Upload
marisadc2
View
588
Download
3
Embed Size (px)
DESCRIPTION
Vida e poemas de Lois Pereiro
Citation preview
Lois Pereiroletras galegas 2011
Departamento de galego do IES María Casares
Lois Pereiro (á dereita) co seu irmán Xosé Manuel
Nace en Monforte o 16 de febreiro de 1958
Alí van transcorrer os seus primeiros anos
de vida: os invernos en Monforte e os veráns
nas aldeas dos pais, Reádigos e Santa
Cristina, no Incio.
No ano 1975 marcha a Madrid a estudar Socioloxía,
carreira que deixa no primeiro trimestre. Regresa a
Monforte, e , despois de traballar na cristalería da
familia, volve a Madrid ao ano seguinte e matricúlase
na Escola Oficial de Idiomas en inglés, francés e
alemán.
Poemas 1981/1991
Lois Pereiro ( Foto: Xurxo Lobato)
Narcisismo
Sigo os pasos do sangue no meu corpo
e coa unlla do meu dedo máis firme
abro un sulco vermello en media lúa
na vea que me acolle tan azul.
En Madrid comeza a
súa relación con
estudantes galegos
como Antón Patiño,
Manuel Rivas,
Reimundo Patiño… Con
eles e co seu irmán,
crea e edita a revista
Loia.
É neste tempo cando empeza a facer as súas
viaxes por Europa, percorrendo en tren toda
Centroeuropa, Gran Bretaña e Irlanda...
Lois Pereiro ( Foto: Nacho Santás )
ABURRIDO
un olor a café
na indiferencia de Praga.
Prumas na cabeza, verde artificial.
Unha entrada excitante
para un xogo final de namorados.
Un tenor azul canta o turno da pasión cando
cae o único inocente.
Sobre o fondo exipcio
a testa ladeada, de perfil.
Poemas para unha loia
Edinburgh Edinburgh
O tren fura paisaxes coma un piollo
nos cabelos escuros de Escocia escurecida
mentres veñen as mans
do abrente alleo
abrindo as portas daquel día de setembro
cruzando o Mar do Norde cara ás illas
chegando a un Edinburgh en sombra estraña
baixándome do tren coa mente aberta.
¿Onde se deita a noite en Edinburgh?
¿á esquerda do castelo de carbón diamante
cun sol negro?
Lois Pereiro ( Foto: Vari Caramés)
Poemas 1981/1991
... sempre en peregrinación ás
casas nas que viviran os seus
referentes literarios.
Poemas, 1981/1991
Lois Pereiro ( Foto : Xosé Abad)
A néboa en Monforte fumadora de opio
é a nai de siluetas furtivas
e saúdo ó perigo que brilla
na face escura dos teus soños
a verquer nas veas a bágoa fatal.
E triste non dorme no fondo dos ollos
medrando no reflexo eterno
dos corpos afogados profecías
cando baño a navalla destas artes
no sangue doutro drama que se acolle
no refuxio da túa arte máis lene
coma unha man esférica que acepta.
«Eu son un deus sensual»
e cando cae o sol
fustrigo á beleza no mesmo cabalo.
Enferma pola intoxicación con aceite de
colza, intoxicación que causou a morte de
preto de 400 persoas e a enfermidade de
outras 17.000.
Deixa Madrid e volve a Galicia, residindo na
Coruña e traballando esporádicamente en
dobraxes e guións para TVG.
Comparte diversos proxectos co seu irmán
Xosé Manuel e comeza a súa colaboración na
revista Luzes de Galiza.
Pregúntome candoA forza é sempre a mesma en corpo alleo
e a doenza mortal a que preciso
para amarte de lonxe
mentres poida.
Xa non podo ver nada ó meu redor
que signifique máis que a miña sombra.
En soños defininme como unha aparición
que se abre as veas en público
sentindo diante miña
un firme e invisible
punto final
no aire.
Poemas 1981/1991Selo personalizado coa imaxe de Lois)
Poema para P. ós trinta e un anos camiño do ceo
Se a morte é un incidente necesario
que me penetre calada e sen furia
a traizón e uniformemente cruel
co suor que polas noites crea o fracaso
dun corpo que coñece os seus dominios
vencido pola ofensa
continuada dos feitos.
