The Official Student Publication of the University of the Philippines Manila

Volume 27 Number 3Monday | 29 July 2013

PGH admin issues memo on new lab rates NEWS02

Mendiola CULTURE06

Built for Slaughter FEATURES08

Lason EDITORIAL10

Saving Grace OPINION11

MORE INSIDE

02 NEWS Volume 27 Number 329 July 2013 | Monday

Continued on Page 09

PGH admin issues memo on new lab ratesLab tests no longer free for Class D patients

CHRISTINE JOY FRONDOZO ANGAT

Since July 12, laboratory examinations in the Philippine

General Hospital (PGH) are no longer considered free for “Class D” or indigent patients, as PGH Director Jose C. Gonzales approved the implementation of Memorandum No. 2013-12 which revised the rates of the procedures offered by the Department of Laboratories.

Corporatized Healthcare

Under the memorandum, 44 laboratory tests will be automatically free for the Class D patients on the first examination. However, the rest of the laboratory procedures will be charged of fees ranging from PhP100 to PhP1,000 unless it is covered by a valid guarantee letter. The succeeding tests of the 44 procedures, except for the surgical pathology which can only be waived once, will be free upon the recommendation of the department chair. Conversely, the recommendation letter can only be requested upon the submission of a clinical abstract which includes a therapeutic plan with an estimated treatment cost, and a request for financial assistance addressed to a local congressman.

Prior to the implementation of the said memorandum, many laboratory exams have been considered as “No Charge”

(NC) for the Class D patients. The Class D patients are classified by the Medical Social Service (MSS) as very poor and therefore avails 80-100% discount on medical services.

Anti-poor Policy

On the other hand, PGH Deputy Director for Fiscal Services Margarita Lat-Luna denied the removal of free services in PGH. In her statement in The Philippine Star, she said that the rates were only implemented “to quantify the cost of services not charged to the patients.”

However, in a press statement released by the All UP Workers Union (AUPWU)-Manila, President Benjamin Santos Jr. asserted that the PGH administration’s reason of “quantifying the cost of services” is already a deception.

“This Memo is unreasonable and too demanding. Why let them suffer of going through the process of waiving when they were already classified as very poor? ” Santos noted in the press statement.

Moreover, according to Jossel Ebesate, president of the Alliance of Health Workers (AHW) and former Staff Regent, the said policy is an injustice to the patients of PGH, especially those classified as Class D.

“Before, patients have already had to endure a long wait before they could

UPM CN, CP Achieve 100% Passing Rate LEONARD DANGCA JAVIER

Living up to the mandate of being the country’s premier Health

Sciences Center, University of the Philippines- Manila (UPM) produced new breed of health professionals as the College of Nursing (CN) and College of Pharmacy (CP) posted 100% passing rates and clinched slots in the top 10 of the respective board exams.

In CP, all 29 graduates passed the Pharmacist Licensure Examinations held on June 25-26, 2013.They were among the 1,385 out of the 2,349 takers who were hailed as the new batch of pharmacists.

Five CP graduates landed on the top 10 including topnotcher Francheska Choi with 93.70%; Marc Wilson Lim, 5th place (93.27); Alison Kay Ison, 6th place (92.15); Krizia Joy Co, 9th place (91.95); and John Reynald Dizon, 10th place (91.88).

Likewise, all 54 new CN graduates passed the Nursing Licensure Examinations administered on June 2-3, 2013. They were among the 16,219 who passed out

of the 37,887 takers, as stated by the Professional Regulation Commission (PRC).

Among the 54 passers, six placed in the top 10: Ma. Stephanie Reyes and Aina Fe Salen shared the 3rd place (86.20); Erin Camille Cavitativo, 5th place (85.80); Dena Mae Amor Desabille, 6th place (85.60); Bermon Wren Punzalan, 7th place (85.40); and Ernest Matthew Paggatao, 10th place (84.80).

Subsequently, the College of Dentistry (CD) also dominated the May 2013 Dental Board Exams. All 22 graduates passed and 8 out of the top 10 passers were from CD.

Meanwhile, graduates of other colleges will take their respective licensure examinations. New BS Physical Therapy and BS Occupational Therapy graduatesfrom the College of Allied Medical Professions will take the upcoming Physical Therapists-Occupational Therapists Licensure Exam on August 3-4, while the medicine graduates from the College of Medicine will take the Physician Licensure Exam on August 10-11, and 17-18.

MARK JASON SANTOS FLORES AND ELIZABETH DANIELLE QUIÑONES FODULLA

The Office of Student Affairs (OSA), in partnership with the

Information Management Service (IMS), unveils the University of the Philippines Manila (UPM) Student Portal which offers a variety of online services to UPM students.

OSA Director Dr. Honey Libertine Achanzar-Labor said in a message that “the Student Portal was a dream realized by OSA through the help of the IMS to provide UPM students with a gateway where [they] can access all available online UP services”.

In an interview with The Manila Collegian, Dr. Romeo Villarta, IMS chairperson, said UPM students can log-in through the site (studentportal.upm.edu.ph) using their Computerized Registration System (CRS) account. Students who do not have a CRS account will have to wait until their respective colleges give them an account.

Site Functionalities

According to Dr. Vi l larta, the student portal offers students an easier way to view announcements from OSA and accredited organizations. He noted, however, that organizations can only post announcements, recruitment advertisements and appl ication forms after obtaining a profi le from OSA.

OSA, IMS Launches Student PortalDr. Villarta also stated that they incorporated online services such as CRS pre-enlistment and grade viewing to the site to increase the number of students that will use Enlistment Survey Form and pre-enlistment process.

In addition, the student portal also offers an online forum where students can engage in online discussions. Dr. Villarta said students can discuss anything on the forum as long as they follow proper netiquette and decency. He also guaranteed that “no censorship will be done, unless no one files a complaint”.

“The student portal was created by the OSA and the IMS for the students. We guarantee no prior censorship and that only bona fide UP Manila students can see the posts. We just request that you should be responsible enough in posting in the bulletins and forums,” he added.

Dr. Villarta noted that since the portal is a work in progress, they are working on adding further developments such as a Twitter feed from UP Manila Online and Chancellor Manuel Agulto so that students can view announcements like holidays and class suspension.

Aside from the Student Portal, Dr. Villarta cited other online services available for UPM students such as the UPM Virtual Private Network (VPN) which enables access of e-journals off-site and the eUP project which will

NOT FOR SALE. Health workers, patients and students stage a protest last July 15 in the Out-patient Department of the Philippine General Hospital (PGH) to counter the implementation of Memorandum 2013-12 which reduced the number of free healthcare services for Class D patients. PHOTO BY Christine Joy Frondozo Angat

Continued on Page 04

NEWS 03Volume 27 Number 3Monday | 29 July 2013

UPM Stages Black Friday ProtestCalls made to uphold professors’ rights, scrap STFAP

CARLO REY RESURRECCION MARTINEZ

A protest for fair treatment and job security of professors of

the University of the Philippines Manila (UPM) was staged on June 28, led by the Congress of Teachers/Educators for Nationalism and Democracy – University of the Philippines Manila (CONTEND-UPM). The protest was also supported by the Alternative Students Alliance for Progress – Katipunan ng mga Progresibong Mag-aaral ng Bayan (ASAP-Katipunan), the University Student Council (USC), and the College of Arts and Sciences Student Council (CASSC).

A short program was held at the Rizal Hall Lobby, with Department of Social Sciences (DSS) Professor Carl Marc Ramota, CASSC Councilor Cid Manalo, UPM Kilos Na Convenor Slye Serrano, and College Editors Guild of the Philippines (CEGP) representative Jonathan Caiña, as the speakers. A noise barrage and march around CAS was held afterwards.

UNFAIR TREATMENT

Professor Ramota raised the issue of more than a dozen full-time professors

being stripped of their regular teaching titles. He emphasized that the lack of a teaching title translates to a professor’s ineligibility for tenure and promotion.

Moreover, Ramota cited two professors who were not awarded of their teaching appointments for the semester without a clear explanation from the UP Manila administration. He also noted some graduate faculties who did not receive overload pay and regular salary for classes held with less than five students.

In addition, Ramota slammed the UP Manila administration for allegedly prohibiting professors over 70 years old to continue teaching.

Finally, Ramota criticized the UP Manila administration for purportedly treating the professors as liabilities to the university, considering the professors that accept overload units to be working for the sake of money, and pressuring professors to produce research work to be published in scientific journals despite the “repressive” conditions.

FLAWED PLANS

The call to scrap the Socialized Tuition and Financial Assistance Program (STFAP) was also reiterated during the protest.

CASSC Councilor Cid Manalo asserted that while the Aquino administration considers the STFAP a success, it remains as an income-generating project for the UP System. According to Manalo, less than 1% of UP students fall under Brackets E1 and E2, which are the only brackets wherein students receive 100% tuition and other fee discounts, and a monthly stipend for those in Bracket E2.

Likewise, UP Manila Kilos Na Convenor Slye Serrano noted the Aquino administration’s plan to implement the STFAP in all State Universities and Colleges (SUCs) by 2016.

Serrano added that there are plans to categorize SUCs as either “leading” or “developing”, with those classified as “leading” set to receive a higher budget from the government. Serrano noted that only three SUCs are classified as “leading”: the University of the Philippines, the Philippine Normal University, and Mindanao State University.

Moreover, Serrano accused the Aquino administration of further compromising the existing SUCs. Serrano claimed that the government plans to decrease the duplicity of degree programs by removing from the SUCs some courses already offered in private universities

and colleges.

Serrano added that the government plans to limit SUCs to one SUC per region because of the government’s belief that the approximately 110 existing SUCs are “crowding-out” the private sector.

CONTINUING STRUGGLE

Consequently, Jonathan Caiña of CEGP continued to assert that the STFAP failed to become beneficial to all students. Caiña reiterated that the death of Kristel Tejada is not an “isolated case.”

Caiña lamented the continuous rise of extrajudicial killings and enforced disappearances under the Aquino administration.

Meanwhile, ASAP-Katipunan Chairperson Joan Udarbe noted the presence of two UP Manila police officers who took photographs of the speakers and professors at the protest. However, the officers maintained that they only wanted to deliver the message of the protest to the UP Manila administration.

Subsequently, USC Chairperson Maryliz Zubiri led the march around CAS, calling on students to join in the fight against the oppression of students, professors, and SUCs. The students later joined other groups, led by Anakbayan, Kabataan Partylist, and the League of Filipino Students, in another protest starting from the University of Santo Tomas in España going to Mendiola. The groups slammed President Aquino for failing to deliver genuine progress as he approaches the middle of his term.

Pagpigil sa mga welgista ng Pentagon Steel, nauwi sa pandarahas

ADOLF ENRIQUE SANTOS GONZALES

Lalong umigting ang karahasan sa piketlayn ng mga manggagawa

ng Pentagon Steel Corporation matapos na masugatan ang mahigit sampung katao at masawi ang isang gwardya sa isinasagawang protesta sa kanilang pabrika sa Apolonio Village, Quezon City, Hulyo 13.

MALUBHANG PINSALA

Ayon sa mga ulat, nagdaos ng programa ang mga manggagawa bilang bahagi ng kanilang ikatlong buwan sa pagpipiket. Ala-una ng hapon nang lumabas ang isang trak na may dalang bakal at tinangkang sagasaan ang mga manggagawa na noon ay bumuo ng isang barikada bilang bahagi ng kanilang protesta.

