958 η ΕΔΑ –με κορμό το πα-ράνομο ΚΚΕ– γίνεται για πρώ-τη φορά αξιωματική αντιπολί-τευση. Οι απεργίες ολοένα και πυκνώνουν, με χαρακτηριστική την πανελλαδική των οικοδό-μων το 1960.

Όλα τα χρόνια ως το ’67, οι αγω-νιστές έδιναν διαρκή μάχη με το αστυνομικό κράτος, τα εργοδο-τικά-ασφαλίτικα συνδικάτα, τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρο-νημάτων, τις εκλογές βίας και νο-θείας της καραμανλικής ΕΡΕ κλπ.

Το κίνημα κέρδιζε έδαφος! Με το αποκορύφωμα των Ιουλιανών του ’65, με την πρώτη από το 1946 γενική απεργία, με εκατοντάδες πορείες να σείουν την Αθήνα για 70 μέρες, με ένα εκατομμύριο κόσμου να συμμετέχει στην κη-δεία του Πέτρουλα και να ζητά «δημοκρατία, παιδεία και ψωμί», καπιταλιστές, στρατός και πολιτι-κό σύστημα θορυβήθηκαν.

Αφού αστικά και ρεφορμιστικά κόμματα αδυνατούσαν να χαλι-ναγωγήσουν τον κόσμο, ποικίλα επιτελεία άρχισαν να επεξεργά-ζονται σχέδια πραξικοπήματος. Τελικά οι συνταγματάρχες πρό-λαβαν τους βασιλικούς στρατη-γούς στις 21 Απρίλη 1967. Τους το επέτρεψε η ακαταλληλότητα της καθοδήγησης του κινήματος: ο συντηρητισμός της ΕΔΑ που κα-ταδίκαζε τα «έκτροπα» στις πο-ρείες και καθησύχαζε ότι δικτα-τορία δεν μπορεί να γίνει.

Χούντα και κεφάλαιοΗ Χούντα επιχείρησε να βάλει τα-φόπλακα στο κοινωνικό κίνημα, για να μην ανακοπεί η κερδοφο-ρία των Κροίσων. Η «ανάπτυξη» γι’ αυτούς συνεχίστηκε –αν και μειωμένη σε σχέση με το 1961-1966 (6,5% το χρόνο, αντί 8,6%). Κρατι-κές επιδοτήσεις, αγύριστα δανει-κά και φοροαπαλλαγές δίνονταν αφειδώς στο μεγάλο και το μεσαίο κεφάλαιο. Μονάχα ο Ρουφογάλης είχε δώσει 3,1 δισ. δραχμές σε χαρι-στικά-επισφαλή «δάνεια». Πώς να μην προστρέξουν στον πολυτελή γάμο του οι Λάτσης, Μποδοσάκης και Βαρδινογιάννης;

Την εξαετία 1967-1972 οι δημό-σιες δαπάνες για τους μεγαλοερ-γολάβους διπλασιάστηκαν. Την ίδια περίοδο η χωρητικότητα του ελληνικού στόλου υπερδι-πλασιάστηκε, ενώ οι φόροι των εφοπλιστών μειώθηκαν σχεδόν τέσσερις φορές.

Ένα διυλιστήριο χαρίστηκε στον Λάτση κι άλλο ένα στον Βαρδινο-γιάννη. Στον αμερικανό McDonald πληρώθηκαν 39 εκατ. δολάρια για να... μη φτιάξει την Εγνατία Οδό και 406 εκατ. δραχμές φαγώθη-καν, για να... μη χτιστεί ο περιβό-ητος Ναός-Τάμα στα Τουρκοβού-νια. Χρέη στο δημόσιο χαρίστηκαν στον ελληνοαμερικανό Πάππας της ESSO, ενώ ο... προσωπάρ-χης του, ο Τοτόμης, διορίστηκε υπουργός Δημόσιας Τάξης!

Δημόσια γη δωρίστηκε στην Πετρόλα, οι τραπεζίτες λήστευ-αν τα ασφαλιστικά Ταμεία, τα εργοδοτικά χρέη πάγωναν και οι εισφορές μειώνονταν κατά 20%. Πώς να μην ανακηρύξουν τον Παπαδόπουλο Ισόβιο Πρόεδρο της Ένωσης Εφοπλιστών τον Μάρτη του ’72 και πώς να μην του παραχωρήσει τη βίλα του στο Λαγονήσι ο Ωνάσης;

Η διαφθορά κι ο νεποτισμός της Χούντας ήταν ενδημικά φαι-νόμενα κι ας μην εμφανίζονταν στις λογοκριμένες εφημερίδες. Ο Παπαδόπουλος εκτόξευσε το δηλωμένο εισόδημά του στα 4.310.000 δρχ (μισθός εργάτη 4.000 δρχ), χρέωνε το δημόσιο με 600.000 το μήνα για το φωτι-σμό και την ασφάλεια των βιλών του και διόριζε τα αδέρφια του υπουργούς και γενικούς γραμμα-τείς υπουργείων!

Ο «αντιπρόεδρος» Μακαρέζος έκανε τον κουνιάδο του υπουργό Γεωργίας, ο γαμπρός του Παττα-κού αναλάμβανε έργα του δημο-σίου έναντι εκατομμυρίων και ο υπουργός Ναυτιλίας Ι.Χολέβας έγινε ξαφνικά... εφοπλιστής με 40 πλοία.

Με αυτά τα μέσα ο δείκτης κερ-δοφορίας κατέκτησε ένα ιστορικό ρεκόρ που διατηρεί ως σήμερα, την ίδια στιγμή που η φτώχεια κι οι ανισότητες εξαπλώνονταν. Οι προσπάθειες προσεταιρισμού μι-κροαστικών στρωμάτων δεν κά-λυπτε την πραγματικότητα.

Για παράδειγμα, η διατυμπα-νισμένη διαγραφή των αγροτι-κών χρεών αφορούσε κυρίως συνεταιρισμούς με... διορισμέ-νες διοικήσεις (384 εκατ. δρχ)

και ελάχιστα (7,4 εκατ. δρχ) τους φτωχούς αγρότες. Εξάλλου, το αγροτικό εισόδημα επέστρεψε το 1972 στα χαμηλά του 1960.

Ελέω ανταγωνιστικότητας και μείωσης ελλείμματος και εξωτε-ρικού χρέους (που το φαγοπότι αύξησε 40 φορές), ο μισθός εξαρ-τήθηκε από την παραγωγικότη-τα, σχεδιάστηκαν συγχωνεύσεις ασφαλιστικών ταμείων και κατάρ-γηση της επικουρικής ασφάλισης.

Η δραχμή υποτιμήθηκε μετά το ’71 και αυξήθηκαν τρομακτικά οι τιμές. Το κρέας ανατιμήθηκε 38%, ο ετήσιος πληθωρισμός απ’ το 4,4 αυξήθηκε στο 15,6 και μετά εκτινάχθηκε στο 26,9%. Συ-νολικά το μερίδιο εργασίας στο παραγόμενο προϊόν έπεσε από 40,2% το 1967 σε 32,2% το 1971, ενώ η μετανάστευση γνώρισε νέα ρεκόρ το ’69 και το ’70. Το 1971 έφυγαν 136.000 μετανάστες.

ΤρομοκρατίαΑυτή την πολιτική υποστήριζε η ανοιχτή τρομοκρατία του κα-θεστώτος. Επίσημα, την πρώτη βδομάδα συνελήφθησαν 6.500 πολίτες και σε τέσσερα χρόνια πάνω από 3.300 πέρασαν απ’ τα στρατοδικεία. Η ανάκριση στο ΕΑΤ-ΕΣΑ άφηνε ανάπηρους απ’ το ξύλο, τα ηλεκτροσόκ και τη «φάλαγγα» όσους δυσφορούσαν με το «γύψο». Τα κόμματα κι οι απεργίες απαγορεύτηκαν, στα συνδικάτα και τους φοιτητικούς συλλόγους οι διοικήσεις διορί-ζονταν, χαφιέδες της Ασφάλειας παντού, λογοκρισία στον Τύπο.

Τελικά, ο ματωμένος γύψος ρά-γισε και κατέρρευσε: από την εξέ-γερση του Νοέμβρη, από το φόβο να δοθούν όπλα στο λαό στην επι-στράτευση του ’74, από τους εργα-τικούς κι αγροτικούς αγώνες που ξεσήκωναν οι αντεργατικές πολι-τικές. Η αποχουντοποίηση όμως δεν έγινε ποτέ σοβαρά, αφού θα συνεπαγόταν τη διάλυση του βα-σικού κρατικού μηχανισμού, που είχε εμπλακεί στο «εθνοσωτήριο» έγκλημα. Το κράτος των καπιταλι-στών έπρεπε να διατηρηθεί.

Τη συντήρηση του ίδιου ταξι-κού κράτους και μεταπολιτευτικά

τη μαρτυρούν οι αποφάσεις Αρεί-ου Πάγου (684/75) και δικαστηρί-ων. Αυτές, μαζί με το Προεδρικό Διάταγμα 519/74 του Καραμανλή και του χουντικού «Προέδρου» Γκιζίκη, έδωσαν αμνηστία ή αθώ-ωσαν τους περισσότερους συνέ-νοχους: υπουργούς, δικαστές, αστυνομικούς, πανεπιστημια-κούς, βασανιστές.

Ως και οι καταδίκες των «πρω-ταίτιων» επιτεύχθηκαν μετά από μηνύσεις ιδιωτών και όχι αυτε-πάγγελτα. Ο Καραμανλής, ως πρωθυπουργός, ακύρωσε τις θα-νατικές καταδίκες των χουνταίων και αργότερα, το ’77, προσπάθη-σε να απαγορεύσει την πορεία του Πολυτεχνείου.

ΜεταπολίτευσηΣτη Μεταπολίτευση το σύστη-μα αναγκάστηκε να χάσει πολ-λά κομμάτια απ’ τη σάρκα του, παραχωρώντας δικαιώματα, βελτιώνοντας πρωτοφανώς το βιοτικό επίπεδο, νομιμοποιώ-ντας την Αριστερά, διώχνοντας τη Μοναρχία. Όμως κρατήθη-κε στη ζωή και σήμερα απειλεί ξανά κάθε δημοκρατική κι εργα-τική κατάκτηση και μάλιστα με το ίδιο πολιτικό προσωπικό ή με μαθητές του.

Τόμους γεμίζουν οι διαδρο-μές των Πλεύρηδων ή των Γε-ωργιάδη, Καρατζαφέρη, Βορίδη και Μιχαλολιάκου μεταξύ ΔΑΠ, ΕΠΕΝ, ΧΑ, ΛΑΟΣ, ΠΟΛΑΝ και ΝΔ. Πρόσφατο παράδειγμα ο Ηλίας Φιλιππακόπουλος, πρώην χουντικός Γραμματέας του ΣΦ Πολυτεχνείου, νυν διευθυντής Γραμματείας της ΝΔ.

