Poemas auga

Poemas de Auga Día da Auga e da Poesía 2016 CEIP SACO E ARCE

Día da auga e da poesía. Toén 2016


Recompilación de poemas que teñen a AUGA como temática.

Ilustradas con fotografías de paisaxes do noso contorno.

Edicións: Efrén

23 de abril de 2016 – Día do Libro


O RÍO

XUSTIFICACIÓN: Este é o río onde viven os meus avós. Escollín este poema porque fala de

fragas misteriosas e augas cantareiras, e ese é o son que escoitas cando paseas

a carón do río de Tameirón

Hugo Hervella. 6º EP

4º EP

Aroa Rivera.

Aarón De Jesús. 4º EP

Desde as fontes da montaña ata a gran chaira do mar baixa o río cantareiro corre e corre sen parar. Entre vales de paxaros, polas misteriosas fragas, cos arrecendos dos campos e a frescura da alborada. No seu leito transparente, xunto aos peixiños de prata, báñanse tamén a lúa nas noites limpas e claras. Roxe o río noite e día sempre fiel ao seu cantar, a súa doce melodía enmudecerá no mar.

Xoán Neira.

O río da miña aldea quere levarme ata o mar.


O Miño é vello e é tristeiro:

sempre vai mudo e vai senlleiro.

No Inverno semella que murmura

un segredo con forte voz escura.

Un escoita, atento e esperanzado,

e o vello Miño sempre vai calado.

“TERRA CHÁ” de Manuel María

O río Miño leva moita corrente cando pasa por

Alongos. Sobre todo despois de tantas chuvias. Se

escoitas o súa voz parece que está enfadado e que

te avisa de que non te aventures a cruzalo.

O MIÑO

Xustificación

Aroa Rivera. 4 EP

4º EP



Plin! Plin! Plin! Pinga!

Plin! Plin! Plin! Chove!

Bicos de prata que espallan os ríos,

ouros ocultos que nas plantas dormen.

Plin! Plin! Plin! Auga!


Traen as gotas cantares e chíos,

xa a primavera sementa as súas cores.

Plin! Plin! Plin! Auga!


ANA MARÍA FERNÁNDEZ

Eu elixín este poema porque me resulta divertido e

sonoro. A imaxe escollina porque se ven caer as gotas no lavadoiro e a poesía fala do son da chuvia e das cores das

plantas.

DE AUGA

XUSTIFICACIÓN

Can

del

a Ro

drí

guez

. 4

º EP


O río pasa correndo,

Non se para con ninguén.

O río canta prás cousas

E canta para min tamén

¡O río canta prás arbres

Paxareiras da ribeira!

¡O río canta prós prados

E prás nubes viaxeiras!

A todos di seu cantar

Con escuro e craro son.

¡A todos di seu cantar

Anque llo escoiten ou non!

“Soños na gaiola” de Manuel María

Escollín este poema porque me recorda aos son e as cores do río do meu pobo.

O RÍO

XUSTIFICACIÓN

Damián Hervella. 6º EP

4º EP

Aroa Rivera.



F de FONTE

XUSTIFICACIÓN Eu elixín esta foto da fonte de Piñor, porque acostumo a parar para beber e tamén para coller auga, e

este poema está dedicado ás fontes, tan presentes nos pobos e tan útiles dende sempre.

Xan Iglesias. 4 EP

4º EP


Eterna Fonte

De auga Cantareira

Que sabe a lúa, A río, A sol.

Eterna Cunca

Que amosa Feiticeira

A limpa Pedra

Puída Na montaña

Ana María Fernández


Río Miño

O Miño, manso e adormecido,

na súa idade infantil dorme

e berce lento e acomodado,

. . .

O Miño baixa con nostalxia,

Con eco sinxelo e de apelo.

Gran Pai Fluvial do Reino noso,

Pastor de Ríos que dixeron poetas. Manuel María

Xustificación:

Esta foto está tomada en Alongos, Ourense.

Sobre o río está este pequeno embarcadoiro, coma un berce que se mece e dende o que podes gozar das vistas do río, que por esta época leva moito

caudal, ao igual que no poema de Manuel María.



