ÓÅÉÑÁ: ÌÉÊÑÇ ÐÕÎÉÄÁ

ΤΙΤΛΟΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ: it’s tHE FiRst DAY OF sCHOOL… FOREVER!Από τις Εκδόσεις Feiwel and Friends, Νέα Υόρκη 2011

TÉÔËÏÓ ÂÉÂËÉÏÕ: Πρώτη μέρα στο νέο σχολείο… για πάνταÓÕÃÃÑÁÖÅÁÓ: R. L. stine

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Μαλβίνα ΑβαγιανούÅÐÉÌÅËÅÉÁ — ÄÉÏÑÈÙÓÇ ÊÅÉÌÅÍÏÕ: Αναστασία Σακελλαρίου

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: Αλεξία ΟθωναίουΣΥΝΘΕΣΗ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: Γιώργος Παζάλος

ÇËÅÊÔÑÏÍÉÊÇ ÓÅËÉÄÏÐÏÉÇÓÇ: Ελένη ΣταυροπούλουEÊÔÕÐÙÓÇ: Άγγελος Ελεύθερος & ΣΙΑ Ο.Ε.

ÂÉÂËÉÏÄÅÓÉÁ: Κωνσταντίνα Παναγιώτου & ΣΙΑ Ο.Ε.

© R. L. stine, 2011All rights reserved.

© EÊÄÏÓÅÉÓ ØÕ×ÏÃÉÏÓ Á.Å., ÁèÞíá 2013

Ðñþôç Ýêäïóç: Ιανουάριος 2013

ÉSBN 978-960-496-575-5

Τυπώθηκε σε χαρτί ελεύθερο χημικών ουσιών, προερχόμενο αποκλειστικάκαι μόνο από δάση που καλλιεργούνται για την παραγωγή χαρτιού.

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού Νόμου (Ν. 2121/1993όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύε-ται απολύτως η άνευ γραπτής αδείας του εκδότη κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπω-ση και εν γένει αναπαραγωγή, διανομή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση, παρουσία-ση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ήμέρους του έργου.

ÅÊÄÏÓÅÉÓ ØÕ×ÏÃÉÏÓ Á.Å. PSICHOGIOS PUBLICATIONS S.A.¸äñá: ÔáôïÀïõ 121 Head office: 121, Tatoiou Str.144 52 Ìåôáìüñöùóç 144 52 Metamorfossi, GreeceÂéâëéïðùëåßï: Ìáõñïìé÷Üëç 1 Bookstore: 1, Mavromichali Str.106 79 ÁèÞíá 106 79 Áthens, GreeceÔçë.: 2102804800 Tel.: 2102804800Telefax: 2102819550 Telefax: 2102819550www.psichogios.gr www.psichogios.gre-mail: info@psichogios.gr e-mail: info@psichogios.gr

Στην Τζιν, την κοπέλαμε τις πιο τρομακτικές ιδέες

1

Λοιπόν, ξεκινάμε. Είμαι ο Άρτι Χάουαρντ. Και αυτήείναι η χειρότερη μέρα της ζωής μου.

Αναρωτιέστε αν υπάρχει χειρότερη μέρα από τηδική μου;

Ωραία, λοιπόν, φανταστείτε ότι έχετε ραντεβούμε τον οδοντίατρο. Ο οδοντίατρος σας ανοίγει μιατεράστια τρύπα στο δόντι με τον τροχό. Και όλο τρο-χίζει και τροχίζει. Για ώρες ολόκληρες.

Φανταστείτε λίγο πώς νιώθετε. Ο οδοντίατρος δενκάνει ούτε ένα διάλειμμα. Όλο σκαλίζει και τροχίζει,τροχίζει και σκαλίζει, όλο και πιο βαθιά, μέχρι που οτροχός φτάνει στον εγκέφαλό σας.

Το νιώθετε; Το φαντάζεστε;Λοιπόν… η μέρα που θα σας αφηγηθώ είναι χει-

ρότερη. Πολύ χειρότερη.Ξεχάστε τώρα τον οδοντίατρο. Αυτά είναι ψιλο-

προβληματάκια. Πείτε ότι δεν υπάρχει καν. Η δική μουιστορία είναι πολύ πιο βασανιστική.

