1

Junior Journalistwedstrijd 2012

Klaslaureaten

5de en 6de leerjaar

Deelnemende scholenGemeentelijke Basisschool Boortmeerbeek

Vrije Basisschool ‘De Wegwijzer’ Boortmeerbeek

Vrije Basisschool ‘Kringeling’ Hever

Voorwoord

Het is in onze gemeente stilaan een mooie traditie: kies een origineel thema, daag onze jongeren uit om hun gekste fantasie en hun scherpste pen erop los te laten, en laat hun bruisende creativiteit een tijdje inwerken. Ook dit jaar is het resultaat een mooie en verscheiden collectie van literaire werkstukjes. Als schepen van cultuur en jeugd ben ik erg blij deze aan u te kunnen voorstellen en dit in het kader van de Jeugdboekenweek 2012.

In vorige edities konden onze jongeren ongebreideld hun fantasie uitleven rond de thema’s ‘Vriend of vijand? Liefde of haat?’, ‘Waag je sprong in de toekomst!’, ‘Film’ en ‘Muziek’. Dit jaar verkent de Junior Journalist-wedstrijd de grenzen van de virtuele wereld. En zoals u zal merken maakt het thema ‘Virtueel’ heel wat inspiratie en creativiteit los!

Ik wil het bestuur van het Davidsfonds Hever-Schiplaken - laat dit voorwoord ook een dankwoord zijn - van harte bedanken voor het virtuele forum dat zij de jongeren hiermee geboden hebben. Ook een pluim voor de leerkrachten en directie van de deelnemende basisscholen, voor hun enthousiasme om mee te doen aan dit toffe initiatief. En niet te vergeten: proficiat aan alle jonge auteurs en scriptschrijvers die in hun pen gekropen zijn! Het was een plezier om jullie werkjes, nu eens spannend, dan weer grappig, te verkennen.

En onze eigen Junior Journalist wens ik veel succes in het nationale vervolg van deze wedstrijd!

Geniet u mee?

Steven Pypeschepen van jeugd en cultuur

3

4

lijst klaslaureaten

Plaatselijke laureaatCharlotte Teuwens Opgezogen in mijn computer

Eervolle vermeldingRuben Dejaegher De Smukkels

Nasay Albancando Bliksem

Andere klaslaureaten (alfabetisch)Nele Biesemans It’s a fantasy story!

Lotte De Boe Computers en aliens

Annabel De Boi Het virtuele geluk

Robin De Hertogh Facebook

Bo Maris Een uitnodiging

Moritz Kachel Mijn computergame: Emergency 2013

Sien Peerlinck Raar

Zoë Scheerens Mijn nieuw computergame

Meaghan Slaets Gered!

Bram Theys De mysterieuze poster

Pierrick Trop De geheime missie

Sara Van Eyken Twaalf moorden

Ellen Van Gool De robotplaag

Fien Van Herck Ipod kapot!

Charles Van Linthout Draken zijn niet gevaarlijk, maar ridders…

Ilaicha Vandeputte Mijn computergame: Snoep je vol!

Chiara Vandesande Het onvergetelijke avontuur

Ward Vandevoort Mijn computergame: Grand Tourismo new race world

Melanie Verhamme Ik word vervangen…

Zoë Vloebergh A story about the sims world

Filip Wauters Pixel-Droom

5

Opgezogen in mijn computer

Het was allemaal mijn eigen schuld. Ik had niet op die rode knop op het toetsenbord van mijn nieuwe computer mo-gen drukken. En hier zat ik dan, opgezogen door de com-puter. Het was donker, eng en veel te klein. Opeens hoorde ik een geluid: het werd steeds luider en dan... zjoef! Een surfplank met een ingebouwde motor stond recht voor mijn neus. “Spring op mij en ik breng u waar u wilt”, zei een gekke stem uit het niets. Twijfelend ging ik op de surfplank staan... Zoef! En daar ging ik dan! Surfend van de ene computer naar de andere! Opeens zette ik grote ogen op. Ik kende deze plek, ik zat in de computer van Lore, mijn beste vriendin! “Stop!” riep ik zo hard ik kon. De surfplank stopte met een schok. “Hier wil ik even blijven.” “Oké, als je me nodig hebt, roep je maar “Internet”, zei de vreemde stem, en toen was hij weer verdwenen... Lore was online op facebook; het enige wat ik moest doen, was zo hard als ik kon beginnen te roepen... tenminste, dat dacht ik. Ik schreeuwde zo hard ik kon, maar Lore kon me niet horen. Versuft van al het roepen en schreeuwen, ging ik op de grond zitten. Wat moest ik nu doen? Niemand kon me horen. Toen kreeg ik een idee: ik stuur een mail naar Lore en vertel daarin wat er is gebeurd. Als Lore die mail dan leest, kan ze me helpen om mij terug uit de computer te halen. Ik stond opnieuw op en ging in het icoontje van e-mail staan. Daar probeerde ik een degelijke mail te versturen naar Lore. Ik verstuurde het volgende bericht: “Hoi Lore, ik heb een probleem. Ik ben opgezogen in mijn computer en ik kan er niet meer uit. Geloof je me niet? Ik zal het je bewijzen en tevoorschijn komen op je computerscherm. Charlotte xxx” Toen Lore mijn mail had gelezen, begon ze te lachen. Maar een paar seconden later, was ik aangekomen met de supersnelle surfplank. Lore zette grote ogen op toen ze me zag. Gelukkig had ze ondertussen de geluidsboxen aangezet en kon ze ook verstaan wat ik zei. Nadat Lore allerlei vragen had gesteld en ik haar antwoorden had gegeven, zijn we beginnen zoe-ken naar oplossingen om mij uit de computer te krijgen. “lk weet het!” riep Lore opeens uit. “We printen je eruit!” “Is dat wel veilig?” vroeg ik een beetje bang. “Dat weet ik niet, ik heb tenslotte nog nooit iemand uit de computer moeten printen”, antwoordde Lore en keek me met een schuin hoofd aan. Maar goed, we zouden het proberen. Ik sloot mijn ogen en telde af: drie, twee, één! Flits! En wat denk je? Zou ik eruit gekomen zijn? Ja hoor, nog helemaal in één stuk stond ik naast Lore. Het was gelukt! Sinds die dag heb ik mijn lesje wel geleerd: van vreemde knoppen op een toetsenbord, blijf ik af!

Charlotte Teuwens

plaatselijke laureaat

6

De Smukkels

“Mama mag ik op de laptop? “Mijn huiswerk is toch al ge-maakt.” “Ja, doe maar. Maar als straks je zus thuiskomt, mag zij erop!” “Weeral!” “O, Toon heeft mij een e-mail gestuurd!” Even kijken. O nee, het is een virus! Opeens begint het ventilatiesysteem raar te doen! Het wordt krachtiger en krachtiger. Plots word ik opgezogen in een soort van draaikolk! Ik word kleiner en kleiner. Ik word gezogen in de motor van de laptop.Aan het begin van de motor staan 5 kleine, ronde, groene lichtgevende wezentjes met rode mutsjes op. De ezentjes begeleiden mij door de gang. Opeens laat één van de mannetjes, ... ja je weet wel wat. Ze vertellen mij dat daardoor je laptop soms over-verhit raakt. Ze vertellen mij ook, dat zij voor alle problemen een oplossing vinden en alles in goede banen leiden. We zijn wel met vijftig duizend wezentjes in één laptop. En we hebben allemaal een andere taak. Wij vijf moeten alle speelgoedcatalogussen tevoorschijn toveren op jouw computer. En dit is de inhoud van jouw laptop. “Ga maar door dit hekje”, zegt één van de wezentjes. “Wat gebeurt er dan met mij?”, vraag ik. “Dat is een verrassing”, zegt het mannetje. Ik ga door het hekje en word ook een groen wezentje. Er trekt een wezentje aan mijn behaarde vel en opeens begint mijn buikje licht te geven. Ze nemen me mee naar de speelgoedfabriek, daar maken ze speelgoed en fotosmukkel neemt er dan foto’s van. “Nu moeten we het kerstspeelgoed maken, daarom dragen wij een rood mutsje.” “Maar wacht eens, ik herken jullie van ergens! “Dat klopt, wij maken speelgoed van onszelf en zetten deze in de catalogus.” Want wij willen beroemd worden!”, zingen de mannetjes in koor. “De reden waarom jij hier bent, is omdat gamesmukkel ziek is. Die mail, met dat virus, komt ook van ons. “Waarom hebben jullie dat gedaan?” “Dat was de enige

manier om jou naar hier te krijgen! Het probleem is dat hij nu geen game voor de kerstcatalogus kan maken. En het ergste is, dat jij die niet kan kopen! Het is aan jou om je eigen game te maken. Gebruik je fantasie!” Ik dacht in mezelf: “Als de smukkels beroemd willen worden, ga ik een game over hen maken!” Maar waar ga ik het laten afspelen? in het Wilde-Westen! De smukkels in het Wilde-Westen: barsmukkel staat aan de toog bier te tappen en

eervollevermelding

7

sheriffsmukkel zoekt twee boefsmukkels. De boefsmukkels proberen zich te ver-stoppen in het donker. Omdat ze licht geven, kan de sheriff hen heel gemakkelijk vinden en sluit ze achter slot en grendel. Eindelijk klaar! Ik zal het gaan melden bij de smukkels. “Hallo, smukkels met de rode mutsjes, ik ben klaar met mijn game.” Het verhaal gaat zo: “Barsmukkel staat achter de toog en bedient twee ontsnapte boefsmukkels. Opeens komt sheriffsmukkel binnen. De boefsmukkels proberen zich te verstoppen in het donker, maar omdat ze licht geven, kan sheriffsmukkel ze vin-den! “Goed zo”, zegt één van de smukkels. “Spijtig genoeg moet jij van ons afscheid nemen!” “Waarom ik van jullie en jullie niet van mij?”, vraag ik verwonderd. “Jij kan ons niet zien, maar wij kunnen jou wel zien! “Maar om ons niet te vergeten, hebben we een smukkelknuffel gemaakt en een smukkelnachtlampje. En denk eraan, als je aan het haar van je nachtlampje trekt, dan gaat het lichtje branden!” “Stuur me maar af en toe een virus! Tot binnenkort!” Ik ga terug door het hekje en word weer mezelf! Ik ga terug tot op het einde van de motor en spring eruit! Plots zit ik weer op mijn stoel. Ik kijk of ze mijn spelletje al in de kerstcatalogus hebben gezet. Jammer genoeg staat het er nog niet op! Oei, mijn motor begint weer raar te doen. Opeens vliegt mijn spelletje eruit! Ik roep nog heel luid in de motor van mijn laptop: “Dank je wel smukkels!”

