ΜιανεράιδαγιατηΦιλίπαmedia.public.gr/Books-PDF/9789604535910-0406223.pdfκια από μπαλόνια κάθε βδομάδα. Ή όταν μου άρε -

ΤΙΤΛΟΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ: PHILIPPA FISHER'S FAIRY GODSISTERΑπό τις Εκδόσεις Orion Children’s Books, Λονδίνο 2007

ΤΙΤΛΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ: Μια νεράιδα για τη ΦιλίπαΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Λιζ Κέσλερ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Χαρά ΓιαννακοπούλουΕΠΙΜΕΛΕΙΑ – ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Εύη Κουδούνα

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ: Katie MayΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Μερσίνα Λαδοπούλου

ΕΚΤΥΠΩΣΗ: Σταμάτιος Κοτσάτος & ΣΙΑ Ο.Ε.ΒΙΒΛΙΟΔΕΣΙΑ: Ηλιόπουλος Θ. – Ροδόπουλος Π. Ο.Ε.

© Λιζ Κέσλερ, 2007© Εικονογράφησης: Katie May, 2007

© ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ Α.Ε., Αθήνα 2009

Πρώτη έκδοση: Μάιος 2009, 3.000 αντίτυπα

ISBN 978-960-453-591-0

Τυπώθηκε σε χαρτί ελεύθερο χημικών ουσιών, προερχόμενο αποκλειστικάκαι μόνο από δάση που καλλιεργούνται για την παραγωγή χαρτιού.

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού Νόμου(Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευμα-τικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής άδειας του συγγραφέα κατά οποιοδή-ποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανει-σμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανι-κή ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ Α.Ε. PSICHOGIOS PUBLICATIONS S.A.Έδρα: Tατοΐου 121 Head office: 121, Tatoiou Str.144 52 Μεταμόρφωση 144 52 Metamorfossi, Greece Βι-βλιοπωλείο: Μαυρομιχάλη 1 Bookstore: 1, Mavromichali Str.106 79 Αθήνα 106 79 Αthens, GreeceΤηλ.: 2102804800 Tel.: 2102804800Telefax: 2102819550 Telefax: 2102819550www.psichogios.gr www.psichogios.gre-mail: [email protected] e-mail: [email protected]

ΣΕΙΡΑ: ΜΙΚΡΗ ΠΥΞΙΔΑ

© ΛΙΖ ΚΕΣΛΕΡ 2007 / ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ 2009© ΛΙΖ ΚΕΣΛΕΡ 2007 / ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ 2009

ÌåôÜöñáóç:Χαρά Γιαννακοπούλου


Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν:

Η ουρά της Έμιλι Γ., 2006, μτφρ. Μαρία Λαδάκη

Η Έμιλι Γ. και το τέρας από τα βάθητης θάλασσας, 2007, μτφρ. Εύα Καλισκάμη

Η Έμιλι Γ. και το κάστροστην ομίχλη, 2008, μτφρ. Χαρά Γιαννακοπούλου

Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ ετοιμάζεται:

Η Φιλίπα και η κόρη του Ονειροκατασκευαστή


Στον αδερφό μου, Πίτερ,ελπίζοντας να μην τον πειράζει που

του αφιερώνω ένα βιβλίο με νεράιδες.

Και, Φιζ, ελπίζω να με συγχωρέσεις που δεσε ακολούθησα αυτή τη φορά σε όλο το ταξίδι.


Περιεχόµενα

ΠΑΤΣ ..............................................11

Δεντρόσπιτο ................................13Η μέρα της αναχώρησης ..............34Καινούρια μαθήτρια......................49Μεταμόρφωση..............................62Κουπόνια ευχών ..........................78Απόφαση ......................................91Πεφταστέρι ................................105Νέα ζωή ......................................123Συμφιλίωση ................................150Νυχτερινή επίσκεψη ..................172Η πιο δημοφιλής της τάξης ........185Η χαμένη ευχή ............................207Ο κύκλος της ζωής......................221Ο διαγωνισμός ταλέντων............238

ΠΑΤΣ ............................................252


ΠΑΤΣ

«Μάλιστα, ποιος έχει σειρά;»«Σκέφτηκα να δοκιμάσουμε αυτήν».«Για το Τ3Ε; Σίγουρα; Δεν έχει ξαναδουλέψει απευ-

θείας με ανθρώπους».«Όλοι από κάπου πρέπει να ξεκινήσουν».«Εντάξει, αλλά είναι κάπως ευαίσθητη σε ό,τι αφο-

ρά τους ανθρώπους. Ξέρεις πώς αντέδρασε με όσα συ-νέβησαν πέρσι στο φίλο της».

«Ήταν αποστολή υψηλού κινδύνου. Και σιγά! Μπά-μπουρας ήταν».

«Ναι, αλλά…»


«Μια χαρά θα πάει. Θα την κάνουμε λουλούδι, θατης δώσουμε τον κύκλο ζωής ενός λουλουδιού – οκαλύτερος τρόπος για μια πρώτη επαφή. Το μόνο πουθα έχει να κάνει είναι να τοποθετηθεί στη σωστή θέ-ση ώστε να τη μαζέψουν με αγάπη και φροντίδα καιθαυμασμό. Δε νομίζω να την πατήσει κανείς».

«Σίγουρα είναι έτοιμη για κάτι τέτοιο;»«Είναι καιρός να αναλάβει και κάτι πιο σημαντι-

κό. Πρέπει να αρχίσει να δουλεύει λίγο περισσότεροτη συμπόνια της. Και πολύ καλά θα κάνει αν θέλεινα προχωρήσει».

«Θα παρακολουθούμε στενά την αποστολή της;»«Ο Φωτεινός θα το αναλάβει. Την έχει επιτηρήσει

κι άλλες φορές».«Καλά… Εντάξει. Όπως φαίνεται, τα έχεις σκεφτεί

όλα. Πάμε λοιπόν».«Ωραία. Θα πω στο Τ3Ε πως είμαστε έτοιμοι».

