Pismo dedykowane ukochanemu Bhagawanowi - Sathya Saidwoje. Jedna bransoletka nie wydaje dźwięku. Dopiero gdy nosi się dwie bransoletki, można usłyszeć ich dźwięk. Po ślubie

Pismo dedykowane ukochanemu BhagawanowiŚri Sathya Sai Babie

Stowarzyszenie Sathya Sai w Polsce

Kochaj wszystkich, wszystkim służ

„SAI RAM” jest oficjalnym biuletynem Organizacji Sathya Sai w Polsce. Ukazuje się cztery razy w roku jako kwartalnik.

Ze względu na konieczność utrzymania poprawności językowej pisma, a także z powodów technicznych zastrzegamy sobie prawo

dokonywania zmian i skrótów w nadsyłanych tekstach.

Wszelkie listy i artykuły prosimy kierować na adres redakcji: e-mail: [email protected]

Wpłaty na prenumeratę należy dokonywać na konto wydawcy: „Stowarzyszenie Sathya Sai”

ul. Gajowicka 160/7, 53-150 Wrocław Konto Bank BPH I/O Kraków

nr rachunku: 721060 00760000 3300 00223139

Adres sekretariatu Organizacji Sathya Sai w Polsce oraz Stowarzyszenia Sathya Sai:

Stowarzyszenie Sathya Sai ul. Gajowicka 160/7, 53-150 Wrocław

tel. (071) 361-73-31

Oficjalna strona internetowa Organizacji Sathya Sai w Polsce www.sathyasai.org.pl

Cena 1 egz. „Sai Ram” – 8,00 zł (wraz z kosztami wysyłki) Magazyn redagują: Bogusław Posmyk, Jarosław Karwowski

Stała współpraca: Ryszard Basak, Grażyna Botwicz, Maria Quoos, Iwona Piotrowska, Ewa Serwańska

Sai Ram – zima 2006

�

Spis treściOd Redakcji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4Służba dla społeczeństwa jest służbą dla Boga – dyskurs . 5Praktykuj ludzkie wartości – dyskurs . . . . . . . . . 13Zyskaj wieczny pokój i odwieczną prawdę – dyskurs . . . 18Odrzuć egoizm i dąż do samorealizacji – dyskurs . . . . 28Miłość do Boga jest prawdziwą edukacją – dyskurs . . . 37Wypędź sześciu nieprzyjaciół – dyskurs . . . . . . . 45Sutra Wahini – Sathya Sai Baba . . . . . . . . . . . 54Poznawanie umysłu – Sathya Sai Baba . . . . . . . . 59Oświadczenie dotyczące obecnego etapu życia i misji Bhagawana Śri Sathya Sai Baby – Indulal H. Shah . . . . 63Girlanda boskich imion – prof. Kasturi . . . . . . . . 65TANTRA SAI czyli siedmiostopniowa praktyka wielbienia awatara Sai – B. Posmyk . . . . . . . . . . 67Saiśwara – Subba Rao . . . . . . . . . . . . . . . 73Tygrys nie jest owcą – A. Kumar . . . . . . . . . . . 78Gadu gadu – I. Szaniawska, R. Basak . . . . . . . . . 80Sai challenge – wyzwania Sai – M. Quoos . . . . . . . 84Anil Kumar w Polsce!!! . . . . . . . . . . . . . . 87Bal z kotylionem – J. Rynkiewicz . . . . . . . . . . . 89Lekcja miłości i cierpliwości – G. Botwicz . . . . . . . 91Europejska Regionalna Konferencja SSSE – M. Quoos . . 93Zdarzyło się w Prasanthi i Madrasie . . . . . . . . 100Humor Sai . . . . . . . . . . . . . . . . . . 105Z życia małego Satji – komiks . . . . . . . . . . . 106


�

Słowo wstępne

Od RedakcjiGdy piszę te słowa kończy się właśnie 12-dniowa ceremonia

Ati Rudry w Madrasie. Z wieści dochodzących poprzez Internet wynika, że zainteresowanie tą wyjątkową ceremonią ku czci Boga w formie Śiwy, wykonywaną dla pomyślności całego świata, było w tym wielomilionowym mieście ogromne. Czy ten wyjazd Baby zwiastuje nowy etap Jego misji, o czym chyba wszyscy marzymy? Szerzej o Ati Rudrze w Madrasie wraz z wygłoszo-nymi tam dyskursami – w następnym numerze. A już 16 lutego największe święto Śiwy – Mahaśiwaratri. Relacja z tego święta, na którym będę, również we wiosennym Sai Ramie.

Ten zimowy numer niesie spory ładunek wiedzy duchowej, przede wszystkim pochodzącej z licznych dyskursów Baby. Obok tych zeszłorocznych, z bożonarodzeniowym włącznie, dys-kurs z lat 60. zaliczany do Jego 4 najważniejszych dyskursów, w którym Baba zdradza, że jest inkarnacją Śiwy i Śiakti. To nowy cykl przypominający najważniejsze wypowiedzi Baby na temat Jego misji na Ziemi. Kontynuujemy nauki Baby w formie pytań i odpowiedzi, przypominamy fragment kolejnej „Wahini”, przedstawiamy praktyki duchowe opracowane przez Subba Rao, autora m.in. dwóch mantr Sai Gajatri. Tenże Subba Rao opowia-da niezwykłą historię zmaterializowanego obrazka, ukazującego Babę jako wcielenie Śiwy. Według przekazów teozoficznych formami Śiwy (Rudry) w kulturze zachodniej są Jahwe, Zeus i słowiański Światowit. Jak uczy nas Baba, wszystkie formy Boga we wszystkich kulturach są tym samym, jednym, jedynym Bogiem. Miłością. My wszyscy też Nim jesteśmy, tylko trudno nam w to uwierzyć. A wiara góry przenosi. Om Namah Śiwaja.

Boguś Posmyk


�

Dyskurs

Służba dla społeczeństwa jest służbą dla Boga

Dyskurs Bhagawana Śri Sathya Sai Baby wygłoszony 23 listopada 2006 r. z okazji 81 rocznicy urodzin

Kiedy dziecko rodzi się z łona matki, jego szyi nie ozdabiają żadne girlandy. Nie zdobi go ani biżuteria z pereł, ani błyszczące złote ornamenty czy też naszyjnik wysadzany drogocennymi kamieniami, takimi jak szmaragdy i diamenty. Jednakże dziecko przychodzi na świat z girlandą wokół swojej szyi. To Brahma splata w ciężką girlandę konsekwencje wszystkich poprzednich uczynków i w chwili urodzin wkłada ją na szyję dziecka.

Ucieleśnienia miłości, studenci – chłopcy i dziewczęta! Nie sposób opisać, jakie to szczęście być istotą ludzką. Dżan-

tunam nara dżanma durlabham – wśród wszystkich żywych istot urodzenie się człowiekiem jest najrzadszym, wyjątkowym wydarzeniem. Człowiek nie potrafi uświadomić sobie wartości swego człowieczeństwa i daje się omamić przez ulotne i nie-trwałe przedmioty tego świata. Podstawą życia ludzkiego nie jest ten nietrwały, efemeryczny świat. Życie człowieka na ziemi jest syntezą wartości moralnych, etycznych i duchowych. Tak naprawdę, człowiek jest wizerunkiem boskości. Mamajwamso dżiwaloke dżiwabhuta sanathana – odwieczna atma we wszyst-kich istotach jest częścią mojej istoty. Wszyscy jesteście częścią mnie, niczym nie różnicie się ode mnie.


�

Ucieleśnienia miłości!Wasze życie jest przepełnione ambicjami i pragnieniami.

Musicie zapytać siebie, czy dokładacie odpowiednich starań, by osiągnąć spełnienie w życiu. Najpierw zbadajcie swoje serce, by poznać, jakie są wasze myśli i uczucia – czy są one czyste, nieza-chwiane i bezinteresowne, czy też skażone pragnieniami. Prag-nienia są jak bagaż, który jest wielkim obciążeniem w podróży życia. Mniej bagażu i więcej komfortu czyni podróż przyjemną. Dlatego stopniowo redukujcie swoje pragnienia. Mając mniej ba-gażu, będziecie bardziej spokojni. Tymczasem dzisiejszy człowiek zwiększa swój bagaż pragnień, zamiast go zmniejszać.

Zebrało się tu tysiące ludzi. Głów jest wiele, lecz uczucie jest jedno. Ekatma sarwa bhutantaratma – wszystkie istoty zamiesz-kuje jedna atma. Z powodu przywiązania do ciała narażacie się na zbyt wiele kłopotów.

Dzisiaj jesteś samotny. Gdy skończysz studia i zdobędziesz dobrą pracę, będziesz chciał założyć rodzinę. Wtedy będzie was dwoje. Jedna bransoletka nie wydaje dźwięku. Dopiero gdy nosi się dwie bransoletki, można usłyszeć ich dźwięk. Po ślubie zwró-cicie się w kierunku dóbr materialnych. Będziecie mieli dzieci i rodzina będzie się powiększać. Jak przy takim „postępie” za-chować spokój? Wszystkie doczesne przywiązania są wynikiem waszego błędnego myślenia. One nie są rzeczywiste. Gdy wasze myśli i uczucia będą niewłaściwe, nie unikniecie cierpienia. Powinniście zaangażować się w służbę społeczeństwu, zamiast wikłać się w doczesne sprawy. Gdy obierzecie ścieżkę służby, wasze problemy będą stopniowo się zmniejszać.

Kochaj wszystkich, wszystkim służ. Nie uważajcie nikogo za kogoś obcego. Rozwijajcie w sobie poczucie, że oni i wy jesteście jednym. Cała ludzkość jest jednym. To, co widzisz na tym świecie, jest tylko reakcją, odbiciem i echem rzeczywistości, która jest jednią. Gdy tylko zrozumiesz tę prawdę, zagości w tobie pokój, a twój umysł będzie stabilny i skoncentrowany na nauce i pracy. Dlatego przede wszystkim służ społeczeństwu.

Co to jest społeczeństwo? To twoje własne odbicie, więc nie odsuwaj się od niego, lecz służ społeczeństwu. Po co Bóg dał


�

ci ręce? Nie po to, byś bazgrał po papierze. Ręce powinny być całkowicie zajęte służeniem Bogu. Praca jest oddawaniem czci. Obowiązek jest Bogiem. Wypełniaj swoje obowiązki.

Ucieleśnienia miłości! Jesteście teraz młodzi, wasze ręce i nogi są zdrowe i silne.

Najpierw jest ciało, potem zmysły. Ponad zmysłami jest umysł, a jeszcze wyżej jest intelekt. Najwyżej jest atma. Kiedy zrozu-miesz i będziesz kontemplował atmę, uwolnisz się od cierpienia i niewoli. To wypaczenia umysłu są przyczyną cierpień i znie-wolenia.

Pewnego razu, matka tego ciała Iśwaramma poszła do studni, by nabrać wody. Nagle poczuła zawrót głowy i usłysza-ła wewnętrzny głos: „Wstępuję w twoje ciało”. Sparaliżował ją strach. Nie miała pojęcia, co wstąpiło w jej ciało, czy był to duch, dusza, czy anioł. Posłyszała ponownie głos: „Wstępuję w twoje ciało dla dobra ludzkości”.

Iśwaramma nie jest imieniem nadanym matce tego ciała po jej narodzinach. To imię dał jej Kondama Radżu, dziadek tego ciała. Był szlachetną duszą i uświadomił sobie moją boskość, gdy byłem jeszcze dzieckiem. Zdając sobie sprawę z tego, że jego córka jest matką Iśwary, zmienił jej imię na Iśwaramma (matka Boga). Iśwaramma nie była zwykłą kobietą. Była osobą bardzo uduchowioną, kochaną i podziwianą przez wszystkich. Gdzie-kolwiek poszła, wszyscy pozdrawiali ją z wielką miłością.

Karanam Subbamma była kobietą wielce cnotliwą. Cieszyła się we wsi wielkim szacunkiem. Z czasem nastąpiła w niej wielka przemiana. Przygotowywała jedzenie dla wszystkich wielbicieli, którzy przybywali na mój darśan. Cokolwiek czyniła, czyniła to dla dobra Swamiego.

W tamtych czasach nie spędzałem w domu zbyt wiele czasu. Błąkałem się po sąsiednich wzgórzach i dolinach. Subbamma wiele razy przygotowywała dla mnie posiłki, umieszczała w pu-dełku na żywność i szła mnie szukać. Jej miłość do Swamiego była wielka. W dwaparajudze Krisznę urodziła Dewaki, lecz Jasioda miała to wielkie szczęście, że nazwano ją matką Kriszny. Podobnie wielkie szczęście miała w tej epoce Subbamma.


�

Pewnego razu Karanam Subbamma odprawiała rytuał Sat-hyanarajana wrata [wrata – sanskr. przysięga, przyrzeczenie, składane jest w celu uzyskania boskiego błogosławieństwa lub spełnienia prośby]. Zaprosiła Iśwarammę do udziału w cere-monii. Ponieważ urodziłem się po spożyciu przez Iśwarammę prasadam (uświęcony poczęstunek) poświęcony w rytuale dla Sathyanarajany, otrzymałem imię Sathyanarajana. Już od moich urodzin ludzie nie uważali mnie za zwykłego człowieka; zawsze uważali mnie za istotę transcedentalną, obdarzoną wielkimi boskimi mocami.

Gdy byłem dzieckiem, wszystkie dzieci z wioski często gro-madziły się wokół mnie. Pytałem wtedy każde z nich, co chcia-łoby mieć. Wszyscy czegoś pragnęli, ołówka, pióra, słodyczy czy miętówki. O cokolwiek prosiły – wyjmowałem to ze swej pustej torby. Nie miałem przy sobie ani grosza. Dzieci po otrzymaniu przedmiotów, o które prosiły, dziwiły się, w jaki sposób mogłem dać im te wszystkie rzeczy. Nie było możliwe, by dała je moja matka, gdyż także nie miała pieniędzy.

Pewnego dnia zostawiłem swą torbę i chłopcy ją przeszukali. Chcieli upewnić się, czy w torbie czegoś nie schowano. Okazało się, że w torbie nie ma nawet szpilki. Wtedy uświadomili so-bie, że wszystkie te przedmioty pochodzą z nieznanego źródła i oniemieli ze zdumienia. W ten sposób od dzieciństwa stale otaczali mnie chłopcy. Stopniowo moje imię stało się znane. To wywoływało zazdrość u niektórych ludzi. Pomimo ludzkiej zazdrości moje imię i sława dotarły do wszystkich zakątków świata. Ludzie z wielu krajów, reprezentujący różne wyznania, zaczęli tłumnie przybywać do Prasanthi Nilayam i tutaj zaczęli obchodzić swoje święta. Teraz zbliża się grudzień i święta Bożego Narodzenia. Chrześcijanie ze wszystkich stron świata zbiorą się tu i będą obchodzić to święto. Muzułmanie również przybyli do Prasanthi Nilayam i modlili się o moje pozwolenie, by mogli odprawiać tu swoje święta. Wyznawcy różnych religii przyjeż-dżali tu celebrować swoje święta, gdyż zawsze wam mówiłem: „Wszyscy są jednym”.


�

Religii jest wiele, lecz cel jest jeden. Ubrań jest wiele, lecz przędza jest jedna. Klejnotów jest wiele, lecz złoto jest jedno. Podobnie, jest wiele stworzeń, lecz zamieszkująca je atma

jest ta sama. Niemniej, są pewni ludzie, którzy stwarzają po-działy. Gdy imię i sława Swamiego rozprzestrzeniły się, zazdrość opanowała wielu ludzi i zaczęli siać wrogą propagandę.

Ostatnio w Londynie odbyło się spotkanie, na którym naczel-ny marszałek lotnictwa Suri odżegnał się od całej tej fałszywej propagandy. Stwierdził, że krytykujący Sathya Sai Babę powinni najpierw do niego pojechać, przyjrzeć się i osobiście doświadczyć prawdy, a dopiero potem pisać komentarze. Następnie poprosił, by nie słuchać wszelkiego rodzaju plotek i nie rozpoczynać roz-mów na ich temat. Co osiągniesz słuchając innych? Ci, którzy rozpuszczają plotki, niczego sami nie widzieli ani nie doświad-czyli. Rozsiewają jednak fałszywą propagandę, która dotarła do wielu krajów, również do Indii. Nie ustaliwszy faktów, niektóre indyjskie gazety również opublikowały te kłamliwe artykuły, naśladując zagraniczną prasę.

W rzeczywistości ci krytykanci sami nie wierzą w to, co mówią. Więc dlaczego mieliby wierzyć w to, co mówią inni? Ich jedyną intencją jest zniesławianie Swamiego za pomocą niegodziwych sposobów. Lecz nikt nie jest w stanie zniesławić Swamiego.

Nie tylko teraz, lecz po wszystkie czasy, nikt nie jest w stanie zbrukać imienia Swamiego. Każdy, wcześniej czy później, musi poddać się miłości Swamiego (głośne oklaski). Imię Swamiego jest wieczne i niezmienne. Mówić można, co się chce. Język nie ma kości i może być wyginany w dowolny sposób. Kamienie ci-skane są tylko na te drzewa, które uginają się od owoców. Tak jak drzewo, które rodzi owoce, wszyscy szlachetni ludzie prze-chodzą ciężkie próby i trudności. Lecz gdy ktoś mocno trzyma się prawdy, nic go nie poruszy. Ludzie walczący z prawdą nigdy nie zwyciężą. Dlatego też trzymaj się mocno prawdy, cokolwiek by się działo. Ten, kto stoi po stronie prawdy, na pewno zwycięży. Nigdy więc nie porzucaj prawdy.


10

Kto jest Bogiem? Prawda jest Bogiem. Prawda jest niewzru-szona.

Satjannasti paro dharma – nie ma większej dharmy niż trwa-nie w prawdzie. To dharma prowadzi człowieka do wewnętrznego spokoju. Bez spokoju człowiek nie może żyć. Święty Tjagaradża powiedział: „Nie można osiągnąć szczęścia bez spokoju”. Kiedy osiągniesz spokój, doświadczysz miłości i błogości.

Prawda jest źródłem błogości. Z prawdy wywodzi się rów-nież niekrzywdzenie. Człowiek pełen miłości nawet nie pomyśli o przemocy. Satja (prawda), dharma (prawość), śanti (pokój), prema (miłość) i ahimsa (niekrzywdzenie) są jak pięć energii życia. Są to koronne cechy istoty ludzkiej. Dopiero gdy te war-tości będą kultywowane, w kraju zapanuje spokój. Gdzie nie spojrzeć, ludzie mają nieograniczone pragnienia i to na każdym polu. Nawet w czytaniu książek nie znają miary. Czytanie wielu książek jest zwykłą stratą czasu. Twoja wiedza książkowa może ci pomóc jedynie w zarabianiu na życie. Kultura indyjska kła-dzie nacisk na moralność, etykę i duchowość, lecz współcześni autorzy ignorują te trzy zasady. Dlatego nie ma prawdziwego postępu, mimo szeroko rozpowszechnionego akademickiego nauczania.

Człowieku! Nie bądź dumny ze swojej edukacji, Jeśli swego pozdrowienia nie kierujesz do Boga, Jeśli nie myślisz o Nim z oddaniem, To cała twoja edukacja jest bezużyteczna.Dlatego człowiek powinien rozwijać w sobie miłość do Boga.

Jeśli będziesz kochać Boga, będziesz miał wszystko. Bez miłości do Boga wszystko będzie niczym. Miłość do Boga jest jak główny przełącznik. Jeśli jest wyłączony, to żadne inne przełączniki nie funkcjonują i nie ma światła. Jeśli jest włączony, światło otrzymamy naciskając dowolny przycisk.

Człowieczeństwo to najważniejsza cecha istoty ludzkiej. Matka Iśwaramma była w pełni nią obdarzona. Wszystkie myśli skupiała na Swamim. W Brindawanie trwały wtedy letnie kur-sy. Iśwaramma jadła śniadanie i piła kawę, a potem żuła betel. Nagle trzykrotnie zawołała „Swami, Swami, Swami!”.


11

Odpowiedziałem: „Już idę”. Przyszedłem natychmiast, a ona wydała ostatnie tchnienie. Miała łatwą śmierć i wcale nie cier-piała. Ciało posiada wartość tak długo, jak długo jest w nim życie. Gdy życie je opuści, stanie się podobne do kłody drewna. Ciało Iśwarammy zostało zgodnie z moimi instrukcjami zabrane do Puttaparthi i tam odprawiono ostatnie rytuały.

Wielu uważało, że ja też powinienem się tam udać, lecz tego nie zrobiłem. Nie jestem przywiązany do ciała. Takie przy-wiązanie to wielkie zniewolenie. Jeśli oddasz ciało Bogu, twoje krnąbrne zmysły stracą nad tobą władzę i staniesz się wolny od wszelkich więzów. Będą w twoim życiu wzloty i upadki, lecz jeśli oddasz się Bogu, nic cię nie poruszy.

Studiuj, co tylko chciałbyś studiować. Zdobądź dobre imię w społeczeństwie. Twoi rodzice mają w związku z tobą wielkie oczekiwania. Powinieneś zadowolić ich aspiracje. bhawa, pitru dewo bhawa, aczarja dewo bhawa, atithi dewo bhawa – szanuj matkę jak Boga, szanuj ojca jak Boga, szanuj nauczyciela jak Boga, szanuj gościa jak Boga. Jeśli sprawisz, że matka, ojciec, na-uczyciel i gość będą szczęśliwi, wtedy Bóg i ciebie uszczęśliwi.

Cała wasza nauka jest nieprzydatna, jeśli nie nauczyliście się kochać Boga. Wszyscy jesteście młodzi. Powinniście przykła-dać się do studiów i zyskać dobre imię w społeczeństwie. Tego właśnie od was oczekuję. Nie chcę, abyście zdobywali jedynie wysokie kwalifikacje akademickie. Na świecie jest wielu dobrze wykształconych ludzi, lecz co dobrego uczynili oni dla świata? Powinniście ciężko pracować i dawać szczęście innym. Wasze życie będzie spełnione dopiero wtedy, gdy uszczęśliwicie spo-łeczeństwo. Kalam [prezydent Indii] jest dobrze wykształcony i oddany służbie dla społeczeństwa. Poświęcajcie wszelką służbę społeczeństwu. Tylko to uczyni Swamiego szczęśliwym.

Wczoraj Ram Setty powiedział, że nie chce wracać do Amery-ki. Chce spędzić resztę życia służąc tutaj Swamiemu. Syn Rama Setty jest równie szlachetny jak jego ojciec. Jest także lekarzem. Powiedział ojcu, że chciałby obrać drogę swego życia zgodnie z jego życzeniem. Ten stadion budowany jest dzięki hojności Rama Setty, jego żony, syna i córki. Ram sprzedał swoje dobra


12

i całą sumę przeznaczył na jego budowę. Jest on człowiekiem zdolnym do wielkich poświęceń. Na budowę stadionu ofiarował 40 krorów [400 milionów] rupii.

Jak wielu wzniosłoby się na wyżyny takiego poświęcenia? W dzisiejszych czasach, gdy ludzie odprawiają nawet żebraka

bez datku, ta rodzina tak się poświęciła. Ram ma syna i córkę. Bez względu na to ofiarował wielką sumę. Zarówno syn jak i córka nie są zainteresowani przyjemnościami korzystania z doczesnych dóbr, a jedynym ich celem jest posłuszeństwo Swamiemu.

Spokój i szczęście mają swoje źródło jedynie w duchowości – i w niczym innym. Możesz studiować, założyć rodzinę, mieć dzieci i wieść szczęśliwe życie. Nie ma w tym nic złego. Jednak nigdy nie zapominaj o Bogu. Pamiętając o Nim możesz podążać każdą ścieżką. To jest moje błogosławieństwo dla was. Rozsła-wiajcie boskie imię Swamiego w każdym zakątku świata. To doprowadzi do przejawienia się boskości w każdym człowieku. Wtedy wasze życie będzie uświęcone.

Doczesne przyjemności nie są przyjemnościami w dosłow-nym znaczeniu tego wyrażenia. Dzisiaj możesz doznawać przy-jemności, jutro – trudności. Możesz być szczęśliwy, gdy urodzi ci się syn, lecz ogarnięty żalem, jeśli przytrafi mu się coś złego i umrze. Jednego dnia się śmiejesz, drugiego płaczesz. Tylko cienka granica dzieli szczęście od cierpienia. Wszystko w ludz-kim życiu jest przemijające i chwilowe. Ma kuru dhana dżana jauwana garwam, harathi nimeszath kalah sarwam – nie pysznij się swoim bogactwem, potomstwem czy młodością; fala czasu może to wszystko zmieść w jednej chwili.

Studenci!Obyście żyli długo i wiedli szczęśliwe życie. Służcie spo-

łeczeństwu. Traktujcie służbę na rzecz społeczeństwa jako służenie Bogu. Taka służba zapewni wam spokój.

tłum. Iwona Owczarek red. Izabela Szaniawska

© Sri Sathya Sai Books & Publications Trust, Prasanthi Nilayam


1�

Dyskurs

Praktykuj ludzkie wartościDyskurs wygłoszony 22 listopada 2006 w przeddzień urodzin, podczas 25. dorocznej konwokacji Uniwersytetu Sathya Sai.

Współczesny człowiek odczuwa dumę, bo opanował wiele gałęzi wiedzy i przestudiował wiele tekstów. Ale nawet nie pró-buje zrozumieć, czym jest istota edukacji.

W dzisiejszych czasach nauczanie ogranicza się jedynie do fizycznych i doczesnych zagadnień, a moralne, etyczne i ducho-we aspekty są pomijane. Rodzice czynią poważne wysiłki, by zapewnić dzieciom wykształcenie¸ ale nikt nie stara się zrozu-mieć, jakie jest prawdziwe znaczenie edukacji. Ludzie myślą że ci, którzy są elokwentni i przeczytali mnóstwo książek, mają wysokie wykształcenie. Ale prawda jest taka, że świadczy to jedynie o znajomości alfabetu. Znajomość alfabetu to nie edu-kacja. Poza znajomością liter konieczne jest poznanie znaczenia słów i zdań przez nie tworzonych.

Poznawszy tę prawdę, król Krisznadewaraja zwołał wielkie zgromadzenie i zadał pytanie zebranym poetom i uczonym. Obecnych było ośmiu sławnych dworskich poetów zwanych aśta diggajami: Allasani Peddana, Nandi Thimmana, Madajagari Mallana, Dhurjati, Ajalaraju Ramabhadrudu, Pingali Surana, Ramarajabhushanudu, and Tenali Ramakriszna. Krisznadewa-raja chciał wiedzieć, który z nich jest najlepszy i kazał im ułożyć wyrażenie składające się z pięciu sylab, z których każde ma to samo znaczenie w pięciu językach. „Kto rozwiąże to zadanie do jutra rano zostanie sowicie wynagrodzony.”, zapowiedział.

Tenali Ramakrishna miał daleko do domu i zdecydował się spędzić noc u szwagra. Gdy ten przygotował mu wygodne łóżko, Ramakriszna nie chciał położyć się do snu. Powiedział, „Muszę rozmyślać do jutra nad odpowiedzią na pytanie króla. W takim łóżku zaraz zasnę. Przygotuj mi posłanie w oborze.”


1�

O pierwszej w nocy jedna z krów urodziła cielaka. Rama-kriszna krzyknął, by poinformować o tym szwagra. Szwagier chciał wiedzieć, jaka krowa się ocieliła. Nadawał krowom różne imiona, jak Lakszmi, Saraswati, Radha itd. Zapytał Rama-krisznę, „Ye aw ra bawa” (Och szwagrze, co to za krowa). Gdy Ramakriszna to usłyszał, radość jego nie miała granic, gdyż znalazł odpowiedź na pytanie króla. Bez przerwy powtarzał to zdanie. Jego szwagier pomyślał, że Ramakriszna zachowuje się tak dziwnie ze względu na brak snu. Rano Ramakriszna poszedł na królewski dwór i przekonał się, że nikt nie odpowie-dział na pytanie króla. Wszyscy twierdzili, że nie istnieje takie zdanie. „Ye aw ra ba wa. Oto odpowiedź”, powiedział. Wszyscy byli zaintrygowani. Wtedy on wyjaśnił: „Ye” w języku marati, „aw” w hindi, „ra” w telugu, „ba” w kannada i „wa” w języku tamilskim mają to samo znaczenie „przyjdź”. Pięć języków obecnych jest w tym zdaniu. W ten sposób powinno się poznać znaczenie każdej litery. Dziś ludzie czytają wiele książek nie znając prawdziwego znaczenia słów. Ale w starożytności ludzie znali znaczenie każdej litery.

