Embed Size (px)
DESCRIPTION
De ontmoeting van zout en zoet water (‘osmose’ in technisch jargon) levert stroom op door het energieverschil tussen zout en zoet water op een slimme manier te benutten. Er zijn twee manieren om het potentieel (energieverschil tussen het zoute en zoete water) te gebruiken. Beide methoden werken met een membraan, dat het zoute en het zoete water scheidt. Bij beide methoden wordt wel een ander type membraan toegepast. Bij de eerste methode, ook wel bekend als Pressure Retarded Osmosis (PRO), verplaatsen watermoleculen zich door het principe van osmose van het zoete water door het membraan naar het zoute water. In dit geval is het membraan permeabel voor watermoleculen. Hierdoor wordt in het compartiment met het zoute water een grotere (water)druk opgebouwd. Het drukverschil tussen het compartiment met het zoute water en het compartiment met het zoete water kan gebruikt worden om een turbine aan te drijven, die met een generator elektriciteit produceert. Een PRO-centrale werkt dus eigenlijk op dezelfde manier als een waterkrachtcentrale met als enige verschil dat de waterkracht die de turbine aandrijft niet verkregen wordt door een vrije val maar door osmotische druk. In Noorwegen is door het Noorse energiebedrijf Statkraft een Blue Energy-centrale gebouwd, die werkt volgens dit principe. Het nadeel van deze methode is een extra omzetting van energie, en daarmee energieverlies. De andere manier om het energieverschil tussen het zoute en zoete water te benutten is door toepassing van omgekeerde elektrodialyse, in het Engels Reverse Electrodialysis (RED). De werking is gebaseerd op het feit dat zout water meer geladen deeltjes bevat dan zoet water. Hierbij worden membranen toegepast die alleen de geladen deeltjesdoorlaten. Door minuscule gaatjes migreren de geladen deeltjes door het membraan naar het hierlangs stromende zoete water. Het ene type membraan laat de positief geladen deeltjes van het zoute water (de natriumionen) naar het zoete water verhuizen, in een ander type membraan gebeurt dat met de negatief geladen deeltjes (de chlorideionen). Hierdoor wordt er een potentiaalverschil opgebouwd, waarmee vervolgens een elektrische stroom op gang gebracht kan worden. Bij beide methoden gaan er dus twee aparte stromen in – zout en zoet water – en komt er één stroom water uit, het brakke water, waarbij het zoute en zoete water zijn gemengd. Hoe zouter het zoute water is ten opzichte van het zoete water des te meer energie er kan worden opgewekt. Voor een installatie waarbij je zoet rivierwater en zout zeewater zou mengen, is voor elke MW aan Blue Energy ongeveer 1 m3 per seconde aan zoet water en 1 m3 aan zout water nodig. Dit is een afbeelding en passage uit het boek 'Veranderingen in ons energielandschap"; het basisboek voor duurzaamheidsambities. Meer informatie of wil je het boek bestellen? Kijk op: http://www.eneco.com/nl/onderwijs/veranderingen-in-ons-energielandschap/
Citation preview
