Konferencja metodyczna 2-3 września 2016 r.

MDK, SP9, G3

Po co? Co? Jak? i Kto?

czyli o nauczaniu i wychowaniu w roku szkolnym 2016/17

MIEJSKI OŚRODEK DOSKONALENIA NAUCZYCIELI

w KONINIE

ul. Sosnowa 6 62-510 Konin

tel/fax 632433352 lub 632112756

sekretariat@modn.konin.pl

www.modn.konin.pl

CENTRUM DOSKONALENIA NAUCZYCIELI

W KONINIE

ul. Sosnowa 14 62-510 Konin

tel/fax 632456195 lub 632422332

cdn@cdnkonin.pl www.cdnkonin.pl

Program:

• Część merytoryczno-metodyczna - style nauczania

- podmiotowe wyznaczniki procesu uczenia się

- wyniki egzaminów zewnętrznych

• Część informacyjna - aktualności MEN, KO

- oferta szkoleniowa na 2016/17

- inne

Styl nauczania to inaczej sposób podejścia do nauczania, koncepcja nauczania, model nauczania. To pewne wyobrażenia, czym jest i powinno być nauczanie.

Wyróżnia się następujące style nauczania:

kierowniczy (menedżerski),

terapeutyczny (wspierający),

wyzwalający (emancypacyjny). *

* wg G. Fenstermacher i J. Soltis

Każdy ze stylów pozwala przyszłemu nauczycielowi zbadać własne intuicyjne sądy, jak powinien postępować jako nauczyciel. Czy traktować nauczanie jako wydajne i skuteczne kierowanie uczeniem się, czy jako terapeutyczne wspomaganie rozwoju osobowości, czy wreszcie jako oswobadzanie i rozwijanie umysłu? Od odpowiedzi na to pytanie zależą kierunek, klimat i styl nauczania.

Każdy nauczyciel powinien mieć własną koncepcję sensu i istoty nauczania, własny spójny styl nauczania. Wymienione wyżej style są pewnymi propozycjami, z których nauczyciel może wybrać sobie jedną lub dopracować się zasad, w jakich okolicznościach po który styl sięgnąć. Czy i kiedy być „kierownikiem”, „terapeutą”, „wyzwolicielem” (emancypatorem)?

To, jak nauczyciel widzi swoją rolę zawodową i cele, w dużym stopniu wpływa na to, jak prowadzi proces dydaktyczny. Przyjęty przez nauczyciela styl nauczania jest też ściśle powiązany z tym, jak wyobraża sobie człowieka wykształconego.

Można oczywiście nauczać, nie zastanawiając się nad stylami nauczania.

Znajomość rozmaitych stylów nauczania daje władzę świadomego dokonywania wyboru sposobu nauczania, który umożliwi osiągnięcie założonego celu. Ponadto zrozumienie odmiennych stylów nauczania pozwala zastanowić się nad tym, jak wykonuje się pracę i jak mają się nasze zamiary jako nauczycieli do tego, co rzeczywiście robimy. A to właśnie charakteryzuje odpowiedzialnego, refleksyjnego, oddanego nauczyciela.

Nie chodzi o to, aby nauczyciel wybrał sobie spośród wielu jedno stanowisko. Dobrze byłoby, aby nauczyciel podjął wysiłek krytycznej analizy owych stylów, dokonał samodzielnego, przemyślanego i celowego wyboru, ukształtował własny do nich stosunek.

Styl kierowniczy

przypisuje nauczycielowi rolę aktywnego szefa, którego obowiązkiem jest doprowadzić do nauczenia się określonego materiału. W tym celu nauczyciel powinien posłużyć się swoimi umiejętnościami i zastosować znane sobie metody, aby wywołać u uczniów uczenie się. Dla tego stylu szczególnie istotne są starannie opracowane materiały programowe oraz badania nad efektywnością nauczania.