Sa panayam ng The Manila Collegian kay Jowi Dubluis, 19 taong manggagawa ng Pentagon Steel, nailahad na sinubukang hawiin ng mga gwardiya ang barikada ng mga manggagawa upang tuluyang makadaan ang trak. Subalit, nagtuloy-tuloy ang trak, dahilan upang mabangga ang tatlong gwardya na noon ay abala sa pagpapaalis sa mga nagproprotesta.

Agad na idineklarang patay ang gwardiyang si Carlos Yanez habang isinugod naman sa Philippine Orthopedic

Center ang dalawang sugatan. Matapos ang 24 oras ay nakalabas na sa ospital ang isang gwardya subalit idineklara namang comatose ang isa pa.

Ayon kay Dubluis, ang nasabing insidente ay sinadya ng pamunuan ng Pentagon Steel bilang pananakot sa mga demonstrador. Naniniwala si Dubluis na ang mga nagproprotesta ang pangunahing target ng trak.

Inilahad pa ni Dubluis ang ginawang pambabato at panghahagis ng bote ng asido ng mga armadong grupo, guwardya, at pulis sa mga demonstrador upang tuluyang sirain ang barikada. Sampu ang sugatan sa nasabing pamumukol, kabilang na ang isa na nagtamo ng malaking sugat sa ulo.

Pinagbantaan ng mga taga-suporta ng pamunuan ang mga demonstrador na itigil na ang piket-protesta habang hiningi naman ng huli na patalsikin si Pablito Alcover, ang Human Resources Manager ng kompanya, at makabalik sa isang makatao at permanenteng trabaho.

MALUPIT NA PAMAMAHALA

Nagsimula ang serye ng mga welga sa harap ng Pentagon Steel noong Abril 13 nang tanggalin ang 136 na manggagawa na tumangging pirmahan ang isang blangkong waiver. Naniniwala ang mga

manggagawa na ang nasabing waiver ang magbabawal sa kanila na magprotesta laban sa hindi makatao at hindi patas na trato ng pamunuan ng pabrika.

Dagdag pa ni Dubluis, mayroong mga kaso ng naputulan ng daliri at natalsikan ng tunaw na bakal dahil sa kakulangan ng mga gloves, goggles, at iba pang safety equipment. Bukod pa dito, kulang ang kompensasyong kanilang natatanggap at malaki ang pagkakaiba-iba sa kita ng mga manggagawa.

KAWALAN NG AKSYON

Mariin namang kinundena ng Kilusang Mayo Uno (KMU) ang nangyaring karahasan at nagparating ng kanilang pakikiramay sa pamilya ng nasawi. Nanindigan ang KMU na ang Pentagon Steel, sa pamumuno nina Mariano Chan at Pablito Alcover, pati na rin Department of Labor and Employment (DOLE) ang siyang dapat managot sa nangyaring karahasan dahil sa pagkibit-balikat ng mga ito sa nangyayaring piket ng mga trabahador.

“Sa halip na pakinggan ang panawagan ng mga manggagawa, pandarahas ang itinutugon nina Chan at Alcover. Desperado na sila sa harap ng matatag na pagkakaisa ng mga manggagawa at lumalawak na ang suporta sa mga manggagawa,” wika ni Roger Soluta,

pangalawang pangulo ng KMU.

PATULOY NA PAGLABAN

Samantala, naniniwala si Dubluis na hindi tinupad ni Chan ang kanyang tungkulin bilang may-ari ng kumpanya na tugunan ang pangangailangan ng mga trabahador, bagkus, ay binubuwag pa nito ang mga samahan at organisasyon ng mga mangagawa sa pabrika.

Sa kasalukuyan ay nagpapatuloy pa rin ang piketlayn sa paligid ng pabrika upang ipaglaban ang karapatan ng mga manggagawa. Ilan namang manggagawa ng pabrika ang nag-ikot sa ilang lugar sa UP Manila upang makakalap ng tulong pinansyal para sa pamilya ng mga biktima. Ayon sa kanila, hindi sapat ang ibinigay na P 3,000 ng kumpanya upang maayudahan ang mahigit P 14,000 na gastos sa ospital ng mga biktima.

Sa huli, nanawagan si Dubluis sa mga Iskolar ng Bayan na tumulong at ipagpatuloy ang laban ng mga manggagawa, lalo pa at ayon sa kanya ay madaming manggagawa sa lipunan ang nahaharap sa pang-aabuso at lubos na kahirapan.

04 NEWS Volume 27 Number 329 July 2013 | Monday

COLLEGEBRIEFS

Spearheaded by the University Student Council (USC) Health Committee, the USC and college student councils conducted a Neem Tree planting project around the university on July 2. Several Neem Tree seedlings were distributed to all the colleges to be planted around their buildings. The said project is in part of the committee’s Monthly Health Campaign for June which is Dengue Awareness.

The University Library of the University of the Philippines Manila (UPM) permanently extended its office hours until 8pm from July 2 until the rest of the academic year. This project was an initiative of the UPM USC Academics and Research Committee.

The Office of the Vice President for Academic Affairs (OVPAA) is conducting a survey to determine the socio-economic characteristics of UP students for the 1st semester, AY 2013-2014. Under the Memorandum No. 2013-40 dated July 1, every student is encouraged to participate in the online survey. Students can visit their college secretaries for their usernames (student numbers) and passwords and access the survey in http://mores.up.edu.ph.

ORGANEWS

The Manila Collegian reserves a space for announcements, gigs, and rendezvous tidbits of organizations in UP Manila. Send your announcements via text (09069447782), email (themanilacollegian@gmail.com) or private message on MKule’s Facebook page.

The Alpha Phi Omega (APO) will hold its annual Freshmen Inter-block Debate (FIBD) on July 27, Saturday, at the College of Pharmacy (CP) Auditorium. In compliance with the memorandum signed by Chancellor Manuel Agulto, freshmen students are required to attend and are excused from classes or any academic-related activities. Winners in the debate competition will receive cash prizes and scholarships from APO. The College of Allied Medical Professions (CAMP) Student Council (SC) is inviting all UP Manila students and faculty to join their upcoming week-long project for the Disability Week, ThisAbility: Art & Culture Exhibit! Submit an artwork or photo following the theme “A Celebration of Ability through Inspiration, Prevention, and Awareness” and send your masterpiece to campstudentcoun@gmail.com on or July 22, 2013. Become a catalyst in showing that everyone has abilities that transcend their disabilities!

EZRA KRISTINA OSTAYA BAYALAN

Negotiations to allow the United States (US) to place

military equipment and personnel in the Philippines are still on-going, according to Philippine Ambassador to Washington Jose Cuisia. However, the negotiation gave rise to the issue of re-establishing US military bases in the Philippines.

The agreement of permitting the US to recall their operations in the Philippines will allow Philippine and American forces to undertake operations more efficiently by joint training of the army, navy and air force. Moreover, it will pave the way for more military assistance from the US.

MILITARY ASSISTANCE

The negotiations were being made amidst tension between Philippines and China over the Scarborough Shoal in the West Philippine Sea. In addition, the Philippine government has been looking for western allies to modernize its military capabilities in order to defend its territories against terrorists and rebel groups.

“There’s going to be more training, exercises and so on. It will definitely contribute to better training to our forces, our navy, and air force. We

hope to be also able to get more assistance from the US in terms of military and security assistance,” Cuisia said.

NOT A SECOND VFA

Amidst the oppositions, Cuisia assures that the US will not establish permanent military bases here in the Philippines. The aim of the negotiation is only to expand and extend American military forces.

Cuisia also guaranteed that the access agreement would only be sealed if it is deemed beneficial for both countries.

“The VFA (Visiting Forces Agreement) is the underlying agreement. We won’t go beyond that and we want to assure you that whatever agreement is entered into is going to be in line with the Constitution of the Philippines,” said the ambassador.

“The United States is not seeking to create or reopen any military bases here. Working with the Philippines, we seek to promote security and stability for our nations and in the region.” Embassy officials added.

UNDERLYING DANGER

Despite Cuisia’s statement that the negotiations were not to re-establish another VFA, several groups including

the League of Filipino Students (LFS) stormed to Mendiola on July 2 to show their opposition to the said agreement.

“The US government has no intention of getting directly involved in the Philippines’ territorial disputes; they will not risk any open confrontation with China on our behalf. It is time that the government acknowledge this truth, instead of trying to spin the tale of the US as benevolent protectors,” states LFS spokesperson Isabelle Baguisi.

“The US is muscle-flexing, showing-off power, and we are aiding them. In doing this, we become legitimate targets for nations with whom the US has issues with. Beyond that, we are allowing dangerous arms and dangerous people into our country at the expense of our own safety. The Tubbataha reef grounding was mere a shadow of the troubles that military presence brings,” Baguisi added.

In an article in the New York Times, however, the reinstatement of American forces in the Philippines is not only for protection due to the clash between Philippines and China or strengthening the Philippine military. “The United States also moves to ensure it retains influence in the region as China grows,” the New York Times stated.

Greater US military access under negotiationAccess agreement feared as a second VFA

Features Editor is MKule’s 27th EIC KATHLEEN TRINIDAD GUIANG

Aries Joseph Armendi Hegina, a fourth year BA Political

Science student, will serve as the editor-in-chief (EIC) of The Manila Collegian (MKule) for Academic Year (AY) 2013-2014, after topping the editorial examination held on June 29.

Along with Hegina, Ruth Genevieve Lumibao and John Vherlin Magday, also fourth year BA Political Science students, and Angelo Dennis Agdeppa, third year BA Organizational Communication student, took the examination. The EIC exam was administered by this year’s Selection Board (SB) and the Office of Student Affairs (OSA).

The SB for this year was composed of Professors Carl Marc Ramota and Bernard Karganilla of the Department of Social Sciences, Professor Rosemarie Roque of the Department of Arts and Communication, and Allana Ruth Dela Peña, AY 2010-2011 EIC.

Hegina got the highest average score of 77.53 in the editorial exam

which comprised the following parts: editorial writing (50 percent), feature writing (20 percent), news writing (20 percent), and copyediting and layout (10 percent).

As the editor-in-chief, Hegina intends to continue the regular fortnightly release of issues amidst the financial constraints that the publication is facing. “The Manila Collegian will remain its pro-people and pro-student stance by serving the interests of the students and of the people. We will continue to release issues regularly, despite the financial constraints being faced by the institution. We will intensively utilize the social media in complementing the release of our print issues,” he stated.

Since 2010, Hegina has been a Features Writer of the publication and also served as the Features Editor and Associate Editor for External Affairs during the previous year. This marks the fourth consecutive time that a Features writer and Political Science major topped the editorial examination following Dela Peña, Jeo Angelo Elamparo (AY 2011-2012), and Jesse Nicole Santos (AY 2012-2013).

provide students and faculty of the university with e-mail addresses with the domain name@up.edu.ph.

The student portal was initially launched on May 22, 2013 in conjunction with the Student Den. The Student Den is a project of OSA which will permit UPM students to use four computers free of charge.