Zadowolony z odpowiedzi Krisznadewaraja pokazał Rama-krisznie szkatułę złotych monet i diamentów. Ramakriszna był szczęśliwy z powodu tego daru, ale zaczął się martwić, jak zabezpieczyć ten skarb. Poprosił o dwóch strażników, którzy by strzegli szkatuły w drodze do domu. W ich towarzystwie bezpiecznie tam dotarł, ale znów zaczął się martwić o skarb, bo nie miał sejfu. Przyszła jego żona i zobaczyła szkatułę. W tym samym czasie Ramakriszna zauważył dwóch złodziei, którzy podążali za nim i schowali się na podwórzu. Powiedział żonie, że wrzuci skarb do studni, dla bezpieczeństwa. Mówił głośno, żeby złodzieje usłyszeli, po czym wrzucił do studni paczkę kamieni. Przez całą noc złodzieje wyciągali wodę ze studni spodziewając się znaleźć złoto i szlachetne kamienie. Wszystkie ich wysiłki okazały się daremne. Zrezygnowali o świcie. Ramakriszna był szczęśliwy, że uratował skarb przed zakusami złodziei, którzy dodatkowo podlali jego ogród.

Kto poznał znaczenie każdej litery, każdego słowa i każdego zdania jest prawdziwym poetą. Ramakriszna był takim wielkim poetą.


1�

Kawim purana manushasitaram anoranijamsamanusmaredja, Sarwasja dhataramachintjarupam aditjawarnam tamasa parastat. Ten kto kontempluje wszechwiedzącą, wieczną Istotę, najsubtelniejszą, podtrzymującą wszystko i władającą wszystkim, której postać przekracza ludzkie pojęcie, jak słońce rozświetlającą ciemności ignorancji, ten zaprawdę jednoczy się z najwyższym Bogiem.Dzisiaj ludzie próbują poznać znaczenie zdań bez znajomości

liter i słów je tworzących. Nawet nauczyciele przekazują tylko doczesne znaczenie sentencji, nie wnikając w ich moralny, etycz-ny i duchowy sens. A to oni właśnie powinni rozpowszechniać moralne, etyczne i duchowe zasady. Na tym polega prawdziwa edukacja. Gdy dziś zapytasz studentów, co robią, odpowiadają : „kupujemy edukację”. To nie jest wcale edukacja. Musimy poznać znaczenie każdej litery, każdego słowa, każdego zdania i działać zgodnie z przekazywaną przez nie prawdą.

Pomimo tej doczesnej wiedzy każdego czeka kres, który jest nieunikniony. Powinno się zdobywać taką wiedzę, która zapewnia nieśmiertelność. To wiedza oparta o pięć wartości ludzkich: prawdę, prawość, pokój, miłość i niekrzywdzenie. Pierwsza z nich, prawda, jest nieśmiertelna. Jest tylko jedna prawda, nie dwie. Prawość (dharma) jest wieczna. Pokój jest źródłem błogostanu. Miłość – każdy, od dziecka do umierają-cego starca, jest wypełniony miłością. Ale miłość nie umiera. Ostatnie, ale nie najmniej ważne, jest niekrzywdzenie. Budda mówił: Ahimso paramo dharma (niekrzywdzenie jest najwyższą dharmą). Znajomość i praktykowanie tych pięciu wartości to prawdziwa edukacja.

Mów prawdę, podążaj ścieżką prawości i doświadczaj poko-ju. Dziel się miłością ze wszystkimi i nikogo nie krzywdź. Oto esencja edukacji. Te pięć głównych ludzkich wartości powinno się propagować na świecie. One są wieczne i nieśmiertelne. Dziś gonimy za tym, co przemija, ignorując to, co nieśmiertelne.

Prezydent Indii powiedział wiele ważnych rzeczy. Możecie osiągnąć wyżyny, jeśli zdobytą wiedzę wprowadzicie w praktykę.


1�

Każda ludzka istota wyposażona jest w pięć ludzkich wartości. Jeśli je zrealizujemy, staniemy się Bogiem.

Wedy głoszą: Tat Twam Asi (Ty jesteś Tym). Ta głęboka myśl wedyjska zawiera esencję wszelkiej wiedzy. Dlatego te warto-ści powinny być wpajane już od dzieciństwa. Jeśli oprzecie się na prawdzie, możecie w życiu osiągnąć wszystko. Daiwam manusha rupena (Bóg obecny jest w ludzkiej postaci). Bóg nie jest oddzielony od człowieka. Wszyscy są ucieleśnieniem Boga. Ta sama atma obecna jest we wszystkich, lecz posiada wiele nazw. Rozwijajcie zaufanie w swoje siły i stawcie czoła wszelkim przeciwnościom. Każdego traktujcie jako odbicie siebie samego. Bóg jest ponad wszelkimi atrybutami i czynami.

Rozwijaj ducha wyrzeczenia. Na karmana na prajaya dha-nena thyagenaike amrutatthwamanasu (Nieśmiertelności nie osiągnie się poprzez działanie, potomstwo czy bogactwo, a tylko przez wyrzeczenie).

Powinniście przygotować się do wyrzeczeń. Miejcie pewność, że jesteście Bogiem i Bóg nie jest od nas odrębny. Gdzie nie spoj-rzycie, tam jest Bóg. Nie ma niczego poza Bogiem. Imiona i formy są różne, lecz ta sama atma obecna jest we wszystkich.

Wszystko, czego człowiek doświadcza, jest rezultatem jego czynów.

Jest już późno. Nie chcę męczyć was długim przemówie-niem. Wystarczy, żebyście te pięć wartości wcielali w praktykę w codziennym życiu, bo tylko przez praktykę możecie je poznać, nie przez czytanie lub pisanie o nich. Wiedza niepraktykowana nie jest wiedzą.

Wprowadźcie w życie choć jedną lub dwie zasady z tych, których się uczycie. Dopiero wtedy wasze życie się spełni, zdo-będziecie zasługi, czyli pójdziecie właściwą drogą.

Usłyszeliście wiele nauk ode Mnie i prezydenta Kalama. Jakaż jednak korzyść z tego słuchania, jeśli nie wprowadzicie tych słów w życie? To wasze szczęście, że macie możliwość wysłuchania takich świętych mów. Uczyńcie z tego najlepszy użytek i osiągnijcie cel życia.


1�

Pan Kriszna stwierdził w Bhagawadgicie: Mamaiwamsho dźiwaloke dźiwabhuta sanathana (Wieczna atma we wszystkich istotach jest częścią mojego bytu). Jesteście iskrami Boga, a nie zwykłymi śmiertelnikami. Nie jesteście odrębni ode mnie. Będąc aspektem mojej Boskości powinniście postępować zgodnie z tym. Nie marnujcie czasu na niepotrzebne plotki. Te pięć wartości pochodzi od Boga.

Gdzie nie spojrzycie, wszędzie widać jedność. Wy i Ja je-steśmy jednym. Wielu ludzi pyta mnie o to, kim naprawdę je-stem. Odpowiadam im, „Ja i wy jesteśmy jednym. Nie jesteście ode mnie odrębni.” Traktujcie wszystkich jak braci i siostry i wzmacniajcie więzy miłości między wami. Powinniście wszy-scy się zjednoczyć. Nie dopuszczajcie takich uczuć, jak gniew, nienawiść i zawiść. To one tworzą różnice. Praktykujcie pięć wartości ludzkich, które zapewnią harmonię i jedność na świecie. Rozwijajmy te cechy, które zbliżą was do ludzi, a nie te, które oddalają od innych. Zostawcie Bogu ciężar odpowiedzialności za wszystko. Oto moje dzisiejsze przesłanie.

Tłum. Bogusław Posmyk [Źródło: www.sathyasai.org]

© Sri Sathya Sai Books & Publications Trust, Prasanthi Nilayam


1�

Dyskurs

Zyskaj wieczny pokój i odwieczną prawdę

Dyskurs Bhagawana Śri Sathya Sai Baby wygłoszony w Prasanthi Nilayam 25 grudnia 2006 r. z okazji świąt Bożego Narodzenia

Czy napuszona osoba z nieczystym umysłem może zrozumieć prawdziwą jaźń? Jedynie czysty umysł może pojąć prawdziwe źródło jaźni. Niczego więcej nie da się o tym powiedzieć.

Wszystko zawarte jest w czystej świadomości. Oto bukiet kwiatów. Pozornie wygląda jak jeden kwiat. Ale składa się z wie-lu kwiatów. Podobnie, wydaje się, że świat jest jedną całością, lecz składa się on z wielu oddzielnych jednostek, posiadających różne imiona i formy. Wszystkie te jednostki są zebrane razem jak kwiaty w bukiecie. Pańczabhuty (pięć żywiołów) są najważ-niejszą cechą tego świata. Świat jest skupiskiem odrębnych jednostek, ale wszystkie są jednym. Nie ma niczego takiego, że ja jestem Dewą (Bogiem), a ty dźiwą (oddzielną osobą). Ty i ja jesteśmy jednym. Nie rozumiejąc tego, postrzegasz jedność jako różnorodność.

Ucieleśnienia miłości Miłość jest jedna. To samo uczucie miłości przenika każdego

człowieka. Niemniej jednak, w zależności od stanu umysłu, po-zycji i przeznaczenia różnych ludzi, przyjmuje ona różne formy. Dziecko jest nazywane niemowlęciem. Kiedy dorasta, nazywa się dziewczynką. Później, kiedy wyjdzie za mąż i zamieszka w domu męża, jest synową, a po urodzeniu dzieci nazywana jest matką. Po jakimś czasie staje się babcią.


1�

Czyż to nie oczywiste, że kobieta, choć określana tyloma nazwami, jest tylko jedna? Podobnie, wszyscy ludzie na świecie należą tylko do jednego rodzaju. Jezus Chrystus napominał: „Wszyscy są jednym, traktuj każdego jednakowo”. Powinniśmy kochać wszystkich, każdego brać pod swoją opiekę. Taka też jest moja droga. Jednak niektórzy ludzie mogą się z tym nie zgadzać. Wynika to z braku dojrzałości i jest odbiciem ich wnętrza.

Bóg przyjmuje różne formy, zgodnie z odczuciami wielbicieli. Na przykład, kiedy ktoś nazywa mnie thatha (dziadek), takim się mu wydaję. Niektórzy ludzie nazywają mnie ojcem, więc przejawiam się im jako ojciec. Jeszcze inni zwracają się do mnie jako do Swamiego i dla nich będę Swamim. Bóg objawi się wiel-bicielom w takim imieniu i formie, jakie kontemplują.

W tym wieku kali nawet ktoś dobry wydaje się zły. Ta sama osoba kocha jednych, a nienawidzi innych. Do jednych czuje wrogość, a przyjaźń do innych. Te uczucia przyjaźni lub wro-gości nie są czymś nabytym z zewnątrz. Pochodzą z jej włas-nego serca. Kiedy uważacie kogoś za swojego wroga, ten ktoś staje się wrogiem. I odwrotnie, gdy uważacie kogoś za swojego przyjaciela – staje się on przyjacielem. Przypuśćmy, że spotkasz dziewczynę i nazwiesz ją studentką. Za jakiś czas, gdy ją poślu-bisz, nazwiesz żoną. Twoja żona dzisiaj i studentka wcześniej to ta sama osoba. Czyż nie?

Człowiek zawiera wiele związków, których podstawą są imiona i formy. To umysł jest odpowiedzialny za tyle zmian na świecie. Człowiek w swej istocie jest bez wad. Wszystkich ludzi wypełnia miłość. Prawdą jest, że czasami ludzie ujawniają takie wady, jak gniew, nienawiść, zazdrość, chęć imponowania, itd. Ale Boga one nie dotykają.

Bóg jest ponad gunami (cechami), ludzie natomiast nie. Guny mogą być pozytywne lub negatywne, ale dobro i zło jest tylko w człowieku, nie w Bogu.

Często spotykamy ludzi z natury gniewnych, którzy oka-zują czasami intensywną miłość. W wieku kali żyje wiele osób o tak paradoksalnym zachowaniu. Kiedy jesteście świadkami takich zmian, myślicie, że powoduje je Bóg. Nie, Bóg jest tylko


20

świadkiem. Nie jest za nie odpowiedzialny. Bóg jest jak mleko, które, gdy zostanie dodane do naparu, stanie się kawą. To sa-mo mleko może stać się również słodkim budyniem. Wszystkie zmiany zachodzące w ludziach są spowodowane tylko przez ich własne guny.

Człowiek zwany Pawłem na początku okazywał wrogość Je-zusowi Chrystusowi. Później stał się Jego gorącym wielbicielem. Ludzki charakter jest bardzo zmienny. Pewien wielbiciel z Afryki był mi oddany już od dzieciństwa. Kochał mnie mocno od począt-ku. Poradziłem mu, gdy był jeszcze młody, aby wrócił do swego kraju i urzeczywistnił swoje powołanie. Zgodnie z życzeniem Swamiego wrócił do ojczyzny, ale w jego oddaniu nie nastąpiła zmiana. Stale modlił się do mnie, wołając „Baba! Baba!”

Kilka lat temu, kiedy wyruszyłem na objazd Afryki wschod-niej, wielu Afrykanów przychodziło do mnie po darśan (widzenie świętej osoby). Każdy z nich modlił się: „Swami, proszę, bądź z nami przez jakiś czas”. Wśród nich było kilkaset dzieci, które nie mogły oderwać ode mnie oczu.

W tym czasie prezydentem Ugandy był pan Idi Amin. Był on oficerem wojskowym. W tym czasie był młody i bardzo energiczny, wysoki i zwalisty. Miał wiele żon. Bardzo lubił Swamiego i chciał mieć darśan i rano i wieczorem. Przy tym wielkoludzie wydawa-łem się bardzo mały, niczym jeleń przy boku wielbłąda.

Ludzie dziwili się jego miłości i oddaniu Swamiemu. Był dobrze wykształcony i znany ze swojej surowej natury. Płakał, gdy udawałem się w podróż powrotną. Powiedział mi: „Swami, od chwili swoich narodzin nigdy nie płakałem. Dzisiaj jestem bardzo smutny i mam poczucie rozdzielenia, ponieważ Swami nas opuszcza”. Przykrył twarz chusteczką tak, aby inni nie wi-dzieli jego uczuć. Jego ręce były bardzo silne. Trzymał w nich mocno moje dłonie, wyrażając podziękowania za wizytę. Złożył mi też pokłon. Trzymał moje stopy tak mocno, że później miałem trudności z wejściem po drabinie do samolotu. Przed odlotem poprosił: „Swami, z pewnością niebawem przyjadę, aby otrzymać twój darśan. W przeciwnym razie, proszę, odwiedź znów nasz kraj. Nie mogę znieść rozłąki z tobą”. W tym czasie sytuacja w Ugandzie była taka, że nie mógł opuścić swego kraju.


21

Podczas mojego pobytu w Ugandzie pragnął ugościć mnie obiadem u siebie w domu. Dlatego osobiście poszedł do dr. Patela, aby dowiedzieć się, jakie powinien z tej okazji poczy-nić przygotowania. Zebrał informacje dotyczące obiadu, jakie powinno być menu, kto powinien być zaproszony itd. Zamówił też nowe sprzęty i naczynia do gotowania różnych dań, a dla gości – nowe kubki. W końcu, kiedy przybyłem do jego pałacu na obiad, wszystkie jego żony stanęły w szeregu i witały mnie z czcią. Przedstawiał mi je, jedną po drugiej. Zatrzymałem się w stolicy Ugandy, Kampali. Ostatniego dnia przypadało ważne święto dla wielbicieli Sai: Guru Purnima. Obiecałem wrócić do Bombaju przed tą datą. Ale Afrykanie nie pozwolili mi na to. Padli do mych stóp i modlili się ze łzami w oczach: „Bhagawanie, prosimy, bądź z nami w ten święty dzień”. W odpowiedzi na ich modlitwy spędziłem z nimi to święto. Zapragnęli zrobić sobie ze mną zdjęcie. Powiedziałem im, że mogą się cicho pomodlić w swoich sercach o to, aby ich prośba została spełniona. Ku ich radości, każdy znalazł fotografię ze Swamim stojącym obok niego. Oddanie Afrykańczyków jest nie do opisania. Nawet teraz czuję się bardzo szczęśliwy, kiedy myślę o ich oddaniu.

Celem mojej następnej wizyty była Tanzania. Tam również każdy, kto przyszedł na mój darszan, był bardzo szczęśliwy. Panie i panowie gromadnie przybywali w swoich tradycyjnych ubiorach, aby mnie powitać. Widząc mnie tańczyli w ekstazie. W dniu wyjazdu wszyscy stanęli tuż przed samolotem i prosili: „Swami, nie odjeżdżaj. Musisz zostać tutaj”. Czy mogłem speł-nić tę prośbę? Musiałem ich opuścić. Piloci i obsługa lotniska zwrócili się do nich: „Nie zatrzymujcie samolotu. Tak nie wolno”. Wtedy oddalili się. Obserwowałem to wszystko z okna. W koń-cu, kiedy samolot wystartował, wielu z nich prawie mdlało ze smutku. Tę scenę miałem przed oczami aż do Bombaju.

Podczas tamtej podróży odwiedziłem trzy kraje: Kenię, Ugan-dę i Tanzanię, które sąsiadują ze sobą. Byłem bardzo szczęśliwy i czułem się głęboko poruszony oddaniem ich mieszkańców. W drodze powrotnej samolot był wypełniony podarunkami wielbicieli z Afryki. Co to były za dary? Wszelkiego rodzaju, np. zastawy stołowe i serwisy do herbaty w złotym kolorze. Ko-


22

rzystamy z nich, gdy gościmy wysokich dygnitarzy, takich jak premierzy lub gubernatorzy.

Wielu wielbicieli z innych krajów kocha Swamiego. Ich miłość do Swamiego jest niezrównana. Wielbiciele z Afryki Wschodniej bardzo cieszyli się z mojej wizyty.

Przyrzekłem sobie wtedy, że nie będę już wyjeżdżał za grani-cę. Od tego czasu nigdy nie odwiedziłem żadnego obcego kraju. Ale moja wizyta w Afryce miała swój powód. Dr Patel modlił się do mnie z głębi swego serca, abym złożył tam wizytę: „Swami, twoja wizyta nie jest wyłącznie dla nas. W tych stronach jest wie-le dzikich zwierząt. Zechciej łaskawie obdarować je bogactwem swojego darśanu i pobłogosław je również”. Kiedy tam przyby-łem, zamówił kilka małych samolotów na podróż przez te dzikie siedliska. Samoloty były tak małe, że w każdym mogły siedzieć tylko dwie osoby, mając niewiele przestrzeni wokół siebie.

Siedząc w tych samolotach zobaczyliśmy wiele malowni-czych i pięknych miejsc. Jezioro Wiktoria rozciąga się na ol-brzymim obszarze. Przelot nad nim zajął nam półtorej godziny. W tym jeziorze żyją liczne, ogromne krokodyle. Mając zbyt mało przestrzeni w jeziorze, rzucały się na siebie. Pływaliśmy po je-ziorze łodzią. Krokodyle patrzyły na nas mając szeroko otwarte paszcze. Rzucaliśmy im jabłka. Co zaskakujące, nie zjadły tych jabłek, dopóki nie zakończyliśmy naszego rejsu. Trzymały jabłka w paszczach i przyglądały się nam. W jeziorze żyły też hipopo-tamy. Kilka z nich karmiło swoje małe. Widok dzikich zwierząt w ich naturalnym środowisku był urzekający. Piękna sceneria była świętem dla naszych oczu. Zwierzęta też mają pragnienia, tak jak ludzie. Ich miłość ku nam była niezrównana. Po jakimś czasie, osiągnąwszy brzeg jeziora, mogliśmy zobaczyć duże poruszające się stada słoni o ogromnych, podobnych do wa-chlarzy uszach. Wjechaliśmy samochodem w sam środek stada. Na mój widok podniosły w czci swoje trąby i złożyły mi pokłon. Tak szlachetnych cech, jakie mają te dzikie zwierzęta, trudno znaleźć nawet u ludzi. Nie ma w nich wcale uczucia nienawiści! Wszystkie te zwierzęta żyją szczęśliwie razem. Zazwyczaj słoń boi się lwa. Lecz w tamtych lasach lwy i słonie żyły w zgodzie.


2�

Podeszliśmy do małej górki, na której przebywało dziesięć lwów. Słonie przebywały w ich obecności bez cienia strachu. Podeszliśmy blisko i zrobiliśmy zdjęcia. Ludzie byli niespokojni i bali się, ale żadne dzikie zwierzę nie okazywało na nasz widok obawy. Kilka lwów leżało. Nasz łazik przejechał obok ich ogonów, ale one nie okazały niepokoju. Przeciwnie, przyciągnęły ogony do pysków i całowały je. Byłem naprawdę poruszony ich miłością i sympatią. Nie chciałem opuścić tego miejsca.

Tak intensywnych uczuć miłości nie można dzisiaj znaleźć nawet wśród ludzi. Ludzie nienawidzą jeden drugiego. Nawet matka i dziecko nienawidzą siebie nawzajem. Mąż i żona też się nienawidzą. Ale my nie mogliśmy znaleźć u tych dzikich zwierzętach ani śladu nienawiści. Byłem świadkiem intensyw-nych i wyjątkowych uczuć miłości i tolerancji u tych dzikich zwierząt.

Nadszedł jednak czas, aby opuścić to cudowne miejsce i lu-dzi. Cierpienie, jakie w związku z naszym wyjazdem przeżywali ludzie, a szczególnie wielbiciele mieszkający w tych krajach, jest nie do opisania. Ja również czułem smutek opuszczając tych kochających wielbicieli.

Nasz samolot dotarł do Bombaju bardzo późno. Śri K.M. Munszi czekał na nasze przybycie. Wiecie, kim był Munszi? Był przewodniczącym Bharatija Widja Bhawan. Cierpiał na paraliż prawej strony ciała i ust. Po otrzymaniu mojego darśanu, gdy wysiadałem z samolotu, mógł podnieść swoją rękę. Z wielką radością wzniósł okrzyk: „Bhagawan Śri Sathya Sai Babadźi ki dżej!”. Ludzie wokół byli zaskoczeni tym, że Munszi podniósł rękę i przemówił.

Prosto z lotniska Munszi zabrał mnie do Bharatija Widja Bhawan. Miała się tam odbyć Światowa Konferencja Organiza-cji Sathya Sai. Zebrała się wielka liczba uczestników. Munszi przemówił do zebranych bez jakichkolwiek trudności. Oświad-czył: „Niewidzialny Pan stoi przed nami i mówi do nas”. Wyraził prośbę, abym pozostał w jego domu przez trzy dni. Zgodziłem się i zamieszkałem w jego domu. Dla niego te trzy dni minęły jak trzy sekundy. Był bardzo szczęśliwy.


2�

Po powrocie próbowałem opisać ludziom intensywną miłość i oddanie ludzi z Afryki oraz żyjących tam dzikich zwierząt. Je-żeli zwierzęta mogły przeżywać tak intensywną miłość, dlaczego ludzie tego nie potrafią? Zwierzęta nie posiadają pradźniany (boskiej mądrości), widźniany (rozróżniającego intelektu) i sudź-niany (wyższego poziomu świadomości). A ludzie, którzy są ob-darzeni wszystkimi tymi szlachetnymi przymiotami i przeczytali wiele tekstów, są pozbawieni nawet odrobiny miłości. Ludzie! Pragnę, abyście się wzajemnie miłowali. „Kochaj wszystkich! Wszystkim służ!” To jest moje przykazanie dla was. Jeżeli jest w was miłość, osiągniecie wszystko. Miłość jest wszystkim. „Miłość jest życiem, życie jest miłością”.

Życie jest związane z miłością, nie z nienawiścią. Dzisiaj, gdziekolwiek spojrzycie, wszędzie nienawiść, nienawiść, niena-wiść! To niedobry znak. Narodziliście się ludźmi i nie powinni-ście przejawiać zwierzęcych cech pozbywając się cech ludzkich. Czasami zwierzęta wydają się lepsze niż ludzie. Wydaje się, że posiadły ludzkie cechy. Dzisiaj zwierzęta przekształcają się w ludzi, a ludzie degenerują się do poziomu zwierząt. Tak nie powinno być. Ludzie mają wieść życie ludzi, wzmacniać w sobie cechy ludzkie.

Człowiek, który przemawiał przed chwilą, jest Afrykaninem. Zaangażował się w propagowanie wartości ludzkich. Świat jest pełen takich ludzi. Ale osoby przepełnione wartościami ludzkimi należą do rzadkości. W istocie, niektórzy ludzie nawet nie wie-dzą, jak mówić w sposób uprzejmy. Jeżeli zapytasz z miłością: „Skąd pan pochodzi?”, uzyskasz lakoniczną odpowiedź: „Po-chodzę skądś-tam”. Cokolwiek powiedzą, będzie to niegrzeczne i szorstkie. To niesłuszne. Człowiek powinien mówić słodko i miękko. Słowa muszą być nasycone miłością. Dopiero wtedy doświadczysz spokoju. Kiedy twoje zachowanie i mowa są złe, jak możesz oczekiwać, że pokój zapanuje w twoim sercu? Pokój nie znajduje się w świecie zewnętrznym. On jest w twoim włas-nym sercu. Na zewnątrz są tylko armaty, nie pokój [ang. pieces – armaty, peace – pokój].


2�

Mówisz „chcę pokoju”. Zachowuj się dobrze i uprzejmie. Wtedy będzie od ciebie płynął spokój. Skąd czerpać prawdę? Czy z tekstu, który czytasz? Nie! Prawda jest w tobie. Prawda, prawość, pokój, miłość i niestosowanie przemocy są wrodzo-nymi cechami człowieka. Miłość jest prawdziwą formą Boga! Możemy doświadczyć bożej miłości tylko wtedy, gdy miłość jest też w nas. Miłość i pokój są najbardziej istotnymi przymiotami człowieka. Milioner może zbudować wiele rezydencji, kupić wiele samochodów i mieć różne wygody. Ale gdy go spotykasz, mówi, że brak mu spokoju. Jakiż pożytek z tego bogactwa i wygód, jeżeli wewnątrz brak spokoju?

Obecnie w całym kraju jest boom na posiadłości. Ile ziemi człowiek potrzebuje? Tylko sześć stóp! [ok. 1,8 m]. Nic więcej!

Pewnego razu bogaty właściciel ziemski poszukiwał ziemi. Chciał dokupić dodatkowy areał. Dowiedziawszy się o jego wy-siłkach przyszedł do niego pewien człowiek i poradził mu: „Panie, mógłbyś się udać w Himalaje, gdzie jest wiele ziemi dostępnej za darmo”. Ten człowiek udał się w Himalaje i skontaktował się z królem tego regionu. Król mu powiedział: „Obiecuję dać ci całą ziemię, którą przejdziesz na własnych nogach, od świtu do zachodu słońca”. Właściciel ziemski był bardzo szczęśliwy.

Następnego ranka pełen entuzjazmu wyruszył w drogę. Zaczął biec, chciwie pragnąc zdobyć jak najwięcej ziemi. Biegł nieprzerwanie od rana do wieczora. Zbliżał się zachód słońca. Był bardzo zmęczony i słaby. Jednak z powodu swojej chciwo-ści nie zaprzestał biegu. I kiedy był w odległości sześciu stóp od swego celu, zemdlał i upadł. Król przyszedł do tego miejsca, zobaczył jego stan i skomentował: „Niestety! Ten człowiek po-trzebuje teraz tylko sześciu stóp ziemi!” Istotnie, każdy człowiek potrzebuje tylko tyle ziemi!

