1.Boek versus filmBoek: Jordan Belfort, De Wolf van Wall Street (geleend in de bibliotheek in Zele)

Film: Martin Scorsese, The Wolf of Wall Street (gehuurd op digitale tv)

1.1 Vergelijking in schemavorm

1.2 Recensies

De film

1 Bron: http://www.telegraaf.nl/, door Marco Weijers

Een rockster in een maatpak, zo zet Leonardo DiCaprio zijn titelpersonage neer in The wolf of Wall Street van regisseur Martin Scorsese. Als malafide aandelenmakelaar en beursspeculant heeft Jordan Belfort met zijn bedrijf Stratton Oakmont maar één doel voor ogen: dat er kapitaal in zijn eigen zakken vloeit, desnoods over de rug van zijn klanten. Dat gebeurt begin jaren 90 met tientallen miljoenen tegelijk en leidt tot een aaneenschakeling van decadente taferelen. Want geld moet rollen.

Uitbundige feesten. Bergen cocaïne. Strippers en luxe hoeren. Landhuizen, een witte Ferrari en een kapitaal jacht. Een bloedmooie vrouw (Margot Robbie) die past bij zijn status als selfmade multimiljonair.

Martin Scorsese schetst met humor en visuele flair de extravagante leefstijl die Jordan Belfort er in zijn hoogtijdagen op na hield. Gebaseerd op diens gelijknamige memoires, legt de regisseur in The wolf of Wall Street het perspectief vrijwel volledig bij hem.

Recht in de camera vertelt Belfort over zijn wilde, wit-bepoederde avonturen en over zijn verslavingen aan drugs, aan seks en vooral aan

Positief Negatief

Boek - in de ik-vorm geschreven- leuke schrijfstijl- alles begrippen mooi uitgelegd- realistisch- vermakelijk

- misschien iets te langdradig- weinig slechte kritiek

Film - fantastische hoofdrol speler- volgt in grote lijnen het boek- controversioneel- vernieuwend- humoristisch- mooi verfilmd- zeer sterke acteurs

- sommige stukken weggelaten- misschien iets te cru- namen van sommige personages zijn veranderd

geld. Ook belicht hij de weg naar zijn kortstondige succes, een traject dat hij samen met zijn rechterhand Donnie Azzof (Jonah Hill) en een handjevol vroege getrouwen aflegde.

Gladde verkopers zijn het, stuk voor stuk. Van die types die zelfs een Eskimo een ijsje zouden kunnen aansmeren. Hun vermogen om geld te verdienen werkt als een magneet.

Op hardwerkende klanten, op potentiële medewerkers, maar ook op de FBI en andere controlerende instanties, die de praktijken van Stratton Oakmont al snel niet meer vertrouwen. Volkomen terecht.

IJzersterk

Scorsese weet op vloeiende wijze drie uur lang te betoveren, met hulp van de charismatische DiCaprio en mede dankzij een ijzersterk ensemble dat ook van de kleinere rollen memorabele kunststukjes maakt.

Zo is Matthew McConaughey onvergetelijk als Jordans eerste mentor op Wall Street, maakt Jean Dujardin indruk als Zwitserse bankier en is Joanna Lumley hilarisch als Britse tante zonder scrupules.

In Amerika heeft The wolf of Wall Street geleid tot een controverse: Scorsese zou het immorele gedrag van de hoofdpersoon verheerlijken. Een oppervlakkige conclusie.

Want al toont de Oscarwinnaar met zichtbaar plezier de verleidingen waaraan Jordan Belfort zich overgeeft, hij laat ook de lengende schaduwen zien die zijn bestaan langzaam maar zeker verduisteren. Wrang is de wetenschap dat vooral anderen de tol betaalden voor Belforts harde les.

3 Bron: http://www.film1.nl/, door Jan-Peter Rook

Regisseur Martin Scorsese en diens huidige muze Leonardo DiCaprio lijken elkaar bij elke nieuwe film steeds beter aan te voelen. Als je hun eerste samenwerking Gangs of New York afzet tegen het in 2010 uitgebrachte Shutter Island, dan bemerk je een wereld van verschil. DiCaprio is onder de vleugels van de inmiddels 72-jarige Scorsese uitgegroeid van een ambitieuze en zoekende jongeman naar een zelfverzekerde en charismatische filmster. Het hoofdpersonage in The Wolf of Wall Street - hun vijfde collaboratie - maakt een gelijksoortige ontwikkeling door. DiCaprio speelt Jordan Belfort, een leergierige beurshandelaar die in aanraking komt met de meedogenloze maar verleidelijke wereld die Wall Street heet. Hij raakt al snel verslingerd en bouwt binnen de kortste keren een crimineel imperium op waarbinnen drugs en vrouwen eerder regel dan uitzondering zijn. Zelfs als Jordan de FBI op z'n dak krijgt, gaat deze

megalomane witteboordencrimineel rustig door met hoeren en snoeren. Dat kan natuurlijk niet goed blijven gaan.

