Nie sposób nie zgodzić się z poglądem, iż dzieło zniszczenia w

dobrej sprawie jest święte, jak dzieło stworzenia, jednak

spróbuje umocnić swoje stanowisko czynem Juliana Ordona w

wierszu Adama Mickiewicza pt. “Reduta Ordona”, zachowaniem

Ryszarda Siwca w czasie komunizmu oraz “oczyszczeniem

ludzkości” opisanym w biblii.

Julian Ordon jest dowódcą reduty w czasie powstania

listopadowego. Przeważające siły wroga przytłaczają go, więc

jedynym wyjściem było wysadzenie reduty w celu zatrzymania

wojsk rosyjskich w tłumieniu powstania. Był to czyn niezwykle

bohaterski, gdyż wymagał od Ordona wielkiej odwagi, ponieważ

musiał ponieść śmierć (notabene, tak naprawdę nie zginął w

czasie powstania, lecz Mickiewicz chciał przez jego śmierć

podkreślić bohaterstwo Ordona). W tym wierszu możemy

zauważyć także porównanie wojsk rosyjskich do zła, a polskich

do męstwa, odwagi, czystości. Dzięki temu można stwierdzić, że

zniszczenie reduty było wydarzeniem powstrzymywającym zło,

więc zgadza się się z treścią tezy (ten fakt uwydatnia także

obecność słów zawierających tezę w samym utworze

Mickiewicza.

Przykładem, który potwierdzi moją argumentację będzie akt

samospalenia Ryszarda Siwca “przeciw totalnej tyranii zła”.

Siwiec nie zgadzał się z narzuconym Polsce ustrojem

komunistycznym. Decydującym wydarzeniem doprowadzającym

do samobójstwa stała się interwencja wojsk radzieckich w

Czechosłowacji. W ciągu kilkunastu kolejnych dni Siwiec

skomponował oraz ucieleśnił precyzyjny plan protestu. Przede

wszystkim zależało mu na tym, by jego protest został

zauważony przez możliwie jak najwięcej osób. Dlatego wybrał

jako miejsce samospalenia Stadion Dziesięciolecia w trakcie

dorocznych uroczystości dożynkowych z udziałem najwyższych

władz państwowych. 8 września 1968 roku w czasie

uroczystości podpalił się i krzyczał: „To jest okrzyk konającego

wolnego człowieka”. Ryszard Siwiec zamierzonego celu nie

zdołał osiągnąć. Protesty przeciwko komuniźmie zostały szybko

stłumione oraz zatuszowane przez spreparowane media. Nie

oznacza to jednak, że jego ofiara poszła na marne. Jego heroizm

budzi podziw także dziś, gdyż chciał pobudzić społeczeństwo do

zwalczenia zła.

W biblii także mamy przykład popierający moją argumentacje.

Jest to potop. Bóg zauważył, że ludzie się od niego odsuwają,

więc postanowił zostawić przy życiu jedynie Noego. Kazał mu

zbudować arkę, na której zmieści wszyskie gatunki zwierząt.

Bóg przez ten gest niejakiego zniszczenia całej planety

zasugerować, że dzieło zniszczenia może być czymś słusznym,

bo przez to zlikwidował zło, zostawiając tylko to, co dobre.

Uważam, że wyżej przytoczone argumenty potwierdzają tezę,

że dzieło zniszczenia w dobrej sprawie jest święte, jak dzieło

stworzenia.