Kierowanie klasą wymaga od nauczyciela spowodowania, aby uczniowie pracowali nad wyznaczonym materiałem. Trzeba więc ustalić, czego należy uczyć (w tym mogą pomóc wytyczne programowe), zorientować się, czy uczniowie w tej klasie poradzą sobie z przewidywanym materiałem i czy są gotowi podjąć nad nim pracę.

Trzeba zastanowić się, jak poprowadzić uczniów przez materiał, jak wzbudzić motywację do nauki i zainteresować uczniów tym materiałem, jak zorganizować klasę: podzielić na grupy, pracować równym frontem lub wybrać pracę jednostkową?

Niezależnie od tego, jak doskonały był plan, na pewno w trakcie jego realizacji trzeba będzie od niego odstąpić. W trakcie nauczania wciąż trzeba będzie podejmować decyzje dotyczące uczniów, materiału, powodzenia lub niepowodzenia własnych wysiłków. Trzeba będzie wielokrotnie poprawiać ów plan w czasie lekcji.

Po zakończeniu pracy nad materiałem trzeba będzie wykonać czynności kontrolno-oceniające i zastanowić się, jak nauczać, aby następnym razem osiągnąć lepsze rezultaty.

Czynniki szczególnie wyraźnie wpływające na efektywność nauczyciela. • czas poświęcony na naukę, • wskazówki naprowadzające, • korygująca informacja zwrotna, • wzmocnienie, • sposobność nauczenia się.

Styl ten jest narzędziem bezpośredniego i jasnego transportowania wiedzy ze źródła do umysłu uczniów. Posługiwanie się tym stylem powoduje wzrost prawdopodobieństwa, że więcej uczniów opanuje szerszy zakres materiału i osiągnie wyższe wyniki (zwłaszcza w standaryzowanych testach osiągnięć), niż umożliwia to inny styl nauczania.

Styl kierowniczy

wpływa na osiągnięcia uczniów nie dlatego, że jest szczególnie przydatny w kształceniu, ale dlatego, że sprawdza się we współczesnych warunkach nauczania. Siła stylu kierowniczego bierze się z jego związków ze strukturą oświaty: przepełnione klasy, odpowiedzialność za wyniki, sprawdziany (testy) i oceny, kolejne klasy i świadectwa, uprawnienia do nauczania tylko określonej kategorii uczniów i określonych przedmiotów.

STYL TERAPEUTYCZNY (WSPIERAJĄCY) W podejściu terapeutycznym nauczyciel charakteryzuje się empatią. Wspomaga rozwój osobniczy indywidualnych uczniów. Ułatwia im osiąganie wyższych szczebli samorealizacji, zrozumienia siebie i akceptacji.

W stylu terapeutycznym nauczanie jest czynnością prowadzenia ucznia i towarzyszenia mu podczas czynności dokonywania wyboru i opracowywania materiału.

Celem nauczania w przypadku stylu terapeutycznego jest wyposażenie ucznia w potencjał umożliwiający mu stanie się autentyczną jednostką ludzką, osobą zdolną z własnej chęci ponosić odpowiedzialność za swój rozwój, zdolną do samookreślenia poprzez świadomie dokonywane wybory.

Nauczyciel jako terapeuta zajmuje się cechami indywidualnymi uczniów, nie lekceważy ich. Podchodzi do nich bezpośrednio, często otwarcie pytając, jak uczeń, biorąc pod uwagę charakteryzujące go cechy, zamierza pokierować swoim rozwojem i poznawać świat.

Jako terapeuta, nauczyciel nie podejmuje się przekazywania wiedzy i umiejętności z zewnętrznych źródeł do umysłu ucznia. Przyjmuje natomiast odpowiedzialność za pomaganie uczniowi w dokonywaniu wyborów, jaką wiedzę poznawać, za pomoc w procesie uczenia się jej i posługiwaniu się nią tak, by służyło to kształtowaniu się tożsamości ucznia.