�� ΛΙΖ ΚΕΣΛΕΡ


1

∆εντρόσπιτο

Τ ο πρωί της Κυριακής ξεκίνησε με τη φρικτή αί-σθηση ότι είχα κάνει το μεγαλύτερο λάθος τηςζωής μου.

Όλα άρχισαν το Σάββατο. Το σαββατοκύριακοέμοιαζε σαν όλα τα άλλα. Η μαμά με τον μπαμπάέτρεχαν να μαζέψουν μπαλόνια και μαριονέτες καιμπογιές για το πρόσωπο και να τα βάλουν στο βανγια το πάρτι που είχαν να πάνε το απόγευμα. Πά-ντα κάπου υπάρχει ένα πάρτι τα Σάββατα. Οι γονείςμου είναι εμψυχωτές σε πάρτι, που σημαίνει ότι τασαββατοκύριακα έχουν την περισσότερη δουλειά.Πήγαινα κι εγώ μαζί τους στα πάρτι κάποτε, αλλά


ύστερα από… τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι δενπάω πια.

Γενέθλια, επέτειοι, επιτυχίες στις εξετάσεις τουπιάνου – ό,τι θες γιορτάζουν οι άνθρωποι, και οι γο-νείς μου πάντα εκεί, να τραγουδάνε, να βγάζουν κου-νέλια από καπέλα, να πετάνε τούρτες στη μούρη τουμεγάλου σου αδερφού… Αρκεί να σε κάνουν να χα-μογελάσεις.

Όλοι νομίζουν πως είναι ωραίο να έχεις γονείςσαν τους δικούς μου. Πιστεύουν πως η ζωή στοσπίτι μας μοιάζει με πάρτι που δεν τελειώνει ποτέ.Λάθος.

Δηλαδή, εντάξει, πλάκα είχε κάποτε. Όταν ήμουνμικρή και δε βαριόμουν να φτιάχνω συνέχεια ζωά-κια από μπαλόνια κάθε βδομάδα. Ή όταν μου άρε-σε να με πηγαίνουν βόλτες με το κίτρινο βαν που εί-χε πάνω ζωγραφισμένους κλόουν και λαγούς. Ότανδεν ήξερα πως υπήρχαν και προβλήματα που δενμπορούσαν να λυθούν με ένα απλό γαργάλημα. Κά-ποτε πίστευα πως οι γονείς μου ήταν τα πιο απί-στευτα, τα πιο φοβερά άτομα στον πλανήτη.

Τώρα απλώς με φέρνουν σε δύσκολη θέση καιντρέπομαι.

Ωστόσο, αυτό το Σάββατο δεν το πολυσκεφτό-μουν. Ούτε που τους πρόσεχα καλά καλά τι έκαναν.Είχα αλλού το μυαλό μου. Έπρεπε να τελειώσω τοδώρο που ετοίμαζα για την κολλητή μου, τη Σάρλοτ.

«Φιλίπα, φεύγουμε εμείς τώρα!» μου φώναξε ημαμά από τις σκάλες.

«Εντάξει», της φώναξα κι εγώ.



«Έχω αφήσει σόγια και χορτοφαγικά μπιφτέκιαγια σένα και τη Σάρλοτ».

Αχ, φτάνει πια. Πόσο θα ’θελα μια φορά, μια φο-ρά μόνο, να φάω κάτι φυσιολογικό, όπως σάντουιτςμε τυρί ή ψαροκροκέτες. «Ωραία!» απάντησα, ελπί-ζοντας να ακουστώ πιο ειλικρινής απ’ όσο ένιωθαμέσα μου.

Η πόρτα του δωματίου μου άνοιξε και σήκωσατο κεφάλι. Ήταν ο μπαμπάς. Είχε ζωγραφισμένο στοένα του μάγουλο έναν πορτοκαλί ήλιο και στο άλλομαύρο ουρανό και ένα μισοφέγγαρο.

«Σε ποιο χέρι έχω το νόμισμα;» με ρώτησε και μουέδειξε τις δυο παλάμες του χαμογελώντας πλατιά.

Έδειξα το αριστερό. «Εδώ».«Είσαι σίγουρη;» Ο μπαμπάς μού έκλεισε το μάτι,

μετά έκλεισε τις χούφτες του, μου είπε να τις φυσή-ξω και –τσαφ!– το νόμισμα είχε εξαφανιστεί. Καλόκόλπο. Και σίγουρα θα ήταν πολύ καλύτερο αν δεντο έβλεπα τρεις φορές τη βδομάδα επί έντεκα χρό-νια και αν δεν ήξερα πώς να το κάνω και μόνη μουκαι αν δεν είχα εντυπωσιάσει μ’ αυτό τους φίλουςμου άπειρες φορές.

Αλλά δεν έλεγα τίποτα. Αν του το έλεγα, θα τον στε-ναχωρούσα και η αλήθεια είναι πως κι εμένα μου άρε-σαν τα κόλπα του. Πολύ χαιρόμουν όποτε μου μάθαι-νε ένα καινούριο. Και μετά καθόμουν να εξασκηθώβδομάδες ολόκληρες. Όχι ότι έκανα τα κόλπα μπρο-στά σε άλλους. Μόνο στη Σάρλοτ. Και η ιδέα μόνο ότιμπορεί να έκανα κάποιο μαγικό κόλπο μπροστά σεκόσμο με τρόμαζε. Ποτέ δε θα ξανάκανα κάτι τέτοιο.

ΜΙΑ ΝΕΡΑΪΔΑ ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΙΠΑ ��


«Καλό», είπα και χαμογέλασα.Ο μπαμπάς έκλεισε ξανά τις παλάμες, έσκυψε

προς το μέρος μου, γαργάλησε το αυτί μου και άνοι-ξε ξανά τις παλάμες. «Ε! Κοίτα πού το βρήκα! Στοαυτί σου ήταν τόση ώρα», είπε. «Καλά, γιατί δε μουτο ’πες;»

Συνέχισα να χαμογελάω. «Θα τους ξετρελάνεις,μπαμπά», είπα.

