Neoliberal Education in the Philippines

rebolusyonaryong hukbo ng republikang pinamunuan ni Emilio Aguinaldo

ang tumayong mga prayle sa pagpapatahimik sa mga nagtatanggol sa

malayang pamahalaan ng mga Filipino. Sa pamilya ng mga ilustrado

nanggaling ang mga elite na Filipino na naunang tumanggap sa wikang

panturo na itinakda ng administrasyong kolonyal ng mga Amerikano. Sinadya

ng mga bagong kolonyalista na ang elite ang una nilang kabigin sa kanilang

hanay. Ang programang ginamit upang bitagin ang mga anak-ilustrado ay

ang sistemang pensionado na nagpadala sa mga kabataang Filipino sa

Amerika upang mag-aral sa mga kolehiyo at unibersidad at makipanirahan

sa mga pamilyang Amerikano. Sa pamamagitan ng Ingles, samakatwid,

isinubo ang mga kabataan sa kultura ng lipunang Amerikano na, sa dahilang

may higit na maunlad na ekonomiya, ay nakapagdulot ng mga produkto,

kagamitan at luho ng katawan na hindi pa malaganap sa Filipinas. Sa pagbalik

ng mga pensionado sa Filipinas, may mga katutubong tagapamansag nang

naitanim sa ating lipunan ang kolonyalismong Amerikano, hindi lamang sa

larangan ng edukasyon kundi pati na sa ekonomiya at politika.

Noong 1901 pa lamang, tiniyak na ng Philippine Commission ang

tagumpay ng kolonisasyong Amerikano nang itakda ng Act No. 74 ang

pagtatayo ng sistemang pampublikong paaralan na magbibigay ng libreng

primaryang edukasyon. Itinayo rin ng nasabing batas ang isang paaralang

Normal kung saan sasanayin ang mga gurong Filipino na sasalo sa

pagtuturong ginagampanan ng mga Amerikanong militar at sibilyan. Dahil

Ingles ang wikang panturo, ang mga naunang teksbuk sa mga paaralang

primarya ay mga librong ginagamit ng mga kabataang Amerikano, na tila

baga walang pagkakaiba ang kulturang pinanggalingan ng mga mag-aaral

na magkaiba ang lahi. Ang ibinunga ng ganitong kaayusan ay mga Filipinong

nag-iisip, kumikilos, at nagpapasya batay sa mga pagpapahalagang hiram sa

mga Amerikano, at ito ang ugat ng pagkakahiwalay ng mga “edukadong”

Filipino sa mga kababayang, bunga ng kahirapan, ay bahagya na lamang

nabahiran “edukasyong kolonyal.”

Taong 1935 na nang bitawan ng mga Amerikano ang Departamento

ng Edukasyon at ipagkatiwala ito sa mga opisyal na Filipino, na nauna nang

hinubog nila ayon sa kanilang imperyalistang oryentasyon. Ipinagugunita

nito sa atin ang maigting na pagkapit ng mga prayle at kura sa oryentasyong

pansimbahan sa harap ng repormang ipinapasok ng Dekreto Real ng 1863.

Uulitin natin ang obserbasyon na ang mga kolonyalista ay may iisang layunin

sa pagbibigay ng edukasyon sa sambayanang kanilang sinakop, at iyon ay

ang pasipikasyon, pagpapatahimik sa anumang pagtutol sa pangungubkob

ng dayuhan.

Ang Mikrobyong Naging Katawan

Tinutukoy ng neoliberalismo ang ideolohiyang nagtataguyod ng

liberalisasyon ng ekonomiya. Mula sa kamay ng gobyerno, ipinipindeho

ang mga pambansang industriya—kasama lalo ang paggawa—para sa

globalisasyon. Ito ang blackhole na humihigop sa lahat ng ginagawa ng

gobyerno, upang manilbihan sa negosyo, partikular ang mga dayuhang

negosyo sa pamamagitan ng liberalisasyon (pagtanggal sa lahat ng

pambansang balakid para makalabas-masok ang dayuhang kapital),

pribatisasyon (pagpaubaya ng gobyerno sa mga industriya, kasama ang

pambansang industriya, sa kamay ng pribadong sektor), komersyalisasyon

(pagtanggal sa subsidyo at proteksyon, pagtapat sa serbisyo at produkto sa

tumbas na halaga ng pamilihan), at kontraktwalisasyon (walang permanente

dahil dagdag na balakid lamang ito sa puhunan, lahat ay pleksible na

kinokontrata, kabilang ang serbisyo at paggawa).

Ang layunin ng neoliberalismo ay paigtingin pa ang mga karapatan

at imperatibo ng pribadong pag-aari. Tinatanggal ang mga balaho para sa

mabilis na pagpapadaloy ng pribadong pag-aari na pagkamkam ng dagdag

na yaman. Walang tigil, 24/7 na ang kita sa stock markets at derivatives,

pagpasok sa mga kontrata, at iba pa. Free market capitalism ang inihahayag

nito. Hindi ito hiwalay sa kultural na epekto ng neoliberalismo—ang

pagbibigay-pribilehiyo sa pribadong indibidwal na magkamkam ng kita at

yaman. Sa ating bansa, ang pagsasalin nito ay sa nagpapalaganap ng

paniniwala sa kakayahan ng indibidwal na umigpaw sa uring kinasasadlakan

nang nakararami at mapabilang sa pribilehiyadong status ng gitnang uri na

nakakapagbukas sa mga pinto ng oportunidad sa ehersisyo ng politikal,

ekonomiko at kultural na kapangyarihan

Kung dati ay may safety net pa—ang gobyerno, halimbawa, ang

humahawak ng mga pangunahing industriya, tulad ng bigas, tubig, kuryente,

edukasyon, at gasolina—para matiyak ang kontrol sa presyong maaabot ng

nakararaming naghihirap, ang kasalukuyang diin ay pribatisasyon