POP-UPTENTOONSTELLINGCATALOGUS

Woord voorafAls groep Broeders van Liefde in België dragen we bezieling hoog in het vaandel. Bezieling kleurt immers ten diepste ons samen leven en werken: daar zijn we stellig van overtuigd. Het gesprek over wat elk van ons per-soonlijk beweegt en over wat christelijke inspiratie voor ons kan betekenen, willen we daarom stimuleren. Want dat geeft adem. Dat hebben we al heel vaak mogen ervaren!

We ontwikkelden daarvoor hulpmiddelen. Eerst was er een visietekst. En dan een map met veertien werkvormen, professi-oneel uitgewerkt en knap vorm gegeven, bedoeld als opstap om het gesprek over bezieling aan te gaan. Gebruiksvriendelijk, laagdrempelig, inspirerend, in een open geest …

En nu is er een pop-up-tentoonstelling, aansluitend bij één van die werkvormen. Mensen stellen een voorwerp, een muziek- stuk, een tekst voor die iets zegt over wat hen beweegt en hoe zij in het leven staan. Een concrete inkijk in hun ziel dus. Boeiend! In deze catalogus brengen we die schatten samen. Als spiegel om bij je eigen bezieling stil te vallen. Als kwetsbare uitnodiging tot gesprek. Geniet ervan!

Koen De FruytDiensthoofd Identiteit

#1ZUSSENTine Merchie

° 17/05/1962

Stafmedewerker Dienst gebouwen

Ze koos de foto van haar en haar zus voor een opdracht in de academie.Toen 8 en 10, nu 22 en 24, de zussen, onze dochters.Het schilderij hangt al zolang geduimspijkerd aan de muur tussen onze slaapkamers.

Eerst zagen we de grappige en goedgevonden rode strepen, doorgeschilderd over beide zussen heen,nu zien we verbondenheid , de vele verhalen, herinneringen.Het beeld inspireert in zijn eenvoud,oog voor detail, humor, hoe een kind het ziet, puur en authentiek.

Het doet ons stilstaan bij het grote geluk kinderen te hebben, zien groeien.Samen groot en klein geluk beleven, samen hindernissen nemen, zorgen dragen voor elkaar.

De zussen gaan nu stilaan hun eigen weg.Het kunstwerk van toen blijft nog bij ons, de symboliek blijft groeien,moge het blijven fascineren, inspireren, bezielen.Nieuwe verhalen.Hoopvol.

#2IN LIEFDE BEWOGEN Broeder Dirk Beirnaert

° 23/07/1967

Gek genoeg is mijn grootste schat niet eens van mezelf. Ik deel die met alle broeders en aangesloten leden in de congregatie. Het is een klein boekje waar de inspiratie van onze gemeenschap wordt opgeroepen.

We noemen het “onze leefregel”, maar het is zo veel meer dan dat. Meer dan de broeders zelf en wat ze doen, heeft dit me de stap doen zetten om broeder te worden. Ik kreeg dit boekje van een broeder om er eens in te snuisteren. Ik dacht te lezen wie die broeders dan wel waren. Maar het sprak me aan omdat het op een wondere manier over mij ging. Het ging over mijn ervaringen en bood me woorden aan om daar ook iets mee te doen, om bewogen te worden. Tijdens mijn opleiding als broeder toonde ik het graag aan novicen van andere congregaties. Het maakte hen een tikkeltje jaloers. Ik heb het sindsdien honderden keren gelezen om steeds opnieuw inspiratie in te zoeken. Het is mijn bijbel. En tussen alle kostbare mensen die ik mag ontmoeten, is er soms iemand aan wie ik het ook cadeau doe.

#3MENSWORDINGBroeder Waldebert Devestel

° 10/07/1930

Voor mijn jubileum van 50 jaar broeder zijn heeft de Sint Vincentiusregio mij dit schilderij van Armand Demeulemeester geschonken.

Het is een visualisatie van psalm 131. Een hele inspiratie van menswording. Geen pretentie en weten dat je gedragen wordt door het geloof.

Al heel veel jaren is de omschrijving en de praktijk van ons congregationeel charisma een inspiratiebron voor mij. In het bijzonder in ons werken met mensen, jong en oud, die getroffen zijn in hun menselijk kunnen. Als orthopedagoog werkte ik twaalf jaar lang met dove kinderen en probeerde ik ons charisma in de praktijk over te brengen.