Πτέρυγες κομουνιστοφάγων βα-σιλοχουντικών και ναζιστών συνα-σπίζονται πάλι εναντίον μας, για να σώσουν το σύστημα που τους ταΐ-ζει. Υφαίνουν, στην καλύτερη περί-πτωση, μια αστυνομοκρατούμενη «δημοκρατία» και προσπαθούν να ωραιοποιήσουν τη Χούντα, αφού η υπάρχουσα αστική δημοκρατία αποδεικνύεται φενάκη.

Για να σωθούμε οι εργαζόμε-νοι, χρειαζόμαστε μια νέα Μετα-πολίτευση. Για να τους ξεφορτω-θούμε οριστικά.

Αλήθειες και ψέματα

«O ελληνικός λαός πρέπει να μάθει να τρώει λιγότερο, να δουλεύει περισσότερο και να απαιτεί λιγότερα» (Παπαδό-

πουλος, 12/1969)Από την κηδεία του Πέτρουλα το 1965.

12 • διεθνή ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Απρίλη 2013

Μπέλφαστ: Αριστερά τοιχογραφία στη μνήμη του Μπόμπι Σαντς, δεξιά σύνθημα «εις μνήμην» της Θάτσερ.

Του Πάνου Πέτρου

Η εκλογή της Θάτσερ, το Μάη του 1979, συνέβη σε μια κρίσιμη ιστορικά

συγκυρία. Η παγκόσμια οικονο-μία έμπαινε στη δεύτερη μεγάλη ύφεση της δεκαετίας, καθώς το μοντέλο του μεταπολεμικού κα-πιταλισμού εξαντλούσε τη δυνα-μική του.

Στη Βρετανία, το οργανωμένο και μαχητικό εργατικό κίνημα είχε αποκρούσει κάθε απόπειρα να «πληρώσει την κρίση» και, με μπροστάρηδες τους ανθρακωρύ-χους, είχε ανατρέψει την κυβέρ-νηση των Συντηρητικών το 1974 και των Εργατικών το 1979 μετά το «χειμώνα της δυσαρέσκειας», το μεγαλύτερο απεργιακό κύμα για δεκαετίες.

Σε αυτό το αδιέξοδο, η Θά-τσερ υποσχέθηκε δύο πράγματα στην άρχουσα τάξη: Να σώσει το βρετανικό καπιταλισμό εφαρ-μόζοντας το νεοφιλελεύθερο δόγμα του Μίλτον Φρίντμαν και να εκδικηθεί το εργατικό κίνημα αντιστρέφοντας την ταπεινωτική ήττα του Χιθ.

Κλέφτρα γάλακτοςΕίχε δώσει δείγματα γραφής ως υπουργός Παιδείας, όταν κατάρ-γησε την παροχή δωρεάν γάλα-κτος στα σχολεία και έγινε για πρώτη φορά γνωστή σε όλη τη Βρετανία ως «κλέφτρα γάλακτος».

Για να εκλεγεί βέβαια, χρειά-στηκε το ρατσισμό, κάνοντας σημαία τις «ανησυχίες ανθρώ-πων ότι η χώρα θα κατακλυστεί από ξένους». Όταν βρέθηκε στην κυβέρνηση, αντιμετώπισε βαθιά ύφεση και καλπάζουσα ανεργία. Οι σκληρές πολιτικές, που ακο-λούθησε, φόρτωναν όλες τις συ-νέπειες στους εργαζόμενους.

Το καλοκαίρι του 1981 ξέσπα-σαν εξεγέρσεις στο Μπρίξτον και άλλες φτωχογειτονιές, που αντιμετωπίστηκαν με σκληρή καταστολή. Μπροστά σ’ αυτή τη συνεχιζόμενη καταστροφή, η Θά-τσερ δήλωσε το ιστορικό: «The lady’s not for turning» (Η κυρία δεν στρίβει).

Την ίδια απανθρωπιά που έδει-χνε προς τους άνεργους και τους φτωχούς, έδειξε και απέναντι στους 23 αιχμάλωτους Ιρλανδούς απεργούς πείνας, που διεκδικού-σαν την αναγνώριση της πολιτι-κής φύσης του ιρλανδικού αγώ-να. Ακόμα και όταν (στη διάρκεια

της απεργίας) ο Μπομπι Σαντς εξελέγη βουλευτής, η Θάτσερ επέμενε πως πρόκειται για κοινό εγκληματία. Δέκα από τους απερ-γούς, και ο Μπόμπι Σαντς ανάμε-σά τους, αφέθηκαν να πεθάνουν. Η Θάτσερ δήλωσε: «Ο κύριος Σαντς ήταν ένας καταδικασμένος εγκληματίας. Ήταν επιλογή του να αφαιρέσει τη ζωή του».

Η Θάτσερ ήταν εξαιρετικά αντι-δημοφιλής το 1981, ενώ ήδη από το 1980 μια πολύμηνη απεργία των μεταλλεργατών λίγο έλειψε να την ανατρέψει. Αυτό την έκανε εξαιρετικά διστακτική. Σε αντίθε-ση με τον «μύθο» που την περιέ-βαλλε, η πρώτη της θητεία χαρα-κτηρίστηκε από την προσπάθεια να αποφεύγει συγκρούσεις με το εργατικό κίνημα.

ΠολεμοκαπηλείαΑυτό που την έσωσε ήταν η προ-σωρινή ανάκαμψη της οικονο-μίας το 1982-1983, αλλά ίσως δεν θα ήταν αρκετή χωρίς τον πόλεμο των Φόκλαντ το 1982. Ήταν ένας «κατασκευασμένος» πόλεμος. Κάτι σχεδόν ακατοίκητες νησίδες 7.000 μίλια μακριά από τις αργε-ντίνικες ακτές είχαν ξεμείνει ως βρετανική κτήση από την εποχή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.

Η δικτατορία της Αργεντινής κατέλαβε αυτές τις νησίδες, παί-ζοντας το χαρτί του εθνικισμού στο εσωτερικό της χώρας με μια (όπως νόμιζαν) «ανέξοδη» ενέρ-γεια.

Όμως η Θάτσερ το είδε ως ευκαιρία και κήρυξε πόλεμο γι’ αυτές τις νησίδες. Ο πόλεμος κό-στισε τις ζωές 649 Αργεντίνων και 258 Βρετανών, αλλά χάρισε στη Θάτσερ το προσωνύμιο «Σιδηρά Κυρία» και την επανεκλογή της το 1983.

Ο πραγματικός στόχος του πο-λέμου φάνηκε γρήγορα. Η ίδια η Θάτσερ έκανε το συσχετισμό, κα-θώς βάφτισε τα συνδικάτα «εσω-τερικό εχθρό» και τους κήρυξε πόλεμο. Πέρασε την πιο σκληρή αντισυνδικαλιστική νομοθεσία στο δυτικό κόσμο και άρχισε να χτυπά κάθε κλάδο ξεχωριστά, εφαρμόζοντας πρώτη την τακτι-κή της «σαλαμοποίησης».

Η σημαντικότερη και κορυ-φαία σύγκρουση έγινε με τους ανθρακωρύχους το 1984-85. Ένα σαρωτικό πρόγραμμα κλεισίμα-τος ορυχείων προκάλεσε απερ-γία. Η κυβέρνηση είχε στοκάρει μεγάλες ποσότητες κάρβουνου,

έδωσε μεγάλες αυξήσεις στους αστυνομικούς και οργάνωσε απεργοσπαστικό μηχανισμό, ενώ η αστυνομία επέβαλε στρα-τιωτικό νόμο στις περιοχές των ορυχείων, προκαλώντας άγριες συγκρούσεις με τις απεργιακές φρουρές.

Απέναντι σε αυτή την απόλυτα οργανωμένη μετωπική επίθεση, οι ανθρακωρύχοι αγωνίστηκαν ηρωικά επί 10 μήνες και έγιναν παγκόσμιο σύμβολο αγώνα. Και πάλι σε αντίθεση με το «μύθο» της, η «Σιδηρά Κυρία» σκέφτηκε να υποκύψει.

Δύο φορές παραλίγο να νική-σουν οι ανθρακωρύχοι (όταν ξέ-σπασε απεργία στα λιμάνια και όταν οι επιστάτες των ορυχείων απείλησαν με απεργία). Αλλά το 1985 δεν ήταν το 1974. Αυτή τη φορά δεν είχαν στο πλευρό τους άλλα συνδικάτα. Αφέθηκαν να παλέψουν μόνοι τους, από συν-δικαλιστικές ηγεσίες είτε εξαγο-ρασμένες είτε φοβισμένες, και τελικά ηττήθηκαν.

Με τον αέρα της επιτυχίας της, στην ίδια θητεία η Θάτσερ ξεπού-λησε τις δημοτικές κατοικίες, ιδι-ωτικοποίησε το αέριο, το ρεύμα, το νερό, το χάλυβα, οδήγησε σε κλείσιμο βιομηχανίες, λιμάνια κλπ.

Εκείνη την εποχή, οι Εργατικοί υιοθέτησαν τη θεωρία της «πα-ντοδυναμίας του θατσερισμού» (τα συνδικάτα ηττήθηκαν, η κοι-νωνία εξατομικοποιείται, ο νεο-φιλελευθερισμός θριαμβεύει στα μυαλά των ανθρώπων), δικαιολο-γώντας τη δικιά τους δεξιά στρο-φή και την ψοφοδεή τους αντιπο-λίτευση. Κάπως έτσι έστρωσαν το δρόμο στην επανεκλογή της Θά-τσερ για τρίτη θητεία.

Ο Poll TaxΣε αυτό το φόντο, η «κυρία» προ-σπάθησε να επιβάλλει τον Poll Tax, έναν κεφαλικό φόρο που θα πλήρωναν εξίσου άνεργοι και Δούκες. Πιστεύοντας πως είναι ανίκητη, εγκατέλειψε την τακτική της «σαλαμοποίησης» και εξαπέ-λυσε μια μετωπική ταξική επίθε-ση σε όλους τους φτωχούς και τους εργαζόμενους της χώρας.

Σύντομα οργανώθηκε μια μα-ζική εκστρατεία άρνησης πλη-ρωμής. Παρά τις φυλακίσεις, εκατομμύρια άνθρωποι δεν πλή-ρωναν τον Poll Tax και συμμετεί-χαν σε μαζικές διαδηλώσεις. Η πιο διάσημη από αυτές, η διαδή-

λωση 200.000 ανθρώπων στις 31 Μάρτη του 1990 στο Λονδίνο, όταν δέχτηκε επίθεση της αστυ-νομίας, μετατράπηκε σε εξέ-γερση, στη «Μάχη της Πλατείας Τραφάλγκαρ» η οποία έβαλε την ταφόπλακα στον Poll Tax, αλλά και στην ίδια τη Θάτσερ.

