PL-Pub - Wonder Woman polski pressbook - WDWMNjak chłopcy. To twarda laska, ale jednocześnie nie są jej obce miłość, przebaczenie i życzliwość wobec drugiego człowieka w

WONDER WOMAN W KINACH OD 2 CZERWCA 2017 R.

1 Warner Bros. Entertainment Polska Sp. z o.o., ul. Bitwy Warszawskiej 1920 r. 7a, 02-366 Warszawa

tel. (48-22) 358-26-00, 358-26-23; faks (48-22) 358-26-01 e-mail: [email protected]

Warner Bros. Entertainment Polska

Gal Gadot wciela się w tytułową rolę w Wonder Woman, epickim filmie przygodowym w reżyserii

Patty Jenkins (Monster, serial Dochodzenie stacji AMC), który jest zarazem pierwszą produkcją w całości

poświęconą tej superbohaterce z uniwersum DC.

Zanim została Wonder Woman, była Dianą, księżniczką Amazonek wychowującą się na odległej,

rajskiej wyspie i wyszkoloną na niepokonaną wojowniczkę. Pewnego dnia u brzegów wyspy rozbił się

amerykański pilot, który opowiedział Dianie o wielkim konflikcie ogarniającym świat. Księżniczka

porzuciła więc swój dom przekonana, że może powstrzymać zagrożenie. W walce u boku ludzi, w wojnie

ostatecznej, Diana odkrywa pełnię swojej mocy... i swoje prawdziwe przeznaczenie.

W międzynarodowej obsadzie filmu znaleźli się również Chris Pine (seria filmów Star Trek), Robin

Wright (Dziewczyna z tatuażem, serial House of Cards platformy Netflix), Danny Huston (Starcie tytanów,

X-Men Geneza: Wolverine), David Thewlis (seria filmów o Harrym Potterze, Teoria wszystkiego), Connie

Nielsen (serial The Following, Gladiator), Elena Anaya (Skóra, w której żyję), Ewen Bremner (T2:

Trainspotting, Snowpiercer: Arka przyszłości), Lucy Davis (Wysyp żywych trupów, serial Better Things),

Lisa Loven Kongsli (najnowszy film Ashes in the Snow), Saïd Taghmaoui (American Hustle) oraz Eugene

Brave Rock (serial Hell on Wheels: Witaj w piekle).

Patty Jenkins wyreżyserowała film na podstawie scenariusza Allana Heinberga napisanego

w oparciu o pomysł Zacka Syndera, Allana Heinberga i Jasona Fuchsa z wykorzystaniem postaci

z uniwersum DC Entertainment. Twórcą postaci Wonder Woman był William Moulton Marston.

Produkcją filmu zajęli się Charles Roven, Deborah Snyder, Zack Snyder i Richard Suckle, natomiast

Stephen Jones, Geoff Johns, Jon Berg, Wesley Coller i Rebecca Steel Roven pełnili funkcję producentów

wykonawczych.





W ekipie filmowej Patty Jenkins znaleźli się: operator Matthew Jensen (Kronika, Fantastyczna

Czwórka, serial Gra o tron stacji HBO), nominowana do Oscara scenograf Aline Bonetto (Amelia, Bardzo

długie zaręczyny) oraz zdobywcy Oscara — montażysta Martin Walsh (Chicago, Jack Ryan: Teoria

chaosu), projektantka kostiumów Lindy Hemming (trylogia Mroczny Rycerz, Topsy-Turvy) i dwukrotny

laureat Nagrody Akademii — specjalista od efektów wizualnych Bill Westenhofer (Życie Pi, Złoty

kompas). Muzykę do filmu napisał kompozytor Rupert Gregson-Williams (Przełęcz ocalonych, Tarzan:

Legenda).

Warner Bros. Pictures, we współpracy z Tencent Pictures i Wanda Pictures, przedstawia produkcję

Atlas Entertainment/Cruel and Unusual pod tytułem Wonder Woman. Film będzie rozpowszechniany na

całym świecie w 3D, w wybranych kinach w 2D oraz w technologii IMAX przez Warner Bros. Pictures,

spółkę Warner Bros. Entertainment.

www.wonderwomanfilm.net

Ogólne informacje prasowe do pobrania:

https://mediapass.warnerbros.com

INFORMACJE O PRODUKCJI

BOGINI · WOJOWNICZKA · LEGENDA

Siła, wdzięk i mądrość, które wzbudzają zachwyt. To inspirujące przymioty, którymi może się

pochwalić jedna z najpotężniejszych superbohaterek wszech czasów, znana światu jako Wonder Woman.

Stanowi uwielbiany i ponadczasowy archetyp postaci z uniwersum DC, a także globalny symbol siły

i równości od ponad 75 lat. W jaki sposób pojawiła się na świecie, skąd pochodzi i dlaczego dobro rodzaju

ludzkiego ma dla niej tak duże znaczenie?





Film Wonder Woman w reżyserii Patty Jenkins opowiada długo wyczekiwaną historię Diany,

jedynego dziecka na Themyscirze — tajemniczej wyspie podarowanej jej mieszkańcom przez samego króla

bogów, Zeusa, jej podróży i początków legendy tej niezrównanej superbohaterki. Pochodząca z plemienia

Amazonek Diana przez całe życie szkoliła się do walki. Jednak aby stać się prawdziwą wojowniczką,

będzie musiała odważnie bronić swoich ideałów i posługiwać się unikalnym orężem na najbardziej

brutalnym polu bitwy, jakie świat kiedykolwiek widział.

„Nadszedł właściwy czas, aby zapoznać widzów z Wonder Woman” — twierdzi Jenkins. „Fani od

dawna czekali na ten moment, ale sądzę, że osoby, które nie znają tej postaci, również są gotowe na film

o Wonder Woman. Superbohaterzy odegrali większą lub mniejszą rolę w życiu wielu ludzi. Przywodzą na

myśl fantazję o tym, co by było, gdybyśmy to my byli tacy potężni i wspaniali, mogli wyruszyć w taką

ekscytującą podróż i dokonywać bohaterskich czynów. Ja też tak gdybałam. Miałam siedem lat, kiedy po

raz pierwszy przeczytałam „Supermana”. Ten komiks wywrócił mój świat do góry nogami, bo dzięki niemu

czułam się jak Superman. Ta postać była uosobieniem wszystkiego, w co wtedy wierzyłam i wierzę do

dziś: że każdy z nas po części chciałby móc zmienić świat na lepsze”.

Później pojawiła się Wonder Woman. „Oglądałam serial, a ona była ideałem, do którego dążyła

każda dziewczyna — silna i sympatyczna, interesująca, mająca własny styl, potężna, skuteczna i niezłomna

jak chłopcy. To twarda laska, ale jednocześnie nie są jej obce miłość, przebaczenie i życzliwość wobec

drugiego człowieka w naszym skomplikowanym świecie. Czuję się zaszczycona, mogąc nakręcić film

o superbohaterce, która staje w obronie tych ważnych wartości”.

Autor scenariusza do filmu, Allan Heinberg, pisał komiks „Wonder Woman” na zlecenie DC

w latach 2006–2007 i bardzo się cieszył, że weźmie udział w projekcie. „Wonder Woman była moją

ulubioną superbohaterką od czasu, kiedy jako pierwszoklasista oglądałem serial Super Friends w sobotnie

poranki w Tulsie w Oklahomie. Możliwość przyczynienia się w jakikolwiek sposób do przeniesienia jej

historii na duży ekran, a co więcej — zrobienia tego z ekipą z Patty Jenkins i Geoffen Johnsem w składzie,

to dla mnie spełnienie marzeń” — wyznaje.

Odtwórczyni głównej roli, Gal Gadot, wypowiada się w podobnym tonie jak jej reżyser: „W tej

postaci pociągała mnie jej różnorodność, a zarazem umiejętność osiągnięcia wewnętrznej harmonii.

Ponieważ przenosimy historię tej ikony na duży ekran po raz pierwszy, odbyłyśmy z Patty wiele

kreatywnych rozmów na jej temat. To najpotężniejsza wojowniczka w komiksach, ale potrafi też być





bezradna, wrażliwa, pewna siebie i zdezorientowana... za jednym zamachem. Poza tym nigdy nie kryje się

ze swoją inteligencją i emocjami”.

Chociaż twórca postaci, William Moulton Marston, po raz pierwszy przedstawił Wonder Woman

czytelnikom w chaosie II wojny światowej, akcja filmu rozgrywa się w 1918 r., u schyłku I wojny

światowej. Charles Roven wyjaśnia, dlaczego twórcy filmu zdecydowali się na tę zmianę, zauważając:

„Ciekawiło nas zestawienie tej dominującej bohaterki, która pochodzi z plemienia równie silnych

i niezależnych kobiet, z początkami ruchu sufrażystek”.

„Co więcej, z wizualnego punktu widzenia pewne elementy tego okresu lepiej oddają prawdziwe

okrucieństwo współcześnie prowadzonych wojen. To była pierwsza wojna, podczas której zaczęto walczyć

na większą odległość, a nie tylko wręcz, oraz strzelać do przeciwnika już nie tylko z bliskiej, ale również

dalszej odległości. Można było zbombardować jakiś cel, nie wiedząc nawet, jak wyglądał wróg albo kim

jest potencjalna ofiara. W zasadzie zabijanie stało się łatwiejsze. Chcieliśmy, aby ta nowa dynamika wojny

była nowością dla naszej bohaterki, Wonder Woman, ponieważ była ona przyzwyczajona, że wojowniczki

to osoby, z których należało brać przykład. Teraz miała do czynienia z wojną, w której nie ma bohaterów,

bo nie można zostać bohaterem, jeśli nie ma się pojęcia, z kim się walczy” — kontynuuje.

To coś, czego Wonder Woman nie może pojąć. „Z Wonder Woman emanuje moralna czystość,

którą w niej uwielbiam. Nie prześladują jej demony przeszłości, nie szuka zemsty na ludziach, którzy ją

skrzywdzili, i nie znajduje się w trudnej sytuacji życiowej. Miała sielankowe dzieciństwo. Wpojono jej, że

życie stanowi najwyższą wartość. Może być bohaterem wyłącznie dlatego, że chce zrobić na świecie to, co

należy. To bardzo dobry punkt wyjścia. Myślę, że Patty i Gal znalazły doskonały sposób, aby pokazać to

w filmie” — opowiada producent Zack Snyder.

Producentka Deborah Snyder uważa, że Jenkins w pełni podziela tę wizję, a co ważniejsze, jest

oddaną fanką tej postaci. „Patty emanowała entuzjazmem przez cały okres realizacji zdjęć” — wspomina

Snyder. „Stawiała sobie tę postać za przykład. Podobnie jak reszta zespołu czuła ogromną

odpowiedzialność, by przenieść Wonder Woman na duży ekran w możliwie najlepszy sposób. To postać,

która istniała na długo przed nami i będzie istniała jeszcze długo po nas. Walczy o wolność

i sprawiedliwość, ale zarazem wierzy w miłość. Właśnie to nas w niej fascynuje”.

Kiedy na brzegu pojawia się mężczyzna — pierwszy mężczyzna, jakiego Diana widzi w swoim

życiu — otwiera jej oczy na ogrom świata istniejącego poza jej odosobnioną wyspą. Robi to zupełnie





przypadkiem, rozbijając się u brzegów Themysciry. „Diana ratuje mu życie. W zamian Steve Trevor uczy

ją o świecie ludzi. Stanowią idealny duet na kartach komiksu, ale ja uwielbiam relację, jaka łączy ich

w filmie. Jest między nimi chemia, a forma filmowa umożliwia pokazanie jej w kontekście tej wielkiej

przygody, bez wątku damy albo faceta w tarapatach, potrzebujących ratunku. Oni potrzebują się nawzajem,

uczą się od siebie i są sobie równi” — zauważa producent Richard Suckle.

„Od momentu ich spotkania zaczyna między nimi iskrzyć. Sposób, w jaki rozwija się między nimi

uczucie, jest uroczy i wyjątkowy, szczególnie w przypadku tego rodzaju filmu oraz okresu, w jakim

rozgrywa się jego akcja” — dodaje Jenkins.

Chris Pine, który wciela się w postać kapitana Steve’a Trevora, cieszył się z faktu, że byli sobie

równi i doceniał to, czego Steve mógł się nauczyć od Diany. „Kręcąc ten film, który moim zdaniem jest

czymś więcej niż tylko opowieścią o superbohaterce, miałem poczucie, że jestem częścią czegoś

wyjątkowego. Kluczem do uzyskania tego efektu było wykorzystanie globalnego medium przekazu, jakim

jest film, w połączeniu z odważnym sposobem narracji, aby ukazać działania podejmowane przez tę silną

kobietę w brutalnym świecie rządzonym przez mężczyzn. Diana pokazuje granej przeze mnie postaci —

szpiegowi, który widział zło z bliska i był unurzany w moralnie niejednoznacznym, toksycznym świecie

wojny — że idealizm nadal ma rację bytu i nadal można pomagać drugiemu człowiekowi z czystej potrzeby

serca. To historia, która zmusza do refleksji i jest obecnie bardzo aktualna”.

„Każdy superbohater ma swoje mocne strony. Myślę, że w przypadku Wonder Woman są to jej

dobroć, życzliwość i umiejętność kochania. Jednocześnie żadna z tych cech nie ujmuje nic z jej siły, tylko

ją zwiększa!” — twierdzi Jenkins.

„Nikt nie chce bronić świata, muszę więc zająć się tym sama!”

— Diana z Themysciry

„Kiedy poznajemy Dianę, jest ciekawą świata małą dziewczynką — bardzo odważną, ale też butną,

a niekiedy nawet niegrzeczną” — uśmiecha się Gadot. „Podziwia Amazonki, które ją otaczają, i chce być

jak one — chce walczyć. Niestety matka Diany, królowa Hyppolyta, jest bardzo opiekuńcza w stosunku do

swojej córki i nie pozwala jej trenować. Ale Diana ma ikrę i chochliki w oczach. Bez wątpienia postawi na

swoim i prędzej czy później dostanie to, czego chce”.





Rolę ośmioletniej Diany gra debiutująca na dużym ekranie Lilly Aspell, a Emily Carey wciela się

w tę postać jako 12-latkę. Później rolę superbohaterki przejmuje Gadot. „Obie dziewczynki świetnie się

spisały, portretując młodszą Dianę. Dzięki nim widzowie mogą zobaczyć towarzyszącą jej od samego

początku determinację, co moim zdaniem pomaga zrozumieć motywację Diany do działania w dorosłym

życiu” — mówi Gadot.

Jenkins przyznaje jednak, że to Gadot jest ucieleśnieiem Wonder Women, na które czekał cały

świat. „Gal to bez dwóch zdań najmilsza, najpiękniejsza i najbardziej oddana osoba, jaką kiedykolwiek

poznacie. Najważniejsze w całym procesie produkcji było dla niej odegranie roli Wonder Woman najlepiej

jak to możliwe. Naprawdę chciała być uosobieniem Diany, którego wszyscy oczekują”.

Nie zawsze było to łatwym zadaniem ze względu na zimno, wyczerpujące treningi, wymagające

sceny akcji i fakt, że Gadot pojawia się niemal w każdej scenie filmu. „Kiedy na planie robiło się

nieciekawie, wszyscy stawiali sobie Gal za wzór” — twierdzi Jenkins. „Ma w sobie taką siłę i żelazny

temperament, że jest w stanie pracować w każdych warunkach i zawsze tryska pozytywną energią. To

wyjątkowa osoba”.

Gadot twierdzi, że jej dobry humor to zasługa reżyserki. „Mam szczęście, że to Patty kierowała mną

podczas realizacji tego filmu” — mówi. „Jest taką zabawną, ciepłą, błyskotliwą i utalentowaną osobą. Jej

wizja filmu i pasja, z jaką go tworzyła, nie różniły się od moich. Pamiętam, że kiedy spotkałyśmy się po

raz pierwszy, rozmawiałyśmy o filmie, ale także o życiu, naszych rodzinach... wiele rzeczy nas łączyło. To

wyjątkowe uczucie — móc pracować z kimś, z kim zgadzasz się niemal we wszystkim pod względem

kreatywnym. Nawet kiedy miałyśmy różny pogląd na daną sprawę, dyskutowałyśmy o tym i nie tylko

znajdowałyśmy rozwiązanie, ale ostatecznie udawało nam się wydobyć z danej sceny wszystko, co

najlepsze. Jestem wdzięczna za jej wskazówki i okazaną mi przyjaźń”.

Pełna życia i determinacji Diana instynktownie zdaje sobie sprawę z tego, że jej miejsce jest wśród

wojowniczek i nie da sobie wmówić, że jest inaczej — udowadniając tym samym, że jest nieodrodną córką

swojej matki. Hippolyta nie została królową poprzez dziedziczenie, ale z uwagi na swoje męstwo.

Connie Nielsen, która gra monarchinię Amazonek, to potwierdza. „Hippolyta jest bardzo odważna.

W jej systemie wartości prym wiodą sprawiedliwość i prawda. Wychowuje córkę, aby postępowała w ten

sam sposób”.





Niemniej jednak Hippolyta nie chce początkowo zaakceptować, że przeznaczeniem Diany jest

zostanie wielką wojowniczką. Nie chce, aby jej córka walczyła. Wie, co naprawdę oznacza pójście na

wojnę, dlatego nie chce, aby taki los spotkał Dianę. Jednak jej córka chce być jak matka, a w przypadku

Diany nawet bardziej jak jej ciotka, generał Antiope, najznakomitsza wojowniczka w całym plemieniu. Na

domiar złego Antiope otwarcie podważa decyzję siostry, która zabrania jej trenować Dianę w walce.

Antiope zaczyna potajemnie szkolić siostrzenicę.

Robin Wright odgrywa rolę jedynej Amazonki, która odważa się sprzeciwić swojej królowej.

„Antiope działa z praktycznych i szlachetnych pobudek” — twierdzi Wright. „Pragnie przestrzegać prawa

ustanowionego przez siostrę i wykonywać rozkazy królowej. Jest jednak realistką, a ponieważ intuicja

podpowiada jej, że wojna zbliża się wielkimi krokami, chce mieć pewność, że Diana będzie do niej w pełni

przygotowana”.

Pomijając głęboką matczyną miłość Hippolyty, w zmuszaniu siostry do milczenia jest element

hipokryzji. „Hippolyta zdaje sobie sprawę z tego, że zmuszanie do milczenia jest równoznaczne

z uciskiem” — zdradza Wright. „Antiope postrzega jej obsesyjną chęć chronienia córki jako coś

zrozumiałego, ale zarazem krótkowzrocznego. W przeciwieństwie do siostry Antiope dostrzega i szanuje

drzemiącą w Dianie moc, która próbuje znaleźć ujście.

„Amazonki doświadczyły wielu strat i bólu w związku z wojną. Hippolyta pamięta, jak zostały

zdradzone mimo ogromnych zasług dla świata, ponieważ ludzie się ich bali” — Nielsen broni swojej

bohaterki. „Wie, że tam, gdzie jest jeden człowiek, jest ich więcej, dlatego martwi się o bezpieczeństwo

całej kolonii Amazonek, w tym także swojej córki”.