Nauczyciel, który wybiera

styl wyzwalający, największą wagę przywiązuje do materiału, a znacznie mniejszą do umiejętności dydaktycznych. Zastanawia się, jak przekazać skomplikowany materiał uczniom różniącym się zdolnościami, doświadczeniem, zainteresowaniami. Wierzy w wartość przygotowanego materiału i gotów jest w miarę poznawania uczniów poczynić w nim stosowne zmiany.

Nauczyciel uczący stylem wyzwalającym dobiera i porządkuje materiał nauczania pod szczególnym kątem

wyswobodzenia umysłu ucznia.

Gdy zależy nauczycielowi na oryginalności uczniów, to włącza ją do swojego działania, stwarza uczniom sposobność do bycia oryginalnym, nagradza przejawy oryginalności. To samo dotyczy krytycznego myślenia, współczucia, uczciwości w kontaktach z ludźmi itd. Te i wiele innych rysów charakteru uczniowie nabywają nie wprost, choć wskutek nauczania.

Wiedza ma formę (strukturę). Uchwycenie struktury przedmiotu nauczania polega na zrozumieniu go w taki sposób, że możliwe staje się włączenie do tej struktury nowych elementów w sensowny sposób. „Uczyć się struktury to uczyć się, jak rzeczy są powiązane”.* * wg J.S. Brunera

PODMIOTOWE WYZNACZNIKI PROCESU UCZENIA SIĘ

PROBLEMATYKA

Uczenie się w zależności od indywidualnych cech człowieka- różnice indywidualne jako determinanty różnic w zakresie uczenia się: styl poznawczy, typ umysłowości, motywacja, zdolności specjalne, wiedza specjalistyczna, nastawienia; związek inteligencji z procesem uczenia się; inteligencja jako zdolność rozwiązywania problemów;

Słowa- klucze: różnice indywidualne, wprawa, szybkość uczenia się, styl poznawczy,pomiar inteligencji (test Wechslera), iloraz inteligencji (II), inteligencja przeciętna, inteligencja płynna i skrystalizowana, inteligencje wielorakie (model Gardnera)

• Mietzel, G. (2002). Psychologia kształcenia. Gdańsk: GWP. s. 275-300, 372-402, 413-421.

• Jakie czynniki wpływają na przebieg i efekty uczenia się?

• Co to są różnice indywidualne?

• Które cechy indywidualne wpływają na proces uczenia się?

• Co to jest inteligencja? – Definicje

– Teorie inteligencji • Czynnikowe teorie inteligencji

• Teorie czynników równorzędnych

– Biologiczne i kulturowe zdeterminowanie inteligencji

– Pomiar inteligencji

• Na czym polega własny styl uczenia się

• Słaby uczeń czy słaby “translator”?

Jakie czynniki wpływają na przebieg i efekty uczenia się?

• Cechy osobnika

a. gatunkowe

b. rozwojowe

c. indywidualne

• Aktywność podmiotu

• Czynniki sytuacyjne

Pojęcie różnicy indywidualnej

• Różnice indywidualne to zjawisko polegające na tym, że jednostki (ludzie i zwierzęta) należące do tej samej populacji różnią się między sobą pod względem porównywalnych charakterystyk fizycznych i psychicznych.

Cechy indywidualne

• Inteligencja

• Zdolności

• Niepokój o ewentualne niepowodzenia

• Poglądy

• Aktualna aktywność

• Styl poznawczy

• Zainteresowania

• Wiedza

• Poziom aspiracji

• Motywy i nastawienia

DEFINICJA

– Inteligencja to konstrukt teoretyczny odnoszący się do względnie stałych warunków wewnętrznych człowieka, determinujących efektywność działań, wymagających procesów poznawczych. Warunki te kształtują się w wyniku interakcji genotypu, środowiska i własnej aktywności człowieka. (Strelau)

ELEMENTY INTELIGENCJI

• Możliwość uczenia się na podstawie doświadczeń

• Zdolność przystosowania się do otaczającego środowiska

• Metapoznanie- zdolność człowieka do sprawowania kontroli nad własnym myśleniem

TEORIE INTELIGENCJI TEORIE CZYNNIKOWE

• Czynnik g i czynnik s.

