Τα Επτά

Θαύματα

του Αρχαίου Κόσμου

© Το σχολικό παρεάκι

Κατά την αρχαιότητα και την προ Χριστού περίοδο έχουμε την καταγραφή κάποιων μνημείων ως μεγαλουργήματα της εποχής. Από αυτά έχουν ξεχωρίσει επτά τα οποία έμειναν στην ιστορία και θεωρούνται τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Ο Αντίπατρος ο Σιδώνιος, επισκέφτηκε όλα τα μνημεία και θεωρήθηκε ο εμπνευστής της λίστας των επτά αυτών ξεχωριστών μνημείων. Τα επτά θαύματα σύμφωνα με χρονολογική σειρά από το αρχαιότερο στο νεότερο είναι τα εξής: Οι Πυραμίδες της Γκίζας (2575 π.Χ. – 2465 π.Χ.) Οι Κρεμαστοί Κήποι της Βαβυλώνας (8ος αιώνας π.Χ. – 6ος αιώνας π.Χ.) Το άγαλμα του Ολυμπίου Διός (430 π.Χ.) Ο Ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο (356 π.Χ.) Το μαυσωλείο της Αλικαρνασσού (353 π.Χ. – 351 π.Χ.) Ο Κολοσσός της Ρόδου (292 π.Χ.- 280 π.Χ.) Ο Φάρος της Αλεξάνδρειας (280 π.Χ.) Από όλα τα θαύματα το μόνο που διασώζεται μέχρι σήμερα είναι οι Πυραμίδες της Γκίζα στην Αίγυπτο, το οποίο ήταν το παλαιότερο από τα μνημεία. Σε αντίθεση ο Κολοσσός της Ρόδου είχε τη μικρότερη διάρκεια ζωής καθώς έζησε μόνο 58 χρόνια. Για τους Κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας υπάρχει επιφύλαξη για το αν πραγματικά υπήρχαν.

Οι Πυραμίδες της Γκίζας

Οι Πυραμίδες της Γκίζας είναι το αρχαιότερο σωζόμενο από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου και είναι οι πιο διάσημες πυραμίδες του κόσμου.

Οι Πυραμίδες είναι τάφοι για τους βασιλιάδες της Αιγύπτου, τους Φαραώ. Σκοπός της πυραμίδας ήταν να «στεγάσει» το νεκρό Φαραώ κατά τη διάρκεια της μεταθανάτιας ζωής του. Οι αρχαιολόγοι λένε ότι το σχήμα της πυραμίδας προήλθε από παλαιότερους τύμβους ή συμβόλιζε τις ακτίνες του ήλιου ή ακόμα και μια σκάλα προς τον ουρανό.

Η μεγαλύτερη και πιο διάσημη είναι η Πυραμίδα του Χέοπα ή Χούφου καθώς είναι 147 μέτρα. Χρονολογείται γύρω στα 2550 π.Χ., ενώ οι άλλες δύο είναι μικρότερες και βρίσκονται κάποια μακρύτερα από την πυραμίδα του Χέοπα.

Η δεύτερη πυραμίδα, χτισμένη από τον Φαραώ Χεφρήνα, ήταν ο τάφος του Χάφρε, ένας από τους πιο αξιόλογους διαδόχους του Χέοπα. Είναι μόλις 3 μέτρα πιο κοντή από την πυραμίδα του Χέοπα και χρονολογείται γύρω στο 2520 π.Χ. Μάλιστα ο Χάφρε κατασκεύασε και τη Σφίγγα, ένα ακόμα διάσημο μνημείο της Αιγύπτου.

Η Τρίτη ήταν η πυραμίδα του Μικερίνου, διαδόχου του Χάφρε. Ήταν χτισμένη από τον Φαραώ Μενκαουρέ και χρονολογείται γύρω στο 2940 π.Χ. Είναι η πιο μικρή από τις τρεις, καθώς φτάνει μόλις τα 66 μέτρα.

Οι Πυραμίδες βρίσκονται στο αρχαίο νεκροταφείο της Γκίζας στην απέναντι από το Κάιρο όχθη του ποταμού Νείλου, σημερινή πρωτεύουσα της Αιγύπτου. Οι αρχαιολόγοι εκτιμούν ότι για την οικοδόμηση της μεγάλης πυραμίδας χρειάστηκε να εργαστούν επί 20 χρόνια 100.000 άνθρωποι. Χρησιμοποιήθηκαν πάνω από 2.000.000 ογκόλιθοι βάρους 2,5 και πλέον τόνους ο καθένας. Οι εργάτες τους μετέφεραν στη θέση τους χρησιμοποιώντας κεκλιμένα επίπεδα, κυλίνδρους και μοχλούς και στη συνέχεια τους προσάρμοσαν χωρίς κονίαμα.