Εκείνο το πρωινό ξεκίνησε πολύ επώδυνα. Εκεί που

�� Ρ. Λ. ΣΤΑΪΝ

κοιμόμουν του καλού καιρού, χτύπησε ξαφνικά τοξυπνητήρι, με αποτέλεσμα να πέσω από το κρεβάτι.

Το κεφάλι μου έσκασε σαν καρπούζι στο ξύλινο πά-τωμα και έκανε δυο γκέλες. Δε σας κάνω πλάκα· μέ-χρι που είδα αστεράκια, όπως στα κινούμενα σχέδια.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή κοιμόμουν πολύ βαθιά.Έπειτα, όμως, ξύπνησα για τα καλά – ανοιγοέκλεινασυνέχεια τα μάτια, προσπαθώντας να διώξω τοντρομακτικό πονοκέφαλο. Το δωμάτιο στριφογύριζεσαν σβούρα.

Πριν προλάβω καλά καλά να σηκωθώ, μπήκε η μα-μά στο δωμάτιο.

«Άρτι, τι κάνεις, παιδί μου, στο πάτωμα;»«Τις πρωινές μου ασκήσεις», απάντησα.Εντάξει, το παραδέχομαι. Πετάω κάτι εξυπνάδες

πού και πού. Όμως το χιούμορ δεν έβλαψε ποτέ κα-νέναν, σωστά;

Ο μπαμπάς μου με φωνάζει «εξυπνάκια» και –πι-στέψτε με– δεν το λέει με την καλή έννοια. Καλύτερα,όμως, εξυπνάκιας παρά τούβλο, έτσι δεν είναι;

«Δεν έχεις χρόνο για ασκήσεις», είπε η μαμά. «Σή-μερα αρχίζει το σχολείο, το ξέχασες;»

Μούγκρισα.«Πώς να το ξεχάσω, αφού μου το έχεις θυμίσει ένα

εκατομμύριο φορές;»Η μαμά με βοήθησε να σηκωθώ. Με κοίταξε κα-

χύποπτα.

«Πού βρέθηκε αυτό το καρούμπαλο;»«Το κέρδισα στο λόττο!» της είπα. Έτριψα το κεφά-

λι μου. Με πονούσε. Οπότε σταμάτησα να το τρίβω.Η μαμά άρχισε να μαζεύει τα ρούχα που είχα πε-

τάξει στο πάτωμα το προηγούμενο βράδυ. Ώρεςώρες γίνεται πολύ εξυπηρετική.

Μου χάρισε ένα χαμόγελο.«Ελπίζω να σου αρέσει το καινούριο σου σχολείο».Η μαμά έχει υπέροχο χαμόγελο. Μεταξύ μας, μπο-

ρεί να είναι και η πιο όμορφη μαμά του κόσμου. Έχεικατάξανθα μαλλιά και βαθυγάλανα μάτια και όποτεχαμογελάει κάνει λακκάκια στα μάγουλά της.

Λέει ότι μετά το πανεπιστήμιο έκανε για λίγο και-ρό το μοντέλο. Αναγκάστηκε, όμως, να τα παρατήσειγιατί της αρέσει πολύ το φαγητό.

Σε όλη μου την οικογένεια αρέσει το φαγητό. Για τηνακρίβεια, το λατρεύουμε. Μάλλον γι’ αυτό δεν είμαστεκαι οι πιο μικροκαμωμένοι άνθρωποι του κόσμου.

Θα μπορούσε κάποιος να μας χαρακτηρίσει πα-χουλούτσικους. Αν και θα ήταν μεγάλη αγένεια απόμέρους του.

Ανοιγοέκλεισα ξανά τα μάτια. Δε μου είχε φύγειακόμη η ζαλάδα από το πέσιμο.

«Το καινούριο μου σχολείο;» ρώτησα. «Το Γυμνά-σιο Άαρντβαρκ;»

«Δεν το λένε Άαρντβαρκ. Άρντμορ το λένε», μουείπε η μαμά. «Τι σ’ έχει πιάσει και το λες έτσι;»

ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ… ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ��

«Αφού είναι αστείο», απάντησα.«Με τα αστεία δεν πρόκοψε κανείς, νεαρέ μου»,

απάντησε η μαμά. Της αρέσει πολύ αυτή η έκφραση.Εμένα πάλι καθόλου.

