Upload
vobao
View
230
Download
0
Embed Size (px)
Citation preview
SarahCooper
LeSecretduMilliardaire,vol.14
SarahCooper.2015,tousdroitsréservés.
AVERTISSEMENT:Cettehistoirecontientdesscènessexuellesexplicitesetestdestinéeàunpublicadulte.
Envoyantcethommeénormesejetersurmoi,jemesenscommeparalysée.Ilvameréduireenbouillie.Jecrie,mais
moncriestimmédiatementétoufféparunemainénormequiseposesurmabouche.Jeleregarde,lesyeuxgrandsouverts.Il
lèvesonautremain,pointantsonindexversleciel,etm'indiqueenledéplaçantdedroiteàgauchedemetaire.Puisilsortun
pistoletqu'ilpointesurmatempe.
J'écarquilleencorelesyeuxensentantlafroideurducanoncontremapeaupuisacquiesce
delatête.Ilsoulèvesalèvresupérieureenguisedesourireetretiresamaindemabouche.Jeserrelesdentspourm'empêcher
demeremettreàcrier.
Soudain,derrièrelecolosse,j'aperçoisRobertquis'approche.Envoyantunelueurd'espoirs'affichersurmonvisage,
Grigorfroncelessourcils.
Heureusement,sesfacultésmentalesneluipermettentpasd'évaluerlasituationassezrapidement,etavantqu'iln'aitletempsdeseretourner,unegrossebranchefrappelebrasaveclequeliltientlepistolet.
Ilfronceàpeineles
sourcils,commesilecoupnel'avaitpasdérangé,puisesquisselemêmesourirehideuxquetoutàl'heure,commepour
indiquerqu'ilvafalloirbeaucouppluspourledésarçonner.
Robertlefrappeànouveau,cettefois-cidirectementsurlesdoigts.Ilgrimace,samains'ouvre,maisiltienttoujoursle
pistoletentresesdoigts.Ilseretourne,Robertassèneunautrecoupetlepistolets'échappedesamain.
J'entendsungrognementhorriblerésonnerdanslaforêt.Iln'estplusd'humeuràs'amuser.Ils'approchedeRobert.Lesol
tremblesousmespiedsàchaquefoisqu'ilfaitunpasenavant.Robertbranditdenouveaulabranche.Ils'apprêteàlefrapper
detoutessesforcesmaislecolosse,alorsquelabranchen'enestqu'audébutdesatrajectoire,absorbelecoupdesonénorme
avant-bras.Labranchesecasseendeux.
Moncœurbatàtouteallure.Robertn'aaucunechancefaceacemonstre.
Ilregardededroiteàgauche,pouressayerde
localiserlepistolet,maisGregorseruedéjàsurlui,lèvesonbrasetassèneuncoupterribledanssa
direction.Robertajuste
letempsdesebaisseretprofitantdel'effetdesurprised'asseneruncoupdepoingdansleventreducolosseavantdesejeter
ausoletvirevoltersurlui-mêmepoursedégager.Ilserelèvealorsquelemonstre,enflamméparlacolère,rugitdefureur.Ilseretourne,soulèvelessourcilsenréalisantlebutdelaparadedeRobertetseruesurlui.MaisRobertquis'estdéjàjetéau
sol,saisitl'armeentresesdeuxmains,setournesurlui-mêmeetviseendirectionducolosse.Iln'apasletempsdepressersurlagâchettecarGrigor,d'uncoupdepiedterriblefaitgiclerl'arméedesesmains.IlsepencheenavantetsaisitRobertparle
col.Illesoulèveetlejettecommeunsacdepoubelleàtraverslavégétation.Robertgrognededouleurlorsquesonépaule
percuteunarbre.Grigor,satisfaitdesoncou,montredenouveausesdentsbrunâtres.Ilbranditsapalucheenl'airetalorsque
Robert,quiessayetantbienquemaldereprendresesesprits,vacilleencore,illuiinfligeunegifleterrible.Jecrieenvoyantunjetdesangs'échapperdelabouchedemonbien-aimé.Ill'apresquedécapité.