Έσκυψε και με φίλησε στην κορφή του κεφαλιού.«Φρόνιμη, έτσι, ηλιαχτίδα μου;» είπε πριν πάει κά-τω να συναντήσει τη μαμά.

Είδα το βαν να χάνεται στο τέρμα του δρόμου καιεπέστρεψα στο βραχιόλι που έφτιαχνα για τη Σάρ-λοτ.

Η Σάρλοτ ήταν η κολλητή μου από την πρώτημέρα που πατήσαμε το πόδι μας στο σχολείο. Ήμα-σταν ακόμη και στο προνήπιο μαζί, που σημαίνει ότιγνωριζόμασταν σχεδόν εφτά χρόνια. Αυτό το σαββα-τοκύριακο μετακόμιζε. Οι γονείς της είχαν αγοράσειμια φάρμα εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. «Επιστρο-φή στη φύση», έτσι το έλεγαν. Θα καλλιεργούσαν μό-νοι τους την τροφή τους, θα έπαιρναν ενέργεια απότον ήλιο και δε θα είχαν τηλέφωνο ή τηλεόραση. Ού-τε υπολογιστή δε θα είχαν, και το σπίτι βρισκότανστη μέση του πουθενά, που σήμαινε πως ούτε τα κι-νητά θα έπιαναν εκεί πέρα. Και σε άλλο πλανήτη ναμετακόμιζαν, δηλαδή, το ίδιο θα ήταν.

Όμως, ήταν κατενθουσιασμένοι που έφευγαν. Ακό-μα και η Σάρλοτ. Ενώ εγώ ένιωθα λες και μου είχες κό-ψει ένα μέλος του σώματός μου. Τόσο κολλητές ήμα-



σταν. Έτσι είπε και η Σάρλοτ πως ένιωθε, αλλά μέσαμου ήξερα πως ανυπομονούσε ν’ αρχίσει τη νέα τηςζωή. Θα είχε κι ένα ολοδικό της πόνι και οι γονείς τηςείπαν πως θα έπαιρναν κι ένα σκύλο και κάμποσες κό-τες. Εντάξει, είχα χαρεί για τη φίλη μου. Αλλά εγώ πώςθα άντεχα χωρίς εκείνη; Πώς θα δοκίμαζα ξανά χαρά;

Το βραχιόλι της φιλίας. Ωχ, κι όπου να ’ναι έρχε-ται η Σάρλοτ. Σκούπισα τα δάκρυά μου και συνέχι-σα να φτιάχνω το δώρο. Το σχέδιο ήταν ιδιαίτερα πο-λύπλοκο, με τιρκουάζ και ροζ και μοβ, όλα τα αγα-πημένα της χρώματα.

Ίσα που είχα περάσει και την τελευταία κλωστήόταν χτύπησε το κουδούνι. Αυτή είναι η τελευταίαφορά που θα στρίψει στη γωνία για το σπίτι μου,ακούστηκε μια βαριά φωνή μες στο κεφάλι μου.

Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, σκούπισα πάλι τα μά-τια μου και πρόβαρα ένα χαμόγελο. Μην το σκέφτε-σαι. Μην την αφήσεις να δει πόσο θλιμμένη είσαι.Μην της το κάνεις ακόμα πιο δύσκολο, είπα στο εί-δωλό μου.

«Θέλω να πω αντίο στο δεντρόσπιτο», είπε η Σάρλοτόταν φτάσαμε στο τέρμα του κήπου. Το δεντρόσπι-το ήταν το «δικό μας» μέρος. Πολλά από τα μυστικάκαι τα παιχνίδια μας εκεί τα είχαμε μοιραστεί. Το δε-ντρόσπιτο γνώριζε τα πάντα για τη ζωή μας.

Το είχε χτίσει ο μπαμπάς όταν ήμουν μωρό. Είπε



πως ήταν έργο αγάπης εξαιτίας κάποιου γεγονότοςπου είχε συμβεί καιρό πριν. Χρόνια προτού γεννηθώ, ομπαμπάς είχε κάνει ένα μεγάλο ταξίδι. Κάποια στιγμή,του είχαν τελειώσει τα χρήματα και δεν είχε πού νακοιμηθεί. Τότε είδε έναν παππού που ζητιάνευε σε μιαγωνιά. Ο μπαμπάς ένιωσε άσχημα που δεν είχε λεφτάνα δώσει στον παππού, οπότε άδειασε την τσάντατου και του είπε να πάρει ό,τι είχε ανάγκη. Ο ζητιάνοςπήρε ένα μήλο και έτσι έπιασαν την κουβέντα.

Όταν ο μπαμπάς τού είπε πως δεν είχε πού να κοι-μηθεί, ο παππούς τού μίλησε για ένα μέρος σε μιακοντινή παραλία που είχε καλύβες χτισμένες πάνωσε πασσάλους. Ο μπαμπάς πήγε στις καλύβες καιεκεί γνώρισε τη μαμά που είχε πιάσει δουλειά για τοκαλοκαίρι. Έμεινε τελικά τρεις μήνες και έπιασε κιεκείνος δουλειά εκεί. Μετά συνέχισαν μαζί το ταξίδιτου, για έξι ακόμα μήνες. Και παντρεύτηκαν σχεδόνμόλις επέστρεψαν.

Το δεντρόσπιτο το είχε φτιάξει ώστε να μοιάζειμε εκείνες τις καλύβες στην παραλία.