Όταν το κύριο μέρος της οικοδομής ολοκληρώθηκε έμοιαζε με κλιμακοστάσιο. Στη συνέχεια τα σκαλοπάτια καλύφθηκαν με κύβους από λευκό ασβεστόλιθο, που κόπηκαν έτσι ώστε να σχηματίσουν μια λεία και στιλπνή επιφάνεια. Προσαρμόσθηκαν τόσο τέλεια ώστε ήταν αδύνατο να χωρέσει μεταξύ τους μια λάμα μαχαιριού. Το τελικό ύψος της οικοδομής έφτασε τα 147 μέτρα. Το επικάλυμμα του ασβεστόλιθου λείπει και διατηρείται μόνο στη κορυφή της πυραμίδας του γιου του Χέοπα. Κάθε πλευρά της βάσης της μεγάλης πυραμίδας έχει μήκος 230 μέτρα. Καλύπτει μια έκταση μεγαλύτερη από 9 γήπεδα ποδοσφαίρου.

Οι αρχαίοι αιγύπτιοι πίστευαν ότι μετά το θάνατο όφειλαν να φροντίζουν το σώμα του νεκρού ώστε το πνεύμα του να επιβιώσει. Έτσι αφαιρούσαν τα εσωτερικά όργανα, κάλυπταν το υπόλοιπο σώμα με άλατα και το τύλιγαν με γάζες. Το σώμα γινόταν πλέον μια μούμια στη συνέχεια έθαβαν τη μούμια μαζί με ρούχα, τρόφιμα, κοσμήματα και άλλα χρήσιμα πράγματα για τη μεταθανάτια ζωή. Η μούμια του Χέοπα τοποθετήθηκε σε ένα ταφικό θάλαμο στο εσωτερικό της πυραμίδας.

Οι Κρεμαστοί Κήποι της Βαβυλώνας

Οι Κρεμαστοί Κήποι της Βαβυλώνας χτίστηκαν γύρω στα 604 – 562 π.Χ. στο σημερινό Ιράκ, 50 χιλιόμετρα νότια της σημερινής πόλης της Βαγδάτης. Τους έχτισε ο Ναβουχοδονόσορας ο ΙΙ. Δημιούργησε αυτό το καταπληκτικό κατασκεύασμα προς τιμήν της γυναίκας του Αμύτης (κόρη του βασιλιά της Μηδίας), ώστε να της θυμίζουν τη βλάστηση των βουνών της πατρίδας της(της Μηδίας, του σημερινού Ιράν) που τόσο της έλειπε. .

Αξίζει να σημειωθεί ότι κανένας αρχαίος δεν είδε τους Κήπους, αλλά οι ίδιοι αναπαρήγαγαν αφηγήσεις – αληθινές ή φανταστικές- στρατιωτών και επισκεπτών. Η πραγματική υπόσταση του κτηρίου αυτού δεν αποδείχτηκε ποτέ. Οι περιγραφές των Κήπων προέρχονται από τους Έλληνες ιστορικούς όπως ο Διόδωρος ο Σικελός και ο Βέροσος ενώ τα βαβυλωνιακά αρχεία δεν δίνουν στοιχεία πάνω σ’ αυτό το θέμα. Στην πόλη της Βαβυλώνας, έχουν ανακαλυφθεί επιγραφές και πλάκες από τον καιρό του Ναβοχοδονόσορα με περιγραφές του παλατιού του, της πόλης της Βαβυλώνας και των τειχών της. Παρ’ όλα αυτά δεν ανακαλύφθηκε ούτε μία πλάκα άπου να αναγράφεται οτιδήποτε σχετικά με την κατασκευή ή ακόμα με την ύπαρξη των επιβλητικών αυτών Κήπων.

