Nëntë thëniet më të famshme kundër shejh Albanit, dhe refuzimi i tyre

7/31/2019 Nëntë thëniet më të famshme kundër shejh Albanit, dhe refuzimi i tyre

http://slidepdf.com/reader/full/nente-theniet-me-te-famshme-kunder-shejh-albanit-dhe-refuzimi-i-tyre 1/17



2

1 – Se ai është Muhadith e jo Fakih

2 – Se nuk ka njohuri (dituri) në Usul (Fikh)

3 – Ai nuk ka mësues ( nuk ka mësuar tek dijetarët).

4 – Ka mendime të çuditshme, në kundërshtim me atë që kanë njerëzit

5 – Nuk ka respekt për dijetarët dhe nuk e di gjendjen e tyre

6 – Ai është Dhahiri ( në medhheb).

7 – Ai është i butë në autenticitetin e traditës

8 – Ai është kundërthënës kur vlerëson traditat

9 –Ai nuk i jep konsideratë vlerësimit të Matn ( Teksteve të traditës) .

Këto janë çështje për të cilat Ehlul-Hadithi akuzohen gjatë gjithë kohës, dhe e

pash të arsyeshme që t’i paraqes këto akuza dhe ti refuzoj të gjitha ato, në

mbrojtje të Njerëzve të Hadithit të të gjitha kohëve. Kjo është më e pakta që

mund të bëjë për ta ( Allahu i mëshiroftë që të gjithë).

1 – Pretendimi i tyre: Se ai është Muhadith e jo Fakih

Nëse ajo çfarë nënkuptohet nga kjo thënie është që ai të përshkruhet si njeri

nder Ehlul Hadith, të cilët shquhen dhe ia kanë tejkaluar në këtë, dhe nuk

përmban ndonjë heqje nga ai të bekimeve të Fikhut, atëherë ne nuk kemi

kundërshtim në këtë. Kjo ngase imam Al-Albani ( Allahu e mëshiroftë) në të

vërtetë është nga dijetarët e hadithit të kohës sonë, i cili u lavdërua për diturinë

e tij në këtë fushë, dhe për këtë kanë dëshmuar shumë veta. Kjo- pasha

Mirësinë e Allahut- sa më takon mua, është diçka për të cilën as dy veta nuk

mund të diskutojnë.



3

Nëse, megjithatë, me këtë thënie kihet për qëllim zhvlerësimi i fikhut dhe të

kuptuarit e Al-Albanit me traditën profetike, dhe të zhvlerësohet shpjegimet e

tij të kuptimit ( të fikhut), dhe zgjedhja e parapëlqimet e tij në çështje që

përkojnë me diturinë ( dhe fikhun), atëherë ky është një kuptim i gabuar dhe irefuzuar, të cilit mund ti përgjigjemi me sa vijon:

Ne i pyesim ata: çfarë është fikhu sipas jush? Nëse ajo që ju e keni për qëllim

me fikh është memorizimi i gjykimeve të ndryshme, Mutuun, dhe zgjatja në

fjalë në mundësi, pa iu referuar provave autentike, atëherë ne themi se imam

Al-Albani ( Allahu e mëshiroftë) është larg nga kjo.

Prapë se prapë, nëse ajo që ju nënkuptoni me fikh është: të kuptuarit dhe

zbatimi i Librit të Allahut dhe Sunetit në pajtim me të kuptuarit e sahabeve

( Allahu qoftë i kënaqur me ta dhe ata që i pasojnë), pa paragjykim për ndokënd

përveç provave autentike, atëherë ne kërkojmë ndonjë dëshmi se imami nuk

ishte kështu!

Ajo fjalë: “Muhadidh e jo fakih,” me atë kuptim të gabuar është thënie

djallëzore, qëllimi pas tyre është zhvlerësimi dhe pozita dhe grada e Ehlul

Hadithit, dhe ( përpjekja) se një fakih ( jurist) mund t’ia dal pa hadith.