Waarom wel?

De klassieke films Goodfellas en Casino uit de jaren negentig zijn het ultieme bewijs dat Scorsese zich op zijn gemak voelt met het wel en wee binnen het criminele milieu. The Wolf of Wall Street voelt dan ook als thuiskomen, voor zowel de regisseur als zijn publiek. We ontmoeten Jordan als een naïeve knul, maar gedurende de looptijd van bijna drie uur zien we hem transformeren in een bandeloze schurk die tot alles bereid is om het perfecte leven te krijgen en te behouden. Een adempauze is de kijker niet gegund, want de extravagante gebeurtenissen en de exorbitante bacchanalen wisselen elkaar in rap tempo af. Naast sterke dramatische momenten zit de film ook vol met humoristische taferelen, zoals een hallucinerend ritje in een Lamborghini en zowat elke scène waarin Jordans protegé Donnie (Jonah Hill) de boventoon voert. Niet alleen DiCaprio en Hill zijn op hun best, ook de verleidelijke Margot Robbie is met haar onweerstaanbare exterieur een absolute toevoeging. Het feit dat Matthew McConaughey genoegen nam met een - briljante - bijrol, zegt genoeg over de rol die Scorsese nog steeds speelt in Hollywood. En het mooiste is nog dat de regisseur het met The Wolf of Wall Street opnieuw meer dan waarmaakt.

Waarom niet?

In vergelijking met zijn eerdere misdaadfilms is Scorseses meest recente behoorlijk luchtig. Dat is helemaal geen ramp, maar af en toe lijkt het wel alsof je naar een verheerlijking van het criminele gebeuren zit te kijken. De personages in Goodfellas en Casino worden keihard afgestraft voor hun daden en moeten het vaak zelfs met hun leven bekopen. In The Wolf of Wall Street, daarentegen, valt niet eens één dodelijk slachtoffer. Integendeel, de echte Jordan Belfort kreeg de kans zijn avonturen op te schrijven, hield hier vervolgens een filmdeal aan over en wordt tot op de dag van vandaag door velen als een held gezien. Mocht zulk onrecht je tegen de borst stuiten, dan is dit misschien niet naar je smaak.

Kortom...

Door terug te grijpen naar zijn expertise - de misdaadfilm - en volledig in te zetten op de zelfverzekerde DiCaprio, heeft Scorsese een nieuwe parel afgeleverd. The Wolf of Wall Street is grappig, tragisch en met een looptijd van zo'n drie uur geen seconde te lang. Scorsese en Robert De Niro maakten in totaal acht films samen, dus DiCaprio heeft er in dat opzicht nog drie te gaan. Hopelijk nog heel veel meer.

4 Bron: http://cobra.canvas.be/, door Ward Verrijcken

Exuberant meesterwerk van Martin Scorsese, over de steile opgang en spectaculaire crash van beurszwendelaar Jordan Belfort, uitmuntend vertolkt door Leonardo DiCaprio. Cinema die even belangrijk als entertainend is.

"Ik ben een voormalig lid van de middle class," grijnst Leonardo DiCaprio aan het begin van 'The Wolf of Wall Street'. Zodra hij leert hoe hij schandalig makkelijk, en ook wel schandalig crimineel, geld kan verdienen door brave burgers hun spaarcenten af te luizen, heeft hij de smaak te pakken. Al die duizenden, honderdduizenden, zelfs miljoenen dollars die naar zijn persoonlijke bankrekening sluizen? "I was hooked in seconds," aldus DiCaprio.

De topacteur geeft met aanstekelijk enthousiasme gestalte aan Jordan Belfort, een man die zijn wedervaren op Wall Street enkele jaren geleden te boek heeft gesteld en wiens onwaarschijnlijke verhaal nu verfilmd is door de allergrootste, Martin Scorsese. 'The Wolf of Wall Street' is, in die kundige handen, een film over verslaving geworden: verslaving aan drugs, die in ongelofelijke hoeveelheden en uit onwaarschijnlijke lichaamsholtes worden genuttigd, maar vooral aan geld.

