Sara Shepard, "Zatrute. Pretty Little Liars 14"

Kraków 2014

SARA SHEPARD

ZATRUTE

przełożył Mateusz Borowski

Shepard 14 Zatrute.indd 2 2014-10-21 16:11:36

Kraków 2014

SARA SHEPARD

ZATRUTE

przełożył Mateusz Borowski


www.moondrive.pl

Zamówienia: Dział Handlowy, ul. Kościuszki 37, 30-105 Kraków,tel. (12) 61 99 569

Zapraszamy do księgarni internetowej Wydawnictwa Znak,w której można kupić książki Wydawnictwa Otwartego: www.znak.com.pl

Tytuł oryginału: Deadly. A Pretty Little Liars Novel

Copyright © 2013 by Alloy Entertainment and Sara Shepard.Published by arrangement with Rights People, London

Copyright © for the translation by Mateusz Borowski

Projekt okładki: Eliza Luty

Fotografie na okładce: jabłko – © iStockphoto.com / Hirkophoto; diamenty – © iStockphoto.com / Jezperklauzen; kryształowy kamień – © iStockphoto.com / amnachphoto; zielony płyn –

© iStockphoto.com / sidsnapper; fotografia z filmu – Key Artwork © 2014 Warner Bros. Entertainment Inc. All Rights Reserved

Napis Pretty Little Liars na okładce i s. 1, 3: Hand Lettering by Peter Horridge

Fotografia autorki: © Daniel Snyder

Opieka redakcyjna: Anna Małocha

Opracowanie typograficzne książki: Irena Jagocha

Ozdobnik we wnętrzu książki: © iStockphoto.com / Olha Shvachych

Adiustacja: Anna Kopeć-Śledzikowska / Wydawnictwo JAK

Korekta: Bogumiła Ziembla / Wydawnictwo JAK,Joanna Hołdys / Wydawnictwo JAK

Łamanie: Andrzej Choczewski / Wydawnictwo JAK

ISBN 978-83-7515-296-8

Wydawnictwo Otwarte sp. z o.o.,ul. Smolki 5/302, 30-513 Kraków. Wydanie I, 2014.

Druk: Abedik, Poznań


Dla Lucy, Shay, Troian i Ashley

„Nikt stąd nie wyjdzie żywy”.

Jim Morrison



7

WIELKA I WSZECHMOCNA ALI

Pamiętasz, jak na zajęciach z literatury pojawiło się słowo „wszechmocny”? Można tak powiedzieć o narrato-rze, który wszystko widzi i słyszy. Fajna sprawa, prawda? Tak musiał się czuć Czarnoksiężnik z Krainy Oz. Wyobraź sobie, co byś zrobiła, gdybyś to ty była wszechwiedząca. Gdybyś na przykład zgubiła pamiętnik w szatni, potra-fiłabyś go bez trudu odnaleźć. A w czasie przyjęcia w ze-szłym miesiącu wiedziałabyś, czy twój chłopak całował się w jednej z sypialni z twoją największą rywalką. Umiała-byś z łatwością odgadnąć znaczenie ukradkowych spojrzeń i przejrzeć najskrytsze myśli. Zobaczyć to, co niewidzialne, a nawet zupełnie nieprawdopodobne.

Cztery śliczne dziewczyny z Rose wood też chciałyby być wszechmocne. Tylko że czasem lepiej nie wiedzieć wszystkiego i pozostawać w błogiej nieświadomości. Im bardziej dziewczyny zbliżały się do prawdy o tym, co się


8

stało tamtej fatalnej nocy w Pocono, kiedy Alison DiLau-rentis o mało ich nie zabiła, a potem zniknęła, tym więk-sze niebezpieczeństwo im groziło.

Pewnej zimnej lutowej nocy na opustoszałej drodze biegnącej wśród drzew w górach Pocono było tak cicho, że z odległości kilku kilometrów słychać było każdą trzaska-jącą gałązkę, czyjś chichot czy westchnienie. Jednak o tej porze roku w te okolice nikt się nie zapuszczał, dlatego Alison DiLaurentis niczym się nie przejmowała, kiedy ra-zem z czterema dziewczynami stała w ciemnej sypialni na piętrze w domku letnim należącym do jej rodziny. Ścia-ny były cienkie, a okna nieszczelne, ale i tak nikt by nie usłyszał ich krzyków. Za kilka minut Emily Fields, Spen-cer Hastings, Aria Montgomery i Hanna Marin miały już nie żyć.

Ali nie mogła się doczekać.Dopięła wszystko na ostatni guzik. W zeszłym tygo-

dniu przywlokła tu zwłoki Iana Thomasa, niewinnej ofia-ry swoich intryg, i ukryła je w szafie w sypialni na piętrze. Obok jego nabrzmiałego ciała kilka godzin temu poło-żyła nieprzytomną Melissę Hastings, jego byłą dziew-czynę. Przygotowała benzynę, zapałki, deski i gwoździe, a potem zadzwoniła do swojego pomocnika, żeby umó-wić się z nim na konkretną godzinę i uzgodnić wszyst-kie szczegóły. Teraz wreszcie udało się jej zwabić Spen-cer, Arię, Hannę i Emily do domku. Przyprowadziła je do sypialni, w której ukryła ciało Iana i nieprzytomną Melissę.


9

Stała przed dziewczynami, opierając ręce na biodrach, a im wydawało się, że patrzą na swoją dawną przyjaciół-kę Alison, dziewczynę, którą uwielbiały, choć tak napraw-dę pod Prawdziwą Ali podszywała się jej siostra Court ney. Najpierw zajęła miejsce Alison, która trafiła do szpitala psychiatrycznego, a potem ukradła jej życie.

– Zahipnotyzuję was jak za starych dobrych czasów – zaproponowała, posyłając im uśmiech, któremu nikt nie potrafił się oprzeć.

