TÉÔËÏÓÂÉÂËÉÏÕ©Γ∆µ/ EÊÄÏÓÅÉÓØÕ×ÏÃÉÏÓ2013 TÉÔËÏÓÂÉÂËÉÏÕ:ΗΖωήείναιγλυκιά ÓÕÃÃÑÁÖÅÁÓ:Γ∆µ ÅÐÉÌÅËÅÉÁ

© Γεωργία ∆εµίρη / EÊÄÏÓÅÉÓ ØÕ×ÏÃÉÏÓ 2013

TÉÔËÏÓ ÂÉÂËÉÏÕ: Η Ζωή είναι γλυκιάÓÕÃÃÑÁÖÅÁÓ: Γεωργία ∆εµίρη

ÅÐÉÌÅËÅÉÁ — ÄÉÏÑÈÙÓÇ ÊÅÉÌÅÍÏÕ: Χρυσούλα ΤσιρούκηΣΥΝΘΕΣΗ ÅÎÙÖÕËËÏÕ: Χρυσούλα Μπουκουβάλα

ÇËÅÊÔÑÏÍÉÊÇ ÓÅËÉÄÏÐÏÉÇÓÇ: Μερσίνα Λαδοπούλου,Ελένη Σταυροπούλου

EÊÔÕÐÙÓÇ: Άγγελος Ελεύθερος & ΣΙΑ Ο.Ε.ÂÉÂËÉÏÄÅÓÉÁ: Êùíóôáíôßíá Ðáíáãéþôïõ & ΣΙΑ Ο.Ε.

© Γεωργία ∆εµίρη, 2013© Φωτογραφιών εξωφύλλου: Ιvaleksa / 123rf.com,

Giuseppe Ramos / 123rf.com© EÊÄÏÓÅÉÓ ØÕ×ÏÃÉÏÓ Á.Å., ÁèÞíá 2013

Ðñþôç Ýêäïóç: Ιούνιος 2013, 3.000 αντίτυπα

ÉSBN 978-618-01-0267-3

Ôõðþèçêå óå ÷áñôß åëåýèåñï ÷çìéêþí ïõóéþí, προερχόµενο αποκλειστικάκαι µόνο από δάση που καλλιεργούνται για την παραγωγή χαρτιού.

Το παρόν έργο πνευµατικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού Νόµου (Ν. 2121/1993όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήµερα) και τις διεθνείς συµβάσεις περί πνευµατικής ιδιοκτησίας. Απαγο-ρεύεται απολύτως η άνευ γραπτής αδείας του εκδότη κατά οποιονδήποτε τρόπο ή µέσο αντιγραφή, φωτοανατύ-πωση και εν γένει αναπαραγωγή, διανοµή, εκµίσθωση ή δανεισµός, µετάφραση, διασκευή, αναµετάδοση, πα-ρουσίαση στο κοινό σε οποιαδήποτε µορφή (ηλεκτρονική, µηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκµετάλλευση του συ-νόλου ή µέρους του έργου.

ÅÊÄÏÓÅÉÓ ØÕ×ÏÃÉÏÓ Á.Å. PSICHOGIOS PUBLICATIONS S.A.¸äñá: ÔáôïÀïõ 121 Head office: 121, Tatoiou Str.144 52 Ìåôáìüñöùóç 144 52 Metamorfossi, GreeceÂéâëéïðùëåßï: Ìáõñïìé÷Üëç 1 Bookstore: 1, Mavromichali Str.106 79 ÁèÞíá 106 79 Áthens, GreeceÔçë.: 2102804800 Tel.: 2102804800Telefax: 2102819550 Telefax: 2102819550www.psichogios.gr www.psichogios.gre-mail: [email protected] e-mail: [email protected]

Στον Σπύρο Μεγαλοοικονόμου,τον καλό μου θείο, με πολλή αγάπη


Το όνομά μου είναι Ζωή, Ζωή Σεκεριάδη, και όταν ήμουν πο-λύ μικρή και άκουγα να λένε φράσεις όπως «η ζωή είναισκληρή», «η ζωή είναι άδικη», «παλιοζωή» και άλλα παρό-μοια νόμιζα πως εννοούσαν εμένα και στενοχωριόμουν. Με-γαλώνοντας λίγο, συνειδητοποίησα ότι μιλούσαν για τη ζωήγενικά και έτσι πήγε η καρδιά μου στη θέση της. Επίσης, με-γαλώνοντας, συνειδητοποίησα ότι δεν είχαν άδικο όσοι έλε-γαν ότι η ζωή είναι σκληρή και άδικη, γιατί μερικές φορές εί-ναι. Τα τελευταία χρόνια εργάζομαι ως υπάλληλος σε εφορίακαι δεν μπορώ να πω ότι τρέφω ιδιαίτερη αγάπη προς τη δου-λειά μου, αλλά ευτυχώς έχω τα χόμπι μου για να ξεδίνω.Μουαρέσει το διάβασμα, η μαγειρική και οι παλιές ελληνικές ται-νίες. Μέχρι τα είκοσι εννιά μου ζούσα σαν να ήμουν αιώνια.Το καλοκαίρι του 2012, κάτι συνέβη και αποφάσισα να αρχί-σω να ζω σαν να επρόκειτο να πεθάνω. Και τότε έγινε έναμπαμ και άλλαξαν όλα.


1

Τ ο χέρι του Μαξ τρύπωσε ανάμεσα στους μηρούς μου καιαναζήτησε τον πυρήνα της θηλυκότητάς μου, ξεσηκώ-νοντας μέσα μου μια θύελλα αισθησιασμού που όμοιάτης δεν είχα ξανανιώσει ποτέ. Έχωσα τα δάχτυλά μου στα με-ταξένια, μαύρα του μαλλιά και τα μικρά βογκητά απόλαυσηςπου ξέφευγαν από τα χείλη μου πνίγηκαν όταν το στόμα τουαιχμαλώτισε το δικό μου. Οι γλώσσες μας έσμιξαν σε ένα τυ-ραννικό παιχνίδι όσο εκείνος χάιδευε τα γυμνά μου στήθη,προκαλώντας χιλιάδες απανωτές εκρήξεις. Έπειτα με χτύπη-σε δυνατά στους γλουτούς, πρώτα με την παλάμη του και μετάμε ένα δερμάτινο μαστίγιο. Ο πόνος μπερδεύτηκε γλυκά με τηνηδονή και εγώ αφέθηκα με εμπιστοσύνη στα χέρια του, που θαμε οδηγούσαν με σιγουριά σε μια συγκλονιστική κορύφωση.Ήξερα πια πολύ καλά ότι είχα πάρει ένα δρόμο χωρίς επι-στροφή και ότι σε λίγα λεπτά θα παραδιδόμουν άνευ όρων στομεγιστάνα Μαξ Στιλ, σε αυτόν τον πανέμορφο άντρα που απόδω και πέρα θα ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος όχι μόνο του κορ-μιού μου αλλά και της ύπαρξής μου ολόκληρης, αφού από σή-μερα θα ήμουν πιστή και υποταγμένη σκλάβα του για πάντα».

Αφήνω για ένα λεπτό στην άκρη το βιβλίο Σκλάβα σου γιαπάντα για να ανοίξω μια σοκολάτα γιατί η φάση με τον ΜαξΣτιλ και τη Σάρλοτ έχει γίνει πολύ καυτή και από την έξαψη


με έχει πιάσει λιγούρα και πρέπει οπωσδήποτε να φάω κάτιγλυκό.Έχω ταυτιστεί τόσο πολύ με την ηρωίδα που είναι σαννα τα ζω εγώ όλα αυτά που περιγράφει, και ανυπομονώ ναδω τι θα γίνει παρακάτω, γιατί το συναρπαστικό σεξ που κά-νει η Σάρλοτ με αυτόν τον κούκλο εγώ δεν το έχω δει ούτε σταπιο τρελά μου όνειρα, και πολύ αμφιβάλλω αν θα το ζήσω πο-τέ στην πραγματικότητα. Βέβαια, ξέρω πολύ καλά τι θα γίνειπαρακάτω, ό,τι γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλάπαρ’ όλα αυτά, θέλω να διαβάσω όλες τις γαργαλιστικές λε-πτομέρειες, να μη χάσω ούτε κόμμα.

Βάζω ένα κομματάκι σοκολάτας με γέμιση φράουλας στοστόμα και αμέσως μετά άλλο ένα, παρόλο που υποτίθεται ότιέχω ξεκινήσει πάλι δίαιτα, και αν δεν κάνω λάθος αυτή είναιη χιλιοστή εξακοσιοστή εικοστή πέμπτη φορά που μπαίνω σεπρόγραμμα αδυνατίσματος μόνο για φέτος. Στο διάδρομοέξω από το γραφείο ακούγονται βήματα που πλησιάζουν. Τιατυχία είναι αυτή, τώρα βρήκαν να με διακόψουν, πάνω στοκαλύτερο; σιχτιρίζω από μέσα μου και κρύβω αναστενάζο-ντας το μυθιστόρημα κάτω από την ντάνα με τα εισερχόμεναπριν με πιάσουν να διαβάζω εν ώρα υπηρεσίας.

«Χάλασε το φωτοτυπικό μας», μου ανακοινώνει η κόκκι-νη Ζωή, η συνονόματή μου από το «Κεφάλαιο», και με αγριο-κοιτάζει λες και είμαι εγώ υπαίτια για τη βλάβη.

