Spedycja - akademor.webd.pl · Zapis poszczególnych formuł w Incoterms® 2010 (2) • Z pewnością związane jest to z często występującą w praktyce sytuacją, z którą

dr Adam Salomon

Spedycjawykład 07

dla 6 sem. TiL (stacjonarne)

• A. Salomon, Spedycja - teoria, przykłady, ćwiczenia, Wyd. AM, Gdynia 2011.

dr Adam Salomon, Katedra Transportu i Logistyki (WN AM w Gdyni) 2

SpedycjaPodstawowy podręcznikdo ćwiczeń i wykładów.

SPEDYCJAprogram wykładu 07.

Spedycja dr Adam Salomon, Katedra Transportu i Logistyki (WN AM w Gdyni) 3

• Zwyczaje i uzanse handlowe (1).

Funkcje i rola formuł handlowych w obrotach handlu zagranicznego. Cenotwórczy charakter formuł handlowych. Formuły a gestia transportowa. Formuły a ubezpieczenie ładunku. Rola polisy ubezpieczeniowej. Charakterystyka uniwersalnych zestawów klauzul instytutowych (ILU). Wskazówki dla ubezpieczających. Systematyka i opis poszczególnych formuł handlowych Incoterms 2010.

Przesłanki nowelizacji Incoterms 2000 (1)

• Incoterms mają już prawie 80-letnią historię i były od 1936 r. kilkakrotnie nowelizowane, w celu dostosowania ich do zmian w praktyce obrotu gospodarczego.

• Najnowsza edycja weszła w życie 1 stycznia 2011 roku.

Spedycja (AM) dr Adam Salomon, Katedra Transportu i Logistyki, WN AM w Gdyni 4

Główne przesłanki nowelizacji Incoterms 2000 (1)

• wprowadzone w obrotach międzynarodowych zmiany w zakresie bezpieczeństwa ładunków i łańcuchów dostaw po zamachach terrorystycznych w USA 11 września 2001 roku, czego konsekwencją są nowe obowiązki eksporterów i importerów;



• zastępowanie coraz częściej dokumentów papierowych ich elektronicznymi odpowiednikami;



• rewizja w 2004 roku US Uniform Commercial Code (UCC), w wyniku której usunięto z amerykańskiego kodeksu „Shipment and delivery terms” (sekcje 2-319 do 2-324);



• przyjęcie w 2009 roku na rynku ubezpieczeniowym zrewidowanych (znowelizowanych) Instytutowych Klauzul Ładunkowych (Institute Cargo Clauses LMA/IUA);



• stały rozwój konteneryzacji, co wywołało potrzebę wprowadzenia nowych formuł.


Nowelizacja Incoterms 2000 – historia (1)

• Rewizję Incoterms 2000 przygotowywano 2,5 roku.

• Przedmiotem analizy ekspertów było około 2000 propozycji zmian ze 130 krajów.

• Wprowadzone w Incoterms® 2010 zmiany mają zarówno charakter ogólny, jak i znaczenie praktyczne.



• Należy dodać, że Incoterms zostały uznane przez Komisję ONZ Międzynarodowego Prawa Handlowego (UNCITRAL) jako globalny standard dla interpretacji najpowszechniej występujących reguł w handlu zagranicznym.



• Przygotowaniem kolejnych edycji Incoterms i promocją ich stosowania w handlu światowym zajmuje się, funkcjonująca od 90 lat, Międzynarodowa Izba Handlowa (International Chamber of Commerce, ICC).



• W celu ujednolicenia praktyki obrotu międzynarodowego ICC opracowała również inne regulacje, w tym UCP 600 (Uniform Customs and Practice for Documentary Credits) – Jednolite zwyczaje i praktykę dotyczącą akredytyw dokumentowych.


Odwołanie się do Incoterms w kontrakcie

• Incoterms regulują podział kosztów, ryzyka i obowiązków między kupującego i sprzedającego, związanych z dostawą towaru.

• Aby określona formuła Incoterms miała zastosowanie do regulowania stosunków między kupującym i sprzedającym należy powołać się na nią w kontrakcie.


Zasady posługiwania się i powoływania na Incoterms

• W Incoterms® 2010 Międzynarodowa Izba Handlowa zwróciła szczególną uwagę na zasady posługiwania się i powoływania na Incoterms:

1. Incoterms są znakiem handlowym i po słowie Incoterms powinien być umieszczony symbol zastrzeżonego przez ICC znaku towarowego®,

2. Incoterms należy zawsze pisać dużą literą i nie używać w liczbie pojedynczej (tzn. nie reguła Incoterm, tylko zawsze reguła Incoterms).