#4STILLE MEDITATIEKoen De Fruyt

° 15/07/1965

Stafmedewerker Dienst identiteit

Het was begin de jaren ’80. Met Thomas Merton en Daisetz T. Suzuki als gidsen, pioniers in de dialoog tussen christendom en zenboeddhisme, zette ik mijn eerste stappen op het spirituele pad. Ik had me even teruggetrokken uit de mallemolen. Humaniora achter de rug. Eerste jaar Leuven stopgezet. Burgerdienst in het verschiet. Een tijd waarin ik er als een halve hippie bij liep, op een rieten matje sliep, tapijtjes weefde op een zelf gemaakt getouw, ’s ochtends vroeg mediteerde met een oude deken om me heen ...

De stilte van die ochtenden, de ondefinieerbare geur van mos op vochtige muren, de merel op de daken die zong, het ontwaken van de volkse Brugse stadswijk op de achtergrond … het is me altijd bijgebleven.

In die tijd boetseerde ik een beeldje van een mediterende figuur. Een monnik, de boeddha, ikzelf? Wie zal het zeggen? Ik weet alleen dat het beeldje nu, meer dan 30 jaar later, een centrale plaats heeft in ons huis, naast foto’s van levende en dode geliefden, twee iconen en een al even klein boeddha-beeldje in yak-hoorn. En: dat de stille meditatie in de vroegte, als iedereen nog slaapt, nog steeds mijn meest heldere

moment van de dag is, dat ze mij adem geeft en de rest van mijn dagen kleurt.

#5BANDOPNEMERHans De Weirdt

° 13/09/1967

Coördinator Betanië, onthaal en verblijf voor mensen met zingevings- en religieuze vragen

Kerst werd traditioneel bij ons thuis gevierd met het gezin. Moeder maakte lekker eten en pa zorgde voor de goed sfeer. Die goede sfeer werd steevast ingezet met zijn traditionele en klassiek luidende kerstmuziek. Op een zorgzaam bijgehouden en geliefde bandenspeller van mijn vader werd de muziek ingezet bij het begin van de maaltijd. We luisterden met grote oren naar de aanzet met kathedraalachtige klokkenspel en genoten van een verinnerlijkende sfeer wat mij onbewust binnenvoerde in een dieper aanvoelen van elkaar en het spirituele. Er werd veel gelachen, gepraat, en veel lof uitgesproken over het eten en het kind Jezus werd centraal gezet in de kerststal. Nadien gingen we naar de middernachtmis die nog lang zijn betekenis niet ontsloten had, maar de aanzet was gegeven…

Voor mij staat de muziek en de bandenspeler nog altijd symbool voor de weg naar verinnerlijking op een eenvoudige, vertederende maar toegankelijke/feestvierende wijze.

#6O.L.VROUWBroeder Flor

° 25/11/1948

Coördinator van effeta , ( opvangtehuis,) en begeleider van seropositieven en aids patiënten ook in hun thuissituatie

Ik ben nu bijna 68 jaar. Toen ik 8 jaar was nam mijn moeder me mee naar een winkel. Zij kocht er een mooi beeld van O.L. Vrouw.

Ze zei me het volgende: “Jongen, O.L. Vrouw moet een ereplaats krijgen in ons huis. Zij is de voorspreekster bij de Heer en zij staat altijd open voor onze zorgen en problemen. Vergeet dat nooit .”

3 jaar nadien is mijn moeder na een slepende ziekte overleden. Ik heb haar nooit horen klagen en zelfs op haar ziektebed had zij aandacht voor vele mensen die op bezoek kwamen. Ik besefte toen pas in het diepst van mijn hart waar zij haar steun haalde.Nu, na de dood van mijn vader staat het beeld op mijn bureel. Elke morgen praat ik met hen, als ik voor dat beeld sta en ik voel echt een warmte.In mijn zorg voor medebroeders en vele verstotenen helpt dat beeld en de bijhorende herinnering mij nog steeds om goed te zijn zoals O.L. Vrouw en mijn moeder. O.L. Vrouw brengt onze zorgen bij de Heer.

