ΜΑΤΣΟΥ ΠΙΤΣΟΥ

Φίλιππος

Ρεμπέλης

Γιάννης

Τσόγκας

Το Μάτσου Πίτσου(στην ελληνική

βιβλιογραφία απαντάται και ως Μάτσου

Πίκτσου) στη γλώσσα Κέτσουα σημαίνει

«αρχαίο βουνό».

Βρίσκεται σε υψόμετρο 2700 μέτρων στη

Σιέρρα Βιλκαμπάμπα, στην αριστερή όχθη

του παραπόταμου του Βιλκανότα,

Ουρουμπάμπα. Απέχει 80 χιλιόμετρα από την

πόλη Κούσκο.

Η περιοχή έχει πυκνή βλάστηση, με τυπική

τροπική χλωρίδα, ενώ η όλη περιοχή μεταξύ

της Σιέρρα και του πυκνού δάσους

ονομάζεται ceja de selva, δηλαδή «το φρύδι

του δάσους». Η πόλη είναι χτισμένη επάνω σε

μια πολύ στενή κύρτωση του ορεινού όγκου

της Σιέρρα και συνδέει την πόλη με τη

κορυφή Χουαϊάνα Πίτσου, που σημαίνει η

«νεαρή κορυφή».

Παρότι οι ακραίες καιρικές και

κλιματολογικές συνθήκες δεν είναι

χαρακτηριστικό της περιοχής, σε σύγκριση

πάντα με το γενικό σύνολο των

κορυφογραμμών των Άνδεων, η ανθρώπινη

κατοίκηση για μεγάλο χρονικό διάστημα

στην πόλη Μάτσου Πίτσου, δεν είναι εφικτή.

Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που οι

αρχαιολόγοι δεν δέχτηκαν ότι αυτή η πόλη

αποτέλεσε το τελευταίο καταφύγιο των

Ίνκας.

Το χρονικό της ανακάλυψης Η πόλη ανακαλύφθηκε το 1911, στις 24

Ιουλίου, από τον Αμερικανό ιστορικό και

αρχαιολόγο Χίραμ Μπίνγκαμ. Ο Μπίνγκαμ

ήταν γιος ενός προτεστάντη ιερέα και είχε

σπουδάσει Ιστορία και Πολιτικές Επιστήμες

στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ.

Το ενδιαφέρον

του στρεφόταν

γύρω από την

ιστορία των λαών

της Λατινικής

Αμερικής και για

αυτό το 1906–

1907 ακολούθησε

την ίδια διαδρομή

που είχε κάνει και ο Σιμόν Μπολιβάρ από τη

ζούγκλα της Βενεζουέλας προς την Κολομβία

και το 1908–1909 ταξίδεψε από το Μπουένος

Άιρες ως τη Λίμα και το Κούσκο, μέσω της

εμπορικής οδού που είχαν χαράξει οι Ισπανοί

κονκισταδόρες (conquistadores).

Το καλοκαίρι του 1911 ο Αμερικανός

αρχαιολόγος Hiram Bingham έφτασε στο

Περού με μια μικρή ομάδα των εξερευνητών

ελπίζοντας να βρουν Vilcabamba, το

τελευταίο οχυρό των Ίνκας που είχεπέσει

στους Ισπανούς.

Ταξιδεύοντας με τα πόδια και με μουλάρι,

Bingham και η ομάδα του από το Κούσκο

στην κοιλάδα Urubamba, ένας τοπικός

αγρότης τους είπε από κάποια ερείπια που

βρίσκεται στην κορυφή ενός κοντινού

βουνού. Ο αγρότης μίλησε για το βουνό

Μάτσου Πίτσου, το οποίο μεταφράζεται σε

«παλιά κορυφή» στη μητρική γλώσσα

Κέτσουα .

Στις 24 Ιουλίου, μετά από μια σκληρή

ανάβαση στην κορυφογραμμή του βουνού

στο κρύο και βροχερό καιρό, Bingham

συνάντησε μια μικρή ομάδα αγροτών που του

έδειξε το υπόλοιπο της διαδρομής.

Οδηγούμενος από ένα εντεκάχρονο αγόρι,

Bingham πήρε την πρώτη γεύση του από το

περίπλοκο δίκτυο με πέτρινα πεζούλια που

σηματοδοτεί την είσοδο στο Μάτσου Πίτσου.

