AUTOREFERAT
Dr n. med. Dominik Stodulski
Katedra i Klinika Otolaryngologii
Gdański Uniwersytet Medyczny
Gdańsk 2018
Dominik Stodulski: Autoreferat. Załącznik nr 2 Strona 2
1. Imię i Nazwisko
Dominik Stodulski
2. Posiadane dyplomy i stopnie naukowe -z podaniem nazwy, miejsca i roku ich uzyskania
oraz tytułu rozprawy doktorskiej:
2000- dyplom lekarza uzyskany na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej
w Gdańsku (obecnie Gdański Uniwersytet Medyczny)
2008- dyplom specjalisty w dziedzinie otorynolaryngologii pod kierunkiem
dr n. med. Bożeny Kowalskiej (Centrum Egzaminów Medycznych w Łodzi)
2010- stopień naukowy doktora nauk medycznych w zakresie medycyny nadany
uchwałą Rady Wydziału Lekarskiego Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego z dnia
13.05.2010 na podstawie rozprawy doktorskiej: Rak ślinianki przyusznej: analiza
kliniczno-patologiczna oraz ocena wyników leczenia (promotor: Prof. dr hab. med.
Czesław Stankiewicz)
3. Informacje o dotychczasowym zatrudnieniu w jednostkach naukowych
2002-2011 – asystent, Katedra i Klinika Chorób Uszu, Nosa, Gardła i Krtani Akademii
Medycznej w Gdańsku (obecnie Katedra i Klinika Otolaryngologii Gdańskiego
Uniwersytetu Medycznego)
Od 2011 roku do chwili obecnej- adiunkt Katedry i Kliniki Otolaryngologii Gdańskiego
Uniwersytetu Medycznego
2002-2008 – młodszy asystent, Klinika Chorób Uszu, Nosa, Gardła i Krtani Państwowego
Szpitala Klinicznego Nr 1 w Gdańsku (obecnie Klinika Otolaryngologii
Uniwersyteckiego Centrum Klinicznego w Gdańsku)
Od 2008 roku do chwili obecnej - starszy asystent, Klinika Otolaryngologii
Uniwersyteckiego Centrum Klinicznego w Gdańsku
Dominik Stodulski: Autoreferat. Załącznik nr 2 Strona 3
4. Wskazane osiągnięcia wynikające z art. 16 ust. 2 z dnia 14 marca 2003 roku o stopniach
naukowych i tytule naukowym (DZ.U.nr 65, poz. 595 ze zm.)
Osiągniecie naukowe stanowi cykl powiązanych tematycznie publikacji (2016-2018),
obejmujący 4 prace oryginalne.
Tytuł osiągnięcia naukowego
Czynniki wpływające na wyniki leczenia oraz jakość życia u chorych
z rakiem ślinianki przyusznej
a) Autor/autorzy, tytuł/tytuły publikacji, rok wydania, nazwa wydawnictw
1. Stodulski D, Majewska H, Skálová A, Mikaszewski B, Biernat W, Stankiewicz C.
Histological reclassification of parotid gland carcinomas: importance for clinicians. Eur
Arch Otorhinolaryngol 2016;273(11):3937-3942. doi:10.1007/s00405-016-4048-8
IF: 1.660; MNiSzW: 25
2. Stodulski D, Mikaszewski B, Majewska H, Wiśniewski P, Stankiewicz C. Probability
and pattern of occult cervical lymph node metastases in primary parotid carcinoma. Eur
Arch Otorhinolaryngol 2017;.274(3):1659-1664. doi:10.1007/s00405-016-4407-5.
IF : 1.546; MNiSzW: 25
3. Stodulski D, Mikaszewski B, Majewska H, Wiśniewski P, Stankiewicz C. Close surgical
margin after conservative parotidectomy in early stage low-/intermediate-grade parotid
carcinoma: Outcome of watch and wait policy. Oral Oncol 2017;68:1-4.
doi: 10.1016/j.oraloncology.2017.03.001.
IF: 4.636; MNiSzW: 40
Dominik Stodulski: Autoreferat. Załącznik nr 2 Strona 4
4. Stodulski D, Świątkowska-Stodulska R, Mikaszewski B, Kuczkowski J. Health-related
quality of life of parotid carcinoma patients - a comparative study with parotid adenoma
patients and assessment of the influence of demographic, treatment and pathological
factors. Int J Oral Maxillofac Surg 2018 doi: 10.1016/j.ijom.2018.07.017
IF: 2.164; MNiSzW: 30
Łączna wartość bibliometryczna cyklu powyżej wymienionych publikacji wynosi:
IF: 10,006; MNiSzW: 120
We wszystkich publikacjach, wchodzących w skład osiągnięcia naukowego jestem pierwszym
autorem.
Oświadczenie dotyczące wykonanych prac oraz mojego procentowego wkładu w powstanie
poszczególnych publikacji znajdują się w załączniku 3.
Oświadczenia współautorów publikacji, określające indywidualny wkład każdego z nich w
powstaniu poszczególnych publikacji przedstawiono w załączniku 5.
Badania, będące podstawą przedstawionego osiągnięcia naukowego, prowadziłem w Katedrze i
Klinice Otolaryngologii Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego pod kierunkiem prof. dr hab.
med. Czesława Stankiewicza, a następnie prof. dr hab. med. Jerzego Kuczkowskiego.
Dominik Stodulski: Autoreferat. Załącznik nr 2 Strona 5
b) Omówienie celu naukowego powyższych prac i osiągniętych wyników wraz z
omówieniem ich ewentualnego wykorzystania.
Guzy gruczołów ślinowych są rzadkie, stanowią 2-3% wszystkich nowotworów głowy
i szyi. W większości przypadków rozwijają się w śliniance przyusznej, z czego około 15%
stanowią nowotwory złośliwe (raki). Surowy współczynnik zachorowalności na nowotwory
złośliwe dużych gruczołów ślinowych w Polsce wynosi 0,8/100000 dla mężczyzn i 0,7 dla
kobiet, co stanowi 0,2% wszystkich nowotworów złośliwych u mężczyzn i 0,3% u kobiet.
Powadzenie badań prospektywnych u chorych z tym nowotworem jest bardzo utrudnione z
powodu małej liczby przypadków w ciągu roku (8-10 na rok) oraz koniecznym długim (10-
letnim) okresem obserwacji. W związku z powyższym dane na temat tego nowotworu są oparte
na opublikowanych (retrospektywnych) seriach chorych leczonych na przestrzeni wielu lat w
pojedynczych ośrodkach, liczących z reguły około 100 przypadków.