Όπως έγραψε χρόνια μετά ο θα-τσερικός υπουργός Alan Clarke, τη νύχτα των επεισοδίων οι βου-λευτές των Συντηρητικών συζη-τούσαν «να παρατήσουμε την κυρία για να σώσουμε τα τομάρια μας». Πράγματι, το Νοέμβρη του 1990, η «Σιδηρά Κυρία» εκδιώχθη-κε από το ίδιο της το κόμμα και τελείωσε την πολιτική της καριέ-ρα νικημένη.

«Κληρονομιά»Άφησε πίσω της μια πολύ πιο άνι-ση χώρα. Οι ήττες των εργαζομέ-νων και η διάλυση του κοινωνι-κού κράτους συνδυάστηκε με το μεγάλο «πάρτι» στο Σίτι του Λον-δίνου. Τα «Παιδιά του Σίτι» εμφα-νίζονταν με τις πόρσε και τα πολυ-τελή πάρτι ως νέα πρότυπα, ενώ ο πληθυσμός που ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας, από 13% το 1979, έφτασε στο 22,2% το 1990.

Πέρα από αυτές τις «επιτυχίες» της, η Θάτσερ άνοιξε το δρόμο στην επικράτηση του νεοφιλε-λευθερισμού διεθνώς και στη μετατόπιση της πολιτικής σκηνής συνολικά προς τα δεξιά. Στην ίδια τη Βρετανία, αυτό εκφράστηκε με την υποταγή του Τόνι Μπλερ στο θατσερισμό και με τη δημι-ουργία των «Νέων Εργατικών», τους οποίους η ίδια η Θάτσερ χαρακτήρισε το «σημαντικότερο επίτευγμά της». Όλες οι κυβερνή-σεις ακολούθησαν το δρόμο της.

Όμως στην ουσία απέτυχε. Μπορεί να κατέστρεψε εκατομ-μύρια ζωές, αλλά δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει όλα όσα περίμεναν οι καπιταλιστές και όλα όσα ήθελε να κάνει. Σε μια εποχή όπου ο «Economist» «ει-σηγούνταν» μειώσεις 20% στους μισθούς, υπήρξαν κλάδοι στο δη-μόσιο που κατέκτησαν ακόμα και αυξήσεις. Οι περικοπές δημοσίων δαπανών δεν έφτασαν εκεί που ήθελε, αντίθετα υπήρξαν περίο-δοι που οι δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκαν.

Ο γρήγορος πλουτισμός των «Παιδιών του Σίτι» δεν αντανα-κλούσε μια συνολική ανάκαμψη του βρετανικού καπιταλισμού. Το σύντομο «μπουμ», που στηρί-

χθηκε στο τραπεζικό σύστημα, τέλειωσε μαζί με την κατάρρευση του Σίτι τη «Μαύρη Δευτέρα» (19 Οκτώβρη 1987). Οι Τόρηδες εγκα-τέλειψαν τα δόγματα κι έριξαν δημόσιο χρήμα για να αποφύγουν μια νέα ύφεση, αλλά αυτή επέ-στρεψε το 1989.

Η Θάτσερ ποτέ δεν μπόρεσε να δώσει διέξοδο στην κρίση και τα προβλήματα του βρετανικού κα-πιταλισμού. Η αποτυχία της φαί-νεται πιο εκκωφαντική σήμερα, στη δίνη της κρίσης.

Επιπλέον, η Θάτσερ ποτέ δεν «κέρδισε την κοινωνία». Αξιοποίη-σε ένα από τα πιο αντι-αναλογικά εκλογικά συστήματα και σημαίες όπως ο ρατσισμός και ο εθνικι-σμός. Το 1983, στη μεγαλύτερη εκλογική της νίκη, μόνο το 9% υποστήριζε την περικοπή κοινω-νικών δαπανών. Το 1984, το 69% ζητούσε από την κυβέρνηση να αντιμετωπίσει την ανεργία και όχι τον πληθωρισμό.

Στο τέλος της θητείας της, το 50% της εργατικής τάξης ήταν συνδικαλισμένο, ένα από τα με-γαλύτερα ποσοστά διεθνώς. Το γιατί δεν ηττήθηκε, το εξήγησε η ίδια, όταν έγραψε πως, αν αντι-μετώπιζε μια αντίσταση σαν αυτή του 1978-1979, «μπορεί τελικά να είχαμε διαλυθεί».

Η σημασία των πανηγυρισμώνΟι πολιτικοί εκπρόσωποι «των από πάνω» –από τον Κάμερον ως τον Μπαράκ Ομπάμα–, τα μεγάλα ΜΜΕ και οι ιδεολογικοί της επίγο-νοι λένε και γράφουν ύμνους.

Από «τους από κάτω» ο θάνατός της γιορτάζεται, με αποκορύφω-μα τα πάρτι στους δρόμους, τις πλατείες, τις παμπ, τις εργατικές λέσχες σε όλη τη Βρετανία, αλλά και με τις «ασεβείς» παρεμβάσεις προσωπικοτήτων, καλλιτεχνών, βετεράνων ανθρακωρύχων που εύχονται «στα τσακίδια». Είναι δείγμα της πολιτικής και κοινωνι-κής πόλωσης σήμερα.

Όσοι γράφουν ύμνους, θέλουν να σώσουν την «ημιθανή» ΤΙΝΑ (το νεοφιλελεύθερο There is No Alternative – Δεν Υπάρχει Εναλ-λακτική).

Όσοι γιορτάζουν το θάνατό της, δεν κοιτάνε μόνο πίσω, αλλά και γύρω τους και εκφράζουν την ανάγκη μαζί με τη Θάτσερ να θά-ψουμε και την «κληρονομιά» και τους «κληρονόμους» της.

Η άνοδος και η πτώση της ΘάτσερΑπό την ηρωική απεργία των ανθρακωρύχων. Η Θάτσερ με τον αγαπημένο

της δικτάτορα Πινοσέτ.

διεθνή • 13ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Απρίλη 2013

Ρήγμα στην αστική τάξη της ΠορτογαλίαςΤο Συνταγματικό Δικαστήριο της Πορτογαλίας έκρινε αντι-συνταγματικά μια σειρά μέτρα (όπως η κατάργηση του 14ου μισθού) που ψήφισε η κυβέρνηση Κοέλιο στην Πορ-τογαλία με απαίτηση της τρόικας. Η είδηση έχει σοβαρή διάσταση. Δεν έγινε κάποιο θαύμα στην Πορτογαλία και η δικαιοσύνη έγινε «ανεξάρτητη» μέσα στον καπιταλισμό. Την εκδίκαση ανακίνησε ο ίδιος ο (δεξιός) πρόεδρος της δημοκρατίας και η απόφαση εκφράζει ενστάσεις από με-ρίδα της πορτογαλικής άρχουσας τάξης (που θίγεται από το ρήμαγμα της εσωτερικής αγοράς). Όταν εμφανίζονται ρήγματα μέσα στους καπιταλιστές, η κατάσταση περιπλέ-κεται. Βέβαια, η κυβέρνηση Κοέλιο απάντησε προωθώ-ντας «ισοδύναμες» δραστικές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες. Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα…

Ιταλία: Οι τεχνοκράτες επιστρέφουν από το παράθυροΟ (αριστερών καταβολών) ιταλός πρόεδρος της δη-μοκρατίας Τζόρτζιο Ναπολιτάνο σχημάτισε μια ομάδα 10 «σοφών», που λειτουργεί ως άτυπη κυβέρνηση, καθώς δεν έχει προκύψει ακόμα συμφωνία ανάμεσα στα κόμματα. Περιλαμβάνει και κάποιους εκλεγμένους, αλλά έχει επίσης «προσωπικότητες» όπως ο διοικητής της Τράπεζας της Ιταλίας. Στο μεταξύ ο Μόντι παραμένει «υπηρεσιακά» στο πόστο του πρωθυπουργού. Αν η λύση αποδειχθεί μακράς διάρκειας, οι Ιταλοί θα έχουν διώξει από την πόρτα τους τεχνοκράτες, απλά για να επιστρέ-ψουν από το παράθυρο. Είπαμε, στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα…

Επιστράτευση απεργών στην ΑίγυπτοΣτη «σκιά» των πολιτικών μαχών και των συγκρούσεων ομάδων διαδηλωτών με οπαδούς της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, οι οδηγοί τρένων στην Αίγυπτο προχώρη-σαν στην πρώτη τους απεργία από το 1986, με μισθολογι-κά κυρίως αιτήματα. Κήρυξαν απεργία διαρκείας, η οποία αντιμετωπίστηκε από την κυβέρνηση του Μόρσι αρχικά με έναν (καλοπληρωμένο) απεργοσπαστικό μηχανισμό. Όταν απέτυχε, κηρύχθηκε στρατιωτικός νόμος στα τρένα και οι οδηγοί επιστρατεύτηκαν. Η Ομοσπονδία των Ανεξάρτητων Συνδικάτων, κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς και ομάδες ακτιβιστών έχουν καταγγείλει το μέτρο και οργανώνουν κινητοποιήσεις συμπαράστα-σης στους απεργούς και ενάντια στην επιστράτευση. Η κίνηση του Μόρσι έχει προκαλέσει σοκ («ο στρατός χρησιμοποιείται για να σπάσει απεργία») στην Αίγυπτο της –τουλάχιστον– «κουτσής» δημοκρατίας και των συγκρούσεων, καθώς παραμένει το ερώτημα αν θα ολο-κληρωθεί το γκρέμισμα της δικτατορίας ή θα παραμείνει η παλιά κρατική μηχανή στη θέση της.

Προς νέο εργατικό κόμμα στη ΒολιβίαΜε πρωτοβουλία των ανθρακωρύχων και τη στήριξη της εργατικής συνομοσπονδίας COB, οργανώθηκε στη Βολιβία συνέδριο με στόχο να προωθηθεί η δημιουργία «του πολιτικού εργαλείου της εργατικής τάξης». Αν και είναι νωρίς για να κρίνουμε, η μαζικότητα των δια-δικασιών και η υποστήριξη στο εγχείρημα προϊδεάζει για συνέχεια της διαδικασίας συγκρότησης πολιτικού κόμματος. Το εργατικό κίνημα έχει έρθει αρκετές φορές σε σύγκρουση με την κυβέρνηση Μοράλες τα τελευ-ταία χρόνια. Σε μια σειρά απεργίες, το χάσμα ανάμεσα στις δύο πλευρές βάθαινε με σκληρές κατηγορίες εκατέρωθεν. Αν δημιουργηθεί το νέο εργατικό κόμμα, θα πρόκειται για οριστικό διαζύγιο. Η αλήθεια είναι πως οι παραδόσεις της COB και ιδιαίτερα των ανθρακωρύ-χων από τη δεκαετία του ’50 (με την υιοθέτηση ενός προγράμματος παρεμφερούς με το «μεταβατικό» του Τρότσκι και τον κεντρικό της ρόλο στην επανάσταση του 1952) μέχρι το κίνημα του 2003-2005, όταν τέθηκε ζήτημα εξουσίας, πάντα την έφερναν αντιμέτωπη με τα όρια του συνδικαλισμού. Το αν θα δοθεί απάντηση σε αυτό το ζήτημα και το τι είδους απάντηση θα δοθεί (τι τύπου κόμμα) είναι απολύτως κρίσιμο και μπορεί να αλλάξει ριζικά το πολιτικό τοπίο στη Βολιβία…

Του Πάνου Πέτρου

Η «μπολιβαριανή διαδικασία» επι-βίωσε και βγήκε νικήτρια στην πρώτη εκλογική δοκιμασία χω-

ρίς τον Ούγκο Τσάβες. Ο υποψήφιος του PSUV, Νικόλα Μαντούρο, εξελέγη πρόε-δρος της Βενεζουέλας.