Έχουμε κάτι δέντρα στο τέρμα του κήπου. Και ανά-μεσά τους υπάρχει κάτι σαν μικρό ξέφωτο. Σ’ εκείνοτο σημείο είναι το δεντρόσπιτο. Είναι πελώριο καιστρογγυλό και στηρίζεται πάνω σε τρία ψηλά ξύλι-να πόδια και έχει ξύλινη σκεπή που μοιάζει με γιγά-ντια ομπρέλα. Έχει επίσης τρία μεγάλα παράθυρακαι μια σκάλα που σε βγάζει στο εσωτερικό του απόμια καταπακτή στο πάτωμα. Αν μετακομίζαμε πο-τέ κι εμείς, το δεντρόσπιτο θα μου έλειπε πιο πολύαπό το κανονικό σπίτι μας.



Άσε που χωρούσαν και πέντε-έξι άνθρωποι εκείμέσα. Αν και συνήθως ήμασταν μόνο εγώ και η Σάρ-λοτ. Η μαμά κι ο μπαμπάς δεν πολυέρχονται πια.Οπότε χαίρομαι, γιατί έχω κουβαλήσει τόσα προσω-πικά μου πράγματα εδώ μέσα και δεν έχω καμιά όρε-ξη να ψαχουλεύουν. Έχω ημερολόγια και σημειωμα-τάρια γεμάτα ιδέες για ιστορίες και ατάκες από θεα-τρικά που γράφαμε με τη Σάρλοτ, και γράμματα καισημειώματα που αφήναμε η μια στην άλλη.

Είναι επίσης γεμάτο σκόρπιες κάρτες, εφημερίδεςκαι διάφορα πράγματα που χρειάζομαι για τα μαγι-κά κόλπα που δοκιμάζω στη Σάρλοτ. Μάλλον τα κά-νω πολύ χάλια, αλλά δεν πειράζει, πολύ μου αρέσει.Όταν κάνω ένα μαγικό κόλπο, είναι σαν να μην υπάρ-χει ο πλανήτης γύρω μου. Και η Σάρλοτ είναι πάντατόσο καλή μαζί μου. Το αγαπημένο μου είναι να εξα-φανίζω ένα νόμισμα και μετά να της δίνω να ξεφλου-δίσει ένα πορτοκάλι και να βρίσκει το νόμισμα μέσα.Είναι πανεύκολο το κόλπο, αλλά ακόμη να καταλά-βει πώς το κάνω. Μου λέει πως ό,τι κάνω είναι απί-στευτο. Αλλά γι’ αυτό δεν τις έχουμε τις κολλητές, ε;

Και τώρα δε θα έχω πια κανέναν να μου λέει πωςείμαι απίστευτη.

«Θα ανέβεις;» μου φώναξε η Σάρλοτ από τη σκάλα.«Θα σε περιμένω εδώ. Νομίζω πως είναι καλύτε-

ρα να πας μόνη σου», είπα. Η αλήθεια είναι πως μάλ-λον θα πατούσα τα κλάματα αν την άκουγα να απο-χαιρετά το αγαπημένο μας μέρος. Η Σάρλοτ με κοί-ταξε για μια στιγμή, κούνησε το κεφάλι και ανέβηκεστο δεντρόσπιτο.



Εγώ κάθισα κάτω και την περίμενα. Ο ήλιος πά-λευε όλη μέρα να ξεμυτίσει από τα σύννεφα. Και τώ-ρα είχε παγιδευτεί πίσω από το πιο μεγάλο άσπροσύννεφο στον ουρανό. Όση ώρα το κοιτούσα, άλλα-ζε σχήμα. Ο ήλιος είχε βαλθεί να ανοίγει τρύπες στηνεπιφάνειά του και κάποιες θολές ακτίνες του ξεπρό-βαλλαν μέσα από τα ανοίγματα. Όποτε συμβαίνειαυτό, έχω την εντύπωση πως μοιάζει με σκάλα πουκατεβαίνει από τον ουρανό ή από άλλο πλανήτη καιπως αν μπορούσαμε να βρούμε έναν τρόπο να τηνανέβουμε, θα καταφέρναμε να ανακαλύψουμε ένανολοκαίνουριο κόσμο δίπλα ακριβώς από το δικό μας.

Μια μέρα είχα μοιραστεί αυτές μου τις σκέψεις μετη Σάρλοτ. Γέλασε και μου εξήγησε γιατί κάτι τέτοιοήταν επιστημονικώς αδύνατον. Λέει πως έτσι κι αλ-λιώς δε χρειάζομαι άλλους κόσμους γιατί εγώ ζω στονδικό μου ονειρικό κόσμο τον περισσότερο καιρό.

Μάλλον απ’ τη μαμά μου το πήρα. Εκείνη είναι πουπιστεύει σε διάφορα τρελά. Λέει, ας πούμε, πως οιακτίνες του ήλιου είναι νεράιδες που κατεβαίνουν ναεπισκεφτούν τον κόσμο και να φροντίσουν τους αν-θρώπους. Μου τραγουδούσε κι ένα τραγούδι και έλε-γε πως έτσι καλούσες τις νεράιδες. Πολλές φορές τοτραγουδούσαμε και μαζί.

Κατέβα, νεράιδα μου καλή.Αχ, σε χρειάζομαι πολύ!Ως το εννιά σαν θα μετρήσω,μια νεράιδα θα γνωρίσω.



Το τραγουδούσαμε κάθε μέρα για ένα χρόνο πε-ρίπου και ποτέ δεν είδαμε ούτε μια νεραϊδούλα, οπό-τε αποφάσισα πως δεν ήταν παρά ένα ανόητο τρα-γουδάκι που είχε σκαρώσει – παρόλο που προσπα-θούσε να με πείσει πως της το έμαθαν οι ίδιες οι νε-ράιδες!

Έγειρα πίσω μουρμουρίζοντας το τραγούδι, ενώαπολάμβανα το ζεστό ήλιο που έπεφτε στο πρό-σωπό μου δραπετεύοντας δειλά μέσα από το σύν-νεφο. Ήταν τόσο εκτυφλωτικός, που γύρισα το κε-φάλι.