Zapis poszczególnych formuł w Incoterms® 2010 (1)

• Jeśli chodzi o zapis poszczególnych formuł to nastąpiła pewna zmiana – w nazwie każdej formuły w odniesieniu do określonego miejsca/portu dodano wyraz „insert” – a więc takie stanowcze podkreślenie „umieścić/wpisać/wstawić” nazwę tego miejsca, a ponadto przy każdej formule umieszczono w jej nazwie Incoterms® 2010.



• Z pewnością związane jest to z często występującą w praktyce sytuacją, z którą mają do czynienia też spedytorzy, że podawana jest tylko formuła w brzmieniu np. CIF Rotterdam, bez odwołania do Incoterms, a zdarza się, że jest tylko zapis CIF.

• A zatem, aby uniknąć takich sytuacji ICC opracowując Incoterms® 2010 bardzo dobitnie ujęła w treści samych formuł konieczność ujęcia obu tych elementów.



• Przykładowo zapis formuły CIF brzmi następująco:

– w Incoterms 2000 – CIF (... named port of destination);

– w Incoterms® 2010 – CIF (insert named port of destination) Incoterms® 2010.



• Nie jest to zmiana merytoryczna, a raczej porządkowa, ale może przyczynić się do właściwego stosowania zapisów w praktyce obrotu międzynarodowego, a tym samym przyczynić się do zmniejszenia spraw spornych i wątpliwości związanych z niepełnym opisem.

• Dla precyzji dodano też w EXW i FCA oznaczone miejsce dostawy, gdyż w Incoterms 2000 było tylko „oznaczone miejsce".



• Zapis w kontrakcie, np. „CIF Rotterdam Incoterms® 2010” na ogół jest wystarczający dla określenia podstawowych obowiązków kupującego i sprzedającego, związanych z dostawą towaru.

• Jednak nie zawsze takie określenie jest wystarczająco precyzyjne, stąd często niezbędne jest podanie również adresu (w Incoterms® 2010 podkreśla się ”specify the place or port as precisely as possibile”, a więc określ miejsce lub port tak dokładnie jak to możliwe.



• Możliwa jest też, choć niezalecana, modyfikacja formuł Incoterms, poprzez dopisanie pewnych dodatkowych określeń do danej klauzuli, np. EXW loaded, FOB stowed.

• Wówczas jednak, aby w razie szkody nie było wątpliwości, należy sprecyzować, czy kupujący ma ponieść tylko koszty załadunku i sztauowania, czy też zarówno koszty jak i ryzyko.

• Nie ma bowiem jednolitej międzynarodowej interpretacji tych określeń.



• Warto dodać, że choć Incoterms 2000 mogły być stosowane nie tylko w handlu międzynarodowym, ale i w obrotach krajowych, to po raz pierwszy w Incoterms® 2010 w podtytule publikacji ujęto „ICC rules for the use of domestic and International trade terms”, eksponując możliwość ich stosowania również w obrotach, krajowych.



• Należy pamiętać, że Incoterms są tylko jednym z elementów umowy sprzedaży i nie regulują wszystkich obowiązków wynikających z kontraktu handlowego, lecz odnoszą się do wyraźnie sprecyzowanego zakresu obowiązków i podziału ryzyka między kupującym i sprzedającym.



• Chociaż powołanie się w kontrakcie na określoną formułę Incoterms rozstrzyga wiele wzajemnych kwestii między stronami umowy, to jednak nie wszystkie, np. nie rozstrzyga przeniesienia prawa własności i innych praw majątkowych, zagadnień dotyczących niewypełnienia obowiązków kontraktowych i konsekwencji z tego wynikających, nie odnosi się do warunków płatności, czy wysokości ceny za towar.



• Zatem w tym zakresie niezbędne jest dokonanie odpowiednich zapisów w kontrakcie, regulujących te kwestie, poprzez powołanie się na inne warunki (np. standard terms dla określonej branży towarowej) czy przepisy prawne albo ustalenia wynikające z negocjacji.


• Incoterms® 2010 zawierają interpretację 11 formuł, a zatem w porównaniu do Incoterms2000, zawierających interpretację 13 formuł, ich liczba zmniejszyła się o dwie.

• W Incoterms® 2010 nie ma 4 formuł występujących w Incoterms 2000, a mianowicie DES, DEQ, DAF i DDU, natomiast wprowadzono

dwie nowe – DAT i DAP.

