ISSN 2450-2723Warszawa / WarsawEgzemplarz bezpłatny / Free Copy

no.04.październik / October

2015

XVII Międzynarodowy KonkursPianistyczny im. Fryderyka Chopina

The 17th International Fryderyk ChopinPiano Competition

chopincompetition2015.com

Rywalizacja rozpoczęta.Andrzej Sułek i Jacek Marczyński o pierwszym dniu przesłuchań konkursowychThe Rivalry Has Begun.Andrzej Sułek and Jacek Marczyński on the first day of Competition auditions

Karol Radziwonowicz: Dlaczego I etap jest najważniejszy?Karol Radziwonowicz:Why is the first round the most important?

O poznawaniu Chopina.Felieton Rafała AugustynaOn Knowing Chopin.Commentary by Rafał Augustyn

Rozważna i romantycznaCandottiSense and Sensibility FOT./P

HO

TO: B

arte

k Sa

dow

ski

Michelle

2

GCC

Gon

iec

Cho

pino

wsk

i / C

hopi

n C

ouri

er

F jak FazioliFazioli jest bardzo młodą firmą w porównaniu z innymi producentami forte-

pianów – w przyszłym roku będziemy obchodzić 35-lecie istnienia. Założyciel wytwórni, Paolo Fazioli, nadal stoi na jej czele. Wiele nas wyróżnia na tle kon-kurentów. Przede wszystkim skala działalności – jesteśmy niewielkim przedsię-biorstwem. Dla porównania: Steinway produkuje 25 razy więcej instrumentów. Do dziś powstało niespełna 2500 instrumentów Fazioli. Steinway wytwarza tyle fortepianów w ciągu roku.

Nasze instrumenty są jedyne w swoim rodzaju: Fazioli założył firmę dlatego, że był niezadowolony z fortepianów dostępnych w latach 80. Zależało mu na instrumencie o bardzo czystym dźwięku, w którego widmie nie ma przypad-kowych alikwotów. Chciał zadbać o mechanikę umożliwiającą maksymalną płynność gry. Fortepiany Fazioli nie są więc imitacją żadnego z istniejących wcześniej instrumentów, to bardzo ważne. 130 lat temu Steinway ustanowił standard w budowie fortepianów i wielu producentów poszło jego śladem. Fa-zioli nigdy tego nie chciał, przeciwnie, postanowił znaleźć własną, wyjątkową ścieżkę. Rezultaty można ocenić także w Warszawie. Ponieważ jesteśmy małą firmą, wielu pianistów styka się z naszym instrumentem po raz pierwszy i dla-tego rzadko decyduje się na wybór faziolego. Na to jesteśmy przygotowani. W poprzednim Konkursie Chopinowskim jedynie czworo uczestników grało na faziolim. Ci, którzy decydują się grać na naszych instrumentach, są zwykle ludź-mi nietuzinkowymi.

Gdybym miał porównać fortepiany Fazioli do jednego z żywiołów, wybrał-bym powietrze. Mówiliśmy o czystości dźwięku naszych fortepianów. Czystość, przejrzystość są bardzo ważne – i te cechy ma właśnie powietrze.

Alec Weil, dyrektor naczelny Fazioli Pianoforti Co Ltd Wysłuchał Krzysztof Komarnicki

F for FazioliIn comparison with other companies, Fazioli is a very young company: next

year it will be 35 years old. The founder, Paolo Fazioli, is still President of the company. There are many things about it that are unique. First, it is very small in comparison with the other pianos on the stage. For instance, the number of units Fazioli produces: the next biggest company is Steinway and Steinway produces 25 times as many pianos. Fazioli has produced less than 2,500 pianos up to now. Steinway produces about that many in a single year nowadays.

The piano itself is very unique, because basically Paolo Fazioli conceived the Fazioli piano out of dissatisfaction with current instruments available on the market. He wanted the piano to have a very clear tone, where the overtones are very controlled, with very fluid action. Fazioli is not an imitation of any other instrument – that is very important. To be very honest, Steinway set a very high standard about 130 years ago and many piano manufacturers have tried to go in this direction. The Fazioli piano is not intended to do that; it is intended to do something very individual, very special. And you see that, for instance, here. Be-cause it is a very small company, many pianists are not familiar with this piano. So as a result, the number of people that select Fazioli pianos during competitions is always very few. We know this. During the last competition, there were only four participants. But those who select it are usually very special people.

If Fazioli were an element it would be air. Because if we talk about the Fazioli tone, it is a very clear one. Clarity of tone is so important – the air has this clarity.

Alec Weil, Managing Director, Fazioli Pianoforti Co. Ltd. Recorded by Krzysztof Komarnicki

Wydawca/Publisher: Narodowy Instytut Fryderyka Chopina

Redaktor Naczelna/Editor -in-Chief: Agata Kwiecińska

Redaktor Prowadząca /Commissioning Editor: Dorota Kozińska

Redakcja/Editorial Staff: Magdalena Romańska, Krzysztof Komarnicki

Projekt graficzny/Layout: Joanna Cymkiewicz (INFOR IT)

Tłumacze/Translators: Cara Thornton, Michał Szostało

Skład/DTP: Agora S.A.

Korekta/Proofreading: Agora S.A.

Druk/Print: Perfekt S.A.

Harmonogram dnia / Schedule of the day

Sesja poranna

/ Morning session

10.00 Aljoša Jurinić Chorwacja/Croatia

10.25 Joo-Yeon Ka Korea Płd./South Korea

10.50 Honggi Kim Korea Płd./South Korea

11.15 Su Yeon Kim Korea Płd./South Korea

12.10 Yedam Kim Korea Płd./South Korea

12.35 Yurika Kimura Japonia/Japan

13.00 Dinara Klinton Ukraina/Ukraine

13.25 Aimi Kobayashi Japonia/Japan

Sesja popołudniowa / Afternoon session

17.00 Qi Kong Chiny/China

17.25 Marek Kozák Czechy/Czech Republic

17.50 Łukasz Krupiński Polska/Poland

18.15 Krzysztof Książek Polska/Poland

19.10 Rachel Naomi Kudo Stany Zjednoczone/USA

19.35 Kate Liu Stany Zjednoczone/USA

20.00 Eric Lu Stany Zjednoczone/USA

20.25 Tian Lu Chiny/China

3

GCC

Gon

iec

Cho

pino

wsk

i / C

hopi

n C

ouri

er

Początek (prawie) jak z Hitchcocka

Dzień rozpoczął się trzepotem serc, gdy na es-tradę wchodziło trzech Polaków. Tymoteusz Bies, Rafał Błaszczyk i Łukasz Piotr Byrdy nie wywoła-li trzęsienia ziemi na miarę Hitchcocka, ale z pew-nością był to dobry początek. Zagrali na miarę swoich możliwości, nie dali się tremie. Wszystkim jednak zabrakło przekonania do etiud – jako zada-nia także artystycznego.

Innych problemów nastręczają pianistom Cho-pinowskie wielkie formy. Tu musi dojść do głosu umiejętność budowania wielowątkowej, wymyka-jącej się schematom narracji. Z Polaków najlepiej z tym sobie poradził Byrdy.

Michelle Candotti pokazała naturalną muzykal-ność i kulturę gry. Zaproponowana przez nią Bal-lada F-dur zyskałaby jednak na większym zróżni-cowaniu emocji.

Luigi Carroccia wzbudził mój szacunek wyko-naniem Barkaroli. Zrozumiał, że nie jest to senty-mentalna piosenka gondoliera, a wody laguny nie są oazą spokoju. W Nokturnie H-dur op. 62 nr 1 dowiódł, że nie jest mu obca świadomość roli obu rąk i planów brzmieniowych. Pauzy i fermaty są dla niego narzędziem budowania dramaturgii.

Wysoko oceniam warsztat i osobowość Rosjan-ki Galiny Chistiakovej. Ten sam Nokturn H-dur zagrała z mniejszym rozmachem, ale za to bardzo dojrzale. Jej grę cechował spokojny liryzm, nie-

Recenzje / Reviews

zabarwiony na szczęście sentymentalną manierą. Zabrakło mi jednak świadomego prowadzenia le-wej ręki. To samo dotyczy Scherza E-dur. Nawet jeśli nie w pełni przekonują mnie jej interpretacje, muszę przyznać, że to pianistka bardzo wyrazista.

Mniej spójną koncepcję pokazała jej siostra Irina. Ona też miała kłopot z odczytaniem istoty przekazu emocjonalnego Etiudy Tercjowej; Bal-ladę f-moll zagrała z kolei z temperamentem, nie do końca jednak panując nad przebiegiem napięć i formą.

Koreańczyk Seong-Jin Cho przyniósł wyraźny skok jakościowy w stosunku do poprzedników: objawił się jako rasowy, inteligentny pianista. W Nokturnie op. 48 nr 1 mistrzowsko budował na-pięcie kameralnymi środkami. Etiuda C-dur z op. 10 była godna wzorca stworzonego przez Pollinie-go, Fantazja – rozwichrzona, ale w najwyższym stopniu ustrukturyzowana, zawieszona między bohaterstwem a mistycyzmem chorału-modlitwy.

Andrzej Sułek

An (Almost) Hitchcock-Like Beginning

The day began with fluttering hearts when three Poles walked onstage. Tymoteusz Bies, Rafał Błaszczyk and Łukasz Piotr Byrdy did not trigger an earthquake worthy of Hitchcock, but it was cer-

tainly a good beginning. They played to the best of their ability and did not give in to performance anxiety. All of them, however, lacked conviction regarding the etudes as a task also artistic in nature.

Other problems for pianists are posed by Cho-pin’s large forms. Here, they must give voice to the ability to build a multi-layered narrative escaping set patterns. Among the Poles, the one who man-aged that best was Byrdy.

Michelle Candotti displayed natural musicality and refinement of playing. The Ballade in F major that she offered up would have benefited, however, from a greater diversification of emotions.

Luigi Carroccia inspired my respect with his performance of the Barcarolle. He understood that it is not the sentimental song of a gondolier, and that the waters of the lagoon are not an oasis of peace. In the Nocturne in B major op. 62 no. 1, he proved that an awareness of the role of both hands and of sound planes is nothing foreign to him. Rests and fermatas, for him, are a tool to build the dramaturgy.

I give a high rating to the technique and person-ality of the Russian Galina Chistiakova. She played the same Nocturne in B major with less momen-tum, but very maturely. Her playing is character-ized by a calm lyricism, fortunately not colored by any sentimental mannerisms. However, I think she could have done with a bit more conscious delivery in the left hand. The same applies to the Scherzo in E major. Even if I am not fully convinced by her interpretations, I must admit that she is a very expressive pianist.

A less coherent concept was shown by her sister Irina. She also had trouble discerning the essence of the emotional message in the Double Third Etude; in turn, she played the Ballade in F minor with temperament, but was not completely in con-trol of the progression of tensions and form.

The Korean Seong-Jin Cho brought a clear jump in quality relative to those before him: he revealed himself to be a refined, intelligent pia-nist. In the Nocturne op. 48 no. 1, he built the tension masterfully with the small-scale means proper to a solo instrument. The Etude in C ma-jor from op. 10 was worthy of the model created by Pollini; and the Fantasy – stormy, but struc-tured to the highest possible degree, suspended between heroism and the mysticism of a chant-ed prayer.

Seong-Jin Cho. Fot./Photo Bartek Sadowski

4

GCC

Gon

iec

Cho

pino

wsk

i / C

hopi

n C

ouri

er

Osiem prób z mocnym finałem

Każdy z ósemki występujących w sobotę po połu-dniu przyjechał z innego kraju i reprezentuje inne po-dejście do muzyki Chopina, więc chyba współczesny świat nie do końca uległ globalizacji. Ten wniosek rekompensuje smutniejszą konstatację, że nie każdy wie, jak Chopina odczytać, zrozumieć, przeżyć.

Ashley Fripp z Wielkiej Brytanii mógł zainte-resować początkowymi taktami Nokturnu Des-dur op. 27 nr 2, potem się jednak okazało, że wszystko wykonał w podobnej, salonowej manierze. Yasuko Furumi dysponuje niezłą techniką, ale 17-letnia pia-nistka japońska wie niewiele o Chopinie i jego epoce, z Fantazji f-moll op. 49 zostały więc tylko starannie zagrane nuty. Bardziej doświadczona Saskia Giorgini ma większe wyczucie formy, ale jej z kolei braku-je osobowości. Na takim tle błysnął więc niespełna 19-letni Adam Mikołaj Goździewski. Rozpoczął ory-ginalnie – od Etiudy cis-moll op. 25 nr 5, zakończył efektownie – Scherzem h-moll. Młodzieńczy tempe-rament czasami zbyt go ponosi, ale gra sprawia mu przyjemność i jest w niej osobisty ton.

Druga część sesji była ciekawsza, jedynie Ivett Gyöngyösi okazała się bezbarwna wyrazowo. Tę

samą co Goździewski Etiudę cis-moll zagrał Francuz Olof Hansen, pianista liryczny i nazbyt może intro-wertyczny, warto jednak wsłuchać się w jego interpre-tacje. Pianistykę na świetnym poziomie przedstawił Koreańczyk Chi Ho Han, mocny finał zapewnił Zhi Chao Julian Jia. Tacy pianiści sprawiają jurorom kło-pot, bo Chopina traktują po swojemu. Chińczyk, choć niesforny, potrafi szanować tradycję, dlatego Fantazja f-moll op. 49 w jego ujęciu była tak ciekawa.

Jacek Marczyński

Eight Attempts with a Strong Finish

Each of the eight people performing on Saturday afternoon came from a different country and repre-sents a different approach to the music of Chopin, so perhaps the contemporary world has not completely succumbed to globalization. This realization makes up for the sadder observation that not everybody knows how to read, understand, experience Chopin.

Ashley Fripp from Great Britain may have aroused interest with the first bars of the Nocturne in D-flat major op. 27no. 2, but then it turned out that he performed everything in a similar salon

manner. Yasuko Furumi has decent technique at her disposal, but the 17-year-old pianist does not know much about Chopin and his era, so all that remained of the Fantasy in F minor op. 49 were carefully played notes. The more experienced Saskia Giorgini has a better sense of form, but she in turn lacks personality. Against this backdrop, Adam Mikołaj Goździewski, barely 19, was able to shine. He start-ed in an original manner – with the Etude in C-sharp minor op. 25 no. 5; and finished effectively – with the Scherzo in B minor. His youthful temperament sometimes causes him to get carried away, but play-ing brings him pleasure and he has a personal sound.

The second part of the session was more inter-esting, only Ivett Gyöngyösi turned out to be color-less in her expression. Olof Hansen – a lyrical and perhaps overly introverted French pianist – played the same Etude in C-sharp minor as Goździewski, and it was worth it after all to listen closely to his interpretation. The Korean Chi Ho Han presented pianism at an excellent level, while Zhi Chao Julian Jia provided a strong finale. Such pianists create a problem for jurors, because they treat Chopin in their own way. The Chinese pianist, though unru-ly, knew how to respect tradition; for this reason, the Fantasy in F minor op. 49 was so interesting in his interpretation.

Jacek Marczyński

Zhi Chao Julian Jia. Photo: Wojciech Grzędziński

5

GCC

Gon

iec

Cho

pino

wsk

i / C

hopi

n C

ouri

er

Wśród pianistów krąży powiedze-nie: „Pierwszy etap gra się na pew-no”. Jest on najważniejszy z punktu widzenia uczestników, którzy muszą tak się zaprezentować, żeby mieć szansę przejść dalej. Wrażenie po pierwszym etapie pozostaje często w jurorach na cały Konkurs i rzu-tuje na ich późniejsze oceny. Nie chcę przez to powiedzieć, że pierw-szy etap jest najciekawszy, ale na pewno jest najważniejszy i najbo-gatszy. Kandydat musi udowodnić słuchaczom i jurorom, że zasługuje na miano wielkiego pianisty. Dlate-go po pierwszych przesłuchaniach odpadnie aż połowa uczestników. Weźmy pod uwagę, że nie będzie wśród nich pianistów słabych: to jest 78 pieczołowicie wyselekcjo-nowanych artystów. Wszystkie wy-konania będą na pewno znakomite. Ale Konkurs jest nieubłagany, naj-mniejsze potknięcie może zaważyć na losach kandydata.

Co sprawdzają jurorzy w pierw-szym etapie? Powiedziałbym, że czy-stą pianistykę kandydata. Po pierwsze – trzeba wykonać dwie etiudy, po jed-nej z kilku grup. Pierwsza wymaga od pianisty tego, co Stanisław Szpinalski nazywał biegalitasem. Drugą gru-pę młodzi pianiści nazywają z kolei „grupą śmierci”, dlatego że obejmu-je całe spektrum problemów piani-stycznych. Są tu etiudy na podwójne dźwięki (tercje, oktawy), są też etiu-dy na skoki w akordach, jest etiuda „arpeggiowa”, jest Etiuda a-moll op. 10 nr 2, która teoretycznie polega na graniu gamy chromatycznej, ale trze-cim, czwartym i piątym palcem, a to-warzyszące dwudźwięki trzeba zagrać pozostałymi. W Etiudzie e-moll op. 25 nr 5 trzeba przede wszystkim ukazać ten sam temat w rozmaitym oświetle-niu. Pierwsza grupa etiud pozwala sprawdzić, czy kandydat włada fortepianem. Druga – ukazuje ar-tystę dojrzałego, który gra rzeczy trudne nie tylko technicznie, ale także i muzycznie, który potrafi zróżnicować muzykę etiud.

Nokturny: jeśli ktoś nie czuje materii noktur-nowej, trudno mu pretendować do miana chopi-nisty. Nic dziwnego, że utwór z tej grupy trzeba zagrać w pierwszym etapie. Jurorzy sprawdzają gatunek dźwięku, piękno kantyleny, frazy cho-pinowskiej, chopinowskiego rubata, które jest właściwie niewytłumaczalne dla kogoś, kto nie zetknął się z muzyką tego kompozytora. Do gru-py nokturnowej zaliczono wolne etiudy, w któ-rych również kantylena odgrywa doniosłą rolę. W Etiudzie es-moll op. 10 nr 6 najistotniejsza jest

Oswajanie klawiaturyPierwsze przesłuchania są dla kandydatów etapem prawdy. Twardy orzech do zgryzienia mają też jurorzy, którzy muszą ocenić nie tylko biegłość techniczną uczestników, ale też ich muzyczną i emocjonalną dojrzałość.

wyprzedzająca epokę harmonika – te cudowne sekundowe opóźnienia!

W balladach, scherzach, Barka-roli oraz Fantazji są problemy tech-niczne, kantylenowe oraz związane z rubatem chopinowskim, a wszystko to w ramach jednej wielkiej formy. Jej zrozumienie jest rzeczą istotną. W etiudach i nokturnie każdy element był zawarty osobno, niejako w piguł-ce, tutaj jest wszystko naraz, w poje-dynczym dużym utworze. Trzeba go właściwie skonstruować, zbudować narrację, zaplanować kulminację.

Są pianiści, którzy lubią duże formy, są też miniaturzyści. Dlate-go w programie pierwszego etapu uwzględniono zderzenie form więk-szych i miniatur. Można się wów-czas upewnić, czy mamy do czynie-nia z pianistą szerokiego formatu, który jest w stanie udźwignąć formę, kantylenę, frazę i rubato chopinow-skie, czy też z takim, który na przy-kład czuje się dobrze w etiudzie, ale już w nokturnie nie umie się odnaleźć emocjonalnie. Lub zagrał dobrze nokturn, balladę zaś – bez wyczucia formy, jako zbiór kawał-ków-epizodów. Trzeba pamiętać, że ballada to opowieść epicka. Jak-byśmy czytali powieść – nie zbiór esejów albo opowiadań. Pianiści często o tym zapominają. Powta-rzam adeptom sztuki pianistycznej, że u Chopina koniec frazy jest po-czątkiem następnej. Na tym polega piękno i zarazem trudność wielkich form Chopina.

Zapewne większość pianistów rozpocznie swój występ od nokturnu. Już kilka pierwszych dźwięków po-zwala wyczuć klawiaturę i akustykę sali (która diametralnie się zmienia,

kiedy na widowni pojawia się publiczność). Dlate-go najbezpieczniej zacząć tą formą. Ma to również znaczenie psychiczne. Pianista, który wchodzi na estradę konkursową, ma pełną świadomość, że to występ jego życia. Mierzy się ze stresem, jakie-go przeciętny człowiek w ogóle nie potrafi sobie wyobrazić: nie jest w stanie pojąć, jaki to wysiłek psychiczny i fizyczny. Pianista siada więc do forte-pianu i w nokturnie może się zachwycić Chopinem, a z chwilą wpadnięcia w ten zachwyt zyska pewien komfort. Odnajdzie się w przestrzeni dźwiękowej. Odnajdzie fortepian, który jest jego sprzymierzeń-cem, odnajdzie własnego Chopina, odnajdzie się w przyjaznej sali.

Karol Radziwonowicz Wysłuchał Krzysztof Komarnicki

U Chopina koniec frazy jest początkiem następnej.

Szpinalski mówił na to biegalitas. Airi Katada w I etapie XVI Konkursu Chopinowskiego. Fot. Bartek Sadowski

6

GCC

Gon

iec

Cho

pino

wsk

i / C

hopi

n C

ouri

er

There is a saying that circulates among pianists: ‘You play the first round for sure.’ It is most im-portant from the point of view of participants, who must present themselves in such a way as to have the chance to advance further. The impression from the first round often remains with the jurors for the entire competition, and influences their later assess-ments. I do not mean here that as a result, the first round is the most interesting, but it is certainly the most important and the richest. The candidate must prove to the audience and the jury that s/he deserves the appellation of a great pianist. This is why half of the participants are eliminated after the first round. Let us bear in mind that there will be no weak pi-anists among them: these are 78 carefully selected artists. All of the performances will certainly be ex-cellent. But the competition is merciless; the small-est slip can decide the candidate’s fate.

What do the jurors judge in the first round? I would say that it is the candidate’s pure pianism. First – one must perform two etudes, one each from several groups. The first requires from the pianist what Stanisław Szpinalski called facilitas. The sec-ond group is referred to by young pianists as ‘the group of death’, because it encompasses the whole range of pianistic problems. There are etudes here for double notes (thirds, octaves), there are also etudes for chordal leaps, there is an arpeggio etude, there is the Etude in A minor op. 10 no. 2, which the-oretically depends on playing a chromatic scale, but with the third, fourth and fifth fingers, while the ac-companying dyads must be played with the remain-ing fingers. In the Etude in E minor op. 25 no. 5, one must above all present the same theme in diverse settings. The first group of etudes allows the jury to

test whether the candidate commands the piano. The second displays a mature artist who plays things that are not only technically difficult, but also musically – who can add variety to the music of the etudes.

Nocturnes: if someone does not feel nocturne material, it is difficult for him to pretend to the ap-pellation of a Chopinist. It is nothing strange that one must play a piece from this group in the first round. The jurors assess the type of sound, the beauty of the cantilena, the Chopinistic phrase, the Chopinistic rubato that is essentially inexplicable to someone who has not come across the music of this composer. Also counted among the nocturnes are slow etudes, in which cantilena also plays a signifi-cant role. In the Etude in E-flat minor op. 10 no. 6, the most important thing is the harmony, ahead of its era – those miraculous 2–1 suspensions!

In the ballades, scherzi, the Barcarolle and the Fantasy, there are technical problems, as well as problems associated with cantilena and Chopin rubato, all within the framework of one large form. Understanding it is crucial. In the etudes and in the nocturne, every element existed alone, as if in a nutshell; here everything happens at once, in a single large work. One must construct it properly, build the narrative, plan the culmination.

There are pianists who like large forms, and there are also miniaturists. For this reason, the pro-gram of the first round contains a juxtaposition of large forms and miniatures. It is then possible to as-certain whether one is dealing with a broad-format pianist, who is capable of handling form, cantilena, phrasing and Chopin rubato; or one who, for in-

stance, feels at home in an etude but can no longer find themselves emotionally in a nocturne; or who played the nocturne well, but the ballade – without a feel for the form, as a collection of pieces or epi-sodes. One must remember that a ballade is an epic story. As if we were reading a novel – not a collec-tion of essays or short stories. Pianists often forget this. I remind students of the art of piano playing that in Chopin, the end of a phrase is the beginning of the next one. Therein lies the beauty and the dif-ficulty of his large forms.

Certainly most of the pianists will begin their performance with a nocturne. The first few notes allow them to feel out the keyboard and the acous-tics of the hall (which change diametrically when the audience appears). For this reason, it is safest to begin with this form. There is also a psycho-logical aspect to this. A pianist who walks onto the competition stage is fully aware that this is the performance of a lifetime, and confronts stress which a normal person cannot even imagine: he or she cannot comprehend what a psychological and physical effort it is. So the pianist sits down at the piano and in the nocturne, becomes enchanted with Chopin and, at the moment of falling under that spell, gains a certain comfort. She will find herself in the sonic space. He will find the piano, which is his co-conspirator; she will find her own Chopin; he will find himself in a friendly hall.

Karol Radziwonowicz Recorded by Krzysztof Komarnicki

Lukas Geniušas: Cross your fingers, they will come in handy during the etudes. Photo: Bartek Sadowski

Taming the KeyboardThe first auditions are a moment of truth for candidates. The jurors – who must assess not only participants’ technical proficiency, but also their musical and emotional maturity – also have a tough nut to crack.

REGENT WARSAW HOTEL, Belwederska 23, 00-761 Warsaw, Poland, T: +48 22 558 1234, F: +48 22 558 1235, regent-warsaw.com

Menu “Chopin” “Chopin M” enuMenu „Chopin” to unikalna kompozycja kulinarna na czas Konkursu. Szefowie Kuchni restauracji Venti-tre połączyli ulubione smaki kompozytora z jego doskonałą muzyką. Dania kuchni dworskiej, smaki mieszczańskiej Warszawy, aromaty XIX-wiecznego Paryża.

Zapraszamy na degustację wyjątkowego menu inspirowanego Chopinem.

The „Chopin Menu” is an exclusive culinary offering on the occasion of the Piano Competition. Venti-tre restaurant Chefs crafted a masterpiece of the Great Composer’s favourite dishes.

We invite you for an exclusive dining experience inspired by Chopin.

........................................

8

GCC

Gon

iec

Cho

pino

wsk

i / C

hopi

n C

ouri

er

Last but not least ...

What was the name of the Japanese pianist to whom an audience prize was awarded at the 3rd Competition?You will find the answer on chopincompetition2015.com and in the mobile app ch

opin

com

petit

ion2

015.

com

Gdy Edward Auer zagrał na pokonkursowym recitalu Preludium As-dur, zaintrygowany kom-pozycją spytałem Ewę Kofin, wówczas dyrektor-kę mojej szkoły, co to takiego. „Jak to, nie wie pan?” (na wrocławskim Podwalu tak się mówi-ło do uczniów, bo wielu było starszych). „Pre-ludium As-dur. Ale on je zamordował”. Pewnie też bym tak pomyślał. Nieświadom zaś oryginału mogłem dostrzec „autonomiczne” (?) przymioty wykonania, które mogło być echem Erika Satie albo minimalistów, fascynującym harmonią i so-norystyką.

„Znamy Chopina…” (wspomnienia niebieskiego mundurka)Rafał Augustyn

„Nie myśl, że ludzie na całym świecie znają na wyrywki utwory Chopina!…” – powiedział Adrian Thomas, gdy pytałem go o detale jakiejś kompozycji. A kiedy próbowałem odtworzyć swoje chopinowskie poznawanie, tłukły mi się po głowie wspomnienia z radia i koncertów, sprasowane do Polonezów A i As, paru walców, wyboru etiud i popularnych preludiów (broń Boże, całości), pierwszej i czwartej ballady, Sonaty b-moll, parunastu mazurków i scherz w moll. I jeszcze Fantaisie-Impromptu. I Kon-cert f-moll bez ekspozycji orkiestry, „bo słaba”.

Ale i tak czczę Ewę Kofin, bo moja jedyna wizyta na Konkursie, anno MCMLXX, z wy-cieczką szkolną jej pomysłu, poszerzyła katalog ogromnie.

Tylko że poznawanie Chopina, jeszcze bar-dziej niż innych, najlepiej wychodzi na klawia-turze, nawet kiedy się nie ma szansy na występ na estradzie. Dlatego szkoda, że nawet mą-drzy pedagodzy (może to się zmieniło?) uni-kali w szkole Chopina, „bo to dla dorosłych”. Adult music?

Concerto in F minor without the orchestral expo-sition, ‘because it’s weak’.

When Edward Auer played the Prelude in A-flat major at a post-competition recital, intrigued by the composition I asked Ewa Kofin, then principal of my school, what it was. ‘What, you don’t know, sir?’ (at Wrocław’s Podwale school, that’s how they spoke to students, because many were old-er). ‘The Prelude in A-flat major. But he murdered it.’ No doubt I would have thought so myself. But unaware of the original, I could appreciate the ‘autonomous’ (?) attributes of the performance, which could have been echoes of Erik Satie or

‘We know Chopin’ (Reminiscences of a Blue Uniform)Rafał Augustyn

‘Do not think that people all over the world know the works of Chopin at ran-dom!…’ said Adrian Thomas, when I asked him about the details of some composition. And when I tried to reproduce my Chopin studies, reminiscences from the radio and concerts tumbled about my head, compressed into the A major and A-flat major Polonais-es, a few waltzes, a selection of etudes and popular preludes (not the entirety thereof, God forbid), the first and fourth ballades, the Sonata in B-flat minor, perhaps a dozen ma-zurkas and the scherzi in minor keys. And on top of that, the Fantasy Impromptu. And the

the Minimalists, with fascinating harmonies and sonorities.

But I worship Ewa Kofin anyway, because my only visit to the Competition, anno MCMLXX, on a school trip thought up by her, broadened the catalog tremendously.

Except that getting to know Chopin, even more than others, is best done at the keyboard, even when one has no chance to perform on stage. That’s why it’s too bad that even wise teachers (maybe this has changed?) avoided Chopin at school, ‘because it’s for adults’. Adult music?

„Poznawanie Chopina najlepiej wychodzi

na klawiaturze, nawet kiedy się nie ma szansy na występ na estradzie

Getting to know Chopin is best done at the keyboard, even when one has

no chance to perform on stage.„