Σύμφωνα με πληροφορίες που συνέλεξαν ο αρχαίος Έλληνας γεωγράφος και ο Φίλωνας του Βυζαντίου, ο Κήπος ήταν τετραγωνισμένος και κάθε πλευρά του είχε μήκος τέσσερα πλίθρα. Αποτελούνταν από θολωτούς υπόγειους θαλάμους που βρίσκονταν στα τέσσερα θεμέλια που είχαν κυβικό σχήμα. Η άνοδος στις ταράτσες και στα μπαλκόνια γινόταν μέσω ενός κλιμακοστασίου. Στους Κρεμαστούς Κήπους καλλιεργούνταν φυτά πάνω από το επίπεδο της γης και οι ρίζες των δέντρων ρίζωναν μέσα σε υπερυψωμένα μικρά μπαλκόνια παρά στη γη. Ολόκληρο το κατασκεύασμα στηριζόταν σε πέτρινες κολόνες.

Τα ρεύματα του νερού σχηματίζονταν από την ανυψωμένη ροή των πηγών και χύνονταν προς τα κάτω σχηματίζοντας κανάλια. Αυτά τα νερά απλώνονταν σε ολόκληρο τον κήπο ποτίζοντας τις ρίζες των φυτών και κρατώντας όλη την περιοχή υγρή. Έτσι, το χορτάρι ήταν μόνιμα πράσινο και τα φύλα των δέντρων μεγάλωναν σταθερά επάνω στα κλαριά τους. Αυτό που τους εντυπωσιακούς ήταν ότι όλη αυτή η καλλιέργεια κρεμόταν πάνω από τα κεφάλια των θεατών. Στην πλευρά των σκαλοπατιών υπήρχαν μηχανές ύδατος με τη βοήθεια των οποίων άτομα διορισμένα για αυτό το σκοπό, αύξαναν το νερό από τον Ευφράτη στον κήπο.

Σύμφωνα με μια δεύτερη περιγραφή του Διόδωρου του Σικελού, οι πολυεπίπεδοι αυτοί Κήποι στηρίζονταν σε μια περίπλοκη κατασκευή από χοντρούς τοίχους από τούβλα, πέτρινες κολώνες για θεμέλια, και δοκούς από φοινικόδεντρα σε πυκνή διάταξη. Με το χώμα που είχαν βγάλει όταν άνοιξαν την τάφρο μέσα στην οποία θα έχτιζαν το λαμπρό οικοδόμημα, οι βαβυλώνιοι έπλασαν τούβλα και τα έβαλαν σε τεράστιους φούρνους. Με τη βοήθεια ζεστής πίσσας –αντί για τσιμέντο- έχτισαν τα εσωτερικά τοιχώματα της τάφρου και στη συνέχεια τον τοίχο του οικοδομήματος, στεγανοποιώντας το στη συνέχεια ανά τριάντα στρώματα με πίσσα και πλέγματα από καλάμια. Στην κορυφή του τείχους, κατασκεύασαν πύργους του ενός ορόφου, αφήνοντας την απόσταση που χώριζε κάθε πύργο ένα διάστημα αρκετά πλατύ ώστε να μπορεί να κυκλοφορεί με άνεση μια άμαξα με τέσσερα άλογα. Στα πλάγια του τείχους εκείνου που δε βρισκόταν προς τη μεριά του ποταμού Ευφράτη είχε ανοιχτεί τάφρος κατά μήκος του τείχους, τάφρος η οποία τροφοδοτούνταν με νερό από τον ποταμό.

Για το λόγο αυτό πρέπει να χρησιμοποιήθηκε μια υπερυψωμένη δεξαμενή στην οποία το νερό ‘έφτανε με ένα μηχανισμό που αποτελούνταν από δύο μεγάλους τροχούς, ο ένας σε υψηλότερο επίπεδο από τον άλλο και οι οποίοι συνδεόταν μεταξύ τους με μία αλυσίδα. σκλάβοι, κινούσαν τους τροχούς, και κάδοι που ήταν συνδεδεμένοι με τους τροχούς βυθιζόταν στα νερά του ποταμού, έπαιρναν νερό και το μετέφεραν ανοδικά στην υπερυψωμένη δεξαμενή.

Για να επιτύχουν στο να διατηρούν ζωντανό και δροσερό τον κήπο σε μία περιοχή όπου σπανίως έβρεχε, ένας ολόκληρος θαυμαστός μηχανισμός πρέπει να είχε στηθεί από τους μηχανικούς του βασιλιά. Για να έρχεται το νερό από τον ποταμό Ευφράτη και να διαχέει όλα τα κλιμακωτά επίπεδα του κήπου, έπρεπε το πότισμα να ξεκινά από τα επάνω προς τα κάτω.

Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό! Μια δροσερή όαση 24 περίπου μέτρων ψηλής στο μέσον μια αφιλόξενης ξερής γης. Μια όαση πολυεπίπεδων κήπων με ανθισμένα εξωτικά φυτά που ο Ναβουχοδονόσορας είχε εισάγει από ξένες χώρες. Ένα επιβλητικό οικοδόμημα με εκατοντάδων ειδών δέντρα και φυτά να ξεχειλίζουν από μπαλκόνια και πεζούλια.

Μέχρι σήμερα οι αρχαιολόγοι προσπαθούν να συλλέξουν νέες πληροφορίες σχετικά με τους Κρεμαστούς Κήπους. Σε πρόσφατες αρχαιολογικές έρευνες στην περιοχή της αρχαίας Βαβυλώνας στο Ιράκ, η αρχαιολογική σκαπάνη ανακάλυψε τα θεμέλια του παλατιού των βασιλιάδων. Δίπλα σχεδόν, βρέθηκε ένα κτήριο με θόλους, με χοντρούς τοίχους και με αρδευτικό σύστημα. Κάποιοι αρχαιολόγοι υποστήριξαν ότι πρόκειται σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους για τους Κρεμαστούς Κήπους, ωστόσο η πολύ μεγάλη απόστασή του από τον Ευφράτη δεν επιτρέπει ανάλογο συμπέρασμα, αφού ο Στράβων περιγράφει πως οι Κρεμαστοί Κήποι βρισκόταν κοντά στον ποταμό. Ωστόσο, άλλη αρχαιολογική έρευνα εντόπισε στις όχθες του ποταμού πυκνούς όγκους τοίχων που πιθανών να χτίστηκαν προκειμένου να συγκρατήσουν ταράτσες και μπαλκόνια σαν εκείνα που περιγράφονται στις αρχαίες αναφορές σχετικά με τους Κρεμαστούς Κήπους της Βαβυλώνας.

Το Άγαλμα του Ολυμπίου Διός

Μεταξύ των ετών 470-456 π.Χ. χτίστηκε από τον Ήλειο αρχιτέκτονα Λίβωνα Ναός του Δία στην Ολυμπία. Ήταν αφιέρωμα στο Ιερό από τα λάφυρα των Ηλείων εναντίον των Πισατών.

Ο γιγαντιαίος περίπτερος δωρικός ναός, ο οποίος είχε 64,12 μέτρα μήκος, 27,66 μέτρα πλάτος και 10,45 μέτρα ύψος, είχε 6 κίονες στις στενές και 13 κίονες στις μακριές πλευρές του. Καταλαμβάνει την πιο περίοπτη θέση στο ιερό. Θεωρείται η πιο τέλεια έκφραση, ο «κανών» της δωρικής ναοδομίας. Για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκε ο κογχυλιάτης λίθος.

.

Αποτελείται από πρόναο, σηκό και οπισθόδομο. Ο πρόναος και ο οπισθόδομος είναι δίστηλοι εν παράσταση. Στο δάπεδο του πρόναου σώζεται ψηφιδωτό δάπεδο ελληνιστικών χρόνων με παράσταση τριτώνων. Ο σηκός χωρίζεται σε τρία κλίτη από δύο σειρές δίτονης κιονοστοιχίας. Στο βάθος του σηκού στο κεντρικό κλίτος, βρισκόταν το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία, έργο του Φειδία, που κατασκευάστηκε γύρω στα 430 π.Χ.