Podstawowe różnice między Incoterms2000 a Incoterms® 2010 (1)


Podstawowe różnice między Incoterms 2000 a Incoterms® 2010 (2)

• Najważniejszą zmianą w handlu drogą morską jest wyeliminowanie, po 74 latach, występującej już w Incoterms 1936, linii nadburcia statku (ship's ran), jako miejsca podziału ryzyka w formułach FOB, CFR i CIF.

• W Incoterms® 2010 obowiązkiem sprzedającego jest dostarczenie towaru na statek (on board) i to jest miejsce dostawy i podziału ryzyka między kupującym i sprzedającym.



• W Incoterms® 2010 w formułach CPT i CIP jako miejsce przejście ryzyka ze sprzedającego na kupującego, gdy przewóz realizuje kilku przewoźników, nie występuje określenie „pierwszy przewoźnik”, które występowało w Incoterms 2000.

• Jest tylko we wstępie do obu formuł, który stanowi komentarz interpretacyjny, gdzie stwierdzono, że jeśli strony nie uzgodniły punktu dostawy, to domyślnie przyjmuje się, że ryzyko przechodzi na kupującego, gdy towar został przekazany pierwszemu przewoźnikowi.



• Jako zasadę w CPT i CIP Incoterms® 2010 przyjęto, że strony powinny uzgodnić punkt dostawy, który jest jednocześnie miejscem przejścia ryzyka, a jeśli tego nie zrobią, to punkt dostawy wybiera sprzedający.

• Przyjęty w Incoterms® 2010 zapis w formułach CPT i CIP jest bardziej precyzyjny i powinien budzić mniej wątpliwości niż ten w Incoterms 2000.



• W Incoterms® 2010 odniesiono się do obowiązków związanych z zabezpieczeniem łańcuchów dostaww sensie ochrony przed działaniami przestępczymi i aktami terrorystycznymi, czego nie było w Incoterms 2000.



• Przyjęto też, że jakikolwiek dokument, o którym mowa w Incoterms® 2010, może mieć formę elektronicznego przekazu, jeśli strony tak uzgodniły, albo wynika to ze zwyczaju.



• Zmiana w Incoterms® 2010 dotyczy też ubezpieczenia w formule CIP i CIF.

• Nie jest to zmiana merytoryczna, ale bardziej precyzyjne sformułowanie zakresu ubezpieczenia niż w Incoterms 2000.



• W Incoterms® 2010 dokonano nowej klasyfikacji formuł, prezentując je w dwóch grupach, w kolejności wymienionej poniżej:

1. formuły stosowane przy przewozach towarów środkami wszystkich gałęzi transportu, (także przy wykorzystaniu transportu multimodalnego): EXW, FCA, CPT, CIP, DAT, DAP i DDP – wskazane jest w nich miejsce dostawy/przeznaczenia;

2. formuły stosowane przy przewozach towarów transportem morskim lub wodnym śródlądowym: FAS, FOB, CFR i CIF – wskazany jest w nich zawsze port (załadunku/przeznaczenia).


Incoterms® 2010 - struktura



• Odstąpiono od uszeregowania formuł Incoterms w kolejności wzrastających obowiązków sprzedającego, jak było dotychczas, gdy pierwsza (EXW) zawierała minimum, a ostatnia (DDP) maksimum obowiązków sprzedającego.

• Natomiast zachowano tę zasadę w ramach każdej z dwóch przedstawionych wyżej grup.



• W Incoterms® 2010 nie ma formalnego, określonego we wstępie jak było w przypadku Incoterms 2000, podziału na cztery grupy, oznaczone literami E, F, C, D (nazwy formuł w poszczególnych grupach zaczynały się na daną literę), przy czym kryterium podziału stanowił zakres obowiązków i ryzyka sprzedającego i kupującego.



• Niemniej jednak, choć podział ten formalnie me występuje, jest przydatny z punktu widzenia zrozumienia podstawowych różnic między poszczególnymi grupami formuł zaczynających się na daną literę i nadal może mieć zastosowanie dla objaśnienia specyfiki poszczególnych grup formuł.



• Grupa E – obejmowała tylko jedną formułę – EXW, a obowiązkiem sprzedającego było postawienie towaru do dyspozycji kupującego w miejscu wydania.

• Grupa F – obejmowała formuły FCA, FAS i FOB –sprzedający nie ponosił zasadniczych kosztów przewozu.