OSA, IMS LAUNCHES STUDENT PORTAL/ CONTINUED FROM PAGE 02

May Tumblr na rin ang MKule! Pwede niyo

kaming i-follow sa

themanilacollegian.tumblr.com

NEWS 05Volume 27 Number 3Monday | 29 July 2013

LOLA PATOLAMGA FULUNG-VULUNGAN

NG NAGJIJISANG ITANONG KAY ISKO’T ISKA

1 Ano ang masasabi mo sa sunod-sunod na pagpapaalis ng gobyerno at mga

pribadong kumpanya sa mga informal settlers sa kalakhang Maynila?

Tangina nila. Mga walang puso. Selfishness at its finest. — Janelita

Tsk. B*rat. Galitin nila ang sambayanan, makikita nila hinahanap nila. — superhero ng ermita

Medjo sunod-sunod naman at agad-agaran. Hindi ba pwedeng dumaan muna sa maayos na usapan bago sila bigla-biglang magpaalis? Hindi rin naman kasi ganoon kadali iwanan ang kinalakihan nilang tahanan. Medyo andun yung buhay nila. Medyo masakit. — KuriSu, Cas

Malamang pinapaalis nila yung informal settlers kasi balak nila icommercialize din yung areas na yun. Yes, people work hard for a house and lot. Pero paano magtatrabaho kung wala namang available na trabaho in the first place? Dude, it’s a frickin. Party Pilipinas! — unasacapuntas, 2011-10070, BA OrCom, CAS

Mag-aral nga kayo ng PolSci 14. — nancydrewwhoyou, CAS, 201*-*****

Hindi dapat bine-baby ng gobyerno ang mga squatters (screw political correctness), pero wala dapat matutuloy na demolisyon hangga’t walang malinaw at maayos na plano ng relokasyon. — Madason, 68315, CAS

Sana imbes na paalisin ng gobyerno ang mga informal settlers ay bigyan nila ng pansin ang mga problemang hinaharap ng mga ito. Uso ang housing project. — Joeee, 2012-04895, BS Biochem.

First of all, it is unjust and unfair to them who will be homeless. But is the government to take all the blame? I think the informal settlers have a share in their current state. I’m not saying that they deserve it, but they should do their part in preventing instances like this. — Raseac, 2010-33377, College of Pharmacy - BS Pharmacy

takteng pinaalis, kaya naman sila pumunta dito dahil sa pag-iisip na may trabaho at giginhawa ang buhay nila, ang solusyon diyan ay isa – sa probinsya ang mga trabaho para di na sila makipagsapalaran sa Maynila. — nishan09, 2012-33XXX, BSBC CAS

Sana lang they’re justly compensated. — Sworn to House Targaryen, CAS

Boss Balita? — Elfie, BA Polsci, CAS

It’s about time na aksyunan nila ung mga ika nga ay “informal settlers”, kung magagawa ito ng tama, everyone stands to gain something from it. Pero sana ang maging focus nila ay PAGBIBIGAY ng MAS MAAYOS NA BUHAY at hindi lang basta PAGPAPATALSIK sa mga kapatid nating hindi pinalad magkaroon ng maalwang buhay — Puting Balikat 66428

Ang isyu rito ay kung ano nga ba ang ugat ng problema at kung makatao nga ba ang nasabing pagpapaalis--ang kawalan ng oportunidad at aksyon mula sa

gobyerno upang mapaunlad ang kanilang pamumuhay; ang marahas na demolisyon at kawalan ng sapat na kasiguraduhan sa kahihinatnan nila pagkatapos ng demolisyon. Sana lang hindi lang sarili nila (gobyerno at mga kumpanya) iniisip nila. Hindi lang sila ang tao sa mundo. — tinaaaaa, 2010-XXXXX.

2 Sa darating na tag-ulan, sino ang gusto mong ka-sukob sa payong

mo?

Si Johnny Depp. — Janelita

Joyce Pring. — superhero ng ermita

Syempre siya at siya lang :”> Kahit na medyo nasa malayong parte siya ng Taft, handa akong sumugod sa baha para lang makita siya Heehee — KuriSu, CAS.

Duh, edi yung taong gusto ko. Ano ba, alam kong ginagawa din nating rason ang tag-ulan para lumandi. Kaya sige bira lang! WET season nga diba. Time to get WET! — unasacapuntas, 2011-10070, BA OrCom, CAS

Kahit sino dun sa Block 3 na PolSci boys, Batch ‘12-’13. — nancydrewwhoyou, CAS, 201*-*****

Payong? Madalas nagpapaulan ako. Naha-highlight kasi ng wet look ang miserable kong buhay. — Madason, 68315, CAS

Ung dance partner ko sa PE. — Joeee, 2012-04895, BS Biochem.

Si *insert name here* na taga-*insert white college here*. :> — Raseac, 2010-33377, College of Pharmacy, BS Pharmacy

maliit lang payong ko, kung sakaling may makitang nangangailangan, papayungan ko siya, bahala ng mabasa ako — nishan09, 2012-33XXX, BSBC, CAS

Kim, ilang payong mo na ang naiwala ko, ilang pagpapahalagang sa simpleng paraan ay hindi naipakita. Itong huli, itatago ko lang sa bag; sabay tayong magtampisaw sa ulan. Happy Anniversary. — Elfie, BA PolSci, CAS

Hindi sapat ang ulan, dapat may baha rin para hindi lang “sukob” ang pagsaluhan namin ni “that guy” ifykwim — Puting Balikat, 66428

Ngayong tag-ulan, gusto ko sanang ikaw ang kasukob ko. Kaso, may pinapasukob ka na, di naman tayo kasyang tatlo. Kayo na lang, at least, umuulan, ‘di halata ang luha ko habang masaya kayo sa payong ko. Di bale, siguro, sa susunod na tag-ulan, iba na may hawak ng payong ko. (Chos. Tinatawagan ko pala ang tatay ng mga anak ko, panagutan mo kami. :D) — The Great Gun Master: ANEK!, 1976-01220

Hindi ako maghahanap ng makaka-sukob sa payong ko. Hihintayin ko na lang na dumating “siya”. Siya kasi yung magpapasukob sakin sa payong niya. — tinaaaaaa, 2010-XXXXX

Kahit may sarili na akong payong, makikisukob pa rin ako sa’yo. :) - your thunder buddy, CAS

BA-BABA-BABA-NANA, BA-BA-BA-BABA-NANA! POTATOOOOOO!

Wazzzupppp mga afowhz! Dahil sooper-uberrrrr-dooperr cutie-patoootie ng mga bebeh minions, makikiride-in-the flow rin ang inyong evah beautiful lolaaaaa! Perouzz stop-think-wait-a-minute maid! Lucy the fashown and spy goddesh ang peg koouh ngayouwnz! Sarreh ka na lang Lolo Upo, hot kasi accent ni Gru eh, so kewl off muna tayouz!

Kakalerkey ang mga sinumbong niyo mga apouz, nakakatigas ng banana at potato! Marami namang minions ang Yu Fi Em, kaso lang gumaganditz hindi naman everdeen! Why are yah soooo dizpicable mga feofle? Huwai don’t you make gaya-gaya my labz Gru, dizpicable turned goodie gracious? Huwell, aniweiz-maiz, here na nga ang mga dizpicable chismis na nakalap ng akesh radaaaaaar! Banana potatooooo!

Dizpicable Chismis Numbah Uno: Bagalicious MinionsOh-nose-na-mas-long-pa-sa-ilongs-ni-Gru! Huwat is itetch chakang chika that I hear that so bagalicious daw ng pag-aayowz ng sweldo ng mga Supsup Alalayz? Ispluk ng aketch mga afowhz, higit tres months na peruh waleyz pa rin ang kanilang datung! How about the graduatez na unemployed pa rin at Nida Blanca ng moola four fuhunanz? The graduatez na magtutuhog-brows and Nida Blanca the moneyzzz? Bloop, bloop.

Bloop bloop din ang mga diyos na waley ma-Just Give Me a Reason why waley datungz. Asan na-goes ang cashness ng mga afowhz ko? Like they medyo made hirap and offer serbisyowzh to you po kaya?! Huwai not i-midget-ly giv dem the sahowdz that they deserve? Aba, aba, meyk it fast-faster-fastest! HinaTEXhanap na ni mudra ang money-kels!

Lagesh ganitesh ang peg vagdating za datong. Yungz truth? Deh kayangz m a g v u d g e t ng maayoz? A l o w c a t e alowcate din vag may vayag, ay taym palaz!

Dizpicable Chismis Numbah

Dos: Bekesyon Profezzars

mga seven-ey-em landitz landitz tayms nila para lhungz makapazzok, taz nazzaan ka Eliza zi zerr at mamzies? Kahit selfie sa instagram with hashtag #classwaleypapasok #magseselfieakesh at wagaz na tag sa whole barangayzz wuzz pa rin. Wala vah kayesh minions na pwedesh utuzan na chikahin yung klaz to meyk zavihin waley akesh, magdiwang?! Jujuenrikels! Ayouz ayouz din profficcinoes!

Dizpicable Chismis Numbah Tres: Dirtay IschoodentsOh em gashibelles! Hindi lang profficcinos ang zinuzumbongz ng akesh mga afowzh, pati their fellow-ship afowzh ay ipapa-arrest na nila kei Silas Ramsbottom dahil sa pagmimisbehave! Sumvhongz nila, ang kanilang mga fellow-ship afowzh ay wuzz knows how to make tapon their trashes. Like its make iponz na lang sa tables ng Gab-riel Cafe! Throw throw din pag may taym mga apouz, layk you have no yaya hir! Deez ez Yu Pee so u make ligpit ligpit your kalats! Anovahh! Andamehh nahh ngang flies sa Gab-riel Cafe, dinadagdagan niyo fah sa di niyo pagtatapon! Quortesy and ressfect na lhungz sa mga kapwa niyo afowhz ko na want-ness din naman mag-eat at pumwesto sa Gab-riel Café! Be like bebeh minion Carl and Kevin, they make liniz liniz the kalatz, with matching maid coschume! Huel, waley tayo pang-fay ng minions na magliligpit, so borrowing prom the doctrine ng komport rum, clean as you go! Kaya clean your kalat or I won’t let you go!

Kaya mga minions ng Yu Fi Em, umayosh ayosh kayo. I’m gonna like TAZEEEER you and kulong you in the compartment, like huwaant happened to Bebe Gru! Bantay zaradough kaya kayowhz ng akesh mga aphouzzz! At zunn za mga nagkesh cashness nay, nood nood din ng Dizpicable

Mi! Huwag bazta bazta pagkalatz na peyboritz ang minions kung hindesh pa napawash yung pheeellllmmm!

Para magesh bakitzUNDERRRWEAAARRR!

BLOOP BLOOP! BA-BA-BA-BABA-NANA! POTATOOOO!

SEE YOU WHEN I SEE YOU, YU FI EM!

TAZEEEEER!

Avah Avah Avah! Mukhang bekesyon pa rin ang peg ng ibang mga torpezzors. Pazzok pazzok din za allotted taym, mga proffieccino! Hindiz kayowz magpepekita taz todo kayohz pa-make-up clazz sa dulo ng sems? Cosmetics vah course ng aking mga aphouz? Required na silesh mag blush-on? I mean, wawalicious naman mga aphouz kesh. Layk they make peel-a na bagough fha lhungz magvukas El Ar Tee then dey gonna keym to iskewl na waley si profficcino. Nih waley man lhungz text four aketch afouwzh na yun lhungz class zsa arawz na yun? Kinansel kayesh nila ang

Pwede ring ipadala ang inyong mga sagot sa pamamagitan ng pag-text sa 09069447782!(Pero bawal ang textmate!)