Ξέρω πολύ καλά ότι στη μαμά δεν αρέσουν καθό-λου τα αστεία. Κι εκείνη κι ο μπαμπάς μου είναι πο-λύ σοβαροί. Διδάσκουν οικονομικά στο πανεπιστή-μιο. Πολύ σοβαρά πράγματα, όπως καταλαβαίνετε.

Η μαμά βγήκε από το δωμάτιο κουβαλώντας ένανμπόγο άπλυτα.

«Μην ξεχάσεις το ραντεβού σου με την οδοντίατρομετά το σχολείο», φώναξε από το διάδρομο.

«Το ξέχασα ήδη!» φώναξα κι εγώ.Νομίζει ότι τα εντεκάχρονα δεν έχουν μνήμη. Γι’ αυ-

τό έχει βαλθεί να μου θυμίζει τα πάντα χίλιες φορές.«Να πάρεις και το κινητό σου», είπε η μαμά. «Θα

πας στο γιατρό με το λεωφορείο και θα με πάρειςμόλις φτάσεις».

«Μάλιστα», απάντησα.Ωραία. Ώρα να ντυθούμε. Τι να βάλω για να εντυ-

πωσιάσω τους καινούριους μου φίλους στο Άαρντ-βαρκ;

Δε θα σας πω ψέματα – το συγκεκριμένο ζήτημαμε βασάνιζε πολύ τις τελευταίες μέρες.

Μάλιστα, προχθές έβγαλα όλα μου τα μπλουζά-κια από την ντουλάπα και τα αράδιασα πάνω στοκρεβάτι μου. Ποιο να βάλω; Ποιο;

�� Ρ. Λ. ΣΤΑΪΝ

Αποφάσισα ότι το μπλουζάκι μου έπρεπε να είναιμαύρο. Όπως και να το κάνουμε, το μαύρο είναι πο-λύ κουλ. Περιεργάστηκα τα υποψήφια ρούχα μου.Να τι έγραφαν:

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩLOL

ΕΙΜΑΙ ΘΕΟΣΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΜΠΑΖΑ

ΠΡΟΣΟΧΗ! ΒΑΡΥ ΦΟΡΤΙΟ!Σίγουρα όχι το τελευταίο. Καλά, ποιος μου το έδω-

σε αυτό το μπλουζάκι; Κατέληξα σ’ ένα μαύρο μπλου-ζάκι –με κόκκινα γράμματα– το οποίο πολύ απλάέγραφε: t-shirt. Δεν το λες και ξεκαρδιστικό. Τουλάχι-στον, όμως, δε θα γινόμουν ρεζίλι.

Φόρεσα την μπλούζα κι ένα τζιν με σκισίματα σταγόνατα, ξεθωριασμένο πια από την υπερβολική χρήση.Στη συνέχεια προσπάθησα να πατικώσω λίγο τις μαύ-ρες μπούκλες μου, που έμοιαζαν με τρελά ελατήρια.

Δεν προλαβαίνω να τις χτενίσω κι εκείνες πετάγο-νται πάλι όρθιες. Μπόινγκ. Κάθε πρωί δίνω μάχη μετα μαλλιά μου και κάθε φορά χάνω.

Τέλος πάντων. Έτοιμος; Φύγαμε.Πήρα το κινητό μου και κοίταξα την οθόνη. Ούτε

μηνύματα ούτε αναπάντητες. Λογικό, αφού δεν ξέρωούτε άνθρωπο εδώ.

Η ένδειξη της μπαταρίας αναβόσβηνε στην άκρητης οθόνης. Είχα ξεχάσει να το φορτίσω.

ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ… ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ��

Μικρό το κακό. Θα το έβαζα να φορτίσει όσο έτρω-γα το πρωινό μου.

Βρήκα το φορτιστή. Έχωσα το βύσμα στην υπο-δοχή του τηλεφώνου. Έσκυψα για να τον βάλω στηνπρίζα. Και…

Ζζζζζζζζζααααααααπ.

