Een vrouw, met rood haar, leunt nonchalant tegen de deur, en kijkt het tafereel lachend toe. “Gaat het?” vraagt ze bezorgd, als ze ziet dat Yasmine haar aan het gapen is. “Hoe… Wat… Kun je me zien?” brengt ze uit. “Natuurlijk,” grinnikt de vrouw, en ze loopt naar Yasmine toe. “Ik ben hetzelfde als jou. Maar niet precies,” antwoordt ze kalm.

Ze bestudeert Bas, terwijl Yasmine die zin overdenkt. “Wat bedoel je daar mee? ‘Ik ben hetzelfde als jou, maar niet precies?’ Wat probeer je daarmee te zeggen?” vraagt Yasmine. “Snap je het niet?” vraagt de vrouw, en ze kijkt Yasmine doordringend aan. “Heb je niet door waar ik het over heb?”

“Tuurlijk niet. Anders zou ik het niet vragen,” barst Yasmine uit, en ze balt haar vuisten. “Ik snap hier niets van. Waarom ligt zij in het bed, waarom sta ik hier? Waarom ziet Bas mij niet? Waarom?” roept Yasmine. Ze haalt diep adem, en wrijft met haar handen over haar gezicht.

“Het is normaal dat je het niet snapt. Dat zou ik ook niet doen,” zegt de vrouw toegeeflijk. “Kom, dan zal ik het allemaal uit leggen. Maar laten we eerst naar buiten gaan,” zegt ze, en ze opent de deur. “Kunnen we gewoon naar buiten gaan?” vraagt Yasmine argwanend. De vrouw knikt, en pakt Yasmine bij haar elleboog.

Ze lopen door de deur, en opeens staan ze buiten. De vrouw loopt naar een bankje, en gaat zitten. “Hoe komt dit? Wat doe je? Deed jij dat?” vraagt Yasmine verbaasd, en ze kijkt om haar heen. “Wacht, ik weet het. Dit moet een droom zijn,” zegt Yasmine op een verklarende toon. “Als dit echt een droom was, was je net wakker geworden toen je in je arm kneep,” zegt de vrouw rustig, en ze klopt op het bankje.

“Hoe weet je dat ik in mijn arm kneep? Heb je mij al de hele tijd zitten bespieden? Maar ik heb je niet gezien,” zegt Yasmine, die ongelovig de vrouw aankijkt. “Ik hoef niet zichtbaar te zijn om alles te horen en te zien,” zucht de vrouw, en ze klopt nog eens op het bankje. “Kom nou zitten, dan leg ik alles uit.”

Argwanend slaat Yasmine haar armen over elkaar, en kijkt neer op de vrouw. “Waarom geloof ik je niet?” vraagt ze. “Ik weet dat het moeilijk te geloven is, maar je moet me geloven en ook vertrouwen,” zegt de vrouw, en ze staat op, zodat ze op gelijke hoogte staat als Yasmine. “Zal ik het je eerst uitleggen en dan laten zien? Of wil je een voorproefje?” vraagt ze smalend.

“Nee, nee, leg maar gewoon uit,” bloost Yasmine, en snel gaat ze op het bankje zitten. De vrouw gaat naast haar zitten, en kijkt over het parkje uit. “Kun je me vertellen hoe je eigenlijk heet?” vraagt Yasmine zacht, als de vrouw niet begint met praten. “Ik heet Sophie,” zegt de vrouw kortaf.

“Leg uit,” dringt Yasmine aan, als Sophie zwijgend voor haar uit blijft staren. “Ik moet eerst iets vragen,” zegt Sophie, die een besluit neemt. “Het is heel lastig om het goed uit te leggen, en ik kan het beter als je één ding al snapt. Weet je wat je nu bent?” Yasmine zucht. “Natuurlijk heb ik geen idee, hoe zou ik moeten weten wat ik ben?” zegt Yasmine gefrustreerd.

“Ik bedoel, ik kan een verschijning of geest zijn. Maar dat zou ik hebben geweten,” lacht ze. Sophie kijkt haar doordringend aan, en het kwartje valt bij Yasmine. “Oh, ik ben een geest. Maar dat kan toch niet. Je moet toch dood zijn, om een geest te kunnen zijn?” vraagt Yasmine, en ze slaakt een zucht.

“Wie zegt dat je dood moet zijn? Dat weet niemand toch die nog leeft” zegt Sophie sarcastisch. “Je begrijpt dat als je dood bent, dat je niet hier voor eeuwig kunt blijven rond hangen. Je moet verder gaan. Je geest moet ergens anders ‘voort leven’,” zegt Sophie, terwijl ze twee aanhalingstekens nadoet.

“Je leeft verder in het hiernamaals. Maar er is altijd een uitzondering op elke regel, dus ook voor deze. Een klein select groepje geesten krijgt de kans om in een aparte wereld voor te leven, bijna als mensen. Het staat ons vrij om te doen en te laten wat we willen. Het zou zelfs volgens sommige mogelijk zijn om terug te keren als mens naar deze wereld.”