Raki gruczołów ślinowych są bardzo heterogenną grupą nowotworów. Rozpoznanie
opiera się przede wszystkim na ich cechach morfologicznych, cytologicznych i biologicznych
(klinicznych), jednakże klasyfikacja histologiczna Światowej Organizacji Zdrowia (World Health
Organization, WHO) nowotworów gruczołów ślinowych ulega ciągłej ewolucji. W pierwszej
edycji z 1972 wyróżniono 7 typów raków, w 1991 już 18, natomiast obecnie obowiązujące
czwarte wydanie z 2017 roku wyszczególnia aż 22 ich rodzaje. Wprowadzanie nowych podtypów
raków wiąże się zarówno z trudnościami w zakwalifikowaniu ich do wcześniej ustalonych grup
w oparciu o ich cechy morfologiczne (histologiczne) i fonotyp immunohistochemiczny jak
również z uściśleniem kryteriów rozpoznania i wprowadzeniem nowych technik np. badania
genetyczne celem potwierdzenia określonej mutacji.
Przebieg kliniczny i rokowanie raków gruczołów ślinowych są również zróżnicowane,
dlatego wyróżnia się ich trzy stopnie złośliwości: niski (low grade), pośredni (intermediate
grade) oraz wysoki (high grade). Podstawowymi kryteriami wpływającymi na zaliczenie raka do
poszczególnych stopni złośliwości jest jego typ histologiczny oraz zróżnicowanie. Raki
o wysokim stopniu złośliwości cechują się agresywnym przebiegiem klinicznym (naciekowo-
guzowatym wzrostem), rozsiewem do regionalnych węzłów chłonnych oraz wczesnymi
i częstymi przerzutami odległymi (5-letnie przeżycie bezobjawowe waha się od 5 do 45%).
Nowotwory low grade cechuje skłonność do naciekania okolicznych tkanek z tendencją do
Dominik Stodulski: Autoreferat. Załącznik nr 2 Strona 6
wznów miejscowych, jednakże przerzuty odległe są rzadkie, a śmiertelność niska (5-20%). Guzy
o średnim stopniu złośliwości mają podobny przebieg kliniczny, jednakże gorsze rokowanie (5-
letnie przeżycie bezobjawowe wynosi 50-75%). Zdolność raków ślinianki do późnych nawrotów
miejscowych oraz przerzutów odległych powoduje konieczność przyjęcia 10-letniego, a nie 5-
letniego przeżycia bezobjawowego (disease-free survival, DFS) jako kryterium wyleczenia.
Leczenie raka ślinianki przyuszne opiera się przede wszystkim na radykalnym wycięciu
zmiany pierwotnej zazwyczaj wraz z regionalnym węzłami chłonnymi. Zakres operacji zależy
głównie od zaawansowania nowotworu i może różnić się postepowaniem względem nerwu VII,
struktur otaczających (skóra, żuchwa, małżowina uszna) oraz węzłów chłonnych szyi.
Radioterapia w przypadku raków ślinianki przyusznej ma zastosowanie jako leczenie
uzupełniające, do którego wskazaniami są: wysoki stopień złośliwości, zaawansowanie T3/T4,
dodatnie marginesy cięcia chirurgicznego, nawrotowy charakter guza, przerzuty do regionalnych
węzłów chłonnych, a także naciekanie nerwów/okołonerwowe, naciekanie naczyń limfatycznych
i krwionośnych. Ze względu na niską promienioczułość raków gruczołów ślinowych, radioterapia
jako samodzielna metoda ma bardzo ograniczone zastosowanie: leczenie paliatywne w
przypadku guzów nieoperacyjnych, u chorych z przeciwwskazaniami ogólnymi lub nie
wyrażającymi zgody na zabieg operacyjny. Rozległe resekcje, zwłaszcza z wycięciem nerwu
twarzowego oraz w połączeniu z radioterapią są często ostatnią szansą dla chorych jednakże
prowadzą do znacznego okaleczenia, co skutkuje istotnym obniżeniem jakości życia.
Ustalenie zakresu leczenia (rozległości resekcji) u chorego opiera się na:
1. Rozpoznaniu histopatologicznym, a zwłaszcza stopniu złośliwości;
2. Zaawansowaniu miejscowym (T) – możliwości radykalnego wycięcia zmiany
z uwzględnieniem rokowania i spodziewanej jakości życia;
3. Stanie węzłów chłonnych szyi (N).
Niedoszacowanie zaawansowania choroby (underdiagnosis) i niedostateczne leczenie
(inadequatetreatment) zazwyczaj pozbawiają chorego możliwości wyleczenia, natomiast
przeszacowanie choroby i zbyt agresywne leczenie (overdiagnosis/overtreatment) związane są
z możliwością trwałego okaleczenia pacjenta i niskiej jakości jego dalszego życia.
Dominik Stodulski: Autoreferat. Załącznik nr 2 Strona 7
Dylematy związane z wyborem odpowiedniego postepowania skłoniły mnie do
przeprowadzenia badań mających na celu uzyskanie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jaki wpływ na wyniki leczenia mają zmiany w klasyfikacji histologicznej ?
2. W jakim przypadku należy wykonać elektywną operację węzłową i jaki powinien być
jej zakres?
3. Co zrobić w przypadku bliskiego marginesu chirurgicznego u chorych po operacji
oszczędzającej nerwu twarzowy z powodu wczesnego raka o niskim lub pośrednim
stopniu złośliwości?
4. Czy jest różnica w jakości życia pomiędzy chorymi leczonymi z powodu gruczolaków
i raków ślinianki przyusznej oraz jakie czynniki mają na nią rzeczywisty wpływ?