Król Aleksander zdobył wiele krajów i w końcu postawił swoją stopę w Bharacie (Indie). Gdy tylko przeprawił się przez rzekę, doznał ataku serca. Lekarze, którzy go badali, stwierdzili, że zbliża się jego koniec i żadne leki już nie pomogą. Król Aleksan-der zaczął się żalić: „Jestem królem tak ogromnego królestwa. Zdobyłem wiele złota. Mam u swego boku wielką armię. I nie ma nikogo, kto może uratować mnie od szponów śmierci!?”


2�

Natychmiast zwołał swoich ministrów i powiedział im: „Mini-strowie! Po mojej śmierci zabierzcie moje martwe ciało do kraju mych narodzin. Owińcie je w białą tkaninę i trzymając moje ręce w górze obnoście je w procesji po każdej ulicy”. Zgodnie z życzeniem króla noszono jego ciało po ulicach.

Ludzie byli zaskoczeni dziwną pozycją ciała, więc pytali: „Dlaczego ciało króla, które nam ukazujecie, ma uniesione ręce?”.

Ministrowie odpowiadali: „Aleksander Wielki, który posiadł wielkie bogactwa, opuścił ten świat z pustymi rękami. Ostatnim życzeniem króla było, aby ludzie poznali ten fakt. Dlatego jego ciało nosimy w ten sposób”.

Nie tylko Aleksander, ale każdy człowiek musi ostatecznie odejść z tego świata z pustymi rękami. Człowiek może zdobyć ogromne królestwo, może mieć wielką armię, wielu przyjaciół i krewnych, ale nikt nie będzie towarzyszył mu podczas jego ostatniej podróży.

Niektórzy królowie i wielkie dusze rozpowszechniali wów-czas tę prawdę i napominali ludzi, aby odrzucili przywiązanie do ciała. Niestety, nie czytacie historii o tych wielkich ludziach. To, czego uczycie się to nie historia, lecz histeria. Nikt nie czyta historii. Czym jest historia w rzeczywistym sensie? Życie Pana jest Historią! [ang.: His story is History!]

Dzisiaj człowiek zdobywa wyższe wykształcenie. Uczy się nauki i techniki. Ale dzisiejsza technologia jest zwykłą „trikno-logią”. To, co czytacie, nie może pozostać w waszych mózgach. Tylko to, co rzeczywiście praktykowaliście w życiu, trwa długo. Wystarczy, gdy wprowadzicie w życie przynajmniej jeden aspekt tego, co przeczytaliście. To pomoże wam na wiele sposobów.

Ucieleśnienia miłości! Drodzy studenci! Możecie zdobyć dowolne wykształcenie, ale nie zapominajcie

o wartościach ludzkich. Prawda, prawość, pokój, miłość i nie-stosowanie przemocy są pięcioma wartościami, kultywowanymi przez człowieka. Nauczcie się tych wartości i praktykujcie je. Wtedy wasze życie potoczy się gładko. To pragnę wam dzisiaj


2�

zakomunikować. Prawda jest odwieczna. Tylko wtedy, kiedy po-dążycie za odwieczną prawdą, wasze imię pozostanie na zawsze w kronice historii. Odwieczna prawda obdarzy was wiecznym pokojem. Jeżeli ulegniecie takim wadom, jak gniew, zazdrość, zawiść i arogancja, będziecie wieść nieszczęśliwe, niespokojne, burzliwe życie.

tłum. Ryszard Basak red. Izabela Szaniawska

[Źródło: www.sathyasai.org] © Sri Sathya Sai Books & Publications Trust, Prasanthi Nilayam


2�

Dyskurs

Odrzuć egoizm i dąż do samorealizacji

Dyskurs Bhagawana Śri Sathya Sai Baby wygłoszony 27 września 2006 r. z okazji święta Daśary

Świat fizyczny widziany gołym okiem jest postrzegany jako prawdziwy. Ale to jest tylko złudzenie. Jedyną rzeczywistością jest Bóg. Ludzie, którzy nie potrafią zrozumieć tej prawdy, tracą czas.

Ucieleśnienia miłości!Jest tylko jeden Bóg, teraz i zawsze. Nie rozumiejąc tej

prawdy marnujecie swój cenny czas myśląc, że wszystko, co widzicie w otaczającym świecie, jest prawdziwe. Nie! Nic z tego nie jest rzeczywiste. Prawda jest wieczna, istnieje poza czasem – przeszłością, teraźniejszością i przyszłością. Jest nią Bóg.

Niemądrze jest myśleć, że ten zmienny świat jest rzeczywi-sty. Dzisiaj jesteście studentami. Jutro będziecie urzędnikami, a potem staniecie się emerytowanymi urzędnikami. Zatem, co jest prawdziwe? Czy jest to życie studenta? A może urzędnika lub emerytowanego urzędnika?

Chłopiec i dziewczyna pragną się pobrać. Zanim wezmą ślub, kto jest mężem, a kto żoną? Gdy się pobiorą, będą mężem i żoną. Ale jak długo będzie trwać ten związek? On jest tylko tymczasowy.

Tak więc, wszystko, co widzicie w otaczającym was świecie, wraz ze związkami między ludźmi, jest tylko tymczasowe. Nigdy nie będzie rzeczywiste i trwałe. Ale boskość jest tym, co jest – wczoraj, dzisiaj i jutro. Boskość jest zawsze!


2�

Nie pokładając wiary w prawdziwym i wiecznym Bogu, daliście się zwieść przez myśl, że to, co widzicie, jest prawdą. Starajcie się więc rozpoznać odwieczną prawdę. Gdy poznacie prawdę, będziecie mogli rozpoznać wszystko inne. Wszystko jest przemijające. Cały wszechświat podlega zmianom – jest tym-czasowy i nierzeczywisty. Dzisiejsza góra może jutro zmniejszyć się do wielkości pagórka. Dzisiejszy strumyczek może jutro przekształcić się w potężną rzekę.

Krainę Bharatu tak oto pięknie opisano: „Wyniosłe góry, wielkie rzeki oraz ogromne, rozłożyste drzewa czynią ją prze-pięknym krajem.”

Dzisiaj ludzie pokładają wiarę w efemerycznym i nierealnym świecie, zapominając o Bogu, który jest ucieleśnieniem prawdy. To podstawowa przyczyna ludzkich zmartwień i problemów. Mó-wicie, że napotykacie trudności. Skąd one przyszły? Trudności są rezultatem minionych czynów i myśli.

Wszystko na tym świecie jest podatne na zmiany, choć wy-daje się niezmienne. Ale jedynie Bóg jest niezmienny. Dlatego umieśćmy tego niezmiennego i odwiecznego Boga na ołtarzu naszych świętych serc. Ofiarujmy Mu swoją miłość i dzięki temu doświadczajmy błogości. To główny obowiązek człowieka. Ale jak wygląda ludzkie życie? Czy chodzi w nim o jedzenie, picie, spanie i na końcu umieranie? Czyż takie życie można nazwać świętym?

Człowiek rodzi się czysty i święty. Z czasem stopniowo traci swoją czystość. To niewłaściwe. Człowiek zawsze musi utrzy-mywać czystość. Weźmy Mnie. Urodziłem się, rosłem, byłem chłopcem, młodzieńcem i starcem. Ale dziecinna prostota i czy-stość były we mnie zawsze. Jestem jak dziecko. W miarę upływu lat pojawiają się zmiany w ciele. Wszystkie dotyczą poziomu fizycznego. Wskutek złudzenia jesteśmy podatni na działanie ariszadwargów (sześciu nieprzyjaciół, którymi są pragnienia, gniew, chciwość, złudzenie, pycha i zazdrość). To dlatego nie potrafimy pojąć atmy .

Jest powiedziane: Dźantunam nara dżanma durlabham – ze wszystkich istot żywych ludzkie narodziny są najrzadsze. Otrzy-


�0

mawszy te ludzkie narodziny musicie dążyć do samorealizacji. Nie marnujcie energii na doczesne gonitwy.

Człowiek, który zrozumiał swoją duszę, jest osobą w pełni wyzwoloną. Taki ktoś stale medytuje o atmie. Z drugiej strony, osoba zajęta pogonią za materialnymi uciechami skupia się wyłącznie na pańczabhutach (pięciu żywiołach, tj. ziemi, wodzie, ogniu, powietrzu i przestrzeni), pańczakoszach (pięciu powło-kach duszy) i pańczendrijach (pięciu zmysłach).

Kto zrozumie, że ciało jest ulotne, a umysł podobny do sza-lonej małpy, rozwinie wgląd w wewnętrzną jaźń. Ciało jest jak bańka na wodzie. Ludzie wiedzą o tym, lecz mimo to pokładają wiarę w ciało. Człowiek przywiązany do ciała musi doświadczać smutków i problemów oraz grzechów i zasług.

Ciało składa się z pięciu żywiołów i zginie prędzej czy później. Ale mieszkaniec ciała nie rodzi się ani nie umiera. Mieszkaniec nie jest do niczego przywiązany Jest wiecznym świadkiem. Dehi, czyli mieszkaniec ciała (deha) jest wieczny. Określany

jest jako atma. Ciało rozpoznajemy za pomocą imion. Na przy-kład, imię „Anil Kumar” jest identyfikowane z określoną posta-cią. Podobnie, imię „Sathya Sai Baba” reprezentuje to fizyczne ciało. Bez imion nie można zidentyfikować ciał.

Człowiek przywdziewa ciało, które jest efemeryczne. Wszyst-ko, co widzimy w otaczającym nas świecie, jest wytworem nasze-go własnego umysłu. To, czego nie możemy zobaczyć fizycznymi oczami, jest prawdą. Tą prawdą jest atma. Dlatego, kiedy ktoś pyta: „kim jesteś?”, powinniście odpowiedzieć: „jestem atmą”, a nie imieniem ciała.

Imię twojego ciała zostało nadane przez rodziców. Wszyscy nazywają cię tym imieniem. Ale to nie imię jest ważne. Zarówno imię jak i forma są tymczasowe i nierzeczywiste. Póki żyjesz, są istotne. Gdy odchodzisz z tego świata, nie mają już żadnego znaczenia.

Oto przykład. Milioner ma wiele pieniędzy, otoczony jest bo-gactwem. Zbliża się jego koniec. Bardzo cierpi. Wszyscy otacza-


�1

jący go krewni są niespokojni i płaczą. I w takiej chwili, spływa na niego mądrość. Przypomina sobie werset Adi Śankary:

Punarapi dźananam punarapi maranam, Punarapi dźanani dźathare sajanam.„O Panie! Zostałem schwytany w cykl narodzin i śmierci. Wciąż od nowa doświadczam cierpienia związanego z pobytem w łonie matki.”Zrozumiał, że wszyscy krewni i przyjaciele będą się nim

opiekować tak długo, jak długo będzie żył. Bardzo się zmartwił i zaczął zawodzić: „Moi drodzy! Wszystko, co zarobiłem w swoim życiu, zostanie oddane wam. Nawet pałacowe budynki i wielkie rezydencje, które zbudowałem, będą wam oddane. Moje depozyty bankowe też. Jednak wy nie troszczycie się o mnie, lecz jedynie o swoją własną przyszłość”.

To prawda. Dopóki ludzie żyją na tym świecie, martwią się tylko o bogactwo, o swoją własność. Nie myślą o tym, jakie będzie ich życie po śmierci. Póki siła życiowa przebywa w ciele, ludzie błędnie myślą, że: „to jest moje ciało, mój umysł, itd.”

Siedzicie w tej sali. Gdy wstaniecie i przejdziecie dwa kroki, nie wiadomo, co wam się zdarzy. Gdy odchodzicie z tego świa-ta, do kogo możecie się odnieść? Kto jest waszym przyjacielem i krewnym? Nie ma żadnych związków! Dlatego nie powinniście nadawać ciału zbyt wielkiego znaczenia.

Oczyszczajcie ciało przez podejmowanie dobrych uczynków. Ponieważ ludzie nawiązują wiele różnych związków z zewnętrz-nym światem, przyjmują też różnego typu zanieczyszczenia. Do-piero wtedy, gdy te skażenia zostaną usunięte, człowiek będzie mógł utrzymać dobre, do pewnego stopnia, zdrowie.

Dla przykładu, kilka dni temu były deszcze. Z powodu desz-czów, woda była brudna. Niektórzy napili się tej zanieczyszczonej wody, zachorowali i cierpieli z tego powodu. W dzisiejszych cza-sach żywność, którą jemy, woda, którą pijemy, a nawet powietrze, którym oddychamy, są zanieczyszczone. Tym szerzącym się skażeniom musicie zapobiegać, przynajmniej w pewnej mierze, przez podejmowanie świętych działań. Dlatego zaleca się dzie-


�2

więć form oddania Panu. Są nimi: sadhana (ćwiczenia duchowe), śrawanam (słuchanie), kirtanam (śpiew), Wisznusmaranam (medytowanie o Bogu), padasewanam (służenie Jego lotosowym stopom), wandanam (pozdrawianie), arczanam (oddawanie czci), dasjam (służenie), sneham (przyjaźń) i atmaniwedanam (poddanie się Bogu).

Człowiek musi wykonywać którąś z tych sadhan, aby za-pobiegać skażeniom. Ludzie nie są podtrzymywani tylko dzięki dźiwatwie (siłom życia). Są połączeni z dajwatwą (boskością). Każdy człowiek, każda żywa istota, jest ucieleśnieniem boskości! Nawet owady i bakterie!

Jaką sadhanę powinien podjąć człowiek? Sadhana to nie ćwiczenie fizyczne. Jest to dociekanie prawdy na poziomie umysłu i intelektu. Czym jest prawda? Czy jest ona ciałem, umysłem albo intelektem? Nie. Umysł to szalona małpa. Jest niestały. Jeżeli podążasz za zmiennym umysłem, nie osiągniesz swojego przeznaczenia. Pewnego dnia umysł musi zostać odrzu-cony. Jednak odżywianie i rekreacja są konieczne, aby chronić ciało. Zwłaszcza żywność musi być czysta i sattwiczna. Jeżeli tak postępujesz i wiedziesz święte życie, czy potrzebna jest ci inna sadhana?

Bez względu na rodzaj działań, jakie podejmujecie, musicie stale medytować z mantrą „Soham”, która z każdym wdechem i wydechem przypomina o waszej wrodzonej boskości. Zostało to wyjaśnione w mahawakji (wielkim aforyzmie wedyjskim): Aham brahmasmi – „Jestem Brahmanem.” Od przebudzenia aż do zaśnięcia musicie stale przypominać sobie, że naprawdę jesteście Brahmanem, a nie tylko człowiekiem zbudowanym z pięciu żywiołów.

Musicie uwierzyć w to, że Bóg jest waszą matką, ojcem i wszystkim innym i że On sam jest waszym wsparciem i schro-nieniem. Zatem, kto dał wam matkę? Czyż nie Bóg? Wszystko na tym świecie jest bożą łaską. Jeżeli zapomnicie o Bogu i sku-piając myśli na czymś innym, stracicie w życiu wszystko. Jeżeli stale medytujecie o Bogu, doczesne myśli was opuszczą. Dlatego z miłością rozwijajcie pobożne myśli. Prema mudita manase


��

kaho Rama Rama Ram – śpiewaj słodkie imię Ramy z sercem pełnym miłości. Miłość jest Bogiem. Bóg jest miłością.

Pozbawieni miłości, nie mają ani matki, ani ojca, ani brata, ani żony. Wszystko jest zalane miłością. To tylko dla swojej wygody, dla przyjemności i dla własnych samolubnych celów rozwijamy doczesne związki. Odrzućcie egoizm i dążcie do samorealizacji. Musicie pytać siebie: „Kim jestem? Ciałem, umysłem, intelektem, czittą (świadomością), czy ahamkarą (ego)?”. Nie jesteście żadnym z nich. Jesteście sobą. „Ja jestem ja.” Rozpoznajcie tę prawdę.

Wszyscy uczycie się i zdobywacie stopnie naukowe takie jak BA, BCom, MBA. Ilu ludzi posiada takie stopnie? Jaką służbę czynią oni dla społeczeństwa? Wszyscy są zainteresowani włas-ną karierą i zarabianiem pieniędzy. Wcale nie pomagają innym. Cała doczesna edukacja nastawiona jest na egoistyczne życie. Prawdziwy cel edukacji jest inny.

Musicie odpłacić się bezinteresowną służbą. Wasze dzia-łania musi być uświęcone. Tylko osoba, która tak czyni, może nazwać się joginem. Nie jest nim człowiek, który wciąż siedzi pod drzewem i medytuje, zamykając oczy. Prawdziwa ofiara to rezygnacja z pragnień. Człowiek musi rozszerzyć swoje serce, nie powinien być ograniczony. Jeżeli ludzie ciasno myślą, całe ich życie jest ciasne. Szerzcie tolerancję z wielkim sercem. Nie chodzi o fizyczne serce. Gdy ono jest za duże, to potrzebuje ope-racji. Rozwijajcie miłość. Dopiero wypełnieni miłością możecie nazywać się prawdziwymi ludźmi.

Drodzy studenci! Myślicie, że dyskursy Swamiego są bardzo proste. Ale za-

warta jest w nich cała istota Wed. W słowach Swamiego można znaleźć sens wszystkich śastr (duchowych tekstów).

Czy macie być dumni ze swojej edukacji? Bez względu na stopnie naukowe, człowiek musi zawsze kierować się skromnoś-cią i posłuszeństwem. Edukacja połączona ze skromnością to nasza dewiza. Człowiek nie powinien mieć pragnień. Dopiero wtedy może nazywać się człowiekiem.


��

Nadmierne pragnienia są niebezpieczne. Nie ulegajcie im. Są stratą czasu. Stracony czas to stracone życie! Czas jest Bogiem, nie traćcie więc czasu. Nawet odrobina czasu, którym rozporządzacie, musi być wykorzystana na kontemplację mantry Soham (jestem Bogiem). Dopiero wtedy wasze ludzkie narodziny zostaną uświęcone.

Jeżeli tracicie czas na czytanie gazet, to wszystko, co osiąg-niecie, będzie bezużyteczne. Obecnie gazety zdegenerowały się do poziomu szkodników. Znajdziecie w nich wszystko to, co niepotrzebne. W codziennych gazetach są ogłoszenia z nieprzy-zwoitymi zdjęciami. Wstydźcie się ich! Nie przeglądajmy takich gazet! Nie czytajmy ich.

Musimy uzmysłowić sobie Boga, który jest poza imieniem i formą. Imię Boga jest słodsze niż słodycz banana i daktyla. Dlaczego obchodzi się wszystkie święta? Każde święto ma na celu przypominanie nam o Bogu. We wszystkich religiach ludzie obchodzą święta.

Wszystkie religie uczą tylko dobrych rzeczy. Zrozum tę prawdę, postępuj uważnie z właściwym zrozumieniem. Jeżeli posiadasz rozróżniający umysł, czy powiesz, że jakaś religia jest zła? Słuchaj, o odważny synu Bharatu!Każda religia głosi tylko dobro. Religia sama w sobie nie jest

zła. Dlatego szanujcie wyznawców wszystkich religii. Zła opinia o jakiejś religii to wypaczenie umysłu. Gdy osiągniecie zdolność rozróżniania, zrozumiecie, że wszystkie religie prowadzą do tego samego Boga.

Drodzy studenci! Proszę, nie traćcie czasu. Uświęcajcie każdą minutę swojego

życia i dzięki temu doświadczajcie szczęścia. W rzeczywistości jesteście wcieleniami błogości. Zawsze bądźcie szczęśliwi i pełni błogości. Nie błagajcie o niepotrzebne życzenia i nie odczuwaj-cie przygnębienia, kiedy się nie spełniają. Szczęście jest unią z Bogiem. Zawsze bądźcie szczęśliwi i uśmiechnięci. Nawet wte-


��

dy kiedy macie trudności podczas egzaminów, nie pokazujcie skwaszonej miny. Zawsze się uśmiechajcie, a będziecie bardziej entuzjastyczni, energiczni, bardziej szczęśliwi. Ponadto, czy jest coś, co powinno was niepokoić? Według mojej wiedzy – nie. Nieprzygotowani studenci martwią się podczas egzaminów. Je-żeli jesteście przygotowani, czemu się niepokoicie? Z pewnością dostaniecie dobre oceny. Uczcie się dobrze, zdawajcie egzaminy z wyróżnieniem i służcie krajowi.

Święto, które dziś obchodzimy jest po to, aby was inspiro-wać. Dziesięciodniowe święto Daśary oznacza kontrolowanie dziesięciu zmysłów. Legenda mówi, że w czasie tego święta bo-gini Czamundi zabija demona Mahiszę. Jakie jest wewnętrzne znaczenie tej opowieści? Bez względu na okoliczności nie wiążcie się z demonami. Jesteście ludźmi, a nie demonami. Jak można nawiązywać przyjaźń z demonem? Człowiek powinien mieć tylko związki z innymi ludźmi.

Satsangatwe nissangatwam, Nissangatwe nirmohatwam, Nirmohatwe nisczhalatattwam, Nisczhalatattwe dżiwanmukti. Dobre towarzystwo prowadzi do niezależności; Niezależność czyni człowieka wolnym od złudzenia; Wolność od złudzenia prowadzi do stałości umysłu; Stałość umysłu daje wyzwolenie.Zawsze przebywajcie w dobrym towarzystwie. Jeżeli przy-

łączycie się do złego towarzystwa, też będziecie źli. Nigdy nie nawiązujcie przyjaźni ze złą osobą. Gdy spotykacie takich ludzi, mówcie ‘do widzenia’ i idźcie dalej. Nie żywcie do nich nienawiści. Każdego uważajcie za wcielenie boskości i pozdrawiajcie. Nawet gdy spotykacie ludzi, którzy was nienawidzą, ofiarujcie im swoje pranamy (pozdrowienia). Zapytajcie: „Jak się masz, bracie?”. Wtedy oni odpowiedzą: „Jak się masz, bracie?”.

Ludzką istotą jest tylko człowiek przejawiający wartości ludzkie. Jakie są wartości ludzkie? Satja (prawda), dharma (prawość), śanti (pokój), prema (miłość) i ahimsa (niestosowanie przemocy). One wszystkie są powiązane z sobą. Zawsze mówcie


��

prawdę, przestrzegajcie dharmy. Bądźcie spokojni, szczęśliwi i radośni. Pracujcie z miłością dla społeczeństwa. Miłość jest Bogiem, Bóg jest miłością. Żyjcie w miłości. Dopiero wtedy bę-dziecie mogli osiągnąć prawdziwą wiedzę, mądrość.

Ucieleśnienia miłości! Zawsze, gdy do was się zwracam, nazywam was ucieleśnie-

niami miłości, ponieważ sam jestem wypełniony miłością. Mi-łość jest moją własnością. Wszyscy jesteście spadkobiercami tej własności. Rozdzielę tę miłość wszystkim. Nie żywię nienawiści do nikogo. Nie ma we mnie ani odrobiny egoizmu! Moja miłość jest miłością bezinteresowną.

(Bhagawan zakończył swój dyskurs bhadźanem Prema mudita manase kaho.)




��

Dyskurs

Miłość do Boga jest prawdziwą edukacją

Dyskurs wygłoszony 28 września 2006 r. z okazji święta Daśary

Ludzie myślą, że współczesna edukacja jest właściwą eduka-cją. To nieprawda. Prawdziwa edukacja pochodzi z serca. Taka edukacja jest niezachwiana i trwała. Prawdziwą edukacją jest atmawidja (wiedza o jaźni). Jaki będzie pożytek z całej waszej inteligencji i edukacji, jeżeli nie posiadacie atmawidji?

Chociaż gopi (pasterki) nie zdobyły światowej edukacji i inteligencji, miały czyste serca i były głęboko oddane Krisz-nie. Kobiety w Repalle co wieczór przychodziły do domu Nandy i Jaśody, aby zapalić swoje kaganki od kaganków stojących przed ich domem. Taka była wówczas tradycja. Nawet teraz ta praktyka jest popularna w niektórych wioskach. Tradycja pochodzi z wiary w to, że gdy zapalą swoją lampkę od lampki palącej się w domu bogatego gospodarza, im też będzie się do-brze powodzić. Jednak nie wszystkie teściowe pozwalały swoim synowym chodzić w tym celu do domu Jaśody.

Obawiały się, że gdy pozwolą im tam pójść, a one zobaczą Krisznę, mogą oszaleć, tak były oddane, i pobiec za nim. Dlate-go beształy swoje synowe, mówiąc: „Możemy zapalić lampy we własnym domu.” Pomimo tych ograniczeń, pasterki zbierały się na skraju wsi i rozmawiały o Krisznie. Pewnego dnia przybyła do wsi Suguna. Słyszała o boskich lilach (cudach) Kriszny i głęboko zapragnęła Go zobaczyć. Nie wyjawiła tego pragnienia mężowi ani teściowej. Jednak zatajenie prawdy jest niemożliwe. Całe stworzenie pochodzi z prawdy:

Stworzenie wynurza się z prawdy i łączy się z prawdą. Czy jest w kosmosie jakieś miejsce, gdzie prawda nie istnieje? Wyobraź sobie tę czystą, nieskalaną prawdę.


��

Mimo utrzymywania pragnienia w sekrecie, stało się ono znane wszystkim. Pewnego dnia zapaliła swoją lampę od płomienia lampy stojącej przed domem Jaśody. Nagle ujrzała w płomieniu Krisznę. Pod wpływem tego doświadczenia straciła cielesną świadomość i włożyła palce w płomień. Jej palce płonęły, ale ona nie była świadoma swego ciała!

Tymczasem wyszła Jaśoda i poczuła spaleniznę. Odciągnęła rękę Suguny od lampy i spytała: „Co się z tobą dzieje, dziewczy-no? Czy ty śpisz? Twoje palce są poparzone. Czy uświadamiasz to sobie? Nie czujesz bólu?”.

Wtedy Suguna odzyskała zmysły i odpowiedziała: „Matko! Pan Kriszna dał mi w tym płomieniu swój darśan. Widząc go straciłam poczucie ciała”. Jej wyjaśnienia usłyszały inne gopiki. Były bardzo szczęśliwe dowiedziawszy się o boskim doświadcze-niu Suguny. Obeszły wieś wokół śpiewając i tańcząc:

Nasza Suguna miała wizję Kriszny. W domu Nandy Kriszna ukazał się jej w płomieniu lampy.Tak więc, jeżeli stale medytujesz o Bogu, możesz zapomnieć

o swoich zmartwieniach i problemach i doświadczyć boskiej błogości. Od czasów starożytnych wielbiciele doświadczali błogości dzięki stałej kontemplacji Boga i dzielili się swoimi doświadczeniami ze światem.

W dzisiejszych czasach inteligencja uczniów wzrosła, ale edukacyjne standardy upadły. Gdziekolwiek spojrzycie, studenci czytają zagraniczne gazety i magazyny. Jednak nie okazują po-dobnego zainteresowania podręcznikami. Nie myślą o własnych zwyczajach i tradycjach. Dzisiejsi studenci hołdują fałszywym wartościom. Dyskutują na temat błahych rzeczy. Na przykład, komentują powieści mówiąc „autor taki a taki napisał książkę; jaka jest świetna!” Dyskutują o błahostkach, a zapominają o lekcjach. Przyswajają wiadomości o wszystkim bez wyjątku poszerzając doczesną wiedzę. Nie troszczą się o rzeczywistą edukację.

Powinniśmy odstąpić od pragnienia zbierania owoców swojej karmy (działania). Gita napomina nas: Karmanjewadhikarasthe ma phaleszu kadaczana – masz tylko prawo do działania, nie do jego owoców.


��

Człowiek rodzi się z działania, utrzymuje przez działanie I ostatecznie jednoczy się w działaniu. Działanie jest przyczyną przyjemności i bólu. Prawdę mówiąc, działanie jest dla człowieka Bogiem.Działania, jakie podejmujemy, są odpowiedzialne za szczęś-

cie i smutek, których doświadczamy. Kiedy wykonujemy dobre uczynki, uzyskujemy dobre rezultaty. Złe czyny przynoszą złe skutki. Dlatego powiedziano: „Czyń dobro, bądź dobry, postrze-gaj dobro – oto droga do Boga”. Kiedy będziecie utrzymywać dobre myśli i podejmować dobre działania, doświadczycie do-brych rezultatów. Zapamiętajcie, że to nasze własne czyny są przyczyną wszystkich naszych zmartwień i problemów.

