Wonderkind: De herhaling van de geschiedenis

Onverwachte wendingen 1

Door ISims2SNFKGGH

het begin van de vorige update zoende Tim Iris en brak Iris haar arm nadat ze uit de boomhut was gevallen. Terug

bij haar grootouders thuis kwamen Nienke en Serena met Kay langs. Nienke en Serena spraken met Cathelijn en

Joey over hun overwegingen voor een tweede kindje. Cathelijn en Joey vertelde de vierling dat Sarah op het punt

stond om te bevallen en dat ze in verwachting was van een drieling. Iris praatte met Auke over Noah nadat ze hem

huilend had aangetroffen in zijn slaapkamer. Iris zag een bol met nepsneeuw erin op haar nachtkastje staan. Er zat

een klein briefje onder in het handschrift van Tim, waarop stond dat het hem speet.

Cathelijn en Joey vertelde de vierling dat Sarah in het ziekenhuis lag, omdat ze op het punt stond te bevallen van

een drieling. Die avond merkt Iris op dat er iets is met Auke en ze vindt hem huilend in zijn slaapkamer. Het bleek

dat hij in zat over Noah en Iris heeft het er met hem een tijdje over gehad. Ze spreken af samen naar Noah te

gaan, diezelfde week nog.

Met wat aanhang is de vierling naar Dennis en Keisha geweest. Tot hun verbazing is Sander daar ook. Hij staat net

op het punt te vertrekken wanneer Dennis binnenkomt met de hele meute, maar blijft op zacht aandringen toch.

Nadat de sfeer een tijdlang ongemakkelijk was geweest, brak het ijs tussen Iris en Sander buiten. Daar rookten ze

samen sigaretje – waar Dennis boos om werd. Krijn wist hem ervan te weerhouden naar buiten te gaan.

De volgende dag ging Sander bij zijn vader langs, die sinds kort in een verpleeghuis woont. Noah kreeg van hem

een boekje waarin Sander elke keer dat hij langskwam iets in zette. Dan kon Noah dat teruglezen als hij even iets

vergeten was. De dag die daarop volgde, gingen Iris en Auke samen bij Noah langs. Terwijl zij daar waren, ging

Krijn naar Ivy. Daar zou hij blijven slapen tot het eind van de week. Cathelijn, Joey en Sander gingen naar de

notaris om daar wat laatste dingen af te handelen voor het verkopen van het huis van Noah.

Tot slot eindigde de update met Sander in het café BEING 20. Daar raakte hij aan de praat met Chester, een

jongen van zijn leeftijd waarbij hij zijn hele hart in één keer heeft gelucht wat betreft zijn vader. Chester vertelde dat

een vriend van hem ook een vader had met Alzheimer. Sander luisterde geboeid en herkende het verhaal dat

Chester vertelde. Die vriend van Chester ging echter op wereldreis na het overlijden van zijn vader. Eerst kon

Sander niet begrijpen waarom de jongen dat wilde, maar toen Chester zei dat hij dat deed omdat hij tijd had om na

te denken, kon Sander dat wel.

Zie ik nu echt van die heel opgeluchte gezichten? Ja, ik ben zelf ook wel blij dat de terugblik op de afgelopen

update vanaf nu korter zal zijn. Dat is het tweede dat ik zo leuk vind aan dat de updates nu korter zijn. Daarnaast is

het natuurlijk leuker omdat ik dan in een kortere tijd weer een nieuwe update online heb staan. Maargoed, genoeg

geleut. Tijd voor de negende update!

Rode strepen, bruine stip, blauwe veeg. Rode strepen, bruine stil, blauwe veeg. Rode st… Er werd op de deur

geklopt. Het was maar een zacht klopje en toch had het Veerle uit haar concentratie gehaald. ‘Ja?’

De deur ging open en Stan stapte de kamer binnen. ‘Veerle, ik ga.’

Veerle keek haar jongere broertje even met een glimlach aan en schilderde weer verder. ‘Dat is goed. Zorg je dat

je op tijd bent voor het eten?’

Stan rolde met zijn ogen en zijn glimlach was direct verdwenen. ‘Stel je aan, moeder,’ spotte hij. ‘Je weet best dat

ik ergens in de stad eet met Esmée.’

‘Esmée? Ik dacht dat je met Simone ging.’

Stan kneep zijn ogen samen, rolde ermee en draaide zich om. ‘Tot vanavond. Ik zie wel hoe laat ik thuis ben.’

‘Is best, spreek zelf maar wat af met mam, ja?!’ Riep Veerle haar broertje na.

Veerle hervatte haar schilderpatroon en wachtte tot ze de voordeur hoorde dichtslaan. Daarna veegde ze haar

handen af aan een schildersdoek, waste ze haar handen en wipte ze even aan bij de drieling. Yara’s ogen waren

direct op de slaapkamerdeur gericht zodra Veerle deze opende.

‘Hé kleine meid,’ fluisterde Veerle. ‘Heb ik je wakker gemaakt?’

Het meisje keek Veerle met vragende ogen aan en Veerle glimlachte. ‘Ga nog maar even lekker dutten.’ Ze

kriebelde Veerle even op haar buikje om vervolgens de slaapkamer weer te verlaten. Zacht sloot ze de deur weer

achter zich. Het was haar moeders drieling, maar elke keer als ze die kamer verliet, wist ze direct: dit was zij ook

wilde. Ze wilde zelf een heel stel kinderen en het liefst ook kleinkinderen. Maar dat zou nog even moeten wachten

allemaal.

Beneden wandelde Veerle haastig door het huis. Het was nu vijf over half twee. Dat betekende dat Jordy hier elk

moment kon zijn. Zou hij het soms vergeten zijn? Op het moment dat Veerle zich dat afvroeg, ging de deurbel.

Veerle snelde naar de deur en liep het laatste stukje langzaam. Haar vriendinnen zeiden dat Jordy echt al wel door

had dat ze hem leuk vond, dat het andersom ook zo was. Dat ze echt blind was als ze dat niet zag. Maar Jordy zelf

niks had laten blijken, wilde Veerle ook geen stappen zetten en risico lopen. Met een grote glimlach deed ze de

deur open.

‘Hé, daar ben je.’

‘Jup. Sorry dat ik een beetje te laat ben,’ verontschuldigde Jordy zich. ‘De bus had minivertraging. De schijtdingen

ook.’

Veerle giechelde en Jordy keek haar met twinkelende ogen aan. ‘Weet je zeker dat het uitkomt? Ik bedoel… We

zouden evengoed bij mij thuis kunnen…’

Veerle schudde haar hoofd en Jordy staakte zijn zin. ‘Mijn ouders zijn toch van huis. Het was moeilijk voor mam

om de drieling alleen achter te laten, maar het is oké. Ze zijn boven en ze slapen.’

Jordy haalde zijn schouders op. ‘Als jij het zegt.’ In de keuken leunde hij tegen het aanrecht.

‘Wat wil je drinken?’

‘The usual,’ antwoordde hij terwijl hij op zijn buik trommelde. ‘Maar je zei dat je op je kamer wel spullen had liggen

om bij ons project te gebruiken?’

Veerle knikte en haalde twee blikjes cola uit de koelkast. Ze bood Jordy geen glas aan: ze wist dat hij dat niet

wilde. Dus trokken ze de lipjes open en zetten ze de blikjes aan hun mond. ‘Ik heb boven wel wat kleurpotloden

enzo liggen.’

Jordy knikte. ‘Tof. Ik kan niet wachten.’

‘Ik had trouwens nog een idee,’ begon Veerle twijfelachtig.

‘O? Vertel?’ Jordy keek zijn vriendin geïnteresseerd aan.

Veerles wangen kleurden een beetje rood en ze wendde haar blik af naar de vloer. ‘Ik kan het niet echt

verwoorden. Ik heb het geschetst. ’t Ligt boven.’

‘Ik ben benieuwd,’ herhaalde Jordy zijn enthousiasme. ‘Zullen we anders meteen naar boven gaan?’

Veerle keek met een glimlach op. ‘Oké.’

‘Ga maar zitten, hoor.’ Boven gebaarde Veerle richting de bank. ‘Ik ben even die schetsen pakken.’ Achter zich

sloot ze de deur naar haar kleine bijkamertje. Ze was al een tijdlang bevriend met Jordy, maar het had een flinke

tijd geduurd voor ze hem überhaupt had durven vragen om samen te werken aan een opdracht voor beeldende

vorming. Veerle had een stuk of wat vriendinnen, maar er waren er maar één of twee die wisten van haar

creativiteit. Het was iets waar ze niet graag mee te koop liep: het liefst hield ze het voor zichzelf. Met haar vingers

gleed ze langs de ruggen van een stel kunstboeken. Waar had ze de schetsen ook alweer tussen gestopt?

‘Gaat alles goed daar? Kun je het vinden?’ Jordy stond op en liep langzaam naar de deur van het kleine kamertje.

Stiekem vroeg hij zich af wat Veerle daar nu eigenlijk deed. Nog nieuwsgieriger was hij naar wat er eigenlijk te zien

was daar. ‘Veerle?’

‘Ja, ik kom er zo aan!’ Klonk het vanaf de andere kant van de deur. ‘Ik ben al iets op het spoor…’

Jordy trok zijn schouders op en liep weer bij de deur vandaan. Hij wierp nog eens een blik op haar kamer. Hij was

hier weleens eerder geweest, maar dat was vaak maar voor een paar minuten. Nu pas nam hij de tijd om het echt

goed te bestuderen. Eigenlijk was het was niet een erg grote kamer. Toch was het knus en gezellig ingericht, maar

het was geen typische meidenkamer. Geen posters aan de muur van favoriete popsterren, geen felgekleurd

behang. Geen rotzooi. De deur ging open en Jordy werd gewekt uit zijn gedachten.

‘Gevonden.’ Veerle trommelde met haar vingers op het boek dat ze vast had.

‘Ik ben benieuwd. Show me!’

Veerle sloeg ietwat zenuwachtig haar boek open. ‘Ik heb het even hiertussen gedaan, want het was wat

gekreukeld. Ik kwam op het idee tijdens gym. Toen ben ik in de kleedkamer wat schetsen gaan maken. Onderweg

naar huis is het is gekreukeld in mijn tas en… Nou ja, het stelt niet echt veel voor,’ ratelde ze. Waar was ze mee

bezig? Waarom was ze aan het liegen? Ze loog werkelijk waar nooit. Dat het idee was ontstaan tijdens gym was

en dat ze vlug wat op een blaadje had gekrabbeld, was waar. Maar dat was dan ook direct het enige. ’s Avonds op

bed had ze een poging gedaan het idee verder te ontwikkelen. Maar over de ene schets was ze nog ontevredener

geweest dan de andere. Dit was hetgeen dat ze het best had gevonden. De rest was als prop in de prullenbak

blijven liggen. Deze had Veerle eruit gevist en platgestreken. ‘Zie je,’ zei ze met een nerveuze giechel. ‘We kunnen

ook gewoon wat anders doen. Het is niks.’

Jordy sloeg zijn armen over elkaar en keek Veerle even in haar ogen. ‘Het is niks?’ Herhaalde hij haar woorden.

‘Heb je dit wel goed bekeken?!’

Veerle keek Jordy vragend aan.

‘Weet je wel hoe goed dit is?’

Wantrouwend keek Veerle Jordy aan. Zijn stem had oprecht geklonken, alsof hij meende wat hij zei. Maar hoe kon

hij dat nou zeggen? Hier konden ze toch onmogelijk aan de eisen van de opdracht voldoen? ‘Echt?’ Vroeg ze met

een mengeling van hoop en onzekerheid.

Jordy knikte heftig. ‘Zeker. Het is een goed basisplan. We zijn er nog lang niet, maar dit is echt… Heel goed!’

Veerle glimlachte en richtte haar blik op de grond. Ze voelde hoe het bloed naar haar wangen schoot toen ze zag

dat Jordy een kuiltje in zijn rechterwang kreeg omdat hij naar haar glimlachte. Haar ogen gleden nog een keer over

haar hele plan. Toch nam ze er niet één klein detail van op. Alles waar ze aan kon denken was hoe dicht Jordy bij

haar stond en hoe hij glimlachte om wat ze had gemaakt. Opeens had ze de neiging een eindje bij hem vandaan te

gaan staan, waar ze hem beter kon zien en waar het veiliger was. Ze draaide zich om en ging tegen het tafeltje bij

haar bed aan geleund staan.

‘Niet doen!’ Riep Jordy.

Maar het was al te laat. Veerle drukte het colablikje dat op de tafel stond tegen het stapeltje boeken dat ook op het

tafeltje lag. Het stapeltje met daarop het tweede blikje cola wankelden op de rand van de tafel en vielen op de

grond.

Het blikje rolde op zijn zij en de cola gutste eruit.

Veerle draaide zich verschrikt om. ‘Shit!’ Riep ze uit. Direct sloeg ze haar hand voor haar mond. ‘O nee, moet je

nou zien! Alles zit onder!’

De bladeren van de boeken begonnen langzaam bruin te kleuren van de cola. Ook het hele vloerkleed lag onder.

Op de grond zelf had zich een plasje cola gevormd. Jordy hurkte neer bij de spullen. ‘Hmm,’ deed hij. ‘Het ziet

ernaar uit dat alleen dit boek helemaal onder de cola zit…’

Veerle hield het boek op z’n kop en schudde ermee zodat de druppels naar beneden zakten. Met een diepe zucht

keek ze naar het vloerkleed. ‘Lekker dan. Dat ding kan ik wel weggooien. Ik ook met mijn stomme kop!’

‘Hé,’ zei Jordy zacht. ‘Ik was degene die de blikjes cola op het tafeltje had gezet. Dat had ik gewoon niet moeten

doen. Sorry, het is mijn schuld.’

Veerle schudde haar hoofd en stopte een pluk haar achter haar oor. Niet te geloven. Jordy wilde de schuld op zich

nemen, terwijl het haar schuld was. ‘Ik ga maar een doekje halen.’

Veerle pakte uit haar bijkamertje een ongebruikt lapje stof, druppelde er wat water op en liep terug naar de kamer.

Ze hurkte neer om de plek droog te deppen op het moment dat Jordy hetzelfde deed. Zijn hand reikte naar de

doek. Veerle trok haar hand weg. ‘Niks ervan, Jordy. Ik heb het zelf omgestoten.’