W pierwszej z przedstawionych prac oryginalnych “Histological reclassification of
parotid gland carcinomas: importance for clinicians” opublikowanej w European Archives of
Oto-Rhino-Laryngology (2016) oceniałem kliniczne znaczenie reklasyfikacji/rewizji
histologicznej raków ślinianki przyusznej. Jak już wspomniano raki gruczołów ślinowych są
bardzo heterogenną grupą nowotworów a klasyfikacja histologiczna WHO nowotworów
gruczołów ślinowych ulega ciągłej ewolucji. Prace dotyczące problemu rewizji i reklasyfikacji
histologicznej tych nowotworów są nieliczne. Według piśmiennictwa liczącego zaledwie dwie
pozycje (z jednego ośrodka), po powtórnej ocenie preparatów histologicznych raków gruczołów
ślinowych pierwotne rozpoznanie może być zmienione nawet u 1/3 chorych. Zmiana rozpoznania
może dotyczyć jednego typu raka w drugi o tym samym lub innym stopniu złośliwości, ale
również przeklasyfikowaniu nowotworu z pierwotnego na wtórny (przerzut) lub zmiany złośliwej
na łagodną. Szczególnie te dwie ostatnie sytuacje wiążą się z implikacjami klinicznymi (ryzyko
overdiagnosis/overtreatment lub underdiagnosis/inadequatetreatment). W związku z powyższym
autorzy przeprowadzili ocenę związku pomiędzy reklasyfikacją/weryfikacja rozpoznania
histologicznego a przebiegiem klinicznym raków ślinianki przyusznej. W Katedrze i Zakładzie
Patomorfologii Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego wykonano powtórną ocenę histologiczną
i immunohistochemiczną preparatów 111 raków ślinianki przyusznej operowanych w Klinice
Otolaryngologii Uniwersytetu Medycznego w Gdański w latach 1992-2010 celem ewentualnej
weryfikacji rozpoznania i reklasyfikacji. Równoległą weryfikację preparatów histologicznych
Dominik Stodulski: Autoreferat. Załącznik nr 2 Strona 8
oraz uzupełniające badania cytogenetyczne przeprowadzono w drugim niezależnym ośrodku
referencyjnym (Zakład Patologii Uniwersytetu Karola w Pradze, Wydział Lekarski w Pilźnie,
Czechy). W przypadku różnic w ocenie preparatów pomiędzy dwoma ośrodkami wykonywano
ponowne badanie i ustalano ostateczne wspólne rozpoznanie. Reklasyfikację wykonano zgodnie
z klasyfikacją histologiczną WHO z 2005 roku (wówczas obowiązującą), a także w oparciu o
wyniki badań nad nowymi typami histologicznymi nowotworów gruczołów ślinowych. Podstawą
zmiany rozpoznania była powtórna ocena mikroskopowa przez doświadczonego w nowotworach
gruczołów ślinowych patologa z uwzględnieniem danych klinicznych/follow-up, dodatkowych
badan immunohistochemicznych (IHC) oraz badań cytogenetycznych (fluorescent in situ
hybridization, FISH) celem potwierdzenia translokacji ETV6-NTRK3 w przypadkach Mammary
Analogue Secretory Carcinoma, (MASC) oraz CTRC1-MAML2 and CTRC3-MAML2 dla
Mucoepidermoid Carcinoma, (MEC). Następnie przeprowadzono analizę dokumentacji
klinicznej chorych oraz danych z follow-up, u których zmieniono rozpoznanie. Przy ocenie
przebiegu klinicznego jako czynniki prognostyczne przyjęto stopień zaawansowania klinicznego
nowotworu, jego stopień złośliwości i radykalność leczenia chirurgicznego (marginesy).
U 25 % chorych zmieniono pierwotne rozpoznanie. Inny typ histologiczny raka stwierdzono w
16 przypadkach. U 6 chorych rozpoznano nowy typ raka gruczołów ślinowych – Mammary
Analogue Secretory Carcinoma (MASC) w oparciu badania cytogenetyczne (obecność
translokacji w obrębie genu ETV6-NTRK3). W 4 kolejnych przypadkach zmieniono rozpoznanie
na Salivary Duct Carcinoma (SDC) z dodatnią ekspresję białka HER-2. Ponadto u 2 chorych z
Carcinoma Ex Pleomorphic Adenoma (CxPA) stwierdzono, że komponenta złośliwa ma
charakter wewnątrztorebkowy („ in situ”). W 6 przypadkach zmieniono rozpoznania raka
pierwotnego ślinianki na zmianę wtórną (przerzuty raka nerki, sutka i skóry), a w kolejnych 4 z
raka na nowotwór łagodny (gruczolak) i w 1 przypadku na zmianę nienowotworową (necrotizing
sialometaplasia). Potencjalnie nietypowy przebieg kliniczny obserwowano u 4 spośród 28
chorych, u których zmieniono rozpoznanie. Z tego u 2 chorych przebieg nowotworu był bardziej
agresywny (uogólnienie choroby nowotworowej i zgon), od prognozowanego na podstawie
utkania histologicznego i niskiego stopnia złośliwości guza, jego niskiego stopnia
zaawansowania oraz radykalności leczenia chirurgicznego. W obu przypadkach guz ślinianki
okazał się być zmianą przerzutową. U kolejnych 2 chorych sytuacja była odwrotna – długoletni
bezobjawowy przebieg po wycięciu z niepewnym marginesem chirurgicznym. W pierwszym
Dominik Stodulski: Autoreferat. Załącznik nr 2 Strona 9
przypadku zmiana została oceniona jak rak „in situ” (wewnątrztorebkowy) w obrębie gruczolaka
wielopostaciowego, a drugim jako nowotwór niezłośliwy (rzadki wariant myoepithelioma).
Podsumowując wyniki można stwierdzić, że ocena histologiczna raków gruczołów ślinowych
powinna być przeprowadzana przez doświadczonego w ich ocenie patologa, dysponującego
możliwością wykonania szerokiego panelu badań IHC, a w niektórych przypadkach również
molekularnych. Bardzo istotny jest również dostęp patologa do pełnych danych klinicznych, w
szczególności dotyczący przebytego leczenia innych nowotworów pierwotnych.
Reklasyfikacja/weryfikacja histologiczna raków ślinianki przyusznej może wyjaśnić przyczynę
nietypowego przebiegu klinicznego u niektórych chorych, a także we wczesnym etapie
umożliwia niekiedy wdrożenie uzupełniającej terapii.
Kolejna praca “Probability and pattern of occult cervical lymph node metastases in
primary parotid carcinoma” opublikowana w European Archives of Oto-Rhino-Laryngology
(2017), miała na celu oszacowanie faktycznego występowania i lokalizacji przerzutów utajonych.
Obecność przerzutów do szyjnych węzłów chłonnych znacząco podnosi ryzyko wznowy
lokoregionalnej i śmierci, pogarszając 5- i 10-letnie przeżycie całkowite (overall survival, OS) i
wolne od nowotwory (DFS) o około połowę. Szczególnym problemem są przerzuty w węzłach
N0 (utajone), gdyż w wielu przypadkach odstąpienie od profilaktycznej (elektywnej) operacji
węzłowej (elective neck dissection, END) z obawy o overtreatment może zmniejszyć szanse
wyleczenia. Oszacowanie faktycznego występowania i lokalizacji przerzutów utajonych w raku
ślinianki przyusznej na podstawie piśmiennictwa utrudnia fakt częstego przestawiania łącznie
wszystkich dużych gruczołów ślinowych oraz mieszanie przerzutów śród/okołośliniankowych z
szyjnymi. Autorzy dokonali kompilacji własnego materiału z przedstawionym w piśmiennictwie
światowym celem określenia prawdopodobieństwa i lokalizacji ukrytych szyjnych przerzutów
węzłowych w raku ślinianki przyusznej. W latach 1992-2010 w Klinice Otolaryngologii leczono
111 chorych z pierwotnym rakiem ślinianki przyusznej leczonych. U 63% chorych nie
stwierdzono na podstawie badania klinicznego i badań obrazowych USG, TK lub MRI
powiększonych węzłów chłonnych (cN0). Dalszej analizie retrospektywnej poddano dane
kliniczne i patologiczne 66 chorych, u których wykonano elektywną operację węzłową . Zakres
END zależał głownie od zaawansowania miejscowego (cecha T). Uzupełniającą radioterapię
otrzymało 37 chorych. Follow-up dla całej analizowanej grupy wynosił średnio 7,9 roku.