Όταν κοίταξα το έδαφος, πρόσεξα πως δίπλα μουείχαν φυτρώσει μαργαρίτες. Έκοψα δυο και έκαναμια σχισμή στο κοτσάνι της μιας για να περάσω τηνάλλη από μέσα.

Ένιωσα τη σκιά της Σάρλοτ από πάνω μου. «Τικάνεις;» με ρώτησε καθώς καθόταν δίπλα μου.

«Φτιάχνω μια αλυσίδα από μαργαρίτες».«Τέλεια, θα σε βοηθήσω. Καιρό έχουμε να φτιάξου-

με», είπε και έκοψε κι εκείνη μερικές μαργαρίτες.Μείναμε να δουλεύουμε σιωπηλές κάμποση ώρα,

χαμένες η καθεμιά στις σκέψεις της. Άραγε να ήτανίδιες με τις δικές μου οι σκέψεις της; Να ήταν κι εκεί-νη τόσο θλιμμένη όσο εγώ ή δε σκεφτόταν τίποτε άλ-λο από τη χαρά της για τη μετακόμιση, τη νέα φάρ-μα και το πόνι που θα της έπαιρναν;

Οι σκέψεις έκαναν τα βλέφαρά μου να καίνε. Γύρι-σα το κεφάλι από την άλλη μεριά και συγκεντρώθη-κα στην αλυσίδα που έφτιαχνα. Μέτρησα τις μαρ-γαρίτες. Οχτώ. Άλλη μια και θα ήταν μια χαρά. Έλε-



γα να το κάνω κολιέ και να το χαρίσω στη Σάρλοτ,μαζί με το βραχιόλι της φιλίας.

Η τελευταία μαργαρίτα είναι πάντα και η πιο δύ-σκολη στο ψάξιμο. Γιατί πρέπει να έχει χοντρό καιδυνατό κοτσάνι και αρκετά μακρύ ώστε, όταν το χα-ράξεις, να χωράει να περάσει από μέσα ολόκληρο κε-φάλι μαργαρίτας για να δέσει το κολιέ.

Το πρόβλημα ήταν πως έβλεπα θολές τις μαργα-ρίτες γιατί τα μάτια μου είχαν γεμίσει δάκρυα, οπό-τε δεν ήξερα ποια ήταν η πιο κατάλληλη. Σκούπισατα μάτια μου και συνέχισα να ψάχνω για την τέλειαμαργαρίτα.

Εκεί που έψαχνα, φύσηξε ένα ξαφνικό αεράκι καιοι μαργαρίτες βάλθηκαν να χορεύουν. Η μια τουςξεχώρισε αμέσως. Ήταν πιο ψηλή από τις άλλες καιέμοιαζε να γέρνει προς το μέρος μου, λες και με πα-ρακαλούσε να την κόψω. Άπλωσα το χέρι. Και τότε



ένα δάκρυ έσταξε από το μάγουλό μου κατευθείανπάνω στη μαργαρίτα.

«Αχ, συγγνώμη», είπα αφηρημένα. Η μαργαρίτακούνησε το κεφαλάκι της, λες και δεχόταν τη συγ-γνώμη μου.

Είχε καταλάβει τι της είπα! Η μαργαρίτα με είχεακούσει! Και μου είχε απαντήσει!

Γύρισα στη Σάρλοτ έτοιμη να της το πω, αλλά με-τά θυμήθηκα πώς είχε αντιδράσει στη θεωρία με τησκάλα από ηλιαχτίδες και σε εκατό άλλες ιδέες πουτης είχα πει όλα αυτά τα χρόνια αλλά εκείνη τις έβρι-σκε φυσικώς αδύνατες. Το ίδιο θα έλεγε και για τημαργαρίτα μου. Αυτή τη φορά θα ’χε και δίκιο. Μέ-χρι κι εγώ θα παραδεχόμουν πως τα λουλούδια δεμιλάνε!

Γύρισα στη μαργαρίτα και την τράβηξα προσε-κτικά από το έδαφος, πιάνοντάς τη από χαμηλά. Καιτότε ένιωσα μια πολύ παράξενη αίσθηση. Κάτι σαννα άστραψε μέσα μου. Μόνο έτσι μπορώ να το περι-γράψω. Σαν κάτι να βούιζε, ξεκινώντας από τα ακρο-δάχτυλά μου. Ύστερα σκαρφάλωσε στα χέρια και μέ-σα στο σώμα μου σαν ένα απέραντο απαλό γαργα-λητό. Κοίταξα προσεκτικά τη μαργαρίτα.

Και όπως την είχα έτσι στην παλάμη μου, μια σκέ-ψη επιτέθηκε στον εγκέφαλό μου. Όχι, ήταν κάτι πε-ρισσότερο από σκέψη. Ήταν κάτι σαν γνώση, κάτιπου το ήξερα στα σίγουρα. Η μαργαρίτα ήταν… Όχι,δεν μπορεί! Βλακείες σκεφτόμουν! Ήταν μάλλονεπειδή μιλούσα για το χαζοτράγουδο της μαμάς τόσηώρα. Ορίστε, ακόμη το άκουγα μες στο κεφάλι μου.



Ως το εννιά σαν θα μετρήσω…Αυτό είχα κάνει. Η μαργαρίτα ήταν η ένατη που

έκοψα!Και τότε κατάλαβα πως ήταν αλήθεια – ακόμη κι

αν ήταν η πιο τρελή πιθανότητα του κόσμου, εγώήμουν σίγουρη. Μια νεράιδα θα γνωρίσω.

Η μαργαρίτα μου σίγουρα θα μεταμορφωνότανσε νεράιδα τα μεσάνυχτα, όπως μου έλεγε η μαμά.

Ένα πράγμα πρέπει, ωστόσο, να ξεκαθαρίσω πρινσυνεχίσω, ειδικά αν είστε σαν τη Σάρλοτ και χρησιμο-ποιείτε τη λογική για να ερμηνεύσετε τα πάντα.