Η κόκκινη Ζωή είναι ωραίος τύπος αλλά για κάποιο λόγοέχει πάντα μια στρυφνή έκφραση στο πρόσωπό της σαν να εί-ναι μονίμως στα μπουρίνια της. Η φάτσα της είναι συνοφρυω-μένη ακόμη και όταν έχει τρελά κέφια, κάτι που σίγουρα δεφαίνεται να της συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Είναι μια ψηλή, πλη-θωρική γυναίκα, γύρω στα σαράντα πέντε, με πολύ εξαντρίκεμφάνιση και ένρινη φωνή που, όταν ανεβάζει τους τόνους,θυμίζει λίγο τη φωνή της Σαπφώς Νοταρά. Τα κόκκινα μαλ-

�� ΓΕΩΡΓΙΑ ΔΕΜΙΡΗ


λιά της, στα οποία οφείλεται εν μέρει ο επιθετικός προσδιο-ρισμός που συνοδεύει το όνομά της, είναι κουρεμένα με τηνψιλή, εκτός από μια μακριά ξανθιά τούφα που σκεπάζει σχε-δόν εξ ολοκλήρου το αριστερό της μάτι.Όπως κάθε μέρα έτσικαι σήμερα έχει κάνει μπάνιο στο Angel, το αγαπημένο τηςάρωμα, και η ευαίσθητη μύτη μου υποφέρει από τις αναθυμιά-σεις. Δυστυχώς πάσχω από χρόνια αλλεργική ρινίτιδα και οιέντονες μυρωδιές μού προκαλούν φτάρνισμα και δύσπνοια.

«Δουλεύει αυτή η αρχαιολογία;» με ρωτάει δείχνοντας τομικρό φωτοτυπικό που είναι στο τραπέζι πίσω μου, ενώ το δε-ξί της μάτι σαρώνει την επιφάνεια του γραφείου μου και τηνοθόνη του υπολογιστή μου. «Σοκολάτα μού μυρίζει. Δεν εί-πες ότι ξεκίνησες δίαιτα; Και βάζω στοίχημα ότι, αν ψάξωκάτω από τα χαρτιά σου, θα βρω κάποιο από αυτά τα ανόητατσοντορομάντζα που διαβάζεις γιατί έχεις πάρει πάλι αυτό τοηλίθιο βλέμμα. Μίνι, σύνελθε. Για το καλό σου το λέω».

Επειδή έχουμε το ίδιο όνομα και για να μην μπερδεύεταιο κύριος Σαρδούμπαλος, ο διευθυντής της ΙΔ΄ Εφορίας στηνοποία εργαζόμαστε, με βάφτισεΜίνι, διότι είμαι η πιο κοντήκαι η πιο μικρή από τις δυο. Όπως όμως φρόντισε να με ενη-μερώσει ο Βάκης ο κλητήρας, που είναι το καρφί της υπηρε-σίας, γι’ αυτό και τον φωνάζουμε «Αρτέμη Μάτσα» όποτεέχουμε τα νεύρα μας, ο Σαρδούμπαλος με ονόμασε έτσι απότη Μίνι Μάους, γιατί είμαι ήσυχη και αθόρυβη σαν ποντικά-κι. Αυτό που από ευγένεια απέφυγε να μου πει, αλλά τον άκου-σα να το σχολιάζει με κάποιους συναδέλφους ένα απόγευμαπου νόμιζαν πως είχα φύγει, είναι το πόσο μου ταιριάζει τοσυγκεκριμένο όνομα, αφού μοιάζω με ποντίκι έτσι άχρωμηκαι ξεθωριασμένη που είμαι.

«Τι έπαθες, Μίνι; Κουφάθηκες ή σκέφτεσαι ακόμη τοΣκλάβα σου για πάντα;»

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΓΛΥΚΙΑ ��


Η κόκκινη, που δεν της ξεφεύγει ποτέ τίποτα, έχει ξεθά-ψει το βιβλίο κάτω από τη στοίβα όπου το είχα κρύψει και μεκοιτάζει στην κυριολεξία με μισό μάτι. Τώρα την έβαψα, σκέ-φτομαι και οπλίζομαι με υπομονή γιατί ξέρω ότι θα ακολου-θήσει κήρυγμα και κατήχηση. Η κόκκινη Ζωή είναι μέλος τηςτοπικής οργάνωσης του ΚΚΕ στο Περιστέρι και σιχαίνεται«οτιδήποτε παραπλανεί τις μάζες και τις απομακρύνει από ταουσιαστικά προβλήματα της κοινωνίας και της εργατικής τά-ξης». Είναι φανατική πολέμιος του καπιταλισμού, του life sty-le και του υπερκαταναλωτισμού και οι μοναδικές παρεκτρο-πές που επιτρέπει στον εαυτό της, όπως μου είχε εξομολογη-θεί αφού πρώτα με είχε ορκίσει να πάρω το μυστικό της στοντάφο, είναι το άρωμα Angel και τα ακριβά γαλλικά εσώρου-χα. Ευτυχώς για εκείνη κανένας από τους συντρόφους της στοΚόμμα δε θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι κάτω από ταφαρδιά, πρακτικά της ρούχα φοράει τα πιο φίνα δαντελένιασουτιέν και κιλοτάκια αγορασμένα από το εξωτερικό σειδιαίτερα τσουχτερές τιμές.

«Πάλι τα ίδια; Πάλι αυτές τις μπούρδες διαβάζεις; Δεν εί-παμε ότι αυτού του είδους τα βιβλία, που ο Θεός να τα κάνειβιβλία, αποβλακώνουν τις γυναίκες και τις κάνουν να ονει-ρεύονται πράγματα που δεν υπάρχουν; Κάθεσαι και διαβά-ζεις για αυτόν το θεογκόμενο το δισεκατομμυριούχο με ταμούσκουλα και το θεληματικό πιγούνι και το βράδυ που θαγυρίσεις στο σπίτι σου και θα δεις τον δικό σου τον γκόμενοθα σου έρχεται να μασάς σκατά και να τον φτύνεις. Δεν κα-ταλαβαίνεις ότι αυτά τα κατασκευάσματα σου κάνουν κακό;Εντάξει, δε λέω, αντιλαμβάνομαι ότι περνάς μια δύσκολη φά-ση, πάρα πολύ δύσκολη, και γι’ αυτό έχεις ανάγκη από κάτιγια να ξεχνιέσαι, αλλά τέτοιου είδους αναγνώσματα δε σουκάνουν καλό».



«Πρώτον, τα διάβαζα και πριν από… Και δεύτερον, όπωςπολύ καλά γνωρίζεις, δεν έχω γκόμενο και ούτε προβλέπεταινα βρω, γιατί ποιος θα γυρίσει να κοιτάξει ένα υπέρβαρο πο-ντικάκι σαν εμένα;» λέω χαμογελώντας για να της δείξω ότιδεν υπάρχει πικρία στα λόγια μου, παρά μόνο υγιής αυτο-σαρκασμός.

«Αμάν πια με τα αστεία σου, μια χαρά κοπέλα είσαι, καιαν ήθελες να έχεις γκόμενο, θα είχες. Γιατί δε βγαίνεις με αυ-τό τον ανεγκέφαλο τον Μάνο τον κρυόκωλο; Τόσες φορέςσ’ το ’χει ζητήσει. Και προχθές που ’χε έρθει να μου φέρει μιατυρόπιτα, πάλι για σένα με ρωτούσε».

«Γιατί είναι ανεγκέφαλος και κρυόκωλος, το ’πες και μό-νη σου». ΟΜάνος ο κρυόκωλος είναι συνταξιούχος φοιτητήςσε κάποιο απίθανο ΤΕΙ όπου υποτίθεται ότι σπουδάζει κάτιπου ούτε καν ήξερα ότι υπήρχε. Επίσης είναι ο πιο κρύος καισαχλός άντρας που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Ο πατέραςτου, ο κύριος Σπύρος, έχει το μικρό τυροπιτάδικο στη γωνίακαι ο Μάνος, τις ελάχιστες μέρες που καταφέρνει να ξυπνή-σει πριν από το μεσημέρι, εκτελεί χρέη ντελίβερι μπόι, καιέτσι μπαινοβγαίνει στα γραφεία μας και μας παίρνει τα αυ-τιά με τα γλυκανάλατα αστεία του και τις διάφορες κοτσάνεςπου εκτοξεύει. Απ’ όσο ξέρω, στο παρελθόν είχε ζητήσει ρα-ντεβού από όλες τις ελεύθερες κοπέλες της εφορίας, αλλάέφαγε πόρτα, και αφού είδε και απόειδε, στράφηκε σε εμέ-να και μου έγινε τσιμπούρι. Εκτός από κρυόκωλος είναι καιαηδιαστικός έτσι που καπνίζει συνέχεια σαν φουγάρο και βή-χει σαν γαϊδούρι, χωρίς καν να βάζει το χέρι του μπροστά στοστόμα του όπως επιτάσσουν οι στοιχειώδεις καλοί τρόποι.Επιπροσθέτως, είναι και απίστευτα βρομιάρης και χοντράν-θρωπος, γιατί μια μέρα τον είχα δει να ρίχνει μια ροχάλα στοφίκο που υπάρχει έξω από το γραφείο του κυρίου Σαρδού-



μπαλου, ένα φυτό που ο διευθυντής μου αγαπάει τόσο πολύπου το περιποιείται προσωπικά, του μιλάει τρυφερά όταν νο-μίζει ότι δεν τον ακούει κανείς και γυαλίζει ακόμη και ταφύλλα του με ένα ειδικό σπρέι.

