1

april

/KLIMBERGSPORTmagazine

EN

VERSCHIJNT ZES KEER PER JAAR - JANuARI, FEBRuARI, APRIL, JuNI, SEPTEMBER EN NOVEMBER - AFGIFTEKANTOOR 3500 HASSELT 1 - AFZENdERAdRES STATIESTRAAT 64 - ZwIJNdRECHT - ERKENNINGSNR. P309808

3/HIGHLIGHTS

/jaargang 6 nr. 2 april

/5 voorwoord

/7 opleidingen sportkader 2013

/8 interview d. Sanders en G. Van Speybroek : “hoe word ik bergwandelaar?”

12/ klimmen in Jordanië

16/ klimmen in Argentinië

22/ klimmen in Nepal

26/ vakantie in de bergen... succes of nachtmerrie

30/ wandelen in Oeganda

32/ voetafdruk

37/ up2date - nieuws

39/ kbf shop

40/ clubs praktisch

41/ federatie praktisch

42/

hutten

foto kaft : photography Sam Van Brempt

/inhoud

12 16 22 30

PARTNER

5

Ten gevolge het feit dat zowel Tom Sluyts als Gorik dirix een

andere jobkeuze hebben gemaakt verwelkomt de KBF 2 nieuwe

medewerkers op het secretariaat: Hanne Gyselbrecht zal werken

als sporttechnisch coördinator en Tom de Clerck als adminis-

tratief coördinator. Hanne zal de rangen vervoegen op 15 april,

terwijl Tom reeds actief is sinds 01 februari.

KBF wil Tom S. en Gorik d. te bedanken voor hun jarenlange

inzet voor KBF!

Opnieuw is er een winter voorbij. Een vroege herfst had de strijd

tegen de bladeren al reeds lang gewonnen, en hen op de weg

naar de vergetelheid begeleid. In de bossen werden ze onder de

vele stappen van wandelaars steeds verder tot vergaan gedwon-

gen… maar dat deden ze gedwee, want ze wisten dat er telkens

in het voorjaar een vernieuwde kracht nieuw leven geeft…

die nieuwe energie zal ons naar de bergen lokken, en ons aan-

zetten tot het maken van nieuwe plannen, of, wandelaars zullen

in de bossen de onderdrukte stemmen van duizenden vergane

bladeren horen, een lokroep voor wie horen wilt... een lokroep

naar de lente, naar het leven, naar genieten…

de wereld hield eind 2012 niet op te bestaan… Integendeel !

Zo zal ook de KBF de komende lente en zomer met vernieuwde

energie tegemoet zien, en met veel enthousiasme onze leden

een blijvende goede service bieden…

Reginald Roels

KLIM- EN BERGSPORTMAGAZINE KBF

dit federatietijdschrift verschijnt zes maal per jaar en is een uitgave van de Klim- en Bergsportfederatie

VERSCHIJNINGSDATA 2013

Begin januari (Summit 2013), begin februari, begin april, half juni, begin september en begin november.

REDACTIEVERANTWOORDELIJKE

Reginald Roels reginald.roels@klimenbergsportfederatie.be

REDACTIEMEDEWERKERS

Herman de Kegel (verbetering teksten)Luc Vandenbosch (ecologie)Louis de Geest (ecologie)

Uiterste inzenddatum Artikels/teksten 2013

voor uitgave juni 2013: 29/04/2013voor uitgave september 2013: 18/07/2013voor uitgave november 2013: 16/09/2013

VORMGEVING, PREPRESS EN DRUK

LayOut - opmaak: Reginald Roelsdruk: drukkerij Paesen - Genk

PUBLICITEIT

Secretariaat KBF - tel.03 830 75 06

VERANTWOORDELIJKE UITGEVER

Tuur Ceuleersp/a Statiestraat 64 - 2070 Zwijndrecht

/COLOFON

/VOORWOORD

6

7

HOE INSCHRIJVEN?

Inschrijven kan enkel via de KBF website.

Ga naar ‘stages’ en selecteer op type (bijscholing of workshop).

Om je in te schrijven dien je ingelogd te zijn.

STEUN VAN DE FEDERATIE EN CLUBS?

de tussenkomst van de federatie in de deelnameprijs voor sportkaders

(gefinancierd door het ‘bijscholingsfonds’) kan tot 50% bedragen en s al

verrekend in het bedrag dat vermeld staat in deze brochure. Sportkaders

kunnen ook hun eventuele credits inzetten voor de opleidingsactiviteiten

uit deze brochure.

Ook meerdere clubs komen voor hun sportkaders of leden tussen in de

deelnameprijs. Informeer je hierover dus bij je club!

Opmerking: de federatie ondersteunt haar sportkaders ook voor het vol-

gen van opleidingen die niet in deze brochure vermeld staan. dergelijke

aanvragen dienen te gebeuren via info@klimenbergsportfederatie, en

worden ‘op dossier’ behandeld.

P.S.:

Voor wie de brochure zou gemist hebben: de lijst kan je ook vinden op

www.klimenbergsportfederatie.be (onder de betreffende discipline).

“In de vorige uitgave van dit magazine kon u de brochure “kaderopleidingen : workshops en bijscholingen” vinden.De inschrijvingen voor de talrijke activiteiten van dit interessanteprogramma lopen vlot, wacht dus niet te lang om te kijken of er iets voor jou bij is!

WAT?

Bij een workshop is het voornaamste doel de deelnemers rond een

bepaald thema een basiskennis of -ervaring mee te geven, bijvoorbeeld

als voorbereiding op een stage. Een workshop kan enkele uren duren,

en vindt dan meestal plaats op een weekavond, maar kan ook een heel

weekend in beslag nemen.

Bijscholingen bouwen verder op reeds verworven kennis of ervaring.

Tenslotte biedt deze brochure ook de opleiding tot nationaal routebou-

wer lead en boulder aan.

VOOR WIE?

dit aanbod van workshops en bijscholingen staat in principe open voor

alle actieve sportkaders, en vaak ook voor leden (tenzij anders vermeld).

Voor aktieve sportkaders (dit zijn vrijwilligers binnen de federatie en

clubs) is er meestal een voordeeltarief, omdat de federatie gedeeltelijk

tussenkomt in de deelnameprijs.

Eén workshop wordt georganiseerd in samenwerking met Sportac en

staat ook open voor niet-leden.

/sportkaderopleidingen 2013

8

INTERVIEW: ALEX LIEBENS voor KBF

KBF: Stel jezelf kort even voor.

Geert: Ik ben reeds 20 jaar reisbegeleider en was een aantal

jaar wildernisgids in Canada. In België werkte ik enkele jaren

als trekkingspecialist voor een bekende buitensportwinkel.

Behalve survivalspecialist, Bergwanderführer (Tiroler

Bergsportführerverband), VTS-instructeur bergwandelen, ben ik

ook lesgever bij BLOSO voor diverse outdoorvakken. Momenteel

zit ik in de allerlaatste fase om het brevet van International

Mountain Leader (Fr: Accompagnateur Niveau 3) te behalen.

Reeds 12 jaar run ik de Outdoorschool in de Belgische Ardennen

waar ik hoofdzakelijk bergwandelcursussen doceer. Als gids trek

ik regelmatig samen met cursisten en bedrijven naar de bergen.

Mijn motto: “het doel is niet de bergen te overwinnen, maar

vooral er te zijn.”

debbie : Ik trek geregeld rond naar alle uithoeken van Europa en

begeleid kampeertochten in de Ardennen en het hooggebergte

voor trekkersgroep de Ronsers. Momenteel zit ik in het tweede

jaar van de opleiding International Mountain Leader bij de

Club Alpin Belge. Ik schrijf reisverslagen voor mijn eigen site

en diverse bergsportmagazines, en informatieve artikels voor

hikingadvisor.be. Af en toe geef ik ook cursussen en workshops

bij KBF.

KBF: Wat was de aanleiding voor jullie boek? Waarom zijn jullie

eraan begonnen?

Geert: de belangrijkste aanleiding is vooral dat bergwandelen

ongelooflijk tof is, maar bovendien ook een bereikbare en

betaalbare hobby is voor een erg brede doelgroep. Onder de vele

bergwandelaars die België en Nederland telt zijn er echter net

iets teveel die de vele facetten van het bergwandelen op eigen

houtje met vallen en opstaan leren. En vooral dat ‘vallen’ kan

in de bergen grote gevolgen hebben. Heel wat bergwandelaars

komen er pas laat achter dat een bepaalde kennis heel wat

kan bijdragen aan meer veiligheid en zelfvertrouwen èn dat

een degelijke voorbereiding belangrijk is om er een geslaagde,

haalbare en verantwoorde tocht van te maken.

debbie: Ik vind het leuk om mensen te kunnen informeren én

inspireren om in de bergen op stap te gaan. Het voordeel van een

boek is dat je alle nuttige informatie kan bundelen in een mooi

geheel en dat je duidelijke accenten kan leggen.

KBF: Hoe verliep de totstandkoming van dit boek?

debbie: Ik was in eerste instantie alleen aan het boek begonnen

maar was heel blij dat Geert erbij kwam. Zo kon het werk verdeeld

worden en konden we ook feedback geven op elkaars teksten.

Geert: we hadden allebei een duidelijke visie over de onderwerpen

en de structuur en die kwam gelukkig, behalve enkele accenten,

redelijk overeen. Als we nadien onze visie gingen aftoetsen met

bestaande boeken (vooral in andere talen), bleek dat er evenveel

manieren waren om een boek op te bouwen als er auteurs zijn.

debbie had haar stokpaardjes (kamperen in de bergen, ervarend

leren) en ik had de mijne (alpiene gevaren, staptechnieken, nood

in de bergen).

KBF: Vond je het zwaar? Was het werken of was het plezier?

Geert: dit project heeft onze levens (en dat van ons gezin)

gedurende 4 maanden gedomineerd. Het was erg zwaar en

tijdsintensief. Er is een groot verschil tussen weten, lesgeven en

een boek schrijven. dit boek mocht geen syllabus worden met

zware lange tekstblokken, zeker niet als je voor een uitgeverij

als Lannoo gaat schrijven. Het boek moest vlot lezen, aanschou-

/interview d. sanders - g. van speybroek :

9

“hoe word ik bergwandelaar”

welijk zijn, interessant voor de beginneling èn voor de meer

ervaren wandelaar, je moest het boek kunnen openslaan en

onmiddellijk verleid worden door leuke tekstblokjes. we hebben

dus ontzettend veel moeten wikken en wegen: hoe kort kan een

tekst zijn zonder informatie te verliezen en hoe ver gaan we in

de diepgang en de uitzonderingen van de onderwerpen. Vooral

daarom ben ik toch fier op ons eindresultaat.

debbie: de combinatie met een voltijdse job bleek nog moeilijker

dan ik had verwacht. Vooral omdat ik al de hele dag achter mijn

pc zit. Maar uiteindelijk schept het wel voldoening als je iets kan

maken waar je achterstaat. Het plezier komt dus achteraf.

KBF: Waar plaatsen jullie deze uitgave binnen in de

Nederlandstalige bergsportliteratuur?

Geert: Eindelijk een hedendaags boek dat uitsluitend geschreven

is voor de bergwandelaar. Ik ken persoonlijk geen Nederlandstalig

boek waarin dit onderwerp geen aanhangsel is van een boek

over alpinisme. dat het aanschouwelijk en toegankelijk is, maakt

het alleen nog maar aantrekkelijker. Je hoort het, we zijn zelf al

fan! (lacht).

debbie: In de anderstalige literatuur zijn er wel echte

bergwandelboeken maar ligt de klemtoon vaak te veel bij

materiaal terwijl wij ook heel veel aandacht wilden besteden aan

voorbereiding en planning.

KBF: Jullie kunnen op een mooie schare aantal lezers rekenen?

Geert: Volgens ons is er een gat in de markt met een erg

groot publiek. Nederland en België samen telt enorm

veel bergwandelaars èn wandelaars die de stap naar het

bergwandelen zouden kunnen zetten (of er minstens over

willen lezen). Met een uitgever als Lannoo bereiken we heel het

commerciële boekenwereldje. dat debbie en ik erg actief zijn in

de bergwandelsector en veel contacten hebben, kan alleen maar

een extra duwtje beteken.

KBF: Beschouwen jullie je boek als 100% uw eigen werk? Zo

neen, hoe belangrijk was de inbreng van externe medewerkers?

debbie: Ik denk dat we kunnen stellen dat het ons eigen werk

is. we vertrokken van onze eigen kennis en ervaring. Pas

in een tweede stadium hebben we er enkele specialisten bij

betrokken: EHBO, ecologie en weerkunde zijn hoofdstukken

die zijn nagelezen door ervaren lesgevers. Geregeld hebben we

eens gepiept in andere boeken en artikels om onze gedachten te

staven en eventueel aan te vullen met extra nuttige informatie.

KBF: Even inzoomend op de inhoud: Het valt op dat er aandacht

wordt geschonken op het terrein dat niet tot het bergwandelen

behoort, in tegenstelling tot het terrein dat wel tot het

bergwandelen behoort. Is deze benadering een bewuste keuze

geweest?

Geert: we bespreken enkel het terrein van de bergwandelaar.

Gletsjer of via ferrata worden vermeld om duidelijk te maken

dat dit geen terrein is voor beginnende wandelaars. we zijn wel

realistisch gebleven door duidelijk te stellen dat een sneeuwveld

of een eenvoudige klauterpartij er ook bij kan horen. In beide

gevallen hebben we dan de nodige aandacht besteed aan de

veiligheidsaspecten.

KBF: Wordt deze visie overal gedeeld in andere organisaties in

bvb. de alpiene landen?

Geert: Onderzoek daarover was niet het doel van het boek,

enkel de vraag: naar welke informatie zoekt de hedendaagse

bergwandelaar.

KBF: Een opkomende trend de laatste decennia is het zgn.