Starsi ludzie doświadczali spokoju i szczęścia przestrzega-jąc starożytnych tradycji. Ale dzisiejsze dzieci odżegnują się od tych dobrych tradycji. Zapomnieli o drodze wskazanej im przez starszych i z powodu współczesnej edukacji przeżywają różnego rodzaju niepokoje. Brak im zadowolenia i satysfakcji w życiu i w rezultacie chorują. I umysłowo, i fizycznie.

To wasze myśli i postanowienia są główną przyczyną złego stanu zdrowia. Za wszystkie niepokoje i gwałtowne emocje, z powodu których cierpicie, odpowiedzialne są guny. Dlatego wasze myśli muszą być zawsze dobre. Zauważcie, że osoba przyjmująca dobrą i sattwiczną (czystą) żywność, pijąca czystą wodę i oddychająca czystym powietrzem jest zawsze zdrowa. Natomiast ludzie spożywający niepoświęconą żywność, pijący zanieczyszczoną wodę i wdychający zanieczyszczone powietrze są narażeni na różne choroby. Istotną przyczyną waszego słabe-go zdrowia jest niepoświęcona żywność i zanieczyszczona woda. Wszystko, co spożywacie, musi być czyste i ofiarowane Bogu.

Świętowanie Daśary oznacza rozwijanie dobrych i szlachet-nych cech.

Możecie wieść szczęśliwe życie kąpiąc się, wykonując pudże (nabożeństwa) w swoim domu, jedząc poświęcone pożywienie i pijąc czystą wodę. Jeżeli będziecie postępować zgodnie z tymi zaleceniami, wasze twarze też będą promienne. Z drugiej stro-ny, jeżeli spożywacie niepoświęcone pożywienie, pijecie zanie-


�0

czyszczoną wodę i przebywacie w zanieczyszczonej atmosferze, istnieje niebezpieczeństwo, że zapomnicie o swoim ludzkim pochodzeniu! Możecie zatracić swoją boską naturę i nabrać demonicznych cech.

Niektórzy ludzie dziwią się: „Swami zbliża się do 81 lat, a jednak jego ciało nie ma oznak starczego wieku”.

Moja odpowiedź jest następująca: „Moi drodzy wielbiciele! Nie spożywam niepoświęconego pożywienia i nie oddycham zanieczyszczonym powietrzem. Oddycham powietrzem modlitw wielbicieli. Jak zatem mogę stracić boski blask?”.

Nie mam żadnych dolegliwości. Nic mnie nie boli! Pewnego razu upadłem na podłogę z powodu nieumyślnego błędu stu-denta. Złamałem wtedy nogę. Odtąd odczuwam małe trudności w chodzeniu. To wszystko!

Jest również inny powód! Obecnie nie mam ochoty na chodzenie. Pomimo to przybywam tu codziennie i daję darśan wielbicielom. Nie odczuwam żadnego bólu ani cierpienia. Kiedy mogę uczynić wielbicieli szczęśliwymi, również jestem szczęś-liwy. Zmartwienia, trudności i ból nigdy nie przebywają blisko mnie. Jestem zawsze szczęśliwy i pełen błogości. Błogość jest moim pożywieniem. Jeżeli z jakiejś przyczyny nie mogę udzielić darśanu wielbicielom, odczuwam wielki smutek: „Ilu wielbicieli tęskni za moim darśanem! Jak długo będą czekali? Jakie cier-pienia przechodzą?”

Czasami przychodzę później do Sai Kulwant Hall z powodu pilnej pracy. Jednakże nie zapominam o darśanie dla wielbi-cieli. Nie myślcie, że Swami nie przyszedł z powodu bólu albo cierpienia. Dzisiaj ujawniam wam te fakty po to, abyście nie martwili się z powodu mojej nieobecności i zawsze byli szczęś-liwi i weseli.

Oczekuję, że śmiało staniecie wobec trudności, mając opar-cie w wierze i w oddaniu Bogu. Jeżeli stale medytujecie o Bogu, żadne inne myśli nie będą was niepokoić. Zmartwienia i trudno-ści was nie dotkną. Jestem zawsze szczęśliwy. Również bądźcie zawsze szczęśliwi. Szczęście jest zjednoczeniem z Bogiem.


�1

Kiedy będziecie połączeni z Bogiem, nie będziecie odczuwać żadnego bólu lub cierpienia. Możecie odczuwać jakiś fizyczny ból albo niepokój umysłu, ale bądźcie pewni, że nie niepokoją one waszej atma-tattwy (atmicznej natury). Jeżeli jesteście mocno utwierdzeni w atma-tattwie, nic nie powinno was niepokoić. Taki jest przekaz Nawaratri.

Gdy przeżywacie trudności, smutek, ból, to cały czas macie niespokojny umysł. Ale powinniście je ignorować: „One nie są moje, należą do kogoś innego”. Przychodzą i odchodzą jak prze-mijające chmury. Co do mnie, nie przywiązuję do nich wagi.

Nie powinniście uważać, że to ktoś inny wpycha was w te wszystkie trudności. Nie powinniście winić innych za swoje problemy i cierpienia. Są one waszym własnym dziełem.

Kaurawowie próbowali na wszelkie sposoby przysparzać Pandawom cierpień. Ale Pandawowie nie ustąpili. Dlaczego? Z powodu niezachwianej wiary i oddania Panu Krisznie. Uwa-żali, że skoro sam Kriszna stale ich ochrania, żadne trudności i przeszkody nie mogą być powodem ich strachu.

Podobnie, mocno wierzcie w to, że Swami jest zawsze z wami, w was i wokół was. Nie martwcie się smutkami i trudnościami. One wszystkie są jak przemijające chmury. Żadna z nich nie może zakryć ognistego słońca. Podczas pory deszczowej chmury zagradzają drogę promieniom słonecznym. Podobnie, gdy umysł jest chwiejny i niespokojny, cierpicie od smutków i trudności. Kiedy umysł jest stały i mocny, żadne „chmury” nie będą was zaniepokoić. Utrzymujcie więc czysty i stabilny umysł. Umac-niajcie odwagę i hart ducha.

Jak żyje dzisiejszy człowiek? Odgrywa swoją rolę w kosmicz-nym dramacie, śpiewając piosenki kamy (pragnień) i krodhy (gniewu). Gra opętany madą (pychą) oraz ahamkarą (ego).

Niektórzy ludzie oceniają swoje działania jako bardzo dobre, ale innych te czyny nie porywają. Wierząc w rzeczywistość nie interesujemy się reakcjami, odbiciem i oddźwiękami tego teatru. A tą rzeczywistością jest Boskość – niezachwiana, niewidoczna i wolna od złudzeń. Musicie się mocno jej trzymać. Gdy będziecie na niej polegać, wasze myśli, słowa i czyny zawsze będą czyste i święte.


�2

Tak więc, drodzy studenci, nie obawiajcie się tych „przemija-jących chmur”. Wykonujcie dobrze swoje obowiązki. Spełniajcie aspiracje rodziców. Oni wysłali was tutaj z wielkimi nadziejami. Jeżeli sprawiacie ból swoim rodzicom, sprawiacie również ból Swamiemu. Czyż nie modlicie się codziennie?

Twamewa mata cza pita twamewa, Twamewa bandhu cza sakha twamewa, Twamewa widja drawinam twamewa. Tylko Ty jesteś ojcem i matką, przyjacielem i krewnym, mą-

drością i bogactwem.. Nie ma żadnej różnicy między Bogiem a rodzicami. Dlatego

sprawcie, aby wasi rodzice byli szczęśliwi. Swami jest zawsze szczęśliwy. Utrwalcie mocno tę prawdę w swoim sercu. Dopiero wtedy możecie nazwać się prawdziwymi studentami.

Pewnego razu Hiranjakasipu wezwał Prahladę i zapytał: „Drogi synu, oddałem cię w ręce nauczycieli. Poprosiłem ich, aby nauczyli cię dobrych rzeczy. Czego cię nauczyli?”.

Prahlada odpowiedział: Ojcze! Nauczyciele nauczyli mnie wielu rzeczy. Zrozumiałem cztery cele życia: Dharmę (prawość), arthę (bogactwo),Kamę (pragnienie) i mokszę (wyzwolenie). Studiowałem wiele rzeczy i zrozumiałem prawdziwy sekret edukacji.Hiranjakasipu był bardzo zadowolony z odpowiedzi syna

i rzekł: „Wyjaśnij mi, proszę, synu, sekret edukacji”. Prahlada odpowiedział: „Drogi ojcze! Wszystko, co widzimy

i doświadczamy w tym świecie jest nierealne i nietrwałe. Tylko Bóg jest rzeczywisty i prawdziwy”.

Ojciec wpadł w gniew. Złapał syna za kark i cisnął nim o ziemię. Rozkazał swoim urzędnikom wrzucić go do morza mówiąc: „Syn, który wyszydza rozkazy swego ojca, nie zasługuje na przebywanie w mojej obecności.

Demony bezzwłocznie wzięły Prahladę na szczyt wzgórza i zepchnęły do morza. Lecz nawet wtedy Prahlada intonował imię


��

„Narajana! Narajana!”. Wówczas Wisznu wynurzył się z morza i uratował Prahladę od utonięcia.

Na wieść o tym, że Prahlada ciągle żyje, Hiranjakasipu za-płonął gniewem i rozkazał wrzucić go do ognia. Lecz płomienie natychmiast opadły. Ogień nie chciał go spalić.

Jakie jest znaczenie tego epizodu? Dobrych ludzi zawsze będą spotykać problemy ze strony złych ludzi, ale nic ich na-prawdę nie dotknie. Tylko drzewo pełne owoców jest obrzucane kamieniami. Podobnie, dobrzy ludzie zawsze będą stawać wobec przeszkód. Jednak człowiek może, wobec trudności, śmiało oprzeć się na wierze w Boga.

Drodzy studenci! Bądźcie posłuszni poleceniom rodziców i Boga. Dobrze się

zachowujcie. Wtedy wszystko będzie dla was pomyślne. Nic was nie powstrzyma i żadna trudność nie będzie was niepokoić.

Aby ułatwić wprowadzenie w życie dobrych myśli, podczas święta Daśary oddaje się cześć boginiom Durdze, Lakszmi i Sa-raswati. Nie powinno się postrzegać Durgi jako okrutnej bogini. Jest ona boginią najwyższą i ochraniającą was.

Lakszmi jest ucieleśnieniem bogactwa. Saraswati jest bogi-nią mowy. Dobre myśli, dobre słowa i dobre działania obrazują tattwę (naturę) tych trzech bogiń. Ten, kto uczy was dobrych rzeczy, jest zaiste ucieleśnieniem bogini Saraswati. Ten, kto uczy źle, jest demonem. Bogini Durga niszczy takie demony. Durga, Lakszmi i Saraswati w rzeczywistości nie różnią się od was. One są bardzo mocno utwierdzone w waszych sercach. Napominają was, abyście wiedli życie godne ludzkiej istoty, ponieważ jesteście ludźmi. Durga, Lakszmi i Saraswati to trzy matki człowieka.

Rozważcie w swoim sercu te dobre słowa i przełóżcie je na działanie. Stosujcie je w życiu i bądźcie przykładem dla innych. Przez swój przykład przekażecie światu, że bharatija widja (in-dyjska edukacja) jest wielka.

Niektórzy ludzie we współczesnym świecie rozpowszechniają nauczanie, które sprowadza na złe drogi. Demaskujcie taką edu-kację. Nie podążajcie za nią. Zapytajcie siebie: „czy ona pomoże


��

oczyścić moje serce?”. Jeżeli czujecie, że nie sprzyja waszemu postępowi, musicie jej zaniechać. Dopiero gdy zadowolicie swoje sumienie, wasze życie będzie szczęśliwe, spokojne i satysfakcjo-nujące. Nieustannie praktykujcie namasmaranę (powtarzanie boskiego imienia).




��

Dyskurs

Wypędź sześciu nieprzyjaciół i wydobądź educare

Dyskurs Bhagawana Śri Sathya Sai Baby wygłoszony 29 września 2006 r. z okazji święta Daśary

Ucieleśnienia miłości!Zanim, trochę spóźniony, przyszedłem na dzisiejszy popo-

łudniowy program, rozmyślaliście o moim zdrowiu. Chcę was zapewnić, że jest ono doskonałe. Nie mogę być bezczynny, taka jest moja natura. Czekało na mnie kilku wielbicieli, rozmawia-łem z nimi jak kiedyś i sprawiłem, że byli szczęśliwi. I dopiero potem udzieliłem darśanu w hali Sai Kulwant.

Wszystko, co robię, ma na celu zadowolenie wielbicieli. Nie mam innej pracy. Żadnej pracy nie wykonuję dla siebie. Nie muszę jeść ani pić. Nie ma to dla mnie znaczenia. Od czasu do czasu wypijam kilka kropli wody i kontynuuję swoją mowę. Zresztą, nawet nowy samochód potrzebuje benzyny w zbiorni-ku, aby się poruszać. Czyż nie? W dzisiejszych czasach świat obiera dziwne drogi. Na każdym polu – fizycznym, moralnym, duchowym i doczesnym – coraz więcej jest zanieczyszczeń. Ale wahamy się w ocenie drogi, którą świat podąża. Jesteśmy jed-nocześnie zasmuceni i uradowani obecnym stanem rzeczy.

Ludzkość jest święta. Nie ma większej potęgi niż ludzkość. Człowiek musi zdobywać dwa rodzaje kształcenia: edukację i educare. Edukacja jest zdobywaniem wiedzy z podręczników, educare jest przejawianiem boskości ukrytej w człowieku. Od-bywa się to własnym wysiłkiem. Educare wymaga wydobycia poprzez sadhanę (duchowe ćwiczenia) tego, co już znajduje się wewnątrz. Ale nie złych cech, które są przewrotnie przechowy-wane w sercu. Educare przy pomocy sadhany wydobywa warto-


��

ści ludzkie, którymi są satja (prawda), dharma (prawość), śanti (pokój), prema (miłość) i ahimsa (niestosowanie przemocy).

Pierwszą wśród pięciu wartości ludzkich jest satja. Kto jest autorem, kto mówił i nauczał o satji? Jest powiedziane: Manasjekam waczasjekam karmanjekam mahatmanam – ten, którego myśli, słowa i czyny są w doskonałej harmonii, jest szlachetnym człowiekiem. Szlachetne dusze głosiły tę prawdę od niepamiętnych czasów. Satja (prawda) przejawia się z naszego własnego serca.

Drugą wartością jest dharma (prawość). Kto stworzył dhar-mę? Czym jest dharma, a czym adharma? Jeżeli zaczniecie to badać, stanie się jasne, że dharma nie jest stworzona przez kogoś. Satjannasthi paro dharmah – nie ma większej dharmy niż wierność prawdzie. Dharma pochodzi z satji.

Trzecią wartością jest śanti (pokój, spokój). Gdy spytacie milionera: „Masz wszystko, co na tym świecie jest potrzebne do szczęśliwego życia. Czy jesteś szczęśliwy?” – w odpowiedzi usłyszycie: „Mam wszystko, ale nie mam spokoju”. Spokój nie jest czymś, co można podać dalej albo miłosiernie komuś ofia-rować. Pokój musi pochodzić z własnego serca. Dzisiaj, gdzie się nie spojrzy, nie ma pokoju, tylko armaty [gra słów – only pieces (armaty), no peace].

Czwartą wartością jest prema (miłość). Skąd wzięła się miłość? Czy przyszła od matki albo od ojca lub od jakiegoś przyjaciela? Czy ktoś ją podarował? Nie! Miłość jest oddechem waszego życia. Świat pozbawiony miłości nie może istnieć.

Piątą ludzką wartością jest ahimsa (niestosowanie prze-mocy). Gautama Budda nauczał: Ahimsa paramo dharmah – niestosowanie przemocy jest najwyższą dharmą. Ale dzisiaj, gdziekolwiek spojrzycie, jest tylko przemoc. Tak jak innych ludzkich wartości, siedzibą ahimsy jest serce.

Pięć wartości ludzkich – satja, dharma, śanti, prema i ahimsa zależą od siebie nawzajem. Jedna podąża tuż za dru-gą. Są darem Boga dla człowieka. Jako istoty ludzkie musicie wprowadzać je w życie. Na tym polega „educare”.


��

Co jest największą zaletą człowieka? Mówienie prawdy. Nie wypada, aby człowiek mówił nieprawdę lub mówił nierozważ-nie. Czy oddawanie się bezużytecznej i niewybrednej rozmowie można nazwać prawdą?

Musicie zawsze mieć prawdę na końcu języka. Zanim co-kolwiek powiecie, musicie zapytać siebie, czy jest to prawdą czy nie. „Jest tylko jedna prawda, nie dwie”. To co dwoiste nie może być prawdą. Mówmy tylko prawdę, która pochodzi z naszego serca. Cały świat wynurzył się z prawdy i wszystko rozpuści się w prawdzie.

Chmury czasami zakrywają słońce. Nie można usunąć chmur. One przychodzą i odchodzą. Gdy chmury się rozwieją, wraca blask słońca. Podobnie, gdy ciemne chmury nieładu w naszym sercu się rozproszą, przejawi się prawda.

Pańczabuty (pięć żywiołów) są zjawiskiem naturalnym. Podobnie, wartości ludzkie – satja, dharma, śanti, prema i ahimsa są naturalne dla ludzi. Człowiek musi przejawiać je z serca i prowadzić naturalne życie. Powinny płynąć ze źródła, naturalnie nie „na siłę”. Prawda jest czysta i nieskalana. Miłość jest bezinteresowna. Dlatego musimy prowadzić bezinteresowne życie. Na tym polega prawdziwa miłość. Miłość nie oczekuje niczego w zamian.

Egoizm doskwiera człowiekowi na różne subtelne sposoby. Bardzo przebiegle. Dlatego człowiek nie może pozwolić samolub-stwu zbliżyć się do niego. Jeżeli jesteście pełni miłości, egoizm nie zbliży się do was. Dlatego wzrastajcie w miłości. Miłość jest boska. Kiedy wypełnicie się miłością, niestosowanie przemocy przyjdzie do was samo.

Gdzie jest miłość, tam nie może być śladu przemocy. Jeśli człowiek przejawia pięć wartości ludzkich, czyli satję, dharmę, śanti, premę i ahimsę, jego intelekt się wzmacnia i wówczas podąża prostą drogą.

Każdy musi stanąć wobec następstw swojej karmy (działania). Kto sprawił, że nietoperze zwisają z gałęzi głowami w dół? Czy ktoś powiesił je do góry nogami z nienawiści?


��

Nie, taki jest ich los. Podobnie, nikt nie może uciec od następstw karmy. Nietoperze zwisają głowami w dół. Całe życie spędzają

w ciemnościach. Czy sprawia to czyjaś złośliwość? Nie. Jest to boska lila (gra). Podobnie, człowiek musi podążać za swym przeznaczeniem. Podczas doświadczania rezultatów przeszłej karmy możliwe, że zaistnieją w niej pewne zmiany. Czasami owoce działania (karmaphala) wydają się dość dziwne. Pewne-go razu Pan Wisznu zapytał mędrca Naradę: „Narado, jaki jest świat?”. Narada odpowiedział:

Opowieści o Panu są niezwykłe. Oczyszczają życie ludzi we wszystkich trzech światach, Są jak sierp, który ścina pnącza doczesnego zniewolenia, Są jak dobry przyjaciel, który pomaga ci w razie potrzeby, Są jak schronienie dla mędrców i wieszczów odprawiających pokutę w lesie. Karmaphale sprawiają, że ludzie tańczą w takt ich melodii

na kilka sposobów. Płaczą, kiedy umiera ktoś bliski. Czują się szczęśliwi, kiedy w rodzinie rodzi się dziecko. Czyż nie jest fak-tem, że szczęście i smutek są skutkiem karmaphali? Czyż nie jest prawdą, że należą one do boskiej gry? Dlatego rozwijajcie wiarę w to, że cokolwiek się zdarza, dzieje się tak z woli Boga.

W dzisiejszym świecie powszechną powszechną praktyką jest obwinianie innych za wszystkie swoje nieszczęścia i chwa-lenie, gdy jest się szczęśliwym. To niewłaściwe. Uświadamiajcie sobie to, że wszystko jest darem Boga i wszystko, co się zdarza, jest dla naszego własnego dobra. Szczęście i smutek, straty i zyski, wszystko to przemija jak chmury na niebie!

Ucieleśnienia miłości! Przede wszystkim kontrolujcie swoje myśli. Chmury tych

myśli poruszają się na niebie waszego serca. Chmury te zakry-wają słońce zwane intelektem i księżyc zwany umysłem. Jest powiedziane: Czandrama manaso dźataha – księżyc pochodzi z umysłu. Odbija naturę umysłu. Intelekt jest odbiciem słońca. Umysł i intelekt poruszają się po niebie serca.


��

Czasami nasze własne myśli formują ciemne chmury – zwłaszcza w młodym wieku. Ciemne chmury powstają z wody, co znaczy, że są związane z pragnieniami. Kiedy takie chmury się zbierają, zasłaniają słońce i księżyc. Zwłaszcza w młodym wieku męczy was nadmiar myśli. Gdy jesteście w nich zatopie-ni, dosłownie zapomnicie o swoim człowieczeństwie. Dlatego musicie przede wszystkim usunąć te chmury.

Skąd te chmury przychodzą? One tworzą się z powodu wa-szych sankalp (postanowień) i wikalp (niezdecydowania). Dla-tego przede wszystkim musicie kontrolować swoje myśli. Jeżeli jesteście w stanie to robić, umysł i intelekt będą świecić jasno.

Umysł jest kłębowiskiem myśli. Kiedy myśli i postanowienia będą pod kontrolą, będzie on czysty jak spokojne jezioro. Naren-dra (Swami Wiwekananda) za młodu starał się ze wszystkich sił kontrolować myśli. W końcu odniósł sukces i zyskał czyste serce. Stale powtarzał sobie: „Jestem bardzo dumny z tego, że urodziłem się jako Bharatija (Hindus). Jakże wielki i święty jest ten kraj – Bharat! Jakże jest czysty!”. W każdym kraju, w którym przebywał, nauczał o wielkości Bharatu. Świadomość świętości Indii sprawia, że wzrastamy. Dlatego musicie stale pamiętać o wielkości Indii.

Obecnie studenci wcale nie czytają historii życia wielkich ludzi, takich jak Paramahansa Ramakriszna i Swami Wiweka-nanda. Natomiast czytają różne bzdurne powieści i uważają je za wielką literaturę. Chcę, abyście odrzucili te tanie teksty.

Bóg jest obecny w każdym człowieku. Bóg jest wszędzie. Jest powiedziane: Ekatma sarwa bhutantaratma – jedna atma mieszka we wszystkich istotach. Ta sama atma jest obecna we wszystkich ludziach. Możecie wątpić w tę maksymę, mówiąc, „jeżeli tak jest, dlaczego nie mogę się zaprzyjaźnić z taką a ta-ką osobą?” Kiedy zachowanie, myśli i wiek osób nie sprzyjają waszemu rozwojowi moralnemu i duchowemu, nie przyjaźnijcie się z nim, bo będziecie tacy jak oni.

Powiedz, z kim przestajesz, a powiem ci, jaki jesteś. Po-winniście przyjaźnić się z dobrymi ludźmi. W ścisłym związku z tą zasadą Adi Śankara w swojej sławnej rozprawie naukowej „Bhadźa Gowindam” oświadczył:


�0

Satsangatwe nissangatwam, Nissangatwe nirmohatwam, Nirmohatwe nisczalatattwam, Nisczalatattwe dżiwanmukti.Dobre towarzystwo prowadzi do niezależności; Niezależność uwalnia nas od złudzenia; Wolność od złudzenia prowadzi do stałości umysłu; Stałość umysłu obdarza wyzwoleniem.Przebywajcie z dobrymi ludźmi, mówcie dobre słowa i po-

strzegajcie to, co dobre. Dopiero gdy rozwiniecie dobre wyobra-żenia i dobre myśli oraz podejmiecie dobre działania i będziecie dobrymi ludźmi. Nie czytajcie złej, taniej literatury. Czytanie takich bzdur jest jak przebywanie w złym towarzystwie. Dzisiaj nie chcę się specjalnie skupiać na takich tematach jak boskość, duchowość itd. Zależy mi na tym, abyście prowadzili codzien-ne życie zgodnie z zasadami prawdy. Wartości ludzkie: satja, dharma, śanti, prema i ahimsa są dla ludzi czymś naturalnym. Człowiek musi przejawiać je z serca i prowadzić naturalne życie. One są w was zakorzenione niczym pięć energii życiowych, ale też ukryte, otoczone przez ariszadwargów, sześciu nieprzyjaciół. Są nimi: kama (pragnienie), krodha (gniew), lobha (chciwość), moha (złudzenie), mada (pycha) i matsarja (zazdrość). Jedyne, co musicie uczynić, to odrzucić tę zewnętrzną warstwę arisza-dwargów i wydobyć pięć utajonych w was wartości ludzkich.

Jeżeli chcecie wyciągnąć wodę ze studni, musicie przywią-zać sznur do wiadra i przy pomocy tego wiadra czerpać wodę. W studni waszego serca znajduje się czysta woda wartości ludzkich. Aby wyciągnąć wodę ze studni, musicie mieć sznur mocnej wiary. Jednak dzisiaj ludzie nie mają takiej wiary i stają się ślepcami.

Utrata duchowych oczu wiary prowadzi do duchowej ślepoty. Nie bądźcie ślepcami. Dopiero gdy mocno uwierzycie w Boga, ludzkość zmieni się w boskość. Wielu ludzi może wygłaszać „mowy”, ale nie odczuwamy satysfakcji z tego, że ich słuchamy. Słuchamy i wkrótce o nich zapominamy. Nie powinno tak być. To, co wysłuchane, powinno być przemyślane i następnie prze-łożone w działanie.


�1

Najważniejsze jest rozwinięcie mocnej i niezachwianej wiary. Kiedy sznur wiary jest silny i pewny, wiadro może wyciągnąć ze studni serca wodę pięciu wartości ludzkich. Ten proces nazywa się „educare”. Educare ma wydobyć to, co znajduje się w głębi naszego serca. To nie jest coś zewnętrznego. Tego nie można kupić w sklepie ani nauczyć się od nauczyciela. Sami musimy do tego dążyć. Tylko tak osiągniemy samorealizację. Dlatego podstawowym warunkiem jest wiara w siebie. Aby ją mieć, musicie rozwijać w sobie to, co szlachetne.

Ucieleśnienia miłości! Edukacja może pomóc wam w osiągnięciu bystrości umysłu.

Ale prawdziwe szczęście przychodzi wówczas, gdy przejawia się „educare”, które powinno być rzeczywistą podstawą naszego życia. Wiedza książkowa nie jest tak ważna. Nawet ci, którzy osiągnęli wysokie kwalifikacje akademickie, muszą uznać znaczenie „educare”. Wykształcenie pozbawione „educare” oraz dokonania akademickie są bezużyteczne. Możecie zdobyć wyso-kie stopnie naukowe, ale wasza edukacja nie będzie kompletna bez „educare”.

Jaki pożytek jest z edukacji? Czy służy ona tylko do za-robkowania? Na tym świecie nie brakuje wykształconych ludzi. Co robią? Czy przyczynili się do niestosowania przemocy na świecie? Czy chronią dharmę? Czy rozwijają śanti (pokój)? I na koniec, czy są zdolni do życia w pokoju? Nie, wcale nie! Oni nawet z własnymi dziećmi nie potrafią żyć w miłości i harmonii.

Dlatego przede wszystkim pielęgnujcie miłość i dzielcie ją ze wszystkimi. Tylko wtedy doświadczycie jej smaku.

