gevaarlijke leugens en een startend onderzoek

hoofdstuk 2

Deel 4

Iris, Nico, Stephan en Thom zitten samen te lunchen in de eetkamer. Ze babbelen wat en proberen ijverig om niet over de moord te praten of er zelfs maar aan te denken. Het lijkt wel alsof ze de middag vrij hebben gekregen nu rechercheur Morris weg is en daar maken ze gretig gebruik van.

Nora zit boven op haar kamer. Fanny, de huishoudster, heeft een dienblad met eten naar boven gebracht, want Nora weigert gezamenlijk met de rest te eten. Halverwege de lunch krijgt Stephan niets meer door zijn keel en excuseert hij zich.

Hij loopt, zonder te kloppen, de kamer van Nora binnen. Nora heeft een stoel, waar ze nu op zit, naar een raam geschoven en staart naar buiten. Ze heeft niet eens in de gaten dat Stephan binnen is gekomen.

“Kunnen we even praten?” Vraagt hij zacht, zodat ze niet schrikt. Nora geeft geen kick en voor het eerst sinds gisteravond begint Stephan zijn geduld te verliezen. “Wat is er toch in vredesnaam aan de hand?” Schreeuwt hij.

Nora staat op en draait zich naar hem toe. “Het is me allemaal te veel.” Antwoordt ze. “De moord op Maria, hier het weekend doorbrengen, samen met mijn moeder…” “Ik geloof je niet.” Reageert Stephan bruut. “Er is iets anders.”

Hij zet een stap naar voren. “Je doet zo afstandelijk. Zelfs tegen mij!” Stephan legt zijn rechterhand op zijn borst. Nora reageert niet. Ze staat daar maar en kijkt hem met een wazige blik in de ogen aan.

Stephan loopt naar haar toe. “Zeg iets! Zeg iets, verdomme!” Nu kijkt Nora hem recht in de ogen aan, maar nog steeds zegt ze niets, geen één enkel woord… “Heb jij soms iets met de moord op Maria te maken?”

Het is eruit voor hij het zelf doorheeft. En hij schrikt er zelf nog het meest van. Maar het trekt wel de aandacht van Nora. “Hoe durf je zoiets te zeggen?” Stephan zucht. “Nora, het spijt me.” Verontschuldigt hij zich.

“Maar je moet met me praten! Ik houd van je, sluit me alsjeblieft niet buiten. Snijdt me alsjeblieft niet uit je leven.” Nora lacht hol. “Schiet nu niet in de slachtofferrol, alsjeblieft! Jij beschuldigt mij van iets!”

“Je weet dat ik dat niet wilde. Ik wil alleen maar met je praten. Ik wil weten waarom je zo doet. Ik probeer je alleen maar te helpen, maar jij neemt mijn hand niet aan en-” “Ga weg.” Onderbreekt Nora hem. “Maar-” “Ga weg! Zoek maar uit waar je vannacht slaapt!” Terneergeslagen draait Stephan zich om en verlaat de kamer.

“Thom, er zijn nog een aantal dingen wat geregeld moet worden voor vanavond.” Thom staat op. “Ik ben al bezig.” Zegt hij, waarna hij naar Iris knipoogt. “Goeie vent, die Thom.” Zegt Nico, zodra Thom de eetkamer verlaten heeft.

“Ja,” Verzucht Iris. “Hij is onmisbaar.” “Ik vraag me af wat er met Nora aan de hand is.” Iris zucht. “Ze haat het om hier te zijn. In dit huis, bij mij.” Nico kijkt zijn vrouw geschokt aan. “Wat een onzin!”

“Doe niet zo naïef, Nico. Jij merkt het toch ook. Ze gaat me uit de weg. Ze praat niet met me. Ze is hierheen gekomen om Stephan te plezieren en om jou weer eens te zien. Dat had ze beter niet kunnen doen.”

“Misschien is ze wel geschrokken van de moord. Zoiets maak je maar zelden tot nooit mee.” “Ze kende Maria niet eens!” “Dat hoeft toch niets uit te maken? Het kan je toch raken.” Het is even stil tussen de twee.

“Nico,” Verbreekt Iris na een aantal minuten de stilte. “Die bloedvlek, op de kraag van jouw blouse, was die werkelijk de oorzaak van het snijden bij het scheren?” Nico kijkt Iris verbijsterd aan.

“Dit meen je niet.” Iris bijt op haar lip. Nico staat op en smijt de stoel door de kamer. “Denk je nou echt dat ik iets met die moord te maken heb? Denk je nou echt dat ik tot zoiets in staat ben?”

Iris weet niet wat ze moet zeggen. Alle woorden die in haar opkomen lijken de verkeerde te zijn. En ze wil en kan het niet nog erger maken dan het al is. “Goed,” Zegt Nico dan. “Als het zo zit, dan is het misschien beter dat jij vanavond alleen gaat.”