Grootse scènes

DiCaprio is simpelweg fantastisch. Hoe hij zijn personage laat evolueren van naïeve opportunist tot de letterlijke (geld)wolf uit de titel: dat is een vertolking voor de geschiedenisboeken. Belfort is een showman, hij geniet ervan dat de wereld getuige is van zijn excessen. Vandaar de immer stromende champagne, de steeds rondborstiger echtgenotes en steeds snellere sportwagens.

Belfort weet zijn devote werknemers, allemaal slaven van het grote kapitaal, in een soort van trance te brengen tijdens zijn als waanzinnige theaterstukjes geënsceneerde speeches. Op een bepaald moment staat hij fulminerend te prediken dat hij "de terrorist van Wall Street" wil worden. Je moet het zien om te geloven.

Inderdaad: "terrorist". Het is een cruciale speech die aantoont dat Belfort welwillend zijn geweten uitschakelt. Wat onherroepelijk zal leiden tot de ontmaskering door de FBI, omdat zijn criminele praktijken nu eenmaal te openbaar worden geëtaleerd.

Andere grootse scènes in dit epos van de overdaad: een monoloog van Matthew McConaughey, als Belforts immorele mentor, over het belang van

cocaïne en veelvuldig masturberen; een heuse bootramp op de Middellandse Zee wanneer Belfort dringend aan land moet zien te geraken om zijn geld in Zwitserland veilig te stellen; een huwelijksbreuk die plaatsvindt terwijl Belfort zijn vrouw neukt; en die heel lange minuten wanneer Belfort een overdosis pillen pakt, denkt dat hij met zijn witte Ferrari veilig terug thuis raakt en zijn voormalige kompaan (rol van Jonah Hill) tegen de grond sleurt. Die sleutelscène wordt een tweede keer verteld, en toont aan dat de voormalige "held" alles aan het verliezen is: zijn fortuin, zijn gezin, zijn vriendschappen. Scorsese laat op die manier humor uitmonden in pure tragiek.

Fenomenale energie

'The Wolf of Wall Street' is meer dan een film, het is een ervaring. Je zit er midden in, in die sfeer van de jaren negentig toen niks onmogelijk was. Belfort beschouwt zijn kantoor, zijn villa's en zijn jacht als speeltuinen, betaalt zonder verpinken 26.000 dollar voor een diner en organiseert vergaderingen over de voor- en nadelen van het "dwergwerpen" en intiem ontharen (blijkbaar een nieuwigheid in die dagen).

Het is verbazingwekkend hoe snel zijn retoriek agressief, onterend en seksistisch wordt, en nog verbazingwekkender dat al zijn collega's, zelfs de vrouwelijke, daar zomaar in meegaan. Belfort beseft dat wat hij uitspookt "als obsceen wordt beschouwd in de normale wereld. But who the fuck wants to live there?"

De dialogen, van de hand van 'Sopranos'-scenarist Terence Winter, zijn fenomenaal, en Scorsese regisseert met een energie van een hongerige en veel jongere cineast dan zijn 71 lentes doen vermoeden. Hij sleurt ons willens nillens in een wereld die ons vreemd is, die ons misschien wel even betovert, en die ons tenslotte degouteert. Wanneer het meedogenloze ritme op het eind wat gaat liggen, kunnen we pas naar adem happen. En zien we de FBI-agent, die Belfort achter de tralies krijgt, eenzaam en treurig op de metro staan. Want de realiteit, is die wel beter?

Scorsese houdt ons, haast letterlijk, een spiegel voor. Op het eind zien we hoe de échte Jordan Belfort een lezing komt geven, en Scorsese laat ons in het allerlaatste shot recht in de ogen van het publiek kijken. Hij verpakt in die enkele seconden heel veel moraliteit.

Daarom is de kritiek, als zouden Scorsese en DiCaprio deze onfatsoenlijke way of life promoten in plaats van veroordelen, zo onzinnig. Wie met bewondering voor Belfort de bioscoop uitstapt na het zien van 'The Wolf of Wall Street', moet vooral zichzelf in vraag stellen, en zeker niet het

meesterschap van de meest relevante Amerikaanse cineast van de voorbije vier decennia.

Het boek

1 Bron: http://boekenkast.jimdo.com/

Nu de film ‘The Wolf of Wall Street’ van regisseur Martin Scorsese in de zalen loopt is het gelijknamige boek van Jordan Belfort uit 2008 opnieuw uitgebracht.