«Άμα περιμένεις να βρεις τον τέλειο άντρα, τότε θα μεί-νεις μόνη για πάντα. Ρώτα και μένα τι τραβάω με τον Μέμο,που όταν τον πήρα, ήταν αριστερός μέχρι το κόκαλο, και τώ-ρα έχει αλλαξοπιστήσει. Στις τελευταίες εκλογές πήγε καιψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, και μάλιστα είχε το θράσος να μου το ομο-λογήσει ο προδότης. Μωρέ, ας μην είχα κάνει δυο παιδιά μα-ζί του και θα του ’δειχνα εγώ. Θα τον έστελνα πίσω στη μάνατου στο χωριό, να σαλαγάει πρόβατα, αλλά ας έχει χάρη πουδε θέλω να διαταράξω την οικογενειακή μας γαλήνη. Αλλάδεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα. Το θέμα είναι ότι πρέπει νασταματήσεις αυτή την κακή συνήθεια, γιατί θα βρεις τον μπε-λά σου. Εκείνος ο ελεεινός χαφιές ο Βάκης πήγε και το πρό-φτασε στον Σαρδούμπαλο, ότι διαβάζεις εν ώρα υπηρεσίας,και δε σου κρύβω ότι το στραβόξυλο ενοχλήθηκε πολύ. Λεςκαι εκείνος είναι άμεμπτος και δεν ασχολείται με εξωσχολι-κές δραστηριότητες. Λες και δεν τον έπιασα πριν από μιαβδομάδα επ’ αυτοφώρω να βλέπει τσόντα στον υπολογιστήτου μέρα μεσημέρι. Θυμάσαι που σ’ το είχα πει; Είναι έναακόλαστο ρεμάλι, και ας μην του φαίνεται, γιατί το παίζει σο-βαρός και αξιοπρεπής, τρομάρα να του ’ρθει. Αλλά τι να πε-ριμένει κανείς από έναν εκπρόσωπο της συντήρησης, ένα λα-κέ της εξουσίας που δεν έχει ταξική συνείδηση; Τέλος πά-ντων. Άκου να δεις, όλοι λουφάρουμε, ακόμη και εγώ παίζωπαιχνίδια όταν βαριέμαι, αλλά το κάνω πιο διακριτικά. Θέ-λει και η λούφα τον τρόπο της. Δε μου λες; Αυτοί οι δυο», κά-νει μια παύση για να διαβάσει την περίληψη στο οπισθόφυλ-λο και συνεχίζει, «οΜαξ και η Σάρλοτ, το κάνουν κανονικά;»



Το ύφος της είναι αυστηρό, αλλά η λάμψη στο ακάλυπτομάτι της δείχνει ότι η περιέργειά της έχει φουντώσει. «Κανο-νικότατα. Και σε μερικές περιπτώσεις καθόλου κανονικά, ανκαταλαβαίνεις τι θέλω να πω», της απαντώ χαμογελώντας πο-νηρά. Εκείνη αμφιταλαντεύεται για μερικά δευτερόλεπτα,αλλά έπειτα πετάει το βιβλίο στο τραπέζι σαν να είναι σκου-πίδι και πάει στο φωτοτυπικό.

«Σόδομα και Γόμορρα, δηλαδή. Αηδίες. Αυτά τα πράγμα-τα πρέπει να τα κάνουμε στ’ αλήθεια, όχι να τα διαβάζουμε καινα φανταζόμαστε ότι τα κάνουμε», λέει πάνω απ’ τον ώμο της.

Όπως το φοβόμουν, η μύτη μου, που έχει μπουκώσει απότο άρωμά της, αρχίζει να με φαγουρίζει και ξέρω εκ πείραςότι, αν μείνω λίγο ακόμη μαζί της σε έναν τόσο μικρό χώρο,θα με πιάσει ο γνωστός παροξυσμός φταρνίσματος. «Θα σουβγάλω εγώ τις φωτοτυπίες και θα σ’ τις φέρω στο γραφείοσου.Έτσι κι αλλιώς, δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω», προ-σφέρομαι και εκείνη μου παραδίδει το πάκο που κρατάει βια-στικά σαν να φοβάται μην το μετανιώσω.

«Πάντως, καθαρά από περιέργεια, το τονίζω αυτό, θα μουάρεσε να διαβάσω ένα από τα τσοντομυθιστορήματά σου.Έτσι, για να δω από πρώτο χέρι γιατί κάνουν όλες σαν πα-λαβές με δαύτα. Αν σου περισσεύει κανένα, να μου το δανεί-σεις. Έτσι, για ενημέρωση δηλαδή, όχι για κανέναν άλλο λό-γο, το τονίζω αυτό», μου λέει πολύ σοβαρά πριν βγει από τογραφείο.

«Θα σου φέρω ένα από το σπίτι.Έχω πολλά». Αφού φταρ-νίζομαι κάμποσες φορές, ξεκινώ να βγάζω φωτοτυπίες, ενώαναρωτιέμαι αν έχει δίκιο η συνάδελφός μου και αν όντως ταμυθιστορήματα που διαβάζω μετά μανίας αυτό το διάστημαμου δημιουργούν προσδοκίες για έρωτες που το πιο πιθανόείναι ότι δεν πρόκειται να ζήσω ποτέ. Είναι γεγονός ότι οι



ερωτικές εμπειρίες μου μέχρι τώρα θα μπορούσαν να χαρα-κτηριστούν επιεικώς αξιοθρήνητες. Είμαι είκοσι εννιά χρό-νων και, παρόλο που από τότε που έκλεισα τα δέκα είμαι μο-νίμως ερωτευμένη, ποτέ δεν κατάφερα να κατακτήσω κανέ-να από τα αντικείμενα του πόθου μου. Σε όλη μου τη ζωή εί-χα μόνο δυο μεγάλους, τρόπος του λέγειν, δεσμούς: έναν ότανήμουν στην τελευταία τάξη του λυκείου και έναν κατά τηδιάρκεια των σπουδών μου στο Τμήμα Λογιστικής και Χρη-ματοοικονομικής του ΠανεπιστημίουΜακεδονίας, στη γενέ-τειρά μου, τη Θεσσαλονίκη. Το κακό είναι ότι δεν ήμουν ερω-τευμένη ούτε με το συμμαθητή μου τον Γιώργο, ένα χοντρού-λη με σοβαρό πρόβλημα στοματικής κακοσμίας που έπαιζεσυνέχεια ηλεκτρονικά, ούτε με το συμφοιτητή μου τον Γιάν-νη, έναν ψηλολέλεκα με πεταχτά δόντια, που μου φορούσεκέρατα όποτε του δινόταν η ευκαιρία. Έκτοτε είχα μερικέςπεριστασιακές σχέσεις που για διάφορους λόγους δεν κατέ-ληξαν σε κάτι πιο μόνιμο και σοβαρό. Και δεν μπορεί να πεικανείς ότι δεν έχω επιδιώξει να βρω το ταίρι μου, ή ότι δε μεενδιαφέρει, γιατί με ενδιαφέρει, και μάλιστα πολύ. Όπωςόλες οι κοπέλες έτσι και εγώ έχω βγει κάμποσα απογοητευ-τικά ραντεβού, ώσπου κάποτε κουράστηκα και αποφάσισαότι ήταν προτιμότερο να μένω σπίτι, παρέα με ένα βιβλίο ήτην τηλεόραση, παρά να χάνω το χρόνο μου με ανούσιες συ-ναναστροφές.

Ένα θα σας πω και θα καταλάβετε πλήρως γιατί πήρα αυ-τή την απόφαση. Ο τελευταίος μου ερωτικός σύντροφος, πουαποτέλεσε και το κερασάκι στην τούρτα, ήταν κάποιος Θέ-μης, μακροχρόνια άνεργος από άποψη και επαγγελματίαςτρακαδόρος, ο οποίος ξημεροβραδιαζόταν στο σπίτι μου, μουρήμαζε το ψυγείο, έπινε μισό μπουκάλι ουίσκι στην καθισιάτου και δε δεχόταν με τίποτα να χωρίσουμε γιατί, λέει, «του



είχα γίνει απαραίτητη». Τελικά με παράτησε όταν βρήκε κά-ποια πιο ευκατάστατη, αφήνοντάς μου ένα σημείωμα όπουέγραφε ότι φεύγει γιατί δεν αντέχει άλλο την γκρίνια μου καιτην τσιγκουνιά μου. ΗΈλενα, η μάνα μου, ισχυρίζεται ότι έχωκαι εγώ την κατάρα των Σεκεριάδηδων, μια κατάρα που στοι-χειώνει πολλές από τις γυναίκες του σογιού μας και τις εμπο-δίζει να ευτυχήσουν στον ερωτικό τομέα. Ένα από τα θύμα-τα αυτής της κατάρας είναι και η νονά μου, η Πιπίτσα, η αδελ-φή του παππού μου, που, παρ’ ότι ήταν ονομαστή για το κάλ-λος της, τη μόρφωση και την προίκα της, δεν κατάφερε ποτένα ανεβεί τα σκαλιά της εκκλησίας και να χορέψει το χορότου Ησαΐα. Η μάνα μου πιστεύει ακράδαντα ότι είναι και ηίδια θύμα αυτής της κατάρας, αφού έχασε τον πατέρα μουπριν ακόμη γεννηθώ και από τότε δεν έχει καταφέρει να βρειτο έτερόν της ήμισυ, παρόλο που έχει προσπαθήσει όσο λίγεςγυναίκες στη γη και έχει ψάξει ακόμη και στα πιο απίθαναμέρη. Εγώ πάλι πιστεύω ότι η μάνα μου έχει ένα φοβερό τα-λέντο να διαλέγει πάντα τους λάθος άντρες, ταλέντο το οποίοδυστυχώς έχω κληρονομήσει και εγώ.