Kjo thënie në fillet e saj është një e metë dhe një bidat, dhe në fund është

Zandaka ( mosbesim) dhe mohim i tërësishëm i të gjitha vendimeve

( gjykimeve) islame. Sa i takon thënies është bidat, ajo është e këtillë ngase ne

nuk kemi dëgjuar ndonjë thënie të tillë prej Selefëve. Ndërsa për fundin e saj në



4

mohim dhe herezi kjo ngase mund të shpjerë në mohimin e të gjitha veprave

dhe mësimeve të njerëzve të dijës, e si rrjedhim mohimin dhe shkëputjen nga të

gjitha gjykimet islame, ku dikush do mund të thoshte “ai gjykim është thënë nga

filani e ai është Muhadith e jo jurist, prandaj nuk mund të pranohet,” dhe në një kohë tjetër

do thuhej: “ai gjykim është thënë nga filani, e ai është jurist dhe jo dijetar i hadithit prandaj

nuk mund të pranohet”. Duke bërë kështu shkëputjen dhe mohimin e të gjitha

vendimeve të fesë!!!

2 – Sa i përket pretendimit të tyre se: ai nuk ka dituri në Usulin [e

Fikhut]

Kjo është një thënie për të cilën ne pyesim ku është dëshmia për këtë?Përkundrazi, ajo që mund të shihet në librat e shejhut është provë e forte

kundër këtij pretendimi. Kjo dhe ajo që është e njohur nga jeta e shejhut

( Allahu e mëshiroftë) është se ai mbante dy ligjërata çdo javë, të cilat i ndiqnin

nxënësit e dijës e po ashtu edhe profesorët e universitetit, dhe nder librat që ai

jepte mësim në ligjëratat e tij është libri “Usul al-Fikh” nga Abdulwehab

Khalafi.

Kjo gënjeshtër- e cila mohon diturinë e Usulit të Fikhut- mund të përdoret prej

disa prej tyre që të shpifin kundër të gjithë Ehlul Hadithit.

Prandaj ne themi: këtu është e rëndësishme që ti kushtojmë vëmendje çështjeve

vijuese:

1 – Suneti profetik ( dhe tradita) është udhëzimi në kuptimin e saktë të Kuranit,

ashtu siç është përmendur nga Imam Ahmedi (Allahu e mëshiroftë) në librin e

tij për Sunetin, transmetimin e Abdus. Çdo gjykim në Kuran u qartësua me



5

Sunet, e qartëson atë dhe tregon se cili ishte qëllimi i tij.

2 –Shkenca e Usulit u ndërtua duke u bazuar në Kuranin e Shenjtë dhe Sunetin

Fisnik, në pajtim me gjuhen arabe, duke i vëzhguar rrethanat e pranishme në

kohen e shpalljes dhe arsyet e shpalljes, dhe kjo është diçka e cila u shpërnda

dhe u studiua së pari prej sahabeve, e askush tjetër nuk e ndau këtë (dituri) me

ta përveçse nëpërmjet tyre.

Nëse kjo vërtetohet, atëherë dije se Ehlul Hadithi janë njerëzit më të lumtur

ngase nuk ka më të ditur se sa ata në dituri nga ajo që është transmetuar nga

profeti ( sal-lAllahu alejhi we selem), dhe nuk ka më të ditur se sa ata rreth asaj

që është transmetuar nga sahabet ( Allahu qoftë i kënaqur me ta). Pra në të

vërtetë ata janë Njerëzit e Usulit, dhe nga mënyrat e tyre është që ti marrin

tekstet e Kuranit dhe Sunetit si bazë mbi çka ata ndërtojnë, e a nuk është kjo

ajo të cilën e synonin dijetarët e Usulit?

Nga kjo ju duhet të kuptoni se Dijetarët e Ehlul Hadithit janë dijetarët e Usulit

islamik dhe dijetarët e degëzimeve bazë (të gjykimeve). Ata e arritën këtë duke

pasuar dhe shikuar atë që erdhe dhe që u shpërnda nga sahabet dhe pasuesit e

tyre ( Tabi’inët).