Cettefois-ciRobertnebougeplus.
Lecolosselesoulèveànouveauparlecoletl'envoievalsercontreunautrearbre.Il
s'effondreaubasdutroncsansmêmeémettreunson.Grigors'approchedelui.Moncœurs'arrête.
Ilval'achever.
Jeregardeautourdemoietsoudainmonregardsefige.Àquelquesmètres,enfouitdanslavégétation,jereconnaisle
pistolet.Jen'aijamaisneserait-cequeposémesmainssurunearmeàfeu,maisc'estlaseulechancequinousreste.Alorsque
GrigoraleregardtoujoursfixésurRobert,jemeprécipiteverslepistoletenessayantdefairelemoinsdebruitpossible.Le
colossesaisitRobertparlescheveux.Jem'emparedel'arme,viseledosdumonstreetpriantpourquejeneratepasmacible,
appuiesurlagâchette.Surpriseparl'effetdereculetlaforceaveclaquellelaballequittelecanon,jeneparvienspasà
compenserpourrétablirla
trajectoire.Jesuispersuadéed'avoirratémacible.
Lecolossequin'apasbougé,lâchesonempriseetseretourne.Cettefois-cic'estterminé,jemedisenlevoyant
s'avancerversmoi.
Ilfaitunpasenavant,puisdeuxavantdes'arrêteràquelquesmètresdemoi.Jefermelesyeux.Jeneveuxpasvoirce
qu'ilvafairedemoi.Jeprieseulementpourquecesoitrapideetqu'ilnemefassepastropsouffrir.
Maisaprèsuninstant,
commeriennesepasse,j'ouvreànouveaulesyeux.Ilesttoujourslàdevantmoi,immobile,maissonvisageestrigide,le
regardcommeabsent.Ilmeregardesansmevoir.Soudain,alorsquesatêtebasculesurladroite,j'aperçoissursatempe
droitedusangquidégouline.Ilvacilleetlorsqu'ils'effondre,j'ail'impressionquelaterrevientdetrembler.
Mêmesijesuissoulagéedeneplusêtreendanger,jesuiségalementhorrifiéed'avoirtuéunhommedemespropres
mains.JemeprécipiteversRobert.Ilestinconscient.Jemepencheverslui,prendsatêteencoretouteensanglantée,entremes
mainsetmemetàsangloter.Monbien-aimé,l'amourdemavieestdansunétatterrible.Jememetsàpaniquer.Jevienstout
justedeluidéclarermonamour,etvoilàqu'ilestmaintenantétenduausol,inconscient.Jenesaismêmepass'ilestencoreen
vie.
Etqu'est-cequejevaisfairesanslui,perdueaumilieudelaforêt?Jen'aiaucunechancederetrouvermonchemin,sans
compterDonovanetseshommesquivontprobablementsemettreànotrepoursuiteunefoisqu'ilsseserontaperçusqueGrigor
manqueàl'appel.
Jesecouegentimentsonépaule,sanglotantdedésespoir.Jevoudraisjustequ'ilmedonneunsignedevie,quelquechose
auqueljepuissemeraccrocher,n'importequoi,maispascecorpsinerte.
—Robertjet'ensupplie,nem'abandonnepas,jemelamente.
Soudain,j'ail'impressionqu'ilaentendumavoix.Peut-êtrequ'ilamêmelégèrementbougélatête.
—Monamour,s'ilteplaîtdonne-moiunsignedevie,jecontinue.
Cettefois-cij'ensuissûre,ilabougé.
—Robertc'estmoi,jeluidisenposantmamainsursonfront.
Réveille-toi!
Ilsoulèveunepaupière,entrouvreunœil,puisl'autre.Ilaencorel'airperdu,sonnéparlescoupsqu'ilareçus.