Όταν τελειώνω με τις φωτοτυπίες και τις πάω στο γραφείο τηςκόκκινης, οι συνάδελφοι από τα διπλανά γραφεία, που έχουνπάρει θάρρος από την εξυπηρέτηση που της έκανα, μου ανα-θέτουν και εκείνοι με τη σειρά τους διάφορες αγγαρείες τιςοποίες δέχομαι να φέρω σε πέρας αγόγγυστα, παρόλο που δενάπτονται των αρμοδιοτήτων μου.Έτσι, βγάζω άπειρες φωτο-τυπίες, πηγαίνω για τσιγάρα, καφέδες και τυρόπιτες και πε-τάγομαι μέχρι τη λαϊκή αγορά που γίνεται τρεις δρόμους πιοκάτω για να πάρω ζαρζαβατικά και φρούτα για την κυρίαΑφε-ντούλη, την προϊσταμένη του Μητρώου. Τελευταίος σταθμός



στη βόλτα μου είναι το φαρμακείο, για να προμηθευτώ τις βι-ταμίνες και το αντιπυτιριδικό σαμπουάν του κυρίου Σαρδού-μπαλου.Μόλις μπαίνω, παίρνω δυο τρεις βαθιές ανάσες, διό-τι λατρεύω τη μυρωδιά των φαρμακείων και θα μου άρεσε πο-λύ να ζω ανάμεσα σε όλα αυτά τα φιαλίδια, τα καλλυντικά καιτα κουτιά με τα φάρμακα. Η Κατερίνα, η κυκλοθυμική φαρ-μακοποιός, στέκεται πίσωαπό τον πάγκο και κοιτάζει με μίσοςμια αφίσα με ένα εντυπωσιακό ημίγυμνο μοντέλο που διαφη-μίζει σειρά προϊόντων κατά της κυτταρίτιδας. Η Κατερίναέχει κατά καιρούς δοκιμάσει όλα τα σκευάσματα αδυνατί-σματος που πουλάει στο φαρμακείο, γι’ αυτό είναι στεγνή κιαδύνατη σαν σκιάχτρο και το υπερβολικά λιγνό της σώμα χά-νεται μέσα στη λευκή ρόμπα που της πλέει. Παρ’ όλα αυτά,συνεχίζει να κάνει δίαιτα, γιατί στον άντρα της αρέσουν οιπολύ λεπτές γυναίκες, γι’ αυτό ζει με το φόβο ότι, αν πάρει κα-νένα κιλό, εκείνος θα σταματήσει να τη θέλει και θα πάει μεάλλη. Αν και είναι μόνο έξι χρόνια μεγαλύτερη από εμένα, τοδέρμα της έχει χάσει τηφρεσκάδα του και είναι πολύωχρό, ενώτα καστανά μαλλιά της έχουν αρχίσει να αραιώνουν επικίν-δυνααπό τηναβιταμίνωση.Απ’ ό,τι μου έχει πει, αυτή την εβδο-μάδα τρέφεται μόνο με χυμούς γκρέιπφρουτ και συμπληρώ-ματα διατροφής, γι’ αυτό και τα νεύρα της έχουν γίνει τσατά-λια. Με την Κατερίνα είμαστε φίλες και έτσι ξέρω καλά ότιόταν είναι σε αυτή τη διάθεση τα βάζει με όλους και με όλα,οπότε είμαι προετοιμασμένη για τη στιχομυθία που θα ακο-λουθήσει.

«Καλημέρα, Κατερίνα».«Κακή, ψυχρή και ανάποδη. Λέγε τι σκατά θες, να σ’ το

δώσω, να μου αδειάσεις τη γωνιά γιατί πήρα τριακόσια ολό-κληρα γραμμάρια και δεν είμαι καλά και θα την πληρώσειςεσύ τη νύφη».



Επειδή σήμερα το μάτι της γυαλίζει από την πείνα λίγο πε-ρισσότερο απ’ το συνηθισμένο, αφήνω το χαρτί με αυτά πουέχει ζητήσει ο διευθυντής μου μπροστά της και τηρώ απόεκείνη μια απόσταση ασφαλείας για παν ενδεχόμενο.

«Μμμ… μάλιστα. Βιταμίνες και αντιπυτιριδικό σαμπουάνγια την κασίδα του Σαρδούμπαλου. Καλό τομάρι είναι καιτου λόγου του! Τον είδα πρωί πρωί να μασαμπουκιάζει μιατυρόπιτα και ένα πιροσκί, και στο καπάκι έφαγε και μια μπου-γάτσα, ο σιχαμένος. Κατάλαβες, φίλε μου; Αυτός να τρώει τοναγλέουρα και να μην παίρνει δράμι και εγώ να παχαίνω μό-νο με τον αέρα που ανασαίνω. Ήθελα να ’ξερα πώς τις επι-τρέπει αυτές τις αδικίες ο Θεός; Αλλά έτσι είναι, δεν υπάρχειδικαιοσύνη σε αυτή τη ζωή».

Όσο την ακούω να γκρινιάζει, σκέφτομαι αν θα ήταν συ-νετό εκ μέρους μου να της ζητήσω να μου πάρει την πίεσηγιατί ζαλίζομαι λίγο, αλλά δεν τολμώ να το διακινδυνεύσω,γιατί αυτή την εβδομάδα μού την έχει μετρήσει ήδη τρεις φο-ρές, και χθες μου είπε ότι εγώ είμαι πιο ανισόρροπη από εκεί-νη και ότι πρέπει να πάω να με δει κανένας γιατρός. Γι’ αυ-τόν το λόγο αποφασίζω να κάνω υπομονή και να ελέγξω τηνπίεσή μου στο σπίτι, με το καινούργιο μου ηλεκτρονικό πιε-σόμετρο που μετράει και τους παλμούς. Η κόκκινη Ζωή υπο-στηρίζει ότι είμαι υποχόνδρια και κατά φαντασίαν ασθενής,αλλά εκείνη δεν ξέρει τι σημαίνει να είσαι τόσο συχνά αδιά-θετη όσο είμαι εγώ, γι’ αυτό μιλάει. Από τότε που θυμάμαι τονεαυτό μου είχα πάντα την πεποίθηση ότι δε θα προλάβω ναγεράσω, ότι θα αρρωστήσω και θα πεθάνω νέα. Η πεποίθη-ση αυτή πιθανόν να μου δημιουργήθηκε επειδή από παιδί εί-χα ασθενική κράση και άρπαζα τις ιώσεις και τα κρυολογή-ματα στο φτερό, αλλά και επειδή το σπίτι μας έμοιαζε με νο-σοκομείο, αφού η γιαγιά μου και ο παππούς μου ήταν σχεδόν



κατάκοιτοι από τις χρόνιες παθήσεις που τους ταλαιπωρού-σαν. Ευτυχώς για εκείνους η μάνα μου, που ως ιατρική επι-σκέπτρια γνώριζε πολλούς γιατρούς, τους παρείχε την καλύ-τερη δυνατή περίθαλψη και τους είχε μη στάξει και μη βρέξειμέχρι το τέλος της ζωής τους. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό,αλλά εγώ εξακολουθώ να είμαι φιλάσθενη, να κρυολογώ με τοπαραμικρό, να υποφέρω από χιλιάδες αλλεργίες και να μουπέφτει η πίεση χωρίς να υπάρχει κάποια συγκεκριμένη αιτία.

Τον τελευταίο καιρό, και μάλλον λόγω της κακής μου ψυ-χολογίας, η κατάστασή μου έχει επιδεινωθεί. Δεν αισθάνο-μαι καθόλου καλά, τα βράδια δυσκολεύομαι να κοιμηθώ καιτις ελάχιστες ώρες που βυθίζομαι βλέπω εφιάλτες που με κά-νουν να πετάγομαι από το κρεβάτι πανικόβλητη. Τα πρωινάδεν ξυπνάω ούτε με βίντσι, και όταν επιτέλους τα καταφέρνωνα σηκωθώ απ’ το κρεβάτι, σέρνομαι όλη τη μέρα και υπάρ-χουν στιγμές που νομίζω ότι θα λιποθυμήσω από την εξά-ντληση. Φταίει βέβαια και ο καύσωνας· όλοι λένε ότι είναι τοπιο ζεστό καλοκαίρι στην Αθήνα εδώ και δεκαετίες, και εγώδεν την αντέχω τη ζέστη, νιώθω ότι μου στραγγίζει όλη μου τηζωτικότητα. Ίσως θα έπρεπε να πάω πάλι για εξετάσεις στονπαθολόγο, αλλά είχα κάνει γενικό τσεκάπ πριν από δυο μή-νες, και αν του το ζητήσω, θα με πάρει για μουρλή.

«Δε μου λες, θα περιμένω πολλή ώρα ακόμη; Τι στέκεσαιεκεί πέρα και με κοιτάς σαν να έχεις πέσει σε καταληψία;Δουλειά δεν έχεις να κάνεις; Δεν πιστεύω να θέλεις να σουμετρήσω πάλι την πίεση, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση. Άντε,πλήρωσέ με, πάρε τα πράγματά σου και εξαφανίσου.Ή μάλ-λον όχι, πριν ξεκουμπιστείς, θέλω να μου πεις τι έφαγες χθεςτο βράδυ. Φαίνεσαι καλοταϊσμένη, γύρευε πόσο θα σαβού-ρωσες. Θρεφτάρι έχεις γίνει, λες και σε πάνε για σφάξιμο.Έλα, λέγε. Με λεπτομέρειες, ξέρασέ τα όλα».



Το προηγούμενο βράδυ μού είχε ανοίξει η όρεξη για σου-φλέ ζυμαρικών αλλά λιγουρευόμουν και πατάτες, γι’ αυτό καιείχα μαγειρέψει δυο φαγητά, σουφλέ με τέσσερα τυριά καιπατάτες ογκρατέν με μπέικον.

«Και όλα αυτά τα σαβούρωσες μόνη σου, μωρή γουρούνα;Τς, τς, τς!»

ΗΚατερίνα έχει πάθει σιελόρροια, και αν δεν ήταν κάπωςπαρατραβηγμένο, θα έκοβα το χέρι μου ότι από δω όπου στέ-κομαι μπορώ να ακούσω το στομάχι της να βρυχάται. «Ε, όχι,περίσσεψε μπόλικο φαγητό και το έβαλα στο ψυγείο».

«Θα μου φέρεις μια μερίδα σουφλέ να το μυρίσω;»«Τι εννοείς να το μυρίσεις;» Τη δύστυχη, μάλλον τη βάρε-

σε η πείνα στο κεφάλι και δεν ξέρει τι λέει.«Να το μυρίσω, καλέ, να πάρω μυρωδιά, πώς το λένε; Το

διάβασα σε ένα περιοδικό, το κάνει η Βίσση, δεν τρώει τα φα-γιά, μόνο τα μυρίζει. Έτσι κρατιέται σε φόρμα και είναι σανσκελετός. Εμ, τι νόμιζες;Ότι γουρουνιάζουν όλοι σαν και σέ-να; Τα αγαθά κόποις κτώνται».

«Εντάξει λοιπόν, θα σου φέρω μια μερίδα σουφλέ να τομυρίσεις», της υπόσχομαι και παίρνω το δρόμο για το γρα-φείο. Περνώντας έξω από το φωτοτυπάδικο του Ευτύχη τουχάρου ταχύνω το βήμα μου ελπίζοντας να μη με δει ώστε ναγλιτώσω τις χαιρετούρες, αλλά δυστυχώς η τύχη δεν είναι μετο μέρος μου.