Ούτε κι εγώ πιστεύω στις νεράιδες.Ή τουλάχιστον, κάποτε. Θέλω να πω, κοιτάξτε,

είμαι εντεκάμισι χρόνων, όχι κανένα μωρό. Τελειώ-νω το δημοτικό. Σε λίγο θα πάω γυμνάσιο. Δεν είναιδυνατόν να πιστεύω στις νεράιδες!

Κι αν κάποιος με ρωτούσε την περασμένη βδο-μάδα, θα του έλεγα πως φυσικά και δεν πιστεύω.Μάλλον.

Με τίποτα δε θα πίστευα πως μπορεί να κατοι-κεί μια νεράιδα στον κήπο μου!

Όμως, κάτι βαθιά μέσα μου μου έλεγε πως ήταναλήθεια. Και καλά θα κάνετε να με πιστέψετε, εντάξει;



Κοίταξα τη Σάρλοτ να δω αν είχε καταφέρει να μα-ντέψει τις σκέψεις μου. Η γλώσσα της εξείχε λίγο απότο στόμα της, τόσο συγκεντρωμένη καθώς ήταν στηναλυσίδα από μαργαρίτες που έφτιαχνε.

«Πάω να πάρω κάτι απ’ το δεντρόσπιτο», είπα.Η Σάρλοτ έγνεψε εντάξει, χωρίς να με κοιτάξει.

Έκλεισα απαλά τη μαργαρίτα στη χούφτα μου,ανέβηκα τη σκάλα και έψαξα να βρω κάτι για να τηβάλω μέσα. Το βρήκα ανάμεσα σε σκόρπια περιοδι-κά: ένα μικρό μακρόστενο τενεκεδένιο κουτί, με μιαοξιά ζωγραφισμένη στο καπάκι. Μου το είχε κάνειδώρο η μαμά μου πέρσι στις διακοπές.

Ήθελα να βάλω εκεί μέσα κάτι ξεχωριστό. Καιτώρα το είχα βρει.

Πήρα λίγα ξερόχορτα που βρήκα στο πάτωμα καιτα έβαλα στο κουτί. Το ξέρω πως ακούγεται γελοίο,αλλά ήθελα να φτιάξω έναν άνετο χώρο για τη νεράι-δα. Ύστερα ακούμπησα τη μαργαρίτα στο κουτί καιτο κουτί στο περβάζι του παραθύρου. Τα παράθυραεδώ δεν έχουν τζάμια. Είναι απλώς ξύλινα ανοίγματαμε περβάζι. «Τα λέμε σε λίγο», ψιθύρισα στο κουτί.Ένιωθα κάπως χαζή. Μετά κατέβηκα στη Σάρλοτ.

«Έτοιμο!» είπε, τινάζοντας τα χορταράκια απότα ρούχα της καθώς σηκωνόταν. Βρήκα αμέσως μιαάλλη μαργαρίτα και τέλειωσα κι εγώ την αλυσίδα μου.

«Είναι για σένα», είπε η Σάρλοτ και μου έδωσε τηναλυσίδα από μαργαρίτες.

«Κι αυτή για σένα», είπα και της έδωσα τη δική μου.Η Σάρλοτ μού χαμογέλασε. «Να τις κρατήσουμε

για πάντα, εντάξει;» είπε.



«Για πάντα!»Φόρεσα το κολιέ προσπαθώντας να πείσω τον

εαυτό μου πως οι μαργαρίτες δε θα μαραίνονταν πο-τέ, όπως και η φιλία μας.

«Έλα, σου έχω ακόμη ένα δώρο», της είπα. «Είναιστο σπίτι».

Η Σάρλοτ με ακολούθησε και μιλήσαμε λίγο για τομεσημεριανό φαγητό και για δώρα και για τον καιρό,για λουλούδια και για πάρτι – ό,τι μας κατέβαινε στονου, εκτός από το ένα εκείνο πράγμα που ήταν πιοσημαντικό απ’ όλα μαζί: το ότι αύριο θα έφευγε.

Πήγα νωρίς για ύπνο. Η μαμά κι ο μπαμπάς μ’ αφή-νουν πάντα να μένω ξύπνια μέχρι αργά τα Σάββα-τα, αλλά σήμερα δεν ήθελα. Δεν είχα καμιά όρεξη νατους βλέπω κεφάτους και ζωηρούς, όπως κάθε φο-ρά που γύριζαν από κάποιο πάρτι. Πρέπει να φταί-νε όλα εκείνα τα ζαχαρωτά που τρώνε. Βάζουν δυ-νατά τη μουσική και χορεύουν στην κουζίνα. Η μα-μά παίζει και βιολί καμιά φορά και ο μπαμπάς χο-ροπηδάει σαν χαζός.

Κι εγώ χόρευα μαζί τους κάποτε. Δηλαδή, ακόμητο κάνω μερικές φορές, ειδικά όταν δεν παίρνουν απόόχι. Αλλά ποτέ δε νιώθω ιδιαίτερα άνετα να χορο-πηδάω στην κουζίνα. Μερικές φορές προσπαθώ νατο αποφύγω και λέω ότι έχω διάβασμα. Και η μαμάξεραίνεται στα γέλια. Γιατί το διάβασμα για το σχο-



λείο δεν είναι και η πιο μεγάλη της προτεραιότητασε σύγκριση με τη θέση που έχουν στη λίστα της ση-μαντικά πράγματα όπως ο χορός και τα γέλια.

Όμως, απόψε δε με πίεσαν. Ίσως κατάλαβαν πωςήμουν πολύ στεναχωρημένη. Η Σάρλοτ θα έφευγετο πρωί. Ήθελε να πάω από το σπίτι της να τη χαι-ρετήσω, αλλά δεν άντεχα να τη δω να φεύγει απότη γειτονιά και από τη ζωή μου.

Κοίταξα το ρολόι στο κομοδίνο μου. Εννιά παράδέκα. Αύριο τέτοια ώρα θα είναι στο καινούριο τουςσπίτι.