Wiedziała, że się zgodzą. Nie miały innego wyjścia. Ali z trudem ukrywała swoje podekscytowanie, kiedy zamy-kały oczy. Odliczała od stu do jednego, chodząc po nie-wielkim pokoju i słuchając odgłosów dobiegających z par-teru. Dziewczyny nie zorientowały się, że przed chwilą do domku zakradł się nieznajomy chłopak. Teraz oblewał wszystko benzyną, zamykał drzwi i zabijał deskami okna. Realizował plan Ali.

Ali dalej odliczała słodkim, kojącym głosem. Dziew-czyny ani drgnęły. Kiedy skończyła odliczanie, wymknęła się z pokoju, zamknęła drzwi od zewnątrz i w szparę pod nimi wsunęła list. Na palcach zeszła po schodach i wsu-nęła dłoń do kieszeni. Zacisnęła palce wokół pudełka za-pałek. Zapaliła jedną i rzuciła na podłogę.

Wszystkie ściany, belki na suficie, stare gry planszo-we, śmierdzący stęchlizną atlas ptaków i nylonowy na-miot błyskawicznie stanęły w płomieniach. W powietrzu unosił się ostry zapach benzyny, a dym zrobił się tak gęsty, że nie było widać drugiego końca pokoju. Alison słyszała paniczne okrzyki dziewczyn dochodzące z pierwszego pię-tra. „Dobrze wam tak, suki – pomyślała. – Możecie pła-kać i krzyczeć, i tak wam to nie pomoże”.


10

Smród zrobił się nie do wytrzymania. Ali zasłoniła nos podkoszulkiem i ruszyła na poszukiwanie chłopaka jej marzeń, jedynej osoby, której ufała, ale on pewnie już był w drodze do miejsca, w którym się umówili. Szybko sprawdziła, czy dobrze zabezpieczył okna. Wykonał swo-je zadanie bez zarzutu, dziewczyny nie miały szans, żeby się stąd wydostać. Mimo to i tak chwyciła młotek zosta-wiony na parapecie i dla pewności wbiła jeszcze kilka gwoździ.

Nagle zatrzymała się i zadarła głowę. Wydawało jej się, że słyszy jakieś kroki i głosy. Spojrzała na sufit. Ktoś zbie-gał po schodach. Ale po których? Spojrzała na pusty kory-tarz. Nie znała za dobrze tego starego, rozpadającego się domu, bo rodzice kupili go tuż przed tym, jak Court ney zamieniła się z nią miejscami i się jej pozbyła.

Nagle coś ją zaniepokoiło i odwróciła się. W szarym dy-mie pięć postaci przemknęło do kuchni i wydostało się na wolność. Ali nie wierzyła własnym oczom. Czuła w piersi gniew gorący jak lawa.

Ostatnia z dziewczyn zatrzymała się i spojrzała na nią przez dym. Otworzyła szeroko niebieskie oczy. Potargane blond włosy okalały jej twarz. Emily Fields. Emily pod-biegła do Ali, na jej twarzy gniew mieszał się z niedowie-rzaniem. Chwyciła Ali za ramiona.

– Jak mogłaś? – zapytała.Ali wyrwała się Emily. – Już wam powiedziałam. Zniszczyłyście mi życie, suki.Emily spojrzała na nią tak, jakby ją spoliczkowano. – A ja cię tak kochałam.Ali wybuchła śmiechem.


11

– Ale z ciebie frajerka, Emily.Emily odwróciła wzrok, jakby nie mieściło jej się

w głowie, że Ali mogła coś takiego powiedzieć. Ali chcia-ła nią wstrząsnąć. Już miała powiedzieć: „Naprawdę? Na-wet się nie znamy. Dziewczyno, ogarnij się”, kiedy rozległ się wybuch i ogromna siła odrzuciła je w przeciwne stro-ny. Ali poczuła, jak unosi się nad ziemię, a kilka sekund później wylądowała na kolanach i o mało nie odgryz ła sobie języka.

Kiedy znowu otworzyła oczy, płomienie tańczyły wokół niej jeszcze bardziej szaleńczo niż przed chwilą. Na czwo-rakach dowlokła się do drzwi kuchennych, ale Emily do-tarła tam pierwsza. Już trzymała rękę na klamce. W dru-giej miała deskę, na tyle dużą, że mogła nią zablokować drzwi od zewnątrz. Wtedy Ali nigdy by się nie wydosta-ła z domku. Ali poczuła się jak w potrzasku. Tak samo było na początku szóstej klasy, kiedy jej siostra bliźniaczka przyjechała do domu na weekend. Mama przyszła do niej na górę, wywlokła ją z jej pokoju i powiedziała:

– Wyłaź z pokoju siostry, Court ney. Czas na nas.Teraz Emily popatrzyła jej prosto w oczy. Potem spoj-

rzała na trzymaną w rękach deskę, jakby nie wiedziała, skąd się tam wzięła. Po jej policzkach płynęły łzy. Ale za-miast położyć w poprzek deskę i zablokować zamknięte drzwi, żeby Ali nie mogła uciec, Emily rzuciła deskę na ganek. Wylądowała daleko i z trzaskiem uderzyła o pod-łogę. Emily jeszcze raz dziwnie spojrzała na Ali i wybieg-ła z domku, zostawiając otwarte drzwi.

Ali, kulejąc, dotarła do drzwi, lecz kiedy stanęła na pro-gu, rozległ się kolejny wybuch. Wydawało się jej, że dwie


12

rozgrzane i silne ręce unoszą ją w górę. Poczuła okropny swąd palącej się skóry i włosów. Przeszywający ból w no-dze nie pozwalał jej biec. Czuła mrowienie na całej skórze. Usłyszała własny krzyk, którego nie potrafiła powstrzy-mać. Po czym ból zniknął jak za dotknięciem magicznej różdżki. Uniosła się nad własnym ciałem, wysoko, wyso-ko ponad ten piekielny pożar i płynęła ponad drzewami. Widziała wszystko. Zaparkowany samochód, dachy pobli-skich domów i te głupie suki stojące pod wielkim drze-wem przed płonącym domem. Spencer płakała. Aria kasz-lała, zgięta wpół. Hanna nerwowo gładziła włosy, jakby się bała, że się palą. Melissa leżała bezwładnie na ziemi. A Emily z niepokojem wpatrywała się w drzwi, przez któ-re wszystkie uciekły. Po chwili ukryła zatroskaną twarz w dłoniach.