Studenci mają wszelkie możliwości. Posiadają silne i zdro-we ciała oraz umysły. Ale jeżeli nie uczynią z nich właściwego użytku, staną się słabi fizycznie i umysłowo i nie dokonają niczego w życiu. Silna wola jest warunkiem wstępnym ducho-wego rozwoju.

Postanowiwszy, co powinno być postanowione, trzymajcie się tego, aż odniesiecie sukces. Zapragnąwszy tego, co powinno być upragnione, trzymajcie się tego, aż wasze pragnienie zosta-


�2

nie spełnione. Prosząc o to, o co powinniśmy prosić, trzymajcie się tego, aż to osiągniecie. Pomyślawszy o tym, co powinno być pomyślane, trzymajcie się tego, aż odniesiecie sukces.

Gdy twe serce dojrzeje, Pan musi poddać się twoim życzeniom, Czyli, nie bacząc na siebie, błagaj Go z całego serca. Bądź wytrwały, bądź uparty i nigdy nie rezygnuj. Wielbiciel nigdy się nie cofa i nie porzuca postanowień.Jeżeli pragniecie uzyskać dobre oceny w teście danym przez

Boga, musicie podjąć mocne postanowienie. Jest to konieczne nawet w doczesnej edukacji. Nie zadowalajcie się tytułami na-ukowymi. Nie upajajcie się dobrymi ocenami, unikajcie złych wniosków. Tylko wtedy wasza edukacja będzie posiadać war-tość.

Drodzy studenci! Codziennie uczę was wielu rzeczy. Ale nie przywiązujecie

do nich wystarczającej uwagi. Zapominacie o celu, dla którego wstąpiliście do naszego instytutu. Musicie rozpoznać ten cel. Przyszliście tutaj, by uzyskać konkretne rezultaty, ale wasze działania temu nie służą. Jakiż pożytek z takiego zachowania. Na przykład, pragniecie zjeść na śniadanie idli i sambar. Ale aby dostać te dania, idziecie do wojskowego (nie-wegetariańskiego) hotelu. Dołączyliście do tego instytutu, aby uświęcić swoje ser-ca i oczyścić je. Ale bierzecie udział w bezbożnych działaniach. To skutek zanieczyszczenia umysłów! Nie brudźcie umysłów i myśli przez takie czyny. Tego od czasów starożytnych uczyli nas mędrcy.

Jesteście jednak studentami epoki nowożytnej. Ale wraz z nowoczesną edukacją powinniście podtrzymywać nasze sta-rożytne tradycje. Dopiero gdy będziecie właściwie się prowadzić, zyskacie szczęście, jakiego pragniecie, a wasze życie będzie uświęcone. Doczesna edukacja przeznaczona jest dla obecnego życia, a duchowa dla przyszłego.

Przyszliście tutaj, aby zdobyć brahma-widję (wiedzę o Brahmanie), a nie tylko doczesną edukację. Wraz z edukacją


��

akademicką przyswajacie także edukację duchową. Musicie zachować równowagę między nimi. Dopiero wtedy wasze życie będzie uświęcone.

(Bhagawan zakończył swoją przemowę bhadźanem Gowinda Kriszna dżej Gopala Kriszna dżej i Wahe Guru Wahe Guru.)




��

Biblioteka Sai

Sutra WahiniFragmenty książki „Sutra wahini” będącej zbiorem artykułów Baby

(zamieszczonych w czasopiśmie „Sanathana Sarathi”) na temat „Brahmasutry”, czyli zbioru sentencji poświęconych zgłębianiu

najwyższej rzeczywistości. We wstępie czytamy, że „Brahmasutra”· zawiera esencję nauk Wedanty.

Sercem Wed są Upaniszady1, zawierające samą esencję ich nauk. Z kolei Brahmasutra i Bhagawadgita2 stanowią esencję Upaniszadów. Te trzy święte teksty zwane są praśthana thraja, czyli trzema tekstami źródłowymi. Ponieważ ich nauki prze-kazywane były ustnie przez mędrców, zostały wraz z Wedami nazwane śruti, czyli „zasłyszane”.

Tylko zdobycie najwyższej wiedzy zapewnia osiągnięcie głów-nego celu życia. Wiedza ta uświadamia człowiekowi, że nie jest ciałem, lecz świadomością, przejawiającą się jako ucieleśnienie Sat–ćit–anandy, czyli Bytu-świadomości-szczęśliwości. Każdy, kto zdobędzie tę wiedzę, zyska zbawienie. Uwolni się od igno-rancji, czyli adźniany, nawet jeśli nastąpi to w ostatniej chwili jego życia. Stanie się dźiwan–muktą (wyzwolonym za życia).

Kaiwalioupaniszad głosi: „Nie praca, nie potęga ludzka ani bogactwo, lecz jedynie wyrzeczenie zapewnia nieśmiertelność”.

Praca – to rytuały, takie jak składanie ofiar, palenie świętego ognia, ślubowania, dobroczynność, wspieranie świętych projek-tów, pielgrzymki, ceremonialne kąpiele w rzekach i oceanach. Nie zapewniają one mokszy, czyli wyzwolenia, to znaczy, nie odsłaniają kurtyny niewiedzy. 1 „Upaniszady” lub „Traktaty o ekwiwalencji”. Sanskryckie teksty, stanowiące wraz

z Wedami najstarszy zbiór pism filozoficznych Indii.2 „Bhagawad – Gita. Pieśń Pana”. Sanskrycki poemat filozoficzny, włączony do VI

księgi Mahabharaty, podzielony na 18 pieśni i 700 ślok.


��

Co zapewnia wyzwolenie?Aforyzm na prodźaja, czyli „nie dzięki ludzkiej mocy” znaczy,

że autorytet i moc, umiejętności i inteligencja, dzięki którym można manipulować ludźmi i zdarzeniami, a także sława, prze-wagi, urok osobisty, doskonałe zdrowie, szczęście czy rodzina z wieloma potomkami – nie zapewnią człowiekowi wyzwolenia.

Na dhanena, „nie dzięki bogactwu”, znaczy, że mądrość nie wiąże się z bogactwem. Tylko dźniana może doprowadzić do wyzwolenia. (...)

Dźagat, czyli świat przedmiotowy, jest nierzeczywisty, nie istnieje. Należy wyrzec się przekonania, że jest on realny. Zro-zumienie, że idea takiego świata to tylko projekcja umysłu za-słaniająca prawdziwą rzeczywistość jest przejawem najwyższej mądrości – dźniany. Choć świat wydaje się rzeczywisty, pamię-tajmy, że jest tylko iluzją. Porzućmy więc tęsknotę za przyjem-nościami płynącymi z przedmiotów, które kuszą i będą kusić. Wyzwolenie przyjdzie, gdy tylko wyrzekniemy się wszelkich przywiązań i pragnień. Adźniana, czyli błędna wiedza, zostanie wymazana, gdy poznamy, czym jest atma. A gdy pozbędziemy się fałszywych przekonań, zniknie również nasz smutek. Wy-wołuje go uczestnictwo w kołowrocie sukcesów i porażek, czyli w samsarze – świecie zmian.Nie jesteś ciałem

Niewiedzy i smutku nie usunie się dzięki rytuałom i ob-rządkom. Tej lekcji uczą nas Upaniszady. Współczesny człowiek zapomniał o swojej prawdziwej naturze. Wierzy, że jest ciałem, zmysłami pożądającymi fizycznych przyjemności i przekonuje sam siebie, że właśnie tego pragnie. Ulegając tej iluzji stara się spełnić żądania zmysłów. Oszukuje się, wierząc, że zaspokoiwszy ciało i zmysły zanurzy się w anandzie (błogostanie). Nic jednak dzięki temu nie zyskuje. Przeciwnie, doświadcza rozczarowań, porażek, a nawet nieszczęść.

Nie radości, lecz smutku.Przyjemności fizyczne przynoszą ostatecznie tylko smutek.

Dlatego człowiek musi wejść na drogę prowadzącą do anan-dy. Skąd ją czerpać? Anandy nie znajdzie się w doczesnych


��

przedmiotach. Przyjemności z nich płynące przesycone są smutkiem.

Brahmasutra, Upaniszady i Bhagawadgita wyjaśniają, że jesteś ucieleśnieniem anandy i pomagają osiągnąć najwyższą mądrość. Ale zrozumienie aforyzmów składających się na Brah-masutrę jest trudnym zadaniem. (...)

Brahmasutra objaśniając prawdy wedyjskie posługuje się techniką zaprzeczania, (purwa prakśa) oraz metodą wniosko-wania, (siddhatha). Aforyzmy te roztrząsają przeciwstawne punkty widzenia, aby rozproszyć wszelkie wątpliwości związane ze stwierdzeniami Wedanty i Upaniszadów. (...)

Tekst zawiera 555 sutr. Niektóre szkoły twierdzą, że jest ich 449. Słowo „sutra” oznacza takie wyrażenie, które „w zaledwie kilku słowach objawia bardzo głębokie znaczenia.” (...) Brah-masutry przekazują nauki Wedanty. Zebrały barwne kwiaty ze wszystkich Upaniszadów i połączyły je ze sobą, tworząc wspa-niałą girlandę. Każdą sutrę można badać i tłumaczyć na wiele sposobów, zależnie od stopnia zrozumienia, wiary, hierarchii wartości, doświadczenia i upodobań. Athato Brahma dźidźniasa

To pierwsza z sutr Brahmasutry. Początkowe słowo „atha” ma wiele znaczeń, ale w tej sutrze najlepiej tłumaczy je wyra-żenie „następstwo”, „W następstwie czego?” – warto zapytać. To oczywiste, że pytanie to odnosi się do Brahma dźidźniasy, tęsknoty za zrozumieniem natury Brahmana. Znaczenie sutry jest więc następujące: „W następstwie pojawienia się tęsknoty za zrozumieniem natury Brahmana.” W jaki sposób ona się rodzi? Pojawia się w umyśle po osiągnięciu odpowiednich kwalifika-cji. Tak więc słowo „w następstwie” znaczy tu, „po uzyskaniu odpowiednich kwalifikacji.” Żeby zdobyć wiedzę o Brahmanie, należy studiować Wedantę.

Wśród wstępnych wymagań Brahma dźidźniasy, najważ-niejszą jest wiweka, rozróżnianie pomiędzy tym, co przemijają-ce a tym, co wieczne. Wiweka to odkrywanie, że jedynie atma istnieje ponad czasem, a wszelkie obiekty postrzegane przez zmysły, np. wzrok, są nietrwałe.


��

Drugim warunkiem jest wyrzeczenie się pragnień korzysta-nia z owoców czynów, teraz i w przyszłości. Jest to, innymi słowy, brak przywiązań – wairagja. Chodzi o uzyskanie pewności, że radość i smutek to nietrwałe uczucia, które zanieczyszczają umysł, a wszystkie rzeczy istnieją tylko przejściowo. Nieprzy-wiązanie nie wymaga porzucenia domu i rodziny, żony ani dzieci i oddalenia się do pustelni. Chodzi tu o osiągnięcie świadomości, że świat, dźagad, jest przemijający, a w konsekwencji o odrzu-cenie poczucia „ja” oraz „moje”.

Trzecim warunkiem jest zdobycie sześciu cnót.: Są to: sama, dama, uparathi, thitikśa, śraddha i samadhana.Sama

Sama oznacza kontrolę umysłu. Bardzo trudno ją osiągnąć. Umysł jest przyczyną niewoli, ale może także obdarzyć wolnoś-cią. Stanowi połączenie radżasu i tamasu, czyli namiętności i gnuśności i łatwo ulega zanieczyszczeniu. Posiada dwie istotne właściwości. Pierwszą z nich jest pogoń za zmysłami. Bezwolnie podążając za choćby jednym z nich, sprowadza nieszczęścia. Kiedy naczynie jest puste, nie znaczy to, że woda wyciekła przez dziesięć dziur. Wystarczy jedna dziura. To samo odnosi się do zmysłów. Tracimy wolność już wtedy, gdy spod naszej kontroli wymyka się tylko jeden zmysł. Dlatego trzeba opanować je wszystkie.

Druga właściwość umysłu polega na tym, że może on zwiększyć swoją moc dzięki odpowiednim praktykom, takim jak medytacja, powtarzanie imion Boga, śpiewanie badźanów, ceremonie ofiarne. (...)Dama

Dama to kontrola ciała i zmysłów. Można ją osiągnąć jedynie dzięki praktykom duchowym, w żaden inny sposób. (...)Uparathi

To stan umysłu przekraczający wszelkie przeciwieństwa, które kierują zwykłym człowiekiem – radość i smutek, sympatię i niechęć, dobro i zło, pochwały i oskarżenia. Te powszechne odczucia można przezwyciężyć dzięki ćwiczeniom duchowym i intelektualnym dociekaniom i zyskać równowagę oraz stałość. Uparathi osiąga się dzięki uważności w codziennych działaniach,


��

unikając w ten sposób wikłania się w nie i pokonując przywią-zanie do różnic i przeciwieństw. Thitiksha

Czwartą cechą jest, wyrozumiałość, dzięki której unika się cierpienia związanego ze smutkiem i stratą, z niewdzięcznością i niegodziwością.

Człowiek wyrozumiały pozostaje szczęśliwy i spokojny, ponieważ wie, że to, co go spotyka, jest efektem jego własnych czynów, a winnych swoich nieszczęść traktuje z życzliwością jak przyjaciół. Nie odpłaca „pięknym za nadobne” ani nie życzy im niczego złego. Znosi ciosy cierpliwie i z zadowoleniem. (...) Thitiksha uczy człowieka, by odpłacał dobrem tym, którzy go skrzywdzili. Śraddha

To niezachwiana wiara w święte księgi i w zawarte w nich zasady moralne, a także w atmę i w guru. Ci, którzy posiadają śradhę zdobędą też dźnianę. Ale muszą całkowicie uwierzyć i żyć zgodnie z tą wiarą, bez najmniejszego odstępstwa. (...) Samadhana

Człowiek musi być w pełni przekonany, że wiedza ujawnia-na przez pisma oraz guru to jedno i to samo. Ludzki intelekt musi spocząć w atmie i nieustannie, w każdych okolicznościach, czerpać z niej inspirację. Wszystkie jego czyny powinny mieć na celu sprawienia Bogu radości. (...)Mumukszutwam

Mumukszutwam to tęsknota za wyzwoleniem, za mokszą. Ktoś mógłby poznać wszystkie śastry wraz z komentarzami ekspertów, zjednać sobie wszystkich bogów odmawiając zale-cane modlitwy i odprawiając ceremonie, lecz nie zapewni mu to wyzwolenia, jeśli motywowany jest pragnieniem zdobycia innych korzyści niż najwyższa wiedza, dźniana. Tylko ścieżka wiedzy może przynieść wyzwolenie. Choćbyśmy zgromadzili wszystko co niezbędne do ugotowania obiadu, a nie rozpalilibyśmy ognia, czy udałoby się nam obiad przyrządzić?

Tłum. Jolanta Carko, red. BP © Sri Sathya Sai Books & Publications Trust, Prasanthi Nilayam


��

Nauki Baby w pytaniach i odpowiedziach

Poznawanie umysłuNa podstawie wykładów Sathya Sai Baby „Summer Showers”

w 1991 r. w Brindawan.

Z czego składa się człowiek?Człowiek jest połączeniem ciała, umysłu i atmy. Te trzy

czynniki stanowią kolejne stopnie na drodze ku Boskości. Ciało to instrument działania, przedmiotem umysłu jest wie-dza i poznanie, zaś atma to niezmienna i stała rzeczywistość – boski aspekt człowieka. Działanie, poznanie i istnienie to trzy przejawy ludzkiej osoby. Zjednoczenie i harmonia ciała, umysłu i atmy pomaga człowiekowi wznieść się z poziomu ludzkiego do boskiego. Dysharmonia między ciałem, umysłem i atmą degraduje człowieka do poziomu zwierzęcia. W upaniszadzie Katopaniszad ciało porównano do wozu, zmysły do koni, umysł do cugli a intelekt do woźnicy. Oznacza to, że umysł funkcjonuje między zmysłami, a intelektem. Jeżeli umysł podąża za fanta-zjami i kaprysami zmysłów, staje się ich niewolnikiem i ofiarą niekończącego się smutku i cierpienia.Czym jest umysł?

Umysł najszerzej ujmując to antahkarana, wewnętrzny (antah) instrument (karana) człowieka. Antahkarana składa się z czterech aspektów:

– manas – umysł właściwy– buddhi – intelekt– ćitta – pamięć– ahamkara – ego.Buddhi, ćitta i ahamkara to subtelne formy umysłu. Nazwy

te odzwierciedlają funkcje spełniane przez umysł. Tak jak bra-mina nazywa się pudźari, gdy wykonuje rytuały w świątyni, kucharzem, gdy pracuje w kuchni, nauczycielem, gdy uczy studentów, tak umysł ma różne nazwy – manas, buddhi, ćitta


�0

lub ahamkara, w zależności od wykonywanych funkcji. Kiedy umysł zaangażowany jest w procesy myślowe nazywa się manas albo po prostu umysł. Kiedy zajęty jest rozróżnianiem, między tym co właściwe, a błędne, nazywa się go buddhi lub intelek-tem. Jako magazyn pamięci nosi nazwę ćitta – zawiera pamięć nie tylko tego życia, ale również wcześniejszych. Gdy umysł identyfikuje się z ciałem fizycznym i przyjmuje rolę wykonawcy rozmaitych czynności, jest wtedy ahamkarą albo ego. Ten sam umysł przyjmuje więc różne formy i odgrywa różne role, w za-leżności od potrzeb i sytuacji.

Umysł jest największym darem Boga. Prowadzi nas do najwyższego celu – do wyzwolenia. Cały świat istnieje tylko w umyśle. Nie należy potępiać umysłu, ale można go źle uży-wać, tak jak można źle używać ostrego noża. To, czy umysł przyczynia się do naszego wzlotu czy upadku, zależy od tego, jak go używamy. Umysł często jest porównywany do kota, bo kot delikatnie przenosi małe kociątka w pysku, ale tego same-go pyszczka używa do polowania na szczury i rozszarpywania ich na części. Podobnie umysł jest naszym dobroczyńcą, jeśli zajmiemy go kontemplacją Boga i dobrymi myślami, a przynosi klęskę i zniszczenie, jeśli wejdziemy na drogę nieprawości.

Umysł jest korzeniem drzewa samsary – nieskończonego cyklu narodzin i śmierci. By zniszczyć to drzewo, musimy odciąć jego korzenie. Innymi słowy, umysł musi być unicestwiony. Jak to zrobić? Przez skupienie myśli na atmie – prawdziwej jaźni lub prawdziwym „ja”.Wyjaśnij znaczenie myśli dla człowieka.

Na początku Bóg był Jeden. Powstała w Nim myśl: „Jestem Jeden. Niech stanę się wielością”. I tak stał się wieloma. Jednak wszystko pozostało jednością. To nasze myśli są odpowiedzialne za widzenie wielości w jedności lub jedności w wielości. Starajmy się zawsze widzieć i doświadczać jedność w różnorodności.

Pisma mówią: „Manomulam idam dźagat”, co znaczy, że świat jest tylko projekcją umysłu. Nazwa człowiek pochodzi od umysłu (man – mind). „Człowiek jest taki, jakie są jego myśli”. To fundamentalne prawo. Umysł jest jednak tylko kłębkiem myśli. Jeśli nie mamy myśli, to znaczy, że nie mamy umysłu.


�1

Myśli są ważne dla człowieka ponieważ są źródłem działania. To, czym się radujemy lub martwimy, jest konsekwencją naszych czynów. Nasze życie będzie więc dobre dopiero wtedy, gdy nasze czyny będą dobre. Myśli mają ogromną moc. Przeżywają śmierć człowieka i przechodzą z jednego życia do drugiego. Dlatego tak ważne jest, abyśmy trzymali złe myśli jak najdalej od na-szych umysłów. Złe myśli oddzielają ludzi od siebie i powodują, że zapominają o powszechnej boskości wszystkich. Człowiek powinien zwalczać złe myśli i chronić się przed nimi. To one są przyczyną kłopotów i zmartwień. Brak czystych i świętych myśli jest przyczyną wszechobecności strachu. Pamiętaj, że jeśli ranisz innych, będziesz przez nich raniony. Ten rodzaj odwetu jest przyrodzony ludzkiemu umysłowi. Ci, którzy znajdują sa-dystyczną przyjemność w ranieniu innych stanowią najniższą kategorię ludzi. Jak możemy pozbyć się złych myśli?

Tak jak rozpraszamy przykre zapachy używając kadzide-łek i dezodorantów, powinniśmy przeciwdziałać złym myślom – dobrymi myślami. Dobre myśli poprowadzą nasze życie ku spełnieniu. Złe myśli degradują nas do poziomu zwierząt. Za-miana złych myśli na dobre wymaga szczerych i zdecydowanych wysiłków. Problem w tym, że umysł jest niestały. Już Ardźuna uskarżał się przed Kriszną, że umysł jest: niestały – ćanćalam, niespokojny – pramathi, mocny – balawath, uparty – dridham.Jak powinniśmy regulować nasze myśli?

Nie powinniśmy śpieszyć się z działaniem natychmiast gdy powstaje myśl, lecz poddać ją ocenie intelektu (buddhi) i podjąć właściwą decyzję. Obecnie ludzie śpieszą się, by zamienić myśli w czyn bez analizy intelektualnej. Tylko działanie podjęte po zastanowieniu się prowadzi do pokoju. Taki sens ma powiedze-nie: Pośpiech rodzi stratę, strata rodzi smutek, nigdy więc się nie śpiesz. Jak powstają zanieczyszczenia umysłu?

Umysł jest jak czyste lustro. Doświadcza zmysłowych obiek-tów świata zewnętrznego tylko poprzez pięć organów zmysłowych. Nie może, np. widzieć lub słyszeć samodzielnie, niezależnie od


�2

organów zmysłowych. Ten związek umysłu i krnąbrnych zmysłów zanieczyszcza umysł. Przewinienia popełnione przez zmysły od-bijają się w lustrze umysłu. Zgodnie z pismami, umysł narażony jest na trzy rodzaje zanieczyszczeń: mala, wikszepa, awarana.Co to jest mala?

Lustro ludzkiego umysłu pokryte jest brudem, który dzień po dniu zbiera się na powierzchni lustra. Brud to przewinienia popełnione przez człowieka, świadomie i nieświadomie, w tym i w poprzednich żywotach. Piętno tych win przenoszone jest przez ćittę, całkowitą pamięć człowieka. Zanieczyszczenia przenoszone przez ćittę to mala, z powodu której człowiek nie może zobaczyć odbicia swojej prawdziwej jaźni w lustrze umysłu. Usunięcie mali wymaga wytrwałej i regularnej praktyki, ure-gulowania życiowych nawyków oraz odżywiania – spożywania wyłącznie czystego pożywienia. Co to jest wikszepa?

To ciągłe falowanie umysłu Gdy lustro drga, obraz w nim rów-nież drga. Podobnie jest z wikszepą – kapryśnymi, samowolnymi tendencjami umysłu. Można ją kontrolować poprzez duchowe praktyki: medytację, modlitwę i 9 stopni wielbienia Boga.Co to jest awarana?

Awarana jest jak grube płótno zakrywające lustro umysłu. Nie przepuszcza żadnego obrazu boskiej jaźni powodując błędną identyfikację z ciałem.

Tworzy ją ariszdawarga – szajka sześciu wewnętrznych wrogów człowieka. Są to: kama – pożądanie, pragnienie, krod-ha – gniew, lobha – chciwość, moha – przywiązanie, ignorancja, mada – duma (pycha, ambicja), matsarja – zawiść, zazdrość.

Najgorszym wrogiem jest mada (duma, pycha) przejawia-jąca się w ośmiu aspektach: duma z pieniędzy, z wykształce-nia, z przynależności do sfery społecznej, z bogactwa, z urody, z młodości, ze stanowiska i władzy, z ascezy – duma duchowa. Dumę możesz przezwyciężyć, gdy rozejrzysz się wokół. Zoba-czysz, że jest wiele osób mających więcej powodów do dumy niż ty. Staraj się zrozumieć, że wszystkie te powody są nietrwałe. Gdy to pojmiesz, łatwo pozbędziesz się dumy.


��

Listy

Oświadczenie dotyczące obecnego etapu życia i misji

Bhagawana Śri Sathya Sai Baby

Miliony wielbicieli naszego ukochanego Pana Bhagawana Śri Sathya Sai Baby na całym świecie niepokoją się i martwią Jego obecnym stanem zdrowia i kondycją fizyczną. To oczywiste i zrozumiałe. Fizyczna forma Bhagawana była dla wszystkich Jego wielbicieli nieustającym źródłem błogości i szczęścia. Za-wsze naszym głębokim marzeniem było uzyskać darśan czy sparśan fizycznej postaci Bhagawana, pełnej niezmierzonej energii i charyzmy.

Fakt, że Bhagawan zdecydował w ostatnim czasie o ogra-niczeniu swej fizycznej sprawności, jest dla wielu z nas zdu-miewającym zjawiskiem. Zdarzało się wcześniej, że Bhagawan brał na siebie dolegliwości swoich wielbicieli, ale każde z tych doświadczeń kończyło się po kilku dniach naszego niepokoju i naszych modlitw.

W obecnej fazie wydaje się, że fizyczny ciężar Bhagawan przejął na siebie na czas znacznie dłuższy, niż to bywało we wcześniejszych doświadczeniach. Niezwykle ważnym jest zro-zumienie przez nas, Jego wielbicieli, wewnętrznego znaczenia tego etapu życia i misji Awatara.

Mimo fizycznych ograniczeń ciała, miłość i łaskę Bhaga-wana doświadcza coraz więcej ludzi. Spotykamy się z nowymi doświadczeniami Jego boskiego majestatu i wszechobecności każdego dnia we wszystkich częściach świata, co jasno dowo-dzi, że boskość nie jest ograniczona jedynie do swej fizycznej formy.


��

Boskość Bhagawana wykracza poza czas, miejsce i prze-strzeń. Możemy doświadczać jej, gdziekolwiek się znajdujemy.

Jeśli jako wielbiciele Swamiego zdecydowaliśmy, że nasza duchowa sadhana realizuje się poprzez działanie w Organizacji Sai, jest naszym świętym obowiązkiem dostrzegać coraz bardziej Jego wszechobecność, majestat i chwałę, gdziekolwiek istnieją jej przejawy i wykorzystywać to jako szansę na jeszcze większą aktywność duchową i służebną.

Pocieszającym jest, co wiemy od Bhagawana, iż nie cierpi on bólu czy dyskomfortu z powodu swej fizycznej niedyspozycji, a zawsze jest pełen anandy i błogości. Mamy wielką nadzie-ję, że Bhagawan odpowie któregoś dnia na modlitwy swoich wielbicieli i usunie swe obecne ograniczenia ruchowe. Zanim doczekamy tej radosnej chwili ponownego ujrzenia Bhagawana w Jego normalnej kondycji fizycznej, musimy, napełnieni miłoś-cią i wiarą, służyć Jego boskiej misji w każdy możliwy sposób. Jako wielbiciele Bhagawana Baby i jako członkowie Organizacji Sathya Sai składajmy do Jego lotosowych stóp nasze modlitwy pełne miłości i wdzięczności za łaskę i prowadzenie. Prośmy, aby pomógł nam przejść przez ten trudny etap Jego misji, tak jak pomagał nam tyle razy w przeszłości.

Ciało zmienia się z wiekiem, ale atma i paramatma pozo-staje zawsze młoda i nieograniczona. Nadejdzie dzień, gdy ciało przeminie, lecz potęga boskości będzie przejawiać się i jaśnieć po wsze czasy. Moje życie jest moim przesłaniem, mówi Baba, a my dostąpiliśmy przywileju życia w czasie, gdy Bhagawan przebywa z nami w swej fizycznej formie.

Dla nas jest to czas głębokiej refleksji nad Jego orędziem i Jego chwałą. Jako członkowie Organizacji Sai winniśmy wyrażać pełną wiarę w Jego wszechobecność i odzwierciedlać to w naszym codziennym życiu, tak by inni rozwijali wiarę i doświadczali wszechobecności Swamiego motywowani naszym przykładem.