Gadot szybko nawiązała więź ze swoimi amazońskimi krewnymi. „Potrafiłyśmy naturalnie wejść

w nasze role i od razu czułyśmy się dobrze w swoim towarzystwie” — mówi. „Obie mają wiele cech

wspólnych z granymi przez siebie postaciami. Connie jest bardzo mądra, pewna siebie i charyzmatyczna

jak Hippolyta, a Robin tryska energią, jest wyluzowana i potrafi się świetnie dogadywać z młodzieżą na

planie, bo jest młoda duchem. Oczywiście to do Antiope zwraca się mała Diana jako do mentorki”.

Antiope potajemnie trenuje siostrzenicę do czasu, aż zostają złapane na gorącym uczynku. Kiedy

Antiope staje twarzą w twarz ze wściekłą Hippolytą, w wyzywający sposób usprawiedliwia swoje czyny,

przywołując nawet imię, którego Hippolyta boi się najbardziej — Ares. Antiope jest przekonana, że to tylko





kwestia czasu, kiedy bóg wojny powróci. Hippolyta, która nie ma już żadnych argumentów, w końcu

ustępuje.

„Czy można prosić o lepszy czarny charakter?” — pyta Deborah Snyder. „Jest mityczny

i skomplikowany. Wszyscy znamy jego imię. W oczywisty sposób budzi postrach u każdego, kto rozumie

rolę greckich bogów”.

Jednak to nie Ares burzy spokój Amazonek. Najście przychodzi ze strony amerykańskiego pilota

wojskowego, kapitana Steve’a Trevora — człowieka, który zabierze Dianę z bezpiecznej wyspy i spod

czujnego oka matki.

Komentując sposób, w jaki w filmie przedstawiono tę dobrze znaną postać, Chris Pine zauważa:

„To klasyczne uosobienie męskości z początku XX wieku. To nieokrzesany łobuz. Potrafi się z siebie

śmiać. Jest realistą, ale nie stara się przekonać wszystkich do słuszności swojego postępowania. To

romantyk, ale nie jest przesadnie ckliwy. Poważnie traktuje swoją misję i chce postąpić słusznie wobec

tych, którym służy, ale nie zależy mu na tym, by zadowolić każdego. To wielki indywidualista”.

Po uporaniu się z faktem, że znalazł się na wyspie zamieszkanej przez silne wojowniczki, Steve

okazuje im szacunek, mimo zakłopotania zaistniałą sytuacją. Pomimo wątpliwości wyjawia swój status

szpiega i szczegółowo opisuje radzie Amazonek misję, na którą został wysłany, a wszystko dzięki Lassu

Hestii, szerzej znanemu jako Lasso Prawdy.

Kiedy Diana dowiaduje się o wojnie toczącej się w zewnętrznym świecie, nalega, aby Amazonki

zbrojnie przeciwstawiły się złu, jakiego mógł się dopuścić tylko Ares. „Kiedy pełna ideałów Diana

odkrywa, że jej matka nie ma zamiaru nic zrobić, jest zaskoczona i zszokowana” — mówi Gadot.

Diana wychowała się na opowieściach o Aresie. O tym, jak bóg wojny zdemoralizował ludzi,

a zadaniem Amazonek było zniszczyć jego, a także wszystko, co sobą reprezentował, oraz że ich misją jest

niesienie pokoju i miłości rodzajowi ludzkiemu. Później powie Steve’owi, że Amazonki są mostem do

lepszego zrozumienia między wszystkimi ludźmi.

„Królowa Hippolyta już raz wyruszyła w tę podróż” — wyjaśnia Jenkins. „Historia nauczyła ją, że

ludzkość może nie być warta ratowania, a przynajmniej niewarta oddawania za nią życia. Jednak Diana jest

jeszcze młoda. Ma poczucie, że ideały, w które wierzy, są bardziej nieskazitelne i wspanialsze niż te,

w które wierzyła jej matka”.





„Diana czuje potrzebę niesienia pomocy, wypełnienia przeznaczenia Amazonek w proaktywny

sposób. Kiedy Steve trafia na wyspę i zdradza, co się dzieje na świecie, motywuje ją do działania. Nie może

spokojnie się przyglądać, jak giną miliony niewinnych istnień” — opowiada Gadot.

Pojedzie. Musi. Może coś zmienić. Co do tego nie ma wątpliwości.

Steve nigdy się nie spotkał z tak wielkim optymizmem. „Wojna wyzuła go z tego rodzaju uczuć”

— twierdzi Pine. „Jest zmęczonym życiem realistą, który widział całkowity upadek moralności ludzkiej,

jak na przykład zabijanie bez potrzeby, często bez litości. Teraz stoi przed nim kobieta, która wierzy w to,

czym mógłby stać się rodzaj ludzki, a on nie potrafi się z tym zidentyfikować”.

Zack Snyder mówi, że krytyczny sposób postrzegania Diany przez Steve’a jest istotny w całej

historii, „ponieważ musimy mieć możliwość patrzenia na Wonder Woman oczami widzów. Steve w pewien

sposób reprezentuje status quo i to Wonder Woman musi go zmienić, podobnie jak nas. Musi zacząć patrzeć

na świat jej oczami”.

„Diana udowadnia Steve’owi Trevorowi — człowiekowi, który widział to, co najgorsze w świecie

— że idealizm nadal ma rację bytu” — mówi Pine. „Przekonuje go, że bez względu na to, jak okropny jest

świat, w którym przyszło nam żyć, i jak bardzo będziemy osamotnieni, nadal istnieje nadzieja, że drzemie

w nas coś, co sprawi, że będziemy się nawzajem chronić i postępować słusznie wobec drugiego człowieka.

Tego powinniśmy się trzymać i takie wartości Diana sobą reprezentuje”.

Steve zrobił równie duże wrażenie na Dianie. „Jest ciekawa, co to za człowiek, a jeszcze bardziej

— z jakiego świata pochodzi. Kiedy przyjeżdża do Londynu po raz pierwszy, czuje się nieswojo. Jest

przytłoczona wszystkim, co widzi. Myślę, że spodziewała się zobaczyć coś bardziej zbliżonego wyglądem

do Themysciry, dlatego musi polegać na Stevie, aby pomógł jej się odnaleźć w tym nowym świecie” —

zauważa Gadot.

Gadot widziała również pewne podobieństwa między fabułą filmu, a jej własną podróżą. „Czułam

się bardzo komfortowo, pracując z Chrisem” — mówi z sentymentem. „Działało to na moją korzyść, bo

Chris jest doświadczonym aktorem, a to była moja pierwsza główna rola w życiu. Prowadził mnie przez

Londyn jako Steve Trevor, ale dawał mi też subtelne wskazówki dotyczące tego nowego dla mnie

doświadczenia. To aktor stworzony do grania głównych ról — utalentowany i inteligentny, a do tego

niesamowicie wesoły. Nie wiem, czy ludzie zdają sobie sprawę z tego, jaki jest zabawny. Popsuliśmy tyle

ujęć, bo ciągle mnie rozśmieszał”.





Pine twierdzi, że jest zadowolony ze współpracy tak samo jak Gadot. Wyraził ogromny podziw dla

sposobu, w jaki poradziła sobie z tytułową rolą. „Gal świetnie dała sobie radę. Jest doskonale przygotowana

do tej roli pod względem fizycznym. Nie znam też nikogo o takim podejściu do pracy i etyce zawodowej.

To wspaniała aktorka. Cieszę się, że mogłem zagrać razem z nią”.

Pine wypowiadał się też w samych superlatywach o drugiej najważniejszej osobie na planie —

reżyserce Patty Jenkins. „Patty to niesamowita kobieta” — twierdzi. „Kiedy spotkaliśmy się po raz

pierwszy, aby porozmawiać o roli Steve’a, siedziała naprzeciw mnie i zasadniczo odegrała cały film

w ciągu dwugodzinnego lunchu. Była bardzo konkretna, mówiła jasno i z pasją. Zgodziłbym się nawet dla

samej Patty”.

Kiedy Diana i Steve docierają do Londynu, widać jeszcze wyraźniej, że ona tam nie pasuje. Jej

posągową figurę nadal okrywa zdecydowanie zbyt mało ubrań, mimo że jest dokładnie opatulona

płaszczem. Przyciąga dziwne spojrzenia mijających ich przechodniów. Na szczęście dla nich obojga Steve

zadzwonił do swojej niezwykle kompetentnej i godnej zaufania sekretarki, Etty Candy, aby się z nimi

spotkała i pomogła Dianie ubrać się jak zwyczajna kobieta.

„Etta Candy to fantastyczna postać, która przewija się przez całą historię Wonder Woman w różnym

charakterze, nawet jako najlepsza przyjaciółka Diany” — zdradza Jenkins. „Świetną wersją Etty, a zarazem

taką, która pasowała do naszych celów, jest sekretarka Steve’a — godna zaufania postać, na którą może

liczyć w swoim niepewnym świecie. Etta stanowi też przykład nowoczesnej kobiety — oczywiście w 1918

roku”.

Lucy Davis wciela się w rolę zadziornej dziewczyny, która — podobnie jak wiele współczesnych

jej kobiet — może walczyć jedynie przy użyciu określonych zasad. „Rozmawiałam z Patty o Etcie za

pośrednictwem Skype’a. Później wyszukałam ją w Internecie i zobaczyłam, jaką jest zabawną postacią.

Naprawdę do mnie przemówiła” — wspomina Davis. „Na pierwszy rzut oka Etta i Diana są zupełnie inne.

Różnią się pod względem fizycznym, a poza tym pochodzą z zupełnie różnych środowisk. Diana

wychowywała się w świecie kobiet, gdzie obowiązywała równość. Natomiast Etta mieszka w świecie

zdominowanym przez mężczyzn”.

Mimo ograniczeń nałożonych na kobiety w tamtym okresie Davis doceniła możliwość cofnięcia się

w czasie. „Kiedy byłam mała, uwielbiałam lekcje historii, a w szczególności I wojnę światową, więc gdy

się dowiedziałam, że akcja Wonder Woman została osadzona w tym okresie, byłam podekscytowana.





Zanim się zorientowałam, kręciliśmy zdjęcia w Londynie z powozami i samochodami z 1918 r. na ulicy,

a wokół przechadzali się ludzie w kostiumach z epoki. Nie mogłam wypatrzeć żadnego współczesnego

elementu. To było fantastyczne. Magiczne”.

Jednak jedną ze scen, które najbardziej zapadły w pamięć Davis, była końcowka sekwencji, w której

Etta zabiera Dianę na zakupy. „Może wtedy popilnować miecza. To była jedna z moich ulubionych scen,

ponieważ tego dnia wszyscy dużo się śmialiśmy i ciężko mi było zachować powagę” — mówi.

Miecz, o którym mowa, to jedna z najcenniejszych rzeczy Diany. Nazywa się „zabójcą bogów”

(ang. godkiller), a Diana planuje zabić nim Aresa, jako że może tego dokonać tylko najpotężniejsza

z Amazonek. W tym celu Steve musi ją zabrać w miejsce, gdzie toczą się najpoważniejsze walki — na

front. Poza pozostawieniem pod jej pieczą tej cennej broni Steve powierza Etcie wykonanie tajnej misji,

której się podjął bez zgody Ministerstwa Wojny.

A może po prostu nie do końca oficjalnie. Grany przez wybitnego brytyjskiego aktora, Davida

Thewlisa, znamienity Sir Patrick jest przełożonym Steve’a. Stanowczo twierdzi, że Steve nie ma prawa

zrobić niczego, co mogłoby pokrzyżować zbliżające się zawieszenie broni, nad wynegocjowaniem którego

tak ciężko pracuje ze swoimi współpracownikami w nadziei na ostateczne zakończenie wojny.

„Sir Patrickowi zależy jedynie na doprowadzeniu do podpisania rozejmu” — mówi Thewlis o mężu

stanu, którego portretuje. Szukając inspiracji, aktor zapoznawał się z sylwetkami historycznych postaci,

a szczególnie Sir Arthura Balfoura. „Rozmawialiśmy z Patty o Balfourze, który był politykiem Partii Pracy

tamtego okresu i miał odpowiedni wygląd. Zapoznałem się też z sylwetką Clementa Attlee — premiera

sprawującego urząd po II wojnie światowej”.

Kiedy Diana po raz pierwszy spotyka Sir Patricka, wchodzi za Steve’em, nieproszona, do sali pełnej

mężczyzn dyskutujących o możliwym porozumieniu pokojowym. „Zaczyna się nim interesować, ponieważ

jej zdaniem jako jedyny mówi sensownie. Natomiast on widzi w niej kogoś okazującego w żarliwy sposób

poparcie dla jego sprawy, co jest mu na rękę” — zdradza Thewlis.

W związku z powyższym Sir Patrick proponuje udzielić wsparcia na rzecz tajnej misji prowadzonej

przez Steve’a w terenie, podczas gdy Etta zawiaduje jej wykonaniem z jego biura, aby uniknąć podejrzeń.

Dzięki funduszom przekazanym przez Sir Patricka Steve może pojechać do Belgii, aby odnaleźć dwoje

najbardziej niebezpiecznych zwolenników kontynuowania wojny — generała Ludendorffa i jego ulubioną

chemiczkę, dr Isabel Maru.





Aby mogli dotrzeć do celu swojej podróży, Steve musi najpierw zwerbować posiłki. Na szczęście

wie, gdzie ich szukać. Zabiera Dianę do obskurnego pubu, gdzie spotyka się z dwoma starymi kumplami

— wielojęzycznym Sameerem, byłym marokańskim żołnierzem, który obecnie jest jednym z najlepszych

tajniaków, oraz Charlie’em — snajperem, który został zwolniony ze służby, a obecnie całymi dniami

prowadzi walki w okolicznych pubach. Przy bliższym poznaniu Diana stwierdza, że Charlie zabija ludzi

z odległości, co uważa za wysoce niehonorowe, a Sameer jest oszustem. Nie bardzo rozumie, jak Steve

może im ufać. Właściwie to ma wątpliwości, czy to w ogóle dobrzy ludzie.

Jak to mówią, na wojnie zawiera się dziwne znajomości, a w tym przypadku, poznaje się nawet

dziwniejszych sprzymierzeńców.

„W idealnym świecie Sameer byłby aktorem i artystą” — mówi wcielający się w tę rolę Saïd

Taghmaoui. „Nigdy nie chciał być żołnierzem, dlatego podchodzi do swojej służby wojskowej, jakby to

był jeden wielki show. Jest bardzo szybki, potrafi wymyślać historie na zawołanie, a ponadto włada

wieloma językami. Jego umiejętności okazują się niezwykle przydatne dla grupy”.

Tego samego nie można niestety powiedzieć o umiejętnościach Charliego. Kiedy ma się wykazać

jako snajper, zaczynają mu się trząść ręce i traci pewność siebie. „Charlie został odesłany do domu jako

niezdolny do służby z powodu czegoś, co obecnie znamy pod nazwą zespołu stresu pourazowego” —

wyjaśnia Ewen Bremner, który portretuje tę postać. „Wtedy mówiło się na to »nerwica frontowa«. Charlie,

odwrotnie niż w swoich przechwałkach i hucpie, na polu bitwy całkowicie się rozkleja w krytycznym

momencie”.

Na zapadłej belgijskiej wsi, pod osłoną ciemności, Diana poznaje ostatniego podejrzanego członka

grupy — potężnego indiańskiego przemytnika zwanego po prostu Wodzem. Jako neutralny gracz na polu

walki prowadzi niczym nieskrępowaną indywidualną działalność, którą umożliwia jedynie wojna. Znalazł

swoją niszę jako przemytnik szmuglujący towar na tyły wroga.

Eugene Brave Rock gra człowieka o spokojnym usposobieniu, który cieszy się, że nie musi

opowiadać się za żadną ze stron, dopóki to on decyduje. „To facet, do którego się zwracasz, kiedy masz

problem, a on załatwi wszystko, czego ci potrzeba” —mówi Brave Rock. „Jest tam wolnym człowiekiem,

podczas gdy w Ameryce nie byłoby to możliwe”.

Postać tę stworzono w oparciu o podobnych mu ludzi, którzy w czasie I wojny światowej walczyli

za granicą z wyboru. „Byłam pod wrażeniem, kiedy się dowiedziałam, że Indianie, którzy stracili cały





dobytek w wyniku przemocy i niesprawiedliwości w Stanach Zjednoczonych, zgłaszali się na ochotnika na

wojnę, aby uciec przed okrucieństwem w ojczyźnie” — zauważa Jenkins.

Wódz potrafi też dostrzec w Dianie to, czego nie widzą inni. „Każdy widzi w niej tylko piękną

kobietę” — zauważa Brave Rock. „Wódz jako jedyny dostrzega, kim jest naprawdę. Potrafi zajrzeć w oczy

jej duszy”.

Kolejną postacią, która doświadczyła niewysłowionego okrucieństwa, ale postanowiła coś na tym

ugrać, a nawet poświęcić życie szerzeniu zła w ludzkich sercach, jest dr Isabel Maru. Jej geniusz, wspierany

przez niemiecką armię, objawia się przy opracowywaniu broni chemicznej, która pozwoliłaby zabijać na

niemal niemożliwą do pojęcia masową skalę.

„Dr Maru nienawidzi jednostek słabych i nienawidzi być słaba. Kocha swoją pracę, która stanowi

połączenie nauki i wojny, na tyle, że wydaje się, jakby bawiło ją to, co robi. Mogłaby pracować

nieprzerwanie w dzień i w nocy, całkowicie skoncentrowana na wynalezieniu nowych formuł, które będą

w stanie zniszczyć ludzkość” — mówi Elena Anaya, która gra trucicielkę. Twarz dr Maru szpeci blizna,

jednak największego spustoszenia dokonano głęboko w jej wnętrzu. „Nie odczuwa empatii” — kontynuuje

Anaya. „Pozostał jej tylko obłąkany umysł i mroczna dusza. Razem z Ludendorffem całkiem nieźle się

uzupełniają”.

Aktor Danny Huston wciela się w postać budzącego postrach filmowego czarnego charakteru —

maniakalnego generała Ludendorffa. „Ludendorffem kieruje dogmatyczne, niezachwiane, zagorzałe

i niesłabnące pragnienie wygranej. Nie odczuwa współczucia dla jednostki i jest gotowy ponieść ogromne

straty w imię zwycięstwa. Dlatego stanowi naprawdę potężną siłę, której trzeba stawić czoła” — mówi

Huston o swoim bohaterze o czarnym sercu.

Stojąc dumnie w swoim mundurze udekorowanym medalami, Ludendorff „reprezentuje naszą

fascynację dekoracjami, przepychem” — dodaje Huston. „Postawa, wizja cesarstwa... jeśli spojrzeć na

Niemcy z okresu I wojny światowej, noszono tam czerwone i złote barwy jako symbol Cesarstwa

Rzymskiego. Wszystkie te elementy są historycznie częścią naszej szeroko pojętej kultury. Nie sądzę, że

możemy je zupełnie ignorować, nawet dziś, co uczyniło z niego interesującą postać do zagrania”.

Kiedy Ludendorff zwraca się do Diany, twierdzi, że tej nocy należy świętować zwycięstwo, mimo

zbliżającego się rozejmu. „Wojna to bóg, który żąda ofiary z ludzi. W zamian daje ludziom cel, szansę na

wzniesienie się ponad małostkowe życie moralne i bycie lepszym” — wyjaśnia.





