Ver Weg en Toch Dichtbij

Isa denkt na.

Waarom is het allemaal zo moeilijk?

Waarom maakt haar vader het moeilijk?

Ze kan gewoon niet geloven dat iemand zo gemeen is.

Terwijl Isa beneden nadenkt zit haar vader op haar computer.

Hij doet heel geheimzinnig en kijkt telkens achterom of er niet iemand is binnengekomen.

Even later komt hij naar beneden gelopen en gaat voor Isa staan.

Het ziet er een beetje dreigend uit.

Tja, daar is hij nou eenmaal goed in, in dreigen. Denkt Isa kwaad.

‘Ga je nog naar school?’

‘Ja vader, alleen de schoolbus is er nog niet.’ Isa kijkt omhoog in het kwade gezicht van haar vader. Wat was toch zijn probleem?

‘Hmmpf…’ Was het enige wat er verder nog uit haar vader zijn mond kwam.

Plots draaide haar vader zich om.‘Ik moet naar mijn werk.’ Goh, wat een verrassing. ‘Klaus, (dat kwam er niet erg vriendelijk uit) zorg dat Isa naar school gaat.’ Nors liep hij naar de deur.‘Ja meneer.’ Zei Klaus toen haar vader buiten hoorbereik was.

Roerloos bleef ze zitten. Hij kon er niet eens zelf voor zorgen dat ze naar school ging. Alle vervelende klusjes schoof haar vader af op andere mensen. En ja, de verzorging van Isa was een van die klusjes.Ze zuchtte diep.Haar oom toverde een grimas te voorschijn. ‘Het komt allemaal wel goed.’ Zei hij bemoedigend.Dat betwijfelde Isa.

Opeens klonk er een luid getoeter.Isa staat op en loopt naar de deur. Ze weet dat haar oom haar nakijkt. Ze krabt op haar hoofd. Als ze zenuwachtig was, had ze altijd jeuk.Ze dacht aan Heleen.

Het meisje dat er altijd was, haar vriendin was terwijl het niet mocht, het meisje dat voor haar werkte en haar aanbad.Isa zou er alles voor over hebben gehad om samen met Heleen naar school te kunnen.Maar Heleen ging niet naar school. Ze mocht niet. Ze had wel wat beters te doen volgens haar vader.Vieze borden afruimen zeker.Heleen en haar vader konden goed overweg. Zij hielp hem altijd met zijn klusjes als ze die van haar al af had.

Isa staat voor de bus. De chauffeuse toetert nog een keer hard.Isa zucht en neemt zich voor om voor deze ene keer van de schooldag te genieten.Voor Heleen.

Heleen kijkt door het raam naar Isa. Ze zucht. Kon zij maar naar school. Snel pakt ze het laatste bord dat moet worden afgeruimd.

Ze mag Isa, maar ze zou hier zo graag weg willen.

Terwijl ze de vaatwasser opent begint ze zo normaal mogelijk tegen haar vader te praten.‘Papa, wanneer gaan we hier nou weg?’ Ze vraagt het zo normaal mogelijk, maar ze ziet dat haar vader een wenkbrauw optrekt.‘Heleen, we hebben het hier al vaker over gehad.’‘Ja weet ik maar…’

‘Heleentje van me, dit is ons leven! We verdienen hier vrij goed en Meneer Zwaan geeft ons onderdak en eten. Wat wil een bediende nog meer?’

Vragend kijkt hij haar aan.

Heleen houdt het gewoon niet meer.‘Maar als dit nou eens jou leven is en niet het mijne? Wat nou als ik iets heel anders wil doen in mijn leven?’ Ze stopt even. ‘Ik wil studeren.’ Fluistert ze er achter aan.Helaas niet zacht genoeg.‘Heleen, je weet dat dat niet gaat. Zelfs als je later iets anders wil gaan doen, je hebt geen opleiding!’‘Maar papa!’ Heleen barst in snikken uit.

‘Wees nou maar blij met je leven zoals het is. Het word niet beter. Het leven is geen sprookje.’Haar vader pakt haar vast en omhelst haar. Snikkend staat Heleen daar in zijn armen.Even heeft ze het gevoel dat hij gaat zeggen dat ze maar op bed moet gaan liggen.‘Ga nou maar verder met je klusjes oké? We moeten nog veel doen.’Boos en verdrietig loopt Heleen weg. Door met haar klusjes.

Zuchtend gaat Hans verder met het aanrecht schoonmaken. Opeens komt Klaus voorbij lopen.‘Hans, ik ga. Bedankt dat ik hier mocht slapen.’‘Geen dank Meneer.’‘Noem me maar gewoon Klaus. En Hans?’ Hans knikt met zijn hoofd. ‘Let alsjeblieft op Isa. Het gaat niet goed met haar.’‘Ja Meneer Klaus.’ Hans knikt opnieuw, maar in zijn achterhoofd klinkt een stemmetje dat hij maar beter voor zijn eigen dochter kan zorgen.

Toch gaat Hans gewoon door met zijn klusjes. Even denkt hij geen moment aan Heleen of Isa, maar als hij de rekeningen aan het betalen is beseft hij dat zijn gesprek met Heleen niet erg goed is verlopen.Hij besluit om haar te gaan zoeken.

Hij vind haar op de schommel van Isa.

‘Heleen! Kom daaraf. Je wil toch geen straf krijgen?’

Boos kijkt Hans naar zijn dochter. Maar die blik verandert al snel in bezorgt als Heleen geen antwoord geeft.

‘Heleen, is er iets?’

‘Ja.’ Isa het enige dat Heleen zegt.

Hans slikt even.

‘Ach, even schommelen kan geen kwaad.’

Gelijk klaart het gezicht van Heleen op.

Hans gaat achter haar staan en pakt de schommel vast.

Hans kijkt naar zijn dochter. Ze ziet er veel gelukkiger uit zo. Zou hij ontslag moeten nemen? Voor zijn dochter?

Hij weet het niet. Het enige dat hij wel weet, is dat het eigenlijk een grote leugen is. Bijna word Heleen 13. Is het dan de tijd om het haar te vertellen?

Nog eens kijkt hij naar Heleen. Ze is zo gelukkig.

Die middag hadden ze allebei de tijd van hun leven.Maar Hans vocht nog een innerlijke strijd. Hij kon het haar gewoon niet vertellen. Ze zou hem nooit meer willen zien. Nee, hij besloot het haar niet te vertellen en van dit moment te genieten. Tot het moment dat ze het wel moest weten.

Cliffhanger :P

Tot de volgende keer!Ik hoop dat jullie dit dagboek blijven volgen.

xXx

Simliefhebber12