�� Ρ. Λ. ΣΤΑΪΝ

2

Μαντέψτε ποιος ένιωσε ένα ηλεκτρικό κύμα ναδιαπερνάει όλο του το σώμα!

Σωστά μαντέψατε. Ο Άρτι Χάουαρντ.Άρχισα να χοροπηδάω γύρω γύρω σαν πολεμι-

στής ζουλού. Τα αθλητικά μου χτυπούσαν με δύνα-μη το πάτωμα λες και χόρευα κλακέτες σε γρήγορηκίνηση. Μου ήταν αδύνατο να ελέγξω τα πόδια καιτα χέρια μου.

Όταν πέρασε επιτέλους ο πόνος, ένιωσα τα αυ-τιά μου να βουίζουν. Κι αν αναρωτιέστε αν ένιωθαζαλάδα, η απάντηση είναι: Τρομερή!

Αναγκάστηκα να ξαναχτενίσω τα μαλλιά μου. Τώ-ρα στέκονταν όρθια σαν καρφιά.

Κατέβηκα γρήγορα τις σκάλες και πήγα στην κου-ζίνα για το πρωινό μου.

Παρατήρησα το βρόμικο πιάτο στη συνηθισμένηθέση του μπαμπά και υπέθεσα ότι είχε ήδη φύγει γιαδουλειά. Η μαμά στεκόταν μπροστά από την καφε-τιέρα, δίπλα στο νεροχύτη. Ο Γουάοζερ ήταν κάτω

από το τραπέζι και παρακαλούσε να πέσει κανέναψίχουλο στο πάτωμα.

Ο Γουάοζερ είναι ο σκύλος μας και καμιά φοράτον φωνάζουμε «ο Απ’ Όλας». Είναι κατά το ήμισυξανθό λαμπραντόρ μαζί με λίγο απ’ όλα. Μια μέραέπεσε από το τραπέζι ένα ολόκληρο παϊδάκι, τοοποίο προσγειώθηκε ακριβώς μπροστά του. Νομί-ζω ότι από τότε δεν το ’χει κουνήσει ρούπι από τοτραπέζι.

Ο μικρός μου αδελφός, ο Έντι, καθόταν στην κα-ρέκλα του με το βλέμμα καρφωμένο στην τεράστιαστοίβα από βάφλες που είχε μπροστά του.

Είπα ότι ο Έντι είναι ο μικρός μου αδελφός, όμωςδεν είναι ακριβώς μικρός. Όλα πάνω του είναι ολο-στρόγγυλα, κυρίως το πρόσωπο και το σώμα του.Έχει κι αυτός μαύρα μαλλιά που μοιάζουν με ελατή-ρια – σαν τα δικά μου και του μπαμπά. Όμως έχειπάρει τα μεγάλα γαλανά μάτια της μαμάς κι έτσι φαί-νεται σαν μεγάλος μπέμπης.

Μη σας παραπλανεί, όμως, η εμφάνισή του. ΟΈντι δεν είναι ένα μικρό αθώο παιδάκι. Δε λέω, καλόςείναι, όμως –πιστέψτε με– δε θέλετε να βρεθείτε πολύκοντά του. Κατ’ αρχάς, δαγκώνει.

Ναι, το ξέρω, είναι μόλις πέντε χρόνων. Παρ’ όλααυτά του αρέσει να δαγκώνει.

Η μαμά το βρίσκει πολύ χαριτωμένο. Όμως εγώφοβάμαι ότι θα με κολλήσει λύσσα.

�� Ρ. Λ. ΣΤΑΪΝ

Ένας άλλος λόγος για τον οποίο πρέπει να απο-φεύγετε τον Έντι είναι ότι είναι εντελώς ατσούμπα-λος. Όταν μιλάει, κουνάει το βαρελίσιο σώμα τουπέρα-δώθε και κάνει απότομες χειρονομίες με τα χέ-ρια του.

Σκουντουφλάει διαρκώς πάνω σε διάφορα αντι-κείμενα και τα ρίχνει κάτω, με αποτέλεσμα να λερώ-νει τα πάντα σε απόσταση είκοσι μέτρων. Για τόσομικρός και στρουμπουλός τύπος, έχει πολύ καλό ρε-κόρ! Είναι λες και τα χέρια του είναι από λάστιχο! Φτά-νουν μέχρι την άλλη άκρη του τραπεζιού και βουτά-νε το φαγητό από το πιάτο σου.