Ωστόσο ήταν μια νίκη οριακή, μετά από μια αναμέτρηση θρίλερ. Ο Μαντού-ρο κέρδισε 7,5 εκατομμύρια ψήφους και το 50,7%, ενώ ο αντίπαλός του, Καπρίλες, κέρδισε 7.270.000 ψήφους και το 49,1%. Τη νύχτα των αποτελεσμάτων, οι «τσα-βίστας» πανηγύρισαν, αλλά δεν ήταν το λαϊκό γλέντι προηγούμενων επιτυχιών. Κυριαρχούσε η ανακούφιση, αλλά και ο προβληματισμός, η απότομη συνειδητο-ποίηση ότι θα μπορούσαν να ηττηθούν.

Σε σύγκριση με τον Οκτώβρη του 2012, περίπου 700.000 ψηφοφόροι «μετακι-νήθηκαν» από το PSUV στην αντιπολίτευ-ση. Με τη συμμετοχή σχεδόν στα ίδια επίπεδα, αυτό μεταφράστηκε σε συρρί-κνωση της διαφοράς (τον Οκτώβρη το «σκορ» ήταν 55%-45%).

Ο Οκτώβρης του 2012, ήταν η πιο δύσκολη νίκη του Τσάβες από το 1998, με την αντιπολίτευση να αυξάνει την επιρροή της πολύ περισσότερο από την αύξηση της επιρροής του Τσάβες. Στις εκλογές της 14ης Απρίλη αυτή η τάση ενί-σχυσης της αντιπολίτευσης συνεχίστη-κε, αλλά με νέο στοιχείο την πτώση των «τσαβικών» ψήφων σε συνθήκες αυξη-μένης συμμετοχής.

Οι αιτίες της σταθερής αύξησης των ψήφων της αντιπολίτευσης δεν είναι καινούργιες. Η αντιπολίτευση έχει κα-τορθώσει να ενώσει τις γραμμές της από την κεντροαριστερά έως την άκρα δεξιά και έχει συνέλθει από την παράλυση της ήττας του πραξικοπήματος και του λοκά-ουτ το 2002-2003.

Τα μεσαία και μικροαστικά στρώματα έχουν στοιχιστεί πίσω από την άρχουσα τάξη, που προωθεί μια ατζέντα «ελκυστι-κή» σε αυτά τα ακροατήρια (εγκληματι-κότητα, πληθωρισμός, «επερχόμενη οι-κονομική κατάρρευση», «κομμουνιστική απειλή» κλπ).

Ωστόσο αυτό που πάντοτε έκρινε το αποτέλεσμα ήταν το κατά πόσο η φτωχή και εργαζόμενη πλειοψηφία πειθόταν ότι αξίζει τον κόπο να συνεχίσει να στηρίζει την «μπολιβαριανή διαδικασία» ή απο-γοητευόταν από τα συνεχή εμπόδια που βάζει η ηγεσία του PSUV και του κράτους (η «μπολιμπουρζουαζία») στη ριζοσπα-στικοποίηση της «διαδικασίας».

Σε αυτές τις μόνιμες αιτίες προστέθη-καν δύο παράγοντες τους τελευταίους μήνες, στους οποίους μπορεί να αποδο-θεί η μικρή «ανατροπή» στον εκλογικό συσχετισμό. Η αντιπολίτευση έχει απο-κτήσει αδιαμφισβήτητο ηγέτη: Η καλή εκλογική επίδοση του Καπρίλες, σε σχέ-ση με το παρελθόν, απέναντι στον Τσά-βες τον Οκτώβρη του έδωσε τεράστια ώθηση. Από την άλλη ο Μαντούρο δίνει ακόμα εξετάσεις στο «μπολιβαριανό» στρατόπεδο, όπως φάνηκε από την επι-μονή του να εμφανίζεται ως «πολιτικός γιος του Τσάβες».

Η προεκλογική εκστρατεία του Κα-πρίλες πάτησε στις αδυναμίες του τσα-βικού στρατοπέδου. Δεν εμφανίστηκε

ως εχθρός της «διαδικασίας» που θα την αντιστρέψει, αλλά τοποθέτησε τον εαυτό του λαθραία εντός του «μπολιβα-ριανού» πλαισίου, με την ελπίδα να διεκ-δικήσει και τους –δίκαια– δυσαρεστη-μένους από την «μπολιμπουρζουαζία»: Αφενός, κατήγγειλε τον Μαντούρο ότι δεν είναι… Τσάβες. Αφετέρου, συναγωνί-στηκε (και κάποιες φορές πλειοδότησε) τον Μαντούρο σε φιλολαϊκές υποσχέ-σεις, δηλώνοντας πως θα βρει τα λεφτά «αξιοποιώντας τους εθνικούς πόρους» που «κακοδιαχειρίζεται» και «σκορπάει» το PSUV.

Προφανώς πρόκειται για δημαγωγία. Ο Καπρίλες οικονομικά είναι παιδί της ελίτ, μέλος μιας από τις ισχυρότερες οικογέ-νειες της Βενεζουέλας. Πολιτικά συμμε-τείχε ενεργά στο πραξικόπημα του 2002 και ήταν ο ενορχηστρωτής της ένοπλης επίθεσης στην κουβανική πρεσβεία. Αυτό αρκούσε για να μην πείσει ικανό αριθμό ψηφοφόρων για την ειλικρίνειά του.

Αλλά όσο η «μπολιβαριανή διαδικα-σία» αντιμετωπίζει «τρικλοποδιές» από μέσα, θα γίνεται όλο και πιο απειλητικός. Η αργή αλλά σταθερή ανάκαμψη της Δε-ξιάς αυτά τα χρόνια είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι, αν η «διαδικασία» δεν ριζο-σπαστικοποιηθεί, μπορεί να ηττηθεί και μάλιστα «χωρίς να πέσει τουφεκιά».

Αυτά είναι ζητήματα που θα πρέπει έτσι κι αλλιώς να απασχολήσουν τους «τσαβίστας». Αλλά σήμερα υπάρχουν πιο άμεσα ζητήματα. Ο Καπρίλες δεν ανα-γνωρίζει το αποτέλεσμα και ζητά επανα-καταμέτρηση όλων των ψήφων. Οι «δη-μοκρατικές ευαισθησίες» του είναι σκέτη απάτη, γιατί ήταν εκ των προτέρων γνω-στό ότι η αντιπολίτευση δεν επρόκειτο να αναγνωρίσει το αποτέλεσμα.

Ήταν μια ειλημμένη απόφαση που ήρθε στο φως τόσο με στοιχεία που δι-έρρευσαν για σχεδιασμούς μεταξύ Κα-πρίλες-Ουάσινγκτον και στελεχών της Κεντρικής Εκλογικής Επιτροπής, όσο και δημόσια με την άρνηση του Καπρίλες να υπογράψει προεκλογικά δήλωση ότι θα σεβαστεί το αποτέλεσμα.

Το ερώτημα είναι πόσο μακριά θα τρα-βήξει τη σύγκρουση η αντιπολίτευση, καθώς πλέον η οριακή διαφορά διευκο-λύνει το «έργο» της. Η ομιλία του Καπρί-λες ήταν κατηγορηματική για την «πα-ρανομία» της προεδρίας Μαντούρο και προϊδεάζει για ενδεχόμενο «ανένδοτου» αγώνα της Δεξιάς.

Ήταν δεδομένο ότι μετά το θάνατο του Τσάβες η Βενεζουέλα θα έμπαινε σε μια

νέα περίοδο με πολλά ενδεχόμενα ανοι-χτά. Το οριακό εκλογικό αποτέλεσμα μπορεί να επιταχύνει απότομα τις εξελί-ξεις.

Η «ανυπακοή» στο αποτέλεσμα μπορεί να συνοδευτεί από επιθετικές ενέργειες αποσταθεροποίησης. Η λαϊκή αντίδραση σε ενδεχόμενη ανταρσία της Δεξιάς μπο-ρεί να οδηγήσει σε αναμετρήσεις αντί-στοιχες με αυτές του 2002-2003.

Τέλος, το σενάριο μιας «εθνικής συμ-φιλίωσης» που θα μαχαιρώνει πισώπλατα τη «διαδικασία», δεν μπορεί να αποκλει-στεί. Για τους «από πάνω» αυτό το σε-νάριο υπάρχει ήδη. Αποκαλυπτική είναι η δήλωση του Μαντούρο ότι, πριν ανα-κοινωθούν τα αποτελέσματα, ο Καπρίλες του ζήτησε να κάνουν μια «συμφωνία», την οποία απέρριψε. Προφανώς ήταν μια τελευταία προσπάθεια «ενσωμάτωσης» της ηγεσίας του PSUV, πριν επιλεγεί η σύγκρουση.

Το «καρότο και μαστίγιο» μπορεί να συνεχιστεί και, με τον Μαντούρο αποδυ-ναμωμένο εκλογικά, είναι ένα ζήτημα το κατά πόσο θα βρεθούν «πρόθυμοι» στην ηγεσία του PSUV ή στο κράτος να προτι-μήσουν το «καρότο».

Άμεσα το ενδιαφέρον στρέφεται στην επανακαταμέτρηση. Σε μια τόσο πολω-μένη χώρα, ζητήματα όπως το πώς θα γίνει, από ποιους θα γίνει, τι αποτέλεσμα θα βγάλει, πόσο αξιόπιστο θα είναι και αν θα γίνει και αυτό αποδεκτό δεν είναι λυμένα. Όλοι οι «μεγάλοι παίκτες» θα παίξουν το ρόλο τους (κράτος, κομμα-τικές ηγεσίες, πρεσβείες, επιχειρήσεις). Γι’ αυτό και μόνη εγγύηση παραμένει η δύναμη που «έκοψε» και προηγούμενους «γόρδιους δεσμούς», όπως αυτή του 2002-2003: η δράση των εκατομμυρίων «τσαβίστας», το ανεξάρτητο κίνημα των «από κάτω».

Από το πραξικόπημα στις 11 Απρίλη του 2002 και το τσάκισμά του με τη λαϊκή κι-νητοποίηση στις 13 Απρίλη, εμφανίστηκε άλλωστε ένα διαχρονικό στη Βενεζουέλα σύνθημα: «Αν ξανάρθουν όπως στις 11, θα ξανάρθουμε όπως στις 13».