“En het lot, of iets anders, heeft jou uitgekozen om jouw geest op te komen halen. Zo eens in de zoveel maanden krijgen we de opdracht om iemand op te halen. Wie dat beslist of uitvogelt, weten we niet. Snap je het een beetje?” vertelt Sophie. “Snap je waarom je in feite nog niet echt dood bent? Waarom niemand jou kan zien, behalve ik?”

“Ja, ik word opgehaald door jou, om naar jouw wereld te gaan,” zegt Yasmine, en ze staart naar haar handen. Dat haar leven zo erg veranderd is. Ze verloor haar vriend, Bas. Ze werd aangereden, en… “Wacht eens, was het jouw bedoeling dat ik werd aangereden?” vraagt Yasmine, die half overeind komt. “Nee, en ja,” zegt Sophie.

“Het stond alvast dat je dood zou gaan, en toen die brief van Bas kwam, had ik een goede aanleiding om je dood te veroorzaken. Je was boos, en verdrietig, dus daarom lette je niet op de auto die je aanreed.” Sophie staat op, en plant haar handen in haar zij. “Het was de perfecte gelegenheid die in tijden kwam.”

Yasmine staat ook op, en kijkt Sophie vragend aan. “En nu?” vraagt ze zacht, “Wat heb je nog meer te vertellen?” “Heel veel, maar daar hebben we nu geen tijd voor. De klok tikt, en we kunnen niet altijd ongestoord blijven rondhangen voor degene die…” Sophie breekt haar zin af, en kijkt Yasmine scherp aan. “We moeten gaan,” zegt ze vlug, en loopt weg.

“Wat is er? Waarom kunnen we niet blijven rondhangen? Kan ik niet op zijn minst afscheid nemen van mijn familie?” roept Yasmine, terwijl ze achter Sophie aan draaft. Sophie negeert haar, en loopt stevig door. Yasmine doet steeds een poging om Sophie in te halen, maar met een ziekenhuis pyjama aan loopt ze minder snel.

Plotseling stopt Sophie, en ze kijkt gewaarschuwd om haar heen. “Wat is er?” vraagt Yasmine, die lichtelijk hijgt. “Stil,” zegt Sophie kortaf, en ze steekt een hand op. Ze houdt haar mond, en kijkt om haar heen. Ze weet niet wat Sophie ziet, of hoort, maar zij mist het blijkbaar. Sophie haalt haar hand omlaag, en lijkt geruster.

“Wat was er?” vraagt Yasmine, maar Sophie schudt haar hoofd. “Later,” fluistert ze, “Laten we teruggaan naar het ziekenhuis.” Opeens verschijnt er een deur naast Sophie, en ze doet de deur open. Ze stapt er in, en verdwijnt. Yasmine kijkt door de deur, maar ze ziet enkel de omgeving van het park.

“Kom,” hoort ze Sophie zeggen, en vlug stapt ze ook naar binnen. De deur slaat achter haar dicht, en ze staat weer in de ziekenhuiskamer. “Zo, nu kan niemand ons goed horen,” mompelt Sophie, en ze gaat zitten. Ze kijkt Yasmine aan, en trekt haar wenkbrauwen op. “Wil je geen afscheid nemen?” en ze kijkt naar Bas, die nog steeds met zijn hoofd in zijn handen zit.

“Natuurlijk wel, maar niet van hem, de eikel,” zegt Yasmine, en ze slaat haar armen over elkaar. “Sorry, Yasmine, maar op dit moment is hij de enige persoon waar je afscheid van kan nemen,” zucht Sophie, “We hebben niet veel tijd, zoals ik al eerder zei. Hoe eerder we weg zijn, des te beter.”

“Waarom? Volgt iemand ons?” vraagt Yasmine, en ze laat haar armen hangen. “Soort van, maar alsjeblieft, schiet op. Ik leg het allemaal uit als we bij mijn thuis zijn, straks ook jouw thuis,” zegt Sophie ongeduldig, en ze staat op. “Nee, laat maar, ik… Ik hoef geen afscheid te nemen. Het is goed zo,” zegt Yasmine.

“Goed zo, dan kunnen we hier eindelijk weg. Bereid je wel voor op het einde van je leven op aarde,” zegt Sophie zacht. “Het is niet pijnlijk,” zegt ze vlug, als ze Yasmine bang ziet kijken, “Maar het is wel confronterend. Er is dan altijd paniek in het ziekenhuis, als een hart stopt,” zegt ze

Ze loopt naar de deur, waar achter opeens een witte gang is verschenen. “Aan het eind van deze gang wacht je nieuwe leven. Zodra je deze gang instapt, stopt je lichaam,” waarschuwt Sophie Yasmine, die op de gang afloopt. “Het is toch te laat om weer normaal als mens te kunnen leven, dus waarom zou ik twijfelen,” zegt Yasmine schouderophalend, en ze stapt de gang in.

Meteen hoort ze achter haar de hartmonitor begint te piepen. Bas springt overeind, en alarmeert de dokter en verpleger, die met de crashkar de kamer komen binnenstormen. Yasmine voelt bijna hoe Bas gespannen en in paniek toe kijkt. Ze hoort hem iets prevelen: “Niet gaan, Yasmine, niet doen.” Ze wil terug gaan, maar Sophie houdt haar tegen. “Het is te laat.” En de deur slaat dicht.