Dominik Stodulski: Autoreferat. Załącznik nr 2 Strona 10
Podczas okresu obserwacji u 9 chorych wystąpiła wznowa lokoregionalna, a u 10 chorych
stwierdzono przerzuty odległe (płuco, kości, wątroba, węzły chłonne pachowe). 30,3% chorych
zmarło z powodu choroby.
W poszukiwaniu czynnika ryzyka utajonych przerzutów do węzłów chłonnych szyi badano
następujące zmienne: wiek, płeć, cecha pT (T1+T2 vs T3+T4a), wielkość guza, naciek skóry,
porażenie nerwu twarzowego, unieruchomienie guza, naciekanie pozagruczołowe, lokalizacja
(płat powierzchowny vs cały gruczoł), stopień złośliwości (wysoki vs pośredni/niski), utkanie
histologiczne, przerzuty do węzłów chłonnych około-/wewnątrzśliniankowych. Ze względu na
mnogość typów histologicznych do analizy statystycznej podzielono je na podstawie
piśmiennictwa na trzy grupy różniące się ryzykiem przerzutów węzłowych (niskie<20%, średnie
20-50% i wysokie >50%). Wykonano systematyczny przegląd piśmiennictwa (prace oryginalne)
analizującego problem przerzutów do węzłów chłonnych szyi w raku ślinianki przyusznej
zindeksowanego w elektronicznych bazach PUBMED i Scopus (od stycznia 1990 do grudnia
2015 roku) z użyciem następujący słów kluczowych: ślinianka przyuszna, gruczoły ślinowe, rak,
elektywna operacja węzłowa, utajone przerzuty do węzłów chłonnych, przerzuty regionalne. W
przeglądzie uwzględniono również pozycje piśmiennictwa analizowanych prac. Do pracy
wybrano publikacje zawierające dane o czynnikach ryzyka i lokalizacji przerzutów do szyjnych
węzłów chłonnych raka ślinianki przyusznej. Celem oszacowania przerzutów utajonych do
poszczególnych poziomów węzłów chłonnych na szyi na większej grupie chorych wykonano
kompilację uzyskanych danych.
Przerzuty utajone stwierdzono u 30,3% chorych, u których wykonano END. Najczęściej
stwierdzono je w adenocarcinoma not other specified (NOS) HG, mucoepidermoid carcinoma
HG oraz carcinoma ex pleomorphic adenoma. Spośród badanych zmiennych, w analizie
jednoczynnikowej istotność statystyczną wykazano jedynie dla obecności przerzutów do węzłów
chłonnych około-/wewnątrzśliniankowych, naciekania pozagruczołowego oraz utkania
histologicznego związanego z wysokim ryzykiem przerzutów utajonych. Zwiększały one ryzyko
utajonych przerzutów węzłowych odpowiednio o 6,1, 4,4 oraz 6,6 razy. W analizę
wieloczynnikowej niezależnymi czynnikami wiążącymi się znamiennie statystycznie z
obecnością przerzutów w węzłach chłonnych szyi okazały się tylko dwie pierwsze zmiennie.
Najczęstszą lokalizacją przerzutów utajonych w analizowanej grupie chorych był poziom II
(80%), następnie III (45%) oraz V (30%). Przy zestawieniu własnego materiału z danymi z
Dominik Stodulski: Autoreferat. Załącznik nr 2 Strona 11
piśmiennictwa (5 serii) uzyskano grupę 80 chorych z przerzutami utajonymi wyłącznie do
szyjnych węzłów chłonnych wyłonioną spośród 650 chorych z cN0 (12,3%). W tym zestawieniu
odsetek przerzutów do poszczególnym poziomów wynosił w kolejności malejącej: 69%- II,
22,5% -III, 20% - I, 16% - V oraz 7,5% w IV. Na podstawie powyższych danych można
wyciągnąć wniosek, że END należy wykonać bezwzględnie we wszystkich rakach T3/T4aN0 z
minimalnym zakresem poziomów II i III. Zaleca się usunięcie również poziomów I i Va.
Natomiast w przypadku raków T1/T2 o wysokim stopniu złośliwości/utkaniu histologicznym
związanym z wysokim ryzykiem przerzutów utajonych w biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej
(BAC) należy wykonać END z poziomami II, III (ewentualnie dodatkowo przy lokalizacji guza
w kwadrancie przednio-dolnym –poziom I, a w tylno-dolnym- poziom Va).
Oceny zasadności polityki watch and wait w przypadku bliskiego marginesu we
wczesnych, mniej agresywnych rakach była tematem kolejnej pracy opublikowanej w
prestiżowym Oral Oncology (2017) pt.: „Close surgical margin after conservative parotidectomy
in early stage low-/intermediate-grade parotid carcinoma: Outcome of watch and wait policy.”
Dotychczas, poza moimi badaniami, nie opublikowano prac oceniających zasadność takiego
postępowania. Chorzy z wczesnym rakiem ślinianki przyusznej mają wysoką szansę na
wyleczenie z zachowaniem czynności nerwu twarzowego przy zastosowaniu leczenia
chirurgicznego jako jedynej metody. W tych przypadkach chirurg często balansuje pomiędzy
radykalnością zabiegu a zachowaniem nerwu VII. Wycięcie nerwu twarzowego, mimo różnych
technik rekonstrukcji, wiąże się z dużym defektem kosmetycznym i czynnościowym, natomiast
dodatni margines chirurgiczny jest niezależnym czynnikiem wpływającym negatywnie na
rokowanie. Przy dodatnim marginesie konieczna jest chirurgiczna radykalizacja (często z
koniecznością wycięcia nerwu VII) i/ lub radioterapia. W przypadku bliskiego marginesu po
wycięciu wczesnych (T1/T2) mało agresywnych raków i przy braku innych wskazań do
uzupełniającego leczenia, postępowanie nie jest tak oczywiste, a przy braku standardów
zazwyczaj wybiera się „na wyrost” uzupełniającą radioterapią, obawiając się postępowania
wyczekującego (watch and wait) jako zbyt ryzykownego. Problem ten jest szczególnie istotny,
gdyż dotyczy blisko połowy chorych z tej grupy. Celem oceny zasadności polityki watch and
wait autorzy dokonali analizy własnego materiału. Spośród 78 chorych operowanych w Klinice
Otolaryngologii z powodu pierwotnego raka ślinianki przyusznej w latach 2001-2011
Dominik Stodulski: Autoreferat. Załącznik nr 2 Strona 12
wyodrębniono i poddano dalszej analizie kliniczno-histologicznej grupę 32 chorych po
parotidektomii z zachowaniem nerwu VII, u których margines chirurgiczny był ujemny tj ≥1, ale
bliski ≤5 i którzy nie otrzymali uzupełniającej radioterapii z powodu innych wskazań (włączają
zaawansowanie T3/T4 i/lub wysoki stopień złośliwości i/lub naciekanie nerwów/okołonerwowe
i/lub naciekanie naczyń limfatycznych/krwionośnych i/lub przerzuty do węzłów chłonnych szyi).