06 CULTURE

MendiolaSa Krosing ng Ideya, Hinanakit at Tadhana

ANGELO DENNIS ALIGAGA AGDEPPA AT RUTH GENEVIEVE AUSTRIA LUMIBAO

GUHIT NI NOEMI FAITH ARNALDO REYES

ALAS DOS NG HAPON SA MENDIOLA. Mataas ang tirik ng araw. Niyayanig

ang mga kalye na nakapalibot dito dahil sa sigaw ng mga aktibista. Pero bukod sa nakakabinging mga sigaw at nakakarinding mga busina ng sasakyan — may mga boses na nais umalpas at gustong mapakinggan.

Karaniwan na ang ganitong eksena sa Mendiola. Dito natin makikitang nagtatapo ang lahat ng uri ng tao – anuman ang kanilang katayuan sa buhay. Dito, sa araw na ito, magtatagpo ang apat na tao. Hindi nila kilala ang isa’t isa. Hindi rin sila pare-pareho ng mga pananaw sa buhay.

Hindi ito kwento ng apat na tao na magiging magkaibigan sa dulo. Ito ay kwento ng isang sistema, at kung ano ang nagawa nito sa pananaw ng iba’t ibang tao. Ito ay kwento ng apat na taong nagsusumikap o lumalaban na mabuhay sa isang mapoot na mundo.

Ito ang kwento nating lahat.

Miggy*, EstudyanteAng init! I cannot take this anymore.

Si Manong na katabi ko dito sa jeep has sweat dripping from forehead to neck – so much for the smell. Stuck na ako dito sa traffic for what seems like forever. All of these hassles were caused by those raucous militants trying to enter Malacaňang. Traffic na nga, pina-traffic pa nila lalo. Can’t they just go home and study? I mean, kung nasa loob sila ng classroom, hindi sila pagpapawisan, at hindi pa sila magiging perwisyo sa ibang tao. It is a win-win situation for everyone, especially me.

Darating pa naman si Daddy ngayong gabi. Hindi ko tuloy siya masasalubong mamaya dahil late na ako. Sayang naman kasi tatlong taon ko na siyang hindi nakikita, but look at what he have done for us. Dahil sa paghihirap niya, umaasenso na kami. And maybe, someday, I will be like him. Pupunta ako abroad, find the so-called greener pastures and... Voila! I will be a successful engineer, and earn lots of money. Then, I’ll be happy.

Ang dami kong gustong gawin. I cannot dedicate my life to what they call a revolution. Napaka-futile ng gusto nilang mangyari. Hindi perpekto ang mundo. Hindi mo naman pwedeng baguhin ito nang biglaan. Kung nagtrabaho ka na lang, hindi ba may mas mabubuting idudulot iyon sa iyo?

Dahil sa mundo na ito, you have to take care of yourself. You have to work hard kung gusto mo talaga na maging maayos ang buhay mo. If I joined the rally, eh di nawalan lang ako ng oras na mag-aral, o kaya, pagod na pagod na ako pagdating sa bahay then hindi na ako makakapag-aral. Kailangan kong mag-aral para magkaroon ng magandang buhay. Ayoko nga na magaya sa isang snatcher o pulubi. Kailangan kong mag-aral para magkaroon ng magandang trabaho. Kailangan ko ng magandang trabaho para magkaroon ng sapat na kita. Iyon ang sistema ng mundo – live with it or die.

Sana naiintindihan nila iyon. Eh di sana, nakauwi na ako.

Dodong*, MagnanakawLumaki at nagka-malay na ako sa mga kalsadang ito. Nagutom, nasugatan at sinubukang maging masaya. Lahat, nakasalamuha ko na sa maliit na mundong ito — kung hindi nakausap, ninakawan.

Sa dami ng mga ninakawan ko, hindi ko na maalala ang mga mukha ng bawat isa. Marami na akong ninakawang estudyante, minsan sa kalsada at minsan sa loob ng dyip. Sa mga selpon nila ako nakakakain ng sapat hanggang kinabukasan. Sa mga “donasyon” nila ako nakakatikim ng mainit at malambot na manok sa hapunan. Kung gaano kadumi ang tingin nila sa amin, ganoon naman kalaki ang nakukuha namin sa kanila.

Ninanakawan ko rin ang mga aktibistang nagpupunta dito sa Mendiola. Kapag may rally, mayroong pera ang mga katulad ko. Parang piyesta, kumbaga. Kuha lang nang kuha. Pero ang hirap pala talaga nakawan ang isang taong naghihirap din tulad mo. Narinig ko na silang magsalita tungkol sa sistema, at batay sa pagkakaintindi ko, tama sila. Siguro, sa mata ng iba, para akong tanga — ninanakawan ko ang mga taong nagtatanggol sa akin. Habang ako, heto, palakad-lakad, patingin-tingin sa mga wallet at selpon ng iba.

Ipit na ipit na ako. Hindi ko alam kung kaya ko pa bang magbago o kung magbabago pa nga ba ang pagtingin ng lipunan sa mga katulad ko. Ayoko naman kasi talaga sanang maging ganito ang pinagkikitaan. Totoo, gusto kong yumaman, pero ayokong maging pahirap. Ayoko na.

Sinunog na ng araw ang balat ko at galon-galon na rin ang idinilig ko sa bawat sulok ng Recto. Kumapit ako sa patalim, pero kahit kailan ayokong hawakan ito nang mahigpit sa palad ko. Ayoko namang maging mamamatay-tao; masyado nang marami ang pinapatay ng sistema. Ang ilan sa kanila, mga kaibigan ko. Sila yung mga taong nangarap din naman minsan sa kanilang buhay.

Pero hangga’t walang nagbabago, wala na akong magagawa kundi ang mamuhunan at tumakbo. Paraan ko ito para mabuhay sa lipunang ito. Maghihintay ako. Sana, dumating na ang pagbabago.

CULTURE 07Miggy*, EstudyanteAng init! I cannot take this anymore.

Si Manong na katabi ko dito sa jeep has sweat dripping from forehead to neck – so much for the smell. Stuck na ako dito sa traffic for what seems like forever. All of these hassles were caused by those raucous militants trying to enter Malacaňang. Traffic na nga, pina-traffic pa nila lalo. Can’t they just go home and study? I mean, kung nasa loob sila ng classroom, hindi sila pagpapawisan, at hindi pa sila magiging perwisyo sa ibang tao. It is a win-win situation for everyone, especially me.

Darating pa naman si Daddy ngayong gabi. Hindi ko tuloy siya masasalubong mamaya dahil late na ako. Sayang naman kasi tatlong taon ko na siyang hindi nakikita, but look at what he have done for us. Dahil sa paghihirap niya, umaasenso na kami. And maybe, someday, I will be like him. Pupunta ako abroad, find the so-called greener pastures and... Voila! I will be a successful engineer, and earn lots of money. Then, I’ll be happy.

Ang dami kong gustong gawin. I cannot dedicate my life to what they call a revolution. Napaka-futile ng gusto nilang mangyari. Hindi perpekto ang mundo. Hindi mo naman pwedeng baguhin ito nang biglaan. Kung nagtrabaho ka na lang, hindi ba may mas mabubuting idudulot iyon sa iyo?

Dahil sa mundo na ito, you have to take care of yourself. You have to work hard kung gusto mo talaga na maging maayos ang buhay mo. If I joined the rally, eh di nawalan lang ako ng oras na mag-aral, o kaya, pagod na pagod na ako pagdating sa bahay then hindi na ako makakapag-aral. Kailangan kong mag-aral para magkaroon ng magandang buhay. Ayoko nga na magaya sa isang snatcher o pulubi. Kailangan kong mag-aral para magkaroon ng magandang trabaho. Kailangan ko ng magandang trabaho para magkaroon ng sapat na kita. Iyon ang sistema ng mundo – live with it or die.

Sana naiintindihan nila iyon. Eh di sana, nakauwi na ako.

Dodong*, MagnanakawLumaki at nagka-malay na ako sa mga kalsadang ito. Nagutom, nasugatan at sinubukang maging masaya. Lahat, nakasalamuha ko na sa maliit na mundong ito — kung hindi nakausap, ninakawan.

Sa dami ng mga ninakawan ko, hindi ko na maalala ang mga mukha ng bawat isa. Marami na akong ninakawang estudyante, minsan sa kalsada at minsan sa loob ng dyip. Sa mga selpon nila ako nakakakain ng sapat hanggang kinabukasan. Sa mga “donasyon” nila ako nakakatikim ng mainit at malambot na manok sa hapunan. Kung gaano kadumi ang tingin nila sa amin, ganoon naman kalaki ang nakukuha namin sa kanila.

Ninanakawan ko rin ang mga aktibistang nagpupunta dito sa Mendiola. Kapag may rally, mayroong pera ang mga katulad ko. Parang piyesta, kumbaga. Kuha lang nang kuha. Pero ang hirap pala talaga nakawan ang isang taong naghihirap din tulad mo. Narinig ko na silang magsalita tungkol sa sistema, at batay sa pagkakaintindi ko, tama sila. Siguro, sa mata ng iba, para akong tanga — ninanakawan ko ang mga taong nagtatanggol sa akin. Habang ako, heto, palakad-lakad, patingin-tingin sa mga wallet at selpon ng iba.

Ipit na ipit na ako. Hindi ko alam kung kaya ko pa bang magbago o kung magbabago pa nga ba ang pagtingin ng lipunan sa mga katulad ko. Ayoko naman kasi talaga sanang maging ganito ang pinagkikitaan. Totoo, gusto kong yumaman, pero ayokong maging pahirap. Ayoko na.

Sinunog na ng araw ang balat ko at galon-galon na rin ang idinilig ko sa bawat sulok ng Recto. Kumapit ako sa patalim, pero kahit kailan ayokong hawakan ito nang mahigpit sa palad ko. Ayoko namang maging mamamatay-tao; masyado nang marami ang pinapatay ng sistema. Ang ilan sa kanila, mga kaibigan ko. Sila yung mga taong nangarap din naman minsan sa kanilang buhay.

Pero hangga’t walang nagbabago, wala na akong magagawa kundi ang mamuhunan at tumakbo. Paraan ko ito para mabuhay sa lipunang ito. Maghihintay ako. Sana, dumating na ang pagbabago.

Andres*, Aktibista“LUPA, SAHOD, TRABAHO, AT KARAPATAN, IPAGLABAN!”

Tagaktak na ang pawis ko. Pero patuloy ang aming pagsulong. Madami na akong naririnig na nagrereklamo dahil sa trapik na dinulot ng aming pagkilos. Akala ko, ito na ang dulong dambana ng lahat ng ipinaglalaban namin. Pero mismong ang mga taong pinaglalaban namin ang siya rin na sumusumpa sa amin.