Κλείνοντας θα θέλαμε να τονίσουμε ότι τόσο «ενδιαφέρον» παγκόσμια από τα ΜΜΕ για τη «διχασμένη χώρα» και τόση «αγωνία» για το «πώς θα κυβερνήσει ο Μαντούρο» δεν είδαμε ούτε για τον Μπους το 2000 και το 2004, ούτε για τη μεξικανική Δεξιά το 2006 και το 2012, ούτε για την πλειοψηφία των πολι-τικών ηγετών του δυτικού κόσμου που έχουν εκλεγεί με οριακή διαφορά ή βλέπουν το 50% μόνο στον ύπνο τους…

Η «μπολιβαριανή διαδικασία» σε κρίσιμο σταυροδρόμι

Οριακή νίκη του Μαντούρο, σκέψεις ανταρσίας από τη Δεξιά

14 • νεολαία ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Απρίλη 2013

Του Άγγελου Κάπαρη

Σ ήμερα διεξάγονται οι φοιτητικές εκλογές, σε καιρό κρίσης και μνη-

μονίων. Η αλήθεια είναι ότι το κλίμα στις σχολές είναι σχετικά υποτονικό, αλλά ανοίγουν πιο εύκολα πολιτικές συζητήσεις στους συλλόγους.

Οι παρατάξεις της τρικομματι-κής κυβέρνησης στα πανεπιστή-μια έστησαν πάλι πανηγυράκια στις σχολές, φτιάχνοντας ολόκλη-ρα «πάρκα διασκέδασης », ώστε να «ξεχάσουμε» λίγο την εξαθλί-ωση που έχουν φέρει στους φοι-τητές και τις οικογένειές τους οι πολιτικές των μνημονίων.

Παράλληλα βέβαια δεν παρέ-λειψαν να δείξουν και το πραγ-ματικό τους πρόσωπο. Στο ΤΕΙ Πάτρας, με καθοδήγηση της ΠΑΣΠ μπράβοι επιτέθηκαν σε φοιτητική συνέλευση (μάλλον για να δώσουν το προεκλογικό τους στίγμα).

Επίσης, η ΝΔ έφτασε να ασχο-ληθεί με προεκλογικό πάρτι των σχημάτων της ΑΡΕΝ-ΕΜΠ, επει-δή στο αφισάκι είχε μια εικόνα από τους ζαπατίστας και να μι-λήσει πάλι για υπόθαλψη αιμοδι-ψών κουκουλοφόρων και εγκλη-ματιών, δίνοντας σαφές μήνυμα στοχοποίησης της ριζοσπαστικής Αριστεράς στα πανεπιστήμια.

Σε αυτό το πλαίσιο η Αριστερή Ενότητα προσπάθησε να ανοίξει την πολιτική κουβέντα. Για πρώ-τη φορά έγιναν φεστιβάλ ΑΡΕΝ πόλεων, τα οποία, παρά το λίγο χρόνο προετοιμασίας, ήταν μια σημαντική προσπάθεια που πρέ-πει να συνεχιστεί.

Τα ζητήματα που συζητήθηκαν στις εκδηλώσεις ήταν το Σχέδιο

Αθηνά, η κρίση και η απάντηση της Αριστεράς. Σε ό,τι αφορά το σχέδιο Αθηνά, εκτός από τα «τε-χνικά » ζητήματα συζητήθηκε εκτενώς το κίνημα αντίστασης που προέκυψε ενάντια σε αυτό.

Σημαντικό συμπέρασμα ήταν ότι ο αγώνας αυτός δεν έχει τε-λειώσει, αλλά πρέπει να συνεχι-στεί βάζοντας και αντικυβερνη-

τικά αιτήματα και να συνδεθεί με την κοινωνία σε κοινούς αγώνες.

Σχετικά με την απάντηση της Αριστεράς, στα πάνελ συμμετεί-χαν συνδικαλιστές, φοιτητές που συμμετείχαν στο κίνημα ενάντια στο άρθρο 16, αλλά και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι άνοιξε μια πολύ πλούσια κουβέντα πάνω και σε κεντρικά ζητήματα, όπως το χρέ-ος, το ευρώ, η κρίση στην Κύπρο.

Παρά τις δυσκολίες η ΑΡΕΝ προσπάθησε να ανοίξει συζητή-σεις οι οποίες αυτή τη στιγμή λεί-πουν από τους συλλόγους.

Από πολλούς και πολλές υπήρ-ξαν προτάσεις σχετικά με την ένταση της κοινής δράσης των φορέων της ριζοσπαστικής Αρι-στεράς, ακόμα και στις τελευταί-ες προεκλογικές βδομάδες. Σε πολλές περιπτώσεις τονίστηκε ότι το ζήτημα δεν είναι ο προεκλογι-κός ανταγωνισμός μεταξύ ΑΡΕΝ και ΕΑΑΚ, αλλά η πολιτική σύνθε-ση και η συντροφική κουβέντα. Προφανώς αυτή η προσπάθεια πρέπει να ενταθεί και μετά τις εκλογές.

Η ΚΝΕ επέλεξε ένα μεγάλο κομμάτι της προεκλογικής της δουλειάς να είναι η λάσπη ενά-ντια στη ριζοσπαστική Αριστερά. Στοχοποίησε τον ΣΥΡΙΖΑ για να αντλήσει πολιτική υπεραξία σε βάρος της ΑΡΕΝ.

Είναι προφανές ότι, σε μια τόσο δύσκολη περίοδο, τέτοιες επι-λογές μόνο κακό κάνουν στη ζω-ντάνια της πολιτικής συζήτησης μέσα στους συλλόγους.

Καλούμαστε λοιπόν όλοι μας να ψηφίσουμε για τα νέα διοικη-τικά συμβούλια. Να μην ξεχνάμε ότι με το νόμο Αρβανιτόπουλου ακόμα και οι φοιτητικές εκλογές μπορεί να καταργηθούν μέσα από τη λειτουργία των συμβουλίων ιδρύματος, με τους μάνατζερ και τους φωστήρες της ιδιωτικής εκ-παίδευσης.

Καλούμαστε άρα να απομονώ-σουμε και να μαυρίσουμε την κυ-βερνητική πολιτική στα πανεπιστή-μια, γιατί δεν θα αφήσουν τίποτα όρθιο. Να ενισχύσουμε τη ριζο-σπαστική Αριστερά που είναι μπρο-στάρης στους αγώνες ενάντια στην κατεδάφιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας. Να στηρίξουμε τα σχήμα-τα της ΑΡΕΝ όχι μόνο στην κάλπη, αλλά συμμετέχοντας σε αυτά και οργανώνοντας τις κινητοποιήσεις.

Σαν Φοιτητές Ενάντια στο Σύ-στημα συμμετέχουμε σε σχήμα-τα της ΑΡΕΝ στην Αθήνα, στην Πάτρα, στην Καβάλα, στη Θεσ-σαλονίκη κ.α. Παλεύουμε για την ενίσχυση της ριζοσπαστικής πο-λιτικής στην ΑΡΕΝ, για να υπάρξει συνολικά μια χρήσιμη αντικαπιτα-λιστική Αριστερά, στήριγμα των αγώνων.

Φοιτητικές εκλογές:

Να μαυρίσουμε την κυβερνητική πολιτική Να δυναμώσουμε την ΑΡΕΝ

Του Γιώργου Κοκκινάρη

Η φωτιά ενάντια στο Σχέδιο Αθηνά δεν έπαψε να καίει ακόμα και μετά την ψήφιση του νομο-σχεδίου. Η εκτίμηση ότι θα πάμε «ομαλά» για φοιτητικές εκλογές διαψεύστηκε από γεγονότα, τα οποία έδειξαν ότι υπάρχουν πολ-λές σπίθες που απειλούν με πυρ-καγιά την κυβέρνηση.

Οι επιθέσεις Χρυσαυγιτών και ΟΝΝΕΔιτών εναντίον μελών των ΕΑΑΚ στο ΠΑΜΑΚ και οι συλλήψεις διαμαρτυρόμενων φοιτητών μέσα στο χώρο του Ιόνιου Πανεπιστήμιου (για δεύ-τερη φορά) έγιναν παράλληλα και σε κοντινή απόσταση μετα-ξύ τους.

Κορύφωσή των γεγονότων ήταν η επίθεση μελών της ΠΑΣΠ και της νεολαίας ΠΑΣΟΚ μαζί με μπρά-βους ενάντια σε φοιτητές-τριες στα ΤΕΙ Πάτρας.

Η κυβέρνηση φοβάται μήπως ξεκινήσει άλλο ένα κίνημα και γι’ αυτό μεταφέρει την πολιτική της έντασης και στα πανεπιστήμια, όπως στις Σκουριές.

Η τρικομματική κυβέρνηση στέλ-νει φασίστες, ΜΑΤ, τραμπούκους στις σχολές, ενώ συνεχίζει να απειλεί τους φοιτητές για δύο λό-γους:

1. Είναι αποφασισμένη να προ-χωρήσει το σχέδιό της για το ξε-πούλημα της παιδείας με οποιον-δήποτε τρόπο και μάλιστα με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, κλείνοντας τμήματα και καταπα-τώντας δικαιώματα, καθώς αφαι-ρεί το δήθεν δημοκρατικό» της προσωπείο.

Τη μια μέρα μπουκάρουν αστυ-νομικοί στα σπίτια κατοίκων της Ιερισσού, που απαιτούν απλά να ζήσουν σε ένα καθαρό περιβάλ-λον, και την άλλη μέρα στέλνει μπράβους να τρομοκρατήσουν αγωνιζόμενους φοιτητές, θέλο-ντας να δείξει τι θα πάθει όποιος αγωνίζεται για δημόσια και δωρε-άν παιδεία με καταλήψεις κτλ.

2. Παρόλη την προσπάθειά της όμως, η μνημονιακή κυβέρνηση βρήκε αντίσταση από ένα κίνημα τόσο μαζικό και με τόση δυναμι-κή ανατροπής της, που αιφνιδία-σε ακόμα και την Αριστερά.

Οι περικοπές και τα νέα μέτρα ωθούν τη νεολαία στην πολιτικο-ποίηση. Φοιτητές νέοι στην πολιτι-κή αντιλαμβάνονται την κρισιμότη-τα και συνεχίζουν, αν και όχι στον ίδιο ρυθμό, τις κινητοποιήσεις και συνελεύσεις και οργανώνουν δρά-σεις που κρατάνε τη φλόγα από τον προηγούμενο γύρο. Αυθόρμητα οργανώνονται δράσεις, καταλή-

ψεις κτιρίων, αποκλεισμοί διοδίων από φοιτητές οι οποίοι πολλές φο-ρές αμφιβάλλουν για τις παρατά-ξεις και το ρόλο τους.

Αυτοί είναι οι λόγοι που έσπρωξαν απροκάλυπτα την κυβέρνηση να στείλει στα ΤΕΙ Πάτρας εισαγγε-λέα για να κατηγορήσει τους φοι-τητές και όχι τους τραμπούκους που έστειλαν στο νοσοκομείο νέα παιδιά.