3 – Rreth pretendimit të tyre se: ai nuk ka pasur dijetarë ( nuk ka mësuar

tek dijetarët)

Kjo është thënie e nxituar, shejh Albani ( Allahu e mëshiroftë) ka mësuar tek

babai i tij disa shkenca ( Ulum al-ala siç është Sarfi), si dhe disa libra në Fikhun



6

Hanefi ( Mukhtasar al Kaduri), dhe ai mësoi prej tij Kuranin e Shenjtë, dhe e

përfundoi atë tek i ati me leximin e hafizeve.

Ai po ashtu tek shejh Said Al Burhani mësoi librin “Maraki al Falah” në fikhun

Hanefi, dhe “Shuzur al-Zahab” në Nahw, si dhe disa libra të Balaghah. Ai

gjithashtu ndiqte mësimet e dijetarit Muhamed Bahjat al-Antar ( Allahu e

mëshiroftë) me disa nga mësuesit e Al-Magmaa al-Ilmi në Damask, dhe prej

atyre që ishin në këto mësime janë: Iz al-din al Tanokhi ( Allahu e mëshiroftë)

ku ata lexonin “Al-Hamasah” të Ebu Tammamit.

Shejh Albani ( Allahu e mëshiroftë) në fillimet e tij u takua me shejh Muhamed

Raghib al Tabakah (Allahu e mëshiroftë), ku shejh Al-Tabakah tregoi admirimin

e tij me shejh Albanin dhe i dha atij “ Al-Anwar Al-Ghalija fi Mukhtasar al-

Athbaat al-Hanbelijeh ”

Prandaj sapo ta dini këtë, ju do ta kuptoni se sa e pabazë është thënia e tyre se:

Ai nuk kishte dijetarë (prej të cilëve ka mësuar), e sa larg nga e vërteta është kjo.

Madje kjo nuk i bën aspak dëm shejhut nëse ai nuk ka pasur një numër të madh

dijetarësh. Sa shumë dijetarë kanë pasur vetëm disa shujuh, dhe kjo nuk ka

dëmtuar dijen e tyre. Madje edhe tek transmetuesit e haditheve do të gjesh se

prej tyre kishte transmetues të cilët nuk kanë transmetuar përveçse prej dy apo

tre shujuheve, ( dhe disa) madje edhe prej njërit, por prapë kjo nuk i

ndaloi Imamët që të vërtetojnë dhe theksojnë dabt-in e tyre ( aftësinë e ruajtjes

së diturisë së fituar), Hifzin ( mbajtjen mend), dhe Itkan-in ( saktësinë), dhe kjo

nuk i pengoi ti dëgjojnë ata dhe të marrin nga dituria e tyre.



7

Nga kjo kategori është Ebu Ahmed ibn Abdullah ibn Muhamed al-Lakhmi i cili

njihet si ibn al-Baghi ( ka vdekur në vitin 400 H), nga njerëzit e Ashbilias. Ai

është cilësuar si dijetari më unik i kohës së tij, dhe më i dituri i kohës së tij, ai

grumbulloi Fikhun, Hadithin dhe Virtytet. Ai mësoi përmendesh disa libra tëSunetit, si dhe librat e Gharib në mënyrë të shkëlqyer.

4 – Pretendimi i tyre se ai: Nxjerr mendime të habitshme nëkundërshtim me atë në të cilën janë njerëzit

Ky është një pretendim i shkrifët ( palidhje), ngase Ehlul Hadithi dhe shejh

Albani janë prej Gurabave, të cilët ringjallin atë që njerëzit e kanë braktisur nga

Suneti i profetit Muhamed ( sal-lAllahu alejhi we selem).

Thënia e tyre: “Filani është i vetëm në këtë mendim” nuk mohon fikhun e tij,

dhe nuk e vesh atë me Shuzuz.