• Grupa C – obejmowała formuły CFR, CIF, CPT i CIP –sprzedający zawierał umowę przewozu i ponosił jego koszty, a ryzyko utraty czy uszkodzenia towaru związane z przewozem ponosił kupujący.

• Grupa D – DAF, DES, DEQ, DDU i DDP – sprzedający miał obowiązek dostarczenia towaru do określonego w formule miejsca/portu przeznaczenia, co oznaczało, że do tego miejsca ponosił zarówno koszty, jak i ryzyko uszkodzenia czy utraty towaru.



• W Incoterms® 2010 wszystkie formuły z grupy E, F i C nadal występują i nie ma zasadniczych różnic w ich interpretacji w porównaniu do Incoterms 2000, a do grupy D można zaliczyć DAT, DAP i DDP.



• W Incoterms® 2010 są obszerne noty wyjaśniające (guidanance note) do każdej z formuł (nie są one jednak elementem danej formuły), a także ilustracje graficzne w każdej formule, wskazujące miejsce dostawy, będące swego rodzaju przewodnikiem ułatwiającym użytkownikom wybór właściwej formuły dla każdej transakcji.

• Na wprowadzenie i noty wyjaśniające warto zwrócić uwagę i nie traktować ich jako wstępu, który czytelnik na ogół pomija, bo są tam ujęte praktyczne porady co do zakresu i sposobu stosowania formuł.


Struktura formuł Incoterms® 2010 (1)

• Układ każdej z formuł jest identyczny –obowiązki stron umowy sprzedaży, podobnie jak w Incoterms 2000, ujęto w 10 punktach –sprzedającego od A1 do A10, a kupującego od B1 do B10.

• Zaprezentowano je, jakby w lustrzanym odbiciu, przedstawionym w tab. 1. Taki przejrzysty układ pozwala na łatwe porównanie poszczególnych formuł i stwierdzenie różnic między nimi w odniesieniu do każdego z wymienionych w punktach A10 i B10 obowiązków.


Struktura formuł Incoterms® 2010(zakres obowiązków stron 1/2)

The seller’s obligation(Obowiązki sprzedającego)

The buyer’s obligation(Obowiązki kupującego)

A1. General obligations of the seller(Ogólne obowiązki sprzedającego)

B1. General obligations of the buyer(Ogólne obowiązki kupującego)

A2. Licences, authorizations, security clearances and other formalities(Licencje, upoważnienia, odprawy związane z bezpieczeństwem i inne formalności)

B2. Licences, authorizations, security clearances and other formalities(Licencje, upoważnienia, odprawy związane z bezpieczeństwem i inne formalności)

A3. Contracts of carriage and insurance (Umowy przewozu i ubezpieczenia)

B3. Contracts of carriage and insurance (Umowy przewozu i ubezpieczenia)

A4. Delivery (Dostawa) B4. Taking delivery (Przyjęcie dostawy)

A5. Transfer of risks (Przejście ryzyka) B5. Transfer of risks (Przejście ryzyka)


Struktura formuł Incoterms® 2010(zakres obowiązków stron 2/2)

The seller’s obligation(Obowiązki sprzedającego)

The buyer’s obligation(Obowiązki kupującego)

A6. Allocation of costs (Podział kosztów)

B6. Allocation of costs (Podział kosztów)

A7. Notices to the buyer(Zawiadamianie kupującego)

B7. Notices to the seller(Zawiadamianie sprzedającego)

A8. Delivery document (Dokument dostawy)

B8. Proof of delivery (Dowód dostawy)

A9. Checking - packaging – marking(Kontrola, opakowanie, oznakowanie)

B9. Inspection of goods (Kontrola towarów)

A10. Assistance with informationand related costs (Pomoc w uzyskaniu informacji i związane z tym koszty)

B10. Assistance with informationand related costs (Pomoc w uzyskaniu informacji i związane z tym koszty)



• Incoterms określają tylko obowiązki, które strony mają wobec siebie.

• Stąd, jeśli zgodnie z punktem A3 odpowiedniej formuły (np. CPT) sprzedający ma obowiązek zawarcia umowy przewozu i opłacenia jego kosztów, to w punkcie B3 wpisano „The buyer has no obligation to the seller to make a contract of carriage”, czyli kupujący me ma obowiązku wobec sprzedającego zawarcia umowy przewozu.



• Jednocześnie jednak niewyspecyfikowanie u żadnej ze stron obowiązku zawarcia umowy przewozu czy ubezpieczenia towaru, nie oznacza, że nie zostaną one zawarte.