Το φοιτητικό κίνημα και οι παρα-τάξεις της φοιτητικής Αριστεράς βρίσκονται μπροστά σε νέα δε-δομένα και καθήκοντα. Απέναντι στις απειλές της κυβέρνησης, που μπορεί να φτάσουν σε ακραί-ες μορφές (βλ. εισβολές ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ, απειλές της Χρυσής Αυγής για συμμετοχή στις φοιτη-τικές εκλογές), η Αριστερά οφεί-λει να δείξει το αδίστακτο πρόσω-πο του συστήματος.

Τώρα που αποκαλύφθηκε ο ρόλος της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, καταρ-ρέουν τα επιχειρήματα ότι «όλοι ίδιοι είναι», ότι «φταίνε οι συνδι-καλιστές και οι παρατάξεις» . Είναι ευκαιρία η Αριστερά να ανοίξει τη συζήτηση για την οργανωμένη δράση σε ΑΕΙ-ΤΕΙ ειδικά ενόψει των εκλογών. Όσο προχωρά το σχέδιο της κυβέρνησης κεντρικά, τόσο σημαντικό είναι η δημιουρ-γία ενός Μετώπου σε ΑΕΙ και ΤΕΙ.

Η καταστολή, η καταπάτηση βα-σικών δικαιωμάτων, ο φασισμός και η δράση ακροδεξιών ομάδων θα απασχολήσουν και το φοιτητι-κό κίνημα και η Αριστερά, ειδικά

οι δυνάμεις των νέων ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΡΕΝ, οφείλουν να πάρουν πρωτοβουλίες σύντομα, δίνοντας διέξοδο, αλλά και προοπτική νίκης στους φοιτητές.

Στο πλαίσιο της συστηματικής καταστολής και λογοκρισίας κάθε διαφορετικής φωνής, οι πρυτανικές αρχές του ΕΜΠ, μετά από εντολή του Δένδια, διέκοψαν τη λειτουργία του «athens.indymedia.org» και του ραδιοφωνικού σταθμού «98FM». Πρόκειται για εγχει-ρήματα ενημέρωσης του αντι-εξουσιαστικού χώρου, που φιλοξενούνταν στο server του Πολυτεχνείου.

Δεν είναι η πρώτη φορά που «ρί-χνουν» τη γνωστή ιστοσελίδα. Είχαν προηγηθεί στο παρελθόν εξώδικα του ΟΤΕ, ερωτήσεις των φασιστών στη βουλή και συνεχείς αναφορές εναντίον της, από τον Άδωνη και άλλους αντιδραστικούς θαμώνες των τηλεοπτικών παραθύρων. Με τον τρόπο αυτό προσπαθούν να

μην υπάρχει κανένας αντίλογος απέναντι στην καθεστωτική-κυβερνητική προπαγάνδα, στα «σωτήρια» μνημόνια και στην κατασυκοφάντηση των κοινω-νικών αγώνων, με τα οποία μας βομβαρδίζουν τα αστικά ΜΜΕ.

Η διαχειριστική ομάδα κάλεσε αμέσως σε συγκεντρώσεις αλ-ληλεγγύης στο Πολυτεχνείο. Τη Δευτέρα 15/4, φοιτητές κατέλα-βαν για λίγες ώρες τα κτίρια, όπου στεγάζονται οι πρυτανικές αρχές, το κέντρο δικτύου, αλλά και υπη-ρεσίες έρευνας και οικονομικών, σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

Ψηφίσματα συμπαράστασης έβγαλαν όλοι οι φοιτητικοί σύλλογοι του ΕΜΠ, περιφρου-ρώντας με τον τρόπο αυτό το πανεπιστημιακό άσυλο και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών στο χώρο των πανεπιστημίων.

Κυβερνητικοί τραμπουκισμοί μέσα στις σχολές

Δεν θα φιμώσουν το indymedia

μετανάστες • 15ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ17 Απρίλη 2013

Να κλείσουν τα κολαστήρια του «Ξένιου Δία»

Στα Χανιά, Χρυσαυγίτες τραμπούκισαν μετανά-στες, τη στιγμή που το ΚΚΕ έκανε αντιφασιστική πορεία. Μετά κάθισαν σε μια καφετέρια και συνέχισαν να τραμπουκίζουν όλους τους περα-στικούς. Δεν τους βγήκε σε καλό. Αντιφασίστες τους πήραν χαμπάρι και... σύντομα ο υποψήφιος βουλευτής Χανίων βρέθηκε παρέα με τα ψάρια. Ούτε στα Χανιά, ούτε πουθενά!

N N N

Στις 14/4/1944, οι Γερμανοί ναζί μαζί με τα τάγμα-τα ασφαλείας εκτέλεσαν στο Αγρίνιο 120 άτομα. Στις 14/4/2013, η Χρυσή Αυγή θέλησε να κάνει τη δική της νεοναζιστική συγκέντρωση στο Αγρίνιο. Η εκδήλωση αναβλήθηκε. Αγρινιώτες αντιφασί-στες φρόντισαν ώστε οι σύγχρονοι ταγματασφα-λίτες να μην προσβάλουν τη μνήμη των θυμάτων του ναζισμού.

N N N

Ο Τράγκας, στα εγκαίνια της εκπομπής του στον ΣΚΑΪ, φρόντισε να καλέσει ούτε έναν, ούτε δύο, ούτε τρεις, αλλά τέσσερις Χρυσαυγίτες, για χάρη της πλουραλιστικής εκπροσώπησης όλων. Θέλει ο φασίστας να κρυφτεί κι η χαρά δεν τον αφήνει!

N N N

Ρατσιστικό επεισόδιο με πρωταγωνιστή οδηγό αστικού λεωφορείου του ΟΑΣΘ κατήγγειλαν έντεκα δικηγόροι στη Θεσσαλονίκη. Σε κείμενο που συνυπογράφουν, οι δικηγόροι αναφέρουν ότι ο οδηγός κατέβασε με τη βία δύο Αφρικανούς επιβάτες και στις διαμαρτυρίες άλλων επιβατών για τη συμπεριφορά του απάντησε απειλητικά ότι «είναι μέλος της Χρυσής Αυγής». Πού θα πάει; Θα το πνίξουμε το φίδι!

N N N

«Παιδιά μου, εσείς που γεννιέστε και μεγαλώνετε στην Ελλάδα και γίνεστε ξαφνικά άνθρωποι χωρίς χαρτιά, χωρίς πατρίδα μετά τα 18 σας, και δυστυ-χώς δεν… είστε Έλληνες, αλλά ούτε και ξένοι. Που μπορεί, γι’ αυτούς, να μην είστε καν άνθρωποι… κι ας έχετε ζήσει κι έχετε –σίγουρα– χύσει περισ-σότερο ιδρώτα στην Ελλάδα απ’ τον Γεώργιο Α. Πα-πανδρέου –όχι στην ποδηλασία– αλλά πλένοντάς μας τις σκάλες και τα σώβρακα. Όχι, δεν είν’ έτσι, η ράτσα μας, παιδιά μου. Σας ζητώ ένα μεγάλο συ-γνώμη, εκ μέρους τους». Παντελής Θαλασσινός.

N N N

Μετά από μήνες διαδηλώσεων υπέρ και κατά του γά-μου των ομοφυλόφιλων, τελικά η γαλλική Γερουσία ενέκρινε την Τρίτη το βράδυ τη σχετική νομοθεσία. Η υπερψήφιση του άρθρου που νομιμοποιεί τους γάμους των ομοφυλόφιλων σε όλη τη χώρα είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιων αγώνων του LGBT κινή-ματος. Άντε και στα δικά μας!

N N N

Η Χρυσή Αυγή συνεχίζει να «τρώει πόρτες». Τε-λευταία στις Μοίρες Ηρακλείου, όπου οι νεοναζί εμφανίστηκαν στη λαϊκή αγορά. Ο Εμπορικός Σύλλογος Μοιρών απάντησε με ανακοίνωση-κα-ταγγελία ενάντια στον «περιφερόμενο θίασο των γνωστών τραμπούκων-φασιστοειδών της Χρυσής Αυγής». Ο Σύλλογος καταγγέλλει το θαυμασμό της ΧΑ για τον Χίτλερ και το ναζισμό, τονίζει ότι εχθρός των μικροεμπόρων δεν είναι οι αλλοδαποί συνάδελφοί τους, αλλά τα μεγάλα επιχειρηματι-κά συμφέροντα και καλεί το λαό των Μοιρών να απομονώσει τους ναζί…

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑΤου Θανάση Κούρκουλα

Μ ε καταστολή και διώξεις επιχειρούν οι αστυνομικοί να

καταστείλουν την απεργία πεί-νας που έχουν ξεκινήσει εδώ και λίγες μέρες εκατοντάδες μετανάστες που κρατούνται σε στρατόπεδα συγκέντρω-σης, όπως της Αμυγδαλέζας και της Κορίνθου.

Στην Αμυγδαλέζα, μετανά-στες έγκλειστοι καταγγέλλουν πως από την απεργία πείνας κά-ποιοι από τους απεργούς πείνας έπεσαν λιπόθυμοι σε κάποια κε-λιά. Οι αστυνομικοί αρνήθηκαν να ειδοποιήσουν τους γιατρούς, ενώ κάποιοι τους έβριζαν. Την Τρίτη 9/4 το πρωί έβγαλαν έναν μεγάλο αριθμό μεταναστών και τους ανάγκασαν να στέκονται μπροστά από τα σύρματα για 7 ολόκληρες ώρες.

Πιθανόν να μην είναι τυχαίο πως όλα αυτά γίνονται λίγες μέρες πριν τις 20 Απρίλη, οπό-τε θα δικαστούν αστυνομικοί κατηγορούμενοι για ξυλοδαρ-μό μέσα στην Αμυγδαλέζα, η δίκη των οποίων έχει αναβλη-θεί ήδη δύο φορές...

ΚόρινθοςΧειρότερη κατάσταση επικρα-τεί στο στρατόπεδο συγκέ-

ντρωσης της Κορίνθου. Όπως καταγγέλλει η Αντιρατσιστι-κή-Αντιφασιστική Πρωτοβου-λία Κορίνθου, η αγανάκτηση βράζει εδώ και καιρό. Κακο-μεταχείριση, άθλιο φαγητό, καταγγελίες για κύκλωμα εκ-μετάλλευσης για παροχή νο-μικής βοήθειας, κρύο, καμία παροχή σε ρούχα-παπούτσια (παρά μόνο μέσω των εθελο-ντικών προσφορών) και κυρί-ως καμία ενημέρωση για το πότε θα βγουν.

Τις τελευταίες μέρες συ-γκεκριμένα, έχουν σημειωθεί περιστατικά όπου με την πα-ραμικρή αφορμή η αστυνομία ψεκάζει με χημικά μέσα στους κλειστούς θαλάμους, με απο-τέλεσμα η ατμόσφαιρα να γί-νεται αποπνικτική επί ώρες και επικίνδυνη.