Ο Φειδίας και οι βοηθοί του έστησαν αρχικά ένα ξύλινο πλαίσιο, προκειμένου να λειτουργήσει ως σκελετός του αγάλματος. Το άγαλμα απεικόνιζε το Δία καθισμένο πάνω σε θρόνο ο οποίος ήταν κατασκευασμένος από χαλκό, χρυσό, ελεφαντόδοντο και διάφορες πολύτιμες πέτρες. Ο θρόνος ήταν διακοσμημένος από τους μαθητές του Φειδία, Πάναινο και Κολώτη, με μυθολογικές παραστάσεις. Το γυμνό σώμα του Δία ήταν φτιαγμένο από ελεφαντόδοντο και η ρόμπα του ήταν καλυμμένη από χρυσά φύλλα, διακοσμημένα με κρίνους και ζωδιακές σκηνές. Τα σανδάλια του ήταν χρυσά. Το κεφάλι ήταν στεφανωμένο με ασημένιο στεφάνι ελιάς και τα μαλλιά του και η γενειάδα του ήταν από χρυσό. Στο δεξί του χέρι κρατούσε τη φτερωτή Νίκη, φτιαγμένη από χρυσό και ελεφαντόδοντο και στο αριστερό του κρατούσε σκήπτρο, φτιαγμένο από όλα τα γνωστά μέταλλα εκείνων των χρόνων, με αετό στην κορυφή. Το πρόσωπο ήταν επιβλητικό, και όταν ο Πάναινος ρώτησε το Φειδία από πού το εμπνεύστηκε, αυτός απάντησε με τους στίχους της Ιλιάδος του Ομήρου που περιγράφουν το μέτωπο και τα μαλλιά του Δία.

Όταν ολοκληρώθηκε το ύψος του ήταν περίπου 12 μέτρα και το κεφάλι του

έφτανε σχεδόν στην οροφή του ναού. Έδινε την εντύπωση πως αν ο Δίας σηκωνότανε όρθιος θα σάρωνε την οροφή. Στους τοίχους του ναού κατασκευάστηκαν εξέδρες προκειμένου οι επισκέπτες να θαυμάζουν από κοντά το πρόσωπο του θεού.

Ο Παυσανίας γράφει, ότι όταν τελείωσε το έργο, ο Φειδίας ρώτησε τον Δία αν

ήταν ευχαριστημένος και ο θεός απάντησε με έναν κεραυνό που διαπέρασε το ναό, χωρίς να καταστρέψει τίποτα. Στο σημείο που χτύπησε ο κεραυνός, τοποθετήθηκε μια χάλκινη υδρία. Ήταν ντροπή να πεθάνει κανείς χωρίς να επισκεφτεί την Ολυμπία να δει το άγαλμα.

Γύρω στο 40 μ.Χ. ο ρωμαίος

αυτοκράτορας Καλιγούλας πρόσταξε να μεταφερθεί το άγαλμα στη Ρώμη. Όμως σύμφωνα με την παράδοση, όταν πλησίασαν οι εργάτες να διαλύσουν το άγαλμα έβγαλε ένα τόσο τρανταχτό γέλιο, ώστε σκόρπισαν από το φόβο τους. Αργότερα, το 391 μ.Χ. με την άνοδο του χριστιανισμού οι Ρωμαίοι απαγόρευσαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες και έκλεισαν τους Ελληνικούς ναούς. Στη συνέχεια, το άγαλμα του Δία μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Το 462 μια πυρκαγιά κατέστρεψε το ανάκτορο όπου βρισκόταν το άγαλμα, με αποτέλεσμα να χαθεί οριστικά.

Κατά τον 6ο αιώνα η περιοχή της Ολυμπίας συγκλονίστηκε από σεισμούς. Ο ναός και το στάδιο καταστράφηκαν από κατολισθήσεις και πλημμύρες, ενώ η λάσπη κάλυψε ότι απόμεινε. Κάτω από τη λάσπη διατήρησαν τα υπολείμματα, τα οποία ανακάλυψαν στην εποχή μας οι αρχαιολόγοι. Σήμερα οι επισκέπτες μπορούν να επισκεφτούν τα ερείπια του ναού και τη θέση του αγάλματος.

Ο Ναός της Άρτεμις

Ο ναός της Άρτεμις βρισκόταν στην Έφεσο της σημερινής Τουρκίας. Αποκαλείται και Αρτεμίσιο και κατασκευάστηκε το 440 π. Χ. Χρειάστηκαν 120 χρόνια για να αποπερατωθεί ενώ είχε αρχικά ξεκινήσει από τον βασιλιά της Λυδίας, Κροίσο.