Οι ΙΝΚΑΣ

και η ιστορία τους Κατά τη στιγμή της προσέγγισης του

Κολόμβου σε ξηρά στο Νέο Κόσμο, τη

μεγαλύτερη αυτοκρατορία στη γη, ήταν των

Ίνκας. Ονομάζεται Tawantinsuyu ή «γη των

τεσσάρων τριμήνων. Η μεγάλη αυτοκρατορία

εκτεινόταν από την κεντρική Χιλή, μέχρι την

Κολομβία και περιλαμβάνονται το Περού, η

Βολιβία, ο

Ισημερινός, η

βόρεια Χιλή

και η

βορειοδυτική

Αργεντινή

(αυτό είναι

μια έκταση

γης ίση με

ολόκληρο το

τμήμα των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η προέλευση των Ίνκας είναι τυλιγμένη στο

μυστήριο και τη μυθολογία. Σύμφωνα με τη

δική τους μυθολογία, οι Ίνκας άρχισαν όταν ο

Μάνκο Κάπακ και η αδελφή του, η κυρα-

Occlo, αναδύθηκε από τη λίμνη Τιτικάκα, που

έχει δημιουργηθεί από τον

Ήλιο και τη Σελήνη ως

ιδρυτές του εκλεκτού λαού.

Manco Capac και η αδελφή

του, στη συνέχεια πήγε με

μια χρυσή ράβδο για να

βρει μια κατάλληλη θέση

ώστε να βρεθεί μια μεγάλη

πόλη. Μέσα από μια σειρά

περιπετειών, γεωμαντικό

συντονισμών, και τις

αστρονομικές αντιστοιχίες,

επιλέχθηκε η περιοχή του

Κούσκο .

Η αρχαιολογική έρευνα, από την άλλη

πλευρά, δείχνει ότι η προ-αυτοκρατορική

Ίνκας ήταν απλώς ένα από μια σειρά από

ασήμαντες φυλές στη νότια κεντρική περιοχή

του Περού.

Από το 1200 μ.Χ. περίπου μέχρι τις αρχές του

1400, οι Ίνκας που ασχολούνται με πολλές

μάχες με τους τοπικούς αντιπάλους… Γύρω

στο 1438, ωστόσο, οι Ίνκας αυτοκράτορες

Viracocha και ο γιος του, Pachakuti, νίκησαν

έναν ισχυρό αντίπαλο, τα Chankas. Από αυτή

τη στιγμή ηεποχή της αυτοκρατορίας των

Ίνκας άρχισε. Άλλες αντίπαλες φυλές γύρω

από την περιοχή Κούσκο σύντομα ενώθηκαν

και εκστρατείες

ξεκίνησαν στη λεκάνη

της λίμνης Τιτικάκα.

Κατά τη διάρκεια της

βασιλείας των

επόμενων των

αυτοκρατόρων

Pachakuti και Topa

Ίνκας, ο στρατός των

Ίνκας επέκτεινε τα

σύνορα της

Tawantinsuyu από τη νότια Κολομβία στην

κεντρική Χιλή.

Στα λίγα χρόνια πριν από την ανατροπή τους

από τους Ισπανούς το 1532, οι Ίνκας

ανέπτυξαν

ένα από τα

μεγαλύτερα

και πιο

εξελιγμένα

αυτοκρατοριών σε ολόκληρο το προ-

βιομηχανικό κόσμο. (Κατά τη συζήτηση για

τα επιτεύγματα των Ίνκας , ωστόσο, είναι

σημαντικό να αναφερθεί ότι δεν ήταν η

μοναδική εφεύρεση λίγων εμπνευσμένων

αυτοκρατόρων, αλλά μάλλον η τελική

επεξεργασία των πολυάριθμων παν-Άνδεων

ενώσεων.

Επιτυγχάνεται ραγδαία ανάπτυξη μέσω ενός

συνδυασμού της διπλωματίας και πολέμου,

και ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα

διαχείρισης,που βασίζεται σε άκρως

αποτελεσματική φορολόγηση και την

αξιόπιστη παροχή αγαθών και υπηρεσιών

προς τους λαούς της βασίλειο τους.