‘Laat mij nou maar. Het is mijn schuld.’ Jordy hield zijn hand niet op maar reikte opnieuw uit naar de doek. Veerle

trok haar hand ook niet weg. Met haar ogen probeerde Veerle in te schatten wat hij ging doen. Zijn ogen deden

waarschijnlijk hetzelfde voor hij zijn hand over die van haar naar beneden liet glijden, zodat ze beiden een stuk

doek hadden. Met zijn tweeën depten ze het kleed. Stiekem gluurde Veerle tussen haar haren door naar Jordy.

Wanneer Veerle het niet zag, deed Jordy hetzelfde. Tot hun blikken elkaar kruisten. Veerle keek gauw weg. Ze

dacht nog net een glimp van een glimlach op Jordy’s gezicht te zien. Veerle was de eerste die de doek losliet zodra

ze klaar waren. Langzaam kwamen ze overeind, waarbij hun armen elkaar raakten. Direct trok Veerle haar arm

terug. Jordy’s arm bleef op dezelfde plek hangen, alsof hij bevroren was. Zijn ogen keken in die van Veerle. Ze

voelde dat hij naar haar keek. Langzaam draaide ze haar hoofd en keek ze over haar schouder.

Jordy keek haar recht in haar ogen en Veerle voelde zich week worden. Het kuiltje was weer te zien in zijn wang

en Veerle voelde hoe hij zijn ene arm om haar heen sloeg. Ze wachtte met eveneens een glimlach af wat hij verder

ging doen. Jordy legde zijn bovenarm zacht tegen haar schouder aan. De kriebels werden heviger in Veerles maag

toen zijn gezicht ook nog dichterbij kwam. Ze draaide haar hoofd bij. Totdat er nog geen vijf centimeter afstand

tussen hun ogen zat. Ervan overtuigd dat ze scheel keek, kon Veerle een giechel niet onderdrukken. Maar haar

blik wendde ze niet af. Ze keek naar Jordy’s mond, die steeds dichterbij kwamen. Ze sloot haar ogen en voelde

hoe hij zijn lippen op de hare drukte. Hij bewoog zijn hoofd weer achteruit en keek haar aan – inschattend

ogenschijnlijk. Veerle lachte en draaide bij, legde haar hand in zijn nek.

‘Niet stoppen,’ fluisterde ze.

Sarah sloot de voordeur achter zich. ‘Ik ben thuis!’ Riep ze. Er kwam geen respons: iedereen zou

zich wel her en der boven hebben verspreid. Met haar jas nog aan liep Sarah naar de trap. Eerst wilde ze haar

handen al aan haar mond zetten, maar bedacht zich toen dat het vrij nutteloos zou zijn. Aangezien Stan en Veerle

hun kamers boven hadden, zouden ze haar waarschijnlijk toch niet horen. Boven klopte ze op Stans

slaapkamerdeur. Nadat er opnieuw geen respons kwam, duwde ze de deur open. Niemand te zien. Sarah schudde

haar hoofd en liep met versnelde pas naar de kamer van de drieling. Er zou toch wel iemand thuis zijn gebleven

om op het drietal te passen? De baby’s leken ongedeerd, maar Sarah had een slecht voorgevoel. Waarom

antwoordde er niemand? Met twee treden tegelijk liep ze trap naar bovenste verdieping op.

Uit de slaapkamer van Veerle klonk zacht gepraat en een tv. Sarahs mondhoeken krulden automatisch omhoog.

Natuurlijk was Veerle thuis. Zij zou nooit zomaar weggaan. Niet zonder haar moeder of vader daarover in te

lichten, maar vooral niet wanneer ze op moest passen. Sarah klopte hard genoeg op de deur om de geluiden

erachter te overstemmen en ging naar binnen. Ze keek verrast toen ze niet één van Veerles vriendinnen zag zitten.

‘Hé, Jordy,’ zei ze verbaasd. ‘Wat leuk om jou ook eens te zien.’

‘Hoi Sarah.’ Jordy glimlachte en had moeite Veerles moeder niet ‘mevrouw’ te noemen. Maar, zoals Jordy was

aangeleerd door Veerles moeder, was haar ‘mevrouw’ noemen uit den boze. ‘Was alles goed in het ziekenhuis?’

Sarah knikte met een glimlach. ‘Ja, alles is oké. Komen jullie even mee naar beneden?’

Veerle keek Sarah vragend aan. Ze deed of ze de blik niet zag of zag het echt niet. Sarah draaide zich om en

vroeg zonder één van de twee kinderen aan te kijken: ‘Veerle, waar is je broer?’

‘Laat me raden: hij hangt vast uit met Esmée of Simone?’ Vroeg Jordy Veerle de vraag van haar moeder kon

antwoorden.

‘Stan zei dat hij inderdaad richting de overkant zou gaan. Hij had met Esmée afgesproken om iets te gaan doen.’

‘Ik vind het echt fijn dat je even wilt helpen met het eten geven van de baby’s,’ liet Sarah beneden weten.

Jordy glimlachte. ‘Geen probleem. Het lijkt me al moeilijk om één baby te eten te geven, maar als je er dan drie

moet doen…’

Sarah lachte. ‘Ik heb het al drie keer op rij moeten doen. Onderhand heb ik dus al best wat ervaring.’

‘Dat zal ik niet betwisten,’ lachte Jordy ook.

Van opzij keek Veerle Jordy aan. Ze vond het zelf ook tof dat hij wilde helpen. Wie had er nou een vriendje die dat

wilde doen? De meeste vriendjes zouden baby’s juist verafschuwen, zien als iets irritants wat mogelijk meer

aandacht opeiste van zijn vriendin dan hijzelf. Dat stuk egoïsme kon Veerle maar niet ontdekken bij Jordy. Even

schoot de vraag door haar hoofd of ze Jordy wel haar vriendje kon noemen. Ze hadden immers pas een paar keer

gezoend en de eerste keer was vanmiddag pas geweest. De tijd van officieel verkering vragen was ze gepasseerd,

maar hoe wist je nou zeker dat het aan was? Sarah liep lachend en spelend met Wende naar de woonkamer om

het kleine meisje in de box te leggen. Jordy moest door hebben gehad dat Veerle hem aankeek, want hij

knipoogde. Bij het zien van dat kuiltje in zijn wang voelde Veerle haar hart opnieuw smelten.

Even later zaten ze beneden met zijn drieën op de bank. Sarah keek de twee tieners aan. ‘Wat hebben jullie

vanmiddag gedaan?’

‘Herinner je je nog dat ik vertelde over dat tekenproject?’ Vroeg Veerle haar moeder.

Sarah knikte en Veerle zag het enthousiasme op het gezicht van haar moeder tevoorschijn komen. Ze draaide

meteen bij. ‘O, dat is waar ook!’

‘Jordy en ik hebben er vanmiddag samen aan gewerkt.’

Jordy gaf Veerle een zachte stomp tegen haar schouder. ‘Samen? Jij hebt het grootste deel van het plan

verzonnen. Echt heel creatief. Ik weet zeker dat we er een goed punt voor krijgen als we het nog iets verder

uitwerken.’

Veerle glimlachte en wendde vlug haar blik af van Jordy’s hand die een seconde over haar hand streek. ‘Dat valt

nog best mee,’ protesteerde ze zacht.

Jordy probeerde Veerles blik te vangen, wat hem lukte. ‘Niet zo bescheiden.’

Sarah keek geamuseerd van de één naar de ander. ‘Goed, ik ga maar eens aan het eten beginnen. – Zeg Jordy,

waarom blijf je niet eten? Of heb je een tijd met je ouders afgesproken?’

Jordy keek Veerle aan, alsof hij om goedkeurig vroeg. Veerles verlegenheid was direct als sneeuw voor de zon

verdwenen. Een glimlach sierde haar gezicht. ‘Zeg je ja, zeg je ja?’

‘Omdat je zo aandringt dan.’ Jordy slaakte een quasigeërgerde zucht, zodat het leek alsof hij in had gestemd om

van haar af te zijn.

Veerle vloog Jordy om zijn hals. ‘Je ouders zijn toch niet thuis. Waarom blijf je niet gelijk slapen?’

Sarah fronste en keek van Jordy naar Veerle en terug. Veerle voelde ergernis opborrelen en rolde met haar ogen.

‘Mam, please? Dat is echt handig. Dan kunnen we morgenochtend een laatste hand aan onze opdracht leggen en

hebben we de rest van de dag om andere dingen te doen.’

‘Eigenlijk moet ik morgen ook nog ander huiswerk doen,’ zei Jordy met tegenzin. ‘Maar het maakt niet uit. We

kunnen alsnog ons project afronden. Dan ga ik gewoon tegen de middag naar huis. Ik zie wel. Mijn ouders vinden

het vast oké. Ik kan zo even bellen.’

Veerle grijnsde nu ook en keek opnieuw haar moeder aan. ‘Please?’ Om haar woorden extra kracht bij te zetten,

pruilde ze.

Sarah lachte. ‘Vooruit dan maar. Als Wietse het goed vindt…’ Met haar handen in de lucht geheven liep ze naar de

keuken.

Veerle sprong op en trok Jordy overeind. ‘Yes!’ Riep ze. Ze wist dat haar vader het toch wel goed vond. Wachten

met juichen tot hij officieel ja had gezegd was een beetje overbodig.

‘Weet je zeker dat het mag?’ Vroeg Jordy ietwat onzeker. Met Sarah kon hij het goed vinden. Met Wietse ook wel,

maar hem had hij relatief minder gezien. Hij werkte vaker wanneer hij bij Veerle was en sowieso werkte hij meer

dan Sarah.

Veerle knikte. ‘Mijn vader neemt dat soort dingen niet zo nauw. Relax en ga je ouders maar vast bellen!’

Jordy lachte en drukte een kus op Veerles lippen toen hij zeker wist dat Sarah in de keuken was. ‘Ga ik nu doen.’

Haar laatste vakantiedagen bracht Iris grotendeels buitenshuis door – iets dat ze niet had verwacht.

De avond dat ze met Ivy naar de bioscoop was geweest had ze nog getwijfeld met Auke te gaan praten. Hij was de

hele dag zijn slaapkamer niet afgekomen. Alleen om te eten en om naar de badkamer te gaan. Iris maakte zich

zorgen om hem. Als ze weg was – meestal naar Ivy of met Krijn de stad in – dacht ze bij vlagen aan Tim. Niet

alleen haar arm deed haar telkens terugdenken aan de veel te korte tijd die ze met hem had doorgebracht.

Wanneer ze thuis kwam, laat en in een opperbeste stemming, werd ze telkens opnieuw stil wanneer ze langs

Aukes slaapkamerdeur liep. Nooit hoorde ze ook maar één geluid. Ze probeerde manieren te bedenken om hem

zijn kamer uit te krijgen, hem te kunnen spreken. Niet per se over Rosemary. Als er maar teken was dat hij zijn

tong niet was verloren of dat hij überhaupt nog kon lachen, vond Iris het best. Het idee alleen al dat hij in zijn eentje

zat te kniezen kon Iris niet hebben.

Op donderdagavond had Iris, onder dwang van haar grootouders, haar boeken voor Frans opengeslagen. Ze lag

op haar bed en keek eigenlijk meer tv. Zo doortrapt als ze was had ze de afstandsbediening onder haar boek

gelegd voor het geval dat. Half verzonken tussen gedachten aan Tim en de avond van hun tweeën in het fort,

schrok Iris toen ze wat voelde trillen tegen haar been. Met een glimlach haalde ze haar mobiel tevoorschijn en

keek ze op het display. Ze verwachtte Krijn, Ivy of Melvin. Misschien was het Greke of Veerle. Stiekem hoopte Iris

op Tim. Toch waren ze het geen van allen. Ze rolde op haar rug en kreunde toen ze haar arm iets te hard onder

druk zette. Haar zorgelijke gezicht veranderde direct in een frons toen ze Sander in haar display zag staan en nam

direct op.

‘Hé.’ Met moeite kwam ze van haar bed overeind. ‘Alles oké?’

Sanders lach klonk door de telefoon. ‘Ja, zeker.’

‘O, dat is mooi.’ Iris’ stem klonk opgelucht. Ze liet haar adem rustig varen en besefte toen pas hoe gespannen ze

geklonken moest hebben. ‘Sorry,’ verontschuldigde ze zich direct. ‘Ik dacht dat er misschien wat met Noah was,’

flapte ze eruit. ‘Oké, dat kwam misschien nogal bot over. Nog een keer sorry. Ik… weet niet wat ik heb.’ Het was

een tijdje stil en Iris begon het akelige gevoel te krijgen dat Sander nu zat te hoofdschudden aan de andere kant

van de lijn.

‘Het is oké,’ klonk Sanders stem luchtig. ‘Ik snap het best. Ik heb dat ook als je grootouders zomaar bellen.’

Belden haar grootouders Sander dan zomaar? Belde je ‘zomaar’ als het niet was om een ernstige, niet leuke

reden. Deden ze dat dan al lang? Iris had ze nog nooit horen bellen, ze wist er niet van af. Iris voelde de stilte pas

nadat Sander er een paar seconden was en zocht naar iets fatsoenlijks om te zeggen. ‘Natuurlijk,’ zei ze. ‘Maar

toch. Ik… Hoe gaat het?’

Sander lachte opnieuw. ‘Met mij gaat het ook prima. Eigenlijk is het niets bijzonders waarom ik bel. Ik wilde je wat

vragen.’

‘Wat dan?’

‘Of je morgen met me mee naar pa wilt. Hij vroeg naar je.’

‘Echt?’ Iris merkte dat haar stem wat ongelovig klonk en ze haalde diep adem. ‘Pff…’ Zuchtte ze.

‘Hé, het hoeft niet. Ik begrijp het best als je… druk bent. Of als je andere dingen te doen hebt.’ Wat was dit? Iris

herkende de nonchalantheid in Sanders stem. Dat deed hij wanneer iemand hem terechtwees of wees op iets

raars of slechts en hij wilde doen alsof hij dat hem niks kon schelen. Het was weer even stil aan beide kanten van

de lijn. Iris trok met haar mond en dacht met denkrimpels in haar voorhoofd na. Zou ze het wel of niet doen? Ze

had tijd zat en voor morgen had ze nog niets afgesproken. Een keertje thuis zitten zou misschien ook oké zijn,

hoewel ze geen zin had om de hele dag in de buurt van Auke te zijn. Iris hoorde haar oom beneden schreeuwen.