Να μη σας τα πολυλογώ, τελικά κάθισα απέναντίτου. Εκείνος σκούντησε το ποτήρι του με μια άτσαληχειρονομία, χύνοντας όλη την πορτοκαλάδα. Ο χυ-μός άρχισε να κυλάει προς το μέρος μου και να στά-ζει από το πλάι του τραπεζιού.

«Έι…» Πετάχτηκα όρθιος. Δεν παίζει να λερώσωμε πορτοκαλάδα το απαίσιο τζιν μου. Μου πήρε αιώ-νες να το κάνω το πιο τέλειο «απαίσιο» τζιν και δενήθελα να μου το κάνει χάλια ο μικρός.

Ο Έντι έβαλε τα γέλια. Για την ακρίβεια, κακάρισε.Σαν τους τρελούς επιστήμονες στα κινούμενα σχέδια.

Η μαμά ήρθε τρέχοντας με μια πετσέτα για νασκουπίσει το χυμό.

«Έντι, μη γελάς. Δεν είναι αστείο», τον μάλωσε.Ο Έντι κακάρισε πιο δυνατά.

ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ… ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ��

«Πιο πολύ πίνει το πάτωμα παρά εσύ», του είπε.«Τότε προφανώς δε μου αρέσει ο χυμός», είπε με

την κλαψιάρικη, μπεμπεδίστικη φωνή του. Όπως κα-ταλάβατε, δεν είμαι ο μοναδικός εξυπνάκιας σ’ αυτότο σπίτι.

Όταν στέγνωσε τελείως το τραπέζι, ξανακάθισα.«Έντι, σου έχω πει ότι εσένα δε σε γέννησε η μαμά;»

τον ρώτησα. «Σε έβγαλαν από τη μύτη κάποιου».«Άρτι, σταμάτα τις αηδίες», είπε η μαμά.«Γιατί; Την αλήθεια λέω», απάντησα.«Έτσι γεννιούνται δηλαδή τα μωρά;» είπε ο Έντι.

Το ’παιζε χαζός.Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ο ήχος της φρυγανιέ-

ρας. Μπόινγκ. Οι βάφλες πετάχτηκαν ψηλά. Τις άρ-παξα και τις έβαλα στο πιάτο μου.

Πήγα να πιάσω το σιρόπι. Δυστυχώς, είχε κι ο Έντιτην ίδια ιδέα μ’ εμένα.

«Θέλω κι άλλο», είπε.Ζούληξε το μπουκάλι. Μια πηχτή καφετιά μάζα

εκτοξεύτηκε, διέσχισε όλο το τραπέζι και έσκασε σανχλαπάτσα πάνω στα μαλλιά μου.

Στην αρχή δεν μπορούσα να το πιστέψω. Πολύσύντομα, όμως, ένιωσα τη γλίτσα να γλιστράει στοπρόσωπό μου.

«Μαμά!» ούρλιαξα. Σήκωσα το χέρι και το ακού-μπησα στα μαλλιά μου. Τώρα το χέρι μου είχε γίνειμούσκεμα και κολλούσε ολόκληρο.

�� Ρ. Λ. ΣΤΑΪΝ

Ο Έντι άρχισε να χασκογελάει.«Ουπς», είπε. Ποτέ δε ζητάει συγγνώμη για τίπο-

τα. Το μόνο που ξέρει να λέει είναι «Ουπς».Ολόκληρη η αριστερή πλευρά του κεφαλιού μου

είχε γεμίσει σιρόπια.«Μαμά, κοίτα τι έκανε!» φώναξα.«Το βλέπω», είπε η μαμά. «Έχεις πασαλειφτεί ολό-

κληρος». Κοίταξε αυστηρά τον Έντι. «Τι έκανες στοναδελφό σου;»

«Ουπς», επανέλαβε ο Έντι.Η μαμά, φυσικά, τον βρήκε για άλλη μια φορά αξιο-

λάτρευτο. Πώς τη σκαπουλάρει πάντα ο άτιμος μ’αυ-τό το ουπς!