Ruben Dejaegher

8

Bliksem

Ik ben Jantje en ik heb vorige week een gsm gekocht. Maar zondag was er ineens een hevig onweer. Mijn zusje was op dat moment een spelletje aan het spelen op mijn nieuwe gsm. Opeens… sloeg de bliksem in en zat ze in dat spel. Wat moest ik nu doen? Lientje was natuurlijk al aan het huilen! Het enige wat ik kon doen was kijken naar mijn arm zusje. Zeven minuten later was het gestopt met regenen. Op hetzelfde moment stopte Lientje met huilen. Nadat ze gestopt was, verscheen er een balk waarin stond: Als je echt wil dat je zus hieruit geraakt, moet je spelen tot le-vel 25. Mijn zusje riep vanuit de gsm: “komaan, we gaan naar level 25!” Ik begon dan maar te spelen en het ging eigenlijk wel goed. Ineens waren we al in level 2. “Jaaaaa, joepie, we zijn goed bezig,” riep mijn zusje. Ik kon mijn ogen niet geloven. “Go go go”, zei mijn zus, “we moeten verder!” “Maar we moeten heel erg oppassen, want in level 2 zijn er veel gevaarlijke stukken,” zei ik. En ja hoor, ik had het nog maar net gezegd, of daar kwam al een raar, vies, eng, groot, gevaarlijk ding aan. “Aaaaaaa, dit kan ik niet aan,“ riep Lientje in volle paniek. “Maar dat lukt wel,” zei ik meteen om haar gerust te stellen. “Jantje, nu moet je me echt heel erg goed helpen,” zei Lientje.

“Ja, hoor, je bent toch mijn zusje?”, zei ik lief. Ik versloeg het rare ding meteen, zonder problemen. “Waauw, je bent geweldig broer,” zei mijn zusje. “We

zouden nu beter door doen, zodat mama en papa het niet allemaal ontdek-ken,” zei ik. “Ja, je hebt gelijk, maar ik ben zo moe,” zei Lientje. “Hoe kan

je nu moe zijn?,” vroeg ik. “Maar ik ben echt heel moe,” zeurde Lientje. “Maar het is nog maar… ja, hoe laat is het eigenlijk?,” vroeg ik mezelf

af. “Het is al half tien!,” riep ik. “Echt?,” vroeg Lientje. “Dan ga ik wel slapen, hoor,” zei ze vastbesloten. “Maar je gaat me toch niet he-lemaal alleen laten hier in die gsm?,” voegde ze er nog aan toe.

“Wel, euh, ik zal nog wat verder spelen tot in level 6 dan,” zei ik braaf. “Ja, dat is wel in orde,” bevestigde Lientje. “Hé, kijk,

daar heb je Mario!,” schreeuwde mijn zusje. “Wie? Ma-rio?,” vroeg ik. “Ja, Mario Bross, eigenlijk is dat het spel dat ik speelde daarstraks,” legde Lientje uit. “Oei, dat had

ik weer niet door,” zei ik. Ik kon het hele gesprek tus-sen de twee volgen op het schermpje van mijn gsm. “Hallo, Mario!,” zei Lientje. “Hallo, wie ben jij?,” vroeg Mario verbaasd. “Juist, ja, eigenlijk ken je me niet, ik

9

eervollevermeldingben Lientje,” zei mijn zusje. “Zit ik echt in het Mario Bross spel?” vroeg Lientje. “Ja, zeker hoor, waar zou je anders zijn?,” zei Mario verbaasd. “Ken je Louigi al?,” vroeg Mario. “Ja, die heb ik ook al in jouw spel gezien,” zei Lientje. “Goed, want hij is hier vandaag ergens in de buurt,” zei Mario. “Oh, tof, ik heb hem altijd al wel eens in het echt willen zien,” zei Lientje enthousiast. “Louigi! Louigi!,” riepen ze in koor. “Ja, wat is er?,” vroeg Louigi. “Ik moet je aan iemand voorstellen,” zei Mario, “dit is Lientje.” Louigi schudde de hand van Lientje, maar hij begreep er echt niet veel van aan zijn gezicht te zien. “En van waar kom je dan? Wie ben je eigenlijk?,” vroeg Louigi stom-verbaasd. “Wel, ik ben een mens,” zei Lientje doodgewoon. “Een mens, wat is dat?,” vroeg Mario, al even verbaasd als Louigi. “Wel, dat is eigenlijk moeilijk uit te leggen,” antwoordde ze. “Mario, weet jij wel zeker dat ze veilig is?,” vroeg Louigi bezorgd. “Ik denk het wel, ze heeft mij toch ook niks gedaan,” antwoordde hij. “Wel, Louigi vertrouwt het zaakje hier niet,” zei hij. “Maar, ik doe jullie toch echt niks,” zei Lientje bedroefd. “Weet je wat, misschien is het beter dat ik gewoon verder uit dit spel pro-beer te geraken,” voegde ze eraan toe. “UIT DIT SPEL!,” riepen de twee anderen in koor. “Ja, uit het spel,” mopperde Lientje en ze ging mokken in een hoekje. “Maar waarom?,” zei Mario. “Omdat jullie me echt niet vertrouwen,” zei Lientje en nu begon ze te huilen. “Sorry, sorry, dat ik je niet vertrouwde,” zei Louigi voorzichtig. Lientje huilde nog steeds tranen met tuiten en gaf helemaal geen antwoord. “Lientje, Louigi heeft nu toch al sorry gezegd,” probeerde Mario voorzichtig, “waarom ween je dan nog?” “Ik wil toch nog uit dit spel om bij Jantje te zijn,” snikte ze. “Wie is Jantje?,” vroeg Louigi nieuwsgierig. “Hij is mijn broer,” zei ze. “Mis je hem dan?,” vroeg Mario. “Ja, heel erg, hoor,” zei Lientje droevig. “Wij gaan jou helpen,” riep Mario ineens. “Ja, dat doen we,” zei Louigi, “wat moet je eigenlijk doen om bij je broertje te geraken?” “Tot in level 25 geraken in dit spel,” zei Lientje op een klagende toon. “Oh, maar dat is nu wel echt geen probleem, wij lossen dat met gemak op, hé Mario?” Jazeker, GO GO, we vertrekken!!!, “juichte Mario. “Hé, wacht eens, maar ik ben w e l h e e l moe,” zeurde Lientje. “Ik denk dat het op de echte wereld nu al voorbij half tien is en dat is heel laat voor mij,” voegde ze eraan toe. “Ok, dan slaap jij maar, we zijn toch sneller alleen,” zei Mario. “Zouden jullie dan voor mij willen verder doen en waken?,” vroeg Lientje tevreden. “Tuurlijk,” riepen ze beiden in koor.“Dankjewel, jongens en

10

slaap wel broer,” zei Lientje. Ik ben dan ook maar gaan slapen, Lientje was veilig en onze nieuwe vrienden gingen alles helpen oplossen. De volgende dag. Ik was net opgestaan en begon meteen te volgen op het kleine schermpje. “Goedemorgen, slaapkopje,” zei Mario. “Haha, heel grappig,” zei ze. “Kom, Lientje, nu moeten we echt door,” riep Louigi vanuit de verte. “Na een eindje lopen, komt er een monster, maar wij verslaan dat monster wel, hoor, je moet geen schrik hebben,” legde Mario uit. Ze versloe-gen het monster met gemak en zaten al snel in het laatste level. Ook dat was een makkie. Op het einde van dat level sprongen en dansten we al-lemaal van vreugde. “Mag ik nog vlug afscheid nemen van jullie?”, vroeg Lientje. “Ja, hoor,” zeiden de jongens verlegen. “Louigi, je bent geweldig sterk en Mario, ik ga je heel erg missen,” zei Lientje. “Daaaag,” riepen de jongens, “en doe de groeten aan je broer.” Dat zal ik do… Lientje kon haar zin niet meer afmaken. Als een flits was ze van het scherm. “Jantje!!!,” riep ze zo luid als ze kon. “Lientje?,” zei ik verbaasd.“Ja, hier ben ik, ik ben het echt,” zei Lientje dolgelukkig. “Oh, Lientje, ik heb je zo gemist,” zei ik. “Ik jou ook,” zei ze. “Heb je Mario en Louigi gezien, ze hebben me mega-goed geholpen,” zei Lientje. “Geweldig, hé!,” zei ik. “Ik moest je trouwens de groeten doen,” zei Lientje. Ik was zo blij dat mijn zusje terug was en we hadden er twee goede vrienden bij.