‘snowshoeing’. In welke mate besteedt het boek aandacht

hieraan?

debbie: Zelfstandig in de winter op stap gaan, is vooral

weggelegd voor ervaren bergwandelaars. Er komt namelijk heel

wat bij kijken (lawinekunde, oriëntatie, omgaan met extreme

weerscondities, (nood)bivakkeren in de sneeuw. Het zou ons

te ver geleid hebben in dit boek. Op hikingadvisor.be hebben

we intussen wel diepgaandere artikels over dit onderwerp

geschreven.

10

KBF: Een opkomende trend de laatste decennia is het zgn.

‘snowshoeing’. In welke mate besteedt het boek aandacht

hieraan?

debbie: Zelfstandig in de winter op stap gaan, is vooral

weggelegd voor ervaren bergwandelaars. Er komt namelijk heel

wat bij kijken (lawinekunde, oriëntatie, omgaan met extreme

weerscondities, (nood)bivakkeren in de sneeuw. Het zou ons

te ver geleid hebben in dit boek. Op hikingadvisor.be hebben

we intussen wel diepgaandere artikels over dit onderwerp

geschreven.

Geert: we wijden enkel een hoofdstuk aan de uitrusting van de

winterbergwandelaar. we maken wel duidelijk dat een opleiding

over lawinekunde zeker nodig is. Sneeuw en lawinegevaar

komen wel aan bod bij alpiene gevaren en bij EHBO spreken we

over bevriezing en onderkoeling.

KBF: Bergwandelongevallen nemen jaarlijks een vooraanstaande

plaats in de ongevalstatistieken van alpiene landen. Hoe

schatten jullie die risico’s in en in welke mate geeft het boek

een antwoord op deze problematiek?

Geert: dit komt al terug in de eerste zin van ons voorwoord:

“Bergwandelen lijkt erg eenvoudig maar de omgeving is vaak

onherbergzaam en het terrein gevarieerd. Opbouwen van kennis

en ervaring zijn van belang om veilig de bergen in te trekken.”

Hier verschillen onze meningen lichtjes: debbie steunt

gedeeltelijk het idee van het ervarend leren mits je stap voor stap

tewerk gaat, ik vind dat je niet kan beginnen met verantwoord

bergwandelen zonder basiskennis en goede informatie. Het blijft

een feit dat bergongevallen interessant voer zijn voor de media,

terwijl de vele dagelijkse verkeersdoden enkel nog in de kleine

rubriekjes opgesomd worden.

Ongelukken gebeuren thuis, op de fiets, tijdens het sporten… Bij

bergwandelen krijg je soms te maken met externe factoren die

je niet in de hand hebt. Je kunt wel leren hoe je daarop zoveel

mogelijk kan anticiperen en hoe je veilig kan reageren.

KBF: Voelen jullie je als auteur een uitdrager van het belang

van kwaliteit van opleidingen? Is dit boek een pleidooi voor het

volgen van cursussen?

debbie: Het boek is geen pleidooi om de lezer tot een cursus

te verleiden. de hoeveelheid en veelzijdigheid aan onderwerpen

maakt de lezer wel duidelijk dat een verstandige bergwandelaar

heel wat bagage (lees kennis) moet meezeulen.

Anderzijds maakt het boek de lezer ook regelmatig duidelijk dat

je niet alle onderwerpen uit een boek kan leren. Bij oriëntatie

en staptechnieken bijvoorbeeld benadrukken we duidelijk dat

het interessant is om dit onder begeleiding aan te leren en te

oefenen.

Ook lawinekunde, weerkunde en EHBO krijg je beter eens

uitgelegd. we besteden in het boek daarom toch een kort

hoofdstuk aan mogelijke opleidingen in België en Nederland.

KBF: Zal het boek ook mensen aanspreken die niet meteen naar

een opleiding op zoek zijn?

debbie: dat was het hoofddoel van dit boek! Alle basiskennis die

nodig is om op stap te gaan, wordt door het boek gecoverd

KBF: Welk deel vond je het moeilijkst om te schrijven? Hoe

moeilijk is het om zo’n boek te structureren?

Geert: Het allermoeilijkste is het maken van keuzes. we

realiseren ons meer en meer dat een echt compleet boek voor

de bergwandelaar het aantal pagina’s van de dikke Vandaele zou

kunnen benaderen. Zeker als je alle gerelateerde onderwerpen

te gronde zou willen uitleggen. In dat opzicht is bij mijn weten

de bijbel van de bergwandelaar nog niet op de markt. debbie

heeft het erg moeilijk gehad om keuzes maken bij het hoofdstuk

rond materiaal. Voor mij als docent kaart en kompas had ik het

erg moeilijk om me hier te beperken tot een licht verteerbare

essentie.

.

11

KBF: Vertel eens wat schrijven met je doet? Is het altijd een

hobby/passie geweest?

Geert: Cursussen schrijven en powerpoints maken voor de

Outdoorschool vond ik altijd erg leuk. Mijn boek ‘Survivalgids

voor de jonge avonturier’ sloot daar erg bij aan en dat was dus

een prettig en relatief eenvoudig boek om te maken.

dit boek ging toch een stapje verder en heeft ons veel energie

gekost. Ook al hadden we liever nog enkele maanden de tijd

gehad om het te finetunen en af te toetsen bij KBF en NKBV,

staan we toch wel helemaal achter het resultaat. we gaan zeker

een bijdrage leveren aan veel mensen die de bergen op een

verantwoorde manier willen ontdekken.

debbie: Ik ben ongeveer 10 jaar geleden met een eigen website

begonnen waarop ik tochtverslagen postte (www.debbiesanders.

be) en intussen maakte ik ook een informatieve site over hiking

(hikingadvisor.be). Mijn verslagen werden al gepubliceerd in het

KBF-magazine, Op weg, Reiskrant en Op Pad. Ik offer dus veel

van mijn vrije tijd op maar ik merk dat het mensen aanzet om

ook op stap te gaan en soms mijn tochten over te doen.

KBF: Jullie zijn beide echte gepassioneerde bergliefhebbers.

Vanwaar de passie voor en wat betekent het bergwandelen en

trekking persoonlijk voor jullie?

Geert: Het draait bij mij niet zozeer om de sportieve kick van

het ‘overwinnen’ van de bergtop, maar om het genieten van

de unieke uitgestrekte (vaak beschermde) natuurgebieden. Het

doel is er te zijn, niet zo zeer het presteren of overwinnen…

Natuurlijk is de fysieke voldoening na een zware dagtocht of een

picknick op de top na een urenlange beklimming telkens weer

een schitterende belevenis. Ik wandel hoofdzakelijk boven de

boomgrens. Ik bewonder nog steeds elke plant of elk dier dat

moet vechten of zich aanpassen om te overleven.

uiteindelijk vind ik dat het ‘toerisme’ dat met bergwandelen

gepaard gaat onovertroffen is: de vriendelijke en respectvolle

sfeer met andere wandelaars, de gezelligheid van berghutten,

de heerlijke smaak van een simpele boterham met geitenkaas,

het koele water aan een bronnetje, de rustgevende klank van

koebellen … Moet ik nog doorgaan?

debbie: Ik houd gewoon van gevarieerde berglandschappen, het

wandelen en het bivakkeren in de natuur. Mijn voorkeur gaat uit

naar uitdagende meerdaagse tochten maar ik vind het ook fijn

om in de Ardennen of Eifel op stap te gaan.

Het valt me telkens op dat ik veel meer energie heb tijdens een

trektocht dan in het dagdagelijkse leven.

door mijn engagement neemt mijn hobby toch een belangrijk

deel van mijn leven in beslag. Mijn man heb ik zelfs tijdens

een huttentocht van Te Voet ontmoet en dat ik die passie met

hem kan delen, betekent veel voor me. Het brengt je als koppel

dichter bij elkaar.

KBF: Heb je nog enkele tips voor collega-schrijvers?

Geert: Bezint eer ge begint, haha! Het is een bijzonder zware

opdracht om een goed boek te schrijven, zeker als je met een

grote uitgever in zee wil gaan. En doe het zeker niet voor de

centen, want daar is onze afzetmarkt te klein voor.

KBF: Wat nu? Een nieuw boek? Een nieuw project?

Geert: Momenteel denk ik: ‘nooit meer’. Indien dit boek voldoende

succesvol is, liggen er bij Lannoo nog twee onderwerpen in de

schuif: een boek over rugzaktrekking en eentje over survival. Ik

hoop dat ze die vraag nog even uitstellen. Misschien heb ik er

dan weer zin in.

debbie: Zolang ik een voltijdse job heb, zal ik me niet opnieuw

in zo’n groot avontuur storten. Ik wil me vanaf nu focussen

op mijn opleiding tot accompagnateur en montagne en www.

hikingadvisor.be. daar bepaal ik mijn eigen deadlines. ;-)

KBF: Is het fijn om gevraagd te worden voor interviews?

Een collega vertelde me nog: boeken schrijven is makkelijk,

interviews geven is moeilijk

Geert: Hoe duidelijker je visie, hoe gemakkelijker zo een

interview verloopt. Ik heb gelukkig al heel wat ervaring met

interviews voor kranten, tijdschriften en tv ten gevolge van 12

jaar Outdoorschool.

de media lusten deze onderwerpen graag...!

TITEL: Hoe word ik bergwandelaar?

Aantal pagina’s : 240

EAN: 9789401402842

Het boek omsluit 4 grote hoofdstukken: Voorbereiding (waar?

Hoe? wanneer? Met wie? Informatiebronnen, formules,

moeilijkheidsgraden, tochtplanning, bevoorrading, uitrusting, het

leven in de hut, solo, met kinderen, bivakeren, voeding, enz.),

Onderweg (ecologische etiquette, staptechnieken, oriëntatie,

weer in de bergen, alpiene gevaren en een beetje ecologie), Nood

en EHBBO (Voetverzorging, typische kwaaltjes in de bergen,

noodactieplan, helikopterredding, noodsignalen, noodbivak en

hoogtesymptomen). we sluiten het boek af met handige lijstjes

gaande van een alpien woordenboek tot diverse checklijsten,

moeilijkheidsgraden en een overzicht van reddingsdiensten,

bergsportfederaties en weerberichten.

Prijs: 20,00€

Hoe bestellen?: Via Lannoo.be. Ook verkrijgbar in de boekhandel

Enkele jaren geleden had ik het geluk samen met enkele

vrienden de mooie toppen van het Hoggar gebergte in zuidelijk

Algerije te verkennen. Klimmen in de woestijn was een volledig

nieuwe ervaring, maar vooral een geweldig mooie! En dus nam

ik bij thuiskomst nog eens mijn atlas en wat klimtopo’s vast. wadi

Rum, dat deed ergens een belletje rinkelen… En dus geraakte ik

via Niels aan de contactgegevens van Herman de Kegel, die al

zo’n 10 keer in dit gebied was gaan klimmen. we legden een

avond vast om eens de koppen bijeen te steken en voor zover

we nog moesten overtuigd worden, was het na deze avond meer

dan duidelijk!

‘Wadi Roem, here we koem!’...

Of zoiets… wat is een mens in het Leven zonder vrienden?

En dus gaf Herman ons het adres van Suleiman Sabbah, een

bedouin die in Rum woont. Voor een vriendenprijsje stond hij

ons een deel van zijn huis af en voorzag ons elke avond van een

geweldige maaltijd! Heerlijk! Zo reizen we graag Een andere

vriendendienst werd ons bewezen door een van mijn collega’s

die jarenlang stewardess was geweest en nog steeds veel

connecties had in de luchthaven van Zaventem. Zo kwam het dat

wij onze vlucht naar Jordanië begonnen met elk een halve fles

champagne in onze maag (het moest vlug gaan) en een rugzak

vol appels, broodjes en colablikjes. Moet ik nog zeggen dat het

een vrolijk begin van onze trip was?

Eens aangekomen in Aqaba stond onze op voorhand geregelde

chauffeur heel stipt te wachten. Hij bracht ons nog even langs

de bank zodat we geld konden afhalen en een uurtje later zaten

we in Suleimans huis te genieten van ons eerste lokale gerecht.

Superlekker, voedzaam en veel! dat hebben klimmers graag! En

goedkoop Na het eten dronken we voor zijn huis nog even

een lekker theetje. Onze gastheer wist ons te vertellen dat de

rotsen vlakbij waren en heel hoog, maar hij zag ook de twijfel in

onze ogen. En dus doofde hij even alle lichten rond het huis en

toen onze ogen gewend waren aan het donker zagen we effectief

rotsmuren van enkele honderden meters opduiken, recht uit het

woestijnzand, op nog geen kilometer bij ons vandaan. wauw!

dat beloofde voor morgen!

Maar op aanraden van Herman deden we het rustig aan. Niet

Maar op aanraden van Herman deden we het rustig aan. Niet

alleen wilden we ons lichaam langzaam laten wennen aan de

warme temperaturen, maar ook en vooral aan de brokkeligheid

van het gesteente… wadi Rum is niet per se bekend voor zijn

compactheid. Eerder het tegenovergestelde. En dat mochten we

ook merken bij onze avontuurlijke wandeling naar de top van de

Jebel Mayeen langs de zuidgraat. Bijna alles wat we vastpakten

verbrokkelde in onze handen of konden we lostrekken met een

stevige ruk, hmmm… Gelukkig was dit landschap zo ongelooflijk

mooi dat al die brokkeligheid vlug vergeten was. Als je denkt

dat een woestijn monotoon is, kom dan maar es naar hier. Al

die kleuren en structuren, prachtig! En een topje is altijd leuk,

hoe klein ook. Een oase ook trouwens. En er zijn er hier redelijk

veel. dat is meteen ook de reden waarom er hier al zo’n 2000

jaar een dorp is.