We wszystkich przypadkach przeprowadzono rewizje histologiczną zgodnie z obowiązującą
klasyfikacją WHO guzów gruczołów ślinowych, a także w oparciu o wyniki badań nad nowymi
typami histologicznymi tych nowotworów. Margines chirurgiczny wahał się od 1 do 3mm, nie
stwierdzono u żadnego chorego marginesu w zakresie >3 < 5mm. Wszyscy pacjenci pozostawali
pod ścisłą kontrolą kliniczną od 60 do 186 miesięcy (średnia dla analizowanej grupy - 101
miesięcy). W ramach kontroli przez pierwsze 2 lata co 3 miesiące wykonywano badanie
kliniczne (palpacyjne), w kolejnych latach (3,4,5 rok) co 6 miesięcy, a w dalszych raz do roku.
Obrazowanie (MR) w ciągu pierwszych 2 lat wykonywano co 6 miesięcy, w kolejnych latach raz
do roku lub bezzwłocznie w przypadku podejrzenia klinicznego nawrotu nowotworu. W okresie
obserwacji jeden chory zmarł po 72 miesiącach od zabiegu z przyczyn nieonkologicznych,
pozostali chorzy żyją i kontynuują follow up. U 9,38%, chorych wystąpiła wznowa miejscowa w
okresie od 36 do 56 miesięcy. 5-letnie DFS wynosiło 90,6%. Nawrót leczony był chirurgicznie z
następową radioterapii uzyskując przeżycie całkowite (overall survival, OS) od 104 do 107
miesięcy. Ostatecznie 10-letnie OS wyniosło 96,3% (95%CI 76,5%-99,5%). Wszyscy chorzy z
nawrotem nowotworu mieli rozpoznanie histologiczne epithelial-myoepithelial carcinoma o
niskim stopniu złośliwości, bez innych cech wyróżniających w analizowanej grupie.
Podsumowując, można przyjąć, że polityka watch & wait ze ścisłym follow-up jest zasadna w
przypadku bliskiego marginesu po wycięciu wczesnych raków ślinianki przyusznej o pośrednim
lub niskim stopniu złośliwości. Epithelial-myoepithelial carcinoma należy uznać jako nowotwór
wyższego ryzyka nawrotu.
Ostatnia z cyklu praca “Health-related quality of life of parotid carcinoma patient -a
comparative study with parotid adenoma patients and assessment of the influence of
demographic, treatment and pathological factors” opublikowana w International Journal Of
Oral and Maxillofacial Surgery (2018) dotyczyła jakości życia u chorych leczonych z powodu
raka ślinianki przyusznej. Usunięcie ślinianki przyusznej wraz nerwem twarzowym
Dominik Stodulski: Autoreferat. Załącznik nr 2 Strona 13
(parotidektomia radykalna) jest bardzo okaleczającym zabiegiem, który prowadzi do złożonego
zaburzenia rysów twarzy, jej mimiki oraz powłok skórnych, skutkiem czego może nastąpić
znaczne pogorszenie jakości życia. Jest to szczególnie ważne ponieważ obszar ten jest stale
widoczny dla innych i pełni istotną rolę w życiu (np. wyrażanie uczuć). Nie bez znaczenia jest
również uzupełniająca radioterapia, która może potęgować negatywny wpływ leczenia
chirurgicznego. Ocenę jakości życia u chorych leczonych z powodu raka ślinianki przyusznej
oczywiście utrudnia fakt, że jest to nowotwór rzadki. W związku z czym prace dotyczące tego
problemu są bardzo nieliczne, w większości oparte na małym materiale chorych i
przeprowadzone przy użyciu różnych, często niezwalidowanych kwestionariuszy. Uzasadnione
zatem wydaje się podejmowanie dalszych badań tego problemu. Badanie jakości życia zależnej
od zdrowia (health related quality of life, HRQoL) przeprowadzono przy użyciu kwestionariuszy
Europejskiej Organizacji na rzecz Badań i Leczenia Raka (European Organisation for Research
and Treatment of Cancer, EORTC) QLQ-C30 oraz QLQ-H&N35 u żyjących chorych
wyodrębnionych spośród operowanych w Klinice Otolaryngologii w latach 1992-2015 z powodu
pierwotnego raka ślinianki przyusznej (159 chorych). Grupę kontrolną wyłoniono spośród 288
chorych leczonych chirurgicznie w latach 2011-2015 z powodu niezłośliwych nowotworów
(gruczolaków) przyusznicy. W obrębie grupy badanej analizowano również wpływ na jakość
życia czynników demograficznych (płeć, wiek, wykształcenie, miejsce zamieszkania),
czynników związanych z leczeniem i jego wynikami (rodzaj parotidektomii, wykonanie operacji
węzłowej, uzupełniająca radioterapia, wznowa nowotworu) oraz czynników patologicznych
(zaawansowanie TN, stopień złośliwości, margines chirurgiczny). Z badania wykluczono
chorych z zaburzeniami psychiatrycznymi, ciężkimi chorobami przewlekłymi oraz z drugimi
nowotworami złośliwymi. Kwestionariusz EORTC QLQ-C30 służy do sumarycznego badania
poczucia zdrowia oraz oceny funkcjonowania w wymiarze fizykalnym, emocjonalnym i
społecznym. Zawiera 30 pytań pogrupowanych w 5 skalach funkcyjnych: funkcjonowanie
fizyczne, funkcjonowanie w rolach życiowych, funkcjonowanie emocjonalne, funkcjonowanie
poznawcze i funkcjonowanie społeczne. Zawiera także 3 skale objawowe: zmęczenie, nudności i
wymioty i ból oraz 6 pojedynczych pytań oceniających natężenie następujących
objawów/problemów: duszności, bezsenności, utraty apetytu, zaparcia, biegunki i trudności
finansowych. Dwa pytania dotyczą globalnej oceny stanu zdrowia. Wszystkie pytania odnoszą
się do ostatniego tygodnia. Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu występują w skali
Dominik Stodulski: Autoreferat. Załącznik nr 2 Strona 14
4-stopniowej (”Nigdy” -1 punkt, ”Czasami” - 2 punkty, ”Często”- 3 punkty, ”Bardzo często” - 4
punkty) oceniającej stopień nasilenia analizowanych parametrów. Do każdego pytania chory
wybiera jedną odpowiedź. Moduł specyficzny dla raków głowy i szyi ( EORTC QLQ-H&N35)
ocenia specyficzne objawy związane z nowotworami głowy i szyi oraz ich leczeniem i zawiera
łącznie 35 pytania. 24 pytania dla 7 zagadnień: ból, połykanie, zmysły, mowa, jedzenie w
towarzystwie innych osób, kontakty towarzyskie, seksualność oraz 11 pojedynczych pytań
dotyczących problemów z zębami, trudności w otwieraniu ust, suchości w jamie ustnej, gęstej
śliny, kaszlu, poczucia choroby, przyjmowania leków przeciwbólowych, stosowania
suplementów żywieniowych, konieczności założenia sondy żołądkowej oraz spadku lub wzrostu
masy ciała. Podobnie jak w kwestionariuszu QLQ C-30 na każde pytanie chory udziela jednej
odpowiedzi z 4-stopniowej skali, z wyjątkiem 6 ostatnich pytań z odpowiedziami tak lub nie. Na
zastosowanie kwestionariuszy uzyskano zgodę EORTC.