Nasay Albancando

11

It’s a fantasy story!

Mijn broers en ik spelen graag Fairytale Fights. Het is een spel waarin sprookjesfigu-ren een man zoeken die hun sprookjes verpest. Je zoekt bijvoorbeeld naar hem met Sneeuwwitje, maar onderweg kom je jagers, ratten, of gekke, moordlustige koekjes tegen. Je hebt schatkisten waarin punten, vergif of wapens zitten. Op de wapens staan vijf sterren. Die zijn geel gekleurd en ze duiden aan hoeveel kracht het wapen heeft. Ik heb liefst het anker. Er zijn ook wapens met tekens uit het level waarin je aan het spelen bent. Je bent bijvoorbeeld in het bos, en daar krijg je dan bijlen, zagen, geweren, kruisbogen... In het dorp aan de dam krijg je dan weer ankers of brievenbussen. En als je Roodkapje speelt krijg je het mandje met koekjes en bloe-metjes voor grootmoeder. Ik heb een speciale cd-rom. Als je die in de Playstation steekt en je speelt met je eigen speciale afstandsbediening, dan kan je IN het spel gaan. Je wordt dan de sprookjesfiguur die je altijd wil zijn. De cd-rom hou ik goed verborgen. De afstandsbediening ook. Niemand weet dat het een speciale cd-rom is. Anders zou iedereen hem willen hebben. En wetenschappers zouden hem willen onderzoeken. De kinderen in je klas zouden je opeens fantastisch vinden. Ik heb het wel tegen de meisjes van mijn klas verteld. Maar dat had ik beter niet gedaan. De meisjes hadden het al binnen de twee dagen verklapt. De mensen bij de bak-ker zeiden het al: “Hé, mag mijn dochter eens komen spelen?” of “Mijn zoon vindt jou leuk en hij vroeg of je eens wil komen spelen?” Thuis vroeg ik aan Gunther of ik op de Playstation mocht. Natuurlijk mocht dat, dus ik pak mijn cd-rom en mijn controller en... ik zit erin! Even mijn standbeeld wat veranderen, zodat het niet meer

zo HOEKIG is. Ik zit wel nog maar in het bos. En daar is een schatkist. Oooh yes! Een zaag! Terwijl je in het spel zit, hoor je nog wat er daarbuiten gebeurt. “Nele, komen eten!” roept mama. Na het eten wil ik verder spelen, en ik zie dat het spel opstaat. “Ik had het toch afgezet”, denk ik bij mezelf. “Laat maar, ik ga wel terug spelen.” En ja, ik zir er opnieuw in. Wat is er hier gebeurd?! Mijn standbeeld, de huisjes, al de mensen. Alles is weg, of kapot, of verbrand. Wie heeft dat gedaan? Ooh, wie dat gedaan heeft zal mijn wraak voelen! Woow, wat gebeurt er nu?! Alles draait en de kleuren veranderen! Ik moet

12

er zo snel mogelijk uit! Maar het lukt niet, waarom niet? Iemand gaat hier voor boe-ten! In de handleiding stond dat ik nu het hele spel moet afmaken. Dus op naar het bos en op zoek naar de dieven. Hoeveel levels waren het ook alweer? Eerst alles leren kennen en dan in het BOS. Daarna de bever verslaan. Dan kom je in het dorp. Daarna de haven en het kasteel. Zes is de drankkelder, zeven het vervolg daarvan. Acht is de tuin van het kasteel. Negen en tien ook. Een ijstijd is het volgende. Twaalf is het reuzenhuis. De reus stal de boeken. Er is een level op de boekenplank en één in de keuken. En zo volgen er nog wel wat. In de haven zag ik iets van de daders, maar niet veel. Ik zit nu al de hele dag in het spel en ben nu in de ijstijd. Ondertus-sen ben ik de schurken aan het achtervolgen, maar ik moet ook alles herstellen. Ik heb wel hun gezicht gezien, ik kan hen opzoeken! Maar ik vrees dat ik hulp ga nodig hebben. Ik zal het toch aan één van mijn broers moeten vertellen. Misschien best aan Gunther, het is zijn Playstation. Of toch beter aan alle drie? Ja! Hoe meer zielen, hoe meer vreugde. Maar ik kan er nog niet uit. Ik moet eerst alle levels uitspelen. Daarna kan ik terugkeren naar waar ik wil. Een beetje later ben ik eruit. “Jongens, kunnen jullie komen, ik heb jullie hulp nodig!” roep ik. “Ik zal het jullie laten zien, over een paar minuten ben ik terug.” “Wacht, waar ga je (PIEUW) naartoe?” roept Christof. Waar is ze nu? (PIEUW) “Hier ben ik. Maar kom nu mee!” “Waar naartoe?”

(PIEUW) “Dit is fairytale fights!” zegt Gunther. We doorzoeken alle levels en bespreken ondertussen hoe we de slechteriken gaan aanpakken. Daar zijn ze! Tobias en Christof leiden hen af en Gunther en ik vallen aan. Uiteindelijk is alles goed afgelopen. Tegen de mensen hebben we gezegd dat het niet waar gebeurd is en in Fairytale fights gaat alles zijn gewone gangetje.

Nele Biesemans

13

Computers en aliens

Ergens in een dorpje woont Louis. Als het avond is, zit hij al-tijd achter zijn computer. Op een avond zat Louis weer achter zijn computer en hij speelde zijn favoriete spel. Louis zong er een vrolijk liedje bij, maar opeens… zag hij een space shut-tle op zijn scherm. Louis panikeerde een beetje en drukte op de spatietoets. Dan verscheen er een alien. Louis drukte nog eens op de spatietoets en FLITS FLITS FLITS Hij werd gewoon de computer in geflitst. Louis liep op de aliens af, hij wilde echt graag eens kennis maken. Maar toen hij korter kwam, hoorde hij pas hun rare taaltje. De aliens spraken Alienees en dat kon hij echt niet verstaan. Louis liep dan maar weg, op zoek naar een boek om dat taaltje te leren. Louis keek nog eens achterom en zag de aliens vriendelijk zwaaien. Louis kwam daarna op het internet terecht. Hij kwam op een site met een virus. Dat virus was een levende stekelbol. Het ding begon Louis aan te vallen. Louis nam een zwaard uit het harnas dat hij plots aan had, maar het zwaard viel recht op het virus. Lois riep tevreden: “Ik ben zo ook gewonnen!” De stekelbol bewoog echt niet meer. Louis ging dan maar verder op zoek en onderweg kwam hij een winkeltje tegen. Daar keek hij of je er een boek kon kopen over Alienees. Hij vond er één en kocht het. Daarna liep hij terug door tot bij de aliens. Maar de space shuttle met die aliens was al weg. Louis vond het heel spijtig. Na één nacht en één dag in de computer kwamen er plots elfen aangevlogen. Louis wou kennis maken, maar de elfen spraken natuurlijk alleen Elfisch. De elfen begonnen de hele tijd te kwetteren als gekken. Louis probeerde het rare taaltje te verstaan en mee te praten met hun, maar het lukte niet. Daarna ging Louis weer weg. Drie dagen lang liep hij rond in de computer. Het was zwaar, zo alleen, tot… Louis bereikte een meisje, ze zat in een klein hoekje van de computer. Louis liep er meteen op af. Hij vroeg haar naam. Het meisje zei dat ze Louiza heette en begon haar hele verhaal te vertellen. Louiza zat al tien jaar vast in de computer. Ze vond het natuurlijk niet leuk meer. Louis had erg veel medelijden met haar. Louis en Louiza maakten na het gesprek een tocht door de computer om een uitweg te zoeken. Nadat ze één dag gestapt hadden, vonden ze de documenten en de e-mails. Daar vonden ze ook geen oplossing. Ze gingen dan maar slapen, want Louis voelde zich niet zo goed. De volgende dag was Louis weer beter. Toen hij wakker werd vertelde Louiza hem dat ze een weg had gevonden via het versturen van een e-mail. Louis was enthousiast en ze voerden hun plannetje uit. Eén week later. Louis en Louiza zijn uit de computer geraakt via een e-mail met wat kleine verwondingen. Louiza moet nog even in het ziekenhuis blijven en Louis heeft een gebroken arm. Ze gaan nu niet meer op de computer zolang ze leven. Anders zouden ze misschien terug in de computerwereld kunnen belanden. Ze houden er wel een mooie vriendschap aan over.