Καθώς οι Ίνκας άρχισαν να επεκτείνουν τα

εδάφη τους, το πρώτο βήμα ήταν να

αναζητήσουν συμμαχίες με φυλές πάνω στα

σύνορα. Άφθονα δώρα αποτελούμενα από

κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα, εξωτικά

προϊόντα από μακρινές περιοχές, και τις

συζύγους για να προστεθούν στους δεσμούς

αίματος με τις συμμαχίες, που προσφέρονται

στους αρχηγούς των φυλών αυτών. Αρκετά

συχνά αυτά τα δώρα ήταν εύκολα αποδεκτά,

αλλά αν ορισμένες φυλές δεν πειθαρχούν, οι

Ίνκας τους το

επιβάλλουν απλά με

την ανώτερη

στρατιωτική δύναμη.

Σε κάθε περίπτωση, οι φυλές στη συνέχεια

ενσωματώθηκαν σε μεγαλύτερες διοικητικές

μονάδες και πολιτική επαρχίες.

Αυτή η στρατηγική άφησε την Tawantinsuyu

με περισσότερα από 80 πολιτικά επαρχίες, το

καθένα με διαφορετική εθνοτική οργάνωση

και γλωσσικά χαρακτηριστικά. Για την

αντιμετώπιση αυτών των περιφερειακών

διαφορών οι Ίνκας επέβαλαν εκεί δική τους

γλώσσα, την Κέτσουα .

Οι ΙΝΚΑΣ δημιούργησαν σύστημα

πολιτειακής οργάνωσης, ένα σύστημα

πραγματικά με εξαιρετική απόδοση, ιδρύθηκε

από την αρχαία, παν-Άνδεων με την έννοια

της αμοιβαιότητας. Αγαθά και υπηρεσίες που

μεταφέρονταν από την περιοχή με τις

περιφερειακές και κρατικές αποθήκες , στη

συνέχεια αναδιανέμονται πίσω στο λαό με

πολλούς σημαντικούς τρόπους. Η κατάσταση

της οικονομίας βασίστηκε, όχι σε

νομισματικό σύστημα, αλλά στην συλλογή

των φόρων, με τη μορφή της εργασίας.

Υπήρχαν τρεις πρωτογενείς μορφές:

Γεωργικές εισφορές επί της τοπικής

κοινότητας , μια υπηρεσία εργασίας που

απαιτούσε αρτιμελείς άνδρες που για

κατασκευή έργων κατασκευής και

στρατιωτικές εκστρατείες και η παραγωγή

κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων που

γινόταν από τις γυναίκες, τα παιδιά και τους

ηλικιωμένους άντρες. Τα προϊόντα και οι

υπηρεσίες που συγκεντρώθηκαν με τους

τρόπους αυτούς στη συνέχεια χωρίζονται σε

τρία μερίδια.

Το πρώτο τρίτο πήγε να υποστηρίξει τον Ίντι

(ο θεός του Ήλιου), άλλοι θεοί στην

κατάσταση πανθέων, και μια μεγάλη ποικιλία

από τελετουργικές δραστηριότητες. Το

δεύτερο μέρος πήγε να

στηρίξει τον

αυτοκράτορα των Ίνκας

και την κατασκευή και

στρατιωτικά έργα που

ξεκίνησαν. Το τρίτο

τμήμα αναδιανέμονται

στους κοινούς

ανθρώπους, με τη μορφή

των τροφίμων, της κλωστοϋφαντουργίας,

πλούσιο φεστιβάλ, και στρατιωτική

προστασία.

Η ιδιοφυΐα τους βρίσκεται στη μνημειακή

κατασκευή έργων τους: με τη μορφή των

δρόμων. Η μεγάλη αυτοκρατορία ενώθηκε με

ένα εκτεταμένο και εξαιρετικά

αποτελεσματικό σύστημα εθνικών οδών. Δύο

παράλληλες οδούς, μία κατά μήκος της ακτής

και το άλλο στα ψηλά βουνά, διέτρεξε Βορρά-

Νότο από το ένα άκρο της αυτοκρατορίας στο

άλλο. Μεταξύ αυτών των δύο μεγάλων

οδικών δρόμων διέτρεχαν δεκάδες δρόμοι

που συνδέουν τις ακτές, βουνά, και ζούγκλες.