• Oznacza to tylko tyle, że np. w EXW ani sprzedający nie ma obowiązku wobec kupującego, ani kupujący wobec sprzedającego zawarcia umowy przewozu.



• Podobnie na przykład w DDP ani sprzedający wobec kupującego, ani kupujący wobec sprzedającego nie ma obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia▀, ale w interesie sprzedającego jest jej zawarcie, gdyż to on ponosi ryzyko uszkodzenia czy utraty towaru w czasie przewozu.

▀ Zastosowana w Incoterms© 2010 w B3 klauzula

„The buyer has no obligation to the seller to make a

contract of insurance” jest bardziej precyzyjnym

sformułowaniem niż „no obligation” w Incoterms 2000,

gdyż często było ono mylnie interpretowane przez

eksporterów/importerów, że nie należy w ogóle

ubezpieczać towaru.


Charakterystyka formuł Incoterms® 2010 stosowanych przy przewozach środkami wszystkich gałęzi transportu EXW FCA

CPT CIP DAT DAP DDP (1)

• Wszystkie te formuły mogą mieć zastosowanie zarówno wtedy, gdy dostawa odbywa się środkami tylko jednej gałęzi transportu (np. tylko transportem samochodowym, transportem kolejowym czy lotniczym) lub też przy użyciu kilku gałęzi transportu (transport kombinowany, multimodalny, w tym z udziałem drogi morskiej).


Charakterystyka formuł Incoterms® 2010 stosowanych przy przewozach środkami wszystkich gałęzi transportu EXW FCA

CPT CIP DAT DAP DDP (2)

• Generalnym obowiązkiem sprzedającego jest dostarczenie towaru i faktury handlowej, zgodnie z umową sprzedaży oraz każdego innego dowodu zgodności, jakiego może wymagać umowa.

• Zaś generalnym obowiązkiem kupującego jest przyjęcie dostawy towaru i zapłacenie uzgodnionej w umowie ceny.


Incoterms® 2010


EXW - Incoterms® 2010


EXW (Ex Works) – z zakładu (wpisać oznaczone miejsce dostawy)Obowiązkiem sprzedającego jest postawienie towaru do dyspozycji kupującego w punkcie wydania (np. magazyn, zakład sprzedającego). Od tego miejsca kupujący ponosi ryzyko oraz wszystkie koszty i obowiązki, łącznie z załadunkiem towaru na środek transportu oraz dokonaniem formalności celnych w eksporcie.

FCA - Incoterms® 2010


FCA (Free Carrier) – dostarczony do przewoźnika (wpisać oznaczone miejsce dostawy)Obowiązkiem sprzedającego jest dostarczenie towaru przewoźnikowi (lub innej osobie, np. spedytorowi) wyznaczonemu przez kupującego w zakładzie sprzedającego (wówczas ma obowiązek załadować towar na środek transportu) lub w innym, wyznaczonym miejscu (wówczas ma obowiązek dostarczyć towar, gotowy do wyładunku, na środku transportu), a także dokonanie formalności celnych w eksporcie. Obowiązkiem kupującego jest przejęcie ryzyka oraz zawarcie umowy przewozu do wyznaczonego miejsca dostawy, a także poinformowanie sprzedającego o nazwie przewoźnika, terminie załadunku oraz rodzaju środka transportu.

CPT - Incoterms® 2010


CPT (Carriage Paid to) – przewóz opłacony do (wpisać oznaczone miejsce przeznaczenia)Obowiązkiem sprzedającego jest dostarczenie towaru przewoźnikowi (od tego miejsca ryzyko ponosi Kupujący) oraz zawarcie umowy przewozu do określonego miejsca przeznaczenia oraz opłacenie jego kosztów. Obowiązkiem kupującego jest poniesienie wszystkich kosztów związanych z towarem podczas jego przewozu do miejsca przeznaczenia, z wyjątkiem tych, które obciążyły sprzedającego na podstawie umowy o przewóz.

CIP - Incoterms® 2010


CIP (Carriage and Insurance Paid to) – przewóz i ubezpieczenie opłacone do (wpisać oznaczone miejsce przeznaczenia)W porównaniu do formuły CPT, zakres obowiązków sprzedającego jest rozszerzony o zawarcie umowy ubezpieczenia i pokrycie jego kosztów oraz przekazanie kupującemu dowodu ubezpieczenia, aby mógł on dochodzić roszczeń od ubezpieczyciela – w przypadku uszkodzenia czy utraty towaru. Pozostałe obowiązki stron są takie jak w CPT.