• Charles Sperman wyodrębnił czynnik ogólny (g) wartość wykonania zadań

intelektualnych - czyli właściwą inteligencję - oraz czynnik odpowiedzialny

za specyficzne zdolności człowieka- czynnik specyficzny (s).

• Inteligencja płynna ( gf ) i skrystalizowana ( gc ).

• Raymond Cattell zaproponował podział na inteligencję płynną ( gf )

i skrystalizowaną ( gc ).

– inteligencja płynna- to ogólna zdolność warunkująca sprawność

wszelkich czynności intelektualnych (zdeterminowana biologicznie)

– inteligencja skrystalizowana-to wiedza przyswajaną przez daną osobę

i zdolność dostępu do niej;to zespół szczegółowych zdolności

rozwijanych na skutek zastosowania inteligencji płynnej w życiu

TEORIE CZYNNIKÓW RÓWNORZĘDNYCH

• Inteligencja wieloraka- Gardner

TWÓRCĄ

teorii inteligencji wielorakich jest

HOWARD GARDNER

amerykański psycholog i neurolog,

profesor Uniwersytetu Harvarda i Uniwersytetu Bostońskiego,

doktor honoris causa

ponad 20 szkół wyższych i uniwersytetów

http://www.weac.org/aboutwea/conven97/gardner.htm

TEORIA HOWARDA GARDNERA

To przede wszystkim:

- inne spojrzenie na możliwości rozwojowe

dziecka i jego szanse edukacyjne

- spojrzenie na dziecko w sposób nieoceniający

- inna niż tradycyjna wizja szkoły

- inna wizja człowieka dorosłego

GŁÓWNE ZAŁOŻENIA

TEORII INTELIGENCJI WIELORAKICH

Każdy człowiek posiada wszystkie typy inteligencji w różnym stopniu rozwinięte

Tworzą one niepowtarzalny „profil inteligencji”, który podlega zmianom

Wszystkie inteligencje wzajemnie ze sobą współpracują

Każdą inteligencję można rozwijać - „słabsze” inteligencje można rozwijać poprzez „mocniejsze”

Rozwojowi inteligencji sprzyja właściwie zorganizowane środowisko domowe

INTELIGENCJA WERBALNA • Cechuje się wysoko rozwiniętymi zdolnościami do czytania, mówienia

pisania i myślenia przy użyciu słów. Ktoś o tym typie inteligencji lubi różnego typu literaturę, zabawę słowami, tworzy poezję i historie oraz lubi debaty, formalne przemówienia, kreatywne pisanie, opowiadanie żartów. Lubi uczyć się nowych słów, dobrze sobie radzi z pracami pisemnymi.

• W pracy z werbalnie uzdolnionymi.

– Ćwiczyć pisanie historyjek. ( pierwsza osoba zaczyna następna kontynuuje itd.)

– Stosować krzyżówki, szarady, łamigłówki.

– Ćwiczyć mówienie i czytanie bez specjalnego przygotowania

• Nauka języka: osoby takie mogą dyskutować z innymi uczestnikami kursu, omawiając znaczenie słów i wyszukując nowe. Mogą czytać artykuły, znajdować nowe słowa i szczegółowo je opracowywać.

INTELIGENCJA MATEMATYCZNO-LOGICZNA

• Osoby z taką inteligencją są często dobrze zorganizowane, nie znoszą bałaganu i chaosu, dobrze radzą sobie z liczbami, nie gubią się w skomplikowanych arkuszach kalkulacyjnych, lubią łamigłówki logiczne, szybko liczą.

• W pracy z matematycznie uzdolnionymi.

• Nauka języka: obdarzeni inteligencją matematyczno-logiczną lubią szczegółowo zajmować się gramatyką, analizować strukturę zdania, samemu je budować według zasad. Słownictwo pogrupują tematycznie, alfabetycznie.