Συνολικά υπήρξαν περισσότερα από 30.000

χιλιόμετρα από αυτούς τους δρόμους, η

πλειοψηφία των οποίων ήταν όμορφα

πλακόστρωτα. Τα προϊόντα της

αυτοκρατορίας διακινούνται

αποτελεσματικά. Επιπλέον, κατά μήκος των

δρόμων επιτάχυνε το σύστημα πιο γρήγορης

επικοινωνίας που αναπτύχθηκε ποτέ στην

προ-βιομηχανικό κόσμο υπό τη μορφή μίας

διαρκούς μετακίνησης δρομέων για τη

διατροφή των ανθρώπων στην ταχέως

αναπτυσσόμενη αυτοκρατορία τους.

Στις διοικητήρια και ακόμα περισσότερο

στα, τελετουργικά τους κέντρα τους, οι Ίνκας

εμφανίζεται πιο καθαρά η λάμψη τους με το

σχεδιασμό και την κατασκευή.

Μαζικά, πολύπλευρα μπλοκ τοποθετούνται

μαζί σε σύμπλεξη, προκειμένου να αντέξουν

τις καταστροφικές συνέπειες των σεισμών

(σε περίπτωση σεισμού, οι πέτρες στους

τοίχους κλειδώνουν μαζί, επιτρέποντας

ολόκληρος ο τοίχος να κάμπτεται

ταυτόχρονα. Τόσο των κοσμικών όσο και της

ιερής αρχιτεκτονικής κτήρια υπήρχαν

ευρύχωρα παράθυρα,

κόγχες για τα είδωλα,

καθαρά καλλιτεχνικής

γλυπτικής

επεξεργασίας. Βρύσες

που εκτόξευαν νερό

αφθονούσαν και

αριστουργήματα της

υδραυλικής μηχανικής

έφερναν φρέσκο νερό στα κτίρια, ενώ άλλα

κανάλια αφαιρούσαν απόβλητα.

ΟιΊνκας δεν

χρησιμοποίησαν ποτέ τον

τροχό με οποιοδήποτε

πρακτικό τρόπο. Χρήση

του στα παιχνίδια

αποδεικνύει ότι η αρχή

ήταν γνωστός σε αυτούς,

αν και αυτό δεν

εφαρμόστηκε στη

μηχανική τους. Η έλλειψη

ισχυρών ζώων, καθώς και

το απότομο ανάγλυφο

εδάφους και η πυκνή

βλάστηση θέματα, μπορεί

να έκαναν τη χρήση του

τροχού ανέφικτη.

Πολλοί αρχαιολόγοι σύγχρονοι πιστεύουν

τώρα ότι το Μάτσου Πίτσου χρησίμευε ως

βασιλική περιουσία για αυτοκράτορες και

ευγενείς.

Έχει εξαιρετική παγκόσμια αξία.

Σύντομη Σύνθεση Ενσωματωμένο μέσα σε ένα δραματικό τοπίο

στο σημείο συνάντησης μεταξύ των

Περουβιανών Άνδεων και την λεκάνη του

Αμαζονίου, το Ιστορικό Ιερό του Μάτσου

Πίτσου είναι μια από τις μεγαλύτερες

καλλιτεχνικές, αρχιτεκτονικές και τη χρήση

της γης επιτεύγματα οπουδήποτε και το πιο

σημαντικό απτή κληρονομιά του πολιτισμού

των Ίνκας.

Αναγνωρισμένη για την εξαιρετική

πολιτιστική και φυσική αξία, η μικτή

ιδιοκτησία Παγκόσμιας Κληρονομιάς

καλύπτει 32.592 στρέμματα πλαγιές των

βουνών, κορυφών και των κοιλάδων που

περιβάλλουν την καρδιά του, την

εντυπωσιακή αρχαιολογικό μνημείο του " La

Ciudadela "(η Ακρόπολη) σε περισσότερα από

2.400 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της

θάλασσας. Χτισμένο το δέκατο πέμπτο αιώνα,

το Μάτσου Πίτσου εγκαταλείφθηκε όταν ο

Ίνκας κατακτήθηκε από τους Ισπανούς στο

δέκατο έκτο αιώνα. .

Οι περίπου 200 δομές που συνθέτουν αυτό το

εξαιρετικό θρησκευτικό, τελετουργικό,

αστρονομικά και γεωργικό κέντρο σε έναν

απότομο κορυφογραμμή, διέσχιζαν με

πέτρινα πεζούλια. Μετά από μια αυστηρή

σχέδιο η πόλη χωρίζεται σε κάτω και άνω

μέρος, που χωρίζει τη γεωργία από

κατοικημένες περιοχές, με ένα μεγάλο

τετράγωνο μεταξύ των δύο.