Sana naiintindihan ng ibang tao. Hindi ko ito ginagawa para sa sarili ko. Hindi ko ito ginagawa para lamang mayroon akong dahilan na hindi pumasok sa klase. Mas mahalaga pa kaysa sa 0.25 incentive ang ipinaglalaban ko. Marahil ay hindi mo rin naman maitutumba sa isang oras ang sistema na umiiral nang mahigit isang daang taon na ang nakalipas. Pero hindi ibig sabihin nito ay kailangan na nating sukuan.

Alam naman natin na may mali sa sistema, pero bakit natin hahayaan na magpatuloy ito? Hindi na kailangang magnakaw nang magnanakaw kung binibigyan siya ng batayang serbisyong panlipunan. Hindi na kailangang humarurot ni Manong Jeepney Driver kung sapat ang kinikita niya araw-araw. Hindi na kailangang mag-alala ng mga estudyante na mawawalan sila ng gamit kapag dumaraan sa lansangan. Hindi naman magagalit ang mga tao kung walang masamang nangyayari sa kanila. Hindi mag-aalsa ang tao kung may tumutugon sa masama nilang kalagayan ngayon.

Lumalaban tayo dahil may isang sistema na kailangang itumba. Ito ay isang sistema na patuloy na kumikitil sa mga karapatan ng mamamayan. Lumalaban tayo dahil may mali – dahil kulang ang pondo para sa edukasyon, dahil sa mga nangongotong na opisyal, o simple dahil hindi pantay ang pagtingin sa mahihirap at mayayaman. Hindi lamang ako, at kaming mga tibak, ang naaapektuhan. Lahat tayo ay nadadamay.

Hindi kaya ng isang indibidwal na labanan ang isang sistemang namamalagi na bago pa man tayo pinanganak. Ito ang panahon para tayo ay magsama-sama at lumaban. Kitang-kita na kung ano ang mali – tayo na lamang ang kulang. Kaya paumanhin na lamang sa mga taong nagambala namin dahil sa aming ingay at pagdulot ng mabigat na trapik. Kami ay lumalaban para din sa inyong mga karapatan. Dumadaan kami sa mga lansangan dahil umaasa kami na makita ninyo kung ano ang aming pinaglalaban.

Balang araw, sana, kayo rin ay makibaka.

Mang Rudy*, DrayberNakita ko na kung paano binago ng panahon ang bahaging ito ng Maynila. Tumanda na ako sa pagmamaneho ng dyip at ilang henerasyon na rin ng estudyante at manggagawa ang hinatid ko. Narinig ko na lahat ng klase ng sigaw sa Mendiola — mula sa paghabol sa mga magnanakaw hanggang sa sigaw ng mga aktibista. Sa windshield, rear mirror at side mirror ko nakita ang lipunan. Madali nang makita kung alin ang katotohanan at ilusyon.

Kahit gobyerno, hindi na ako kayang utuin. Kung talagang umuunlad ang bansa, bakit ang baryang binabayad sa umaga, barya pa rin kapag inaabot ko na kay misis? Partida, lahat ng kita ko sa araw na iyon, binibigay ko sa kanya. Kulang, napakakulang talaga.

Pero wala akong ginawa para rito. Napagod na lang ako sa pagtingin, pagdaan at pagsubok na kalimutan ang mga nakikita ko.

Ang layo na ng nilakbay ko, pero wala pa rin akong nararating. Ang layo pa rin ng agwat ng mga anak ko sa mga pasahero kong estudyante nag-aaral sa mga pribadong pamantasan. Iniisip ko, siguro kaya ganito ang buhay namin, kasi wala akong ginawa. Dumating ako noon sa punto na handa na akong bumaba sa dyip ko para sumama sa mga rally ng mga aktibista. Pero anong ginawa ko? Umupo lang at tinapakan lalo ang gas. Sa halip na sumigaw ako kasama nila, sila ang sinigawan ko.

Inuna ko ang tawag ng sikmura bago ang sigaw ng damdamin at pagbabago.

Wala akong inisip kung hindi ang sarili ko at ang pamilya ko. Hindi ko naisip na baka sa pagsigaw ko noon kasama sila, may mas marami akong perang ibinibigay ngayon sa misis ko. Baka kung sumama ako noon, hindi ako namomroblema sa araw-araw na pagtaas ng diesel.

Naging pasahero ko ang bulok na sistema, pero hindi ko siya pinagbayad. Naging pasahero ko rin sana ang pag-unlad, pero hindi ko siya sinuklian.

Kung tutuusin, mayroong magkakaibang trabaho, paninindigan at estado sa buhay ang apat na taong ito. Maaaring nakasalamuha mo na sila. Maaaring nainis ka na sa kanila. Maaari rin na mayroon kang kakilala na kagaya nila o higit sa lahat, maaaring isa ka sa kanila. Ngunit, labanan man o sundin ang kanilang

pasya, napapaloob sila sa iisang nabubulok na sistema.

Ito ay isang sistema kung saan ang lumalaban ay lalo lamang na inaapakan. Ito ay isang sistema kung saan ang mahihirap ay lalong sinisipa. Ito ay isang sistema na umiiral lamang sa halaga ng pera. At dahil dito, ang mayayaman ay patuloy na naiipit sa mapaniil na gulong ng kahirapan.

Hindi kaya ng isang tao na patumbahin ang sistemang ito. Pero kung magsasama ang apat na ito, magtagpo at magkasundo, maaari nilang baliktarin ang sistema – maaaring magkaroon ng rebolusyon.

At oo, pati ikaw, kasama sa gulong na ito. *Lahat ng pangalan na nakasaad sa artikulo na ito ay kathang-isip lamang.

08 FEATURES Volume 27 Number 329 July 2013 | Monday

Built for ILLUSTRATION BY PRINCESS PAULINE CERVANTES HABLA

SlaughterFaculty rank-and-file

CHRISTIAN REYNAN IBANEZ DURANA

EVERY MOVE THAT THE gladiator made showed

the warrior’s willingness to survive.

The gladiator scans the arena. The roars of the beasts, the insults hurled by the audience, and the disdain of the emperor; all of which foretold his impending death—and yet he consented.

This is the very allegory of the academic rank-and-file. The system betrayed them. Condoned, they are left alone by the brutish savagery of the arena, forced to battle their own league and relegated to offer the primitive desires of the audience: carnage. Academic freedom became a continuum they cannot escape.

IN STADIUM (The Arena)

The arena transformed into a canvas of red.

The desire of the university towards being a globally-recognized research and academic institution calls for the fidelity of the academic rank-and-file. The tenure system promulgated in the university provides assures standardization and the domestication of the faculty. Fundamentally, tenure is the system’s due process. It lies on the principle of developing academic freedom by establishing intellectual autonomy within respective disciplines. Ironically, the process seemed to purport injustice and exploitation.

While one cannot condemn the logic, the implementation comes quite circular and dubious. Tenure system is an “up or out” procedure where the only recourse to survive is to excel. The condition sets the professor into entrapment. For one, the implicit “publish or perish” academic maxim under the peer review system subjects the faculty to two particular problems: the publishing and the perishing.

Publishing within the

academe seems to be turning into a strategic enterprise, as posited by Sarah Kendzior of Al-Jazeera. Kendzior stated that the culture is less of producing knowledge, but more on producing knowledge marketed to appeal professional security than relevance. Such claim is further asserted by Dr. Daniele Fanelli of the University of Edinburgh, in his analysis of how the “publish or perish” culture distorts the scientific process of research itself. He furthered that academic publications lean towards “positively publishable” results. Competitive academic environments attract higher competition for research funding and academic position. Such competitive nature, he furthered, while escalating productivity, increases the bias against researches that are not “internationally marketable”. In an article from the Philippine Collegian published last January, Social Science professor Judy Taguiwalo from UP Diliman takes this issue in context by differentiating the natural or hard sciences from the social sciences. She stated that standardizing the requirements puts premium on certain domains over the others. Hard and natural sciences, for example are more likely to produce positive results, thereby rendering it internationally marketable. Social Sciences, due to its complex nature, tend to be locally oriented. Researches then, which subscribes to the “positive” framework, tend to be the standard, and have the greater possibility to be published. Corollary, researchers would have to provide “positively publishable” results so as to secure academic position and research funding.

Being the National Health Sciences Center,

Grievances from the UP

UP Manila essentially leans towards the “positive” research excellence framework, since they are dwelling with matters concerning health and medicine. But to uphold a certain rigor and method over other disciplines could threaten the notion of academic freedom as researches from other disciplines, such as the social sciences, may be relegated to a lower stature.

That leads to nowhere else but perishing.

IN BELLUM (The Battle)

Thrust the sword into another man’s flesh. Survival is reserved only for the victor.Tenure necessitates hierarchy, yet this only results to inequality. A tenured staff is more privileged in terms of job security and career mobility, but these rights are deprived from the untenured. The untenured works merely to conform; acting beyond what is stated beyond such contract would render them vulnerable for termination. Also, the untenured is the university’s bait to cushion the financial demands brought about by increased number of tenured faculty. Despite demeaning working conditions, the untenured is subjected to policies and rules that basically fit the tenured. The untenured, to achieve a secured academic position and greater salary, obviously would do all means in order to get his or her research published.

Deprived of the investment that should have been mandatorily provided by the university, faculty members who have not been granted tenure compose the larger proportion of the faculty population—this

basically contradicts the principle of the tenure system. The tedious promotion and tenure process prolong the burden to comply and excel, rendering even tenured staffs to avert renewal of their contracts. Simply put, too much tenured faculty is costly, thereby rendering the administration without any choice but to resort to expedient administrative and austere strategies. In corollary, such faculty class system ironically undermines quality and research excellence since attaining tenure becomes a privilege instead of being a product of a competitive career mobility system. The untenured, given lesser rights, is vulnerable to manipulation and repression, rendering the quality of education at risk, according to the American Association of University Professors. It is due to the fact that the very institution that conferred to the academe the power to ensure scholarly development has failed to do its duly mandated function. Quality education is compromised.

Not all martyrs die without fighting.

IN SANGUIS (THE CARNAGE)

Blood spewed everywhere. Wrath was unleashed.

Greater career opportunities can be found outside the university. This is sufficiently true as the university is seemingly caught in the endless continuum of hiring and rehiring more instructors. Besides having limited standing towards matters that concern the university, the rank-and-file is likewise subjected to other blunders of the system. Faculty members suffer

from late disbursement of their salaries. Also, despite having an academic union, there have been instances where the rank-and-file was not consulted in crafting important policies for the university. Limited participation renders them vulnerable to possible repressive administrative maneuvers.

The State, meanwhile, has been absolved from its neglect. As a result of impassivity of the State to finance its educational institutions, the stringent process to attain tenure could loosely equate to austerity measures set by the administration. Lack of State budget appropriation would mean lack of academic items - items that a professor needs in order to stay and teach in the university. Attaining tenure, thus, does not necessarily translate to attaining academic items. Greater academic items strengthen the faculty-student ratio: a prime indicator of quality education.

Continued on Page 09

FREESTYLE 09Volume 27 Number 3Monday | 29 July 2013

PGH ADMIN ISSUES MEMO ON NEW LAB RATES / CONTINUED FROM PAGE 02

undergo free laboratory. With this policy, we can expect them to wait much longer because they have to get the approval first. It’s like having no free labs at all,” Ebesate stated in The Philippine Star.

Illegal Implementation

Santos furthered that the recent memorandum was “illegitimate” as it was not approved by the Board of Regents (BOR). The University of the Philippines (UP), which is governed by the BOR, manages the PGH.