Sędzia P.N. Bhagavati Indulal H. Shah


��

Biblioteka Sai

Girlanda boskich imionKolejne fragmenty książki „Ashtothara Sathanama Rathnamala

– girlandy 108 cennych klejnotów” zawierającej 108 boskich imion Śri Sathya Sai Baby wraz z komentarzami prof. Kasturiego,

biografa Bhagawana.

Om Śri Dżodi Adipalli Somappaja NamahPrzejawienie Śiwa-Siakti w prastarej wiosce

26 listopada 1958 roku, trzy dni po święcie urodzin Baby, pewien wielbiciel pochodzący z Bangalore wyjechał samochodem z Prasanthi Nilayam. Po drodze jego dwuletnia córka doznała poważnego ataku paroksyzmu. Nastąpiły duszności i zapaść. Baba wiedział o tym i ukazał się przed nimi jako wieśniak wraz z dwoma innymi wieśniakami, których stworzył. Poprosił, żeby dać Mu dziecko, a dwaj towarzysze dodali: „Daj je, On je uzdrowi, uzdrowił już tysiące ludzi.”. Wieśniak (Baba) powie-dział: „Dowiedziałem się, że dziecko poważnie zachorowało, więc przybyłem”. Położył dziecko na swym łonie i zostało uzdrowione. Oddał je szczęśliwym rodzicom, którzy ofiarowali mu rupię, a gdy odmówił, dali mu owoc, jeden z wielu, które On sam dał im w Nilayam podczas wyjazdu.

Zapytali, jak się nazywa. On odrzekł: „Dżodi Adipalli Somap-pa”. Gdy pytali później w Nilayam dlaczego wybrał właśnie to imię, Baba rzekł: „Jestem Somappa, Soma appa (Śiwa). Miejsce mojego zamieszkania to Adipalli – pradawna wioska, góra Kailas. Dżodi znaczy „będący dwoma”, gdyż jestem Sa i Uma, czyli Śiwą i Siakti, bliźniaczymi Prakriti i Puruszą.” To imię ujawnia, że jest On uosobieniem zarówno Śiwy, jak i Siakti. Om Śri Bharadwaja Rishi Gothraja NamahTen, który wypełnił przyrzeczenie Śiwy, że odrodzi się w linii wielkich świętych

Baba oświadczył w wieku 14 lat, że jest Sai Babą, który należy do linii duchowej Bharadwaja Gothra. Przed laty, gdy


��

uległ ostremu atakowi paraliżu ratując pewnego wielbiciela, oznajmił, że jest Śiwą i Siakti, którzy przybyli na świat w tej ludzkiej formie, wypełniając obietnicę Śiwy daną w przeszłości risziemu Bharadwaja. Śiwa pobłogosławił risziego (mędrca) i przyrzekł, że przyjmie ludzką formę w jego gotrze (spokrewnionej grupie religijnej).

Bharadwaja był wielkim świętym, który czyniąc praktyki ascetyczne trzykrotnie przedłużył swoje życie. Żył przez 300 lat, by opanować Wedy. Ale bóg bogów Indra wyjaśnił mu, że Wed nie da się poznać i nauczył go ceremonii ofiarnej – Jagi. Dzięki Jadze Bharadwaja odwiedził Siwę i Siakti. Zyskał ich łaskę tak bardzo, że przyrzekli, iż odrodzą się w duchowym rodzie – Bharadwaja Gotrze jako Sai Baba z Shirdi, Sathya Sai a potem jako Prema Sai.

Bharadwaję wspomina się w Ramajanie jako mędrca ob-darzonego cudownymi mocami zdobytymi dzięki ascezie. Baba oznajmił jednak, że Jego przynależność do gothry Bharadwaja jest tylko ułudą. Czy Bóg może mieć krewnych?Om Śri Bhakta Wathsalaja NamahMatka wielbicieli

Baba oznajmił, że Jego zadaniem jest opieka, ochrona i pro-wadzenie bhaktów (wielbicieli, oddanych Bogu). Niezliczoną ilość razy uzdrawiał ich fizyczne i duchowe schorzenia oraz udzielał pomocy, najkorzystniejszej z możliwych. Gdy wielbiciel szczerze błaga o pomoc, Baba, niezależnie od tego, gdzie jest i co robi, opuszcza swe ciało i śpieszy na ratunek. Albo też pojawia się w wizji, by dodać odwagi, pocieszyć lub wyleczyć. Doradza w snach, wysyła przyjaciół i fundusze, odstrasza złodziei, przestępców i wrogów. Watsaljam to uczucie matki do dziecka. Jesteśmy wszyscy dziećmi matki Sathya Sai Mata.

Baba stwierdził, że: „Matka nie może zwlekać ze swą po-mocą, gdy dziecko ją woła. Jeżeli wie, że wołanie zrodziło się z prawdziwej udręki lub głodu, rusza z pomocą. Nie żąda, by wołanie miało odpowiedni ton. Podobnie nie domagam się, by badźany były poprawne muzycznie ani żeby powtarzano Imię Boga 108 albo 1008 razy.”


��

Duchowość Sai

TANTRA SAI czyli

siedmiostopniowa praktyka wielbienia awatara Sai

Subba Rao to autor nie tylko dwóch z trzech mantr Sai Gajatri, czyli Saitri, jak nazwał je Baba, oraz jantry Czakra Sai. Opracował też system praktyk – Tantra Sai. Kolejne stop-nie praktyki mają wszechstronne działanie uzdrawiające na wszystkich poziomach: od fizycznego do boskiego.

Prowadzą do właściwego korzystania z ciała, zmysłów, umy-słu, intelektu, serca, kompleksu ego, czyli całej naszej istoty.

Baba mówi, że wędrówka przez życie zaczyna się w kró-lestwie natury (prakriti) i jej wynikiem jest przywiązanie do spraw materialnych (prawritti). Musimy je przekroczyć i dojść do niwritti – czystego, ducho-wego i transcendentalnego stanu (turija). Duchowość Sai nie polega na rytualnym kulcie, ale na kontemplacji Najwyższej Jaźni, której ucieleśnieniem jest ostatni boski adwent: Śri Sathya Sai Baba.

Baba oznajmił, że nasza prawdziwa natura to Sat-Ćit-Ananda, czyli Byt-Świadomość-Szczęśliwość i w każdym z nas obecne są wszelkie moce. By się ujawniły, pomocna jest re-

Sathya Sai Baba i Subba Rao


��

cytacja mantr Sai Gajatri, kontemplacja Śri Sai Jantry i prak-tykowanie Śri Sai Tantry. Jak powiedział Baba, „Powinniśmy uznać nasz własny oddech za mantrę, nasze serce za jantrę a ciało za tantrę. Nie należy szukać ich poza swoją jaźnią”.Pierwszy stopień: transformacja ciała

„Ujarzmij ciało poprzez zdyscyplinowane wypełnianie obo-wiązków i powinności”. Oto esencja Sai karma jogi.

By wywiązać się z obowiązków potrzebujemy zdrowego ciała i umysłu. Musimy więc szukać łaski Sai Dhanwatari, boskiego lekarza lekarzy, powtarzając trzy razy werbalnie, a następnie mentalnie następujące wersy, które zostały pobłogosławione przez Babę podczas poświęcenia posągu Dhanwantari, boskiego lekarza i awatara Wisznu.

Dakszine Hasta Ćalana Wibhutim Wame Bhakta Lekha Lasth Karam Ajurarogja dataram Sai Dhanwantarim UpasmaheZnaczenie: Kontempujemy Śri Sathya Sai trzymającego

w lewej ręce plik listów zebranych od wielbicieli oczekujących łaski wyleczenia chorób ciała, umysłu, intelektu i ego i stwarza-jącego okrężnym ruchem prawej dłoni wibhutti (święty popiół), by rozdać go potrzebującym i cierpiącym. Niech Sai Danwantari obdarzy nas zdrowiem i długowiecznością.

Pierwszy stopień jest też praktyką oddawania czci poprzez trzykrotny pokłon namaskar, mając złożone obie dłonie.Drugi stopień: Transformacja zmysłów

„Uświęcaj swoje zmysły wypełniając bezinteresowną służbę potrzebującym.” Oto esencja Sai dharma jogi, która jest klu-czem do osiągnięcia pomyślności i rozwoju społeczeństwa. By zwiększyć swoje możliwości bezinteresownego służenia, należy powtarzać trzy razy, zarówno mentalnie jak i werbalnie, na-stępujący wers ułożony przez Śri Ghandikota Śastry – twórcę Sathya Sai Gajatri:

Jo Dewasathya Sainah Buddhim Dharmadhi Goćaram


��

Prerajet Tasja Jattejah Thadwarenjam UpasmaheZnaczenie: Niech promienna energia Śri Sathya Sai, która

przenika moje serce jako czysta świadomość, prowadzi, inspiruje i kieruje naszymi zmysłami, aby pełniły dharmiczną, altrui-styczną służbę w duchu bezinteresownej miłości. Medytujmy nad tą promienną, boską osobą.

Tę praktykę nazywa się inwokacją awahana. Wielbiciel przywołuje i umieszcza Czakrę Sai w swym sercu kierując obie dłonie do serca. Powtarza ten gest trzy razy podczas wypowia-dania powyższego wersu. Trzeci stopień: Transformacja umysłu

„Napraw swój umysł czyniąc go stabilnym i mocnym dzięki mantrom i medytacji”.

Oto esencja Sai dhjana jogi. Powtarzając trzy razy, werbalnie jak i mentalnie poniższy

wers, często wypowiadany przez Bhagawana Babę, osiągamy jedność myśli, słów i czynów, a dzięki temu spokój, błogostan i duchową energię.

Sarwarupa Dharam Śantam Sarwa Nama Dharam Śiwam Sat Ćit Ananda Adwaitam Satjam, Śiwam, SundaramZnaczenie: Śiwa Sai nosi wszelkie imiona. Jest On ucieleś-

nieniem pokoju i niedwójnej, boskiej zasady: Bytu, Świadomo-ści i Szczęśliwości. Jest jednocześnie Śiwą i Śakti (Śiwa-Śakti). Cechuje Go prawda, dobro i błogie piękno.

Trzeci stopień w formalnej praktyce ma charakter medyta-cyjny. Wielbiciel odbywa krótką medytację skupiony na swym sercu, zagłębiając się w znaczenie powyższego wersu. Czwarty stopień: Transformacja intelektu

„Obudź intelekt rozróżniając między tym, co właściwe, a tym, co niewłaściwe”. Oto esencja Sai buddhi jogi.

By osiągnąć powyższy cel powinniśmy modlić się do Sło-necznego Sai (Sai Surja), który rozprasza ciemności ignorancji,


�0

obdarza mądrością, umiejętnością rozróżniania, siłą i wytrzy-małością, koniecznymi do osiągnięcia duchowego celu. Należy powtarzać siedem razy, zarówno werbalnie, jak i mentalnie mantrę Śri Sai Surja Gajatri. Mantra ta została objawiona Subba Rao rankiem 22 września 1997 w Prasanthi Nilayam, podczas przejazdu Swamiego zlotym rydwanem.

Om Śri Bhaskaraja Widmahe Saji Dewaja Dimahi Thanna Surja PraćodajatZnaczenie: Wiemy, ze Sathya Sai jest najwyższą, promien-

ną, boską Osobą. Utrzymujemy Jej obraz w naszych sercach i medytujemy nad Nią, wizualizując postać Sai na złotym rydwanie. Modlimy się, żeby ten Słoneczny Bóg Sai rozproszył w nas ciemności ignorancji, wykorzenił z nas zwierzęce odruchy i obdarzył witalnością, zdrowiem, siłą i inteligencją.Piąty stopień: Transformacja świadomości wewnętrznej

„Oczyść serce i wypełnij je wiarą oraz bezinteresownym oddaniem Bogu i Jego stworzeniu.”

„Kochaj wszystkich, wszystkim służ” – mówi Baba. Jest to esencja

Sai bhakti jogi – prowadzącej drogą wielbienia do zjedno-czenia z Bogiem, który obdarzy nas Swą łaską.

Dla rozwoju zdolności kochania Boga i Jego stworzenia nie ma lepszej mantry niż recytacja co najmniej 7 razy dziennie, werbalnie i mentalnie, Śri Sai Hiranjagarbha Gajatri. Mantra ta została objawiona Subba Rao rankiem 15 lutego 1999 roku w święto Mahaśiwaratri, gdy z ust Swamiego wyłoniła się złota linga.

Om Prematmanaja Widmahe Hiranjagarbaja dhimahi Thanna-satya Praćodajat.Znaczenie: Wierzymy, że Sathya Sai jest inkarnacją Boskiej

Miłości. Medytujemy o tej świetlistej, złotodajnej Boskiej Osobie w trakcie wyłaniania się z Jej ust złotej lingi. Niech ten Bóg Prawdy zniweczy w nas demoniczne cechy i zwielokrotni naszą


�1

moc i zdolność do boskiej miłości. Niech poprowadzi nas do wyzwolenia ścieżką oddanej służby pełnej miłości.Szósty stopień: Dyscyplina ego

„Pożegnaj swoje ego, którego kres musi nadejść dzięki wyrzeczeniu i poddaniu się Panu, a przede wszystkim dzięki praktycznej wiedzy o Najwyższej Jaźni.” Oto esencja Sai dźńana jogi – drogi do pozbycia się egoizmu i interesowności za pomocą duchowej wiedzy. Ego bowiem jest największą przeszkodą na drodze do samorealizacji.

By pozbyć się ego, konieczne jest poświęcenie swojego „ja” i uwolnienie się od pragnień związanych z ciałem oraz doczes-nym życiem. Należy rozwijać w sobie przekonanie, że Paramat-ma, Najwyższa Wszechjaźń, mieszka w każdym.

By opanować tę wiedzę należy co najmniej siedem razy dziennie powtarzać werbalnie i mentalnie świętą mantrę Śri Sathya Sajiśwara Gajatri. Została ona objawiona czcigodne-mu Śri Ghandikota Subrahmanja Śastry w Wigilię Bożego Narodzenia 1977 roku, w świętej obecności Bhagawana Baby, w Brindawan.

Om Sajiśwaraja Widhmahe Sathya Dewaja Dhimahi Thanna Sarwa PraćodajatZnaczenie: Wiemy, dzięki świętym pismom, nauczycielom

i z własnego doświadczenia, że Sathya Sai jest Bogiem. Niech ta uniwersalna, wieczna, promienna, najwyższa Boska Osoba obudzi w nas zrozumienie, że wszystkie nasze energie, myśli i czyny mają duchowy charakter. Medytujmy nad Sathya Sai będącym wcieleniem wszystkich bóstw. Niech uwolni nas od więzów ignorancji i doczesnych przywiązań. Siódmy stopień: Całkowita, jednocząca przemiana.

„Osiągnij stan niezmiennej świadomości, zintegrowanej z najwyższą rzeczywistością, mającej zwieńczenie w poczuciu identyczności indywidualnej jaźni z jaźnią najwyższą”. Oto esencja Sai brahma jogi.


�2

By osiągnąć ten stan brahmicznej świadomości, należy w pełni zjednoczyć się z pięciosylabową, niedwójną świętą formu-łą: SAI ŚIWO HAM: „Jestem Sai, jestem Śiwą”. W trakcie medy-tacji wizualizuje się postać Sathya Sai wewnątrz lingamu Śiwy.

Poszukujący osiągnie wtedy stan sajudżja kaiwalja – jedności z Bogiem w transcendentalnym błogostanie. Ta niedwójna formu-ła powstała podczas uroczystości Mahaśiwaratri w 1996 roku.

Podsumowując, Śri Sai Tantra to, obok regularnej kon-templacji nad świętymi mantrami, wykonywanie z oddaniem codziennych obowiązków oraz zaangażowanie w bezinteresowną służbę potrzebującym. To wypełnienie życia miłością, służbą i poczuciem szczęścia oraz utrzymywanie stałej, niepodzielnej świadomości zjednoczonej z najwyższą rzeczywistością.

oprac. BP


��

Świadectwa

SaiśwaraOpowieść o cudownej materializacji przez Babę niezwykłego

obrazu przedstawiającego symbolicznie Jego prawdziwą postać.

Pewnego dnia, w święto Śankara Dżajanti, Swami poprosił mojego ojca Śri Ghandikota Subrahmanya Sastri, by przemówił do wielbicieli zgromadzonych w audytorium Purnaćandra. Mój ojciec, mistrz nauk i praktyk wedyjskich, rozwodził się szczegó-łowo nad boską chwałą Baby i Jego związkami z formami Boga, takimi jak Gajatri, Dattatreja-Wisznu. Ale zapomniał o Śiwie, choć właśnie Śiwa był ulubioną formą Boga mojego ojca. Do końca dnia nie zdawał sobie sprawy z tego przeoczenia.

Prawdziwa postać BabyNastępnego dnia rano, Baba wezwał nas i obdarzył niezapo-

mnianą audiencją. Mówił o trzech wedyjskich ścieżkach: karmy, bhakti i dźniany (pracy, wielbienia i mądrości) oraz o trzech formach Boga: Brahmie, Wisznu i Rudrze (Śiwie). Na koniec zaprowadził nas do świątyni i pokazał nam jej nowy wystrój. Zatrzymał się przed obrazem Shirdi Baby i zmaterializował niezwykły, kolorowy obrazek, mówiąc do mojego ojca: Idhi Na Nidża Swarupam (Oto Moja prawdziwa forma).

Sai LingeśwaraUderzającą cechą tego obrazka jest popiersie Baby wewnątrz

lingi, będącej formą Śiwy. Linga jest symbolem boskiej kreacji. Saiśwara, czyli Sai jako ucieleśnienie Śiwy, jest tu też Lingeśwa-rą, mocą wypełniającą wszechświat. Ta linga symbolizuje atmę będącą poza wszelkim dualizmem. Baba często „rodzi” w noc Mahaśiwaratri lingi poczęte wewnątrz Jego ciała. Zmateriali-zował też niezliczoną liczbę ling swą boską dłonią.


��

Pewnego razu Baba stworzył dla mojego ojca lingę, wewnątrz której znajdowała się podobizna Swamiego. Innym razem zma-terializował lingę Nilakanteśwara w ciemnoniebieskim kolorze, takim, jaki miało gardło Śiwy, gdy ratował świat wypijając tru-ciznę. Linga ta symbolizuje panowanie nad truciznami. Wodę, którą polewa się lingę w ofiarnej ceremonii, poprawia zdrowie i witalność.

Sai jako awatar ŚiwyMój ojciec wierzył, że Sai jest awatarem Śiwy. Doszedł do

tego wniosku systematycznie porównując dwie boskie istoty: Śiwę i Sai, stosując wedyjskie kryteria, badając podobieństwa i zgodność takich cech, jak imiona, ich znaczenie, cechy, moce, łaski oraz nauki o najwyższej prawdzie. Książka pt. „Śri Sathya Sai Awatara Waibhawam” zawiera artykuły i utwory poetyckie świadczące o wierze mojego ojca, że Sai jest awatarem, inkarna-cją Śiwy i Śakti. Stwarzanie ling oraz popiołu wibhuti to znaki boskich istot: Śiwy i Sai.

Sai jako WibhuteśwaraLinga z popiersiem Sai Baby na zmaterializowanym obrazku

posiada u góry trzy linie utworzone z wibhuti – świętego popio-łu, najcenniejszego i najskuteczniejszego środka duchowego wzrostu i uzdrawiania, zapewniającego pomyślność i zdrowie. Na 90 urodziny mojego ojca Baba wysypał na jego głowę pełną garść wibhuti. Innym razem zmaterializował dla niego srebrny medalion z wizerunkiem Samba-Śiwy z jednej strony i mantrą „Om Namah Śiwaja” z drugiej, mówiąc, że anielski posłaniec przyniósł go ze świętej góry Kailaś prosto z celebrowanego tam nabożeństwa (Śiwa pudża).

Trzy poziome linie uczynione z popiołu nazywają się tripun-draka. W Brihadża Balopaniszad napisano, że linie te oznaczają trzy ognie i trzy światy. Baba mówi, że naznacza nasze czoła popiołem wibhuti, by przypomnieć, że my też jesteśmy boscy. Śiwa pokrył swe czoło popiołem, gdy obrócił w popiół Kamę, półboga pożądania. Dlatego też wibhuti oznacza zwycięstwo nad dręczącymi nas pragnieniami. Jest też symbolem ostatecznej


��

rzeczywistości, którą odkrywamy, gdy krzyż ego spłonie w ogniu iluminacji. Popiół jest ostatecznym, już niezmiennym, stanem wszystkich przedmiotów i jako taki jest symbolem Boga i kos-micznego rozpadu. Wibhuti dane przez Babę to przesłanie, by obdarowany porzucił pragnienia, spalił wszystkie namiętności, żądze, przywiązania i stał się czysty i święty – gotowy do wy-zwolenia.

Sai jako OmkareśwaraNa tym obrazku, Śiwa-Sai jest otoczony przez znak Omkar

– pradawny i wieczny symbol Brahmana – Uniwersalnego Abso-lutu, dźwięku będącego podpisem Boga. Om-Aum stanowi sumę nauk wedyjskich. Om symbolizuje zasadę Om Tat Sat: „To jest Prawdą, jestem Prawdą, Prawda jest jedna”. Natomiast Soham to dźwięk rozbrzmiewający w procesie oddychania, dźwięk tchnie-nia życia. Soham przeistacza się w Om, gdy różnica między „on” i „ja” rozpuści się w jogicznym transie, w samadhi.

Śai jako NagalingeśwaraLinga Śiwa-Sai otoczona jest na obrazku niczym parasolem

kapturem siedmiogłowego Seśa-nagi, czyli przedwiecznego, bo-skiego węża symbolizującego maję – boską energię iluzji. Siedem głów oznacza siedem światów stworzonych przez Śiwę. Hydrogło-wy wąż jest zaczarowany przez boskiego węża – czarodzieja fletu. Gdy człowiek czci Boga i współpracuje z Nim, boskiego węża nie zatruwają śmiertelne trucizny pragnień i przywiązań, a wtedy boskie moce umożliwiają mu podtrzymanie siedmiu światów na swej głowie. W innym sensie, uniesiony kaptur siedmiogłowego węża oznacza wznoszenie się energii kundalini poprzez sześć centrów energetycznych (ćakr) by w końcu osiągnąć siódmą ćakrę – sahaśrarę – tysiącpłatkowy lotos wypełniony nektarem nieśmiertelności.

Thraji SaiśwaraNa obrazie widnieją twarze trzech inkarnacji Sai – Shirdi

Sai, Sathya Sai i tego, który nastąpi – Prema Sai. Podobizny Sai z przeszłości i z przyszłości znajdują się w górnych rogach


��

obrazu, a Sathya Sai – wewnątrz lingi. Shirdi Sai reprezentuje surowy aspekt Śiwy, Sathya Sai – energetyczny aspekt Śi-waŚakti, a Prema Sai – matczyny, kochający aspekt Śakti. Ci trzej awatarowie Śiwy obejmują swoim wpływem trzy stulecia, w których niesłychana globalna przemoc wymaga boskiej mi-łości pacyfikującej demoniczne tendencje w człowieku.

Sai jako GangeśwaraZ podwyższenia, na którym stoi Śiwalinga, spływa strumień

wody, który symbolizuje wodę świętej rzeki Ganges, spływającą z góry Kailaś – mieszkania Śiwy. Podobnie Baba uruchomił instalacje wody pitnej dla tysięcy cierpiących z powodu braku wody.

Sai jako MritjundżajeśwaraŚiwa Sai zawsze przynosi pomyślność i dobro (śankara), jest

uosobieniem szczodrości i dlatego należy Go czcić i medytować o Nim. Girlanda kwiatów zdobiąca Śiwalingę stanowi ofiarę dla Pana życia, śmierci oraz wyzwolenia. Jest On czczony jako Mritjundżajeśwara – zwycięzca śmierci. Obdarza najwyższą mądrością umożliwiającą wielbicielom opuszczenie błędnego koła narodzin – chorób – śmierci i powtórnych narodzin.

Medytacja SaiObraz Saiśwary, zmaterializowany przed ponad 30 laty,

można wykorzystać zarówno w medytacji saguna (z imieniem i formą – Śiwa-Śakti Sathya Sai) jak i nirguna (transcenden-talnej, związanej z wewnętrznym światłem ling i omkaru). Mój czcigodny ojciec medytował nad obydwoma aspektami Sai przed-stawianymi przez ten obraz i doświadczył objawienia mantry Śri Sathya Sai Gajatri.

Swami potwierdzaPodczas obchodów święta Sai Paduka Prashanthi Nilayam

rozbrzmiewało śpiewem Sai Gajatri. Bhagawan podszedł do piszącego te słowa i z miłością powiedział: „Subba Rao! Czy słyszysz jak śpiewają Sai Gajatri?” i dodał: „Twój ojciec jest


��

zaprawdę nieśmiertelny (amara)”. Dwa tygodnie wcześniej Swami sam podszedł do mnie i zapytał: „Gdzie jest Saiśwara?” Wyciągnąłem obraz z kieszeni, a Baba potwierdził, że istotnie zmaterializował go dla mojego ojca. To zdarzenie zelektryzowało moje serce i upadłem do stóp Baby. Baba z miłością poprosił, bym przechowywał ten obraz, czcił go i dzielił się nim, w ten sposób potwierdzając prawdę o Sai-Śiwie.

Subba Rao


��

Wielbiciele pytają – Kumar odpowiada

Tygrys nie jest owcąCzy musimy przeżywać to czy inne życie, by dostąpić sa-morealizacji. Dlaczego nie przybywamy na świat już zrea-lizowani?

Obecnie wielu ludzi siedzi przed telewizorami śledząc seriale. Na południu Indii niektóre seriale zawierają ponad 500 epizodów. Jest nawet żart na ten temat. Starzec napisał list do dyrektora TV: „W każdej chwili mogę umrzeć. Niech mi pan zdradzi, jak skończy się ten serial, żebym mógł umrzeć spokojnie. Jeśli nie dowiem się tego, będę musiał ponownie się narodzić. Zdradź mi finał!”

Typowe dla tutejszych seriali jest to, że wyciskają łzy z oczu. Młoda dziewczyna przyszła do dyrektora TV i pyta: „Proszę dać mi rolę, chcę grać w serialu.” Dyrektor odpowiada: „Dobrze”. Poprosił o postawienie przed nią wiadra. „Wypełnij to wiadro łzami, a wtedy dam ci rolę”.

Tak, trzeba nauczyć się sztuki płaczu. Siedzimy przed telewizorem i płaczemy. Płacz zaczyna się o siódmej i trwa do dziesiątej w nocy. Dlaczego płacimy i płaczemy. Aktorzy dostają pieniądze i płaczą. Jedni płacą za płacz, drudzy są za to wy-nagradzani. Płaczemy, bo wydaje nam się, że bohater serialu jest prawdziwy. Albo myślimy, że to my jesteśmy w jego trudnej sytuacji. Jeśli jednak wiemy, że to tylko serial, nie płaczemy.

Podobnie w życiu mamy wzloty i upadki, śmiech i łzy, unie-sienia, tryumfy i frustracje. Bo brak nam samorealizacji, która pomaga osiągnąć spokój i równowagę. Samorealizacja nigdy nie pozwoli nam wpaść w depresję, frustrację ani w sytuację wymagającą wizyty u psychiatry. Dlatego jest niezbędna dla naszego własnego dobra, jest w naszym interesie. Bhagawan dał prosty przykład. Młode tygrysiątko zgubiło się i wychowywało się z owcami. Pewnego dnia pojawił się tygrys. „Nie zabijaj mnie”, płakał mały, a tygrys na to, „Przestań płakać, nie jesteś owcą. Ty i ja jesteśmy tym samym. Chodźmy nad rzekę i popatrzmy na


��

nasze odbicia. Jesteśmy podobni, podobnie ryczymy, Dlaczego myślisz, że jesteś owcą?”

Podobnie my sądzimy, że jesteśmy owcami. Myślimy, że je-steśmy tacy prości, nieskomplikowani, że jesteśmy nikim. Nie, nie, nie. Jesteście dziećmi nieśmiertelności, jesteście ucieleś-nieniem Boskości!