Ebu Muhamed ibn Hazm ( Allahu e mëshiroftë) në “Al-Ikham fi Usul al-

Ahkam” (5/661-662) ka thënë: “Kufiri (dhe kuptimi) i Shuzuz është largimi

nga e vërteta, pra kushdo që ka shkuar kundër asaj që është e drejtë në çfarëdo

çështjeje ai është Shaz në të, qofshin ata të gjithë njerëzit e kësaj bote, apo disa

prej tyre. Xhemati janë njerëzit e hakut ( të vërtetës) edhe sikur të mos kishteprej tyre asnjë njeri të kësaj përveç një, atëherë ai është Xhemati. Dhe Ebu

Bekri dhe Hatixheja ( Allahu qoftë i kënaqur me ta) hynë të vetëm në Islam,

dhe asokohe ishin në Xhemat, dhe të gjithë të tjerët përveç tyre dhe të dërguarit



8

(sal-lAllahu alejhi we selem) ishin njerëz të Shuzuzit (çuditshmërisë) dhe firkah

( ndasive).”

Andaj Shuzuz nuk është kur dikush nga dijetarët është kundër asaj në të cilën

është një grup. Ngjashëm, Shuzuz nuk është të dalësh kundër asaj me të cilën

veprohet, apo që është me e njohur në mesin e njerëzve. Në sa çështje ishin të

vetëm imamët Ebu Hanife, Shafiu, Maliku dhe Ahmedi ( Allahu i mëshiroftë që

të gjithë), dhe kjo nuk u llogarit si diçka që i turpëronte ata, dhe nuk e hoqi prej

tyre fikhun as nuk e mohoj apo nuk ishte arsye që ata të klasifikohen në Shuzuz

dhe vetmitarë ( Tafarud)!

Si mundet që dikush të përshkruhet si Shaz dhe i çuditshëm kur ai e ka kufizuar veten në pasimin dhe imitimin e Masoum. Madje disa dijetarë të mëdhenj kishin

qëndrime për të cilat më vonë u kuptua se ishin kundër Sunetit dhe Ethereve,

dhe askush nga njerëzit e dijës nuk tha për ta se ata janë Shaz apo të çuditshëm.

Dhe këtu ju shihni al-Hafiz ebi Shejbeh ( vdiq në vitin 235 H) i cili shkruan një

kapitull në Musnaf dhe e titullon “Përgjigje Ebu Hanifës”, dhe e fillon

kapitullin e tij duke thënë: “Kjo është ajo në të cilën Ebu Hanifja është kundër

traditës e cila ka ardhur nga profeti ( sal-lAllahu alejhi we selem)”.

Dhe është el-Lejth ibn Sad ( Allahu e mëshiroftë) duke thënë: “Kam numëruar

për Malikun shtatëdhjetë çështje, të gjitha janë kundër Sunetit të profetit ( sal-

lAllahu alejhi we selem), ku Maliku ka dhënë mendimin e tij personal”, dhe el-

Lejth pastaj thotë:….”dhe i kam shkruar atij rreth tyre”, dhe ky transmetim

përmendet në “Xhami’ al-Ilm wa Fadlih” (2/148).



9

Pra kur ishin veprimet e njerëzve baraspeshë përfundimtare dhe kriter absolut

në njohjen e gjykimeve të Allahut, që ne ti lemë tekstet për këtë shkak?

Çfarë gjynahu kanë bërë Ehlul Hadithi dhe Albani ( Allahu e mëshiroftë) kur

ata morën ndonjë traditë të cilën ata e cilësuan autentike dhe nuk gjeten ndonjë

gjë që e kundërshton, andaj vepruan sipas saj, dhe thirren njerëzit që të

veprojnë në ringjalljen e këtij Suneti që u gjend në këtë traditë.

Subhan Allah!

Në vend se ata të falënderohen për atë që kanë bërë ata kritikohen dhe

fajësohen dhe cilësohen me Shuzuz ( se kanë mendime të çuditshme) dhe se ata

janë të vetëm në mendimet e tyre!