«Ζωή», ακούω πίσω μου τη χαρακτηριστική ψιλή φωνή τουκαι μετανιώνω που δεν έκανα τον κύκλο για να μην περάσωαπό το μαγαζί του και έτσι τώρα θα πρέπει να τον λουστώ.

Φτου, να πάρει η οργή! «Γεια σου, Ευτύχη», λέωμέσααπ’ ταδόντια μου και συνεχίζω να περπατάω, αλλά εκείνος με ακο-λουθεί κι έτσι αναγκάζομαι να σταματήσω για να ανταλλά-ξουμε δυο κουβέντες.



«Πώς πας;» με ρωτάει κοιτώντας με με θλίψη και νοσηρόενδιαφέρον.

«Καλά είμαι αλλά έχω αργήσει, πρέπει να φύγω», απα-ντάω αποφεύγοντας να τον κοιτάξω για να μην ψυχοπλακω-θώ. Στα δυο χρόνια που τον ξέρω οι φορές που τον έχω δει ναχαμογελάει είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού,αφού έχει μονίμως μια πένθιμη μουτσούνα σαν να επέστρε-ψε μόλις από την κηδεία πολύ προσφιλούς του προσώπου. Τοότι είναι μουρτζούφλης και καταθλιπτικός σε συνδυασμό μεκάποια δυσάρεστα περιστατικά κακοτυχίας που του έχουνσυμβεί οδήγησε κάποιους στην υπηρεσία να τον χαρακτηρί-σουν γρουσούζη και κατσικοπόδαρο και να αποφεύγουν νατου λένε ακόμη και καλημέρα για να μην τους γκαντεμιάσει.Ο Ευτύχης δεν είναι κακό παιδί, κάθε άλλο, και όταν είχαπρωτοέρθει να δουλέψω εδώ τον είχα βρει αρκετά ελκυστι-κό ώστε να δεχτώ να βγω μαζί του για καφέ, χωρίς βέβαια ναφαντάζομαι τι μαρτύριο με περίμενε. Από το πρώτο λεπτόπου καθίσαμε στην καφετέρια μέχρι τη στιγμή που φύγαμεμου μιλούσε συνεχώς για το αγαπημένο του θέμα: το θάνατο.Επί δυο αβάσταχτες ώρες μού ανέλυε το ζήτημα διεξοδικά,εξηγώντας μου τι πρεσβεύουν για τη μετά θάνατον ζωή οι με-γάλες θρησκείες και οι αρχαίοι πολιτισμοί, αλλά και ποιαακριβώς είναι η προσωπική του άποψη και πώς την έχει δια-μορφώσει.

«Ο θάνατος όχι μόνο δεν είναι η τρομερή κατάληξη πουόλοι ξέρουμε και φοβόμαστε, αλλά μπορεί να είναι και ευ-λογία. Εγώ θεωρώ ότι η ζωή είναι άχθος, βάρος ασήκωτο, ενώο θάνατος είναι λύτρωση, η απόλυτη μακαριότητα», είχε υπερ-θεματίσει πριν πούμε καληνύχτα.

«Μπορεί», είχα απαντήσει για να τον ξεφορτωθώ και απόεκείνη τη μέρα τον αποφεύγω όπως ο διάβολος το λιβάνι, και



όποτε τύχει να τον πετύχω μπροστά μου, όπως κακή ώρα τώ-ρα, είτε κάνω πως δεν τον βλέπω ή του λέω πως βιάζομαι καιγίνομαι μπουχός.

«Θυμάσαι εκείνη την κουβέντα που είχαμε κάνει παλιά;Θυμάσαι τι σου είχα πει; Ο θάνατος δεν είναι το τέρμα, Ζωή,αλλά μια νέα αρχή», νιαουρίζει τώρα με τόσο κλαψιάρικούφος που νιώθω μια πελώρια λαχτάρα να του δώσω ένα χα-στούκι για να έχει έναν πραγματικό λόγο να θρηνεί.

«Συγγνώμη, Ευτύχη, αλλά, όπως σου είπα, έχω αργήσεικαι ο κύριος Σαρδούμπαλος…»

«Σε καταλαβαίνω, έχεις δίκιο. Εγώ, πάντως, θα χαρώ νατα πούμε εκτενώς κάποια στιγμή, η πρόταση για καφέ είναιανοιχτή, αρκεί να μου πεις το πότε».

Αν μπορούσα να εκφραστώ ελεύθερα, θα του ’λεγα ναπάει στα τσακίδια, αλλά οι κοινωνικές συμβάσεις δε μας επι-τρέπουν να λέμε πάντα αυτό που αισθανόμαστε. «Σ’ ευχαρι-στώ, θα το έχω υπόψη μου. Πάω τώρα». Απομακρύνομαι γρή-γορα ενώ εύχομαι να μην ισχύει η φήμη ότι όποιος συναντή-σει τον κατσικοπόδαρο θα έχει τη μια ατυχία πίσω από τηνάλλη και ότι όλα αυτά είναι δεισιδαιμονίες και κακόβουλεςυπερβολές.

Πριν μπω στο γκρίζο κτίριο όπου στεγάζεται η εφορία, ρί-χνω μια κλεφτή ματιά στο συνεργείο της BMWπου βρίσκεταιακριβώς απέναντι, αλλά δυστυχώς ο ωραίος μηχανικός πουμοιάζει με τον Νίκο Κούρκουλο δε φαίνεται πουθενά. Οωραίος μηχανικός ονομάζεται Μάρκος, είναι ψηλός, καστα-νός, πολύ αρρενωπός και με γυμνασμένο κορμί, και για ναλέω ότι μοιάζει με τον Κούρκουλο, καταλαβαίνετε για τι κού-κλο μιλάμε. Γι’ αυτό, παρ’ ότι ξέρω ότι δεν είναι για τα δόντιαμου, παθαίνω εξάψεις και ταχυπαλμίες όποτε τον συναντώστο δρόμο, και ας προσπαθώ να δείχνω κουλ και αδιάφορη.



Φυσικά εκείνος αγνοεί την ύπαρξή μου και ούτε που γυρνάεινα με κοιτάξει, αλλά εγώ συνεχίζω να τον θαυμάζω εξ απο-στάσεως, όσο και αν ξέρω ότι δεν υπάρχει καμία πιθανότητανα με προσέξει, ούτε μία στο εκατομμύριο.

Μπαίνω στο ασανσέρ και στέκομαι με την πλάτη στον ολό-σωμο καθρέφτη για να μη δω το είδωλό μου και απογοητευ-τώ. Και μη φανταστείτε ότι είμαι άσχημη, γιατί δεν είμαι. Δενέχω κανένα άσχημο χαρακτηριστικό, όλα στο πρόσωπό μουείναι κανονικά και αρκετά καλοσχηματισμένα. Το πρόβλημαείναι πως ούτε όμορφη είμαι, και έχει δίκιο ο Βάκης που λέειότι μοιάζω με ποντίκι, γιατί αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Ταανοιχτά καστανά μαλλιά μου έχουν μια ποντικί απόχρωση,και επειδή είναι πολύ λιπαρά, κρέμονται άτονα γύρω από τοστρογγυλό πρόσωπό μου, ακόμη και αν τα έχω λούσει λίγεςώρες πριν. Τα μάτια μου, το μοναδικό χαρακτηριστικό πουέχω κληρονομήσει από τη μάνα μου, έχουν μια ξεπλυμένηαπόχρωση του γαλάζιου, ενώ της Έλενας είναι έντονα μπλεσαν ακουαμαρίνες. Η επιδερμίδα μου είναι τόσο λευκή πουκαταντάει αηδία, κι όταν κοκκινίζω, κάτι που μου συμβαίνειυπερβολικά συχνά, τα μάγουλά μου μοιάζουν με παραγινω-μένα μήλα, ενώ όταν χλωμιάζω, είμαι σαν ζόμπι με σημάδιααπό παλιά σπυριά. Όταν ήμουν στην εφηβεία, είχα σοβαρόπρόβλημα ακμής, κάτι που μου δημιούργησε μεγάλο κόμπλεξκαι στοίχειωσε με αρκετά επώδυνο τρόπο τα μαθητικά μουχρόνια, αφού εκτός από «σπασικλάκι», που ήταν το επίσημοπροσωνύμιό μου, κάποια ιδιαζόντως μοχθηρή συμμαθήτριάμου με είχε βαφτίσει και με το καθόλου κολακευτικό παρα-τσούκλι «Σπυρού». Το πολύ λιπαρό μου δέρμα δε μου επιτρέ-πει να βάφομαι γιατί, όσες φορές το έχω επιχειρήσει, έπειτααπό λίγη ώρα το μέικ απ κυλάει από το πρόσωπό μου σαν λά-σπη και το πρόσωπό μου γίνεται μια μεγάλη μουτζούρα.Έχω



μέτριο ανάστημα, μεγάλο στήθος, που για να το κρύβω κα-μπουριάζω ελαφρώς, και αρκετά παραπανίσια κιλά, τα οποίαέχουν συσσωρευτεί στην κοιλιά μου και στην περιφέρεια καιμε κάνουν να μοιάζω με αχλάδι. Δηλαδή, με λίγα λόγια, ως γυ-ναίκα δε λέω και πολλά.

«Συνηθισμένη», «αδιάφορη», «τίποτα το ιδιαίτερο», «δεντη λες και άσχημη αλλά ούτε και όμορφη» είναι μερικοί απότους χαρακτηρισμούς που έχω ακούσει να χρησιμοποιούν γιανα με περιγράψουν οι πιο καλοπροαίρετοι.Έχωακούσει όμωςκαι κάποιους λιγότερο επιεικείς να με αποκαλούν «σαύρα»,«μπάζο» και «μπαλότσα» και τολμώ να πω ότι δε χάρηκα κα-θόλου γι’ αυτό. ΗΈλενα λέει ότι φταίω εγώ που δεν έχω βρειακόμη το προσωπικό μου στιλ και που δεν περιποιούμαι αρ-κετά τον εαυτό μου, αλλά εκείνη είναι μάνα μου και είθισταιοι μανάδες να βλέπουν τα παιδιά τους πιο όμορφα απ’ ό,τι εί-ναι στην πραγματικότητα.