Ο Κροίσος υπήρξε ο τελευταίος βασιλιάς της Λυδίας, ενός τμήματος της Μικρά Ασίας. Ήταν περίφημος για τα πολλά πλούτη του και το 560 π. Χ. πρόσταξε να οικοδομήσουν έναν μεγαλόπρεπη ναό στην Έφεσο, προς τιμή της Άρτεμις, της μεγάλης θεάς της Σελήνης και προστάτριας των άγριων ζώων και των κοριτσιών. Ο ναός οικοδομήθηκε από ασβεστόλιθο και μάρμαρο, υλικά που μεταφέρθηκάν από τους γειτονικούς λόφους. Κάπου 120 μαρμάρινοι κίονες υποστήριζαν το κύριο τμήμα του ναού. Κάθε κίονας είχε ύψος 20 μέτρα. Οι τεράστιοι ογκόλιθοι που συνέθεταν τους κίονες μεταφέρθηκάν στη θέση τους με τροχαλίες και συνδέθηκαν με μετάλλινους πείρους. Στο μέσο του ναού βρισκόταν το άγαλμα της Άρτεμις. Ο ναός υπήρξε από τους μεγαλύτερους του κλασικού κόσμου, πού μεγαλύτερος από τον Παρθενώνα που οικοδομήθηκε αργότερα στην Αθήνα. Η βάση των θεμελίων του είχε μήκος 131 μέτρα και πλάτος 79.

200 χρόνια αργότερα, το 356 π.Χ. ο ναός καταστράφηκε από πυρκαγιά. Τη φωτιά την έβαλε κάποιος Ηρόστρατος που θέλησε με τον τρόπο αυτό να γίνει διάσημος. Κατά σύμπτωση, την ημέρα της καταστροφής του ναού γεννήθηκε ο Μέγας Αλέξανδρος. Αργότερα ο Αλέξανδρος επισκέφτηκε την Έφεσο και πρόσταξε να οικοδομηθεί και πάλι ο ναός στην ίδια θέση.

Ο ναός του Αλεξάνδρου επέζησε ως τον 3ο αιώνα μ.Χ. με το πέρασμα του χρόνου

η λάσπη κατέκλυσε το λιμάνι της Εφέσου και η πόλη κατάντησε ασήμαντη. Οι Γότθοι λεηλάτησαν στη συνέχεια το ναό και οι πλημμύρες ολοκλήρωσαν την καταστροφή. Σήμερα ένας αναστηλωμένος αρχαίος κίονας, που στέφει η φωλιά ενός πελαργού, οροθετεί τον τόπο όπου επί χιλιετίες όπου λατρευόταν η θηλυκή αντίληψη περί θεότητας.

Το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού

Το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού θεωρείται ο πιο πολυτελής τάφος της αρχαιότητας. Σύμφωνα με τη μυθολογία, η δημιουργία του συνδέεται με ένα βασιλικό έρωτα. Ο Μαύσωλος παντρεύτηκε την αδερφή του, την Αρτεμισία. Όταν απέκτησε δύναμη και πλούτο σχεδίασε ένα τάφο για τον εαυτό του και τη βασίλισσα. Ένα τάφο τόσο μεγαλόπρεπο ώστε να θυμίζει στους αιώνες τη δόξα του.

Ωστόσο, ο Μαύσωλος πέθανε πριν τελειώσει το έργο, το οποίο ολοκλήρωσε η

Αρτεμισία γύρω στο 350 π.Χ. Είχε αποκληθεί Μαυσωλείο, από το όνομα του συζύγου της και έτσι ονομάζεται ακόμη και σήμερα κάθε μεγαλειώδης κρατικός τάφος σε ολόκληρο τον κόσμο.

Οι στάχτες του βασιλικού ζεύγους τοποθετήθηκαν σε χρυσά αγγεία στον

ταφικό θάλαμο στη βάση του οικοδομήματος. Πέτρινοι λέοντες ανέλαβαν τη φύλαξη του θαλάμου. Επάνω από τη ισχυρή πέτρινη βάση υψώθηκε ένα κτίσμα όμοιο με ελληνικό ναό. Περιζωμένο από κίονες και αγάλματα. Στην κορυφή του κτιρίου υπήρχε μια κλιμακωτή πυραμίδα και επάνω από αυτήν,

σε 43 μέτρα ύψος, στήθηκε το άγαλμα ενός άρματος που το έσερναν άλογα. Μέσα στο άρμα υπήρχαν ενδεχομένως τα αγάλματα του βασιλιά και

της βασίλισσας.