5 – Rreth pretendimit të tyre se : Ai nuk ka respekt për dijetarët dhe nuk

e njeh gjendjen e tyre

Ky është pretendim i kotë dhe nuk ka ndonjë argument, madje e kundërta e saj

është e vërtetë. E tërë ajo që gjendet në këtë çështje është se disa njerëz kanë

iluzione ngase shejh al-Albani ( Allahu e mëshiroftë), vendosi të veprojë sipas

traditës autentike për të cilën nuk ka asgjë që e kundërshton ( apo pengon të

veprojë), dhe kjo sipas tyre e beri atë që ti neglizhojë të gjithë dijetarët të cilët

nuk punojnë sipas kësaj tradite, dhe nuk i respektonte dijetarët e njihte gjendjen

e tyre.

Ekziston një dallim në mes të: vendosja e imitimit tënd vetëm për profetin

Muhamed, sal-lAllahu alejhi we selem, dhe humbja e mësimeve dhe fjalëve të

dijetarëve.



10

Të vendosesh të kopjosh të dërguarin Muhamed, sal-lAllahu alejhi we selem do

të thotë të mos favorizosh fjalët e askujt apo veprimet e askujt para fjalëve apo

veprimeve të veta, kushdo qoftë ai. Mirëpo, së pari shikon autencitetin e

traditës, nëse ajo është autentike atëherë e shikon domethënien ( të kuptuaritdhe veprimin e duhur me të cilin ka ardhur).

Kur kjo të të bëhet e qartë, nuk duhet ta braktisesh atë edhe nëse ata në mes

lindjes e perëndimit të kundërshtojnë.

Nga fjalët e çmuara të shejh Albanit ( Allahu e mëshiroftë) në “Al-Silsilah Al-

Sahihah” duke komentuar traditën numër 321:

“Mbahuni fort ( në traditën profetike) dhe kapuni fort me dhëmballë, e lini

pikëpamjet e njerëzve, ngase kur paraqitet ndonjë traditë ( autentike),

pikëpamjet dhe mendimet vetjake bëhen të pavlefshme.”

Tani që ju ta dini: Nuk ka- me aq sa unë di- ndonjë çështje apo problem që

imam Albani ( Allahu e mëshiroftë) të ketë zgjedhur ndonjë mendim që të mos

e ketë pasur ndonjë dijetar që ishte para tij ( d.m.th atij i kanë paraprirë të tjetër

në të gjitha mendimet që ai kishte), dhe ai është gjithnjë i kujdesshëm të

përmend se kush i paraprinte, në atë që ai vendoste të vepronte nga fjalët ( dhe

mendimet) të cilat ai i shihte se janë në pajtim me Tekstet.

Shejhu ( Allahu e mëshiroftë) i kthehet asaj që kanë thënë dijetarët, merr

parasysh atë që ata e kanë thënë para tij dhe përfiton prej tyre, pa intolerancë

apo pasim të verbër. Ai në parathënien e librit të tij “Sifat Salat al-Nebi” (sal-

lAllahu alejhi we selem) ka thënë:



11

Sa i përket kthimit tek fjalët e tyre (dijetarëve), të përfitojmë prej tyre, dhe ti

përdorim për të na ndihmuar në të kuptuarit e duhur dhe të vërtetën në atë që

ata u kundërshtuan, në raste kur nuk ka tekste nga Kurani dhe Suneti, apo ( t’u

kthehemi fjalëve të tyre) për të kuptuar atë që është e nevojshme, kjo është njëçështje të cilën ne nuk e mohojmë. Madje, ne i porosisim të (tjerët) në këtë dhe

i inkurajojmë në këtë, ngase me këtë shpresohet dobia, për ata të cilët morën

Kuranin dhe Sunetin si burim i udhëzimit të tyre.”