Lotte De Boe

14

Het virtuele geluk

Jolien wordt wakker in de nacht, ze kan niet slapen. Ze wil graag op haar laptop spelen. Oh ja, ze had die uitgeleend aan haar beste vriendin. Jolien besluit dan maar om op de wï te spelen. Ze steekt de cd-rom in met daarop het spelletje “Family ski & snowboarding”. Dit is haar lievelingsspelletje omdat ze altijd al heeft willen snowboarden, maar haar ouders willen daar geen geld aan besteden en ze wil ook graag snowboardlerares worden. In het spelletje moet haar personage in een wedstrijd meedoen. “Pff, ik win zo. Ik ben de beste in dit spel.” zegt Jolien. Tijdens de wedstrijd zegt ze zachtjes tegen zichzelf: “Ik wou dat ik ook zoals dat personage kon snowboarden in de dikke lagen sneeuw.” “Knal!!!” Opeens luidt er een harde knal en schiet er een flits uit het scherm en Jolien verdwijnt... “Waar ben ik?” mompelt Jolien. “Hey meissie, je moet er wel met je hoofd bij blijven hé, het is een wedstrijd. Straks verliest ons team nog.” zegt een jongen in een blauw pakje. Jolien beseft het nu pas, maar gelooft het nog steeds niet. Ik zit midden in het spelletje!!! Jolien besluit maar om haar best te doen om te winnen want anders krijgt ze een preek van de jongen in het blauwe pakje. “En daar zien we de huidige kampioene als eerste van de piste gaan. Ze wordt gevolgd door… die nieuwe? Dames en heren het is vastgesteld: de nieuwe zit vlak achter de hielen van onze kampioene. Zal de nieuwe haar inhalen?”, klinkt de presentator. “Ha, mij haal je nooit in nieuwe. Het is nog nooit iemand gelukt, dus jij zeker niet!” roept de kampioene. “Ik haal jou wel in. Wees daar maar zeker van!!” schreeuwt Jolien. Jolien zet al haar krachten in en steekt de kampioene voorbij. “Zien jullie dat?, zien jullie dat? Onze kampioene wordt ingehaald door de nieuwe! Ze gaan over de finish...! De winnaar van deze wedstrijd is de NIEUWE!!!”. “Oh, ik krijg jou nog wel nieuwe!!” zegt de kampioene. Dan komt er een jongeman op haar af. Hallo, mijn naam is John. En jouw naam? vraagt de jongeman. “Mijn naam is Jolien!” zegt ze enthousiast. “Jolien, da’s een mooie naam. Jij hebt waar-schijnlijk al vaak gesnowboard?” vraagt John. “Nee, dit was mijn eerste keer.”, zegt Jolien. “Echt waar? Dan ben jij een natuurtalent!!”, roept hij. “Nou…” zegt Jolien blozend. “Nee, niet nou... Luister goed. Ik kwam naar deze wedstrijd om nieuw talent te ontdekken en dat talent heb ik gevonden”. “Oh wie dan?” vraagt Jolien. “Wie? Jij natuurlijk! Ik bied je een job aan als snowboardlerares!”. “Nou, ik weet niet of ik dat kan.” Aarzelt Jolien. “Natuurlijk kan jij dat!” dringt John aan. “Ja, ik wil wel maar ik ben niet van hier. Ik kom uit de echte wereld. Ik moet terug! Mijn ouders zijn waarschijnlijk hartstikke ongerust!”. “Dat is spijtig…” treurt John. “Niet treuren John. Ik kan misschien af en toe langskomen.” zegt Jolien. “Oké dan, maar ik ga je wel missen. Zo’n natuurtalent kom je niet vaak tegen.” zegt John. Pieeeuuuw-www!!! en weg was Jolien. “Goh Jolien, waarom speel je toch zo vaak op dat spelletje?” zegt mama al slapend. “Omdat ik zo graag wil snowboarden.” zegt Jolien. “Als je nu van dat spelletje komt, gaan we op skivakantie. Nu blij!?” zegt mama geïrriteerd. “Ja, nu ben ik tevreden. Dank je, dank je mama. Yes, yes!” Jolien loopt naar haar mama en geeft haar een dikke zoen. “Bedankt” fluistert Jolien. “Jaja, allemaal goed, ga nu maar slapen.”

Annabel De Boi

15

Facebook

Facebook bestaat sinds 4 december 2004. Het hoofdkantoor bevindt zich in Californië (Amerika).Het is een toffe manier om je vrienden of oude klasgenootjes terug te vinden. Je kan dan heel leuke dingen doen zoals chatten, foto’s of filmpjes delen, spelletjes spelen en nog zo veel meer. Heel veel mensen gebruiken nu al Facebook: in decem-ber 2004 waren er al 1 mil-joen gebruikers. in september 2011 waren er al 800 miljoen gebruikers. Het registreren is gratis. Hoe doe je dat? Heel eenvoudig, je hebt enkel een e-mail adres nodig. Je begint met www.facebook.com en krijgt dit scherm op je com-puter.

Je vult al deze gegevens in, kiest daarna nog een mooie profielfoto zodat je vrienden je kunnen herkennen en klaar is kees. Je profiel is nu aangemaakt op Facebook. Je vult daarna nog wat basisinformatie in over wie je bent, wat je graag doet, wat je graag hoort enz... en zet er nog enkele mooie foto’s op. Je kan ofwel alles aan iedereen to-nen (aan de hele wereld) of je kiest ervoor om jouw profiel enkel zichtbaar te maken alleen voor vrienden. Nu pas begint het leuk te worden. Anderen kunnen jou vragen om ‘vriend’ van hen te worden, wanneer je dit accepteert, heb je er een vriend bij en kan je hem al een berichtje sturen. Je kan zelf vrienden uitnodigen door ze te zoeken met hun naam. Je kan ook kijken in de vriendenlijsten van andere mensen en die dan ook uitnodigen om vrienden te worden. Op de hoofdpagina kan je aangeven wat je op dat moment aan het doen bent en vrienden kunnen dan terug reageren. Dit kan tot leuke gesprekken leiden. Ook bij het downloaden van je foto’s kunnen jouw vrienden reacties geven. Je kan ook vrienden uitnodigen voor evenementen of feestjes. Je ziet het al… je kan hele dagen vullen met Facebook. Ik vind Facebook in elk geval super leuk en zou het niet meer kunnen missen. Met Facebook ben je verbonden en deel je alles met iedereen in je leven.

Robin De Hertogh

16

Mijn computergame: Emergency 2013

In Emergency 2013 is de kans dat de wereld vergaat weer gestegen. Je moet probe-ren de wereld te redden in verschillende missies. Let op, de missies zijn erg moeilijk! Je moet er mensen redden, branden blussen en catastrofes verhinderen. Soms moet je zelfs luchtacties ondernemen. B.v. bosbranden blussen, gewonden op een berg evacueren, en opsporingen doen in het bos. Je moet ook in huizen om mensen te redden en/of branden te blussen. Er komen verschillende personages in voor. Brandweermannen met gasmaskers, met chemische beschermpakken, of zonder

iets, ... Een arts, twee mannen met brancard en een man met een zoekhond. Scherpschutters, schutters en normale agenten. Mannen die elektrische dingen kunnen afzetten. Er zijn ook gereedschapswagens, draailadderwagens, commandowagens, tankwagens, kraanwa-gens, sleepwagens en ziekenwagens. Ook een reddingsbus, reddingshelikopter en brandweervliegtuigen. En dan nog een po-litiewagen, politietank, politiehelikopter en hondenwagens. Zo kan je de missies tot een goed einde brengen.

Je moet het spel met de muis besturen. Als je met het muisrad naar voor draait zoom je in, als je naar achter draait zoom je uit. Met linksklik op een voertuig of een persoon kan je die besturen. Als je met je voertuig of persoon ergens naartoe wil moet je met je camera naar daar gaan en met rechtsklik op die plaats klikken. Als je de persoon wil laten uitstappen doe je eerst linksklik op het voertuig en dan rechtsklik op het voertuig. Je krijgt punten en credits als je een noodgeval succesvol volbracht hebt. Credits is geld dat in computergames wordt gebruikt. Hoe zwaarder het nood-geval, hoe meer punten en credits je verdient. Hoe makkelijker, hoe minder punten en credits je krijgt. Als je voertuigen inzet moet je wel credits betalen, dus let daarmee op! Er zijn tientallen werelden, in Duitsland, Zweden en Amerika. De vrijspel werelden zijn in Duitsland. Er is een warme, koude en stormachtige wereld. Er zijn natuurlijk ook verschillende terreinen die het allemaal nog wat spannender kunnen maken. Het spel is gemaakt door Moritz Kachel voor spelers vanaf 10 jaar.

Moritz Kachel

17

Een uitnodiging

Afzender: chocolatgames@gamio.comOntvanger: Meers@familio.comOnderwerp: Nieuwe chocolade- en pralinewinkel!

Beste Meneer en Mevrouw Meers,

Wij nodigen u graag uit op de opening van onze nieuwe chocolade- en pralinewinkel. De opening zal plaatsvinden op zaterdag 23 november van 11 tot 14 uur. Kom gerust even langs. Wij verwelkomen u met een hapje en drankje.

Onze specialiteiten: Wij maken zelf onze chocolade. Die is in honderden vormen en kleuren verkrijgbaar. We hebben ook heel veel zelfgemaakte pralines. Onze allernieuwste smaken zijn: gras, karton, bloem, inkt en papier. Het klinkt misschien raar, maar ze smaken naar aardbei en banaan.

NIEUW !!! We hebben nu ook gamepersonages in chocolade.

Workshops en feestjes: Je kan bij ons workshops volgen. De bedoeling is dat je leert chocolade en pralines maken.

Onze thema’s: Games: Mario Party, Mario Bros, Mario Kart, Gamespersonages.

Bij ons kan je ook verjaardagsfeestjes doen. We werken altijd met het thema games. Je kunt dan variaties eruit kiezen zoals: Mario Party, Mario Kart.

Info: Onze chocolade- en pralinewinkel heet “Chocolatgames”. Ons adres is Gamechocoladelaan 22 in Gamecity 2827. Je kan ons bereiken op het nummer 0487 34 58 93/of op het e-mailadres chocolatgames@gamio.com.

Bo Maris

18

Raar

Ik werd wakker en vroeg me af waar ik was. Lange tijd probeerde ik het me te herinneren. Het was hopeloos, ik besloot dan maar wat te gaan verkennen. Toen ik buiten kwam, zag ik plots een groot beest voor de deur verschij-nen... Dat beest leek op een mier, maar was wel dubbel zo groot als een olifant! Ik zou hem dus niet kunnen dragen, zo groot. Voorzichtig zette ik nog een stap naar buiten, maar ik zag niets meer. Hier mag het gras wel eens gemaaid worden, dacht ik bij mezelf. Onmogelijk om door te lopen, dus klom ik in een grassprietje. Ik wist dat er iets mis was: ofwel was ik gekrompen ofwel was de wereld gegroeid. Volgens mij was het dat laatste, want toen ik terug binnen was zag ik dat ik vannacht in het poppenhuis van mijn zus had geslapen. Mijn maag rammelde en knorde als een varken, ik moest dringend iets eten. Nadat ik had gegeten, ging ik terug naar de kamer. Op de bureaustoel zat iemand... Ik ging dich-terbij staan en zag dat het Sara, mijn zus was. Die zat gewoon een computerspelletje te spelen. Op het scherm zag ik mezelf. Sara zag me ook en pakte me op. Ze stelde een paar vragen aan mij. “Hoe heet je?” “Van waar kom je?” “Hoe kom je hier?” Ik was heel verbaasd en had even moeite met antwoorden op die rare vragen. “Ik heet Sam, ik woon in dit huis,” zei ik. “Ik ben je broer, weet je nog?”, vroeg ik verbaasd. “Oei, Sam, ben jij dat?” vroeg ze. “Oh nee,” jammerde ze. “Ja, ik was aan het slapen en toen ik wakker werd, was ik zo klein,” zei ik. Sara vertelde me het lange verhaal. Ze had in het geheim een machine uitgevonden waarmee je iemand in een computerspel kon steken. Sara had dat dus met mij gedaan. Maar ik zat niet enkel in het computerspel nu, ik was in het echte leven ook zo klein. Sara moest nu wel nog iets vinden om me terug gewoon te maken. Ik mocht ondertussen haar poppenhuis blijven gebruiken als kamertje. Sara gaf me meer uitleg over de mier. Ze had dat beest dus vergroot, veel keer vergroot zelfs. Maar zwaarder dan een pluim was hij eigenlijk niet. Mama mocht natuurlijk niet weten wat ze had uitgevonden, dat vond ze te gevaarlijk. Ik zat ondertus-sen wel in de puree. Sara en ik hadden wel al vlug een plannetje bedacht om mama te misleiden. Sara nam haar gsm en ging naar de keuken. Ze ging tegen de muur van de keuken staan en belde naar mama om te zeggen dat ik bij een vriend was gaan spelen. Mama zei dat het goed was en geloofde onze leugen. Na een tijdje knutselen had Sara eindelijk de machine bedacht die alles kon omkeren. De mier en ik waren hiermee snel weer normaal. Wat een opluchting! En mama die is het nooit te weten gekomen.

Sien Peerlinck

19

Mijn nieuw computergame

Hoe zou het zijn als je je eigen leven mocht tekenen?

Zo dus

Je verzint hoe jouw leven er zou uitzien als je het zelf zou mogen tekenen. Het begin van het spel verzin je zelf: Hoe je eruit ziet? Wat je draagt aan kledij? Hoe oud je bent? Hoe groot je bent? Hoe je heet? Naar mate het verloop van het spel kan je jezelf aanpassen door te tekenen. Bv: Je haren langer tekenen of anders knippen. Je haren een ander tintje en look geven. Zelf je kledij ontwerpen. Tatoes of piercings naar believen plaatsen. Daarna kies of teken je waar je woont. Je tekent dan zelf: je huis, je appartement, je kasteel, je caravan, je villa. Eventueel kan je al je huisdieren tekenen, maar niet overdrijven. Je beslist ook of je een tuin wilt of niet, zowel, dan kan je die volledig samenstellen en/of tekenen. Nu je weet waar je woont en wie je bent, maak je zelf een paspoort. De foto kan je zelf tekenen of maak een foto. Je kan nu geld gaan afhalen. Altijd als je geld nodig hebt, ga je naar de bank. Daar heb je een spaarrekening waar altijd geld op staat. Je startkapitaal bedraagt 25 euro. Hoe langer je het spel speelt, hoe meer geld er op je rekening bijkomt. Opgelet: je kan maar drie keer per dag een bepaald bedrag gaan afhalen. Dat geld heb je nodig om spullen te kopen zoals: eten, wasproducten, kleren, schoenen, accessoires, … Je kan die spullen wel tekenen, maar sommige bevatten een speciale kleur, glitters, parels, … Eten of huishoudproducten kan je ook zelf tekenen, maar dan is er kans dat je eten niet wordt verteerd. Make-up moet je zelf kopen. Er zijn altijd, waar je ook woont, verschillende soorten winkels. Bv: kledingwinkel, schoenenwinkel, haarkapper, speelgoedwinkel, dokter, juwelier, dierenarts, … Je kan ook an-dere kinderen opsporen en vrienden worden en zo dan leuke dingen doen. Handige info: Om te tekenen klik je op het potloodicoontje, dan komt er een scherm, daar teken je op. Om het spel te spelen heb je een spe-ciaal digitaal tekenbordje nodig en het potlood dat eraan vasthangt. Als je iets getekend hebt, klik je op het schrijficoontje en typ je op het toetsenbord wat je getekend hebt. Titel: Teken je eigen leven! Doelgroep: jongens en meisjes vanaf 10 tot 13 jaar. Producent: Zoë Scheerens.

Zoë Scheerens

20

Gered!

Ik ben een Samsung gio, een gsm. Mijn baasje noemt mijnheer Zottebok. Hij speelt spelletjes en tipt bericht-jes op mijn scherm dat kittelt. Gisteren belde hij naar de verdeler van grasmaaiers, omdat zijn machine stuk is. De verkoper kan hem momenteel niet maken, plots was mijn batterij leeg. Ik zag alles vervagen. Ik voelde mij niet goed, begon misselijk te worden. Mijn hart klopte niet meer. Ik viel in een diepe slaap. Dan kreeg ik een prik in mijn rug, het was mijn vriend de USB. Die gaf me een stroomstoot!!! Rustig aan begon mijn hart terug te kloppen. Ik zag en hoorde terug stemmen zoals “sorry mijnheer, u viel even weg” plots lag ik op de zetel in de auto van mijn baasje. De auto stopte bruusk... we stonden in de file! Maar de meneer achter ons had het niet gezien en reed tegen onze auto. Ik vloog tegen het handschoenkastje en mijn scherm brak. Maar de auto reed weg. Mijn baasje pakte mij op en probeerde nog een foto te maken van de nummerplaat! Achteraf voelde ik de handen van de politie op mijn toetsenbord. Wat deden die daar? De agent kon de foto niet zien, mijn baasje drukte op een toets waardoor ik die foto naar facebook kon sturen. De agent kon de dader opsporen. Toevallig was het de verkoper van de grasmachines! De man moet een schadevergoeding betalen. Toen ik de volgende dag wakker werd, lag ik op de reparatietafel en had een nieuw mooi scherm!

Meaghan Slaets

21

De mysterieuze poster

Het begon allemaal, toen ik aan het wandelen was. Dus ik was in Boortmeerbeek aan ‘t wandelen en ineens vloog er een mysterieuze poster voorbij. Hij viel op de grond. Ik liep er vliegensvlug naartoe, raapte hem op en las hem. Er stond in grote letters op geschreven: Ben jij een echte schrijver? : doe dan mee op: Ik ben een echte schrijver.be. Toen ik de poster had gelezen, liep ik razendsnel naar huis, zette de laptop op en surfte naar de website. Er stond op (als je wilde deelnemen) Schrijf een tof verhaal over een jongen die een superleuk avontuur beleeft. Ik begon meteen te schrijven. Die avond was ik al klaar. Op het scherm van de laptop stond geschreven:”Heb je je verhaal af, stuur het op naar Poststraat 4 4081 Beek. Ik zette de laptop uit om het verhaal via de post te versturen. Maar het lukte niet!? De laptop wilde maar niet uit. Ik drukte op delete en ineens kwam er een reuzeflits. Die flits zoog me in de laptop. Ik zag allemaal dingen, die gewoon niet konden. Mijn ogen waren gewoon verblind. Zo raar was het. Maar het was ook wel mooi en grappig. Oei, hoe kan ik mij hier verplaatsen? Ik keek naar mijn benen. Aaaah... mijn benen waren verdwenen! Ik rekte mij uit, want ik was nog een beetje moe. En ineens kwa-men er vonken. Nu weet ik, hoe ik mij moet verplaatsen in deze computerwereld. Ik was de hele tijd rondjes aan het maken. Dan viel de brief (het verhaal) uit mijn zak. Ik dacht: hoe ben ik eigenlijk hier geraakt en hoe geraak ik hier uit? O nee, hoe breng ik de brief nu weg. Hmmm, nu zit ik met 3 vragen. Ik los ze wel onderweg op, want nu ga ik op onderzoek uit. Verder en verder ging ik. Tot ik ineens mijn eigen voor-pagina zag. Ik keek naar al die vakjes die er stonden. Amai, dat zijn er veel. Mama had gelijk. Ik zag het vakje van Internet. Ik sprong er naartoe. Maar hoe kon ik het internet opstarten? Ik ging op het vakje zitten en dan opende het internet vanzelf. Ooooh, ik was geschrokken, want het ging allemaal zo snel. Ik stond juist boven het intyp balkje van google. In mijn handen verscheen er een toetsenbord. Ik drukte op het balkje van google en er verscheen een streepje. Ik begon te typen: ik ben een echte schrijver.be. Dan drukte ik op zoek en de webpagina opende. Ik zocht het vakje en er stond in kleine lettertjes geschreven: deze website kan uw computer schaden. Nu snapte ik, waarom ik in de laptop ben gezogen en waarom die laptop