—Oui,c'estçamonamour.
Regarde-moi!jedispour
l'encourager.
Iltournelatête,lentement.Sonregardestvide,commes'ilnemereconnaissaitplus.Moncœursesoulèveenpensant
qu'ilaitpuoublier,toutoublier:moi,notreamour,lapassionquinousunit.Lecœurserré,jelefixeduregard.Etsitoutétaitàrecommencer,peut-êtrequ'ilnecomprendraitpascommentsonancienneidentitéavaitputomberamoureusedemoi.
Jesoupiredesoulagementenlevoyantesquisserunsourire.C'esttoutcedontj'avaisbesoinpourreprendreespoir.
Jeposemamainsursonfront,lecaressantdoucement,commepourluirappelerquec'estmoi,lafemmequ'ilaime,qui
setrouveàsescôtés.
—Qu'est-ce?…Qu'est-ceque?…ilmurmure.
—Çava,net'inquiètepas.Prendstontemps,jeréponds.
—Grigor…Oùest…
—Ilestmort.Ilnepeutplusnousfairedemal.
Ilfroncelessourcils.
—J'airécupérélerevolveretjel'aiabattu,j'ajoutepourlerassurer.
Ilessaiedeserelever,puisfaitlagrimaceenserrantlesdents.
—Attends,jedisenposantmamainsursonépaule,ilt'adonnéunesacréebastonneavantquej'aipul'abattre.Tuas
peut-êtredesblessuresgraves.
Ilseremetsurledos,essaiedebougersesdoigts,puissonbras,regagnantpetitàpetitsessensations.
—Çaal'aird'aller.Jecroisquec'estmonépaulegauchequiestlaplustouchée.
Iltentedeleversonbrasgauche,grognededouleuretlaisseéchapperunlongsoupir.
—Aide-moiàmerelever,ilmedit.
—Maistuaspeut-êtrecasséquelquechose,jem'exclame,inquiète.
Ilregardeautourdelui,plisseleslèvres,puismefixantduregarddit:
—Ouaistuasraison,c'estpeut-êtreplusprudentd'appelerundocteur.Y
enapleindanscequartier,non?
Jesecouelatêteetsouris:
—D'accord,j'aicompris.Maistumedistoutdesuitesituasmal,jerépliqueenluioffrantmonbras.
Ils'appuiesurmoietserelèvetantbienquemal.
—Çaira,jecrois.Entoutcasiln'yariendecassé.
Jelaisseéchapperunlongsoupirdesoulagement.
—Wow!Jen'saispascommenttuaspuprendretouscescoupsett'ensortirsibien.
—Jesuisplutôtcoriace,mêmesicettefoisj'avaisbiencruypasser.
Illâchemonbrasetfaitquelquespasparlui-même,puisils'approcheducorpsducolosseetdit:
—Tul'aspasraté…enpleindanslacervelle.Jemedemandebienoùest-cequetuasapprisàtirercommeca
?
—Enfait,jeluivisaisledosmaisaveclereculdel'arme,laballeaatterridanslatête.
—Hem,jevois;maisauboutducompte,çaaencoremieuxmarché.
Lacervelleçanepardonnepastandisqueledos…
Bon,ilvafalloirseremettreenrouteavantquelesautressemettentànostrousses.
—Mais,tuesblessé.
—Ett'asquelquechosed'autreàproposer?Tuveuxqu'onrestelà?
—Non,mais…Tuessûrequetuvasyarriver?
—Jen'aipaslechoix.Allez,viens,ilmeditenmeprenantlamain.
Nousreprenonslarouteetaprèsunedizainedeminutesilditenposantsonindexsurseslèvres:
—T'asentendu?
—Quoi?
—Écoute,c'estlebruitd'unmoteur.
Onnedoitpasêtreloindelaroute.
Ilaraison.Àtraverslesilencedelaforêtjepeuxmoiaussientendrelevrombissementd'unevoiture.