Z głębi lasu wybiegł ktoś jeszcze. Ali spojrzała na nie-go z ogromną ulgą. Biegł do niej i upadł na kolana przy jej leżącym na ziemi ciele.

– Ali – powiedział jej do ucha. – Ali. Obudź się. Mu-sisz się obudzić.

Niewidzialna lina, na której wisiała, nagle się zerwała i Ali powróciła do swojego ciała. Ból natychmiast dał o so-bie znać. Czuła pulsowanie poparzonej skóry i narastający ból w nodze. Choć próbowała krzyczeć, z jej ust nie wydo-był się żaden dźwięk.

– Błagam – mówił ten ktoś, potrząsając nią. – Błagam, otwórz oczy.

Próbowała z całych sił, chciała zobaczyć twarz chłopaka, którego od tak dawna kochała. Chciała powiedzieć jego imię, ale w głowie miała mętlik, a słowa nie chciały jej przejść przez zaciśnięte gardło. Jęknęła przeciągle.


13

– Wszystko będzie dobrze – powiedział ze współczu-ciem, jakby sam nie wierzył we własne słowa. – Musi-my... – Westchnął głośno. Na wzgórzu rozległy się syre-ny. – Cholera – szepnął.

Ali na dźwięk syren z trudem otworzyła oczy. – Cholera – powtórzyła jak słabe echo. Nie tak to sobie zaplanowała. Teraz mieli już być bar-

dzo daleko. On wziął ją pod ramię. – Musimy się stąd wydostać. Możesz chodzić? – Nie. – Ali musiała zebrać wszystkie siły, żeby wy-

szeptać to jedno słowo. Bała się, że za chwilę zwymiotu-je z bólu.

– Musisz. – Chłopak próbował jej pomóc, ale ona zwi-nęła się w kłębek. – To niedaleko.

Ali spojrzała na zdrętwiałe nogi. Poruszenie choćby jednym palcem oznaczało przeszywający ból.

– Nie dam rady!On spojrzał jej prosto w oczy. – Nie są złamane. Musisz zrobić tylko kilka kroków.Syreny się zbliżały. Ali odchyliła głowę. Przełożył ją

przez ramię, jak strażak ratujący ofiarę pożaru, i zaniósł do lasu. Z trudem utrzymywał równowagę. Gałęzie dra-pały Ali w twarz. Liście muskały jej poparzone ramiona. Resztkami sił odwróciła się i spojrzała w stronę domu. Te suki nadal stały wtulone w siebie, a ich twarze oświetlały koguty karetek. Przecież to nie one potrzebowały pomocy lekarza. Niczego sobie nie złamały. Nie poparzyły się. To one, a nie Ali, miały cierpieć.

Z bezsilności zaczęła krzyczeć. To było nie fair. Chłopak, którego bezgranicznie kochała, popatrzył

w tym samym kierunku i poklepał ją po ramieniu.


– Jeszcze je dorwiemy – powiedział jej do ucha, niosąc ją w bezpieczne miejsce. – Obiecuję. Zapłacą nam za to.

Ali wiedziała, że on nie żartuje. Wtedy poprzysięgła w duchu, że choćby nie wiadomo co, razem dorwą Spen-cer, Arię, Hannę i Emily. Bez względu na to, kogo będą musieli się pozbyć. Bez względu na to, kogo będą musieli zabić. Tym razem uda im się wykonać plan.


15

1

IM WIĘCEJ ODPOWIEDZI, TYM WIĘCEJ PYTAŃ

– Hej. – Gdzieś obok Aria usłyszała głos. – Aria, cześć.Otworzyła oczy. Jedna z jej najlepszych przyjaciółek,

Hanna Marin, przysiadła naprzeciwko niej na niskim sto-liku, patrząc na kubek z gorącą kawą, który Aria trzyma-ła w rękach. Aria była tak rozkojarzona, że nie mogła so-bie przypomnieć, kiedy kupiła kawę, nad którą zasnęła.

– Mogłaś się oblać i poparzyć. – Hanna wyjęła jej ku-bek z ręki. – Jeszcze tego nam trzeba, żebyś wylądowała w szpitalu.

Szpital. No tak. Aria się rozejrzała. Siedziała w zatłoczo-nej poczekalni przy oddziale intensywnej terapii w szpi-talu Jeffersona, był poniedziałkowy poranek. Na ścianach wisiały akwarele przedstawiające zimowe krajobrazy, na ekranie płaskiego telewizora wiszącego na ścianie właś-nie pojawił się poranny talk-show. Dwie pozostałe przy-jaciółki, Emily Fields i Spencer Hastings, siedziały obok


16

niej na kanapie, trzymając w rękach zmięte egzemplarze „Us Weekly” i „Glamour” oraz kubki z kawą. Po przeciw-nej stronie poczekalni siedzieli rodzice Noela Kahna, tępo wpatrując się w rozłożony „Dziennik Filadelfijski”. Po-środku poczekalni mieściła się półkolista recepcja, gdzie pielęgniarka rozmawiała przez telefon. Trzej lekarze w niebieskich kitlach i z maseczkami chirurgicznymi za-wieszonymi na szyi przebiegli korytarzem.