W grupie raków uzyskano 52% odpowiedzi , a w grupie kontrolnej (gruczolaki) jedynie 23%. W
wykonanej analizie statystycznej nie stwierdzono różnić istotnych statystycznie w zakresie
danych demograficznych pomiędzy grupą badaną i kontrolną, jak również pomiędzy osobami,
które wypełniły kwestionariusz a tymi które tego nie zrobiły. Mediana czasu od zakończenia
leczenia do przeprowadzenia ankiety wynosiła średnio 4 lata dla raków i 2 lata dla gruczolaków.
Wszyscy chorzy leczeni byli chirurgicznie. Podstawową różnicę pomiędzy dwoma grupami
stanowił zakres leczenia części chorych z rakiem: resekcja nerwu VII (30%), operację węzłową
(50%) oraz zastosowanie uzupełniającej radioterapii (60%).
Stwierdzono, że jakość życia u chorych z rakiem była wyraźnie gorsza w porównaniu z chorymi
po leczeniu gruczolaków. Różnice istotne statystycznie dotyczyły 13 na 33 parametry, w tym
globalnej oceny stanu zdrowia i 10 objawów. W skalach funkcyjnych występowały zaburzenia
o charakterze poznawczym, natomiast spośród objawów gorsze wyniki dotyczyły bezsenności,
utraty apetytu, bólu, problemów z połykaniem, suchości w jamie ustnej i gęstej śliny, jak również
problemów ze zmysłami, mową i jedzeniem w towarzystwie innych osób. U chorych z rakiem
stwierdzono różnice statystyczne dla funkcjonowania fizycznego pomiędzy grupami wiekowymi
> 55 i <55 lat. Nie obserwowano istotnych różnic dla płci, wykształcenia oraz miejsca
zamieszkania. Na globalną ocenę stanu zdrowia negatywny wpływ miała parotidektomia
z poświęceniem nerwu VII, wykonanie operacji węzłowej na szyi oraz uzupełniająca
radioterapia. Poza tym rodzaj parotidektomii wpływał na kontakty społeczne, a operacja węzłowa
Dominik Stodulski: Autoreferat. Załącznik nr 2 Strona 15
na funkcjonowanie społeczne i utratę wagi ciała. Uzupełniająca radioterapia miała bardzo duży
wpływ na jakość życia. Gorsze wyniki dotyczyły funkcjonowania społecznego, kontaktów
społecznych, utraty apetytu i wagi, otwierania jamy ustnej oraz problemów finansowych. Nawrót
choroby pogarszał funkcjonowanie w rolach życiowych, kontakty społeczne, nasilał zmęczenie,
utratę apetytu oraz problemy z otwieraniem jamy ustnej.
Spośród czynników patologicznych, wysokie zaawansowanie miejscowe, obecność przerzutów
do węzłów chłonnych szyi oraz wysoki stopień złośliwości guza miały istotny negatywny wpływ
na globalną ocenę stanu zdrowia. Chorzy z T3+T4 mieli również gorsze funkcjonowanie w
wymiarze emocjonalnym i społecznym, kontaktach społecznych, częstsze problemy
z otwieraniem jamy ustnej oraz wyższy odsetek utraty wagi ciała. Obecność przerzutów do
węzłów chłonnych wiązała się z częstszymi problemami z jedzeniem w towarzystwie innych
osób oraz utratą wagi. Wysoki stopień złośliwości miał istotny statystycznie wpływ na problemy
z mową i utratę wagi. Wyniki tego badania wykazały gorszą jakość życia u chorych z rakiem
ślinianki przyusznej w porównaniu z pacjentami leczonymi z powodu gruczolaków. W grupie
chorych z rakiem na jakość życia największy wpływ miały: wysoki stopień zaawansowania
miejscowego i regionalnego, wysoki stopień złośliwości nowotworów i związane z tymi
czynnikami agresywniejsze leczenie (radykalna parotidektomia, operacja węzłowe na szyi,
uzupełniająca radioterapia), a także starszy wiek.
Na podstawie przeprowadzonych i opublikowanych przeze mnie badań można wysnuć
następujące wnioski:
Na każdym etapie leczenia chorych z rakiem ślinianki przyusznej konieczna jest ścisła
współpraca pomiędzy klinicystą a patologiem dysponującym odpowiednim
doświadczeniem i zapleczem laboratoryjnym. W przypadku nietypowego przebiegu
klinicznego konieczna jest weryfikacja rozpoznania histopatologicznego.
Chorzy z rakiem ślinianki przyusznej T1/T2N0 o niskim lub pośrednim stopniu
złośliwości mogą być leczeni wyłącznie chirurgicznie. Najlepszą opcją jest
parotidektomia z zachowaniem nerwu twarzowego pod warunkiem uzyskania co najmniej
Dominik Stodulski: Autoreferat. Załącznik nr 2 Strona 16
1 mm marginesu chirurgicznego. Elektywna operacja węzłowa w tej grupie jest
niezalecana.
We wszystkich innych przypadkach konieczne jest przeprowadzenie operacji węzłowej
(elektywnej bądź terapeutycznej).
Konieczne jest poinformowanie chorego, zwłaszcza z wysokim zaawansowaniem
miejscowym i regionalnym nowotworu, o konsekwencjach leczenia i możliwości
znacznego obniżenia jakości życia, a także zapewnienie odpowiedniego wsparcia
psychologicznego i/lub odpowiednich działań usprawniających podczas i po zakończeniu
leczenia.
5. Omówienie pozostałych osiągnięć naukowo-badawczych
a) Analiza bibliometryczna
Mój dorobek naukowy obejmuje 33 opublikowanych prac o łącznej wartości IF 31,523
i liczbie punktów KBN/MNiSzW 526 (włączając publikacje stanowiące osiągnięcie naukowe),
Liczba cytowań wg bazy Scopus wynosi 137.
