Konstruowanie programu podstawowego (dobór ćwiczeń stymulujących poszczególne zmysły i normalizujących funkcjonowanie kanałów sensorycznych)

WSKAZANIA DO PODJĘCIA TERAPII:

Normalizacja układu przedsionkowo-proprioceptywnego w celu prawidłowego odbioru bodźców

Ćwiczenia kontroli posturalnej we wszystkich pozycjach, przy zachowaniu stabilizacji proksymalnej, na zmiennym podłożu, ze zmianą tempa ruchu i amplitudy ruchu (między innymi: dysocjacja głowa – tułów, głowa - kkg, budowanie śródkowolinijnej orientacji i organizacji przestrzeni wokół reakcji równoważnych)

WPŁYW ĆWICZEŃ

Rozwijanie somatognozji (funkcja mózgu, która polega

na poczuciu świadomości własnego ciała),

Praksji ( to nieumiejętność celowego i skutecznego

zachowania się w zmiennych warunkach otoczenia)

Lateralizacji (inaczej stronność –

asymetria czynnościowa prawej i lewej strony ciała ludzkiego, która wynika z

różnic w budowie i funkcjach obu półkul mózgowych. Wyraża się np. większą sprawnością ruchową

prawych kończyn niż lewych).

ĆWICZENIA RUCHÓW GAŁEK OCZNYCHĆWICZENIA W ZAKRESIE GRAFOMOTORYKI

PROGRAM TERAPII POLISENSORYCZNEJ

Celem terapii jest poprawienie jakości przesyłania i organizacji sensorycznej, czyli tego co jest odbierane przez różne zmysły ciała, oraz wytworzenie odpowiedniej reakcji adaptacyjnej (efektywne reagowanie, odpowiednie do wymogów otoczenia).

Terapia obejmuje integrację podstawowych reakcji postnaturalnych, integrację obu stron ciała, stymuluje rozwój reakcji równoważnych, praksji, orientacji przestrzennej i lateralizacji, czucia powierzchniowego i głębokiego.

Terapia wpływa również na: sprawność w zakresie dużej i małej motoryki, koncentrację uwagi, zdolności wzrokowe i słuchowe, poprawę funkcjonowanie emocjonalnego,

samoświadomość i samoocenę.

Powinna być prowadzona w formie zabawy uwzględniającej umiejętność samodzielnego zaplanowania i zrealizowania planu, angażującej procesy poznawcze oraz pozwalającej na przeżycie sukcesu.

Poziom zabawy powinien być dostosowany do wieku dziecka i jego możliwości rozwojowych.

Efektem terapii powinno być lepsze funkcjonowanie w czynnościach życia codziennego.

PRZYKŁADOWE ĆWICZENIA - ELEMENTY UWZGLĘDNIANE W TOKU TERAPII ZABAWĄ/TERAPII ZAJĘCIOWEJ:

Stymulacja układu przedsionkowego i proprioceptywnego – dotyczącego celem normalizacji w odbiorze tych bodźców:

Ćwiczenia niewymagające specjalistycznego sprzętu:

Skoki obunóż w miejscu, do przodu, do tyłu, na boki

Przeskakiwanie z nogi na nogę

Kołysanie się: na stojąco, w pozycji czworacznej, na klęczkach, w siadzie skrzyżnym, na boki, do przodu i do tyłu

Przysiady i wstawanie W siadzie kręcenie się w

kółko na pośladkach Ślizganie się w kółko na

brzuchu i na plecach Próby skoków obunóż w

przysiadzie Marsz z wymachami rąk i

nóg

Wbieganie i zbieganie ze schodów Przewroty w przód i w tył Skoki żabki Zeskakiwanie z ławeczki Skakanie na dmuchanym materacu Toczenie się po materacu w różnych

kierunkach

SKOKI – PAJACYKI

Kołysanie się do przodu, do tyłu, na boki w siadzie z prostymi z prostymi nogami i podparciem na rękach