—Enfin…Jecroyaisqu’onn’allaitjamaisyarriver,jelanceensoupirant.
Ilposesamainsurmescheveux,souritetajoute:
—Tuvois,ilnefautjamaisperdreespoir.
—Ouais,jevoismaismoijen'étaispasdansles«Marines»,alors…
—Vucommetutires,jecommenceàmedemandersic'estvrai.Uncoupcommeça,çademandedesannéesd'entraînement,ilditensouriant.
Jeluitapesurl'épauleenriant.
—Tutefousd'mapoire,jedisd'unevoixplaintive.
Ilrigole.
—Allez,onsebattraplustard.
Maintenantils'agitdemontrertestalentsdeséductrice.
—Hein?
—Oui,qu'est-cequetucrois?C'estpasmoiqu'yvaisfairedel'autostop.
—Etsic'estunefemmequiconduit,tut'imaginesqu'ellevas'arrêterpourmesbeauxyeux?
—Pourquoipas?Sic'étaitàNathalie,jesuissûrequ'elles'arrêterait.
—Turigoles.Ellemedéteste.
—Non,ellenetedétestepas.C'estjustequ'elleatendanceàgardersesdistancesaudébut.Maistuverras…
unefois
quevousvousconnaîtrezmieux…
qu'elleestsuper.C'estl'unedesseulespersonnesàquijepeuxvraimentfaireconfiance.
—Jenecomprendspas…jedisensecouantlatête.Jenecomprendspascequetuvoisenelle.
—Çafaitlongtempsqu'onseconnaîtetelleatoujoursétélàpourmoi.
—Entoutcasellecachebiensonjeuavecmoi.
—Vas-y,ilm'interrompt,ilyaunevoiturequiarrive.
—OK,jedisensoupirant.
Jememetssurleborddelarouteettendledoigt.J'ail'impressiond'avoir15ans,uneexpériencequejen'aipasenvie
demeremémorer.Heureusement,aumoinscettefois-ci,jesuisaveclui.
Lavoiturepassesansmêmeralentir.
Jemeretourne,frustrée.
Robertadisparu.Puistoutàcoupilsortlatêtedederrièreunbosquetetdit:
—Continue.
Jesecouelatête.Onavraimentl'airdedeuxadolescents.
Unecamionnettes'approche,ralentit,medépasse,puiss'arrêtesurlebordderoute.Unhommed'une
cinquantaine
d'annéesabaisselavitreet,toutenmereluquantdebasenhaut,ildit:
—Alors,onestperdue?
—Euh,oui…enfin,non…pasvraiment.
—Vousinquiétezpas,ilditendéverrouillantlaportière,jevaisvousaider.Allez,montez!
Jem'approchedelavoiture,ouvrelaportearrière.
—Ahnon!Jesuispasuntaxi.Vienst'asseoirprèsdemoi,ilditentapantsamainsurlesiègeducôtépassager.
J'hésite,medemandantquandRobertvaintervenir.
—Allez,nefaispaslatimide.Jenemordspas…bienaucontraire.
Jepassederrièrelavoiture.Ilsepenchepourentrouvrirlaportière.
Alorsqu'ilestoccupéàmeregarder,jevoisducoin
del'œilRobertquis'approche.
Ilpasselamainàtraverslavitreetsaisitl'hommeparlecol.
—Alors,onvoulaits'amuser?
L'hommegrogne,sedébatetcrie:
—Maisqu'est-cequivousprend?Etd'abordd'oùsortez-vous?
Ilpassesonautremainàtraverslavitre,déverrouillelaportière,l'ouvreetobligel'hommeàsortir.
—Maisqu'est-cequevousmevoulez?ilcrie.
—Etben,tuvoulaist'amuser,alorsmaintenantjevaist'endonnerl'opportunité.Qu'est-cequetudiraisd'unepetite
marchepourrentrercheztoioupeut-êtrequetupréfèrest'essayeràl'autostop?Tuverrasavecunpeudechancepeut-être
qu'untorducommetois'arrêtera.