“Iba po ang ipinapatupad ng PGH administration sa napagkasunduan noong

SIGN S

BUILT FOR SLAUGHTER / CONTINUED FROM PAGE 08

The tenure system, from being a due process, became the rank and file’s form of a class system. Other standards of consideration, such as student evaluation tests and services rendered, are all devaluated in terms of its essence as standards, making

marapat na pagprayoridad sa pagbigay-tirahan sa mga mamamayan sa halip na pagbibigay ng pribilehiyong magmay-ari ang mga kapitalista at korporasyon.

Ang pagtaliwas ng pamahalaan sa mandatong ito ay malinaw na manipestasyon ng patuloy nitong paglimita sa karapatan ng mga mamamayan. Kung walang kakayahan ang pamahalaan na ipagkaloob ang kanilang mga batayang karapatan, wala rin itong karapatang palayasin sila sa kanilang lupang panirikan hanggang sa makapagbigay ito ng mga serbisyong tutugon sa kanilang pangangailangan. Hangga’t hindi nabubuwag ang monopolyo ng lupa at industriya ng mga naghaharing uri, ang pag-asa sa kaunlaran ay mananatiling pag-asa na lamang.

Ang patuloy na pagkiling ng estado sa iilan at ang pagtalikod nito sa karamihan ay isang kabalintunaan. Kolektibong aksyon mula sa mga mamamayan ang kailangan upang baliktarin ang hirarkiya. Ngunit sa maling pagtingin ng ilang mga Pilipino sa pakikibaka ng mga maralitang lungsod para sa kanilang karapatan, malabong marating ang adhikaing maipaglaban ang kanilang karapatan. Kaya kinakailangang gumising ang lahat mula sa panlilinlang at maging mulat sa tunay na kinasasapitan ng bayan. Kinakailangang sumalungat sa daloy ng kasaysayan at makibaka para sa pambansang kaunlaran.

Ang terminong lungsod ay sumasalamin sa kaunlaran ng isang lugar. Ito ang langit na minsang pinangarap at pinagsumikapang marating ng mga Pilipino mula sa kanayunan. Sa kabila nito, hindi langit ang narating nila bagkus isang impyerno kung saan pati ang lupang tatapakan ay ipagkakait pa sa kanila. Ang pagkakaroon ng mga maralitang lungsod ay isang kabalintunaan sa mismong esensya ng lungsod. Kung paiiralin ang pagiging pragmatiko, tanging pagpapalayas ang makikitang paraan. Ngunit kung susuriin ang puno’t dulo nito, mapagtatanto ang isang mas malawakang suliraning kinakaharap ng bayan- ang pag-iral ng isang bulok na sistemang ekonomiko at politikal na kiling sa iilan at kontra-mamamayan.

Isang malaking pasakit para sa mga maralitang lungsod ang mapagkaitan sila ng maayos na pamumuhay. Ngunit higit pa ang daranasin nila kung ang mga kapwa Pilipinong inaasahang uunawa at ipaglalaban sila, ay siyang magtatakwil sa kanila.

Hindi sila nang-aangkin ng anuman. Ang mabuhay nang may dignidad lamang ang kanilang ipinaglalaban. Hindi sila ang sakit ng lipunan na bumabalakid sa pambansang kaunlaran. Sila mismo ay biktima ng umiiral na bulok ng sistema. Hindi isang simpleng pagbalikwas ang kanilang paglaban. Ang mga hagupit ng daluyong ng kasakiman ay tumatawag sa mas pinaigting na pakikibaka. Isang pakikibakang kinabibilangan ng lahat ng Pilipino. Ito ang pakikibaka sa pagkamit ng kalayaang mamuhay malayo sa ligalig buhat ng mga pananamantala ng iilang nasa kapangyarihan at sa paghusga ng lipunan.

LANGIT, LUPA, IMPYERNO / MULA SA PAHINA 12

nakaraang taon. Binigyan lamang ng kapangyarihan ng (UP) President upang siyasatin ang PGH Class D Rates. Hindi naman talaga ito inaprubahan ng BOR,” Santos disclosed to The Manila Collegian.

Call Against Privatization

Following the implementation of the memorandum, several groups, students, teachers, and patients held a protest outside the PGH-Out Patient Department (OPD). Among the groups present were: AHW, Doktor ng Bayan, Health Students Progress, Unity Medicine Foundation, Health Alliance for Democracy (HEAD), and Network Opposed to Privatization.

the tenureship of a professor a crucial measure on attaining the goal of the university to be globally competitive in terms of fulfilling research standards.

Most of all, the tenure system alienated the professor from the student, the most integral dynamic that could keep this academic system alive. Tenure alienated the faculty from the truest essence of education: to teach because someone wants to learn.

Brutish and barbaric, the system confined the rank-and-file to these hallows of desolation. But slaves are destined to conquer as emperors are destined to be conquered. The grievances of the rank-and-file are too loud enough to be not heard. Martyrs fight until their last drop of blood is shed.

And as the martyr is subdued, those who were left behind are meant to avenge the fallen warrior.

Former Chancellor Arcadio, for instance, borrowed teaching items from the National Institutes of Health to fill the lack of such items in CAS. However, his administration left without providing means to fill the void created from the transaction. As a result, 12 professors were stripped of their teaching items from the largest college in UP Manila.

Tragically, the definitive purpose of serving the people through the art of teaching was relegated as nothing more as a means to conform into the tenure system- a mere battle of conscience between “what’s there for me?” and “what’s there for them?”

LIBOTLARAWANG KUHA NIKERWIN POBLETE LIM

read and download MKule issues atissuu.com/manilacollegian

“TELL ME WHERE IT

HURTS. TEXT ME: 09069447782.”

- XOXO, LOLA PATOLA

NASA FACEBOOK DIN AKOOO. FIND

ME DURR.

10 EDITORIAL Volume 27 Number 329 July 2013 | Monday

Kamatayan ang inilapat na lunas sa karamdamang dinaranas ng masang

naghihirap.

Lalong isinara ng Philippine General Hospital (PGH) ang pinto nito sa mga mahihirap nang ipinatupad ni PGH Director Jose C. Gonzales ang Memorandum No. 2013-12 o “The Revised Rates of the Department of Laboratories” noong Hulyo 12. Ang nasabing memo ay nagsasaad ng pagbabago sa iskema ng pagsingil sa mga serbisyong ibinibigay para sa mga pasyenteng itinuturing kabilang sa “Class D” o ang mga pasyenteng sinasabing kabilang sa “poorest of the poor.” Ang isang pasyente ay maituturin na kabilang sa “Class D” ayon sa mga sumusunod na pamantayan: una, kung ang buwanang kita ng pasyente ay eksakto o mas mababa pa sa miniumum wage na itinakda para sa National Capital Region; pangalawa, kung ang pasyente ay biktima ng mga kalamidad tulad ng sunog at pagbaha; at panghuli, kung ang pasyente ay nakararanas ng malubhang karamdaman. Ayon sa datos ng All UP Workers’ Union, 98% ng pasyente sa lahat ng charity wards at charity ICU sa PGH ay kabilang sa “Class D.”

Ayon sa naturang kautusan, mayroong mga serbisyong hindi na maibibigay nang libre sa mga pasyente kahit sila ay nabibilang na sa “Class D.” Ito ay sa kadahilanang kailangan na nilang bayaran ang mga serbisyong may presyong lalagpas na sa halagang itinalaga ng naturang institusyon bilang libre. Halimbawa, kung ang serbisyong kailangan ng pasyente ay nagkakahalaga ng humigit kumulang sa P1,000, dapat na niya itong bayaran bilang ang mga serbisyong libre ay iyong mga nagkakahalaga lamang ng hanggang P100. Sa kabilang banda, mayroon pa ring mga serbisyong matatawag na libre subalit sa unang paggamit lamang. Pagkatapos nilang magamit ang alinman sa 44 medical procedures na naitakdang libre sa unang paggamit ay kailangan na nila itong bayaran. Kung nais nilang makakuha ulit ng libreng serbisyong medikal, kailangan nilang magsumite ng ilang dokumento tulad ng isang clinical abstract na nagsasaad ng therapeutic plan at ang tinatayang presyo ng pagpapagamot at isang liham mula sa pasyente na babayaran ng isang kongresista o politiko ang pagpapagamot.

Mahihinuha ang ilang kabalintunaan sa pagpatupad ng nasabing kautusan. Una na rito ang paglimita sa mga serbisyong medikal na makukuha ng mga mahihirap nang libre. Matatandaan na bago ipatupad ang nasabing memorandum, 192 sa 245 na serbisyong medikal ay libre para sa mga pasyenteng kabilang sa “Class D.” Ayon sa administrasyon ng PGH, ang nasabing polisiya ay naka-angkla sa pagpapatupad diumano ng “rationalization” at “efficiency” sa pagbibigay ng sebisyong medikal para sa mga pasyente ng PGH. Isa pa, sinasabing ipinatupad ang nasabing memorandum upang maiwasan ang pagkakadoble ng mga hinihinging laboratory exam ng mga doktor sa mga pasyente. Ngunit, kung susundin ang linya ng mga argumentong ito, hindi makatarungan ang paraang inihain ng nasabing ospital. Sa katunayan, ang polisiyang ito ay isang porma ng panggigipit ng administrasyon ng ospital sa mga mahihirap na pasyente. Isang sampal sa isang institusyong itinuturing na panig sa mamamayan ang siya pang unang magsasara ng pinto nito para sa mga mahihirap na Pilipinong nagnanais malapatan ng lunas sa kanilang mga karamdaman.

Isa pang kondisyon na nakasaad sa nasabing kautusan ay ang paghingi ng pamunuan ng PGH ng ilang dokumento para mapatunayan lamang ng isang pasyente na karapat-dapat siyang magtamasa ng libreng serbisyong medikal. Bukod pa sa pagpapatunay na sila ay kailangang mapabilang sa “Class D” na kanilang nilalakad at pingpipilahan

sa Medical Social Services Department (MSSD) ng ospital ay madagragdagan pa ng mga nasabing burakratikong pasanin. Mas mahabang pila ang dapat bunoin ng mga mahihirap upang makapagtamasa ng mga serbisyong dapat ay kagyat at libre nilang nakukuha. Ang nasabing dagdag na mga prosesong burukratiko ay paglimita sa akses ng mga mahihirap sa isang batayang karapatan. Mayroon ring butas na makikita sa paghingi ng mga dagdag na dokumentong ito. Walang kasiguraduhan kung mapagbibigyan ang panawagan ng mga mahihirap na pasyente kahit makumpleto nila ang mga hinihinging dokumento. Mananatiling nasa kamay ng department chair ang pagpapasya kung pagbibigyan niya ang hiling ng isang pasyente. Dahil dito, makikita na maaaring arbitraryo ang pagpapatupad ng nasabing kautusan. Higit pa sa tuwirang pagtaguyod nito ng komodipikasyon ng karapatan sa kalusugan at panggigipit sa mga mahihirap dahil sa dagdag na mga burakratikong pasanin, ang pagpapatupad ng nasabing memorandum ay hindi rin inaprubahan ng lupon ng mga

rehente (BOR) ng Unibersidad ng Pilipinas. Bilang ang PGH ay hawak at pinapangasiwaan ng UP Manila, dapat lamang na dumaan sa BOR ang pagbabagong ito sa singil sa mga pasyente ng PGH.