18 αιώνες αργότερα, ένας σεισμός ισοπέδωσε το Μαυσωλείο. Το 1489 οι χριστιανοί ιππότες του Αγίου Ιωάννου απόσπασαν τα υλικά προκειμένου

να οικοδομήσουν το γειτονικό φρούριο. Ορισμένα τείχη του φρουρίου χτίστηκαν από πράσινους ογκόλιθους που κάποτε πλαισίωναν το κύριο

τμήμα του Μαυσωλείου. Μερικά χρόνια αργότερα οι ιππότες ανακάλυψαν τον ταφικό θάλαμο του Μαυσώλου και της Αρτεμισίας. Αλλά μια νύχτα τον άφησαν αφύλαχτο με αποτέλεσμα να τον λεηλατήσουν οι πειρατές και να

αρπάξουν όσα χρυσά και άλλα πολύτιμα αντικείμενα περιείχε.

Πέρασαν άλλα 300 χρόνια μέχρι να ερευνήσουν την τοποθεσία οι αρχαιολόγοι. Ανέσκαψαν τμήμα των θεμελίων του Μαυσωλείου και βρήκαν αγάλματα και άλλα γλυπτά, που συνέβη να διατηρηθούν ανέπαφα. Ανάμεσά τους εντόπισαν και μεγάλα αγάλματα τα οποία ενδεχομένως παρίσταναν το βασιλιά και τη βασίλισσα. Το 1857 τα μετέφεραν στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου και εκεί βρίσκονται ακόμη. Τα τελευταία χρόνια πραγματοποιήθηκαν και άλλες ανασκαφές και έτσι σήμερα μονάχα λίγες πέτρες θυμίζουν τη δόξα του Μαυσωλείου στην αρχαία Αλικαρνασσό.

Ο Κολοσσός της Ρόδου

Ο Κολοσσός υπήρξε ένα γιγαντιαίο άγαλμα στημένο στο λιμάνι της Ρόδου. Κατά την αρχαιότητα οι Ρόδιοι επιδίωκαν μόνιμα να διαφυλάσσουν την ανεξαρτησία τους, να ασκούν το εμπόριο και να μη συμμετέχουν στους πολέμους των άλλων ελληνικών πόλεων. Παρ’ όλα αυτά κατακτήθηκαν αρκετές φορές.

Στα τέλη του 4ου π.Χ. αιώνα οι Ρόδιοι γιόρτασαν μια μεγάλη νίκη. Ο Δημήτριος ο Πολιορκητής αφού πολιόρκησε για ένα χρόνο την πόλη τους τελικά αναγκάστηκε να φύγει και να αφήσει πίσω του ένα μεγάλο μέρος από τον εξοπλισμό του. Οι Ρόδιοι αποφάσισαν να πουλήσουν το εξοπλισμό του Δημητρίου και με τα χρήματα να στήσουν ένα υπέροχο άγαλμα προς τιμή του θεού Ήλιου που τους προστάτευε.

Δε γνωρίζουμε πως ακριβώς ήταν το άγαλμα ούτε σε ποιο σημείο το έστησαν. Ξέρουμε ότι κατασκευάστηκε από ορείχαλκο και είχε ύψος 33 μέτρα. Το σχεδίασε ο αρχιτέκτονας Χάρης και χρειάστηκε 12 ολόκληρα χρόνια για την ολοκλήρωσή του.

Το ορειχάλκινο περίβλημα στερεώθηκε πάνω σε ένα σιδερένιο σκελετό. Το άγαλμα ήταν κούφιο στο εσωτερικό του και καθώς προχωρούσε η κατασκευή οι εργάτες γέμιζαν τα κενά με βαριές πέτρες προκειμένου να διασφαλίσουν τη σταθερότητά του. ο Κολοσσός ολοκληρώθηκε γύρω

στα 208 π.Χ. Για πολλούς αιώνες οι άνθρωποι ακούγοντας για τον Κολοσσό νόμιζαν πως στεκόταν επάνω από την είσοδο του λιμανιού της Ρόδου με τα πόδια ανοιχτά. Όμως πρακτικά αυτό ήταν αδύνατο

διότι η είσοδος του λιμανιού της Ρόδου είχε πλάτος κάπου 400 μέτρα και ο Κολοσσός δεν ήταν τόσο…κολοσσιαίος. Από τα κείμενα μπορούμε

να υποθέσουμε ότι βρισκόταν μάλλον στο κέντρο της πόλης και κοιτούσε προς τη θάλασσα και το λιμάνι.