Illejetteausolets'installeauvolant.
Jelerejoinsetalorsquel'hommecontinueàseplaindre,nousdémarrons.
—Mais,merdealors!Etmabagnole,ilditennousvoyantpartir.
JemetourneversRobert.
—Jecroyaisqu'onfaisaitdel'autostop,jedisdésabusée.
—Aveccepervers,nonmerci.Enplus,ilnousfallaitunevoiture.Etd'uncôté,çam'arrangedelafaucheràunmec
pareil.
—Ettut'yprendstoujourscommeça?Situasbesoindequelquechosetun'hésitespasàvoler?Jedemande,unairde
reprochedanslavoix.
Ilsetourneversmoietmefixeduregard.
—Écoute,cen'estpaslemomentdediscuterdemesméthodes.Tupréféreraistefairetripoterparcemec?
—Nonbiensûr,maisquandmême.
Jesuisjustesurpriseaveclafacilitéaveclaquelletuagis.C'estcommesitufaisais
çatouslesjours.Alorsforcémentçam'inquièteunpeu.
—Nancy,c'estnotreviequiestenjeu,etsic'estpourteprotéger,effectivementjen'aipasbesoinderéfléchirlongtemps
pourprendremesdécisions.
Ilcontinuedeconduireensilence.Jesaisbienqu'ilaraison,quelafinjustifielesmoyens,maisjenepeuxm'empêcher
demedemanderjusqu'oùilseraitcapabled'allerpourarriveràsesfins.
Etmoialorsquiviensd'abattreunhommepourlapremièrefoisdemavie.Mêmesic'étaitjustifié,jemesensquand
mêmecoupabled'avoircommisuntelacteencontradictionflagranteavecmonsensdelamorale.
N'est-cepaspeut-êtrejustementpourcelaquejeluienveux?Jememetsàsangloterenpensantàtoutcela.
Ilposesamainsurmonépauleetdit
:
—Qu'est-cequisepasse?Tum'enveux?
—Non,c'estpasça,jedisenessuyantmeslarmes.C'estjustequec'estpastouslesjoursquejetuequelqu'un.
—Jesuisdésoléqu'onensoitarrivélà.Crois-moi,jedonneraistoutpourrevenirenarrièreetépargnerdet'impliquer
danscettehistoire.Mais
malheureusementcen'estpaspossible.
—Jesais…jesais,maisc'estdurquandmêmed'acceptercequejeviensdefaire.
Ilpassesamaindansmescheveuxetditonadoucissantsavoix:
—Çavaaller.Tuverras,çapassera.
—Maisjustement,jeneveuxpasqueçapasse,jecrie.J'aicommisunactehorriblequejenepourrai
jamaiseffacer,et
j'ail'impressionquejedoisêtrepunied'unemanièreoud'uneautre…parDieu,s'ilexiste,ouparmoi-même,s'illefaut.
—Calme-toi.Tun'asrienàtereprocher.Situnel'avaispasabattu,ceseraitsurmoiquetutelamenterais.Tuaurais
préféréqu'ilmetueetensuitequ'ilsechargedetoi?
—Hem…
—Tun'avaispaslechoix,tuasfaitcequ'ilfallaitfaire.Tupeuxcontinueràtelamentersurtonsort,surcequit'a
conduitàprendrecettedécision,maistunepeuxrienchangeràcequis'estpassé.Ettepunirnechangerariendutoutnonplus.
—Jesais,jedisd'unevoixrésignée.
Ilprendmamainetlaserredanslasienne.
—Jet'aime,Nancy.C'estçaquicompte.
Jeleregarde,lesyeuxencoremoites,esquisseunsourireetdisenhochantlatête:
—Oh,Robert,moiaussijet'aime,jevoudraisjustequetoutecettehistoiresetermineetquenouspuissionsenfinmener
unevienormale.