Zoals altijd op onze klimtrips doen we bij de eerste route strootje

trek. En die bepaalt dan ineens de klimvolgorde voor de rest van

de trip. Gezien we een cordee van drie zijn, is het telkens dezelfde

persoon die een hele route voorklimt. Ik had het langste en dus

mocht ik aanvangen met ‘the wall of Lace’. Een korte route van

drie touwlengtes, waarvan de laatste lengte een gemakkelijke

vijf was, die over een 30m lange verticale brokkelige muur liep.

Volledig af te zekeren op zandlopers. de beste meer dan armdik,

de slechtste zo dik als mijn pink… Fysiek niet al te moeilijk,

maar mentaal… Ik deed er superlang over omdat ik hier echt

niet wou vallen, maar eens boven kwam zoals altijd die enorme

voldoening weer bovendrijven. En toen niet veel later Koen en

Ruben bovenkwamen op het relais en we samen de woestijn

inkeken werd het weer bevestigd: klimmen staat voor Avontuur,

Natuur en Vriendschap.

Als je denkt dat je na zo’n dagje goed slaapt, vergeet het… Zelfs

in de woestijn zitten muggen en tweemaal per nacht roept de

muezzin je op tot het gebed. da’s heel cool als je op de rotsen

aan het klimmen bent en je hoort die geluiden opstijgen langs

de wanden, maar ‘s nachts, da’s een ander paar mouwen. Tel

daar dan nog eens blaffende honden, balkende ezels, urinerende

geiten en boerende kamelen bij en je krijgt een idee van...

/klimmen op de maan

13

‘s Ochtends vonden we eindelijk een winkeltje naar onze

goesting. Proper, voldoende voorraad, maar vooral een faire

prijs en zowaar zelfs een gratis drankje per persoon. dat had de

man goed gezien, want we zijn voor de rest van de week naar

hem teruggekomen! En zo vertrokken we met een stevig ontbijt

in onze maag naar de Black Tower om er Koen ‘Black Magic’

te laten voorklimmen: 300 hoogtemeters, 12 touwlengtes, d+,

5+. Het duurde allemaal een beetje langer dan verwacht, maar

was bijzonder mooi en gevarieerd : van heerlijk barstklimmen

over broze traversee naar een supercompacte dalle en een

mega dulfer, alles was er te vinden. de Engelse topo van Tony

Howard is goed, maar toch een beetje achterhaald in vergelijking

met de moderne topo’s van nu. Typisch Brits ook wel : een

tekeningetje met summiere beschrijving en trek je plan. Ook

al zijn wij multipitch trad climbing gewoon, deze rots vroeg

alles van ons. En dan heb ik het niet alleen over het eigenlijke

klimmen zelf, maar ook over het afdalen! Een combinatie van

rappellen, afklimmen en wandelen doorheen een doolhof van

canyons, muren en plateau’s. Maar kom, onze drie neuzen

stonden samen in de juiste richting en we waren terug beneden

voor het donker werd, maar vooral, op tijd voor het avondeten

ARNE MONSTREy KOEN DOOMS

RUBEN HOSTyN

/klimmen op de maan jordanie

14

Om ons nog iets meer tijd te gunnen en verder te acclimatiseren,

deden we het iets rustiger de dag nadien. Ruben klom de

noordwand van Abu Maileh Tower voor. Vier prachtige

touwlengtes tot 5+ langs een mooi barstensysteem, atletischer

dan het niveau aangeeft en origineel geopend door de broertjes

Remy. deze halve rustdag zorgde ervoor dat ik me fit genoeg

voelde om de dag erna de ‘Pillar of wisdom’ te proberen.

Een route van 400 meter en 12 touwlengtes, hoofdzakelijk

vijfdegraads barstklimmen, met als uitklim op het einde nog

even een stevige 6b om af te ronden. Omdat dit toch iets

serieus was, wilde ik de inklim nog even gaan verkennen

voor het avondeten. En dus trok ik in mijn eentje op pad in dit

fantastische berglandschap. de aanloop begon redelijk duidelijk,

tot het op een bepaald moment al een beetje klimmen werd.

Geen probleem, zelfs niet op sandalen! Tot ik plots schrok van

een vreemd geluid. Een heel klein geitje kwam vanachter een

rotsblok gesukkeld en jammerde en mekkerde dat het geen

naam had. waar was de rest van de kudde? wel, ik was hier om

de inklim te vinden en dus ging ik nog even verder. Maar iedere

keer het kleine geitje mij terug zag verschijnen vanachter een of

ander rotsblok vulde een heel zielig gemekker het rotsbassin.

Gelukkig vond ik niet veel later de inklim en kon ik terugkeren

naar dit zielig wezentje… wat nu, wat nu… ik moest eerst een

gemakkelijkere afdaalroute vinden en dus moest ik het weer

alleen achterlaten, om vijf minuten later terug te keren en het

op te pakken en met één hand vast te houden, terwijl ik mijn

andere hand gebruikte om terug naar beneden te klimmen. Eens

terug op het pad aangekomen, zette ik het gewoon op de grond.

Vanaf hier zou het zijn plan wel trekken zeker? Maar nee hoor,

het was veel te zwak om alleen rond te lopen. En dus bracht ik

het naar een bronnetje! daar zou het zeker deugd van hebben,

maar nee, geen druppel water ging door haar keel. wat frisse

groene blaadjes misschien? Tot ik doorhad dat het nog zo jong

was dat ze eigenlijk melk nodig had. Zucht… Ze gaan lachen in

het dorp als ze een Europeaan gaan zien binnenlopen met een

geitje in zijn armen… Hoe ga ik dat nu weer uitgelegd krijgen…

En dus, opnieuw, geitje in mijn armen en wij naar beneden. Na

zo’n 10 minuutjes stappen kwam ik drie kerels tegen die eens

heel raar naar mij keken… Ik: ‘do you speak English?’ waarop

zei ja knikten en ik dus mijn hele verhaal afstak. Zij (na vijf

minuten te luisteren naar mijn verhaal): ‘do you speak Arabic?’

Zucht, da ging hier precies niet gemakkelijk worden… Maar ze

nodigden mij mee uit aan hun kampvuur en we dronken samen

thee. Met de weinige woorden die we uitwisselden, verstond ik

dat ze leraars waren in het dorp en ook dat ze wel wat telefoontjes

gingen doen. Een half uur later vertrok er een jeep uit het dorp tot

waar wij waren en werd ik vriendelijk bedankt door een local voor

het terugvinden van hun geit. Toen ik zei dat het jammer was dat

ik mijn fototoestel niet bijhad, bleek ook dat geen probleem. drie

Smartphones floepten boven en ik ben nu facebookvriendjes

met drie leraars in wadi Rum. Het Leven zit vol verrassingen!

En dit soort reiservaringen zijn onmogelijk te plannen...

Koen en Ruben vonden het geweldig en dus begonnen we heel

vrolijk aan een van de toppers van deze reis. de Pillar of wisdom!

Een hele lange aanloop en inklim, dan drie lengtes omhoog door

een vijfdegraads barst, een expo traversee naar links, opnieuw

drie lengtes barsten, een heel expo traversee naar rechts waar ik

toch eens goed gevloekt heb, Koen en Ruben ook, want ik kon

tien meter lang niets afzekeren, dus een naklimmersval voor hen,

zou dezelfde gevolgen hebben als een voorklimmersval voor mij.

Gelukkig ging alles goed (goed karma na het redden van een

klein geitje?) en er volgden nog eens drie prachtige barstlengtes

om te eindigen met een supertraversee gevolgd door een 6b dak

en dal… woohoo, feest en gejuich op de top!!! Zalig! Maar we

wisten dat we er nog lang niet waren. Zo’n twee uur lang zochten

we de juiste steenmannetjes op dit gigantisch grote topplateau,

doorsneden door canyons die 60 meter diep waren en je terug

dwongen naar waar je vandaan kwam. Precies een gletsjer. Echt

een absurd, maar ook ongelooflijk mooi berglandschap! Maar we

vonden de correcte afdaallijn en opnieuw met een combinatie

van rappellen, afklimmen en wandelen geraakten we in nog

eens twee uur tot beneden. Het is te zeggen, tot zo’n 50m boven

de grond. Potverdorie, zo goed gedaan en plots zaten we vast!

wat bedoelen die Britten in godsnaam met ‘het muizengat’

waar we door moeten kruipen om ons naar de laatste rappel

te brengen!? En wat doen al die steenmannetjes hier!? waar

is onze uitgang? we verloren een half uur, en dan een uur met

zoeken en elk gat dat we zagen, in te kruipen. we vonden echter

geen uitweg. Tijd voor een zelf geïnstalleerde noodrappel dus.

woohoo, zo’n 30m lager vond Ruben opnieuw een rappellint.

Zalig! Toen we daar alle drie aankwamen, was het ondertussen

al aardig donker, maar kom, we zaten terug op de juiste route.

Probleem… Ons touw wou geen centimeter verschuiven.

Shit! Aangezien we toch genoeg touw hadden, rappelden we

ineens de resterende 20m zonder gebruik te maken van dit

tussenrelais. Op die manier stonden we tenminste terug op de

grond. dat touw konden we desnoods morgen wel proberen

15

recupereren. Maar omdat we niet vlug opgeven, hebben we er

beneden nog eens goed aan liggen trekken in allerlei richtingen

en als we heel hard trokken verschoof het een beetje… En

dus hebben we daar met drie volwassen kerels een kwartier

aan liggen trekken om het volledig los te krijgen. doodmoe

maar o zo gelukkig met dit geweldige avontuur strompelden

we om half negen binnen bij Suleiman, die toch al lichtjes

ongerust begon te worden… Eten, drinken, lachen en slapen.

dat gaf ons (en vooral Ruben) de nodige energie om de volgende

dag Merlin Crack aan te vangen. Een loodrechte verticale en

soms overhangende perfecte barst die ons vijf touwlengtes

lang in niveau 6a/6a+ van begin tot einde bleef verbazen. In

tegenstelling tot wat je zou verwachten, moesten we op twee

meter na, geen enkele keer in de barst klimmen. Ze diende puur

als afzekering voor onze camalots en voor de rest klommen we er

de hele tijd uit, constant gebruik makend van hel fijne technische

greepjes en voetsteuntjes. de topo noemde het ‘Magic Climbing’

en we kunnen het alleen maar beamen. ‘s avonds kwam

Suleiman ons samen met zijn vrouw en drie kinderen en nog

een heleboel neefjes en nichtjes terug oppikken. En zo reden we

terug naar wadi Rum, in de ondergaande zon, vanachter in de

laadbak van een jeep, met zeven kleine kinderen om ons heen,

die het waarschijnlijk allemaal net zo fijn en opwindend vonden

als wij.

Omdat klimmen voor ons niet per se moeilijk hoeft te zijn, maar

vooral mooi, waagden we ons nog even aan de traversee van de

Jebel Rum. In 34 graden Celsius baanden we ons op het heetst

van de dag al wandelend en derdegraads klimmend een weg

omhoog langs een geweldige route! Technisch helemaal niet

moeilijk, maar uitdagend qua routeverloop. Het was vooral weer

heel mooi en er was alweer niemand anders aanwezig op deze

hele planeet. Zover we konden zien, was er alleen maar natuur…

Het duurde – nog maar eens - langer dan verwacht om tot op

de top te geraken. In de winkel hadden Koen en Ruben gezegd,

dat ze geen cola wilden mee omhoog sleuren, maar omdat ze

wisten dat ik dat wel had gedaan, waren ze al heel de tijd bezig

dat zo’n koude cola wel deugd zou doen… snoodaards maar

ik deelde het met veel plezier! Het doel van deze beklimming

was niet zozeer de klim zelf, maar vooral het feit dat we alweer

een magisch bivak konden doorbrengen, op de top deze keer.

Stilte, kampvuur, lekker eten, samenzijn met vrienden, weer die

heerlijke sterrenhemel boven ons en absolute stilte. Veel beter

wordt het hier niet…

de afdaling de dag nadien kenden we al, maar we waren het

een beetje aan onszelf verplicht om onze noodrappel van enkele

dagen geleden weg te halen om geen andere mensen in de

problemen te brengen en vooral toch ook om de juiste weg te

vinden! wat we uiteindelijk ook gedaan hebben. Het was echter

zo onlogisch dat we markeringen op de rots hebben aangebracht

en drie grote steenmannen hebben achtergelaten. Goed voor ons

karma

Na een laatste dag in ‘Rum doodle keken we alledrie heel

tevreden terug op deze klimtiendaagse. Heel goedkoop vliegen

via Jetair van Brussel naar Aqaba. Geweldige gastvrijheid van

Suleiman en zijn gezin, en vooral die ongelooflijk mooie natuur!

Maar toch ook weer het happy gevoel om een avontuurlijke

klimreis vrolijk en veilig afgerond te hebben.

Avontuur, Natuur en Vriendschap!

16

/cerro torre

argentinieSAM VAN BREMPT

TIM DE DOBBELEER

fitz roy

17

/cerro torre fitz roy

18

cerro torre

Het El Chalten massief staat bekend om een van werelds beruchte

bergen, Cerro Torre. Ieder jaar staan er tientallen teams klaar om

een poging te wagen op deze in 1970 onbeklimbare verklaarde

berg. Velen faalden ergens halverwege door onoverbrugbare

moeilijkheden of opkomend slecht weer. Zij die dan toch hogerop

wisten te geraken moesten de beruchte sneeuwchampignons

en tunnels weten te overwinnen. Tot vorig jaar (2012) hebben

slechts 22 teams de top bereikt zonder gebruik te maken van

de controversiële compressor hakenladder die Maestri in de

jaren 80 heeft geboord en trouwens begin 2012 voor een deel is

weggehaald. En een korte blik op deze lijst klimmers laat er geen

twijfel over bestaan, zij horen bij de beste…

de meest toegankelijke route, de Ragni, loopt via de zuid en

westgraat doorheen enkele hallucinante rijm-, sneeuw- en

ijsformaties. Hoewel we deze route altijd in het achterhoofd

hadden, hebben we bij het plannen van onze trip nooit gedacht

een poging op deze berg te wagen. de enorme aanloop, de

desolate ligging, het steile ijs en de moeilijk af te zekeren

champignons en tunnels leek ons nog te hoog gegrepen. Het

was pas eind november, toen Colin Haley de eerste beklimming

van het seizoen maakte en berichtte over de opvallend goede

condities dat het besef kwam dat er een droom werkelijkheid

kon worden.

