Kraljevina Sicilija (11 st. 14 st.)Poetkom 11 st. situacija u junoj Italiji bila je dosta zamrena. Bizantijsko carstvo je svoju vlast zadralo na uem priobalnom prostoru na samom jugu. Unutranjost i tirensku obalu drali su langobardska vojvodstva koja su bila u stalnim sukobima. Sicilija je bila pod vlau Arapa, koji su bili znatno oslabljeni nizom graanskih ratova. Napulj i Analfi bili su gradovi-drave koje su napredovale zahvaljujui trgovini sa Istokom, ali u stalnoj opasnosti od monijih susjeda.Takvo stanje je 1016 god. zateklo i mali odred normanskih vitezova koji su bili na povratku sa hodoaa u Jeruzalemu. Iako je nekoliko lokanih vladara pokualo da ih unajmi kao plaenike oni su to odbili, ali su obeali da e to javiti prijateljima. Nakon toga, u junu Italiju su poeli stizati mnogi siromani vitezovi, mlai sinovi koji su ostali bez zemlje kao i hajduci i neprijatelji normandijskog vojvode. Meu njima bila su i tri brata Viljem, Drogo i Hamfri sinovi sitnog normanskog gospodara Tankreda Otvila. Iako su u poetku bili obini plaenici uskoro su uspjeli prigrabili zemlju za sebe. Kada je umro najstariji sin Viljem 1046 god. bio je gospodar Apulije. U narednom periodu broj Nomrana se sve vie poveavao na Italijanskom tlu, meu njima stigli su i tri najmlaa Tankredova sina Rober Gviskard, Viljem i Roer. Iako starija braa nisu bila oduevljena njihovim dolaskom, pogotovo jer su im to bila polubraa, oni se nisu dali obeshrabriti. Nakon smrti Hamfrija 1057 god. u grofiji Apuliji naslijedio ga je Robert Gviskard. Papa je 1059. priznao Gviskarda za grofa Apulije i Kalabrije i time je formalno postao voom Normana. Nakon toga Robert je otpoeo da radi na osvajanju poslednih Bizantijskih uporita na samom jugu Italije sve do pada Barija 1071 god. kao zadnjeg njihovog poseda.S druge strane, njegov brat Roer, zadao je sebi teak i iscrpljujui zadatak oslobaanje Sicilije, koji e biti djelimino zavren tek 1072 god. kada su dva brata udruenih snaga zauzeli Palermo, tadanji glavni grad, dok e cijela Sicilija biti potinja tek 1091 god. Nakon dovrenog osvajanja, Roer je zapoeo sa organizacijom svoje drave koja je i dalje bila grofija.Rober Gviskard se nije zasitio protjerivanjem Bizantijaca iz june Italije, nego se odvaio, iako bez kvalitetne mornarice, prei na Bizantijski teritorij i zadati teak udarac novoizabranom caru Aleksiju Komnenu kod Draa, krenuo je dalje prema srednjoj Grkoj, ali se morao vratiti zbog ustanka u Junoj Italiji.Gviskard je umro 1085 god. i titulu grofa Apulije prepustio je svome sinu. Njegovi nasljednici se nisu istakli vladavinom, ali je grof Roer Sicilijanski ostavio dostojnog nasljednika Roera II. On je svoju panju okrenuo prema sjevernoafrikoj obali gdje je slao ekspedicije radi uspostavljanja normanskih postaja. Do svoje smrti 1154 god. on je drao afriku obalu od Tripolija do Tunisa. Njegove flote su kontrolisale ulaz u Jadransko more, kao i tjesnac izmeu Sicilije i Tunisa. Na taj nain je on zagospodario Sredozemljem.Nakon smrti grofa Apulije, Viljema, unuka Roberta Gviskarda 1127 god., Roer II je zaposjeo njegovu teritoriju i ujedinio obe grofije u jednu dravu. Tri godine kasnije papa mu je priznao kraljevku titulu, time je unuk siromanog normanskog gospodara postao jedan od najmonijih vladara u itavom kranstvu.Roer I i Roer II izgradili su snanu dravu sa visoko centralizovanom vlau. Nastojali su da se jednako odnose prema raznim narodima pod svojom vlau. Nihova kancalarija je izdavala dokumente na latinskom, grkom i arapskom, a normanske feudalne obiaje, rimsko pravo i muslimanske zakone u njihovim oblastima su sprovodili profesionalne sudije. Dalje, Sicilijanski vladari su naslijedili birokratski sistem iz prijanjih vremena, kada su njima vladali Bizantijci i Arapi. Tako su iznimno efikasnu vlast sicilijanskog