Jego słowa poruszają Dianę. Wie, że musi go powstrzymać, bo w przeciwnym razie wojna może

się nigdy nie skończyć.

„Wymagaj od niej więcej niż od innych Amazonek.

Pięć razy więcej. Dziesięć razy więcej. Aż będzie lepsza nawet od ciebie!”

— królowa Hippolyta

Aby móc stanąć do walki z bogiem wojny, Gadot musiała wyglądać jak amazońska wojowniczka.

„Po raz pierwszy Diana bierze udział w prawdziwej bitwie” — przyznaje. „Wcześniej jedynie trenowała.

Teraz musi naprawdę bronić siebie i innych”.

Zdając sobie sprawę z tego, że odpowiedni wygląd może mieć kluczowe znaczenie dla

wiarygodności postaci, Gadot bez reszty poświęciła się treningom. „Na etapie preprodukcji trenowałam

przez pięć miesięcy. Jeździłam konno, uprawiałam sztuki walki i dużo czasu spędzałam na siłowni. Miałam

okazję pracować ze wspaniałymi ludźmi, których podziwiam i którzy dostarczyli mi inspiracji. Należą do

nich Ruda Vrba, mój trener, i Dan Naprous, mój koniuszy. Mimo że cały proces był męczący, czułam się

silna, sprawna i gotowa”.

Za fizyczną transformację około 35 kobiet, zarówno aktorek pierwszoplanowych, jak i statystek

odpowiadało kilku trenerów, m.in. Vrba i Mark Twight. „Zmiana wyglądu fizycznego na potrzeby roli to

dość nietypowy wymóg” — mówi Twight. „Mieliśmy do czynienia z różnymi kobietami, które uprawiały

taniec, gimnastykę, pływanie, różne sztuki walki oraz lekkoatletykę. Kiedy obserwowaliśmy, jak niektóre

z nich się poruszały, myśleliśmy: »To dopiero sprawność fizyczna«”.

Gadot ciężko trenowała — nabieranie masy mięśniowej, podnoszenie ciężarów oraz trening cardio,

wraz z grupą pozostałych aktorek składającą się z kaskaderek i zawodowych sportsmenek portretujących

pozostałe Amazonki. Znalazły się wśród nich: norweska aktorka Lisa Loven Kongsli (Menalippe), Florence

Kasumby z Ugandy (senator Acantha), Ann Ogbomo (Philippus), mistrzyni w boksie Ann J. Wolfe

(Artemis), ekspertka Wushu Samantha Jo (Euboea), mistrzyni CrossFitu Brooke Ence (Penthiselea), a także

pięcioboistka Jenny Pacey i gwiazda lekkoatletyki Moe Sasegbon. Nawet Lilly Aspel, która w wieku

zaledwie ośmiu lat już miała na koncie tytuł mistrzyni w jeździe konnej i w skokach, przeszła trening do

roli młodej Diany.





Proces przygotowań obejmował także naukę choreografii i szkolenie z obsługi broni konieczne na

potrzeby złożonych scen bitew, które przeprowadził koordynator pracy kaskaderów Damon Caro. Kobiety

doskonaliły umiejętności w łucznictwie, walce na miecze, jeździe konnej i sztukach walki. Podróż ta miała

swój wymiar indywidualny i zbiorowy.

„To była osobista ścieżka każdej kobiety, jednak wiele kroków zrobiono na niej wspólnie. Kiedy

wszyscy zmierzają w tym samym kierunku, każda przeszkoda jest możliwa do pokonania. Zauważyłem, że

w przypadku kobiet na treningu pojawia się dużo więcej emocji. W grupie mężczyzn, w konkurencyjnym

otoczeniu, częściej chodzi o zdobywanie, jest trochę więcej łobuzowania. Nie chcę przez to powiedzieć, że

jesteśmy mniej rozwinięci emocjonalnie, po prostu się z tym nie afiszujemy. Kobiety w większym stopniu

dzieliły się hasłami w stylu „robimy to razem” — mówi Twight.

„Robiliśmy ćwiczenia grupowe, w ramach których rywalizowały ze sobą, ale nie patrzyły na to

w sposób: »Wygramy i to znaczy, że jesteśmy lepsze« tylko bardziej »Każda z nas staje się lepsza, bo

popychamy się nawzajem«” — kontynuuje.

Wyniki treningu były zaskakujące dla aktorek. „Galopowanie brzegiem plaży z grupą kobiet, które

wspieram, szanuję i kocham, było niesamowitym doświadczeniem” — zapewnia Connie Nielsen. „Nawet

nie jestem w stanie powiedzieć, jak niezwykle koleżeńska atmosfera panowała na planie. Znałyśmy się jak

łyse konie”.

Kiedy nadszedł czas realizacji zdjęć, Nielsen odkryła też w sobie większą pewność siebie.

„W scenach walki, w których jesteś ubrana w ogromną zbroję [zbroja składająca się z napierśnika i pleców

powiązanych ze sobą], nosisz na sobie duży ciężar. Jest taki moment, kiedy musisz zaufać własnej sile,

zaufać ciału, że zrobi to, co należy. To było bardzo satysfakcjonujące”.

Roven wspomina, kiedy po raz pierwszy zobaczył imponującą żeńską armię, jadącą konno

w kierunku plaży w pełnym stroju. „To był gotowy do walki oddział Amazonek. Każda z tworzących go

kobiet zasłużyła na tytuł amazońskiej wojowniczki”.

„Witamy w pięknym Londynie” — Steve

„Jest okropny!” — Diana

„Nie każdemu pasuje” — Steve





Aby z rozmachem przenieść Wonder Woman na duży ekran, Jenkins zaprosiła do współpracy

wspaniałą ekipę, która miała jej pomóc ukształtować stronę wizualną i atmosferę filmu: operatora Matthew

Jensena, scenografkę Aline Bonetto, projektantkę kostiumów Lindy Hemming, montażystę Martina Walsha

oraz specjalistę od efektów wizualnych Billa Westenhofera.

„Najważniejszą częścią reżyserowania jest umiejętność nakreślenia jasnej wizji, a następnie

znalezienia odpowiednich partnerów i zachęcenie ich do wyrażenia swojej opinii, aby wnieśli do projektu

pomysły, na które sama bym nie wpadła. Matthew to świetny operator, przyszła legenda. Kreatywność

i dbałość o szczegóły Aline bardzo mi zaimponowała. Lindy ma niezwykły talent definiowania postaci

przez pryzmat swojej pracy. Mój montażysta, Martin, to najbardziej elegancki i płynny narrator, a Bill to

czarodziej od efektów wizualnych” — twierdzi Jenkins.

Ekipa podjęła wyzwanie stworzenia świata superbohaterki DC po raz pierwszy w historii.

Pierwszym punktem w planie ekipy była Themyscira, rajska wyspa Amazonek i zapierający dech

w piersiach dom Diany.

Chociaż początki Themysciry sięgają greckiej mitologii, Jenkins uznała, że tradycyjna grecko-

rzymska architektura była nieco zbyt męska i znana. „Kiedy ukazał się komiks, ludzie nie podróżowali tak

często do Grecji i Rzymu, dlatego plenery te były uważane za zupełnie egzotyczne. Chciałam, aby nasza

Themyscira wywoływała podziw, tak jak miało to miejsce na samym początku — fantastyczne miejsce,

które sprawia jednak wrażenie, jakby mogło istnieć naprawdę... nie prymitywne, ale też nie futurystyczne”.

Ostateczny projekt wyspy zawierał kamienne budynki otwarte w kierunku lądu i rzeźbione

w łagodniejsze, często okrągłe linie, z rzeką, która przepływa przez szereg wodospadów przypominających

Wiszące Ogrody Babilonu. Jest porośnięta bujną roślinnością i spokojna, a jednocześnie imponuje, górując

nad krajobrazem i majestatycznie wyglądając w stronę morza. Podobnie jak same Amazonki, Themyscira

budzi respekt, ale jest przyjazna. To oaza nadziei.

Poza swoim antycznym i egzotycznym wyglądem Themyscira miała spełniać kilka praktycznych

funkcji. Musiała mieć wystarczająco dużą plażę, aby pomieścić bitwę z Niemcami. Musiała być położona

w odpowiednio ciepłym klimacie, aby możliwe było kręcenie zdjęć w lekkich ubraniach. Musiał się na niej

znajdować stromy klif. Jednak przede wszystkim musiała być wspaniała i dorównywać wyobrażeniom

o raju. Zadaniem Bonetto było następnie znaleźć takie miejsce. „Czym jest Themyscira?” — pyta. „To

przepiękne widoki z nadmorskim krajobrazem. Jednak nic, co przywodzi na myśl wakacje. Nadal pozostaje





dziewicza, kamienista, zielona... Problem ze wszystkimi pięknymi plażami na świecie, nad którymi

wznoszą się wysokie klify, jest taki, że znikają one pod wodą po przyjściu przypływu. W związku z tym

przez część każdego dnia nie ma plaży. Dodatkowo zdjęcia powstawały w marcu, kiedy w Europie nadal

jest zimno”.

Wyzwania te spowodowały, że Bonetto i koordynator organizacji produkcji w plenerze, Charles

Somers, przeanalizowali ni mniej, ni więcej tylko 47 różnych lokalizacji i odwiedzili kilka z nich, zanim

znaleźli to, czego szukali: urzekające Wybrzeże Amalfi we Włoszech. „Pogoda we Włoszech była piękna,

a błękitno-zielone morze odznaczało się niezbyt dużą ilością prądów i fal. Zespół od efektów wizualnych

dodał kilka klifów w postprodukcji. To był doskonały punkt wyjścia” — mówi Bonetto.

Podobnie jak Diana scenografowie musieli zostawić za sobą paletę niczym niezmąconego błękitu

nieba i soczystą zieleń roślinności i przenieść się do świata posępnych szarości i brązów industrialnego

Londynu i rozdartej wojną Europy 1918 r. „Wonder Woman to film drogi w takim sensie, że przenosisz się

z tego zachwycającego raju z kulturą Starożytnej Grecji do Londynu z początku XX wieku ze

społeczeństwem popychanym coraz dalej przez kolejne wynalazki, powstające przedsiębiorstwa i rozkwit

businessu, a następnie do rozdartej wojną Belgii. Widzimy to wszystko oczami Diany, doświadczając tego,

co ona”.

Kiedy Diana i Steve docierają do Londynu, Steve skręca do Selfridges, słynnego domu towarowego,

aby znaleźć coś bardziej... odpowiedniego... do ubrania dla Diany. Jednak produkcja nie uzyskała

zezwolenia na realizację zdjęć w tej lokalizacji, która znajduje się przy jednej z najbardziej zatłoczonych

arterii komunikacyjnych. W zamian za to „wykorzystaliśmy zewnętrzną część Victoria House na

Bloomsbury Square, który zaprojektował ten sam architekt” — mówi Bonetto.

Idealne wnętrze znaleźli wewnątrz Australia House. Zmienili jego wygląd, by sprawiał wrażenie

wnętrza Selfrigdes z 1918 r. „Kiedy zobaczyłam Australia House, wiedziałam, że musimy tam nakręcić

zdjęcia. To ogromny budynek, jednak bez zbędnych dekoracji, który jest piękny sam w sobie. To musiał

być nasz Selfridges” — mówi Bonetto.

Drugi największy plan zdjęciowy w Londynie był rekonstrukcją stacji Paddington. Prawdziwa

stacja Paddington została zmodernizowana przed Olimpiadą, co jeszcze utrudniło proces rekonstrukcji

wyglądu, którego potrzebowali. Lokalna stacja z zabytkowymi wagonami także się nie nadawała. Jednak

londyński King’s Cross, który powstał w 1852 r., został poddany modernizacji, która objęła jego szklany





dach — element podobny do oryginalnego dachu stacji Paddington. Oznaczało to znacznie mniej pracy dla

działu efektów wizualnych, który w przeciwnym wypadku musiałby cyfrowo rozszerzyć plan.

Zamknięcie dwóch peronów na dwa dni na jednej z najbardziej uczęszczanych stacji kolejowych

w Londynie samo w sobie stanowiło przedsięwzięcie na dużą skalę. Sprawę dodatkowo komplikował fakt

konieczności przetransportowania zabytkowych wagonów z Bluebell Railway Trust w Sheffield Park

w East Essex, ok. 65 km na południe od Londynu. Dostawa zabytkowego pociągu miało też ogromne

znaczenie dla stowarzyszenia, ponieważ pierwszy raz od ponad 50 lat pociąg zjechał z zabytkowej linii

kolejowej Bluebell do sieci kolejowej, a następnie dojechał na stację przy magistrali.

Zabytkowe wagony Bluebell pojawiają się w filmie po raz drugi w scenach na lotnisku w Belgii

oraz w drugiej fabryce produkującej bomby dr Maru, które zostały nakręcone na obecnie opuszczonym

lotnisku Royal Air Field Heyford w Oxfordshire. W tym przypadku użyto odrestaurowanej prawdziwej

lokomotywy z czasów I wojny światowej. Budowano je w Paryżu w latach 1914–1925. Łącznie powstało

ich tylko 200, a do dziś funkcjonują tylko dwie.

Pierwsza fabryka produkująca bomby dr Maru znajduje się w Imperium Osmańskim, gdzie ją

poznajemy i po raz pierwszy widzimy jej broń masowej zagłady. Projekt składał się z prawie 4000 półek

z poustawianymi na nich niewielkimi bombami. W dzień realizacji zdjęć ekipa urządziła konkurs, kto

odgadnie ich faktyczną liczbę. Niestety aby ogłosić zwycięzcę, ktoś musiał najpierw je policzyć.

Produkcja Wonder Woman wykorzystała ponadto kilka innych lokalizacji w Wielkiej Brytanii,

a wśród nich: Warner Bros. Studios Leavesden na potrzeby wszystkich scen kręconych w studio, Luton

Hoo Farm, angielską wiejską rezydencję wraz z przyległym majątkiem, która służyła jako zewnętrzna część

i przedmieścia Veld, oraz wnętrze kompleksu wojskowego w Imperium Osmańskim, Fort Tilbury, który

udawał zewnętrzną część kompleksu, Bourne Wood w Surrey jako lasy w Belgii, Arundel Castle w West

Sussex, który dublował zewnętrzną część belgijskiego chateau dostosowanego do potrzeb Naczelnego

Dowództwa Sił Zbrojnych III Rzeszy, Central Martin’s art school na King’s Cross imitującą wnętrza

siedziby Naczelnego Dowództwa, Hatfield House’s Long Gallery na potrzeby ważnej sceny podczas gali

oraz One Great George Street w Londynie jako angielskie Ministerstwo Wojny.

Jenkins przyznaje, że w kontekście ogólnego wyglądu i atmosfery filmu „martwiła się tym okresem.

Produkcja wyspecjalizowała się w tych czasach, a widzowie również zaczęli ją rozumieć”. Reżyserka

skupiła się na znalezieniu punktu odniesienia do epoki i znalazła go w twórczości Johna Singera Sargenta.





Malował w tym okresie, ale miał bardzo graficzne wyczucie barwy i światła, które doskonale pasowało do

konwencji i które przemawia do współczesnej wrażliwości. Jego prace niezwykle nam pomogły”.

„Osadzenie Wonder Woman w określonych ramach czasowych było zadaniem niełatwym” —

operator Matthew Jensen przyznaje rację reżyserce. „Film, którego akcja rozgrywa się podczas I wojny

światowej, ma bardzo specyficzny język wizualny, począwszy od kostiumów, poprzez scenografię,

a skończywszy na oświetleniu. Widzowie mają bardziej współczesne oczekiwania co do wyglądu filmu

o superbohaterach. Jak połączyć te dwie koncepcje? To było dla nas wyzwanie — pozostać w tej epoce,

ale jednocześnie wyjść poza jej ramy. Patty bez przerwy powtarzała, że to nie jest film kostiumowy, tylko

współczesny film, którego akcja rozgrywa się po prostu w 1918 roku”.

Dlatego twórcy filmu ostatecznie postanowili zrezygnować z wyblakłych kolorów, które miały

wywołać nostalgię, na rzecz bardziej intensywnych barw i współczesnego kontrastu. „Zauważyłam też, że

Sargent stosował w swoich portretach coś, co uznalibyśmy za bardzo nowoczesne podejście do użycia

światła. Na pierwszym planie dominuje delikatne światło, trzy czwarte światła, które szybko przechodzi

w czerń poza zasięgiem postaci. Ten styl malowania stał się dla mnie inspiracją do oświetlania twarzy. Nie

stosowaliśmy zbyt dużo podświetleń z tyłu i z góry. Przeważnie pracowaliśmy z oświetleniem z jednego

źródła. Kiedy mieliśmy już całe główne oświetlenie, zaczęliśmy bawić się paletą barw w cieniu itp.” —

zauważa Jensen.

„Zastosowaliśmy też szersze obiektywy bliżej bohaterów, co otworzyło przestrzeń ponad nimi” —

kontynuuje. Operator korzystał również z wielu najnowocześniejszych technik dostępnych dla

współczesnych kamer mobilnych. „Wykorzystaliśmy ujęcia kręcone z wysoka długim kranem, który

następnie opadał, pozwalając na nakręcenie ujęć niskich. Śledziły one Wonder Woman, jak lata

w powietrzu i robi obroty. W tym aspekcie nie byliśmy w żaden sposób ograniczeni przez klasyczną

definicję filmu kostiumowego”.

Dział zdjęć po raz pierwszy użył 22-metrowego teleskopowego wysięgnika hydroskopowego,

jedynego urządzenia tego rodzaju w Wielkiej Brytanii i jednego z pięciu na świecie. Wysięgnik waży ok.

7260 kg i może osiągnąć do ok. 25 m. Poziomuje się automatycznie. Mobilna podstawa, która mieści się

w standardowych drzwiach podwójnych, może być zdalnie sterowana przez jedną osobę za pomocą

joysticka. Wysięgnik i jego podstawa są całkowicie wodoodporne i można je dzięki temu używać

w każdych warunkach pogodowych.





Twórcy filmu odrzucili współczesne rozwiązania tylko pod względem metody jego rejestracji.

„Nagrywanie cyfrowe jest bardzo popularne, ale my nigdy nie mieliśmy wątpliwości, jaki format wybrać.

Patty jest wielką fanką taśmy filmowej. Ja jestem wielkim fanem taśmy filmowej. Ona ma swoją wagę

i ciężar, który różni się od kamery cyfrowej. Jedno wcale nie musi być lepsze od drugiego. Chodzi tylko

o różne odczucia. Są to po prostu dwa różne doświadczenia” — dodaje Jensen.

W kwestii prawdziwych zabytków: aby zrobić zabytkowe zdjęcie Wonder Woman ze Steve’em

Trevorem i jego zespołem w Veld, fotograf Stephen Berkman zastosował proces kolodionowy, który

wynaleziono w Wielkiej Brytanii w 1851 r.