‘Nee,’ zei Iris resoluut. ‘Nee, ik ga met je mee.’

Klappertandend zette Iris zich af van de muur waar ze een tijdje tegenaan had gestaan. Het was half

zeven ’s avonds en dat was ook flink te merken. Dat het koud was, was een vastgesteld feit. Dat het nog kouder

kon, wilde Iris niet weten. Toch bleek het zo te zijn. ‘Sander, weet je zeker dat ze thuis is?’

Sander glimlachte flauwtjes. ‘Ik weet het zeker. Ze zei dat ze de hele avond thuis zou zijn. Ze zou er dus gewoon

moeten zijn. Tenzij er iets tussen is gekomen…’

Iris wendde haar blik af van Sander. Ze wist dat zijn moeder altijd haar afspraken nakwam. Ze begon zich af te

vragen of ze zich geen zorgen moest gaan maken. Iris’ blik gleed onbewust af naar een paar deuren verderop. De

deur waarachter Rosemary woonde met haar broer. Direct dwaalden haar gedachten af naar Auke. Wat zou hij aan

het doen zijn thuis? Zeker weten dat hij nog op zijn kamer zou zitten. Het idee daaraan maakte dat Iris een steek

van medelij voelde. Hij had het zelf uitgemaakt en hij had er ook goed aan gedaan, maar waarom nu ineens en niet

eerder? Was er een druppel geweest die de emmer deed overlopen? Zo ja, wat zou het kunnen zijn geweest? Iris

was zo in gedachten verzonken dat ze zich rot schrok toen Evi’s voordeur openging.

‘Iris, Sander!’ Riep ze verrukt uit terwijl ze van de een naar de ander keek. ‘Wat gezellig dat jullie er zijn. Kom erin!’

Iris verschool zich half achter Sander. Ze wilde niet als eerste naar binnen. Nu Evi de voordeur geopend had, leek

het allemaal wel heel erg echt. Op de één of andere manier drong het nu pas tot Iris door dat ze de woonkamer

binnenliep van de moeder van Sander, de ex-vrouw van haar favoriete achteroom. Ze voelde zich opgelaten toen

haar blik die van Evi kruiste. Evi keek Iris aan met haar vriendelijke, bruine ogen. Ogen die Iris in geen jaren gezien

had. Nadat ze Sander met een knuffel had platgedrukt, werd Iris op dezelfde manier ontvangen.

‘O Iris, wat vind ik het leuk om je weer eens te zien! Je bent zo veranderd.’

Iris glimlachte als een boer met kiespijn. Dezelfde glimlach die haar vader zou glimlachen besefte ze zich. ‘O ja?’

Evi knikte. ‘Je bent zoveel langer geworden. En je lijkt nog meer op je moeder dan vroeger.’

‘Ik vind juist dat jij helemaal niet bent veranderd,’ zei Iris naar waarheid.

Evi lachte en duwde een plukje haar opzij. ‘Ach, je mag er gerust bij zeggen dat er hier en daar een dot grijs tussen

zit.’

Ondanks het niet zo heel grappig was wat Evi zei, liet Iris haar lach onophoudend gaan. ‘Dat valt nog best mee.

Trouwens, het staat je nog best mooi ook.’

Evi’s glimlach werd breder en ze keek even naar Sander met twinkelende ogen. ‘Wat zei ik? Echt net Lynn.’

Er klonk een hoest uit de keuken. Iris keek nieuwsgierig langs Evi heen, maar zag niks.

‘O!’ Evi’s stem schoot één octaaf omhoog. ‘Natuurlijk.’ Iris fronste haar wenkbrauwen kort en probeerde Sanders

blik te vangen, maar al wat hij deed was zijn moeder afwachtend aankijken. Het gehoest klonk opnieuw uit de

keuken, maar dit keer iets dichterbij dan eerder.

‘Nou ben ik toch wel erg benieuwd of het wel allemaal waar is wat je zegt, Eef.’

Iris’ ogen werden groot bij het zien van een man in de deuropening. Hij droeg een wit shirt, lichtvale, grijze jeans en

zwarte Converse sneakers. Zijn haar was donkergrijs en Iris kon zich voorstellen hoe streng zijn borstelige

wenkbrauwen konden kijken. Maar dat was alleen wanneer de man dat wilde, want nu waren zijn wenkbrauwen

hoger dan normaal. Hij glimlachte zijn tanden bloot terwijl hij zijn blik van Sander naar Evi liet gaan. Vervolgens

verplaatsten zijn donkerbruine ogen zich naar Iris. Zij was de laatste van het rijtje, op haar bleef zijn blik rusten. Het

was geen enge, starende blik. Toch voelde Iris zich ongemakkelijk. Moest ze wat zeggen? Wat moest ze zeggen?

Ze trachtte opnieuw haar blik met die van Sander te laten kruisen. Hij keek de man aan.

‘Alex,’ zei Sander. Met grote stappen en uitgestoken arm liep hij op de man af.

‘Sander.’ De man – ogenschijnlijk Alex genaamd – keek met zijn vrolijke ogen naar Sander. Zijn begroeting ontving

hij hartelijk. ‘Leuk je weer eens te zien. Ik zie dat je Iris hebt meegebracht?’ Nu was het Alex die langs Sander heen

keek. Sander draaide bij en plantte zijn handen met een knik in zijn zij.

‘Iris, dit is Alex. Alex, Iris.’

Ietwat ongemakkelijk deed Iris net als de twee jongens één stap vooruit en stak ze haar hand uit. Alex negeerde

het gebaar en sloeg één arm om haar heen. Ietwat overdonderd keek Iris Alex aan. ‘Wat leuk je eindelijk eens te

ontmoeten.’ Alex gaf een kneepje in Iris’ bovenarm voor hij haar weer losliet.

Iris liet een nerveus lachje horen. ‘Dat klinkt alsof je me al langer kent dan vandaag.’

Alex’ glimlach verbreedde een moment. Stiekem hoopte Iris dat Alex zou vertellen wat hij allemaal al over haar

wist. In plaats daarvan stelde hij de vraag: ‘wil je wat drinken? En Sander, wil jij ook wat? Ik heb koffie, maar ik kan

ook gerust thee zetten of iets anders inschenken. Zeg het maar.’

Met zijn drieën schoven ze aan tafel terwijl Alex in de keuken het drinken verzorgde. Iris voelde zich een stuk

minder opgelaten dan daarnet. Sander en Evi begonnen een gesprek over koetjes en kalfjes en Iris liet haar

gedachten afdwalen naar Alex. Dit was dus de man van Evi, haar nieuwe vriend waarmee ze binnenkort zou gaan

samenwonen. Iris had al een tijd geleden gehoord dat het zou gebeuren, maar eigenlijk had Sander nooit iets over

Alex verteld. Plots besefte Iris zich dat ze had verwacht dat Sander de man ook nog niet kende op het moment dat

Alex de keuken uit kwam gelopen. Sander had zich dus niet ongemakkelijk gevoeld omdat hij Alex nog niet kende.

Wat was het dan geweest dat de plotselinge ongemakkelijke sfeer had veroorzaakt?

‘Zo, drie kopjes koffie en één thee.’

Evi keek met een glimlach op naar Alex die de mokken op tafel zette. ‘Dat heb je goed gedaan, schat,’ zei ze. Even

legde ze haar hand op de zijne toen hij ging zitten. Het volgende moment liet ze haar hand weer van de zijne

afglijden. Ze wendde zich tot Sander en Iris. ‘Zo,’ verzuchtte ze met een glimlach. ‘Ik vind het gezellig dat jullie er

zijn. Vertel nu maar eens hoe het was in het verzorgingshuis.’

Iris’ ogen schoten direct weer naar Sander. Ze hoopte dat hij het begin zou maken, want zij had geen idee wat ze

zou moeten zeggen. Was het wel handig om te beginnen over Noah in het bijzijn van Alex? Iris had Evi al zo lang

niet meer gezien. Ze wilde de sfeer niet verpesten door de verkeerde dingen te zeggen. Ze was Sander dan ook

dankbaar toen hij inderdaad de leiding nam. ‘Pa moet nog een beetje wennen aan het feit dat er personeel zijn

kamer in- en uitloopt. Dat gebeurd overduidelijk vaker dan toen hij nog in het ziekenhuis lag. Hij begint er wel

langzamerhand aan te wennen. De verpleegster zei dat hij normaal elke keer het personeel de huid vol schold

wanneer ze zijn kamer binnen kwamen. Nu heeft hij dat nog maar een paar keer per dag.’

Evi glimlachte flauwtjes en slaakte opnieuw een zucht. Toch zag ze er minder vrolijk uit dan daarnet. Iris dacht dat

ze ergens anders over zou beginnen, maar tot haar verbazing vroeg Evi juist door. ‘Vermaakt hij zich wel een

beetje?’

Sander haalde zijn schouders op. ‘Ik wist niet goed wat ik moest doen bij het leegruimen van zijn huis. De meeste

boeken heb ik ingepakt en daar in de kast gezet. Hij leest nog steeds veel.’

‘Goh, ja, zijn boeken…’ Murmelde Evi. Iris zag aan haar blik dat het Evi deed denken aan iets van vroeger.

‘Het is alleen zo dat hij nu al een aantal weken over hetzelfde boek doet. Telkens wanneer ik kom, zit hij te lezen.

Wanneer hij mij ziet, klapt hij zijn boek dicht. De boekenlegger laat hij voorin zitten. Ik heb het hem al een paar keer

uit geprobeerd te leggen dat hij de boekenlegger er beter tussen kan doen, maar hij vergeet het zo weer. Wanneer

ik wegga, begint hij weer voorin het boek ergens.’ Sanders stem werd alsmaar zachter naarmate hij zijn verhaal

vorderde. Iris had het met hem te doen. Ze zag dat Sander het moeilijk kreeg en voelde zich schuldig dat ze hem

het hele verhaal liet doen.

‘We hebben vanmiddag ook nog een paar potjes Rummicub gedaan,’ hielp Iris hem herinneren. ‘Dat was best

gezellig. Noah vond het ook leuk om te doen.’

Sander knikte en er verscheen weer iets dat weg had van een glimlach op zijn gezicht. Toch wist Iris dat Sander er

niet helemaal bij was. Ze kon het zien aan de afwezige blik in zijn ogen.

‘Het is ook wat,’ zei Evi zacht. ‘Het lijkt me erg om je geheugen zo te moeten wantrouwen. Op een gegeven

moment heb je niet eens meer door dat je dingen vergeet die eigenlijk nog zou moeten weten, maar…’ Evi maakte

haar zin expres niet af. Iedereen wist zelf wat ze zou zeggen wanneer ze dat wel had gedaan en het was een

moment stil. ‘Ik heb het best met hem te doen,’ zei ze uiteindelijk zachtjes.

Alex legde zijn hand even op die van Evi en gaf er een kneepje in. ‘Dat weten we, lieverd. Daar hoef je je echt

geen zorgen om te maken. Ik vind het ook des te toffer dat je jullie hebt nageschilderd van een foto.’

Iris’ volgde Alex’ blik en zag het schilderij aan de muur. Evi speelde piano en Noah schilderde. Ze kon zich

nauwelijks nog wat herinneren van het dagelijkse leven dat haar oom en tante destijds leden. Desalniettemin zag

het eruit alsof er nog niet veel mis was. Allemaal leken ze hun eigen gedachten te hebben bij dat schilderij. Iris

keek vanuit haar ooghoeken naar Evi en Alex. Alex’ glimlach bewees dat hij meende wat hij zei. Iris vond het tof

van hem dat hij het niet afkeurde simpelweg om het feit dat Noah Evi’s ex was. Waarschijnlijk wist Alex dat Noah

meer voor Evi betekende dan de meesten wisten, dachten. Zelf had Iris zich dat ook nooit beseft.

Later die avond stapten Iris en Sander de koude gangen van het appartementencomplex weer in. Ze

namen nog vlug afscheid van Evi en haar vriend Alex, waar ze waren blijven eten en waarmee ze tot half negen ’s

avonds de avond hadden gespendeerd.

‘Het was echt gezellig, Iris. Kom gerust nog eens langs als je wilt.’

Alex grijnsde en drukte een kus op Iris’ wang. ‘Maar dat wordt dan wel in het nieuwe huis.’

Iris glimlachte en knikte. ‘Ik kom vast en zeker nog een keer langs voor het grote feest. En anders zie ik jullie dan

wel.’

‘Dat duurt alleen nog wel een beste tijd. Eerst nog verhuizen, nietwaar?’ Sander keek zijn moeder aan en sloeg zijn

armen om haar heen. ‘Je hebt weer lekker gekookt, mam. Van mij part mag jij elke dag mijn eten wel koken.’

Evi lachte en Alex gaf Sander een klap op zijn schouder. ‘Nou, jongen. Tot over twee dagen dan maar.’

‘Tot over twee dagen?’ Iris keek de mannen vragend aan.

‘Ja, dan beginnen we al met het verhuizen van de grote meubels. Eind deze maand moet ik eruit zijn.’ Evi keek

even achterom en knikte richting haar huisje.

In stilte keken ze allemaal met Evi naar de voordeur. Nog even en Evi woonde niet meer hier, maar bij Alex in huis.

Evi slaakte een zucht en glimlachte. Ze gaf Sander en Iris nog één kus op hun wang. ‘Ik wil jullie niet wegjagen,

maar ik zou zeggen: ga lekker naar huis. Het is koud buiten.’

Sander knikte. ‘Oké dan. Alex, mam, tot over twee dagen.’

Alex stopte zijn handen in zijn zakken en deed rillend een stap terug naar de voordeur. ‘Veilig thuis, jongens.’

Iris stak nog even haar hand op en liep vervolgens met Sander mee naar de grote klapdeur in het midden van de

gang. Achter hen hoorden ze de voordeur in het slot vallen.

‘Zo.’ Sander keek schuin omlaag naar Iris. ‘Dat was dat. Het was een flinke tijd geleden dat je Evi hebt gezien voor

het laatst, nietwaar?’