Çfarë mbetet të komentohet është çështja e vrazhdësisë e cila i atribuohet

shejhut në përgjigjet e tij në Mukhalifiin. Në të vërtetë kjo është çështje relative

e cila dallon nga njëra në tjetrën. Disa mund ta quajnë subjektivizëm në kërkim,dhe kërkim të së vërtetës pa i dhënë komplimente e të tjerët mund ta quajnë

vrazhdësi dhe mungesë e butësisë ( dhe mirësisë). Në secilin rast duhet të

kujtoni me sa vijon:

1 – Disa kërkojnë që shejhu të jetë i butë kur u përgjigjet apo i refuzon ata,

ndërsa ata nuk veprojnë në përputhje me atë që i kërkojnë shejhut të bëjë kur

vet ata u përgjigjen apo i refuzojnë mendimet e tyre.

2 – Ashpërsia e deklarimit të së vërtetës nuk do të thotë se ajo është ide e

gabuar.

3 – Butësia kur theksohet mendimi i gabuar nuk do të thotë se ajo është e vërteta.

4 – Ashpërsia në disa raste mund të jetë mënyra më e mençur në davet.



12

Dhe shejhu ( Allahu e mëshiroftë) ka dhenë një koment rreth ashpërsisë e cila i

atribuohet atij, andaj referoju tekstit “Al-Silsilah al-Daifah: 1/27.

6 –Pretendimi i tyre se: Ai është Dhahiri në Mehdheb

Edhe kjo akuzë nuk ka kurrfarë baze. E vërteta është se përshkrimi i njerëzve të

Hadithit si njerëzit e dhahirit, janë fjalë të cilat ne i dëgjojmë here pas here, dhe

kjo është arsyeja pse përshkrimi i shejh Albanit me këtë fjalë nuk është edhe aq

befasuese sepse ai është prej Ehlul Hadithit!

Dhe që të largojmë dyshimet dhe konfuzionin që ka mundur ti godas mendjet e

disave, ne kemi parashtruar pyetjet e mëposhtme:

A ka deklaruar shejhu në ndonjë nga librat e tij se ai është pasues ( ndjekës) i

medhhebit Dhahiri?

A mjafton fakti që shejhu u referohet librave të Ibn Hazmit për të thënë se ai

është dhahiri?

Shejh Albani ( Allahu e mëshiroftë) në shumë vende e kritikonte ( dhe e

refuzonte) ibn Haz al-Dhahiri ( në mendime të veçanta). Për shembull, në

“Tammam al-Minhaxh”, faqe 160, ( Shejh Albani) ka thënë: “Në kundërshtim

me atë që ka folur Ibn Hazmi….”

Dhe në të njëjtin libër, faqe 162, ai ka thënë: “Dhe Ibn Hamzi kishte qëndrime

të tepërta ashtu siç ai zakonisht bënë duke ngjeshur edhe më Dhahirin e tij”.

Dhe nga librat e al-Albanit është një libër ku ai i përgjigjet dhe e refuzon Ibn



13

Hazmin rreth çështjes së instrumenteve muzikore.

Prandaj kjo është arsyeja pse Ehlul Hadithi-e prej tyre edhe al-Albani- janë më

së largu nga të metat të cilat i kanë përmendur dijetarët për ( medhhebin)

dhahiri.

Megjithatë, ashtu siç e ka përmendur shejhu në shumë raste, e nder to edhe në

librin “Sifat Salat al-Nabi”, është pjesë e metodologjisë së tij që ai të ndjek

hadithin dhe etherin, dhe nuk i braktisë ata, duke pasur respekt për të gjithë

dijetarët dhe duke përfituar nga fiku dhe të kuptuarit e tyre.

7 – Pretendimi i tyre se: Ai është i butë në autencitetin e traditave

Kjo po ashtu është diçka relative, e cila dallon në varësi nga njerëzit, andaj

kushdo që ishte i ashpër do ti cilësonte të tjerët si të butë, dhe kushdo që ishte i

butë do t’i cilësonte të tjerët si të ashpër. E vërteta e arritjes tek e vërteta ( në

këtë çështje) është Istikra ( leximi dhe kërkimi gjithëpërfshirës), dhe krahasimi

(i tij) me të tjerët.