Przesuwanie do przodu krążka podczas skakania na jednej nodze (gra w klasy)

Kołysanie się do przodu i na boki: w leżeniu na plecach z nogami ugiętymi, skrzyżowanymi, przyciągniętymi do klatki piersiowej i oplecionymi rękami

Cwał w różnych kierunkach ( z kijem między nogami – jazda na koniku)

Huśtanie się w hamaku w leżeniu na brzuchu i rzucanie woreczkami do celu lub zbieranie drobnych przedmiotów

Huśtanie się w hamaku w pozycji siedzącej (rodzaj hamaka ogrodowego) i rzucanie woreczkami lub piłeczkami do celu

Zjeżdżanie w różnych pozycjach z ławeczki gimnastycznej opartej o drabinkę

Huśtanie się na podwieszanym worku (saku ) w pozycji embrionalnej

Rytmiczne kołysanie się na boki w topku- stożku bez podstawy

Pełne obroty na stożku bez podstawy Bujanie się na półwalcu (z zestawu

miękkich klocków do ćwiczeń rehabilitacyjnych)

Toczenie się w walcu (beczce) Wspinanie się po drabinie i

zeskakiwanie na materac

Skakanie na trampolinie lub dmuchanym materacu połączone z wrzucaniem piłek różnej wielkości i o różnej fakturze do wiszącego kosza

Masaż pleców, rąk i nóg piłeczkami o różnej sprężytostości

1. WYHAMOWANIE I INTEGRACJA PRZETRWAŁYCH ODRUCHÓW TOB I ATOS:

Leżenie na brzuchu w hamaku, unoszenie głowy i rąk do góry, rzucenie piłeczki jedną ręką do celu

W pozycji stojącej – jedna ręka wyprostowana, oparta o ścianę, druga na biodrze, głowa odwrócona w stronę ugiętej ręki, przyciska miękki przedmiot do ramienia, by nie wypadł, dziecko najpierw stoi bokiem do ściany, potem przodem, następnie drugim bokiem

W klęku podpartym dziecko wykonuje ćwiczenia np. :

unoszenie nóg, przyciskając brodą woreczek do

ramienia, ręka na biodrach, przeciwna ręka oparta na podłodze

2. ROZWIJANIE REAKCJI RÓWNOWAŻNYCH: STABILIZACJI CENTRALNEJ, REAKCJI POSTNATURALNYCH W TLE, KOKONTRACJI:

W leżeniu na materacu, belce lub wałku terapeutycznym: stawianie oporu przy próbach zrzucania

Chodzenie na czworakach po miękkiej powierzchni, na przykład po dmuchanym materacu

Chodzenie na czworakach z obciążeniem na plecach, na przykład z materacykiem wypełnionym ryżem, żołędziami lub kasztanami

Chodzenie po powierzchniach o różnej fakturze ( np. po materacu, kocu, karimacie, matach do masażu stóp, wycieraczkach o różnej fakturze, folii z pęcherzykami)

Huśtanie dziecka na wyprostowanej nodze

Dotykanie części ciała podczas stania na mało stabilnej powierzchni (np. dmuchanym materacu)

Stanie w pozycji bociana i jaskółki Chodzenie z woreczkiem na głowie do

przodu, do tyłu, na boki Chodzenie po kamieniach Chodzenie po rozłożonej na podłodze

linie oraz wzdłuż toru wyznaczonego przez linki

Chodzenie po ósemce i wyznaczenie krokami konturów figur

Chód stopa za stopą do przodu i do tyłu (z otwartymi i zamkniętymi oczami)

Chodzenie na stopach dorosłej osoby Stanie w bezruchu w wybranej pozycji

przed lustrem (zabawa w posąg) Chodzenie po ławeczce gimnastycznej

do przodu, do tyłu; zrzucanie nogami woreczków

Wychylanie do przodu i do tyłu dziecka siedzącego okrakiem na piłce (przytrzymanie za kolana)