Ti nunca víche-lo mar

cos seus berros bruadores,

coas súas escumas de prata,

cos barcos e os pescadores.

-¿Ti nunca víche-lo mar

a tecer e a destecer

ondas azues que van

á praia mansa morrer?

-¿E ti non sabes que o mar

é unha inmensa longura,

auga e ceo, ceo e auga,

maxestade e fermosura?

-¿Ti nunca viche-lo mar?

¿E sabesque non repousa?

-¡Se nunca viche-lo mar

non viches ningunha cousa!

“Os Soños na gaiola” de Manuel María

Gústame esta foto do mar embravecido, podo pasar hora observándoo. Creo que o mar é un fermoso espectáculo que ninguén debería perderse

O MAR

XUSTIFICACIÓN Marcos Gómez. 4 EP

4º EP



O muíño

O muíño roula, roula.

O muíño roulador:

¡Volve as augas do regato

En murmurio cantador!

O muíño roula roula

E non deixa de roular

¡e coas augas do regato

O rodicio fai cantar!

O muíño é cantador.

O muíño é cantareiro:

¡Volve notas musicais

As ondiñas do regueiro!

Os soños na gaiola” de Manuel María

Xustificación: Esta acea, é o primeiro que vexo cando me levanto pola mañá. Está en Freixendo,

Alongos (Ourense) no río Miño, agora xa non roula, pero cando a miña avoa era pequena, baixaba

moita xente a moer o millo dende as aldeas veciñas. Gustaríame volver a oír o murmurio cantador

do que fala Manuel María neste poema.

José Vidal González. 5º EP

4º EP



REGATO Choven bágoas pequeniñas

Que tringuelean nas fragas,

Que corren a armar regatos

Coma dediños de prata.

Regatos que moen terras,

Que lavan pedras gastadas,

Que cantan a ladaíña

Das nubes que pasan pasan.

Choven miudiñas pingas,

Perlas nas teas de arañas,

Que mollan corpos e follas,

Camiños, campos e parras,

Valados, bosques e leiras,

E casas abandonadas.

Choven bágoas pequeniñas

Dun prato que nunca acaba.

(Ana María Fernandez)

XUSTIFICACIÓN: Elixín esta fervenza para ilustrar o poema de Ana María Fernández porque é un lugar ao que vou pasear cando estou en Vigo

visitando os meus avós. Cando non chove soemos percorrelo coas bicis miña irmá e mais eu.

Zoe Luque. 4º EP



porque

Brilan ó sol as poceiras! Xa pouco máis brilarán! Hainas de cen mil maneiras E están tiradas no chan. A choiva fíxoas nacer Sobre o monte ou o camiño. E fainas o sol morrer Despaciño, despaciño… E na terra están tiradas. Viven nun barrizal! E son por todos tripadas E a ninguén lle fixeron mal!

Manuel María – A s poceiras

AS POCEIRAS

Xustificación:

É unha imaxe dunha gran poceira que me encontrei

de camiño á casa. “Nacen” cando chove e o sol fainas

“morrer”... é certo porque pode que hoxe xa non

estea.

Sali Álvarez


Ourense de música, palabra, cor, luz, pedra e auga. Ourense de ríos, fontes, rúas, prazas, parques e frores. Ourense de néboas, ventos, chúvia, sol, irexas e conventos Ourense

de leiras, montes, polbo, termalismo, burgas e pontes. Ourense de fenestras, soportais, poetas, gaiteiros e corais. Ourense de corazón. Ourense no corazón.

Ourense, é a miña cidade, tamén chamada a cidade das pontes como

imaxinaredes o río forma parte da nosa vida, cruzámolo moitas veces

ao día!. Escollín esta poesía dun poeta ourensán que fala de Ourense: das

burgas, dos ríos, da chuvia e das pontes..

OURENSE

Xustificación

Jose Ramón Fdez. Morgade

Aroa Rivera. 4º EP

4º EP



O río pasa correndo, non se para con ninguén. O río canta prás cousas e canta pra min tamén.

¡O río canta prás arbres paxareiras da ribeira! ¡O río canta prós prados e prás nubes viaxeiras!