kralja inili arapski emiri, bizantijki logoteti i normanski baruni. Sicilijansko kraljevstvo bilo je jedan od prostora na razmei Istoka i Zapada na kojem je razliitost utjecaja bila iznimno plodna.Nasljednici Roera II, Vilijem I i Vilijem II nastavili su njegovu politiku i stabilizirati su Sicilijansku kraljevinu. Meutim, smrt Vilijema II 1189 god. oznaila je kraj Normanske dinastije Otvil. Krunu je trebala naslijediti njegova tetka Konstanca koje se udala za Henriha VI Hoentaufovca. Meutim lokalno nomansko plemstvo se nije sloilo sa tom odlukom, pa za kralja biraju Tankreda I, nezakonitog sina Roera II.U periodu od 1190 do 1195 god. vodile su se borbe oko preuzimanja sicilijanske krune. U prvom pohodu njemakog cara Henriha VI Hoentaufovca i Konstance iz 1191 god. prilikom opsade Napulja izbila je epidemija koja je pokosila vei dio njemake vojske ime su se morali povui. Teak uderac prestavljalo je i zarobljavanje ene Konstance od strane Tankreda. Drugi pohod poeo je 1194, u meuvremenu umro je Tankred a naslijedio ga je maloljetni sin Vilijem, ovoga puta pohod je bio uspjean a zavrio je krunidbom Henriha za kralja Sicilije u Palermu. Nakon toga Henrih VI je dao zarobiti veliki broj Normanskih velikaa i zamjenio ih je odanim iz Njemake. Henrih je malo obraao panje na svoje Njemako kraljevstvo. Gajio je velike ambicije da zavlada zemljama Sredozemlja. Matao je o osvajanju Male Azije i Grke, meutim ubrzo je umro 1197 god. a naslijedio ga je sin Fridrih II.S obzirom da je Fridrih bio maloljetan, njegova majka Kostacija vladala je kraljevstvom kao regent oslanjajui se na nomanske savjetnike. Nakon smrti Kostacije 1198 god. starateljstvo nad Fridrihom preuzeo je papa Inoentije III koji je polagao velike nade u njega. No nakon smrti Inoentija car se pokazao potpuno drugaijim, postavi vremenom nepomirljivi protivnik papinstva. Sa 17 godina postao je car, papi je dao dva obeanja koja su optereivala njegove politike planove jo dugo nakon Inoentijeve smrti. Ali, ubrzo nakon 1216 jasno se vidjelo da car nema namjeru potovati obeano.Prvo Fridrihovo obeanje je bilo predaja Sicilije papi poto postane Njemaki car, kako bi papska drava izbjegla opasnost okruenja. Ali Fridrih se nije elio odrei Sicilije jer mu je ona prestavljala glavni izvor financijske i vojne moi. Prilikom krunidbe za cara, Fridrih je obeao da e povesti kriarski rat. Ali pokretanje pohoda odgaalo se punih dvanajest godina, jer je car svu energiju troio i usmjerio na uvrenje vlasti u Italiji.Odnosi izmeu Carstva i papstva zaotrili su se 1227 god. dolaskom Grgura IX na papsku stolicu, koji je insistirao na ispunjenju careve kriarskog zahtjeva, s ciljem da udalji Fridriha iz Italije.Fridrih nije bio pretjerano voljan krenuti na istok ali je ipak pristao pod pritiskom pape ali se iznenada vratio nekoliko dana poslije tvrdei da je meu kriarima izbila nepoznata bolest. Papa je reagovao Fridrihovim izopenjem iz crkve. Car je nakon nekoliko mjeseci ponovo krenuo na istok, nakon ega je papa opet izopio jer je u statusu izopenika, ne traei oprost, svojevoljno krenuo u pohod. Uz to papa je zabranio ostalim vladarima da pomau Fridrihu. Meutim car je vjetom diplomatijom dobio Jeruzalem, Betlehem i Nazaret. Zauzvrat muslimani su zadrali slobodu ispovjedanja vjere na tom podruju. Takoe Fridrih je sklomio mir sa sultanom koji je trebao trajati deset godina. Navedeni ugovori, te injenica da se Fridrih iako izopen dao krunisati za kralja Jeruzalema je jo vie razbjesnila papu. Kao odgovor, papa Grgur je pozvao na rat protiv cara meutim papske jedinice Fridrih je olahko razbio po povratku sa istoka. Do odlaska u Kriarski rat 1228 Fridrih je u potpunosti uspio obnoviti kraljevsku vlast na Siciliji. Konstitucijama Sicilskoga Kraljevstva iz 1231 god. sva je vlast centralizovana u carevim