Aria nachyliła się do przodu. – Przegapiłam coś? Czy Noel...?Hanna pokręciła głową. – Jeszcze się nie obudził.Wczoraj helikopterem przywieziono tu Noela z Rose-

wood, ale jeszcze nie odzyskał przytomności. Z jednej strony Aria nie mogła się doczekać, kiedy jej chłopak się obudzi. Z drugiej – nie miała pojęcia, co mu wtedy po-wie. Choć chodzili z sobą od ponad roku, Aria odkry-ła, że Noel potajemnie związał się z Ali, kiedy ta prze-bywała w Zaciszu. Wiedział, że bliźniaczki DiLaurentis zamieniły się miejscami, ale nie powiedział o tym Arii ani nikomu innemu. W jednej chwili Aria całkowicie straciła do niego zaufanie. Mało powiedziane. Zastana-wiała się nawet, czy to nie Noel jest tajnym pomocni-kiem A., sekretnym chłopakiem Ali, który pomagał jej nękać Arię i jej przyjaciółki. Potem, zgodnie ze wska-zówkami przysłanymi przez A., dotarły do opuszczonego magazynu. Były pewne, że to pułapka zastawiona przez Noela i Ali, więc zawiadomiły policję. Znalazły w środ-ku związanego i zakneblowanego Noela bliskiego śmierci. Wtedy dostały kolejną wiadomość od A. z informacją, że to nie Noel jest tajnym pomocnikiem ich prześladowcy.


17

A., czyli Ali, jeszcze raz zagrała im na nosie. Noel padł jej ofiarą.

– Panno Montgomery?Stał nad nią wysoki, ostrzyżony na jeża policjant. – T-tak? – wyjąkała Aria. Rudowłosy policjant z przedramionami jak Popeye

podszedł bliżej. – Nazywam się Kevin Gates. Pracuję dla policji w Rose-

wood. Czy mogą mi panie poświęcić kilka minut?Aria uniosła brwi. – Wczoraj powiedziałyśmy już policji wszystko, co

wiemy.Gates uśmiechnął się łagodnie, mrużąc oczy. Miał w so-

bie coś z wielkiego pluszowego misia. – Wiem, ale chciałem się upewnić, że moi ludzie zadali

paniom właściwe pytania. Aria przygryzła policzek. Teraz, kiedy z powodu A. No-

elowi stała się krzywda, wydawało się jej, że powinna na wszelki wypadek zachować milczenie. Nie chciała nikogo więcej narazić na nieprzyjemności.

Gates zaprowadził je do pustej części poczekalni, gdzie stała donica z liliami z daleka wyglądającymi na sztuczne. Kiedy usiadły na kanapach obitych szorstkim materiałem, policjant zajrzał do swoich notatek.

– Czy to prawda, że dostały panie wiadomość, że Noel został zamknięty w magazynie?

Choć siedziały z dala od tłumu, Arii wydawało się, że cała poczekalnia się na nią gapi. Pani Kahn rzucała im ukradkowe spojrzenia, zasłaniając się dodatkiem kulinar-nym do gazety. Chłopak w bluzie z emblematem Akade-mii Episkopalnej łypał na nie spod kaptura. Mason Byers,


18

kumpel Noela z drużyny lacrosse siedzący przy jednym ze stolików, przestał na chwilę tasować talię kart i wpatrywał się w dziewczyny i przesłuchującego je policjanta.

– Ja dostałam napisany odręcznie liścik, a nie SMS-a – wyjaśniła Hanna. – Z poleceniem, żebym pojechała do magazynu. Zadzwoniłam na policję, bo się bałam, że to poważna sprawa.

Gates zaznaczył coś w swoim notatniku. – Słusznie pani postąpiła. Autor liściku to najprawdo-

podobniej osoba, która próbowała skrzywdzić pana Kahna, a przynajmniej widziała, kto to zrobił. Ma pani przy so-bie ten list?

Hanna wyglądała jak zwierzę złapane w pułapkę. – Zostawiłam go w domu.Gates przerwał robienie notatek. – Czy może nam go pani jak najszybciej dostarczyć? – Uhm, no jasne. – Hanna z zakłopotaniem potarła

nos.Gates spojrzał na Arię. – Państwo Kahn twierdzą, że dzwoniła pani do nich

kilkakrotnie tego ranka, pytając, czy Noel wrócił do domu. Czy miała pani powody, żeby się o niego martwić?

Aria z całych sił unikała kontaktu wzrokowego z przy-jaciółkami. Dzwoniła, bo chciała donieść na Noela i po-wiedzieć jego rodzicom, że to on pomaga Ali.

– Nie odbierał telefonu – odparła. – Chodzimy ze sobą.Gates spojrzał na Spencer i Emily. – Panie również przyjechały do magazynu, tak? – Zgadza się – odparła nerwowo Emily, skubiąc kra-

wędź papierowego kubka z kawą.


19

– Zauważyły panie jakieś podejrzane osoby na tere-nie szkoły? Na przykład dwie osoby, które mogły związać i uwięzić Noela?

Spencer i Emily pokręciły głowami. – Widziałam tylko kilku chłopaków grających w piłkę

nożną – odparła Spencer. – Zaraz – wtrąciła się Emily – pyta pan o dwie osoby? Gates pokiwał głową. – Nasi specjaliści gruntownie przeanalizowali zdjęcia

pana Kahna znalezione w magazynie. Skrępowano go i za-kneblowano w bardzo skomplikowany sposób. Musiały to zrobić co najmniej dwie osoby.

Dziewczyny spojrzały po sobie. To oczywiste, że Ali miała pomocnika. Teraz nabrały pewności, że to nie był Noel.

– I nie wiedzą panie, kto mógł to zrobić? – zapytał z naciskiem Gates.

Zapadło głuche milczenie. Aria przełknęła ślinę. Han-na zacisnęła usta. Spencer i Emily odwróciły wzrok od in-spektora Gatesa. Na pewno natychmiast się zorientował, że kłamią, ale przecież nie mogły powiedzieć mu prawdy.

Wreszcie Gates podziękował im i poszedł. Wpatrywa-ły się w jego wyprostowane, sztywne plecy. Hanna zakry-ła twarz dłońmi.

– Dziewczyny, i co ja teraz zrobię? – jęknęła. – Prze-cież nie mogę im dać tego listu.

– Wtedy nabiorą pewności, że coś ukrywamy. – Spen-cer odchyliła się na oparcie kanapy. – Może powinnyśmy im powiedzieć, co się dzieje.