‘De Wolf van Wall Street’ bevat de biografie van Jordan Belfort, een van de meest frauduleuze beursmakelaars uit de geschiedenis, en is in het Nederlands uitgebracht door Uitgeverij Q.

Jordan Belfort vertelt in dit boek zijn hele verhaal. Hij begon onderaan de ladder bij L.F. Rothschild in 1987 als connector en al snel richtte hij met Stratton Oakmont zijn eigen effectenkantoor op. Belfort verdiende dankzij de goedgelovigheid van vele kleine beleggers miljoenen dollars.

Jordan Belfort vertelt in het boek welke onwaarschijnlijke verhalen hij meemaakte, al dan niet onder invloed van drank en/of drugs. Jordan verdient miljoenen dollars en laat dit graag zien aan de buitenwereld. Hij koopt de duurste spullen, geeft voor zijn personeel decadente feesten en spendeert enorm veel geld aan drugs en prostituees. Want geld, drugs en hoeren, daar draait het leven van Jordan Belfort rond.

Maar ook voor deze effectenmakelaar duren mooie liedjes niet lang. Hij wordt door de FBI opgepakt en veroordeeld wegens een grootschalige verzekeringsfraude die hem meer dan 200 miljoen dollar opleverde. Belfort wordt opgepakt en gaat de gevangenis is. Na slechts 22 maanden is Belfort opnieuw een vrij man. Hij betert zijn leven, de voormalige fraudeur wordt businessconsulant, geeft managementtrainingen en schrijft artikels in o.a The Wall Street Journal en The New York Times.

‘The Wolf van Wall Street’ bevat een ongelofelijk verhaal dat leest als een trein. Jordan Belfort legt gedetailleerd uit hoe hij te werk ging, hoe hij miljonair werd en verslaafd werd aan geld, drugs en vrouwen. Een openhartig verhaal van iemand waarvoor de sky helemaal niet de limit was.

Jordan heeft dit boek geschreven om aan iedereen te vertellen wie hij in werkelijkheid is, en vooral wie hij niet is. Zijn levensverhaal is er voor iedereen, vooral zij die denken dat het aantrekkelijk is om bekend te staan als de Wolf van Wall Street. Ook schaamt hij zich voor zijn kinderen dat de goede huisvader die hij nu is, ooit een verachtelijk mens was.

‘De Wolf van Wall Street’ is een lijvig boek, 526 bladzijden, dat veel verder gaat dan de film. Het boek is ondertussen verschenen in veertig landen en is overal een bestseller. Wat ons betreft: zeker aan te raden!

2 Bron: http://cobra.canvas.be/, door John Vervoort

Het eerste cinematografische hoogtepunt van 2014 is een feit. Zo ongeveer alle filmrecensenten bejubelen de nieuwe film van Martin Scorsese, 'The wolf of Wall Street'. Leonardo Di Caprio speelt een gehaaide beursmakelaar die met veel geld in de hand alles doet wat God verboden heeft en daarbij en passant de spaarcenten van vele kleine beleggers opsoupeert. De film van Scorsese is gebaseerd op de autobiografie die Jordan Belfort (1962), de frauduleuze beursmakelaar in kwestie, over zijn leven op en rond Wall Street schreef.

Het boek verscheen oorspronkelijk in 2008 maar werd dankzij de film nu ook vertaald. Is het boek beter dan de film? In dit geval zeker niet. Op het einde van de proloog slaat Belfort mea culpa en vertelt hij dat hij zijn kleine kinderen ooit zal moeten uitleggen waarom hun vader ‘zo’n verachtelijk mens heeft kunnen zijn.’ De rest van het boek is geschreven door een man die met veel plezier terugkijkt op de ‘slechte’ jongen die hij ooit was en de talloze lepe streken die hij en zijn kompanen op de kap van weerloze spaarders uithaalden: veel seks, nog meer drugs en af en toe een dwerg die voor de lol door de kamer wordt gesmeten.

'De wolf van Wall Street' is een moderne schelmenroman die na een tijd danig gaat vervelen. Dat komt vooral omdat Belfort met te weinig afstand over zichzelf en zijn strapatsen schrijft. Het toontje is er toch vooral een van: zie mij dit eens durven! Film of boek? Kies de film. Het boek is flauw, egocentrisch en veel te lang.

3 Bron: http://www.nadelunch.com/, door Marjanne

Jordan Belfort – The Wolf of Wall Street: het witte doek of het boek?