Gdy osiągniecie samorealizację, będziecie ponad dualizmem dobra i zła, zysku i straty, zwycięstwa i porażki. Będziecie żyć w spokoju i doskonałej równowadze. Oto dlaczego potrzebujemy urzeczywistnienia jaźni.

Mąż jest bardzo zainteresowany Sai Babą, ale jego żona – nie. Co mąż powinien robić? Czy powinien się rozwieść, czy porzucić duchową ścieżkę?

Moi drodzy, oto wyjątkowy przypadek. Mąż uważający żonę za problem na duchowej ścieżce jest wyjątkiem. Zwykle mąż jest problemem każdej żony! 90 proc. wielbicieli jest tutaj dzięki swym żonom.

Mój przyjacielu, odpowiedź jest prosta. Jeśli ktoś jest cał-kowicie doczesny, a jego partner całkowicie duchowy, trudno o zrozumienie. Ale mogą żyć w zgodnej koegzystencji, gdy jeden z małżonków opiekuje się rodziną, a drugi dba o duchowe cele. Żona dbająca o rodzinę jest korzeniem, a mąż myślący o Bogu jest owocem tego samego rodzinnego drzewa.

A jak jest ze mną? Od 25 lat jeżdżę po całym stanie Andhra Pradesh i odwiedzam tysiące grup Sai. Moja żona zostaje w domu i opiekuje się dziećmi, krewnymi i rodzicami. Załóżmy, że chcia-łaby współzawodniczyć i oznajmiłaby: „Jeśli ty jedziesz na północ, to ja na południe”. Wtedy dzieci znalazłyby się na ulicy!

Nigdy mąż i żona nie zgadzają się w stu procentach. Mogą zgadzać się przed kamerą TV, ale nigdy w rzeczywistości. Nie martwmy się, jeśli małżonkowie nie zawsze żeglują wspólnie. (...) Podczas kryzysu, jeśli mąż jest spokojny, żona powinna uczyć się od niego. Jeśli żona zachowuje spokój w trudnym momencie życia, mąż powinien uczyć się od niej. W takich przypadkach nie powinniśmy przeciwstawiać się partnerowi ani atakować krytykując go.


�0

Dialogi duchowe

Gadu gadu, czyli nasze rozmowy z serca do serca

(Po 81. urodzinach Sathya Sai)

Izabeli: Om Sai Ram, Rico!

rico: Om Sai Ram Izka. Coś się nie mogę połączyć z Prasanthi. Właśnie oglądam film z urodzin Swamiego. Na saibabaofindia. Bardzo mną wstrząsnęła słabość ciała Swamiego.

Izabeli: Film jest też na stronach z Prasanthi. Zaraz zobaczę, jak ode mnie się łączy. I zobaczę ten film.

rico: Gdy Baba mówi, widać, że jest bardzo osłabiony!!!!

Izabeli: Boże mój, trudno coś powiedzieć. Pamiętasz, jak prze-żyłam ten pamiętny dyskurs w styczniu 2006? Jakby mi się serce kurczyło.

rico: Pamiętam. Tak trudno jest utrzymać wizję Baby jako Stwórcy, widząc słabość Jego ciała.

Izabeli: Otóż to! Myślimy – to Bóg, nic się nie może wydarzyć, On jest światłem – widzimy „tylko” materię, ale WIDZIMY – i co?? Serce pęka. Ciężko oddzielić się od ciała...

rico: Pozornie nic nie może utrzymać w ręce, a przecież utrzy-muje cały wszechświat. To jest paradoks, z którym umysł nie potrafi sobie poradzić.

Izabeli: No tak – ale woli nie widzisz, myśli nie widzisz... Wi-dzę teraz tę słabość Swamiego, ale dziwne! – wydaje mi się, że On się i tym bawi, że jakby cierpienie się Go nie imało, ma uśmiechniętą twarz..SZOK!! Oglądam film z saicast. Jak byłbyś słaby i chory, a wie-działbyś, że ludzie Cię potrzebują, to co byś zrobił? Siedział


�1

w domu i chorował, czy raczej – na ile to możliwe – służyłbyś innym i podnosił ich na duchu? Tak Swami robi, podnosi nas wszystkich na duchu, nie ma taryfy ulgowej. Pozwala się cało-wać po rękach, dotykać, oblegać... jest dla nas, cały!Dla mnie to potężna lekcja i wizja miłości!

rico: Tak, masz rację. To jest potężna dawka miłości. Ale mimo wszystko, denerwuje mnie to, jak Mu podtykają różne rzeczy albo dopraszają się szczególnej uwagi. Czasami mam wrażenie, że Swami jest traktowany jak bezwolna osoba.

Izabeli: Co do mowy – racja, może to jest raczej inny rodzaj energii? Przecież Ty to czujesz. Obejrzałam. Jak dla mnie to wspaniały film. W górę serca!! Po-patrz, Swami jest słaby, ale nie kryje się z tym, mówi: patrzcie, ciało jest słabe, ale jakie to ma znaczenie! Przecież jestem z wa-mi, widzicie mnie, przychodzę do was, jestem dla was, bo was kocham. Widzicie, jak się tym ciałem opiekują, jak się troszczą o mnie, nic złego się z tym ciałem nie stanie...Może nie może utrzymać noża do tortu, a może to znowu jakaś gra?Podtrzymują Go cały czas, żeby nie upadł, żeby się nie prze-męczał... ale ciągle go widzimy, a NIC NIE ZASTĄPI JEGO WI-DOKU!!!

rico: No widzisz, jak mogą być różne odbiory tej samej rzeczy. Ja jestem zdołowany a Ty radosna. Ty widzisz w tym spektaklu dobro, a ja przeczuwam najgorsze. Ciągle mam wrażenie, że Swami nie jest sobą.

Izabeli: Tak więc, cieszmy się, że chodzi miedzy nami, że jest wśród nas, że można się sycić jego widokiem.. A przy okazji niejako mówi – boli cię coś, narzekasz? Zobacz, ja czuję się do-skonale, tylko ciało jest słabe. To raczej odwrotnie – On wycho-dzi naprzeciw nam, robi te 100 kroków w naszą stronę. Jestem radosna, bo bardzo źle się czuję fizycznie, a widzę, jak Swami uczy znosić cierpienie.

rico: Przecież widzę i czuję, że Jego ciało jest coraz słabsze. A to oznacza, że nie sprawdzamy się jako jego bhaktowie. Przecież


�2

jakieś dwa czy trzy lata temu powiedział wyraźnie: To ciało nie należy do mnie. Oddaję je w wasze ręce. Teraz wy przejmujecie nad nim opiekę. Może je utrzymać tylko wasza miłość.Z tego, co widać na filmie, tej miłości jest bardzo mało, pomimo przybywających tam tłumów. Zamiast dawania miłości, każdy coś od Niego chce.

Izabeli: To całkiem inna sprawa – tu myślę podobnie jak Ty, racja.

rico: Dlatego ciało Swamiego słabnie. Miłość żywi się tylko miłością.

Izabeli: Tak, czy może być tak, że ile damy, tyle weźmiemy? Patrzę teraz na saibabaofindia – ten sam film. Wnika głęboko w serce.

rico: Swami ciągle daje. Nic nie bierze. Ale rozpoczął inną grę. Grę w przyciąganie. Miłość przyciąga miłość. Im więcej miłości, tym większe przyciąganie. Im mniej, tym mniejsze. W konsekwencji, gdy w nas jest mało miłości, Swami się oddala. Gdy miłość w nas wzrasta Swami się przybliża. Zobacz, co się w ostatnim czasie dzieje. Na darszanach już nie widać Swamiego, tylko samochód. Ludzie patrzą na samochód i mówią ”Popatrz, Swami, Swami”. A to przecież jest samochód, a nie Swami. Nie dość, że Swami jedzie w zamkniętym samochodzie, to jeszcze ma zamknięte szyby i dodatkowo otacza ten samochód coraz więcej ochroniarzy. Swami jest coraz mniej widoczny. Oddala się coraz bardziej. Konsekwentnie gra w tę nową grę.A my też wykazujemy się niezwykłą konsekwencją. Zamiast roz-wijać miłość, stoimy w miejscu. I wołamy: Swami daj, daj, daj swoją obecność, daj swoją łaskę, załatw to, załatw tamto. Ale nie wołamy: Swami weź moją miłość, bo mam jej dla Ciebie dużo.

Izabeli: Myślę, że tak właśnie jest! A przynajmniej jest to moż-liwe. Często tam jesteś, to lepiej wyczuwasz te nastroje i gry – Swamiego gry też.Ale przecież misja Swamiego nie może się nie powieść, jak to widzisz?


��

Każdy człowiek ma wolną wolę, dlaczego jej nie spożytkuje dla miłości? Tylko babrze się w jakichś egoizmach, swoich pomy-słach na życie?

rico: Misja Swamiego powiedzie się wtedy, gdy budząc się rano zawołamy – Swami, kocham cię. Gdy w ciągu dnia będziemy mówić – Swami, kocham Cię. Gdy zasypiając będziemy wzdychać – Swami, kocham Cię. Czy ta czysta bezinteresowna miłość jest w nas? Czy postrzegamy Go w innych ludziach? Czy kochamy Go tak naturalnie, bez oczekiwań czegoś w zamian?Na czym polega misja Swamiego? Na obudzeniu w nas miłości. Nie ma żadnej innej misji. Nie ma żadnego innego celu oprócz miłości.

Izabeli: Nie musi się mówić, gdy się kocha. Po prostu się kocha. I już. Kocha się dla miłości... Może jednak kochamy Swamiego, ot tak po prostu, jak ci prostaczkowie boży...

Rozmawiali: Iza Szaniawska i Ryszard Basak


��

Kilka słów koordynatora krajowego

Poniższy artykuł miał ukazać się w poprzednim numerze, ale zawiodły łącza

internetowe i trafił do redakcji za późno. Przepraszamy naszych Czytelników, na szczęście tekst ten nie stracił na aktualności, zatem

za zgodą autorki, naszej przewodniczącej, zamieszczamy go teraz.

Sai challenge – wyzwania SaiW kilku słowach chcę przybliżyć tym, którzy nie uczestni-

czyli i tym, którzy uczestniczyli, przebieg i treść październiko-wego spotkania liderów i koordynatorów Polskiej Organizacji Sai. Było to bardzo doniosłe spotkanie, bo sprawy były ważkie i program bogaty.

Najwięcej emocji wywoła informacja o przeniesieniu siedziby Stowarzyszenia z Wrocławia do Warszawy. Nic dziwnego, przy-zwyczajenia są naszą drugą naturą. Tyle przecież lat siedziba Stowarzyszenia mieściła się we Wrocławiu, a tu nagle taka zmiana. Niektórzy nad tym ubolewali inni się cieszyli. Ba, żeby tak zadowolić wszystkich... Myślę, że właśnie z powodu przy-zwyczajenia, sami nie podjęlibyśmy takiej decyzji, ale ponieważ w naszej Europejskiej Organizacji Sai zaszły duże zmiany, po-ciągnęło to za sobą również zmiany w naszym kraju.

Sądzę, że jest to wspaniała próba dla nas wszystkich. „Po-kochaj moją niepewność” – mówi Swami, czy jesteśmy gotowi, by ją pokochać? Mamy trudności z jej akceptacją, a co tu mówić o miłości. Ze swego doświadczenia mogę tylko dodać, że coś, z czym dzisiaj się nie zgadzamy, z czasem wydaje się śmieszne i aż dziw bierze, że wywoływało u nas tyle emocji. Z biegiem lat u boku Swamiego, i w efekcie pracy nad swoim charakterem, zaczynamy akceptować nawet te najbardziej zaskakujące nas zmiany. Zdajemy sobie częściej sprawę z tego, że wszystko jest złudzeniem i wszystko się zmienia. Dzisiaj może być tak, jutro zupełnie inaczej. Im szybciej to sobie uświadomimy, tym łatwej


��

przyjdzie nam pokochać te Swamiego niepewności, zmiany i ciągłe testy.

Dla mnie jest to za każdym razem sprawdzian mojej goto-wości. Akceptuję te zmiany, chociaż bywa, że ich nie rozumiem. Ale czyż nie na tym polega wiara i zaufanie?

Moja znajoma często pyta ludzi: „Mówisz, że wierzysz w Boga, ale czy wierzysz Bogu?”

To, okazuje się, są dwie różne sprawy! Tak wielu z nas po-wtarza, że wierzy w Niego, ale tak niewielu naprawdę Mu ufa. Czasami wygląda to tak, jakbyśmy wierząc w Niego niedowierza-li, że jest On w stanie zająć się naszymi sprawami, więc mniej lub bardziej nieudolnie borykamy się z nimi sami. Podczas gdy On czeka, byśmy Mu je powierzyli, z całą wiarą i przekonaniem, że zajmie się nimi najlepiej. Jakiż to luksus!

Przypomina mi się tutaj historyjka, jak to pewien mężczyzna jadąc pociągiem, całą drogę swój bagaż trzymał na kolanach. Zapytany dlaczego nie postawi go na półce odpowiedział, że nie chce obciążać pociągu, ponieważ ten i tak ma już dużo do dźwigania.

Wszyscy, bez wyjątku jesteśmy w drodze i wszyscy się uczymy.

Na Międzynarodowym Spotkaniu Koordynatorów Central-nych i Krajowych, jakie odbyło się we wrześniu tego roku w Me-diolanie, zrodziło się kilka nowych pomysłów na to, jak pomóc sobie w tej „Szkole życia”. W jaki sposób uaktywnić wszystkie nasze siły by droga, którą kroczymy, była jak najbardziej efek-tywna. Swami podaje nam mnóstwo sposobów, ale najczęściej powtarza, iż najszybciej rozwijamy się duchowo w bezinteresow-nej służbie dla innych. Ten temat rozwinięty został w Mediolanie najbardziej. Przedstawiłam go na naszym spotkaniu liderów w Warszawie, ale ważniejsze punkty chcę podać do wiadomości wszystkich wielbicieli Swamiego.

Zacznę od programu „Sai challenge” – to znaczy „Wyzwania Sai”. Są to krótkie akcje służebne, jednoczące na kilka godzin, czy dni zgromadzone przy zadaniu osoby. Mają to być akcje nie potrzebujące wielkiego nakładu finansowego, zorganizo-


��

wane w niedużej odległości od naszego miejsca zamieszkania; np. u starszej, czy też chorej osoby z naszej grupy, czy kogoś z naszego sąsiedztwa. W krajach, które już rozpoczęły takie akcje okazało się, że wyjątkowo aktywna jest w nich młodzież. Bowiem gdy młodzież ma przydzielone konkretne zadanie, którego efekt widoczny jest w krótkim czasie, staje się bardzo chętna do współpracy.

„Obozy medyczne” to już sprawdzone akcje, także w naszym kraju. Rozwijają się niemal wszędzie tam, gdzie istnieje Orga-nizacji Sai. Dla uczestników takich obozów rodzi się wspaniała szansa poznawania siebie poprzez pracę dla innych i z innymi. Na spotkaniu w Mediolanie poruszały wszystkich opowieści uczestników takich akcji. Postanowiono rozwijać tę sewę jeszcze bardziej, poprzez międzynarodową współpracę.

W naszym kolejnym obozie medycznym będziemy mieli nie tylko ubiegłorocznych przyjaciół z Niemiec, ale być może również wielbicieli Swamiego ze Szwecji.

„Love all serve all” to kolejny międzynarodowy projekt współ-pracy w działaniu i rozprzestrzeniania nauk Swamiego, poprzez młodzieżowe zespoły artystyczne. Zgromadzona w zespołach młodzież przez śpiew, spektakle muzyczne wystawiane w szko-łach, teatrach, uniwersytetach, telewizji czy na ulicach, całej Eu-ropy, będzie szerzyła wiedzę na temat pięciu wartości ludzkich. Istotą przedsięwzięcia jest, by ta sama młodzież, wprowadzała od razu w praktykę to, o czym będzie śpiewała, angażując się w akcje służebne w miejscowościach, w których będą miały miejsce artystyczne występy. Grupy „Love all serve all” mają powstawać w każdym państwie Europy. Z ich członków utwo-rzony zostanie „Międzynarodowy Młodzieżowy Zespół Sai”

Jedno z ważniejszych zadań, jakie stoi przed Organizacją, to rozprzestrzenianie programu WWL, poprzez wchodzenie z nim w życie codzienne, do szkół, firm, na uczelnie itp. Dlatego potrzeba nam więcej i więcej osób odpowiednio do tego przy-gotowanych. Już w marcu będziemy mieli kolejne warsztaty WWL, bardzo ciekawe o szerokim zasięgu, prowadzone przez nauczycieli z Danii.


��

Jak widać, jest wiele możliwości, by pracując dla innych, pomagać sobie samemu w swoim duchowym rozwoju. Wzrasta-jąca świadomość tego, kim jesteśmy, daje nam najwspanialszą możliwość przejścia bez bólu przez tę trudną drogę, jaką jest nasze życie.

Zapraszam wszystkich do współpracy!Wielką inspiracją może okazać się, zapowiadany przez na-

szych koordynatorów centralnych, przyjazd do Europy, i także do Polski (11 Maja 2007), Anila Kumara, osobistego tłumacza Sathya Sai Baby.

Do spotkania w miłości poprzez działanie!Przewodnicząca Organizacji Sathya Sai w Polsce-

Maria Quoos

Anil Kumar w Polsce!!!

Chyba nigdy w Polsce nie było osoby tak blisko związanej z Sathya Sai Babą. Anil Kumar Kamaraju to od wielu lat oso-bisty tłumacz Swamiego. Baba wygłasza wszystkie dyskursy w telugu i poznajemy je za po-średnictwem Kumara. Będąc znakomitym mówcą i w trakcie tłumaczenia czynnie uczestni-czy w tworzeniu niepowtarzal-nego klimatu dyskursów Baby. Ale to tylko jedna z funkcji Kumara. Co niedziela wygłasza


��

on w Prasanthi Nilayam niezwykle popularne i dowcipne, pełne radości wykłady, w których w przystępny dla każdego sposób tłumaczy nawet zawiłe filozoficznie aspekty nauczania Baby. Jest autorem kilku popularnych książek, np. „Satyopaniszad”, „Sai Sandesh”, „Rays of Radiance” a ostatnio „Sai – Chology”. Anil Kumar jest również profesorem nauk biologicznych, wy-kładowcą Uniwersytetu Sathya Sai i dyrektorem studenckiego campusu Brindawan.

W Sai Ramie drukujemy ostatnio jego odpowiedzi na wąt-pliwości aspirantów duchowych.

Wizyta Kumara w Polsce to nie tylko okazja do usłyszenia najnowszych wieści na temat misji Baby i spędzenia czasu z niezwykłym, bardzo dowcipnym i mądrym człowiekiem, ale też szansa na poszerzenie swojej wiedzy duchowej, wzmocnienie wiary i rozproszenie wątpliwości duchowych.

Prof. Anil Kumar spotka się w Warszawie z polskimi wiel-bicielami Baby i wszystkimi zainteresowanymi 11 maja o godz. 11.00 w „Dworku” przy ul. Dankowickiej 18.

Spotkanie potrwa prawdopodobnie do godz. 17.30 (z przerwą na lunch).

Dojazd: tramwajami od Dworca Centralnego PKP w kierunku Żoliborza na Plac Wilsona, a stamtąd autobusem 181 pod bra-mę Dworku.

Dla zmotoryzowanych: Z centrum Wisłostradą, za Mostem Toruńskim ok. 6-7 km są 3 razy światła i na tych ostatnich trzeba skręcić w lewo w ulicę Wójcickiego – po prawej stronie, ok. km dalej jest wjazd do Dworku.


��

Kilka słów od koordynatora sewy

Bal z kotylionem17 luty. Mroźny poranek przywitał nas tańczącymi promyka-

mi słońca, połyskującymi pośród zamarzniętych grudek śniegu, w takt radośnie rozśpiewanej gromadki wróbelków, rozlokowanej w otulonym sadzie, naprzeciw świetlicy w Żytkiejmach.

Tego poranka wszyscy byliśmy ciekawi nadchodzącego dnia. My, czy uda nam się ten zapowiadany plakatami „Kostiumowy Bal Karnawałowy”? Czy dotrą w taki mróz dzieci i ile ich bę-dzie? Czy nie zabraknie owoców, słodyczy no i nagród? Dzieci i młodzież, (jak się później dowiedzieliśmy), zastanawiały się czy aby na pewno dotrzemy, jaki będzie ten bal, jakie będą konkursy i czy wszyscy, jak to było w ubiegłym roku, dostaną nagrody.

Po wzajemnym przywitaniu i krótkim przypomnieniu się, bo przecież w Żytkiejmach zadomowiliśmy się już na dobre, prowa-dząca całość Wróżka Szeherezada czyli Majka, rozpoczęła bal w rytm poloneza, dobrze znanego wszystkim z filmu Pan Tade-usz. I zaczęło się! Trzeba było widzieć tę całą, kolorową grupę depczącą sobie trochę po piętach, ale posuwającą radośnie do przodu w takt „Chodzonego” Mnóstwo zabawy! Konkursy, poka-zy kostiumów, nagrody i dużo humoru. Największą bodaj radość sprawiło dzieciom szukanie pary według otrzymanego wcześniej kotyliona i wspólny taniec. Kotylionów było dużo i każde dziecko zachowało je sobie z radością na pamiątkę. Tego dnia nikt nie był smutny, no może chwilami zmęczony, bo prowadząca bal nikomu nie dała posiedzieć. W zabawie wzięło udział przeszło 100 osób. Rodzice bawili się równie dobrze jak ich pociechy. Maskotki, zabawki, książki, gry w większości były darem od dzieci z warszawskiej szkoły, w której pracuje Kasia, (na balu Wróżka Atlantis), to ona zorganizowała tę zbiórkę. Wiele pracy, zarówno przy organizowaniu jak i prowadzeniu balu miały też Wróżka Gina – Grażyna z Gdańska i Wróżka Nadine – Nadine z Warszawy oraz nasza rodzina w komplecie: ja w kostiumie Ali


�0

Baby, Ewa, Kacper i Igor. Nieoceniony Grzegorz, który bardzo pomagał nam już latem, przywiózł z Warszawy na swój koszt te wszystkie zabawki i ubrania, które rozdamy dodatkowo pod-czas kolejnego obozu „Sai Służba bez Granic”, jaki planujemy zorganizować latem od 28.06 do 02.07. 2007

Nie ma słów, które oddałyby klimat radości ze wspólnego przebywania. Gesty wdzięczności od kierowniczki świetlicy p. Doroty i od rodziców przybyłych z maluchami i także smutek z powodu rozstania – to duża nagroda za niewielki wysiłek, jaki z przyjemnością włożyliśmy w zorganizowanie tej akcji.

Wierzę, że jest to właściwy kierunek naszych wspólnych działań w przyszłości.

Jarosław Rynkiewicz koordynator sewy


�1

Relacje

Lekcja miłości i cierpliwościJuż od kilku lat dzieci z domów dziecka w Gdańsku i Mal-

borku spędzają święta Bożego Narodzenia i Nowy Rok, całe ferie świąteczne, w Gdyni – Wiczlinie. Opiekują się nimi, stwarzając domową atmosferę trójmiejskie grupy wraz z Ireną z fundacji zajmującej się trudnymi dziećmi.

W tym roku przygotowania do tych ferii rozpoczęły się już w li-stopadzie. Opracowaliśmy program zajęć dla dzieci, znaleźliśmy sponsorów, zebraliśmy środki finansowe, przygotowaliśmy paczki i kupiliśmy niezbędne produkty: spożywcze, chemiczne itp.

Zawsze wielką niewiadomą jest liczba dzieci, które wezmą udział w tych feriach świątecznych, ponieważ gościmy te dzieci, które nie spędzają świąt w domach rodzinnych. W tym roku początkowo miało uczestniczyć trzynaścioro dzieci. Ale na wigilię przyjechało pięciu chłopców, w drugi dzień świąt jedna dziewczynka i jeszcze trzech chłopców, a inni pozostali w domu dziecka mając nadzieję, że ktoś z rodziny do nich, czy też po nich, przyjedzie. Pod ogromną choinką i...w aquaparku

Wigilia w naszej polskiej tradycji to czas przepełniony mi-łością, serdecznością i wspaniałymi potrawami. I ten niezwykły klimat został stworzony również w Wiczlinie. Dzięki pomocy wielu osób ozdobiliśmy wspaniałą, ogromną choinkę, udekoro-waliśmy pomieszczenie, przygotowaliśmy miejsca do spania dla dzieci oraz smaczne wigilijne potrawy.

Dzieci przyjechały późnym wieczorem. Przywitane zostały bardzo serdecznie, w szczególności przez gospodarza domu – Edmunda. Po tych ciepłych serdecznych słowach była modlitwa oraz dzielenie się opłatkiem i wzajemne życzenia. Po wieczerzy przyszedł czas na rozdawanie paczek. Dzieci miały okazję do zaśpiewania piosenki, recytacji wiersza, bądź zaprezentowania sprawności fizycznej.


�2

W drugi dzień świąt było wspólne muzykowanie przy kominku. Śpiewaliśmy zarówno kolędy, jak i inne piosenki. Rozmawialiśmy o polskiej tradycji świąt Bożego Narodzenia, o marzeniach dzieci, o tym, kim pragną być w przyszłości i wielu innych interesujących sprawach.

Między świętami a nowym rokiem dzieci nie nudziły się. Wprost przeciwnie. Odwiedziły aquapark w Sopocie, były w Mul-tikinie, w stadninie koni, na wycieczce na Kaszuby, wreszcie na sylwestrowym pokazie sztucznych ogni na skwerze Kościuszki w Gdyni. Były jeszcze uroczyste urodziny Bartka – jednego z uczestników. Nie była to sielanka

Dzieci, które uczestniczyły w tym świątecznym programie żyją z dala od swoich rodzinnych domów. Jak wszystkie dzieci były radosne, aktywne, ciekawe, ale czasami też smutne, nie-dostępne, albo wręcz agresywne.

Ten czas był bardzo wielką lekcją miłości i cierpliwości zarówno dla dzieci, jak i dla opiekunów. Nie zawsze była to sielanka. Ale w tym krótkim czasie można było zaobserwować pozytywne zmiany w zachowaniu dzieci. Najbardziej wymowne było to, że jeden z chłopców, na początku niechętny ciepłym, serdecznym gestom, jak pochwała, przytulenie czy pogłaskanie, po kilku dniach zaczął je akceptować. Bardzo nas ucieszyło, że coś dobrego, serdecznego w tych dzieciach się ujawniło. Coś narodziło się w nich w to Boże Narodzenie.

W imieniu Irenki, która była inicjatorką tej akcji oraz swoim własnym serdecznie dziękuję osobom, które wniosły swój wkład w organizację tego wspaniałego świątecznego pobytu dzieci w Wiczlinie : Edmundowi, Januszowi, Michalinie, Bronkowi, Mariannie, Stasi, Krysi, Galinie, Bogusiowi, Leszkowi, Joli, Kubie, i tym wszystkim, którzy wsparli akcję poprzez pomoc finansową.

Grażyna Botwicz zastępca koordynatora ds. sewy


��

Relacja

Europejska Regionalna Konferencja SSSE�

W dniach 20–21 stycznia 2007 r. odbyła się w Londynie pierwsza – z pięciu planowanych – światowa konferencja na temat Edukacji Śri Sathya Sai. Tego typu konferencje mają być także zorganizowane w czterech regionach świata: Azji, Afryce, Meksyku, głównie po to, by podzielić się doświadczeniami zdo-bytymi w poszczególnych regionach, ustalić wspólny kierunek, strategię i zawiązać współpracę.

Konferencja w Londynie była niezwykle pouczająca i bar-wna ze względu na uczestnictwo przedstawicieli niemal całego świata. Większość osób biorących w niej udział to reprezentanci Europejskiego Skrzydła SSSE, ale obserwatorami byli także wielbiciele Sai ze wszystkich kontynentów.