„Odłóż miecz” — Steve

„Nie pasuje do stroju” — Etta

Gal Gadot zadebiutowała już jako Wonder Woman w filmie Batman v Superman: Świt

sprawiedliwości w zbroi zaprojektowanej przez Michaela Wilkinsona. Twórcom filmu zależało na

zachowaniu charakterystycznych elementów pancerza, gorsetu i spódniczki, dlatego projektantka

kostiumów Lindy Hemming nie wprowadziła wielu zmian do kostiumu. Uwydatniła nieco kolory:

czerwony, niebieski i złoty, jednak pozostają one nadal dużo bardziej przytłumione niż w oryginalnym

komiksie. Dodatkowo, aby przystosować strój do licznych scen kaskaderskich, Hemming przerobiła

kompozycję i konstrukcję kostiumu, tak by umożliwiał większą swobodę ruchów i był lżejszy, pozwalając

aktorce łatwiej i z większą wygodą wykonywać sceny akcji.

Dalsze modyfikacje wprowadzono z powodu angielskiej zimowej pogody, która nie zawsze

sprzyjała skąpym strojom amazońskich wojowniczek — na przykład dodano lamówkę z przytulnego

sztucznego futra. Hemming uszyła kostium tak, aby był możliwie ciepły, a przynajmniej te jego części,

które okrywają Gadot. W tym celu zaprojektowała jeszcze piękną czarną pelerynę z owczej wełny i moheru,

które Diana nosi podczas podróży.

„Nie sądzę, że zawczasu pomyślałam o tym, że film o Wonder Woman miał być realizowany

w środku zimy w Anglii” — śmieje się Gadot. „Kręciliśmy w wielu lokalizacjach, a Wonder Woman ma

niewiele na sobie. Pomyślałam wtedy: »Owszem, jest zimno, ale byłam tak zdeterminowana, skupiona na

opowiedzeniu jej historii, że po prostu nie mogło mi być zimno. Przynajmniej nie przed końcem pracy«”.





Nie wprowadzono żadnych zmian do projektu jej bransolet, nagolenic, diademu i opaski na ramię,

chociaż materiał, z którego je zrobiono, został rozjaśniony, aby pasował do zbroi. Lasso Hestii było

ponownie używane w filmie, ale tarczę i miecz Diany całkowicie przerobiono. „To była poważna decyzja,

ponieważ elementy te stanowią integralną część historii” — zauważa rekwizytor Terry Wood, który

współpracował z dekoratorką wnętrz Anną Lynch Robinson. „Wszyscy chcieli, aby były jak najlepsze,

ponieważ jako jedne z nielicznych zostaną na długo zapamiętane”.

Podniesiony obecnie do rangi „zabójcy bogów” (ang. godkiller) miecz Wonder Woman,

podarowany Amazonkom przez Zeusa, musiał mieć pozaziemski wygląd, ale na tyle wiarygodny, aby

mogła nim władać ludzka wojowniczka, chociaż pochodząca z plemienia Amazonek. Jego ostrze zrobiono

z aluminium pokrytego drukowanym winylem, a następnie zanurzonego w kąpieli kwaśnej i wytrawionego,

aby sprawiał wrażenie starego. Rękojeść została ręcznie wyrzeźbiona i odlana z mieszaniny laminatu

szklano-żywicznego z metalicznym proszkiem brązu i mosiądzu, który stanowi metal zmielony na drobny

pył stosowany do otrzymywania zimnego ciekłego metalu. Według Craiga Narramore’a, koordynatora

modelarzy z HOD: „w rezultacie miecz można wyczyścić i wypolerować jak prawdziwy metal, a także

dodać patynę, bo starzeje się też jak prawdziwy metal. Jest też nieco lżejszy, więc moglibyśmy produkować

wszystkie miecze na miejscu zamiast wysyłać je do odlewni”.

Na potrzeby zróżnicowanych scen w filmie powstało kilka wersji godkillera. „Były krótsze, dłuższe,

wersja smukła, sam uchwyt” — mówi Wood. „Zdarzyło się też samo ostrze i złamane ostrza. Podobnie

było w przypadku tarczy — mieliśmy wersję miękką, gumową, z lekkiej pianki. Wszystko zależało od

konkretnej sceny i od tego, co według Patty wyglądało najlepiej”.

Wygląd tarczy Wonder Women stanowił połączenie tarczy ze Starożytnej Grecji według projektu

Michaela Wilkinsona z geometrycznymi liniami. Motyw ten odzwierciedla także architekturę i projekt

pałacu na Themyscirze.

W filmie pojawiły się też tarcze z efektami specjalnymi, których Wonder Woman używa w starciach

z Niemcami. Wykonana z kevlarowego włókna węglowego i wyposażona w mechanizm wibrujący oraz

system do wystrzeliwania 48 iskier tarcza z efektami specjalnymi imitowała odgięcia tarczy Wonder

Woman, kiedy ta znajdowała się pod odstrzałem. „Sterowaliśmy nią zdalnie” — wyjaśnia specjalista od

efektów specjalnych Mark Holt. „Każda iskra była odpalana pojedynczo, więc mogliśmy wypuścić





sekwencję ciągłego ognia lub zrobić to pulsacyjnie, aby ogień pojawiał się sporadycznie”. Wykonano dwie

tarcze — jedną przeznaczoną do ujęć kręconych z przodu, a drugą — z tyłu.

Jednym z największych wyzwań dla Hemming jako projektantki było sprawienie, aby mieszkanki

Themysciry wyglądały zarówno na silne i kobiece, jak i wzbudzające podziw. „Chcieliśmy, aby były

wiarygodne jako mieszkanki starożytnego świata. Miały wyglądać na piękne, ale zarazem wolne,

wysportowane i silne, a nie nazbyt eleganckie i nienaturalne. To kobiety, które wiodą urocze i proste życie

i nic więcej im do szczęścia nie potrzeba. Chciałam, aby sprawiały wrażenie rozluźnionych i żyjących

w zgodzie z naturą” — wspomina.

„Są bardzo praktyczne” — Dodaje Jenkins. „Jeśli chodzą w pelerynie, to po to, aby nie zmarznąć.

Ich ubiory nie powinny być przesadnie zdobione, ale nadal atrakcyjne. Zadaliśmy sobie pytanie:

»Gdybyśmy stworzyli własną cywilizację i chcieli, aby nasze stroje były piękne, ale też wytrzymałe, a do

tego nie przypominały strojów męskich, w jaki sposób dokonalibyśmy tych wyborów?«

Wcześniejszy kostium Wonder Woman musiał zostać włączony w stronę wizualną filmu, aby

zachować ciągłość. „Postanowiłam pracować od końca, wychodząc z założenia, że w którymś momencie

Diana założy zbroję Wonder Woman. Wiedziałam, że musimy stworzyć świat, z którego ten kostium mógł

w wiarygodny sposób pochodzić.Dlatego pracowałam z Aline nad stworzeniem miejsca, w którym można

byłoby zrozumieć powód i sposób powstania zbroi kobiet z Themysciry” — mówi Hemming.

Ustalony kierunek poszukiwań miał odzwierciedlać izolację Themysciry w ubraniach i zbroi

Amazonek „tak jakby były wykonane w czasach, kiedy zaczęły tam mieszkać” — tłumaczy Hemming. „Te

kobiety żyły same na wyspie od tysięcy lat. Jakie technologie mogłyby mieć do dyspozycji, aby wykonać

zbroje i odzież? Jakie materiały?”. Hemming i jej zespół skupili się na naturalnych tkaninach, takich jak

lniane płótno i jedwabie, skóry oraz surowce naturalne (złoto, srebro, miedź i brąz). Stroje i zbroja były

robione przy użyciu tradycyjnych metod rzemieślniczych, głównie ręcznie. Przykładowo hełmy Amazonek

zostały wykonane z aluminium i mosiądzu oraz wyrzeźbione przez specjalistę od uzbrojenia. Pancerz

wykonywało dwóch artystów specjalizujących się w artystycznym wykańczaniu skóry, w tym

wykończeniach ze sztucznego metalu.

Kostiumy te powstawały w procesie, w którym skóra była trzymana na parze i formowana

bezpośrednio na naturalnych rozmiarów manekinach stworzonych ze skanów ciał aktorek. Podczas gdy

procedura ta gwarantowała doskonałe dopasowanie, problemem stał się fakt, że ciała kobiet zmieniały się





w konsekwencji intensywnych treningów do roli. „Byliśmy zmuszeni dopasować wiele elementów, aby

zrobić miejsce na pojawiające się mięśnie” — wspomina Hemming. „Ciekawie było porównywać, kto

rozbudował tkankę mięśniową, a czyje ciało rozwinęło się w inny sposób dzięki ćwiczeniom. W tej samej

bitwie mieliśmy muskularne kobiety walczące u boku bardziej smukłych aktorek. Wspaniale było patrzeć

na te różne, ale równie silne i potężne ciała”.

Aby ułatwić odgrywanie scen walki, zbroje Amazonek musiały być elastyczne. Koronki przy

skórzanych gorsetach były rozciągliwe, co umożliwiało oddychanie. Pojedyncze części mogły natomiast

się unosić i opadać, szczególnie kiedy kobiety siedziały, jeździły konno lub walczyły. Paski i ramiączka

zapinały się na magnesy wyglądające jak nity, dzięki czemu metal nie ocierał się o skórę, dając więcej luzu.

Po uzgodnieniu projektów kolejny krok stanowił proces replikacji. „Projektowanie było tylko

początkiem” — mówi Hemming. „Musieliśmy wziąć pod uwagę akcję oraz fakt, ile różnych osób będzie

nosiło ten sam kostium. Zawsze istnieje jeden idealny kostium, tzw. „bohater”. Poza nim trzeba uszyć kopie

dla kaskaderów oraz kostiumy wykonane z miększych tkanin, jak guma lub uretan. Musieliśmy uszyć

wersje ognioodporne, wodoodporne i upewnić się, że każdy detal był identyczny, każdy ślad farby, każde

zagięcie w materiale, aby po montażu ze scenami z udziałem kaskaderów i aktorów widzowie nie zauważyli

różnicy”.

W przypadku mężczyzn występujących w filmie Hemming musiała sprostać innemu wyzwaniu.

Trzeba było stworzyć garderobę dla zupełnie różnych postaci — Steve’a Trevora, Charliego, Sammy’ego

i Wodza. Wszystkie ich ubrania były szyte na miarę z materiałów pochodzących m.in. od Abraham Moon

& Sons Ltd. oraz Fox Brothers and Co. — producentów tkanin wełnianych, które przędzono w Anglii przy

użyciu tradycyjnych metod. Kilty Charliego uszyto w Szkocji.

Diana nosi jeden strój, który nie pochodzi z jej rodzinnej wyspy. Po jej przyjeździe do Londynu

Etta zabiera ją do Selfridges, gdzie Diana jest zdumiona modą dla kobiet w epoce edwardiańskiej. Kobiety

ostatecznie dochodzą do porozumienia w kwestii angielskiego stroju wojskowego dla kobiet, pierwszej

krajowej próby uszycia munduru dla kobiet. W sensie praktycznym i symbolicznym jest to doskonały

kamuflaż dla Diany, która jednak nadal się wyróżnia. Aby uzupełnić jej wizerunek, Steve dodaje parę

okularów do jej przebrania. Na późniejszym etapie historii Hemming miała okazję ubrać ją w elegancką

niebieską suknię wieczorową z jedwabiu. „Pojawiło się wiele postaci potrzebujących projektów z okresu

1918 r., począwszy od frontu wojennego, a skończywszy na sali balowej” — podsumowuje Hemming.





„Mylisz się co do nich. Są tacy, jak mówiłaś..., ale jeszcze bardziej”

— Wonder Woman

Po zakończeniu zdjęć Jenkins nawiązała bliską współpracę z montażystą Martinem Walshem, aby

ukończyć film. „Bardzo dobrze nam się pracowało. Martin prawie czytał mi w myślach. Rozumiał historię,

którą zdecydowaliśmy się opowiedzieć, i wiedział, co zrobić, aby z każdej sceny wydobyć to, co najlepsze

— pod względem narracji, wizualnie i muzycznie”.

Jenkins zaprosiła do współpracy kompozytora Ruperta Gregsona-Williamsa, aby przełożył na język

nut cechy postaci pokazywane na ekranie. „Razem z Patty szukaliśmy motywów przewodnich do filmu.

Ma świetny słuch. Na początkowym etapie naszej współpracy wskazywała mi barwy muzyczne, które jej

zdaniem pasowały do bohaterów” — zdradza Gregson-Williams. „Wonder Woman to historia o początkach

legendy. Poznajemy Dianę, zanim jeszcze pojęła ogrom swoich mocy. Dlatego jej motyw przewodni w tym

kontekście powinien odzwierciedlać jej niewinność i naiwność. Z młodej dziewczyny staje się kobietą,

która jest świadoma swojej drogi pokazanej w filmie”.

Kompozytor wykorzystał w ścieżce dźwiękowej szeroką gamę instrumentów. „Zastosowałem

kombinację muzyki orkiestrowej i etnicznych bębnów oraz wokalu dla Themysciry, a w miarę, jak Diana

dorastała, wprowadziłem elektryczną wiolonczelę i więcej brzmień elektronicznych. Do zakończenia filmu

dołożyłem orkiestrę, pełen chór, perkusję i szeroką paletę dźwięków elektronicznych, aby wyrazić pełną

gamę jej emocji.

„Napisanie muzyki do tego filmu nie było łatwym zadaniem, ale na pewno nie przekraczało

możliwości utalentowanego Ruperta Gregsona-Williamsa. Kompozytor podjął wyzwanie i stworzył serię

motywów i faktur, które rozrastały się w naturalny sposób wraz z rozwojem historii i jej bohaterów” —

opisuje Jenkins.

Wonder Woman to dla niektórych ikona feminizmu, dla innych — uosobienie miłości, mądrości

i sprawiedliwości, a także dzielna wojowniczka walcząca ramię w ramię z ludźmi i wiele więcej. Kiedy

poznajemy ją w filmie, jej dotychczasowe doświadczenia — a raczej ich brak, rozpaliły w niej ciekawość

wszystkiego, co ją otacza, i pasję do niesienia pomocy tym, którzy jej potrzebują. Potrafi współczuć





i postrzega świat w sposób, w który wszyscy chcielibyśmy go doświadczać — z dziecięcą ciekawością.

Walczy w imię dobra, bo w nie wierzy.

„Diana wyróżnia się wśród większości komiksowych superbohaterów ze względu na płeć, ale moim

zdaniem to jej podejście do sprawiedliwości czyni ją wyjątkową” — twierdzi Gadot. „Pragnie nie tylko

wyeliminować zło na świecie, walcząc ze złoczyńcami, ale chce także zachęcać kobiety i mężczyzn, aby

byli możliwie najlepszymi ludźmi. Dokonuje tego dzięki miłości, nadziei i wdziękowi”.

Jenkins przyznaje jej rację. „Gdybyśmy tylko wszyscy mogli widzieć świat takim, jakim widzi go

Diana. Dostrzega wszechogarniającą ciemność, ale spogląda też ponad nią, w stronę tego, do czego zdolny

jest rodzaj ludzki — wielkiego piękna. Dysponuje mocami bogini, ma serce pełne współczucia, a my

chcieliśmy dać jej kompletną, wielowątkową i zabawną historię do opowiedzenia, z którą każdy będzie się

mógł identyfikować. To wspaniała przygoda, którą, mam nadzieję, pokochają zarówno dawni, jak i nowi

fani” — twierdzi.

# # #





INFORMACJE O OBSADZIE

GAL GADOT (Diana/Wonder Woman) szybko podbija branżę rozrywkową jako jedna

z najciekawszych i najbardziej rozchwytywanych aktorek w Hollywood. Zadebiutowała w roli

Diany/Wonder Woman w ubiegłorocznym przeboju kasowym Batman v Superman: Świt sprawiedliwości.

W listopadzie tego roku ponownie wcieli się w tę postać w pierwszym filmie opowiadającym o Lidze

Sprawiedliwości.

W 2016 r. Gadot wystąpiła też w dramacie kryminalnym Psy mafii w reżyserii Johna Hillcoata.

Obraz opowiada o grupie skorumpowanych gliniarzy szantażowanych przez rosyjską mafię. Muszą

dokonać skomplikowanego napadu. W tym samym roku aktorkę można było zobaczyć w filmie akcji Ariela

Vromena Umysł przestępcy, w którym na ekranie towarzyszyli jej Ryan Reynolds, Kevin Costner i Gary

Oldman. Produkcja opowiada o niebezpiecznym skazańcu, który otrzymuje umiejętności i wspomnienia

zmarłego agenta CIA. Ponadto Gadot zagrała w komedii Szpiedzy z sąsiedztwa z udziałem Jona Hamma,

Isli Fisher oraz Zacha Galifianakisa.

W 2009 r. wcieliła się w rolę Gisele, obiektu westchnień Vina Diesela, w filmie Szybko i wściekle.

Był to jej debiut w amerykańskim filmie kinowym. Jako Gisele powróciła w Szybkich i wściekłych 5 oraz

Szybkich i wściekłych 6, a po raz ostatni można ją było oglądać w tej roli w ostatnim filmie serii — Szybkich

i wściekłych 7.

W 2010 r. Gadot pojawiła się w przygodowym filmie akcji Wybuchowa para z Tomem Cruise’em

i Cameron Diaz. Zagrała Naomi, prawą rękę wroga Toma Cruise’a. W tym samym roku wystąpiła w

komedii kryminalnej Nocna randka jako Natanya, izraelska dziewczyna Holbrooke’a (w tej roli Mark

Wahlberg).

Gadot urodziła się w Tel Avivie, w Izraelu. Zdobyła tytuł Miss Izraela i reprezentowała swój kraj

w konkursie piękności Miss Universe w 2004 r. Niedługo potem rozpoczęła karierę aktorską, wcielając się

w główną rolę w serialu Bubot emitowanym w izraelskiej telewizji.

CHRIS PINE (Steve Trevor) to obecnie jeden z najbardziej rozchwytywanych aktorów

w Hollywood. Biorąc pod uwagę liczne produkcje z jego udziałem, które niedługo wejdą na ekrany kin,

lista jego dokonań jest równie długa, co zróżnicowana.





W ostatnim czasie aktor wystąpił u boku Jeffa Bridgesa i Bena Fostera w docenionym przez

krytyków dramacie Aż do piekła, który otrzymał nominacje do Oscara, Złotego Globu oraz nagrody Critics’

Choice w kategorii najlepszy film. Niedawno zakończył pracę na planie obrazu A Wrinkle in Time

w reżyserii Avy DuVernay. Film jest ekranizacją powieści o tym samym tytule, opowiadającej o trójce

dzieci poszukujących zaginionego ojca-naukowca. Wystąpili w nim także Reese Witherspoon, Zach

Galifianakis i Mindy Kaling.

Ponadto Pine’a będzie można zobaczyć w najnowszym sezonie popularnego serialu komediowego

Angie Tribeca stacji TBS, produkowanego przez Steve’a i Nancy Carellów. Wciela się w nim w postać dr.

Thomasa Hornbeina, odsiadującego wyrok seryjnego mordercy, który może pomóc Angie wytropić innego

seryjnego mordercę.

