Μικρό Ανθολόγιο Μικρό Ανθολόγιο Ελληνικής ΠοίησηςΕλληνικής Ποίησης

Επιμέλεια: Επιμέλεια: Παπαδημητρακοπούλου ΕυγενίαΠαπαδημητρακοπούλου Ευγενία

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ(1792–1869)

Όσοι το χάλκεον χέριβαρύ του φόβου αισθάνονται,

ζυγόν δουλείας, ας έχωσι·“Εις Σάμον”

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ (1798-1857)

Η δύναμη σου πέλαγο,

κ’ η θέλησή μου βράχος. “Oι Eλεύθεροι Πολιορκημένοι”

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ

(1824-1879)

Με μιας ανοίγει ο ουρανός, τα σύγνεφα μεριάζουν,

οι κόσμοι εμείνανε βουβοί, παράλυτοι κοιτάζουν...

“Ευαγγελισμός Ελληνισμός”

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ (1859–1943)

Εμείς δε γονατίσαμε σκυφτοί τα πόδια να

φιλήσουμε του δυνατού. “Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου”

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ

(1859–1951)

Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά με τα χεράκια της κι εγέμισ’ από άνθη η πλάτη η αγκαλιά και τα

μαλλάκια της.... “Μυγδαλιά”

ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥΖΑΧΑΡΙΑΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ (1877-1940)

Τώρα δεν έχω τίποτα να διώξω ή να κρατήσω. Δεν περιμένω ανταμοιβή.

Πολύ ‘ναι τέτοια ελπίδα.Ευδόκησε ν' αφανιστώ χωρίς να ξαναζήσω... Σ' ευχαριστώ για τα

βουνά και για τους κάμπους που είδα. “Προσευχή του ταπεινού”

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ (1863–1933)

Εγώ στην Τράπεζα του Μέλλοντος επάνω

πολύ ολίγα συναλλάγματα θα βγάλω. “Η τράπεζα του μέλλοντος”

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ (1884-1951)

Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα,

ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο!

Ομπρός παιδιά, και δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος,

σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη,

σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ’ το γαίμα.

“Πνευματικό εμβατήριο”

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ (1884-1974)

Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το

σηκώσουν. Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε

σταυρώσουν. “Οι πόνοι της Παναγιάς”

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ (1896-1928)

Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουνσαν στήλες δύο-δύο μες στα γραφεία.(Ηλεκτρολόγοι θα ’ναι η Πολιτεία κι ο Θάνατος που τους ανανεώνουν.)

“Δημόσιοι Υπάλληλοι”

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ(1902–1930)

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες σε περασμένα

χρόνια. “Γιατί μ’ αγάπησες”

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ (1901-1975)

Eίμεθα στην όχθη σαν προβλήτεςTα χέρια μας απλώνονται στον ουρανόKαι κατεβάζουν τα πουλιάKαι τα κελεύσματα των οδοιπόρων.

”Όχθη “

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ (1907–1985)

Να ελπίζεις –να ελπίζεις πάντα– πως ανάμεσα εις τους ανθρώπους

–που τους ρημάζει η τρομερή “ευκολία”-

θα συναντήσεις απαλές ψυχές με

τρόπους… “Σονέτο μάλλον απαισιόδοξο”

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ (1900–1971)

Ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες,

καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μες στο κλουβί του.

“Τελευταίος Σταθμός”

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ (1911–1996)

Οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων

“Το Άξιον Εστί”

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ (1909–1990)

Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου

απ’ τα ξένα βήματα, αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,

αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο

στο δίκιο. “Ρωμιοσύνη”

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ (1912–1991)

…Να τους το πούμε να το καταλάβουνε: Δε χαμηλώνει ο Όλυμπος! Να τους το πούμε να

το καταλάβουνε πως δεν αλλάζει

ο ήλιος!... “Ακόμα τούτ’ η Άνοιξη”

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ (1911-1992)

Στου πικραμένου την αυλή το μάτι έχει στερέψει Έχει παγώσει το

μυαλό κι έχει η καρδιά πετρώσει… Kι αν θα διψάσεις για νερό θα

στίψουμε ένα σύννεφο Kι αν θα πεινάσεις για ψωμί θα

σφάξουμε ένα αηδόνι … “Αμοργός”

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ (1922-1988)

Μια δειλή πράξη σου σε κάνει να πεθαίνεις μέσα στους άλλους

με μια συγγνώμη αργοπορημένη πεθαίνουν οι άλλοι μέσα σου.

“Δολοφονία οργανωμένη”

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ (1925–2005)

Γράφω ποιήματα μέσα στα πλαίσια που ορίζουν οι υπεύθυνες υπηρεσίες

Που δεν περιέχουν τη λέξη: Ελευθερία, τη λέξη: Δημοκρατία

Δεν φωνασκούν: Κάτω οι τύραννοι ή: Θάνατος στους προδότες

Γράφω ποιήματα που δεν στρέφονται κατά της καθεστηκυίας τάξεως.

“Απολογία νομοταγούς”

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ (1928)

Παλιέ μου φίλε σύντροφε περασμένων καιρών

συγχώρα με που χτες, όταν καμάρωνες για τα καινούρια σου έπιπλα, εγώ σκεφτόμουνα πως

το καθένα έκρυβε κάποιαν υποχώρηση…

«Άνοδος»

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ (1931)

Χαμένα πάνε εντελώς τα λόγια των δακρύων.

Όταν μιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνει

-έχει μεγάλη πείρα ο χαμός.“ Κονιάκ μηδέν αστέρων”