Σε αυτήν την ημέρα, πολλά από τα μυστήρια

Μάτσου Πίτσου παραμένουν άλυτα,

συμπεριλαμβανομένης της ακριβούς ρόλου

που μπορεί να παίξει σε εξελιγμένη

κατανόηση των Ίνκας »της αστρονομίας και

της εξημέρωσης των άγριων φυτικών ειδών.

Η μαζική ακόμη εκλεπτυσμένη

αρχιτεκτονική του Μάτσου Πίτσου συνδυάζει

εξαιρετικά καλά με το εκπληκτικό φυσικό

περιβάλλον, με τις οποίες είναι άρρηκτα

συνδεδεμένες. Πολυάριθμες θυγατρική

κέντρα, ένα εκτεταμένο οδικό δίκτυο και

μονοπάτι, αρδευτικά κανάλια και γεωργικών

βεράντες μαρτυρούν την μακρόχρονη, συχνά

σε εξέλιξη ανθρώπινη χρήση.

Η τραχιά τοπογραφία κάνει κάποια δύσκολα

προσβάσιμες περιοχές έχει οδηγήσει σε ένα

μωσαϊκό από χώρους που χρησιμοποιούνται

και ποικίλων φυσικών οικοτόπων. Οι

ανατολικές πλαγιές του τροπικού δάσους

στις Άνδεις, με τεράστια κλίση του στο

μεγάλο υψόμετρο , με "Puna" λιβάδια και

αλσύλλια Polylepis,σκεπάζονται από ορεινά

δάση και σύννεφα σε όλη τη διαδρομή. Είναι

γνωστό ότι πρόκειται για το κέντρο μιας

πλούσιας βιοποικιλότητας και ενδημισμού

υψηλής παγκόσμιας σημασίας. Παρά το μικρό

του μέγεθος το ακίνητο συμβάλλει στη

διατήρηση μιας πολύ πλούσιας σειράς

οικοτόπων και ειδών με ποικιλομορφία και με

αξιόλογα ενδημική χλωρίδα και πανίδα.

Η Πόλη του Ιστορικού Ιερού του Μάτσου

Πίτσου είναι το κέντρο της διάρθρωσης του

περιβάλλοντός , ένα αριστούργημα της

τέχνης, της πολεοδομίας, της αρχιτεκτονικής

και της μηχανικής των Ίνκας.

Η λειτουργία του βουνού, στους πρόποδες

του Huaya Πίτσου, είναι το εξαιρετικό

αποτέλεσμα της ενοποίησης με το περιβάλλον

, το αποτέλεσμα από μια γιγάντια

προσπάθεια, σαν να ήταν μια πρ οέκταση της

φύσης.

Το Ιστορικό Ιερό του Μάτσου Πίτσου είναι

μια μοναδική μαρτυρία του πολιτισμού των

Ίνκας και δείχνει μια καλά σχεδιασμένη

κατανομή των λειτουργιών μέσα στο χώρο,

τον έλεγχο του εδάφους, καθώς και την

κοινωνική, παραγωγική, θρησκευτική και

διοικητική οργάνωση.

Τα ιστορικά μνημεία και τα χαρακτηριστικά

στο Ιστορικό Ιερό του Μάτσου Πίτσου

ενσωματωμένα μέσα σε ένα δραματικό τοπίο

με τα βουνά εξαιρετικής φυσικής ομορφιάς

και γεωμορφολογικής δομής, παρέχουν έτσι

ένα εξαιρετικό παράδειγμα μιας μακρόχρονης

αρμονικής και αισθητικά εκπληκτικής σχέσης

μεταξύ του ανθρώπινου πολιτισμού και της

φύσης. Καλύπτει μέρος της μετάβασης

μεταξύ του υψηλότερου σημείου στις Άνδεις

και την λεκάνη του Αμαζονίου. Στο Ιστορικό

Ιερό του Μάτσου Πίτσου αποτελεί καταφύγιο

μια εντυπωσιακά διαφορετική ποικιλία των

μικροκλιμάτων, των οικοτόπων και των

ειδών χλωρίδας και πανίδας, με υψηλό βαθμό

ενδημισμού.