rukama, dok je drutvena elita liena moi.Ojaan povoljnim razvojem prilika na Siciliji, Fridrih je mogao uspjeno intervenirati u srednjoj i sjevernoj Italiji. Ubrzo je stekao prevlast u Toskani i Lombardiji, a i u nekim dijelovima papske drave. Papa Grgur IX na to je pokrenuo diplomatsku ofanzivu, dok su lombardski gradovi obnovili svoju staru tzv. Lombardsku ligu.Fridrihov sin Henrih, koji je vladao Njemakom pobunio je protiv oca. Pobuna je ubrzo skrena, ali su je gradovi Lombardske lige shvatili kao priliku za mogui udar na cara. Njihova potpora Henrihu vie je razljutila cara od izvorne pobune u Njemakoj. Pobjedom u vojnom pohodu 1327 car je ponovno podvrgnuo lombardske gradove pod svoju kontrolu, to ga je 1239 god ponovo dovelo do izopenja iz crkve. Time je otvoreno razdoblje sukoba Carstva i papstva koje je potrajalo sve do Fridrihove smrti 1250 god. Papa Grgur IX je umro 1241 god., ali njegov nasljednik Inoentije IV nije elio, unato carevim eljama, sklomiti mir. Ponove je Fridrih na Koncilu i Lyonu 1245 izopen iz crkve. Rat je voen ukruto na obje strane, a zavrio je nerijeeno. Fridrih je zarao posjede na jugu Italije i Njemaku, ali je snagom oslabio u sjevernoj Italiji.Nakon smrti Fridriha 1250 god. papinstvo je odluilo da konano skri Hoentaufovce ali je za to trebalo punih 18 godina.Konrad je doao 1251 god. u Italiju, ali je 1254 god. umro ne postigavi mnogo. Njegov polubrat Manfred postao je kralj Sicilije. Meutim papa je bio neprijateljski nastrojen prema lanovima porodice Hoentaufovcima i teio je da ih makne iz june Italije. Manfred je u mnogo emu posjeao na oca, stoga je u papinstvu imao velikog protivnika. Najprije je papa uputio poziv Engleskom kralju Henriju III tj. ponudio njegovom sinu Edmundu sicilijansko prijestolje. Uvidjevi da engleski baroni nee odbriti Henriju III sredstva za rat, papa se obratio Karlu, grofu Anua i Provanse, bratu francuskog kralja Luja IX. Karlo je 1266 god. u bitci kod Beneventa porazio i ubio Manfreda i time zajedno osvojio Siciliju i uspostavio vlast anujske dinastije nad njom. Konradov sin Konradin na te je vijesti istakao vlastiti zahtjev za sicilijanskom krunom, krenuo u Italiju sa vojskom ali ga je Karlo 1268 god. potukao i nakon uhienja dao u Napulju pogubiti. Time je papinstvo postiglo glavni politiki cilj; izumrli su Hoentaufovci, a zauvjek je nestala opasnost ujedinjenja sjevera i juga Italije u carskim rukama i samim tim stavljanje papinskih posjeda u okruenje, to je prijetilo jo od druge polovice XI st., od vremena pape Grgur VII.Do 1270 god. Karlo uspjeva smiriti pobune u Siciliji i uvrstiti svoju vlast. Nakon toga zapoinje sa ambicijama irenja svoje vlasti Sredozemljem. Osmi krstaki rat kojeg su vodili Karlo i njegov brat, francuski kralj, Luj IX s ciljem da zauzmu Tunis trebao je da bude tek prvi korak ka stvaranju novog sredozemnog carstva. I nakon propalog napada na Tunis, to nije obeshrabrilo Karla, ve je uskoro sklopio savez sa Venecijom protiv Bizantije. Meutim, stanovnitvo Sicilije je bilo ogoreno vladavinom Francuza zbog poveanih poreza i podreenosti otoka Napulju to dovodi do pobune 31. marta 1282 god. poznate pod nazivom Sicilijansko veernje.Za vrijeme Sicilijanske veernje poubijana je sva Francuska populacija na otoku tj. oko tri do etiri hiljade ljudi. Ovim inom Sicilijansko stanovnitvo se oslobodilo Anujske vlasti a nakon toga uslijedila je uspjena intervencija Petra III Aragonskog koji je izabran za kralja Sicilije. Nakon toga uslijedio je graanski rat zvan Rat sicilijanske veernje izmeu pristalica francuske anuvinske i panjolske aragonske dinastije. Sukob je okonan mirom u Kaltabeloti 1302 god.Aragonska dinastija ostala je da vlada kraljevinom Sicilijom kao nezavisnom dravom, dok su Anujinci zadrali juni dio Italije sa titulom Napuljskih kraljeva.