22

niet uit wilde gaan. Ik weet nu hoe ik hier ben gekomen, maar hoe moet ik er nu weer uit? Ik dacht: Ik ben hier gekomen door deze site, dus moet ik er ook uit geraken via deze site. Ik dacht: als ik nu eens alles andersom doe? Misschien geraak ik er zo uit. Ik had alles andersom gedaan, maar het werkte helaas niet. Ik ging zitten en begon stilletjes te huilen. Toen hoorde ik iets dat aan het laden was. Ik keek eens rondom me en zag weer die rare flits hoe ik hier in was gekomen. Die zoog me mee uit mijn laptop. Toen ik zag dat ik uit de laptop was, werd ik super blij. Ik rende naar de brievenbus. Ik stak de brief in de brievenbus. Over 1 maandje zouden ze moeten antwoorden. (Hoop ik toch) Een maand later... Er was eindelijk post. Ik deed de post open en er stond op geschreven: gefeliciteerd! Je bent tweede. Ik zat de hele avond te juichen. Enkele weken later kwam er een boekenbon met de post. Ik kocht er een leuk boek van en bleef altijd denken aan mijn avontuur. Einde

Bram Theys

De mysterieuze poster (vervolg)

23

De geheime missie

Ik ben rustig op GTA4 aan het spelen op de PC. En ik word plots gebeld door James Corbie. Hij geeft me een geheime missie die binnen de vierentwintig uur klaar moet zijn. Ik ga mijn koffers halen en ik bel naar James om een helikopter te bestel-len. Ik ben op weg naar de VS. Ik heb nog 20 uur te gaan. Ik kom aan in New York. Nu krijg ik 1 kans om in mijn missie te slagen. Ik zal eerst mijn missie vertellen. Ik moet Times square opblazen en daarna Obama vermoorden als hij zijn speech geeft in Boston. Ik kom in het hotel net naast Times square aan. Ik kom mijn kamer binnen en ik maak alles klaar om de ontploffing juist te doen. Ik doe de bom in mijn fototoestel. Als ik een foto neem, vliegt de bom eruit en BAM Times square ontploft. Nog 13 uur te gaan. Ik ben bijna klaar met de bom. Ik bel mijn goede vriend dat hij een auto bij me zet. Ik stap naar buiten en mijn auto staat klaar. En alles loopt zoals gepland. Ik neem mijn fototoestel en ik mik. Ik zie een grote ontplof-fing en veel rook, net als de twin towers. Ik stap in mijn auto en ik rijd naar Boston.

Nog 9 uur. Obama bereidt zich voor op zijn speech. Ik maak ondertussen ook mijn sniper rifles in orde. Nog 8 uur. Obama begint met zijn speech. Ik schuil en ik mik. De wind staat niet zo goed. Maar ik probeer het. Ik vuur recht door zijn hoofd. ledereen is in paniek en ik vlucht in de helikopter. Ik ben terug thuis. En James is heel gelukkig. En niemand heeft door dat ik het heb gedaan. Missie geslaagd!

Pierrick Trop

24

Het regent dat het giet, niemand zie je buiten. Alexia zit op haar kamer; ze zit te chatten met haar vriendin Tot... KABOEM!!! Ze zat verstijfd op haar stoel. Is me dat een weertje!, klonk het uit de computer. Alexia schrok van de stem. Hallo?, klonk er nu uit. Oef het is Kita maar (Kita is haar beste vriendin). Maar opeens; FLITS!!! Alexia zit in de computer waar ze daarnet nog voor zat te chatten. O; nee!! Wat nu gedaan? denkt ze in zich-zelf. Zou ik hier nog levend uitkomen? KRRRT; daar is de mama van Alexia. Ze komt kijken hoe het gaat. Alexia roept zo hard als ze kan maar haar mama lijkt haar niet te horen. Hoe kan ik hier in m’n eentje uit? En geraak… haar zin wordt verbroken door het geluid van de deur. Nu komt haar broertje de kamer in. Oh nee!! Hij wil vast zijn lievelingsspel spelen. Op de computer! Nee, nee,… NEEN! Meer ongeluk kan je niet hebben! Waarom ben ik toch altijd het slachtoffer! Tik, tik, tik luidt het toetsenbord. Zoef!! En weg is Alexia. Nu zit ze in het favoriet spel van haar broer; genaamd: De Donker nacht. In dit spel moet je een moordenaar opsporen. Dat is best wel moeilijk vindt zij. Ze heeft het spel al eens gespeeld en ze vond het zo saai dat ze midden in het spel de computer heeft stopgezet. Haar broer was toen zo woedend dat hij haar in haar kamer had opgesloten. Maar nu heeft ze andere problemen. Ze zit midden in een spel waar de overlevingskansen klein zijn. Was ze maar detective; dan had ze de moord in 123 opgelost. Maar dit is nu helaas niet zo. Het spel begint en de moord wordt gepleegd. Nu staat ze er helemaal alleen voor. Ze rent de ene na de andere kamer in maar geen spoor van de moordenaar of aanwijzingen. Hoe lost ze dit op? Ze is absoluut geen detective of zo hoor. Maar toch is het gelukt. Dat was een gevaarlijke tocht, zegt ze in zichzelf. Maar nu? Hopelijk is het ergste voorbij. Maar nee, het wordt nog moeilijker!! Ze is door naar level 2. Hoeveel levels heeft dit spel toch? Hopelijk overleef ik dit nog, want mijn broer vertelde dat het elk level moeilij-ker wordt. Ik geloof dat niet hoor. Hopelijk heb ik gelijk want anders? PANG!!! Het startschot is gegeven en er gebeurt weer een moord. Ze moet terug op onderzoek. De tweede moord moet makkelijker zijn dan de eerste, zegt ze om moed bijeen te rapen. Want anders heeft ze het lef niet om de moord op te lossen. Maar wacht! Haar broer heeft haar ooit eens verteld dat de moordenaar altijd dezelfde persoon is. Zo lost ze moord na moord op. De winnaar verschijnt op het scherm. Alexia heeft het moeilijk om het in spiegelschrift te lezen. Tot flits! Alexia komt uit de computer

Twaalf moorden

25

tevoorschijn. Haar broer loopt gillend de kamer uit. Hij komt terug, bewapend met keukengerief. “Ik vermoord je”, riep hij. “O nee; niet terug een moord”, riep Alexia terug. “Ik heb er net twaalf opgelost”. “Echt? Waar dan?”, vroeg haar broertje. “In de gevaarlijke tocht.” “Oooo en waar is die gevaarlijke tocht dan?” “Ergens waar je het niet kunt bedenken.” “Gaan we nu een spel spelen van iemand die een moord moet oplossen?” “OK, als je het maar moeilijk maakt want hier ben ik goed in!” Ze speelden nog de hele dag verder en de zon begon te stralen en de vogels te fluiten. Een mooiere dag had ik me niet kunnen voorstellen. “Kom, Alexia, we vieren een feest”, riep haar mama. “Want welke dag is het vandaag?” “21 mei!” “Juist en wat is er op 21 mei?” “Mijn verjaardag!” Ik heb al je vriendinnen uitgenodigd. Joepie! En ze vierden nog heel lang feest. Kita vroeg: “Waarom was je opeens weg?” “Dat is een lang verhaal”, zei ik. EINDE

Sara Van Eyken

26

De robotplaag

Lieselot is een meisje van 14 jaar oud. Ze woont bij haar tante. Haar tante heeft een virtueel huis. Er zijn computers, robots... Ze doen niets zelf. Lieselot zit op de com-puter te chatten. Ze krijgt een berichtje van Anne.

Lieselot vindt het niet leuk. Ze zegt niks tegen tante. Lieselot wordt naar school gebracht. Daar komt ze Anne tegen. Anne staat haar precies al op te wachten. Ze komt met haar clubje naar Lieselot en duwt haar op de grond. Als de bel gaat, loopt Lieselot naar de auto. Als ze thuis komt geeft ze tante een kus. Tante vraagt “Van waar heb jij die schaafwondes?”. ” OH, euh... gewoon gestruikeld.” Lieselot gaat kijken of ze terug mail heeft. En inderdaad!