Ang pagpapatupad ng nasabing kautusan na ito ay maituturing na isang insulto sa parte ng pasyenteng lubhang nangangailangan ng atensyong medikal ngunit walang pambayad. Dahil sa usapin ng kalusugan, o sa mas malawak na pagtingin, ang pagtamasa ng isang karapatan ay hindi dapat nilalagyan ng presyo.

Kailanman ay hindi dapat ginagawang negosyo ang pagbibigay-serbisyo.

Ang buhay ng isang tao ang nakataya sa polisiyang ito. Ang nasabing direktiba ay isang pagsasagka sa pampublikong karakter na dapat ay itinataguyod ng PGH- ang maging primaryang dulugan ng mayoryang naghihirap ngunit nangangailangan ng atensyong medikal.

Isang lason na unti-unting kikitil sa maraming mahihirap na Pilipino ang memorandum na ibinaba ng administrasyon ng PGH bilang lunas diumano sa mga internal na problema nito. Ngunit kung titingnan sa mas malawak na pagtanaw, ang pagpapatupad ng direktibang nabanggit ay direktang resulta ng pagtraydor ng pamahalaan sa mga mamamayan nito. Bigo ang rehimeng Aquino na bigyan-prayoridad ang kalagayan ng mamamayan dahil sa hindi nito paglaan ng sapat na pondo para sa sektor ng kalusugan. Ang kakulangang ito ang nag-uudyok sa mga pampublikong pagamutan tulad ng PGH na kumapit sa mga anti-mamamayan na polisiya tulad ng komersyalisasyon at pribatisasyon upang masiguro ang kanilang patuloy na operasyon. Higit pa sa panawagang

tanggalin ng administrasyon ng PGH ang Memorandum No. 2013-12 ay ang pagsingil sa kasalukuyang rehimen sa pagtalikod nito sa mandato nitong pagsilbihan ang mayoryang sadlak sa kahirapan.

Hindi dapat natitigil ang paglaban sa paggiit at panawagan. Bagkus, ito ang simula ng isang mas masikhay na pagkilos laban sa pamamayani ng isang makamandag at nakamamatay na sistemang panlipunan. Ang kolektibong pagbalikwas ng lahat ng sektor ng lipunan ang siyang magiging lunas upang hamunin at biguin ang mapaniil na panlipunang kaayusan at makamit ang mga batayang karapatang dapat ay tinatamasa ng lahat. Illustration by Deonah Abigail Lugo Miole

The Cover

College Editors Guild of the Philippines

Solidaridad - UP Systemwide Alliance of

Student Publications and Writers’ Organizations

MEMBER

KAILANMAN AY HINDI DAPAT GINAGAWANG NEGOSYO ANG PAGBIBIGAY-SERBISYO.

JOHN ZEUS CABANTOG TALLER

EDITOR-IN-CHIEFAries Joseph Armendi Hegina

ASSOCIATE EDITOR FOR INTERNAL AFFAIRSAngelo Dennis Aligaga Agdeppa

ASSOCIATE EDITOR FOR EXTERNAL AFFAIRSKathleen Trinidad Guiang

MANAGING EDITORRuth Genevieve Austria Lumibao

ASSISTANT MANAGING EDITORJohn Vherlin Canlas Magday

NEWS EDITORChristine Joy Frondozo Angat

FEATURES EDITORJewel Anne Masongsong Formeloza

GRAPHICS EDITORDeonah Abigail Lugo Miole

NEWS CORRESPONDENTSEzra Kristina Ostaya Bayalan, Mark

Jason Santos Flores, Elizabeth Danielle Quiñones Fodulla, Krishna Jeanne Padre

Godino, Leonard Dangca Javier, Carlo Rey Resureccion Martinez, Ronilo Raymundo

Mesa

FEATURES CORRESPONDENTSChristian Reynan Ibañez Durana, Jennah

Yelle Manato Mallari, Charlotte Porcioncula Velasco

RESIDENT ILLUSTRATORSLizette Joan Campaña Daluz, Daniel John Galinato Estember, Gerald Miranda Goco, Princess Pauline Cervantes Habla, Noemi

Faith Arnaldo Reyes, Joanne Pauline Ramos Santos, John Zeus Cabantog Taller

RESIDENT PHOTOJOURNALISTSKerwin Poblete Lim, Kessel Gandol Villarey

RESIDENT LAYOUT ARTIST Romelyn Taip Monzon

OFFICE4th Floor Student Center Building,University of the Philippines Manila,

Padre Faura St. corner Ma. Orosa St.,Ermita, Manila 1000

EMAILthemanilacollegian@gmail.com

WEBSITESissuu.com/manilacollegian

www.facebook.com/themanilacollegianwww.twitter.com/mkule

themanilacollegian.tumblr.com

Lason

OPINION 11Volume 27 Number 3Monday | 29 July 2013

MENS REAJennah Yelle Manato Mallari In the Name of the Father*

I MEAN, ANONG SHIT ‘YUN DI BA?

Kwatro ka sa major mo? Okay lang ‘yan, may love life ka naman eh. Maiyak ka kung hanggang ngayon, halaman ka pa rin. Walang pagbabago. Ang hirap kapag dumating ka na sa punto sa buhay mo na parang napakagaling mo magbigay ng advice sa pag-ibig at relasyon, eh ‘di mo naman naa-apply ‘yung mga pinagsasabi mo.

Hindi ako mababaw na tao. Sa tingin ko lang talaga, kailangan ding problemahin ang buhay pag-ibig paminsan-minsan. Kumbaga, landi-landi rin ‘pag may time. Iba kasi ang pag-ibig kapag natikman mo na — parang isang mainit na kape, dumadaloy sa bawat ugat, nagbibigay-buhay. Alam mo yun? ‘Yung pakiramdam na uminom ka ng energy drink para bumilis ‘yung pintig ng puso mo. Pero mas matindi ‘pag nagmahal ka na — kusang bumibilis ang pagtibok, habang kusang bumabagal ang mundo.

Pero kapag single ka, wala. Walang ibang mabagal kung hindi ang pag-usad ng mga sasakyan kapag trapik, at ang pagtakbo ng oras sa boring mong klase. Walang ibang mabilis kung hindi ang discussion sa klase at ang pagdating ng deadlines mo. Hassle sa muscle. Hasslepuff.

Minsan, tatanungin mo na lang ang sarili mo kung pangit ka lang ba talaga

o sadyang malas ka sa mga ganitong bagay. Iniisip mo madalas kung ano ang pinakapangit mong ugali, o mukha ka lang talagang manloloko. Ang hirap ‘di ba? ‘Yung buong mundo umuusad na, tapos ikaw, naroon sa isang tabi, naghihintay sa isang sundong hindi naman darating.

Hanggang sa dumating ‘yung mga araw na sinusubukan mo na lang kumbinsihin ang sarili mo na baka kinabukasan, makikilala mo na siya.

Iniisip mo na lang na baka isa sa libu-libong taong nakakasabay mo sa biyahe papunta sa pamantasan ay makakasabay mo na pauwi sa inyo — para ipakilala. Ngunit doon kasi tayo minsan itinatali ng tadhana para hindi makaalis. Minsan, ang mismong paghihintay ng tao ang papatay sa iyo. Minsan, hindi magandang lagyan ng kulay ang lahat ng bagay.

Kaso natural na matigas ang ulo natin. Hangga’t kaya, patuloy tayong kumakapit sa ideyang may igaganda pa ang takbo ng lovelife natin. Lahat tayo gustong lumigaya. Lahat, umaasang

may magpaparamdam, may babalik, o may magpapakilala.

Darating ang puntong magiging abusado ka sa paggamit ng salitang ‘sana’. Pakshet. Mangagarap ka na sana may taong susubok man lang na hanapin at ipaglaban ka. Buong panalangin mong may isang taong babati sa iyo pagdating ng araw o sa paglisan ng buwan. At doon, sa maliit na bagay na iyon, buo na ang iyong araw — kuntento ka na sa kung ano ang mayroon ka. Kahit singko sa major, malalampasan mo.

Sa maliit na bagay na iyon, magkakaroon ka na ng lakas para patuloy na bumangon sa isang araw na walang kasiguraduhan. Hindi lang pala alak ‘pag may problema ang malakas ang tama sa iyo, maging ang pag-ibig. Nakakagulat na ang isang abstrak na bagay ang nagpapatakbo sa isang mundong kongkreto. Sa isang mundong puno ng batayan at halaga ang bawat bagay, ibinuhos mo ang lakas at pag-asa mo sa iisang ideya. Ewan, basta ang alam ko, ang deep. Ganoon kapag single eh, kung ano-anong shizz ang pinagsasabi. Basta ang alam ko, hindi tayo sumusuko at hindi tayo titigil.

Hindi tayo titigil sa paghahanap, at hindi tayo titigil sa pag-asa na may darating para sa atin — sa tamang panahon, sa tamang tao at sa tamang rason.

I CAN FEEL THE HEAT EMANATING FROM A DISTANCE.

That day was supposed to be typical but my thoughts played tricks on me. I should be mingling with people who nurtured me with principles that they claim to be absolute truths. Yet, despite all my efforts to hold a conversation with them, my thoughts became a blur. It was not because of the atmosphere nor the ambience, and definitely not due to people surrounding me. It was about me and how I am slowly losing my faith.

I have always lived a life within a box. By the age of three, I was fully aware that the world was created within seven days through the words of a powerful Creator. By the age of eight, I was taught that children who disobey the commands of the elders will go to hell. By the age of twelve, I was told that Christ is the only way to achieve eternal life. I grew up with the knowledge of what is “right” and what is “wrong”. However, some things just do not fit within the four corners of the box.

There was flame and it slowly overwhelms me.

Each word spoken by the preacher brought no answers to the multitude of questions racing inside my head. If God has a plan for everyone to prosper and He is full of mercy, why is inequality prevailing in the society? If God loves everything He has created, why does His word in Leviticus 20:13 consider it as an abomination? Despite my belief to

God and adherence to my religion, many questions remain unanswered.

The battle between logic and faith remains. Like light and darkness, they continue to oppose the existence of each other. Even during the medieval period, the Church contrasted innovations like Copernicus’ Heliocentric theory and Darwin’s Evolution theory. Proponents of the said theories were threatened with excommunication.

In today’s modern world, the opposition of the Church to the RH Law is a manifestation to the Church’s repressive views. Evidently, the separation of the Church and State is a myth. The flame was all around me, creeping within my being.

My thoughts travelled further. I came to the realization that the Church is an institution which aims to reshape a person according to what a 2000-year-old book states. Anything that violates the teachings stated on the book will be deemed sinful even if it is beneficial to the person who executes the “sinful” act. For the people of the Church, the end will never justify the means.

My mind perceived the tolerance – not the acceptance – that the institution gives to those who are different. They malign people by labelling them as immoral, cursed, perverse, lawless, and sinful. Indeed, religion has set, and is setting, the paradigms of what is good and bad and of what is moral and immoral. But what makes “good”, good? Is it because it is inherently good or is it because God said that it is good?

I can feel my soul burning.