#7VROEGER SPEELDE IK VEEL FLUIT, NU LIG IK VAAK DWARS!Koen Dewulf

° 15/04/1980

360° artiest – leraar – vader

Deze fluit bracht me als kind op het podium bij Berdien Stenberg, Deze fluit leerde me de liefde voor melodieën. Als kind leerde ik meespelen met Willem Vermandere, als volwassene sta ik ondertussen zowel met comedy als muziek op het podium.Het is een oude kloosterfluit, gekregen van tante nonneke. Geen idee hoe oud ze is!De lage klanken kunnen troosten, de hoge eigenlijk ook.Virtuozen spelen vlug, ik speel zacht en met weemoed als ondertoon.Ondertussen heb ik wel een technisch betere (dwars) fluit en speel ik eigenlijk ook niet zo heel veel meer,daar ik vooral ook altijd een drang tot zang koester en dat gecombineerd met fluit spelen vrij moeilijk is.

#8GEEN ANDERE HANDEN DAN DIE VAN JOUMia Bethuyne

° 28/04/1965

Facilitaire dienst Menas Sint-Maria-Aalter

Handen die

WerkenGeven

KrijgenTroostenHelpen

Altijd bezig zijnGastvrij

Geluk brengenTeer en broos

Angst uitstralenRust brengenSierlijk zijn

ElegantDragen

Hoop gevenBescherming Liefde geven

#9SUNSHINE - SOUNDTRACK

Pieter Demeulemeester

° 16/02/1965

Stafmedewerker Dienst Informatica

Het “object” dat ik koester is de soundtrack van de film Sunshine. De film uit 1973 vertelt het waar gebeurde verhaal over een jonge vrouw die lijdt aan botkanker. Ze besluit de behandeling stop te zetten en in de eerste plaats een moeder en vrouw te zijn. Op vraag van haar arts houdt ze een dagboek bij op tape.

“In 1971 a young woman died at the age of 20. She left behind a husband, a two year old daughter, and a journal of tape recordings. A journal that told what it was to be young, and a mother, and in love…and dying.”

Het gaat voor mij heel bewust om de soundtrack en niet de film zelf. De muziek is gemaakt door John Denver (“Sunshine On My Shoulders”, “Country Roads”, “My Sweet Lady”), maar het is vooral de broze stem van de jonge vrouw die vertelt hoe het voelt om stervende te zijn, die door merg en been gaat. Een vrolijk verhaal is het niet, wel mooi.

“Boy, I want them to play Country Roads at my funeral. Dying is beautiful, even the first time around, at the ripe old age of 20.”

Ik was nog een tiener toen ik de film voor het eerst zag. Één van mijn zussen moet de plaat (vinyl !) gekocht hebben. De film heb ik pas jaren later opnieuw gezien, maar het geluid is altijd bij mij gebleven. Ook letterlijk, ik heb de LP nu.Het pure, ongepoetste, ietwat rauwe geluid van de countrynummers - niet gezongen door John Denver maar door de acteurs - heeft op de één of andere manier altijd mijn leven doorkruist.

#10KOFFERTJE

Gialt Latte

° 20/09/1962

Architect Dienst Gebouwen Broeders van Liefde

Ongeveer 45 jaargeleden kreeg ik dit koffertje van mijn ouders. Ik tekende graag en een koffertje vol met verf-tubes, borstels en een flesje met “painting medium” zal hij wel kunnen gebruiken.

Inderdaad, het was een begin. Een begin van tekenen en schilderen, maar vooral een begin van kijken naar de wereld.

En dan kwamen de plaatsen waar ik me afvroeg, wat doe ik hier, wat is dit voor plek, wat maakt dit hier en nu tot die bijzondere omstandigheden die mij doen tekenen, altijd buiten, onderweg, ergens, steeds op zoek naar die zeldzame momenten waarop de dingen zich aandienden om al tekenend verankerd te worden in mijn leven.

De jaren verstreken, ik verhuisde veel, reisde, volgde cursussen, avondschool, modeltekenen, grafiek, aquarel. Dit koffertje was altijd in de buurt, want als ik iets zag had ik het nodig.

Het koffertje heeft veel afgezien, het heeft in de zakken van mijn fiets gezeten, in de rugzak bij mijn wandelingen, in de bagageruimte van vliegtuigen en op de nachtkast-jes van hotelkamers. Aan zee, in de bossen en bergen, in dorpjes en steden, bij de vele modellen die ik tekende, bij de mensen die graag zie.

Ik heb er veel mee gezien.

Nu ben ik even zonder en ligt dit koffertje hier, er heeft vanalles ingezeten, de laatste jaren ook een bril.