Δε στενοχωριέμαι για την εξωτερική μου εμφάνιση, κα-θόλου δε με νοιάζει το πώς είμαι, γιατί έχω πάψει εδώ και αρ-κετό καιρό να ασχολούμαι με τόσο επιφανειακά θέματα.Εμένα με ενδιαφέρει περισσότερο η πνευματική καλλιέργειακαι ο εσωτερικός πλούτος του ανθρώπου. Γι’ αυτό διαβάζωπολύ, λογοτεχνία κυρίως και ποίηση. Αγαπώ πολύ την ποίη-ση και είμαι ικανή ακόμη και να κλάψω αν ένα ποίημα με αγ-γίξει. Τα ερωτικά μυθιστορήματα τύπου Σκλάβα σου για πά-ντα ξεκίνησα να τα διαβάζω πρόσφατα και μόνο για ώραανάγκης, όποτε ένιωθα ότι τα προβλήματα με έπνιγαν καιχρειαζόμουν οπωσδήποτε έναν τρόπο διαφυγής.

Ρίχνω μια πλάγια ματιά στον καθρέφτη και χαμογελώ ει-ρωνικά, σημειώνοντας ότι στα συν του παρουσιαστικού μουείναι και τα δόντια μου, που είναι εκ φύσεως λευκά καιωραία. Όμως αλήθεια τώρα. Ποιον προσπαθώ να κοροϊδέ-



ψω με τις χαζομάρες που τσαμπουνάω, αφού ούτε τον εαυτόμου δεν μπορώ να ξεγελάσω. Ασφαλώς και με νοιάζει πουδεν είμαι όμορφη, βεβαίως και στενοχωριέμαι αλλά τι μπο-ρώ να κάνω; Αφού έτσι με έφτιαξε οΘεός.Μέτρια και άχρω-μη. Είναι κρίμα όμως γιατί, αν ήμουν πιο όμορφη, θα είχα πε-ρισσότερες πιθανότητες να βρω και εγώ ένα σέξι μεγιστάναόπως η Σάρλοτ και να ζήσω το απόλυτο σεξουαλικό πάθος.Πολύ περισσότερες πιθανότητες, ενώ τώρα δεν έχω καμία.Όχι ότι κυκλοφορούν και πολλοί σέξι μεγιστάνες στην αγο-ρά. Αλλά αν ήμουν όμορφη και εντυπωσιακή, πιθανόν ναμπορούσα να διεκδικήσω τον Έκτορα Αλεξανδράτο, τοννεαρόΈλληνα επιχειρηματία, που λόγω γοητείας και κοινω-νικού στάτους έχει πολλά κοινά στοιχεία με τους ήρωες τωνμυθιστορημάτων που διαβάζω τον τελευταίο καιρό.

Είχα συναντήσει τον Έκτορα πριν από περίπου τρεις μή-νες, όταν είχε κάνει μια σύντομη επίσκεψη στον κύριο Σαρ-δούμπαλο για κάποια υπόθεσή του. Την ώρα που έμπαινεστην εφορία, έτυχε να βρίσκομαι στο ισόγειο περιμένονταςτο ασανσέρ, και τη στιγμή που τον είδα κατάλαβα ότι οι βα-ρύγδουπες φράσεις που χρησιμοποιούν οι συγγραφείς δεν εί-ναι υπερβολικές, γιατί πραγματικά «η γη σείστηκε κάτω απότα πόδια μου». Ή μάλλον όχι, τώρα που το καλοσκέφτομαι,δε σείστηκε, ατυχής η χρήση της μεταφοράς. Αν θέλω να εί-μαι ακριβής, η γη έμεινε στη θέση της, αλλά κάτι άλλαξε στηνατμόσφαιρα, και σίγουρα υπήρξε ένας ηλεκτρισμός που μεδιαπέρασε και έκανε τις τριχούλες στο πίσω μέρος του λαι-μού μου να σταθούν προσοχή.Ήταν σαν κάποιος να είχε πε-τάξει μια φωτοβολίδα στο ανήλιαγο φουαγέ και το άχαρο δω-μάτιο να απέκτησε ξαφνικά μια εκτυφλωτική λάμψη. Αναμ-φισβήτητα ήταν ο πιο όμορφος, ο πιο κομψός και ο πιο πλού-σιος άντρας που είχα δει ποτέ. Είχε τη γοητεία του Δημήτρη



Παπαμιχαήλ και τη φινέτσα του Αλέκου Αλεξανδράκη, αν εί-ναι ποτέ δυνατόν. Τα πάντα πάνω του φώναζαν χρήμα, δόξακαι επιτυχία, από τα ακριβά του ρούχα και παπούτσια μέχριτον φουσκωτό σωματοφύλακα που τον ακολουθούσε κατα-πόδας. Τα μαλλιά του ήταν πυκνά και σκούρα, αλλά δεν μπο-ρούσα να διακρίνω τα μάτια του γιατί φορούσε γυαλιά ηλίουκαθρέφτες. Αργότερα είδα στις φωτογραφίες ότι ήταν πανέ-μορφα, όπως και καθετί πάνω του, γκριζοπράσινα με μακριέςβλεφαρίδες. Μέχρι να τον συναντήσω, πίστευα ότι τέτοιοιάντρες υπάρχουν μόνο στο Χόλιγουντ ή στις πασαρέλες καιόχι στην αληθινή ζωή. Όταν στάθηκε δίπλα μου και μου χα-μογέλασε τυπικά, ένιωσα κάτι να σπάει μέσα μου, μάλλον ηκαρδιά μου, γιατί το χαμόγελό του ήταν ακαταμάχητο έτσιόπως τα κάτασπρα δόντια του έκαναν αντίθεση με το ηλιο-καμένο του δέρμα. Είχα αναστατωθεί φοβερά με την παρου-σία του και ανυπομονούσα να έρθει το ασανσέρ για να στρι-μωχτώ μαζί του στον στενό θάλαμο, οπότε μπορείτε να φα-νταστείτε την απογοήτευσή μου όταν ο μπράβος του με στα-μάτησε ευγενικά αλλά αποφασιστικά και με παρακάλεσε νατους αφήσω να ανεβούν μόνοι τους «για λόγους ασφαλείας».

Ο Έκτορας με είχε κοιτάξει απολογητικά αλλά δεν είχεπροσπαθήσει να αλλάξει γνώμη στο γορίλα του. Θυμάμαι ότιαπό τα νεύρα μου είχα ανεβεί δυο δυο τα σκαλιά, παρόλο πουήξερα ότι η φυσική μου κατάσταση ήταν άθλια και ότι θα τα’φτυνα μετά τα πρώτα τρία λεπτά. Όταν πια έφτασα λαχα-νιασμένη και καταϊδρωμένη στο γραφείο μου, πληροφορή-θηκα από την κόκκινη Ζωή, που είχε μια έκφραση λες και εί-χε φάει κάτι χαλασμένο, ότι «αυτός ο στυγνός καπιταλιστής,αυτός ο βδελυρός εκπρόσωπος της μπουρζουαζίας, που πίνειτο αίμα της εργατιάς» είχε κλειστεί με τον τσανακογλείφτη τοδιευθυντή για να συζητήσουν τις πονηρές δοσοληψίες τους



και δεν επιτρεπόταν να τους διακόψει κανείς και για κανέναλόγο. Εγώ όμως που φλεγόμουν να τον ξαναδώ έστω και γιαμια στιγμή, μόλις συνήλθα από την ανάβαση, την έστησα έξωαπό το γραφείο του Σαρδούμπαλου και άρχισα να κόβω βόλ-τες ώσπου με πήρε είδηση ο Βάκης και μου έκανε ένα αγενέςσχόλιο του στιλ «σου γυάλισε ο φραγκάτος και σου τρέχουν τασάλια», οπότε επέστρεψα στο γραφείο μου με την ουρά στασκέλια γιατί εκείνος ο βλάκας δεν το είχε σε τίποτα να με κά-νει ρεντίκολο σε όλη την υπηρεσία. Έτσι, έχασα την ευκαι-ρία να θαυμάσω για άλλη μια φορά αυτό το τέλειο αρσενικόπου μπορούσε με ένα του χαμόγελο να με κάνει να λιώσω.

Βέβαια τι νόημα θα είχε ακόμη και να τον ξανασυναντού-σα; Αφού δεν είμαι ο τύπος του, και κοπέλες σαν εμένα εκεί-νος δε θα γυρνούσε ούτε να τις φτύσει, άρα ποιος ο λόγος νατο σκέφτομαι; Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και τώρα, όποτε βρίσκωστο Ίντερνετ κάποια είδηση που τον αφορά, τη διαβάζω δυοκαι τρεις φορές για να την εμπεδώσω και μου έχει γίνει κάτισαν χόμπι να παρακολουθώ τη χλιδάτη ζωή του από τα πε-ριοδικά και τις εκπομπές κοινωνικού σχολιασμού, όπου ευ-τυχώς βρίσκω πλούσιο υλικό γιατί τα media λάτρευαν και λα-τρεύουν τονΈκτοραΑλεξανδράτο. Τώρα πια ξέρω τα πάνταγια τη ζωή του, έχω κάτι σαν εμμονή μαζί του και θα γινόμουνη πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου αν μου δινόταν η ευ-καιρία να τον γνωρίσω καλύτερα. Αλλά είπαμε, άντρες σανκι αυτόν είναι «φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο».