Μετανάστες έχουν απειλή-σει να αυτοκτονήσουν, ενώ την Τετάρτη 3/4 το πρωί, όταν τους ανακοινώθηκε ότι θα κρατηθούν για άλλο ένα τρί-μηνο, 65 κρατούμενοι ξεκίνη-σαν απεργία πείνας.

Κάποιος από αυτούς χτυπή-θηκε από αστυνομικό, όταν αρνήθηκε να πάρει φαγητό, και έτσι ξεκίνησαν επεισόδια, που αντιμετωπίστηκαν από την αστυνομία με βία, δακρυ-

γόνα μέσα στους θαλάμους και κανόνια νερού.

Στο τέλος συνέλαβαν σα-ράντα επτά (47) μετανάστες, κυρίως αφγανικής καταγωγής, στους οποίους έχουν φορτώ-σει κατηγορίες μέχρι και για σύσταση εγκληματικής οργά-νωσης!

ΑντιδράσειςΉδη αντιρατσιστικές και μετα-ναστευτικές οργανώσεις έχουν πραγματοποιήσει συγκεντρώ-σεις έξω από τα στρατόπεδα της Κορίνθου και της Αμυγδα-λέζας, με αίτημα να κλείσουν τα κολαστήρια του «Ξένιου Δία».

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡ-ΣΥΑ έχουν εκδώσει ανακοινώ-σεις καταγγελίας των απάνθρω-πων συνθηκών που επικρατούν στα στρατόπεδα, ενώ βουλευ-τές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν επισκε-φθεί επανειλημμένα τα στρατό-πεδα συγκέντρωσης. Συνδικάτα νοσοκομειακών γιατρών έχουν πραγματοποιήσει επισκέψεις στην Αμυγδαλέζα για να ελέγ-ξουν τις συνθήκες υγιεινής.

Παρ’ όλα αυτά ο Δένδιας και τα μεγάλα ΜΜΕ τηρούν σιγή ιχθύος, επιχειρώντας να αποκρύψουν τις καταγγελίες. Μετά από τα επικοινωνιακά «σόου» των επισκέψεων του

υπουργού μαζί με κάμερες στα απάνθρωπα λεγόμενα «κλειστά κέντρα φιλοξε-νίας», που στόχο έχουν να «πειστούν» οι έγκλειστοι να επιστρέψουν «εθελοντικά» στις πατρίδες τους, οι απάν-θρωπες συνθήκες κράτησης έρχονται για άλλη μια φορά στην επιφάνεια.

Ήρθε η ώρα να συγκροτηθεί ένα ευρύτατο μέτωπο αγώνα από κάθε κοινωνικό και πολιτι-κό φορέα που δεν ανέχεται την ύπαρξη και λειτουργία των σύγ-χρονων Νταχάου. Για να κλεί-σουν τα στρατόπεδα συγκέ-ντρωσης και να σταματήσουν τα πογκρόμ του «Ξένιου Δια».

Για να δημιουργηθούν ανοικτοί ξενώνες φιλοξενίας αστέγων (ντόπιων και μετα-ναστών-προσφύγων), αντί για στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Για να δοθεί άσυλο σε κάθε πρόσφυγα που βρίσκεται στη χώρα, για νομιμοποίηση των μεταναστών που ζουν και ερ-γάζονται εδώ, για ελεύθερη μετακίνηση μεταναστών και προσφύγων εντός της ΕΕ.

Για να σταματήσουν οι «εθελοντικές επιστροφές» αν-θρώπων που κρατούνται και εκβιάζονται από τους ανθρω-ποφύλακες του κ. Δένδια.

Τ ην Κυριακή 21 Απρίλη και τις προηγούμενες μέρες, στην Αθήνα,

τη Θεσσαλονίκη, το Βόλο, την Πάτρα, τα Χανιά, τη Ζά-κυνθο, τη Ρόδο και σε πολ-λές άλλες πόλεις της χώρας, δεκάδες αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές οργανώσεις, συνδικάτα, κόμματα και οργα-νώσεις της Αριστεράς, μαζί με αντιδικτατορικούς αγωνιστές, προχωρούμε ενωτικά σε ένα προσκλητήριο αγώνα με συν-θήματα: «Ποτέ Ξανά Χούντα και Φασισμός», «Ψωμί-Παι-δεία-Ελευθερία».

Την ώρα που ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι βυθί-ζονται στη μνημονιακή φτώ-χεια, ανεργία και εξαθλίωση, οι αντιστάσεις του κινήματος αντιμετωπίζονται με εντεινό-μενο αυταρχισμό, με μια αυ-ξανόμενη «δημοκρατία έκτα-κτης ανάγκης», με απόπειρες στραγγαλισμού κάθε δικαι-ώματος και ελευθερίας που κατακτήθηκε με αγώνες στην περίοδο της μεταπολίτευσης.

Οι τροϊκανές κυβερνήσεις μας το θυμίζουν καθημερινά ολοένα και περισσότερο με την άγρια τρομοκρατία των κατοί-

κων στις Σκουριές, τις διώξεις και τις καταδίκες συνδικαλι-στών, την καταστολή κάθε συ-γκέντρωσης και διαδήλωσης.

Πατώντας πάνω στο έδαφος της καταστολής των αντιστά-σεων και στην προστασία που τους παρέχουν πολλά ΜΜΕ, αλλά και ένστολοι «Προστάτες του Πολίτη», οι Χρυσαυγίτες, αμετανόητοι νοσταλγοί της χούντας και του ναζισμού, ονει-ρεύονται ανοιχτά την αναβίωση εκείνου του μαύρου παρελθό-ντος, επιχειρώντας να τρομο-κρατήσουν τις δυνάμεις του κινήματος και της Αριστεράς.

Γι’ αυτό οι διοργανωτές των κινητοποιήσεων της 21ης Απρίλη, καλούμε κάθε εργα-ζόμενο, άνεργο και νέο, κάθε δημοκράτη πολίτη, κοινωνικό και πολιτικό φορέα, που δεν βολεύεται με τη σύγχρονη μνημονιακή εκδοχή αυταρχι-κής δημοκρατίας και θεωρεί πως χρειάζεται αποφασιστικά και ενωτικά να σταματήσουμε τη φασιστική απειλή, να συμ-μετάσχει στις κινητοποιήσεις της Κυριακής 21 Απρίλη.

Είναι εκδηλώσεις μνήμης, αλλά και αγώνα για την υπε-ράσπιση των δημοκρατικών

δικαιωμάτων και ελευθεριών της εποχής μας.

Οι κινητοποιήσειςΑΘΗΝΑ: Κυριακή 21/4, 5 μμ, στο Πάρκο Ελευθερίας (πρώην ΕΑΤ-ΕΣΑ ), Λ. Βασιλίσσης Σοφίας.

Συγκέντρωση και Συναυ-λία με τους: Φοίβο Δελη-βοριά, Φτωχούς Συγγενείς, Bandalusia και στη συνέχεια Πορεία στη Βουλή.

Οι διοργανωτές: Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προ-σφύγων και Μεταναστών, Κί-νηση «Απελάστε το Ρατσισμό», Antinazi Zone-YRE, Δημοτική Κίνηση «Ανοιχτή Πόλη», Πρω-τοβουλία «Ιθαγένεια για Όλα τα Παιδιά», Δίκτυο για τα Πολι-τικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, Κυριακάτικο Σχολείο Μετανα-στών, Αντιφασιστικό Μέτωπο Παιδείας, Αντιφασιστική Επι-τροπή Μεταξουργείου-Κερα-μεικού-Ακαδημίας Πλάτωνα, Αντιφασιστική Επιτροπή Πο-λυγώνου-Γκύζη, Πρωτοβου-λία Ενάντια στο Φασισμό και τη Ρατσιστική Βία Καλλιθέας, Πρωτοβουλία δημιουργίας Αντιφασιστικής Επιτροπής στη Νέα Ιωνία, Κίνηση Κα-τοίκων 6ης Διαμερισματικής

Κοινότητας Αθήνας, Κέντρο Αγωνιστικής και Πολιτιστικής Αλληλεγγύης των Λαών Τουρ-κίας-Ελλάδας (ΚΑΠΑ), Συντονι-σμός Πρωτοβάθμιων Σωματεί-ων, Κίνηση για τις Ελευθερίες και τα Δημοκρατικά Δικαιώμα-τα της Εποχής μας (ΚΕΔΔΕ), Αντιδικτατορικοί Αγωνιστές.

Στηρίζουν: ΑΚΟA, ΑΠΟ, ΔΕΑ, Κόκκινο, Νεολαία ΣΥΝ, Ξεκίνημα, Πρωτοβουλία των 1000, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΣΥΡΙΖΑ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κυριακή 21/4. Συγκέντρωση και πορεία, 6 μμ, Άγαλμα Βενιζέλου.

ΠΑΤΡΑ: Παρασκευή 19/4. Συ-γκέντρωση, εκδήλωση και πο-ρεία, 7 μμ, στον Έσπερο.

ΒΟΛΟΣ: Κυριακή 21/4. Εκδή-λωση, 6 μμ, Παραλία Βόλου (Ηρώο).

ΧΑΝΙΑ: Σαββατοκύριακο 20-21/4. Αντιφασιστικό Φεστιβάλ Σχολείων, στο Πνευματικό Κέ-ντρο Χανίων.

ΖΑΚΥΝΘΟΣ: 19/3-22/4. «Σχο-λικός Μήνας κατά της βίας, του ρατσισμού και του φασι-σμού».

ΡΟΔΟΣ: 21/4. Συζήτηση και προβολή ντοκιμαντέρ, 7.30 μμ, στο Τεχνουργείο Art Cafe.

21 Απρίλη: Ποτέ ξανά χούντα και φασισμός

Του Θοδωρή Πατσατζή

Φ έτος η Πρωτομαγιά έχει ιδιαίτερη σημασία στην Ευρώπη λόγω των βάρ-

βαρων μέτρων λιτότητας που προ-σπαθούν να επιβάλλουν οι ηγεσίες των κρατών-μελών της ΕΕ, ώστε οι ευρωπαίοι καπιταλιστές να βγουν κερδισμένοι από την κρίση.

Η Πρωτομαγιά στην Ελλάδα, την Κύπρο, την Ισπανία, την Πορτογα-λία και σε όλες σχεδόν τις χώρες της ΕΕ, πρέπει να στείλει ένα σα-φές ενωτικό μήνυμα για τους ερ-γαζόμενους. Όπως τότε ο αγώνας για το 8ωρο ήταν παγκόσμιος έτσι και τώρα ο αγώνας ενάντια στα μνημόνια, ενάντια στις περικοπές μισθών και την ανεργία είναι πα-νευρωπαϊκός.