Wśród najnowszych filmów z udziałem Pine’a znalazł się Star Trek: W nieznane, trzecia odsłona

popularnej serii filmowej, na potrzeby której aktor powrócił do roli kapitana Jamesa T. Kirka ze Star Treka

i W ciemność. Star Trek. Ponadto zagrał we wstrząsającym dramacie Czas próby, który opowiada

prawdziwą historię najbardziej ryzykownej akcji ratunkowej przeprowadzonej przez Morską Straż

Graniczną Stanów Zjednoczonych. Jego dorobek powiększył się ostatnio o serial Wet Hot American

Summer platformy Netflix, film science fiction Z jak Zachariasz Craiga Zobela, w którym udział wzięli

także Chiwetel Ejiofor i Margot Robbie, jak również komedię kryminalną Szefowie wrogowie 2 z Jasonem

Batemanem, Charliem Dayem, Jasonem Sudeikisem, Jennifer Aniston, Jamiem Foksem i Kevinem

Spaceyem. Pine pojawił się też w nominowanej do Oscara i Złotego Globu komedii muzycznej Tajemnice

lasu w reżyserii Roba Marshalla, w której na ekranie towarzyszyli mu Meryl Streep, Emily Blunt, Johnny

Depp i Anna Kendrick.

Inne filmy, w realizacji których wziął udział, to: Jack Ryan: Teoria chaosu Kennetha Branagha,

w którym zagrał tytułową rolę u boku Keiry Knightley i Kevina Costnera, animacja Strażnicy marzeń,

Ludzie jak my, w którym wystąpił z Michelle Pfeiffer, Elizabeth Banks i Olivią Wilde, komedia akcji A

więc wojna z Reese Witherspoon i Tomem Hardym, Niepowstrzymany w reżyserii Tony’ego Scotta,

z udziałem Denzela Washingtona, Zabójczy wirus, edukacyjna animacja Quantum Quest: A Cassini Space

Odyssey, Wino na medal w reżyserii autora scenariusza Randalla Millera, niezależny obraz Small Town

Saturday Night Ryana Craiga, który napisał do niego również scenariusz, mroczny dramat As w rękawie

Joe Carnahana w gwiazdorskiej obsadzie, Randki w ciemno, w którym partnerowali mu Eddie Kay Thomas





i Jane Seymour, komedia romantyczna Całe szczęście u boku Lindsay Lohan oraz Pamiętnik księżniczki 2:

Królewskie zaręczyny z Anne Hathaway.

Na scenie teatralnej Pine pojawił się w spektaklu „Porucznik z Inishmore” Martina McDonagha

wystawianym w Mark Taper Forum w Los Angeles. W marcu 2011 r. został wyróżniony za swoją kreację

nagrodą dla najlepszego aktora pierwszoplanowego przyznawaną przez L.A. Drama Critics Circle.

W 2009 r. aktor zebrał też entuzjastyczne recenzje, jak również otrzymał nominację do nagrody

Ovation Award za występ u boku Chrisa Notha w dramacie „Farragut North”, który był wystawiany na

deskach Geffen Playhouse w Los Angeles. W jego dorobku scenicznym znalazły się ponadto m.in. sztuka

„Gruba świnia” Neila LaBute’a także wystawiana w Geffen Playhouse oraz offbroadwayowski monodram

„The Atheist”, jak również liczne produkcje zrealizowane na potrzeby festiwalu Williamstown Theatre

Festival.

W 2013 r. otrzymał prestiżowy tytuł męskiej gwiazdy roku podczas dorocznej gali rozdania nagród

CinemaCon Awards. Pine ukończył studia na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. Jego rodzice to

aktorzy Gwynne Gilford i Robert Pine, a nieżyjąca babcia, Anne Gwynne, była aktorką filmową w latach

30. i 40. XX wieku.

ROBIN WRIGHT (Antiope) to wielokrotnie nagradzana aktorka angażująca się w działalność

charytatywną, która na trwałe zapisała się w historii Hollywood. Obecnie można ją oglądać w cieszącym

się dużym uznaniem oryginalnym serialu House of Cards dostępnym na platformie Netflix, w którym

partneruje jej Kevin Spacey. Wright nie tylko w nim występuje, ale pełni też rolę producenta

wykonawczego. Wyreżyserowała cztery odcinki obecnego sezonu serialu, dwa odcinki sezonu trzeciego

i jeden odcinek sezonu drugiego. Aktorka zebrała znakomite recenzje za rolę zachwycającej Claire

Underwood. Była za nią nominowana do Złotego Globu w kategorii najlepsza rola żeńska w serialu

telewizyjnym — dramacie w latach 2014–2016, a statuetkę odebrała w 2014 r. W 2015 i 2016 r. otrzymała

nominacje do nagrody Screen Actors Guild Award w dwóch kategoriach — za wybitny występ aktorki

w serialu dramatycznym oraz dla wybitnej obsady w serialu dramatycznym. Została też nominowana do

nagrody Emmy dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej w serialu dramatycznym w latach 2013–2015.

Wright powróci także na duży ekran rolą w filmie Blade Runner 2049, który niedługo wejdzie na

ekrany kin. Aktorka niezmiennie zbiera entuzjastyczne recenzje za różnorodne kreacje, które tworzy.





W 2010 r. zyskała uznanie krytyków jako Mary Surratt w porywającym dramacie sądowym Spisek

w reżyserii Roberta Redforda. W 2009 r. została doceniona za kreację Pippy Lee w obrazie Prywatne życie

Pippy Lee Rebeki Miller. W tym samym roku pojawiła się też w świątecznym klasyku Opowieść wigilijna

w reżyserii Roberta Zemeckisa.

Wright ma na swoim koncie liczne wyróżnienia za pracę przyznawane w trakcie jej kariery.

Uhonorowano ją nagrodą za całokształt twórczości podczas 35. Amerykańskiego Festiwalu Filmowego

w Deauville. Pierwsze dwie nominacje, do Złotego Globu i nagrody Screen Actors Guild (SAG) Award dla

najlepszej aktorki drugoplanowej, otrzymała już w 1995 r. za pamiętną rolę Jenny w nagrodzonym Oscarem

dla najlepszego filmu Forreście Gumpie Roberta Zemeckisa. Aktorkę wyróżniono drugą nominacją do

nagrody SAG w kategorii najlepsza aktorka pierwszoplanowa za obraz Jak jej nie kochać Nicka

Cassavetesa, a trzecią — dla najlepszej aktorki w filmie telewizyjnym lub miniserialu — za Empire Falls

Freda Schepisiego. Zdobyła trzy nominacje do nagrody Independent Spirit Award za role w filmach Cena

miłości Erin Dignam, Dziewięć kobiet Rodrigo Garcii oraz Ten dzień powrócił Jeffa Stanzlera. Ponadto

Wright wystąpiła w dramacie Virgin w reżyserii Deborah Kampmeier, który został nominowany do

nagrody Independent Spirit Award dla najlepszego debiutu, znanej również jako nagroda im. Johna

Cassavetesa. Aktorka zajmowała się też jego produkcją jako producent wykonawczy.

W 2014 r. na rynek trafiła zaangażowana społecznie linia bielizny nocnej Pour Les Femmes, którą

stworzyła wraz z projektantką odzieży — Karen Fowler. Pour Les Femmes nawiązała współpracę z Action

Kivu i Synergie, dwiema organizacjami działającymi na rzecz bezpieczeństwa kobiet w Kongo, będących

ofiarami przemocy. Wright leży na sercu udzielanie pomocy innym, dlatego pełni funkcję ambasadorki

Enough Project, organizacji non-profit działającej na rzecz przywrócenia pokoju w Kongo. Aktorka jest

zagorzałą orędowniczką praw kobiet ze wschodniego Kongo. Wzięła udział w charakterze narratora

w wyprodukowanym przez siebie dokumencie When Elephants Fight. Działa także jako ambasadorka

organizacji Stand with Congo.

Wright zagrała w ostatnim czasie w produkcjach Everest, Bardzo poszukiwany człowiek ze zmarłym

Phillipem Seymourem Hoffmanem oraz Kongres. Inne filmy w jej dorobku to: doskonale przyjęty przez

krytyków obraz Dziewczyna z tatuażem Davida Finchera, Moneyball Bennetta Millera z Bradem Pittem

i Jonahem Hillem, kultowy klasyk Narzeczona dla księcia Roba Reinera, Co jest grane? Barry'ego

Levinsona, Hounddog Deborah Kampmeier, który także wyprodukowała, Stan gry Kevina Macdonalda,





Rozstania i powroty Anthony'ego Minghelli, Beowulf Roberta Zemeckisa, Śpiewający detektyw Keitha

Gordona, Biały oleander Petera Kosminsky'ego, Harmider Anthony'ego Drazana, Obietnica Seana Penna,

List w butelce Luisa Mandokiego, Niezniszczalny M. Nighta Shyamalana, Moll Flanders Pena Denshama,

Zabaweczki Levinsona, a także Room 10 wyprodukowany w ramach inicjatywy Reel Women Film Series

magazynu Glamour.

DANNY HUSTON (Ludendorff) odnosi sukcesy po obu stronach kamery. Obecnie można go

oglądać w filmie The Last Photograph, który sam wyreżyserował. W ostatnim czasie zakończył też pracę

na planie serialu Paranoid platformy Netflix. Pracuje także przy produkcji komedii Game Night z udziałem

Rachel McAdams oraz filmu biograficznego Stan and Ollie w reżyserii Jona Bairda, który powstał na

zlecenie eOne i BBC Films.

Na scenie teatralnej Huston wcielał się ostatnio w rolę Roberta Evansa w spektaklu „The Kid Stays

in the Picture” wyreżyserowanym przez Simona McBurneya.

W 2016 r. pojawił się w filmie All I See Is You Marca Fostera z Blake Lively i Yvonne Strahovski.

W 2015 r. wystąpił we Frankensteinie w roli Victora Frankensteina. We współczesnej ekranizacja

klasycznej powieści Mary Shelley, do której scenariusz napisał reżyser filmu, Bernard Rose, udział wzięli

także Xavier Samuel i Carrie-Anne Moss. Ponadto w styczniu 2015 i grudniu 2014 r. aktora można było

oglądać w roli Massima Dolcefino w serialu American Horror Story: Freak Show kanału FX, stworzonym

przez Ryana Murphy’ego i Brada Falchuka.

W 2014 r. wystąpił w filmie Wielkie oczy w reżyserii Tima Burtona, opartym na prawdziwej historii

malarki Margaret Keane i jej manipulacyjnego męża, Waltera, który przypisał sobie autorstwo jej prac.

Huston zagrał w nim rolę redaktora rubryki towarzyskiej — Dicka Nolana. Na ekranie towarzyszyli mu

Christoph Waltz, Amy Adams, Krysten Ritter i Jason Schwartzman.

Aktor wcielił się w postać Bena Diamonda w swoim pierwszym serialu telewizyjnym Miasto cudów

Mitcha Glazera. Za tę rolę otrzymał w 2013 r. nominację do Złotego Globu w kategorii najlepsza

drugoplanowa rola męska w serialu, miniserialu lub filmie telewizyjnym. W 2013 r. zagrał też Siekiernika

w trzecim sezonie serialu American Horror Story: Sabat kanału FX, tworzonym przez Murphy’ego

i Falchuka.





Film Kongres z udziałem Hustona otworzył 45. sekcję Director’s Fortnight podczas Festiwalu

Filmowego w Cannes w maju 2013 r. Obraz z gatunku science fiction zainspirowany opowiadaniem

Stanisława Lema „Kongres futurologiczny” i wyreżyserowany przez Ariego Folmana jest kombinacją

filmu fabularnego i animacji. Jego akcja rozgrywa się w dystopijnym społeczeństwie, w którym poruszane

są zagadnienia dotyczące konsekwencji dominującej je technologii. Huston wciela się w nim w postać Jeffa

Greena, który przekonuje aktorkę Robin Wright do sprzedaży swojego wizerunku, aby mogła grać

w filmach przyszłości.

Aktor wystąpił w Libertadorze Alberto Arvela Mendozy w Madrycie. Film, który jest koprodukcją

hiszpańsko-wenezuelską, to porywająca opowieść o losach Simona Bolivara i jego ostatecznym

zwycięstwie nad potężnymi siłami Hiszpańskiego Imperium Kolonialnego. Bolivar, jeden z czołowych

przywódców w walce o niepodległość Ameryki Łacińskiej okresu kolonialnego, do dziś pozostaje jedną

z najbardziej inspirujących i wpływowych osobowości w regionie. Huston zagrał fikcyjną postać

brytyjskiego finansisty Martina Torkingtona, wczesnego sojusznika, który walnie przyczynił się do

sfinansowania niektórych kampanii wojskowych Bolivara.

Aktor wcielił się też w rolę Whitfielda Cooka w filmie Hitchcock z 2012 r., opowiadającym

o rozterkach Alfreda Hitchcocka podczas kręcenia klasycznego horroru Psychoza. Partnerowali mu

Anthony Hopkins, Helen Mirren, Jessica Biel i Scarlett Johansson.

W 2012 r. Huston wystąpił w Gniewie tytanów Jonathana Liebesmana, powracając do roli

Posejdona, którą grał w Starciu tytanów z 2010 r. W drugim filmie na ekranie towarzyszyli mu Ralph

Fiennes i Liam Neeson. Aktor pojawił się również w dramacie 12 godzin Simona Westa z Nicolasem

Cage’em, Malin Akerman i Joshem Lucasem. W 2012 r. wziął także udział w dwóch projektach Bernarda

Rose’a — Two Jacks ze Sienną Miller i swoim bratankiem, Jackiem Hustonem, oraz Boxing Day. Oba

obrazy zostały oparte na motywach utworów Tołstoja.

W 2011 r. wystąpił w filmach Spisek Roberta Redforda z Jamesem McAvoyem, Robin Wright

i Kevinem Kline’em, Przygoda w Paryżu, animacji w reżyserii Bibo Bergerona, oraz Playoff Erana Riklisa,

opartym o historię życia Ralpha Kleina, cieszącego się złą sławą izraelskiego trenera koszykówki, który

przyniósł mu nagrodę w kategorii najlepsza męska rola pierwszoplanowa na Festiwalu Filmowym

w Montrealu w 2011 r.





Produkcje, w których aktor zagrał w 2010 r., to: thriller Furia Martina Campbella z Melem

Gibsonem, Robin Hood Ridleya Scotta z Russellem Crowe’em i Cate Blanchett w rolach głównych, jak

również film fantasy Honor wojownika Sngmoo Lee z udziałem Kate Bosworth i Geoffreya Rusha. Ponadto

wcielił się w postać Geoffreya Feigera, prawnika Jacka Kevorkiana, w doskonale przyjętym przez

krytyków, wielokrotnie nagradzanym filmie telewizyjnym Jack, jakiego nie znacie produkcji HBO

w reżyserii Barry’ego Levinsona. Wraz z nim na ekranie pojawił się Al Pacino.

DAVID THEWLIS (Sir Patrick) w najbliższym czasie zagra w filmie Na głęboką wodę Jamesa

Marsha u boku Rachel Weisz i Colina Firtha.

W jego wcześniejszym dorobku znalazły się tak różnorodne projekty filmowe jak: wielokrotnie

nagradzana barwna animacja Anomalisa w reżyserii Charliego Kaufmana, nowa wersja Makbeta Justina

Kurzela, w której Thewlis wciela się w rolę króla Duncana, a partnerują mu Michael Fassbender i Marion

Cotillard, thriller gangsterski Legend w reżyserii Briana Helgelanda, opowiadający o losach bliźniaków

Kray, w którym udział wzięli również Tom Hardy, Taron Egerton i Emily Browning.

Inne filmy, w których zagrał na przestrzeni swojej kariery aktorskiej, to: ekranizacja BBC

klasycznej sztuki „An Inspector Calls” J.B. Priestleya w reżyserii Aislinga Walsha, w której wciela się

w tytułową rolę inspektora, Podróż do Nowej Ziemi Terrence’a Malicka, Anonimus Rolanda Emmericha,

Czas wojny Stevena Spielberga, Lady Luca Bessona, RED 2 Deana Parisota, Teoria wszystkiego Terry’ego

Gilliama, ostatni obraz w karierze Johna Boormana — Queen and Country, rozdzierający Chłopiec

w pasiastej piżamie, Królestwo niebieskie Ridleya Scotta, Rzymska opowieść Bernardo Bertolucciego

z Thandie Newton, a także wyróżniony Oscarem, nagrodami BAFTA i SAG oraz Złotym Globem film

biograficzny o Stephenie Hawkingu Teoria wszystkiego w reżyserii Jamesa Marsha, z udziałem Eddiego

Redmayne’a i Felicity Jones.

Thewlis jest znany wielu widzom z roli uroczego Remusa Lupina z serii filmów o Harrym Potterze.

Do innych pamiętnych ról w dorobku aktora należą nagradzana kreacja wędrującego ulicami Londynu

filozofa Johnny’ego w obrazie Nadzy Mike’a Leigha oraz rola twórcy filmów wideo Knoksa Harringtona

w entuzjastycznie przyjętym przez krytyków kultowym przeboju Big Lebowski.

Thewlis pracuje obecnie na planie trzeciego sezonu popularnego serialu Noaha Hawleya Fargo

kanału FX, który zostanie wyemitowany jeszcze w tym roku.





CONNIE NEILSEN (Hippolyta) to światowej sławy aktorka angażująca się w działalność

charytatywną, która jest obecna w branży od trzydziestu lat. Zróżnicowane role, w które wciela się zarówno

na ekranie, jak i poza nim, przyniosły jej uznanie na całym świecie.

Ostatnio zakończyła pracę na planie filmu The Catcher Was a Spy z Tomem Wilkinsonem i Sienną

Miller. W ubiegłym roku wystąpiła w melodramacie Ali and Nino Asifa Kapadii u boku Mandy’ego

Patinkina. Obraz został po raz pierwszy pokazany szerokiej publiczności podczas Festiwalu Filmowego

w Sundance w styczniu 2016 r.

W ostatnim czasie Nielsen pojawiła się w produkcjach takich jak: Stratton z Dominikiem

Cooperem, Tomem Feltonem i Derekiem Jacobim, Spowiedzi z udziałem Toniego Servillo, pokazywana

podczas Festiwalu Filmowego w Cannes w 2016 r., norweski dramat Løvekvinnen, Music, War & Love

u boku Stellana Skársgarda, wyprodukowany przez Freda Roosa i wyreżyserowany przez Marthę Coolidge,

Kongresmen z Nicolasem Cage’em, 72 godziny w reżyserii McG w duecie z Kevinem Costnerem,

Nimfomanka Larsa Von Triera oraz niezależny film Od początku Seana Hanisha, w którym wystąpili

Minnie Driver i Alfred Molina.

Zagrała główną rolę żeńską u boku Kelseya Grammera w nominowanym do Złotego Globu serialu

Boss. Na małym ekranie była stałym członkiem obsady drugiego sezonu serialu The Following telewizji

FOX, w którym występował też Kevin Bacon. Ponadto pojawiała się w serialach Żona idealna produkcji

CBS oraz Prawo i porządek: sekcja specjalna.

Nielsen ma na swoim koncie udział w projektach filmowych takich jak: Nożownik z Tommym Lee

Jonesem i Beniciem Del Toro, Sekcja 8. z udziałem Johna Travolty i Samuela L. Jacksona, Zdjęcie

w godzinę u boku Robina Williamsa, Misja na Marsa z Garym Sinise’em, Adwokat diabła z Alem Pacino

i Keanu Reevesem w rolach głównych oraz nagrodzony Oscarem dla najlepszego filmu Gladiator

z Russellem Crowe’em i Joaquinem Phoeniksem, w którym zagrała główną rolę żeńską.