DAT - Incoterms® 2010


DAT (Delivered at Terminal) – dostarczony do terminalu (wpisać oznaczony terminal w porcie lub miejscu przeznaczenia)Obowiązkiem sprzedającego jest dostarczenie towaru i postawienie go do dyspozycji kupującego, po wyładunku ze środka transportu, w określonym terminalu, w wyznaczonym porcie lub innym wskazanym miejscu przeznaczenia. Od tego miejsca koszty oraz ryzyko ponosi kupujący.

DAP - Incoterms® 2010


DAP (Delivered at Place) – dostarczony do miejsca (wpisać oznaczone miejsce przeznaczenia)Obowiązkiem sprzedającego jest dostarczenie towaru i postawienie go do dyspozycji kupującego, na środku transportu, gotowego do wyładunku. Od tego miejsca koszty oraz ryzyko, w tym wyładunku, ponosi kupujący.

DDP - Incoterms® 2010


DDP (Delivered Duty Paid) – dostarczony, cło opłacone (wpisać oznaczone miejsce przeznaczenia)Obowiązkiem sprzedającego jest dostarczenie towaru do określonego miejsca przeznaczenia oraz postawienie go do dyspozycji kupującego, oclonego, na środku transportu, gotowego do wyładunku. Obowiązkiem kupującego jest wyładunek towaru.

FAS - Incoterms® 2010


FAS (Free Alongside Ship) – dostarczony wzdłuż burty statku (wpisać oznaczony port załadunku)Obowiązkiem sprzedającego jest dostarczenie towaru wzdłuż burty statku w porcie załadunku. Od tego miejsca ryzyko i koszty ponosi kupujący. Kupujący ma obowiązek zawrzeć umowę przewozu i poinformować sprzedającego o nazwie statku, miejscu załadunku i terminie dostawy do portu.

FOB - Incoterms® 2010


FOB (Free on Board) – dostarczony na statek (wpisać oznaczony port załadunku)Obowiązkiem sprzedającego jest dostarczenie towaru na statek w porcie załadunku. Od tego miejsca ryzyko i koszty ponosi kupujący. Kupujący ma obowiązek zawrzeć umowę przewozu i poinformować sprzedającego o nazwie statku, miejscu załadunku i terminie dostawy do portu.

CFR - Incoterms® 2010


CFR (Cost and Freight) – koszt i fracht (wpisać oznaczony port przeznaczenia)Obowiązkiem sprzedającego jest dostarczenie towaru na statek w porcie załadunku. Od tego miejsca ryzyko przechodzi na kupującego, jednakże nadal sprzedający ma obowiązek zawrzeć umowę przewozu morskiego oraz ponieść koszty dostarczenia towaru do portu przeznaczenia.

CIF - Incoterms® 2010


CIF (Cost, Insurance and Freight) - koszt, ubezpieczenie i fracht (wpisać oznaczony port przeznaczenia)W porównaniu do formuły CFR, zakres obowiązków sprzedającego jest rozszerzony jedynie o zawarcie umowy ubezpieczenia i pokrycie jego kosztów oraz przekazanie kupującemu dowodu ubezpieczenia, aby mógł on, w przypadku uszkodzenia czy utraty towaru, dochodzić roszczeń od ubezpieczyciela. Pozostałe obowiązki stron takie jak w CFR.

Artykuł 07 do egzaminu !!!

Spedycja (AM) dr Adam Salomon, Katedra Transportu i Logistyki (WN AM w Gdyni) 61

Do egzaminu oprócz slajdów z wykładów należy zapoznać się z artykułem:Adam Salomon: Formuły Incoterms®2010 w pracy spedytora międzynarodowego, Zeszyty Naukowe Akademii Morskiej w Gdyni, nr 87/2014, s. 105-123.

Do pobrania z internetu: http://zeszyty.am.gdynia.pl/sites/default/files/ZN317.pdf[494 KB]

http://zeszyty.am.gdynia.pl/sites/default/files/ZN317.pdf

http://zeszyty.am.gdynia.pl/sites/default/files/ZN317.pdf

SPEDYCJAkoniec wykładu 07.

Dziękuję za uwagę ...... i zapraszam na kolejne

zajęcia …


Documents

Spedycja - akademor.webd.pl · Zapis poszczególnych formuł w Incoterms® 2010 (2) • Z pewnością związane jest to z często występującą w praktyce sytuacją, z którą