Iris knikte. ‘Ze is amper veranderd. Het voelt ook gelijk weer vertrouwt eigenlijk. Alsof al die jaren nauwelijks

verschil hebben gemaakt.’ Iris zei ‘nauwelijks’. Er was wel degelijk verschil geweest. Dat was duidelijk te voelen

geweest en met name in het begin. Maar algauw maakte het ongemakkelijke gevoel plaats voor gezelligheid. Op

het moment dat Alex begon over zijn dochter Maite leek het ijs gebroken en de rest van de avond was het gezellig

geweest.

‘Ik vind het tof dat je bent meegegaan.’

Van opzij keek Iris Sander aan, wachtend tot hij verder zou gaan. Toen hij dat niet deed, besefte Iris zich waarover

Sander het had. ‘Ik ook. Het was best gezellig. Ook al was het even wennen in het begin.’

Met een lach tastte Sander in zijn jaszak. ‘Had ik ook wel even last van, hoor.’ Iris voelde iets van

gemeenschappelijkheid ontstaan. Het gevoel dat ze bevestiging had dat haar gevoelens toch niet helemaal

onterecht waren geweest. Met het gevoel van comfort liep ze door. Zwijgend luisterde ze naar wat Sander vertelde.

‘De keren dat ik Alex tot nu toe heb gezien, kun je ook op één hand tellen. Op zich heb ik meer contact met Evi dan

eerder. Maar toch. Met Alex minder natuurlijk. – Ook een sigaret?’ Iris staarde een paar seconden naar Sanders

uitgestoken hand.

‘Pff,’ deed ze. ‘Het is moeilijk om nee te zeggen, maar… Thuis zullen ze het ruiken. Ik kan het niet doen, weet je.’

Sander schokschouderde en hield zijn aansteker in zijn ene terwijl hij een kommetje maakte om de sigaret met zijn

andere. ‘Soms vergeet ik gewoon die kleine verschillen tussen jou en mij, weetje.’ Wist hij er met zijn lippen

opeengeklemd en de sigaret ertussen uit te brengen.

Door dat te zeggen leek het alsof de kloof tussen Iris en Sander er weer zat. Sterker nog: de gedachte dat hij ooit

weg was geweest, vond plots Iris belachelijk. In sommige opzichten leek Sander veranderd. Hoe het met zijn

zorgzaamheid stond, wist Iris niet. Vroeger zou Sander haar nooit zomaar een sigaret hebben aangeboden, tenzij

ze erom vroeg. Nu leek dat hem niet te deren. Was het een kwestie dat hij zich niet langer verantwoordelijk voor

haar voelde? Of zou hij bij ieder ander hetzelfde hebben gedaan? Sanders gezicht lichtte even op en Iris zag in de

flits van de aanstekervlam dat hij naar haar keek. Hij nam een trek en keek Iris afwachtend aan. Luttele seconden

later verbrak hij de stilte.

‘Wat is er?’ Vroeg hij. Iris richtte zich op de rook die uit zijn mond en neus opsteeg naar het plafond tijdens het

praten.

Ze schudde haar hoofd. In een poging aan het moeten antwoorden te ontkomen, maakte ze aanstalten om weer

verder te komen. ‘Niks bijzonders. Ik zat even ergens anders met mijn gedachten,’ beantwoordde ze zijn vraag

uiteindelijk omdat de stilte haar nerveus maakte.

‘Oké. Zal ik je maar naar huis brengen dan?’ Sander stak zijn handen in zijn zakken. Iris mompelde iets

instemmends en volgde hem de deur door. Voor die achter hen dichtviel, keek Iris nog één keer om. Het was Evi’s

deur waarnaar ze kijken wilde. Automatisch gleed haar blik ook nog even over de deur naar Rose’ huis. Iris kon

nog steeds niet bevatten dat het uit was tussen Rose en Auke. Het plan van de universiteit ging vast en zeker ook

niet door. ‘Ik ben jaloers op je,’ waren Iris’ woorden naar waarheid. ‘Ik kan niet wachten tot ik het huis uit ben.’

Sander schoot zijn peuk weg tussen duim en wijsvinger. ‘De tijd van de grote feesten, dingen doen die je thuis niet

zou hebben gedaan omdat het niet mag… Ja, dat zal nog wat worden.’ Zijn handen gingen intussen op zoek naar

de autosleutel. ‘Ik bedoelde het niet echt als in dat je moeite zal krijgen met studeren. Want jij hebt altijd al de

potenties gehad om te leren enzo. In dat opzicht ben ik nou weer jaloers op jou. Ik weet nog dat Noah altijd zo op

mij zat te vitten. Ik denk niet dat jij ooit hoeft te horen wat hij zei.’

Iris lachte. ‘Wat zei hij dan?’

Sander schraapte zijn keel, trok een gezicht en zette de stem van zijn vader op. ‘Denk erom dat jij je diploma haalt,

Sander de Bof! Je hebt een goed stel hersens gekregen, die je zult gebruiken ook!’ Iris lachte hard. ‘Ja. Maar ik

kan wel zeggen dat werken me verdomd goed bevalt, Iris. Dat is niet iets dat ik ooit gedacht had te zeggen.’

Iris tastte met haar hand de zijkant van de auto af naar de klink, aangezien Sander de sleutel eindelijk had

gevonden. Op het moment dat ze in de auto wilde stappen, werd haar aandacht even getrokken door een

jongeman die uit het appartementencomplex kwam gelopen. Ze wist zeker dat ze diegene kende. Iris probeerde

met vernauwde ogen te herkennen wie het was. Opeens besefte Iris zich dat het Neal was, de oudere broer van

Rosemary. Iris wendde haar blik weer af. Bij het openen van het portier zag ze dat er bij Rosemary thuis het licht

brandde. Opnieuw kon Iris het niet laten om even in die richting te gluren. Haar hartslag versnelde door hetgeen

dat ze zag: Rosemary stond naar buiten te kijken. Iris wenste meteen dat ze het niet had gedaan. Ze keek Neal na

en het was overduidelijk dat zij Iris niet zag. Iets in Iris zei dat ze in de auto moest stappen voor Rose haar ook

zag. Wat het andere deel exact zei, wist Iris niet. Ze bleef als gebiologeerd staan staren naar het raam waar

Rosemary achter stond. Zo gauw Rose haar blik losmaakte van het blonde meisje, voelde ze dat ze werd

aangekeken. Recht keek ze Iris in haar ogen. Iris keek kippenvel van haar geschrokken blik die ze gauw weer

afwendde. Het volgende moment draaide Rosemary zich met een ruk om en verdween ze uit beeld.

‘Iris,’ riep Sander Iris weer in de realiteit. ‘Is dat niet de ex van Auke?’ Hoe kon Sander dat nu al weten?

Zij zelf wist het slechts een paar dagen. Verward knikte Iris. ‘Kom je de auto nog in, of moet je even naar haar toe?’

‘Hè?’

‘Je hebt me wel gehoord. Of je even naar je vriendin toe wilt. Je moet het zelf weten, hoor, ik…’

‘Ze is m’n vriendin niet. Niet meer.’ Iris’ stem klonk feller dan ze had gewild. Toch kon het haar niks schelen.

Opeens wist ze heel zeker wat ze wilde. Ze wilde praten met Rosemary. Nu, bij haar thuis. Een gesprek van één

op één. Zelfverzekerd stapte ze op de ingang van het appartementencomplex af. Dit was een kans die ze vast niet

nog een keer zou krijgen. Neal was weg en Rose alleen thuis. Ze moest met Rose praten. Of ze het nu wilde of

niet.

‘Ga je toch naar binnen?’ Sander stapte verbaasd uit zijn auto. ‘Wat wil je nou?’

‘Ik ga naar haar toe, ja. Ik leg het je later wel uit. Sorry!’ Riep Iris over haar schouder naar Sander.

‘Maakt niet uit.’ Sander keek een paar seconden weifelend roerloos toe hoe Iris de deur steeds meer naderde.

Uiteindelijk haalde hij zijn schouders op. Hij had het gevoel dat Iris toch een rechtsomkeert zou maken. Was het

dan toch waar wat hij had gehoord? Was Iris nog steeds met Rose aan het kloten? De voordeur van het complex

sloot automatisch achter Iris. ‘Vrouwen,’ mompelde Sander en hij stapte in zijn auto.

‘Hèhè.’

Een tijdlang was het stil geweest in de badkamer bij Justin en Jim. Tot Jim een voldane zucht slaakte.

Met een ruk keek Justin op van het badwater, waarnaar hij een tijdlang had zitten staren. ‘Wat is er?’

‘Gek eigenlijk dat ik het nu pas inzie.’ Jim keek Justin met een glimlach aan. Zijn man keek hem vragend aan. ‘Dat

onze kinderen alweer wat ouder zijn,’ voegde Jim eraan toe. ‘Dat zij een dagje ouder worden, betekend dat wij dat

ook worden. Maar weet je? Je ziet er nog steeds even aantrekkelijk uit als toen ik je voor het eerst zag.’

Justin wendde zijn blik met een glimlach af en kon het niet laten te lachen. ‘Wat ben je ook een lieverd. Een lieverd

die zijn charmante uitspraken nog niet is verleerd na al die jaren.’

Nog geen vijf minuten later waren Justin en Jim het bad uit. Als aan elkaar vastgeplakt schuifelden de twee hun

slaapkamer in. Ze hadden amper de moeite genomen om zich goed af te drogen. Het maakte ze niet uit. Ze lieten

zich op bed vallen en verstrengelden zich direct.

‘Weet je wat je doet?’ Fluisterde Jim in Justins oor tussen een paar zoenen door.

Justin hapte naar adem en maakte een geluid van ontkenning. Met zijn hand gleed hij door Jims haar.

‘Wat je exact doet, weet ik ook niet. Maar je maakt me helemaal gek.’

Justin rolde met zijn ogen. Er verscheen iets van een lach op zijn gezicht, maar hij ging er niet op in. De glimlach

verdween algauw in een zee van zoenen. De twee gingen zo in elkaar op dat ze niet doorhadden dat de deurklink

langzaam omlaag ging. De zachte klopjes op de deur waren ze ook totaal ontgaan. Zo kwam het dat Emine plots in

de kamer stond.

‘Papa…’ Justin en Jim lieten elkaar verschrikt los bij het horen van hun dochter. Emine, die de reden van de ophef

niet begreep, klauwde haar vingers in- en uit elkaar. ‘Sorry dat ik jullie liet schrikken, maar ik moest naar de wc en

ik niet kon slapen. Ik zag dat er licht onder de deur uit kwam. Dus ik dacht…’ Emine slaakte een zucht en haar

glimlach verdween. ‘Mag ik bij jullie slapen?’

Justin en Jim, die nog steeds niks hadden gezegd, wisselden een blik. Jim knikte en Justin schoof wat opzij.

‘Vooruit dan maar.’ Emine sloot de deur achter zich en rende naar het bed van haar ouders. Terwijl haar ouders

plek maakten, kroop Emine tussen hen in. ‘Lig je goed?’ Vroeg Jim, waarop Emine knikte. ‘Goed zo. Welterusten

lieverd.’

‘Lekker slapen, Eem.’

Emine zag dat haar papa’s hun ogen al dicht hadden. Met een tevreden glimlach keek Emine naar boven. Nu

voelde ze zich echt jarig. Ze keek naar het linker schilderij boven haar hoofd, het schilderij waarop haar ooms en

vaders stonden afgebeeld. ‘Welterusten lieve papa’s,’ zei ze zacht.

Niet één keer had Iris nog omgekeken nadat ze Sander had gezegd wat ze ging doen. Ze verwachtte

half om half dat hij haar achterna zou komen. Toen hij dat niet had gedaan, stapte ze op de deur van Rosemary’s

huis af. Iris trommelde met haar vingers op de muur en voelde dat de adrenaline door haar lijf gierde. Ze wist niet

of ze spijt moest hebben van het impulsieve besluit bij Rose langs te gaan. Ze besefte zich maar al te goed dat

zodra ze op de bel had gedrukt er geen weg meer terug was. Direct zwaaide de deur zwaaide open en Iris was

ietwat verbaast om de snelle reactie. Ze verwachtte oog in oog te staan met Rosemary. Voor haar neus stond

daarentegen een meisje met blond haar. Iris bekeek het kind van top tot teen. De sproetjes op haar wang deden

haar kinderlijk lijken, maar het haar en de make-up vertelden Iris dat ze toch echt ongeveer van Iris’ leeftijd moest

zijn.

Het meisje had één hand in haar broekzak. Met haar andere hand deed ze de rits van haar bombeerjack omhoog.

Het zag ernaar uit dat ze aanstalten maakte om te vertrekken. Dat was mooi, want zij liet zich zeker niet wegjagen

door wie dit dan ook mocht zijn. ‘Ik kom voor Rose,’ zei Iris bars.

‘Het spijt me, maar Rosemary staat net onder de douche.’ De stem van het meisje klonk een stuk kalmer en

rustiger dan Iris verwacht had. De verbazing was duidelijk te horen, waar Iris de kriebels van kreeg. Waar het

vandaan kwam, wist Iris niet. Het kon haar niks schelen ook. Het enige waar ze aan kon denken dat ze Rose wilde

zien. Direct. Nogmaals bekeek Iris het meisje voor haar neus. Ze wist vrijwel zeker dat dit weer één of andere

nieuwe scharrel was van Rosemary. Het bewijs dat het haar niks kon schelen dat het uit was met Auke. Het meisje

opende haar mond om nog iets te zeggen, maar Iris stak haar hand op.

‘Laat maar zitten, weet je.’ Iris hoorde hoe fel haar stem klonk. Voor ze zich op haar hakken een kwartslag draaide

om weg te lopen, zag ze hoe de wenkbrauwen van het meisje omhoog schoten. Met grote stappen liep Iris bij de

deur vandaan. Wat had ze nou gedacht? Zomaar even een praatje te gaan maken met Rosemary. Natuurlijk niet,

want Rose was weer te druk met andere dingen. Iris hoorde dat het meisje haar nariep. Wat ze zei, verstond Iris

niet. Het maakte niet uit. Ze hoefde het niet te weten. Pas toen ze voetstappen achter zich hoorde, draaide ze zich

met een ruk om. ‘Wat nou?!’ Haar gezicht betrok toen ze niet in de groene ogen van het meisje keek, maar in de

lichtblauwe van Rosemary.