E así desculpará a miña derrota
o medo que non sinto xa por ti.
Lois Pereiro ( Foto: Víctor Echave)
Poemas 1981/1991
Gaña o seu único premio, o de poesía O Facho.
Participa nos dous libros colectivos, De amor e
desamor (Edicións do Castro, 1984 e 1985) e
será , en 1992, cando publique o seu primeiro libro
Poemas 1981/1991.
O seu estado de saúde empeora. Publica o libro
Poesía última de amor e enfermidade, 1992-
1995, cos poemas escritos nos seus últimos anos
de vida.
Tristemente convivo coa túa ausencia
sobrevivo á distancia que nos nega
mentres bordeo a fronteira entre dous mundos
sen decidir cal deles pode darme
a calma que me esixo para amarte
sen sufrir pola túa indiferencia
a miña retirada preventiva
dunha batalla que xa sei perdida
resolto a non entrar xamais en ti
pero non á tortura de evitarte.
Poesía última de amor e enfermidade
Imaxe: Camisola "Lois Pereiro"Tinta de Lura
Falece o 24 de maio de 1996 no hospital Juan Canalejo
aos 38 anos. Somentes
intentaba conseguir
deixar na terra
algo de min que me sobrevivise
sabendo que deberia ter sabido
impedirme a min mesmo
descubrir que só fun un interludio
atroz entre dous muros de silencio
só puiden evitar vivindo á sombra
inocularlle para sempre a quen amaba
doses letais do amor que envelenaba
a súa alma cunha dor eterna
sustituíndo o desexo polo exilio
iniciei a viaxe sen retorno
deixándome levar sen resistencia
ó fondo dunha interna
aniquilación chea de nostalxia.
Poesía última de amor e enfermidade (1992-1995)
Ese mesmo día faise
pública a sentenza do
caso da colza.
O corredor de fondo perde o alento.
Fuxindo dunha vida inzada de renuncias
da súa liturxia obesa e oleosa,
mediocre nos seus comunais fracasos,
bágoas de xelo, indignación contida
non deu chegado a tempo de exercer
a súa rebelión,
nin de levar a cabo
a súa vinganza definitiva
contra un mundo inxusto, homicida, e cruel,
pola inutilidade da súa propia vida
solitario, enfermo e fatigado,
a morte anticipouse e chegou antes.Lois Pereiro ( Foto: Vari Caramés)
Poesía última de amor e enfermidadeCon posterioridade, en 1997, edítase Poemas
para unha Loia, libro que recolle as súas
poesías publicadas na revista Loia.
Declaración
Amarte, vida, amarte case sempre,
inda que sexas dura e leves entremedias
piedade e odio intermitente.
Es ti a que sempre educas e aceleras
a doenza letal dos que non se resignan
a ignorar como es en realidade:
somentes un traxecto
cómodo e aldraxante cara á morte,
un tránsito inútil e innecesario.
Pero a ignorancia salva ós que non queren
arriscarse a perderte tan axiña
a cambio da renuncia a profanarte.
E aqueles dentes que perdín
precisaríaos agora para defender
as conviccións nas que me reafirmo.
Solidario e amable, se é posible,
Lois Pereiro ( Foto: Vari Caramés)
ou lobo estepario no desterro,
completarei o círculo insurxente
coas balas do desexo
Poesía última de amor e enfermidade
Neste ano 2011 publícase Conversa Ultramarina,
o diario que escribiu, entre os meses de marzo e
xuño de 1995, á xornalista Piedad R.Cabo, a que
fora a súa parella na mocidade.
Manuel Bragado, director de Xerais
"Os seus cento e pico poemas
chegáronlle para ser a un tempo unha das
voces máis innovadoras da poesía galega
de finais do século XX”.
Méndez Ferrín, Presidente da Real
Academia Galega
"Nunca as Letras Galegas foron
dedicadas a alguén tan
contemporáneo“
Xosé Manuel Pereiro, decano do
Colexio de Xornalistas de Galicia e
irmán do homenaxeado
“Sempre tivo unha actitude moi
radical. Na vida foi sempre moi libre,
educado pero rabudo, inconformista,
antinormativista”.
"Da lectura da súa poesía non se
pode sair indemne“.