#11MINIMALISME

Hendrik Robberecht

° 28/10/1958

Leraar geschiedenis en esthetica aan de Sint-Laurens Secundaire Scholen Zelzate

Pater Maur is een heel speciale man die heel speciaal werk heeft gemaakt.

Wie schrijft nu eerst een brief om daarna alles te schrappen? Ik hou enorm van minimalisme. In kunst en in het leven. Iets wat puur is, de essentie en zo meer waarde geeft aan het leven. Dat kunnen vatten in bijna niets is de kern van dit werk. Het is heel spiritueel, kalmerend en mediterend.

Ik kan er uren naar kijken en via het werk een diep onderzoek doen naar mezelf. Het brengt mijn geest tot rust, in een toestand van stabiliteit, dichter bij wat echt telt in mijn leven. Ver weg van geld, internet en de idiote “a-sociale media” waar miljoenen mensen waardevolle tijd mee verliezen. De doorstreepte brief voert me ver weg van oppervlakkigheden, haat, l’imbécilité autour de nous. Heel dicht kom ik bij diep respect door het zwart. Het werk is als een intieme vriend geworden. Een vriendschap die intens is, dicht staat bij het ware in het leven. Stil en traag is zo mooi. De essentie zoeken, eindelijk harmonie vinden, het tijdloze en absolute nabij. Ik ween als ik helemaal in het werk verzink.

#12SJAALTJE VAN MIJN OPA

Dorien Veltens

° 16/01/1986

Stafmedewerker Dienst identiteit

Ik had een hele fijne relatie met mijn opa. Ik was een beetje zijn lievelingske. Samen staken we echt leuke dingen uit, meestal achter de rug van mijn oma.

Ik weet ook heel veel over mijn opa. Verhalen die hij tegen geen van zijn kinderen of andere kleinkinderen heeft verteld.

Mijn opa is helaas 13 jaar geleden overleden. Mijn mama heeft na zijn overlijden maar één kledingstuk van hem bijgehouden, dat sjaaltje.

Een jaar geleden was Matthias, mijn vriend, even zonder mij bij mijn mama en papa. Mijn mama heeft toen dat sjaaltje van mijn opa aan hem gegeven.

Toen Matthias me vertelde dat mijn mama hem dat sjaaltje heeft gegeven, was ik heel emotioneel.

Enerzijds omdat dat het sjaaltje van mijn opa is, maar vooral omdat mijn mama Matthias zo symbolisch echt wel aanduidde als een goede man voor mij.

Een tijdje later vroeg Matthias me of hij dat sjaaltje zou mogen dragen de dag dat we trouwen.

Opnieuw natuurlijk veel traantjes bij mij: Matthias sprak voor het eerst over trouwen en hij zorgde er zo voor dat mijn opa die dag ook beetje aanwezig zal zijn.

Voor mij betekent dit sjaaltje dus heel veel: band met mijn familie (die echt super- belangrijk voor me is) en erkenning van liefde (in verschillende richtingen).

#13INSPIRATIERING

Broeder Jef De Wit

° 02/03/1942

Reeds 55 jaar inspireert een onderstroom, gesymboliseerd door mijn professiering, mij tot gedachten, houdingen, manieren van in de wereld te staan, in mijn relaties met anderen tot de daaruit voortvloeiende daden van barmhartigheid. Dagelijks mezelf vergeven en nieuwe kansen geven als ik me bewust ben van een fout van egoïsme.

Dat leerde me ook anderen welkom te heten zelfs als ze me eens pijn doen, hen een nieuwe relatie-kans geven, mijn best doen om verder met hem/haar op weg te gaan. En telkens opnieuw bracht me die vorm van barmhartigheid een diepe warmte aan mijn eigen hart. ‘t Is pas sinds vorig jaar dat ik die rijkdom ten volle begon te beseffen:– dagelijks een juweel te dragen dat mijn eigen “geloof + hoop + liefde” voorstelt– een juweel dat mij laat zien wat mijn opdracht is in mijn relaties, mijn stiltes, mijn gebed en mijn

dienstbaar-zijn, mijn glimlach en mijn traan, bij familie, medebroeders, vrienden en vreemden.– het symboliseert dan ook mijn innerlijke bron die mij hiertoe de nodige kracht geeft: DEUS CARITAS EST,

ingeschreven aan de binnenkant, zoals een onstilbare bron.

