O teatro do compromiso e o teatro do absurdo

Durante o século XX, o teatro non permaneceu alleo ás importantes transformacións sociais e culturais. Hai importantes cambios con respecto ao teatro naturalista do século XIX.

Aínda así, moitos autores seguen facendo teatro de tipo naturalista: destacan os norteamericanos Eugene O´Neill e Tenessee Williams.

Dúas correntes moi destacadas

Teatro do compromiso

Teatro do absurdo

Teatro do compromiso

Teatro épico Bertold Brecht

Teatro existencialista

Jean-Paul Sartre

Albert Camus

O teatro épico foi creado por Bertold Brecht. O seu principal obxectivo é provocar a reflexión do público ante os problemas políticos e sociais que se lle plantexan.

Recórrese á ruptura constante da ilusión escénica

Intercálanse cancións (influencia do cabaret)

Cámbiase a escenografía ante o público

Fuxe da mímese da realidade

Anuncios e carteis interrumpen a acción para explicala ou resumila

O espectador non debe identificarse cos personaxes, senón distanciarse para poder facer unha reflexión crítica

Bertold Brecht (1898-1956)

A súa militancia comunista obrigouno a sair de Alemania en 1933. No ano 1948 regresa a Berlin, onde funda o Berliner Ensemble.

“Nai coraxe” e “A ópera dos tres reás” están entre as obras máis lidas e representadas do século XX

O teatro existencialista aborda os problemas da realidade desde unha perspectiva filosófica, a través de diálogos de considerable fondura.

Lauro Olmo (1922-1994)

Antonio Buero Vallejo(1916-2000)

Dentro do teatro de temática social, debemos destacar na literatura española a Lauro Olmo e a Buero Vallejo.

Teatro do absurdo

Eugene Ionesco

Samuel Beckett

Jean Genet

Desénvolvese na década dos 50, fundamentalmente en París. Pretende representar o absurdo da vida humana a través de diálogos aparentemente carentes de racionalidade e de situacións alegóricas ou oníricas que non siguen a estrutura habitual de plantexamento, no e desenlace.

Eugène Ionesco (1912-1994)

Este dramaturgo rumano afincado desde 1945 en Francia substitúe a trama tradicional polos diálogos disparatados e o humor absurdo. A súa obra La cantatrice chauve represéntase ininterrumpidamente no Theatre de la Huchette de París desde 1959.

Samuel Beckett(1906-1989)

Amigo e discípulo de James Joyce, este escritor irlandés escolleu o francés para a súa obra máis coñecida. En En Attendant Godot, Beckett explora o sinsentido da existencia. Recibiu o premio Nobel no ano 1969.

Jean Genet(1910-1986)

Escritor maldito e provocador, na súa obra plasma o seu desprezo polas convencións sociais. A súa obra está a medio camiño entre o teatro do absurdo e o teatro da crueldade preconizado por Antonin Artaud.

Antonin Artaud(1896-1948)

Fernando Arrabal (1932)

O melillense Fernando Arrabal é o creador do que él mesmo denomina “teatro pánico”, estilo que garda unha estreita relación co teatro do absurdo.