INTELIGENCJA PRZESTRZENNO-WIZUALNA

• Osoby takie z łatwością posługują się mapą, łatwo znajdują drogę, nie gubią się w nowym terenie, lubią rysować, jako dzieci budują budowle z klocków, chętnie obrazują różne zagadnienia w postaci diagramów, schematów

• W pracy ze wzrokowcami

– Używać rysunków, fotografii i obrazków

– Stosować mapę myśli

– Ilustrować poszczególne etapy czytanych historii

• Nauka języka: Osoby o inteligencji przestrzenno – wizualnej będą graficznie przedstawiać słówka, używać różnych kolorów, rysować diagramy, schematy gramatyczne.

INTELIGENCJA MUZYCZNA

• To osoby z bardzo dobrym wyczuciem rytmu i melodii – świetnie tańczą, potrafią wystukać rytm, dobrze śpiewają, nie fałszując

• W pracy z muzycznie uzdolnionymi uczniami

– Uczyć poprzez piosenki

– Stosować barokową muzykę do relaksacji na lekcjach

– Stosować muzykę Mozarta do uaktywniania mózgu podczas uczenia np. słówek czy gramatyki

• Nauka języka: stosować piosenki, wiersze, ćwiczenia wymowy, akcentu, dużo ćwiczeń na mówienie, słownictwo może być ćwiczone poprzez krzyżówki, rozsypanki, szarady; wskazane jest naśladowanie wymowy znanych postaci

INTELIGENCJA RUCHOWA

• Jest to świadomość swojego ciała, zamiłowanie do ruchu, sportu, aktywnego spędzania czasu. Osoby takie lubią rzeźbić, majsterkować, robić na drutach, haftować.

• W pracy z kinestetykami

– Umożliwić uczniom ruch podczas lekcji.

– Odgrywać scenki sytuacyjne.

– Praca w grupach.

• Nauka języka: Ruchowcy będą lubić odgrywanie scenek, wydawanie i wykonywanie poleceń w języku obcym; „body language“ powinien być zastosowany do pracy nad słownictwem- pantomimika, szczególnie efektywne będzie pisanie słów długopisem na papierze, ponieważ bardzo dobrze zapamiętują ruch.

INTELIGENCJA INTRAPERSONALNA • Osoba o inteligencji intrapersonalnej jest świadoma siebie, swoich zalet, ale

także ograniczeń, potrafi nad sobą pracować, ma bardzo dużą samodyscyplinę. Precyzyjnie określa swoje cele i potrafi je jasno zakomunikować i wyjaśnić innym osobom. Potrafi sam się zmotywować i pracować sam, bez żadnej presji z zewnątrz.

• W pracy z intrapersonlnymi uzdolnionymi

– Pisać wypracowania typu „ Moje życie do dziś”, „ Moje życie w przyszłości”

– Literatura powinna być interpretowana w związku z naszym obecnym życiem.

– Poezja pod hasłami „ Kim jestem?”, „Dokąd zmierzam?”

– Uczniowie powinni wyobrazić sobie siebie jako bohaterów nowel opowiadań.

• Nauka języka: świetnie zaplanuje sobie naukę języka, wyznaczy sobie cele, bardzo dobrze uczy się np. z programem komputerowym czy oglądając obcojęzyczną telewizję, ale również korzysta z możliwości sprawdzenia swoich umiejętności przed inną osobą.

INTELIGENCJA INTERPERSONALNA • Osoby o zdolności interpersonalnej to świetni przywódcy, mają dużo

przyjaciół i znajomych, łatwo nawiązują kontakty. Potrafią słuchać innych, mówi się o nich, że są bardzo taktowni, potrafią się zachować. Lubią przebywać w grupach, w większej ilości osób.

• W pracy z uczniami o międzyludzkiej inteligencji.

Uczniowie powinni:

– Eksperymentować w tworzeniu historii łączonej ( pierwszy zaczyna, następni dopisują swoje części)

– Dyskutować na różne tematy na forum grup lub klasy.

– Czytać poezje z różnych punktów widzenia.