Przez dwa dni, od wczesnych godzin rannych do wieczora, słuchaliśmy wykładów i pracowaliśmy w grupach w ramach warsztatów prowadzonych przez najbardziej doświadczonych wykładowców Sai. Celem warsztatów była nie tylko wymiana doświadczeń, ale na jej postawie zarysowanie propozycji szero-kiego wyjścia w świat z programami edukacyjnymi Śri Sathya Sai. Okazało się, że w wielu państwach, mniej lub bardziej ofi-cjalnie, takie zdarzenia mają miejsce już od wielu lat, jednak sposób, jakość i odpowiedzialność pozostawiają niekiedy wiele do życzenia. Dlatego też Swami dając swą aprobatę na zorgani-zowanie londyńskiej konferencji zaznaczył, iż powinniśmy łączyć się ponad tym, co nas różni, w duchu miłości. Przekazał nam również przesłanie mówiące o cierpliwości i powściągliwości w naszych decyzjach. Podkreślił, iż w zależności od przebiegu tego pierwszego europejskiego spotkania i jego wyników organi-zowane będą kolejne konferencje SSSE. Swami mówił – jak nam przekazywał przewodniczący światowej Organizacji Sathya Sai 1 SSSE – Sri Sathya Sai Edukacja


��

dr Michael Goldstein – że powinniśmy dokładnie przyjrzeć się istniejącym już szkołom i instytutom Sai, umocnić dotychcza-sowe osiągnięcia w tej dziedzinie, zanim zajmiemy się nowymi przedsięwzięciami.

Dr Goldstein zauważył, że mając tak wspaniały program, jakim jest Edukacja Sathya Sai, oparty w istocie na przesłaniu samego Bhagawana Baby, winniśmy z dużym respektem i tro-ską wprowadzać go w życie. Jeżeli będziemy wierni Jego misji, to wyniki naszej pracy powinny być wartościowe i szanowane w świecie.

Organizację Sathya Sai w Polsce reprezentowały na kon-ferencji cztery osoby: koordynator WWL, jedna z nauczycielek WWL, koordynator ds. młodzieży i koordynator krajowy. Było to dla nas wspaniałe przeżycie, dało wiele wiedzy i pozwoliło włączyć naszą Organizację w europejski program Edukacji Sathya Sai.

W dniach 9–11 marca 2007 r. odbędą się w Warszawie war-sztaty WWL, które poprowadzi m.in. centralny koordynator na kraje europejskie dr Thorbjørn Meyer. Z pewnością przybliży nam on zadania, jakie stoją przed wszystkimi, którzy chcą szczerze włączyć się w misję wprowadzania w świat nauk Bha-gawana Śri Sathya Sai.

Przewodnicząca Organizacji Sathya Sai w Polsce Maria Quoos


��

Słowa przewodniczącego Światowej Organizacji Sathya Sai dr Michaela Goldsteina przesłane do nas po konferencji w Londynie.

Do wszystkich wielbicieli Sai, we wszystkich regionach, centrach, grupach Organizacji Sai na świecie!Drodzy Bracia i Siostry!Sai Ram!Z błogosławieństwem Bhagawana Baby, SSWF – Światowa

Fundacja Sri Sathya Sai rozwija się sukcesywnie. Jak ogłoszono na łamach Sanathana Sarathi, nominowano ostatnio dodatko-wych członków jej zarządu.

Pierwsze formalne spotkanie pełnego zarządu odbędzie się podczas święta Mahasiwaratri. Obecnie istnieją w ramach Fundacji cztery komitety: Komitet Opieki Zdrowotnej, Komitet Edukacji, Komitet Publikacji i Mediów oraz Komitet Kultury. Niedawno powstał też tymczasowy Komitet na potrzeby przy-gotowania Światowej Konferencji Młodzieży Sai.

Podstawową misją Fundacji jest czuwanie nad autentycz-nością, odpowiedzialnością, przejrzystością i efektywnością wszystkich działań Organizacji Sri Sathya Sai, tak aby były one godne noszenia Jego imienia. Swami i Jego przesłanie są doskonałe i wieczne, dlatego też praca nad budowaniem wartości i doskonałości Jego Organizacji, nigdy się nie kończy.

Pracujmy wszyscy razem w duchu miłości i dajmy z siebie wszystko, aby udoskonalać siebie, Organizację i cały świat.

Międzynarodowa Konferencja Młodzieżowa Guru Purnima – Lipiec 2007Organizacje krajowe Sai winny zapewnić duchową przy-

stań dla młodzieży. Młodzi powinni traktować je jak miejsca, w których zawsze obecna jest miłość i wyrozumiałość, zaś or-ganizacyjne struktury, programy i działania – jako inspirację sprzyjającą ich rozwojowi duchowemu.


��

Z błogosławieństwem Bhagawana Śri Sathya Sai Baby, światowa konferencja młodzieży Sai odbędzie się w Prasanthi Nilayam podczas obchodów święta Guru Purnima 29 lipca 2007 r. Temat przewodni konferencji brzmi „Doskonała Młodzież Sai – Posłańcami Miłości Sai”. Konferencja skupiać się będzie na przemianie duchowej. Rozważać będziemy, w jaki sposób ośrodki Sai mogą wnieść pozytywny wkład do życia młodzieży Sai i przyczynić się do realizacji podstawowego celu ludzkiego życia.

Międzynarodowy Komitet Młodzieży Sai został utworzony spośród przedstawicieli całego świata. Shitu Chudasama z Anglii został głównym koordynatorem tego komitetu. Odpowiednie in-formacje, dokładna data i program konferencji zostaną wkrótce rozesłane do wszystkich zainteresowanych.

Komitet EdukacjiŚwiatowa Fundacja Sri Sathya Sai sfinansowała Między-

narodową konferencję Edukacji Sai w Londynie w dniach 20 i 21 stycznia 2007 r. Konferencja została zaplanowana i zor-ganizowana przez Komitet Edukacji Światowej działający przy Fundacji, pod znamienitym kierownictwem jej przewodniczącego – Kalyana Raya. Zakwaterowanie i logistyka zostały zorganizo-wane przez Centralną Radę Organizacji Sai w Anglii, Sai UK Trust i Centralnego Koordynatora Wielkiej Brytanii – Ishvera Patela. Oprócz wychowawców Sai zaangażowanych w programy SSE i SSEHV (Edukacja Sathya Sai i Wychowanie w Wartoś-ciach Ludzkich) ze wszystkich krajów Europy i Rosji, obecni byli również przewodniczący stref i/lub centralni i krajowi koordynatorzy. W sumie 44 kraje reprezentowane były przez 207 delegatów.

Przewodniczący Światowej Fundacji Śri Sathya Sai przedstawił jednego z dyrektorów Fundacji doktora Narendrę Reddy’ego, członka Rady Prasanthi, doktora Williama Harveya oraz członków Komitetu Edukacji i przewodniczących stref mię-dzynarodowych Organizacji Śri Sathya Sai. Podkreślił on przy tym, iż Bhagawan Baba dał swoją aprobatę temu wzniosłemu wydarzeniu. Musimy więc łączyć się ponad tym, co nas różni,


��

w duchu miłości. Swami przekazał nam również przesłanie mówiące o cierpliwości i powściągliwości w naszych decyzjach. Poinstruował, że powinniśmy najpierw wyciągnąć wnioski i nauki z tego spotkania, zanim będziemy planować przyszłe warsztaty Edukacji Sai. Mówił, że powinniśmy dokładnie przyj-rzeć się naszym istniejącym szkołom i instytutom Sai i umocnić dotychczasowe osiągnięcia w tej dziedzinie, zanim zajmiemy się nowymi przedsięwzięciami.

Przewodniczący zauważył, że nasz program edukacyjny opar-ty jest na boskim przesłaniu Bhagawana Baby i jeżeli jesteśmy wierni tej misji, jeżeli nasze wysiłki są właściwe, to wyniki ich powinny być wartościowe i szanowane w świecie. Zakończył swoje uwagi podziękowaniami dla Organizacji Sai w Anglii za pełną miłości gościnność, której doświadczyli wszyscy delegaci. Podziękował po raz kolejny przewodniczącemu Komitetu Edu-kacji, Panu Kalyanowi Ray’owi za jego nadzwyczajną służbę. Zwrócił również uwagę na wspaniałą służbę świadczoną od ponad dziesięciu lat przez trzech członków Komitetu Edukacji, którzy byli pionierami międzynarodowych programów Edu-kacji Sai. Są nimi: dr Victor Kanu, dr Art-ong Jumsai oraz dr Thorbjørn Meyer.

Komitet Publikacji i MediówWśród najważniejszych zadań Organizacji Sai znajduje się

rozpowszechnianie boskiego przesłania Bhagawana Sri Sathya Sai Baby. Komitet Publikacji i Mediów pod przewodnictwem Vi-jay Desai’a jest bardzo aktywnie zaangażowany w tę szlachetną pracę. Dzięki ostatnim wysiłkom Komitetu Publikacji, prze-wodniczących stref i centralnych koordynatorów, już 12 krajów tłumaczy, publikuje i rozpowszechnia miesięcznik Sanathana Sarathi: Chorwacja, Daleki Wschód (w języku mandaryńskim), Niemcy, Grecja, Węgry, Włochy, Japonia, Ameryka Południowa (w języku hiszpańskim), Nepal, Rosja, Tajlandia i Wietnam. Aktualnie w 32 krajach tłumaczy się książki Swamiego na narodowe języki. Jednym z najważniejszych zadań Komitetu Publikacji było ustanowienie formalnej procedury dla tłumacze-nia boskiego przesłania na lokalne języki. W celu umożliwienia


��

nam działania w sposób uporządkowany tworzona jest ogromna baza danych uwzględniająca: międzynarodowe księgarnie Sai, tłumaczy, drukarnie, archiwizacje książek i DVD w lokalnych językach oraz dane statystyczne Organizacji Sai.

Komitet Opieki ZdrowotnejKomitet Opieki Zdrowotnej pod przewodnictwem dr Naren-

dry Reddy’ego ukazuje znaczenie idealnej opieki zdrowotnej Sai – kompetentnej, świadczonej z miłością i bezinteresownoś-cią. Udział lekarzy spoza Indii znacznie się zwiększył. Dawniej podczas letnich ferii stawiono w aśramie namiot i kilku lekarzy z różnych krajów opiekowało się wielbicielami, którzy mieli kło-poty zdrowotne. Teraz mamy ciągłą obecność międzynarodowych lekarzy. 130 lekarzy z 9 krajów dyżuruje świadcząc bezpłatną, pełną miłości opiekę w Sri Sathya Sai General Hospital przez cały rok. Reprezentowane są tam różne specjalizacje; przyjmu-je się około 1500 pacjentów miesięcznie. Dodatkowo w czasie wakacji prowadzona jest w aśramie klinika. Podczas obchodów 81. urodzin Bhagawana Baby 24 lekarzy z międzynarodowego zespołu medycznego przyjęło 3416 pacjentów pomiędzy 18 i 25 listopada 2006 r. Komitet Opieki Zdrowotnej aktywnie działał przy ustanowieniu wydziału ortopedii w Instytucie Wyższych Studiów Medycznych Śri Sathya Sai w Prasanthi Nilayam.

Od 13 lipca 2006 roku przyjmowanych jest miesięcznie oko-ło 1500 pacjentów i odbywa się ok. 50 operacji chirurgicznych. Przez 7 ostatnich miesięcy przyjęto 12 000 pacjentów, wykonano 416 operacji, a 8576 pacjentów skorzystało z fizjoterapii. Spe-cjaliści, w tym kardiolodzy, radiolodzy, okuliści, anestezjolodzy wchodzą w skład panelu międzynarodowych konsultantów w Sri Sathya Institute of Higher Medical Science (Instytucie Wyższych Studiów Medycznych Śri Sathya Sai).

Działające również poza Prasanthi Nilayam obozy medyczne zapewniają bezpłatną, pełną miłości opiekę – idealną opiekę zdrowotną Sai na całym świecie. Bhagawan Baba podkreślał niejednokrotnie, jak ważna jest bezpłatna opieka medyczna świadczona z miłością. Jego wielbiciele, a wśród nich wielu lekarzy, odpowiedzieli na to wezwanie.


��

Komitet KulturyWiele postępów poczyniono w kwestii zapewnienia posza-

nowania odpowiedniego protokołu dla wydarzeń kulturalnych odbywających się w obecności Śri Sathya Sai Baby. Przewod-niczący Komitetu Kultury Umberto Frascati aktywnie stara się o poprawienie jakości wydarzeń kulturalnych. Krajowe Orga-nizacje Sai oraz ich międzynarodowi centralni koordynatorzy są bardzo zaangażowani w przegląd proponowanych występów i zapewnienie ich wysokiego poziomu. Dzięki temu zarówno obecnie jak i w przyszłości będziemy oglądać więcej inspiru-jących spektakli. Miłość i współpraca, jakich doświadczamy w czasie takich przedsięwzięć, ukazuje niezwykłe oddanie i zdyscyplinowanie członków Organizacji.

Organizacje Sai w różnych miejscach na świecie rozwijają się. Zatem: Kochajmy Go, kochając wszystkich.Podążajmy za Nim, służąc wszystkim.Doświadczajmy Go, realizując w ten sposób cel życia, jaki zo-stał nam dany.

Z miłością w służbie Sai – Przewodniczący Światowej Organizacji Sai Michael Goldstein


100

Zdarzyło się w Prasanthi i MadrasieAkhanda Bhajan: 11 – 12 listopada 2006

Akhanda Bhadżan, czyli 24-godzinne śpiewanie Bogu, roz-poczęło się o 6 wieczorem zapaleniem przez Sai Babę lampy. Swami kilkakrotnie przybywał do śpiewających. Dzień Kobiet – 19 listopada

Bhagawan przybył o ósmej rano wraz z procesją uczennic śpiewających Wedy. Po południu rozdawał kobietom sari. Zmate-rializował też łańcuch dla małej uczennicy – tancerki z zespołu szkolnego, który wkrótce wystąpił. Następnie śpiewały Priya Sisters. Konwokacja Uniwersytetu Sai – 22 listopada

25 konwokacja Uniwerystetu Śri Sathya Sai rozpoczęła się w nowym centrum sportowym. Głównym gościem był dr Abdul Kalam, prezydent Indii, który o 3.30 wraz z Babą otworzył halę, przy udziale sławnych sportowców. Odbyły się pokazy gimna-styczne, mecz siatkówki Indie – Śri Lanka.

Następnie na terenie uniwersytetu przemawiał m.in. prezy-dent Kalam, po którym Bhagawan wygłosił dyskurs (jest w Sai Ramie). 81 urodziny Sathya Sai – 23 listopada

O 8.10 wyruszyła procesja z udziałem zespołów muzycznych i dziecięcych śpiewających Wedy. Baba w towarzystwie prezy-denta Indii Abdula Kalama zasiadł na werandzie w Sai Kulwant Hall. Dr. Kalam pozdrowił wszystkich, a jego wiersz napisany z okazji urodzin Baby przeczytał prof. Anil Kumar. Następnie Baba wygłosił godzinny dyskurs.

Po południu uroczystości kontynuowane były w hali Sathya Sai Sports Centre. Baba przybył tam o 4.15 w żółtej szacie. Po-witały go pieśni studentów. Potem rozegrano mecz badmintona Indie : Indonezja. Następnie udał się na drugą stronę hali na pokaz słynnego koszykarskiego teamu Harlem Globetrotters, którzy jeżdżą po świecie jako ambasadorzy dobrej woli. Zagrali pokazowy, wesoły mecz, demonstrując sztuczki koszykarskie i bawiąc się z dziećmi.


101

O 6.45 Baba udał się do Sai Kulwant Hall, gdzie odbył się piękny koncert. Koncert urodzinowy – 24 listopada

Zagrała Sai Symphony Orchestra skłądająca się z 45 muzy-ków z 16 krajów. Dyrygował Klaus Maurer. Grano m.in. utwory Czajkowskiego, Haydna, Straussa, Beethovena, Verdiego. Wigilia Bożego Narodzenia – 24 grudnia

Sai Kulwant Hall został udekorowany m.in. świątecznymi drzewkami. Dziecięcy chór śpiewał kolędy, pieśni Sai i „Jingle bells”. Dorośli przedstawili 40-minutowy program z chrześci-jańskimi pieśniami. Boże Narodzenie – 25 grudnia

Bhagawan ubrany był w białą szatę. Występowały zespoły szkolne i studenckie, grając i śpiewając kolędy oraz inne pieśni. John Behner, koordynator strefy południowoamerykańskiej, opowiedział, jak Swami przywrócił mu wzrok. Ojciec Charles Ogada z Nigerii, nauczyciel szkoły Sathya Sai w Zambii, opo-wiedział o Bogu w jego życiu i stwierdził, że cały świat został pobłogosławiony przybyciem Bhagawana. Swami był bardzo zadowolony z tego wystąpienia i zmaterializował dla niego łań-cuch. Następnie wygłosił dyskurs. Nowy Rok – 1 stycznia 2007 r.

Początek roku uświetnił muzyczny program w wykonaniu studentów. Zagrał zespół Brass Band. Po południu Bhagawan przybył z procesją studentów śpiewających Wedy. Studenci ofia-rowali Mu płyty CD z badżanami śpiewanymi przez nich. Dzień Sportu i Kultury – 12 stycznia

Baba przybył na stadion Widjagiri o 7.15. Wokół stadionu maszerował pochód muzyków, drużyn sportowych ze szkół Sai, motocyklistów i... słonicy Gity.

Program, zapoczątkowali „Thunderbirds” – studenci paralot-niarze. Potem były pokazy „Trailblazers” – motocyklistów-akro-batów, krykieta oraz program taneczno-gimnastyczny.

Zespól „Prasanthi Kung-fu” zaprezentował 120 chińskich


102

stylów walki. Potem wystepowali koszykarze, gimnastycy, „Po-wer Rangers” z akrobatycznymi pokazami na jeepach i inni. Były też występy muzyczne, taneczne i gimnastyczne, prezentacja integralnego systemu Sathya Sai Education, pokazy jogi i wiele innych. Na koniec studenci zgromadzili się na finałową pieśń, a gimnastycy wspięli się na tyczki i utworzyli napis „SAIRAM”. Makara Sankranthi – 15 stycznia

Podczas tego święta zbiorów jako pierwszy przemawiał prorektor Śri Gokak, po nim prof. Venkataraman. Następnie przesłanie z okazji tego święta wygłosił Sathya Sai, podkreślając jego znaczenie nie tylko dla rolników. Na koniec powiedział, że nie chciał jechać do Madrasu, dopóki nie zapewnił wody dla tego miasta. Teraz już może jechać. Po południu studenci pokazali przedstawienie „Sri Krishna Rayabaram”, a Swami podarował łańcuch studentowi grającemu Krisznę. Wyjazd do Madrasu – 19 stycznia

Swami wyjechał z Praśanthi Nilajam o 12.30 białą Toyotą Porte na lotnisko dającdarśan zgromadzonym ludziom. Samolot wylądował w Madrasie o 2.15. Swami jechał niebieskim mercede-sem do aśramu Sundaram, witany przez licznych mieszkańców. W aśramie pobłogosławił zgromadzonych.

Przybył do Madrasu po raz pierwszy od 10 lat. Ati Rudra Maha Jadźnia w Madrasie: 20-30 stycznia

Ta potężna 12-dniowa ceremonia ofiarna ku czci Śiwy (Ru-dry), w intencji pokoju i dobra całej ludzkości, przeprowadzona została w Madrasie, w Tiruwanmijur, na wielkim, zadaszonym placu, w miejscu, w którym stała kiedyś legendarna świątynia Śiwy Marundiśwarar, w bokiej obecności Sathya Sai. Podstawą Ati Rudry jest hymn wedyjski Śri Rudram składający się z 11 pieśni, z których 9 nazwano „Namakam”, a 2 – „Ćamakam”. Podczas Ati Rudry wykonuje się 14641 rudr składających się z namak i ćamak. Odbywają się liczne rytuały, m.in. abiszeki – obmywanie lingi Śiwy oraz homa – ofiary świętego ognia na 11 ołtarzach celebrowane przez 121 kapłanów.


10�

Jadźnia zaczęłą się 20 stycznia o 3 rano badżanami do Ganeszy, po czym rozpoczęto śpiewanie Wed. Sai Baba przybył o 8.30. Śri Nanjunda Dixit, główny kapłan, wyjaśnił znaczenie Ati Rudry. Następnie Baba pobłogosławił lingę Śiwy, co było formalnym początkiem jadźni.

W dniach 21-29.01 rytuał przebiegał według tego samego harmonogramu. Rozpoczynał się o 5 rano inwokacją do Pana Aruny, wożnicy Surji, boga słońca i składał się z sesji porannej i popołudniowej. Rytuałom towarzyszyły przemówienia różnych mówców, m.in. sławnych panditów i filozofów oraz koncerty.

21 stycznia w hali Nehru Stadium odbyło się spotkanie w władzami stanu i miasta pt. „Woda – eliksir życia” mające charakter dziękczynny za dar Baby dla miasta – doprowadzenie wody pitnej. Swami wygłosił dyskurs, w którym m.in. podkreslił potrzebę bezinteresownych działań dla dobra społeczeństwa.

27 stycznia po południu, po wystąpieniach dwóch mówców, Baba wygłosił boski dyskurs. Powiedział m.in., że służenie potrzebującym jest ważniejsze niż śpiewanie imienia Boga. Stwierdził, że miłość Boga przenika cały wszechświat, ale my też musimy kochać, bo nasza miłość sprawia, że inni też zaczynają kochać. Miłość do Boga jest kochaniem dzieci Boga. Kończąc rzekł: „Nie jestem od was odrębny. Jestem w was i wy jesteście we mnie”.

Oprócz uczestnictwa w Ati Rudrze na którą przybywał zwykle 2 razy dziennie, Bhagawan spotykał się też z tysiacami ludzi w ośrodku Sundaram.

29 stycznia przybyła na ceremonię jadźni rekordowa liczba 70 tys. ludzi. Znacznie więcej, niż mogło się pomieścić. Przema-wiali wtedy m.in. Śriniwasan, przewodniczący indyjskiej orga-nizacji Sai, Śri Ramaratnam, który powiedział, że słowa Baby są esencją Wed i On realizuje to, o czym mówi. Prof. Rangob-hashyam z Madras Medical College stwierdził, że szpitale Baby zapewniają nie tylko fizyczne, ale i duchowe leczenie i opiekę. Poinformował, że 63 szpitale w Madrasie zgodziły się jedno łóżko przeznaczyć na bezpłatne leczenie najuboższych we współpracy z organizacją Sathya Sai i ta liczba wkrótce wzrośnie do 200.


10�

Bhagawan zmaterializował dla niego pierścień i pobłogosławił zgromadzonych pracowników słuzby zdrowia. Chittibabu, pro-rektor Annamalai University stwierdził, że Uniwersytet Sathya Sai to najlepsza uczelnia na świecie.

30 stycznia Ati Rudrę zakończyła ceremonia Maha Purnat-hi oraz Kumbabhishekam, podczas której obmywano Sunda-reshwara Linę. Świętą wodą skropiono wielbicieli, a Baba dał swój ostatni darśan.

Om Sai Ram


10�

Humor SaiBracia

Swami często pyta chłopców, „Ilu masz braci”? Chłopcy zwy-kle odpowiadają, dwóch albo trzech. Swami wtedy się uśmiecha i łagodnie szepcze, „Wszyscy są twoimi braćmi”. Następnie pyta innego chłopca, „Ilu masz przyjaciół?” Chłopiec wysłuchawszy poprzedniego dialogu odpowiada, „Swami, wszyscy są moimi przyjaciółmi.” Swami znów się śmieje i łagodnie mówi, „Nie, tylko Bóg jest twoim przyjacielem”.Też jesteś Bogiem

Swami kocha dzieci i często z nimi rozmawia. Najczęściej pyta, „Ile masz lat?” Gdy chłopiec odpowiada, Swami pyta, „Skąd to wiesz?”. „Mama mi powiedziała”. Swami uśmiecha się i stwierdza, „Tak, mama jest pierwszym nauczycielem.” Zmienia-jąc temat Baba pyta „Skąd jesteś?”. Często odpowiadają: „Swa-mi, jestem od Ciebie”. Swami śmieje się i mówi, „Ja chcę tylko wiedzieć, gdzie się urodziłeś”. „A kim Ja jestem?” Bez wahania chłopiec odpowiada: „Swami, jesteś Bogiem”. Swami śmieje się, poklepuje chłopca i powoli mówi, „Ty też jesteś Bogiem”. Tygrys i myśliwy, (Fragment dyskursu z 6 maja 1999 r.)

Myśliwy ścigany przez tygrysa uciekł na drzewo. Na wierz-chołku siedział niedźwiedź. Tygrys czatował pod drzewem. Był bardzo głodny i czekał aż myśliwy spadnie, by go pożreć. Popro-sił niedźwiedzia, by zepchnął myśliwego. Niedźwiedź odmówił, mówiąc, że myśliwy jest jego gościem, a moralnym obowiązkiem jest gościnność. Po pewnym czasie niedźwiedź się zdrzemnął. Wykorzystując to, tygrys zwrócił się do myśliwego, „Wszystko mi jedno czy zjem ciebie czy niedźwiedzia. Zepchnij niedźwie-dzia. Zjem go zamiast ciebie.” Człowiek zepchnął niedźwiedzia, ale ten złapał gałąź i uratował się. Wtedy tygrys powiedział, „Niedźwiedziu, nigdy nie wierz ludziom. Ten chciał cię zabić, choć zapewniłeś mu gościnę i opiekę. Zrzuć tego niewdzięcznika, a ja go zjem”. Na to niedźwiedź odpowiedział, „Wypełniłem swój obowiązek. Każdy musi ponieść konsekwencje swoich czynów. Nie skrzywdzę go tylko dlatego, że chciał skrzywdzić mnie”.


10�

Dzieciństwo Sathya Sai

Z życia małego SatjiCiąg dalszy komiksu o dzieciństwie Sathya Sai Baby.

Minął rok. Wszyscy zachWy-cali się dzieckieM. rósł i przyciągał

Wszystkich do siebie.

chodź tu kanna

ale bystry... to ja, tWój Wujek

poWiedz... narajana narajanaale bystry

zapaMiętuje ModlitWy gdy tylko raz usłyszy.

Minął kolejny rok

czy MaM użyć Wibhuti? och, niech

popatrzę...

czy to ładnie..?

sprytny chłopiec. nie Mogę oderWać

od ciebie oczu...

co za blask..!


10�

satjanarajana urósł i stał się

atrakcją dla otoczenia. kochał

Wszystkich, a szczególnie

biednych i zrozpa-czonych.

satja, co ty robisz?

sMacznego. Mogę przy-nieść Więcej jedzenia

satja, chodź tutaj. co robisz? jeśli będziesz Wszystkich karMić, to

zacznieMy przyMierać głodeM.dajcie coś

patrzcie, znóW ktoś przyszedł.

dajcie coś...

odejdź, odejdź. niczego nie MaMy

aaaa...tatusiu, dajMy jeść teMu

biedakoWi.

Mały satja nie chciał, by biedny odchodził

z pustyMi rękaMi.


10�

słuchaj satja...od teraz zabraniaM ci dokarMiać ludzi.

Wczoraj satja zaprosił żebraka i sproWadził

go tu. niczego nie Ma W doMu. z Wiel-kiM trudeM go odesłałyśMy.

słuchaj...jeśli jeszcze raz to zrobisz,

nie dostaniesz nic do jedzenia i będziesz

głodoWać.

uM...

ale satja nie przegapiał żadnej okazji by poMagać innyM.

nie MartW się. zjedz zaraz i idź. bardzo dobre

dziecko...

poWieM o tyM ojcu.

satja nie chciał jeść, gdy Wszyscy zasiedli do posiłku.

satja, chodź dziecko... nie, nie będę dzisiaj jadł.

już podzieliłeM się sWoiM jedzenieM

ale jakiś nieznany gość karMił satję

codziennie bez niczyjej Wiedzy.

Documents

Pismo dedykowane ukochanemu Bhagawanowi - Sathya Saidwoje. Jedna bransoletka nie wydaje dźwięku. Dopiero gdy nosi się dwie bransoletki, można usłyszeć ich dźwięk. Po ślubie