Przetaczanie na boki siedzącego okrakiem na piłce i kontrolowanie, aby głowa odchylała się w przeciwną stronę niż tułów

Ćwiczenia na talerzach gumowych i innych rodzajów równoważni

3. USPRAWNIENIE KONTROLI OKULOMOTORYCZNEJ, ODRUCHÓW PRZEDSIONKOWO-OKORUCHOWYCH

Rysowanie wzrokiem (nosem) lekkim, płynnym ruchem różnych figur: spiral, okręgów, krzyżyków, iksów, kwadratów, trójkątów, ósemek

Obserwowanie ruchomych (wiszących) form przestrzennych

Zabawy z szybkim mruganiem – liczenie za pomocą mrugnięć drobnych elementów lub wyrazów na stronie

Kartkowanie książek ze sztywnymi kartkami, kolorowych pism i książek formatu A4

Wykorzystywanie palca dziecka jako wskaźnika do pokazywania określonych rzeczy na obrazkach

Układanie figur w konturach

NAUKA PŁYNNEGO ODDYCHANIA PRZEPONOWEGO – WDECH KRÓTKI, WYDECH – DŁUGI:

Dopasowanie przedmiotu do ramki Wrzucanie do pudełka z otworami figur

o różnych kształtach (z udziałem wzroku i bez kontroli wzrokowej)

Śledzenie przedmiotów w ruchu, np. toru lotu wypuszczonych kółek- śmigiełek, piłek

Dobieranie par przedmiot - obrazek

Układanie modelu postaci i twarzy z elementów

Eliminowanie przedmiotów niepasujących do danego zbioru (nóż, widelec, łyżka, lizak)

Naśladowanie ruchów ciała i dłoni Odtwarzanie ruchem ciała i dłoni Konstytuowanie sekwencji

tematycznej, np. układu figur

Przyporządkowanie obrazkom określonego kodu, np. piłka- kółko, auto-prostokąt, ciastko-trójkąt

Obserwowanie obrazów trójwymiarowych, np.cyfr

Rysowanie synchroniczne (oburącz) Rysowanie grubym mazakiem w pozycji linii

prostych, pionowych, równoległych, ukośnych, falistych, spiral, ósemek różnej wielkości i w różnym położeniu

4. POPRAWA STABILIZACJI OBRĘCZY BARKOWEJ:

Krążenie wyprostowanych ramion z boku i krążenie ramion z przodu: zataczanie dużych, średnich i małych kół

Zabawy typu taczki Podciąganie na drążku Wymachy ramion – naśladowanie drzew

na wietrze Faliste ruchy skrzyżowanych ramion

(przylot i odlot bocianów)

Wymachy oburącz rąk do przodu i do tylu Naprzemienne wymachy rąk do przodu i do

tyłu Klaskanie z przodu i z tyłu, z prawej i z lewej

strony ciała Dyrygowanie Wymachy dłonią w różnych kierunkach i w

różnym tempie Krążenie dłoni ustawionych wierzchem do

góry, na dół i w bok

5. DOSKONALENIE RUCHÓW PRONACYJNYCH I SUPINACYJNYCH PRZEDRAMION ORAZ MOBILNOŚCI NADGARSTKA:

Wiązanie i rozwiązywanie supłów na snurze od bielizny

Kreślenie drewnianą pałeczką w kuwecie z piaskiem prostych i złożonych figur geometrycznych, ślimaków, ósemek, klucza wiolinowego

Pisanie palcem wskazującym figur i liter w piance do golenia

Mocne zaciskanie dłoni (oburącz i naprzemiennie)

Odkręcenie i zakręcenie słoików Łamanie patyczków Robienie konfetii dziurkaczem biurowym Temperowanie kredek i ołówków dużymi

temperówkami Odbijanie balonu wyłącznie palcami

prawej ręki i lewej ręki

Wypuszczenie z ręki piłki tenisowej i łapanie jej po odbiciu o podłogę

Pisanie z lekkim obciążeniem na nadgarstku dominującej ręki, np. opaską frotte

Wymuszona korekcja prawidłowego ustawienia nadgarstka poprzez nieznaczne obniżenie blatu biurka i pochylenie go pod kątem około 25 stopni