Dit waargebeurde verhaal over een jonge, slimme zakenman die Wall Street verovert en een imperium opbouwt, is vernieuwend en gedurfd. Bruut in beeld, puur op papier. Ik zag eerst de drie uur durende film en las daarna het boek.

In de jaren negentig bouwde Jordan Belfort aan zijn carrière in de effectenmakelaardij. Na zijn werk bij een van de grootste effectenkantoren van die tijd, besloot hij zelf een kantoor op te richten, ‘Stratton Oakmont’ genaamd. In korte tijd veroverde hij Wall Street door via harde verkoopstrategieën en het manipuleren van de beurs enorm veel geld te verdienen.

Strattonieten

De verfilming door Martin Scorsese is ronduit bruut, rauw, onverschrokken en op vele momenten duidelijk een 18+ keurmerk waardig. Voor ik de bioscoopzaal in ging, wist ik nog niets van het verhaal en liet ik me verrassen. Vanaf moment één werd ik dan ook meegezogen in de snelheid en schaamteloze levenswijze van jonge ‘Strattonieten’, zoals Jordan zijn medewerkers noemt. Ze verdienen bakken met geld in een oogwenk, maar geven het ook net zo snel uit. Vooral drugs, alcohol en prostituees zijn een populaire kostenpost.

Quaaludes en blue chips

Ik vond het fascinerend hoe het overdadige leven van Jordan in beeld wordt gebracht. Je ziet hoe hij feest, hoe hij high wordt en in welke snelle sportwagens en luxueuze villa’s hij zich vertoeft. Tussendoor krijg je heel goed mee hoe hij illegale strategieën bedenkt om mensen nog meer geld afhandig te maken en op welke manier hij dit voor zichzelf rechtvaardigt. Ook het familieleven komt aan de orde en het effect van zijn levensstijl op zijn directe omgeving. Maar de hoofdrollen zijn voor de drugs en prostituees. Nadat de ene heftige en schokkende scène over zijn voorliefde voor de drug Quaalude voorbij is, volgt er een andere passage van de presidentiële suites waarin hij de ‘blue chips’ (een leuke verwijzing uit de aandelenhandel naar hoge kwaliteit) hoeren uitnodigt.

Extreme levensstandaard in film en boek

Gek genoeg werd dit niet vervelend. Ik dacht alsmaar: ‘Dit is gewoon écht iemands leven geweest. Zo ging (gaat?) het er echt aan toe in dat wereldje’ (als je tenminste aanneemt dat het ‘waargebeurd’ stempel rechtmatig verkregen is). En dat maakte dat ik verbluft bleef kijken naar hoe hij zijn leven extreem leefde en het uiteindelijk verprutste. Toen uiteindelijk alles mis ging, had hij nog steeds veel geld, waarmee hij zijn hoge levensstandaard kon behouden, zelfs in de gevangenis.

Waar ik echter in de bios meerdere malen hardop heb zitten lachen en ik echt in het verhaal opging, was dit bij het boek toch wat anders.

Allereerst krijgt in het boek de kant van de effectenmakelaardij veel meer aandacht. Tot in detail worden de regels en wetgevingen over de beursgang besproken en gaat Jordan heel diep in op hoe hij die regels precies overtreedt en welke slinkse manieren hij bedenkt om daar mee weg te komen. Voor iemand uit het vak waarschijnlijk heel interessant. Voor een leek als ik niet echt.

Het gekke is ook, dat waar ik echt meeleefde met Jordan in de film (gespeeld door Leonardo DiCaprio) en het prachtig vond om te zien hoe hij zich in zoveel luxe en weelde begaf en voor de zoveelste keer out ging van een te grote dosis drugs, ik dit in het boek al snel zat was. Wéér lag hij voor pampus en gedroeg hij zich als een idioot. Na de zoveelste hoerenverovering had ik dat ook wel gehad. Ik had het idee dat de humor die de film maakte in het boek totaal ontbrak.

Luxeleven der rijken en ontspoorden

Jordan wilde met zijn verhaal juist laten zien dat de buitensporigheid van Wallstreet niet zaligmakend is. Dit is hem wel beter gelukt in het boek, want ik vond hem daar erg zielig, terwijl het charisma van DiCaprio op het witte doek zorgde voor een intrigerend personage. Toegegeven, in het boek komt ook de slimme, weldenkende en menselijke kant van Jordan naar voren. Vooral in het derde deel wordt duidelijk dat hij vooral een familiemens is, die door de ziekte van verslaving totaal de weg kwijt is. Waar het in de film echt alleen gaat om het ‘luxeleven der rijken en ontspoorden’ (zoals Jordan zelf vaak verwijst naar zijn leven), geeft het boek net iets meer karakterverdieping en zie je Jordan in meerdere rollen en situaties dan waarin hij op het witte doek wordt vertoond. Het is natuurlijk ook een echte Hollywood Blockbuster en die moet niet té ingewikkeld worden. Toch heeft het boek mij niet zover kunnen overtuigen en vond ik de meeslependheid van de film doorslaggevend voor mijn vonnis: het witte doek wint!