Γνησιότητα Μετά την εγκατάλειψη του Ιστορικού Ιερό

του Μάτσου Πίτσου στις αρχές του δέκατου

έκτου αιώνα, η ανάπτυξη της βλάστησης και

η απομόνωση εξασφάλισε τη διατήρηση των

αρχιτεκτονικών χαρακτηριστικών του

ακινήτου. Παρά το γεγονός ότι ο σχεδιασμός,

τα υλικά και οι δομές έχουν υποστεί μικρές

αλλαγές που οφείλονται στην παρακμή του,

οι συνθήκες της αυθεντικότητας δεν έχουν

αλλάξει. Η εκ νέου ανακάλυψη το 1911, και

την επακόλουθη αρχαιολογικές ανασκαφές

και επεμβάσεις συντήρησης έχουν

ακολουθήσει τις πρακτικές και τα διεθνή

πρότυπα που έχουν διατηρήσει τα

χαρακτηριστικά του ακινήτου.

Η εκ νέου ανακάλυψη το 1911, και την

επακόλουθη αρχαιολογικές ανασκαφές και

επεμβάσεις συντήρησης έχουν ακολουθήσει

τις πρακτικές και τα διεθνή πρότυπα

που έχουν διατηρήσει τα

χαρακτηριστικά του

ακινήτου.

Τα ερείπια του Μάτσου

Πίτσου, ανακαλύφθηκαν

το 1911 από τον

αρχαιολόγο του Yale

Hiram Bingham, είναι ένας

από τους πιο όμορφους και

αινιγματικούς

αρχαιολογικούς χώρους

του κόσμου. Ενώ η φυλή

των ΙΝΚΑΣ χρησιμοποίησε

σίγουρα την κορυφή του βουνού (7972 πόδια

υψόμετρο), προχώρησαν στην ανέγερση

πολλών εκατοντάδων πέτρινων κατασκευών

από τις αρχές του 1400. Αόρατοι και εντελώς

αυτόνομοι, σε γεωργικές αναβαθμίδες,

μπορούσαν να θρέψουν τον πληθυσμό.

Ποτίζοντας από τις φυσικές πηγές, το

Μάτσου Πίτσου φαίνεται να έχει αξιοποιηθεί

από τους ΙΝΚΑΣ ως ένα μυστικό τελετουργικό

της πόλης.

Πολλά από τα δομικά στοιχεία ζυγίζουν 50

τόνους ή και περισσότερο. Ακόμα έχουν

τοποθετηθεί με τέτοια ακρίβεια ώστε οι

αρθρώσεις στο

κονίαμα δε

επιτρέπουν ούτε

την εισαγωγή

μιας λεπτής

λεπίδας

μαχαιριού.

Σαμανικοί

θρύλοι λένε ότι,

όταν ένα ευαίσθητο άτομο αγγίζει το μέτωπό

του στην Intihuatana, η πέτρα ανοίγει το

όραμά του για τον κόσμο των πνευμάτων. Οι

Intihuatana πέτρες ήταν τα υπέρτατα ιερά

αντικείμενα του λαού Ίνκας και συστηματικά

τα έψαξαν και τα κατάστρεψαν οι Ισπανοί.

Όταν η Intihuatana πέτρα έσπασε σε ένα ιερό

των Ίνκας, οι Ίνκας πίστεψαν ότι οι θεότητες

του τόπου έχασαν τη ζωή τους.

Η ιστορία Η δυσπρόσιτη θέση του Μάτσου Πίτσου έκανε

πολλούς να πιστέψουν ότι ήταν το τελευταίο

καταφύγιο των Ίνκας, στον αγώνα τους

εναντίον των Ισπανών. Δηλαδή πολλοί

πίστεψαν ότι ήταν η θρυλική Βιλκαμπάμπα

λα Βιέχα που ίδρυσε ο βασιλέας των Ίνκας

Μάνκο Ίνκα. Η πραγματικότητα είναι ότι το

Μάτσου Πίτσου χτίστηκε το 1460 και

χρησίμευε ως αστρονομικό παρατηρητήριο

με αρχείο χρονολόγησης, λατρευτικό κέντρο

και ως θερινά ανάκτορα των βασιλέων.

Η πόλη φαίνεται ότι

εγκαταλείφθηκε όταν ο

ηγεμόνας Μάνκο Ίνκα

γνωστός και σαν Μάνκο

Κάπακ ο Β΄ ξεκίνησε τον

αγώνα ανεξαρτησίας των

Ίνκας από τους Ισπανούς

κατακτητές, γιατί όπως φάνηκε από τα

ευρήματα εκείνη την εποχή στη πόλη

χτύπησε μια μεταδοτική ασθένεια.