Używanie miękkich ołówków i żelowych długopisów

6. USPRAWNIENIE PRECYZJI RUCHÓW PALCÓW:

Zabawy w wodzie: wyławianie drobnych przedmiotów, pryskanie wodą, otrzepywanie z rąk z wody, zabawy z pianą

Pisanie palcem wskazującym figur i liter w piance do golenia

Gry typu: pchełki, skaczące żabki, czapeczki Lepienie kulek z plasteliny opuszkami

palców, formowanie palcami kulek z folii aluminiowej i z papieru

Przypinanie do sznurka i do brzegu metalowego pudełka klamerek do bielizny

Przenoszenie drobnych przedmiotów za pomocą szczypiec o różnym stopniu sprężystości, np. szczypiec do kostek lodu, cukru

Używanie trójkątnych i ergonomicznych nasadek na ołówki i długopisy

Posługiwanie się trójkątnymi kredkami i ołówkami Wykonywanie drobnych ruchów palcami –zabawy

paluszkowe Krążenie palcami Zwijanie palcami chusteczek, apaszek Naśladowanie gry na pianinie Nawlekanie koralików, przewlekanie sznurków przez

otworki Tworzenie łamanek papierowych (składanki) Wycinanie z papieru linii prostej, falistej, form

geometrycznych Paluszkowy teatrzyk Aktywności plastyczne: lepienie, malowanie, rysowanie,

wycinanie, wydzieranie, stemplowanie

7.POPRAWA OBUSTRONNEJ KOORDYNACJI, PRZEKRACZANIA LINII ŚRODKOWEJ CIAŁA I SEKWENCYJNOŚCI RUCHÓW:

Czołganie się po podłodze w przód i tył, chód kraba (podpór tyłem)

Kreślenie symetrycznych kół stopami i łokciami

Chodzenie krzyżując nogi ,,Samolot’’ – siad w rozkroku, dotykanie

ręką przeciwnej stopy Zabawa z przypinaniem i zdejmowaniem

spinaczy pościelowych do ubrania w okolicach różnych stawów; dziecko przyczepia i ściąga przeciwną ręką

,,NOŻYCE’’ RĘKOMA, NOGAMI

W leżeniu na plecach przekładanie przedmiotów leżących po prawej stronie ciała na prawą i odwrotnie

Toczenie się po podłodze w różnych kierunkach (ręce ułożone ściśle wzdłuż ciała)

Robienie przewrotów do przodu i do tyłu

Łapanie wyrzuconej w powietrze piłeczki do plastikowego kubka lub na karton do jajek

Przechodzenie przez wąski tunel do namiotu, np. po piłkę i powrót tą samą drogą

W leżeniu na plecach: przenoszenie za głową nóg utrzymujących piłkę plażową

Dotykanie podłogi dłońmi z jak najmniejszych ugięciem kolan Rzuty celownicze: przewracanie kręgli, rzuty piłkami do

kosza, lotkami do tarczy, do nieruchomego, a następnie do ruchomego celu, np. do worka treningowego lub wiszącące w siatce piłki, woreczkami, a następnie piłeczkami, uderzenie wiszącej piłki rakietą do ping –ponga lub badmintona.

Rzuty celownicze podczas skoków na sprężających podłożu Rzucanie do celu tyłem Klaskanie nad głową, przed sobą, z prawej i z lewej strony

Podskoki z wymachiwaniem ręki Skoki obunóż w worku Turlanie się pod górę Strzelanie goli do bramki, za pomocą kija

hokejowego Łapanie w siatkę na motyle baniek mydlanych Toczenie piłki plażowej po torze zrobionym ze

sznurka do bielizny zaczepionego o klamkę Jazda na deskorolce w siadzie i leżeniu na

brzuchu, odpychanie się jednocześnie obiema rękami

Czworakowanie bokiem Imitowanie jazdy na rowerze podczas

siedzenia na stołku Tupanie nogami do rytmu w siadzie na

stołku W pozycji leżąc na hamaku – odbijanie

kijem piłki

8.ĆWICZENIE KOORDYNACJI WZROKOWO-RUCHOWEJ:

Odbijanie podwieszonej piłki, balonika, piłeczek o różnych rozmiarach, w pozycji siedzącej i stojącej

Kreślenie w powietrzu linii geometrycznych, latarka na suficie, na ścianie

Malowanie w dużych formacie, dużymi pędzlami w pozycji stojącej

Imitowanie ruchem wykonywania prostych czynności

Zabawy i gry zręcznościowe, np. rzucanie woreczków i piłek do ruchomego celu, gra w kometkę, ringo, kręgle

Rysowanie według poleceń słownych typu: do góry, w prawo, w lewo, w prawym górnym rogu, gra w okręty

Toczenie piłki po torze ze sznura Sortowanie przedmiotów dwóch, trzech,

czterech rodzajów: sześcianów, kuli, graniastosłupów

KANAŁY SENSORYCZNE

Wzrokowy Właściwości kanałów sensorycznych a autyzm

Autyści potrafią rzutem oka zobaczyć w pamięci, w postaci niezmiennej – klisza fotograficzna. Trudności jakie napotykał on przy uczeniu się patrzenia, są uderzająco podobne do tych, jakie opisuje się u osób autystycznych. Unikał nadmiaru bodźców, np. widział uszy, ogon psa, ale nie widział całości. Gdy spotkał go powtórnie, nie wiedział, czy to ten sam pies. Upośledzenie przerzutności spojrzeniaKontrolujemy otoczenie, omiatając wzrokiem, rzutując bezwiednie dookoła krótkie spojrzenie.

Nie umiał odczytywać wyrazu twarzy, nie poznawał twarzy. Rozpoznawał tylko szczegóły – np. paski na skórze zebry. Jego wzrok zanikał i powracał, zależnie od dopływu tlenu do mózgu. Siedmioletni pacjent von Sendena (za Ganz. 1968) nauczył się rozpoznawać wzrokowo pudełko zapałek. Po zestawieniu obrazu wzrokowego z jego oglądaniem dotykowym, przedmiot stawał się w ich świadomości trójwymiarowy i rozpoznawalny, także gdy jego obraz nie był fotograficznie tożsamy.W ten sposób uczą się rozpoznawać przedmioty niemowlęta: patrząc i jednocześnie obmacując wargami i rękami.Dziecko autystyczne nie postępuje. Czynnie unika doznań od dwóch lub więcej receptorów. Gdy dotyka-nie patrzy, Gdy patrzy – nie dotyka.Dzieci spełniają modyfikacji zachowania ,,spójrz na mnie’’, choć dzieci autystyczne boją się przed patrzeniem w twarz.Dziecko autystyczne omija wzrokiem twarze najbliższych, co odczytywane bywa jako niechęć, obojętność, właściwie istota autyzmu. Badanie dotykiem twarzy zmniejsza ów lęk.

KANAŁ SENSORYCZNY: WZROKOWY

Osoby cierpiące na tzw. prozopognozję, które nie poznawały fotografii osób, nawet członków rodziny. Pokazywano im serię zdjęć ale nie umieli wskazać zdjęć bliskich.

Widzenie fotograficzne autystów można rozpatrywać jako pokrewne ślepocie korowej. Narząd wzroku działa prawidłowo. Mózg osoby autystycznej rejestruje to, co ma przed oczami, nie ulegają zmianie wierną fotografię. Pod wpływem psychoterapii i po nawiązywaniu kontaktów z terapeutą zanikać może rysownie wzorów odtwarzanych tylko fotograficznie.

KANAŁ SENSORYCZNY: SŁUCHOWY Nadwrażliwość słuchu i głuchota - Dzieci

autystyczne reagują na hałas niepokojem, nierzadko paniką, zatykając sobie uszy rękami. Szczególnie lękają się dźwięków, które w naszej pamięci atawistycznej zakodowane zostały jako zagrażające, np.: szczekanie psów, warkot odkurzacza przypominający wrażenie drapieżnika.

Nadwrażliwość narządu słuchu - Dzieci reagują lękiem przede wszystkim na dźwięki niezrozumiałe, a więc potencjalnie niebezpieczne. Dzieci głuche zatykają uszy pod wpływem hałasu; przestają, gdy nauczą się korzystania z resztek słuchu.

Zmysł kinestetyczny i osobliwości napięcia mięśniowego Oscylacja napięcia mięśni

Dzieci autystyczne, u których nie stwierdzono badaniem neurologicznym żadnych zmian ogniskowych, przejawiają anomalie napięcia mięśniowego. W pewnych momentach ich kończyny są skrajne napięte, przy dotknięciu są twarde jak drewno, w innych są wiotkie, jak u szmacianej lalki.

Stymulacja zmysłu równowagi –kołysanie i podskoki wywołują grę odruchów labiryntowych. Niezauważalne przy oglądzie przy oglądzie zewnętrznym napinania i rozluźniania określonych grup mięśniowych.

Solly Godard (2000) przedstawia pogląd, że wiele objawów autyzmu jest bezpośrednio powodowanych właśnie przetrwaniem tego i innych odruchów około noworodkowych, w których pozycja głowy wymusza napięcia mięśni włosów.

KANAŁ SENSORYCZNY- RUCHOWY (KINESTETYCZNY, CIELESNY)

Problemem staje się mycie głowy, a zwłaszcza strzyżenie. Pocieranie głowy jest przyjmowane bez protestu.

Delikatne działanie na receptory dotyku daje wrażenie łaskotania, delikatne działanie na receptory bólu odbierane jako swędzenie.

Doznania termiczne Poczucie bezpieczeństwa, wyziębienie jest

zagrożeniem zdrowia, życia. D. Zoller pisze, że ćwiczenia ruchowe pomagają rozgrzać zimne kończyny.

Wibracje (Bodźce wibracyjne są wykorzystywane jako nagrody w toku uczenia się metodą modyfikacji zachowania (maszynka do masażu)

Zmysł kinestetyczny i osobliwości napięcia mięśniowego Oscylacja napięcia mięśni Dzieci autystyczne, u których nie stwierdzono badaniem

neurologicznym żadnych zmian ogniskowych, przejawiają anomalie napięcia mięśniowego. W pewnych momentach ich kończyny są skrajne napięte, przy dotknięciu są twarde jak drewno, w innych są wiotkie, jak u szmacianej lalki.

Stymulacja zmysłu równowagi –kołysanie i podskoki wywołują grę odruchów labiryntowych. Niezauważalne przy oglądzie przy oglądzie zewnętrznym napinania i rozluźniania określonych grup mięśniowych.

Solly Godard (2000) przedstawia pogląd, że wiele objawów autyzmu jest bezpośrednio powodowanych właśnie przetrwaniem tego i innych odruchów około noworodkowych, w których pozycja głowy wymusza napięcia mięśni.

INTEGRACJA SENSORYCZNA:

Można definiować na wiele sposobów, ponieważ teoria SI i terminy ją określające mają wiele aspektów.

Możemy o niej mówić w relacji i wzrostu fizycznego, zachowania,

uczenia się ruchu, koordynacji, sprawności fizycznych, percepcji, zmysłów, sensomotoryki, mowy i języka, świadomości, uwagi i koncentracji, zapamiętywania się tego

czego nauczono, równowagi, samoakceptacji.

INTEGRACJA SENSORYCZNA:

Inaczej sensomotoryczna (SI) - podświadome współdziałanie zmysłów człowieka umożliwiające wykonywanie codziennych czynności. Brane są pod uwagę takie m.in. zmysły jak

dotyk równowaga propriocepcja.