Σηκώθηκα έξαλλος.«Πάω… πάω να ξεπλύνω αυτή την αηδία από τα

μαλλιά μου», είπα.Η μαμά κοίταξε το μπρούντζινο ρολόι-τηγάνι που

κρεμόταν πάνω από το νεροχύτη.«Δεν προλαβαίνεις τώρα», είπε. «Θέλεις να αργή-

σεις την πρώτη μέρα στο καινούριο σου σχολείο;»«Όχι, αλλά ούτε με λέτσο θέλω να μοιάζω την πρώ-

τη μέρα στο καινούριο μου σχολείο!» ούρλιαξα.«Έχει πάει και στην μπλούζα σου», μου έδειξε ο

Έντι.«Συγγνώμη, γλυκέ μου, αλλά δεν προλαβαίνεις»,

είπε η μαμά. «Πάρε μια πετσέτα και σκούπισέ το όσοκαλύτερα μπορείς».

ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ… ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ��

Πριν προλάβω να κουνηθώ, ο Γουάοζερ έκανε ένασάλτο, κόλλησε τις μεγάλες του πατούσες στουςώμους μου και άρχισε να γλείφει το σιρόπι από τηνμπλούζα μου.

«Άσε με! Φύγε από πάνω μου, Γουάοζερ!» Η γλώσ-σα του ήταν όση η παλάμη μου.

ΚΚΚΚΡΡΡΡΡΑΚΚΚΚΚ.Τα νύχια του μου έσκισαν ολόκληρο το μανίκι. Όταν

τελικά κατάφερα να τον ξεκολλήσω από πάνω μου,ανέβηκα τις σκάλες τρέχοντας.

Τέλειο πρωινό, σκέφτηκα. Ωραία ξεκινάει η μέραμου.

Μπήκα γρήγορα στο δωμάτιό μου. Έβγαλα τομπλουζάκι που έγραφε t-shirt. Φόρεσα ένα μαύρομπλουζάκι με στάμπα ένα ανθρώπινο κίτρινο περί-γραμμα από κιμωλία. Έμοιαζα με σκηνή εγκλήματος.

Ίσως να ήταν λίγο βαρύ για την πρώτη μέρα τουσχολείου. Όμως δεν είχα άλλη επιλογή. Σιγά μη φο-ρούσα την μπλούζα που έγραφε LOL. Θα με κορόι-δευε όλος ο κόσμος.

Πήγα στο μπάνιο και προσπάθησα να αφαιρέσωτο σιρόπι από τα μαλλιά μου με τη βούρτσα. Όμωςκόλλησε και η βούρτσα στα μαλλιά μου.

Σκέψου κάτι γρήγορα, Άρτι. Δεν είχα καιρό για χά-σιμο. Άρπαξα ένα καπέλο του μπέιζμπολ από τηνντουλάπα μου και έχωσα μέσα την αφάνα μου.

Πολύ καλύτερα. Ήταν η πρώτη μου μέρα σε και-

�� Ρ. Λ. ΣΤΑΪΝ

νούριο σχολείο και ήθελα να κάνω καλή εντύπωση.Ήθελα να πουλήσω μούρη, πώς να το κάνουμε;

«Κάνε γρήγορα», ακούστηκε η μαμά από κάτω.«Θα αργήσεις».

«Έρχομαι», της φώναξα. Έριξα μια τελευταία μα-τιά στον καθρέφτη και κατέβηκα τις σκάλες.

Η μαμά με περίμενε στο τέλος της σκάλας.«Α, ξέχασα να σου πω», μου είπε. «Πρέπει να πας

και τον Έντι στο νηπιαγωγείο».«Γιούπι», πανηγύρισε ο Έντι και μου πάτησε το πό-

δι με όλη του τη δύναμη.Με ξενύχιασε. Έριξα την τσάντα στον ώμο μου και

βγήκα κουτσαίνοντας από το σπίτι, σέρνοντας τοπόδι μου.

«Και να του κρατάς το χέρι όταν περνάτε το δρό-μο», είπε η μαμά.

Α, ναι. Έτσι θα πουλούσα σίγουρα μούρη.

ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ… ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ��