Upload
others
View
5
Download
0
Embed Size (px)
Citation preview
Beiden waren ze jarenlang
werkzaam in de zorg. Tot ze in
2001 besloten om over te
schakelen naar het niet
alledaagse beroep van
uitvaartverzorger. Al snel
bleek dit hen op het lijf
geschreven. Met veel respect
en mededogen proberen zij
een zo persoonlijk mogelijke
uitvaart te creëren. Vandaag
vertellen zij hier over.
Wilhelmus Cornelis Johannes
van Lokven werd op 26
januari 1966 geboren in Den
Bosch waar vader werkzaam
was in het Huis van Bewaring.
Toen hij bijna drie jaar oud
was kreeg vader een
aanstelling bij de nieuw gebouwde penitiaire inrichting "de Corridor" en verhuisde de familie
naar het Luttelveld in Zeeland. We speelden met de buurkinderen op het “Van Kilsdonkplein”
vertelt Wiljan. Het speeltuintje was in aanbouw en ik was hevig geïmponeerd door de stoere
mannen van de Corridor die dat werk moesten uitvoeren. Zelf was ik een heel verlegen
jongetje. Ik was verre van stoer, had rood haar en sproeten en dat alles maakte me ook wel
eens onzeker. Dat veranderde toen ik André van Duin begon te playbacken. Kort daarna werd
ik leider bij Festilent en DJ bij café ‟t Oventje. Mensen begonnen me te beoordelen naar m‟n
capaciteiten, ik kreeg de waardering van anderen en dat gaf me zelfvertrouwen.
-- Ik begon --
Oan de proot mè……
Wiljan van Lokven
en
Miranda van Lokven-Veld
Door Ria Boley
Wilhelmus Cornelis Johannes van Lokven, geb. 26-01-1966
Martina Adriana Maria Veld, geb. 25-12-1967
Ik begon na te denken en kwam tot de
conclusie dat je niet naar het allerhoogste hoeft
te streven. Voor mij hoeft het geen 10 te zijn, een
7 is ruim voldoende. Ik ontdekte ook dat je, als je
er naar streeft om het iedereen naar de zin te
maken, je zelf ongelukkig wordt. Ik begon dus
mijn eigen koers te bepalen en daardoor kreeg
ik een heerlijk leven. Ik genoot van de vele
activiteiten waaraan ik deelnam. Een daarvan
was carnavalsvereniging de Smouskes. Je kunt
wel zeggen dat ik daar allround medewerker
was. Ik was jeugdprins, zat in de Raad van Elf en
werd in 1994 prins, heb mede het jeugdcarnaval
opgericht en deed de presentatie van het
carnavalscabaret, allemaal leuke ervaringen.
Nadat ik mijn schoolperiode achter de rug had,
ging ik naar de opleiding Kinder- en
Jeugdverzorging. Ik liep stage bij het
gezinsvervangend huis “De Venkellaar” in
Veghel en kreeg daarna een aanstelling als
groepsleider in het GVT St. Oedenrode. Daar
werkte ik van 1986 tot 2001 met heel veel plezier.
Vooral de bewoners met gedragsproblemen
lagen me na aan het hart. Het boeide me om
me daarin te verdiepen.
MOEDER
In 2000 overleed mijn moeder. Met haar had ik een
bijzondere band. Moeder was een prachtige
vrouw. Heel eenvoudig, heel puur, een vrouw die
altijd aan anderen dacht en nooit op de voorgrond
wilde staan. Heel veel liefde had ze voor haar 4
jongens en 1 meisje. Alles kon bij haar. Het
gebeurde regelmatig dat de hele woonkamer
werd omgebouwd zodat we konden zaklopen. Of
dat de eettafel werd uitgetrokken, een netje werd
gespannen en er tafeltenniswedstrijden werden
gehouden. Alle jongens waren bij het voetballen
en moeder sloeg geen wedstrijd over. Weer of
geen weer, zij stond langs de lijn. Haar veel te
vroege overlijden, ze was pas 61 jaar, heeft mij diep
getroffen. Ik ben haar heel dankbaar voor datgene
wat ze me heeft voorgeleefd, ze zal altijd mijn grote
voorbeeld blijven.
VERKERING, HUWELIJK EN WERK
Tijdens een uitstapje met het personeel van café „t
Oventje leerde ik op de kermis van Langenboom
Miranda kennen.
-- Miranda werd --
Moeder van Wiljan, Nellie van Erp
* 08-02-1938 te Vinkel
† 24-09-2000 te Zeeland.
Jeugdfoto Wiljan.
Miranda (Martina Adriana Maria Veld) werd op
eerste kerstdag 1967 geboren in Langenboom.
Samen met haar zus Jacqueline groeide ze op en
ging na het verlaten van school werken in de
thuiszorg. Vanaf het eerste moment had ik zoiets
van: “dit zou wel eens de vrouw van mijn leven
kunnen worden.” Het duurde echter even voordat
zij mij zag zitten maar in september 1985 kregen
we serieus verkering en op 16 september 1988
trouwden we. We gingen wonen aan het Melkpad
en daar werd in 1989 onze dochter Maartje
geboren en 2 ½ jaar later is Elke geboren in het
huis dat wij bouwden aan de Boterbloem.
Met ons gezin genoten we van de vakanties op de
Schatberg in Sevenum, waar we vele jaren
hebben gekampeerd en hielden hier leuke
contacten aan over. Miranda was vele jaren
actief als leiding op het Inkakamp. Een gezellige,
ontspannen week waar ook de kinderen altijd aan
mee hebben gedaan. Zij namen het stokje over en
zijn sinds vele jaren actief als leiding van het
Inkakamp. Voor ons betekent dit dat we
jaarlijks aan het Van Kilsdonkplein staan om
hen te zien vertrekken en weer thuis te komen.
Het roept altijd weer hele mooie herinneringen
bij ons op. Het is ook de plek waar onze
dochter Maartje haar vriend Martijn de Louw
leerde kennen, ruim 6 jaar geleden, en volgend
jaar mei zullen zij gaan trouwen. Elke zocht
haar liefde in Schaijk en is nu al weer ruim 2 ½
jaar gelukkig met Roy Manders uit Schaijk. Het
voelt voor ons fijn om de kinderen zo gelukkig
te zien. Een regelmatige bezoeker van ons
gezin was Gerrit, een jongetje dat woonde in
het kinderhuis in Reek. In de weekenden en
tijdens de vakanties verbleef hij bij ons. Toen hij
voor de eerste keer bij ons kwam was hij vier
jaar oud. Toen hij 10 was verhuisde hij en kwam
er een eind aan de bezoekjes. Nu is hij 16 en
woont in een gezinshuis in den Bosch en we
hebben nog altijd contact met hem. Gerrit zal
altijd een plekje in ons hart blijven houden.
Het was in 2001 toen Wiljan vond dat hij toe
was aan een nieuwe uitdaging. Na het
overlijden van zijn moeder was hij tot het inzicht
gekomen hoe belangrijk het voor de
nabestaanden is om goed en met de nodige
inbreng te worden begeleid bij het verlies van
een dierbare.
-- Toen hij --
Met het gezin naar de kermis.
Trouwfoto Wiljan en Miranda.
Toen hij in de krant een advertentie las van Dela besloot hij om daar op te solliciteren.
Tegelijkertijd werd hem op het GVT een nieuwe functie aangeboden dus dit werd even een
dilemma. Toch nam hij het besluit om geheel om te schakelen en in dienst te treden bij Dela.
EEN EIGEN UITVAARTONDERNEMING
Al snel kwam hij tot de
ontdekking dat dit werk hem lag.
Met heel ver in het achterhoofd
het plan om eventueel in de
toekomst zelf een
uitvaartonderneming te kunnen
beginnen, ging Miranda werken
bij Uitvaartverzorging Van Tilburg
in Schaijk. In 2007 was het zo ver,
Wiljan en Miranda begonnen
hun eigen uitvaartonderneming,
aanvankelijk in samenwerking
met de firma Van Lith uit Oss
waar Miranda ook een poosje
werkzaam was. Door hun
respectvolle en persoonlijke
benadering wonnen ze al snel
het vertrouwen. "Je krijgt te
maken met emoties van mensen
die op dat moment heel
kwetsbaar zijn" zegt Wiljan. In de
vijf dagen die meestal liggen
tussen het overlijden en de
uitvaart kom je heel dicht bij de
mensen te staan. Je mag mensen als het ware in hun hart kijken en daar moet je professioneel
maar ook menselijk mee omgaan. We proberen in deze dagen zo veel mogelijk rust te brengen
in de situatie en vooral in fases te werken. Niet te veel dingen op één dag want er komt dan
toch al zo veel op de mensen af. We streven er oprecht naar om de naasten zo goed mogelijk
afscheid te laten nemen. We
beschouwen dit werk méér dan
werk. Het is een levenswijze
geworden, ik durf bijna te zeggen
een passie en we zijn het er
samen over eens dat we er
onmiddellijk mee ophouden als
het ons niets meer doet. Meestal
sta ik op de voorgrond maar wat
Miranda doet is minstens zo
belangrijk. Zij verzorgt de
overledene, ontvangt de
bezoekers en is totaal onmisbaar.
Zonder haar zou ik dit werk niet
kunnen doen. Ook het team van
Uitvaartzorg van Lokven is erg
betrokken en staat dicht bij de
mensen.
-- Veranderingen --
Team Van Lokven Uitvaartzorg.
Wiljan met zijn broer Ton en zijn kinderen Guusje en Morris.
VERANDERINGEN
Eind vorig jaar stopten Antoon en Annie van
Dongen met hun uitvaartverzorging. Antoon
gaf ons toen de kans om het uitvaartcentrum
over te nemen. Een pracht kans die ons werk
meteen gemakkelijker maakte. We hebben nu
een mooie ruimte met veel mogelijkheden
naar alle eisen van de tijd. Want ook in
uitvaartverzorging is veel veranderd. Steeds
vaker wijkt men af van het traditionele. Het
gebeurt nogal eens dat we in diverse plaatsen
in het land een uitvaart moeten verzorgen.
Onlangs waren we in Utrecht. De overledene
was een man die een enorme liefhebber van
vis was geweest en regelmatig een bepaalde
viskraam had bezocht. Tijdens de crematie
stond die kraam in het crematorium en werd er
volop vis geserveerd. Eens mochten we de
uitvaart verzorgen van een kindje van drie jaar
dat lag opgebaard in een kopie van het schip
van Piet Piraat, heel vredig, onder zijn eigen
dekbed, lag hij in het ruim van het schip. Ook
wij passen ons zoveel mogelijk aan bij de
wensen van de nabestaanden en proberen
daar ook zoveel mogelijk kinderen bij te
betrekken. Mooi en heel bijzonder is het om te
zien hoe je in enkele dagen een
vertrouwensrelatie op kunt bouwen met de
nabestaanden. Het contact met de familie is vaak erg intens en ook na de uitvaart gaan we
vaak nog eens bij het gezin langs om te kijken hoe het met de mensen gaat. Wij willen er ook
als mens gewoon voor hen zijn.
Onze beide dochters zijn min of
meer in onze voetsporen
getreden. Ze hebben namelijk
alle twee de opleiding Sociaal
Pedagogisch Werk gevolgd en
stage gelopen in het
gezinsvervangend huis in
Veghel. We zijn enorm trots op
„onze meiden‟ en vinden het
fijn om te zien dat zij zo
gelukkig zijn. Inmiddels heeft
Maartje besloten om vanaf
september mee te gaan
werken in ons bedrijf en daar
zijn we natuurlijk erg blij mee. Zij
zal worden opgeleid tot
uitvaartverzorger. Wellicht
hebben we dan een
opvolgster als wij ooit gaan
stoppen.
-- Vaak hebben --
Dochters Maartje en Elke.
Miranda (rechts) en haar zus Jacqueline.
Vaak hebben we lange dagen, worden vanzelfsprekend doorlopend geconfronteerd met het
leed van anderen. Daardoor moet je je privésituatie wel beschermen. We vinden het dan ook
heel belangrijk om onze vrije tijd zo veel mogelijk met ons gezin en onze vrienden door te
brengen. Fietsen doen we graag en lekker eten in een Grieks restaurant heeft onze voorkeur.
Miranda gaat al jarenlang eenmaal per week met een vast groepje volleyballen. Ze leest
graag en poetsen is ook een van haar hobby's. Mijn hobby is hardlopen en luisteren naar
muziek. Mijn favoriete zanger is André Hazes. Vooral zijn teksten spreken me aan. Om dichter bij
huis te blijven: ik ben ook een grote fan van ons eigen Kwartjesvolk. Echte vakantiegangers zijn
we niet. We zijn wel eens met het gezin naar het buitenland geweest maar dat is geen jaarlijks
terugkerend gebeuren. Bovendien is het nu niet praktisch als we voor langere tijd weg zijn.
Je vraagt waar ik niet goed tegen kan. Eigenlijk zijn dat erg weinig dingen maar waar ik een
hartgrondige hekel aan heb dat is aan mensen die zich ver verheven voelen boven anderen.
Mensen die niet gelijkwaardig met elkaar omgaan. Mensen hebben elkaar nodig. Dat ervaren
wij eens te meer nu we regelmatig in aanraking komen met personen in de meest kwetsbare
momenten van hun leven.
Wiljan en Miranda, een van de werken van barmhartigheid is het begraven van de
overledenen. Jullie kozen daarvoor. Velen hebben al mogen ervaren met hoeveel hart en ziel
je achter deze toch niet geringe keuze staat. Velen zijn je daarvoor dankbaar. Dat verdient
respect!
HARTELIJK DANK VOOR HET GESPREK.
Het gezin vlnr: Elke, Miranda, Wiljan en Maartje.
Miranda als baby.
Het gezin van Miranda.
Jeugdfoto Miranda. Wiljan als baby.
Martijn en Maartje
en Elke en Roy.
Elke (links) en Maartje (rechts) met hun nichtje Fenna en neefjes Siem en Gies.
Jeugdfoto Maartje en Elke.
Miranda met haar vader (Bert), moeder (Tiny)
en zus Jacqueline (links).
Wiljan en Miranda op vakantie in Griekenland.