Onze eerste poging op de Ragni, meer dan 10 dagen geleden

draaide uit op een sisser. Het plan om de firstlight bibler op te

zetten in Niponino en ‘s nachts om 12 uur te vertrekken bleek

niet echt waterdicht. de regen die normaal in de vroege avond

zou stoppen, bleef doorgaan tot 4 uur in de ochtend. de bibler

leek meer water te absorberen dan af te stoten met als resultaat

: Kleren, slaapzakken, eten helemaal doorweekt en vertrek

uitgesteld tot 11uur s’ ochtends.

die ochtend brandde de zon genadeloos hard. de verse sneeuw

die ‘s nachts was gevallen, veranderde al meteen in pap en

onderweg naar de “Standhardt Col” kwamen spontaan kleine

coulées los. Toen Sam en ik ergens halverwege op de helling

naar de col stonden brak boven ons een stuk van de rimaye

af. Op zijn beurt triggerde die een hele plaat verse sneeuw….

Een muur van een halve meter hoog kwam op ons af. Ik sprintte

voor mijn leven naar rechts om uit de gevarenzone te komen.

uiteindelijk dook de lawine een crevasse in en passeerde op 5m

van ons. Close Call!!!

de beslissing direct af te dalen en zo snel mogelijk terug naar een

veilige plek te gaan was snel genomen. Op weg naar beneden,

net voor Niponino kwamen we een groep klimmers tegen die

een meisje met een gebroken been aan het dragen waren. Ook

Sean Villanueva en Stephane Hanssens waren erbij. de weg van

Niponino tot El Chalten is lang en onder het motto ”hoe meer

mensen om te helpen hoe beter” sluiten Sam en ik ons ook aan

bij het reddingsteam. uiteindelijk komt er nog een professioneel

reddingsteam vanuit El Chalten ons tegemoet. de brancard die

ze meebrachten leek goed te werken en om 12 uur ‘s nachts was

Machi (het gewonde meisje) eindelijk van de gletsjer. we keren

terug richting Niponino, zijn aan de nodige rust toe, en missen

daarom de laatste dag van dit window.

Na Nieuwjaar was het meer dan 10 dagen slecht weer. we

hielden ons bezig met sportklimmen en boulderen, maar het

verlangen eens op een top te staan was groot. 3 pogingen tot

klimmen en 3 tegenslagen,… ik moet zeggen dat dit wel een

beetje aan de mentaal begon te knagen. Maar de weerkaarten en

meteogrammen waren het er over eens dat er een nieuw window

op komst was…

19

Gelukkig hadden we bij onze vorige poging een deel van het

materiaal laten liggen in Niponino. Zo konden we met een kleine

rugzak en zonder al te veel inspanning tot in Niponino stappen.

Het plan om de volgende dag de rotsroute Festerville te klimmen

op Cerro Standhardt wordt snel gewijzigd wanneer blijkt dat er

3 cordées de Ragni willen klimmen. we spreken met 3 Britten

af om de volgende nacht samen te vertrekken, zo kunnen we –

indien nodig - voor elkaar sporen.

Om 01.30u vertrekken we vanuit onze grot in Niponino richting

“Standhardt Col”. Na een uur zijn we op de gletsjer, maar wat

een verschil met vorige keer! Crevassen die 10 dagen geleden

nog niet eens zichtbaar waren stonden nu volledig open. Sam

haalde zijn beste navigatieskills boven en loodste mij en ook

de Britten feilloos door deze chaos van huizenhoge crevassen.

Het 60-70 graden firnijs dat naar de col leidt deed mijn kuiten

ontploffen maar om 6.00u staan we op de col. Tot hier klimmen

voelde aan als een kleine noordwand in de Alpen. Het zicht over

Fitz Roy, alsook de Hielo Continental (de Patagonische ijskap)

zijn werkelijk fantastisch! 3 rappels later zijn we op de gletsjer.

Tijdens de 500m afdaling om onderaan de Cerro Torre te komen,

slaag ik erin één van mijn ijsbijlen te laten vallen. Op het eerste

zicht lijkt mijn ijsbijl nergens te bespeuren, en met de crevassen

op de gletsjer vrees ik het ergste. Shit!!! Stopt hier de poging op

de Ragni voor mij? Ik maak een rappel om rustig alle crevassen

te kunnen uitkammen, maar jammer genoeg is er geen ijsbijl te

vinden… Een van de Britten rappelt na mij: “Taddaaa!!! Found

an ice axe!!!”

Rond 10.00u staan we onderaan de gletsjer. Er rest ons nu nog

een goeie 1000 meter te stijgen tot aan de Col de Esperanza.

we vorderen goed tot we aan een punt komen waar alle teams

vastzitten. de normale sneeuwhelling is veranderd in een niet

af te zekeren plaat van misschien wel 2 touwlengtes. Een

Amerikaans team klimt via een fijne barst omhoog, gevolgd door

de Oostenrijkers. Het ziet er bijzonder moeilijk uit en wij hebben

geen zin om te wachten. Een Zwitsers team is linksom gegaan

via een rotsgraat. Al snel volgen de Britten en ook wij. de graat

is leuk en af en toe is er zelfs een spicy passage wat het des te

interessanter maakt. Na nog 200 meter sneeuwhelling zijn we

bij het bivak.

13 uur na vertrek uit Niponino, en meer dan 2000hm stijgen

is het tijd om de motor even af te zetten en onze reserves

terug aan te vullen. Samen met de Britten, de Amerikanen, de

Oostenrijkers en later ook nog Argentijnen is het een gezellige

boel. Het is alleen ontzettend warm en iedereen zoekt wat hij

kan vinden om zich te beschermen tegen de bloedhete zon. de

Britten en ook wij veranderen stilaan in kreeften en we zijn blij

als om 19.00u de zon eindelijk achter de berg zakt. Erger is dat

een van de 2 camera’s forfait geeft waardoor we de volgende dag

de resterende camera zullen moeten uitwisselen.

de wekker gaat af om 01.30u. Zoals gewoonlijk geraak ik niet

snel uit mijn slaapzak. Een klein uur later, na veel draaien en

keren ontpop ik dan eindelijk toch. Nog geen half uur later zijn

we al onderweg naar Col de Esperanza. Het couloir dat er naar

toe loopt, komt even hard aan als een stevig Brits ontbijt, maar

hoe hoger we komen hoe vlotter het gaat en bij het eerste

licht zijn we al bijna aan de Elmo. Het zicht vanop de Elmo is

verbluffend : de ijskap, de rijmformaties, Torre Egger en het

vervolg van onze route.

Na “El Elmo” krijgen we 3 mixte lengtes voorgeschoteld om

daarna de headwall aan te vallen. Ondanks de dikke brokken

ijs die de Amerikanen boven ons naar beneden smijten baant

Sam zich rustig een weg tot bovenaan de headwall. Hier start

het klimmen over de beruchte sneeuwchampignons. de eerste

2 champignons liggen reeds in de zon waardoor de temperatuur

zoals verwacht hoog op loopt. de sneeuw veranderd stilaan in

een dikke pap wat ons toch ongerust maakt. Als we onderaan

de Summit-mushroom aankomen, zijn de Amerikanen net

vertrokken. Het wordt een race tegen de klok, want als de zon in

de ijstunnel komt zou het wel eens sketchy kunnen worden. Nog

net op tijd zijn de Amerikanen boven en kan ik deze waanzinnige

sneeuw-ijsstructuur beginnen beklimmen.

Het topgevoel is onbeschrijfelijk met al die granieten pieken, de

ijskap en de sneeuwchampignon waar we opstaan. Sam staat er

met tranen in de ogen maar veel tijd om rond te kijken hebben

we niet. door de warmte wordt het ijs zwak, en dat terwijl we

moeten rappellen op abalakovs. de rappels gaan vlot en na

een 3-tal uur staan we terug op het bivak waar we die ochtend

startten. Samen met de Britten en later ook de Amerikanen dalen

we verder af en 18 uur later, na eindeloos lang gletsjerwandelen,

morene klauteren en rivier oversteken komen we aan in Piedra

del Fraile...

20

PARTNER

21

fitz roy

Toen we na onze beklimming van de Cerro Torre de weerkaarten

bekeken konden we onze ogen nauwelijks geloven. Goed weer

voor nog eens 5 dagen. Een ideale gelegenheid om ons volgend

objectief: de Franco Argentina op Fitz Roy aan te vallen. Het

enige probleem… al ons rotsklimmateriaal lag nog steeds boven

in Niponino!

Met een lichte aarzeling vroeg Sam me of ik me fit genoeg voelde

om het materiaal op te halen. Na 1 dag rust waren mijn kapot

gelopen voeten min of meer hersteld en was ik klaar om een

“aller retourke” naar Niponino te maken. Na een tocht van 10 uur

ben ik terug beneden met het materiaal. Het oorspronkelijk plan

om de dag nadien in te stijgen wordt gewijzigd als ik die avond

de balans opmaak: 2 dikke blaren op beide hielen en een stevige

vermoeidheid.

Vrijdag is het dan zover. Zoals voorspeld is het alweer een

prachtige dag en onder een staalblauwe hemel en een

verschroeiende hitte stijgen we in naar Paso Superior. Zoals

gewoonlijk is de approche ook hier niet van de poes. Zeker niet

als blijkt dat we aan Lago de Los Très veel te hoog boven het meer

aan het traverseren zijn op losse rots en steil terrein. Jammer

genoeg hadden we tijdens het maken van onze rugzak over het

hoofd gezien dat de zonnecrème bijna op was. daar stonden we

dan aan het begin van de sneeuwhelling klaar om als 2 kippen

gebraden te worden. Gelukkig was er die vriendelijke Braziliaan

van wie we enkele ml “factor 60” konden tanken.

Vermomd als 2 kleine spookjes baanden we ons een weg door

de sneeuw en uiteindelijk, na 7 uur wandelen bereikten we het

basiskamp : Paso Superior. Samen met 2 Zwitsers besluiten

we de dag erop te vertrekken om 1 uur s’ nachts. Om mijn

ochtendtraagheid voor te zijn zet Sam de wekker om half 12.

Toch nog niet vroeg genoeg als blijkt dat het ineens half 2 is en

de Zwitsers reeds vertrokken zijn. door de goede sporen komen

we vlot tot onderaan de rimaye. deze is nogal groot is en je

komt er alleen voorbij door 10 meter overhangende sneeuw te

klimmen… dit is voor rimayemaster Sam zelfs te hoog gegrepen.

In de verte zien we 2 lichtjes. Het blijken de Zwitsers te zijn die

zich een weg hebben kunnen banen door een andere, kleinere

rimaye. Onder leiding van Sam klimmen wij er ook doorheen.

we zijn er over maar zitten bijna aan de inklim van Poincenot

in plaats van onze route. wat volgt is 400m lange sketchy

sneeuwtraverse tot La Brecha de los Italianos.

Onze timing is perfect als blijkt dat de eerste zonnestralen net

op het begin van de route schijnen. En wat voor een begin… een

magnifieke 45m splitter crack! Sam voelt zich meer thuis op het

ijs en in de sneeuw, op de rotsen is hij minder op zijn gemak.

Ik krijg de eer om alle lengtes voor te klimmen. Mij hoor je niet

klagen! door het warme weer zijn de barsten vaak compleet nat.

Maar dat stoort niet echt als je telkens bomvaste handjams kunt

plaatsen.

de nattigheid verandert in ijs naarmate we dichter bij de top

komen. In een van de laatste lengtes slaagde ik er zelfs in om een

ijsvijs te plaatsen tijdens het rotsklimmen…. that’s Patagonië!!!

Onderaan de laatste lengte staan we voor een raadsel. Ofwel

gaan we naar links en klimmen we de “6c-wordt-eens-lekker-

nat-lengte” ofwel naar rechts het verijsde chimney/

corner systeem. we volgen de Zwitsers en gaan voor de laatste

optie. Met het nodige getrek en gesleur en enkele chimney

bewegingen komen we erdoor. de gevreesde laatste 200m

kuitenbrander/sneeuwhelling blijkt goed mee te vallen we

wisselen onze rotsklimschoenen voor crampons en bijlen en

17 uur na het vertrek uit paso superior staan we op de top en

genieten we van het welverdiende uitzicht over Cerro Torre,

Torre Egger, Poincenot,…

Om de voorspelde opkomende wind voor te zijn blijven we

niet te lang op de top. de eerste rappels over het ijs gaan snel.

Om zeker geen miserie te hebben maken we daarna veel korte

rappels. Ondanks de nodige stressmomenten gaat alles goed en

net als we beiden op de sneeuw van de brèche staan heeft Fitz

Roy ons liggen. de touwen zijn bovenaan in de knoop geraakt en

we krijgen ze met de beste wil van de wereld niet doorgetrokken.

Het is pikdonker, Sam twijfelt nog even om het probleem nu

op te lossen, maar het lijkt mij beter te wachten tot het eerste

licht om zo een duidelijk beeld te krijgen van de situatie….. dat

betekent echter slapen op de winderige brèche zonder slaapzak.

….Shiver bivy tijd! Het wachten op de zon duurt zoals gewoonlijk

lang en het lijkt voor het eerst in dagen ‘s nachts te vriezen.