Deze geestelijke, vernieuwende ontdekking gebeurde tijdens onze ontmoeting in Menas, waarop we gevraagd waren een token mee te brengen dat ons heel speciaal aangesproken heeft … en door mijn drukke agenda (dat gebeurt af en toe nog wel eens!) had ik dat vergeten en zat ik daar op mijn beurt te wachten om met lichte schaamte te moeten bekennen dat ik eigenlijk géén voorwerp met een speciale symbool functie had … ik ben een eerder praktische broeder … tot dat ik plotseling realiseerde dat ik uit gewoonte aan mijn ring aan ‘t draaien was … die valt nog niet

van mijn vinger, alhoewel ik al heel wat ermee kan spelen dan twee jaren vroeger en 10kg minder. Toen ontdekte ik dààr te plaatse de enorme spirituele waarde en rijkdom die ring voor mij had. Mijn gedachtewisseling werd dan ook een diepgaand snoepen van de mooie dingen die ons zo maar in de schoot vallen en waar we meestal niet bij stilstaan en proeven van hun geestelijke impact in ons verder leven. En we boeren maar voort??

Neen, we zouden ons meer moeten realiseren van die dag dagelijkse genaden die ons zo maar in de schoot worden gedropt tot groter glorie van God en geluk van onszelf en hen die ons lief zijn!

#14MY GOD! … IN MUSIC

Mario De Maet

° 17/03/1972

Stafmedewerker juridische dienst

Sinds mijn vroege jeugd is klassieke muziek een bron van inspiratie en grote passie. Vooral de religieuze muziek: ontdekken op welke manier de componist zijn eigen geloof of het geloof van tijdgenoten en opdrachtgevers probeert te verklanken, zoeken naar gods- ervaringen in de muziek.

Deze zoektocht heeft zich in de loop der jaren verengt tot twee stijlperiodes. Enerzijds de Franse barok, anderzijds de muziek van de 20ste en 21ste eeuw. Gecombineerd met een grote liefde voor de muziek van Benjamin Britten heeft dit geleid tot deze installatie.

De keien werden verzameld op het strand van Aldeburgh, zijn woonplaats. Ook de foto’s plaatsen hem daar. De muziek, origineel uit zijn Canticle II: ‘Abraham and Isaac’ geschreven in 1952 voor zijn levensgezel Peter Pears en sopraan Kathleen Ferrier, horen we in de bewerkte versie die hij opnam in zijn War Requiem.

In de vorm van poëzie wordt de kracht van de tekst extra onderstreept.

#15QUELLE

An Schoors

° 09/07/1967

Algemeen directeur Ortho-agogisch centrumBroeder Ebergiste, Vurste

Bij mijn afscheid als pastor kreeg ik van mijn collega pastores een replica van dit schilderij van Sieger Köder: ‘Quelle’ of ‘bron’.

Het heeft veel lagen en betekenissen:

Een visuele voorstelling van het bijbelverhaal van de Samaritaanse vrouw aan de waterput.

Een geschenk dat herinnert aan mooie jaren in mijn leven en loopbaan.

Nu hangt het in mijn bureau en doet daar voor mij dienst als alternatief voor een kruisbeeld. Maar de symboliek die ik erin zie geeft me elke dag grond onder de voeten: geloof in jezelf én je staat er nooit alleen voor.

Een vrouw kijkt over de rand van de waterput. Beneden – je eigen diepte- is de bron waarin ze zichzelf weerspiegeld ziet : kracht zit in jezelf. Wie goed kijkt ziet in het water twee gezichten: op het schilderij is

het Jezus maar voor mij is het ook elk ander mens die naar me kijkt en te kennen geeft: ‘ ik sta naast jou; ik geef om jou; ik geloof in jou’.

Letterlijk en figuurlijk een ‘bron’ van inspiratie.

#16PARIJS

Geert en Kathleen Van De Vijver - Martens

° 02/08/1964 ° 31/10/1968

Geert: algemeen directeur BuSO Gregorius - Gentbrugge, Voor-zitter Strategisch en Operationeel Comité MFC Sint Gregorius;

Kathleen: pastor-coördinator in MFC Sint-Gregorius en FAM De Beweging

Parijs, 2003. We zijn tien jaar getrouwd. Tien intense jaren van samen groeien in liefde, met elkaar en met de vier kinderen die we op dat moment al mochten ontvangen.