• Nauka języka: nastawiony na język komunikacyjny, lubi odgrywać dialogii scenki w grupie, lubi chodzić na zajęcia grupowe z danego języka.

INTELIGENCJA PRZYRODNICZA

• Odznacza się ona zdolnością do rozumienia i czerpania wniosków i korzyści ze środowiska naturalnego. Ludzie z tą inteligencją lubią pielęgnować rośliny, często mają zwierzęta domowe, są świetnymi obserwatorami przyrody. W młodym wieku lubią zbierać okazy flory i fauny, kolekcjonować kamienie i muszle, mieli zwierzątko w domu. Osoby te okazują szacunek względem wszystkich istot żywych.

Biologiczne i kulturowe zdeterminowanie inteligencji

• Oba czynniki współkształtują rozwój intelektualny w myśl stwierdzenia Hebba: "Proporcja obu czynników stanowi 100 procent środowiska i 100 procent dziedziczności. Nie dodają się one, ponieważ jakiekolwiek zachowanie zależy w pełni od obu czynników."

• Jeżeli natomiast chodzi o ilościowy wpływ, jak pokazują badania nad bliźniętami jedno- i dwujajowymi tzw. wskaźnik odziedziczalności wynosi około 52% (badania Strelaua).

POMIAR INTELIGENCJI

• Testy do pomiaru tzw. ilorazu inteligencji

– Test WSCI-R- test inteligencji Wechslera

– Test matryc Ravena

• Iloraz inteligencji (IQ — intelligence quotient) to wartość liczbowa testu psychometrycznego, którego celem jest pomiar inteligencji kognitywnej — czyli polegającej na umiejętności kojarzenia informacji i operacji na symbolach.

– Bieguny inteligencji: talent->100 IQ= inteligencja przeciętna->upośledzenie umysłowe

– efekt Flynna

• Krytyka pomiaru testowego

Własny styl uczenia

• podstawowe założenia

– Każdy człowiek ma własny styl uczenia się i każdy ma mocne strony

– Styl ten jest osobisty i charakterystyczny – Żaden ze stylów uczenia się nie jest lepszy ani gorszy niż

inne – W każdej grupie można znaleźć wszystkie rodzaje stylów

uczenia się

• czynniki kształtujące styl uczenia się

– Sposób przyswajania informacji

– Sposób porządkowania i przetwarzania informacji

– Typ warunków potrzebnych dla skutecznego przetwarzania informacji

– Sposób przypominania informacji

• styl myślenia

Słaby uczeń czy „translator“?

• Elementy NLP w nauczaniu

• Kanały sensoryczne: odbiór jednokanałowy, dwukanałowy, multisensoryczny

• Translatorzy- uczniowie gromadzący informacje jednym kanałem

OSOBY MYŚLĄCE W SPOSÓB KONKRETNO-SEKWENCYJNY

Są mocno osadzone w rzeczywistości; najlepiej przetwarzają informacje, kiedy są one podawane w uporządkowanym, liniowym ciągu. Dla nich rzeczywistość składa się z tego, co mogą wykryć za pomocą zmysłów dotyku, wzroku, słuchu smaku i węchu. Z łatwością zauważają i przytaczają szczegóły oraz bez trudu zapamiętują fakty, konkretne informacje, wzory i zasady. Dobrym sposobem uczenia się dla nich jest praktyczne doświadczenie. Powinny: rozwijać swoje zdolności organizacyjne, starać się gromadzić jak najwięcej szczegółów, rozbijać swoje projekty na konkretne etapy i dbać o to by mieć spokojne otoczenie.

OSOBY MYŚLĄCE W SPOSÓB KONKRETNO-LOSOWY

• Tkwią w rzeczywistości. Wolą podejście oparte na metodzie prób i błędów. W związku z tym często dokonują intuicyjnych przeskoków niezbędnych w prawdziwie twórczym myśleniu. Odczuwają silną potrzebę poszukiwania alternatyw i działania na własny sposób. Jeżeli należysz do tej grupy wykorzystuj swoją zdolność dywergencyjnego myślenia. Dobrze jest widzieć sprawy z różnych perspektyw. Staraj się zajmować pozycje, na których będziesz musiał rozwiązywać problemy. Zaakceptuj swoją potrzebę zmian.