Gelukkig heeft Sam de reactor meegebracht en kunnen we ons

nog opwarmen aan een soepje. Net als ik goed lig en bijna slaap

voel ik een warme adem in mijn nek…. Sam heeft het duidelijk

ook koud en heeft zich in lepelhouding tegen mij aangelegd.

Vreemd, maar het is warmer en daar draaide het tenslotte om!

die ochtend krijgen we de touwen gemakkelijk los en na nog

eens 5 rappels vanaf de brèche staan we eindelijk terug op de

gletsjer. 34 uur na vertrek uit Paso superior doet het deugd er

terug te zijn, kleren te drogen en een halve kilo polenta naar

binnen te duwen.

Een uurtje later zijn we al terug onderweg naar beneden. 7 uur

lang hersenloos wandelen tot in El Chalten met maar 1 doel voor

ogen : eten en slapen.

22

nepalWIM SMETS

/manaslu - 8163 M

23

MEER INFO OP www.wIMSMETS.BE

de logistieke en administratieve voorbereiding van mijn

expedities vertrouw ik liever toe aan gespecialiseerde

organisaties. Zo kan ik me concentreren op mijn sterke punten:

de fysieke voorbereiding, de financiering, het klimmen zelf en

het inspireren van anderen met mijn ervaringen. Voor Manaslu

ging ik scheep met Himalayan Experience.

Eind augustus nam ik het vliegtuig richting Kathmandu waar ik de

staf en de andere cliënten van deze organisatie zou ontmoeten.

Met zes Japanners en drie Nieuw-Zeelanders had onze groep

een sterk Oosterse inslag. daarnaast waren er nog één duitser,

één Amerikaan en – uiteraard - één Belg.

Het was van mijn Everest-expeditie in 2007 geleden dat ik nog

in de Nepalese hoofdstad verbleef. In tussentijd is er niet veel

veranderd: nog altijd dezelfde vriendelijke mensen en dezelfde

verkeerschaos. Ik genoot niet lang van die gezellige drukte want

na één nacht vertrokken we al met een helikopter naar Samagon,

een dorpje aan de voet van Manaslu op 3500 meter hoogte. Ons

team bracht daar vier dagen door om acclimatisatietochten in de

omgeving te ondernemen en elkaar beter te leren kennen.

de vijfde morgen werden we gewekt door de dragers. Nog voor

het ontbijt vertrokken zij met ons materiaal naar het basiskamp.

wij vulden eerst onze maag voor we op stap gingen. Na een fikse

tocht kwamen we in het basiskamp aan waar iedereen de klim

goed verteerd bleek te hebben.

de volgende dagen was het zaak ons lichaam verder te laten

acclimatiseren. dat gaat best door zo weinig mogelijk te

doen. we deden ons te goed aan de lekkere maaltijden en

zaten rond het volleybalveld dat Himalayan Experience in het

basiskamp opzette. Vol spanning volgden we de volleybal- of

badmintonwedstrijden die de Sherpa’s van onze en andere

expedities speelden.

Maar het werd al snel tijd om in actie te schieten en hogerop te

klimmen. Eerst deden we een korte wandeling naar ‘crampon

point’ op ongeveer 5000 meter hoogte. dat is de plek waar we

telkens de gletsjer opstapten en stijgijzers aan- of afbonden.

daags erna klommen we op vier uur naar 5500 meter waar

kamp 1 lag.

Na mijn avonturen op Broad Peak in 2011 besloot ik het Pakistaanse Ka-rakoram-gebergte een tijdje links te laten liggen. Voor mijn volgende beklimming wou ik opnieuw naar Nepal, meer bepaald naar de Manaslu, een stevige brok van 8163 meter hoog.Deze berg is voor bergbeklimmers steeds populairder geworden als ‘eerste 8000-er’, nu Cho Oyu om politieke redenen minder toegankelijk is.

Ik noemde dit project de “Opteon expeditie 2012”...

nepal/manaslu - 8163 M

24

de laatste 100 meter voelde ik het hoogteverschil zeer goed,

maar toch ging ik met enkele teamleden een eindje verder. Hoe

hoger je klimt, hoe sneller en beter je acclimatiseert. Op 5600

meter hielden we het voor bekeken en keerden terug naar het

basiskamp voor een late lunch.

Kamp 2 was het volgende doel. we klommen eerst naar kamp

1 om er te overnachten. dan zouden we naar kamp 2 op 6300

meter doorstoten en terugkeren naar kamp 1 voor de nacht om

daags daarna naar het basiskamp af te dalen. Op papier een

strak plan, maar zo verliep het helemaal niet. Halverwege

crampon point en kamp 1 was het uit met de pret. Plots zakte ik

door de sneeuw en kwam drie meter lager tot stilstand op een

blok ijs. Ik realiseerde me al snel wat er gebeurd was. Ik was op

een laag sneeuw gestapt die een scheur in de gletsjer bedekte.

door de zon en mijn gewicht had die het begeven.

Op zich was er geen gevaar. Mijn val in de gletsjer was gestopt

door het ijsblok en anders was ik zeker in het touw blijven

hangen. Met wat hulp van buitenaf was ik snel uit mijn penibele

situatie bevrijd en kon ik verder klimmen naar kamp 1. wat ik

niet wist, was dat de klap tegen het ijs mijn enkel had gebroken.

Maar door de beperkte medische faciliteiten in het basiskamp

zou ik dat pas achteraf in België vernemen.

de volgende morgen stond ik vol goede moed op om naar kamp

2 klimmen. Maar plots deed mijn linkerenkel erg pijn. Ik stapte

toch uit mijn tent, maar voelde al snel dat ik niet normaal en

pijnloos kon stappen. Ik kon niet anders dan rusten, maar had

ook de acclimatisatie nodig. Ik besliste daarom toch een poging

te wagen. de pijn was zo erg dat ik vreesde de situatie aanzienlijk

te verergeren. Na 100 meter staakte ik mijn poging en keerde

naar kamp 1 terug.

’s Avonds deed mijn voet nog altijd even zeer en ik maakte me

zorgen over de afdaling daags erna. dat zou een pijnlijke ervaring

worden, maar ik was vooral ongerust over het herstel van mijn

enkel. dat liep echter beter dan verhoopt. Mijn pijnstillers

werkten en ik kon zelfs vlotjes mijn boots aantrekken. Het eerste

deel van de afdaling liep door de sneeuw en ging vlot.

Maar dan volgde een rotspartij en bleek het herstel niet

permanent. Ik vertraagde en mijn enkel voelde steeds pijnlijker

aan. Gelukkig kwamen een aantal Sherpa’s me tegemoet om

te helpen. Eén voor één namen ze me op hun rug en droegen

me tegen hoge snelheid naar beneden. Voor wie er nog aan

twijfelde: Sherpa’s zijn buitenaards sterk.

Terug in het basiskamp was ik verplicht om mijn enkel te laten

rusten. Ondertussen groeide het basiskamp steeds meer uit tot

een soort sportkamp dankzij darryl, één van onze teamleden die

een professionele golfer is. Hij had twee golfclubs en een tiental

golfballen meegebracht en gaf gratis golflessen. Helaas kon ik

daar met mijn gebroken enkel niet van profiteren.

Omdat mijn enkel na 2 dagen rust nog niet voldoende hersteld

was, verliep de volgende acclimatisatietrip zonder mij.

Vervelend, omdat ik eigenlijk voorop moest lopen met mijn

acclimatisatie. Ik was immers de enige in het team die Manaslu

zonder zuurstofflessen wou beklimmen. Maar ik liet het niet

aan mijn hart komen. Tijdens al mijn jaren in het hooggebergte

leerde ik dat je beter aanvaardt wat is en je energie richt op

datgene wat je wel kan beïnvloeden. Zoals het herstel van mijn

voet bijvoorbeeld.

Toen het team van die laatste acclimatisatietrip terugkwam, deed

mijn voet een pak minder pijn. Ik probeerde mijn achterstand nog

in te halen door zelf een acclimatisatieklim te ondernemen, maar

alle hoop verdween als sneeuw voor de zon door ... sneeuw.

Vijf dagen dwarrelde het witte spul omlaag, en dan is het niet

veilig klimmen. dus zat er niets anders op dan nog meer te

rusten en te wachten. Het was duidelijk dat ik mijn toppoging

zonder verdere acclimatisatie zou moeten aanvangen. Ik kon

niet nog eens zeven dagen wachten tot ik ook nog es volledig

geacclimatiseerd was.

Op 22 september was het al twee dagen gestopt met sneeuwen

en kon ik van start gaan. de bedoeling was dat ik, samen

met Sherpa Rita dorje, een dag voor de rest van het team

zou vertrekken om me toch een beetje extra acclimatisatie te

gunnen. In kamp 3 zou ik een extra dag doorbrengen waar de

anderen me zouden inhalen.

25

Maar terwijl ik in de vroege uurtjes vredig in kamp 1 lag te slapen,

sloeg boven mij het noodlot toe. Harder dan ooit tevoren. Een

gigantische lawine vaagde kampen 2 en 3 volledig weg.

de klimmers die in kamp 2 sliepen, kwamen er met de schrik

en wat materiële schade vanaf. In kamp 3 had men echter

minder geluk. Ik wachtte af of ik hulp kon bieden, maar dat

bleek niet het geval en daalde terug af naar het basiskamp. Er

kwam een uitgebreide reddingsoperatie op gang waarbij drie

helikopters werden ingeschakeld. Nog voor de middag konden

alle gewonden van de berg geëvacueerd worden. Maar voor 12

klimmers kwam alle hulp te laat. dat maakt 23 september 2012

tot één van de donkerste dagen van de klimgeschiedenis.

de volgende dagen werd er druk overlegd tussen de verschillende

expedities. In de andere teams gaf een groot aantal klimmers er

de brui aan. Maar onze expeditieleiding was overtuigd dat de

situatie na deze lawine net veiliger was geworden.

Op 25 september vertrok ik voor een nieuwe toppoging.

Op minder dan drie uur werkte ik samen met Rita de 700

hoogtemeters naar kamp 1 af. Ik kroop in mijn tent, dronk zoveel

mogelijk en ging na het avondeten onder de dons.

de volgende morgen stonden we om 6u30 al vertrekkensklaar

om ons een weg te banen naar kamp 2. die klim naar kamp 2

is een stuk zwaarder dan de klim naar kamp 1. Niet alleen is

er het hoogteverschil van 800 meter, maar er zijn ook enkele

steile hellingen en grote gletsjers. dit meer technische stuk

staat bekend als “The hourglass”. Vol goede moed begonnen we

aan deze uitdaging. 200 meter hoger kwamen we bij de eerste

‘crevasse’ of scheur in de gletsjer waarvoor we touwen en een

ijshouweel nodig hadden om die o te overwinnen.

Na deze kleine, persoonlijke overwinning was de trend gezet.

Even later hield ik mijn hart toch even vast toen we over een

andere crevasse moesten springen. Met mijn enkel was dit niet

zonder risico. Maar dit ging goed en na een tocht van vijf uur kon

ik opnieuw van wat rust en ontspanning genieten in mijn tent.

de volgende dag moesten we alweer hogerop naar kamp 3

op 6700 meter. de recente gebeurtenissen maakten deze

beklimming een pak moeilijker. de route tussen kampen 2 en

3 was immers weggeveegd door de lawine. Hier en daar zag

je nog overblijfselen van de vernietigende kracht die een berg

op je kan loslaten: een tent, wat kookpotten, een slaapzak, …

stille getuigen van het drama dat zich enkele dagen voordien

had afgespeeld. In kamp 3 bracht ik niet één, maar twee nachten

door. Zo kon ik beter acclimatiseren. Op de tweede dag voegde

de rest van het team zich dan bij ons.

de volgende morgen zetten we koers naar kamp 4. Mijn

teamgenoten sloten – zoals zovele klimmers op Manaslu – de

zuurstof aan voor dit stuk van de klim. Maar ik volhardde in mijn

opzet om zonder zuurstof te klimmen. Ondanks mijn beperkte

acclimatisatie haalde ik ettelijke klimmers in die wel zuurstof

gebruikten. de klim naar kamp 4 verloopt eerst over een helling

die steeds steiler wordt. Op 7100 meter volgen er een aantal

korte, nijdige hellingen op een ondergrond van ijs. die hellingen

deden pijn, maar na vijf uur stond ik goed en wel in kamp 4. Er

scheidden me nog 763 meter van de top.

de volgende morgen stonden Rita en ikzelf om 6 uur klaar voor

het laatste stuk van de beklimming. Ik vertrok zonder zuurstof.

Rita klom met zuurstof en had ook voor mij een fles bij, mocht

dat toch nodig blijken te zijn. Het eerste stuk ging traag maar

goed en we overwonnen de ene helling na de andere.

Iets na 9 uur kreeg ik via de radio de eerste succesmeldingen

mee: andere leden van mijn team stonden op de top. Bij mij

verliep de klim echter steeds moeizamer en langzamer. Het

gebrek aan acclimatisatie liet zich voelen. Op 8000 meter kwam

ik uiteindelijk de expeditieleiding tegen. Toen bleek dat kampen

4 en 3 nog diezelfde dag opgebroken zouden worden.

we moesten dus niet alleen nog 200 meter klimmen, maar ook

nog helemaal tot in kamp 2 afdalen. Ik moest een beslissing

nemen waarvan niet alleen mijn veiligheid maar ook die van Rita

afhankelijk was. Op dat punt, en op dat moment besloot ik mijn

zuurstoffles toch aan te sluiten.

Maar zelfs dan bleken die laatste 200 meter nog een hele opgave

te zijn. we klauterden langzaam over grote brokken sneeuw naar

boven en kwamen uiteindelijk terecht op een kleine richel met

aan weerszijden een afgrond van honderden meters diep. de top

lag nu 20 meter boven ons. Voorzichtig stapten we over de richel

en om 12 uur bereikten we ons doel: de top van de Manaslu!

Al mijn inspanningen werden beloond door een weergaloos

uitzicht over de Himalaya. de top van Manaslu is amper groot

genoeg voor twee personen, dus we bleven er maar eventjes

zitten. Iets lager is wat meer plaats en daar kwamen we enkele

minuten tot rust voordat we aan de tweede en belangrijkste

opgave van de dag begonnen: de afdaling.

die verliep voorspoedig. Voor 14 uur stonden Rita en ikzelf terug

in kamp 4. we pikten de rest van ons materiaal op en daalden

verder af naar kamp 3. daar kwamen we meer klimmers – zowel

stijgers als dalers – tegen wat het gebruik van de touwen wat

moeilijker maakte. Maar rond 16 uur konden we ons materiaal

in kamp 3 oppikken en onze afdaling naar kamp 2 verderzetten.

Rond 17 uur stonden we beiden zeer moe maar zeer voldaan in

kamp 2. we kropen in een tent, aten en dronken wat en vielen

uitgeput in slaap …

26

DR. WILLEM HULLAERT

Vakantie in de bergen - hetzij in de zomer als bergwandeling,

trektocht of beklimming,hetzij in de winter als skiën - is

dikwijls het onderwerp van onheil in de media. Het valt niet

te ontkennen dat jaarlijks tientallen mensen de dood vinden

en velen gekwetst geraken tijdens hun verblijf in de Alpen

alleen. 30 % van de mensen die hun vakantie in de bergen

(wereldwijd) doorbrengen wordt getroffen door ziekte of trauma

,soms met dodelijke afloop. Tienduizenden trachten elk jaar

de Mont Blanc, Kilimanjaro, of Aconcagua te beklimmen doch

niet de helft slaagt omdat de noodzakelijke voorbereidingen

dikwijls onvoldoende bleken (de weersomstandigheden buiten

beschouwing gelaten.)

Natuurkundige en fysiologische begrippen.

Om beter te begrijpen wat een verblijf op grote hoogte (vanaf

2500 m) met het lichaam doet volgt eerst een beetje wetenschap.

Lucht bevat 20,95 % zuurstof O2, 78,09% stikstof N2, 0,03 %

CO2 en enkele percenten waterdamp. deze verhoudingen blijven

steeds constant bij elk weertype en op welke hoogte ook. dit

luchtdeken dat de aarde omhult veroorzaakt dus een zekere

druk (luchtdruk of barometerdruk) die op zeeniveau 760 mm Hg

bedraagt, op 5400 meter 380 mm Hg (50%) en op 8800m nog

amper 250 mm (30%).

dus, het percentage zuurstof in de lucht blijft gelijk, de O2-druk

(barometerdruk) daalt echter met de hoogte zodat minder O2

via de longen in het bloed wordt opgenomen. dit berust op de

wet van Henry die zegt dat de hoeveelheid gas (O2) die in een

vloeistof (bloed) wordt opgelost afhangt van de (partiële) druk

van dat gas. Hierdoor ontstaat zuurstoftekort (hypoxie) in het

bloed, wat verantwoordelijk is voor een aantal minder prettige

verschijnselen en soms levensbedreigende aandoeningen.

Acclimatisatie.

Het stijgen van zeeniveau tot de top van de Mount Everest in

enkele uren bijvoorbeeld veroorzaakt bewustzijnsverlies binnen

enkele minuten en de dood kort daarna !!!!

Ons lichaam zal dit zuurstoftekort trachten te compenseren door

in de eerste plaats sneller te ademen (aantal ademhalingen per

minuut – no 14 - neemt toe), bijna tegelijkertijd gaat ook het hart

sneller slaan zodat het debiet verhoogt, en er worden meer rode

bloedcellen aangemaakt door verhoogde productie van EPO in

de nieren (na 3 tot 5 dagen.)

deze compensatiemechanismen noemt men acclimatisatie.

(reeds vanaf 1500 m). dit vraagt echter tijd van het lichaam,

ideaal duurt de acclimatisatie (zowel voor hoogte, koude, als

warmte) 14 dagen.

photography Sam Van Brempt

/VAKANTIE IN DE BERGEN

succes of nachtmerrie...

27

dus bij het landen in Cusco ( 3300 m boven de zeespiegel)

zal niemand bij de minste inspanning ontsnappen aan de

verschijnselen van versnelde ademhaling en hartkloppingen.

Hoogteziekte AMS (acute mountain sickness)

Bij verblijf op grote hoogte (vanaf 2500 m) gebeuren er

scheikundige veranderingen in de waterhuishouding van het

lichaam zodat meer vocht wordt opgehouden in de weefsels

(oedeem), zoals de hersenen met kloppende hoofdpijn tot

gevolg, best te vergelijken met een alcoholkater. dit is meestal

het eerste teken van hoogteziekte. Hoe sneller men stijgt en

hoe hoger men gaat, hoe meer uitgesproken de hoofdpijn,

nu wel gepaard gaande met vermoeidheid, eetlustverlies,

slapeloosheid, draaierigheid en braakneigingen. Bij dergelijke

verschijnselen mag men niet verder stijgen, integendeel 2 à

3 dagen ter plaatse blijven kan noodzakelijk zijn; in sommige

omstandigheden (constant braken) is afdalen (800 à 1000 m)

de enige goede maatregel.

Het wel of niet krijgen van hoogteziekte is individueel zeer

verschillend en afhankelijk van persoon tot persoon. Het

geslacht speelt geen rol, oudere personen verdragen de hoogte

beter. de betere klimmers zijn minder gevoelig.

de aanpassing aan de hoogte wordt echter om commerciële

redenen en tijdsgebrek dikwijls niet gerespecteerd wat resulteert

in volgende vaststellingen:

Kilimanjaro / vijfdaagse tocht:

50 à 80 % van de klimmers krijgt hoogteziekte

Mont Blanc / tweedaagse tocht:

27% van de klimmers wordt ziek

Aconcagua / acht- à tiendaagse tocht (zie foto hieronder):

33 % van de klimmers idem

Vanaf 3500 meter kunnen nog andere aandoeningen de kop

opsteken die een korte vermelding verdienen:

HACE (high altitude cerebral oedema) vochtophoping in de

hersenen met draaierigheid, coordinatiestoornissen, sufferigheid,

en coma tot gevolg.

HAPE (high altitude pulmonary oedema) vochtophoping in de

longen met hoesten, kortademigheid tot gevolg.

Bij deze aandoeningen is afdalen absoluut noodzakelijk ( evtl.

met helikopter) aangevuld met medicatie, zo niet kent dit een

noodlottige afloop.

Te nemen voorzorgsmaatregelen.

welke voorbereidingen en regels dient men in acht te nemen om

de risico’s op ziekte en kwetsuren te beperken?

Hoogte en koude hebben een niet te onderschatten effect op

het lichaam; afnemende eetlust, verminderde slaap, verhoogd

energieverbruik leiden tot fysieke uitputting:

- opbouwen van fysieke conditie: hoe beter het uithou-

dingsvermogen, hoe sneller de recuperatie, hoe langer het duurt

voor de vermoeidheid toeslaat. de maximale uithouding (VO2

max) daalt immers met 9% per duizend hoogtemeters

- vanaf 2500 m stijgt men niet meer dan 300 m per dag met na

elke drie dagen een rustdag waar beperkt stijgen is toegelaten

(climb high, sleep low)

- blootstelling op hoogte aan de zon (uV-B-stralen) is zeer

verraderlijk omdat 85% van deze zonnestralen door de

sneeuw wordt weerkaatst. Zonnecreme (ecran total of factor

50) is geen overbodige luxe. Zonnebril met hoge uV-index

(100%) en zijdelingse oogklepjes is absoluut noodzakelijk om

sneeuwblindheid (uV-keratitis) te voorkomen.

- koude: onderkoeling (hypothermie) is te voorkomen door

aangepaste kledij die in laagjes wordt aangebracht. Zoveel

mogelijk het zweten voorkomen daar natte kledij sneller onder-

koelt.

- trekking in het (hoog)gebergte vergt enorm veel energie:

voeding en vochtinname zijn dan ook zeer belangrijk. Voeding

moet voor 70% bestaan uit koolhydraten (suikervormende

voedingswaren, brood, biscuits deegwaren…., 15% eiwitten

(vlees ….) en 15% vetten (boter ….). dit betekent 70 gram

koolhydraten per kg lichaamsgewicht per dag, vochtinname: tot

800 ml vochtinname (thee, dorstlessers) per uur is noodzakelijk

om het vochtverlies door zweten en via de ademhaling (tot 2

liter per dag !!!) te compenseren. de kleur van de urine is hierbij

een goede waardemeter : champagnekleur duidt op voldoende

hydratatie.

- tandartsbezoek voor iedere tocht in het hooggebergte: het

kleinste abces of holte in de tandwortel zal door de verminderde

luchtdruk uitzetten met hevige pijn tot gevolg

- vaccinatietoestand nakijken (vooral voor Andes, Himalaya en

Afrika)

- drinkwater : steeds zuiveren met iodiumtabletten of koken

- voeding in verre landen: hier geldt het principe van “coock it,

peel it , boil it or forget it” Rauwkost, salades, ijsblokjes steeds

te mijden: maagdarmontstekingen zijn immers de frequentste

aandoeningen in zuiderse landen.

- Verzekeringen: zorg voor een goede repatriëringverzekering cfr

KBF verzekering

- Voor mensen met chronische ziekten: hoge bloeddruk, diabetes,

epilepsie : zorg voor

- medicatie in het dubbel

- ALCOHOL: te vermijden bij verblijf op grote hoogte dit verstoort

de acclimatisatie, en de thermoregulatie

- medische kit : zorg voor pleisters, compeed, medicatie

tegen diarree, braken, pijn,koorts eventueel antibiotica,

ontstekingswerend middel

Ik hoop dat u na het lezen van deze tekst beter begrijpt welke

de gevaren zijn in het (hoog)gebergte , hoe u zich beter kunt

wapenen tegen mogelijk onheil zodat uw vakantie

niet eindigt in een nachtmerrie.

www.berg-en-expeditiegeneeskunde.be

photography Sam Van Brempt

28

30/03 - 7/04Klim- en alpineweek

6/04 - 14/04Rugzakkenweek

13/04 - 21/04Kledij- en schoenenweek

20/04 - 28/04Kampeerweek

ACTIEWEKEN

Liebaardstraat 85 - 8792 Desselgem - 0496 / 904020 - Mounteqshop.be

10%KBF korting

PARTNER

29

30

Nadat ik besloten had om inderdaad mee te gaan werd het tijd

om uit te zoeken wat ik zoal in mijn schaarse vrije tijd zou kunnen

doen. uiteraard wilde ik uitvissen of het mogelijk was om in één

dag ergens een berg te beklimmen. Meer vrije tijd zou ik immers

niet hebben.

Een korte zoektocht leerde me al snel dat het Mgahinga Gorilla

National Park, een wildreservaat op 20 km van Kisoro, drie

bergtoppen telt : de Mount Muhavura (4127m), de Mount Sabinyo

(3669m) en de Magahinga (3474m). Elke top zou op één dag

beklommen kunnen worden. Een 4000er beklimmen op de grens

tussen Oeganda en Rwanda? Een uitgedoofde vulkaan dan nog,

waarbij het eerste deel van de klim door het oerwoud loopt? Mijn

keuze was gemaakt! Als ik er de kans toe zou krijgen zou ik de

Mount Muhavura toevoegen aan mijn palmares.

augustus 2012, Kisoro, Oeganda

we maken in levende lijve kennis met de kinderen in het project.

Er staan spelletjes en knutselwerkjes op het programma,

bestuursvergaderingen, meetings, budgetbesprekingen, … Mijn

agenda zit overvol. In mijn vrije momenten of als ik achter het

stuur van de wagen zit, kan ik niet laten een blik te gooien op

de Muhavura. de berg lonkt en probeert me te verleiden. Het

moet toch mogelijk zijn ergens een dag uit te trekken en daar

te gaan klimmen? In een telefoonshop ontmoet ik Julius, een

plaatselijk “evenementenorganisator”. Hij wil graag de verplichte

gids voor me regelen en me naar de grenspost van het nationaal

park brengen. Na overleg met mijn collega’s kan ik me een dagje

vrijmaken. diezelfde week loop ik Julius nog eens tegen het lijf

en we spreken af dat hij me donderdagochtend, 16 augustus,

komt oppikken aan onze guesthouse.

die ochtend sta ik op om 05.30u en om 06.00u zou Julius me

komen oppikken. Naar Afrikaanse gewoonte is hij te laat. Het is

nog donker buiten en de rit naar het nationaal park loopt over een

aardeweg vol bulten, putten en losse stenen. Hoe kan het ook

anders? dit is Afrika.

/muhavuraoeganda

ORLANDO FURFARI

maart 2012. Als bestuurder van een vzw die een rehabilitatieproject voor straatkinderen in Kisoro (Zuid-Oeganda) beheert, kreeg ik dit jaar de kans om naar Oeganda te gaan. Dit is geen toeristische uitstap, dit is een “werkvakantie”...

31

In de vroege ochtendschemering laten we de auto achter en

trekken we door de velden en de akkers naar de voet van de

berg. Het is koud en stil en de omgeving ziet er onheilspellend

uit. Een onbehaaglijk gevoel bekruipt me. Julius leidt me

naar een klein wit gebouw : de grenspost van het nationaal

park. Een vriendelijke ranger verwelkomt ons. Ik schrijf mijn

gegevens in het “guestbook” en betaal $ 60 permit fee. Na een

officiële welkomstspeech van de ranger komen mijn twee gidsen

tevoorschijn. Isahia en Justice dragen het officiële uniform van

het uwA (uganda wildlife Authority) en zullen mij vandaag

begeleiden.

de klim begint op 2300m. Het eerste gedeelte is woud dat

herwonnen werd op de plaatselijke bevolking die 1991 verplicht

hun huizen en gronden moesten verlaten bij het ontstaan van

het nationaal park. Ondertussen is het licht geworden maar de

zonnestralen dringen niet door het dikke bladerdak. door het

dichte woud klimmen we verder. Op 2400m hoogte komen we

een bordje tegen met de tekst : “start of the virgin forest”.