Aria zmrużyła oczy.


20

– I znowu narazić czyjeś życie? – Musimy się przede wszystkim dowiedzieć, kto poma-

ga A. – Spencer ukradkiem spoglądała na policjanta, któ-ry teraz rozmawiał z rodzicami Noela. – Wtedy powiemy całą prawdę.

Hanna wpatrywała się w swoje dłonie. – Nie mogę uwierzyć, że to nie Noel pomagał A.Aria jęknęła jak na torturach. – Nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało – dodała szyb-

ko Hanna. – Po prostu cieszę się, że to nie Noel. Ale wy-dawało mi się, że jesteśmy o krok od rozwiązania zagadki, a teraz wróciłyśmy do punktu wyjścia.

– Wiem – powiedziała Aria i skuliła się w sobie. Hanna patrzyła na stojący po przeciwnej stronie pocze-

kalni dystrybutor z wodą mineralną. – Graham tuż przed śmiercią powiedział, że za eksplo-

zję na statku odpowiada ktoś, czyje imię zaczyna się na N. Przecież jest wiele takich imion poza Noelem.

– To prawda – przytaknęła Aria. Hanna zgłosiła się na ochotnika do pomocy w klinice

leczenia poparzeń, żeby zapytać Grahama Pratta, chłopa-ka, którego poznały w czasie niedawnego rejsu po morzach południowych, czy widział, kto zdetonował bombę, która o mało nie zabiła jego i Arii. Podejrzewały, że zrobił to po-mocnik A. Ale Graham zapadł w śpiączkę, więc Hanna mogła tylko siedzieć przy jego łóżku i czekać. Kiedy Gra-ham na krótką chwilę się obudził, powiedział, że bombę podłożył ktoś o imieniu zaczynającym się na N. Potem Gra-ham doznał wstrząsu i Hanna musiała pobiec po pielęgniar-kę. Kiedy wróciła, chłopak już nie żył, a Kyla, nowa przyja-ciółka Hanny, zniknęła. Jak się okazało, Kyla wcale nie była


21

pacjentką szpitala. To Ali się pod nią podszywała. Wczoraj za budynkiem kliniki znaleziono ciało prawdziwej Kyli. Ali zabiła niewinną, nieznajomą dziewczynę, owinęła twarz bandażem i zajęła jej miejsce, żeby uniemożliwić Hannie wyciągnięcie najważniejszych informacji od Grahama. Ła-twiej pewnie byłoby jej zabić Grahama przy pierwszej na-darzającej się okazji, ale wtedy Ali straciłaby okazję do do-skonałej zabawy. Dla niej była to kolejna gra.

– Możliwe, że Graham nie znał imienia tej osoby – po-wiedziała Spencer ponuro. – A jeśli pomocnik A. podał mu fałszywe imię?

Hanna podniosła w górę palec. – W takim razie czemu Ali chciała go zabić? Najwyraź-

niej wiedział coś ważnego.Drzwi otworzyły się i do poczekalni wbiegła kolejna

pielęgniarka. Powiedziała coś szeptem do swojej koleżanki w recepcji, a potem obie spojrzały na Arię z zatroskanymi minami. Aria czuła, jak kołacze jej serce. Coś się stało No-elowi? Umarł? Pielęgniarka podeszła do Arii.

– Panna Montgomery? Aria tylko skinęła głową. – Noel się obudził. Chce z panią rozmawiać.Aria spojrzała na państwa Kahn. Wydawało się jej, że to

oni powinni pierwsi porozmawiać z synem. Ale oni pew-nie zgodzili się, by to Aria poszła jako pierwsza do Noela. Pielęgniarka położyła jej dłoń na ramieniu.

– Zaczekam przy drzwiach do sali. – Odwróciła się i poszła w stronę wyjścia.

Aria spojrzała na przyjaciółki. – Co mam zrobić? – Idź z nim pogadać! – ponagliła ją Hanna.


22

– Ali nie mogła działać w pojedynkę – dodała podeks-cytowana Spencer. – Ktoś musiał jej pomagać. Zapytaj Noela, czy coś sobie przypomina.

Aria próbowała zaczerpnąć powietrza, lecz czuła się tak, jakby ktoś ściskał jej klatkę piersiową. Noel mógł wszyst-ko wyjaśnić. Jednak po tym, co razem przeszli i czego się o nim dowiedziała, czuła się rozbita i zdezorientowana. Spencer dotknęła jej dłoni.

– Jeśli się okaże, że to dla ciebie za trudne, po prostu wyjdź. Zrozumiemy.

Aria pokiwała głową i wstała. Dziewczyny miały rację, musiała z nim porozmawiać. Wzięła głęboki wdech i ru-szyła za pielęgniarką. Przeszła lśniącym czystością koryta-rzem, w którym unosił się zapach chloru, i stanęła przed podwójnymi, otwieranymi elektronicznie drzwiami na od-dział intensywnej terapii. Już miała wejść, kiedy podeszła do niej kobieta w dżinsach i czarnym swetrze.

– Panno Montgomery? Nazywam się Alyssa Gaden i pracuję dla „Gońca Filadelfijskiego”.

Aria zamarła. Zeszłej nocy w poczekalni roiło się od dziennikarzy, którzy wypytywali ją o Noela, ale pracowni-cy szpitala szybko ich wyrzucili. Prawie wszystkich.

– Bez komentarza – rzuciła Aria. Na szczęście drzwi na oddział zamknęły się za nią. W połowie korytarza pielęgniarka skręciła do jasno

oświetlonej, jednoosobowej sali. Aria zajrzała do środka i westchnęła. Noel miał całą twarz w siniakach. Wzdłuż szczęki aż do samego ucha ciągnęła się zszyta rana. Z obu jego rąk sterczały wenflony podłączone do kroplówek, a skóra zrobiła się biała jak kreda. Jego stopy wystawały


23

spod kołdry. Wydawał się mniejszy i słabszy. Nigdy go nie widziała w takim stanie.

