Poemas

LUIS REí NÚÑEZ

Parafaceres infinito

Se ti es un sapode borrase queresmebelarte,e serde novo a lapae gabearaírearriba.

Se estássóde solemnidade.Se eslimachade cinza e fume,e o teu niño é un pozosendanza,nin yerbas,nin auga.Seti es unhasabanduxaa lajarsepoia membranade noite quea envumullarodamente:

quéfrío, ai Deus,naquelaneveda Varsoviaonde ti nuncaestiveches.

Se o zoardo vento ten corde bito, e ródolospaxarossonde follalara e peteirannosteusolIos.

Senon hai soñose só xeringasde invemnoa chanrarrenoxo nasveas

e ti queresvolver á lapaque gabeaba,

axeónllateno Miño a bebermemoria.E enrólatecos recordosnun barcofeito de miraxes,e bótaosa serSinbadesnavegandoas espiraisde todasesascercaníasqueunhavez foron con alguén,todamenre.

Qué sol, ai Deus,naquelapraiado Caribeandeti nuncaesriveches.

E haslembrarunhaPenélopequenon recemáagardándore.A mesmaparaa que fasesteinfinito, ti de voltadun Caribea ondexamaispuidechesgabear.

Ai Deus,¿el estarássempreen Varsovia?

140Vof.S(2002): 135-142

Desdea casaesmoucada

Na lareirados devanceirosxa non quedanrescaldos.Mallou o Nordéscon furiana galeríavella.Monílos de lóstregostronzaronas pólastodas da figueirae a saraibadeixousen rebenrosas buganvíleas.Logo pasaronpolahortaosvándalose xa non hai andomifiasaniñadasno beirado.Todo é noite naspálpebras.Queveñadunhavez a brétemado esquecemento,

quesepulteestasruinas,senpiedade.E quenon quedenadae renazamostiós outros,contraa desesperanza.Traíasentenciada verdade.

141

Vol. 5(2002): 135-142