Cool! we klimmen door het tropisch regenwoud! Alles is nat en

vochtig. Het slijk blijft aan mijn zolen plakken en maakt elke stap

zwaar en moeilijk. Een paar keer schuif ik net niet uit en ik

bedenk me dat dit straks geen gemakkelijke afdaling zal worden.

“Ik mis mijn stijgijzers” denk ik geamuseerd. Ik geniet volop

van deze omgeving. Overal zie je onbekende planten, met mos

begroeide bomen, bamboe, … ’t Is eens wat anders dan sneeuw,

crevassen en seracs. Jammer dat we weinig dieren zien. Als ik,

al lachend, aan Justice vraag of er kans is dat we wilde dieren

tegenkomen antwoordt hij bevestigend. “why do you think I

carry this gun?”, vraagt hij heel serieus. “It’s always possible

to encounter buffalo’s, mountain elephants or gorilla’s.” Mijn

mond valt open van verbazing maar, helaas, buiten een paar

verschrikte vogels zien we geen dieren.

Na een tweetal uur stijgen wordt het woud minder intens. Op

3100m komen we in een andere vegetatiezone. Hier is het woud

minder dik. Af en toe staan er geen bomen en op deze open

plekken worden we getrakteerd op prachtige vergezichten. Het

oerwoud strekt zich uit tot ver in de democratische Republiek

Congo.

Naarmate we hoger klimmen wordt het duidelijk kouder. Mijn

hoogtemeter duidt 3500 meter aan en in stilte bereken ik

hoeveel we nog moeten stijgen. Nog ruim 600 meter te gaan.

we hebben al 2/3 achter de rug. Er komt mist opzetten en het

volgende uur klimmen we door dicht struikgewas. Ik heb al mijn

aandacht nodig om mijn voeten goed te zetten op dit slechte

pad. door de mist valt er trouwens toch niet veel te zien. dit

stukje stijg ik zowat op automatische piloot.

Op 3850m stopt het struikgewas plots. de gids vertelt me dat we

nu in de laatste vegetatiezone van de berg komen. Hier groeien

vooral reuze lobelia’s. Ik luister maar met een half oor want met

minder dan 300m te gaan kan ik de top al ruiken. Na een korte

snackpauze vertrekken we weer. Het laatste uur klimmen we in

een schitterend decor van bloemen, vetplanten, afgronden en

steile rotswanden.

Hier en daar staan ladders (lees : aan elkaar gebonden takken)

om ons over de steilste stukken te helpen. Ik kijk omhoog en

zie dat er niet veel groen meer boven me uitsteekt. Enkel nog

een rotswand. Intuïtief weet ik dat na deze sleutelpassage de top

moet liggen en inderdaad, vijftien minuten later komen we op de

summit. Het is erg koud en de mist onttrekt het zicht, maar dat

kan de pret niet derven. de top van de Muhavura is een

kratermeer van 25 m diameter. de grens met Rwanda loopt hier

dwars door en omdat ik even rond het meertje wandel ben ik dus

ook even in Rwanda geweest. Funny.

Na een snelle hap beginnen we weer aan de afdaling. Ik kijk er

tegenop terug 1800 hoogtemeters af te dalen. Op het modderpad

in het oerwoud schuif ik 2 maal onderuit maar zonder gevolgen.

Het laatste uur laat de vermoeidheid zich duidelijk voelen, en

de cijfers op m’n hoogtemeter tellen minder snel af dan ik zou

willen. uiteindelijk, na 6 uur klimmen en 3 uur afdalen staan we

weer terug bij de controlepost aan de grens van het nationaal

park.

Justice begeleidt me nog naar de afgesproken parkingplaats

waar Julius me lachend staat op te wachten. “How was it? did

you make it?” vraagt hij me terwijl hij al z’n tanden blootlacht.

“Yes” antwoord ik met een brede grijns op m’n gezicht:

“I made it to the summit of Mount Muhavura!”

32

7 8

3 4 9 10

/voetafdruk

Vertrek aan de kerk in de rue du Try d’Andoy (zie foto 1). deze straat

buigt scherp naar links. Volg de wegwijzers naar Football RuS du-

rnal, Crupet en Yvoir. de rue du Try d’Andoy lost op in de rue Elisa-

beth. Ga op het einde van deze straat naar links, de rue Bonny d’Au

Ban in (zie foto 2). dit lijkt wel de Kappellekensbaan van Louis Paul

Boon. Neem aan de viersprong de derde straat, de rue du Bois de

Loges, en treed een nieuwbouwwijk binnen.

deze straat mondt uit in een rondpunt (zie foto 3). de hoogste tijd

om het groen op te zoeken! Luister naar de hongerschreeuw van de

buizerd vooraleer La Voie des Loges in te duikelen. wolfsmelk is

spaarzaam aanwezig. Negeer linkse en rechtse aftakkingen. Volg

het zompige koeienpad doorheen het gemengd bos (zie foto 4) tot

aan een T-stuk met rechts landbouwgrond en links Le Bois des Lo-

ges, een loofbos.

“Waarom eens geen wandeling maken in de omgeving van één van onze klimmassieven? “ fluisterde Koen mij in het oor. Mijn oog viel op Durnal. De Condroz is voor mij al van kleins af een blinde vlek geweest.

Ik heb de route uitgeschreven op grootmoeders wijze, nl markante foto’s moeten elke twijfel over de juiste richting in de kiem smoren. Eigenzinnig als ik ben, heb ik mij ondergedompeld in alle aspecten van het Condruzische landschap en ben ik niet doorgelopen tot aan het massief. Ik heb vier uur gestapt en tien kilometer afgelegd. Als leidraad voor de wandeling gebruikte ik de stafkaart Anhée–Yvoir (nr. 53/3-4).Voor de techneuten staat de gps-track online bij ‘wikiloc’. Toets als zoekopdracht “kbf en durnal” in.

Ik bedank Noëlla, Jos en Erik, die mij met raad en daad bijstonden.

1 2

33

Sla linksaf, waar de prikkeldraad van de Ferme des Loges elke

doorgang verhindert. de vloeiende pjoe, pjoe, pjoe, tsjoe-ie, tsjoe-

ie van de boomklevers fluit doorheen de kale kruinen van grote,

oude bomen. Verlies het pad niet uit het oog, ook al levert de per-

manente houtkap enige kopbrekens op. daal af en houd links aan

tot aan een bronnetje (zie foto 5) en, vijfhonderd meter lager, tot

aan de summiere kanalisatie van de bosbeek (zie foto 6).

Sla rechts af en loop Bauche binnen. Sla linksaf en wandel over

de spoorwegzate tot aan het eerste spoorwegviaduct. Rechts

duikt le Bocq op (foto 7). Kijk snel, want het riviertje wordt spoed-

ig aan het gezicht onttrokken. Klauter aan het spoorwegviaduct

(foto 8) naar beneden. Kijk, vooraleer het onverharde jaagpad te

nemen, naar de tongvaren (of de hertstong) en de eikvaren (of

de boomvaren), die hier massaal aanwezig zijn op beide oevers.

5 6

7 8

3 4 9 10

1 2

34

35

Een steenbreekvarentje klemt zich als een alpinistje vast aan

een rotspartijtje. Loop voorbij de camping die zich aan de over-

kant van de rivier uitstrekt. Sta even stil bij de biodiverse poel

van Purnode. Negeer de blauwe reiger die rechts wegwiekt en

ga dus rechtdoor.

Etenstijd voor de hongerigen want even voorbij een watermo-

len (op de stafkaart aangeduid als ‘pompage’), bevindt zich een

loods (foto 9) met tafels, zitbanken, een prachtig uitzicht op de

meanderende Bocq en een zotte bende snorrende staartmezen.

Blijf na het eten de loop van het water stroomopwaarts volgen.

In de verte weerklinkt een stoomfluit.

Een derde spoorwegviaduct dient zich even robuust aan als zijn

voorgangers. de meest fortuinlijken zullen de ijsvogel(s) over het

wateroppervlak zien scheren, de anderen zullen zich tevreden

moeten stellen met één of meerdere koppels wilde eenden.

de tweede picknickplaats (foto 10) is een dubieus geval,

charmant hout, maar waarschijnlijk privédomein. Opletten hier,

blijf het jaagpad volgen (dus niet linksaf slaan). Passeer achter-

eenvolgens spoorwegviaduct vier (foto 11) en vijf (foto 12).

Neem aan de viersprong de uiterst linkse weg (draai dus 360°),

tevens aangemerkt als een groot routepad.* Loop honderd meter

parallel met de spoorweg en laat de nieuwe (foto 13) en de oude

groeve (foto 14) links liggen.

Vergeet vooral niet achter het wandtapijt van de bosrank naar

het kunstmatige meertje in de diepte te kijken, voorwaar een

idyllisch plekje (‘laat ons hier drie tenten bouwen …’). Stijg en

dwars de Taille des Loves, een trage heuvelrug, omzwermd door

lieftallig lonkende valleitjes. de veldwegel loopt uit op de rue

Bonny d’Au Ban.

de cirkel is rond. Rechts piekt de kerktoren.

*ALS JE MET ALLE GEWELD HET MASSIEF AAN JE LIEF OF

JE PA EN MA WIL TONEN, BLIJF DAN DE LOOP VAN LE BOCQ

VOLGEN TOT AAN HET OUDE STATIONSGEBOUW.

11

12

13

14

36

37

/UP 2 DATENIEUWS

digitaal ontvangen magazineOm ecologische redenen willen we de leden de kans bieden het

magazine enkel digitaal te ontvangen.

Indien u hiervoor kiest, ontvangt u geen papieren versie meer!

Indien u het magazine digitaal wilt ontvangen,

ga naar volgende link: http://tinyurl.com/kbfmagazinedigitaal

te koopToerskimateriaal

1 : ski’s Hagan light (155 cm) zonder binding (90 €), schoenenL-

lowa structura 5-6.5 (schoenmaat 38-39) (100 €), 2 paar span-

vellen (25 € per paar), 1 paar harscheiser (25 €).

Aankoop in 1 pakket 250 €

2 : ski’s K2 super light (175cm) (60 euro) zonder binding, 1 paar

span/kleefvellen recent (50 euro), 1 paar harscheiser (25 euro).

Fransen-Van den Bossche : 0473 75 70 40

te koopB/C Meindl MFS System Gore-Tex (Maat 47)Slechts een maal gedragen wegens fout gekocht.Nieuwprijs 250 € - Vraagprijs 150 €

Contact: timgeboers@telenet.be

te koopBergschoenen BOREAL type d dames(te koop wegens te klein)

BOREAL dRY LINE dAMESmaat 38 / - 1x gebruikt (ook te gebruiken voor ijsklimmen)Premium kwaliteit waterdicht 2,6 mm. Split leeren Lorica. HFS gepolsterde hiel-systeem voor een perfecte passen. Rubber rand voor bescherming.

Boreal dry-Line voor absolute waterdichtheid en superieure breathabilit / Boreal PBG-650 met laterale versterkingen voor torsie controle / Boreal Mount FdS-3 met triple density rubber.Plus 10 mm EVA-Pro tussenzool voor schokdemping en thermi-sche isolatie. Technische Crampon compatibel.

Nieuwprijs 250 €Vraagprijs 180 €Contact: valerie@yedra.be

GEZOCHTSportieve vrouw van 60 jaar zoekt reisgezel(len) voor een trek-king in Mustang/Nepal.Periode ± 20 oktober tot 11 november 2013

Contact: els.eyckmans1@telenet.be

H-shop Winnaar Vassi Freeride* jacket Limited Edition van Haglöfs.

Naar aanleiding van de introductie van de nieuwe Vassi Freeride

jacket van Haglöfs, heeft Haglöfs een versie laten maken met

een beperkte productie van 600 stuks, verdeeld onder de meest

gerenommeerde Haglöfs winkels in Europa. Ook bij H-shop wer-

den deze jassen ter beschikking gesteld door Haglöfs en 2 van

deze jassen werden verloot onder de ingeschreven klanten op

onze mailinglist, waarvan 1 jas sowieso voor een KBF lid.

Begin december hadden we de eer een Vassi Freeride Jacket

Limited Edition te kunnen schenken aan Kathleen, die als eer-

volle winnaar uit de grote lijst van de KBF ingeschreven klanten

werd geloot.

de Haglöfs Vassi freeride vest en broek zijn gemaakt van 3 lagen

Gore-Tex Pro Shell, en zijn ontworpen door de jonge professio-

nele skiërs, Per Jonsson en Asbjørn Eggebø Næss.

de jas en broek zijn voorzien van stretch panels, de zakken zijn

lager geplaatst, zodat deze ook vlot bereikbaar zijn bij het dragen

van rugzak of klimgordel.de snit van de jas is zo voorzien dat

indien gewenst de rugbescherming onder de jas gedragen kan

worden. de kap is aanpasbaar om ook te gebruiken met helm.

Tevens is de jas voorzien van een sneeuwskirt die aan de Vassi

broek kan gerist worden, maar universeel gemaakt is, om deze

ook te gebruiken met andere broeken van Haglöfs. Op deze ma-

nier wordt het binnendringen van sneeuw volledig uitgesloten.

deze broek en jas zijn verkrijgbaar in onze h-shop in de Peedreef

20, 2950 Kapellen of op www.h-shop.be

wenst u op de hoogte te blijven onze nieuwste collecties schrijf

u in op onze nieuwsbrief via www.h-shop.be

38

www.berghut.be

PARTNER

PARTNER

39

/KBF SHOP

BOEKEN

1. BERGBEKLIMMEN - CURSUSBOEK BEGINNERSHét naslagwerk over technieken voor beginnende alpinisten.

Prijs: € 21,00

2. wALLIS - Alpiene ervaring opdoenEen selectie van 10 prachtige “eenvoudige” beklimmingen in detail beschreven,zodat je met vertrouwen deze tochten zelf-standig tot een goed einde kan brengen!