– Noel. – Aria potrafiła wydusić z siebie tylko to jed-no słowo.

– Aria. – Noel mówił zupełnie nie swoim, zachrypnię-tym głosem.

Pielęgniarka sprawdziła, czy kroplówka działa prawid-łowo, i wyszła. Aria usiadła na krześle przy łóżku i wpa-trywała się w ułożone w szachownicę płytki na podłodze. Maszyna mierzyła puls Noela. Gwałtowne pikanie świad-czyło o tym, że serce Noela bije bardzo szybko.

– Dzięki, że się zgodziłaś ze mną spotkać – powiedział wreszcie cicho.

Aria otworzyła usta, bo już chciała powiedzieć: „Nie ma sprawy”. W porę przypomniała sobie jednak, że Noel ją okłamał. Kochał dziewczynę, która próbowała ją zabić. Zamknęła oczy i odwróciła się.

– To co wiesz o Ali, może sprawić, że wpadniesz w ta-rapaty.

– Wiem. – Noel spojrzał na nią. – Ale w tej chwili je-steś jedyną osobą, która wie to co ja. Więc tylko ty mo-żesz na mnie donieść. – Noel chrząknął. – Zrób to, jeśli chcesz. Zrozumiem.

Aria wyobraziła sobie Noela w więziennym kombine-zonie, jak dzieli celę z jakimś brutalnym przestępcą. Jak czyta książki z więziennej biblioteki. Nie wiedziała, czy tego właśnie chce. A może było to najgorsze rozwiązanie pod słońcem.

– Co się wydarzyło na cmentarzu? – zapytała bez ogródek.


24

– Ktoś zaszedł mnie od tyłu – powiedział powoli Noel. – Uderzył mnie w głowę. Najpierw wydawało mi się, że to Spencer. Myliłem się.

Aria pokiwała głową. Noel patrzył na swoje kościste ko-lana okryte kołdrą.

– Usłyszałem niski głos, ale nie widziałem twarzy.Niski głos. Pomocnik A. – A potem? – Wrzucili mnie do skrzyni. Ktoś ją ciągnął po mo-

krej trawie. Usłyszałem, jak otwiera się zamek i dwie oso-by coś szepczą.

Dwie osoby. – Czy jedną z tych osób była... ona?Noelowi zrzedła mina. Doskonale wiedział, kogo ma na

myśli Aria. Na cmentarzu w czasie balu maturalnego Aria wpadła w histerię i w kilku słowach wyjaśniła mu, że Ali chce dopaść ją i jej przyjaciółki.

– Nie sądzę.Tylko ją to zirytowało. – Czemu? Bo tak ją kochasz, że nie widzisz, ile zrobi-

ła złego?Noel wyglądał tak, jakby go spoliczkowała. – Wcale jej nie kocham.Aria patrzyła na niego wyczekująco. Przecież to właś-

nie jej powiedział. – Posłuchaj, kochałem kogoś, kto nie istnieje – bro-

nił się Noel. – Ale przestałem ją kochać, kiedy zakocha-łem się w tobie. – Zdusił płacz. – Przepraszam. Wiem, że nie mogę liczyć na wybaczenie. Wiem, że nie możemy być razem. Ale musisz wiedzieć, że do końca życia sobie nie daruję tego, co zrobiłem.


25

Mówił tak cichym, przerażonym głosem, że serce Arii zamarło.

– Musisz mi wszystko opowiedzieć – oznajmiła tak chłodnym tonem, na jaki tylko potrafiła się zdobyć w tej sytuacji. – Jak często odwiedzałeś Ali w Zaciszu? Kogo jeszcze tam spotkałeś? Co ona ci opowiedziała? Czy mówi-ła... – Aria zaczerpnęła powietrza, próbując powstrzymać łzy. – Czy mówiła, co zamierza nam zrobić?

– Nie miałem pojęcia, że ona chce was skrzywdzić, przysięgam – zapewnił ją gorąco Noel.

– No dobra. To powiedz przynajmniej, dlaczego zaczą-łeś się z nią widywać.

Noel westchnął. – Nie wiem. Było mi jej żal. – Skąd się dowiedziałeś, że się leczy w Zaciszu?Noel poruszył się nieznacznie pod kołdrą. – Rodzice chcieli, żebym po śmierci brata porozmawiał

z terapeutą, który przyjmował pacjentów w przychodni znajdującej się na terenie Zacisza. Któregoś dnia, wy-chodząc stamtąd, wpadłem na Alison, która właśnie tam przyjechała. Zachowywała się bardzo podejrzanie i wyda-wało mi się, że to dziewczyna, którą znam ze szkoły. Kiedy pojechałem tam następnym razem, znowu ją spotkałem. Wydało mi się to dziwne, bo tego samego dnia drużyna hokeja na trawie grała mecz i Mason, który go oglądał, napisał mi w SMS-ie, że Ali zdobyła gola.

Aria pokiwała głową. – Wszystko rozumiem. Noel zamilkł, żeby zaczerpnąć powietrza. – Poukładałem sobie to wszystko w głowie, kiedy zo-

baczyłem, jak Ali wychodzi z gabinetu terapeuty. Ona to


26

zauważyła, bo zaczekała, aż skończę wizytę, i powiedziała mi, kim naprawdę jest. Twierdziła, że jest bliźniaczką Ali, uwięzioną w szpitalu i tak dalej.

– A ty jej uwierzyłeś? – No jasne. Nie wyglądała na wariatkę, tylko na...

ofiarę.Aria ścisnęła w palcach koniuszek nosa. – I tak się poznaliście? Przed gabinetem psychiatry?Noel zrobił zawstydzoną minę. – Nie. Później... odwiedzałem ją w szpitalu.Arię przeszył nagły ból. – Jak często? – Regularnie. – Dlaczego?Noel zacisnął na moment usta. – Bo umiała słuchać. Przy niej czułem się ważny.