Ύστερα θυμήθηκα και κάτι άλλο. Τη μαργαρίτα!Παραλίγο να πέσω κάτω από τα γέλια όταν θυμήθη-κα πως είχα σκεφτεί ότι μπορεί να μεταμορφωνό-ταν σε νεράιδα. Τέτοια παθαίνεις όταν έχεις μια μα-μά σαν τη δική μου. Σου βάζει παράξενες ιδέες στοκεφάλι. Νεράιδες – ναι, σιγά!

Όμως, κάτι μικρό μέσα μου αναρωτιόταν ακόμηαν υπήρχε έστω και μια πιθανότητα να βγει αλή-θεια. Γιατί, δηλαδή; Κι αν ήταν αλήθεια; Αν πράγμα-τι μεταμορφωνόταν σε νεράιδα;

Κι αν ναι, τότε θα γινόταν σε τρεις ώρες! Ένιωσανα ανατριχιάζω. Όσο πιο πολύ το σκεφτόμουν, τό-σο πιο πολύ έπειθα τον εαυτό μου πως ήταν πιθα-νό. Αληθινό. Ναι, θα είχα μια νεράιδα ολοδική μου.

Το κεφάλι μου είχε γεμίσει απορίες. Πώς θα έμοιαζεάραγε; Θα της άρεσε να μένει στο τενεκεδένιο κουτίπου της είχα φτιάξει; Κι αν μεγάλωνε και δε χωρούσε;

Τότε θα ’πρεπε να βρω άλλο. Και θα τη φρόντι-ζα. Θα είχε ραβδάκι αστραφτερό κι ένα γυαλιστερό



άσπρο φόρεμα και μια τιάρα στα μαλλιά – θα ήτανσαν τις νεράιδες που βλέπεις στα παραμύθια. Τα πα-ραμύθια που διάβαζα πριν από πάρα πολλά χρό-νια. Γιατί δε διαβάζω πια τέτοια βιβλία, φυσικά!

Γέλασα με τον εαυτό μου. Όχι, δεν ήταν δυνατόν.Δεν μπορούσα να πειστώ πως μπορεί από δω καιμπρος να είχα μια αληθινή νεράιδα στον κήπο μου!

Πήρα το καινούριο βιβλίο με τα μαγικά κόλπα πουμου είχε χαρίσει την περασμένη βδομάδα ο μπαμπάς,το Εγχειρίδιο του Μάγου. Το άνοιξα για να διαβάσωένα νέο κόλπο: «Πώς να ενώνετε συνδετήρες».

Αλλά ύστερα από δέκα λεπτά, όχι μόνο δεν είχαγυρίσει σελίδα, αλλά ούτε μία σειρά δεν είχα κατα-φέρει να διαβάσω. Δεν μπορούσα να βγάλω απ’ τομυαλό μου τη μαργαρίτα.

Γιατί, αν… αν ήταν αλήθεια;Αναρωτιόμουν, αναρωτιόμουν… Ίσως ήθελα

απλώς να το πιστέψω για να μη σκέφτομαι τα άλ-λα. Δεν ξέρω. Το μόνο που ήξερα ήταν πως η σκέψητης νεράιδας δεν έφευγε με τίποτα και πως η σιγου-ριά μου ολοένα μεγάλωνε.

Δεν μπορούσα να ησυχάσω. Να πάω στο δεντρό-σπιτο να κοιτάξω το κουτί, να δω αν είχε γίνει τίπο-τα; Ναι, αλλά αν ενοχλούσα τη νεράιδα; Αλήθεια,πώς να γινόταν νεράιδα μια μαργαρίτα;

Προσπάθησα να γυρίσω στο βιβλίο μου, αλλά πά-λι δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Πρώτη φορά πουδεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε ένα νέο κόλπο,κάτι που πάντα με ενθουσίαζε και με έκανε να ξε-χνιέμαι. Ναι, όποτε διάβαζα ένα καινούριο κόλπο, ξε-



χνούσα το πόσο με ντρόπιαζαν η μαμά κι ο μπαμπάςεκατομμύρια φορές μπροστά στους φίλους μου ήσε άτομα όπως η Τρίσα Μάιλς στο σχολείο, που μεπείραζε και με έκανε να νιώθω η ηλίθια της τάξης.Ακόμη και η σκέψη της Σάρλοτ ξεχνιόταν. Τα μαγικάκόλπα με έκαναν να ξεχνιέμαι από τα πάντα. Αλλάόχι από εκείνο το ένα. Ίσως η νεραϊδομαγεία να ήταντελικά πολύ πιο ισχυρή.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι και βάλθηκα να βηματί-ζω στο δωμάτιο. Ένιωθα τόσο βαριά και αδέξια. Τι νακάνω; Πώς θα περνούσαν οι επόμενες ώρες; Να πάωστο δεντρόσπιτο; Έτσι, απλώς να ρίξω μια ματιά.

Σκέφτηκα το κουτί στο περβάζι και τη νύχτα νατο κυκλώνει. Κι αν ήταν μόνη και φοβόταν η νεράιδαμου; Ολομόναχη μέσα σ’ ένα τενεκεδένιο κουτί πά-νω σ’ ένα περβάζι παραθύρου; Κι αν ερχόταν νωρί-τερα; Ή αν είχε φύγει μέχρι να πάω να τη δω; Αν ξυ-πνούσε –ή αν συνερχόταν, ή ό,τι άλλο κάνουν οι νε-ράιδες, τέλος πάντων– πριν από την ώρα της; Μπο-ρεί να μην προλάβαινε να μεταμορφωθεί τελείως.

Ακόμη ένα ρίγος διαπέρασε την πλάτη μου.Μην το σκέφτεσαι.Κοίταξα πάλι το ρολόι. Κόντευε δέκα. Μόνο δύο

ώρες. Γύρισα στο κρεβάτι, πήρα πάλι το Εγχειρίδιοτου Μάγου και έκανα να διαβάσω μήπως και περά-σουν οι επόμενες δύο ώρες.