‘Hé, Iris. Wat doe jij nou hier?’

Iris sloeg haar ogen op naar het plafond voor ze Rose kil aankeek. ‘Ik was net van plan om weer weg te gaan, dus

je kunt weer gezellig je huis in, hoor.’

Rosemary keek Iris vragend aan. Iris keek met samengeknepen ogen langs Rose heen. Het hoofd van het blonde,

onbekende meisje stak om de deur. Iris irriteerde zich mateloos aan het nieuwsgierige geval. Rosemary draaide

mee en zag waar Iris naar keek. De greep van haar handen om haar over elkaar geslagen armen verslapte. ‘Juist,’

zei ze zacht. Iris wachtte in spanning af tot Rose wat ging zeggen, maar dat deed ze niet. Iris schudde haar hoofd.

‘Ik wist het wel,’ wilde ze zeggen. Toch zei was Rose haar voor. ‘Waarom ga je niet even mee naar binnen? Ik wil je

graag spreken.’ Iets in Rose’ stem klonk smekend. Iets waaruit bleek dat Iris Rose er een plezier mee zou doen als

ze inderdaad mee naar binnen ging. Dat was precies de reden waarom ze alsnog wilde weglopen. Er was slechts

één ding dat aan de drang knaagde: nieuwsgierigheid. Iris kon evengoed iets zeggen als ‘ik wil jou niet spreken’,

maar ze wist dat zoiets stom was om te zeggen omdat ze net nog bij haar aan de deur had gestaan. Iris hield

zichzelf voor dat haar nieuwsgierigheid de reden was waarom ze achter Rosemary aanliep. Ze zou zo weer weg

zijn als het Rose alleen ging om vrijheid en een nieuwe start maken.

Binnen sloot Rosemary de deur achter hen. Iris sloeg haar armen over elkaar en keek de woonkamer rond. Alles

leek nog precies hetzelfde als de vorige keer dat ze hier was geweest. Toch leek alles op de één of andere

manierongelooflijk anders. Ze ergerde zich aan zichzelf dat het enige was wat ze opmerkte, juist nu ze zich voor de

volle honderd procent op Rosemary wilde concentreren. Met opgetrokken wenkbrauwen keek Iris Rosemary

afwachtend aan. ‘Nou, ik zou zeggen: zeg wat je te zeggen hebt. Dan hebben we dat ook weer gehad.’

Het blonde meisje keek Iris aan alsof Iris haar een verklaring schuldig was. Haar nerveuze blik schoot naar

Rosemary. Waarschijnlijk vroeg ze zich af waarover dit ging. Waarschijnlijk wist ze nog niet wat voor een

ontzettende trut Rosemary eigenlijk was.

Rosemary slaakte een diepe zucht. ‘Iris, waarom ga je niet even zitten? Doe je jas uit enzo. Dat praat wat chiller.’

‘Ik hoef geen chil gesprek met jou,’ zei Iris bits. ‘Staand kun je evengoed zeggen wat je wilt zeggen.’

‘Het is niet wat je denkt…’ Begon Rosemary.

Iris lachte spottend. ‘Bespaar me je beroemde openingszin.’

‘Iris, alsjeblieft.’ Rosemary keek Iris doordringend aan. Het viel Iris nu pas op hoe vermoeid Rose er eigenlijk uit

zag. ‘Ik weet dat je denkt dat ik het heb uitgemaakt. Ik weet dat je denkt dat ik Auke heb gedumpt vanwege Noëlle.’

‘Je moet niet denken te weten wat ik weet.’ Iris was even benieuwd hoe Rose hierop zou reageren. Auke zou nooit

zomaar een met details uit de doeken doen. Niet iedereen wist dat hij degene was die het had uitgemaakt en niet

zij. Rosemary ging echter verder met haar verhaal alsof Iris niks had gezegd.

‘Je weet dat we een open relatie hadden, Auke en ik. Je weet zelf wat ik bedoel als ik zeg dat er een aantal

tegenslagen zijn geweest.’

‘Problemen die je zelf hebt veroorzaakt.’

‘Problemen die wíj hebben veroorzaakt,’ verbeterde Rosemary Iris. Het viel Iris op dat Rosemary’s stem nu ook

enigszins geërgerd begon te klinken.

‘Als het aan mij had gelegen, was dit veel minder erg uit de hand gelopen dan dat het uiteindelijk is gelopen. Als jij

je zin niet had doorgedreven. Probeer me geen schuldgevoel aan te praten, Rosemary Boomberg.’

‘Het is maar net hoe je er tegenaan kijkt, hè?’ Rosemary keek Iris met samengeknepen ogen aan, waarop Iris met

haar ogen rolde. ‘Ik bedoel maar… Hoe dan ook,’ ging Rosemary verder. ‘Auke en ik hebben samen besloten dat

het beter is zo. We blijven wel vrienden. Dat is alles.’

De woorden die Iris nu uit Rosemary’s mond hoorde komen, deden iets binnenin haar doen knappen. ‘Dat is alles?’

Herhaalde ze met opeengeklemde kaken. ‘Ik kan me niet voorstellen dat Auke er zo over denkt.’

Rosemary lachte honend. ‘Soms is het nogal lastig te bevatten dat je ook vrienden kunt blijven met je ex, maar het

is toch echt zo. Ik ben bevriend met al mijn exen.’ Rose’ blik kruiste kort die van Noëlle.

‘Je bent bevriend met ‘al je exen’? Dus Auke is ‘al je exen’? Jezus, wie denk je wel niet dat je bent?’ Iris zette een

stap dichter naar Rosemary toe en keek haar witheet van woede aan. ‘Je doet alsof hij niks is omdat je leuke

vriendinnetje erbij is, maar je vergeet vast even dat jij ook in de rats hebt gezeten om hém.’

Rosemary slaakte een zucht en deed een stap opzij. ‘Als je hier blijft staan schreeuwen, donder dan op oké? Wees

verstandig en maak het niet erger dan het is. Het leven gaat door, weet je.’

Iris schudde haar hoofd. Ze was sprakeloos van woede. ‘Ongelooflijk, wat ben jij een koelbloedig secreet!’

Rosemary’s mond viel open. Haar lach was hard en schel en vulde de gehele kleine ruimte. ‘Sorry Iris, maar ik heb

echt geen zin om nu een gesprek met je aan te gaan.’ Rosemary liep naar de deur en opende hem. Met haar vrije

hand gebaarde ze de gang in. Haar ogen zochten die van Noëlle. ‘Maar goed dat ik hier binnenkort niet meer

woon. Ik zou me bijna bedreigd gaan voelen in mijn eigen huis.’

Noëlle liep lachend langs Rose heen en raakte in het voorbijgaan even haar arm aan. ‘Doe maar rustig. Ze is zo

weer weg.’ Voor Iris bleef Noëlle staan. Met haar gifgroene ogen en haar handen in haar zij keek ze op Iris neer.

‘Kom op joh, je hebt Rose gehoord. Ga naar huis, slaap je roes uit en kom maar een keer terug wanneer je geen

wijn of iets op hebt.’

‘Is het weer zover?’ Vroeg Rose naar aanleiding wat Noëlle zojuist opgemerkt. ‘Zeg, je bent toch niet toevallig bij

die vent met die zwarte auto in z’n bed gerold, of wel?’

Iris zag Rose’ gezicht vertrekken tot een grimas. Ze genoot van Iris’ woede. ‘Moet jij nodig zeggen, slettenbak!’

‘Ik doe dat soort dingen alleen wanneer ik nuchter ben,’ mompelde Rose laconiek terwijl ze toekeek hoe Noëlle Iris

een duwtje richting de voordeur gaf. ‘En dan nog iets. Geef maar aan die oom van je door dat ik hem voorlopig niet

meer hoef te zien. Dat het iets te maken heeft met zijn agressieve nichtje en dat het misschien beter is dat we ook

geen vrienden meer zijn.’

Iris vocht zich los uit Noëlles armen. Voor Rosemary bleef ze staan. ‘Ja, dat zal ik doorgeven. Dat komt je vast wel

goed uit aangezien hij de telefoon niet meer opneemt. Hmm, je moet denk ik mijn geheugen even opfrissen. Want

was het niet zo dat hij degene is die het heeft uitgemaakt en niks meer met je te maken wilt hebben?’

Noëlle begon nu ook haar geduld te verliezen en duwde Rosemary met lichte dwang opzij. ‘Zo kan ‘ie wel weer hè,

meid.’ Met haar hand pakte ze Iris’ bij haar bovenarm. ‘Voorstelling is voorbij. Ga naar huis, naar je ouders en ga

uitbrakken. Het is duidelijk dat jij nog een lange weg te gaan hebt voor je volwassen wordt. Maar val Rose en mij

niet lastig met je problemen, oké?’

Hardhandig werd Iris de gang op geduwd. Ze draaide zich om. De deur werd vliegensvlug voor haar neus

dichtgegooid. ‘Moet je horen wie het zegt, afgedankte hoer!’ Vlak voor de deur in het slot viel zag Iris de

verbouwereerde uitdrukking op Rose’ gezicht. Van haar kreeg Iris geen reactie, maar Noëlle verblikte of verbloosde

er niet van om Iris de huid vol te schelden. Kwaad gaf Iris een harde trap tegen de deur. ‘Ik kan niet wachten tot je

uit dit pand bent, kutwijf!’ Iris liep langzaam achteruit, terwijl ze gespannen en met gespitste oren tegen de trap

bleef staan wachten.

De deur ging niet opnieuw open. Iris voelde hoe hard haar hart tekeer ging en merkte pas dat ze buiten adem was

toen ze na een minuut nog stond te hijgen. Beetje bij beetje besefte ze zich wat ze had gedaan: ze had Rosemary

uitgemaakt voor van alles en nog wat en haar eens flink de waarheid gezegd. De manier waarop was totaal niks

voor haar: ze stond te trillen op haar benen. Toch voelde ze zich tien kilo lichter. Al was het zo ongeveer het

slechtste wat je kon doen met zo’n slecht hart als zij had. Dat feit deed de kerktoren in de verte doen vergeten. Iris

hoorde dat het ding twaalf keer sloeg en besefte zich dat ze nog moest zien thuis te komen. Krampachtig

probeerde ze een oplossing te bedenken. Wie kon ze nu nog bellen? Bij Evi en Alex wilde ze zeker niet

aankloppen, maar verder was er niemand die ze nu nog wilde bellen. Iris ging het rijtje in haar mobiel af en ineens

wist ze wie ze nog durfde te bellen. Het kon zijn dat ze geen hulp zou krijgen of dat de telefoon niet werd

opgenomen, maar Iris probeerde het en had geluk.

‘Iris? Is alles oké?’ Klonk de bezorgde stem van Sander.

‘Wat is het toch ook een landhuis.’ Sander trapte de rem in. Ze stonden stil voor het huis van Justin

en Jim.

Iris knikte. ‘Ze hebben het aardig weten op te knappen. En dat terwijl het zo’n oud huis is.’ Ze wist dat ze moest

uitstappen, maar ze deed er alles aan om tijd te rekken. Ze wilde niet naar binnen. Ze wilde haar grootouders niet

onder ogen komen. Tenminste, niet alleen. Iris maakte haar blik los van de witte strepen op de weg voor hen en

keek Sander aan. ‘Waarom ga je niet even mee naar binnen?’ Wist Iris op een luchtige manier uit te brengen.

Sander keek nog eens langs Iris heen naar het huis. ‘Zou ik dat wel doen? Ik ben niet uitgenodigd.’

Iris lachte. ‘Alsof je een uitnodiging nodig hebt bij hen. Je weet toch dat iedereen welkom is daar? Jij ook, hoor.

Bovendien is het de broer van je beste vriend. Kom op, man.’ Overvallen door een gevoel van zekerheid opende

Iris het portier. ‘Ik ga niet alleen dat huis binnen. Ga gewoon even mee. Het is vast gezellig. Gewoon even je

gezicht laten zien.’ Iris stond op de stoep met het portier in haar hand. Ze moest en zou wachten tot Sander eruit

kwam. Tot haar verbazing deed hij het nog ook.

‘Vooruit dan maar. Ik ben altijd wel in voor een feestje. Maar dan zet ik wel even de auto van de weg af.’

Iris klapte enthousiast in haar handen. ‘Goed zo!’ Met een grijns gooide ze het portier dicht.

‘Weet je zeker dat er hier niet ergens een voordeur zit?’

Iris schudde haar hoofd. ‘We kunnen beter de achterdeur nemen. Geloof mij maar.’

Sander haalde zijn schouders op en volgde Iris gedwee. Met zijn tweeën liepen ze over het bruggetje de tuin in. ‘Jij

bent degene die hier al vaker is geweest,’ mompelde hij.

‘Dat was ook maar één keer.’

De twee stonden stil toen ze een miauw hoorden van tussen de struiken. Vragend keek Sander Iris aan. Iris

speurde met haar ogen het struikgewas af: haast een onmogelijke missie. Er stonden hier ook zoveel planten,

struiken en bomen. Met een lach keek ze naar de groene kattenogen die opvielen tussen de bougainville. ‘Ivara!’

Nu was het de beurt aan de poes om nieuwsgierig te zijn. ‘Wat is er?’ Met een lach tilde Iris de bruine poes op.

‘Herken je me niet meer?’

Sander lachte nu ook. ‘Ik wist niet eens dat ze een kat hadden.’

‘Emine is gek op katten. Hè, Ivara? Kom, ga je mee naar binnen?’

Sander wist niet goed of Iris het nou tegen Ivara of hem had, maar hij volgde Iris verder de tuin in. Uiteindelijk

kwamen ze uit bij twee terrasdeuren.

Iris stak haar vrije arm uit om de deurklink naar beneden te duwen. Dat was niet nodig: het meisje voor het raam

had haar gezien en wees. Iris zag het mondje van het meisje bewegen, waarop velen binnen omkeken. Buiten

hoorde Iris haar neefje nog schreeuwen. ‘Iris!’ Kay rende naar de deur en ook Abel sprong overeind. ‘Iris, Iris!’