Prijs: € 19,00

3. ALPINE ROTSKLIMMEN - Auteur: Koen HauchecorneVan klimschool tot hoogalpiene routes.

Prijs: €20,00

4. kennis maken met sportklimmenKlimactiviteiten worden aangeboden die te realiseren zijn met de basisinventaris van een turnlokaal, voor groepen van 25 à 30 kinderen. Stapsgewijs wordt de overgang gemaakt naar klimmen in een echte klimzaal.

Prijs: € 25,00

MERCHANDISING

1. OPNAAIBADGE Badge die je op je kleren kan naaien (6 cm x 4 cm) Prijs: € 2,50

2. T-SHIRTS KBFKleur man: grijs-blauw met witte bedrukking.Kleur dames: grijs-groen met witte bedrukking. Prijs: € 16,00 (verzendingskosten inclusief)

TOPO

1. MARCHE LES DAMES (uitgave 2011)Prijs: € 18,00

2. TOPO fREyRPrijs: € 24,00

3. TOPO MOZET (Uitgave 2011)Prijs: € 16,00

4. TOPO DURNAL (Uitgave 2011)Prijs: € 7,50

5. TOPO BEEZPrijs: € 6,00

6. TOPO HottonPrijs: € 9,00

7. TOPO CORPHALIE (HUy) Prijs: € 8,00

8. TOPO yVOIR (Uitgave 2012)Prijs: € 12,00

9. TOPO Pont-a-lessePrijs: € 12,00

10. TOPO PLAIN DES FOSSES (Uitgave 2011)Prijs: € 8,00

11. Carriere de awirs - carriere de l’abbaye de flonePrijs: € 15,00

cursusboekjes

1. KVB-cursusboekjesdeze cursusboekjes zijn bestemd voor de leerlingen, bevatten een handig overzicht van de aangeleerde technieken plus over-zichtelijke illustraties.

KVB 1 (indoor Toprope – 36 pag – 12,5 cm x 9 cm)KVB 2 (indoor voorklimmen – 48 pag – 12,5 cm x 9 cm)KVB 3 (outdoor voorklimmen – 56 pag – 12,5 cm x 9 cm)KVB 4 (adventure klimmen - 46 pag - 21 cm x 15 cm)

Prijs leden KBF: € 7,50 / stuk

2. KVB-instructeurshandleidingendit is de handleiding voor docenten, inclusief de bijhorendeleskaarten.

KVB 1 - Indoor Toprope – 36 pag (24 cm x 17 cm)KVB 2 - Indoor voorklimmen (24 cm x 17 cm)KVB 3 - Outdoor voorklimmen (24 cm x 17 cm)

Prijs leden KBF: € 16,00 / stuk

KAARTEN1. snowcarDSnowcard dAV

Prijs: € 2,50

40

/clubS PRAKTISCH

BAC ANTWERPEN / www.bacantwerpen.be REKENINGNR: BE55 0682 2479 9244 (enkel lidgelden)VOORZITTER: Henk Vandenhoeck / 03 440 44 68 / henkvandenhoeck@gmail.com

BAC LIMBURG / www.bac-limburg.beREKENINGNR: BE55 0682 2479 9244 (enkel lidgelden)VOORZITTER: Luc Vroninks / 0475 42 27 04 / luc.vroninks@scarlet.be

BERGSPORTVERENIGING KLEIN BRABANT / www.bvkb.beREKENINGNR: BE55 0682 2479 9244 (enkel lidgelden)VOORZITTER: Koen de Laet / 0475 26 50 32 / koen.delaet@bvkb.be

BERGSPORTVERENIGING PROVINCIE ANTWERPEN / www.bergsport-bpa.beREKENINGNR: BE55 0682 2479 9244 (enkel lidgelden)VOORZITTER: Marc Hermans /0475 56 75 50 / voorzitter@bergsport-bpa.be

BERGSPORT VLAAMS BRABANT / www.bvlb.beREKENINGNR: BE55 0682 2479 9244 (enkel lidgelden)VOORZITTER: walter de Bruyne / 053 80 46 29 / walter.de.bruyne@bvlb.be

BLEAU CLIMBING TEAM / www.bleau.beREKENINGNR: BE55 0682 2479 9244 (enkel lidgelden)VOORZITTER: Bert Geerinckx / 0486 62 24 35 / bert@bleau.be

BLUEBERRy CLUB / www.blueberry-hill.beREKENINGNR: BE55 0682 2479 9244 (enkel lidgelden)VOORZITTER: Koen demuynck / 0490 41 00 70 / koen.demuynck1@gmail.com CANyON TEAM VLAANDEREN / www.canyonteamvlaanderen.beREKENINGNR: BE55 0682 2479 9244 (enkel lidgelden)VOORZITTER: Jeroen Schurmans / info@canyonteamvlaanderen.be

CLIMBING TEAM DE DAM / www.dedam.beREKENINGNR: BE55 0682 2479 9244 (enkel lidgelden)VOORZITTER: Goossens Tim / 0486 36 51 55 / goossenstim55@telenet.be

DE BERGPALLIETERS / www.bergpallieters.beREKENINGNR: BE07 0014 1279 2266 (enkel lidgelden)VOORZITTER: Koen Van Hemelrijck / 0473 66 11 32 / koen.van.hemelrijck@bergpallieters.be

BERGSPORT OOST VLAANDEREN / www.bovl.beREKENINGNR: BE55 0682 2479 9244 (enkel lidgelden)VOORZITTER: Philippe Caboor / 09 371 46 72 / philippe@bovl.be

KLIMCLUB HUNGARIA / www.klimzaalhungaria.beREKENINGNR: BE55 0682 2479 9244 (enkel lidgelden)BESTuuRdER: Tijl Smitz / 0473 44 94 33 / tijl@climbcoach.be

LIMBURGSE BERGSPORTVERENIGING / www.klimburger.beREKENINGNR: BE55 0682 2479 9244 (enkel lidgelden)VOORZITTER: Lode draelants / 0496 40 03 21 / voorzitter@klimburger.be

VLAAMSE BERGSPORT WAASLAND / www.bergsportwaasland.beREKENINGNR: BE55 0682 2479 9244 (enkel lidgelden)VOORZITTER: Robert Verberckmoes / 03 770 64 83 / vbwaas@skynet.be

WESTVLAAMSE BERGSPORTVERENIGING / www.westvlaamsebergsportvereniging.beREKENINGNR: BE55 0682 2479 9244 (enkel lidgelden)VOORZITTER: Bart Vercruyssen / 0474 28 69 26 / bart.vercruyssen@belgacom.net

41

/federatiepraktisch

FEDERATIEVOORZITTER: Tuur Ceuleers

0472 69 89 23 / tuur.ceuleers@klimenbergsportfederatie.be

ONdERVOORZITTER: Frank Stevens

0485 18 54 58 / frank.stevens@ klimenbergsportfederatie.be

PENNINGMEESTER: Paul Verzele

0478 2567 84 / paul.verzele@ klimenbergsportfederatie.be

SECRETARIS: Herman de Kegel

0472 71 50 39 / herman.de.kegel@ klimenbergsportfederatie.be

BESTuuRdERS: Lode Beckers / Lode draelants / Luc Vroninks

/ Jonas Lohaus

SECRETARIAATOPENINGSuREN: maandag - vrijdag van 9.00 -17.00u

CONTACT: 03 830 75 00 / FAX 03 830 36 24 /

info@klimenbergsportfederatie.be

1. ADMINISTRATIEF TEAM

Tom de Clerck

tom.de.clerck@klimenbergsportfederatie.be

Reginald Roels

reginald.roels@klimenbergsportfederatie.be

wendy Saerens

wendy.saerens@klimenbergsportfederatie.be

Gerd Peremans

gerd.peremans@klimenbergsportfederatie.be

Syuzanna Mkrtchyan

syuzanna@klimenbergsportfederatie.be

2. sporttechnisch team

Hanne Guyselbrecht

hanne.gyselbrecht@klimenbergsportfederatie.be

Alex Liebens

alex.liebens@klimenbergsportfederatie.be

Koen Hauchecorne

koen.hauchecorne@klimenbergsportfederatie.be

Jan Verhoeven

jan.verhoeven@klimenbergsportfederatie.be

REKENINGNUMMERSLIdGELdEN CLuBS: (zie clubs p 36)

STAGES KBF: BE87 0882 4050 2094

CHAVEEHuT: BE14 0682 1547 1783

REFuGE JEF dE ROECK: BE 02 0688 9347 8040

BIBLIOTHEEKTijdens kantooruren,

en op de laatste woensdag van de maand ook tussen

17.00u en 21.00u.

HUTTENCHAVEEHUT

Rue de la Chavee 7, 5330 Maillen

083 65 52 39

Reservaties via secretariaat / website

REFUGE JEF DE ROECK

Rue de l’Abbé Toussaint 19, 4950 Ovifat

080 44 67 17

Reservaties via secretariaat

REFUGE DUCHESNE

Chaussée des Alpinstes, 5500 dinant (Freyr)

Geen reservaties mogelijk

BEHEER KLIMGEBIEDENBELGIAN REBOLTING TEAM

CONTACTPERSOON:

Kobe Bellinkx - Schrijversweg 4, 3660 Opglabbeek

0486 12 37 86

CENTRALE WANDELINGENVOORZITTER: Jan Bril

02 523 18 54

SECRETARIS: Julien Baeten

03 455 72 95

COÖRdINATOR: Theo Goovaerts

0486 58 4761 / theo.goovaerts@telenet.be

42

/hutten

REFUGE JEF DE ROECK (oVIFAT - hOGE vENEN)Rue Abbé Toussaint 19, OVIFAT - 080 44 67 17

Voor activiteiten als wandelingen, langlauftochten,

mountainbike of een gezellig treffen in een prachtige omgeving.

Voor groepsreservaties en toegangscode: zie onderstaande

telefoonnummers. Ieder niet-lid mag op uitnodiging en in het

bijzijn van een lid, ten hoogste tweemaal overnachten in de

refuge. Bij een eventuele derde overnachting zal het niet-lid lid

moeten worden van de KBF.

In de tussenseizoenen kan een KBF-lid met een groep

verblijven, hij is dan als dusdanig ook verantwoordelijk voor de

refuge, dit enkel na overleg met de refugeverantwoordelijke,

om de bezetting in de refuge te kennen en verder afspraken te

maken. Hij/zij zal er tevens op toezien dat het huisreglement

gerespecteerd.

Reservatie via het KBF-secretariaat. de bezetting van de refuge

is ook online te raadplegen op www.klimenbergsportfederatie.

Om de bereikbaarheid van de refuge te garanderen, moet het

codenummer van de hut aangevraagd worden op het secretariaat:

03 830 75 06 of Paul Verzele 0478 25 67 84

Hutverantwoordelijke

Paul Verzele

TARIEVEN 2012

Lid: € 5,00

Niet-lid: € 10,00

Lid t.e.m. 12 jaar: € 3,00

Niet-lid t.e.m. 12 jaar: € 5,00

Tot en met 5 jaar: gratis

REFUGE JEAN DUCHESNE (fREyR - ARDENNEN)Chaussée des Alpinistes 1, 5500 ANSEREMME (dinant)

Gelegen op het plateau van Freyr, boven het meest

indrukwekkende rotsmassief van België, Freyr ...

Hier heeft de CMBel een hut beschikbaar voor o.a. KBF-leden.

deze hut biedt slaapgelegenheid aan 32 personen. Indien het te

veel regent, is dit de ideale oplossing om droog te blijven tijdens

de weekends, na een zware klimdag.

Overnachting is ook mogelijk op de bivakweide en dit in een

(kleine) tent of bivakzak. Omdat het hier niet gaat om een

officiële camping, maar om een bivakplaats zijn grote tenten –

model bungalow – verboden.

TARIEVEN 2012

Refuge: Lid van bergsportfederatie: € 4,00

Niet-leden: € 8,00

Bivakweide: Lid van bergsportfederatie: € 2,00

Niet-leden: € 4,00 e

chaveehut (maillen - ardennen)Rue de la Chavée 7, 5330 MAILLEN - 083 65 52 39

RESERVATIES

Alle reservaties gebeuren via het KBF-secretariaat

Tel. 03 830 75 00

Fax 03 830 36 24

info@klimenbergsportfederatie.be

OPENINGSTIJDEN

Van 1 maart tot 30 juni en van 1 september tot 30 oktober is

de hut elk weekend open (tijdens de week vanaf minimum 20

personen).

Van 1 juli tot 31 augustus: alle dagen met enkel trekkerskeuken

formule en ontbijt en lunchpakket.

de hut is dagelijks gesloten van 10u tot 17u.

Van 1 november tot 28 (29) februari is de hut zowel tijdens het

weekend als de week pas open vanaf min. 20 personen.

de huttenwirten komen aan op vrijdag rond 20u. en vertrekken

op zondagochtend rond 11u.

Hutverantwoordelijke

Bart en Gonda Vercruyssen-Martens

Tel. 09 374 12 50 (na 19.00u)

TARIEVEN 2012

waarborgsom € 75 (10-29 pers) / € 125 (vanaf 30 pers)

Trekkers keuken € 1,80

Ontbijt € 5

Lunch € 5

Avondmaal € 10

KAMER LAGER TENT

lid van bergsportfederatie € 7,50 € 6,00 € 4,00

niet-lid € 15,00 € 12,00 € 8,00

kind lid <13j € 5,00 € 3,50 € 1,50

kind niet-lid <13j € 10,00 € 7,00 € 3,00

43

PARTNER