A todos di seu cantar con escuro e craro son. ¡A todos di seu cantar anque llo escoiten ou non!

MANUEL MARÍA

Í

XUSTIFICACIÓN: O poema de Manuel María di que canta para as árbores e para as nubes e por iso escollín esta foto do río

Miño pasando por Alongos, porque vense claramente as árbores e as nubes que miran ao río correndo, na súa viaxe cara o mar.

Hugo Gallego. 4º EP

4º EP



A choiva que nace Na cidade

Nin de arrecendos Nin de arboredas

Sabe. A choiva que xoga

Na cidade Nin dos regueiros

Nin das abellas Sabe

A choiva que vive Na cidade

De fumes negros De estrondos grises

Sabe De lixo mouro De berros fríos De rúas sucias

Sabe, sabe. Antonio García Teijeiro

Carmen Rubio


Unha pinga de auga

Atopouse cun raio de sol Os dous xuntos formaron

Un mundo de color. Un arco perfecto Pintaron no ceo

Coa auga da chuvia E as cores do vento.

Quixen saber onde nace E nas fontes nas que bebe Como por arte de maxia Derreteuse como a neve.

Quixen coller as súas fitas Para subir ata as nubes Como por arte de maxia Desfíxose como azucre.

O arco da vella, Un soño de colores

Xoán Neira


ÉZARO - Rosalía Fdz Rial – Un mar de sensacións

Crávame

o baleiro

da túa caída;

rebéntame en nubes;

desfaime de min.

Quero desaparecer

co furacán onde choves

o berro elexíaco

dos ríos kamikazes.

Porque preciso vivir

no abismo da morte

perpetua Fervenza do Ézaro – Foto tomada por Isabel


Ramon Cabanillas

Leste duro Mar bravo.

Curiscadas da choiva.

A noite vai rubindo

cabaleira na sombra.

As fortes ás tendidas,

inquedadas, sin rumbo,

silenzosas, levadas pol-o

vento déixanse ir as

gaivotas. Foto: Gaivotas en O Grove


Sabores de auga – Helena Villar Janeiro

- ¿A que sabe a auga,

Señora botella?

- A fonte,

a río,

a néboa.

A nube,

a mar,

a brétema.

A orballo,

a pozo,

a chuvia.

A xeada

a folerpa


Libro Os nobres carreiros (1970) - Eduardo Moreiras.

Brinca na rocha o regato

puro. Azas de cor viva

salpican o ceo.

Suspiros do regato en

flor,

¿de quen serán?

A auga lambe a carriza

coma bico na pel soñada

¿Qué amará?

Foto: regato en Tras do Río – Barra de Miño


Ondas do mar de Vigo,

se vistes meu amigo?

E ai Deus! se verrá

cedo?

Ondas do mar levado,

se vistes meu amado?

E ai Deus! se verrá

cedo?

Foto: Ría de Vigo tomada por Fátima dende o avión


“FARRAPOS DE NUBE”

De Xoán Neira

A PRAIA

No inverno a praia queda solitaria Só a acompañan O chío das gaivotas, O vento que zoa E as ondas que o bañan. De noite, a praia fica baleira Só quedan pegadas na area mollada E a lúa que soña Co arrolo das ondas. XUSTIFICACIÓN: Nesta praia solitaria pasei as vacacio ns de Semana Santa. Podedes ver a praia de Muros baleira, sen toallas, parasoles ... Din paseos, carreiras, fixen castelos de area... pero ao final botei de menos a compan í a da xente.

Joel Arce. 4º EP


O RÍO

Foxe o río polo río,

Caladiño, sen dar chío.

Leva follas de ameneiro

Que esparexe no areeiro.

Escalos, troitas e anguías

Relocen nas augas frías.

Nas ponlas das arboriñas

Chían melros e andoriñas.

Sen présa, coa auga a fío

Marcha día e noite o río. Anisia Miranda e Xosé Neira Vilas

XUSTIFICACIÓN: Escollín esta foto do río Barbantiño

porque é unha zona que me encanta. O río nesta zona pasa tranquilo e as augas

relocen como na poesía.

Candela Nieto. 5º EP


Documents

Poemas auga