Lieselot neemt de robotstoel naar boven. Ze slaat met de deur, gaat op haar bed liggen en huilt. Tante hoort het. Ze komt naar binnen en vroeg wat er was. Lieselot vertelde het tegen tante. Tante kan het maar niet geloven Ze zei tegen Lieselotje dat ze al een plannetje heeft. Lieselot ging samen met tante naar beneden. Ze keken lachend samen naar de tv. ” OPSTAAN!!!” roept tante de vol-gende ochtend. Er stonden overal robots, minstens 100. Ze gingen allemaal mee naar school. Daar stond Anne haar weer op te wachten. Alle robots verstopten zich. Lieselot ging naar Anne, en zei “ik zou maar weg lopen als ik jou was!” Anne en haar groepje begin-nen te lachen. Hahahahaha! Lieselot nu zul je wel stoppen met lachen. En ze roept zo luid ze kan ten AANVAL! En alle robots komen tevoorschijn. Ze gaan allemaal achter Anne aan. Anne is nu gestopt met Lieselot te pesten. Lieselot ging lachend weg en kwam thuis. “En, en, en?” roept tante. “Ze is gestopt”. Tante en Lieselot zijn reu-zeblij. Nu kunnen ze terug samen en gelukkig terug normaal leven.

Ellen Van Gool

27

IPod kapot!

Het is stil. Er is geen geluid. Of toch. O nee! Ann is thuis! Als ze mij maar niet vindt! Te laat! Ze zet mij aan en zet een koptelefoon op. En nu? Nu begint het harde werk. Ik moet de liedjes zingen die zij wil. Ik zing: “Van Afrika tot in Amerika. Van op de Himalaya tot in de woestijn.” Als Ann het niet leuk vindt, moet ik iets anders zingen. Maar als zij de liedjes beu is, zet ze er andere liedjes op. Ik bekijk de tekst en zing het dan uit het hoofd. Het is wel vermoeiend. Daar zing ik dan. Van de ochtend tot de avond. Maar op een dag ging

het fout. Door al die liedjes in mijn hoofd, wist ik het niet meer. Was het nu “Op een kleine paddenstoel? Groen met paarse stippen?” Ik zong gewoon wat er in mij opkwam: “1-2-3-4 Stamp met je voeten op de grond. 1-2-3-4. Ga nu zitten met een zucht…” Ann wist niet wat er gebeurde. Ze dacht dat ik stuk was. Maar dat is niet zo. Ze legde me op de kast. Ik sliep heel lang. Het leek wel 1000 jaar. Ann luisterde nu muziek op de radio. Toen ik wakker werd, verveelde ik me. Ik mocht niet meer zingen. De radio was er echter van aan het genieten. Hij zong liedjes, zei het nieuws en het weerbericht op. Hij grijnsde naar mij. Radio’s zijn vijanden van IPods. Toen hij aan het zingen was, wist ik het weer. Het was: “Op een grote paddenstoel rood met witte stippen. Ik begon te zingen. Ann wist niet wat er gebeurde. Ze zette de radio uit en stormde op mij af. Ze pakte me vast en zette mij aan. Zo ging het. Alsmaar opnieuw. Ik bleef liedjes zingen, de hele dag door. Vroeger stonden er 3 000 liedjes op, nu nog maar 1 000. Dat is makkelijker voor mij. Ik ga nu mee naar school. Om tijdens de pauze voor haar te zingen. Ann zingt uitbundig nee. Nu vind ik het heel fijn, om bij Ann te zijn.

Fien Van Herck

28

Ergens in een klein speelgoedwinkeltje zocht Karel zich dood naar een nieuw Nin-tendo spelletje. Opeens trok een gloednieuwe game zijn aandacht. Het was echt het mooiste spel dat hij ooit had gezien. Hij pakte het spel uit de rekken en liep naar de kassa. Die was jammer genoeg al gesloten. Hij kon het toch niet laten om het spel eens uit te proberen en nam zijn Nintendo. Maar dat was niet zo slim. Hij zette hem aan, drukte op één knop en flitste weg naar de game wereld. Toen hij in een plas groen slijm viel, wist hij niet wat te doen. Hij stond op en zocht naar een teken van le-ven. Gelukkig had hij het doosje van het spel mee, om te zien in welke wereld hij was gekomen. Hij viel bijna flauw want hij was in de nieuwe game “Ridders en draken” beland: dat spel met gevaarlijke ridders en draken. Hij had het spel al op de reclame gezien dus wist wat te doen. Hij moest de goede koning Gilliorus vinden en het game uitspelen. Hij ging dus maar op pad en na een dagje of zo bereikte hij eindelijk het paleis van de koning. Het duurde wel even voor hij de koning kon spreken want de wachters schopten hem altijd maar buiten. Nadat hij de koning om hulp had gevraagd, vertrok Karel met enkele ridders om het game uit te spelen. Karel had niet verwacht dat dit nog maar het begin van zijn avontuur was. Opeens stopten de ridders. “Wat is er?” vroeg Karel toen ze stilstonden. Vlak voor hen stond een reusachtige vulkaan waar telkens weer een paar schim-men in en uit vlogen. “Zou dat de drakenvulkaan zijn?” vroeg Karel met een piepstemmetje. “Ik denk het wel” antwoordde een ridder. De eerste hindernis hadden ze al bereikt. Ze waagden het maar om op de rotsen te klimmen en kwamen uiteindelijk uit in een diep gat. Eén van de ridders gooide een fakkel naar beneden. Er was helemaal niets te zien. Maar 2 seconden later kwamen er wel 1000 draken uit de vulkaan gevlogen. Een draak bleef voor hen staan. Iedereen stond stijf van de schrik, enkel Karel waagde het dichterbij te gaan. Het monster bleef mooi zitten. Karel aaide de draak en klom uiteindelijk op zijn rug. De draak begon te vliegen en Karel verliet de ridders. “Op naar het duistere kasteel”, riep hij. De draak luisterde direct en vloog weg. “Het was een lange maar aange-name reis”, zei Karel in zichzelf. Toen hij aankwam in het duistere kasteel. Het was net of de duistere ridders hem hadden gevolgd. Het stond er helemaal vol mee.

Draken zijn niet gevaarlijk, maar ridders…

29

Zijn draak spuwde vuur en Karel nam zijn zwaard dat hij van koning Gilliorus had gekregen. Samen baanden ze zich een weg door de honderden ridders. Toen alle ridders op de grond smeekten om genade gingen ze verder naar het hart van de burcht. Na 5 minuten zoeken, bereikten ze hun bestemming. Daar wachtte koning Zekontar hen al op. Het gevecht tussen Karel en Zekontar was hevig, uiteindelijk won Karel en koning Zekontar verging in as. Normaal was het game nu uit, maar er gebeurde niets. Toen werd zijn aandacht getrokken door een altaar met een magi-sche bol erop. Op het altaar stond ook een inscriptie: Voor de gevangenen in dit spel is dit de uitweg. Karel nam de bol en flitste weg naar de echte wereld. Tot zijn grote verbazing zat zijn draak naast hem! “Dan heb ik er toch iets aan overgehouden”, riep hij vol vreugde!

Charles Van Linthout

30

Mijn computergame: Snoep je vol!

Doel van het spel Je moet aan de hand van het parcours zoveel mogelijk snoepjes verzamelen. Op het einde van het parcours moet je de sleutel nemen en naar de snoepwedstrijd lopen. Daar moet je al je snoepjes opeten en met de tijd dat je al je snoepjes hebt opgegeten moet je naar je volgende level.

Beschrijving van de personages Na elk level kan je van mannetje veranderen. Hoe meer punten je hebt, hoe sneller je mannetje kan lopen.

Besturing van het spel Je moet je spel besturen met je toetsenbord. Spatietoets is springen, pijltje links is naar links lopen, pijltje rechts is naar rechts lopen.

Puntentelling Hoe meer snoepjes je pakt, hoe meer punten je krijgt en hoe meer kans je maakt om te winnen.

Extra’s Dit spel bestaat ook in gezondere variaties, namelijk met fruit en groenten.

Doelgroep Dit spel is voor acht tot acht-tien jarigen.

Producent Ilaicha Vandeputte. In-formatie over Ilaicha Vandeputte vind je op www.my space/Ilaicha Vandeputte.com