Ένα λεπτό μετά, με πήρε ο ύπνος.Με κυνηγούσε ένα τέρας. Είχε κοντόχοντρα πό-

δια, σαν κούτσουρα, και κάτι κλαδιά έβγαιναν απότο κεφάλι του. Με κυνηγούσε με ένα μάτσο μαργα-



ρίτες και μου φώναζε αγριεμένο: «Γιατί δεν τις άφη-σες ήσυχες, παλιόπαιδο; Κοίτα τώρα τι έκανες!»

Κρύφτηκα πίσω από μια οξιά. Μπορούσα άραγενα σκαρφαλώσω; Γύρω της υπήρχε ένα στεφάνιαπό μαργαρίτες, μα όταν πλησίασα, είδα πως ήταναγκαθωτό σύρμα. Είχα παγιδευτεί. Και το τέρας ερ-χόταν κατά πάνω μου!

«ΜΗΗΗΗΗΗΗ!»Πετάχτηκα όρθια, έτρεμα και είχα ιδρώσει και

τώρα πια ήμουν σίγουρη για τη μαργαρίτα. Το όνει-ρο ήταν τόσο αληθινό.

Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου στο μισοσκόταδο. Τοφως από το φεγγάρι έμπαινε από τις κουρτίνες πουείχα ξεχάσει να κλείσω καλά. Οι αχτίδες έπεφτανστον τοίχο και το χαλί. Άναψα το πορτατίφ μου γιανα διώξω το φεγγάρι.

Δώδεκα παρά είκοσι.Ξαφνικά το μυαλό μου βούιζε από ερωτηματικά.

Κι αν η νεράιδα μου ήταν κακιά; Αν δεν ήθελε να βρί-σκεται στο δεντρόσπιτο;

Ίσως ήταν πολύ σκληρό που την κρατούσα στοκουτί.

Ίσως να ήθελε να με τιμωρήσει που ήμουν τόσοσκληρή μαζί της.

Με κάποιο τρόπο, όλα είχαν αλλάξει με το σκοτά-δι και οι αμφιβολίες δε με παρηγορούσαν πια. Ναι,θα συνέβαινε – το ήξερα.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι και έβαλα τη ρόμπαμου. Την τύλιξα σφιχτά, αλλά ακόμα κρύωνα. Δώδε-κα παρά δέκα. Σκέψου! Τι κάνουμε τώρα;



Δώδεκα παρά οχτώ. Παρά εφτά. Παρά έξι.Όχι, δεν έπρεπε, δεν έπρεπε να το αφήσω να

συμβεί. Δεν ήθελα νεραϊδομαγείες. Αχ, γιατί τα είχαξεκινήσει όλα αυτά; Γιατί είχα φτιάξει την ηλίθιααλυσίδα; Τώρα έτρεμα ολόκληρη και συνειδητοποίη-σα πως έπρεπε να ξεφορτωθώ τη μαργαρίτα.

Πετάχτηκα βολίδα απ’ το δωμάτιο και κατέβηκακάτω, προσπαθώντας να αποφύγω τις σανίδες πουέτριζαν δίπλα στο δωμάτιο των γονιών μου. Πολύ σι-γανά, ξεκλείδωσα την πίσω πόρτα και έτρεξα με όλημου τη δύναμη στον κήπο, με πόδια μούσκεμα απ’ τοβρεγμένο γρασίδι. Με κομμένη την ανάσα, ανέβηκατη σκάλα του δεντρόσπιτου και πήγα στο περβάζι.

«Συγγνώμη», ψιθύρισα και πήρα το κουτί. «Χίλιασυγγνώμη».

Το πήγα στην άλλη μεριά, αυτή που έβλεπε στουςθάμνους. Άνοιξα το καπάκι. Έσκυψα από το παρά-θυρο, πήρα στη χούφτα μου τη μαργαρίτα και τηνπέταξα στους θάμνους, μακριά από το δεντρόσπι-το, από τα χέρια μου, από τη ζωή μου.

Ύστερα από λίγα μόλις δευτερόλεπτα, κατάφε-ρα να ανασάνω. Τι ανακούφιση. Από μακριά άκουσαένα καμπαναριό να σημαίνει δώδεκα. Τρέμοντας, κοί-ταξα το άδειο κουτί.

Χωρίς δεύτερη σκέψη, το πέταξα κι αυτό στουςθάμνους πριν κατέβω τη σκάλα και κλείσω πίσω μουτην καταπακτή. Δίχως να γυρίσω να κοιτάξω τουςθάμνους, έτρεξα κατευθείαν στο κρεβάτι μου.

Κουκουλώθηκα με το πάπλωμα, γύρισα στη με-ριά του τοίχου και κοιμήθηκα όμορφα μέχρι το πρωί.



Αποστολή

Το πρώτο πράγμα που πρόσεξα όταν συνήλθα ήτανη γεύση στο στόμα μου. Τι ήταν πάλι αυτό;

Κάτι σιχαμερό. Έπιασα το στόμα μου, τα χείλιαμου. Ήταν γεμάτα χώμα! Μπλιαχ!

Το έφτυσα και σκούπισα το στόμα μου και με ταδύο χέρια. Πού να πάρει! Το δεξί μου μπράτσο! Είχεμια μεγάλη γρατζουνιά και έτρεχε αίμα μέχρι κά-τω – άσε που πονούσε αφόρητα. Να το είχα σπάσειάραγε;

Προσπάθησα να κουνηθώ, αλλά το δεξί μου πόδιδε με βαστούσε. Ο αστράγαλός μου είχε πρηστεί.Και με τόσο σκοτάδι, δεν έβλεπα σχεδόν τίποτα. Πού

Documents

ΜιανεράιδαγιατηΦιλίπαmedia.public.gr/Books-PDF/9789604535910-0406223.pdfκια από μπαλόνια κάθε βδομάδα. Ή όταν μου άρε -