500 Days of Summer

ProductieVeronica BrooksScott HymanMason NovickJessica TuchinksyMark WatersSteven J. Wolfe

RegieMarc Webb

ScenarioScott NeustadterMichael H. Weber

MontageAlan Edward Bell

Art directionCharles Varga

MuziekMychael DannaRob Simonsen

CastingEyde Belasco

Met o.a.Joseph Gordon-LevittZooey DeschanelGeoffrey ArendChlöe Grace MoretzMatthew Gray Gubler

Kleur, 95 minuten

500 Days of Summer, de titel begint al met een interessante vraagstelling, waar draait het precies om bij de film? 500 zomerse dagen klinkt namelijk wel erg aantrekkelijk. De zon stralend op het gezicht, een zacht briesje wat als een zijden dekene over de huid streelt. De zon die voldaan een laatste blik werpt op de lange dag die voorbij is terwijl zij langzaam naar beneden zakt over de horizon. Gaat het werkelijk over de zomer? Of een persoon die Summer heet? Het is hoe dan ook 500 days of Summer.

Zodra de film begint wordt er des ondanks de titel een andere toon gezet. “This is a story of boy meets girl. But you should know upfront this is not a love story”. Dit is een duidelijke stelling die hier geponeerd wordt. Dit maakt het verhaal spannend en opent een objectieve blik waardoor je de film vanuit een heel ander perspectief kunt bekijken.

Het verhaal gaat over Tom Hanson (Joseph Gordon-Levitt). Hij is opgeleid als architect, maar wegens het banentekort werkt bij een bedrijf werkt wat kaarten voor verschillende gelegenheden ontwerpt. Hij zit vrij vastgeroest in zijn ritme en laat het dagelijkse leven op zijn beloop gaan. Op een dag krijgt zijn baas een nieuwe secretaresse genaamd Summer Finn (Zooey Deschanel), vanaf de eerste ontmoeting heeft hij een crush op haar en is hij verliefd op “het idee om bij haar te zijn”. Tijdens de film ontmoeten ze elkaar en groeien ze steeds verder naar elkaar toe. Voor en tijdens deze ontmoeting herhaalt Tom verschillende situaties in zijn hoofd, en beeld zich in hoe het zou kunnen lopen. Deze situaties bespreekt hij ook met zijn beste vrienden McKenzie(Geoffrey Arend) en Paul (Matthew Gray Gubler). Hij durft zelf alleen weinig tot geen uitspraak te doen ten opzichte van Summer. Hij laat alles net zoals in zijn leven op zijn beloop gaan en durft geen uitspraak te doen tegenover Summer. Hij laat zichzelf wel telkens verbazen over de situaties waarin hij zichzelf bevindt met haar. Dit bespreekt hij dan wederom met zijn vrienden en weet zelf eigenlijk niet wat hij er mee aan moet. Door deze situaties komt duidelijk de ongemakkelijkheid waarin hij zich bevindt naar voren. Hij is erg klungelig en het lijkt alsof hij de situatie niet objectief kan bekijken en altijd afhankelijk is van anderen om verder te komen.

Deze ongemakkelijkheid komt ook duidelijk naar voren in het montagewerk van de film. Het merendeel lijkt opgenomen vanuit een bewegend punt, en het oogt vrij klungelig. Alsof je als een derde persoon naar de situaties staat te kijken en het recht voor je ogen ziet gebeuren. Je zou haast in willen grijpen en de gehele situatie aan beiden uit willen leggen. Dit zorgt voor een zeer sterk inlevingsvermogen in de film en meeleving met de personages. Wat daarentegen ook bijzonder is, is het feit dat er goed met deze inleving gespeelt wordt. Op verschillende punten in de film wordt het namelijk ook doorbroken. Er zitten een aantal vervreemdingseffecten waardoor er een bewustwording plaats vindt, op dat moment vind er een realisatie plaats, en besef je dat jezelf naar een film aan het kijken bent.

Een van de voorbeelden van deze vervreemdingseffecten is dat het verhaal niet chronologisch verteld wordt. Er wordt steeds heen en weer gesprongen tussen de 500 dagen die ze samen beleefd hebben. Hierdoor ontstaat er een mooie samenhang tussen de herrinneringen aan Summer zoals Tom ze ervaren heeft. Er wordt mooi gespeeld met deze herrinneringen, omdat ze niet allemaal positief zijn. Tevens worden er soms dezelfde filmbeelden herhaald met een andere vertellende stem er onder. Hier wordt wederom op goede manier gebruik gemaakt van een vervreemdingseffect en persoonlijke mening van de kijker.

Dit zijn niet de enigste vervreemdingseffecten die gebruikt worden. Er wordt op sommige momenten ook een soort “registratie”manier gebruikt om de film te vertellen. Dit gebeurt op meerdere momenten in de film. Het lijkt wel alsof de film zelf wordt stopgezet en er een andere film aangaat. Het is fantastisch om dit mee te maken. Iedere keer wordt je wakker geschud door deze effecten, voor mij verwoordt het de akwardness die het samenzijn met zich mee kan brengen. Het niet uiten van gevoelens, en slecht communiceren met elkaar. Het is een verwarrend geheel, maar het maakt zeker indruk. Is dit werkelijk waar hoe de mens met elkaar om gaat? Het is heel wrang om het op deze manier te zien, omdat je het ziet gebeuren en je moet er naar kijken, je ervaart het niet zelf maar kijkt vanaf een afstandje. Zou dit een sneer zijn naar hoe mensen tegenwoordig met relaties om gaan? Het vluchtige wat centraal staat, het pure genieten en daarna afscheid nemen zodra het lastig wordt? Zou men niks meer voor elkaar over hebben? Er zit duidelijk een diepere laag in de film.

Het is ook erg moeilijk om geen medeleven te krijgen met Tom, Hij is uiteraard het hoofdpersonage van de film en omdat het verhaal vanuit hem verteld wordt, is het ook makkelijker om een band met hem te vormen. Dit blijft de gehele film ook het geval en het medeleven wordt sterker ontwikkeld. Aan het einde wordt alles veel duidelijker en zie je ook een progressie ontstaan. Dit is erg interessant. Nu komt er een nieuwe laag in de film ter sprake voor mij. Alsof hij in de zomer van zijn leven zit. Het genieten van alles om hem heen, de zon die op komt, de vogeltjes die fluiten, en de wind door zijn haren. Het staat voor mij symbool voor zijn adolescentie. Hij is volwassen aan het worden en voor mijn gevoel zit de film ergens tussen eind augustus/september. Dit merk je ook aan het weer in de film. Aan het einde van de film oogt het veel koeler dan in het begin van de film. Er is progressie naar een volgend seizoen in het leven. Het mooiste vind ik de scene net voor het einde. Dan zitten Tom en Summer samen op een bankje. Alsof ze een terugblik hebben op hun tijd samen, en vooruit kijken naar de toekomst. Op naar de Herfst!

Het is een erg variërende film, met veel wisselende momenten. Van blijdschap tot treurigheid, het vormt een mooi beeld van de relatie tussen 2 mensen die veel van elkaar geleerd hebben, en terug kunnen kijken op een enerverende tijd samen.

(Interessantste scenes voor mij uit de film, deze heb ik als grote leidraad gebruikt om mijn recensie te schrijven.)Kopieerkamer24:29 – 25:42 Ikea scene27:00 – 30:27Dubbele scene01:07:37 – 01:10:52