1.3 Eigen recensie

Boek: Over het algemeen zijn er meer positieve reacties op de film dan het boek. Jordan belfort staat centraal in het verhaal, het is namelijk zijn biografie, het wordt in de ik-vorm vertelt. Het deel over zijn effectenkantoor wordt uitgebreid beschreven. Al zijn fraudeleuze praktijken legt hij tot in detail uit. Ik kan best begrijpen dat iemand die geen interesse heeft in deze economische aspecten het saai vindt om hierover tot in detail te lezen. Wat ik uiteindelijk het leukste vond aan het boek blijkt voor de meeste mensen niet zo interessant te zijn. Ik vond dat helemaal niet zo erg alles wordt mooi uitgelegd en bij elk moeilijk begrip dat hij gebruikt wordt uitleg gegeven, een soort van definitie van het woord, zodat de lezer goed weet waarover het gaat. En deze delen uit het boek worden in de film natuurlijk weggelaten. Ook wordt er in sommige recensies gezegd dat er gebrek is aan humor in het boek, dat klopt wel voor een deel. Maar ik vond de decadentie in dit boek best wel lachwekkend. Het feit dat het boek in de ik-vorm geschreven maakt dat je de gedachten van het hoofpersonage goed kan volgen. Het boek is een kanjer van 526 pagina’s maar het leest makkelijk. Een aanrader!

Film: een film door Martin Scorsese, een regisseur die al eerder films maakte over criminele praktijken. Scorsese brengt het uitbundig leventje van Jordan Belfort in beeld. De meningen over de film verschillen enorm, sommige zeggen noemen het afschuwelijk anderen zeggen het is meesterwerk. Ik heb deze film ondertussen al drie maal bekeken. Ik vind het prachtig hoe hij zulke onderwerpen zo licht maakt aan de hand van humor, de situaties in de film zijn zo absurd dat het grappig is. Je zou verwachten dat dit een donkere, sombere film zou zijn maar het is totaal het tegenovergestelde in de film zie je hoe Belfort letterlijk in een feestje leeft en hoe hij zich uit zijn eigen ondergang redt. Je wordt als het ware meegesleept in het verhaal. de hoofdrol wordt prachtig vertolkt door Leonardo DiCaprio, een van mijn lievelingsacteurs. Thema’s va de film zijn seks, drugs en fraude. Natuurlijk kan je je dan aan harde scenes verwachten. Ondanks deze thema’s is er in de film niet veel bloed of geweld te zien, wat volgens kenners Scorsese’s films niet typeert. Er is geen enkele vorm van censuur, het F-woord wordt maar liefst 506 keer gebruikt in de film. Sommige mensen schrikken erg van de respectloosheid in de film maar voor mij is het juist de losbandigheid die de film zo leuk maakt. Het is zeker het bekijken waard!

Conclusie: Het boek en de film zijn allebei prachtig, ze hebben allebei hun sterke punten maar de film is toch nog iets spectaculairder dan het boek.

1.4 Kunstwerken

Dimitri Vegas & Like Mike vs Ummet Ozcan - The Hum

Woordje uitleg

Bron: http://www.hln.be/

op de tweede festivaldag van Tomorrowland dé hype van het festival vast. In Boom doet de hele wereld 'The Hum', naar een van de absolute anthems dit jaar van de hand van Dimitri Vegas & Like Mike. Zij die de kaskraker 'The Wolf of Wall Street' gezien hebben, weten ongetwijfeld nu al waarover het gaat. Met stevig gebalde vuist wordt er hard tegen de borstkas geklopt. Vervolgens werkt 'The Hum' naar zijn hoogtepunt.

Naam kunsternaar: Arman, pseudoniem van Armand Fernandez

Naam kunstwerk: Drugs

Beschrijving:

Volle ampullen voor injectievloeistof, hout en glas

Woordje uitleg: Ik heb voor dit kunstwerk gekozen want het thema is drugs en in het boek en filmstaat dit centraal.

Bron: www.fine-arts-museum.be