Liczba cytowań wg bazy Web of Science wynosi 106.
Indeks Hirscha: wg bazy Scopus wynosi 6, wg bazy Web of Science wynosi 5.
Listę publikacji nie wchodzących w skład osiągnięcia w rozumieniu art.16 ust.2 ustawy z dnia
14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym załączono jako odrębny dokument
(załącznik 3).
Łączna liczba doniesień zjazdowych wynosi 53
Wykaz doniesień zjazdowych znajduje się w załączniku 3.
Podsumowanie działalności naukowo-badawczej przedstawia analiza bibliometryczna z dnia
11.09.2018 roku opracowana przez Pracownię Bibliograficzną Biblioteki Głównej Gdańskiego
Uniwersytetu Medycznego zgodnie z zasadami przyjętymi przy obliczaniu punktacji na potrzeby
Dominik Stodulski: Autoreferat. Załącznik nr 2 Strona 17
analizy bibliometrycznej wymaganej przez Centralną Komisję ds. Stopni i Tytułów, którą
zamieszczono w załączniku 6
.
b) Tematyka pozostałych prac badawczych
Moje zainteresowania naukowe koncentrują się głównie wokół problematyki nowotworów
dużych gruczołów ślinowych, w szczególności raka ślinianki przyusznej. W 2010 roku
zaowocowały one pracą doktorską pt.: „Rak ślinianki przyusznej: analiza kliniczno-patologiczna
oraz ocena wyników leczenia”. Na jej podstawie opublikowałem dwie prace oceniające czynniki
rokownicze w tej chorobie. W pierwszej [Stodulski D i wsp. (2012) Signs and symptoms of
parotid gland carcinoma and their prognostic value. Int. J. Oral Maxillofac. Surg.] wykazałem,
że stopień złośliwości raka przyusznicy wydaje się być czynnikiem mającym największy wpływ
na jego przebieg kliniczny. Wszystkie objawy wskazujące na złośliwy charakter nowotwory tzw.
„objawy złośliwości” wiążą się z wysokim zaawansowaniem klinicznym i niekorzystnym
rokowaniem, a spośród nich największe znaczenie prognostyczne ma porażenie nerwu
twarzowego oraz naciek skóry. Wyniki zawarte w drugiej pracy [Stodulski D i wsp. (2012) Are
all prognostic factors in parotid gland carcinoma well recognized? Eur Arch Otorhinolaryngol
potwierdziły, że naciek żuchwy, nerwu twarzowego i skóry wpływają w sposób niekorzystny na
wyniki leczenia, zmniejszając szanse na wyleczenie odpowiednio 4,13, 2,38 i 2,04 razy. Badania
potwierdziły wartość obowiązującej klasyfikacji TNM, jednakże wykazały również jej istotną
wadę, gdyż nie uwzględnia ona zajęcia przestrzeni przygardłowej - istotnego negatywnego
czynnika rokowniczego.
Kolejne badania przeprowadzone we współpracy z Zakładem Radiologii GUMed dotyczyły
zastosowania i wartości badania metodą rezonansu magnetycznego (MR) z oceną dyfuzji i
perfuzji w przedoperacyjnym różnicowaniu pomiędzy zmianami złośliwymi i niezłośliwymi
ślinianki przyusznej. Wykazały one, że dynamiczne badanie MR jest wysoce czułe i swoiste w
ocenie poszczególnych typów histologicznych nowotworów ślinianki przyusznej i stanowi ważne
uzupełnienie biopsji cienkoigłowej. Na podstawie wyników badań stworzono również oparty na
obrazie przedoperacyjnego MR algorytm diagnostyczny dla chorych z guzami ślinianki
przyusznej. Badania te zaowocowały cyklem czterech prac opublikowanych w renomowanych
czasopismach z listy filadelfijskiej.
Dominik Stodulski: Autoreferat. Załącznik nr 2 Strona 18
Równie owocna była współpraca z Zakładem Patomorfologii GUMed oraz Zakładem Patologii
Uniwersytetu Karola w Pradze (Wydział Lekarski w Pilźnie, Czechy) w zakresie badań nad
nowymi typami nowotworów złośliwych gruczołów ślinowych. W pracy autorstwa Majewska H,
Skálová A, Stodulski D, Klimková A, Steiner P, Stankiewicz C, Biernat W. (2015) Mammary
analogue secretory carcinoma of salivary glands: a new entity associated with ETV6 gene
rearrangement. Virchows Arch. , cytowanej w najnowszej Klasyfikacji Histologicznej Guzów
Głowy i Szyi WHO (2017), przedstawiono po raz pierwszy serię (mammary analogue) secretory
carcinoma pochodzącą z polskiego ośrodka. Inne wspólne opublikowane badania dotyczyły
problemu diagnostyki różnicowej w przypadku przerzutów raka jasnokomórkowego nerki do
ślinianki przyusznej, przemiany złośliwej gruczolaka wielopostaciowego dużych gruczołów
ślinowych oraz zaburzeń genetycznych w rakach wywodzących się z gruczołów ślinowych.
Z tematem ślinianek związana była również praca przedstawiająca materiał Kliniki
Otolaryngologii w Gdańsku dna temat chorób nowotworowych, zapalnych oraz kamicy
gruczołów ślinowych u dzieci i młodzieży. Tylko nieliczne prace dotyczą tej problematyki, w
związku z czym stanowi ona ważną pozycję w praktyce lekarzy otolaryngologów, a także
pediatrów, chirurgów szczękowo-twarzowych.
W 2010 roku rozpocząłem prace nad stworzeniem skali do oceny czynności nerwu twarzowego
po operacji ślinianki przyusznej, gdyż istniejące systemy nie pozwalają na precyzyjne
stopniowanie specyficznych zaburzeń nerwu występujących po parotidektomii np. izolowany,
niewielki niedowład jednej gałęzi nerwu VII. Stworzona skala pozwala na jakościową i ilościową
ocenę funkcji nerwu twarzowego, a także cechuje się większą dokładnością i zgodnością
pomiędzy obserwacjami w porównaniu z istniejącymi systemami, krótkim czasie badania i
łatwymi do zapamiętania zasadami. Skala do oceny czynności nerwu twarzowego po
parotidektomii była zaprezentowana po raz pierwszy podczas XLV Zjazdu Polskiego
Towarzystwa Otorynolaryngologów Chirurgów Głowy i Szyi w Gdańsku w 2012 roku i została
bardzo pozytywnie odebrana przez liczne grono polskich otolaryngologów. Wyniki prac nad
skalą zostały opublikowane w 2014 roku [Stodulski i wsp. Facial nerve grading after
parotidectomy. Eur Arch Otorhinolaryngol].