Στον πέμπτο όροφο που είναι το ταμείο και το γραφείο τουδιευθυντή δεν κυκλοφορεί ψυχή, αλλά αυτό δε μου κάνει εντύ-πωση γιατί σήμερα είναι Παρασκευή και τις Παρασκευές έχεισυνήθως ησυχία επειδή κλείνουμε νωρίτερα. Ο κύριος Σαρ-δούμπαλος κοντεύει να μπει μέσα στον υπολογιστή του έτσιόπως έχει κολλήσει τη μύτη του στην οθόνη και φαίνεται υπερ-



βολικά συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνει. Για να του δώσωνα καταλάβει ότι δεν είναι πια μόνος, βήχω διακριτικά καιφταρνίζομαι. Εκείνος, μόλις αντιλαμβάνεται την παρουσίαμου, γίνεται κόκκινος σαν αστακός και με κοιτάζει εντελώςαποπροσανατολισμένος, σαν να μην έχει ιδέα ποια είμαι καιτι γυρεύω στο γραφείο του.Μετά συνέρχεται ξαφνικά και μουγνέφει να πλησιάσω, ενώ χαμηλώνει εντελώς την ένταση σταηχεία του, αλλά όχι πριν ακούσω κάποιους αναστεναγμούςκαι βογκητά που κάνουν τα αυτιά μου να πάρουν φωτιά. Πα-ρόλο που εκτός από πιτυρίδα ο κύριος Σαρδούμπαλος έχει καισοβαρό πρόβλημα τριχόπτωσης και αρκετά προχωρημένη φα-λάκρα, εμμένει να διατηρεί όσα μαλλιά τού έχουν απομείνειμακριά μέχρι τους ώμους, γι’ αυτό και έχω ακούσει διάφορουςσυναδέλφους να αναφέρονται σε αυτόν ως «ο καραφλοχαί-τουλας του πέμπτου». Αν και δεν έχω δει ποτέ κανέναν, προ-φανώς θα υπάρχουν και άλλοι καραφλοχαίτουλες σε άλλουςορόφους, γι’ αυτό και είναι αναγκαία η διευκρίνιση. Τα μα-κριά μαλλιά είναι ο μόνος νεωτερισμός που επιτρέπει στην εμ-φάνισή του ο πενηνταπεντάχρονος διευθυντής μου, αφού κα-τά τα άλλα ντύνεται πάντα πολύ συντηρητικά με κοστούμι καιγραβάτα.Μολονότι δεν του μοιάζει ιδιαίτερα, τα πολύ μακριάτου πόδια και ο τρόπος που κινείται μου θυμίζουν τον ΒασίληΤσιβιλίκα όταν έπαιζε στην ταινία Η θεία μου η χίπισσα.

«Έλα, Μίνι, τι στέκεσαι και μας κοιτάς; Φέρε μας τις βι-ταμίνες μας, γιατί σήμερα νιώθουμε λίγο πεσμένοι και λέμενα πιούμε μία μήπως και μας σηκώσει».

Η χρήση του πρώτου πληθυντικού προσώπου δε με παρα-ξενεύει γιατί το ’χει χούι να αναφέρεται στον εαυτό του λεςκαι δεν είναι ένας αλλά πολλοί. Αυτό που με παραξενεύει λί-γο είναι η πονηρή του έκφραση, που κάνει τα φαινομενικάαθώα λόγια του να ακουστούν γεμάτα υπονοούμενα. Πλη-



σιάζω το γραφείο του διστακτικά, χωρίς να κοιτάζω το κο-μπιούτερ του, γιατί τρέμω τι μπορεί να αντικρίσουν τα μάτιαμου. «Ορίστε. Θέλετε να σας φέρω λίγο κρύο νερό;»

«Όχι, δε χρειάζεται, έχουμε».Όσο καταπίνει τη βιταμίνη του, το βλέμμα του στέκεται

πάνω μου και με περιεργάζεται σαν να με βλέπει για πρώτηφορά. «Ωραία. Αν δε με θέλετε κάτι άλλο, να πηγαίνω». Ανυ-πομονώ να επιστρέψω στο γραφείο μου όχι μόνο γιατί η σύ-ντομη βόλτα μου στα μαγαζιά με έχει κουράσει αλλά και για-τί καίγομαι να δω τι θα γίνει με τον Μαξ και τη Σάρλοτ.

«Γιατί βιάζεσαι τόσο πολύ; Παρασκευή είναι σήμερα, μημου πεις ότι πνίγεσαι στη δουλειά. Μα για να σε δούμε εσέ-να, κάτι έχει αλλάξει επάνω σου και δεν μπορούμε να εντο-πίσουμε τι. Καινούργιο χτένισμα;»

Με κίνδυνο να χαρακτηριστώ παρανοϊκή, θα μπορούσανα ισχυριστώ ότι ο κύριος Σαρδούμπαλος με κοιτάζει μετσαχπινιά στο μάτι, σαν να σκοπεύει να με φλερτάρει.

«Όχι, έτσι τα κάνω πάντα».«Μήπως αδυνάτισες;»«Όχι, κάθε άλλο, πρέπει να έχω πάρει βάρος, έχω γίνει

σαν μπόγος τελευταία». Γελάω για να του δείξω ότι κάνωχιούμορ, αλλά εκείνος δεν καταλαβαίνει το αστείο.

«Δεν έχεις δίκιο, δεν είσαι χοντρή, έχεις καμπύλες. Είσαιμια γνήσια μεσογειακή γυναίκα με πιασίματα», λέει με πά-θος και συνεχίζει να με κοιτάζει με ενοχλητική επιμονή σαννα με περνάει από ακτίνες Χ.

Αυτή η συμπεριφορά εκ μέρους του είναι πολύ ασυνήθι-στη γιατί, αν εξαιρέσεις το βίτσιο που έχει να παρακολουθείακατάλληλα θεάματα δι’ ανηλίκους στο Ίντερνετ, είναι γνω-στό τοις πάσι ότι είναι ένας σοβαρός οικογενειάρχης. Η μό-νη εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ότι το πορνό που έβλε-



πε πριν έρθω τον έχει αναστατώσει τόσο πολύ που ακόμη καιεγώ του φαίνομαι επιθυμητή. Άλλο και τούτο πάλι παρα-σκευιάτικα.

«Είσαι ωραίο κορίτσι αλλά ντύνεσαι πολύ συντηρητικά, ανμας επιτρέπεις την παρατήρηση. Όλα αυτά τα σκούρα φαρ-διά ρούχα νομίζουμε ότι σε αδικούν», συνεχίζει τις φιλοφρο-νήσεις ενώ τα μάτια του έχουν καρφωθεί στο στέρνο μου σαννα προσπαθεί να φανταστεί το στήθος μου γυμνό.

«Σας είπα, έχω παχύνει και με τα ριχτά κρύβω λίγο τα πα-ραπανίσια κιλά».

«Έλα τώρα,Μίνι, δεν είσαι δα και τόσο παχιά. Ίσα ίσα πουέχεις ωραία… ωραία… ε, κουμπιά».

«Τι;» Για λίγο τον χάνω, γιατί δεν καταλαβαίνω τι εννοεί,αλλά μετά θυμάμαι ότι σήμερα φοράω το σκούρο καφέ φό-ρεμα που αντί για άλλο στολίδι έχει στο μπούστο χρωματιστάκουμπιά σε διάφορα μεγέθη.

«Τα κουμπιά στο φουστάνι σου. Ξέρεις, τις προάλλες εί-δαμε μια ταινία με μια κοπέλα που σου έμοιαζε πολύ», λέειονειροπόλα χωρίς να πάρει τα μάτια του από τα κουμπιά μου.«Εκείνη ήταν γραμματεύς και είχε ερωτευτεί το αφεντικό της,έναν πολύ γοητευτικό άντρα, και συναντιόνταν στο γραφείοτου τα βράδια, όταν το υπόλοιπο προσωπικό είχε φύγει καικαταλαβαίνεις… Πολύ καλή ταινία, πολύ καλογυρισμένη, μεωραίο φωτισμό και σκηνοθεσία».

Η φωνή του έχει μελώσει και εγώ έχω αρχίσει να μη νιώ-θω καθόλου άνετα, αλλά ευτυχώς χτυπάει το τηλέφωνο και μεβγάζει από τη δύσκολη θέση. Ο διευθυντής μου ξεφυσάειαπογοητευμένος και το σηκώνει πάντα με το βλέμμα κολλη-μένο στο μπούστο μου, που φαίνεται ότι σήμερα τον έχει μα-γνητίσει για τα καλά. «Σαρδούμπαλος» λέει ξερά στο ακου-στικό, ακούει για λίγο το συνομιλητή του χωρίς να μιλάει και



το κοπανάει με δύναμη αμέσως μετά. «Πρέπει να πάμε στοταμείο, ο Θράσος λέει ότι είναι υπερεπείγον».

«Έρχομαι και εγώ να του δώσω τα τσιγάρα του», εξηγώστην πλάτη του και τον ακολουθώ στο διάδρομο. Ο κύριοςΣαρδούμπαλος βαδίζει γρήγορα τινάζοντας τη χαίτη του εκνευ-ρισμένα, ενώ παραπονιέται ότι όλα από εκείνον τα περιμέ-νουν, τίποτα δεν είναι άξιοι να κάνουν μόνοι τους και ότι δεναντέχει άλλο τους ανίκανους με τη δημοσιοϋπαλλήλιστικη νοο-τροπία. Στο ταμείο ο Θράσος είναι έτοιμος να βάλει τα κλά-ματα, το ίδιο και η Ευδοξία, που κάθεται στο διπλανό γκισέ.

«ΤΙ τρέχει, Θράσο; Γιατί είσαι σαν να είδες το Χάρο με ταμάτια σου; Και εσύ, Ευδοξία; Τι πάθατε και οι δυο και τρέ-μετε έτσι;»

«Κύριε Σαρδούμπαλε…» η Ευδοξία καταπίνει ένα λυγμόκοιτάζοντας με μάτια διάπλατα ανοιχτά κάποιον ή κάτι πουβρίσκεται πίσω μας, και όταν στρέφω το κεφάλι μου η καρδιάμου χάνει το ρυθμό της και με πιάνει σκοτοδίνη. Δυο οπλο-φόροι με αποκριάτικες μάσκες από λάτεξ στέκονται πίσωαπό την πόρτα και μας σημαδεύουν, και από τη στάση του σώ-ματός τους φαίνεται ότι δεν αστειεύονται. Ο ένας, ο πιο κο-ντός και γεμάτος, φοράει μάσκα νεκροκεφαλή και ο άλλος, οπιο ψηλός και αδύνατος, μάσκα λυκάνθρωπου.