Abel opende de linkerdeur, Kay de rechter. Iris keek lachend op haar neefjes neer. ‘Hé.’ Ze had amper tijd om hen

goed te bekijken, want ze werd fijngeknepen door de knuffels. ‘Wat ben jij gegroeid, zeg!’ Haar vrije hand legde Iris

op Abels hoofd. ‘Gefeliciteerd, joh! Waar is je zusje?’ Iris keek langs de twee jongens heen de kamer in. Het was er

bomvol. Ze durfde met zekerheid te zeggen dat zeker driekwart van de familie er was. Ivara miauwde op haar arm

en probeerde onder Iris’ arm uit te komen. ‘Zal ik jou eerst eens op de grond zetten dan?’

Bij het horen mauwen van Ivara maakte Emine haar aandacht ook los van de speeltafel.

‘Ivara!’ Riep ze terwijl ze op Sander, Iris, haar broertje, neefje af rende en natuurlijk Ivara.

Justin was inmiddels ook opgestaan van de grote tafel. ‘Dag Iris, dag Sander, zeg je dan,’ zei hij lachend met een

blik op zijn dochter.

Emine keek vanachter Ivara tersluiks naar Iris en Sander. Justin knielde neer bij Emine. ‘Kom, Iris ken je toch nog

wel?’ Emine knikte bijna onzichtbaar. ‘Nou, en dat is Sander. Zeg ‘m maar eens gedag.’ Justin kwam overeind en

Emine keek met grote ogen op naar Sander. Ivara drukte ze stevig tegen zich aan terwijl ze dichter naar haar

vader toe schuifelde. ‘Emine,’ zei Justin vriendelijk maar met lichte dwang. Emine maakte een protesterend geluid,

draaide zich om en ging terug naar de tekentafel. Justin lachte verontschuldigend tegen Sander. ‘Sorry, maar zo is

ze is enorm verlegen. Zo doet ze altijd tegen Sims die ze niet kent. Het is trouwens ook alweer een tijd geleden dat

ik jou heb gezien. Hoe gaat het met je?’

Sander glimlachte eveneens. ‘Het gaat best oké. Ik hoop niet dat je het erg vindt dat ik even mee naar binnen ben

gekomen. Ik dacht als ik Iris dan toch afzet... Maar ik heb ook niks voor Abel en Emine, helaas…’

Justin wuifde het weg. ‘Welnee joh, dat geeft echt niet. Ik vind het echt leuk om je weer eens te zien.’ Het leek erop

dat er een ongemakkelijke stilte ging vallen, maar Justin haalde zijn handen uit zijn zij en liep op hen af. ‘Kom, laat

me jullie jassen aannemen.’

Zich ietwat ongemakkelijk voelend schoof Sander een stoel bij aan de grote, vierkante tafel. Jim sloeg hem joviaal

op zijn knie. ‘Hé Sander! Dat is lang geleden.’

Sander knikte en onderging zo ongeveer hetzelfde praatje als hij zojuist met Justin had gevoerd. Hij feliciteerde

Jim, Justin en de tweeling. Niet veel later raakte hij in gesprek verwikkeld met Nienke over Noah. Hij had niet door

dat Cathelijn hem vanaf een afstandje bekeek.

Iris was iets verderop naar Veerle, Stan en Esmée toegelopen. Veerle had de gameconsole afgegeven aan Esmée

en was met Iris op een bank geploft. Met zijn tweeën keken ze toe hoe Stan Esmée radicaal inmaakte. Stan lachte.

‘Meisjes, hè. Ze zijn zo gemakkelijk te verslaan.’

‘Dat neem je terug!’ Riep Esmée. Met haar poppetje beukte ze Stans poppetje van het scherm.

‘Hé, man! Het gaat erom wie het eerst de finish haalt, niet dat je elkaar van de piste dauwt!‘

Iris en Veerle lachten. ‘Ik begrijp niet wat Esmée erin ziet.‘

‘Waarin? In het spel of in Stan?’

Iris trok haar wenkbrauwen op en keek Veerle doordringend aan. Die lachte opnieuw en Iris bekeek het tweetal

nogmaals. Ze stonden te kibbelen naar elkaar, maar het was meer plagen en dan pesten en ze hadden lol om en

met elkaar. ‘Wat dacht je van allebei?’ Grinnikte Iris.

Bij de kinderen was Abel inmiddels uitgekeken op de speeltafel. Hij rende naar Iris toe en plofte bij haar op school.

‘Zo dan!’ Riep Stan met een schuine blik op zijn neefje.

Iris trok even een pijnlijk gezicht, waarna ze glimlachte. ‘Iets zachter doen zou fijn zijn.’

Abel trok een gezicht. ‘Sorry, ik bedoelde het niet zo.’

Iris aaide Abel over zijn haar. ‘Weet ik wel. Het is al goed.’

Abel keek de kamer door. ‘Ben je alleen met Sander gekomen?’ Iris knikte en zag Veerle haar vragend aankijken,

maar deed alsof ze het niet opmerkte. ‘Is Melvin niet meegekomen?’

‘En Krijn,’ viel Kay hem bij, die inmiddels ook bij hen was komen staan.

Iris schudde haar hoofd. ‘Melvin, Auke en Krijn zijn druk voor school.’ Iris wist dat ze waarschijnlijk wel wat anders

deden in het laatste weekend van hun kerstvakantie. Maar dat zei ze niet. ‘Jullie zien ze een andere keer wel

weer.’ Abel slaakte een zucht en liet zich tegen de rugleuning van de bank aan vallen. Iris had het met haar neefje

te doen. Emine deed alsof ze haar niet had herkend, maar Abel daarentegen bleek hun eerste ontmoeting nog

maar al te goed herinneren. Vlug begon ze ergens anders over. ‘En, hoe voelt het nou om zo groot te zijn?’ Abel

leek direct op te fleuren en Iris lachte. Goede zet.

Abel begon direct met het afsteken van een verhaal over naar school gaan. ‘Dan komen Emine en ik bij Emily in de

klas.’

‘O, dus je kent sowieso al iemand waarbij je in de klas komt?’

‘Emine ken ik al heel mijn leven,’ zei hij ter verduidelijking.

Veerle en Iris lachten opnieuw. ‘O, ja, dat is ook zo. Dom van me,’ zei Iris alsof ze Emine had bedoeld in plaats van

Emily.

‘Ik zit bij de zus van Emily in de klas,’ mengde Kay zich in het gesprek. ‘Bij Amber.‘

‘Die naam heb ik ook weleens eerder gehoord.’ Iris pijnigde haar hersenen te achterhalen wie dat ook alweer was.

Veerle wees langs hen heen. ‘Amber zit daar. Aan de tafel bij Pepijn en Emma. Met dat groene aan. Het meisje

met het zwarte haar tot op haar schouders is Emily. Het zijn dochters van Leslie en Richard, de broer van Jim.’

Iris knikte. ‘Aha. Dus eigenlijk zitten jullie straks allebei bij familie in de klas?’

De jongens knikten. ‘Weet je bij wie ik nog meer in de klas zit?’ Vroeg Kay. ‘Bij Pepijn en Emma. En weet je wat ik

over hen weet?‘ Veerle keek Kay lachend aan en keek vervolgens naar Iris. Iris begreep niet waar Kay heen wilde,

maar had zo het idee dat Veerle dat wel wist.

‘Dat ze verkering hebben,’ was Abel Kay voor. ‘Maar weet je wat ik weet? Dat Emma en Pepijn allebei een zusje

hebben gekregen!’

Iris keek verrast naar Veerle. Abel dacht dat die reactie was naar aanleiding wat hij als laatste had verteld, maar

het ging om het eerste. Veerle wuifde het weg. Abel snapte het onderonsje tussen Veerle en Iris niet en vertelde

onverstoorbaar verder. ‘Maar Pepijn heeft ook nog een broertje gekregen. En twee zusjes.’

‘Dus hij heeft twee zusjes en één broertje?’

Abel knikte en Iris keek opnieuw naar Veerle. ‘Dat wist ik helemaal niet!’

Veerle lachte haar tanden bloot. ‘Het is echt waar. Mam is van de week bevallen van de drieling.’

Iris sloeg de palm van haar hand tegen haar voorhoofd. ‘Wat dom ook eigenlijk dat ik daar niet aan heb gedacht. Ik

loop hier binnen, zie Sarah zitten, maar het komt totaal niet bij me op dat ze zwanger is of was. Maar het zijn dus

twee meiden en één jongen geworden?‘

Veerle knikte. ‘Ze heten Yara, Wende en Marijn.’

Iris drukte een kus op Veerles wang. ‘Gefeliciteerd joh! Abel, wil je van mijn schoot afgaan? Ik wil Sarah even

feliciteren met de baby’s.’

Abel deed gedwee wat Iris hem zei en sprong van Iris’ schoot af. ‘Dan moet je de mama van Emma en Pelle ook

feliciteren met Mira.’

Iris keek schuin omlaag naar haar neefje. ‘Mira?’

Abel knikte heftig. ‘Emma en Pelle hebben ook een zusje erbij. Dat zei ik net ook al. Jij hebt ook een slecht

geheugen of niet?’

Iris lachte en liep langs haar familieleden. Abel, die haar op de voet huppelend volgde, kreeg een klopje op zijn

schouder van Serena. ‘Jij bent niet op je mond gevallen, hè?’

Abel keek zijn tante fronsend aan en haalde toen zijn schouders op. ‘Weet ik veel. Ik val nooit.’

Iris was inmiddels bij Sarah en Naomi gaan zitten. ‘Wie mag ik als eerste feliciteren?’ De twee vrouwen keken

elkaar even lachend aan en draaiden bij zodat ze een fatsoenlijk gesprek met Iris konden voeren. ‘Ik kom hier

binnen en realiseer me helemaal niet dat je weer met een platte buik rondloopt,’ zei Iris tegen haar tante. ‘Voor jou

geldt natuurlijk hetzelfde, Naomi. Al heb ik jou niet één keer gezien tijdens je zwangerschap. Maar evengoed

gefeliciteerd, natuurlijk.’ Iris keek om zich heen. ‘Zijn de kersverse papa’s niet mee gekomen?’

Naomi schudde haar hoofd en nam het woord. ‘Die zijn thuis gebleven om op het nest te zitten. Dat is tenminste bij

mij het geval. Ik weet niet hoe het met Wietse zit?’

‘Wietse is inderdaad ook thuis gebleven om op Yara, Wende en Marijn te passen. Helaas voor hem is zijn vakantie

alweer voorbij en moet hij weer werken. Hij had al een week vrij genomen omdat we op vakantie gingen. Daarna

heeft hij er nog wat bij aan geplakt, omdat ik in het ziekenhuis lag. Hij moet nu een beetje opletten met het vrij

nemen, want anders blijven er zo weinig vrije dagen over voor de andere vakanties.’

Iris knikte. ‘Ja, dat is logisch? Maar vertel, zijn jij en Victor nog weggeweest met de kinderen?’

Naomi schudde haar hoofd. ‘Misschien dat we in de voorjaarsvakantie nog een weekendje weggaan. Dat weten we

nog niet. Op de één of andere manier was Mira het zwaarst van allemaal. Het is alweer een tijd geleden dat ik ben

bevallen, maar ik ben nog aan het bijkomen. We zijn maar thuis gebleven.’ Naomi draaide bij, keek tussen de

kinderen door iets in de buurt van de terrasdeuren. Pas toen zag Iris het: een klein meisje met een vrij lichte

huidskleur en oranjerood haar.

‘Is dat Mira?’ Vroeg Iris, waarop Naomi knikte. ‘Goh, wat een schattig meisje. Zo in een oogopslag lijkt ze me een

heel gemakkelijk kind.’ Het meisje zat voor het poppenhuis met in elk handje één pop. Iris verstond het niet omdat

de andere stemmen haar overstemden, maar het leek erop alsof Mira monologen murmelde.

‘Mira is ook best een gemakkelijk kind. Alleen om haar in mijn buik te hebben...’ Naomi glimlachte. ‘We zijn echt blij

met haar. Ze is alleen wat verlegen en op zichzelf, maar ik denk dat zoiets vanzelf wel bijdraait met de jaren.’

Jim had gehoord wat Naomi zojuist had gezegd. ‘Ja, dat denk ik ook.’

Sarah lachte. ‘Als Jim het zegt, zal het echt zo zijn, Naomi. Hij spreekt uit ervaring.’

Jim knikte in de richting van de speeltafel. Daar zat Emine een toren te bouwen samen met wat anderen. ‘Ik bedoel

maar,’ zei hij ter verduidelijking. ‘Ze is nog steeds erg verlegen. Maar als ze eenmaal de kat uit de boom heeft

gekeken, is er niks aan de hand. Al heeft ze nog steeds bepaalde personen waarbij het ijs sneller is gebroken dan

het andere.’ Iris glimlachte. Ze kon zich nog wel herinneren dat Jim en Justin zo verbaasd waren om het feit dat

Emine vrijwel meteen tegen Iris praatte bij de eerste ontmoeting. ‘Vooral met Emily kan Emine het goed vinden.

Abel ook trouwens. Maar ik denk toch echt dat Emine degene is die het hardst zal balen wanneer Richard en

Leslie haar vanavond weer mee naar huis nemen.’

‘O ja, natuurlijk.’ Bij het horen van de naam Richard moest Sarah nog altijd denken aan het voorval op de

universiteit. Ze zal nooit vergeten dat Jim na jaren weer wat schaars contact had met zijn broer Richard. Het was

allemaal in het geheim omdat Jim niks kwijt wilde over zijn verleden, waardoor Justin een tijdlang had gedacht dat

Justin vreemdging. Uiteindelijk kwam alles op zijn pootjes terecht. Richard bleek zelfs getrouwd te zijn met Leslie.

‘Ik zie hen ook geen van beiden hier,’ merkte Sarah op.

Jim schudde zijn hoofd. ‘Ze komen vanavond. Justins Dennis en Keisha komen ook nog even vanavond.’ Jim trok

een gezicht. ‘Tsja, iedereen is bezig met de laatste vakantiedingen af te ronden. Helaas is het weer gedaan

overmorgen met de vrije dagen.’

‘Dennis en Keisha zijn geloof ik alweer een week aan het werk. Ze hadden eerder vakantie. Vandaar dat ze er niet

waren die ene dag in het begin van de vakantie.’ Jim keek Iris vragend aan. ‘Voordat ik naar Joe en Lynn ging.