Problem diagnostyki i leczenia usznopochodnego zapalenia kości podstawy czaszki został
omówiony w moich dwóch publikacjach. Pierwsza z nich dotyczyła wartości scyntygrafii kości w
rozpoznaniu tego schorzenia [Stodulski D i wsp. (2005) The usefulness of bone scannning for the
Dominik Stodulski: Autoreferat. Załącznik nr 2 Strona 19
diagnosis and evaluation of otogenic skull base osteomyelitis. Nucl Med Rev Cent East Eur],
natomiast w drugiej przedstawiono unikalny przypadek usznopochodnego zapalenia kości
podstawy czaszki o etiologii grzybiczej wraz z zestawieniem piśmiennictwa na ten temat
[Stodulski D i wsp. (2006) Otogenic skull base osteomyelitis caused by invasive fungal infection.
Case report and literature review. Eur Arch Otorhinolaryngol]. Tematyka otologiczna dotyczyła
również innej pracy, w której badano etiologię, symptomatologię i wyniki leczenia perlaków u
dzieci [Kuczkowski J, Babiński D, Stodulski D. (2004) Perlak wrodzony i nabyty ucha
środkowego u dzieci. Otolaryngol Pol].
Oprócz publikacji poświęconych nowotworom gruczołów ślinowych jestem autorem lub
współautorem innych prac z zakresu onkologii głowy i szyi. W oparciu o własne doświadczenia
przedstawiono w nich problem diagnostyki i leczenia przerzutów odległych do narządów głowy i
szyi [Stodulski D i wsp. , (2006) Przerzuty raka nerki do narządów głowy i szyi. Otolaryngol.
Pol.], możliwości leczenia z zastosowaniem różnych metod rekonstrukcyjnych rozległych
nowotworów dna jamy ustnej [Skorek A, Jankau J, Drogoszewska B, Kiciński K, Stodulski D,
Graczyk M, Ankiewicz A. (2011) Doświadczenia własne w leczeniu zaawansowanych
nowotworów dna jamy ustnej. Otolaryngol. Pol], a także zagadnienie nowotworów nosa i zatok
przynosowych oraz części nosowej gardła w aspekcie pracy lekarzy podstawowej opieki
zdrowotnej [Stodulski D, Stankiewicz C. (2013) Probl. Med. Rodz].
Kolejnym obszarem badań był oczodół. W pracach przedstawiono własne wyniki leczenia
urazów oczodołu [Skorek A, Stankiewicz C, Babiński D, Ostrowska A, Stodulski D. (2007)
Urazy oczodołu. Otolaryngol. Pol.] oraz zastosowanie tomografii komputerowej do pomiarów
krytycznych odległości w obrębie oczodołu w planowaniu bezpiecznych dostępów
chirurgicznych [Skorek A, Szurowska E, Raczyńska D, Szmuda T, Stodulski D. (2014) Orbital
size measurement based on computed tomography imaging for surgical safety. Folia Morphol].
We współpracy z Kliniką Endokrynologii powstała praca dotycząca zespołu Tolosa-Hunta
[Świątkowska-Stodulska R, Stodulski D, Babińska A, Piskunowicz M, Sworczak K. (2017)
Bilateral Tolosa-Hunt syndrome mimicking pituitary adenoma. Endocrine]. Jej wyniki
podkreślają m.in. konieczność ścisłej współpracy pomiędzy endokrynologiem, otolaryngologiem,
okulista i radiologiem przy rozpoznaniu i leczeniu tego rzadkiego schorzenia.
Po raz pierwszy w Polsce przedstawiłem problem żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej
(ŻChZZ) w otolaryngologii - chirurgii głowy i szyi. Na podstawie doświadczeń własnych,
Dominik Stodulski: Autoreferat. Załącznik nr 2 Strona 20
przeglądu piśmiennictwa oraz istniejących rekomendacji dla innych specjalizacji zabiegowych
został stworzony schemat profilaktyki ŻChZZ dla otolaryngologii [Stodulski D i wsp. (2005)
Profilaktyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej w otolaryngologii - chirurgii głowy i szyi.
Otolaryngol Pol]. Publikacja na temat zaburzeń krzepnięcia w guzach przysadki była efektem
współpracy z Klinikami Endokrynologii i Hematologii [Świątkowska-Stodulska R, Babińska A,
Mital A, Stodulski D, Sworczak K. (2015) Hemostatic disorders in hormonally active pituitary
tumors. Exp. Clin. Endocrinol. Diabet.].
Opublikowane prace kazuistyczne dotyczyły przede wszystkim własnych doświadczeń w
leczeniu rzadkich nowotworów gardła [Stodulski D i wsp. (2003) Złośliwy obłoniak gardła i
przestrzeni przygardłowej: opis przypadku. Otorynolaryngol. Przegl. Klin], krtani [Stodulski D,
Stankiewicz C, Rzepko R, Kowalska B. (2007) Angiomyolipoma of the larynx: case report. Eur
Arch Otorhinolaryngol.], ślinianki przyusznej [Mollin E, Stodulski D, Stankiewicz C. (2017)
Rozległy gruczolak wielopostaciowy płata dodatkowego współistniejący z guzem Warthina płata
powierzchownego ślinianki przyusznej. Pol. Przegl. Otorynolaryngol.], jak również postepowania
w przypadku ciężkim powikłań zapalenia migdałków podniebiennych [Skorek A, Stodulski D,
Stankiewicz C. (2004) Ciężkie powikłania regionalne i odległe zapalenia migdałków
podniebiennych : opis przypadku. Otolaryngol Pol].
Jestem również współautorem pracy dotyczącej historii medycyny [Kuczkowski J, Cieszyńska J,
Plichta Ł, Tretiakow D, Stodulski D. (2015) Hermann Gutzmann (1865-1922): The Father of
Phoniatrics, an Independent Specialty. J Voice].
Obecnie kontynuuję pracę związane z problemem przerzutów utajonych do węzłów
chłonnych szyi w raku ślinianki przyusznej. Doświadczenia nabyte podczas stażu w Department
of Otolaryngology/Head & Neck Surgery Vrije Universiteit w Amsterdamie, Holandia skłoniły
mnie do podjęcia badań nad przydatnością identyfikacji węzła wartowniczego w raku
przyusznicy, które prowadzę we współpracy z Zakładem Medycyny Nuklearnej GUMed.
We wrześniu 2017 roku odbyłem staż w Klinik und Poliklinik für Hals-Nasen-
Ohrenheilkunde/Chirurgie w Bonn, Niemcy, gdzie miałem możliwość zapoznania się
z nowoczesnymi technikami rekonstrukcyjnymi stosowanymi u chorych po rozległych resekcjach
z powodu nowotworów. Umożliwiło mi to stworzenie we współpracy z Zakładem Medycyny
Sądowej własnego programu mającego na celu doskonalenie umiejętności chirurgicznych