„Co za frajer”, pomyślała Aria. Ali – i Court ney – po-trafiła sprawić, że ludzie w jej otoczeniu czuli się bardzo ważni. Ale tak naprawdę pozwalała im tylko zaspokajać ich najskrytsze, egoistyczne potrzeby.

– Niech zgadnę, przekonała cię, że tak naprawdę to Court ney ma świra? – warknęła Aria.

Noel pokiwał głową. – I nie przeszkadzało ci to w normalnych kontaktach

z Court ney? – zapytała Aria, bo przypomniała sobie, że Noel nie opuścił żadnej imprezy organizowanej przez Ich Ali. Siadał przy ich stoliku w kafeterii i rzucał w Ali chrupkami. Razem z nią wziął udział w biegu na trzech nogach w czasie szkolnego festynu w szóstej klasie i kie-dy przewrócili się na finiszu, śmiał się z nią do rozpuku. – Przecież w siódmej klasie nawet z nią chodziłeś!


27

Noel przechylił głowę. – Nieprawda. – Prawda! Wiem, bo Ali, to znaczy Court ney, powie-

działa ci, że mi się podobasz. A ty się przyznałeś, że ona podoba ci się bardziej. Jej też się podobałeś, ale rzuciła cię po kilku randkach.

Nigdy o tym nie rozmawiali, ale Aria doskonale pamię-tała tamte wydarzenia. Ali złamała jej serce, kiedy oznaj-miła, że Noel wybrał ją. Teraz Noel poruszył się i skrzy-wił z bólu, kiedy próbował się odwrócić.

– Court ney nigdy mi o tobie nie opowiadała. Nigdy mi się nie podobała. Pewnie powiedziała ci to tylko po to, żeby cię wkurzyć.

Ali było rzeczywiście stać na coś takiego, jednak Aria nie zamierzała dać Noelowi satysfakcji i przyznać mu racji.

– Jeśli naprawdę uważałeś, że Court ney jest niebez-pieczna, dlaczego nikomu o tym nie powiedziałeś?

Przez chwilę słychać było tylko odgłosy maszynerii, do której podpięto Noela.

– Bo nie wydawała mi się tak naprawdę niebezpiecz-na. Wolałem się nie mieszać w tę sprawę. Poza tym Ali prosiła mnie, żebym nikomu o tym nie mówił. Dotrzy-małem obietnicy.

– I dlatego nie powiedziałeś tego nawet mnie, nawet kiedy z sobą chodziliśmy.

Noel odwrócił wzrok. – Chciałem. Wiele razy. Ale... – Westchnął. – Przepra-

szam.Aria zacisnęła pięści na kolanach. „Przepraszam”? – Więc pod koniec siódmej klasy wiedziałeś, że Praw-

dziwa Ali wyszła na kilka dni ze szpitala?


28

Noel napił się wody z kubka stojącego na tacy obok jego łóżka.

– Na dzień przed zakończeniem roku szkolnego po-szedłem do domu DiLaurentisów. Ale spotkałem tylko Ali. Court ney tam nie było.

Aria zastanawiała się, czy Ich Ali była wtedy w domu. Jeśli nie, to pewnie spędzała czas z Arią i ich przyjaciół-kami... albo ze swoimi nowymi przyjaciółkami z drużyny hokejowej. Czy robiła coś zupełnie niewinnego, na przy-kład poszła na zakupy do centrum handlowego King Ja-mes albo odwiedziła Spencer? Oczywiście nie miała poję-cia, że następnego dnia zginie.

– Kiedy zaginęła Court ney, podejrzewałeś, że Ali ma-czała w tym palce? – zapytała Aria.

– Ale skąd! – powiedział Noel z przekonaniem. – W tamten weekend wydawała się taka szczęśliwa. Nigdy bym nie pomyślał, że planuje coś tak szalonego. Naprawdę myślałem, że Court ney uciekła. A kiedy wszyscy dowie-dzieli się o Ianie, moje podejrzenia się potwierdziły. Wi-działem, jak Court ney z nim flirtuje. Ten facet potrafił się zachowywać jak ostatni dupek.

– Czy Ali kontaktowała się z tobą, kiedy była w Zaciszu?Rozległo się głośne piknięcie, a Noel spojrzał na mo-

nitor stojący przy łóżku. Na chwilę pojawiło się na nim czerwone serce.

– Napisała list, w którym wyjaśniła, że wysłanie jej do Zacisza było wyłącznie wielkim błędem. Wydawało mi się, że bardzo się martwi z powodu zaginięcia siostry i jest przerażona tym, że nikt nie potrafi jej znaleźć. Dałem się na to nabrać.

– A potem odwiedzałeś ją wiele razy.


29

– Tak – odparł Noel z zawstydzeniem. – Do momen-tu, kiedy Iana Thomasa posadzono na ławie oskarżonych, a Ali wróciła.

– Spotkałeś w Zaciszu Tabithę Clark?Noel z trudem przełknął ślinę. – Widywałem ją, ale rozmawiałem z nią tylko raz, kie-

dy Ali wypuszczono na weekend. Rodzice nie chcieli jej widzieć, więc spędziła ten czas z Tabithą w New Jersey. Pojechałem do nich pociągiem i razem poszliśmy do kina.

Aria zamknęła oczy. W zeszłym tygodniu znalazła stary bilet na Spidermana z kina w Maplewood w stanie New Jersey, skąd pochodziła Tabitha. Z tyłu ktoś napisał od-ręcznie liścik: „Dziękuję, że we mnie uwierzyłeś”. A więc jego autorką była Ali.

– Spotkałeś kogoś jeszcze w Zaciszu?Noel wbił wzrok w sufit. – Dziewczynę o imieniu Iris. Bardzo chudą blondynkę.To miało sens. W zeszłym tygodniu Emily wypisała Iris

ze szpitala na kilka dni, żeby wyciągnąć z niej ważne in-formacje. To Iris zdradziła im, że Ali potajemnie z kimś się spotykała. Kiedy pokazały jej zdjęcie Noela, twierdzi-ła, że to na pewno on.