En ja, eindelijk kunnen we er eens met z’n tweeën op uit, even weg van de drukte van het dagdagelijkse leven, om onze huwelijksverjaardag te vieren. Het is zalig, samen te kuieren door de straten van een stad die we nog niet kennen. We genieten intens van het buitengewone aanbod van cultuur en schoonheid. We moeten lachen om het bumper-tegen-bumper parkeren van die gekke Parijzenaars en we genieten van een zwerver die kleine vogeltjes zo tam weet te maken dat ze zelfs op ónze handen komen zitten.

En we ontdekken de Fraternités Monastique de Jérusalem. Het zijn stadsmonniken, broeders en zusters die midden in de stad leven en werken, en in de kerk van Saint-Gervais zorgen voor een oase van stilte en gebed. We zijn sterk geraakt door de intens mooie liturgie. En we besluiten onze verkenning van Parijs verder te laten bepalen door het ritme van hun gebedsmomenten: ’s morgens, ’s middags en ’s avonds. Gelukkig is er de metro om ons snel op tijd terug te brengen naar die kleine woestijn midden de drukte!

In een klein winkeltje van de Fraternités ontdekken we dit mooie kunstwerkje van de hand van Sébastien Touret: De Emmaüsgangers! We zijn meteen verkocht. Niet alleen de schoonheid van het werkje, maar nog veel meer door de betekenis. In één beeld vat het ons driedaags verblijf in die wereldstad samen: tussen alle drukte in is er de stille aanwezigheid van Jezus zelf.

Het werkje hangt sindsdien in onze living. Want zo gaat het ook in ons verdere dagdagelijkse leven, als Parijs al heel lang ver weg is. Hoe druk het ook kan zijn met het jeugdig geweld van onze vijf opgroeiende kinderen, met de job en alle engagementen, steeds opnieuw gaan we op zoek naar die stille aanwezigheid, die ons samenbrengt, inspireert en perspectief geeft… en onze liefde doet vieren.

#17Grootmoeder

Erwin Keustermans

° 10/08/1960

Stafmedewerker Dienst informatica

Ik ben sinds 2002 aan het werk bij de broeders. Dat was na een loopbaan bij verschillende bedrijven in de commerciële sector, de wereld van de media zoals dat heet. Op mijn veertigste had ik het zo wel gezien met de waan van de dag en ging ik opnieuw studeren. De bedoeling was na die studie een job te vinden die meer voldoening gaf, die me het gevoel zou geven met iets bezig te zijn dat er toe doet.De opties waren ofwel een zeer gespecialiseerde job (waarbij de techniciteit de motiverende factor is) of een job in de non-profit sector waar het werk een duidelijk maatschappelijke relevantie heeft (en dus niet alleen een economisch belang).

De job bij de broeders volgde snel na het afstuderen en ik startte in een omgeving waar wederzijds respect en openheid heel belangrijk waren of toch op een manier die ik vroeger nooit ervaren had. Bovendien leerde ik het belang van de zorg kennen, iets wat mijn eigen familie enkele jaren later heel erg nodig zou hebben. Maar één van de meest aangename gevolgen van de verandering in mijn leven was dat er meer ruimte kwam voor het

leven-buiten-de-job. In mijn geval ging dat om kunst maken en ik ben dankzij de hervonden rust stilletjes uitgegroeid tot een ‘volwaardig’ kunstenaar met in de afgelopen jaren verschillende tentoonstellingen in Nederland en België.

Deze tekening hier komt uit een tentoonstelling rond WO I die deze zomer doorging langs de weg van Menen naar Ieper, een gebied dat verwoest werd in die Eerste Wereldoorlog. Het stelt mijn grootmoeder voor, die beide wereldoorlogen meemaakte. Ze zit met het haar losgemaakt , klaar om het ’s avonds te borstelen voor het slapen gaan. Of tenminste zo is het in de herinnering van het kind dat ik was in de jaren 70, toen ze bij ons inwoonde tot haar dood in 1972.

Deze tentoonstelling en catalogus zijn een smaakmaker.De definitieve pop-up tentoonstelling komt straks misschien

ook in uw voorziening of school langs!

Houd onze website en facebookpagina in het oog!

En...Wat inspireert jou?

Vertel ons jouw bijzonder verhaalmariken.boussemaere@fracarita.org

publications@fracarita.org

http://www.broedersvanliefde.be/werkvormen-inspiratiebeleid-broeders-van-liefdehttps://www.facebook.com/werkvormen.inspiratiebeleid.broedersvanliefde