There is nothing but repression and inhibition. In all the things I have learned, the freedom brought by faith is nothing but an allegory.

My prayers did not solve poverty, corruption, tyranny, and impunity. My religion did nothing but to defame the LGBTs and the people who fight for their rights. The hope and assurance provided by the words of the preacher are all metaphors that will cease to become realities. The fact that my faith does nothing but perform rituals and fails to translate the goodness of the Creator into action, I am left with the realization that will bring me to liberation – I should stand and get out of the box.

The sermon ended and our prayers were said. With the utterance of “Amen”, my mind finally reached an impasse – religion has failed its purpose.

*Despite of everything, I am still keeping the faith.

“IN ALL THE THINGS I HAVE LEARNED, THE FREEDOM BROUGHT BY FAITH IS NOTHING BUT AN ALLEGORY.

“NAKAKAGULAT NA ANG ISANG ABSTRAK NA BAGAY ANG NAGPAPATAKBO SA ISANG MUNDONG KONKRETO.

STORED VALUEAngelo Dennis Aligaga Agdeppa Buhay Single*

Admit it. We all have something in our lives that we are better off without.

Our Kindergarten lessons might have taught us that some things naturally go in pairs. No one knows why but they just do. Let me remind you of that exam where you had to match things together: paper with pencil, shoes with socks, fork with spoon, cup with saucer, etcetera. You get the hang of it.

Imagine your favorite blended cappuccino without its usual cream. A plate of sisig without a mug of chilled beer. Those covalent Hydrogen bonds in Chemistry that will not exist if atoms are not shared. A required reading without that yellow tinge of highlighter. The bottom line: one without the other is useless.

Each of us is engaged in fixing our wretched life-worlds. We exist on our own right until something will make us realize that we are incomplete. We scout that dream we thought was impossible; only to find ourselves obsessed with the chase, and not with the purpose.

It puzzles me how we have this pathetic tendency to connect with another person even if their principles run in contrast to ours. Their existence is like an insult to our firmly-held beliefs and yet here is the catch: we cling to that .001 per cent chance that we can still change their dispositions. Call me selfish. Call me nasty. You can get this point when I tell you where I am driving at.

Take for example that “date” I was supposed to have yesterday. It was not a date, more like the usual we-should-get-to-know-each-other-since-we’re-classmates sheez I agreed to be present at. Anyway, the point is that we never get to have that date. My dork Physics classmate invited me to join him over to go book hunting at Solidaridad after dismissal. Fortunately, the class was postponed since we were enjoined to attend the SONA ng Bayan at Commonwealth (which by the way is my first exposure to attending rallies.)

Being an Iskolar ng Bayan, I have this unexplainable urge to mobilize. That feeling you get when you immerse with the masses and listen to their stories of desolation and hope? That is, as phrased by Nietzsche, “human, all too human.” With all these pressing national issues that we are confronting, I feel that I have the responsibility to take part in voicing out the plight of the underserved members of the society. You may brand me as a hardliner, a communist, an activist, a leftist- call me whatever you want. The rights that you are enjoying now will never be yours if there are no concerned citizens who risk their lives just to challenge the status quo.

I am better off without the date. Better off without someone who dismisses my claims as something that is “revolutionary, rebellious and futile.” I do not have to push my ideologies to someone who cannot make a conscious effort to understand my perspectives. I do not need someone who cannot sympathize, not just with my cause, but with the cause of his fellows. For if I compromise my ideals, it would be tantamount to losing myself.

And to you, my dear reader, who are you better off without?

Stuck in Reverse

Luisa A. Katigbak

12 FEATURES Volume 27 Number 329 July 2013 | Monday

lungsod na sila ay mapakinggan ng pamahalaan. Sa kabila nito, karahasan ang isinagot sa kanila.

Ang mga serye ng mararahas at di-makataong demolisyon sa Kalakhang Maynila ay sinasabayan pa ng pagyurak sa pagkatao ng mga maralitang lungsod. Kasabay ng mga kilos-protestang isinasagawa bilang pagtutol sa mga nakaambang demolisyon, kapansin-pansin ang pagpanig ng ilang Pilipino sa pamahalaan at sa mga korporasyong legal umanong nagmamay-ari ng lupaing tinitirahan ng mga maralitang lungsod. Ang pagbansag sa kanilang bilang mga “tamad”, “walang pagsisikap”, “magnanakaw” at “professional squatters ay ilan lamang sa mga matatalim na sumbat na ipinukol sa kanila. Taliwas sa mga pananaw nilang ito at kung susuriing mabuti, mayroong mas mahalagang tanong na siyang nararapat na ikapagtaka ng mga taong bumabatikos sa pakikibaka ng mga maralitang lungsod – at ito ay kung paanong ang mga lehitimong Pilipino ay nawawalan ng lupang panirikan sa sarili

LANGIT, LUPA, IMPYERNOPagtuwid sa Baluktot na Kaisipan ukol sa mga Maralitang Lungsod

ANGELICA NATIVIDAD REYES

GUHIT NI JOANNE PAULINE RAMOS SANTOS

Sa kanilang mga pinagkakaitan ng lupang panirikan, pambubusabos

ang hatid ng sarili nilang mga kababayan.

Ang pagkakasadlak sa kahirapan ang dahilan kung bakit ang ilang mga Pilipino mula sa kanayunan ay binabagtas ang daan patungo sa kalunsuran. Dala ng kawalang-katiyakan, lakas ng loob lamang ang kanilang ipinupuhunan makaalis lamang sa karima-rimarim na kalagayan.

Sa pagtahak nila sa panibagong mundo, pawang pasakit dulot ng kasakiman ng mga nasa tugatog ng tatsulok ang kanilang pinagdaraanan. Sila ay naipagsawalang-bahala at lalong nalubog sa kahirapan; samantalang ang pamahalaan ay nagpatuloy sa pagkiling sa interes ng mga naghaharing angkan.

Sa ganitong kalagayan, inakala nilang matatagpuan ang simpatiya sa kanilang mga kababayan. Ngunit dahil sa maling pag-unawa hinggil sa kanilang tunay na kalagayan, ang mga ito pa ang nagbibigay ng mga masasakit na paghatol na tuluyang yumuyurak sa pagkatao at nagpapaigting sa pambubusabos na nararanasan ng mga maralitang lungsod.

Pag-angkin

Ang pag-ahon sa kahirapan ay p i n a g s u s u m i k a p a n . Hindi dapat idinadahilan ang kahirapan sa pag-aangkin ng mga bagay na hindi naman sa kanila.

Nito lamang nakaraang ika-1 ng Hulyo, 2013, isang nakaplanong demolisyon ang nauwi sa karahasan sa Agham Road, Quezon City. Ang naturang demolisyon ay itinakda para sa pagtatayo ng isang central business district sa lugar na pagmamay-ari ng mga Ayala. Ang pagpupumilit ng mga residente na pasukin ang bahay-pamahalaan ng lungsod Quezon ay nauwi sa hindi

makataong pagtrato ng kapulisan, kung saan dalawang militante ang naitalang nasugatan. Sa pagsasagawa ng kilos-protestang ito, layunin ng mga maralitang

nilang bayan.

Kung babalikan ang kasaysayan, ang mga maralitang lungsod na itinuturing na mga illegal settlers ay mga magsasaka at manggagawang bukid na nagmula sa iba’t ibang probinsya sa bansa. Ang ilan ay mga magsasakang nagtatrabaho upang mapaunlad ang kanilang mga lupain sa kanayunan, ngunit sa kasamaang palad ay hindi nakaranas ng

kaginhawaan sa pamumuhay. Ito ay sa kadahilanang ang

lupang kanilang sinasaka ay hawak pa rin ng mga

panginoong may-lupa.

Ang kawalan ng konkretong programa mula sa pamahalaan upang buwagin ang mala-piyudal na sistema ng agrikultura sa bansa ay isa sa mga nag-uudyok sa mga

mahihirap na Pilipino upang iwan ang kanilang probinsya at makipagsapalaran sa lungsod. Bagama’t may mga ipinapanukalang programa at polisiya tulad ng Comprehensive Agrarian Reform Program with Extended Reforms, wala sa mga ito ang tunay na nagkaloob ng lupa sa lahat ng mga

m a g s a s a k a . Kung pagmamay-ari man

nila ang kapirasong lupang sinasaka, hindi pa rin nila tanaw ang pag-asenso

dahil sa kawalan ng makatotohanan, komprehensibo at modernong programang pang-agrikultura mula sa pamahalaan.

Pagbalakid

Sila ang humahadlang sa pagtatayo ng mga negosyong makapagbibigay ng trabaho sa

maraming Pilipino. Kung patuloy silang magmamatigas at mananatili roon, maaantala ang mga pinaplanong pagpapa-

unlad sa lugar.

Isa sa mga dahilan ng pamahalaan at

maging ng ilang kritiko ng mga m a r a l i t a n g lungsod ay ang

mga trabaho at oportunidad na dulot ng pagtatayo

ng mga n e g o s y o sa mga g i g i b a i n g tahanan ng

mga maralitang lungsod. Makikita na isa itong manipestasyon ng mas umiigting pang pakikipagnegosyo ng gobyerno sa mga kapitalista. Katunayan, kaya na

niyang ikompromiso ang kapakanan ng mga maralitang lungsod kapalit ng kapital at trabahong maidudulot umano nito sa bayan.

Bagama’t k a a y a -a y a n g pakinggan ang mga

trabahong dala umano ng mga kapitalista, hindi

maitatanggi na karamihan sa mga manggagawang nagtatrabaho sa mga korporasyong ito ay napasaiilalim sa kontraktwalisasyon. Sa sistemang ito, hindi tiyak ang pananatili ng mga manggagawa sa

nasabing trabaho at hindi rin sila nakatatanggap ng mga benepisyo at

pribilehiyong dapat na tinatamasa ng isang regular na empleyado.

Sa halip na kondenahin, binibigyan pa ng papuri at paghanga mula sa mga Pilipino ang mga nagmamay-ari ng mga korporasyong ito. Sa paningin ng marami, nakamit nila ang kanilang kasalukuyang posisyon sa pamamagitan ng kanilang pagsisikap at pagsisipag. Ito ang bumubulag sa karamihan mula sa katotohanang ang mga kapitalistang ito ang siyang nagpapahirap sa kalagayan hindi lamang ng mga maralitang lungsod bagkus ng malawak na hanay na mga manggagawa. Nananatili ang ilusyon na kung saan ang mga malalaking korporasyon ang nagbibigay ng trabaho at kaginhawaan sa mga empleyado nito.

Paglaban

Dapat lang na gumamit ang pamahalaan ng kamay na bakal kung sila ay patuloy na magmamatigas. Masyado na silang pinagbibigyan ng gobyerno. Walang kahit anong legal na basehan ang kanilang paninirahan doon.

Tinitingnan ng mga tumutuligsa ang laban ng mga maralitang lungsod kontra demolisyon bilang isang walang kabuluhang pagbalikwas at tahasang manipestasyon ng kawalan ng disiplina at moralidad ng mga mahihirap.

Naipapasok rin ang konsepto ng legalidad sa pagmamay-ari ng mga maralitang lungsod ng lupang kanilang kinatitirikan. Kung babalikan ang mga batayang karapatan ng mga mamamayan, malinaw na makikita ang

sundan sa pahina 09