Sa për çështjen që qoi në atribuimin e shejhut në butësi ( në autencitet) :

1 – Tahsiin (Gradimi si Hasen) transmetimet e dobëta të cilat erdhën nëpërmjet

rrugëve të shumta ( T’adud Al-Turuk ).

2 – Pranimi i transmetuesve të cilëve nuk u njihet siguria ( Maxhhoul al-Hal),

dhe mvarja në deklarimin e pasigurisë së Ibn Hibanit.



14

3 – Pranimi i disa transmetimeve të dobëta.

Të gjitha llojet e ndryshme te traditave të dobëta janë të pranueshme për t’u

marr në konsiderate dhe për t’u ndrequr, dhe mund të fuqizohen nëse kanë

ardhur në rrugë të shumta, me përjashtim të atyre të cilat në zinxhirin e tyre

kanë ndokënd që është gënjeshtar ( Kazab), apo fabrikues (Wadaa’),

transmetimi i atij që akuzohet për gënjeshtër (Mutaham Bi Al-Kazib),

transmetimi i transmetuesit i cili është në rangun e atyre që janë lënë ( Fii

Martabat Al-Tark), siç janë ata të cilëve u është dëmtuar shumë kujtesa, dhe

tradita e cila merret si Shaz dhe Munker.

Tani sa i takon pranimit të transmetimeve të transmetuesit të panjohur dhe të

pasigurt ( Majhoul Al-Hal), dhe të mbështetesh në deklaratat e pasigurta të

dhëna nga Ibn Hibani, kjo është një nder çështjet që i është atribuuar al-Albanit

( Allahu e mëshiroftë) pa ndonjë provë të qartë! Madje, në të vërtetë shejhu

është përgjigjur në shumë vende atyre të cilët mbështeten në deklaratat e Ibn

Hibanit, dhe i ka përshkruar ata se janë shumë të butë! Ai gjithashtu ka

vendosur një rregull në hyrje të librit të tij ( Tamam al-Minah) faqe 20-26 të

cilin e quajti : Të mos mbështetësh në Tawthikin e Ibn Hibanit.”

( Së fundmi), sa i takon pranimit të disa transmetimeve të dobëta, ky është

vetëm pretendim, ngase ata ( që e akuzojnë) nuk janë në gjendje të paraqesin

një transmetues për të cilin ka argument se duhet të lihet, dhe pastaj al-Albani

(Allahu e mëshiroftë) të ketë ardhur dhe ta këtë pranuar atë!



15

8 – Rreth pretendimit të tyre se: Ai është kundërthënës kur vlerëson

traditat

Ky pretendim ka ardhur ose nga padituria ose nga injorimi i realitetit rreth kësaj

çështjeje. Dije- vëlla ( dhe motër) e respektuar ( Allahu u ruajtë)- se nga bazat

sipas Ehli Sunetit dhe Xhematit është se I smah ( Pagabueshmëria) nuk i

takon askujt në këtë umet përveç të dërguarit të Allahut, sal-lAllahu

alejhi we selem, dhe ne - nga Mirësia e Allahut- jemi pasues të këtij

parimi thelbësor, dhe nuk besojmë e as që themi se shejh Albani

( Allahu e mëshiroftë) është i pagabueshëm, ashtu si nuk themi për

askënd prej njerëzve të dijës.

A është fakt se ndonjë gabim i bërë nga ndonjë dijetar, apo ndonjë kundërshti

që është paraqitur arsye që ta hedhim poshtë dhe arsye që ta zhveshim nga

përshkrimi i diturisë?

Nuk besoj se ndokush i paanshëm do ta thotë një gjë të tillë!

Po, kushdo gabimet e të cilit janë të shumta, dhe ajo që ai ka gabuar është më e

shumtë se ajo që ia ka qëlluar, ne nuk e marrim atë si pike referuese, dhe ne do

heqim prej tij përshkrimin e Dabt-it.