—Tuverras,ilditenserrantmamain,onvas'ensortir.
—D'accord,jerépondsenclignantdesyeux.Tuasraisonjenepeuxpascontinueràmetorturercommeça.
Ilsouritenpressentmamaindanslasienne.Jecontinue:
—Alors,qu'est-cequ'onfaitmaintenant?
—D'abord,onvapasserchezRandy,histoiredefairelepointsurcequis'estpassé.
—Comment?Ilestaucourant.
—S'ilyaquelquechoseàsavoir,illesaura.
—Luinonplusnem'inspirepasconfiance,j'ajouteenplissantleslèvres.
—Jesais,ilestunpeubougre.Maiscrois-moitupeuxluifaireconfiance.
—Tut'entourestoujoursdegensaussiantipathique?
—J'trouvepasquetues
antipathique,aucontraire.
—Bond'accord,jedisensouriant,mais…misàpartmoi?
—Entoutcasonsaittoujoursoùonenestaveceux.Ilsportentleursémotionsàfleurdepeau,
—Ouais,tum'étonnes.Nathaliespécialement.
—Bond'accord,aprioric'estpasforcémentévidentavecelle.Maisquandtulaconnaîtrasmieux,tuverrasqu'ellejoue
toujoursfrancjeu.
Jefroncelessourcilsavantdemeretournerpourregarderàtraverslafenêtre.Jereconnaislequartier;noussommesà
quelquesminutesd'oùhabiteRandy.
Ilparquelavoiturederrièrelamaisonetsetourneversmoi.
—Attendsdanslavoiture,jevaisvoirsitoutestnormal.
Ilnemelaissepasletempsderépondre.Iladéjàsortilepistoletqu'ilavaitrécupérédemesmainsetsedirigeversla
porte.
Ilfrappe,pasderéponse.Ilpousselaportequis'ouvrejusteassezpourlaisserunrayondelumièrepénétreràl'intérieur.
Ilrevientverslavoiture.Jebaisselavitre.
—Ilyaquelquechosedelouche.
Metstoiauvolant.Sijenesuispaslàdansdixminutes,va-t’en.
Ilnemelaissepasletempsderépliquer;ilestdéjàrepartietuninstantplustard,ildisparaîtàl'intérieur.
Çafaitdéjàplusdecinqminutesqu'ils'estabsenté.Jesaisdéjàquejenepourraipaspartirsansluietjepriepourqu'il
revienne.
Dixminutessesontécouléesetiln'esttoujourspaslà.AllezRobert,revient.Jemurmure.
Jelaisseencoreuneminutepuisdeuxs'écouler…Jen'enpeuxplus.
J'ouvrelaportièreetm'approchedel'entrée.
Jesuisàpeineàl'intérieurquejesaisdéjàqu'ilyaquelquechosequicloche.
Jedescendslesescaliersquimènentàlacave.
Robertestagenouillédevantunechaise.Jem'approche.Ilseretourneetd'uncoupbrusqueselèveetseprécipitevers
moi,lesmainsenl'air,commepourm'empêcherdevoir.
Maisc'esttroptard.Enunseulregardj'aidéjàtoutcompris,comprisquel'horreurenfacedemoi,resteragravéedans
mamémoireàtoutjamaisetquejeneseraisplusjamaislamême.
Ilabeaucrier:«Non»enmeprenantdanssesbras,maisquelquechoseenmois'estdéjàmodifié,commeunepiècequi
s'estdéplacée,unepiècecléquid'unseulcoupvientd'altérertouteslesrèglesdujeu.
LAFIN
Retrouvezbientôtlasuitedelasérie
:
LeSecretduMilliardairevol.15
ÉgalementdeSarahCooper:
LePariduMilliardairevol.1et2
TakeMe
Sivousavezappréciécettehistoire,veuillezbienposteruncommentairepourlesautreslecteurs.
Mercibeaucoup!