OSOBY MYŚLĄCE W SPOSÓB ABSTRAKCYJNO- LOSOWY

Porządkują informację poprzez refleksję, a najlepiej służy im otoczenie pozbawione formalnych struktur, skoncentrowane na człowieku. Dla tego typu uczniów światem realnym jest świat uczuć i emocji. Ich umysł absorbuje idee, informacje i wrażenia, a następnie porządkuje je na drodze refleksji. Najlepiej zapamiętują informcje spersonalizowane. Czują się skrępowani w otoczeniu o wyraźnych strukturach. Powinni wykorzystywć swoją naturalną zdolność do pracy z innymi. Uświadomić sobie, w jakim stopniu emocje oddziałują na ich umiejętność koncentracji. Rozwijać umiejętość uczenia się poprzez skojarzenia. Starać się najpierw zobaczyć ogólny obraz. Zostawić sobie dostatecznie dużo czasu na ukończenie pracy. Stale korzystać z pomocy wizualnych, takich jak kolorowe karteczki przyklejone w dowolnych miejscach.

OSOBY MYŚLĄCE W SPOSÓB ABSTRAKCYJNO-SEKWENCYJNY

• Lubią myśleć pojęciami i analizować sytuację. Bez trudu skupiają się na tym, co ważne np. na ważnych punktach i zasadniczych szczegółach. Ich proces myślenia jest logiczny, racjonalny i intelektualny, a ich ulubione zajęcie to czytanie. Jeżeli przedsięwzięcie, którego się podejmą, wymaga badań, wykonują je bardzo starannie. Zazwyczaj wolą pracować samodzielnie. Powinny wykonywać wiele ćwiczeń z logiki, aby zasilać swój intelekt. Winny dbać o to, aby znajdować się jak najczęściej w uporządkownych sytuacjach.

KAŻDY UCZEŃ

JEST ZDOLNY

Każdy uczeń jest zdolny

• Jeśli dziecko gorzej radzi sobie w jakiejś dziedzinie,

nie znaczy to, że jest gorsze od rówieśników

• Dziecko może mieć świetnie rozwiniętą np. inteligencję ruchową czy interpersonalną, przez co lepiej od innych radzi sobie w nawiązywaniu kontaktów z rówieśnikami lub w sporcie

• Każdy człowiek ma jedne rodzaje inteligencji silniej rozwinięte, a inne słabiej. Kiedy uda się określić co jest mocną, a co słabą stroną dziecka, można potem tę wiedzę wykorzystać wspierając jego rozwój

Kiedy uda się określić co jest mocną, a co słabą stroną

dziecka, można potem tę wiedzę wykorzystywać…

1. Można używać silnych inteligencji do przyswajania wiadomości w tych dziedzinach, w których dziecko jest słabsze

-silną inteligencję muzyczną można wykorzystywać do radzenia sobie z matematyką poprzez...

…wyśpiewywanie wzorów matematycznych, co pozwala dziecku zapamiętać wzór dużo szybciej, niż kiedy zmuszone jest kilkakrotnie czytać i zapamiętywać powtarzając regułkę

-silną inteligencję ruchową można wykorzystać zachęcając dziecko,

aby zapamiętywało np. skacząc w określonym rytmie

-inteligencję wizualno – przestrzenną można wykorzystać prosząc, aby dziecko opracowało makietę mieszkania i w ten sposób nauczyło się nazw przedmiotów w języku angielskim

Kiedy uda się określić co jest mocną, a co słabą stroną

dziecka, można potem tę wiedzę wykorzystywać…

1. Można budować wysoką samoocenę dziecka, które z jednej

strony uświadamia sobie, że w jakiejś dziedzinie nie najlepiej

sobie radzi, ale za to np. szybko uczy się słówek w języku

angielskim, pięknie maluje, buduje wspaniałe konstrukcje, czy

też błyskawicznie zapamiętuje rytmy, które usłyszy.