Η Πρωτομαγιά ήταν, είναι και θα παραμείνει μια μέρα αγώνα, απερ-γίας και διαδηλώσεων, παρόλο που οι διάφορες κυβερνήσεις έχουν προσπαθήσει πολλές φορές να την ορίσουν ως αργία, όπως συμβαίνει και φέτος με την τρικομματική που βιάστηκε να τη μεταφέρει ως αργία την Τρίτη μετά το Πάσχα.

ΑπεργίαΉδη οι δύο συνομοσπονδίες, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, έχουν κηρύξει Γενική Απεργία την 1η του Μάη. Σε αυτή πρέπει να εκφραστεί με τον καλύ-τερο τρόπο η οργή εκατοντάδων χιλιάδων εργατών ενάντια στην εξαθλίωση που μας οδηγούν με τα μνημόνια, η συγκυβέρνηση, η τρόικα και οι ντόπιοι καπιταλιστές.

Μπροστά μας ανοίγονται μια σει-ρά μάχες ενάντια στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και στις απολύσεις στο δημόσιο, για τη σωτηρία της δημόσιας υγείας και της δημόσιας παιδείας. Μάχες για την ίδια μας τη ζωή.

Η πρώτη μεγάλη μάχη, που έπρε-πε ήδη να οργανώνει το εργατικό κί-νημα και τα συνδικάτα, είναι η μάχη για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Οι εργοδότες έχουν εκμεταλλευτεί στο έπακρο τις οδηγίες των μνημονίων για κα-τάργηση των συμβάσεων. Έχουν επιβάλλει τις ατομικές συμβάσεις και την κατάργηση δικαιωμάτων σε χώρους όπου έληξαν οι συλλογικές συμβάσεις περίπου στο 60% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Ποσοστό που αναμένεται να με-γαλώσει το επόμενο διάστημα. Τα περισσότερα πρωτοβάθμεια σωμα-τεία έχουν αφεθεί στην τύχη τους, με αποτέλεσμα οι αγώνες που οργά-νωσαν, να έχουν ηττηθεί ή να απο-δέχονται περικοπές και μειώσεις.

Ταυτόχρονα υπάρχει η μάχη ενά-ντια στις απολύσεις στο δημόσιο το-μέα, που θα οδηγήσουν στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους, εκτοξεύο-ντάς την, σε πραγματικούς και όχι «επίσημους» αριθμούς, σε πάνω από 2 εκατομμύρια ανθρώπους.

Οι αποσπασματικοί αγώνες, που δίνονται σε διάφορους κλά-δου, πρέπει να συνδεθούν με τους αγώνες που δίνονται τώρα για την υγεία και την παιδεία. Στη μάχη για τη σωτηρία της δημόσιας Υγείας έχουν ήδη μπει οι εργαζόμενοι και οι γιατροί των νοσοκομείων, αλλά και πολύς κόσμος στις γειτονιές. Όλοι μαζί παλεύουν για να μην κλεί-σουν νοσοκομεία, κέντρα υγείας, καταστήματα του ΙΚΑ.

Στους δρόμους αυτές τις μέρες βγαίνουν και οι εκπαιδευτικοί ενά-ντια στις απολύσεις και τις συγχω-νεύσεις-καταργήσεις σχολείων, αλλά και οι φοιτητές και σπουδα-στές ενάντια στο Σχέδιο Αθηνά. Επί-σης μπροστά μας έχουμε ακόμη τη μάχη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των δημόσιων οργανισμών.

Τέλος υπάρχει και ο αγώνας για την ιθαγένεια και τα δικαιώματα των μεταναστών, η μάχη ενάντια στην καταστολή, ενάντια στο τσε-κούρι σε συνδικαλιστικά δικαιώμα-τα και ελευθερίες. Η μάχη ενάντια στους φασίστες που τελευταία ορ-γανώνεται με τη δημιουργία αντι-φασιστικών επιτροπών σε πολλές γειτονιές και πόλεις.

ΟργάνωσηΓια να νικήσουμε σε αυτές τις μά-χες, χρειαζόμαστε πολύ οργανωμέ-νους, μαζικούς, μαχητικούς και συ-ντονισμένους αγώνες με διάρκεια, όπως η πρωτομαγιάτικη απεργία του 1886, όπου οι εργάτες, μαύροι και λευκοί και ανεξάρτητα από την εθνική τους καταγωγή, μπόρεσαν να κερδίσουν.

Κέρδισαν το 8ωρο 185.000 εργά-τες και τουλάχιστον 200.000 εργά-

τες μείωσαν τον ημερήσιο χρόνο ερ-γασία τους, ενώ σε κάποιες περιοχές καθιερώθηκε η ημιαργία του Σαββά-του και σε αρκετές βιομηχανίες στα-μάτησαν την κυριακάτικη εργασία.

Η Πρωτομαγιά φέτος χρειάζεται να γίνει ο εκφραστής των παραπά-νω κινητοποιήσεων, να δώσει την προοπτική της συνέχειας και της ανατροπής των μνημονίων και της κυβέρνησης. Είναι αλήθεια ότι το τελευταίο διάστημα οι εργαζό-μενοι δεν κατεβαίνουν έτσι απλά στους δρόμους. Όλοι οι αγώνες μέχρι σήμερα μένουν σκόρπιοι και ασυντόνιστοι.

Λείπει, και η Πρωτομαγιά είναι μια ευκαιρία να υπάρξει επιτέλους, η κεντρική πρωτοβουλία της Αρι-στεράς που θα καλέσει τον κόσμο σε αγώνα διαρκείας για την ανατρο-πή της κυβέρνησης. Στην τελευ-ταία διαδήλωση, στις 7 Απρίλη, που κάλεσε ο Συντονισμός Πρωτοβάθ-μιων Σωματείων, αποδείχθηκε ότι αυτή τη στιγμή είναι απαραίτητο το πολιτικό σύνθημα που θα δώσει

την προοπτική και την έμπνευση στον κόσμο της εργασίας.

Επίσης αποδείχθηκε ότι για να οργανώσεις τέτοιες διαδηλώσεις με επιτυχία, όταν δεν έχεις τους συσχετισμούς υπέρ σου στους χώρους δουλειάς, απαιτούνται πε-ρισσότερα από μια αφίσα και μια ανακοίνωση. Απαιτείται καθημερι-νή δράση στους χώρους με περι-οδείες και εκδηλώσεις. Απαιτείται καθημερινή δράση στις γειτονιές με εξορμήσεις.

ΑριστεράΟ ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα με την αδράνεια που έδειξε για τις 7 Απρίλη, πρέπει να επιμείνει στην προσπάθεια που έκανε για την οργάνωση της Γε-νικής Απεργίας του περασμένου Φλεβάρη σε πολλές τοπικές του οργανώσεις και σε πολλούς χώ-ρους. Πολύ περισσότερο τώρα που η ανάγκη για ενωτική δράση είναι πιο αναγκαία από ποτέ.

Επίσης η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που δεν προσπάθησε στις 7 Απρίλη να εκ-

φραστεί η διάθεση που υπήρχε σε εργατικούς χώρους έστω και από αγωνιστικές μειοψηφίες, πρέπει να ξεφύγει από τις λογικές απλής καταγραφής δυνάμεων που ακο-λούθησε στην περσινή διαδήλωση.

Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιμείνουν σε κάλεσμα για κοινή δι-αδήλωση την Πρωτομαγιά, παρότι το ΚΚΕ δεν φαίνεται να διδάσκεται όχι μόνο από τη δράση του στους χώρους το τελευταίο διάστημα, άλλα ούτε από την ίδια του την ιστορία και καλεί σε Πρωτομαγιά-τικη συγκέντρωση της λεγόμενης ταξικής καθαρότητας.

Η ιστορία αποδεικνύει ότι οι κομμουνιστές συνδικαλιστές δίνουν τη μάχη μέσα στα συνδι-κάτα ακόμη και όταν έχουν αρνη-τικούς συσχετισμούς και όχι έξω από αυτά. Το 1919, στην πρώτη απεργία Πρωτομαγιάς που κή-ρυξε η νεοϊδρυθείσας τότε ΓΣΕΕ, τα 5 από τα 11 μέλη του ΔΣ της Συνομοσπονδίας, που προέρχο-νταν από το ΣΕΚΕ (ΚΚΕ), έθεσαν ως περιεχόμενο της πρωτομαγιάς την αντικυβερνητική πάλη.

Τα 6 μέλη της πλειοψηφίας, που ανήκαν στην κυβερνητική παράταξη του Βενιζέλου, καθαί-ρεσαν αυθαίρετα τους συνδικαλι-στές του ΣΕΚΕ. Οι συνδικαλιστές του ΣΕΚΕ αποκαταστάθηκαν ένα χρόνο μετά από το Εθνικό Συμ-βούλιο της ΓΣΕΕ.

Σας καλούμε να διαδηλώσου-με όλοι μαζί με τα Συνδικάτα, τον ΣΥΡΙΖΑ, τις αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές οργανώσεις. Να κάνουμε τη φετινή Πρωτομαγιά αφετηρία αποτελεσματικών αγώ-νων διαρκείας για να διώξουμε την κυβέρνηση, την τρόικα, τα μνημό-νια, το χρέος, όλη τη δυστυχία που σκορπάει ο καπιταλισμός. Για να τους στείλουμε πιο δυνατά το μή-νυμα ότι αυτοί που θα νικήσουμε είμαστε εμείς. Η εργατική τάξη, με τους αγώνες της!

www.dea.org.grΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

17 Απρίλη 2013 

• Στις 20 Ιούλη του 1889, το ιδρυτικό συνέδριο της Δεύτερης Σο-σιαλιστικής Διεθνούς κατέληξε σε μια απόφαση που σφράγισε την ιστορία του εργατικού κινήματος σε ολόκληρο τον κόσμο. Καθιέ-ρωσε την Πρωτομαγιά ως παγκόσμια μέρα διεθνούς δράσης και αλληλεγγύης των εργαζομένων.

• Η ιστορία της Πρωτομαγιάς ξεκινάει τρία χρόνια νωρίτερα, το 1886, στο Σικάγο των ΗΠΑ. Η Ομοσπονδία Οργανωμένων Επαγγελ-μάτων και Εργατικών Συνδικάτων στις ΗΠΑ είχε ορίσει την 1η Μάη μέρα γενικής απεργίας για τη θέσπιση του οκταώρου.

• Περίπου 400.000 εργαζόμενοι συμμετείχαν στις απεργιακές συγκεντρώσεις που έγιναν σε πολλές πόλεις των ΗΠΑ. Η μαζικότερη συγκέντρωση ήταν αυτή του Σικάγου με 90.000 διαδηλωτές.

• Οι συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν και τελείω-σαν στις 4 Μάη με την κήρυξη στρατιωτικού νόμου και αφού πρώτα βάφτηκαν με το αίμα των εργατών (τουλάχιστον 13) που δολοφονή-θηκαν από την αστυνομία και το στρατό των ΗΠΑ.

Η παγκόσμια, ταξική και διεθνιστική, Πρωτομαγιά

1η Μάη 2013: Απεργούμε ενάντια στην κυβέρνηση, τα μνημόνια, την τρόικα