Ilaicha Vandeputte

31

Het onvergetelijke avontuur

Op een rustige zondagvoormiddag verveelde ik me en zette ik mijn pc aan om mijn mails te checken. En opeens kreeg ik een mail van iemand onbekend. De mail ging over een spelletje met schieten, namelijk het spel: ‘The xs game’. Er stond iets in van: maak je kleiner en klik op de paarse knop. Eigenlijk wist ik niet wat ik moest doen, maar toch ging ik op zoek naar een manier om me klein te krijgen... En dan schoot me iets te binnen uit het boek van ‘Joris en de geheimzinnige toverdrank’. Daar staat een recept in om iemand klein te krijgen. Als ik nu eens ongeveer dezelfde producten gebruik! Hopelijk lukt het dan. Zo, nu gaan we beginnen: een beetje shampoo en nog wat tandpasta en zo van die dingen. Een kwartiertje later was het klaar, maar het had wel een raar kleurtje. Toen dacht ik bij mezelf: ‘Niet denken, gewoon doen.’ Dus heb ik het maar gedaan. Een paar minuutjes later was ik al zo klein als een muis! Ik klom snel op de bureaustoel en drukte op de paarse knop zoals gevraagd. En toen... zat ik in het computerspel ‘The xs game’. Eerst moest je een nickname kiezen, dus kozen ze voor mij: ‘xs-girl’. Je moest ook kleren kiezen, maar dit was niet echt mijn stijl. Toen kreeg ik ook nog een pistool: een mitrailleur. En toen begonnen we eraan. Eerst moest je rennen en ik dacht: “Komaan ren even voor je leven!” Toen zag ik mijn tegenstanders en schoot ik erop. Daarna zag ik een paar letters in de zin: LEVEL COMPLETE! Toen zat ik al in het volgend level, veel moeilijker!! Ik werd er jammer genoeg meteen doodgeschoten! Plotseling kwamen er alweer letters: GAME OVER! Jammer dacht ik, maar er was één groot probleem. Hoe geraakte ik hier in godsnaam uit?! Ik bonkte op het scherm, maar er gebeurde niets. Dus ging ik tegen een boom zitten. In de echte wereld zijn de bomen wel anders hoor. En toen had iemand het spel afgesloten. Het duurde wel een tijd voor er iets gebeurde, maar opeens kwam ik terecht op You tube. Plotseling begon er een liedje, namelijk: ‘Beat it’ van Michael Jackson. Ik kroop in de clip en toonde mijn coolste moves. En toen gebeurde het weer... Ze hadden het weer afgesloten. Toen werd ik het echt wel beu! Ik wilde eruit en begon te roepen en tieren. Maar er luisterde niemand en er gebeurde niets. Na een paar minuutjes op het bureaublad, ging de computer op stand by en ik zat er nog... Er zat wel een klein holletje naast het toetsenbord. Ik haalde diep adem en kroop er-door. Ik zag een toets boven mijn hoofd, namelijk de letter: O. Ik rukte er een beetje aan en opeens vloog het topje eraf en ik klom eruit en was weer vrij! En toen las ik snel in het boek van ‘Joris en de geheimzinnige toverdrank’. Ik nam alle producten en begon aan het recept om me groot te maken. Ik dronk het snel op, en wat gebeurde er? Ik was weer GROOT! Joepie! Mama en papa vroegen waar ik geweest was,

32

Het doel: Zoveel mogelijk auto’s vrijspelen en kopen. Auto’s koop je met geld van gewonnen races. Als alle races gedaan zijn heb je het spel uitgespeeld.

Auto’s: In het begin krijg je een auto. Naarmate dat je races wint, kun je auto’s van klasse B, C, D, ... krijgen.

Besturing: Je kunt spelen met een controller van een PS2.

X gas geven ∆ toeter O lichten Knuppel om te sturen¨ rem R2 handrem R1 achterspiegel

Puntentelling: Je moet zoveel mogelijk geld verzamelen door te racen.

Wereld: Je racet over de hele wereld. Er zijn ook uitdagingsraces. Bijvoorbeeld met je Porsche aan een snelheid van 250 km per uur een bocht nemen met je handrem. De uitdager is de winnaar van de volledig uitgebouwde Formule 1 auto die je op het eind van het spel in het WK motorsport moet verslaan. Als je zo’n race wint, krijg je veel geld.

Doelgroep, producent: Vanaf 10 jaar. Ward Vandevoort

Mijn computergame: Grand Tourismo new race world

Het onvergetelijke avontuur (vervolg)

waarop ik antwoordde: “Bij mijn vriendin.” Mijn ouders mochten er niets van weten, dit was mijn geheim, en daarbij stel je voor dat ik nooit meer op de computer mocht. Oké, we zeggen het gewoon niet! Dit is ‘TOP SECRET’. En ik heb het natuurlijk in geuren en kleuren in mijn dagboek geschreven. Misschien wil ik nog wel een zo een onvergetelijk avontuur meemaken... Maar voorlopig heb ik even genoeg van mijn computer. ~The end of story.

Chiara Vandesande

33

Ik word vervangen…

Hallo, ik ben de gsm van Jan. Ik ben al drie jaar oud. Jan had me toen nieuw gekocht, maar nu vandaag moet ik weg. Het is erg. Ik word vervangen door een i-phone. Daar kan je spelletjes op spelen en nog veel meer. Het is zo’n speciale gsm waar je heel veel mee kan doen. Met mij kan je niet zo veel doen. Misschien vindt Jan me niet leuk meer. Zo oud ben ik nu toch ook niet en ik zie er helemaal niet slecht uit. Een paar krassen kan toch geen kwaad, Jan heeft ook schrammen en lit-tekens op zijn been. Hij smijt me soms op de grond en ik kan al het ergste denken... Hij haalt alles uit me en stopt me dan in een lade of hij verkoopt me. Hij kan me toch beter naar een winkel brengen... maar ja, hij is niet zo. Mijn leven is gedaan. We hadden leuke tijden samen. Als hij op een knopje drukte, kietelde het heel hard. Dat vond ik altijd geweldig. Ik rinkelde ook heel

veel door al die telefoontjes die hij kreeg. Ik liet hem nooit in de steek. Ik stond altijd klaar voor hem en zijn vrienden. Als hij me uit moest zetten van zijn mama wilde hij niet. Ik had ’s nachts rust nodig maar dat wist hij niet. Hij moest mijn batterij opladen. Soms viel ik uit en dan stak Jan iets in mij en dan laadde ik helemaal weer op, zalig. Het waren fijne tijden samen, ik zal Jan missen en hij mij mis-schien ook, of niet ?! Het is spijtig dat ik vervangen word door een i-phone, maar hopelijk kan ik nog een ander baasje vinden die mij kan gebruiken.

Melanie Verhamme

34

A story about the sims world

Ergens ver weg ligt het stadje Bridgedorp, waar de sims hun leven leiden. Ze kunnen alles wat wij kunnen. Sommige sims zijn beroemd, anderen zijn maar heel gewoon-tjes. Ze hebben ook hun eigen taal genaamd “Simslich”. Tof hé! Maar oei! Ik ben me vergeten voor te stellen. Ik heb een lang zwart kleed met een kap eraan en mijn gezicht is onherkenbaar. Meestal heb ik een zeis bij me... Nee, je hoeft niet bang te zijn! Die gebruik ik niet voor slechte dingen hoor. Maar raad eens wie ik ben?! Ja, ik ben het! Magere Hein! Mwoehahaha! Hihi, was je verschoten? Je hoeft geen schrik te hebben. Ik kom alleen voor sims die op sterven liggen. Ik kies ervoor of ze zullen sterven, of dat ze mogen blijven leven. Niet alle sims zijn even vriendelijk tegen mij. Ze schelden mij soms uit ! Met hun niet al te kleine mond. Erg hé. Soms zou ik ze willen, willen Sorry. Maar nu verveel ik me zo! Er liggen geen mensen op sterven... Ik zal maar wachten zeker… en ik wacht en wacht... Saaaaaaai!!! Biiiieb! Aha, ik krijg een oproep. Er ligt weer iemand op sterven. Hij bevindt zich in Veldweg 2! Oké. Hihi dat rijmt! We gaan eens kijken wat er gaande is. Waarschijnlijk weer een sim die zich verbrand heeft. floep en ik ben er. Wat vreemd, ik zie niemand! Of wacht ik zie iets... Oh nee het is maar de hond van de buren die ondertussen een lekker plaatsje heeft gevonden om te slapen in de niet al te grote tuin. Ja, ik zie iets en het is echt!! Ik zal er maar naartoe gaan voor het te laat is! Tiktaktiktaktiktak Daar!! Oei, het is niet iemand die zich verbrand heeft, maar die sim is aan het verhongeren! Misschien wel van

armoede! O nee! Ik ben te laat, hij sterft! Ik kon hem wel laten leven, als ik mocht tenminste. Ik kan niet alle sims laten leven. Stom hé?! Oh weer een oproep! Ik ga maar weer en onthoud vooral dat ergens hier ver vandaan dat ene stadje ligt, waar sims leven. EN misschien in je dromen of nachtmerries (mwoehaha) hihi, kom je mij wel eens tegen!

Zoë Vloebergh

35

Pixel - Droom

Liefste computerboek,

Het was een zeer pixel-achtige dag. Ik opende een nieuw tabblad, gooide wat pixels bijeen en maakte een auto. Ik reed naar de firewall en bekeek de status: be-schermd. Toen zag ik een virus vliegen! Ik pakte mijn anti-viruszwaard en sprong naar het venster waar hij zat. Hij at pixels als een gek! Het virus verspreidde zich zo snel. Ik pakte mijn zwaard en gooide het tegen het virus. Toen pakte ik de prul-lenbak en gooide het virus erin. Daarna verwijderde ik alles uit mijn prullenbak. Een paar seconden later zat ik in gevecht met dode bestanden. Ze wilden maar niet weg! Het drong toen tot me door dat ze al dood waren... Ik had geen keuze en pakte CCleaner, die sloeg de pixels van de dode bestanden uiteen! Even later zag ik iets rammelen in de mailtjes. Ik maakte van wat rode, zilveren en bruine pixels een harpoen, vervolgens richtte ik op het ene mailtje. Drie, twee, één en schieten! Er opende heel wat mailtjes. Ik bladerde en bladerde. “Voor Mark Phone, nee, voor Pixels Robert... Ik vond niets dat echt interessant was, totdat er een nieuw mailtje kwam. VLAM! Het belandde zo hard op mijn pixelhoofd, dat er wat pixels afvielen. Toen ik weer bij mijn positieve was, maakte ik een ladder, klom naar boven en ver-wijderde de mailtjes. Ik ging nog een laatste ronde bij de prullenbak en firewall… “Komen eten!” “Ja, mams, ik kom!” Wel, daag beste computerboek!

Filip Wauters

36

Gemeente Boortmeerbeek