«Εσύ είσαι ο διευθυντής; Άνοιξε το ταμείο και δώσε μαςόλα τα λεφτά που υπάρχουν μέσα. Και μην τολμήσεις να κά-νεις καμιά μαγκιά, σ’ την άναψα. Σας προειδοποιώ. Όποιοςβγάλει άχνα, θα τον στείλω στον Άγιο Πέτρο πριν της ώραςτου. Εσύ, μικρή, τράβα πίσω από το γκισέ μαζί με τους άλλουςδυο», με διατάζει η κοντόχοντρη νεκροκεφαλή.

Παρ’ ότι η φωνή του ακούγεται κάπως αλλοιωμένη πίσωαπό τη μάσκα, είναι πολύ τρομακτικός, γι’ αυτό τσακίζομαινα εκτελέσω την εντολή του και πάω γρήγορα να σταθώ δί-



πλα στην Ευδοξία όσο ο Σαρδούμπαλος πληκτρολογεί με τρε-μάμενα χέρια τον μυστικό συνδυασμό, που μόνο εκείνος ξέ-ρει, για να ανοίξει το χρηματοκιβώτιο. Τι καλά που θα ήταννα είχα μακριά νύχια, σκέφτομαι γιατί, αν είχα μακριά νύχια,θα μπορούσα να τα χώσω στις παλάμες μου μέχρι να πονέσωκαι ο σωματικός πόνος θα με βοηθούσε να ξεχάσω την αγω-νία μου. Κοιτάζω τις κάννες των όπλων που κρατούν οι δυοάντρες και μου φαίνονται σαν δυο μεγάλα χωνιά που θα μερουφήξουν και θα με στείλουν σε ένασκοτεινό τούνελ απ’ όπουδε θα υπάρχει επιστροφή. Αναρωτιέμαι αν ζω τις τελευταίεςμου στιγμές. Είχα διαβάσει κάποτε μαρτυρίες ανθρώπων πουέφτασαν πολύ κοντά στο θάνατο και επέζησαν και οι περισ-σότεροι ισχυρίζονταν ότι εκείνες τις στιγμές που νόμιζαν ότιθα πεθάνουν είχαν δει όλη τους τη ζωή να περνάει μπροστάαπό τα μάτια τους σαν κινηματογραφική ταινία. Με την ελπί-δα ότι θα δω το φιλμ της δικής μου ζωής, σηκώνω το βλέμμαμου στο ταβάνι και αμέσως συνειδητοποιώ ότι αυτή θα είναιμια πολύ πληκτική ταινία χωρίς καθόλου δράση και συναί-σθημα, που δε θα αξίζει τον κόπο να την παρακολουθήσει κα-νείς. Μόνο και μόνο γι’ αυτόν το λόγο δεν πρέπει να πεθάνωτώρα, πολύ απλά δε γίνεται. Πρέπει να συνεχίσω να ζω γιανα κάνω το φιλμ που θα δω τα τελευταία λεπτά πριν εγκατα-λείψω τον μάταιο τούτο κόσμο πιο ενδιαφέρον.

«Πραγματικά, Θεούλη μου, ήμαρτον γι’ αυτό που θα πω,αλλά ας σοβαρευτούμε λίγο», λέω από μέσα μου και ακόμηκαι η εσωτερική μου φωνή «ακούγεται» εντελώς ξεψυχισμέ-νη στα αυτιά μου. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτή ήταν η ζωήπου μου επιφύλασσε η μοίρα και ότι θα τελειώσει σήμερα,εδώ, στο ταμείο της ΙΔ΄ Εφορίας από τη σφαίρα ενός ληστήμε μάσκα νεκροκεφαλής. Ο πανικός φουσκώνει μέσα μου καιμε δυσκολία συγκρατούμαι να μη βάλω τις φωνές. Υπάρχουν



εκατομμύρια πράγματα που θέλω να κάνω πριν αποδημήσωεις Κύριον, δε γίνεται να τελειώσουν όλα εδώ.Όχι, δεν είναιδυνατόν να πεθάνω χωρίς να έχω τουλάχιστον έναν εκρηκτι-κό, πολλαπλό οργασμό σαν της Σάρλοτ. Χωρίς να έχω αγα-πήσει με πάθος και να έχω αγαπηθεί. Χωρίς να έχω πάει στοΠαρίσι.

«Κάνε γρήγορα γιατί θα σε πάρει ο διάολος». Η νεκροκε-φαλή, που κατά τα φαινόμενα είναι ο αρχηγός της συμμορίας,πλησιάζει απειλητικά τον Σαρδούμπαλο και χτυπάει το πόδιτου στο πάτωμα ανυπόμονα.

Ανοησίες, τίποτα δε θα τελειώσει εδώ, αυτοί οι δυο θα πά-ρουν τα λεφτά και θα φύγουν σαν κύριοι, και εγώ θα συνεχί-σω τη μίζερη και άνοστη ζωή που έκανα μέχρι σήμερα και αυ-τό που ζούμε τώρα θα είναι σαν να μην έγινε ποτέ. Παρόλοπου δεν είναι καθόλου κατάλληλη στιγμή, ο νους μου πάειστην Έλενα και σκέφτομαι πόσο θα τρόμαζε αν ήξερε ότι ηκόρη της βρίσκεται σε κίνδυνο. Η μάνα μου έφυγε πριν απόένα μήνα και αυτό μου φαίνεται τόσο αδιανόητο και με εξορ-γίζει τόσο πολύ ώστε, ακόμη και αυτή τη στιγμή που απειλεί-ται η ζωή μου, ο θυμός υπερισχύει του φόβου μου. Όσο καιαν προσπαθώ, δεν μπορώ να το χωνέψωότι φέρθηκε τόσο γαϊ-δουρινά και έφυγε χωρίς να με αποχαιρετήσει, ότι με εγκα-τέλειψε χωρίς ένα αντίο. Ότι δεν μπορώ πια να της μιλήσω.Ότι δε θα είναι σπίτι όποτε έχω ανάγκη να ακούσω τον ήχοτης φωνής της. Η αναχώρησή της ήταν τόσο αναπάντεχη καιεγώ ήμουν τόσο απροετοίμαστη για κάτι τέτοιο ώστε, ακόμηκαι τώρα που έχει περάσει λίγος καιρός, μου φαίνεται σανένα κακόγουστο αστείο.

Κανονικά βέβαια δε θα έπρεπε να με εκπλήσσει μια τέ-τοια συμπεριφορά από μέρους της, γιατί μια ζωή έτσι έκανε·έφευγε ξαφνικά και απροειδοποίητα. Όποτε ερωτευόταν



–και πιστέψτε με αυτό συνέβαινε πολύ συχνά– έπαιρνε άδειαάνευ αποδοχών από τη δουλειά της, μου άφηνε ένα σύντομοσημείωμα και εξαφανιζόταν προς άγνωστη κατεύθυνση. Τιςπρώτες φορές που συνέβη είχα βαλαντώσει στο κλάμα και οιπαππούδες μου είχαν τρομάξει να με συνεφέρουν. Αργότε-ρα, όταν μεγάλωσα λίγο, το αντιμετώπιζα πιο ψύχραιμα καιδε με έπιανε υστερία όποτε έβρισκα το γνωστό ραβασάκι στοοποίο μου ανακοίνωνε ότι «θα απουσίαζε για λίγο καιρό, ότιμε αγαπάει και ότι θα της λείψω». Αυτή τη φορά δε μου άφη-σε ραβασάκι αλλά ένα γράμμα το οποίο δεν έχω βρει ακόμητη δύναμη να ανοίξω και να διαβάσω αλλά δε βιάζομαι, για-τί δεν έχω καμία περιέργεια, αφού φαντάζομαι πάνω κάτω τιθα μου γράφει. Τα γνωστά· δικαιολογίες και παραινέσεις.Ότι με αγαπάει, ότι έπρεπε να φύγει και να μη στενοχωριέ-μαι και να φροντίζω τον εαυτό μου. Η κατσίκα! Νομίζει ότι,επειδή άφησε ένα γράμμα, θα τη συγχωρήσω που με παρά-τησε για άλλη μια φορά. Δε σφάξανε, δεν πρόκειται να τησυγχωρήσω ποτέ.

Ο Θράσος, ο οποίος τις Κυριακές εκτελεί χρέη ιεροψάλ-τη στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα, αρχίζει να ψέλ-νει με σιγανή, τρεμάμενη φωνή ένα απολυτίκιο. «Σώσον, Κύ-ριε, τον λαό Σου, και ευλόγησον την κληρονομίαν σου, νίκαςτοις βασιλεύσι, κατά βαρβάρων δωρούμενος…»

«Βγάλε το σκασμό, βρε γελοίε, γιατί θα σου πει ο παπάςστ’ αυτί και ο διάκος στο κεφάλι». Η νεκροκεφαλή πάει κοντάτου, του δίνει μια σφαλιάρα ξεγυρισμένη και ο Θράσος βου-βαίνεται στη στιγμή.Έπειτα ο ληστής στρέφει το όπλο του στονΣαρδούμπαλο. «Τι θα γίνει, ρε φίλε, θα περιμένουμε πολύ ακό-μη;» τον ρωτάει αγριεμένος και τα σπλάχνα μου σφίγγονταιτόσο πολύ που νομίζω ότι θα τα κάνω πάνω μου από το φόβο,αλλά

Documents

TÉÔËÏÓÂÉÂËÉÏÕ©Γ∆µ/ EÊÄÏÓÅÉÓØÕ×ÏÃÉÏÓ2013 TÉÔËÏÓÂÉÂËÉÏÕ:ΗΖωήείναιγλυκιά ÓÕÃÃÑÁÖÅÁÓ:Γ∆µ ÅÐÉÌÅËÅÉÁ