– A przyjaźniła się z jakimś chłopakiem? – zapytała Aria.Noel zastanawiał się przez chwilę. – Nikt mi nie przychodzi do głowy. Czemu pytasz? – Ali miała chłopaka. Czekała na jego reakcję. Miała nadzieję, że Noel po-

czuje się zdruzgotany i zdradzony. Ale on tylko zamrugał. – Nigdy go nie spotkałem. – A mówiła o nim kiedyś? – Nie. – Noel pokręcił głową.


30

Aria wpatrywała się w swoje ręce. – W zeszłym roku, kiedy aresztowano Iana i wypusz-

czono Ali, ona się z tobą skontaktowała, prawda? – Spotkaliśmy się raz, przed konferencją prasową. – W Keppler Creek? Iris powiedziała Emily, że kiedy Ali przebywała w Za-

ciszu, wciąż mówiła o jakimś sekretnym spotkaniu w par-ku niedaleko Delaware.

Noel przechylił głowę. – Nie. U mnie w domu. Powiedziała, że niedługo wszy-

scy o niej usłyszą. Potem spotkała się z każdą z was. Byłyście dla niej takie miłe. Uważałem, że to fantastyczne. Ona też wydawała się zachwycona. Szczęśliwe zakończenie.

Aria nieufnie zmrużyła oczy. – A powiedziała ci, że nas okłamała? Że powiedziała

nam, że to ona jest Naszą Ali? – Oczywiście, że nie. – Noel niezdarnie próbował pod-

nieść się na łóżku, krzywiąc się z bólu. – Już mówiłem, o wszystkim dowiedziałem się dopiero po pożarze.

– A wasz pocałunek?Ali i Noel całowali się w czasie balu walentynkowego,

w tę noc, kiedy wybuchł pożar w Pocono. Ali zachowywała się tak, jakby Noel ją podrywał, choć podobno było na od-wrót. Aria tak się wściekła na Noela, że razem z Ali i pozo-stałymi dziewczynami pojechała do domku nad jeziorem.

– Nie pomagałem jej w tej intrydze, przysięgam – za-pewnił ją Noel. – To ona mnie pocałowała.

– To czemu powiedziałeś agentce Fuji, że ją okłamałam?Noel spojrzał na nią nieufnie. – O czym ty mówisz? – Widziałam waszą korespondencję mailową.


31

– Ona pozwoliła ci przeczytać swoje maile? – Nie, przeczytałam twoje. – Aria bardzo się tego wsty-

dziła. – Poinformowałeś Fuji, że ktoś ją okłamał w spra-wie zabójstwa Tabithy. Czemu tak napisałeś? Chciałeś, żeby mnie dokładniej przesłuchała?

Noel patrzył na nią tak, jakby na środku czoła wyrosło jej trzecie ucho.

– Z agentką Fuji rozmawiałem tylko raz i powiedzia-łem jej, że nie znałem Tabithy i o niczym nie wiem. To ja skłamałem. Niby czemu miałoby mi zależeć, żeby cię przesłuchała?

Aria udawała, że rozprostowuje fałdkę na swoich spod-niach. Czy Noel naprawdę nie znał Tabithy?

– Mam uwierzyć, że ktoś włamał się na twoje konto mailowe i pisał z niego wiadomości do Fuji?

Noel uniósł ręce w górę. – Nie wiem. A skoro już o tym rozmawiamy, jak są-

dzisz, kto się włamuje do naszych komputerów, nęka cię, a mnie o mało nie zabił? Naprawdę uważasz, że Ali żyje? Dlaczego wcześniej mi o tym nie powiedziałaś?

Aria obrzuciła go wymownym spojrzeniem. – Nic nie powiedziałam, żeby cię chronić. – Ale... – Noel chciał chyba powiedzieć coś jeszcze, lecz

zamknął usta. – Ale co? – zapytała Aria.Noel pokręcił głową. – Nic. Nieważne.Ciężko oddychał, a maszyna zaczęła głośniej pikać. Aria

spojrzała na ekran, wdzięczna za to, że może na chwilę od-wrócić wzrok od twarzy Noela. Do sali weszła pielęgniar-ka i spojrzała na monitor.


– Chyba powinnaś już pójść – powiedziała do Arii.Wyprowadziła ją z sali. Aria spojrzała przez ramię na

smutną twarz Noela, lecz nawet mu nie pomachała. Była zdezorientowana i kręciło jej się w głowie. Przez tak długi czas Noel był jedyną osobą w Rose wood, dzięki której ja-koś dawała sobie radę. A teraz stał się jej zupełnie obcy. Jak miała dalej tu żyć? Czy jej się uda nadal mieszkać w Rose-wood, chodzić do Rose wood Day, a nawet siedzieć w swo-im pokoju i nie wspominać Noela? Musiała się stąd wy-dostać raz na zawsze. Wyjechać z Rose wood i nigdy już nie wrócić. Ale po kilku krokach kolana się pod nią ugię-ły, a jej nogi zrobiły się ciężkie. Teraz przejście przez ko-rytarz i powrót do przyjaciółek wydawało jej się zadaniem nie do wykonania.


W SERII UKAZAŁY SIĘ:

Kłamczuchy. Pretty Little Liars 1

Bez skazy. Pretty Little Liars 2

Doskonałe. Pretty Little Liars 3

Niewiarygodne. Pretty Little Liars 4

Zepsute. Pretty Little Liars 5

Zabójcze. Pretty Little Liars 6

Bez serca. Pretty Little Liars 7

Pożądane. Pretty Little Liars 8

Uwikłane. Pretty Little Liars 9

Bezlitosne. Pretty Little Liars 10

Olśniewające. Pretty Little Liars 11

Rozpalone. Pretty Little Liars 12

Skruszone. Pretty Little Liars 13

Pretty Little Liars. Sekrety

Pretty Little Liars. Tajemnice Ali


Documents

Sara Shepard, "Zatrute. Pretty Little Liars 14"