Έκτοτε κανένας δεν αναφέρθηκε σε αυτή τη

πόλη, που ταυτίζεται με τη γενέτειρα των

Ίνκας στη μυθολογία τους(Τάμπου-Τόκο), και

κανένας δεν ξαναπάτησε εκεί μέχρι το 1911

που ανακαλύφθηκε. Η πραγματική

Βιλκαμπάμπα λα Βιέχα ανακαλύφθηκε από

τον Τζιν Σαβόι, το 1965, στη

περιοχή Εσπιρίτο Πάμπα.

Το πιο θεαματικό σημείο

της Λατινικής Αμερικής,

το Machu Picchu, η χαμένη

πόλη των Ίνκας, στην

οροσειρά των Άνδεων,

μέχρι και σήμερα

καλύπτεται από ένα

πέπλο μυστηρίου. Μόνο οι

ντόπιοι γνώριζαν το

Machu Picchu, τη χαμένη πόλη των Ίνκας στο

Περού, ένα από τα σημαντικότερα πλέον

αξιοθέατα της Λατινικής Αμερικής.

Gene Savoy

«Ξεχασμένο» για 4 σχεδόν αιώνες, ήρθε στο

φως από ομάδα ερευνητών του

Πανεπιστημίου Yale, με επικεφαλής τον

Hiram Bingham, όταν στις 24/7/1911 ένας

κάτοικος, ο Melchor Arteaga, τού υπέδειξε το

δύσβατο σημείο σε ύψος 2.400 μ. στην

οροσειρά των Άνδεων. Έκτοτε πλήθος

ταξιδευτών συρρέει, κυρίως το καλοκαίρι,

στο ομώνυμο χωριό (110 χλμ. από το Cusco)

για να θαυμάσει τη μυστηριώδη πολιτεία.

Σύμφωνα με έρευνες, χτίστηκε πάνω από την

κοιλάδα Valle Sagrado στα τέλη του 15ου αι.,

όταν αυτοκράτορας ήταν ο Pachacuti ΙΝΚΑΣ

Yupanqui.

Σήμερα πολλές εργασίες αναπαλαίωσης και

αποκατάστασης έχουν μετατρέψει το χώρο

σε ένα πολύ καλά διατηρημένο αρχαιολογικό

μνημείο.Το Μάτσου Πίτσου κηρύχθηκε ως

περουβιανό ιστορικό άδυτο το 1981 από τη

κυβέρνηση του Περού και από την UNESCO ως

Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς το 1983.

Είναι επίσης ένα από τα Νέα Επτά Θαύματα

του Κόσμου από τις 7 Ιουλίου του 2007.

Δεδομένου ότι αυτή η πόλη δεν λεηλατήθηκε

από τουςΙσπανούς όταν κατέκτησαν τους

Ίνκας, θεωρείται ως ιδιαίτερα σημαντική

πολιτιστική περιοχή για έναν λαό που έπαψε

πλέον να υπάρχει.

Ο χώρος Η πρόσβαση στην πόλη δεν είναι εύκολη

καθώς η πορεία, μέχρι τα 2.350 μ. υψόμετρο,

γίνεται μόνο με τρένο ενώ το υπόλοιπο τμήμα

ο επισκέπτης το κάνει πεζοπόρος. Η αρχαία

είσοδος της πόλης ήταν από τη νότια πλευρά

και όχι από τη δυτική που είναι σήμερα για

τους επισκέπτες. Στο Μάτσου Πίτσου

προσδιορίζονται δυο οικοδομικές φάσεις, η

πρώτη του

1460 επί της

βασιλείας του

Ίνκα

Πατσακούτι

(1438-1471)

και η δεύτερη

του 1530, του

Μάνκο Ίνκα.

Έχουν μετρηθεί στη πόλη 200 κτίσματα που

χωρίζονται μεταξύ τους με τοίχους,

ανοιχτούς χώρους σαν πλατείες και

μονοπάτια. Η πόλη χωρίζεται σε δυο τομείς

που τους χωρίζει μια μεγάλη πλατεία. Οι δυο

τομείς είναι ο Αστικός τομέας και ο

Αγροτικός τομέας. Ο Αστικός τομέας

βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της πόλης και

περιλαμβάνει όλα τα τελετουργικά και

διοικητικά κτίρια της πόλης μαζί με τα

οικήματα, καθώς και τέσσερις πλατείες.