Inne filmy, które znalazły się w jej dorobku, to: doceniony przez krytyków Demon Lover Oliviera

Assayasa, nagradzane obrazy Suzanne Bier Bracia i Zimne dranie, Zagubieni w Afryce, Blask tęczy, Bitwa

w Seattle, W stanie zagrożenia, Zwrot do nadawcy, Rushmore i Wieczna północ.

Nielsen wyróżniono nagrodami dla najlepszej aktorki na Festiwalu Filmowym w San Sebastian

i podczas ceremonii rozdania nagród Bodil Awards, Zulu Awards oraz Empire Awards. Była również





nominowana do nagrody w kategorii najlepsza aktorka na gali rozdania European Film Awards, a także

w kategorii najlepsza obsada za Gladiatora podczas ceremonii rozdania Screen Actors Guild Awards.

Ponadto Nielsen działa na rzecz ochrony środowiska i zmniejszania ubóstwa na świecie. W czerwcu

2010 r. współfinansowała inicjatywę Human Needs Project. Ta organizacja non-profit zapewnia czysta

wodę, infrastrukturę i walczy o zwiększenie społecznej roli mieszkańców Kibery w Kenii. Nielsen kręciła

zdjęcia do Zagubionych w Afryce, kiedy odwiedziła ten slums Nairobi. Aktorka stara się dzielić czas między

pracę na planie filmowym i działalność na rzecz organizacji Human Needs Project, jak również jej drugiej

filantropijnej inicjatywy — programu stypendialnego Road to Freedom Scholarships. Ta druga organizacja

przyznaje stypendia dzieciom pochodzącym z dzielnic nędzy, aby umożliwić im kontynuację edukacji.

Nielsen została niedawno uhonorowana nagrodą Nelson Mandela Changemaker Award za pracę na rzecz

Human Needs Project, którą otrzymała podczas szczytu PTTOW w 2017 r.

Aktorka zasiada w zarządzie duńskiej ogólnokrajowej fundacji Corporate Social Responsibility

Foundation oraz w jury corocznie przyznającym nagrody. Prowadzi współpracę z Nordic Fashion Institute

w ramach sponsorowanej przez ONZ inicjatywy NICE (Nordic Initiative Clean and Ethical), obejmującą

działania nordyckiej branży modowej na rzecz społeczeństwa i ochrony środowiska.

Nielsen była głównym mówcą na wielu znaczących konferencjach, w tym Near Future Summit

w 2017 r., konferencji Virgin Unite Leadership na Necker Island w 2014 r., Gates Foundation Sanitation

Summit w 2013 r. oraz Opportunity International w 2012 r.

ELENA ANAYA (dr Maru) urodziła się w Palencii w Hiszpanii. Ponieważ była aktywnym

dzieckiem, z powodzeniem uprawiała karate i wspinaczkę górską. W wieku 17 lat zdecydowała, że chce

się poświęcić aktorstwu. Zapisała się na warsztaty teatralne prowadzone w lokalnym mieście przez aktora

Manuela Morona. Zdeterminowana jak nigdy dotąd postanowiła rzucić szkołę i zdawać do Królewskiej

Akademii Sztuki Dramatycznej (RADA) w Madrycie.

Moron opowiedział o jej niespotykanym talencie swojemu agentowi, który poszukiwał młodej

dziewczyny do dramatu África z 1996 r. Anaya poszła na przesłuchanie i dostała rolę.

Musiała zrezygnować z nauki w Królewskiej Akademii, kiedy Fernando Leon de Aranoa

zaproponował jej rolę w swojej komedii Rodzina. Jednak mając świadomość, jak ważne jest zdobycie

wykształcenia, Anaya kontynuowała naukę w Szkole Aktorskiej Juana Carlosa Corazzy.





Po debiucie kinowym aktorka nie przestawała imponować rolami drugoplanowymi w filmach

takich jak: Czarne łzy Fernando Bauluza i Ricardo Franco oraz Finisterre, donde termina el mundo

w reżyserii Xaviera Villaverdy z 1998 r., Zatarte ślady Enrique Gabriela z 1999 r. oraz melodramat El

invierno de las anjanas Pedro Telechey. W 2000 r. reżyser Julio Medem obsadził ją w roli ponętnej

opiekunki do dzieci Belen w dramacie erotycznym Lucia i seks. Wybuchowa mieszanka niewinności

i prowokacji przyniosła jej nominację do nagrody Goya (nagroda Hiszpańskiej Akademii Filmowej) dla

najlepszej aktorki drugoplanowej. Zdobyła także nagrodę Spanish Actors Union Award w tej samej

kategorii. Jeszcze w tym samym roku zagrała w komedii Boskie jak diabli w reżyserii Agustína Díaza

Yanesa z Penelope Cruz i Victorią Abril.

Jako że jej gwiazda świeciła coraz jaśniej dzięki rolom w produkcjach Dwóch twardzieli Juana

Martineza Moreno z 2003 r. oraz Porozmawiaj z nią Pedro Almodóvara z 2002 r., było jedynie kwestią

czasu, zanim zwróciła na siebie uwagę reżyserów z całego świata i otrzymała propozycję zagrania

najbardziej zaborczej wybranki Drakuli w filmie Van Helsing Stephena Sommersa z 2004 r. Później,

w 2004 r., pojawiła się w komedii akcji Dead Fish w reżyserii Charleya Stadlera z Garym Oldmanem,

a w 2005 r. w thrillerze Delikatna Jaume’a Balagueró oraz w przygodowym filmie kostiumowym Kapitan

Alatriste Agustína Díaza Yanesa. W 2007 r. wystąpiła w komedii romantycznej Miguel i William

w reżyserii Inés París oraz w dramacie Uwikłani Toma Kalina z Julianne Moore w roli głównej.

W 2008 r. Anaya została przedstawiona francuskim widzom w filmie Wróg publiczny numer jeden,

część 1 Jeana-Françoisa Richeta z udziałem Vincenta Cassela i Gerarda Depardieu. Następnie pojechała do

Kairu, aby nakręcić melodramat W Kairze Ruby Naddy. Agustín Díaz Yanes zadzwonił do niej ponownie

z propozycją zagrania w jego filmie Aurora i archanioł. Później wzięła udział w thrillerze Wyspa

zaginionych Gabe Ibaneza.

W 2009 r. Anaya i Julio Medem spotkali się po raz kolejny na planie obrazu Noc w Rzymie. Rola

Alby przyniosła aktorce nominacje w kategorii najlepsza aktorka zarówno do nagrody Spanish Actors

Guild, jak i Goya. Następnie Anaya wróciła do Francji, aby nakręcić Pustkę Freda Cavaye.

W 2010 r. Pedro Almodovar zaproponował jej główną rolę Very w swoim nowym filmie Skóra,

w której żyję u boku Antonio Banderasa. Kreacja ta zapewniła jej nagrodę Goya dla najlepszej aktorki

w 2011 r.





W 2012 r. została wyróżniona honorową nagrodą Málaga Sur w czasie dorocznego Festiwalu

Filmowego w Maladze. W tym samym roku Anaya wyjechała do Argentyny, by realizować zdjęcia do

produkcji Pensé que iba haber fiesta. W 2013 r. wcieliła się w postać Lupe w dramacie Todos están

muertos, w reżyserii Beatriz Sanchis. Rola ta przyniosła jej sześć nominacji w kategorii najlepsza aktorka

w 2015 r., czyniąc ją jedyną aktorką w historii, która została nominowana do wszystkich hiszpańskich

nagród w sezonie.

W 2013 r. Anaya pojawiła się również w szkockim obrazie Swung. W 2014 r. zagrała w filmach La

memoria del Agua chilijskiego reżysera Matiasa Bizy oraz Daleko od morza Imanola Uriby.

Anaya wystąpiła ostatnio gościnnie w obrazie Boss Brada Furmana z Bryanem Cranstonem

i Johnem Leguizamo, zanim dołączyła do obsady dramatu La cordillera w reżyserii Santiago Mitry.

EWEN BREMNER (Charlie) urodził się w Edynburgu w Szkocji. Współpracował z wieloma

reżyserami cenionymi na całym świecie, w tym z Dannym Boyle'em, Mikiem Leighem, Ridleyem Scottem,

Bongiem Joonem-Ho, Wernerem Herzogiem oraz Woodym Allenem. Aktor zdobył uznanie, kreując jedyne

w swoim rodzaju postaci w entuzjastycznie przyjmowanych przez krytyków obrazach, dorównując przy

tym wielu największym gwiazdom Hollywood.

Bremner przez lata pracował w teatrze, telewizji i filmie, zanim został obsadzony w przełomowej

roli w dramacie Trainspotting z 1996 r., wyreżyserowanym przez nagrodzonego Oscarem Danny'ego

Boyle'a. W związku z tym, że jako pierwszy wcielał się w postać Marka Rentona w produkcji Traverse

Theatre w Edynburgu, aktor utrudniał potem życie Evanowi McGregorowi. Zagrał Spuda Murphy'ego, na

zawsze zaskarbiając sobie pamięć widzów dzięki osławionej scenie rozmowy o pracę „napędzanej

speedem”.

Przed nakręceniem Trainspotting Bremner stworzył imponującą kreację w obrazie Nadzy Mike'a

Leigha z Davidem Thewlisem. W 1999 r. zyskał uznanie krytyków za rolę cierpiącego na schizofrenię

mężczyzny mieszkającego z dysfunkcyjną rodziną w dramacie Julien Donkey-Boy Harmony’ego Korine’a.

Film został zrealizowany ściśle według ultrarealistycznych założeń ruchu Dogma 95 Larsa Von Triera.

Rola tytułowego bohatera wymagała od Bremnera opanowania amerykańskiego akcentu. Na ekranie

towarzyszył mu Werner Herzog. Następnie aktor nawiązał współpracę z reżyserem Michaelem Bayem na

planie jego głośnej produkcji wojennej Pearl Harbor z 2001 r. Po raz kolejny udowodnił swoją





wszechstronność, wcielając się w postać kochającego ojczyznę amerykańskiego żołnierza walczącego w II

wojnie światowej. Rok później ponownie założył mundur na potrzeby drugoplanowej roli, którą zagrał

w Helikopterze w ogniu Ridleya Scotta. W ciągu kolejnych kilku lat pojawił się w dużych hollywoodzkich

produkcjach takich jak Witajcie w dżungli, W 80 dni dookoła świata, Obcy kontra Predator, Wszystko gra

Woody’ego Allena, komedia Zgon na pogrzebie w reżyserii Franka Oza oraz Nie wszystko złoto, co się

świeci z duetem aktorskim Matthew McConaughey i Kate Hudson.

W tym roku Bremner ponownie wcielił się w pamiętną rolę Spuda w obrazie T2: Trainspotting,

wyczekiwanej kontynuacji kultowego klasyka w reżyserii Danny’ego Boyle’a. Aktor zamknie rok

występem w filmie Renegades, za którego produkcję odpowiada współautor scenariusza, Luc Besson.

Bremner obecnie pracuje na planie serialu Will stacji TNT w reżyserii Shekhara Kapura, którego

produkcją zajmuje się Craig Pearce. Serial będzie opowiadał o nieznanych latach z życia młodego Williama

Szekspira po jego przyjeździe do Londynu w 1589 r.

Wśród innych projektów filmowych z udziałem Bremnera warto wymienić produkcje takie jak:

Poznasz przystojnego bruneta Woody’ego Allena, Ostatnia miłość na Ziemi Davida Mackenziego

ponownie u boku Evana McGregora, Wielkie nadzieje Mike’a Newella, Jack: Pogromca olbrzymów

w reżyserii Bryana Singera, Snowpiercer: Arka przyszłości Bonga Joona-Ho z udziałem Chrisa Evansa

i Tildy Swinton, Exodus: Bogowie i królowie, Wide Open Spaces, Mojo, Mediator, Tchórzliwe serce,

Hallam Foe, 16 lat utopionych w alkoholu oraz Przekręt.

W telewizji Bremner był zaangażowany w realizację licznych uznanych produkcji, w tym trylogii

Worricker Davida Hare’a z Billem Nighym, produkowanej na zlecenie telewizji BBC, serialu Moving On

Jimmy’ego McGoverna oraz jego australijskiego miniserialu Wygnani do raju, serialu Kontra dla telewizji

Sky, filmu Dive Dominika Savage’a, filmu biograficznego o Dylanie Thomasie A Poet in New York oraz

ekranizacji Dnia Tryfidów na zlecenie telewizji BBC. Aktor zagrał ponadto legendarnego surrealistę

Salvadora Dalego w brytyjskim dramacie telewizyjnym Surrealissimo: The Trial of Salvador Dali oraz

wystąpił gościnnie w popularnym serialu Mam na imię Earl stacji NBC.

Bremner udzielał się też w teatrze. W jego dorobku scenicznym znalazły się m.in. spektakle takie

jak: „The God of Hell” (Donmar Warehouse), „Damascus” (Traverse), „Trainspotting”

(Citizens/Traverse/Bush Theatres), „Platonow” (Bush Theatre), „Gormenghast” (Lyric Hammersmith),

„Bright Light Shining” (Bush Theatre) oraz „Conquest of the South Pole” (Traverse/Royal Court).





Obecnie mieszka w Szkocji i Nowym Jorku.

LUCY DAVIS (Etta) to angielska aktorka, która stała się rozpoznawalna dzięki roli Dawn Tinsley

w serialu komediowym Biuro Ricky’ego Gervaisa. Davis występuje obecnie w serialu komediowym Better

Things kanału FX, tworzonym przez Pamelę Adlon i Louisa C.K.

W jej dorobku znalazły się filmy takie jak Garfield 2 oraz Wysyp żywych trupów.

W telewizji pojawiała się ostatnio w serialu Maron stacji IFC. Wcześniej można ją było oglądać

w sześcioodcinkowym komediodramacie Married Single Other telewizji ITV, miniserialu Duma

i uprzedzenie produkcji BBC oraz serialach Brzydula Betty stacji ABC i Studio 60 kanału NBC.

SAÏD TAGHMAOUI (Sameer) wystąpił ostatnio w obrazie Boss u boku Bryana Cranstona. Jest

najbardziej znany z filmów Złoto pustyni, G.I. Joe: Czas Kobry oraz Nienawiść, do którego współtworzył

scenariusz.

W ciągu swojej kariery zagrał w projektach filmowych i telewizyjnych takich jak: American Hustle

z Bradleyem Cooperem i Jennifer Lawrence, Zdrajca z udziałem Dona Cheadle’a i Guya Pearce’a, Hidalgo

— ocean ognia u boku Viggo Mortensena, 8 części prawdy z Dennisem Quaidem i Forestem Whitakerem,

Zagubieni J.J. Abramsa oraz Chłopiec z latawcem Marca Forstera.

EUGENE BRAVE ROCK (Wódz) jest znany z pracy na planie obrazu Zjawa z 2015 r. i serialu

Hell on Wheels: Witaj w piekle z 2011 r.

Brave Rock pochodzi z federacji plemion indiańskich Czarne Stopy, a jego imię Natoiyiipiita, które

nadała mu babcia Rosie Dayrider, oznacza Świętego Orła. To ceniony aktor, muzyk i kaskader, który

pracuje na planach licznych produkcji filmowych i teatralnych od 17. roku życia. Brave Rock wierzy, że

jego praca będzie zawsze wzbudzała pozytywne emocje i szacunek oraz że pomoże w większym stopniu

zrozumieć jego pobratymców i ich kulturę na całym świecie.





INFORMACJE O TWÓRCACH FILMU

PATTY JENKINS (reżyser) to scenarzystka/reżyserka znana ze swojego debiutanckiego obrazu

Monster, opowiadającego o życiu skazanej seryjnej morderczyni Aileen Wuornos. Ponadto

wyreżyserowała pilota i ostatni odcinek popularnego serialu Dochodzenie stacji AMC.

Jenkins rozpoczęła karierę jako malarka w The Cooper Union w Nowym Jorku. Po przejściu do

branży filmowej przez osiem lat pracowała na stanowisku pierwszego asystenta kamery/ostrzyciela. Po

ukończeniu studiów w Amerykańskim Instytucie Filmowym (AFI) w Los Angeles napisała scenariusz do

filmu Monster, który następnie wyreżyserowała.

Roger Ebert nazwał ten obraz najlepszym filmem roku i trzecim najlepszym filmem dekady. AFI

wymienił go wśród dziesięciu najlepszych filmów roku. Charlize Theron zgarnęła wszystkie najważniejsze

nagrody w kategorii najlepsza aktorka za swoją kreację w tej produkcji, w tym Oscara, Złoty Glob, nagrodę

Screen Actors Guild (SAG) Award, a także liczne nagrody przyznawane przez krytyków. Jenkins ma

również na swoim koncie wiele nagród i nominacji, w tym nagrodę za najlepszy debiut filmowy przyznaną

podczas ceremonii wręczenia nagród Independent Spirit Awards w 2004 r.

Następnie wyreżyserowała wiele reklam i programów telewizyjnych, takich jak serial Dochodzenie

stacji AMC, który przyniósł jej nominację do nagrody Emmy oraz nagrodę DGA za najlepszą reżyserię

pilotowego odcinka. Jenkins stanęła za kamerą kilku innych odcinków popularnych seriali, takich jak

Bogaci i bankruci telewizji Fox oraz Ekipa kanału HBO. Otrzymała nominację do nagrody Directors Guild

Award za projekt telewizyjny zrealizowany dla stacji Lifetime — Pięć, szereg filmów krótkometrażowych

poruszających problem raka piersi. Wraz z nią nominowane do tej nagrody zostały pozostałe reżyserki:

Jennifer Aniston, Alicia Keys, Demi Moore i Penelope Spheeris.

CHARLES ROVEN (producent) to nominowany do Oscara producent, którego uhonorowano

Złotym Globem, a także czołowa postać w branży rozrywkowej, obecna w niej od ponad trzydziestu lat.

Jest również założycielem Atlas Entertainment. Na przestrzeni wielu lat Roven zyskał reputację twórcy

ceniącego atmosferę kreatywnej współpracy i innowacji oraz zdobył międzynarodowe uznanie dla swojej

pracy w branży filmowej, telewizyjnej i muzycznej. W trakcie swojej znamienitej kariery producenta,

założyciela i członka zarządu wielu czołowych spółek z branży rozrywkowej Roven przyczynił się do





wygenerowania miliardów dolarów dochodu. W samym 2016 r. wyprodukowane przez niego filmy Batman

v Superman: Świt sprawiedliwości, Warcraft: Początek oraz Legion samobójców zarobiły ponad 2 miliardy

dolarów w światowym box office.

Roven jest producentem wielu projektów filmowych związanych z uniwersum DC, które znajdują

się obecnie na etapie produkcji lub trafiły już na ekrany kin. Premiera najnowszego z nich, Legionu

samobójców, odbyła się w sierpniu 2016 r. Film zarobił na świecie ponad 745 milionów dolarów.