Γύρω στα 226 π.Χ. δηλαδή λιγότερο από 50 χρόνια μετά

την ολοκλήρωσή του ο Κολοσσός έπεσε. Ένας σεισμός τον έκοψε από τα γόνατα. Ένας

χρησμός συμβούλεψε τους Ρόδιους να μην τον

ξαναστήσουν και έτσι τον άφησαν πεσμένο στο έδαφος. Παρέμεινε στη θέση αυτή για

900 χρόνια και πολλοί επισκέπτες της Ρόδου είδαν το

πεσμένο άγαλμα του θεού Ήλιου. Το 654 μ.Χ. ένας

Σύριος πρίγκιπας κατέλαβε τη Ρόδο και απογύμνωσε το

άγαλμα από τις ορειχάλκινες πλάκες. Λέγεται ότι τις

μετέφερε στη Συρία χρησιμοποιώντας 900 καμήλες. Ο ορείχαλκος πουλήθηκε στους

εμπόρους που μάλλον τον έλιωσαν και τον έκοψαν σε

νομίσματα.

Ο Φάρος της Αλεξάνδρειας

Ο Φάρος της Αλεξάνδρειας κατασκευάστηκε τον 3ο αιώνα π.Χ. ήταν ένας πύργος που ορθωνόταν στα 134 μέτρα και ήταν για εκείνη την εποχή το πιο ψηλό ανθρώπινο οικοδόμημα του κόσμου.

Ο Φάρος βοηθούσε τους ναυτικούς να αράζουν με ασφάλεια στο λιμάνι της πόλης. Κατά τη διάρκεια τη νύχτας αντανακλούσε τη λάμψη μιας μεγάλης φωτιάς ενώ την ημέρα ύψωνε στον ουρανό μια μεγάλη στήλη καπνού. Αυτός ήταν ο πρώτος φάρος στον κόσμο και παρέμεινε στη θέση του για 1500 χρόνια.

Το οικοδόμημα χτίστηκε πάνω σε ένα νησάκι που λεγόταν Φάρος, μπροστά από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, από όπου και πήρε το όνομά του. Χρειάστηκαν μάλλον 20 χρόνια ώσπου να χτιστεί και ολοκληρώθηκε περίπου το 280 π.Χ. επί βασιλείας του Πτολεμαίου του ΄Β. Το κτήριο του Φάρου ήταν έργο του αρχιτέκτονα Σωκράτη.

Τον Φάρο τον αποτελούσαν 3 μαρμάρινοι πύργοι, χτισμένοι πάνω σε ένα θεμέλιο από πέτρινους ογκόλιθους. Ο πρώτος πύργος ήταν τετράπλευρος και περιείχε διαμερίσματα για τους εργάτες και τους στρατιώτες. Από επάνω υπήρχε ένα δεύτερος οκταγωνικός με σπειροειδές κεκλιμένο επίπεδο που οδηγούσε στον τελευταίο πύργο. Ο τελευταίος πύργος είχε σχήμα κυλίνδρου και στο εσωτερικό του έκαιγε η φωτιά που οδηγούσε τα πλοία με ασφάλεια στο λιμάνι. Από πάνω του υπήρχε το άγαλμα του Δία Σωτήρας.

Για τη συντήρηση της φωτιάς χρειάζονταν τεράστιες ποσότητες καυσίμων. Την τροφοδοτούσαν με ξύλα που τα μετέφεραν χάρη στο σπειροειδές κεκλιμένο επίπεδο άλογα και μουλάρια. Πίσω από τη φωτιά υπήρχαν φύλα ορειχάλκου που αντανακλούσαν τη λάμψη προς τη θάλασσα. Τα πλοία μπορούσαν να τη διακρίνουν από 50 χιλιόμετρα μακριά. Κατά το 12 μ.Χ. αιώνα το λιμάνι της Αλεξάνδρειας γέμισε από λάσπη και τα πλοία σταμάτησαν να το χρησιμοποιούν. Ο Φάρος έπεσε σε αχρηστία. Ενδεχομένως τα φύλλα του ορειχάλκου κατόπτρου αποσπάστηκαν και έγιναν νομίσματα.

Κατά το 14ο αιώνα ένας σεισμός κατέστρεψε το Φάρο. Μερικά χρόνια αργότερα οι Μουσουλμάνοι χρησιμοποίησαν τα υλικά του για την κατασκευή ενός οχυρού. Το οχυρό αυτό ανακατασκευάστηκε και παραμένει ακόμη στη θέση του πρώτου Φάρου στον κόσμο.