Toen jullie allemaal bij Joey en Cathelijn kwamen?’ Hielp Iris Jim herinneren.

‘Vandaar.’ Jim knikte. ‘Hoe was het eigenlijk bij je ouders dan? Ik hoorde van je m… oma dat je je arm had

gebroken? – Sorry hoor, ik moet altijd even een knopje omzetten als het om jou en Krijn gaat.

Het is voor mij zo gewoon om te denken dat Cathelijn en Joey niet jullie grootouders maar ouders zijn.’

‘Het geeft niet.’ Iris lachte. ‘Maar het was heel gezellig. De tijd bij mijn ouders is omgevlogen. Alleen is het dan

minder leuk dat ik tijdens oud en nieuw mijn arm heb gebroken. Maar het valt allemaal reuze mee. Het gips is er

alweer af. Buiten het moment zelf had ik echt niet minder plezier.’ Iris dacht met een glimlach terug aan de zoen in

de boomhut. Zo’n zoen zou ze van haar leven niet vergeten. Dat wist ze zeker. Toch werd ze opnieuw week van de

kriebels in haar maag zo gauw haar gedachten ook maar in de richting van Tim dwaalden. ‘Ik vond het ook echt

gaaf om ze weer eens te zien in hun vrijetijdskleding in plaats van in hun werkkleding.’ Iris lachte om haar eigen

grapje en tot haar opluchting werd ze bijgevallen. ‘Nee, maar het was echt heel gezellig,’ benadrukte ze zodra

iedereen was uitgelachen.

‘Ha, gewonnen!’ Abel stak zijn tong uit naar zijn neef Stan die verontwaardigd zijn console liet vallen.

‘Ja broertje,’ zei Veerle met een grijns. ‘Het is wat hè, ingemaakt worden door je neefje?’

Esmée lachte eveneens. ‘Wie is er hier nou de slechte verliezer?’ Beaamde ze Veerles woorden.

‘Ik wil revanche!’ Sputterde Stan tegen.

Abel schudde zijn hoofd. ‘Ik heb geen zin meer. Ik heb zin in wat te eten.’ Het jochie slofte naar de kast en trok

hem open. ‘Pap, mogen we chips?!’

Jim excuseerde zich tegenover Naomi, Iris en Sarah en liep naar zijn zoon. ‘Ga maar met de zak rond. Vraag je

zus maar of ze meeloopt.’

Abel sprong enthousiast op en neer. ‘Mogen we naar boven?’

‘Naar boven?’ Herhaalde Jim Abels woorden.

‘Naar de zolder om daar een spelletje te doen.’

Jim keek even bedenkelijk. Abel merkte dat zijn vader twijfelde en trok een pruillipje. ‘Goed dan. Maar wel

voorzichtig doen.’

Nadat Emine en Abel waren rondgegaan met uitdeelzakjes chips, kondigde Abel luidkeels aan dat ze naar boven

zouden gaan.

‘Natuurlijk wil Stan wel zien wat voor mooie kamer jullie hebben gekregen,’ zei Veerle toen Stan twijfelachtig

reageerde op Abels vraag of hij mee naar boven wilde gaan.

Stan keek zijn zus even met vernauwde ogen aan, maar Esmée gaf hem een duwtje in zijn rug. ‘Doe niet zo flauw.

We gaan wel even kijken naar de kamers van je neefje en nichtje.’

Emine vond het maar niks dat ze ineens zo volop in de aandacht stond. Ze sjouwde Ivara ook mee naar boven

zodat ze zich wat meer op haar gemak voelde. Gelukkig ging Emily ook mee en achteraf viel de aandacht niet erg

tegen toen de twee meisjes met Ivara op Emines bed waren geploft.

‘Je hebt een mooie kamer,’ vond Emily. ‘Ik vind dat hoekje met je knuffels gezellig.’

Emine lachte verlegen. ‘Ik ben ook blij met mijn kamer. Weet je wat ik het mooist vind? De foto van Abel en mij op

dat tafeltje daar.’

In de kamer rechts van waar de meisjes zich bevonden, had Abel Esmée en Stan mee naartoe weten te krijgen.

Abel wees in alles op zijn kamer en vertelde wat alles was. Esmée interesseerde het niet zozeer wat Abel over

alles te vertellen had. Ze liet hem begaan en liet zich zakken op zijn wit met groen geruite dekbed. Abels verhaal

negerend keek ze op haar dooie gemak de kamer rond.

‘Kijk, Stan!’ Riep Abel.

Stan, die glimlachend naar de foto van Emine en Abel aan het kijken was, draaide zich om. ‘Stoere foto. – Wat is

er?’ Stan volgde met zijn ogen de vinger van Abel.

Zodra Abel wist dat hij Stans aandacht had, huppelde hij naar zijn bureau. ‘Dit is mijn huisdier.’

‘Nog een huisdier? Gaat dat wel goed met de kat?’

‘Ivara is een poes.’

‘Ook goed,’ mompelde Stan, waarop Esmée lachte. Stan keek lachend over zijn schouder naar haar maar werd

direct terug bij de les geroepen door Abel.

‘Ivara is van Emine. Ik mocht ook een huisdier, al vind ik Ivara ook lief. Meneer Hamster is van mij. Wil je hem eens

vasthouden?’

Stan deed nogal nonchalant wat betreft zijn beslissing. ‘Mij best.’

‘Je moet je hand ophouden en je moet wel voorzichtig doen. Soms loopt hij op je hand, maar hij blijft niet altijd

stilzitten.’

Esmée schudde haar hoofd op Abels zinsopbouw. Ze keek toe hoe Meneer Hamster van Abels hand op die van

Stan kroop en stelde zich voor hoe het zou zijn als zij Abel was geweest. Haar gedachten dwaalden af van de

hamster. Het enige waaraan ze nog dacht was hoe het zou zijn om Stan aan te raken. Haar gedachten waren niet

het enige wat afdwaalde, ook haar blik gleed weg van de hamster. Esmée liet hem rusten op Stans achterwerk en

staarde in stilte met gemengde gevoelens. Ze schrok op van een gil.

‘Esmée, moet je zien man! Dat beest loopt op mijn arm!’

Vlug wendde Esmée haar blik af voor Stan of Abel had kunnen omdraaien. Ze wilde zo lang mogelijk uitstellen dat

de jongens haar knalrode wangen zagen en deed alsof ze geïnteresseerd naar het schilderijtje boven Abels bed

staarde. ‘Hmm?’ Langzaam en quasinietsvermoedend draaide Esmée haar hoofd bij. Stan schuifelde naar haar toe

met de hamster op zijn hand. Esmée twijfelde geen seconde en boog voorover. Abel grijnsde. Hij dacht dat Esmée

echt interesse toonde voor het diertje. Esmée zelf wist wel beter.

Na een tijdje werden de drie gestoord in hun gelach om Meneer Hamster. Kay en Amber hadden het

gordijntje dat Abels kamer afscheidde van die van Emine opzij geschoven en stonden in de opening. ‘Gaan jullie

mee naar buiten? Emine en Emily hebben ook zin om naar buiten te gaan.’

Abel sprong gelijk overeind van het bed en rende achter zijn neefje en nichtje aan de kamer uit. Esmée en Stan

bleven alleen achter met Meneer Hamster die plots vergeten was door zijn baasje. Esmée besloot Stan te hulp te

schieten met het openen van de kooi. Ze deed dat expres op een onhandige manier zodat Stan haar handen wel

moest aanraken. Eenmaal in de kooi rende Meneer Hamster direct naar zijn radje, waarin hij als een gek begon te

rennen. Stan plantte zijn handen in zijn zij en keek lachend op het beestje neer. Hoofdschuddend keek hij Esmée

aan. ‘Best schattig toch, zo’n beestje?’ Zijn stem was zachter, zwoeler dan toen Abel er nog was.

Esmées ogen fonkelden. ‘Best wel.’ Het was niks voor haar om verlegen te worden. Toch schoten haar ogen even

naar de vloer toen Stan langzaam dichter naar haar toe schuifelde.

‘Komen jullie nou?!’ Klonk een kinderstem vanaf Emines slaapkamer. Met een lach lieten de twee elkaar los.

Beneden zonderden ze zich af van de rest van de groep, die zich langs het beekje had geïnstalleerd.

Grote hal. Liften. Bovenverdieping. 12:00. Zenuwen. Iris, Sander. 12:01. Noah. Deur.

Noah. Stoel. Blijheid. Begroeting. Twijfelachtigheid. Zelfvertrouwen. Boek.

Afscheid. Sander. Noah. Uitval. Woede. Paniek. Iris. Sander. Houdgreep. Agressiviteit. Agressiviteit.

Sander voelde paniek opkomen bij het zien van de schrik op Iris’ gezicht. Hij spande zijn spieren in alle macht aan,

maar hij had het gevoel dat hij het niet lang meer vol hield. Als Noah nog één ruk gaf, zou hij los zijn. Sander

opende zijn mond om naar Iris te schreeuwen dat ze moest maken dat ze weg kwam. Pas toen hij dat deed, was

Sander zich bewust van zijn eigen schreeuw. Hij schoot overeind. Hoorde hij Iris nou gillen? Nee, hij was het zelf.

‘Niks aan de hand, niks aan de hand.’ Murmelde om zichzelf gerust te stellen. ‘Het was maar een droom.’ Sander

bleef de woorden tegen zichzelf herhalen. Het duurde voor zijn gevoel zeker een minuut of vijf voor hij weer

enigszins gekalmeerd was. Beetje bij beetje kwam het besef. Hij had een nachtmerrie gehad over zijn vader, Iris en

hemzelf. Sander schudde zijn hoofd in een poging het beeld kwijt te raken. Alles leek door elkaar heen te gaan: de

beelden van zijn nachtmerrie, de wekker waarop de nummertjes veranderden, zijn hartslag die hij nog steeds

voelde in zijn keel. Sander merkte dat zijn hele borstkast nat was.

Met een zucht keek hij op de wekker. Hij zag dat het pas half zes was. Hij zou nog ruim twee uur kunnen slapen,

maar dat werd nu toch niks meer. Het was haast alsof hij bang was weer te gaan slapen. Hij voelde zich vies

omdat hij zich bezweet was. Dus stond Sander op. In zijn hoofd had hij het plan om te gaan douchen. Daarentegen

bleef hij voor het raam staan en staarde hij naar buiten. Het enige dat hij zag, waren de flitsen van zijn droom. Zelfs

nu hij zichzelf erop betrapte dat hij terug dacht aan wat hij exact had gezien, had gehoord, had ervaren in zijn

droom, bleef hij zijn hersens pijnigen zoveel mogelijk te achterhalen. Noah was plotseling agressief geworden. Hij

schreeuwde iets dat niet klopte, wilde Iris aanvliegen. In Sander was iets dat direct riep dat zo’n scenario

onmogelijk was. Zijn vader zou Iris nooit aanvliegen. Zo was hij niet. Zoiets achtte hij zelfs hoogst onwaarschijnlijk

nu Noah Alzheimer had. Toch wist Sander dat er een deel van zijn droom wel klopte. Noah had soms vlagen dat hij

je aanvloog. Weliswaar met woorden in plaats van lichamelijk geweld, maar evengoed had hij soms neiging tot

aanvliegen. Sander kon zich vrijdagmiddag weer glashelder voor de geest halen. Het Rummicubben met Iris en

zijn vader, het boek waarin Noah las, de boekenlegger waar Sander tevergeefs de functie van probeerde uit te

leggen.

Er was nog iets. Sander probeerde het weg te duwen, maar het bleef bovenkomen. Vlak voordat Iris en Sander

weg wilden gaan, omdat ze bij Evi hadden afgesproken, ging Iris naar het toilet. Sander was met zijn vader

meegelopen naar het bed waar hij hem had ingestopt voor zijn middagdutje. Nadat Noah een knuffel had gekregen

van zijn zoon en Sander alvast de slaapkamer uit wilde lopen, had Noah hem plotseling bij zijn shirt gegrepen. Zijn

ogen hadden die rare, bekende blik. De blik die Sander bij vlagen vaker zag, alleen zo af en toe. Een heldere blik.

De blik die van niemand minder dan zijn vader was toen hij nog geen Alzheimer had.

‘Sander,’ had Noah gezegd terwijl hij hem in de ogen had gekeken. ‘Je mag me niet achterlaten.’ De haast

smekende ondertoon in Noahs stem kon Sander maar niet uit zijn hoofd zetten. ‘Het personeel hier kan ik niet in

vertrouwen nemen. Ze geloven me niet. Er is iets heel erg mis.’ Sander voelde hoe de brok opnieuw in zijn keel

kwam opzetten. Hij kon zich eveneens herinneren hoe hij zijn vader had willen sussen. Noah ging weer verder voor

Sander daar de kans toe kreeg. ‘Het klopt niet, Sander. Ik weet niet wat het is, maar je moet het nalezen. Het boek

weet het. Het boek weet wat er mis is. Het weet het, Sander!’

Sander probeerde met zijn handen zijn gezicht droog te vegen en te houden. Met een schok besefte hij zich dat hij

zich net voelde alsof zijn vader al dood was. Maar wie wist hoe lang het nog duurde…

Ongeveer een uur later was Sander weer een beetje bijgekomen van zijn nachtmerrie. Hij had zich

voorgenomen het niet meer weg te drukken, maar er zeker ook niet teveel aan te denken. Niemand wist hoe lang

zijn vader nog te leven zou hebben en niemand wist tot in hoeverre zijn karakter zou veranderen. Hetgeen Sander

het meest dwarszat was dat Noah doorhad dat er iets niet klopte. Zou hij soms door hebben dat hij al die tijd niet

meer in zijn eigen huis woonde? Zou hij zich überhaupt wat kunnen herinneren van de andere keren dat hij heldere

momenten hebben, zou hij dan wel opslaan wat hij dan dacht, zag, voelde, hoorde? Zou er een tijd komen dat hij

Sander niet meer zou herinneren? Met een zucht kwam Sander overeind van de tafel. Zijn sigaret, die zeker een

half uur had liggen branden in de asbak, was uit zichzelf langzaam maar zeker omgegaan tot as. Sander stak het

ding tussen zijn lippen om het laatste stukje op te roken terwijl hij naar de gang liep om zijn jas aan te trekken. Als

hij nu naar zijn moeder zou vertrekken zou hij veel te vroeg zijn, maar er was niets dat hij liever wilde dan dat. Alles

was beter dan alleen zijn in dit grote, lege huis.