Δείγμα υψηλής αρχιτεκτονικής, είναι

κατασκευασμένο με γκρι γρανίτη των

Άνδεων. Τα πελώρια τετράγωνα από τα οποία

οικοδομήθηκε, ζυγίζουν μέχρι 50 τόνους και

είναι προσεκτικά σκαλισμένα και

παραταγμένα με ακρίβεια. Επειδή δεν είναι

ορατό από τα χαμηλότερα επίπεδα της

κοιλάδας, ορισμένοι υποστηρίζουν πως

χρησίμευε ως οχυρό των πολεμιστών που

κυριαρχούσαν στις ανατολικές ακτές. Άλλοι

πάλι μελετητές το θεωρούν αστεροσκοπείο,

ενώ κάποιοι λατρευτικό χώρο. Υπολογίζεται

ότι έπαψε να κατοικείται τον 16ο αι., μετά

τον αφανισμό των ιθαγενών από τους

Ισπανούς.

Τα κυριότερα μνημεία είναι:

• Ο Ναός του Ήλιου

(Τορεόν), ήταν ένα

θρησκευτικό συγκρότημα

κτισμάτων με σκοπό τη

διενέργεια ιεροτελεστιών

και αστρονομικών

μετρήσεων.

• Η ιερή πλατεία, με

τρία μεγάλα κτίρια

που τους έχουν δοθεί

τα ονόματα Τέμπλο

δε λας Τρες Βεντάνας,

Κυρίως Ναός και

Ναός του Ιερέα. Και τα τρία κτίσματα έχουν

κτιστεί με τεράστιους τετράγωνους λίθους

λευκού γρανίτη, οι οποίοι είναι απόλυτα

ευθυγραμμισμένοι και δίχως κενά μεταξύ

τους.

• Η Ιντιουατάνα, που

σημαίνει «εκεί που

ενώνει ο ήλιος», είναι

ένας τεράστιος

γρανιτένιος λίθος που

χρησιμοποιούνταν για

αστρονομικές παρατηρήσεις.

• Το συγκρότημα του Κόνδορα ή αλλιώς

Συγκρότημα των Φυλακών όπου

ανακαλύφθηκαν πολλά

κτίσματα με υγρά

υπόγεια και κόκαλα

ζώων. Πιθανότατα εκεί

φυλάσσονταν τα ιερά

ζώα προς θυσία. Τα

ονόματα του

συγκροτήματος

επινοήθηκαν από τον

λαξευμένο κόνδορα που

υπάρχει πάνω σε έναν

μονόλιθο και από τα υγρά υπόγεια που

προαναφέρθηκαν.

Ο Αγροτικός τομέας χωρίζεται από τον

Αστικό με μια μεγάλη πλατεία και μια

αποξηραμένη τάφρο ενώ βρίσκεται στο νότιο

τμήμα της πόλης. Εκεί βρίσκονται όλοι οι

αποθηκευτικοί και λειτουργικοί χώροι της

πόλης. Στο ακραίο νότιο τμήμα του τομέα

εντοπίζονται πολλές κατοικίες ενώ στο

ψηλότερο μέρος του τομέα διακρίνεται η Άνω

νεκρόπολη, όπου εντοπίστηκαν πολυάριθμοι

τάφοι με 135 λείψανα γυναικόπαιδων,

πράγμα το οποίο δημιούργησε ερωτηματικά

στους ερευνητές και αρχαιολόγους της πόλης.

Γύρω από τα οικήματα βρίσκονται αποθήκες

και μεγάλοι περίβολοι οι οποίοι αποτελούν

δείγμα τις περουβιανής αγροτικής

καθημερινής ζωής.

Αγροτικός τομέας

ΠΗΓΕΣ:

http://www.history.com/topics/machu-picchu

http://sacredsites.com/americas/peru/machu

_picchu.html

http://www.clickatlife.gr/taksidi/story/1190

4

el.wikipedia.org/wiki/Μάτσου_Πίτσου

http://whc.unesco.org/en/list/274

https://www.google.gr/search?q=ματσου+πιτ

σου&biw=

http://www.mynews.gr/9/%CE%B9%CE%BD

%CE%BA%CE%B1%CF%82-

%CF%80%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%BF

%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B5

%CF%82_inkas-plirofories.html