Kur të vendoset kjo, dije se të gjitha traditat të cilat shejh Albanit ( Allahu e

mëshiroftë) i atribuoheshin për të kundërshtuar vendimet e tij, nuk ndikojnë në

seriozitetin apo diturinë e tij, kushdo që ishte i paanshëm, ngase përqindja e

traditave të cilave i atribuohen shejh Albanit si kundërthënëse janë shumë të

pakta dhe nuk ja vlen të merremi me to, ngase kjo nuk ndikon në oqeanin e tij

të diturisë.



16

Tani, kjo akuzë e kontraditës është thënie ziliqare, dhe një mashtrim djallëzor,

dhe nuk pranohet pasi të shqyrtohet, nuk pranohet vetëm se në shumë pak,

vërtetë shumë pak dhe zakonisht ndodh në rastet me sa vijon:

1 – Traditat për të cilat ka ndryshuar pikëpamja e shejhut pasi janë paraqitur

kushtet dhe rrethanat për të cilat ai nuk kishte njohuri.

2 – Traditat për të cilat shejhu i gjykonte duke shikuar njërën rrugë (zinxhir),

dhe më pas zbuloi zinxhir tjetër (transmetuesish).

3 – Traditat të cilat ai i bazonte në atë që besonte rreth sigurisë së

transmetuesit, dhe pastaj përtëriu ixhtihadin e tij rreth transmetuesit, kështu që

ndryshoi mendimin e tij.

4 – Një traditë për të cilën ai nuk dinte rreth “Ilah ( të metave apo defekte), të

cilat iu bënë të qarta më vonë.

5 – Traditat për të cilat ai ishte i njoftuar rreth një Mutabi’ apo shahid, dhe

pastaj u njoftua rreth saj.

Dhe dëshiroj që t’ua përmend juve, lexues i dashur, librin “Al-Anwar al-

Kashifah Li Tanakudat al-Khasaf al-Zaifah, wa Kashf Ma Fiha min al-Zejgh

wa-Tahrif wa al-Mughazafah.”



17

9 – Rreth pretendimit të tyre se: Ai nuk i jep konsideratë vlerësimit të

Matn ( Teksteve të traditës)

Ky pretendim është i pavlefshëm dhe nuk ka kurrfarë baze, dhe ajo çfarë mund

të shihet në librat e tij ( Allahu e mëshiroftë) e hedhë këtë poshtë.

Prandaj kjo është arsyeja pse unë do të paraqes një traditë dhe të theksoj se si

shejhu (Allahu e mëshiroftë) vlerësonte tekstin e ndonjë tradite, pasi vlerësonte

zinxhirin. Nga kjo është tradita e dytë në “Silislat al-ahadith al-daifa” ( këdo që

namazi nuk e pengon nga veprat e ndaluara dhe të tepruara, nuk ka kurrfarë

forcimi veçse largim nga Allahu” dhe në një transmetim tjetër: “Ai, namazi i të

cilit nuk e ndalon nga e kqeja dhe mëkatet vetëm se do largohet edhe më

shumë nga Allahu”.), pasi e vlerësoi tekstin e traditës, ai (Allahu e mëshiroftë)

filloi të vlerësonte tekstin dhe tha:

“Sa i përket tekstit, ky nuk është i saktë, ngase kuptimi i tij i dukshëm përfshin

gjithashtu edhe ata të cilët kanë falur namaz duke plotësuar kushtet dhe shtyllat

e tij, në atë mënyrë që të jetë i pranuar. Andaj nëse adhuruesi është duke bërë

ende ndonjë mëkat apo vepër të papëlqyer, si mund të thuhet se për shkak të tij

(namazit) ai nuk forcohet vetëm se do largohet? Kjo është nga ajo që nuk ka

kuptim dhe nuk mund të dëshmohet në këtë fe, etj…..” deri në fund të asaj që

ai (Allahu e mëshiroftë) ka thënë.

Dhe më këtë, u përmbush qëllimi ( pse ne shkruam). Të gjitha

falënderimet dhe lavdërimet janë vetëm për Allahun.

Burimi: http://www.ahlalhdeeth.com

Documents

Nëntë thëniet më të famshme kundër shejh Albanit, dhe refuzimi i tyre