De muziek schalde uit de speakers in de Gemmit. Zoals altijd was het full house op zondagavond.

‘Ik ben blij dat we gegaan zijn!’ Schreeuwde Greke in Iris’ oor. Iris knikte heftig: een poging tot praten wilde ze niet

doen. Ze had onthouden dat de vorige keer haar keelpijn had opgeleverd. Ze draaide zich om en wilde wegdraaien

van Greke, tot ze een elleboog tussen haar ribben voelde. Met een pijnlijk gezicht draaide ze om. Ze zag dat het

Melvin was die haar had aangestoten.

‘Kijk!’ Hoorde Iris hem zeggen. Hij hief zijn arm op en wees naar de richting van de ingang. Daar stonden Ivy en

Krijn. Iris’ mondhoeken gingen omhoog. Ze waren dus toch nog gekomen. Ze baande zich een weg tussen de

menigte door en begroette haar tweelingbroertje en zijn vriendin.

Veel tijd voor begroeten was er niet: het hele publiek begon te joelen en nieuwsgierig draaiden ze zich alle drie om.

Het was algauw duidelijk waar de menigte zo’n ophef over maakte: Idde stond achter de draaitafels als DJ.

‘Hebben jullie er een beetje zin in?!’ Schalde Iddes stem uit de boxen. Het publiek joelde opnieuw. ‘Ik hoor niks, dat

kan harder!’ Het publiek joelde nog harder dan eerst en Iris zag dat Greke naar haar grijnsde. ‘Kijk, dat lijkt er meer

op! Nu hebben jullie wel een beloning verdiend. Ik heb een nieuwe mix voor jullie vanavond. Een eigengemaakte

mix van de hit van het moment…’ Iddes stem viel even stil. Hij legde een plaat op de speler en zo gauw het publiek

het begindeuntje herkende, begonnen ze opnieuw te joelen. Idde duwde de microfoon voor zijn mond weg en

pakte de koptelefoon. Die zette hij met één hand aan zijn oor. Met zijn andere hand scratchte hij de plaat.

‘Kom op, sta niet zo stil joh!’ Werd er in Iris’ oor geroepen door Veerle. Iris grijnsde naar haar nichtje en liet zich

meevoeren door Veerle naar een vrijer stuk waar ze meer plek hadden om te dansen.

De menigte danste vrolijk door nadat de mix afgelopen was. Iris zag hoe Idde zijn spullen neerlegde en seinde

naar Veerle met haar ogen dat ze weg zou lopen. Iris stond naast Idde op het moment dat hij uit het hok stapte. Ze

wist dat hij haar niet zou opmerken als ze nu niks deed, dus gaf ze hem een klap op zijn schouder. ‘Hé!’ Riep ze.

Idde draaide keek achterom en leek verrast te zijn haar te zien. ‘Hé, Iris!’ Idde lachte en keek om zich heen. Hier

en daar tikte hij wat Sims op hun schouders en zo wist hij zich door de menigte te manoeuvreren. Iris dacht eerst

dat Idde geen praatje wilde maken en niet meer niet meer wilde zeggen dan alleen hoi, tot ze hem van boven de

trappen zag wenken. Iris keek om zich heen of hij iemand anders bedoelde. Niemand leek naar Idde om te kijken.

Iris probeerde oogcontact te maken met iemand van de groep. Ze ving Melvins blik, waarna ze op Idde wees.

Melvin stak zijn duim op en Iris ging achter Idde aan de menigte door.

‘Witte of rode wijn?’ Vroeg Idde zodra hij Iris op een stoel had geduwd.

Bij het woord wijn moest Iris moeite doen haar gezicht niets te laten verraden. ‘Sorry als ik heel brutaal ben, maar

ik heb liever bier als je dat ook hebt.’

‘Nee man.’ Idde wuifde het weg. ‘Bier is ook goed.’ Nadat hij de biertjes had ontdopt, zette hij ze met een zachte

‘plok’ op tafel. Tegenover Iris keek hij haar met een glimlach aan. ‘En, vertel? Een leuke vakantie gehad?’

Iris grinnikte. ‘Als je het breken van je arm ook meetelt als iets leuks.’

‘Ai, dat klinkt niet zo best. Je hebt jezelf weer in de nesten gewerkt.’ Idde zag Iris’ gezicht betrekken en had direct

spijt van wat hij had gezegd. ‘Sorry man, ik bedoelde het niet zo.’

Iris lachte. ‘Dat is het punt niet. Ik bedenk me alleen net dat ik nog wat moet doen voor school.’

Idde lachte opgelucht. ‘School, je zou de betekenis van dat woord toch bijna vergeten na die twee weken.’

‘Ik vrees dat ons geheugen morgen wel weer zal worden opgefrist.’ Iris nam een slok van haar bier. ‘Het lijkt al veel

langer geleden dan twee weken dat wij twee elkaar tegenkwamen op de laatste schooldag van 2010 en we elkaar

een fijne vakantie wensten.’ En er was alweer zoveel gebeurd in de tussentijd. Iris had alleen het idee dat ze daar

maar beter niet over kon beginnen.

Idde knikte. ‘Tsja, dat is zo. Hoe was het trouwens bij je ouders? Je vertelde dat je daarheen zou gaan toen?’

Iris schoof haar bierflesje over de tafel van haar linker in haar rechter hand en weer terug. ‘Het was best gezellig,’

antwoordde ze kortaf. Ze probeerde een zo’n neutraal mogelijk gezicht te trekken toen ze niet meer naar haar

bierflesje maar naar Idde keek. Ze zag de grimas op zijn gezicht.

‘Maar er is wat gebeurd, nietwaar?’ Iris lachte en voelde zich ongemakkelijk worden. Ze zou Idde best kunnen

vertellen van Tim. Toch was er iets onaantrekkelijk aan dat plan, leek het. ‘Is het nog wat geworden tussen jou en

die Rosemary? Ik zie je oom nooit meer samen met haar.’ Iris beet op haar onderlip bij het horen van die vraag.

Daar had ze niet op gerekend. ‘Nee, het is niks geworden. Rosemary is verhuisd. Maar dat was niet de reden.’

‘Ik snap het,’ zei Idde. Iris vroeg zich af of hij echt snapte dat ze waarschijnlijk nooit echt wat Rose had gevoeld of

dat het gewoon zijn manier was om te zeggen dat ze niet meer hoefde te vertellen als ze dat niet wilde. Iris zag er

als een boom tegenop hem te zeggen dat ze iets met een andere jongen had. Ze wist dat hij waarschijnlijk toch

niks meer met haar wilde, maar het liefst had ze het toch gezegd voor het geval hij zich dingen in zijn hoofd zou

halen. Tot haar opluchting begon Idde uit zichzelf ergens anders over. ‘In de vakantie ben ik ook nog weggeweest.

Zonder mijn pa.’ Idde grijnsde zijn witte tanden bloot. Iris keek verbaasd op en begon ook te grijnzen.

‘Je hebt iemand ontmoet,’ gokte ze. En ze gokte goed. Idde begon te vertellen over een meisje dat hij had ontmoet

en waarmee het anders was gelopen dan een random vakantieliefde. ‘Ik ben blij voor je,’ zei Iris na Iddes lange

verhaal. De twee slaakten een zucht van tevredenheid en Iris nam nog een slok bier – haar laatste slok. ‘Op,’ zei

ze en ze wees naar het flesje. ‘Niet dat ik het hier niet gezellig vind, maar ik kan het niet maken tegenover de rest

om nog langer weg te blijven.’ Idde knikte en zette de bierflesjes op het aanrecht. ‘Ik vond het in elk geval…’

‘O shit!’ Onderbrak Iris Idde resoluut. ‘Het is al half twaalf! Ik moet om twaalf uur thuis zijn.’

Idde draaide zich om en keek ongelovig op de klok. ‘Ik breng je weg,’ zei hij vastbesloten. ‘Nee, niks zeggen: ik wil

het wel.’ Vlug schoot Idde zijn jas aan. Buiten ging Iris’ mobiel. Met grote ogen nam Iris op. Ze hoopten dat ze niet

in de problemen zat. Ze knikte naar Idde.

‘Ja, nee, ik ben al onderweg. Ik word thuisgebracht. Zie je zo!’

Iris bedankte Idde voor zijn lift en voor de gezellige avond. Het slot klikte achter haar in de deur en ze wilde een

begroeting roepen, maar bemerkte dat alle lampen uit waren en bedacht zich toen dat ze alleen thuis moest zijn.

‘Hallo, iemand thuis?!’ Riep ze onder de trap. Ze luisterde even of ze stemmen of muziek van boven hoorde. De

keukenla controleerde ze op portemonnees: leeg. ‘Hé, waar is iedereen?’ De klok boven bij de trap wees toch echt

vijf voor twaalf aan. Ze kon zich gewoon niet vergist hebben in de tijd: haar opa had haar net nog gebeld. Dat haar

oma nachtdienst had, wist Iris wel. Maar waar was haar opa en waar waren de jongens? Iris keek op haar mobiel:

één nieuw bericht. Hoi lui, ik ben nog even naar Evi. Ze is vandaag verhuisd en vroeg of ik met wat dingen wilde

helpen in het nieuwe huis. Jullie hoeven niet op mij te wachten. Ga maar gewoon naar bed. Tot morgen! Iris trok

haar neus op toen ze het berichtje had gelezen. Dat haar opa dit naar meerdere Sims had verstuurd, was duidelijk.

Met ‘lui’ vatte hij veelal de jongens, Iris en hun aanhang samen. De jongens moesten het sms’je dus ook hebben

gehad. ‘Wacht eens even!’ Iris bladerde door haar telefoonboek en belde het nummer van Krijn. Ongeduldig tikte

ze met haar vingers tegen de achterkant van haar mobiel. Het duurde een eeuwigheid voor er werd opgenomen.

‘Hé zusje!’ Riep de vrolijke stem van Krijn in Iris’ oor. ‘Waar hang je uit?!’

‘Waar hang je uit?’ Herhaalde Iris haar broertjes woorden. ‘Waar hangen jullie uit?’ Iris maakte op uit de herrie op

de achtergrond dat ze nog niet onderweg naar huis waren. ‘Het is twaalf uur.’

‘Nou en!’ Brulde Krijn in de telefoon. ‘We hebben morgen toch de eerste vier uur vrij! Heb je dat sms’je van opa niet

gehad? Er is niemand thuis, dus we blijven tot het dicht gaat.’

Iris slaakte een zucht. ‘Jullie moeten het zelf weten, maar ik ga naar bed.’

‘Ben je al thuis dan?’ Krijns stem klonk half verbaasd, half spottend.

‘Ja, ik ben al thuis. Ik ga douchen en naar bed,’ herhaalde Iris met hardere stem dan net. Ze wachtte niet tot Krijn

antwoord gaf: ze wist toch wel dat hij daar bleef. Ze moesten het zelf ook maar weten.

Iris trapte haar schoenen uit en hing haar jas aan de kapstok. Boven pakte ze schone kleren uit de kast. Terug

beneden zette ze de douche aan en ging ze onder de warme stralen staan. Met een zucht pakte ze de

shampoofles. Dit was het dan. Wanneer ze zo haar bed in rolde, wanneer ze zo zou slapen, zou het zo weer

ochtend zijn en dan zou ze naar school moeten. Haar vakantie was voorbij. Iris dacht met een glimlach terug aan

alles wat ze in de afgelopen twee weken had gedaan. Er waren minder leuke dingen, maar het grootste deel van

alle dingen die er waren gebeurd en die ze had gedaan waren leuk geweest. Onwillekeurig dacht Iris terug aan

eergisteravond. De ruzie met Rose probeerde ze telkens opnieuw terug haar achterhoofd in te duwen, maar hoe

harder ze duwde, hoe harder Rose terug leek te duwen. Ergens was er het gevoel van opluchting. Rose had iets

gezegd over verhuizen. Wanneer dat zou zijn, wist Iris niet. Waar Rose heen zou verhuizen was haar eveneens

een raadsel. Iris hoopte dat het ergens ver weg zou zijn. Het liefst wilde ze Rose niet meer zien, maar ze wist dat

het naïef was om daarvan uit te gaan: ze zou er alleen zichzelf mee voor de gek houden.

Met haar gedachten nog steeds bij Rosemary liep Iris even later terug naar boven. Op de overloop

bleef ze met gefronste wenkbrauwen staan. Zag ze het nou goed? Kwam er licht onder haar slaapkamerdeur uit?

Iris spitste haar oren en schuifelde met ingehouden adem richting de deur. Deze stond op een kier en ze duwde

hem verder open met haar voet. Ze wachtte een paar seconden eer ze kamer binnenging. Na een paar seconden

begon ze te twijfelen: had ze zelf soms het licht aan gelaten? Voorzichtig zette Iris één stapje de kamer in zodat ze

via de spiegel kon zien of er iets of iemand in haar kamer was. Met bonzend hart bleef ze stokstijf staan bij het zien

van iets roods in de buurt van haar bed. Iets roods dat daar niet hoorde. Iets in haar zei dat ze zich moest

omdraaien en weg moest zien te komen. De gedachte schoot Iris door het hoofd dat het wel een inbreker zou

kunnen zijn. Een ander deel van haar wist daarentegen dat ze haar nieuwsgierigheid niet kon bedwingen. Iris

besloot een klein stukje voorover te buigen, zodat ze beter in de spiegel kon kijken. Het moment dat Iris dat deed,

kraakte er een plank onder haar voeten. Het geluid klonk niet hard. Toch leek het in de doodsstille kamer een hoop

lawaai. Het rode in de spiegel bewoog en Iris sperde haar ogen wijd open. Ze slaakte een gilletje bij het zien van

het rode ding in zijn geheel.

Dit was het weer voor nu! Wil je weten hoe het verder gaat? Klim dan de volgende keer

met Abel en Emine mee op weg naar de rest!

Xx Sims2SNFKGGH

Ps: berichtjes kan ik waarderen!

Wonderkind: De herhaling van de geschiedenis