2. Dziecko przekonuje się, że słabe strony można rozwijać,

wykorzystując mocne.

3. Trzeba wspierać i rozwijać zdolności, aby dziecko odnosiło

sukcesy w dziedzinach, które go interesują.

AKTUALNOŚCI

Podstawowe kierunki realizacji polityki oświatowej państwa w roku szkolnym 2016/2017 1. Upowszechnianie czytelnictwa, rozwijanie kompetencji

czytelniczych wśród dzieci i młodzieży. 2. Rozwijanie kompetencji informatycznych dzieci i młodzieży

w szkołach i placówkach. 3. Kształtowanie postaw. Wychowanie do wartości. 4. Podniesienie jakości kształcenia zawodowego w szkołach

ponadgimnazjalnych poprzez angażowanie pracodawców w proces dostosowania kształcenia zawodowego do potrzeb rynku pracy.

Zmiany od 1 września 2016 roku

Znikają „godziny karciane” Szóstoklasista nie napisze sprawdzianu Organ prowadzący straci część kompetencji Zwiększają się wymogi kwalifikacyjne stawiane nauczycielom Oceny z religii i etyki znajdą się na świadectwie Nauka pisania wraca do zerówek

Wnioski do realizacji w szkołach/placówkach

województwa wielkopolskiego w roku szkolnym 2016/2017

1. Należy upowszechniać wśród nauczycieli znajomość prawa, w tym wewnątrzszkolnego oraz umiejętność stosowania przepisów w praktyce szkolnej, szczególnie w odniesieniu do oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów.

2. Dążyć do zwiększenia roli społecznych organów szkoły (przede wszystkim rodziców) w celu skutecznej komunikacji, rozwiązywania konfliktów, realizowania zadań wychowawczych szkoły.

3. Nadać większe znaczenie świetlicy szkolnej w procesie rozwoju dzieci poprzez stworzenie właściwej przestrzeni uczenia się i zabawy, zapewnienie różnorodności oraz atrakcyjności prowadzonych w niej zajęć.

4. Należy upowszechniać wśród pracowników pedagogicznych szkół oraz poradni psychologiczno-pedagogicznych świadomość konsekwencji, dla dziecka i jego drogi edukacyjnej, wydawanych opinii i orzeczeń.

5. Poprawić jakość realizacji zadań szkoły w zakresie udzielanej dzieciom i młodzieży pomocy psychologiczno-pedagogicznej poprzez właściwą jej organizację, a także monitorowanie skuteczności prowadzonych działań.

6. Wdrażać rozwiązania edukacyjne sprzyjające kształceniu umiejętności strategicznego myślenia, podejmowania decyzji, rozwiązywania problemów, zadań nietypowych, o złożonej strukturze.

7. Zapewnić nauczycielom wszystkich zajęć edukacyjnych stałą pomoc merytoryczną i metodyczną, zarówno poprzez wspomaganie wewnątrzszkolne, jak i ze strony placówek wspierających szkoły. 8. Inspirować nauczycieli do wykorzystywania wyników badań pedagogicznych, zwłaszcza zewnętrznych, w celu doskonalenia własnych kompetencji, procesu edukacyjnego, a przede wszystkim dostosowania kształcenia do potrzeb i możliwości rozwojowych uczniów. 9. Zwiększyć efektywność nadzoru pedagogicznego sprawowanego przez dyrektora poprzez planowanie działań adekwatnych do potrzeb szkoły/placówki, oraz konsekwentną ich realizację i ewentualne wprowadzanie zmian. 10. Zwiększyć efektywność i atrakcyjność kształcenia w zawodzie poprzez współdziałanie szkół z pracodawcami oraz stosowanie innowacyjnych rozwiązań edukacyjnych .

OFERTA

Prezentację przygotowały:

Urszula Szymańska Jolanta Staszak