W produkcji wyreżyserowanej przez Davida Ayera na dużym ekranie pojawiła się grupa superprzestępców

DC Comics. Film ustanowił nowy rekord weekendu otwarcia w sierpniu, osiągając dochód 133 milionów

dolarów. Wystąpili w nim Will Smith, Margot Robbie, Jared Leto, Viola Davis, Joel Kinnaman, Jai

Courtney i Cara Delevingne. Film Batman v Superman: Świt sprawiedliwości Zacka Snydera miał premierę

pod koniec marca 2016 r. Podczas weekendu otwarcia pobił rekordy box office na całym świecie,

przynosząc zysk w wysokości ponad 420 milionów dolarów. Produkcja zarobiła w sumie ponad 872

miliony dolarów. W gwiazdorskiej obsadzie hitu znaleźli się Ben Affleck, Henry Cavill, Amy Adams, Gal

Gadot, Jesse Eisenberg, a także Diane Lane, Jeremy Irons i Laurence Fishburne. Batman v Superman jest

kontynuacją światowego przeboju Człowiek ze stali. Obecnie na etapie postprodukcji znajduje się film Liga

Sprawiedliwości w reżyserii Zacka Snydeda, którego premierę zaplanowano na 17 listopada.

Niedawno w kinach można było obejrzeć pierwszą angielskojęzyczną produkcję Zhanga Yimou —

Wielki Mur, w której udział wzięli Matt Damon, Willem Dafoe, Andy Lau oraz Pedro Pascal. Roven

wyprodukował ją we współpracy z Atlas Entertainment. W premierowy weekend film osiągnął szczyt listy

box office w Chinach i zarobił na świecie ponad 330 milionów dolarów.

W 2013 r. Roven po raz drugi połączył siły z Davidem O. Russellem (wcześniej współpracowali na

planie filmu Złoto pustyni) podczas pracy nad entuzjastycznie przyjętym przez krytyków przebojem

kasowym American Hustle. Film ma na swoim koncie trzy nagrody BAFTA oraz 10 nominacji do Oscara,

w tym w kategorii najlepszy film dla Rovena i Richarda Suckle’a z Atlas Entertainment. Zdobył także

siedem nominacji do Złotego Globu i trzy statuetki, w tym dla najlepszego filmu — komedii lub musicalu.

W trakcie swojej kariery Roven wyprodukował kilkadziesiąt znakomitych filmów, począwszy od

popularnych serii filmowych, takich jak trylogia o Mrocznym Rycerzu Christophera Nolana — Batman —

Początek, Mroczny Rycerz oraz Mroczny Rycerz powstaje, a skończywszy na uznanych przez krytyków

produkcjach Angielska robota i romans fantasy Miasto aniołów. Roven był także zaangażowany





w produkcję hitu kasowego Scooby-Doo i jego kontynuacji — Scooby-Doo 2: Potwory na gigancie oraz

komedii Dorwać Smarta. Ponadto wyprodukował nominowany do Oscara film Dwanaście małp z 1995 r.,

który został zaadaptowany na serial telewizyjny o tym samym tytule produkowany przez Atlas

Entertainment. Jego trzeci sezon zostanie wyemitowany w maju tego roku na kanale SyFy. Stacja

potwierdziła już też realizację kolejnego, czwartego sezonu.

DEBORAH SNYDER (producent) tworzy i produkuje przykuwające wzrok filmy, które skłaniają

do refleksji, a jednocześnie są dobrą rozrywką. Wnosząc niepowtarzalną, koncentrującą się na widzu wizję

do każdego projektu, Snyder mocno angażuje się w tworzenie kreatywnej strategii marketingowej

i reklamowej swoich filmów, wykorzystując przy tym wcześniejsze doświadczenie zdobyte w branży

reklamowej. Jako partner w Cruel & Unusual Films, spółce założonej z mężem Zackiem Snyderem,

Deborah Snyder należy do grona najważniejszych producentów w branży rozrywkowej.

W najbliższym czasie Snyder zajmie się produkcją wyczekiwanej Ligi Sprawiedliwości, której

premierę zaplanowano na 17 listopada tego roku. Będzie też pełniła funkcję producenta wykonawczego

filmów Aquaman, który ma wejść na ekrany kin w 2018 r., oraz The Flash.

Ostatnio wyprodukowała film Davida Ayera Legion samobójców, w którym wystąpili Will Smith,

Jared Leto, Margot Robbie, Jai Courtney oraz Joel Kinnaman. Produkcja, w której główne role odegrali

członkowie grupy superprzestępców DC, trafiła do kin w sierpniu 2016 r. Film ustanowił nowy rekord

weekendu otwarcia w sierpniu, osiągając dochód 133 milionów dolarów. Snyder była również

odpowiedzialna za produkcję przeboju kasowego Batman v Superman: Świt sprawiedliwości z Benem

Affleckiem, Henrym Cavillem i Gal Gadot, który zarobił ponad 800 milionów dolarów w światowym box

office. Ponadto wyprodukowała Człowieka ze stali we współpracy z Charlesem Rovenem, Emmą Thomas

i Christopherem Nolanem. Jego premiera odbyła się w czerwcu 2013 r. Film zarobił na świecie ponad 650

milionów dolarów.

Snyder była producentką hitu 300: Początek imperium wyreżyserowanego przez Noama Murro na

podstawie scenariusza Zacka Snydera i Kurta Johnstada. Film, który miał swoją premierę w marcu 2014 r.,

to kontynuacja przeboju 300 z 2007 r. wyprodukowanego pod szyldem jej spółki. Wyreżyserował go Zack

Snyder, który jest zarazem autorem scenariusza.





Wcześniej Snyder była zaangażowana w produkcję Sucker Punch. Ten przygodowy film fantasy

ukazuje losy młodej dziewczyny, która ucieka od ponurej rzeczywistości w świat marzeń. Obraz

wyreżyserował Zack Snyder, który także napisał do niego scenariusz. Ponadto pracuje obecnie nad

szeregiem projektów produkowanych pod szyldem Cruel & Unusual Films, w tym nad filmami The Last

Photograph i Army of the Dead — thrillerem akcji reżyserowanym na podstawie scenariusza autorstwa

Zacka Snydera.

Deborah Snyder zadebiutowała w roli producenta wykonawczego podczas prac nad światowym

przebojem 300 inspirowanym komiksem Franka Millera, w reżyserii Zacka Snydera. Film, który otworzył

jej drogę do kariery, przyniósł ponad 70 milionów dolarów dochodu w weekend otwarcia, a w sumie zarobił

na całym świecie ponad 450 milionów dolarów. Następnie Snyder zajęła się produkcją świetnie przyjętego

przez krytyków filmu Zacka Snydera Watchmen. Strażnicy, długo oczekiwanej ekranizacji powieści

graficznej Alana Moore’a, oraz była producentem wykonawczym filmu animowanego Legendy sowiego

królestwa: Strażnicy Ga’Hoole.

ZACK SNYDER (producent/pomysł) to twórca filmowy, którego znakiem rozpoznawczym jest

niezwykła dbałość o szczegóły i świetne wyczucie estetyczne, co składa się na unikatowy i dynamiczny

styl widoczny w każdym z jego projektów. Działalność producencką prowadzi poprzez powiązaną

z Warner Bros. spółkę Cruel & Unusual Films, którą założył wraz z żoną, a zarazem współproducentką,

Deborah Snyder.

Snyder obecnie odpowiada za postprodukcję Ligi Sprawiedliwości, wyczekiwanego filmu

o najpotężniejszych superbohaterach z uniwersum DC, którzy łączą siły, aby walczyć z najpoważniejszymi

zagrożeniami na świecie. Jego premiera odbędzie się w listopadzie 2017 r.Snyder ostatnio wyreżyserował

produkcję Batman v Superman: Świt sprawiedliwości z udziałem Henry’ego Cavilla, Bena Afflecka, Amy

Adams, Jesse’a Eisenberga i Jasona Momoy, którą wyprodukowała Deborah Snyder. Batman v Superman:

Świt sprawiedliwości, który zarobił na świecie ponad 800 milionów dolarów, to kontynuacja Człowieka ze

stali Snydera. Ponadto reżyser wyprodukował film Davida Ayera Legion samobójców, w którym wystąpili

Will Smith, Jared Leto, Jai Courtney, Joel Kinnaman oraz Margot Robbie. Produkcja zarobiła na świecie

ponad 745 milionów dolarów. Snyder będzie też pełnił funkcję producenta wykonawczego filmów

Aquaman, który ma trafić do kin w 2018 r., oraz The Flash.





Wyprodukował także przebój kasowy 300: Początek imperium w reżyserii Noama Murro, do

którego współtworzył scenariusz. Film, który miał swoją premierę w marcu 2014 r., to kontynuacja hitu

300 z 2007 r., który Snyder wyreżyserował na podstawie własnego scenariusza. 300 i 300: Początek

imperium łącznie przyniosły na świecie prawie 800 milionów dolarów dochodu.

Snyder wcześniej wyreżyserował produkcję z gatunku fantasy Sucker Punch, przygodową animację

Legendy sowiego królestwa: Strażnicy Ga’Hoole, film o zombie Świt żywych trupów oraz Watchmen.

Strażnicy oparty na motywach kultowej powieści graficznej.

Obecnie pod szyldem Cruel & Unusual Films produkowane są filmy takie jak The Last Photograph,

realizowany w oparciu o pomysł Snydera i na podstawie scenariusza Kurta Johnstada, oraz Army of the

Dead, thriller akcji kręcony na podstawie scenariusza autorstwa Snydera.

RICHARD SUCKLE (producent) to producent, który ma na swoim koncie nominację do Oscara

i Złoty Glob. Przez ponad dwie dekady był członkiem Atlas Entertainment, gdzie współpracował

z założycielem spółki Charlesem Rovenem.

Duet ten wyprodukował wspólnie Legion samobójców, którego premiera odbyła się w sierpniu 2016

r. Film zarobił w światowym box office ponad 745 milionów dolarów. W produkcji wyreżyserowanej przez

Davida Ayera na dużym ekranie pojawiła się grupa superprzestępców DC Comics. Film ustanowił nowy

rekord weekendu otwarcia w sierpniu, osiągając dochód 133 milionów dolarów. Legion samobójców

zdobył Oscara za najlepszą charakteryzację i fryzury, a jego ścieżka dźwiękowa, która została nominowana

do pięciu nagród Grammy, uzyskała status najlepiej sprzedającej się ścieżki dźwiękowej w 2016 r. W filmie

wystąpili: dwukrotnie nominowany do Oscara Will Smith, Margot Robbie, zdobywca Oscara Jared Leto,

laureatka Oscara Viola Davis, Joel Kinnaman, Jai Courtney i Cara Delevingne.

Atlas Entertainment odpowiadała również za produkcję entuzjastycznie przyjętego przez krytyków

przeboju kasowego American Hustle w reżyserii Davida O. Russella, który na całym świecie zarobił ponad

250 milionów dolarów. Poza wieloma innymi wyróżnieniami film otrzymał 10 nominacji do Nagrody

Akademii, w tym dla Suckle’a i Rovena z Atlas Entertainment w kategorii najlepszy film. Zagrali w nim

Christian Bale, Bradley Cooper, Amy Adams, Jeremy Renner oraz Jennifer Lawrence. Produkcja została

nagrodzona trzema Złotymi Globami, w tym dla najlepszego filmu — musicalu lub komedii, trzema

nagrodami BAFTA, w tym dla najlepszego scenariusza oryginalnego, oraz zdobyła liczne nagrody





przyznawane przez krytyków, w tym nagrodę New York Film Critics Circle dla najlepszego filmu oraz

nagrodę SAG Ensemble Award.

Suckle był również zaangażowany w produkcję innych serii filmowych, takich jak światowy hit

Scooby-Doo, który zarobił ponad 275 milionów dolarów, czy jego kontynuacja Scooby-Doo 2: Potwory na

gigancie. Obecnie pracuje nad znajdującą się w fazie produkcji animacją o Scoobym-Doo.

Jego producencki dorobek obejmuje też filmy takie jak trzymający w napięciu thriller The

International oraz opowiadający o zjawiskach paranormalnych thriller W sieci zła. Obecnie zajmuje się

produkcją wysoko ocenianego flagowego serialu 12 małp telewizji SyFy Network. Oparta na

wyprodukowanym przez Atlas Entertainment filmie produkcja opowiada historię bohatera wyruszającego

w przeszłość z przyszłości, w której ludzkość jest zdziesiątkowana, a stawka jego wyścigu z czasem jest

ogromna. Obecnie trwają zdjęcia do czwartego i zarazem ostatniego sezonu serialu, który zostanie

wyemitowany w 2018 r.

Po ukończeniu New York University Suckle rozpoczął karierę w przemyśle rozrywkowym na

Broadwayu w firmie zarządzającej Gatchell & Neufeld. Pracował wtedy przy produkcji musicalu „Aspects

of Love” Andrew Lloyda Webbera, a także wyróżnionych nagrodami Tony Award spektakli „Lettice &

Lovage” oraz „Miasto aniołów”. Następnie przeniósł się do branży muzycznej, dołączając do

odpowiadającej za kontakty z mediami firmy Shore Fire Media. W tym okresie pracował ze zdobywcami

nagród Grammy — Wyntonem Marsalisem i Bruce’em Springsteenem. Natomiast w 1992 r. rozpoczął

pracę w Atlas Entertainment.

ALLAN HEINBERG (pomysł/scenariusz) filmem Wonder Woman debiutuje na dużym ekranie

jako scenarzysta, będąc jednym ze współautorów jego scenariusza.

Wśród projektów telewizyjnych, w których realizację się zaangażował jako scenarzysta i producent,

znalazły się seriale Ich pięcioro, Seks w wielkim mieście, Kochane kłopoty, Życie na fali, Chirurdzy,

Spojrzenia i Skandal. Ostatnio Heinberg pełni funkcję scenarzysty i producenta wykonawczego serialu Blef

z Mireille Enos i Peterem Krausem, produkowanego przez telewizję ABC i Shondaland.

Na zlecenie Marvel Comics stworzył i napisał serię komiksową „Young Avengers” oraz jej

kontynuację „Avengers: The Children's Crusade” we współpracy z współtwórcą/grafikiem, Jimem

Cheungiem. Natomiast dla DC Comics napisał wraz z Geoffem Johnsem serię komiksową „JLA: Crisis of





Conscience” z ilustracjami autorstwa Chrisa Batisty. Ponadto zaczął ponownie pisać komiksy o Wonder

Woman we współpracy z grafikami Terrym i Rachel Dodsonami.

JASON FUCHS (pomysł) jest scenarzystą, aktorem i producentem. Zadebiutował na dużym

ekranie jako scenarzysta, współtworząc scenariusz do przeboju Epoka lodowcowa 4: Wędrówka

kontynentów, który ustanowił nowy rekord jako najbardziej dochodowa animacja na świecie. Fuchs napisał

też scenariusz do wyreżyserowanego przez Joe Wrighta filmu Piotruś. Wyprawa do Nibylandii z 2015 r.

Scenariusz ten został umieszczony na liście Black List.

Jednym z projektów filmowych, nad którymi obecnie pracuje, jest thriller o zjawiskach

paranormalnych Break My Heart 1,000 Times z Bellą Thorne i Dermotem Mulroneyem w rolach głównych.

Fuchs pisze do niego scenariusz, a także zajmie się produkcją.

Filmowiec, który pochodzi z Nowego Jorku, pracował jako aktor od siódmego roku życia. Na

ekranie można go było oglądać w filmach takich jak Flipper z 1996 r., Mafia! z 1998 r., za który został

nominowany do nagrody Young Artist Award, oraz Przemytnik z 2010 r., który był pokazywany na

Festiwalu Filmowym w Sundance. W ostatnim czasie wystąpił w obsypanym Oscarami i Złotymi Globami

musicalu La La Land Damiena Chazelle'a.

Fuchs pojawiał się też gościnnie w wielu serialach. Drugą nominację do nagrody Young Artist

Award otrzymał za gościnny występ w odcinku serialu Prawo i porządek: sekcja specjalna w 2003 r.

Na scenie teatralnej aktor zagrał w wielu musicalach i spektaklach wystawianych zarówno na

Broadwayu, jak i poza nim. Wśród nich warto wymienić sztuki takie jak „Abe Lincoln in Illinois” w Vivian

Beaumont, „Opowieść wigilijna” w Madison Square Garden, „Sea of Tranquility” w Atlantic Theater

Company oraz „Gorilla Man” w P.S. 122. Co więcej, wcielił się w rolę Solomona w wyprzedanej produkcji

„Speech & Debate” Stephena Karama, która zainaugurowała działalność sceny teatralnej Roundabout

Underground w ramach Roundabout Theater Company.

STEPHEN JONES (producent wykonawczy) ostatnio zajmował się produkcją epickiego filmu

akcji w reżyserii Aleksa Proyasa zatytułowanego Bogowie Egiptu, w którym zagrali Gerard Butler

i Geoffrey Rush.





Wcześniej pełnił funkcję producenta wykonawczego filmów 300: Początek imperium oraz

nagradzanego megahitu Grawitacja w reżyserii Alfonsa Cuaróna, z udziałem Sandry Bullock i George’a

Clooneya. Obraz zarobił ponad 700 milionów dolarów w światowym box office i zdobył liczne nagrody

i wyróżnienia. Otrzymał dziesięć nominacji do Oscara, w tym dla najlepszego filmu.

W dorobku producenckim Jonesa znalazły się też projekty filmowe Nie bój się ciemności,

Zapowiedź i Wyspa Nim. Pracował także jako koproducent filmów Nie wszystko złoto, co się świeci,

Superman: Powrót, Dziedzic maski oraz jako koproducent/kierownik produkcji na planie Piotrusia Pana.

Ponadto Jones był kierownikiem produkcji na planie wyreżyserowanych przez George’a Lucasa

przebojów kasowych Gwiezdne wojny: Część II — Atak klonów oraz Gwiezdne wojny: Część III — Zemsta

Sithów. Jako kierownik produkcji Jones zaangażował się w realizację projektów filmowych takich jak

Statek widmo, Scooby-Doo, Czerwona planeta oraz Quigley na Antypodach.

GEOFF JOHNS (producent wykonawczy) to jeden z najbardziej twórczych i najpopularniejszych

współczesnych autorów komiksów. Pełni także funkcje prezesa i dyrektora kreatywnego w DC

Entertainment (DCE).

Jako prezes i dyrektor kreatywny Johns odpowiada za całą działalność twórczą związaną

z wprowadzaniem do wszystkich mediów bogatego portfolio bohaterów z uniwersum DC Entertainment

oraz historii opublikowanych przez legendarne marki, takie jak DC (Batman, Superman, Wonder Woman,

Liga Sprawiedliwości), Vertigo (Sandman, Baśnie) oraz MAD. Od czasu objęcia tego stanowiska Johns,

we współpracy z różnymi pionami Warner Bros., przyczynił się do największych sukcesów

multimedialnych wydawnictwa. Wśród nich warto wymienić przebojowe gry wideo takie jak seria

„Batman: Arkham”, realizację nowych projektów telewizyjnych: DC’s Legends of Tomorrow, Arrow,

Gotham, Supergirl, Flash, iZombie oraz Lucyfer, jak również cieszących się ogromną popularnością

filmów kinowych, takich jak Człowiek ze stali i bijący rekordy popularności Batman v Superman: Świt

sprawiedliwości, przy którym pracował jako producent wykonawczy.

Jako znany na całym świecie i wielokrotnie nagradzany autor Johns napisał jedne z najbardziej

popularnych w branży komiksowej historii o przygodach Supermana, Zielonej Latarni, Flasha, Młodych

Tytanów i Ligi Sprawiedliwości. Ponadto Johns jest autorem powieści graficznych: „Green Lantern: Rage





of the Red Lanterns”, „Green Lantern: Sinestro Corps War”, „Superman: Brainiac”, „Blackest Night” oraz

„Batman: Ziemia Jeden”, które znalazły się na liście bestsellerów New York Timesa.

Poza komiksami Johns tworzył także na potrzeby innych mediów. Napisał scenariusz do

entuzjastycznie przyjętego odcinka Smallville zatytułowanego „Legion”, a także do czwartego sezonu

serialu Robot Chicken. Ostatnio Johns napisał kilka wysoko ocenionych odcinków seriali Arrow i Flash,

takich jak „Muse on Fire” (Arrow), „Dead to Writes” (Arrow) oraz „Going Rogue” (Flash).

Karierę rozpoczął od napisania komiksu „Stars AND S.T.R.I.P.E.” oraz stworzenia postaci Stargirl

dla DC Comics. Został uhonorowany nagrodą Wizard Fan Award dla najlepszego debiutanta w 2002 r.

Otrzymał tytuł scenarzysty roku w latach 2005–2008 oraz scenarzysty roku CBG w latach 2003–2005,

2007 i 2008, a także nagrodę CBG Best Comic Book Series za JSA w latach 2001–2005.

Johns urodził się w Detroit. Studiował sztukę mediów, scenopisarstwo, produkcję filmową i teorię

filmu na Michigan State University. Po przeprowadzce do Los Angeles pracował jako stażysta, a później

jako asystent reżysera Richarda Donnera, który nakręcił filmy takie jak: Superman, Zabójcza broń 4 oraz

Teoria spisku.

JON BERG (producent wykonawczy) pełni funkcję jednego z prezesów ds. produkcji i rozwoju

kreatywnego w Warner Bros. Pictures. Do jego zadań należy zarządzanie i nadzór nad zespołem ds.

rozwoju i budżetem, a ponadto nadzorowanie wszystkich filmów powiązanych z DC Entertainment

wspólnie z dyrektorem kreatywnym DC, Geoffem Johnsem.

Od kiedy dołączył do Warner Bros. w 2008 r., odpowiadał za realizację kilku kluczowych filmów,

w tym serii filmowej o Sherlocku Holmesie, globalnego przeboju kasowego Mroczny Rycerz powstaje,

nagrodzonej Oscarem dla najlepszego filmu produkcji Operacja Argo, a także hitu Batman v Superman:

Świt sprawiedliwości. Berg obecnie sprawuje nadzór nad Ligą Sprawiedliwości, Aquamanem, którego jest

producentem wykonawczym, oraz nad szeregiem innych projektów filmowych powiązanych z DC.

Zanim objął stanowisko w Warner Bros., wyprodukował Elfa i Mów mi Dave. Ponadto pełnił rolę

producenta wykonawczego filmu Wyścig z czasem, realizowanego pod szyldem jego niezależnej spółki

producenckiej Guy Walks Into a Bar.





WESLEY COLLER (producent wykonawczy) prowadzi działalność producencką pod szyldem

Cruel and Unusual Films Incorporated, gdzie współpracuje z Zackiem Snyderem i Deborah Snyder przy

tworzeniu ciekawych i przełomowych projektów filmowych. Obecnie zajmuje się w charakterze

producenta wykonawczego postprodukcją wyczekiwanego filmu o superbohaterach z uniwersum DC —

Liga Sprawiedliwości, którego premierę zaplanowano na listopad tego roku.

W ostatnim czasie Coller wyprodukował przebój kasowy Zacka Snydera Batman v Superman: Świt

sprawiedliwości, który zarobił ponad 870 milionów dolarów w światowym box office. Wcześniej pełnił

rolę koproducenta przy produkcji światowego hitu Zacka Snydera Człowiek ze stali oraz

wyreżyserowanego przez niego filmu Watchmen. Strażnicy — docenionej przez krytyków ekranizacji

popularnego komiksu. Był producentem wykonawczym filmu fantasy Sucker Punch oraz

współproducentem pierwszej animacji Snydera — produkcji Legendy sowiego królestwa: Strażnicy

Ga’Hoole. Pracował także na stanowisku współproducenta przeboju 300 w reżyserii Snydera, który

ustanowił nowy rekord, zarabiając na świecie w premierowy weekend w marcu 2007 r. ponad 450 milionów

dolarów.

Obecnie jest zaangażowany w realizację licznych projektów dla Cruel and Unusual Films, w tym

Army of the Dead oraz The Last Photograph.

Przed rozpoczęciem kariery Coller ukończył w 1999 r. studia na Eastern Michigan University,

uzyskując dyplom Bachelor of Arts na kierunku telekomunikacja i film, a dodatkowo skończył

projektowanie graficzne.

REBECCA STEEL ROVEN (producent wykonawczy) jest wiceprezesem ds. produkcji w Atlas

Entertainment, jednej z najbardziej cenionych wytwórni filmowych w Hollywood. Jako córka Charlesa

Rovena i legendarnej Dawn Steel Roven była częścią rodziny Atlas na długo przed tym, zanim oficjalnie

dołączyła do spółki po ukończeniu Uniwersytetu Chicagowskiego. Była współproducentką pierwszego

filmu zrealizowanego przez Atlas Independent, Revenge for Jolly!, który zwrócił jej uwagę, kiedy

pracowała jeszcze jako asystentka. Jego premiera miała miejsce na Festiwalu Filmowym w Tribece

w kwietniu 2012 r. Ostatnio Roven pełniła funkcję koproducentki filmu Warcraft: Początek opartego na

motywach popularnej serii gier wideo, który zarobił na całym świecie w sumie ponad 433 miliony dolarów.





Rozpoczynała karierę w branży jako asystentka w dziale zdjęć na planie produkcji Nieustraszeni

bracia Grimm w reżyserii Terry’ego Gilliama. Miała wtedy zaledwie 16 lat. Później pracowała na

stanowisku asystentki produkcji podczas realizacji filmów Śmierć na żywo z 2007 r. i Mroczny Rycerz.

Dzięki zaangażowaniu w pierwsze projekty Roven zdobyła ogromne doświadczenie z zakresu produkcji

filmowej zarówno pod kątem technicznym, jak i biznesowym. Otworzyło to przed nią drogę do osiągnięcia

sukcesu w branży.

Roven rozpoczęła karierę w Atlas jako drugi asystent producenta i współzałożyciela wytwórni —

Charlesa Rovena. Wspinała się po kolejnych szczeblach kariery, osiągając obecne stanowisko. W tym

czasie zajmowała się produkcją filmów takich jak Polowanie na czarownice, Mroczny Rycerz powstaje

oraz Człowiek ze stali.

MATTHEW JENSEN (operator) rozpoczął swoją przygodę z filmem, kręcąc entuzjastycznie

przyjmowane przez krytyków, wysokobudżetowe seriale telewizyjne — nominowany do Złotego Globu

serial Uśpiona komórka stacji Showtime, nominowany do nagrody Emmy popularny serial o wampirach

Czysta krew oraz dwukrotnie wyróżniony nagrodą Emmy serial fantasy Gra o tron, oba wyprodukowane

dla kanału HBO. Jego doskonałe wyczucie i wyjątkowa umiejętność kadrowania pomogły ukształtować

wizualną stronę tych przełomowych seriali.

Sukcesom Jensena odnoszonym w telewizji dorównać mogą jedynie jego osiągnięcia w branży

filmowej. W 2012 r. nakręcił kultowy thriller science fiction Kronika, należący do klasyki gatunku.

Inne projekty, w których realizację był zaangażowany, to Fantastyczna Czwórka i nominowany do

nagrody BAFTA Brud z Jamesem McAvoyem w roli głównej. Jensen jest obecnie jednym z najbardziej

wszechstronnych i utalentowanych filmowców w branży. To prawdziwy wizjoner, który potrafi wnieść

emocje i intymną atmosferę do największych produkcji.

Jest członkiem prestiżowego Amerykańskiego Stowarzyszenia Operatorów Filmowych.

ALINE BONETTO (scenograf) jest najbardziej znana ze współpracy z Jean-Pierre’em Jeunetem

na planie filmów Amelia, Bardzo długie zaręczyny i Bazyl. Człowiek z kulą w głowie. Za pracę nad dwoma

pierwszymi produkcjami została wyróżniona Cezarami za najlepszą scenografię oraz nominacjami do

Oscara w tej samej kategorii. Ma na swoim koncie również nagrodę BAFTA za najlepszą scenografię





i nagrodę przyznawaną przez Art Director’s Guild za wybitne osiągnięcia w dziedzinie scenografii za film

Amelia oraz Europejską Nagrodę Filmową za Bardzo długie zaręczyny.

Ostatnio pracowała na planie filmu Piotruś. Wyprawa do Nibylandii w reżyserii Joe Wrighta, a także

została nominowana do Cezara za pracę przy produkcji filmu biograficznego Yves Saint Laurent Jalila

Lesperta oraz Świata według T.S. Spiveta w reżyserii Jeuneta. Była dekoratorką wnętrz na potrzeby

projektów filmowych takich jak Prawdziwe oblicze Charliego Jonathana Demme’a, Madeline w reżyserii

Daisy von Scherler Mayer oraz Miasto zaginionych dzieci i Delicatessen duetu reżyserskiego Marc Caro

i Jean-Pierre Jeunet.

Ponadto Bonetto stworzyła scenografię do ponad 70 reklam dla klientów i produktów takich jak

Chanel No 5, Chanel Coco Mademoiselle, Versace, Etro, L’Oreal, EDF, Ford i Peugeot z reżyserami Joe

Wrightem, Jean-Pierre’em Jeunetem, Mariem Testino i Emirem Kusturicą.

MARTIN WALSH (montażysta) zdobył Oscara oraz nagrodę Eddie Award przyznawaną przez

stowarzyszenie American Cinema Editors za pracę nad przebojową ekranizacją broadwayowskiego

musicalu Chicago z 2002 r. Reżyserem filmu był Rob Marshall, a wystąpili w nim Renée Zellweger,

Catherine Zeta-Jones oraz Richard Gere.

W ostatnim czasie Walsh zrealizował projekty filmowe takie jak Eddie zwany Orłem, Tear Me

Apart, Kopciuszek i Jack Ryan: Teoria chaosu Kennetha Branagha, Gniew tytanów Jonathana Liebsmana

oraz Ra.One.

W 2010 r. pracował na planie dwóch filmów kostiumowych — Książę Persji: Piaski czasu Mike’a

Newella, za którego produkcję odpowiadał Jerry Bruckheimer, oraz Starcie tytanów w reżyserii Louisa

Leterriera. Trzykrotnie podejmował współpracę z reżyserem Iainem Softleyem podczas realizacji filmów

Atramentowe serce z Brendanem Fraserem i Helen Mirren, Hakerzy — debiutu kinowego Angeliny Jolie,

a także filmu biograficznego o Beatlesach, Backbeat. Ponadto Walsh zmontował trzy produkcje dla

reżysera Petera Chelsoma — Potężny i szlachetny, Umrzeć ze śmiechu i Wysłuchaj mej pieśni.

W jego dorobku znalazły się też projekty filmowe takie jak: V jak Vendetta Jamesa McTeigue’a

wyprodukowany przez siostry Wachowskie, Dwie prawdy w reżyserii Juliana Fellowesa, Thunderbirds,

Iris Richarda Eyre’a, Tylko Sinatra, Dziennik Bridget Jones, Mansfield Park, Hilary i Jackie, Witajcie

w krainie Woop Woop, Grób Roseanny oraz Piętno Minnesoty.





LINDY HEMMING (projektantka kostiumów) zdobyła Oscara w 2000 r. za projekty kostiumów

z czasów Gilberta i Sullivana do filmu Topsy-Turvy w reżyserii Mike’a Leigha. Z wyboru Leigha pracowała

z nim także jako projektantka kostiumów przy produkcji filmów Meantime, Nadzy, Życie jest słodkie

i Wysokie aspiracje.

Hemming współpracowała z Christopherem Nolanem na planie światowych hitów Batman —

Początek, Mroczny Rycerz i Mroczny Rycerz powstaje, zdobywając nagrodę przyznawaną przez Costume

Designer Guild za wybitne osiągnięcia, jak również nominacje do nagród BAFTA i Gold Derby Award za

drugi film z trylogii.

Projektantka stworzyła także kostiumy do kilku filmów o przygodach Jamesa Bonda, począwszy

od GoldenEye (1995 r.) w reżyserii Martina Campbella, poprzez Jutro nie umiera nigdy Rogera

Spottiswoode’a, Świat to za mało Michaela Apteda, Śmierć nadejdzie jutro Lee Tamahoriego, poCasino

Royale Campbella. Wcześniej została wyróżniona nominacją do nagrody BAFTA za pracę przy produkcji

przeboju Cztery wesela i pogrzeb w reżyserii Mike’a Newella.

Bogaty dorobek filmowy Hemming obejmuje również projekty takie jak: Starcie tytanów, Furia

Martina Campbella, Lara Croft: Tomb Raider oraz jego kontynuację — Lara Croft Tomb Raider: Kolebka

życia, Harry Potter i Komnata Tajemnic w reżyserii Chrisa Columbusa, Człowiek, który płakał Sally Potter,

Okop z Danielem Craigiem, O mały głos i Weneckie Qui Pro Marka Hermana, Odważny w reżyserii

odtwórcy głównej roli Johnny’ego Deppa, Krew i wino Boba Rafelsona, Umrzeć ze śmiechu i Wysłuchaj

mej pieśni Petera Chelsoma, Kraina wód Stephena Gyllenhaala, Bracia Kray Petera Medaka, Królowa kier

Johna Amiela, Moja piękna pralnia Stephena Frearsa, Wetherby Davida Hare’a, Laughterhouse Richarda

Eyre’a, Komfort i radość Billa Forsytha, Paddington i Paddington 2, który wejdzie do kin w tym roku.

Hemming była nominowana do nagrody BAFTA TV za pracę na planie filmu telewizyjnego

Porterhouse Blue. W ostatnim czasie zaprojektowała kostiumy do włoskiej komedii krótkometrażowej The

Good Italian III: The Magic of Naples z 2017 r. Inne projekty, które zrealizowała na potrzeby telewizji,

obejmują też produkcje długometrażowe takie jak: Running Late, Dancing Queen i All Things Bright and

Beautiful.

Przed rozpoczęciem pracy w branży filmowej Hemming przez 17 lat projektowała kostiumy

teatralne. Współpracowała z Royal Shakespeare Company i National Theatre of Great Britain. Stworzyła





też stroje na potrzeby wielu produkcji wystawianych na londyńskim West Endzie. W 1983 r. Hemming

otrzymała nominację do broadwayowskiej nagrody Tony Award w kategorii najlepszy projektant

kostiumów za spektakl „Wszystko dobre, co się dobrze kończy”.

RUPERT GREGSON-WILLIAMS (kompozytor) urodził się w Anglii, a wykształcenie zdobywał

w St. John’s College Choir School w Cambridge. Ten wielokrotnie nagradzany kompozytor pracuje

w studiach w Londynie i Los Angeles.

To bardzo wszechstronny twórca. Skomponował ścieżki dźwiękowe do wielu filmów, w tym m.in.

nagrodzonego Oscarem Hotelu Ruanda (za który otrzymał nagrodę European Film Award dla najlepszego

kompozytora), animacji Skok przez płot oraz Film o pszczołach Jerry’ego Seinfelda (za drugą z nich został

nominowany do nagrody Annie Award), a także do niezależnej produkcji Love + Hate, za którą wyróżniono

go nagrodą Reims International Composer Award.

Ostatnio Gregson-Williams napisał muzykę do cenionego dramatu wojennego Mela Gibsona

Przełęcz ocalonych z Andrew Garfieldem. Film został po raz pierwszy pokazany szerokiej publiczności

podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Wenecji, a do kin trafił w listopadzie 2016 r.

Kompozytor jest też autorem ścieżki dźwiękowej do światowego przeboju Tarzan: Legenda w reżyserii

Davida Yatesa, w którym w głównych rolach wystąpili Alexander Skarsgård i Margot Robbie. Wśród

najnowszych projektów filmowych Gregsona-Williamsa znalazł się thriller Terminal z udziałem Margot

Robbie. Film reżyseruje Vaughn Stein na podstawie własnego scenariusza.

W telewizji kompozytor odpowiada obecnie za ścieżkę dźwiękową do oryginalnego serialu The

Crown, powstającego na zlecenie platformy Netflix, którego twórcą jest Peter Morgan. Jego premiera

odbyła się w listopadzie 2016 r. Gregson-Williams skomponował także muzykę do wielu innych projektów

telewizyjnych takich jak wyróżniony nagrodą Emmy serial Figurantka produkcji HBO, serial Uwięziony

stacji AMC oraz serial Agatha Raisin kanału Sky Vision. Ma na swoim koncie nominację do nagrody

Emmy w kategorii najlepsza kompozycja muzyczna do miniserialu, filmu lub programu rozrywkowego

(oryginalna dramatyczna ścieżka dźwiękowa) za film telewizyjny Jack i czarodziejska fasola z 2002 r.

Od lat współpracuje z Adamem Sandlerem. W ciągu minionej dekady napisał muzykę do wielu

produkcji z jego udziałem takich jak: Klik: I robisz, co chcesz, Opowieści na dobranoc, Duże dzieci, Żona





na niby, Mocne uderzenie, The Ridiculous 6, The Do-Over, a także Sandy Wexler Stevena Brilla

z Sandlerem i Kevinem Jamesem, który niedawno wszedł na ekrany kin.

Dorobek kompozytora obejmuje ponadto filmy takie jak Zimowa opowieść w reżyserii Akivy

Goldsmana, Heca w zoo z Kevinem Jamesem, Moja dziewczyna wychodzi za mąż z Patrickiem Dempseyem

w roli głównej oraz Marzenia do spełnienia z udziałem Stephena Frya.

Gregson-Williams komponował muzykę rozrywkową i filmową we współpracy m.in. z Benem

Foldsem, Markiem Knopflerem, Hansem Zimmerem, Hadagiem Nahashem, Lebo M, Juniorem Mambazo

i Moyą Brennan.

WIĘCEJNA:MATERIAŁYPROMOCYJNEDOPOBRANIA:https://mediapass.warnerbros.com/ OFICJALNASTRONAWARNERBROS.ENTERTAINMENTPOLSKA:www.wbep.plKANAŁWBYOUTUBE:http://www.youtube.com/user/WarnerBrosPL#p/u FACEBOOK: https://pl-pl.facebook.com/WarnerPolska INSTAGRAM: https://instagram.com/warnerbrospl/ TWITTER:https://twitter.com/warnerbrospl SNAP:@warnerbrospl Informacje dodatkowe: Honorata Pawicka-Jaros PR Manager/ Publicist Warner Bros. Entertainment Polska Sp. z o.o. ul. Bitwy Warszawskiej 1920 r. 7a, 02-366 Warszawa [email protected] tel.: + 48 22 358 26 00, 358 26 23 faks: + 48 22 358 26 01

Documents

PL-Pub - Wonder Woman polski pressbook - WDWMNjak chłopcy. To twarda laska, ale jednocześnie nie są jej obce miłość, przebaczenie i życzliwość wobec drugiego człowieka w